ตอนที่ 2 มันผิดมากใช่ไหม?
ผมตื่นขึ้นมาบนเตียงสีขาวสะอาดกลิ่นยาฆ่าเชื้อทำให้ผมรู้ว่าที่นี่คือโรงพยาบาล มือของผมมีสายน้ำเกลือปักอยู่
เสียงเปิดประตูห้องดังขึ้น หมอเดินเข้ามาในห้องพร้อมกับพยาบาล
“ตื่นแล้วเหรอครับ คุณหมดสติไปมีคนพาคุณมาส่งที่โรงพยาบาล”หมอพูด
ผมเริ่มกังวล
ผมไม่มีเงินติดตัวแค่แปดสิบบาทคงไม่พอค่ารักษา แถมยังเป็นห้องพิเศษอีก จะทำยังไงดี ผมได้แต่คิด
“คนที่พาคุณมาส่งที่โรงพยาบาลเขาออกค่ารักษาให้คุณแล้วครับ”หมอดูเหมือนจะรู้เลยบอกผมก่อนที่จะออกจากห้องไป
ผมอยู่คนเดียวในห้องนอนคิดว่าต่อไปผมจะทำยังไงดี
ผมคงอยู่ที่โรงพยาบาลตลอดไปไม่ได้
แต่ผมก็ไม่มีที่ไป
ไม่สิต้องบอกว่าไม่มีที่ให้กลับ
ผมเคยคิดว่าผมโชคดีที่มีคนอย่างพี่โตรัก
มีพี่โตคอยห่วง
แต่ผมไม่เคยนึกเลยว่ามันเป็นแค่ละครฉากหนึ่ง
พี่โตแค่แกล้งทำดีกับผม
เพื่อที่จะให้ผมบำเรอพี่เขา
“มึงรู้ไว้ว่ากูไม่ได้พิศวาสอะไรมึงเลย ไม่คิดจะยุ่งกับมึงด้วยซ้ำถ้าเพื่อนกูไม่พนันกับกูว่าถ้ากูได้มึงมาบำเรอมันจะยกน้องมันให้กู อ้อน้องมันน่ะคู่ควรกับกูทุกอย่างทั้งหน้าตาและฐานะไม่ใช่สวะแบบมึง
มึงมันก็ดันง่ายให้กูเอาเอง กูว่ามึงไม่ต่างจากแม่มึงหรอกที่ร่านไปทั่ว ถ้ามึงท้องจริงก็คงไม่ใช่ลูกกู ถ้าเป็นลูกกูก็อย่างที่บอกมึงไปว่าลูกที่เกิดจากสวะอย่างมึงกูไม่ต้องการ” ผมนึกถึงคำพูดพี่โตน้ำตาผมก็ไหลออกมา หัวใจของผมต่อให้โดนทำร้ายแค่ไหนก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าผมยังรักพี่โตอยู่
ผมคงจะโง่
แต่ผมก็ยอม
เพื่อจะรักเขา
ผมเอามือลูบที่หน้าท้องที่ยังคงแบนราบแต่ต่อไปคงไม่ใช่ ท้องผมต้องโตขึ้น และลูกผมกับเขาก็จะลืมตาดูโลก
ถึงพี่โตจะไม่ต้องการลูกแต่ผมจะไม่ยอมทำร้ายลูกตัวเองเด็ดขาด
ผมจะเลี้ยงลูกด้วยมือของผมเอง
และถ้าจะเลี้ยงลูกผมจำเป็นจะต้องเรียนให้จบ อีกอาทิตย์ก็จะสอบปลายภาค
ผมต้องไปโรงเรียน
แต่ผมต้องมีชุดใส่เพื่อไปโรงเรียน
ชุดของผมรวมถึงข้าวของต่างๆอยู่ที่ห้องของพี่โต
ผมยอมรับว่าผมไม่อยากเจอหน้าพี่เขาอีกแล้ว
ไม่ใช่ว่าผมเกลียด
แต่เป็นเพราะผมไม่อยากจะเจ็บปวด
ไม่อยากเห็นแววตาที่คอยทิ่มแทงผม
แค่คิดหัวใจของผมก็เจ็บปวด
ผมออกจากโรงพยาบาลผมเดินเข้าไปในคอนโดของพี่โต
แต่กลับมีผู้ชายสองคนกั้นไม่ให้ผมเข้าไป ผมพยามฝืนแนวกั้น ยังไงผมก็ต้องไปเอาของ
“พี่ครับผมอยากเข้าไปข้างใน”ผมบอกสองคนนั้น
