หัวข้อ: MAFIA'S DANGER [บทที่ 13 เรามาจบเรื่องกันเถอะ!! 2 (ตอนจบ)] P.8 - 25/6/57

[HanATarO]

พระเอกของเราจะมาตอนไหนเนี่ย

จะเชียร์ ทาคุยะ แล้วนะ

หุหุ

[saruttaya]

อย่าเป็นพี่ไทจิเลยนะ T_______T

[★KVH™★]

โอ๊ะ 
ใครเป็นคนร้าย

[golove2]

พี่ไทจิเป็นคนร้ายหรอ

คนที่ดูเหมือนจะดีกลับร้าย
คนที่ดูเหมือนจะร้ายกลับดี

 

[Pupay]

พี่ไทจิ??? น่าสงสัยอ่ะ ทำไมต้องโกรธขนาดนั้น?? คนชื่อไคเนี่ยใคร? 
ทาคุยะคุง ตกลงนายพระเอกสินะ  คิดว่าจะได้พระเอกเป็นมาเฟียฮ่องกงละ อิอิ
คนที่บงการคือใคร? ความจริงมีเพียงหนึ่งเดียวเท่านั้น!!


 

[Maytbb]

สงสัยไทจิเลย  ตอนนี้ทาคุยะทำคะแนนนะเธอ   

[double9JH]

 

ทาคุยะพระเอกป่าวเนี่ย ~

[● MaYa~Boy ●]

น่าลุ้นๆ สนุกๆ

[zalapao14]

ทาคุยะพระเอกป้ะ?

ใครปองร้ายหนูยูกิล้ะ

แล้วไคคือใคร ไทจิอยู่เบื้องหลังป้ะ

ฮ่าๆ เราคิดเยอะไปนะ

[=นีรนาคา=]

เอิ่มมม ตอนนี้แอบเชียร์ทาคุยะแล้ว
ไม่รู้จะใช่ตัวจริงมั้ย คริคริ

พี่ทั้งสองน่าสงสัยทั้งคู่เลย
พี่อายากะที่ออกไปข้างนอกบ่อยๆ
พี่ไทจิที่ติดต่อกับใครบางคน

แต่ส่วนตัวพี่อายากะนี่น่าสงสัยสุด

[Death Y]

บทที่  6  คำเตือน
   

   “หึ” แววตาที่ทาคุยะมองมา เหมือนจะบอกว่าผมมันช่างน่าสมเพช ผมไม่รู้ว่าผมไปทำอะไรให้เขา เขาถึงได้มองผมด้วยสายตาแบบนั้น

   “ทำไมมองผมแบบนั้น!!”ผมถามอย่างเหลืออด แค่เพียงโดนลอบฆ่า ผมก็ยังขวัญเสียไม่หาย แล้วยังจะมาโดนทาคุยะช่วยชีวิตอีก เหมือนอะไรที่คาดการณ์ไว้ไม่เป็นไปตามที่คิด เหมือนผมคิดว่าตนเองรู้สถานการณ์และควบคุมทุกอย่างอย่างระมัดระวังแล้ว แต่สุดท้าย ก็เหมือนเริ่มต้นใหม่ กลายเป็นคนตาบอดที่ไม่รู้เรื่องอะไรเลยเหมือนเดิม เหมือนเดินอยู่บนเกมของใครบางคน

   “มองลูกแกะ ลูกแกะตัวน้อยที่หลงมาในดงหมาป่า”ริมฝีปากเหยียดยิ้ม แต่แววตาไหวระริกเหมือนกำลังมองเห็นเรื่องสนุก

   “หมายความว่าอะไร คุณรู้อะไร!!!”

   “ฟังนะคุณหนู ผมน่ะ ไม่มีเวลามานั่งเล่นเกมตอบคำถามกับคุณหรอกนะ และก็ไม่คิดจะตอบด้วย ไม่งั้นก็ไม่สนุกสิ”เขากระซิบเบาๆ ที่หูผมและจับปลายผมผมเล่นอย่างจาบจ้วง

   “แล้วคุณช่วยผมทำไม คุณต้องการอะไร”

   “ต้องการอะไรงั้นเหรอ ฮ่าๆๆๆ ผมก็แค่....เผอิญมาเข้าห้องน้ำก็เท่านั้นเอง”เขาปล่อยผมผม ก่อนจะผลักผมออกมานอกห้องน้ำ แล้วเขาก็เข้าไปข้างใน

   ทันทีที่ผมออกมา ก็ได้ยินเสียงคนหลายคนกำลังวิ่งมาทางผม ผมผงะด้วยความตกใจเพราะคิดว่าทาคุยะยังจัดการพวกมันไม่หมด แต่พอเห็นว่าเป็นพ่อกับพี่ไทจิ และการ์ดคนอื่นๆที่ดูแลความเรียบร้อยในงาน ผมก็โล่งใจ พ่อรีบเข้ามาสำรวจผมว่าเป็นอะไรรึเปล่า โทชิโร่ซังตอนนี้ก็กำลังหาผู้รอดชีวิตที่พอจะตอบคำถามของเขาได้บ้าง พี่ไทจิจับมือผมแน่นราวกับว่ากลัวผมจะหายไป พี่อายากะเองก็รีบเข้ามาถามไถ่จนตอนนี้ผมมึนหัวไปหมด

   “เป็นอะไรรึเปล่าจ๊ะยูกิจัง พี่ขอโทษนะ ไม่น่าปล่อยให้เรามาคนเดียวเลย”พี่อายากะเองก็ตกใจไม่น้อย มือเธอสั่นจนพาลทำให้มือผมที่อยู่ในอุ้งมือเธอสั่นไปด้วย

   “มันเข้ามาถึงในบ้าน ใช้จังหวะที่เราจัดงานเลี้ยงแล้วรอให้ยูกิอยู่คนเดียวจึงค่อยลงมือ ผมไม่ไหวแล้วนะพ่อ มันต้องเป็นฝีมือไอทาคุยะแน่ พี่เห็นว่ามันลุกตามเรามา ก่อนหน้านั้นมันก็กระซิบอะไรกับเรา แล้วเราก็เดินมาเข้าห้องน้ำ มันขู่เราหรือเปล่า ยูกิ”พี่ไทจิคั้นความจริงจากผม พี่ดูเครียดอย่างเห็นได้ชัด เหงื่อโทรมจนเปียกสูทไปหมด

   “เปล่าครับ เขามาช่วยผมไว้”

   “ช่วยงั้นเหรอ”พี่ไทจิทำหน้าประหลาดใจ

   “ครับ เขาเข้าห้องน้ำอยู่” พอได้ยินดังนั้น พ่อก็รีบไปเปิดประตูห้องน้ำดังปัง แต่ปรากฏว่าไม่มีใคร มีเพียงหน้าต่างที่เปิดออกเท่านั้น เขาคงออกไปทางหน้าต่าง แต่ที่ผมไม่เข้าใจคือ ทำไมเขาต้องไป

นี่มันเรื่องอะไรกัน เขาทำตัวแปลกมากๆ วันแรกที่เจอ เขาคุกคามผมอย่างชัดเจน ตอนอยู่ที่โต๊ะอาหารผมคิดว่าเขาเขาขู่ผม คิดว่าเขาคือคนที่บงการอยู่เบื้องหลังการลอบสังหารผม แต่กลับมาช่วยผมซะงั้น คำขู่กลายเป็นคำเตือน แต่ช่างเป็นคำเตือนที่ปราศจากความหวังดีเสียจริง   ผมแน่ใจว่าเขาต้องรู้อะไรบางอย่าง แต่เขากลับทำเหมือนมันเป็นเกมเกมนึงที่ผมเป็นผู้เล่นส่วนเขาเป็นผู้ชมกิตติมาศักดิ์ที่สามารถให้ความช่วยเหลือได้ตามที่ใจต้องการ  จะช่วยก็รอด ไม่ช่วยก็ตาย ส่วนเขาก็รับชมความสนุกไปเต็มๆ

ผมเกลียดเขา เกลียดที่เขาไม่ยอมช่วยผม เกลียดที่ผมกำลังหวาดกลัว เกลียดที่ผมกลัวเจ็บ ผมกลัวตาย.....

“ทาคุยะ” พ่อคำรามอยู่ในคอ ทั้งสับสน แค้นเคือง ขัดใจ ทุกสิ่งบอกอยู่ในเสียงของพ่อ

   ผมไม่รู้ว่าทำไมตัวเองถึงถูกตามฆ่า เท่าที่ผมรู้ตอนนี้ก็คือ ผมไม่อาจทำเป็นครึ่งๆกลางๆ ไม่อาจคิดแค่ว่าทำธุรกิจสะอาดก็ไม่ต้องกลัวใคร ผมสมควรกลัว ผมสมควรรู้ตัวว่าสถานะของผมในตอนนี้มันไม่เหมือนชาวบ้านเขา  ชีวิตของผมกำลังแขวนอยู่บนเส้นด้าย และมือที่มาตัดเส้นด้ายของผมก็หลบตัวอยู่ในความมืด ที่แม้แต่พ่อก็ไม่อาจมองเห็น ตอนนี้ไม่มีใครช่วยผมได้ ผมต้องช่วยตัวเอง

   “พ่อ”ผมเรียกเขา

   “ยูกิ”สายตาที่เขามองมาที่ผมเต็มไปด้วยความละอาย เขาหลบสายตา ผมรู้เขากำลังเจ็บปวด

   ผมเดินเข้าไปกอดเขา เราสองคนกอดกันแน่น ท่ามกลางความวุ่นวาย การ์ดกำลังหาคนที่ยังรอดชีวิต แต่ทาคุยะก็แม่นเกินไปทำให้หาคนที่ว่านั่นไม่เจอ พี่ไทจิก็รีบกลับไปที่งาน เพื่อบอกเลิกงานเลี้ยง พี่อายากะก็พาคุณฟานหลงไปส่งโรงแรม พ่อตัวสั่นอย่างเห็นได้ชัดเลย พ่อ......

   พ่อพาผมเข้ามาในบ้าน เราสองคนได้แต่เงียบ ผมรู้ว่าพ่อกำลังโทษตัวเอง ผมเลยได้แต่ปลอบใจ

   “ผมไม่เป็นไร”ผมรีบบอกเมื่อหัวคิ้วพ่อขมวดจนแทบจะเป็นโบว์

   “มันเข้ามาถึงในบ้าน ที่ที่พ่อคิดว่าปลอดภัย”

   “แต่ก็ไม่ใช่ความผิดพ่อ”

   “มันเป็นความผิดพ่อ พ่อคิดว่าพ่อแข็งแกร่ง อย่างน้อยก็คิดว่าเพียงพอที่จะปกป้องลูกของพ่อได้”

   “พ่อยังคงปกป้องผมอยู่”

   “แต่ถ้าเจ้าหนูทาคุยะนั่นไม่ได้อยู่ตรงนั้น ลูกคง......”

   “พ่อเชื่อใจผมบ้างสิ ผมไม่ได้อ่อนแอขนาดนั้นหรอกนะ”ผมอ่อนแอมากกว่านั้นต่างหาก แต่ตอนนี้ผมต้องปลอบใจตัวเองก่อน

   “พ่อไม่น่าพาลูกกลับมา”

   “!!!!”ผมตกใจ เขากำลังพูดอะไร เขากำลังเสียใจที่พาผมกลับมางั้นเหรอ

   “อย่าเข้าใจผิด แน่นอนว่าพ่ออยากอยู่กับลูก แต่พ่อเป็นห่วงลูกมากกว่า”พ่อรีบพูดแก้ตัว เมื่อเห็นว่าสีหน้าผมไม่ดีนัก

   “ต่อให้อันตรายแค่ไหนก็ไม่สำคัญ ตราบเท่าที่เราได้อยู่ด้วยกัน”พ่อดึงผมเข้าไปกอด ลูบหัวผมไปมาก่อนจะยิ้มน้อยๆ แววตาเลื่อนลอยนึกถึงความหลัง

   “หึ ลูกตอบเหมือนแม่ไม่มีผิด”

   “ก็ผมลูกแม่นิ”

   “ลูกพ่อด้วย”

   “ก็ทั้งสองคนแหละน่า”



   อีกด้านหนึ่ง ผู้ชายคนหนึ่งที่ซุ่มอยู่ตรงเงามืดด้านหลังของคฤหาสน์ แต่ก็เป็นจุดที่มองเห็นเหตุการณ์ชัดเจนก็เดินออกจากที่มั่นไปพบผู้ชายอีกคนหนึ่ง

   “ทำงานพลาดอีกแล้ว”ชายผู้มาหลัง ร่างสูงสูทสีเทากล่าว

   “มันดวงแข็ง”ผู้ชายในเงามืดตอบ แอบทึ่งกับดวงของเด็กคนนี้ไม่ได้ ทั้งๆ ที่เขาเองก็รอบคอบขนาดนั้น

   “แต่ก็ดี แบบนี้สิ ถึงจะสนุก”เขายิ้มเหี้ยม ก่อนจะเดินหันหลังจากไป



   คืนนั้นผมไปนอนกับพ่อ พ่อเองก็ผวาถึงกับเพิ่มเวรยามเข้าไปอีก รุ่งเช้ามาพ่อก็ให้ผมไปฝึกยิงปืนและศิลปะการป้องกันตัวกับโทชิโร่และยางามิ  เรื่องที่บริษัท ผมถูกสั่งห้าม ให้อยู่บ้านสักพัก พวกเขายังคงไม่ไว้ใจสถานการณ์ในตอนนี้ พ่อและพี่ไทจิพยายามติดต่อโทระซึกิ ทาคุยะหลายครั้ง แต่เขามักบ่ายเบี่ยงและไม่ยอมให้เข้าพบอยู่เรื่อยไป พ่อเองก็โมโหมาก และก็ไม่โทรไปอีก เพราะไม่จำเป็นต้องขอร้องเจ้านั่นถึงขนาดนั้น

   ทุกคนมีหน้าที่เป็นของตัวเอง ผมก็มีหน้าที่ของผม ใจจริงแล้ว ผมไม่อยากให้พ่อลำบากใจไปมากกว่านี้ แต่นับตั้งแต่ก้าวลงเหยียบโตเกียว มีสถานที่หนึ่งที่ผมอยากไปมาตลอด ที่ที่ผมเติบโตมา บ้านของผม บ้านหลังนั้นที่เราสามคนใช้ชีวิตอย่างมีความสุข บ้านของแม่ วันนี้เป็นวันอาทิตย์ พี่ไทจิกับพ่อและพี่อายากะ ทุกคนอยู่บ้านหมด ตอนนี้ใกล้จะเที่ยงแล้ว บางทีผมควรจะขอพ่อไป เรื่องมันก็ผ่านมาหลายวันแล้ว แม้ว่าพ่อจะยังสืบเบาะแสอะไรไม่ได้เลย เพราะทาคุยะไม่เหลือนักโทษสักคนให้สอบปากคำ แต่ผมก็อยากไปที่บ้านหลังนั้นจริงๆ แม้มันจะมีความทรงจำที่เลวร้ายแต่ความทรงจำดีๆ ก็ยังมีอยู่ และผมก็อยากเก็บความทรงจำนี้ไว้ ตราบชั่วนิรันดร์

   พอถึงตอนเที่ยง แม่บ้านก็เข้ามาเรียกผมให้ไปทานข้าว เมื่อมาถึงโต๊ะอาหาร ผมจึงรู้ว่าทุกคนมาพร้อมกันหมดแล้ว เหลือแต่รอผม ผมก้มหัวลงขอโทษที่มาสาย ก่อนจะนั่งลงข้างๆ พี่ไทจิ ส่วนพี่อายากะก็นั่งอีกฝั่งหนึ่ง พ่อนั่งตรงหัวโต๊ะ วันนี้บรรยากาศดูแปลกๆ พี่อายากะไม่ยิ้มให้ผมเลย ปกติเวลาเจอกันเธอจะต้องหาเรื่องมาดึงแก้มผมทุกครั้ง จนวันนี้ แม้แต่หน้าผมเธอก็ไม่มอง  ผมพยายามนึกว่าตัวเองทำอะไรให้พี่อายากะโกรธรึเปล่า แต่พอนึกได้ว่าผมแทบจะไม่ได้เจอหน้าพี่อายากะเลย ผมเองก็จนปัญญา

   “วันนี้เรียนอะไรเหรอลูก ยางามิกับโทชิโร่สอนอะไรให้เราล่ะ”พ่อถามอย่างใจดีก่อนจะตักกุ้งใส่จานผม

   “วันนี้เรียนยิงปืนครับ ยางามิบอกว่าผมยิงปืนเก่ง แต่เรื่องต่อสู้ตัวต่อตัวผมไม่ได้เรื่องเลย”พูดแล้วก็เจ็บใจ แม่เองก็ตัวเล็กขนาดนั้น ผมนี่สิ ตัวเล็กเกือบเท่าแม่เลยทั้งที่ผมเป็นผู้ชายแท้ๆ ยางามิเองพอจับตัวผมได้ก็ทุ่มอย่างเดียวจนนี่ปวดเอวไปหมด โทชิโร่ก็ไม่ต่างกันนักหรอก พวกเขาสองคนมักจะเผลอมือทำรุนแรงกับผมเสมอ แล้วยังมีหน้ามาบ่นว่าผมตัวบางเกินไปอีก เพราะฉะนั้นพอถึงตอนเย็นหรือวันว่างทีไร ทั้งสองคนมักชอบชวนผมเข้าฟิตเน็ตอยู่ร่ำไป

   “หึ ก็เราตัวบางขนาดนี้ จะจับใครเขาทุ่มได้”พี่ไทจิหัวเราะ

   “พวกพี่ตัวหนาเองต่างหาก”

   “เหรอ งั้นก็กินเข้าไปเยอะๆ ผอมจนจะปลิวอยู่แล้ว”เรื่องผอมผมไม่เถียง ผมกินเยอะนะ แต่ไม่อ้วน เป็นความโชคดีในความโชคร้ายละมั้ง

   “แล้วเรื่องคุณฟานหลงล่ะ อายากะ เขาตกลงเซ็นต์สัญญากับเราแล้วใช่มั้ย”พ่อหันไปถามพี่อายากะที่เอาแต่นั่งเงียบ

   “ค่ะ เขาบอกว่าถึงทางนั้นจะเสนอแผนงานคล้ายๆ เราและราคาถูกกว่า คุณฟานหลงเลยอดสนใจไม่ได้ แต่เขายังเกรงใจพ่ออยู่ เลยยังคงตอบรับทางเรา”พี่อายากะพูดพร้อมกับส่งสายตาแปลกๆมาทางผมกับพี่ไทจิ

   “งั้นก็ ฝากด้วยนะ”

   “ไม่ต้องห่วงค่ะ คุณพ่อ อายากะไม่เคยทำให้พ่อผิดหวังอยู่แล้ว”

   พี่อายากะมีสายตาที่มุ่งมั่น วันนี้บรรยากาศในการทานข้าวเป็นอะไรที่เงียบมาก นอกจากพ่อแล้ว พี่อายากะไม่พูดกับใครอีกเลย พอเราทานข้าวกันเสร็จ เราก็แยกย้ายกันไปพักผ่อน แต่ผมมีเรื่องต้องคุยกับพ่อ ผมเลยเดินตามพ่อไปที่ห้องทำงาน

   “มีอะไรเหรอ ยูกิ”พ่อหันมาถามด้วยความแปลกใจที่เห็นผมตามมา

   “ผมมีเรื่องอยากจะขอร้องพ่อน่ะครับ”

   “นั่งลงก่อนสิ”พ่อดึงผมนั่งลงบนโซฟา ก่อนจะตั้งใจฟังผมอย่างจริงจัง

   “พ่อจำบ้านของเราได้มั้ยครับ บ้านที่ผมอยู่กับแม่ตอนเด็ก”พอพูดถึงแม่ พ่อชะงัก ผมเห็นแววตาที่เต็มไปด้วยความเศร้าและความรู้สึกผิดของพ่อ

   “จำได้”เสียงของพ่อแตกและแหบพร่า ราวกับว่าพ่อกำลังเจ็บปวด แต่บางทีพ่ออาจจะกำลังเจ็บปวดจริงๆ  ผมกำลังชั่งใจว่าควรจะพูดต่อรึเปล่า เพราะเห็นพ่อท่าทางไม่ค่อยดี แต่เรื่องนี้ก็เป็นเรื่องที่ละเอียดอ่อนของผมเหมือนกัน มันเป็นความทรงจำที่มีความสุขที่สุดและทุกข์ที่สุดของผม

   “ผมอยากกลับไปที่บ้านหลังนั้นอีกครั้ง”

   “แต่ว่าสถานการณ์ตอนนี้....”

   “ผ่านมาหลายวันแล้ว ไม่เป็นไรหรอกครับ”

   “อย่าวางใจอะไรง่ายๆ โลกมาเฟียไม่เคยปราณีใคร หากปราศจากความระมัดระวัง แม้แต่วินาทีเดียวก็ไม่อาจรักษาชีวิตได้ จำเอาไว้ในยูกิ”พ่อพูดกับผมด้วยสีหน้าจริงจัง ผมพยักหน้าตอบ เป็นอันเข้าใจว่าพ่อไม่ให้ไป

   ผมลาพ่อ และเดินคอตกกลับห้อง ผมน่าจะรู้ดีว่าพ่อไม่ให้ไป ผมน่าจะรู้สถานการณ์และทำตัวให้เป็นผู้ใหญ่กันมากกว่านี้ ผมควรทำตัวดีๆ เพราะปัญหาทุกอย่างที่ทำให้ทุกคนเหนื่อยและปวดหัวอยู่ตอนนี้มีสาเหตุมาจากผม

   เมื่อกลับมาถึงห้อง ผมก็นั่งท่องอินเทอร์เน็ตเหมือนเดิม สักพักก็ได้ยินเสียงเคาะประตู

   ก๊อก ก๊อก ก๊อก

   ผมเดินไปเปิดประตู เมื่อเห็นว่าเป็นพี่อายากะ ผมก็แปลกใจแต่ก็เปิดประตูให้พี่อายากะเดินเข้ามา

   “มีอะไรรึเปล่าครับ”ผมถามเมื่อพี่เอาแต่จ้องห้องผม พี่เดินเข้าไปนั่งที่โซฟา ผมเลยนั่งตาม

   “พี่ครับ”ผมเรียกอีกครั้ง เมื่อพี่อายากะยังไม่ได้พูดอะไรสักคำ เอาแต่จ้องมองผมอยู่อย่างนั้น จนผมทำอะไรไม่ถูก พี่ไม่ได้โกรธ เพียงแต่รู้สึกเหมือนจะสับสนปนเสียใจ

   “ยูกิ”พี่อายากะเรียกผม ดึงตัวผมเข้าไปกอด ผมทำอะไรไม่ถูก รับรู้ถึงความเครียดของพี่สาว เลยยอมให้เธอกอดอยู่อย่างงั้น

   “ครับ”

   “อย่าไว้ใจใคร”พี่บอก พร้อมกับกอดผมแน่นเข้าไปอีก ผมรู้สึกอึดอัดและเจ็บเหมือนกระดูกจะหัก แต่คำของพี่กลับทำให้ผมแปลกใจและสับสน  พี่หมายความว่ายังไง อย่าไว้ใจใคร พี่รู้อะไร

   “พี่หมายความว่ายังไง”

   “พี่ยังไม่มีหลักฐาน สัญญากับพี่ อย่าไว้ใจใครทั้งนั้น ไม่ว่าใคร”พี่พูดกับผมอย่างจริงจัง ก่อนจะเดินออกจากห้องไป คืนนั้นผมนอนไม่หลับเลย ไม่แปลกใจว่าทำไมผมผอมนัก เพราะผมเบิร์นพลังงาน 24 ชั่วโมงมาหลายวันแล้ว และบ่อยมากขึ้นเมื่อชีวิตพลิกผันกลับมาอยู่กับพ่อ เป็นลูกชายมาเฟีย

   พี่บอกว่ายังไม่มีหลักฐาน แต่ดูจากสีหน้าพี่ พี่ดูเจ็บปวดมาก ทำไมถึงดูเจ็บปวดและสับสนขนาดนั้น พี่รู้อะไรมา...
   รุ่งเช้า ผมรีบตื่นแต่เช้า เพราะอยากเจอพี่อายากะอีกครั้ง แต่พอผมออกมาจากห้องกลับเจอพี่ไทจิ

   “อรุณสวัสดิ์ ยูกิ”พี่ไทจิส่งยิ้มรับอรุณมาให้ผม

   “อรุณสวัสดิ์ครับ”ผมยิ้มตอบ ก่อนจะขอตัว

   “จะไปไหนเหรอ”

   “จะไปหาพี่อายากะครับ”

   “ถ้าอย่างนั้นคงต้องผิดหวังแล้วล่ะ อายากะต้องไปทำงานให้พี่ที่ต่างจังหวัด ไปตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว เธอไม่ได้บอกเหรอ”พี่ไทจิทำสีหน้าแปลกใจ

   “ไม่ครับ เมื่อคืนพี่อายากะมาหาผม แต่ไม่บอกว่าจะไปต่างจังหวัด”

   “แล้วเมื่อคืนพี่อายากะไปหาเราทำไมล่ะ”พี่ไทจิเดินมาใกล้ๆ ผมก่อนะเกลี่ยผมที่ปิดหน้าให้ผม

   “พี่อายากะแค่บอกว่าอย่า....อย่า....อย่านอกดึกครับ”ตอนแรกผมกำลังจะบอก แต่พอนึกถึงพี่อายากะที่บอกว่าอย่าไว้ใจใคร กลับทำให้ผมชะงักและเปลี่ยนคำพูด พี่ไทจิขมวดคิ้วและมีสีหน้าไม่พอใจ แต่เมื่อผมมองอีกทีกลับเห็นแต่เพียงรอยยิ้มของเขาเท่านั้น หรือผมจะตาฝาด

   ผมไม่เข้าใจว่าทำไมผมต้องเปลี่ยนคำพูด ปกปิดเรื่องที่พี่อายากะคุยกับผมกับพี่ไทจิด้วย พี่ไทจิเป็นพี่ชายผมนะ ถึงจะไม่ใช่พี่แท้ๆ แต่ก็ดีกับผมมาตลอด ผมควรจะบอกความจริงไปมั้ย แต่ควรจะบอกดีกว่า ผมกำลังจะบอกอยู่แล้ว แต่เสียงโทรศัพท์ของพี่ไทจิกลับดังขึ้นเสียก่อน

   “พี่ขอตัวนะ”

   แล้วพี่ไทจิก็เดินเข้าห้องไปเลย ผมเลยเดินลงมาข้างล่างด้วยความสับสนกับตัวเอง

   “อรุณสวัสดิ์ครับคุณหนู”เสียงของยางามิกับโทชิโร่ดังขึ้นพร้อมกันที่ขั้นล่างสุดของบันได ผมก้มหัวทักทายพวกเขา

   “คุณยางามิไม่อยู่กับคุณพ่อเหรอครับ”

   “นายท่านออกไปข้างนอกครับ”

   “ตั้งแต่เช้าขนาดนี้เลยเหรอครับ”ผมแปลกใจ นี่มันยังเช้ามากเลยนะ พระอาทิตย์ยังไม่ขึ้นดีเลย

   “ครับ ท่านมีธุระครับ”

   “วันนี้ซ้อมยิงปืนอย่างเดียวมั้ยครับ ผมอยากยิงปืน”ยิงปืนช่วยให้ใจผมสงบ

   “ครับ เชิญครับ”

   เราลงกันไปชั้นใต้ดิน ที่นี่มีชั้นใต้ดินไว้ฝึกการต่อสู้ และเคยเป็นโกดังเก็บอาวุธมาก่อน ทางเข้ายุ่งยากแต่ได้ปรับให้ง่ายลงเพราะกลายเป็นชั้นสาธารณะไปแล้ว

   ฝีมือการยิงปืนของผมจัดอยู่ในขั้นที่ดีอย่างมีพรสวรรค์ ผมได้แต่อยู่บ้านอย่างเบื่อๆ เคยคิดโกรธพ่อที่ดึงผมกลับเข้ามาในวังวนนี้ ชีวิตผมก็ดีอยู่แล้ว  แต่เมื่อมานึกดูอีกที เป็นผมเองต่างหากที่อยากกลับเข้ามา เป็นผมเองต่างหากที่ดึงดันว่าไม่ว่ามันจะอันตรายแค่ไหนก็ไม่สำคัญของเพียงเราได้อยู่ด้วยกัน  นั่นคือสิ่งที่ผมคิดและสิ่งที่ผมจะยึดถือนับตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป ในเมื่อเลือกที่จะก้าวเข้ามาแล้วผมก็รู้ว่าจะไม่มีวันก้าวออกไป ในเมื่อไม่อาจถอนตัว สิ่งที่ทำได้ตอนนี้มีเพียงการยอมรับและทำให้ตัวเองแข็งแกร่ง เพื่อที่จะยืนได้ด้วยตัวเอง เพื่อที่จะไม่ต้องทำให้พ่อเป็นห่วง

   เกือบเดือนที่เรื่องมือสังหารเงียบไป บางทีอาจเป็นเพราะการระวังภัยเป็นไปอย่างเข้มงวด แต่พ่อกลับโมโหมากกว่าเดิม เพราะพ่อเองก็สืบเรื่องอะไรไม่ได้เลยเหมือนกัน แม้ว่าทางคุณอาของพ่อ คุณโยชิทาเกะที่ครองฟูจิมิยะจะน่าสงสัย แต่ยังไม่มีหลักฐาน แต่ที่เงียบไปเลยตั้งแต่วันนั้นกลับเป็นพี่อายากะ ปกติ ไม่ว่างานจะยุ่งแค่ไหนขอเพียงยังอยู่ในโตเกียว เราก็จะได้มานั่งทานข้าวเย็นด้วยกัน แต่ตั้งแต่วันที่พี่ไทจิบอกว่าพี่อายากะไปทำงานที่ต่างจังหวัดให้ พี่อายากะก็ไม่ได้กลับบ้านมาอีกเลย ทั้งๆ ที่เกือบเดือนแล้วแท้ๆ พ่อเองก็ไม่สบายใจเพราะติดต่อพี่อายากะไม่ได้เลย พอถามพี่ไทจิ พี่ไทจิก็บอกว่าอาจจะไม่มีสัญญาณโทรศัพท์ เธอยังคงเมลมาหาพี่ไทจิอยู่ ทุกคนเลยพลอยโล่งใจไปด้วย

   สุดท้ายแล้ว แม้ว่าผมจะไม่เอาไหนเรื่องการต่อสู้ตัวต่อตัว แต่เรื่องยิงปืนกลับดีวันดีคืนจนพ่อเองก็อดภูมิใจในตัวผมไม่ได้ ยางามิกับโทชิโร่ก็โม้ใหญ่ว่าผมได้ดีเพราะมีครูดีอย่างพวกเขา ผมเองก็หน้าบานไปหลายวัน พ่อให้ผมออกจากบ้านได้บ้าง ผมเลยไปที่บ้านของแม่ พร้อมบอดี้การ์ดเกือบสิบคน แต่ผมไม่สนตราบใดที่ผมได้ออกจากบ้านบ้าง ร้อยคนผมก็เอาไหว 

   ที่บ้านยังคงเหมือนเดิม สะอาดและเต็มไปด้วยลิลลี่สีขาวปลูกเต็มไปหมด ไม่เหลือที่ไว้ให้เดินเลย มองไกลๆเหมือนสุสานเลย ถ้าไม่ติดว่ามีบ้านอยู่ตรงกลางแบบนี้ ผมเข้าไปในบ้าน ทุกอย่างยังเหมือนเดิม ตำแหน่งเดิมอย่างที่มันอยู่ กลิ่นดอกลิลลี่ลอยเข้ามาในบ้านจนหอมไปหมด บ้านเองก็สะอาดสะอ้าน เหมือนมีคนคอยทำความสะอาดให้ คงเป็นพ่อที่จัดการเรื่องนี้ 

   ผมนั่งเล่นและเดินซึมซับบรรยากาศสักพัก นึกถึงตอนที่เรายังอยู่ด้วยกันอย่างมีความสุข นึกถึงรอยยิ้มของแม่ ของเล่นที่พ่อมักจะเอามาฝาก โทชิโร่บอกว่าตั้งแต่แม่ไป พ่อก็มานอนที่นี่บ่อยขึ้น บางครั้งก็นานติดต่อกันเป็นเดือน ภรรยาของพ่อเองก็คงจะเจ็บปวดใจไม่น้อย ที่มีสามีแต่สามีกลับเกลียดชังหล่อน ผมเคยนึกเกลียดหล่อน แต่เมื่อมาเห็นว่าความรักที่พ่อมีต่อแม่มั่นคงถึงขนาดนี้แล้ว ผมก็ขออโหสิกรรมให้เธอ ขอให้เธอไปสู่สุขติ หากชาติหน้ามีจริงก็ขอให้เธอได้พบรักกับคนที่รักเธอจริงและใช้ชีวิตอย่างมีความสุข ความสุขมากกว่าที่เธอได้รับในชาตินี้

   “คุณหนูครับ กลับคฤหาสน์เถอะครับ เกิดเรื่องใหญ่แล้วครับ!!!”โทชิโร่วิ่งหน้าตื่นมา ก่อนจะรีบพาผมกลับบ้าน

   ผมร้อนใจ ใครเป็นอะไรรึเปล่า พอผมถามกลับไม่มีใครตอบ เมื่อมาถึงบ้าน ทั้งพ่อและพี่ไทจิก็อยู่ที่นั่นกันหมดแล้ว ผู้ชายคนนึงที่ผมรู้สึกว่าเป็นบอดี้การ์ดของพี่อายากะนั่งคุกเข่าอยู่ตรงหน้าพ่อด้วยสภาพที่สะบัดสะบอม เสื้อขาดหวิ้น ภายใต้เสื้อผ้าที่เหมือนผ้าขี้ริ้วเหล่านั้นมีผ้าพันแผลเต็มไปหมด จนแทบจะเป็นมัมมี่อยู่แล้ว ผมตกใจ ถ้าเขามาอยู่ที่นี่แล้วพี่อายากะอยู่ไหน

   “แกบอกว่าอะไรนะ!!!”พี่ตวาดชายคนนั้น ผมรีบเข้าไปหาทั้งสองคน ชายคนนั้นน้ำตานองหน้า ในมือถือเพียงเศษเสื้อสีน้ำเงิน ไม่ต้องเดาก็รู้ว่าเป็นเสื้อใคร นั่นคือเสื้อที่พี่อายากะใส่ตอนเข้ามาเจอผมในห้องเป็นครั้งสุดท้าย!!!

“ผมขอโทษครับ พวกมันมากกันเยอะมาก ผมพยายามพาคุณหนูอายากะหนีแล้ว แต่ก็ไม่ทันเราโดนต้อนให้จนมุมที่หน้าผา มันรุมยิงผมกับคุณหนู ผมเองก็โดนยิงจนตกหน้าผาไปด้วยกันกับคุณหนู แต่พอตื่นขึ้นมาก็พบว่าอยู่ที่โรงพยาบาลชุมชนใกล้ๆ นั่น ชาวประมงคนหนึ่งเก็บผมขึ้นมาจากทะเล แต่ไม่เห็นคุณหนูครับ พอผมได้สติก็รีบกลับมาหานายท่าน แต่ไม่นึกว่าจะหลับไปเกือบเดือน”

   ทุกคนหน้าซีด พ่อกับพี่ไทจิทำหน้าเครียด พี่ไทจิจ้องมองบอดี้การ์ดคนนั้นอย่างกับจะกินเลือดกินเนื้อ พ่อทรงตัวลงบนโซฟา เหมือนจะเป็นลม ผมเลยเข้าไปพยุงท่าน

   “วันไหน พี่อายากะโดนลอบฆ่าวันไหน”ผมถาม พยายามใจเย็น แต่เสียงผมสั่นเต็มทน ผมมีลางสังหรณ์ไม่ดีเกี่ยวกับเรื่องนี้เลย

   “วันที่ออกจากบ้านไปน่ะครับ ผมติดตามคุณอายากะไปทำงานที่คาวาซากิ แต่โดนลอบฆ่าเสียก่อนระหว่างทาง ผมขอโทษครับนายท่าน ผมขอโทษที่ดูแลคุณหนูไม่ดี ผมขอโทษครับ ผมขอโทษครับ”ผู้ชายคนนั้นคำนับโขกหัวลงกับพื้นเสียงดังลั่นจนหัวแตก พ่อนั่งนิ่งไม่ไหวติง แววตาร้าวราน หัวใจสลาย ผมรีบไปห้ามชายคนนั้นไม่ให้เขาทำร้ายตัวเอง

   “หยุดเถอะครับ ขอโทษไปก็เท่านั้น ต่อให้คุณโขกหัวจะเลือดออกตายก็ไม่สามารถทำอะไรได้ แต่ถ้าคุณอยากไถ่โทษ คุณต้องไปพาพี่อายากะกลับมา”ผมพูดอย่างจริงจัง เตือนสติทุกคนให้มีความหวัง

   “ตะ แต่ว่า นี่ผ่านมา เกือบเดือนแล้วนะครับ”ชายคนนั้นละล่ำละลักตอบ น้ำตานองหน้าไม่ขาดสาย

   “เธอคือ ซากุรากะ อายากะ คุณหนูคนโตของตระกูลซากุรากะที่ยิ่งใหญ่ ผมไม่เชื่อว่าเธอจะมาตายแบบนี้ เธอยังคงมีชีวิตอยู่ และกำลังรอความช่วยเหลือจากเรา ผมไม่อยากให้ทุกคนทอดทิ้งเธอตอนนี้  ส่วนคนที่คิดจะฆ่าเธอ มันจะได้รับการตอบแทนอย่างสาสม!!!”ผมประกาศกร้าว ทุกคนดูมีความหวัง แม้แต่พ่อเอง ยางามิเดินมาพยุงบอดี้การ์ดคนนั้น

   พี่อายากะ รอหน่อยนะครับ น้องชายของพี่คนนี้จะไม่รอให้ใครมาปกป้องอีกแล้ว ผมจะเป็นซากุระที่เบ่งบาน และยืนบนลำแข้งของตัวเอง หายใจด้วยจมูกของผมเอง ส่วนพี่ก็รอเป็นเจ้าหญิงให้ผมไปช่วยด้วยเถอะนะครับ  รอผมนะครับ.....พี่


-----------------------------------------------------------------------------
ขอบอกเลยว่าตอนหน้า เรื่องจะเข้มข้นขึ้นมากกว่านี้

จะผ่านตอนหน้าเบื่อไปแล้ว

ขอทุกคนอย่างได้ทอดทิ้งนิยายเรื่องนี้เลย

ขอโทษที่มาลงช้าค่าาาาา

ตอนนนี้ขอปั่นตอนที่ 7 ต่อ
   

[double9JH]

 

รอๆๆๆ

[saruttaya]

พี่ไทจิน่าสงสัยสุด อายะโดนลอบทำร้ายตั้งแต่วันที่ไป

แล้วทำไมไทจิบอกว่าได้รับเมลจากอายะ?

[pamnana]

พี่อายากะ!!!  no!!! ;w; 
พี่อายากะจัง คงไม่เป็นไรแหละนะ วุ่นซะ 

[Cockroach]

สงสัยไทจิสุดแล้วตอนนี้ สงสารยูกิอะไม่รู้เรื่องอะไรกับเขาเลยQAQ

[Pupay]

ผู้ร้ายเนี่ยอิตาไทจิใช่ไหม?!! แบบว่าน่าสงสัยสุด มีปมชวนคิดที่สุด
อายากะจ๋า รอน้องยูกิก่อนนะ 
พระเอกจะออกมาช่วยยูกิจังเราไหมนะ ทาคุยะคุงงงงง 

 

[bulldog17]

ได้กลิ่นตุๆจากพี่ชายแสนดี

[111223]

ว่าแล๊วววว แอบคิดเล่นๆตั้งแต่คนพ่อบอกว่ามีลูกสองคน
ต้องมีกรณีนี้แน่ๆ เรื่องพี่น้องแย่งชิงกัน คนร้ายตัวจริงคงไม่พ้นไทจิ
แล้วอายะเกิดไปรู้อะไรเข้าเลยโดยเก็บ T-T
อยากให้ยูกิเติมโตเป็นพญาหงส์เร็วๆจังเลย

[kururu]

ไทจิ ทำกันได้นะ แน่แน่เลย

[แป้งข้าวหมาก]

สนุกอ่ะ รอค่ะ
เดาๆคนร้ายเอาไว้ในใจ มันต้องเป็นใครสักคนนี่แหละ
เราเชื่ออย่างนั้น...5555
 

[★KVH™★]

ไทจิ 

[DeShiWa]

เพิ่งมาอ่าน

ยังอ่านไม่ทัน

[Maytbb]

ไทจิแน่ๆเลย ตีสองหน้าเก่งนะเรา   

[suisui]

  มันต้องเป็นอีตาไทจิแน่ เพราะไม่อยากเสียตำแหน่งผู้สืบทอดไปใช่ม้ายยยยยย
ถึงฝ่ายอริจะรู้ว่ามียูกิเป็นลูกนอกสมรส แต่คงไม่ร่วงรู้ถึงเรื่องที่จะถูกตามกลับมาหรอก โทชิโร่ก็บอกว่าคนรู้จักยูกินตอนมาถึงญี่ปุ่น มันก็มีแต่คนในบ้านนี่ล่ะ ที่จะรู้ก่อนหน้า
  น่าสงสัยตั้งแต่ตอนแย่งโทรศัพท์ไปละ มันต้องติดต่ออีตาไค เรื่องรอบสังหารแน่ๆ ไหนจะบุรุษลึกลับสูทสีเทากับอีกคน อีตาไทจิมันก็ใส่สูทสีเทานะคืนนั้น!! แง่ม!!
อายากะต้องไม่เป็นไรนะคะ มาช่วยยูกิกระชากหน้ากากอีตาไทจิก๊อนนนนน พระเอก ณ ตอนนี้ก็พึ่งไรไม่ได้ เห็นเป็นเรื่องเล่นไปหมด ชริ!!

[numay]

รอตอนต่อไปค่ะ

[Elizabeth_TonnY]

อยากเดาว่าเป็นพี่ไทจิหรือเปล่าที่พี่อายากะเตือนอ่ะ
 

ลุ้นๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆมากกกกก ขอให้พี่อายากะรอดด้วยเถอะะะะะะ

[krit24]

ชั้นไม่ใจตาพี่ชายเลย พี่อายากะคงรู้อะไรมาแหละ เลยโดนทำร้าย

[Death Y]

บทที่  7  คาดไม่ถึง

   ผมหันไปมองพี่ไทจิ พี่อายากะโดนลอบทำร้ายตั้งแต่วันที่ออกจากบ้านไป แต่ทำไมพี่ไทจิบอกว่าพี่อายากะส่งเมลมา มันหมายความว่ายังไง

   “เรื่องเมลใช่มั้ย ยูกิ”พี่ไทจิพูดเหมือนเขาอ่านสีหน้าผมออก พอเขาพูดออกมา ทุกคนก็หันไปมอง

   “ครับ พี่บอกว่าพี่อายากะส่งเมลหาพี่ตลอดนี่”

   “พี่ได้รับเมลจริงๆ ไม่เชื่อก็เอาไปดู”เขายื่นไอแพดมาให้ผม ผมเปิดเข้าเมลแล้วเลื่อนดู เห็นเมลที่พี่อายากะส่งมาประมาณ 3 วันครั้งรายงานเกี่ยวกับความก้าวหน้าของงานที่พี่ไทจิสั่งไป บางเมลก็บอกความเป็นอยู่เหมือนน้องคุยกับพี่ ผมไม่เข้าใจ.....

   “พี่เองก็ไม่เข้าใจเหมือนกัน ว่าทำไมเมลอายากะถึงส่งมาหาพี่ตลอด หรือคนร้ายจะใช้โทรศัพท์ของอายากะส่งมา”พี่ไทจิครุ่นคิด

   “เขาก็ต้องมีรหัสสิครับ”พี่อายากะคงไม่เลินเล่อถึงกับใส่รหัสไว้หรอก

   “พี่ก็คิดว่าอย่างนั้น หรือว่า แกโกหก”พี่เขาเบนเข็มไปหาบอดี้การ์ดของพี่อายากะ

   “ไม่นะครับ เราถูกทำร้ายวันนั้นจริงๆ ผมสาบาน”เขารีบแก้ต่าง ส่ายมือเป็นพัลวัน

   “พี่ว่าเราต้องสืบหาจากเมลนี่ เราไม่รู้ว่ามันจะสวมรอยแทนอายากะทำไม พี่คิดออกเรื่องเดียวคือมันกำลังถ่วงเวลาให้คิดว่าอายากะยังมีชีวิตอยู่ เมลที่มันส่งมาจะกลายเป็นหลักฐานสาวไปหาต้นตอของมัน”พี่ไทจิยิ้มเหี้ยม แม้จะเคยเห็นพี่ไทจิยิ้มแบบนั้นหลายครั้ง แต่ครั้งนี้ผมกลับมองรอยยิ้มนั้นอย่างไม่สบายใจ ราวกับว่าพี่ชายคนเดิมได้หายไปแล้ว

   “ถ้าอย่างนั้น พ่อฝากด้วยล่ะ”แล้วพ่อก็ลุกขึ้นเดินออกไปจากห้อง พ่อดูเหมือนคนจิตหลุด  ผมเองก็รีบตามไปดูแลท่าน  จึงไม่ทันได้เห็นรอยยิ้มของพี่ชายผู้ที่ผมเคยคิดว่า แสนดี


   “พ่อ”ผมเรียกเมื่อเห็นพ่อนั่งอยู่ที่โซฟาในห้องนอน พ่อดูแกลงสักสิบปีเลย

   “ตอนแรกก็ลูก ตอนนี้ก็อายากะ พวกมันก็ยังหลบอยู่ในเงามืดเหมือนเดิม พ่อ......”น้ำตาของพ่อหยดลงบนฝ่ามือที่พ่อใช้ปิดหน้า ผมเดินเข้าไปกอดพ่อโอบให้พ่อร้องไห้บนไหล่ผม  พ่อเจ็บปวด ผมรับรู้ได้แม้ว่าพ่อจะไม่มีแม้แต่เสียงสะอื้น

   “พี่อายากะจะต้องปลอดภัย”

   “อายากะ ถึงแม้ว่าเขาจะไม่ได้เกิดมาจากความรัก แต่พ่อก็รักเขานะ พ่อรักเขาเหมือนกับที่พ่อรักลูก”

   “ครับ ผมรู้ครับ”

   “พ่อไม่รู้ว่าอายากะโดนเพ่งเล็งด้วย ถ้าพ่อรู้ พ่อไม่มีวันให้เขาไป”

   “ครับ ผมรู้ครับพ่อ พ่ออย่าโทษตัวเองนะครับ ผมจะไปตามพี่อายากะกลับมาเอง”

   “ไม่ ไม่ ห้ามไปไหน ห้ามออกไปไหนทั้งนั้น พ่อไม่อาจเสียลูกไปอีก”

   “พ่อจะไม่เสียผมไป และจะไม่เสียลูกคนไหนไปทั้งนั้น พ่อไม่ต้องเป็นห่วงผม พี่อายากะเป็นคนเข้มแข็ง ผมเองก็เหมือนกัน ในเมื่อพ่อเป็นคนดึงผมกลับมาในวงการนี้ พ่อก็ต้องยอมรับว่าผมสามารถใช้ชีวิตในเส้นทางนี้ได้ด้วยลำแข้งของตัวเอง ผมไม่ต้องการหลบใต้ปีกพ่อไปตลอดชีวิต และไม่หลบด้วย ผมพร้อมแล้วพ่อ และผมจะเป็นคนไปพาพี่อายากะกลับมาเอง”

   ผมให้ยาสลบอ่อนๆพ่อ เพราะพ่อบ่นปวดหัวแต่ว่านอนไม่หลับ เมื่อพาพ่อเข้านอนเรียบร้อยแล้ว ผมก็เดินออกไปหาพี่ไทจิ
“พี่ครับ”พี่ไทจิกำลังอยู่ในห้องทำงาน มีลูกน้องจัดการเอกสารบนโต๊ะ รวมถึงคอมพิวเตอร์เครื่องยักษ์รวมถึงจอโปรเจคเตอร์ขนากใหญ่ที่กินพื้นที่ของฝาผนังด้านหนึ่งไปเลย ดูเหมือนกำลังถอดรหัสคอมพิวเตอร์เกี่ยวกับเมลปริศนานั่น

   “ยูกิ พ่อเป็นไงบ้าง”พี่ไทจิถามด้วยความเป็นห่วง

   “พ่อไม่เป็นอะไรมากครับ ผมให้นอนไปแล้ว”

   “เรื่องนี้คงสะเทือนใจพ่อจริงๆ”

   “เกินจะบรรยายครับ  แกะรอยไปถึงไหนแล้วครับ”ผมถาม ทั้งผมและพี่ไทจิตอนนี้เพ่งความสนใจไปที่คอมพิวเตอร์แกะรอย

   “กำลังหาอยู่ เขาบอกว่าอีกครึ่งชั่วโมงน่าจะได้”

   “ครับ”

   ระหว่างนั้นพี่ไทจิสั่งให้ลูกน้องดูว่าโยชิทาเกะทำอะไรอยู่ที่ไหนในวันที่พี่อายากะโดนลอบทำร้าย ทาคุยะก็ด้วย นึกถึงเขาผมก็นึกฉุนขึ้นมาทันที โทระซึกิ ทาคุยะ ผมรู้ว่าเขารู้เรื่องนี้ไม่มากก็น้อย ถ้าเพียงแต่เขาบอกผมในสิ่งที่เขารู้ ถ้าเพียงแค่เขาบอกเรา เรื่องมันก็คงไม่ต้องมาถึงขึ้นนี้ พี่อายากะก็จะไม่ต้องโดนลอบฆ่า  ถ้าเกิดว่ามีเบาะแสอะไรด็ตามที่ชี้ว่าเขาเป็นคนลงมือละก็ ผมจะให้เขาได้รู้ซึ้งถึงคำว่าทรมานจนตายเสียยังดีกว่า

   “เจอแล้วครับ”คนที่นั่งแกะรอยเมลรีบหันมาบอกพี่ไทจิ ผมกับพี่ไทจิเลยรีบเข้าไปดู

   “เมลส่งมาจากไหน”พี่ไทจิถาม

   “ส่งมาจากในโตเกียวครับ”เขาบอก หน้าตาแปลกใจ

   “ส่งมาจากโตเกียวเหรอ รู้มั้ยว่ามาจากคอมเครื่องไหน สามารถบอกได้มั้ยว่าเป็นของใคร แล้วระบุแหล่งที่มาให้มันแคบกว่านี้หน่อยได้มั้ย”พี่ไทจิสั่งรัวเป็นชุด

   ชายหนุ่มคนนั้นรับคำและรัวคีย์บอร์ดย่างรวดเร็ว ไม่นานเราก็ได้คำตอบ

   เป็นเขาจริงๆ ซากุรากะ โยชิทาเกะ เขาเป็นคนส่งเมลของพี่อายากะมาให้พี่ไทจิ ดังนั้นพี่อายากะจะต้องโดนพวกมันลอบทำร้าย  ทำกันได้ลงคอ พี่อายากะก็เหมือนเป็นหลานของเขา เขาทำได้ลงคอจริงๆ สายเลือดเดียวกันแท้ๆ

   ผมกับพี่ไม่รอช้า รีบพาคนทั้งหมดที่มี พร้อมอาวุธ ไปยังคฤหาสน์ฟูจิมิยะ  ทางนั้นเองก็ดูเหมือนจะรู้ความเคลื่อนไหว เมื่อไปถึงผมก็พบกองกำลังติดอาวุธล้อมรอบคฤหาสน์ฟูจิมิยะไว้เหมือนกัน

   พี่ไทจิกับผมลงจากรถ สักพักคนกลุ่มนั้นก็แหวกทางให้ผู้ชายผมขาวโพลนในชุดยูกาตะสีขาวเกินออกมา เขามีดวงตาที่คมดุเหมือนพ่อ มองดูรูปหน้าก็รู้ว่าตอนหนุ่มๆ เขาคงหล่อมากใจเลยทีเดียว  หน้าตาก็เหมือนคนแก่ใจดี เขายิ้มนิดๆ ให้พี่ก่อนจะยิ้มให้ผม ถ้าคนดูไม่ออกก็จะมองว่าเป็นรอยยิ้มที่อบอุ่น แต่สำหรับผม ผมว่ามันช่างเป็นรอยยิ้มที่เสแสร้งจนน่าอ๊วก

   “คุณปู่โยชิทาเกะ”พี่ไทจิก้มหัวคำนับ ผมก็ทำตาม

   “ไทจิ ไม่เจอกันนานเลยนะ แต่ไม่เห็นจะต้องมาทักทายกันแบบนี้เลยนี่ มาพร้อมปืนแบบนี้ เขาเรียกว่ามาหาเรื่องนะ ไอหลานชาย”เขาพูดพร้อมรอยยิ้ม อย่างไม่สะทกสะท้าน

   “ผมเองก็แค่จะมาคุย ทักทายคุณปู่ที่ออกจากบ้านไปนานเท่านั้นแหละครับ กลัวคุณปู่เหงา คุณปู่เลยอาจจะเรียกหลานๆ มาเที่ยวเล่นที่บ้านแบบผิดวิธีได้”

   “อ้อ งั้นเหรอ แต่ฉันก็ไม่ได้เหงาขนาดนั้นหรอกนะ”

   “งั้นเหรอครับ แต่ผมได้ข่าวว่าพี่อายากะโดนลอบทำร้าย ไม่ทราบว่าคุณปู่โยชิทาเกะ พอจะรู้เรื่องนี้บ้างมั้ยครับ”

   “รู้เรื่องงั้นเหรอ ฉันไม่คิดว่าที่แกบุกมาถึงที่นี่ ก็เพื่อจะมาถามฉันหรอกนะ”

   “ครับ ผมมาขออายากะคืน”

   “มาขอคืน งั้นเหรอ คิดเหรอว่าจะได้คืน”

   “งั้นก็แสดงว่าพี่อายากะอยู่กับคุณสินะ”ผมโพล่งออกไป ปู่โยชิทาเกะเลยเบนสายตามาหาผม

   “ไง ยูกิจัง โตขึ้นแล้วสวยเหมือนแม่เลยนะ สนใจจะมาอยู่กับปู่อีกคนมั้ยล่ะ”

   “เอาพี่อายากะคืนมา”

   “คืนก็กลัวนะสิ แล้วก็อีกอย่างนะ ถึงอยากจะคืนจริงก็คงทำไม่ได้”

   “ทำไม”หรือว่า......

   “ก็โยนให้ฉลามมันกินไปแล้วน่ะสิ ฮ่าๆๆๆ”โยชิทาเกะหัวเราะอย่างสะใจ ผมกับพี่ไทจิหน้าซีด

   กว่าผมจะรู้ตัว ปืนในมือผมก็ยิงก็ออกไปแล้ว ลูกน้องที่มายืนบังโยชิทาเกะไว้ทันก็ล้มลงไปนอนกับพื้น กระสุนปักทะลุกลางหัวเขา หลังจากนั้นการต่อสู้ก็เริ่มต้นขึ้น โยชิทาเกะถูกคุ้มกันให้กลับเข้าไปในบ้าน ผมกับพี่รีบฝ่าตามเข้าไป แต่ก็ไม่ทัน เพราะสมรภูมิตรงนี้ก็ดุเดือดพอกัน จะฝ่าเข้าไปง่ายๆ ก็ไม่ได้ ผมกับพี่และการ์ดอีกห้าหกคนที่คอยตามคุ้มกันเลยอ้อมเข้าไปทางหลังบ้าน แม้ว่าจะเจอพวกศตรูบ้าง แต่ก็ไม่มากเท่าข้างหน้า หลายครั้งที่ผมมีโอกาสยิง แต่ก็ไม่สามารถตัดใจยิงได้....

ผมพึ่งฆ่าคนเป็นคนแรก แววตาที่เขามองมาตอนสิ้นใจ มันช่างดูว่างเปล่า เขาแทบไม่ได้คิดอะไรเลยในตอนนั้น ผมยิงเข้าไปกลางหน้าผากเขาพอดี เขาคงตายอย่างไม่ทรมาน แต่ใบหน้านั่นกลับติดวนเวียนอยู่ในหัวผม ถ้าสมมติว่าเขามีลูกมีเมีย ถ้าเขามีครอบครัว แล้วครอบครัวเขาจะอยู่ยังไง เสี้ยววินาทีที่ลั่นไก เหมือนใจของผมจะติดไปกับลูกกระสุนด้วย ผมกลัว ผม...ผม...ผมอยากจะอาเจียน

   อ๊วกกกกกกกกกกกกกก

   ผมก้มลงอาเจียน ทุกคนหันกลับมามองผม พี่ไทจิรีบเข้ามาลูบหลังให้ผม ผมอ๊วกได้สักพักก็หยุด ผมต้องต้องหยุด ต้องรีบตามมันไป ต้องรีบตาม ผมไม่เชื่อว่าพี่อายากะตายแล้ว ไม่เชื่อ ไม่เชื่อเด็ดขาด

   “ยูกิ!!”พี่ไทจิรีบเข้ามาประคองผม เอาชายเสื้อเช็ดปากให้ผม ผมขืนตัวยืนขึ้นแล้วรีบวิ่งตามไป ทุกคนก็ตามมา

   “ต้องรีบไปช่วยพี่อายากะ”ผมบอก เราต้องรีบไป ก่อนที่มันจะหนี ไม่งั้นผมก็ไม่รู้ว่าจะไปตามหาพี่จากไหน

   เราวิ่งมาถึงทางเข้าคฤหาสน์ทางด้านหลัง ที่นั่นมีเฮลิคอปเตอร์จอดรออยู่คนหนึ่ง การ์ดคนหนึ่งของเรา ถ้าผมมองไม่ผิด น่าจะเป็นการ์ดของพี่อายากะ รีบวิ่งไปที่ฮอนั่นแล้วยิงนักบินทิ้ง ก่อนจะดับเครื่องฮอ  ผมกับพี่และคนที่เหลือก็คอยซุ่มอยู่ตรงประตู รออยู่ไม่ถึงหนึ่งนาที โยชิทาเกะก็วิ่งมาติดกับ

   ผมกับพี่จึงเดินออกไปดักหน้ามัน ก่อนชี้ปืนไปที่หัวของมัน ลูกน้องของมันที่ตามมาคุ้มกันมีห้าหกคนเท่าๆ กันกับเรา แต่ผมไม่กลัว ยังไงมันก็ต้องพาเราไปหาพี่อายากะ ต้องบอกทุกเรื่อง มันต้องบอกผมว่าทำไมถึงต้องคิดจะฆ่าพี่!!!

   “คุณหนู เล่นปืนแบบนี้ไม่ดีเลย”มันหันมายิ้มให้ผม โดนปืนจ่อแบบนี้แต่กลับไม่กลัวเลยสักนิด จะประสาทดีเกินไปแล้ว คิดว่าผมไม่กล้ายิงรึไง

“คิดว่าผมไม่กล้ายิงรึไง”ผมถามเสียงเหี้ยม ผมยิงแน่ ไม่มีลังเลอีกแล้ว

“กล้าสิ เธอกล้าแน่ ทำไมไม่ล่ะ แต่ฉันไม่คิดว่าเธอจะทำอันตรายฉันได้หรอกนะ”

   “อย่ามั่นใจหน่อยเลย”

   “งั้นเหรอ เห็นแก่ความเป็นญาติกัน เธออยากรู้อะไรล่ะ ฉันจะตอบให้”อะไรกัน ท่าทีสบายๆ แบบนั้น

   “ทำไม ทำไมต้องฆ่าพี่ แล้วคุณรึเปล่าที่คิดจะฆ่าผม”

   “คิดจะงั้นเหรอ ฉันไม่ใช่คนคิดหรอกนะ ฉันเป็นคนทำต่างหาก”

   “หมายความว่ายังไง”


   “จุ๊ๆ อย่ารีบสิ ให้ฉันตอบทีละคำถาม”
   “มันหมายความว่ายังไง!!! ไม่ต้องมาเล่นลิ้นกับผม ตอบคำถามผมมา”ผมไม่เข้าใจ บรรยากาศมันดูแปลกๆ ไป ทำไมกัน ทำไมถึงเป็นแบบนี้ ทำไมถึงยิ้มแบบนั้น ทำไมถึงทำท่าทีสบายๆ ไม่ทุกข์ร้อนอะไรเลย

   “หมายความว่าอย่างงี้ไง”คราวนี้พี่ไทจิเป็นคนพูด แต่เขาไม่พูดเปล่า เขาหันปืนมาทางผมอีกด้วย

   “พะ พี่”ผมเรียก นี่มันเรื่องอะไรกัน ทำไมพี่ต้องหันปืนใส่ผม!!!

   “อ้าว เปิดเผยตัวซะแล้วเรอะ ฮ่าๆๆๆ”โยชิทาเกะหัวเราะอย่างชอบใจ พี่ไทจิยกยิ้มที่มุมปาก

   การ์ดของเราที่ตามมาชี้ปืนใส่ผมและการ์ดของพี่อายากะ เราสองคนตอนนี้เลยตกอยู่ในวงล้อมของปืน ผมมองหน้าพี่ไทจิอย่างไม่เข้าใจ แววตาอ่อนโยนของพี่ มือที่เคยขยี้หัวผมอย่างอ่อนโยน คำพูดที่คอยสั่งสอนและปลอบใจ ตอนนี้เหลือเพียงรอยยิ้มของชายที่ผมไม่รู้จัก

   “อึ้งเลยใช่มั้ย ยูกิจัง”พี่เดินเข้ามาบีบคางผมให้ผมหน้าเขา ทำให้ผมเห็นแววตาสะใจของเขาอย่างชัดเจน

   “ทำไม ทำไมพี่ต้องทำแบบนี้”

   “ทำไมจะทำไม่ได้ล่ะ พวกแกสองคนไม่ใช่พี่น้องแท้ๆ ของฉันสักหน่อย”

   “แต่ผมไม่เคยทำอะไรให้พี่”

   “ไม่เคยงั้นเหรอ เฮอะ แค่แกเกิดมา นั่นก็ผิดมากแล้ว”

   “หรือว่า.....พี่คิดว่าผมจะมาแย่งของของพี่ไปใช่มั้ย ผมก็เคยบอกพี่แล้วว่าผมไม่อยากได้ ทำไม ทำไมพี่ไม่บอกผมดีๆ ผมจะไม่ลังเลเลยถ้าจะต้องยกให้พี่ ผมไม่เคยอยากได้เลย มันเป็นของพี่ พี่เข้าใจมั้ย ทำไมพี่ต้องทำแบบนี้!!”ผมตะโกนออกไปอย่างเหลืออด ทำไมพี่ต้องทำให้สถานการณ์มันแย่แบบนี้ ทำไมต้องฆ่าพี่อายากะ ทำไมต้องฆ่าผม!!!

   “มันไม่ง่ายเหมือนเด็กเล่นขายของหรอกนะ ถ้าจะโทษ ก็ต้องโทษพ่อของเธอ เขาค้านหัวแข็ง บอกกับผู้ใหญ่ในตระกูลว่าคนที่จะเป็นทายาทของเขามีเพียงเธอเท่านั้น ส่วนอายากะ ฉันเองก็ไม่อยากให้เธอตายหรอกนะ แต่เธอดันเสือกไม่เข้าเรื่อง ก็เลยต้องไปอยู่ที่ก้นทะเลไงล่ะ”

   “เป็นแกนั่นเอง ไอคนสารเลว นายท่านเลี้ยงแกมาอย่างดี เลี้ยงแกมาด้วยความไว้ใจ นายเองก็ได้ยกโรงแรมให้แกให้ตั้งหลายที่ ท่านไม่ได้ลืมแกเลย แล้วทำไมแกถึงตอบแทนท่านแบบนี้!!!”การ์ดของพี่อายากะตะโกนใส่หน้าพี่ไทจิ พี่ไทจิหันไปตบหน้าเขาจะหน้าสะบัดไปตามแรงมือ เลือดกบปาก แถมยังเปื้อนมาที่มือพี่ไทจิด้วย

   “คุณมันสารเลว ผมจะไม่มีวันนับถือคุณเป็นพี่อีก”

   “ฉันก็ไม่ได้อยากนับญาติกับเธอหรอกนะ ยูกิจัง ดวงแข็งแบบนี้ก็ดี แต่ดวงเธอก็คงหมดแค่นี้ ครั้งแรกมีพ่อ ครั้งที่สองมีไอทาคุยะ แต่ครั้งนี้เธอไม่มีใครมาช่วยแล้วหรอกนะ”แววตาที่เปลี่ยนไป เย็นชาและน่ารังเกียจ ผมรังเกียจ...

   “ทำไมทำตาแบบนั้นล่ะ รังเกียจพี่มากเลยรึไง”

   “อย่ามาแทนตัวเองว่าพี่ คุณไม่ใช่พี่ผม”ผมตะโกนใส่เขา แต่เขากลับหัวเราะ

   “แล้วใครกันที่เรียกฉันว่า พี่ไทจิอย่างนั้น พี่ไทจิอย่างนี้ หึ หมาตัวไหนมันเรียกกัน”

   ผมได้แต่กัดริมฝีปากด้วยความแค้นใจ

   “ไอหลานชาย ไปกันได้แล้วมั้ง เดี๋ยวมันก็ตามมาทันหรอก”โยชิทาเกะพูดเตือนๆ พลางหันไปทางหน้าบ้าน

   “นั่นสิ แผนล่อลูกแมวออกจากถ้ำเสือก็ผ่านไปด้วยดีล่ะนะ  อ้อ ขอชมเชยที่แกฉลาดมากนะ โฮซึเกะ ที่ไปยิงนักบินทิ้งน่ะ แต่ว่า เสียใจด้วยที่ฉันขับเฮลิคอปเตอร์เป็น”พลัน ผมกับการ์ดของพี่อายากะที่ชื่อว่าโฮซึเกะ ก็หน้าซีด เขากำลังจะหนีกันแล้ว แล้วเขาจะทำยังไงกับผม หรือว่าจะฆ่าทิ้ง ไม่สิ เขาจะต้องฆ่าทิ้งเท่านั้น ไม่อย่างนั้นจะเขายึดอำนาจไม่ได้ ถ้ายังมีผมเป็นมารขวางทางเขาอยู่

   “ไอหลานชาย แกจะยิงมันทิ้งเลยมั้ย หรือจะเก็บไว้ดูเล่นก่อน บอกตามตรง หน้าสวยขนาดนี้ฉันแอบเสียดายแทน ถึงจะไม่ใช่ผู้หญิงก็เถอะ”โยชิทาเกะมีสายตาโลมเลียอย่างจาบจ้วงจนผมแทบจะอ๊วก

   “นั่นสิ ผมเองก็ไม่เกี่ยงอยู่แล้ว พาไปด้วยแล้วกัน ส่วนอีกคน ยิงๆทิ้งไปซะ”

   “อย่านะ!! อย่านะพี่ อย่าฆ่าใครอีกเลย แค่นี้ยังบาปไม่พอรึไง!!”ผมรีบเอาตัวบังโฮซึเกะไว้

“ใจดีจังนะ คนที่มีจิตใจที่ขาวสะอาดราวกับหิมะอย่าเธอ ไม่น่ากลับมาเลย”ไทจิมองดูอย่างสมเพช

“พี่ต้องปล่อยเขาไปด้วย ไม่งั้นผมไม่ไป”

“เธอมีสิทธิ์ต่อรองด้วยเหรอ”พี่ไทจิแสร้งทำหน้าครุ่นคิด ผมมองด้วยความแค้นใจ

“.........”ผมเงียบ ผมไม่มีจริงๆ

“ยิงทิ้งซะ”พี่ไทจิหันไปสั่ง พลันเสียงปืนดังลั่นพร้อมกับโฮซึเกะที่ล้มลง

“ไม่มมมมมมม”ผมกรีดร้อง ทำเกินไปแล้ว ทำไมถึงเลือดเย็นขนาดนั้น พี่ไทจิของผมหายไปไหน!!


พี่ไทจิ ไม่สิ ไทจิเดินมากระชากตัวผมให้เดินขึ้นไปในฮอ โยชิทาเกะกับลูกน้องอีกคนก็หาเชือกมามัดตัวผม ส่วนไทจิก็ขึ้นไปนั่งที่ที่นั่งคนขับ พร้อมกับลูกน้องอีกคนหนึ่ง

   ผมถูกมัดมือ มัดเท้า ปิดปาก ไม่สามารถขยับไปไหนได้เลย โยชิทาเกะหันมามองผมด้วยแววตาไม่น่าไว้วางใจ เขายิ้มให้ผมนิดๆที่มุมปาก ห่อนจะหันออกไปมองวิว บินมาได้สักชั่วโมงหนึ่งเราก็มาอยู่บนเรือสำราญขนาดใหญ่กลางทะเล ไทจิลงมาดึงผมเข้าไปข้างใน เห็นได้ชัดว่านี่เป็นเรือของพวกเขา เพราะการ์ดชุดดำคุมเชิงอยู่เต็มไปหมด ไทจิพาผมเข้าไปนั่งในห้องรับแขกหรูหราของเรือ ผมถูกโยนลงบนพรมอย่างหยาบคาย ก่อนที่พวกเขาจะไปนั่งบนโซฟาอย่างสบายใจ พลางมองผมอย่างกำลังใช้ความคิดว่าจะทำยังไงกับผมดี  แต่รอยยิ้มนั่น ผมมองทีไรก็เสียวสันหลังทุกที

   แม้ผมจะหวาดกลัว แต่ผมก็แค้นเคืองไม่น้อย เมื่อก่อนความรู้สึกที่ผมมีต่อเขา เป็นเหมือนน้องชายกับพี่ชาย แม้จะไม่ใช่พ่อแม่เดียวกัน แต่ผมไม่เคยคิดว่าเขาเป็นคนอื่น เมื่อฟังจากโฮซึเกะว่าเมื่อพ่อประกาศให้ตำแหน่งผม เขาก็ยังได้โรงแรมหลายที่  ที่ที่จะให้เขาบริหารคงไม่ใช่โรงแรมต๊อกต๋อยแน่ๆ ทำไม เขาถึงต้องทำแบบนี้

   “ยูกิของพี่ ทำไมมองพี่อย่างนั้นล่ะ”เขาหันมาพูดยิ้มๆให้ผม แต่ขอโทษเถอะ ผมจะไม่ยอมโดนหลอกด้วยรอยยิ้มนั่นอีกแล้ว     
   ผมอยากจะถามเขาเหลือเกินว่าเขาเคยรักผม เคยรักพ่อ เคยรักพี่อายากะบ้างมั้ย แต่ผมถูกปิดปากอยู่  พอเห็นอย่างนั้น เขาก็ดึงสก็อตเทปที่ปิดปากผมอยู่อย่างรวดเร็ว จนผมเจ็บจนชาปากไปหมด

   “พี่เคยรักพวกเราบ้างรึเปล่า”

   “รักเหรอ อย่างนี้รึเปล่า”แล้วเขาก็หยิบกระดาษกับปากกาขึ้นมา ก่อนจะเขียนคำว่ารักลงไปแล้วยื่นให้ผมดู

   ผมกัดฟันกรอด เขาไม่เคย เขาไม่เคยคิดว่าเราเป็นครอบครัว หัวของเขาคิดถึงแต่อำนาจ

   “เป็นพี่มาตลอด ตั้งแต่ที่ไทยใช่มั้ย”ผมถาม น้ำตารื้อขึ้นมาแต่ผมจะไม่ยอมให้มันไหลเด็ดขาด

   “ใช่ เรื่องปล่อยข่าวของแก ฉันก็ทำเหมือนกัน แต่ก็ได้แต่โยนไปให้ปู่โยชิทาเกะก็เท่านั้นเอง”

   “แล้วพี่อายากะ ทำไมต้องฆ่าล่ะ พี่อายากะไม่มีหลักฐานซะหน่อย เธอแค่สงสัย ทำไมต้องทำถึงขนาดนั้น”

   “ถ้าถึงขั้นสงสัย สืบต่อไปก็คงได้หลักฐาน ทุกสิ่งทุกอย่างต้องคิดอย่างรอบคอบ ฉันจะไม่ยอมให้มันเกิดขึ้น ก็เลยตัดไฟแต่ต้นลมไงล่ะ”เขาตอบ ตลอดการสนทนา รอยยิ้มไม่เคยหายไปจากใบหน้าของเขาเลย

   “งั้นเรื่องเมล ก็ตบตาสินะ”

   “แน่นอน ฉันรอบคอบขนาดนั้น ถ้าไม่ตั้งใจปล่อยออกมา พวกแกก็ไม่มีวันหาเจอหรอกนะ หึ คิดแล้วตลกชะมัด ให้ฉันจัดการคนร้ายงั้นเหรอ ฮ่าๆๆๆๆ ฉันจะไล่จับตัวเองทำไม”เขาหัวเราะอย่างขบขัน โยชิทาเกะก็ขำนิดๆ อย่างเอือมๆ

   “.........”ผมพูดอะไรไม่ออก เพราะตลอดมา พ่อไว้ใจให้เขาจัดการเรื่องทั้งหมด เขาเลยมีโอกาสเบี่ยงประเด็นและคอยกำจัดหลักฐานไปเรื่อยๆ คนร้ายอยู่ใต้จมูกเราตลอดแต่เรากลับไม่รู้เลย

   “ยูกิ จะไม่ถามต่อแล้วเหรอไง”

   “ผมไม่อยากรู้เรื่องเลวๆ ของพวกคุณอีกต่อไปแล้ว ถ้าอยากฆ่าก็ฆ่าผมซะ”ผมสิ้นหวัง พี่อายากะ พี่ตายแล้วจริงๆ เหรอ พี่สาว พ่อ ผม....ผมสับสน ผมคิดอะไรไม่ออกเลย ทำไมถึงเป็นพี่ไทจิ ทั้งๆที่เขาบอกจะปกป้องผมแท้ๆ

   “อย่าพึงรีบตาย พี่อยากเราเห็นนะ จุดจบของเราแล้วก็พ่อเรา”

   “อะ...อะไรนะ พี่จะทำอะไร!!”พ่อเหรอ พ่ออยู่ที่นี่ด้วยเหรอ

   “ล่อลูกแมวออกจากถ้ำ แน่นอนเพื่อฆ่าลูกแมวทิ้ง แต่เสือชราก็ปล่อยเอาไว้ไม่ได้เหมือนกัน หึๆ คนน้อยอย่างนั้น จะทำอะไรได้ คดว่าพี่มีคนแค่นี้เหรอ คิดว่าพี่มีแค่กองกำลังของตระกูลฟูจิมิยะงั้นเหรอ เราคิดว่าพี่จะไม่มีเป็นของตัวเองบ้างรึไง”เขาไขว่ห้าง จิไวน์อย่างสบายอารมณ์ แต่ผมกลับร้อนใจ

   เขาล่อผมออกมา นึกแปลกใจอยู่แล้วที่เขาไม่ได้ห้ามผมเลยเมื่อผมขอจะมาด้วย ส่วนที่คฤหาสน์ก็เหลือคนน้อยมาก ผมให้ยาสลบอ่อนๆ กับพ่อ พ่อคงตื่นมาอีกทีก็รุ่งเช้า เขาคงอาศัยจังหวะนี้เขาไปฆ่าพ่อถึงข้างใน!!! ใจทรามหยาบช้าที่สุด เลวที่สุด!!!

   “ไอสารเลว อย่างน้อยพ่อก็เลี้ยงแกมา รักแกเหมือนลูกแท้ๆ ทำไมแกถึงทำกับท่านแบบนั้น!!! แกทำร้ายคนที่แกเรียกว่าพ่อได้ยังไง พวกเราไปทำอะไรให้แก ทำไมถึงฆ่ากันได้ลงคอ!!!”

   “หึ หุบปากสวยๆไว้ครางดีกว่านะ ยูกิจัง ถ้าคิดถึงคุณพ่อละก็ อีกเดี๋ยวคุณพ่อก็มาแล้ว”

   พลัน ผมได้ยินเสียงเฮลิคอปเตอร์ ไทจิหันออกไปมองข้างนอก ก่อนจะยิ้มให้ผม

   “คุณพ่อมาแล้วล่ะ”

   ผมเสียวสันหลังวาบ รู้สึกเหมือนมีอะไรบีบแน่นอยู่ในอก หายใจไม่ออก เจ็บปวด จนเจียนจะขาดใจ นี่สินะเป็นความรู้สึกที่เห็นคนที่รักกำลังตกอยู่ในอันตราย พ่อก็คงรู้สึกแบบนั้นแต่คงจะมากกว่าผมหลายเท่า เมื่อรู้ว่าคุณโมโมโกะขู่จะฆ่าแม่กับผม จึงยอมส่งเราสองคนกลับไทย น่าขัน ผมพึ่งมาเข้าใจความรู้สึกของท่านอย่างแท้จริง ก็เมื่อวันสุดท้ายของชีวิตเราสองคน

   “ปล่อยยูกิ”นี่เป็นคำแรกที่พ่อพูดเมื่อเข้ามาในห้อง พ่อโดนมัดมือ แต่ไม่โดนมัดเท้ากับปาก พ่อจ้องเขม็งไปที่พี่ไทจิกับโยชิทาเกะ แต่สำหรับไทจิ ผมมองเห็นแววตาเจ็บปวดของพ่อ

   “ออกไปให้หมด”พี่ไทจิหันไปสั่งลูกน้อง ทุกคนออกไป เหลือเพียงผม พ่อ โยชิทาเก และเขาเท่านั้น

   “สวัสดีครับ คุณพ่อ”

   “ฉันไม่มีลูกอย่างแก”คุณพ่อตอบเสียงเรียบ

   “งั้นเหรอครับ หึ ผมไม่แปลกใจหรอก คงจะเจ็บใจสินะ ที่โดนผมหลอกมาตั้งนาน”

   “ปล่อยยูกิ อยากได้อะไรก็เอาไปให้หมด แล้วปล่อยเราไป”

   “หึ ถ้าคุณพ่อที่รัก กับยูกิของผมตายไป ผมก็โยนความผิดให้โยชิทาเกะ หลังจากนั้น พวกบอร์ดบริหารก็จะให้ผมขึ้นแทน คนในแก๊งก็เคารพผมและไม่เคยระแคะระคายเรื่องนี้มาก่อน ส่วนคนที่รู้ ก็ตายไปหมดแล้ว ผมก็จะทำทีเป็นไล่ฆ่าล้างแค้นโยชิทาเกะ แล้วให้โยชิทาเกะแสร้งตาย ก่อนที่ผมจะเข้าไปครอบครองแก๊งฟูจิมิยะ แล้วบังเอิญว่าผมเจอญาติที่หายไปของผมโดยบังเอิญ และไม่อาจแบ่งเวลาคุมสองแก๊งได้อีกต่อไป ด้วยความเคารพ ผมจึงให้ญิคนนั้นของผมขึ้นครองฟิจิมิยะแทน เป็นไงพ่อ สมกับที่พ่อสอนมารึเปล่า”

   “หึ ญาติผู้ใหญ่คนนั้น ก็คือโยชิทาเกะที่ปลอมตัวมาสินะ”

   “แน่นอนครับ เพราะฉะนั้น ผมบอกไว้เลย ว่าตอนนี้ ทุกสิ่งทุกอย่างเป็นของผมแล้ว”

   “ทำไม ทำไมแกถึงต้องทำขนาดนี้ ทำไมต้องไปร่วมมือกับโยชิทาเกะ”

   “เพราะคุณไงล่ะ เพราะคุณไม่เคยยอมรับผม คุณแม่ก็ใช้ผมเป็นเครื่องมือแก้แค้น ถ้าผมไม่แอบรู้โดยบังเอิญว่าความพยายามทั้งหมดของผม ต้องมาสูญเปล่าเพราะสักวันหนึ่ง คนที่จะมายึดความสำเร็จทั้งหมดไปกลับเป็นมัน ลูกลับๆ ของคุณ ผมพยายามเรียนรู้งาน ทำทุกอย่างเพื่อให้คุณพอใจ เหนื่อยจนเลือดตาแทบกระเด็น แต่คุณก็ไม่เคยคิดว่าผมเป็นลูกของคุณ คุณมันเห็นแก่ตัว คุณคิดจะใช้ผม เสร็จแล้วก็ทิ้งใช่มั้ย มันไม่ง่ายนักหรอกนะ ผมจะไม่ยอมให้คุณเขี่ยผมทิ้งหรอก ไม่มีวัน!!!”พี่ไทจิไม่อาจรักษารอยยิ้มไว้ได้อีกแล้ว

   “ฉันไม่เคยคิดอย่างนั้น ฉันคิดมาตลอดว่าแกเป็นลูกคนหนึ่ง”

   “โกหก ถ้างั้นทำไมไม่ให้ผมครอง”

   “มันไม่ใช่ของแกมาตั้งแต่แรกแล้ว!!!”

   “มันเป็นของผม!!!”

   “งั้นก็ได้ อยากได้อะไรก็เอาไป ฉันสัญญาจะไม่มายุ่งกับแกอีก แต่แกต้องปล่อยยูกิไป แกจะฆ่าจะแกงฉันยังไงก็ตามใจ”พ่อพยายามต่อรอง

   “ไม่นะ ไม่เอานะพ่อ พี่ปล่อยเราสองคนไปเถอะ ผมกับพ่อจะกลับไทย จะไม่กลับมาเหยียบที่ญี่ปุ่นอีก พี่ปล่อยเราไปเถอะ”ผมพยายามขอร้อง ไม่นะพ่อ เราจะไม่แยกจากกันอีกแล้วนะ

   “โถๆๆ ไม่ต้องกังวลไปหรอกนะยูกิจัง พี่ปล่อยแน่ ยูกิจังกับพ่อจะได้ไปอยู่ด้วยกันในนรกไงล่ะ แต่ก่อนหน้านั้น พี่จะทำให้เราขึ้นสวรรค์ก่อนเป็นไง”

   “มะ ไม่ อย่านะ”

   ผมกระเถิบถอยหลังด้วยความตกใจ พ่อพุ่งเข้ามาหาผม แต่ก็โดนโยชิทาเกะจับไว้ โยชิทาเกะซ้อมพ่อจนพ่อนิ่งไปเพราะความจุก พีไทจิย่างสามขุมเข้ามาหาผม แกะที่มัดเท้าของผมออก ก่อนประกบปากผมอย่างรุนแรงจนผมได้กลิ่นคาวเลือดที่แตกออกมาจากปากผม  มันเป็นจูบที่น่าขยะแขยงที่สุด เขากำลังจะข่มขืนผมต่อหน้าพ่อ!!! ทำไมต้องทำกันแบบนี้ ผมหน้าตาไหลพราก ตัวสั่นเทาด้วยความหวาดกลัว เขาเอื้อมมือลงไปปลดกางเกงผม ก่อนจะดึงมันออกไป ผมหนีบขายื้อไว้สุดชีวิตและพยายามกัดลิ้นเขา แต่เขาก็ไหวตัวทันทุกครั้งจนเขาเริ่มรำคาญ

   เพี๊ยะ

   ไทจิตบปากผมจนเลือดกลบ หัวผมสะบัดไปตามแรงตบจนเสียหลักล้มลงกับพื้น เขาอาศัยจังหวะนั้นดึงกางเกงออกไปจากขาผม ทั้งกางเกงนอกและกางเกงใน ผมหุบขาอย่างรวดเร็ว ตอนนี้ผมกลัวมากจริงๆ ผมได้ยินเสียงพ่อร้องออกมาด้วยความตกใจ เสียงพ่อที่ตะโดนด่าไทจิปนขอร้องอ้อนวอนให้ปล่อยผมไป

   แม่....แม่ครับ ผมกลัว ผมภาวนาในใจของให้มีใครสักคนมาช่วย เขาปลดกระดุมเสือเชิตของผมออกก่อนจะก้มลงเลียหน้าอกผมอย่างหิวกระหาย จนถึงวินาทีนี้ผมแทบจะอ๊วกออกมาด้วยความกลัวและขยะแขยง ผมใช้มือผมที่โดนมัดอยู่ดันหัวเขาออก เขาจึงเอามือข้างหนังจับมือที่โดนมัดของผมไว้เหนือหัว ก่อนจะไซร้ซอกคอเสียงดังน่ารังเกียจ ผมร้องไห้โฮอย่างไม่อายใคร ผมดิ้นจนเริ่มเหนื่อยและหมดหวังที่จะดิ้นอีกต่อไป ไทจิเห็นอย่างนั้น จึงยิ้มแล้วปล่อยผม ก่อนจะยันตัวเองขึ้นแล้วปลดกระดุมกางเกงของเขาออก ผมเบือนหน้าหนี พยายามหนีบขาสุดชีวิต แต่เขาก็กระชากขาผมให้อ้าออกจนได้  หึ สุดท้ายก็หนีไม่พ้น ผมเป็นผู้ชายแท้ๆ แต่กลับต้องมาโดนข่มจืนก่อนจะโดนฆ่าตาย ชีวิตผมมันช่างบัดซบจริงๆ

   พ่อตะโกนร้องของความเมตตาตลอด ผมได้ยินเสียงโยชิทาเกะเตะพ่อเพื่อให้พ่อหยุดส่งเสียง ...ผมขอโทษครับพ่อ แต่ผมทนไม่ไหวแล้วจริงๆ ผมหลับตาลงช้าๆ สติของผมเลือนรางเต็มทน อยากทำอะไรก็ทำไปเถอะ ผมไม่อยากจะรับรู้อะไรอีกแล้ว
   ท่ามกลางสติที่เลือนราง ผมได้ยินเสียงเปิดประตูอย่างแรงดังโครม และเสียงสุดท้ายในห้วงคำนึง เสียงคุ้นหูของคนที่ผมคาดไม่ถึงว่าเขาจะมา....

   “กำลังสนุกกันเชียว ขอร่วมวงด้วยคนสิ”

   ปัง!!!

-------------------------------------------------
สาวกไทจิของโทษด้วยนะค่ะ ()

ขอบคุณสำหรับกำลังใจค่าาาาาาาา

จะไปปั่นตอนที่ 8 ให้เดี๋ยวนี้ละค่ะ พบกันใหม่ในตอนหน้านะค่ะ

 

ขอบคุณทุกคนที่ติดตามค่ะ

[Cockroach]

ไทจิจริงๆด้วยสินะ แบบนี้เค๊าม้ายอาววววววววววววววววววววววว

ว่าแต่สรุปใครพระเอกเนี่ย???

ปล.ไทจิจริงเหรอ เหรอ เหรอ เหรอ//จ้องลูกกะตาคนแต่ง

[padthaiyen]

ทาคุยะมาช่วยสินะ