***********************************************************
ตอนที่ 17
“คุณใหญ่…พอครับ พะ พอก่อน อือออ” ผมครางประท้วงคุณใหญ่ผะแผ่ว เมื่อเริ่มรู้สึกว่าคุณใหญ่ชักจะเลยเถิด
“ยอด ฉันคิดถึงเธอ คิดถึงเธอ อืออ” ทำไมคุณใหญ่ต้องทำเสียงหวานขนาดนี้ด้วยนะ ไม่รู้รึไงครับ แค่นี้ไอ้ยอดก็หลงคุณจะแย่แล้ว
“คุณใหญ่ หื่น” ผมแกล้งต่อว่าคุณใหญ่เบาๆเมื่อคุณใหญ่ผละริมฝีปากออกจากปากผม มาคลอเคลียร์อยู่ที่ซอกคอขาวๆของผม
“กับเธอคนเดียว” คุณใหญ่ตอบคำผมพร้อมเสียงกระซิบหวานๆที่ข้างหู หูยสยิวกิ้ว
“ฮือ คุณใหญ่ พอก่อนสิครับ คุณใหญ่มีอะไรจะบอกผมรึเปล่า อือออ อ๊า อา” เอ๊ะคุณใหญ่นี่ยังไงนะ นี่จะไม่ยอมปล่อยตัวผมเลยใช่ไหมนี่ จะนวดจะเฟ้นจะขย้ำให้ผมหวานฉ่ำไปทั้งตัวเลยรึไงนะ
ริมฝีปากสวยๆนั่นก็ไม่ต้องทำหน้าที่ดีขนาดนั้นก็ได้นะครับ ไอ้ยอดใจจะขาด ผมได้แต่โอดครวญในใจเมื่อคุณใหญ่ดึงเสื้อยืดที่ผมสวมอยู่ขึ้นแล้วขบกัดไปตามหน้าอกแบนๆของผม ไอ้ยอดจะคลั่งตาย
“อือออออ OK พะพอก่อนก็ได้ แต่ ยอดดด” คุณใหญ่กลับมาดูดเม้มหนักที่ริมฝีปากบวมๆของผมอีกรอบ
คุณใหญ่ดูดดุนริมฝีปากผมอย่างรุนแรงและหนักหน่วง ลิ้นร้อนๆไล่ต้อนลิ้นของผมไปทั่วโพรงปาก ไอ้ยอดอย่างเคลิ้ม แล้วอยู่ๆคุณใหญ่ก็ผละออก ผมได้ยินเสียงคุณใหญ่ถอนหายใจเฮือกแล้วดึงเสื้อยืดผมลงมาปิดหน้าอกที่คุณใหญ่ได้ดึงขึ้นดูดหน้าอกผมเมื่อครู่ แล้วซบหน้าลงกับหน้าอกแบนๆของผม
ผมกับคุณใหญ่อยู่นิ่งๆกันครู่หนึ่ง เพื่อปรับสภาพอารมณ์ไม่งั้นคงมีได้เสียกันต่อหน้าต่อตาไอ้ยิ่งเป็นแน่
“คุณใหญ่ คุณใหญ่จะไม่บอกผมหน่อยเหรอว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่” ผมตัดสินใจถามสิ่งที่มันค้างคาใจผมมาเป็นเวลานาน
ผมตั้งปณิธานกับตัวเองไว้ว่าจะไม่ถาม จะไม่เซ้าซี้อะไรคุณใหญ่ ผมจะรอให้คุณใหญ่พร้อมและบอกกับผมเอง แต่ผมว่าตอนนี้ ผมถามออกไปเลยจะดีกว่า เพราะ ผมยังหาเหตุผลไม่เจอว่าทำไมเฮียเล้งถึงให้ผมมารับคุณใหญ่ ทั้งๆที่ผมหน่ะลาออกไปแล้วไม่ใช่ลูกน้องคุณใหญ่อีกต่อไปแล้ว
“เฮ้อ… ได้สิ มันคงถึงเวลาที่ฉันต้องบอกเธอแล้วหล่ะมั้ง” คุณใหญ่ถอนหายใจอีกหนึ่งเฮือกแล้วปล่อยแขนใหญ่ๆออกจากเนื้อตัวผม
ผมขยับตัวออกจากคุณใหญ่แล้วนั่งตัวตรง เตรียมตัวฟังเรื่องที่คุณใหญ่กำลังจะเล่า ผมมีลางสังหรณ์ว่ามันจะเป็นเรื่องเดียวกันกับเรื่องที่คุณใหญ่ต้องการให้ผมออกจากตำแหน่ง Supervisor
“ยอด มีคนยักยอกสินค้าในบริษัทเรา ทำกันเป็นขบวนการเธอรู้รึเปล่า” หา ไอ้ยอดมองหน้าคุณใหญ่งงๆ
“ยักยอก ยักยอกยังไงเหรอครับ” ผมมองหน้าคุณใหญ่อย่างอึ้งๆ
“หึ อือ ตอนที่ฉันตรวจสอบบัญชีตอนแรก ฉันก็คิดเหมือนกันนะว่ามีช่องโหว่ตรงไหนที่ทำให้พนักงานสามารถยักยอกของในบริษัทได้ ฉันว่ามันยากนะ ในเมื่อเรามีการตรวจสอบกันอยู่ตลอด โดย Sup หัวหน้าของเธอ และระบบตรวจสอบในออฟฟิศอีก” คุณใหญ่หยุดพูดแล้วจ้องตาผมเขม็ง ผมก็จ้องตาคุณใหญ่กลับเหมือนกัน
“ฉันจึงพุ่งเป้าไปที่ Supervisor ฉันได้ทำการตรวจสอบอยู่เงียบๆ และก็เป็นอย่างที่ฉันคาดการยักยอกครั้งนี้ มี Supervisor มาเอี่ยวด้วย แล้ว Supervisor ทำได้ยังไง ในเมื่อมี ผช.ดูแลพวกเธออยู่ แต่พอฉันได้ตรวจสอบเอกสารการโอนเข้าโอนออกอย่างจริงจังด้วยตัวเอง ฉันจึงได้เห็นว่าก็หัวหน้าพวกเธอนั่นแหละ ที่เป็นตัวการทั้งหมด”
“เอ่อ ว่าไงนะครับ หัวหน้า คุณใหญ่หมายถึง เอ่อ” ลมหายใจผมสะดุด อย่าบอกนะว่าเป็นพี่นันท์ จะเป็นไปได้ยังไง พี่นันท์ พี่นันท์ที่สั่งสอนผมมาพี่นันท์ที่บอกผมอยู่ตลอดว่าเราต้องซื่อสัตย์กับบริษัท พี่นันท์ที่เก่งและทุ่มเทให้กับบริษัทขนาดนั้นอะนะ
“ใช่ ผช.นันทชาติ นั่นแหละ ฉันสืบรู้มาซักพักหนึ่งแล้ว แต่ฉันไม่สามารถเอาผิดเค้าได้คาหนังคาเขา ผช.นันท์เป็นคนเก่า คนแก่ของบริษัท เป็นคนที่ทำงานมากับคุณพ่อฉันตั้งแต่เริ่มตั้งบริษัท ฉันจึงคิดว่าเค้าไม่ได้ทำคนเดียว และพอฉันสืบลึกเข้าไปอีกฉันจึงรู้ว่า คนที่ร่วมมือกับ ผช.นันท์ มีทั้งคนในออฟฟิศเองและพนักงานหน้าร้าน รวมทั้ง Supervisor เองด้วย ฉันจึงเริ่มไล่ต้อน ผช.นันท์ ตั้งแต่ กดดัน Sup. กดดัน ตัวเค้าเอง ออกกฎต่างๆมาเพื่อดักทางเค้าและทำให้เค้าเผยไต๋ออกมา ฉันถอด Sup.บางคนออก โดยบอกกับ ผช.นันท์ว่าไม่โอเค มีทั้งคนที่ร่วมมือกับ ผช.นันท์ และ คนที่ไม่โอเคจริงๆในสายตาฉัน หนึ่งในนั้นคือเธอ” ผมหน้ายู่หน่อย
“ผมปล่าวร่วมมือกับ พี่นันท์นะ” ผมกล่าวแก้ตัวอัตโนมัติ
“ฉันรู้” คุณใหญ่ยิ้มน้อยๆ แล้วเอื่อมมือมาลูบเบาๆที่ศรีษะผม
“ผช.นันทชาติ ไม่กล้ายุ่งกับเธอหรอก เพราะเค้ารู้ว่า…หึ ช่างเถอะ” อ้าว ไหงงั้นหล่ะครับคุณใหญ่ ไอ้ยอดหน้างอเล็กน้อย
“หึหึ แต่ฉันก็กลัว กลัวว่าเมื่อเค้าถึงคราวจนตรอกเค้าจะดึงเธอเข้ามาเกี่ยว เธอ มองโลกในแง่ดีเกินไปยอด เธอตามเกมส์เค้าไม่ทันหรอก และฉันก็เกือบช้าไป เธอคงจำได้ ตอนที่เธอไปตรวจโซนอิสานกับ ผช.นันท์และก็เพื่อนๆ Sup.ของเธอ ผช.นันท์ ให้เธอทำอะไร โอนกล้องกลับสาขาโดยไม่ผ่านออฟฟิศ ใช่รึเปล่า เป็นกล้อง DSLR ทั้งนั้น” ผมพยักหน้าหงึกหงัก คิดตามคำพูดของคุณใหญ่และก็เห็นเป็นฉากๆ
ตอนนั้นผมก็เอ๊ะใจอยู่เหมือนกัน ว่าทำไมคราวนี้พี่นันท์ถึงได้ ให้ผมทำโอนเข้าสาขาเลยไม่ผ่านออฟฟิศ แต่ผมก็ไม่ได้ถามเพราะ …ผมใจหายวาบ ใช่เพราะผมเชื่อใจพี่นันท์ เพราะเค้าคือหัวหน้าผม เค้าเปรียบเสมือนครูของผม
“แล้วกล้องไปตกอยู่ที่ไหน มันยังส่งไม่ถึงสาขาเธอใช่รึเปล่า” ใช่เพราะผมไปรถพี่นันท์ กล้อง 15 ตัว จึงอยู่บนรถพี่นันท์ แต่ ใบส่งของ เป็นส่งเข้าสาขาผม พี่นันท์บอกกับผมว่า เดี๋ยวเค้าจะรีบเอากล้องมาส่งให้ พอผมกลับมาที่สาขาก็ถามน้องว่าพี่นันท์ได้เอากล้องทั้ง 15 ตัวมาส่งรึยัง น้องที่สาขาบอกยัง แต่พี่นันท์ได้โทรมาบอกให้น้องทำโอนไปอีกสาขาหนึ่ง ซึ่งเป็นสาขาในโซนของซุปอีกคน มันเหมือนเป็นการโอนลอย และกว่าจะตรวจสอบพบก็คงอีกนานเพราะมันเป็นการโอนระหว่างสาขา ไม่ใช่โอนเข้าออฟฟิศ มันค่อนข้างที่จะตรวจสอบยาก แล้วตกลงกล้องทั้ง 15 ตัวอยุ่ที่ไหนกันนะ แล้ว….
พอคิดมาถึงตรงนี้ หน้าผมก็ซีดเผือดลง พี่นันท์ หลอกใช้ผมมาแล้วกี่ครั้งนะ
“ไม่ต้องห่วงหรอก ครั้งนั้นเป็นครั้งแรกและครั้งเดียวที่ ผช.นันท์เค้าใช้เธอ เค้าคงคิดว่าถ้าเป็นเธอแล้วฉันจะไม่ตรวจสอบ แต่เค้าคิดผิด ยิ่งเป็นเธอฉันยิ่งต้องตรวจสอบหนักกว่าคนอื่น เพราะเมื่อถึงวันที่เธอจะต้องมาอยู่ข้างๆฉัน จะได้ไม่มีเสียงครหาว่าร้ายเธอตามหลัง “ คุณใหญ่ส่งยิ้มอบอุ่นมาให้ผมมือใหญ่ๆก็ลูบไล้เบาๆมาตามแก้มสันกรามและมาหยุดอยู่ตรงริมฝีปากบวมๆของผม
“คุณใหญ่กลัวว่าผมจะโดนหลอกใช้อีก จึงให้ผมลงจากการเป็น Sup.เหรอครับ” ผมถามกลับไปด้วยน้ำเสียงเบาหวิว
“ใช่ ฉันไม่อยากให้เธอเข้ามาเกี่ยวข้องกับเรื่องวุ่นวายพวกนี้ เพราะฉันคิดว่าถึง ผช.นันท์จะไม่มีโอกาส หลอกใช้เธออีก แต่เธอเป็นจุดอ่อนหนึ่งเดียวของฉัน เค้าต้องใช้เธอเป็นเครื่องมือไม่ทางใดก็ทางหนึ่ง เพราะช่วงนั้นเค้าเริ่มรู้ตัวแล้วว่าฉันรู้ว่าเค้ากำลังทำอะไร”
“ฉันเป็นห่วงเธอนะยอด ตอนแรกที่เธอบอกจะลาออก ฉันรู้สึกผิดมากเลย เธอไม่ใช่ไม่เหมาะ เธอเก่งเธอเหมาะสมทุกอย่างกับตำแหน่งนี้ แต่เธอใจอ่อนเกินไปเธอใจดีและเชื่อใจคนง่ายเกินไป ฉันกลัวว่า พวกเค้าจะใช้เธอเป็นเครื่องมือ ฉันคิดว่าให้เธอลงเป็นพนักงาน พอเรื่องทุกอย่างมันจบ มันเคลียร์ ฉันก็จะให้เธอกลับไปเป็น Sup.เหมือนเดิม หรือถ้าเธอรู้สึกเหนื่อย รู้สึกล้า เธอก็ไม่ต้องกลับไปทำอีก มาอยู่ข้างๆฉัน มาเป็นผู้ช่วยฉันคอยดูแลฉัน อยู่กับฉันตลอดไปก็พอ ฉันเป็นคนเห็นแก่ตัว คนเห็นแก่ตัวอย่างฉันก็คิดได้เพียงเท่านี้ ”
“คุณใหญ่…คุณใหญ่คิดยังไงกับผมกันแน่ ทำไม คุณใหญ่ถึงได้….” ผมถามคุณใหญ่ขึ้นมาน้ำเสียงเบาหวิว
ผมอยากรู้จริงๆ นะก่อนหน้านี้ผมคิดว่า จะยังไงก็ช่างเถอะ จะอะไรก็แล้วแต่ให้มันเป็นไป ผมทำทุกอย่างตามที่หัวใจผมมันเรียกร้อง ผมปล่อยทุกอย่างให้มันเป็นไปแล้วแต่มันจะเป็น ผมพยายามไม่คิดมากไม่คิดเยอะ ไม่พยายามหาคำตอบกับการกระทำทั้งของคุณใหญ่และของผม
แต่ตอนนี้ผมว่า ให้ผมรู้ซักนิดเถอะว่าจริงๆแล้วคุณใหญ่คิดยังไงกับผมกันแน่ สำหรับคุณใหญ่ ผมเป็นอะไรสำหรับคุณใหญ่กันแน่นะ
“หึ ฉันทำขนาดนี้มันยังไม่ชัดอีกเหรอยอด ว่าฉันคิดยังไงกับเธอ” คุณใหญ่พูดพลางใช้มือที่จับริมฝีปากผมอยู่เมื่อครู่ ขยับมาจับที่คางผมแล้วค่อยๆดึงเข้าหาตัวเอง ผมก็ขยับตามอย่างว่าง่าย
“ก็…ไม่รู้สิครับ ผะ ผม อือ” ยังไม่ทันได้พูดจบคุณใหญ่ก็ประกบปากลงมาที่ริมฝีปากผมอีกรอบ
คราวนี้มันไม่ได้เร้าร้อนรุนแรงเหมือนก่อนหน้า แต่มันช่างอบอุ่น นุ่มนวล อ่อนหวานเสียเหลือเกิน
“อือ…เรื่องมันเป็นแบบนี้ นี่เอง …อือ ฮึ”
“สัด ไอ้ยิ่งแม่งงงง” ผมตกใจแทบช๊อก ผมรีบดึงหน้าออกจากคุณใหญ่แทบไม่ทัน
เมื่อไอ้ยิ่ง ไอ้น้องตัวดี แม่มมันมาทั้งตัวทั้งเสียงครับ มาเสนอหน้าทำหน้าแป่นแล้นมองพวกผมอยู่หลังโซฟาที่ผมกับคุณใหญ่กำลังนั่งจู๋จิ๋กันอยู่นี่แหละครับ
“อะไร ต่อสิต่อ กำลังฟิน เลย 5555” ไอ้ยิ่งมันว่างั้น แล้วกระโดดหยอยมานั่งลงโซฟาตัวเดิมที่มันนั่งก่อนหน้า
ผมหันหน้าไปมองคุณใหญ่ ที่ตอนนี้นั่งอมยิ้มหน่อยๆ มองไอ้ยิ่งขำๆ ผมหันไปมองไอ้ยิ่ง ไอ้ยิ่งมันทำหน้ากรุ่มกริ่มมองสบตากับผมแบบล้อๆ ไอ้สาดดดด ไอ้น้องเลววววว กูอายมากบอกเลยยย
“แม่งงงง” ผมยกเท้าอันเรียวงามขึ้นยันหน้าแข้งไอ้ยิ่งอย่างเขินอาย
“ฮ่าๆๆ เขินได้รุนแรงจริงนะมึงไอ้ยอด ฮ่าๆๆ” ตอนนี้ผมแทบจะระเบิดตัวเอง คือปกติผมก็ไม่ใช่คนขี้อายอะไรขนาดนั้นหรอกครับ แต่หน้าตาไอ้ยิ่งที่กำลังล้อผม แล้วท่าทางนิ่งๆของคุณใหญ่ทำให้ผมรู้สึกทำตัวไม่ถูก
“หึ พอแล้วไอ้ยอด แรดเกินไปแล้วมึง “ ไอ้ยิ่งมันมองผมยิ้มๆพลางส่ายหัว เอ๋า ไอ้น้องเลว กูแรดตรงไหน
“สรุปคือ ที่คุณไล่ไอ้ยอดออกจากงานคือ ห่วงมันว่างั้น” ไอ้ยิ่งหันไปพูดกับคุณใหญ่น้ำเสียงจริงจัง
“จะพูดแบบนั้นก็ถูก จริงๆแล้วตอนแรกฉันไม่คิดว่ายอดจะลาออกหรอกนะ แต่พอยอดลาออกจริงๆฉันก็โล่งอก” เอ๋าไหงงั้นหล่ะครับคุณใหญ่ ไอ้ยอดหน้าเสียกันเลยทีเดียวนี่มันหมายความว่าไงวะครับ
“ผมพอจะเข้าใจละ แต่พี่ผมมันสมองน้อย มันคงไม่เข้าใจสิ่งที่คุณทำหรอกครับ แล้วทำไมพ่อคุณถึงได้ให้ไอ้ยอดมารับคุณไปที่อื่นหล่ะ อันนี้แหละที่ผมอยากรู้ อย่าหาว่าผมก้าวก่ายเลย แต่ตอนนี้ผมจำเป็นต้องรู้ เพราะว่าพวกคุณได้ดึงพี่ชายผมครอบครัวผมเข้าไปเกี่ยวด้วยแล้ว” ผมเหลือบสายตาไปมองคุณใหญ่นิดหนึ่งเมื่อไอ้ยิ่งพูดจบ คุณใหญ่นั่งตัวตรงหน้าเครียดเม้มปากแน่น
“ฉันขอโทษนะ ที่ทำให้ครอบครัวเธอต้องเดือดร้อน ฉันไม่รู้หรอกนะว่าพ่อฉันคุยอะไรกับพวกเธอ แต่อย่าไปใส่ใจกับคำพูดของพ่อฉันมากมายนักก็ได้ ไม่มีอะไรมากหรอก” คุณใหญู่พูดจบก็ถอนหายใจอีกหนึ่งเฮือก
“ผมคงจะทำเป็นเฉยไม่สนใจไม่ได้หรอกครับคุณใหญ่ เฮียเล้งหน่ะตั้งแต่ไหนแต่ไร ไม่เคยขอความช่วยเหลือจากใคร โดยเฉพาะลูกน้องกระจอกกระจอกอย่างไอ้ยอด แต่คราวนี้เฮียเล้งโทรหาผม ขอให้ผมช่วยย้ำแล้วย้ำอีก มันคงเป็นเรื่องใหญ่หนักหนาเกินกว่าที่เฮียเล้งจะรับมือได้ ถึงแม้คนที่เฮียเล้งบอกให้ผมมารับจะไม่ใช่คุณใหญ่ เมื่อเฮียอุตส่าห์เชื่อใจคนอย่างผม ผมก็ยินดีช่วย ยินดีทำ แล้วนี่ยิ่งเป็นคุณใหญ่ด้วยแล้ว คุณใหญ่คิดว่าผมจะนิ่งเฉยได้เหรอครับ” ไอ้ยอดพูดอย่างรู้สึกน้อยใจนิดๆ คุณใหญ่ไม่เคยเล่าอะไรให้ผมฟังเลย พอเกิดเหตุการณ์แบบนี้ขึ้นยังจะมาพูดปัดให้ผมออกไปเสียอีกมันน่าน้อยใจน้อยซะที่ไหนหล่ะ
“นั่นสิครับคุณใหญ่ คุณใหญ่คิดว่าที่พวกผมรีบร้อนมารับคุณใหญ่เพราะอะไร เพราะไอ้ยอดมันห่วงคุณ ผมที่ไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไรด้วยยังอดห่วงคุณไม่ได้ อย่าผลักไสไอ้ยอดมันเลยครับ ผมกลัวพี่ผมจะตรอมใจตายไปซะก่อน” เอ๊ะ ไอ้นี่พูดเหมือนจะดีนะตอนแรกๆ ทำไมคำพูดท้ายมันฟังดูทะแม่งๆหว่า หรือไอ้ยอดคิดมากไป
“ตกลงที่มึงพูดนี่คือ หวังดีกับกู กับคุณใหญ่ หรือมึง กำลังด่ากูกันแน่ไอ้ยิ่ง เอาให้แน่ซักอย่าง” ผมพูดน้ำเสียงเคืองๆมัน
“หึหึ เฮ้อ พวกเธอสองคนพี่น้องนี่ เหลือเกินกันจริงๆ “ คุณใหญ่พูดน้ำเสียงเอื่อมๆ พวกผม
“ตกลงพ่อฉันคุยอะไรกับพวกเธอกันหล่ะ” คุณใหญ่หลังจากที่ถอนหายใจเป็นครั้งที่ร้อย ก็เงยหน้าขึ้นมองหน้าผมกับไอ้ยิ่งสลับกันไปมา
“เฮียเล้งบอกให้ผมมารับคุณใหญ่ ไปพักที่บ้านผมหรือที่ไหนก็ได้ขอให้ออกไปจากกรุงเทพฯ ซักพัก ตอนนี้คุณใหญ่มีคนปองร้ายอยู่ให้รีบมารับด่วนๆก็แค่นั้นอะครับ ไม่ได้พูดอะไรไปมากกว่านี้ เฮียเล้งบอกให้ผมมาถามกับคุณใหญ่เอง” ผมตอบคุณใหญ่ไป คุณใหญ่ก็พยักหน้าเข้าใจ ท่าทางเคร่งเครียดขึ้นมาอีกหน
“พ่อนี่นะ ฉันบอกไปแล้วว่าฉันดูแลตัวเองได้แท้ๆ” คุณใหญ่พูดเหมือนรำพึงกับตัวเอง แต่พวกผมสองพี่น้องก็ยังเจือกได้ยิน
ผมกับไอ้ยิ่งมองสบตากัน แปลเป็นนัยๆว่า มันชักจะดึกแล้วนะ ถ้าคุณใหญ่ไม่ยอมไปคงต้องมีการบังคับกันเสียแล้วเพราะดูท่าคุณใหญ่จะยังคงมึนๆอึนๆอยู่คงไม่ยอมไปด้วยง่ายๆเป็นแน่แท้
“แล้วตกลงเรื่องราวมันเป็นยังไงกันแน่หล่ะครับคุณใหญ่” อันนี้ไอ้ยิ่งเป็นฝ่ายพูดขึ้นมาอย่างเหลืออด กับไอ้อาการท่ามากของคุณใหญ่
“เฮ้อ” คุณใหญ่ไม่ได้พูดอะไรแต่ถอนหายใจออกมาหนึ่งเฮือก
คุณใหญ่ขยับตัวเล็กน้อย พร้อมกับดึงชายเสื้อยืดสีดำที่สวมอยู่ขึ้น เผยให้ผมกับไอ้ยิ่งได้เห็นหน้าท้องแบนราบที่มีกล้ามท้องเป็นลอนสวยงาม แต่มันมีอะไรที่ทำให้ผมถึงกับหน้าซีดเผือด พูดไม่ออก ได้แต่มองหน้าคุณใหญ่สลับกับหน้าท้องซิกแพ็คของคุณใหญ่
“ฉันโดนลอบทำร้าย จากใครก็ไม่รู้ ฉันไปดื่มนิดหน่อย กับพวกไอ้กฤษ แล้วอยู่ๆก็มีคนมาหาเรื่อง พวกนั้นให้การกับตำรวจว่า หมั่นไส้ฉัน ฉันไปมองหน้าพวกมัน พวกนั้นก็โดนปรับแจ้งข้อหาอะไรไปนิดๆหน่อยๆ “ คุณใหญ่ทำน้ำเสียงเหมือนมันเป็นเรื่องเล็กน้อย
“แต่…แผล คือ” ผมยื่นมือไปลูบแผ่วๆที่หน้าท้องคุณใหญ่ ตรงตำแหน่งแผลเป็นที่ยังไม่หายสนิทดี ตอนนี้ที่แผลที่โดนแทงนั้น เป็นสีชมพูออกแดงๆ
“ฉันไม่เป็นไรหรอก …ก้อนั่นแหละ แต่พ่อของฉันคิดว่า มันไม่ใช่เรื่องทะเลาะวิวาทหมั่นไส้เข้าใจผิดกันธรรมดาหรอก มันคงมีอะไรมากกว่านั้น หลังจากนั้นอีกหลายวัน ตอนฉันกลับจากไปตรวจโซนเธอ ก็มีรถมอเตอร์ไซต์รับจ้างขับมาปาดหน้าฉัน ฉันหักหลบ รถฉันเลยเสียหลักชนเข้ากับเสาไฟฟ้า ดีที่ฉันไม่ได้ขับเร็ว ฉันจึงไม่เป็นอะไร” ผมอ้าปากหวอด้วยความตกใจ มีเรื่องแบบนี้ด้วยเหรอ แล้วทำไมคุณใหญ่ไม่บอกผมเลยซักคำ
ผมมองคุณใหญ่ด้วยแววตาตัดพ้อ คุณใหญ่ส่งยิ้มน้อยๆมาให้ผม พร้อมกับดึงมือผมที่ลูบป้อยๆอยู่ที่พุงแข็งๆของคุณใหญ่มาจับไว้ พร้อมกับยกขึ้นกดริมฝีปากลงที่กลางฝ่ามือไอ้ยอดหนักๆหนีงที
“แฮมๆๆ” เสียงกระแอมกระไอของไอ้ยิ่งทำให้ผมกับคุณใหญ่หลุดออกจากโลกสีชมพูอมม่วงที่ทั้งผมและคุณใหญ่ได้สร้างขึ้นมา
“คุณพ่อของคุณใหญ่คงคิดว่า มีคนอยู่เบื้องหลังใช่ไหมครับ” ไอ้ยิ่ง หลังจากที่ทำหน้าเหม็นเบื่อใส่ผมแล้ว มันก็หันไปถามคุณใหญ่น้ำเสียงจริงจัง
“ใช่ ฉันก็คิดเหมือนพ่อฉันนั่นแหละ มันไม่น่าจะมีเรื่องบังเอิญอะไรถึงสองครั้งสองคราหรอกนะยิ่ง” ไอ้ยอดก็คิดเหมือนกัน
“และผมก็คิดว่า คุณพ่อคุณใหญ่คงคิดว่าคนที่เป็นคนทำคงไม่พ้น…” ไอ้ยิ่งมองหน้าคุณใหญ่อย่างครุ่นคิด
“ใช่ …ฉันคิดว่าคนที่ทำก็คงเป็นพวก ผช.นันทชาตินั่นแหละ” ผมใจหายวาบ
นี่ถ้าเป็นแบบนั้นจริงๆ แล้วทำไม พี่นันท์ ถึงได้ทำอะไรขนาดนี้นะ
“สงสัยก็ได้แต่สงสัยแหละนะ เพราะไม่มีหลักฐานนี่ คนแทงก็เป็นแค่กลุ่มวัยรุ่นที่บอกว่าหมั่นไส้ฉัน ตอนโดนรถมอเตอร์ไซต์ขับตัดหน้า เจ้าตัวก็ให้การกับตำรวจหน้าซื่อตาใสว่า นึกว่าแซงพ้นฉันแล้วจึงเลี้ยวเข้าซอย แล้วจะทำอะไรได้หล่ะ” คุณใหญ่พูดยิ้มๆมือที่จับมือผมอยู่ก็ไม่ปล่อย คุณใหญ่ใช้นิ้วหัวแม่มือคลึงที่ฝ่ามือผมเบาๆเหมือนนวดให้ผมคลายกังวล
“แต่เธอไม่ต้องห่วงไปหรอกนะยอด ตอนนี้ตำรวจกำลังตามสืบดูพฤติกรรม ผช.นันท์อยู่ ไม่นานคงได้เรื่อง” เพราะเหตุนี้ในระหว่างรอตำรวจเฮียเล้งเลยต้องการให้คุณใหญ่ไปให้ไกลจากกรุงเทพสินะ
“ผลประโยชน์มันไม่เข้าใครออกใครจริงๆ โลกความจริงมันโหดร้ายจริงๆ กูอยากเป็นนักศึกษาไปตลอดชีวิต จังเลยหว่ะยอด” ไอ้ยิ่งมันเพ้อ มันส่ายหัวดุ๊กดิ๊กพร้อมลุกขึ้นยืน
“งั้นเราก็ รีบกลับบ้านกันเถอะครับ เดี๋ยวดึกซะก่อน หรือไม่ก็ เดี๋ยวหัวหน้ามึงจะตามมาซัดเจ้านายสุดที่รักของมึงซะก่อนนะไอ้ยอด” ไอ้ยิ่งมันว่างั้นแล้วยักคิ้วให้ผมหนึ่งจึก
“ไอ้บ้า พูดอะไรไม่คิดว่ากูก็อายเป็น “ ผมบ่นอุบอิบลับหลังไอ้ยิ่งมัน ที่ตอนนี้เดินไปที่ตู้เย็นเปิดตู้แล้วหยิบน้ำเปล่าออกมาเปิดฝาดื่มอึกๆ โดยไม่สนใจใคร
“จริงๆแล้ว เธอไม่ต้อ---“ ผมยื่นมือไปปิดปากคุณใหญ่ให้หุบปากลงเสีย
“ไปอยู่บ้านผมอะดีแล้วครับ …ถึงคุณใหญ่จะดูไม่เดือดร้อนซักเท่าไหร่ที่มีคนปองร้ายคุณ แถมคนร้ายก็ยังลอยนวล แต่คุณพ่อคุณแม่คุณ ครอบครัวคุณเค้าก็เป็นห่วงคุณกันนะ …แล้วผมอีกหล่ะ ถ้าคุณใหญ่เป็นอะไรไป ผม…ไอ้ยอดคนนี้จะทำยังไง” ผมพูดกับคุณใหญ่น้ำเสียงตัดพ้อ
คุณใหญ่ดึงมือผมออกจากปากตัวเอง พร้อมยื่นมือมาลูบที่หัวเน่าๆของผมเบาๆอย่างรักใคร่
“ถ้าเธอเต็มใจจะให้ฉันไปอยู่ที่บ้านด้วย…ฉันก็ OK” คุณใหญ่พูดยิ้มๆ
ทำให้ไอ้ยอดต้องยิ้มตาม ปากแทบจะฉีกถึงใบหู
8888888888888888888888888888888888888888888888888
มาต่อแล้วนานจังเลยเนอะ อิอิ ก็มาละนะจ้าๆๆๆๆ
จุ๊บๆๆๆๆๆๆๆ
หัวข้อ: (เรื่องสั้น)”หล่อเพชฌฆาต” คุณใหญ่ ของ นายยอด (ตอนที่ 17 หน้า 13) 2/2/58 (อ่าน 102507 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก