Chapter 2 My Imagine กลิ่นเบียร์ของใครเป็นของใครไม่รู้ตลบอบอวลขึ้นเรื่อยๆ เมื่อลมหายใจของผมพ่นไปกระทบใบหน้าของอีกฝ่ายมันก็วนกลับมาที่เดิม ส่วนลมหายใจอุ่นๆ จากอีกฝ่ายที่เป่ารดตรงข้างแก้มก็ทำให้ใจเต้นผิดจังหวะมากขึ้นทุกที ปลายจมูกโด่งๆ ของพี่บั๊คใกล้เข้ามาเรื่อยๆ ผมลอบกลืนน้ำลายลงคออย่างประหม่า ดวงตายังคงประสานกันอย่างไม่ยอมแพ้
“หลับตาเหอะ กูใจไม่ดี” โทนเสียงผิดแปลกไปจากเดิมทำให้ผมรู้สึกเกร็ง จังหวะหายใจของอีกฝ่ายที่เปลี่ยนไปจากเดิม มันหอบถี่หนักขึ้นเรื่อยๆ ยิ่งรับรู้ถึงความเปลี่ยนแปลงผมก็ยิ่งตื่นเต้นจนต้องค่อยๆ หลับตาลงระงับความตื่นเต้น “เชี่ยเอ๊ย ลืมตาดีกว่าว่ะ เมาแล้วหน้าเสือกยั่วอีก” เสียงจากอีกฝ่ายดังขึ้นแค่เพียงเบาๆ ลมปากที่พ่นออกมาเป่ารดริมฝีปากผมจนต้องจับเสื้อของอีกฝ่ายไว้เพื่อลดแรงดันเลือดของตัวเอง
ผมลืมตาขึ้นก็เห็นดวงตาคู่คมอยู่ใกล้เพียงแค่ลมหายใจกั้น ปลายจมูกแตะกันเบาๆ นั่นเป็นเหมือนการเปิดประตูเขื่อนให้น้ำไหลทะลักออกมา “ถือซะว่าทำเพื่อให้ได้ทองก็แล้วกันนะ” ไอ้พี่บั๊คพูดออกมาด้วยเสียงแหบปร่าราวกับพยายามควบคุมตัวเองไว้เต็มที่ แต่ผีห่าซาตานตนไหนก็ไม่รู้ที่มันดลใจให้ผมพยักหน้าแล้วเอียงหน้ารับการแนบชิดของริมฝีปากจากอีกฝ่าย
แค่เพียงแตะโดนปากกันและกันผมก็ผวาเฮือกตัวสั่นสะท้านอย่างห้ามไม่อยู่ มือทั้งสองข้างขยำชายเสื้ออีกฝ่ายไว้จนแน่นเพื่อลดอาการสั่นกระตุกของหัวใจ เรียวลิ้นอุ่นร้อนแทรกผ่านเข้ามาอย่างง่ายดาย
...ง่ายดายเกินไป
ผมควบคุมร่างกายตัวเองไม่ได้ ทั้งที่สมองสั่งให้หยุดแต่ร่างกายกลับตอบรับสัมผัสเนิบนาบนั้นอย่างเต็มใจ รอบข้างเงียบกริบราวกับว่าที่นี่มีเพียงแค่ผมกับเค้าแค่สองคน
สองคนเหรอ ถ้ามีแค่นี้ก็ดีสิ แต่…
“พอแล้วสาดดด พวกมึงจะเอากันให้คนอื่นดูกูก็ไม่ว่า แต่กูขอประกาศผลก่อน กูเมื่อย!” เสียงกรรมการแยกมวยปล้ำดังขึ้นทำให้ผมผวาออกจากวงแขนแกร่งที่โอบล้อมลำตัวไว้ หันมองรอบข้างอย่างเหรอหราแล้วปาดเช็ดน้ำลายที่เลอะขอบปาก
น้ำลายมึงน้ำลายกู...น้ำลายเรา T^T นี่กูโดนจูบต่อหน้าคนเกือบห้าสิบคน แม่จ้าวววว แม่ของจ้าวววว แม่จ๋าแม่ แม่จะรับได้มั้ยถ้ารู้ว่าลูกชายแรดขนาดนี้ โฮฮฮฮฮ
“คงได้เห็นกันแล้วว่า คู่ไหนที่เป็นผัวเมียกันจริงๆ เพราะฉะนั้น กูขอตัดสินให้ไอ้จ้าวกับไอ้บั๊คเป็นผู้ชนะ มึงสองตัวเอาทองไปเลย สัด กูแกล้งเล่นๆ เสือกจูบจริง เหยดดดดด เหล้า! เหล้าอยู่ไหน! เอามาล้างตากูที ระยะประชิดเลย ชัดกว่าดูหนังเอ็กซ์แบบHDอีก” ไอ้พี่ดินเดินไปบ่นไป แต่กูว่ามึงเอาไมค์ออกจากปากก่อนมั้ย จะโพนทะนาออกอากาศทำม้ายยยย
ผมรับกำไลข้อมือมาใส่แบบงงๆ ใส่ยังไงก็ติดนิ้วทุกทีเพราะมัวแต่มองหน้าคนนั้นคนนี้จนไอ้พี่บั๊คมันคว้ามือผมไปแล้วสวมกำไลให้ จากที่ทุกคนอึ้งจนเงียบกริบทั้งเล้า ณ จุดนี้ก็ระเบิดพลังเสียงหุยฮาขึ้นมาดังจนโรงแรงแทบถล่ม คือถามว่ากูอายมั้ย บอกเลยว่าไม่อาย กูชา หน้าชา ตัวชาเพราะความร้อนที่ถ่ายทอดมาจากมือไอ้พี่บั๊คจนหมดทั้งตัวแล้ว จากนั้นก็โดนลากท่าไหนไม่รู้ลงมานั่งที่เก้าอี้ตัวเดิม ข้างๆ คนเดิม แต่ไม่กล้ามองหน้ามันเหมือนเดิม
“อึก อึก อึก อึก” ทำอะไรไม่ถูกก็ยกซดเบียร์จนหมดแก้ว รินจากเหยือกใส่ไปอีกเต็มแก้วแล้วยกขึ้นจะซดอีกรอบแต่โดนตะปบมือไว้ซะก่อน
“ถ้ามึงกินอีก กูจะจูบมึงแก้วละห้านาที” วางเลยกู ปล่อยแก้วทันทีทันใดแล้วเก็บมือเก็บไม้แนบลำตัวไว้อย่างเรียบร้อย คือหน้ากูร้อนเพราะฤทธิ์เบียร์หรือฤทธิ์จูบมึงก็ยังงงอยู่จนบัดนี้ เพราะฉะนั้นรอให้สถานการณ์คลี่คลายแล้วค่อยเกรียนต่อก็ยังมิสาย
หลังจากนั้นผมก็เอาแต่นั่งมองไปที่เวทีตั้งแต่แจกรางวัลคู่ที่ได้ที่สองและเรียงลำดับรับรางวัลกันจนหมดกองใหญ่สองกอง แต่ผมก็ยังมองไปบนเวที ตรงนั้นเหมือนเห็นร่างผมถูกกระทำชำเราริมฝีปากจนต้องนั่งอึ้งมองนิ่งไปตรงจุดเดิมจนกระทั่ง
“ทำไม มึงอยากขึ้นไปอีกรอบรึไง?” แสรดดดด กูบอกตอนไหน อย่ามาสู่รู้ความคิดกูหน่อยเลย
“อยากย้อนเวลากลับไป ตอนที่บอกว่า...กูอยากได้ทอง” ผมยังคงมองไปบนเวที คำตอบที่เปล่งออกมาเหมือนอยู่ในภวังค์ เสียงหัวเราะหึหึที่เริ่มจะคุ้นรูหูดังขึ้นจนผมเริ่มทนไม่ไหวหันขวับไปหามันทันที
“มึงอย่ามาหัวเราะเยาะกูนะ” ผมตบโต๊ะแล้วลุกยืนขึ้นจนรู้สึกว่าเสียงจากรอบข้างเงียบกริบ แต่นาทีนี้ไอ้จ้าวไม่สนหน้าอินทร์หน้าเอ้าท์(?)ที่ไหนแล้ว ผมตะโกนใส่หน้ามันด้วยคำพูดที่เจ็บแสบที่สุดเท่าที่จะคิดได้ตอนนี้ “มึงรู้มั้ยว่ากูอาย!!”
หืม? อันนี้เจ็บแล้วเหรอ!? ปกติปากร้ายจนยายไล่ออกจากบ้านแต่นี่คือคำด่ากูหรือ?? มันไม่ใช่คำด่าแต่มันเป็นคำที่ดูอ่อนด๋อยสก๊อยลากแตะมาก นี่สกิลด่ากูติดลบไปตั้งแต่เมื่อไหร่ ฮรืออออ
“อายก็นั่งเงียบๆ เดี๋ยวคนเค้าก็ลืมเองแหละ” ไอ้พี่บั๊ค ไอ้สลัดผักฟัคยู มึงคิดว่าโลกนี้มันใจดีกับเราขนาดนั้นหรือ?
“คนอื่นลืม แต่กูจะลืมมั้ย” ผมยังคงตะโกนอยู่อย่างนั้น ยืนโงนเงนชี้หน้ามันด้วยนิ้วสั้นๆ ที่ผมภูมิใจ
“ทำไม มึงติดใจจนไม่อยากลืมงั้นเหรอ” มันถามนิ่งๆ มึงไม่คิดจะใส่ไฟในอารมณ์ให้มันเทียบเท่ากูหน่อยหรือ? มึงให้กูอยู่บนต้นมะพร้าวตะโกนใส่มึงปาวๆ แต่มึงนั่งพับเพียบตีขิมใส่กูเงี้ยนะ!
“ใครจะลืมได้วะ ก็นี่มันจูบแรก...” มันเลิกคิ้วสูงจนน่าหมั่นไส้ “ถึงไม่ใช่จูบครั้งแรกในชีวิต แต่เป็นจูบแรกกับผู้ชายของกูนะเว้ย” นาทีนี้กูมึงแล้วครับ แอลกอฮอล์ในเลือดพุ่งกระฉูดหยุดไม่อยู่แล้ว
“แล้วมึงจะให้กูทำไง คุกเข่าขอมึงแต่งงานเลยมั้ย”
“ไม่ได้!!” ผมตะคอกใส่มันเสียงดังลั่นจนตอนนี้เห็นร่างไอ้พี่ดินอยู่ด้านหลังไอ้สลัดผักของผม(?)อย่างชัดเจน ไอ้พี่บั๊คขมวดคิ้วเริ่มมีอารมณ์กรุ่นๆ ขึ้นมาบ้างแล้วแต่หน้ามันก็เปลี่ยนไปกลายเป็นเงิบแดกเมื่อผมต่อด้วยคำพูดที่ว่า “กูเป็นผู้ชาย กูต้องเป็นฝ่ายขอมึงถึงจะถูก!” เสียงหัวเราะครืนจากรอบด้านทำให้ผมหงุดหงิดจนอยากเดินออกไปจากตรงนี้แต่ไม่ได้หรอก เดี๋ยวไอ้พี่บั๊คมันจะหาว่าผมฟันแล้วทิ้ง(?)
ผมคุกเข่าแล้วจับมือมันไว้เหมือนท่าขอแต่งงาน “เป็นแฟนกูได้มั้ยครับ ถ้ามึงท้องแล้วเราค่อยแต่งงานกัน” เท่านั้นแหละ ไอ้พี่บั๊คสลัดผักมันก็สะบัดมือแล้วลุกขึ้นยืนเต็มความสูง จากนั้นก็พุ่งสองมือมันมาที่ร่างผม
โดนต่อยแน่กู ผมหลับตาปี๋แล้วร้องไห้ออกมาเสียงดังเหมือนเด็กๆ “ฮือๆๆ กูแค่จะรับผิดชอบที่กูผิดผีกับมึง ทำไมต้องทำร้ายกูด้วย ฮือๆๆ” แต่แล้วร่างของผมก็ลอยขึ้นด้วยมือที่มองไม่เห็น (ได้ข่าวว่ามึงปิดตาร้องไห้อยู่แล้วจะเห็นอะไรฟระ)
“ฮือๆๆๆ โดนต่อยแล้วยังโดนผีหลอกอีก แม่จ้าววว แม่ของจ้าววว แม่จ๋าช่วยจ้าวด้วย คนใจร้ายมันปลุกผีมาหลอกจ้าว ฮือๆๆๆ มันให้ผีเสกจ้าวลอยสู้งสูงงงงงง ฮือๆๆ” เสียงผมอ้อแอ้เต็มที รู้ตัวเองทุกอย่าง รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นบ้าง สติน่ะมีแต่พอดีมันเหลือน้อย แต่ผมไม่เมานะ ผมไม่ได้มาววว
“กูพามันไปเก็บก่อนนะไอ้ดิน เรื้อนฉิบหาย” จากนั้นร่างผมก็ลอยผ่านหน้าคนอื่นไปทีละคน ทำไมพวกมึงยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ หัวเราะกันคิกคักแบบนั้นวะ ช่วยกูสิ ผีหลอกกูอยู่นะ ไปเอาหมอผีมา เอาข้าวสารโลโซมาฟาดมันเลย
ข้าวสารโลโซ ก็คือข้าวสารเสก ก๊ากกก คิดได้ไง กูนี่โคตรอัฉจริยะ คิกๆๆ
“มึงรู้จักบ้านมันเหรอวะ” ไอ้พี่ดินถาม
“ก็เคยเห็นมันโม้ในทู้ว่าได้ออกไปอยู่หอแถวหลังมอมัน ถ้าแม่งฟื้นมาบอกไม่ได้ก็จอดรถนอนแถวนั้นจนกว่ามันจะบอกทางได้นั่นแหละ
“เออๆ ดูแลมันด้วยล่ะ อย่าอัดตูดมันนะเว้ย รอให้มันสร่างเมาก่อน” ไอ้พี่ดินมึงก็เป็นคนดีเหมือนกันนะ อิๆ “เอาตอนนี้เดี๋ยวมันจะฟินจนลืมเจ็บ มึงต้องรอให้มันสร่างแล้วค่อยจัด มันจะได้เจ็บปวดทรมานตอนทวารฉีก ก๊ากๆๆๆๆ” ไอ้เหี้ยพี่ดิน มึงแม่งเลวชาติหมา!
“สูงอีกหน่อยสิไอ้ผี สูงอีกๆ อยากจับเพดาน ฮึบๆ” ผมกระเด้งตัวขึ้นแล้วบอกผีให้ส่งผมขึ้นสูงอีกหน่อย เห็นเพดานมันมีของประดับห้อยลงมาก็อยากจับไง สวยดีอะ อยากได้ >O<
“มึงอย่าดิ้นได้มั้ยวะ เดี๋ยวก็ตกหรอก!” เสียงไอ้ผีนี่คุ้นๆ นะ ตัวก็หอมด้วย กลิ่นเบียร์ฟีจเจอริ่งกับกลิ่นน้ำหอมของมันทำให้ผมเกิดความสงสัย
“ใช้ฟอร์มาลีนกลิ่นอะไรดองศพวะไอ้คุณผี หอมดีนะ เดี๋ยวกูจะซื้อมาแช่ตอนอาบน้ำมั่ง ฟุดฟิด ฟุดฟิด” ผมสูดดมไปตามแผงอกของไอ้ผี มันหยุดชะงักแล้วค่อยๆ วางผมลงจากนั้นก็ก้มมองผมด้วยใบหน้าที่ไม่เห็นเหมือนผีซักนิด
“มึงแกล้งยั่วกูหรือว่ามึงเมาจริงๆ ไอ้จ้าว” ผมมองลึกเข้าไปในดวงตาคมที่จ้องมาคล้ายจะหาคำตอบให้คำถามของมัน เอียงคอมองสีหน้ามันด้วยความสงสัย
“มึงนั่นแหละเที่ยวหลอกคนเค้าไปทั่วเลยไอ้ผี เดี๋ยวก็เสกให้กูลอย เดี๋ยวก็มาทำหน้าหล่อใส่ ผีมันต้องตาโบ๋สิวะ แบบนี้ไง แบร่ แบร่” ผมแหกตาตัวเองแถมแลบลิ้นเป็นตัวอย่าง “แต่ผีหลอกคนมันก็ถูกแล้ว แต่คนน่ะจะหลอกคนมั้ย จะหลอกให้ใจเต้นด้วยแล้วก็ทิ้งไปรึเปล่า” ผมก็ไม่รู้หรอกว่าพูดอะไรออกไปแล้วมีความหมายยังไง รู้แต่ว่าตอนนี้หัวใจผมเต้นรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ เมื่อได้เห็นใบหน้าหล่อเป๊ะเคลื่อนเข้ามาใกล้ทุกขณะจิต
“ไม่ได้อยากหลอก แต่กูไม่อยากรังแกมึง ตอนนี้มึงเมาจนขาดสติ อะไรๆ มันก็ไม่ใช่ปัญหา แต่ถ้ามึงสร่างเมื่อไหร่ กูรับรองว่ามันไม่ได้ง่ายแบบนี้แน่” ผมงงกับประโยคยาวๆ ของมัน สติน้อยนิดของผมตีความตามท้องเรื่องของมันไม่ออก รู้แค่ว่าผมอยากเอาปากไปแตะปากมัน
“ก็ไม่เห็นจะยาก แค่ปล่อยตัวไปตามใจ ใจเต้นจังหวะไหนเราก็เต้นจังหวะนั้น” ผมจับมือมันมาทาบตรงอกด้านซ้าย “ได้ยินไหม... หัวใจฉัน มันกำลังบอกรัก รักเธออยู่ แต่ฉันไม่อาจ จะเปิดเผยใจออกไปให้ใครได้รู้ ฮู้ ฮู” ร้องเพลงให้แม่งฟังซะเลย ไม่ได้คิดนานหรอก นึกอะไรได้ก็ร้อง สายตาก็จับจ้องไปยังดวงตาคู่คมที่ไม่ละไปจากใบหน้าผมแม้แต่เสี้ยววินาทีเดียว
“เมาแล้วทั้งอ้อนทั้งยั่ว ถ้ากูเป็นแฟนมึง กูจะห้ามไม่ให้แตะเหล้าเลยเตี้ย” ผมยิ้มออกมา ได้ยินคำว่าแฟนแล้วอารมณ์ดี แต่คำว่าเตี้ยเนี่ยขอซื้อได้ปะ ซื้อเหมาทั้งโกดังเลย กูจะเอาไปถมทะเล สาดดดด
“ก็มาเป็นแฟนกันสิ จ้าวจะได้ไม่แตะ” ผมเห็นมันยิ้มให้แล้วหุบลงทันทีเมื่อได้ยินประโยคถัดไปของผม “ไม่แตะแต่ใช้หลอดดูด ปื๊ด ปื๊ด ซื๊ด ซื๊ด อาาส์ รสหวาน กินง่ายยย”
“ไอ้เด็กบ้า กูไปหลงเคลิ้มกับคารมปัญญาอ่อนของมึงได้ไงเนี่ย ไป๊ เดินไปที่รถเลย เดี๋ยวกูจะไปส่งหอ” มันล็อกคอผมไปตามทาง อยู่กับไอ้ผีนี่ก็เหมือนอยู่กับไอ้พี่สลัด ไฟช็อตจี๊ดๆ ไปทั่วร่าง หรือตัวผมเองที่เป็นตัวนำไฟฟ้า ไม่นะ! นี่กูอวตารเป็นลวดทองแดงแล้วหรือ? ไม่น่า...ถ้าจะอวตาร กูต้องเป็น ลวดเพี่ยถึงจะถั่วต้ม กร๊ากกกกกกกก ใครไม่ฮากูฮา ก๊ากๆๆๆๆ
“หัวเราะเหี้ยไรของมึงอีกล่ะ” ขัดกูอีกละไอ้ห่านี่ ขี้บ่นเหมือนพี่บั๊คเมียกูเลย (เค้าไปเป็นเมียมึงตั้งแต่ตอนไหนอิข้าวจ้าว)
“ปัญญาอ่อนกว่าที่กูคิดไว้เยอะเลยสาส”
“ขี้บ่นเหมือนพี่บั๊คเมียกูเลยว่ะไอ้ผี” ผมบอกมันไปตามที่ใจคิด ตอนนี้มาถึงรถมันแล้ว ผมรู้แต่ว่าเป็นสีดำมะเมี่ยมละม้ายคล้ายโคถึกที่คึกพิโรธ พอละ เก็บเสียงไว้ออดิชั่นเดอะว้อยส์ดีกว่า
ไอ้ผีมันหยุดกึกแล้วดันตัวผมให้พิงกับประตูด้านข้างคนขับ “กูเนี่ยนะเมียมึง” มันชี้นิ้วเข้าหาตัวเอง
“ไม่ใช่มึง กูบอกว่าอีพี่บั๊คสลัดผักของกูต่างหาก” ไอ้ผีบ้า เป็นผีไม่อยู่ส่วนผีอยากจะเป็นคน คิๆ ผีลืมหลุม
“ของมึง?” มึงจะทวนคำพูดกูทำไมฟระ หูตึงหรือไง
“อืม ของกูสิ กูจูบมันแล้วแปลว่ามันเป็นของกู ใครก็ห้ามแตะ กูขี้หวงของ” รู้สึกว่าวันนี้แรงดึงดูดของโลกจะทำงานหนัก เพราะตัวผมเริ่มไหลย้อยลงไปจนเกือบจะนั่งยองๆ อยู่แล้ว
“ฮ่าๆๆ มึงมันบ้าไอ้จ้าว คนแบบนี้ก็มีด้วย ไป๊ ขึ้นรถ ก่อนกูจะจับมึงกดตรงนี้” มึงเป็นผีมึงกดกูไม่ได้หรอก มึงทำได้แค่อำกับแลบลิ้นปลิ้นตา ว่าแต่ว่า…
“ทำไมผีอย่างมึงมีรถขับแว้ กูเป็นคนแท้ๆ จักรยานยังใช้มือสองของไอ้สวยเลย” พูดถึงไอ้ข้าวสวยพี่สาวคนเดียวของผมแล้วอารมณ์ขึ้น ทุกอย่างที่เคยเป็นของมันผมก็ต้องจำใจรับมา ไอ้ความเก่ายังพอทำใจได้แต่ไอ้สีและลายของแต่ละอย่างนี่...กูใช้แล้วโทรไม่ติดเลย โทรไม่ติดก็ ตุ๊ด ตุ๊ด ตุ๊ด ฮ่าๆๆ หา? อะไรนะ? แป้กเหรอ!? ไม่เป็นไร มุกไอ้จ้าวมีอีกเยอะ ฮาบ้างแป้กบ้างถือเป็นกำไรชีวิต(?)
“นั่งดีดี คาดเข็มขัดด้วย” โหย ไม่ตอบคำถามซะด้วย ไอ้ผีหยิ่ง!
รถเคลื่อนตัวออกจากที่ด้วยความเร็วระดับหอยทากคลานถอยหลัง มึงจะนับเม็ดทรายบนถนนเล่นรึไงถึงได้ขับช้าขนาดนี้ แต่ช่างเหอะ ผมไม่ได้เมื่อยไปกับมันนี่เพราะตอนนี้ เอนเบาะนอนอย่างสบายอารมณ์
“ผีค้าบบบบ จ้าวอยากฟังเพลง” แล้วผมก็ได้ฟังเพลง ^O^
“ผีค้าบบบบ จ้าวปวดฉี่” แล้วรถก็จอดข้างทางให้ผมได้ฉี่โดยมีมือผีมาช่วยจับ... ไหล่สองข้างไม่ให้ล้ม แน่ะๆๆๆ คิดว่าจับอะไร คิดทะลึ่งอะดิ ใครคิดว่าจับไอ้นั่นยกมือขึ้น ฮี่ๆๆๆ
“ผีค้าบบบ จ้าวร้อน” แล้วแอร์ก็แรงขึ้น อ๊าส์ เย็นซาบายยย
“ผีค้าบบบ หนาวอะ มือเย็นเป็นเอลซ่าแล้วววว” มือเย็นๆ ของผมแตะลงตรงมือที่จับพวงมาลัย มันหันหน้าหล่อมามองผมหนึ่งจังหวะแล้วหายใจแรงๆ จากนั้นก็ตวัดมือมาจับมือผมแล้วดึงไปกุมไว้ตรงหน้าขาของตัวเอง
ไฟช๊อตตตตอีกแล้วอะ
ผมคงเป็นหมันก่อนวัยนกเขาไม่ขันแน่ถ้าขืนอยู่ใกล้ไอ้ผีต่อไป พยายามดึงมือกลับมาแต่ก็ถูกกระชับไว้แน่น
“อะไรที่ยื่นมาให้แล้วกูรับไว้ กูไม่ปล่อยง่ายๆ หรอกนะ แต่จากนี้กูจะพยายามหลับหูหลับตาไม่มองอย่างอื่นที่มึงจะยื่นมาให้ก็แล้วกัน” ผมว่ามันคงพูดภาษาผีนั่นแหละ ผมก็เลยไม่ค่อยเข้าใจ เพิ่งรู้ว่าที่จริงผีก็พูดภาษาไทยแต่เราแปลไม่ออก อาจเป็นเพราะความลี้ลับของโลกวิญญาณ จ้าวสัมผัสได้
“ผีค้าบบบ ตัวจ้าวก็เย็นนะ ตัวเย้นเย็น เย็นกว่ามืออีกอ่าาา” ก็ตอนนี้มือหายเย็นแล้วนี่ อยากอุ่นที่อื่นด้วยนี่นา
“หออยู่ไหนจ้าว” แน่ะ ทำไมไม่จับตัวล่ะ จับสิ จับสิ ตัวเค้าเย็นกว่ามืออีกนะ ผมพยายามจะดึงมือมันมาจับที่ตัวแต่มันก็กดเอาไว้ตรงหน้าขา ทำหน้านิ่งๆ แล้วถามย้ำอีกที “บอกทางไปหอ ชื่อหอก็ได้ เดี๋ยวกูจะหาในจีพีเอส”
“ผีใจดำ ผีไม่รักจ้าวอะ” ทำหน้าบูดใส่เลย ชิส์ เป็นผีแท้ๆ ทำไมไม่เอื้อเฟื้อเด็กสตรีและคนเมา
ไอ้ผีตบไฟเลี้ยวซ้ายแล้วจอดข้างทาง “เพราะกูรักมึงไงจ้าว เพราะเห็นมึงมาหลายปี ถึงจะเพิ่งเคยเจอตัวครั้งแรกแต่กูก็รู้สึกเอ็นดูมึงมานาน กูคอยบอกคอยสอนคอยเตือนมึงมาตลอด แล้วจะให้กูหักหลังมึงได้ยังไง”
“ผีอะ พูดภาษาผีอีกละ จ้าวงงนะ” ผมมองไอ้ผีอ้อนๆ
“จ้าว” มันโน้มตัวเข้ามาใกล้แล้วเรียกชื่อคำเดียว ฟังแล้วรู้สึกอุ่นที่อกแปลกๆ
“หือ”
“บอกทางไปหอด้วยครับ ก่อนที่กูจะตบะแตก”
“งั้นผีอยู่ด้วยนะ อยู่ที่หอกับจ้าวนะ” ผมเขย่าแขนมันรัวๆ
“ไปให้ถึงก่อนแล้วค่อยว่ากัน” ผมยิ้มแล้วบอกทางอย่างคล่องแคล่ว ก็บอกแล้วผมไม่ได้มาวววว
“เข้าห้องซะ เดี๋ยวกูกลับก่อน” ตอนนี้ยืนอยู่หน้าห้องผมแล้ว และผมก็เปิดประตูห้องแล้วด้วย แต่ไอ้ผีมันดันจะหนีผมซะงั้น
“ไหนผีบอกว่าจะอยู่เป็นเพื่อนจ้าวไง” ยืนพิงประตูด้วยความง่วง หนังตาเปิดไม่ถึงยี่สิบเปอร์เซ็นต์
“ใครบอกว่าจะอยู่ กูบอกค่อยว่ากัน”
“ผีขี้โกงอะ ปะๆ ไปส่งจ้าวหน่อย ห่มผ้าให้ จุ๊บเหม่งแล้วบอกกู๊ดไนท์” ผมยังคงอ้อนอยู่อย่างนั้น ไม่รู้สิ แค่อยากอยู่ใกล้ๆ ไม่ได้คิดอะไรนอกจากนี้
“ไม่กลัวเมียมึงจะจับได้เหรอ”
“ใคร! ใครเมียจ้าว ไม่มี้ จ้าวโสดดดด”
“ก็ที่ชอบโพสต์บอกว่าเมียตาม” แน่ะ มาหลอกล้วงความลับไอ้จ้าว ไม่มีวันบอกหรอกเว้ย
“นั่นมันเมียของพ่อต่างหาก ฮ่าๆๆๆ เอ่อ แต่ลืมไปนะ จ้าวเพิ่งแต่งงานเมื่อกี้นี่หว่า จูบกันฉลองสมรส มีแขกเหรื่อมากมายมาเป็นสักขีพยาน แต่ว่า...งานแต่งจ้าวโคตรกากเลยอะ”
“กากยังไง” มันถามพลางกลั้นขำไปด้วย ขำไรฟะ นี่มันเรื่องรันทดนะเว้ย
“เจ้าสาวแม่งใส่เสื้อตัดอ้อย”
“พรืดดดดด” ไอ้ผีนี่ ไม่มีมารยาท หัวเราะความเสียใจของคนอื่น สงสัยเป็นผีไม่ได้รับการอบรม “ไปได้แล้ว เข้าห้องไปได้ละ ดีเหมือนกันที่มึงปัญญาอ่อนทำให้ราคะกูหดหาย รอดไปนะมึง” มันดันผมเข้ามาในห้องแล้วดึงประตูปิดให้ ผมดันเอาไว้ไม่ให้ประตูปิด
“ไม่เข้าจริงอะ”
มันส่ายหัว
“นิดนึง” ผมต่อรอง
“ไม่” มันยังคงปฏิเสธ
“มีปีโป้แช่ช่องฟรีซด้วยนะ กินตอนเมาอร่อยโคตรๆ” ผมหลอกล่อต่อไป
“ปิดประตูไอ้จ้าว” ผมคอตก ยอมแพ้แล้วก็ได้ มองมันตาละห้อยแล้วงับประตู
ผมเปิดประตูอีกครั้งแล้วตะโกนถาม “ไม่เปลี่ยนใจแน่นะ” ไอ้ผีพึ่งหันหลังให้ประตูมันจึงหันกลับมาหาแล้วแทรกตัวเข้ามาในช่องประตูที่เปิดแง้มก่อนจะสอดมือเข้ามาที่ท้ายทอยแล้วกดริมฝีปากลงมาครอบครองปากผมอย่างรวดเร็ว
“อึกก อือออ” ผมคว้าอกเสื้อมันไว้ได้ทันจึงขยำแน่นเพื่อลดอาการสั่นสะท้านที่กระจายตัวอย่างรุนแรงโดยมีศูนย์กลางอยู่ตรงตำแหน่งของหัวใจ
นานมากที่ผมยืนจูบกับผีอยู่หน้าประตู แต่ก็ยังดีหน่อยที่ไม่ต้องกลัวใครเห็น เพราะมันเป็นผี คงไม่มีใครมองเห็นหรอก มีแต่ผมคนเดียว ผมมีตาทิพย์ >o<
“เข้าห้องได้แล้วจ้าว ถ้ามึงเปิดประตูอีกที กูจะไม่รักมึงแล้วนะ” หัวใจเพิ่งทำงานหนักหลังจากได้จูบกับผีแต่ก็ต้องโหลดงานเพิ่มไปอีกเมื่อได้ยินว่ามันจะไม่รักผม
“จ้าวไม่เปิดประตูก็ได้ แต่ผีต้องรักจ้าวนะ” มันพยักหน้าแล้วดันประตูให้ปิดลง แถมส่งเสียงสั่งมาอีกให้ล็อกด้วย ผมกดล็อกเสร็จแล้วจึงนึกขึ้นได้ว่ามีเรื่องสำคัญที่ต้องบอก
กำลังคว้าลูกบิดเตรียมหมุนแต่นึกได้ว่ามันไม่ให้เปิดก็เลยเคาะประตูเรียก
ก๊อก ก๊อก ก๊อก “เดี๋ยวก่อน อย่าเพิ่งไป” ผมเงี่ยหูรอฟังว่ามันจะตอบมั้ย กลั้นหายใจลุ้นจนตัวเกร็งไปหมด
“อะไร” ผมยิ้มอย่างดีใจเมื่อมันตอบกลับ ความรู้สึกเหมือนจีบสาวคอนแวนส์ติดยังไงอย่างงั้น
“สัญญากันก่อน” ผมตะโกนผ่านบานประตูที่ปิดอยู่ออกไปทันที
“ว่ามา”
“มึงอย่าบอกพี่บั๊คเมียกูนะว่าเราจูบกัน” ผมได้ยินเสียงด่าเบาๆ ว่า
ไอ้เหี้ย แต่ก็ไม่ดังพอให้ผมด่าตอบ คิดว่าหูแว่วก็แล้วกัน
“เออๆ ไปนอนได้แล้วไอ้เด็กบ้า”
“บอกฝันดีก่อนสิ” ผมกลั้นหายใจรอฟังอีกรอบ
“ฝันดีครับผม” ไม่รู้ทำไมถึงได้รู้สึกดีขนาดนี้ หัวใจผมเต้นรัวอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน ก้มหน้ายิ้มหวานให้กับปลายเท้าตัวเองอย่างหาสาเหตุไม่ได้ว่ามันมีอะไรน่ารักจนผมต้องยิ้มให้มัน เสียงฝีเท้าเบาลงเรื่อยๆ จนหายไปในที่สุด
‘ไอ้ผีโง่’ ผมคิดในใจ เป็นผีทำไมไม่หายตัววะ!
************************
เอาตอนสองมาส่งแล้วค่าาาา
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
