บทที่ 9 พักผ่อนหย่อนใจที่บ้านพักต่างอากาศ
หลายวันต่อมา ผมพักอยู่ที่บ้านของพี่ทาคุยะ แม้ว่าผมจะรู้สึกคุ้นหน้าหลายคน แต่เท่าที่จำหน้าได้ก็มีแต่พี่ทาคุยะเท่านั้น เสียงสุดท้ายที่ผมได้ยินคือเสียงปืน เสียงน่ารังเกียจของพี่ไทจิ....คนที่ผมคิดว่าเป็นพี่ชายที่แสนดี และพี่ทาคุยะ ที่มาช่วยผม พี่ทาคุยะดูแลผมอย่างดี ป้อนข้าวให้ผม อาบน้ำให้ผม? แม้ว่าผมจะยืนยันว่าอาบเองได้ก็ตาม นอนเป็นเพื่อนผม ทำให้ผมเริ่มจะรู้สึกปลอดภัยมากขึ้น และเกิดความรู้สึกประหลาดๆ ผสมปนเปไปด้วย
ผู้ชายแก่ๆ 2 คนกับพี่สาวคนสวยก็คอยมาดูแลผม แต่พี่ทาคุยะไม่ให้เข้าใกล้ผมมากนัก บ่นว่าเป็นห่วงกลัวผมจะนึกไปถึงเรื่องแย่ๆ ผมเองก็ไม่ได้ว่าอะไร แต่คนพวกนั้นก็ทำให้ผมปวดหัวจี๊ดตอนมองหน้าเหมือนกัน ตอนนี้ผมแทบจะตัวติดเป็นปาท่องโก๋กับพี่ทาคุยะแล้ว แต่ผมก็ดีใจนะ ชอบความรู้สึกแบบนี้จัง
ตอนนี้บ่ายแก่ๆแล้ว ทุกคนนั่งรวมกันอยู่ในห้องนั่งเล่น สีหน้าดูเคร่งเครียด ผมนั่งโซฟาเดียวกับพี่ทาคุยะ พี่ทาคุยะโอบเอวผมไว้แน่น ส่วนคนที่นั่งตรงข้ามผมชื่อทาเคชิ กับอายากะ ส่วนคนที่นั่งโซฟาข้างๆพี่ทาคุยะคือคุณพ่อของพี่ทาคุยะ คุณโทระซึกิ ยูตะ
“เราต้องพายูกิหนีไปก่อน ผมไม่อยากให้ลูกต้องมารับรู้เรื่องนี้อีกแล้ว”ทาเคชิพูด
“ฉันมีบ้านพักต่างอากาศอยู่ในหุบเขา จะให้ทาคุยะพายูกิไปซ่อนซักระยะ นายกับอายากะก็ไปด้วยเลยแล้วกัน เรื่องของไท.....เรื่องของมัน เดี๋ยวฉันจัดการให้เอง”พ่อของพี่ทาคุยะพูด
“ไม่ ฉันจะอยู่ด้วย”ทาเคชิพูดแทรกขึ้นมา เขามีสีหน้าไม่พอใจอย่างเห็นได้ชัด
“เอ่อ ขอโทษค่ะ คุณลุง คุณพ่อ แต่ว่า ทำไม ยูกิจังถึงมาอยู่ที่นี่ล่ะคะ”พอพี่สาวคนสวยพูดจบ ทุกสายตาก็หันมาที่ผม อะไรกัน ผมแค่ไม่อยากห่างพี่ทาคุยะเองนะ
“เขาติดผมน่ะ เด็กคนนี้น่ารักจริงๆ”พี่ทาคุยะหยิกแก้มผมอย่างหมั่นเขี้ยว ผมรู้สึกอบอุ่นแต่ก็รู้สึกคุ้นเคยแปลกๆด้วย โอย....ไม่เอา ปวดหัวจัง ผมขมวดคิ้วนิดๆ
“ถ้ายูกิหายดีเมื่อไหร่ แกเตรียมเจ็บตัวได้เลย ไอทาคุยะ”ทาเคชิขู่อย่างอาฆาต ก่อนจะมองมาที่ผมอย่างมีจุดประสงค์
“ฮ่าๆๆ ให้ถึงวันนั้นแล้วค่อยว่ากันครับ”พี่ทาคุยะพูดยิ้มๆ ก่อนจะหันมาหอมแก้มผมเบาๆ
“ใช่ๆ เรียกพี่ชายด้วย พี่ไทจิไง”
“ครับๆ พี่อายากะ พี่ไทจิ ปล่อยผมก่อนเถอะครับ”
“แหมน่ารัก”แล้วพี่สาวคนสวยก็หอมแก้มผมไปฟอดนึง
“น่ากิน เอ้ย! น่ารัก”แล้วพี่ไทจิก็ตามมาอีกฟอด
ภาพภาพหนึ่งแวบเข้ามาในหัวผม ผมขมวดคิ้วหนักขึ้น ปวดหัวตุบๆ แต่ไม่อยากลุกออกไปตอนนี้เลย ผมซบหัวลงกับไหล่พี่ทาคุยะ
“ฉันว่าแกรีบหนีไปก่อนเถอะ คราวนี้มันต้องตามเก็บแกก่อนที่คนในตระกูลจะรู้ว่ามันโกหก”
“ฉันจะไม่หนีให้แกต้องมารับเคราะห์แทนหรอกนะ ส่วนอายากะลูกไปกับทาคุยะนั่นแหละ อย่าเถียงพ่อ”ทาเคชิรีบชิงตัดหน้าพี่สาวคนสวย ก่อนที่เธอจะทันได้เถียงอะไร
“ค่ะ”เธอพยักหน้ารับอย่างเหงาหงอย ผมแปลกใจที่ตัวเองรู้สึกไม่ดีตามเธอไปด้วย
“งั้นผมจะไปเก็บเสื้อผ้าเลยนะครับ คุณหนูด้วยนะครับ เราจะไปกันทันทีเมื่อพร้อมเลย”
พูดจบพี่ทาคุยะก็พาผมขึ้นมาข้างบน เก็บเสื้อผ้าและข้าวของที่จำเป็น ก่อนจะลงไปรอพี่สาวที่ห้องรับแขก สักพักพี่สาวก็เดินมา แล้วเราก็ออกเดินทาง
ระหว่างทางในรถไม่มีใครพูดอะไร บรรยากาศเต็มไปด้วยความเครียดของพี่สาว ส่วนพี่ทาคุยะก็ไม่ได้ดูทุกข์ร้อนอะไรเท่าไหร่ เขาเอาแต่ป้อนขนมให้ผมกิน ผมก็อ้าปากกินไป มีบ้างที่ส่งขนมให้พี่สาว ผมไม่อยากให้เธอเครียดเลย เธอยื่นมือมาจับมือผม บีบๆ ผมบีบมือเธอกลับ ให้กำลังใจเธอ
“กลับมาสักทีสิ ยูกิ”เธอหันมาพูดกับผมเบาๆ มีแค่ผมกับเธอเท่านั้นที่ได้ยิน แต่นั่นก็เพียงพอแล้ว เธอรีบหันหน้าไปอีกข้าง แต่ผมเห็นมันแล้ว ใบหน้าเปื้อนน้ำตาและแววตาที่รวดร้าวของเธอ
“วาว!!!”
“สวยขึ้น หวานขึ้น ว๊ายยย น้องของพี่”
“สวยจนเจ๊อายละนะค่ะเนี่ย”
“ไป พี่พาเราไปซื้อเสื้อผ้ากับของใช้ดีกว่า เปลี่ยนชุดสักหน่อยรับรอง เริด!!!”
อะไรกัน ภาพพวกนี้อีกแล้ว คราวนี้ชัดเจนกว่าเดิม พี่สาวคนสวย พี่อายากะ ผมเป็นน้องเธองั้นเหรอ อะไรกัน
“ยูกิ”
“ครับ”
“อย่าไว้ใจใคร”
“พี่หมายความว่ายังไง”
“พี่ยังไม่มีหลักฐาน สัญญากับพี่ อย่าไว้ใจใครทั้งนั้น ไม่ว่าใคร” หลังจากนั้น ภาพในอดีตก็ตามมาหลอกหลอนผม ผมปวดหัวแทบระเบิด แต่มันแค่อึดใจเดียวเท่านั้น ไม่ทันให้ได้ร้องออกมาสักแอะเลยด้วยซ้ำ ......สติของผมกลับมาครบถ้วนสมประดี ทั้งภาพในอดีต ความทรงจำอันโหดร้ายและ....ไอ้บ้าทาคุยะ บังอาจทำกับผมเหมือนแมวตัวเชื่องๆนั่น ให้อภัยไม่ได้เด็ดขาด
ทาคุยะเอาหัวมาพิงผม ป้อนขนมให้ผมเหมือนเดิม ผมกำลังจะปัดมือนั่นออก แต่ผมนึกเรื่องสนุกๆ ได้ ผมเลยกินขนมนั่นเงียบๆ เป็นแมวน้อยยูกิเหมือนเดิม แต่ก็เริ่มขยับตัวออกมาจากทาคุยะ พอไม่ให้ผิดสังเกต ตลอดทางผมนั่งเกร็งจนเมื่อยไปหมด พี่อายากะไม่หันมามองผมอีกเลย เหมือนเธอจะหลับไปแล้ว แต่ไอ้หมึกทาคุยะนี่สิ เกาะผมหนึบแถบยังอยู่ไม่สุข จับนู้นจับนี่ตลอด ผมไม่ไหวแล้ว.....
เพี๊ยะ!!!
ผมตบมือทาคุยะที่จับเอวผมออก เขาหันมามองผมอย่างตกใจ ผมก็ตกใจเหมือนกัน ลืมตัวไปเลยว่ายังสติไม่สมประกอบอยู่
“ผะ...ผมเจ็บเอวน่ะครับ พี่ทาคุยะจับผมแรงไปอา”ผมรีบทำเสียงอ้อนๆ แบบที่ผมทำบ่อยๆตอนที่สติยังไม่ครบ
“อืม ครับ พี่ขอโทษนะครับ”แล้วเขาก็หอมแก้มผมอีกฟอดนึง
ฉาด!!!
ผมเผลอตบหน้าเขา ตายจริง ไม่นึกเลยว่ามือผมจะไวขนาดนี้ แต่มันก็ช่วยไม่ได้ ใครใช้ให้มาลวนลามผมเล่า
“ผะ...ผม...ผม...ผมนึกว่ายุงกันอา พี่ทาคุยะเจ็บมั้ยครับ ขอโทษนะครับ”
“อืม ไม่เป็นไร”คราวนี้หน้าบูดเป็นตูดลิงเลย ฮ่าๆๆๆ แอบสะใจเล็กๆ เหมือนกัน
ตลอดทางไปบ้านพักต่างอากาศ ทาคุยะมายุ่งกับผมอีก 2-3 ครั้ง แต่ก็โดนผมตอกกลับไปทุกครั้ง(หลังๆ นี่ ตั้งใจล่ะ) จนเขานั่งเงียบมาตลอดทางเลย สงสัยจะโกรธ แต่ผมไม่ง้อหรอกนะ ไม่อยากเอาตัวเองเข้าไปอยู่ในปากเสือที่มีงูอยู่บนหัว แต่ก็มีปัญหาจนได้ เพราะพอถึงบ้านพัก ทาคุยะยืนยันจะให้ผมนอนห้องเดียวกับเขาน่ะสิ เหอะ ไปก็โง่แล้ว
“ทุกที เราก็นอนกับพี่ ทำไมวันนี้อยากไปนอนกับอายากะจังล่ะ”พี่ทาคุยะถามเสียงแข็ง หรี่ตาจ้องจับผิด
“ผมแค่เห็นพี่สาวคนสวยไม่สบายใจ ตั้งแต่นั่งรถมาแล้ว เลยจะไปนอนปลอบ”ผมทำหน้าไร้เดียงสา ทาคุยะนิ่งไป ก่อนจะครุ่นคิด คิ้วขมวด พี่อายากะก็มองมาอย่างแปลกใจ
“นะครับ น้าพี่ครับ ให้ผมไปน้า”ผมทำเสียงอ้อน ผมเห็นทาคุยะพยักหน้าอย่างใจลอย เลยร้องดีใจแล้วรีบจูงมือพี่อายากะไปเลือกห้องพักข้างบน
ที่นี่เป็นที่ที่ผมไม่รู้จัก เพราะไม่มีสมาธิมาดูทางตลอดการเดินทางเลยไม่รู้ว่าตัวเองอยู่ที่ไหน แต่ว่าบรรยากาศร่มรื่นมากๆเลย ตอนนี้ก็เย็นมากแล้ว ผมได้ยินเสียงทาคุยะแว่วๆมาว่าให้รีบเก็บของแล้วลงไปกินข้าว ผมเลยเลือกห้องที่คิดว่าจะหันหน้าไปทางน้ำตก ที่ผมแอบเห็นตอนเดินเข้าบ้าน แม้ว่าบ้านหลังนี้จะอยู่ในป่าค่อนข้างลึก แต่ก็มีความสะดวกสบายเหมือนอยู่ในเมืองเลยทีเดียว แถมยังมีน้ำตกด้วย รอบๆ ข้างผมก็เห็นต้นผลไม้หลายต้น และมีบ้านพักหลังๆเล็กๆเหมือนหมู่บ้านย่อมๆ อยู่ห่างจากที่นี่นิดหน่อย ถึงแม้จะดูสงบมากแค่ไหน แต่ผมก็คิดว่าพวกเขาคงยังไม่วางใจนัก ดูจากจำนวนบอดี้การ์ดแล้ว อย่างกับมารักษาความปลอดภัยให้นักการเมือง
พอเข้ามาในห้อง พี่อายากะก็เอาของไปเก็บ เธอหันมามองผมนิดๆ ผมกำลังชั่งใจว่าจะบอกเธอเรื่องอาการป่วยของผมดีมั้ย แต่ผมกลัวเธอทำให้ทาคุยะจับได้ว่าผมหายดีแล้ว ผมเลยเงียบไว้ก่อน ผมว่าค่อยบอกเธอตอนกลางคืนดีกว่า
“ยูกิ เอาของมาซิ เดี๋ยวพี่จัดของให้”
“เอ่อ ผมจัดการเองได้ครับ”ผมเอ่ยอย่างเกรงใจ
“ไม่เป็นไร เอามาเธอ”แต่เธอก็ยังเป็นเธอ พี่ยื่นมือมาดึงกระเป๋าผมไป ก่อนจะจัดของให้เข้าที่เข้าทาง ผมขอบคุณเธอเบาๆ ก่อนจะชวนเธอลงไปทานเข้า เพราะเริ่มหิวแล้ว
ที่โต๊ะอาหาร ทาคุยะนั่งหน้าบึ้งนิดๆ สงสัยยังโกรธผมอยู่ ผมนั่งลงตรงข้ามกับพี่อายากะ ทาคุยะนั่งหัวโต๊ะ พอเริ่มทานอาหาร ทาคุยะก็เริ่มป้อนผมเหมือนเดิม ผมอยากจะบอกความจริงให้รู้แล้วรู้รอดว่าผมได้สติแล้ว แต่ถ้าเป็นแบบนั้น มันก็ไม่สนุกสิ ผมยังอยากแก้แค้นไอ้บ้านี่ที่ทำให้ผมเสียหน้า
ผมรับเทมปุระมากินอย่างเสียไม่ได้ อ้อ จริงสิ ทาคุยะกินเผ็ดไม่ได้นี่นา หึๆ
“พี่ทาคุยะ ทานแกงกะหรี่หน่อยนะครับ”ผมตักแกงกะหรี่ในจานผมให้ทาคุยะ ผมอยู่ไทยมานานจนชอบกินเผ็ดไปแล้ว อาหารที่นี่กินยังไงก็ต้องใส่พริกไปทุกครั้ง
“เอ่อ”ทาคุยะทำหน้าเหล่อหลา
“นะครับ นะ”ผมเลยจ่อช้อนที่ปากทาคุยะมัน ฮ่าๆๆๆๆ ดูทำหน้าเข้า
ทาคุยะทนลูกอ้อนของผมไม่ไหว เลยจำใจกินเข้าไป พอเห็นอย่างนั้นผมรีบตักช้อนต่อไปให้เขากินโดยไม่ให้เขาทันได้เอ่ยปากปฏิเสธ เสร็จแล้ว ก็ตามด้วยแซลมอนดิบๆ ที่ผมจงใจตักวาซาบิก้อนเบ้อเร้อยัดเข้าไปในปากเขา จนกระทั่งทาคุยะทนไม่ไหว ยกมือขึ้นห้าม ฝืนใจกลืนที่อยู่ในปากลงไป ก่อนจะกินน้ำตามอย่างรวดเร็ว ทั้งหน้าทั้งคอแดงก่ำเหมือนจะพ่นไปได้อยู่รอมร่อ ผมกับพี่อายากะก็หัวเราะออกมาด้วยความขบขัน
“ยูกิจัง แกล้งพี่เหรอครับ”เขาพูด ปากแดงเจ่ออย่างน่าสงสาร
“เปล่านะครับ ผมกินแล้ว ไม่เห็นจะเผ็ดเลย”ผมทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้
“เหรอ งั้นทานนี้หน่อยแล้วกัน”แล้วทาคุยะก็ตักสาหร่ายญี่ปุ่นที่เป็นหน้าซูชิมาให้ผม ผมเกลียดอันนี้สุดๆ เขาก็คะยั้นคะยอให้ผมกิน ผมเลยต้องกิน อ๊ากกก อยากอ๊วก ผมฝืนใจกลืนเข้าไป เพราะทาคุยะจ้องเขม็งมาบอกเป็นนัยว่า ถ้าอ๊วกออกมา จะให้กินเข้าไปทั้งจานเลย พี่อายากะหัวเราะนิดๆ แต่ก็ไม่ยอมมาช่วยผมอ่า
มื้ออาหารมื้อนี้ผมกับทาคุยะประกาศสงครามป้อนอาหารที่เกลียดกันทั้งมื้อ พี่อายากะก็เหมือนจะลืมเรื่องเครียดไปได้ในชั่วขณะ แต่นั่นก็เพียงพอแล้ว ผมอยากให้พี่ได้คลายกังวลบ้าง แม้ว่ามันจะไม่ได้ง่ายอย่างนั้น แต่สักวันหนึ่ง ผมจะยืนหยัดและเข้มแข็งพอที่เราจะไม่ต้องหนีอีกต่อไปแล้ว
ทานข้าวเสร็จก็ขึ้นห้องนอน ชีวิตผมช่างวนเวียนอยู่แค่นี้ก็ดูไร้สาระเหมือนกัน ดีนะที่ห้องนอนมีทีวี ผมเลยนอนดูกับพี่อายากะจนเกือบๆ เที่ยงคืนถึงได้อาบน้ำเข้านอนจริงๆ ตอนนี้เราสองคนนอนปิดไฟแต่ตาไม่ปิด มองดูเพดานสีดำสนิทในห้องที่มืดมิด พี่อายากะเอื้อมมือมาจับมือผมไว้แน่น
“ยูกิจัง ได้สติแล้วใช่มั้ยจ๊ะ”
“ครับ”ผมแปลกใจ รู้ได้ไง
“พี่ว่าแล้ว เพราะแมวน้อยยูกิจังของทาคุยะน่ะ ไม่มีทางแกล้งทาคุยะแบบนั้นแน่ แถมยังไม่มีทางเข้าใกล้พี่ด้วย พี่ว่าทาคุยะก็รู้แล้วเหมือนกันละนะ”พี่อายากะยิ้มน้อยๆ แต่ปกปิดความไม่สบายใจไว้ไม่มิด
“ต่อจากนี้ไป ผมจะเป็นเสือแล้วครับ ไม่ใช่แมวน้อยเชื่องๆ ของทาคุยะ ไม่ใช่ไอ้หนูของพี่ไทจิ แต่เป็นซากุรากะ ยูกิที่เข้มแข็ง ผมจะไม่ปล่อยให้พ่อและพี่อายากะต้องสู้ศึกเพียงลำพัง ผมจะไม่ทิ้งทุกคนไปเหมือนเมื่อสองสามวันที่ผ่านมาอีกแล้ว ผมขอโทษนะครับ”
“จ๊ะ พี่เชื่อ พี่เองก็ไม่คิดว่าพี่ไทจิจะทำอย่างนั้น....ตะ....ตลอดมา เราอยู่กันอย่างครอบครัว เรารักกันและปลอบใจกันทุกครั้งที่แม่ไม่ได้ในสิ่งที่แม่ต้องการ จนต้องมาลงกับเรา ....พี่กับพี่ไทจิ เป็นความหวังของท่านเสมอมา แต่พ่อมียูกิอยู่ในใจแล้ว มันจึงเป็นไปไม่ได้ ที่แม่จะได้ในสิ่งที่แม่หวัง พี่เองก็ไม่เคยรังเกียจยูกิ พี่รักทุกคนที่เป็นครอบครัว เลือดย่อมข้นยิ่งกว่าน้ำ ....และ พี่ก็คิดเสมอว่าพี่ไทจิคือเลือด ฮึก ไม่นึกเลย สิบกว่าปีที่โตมาด้วยกัน ความผูกพัน ความรัก ความเข้าใจ พี่ไทจิ ยอมทิ้งทุกอย่างไป เพื่ออำนาจ ฮือๆๆๆ”
พี่อายากะร้องไห้อย่างน่าสงสาร ผมลุกขึ้นนั่งพิงหัวเตียง ดึงเธอให้นั่งพิงอกผม เธอร้องไห้เงียบๆ แต่เสียงที่เธอสะอื้อออกมาเสียงแทงหัวใจผมและทับถมจนผมรู้สึกเจ็บ ผมสนิทกับพี่ไทจิไม่กี่เดือน ยังเสียใจถึงขึ้นสิ้นสติ แต่พี่อายากะกับพี่ไทจิผูกพันกันมาสิบกว่าปี ย่อมต้องรู้สึกเจ็บปวดรวดร้าวอย่างแสนสาหัส
“ร้องออกมาเถอะครับ ร้องออกมาให้พอ เพราะต่อจากวันนี้ไป เราจะไม่เสียน้ำตาให้เขาอีก ต่อจากนี้ไป ไทจิก็คือคนทรยศ คือน้ำเน่าที่อยู่ต่ำสุดของพื้นดิน น้ำที่ไม่อาจมีค่าเทียบกับเลือด เราจะตัดเขาให้ได้ เหมือนกับที่เขาตัดเราออกมา ตัดเราออกง่ายๆ ฮึก เหมือนตัดก้อนขนมปัง”ผมไม่รู้ความรู้สึกในตอนนั้นเลย เพราะมันอื้ออึงไปหมด
ภาพพี่ชายที่แสนดีกับไอ้ชั่วที่มันคิดฆ่าพี่อายากะกับพ่อและจะข่มขืนผม ผมไม่สามารถเข้าใจได้จริงๆ ว่าทำไม เขาต้องทำถึงขนาดนั้น ผมนึกถึงมือที่เคยขยี้หัวผมอย่างเอ็นดู สายตาที่มองมาอย่างอ่อนโยน เขาเคยรู้สึกจริงๆสักครั้งมั้ย หรือนั่นเป็นเพียงการเสแสร้ง
เสียงร้องไห้ของผมและพี่อายากะมีเพียงเสียงสะอื้นเท่านั้น มันเป็นความรู้สึกเสียใจและอยากให้ทุกอย่างเป็นเพียงเรื่องโกหก อยากให้เขากลับมาหาเราอีกครั้ง....ผมพร้อมที่จะให้อภัยถ้าเขาแสดงให้ผมเห็นว่าเขาคือเลือดไม่ใช่น้ำ คือคนในครอบครัว ไม่ใช่คนอื่น.....แต่ผมก็คงจะคิดเป็นเด็กไป หากคิดว่าเขาจะทำอย่างนั้น หากผมจะสู้ ผมก็ต้องลุกขึ้นแสดงจุดยืนที่ชัดเจน เขาเป็นศตรู เรื่องที่อยากให้กลับมา คงเป็นไปไม่ได้ แต่ผมก็แค่หวัง หวังลึกๆเท่านั้น....
รุ่งเช้า เราตื่นขึ้นมาด้วยความเพลีย เพราะเมื่อคืน เราสองคนแทบไม่ได้นอนกันเลย ผมลุกขึ้นไปอาบน้ำ ตาผมบวมเป็นไข่เต่าเลย ผมรีบอาบน้ำแล้วลงไปเอาน้ำแข็งมาประคบตา ตอนนี้ยังเช้าอยู่ หวังว่าทาคุยะจะยังไม่ตื่น ผมไม่อยากโดนล้ออ่ะ ผมเอามาเผื่อพี่อายากะด้วย เพราะพี่น่าจะบวมกว่าผมนะ เรานั่งประคบตาสักพักก็มีคนมาเรียกให้ลงไปกินข้าวข้างล่าง วันนี้เป็นอาหารเช้าแบบอเมริกัน ผมเลยไม่ต้องทำสงครามโต๊ะอาหารกับทาคุยะอีก
“นี่ วันนี้ผมกับพี่อายากะจะไปเที่ยวน้ำตกนะ”ผมขี้เกียจแกล้งแล้ว ไม่มีอารมณ์ เอาคืนวิธีอื่นก็ได้
“ไปด้วย”
“ไม่ต้อง ผมจะไปกับพี่อายากะสองคน”ผมตอบเสียงแข็ง
“จะไปด้วย”จบ ผมขี้เกียจเถียงแล้ว
ทาคุยะวิ่งไปสั่งแม่บ้านให้ทำของกินปิกนิก ก่อนจะให้คนรับใช้ไปหยิบเสื่อกับหมอนมา แถมยังจะไปหยิบร่มกับเก้าอี้เปลอีก ผมกับพี่อายากะก็นั่งรอจนผมทนไม่ไหวต้องบอกเขาว่าเอาไปแค่เสื่อกับหมอนแล้วก็อาหารพอ ผมช่วยเขาถืออาหาร ส่วนของอื่นๆ ให้เขาถือเอง ตอนนี้ผมกลับมาเป็นผมคนเดิม ที่ไม่ได้อ้อนไม่โผเข้าใส่เขาอีกแล้ว ส่วนเขาก็ได้แต่บ่นงุบงิบว่า เป็นแมวน้อยยูกิเหมือนเดิมก็ดีอยู่แล้ว ผมหันไปทำตามขวาง เขาก็ยิ้มลวงโลกกลับมา
เราปูเสื่อที่ริมน้ำตก มันสวยกว่าที่มองเห็นเมื่อวานอีก น้ำตกไม่ได้สูงชันมากนัก กระแสน้ำก็ไม่ได้ไหลแรงมาก แต่มันให้ความรู้สึกสงบ รอบๆก็มีดอกไม้มากมาย ดูแล้วเขาน่าจะเอามาปลูกไว้มากกว่าที่มันจะขึ้นเองตามธรรมชาติ แต่ก็สวยมากจริงๆ และที่ผมชอบมากทีสุดก็คือ ดอกไม้ที่นี่ส่วนใหญ่แล้วเป็นดอกลิลลี่ ดอกไม้ของแม่ และมีกุหลาบ ทานตะวัน อืม ผมรู้จักดอกไม้ไม่มาก แต่นี่ก็สวยเหมือนสวรรค์เลยทีเดียว ผม พี่อายากะ และทาคุยะ นั่งกินบรรยากาศไปเรื่อยๆ สักพัก พี่อายากะก็ทนไม่ไหว ชวนผมไปเล่นน้ำ
ผมกับพี่อายากะลงไปเล่นน้ำทั้งชุดนั่นแหละ เสื้อยืดกางเกงขาสั้น น้ำใสและเย็นมากทีเดียว ในนี้มีปลาด้วย ตัวเล็กๆ พอว่ายเข้าไปใกล้มันก็กระเจิงหมดเลย ผมว่ายเล็กสักพักก็เหนื่อย ด้วยความที่ไม่ค่อยได้ออกกำลังกาย ผมเลยขอขึ้นมานั่งพัก ทาคุยะก็นั่งชมวิวอยู่ พอเห็นผมขึ้นมา ก็ยื่นผ้าเช็ดตัวมาให้
“ขอบคุณครับ”
“สนุกมั้ย”
“ครับ”
“ชอบที่นี่รึเปล่า”
“ชอบ”
“พ่อสร้างมันมาได้หลายปีแล้ว รอผู้หญิงคนหนึ่ง แต่เธอก็ไม่มาสักที”ทาคุยะทำหน้าเศร้า
“คุณแม่ของคุณเหรอ”ผมถาม
“ไม่ใช่หรอก แม่ของฉันชอบดอกกุหลาบ แต่ที่นี่แม่ดอกกุหลาบแค่สองสามพุ่มเท่านั้นเอง คนที่พ่อรอ เขาชอบดอกลิลลี่ต่างหาก ดอกลิลลี่สีขาว”
“.........”ผมเงียบ เริ่มรู้สึกถึงความไม่ชอบมาพากลซะแล้ว หรือจะเป็นรักสามเศร้าของพ่อ แม่ พ่อของทาคุยะ
“ยูกิชอบดอกอะไร”
“ผมชอบลิลลี่สีขาวนะ อาจเป็นเพราะเห็นมาตั้งแต่เด็กแล้วก็ได้ มันสวย และบริสุทธิ์ เหมือนแม่ผม”ผมยิ้มเมื่อนึกถึงวันเก่าๆที่เราได้อยู่ด้วยกัน
“แต่ฉันชอบดอกทานตะวันนะ ความหมายดี”
“หืม?”
“มันหมายความว่า ฉันจะมองแต่เธอเพียงคนเดียว”
ตอนนั้นเหมือนทุกอย่างขาวโพลน ผมเห็นรอยยิ้มของทาคุยะ รอยยิ้มจริงๆของเขา ไม่ใช่ยิ้มเสแสร้งเหมือนที่เคยทำ มันช่างเป็นรอยยิ้มที่สว่างไสว ผมไม่รู้ตัวเลยเมื่อริมฝีปากเขาแนบชิดริมฝีปากผม จูบแผ่วเบาราวผีเสื้อขยับปีก ผมไม่ได้รังเกียจ ไม่ได้ผลักใส ลิ้นร้อนแทรกเข้ามาแต่ไม่ได้จาบจ้วง ดวงตาเขาสบตาผมไม่ได้ละสายตาไปที่ไหนเลย ไม่รู้ว่าบรรยากาศพาไปหรือผมเองที่เผลอใจ แต่ตอนนี้ มันรู้สึกดีมากๆเลยทีเดียว นานเหมือนจะขาดอากาศหายใจ ก่อนที่เขาจะละริมฝีปากออก หน้าเขาแดงมาจนถึงคอ ผมคิดว่าผมก็คงหน้าแดงไม่แพ้กัน มือของเขาไล้เก็บผมของผมไว้ที่หลังใบหู หัวแม่มือไร้ริมผีปากผมเบาๆ ก่อนที่เขาจะประทับริมฝีปากลงมาอีกครั้ง อ่อนโยนและแผ่วเบา
“อะแฮ่ม!!”
เสียงกระแอมไอของพี่อายากะเรียกสติผมและทาคุยะคืนมา เขาผละออกจากผมอย่างอ้อยอิ่ง
นี่ผมพึ่งจูบกับเขามาใช่มั้ย บ้าไปแล้ว ผมจูบกับเขา!! ผมรีบหันไปมองพี่อายากะก็เห็นพี่ว่ายน้ำไปด้วยแต่หน้านี่แดงเถือกเลย มองไปรอบๆ บอดี้การ์ดหลายคนหันหน้าหนี แต่รอยยิ้มนี่ปิดไม่มิดเลย นี่ผมทำอะไรกลางวันแสกๆเนี่ย คนก็มีตั้ง 4-5 คน ผมทำอะไรลงไปเนี่ย
ผมหันไปมองทาคุยะ เขายิ้มอย่างอารมณ์ดี ไม่ได้ยิ้มแบบอวดดีหรือเสแสร้ง แต่เป็นยิ้มที่มาจากใจ ผมก้มหน้างุด ลงไปว่ายน้ำไปหาพี่อายากะ
“เอ่อ ผม ผมแค่...เหมือนจะเป็นหวัด ทาคุยะเลยวัดไข้ให้”ผมแก้ตัวข้างๆคูๆ พี่อายากะมองผมแปลกกว่าเดิมอีก
“อะ อืม”ทำไมพี่ยิ้มแบบนั้นอ่า
“จริงๆนะครับ”
“ฮะๆ แค่เรามีความสุขก็พอแล้ว”
“พี่อะ ไม่พูดด้วยแล้ว”
“ฮ่าๆๆๆ เขินก็บอกมาเถอะ”
พี่อายากะหัวเราะ ผมเลยว่ายน้ำหนี มุดหัวลงใต้น้ำเลย เขินอะไรกันเล่า ไม่ได้เขินสักหน่อย...///>.<///
--------------------------------------------------------------------
ขอโทษนะคะ 555555555
ขอโทษค่ะ
หายไปนานมากกกกกกกกกกกกก
ช่วงนี้เพลียๆ 55555555555
ปั่นตอนที่ 10 ต่อค่าาาาาาาาาา
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