“ที่นี่ไม่ต้อนรับเด็กเหลือขอ”ผู้ชายคนหนึ่งพูด
“ใช่เด็กเหลือขอแถมร่านจับผู้ชาย”ผู้ชายอีกคนสมทบ
“ผมไม่ใช่เด็กเหลือขอ แล้วผมจะมาเอาเสื้อผ้า”ผมบอกออกไป
“เสื้อผ้าที่แกพูดหมายถึงนี่ใช่ไหม”ผมมองเสื้อผ้าของผมที่อยู่ในกระเป๋าเป้ใบเก่าของผม
ตุบ
ผู้ชายคนหนึ่งโยนกระเป๋าเป้ของผมใส่หน้าผมอย่างจัง
“คุณโตบอกว่ามันเป็นเสนียดห้องเขา ของต่ำๆไม่คู่ควรกับเขาโดยเฉพาะเด็กร่านๆอย่างแก”
ผมจับที่กระเป๋า ให้ออกห่างจากหน้าผม ผมเลือดไหลเพราะของในกระเป๋าเป้มันเยอะและหนักมาก
พี่โตคงเอาของผมทั้งหมดยัดใส่กระเป๋าเป้
เสนียด
ใช่สินะ
ผมมันก็แค่เสนียดที่เขาคิดจะปัดออกยังไงก็ได้
รวมทั้งลูกผมด้วย
ทำให้ผมคิดว่ามันผิดมากใช่ไหม ที่ผมรักเขา
และมันผิดมากใช่ไหมที่ผมท้องกับเขา
“ยืนเหม่ออะไร ได้ของแล้วก็รีบไปซะไม่อยากให้เสนียดจากแกมาติดตัว”ผมที่เดินออกจากที่ตรงนั้นเพราะผมก็ไม่รู้ว่าจะอยู่ทำไม
“อ้อ อย่าพึ่งไป”ผู้ชายคนผอมพูดผมหันไปมองแล้วก็พบกับแบงค์พันปลิววอนฟ้า
ผู้ชายคนนั้นปาเงินใส่ผม
“คุณโตบอกว่าให้แก คุณโตบอกว่ามันเป็นค่าตัวที่แกร่านใส่เขาแล้วก็ให้เงินนี่ไปเอาสิ่งที่เขาไม่ต้องการออกซะ”
ผมมองเงินมากมายที่อยู่บนพื้น
มองด้วยความรู้สึกเดียว
สมเพช
ใช่ ผมสมเพชตัวเองที่ผมมันโลกสวยเกินไป ที่ไม่เจียมตัวไปรักกับพี่โตและสุดท้ายก็โดนพี่เขาเฉกหัวทิ้ง
ผมไม่คิดที่จะเก็บเงินพวกนี้ ผมแค่มองก่อนที่จะหันหลังเดินจากออกไปโดยไม่หันมามองอีกเลย
ผมเดินออกมาจากตรงนั้นได้สักพักฝนก็เริ่มตกคราวนี้ผมเริ่มที่จะรักตัวเอง
ผมไม่อยากเดินตากฝนแบบคราวก่อน
และผมคงไม่โชคดีที่มีคนออกค่ารักษาพยาบาลให้อีกครั้ง
ผมยืนหลบฝนที่หน้ามินิมาส์
มองดูฝนที่ตกลงมาด้วยหัวใจที่เริ่มแหลกไม่สิมันแหลกไปนานแล้ว
นานแล้วนับตั้งแต่ที่รู้ว่าทุกอย่างมันเป็นแค่เรื่องหลอกลวง
ผมมองดูฝนที่ก่อตัวเป็นพายุด้วยดวงตาที่เต็มไปด้วยน้ำตา
บอกตัวเองว่าจะเข้มแข็ง
และจะไม่อ่อนแอ
แต่ตอนนี้ขอแค่ตอนนี้
แค่ตอนนี้ผมได้ร้องไห้ออกมาก็พอ
ร้องให้ความเสียใจ
และร้องให้กับวันเวลาที่ผมมีร่วมกับเขา
ถึงแม้ว่าสำหรับพี่โตแล้วมันจะเป็นแค่การแสดง
แต่สำหรับผม
มันคือความจริงจากหัวใจ
และความจริงนั้นมันก็ยังทำให้ผมร้องไห้
ที่ไม่อาจปฏิเสธความจริงข้อหนึ่งได้
ความจริงที่ว่าผมยังรักพี่โตอยู่
TBC……………………
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
