Chapter 4 Once and again!
ผมปรับสีหน้าให้กวนตีนที่สุดเท่าที่จะทำได้ มองจิกไปยังร่างสูงตระหง่านที่กำลังเดินอย่างสง่างามปานเจ้าชาย มึงหล่อไปนะไอ้พี่บั๊คสลัดผัก หล่อขนาดนี้มึงไม่ควรอยู่บนโลกมนุษย์แต่ควรมาอยู่ในใจกู ฮิ้วววววววว
ไอ้แพนขยับไปด้านข้างแล้วดึงเก้าอี้จากอีกโต๊ะมาแทรกระหว่างผมกับมัน
กลายเป็นว่าตอนนี้ผมนั่งด้านออกสุดถัดไปเป็นเก้าอี้ที่เตรียมไว้ให้พี่บั๊คและไอ้แพนนั่งในสุด ส่วนอีกฝั่งไอ้เมียร์นั่งตรงข้ามผมถัดไปเป็นไอ้พริกและไอ้บี้ที่นั่งตรงข้ามไอ้แพน
“ไง” มันมองผมแค่เพียงเสี้ยวของเสี้ยวของเสี้ยววินาทีแล้วนั่งลงบนเก้าอี้
นี่มึงทักแล้วเหรอ ใบปากมึงมีดอกพิกุลหรือไงถึงได้กลัวมันจะร่วง กูเดาได้เลยว่าตอนเรียนมหาวิทยาลัยคะแนนจิตพิสัยมึงต้องได้ศูนย์ ไอ้คนไม่มีมนุษยสัมพันธ์
“เหล้าได้มั้ยพี่ หรือจะให้สั่งเบียร์” ไอ้เมียร์ถาม
“เหล้าก็ดี เมื่อกี้จัดเหล้ามาจากร้านไอ้ดินแล้ว” ทีงี้ล่ะพูดยาว ทีกับกูพูดแค่ ไง ไงพ่อง!!
พูดถึงร้านไอ้พี่ดิน ได้ข่าวมานานแล้วว่ามันเปิดร้านเหล้าชื่อ ‘เมาดิน’ ไอ้เฟดเฟ่ครับ ชื่อโคตรไม่เป็นมงคล ครั้งแรกที่ผมได้ยินชื่อร้าน ผมนึกถึงไอ้ขี้เมานั่งกินเหล้าอยู่ดีดีก็หัวทิ่มลงดิน กลายเป็น ‘เมาดิน’ กร๊ากกกกๆ ฮาว่ะ
“ขำไรไอ้จ้าว” ไอ้เมียร์ถามผมพลางยื่นแก้วเหล้าให้พี่สลัด ผมกำลังจะตอบแต่ก็ต้องหยุดชะงักเมื่อเห็นมือพี่บั๊คที่ยื่นไปรับแก้วเหล้า
...กำไลทอง เหมือนกันเป๊ะ!
