ตอนที่ 6 คนเดิมๆ
วันอาทิตย์ วันสุดสัปดาห์วันหยุดงานสำหรับใครหลายๆคนรวมถึงผม ตอนนี้ผมกำลังอยู่ที่ห้าง....
ชมพูเย็นพาผมกับปุยมาที่นี่
‘วันนี้ฉันหยุด ปิดร้านไปเที่ยวกัน’เขาบอกก่อนที่จะลากผมขึ้นรถ
“นายไม่สนุกหรือไงบีช”ชมพูเย็นพูดตอนที่เขาเลือกเสื้อผ้า
“ชุดนี้เหมาะกับนายนะ”บอกพร้อมโชว์เสื้อยืดสีฟ้า
“เนี่ยก็เหมาะ สรุปนายไปลองหมดนี่เลยเหรอกัน”เขาบอกพร้อมกับโยนกองเสื้อผ้ามาให้ผม
“ไปลองเสื้อไป”เขาบอกผม ผมทำตาม นับตั้งแต่รู้จักชมพูเย็นถึงมันจะเป็นช่วงเวลาสั้นๆแต่ก็ทำให้ผมรู้ได้ว่า ชมพูเย็นเป็นพวกที่ฉันถูกเสมอ อยากทำอะไรก็ทำ ห้ามขัด
ก็คงเพราะเขาเป็นพวกเอาแต่ใจล่ะนะ แต่มันก็ช่างอบอุ่นเพราะเขาก็เป็นคนที่ห่วงใยคนอื่น
“ดูดีนี่”เขาบอกผม ตอนที่เปลี่ยนชุดเสร็จ
“คุณป๋อแล้วปุยล่ะเป็นยังไง”ปุยที่เปลี่ยนชุดเสร็จมายืนอยู่ข้างผม
“ไม่ต้องบอกก็รู้ปุยลูกคุณป๋อหล่อที่สุด ใส่อะไรก็หล่อ”ชมพูเย็นบอกยิ้มกว้าง อุ้มปุยไว้แนบอก
ผมมองดูสองพ่อลูกที่รักกันแล้วนึกถึงพี่โต
ถ้าพี่โตเป็นอย่างชมพูเย็นก็คงดี
รักลูกของตัวเอง
ต้องการลูก
ไม่ใช่อยากจะทำลายลูกของตัวเองแบบนี้
ผมสะบัดหัวไล่ความคิดพวกนั้นออกไป “บีชแกต้องอยู่กับความจริงสิ”ผมพูด
ผมสะบัดหัวแล้วเหลือบไปเห็นเสื้อผ้าของเด็กทารก มันน่ารักดี แต่ผมคงต้องเก็บเงินก่อนถึงจะซื้อของพวกนี้ได้
“ตกลงฉันเอาหมดนี่เลยแล้วกัน”ชมพูเย็นพูดแล้วก็เอากองเสื้อผ้าของผมกับปุยไปคิดเงิน
“เดี๋ยวสิครับคุณชมพูเย็น คุณรู้ไหมหมดเนี่ยมันเท่าไร”ผมบอกคนที่กำลังจะไปคิดเงิน
“จ่ายด้วยบัตรเครดิตครับ”เขาไม่สนคำพูดผม ยื่นบัตรให้พนักงาน
“หักออกจากเงินเดือนผมนะครับ”ผมบอกหลังจากเดินออกมาจากร้าน ชุดที่เขาเลือกให้แต่ละชุดราคาเหยียบหมื่น ถึงแม้ว่าจะนานกว่าที่ผมจะใช้เขา แต่การที่จะให้เขาซื้อของให้ผมมันก็ไม่ถูก
โป๊ก
ชมพูเย็นเคาะหัวผม
“บอกกี่ครั้งว่าให้นายเรียกฉันว่าพี่น่ะน้องบีช แล้วพี่จะบอกอะไรให้นะ บีชเป็นน้องพี่ พี่ซื้อของให้น้องมันเป็นเรื่องที่ถูกแล้ว ฉะนั้นรับไปซะ”บอกพร้อมยื่นถุงเสื้อผ้าให้
ผมรับถุงนั้นมาถือไว้ ในใจของผมบอกว่าจะใช้ค่าเสื้อผ้าให้เขาให้ได้
เมื่อก่อนพี่โตก็จะซื้อเสื้อผ้าให้ผมแต่ผมเกรงใจพี่โตผมเลยไม่รับของพี่โต ตอนนั้นพี่โตโกธรมากแต่ผมบอกพี่โตว่าผมรักพี่โตไม่ใช่เงินหรือของๆพี่โต ผมรักพี่โต
ตอนนั้นพูดไปแบบนั้นตอนนี้ผมก็ยังรู้สึกรัก
แปลกเน้อทั้งที่รู้ว่ามันเป็นแค่เรื่องล้อเล่นสำหรับเขา
แต่มันกลับตราตรึงอยู่ในความรู้สึกของผมทุกเรื่องราวที่พวกเราเคยใช้ชีวิตอยู่ด้วยกัน
ผมยืนคิดอยู่คนเดียวจนถูกคนชนและกำลังจะล้มลงกับพื้นถ้าไม่มีมือของคนๆหนึ่งประคองเอาไว้
“ขอบคุณครับ..”ผมไม่ทันได้เอ่ยประโยคต่อไปก็เห็นคนที่ช่วยผมเอาไว้
พี่โต!
พี่โตค่อยๆดันตัวผมขึ้นมาจนผมสามารถทรงตัวเองได้ ผมยืนมองเขาคนที่ผมอยากเจอหน้าและไม่อยากเจอที่สุด
“พี่โต”ผมเรียกเขา
“อย่าเข้าใจผิดว่าที่ฉันช่วยนายเพราะฉันพิสมัยในตัวนายอยู่ ฉันก็แค่ช่วยนายเพราะไม่อยากให้ตาลชนคนอื่นล้มก็เท่านั้น ถ้ารู้ว่าคนที่ฉันช่วยเป็นนาย ฉันคงปล่อยให้นายล้มไปซะ”เขาพูดอย่างเย็นชาก่อนจะมองไปที่ผู้หญิงใส่เดสสีส้ม
ตาลยืนอยู่ตรงนั้น เธอชนผมจนล้ม
“พี่โตคะเราไปกันเถอะค่ะ ไม่เห็นต้องไปช่วยคนไร้ค่าแบบนั้นเลยค่ะ ปล่อยให้มันล้มไปก็ได้ แต่พี่โตเนี่ยเป็นคนดีจังค่ะ แบบนี้ตาลรักพี่โตมากค่ะ”ตาลพูดหันมาส่งสายตาจิกกัดให้กับผม
“ใช่ ตาลพวกเรามาเที่ยวด้วยกันทั้งที พี่ก็แค่ไม่อยากให้อะไรหรือใครมาขัดความสุขของเรา”พี่โตพูดมองผมด้วยสายตาเหยียดหยามก่อนที่จะจูงมือตาลเดินจากผมไป
ผมมองคนสองคนที่จับมือกันอยู่ ที่ค่อยๆหายออกไปไกลห่างจากสายตาผมเรื่อยๆ
ในหัวใจผมมีแค่คำๆเดียว
เจ็บ
ผมเจ็บที่เขาไม่รักผม
ผมเจ็บที่ต้องมองเขากับคนอื่นเดินด้วยกัน
ผมรู้สึกถึงน้ำตาที่มันไหลออกมาตอนไหนก็ไม่รู้ รู้แค่ความรู้สึกที่มันเจ็บไปทั่วหัวใจ
“อย่าร้องนะ พี่ชายคนนี้จะอยู่ข้างนายนะ”เสียงของคนๆหนึ่งบอกผม เขากอดผมเอาไว้ แขนทั้งสองข้างที่โอบกอดผมไว้มันปลอบโยนผม มือข้างหนึ่งของเขาลูบหัวผม
“พี่จะยืนอยู่ตรงนี้จนกว่านายจะร้องไห้เสร็จ ถ้าจะร้องก็ร้องออกมาเลย พี่บังเอาไว้แล้วไม่มีใครเห็นนายร้องหรอก”เขาบอกผม ผมปล่อยให้น้ำตาไหลออกมาให้เต็มที่ น้ำตาที่บอกกับตัวเองว่าจะไม่ให้ไหลอีกแล้ว แต่มันกลับไหลอีกครั้งให้กับคนๆเดิมที่ทิ้งผมไป
“ปุยก็จะอยู่ด้วย”ปุยพูดผมรู้สึกถึงแรงกระตุกที่ชายเสื้อ ปุยคงกระตุกชายเสื้อของผมอยู่
ผมร้องไห้ออกมาจนตาแดงก่ำไปหมด ผมยืนล้างหน้าอยู่ที่ห้องน้ำชายข้างผมคือชมพูเย็นที่อุ้มปุยวางไว้ที่ตรงพื้นที่ว่างบนอ่างล้างมือ
“พี่ขอโทษที่เดินไม่ดูว่าบีชเดินตามมาหรือเปล่า ทำให้บีชต้องร้องไห้”เขาพูดทำหน้าเศร้าไม่สมกับเป็นตัวเขา
ชมพูเย็นคงเข้าใจผิด คิดว่าเขาทิ้งผมทำให้ผมร้องไห้สินะ
ดีที่เขาเข้าใจผิดเพราผมก็ไม่อยากบอกความจริงในตอนนี้เลย
“ไม่ใช่หรอกครับพี่ชมพูเย็น ผมไม่ได้ร้องเพราะพี่ทิ้งให้ผมเดินคนเดียวแต่ที่ผมร้องเพราะ....”
“เพราะ”
“เพราะความลับครับ”ผมบอกออกไป
“นายริจะมีความลับกับฉันแบบนี้ได้ไง”เขาบอกผมทำหน้าไม่พอใจที่สุด
ผมรู้สึกเย็นๆที่ใต้ตาของผม
ชมพูเย็นกำลังใช้กระดาษซับน้ำเช็ดที่ใต้ตาของผมอยู่
“แต่ว่าก็ดีแล้วที่ไม่ได้ร้องเพราะฉัน ฉันปลอบใครไม่เก่งหรอกนะ”เขาบอกผม
ผมว่าเขาไม่ได้ปลอบใครไม่เก่งหรอก
แต่เขามันขั้นเทพด้านปลอบคนเลยตั้งหาก
เพราะเขาทำให้หัวใจของผมเริ่มสงบลงได้
“กลับบ้านกันดีกว่า”เขาบอกผมตอนที่เช็ดเสร็จ เขาทิ้งกระดาษในถังขยะ อุ้มปุยขึ้นมา ก่อนที่จะยื่นมือของเขาออกมา
“ไปด้วยกันนะ”เขาบอกผมด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน ผมจับมือของเขาเอาไว้
TBC…………………………
หัวข้อ: ผิดด้วยเหรอที่ผม...“ท้อง” ตอนที่ 16 ก้าวต่อไป THE END ภาค 1 (อ่าน 260122 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก