B.L.O.O.D.L.I.N.E
SIX
“ถ้าจะฝึกมวยก็ต้องแข็งแรงกว่านี้หน่อย ขาแข็งๆ มือตั้งการ์ดให้มั่น”
ปึก!
“อุ๊ก!” ขาแข้งทรุดลงกระแทกพื้น ผมงอตัวจุก
“ลุกขึ้น อย่าทำใจเสาะ บอกเองไม่ใช่เหรอไงว่าอยากเป็นมวยเร็วๆ ลุกขึ้นมา” ครูฝึกมวย ลูกชายของเพื่อนพ่อใช้น้ำเสียงก้องกังวานพูดสั่ง ผมเงยหน้ามอง เม้มปากข่มความเจ็บปวดตามร่างกาย รอยช้ำม่วงปรากฏอยู่หลายที่อย่างน่ากลัว
“ผมขอพักก่อนได้ไหม” ถ้าผมจริงผมก็ไม่คิดจะเอ่ยปากขอ แต่วันนี้ทั้งวันตั้งแต่แปดโมงเช้าจนใกล้จะหกโมงเย็น ผมยังไม่ได้พักไปกว่าการหาข้าวเที่ยงลงท้อง แค่จะหายใจยังเหนื่อย
“ให้ตายเถอะ” ครูสอนสบถหงุดหงิด ทำตาขวางมองผม ผมค่อยๆพยุงตัว “โอเค พักก็พัก”
“ขอโทษครับ” ผมก้มหัวแล้วเอ่ยขอโทษ ครูฝึกโบกมือว่าช่างมันก่อนจะเดินไปดูลูกศิษย์คนอื่นๆ ผมมองดูนักมวยตัวจริงและมือสมัครเล่นด้วยความทึ่งและชื่นชม พวกเขาแข็งแรงมาก ผมกลายเป็นเด็กเล่นขายของ ใส่แรงเตะครูฝึกเต็มแรงเขาก็ยังไม่สะเทือน นับประสาอะไรกับการจะเตะมนุษย์กลายร่างให้ล้มกลิ้ง ดีไม่ดีจะกลายเป็นผมที่ล้มลงไปกองที่พื้น
ผมนั่งพักที่เก้าอี้มุมในสุดของค่าย ยกน้ำเย็นกรอกลงคอ น้ำใส่อักๆเข้าปากและบางส่วนไหลของคอ สร้างความสดชื่น ผมจึงถอดเสื้อและยกน้ำเย็นที่เหลือราดหัว ความเย็นแล่นจับผิวกาย ชวนให้นึกถึงสัมผัสที่แสนจะคิดถึง
ปานนี้อาซาจะทำอะไรอยู่ เขาแค่ติดต่อมาว่าถึงกรุงเทพแค่นั้น กับข้อความถามไถและข้อความสั่งห้ามผมไปไหนอีกสองสามข้อความเท่านั้น ต่างกับผมที่หมั่นเพียรส่งข้อความไปหาเขา เขาอ่านช้าบ้างเร็วบ้างตามแต่สะดวก ผมรู้ว่าเขากำลังยุ่งมาก เลยใช้เวลาที่ผมจะเอาไปกังวลคิดมากมาเรียนมวยไทย
ทีแรกพ่อกับพี่ยอร์ชห้ามกันยกใหญ่ บอกว่าไม่เห็นมีความจำเป็นที่จะต้องเรียน การฝึกมวยโหดมาก ไม่เหมาะกับผม แต่ผมให้เหตุผลว่า ถ้าหากผมถูกทำร้าย ผมจะป้องกันตัวเองได้อย่างไร สมัยนี้ยิ่งอยู่ยากมากขึ้นทุกวัน มีคนตายจนนับไม่ถ้วน ถ้าไม่รู้จักปกป้องตัวเอง ภัยก็อาจมาถึงตัวได้ ผมพูดไปอย่างนั้น พ่อกับพี่ยอร์ชถึงยอมให้มาเรียน
โชคดีที่เพื่อนของพ่อเป็นเจ้าของค่ายมวย พ่อเลยใช้เส้นสายในมือยัดผมเข้ามาเรียนในค่ายมวยที่ได้ชื่อว่ารับเด็กยาก ถ้าไม่เป็นมาอยู่แล้วก็ต้องหน่วยก้านดีเท่านั้นถึงจะรับ ผมเลยกลายเป็นของแปลกของที่นี้ ในท่ามกลางมนุษย์ผู้ชายตัวใหญ่ล่ำบึ้ก
“หา” นี่ผมเรียกพวกเขาว่ามนุษย์ผู้ชายเหรอ พูดเหมือนกับว่าตัวเองไม่ใช่มนุษย์
ประสาทไปแล้ว
และที่มาเรียนมวยไทย อาซายังไม่รู้เรื่อง ผมกะว่าจะทำเซอร์ไพรส์เขาตอนที่เขามารับ ผมก็ยอมทำตามคำขอของอาซาแต่โดยดีแม้จะเป็นห่วงมากขนาดไหน จะกังวลคิดไปร้อยแปดพันเก้า กลัวว่าเอเดนจะทำอะไรอาซา กลัวเขาจะเสียท่าถูกทำร้าย ผมไม่อยากให้เขาเจ็บเหมือนคราวที่สู้กับเจอร์โรม ไม่มีใครรู้หรอกว่า ยามที่เขาบาดเจ็บ อาซาในร่างงูตัวเล็ก ผมหมายถึงเล็กเท่าที่เขาเป็นได้ แต่ความเป็นจริงจัดว่าตัวใหญ่มากอยู่ นั่นแหละ ตอนนั้นเขาหงุดหงิดมาก มีแค่ผมที่อยู่กับเขาได้ ใครก็เข้าหาไม่ค่อยติดไม่เว้นแม้แต่เวสตัน
เขาอารมณ์ร้อน และผมก็ไม่อยากเจออาซาในเวอร์ชั่นนั้นเท่าไหร่ อย่างน้อยๆก็ถ้าไม่จำเป็นจริงๆ เลี่ยงได้ก็เลี่ยง
อากาศในโรงฝึกร้อนอบอ้าว ผมใช้ผ้าเช็ดเหงื่อตามใบหน้าและลำคอ ไล่เลื่อยลงมาถึงลำตัว โบกพัดเล็กน้อยให้เกิดลมเย็น
“สักด้วยเหรอ” เสียงผู้ชายคนหนึ่งเอ่ยถาม
ผมเงยหน้ามอง เกล้า...ผู้ชายตัวสูงผิวสีแทนใบหน้าคมคายยืนอยู่เบื้องหน้า เขาเป็นตัวเก็งที่จะได้รับคัดเลือกขึ้นเป็นนักมวยตัวจริงในปีหน้า ฝีมือเข้าขั้นมืออาชีพ ร้ายกาจน่าดู
“อ่อ นี่น่ะเหรอ” ผมก้มมองรอยปานบนหน้าอก เกล้าพยักหน้าว่าใช่ “ก็ประมาณนั้น” ให้เข้าใจผิดว่าเป็นรอยสักดีกว่าถูกสักถามมากความถ้าหากบอกความจริงว่าสิ่งที่ติดอยู่บนหน้าอกเป็นปานรอยงูที่ติดตัวมาตั้งแต่เกิด
และคนที่ทำก็หนีไปปฏิบัติภารกิจระดับชาติอยู่คนเดียว
แล้วทำไมผมต้องเอาแต่คิดถึงอาซา ไม่เข้าใจ
“ไม่เข้ากับหน้านายเท่าไหร่ แต่สวยดีนะ สักที่ไหนมาหรือ” เขานั่งลงข้างๆ มองจ้องปานอย่างสนใจ
“ก็...ที่กรุงเทพฯน่ะ”
“งั้นเหรอ” เขาละความสนใจจากรอยสีดำรูปงูบนหน้าอกไร้มัดกล้ามของผม พูดเปลี่ยนเรื่อง “ฝึกเป็นยังไงบ้าง”
ผมยักไหล่ “ก็พอได้ นิดหน่อย”
“ฮ่าๆๆ มันต้องใช้เวลานะ แต่นายรีบฝึกไปทำอะไร” เกล้าหันมาถาม ผมกรอกตาคิดหาเหตุผล
“ก็...” เป็นอีกครั้งที่ต้องขึ้นประโยคด้วยคำๆเดียวก่อนจะใช้หัวคิด “ถ้าเปิดเทอมแล้วก็ต้องกลับไปเรียน ถึงตอนนั้นคงไม่มีวลาฝึก” ผมพยักหน้าสนับสนุนคำพูด
“อ่อ อยากมีคนคนปกป้องไหมล่ะ อย่างนายน่ะ ไม่เหมาะที่จะแข็งแกร่งหรอก” เกล้ามองสบตาสื่อความหมาย ผมเสตาหลบ ทำเป็นมองไม่เห็นความนัยที่ส่งผ่านมา ผู้ชายคนเดียวที่ผมยอมให้เข้ามาอยู่ในหัวใจ มีเพียงอาซาคนเดียวเท่านั้นที่ผมยอม
ผมลุกขึ้น ไม่ได้มองหน้าเกล้า “นายดูถูกฉันเกินไปหน่อยนะ ฉันอาจจะไม่ได้ร่างใหญ่โตเท่านาย แต่ฉันไม่มีความจำเป็นต้องยืมมือยืมตัวใครมาปกป้องตัวเอง”
ผมเดินกลับไปหาครูฝึก ผมไม่โง่และไม่ใส่ซื่อขนาดที่จะไม่รู้ว่าเกล้ารู้สึกยังไงกับผม อาจจะชอบ ถูกใจ หรืออะไรก็ตามแต่ สำหรับผมแล้ว เขาคือคนรู้จักคนหนึ่งเท่านั้น
ซ้อมเสร็จผมก็เตรียมกลับบ้านด้วยร่างกายที่สะบักสะบอม ปวดเมื่อยตามร่างกาย จะก้าวขายังไม่มีแรง ผมเดินไปซื้อน้ำกินรอพี่ยอร์ชมารับ ระหว่างที่กำลังรอชามะนาวแก้เหนื่อย ก็รู้สึกว่ามีใครมายืนข้างๆ ผมหันไปมอง ผู้ชายร่างสูงใหญ่ ใบหน้าออกลูกครึ่ง ผมถูกเซตตั้งได้ทรง
“มีอะไรเหรออเล็ก”
อเล็กก็เป็นนักมวยในค่ายเหมือนกัน ฝีมือดีมากจนลุงชิดเจ้าของค่ายที่เป็นเพื่อนพ่อผมอยากให้เขาเป็นนักมวยเบอร์หนึ่ง แต่อเล็กไม่ต้องการ เขาขอทำหน้าที่สอนคนในค่าย ไม่ต้องการแข่ง
“ใครๆอาจจะเชื่อนะ แต่ว่าฉันไม่เชื่อ” เขาพูดเสียงนิ่ง ใบหน้าก็นิ่ง โดยปกติผมก็ไม่เห็นอเล็กจะแสดงอารมณ์สักเท่าไหร่
ผมส่ายหน้าเบาๆ “ฉันไม่เข้าใจว่านายหมายถึงอะไร”
“รอยปานบนหน้าอกนายไง” อเล็กเลื่อนสายตาลงต่ำตรงตำแหน่งทางหน้าอกทางซ้าย
“นายพูดอะไร ฉันไม่เข้าใจ”
อเล็กเดินเข้ามาใกล้ เราห่างกันเพียงก้าวเดียว เขาก้มหน้าลงมอง ผมเขยิบก้าวถอยหลังเพราะใบหน้าของเขาใกล้กับแผ่นอกบางของผมจนเกินไป มันทำให้รู้สึกแปลก
“มันมีความหมาย ฉันรู้ว่านายก็รู้”
อเล็กทำให้ผมรู้สึกแปลกใจ
“นายรู้ได้ยัง” ผมมองเขาอย่างระแวดระวัง
“เรื่องธรรมดา รอยปานทุกรอยมีความหมายในตัวมัน โดยส่วนมากเท่าที่มนุษย์ทั่วไปรู้ รอยปานเกิดจากใครสักคนทำตำหนิไว้บนตัวไว้เมื่อชาติที่แล้ว เพื่อให้จดจำกันได้ในชาติต่อๆมา”
“ก็พอจะเคยได้ยินมา” ผมพูด แต่สิ่งที่ผมสงสัยไม่ใช่ความหมายของปาน ผมหรี่ตามอง จับคำพูดของเล็กมาคิดทุกคำ ผมกำลังคิดว่าอเล็กเป็นคนปกติธรรมดา หรือเป็นมนุษย์กลายร่าง และถ้าใช่ แล้วเขาเป็นอะไร
“แต่มันไม่เหมือนกันหรอกนะ ปานของนาย กับของคนทั่วไป มันมีอะไรที่มากกว่านั้น”
“มากกว่านั้นคืออะไร มันก็อาจเป็นเหมือนที่นายบอก ใครสักคนในชาติที่แล้วทำร่องรอยไว้บนตัวฉัน”
“ฉันคิดว่า มันไม่น่าใช่แค่นั้น”
“ยิ่งนายพูด ฉันก็ยิ่งงง” ผมควักเงินจ่ายแม่ค้า รับแก้วชามะนาวมาถือไว้
“ไม่ต้องใส่ใจก็ได้ ฉันแค่คิดว่า รอยปานของนายน่าสนใจ รูปงูแบบนี้มันเหมือนเป็นสัญลักษณ์ หรือไม่ก็เป็นดวงชะตาที่มีมาแต่กำเนิด”
ผมรู้ว่ามันแปลกที่คนเราจะมีรอยปานที่แสดงรูปร่างชดเจนจนเหมือนการวาดได้แบบนี้ ผมเคยกังวล ปกปิดไม่ให้ใครรู้ และเพิ่งจะหายคิดมากได้ไม่นานหลังจากที่รู้ว่ารอยนี้อาซาเป็นคนทำ แต่ดูเหมือนอเล็กต้องการจะบอกผมว่า มันไม่ใช่แค่รอยตำหนิ เขากำลังทำให้ผมนึกกลัวตัวเอง
“นายเป็นใคร” ผมถาม ไม่ไว้ใจคนตรงหน้า อันตรายมีรอบตัว โดยเฉพาะเมื่อผมรู้ว่าโลกนี้มีสิ่งมีชีวิตที่นอกเหนือจากมนุษย์ปุถุชนธรรมดาและใช้ชีวิตเกี่ยวพันกับคนพวกนั้น ยิ่งต้องระวังตัว
อเล็กไม่ตอบ เขาหมุนตัวเดินจากไป ผมมองตามด้วยความสงสัย ผมรู้เรื่องมนุษย์กลายร่างน้อยมากเพราะไม่คิดจะสนใจ พวกเขาอยู่รวมปะปนกับเรา แยกแยะไม่ออกถ้าไม่เห็นว่ากลายร่างกับตา ก็เหมือนอาซา ผมไม่รู้ว่าเขาเป็นงูจนกระทั่งเขาแสดงให้ดู จะมีวิธีไหนไหมที่จะรู้ว่าใครเป็นมนุษย์กลายร่าง
ปรี๊นนนน
ผมสะดุ้ง ตื่นตระหนกกับเสียงบีบแตรยาวเหยียด หันตัวมองรถ พี่ยอร์ชเลื่อนกระจกลงเรียกผมที่ยืนเหม่อ ผมหันไปมองทางเดิม ไม่มีใครอยู่ตรงนั้น อเล็กหายไปแล้ว ไวราวกับหายตัวได้
กลับถึงบ้านผมแยกตัวขึ้นห้อง อาบน้ำแล้วลงไปกินข้าวเย็น ในหัวผมมีเรื่องให้ขบคิดมากมาย เลยปลีกตัวขึ้นห้องเพื่อพักผ่อน เรื่องเอเดนยังไม่เคลียร์ เรื่องอาซาก็ยังน่าเป็นห่วง ยังจะมีเรื่องรอยปานที่อเล็กมาพูดให้เกิดสงสัย
ผมดีดตัวขึ้นนั่งบนที่นอน จำได้ว่าเอาหนังสือติดกลับมาด้วย ผมลงจากเตียงไปที่กระเป๋าเดินทาง ค้นเจอหนังสือเก่าเก็บ
“Mysterious Birthmark” ผมอ่านชื่อหนังสือ ปีนกลับขึ้นไปบนเตียงอีกครั้งหนึ่ง เปิดหน้าแรกต่อไปจนถึงหน้าที่สองและสาม มีแค่ชื่อหนังสือ ปีที่เขียน แต่ไม่ปรากฏชื่อผู้เขียน และที่สำคัญ หนังสือเล่มนี้เป็นการเขียนไม่ใช่การพิมพ์
‘Birthmark Meaning’ ผมกวาดตาอ่านหัวข้อนี้เพียงคร่าวๆ อ่านออกบ้างไม่ออกบ้าง อย่างที่คุณลุงคนขายบอกว่าหนังสือเล่มนี้อ่านยากเพราะใช้ศัพท์โบราณ ในหนังสือเขียนเอาไว้ว่า ปานเป็นลงบอกเหตุ บ้างหมายถึงความโชคดี บ้างหมายถึงโชคร้าย และอาจหมายถึงทั้งสองอย่าง ทั้งดีและไม่ดี ปานเกินจากอดีตที่ติดตัวมาจนถึงปัจจุบัน เรื่องพวกนี้ผมพอรู้ เลยเปิดข้ามไปที่หัวข้ออื่น
‘Birthmark Types’ ในหัวข้อนี้ระบุถึงรูปแบบของปาน ทั้งปานแดงปานดำปานเขียวหรือปานสีขาว ผมอ่านอย่างรวดเร็วแค่พอเข้าใจ แต่ยังไม่มีเนื้อหาในสิ่งที่ผมต้องการรู้
ผมเปิดอ่านเรื่องๆจนมาถึงหัวข้อหนึ่ง
‘Special Birthmark for Selected’ “ต้องเริ่มจากตรงนี้สินะ” ผมสูดลมหายใจ มือที่จับหนังสือเริ่มสั่นเล็กน้อย เสียงลมหวีดหวิวด้านนอก ผ้าม่านปลิวไหว ผมมองรอบๆตัว ยอมรับว่ากลัวที่จะรู้ความจริง
...ปานเพื่อพานพบ...
รูปร่างไม่ต่างจากปานทั่วไป ว่ากันว่าจะดึงดูดผู้ที่เป็นคนสร้างรอยและผู้ที่ถูกทำร่องรอยไว้บนตัวให้มาพบเจอกันอีกครั้ง ผมไล่สายตาดูรูปปานที่คนเขียนวาดเอาไว้ให้ดูเป็นตัวอย่าง มีทั้งที่เป็นรอยที่ไม่มีรูปร่างตายตัวแบบที่เห็นได้ทั่วไป ไปจนถึงที่ปรากฏรูปร่างชัดเจน แต่ก็ยังคงเป็นรูปแบบธรรมดาอย่างเช่นรูปหัวใจ รูปสีเหลี่ยมข้าวหลามตัด พร้อมทั้งมีเรื่องราวที่มาของปานเหล่านี้ อ่านแล้วได้ใจความว่า รอยปานที่ถูกวาดลงในหนังสือ เป็นของจริงที่ได้รับการพิสูจน์แล้วว่า ผู้ที่ทำกับผู้ที่ถูกทำได้กลับมาพบเจอกัน
รอยปานพิเศษประเภทที่สอง
...รอยปานเพื่อชดใช้...
มีลักษณะหน้ากลัวเพราะถูกจารึกไว้ด้วยความแค้น ด้วยแรงอาฆาต มีสีเข้ม นูนโป่งน่ากลัว กล่าวไว้ว่าเจ้าหนี้ทำตำหนิเอาไว้เพื่อให้จดจำได้ว่าใครที่จะต้องชดใช้ให้กับตัวเอง แต่ทั้งหมดนี่ก็ยังไม่มีรอยปานที่เป็นรูปงู แปลกหน่อยก็เป็นรูปคล้ายดวงตาจ้องเขม็ง รูปเปลวไฟ ผมเปิดผ่านไปเรื่อยๆ รอยปานแบบที่สามก็คือ
...รอยปานประทานหน้าที่...
ผู้ที่ได้รับคำสั่งจากเบื้องบนให้ปฏิบัติภารกิจจะมีรอยปานกำกับไว้บนร่างกาย จะแสดงรูปร่างที่ชัดเจนกว่าสองอันแรกเพราะมีความพิเศษที่มากกว่า ผู้ที่มีรอยปานจากเบื้องบน ถ้าทำความผิดแม้เพียงเล็กน้อยก็จะพบกับจุดจบที่น่าสลดหดหู่ กว่าจะรู้ว่าตัวเองมีหน้าที่ที่ต้องทำก็มักจะสายเกินไป ผมเพ่งพิจารณารอยปานชนิดนี้ด้วยความสนใจ มีทั้งปานรูปไม้กางเขน รูปกริช รูปพระอาทิตย์ รูปพระจันทร์เสี้ยว และอีกหลายรูปที่ปรากฏรูปร่างที่ชัดเจนมาก เหมือนที่ผมมี ความหวังที่จะล่วงรู้ความลับตามที่อเล็กบอกเริ่มจดประกาย ในขณะเดียวกันผมก็หวาดกลัวต่อความลี้ลับที่ไม่เคยล่วงรู้
ผมเปิดดูจนกระทั่งถึงหน้าสุดท้าย หน้าที่มีเพียงหัวข้อและข้อความสั้นๆ พร้อมรูปตัวอย่างสองรูปโดยไร้คำอธิบายประกอบอย่างรอยปานสามแบบที่ผ่านมา
ปึก!
เสียงกระแทกปิดหนังสือดังสะท้อนในห้องนอนขนาดเล็กกำลังดีที่มีแต่ความเงียบภายใต้ลมหายใจหนักลึก ตามมาด้วยเสียงจังหวะเต้นของหัวใจที่คล้ายจังหวะกลอง
ผมถอดเสื้อออก ก้มมองรอยประทับที่อยู่บนหน้าอก แววตาสั่นไหว ภาพหนึ่งในสองภาพติดตาทั้งที่มองแค่เพียงเสี้ยววินาที
เหมือนกันไม่ผิดเพี้ยน รอยปานงูขดตัวเป็นวงกลม
ปานต้องห้ามคืออะไร
จะเกี่ยวกับที่ผมเป็นงูเมื่อก่อนหรือเปล่า
ผมเปิดหน้าสุดท้ายอีกครั้ง เพ่งรูปภาพสองรูป รูปแรกเป็นรูปงูแบบที่ผมมี อีกรูปเป็นรูป เอ่อ...คล้ายกับสัตว์มีปีก ผมไม่แน่ใจว่ามันจะหมายถึงนกหรือมังกร ผมอ่านข้อความสั้นๆอีกครั้ง จ้องนานนับสิบนาทีเผื่อว่าจะเข้าใจความหมายที่แฝงมาในประโยคแต่ก็ไม่ ในหนังสือไม่ได้บอกอะไร มีเพียงประโยคสั้นๆได้ใจความแค่ว่า
‘สมบัติล้ำค่า ฝังติดตรึงตราใต้รอยจารึก’ “สมบัติล้ำค่าคืออะไร” ผมยกมือลูบหน้าอก ก็แค่ร่างกายผิวหนังที่ห่อหุ้มอวัยวะภายใน มันจะมีอะไรในนี้ได้ยังไง แล้วรอยจารึกจะหมายถึงรอยปานหรือเปล่า
พระเจ้า! ผมงงไปหมดแล้ว
แล้วใครจะให้คำตอบในเรื่องนี้ได้ คนแรกคือคนที่แต่งหนังสือเล่มนี้ ลืมไปได้เลย ไม่มีชื่อระบุว่าใครเป็นคนเขียนขึ้น ให้ผมเดานะ เขาคงตายไปตั้งแต่ตอนที่ผมยังไม่เกิด ที่หน้าแรกของหนังสือระบุชัดเจนว่าเขาเขียนขึ้นในปี... นั่นหมายความว่าผมจะไม่ได้คำตอบจากเขา
ผมไม่แน่ใจว่าพ่อจะรู้เรื่องนี้ไหม
ผมใช้ความคิดอย่างหนักจนกระทั่งเสียงหนึ่งลอยแวบเข้ามาในหัว
‘ไปถามคนทำสิ เขาน่าจะรู้’ “อาซา”
แต่เขาไม่อยู่ ผมต่อสายหาอาซาทันที ไม่นานก็มีคนรับสาย ผมกรอกเสียงลงไปด้วยความร้อนรน
“อาซา ฉันมีเรื่องจะถาม”
“ขอโทษโยชิ อาซาออกไปข้างนอก เขาไมได้เอาโทรศัพท์ออกไปด้วย” เสียงขอปารีสที่ตอบกลับมาแทนเจ้าของโทรศัพท์ “เขาต้องออกไปลาดตะเวน เลยต้องเก็บโทรศัพท์ไว้ที่บ้าน” ปารีสขยายความต่อ
“งั้นเหรอ” ผมเสียงเหี่ยว หมดหวังในทันที
“มีเรื่องอะไรสำคัญหรือเปล่า เสียงนายดูไม่ดีเลย” เธอถามกลับมาอย่างเป็นห่วง ผมเม้มปากแน่นสายหน้า
“เปล่าหรอก แค่คิดถึงเขาน่ะ” บ้าชะมัด ผมอยากร้องไห้จัง
“อ่อ หึหึ ไว้ฉันจะบอกเขาให้นะ”
“ขอบใจนะ เขาสบายดีใช่ไหม” ผมถามไถ่ถึงคนรัก
“สบายดี แม้จะเครียดไปสักหน่อย”
“ก็คงงั้น” เขาต้องเครียดอยู่แล้ว ขนาดผมยังเครียดเลย
ผมวางสาย ทิ้งตัวนอนลงกับเตียง ผมคิดว่าตัวเองคงทนรอถามอาซาไม่ไหว ผมต้องการเดี๋ยวนี้ว่าปานรูปงูมันหมายถึงอะไร แล้วใครจะให้คำตอบผมได้เร็วที่สุด
อเล็ก...พรุ่งนี้ผมจะไปถามอเล็ก เขาจะต้องรู้เรื่องนี้แน่ๆ
ผมออกจากบ้านอีกครั้งในเช้าวันถัดมาตั้งแต่ยังไม่เจ็ดโมงดี ทั้งคืนผมเฝ้ารอให้พระอาทิตย์โผล่ขึ้นจากท้องฟ้า เพื่อที่ผมจะได้ออกไปที่ค่ายมวยเพื่อหาคำตอบให้กับปริศนาในตัวผม ความมั่นใจเกินกว่าครึ่งบอกผมว่าอเล็กรู้เรื่องเกี่ยวกับปานบนหน้าอก และที่แน่ชัดอีกอย่างก็คือ อเล็กไม่ใช่คนปกติ
ผมวิ่งตึงตังลงมาข้างล่าง พี่ยอร์ชกับพ่อที่นั่งดูข่าวเช้าในห้องนั่งเล่นหันมามองผมก่อนจะเหลือบมองนาฬิกาเรือนใหญ่บนผนัง
“โยชิ จะไปไหนแต่เช้า” เสียงพ่อถาม
“ไปค่ายมวยครับ พี่ยอร์ชไปส่งโยหน่อย” ผมบอกพี่ยอร์ชเสียงอ่อน พี่ยอร์ชทำหน้างงแต่ก็ลุกขึ้น
“แต่เช้าเนี่ยนะ” พี่ยอร์ชพูดกับผมตอนเดินไปที่รถ
“ครับ” แต่เข้าเนี่ยแหละ หาคำตอบให้มันรู้ๆกันไป จะได้ไม่อึดอัดเหมือนมีลูกโป่งอัดแก็สพองโตจนแน่นอก ให้มันรู้กันไปว่ารอยปานของผมหมายถึงอะไร และสิ่งใดที่ฝังตราตรึงอยู่ในนี้ ผมคงจะอกแตกตายถ้าหากไม่รู้ให้ชัดเจน
“มีเรื่องอะไรหรือเปล่า” พี่ยอร์ชถาม สตาร์ทเครื่องยนต์ ออกตัวพาผมเข้าตัวเมืองไปที่ค่ายมวย
“โยก็ยังไม่แน่ใจ” ผมไม่รู้ว่าพี่ยอร์ชกับพ่อจะรู้ตื้นลึกหนาบางกับปานบนหน้าอกผมมากขนาดไหน ถ้ารู้แล้วก็คงไม่เป็นอะไร แต่ถ้ายังไม่รู้แล้วผมถาม เกรงว่าจะเป็นการทำให้พ่อกับพี่ยอร์ชเกิดข้อสงสัย ผมยังไม่มีคำตอบในความแปลกประหลาดหลายๆอย่างในชีวิตให้กับคนที่ผมรักทั้งสองคน
ผมหมกหมุ่นอยู่กับความอยากรู้จนกระทั่งรถหยุดสนิท โชคยังดีที่ค่ายมวยเปิดแล้วตอนที่ผมมาถึง ผมให้พี่ยอร์ชรออยู่ในรถ แม้พี่ยอร์ชจะพยายามลงมาดูให้ได้ว่าเรื่องอะไรที่ทำให้ผมต้องออกจากบ้านแต่เช้าเพื่อมาที่นี่ แต่ผมพยายามชักแม่น้ำทั้งห้าว่ามันไม่มีเรื่องอะไรร้ายแรง และผมจะบอกทุกอย่างเมื่อผมพร้อม พี่ยอร์ชถึงได้ยอม
ผมลงจากรถ ค่ายมวยเงียบสนิท ยังไม่มีคนมามากนัก มีแค่คนที่มาเตรียมอุปกรณ์สำหรับซ้อม คนทำความสะอาด ผมเดินผ่านเวทีมวยไปที่ห้องรับรอง ห้องที่ครูฝึกเอาไว้พัก ผมจินตนาการว่าผมจะเห็นอเล็กกำลังเตรียมตัวอยู่ในห้องนั้น แต่พอเปิดเข้าไป ผมเจอแต่ความว่าเปล่า ไม่มีใครอยู่ข้างใน ผมอาจจะมาเช้าไปเพราะใจร้อน ผมคงต้องรอ
“มาเช้าไปไหมโยชิ”
“เฮือก!” ผมตกใจเมื่ออยู่ๆก็มีคนเรียกท่ามกลางความเงียบ เกล้ายืนอยู่ข้างหลังผมในระยะประชิด ผมถอยหลังเว้นระยะห่าง
“อเล็กมาหรือยัง”
เกล้าเลิกคิ้วสูง “อเล็กเหรอ วันนี้เขาไม่มานะ”
“ไม่มา? ทำไม” ผมตีหน้ายุ่งให้กับสิ่งที่ไม่ได้เตรียมใจไว้
“ไม่รู้ ปกติเขาก็ไม่มาวันอาทิตย์อยู่แล้ว นายก็น่าจะรู้ ฉันเคยบอกนายแล้ว” เกล้ากอดอกพูดอย่างสบายใจ
“ใช่ ฉันแค่ลืม” มัวแต่ร้อนใจอยากได้คำตอบจนไม่ทันคิด อาทิตย์ที่แล้วที่ผมเพิ่งเข้ามาฝึก เกล้าแนะนำให้คนในค่ายให้ผมรู้จัก ร่วมไปถึงอเล็ก ผมจึงรู้ว่าอเล็กจะไม่เข้ามาที่ค่ายวันอาทิตย์เพราะมันเป็นวันพักผ่อนของเขา จะไม่มาโดยเด็ดขาด ห้ามใครโทรตาม ห้ามเรียกตัว
ผมแค่ฟังแต่ไม่ได้ใส่ใจเพราะไม่เห็นว่าจะเกี่ยวกับผมที่ตรงไหนกับการมาไม่มาของอเล็ก ผมมาที่นี่แค่ต้องการฝึกมวย เพื่อใช้ปกป้องตัวเองและคนรอบข้าง แต่ใครจะไปคิดว่าวันใดวันหนึ่งอเล็กดันมีส่วนเกี่ยวข้องในชีวิตแปลกๆของผม
และในวันที่ผมต้องการเขา เขากลับไม่อยู่
“งั้นพรุ่งนี้เขาก็คงมา” ผมพูดกับตัวเอง แต่ก็ดังพอที่เกล้าจะได้ยิน เขากระตุกยิ้มเยาะ
“เขาไม่มาหรอก”
“หมายความว่าไง” ผมเริ่มจะเหม็นขี้หน้าผู้ชายคนนี้
“เพราะเขาโทรมาลาหยุดกับลุงชิดเมื่อตะกี้นี่เอง”
“อะไรนะ” ผมหลุดโวยวาย
“เขาลาหยุดสามอาทิตย์ เสียใจด้วยนะ นายอาจจะไม่ได้เจอเขาก่อนนายจะกลับไปเรียนที่กรุงเทพ...เฮ้ นายจะไปไหน”
ผมไม่อยู่ฟังเกล้าพล่ามจนจบ เดินฉับๆออกจากค่ายมวยด้วยความหงุดหงิด ไม่ผิดแน่ๆ อเล็กเป็นมนุษย์กลายร่าง และผมคิดว่าเขาหนีหน้าผม เขาจะต้องรู้ว่าผมจะต้องถามเรื่องนี้จากเขา แต่เขาผิดเองที่มาจุดประกายความสงสัยให้อยากรู้
ก็ได้ ในเมื่ออเล็กไม่อยู่ให้ผมถาม ผมก็ยังมีอีกคนที่จะให้คำตอบ คนที่สร้างรอยปานต้องให้คำตอบผมได้แน่ อาซาเป็นคนทำ ก็อย่างที่อเล็กบอก ถ้าอยากรู้ ผมก็ต้องไปถามคนที่ทำ
ขอโทษทีอาซา แต่เรื่องนี้ฉันจะต้องรู้ให้ได้
หัวข้อ: DGseries.ปรารถนารักอสรพิษร้ายTHIRD&PUIMEK❁FIVE❁14-04-16 [P.72] (อ่าน 671647 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก