หัวข้อ: Best Couple : คู่จิ้นของผมเป็นผู้ชาย by นิยายหมายเลข9 [ตอนพิเศษ p.70 16/5/58]

[gayraygirl]

คาดว่าพี่บั๊คน่าจะรวมคำนั้นนั่นแหละ 

[VentoSTAG]

อีนังจ้าว งานมโนฯ ล้ำเสมอต้นเสมอปลายตลอด แถมไม่ฟังเขาอีก  เหนื่อยแทนผัวแกแล้วนะว้อย

บั๊ค นี่โดนความซวยระดับ รอยัลสเตรทฟัดจ์ ตลอด งานหนัก งานอืด จุกแน่นเพราะเมีย 

หมอเกด เค้ารักหมอเกด อ้าปากทีนี่เหมือนโดนขีปณาวุธที่ยิ่งเร็วเท่าปืนกล 



รักคนเขียน รักทุกตัวละครเลยนะ 

[alternative]

ยาวๆ กันไป
งวดเข้ามาทุกที อ่านแล้วลุ้นระทึกอย่างกับหนังบู๊ล้างผลาญ

เห็นใจทั้งจ้าว ทั้งพี่บั๊ค

เคลียร์กันเร็วๆ น๊า

ปล. สกายดิน น่ารักอ้ะ ชอบๆๆๆ

[PetitDragon]

 

[Invisible girl]

พี่บั๊คซวยไปดิ
รีบไปง้อจ้าวเร็วๆนะ

[B52]

ยาวววววสะใจมากๆๆๆๆ ว่าแต่ว่าเราอยู่กัฐตอนนี้มากี่เดือนแล้วน่ะ จำไม่ค่อยได้

[AppleBerry]

มัวแต่อ่านเรื่องดินกับสกายจนลืมไหเลย รอบนี้ยาวจุใจมากค่ะ แต่ก็ยังเป็นความซวยของอิพี่บั๊คอยู่ดี คงต้องง้อหนักหน่อย

[เก้าแต้ม]

 มนุษย์ข้าวเจ้า 

[Ryoooo]

ยาวสะใจคนอ่านมากคะ

ขอบคุณมาก ไม่มีขาดตอน
ได้รู้เสียทีว่าตอนที่จ้าวเรื้อนอยู่ พี่บั๊คอยู่ไหน

งานงอก งานเข้า ไม่รู้จะให้คำไหนดี
นอกจาก บรรลัย ละ พี่บั๊ค

จากที่แค่เรื่องหลอก ตอนนี้มีเรื่องสาวอีก
ปวดหัวแทนเลย

จ้าวเอ๊ย ไหวมั้ยเนี่ย มาๆป้ากอดๆ

[❣☾月亮☽❣]

ในที่สุดการรอคอยก็สิ้นสุด
คนเขียนมาต่อแล้ว. ขอบคุณจริงๆค่ะ
เอาใจช่วยพี่บั้คด้วย. มีเมียแบบจ้าวต้องทำใจมาอย่างหนัก  

[BeeRY]

กว่าจะเข้าใจกัน คงเหนื่อยอีกนาน ดราม่าหนักมาก

[hibarihao]

 

[kawisara]

น้องเจ้า
นางสาวมโน นี่ชื่อหนูใช่ใหม

[Inwoสูs]

เอ้ยๆ พูดงี้ก็ไม่ถูกนะ จ้าวมันเรื้อนต้องเข้าใจมันเด้ ตามให้ไวนะตาบั๊ค หาช้า เค้าเจอก่อนเค้ายึดนะ 

[๐๐ตะวัน๐๐]

พี่บั๊คนี่ซวยสุดๆเลยปีชงหรือป่าวค่ะพี่

จ้าวก็หัดฟังพี่บั๊คพูดมั้งเถอะอย่ามโนนักเลย

[black sakura]

อ่านยาวๆแบบสะใจมากกก
อิพี่บั๊คปีชงป่ะเนี่ยอะไรมันจะ
ซวยซ้ำซ้อนขนาดนั้น

[Min*Jee]

พยายามเข้านะพี่บั๊ค ช่วงนี้กำลังเป็นหนังอินเดีย
วิ่งข้ามเขา หลบตามต้นไม้ก็ว่ากันไป
รอตอนต่อไปเนาะ มาย๊าววววว ยาววววว สะใจ

[kaokorn]

เฮ้อ เหนื่อยแทนบั๊ค กับจ้าวเลยอ่ะ

[PharS]

 

[Isunn]

 

มาแล้วๆๆ    สะใจมากกกกก  ยาวได้ใจ สมการรอคอย 

[why yyy]

ขอบคุณ

[•♀NoM!_KunG♀•]

จะเปงไงต่อละเนี่ยยย!!

[dekying kukkig]

พี่บั๊คเอ้ยยยยในเมื่ออิจ้าวดื้อด้านปานนั้น พี่ต้องใช้กลยุทธ์หน้าทนและต้อง >>รุก<< หนักๆ ค่ะพี่

[nicksrisat]

บ้าบอคอแตกมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
จ้าวเอ้ยยย  หนีไปไหนอีกเนี่ยยยยย พี่ดินตามตัวมาด่วนเลยคับ

[GlassesgirL]

สงสารพี่บั๊คเลย ความวัวยังไม่ทันหาย ความควายก็เข้ามาแทรก
เอาใจช่วยให้พี่ง้อจ้าวสำเร็จเร็วๆนะ ตื๊อเท่านั้นที่ครองโลกพี่ท่องไว้
 แล้วจ้าวก็ฟังพี่บั๊คก่อนด้วยนะ อย่าคิดมโนตัดสินในไปเอง
เพราะมันจะมีแต่เสียใจทั้งสองฝ่าย อย่าโกรธพี่บั๊คนานนักเลย
เดี๋ยวพี่เขาหมดกำลังใจท้อขึ้นมาจ้าวจะเสียใจกว่านี้นะ อย่าหาว่าไม่เตือน
รักกันก็อภัยให้กันนะ พี่บั๊คสู้ๆ

 

[JustWait]

โถ่พี่บั๊ค สู้ๆนะคะ

[QXanth139]

จ้าวเอ๋ยฟังอีพี่บั๊คมันหน่อย
 

[Tinton]

ให้มันได้อย่างนี้สิ 555

[HanATarO]

พี่บั๊ค สู้ๆ ต้องไปตาม จ้าว กลับมาให้ได้นะ

พี่หมอเกด คือพี่แบบว่าสุดยอดมากอ่ะเถื่อนจริงอะไรจริง พูดทีเล่นเอาฮา

[krappom]

Chapter 30 Happy ending



ตอนนี้ผมยืนอยู่บนที่สูง  ก้มมองปลายเท้าตัวเองที่ยื่นออกจากขอบของสิ่งที่ผมเหยียบไว้แล้วรับรู้ถึงเสียงหัวใจที่เต้นรัว  เบือนสายตามองไปยังพื้นล่างที่กำลังจะเป็นสถานที่รองรับร่างกายของผมด้วยอารมณ์ที่หลากหลาย 

ในเวลาเดือนสองเดือนมานี้มีเรื่องราวเกิดขึ้นมากมาย ไม่อยากโทษใครหรืออะไรที่บันดาลให้เป็นไป  โทษแค่ตัวเอง  นิสัยเมาแล้วเรื้อน  สันดานที่ชอบตัดฉับความทุกข์ ผมไม่ชอบทุกข์นานๆ เพราะมันรู้สึกทรมาน  และผมจะกำจัดมันให้สิ้นในเวลาอันสั้นที่สุด

“ไม่มีอะไรจะดีไปกว่านี้อีกแล้ว”  ผมพูดกับตัวเองแล้วสปริงข้อเท้าให้ไกลที่สุดเพื่อให้พิกัดตกไม่คลาดเคลื่อน



ปึ่ก!!



ดึ๋ง



ดึ๋ง



ดึ๋ง



“แอร๊ยยยยย ผัวไม่ได้มีคนใหม่ ไอ้จ้าวได้ผัวดี๊ดีย์” 

ดึ๋ง   

“ทั้งหล่อทั้งรวยจวยก็ใหญ่ แอร๊ยยยย ฟินเฟ่อออ” 



ดึ๋ง

ดึ๋ง

ดึ๋ง

ผมกระเด้งตัวสุดแรงทุกครั้งที่ร่างกระทบกับพื้นผิวนุ่มหยุ่นของเตียงน้ำ

ใช่แล้ว ผมมาอยู่ที่บ้านพักตากอากาศของพี่บั๊ค และเมื่อกี้ก็เอาเก้าอี้สูงมาวางไว้ห่าง ๆ ก่อนจะกระโดดใส่สุดแรงเพื่อให้มันกระเด้งได้สูงแบบนี้

“มาง้อกูเลยผัวจ๋า  กูจะอ้าขารอ  เอ้ย  อ้าแขนรอพี่อยู่ตรงนี้”  ผมยังคงเด้งดึ๋งดั๋งอยู่บนเตียงน้ำอย่างเป็นสุข 

ทำไมผมถึงมานอนเด้งดึ๋งฟินตัวลอยแบบนี้น่ะเหรอ 

อ้าว ก็ผมไม่ได้เศร้าจะให้ร้องห่มร้องไห้เดินตากฝนเป็นพระเอกมิวสิคทำไม

อะไรนะ.. อ๋อ อยากรู้ว่าทำไมถึงไม่เศร้า

ก็ยอมรับว่าตอนที่เจอหลักฐานนี่โกรธมากแทบจะกระโดดถีบหน้าพี่มัน แต่พอได้เจอหมอเถื่อน พี่แกใส่ข้อมูลดีดีมาให้ก็เลยดีขึ้น  หลังจากนั้นเจอพี่ดินที่ป่วยจนใกล้ตายแต่มันยังลากสังขารมารับแต่ผมดันทำงี่เง่าไปเล่นกับหัวใจพี่มันแค่เพราะอยากล้วงความลับ ผมตัดสินใจออกมาจากคอนโดพี่มันโดยไม่ทิ้งร่องรอยอะไรเอาไว้  จากนั้นก็ไลน์บอกสกายว่าผมสบายดีแล้วและต้องการอยู่คนเดียว ถ้ายังไงหายดีแล้วจะติดต่อกลับไป 

เรื่องของพี่ดินกับสกาย ทำให้ผมรู้ว่ากว่าจะรักกันได้ ไม่ใช่เรื่องง่ายๆ เหมือนกับที่หมอเถื่อนบอกไว้เป๊ะ  ความคิดถึงพี่บั๊คจึงมากขึ้นจนลองใช้เบอร์พี่ดินโทรหามัน  ตอนแรกจะหยั่งเชิงว่ามันเป็นยังไง และถ้ามันยังต้องการผมอยู่ ผมก็จะกลับไปหา

แต่แล้ว ‘สวัสดีค่ะ พี่บั๊คกำลังอาบน้ำ  มีอะไรสั่งไว้ได้นะคะ’  นึกถึงเสียงหวานๆ ที่รับโทรศัพท์

เช้าขนาดนั้นแต่มีผู้หญิงรับสาย แถมยังบอกพี่บั๊คอาบน้ำ  มันจะเป็นอะไรไปได้ถ้าแม่งไม่นอนกับผู้หญิง

ผมก็ได้แต่ดราม่าโศกโศกาไปตามเรื่อง  พี่ดินโทรมาตอนผมพีคหนักพอดี  ผมพูดอะไรไปมั่งก็ไม่รู้เหมือนกัน รู้แต่ว่าทั้งวีนทั้งเหวี่ยงทั้งด่า มั่วไปหมด

หลังจากนั้นไอ้พี่บั๊คก็โทรมาถี่ๆ ตอนแรกยังสองจิตสองใจว่าจะรับหรือไม่รับ แต่ในที่สุดก็ลองรับดูกะจะให้มันอธิบายแต่พอได้ยินเสียงก็ยิ่งเจ็บและไม่เห็นมันจะพูดเรื่องผู้หญิงที่รับสาย ผมก็ยิ่งโมโห ยิ่งเสียใจไปอีก



จากนั้นก็นั่งร้องไห้น้ำตาจะเป็นจะสายเลือด  พี่บั๊คพยายามโทรและไลน์มาหาแต่ผมไม่อยากเปิดอ่านเพราะยังไม่พร้อม  จนในที่สุด..

“ฮัลโหล”  ผมรับสายพี่ดิน 

ไม่รู้สิ  ไม่ว่าจะมีเรื่องไม่สบายใจยังไง  ก็อยากคุยกับพี่มัน  คนอื่นไม่อยากคุยด้วยหรอกเพราะรู้ดีว่าผมจะเกรียนใส่แทนที่จะเชื่อฟัง แต่กับพี่ดิน ถึงจะเกรียนก็เกรียนได้ไม่เยอะหรอก  อ้อ ยังมีอีกหนึ่งคนที่ผมคงไม่กล้าเกรียนใส่ นั่นก็คือคุณหมอเถื่อนคนสวย..  หะๆ  หมอเกดนี่ยกให้อยู่เหนือพี่ดินด้วยซ้ำ  สองคนนี้น่าจะเป็นที่พึ่งให้ผมได้ในยามยากอะนะ  จดลงบัญชีหนังหมาไว้ก็แล้วกัน

“มึงอยู่ไหน”  พี่ดินถาม

“อยู่หอ”  ผมตอบห้วนๆ

“เดี๋ยวไปหา”  แล้วมันก็วางสาย 

ไอ้ห่าพี่ดินแม่งถ่อย มันจะรับหรือจะวางโทรศัพท์ก็ไม่เคยละมุนละไมอาลัยอาวรณ์ อยากโทรก็โทรอยากวางก็วาง เดี๋ยวต้องบอกไอ้กายให้สั่งสอนซะบ้าง



ไม่นานนัก พี่ดินก็เข้ามาในห้อง  “กูมีเรื่องจะเล่าให้มึงฟัง”  พี่มันเกริ่น

“ถ้าเรื่องพี่บั๊คก็ไม่ต้องนะ ยังไงพี่ก็เข้าข้างกันวันยังค่ำแหละ” 

ผั่วะ!

ตบหัวกูทำไมวะ! กูกำลังเศร้าอยู่นะเว้ย!!!

“........”  ผมมองหน้ามันนิ่งสุดนิ่ง อารมณ์แบบนี้ไม่อยากด่าเพราะจะดูไม่สมบทบาท โกรธขนาดนี้ต้องส่งอารมณ์ทางสายตาอย่างเดียว ไม่งั้นจะชวดออสก้า

“เศร้ามากเหรอมึง ร้องไห้ซะตาปูดตาบวม”  พี่มันโอบเอวผมแล้วพาไปนั่งที่เตียงจากนั้นก็ลูบหัว  ผมจึงได้โอกาสเอนซบอกมันซะเลย

ดูดอกทองยังไงไม่รู้เนาะ  แต่อกพี่ดินมันแน่นดีว่ะ  น่าซบ คึคึ



“ความรักน่ะ มันก็เป็นแบบนี้แหละ ริจะรักมันก็ต้องเสี่ยง  ต้องรอบคอบ  ต้องเข้าใจและต้องพร้อมรักหรือพร้อมอกหักด้วย ซึ่งมึงก็ต้องรับผลของมันให้ได้ทั้งสองอย่าง และมึงต้องยอมรับด้วยว่าผลนั้นมันเกิดขึ้นเพราะมึงมีส่วนอยู่ครึ่งหนึ่ง” 

“หมายความว่าที่พี่บั๊คมันมีคนอื่นก็เพราะผมผิดครึ่งนึงงั้นเหรอ”  ผมเอนหนีออกมาจากอกแน่นๆ ของมัน

“ใช่”

“ผมผิดยังไง  ผมก็แค่โกรธที่พี่มันโกหกมาตลอด แต่มันก็น่าจะมาง้อ ไม่ใช่ไปหาคนอื่นมาแทน!”  รู้สึกเดือดที่ถูกตำหนิทั้งๆ ที่เพื่อนมันผิดแท้ๆ

“เวลามึงรักใคร มึงไม่รู้หรอกว่าคนที่มึงเลือกเขาจะดีหรือเลวแค่ไหน บางทีคนเลวก็มีรักที่ดี บางทีคนดีก็มีรักที่เลว อาจเพราะพลาดพลั้งหรืออาจเป็นเพราะเข้าใจผิด”

“แล้วผมต้องทำยังไงถึงจะเข้าใจถูก”  พี่ดินไม่ใช่คนพูดอะไรเรื่อยเปื่อย มันปูทางมาแบบนี้แสดงว่าอยากจะสอนอะไรผมแน่ๆ

“ข้อแรก  มึงไม่ควรหนี  ผิดหรือไม่ผิดก็ต้องอยู่เคลียร์ให้จบ หรือถ้าอยากให้ง้อมึงควรบอกผัวมึงไปว่าอยากให้ง้อ ไม่ใช่ไปยื่นคำขาดว่าไม่ให้มันง้อเพราะมนุษย์ผู้ชายแม่งโง่กว่าลาซึ่งมึงก็น่าจะรู้ดีที่สุด”  เออว่ะ  อย่างกูนี่อย่าว่าแต่ลา ขนาดไก่ยังฉลาดกว่าเลย  “ข้อสอง มึงจะเชื่ออะไรก็ควรได้เห็นกับตาหรือไอ้บั๊คมันยอมรับ มึงถึงจะตัดสินว่ามันทำ จริงมั้ย”  หน้าพี่ดินตอนพูดเป็นเรื่องเป็นราวนี่พระเอกชัดๆ ขนาดเศร้าอยู่ยังเคลิ้มอะ “คนรักกันก็ต้องเชื่อใจกันเป็นที่ตั้ง ไม่งั้นอีกหน่อย ปัญหาที่ยากกว่านี้ พวกมึงจะผ่านมันไปได้ยังไง”

“...................”  ผมนิ่งคิด

“กูจะไม่บอกว่าเรื่องเป็นยังไงเพราะนั่นไม่ใช่หน้าที่กู  แต่กูจะบอกว่ามึงควรทำตัวยังไงให้เหมาะกับสถานการณ์เพราะมึงจะได้เก็บไปเป็นเคสสตั้ดดี้ในเรื่องอื่นๆ” 

“พี่จะให้ผมไปง้อมันเหรอ”  ผมทำหน้างอ  ทำไมผมต้องง้อด้วยล่ะ ผมไม่ผิดซะหน่อย

“มึงนี่มันโง่หรือโคตรโง่วะไอ้จ้าว มึงจะทำสถิติโง่สุดลงกินเนสบุ๊คหรือไง แม่งดักดานเต่าตุ่นกว่าสัตว์โลกล้านปีอีก ถ้ามนุษยชาติมีมึงเป็นต้นกำเนิด ป่านนี้มนุษย์คงเป็นสิ่งมีชีวิตที่อยู่ต่ำกว่าสัตว์เลื้อยคลานแน่ๆ หัดพัฒนาสมองซะบ้างเถอะ สงสารลูกหลานมึงที่มันจะต้องมีบรรพบุรุษจ้าดง่าวแบบนี้!”  มึงยังคงสกิลด่าได้เจ็บปวดรวดร้าวเหมือนเดิมเลยนะ 

“นี่ไอ้จ้าวนะพี่ ไม่ใช่กลุ่มกบฏไอเอส  แม่งด่าเหมือนกูก่อการร้ายข้ามชาติ! สัด!”  ทำผมหน้าเหวี่ยงใส่ 

พี่ดินหัวเราะเบาๆ แล้วโยกหัวผมเล่น “ไม่มีใครรักมึงได้เท่าไอ้บั๊คแล้วนะ แล้วก็ไม่มีใครรักไอ้บั๊คได้เท่ามึงหรอก  อย่าทำให้ทั้งสองฝ่ายต้องเสียคนที่รักมากที่สุดไปเพราะมึงคนเดียวสิจ้าว  อย่างน้อยถ้าต้องเลิกกันจริงๆ มึงต้องแน่ใจว่ามึงทำทุกอย่างดีที่สุดแล้ว ไม่ใช่ครึ่งๆ กลางๆ แบบนี้ เข้าใจมั้ย”  พี่ดินทำหน้าจริงจัง  เวลาอยู่ในโหมดนี้มันดูเท่สุดๆ เลยว่ะ “คนเรานะโว้ย ถ้าชอบกินข้าวอย่าสั่วก๋วยเตี๋ยว ถ้าชอบเส้นเล็กอย่าสั่งเกาเหลา”  แต่ก็เท่ได้แป๊บเดียว ท่อนหลังนี่ชักเลอะเทอะออกทะเลอีกละ

“จริงจังได้ไม่ถึงสิบวิ พี่ดินแม่ง”  ผมบ่นแต่ก็ยิ้มขำ

“กูเคยจริงจังกับชีวิตมาแล้ว และก็รู้ว่ามันไม่ได้ดีไปกว่าชินจัง”  ยิ่งพูดยิ่งเลอะ แต่ผมเห็นความเศร้าบางอย่างที่อยู่ในแววตาของไอ้คนไร้สาระระดับเวิล์ดคลาสอย่างพี่ดิน 

“หลอกใครก็หลอกได้นะพี่แต่หลอกใจตัวเอง ยังไงวันนึงมันก็ต้องร่ำร้องออกมาจนได้แหละ”  ถึงผมจะโง่แต่ก็เป็นคนใส่ใจโลกอยู่บ้าง  กรีนพีชควรเรียกตัวกูไปช่วยอนุรักษ์หมีแบรี่ พูดเลย

“แต่กูว่าตอนนี้มันร่ำร้องแล้วว่ะไอ้จ้าว”  ผมเหลือกตามองมันอย่างหวาด ๆ  เพราะสีหน้าแววตามันเปลี่ยนไป

“ร่ำร้องระ?”  ถามอย่างระแวงระวังพลางลุกขึ้นแล้วถอยหลังไปทีละก้าว

“ร่ำร้องอยากเป็นผัวมึงไง” 

“หยุดเลย  อย่าเข้ามาใกล้” ผมชี้หน้ามัน

“มึงจะกลัวอะไร  กูเป็นรับ มึงก็รู้” 

“ฮั่นแน่ หยั่มมางี้นะ ถึงกูจะโง่แต่กูโง่แบบพัฒนาได้นะเว้ย  อย่างพี่มันเคะปลอมพร้อมรุก  ผมไม่เสี่ยงโดนพี่ฟันแล้วทิ้งหรอก” 

“ฮ่าๆๆ เคะปลอมอะไรของมึง  ศัพท์ห่าอะไรเนี่ย”  พี่มันหัวเราะแล้วหยิบกุญแจและสัมภาระเตรียมกลับ  “กูไปละ อย่าดื้อด้านให้มันมากนัก  กูสงสารเพื่อนกู”  มันเดินเข้ามาชิดแล้วคล้องคอผมเข้าไปใกล้  “มาจูบทีดิ๊”  แววตามันดูจริงจังและผมก็คิดว่ามันไม่ได้ล้อเล่น

“จูบในฐานะ?”  ผมเงยหน้ามองสู้ตามัน ปฏิเสธไม่ได้เลยว่าพี่ดินมีแรงดึงดูดค่อนข้างสูง

“เมียเพื่อน”  ใบหน้าหล่อเร้าอารมณ์เคลื่อนเข้ามาใกล้  นี่ไม่ได้แพศยานะก็พี่มันโคตรจะฮอตซะขนาดนี้ ใครทนไหวก็ตายด้านแล้วละ 

ได้แต่ยืนนิ่งรอให้มันจูบ..

ป๊อก!

“โอ้ย” ผมลูบหน้าผากหลังจากโดนดีดอย่างแรง “เจ็บนะ”

“แรดจริงนะมึง กับคนอื่นอย่าเชียวนะ”  พี่มันว่าแล้วจิ้มนิ้วใส่หน้าผาก  แต่ที่มันพูดแปลว่าอะไรวะ ถ้าเป็นพี่ดินก็แรดใส่ได้งั้นเหรอ  “กูไปละ  ถ้าผัวเผลอแล้วค่อยเจอกัน”  ตอนแรกก็นึกว่าจะไม่จูบแต่พริบตาเดียวแม่งก็ฉกวูบลงมาจุ๊บปากผมดังจ๊วบแล้วผละออก

“เอาคืนที่มึงแอบจูบกูวันก่อน”  พูดจบก็ผลักหัวผมแล้วเดินออกจากห้องไปอย่างอารมณ์ดี

“รู้ด้วยเหรอวะ”  ผมพูดเบาๆ แล้วยิ้มกับตัวเอง

ความสัมพันธ์ของผมกับพี่ดิน จะบอกว่าไม่มีอะไรเลยก็ได้นะแต่ถ้าจะให้มีก็มีได้แต่เราคงไม่ทำ  หรือถ้าทำก็คงไม่ติดใจจนมาคบกันหรอก  ไม่รู้สิ คุณเคยมีไหม ใครสักคนที่สบายใจที่ได้พูดคุยและเกินเลยจากคำว่าเพื่อนไปนิดๆ หน่อยๆ ประมาณว่า น้อยกว่าชู้แต่มากกว่ากิ๊ก อะไรแบบนี้ 





นั่นแหละ ทั้งหมดนั้นเกิดขึ้นก่อนที่ผมจะมาอยู่ที่นี่  บ้านพักตากอากาศริมทะเลแสนโรแมนติกของผัวจ๋า

เมื่อคราวก่อนแม่สามีแอบยกบ้านหลังนี้ให้ผมและบอกที่ซ่อนลับของกุญแจพร้อมกับบอกว่า ‘มาได้ตลอดถ้าอยากมา เดี๋ยวแม่จะสั่งคนดูแลที่นี่ไว้ว่าให้ดูแลจ้าวอย่างดีที่สุด’ 

และในการนี้  ผมจึงคิดว่าคงไม่มีที่ไหนเป็นฉากง้อได้ดีเท่าที่นี่อีกแล้ว

 

ตอนนี้ชีวิตผมผ่านมาทุกแนวแล้ว ทั้งคอมเมดี้ แฟนตาซีที่ตอนเจอผีกับพี่บั๊คพร้อมกันไง ทั้งโรแมนติค อิโรติค และดราม่า ผมพูดเลยว่าเข้าถึงอารมณ์ทุกฉาก 

แต่ขอพูดถึงประเด็นนี้ก่อนนะ คุณเคยสังสัยไหมว่าถ้าหนังวายละครวายมันเป็นที่ยอมรับกันมากขึ้น เขาจะแจกรางวัลกันยังไง  ‘นักแสดงนำชายรุกยอดเยี่ยม’ กับ ‘นักแสดงชายรับยอดเยี่ยม’ งี้ปะ  กร๊ากกกก ฮาว่ะ ฮากว่าไอ้จ้าวก็มีแค่ไอ้จ้าวที่อารมณ์ดีแค่นั้นแหละ



อะไรนะ.. ทำไมถึงได้หายโกรธง่ายเกินไปงั้นเหรอ

บ้าน่า

คนเราจะไปโกรธแค้นกันมากมายทำไม เสียเวลาหาความสุข



อะไรนะ.. แล้วทำไมไม่เสียใจงั้นเหรอ

บ้าน่า

ก็มีอะไรต้องเสียใจล่ะ แค่โดนหลอกนิด ๆ หน่อย ๆ  หลอกเพราะอยากให้ผมอยู่ใกล้ ๆ  หลอกเพราะอยากแอ้มผม  คิดหาทางหาวิธีเอาชนะใจผม  พยายามอดทนรับมือกับทุกความเกรียนของผม  คนที่ลงทุนทำขนาดนี้เพื่อคนอย่างผมเนี่ยจะมีอีกมั้ยในโลกแล้วผมจะไปโกรธมันนานทำไม 

ส่วนเรื่องผู้หญิง ผมก็สองจิตสองใจว่าพี่บั๊คคงไม่ทำเพราะก็รู้สันดานมันดีกว่าตัวเองด้วยซ้ำ ถ้าพี่มันพร้อมจะมีอะไรกับใครก็ได้ แม่งคงไม่ตกมาถึงมือผมแล้ว  ยิ่งพี่ดินพูดให้ได้คิดด้วยก็ยิ่งมั่นใจว่าผมคงเข้าใจผิด  เพราะฉะนั้นก็หมดเรื่องกังวล

นอกจากจะไม่ต้องกังวลและไม่ต้องเสียใจใดใด ผมก็ควรต้องฟินตัวลอยเด้งดึ๋งแบบนี้เพราะมีผัวที่โคตรรวยโคตรหล่อโคตรล่ำปล้ำเก่งเร่งไวใจป๋าซะด้วย    เสงี่ยมศรีคงภูมิอกภูมิใจที่ลูกชายได้เขยเศรษฐี  ก๊ากก นึกหน้านางตอนเรียกสินสอดสิ มันต้องบานกว่าก้นนางเองแน่ ๆ



ว่าแต่.. ทำไมผัวยังไม่มาตามวะ  รอนานละนะ  ตอนนี้ก็ใกล้ค่ำแล้วด้วย

ถึงผัวจะหล่อโก้แต่โง่ไปหน่อย  เมียดีเด่นอย่างไอ้จ้าวคงต้องทิ้งเบาะแสให้ตามมาเสียบได้อย่างรวดเร็วซะแระ หุหุหุ

คิดได้ดังนั้นผมก็หยิบโทรศัพท์มากด ยิกๆ



“มึงอยู่ไหนเนี่ยไอ้จ้าว ทำไมไม่รออยู่ที่หอ ไอ้บั๊คมันไปหาแต่พอไม่เจอก็หงอยเป็นหมาแดดเดียวข้าวปลาไม่ยอมแตะ วิ่งวุ่นตามหามึงทั่วกรุงเทพแล้วเนี่ย!”  นั่นไง  ผัวโง่ของกูดราม่าไร้สติอยู่นั่นเองถึงไม่มาตามเสียบกูซะที  นี่ขนาดแปะโพสอิทไว้หน้าห้องว่า.. ‘ถึงเวลาที่เราต้องถอยคนละก้าวและกลับไปเริ่มเป็นแฟนกันใหม่อีกครั้ง ณ ที่เดิม’ 

มึงตกเวิร์บทูเดาแบบคะแนนต่ำสุดเลยนะสลัด เอาไว้ถ้ามีโอกาสคงต้องสั่งสอนซะใหม่แล้ว

“บอกพี่มันว่าให้ตัดใจจากผมซะเถอะ ไม่ใช่เพราะพี่มันไม่ดี แต่คงเป็นผมที่แย่เองแหละ ทั้งโง่ทั้งใจร้อน”  โปรเจ็คเสียงกูโคตรเทพ ทำเสียงแหบเสียงเศร้าขนาดไอ้พี่ดินได้ยินแม่งยังถอนหายใจ คงสงสารผมนั่นแหละ คิก ๆ  ถ้าหลอกพี่ดินได้กูก็หลอกคนได้ทั้งประเทศแหละ ก๊ากกกกกกกกก

“อย่าตอแหลไอ้จ้าว มึงจะโทรมาอ่อยให้กูบอกผัวมึงว่ามึงอยู่ไหนใช่มั้ย” แป่ววว  ขอประกาศไว้ตรงนี้เลยว่าถ้าคนในโลกนี้เหลือไอ้พี่ดินแค่คนเดียว กูก็ไม่เอามันมาทำผัว  ไอ้ห่านี่รู้ไส้ทุกขดกูเลยสาดดด

“โห่ไอ้พี่  มึงไม่รู้สักเรื่องได้มั้ยวะ”  ผมบ่นใส่อย่างหัวเสีย

“ไม่ได้ว่ะเพราะกูเก่ง  แล้วก็บอกมาซะทีว่ามึงอยู่ไหน กูจะได้ให้ผัวมึงไปตาม”

“เรามาตกลงกันก่อน” 

“อะไรอีกล่ะ ไอ้ห่านี่เรื่องเยอะว่ะ อุตส่าห์ไปเทศน์ให้ฟังตั้งเยอะตั้งแยะ ยังไม่สำนึกอีก”

“โห่ ก็เพราะสำนึกไง ถึงต้องหนีมารอมันที่นี่ แต่พี่ต้องทำเป็นว่าบังเอิญรู้ว่าผมอยู่ไหนนะ ห้ามบอกว่าผมโทรมาบอกเด็ดขาด มันน่าอาย”

“เหี้ยจ้าว  มึงแม่งตอแหลตอหลดตดใต้น้ำจริง ๆ”

“เอาน่า ถ้าพี่รับปาก ผมจะช่วยเรื่องไอ้กาย”

“ถึงมึงไม่ช่วยกูก็จัดการเองได้เว้ย”

“งั้นผมแย่งนะ”  นี่ไง   กูรู้ว่ามึงจัดการได้แต่ถ้ากูจะสอดมือเข้าไป  มึงคิดเหรอว่าไอ้กายมันจะไม่ไขว้เขว

“......”

“ฉิบหาย มาม่าซะงั้น   ผมแค่ล้อเล่น แหม่ ไอ้กายมันตัดใจจากผมแล้วล่ะน่า” ผมรีบแก้ตัว

“เออ ๆ งั้นมึงก็บอกมาซะทีว่ามึงอยู่ไหน”  เสียงพี่ดินเนือยขึ้นนิดหน่อย  แม่งทำผมรู้สึกผิดเลยว่ะ

“อยู่บ้านพักริมทะเลของพี่บั๊คแหละ ล้างตูดรอมันตั้งนานแล้วเนี่ย” 

“เชี่ยจ้าว  มึงนี่มันหน้าด้านหน้าหนาหน้าไม่อายจริง ๆ ว่ะ  เสียสถาบันเคะแห่งชาติหมด”

“ผมมีพ่อแบบนะเว้ย”

“ใครวะ”

“มึงไงไอ้พี่ ก๊ากกกกกก” 

“เดี๋ยวเจอเคะเสียบเคะไอ้สัด”

“อู่ยย ไม่สู้คร้าบบพี่เคะปลอม” 

“เอ่อ ๆ ขมิบตูดรออยู่นั่นแหละเดี๋ยวโดนล่อแน่  หายาด๊งยาโด๊ปไว้ให้พร้อมนะมึง งานนี้มีฟ้าเหลือง หึหึหึ”



ผมวางสายเสร็จก็ปาโทรศัพท์ลงเตียงน้ำให้เด้งดึ๋ง ๆ ด้วยความเขิน  ตอนนี้คงต้องหาโด๊ปอย่างที่พี่ดินเตือน  บอกตามตรงว่าตอนนี้อยากกอดพี่บั๊คจนตัวสั่น  คิดถึง  คิดถึงมากจริงๆ





จากนั้นก็หาข้าวกินอยู่ร่วมชั่วโมง เสร็จแล้วกลับมานอนเล่นและเผลอหลับไปพักใหญ่ ตื่นขึ้นมามองหาสิ่งมีชีวิตที่จะมาตามหาเมียแต่ก็ไม่เห็นแม้แต่เงา 

“เฮ้ย ทำไมยังไม่มาวะเนี่ย  นี่มันะจะหกโมงเย็นแล้วนะเว้ย!” ผมโวยวายอย่างหัวเสีย

โทรหาพี่ดินอีกรอบแม่งก็ไม่รับสาย  เกิดอะไรขึ้นรึเปล่าวะ  หรือพี่บั๊คมันรีบขับมาจนเกิดอุบัติเหตุ

หัวใจตกวูบไปถึงตาตุ่ม  ผมรีบกดโทรศัพท์หาพี่มันทันที

ไม่มีคนรับ..

ใจเริ่มไม่อยู่กับเนื้อกับตัว  ผมเดินกระสับกระส่ายแล้วกดโทรออกอีกรอบ

คราวนี้รอสายอยู่ครู่หนึ่งก็มีคนรับ ได้ยินเสียงหวอรถพยาบาลดังเข้ามาแล้วหัวใจเต้นรัวไปหมด “ฮัลโหลๆๆ พี่บั๊ค ฮัลโหลๆ”  ผมเรียกรัวเพื่อให้ปลายสายพูดอะไรออกมาซะที 

“คุณเป็นญาติเจ้าของเครื่องรึเปล่าครับ”

“ใช่ๆ ผมเป็นฟะ..เอ่อ เป็นญาติครับ” จะบอกเป็นแฟนก็ดูจะเอิกเริก

“ตอนนี้เจ้าของเครื่องประสบอุบัติเหตุอยู่ตรงหน้าโรงแรมXXครับ” 

!!!!!

“ง..งั้น งั้นเดี๋ยวผมรีบไปนะครับ”

“ค..ครับๆ”  ผมรีบวางสายแล้ววิ่งออกไปทันที  โรงแรมที่ว่าอยู่ไม่ไกล ถ้าวิ่งตัดไปทางด้านหลัง ผ่านถนนคู่ขนานก็จะไปโผล่ตรงนั้นพอดี



“แฮ่กๆ ๆ ๆ” ผมวิ่งกระหืดกระหอบมาถึงหน้าโรงแรม  มองไปไม่ไกลทั้งรถกู้ภัย รถพยาบาล รถตำรวจ แม้กระทั่งบรรดาไทยมุง  ดูท่าจะเป็นอุบัติเหตุใหญ่มากเลยนะเนี่ย  “คุณพระคุณเจ้าช่วยจ้าวด้วยนะครับ ขอให้พี่บั๊คปลอดภัยด้วยเถอะ”

เดินเข้าไปใกล้ก็เห็นรถคันสวยของพี่บั๊คจอดนิ่งอยู่ในสภาพที่มีรอยล้อปัดเป็นทางยาวหลายเมตร  ใจผมหล่นหายไปไหนต่อไหน ภาวนาอยู่ในใจแบบไม่เป็นถ้อยเป็นคำ  พี่บั๊ค พี่ต้องปลอดภัยนะ  พี่ต้องอยู่กับจ้าวนะ 

ผมมองหาจนทั่วไม่มีวี่แววของพี่บั๊ค  มีแต่รถคู่กรณีเป็นมอร์เตอร์ไซค์สองคันล้มห่างกันหลายเมตร  ตรงฟุตบาตมีผู้หญิงกับผู้ชายสภาพไม่ค่อยสู้ดีถูกปฐมพยาบาลอยู่  และยังมีอีกหนึ่งคนอยู่ในรถพยาบาล กำลังปั๊มหัวใจ ซึ่งไม่ใช่พี่บั๊คแน่ๆ เพราะเขาเป็นเด็กผู้หญิง

จังหวะนั้นเอง  ผมมองเห็นร่างหนึ่งนอนแน่นิ่งอยู่บนฟุตบาต  มีเจ้าหน้าที่หน่วยกู้ภัยรุมล้อมเหมือนกำลังจะตัดสินใจว่าจะเอายังไงเพราะร่างนั้นถูกห่อหัวห่อท้ายไว้อย่างมิดชิด

พี่บั๊ค..

หัวใจเต้นระรัว มือเท้าเย็นไร้เรี่ยวแรงจนแทบจะทรุดลงกองกับพื้น ขอบตาร้อนผ่าวและน้ำตาเริ่มเอ่อคลอ

“ไม่นะ!พี่บั๊ค!!  ฮืออออ”  ผมวิ่งฝ่าวงล้อมเข้าไปหาร่างนั้นทันที   “พี่บั๊ค ฮือๆ ทำไมทิ้งจ้าว ทำไม ทำไมพี่ไม่อยู่กับจ้าวล่ะ ฮืออออๆๆ”  ผมเขย่าร่างนั้นพร้อมกับส่งเสียงเรียกอย่างบ้าคลั่ง น้ำหูน้ำตาหลั่งไหลออกจากตาราวกับว่าน้ำจะหมดตัว “พี่บั๊คกลับมาสิ กลับมาอยู่ด้วยกัน จ้าวสัญญาว่าจะไม่หนีอีกแล้ว พี่ก็อย่าหนีจ้าวแบบนี้ ฮือๆๆ”  น้ำตาไหลออกมาเหมือนเปิดก๊อก  หันมองรอบตัวเพราะอยากร้องเรียกให้คนอื่นมาช่วยปั๊มหัวใจหรือฉีดยาอะไรก็ได้ให้พี่บั๊คฟื้น  พวกแม่งก็มองแล้วซุบซิบนินทากันใหญ่

มองแบบนั้นทำไม พวกมึงไม่เคยผัวตายรึไง! ฮือออ

“น้องเป็นญาติผู้ตายเหรอครับ”  พี่คนหนึ่งถามขึ้น

“ไม่ใช่ครับ ผมเป็นแฟน ฮึก..”  ตอนนี้ไม่อาย ไม่กลัวใครจะว่าอะไรแล้ว

“แฟน!!?” พี่คนนั้นทำหน้าตกใจ 

ใช่สิ  ผู้ชายเป็นแฟนกันมันน่าตกใจอยู่แล้วสำหรับคนที่รับไม่ได้  แต่ช่างเถอะ ผมไม่สนใจใครทั้งนั้น นอกจากพี่บั๊ค

“พี่บั๊ค ตื่นมาคุยกับจ้าว ฮึก..จ๋าครับ เมียจ๋ามาแล้วนี่ไง เราดีกันนะ จ้าวไม่โกรธพี่แล้ว  ไม่งอนแล้ว พี่ตื่นมาอยู่กับจ้าวเถอะ ฮือๆๆๆๆ”

ผมร้องไห้ปริ่มจะขาดใจ  แต่ทันใดนั้น เสียงที่คุ้นหูก็ดังขึ้น  “จ้าว.. พี่อยู่นี่”  ผมสะบัดหน้าหันไปตามเสียงเรียกทันที

“พี่บั๊ค!!?”  เรียกชื่อเสียงดังพร้อมกับขนหัวที่ลุกเกรียว  “ผีพี่บั๊ค!?”  นี่ไงล่ะ ที่ไอ้ไนท์มันบอกว่าถ้าเราฝันแสดงว่าเราเคยเห็นหรือมันอาจเกิดขึ้นแล้วหรือกำลังจะเกิดขึ้นในอนาคต  ไม่อย่างนั้นเราไม่ฝันหรอก

มิน่าผมถึงฝันถึงผีกับพี่บั๊ค  ตอนในฝันก็จำไม่ได้หรอกนะว่าทำตัวยังไง  แต่พอเจอตอนไม่ฝัน บอกตามตรงว่าทั้งกลัวทั้งดีใจ  แต่ผมต้องใจสู้ เพื่อที่เราจะได้อยู่ด้วยกัน

“ถึงพี่จะเป็นผี จ้าวก็จะอยู่กับพี่  จ้าวไม่กลัวอายุสั้น  จ้าวรักพี่บั๊ค เราจะอยู่ด้วยกันจนกว่าจ้าวจะตายแล้วเราค่อยไปเกิดใหม่ด้วยกันนะผีนะ” หน้าผีพี่บั๊คเงิบเมื่อผมเข้าไปใกล้แล้วกอดพลางลูบแผ่นหลังหนาอย่างรักใคร่แล้วเงยหน้ามองผีอย่างนึกทึ่ง  “ผีพึ่งตายทำไมตะบะแก่กล้าขนาดนี้อะ จ้าวกอดได้ด้วย ที่จริงมันต้องแว้บๆ เหมือนกอดอากาศไม่ใช่เหรอ” 

แน่ะ คุยด้วยก็ไม่คุย มัวแต่ทำหน้าเงิบไปเงิบมาอยู่นั่นแหละ ไอ้ผีบ้านี่!

“นี่แฟนพี่เหรอครับ”  พี่ผู้ชายคนเดิมที่ถามผมเมื่อกี้ ถามพี่บั๊ค

เฮ้ย ไอ้พี่คนนี้มีของแน่ๆ  มันมองเห็นผีพี่บั๊คด้วยว่ะ

“ครับ” พี่บั๊คตอบ

ไอ้พี่นั่นยิ้มขำ “น้องเขารักพี่ดีนะ ขนาดนึกว่าตายไปแล้วยังกอดผีได้ลงอีก” 

อะไรซิ?

ผมมองหน้าผีพี่บั๊คทีมองหน้าไอ้พี่คนนั้นที  “พี่มองเห็นผีด้วยเหรอ” ผมถาม

“พี่มองไม่เห็นผีหรอกและก็ไม่อยากเห็นด้วย  แต่แฟนน้องน่ะ ยังไม่ตาย”  พี่คนนั้นเฉลยแล้วชี้ไปที่ศพ “ส่วนคนนั้นน่ะเป็นคุณตาแก่ๆ อายุเกือบเจ็ดสิบแล้ว เขาขี่มอร์เตอร์ไซค์ชนกับเด็กคนนั้นที่กำลังข้ามถนน ส่วนสองคนที่กำลังบาดเจ็บนั่นเข้ามาบวกเพิ่มชนซ้ำ คุณตาก็เลยตายคาที่” ในระหว่างที่เล่า พี่บั๊คก็มองหน้าผมพร้อมกับพยักหน้าเป็นเชิงสนับสนุนพี่คนนั้นว่าตามนั้นแหละ “ส่วนแฟนของน้องที่ยืนหล่ออยู่เนี่ย เขาขับรถมาแต่เบรกไว้ทันและเห็นเหตุการณ์ทุกอย่าง เมื่อกี้ตำรวจเลยขอสอบปากคำพยานแต่น้องโทรมาพอดีพี่ก็เลยรับโทรศัพท์แทน”

อ..อ้าว  นี่กูเข้าใจผิดไปเองงั้นเหรอ

ไอ้เหี้ย!! แล้วกูร้องไห้ล่วงหน้าไปไกลเลย ใครจะมาชดใช้ให้กูเนี่ย!!

“อึ้ง อึ้งไปเลย” พี่บั๊คพูด  “ไปกันดีกว่ามั้ย พี่สงสารจ๋า อายเขาแย่เลยสินะ”  ปากมึงบอกสงสารแต่หน้ามึงเหมือนอยากจะขำนะไอ้ผัวเลว

ผมหันไปมองรอบๆ ทุกคนต่างมองมาที่ผมเป็นตาเดียว  ถ้าวัดเอาจากความร้อนของหน้า ตอนนี้กูคงอยู่ในกระทะทองแดงสิบใบซ้อน  ไอ้เหี้ย โคตรอาย อายที่สุดในชีวิต

“ก็ไปสิ ยืนกลั้นหัวเราะอยู่ได้ ฮึ้ยยย”  ผมหยิกพี่มันแล้ววิ่งไปที่รถ ได้ยินเสียงเปิดล็อคติ๊ดๆ ก็รีบเปิดประตูเข้าไปนั่งแล้วเอนเบาะนอนทันที 

“แม้แต่จ้าวโลกก็อายเป็นเหรอครับ”  ยังมีหน้ามาเยาะกูอีก  เพราะมึงคนเดียวไอ้พี่บั๊ค เพราะมึง!!

ผมไม่ตอบ ได้แต่เอามือปิดหน้าไว้ไม่อยากเสวนาด้วยแล้ว


****************

ต่อด้านล่าง