หัวใจสั่นไหวระรัว รู้สึกหน้ามันร้อนๆ ชาๆ แอบคลำที่กำไลของตัวเองแล้วความรู้สึกในวันนั้นพรั่งพรูเข้ามาในหัวเหมือนจะนึกออกว่ามันเกิดอะไรขึ้นแต่แล้วภาพก็ล้มไปอีก ชัดเจนอยู่แค่ความรู้สึกที่หวิวไหวเคลิบเคลิ้มแต่ทำไมถึงนึกภาพไม่ออกเลยนะ น่าโมโหซะจริง
“ยิ้มอยู่ดีดีก็ทำคิ้วขมวด ไอ้นี่ท่าจะเมาแล้วว่ะ” ไอ้เมียร์บ่นงึมงำ
“ก็มึงนั่นแหละไอ้แมน ชงส่งชงส่ง มันมาทีหลังแต่มึงรินให้มากกว่าที่เราสี่คนกินรวมกันซะอีก” เสียงไอ้แพน ผมจำได้ แต่ตอนนี้หน้ามันเลือนๆ ดูหล่อขึ้นผิดหูผิดตา
...ไอ้นี่ต้องอยู่ไกลๆ ถึงจะหล่อสินะ ฮ่าๆๆ แต่มองไปรอบๆ คนอื่นก็หล่อสวยกันหมดเลยเนี่ย ร้านนี้ดีว่ะเสริฟเหล้าเบียร์ผสมกลูต้าไธโอนและไวท์เทนนิ่งเพิ่มพลังผิวขาวใสเปล่งประกายบรุ้งบริ้งจิงเกอเบล แต่เหมือนจะเป็นเดจาวูรึเปล่าวะ ทุกที่ที่ผมไปกินเหล้ามักจะเป็นแบบนี้ หรือเป็นเพราะออร่าของผมที่แผ่กระจายความใสไปสู่ไอ้พวกมนุษย์ วะฮ่าฮ่า
“อ่าว จะโทษกูก็ไม่ถูก ไอ้จ้าวมันกระดกเร็วเองนี่หว่า กูไม่ได้บังคับมันซะหน่อย” มึงจะเถียงกันทำไมวะ กูกินกูรู้ลิมิต เหล้าแค่นี้กูม่ายมาววว “แล้วพี่บั๊คมาได้ไงเนี่ย” ไอ้เมียร์หันไปคุยกับไอ้พี่สลัด
“ก็เห็นพวกมึงคุยกันในทู้ก็เลยตามมา”
“ฮั่นแน่ หวงจิ้นๆ หรือหวงจริงๆ เนี่ยพี่บั๊ค” ไอ้แพนชี้นิ้วล้อไอ้พี่บั๊ค
“หึหึ” มันหัวเราะสองหึแล้วยกยิ้มข้างเดียว โคตรน่าหมั่นไส้เลยว่ะ
แต่ผมบอกเลยว่าผมเป็นคนใจเย็น ไม่ค่อยโกรธเกลียดใครแบบแสดงออกหรอก เวลามีเหตุให้รู้สึกหงุดหงิดผมก็จะมองโลกในแง่ดี เอางี้นะ ผมจะสอนวิธีคิดบวกให้ก็ได้
ยกตัวอย่างเช่น เวลามีแมลงวันมาเกาะที่ปลายหลอดตอนเรากำลังจะดูดน้ำ คุณก็จะรู้สึกหงุดหงิดใช่มั้ย นั่นแหละ พื้นที่บนโลกนี้มีเป็นแสนแปดล้านตารางกิโลเมตร ทำไมมึงเจาะจงมาเกาะที่ปลายหลอดกู แต่ไม่ต้องเสียอารมณ์ครับ แค่คิดซะว่ามันเป็นลูกแมลงวันมันคงยังไม่สกปรกมาก หรือถ้ามั่นใจว่ามันเป็นตัวเต็มวัย คุณก็คิดซะว่ามันเป็นแมลงวันตัวเมีย ตัวเมียมันก็จะรักสะอาดกว่าตัวผู้ แต่ถ้าเสือกตาดีเห็นหำแมลงวัน คุณก็คิดซะว่ามันเป็นเกย์ คือเกย์มันก็คงดูแลตัวเองมากกว่าผู้ชายอะนะ หรือถ้าตะแบงไม่ผ่านเพราะมันเบ่งกล้ามให้ดูว่ามันเป็นชายแท้ คุณก็คิดซะว่า ตีนแม่งเล็กนิดเดียวคงสกปรกไม่มาก แล้วก็หลับหูหลับตางับหลอดแล้วดูดน้ำเข้าไป อ๊าส์ เครื่องดื่มผสมขี้ตีนแมลงวัน อร่อยชื่นใจ
...เป็นไงล่ะเจ้าพวกมนุษย์ ทึ่งกับความคิดบวกของข้าล่ะสิ ข้ามอบสิ่งนี้เป็นวิทยาทานแก่พวกเจ้า เอ้า เอ้า เอ้า..
“เป็นอะไรวะไอ้จ้าว ทำหน้าเหมือนพวกโรคจิต” ไอ้ห่าเมียร์ปากมอม มึงกล้าว่าเทพจ้าวได้ไง อ๊ะๆ คนแต่งไม่ได้พิมพ์ผิดหรอกฮะ ก็ผมเป็นเทพชื่อจ้าว ก็ต้องพิมพ์ว่า ‘เทพจ้าว’ อ่านว่า เทพ-พะ-จ้าว เอ้า อ่านพร้อมกันสิพวกมนุษย์
“คนโรคจิตอะไรจะหล่อแบบนี้วะไอ้เมียร์” ลิ้นพันพูดยานคางซะแล้วกู แต่ขอโทษเถอะ มันก็แค่ไซด์เอฟเฟ็คในการดื่มเหล้า เพราะสติสตังค์ผมยังอยู่ครบถ้วน ไม่ได้หายไปแม้แต่สลึงเดียว
“เอ่อ หล่อเหี้ย หล่อเหี้ยๆ เลยตอนนี้น่ะ หน้าแดง ตาเยิ้ม ปากแดงแจ๋เลยไอ้ห่า” ผมได้แต่ทำหน้าบู่ให้มัน ขี้เกียจพูดเยอะ เดี๋ยวจะหาว่าผมเมาจริงๆ “พอคู่จิ้นมานี่เงียบเลยน๊า เมื่อกี้ยังชวนคุยเป็นต่อยหอยอยู่เลย” จะเอาไงกับกูวะเนี่ย พอพูดก็หาว่าต่อยหอย พอไม่พูดก็มาว่าเงียบอีก
ไอ้พี่บั๊คสลัดผักหรี่ตาจ้องผมสลับกับไอ้เมียร์ “มันชวนคุยเรื่องไรมั่งวะ พวกมึงหลงกลมันไปแล้วรึยัง” เสียงทุ้มกังวานขึ้น เป็นสุรเสียงที่เปี่ยมไปด้วยพลังบางอย่าง ถุ้ย! ก็แค่ทำเสียงดุแต่ที่น่าโมโหก็คือ แม่งต้องรู้แผนผมแน่ๆ
“หลงกลเรื่องไรเหรอพี่” ไอ้เมียร์ถาม
“หึ” หัวเราะหึเดียวคือระ? คงคิดว่าเท่สินะ หึ มึงไม่เท่หรอก แต่มึงโคตรหล่อ “เล่าเรื่องวันมีตติ้งให้มันฟังแล้วล่ะสิ” เล่าแล้วโว้ย กำลังเข้าด้ายเข้าเข็มแต่มึงเสือกโผล่เข้ามาซะก่อนไงล่ะ
“ก็มันชวนคุยอะพี่ มันก็จำของมันได้นะแถมยังบอกว่าฮาด้วย ไม่เห็นจะมีพิษมีภัยอะไรเลยไอ้จ้าวเนี่ย” ไอ้เมียร์ถามพลางทำหน้างง ไอ้แพน ไอ้พริก และไอ้บี้ มึงไม่ค่อยมีบทเลยเน๊าะ ไม่เป็นไร เดี๋ยวกูจัดให้พวกมึงเป็นสี่พี กร๊ากกกกกก “นั่น หัวเราะคนเดียวอีกละ ไอ้ห่านี่มันเมาเปิดเผยดีนะ”
“มันหลอกถามพวกมึงน่ะสิ ถ้ามันจำได้คงไม่นัดเจอพวกมึงหรอก ปกติมันเคยออกมาด้วยที่ไหนกัน” มึงนี่ก็ฉลาดสมกับหน้าตาดีนะ “แล้วพวกมึงเล่าถึงไหนแล้วล่ะ”
“กำลังจะถึงตอนที่พี่จู..!!” แน่ะ กูเห็นนะพี่บั๊ค มึงเหยียบตีนไอ้เมียร์ทำไมสลัด!
ปัง!!ทุกคนในร้าน หันมามองผมเป็นตาเดียวเมื่อผมพรวดพราดลุกขึ้นแล้วตบโต๊ะเสียงดัง
“พวกมึงทำอะไร!” ผมชี้ไปที่ขาพี่บั๊ค ซึ่งตอนนี้มันหดกับมาอยู่ที่เดิมแล้ว
“ใครทำอะไร” ยังมีหน้ามาถาม
“ก็มึงเอาตีนไปสะกิดไอ้เมียร์ทำไม พวกมึงมีอะไรปิดกูใช่มั้ย!” ขอบตาผมร้อนผ่าว รู้สึกโมโหจนแทบจะแดกหัวไอ้พี่บ้าอยู่แล้ว
“..คือ กู..” พี่บั๊คอึกอักซึ่งผมฟันธงไปแล้วว่ามันต้องมีอะไรแน่ๆ อะไรบางอย่างที่ผมเป็นฝ่ายถูกหลอก ถูกหักหลังอย่างน่าอดสูที่สุด
“มึงแอบเล่นชู้ใช่มั้ยพี่บั๊ค!!”!!!!!!!
เงิบกันทั้งโต๊ะ
ใช่สิ พวกมึงก็ต้องเงิบที่กูรู้ความลับนี้ หึ!
“เล่นชู้!?” ไอ้พี่บั๊คทวนคำกลับมา ส่วนไอ้พวกที่เหลือก็ทำหน้าตาตื่นประหนึ่งโดนท้าวแชร์โกง
ตอนนี้พวกโต๊ะอื่นหันกลับไปไม่ได้สนใจโต๊ะพวกผมแล้ว แต่ผมก็ยังไม่ได้นั่งลงหรอกนะ ยังยืนค้ำหัวแม่งอยู่งี้แหละ คนอย่างไอ้จ้าวเมื่อขึ้นต้นมะพร้าวแล้วอย่าหวังว่าจะเอากล้วยมาล่อให้ลงง่ายๆ ไม่มีทาง!
“ก็เออสิ! มึงเป็นเมียกูนะพี่บั๊ค มึงจะแอบจับตีนกันใต้โต๊ะแบบนี้ไม่ได้ กูไม่ยอม!” จับมือไม่ได้ถึงกับแอบจับตีน ผมโคตรปวดใจที่ถูกทรยศจากเมียรัก
“พรืดดดดดด” เสียงหัวเราะพรืดดังรอบโต๊ะ แม้แต่ไอ้เมียตัวดีก็ยังกลั้นยิ้มขำไปกับเขาด้วย นี่มึงเล่นชู้แล้วยังมีหน้ามายิ้มเยาะกูอีกเหรอเนี่ย
ผมจ้องหน้าพี่บั๊คเหมือนจะกินเลือดกินเนื้อ “พวกมึงแม่ง..” ยืนมองหน้าหล่อๆ ของมันด้วยความโมโหขีดสุด โกรธจนต้องกำหมัดแน่นเนื้อตัวสั่นไปหมด หน้าก็เบะออกทุกที...จนกระทั่งน้ำตาไหล
“เฮ้ย!” ไม่ต้องมาทำหน้าตกใจเลย มึงไม่รักกูไอ้พี่บั๊ค ฮือออ มึงมีชู้ กูเสียใจ ฮือๆๆ “ชู่ววว ไม่เอา จ้าวไม่ร้องสิ อายเขานะ” พี่บั๊คมันดีดตัวขึ้นจากเก้าอี้แล้วคว้าท้ายทอยผมกดซบลงตรงไหล่ “พี่ไม่ได้เล่นชู้ครับ ไม่ได้นอกใจจริงๆ” มันพยายามเชยคางให้ผมมองมันแต่ผมไม่ให้อภัยมันง่ายๆ หรอก
“ไม่เชื่อหรอก ก็จ้าวเห็นกับตา พี่นอกใจจ้าว” ผมงอแงกดหน้าลงน้ำหนักบนไหล่กว้างมากขึ้นไปอีก พี่บั๊คมันก็เลยทำได้แค่ลูบท้ายทอยและใช้มืออีกข้างเช็ดน้ำตาที่ไหลอาบแก้มผม
“กูโคตรจะเงิบ ไอ้ห่าจ้าวแม่งเรื้อนสุดๆ ดีนะที่แม่งไม่พกน้ำกรดมาด้วย ไม่งั้นกูโดนสาดหน้าคนแรกเลยเนี่ย” เสียงเหมือนไอ้เมียร์
ได้ยินแล้วของขึ้น
“กูไม่ได้เมา!” ผมเงยหน้าขึ้นแล้วหันไปหามัน “กูเห็นกับตาว่ามึงแอบกิ๊กกับเมียกู!” ชี้หน้าแม่งเลย แล้วทำไมพวกมึงถึงได้ยิ้มแบบนั้นวะ ฮึ้ย น่าโมโห
“กูพามันกลับก่อนนะไม่งั้นมึงคงโดนราวีไม่เลิก อ้อ แล้วก็ไม่ต้องพูดเรื่องคืนนี้อีก เหยียบให้มิดเลย กูอายที่ได้เป็นเมียไอ้รั่วเนี่ย” ไอ้เมียบ้า ไปยิ้มให้มันทำไมวะ โอ๊ย ไอ้จ้าวฟิวขาดแล้วนะ
ผมสะบัดหลุดจากไอ้พี่บั๊คแล้วเดินไปกระชากคอเสื้อไอ้เมียร์ “มึงออกไปหน้าร้านกับกูเลยไอ้เมียร์ ต่อยกันให้รู้แพ้รู้ชนะ ถ้ามึงแพ้ก็อย่ามายุ่งกับพี่บั๊ค เมียข้าใครอย่าแตะเว้ย!” นี่ขนาดมันนั่งอยู่แล้วผมยืน แม่งก็ยังเกือบถึงอก ไอ้เปรตขี้แย่งเมียคนอื่น!
มันน่าโมโหที่ไอ้ห่าทุกตัวไม่มีใครที่ไม่ยิ้ม นี่พวกมันลืมเอาหน้าโกรธไว้บ้านเหรอวะ มีแต่ผมที่เดือดปุดๆ อยู่คนเดียว
“เฮอะ!..เฮ้ย!!” ร่างผมลอยขึ้นด้วยมือที่มองไม่เห็น อีกแล้ว!! “แว้กกก! ผีมาหลอกจ้าวอีกแล้ว ฮือๆๆ อย่าเสกจ้าวลอยสิ มันน่ากลัว แม่จ้าว แม่ของจ้าว ช่วยจ้าวด้วย ปล่อย ปล่อยนะ ห้อยหัวแบบนี้ของเก่าจะออกนะเว้ย ปล่อยยย!!” ผมแหกปากร้องโวยวายไปตลอดทาง จนกระทั่งออกจากร้านมาได้สักระยะและในที่สุดผีมันก็ยอมปล่อยผมลง
“ไอ้ผีบ้า ไอ้ผีไม่มีคุณธรรม จะทำอะไรตามใจแบบนี้ไม่ได้นะ พรากผัวพรากเมียเขามาแบบนี้มันบาปนะเว้ย!” ผมบ่นทันทีที่ขาแตะพื้น ดูสิเนี่ย ทิ้งพี่บั๊คไว้กับไอ้เมียร์แบบนั้น ป่านนี้มันพากันเข้าโรงแรมแล้วมั้ย อ๊ากก โมโห!!!
“สรุปว่า ตอนนี้กูเป็นผีอีกแล้ว??” มันชี้นิ้วเข้าหาตัวเองแล้วทำหน้าเงิบ
“เป็นผีถ้าไม่เป็นผีแล้วจะเป็นอะไรล่ะ!” ผมถลึงตาใส่แต่รู้สึกว่าโลกเอียงไปมายังไงชอบกล “เลิกเสกให้โลกเขย่าได้แล้ว มันเวียนหัวนะเว้ย!” ไอ้ผีนิสัยเสีย ชอบใช้อำนาถในทางมิชอบ ก่อนตายมึงต้องเป็นนักการเมืองมาก่อนแน่ๆ
“ฮ่าๆๆ ไอ้หมาจ้าว มึงนี่มันบ้าสิ้นดี” ร่างผมที่ยืนโงนเงนถูกเสกให้ลอยขึ้นอีกครั้ง คราวนี้ท่าเจ้าสาวเว้ย คิกๆ แบบนี้ค่อยสบายกว่าเมื่อกี้หน่อย “ยิ้มอะไรอีกล่ะ หืม ไอ้เด็กต๊อง”
“ยิ้มที่ผีน่ารักไง จ้าวไม่ชอบให้ผีใจร้ายนี่” ทำหน้าอ้อนมันซะเลย อยากน่ารักดีนัก
“อ่ะ นั่งเล่นแถวนี้จนกว่าจะสร่างเมา” ร่างผมถูกวางลงบนเก้าอี้ยาวใกล้กับสวนสาธารณะที่ไม่รู้พิกัด รู้แต่ว่ารอบข้างมืดมาก อาศัยไฟถนนที่แสงริบหรี่จนแทบจะดับ “เอาน้ำเย็นหน่อยมั้ยจะได้ดีขึ้น” ร่างสูงโน้มตัวลงมาทำหน้าใจดีใส่
ผมลุกขึ้นนั่งแล้วมองหน้าหล่อๆ ของไอ้ผีก่อนจะส่ายหน้าแล้วอ้าสองแขนออก “ผีกอดหน่อย” รู้สึกคิดถึงมันจนอยากกอดแน่นๆ ผีทำหน้าเงิบอีกรอบแต่ก็มานั่งลงข้างๆ แล้วสวมกอดผมตามคำขอ
“ทำกูใจอ่อนทุกทีไอ้จ้าว” เสียงทุ้มนุ่มที่ข้างหูทำให้หวั่นไหวในอก เหมือนมีคลื่นทะเลสาดซัดอยู่ในหัวใจ มันวูบวาบขึ้นลงจนหัวใจผมเมาคลื่นไปหมดแล้ว
เรากอดกันอยู่นานแล้วผมก็ดันหน้าอกแกร่งออกจากตัว “ผีคิดถึงจ้าวมั้ย” ผมจ้องตามันเพื่อลุ้นคำตอบแล้วก็ได้เห็นยิ้มบางๆ กลับมา
“ครับ” แค่นี้ก็ทำให้ยิ้มกว้างจนตาหยี ดีใจจัง
“ครับอะไร ถามว่าคิดถึงมั้ย คิดถึงจ้าวมั้ย” แกล้งงอแงใส่ผีซะเลย อิๆ
ร่างหนาขยับไปชิดริมสุดของเก้าอี้จากนั้นก็ยกขาที่อยู่ด้านในขึ้นเหยียดยาวแล้วห้อยขาอีกข้างลง ตัวผมก็ถูกลากเข้าไปนั่งพิงหลังอยู่กับอกแกร่งเหยียดเท้าสองข้างไปตามความยาวของเก้าอี้ สองมือหนาโอบกอดร่างผมไว้แน่นพร้อมกับมือผมที่ถูกกุมไว้หลวมๆ
“คิดถึงจ้าวครับ คิดถึงมาก” ผมเอียงหน้ามองใบหน้าหล่อคมที่ก้มลงมาจ้องผมอย่างไม่วางตา
รู้สึกตื่นเต้นจนมือเท้าเย็นชื้นเหงื่อไปหมด ทำไมถึงได้น่ารักแบบนี้นะไอ้คุณผี
“แค่เนี้ยเหรอ” แกล้งผีนี่สนุกดีนะ คิกๆ
“หืม” ผีเลิกคิ้วสงสัย
“ก็คิดถึงแค่คำพูดแค่เนี้ยเหรอ” ทำหน้าอ่อยอ้าสยามเหมือนที่ไอ้เดย์ว่า คิกๆ
“คิดถึงทุกอย่างแหละ ใจก็คิดถึง ปากก็คิดถึง ..ลิ้นก็คิดถึง” สิ้นคำตอบหัวใจผมก็กระตุกรัวจนแทบจะนับไม่ทัน ใบหน้าคมเคลื่อนเข้าใกล้ด้วยความเร็วหกสิบเซ็นติเมตรต่อชั่วโมง
“อืม อืออ” ผมหลับตาลงรับสัมผัสจากผีตรงหน้า เผยอปากให้เรียวลิ้นอ่อนนุ่มแต่แข็งแรงสอดเข้ามาพัวพันเกาะเกี่ยวลิ้นผมอย่างโหยหา
จูบกับผีอีกแล้วไอ้จ้าว นี่อายุผมจะสั้นมั้ยนะ เคยดูในหนังจีน โปเยโปโลเย เขาบอกว่าถ้าอยู่กับผีอายุขัยจะสั้นลง แต่ว่าก็ว่านะ ถ้าจะมีความสุขแบบนี้ ผมก็ยอมอายุสั้นล่ะ
เราจูบกันอยู่นานพอดู ระหว่างที่จูบก็ทำแค่ประสานมือกอบกุมกันเพียงเท่านั้น ดูเหมือนผีมันจะพยายามควบคุมไม่ให้มือไม้ออกนอกลู่นอกทางด้วยการถูนิ้วผมสลับกับการบีบประสานอย่างรุนแรง
“พอใจรึยัง” พอปล่อยให้ผมเป็นอิสระ อีกฝ่ายก็ถามขึ้นด้วยสีหน้ากรุ้มกริ่ม
ผมหรี่ตามองอ้อนๆ “ไม่อยากคิดถึงมากกว่านี้เหรอ” เหมือนเป็นคนไม่รู้จักพอ ผมนี่แรดใช้ได้เลยนะ
“อย่าอ้อนให้มาก ความอดทนกูก็ไม่เยอะนักหรอกนะ” ผมยิ้มพอใจเมื่อเห็นมันทำท่าเหมือนอยากจะกินผม ก็ผมอยากรู้นี่ว่าผมมีเสน่ห์พอที่จะให้ผีที่ผมรู้สึกดีด้วยมาพิศวาสได้มั้ย
แต่แล้วอยู่ๆ ก็รู้สึกผิดขึ้นมาฉับพลันเมื่อใบหน้าหล่อเข้มของอีกคนปรากฏขึ้นมาซ้อนทับใบหน้าผีที่หล่อเหมือนกัน
เอ๊ะ! ทำไมหน้ามันคล้ายกันจังเลยวะ ต่างกันแค่คนหนึ่งชื่อบั๊คเป็นคน และอีกคนชื่อผีเป็นผี
“อยู่ดีๆ ทำหน้าเศร้าทำไมเนี่ย หืม” นิ้วเรียวไล้เกลี่ยไปตามโครงหน้าผม
“จ้าวคิดถึงเมีย”
“ใครอีกล่ะ” ไอ้ผีทำเสียงดุ
“ก็อีพี่บั๊คไง เมียที่ถูกต้องตามกฎหมู่” คือเรายังไม่ได้จดทะเบียนไงเพราะฉะนั้นจะเรียกว่าตามกฎหมายไม่ได้ แต่เราแต่งกันมันต่อหน้ามวลมหาประชาบอร์ดจึงต้องเรียกว่า เมียตามกฎหมู่ เป็นไง ผมอัจฉริยะมั้ยล่ะ รู้สึกภูมิใจในตัวเองจริงๆ คึคึ
“หึหึ” มันหัวเราะ “ถ้าคิดถึงก็ไปหาสิ” ทำเป็นมาท้า ถ้าไปจริงๆ ไม่ต้องมาร้องไห้ขี้มูงโป่งเลยนะ แบร่
“ไม่ไปหรอก ป่านนี้ได้กับไอ้เมียร์ไปแล้วล่ะ” ผมทำหน้างอคอหัก รู้สึกปวดร้าวที่หัวใจแปลกๆ ขึ้นชื่อว่าเมีย ถึงไม่ได้อยู่ด้วยกันแต่มันก็ต้องมีผูกพันบ้างนั่นแหละ “มันไม่รักจ้าวเหมือนที่จ้าวรักมันหรอก”
“รัก!?” ไอ้ผีทำหน้างง “จ้าวรักมันเหรอ” ทำไมต้องเรียกเมียจ้าวว่ามันด้วยนะ ผีไม่น่ารักเลย
“อืม” ผมพยักหน้า “ก็มันเป็นเมียคนแรก ก็ต้องรักสิ”
“เฮ้อ ไอ้จ้าวเอ้ย” มันถอนหายใจใส่ ไอ้ผีไม่มีจรรยาบรรณ์ เป็นผีจะมีลมหายใจได้ยังไง ชอบทำอะไรผิดทำนองคลองธรรมอยู่เรื่อย “แล้วไอ้บั๊คกับผี จ้าวรักใครมากกว่าล่ะ” ขอสตั้นแป๊บ
ทำไมถามแบบนี้ล่ะ ใครจะไปตอบได้ในเมื่อคนหนึ่งก็คนรัก อีกผีหนึ่งก็ผีรัก จ้าวเลือกไม่ได้หรอกจ้าวอยากมีรักสองภพ
“จ้าวรักทั้งคนทั้งผีเท่ากันได้มั้ยล่ะ” ผมช้อนตามองอ้อนๆ กลัวผีจะโกรธอยู่เหมือนกัน แต่ทำยังไงได้ก็ผมเลือกไม่ถูกนี่นา
“วัดจากอะไรถึงได้บอกว่ารักเท่ากัน” ผีมันก็ขี้สงสัยเหมือนไอ้ไนท์เลยวุ้ย
ผมแทบไม่ต้องคิดเพราะในความรู้สึกของผม ผีกับพี่บั๊คแทบจะแยกความรู้สึกไม่ออก ถ้าชื่อกับสภาพความเป็นคนและผีไม่ต่างกัน ผมก็คงคิดว่าเป็นคนเดียวกันไปแล้ว
“..พี่บั๊คกับผีจูบแล้วหวานเหมือนกัน” ผีมันยิ้มดีใจ
“หวานเหรอ” คำถามที่มาพร้อมกับสายตากรุ้มกริ่มทำให้ผมรู้สึกประหม่า
“อืม หวานจนอยากจูบทั้งวันทั้งคืนเลย” รู้สึกว่าหน้าร้อนซ่านขึ้นจนลามไปถึงใบหู ถึงจะเป็นผู้ชายแต่ให้พูดความในใจแบบนี้มันก็เขินอยู่
“แล้วตอนนี้อยากจูบมั้ย” อยากละลายไปกับสายตาที่จ้องผมแทบจะกลืนกิน
“อยากมากกว่าจูบซะอีก แต่ผีคงรังเกียจจ้าว” ผีสูดลมหายใจหนักๆ ยาวๆ บดกัดฟันแน่นจนเห็นสันกรามนูนขึ้นเหมือนกำลังพยายามข่มอกข่มใจ
“คิดไม่ผิดที่พามาที่นี่เพราะถ้ากลับห้องแล้วโดนยั่วแบบนี้กูคงไม่ทนนะจ้าว”
“งั้นก็กลับห้องสิ ไปพิสูจน์กันว่าผีจะทนได้มั้ย จ้าวว่าผีเก่ง ผีทนได้อยู่แล้วล่ะ” หลอกล่อผีครับ คิกๆ สนุกดี
“ไอ้เด็กดื้อ ไอ้เด็กบ๊อง อ่อยเก่งกว่านี้จะมีอีกมั้ยวะ” ริมฝีปากผมถูกบดจูบลงมาหนักๆ นานหลายวินาที “แล้วไม่กลัวเมียจะโกรธเหรอ” โธ่ผีก็ จะมาถามอะไรตอนนี้นะ กำลังสนุกอยู่เลยแต่ต้องมารู้สึกผิดอีกแล้วเนี่ย
“กลัวสิ” ผมทำหน้าหงอย แต่แล้วก็เกิดปิ๊งไอเดียบรรเจิดขึ้นมาได้ “แต่จ้าวคิดออกแล้ว!”
ผีเลิกคิ้วสูงอย่างสงสัย “คิดออกว่าไง”
“เราไปชวนพี่บั๊คมาสวิงกิ้งกัน!”*********************
ตอนที่ 4 มาแล้วค่า
ขอโทษน้ามาช้าไปหน่อย เค้าไปต่างจังหวัดมา
มีคำผิดแจ้งได้นะคะ ตอนนี้ยังไม่ได้ตรวจเลย >.<
หัวข้อ: Best Couple : คู่จิ้นของผมเป็นผู้ชาย by นิยายหมายเลข9 [ตอนพิเศษ p.70 16/5/58] (อ่าน 698463 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก