หัวข้อ: MAFIA'S DANGER [บทที่ 13 เรามาจบเรื่องกันเถอะ!! 2 (ตอนจบ)] P.8 - 25/6/57

[Maytbb]

 

[bulldog17]

ไทจิไม่น่าเลย

หลบหน่อยพระเอกมา...ใช่ป่ะ

[saruttaya]

ฮือ ไทจิไอเลว ทาคุยะมาช่วยยูกิเร็ววววส

[Pupay]

*ตบเข่า ฉาด!!*
ใช่จริงๆด้วยเป็นแบบที่สันนิฐาน(เดา)ไว้ ขอแค่พี่อายากะอย่าเพิ่งตายเท่านั้น
เรื่องนี้คงจะแฮปปี้ ยูกิจังก็รอพระเอกขี่ม้าทมิฬอย่างทาคุยะมารับละกันนะ 
รอคอยยูกิจังกลายเป็นพญาหงส์ที่สวยงามเก่งกาจ

  นะคะ

[boonpa]

 :mew2:เป็นไทจิทำจริงๆเหรอ แล้วใครเข้ามาอีกคนหว่า

[แป้งข้าวหมาก]

นั่นปะไร...ทำไมซื้อหวยไม่ถูกแบบเน้
แล้วทาคุยะนี่มาช่วยหรือมาอะไรฟระ
เอ็งเป็นพระเอกป่ะฟระเนี่ยเฮ้ยยย

 

[fannan]

ไทจิเลวมากอะ


จะรอดไหมเนี่ย

[thyme812]

 

[golove2]

ไทจิชั่วจริง ๆ เนรคุณ

 


พระเอกมาช่วยแล้วซินะ

 

[เลิฟลี่]

เค้าอยากให้เป็นเฟยหลงที่มาช่วยค่ะแต่เสียงที่ยูกิคุ้นเคยและสำเนียงกวนส้นน่าจะเป็นทาคุยะ

มาช่วยวินาทีจะเสียซิง โรคจิตเนอะ มาช่วยก่อนหน้านี้ก็ได้ไม่ช่วย หรืออายากะกลับมาทวงบัญชีแค้น

คนเขียนรีบปั่นมาไวไวเลยค่ะ คนอ่านลุ้นมากกก

[double9JH]

 

 

[Elizabeth_TonnY]

เห่ยยยยยยย คือเเบบ เลวไปไหมอ่ะ ไทจิ
ว่าเเล้วมันทะเเม่งๆแปลกๆ ตั้งเเต่ที่ยูกิกลับมาล้ะ

[Death Y]

อ๊ากกกกกกกกกกก หัวหมุนไปหมดแล้ว

ตอนนี้กำลังปั่นอยู่จ้า พอดีช่วง 2-3 วันนี้อาหารเป็นพิษ เลยไม่ได้แต่งเลย เพราะมีธุระอยู่กับห้องน้ำ

ถ้าปั่นทันพรุ่งนี้จะเอามาลงนะค่ะ

แต่ถ้าไม่ทันก็คงจะเป็นวันมะรืน

ราตรีสวัสดิ์ หลับฝันดีนะค่ะ

[Elizabeth_TonnY]

ขอให้หายไวๆๆน้าจ้าาาาา

[saruttaya]

รอๆๆจ้า หายไวๆน้าาาาาา 

[Pupay]

รอได้ค่าาา หายไวๆนะคะ 

[ormn]

  กรี้ดดมีคนมาช่วยแล้ว

[HanATarO]

หายไวไวนะค้า

 

[golove2]

หายไว ๆ นะคะ

 

[Death Y]

บทที่  8  ลูกแมวแสนเชื่อง?


[Part’s ทาคุยะ]

   ซากุรากะ ยูกิ  ครั้งแรกที่เจอ หัวใจผมเต้นรัวแบบไม่รู้สาเหตุ ทั้งๆ ที่วันนั้นตั้งใจแค่ว่าจะมาดูหน้าหมากในเกมของไอ้ไทจิมันซะหน่อย  แววตาตื่นตระหนกยามผมประชิดตัว แม้จะตกใจ แต่ก็กล้าสู้ตาผม เหมือนแมวน้อยๆ เลย กลิ่นหอมอ่อนๆ ของเขาทำให้ผมเผลอสูดดมเข้าไปเต็มปอด  หึ แต่ไอ้บอดี้การ์ดนั่นก็กันแจเลย ปกป้องกันดีนัก ทำให้ผมชักอยากจะได้ขึ้นมาแล้วละสิ

   เจอกันครั้งที่สอง งานเลี้ยงนี้ผมรู้มาว่าจะเป็นการเปิดตัวคุณหนูยูกิลูกชายลับของซากุรากะ ทาเคชิ แต่สิ่งหนึ่งที่ผมแอบสืบรู้มาเพิ่มก็คือ วันนี้จะเป็นวันสุดท้ายของแมวน้อยของผมซะนี่  ผมควรจะเข้าไปยุ่งดีมั้ยน้า ผมเคยปรึกษาพ่อเรื่องนี้ พ่อบอกว่าผมจะยุ่งหรือไม่ยุ่งก็ได้ แล้วแต่ผม สำหรับผมจะยูกิครองหรือไทจิครอง ผมก็ไม่สนอยู่แล้ว เพราะผมทำธุรกิจส่งออกรถยนต์และอะไหล่ ที่ไม่กินเส้นกันไม่ใช่เพราะขัดขากันด้านธุรกิจ แต่พ่อผมกับทาเคชิเหม็นขี้หน้ากันมานานแล้วต่างหาก  ตอนไปถึงงาน ผมรีบมองหาแม่แมวน้อยของผม ยิ่งเห็นยิ่งน่ารัก ผมมีรสนิยมแบบนี้อยู่แล้ว พ่อก็ไม่ได้ว่าอะไร ท่านให้ผมตัดสินใจเอง ผมทนเห็นครอบครัวสุขสันต์นี่ไม่ไหว ยูกิจังก็ไม่ได้รู้อะไรเลย ผมเลยหวังดีเตือนเขาไป แต่กลับหงุดหงิดใส่ผมซะงั้น แถมยังลุกไปเข้าห้องน้ำอีก ไปคนเดียว ไม่มีใครตาม ผมเห็นท่าไม่ดีเลยตามไป สุดท้ายเป็นไงล่ะ ถ้าผมไปไม่ทันก็คงโดนเก็บไปแล้ว อันที่จริงผมก็ไม่อยากไปช่วยหรอกนะ แต่ว่า ผมก็อยากเห็นเหมือนกันว่าแม่แมวน้อยจะทำยังไงเมื่อรู้ความจริง เกมที่อีกฝ่ายคุมหมากไว้หมดมันจะสนุกและเร้าใจตรงไหนกันเล่า เพิ่มหมากที่คุมไม่ได้หน่อยเป็นไง ยูกิจัง ผมอุตส่าห์ยอมเข้าเล่นเกมแล้ว คุณก็ช่วยทำให้มันตื่นเต้นกว่านี้หน่อยเป็นไง ^^

   คืนวันนั้นหลังจากผมกลับไป ก็ต้องไปทำธุระที่คาวาซากิ ระหว่างทางก็แอบเห็นการลอบฆ่าเข้าโดยบังเอิญ เห็นทีดวงของผมคงต้องพัวพันเข้ากับตระกูลนี้แหงๆ ชาติที่แล้วคงทำกรรมไม่ก็บุญด้วยกันมาเยอะ ชาตินี้ถึงได้ต้องมาเจอะมาเจอไม่รู้จักจบจักสิ้น ผมไม่อยากกะโตกกะตากให้ไอ้ไทจิมันรู้ตัว หลังจากอายากะจังโดนยิงตกมาจากหน้าผาแล้ว ผมก็ให้ลูกน้องตามไปเก็บกู้ร่างเธอกลับขึ้นมาและพาไปรักษาตัวที่บ้านผม

   ไทจิมันคงทุ่มหมดตัวแล้วคราวนี้ มันถึงกับฆ่าอายากะ แสดงความเวลาเปิดเผยตัวก็คงจะเร็วๆ นี้ ผมอยากจะเห็นหน้ายูกิจังชะมัด จะทำหน้ายังไงกัน ร้องไห้ หรือแค้น? ผมแอบตามเงียบๆ ไม่จำเป็นต้องยื่นมือเข้าช่วยตอนนี้ ผมตามมันตั้งแต่มันพาแมวน้อยของผมขึ้นรถไปถล่มฟูจิมิยะ เห็นตลอดจนมันพาเขาขึ้นเฮลิคอบเตอร์บินออกไป ผมไม่รอช้ารีบยิง GPS ไปติดที่ตัวลำ แล้วหาตำแหน่งเพื่อตามไป ผมติดต่อฮอของผมขับตามไปทันที ไทจินับว่าวางแผนได้ดีเยี่ยมสำหรับหลอกคนใกล้ตัวอะนะ แต่สำหรับผม ผมมองออกตั้งแต่แรก ก็มันทะเยอทะยานจะตาย

   ผมเคลียร์คนของมันบนด่านฟ้า ก่อนจะเข้าไปในตัวเรือ หาตัวแมวน้อยของผม หวังว่ามันคงยังไม่ฆ่าทีหรอกนะ ผมอุตส่าห์ถูกใจมากแท้ๆ
   ผมเดินหาเรื่อยๆ จนได้ยินเสียงคนตะโกนโหวกเหวกโวยวายดังออกมาจากห้องห้องหนึ่ง ผมเลยเดินเข้าไป สภาพที่ผมเห็นในห้องดูไม่จืดเลย ทาเคชิโดนซ้อมจนน่วม โยชิทาเกะก็กำลังคร่อมทาเคชิก่อนจะซ้อมอย่างเมามัน ไทจิชันเข่ากำลังปลดกางเกง ส่วนคนที่นอนอยู่ใต้ร่างของมัน ก็คือยูกิจัง แมวน้อยของผม เสื้อผ้าหลุดลุ่ย ผิวกายที่ขาวราวกับหิมะ เรียบเนียนราวกับผ้าไหม รอยแดงๆ สองสามรอยตรงหน้าอกและรอบคอ รวมกับใบหน้าเปื้อนน้ำตานั่นทำให้ผมแทบสำลักอากาศเลยทีเดียว หึ ยั่วขนาดนี้ใครจะไปอดใจไหว ถึงแม้จะเป็นไอไทจิก็เถอะ เห็นแบบนี้ผมก็ชักจะโมโหขึ้นมาแล้วนะ ผมอุตส่าห์จองไว้แล้ว จะให้ใครมาแย่งไปได้ยังไง

   “กำลังสนุกกันเชียว ขอร่วมวงด้วยคนสิ”

   ปัง!!!

   ผมยิงไปที่ไทจิอย่างรวดเร็วแบบไม่ให้มันตั้งตัว ยิงทั้งๆที่มันยังหันหลังอยู่นั่นแหละ จะหาว่าผมลอบกัดผมก็ไม่สน แต่มันเองก็ไม่ใช่ขี้ๆ มันไหวตัวทัน กระสุนเลยถากไหล่มันไปเท่านั้นเอง

   ปัง!!!

   ผมยิงไปอีกนัดติดๆ กัน คราวนี้โดนจังๆ ที่กลางหลังบนซ้าย ตำแหน่งหัวใจ แต่มันก็ยังลุกได้ และหยิบปืนที่เอวมันยิงสวนมาทางผม ผมรีบหลบไปที่หลังประตู มันยิงสกัดผมไว้หลายนัด ผมเองก็ไม่กล้าโผล่ออกไปให้หัวเป็นรู เลยหลบซักพัก พอเสียงเงียบ ผมเลยโผล่หัวเข้ามา แต่ว่าในห้องกลับไม่พบไทจิกับโยชิทาเกะแล้ว ตรงพื้นมีรอยเลือดไหลเป็นทาง ไปอีกด้านหนึ่งของห้องที่มีประตูอยู่ ผมเดินตามรอยเลือดไป จนมันสุดทางที่ท้ายเรือ พอมาถึงตรงนี้ เห็นเรือบดเล็กๆถูกนำออกไป ที่เรือผมเห็นไทจิ โยชิทาเกะ และลูกน้องมันอีก 5-6 คนเล็งปืนมาทางผม ผมเลยหลับเข้าไปที่หลังประตูอีกตามเคย พอพ้นระยะยิง ผมให้ลูกน้องผมลงเรือบดอีกลำตามไป ส่วนผมก็หันกลับไปดูยูกิจังกับทาเคชิซะหน่อย

   พอมาถึง ผมเห็นทาเคชิพยายามกระเถิบตัวเข้ามาหายูกิที่กำลังนอนไม่ได้สติในสภาพที่ล่อแหลมเป็นอย่างมาก ผมรีบแก้มัดให้ยูกิแล้วถอดสูทผมไปห่มตัวเขาไว้ แล้วก็ไปแก้มัดทาเคชิต่อ

   “มาช่วยฉันทำไม”เขาผมเสียงเข้ม หึ ผมน่ะ กวนๆ เหมือนพ่อ ส่วนทาเคชิก็ดื้อเงียบ หล่อ เข้ม ขวัญใจสาวๆ พ่อเคยบ่นให้ผมฟังตั้งหลายครั้งว่าน่าหมั่นไส้ วันนี้ผมเห็นด้วยเลย

   “ผมก็แค่อยากช่วยน่ะครับ”ผมยิ้มให้ด้วยความจริงใจ แต่พ่อเห็นทีไรก็ตบหัวผมให้ หาว่าผมกวนบาทา

   “เสแสร้ง! แกต้องการอะไร”กลัวดอกพิกุลทองจะร่วงรึไงครับ

   “กล่าวหากันชัดๆ เลยนะครับ ผมหวังดีต่างหาก”

   “ฉันรู้ว่าแกรู้มาตลอดว่าคนร้ายคือไทจิ แต่แกก็ไม่เคยบอกเรา แล้วนี่จะให้ฉันเชื่อเหรอ ว่าแกหวังดี”

   “แหมๆ ผมบอกไปแล้วใครจะเชื่อละครับ”ไม่งั้นก็หมดสนุกนะสิ

   “แกก็แค่เห็นว่ามันน่าสนุกก็เท่านั้นเอง!!”

   “หึ ถ้ารู้แล้วจะถามผมทำไมล่ะครับ”

   “แกต้องการอะไร บอกมาแล้วปล่อยเราไป”

   “โอเค เข้าเรื่องเลยก็ได้ ผมต้องการยูกิ จะรับไปเลยแล้วกันนะครับ”ผมอุ้มยูกิขึ้นในท่าเจ้าหญิง ทาเคชิรีบเข้ามาจะแย่งยูกิไปจากผม แต่ลูกน้องของผมสกัดไว้ คนในอ้อมกอดผมก็นอนไม่ได้สติเลย ผมพาทั้งยูกิและทาเคชิกลับบ้านผม เมื่อรวมกับอายาเมะจังแล้ว ผมน่าจะเปิดสวนสัตว์ครอบครัวเสือซากุระได้เลยนะเนี่ย หึๆ ยูกิจัง คราวนี้ผมเหนื่อยมามาก รางวัลที่ผมหวังไว้ก็คือคุณ ถ้าอย่างนั้น เมื่อคุณตื่นขึ้นมา ก็ช่วยน่ารักกับผมหน่อยแล้วกันนะ หึๆ


   ผมกลับมาถึงบ้าน ทาเคชิดึงดันจะอยู่ห้องเดียวกับยูกิ แต่ผมไม่ยอมหรอก เรื่องอะไรจะเอาเข้ามาเป็นมารความสุขเล่า ผมเลยยกทาเคชิให้พ่อจัดการ แล้วเรียกหมอมาดูทั้งสองคน

   ผมพายูกิจังไปวางไว้บนเตียงผม เปลี่ยนเสื้อผ้าให้ โอย ผมแทบทนไม่ไหว ทำไมผิวขาวเนียนอย่างนี้นะ ผิวผู้หญิงบางคนที่ผมเคยนอนด้วยยังไม่ขนาดนี้เลย เลยแอบลวนลามลูบตรงโน่นตรงนั้นทีอย่างละนิดอย่างละหน่อย ไม่อยากทำอะไรมากตอนนี้ ผมไม่มีรสนิยมปล้ำคนตอนหลับหรอกนะ ผมปล่อยให้เขานอนพักสักพัก รอเวลาฟื้น อยากรู้จังว่าถ้าเขารู้ว่าผมเป็นคนช่วย จะทำหน้าแบบไหนกันนะ

   “อืม”ร่างบางบนเตียงครางเบาๆ ผมว่าเขาตื่นแล้วละนะ

   “เป็นไงบ้าง ยูกิจัง”ผมโน้มหน้าเข้าไปใกล้ๆ ทักทายด้วยรอยยิ้มจริงใจสุดๆ (เหรอ=_=)

   “มะ ไม่ อะ ออกไป ไม่มมมมมมมมม อย่าเข้ามา!! ออกไป ช่วยด้วย ใครก็ได้ช่วยด้วย ฮือๆๆ” อยู่ๆ ยูกิจังก็อาละวาดขึ้นมา เขากรีดร้องก่อนจะใช้สองแขนบางๆ นั่นตีผมข่วนผมซะจนผมต้องจับมือทั้งสองข้างไว้ และก็กลายเป็นยึดตัวเขาไว้กลายๆ ยูกิจังจึงหยุดดิ้นแล้วร้องไห้แทน แถมเรียกให้คนช่วยอีกต่างหาก อะไรกัน ผมยังไม่ได้ทำอะไรเลย

   “ยูกิ ฉันมาช่วยเธอ จำได้มั้ย ฉันไม่ได้จะทำร้ายเธอ”ผมพยายามปลอบ

   “มะ ไม่ ออกไป ฮือๆ พ่อครับ แม่ครับ พี่อายากะ ช่วยด้วย”เขาร้องไห้ใหญ่ ขนาดร้องไห้ยังดูยั่วเลยให้ตายเถอะ

   “อย่าร้องสิ จำฉันได้มั้ย ทาคุยะไง โทระซึกิ ทาคุยะ”

   “ฮึกๆ ทะ ทาคุยะ”ยูกิหันมามองหน้าผม ก่อนจะช้อนตามองอย่างกล้าๆ กลัวๆ โอยๆ ไม่ไหว เซ็กซี่เกินไปแล้ว

   “ใช่ ทาคุยะ ฉันมาช่วยเธอ ตอนนี้เธอปลอดภัยแล้ว”ผมพยายามกอดปลอบเขา คิดว่าจะทำให้เขาดีขึ้น แต่ที่ไหนได้กลับแย่ลงกว่าเดิมอีก

   “ไม่ ไม่มมมมมม ปล่อยผม ปล่อย อย่าทำผมเลย อย่าทำผมเลยนะครับ พี่ไทจิ โฮฮฮฮฮ” อะไรกัน ผมบอกแล้วไงว่าชื่อทาคุยะ ไทจิมันเหมือนผมมากนักรึไง เอ๊ะ หรือว่า.....

   “หมอ ใครอยู่ข้างนอกนั่น เรียกหมอมาหน่อยโว้ยยยย” ผมรีบหันไปตะโกน สองมือก็จับคนตรงหน้าไม่ให้อาละวาดฟาดงวงฟาดงา  สักพักผมก็ได้ยินเสียงตึงตังๆ ของคนกำลังวิ่งมา ประตูเปิดตังโครม ไม่ถนอมของกันเลยให้ตายเหอะ ทาเคชิรีบเข้ามาในห้อง แผลได้รับการดูแลหมดแล้ว ตามด้วยพ่อผม และก็หมอน่ะนะ รวมถึงคุณหนูอายากะก็มากับเขาด้วย เฮ้อ เหนื่อยจริงๆ

   “ยูกิลูก”ทาเคชิรีบเข้ามาหายูกิ ปลดมือผมที่จับยูกิออก แล้วก็กระแทกตัวใส่ผมจนผมตกลงจากเตียงอย่างไม่ทันตั้งตัว ให้ตายเถอะ ผมเป็นเจ้าของห้องนะ

   อายากะก็เดินเข้าไปหายูกิ ทาเคชิดึงยูกิเข้ามากอดปลอบ แต่พอกอดเท่านั้นแหละ ยูกิก็อาละวาดขึ้นมาทันที

   “อย่า อย่า ออกไป ออกไปปปปปป พ่อช่วยด้วย ฮือๆๆ พ่อช่วยผมด้วย”ก็กอดอยู่นั่นไง เฮ้อ คราวนี้ทั้งแขนทั้งขาเลย แต่ทาเคชิก็ยังดันกอดยูกิจนเขาขยับไม่ได้ เขาพยายามปลอบยูกิสักพักจนยูกิจังเงียบไป ยูกิเลยค่อยๆ เงยหน้าขึ้นมองเขา แต่พอเห็นเท่านั้นแหละ ก็กรีดร้องขึ้นมาอีก

   “ไม่ พี่ไทจิอย่า อย่า ผมขอร้อง อย่า ฮือๆๆ .....ทะ ทาคุยะ ทาคุยะช่วยด้วย”ทาเคชิทำหน้างงแบบไม่เข้าใจ ผมยิ้มรับ ยูกิจังเรียกหาผม ฮ่าๆๆๆ ผมรีบลุกเข้าไปแทรกกลางทั้งสองคน ถึงทาเคชิจะไม่ยอมปล่อยยูกิจัง แต่พอยูกิจังเห็นผม ก็โผเข้าใส่ ทำให้เขาจำใจต้องยอมปล่อยมือให้ผม ผมโอบยูกิจังเข้ามาในอ้อมกอด เขาร้องไห้สะอกสะอื้นอย่างน่าสงสาร

   “แกถอยออกมาก่อนเถอะทาเคชิ หนูอายากะด้วย ให้หมอตรวจดูก่อน อาการของยูกิจังดูไม่เป็นปกติเลย”พ่อผมบอกเครียด ก่อนจะช่วยดึงทาเคชิออกมา

   “อย่าคิดว่าทำแบบนี้แล้วฉันจะยอมยกโทษให้นะ ยามาดะ”ทาเคชิหันไปใช้สายตาพิฆาตกับพ่อ

   “อย่ามาทวงบุญคุณความแค้นกันตอนนี้เลยค่ะ ยูกิเป็นยังไงบ้างก็ไม่รู้ อย่าพึ่งทะเลาะกันเลยนะคะ”อายากะพูดเสียงอ่อยๆ เธอเองก็ได้รับบาดเจ็บไม่น้อย แต่นอนพักมาหลายวันก็พอจะดีขึ้นบ้าง เธอมองมาทางยูกิที่ซุกอกผมอย่างเป็นห่วง สองมือน้อยๆ กำเสื้อผมแน่นจนผมกลัวว่ามันจะขาด อาการแปลกๆ จริงๆ ปกติ แค่เจอหน้าผม ยูกิจังก็แทบจะต่อยผมอยู่รอมร่อแล้ว ไม่มีทางโผเข้ากอดแบบนี้แน่ๆ

   “ขอหมอดูหน่อยนะครับ”หมอทำท่าจะเข้ามาตรวจ แต่แม่แมวน้อยก็ผมก็หลบหน้าหมอ ซุกเข้าอกผมเข้าไปใหญ่ ผมนี่เป็นปลื้ม แต่เมื่อคิดได้ว่าตอนนี้มันไม่ใช่เวลาแบบนั้น ผมเลย รวบกอดยูกิจากทางด้านหลัง ให้เขาหันหน้าออกไปให้หมอตรวจได้ ชลมุนเหมือนกันเพราะเขาไม่ยอมให้ใครจับตัวเลยนอกจากผม หมอก็ถามนู่นถามนี่ เอาไฟฉายส่องตาบ้าง ถามเรื่องทั่วไปบ้าง ถามถึงครอบครัวบ้าง ถ้าเขาตอบได้เขาก็จะตอบ เสียงอ้อมแอ้มน่ารัก แต่ถ้าตอบไม่ได้ก็จะส่ายหน้าดิกเลย  โอ๊ย ผมแทบจะอดใจไม่ไหวแล้วนะ ทำไมน่ารักแบบนี้ คนละคนกับที่ผมเจอเมื่อครั้งก่อนๆ เลยนะเนี่ย

   พอหมอตรวจเสร็จแม่แมวน้อยก็หันหลังกลับมาซุกอกผมทันที ผมก็ได้แต่นั่งให้เขากอด ส่วนคุณทาเคชิกับอายากะก็คอยส่งสายตาพิฆาตมาให้ผม ประมาณว่าอย่าทำอะไรล่วงเกินยูกิจังที่กำลังหลงผิด(มาหาผม)เป็นอันขาด

   “หมอตรวจดูแล้ว ความทรงจำของคุณหนูยูกิเกี่ยวกับเรื่องทั่วไปยังปกติอยู่นะครับ แต่ความทรงจำสุดท้ายที่เขาเกือบจะโดนข่มขืนยังคงเด่นชัดอยู่ในห้วงความคิด ประกอบกับเกิดอาการช็อคกับเหตุการณ์นั้น ทำให้สมองปิดรับเหตุการณ์อื่นๆ รวมถึงอาการที่เป็นอยู่ตอนนี้ ไม่ใช่ว่าเขาเสียความทรงจำนะครับ เพียงแค่...อืม อาจจะเรียกได้ว่าขวัญหายจนจิตกู่ไม่กลับเท่านั้นเอง เขาอาจจะมีอาการแปลกๆ บ้าง ช่วงนี้ก็ขอให้ทุกคนช่วยกันดูแลและอย่าให้มีอะไรมากระทบกระเทือนจิตใจ พยายามพูดกับเขา ให้เขาคุ้นชินและรู้สึกปลอดภัยก็พอ”

   “แล้วยูกิจะหายเมื่อไหร่”ทาเคชิถามอย่างเป็นห่วง

   “อันนี้ต้องแล้วแต่ตัวเขาเองนะครับ ว่าจะทำใจยอมรับได้เมื่อไหร่ ตอนนี้เขากำลังปิดกั้นตัวเองอยู่ คนใกล้ชิดก็ควรที่จะดูแลเอาใจใส่เขานะครับ ตอนนี้เขามีสภาพจิตใจที่บอบบาง ต้องการการดูแล”

   “ครับ ขอบคุณครับ”

   “ครับ แล้วหมอจะแวะมาใหม่นะครับ ขอตัวครับ”


   หลังจากหมอออกไป ยูกิจังก็ยังไม่ปล่อยผม ผมเองก็ต้องทนกับสายตาเชือดเฉือนต่อไป

   “นี่ๆ ลูกแกมันมาซบอกลูกฉันเอง ไม่ต้องมาทำสายตาแบบนั้นเลยนะ”พ่อผมเอ่ยทำลายความเครียด

   “เขากำลังขวัญเสีย”พ่อผมเอ่ยขึ้น เมื่อเห็นว่าทาเคชิยังไม่ยอมใจอ่อน

   “แกช่วยฉันทำไม”ทาเคชิหันไปหาพ่อ ผมกับอายากะก็หันไปตาม

   “ถามจริงถามเล่นวะ”พ่อผมตอบกวนๆ ทาเคชิเองก็แทบปรี๊ด แต่ก็ยังพยายามควบคุมอารมณ์ รู้รึยังว่าผมได้นิสัยมาจากใคร

   “โอเคๆ ไม่ต้องทำหน้าแบบนั้นก็ได้เว้ย เฮ้อ ฉันว่าแกก็รู้เหตุผมเหมือนกันว่าทำไม เรื่องตอนนั้น ฉันรู้ความจริงแล้ว และคนเราไม่สมควรจมอยู่กับอดีต”พ่อพูดอย่างเป็นปริศนาที่มีแค่พ่อกับทาเคชิเท่านั้นที่รู้ พอได้ยินอย่างนั้น ทาเคชิก็อ่อนลง ถอนหายใจ

   “ฝากด้วยแล้วกัน ตอนนี้ยูกิคงยังไม่เปิดใจให้ใคร ให้เขาพักก่อนแล้วค่อยว่ากัน”ทาเคชิพูดกับผม ก่อนจะดึงตัวอายากะและพ่อออกไปข้างนอก

   ผมก้มลงมองคนในอ้อมแขน ยูกิจังยังร้องไห้กระซิกกระซิกอยู่แล้ว ผมดันตัวเขาออก เช็ดน้ำตาให้ก่อนจะโอบไว้หลวมๆ

   “จำฉันได้มั้ย ยูกิจัง ฉันชื่ออะไร”ผมชี้นิ้วเข้าหาตัวเอง ตอนนี้คงต้องใช้ไม้อ่อนไปก่อน เกิดตกใจแล้วหนีผมจะทำยังไง

   “ทะ ทาคุยะ”เขาตอบผมอ้อมแอ้ม น่ารักจัง

   “จำใครได้อีกบ้าง หืม คนเก่ง”ผมไล้แก้มเนียนนั่น ไม่ได้ตั้งใจจะลวนลามนะ ผมกำลังทำความสนิทสนมคุ้นเคยกับลูกแมวของผมอยู่

   “ทะ ทาคุยะ พะ พี่ ฮึก ไทจิ”เป่าปี่อีกแล้ว เฮ้อ ยูกิจังเวอร์ชันนี้ก็เหนื่อยเหมือนกันแฮะ

   “โอ๋ๆ ไม่เอาไม่ร้อง ไม่ถามแล้ว ไม่ถามแล้วนะครับ”

   “ยูกิจังอยู่กับพี่ทาคุยะนะครับ พี่ทาคุยะจะดูแลยูกิจังเอง”

   “ฮึก ครับ”

   “อ้อ ยูกิจัง เวลามีใครมาเข้าใกล้ยูกิจัง ที่ไม่ใช่หมอกับพี่ ยูกิจังต้องไล่เขาไปไกลๆ เลยนะครับ จำไว้นะครับ มีพี่ทาคุยะเท่านั้นที่จับตัวยูกิจังได้ เข้าใจมั้ย”ผมถามยูกิจัง ไม่ได้ๆ เผื่อทาเคชิมาตีสนิทแล้วยูกิจังจำเขาได้ ผมก็อดลวนลาม เอ้ย อดดูแลน้องเขานะสิ โอกาสมารออยู่ตรงหน้า ผมก็ต้องคว้าไว้ หึๆ

   “ครับ”

[จบ Part’s ทาคุยะ]

[saruttaya]

ทาคุยะตอนนี้นายพระเอกมาก 

ถึงจะหวังผลตอบแทนก็เถอะ ดูแลยูกิดีๆละ

[zalapao14]

ทาคุยะไม่ค่อยเลยยย จะล่อลวงน้องหรอ?

มีการสั่งไมาให้ใครจับตัวด้วย หวงซะ

 

[saruttaya]

แอบจิ้นคู่คุณพ่อจะผิดมั้ย? 555+

[nunnan]

อยากได้คู่คุณพ่อ เหมือนกันนนนน 

[Min*Jee]

5555  บอกเลยว่าทาคุยะแจ่มมากกกก
คุณพ่อสองคนคะ? แอบมีซัมติงอะไรกันรึเปล่า 
ความจริงมีเพียงหนึ่งเดียว
รอตอนต่อไป 

[เลิฟลี่]

หึหึ นายแน่มากทาคุยะ เห็นน้องยูกิเป็นของเล่นดรอะ ระวังโดนเอาคืนจะร้องไม่ออกนะจ๊ะ

[Maytbb]

เจ้าเล่ห๋ไม่เบานะทาคุยะ   

[Elizabeth_TonnY]

เย้ๆ พระเอกกกก

[double9JH]

 

 

[krit24]

เหมือนล่อลวงเด็กเลยอ่ะ