ตอนที่ 4 นิล
ผมเดินออกจากห้องน้ำแต่ก็ยังไม่เข้าห้องเรียน ถึงไปเรียนก็คงไม่รู้เรียน ผมนั่งอยู่ที่โต๊ะโรงอาหาร
รอจนพักเที่ยงถึงไปซื้อมาม่ามากินผมมีเงินแค่แปดสิบค่ามาม่าก็สิบห้าแล้ว ผมคิดว่าผมคงต้องกินให้น้อยลง
ตอนก่อนที่พี่โตจะไม่ให้ผมทำงานพิเศษผมยังพอมีเงินเก็บอยู่
แต่ช่วงเทอมก่อนอ.ริสะถอนทุนผมเพราะผมมีเรื่องชกต่อยกับเด็กคนโปรดของอ.
ผมจึงต้องหาเงินมาจ่ายค่าเรียนเอง ค่างานพิเศษมันก็ไม่พอจ่ายเพราะที่นี่เป็นโรงเรียนเอกชนที่หรูที่สุด
ผมเลยต้องหางานทำและก็โกงอายุไปทำงานในผับของเพื่อนที่อยู่ก็ยื่นมือมาช่วยผมทั้งๆที่เราแค่อยู่ห้องเดียวกัน หมอนั่นให้เหตุผลที่ช่วยผมว่า ที่ช่วยเพราะผมไปต่อยคนที่เหยียบของเล่นมันผังแล้วดันไม่ขอโทษ ตอนนั้นคนที่เหยียบของเล่นมันมาด่าผมเลยไม่สนใจที่เหยียบของเล่นแสนรักของมัน ผมต่อยหน้าคนที่ด่าผม หมอนั่นสะใจเลยช่วยผม
ความจริงก็ไม่อยากทำเพราะงานมันในผับแล้วต้องกลับดึกอีกอย่างผมอยู่กับพี่โตด้วย
แต่เขาบอกว่าถ้าไม่ทำจะเอาที่ไหนจ่ายไปเป็นพนักงานเสริฟเหล้าไม่ได้ให้ไปกินเหล้า
ผมเลยต้องทำงานในผับและปิดเรื่องนี้กับพี่โต
เพราะถ้าพี่โตรู้คงไม่ให้ทำ
และพอผมได้เงินมาแล้วผมก็เลิกทำและเงินที่ได้มาก็หมดไปกับค่าเรียนและกิจกรรมจิปาถะของโรงเรียน
[img]http://1.bp.blogspot.com/-h-FJ9O0KDug/T9HrDjBpyfI/AAAAAAAAfpo/PixrZ6kEmfQ/s1600/dvy056.gif
img]
“นี่แกรู้เปล่าว่าฮันกับฟ้าเขาจะแต่งงานกัน”เสียงของโต๊ะข้างๆคุยกันทำให้ผมสนใจ ฮันเป็นเพื่อนที่ช่วยผมหางาน
“ฮันกับฟ้าที่อยู่ม.3เหรอแก”
“ใช่ มีข่าวมาว่าฟ้าท้องล่ะ”
“อุ๊ย แบบนี้ก็ท้องก่อนแต่งมิหน้าถึงเร่งแต่ง”
“คุยอะไรกันอยู่เหรอครับ สาวๆ”เสียงของผู้ชายคนหนึ่งแทรกขึ้นมา เขาคือรองประธานนักเรียนเพื่อนสนิทของพี่โต พี่โตก็ยืนข้างเขา
“พี่นิลสวัสดีค่ะ ตาลคุยเรื่องของฮันค่ะ พี่รู้เปล่าค่ะว่าเขากับฟ้าจะแต่งงานกันและหนูได้ข่าวมาว่าฟ้าท้องค่ะ”ตาลพูดแล้วก็ยิ้มให้กับพี่ชายของเธอ
“ก็ดีสิตาล ฟ้าท้องกับฮันก็ท้องกับคนที่คู่ควรไม่ใช่เหรอไง ฟ้าก็เป็นถึงลูกสาวเจ้าของธุรกิจส่งออกรายใหญ่ของประเทศส่วนฮันก็เป็นถึงลูกเจ้าของโรงแรมและผับชั้นสูง แบบนี้ก็เรียกว่าเหมาะสมกันมากเลย และฟ้าก็ไม่ได้เป็นสวะที่ไม่คู่ควรกับฮันสักหน่อยแบบนี้สิถึงเรียกว่าเหมาะกันจริงไหมตาล”พี่โตพูดกับตาลแต่หันมามองผม
พี่โตนั่งข้างตาลและพี่นิลก็นั่งข้างโรสเพื่อนสนิทตาล และเพื่อนในกลุ่มของพี่โตก็นั่งรถที่โต๊ะ
ระหว่างกินข้าวพี่โตดูแลตาลอย่างดี ตักอาหารให้และเอาชามไปเก็บให้อีก
ผมมองพี่โตที่ดูแลตาล
เมื่อกี้ผมรู้ว่าพี่โตว่าผม ใช่ฮันกับฟ้าคู่ควรกัน
ไม่เหมือนกับผมที่มันไม่คู่ควรกับพี่โต
มันทำให้ผมเจ็บปวดผมทนเห็นภาพที่พี่โตดูแลตาลไม่ได้อีก
ผมลุกขึ้นกะจะไปหาที่เงียบๆที่ๆไม่มีใครแล้วปล่อยให้น้ำตามันไหล
บอกตัวเองว่าจะเลิกร้องไห้สุดท้ายก็ทำไมได้
ทำไมผมมันไม่เข้มแข็งกว่านี้นะ
“โอ๊ย”ผมเดินชนใครสักคน
“เดินระวังๆสิแต่อย่างมึงมันคงเดินระวังๆไม่เป็นก็มึงมันเป็นพวกที่ชอบของสูงสุดท้ายก็โดนเขาเขี่ยทิ้ง เป็นไงล่ะ การพนันครั้งนี้ถึงกูเสียแต่มันก็ทำให้กูสะใจ แต่เรียกเสียไม่ได้สินะเพราะตาลน้องกูก็ชอบโต อย่างว่าล่ะคนมันคู่ควรกัน ก็ต้องคู่กัน ไม่ใช่สวะแบบมึง”เสียงของคนที่ชนมันบาดลึกเข้าไปในตัวผม
คำพูดของพี่นิลทำให้ผมรู้ว่าพี่นิลคือคนที่ท้าพนันกับพี่โตเรื่องผม
เมื่อก่อนผมเคยมีเรื่องกับพี่นิลเพราะพี่นิลด่าผม ผมเลยต่อยพี่นิล พี่นิลก็ต่อยผมแต่สุดท้ายผมโดนพักการเรียนคนเดียว
“เป็นไงล่ะมึง เจ็บใช่ไหม เนี่ยล่ะบทเรียนของการที่มึงกล้ามาต่อยหน้ากู”พี่นิลมองหน้าผมแล้วยิ้มเย็นชา
“แล้วก็นี่กูว่าจะเอาไปทิ้งแต่เจอมึงก็ดีแล้ว”พี่นิลพูดก่อนที่จะเทน้ำแดงใส่เสื้อผม
“มึงมันก็เป็นแค่ที่ระบายอารมณ์ของโต ลาก่อนนะนางบำเรอชั่วคราวของเพื่อนกู”พี่นิลบอกแล้วเดินจากไป
ที่ผมไม่ต่อยพี่นิลและเอาแต่ยืนเฉยคงเป็นเพราะผมเป็นห่วงลูกในท้อง
ถ้าผมต่อยพี่นิลผมรู้ว่าพี่นิลจะต่อยผมกลับผมเลยได้แต่ยืนนิ่งให้มันจบๆไป
สภาพผมตอนนี้คงไปเรียนที่ห้องไม่ได้
ผมเลยไม่ขึ้นห้องเรียนหลบอยู่ตรงมุมตึกรอจนโรงเรียนเลิก
ผมไม่อยากให้ใครเห็นผมในสภาพนี้
ผมรอจนนักเรียนกลับไปหมดแล้วถึงได้ออกจากโรงเรียน ฝนที่ตกตั้งแต่ตอนเลิกเรียนยิ่งตกหนักขึ้น
เม็ดฝนกระทบหน้าผม ความรู้สึกของเม็ดฝนยังคงหล่นลงสู่ตัวผม จนกระทั่งผมร็สึกถึงเงาของบางสิ่ง
ผมเงยหน้าขึ้นมาก็พบกับร่มสีฟ้าที่มีคนกางให้ผม
“ตอนนั้นฉันลืมบอกไปว่า นอกจากค่าแรงวันละ 300 ยังมีข้าวฟรีและที่พักฟรีด้วย”เสียงของผู้ชายผมสีชมพูที่ยืนกางร่มให้ผม
TBC………………………….
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
