จบ[เรื่องสั้น]Every time Café รับครีมกับน้ำตาลเพิ่มไหมครับ-Extra สงกรานต์18/4/59
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด

สนใจโฆษณาติดต่อ laopedcenter[at]hotmail.com คลิ๊กรายละเอียดที่ตำแหน่งว่างเลยครับ

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด

ผู้เขียน หัวข้อ: จบ[เรื่องสั้น]Every time Café รับครีมกับน้ำตาลเพิ่มไหมครับ-Extra สงกรานต์18/4/59  (อ่าน 71151 ครั้ง)

ออฟไลน์ IVY

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 32
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +37/-0
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ


ติดตามกฏเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฏจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0

ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0

ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่

1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
การสนใจและชื่นชอบนิยายและเรื่องเล่าของคนในเรื่องควรมีขอบเขตที่จะไม่สร้างความเดือดร้อนให้เจ้าของเรื่อง เช่นเดียวกับเป็ดที่ตอนนี้ถูกรังควานตามหาตัวจากคนด้านต่างๆ จนตัดสินใจไม่เล่าเรื่องต่อ.........เนื่องจากบางเรื่องเป็นเรื่องเล่า.....................บางคนไม่ได้เปิดเผยตัวตน  เขาพอใจจะมีความสุขในที่เล็กๆแห่งนี้โดยไม่ได้ตั้งใจให้คนภายนอกได้รับรู้เรื่องราวแล้วนำไปพูดต่อ   เพราะปฎิเสธไม่ได้ว่าสังคมไม่ได้ยอมรับพวกเราสักเท่าไหร่

2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง  ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ  รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก  ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน
ในความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด   คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกันการแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง   จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต  และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่างของบุคคลอื่นช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ   

เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆก็ขอให้ระลึกเสมอว่า  อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิตที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเองเพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต   จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่งส่วนการพูดคุยนั้น   ก็ประมาณอย่าทำให้กระทุ้กลายพันธุ์ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย  ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่บอร์ดอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ

3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ  เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้  ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเวปแห่งนี้นะครับ

4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ

5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
เพราะแม้จะเป็นเรื่องที่เขียนจากเรื่องจริง เมื่อนำมาพิมพ์เป็นเรื่องผ่านตัวอักษร ย่อมเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีการเพิ่มเติมเพื่อให้เกิดสีสันในเนื้อเรื่อง ทางเล้าถือว่านั่นคือการเพิ่มเติมเนื้อเรื่อง จึงไม่อนุญาตให้จั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” แต่สามารถแจ้งว่าเป็น “นิยายที่อ้างอิงมาจากชีวิตจริง” ได้  มีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว

6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย  ทำได้  แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว  โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute  ได้    ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน

7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
      7.1 นิยาย 1 ตอน  จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
      7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
      7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
            - 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ

8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).

9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ

10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป  โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เวป http://www.thaiboyslove.com  ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย  เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม๊อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเวป แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป

11.บอร์ดนิยายที่โพสจนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรือ่งบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว

บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป

12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด

13.ผู้โพสนิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ

14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน  ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ

15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเวปบอร์ด  ควรจะให้เครดิตกับ... 
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เวปไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
....ในกรณีที่เป็นบทความที่ถูกอ้างอิงต่อมาจากเวปไซต์อื่นๆ
- ถ้ามีแหล่งต้นตอของเจ้าของบทความ  ให้โพสชื่อเจ้าของต้นตอของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ  พร้อมทั้งเวปไซต์ที่อ้างอิง 
  (กรณีนี้จะโพสอ้างอิงชื่อผู้โพสหรือเวปไซต์ที่เรานำมาหรือไม่ก็ได้ แต่ควรมั่นใจว่าชื่อต้นตอของที่มาถูกต้อง)
- ถ้าไม่สามารถหาชื่อต้นตอของรูปภาพหรือเวปไซต์ที่นำมาได้ ควรอ้างอิงชื่อผู้โพสและเวปไซต์จากแหล่งที่เรานำมาเสมอ
- ควรขออนุญาติเจ้าของภาพหรือเจ้าของบทความก่อนนำมาโพสค่ะ(ถ้าเป็นไปได้) ยกเว้นพวกเวปไซต์สาธารณะ เช่น  หนังสือพิมพ์ออนไลน์ ฯลฯ ที่เปิดให้คนทั่วไปได้อ่านเป็นสาธารณะ ก็นำมาโพสได้ แต่ให้อ้างอิงเจ้าของชื่อและแหล่งที่มาค่ะ
- ไม่ควรดัดแปลงหรือแก้ไขเครดิตที่ติดมากับรูปหรือบทความก่อนนำมาโพส
- ถ้าเป็น FW mail  ก็บอกไปเลยว่าเอามาจาก FW mail

16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข

17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน  ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง  นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฏการซื้อขายของเล้่าก่อน ด้วยนะคะ)

เอาข้อสำคัญก่อนนะครับเด่วอื่นๆจะทำมาเพิ่มครับเอิ้กๆหุหุ
admin
thaiboyslove.com.......................................                                                           

วันที่ 3 ธ.ค. 2551วันที่ 16 ก.ย. 2554 ได้เพิ่มกฏ ข้อที่ 7
วันที่ 21 ต.ค.2556 ได้ปรับปรุงกฏทั้งหมดเพื่อให้แก้ไข และติดตามได้ง่าย

เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง

ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ  โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม

...
Share This Topic To FaceBook
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 18-04-2016 20:38:52 โดย IVY »

ออฟไลน์ IVY

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 32
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +37/-0
Chapter 1



ผมคือชายหนุ่มหน้าตาหล่อเหลาแสนดีที่กำลังจะถูกโลกที่ผมรักทอดทิ้ง!!

เมื่ออาทิตย์ก่อน ผมเพิ่งจะถูกแฟนที่ผมตามจีบมาตั้งแต่ม.5สะบั้นรักทิ้งอย่างไม่มีเยื่อใย ด้วยเหตุผลที่ว่าผมนั้นทำตัวล่องลอยไม่มีความมั่นคงและคงจะดูแลเธอต่อไปไม่ได้ซึ่งผมขอเถียงว่ามันไม่ใช่เรื่องจริงเลย!! ...โอเค ผมอาจจะทำตัวล่องลอยไปบ้าง แต่เฮ่ย! ผมเพิ่งจะอายุ20เองนะ ผมต้องเที่ยวบ้างสิ! แล้วแถมผมยังมีงาน(พาร์ทไทม์)ทำเป็นพนักงานที่ร้านกาแฟอีกด้วยนะ! อย่างน้อยผมก็มีรายได้ไม่ใช่รึไง? โลกนี้มันไม่ยุติธรรมเลย!!


แน่นอนที่สุดเมื่อโลกใบนี้ลงมือกลั่นแกล้งผมแล้วย่อมไม่มีครั้งเดียว สองวันหลังจากนั้นผมเกือบถูกเตะโด่งออกจากห้องเช่า(เล็กๆ)ที่ผมเช่าอยู่เพราะเบี้ยวค่าเช่ามาแล้วสองเดือน และถ้าผมยังไม่มีเงินไปจ่ายค่าเช้าของเดือนนี้ล่ะก็ ของเอารองเท้ายี่ห้อดัง(ที่ใส่จดเปื่อย)ของผมเป็นเดิมพันเลยว่า ผมจะต้องถูกเตะโด่งออกมาของจริงแน่นอน

ตอนนี้ไม่มีทั้งแฟนและ(กำลังจะ)ไม่มีทั้งบ้าน หมดกันชีวิตน้อยๆของผม

“เฮ้อออ” ผมถอนหายใจออกมาเบาๆก่อนจะลงมือเช็ดกระจกใสของร้านกาแฟต่อ ร้านกาแฟที่ผมทำงานอยู่เป็นร้านเล็กๆ ถ้าไม่รวมโอนเนอร์กับเด็กพาร์ทไทม์อย่างผมก็มีพนักงานแค่สองคนเท่านั้นแต่กลับมีลูกค้าเข้ามาใช้บริการอยู่ตลอดเวลานั่นคงเพราะรสชาติของกาแฟที่เป็นเอกลักษณ์และนั่นก็เป็นเหตุผลหนึ่งที่ผมเลือกทำงานที่ร้านกาแฟแห่งนี้

“กรุ้งกริ้ง~~” เสียงกระดิ่งหน้าประดูดังบ่งบอกว่ามีลูกค้าคนใหม่เข้ามาในร้าน

“ยินดีต้องรับครับ” ผมร้องทักก่อนจะหยิบเมนูและสมุดจดเล่มเล็กเดินไปต้อนรับลูกค้าคนใหม่
เขาเป็นชายหนุ่มร่างสูง...สูงมากจริงๆ ขนาดที่ว่าถ้ายืนคุยกันผมอาจต้องแหงนมองจนคอตั้ง สวมสูทที่แค่ดูผ่านๆก็รู้ว่าราคาแพงลิบ ถ้าเอาเงินขนาดนี้มาให้ผมละก็ ผมอาจเอาไปซื้อเค้กสตรอว์เบอร์รี่กินได้ประมาณครึ่งเดือนแถมยังมีเงินเหลือไปจ่ายค่าห้องเช่าและอาจเจียดอีกส่วนไว้ซื้อสร้อยสวยๆไปขอคืนดีกับแฟน(เก่า) ....ฝันเฟื่องได้อีกสิน่า

“รับอะไรดีครับ”
“เอสเปรสโซ่ร้อนหนึ่งแก้วครับ” โอ้วววว คนบ้าอะไร! นอกจากจากรวยแล้วยังหน้าตาดีขึ้นเทพ คิ้วก็เข้ม ตาก็คม ปากสวยอีก แค่ดูก็รู้ว่าเป็นคนต่างชาติ แต่พูดไทยชัดแจ๋วเลยนะเนี่ยโว๊ววววว นี่เป็นครั้งแรกที่ผมได้รู้จักกับความอิจฉาสุดขั้วหัวใจ หรือมันอาจเป็นอาฟเตอร์ช็อคหลังจากที่ผมโดนแฟนทิ้ง? ถ้าผมหน้าตาดีแบบนี้ก็คงไม่โดนทิ้งแน่ๆ ชิ

“รับอะไรเพิ่มอีกมั้ยครับ”

“ไม่ครับ ขอบคุณ”

ผมเดินกลับมาที่เคาร์เตอร์พร้อมวางเมนูอย่างห่อเหี่ยว เฮ้อ เกิดเป็นเด็กหนุ่มรูปร่างผอมแห้งแถมหน้าตาจืดชืดมันก็เป็นอย่างงี้ ไม่มีใครตอกย้ำปมด้อยด้านรูปร่างหน้าตาของผมได้ดีเท่ากับลูกค้าคนนั้นอีกแล้ว ฮือ

“นี่ๆอาร์ ลูกค้าคนนั้นอ่ะ หล่อสุดๆเลย” เสียงทักจากข้างหลังทำให้ผมหันไปมอง พี่น้ำสาวสวยประจำร้านกำลังยิ้มละลายใจให้ผมอยู่ วันนี้เธอรวบผมยาวสีดำสนิทเป็นหางม้าไว้ด้านหลังดูคล่องแคล่ว ดวงตากลมโตสีเดียวกับเส้นผมจ้องมองมาทางผมยิ้มๆ พี่น้ำเป็นพนักงานประจำที่นี่ อายุมากกว่าผมสามปี แต่หน้านี่ใสอย่างกะเด็กมัธยม 

“ครับ หน้าตาดีกว่าผมใช่มั้ยล่ะ” ผมแกล้งตัดพ้อน้อยใจ….จริงๆแล้วความน้อยใจนี่มันของจริงครับ ไม่ได้แกล้ง!!

“โธ่ มันวัดกันไม่ได้หรอก เขาเป็นต่างชาตินะ อาร์เป็นเอเซีย วัดกันไม่ได้หรอก แต่อาร์ก็น่ารักนะ” พี่น้ำตอบพลางยิ้มบางมาให้ผม ทำให้ผมนิ่งค้างไปชั่วขณะ เฮ้อ ช่างน่ารักจริงๆครับพี่น้อง แต่ผมอยากหล่อมากกว่าอ่ะ…

“เลิกทำหน้าเอ๋อแล้วเอากาแฟไปเสริฟได้แล้วไอ้จืด!” เสียงที่ฟังดูแหบห้าวกว่าผู้หญิงปกติทั่วไปดังขึ้นใกล้ๆกระชากวิญญาณของผมออกจากรอยยิ้มของพี่น้ำได้อย่างไม่ปราณี

หญิงเป็นพนักงานประจำอีกคนของร้าน อายุเท่ากับผม แต่หน้ายุ่งๆกับผมซอยสั้นแค่ท้ายทอยมันทำให้ผมรู้สึกอยากจะเปลี่ยนชื่อให้เธอตงิดๆ ผมรับกาแฟจากเคาร์เตอร์ที่หญิงยืนประจำอยู่และเดินกลับไปที่โต๊ะตัวเดิมอีกครั้ง

“รับครีมกับน้ำตาลเพิ่มมั้ยครับ” ผมวางแก้วกาแฟลงตรงหน้าลูกค้าฝรั่งรูปหล่อ(แต่พูดไทยชัดแจ๋ว)พลางฉีกยิ้มกว้างที่ผมคิดว่ามันดูเป็นมิตรสุดๆถึงแม้ในใจผมจะอิจฉาเขาจนแทบอยากทึ้งหัวตัวเองก็ตาม

“ไม่ครับ ขอบคุณมาก” เขาตอบและยิ้มกลับมาด้วย วุ้ย! สตั้นส์สิบวิ หล่อบรรลัยไปเลยพี่!!! …นี่ผมชมนะ!

“….” ค้าง ค้างเว่ยค้าง หล่อเกินต้านทาน ขนาดท่าจิบกาแฟยังดูดี ผมว่าผู้ชายคนนี้ต้องเป็นเอเลี่ยนแน่ๆ คนธรรมดาเดินดินกินข้าวแกงที่ไหนจะหล่อได้ขนาดนี้กัน เอ๊ะ! หรือเขาอาจไม่ได้กินข้าวแกง!?

“มีอะไรรึเปล่าครับ” เอเลี่ยนรูปหล่อถามหลังที่ผมยังยืนแข็งเป็นหินไม่ขยับไปไหน เหอๆ จะให้บอกได้ไงฟร้ะว่าตะลึงความหล่อ ทันใดนั้นผมก็เหลือบไปเห็นปึกเอกสารปึกหนึ่งวางอยู่บนโต๊ะของเขามันเป็นเบอร์ชัวร์ที่พิมพ์จากกระดาษมันหลายแผ่นซ้อนทับกันเกี่ยวกับการจัดหาที่อยู่อาศัย

“เออ กำลังหาซื้อบ้านเหรอครับ” ผมถามไหลลื่นเป็นปลาไหล แหม หล่อขนาดไหนก็โดนเตะโด่งออกมาจากที่พักเดิมเหมือนกันเหรอเนี่ย ชะตากรรมเดียวกันนี่นา หุหุ ….ปลอบใจตัวเองน่ะ รวยขนาดนี้จะถูกเตะโด่งออกมาได้ไง

“ครับ ผมวางแผนไว้ว่าจะอยู่กับแฟนน่ะ” หล่อแล้วยังอบอุ่นอีกแนะ

“ดีจังเลยนะครับ แถวนี้มีหมู่บ้านจัดสรรเยอะด้วย”

“ผมอาจซื้อคอนโดครับ ผมไม่ค่อยมีเวลาดูแล…คุณก็กำลังหาที่พักอยู่เหมือนกันเหรอ” เออ…จะให้บอกยังไงว่าใกล้จะถูกเตะโด่งออกมาจากห้องเช่า

“อ่าครับ ประมาณนั้นแหละ แหะๆ” ผมยิ้มแห้งกลับไป

“ผม…รับกวนคุณช่วยผมหาห้องพักหน่อยได้มั้ยครับ” ถามผมด้วยสีหน้าลำบากใจ

“เอ๋ ไหงงั้นล่ะครับ” งงเต๊กเลยสิทีนี้ อยู่ๆเอเลี่ยนรูปหล่อก็มาขอให้หาห้องให้

“ถ้าให้เลือกเปรียบเทียบจากทั้งปึกนี่คงต้องใช้เวลาน่ะ งานผมยุ่งมากๆ ถ้ามีคนที่หาที่อยู่เหมือนกันมาช่วยคงจะง่ายขึ้นเยอะ” หยุดยิ้มหล่อแล้วพูดเฉยๆได้มั้ยพ่อคุณ!

“เออ ได้มันก็ได้อยู่หรอกครับ แต่...”

“ขอบคุณมากครับ!” เหวออออ อยู่ๆผู้ชายรูปหล่อตรงหน้าก็คว้ามือผมไปกุมไว้แน่นพร้อมหน้าตาดีใจ (ที่มองยังไงก็หล่อ) ไม่ใช่นะ! ผมกำลังจะปฏิเสธต่างหาก

“ขอโทษนะครับผมมีประชุม คงจะต้องรีบไปแล้ว ขอตัวก่อนนะครับ” เขาพูดก่อนจะวางธนบัตรสีแดงไว้บนโต๊ะและก้าวยาวๆไปทางประตู

“ดะ เดี๋ยวก่อนสิครับ เรื่องห้อง...” ผมยังพูดไม่ทันจบเอเลี่ยนรูปหล่อก็หันมาพูดขัดจังหวะเป็นครั้งที่สอง

“ขอบคุณมากครับ” เขายิ้มก่อนจะผลักประตูออกไป ทิ้งให้ผมยืนค้างเป็นหินอยู่กับที่

ให้ตาย!! นอกจากหน้าตาดีจนเหมือนไม่ใช่คนแล้วยังสืบเชื้อสายมาจากเมดูซ่าด้วยรึเปล่านะ สบตาด้วยทีไรทำให้ต้องค้างเป็นหินทุกทีสิน่า!!



“ไอ้จืด!!! เพิ่งโดนทิ้งมาหยกๆเดี๋ยวนี้ชอบผู้ชายแล้วรึไงฮะ” หญิงเหน็บทันทีที่ผมเดินกลับมาที่เคาน์เตอร์ เฮ้อ ทุกครั้งที่ผมอยู่ในรัศมีที่เสียงของผู้หญิงคนนี้จะส่งไปถึงได้ผมรู้สึกเหมือนถูกของมีคมแถมปลายแหลมเฟี้ยวแทงร่างจนพรุน

“แล้วทำไมต้องย้ำเรื่องที่ผมโดนทิ้งด้วยเล่า!”ผมว่าหน้าหงิกพลางในมือก็เช็ดทำความสะอาดเคาน์เตอร์ไปด้วย

“อาร์คุยอะไรกับเขาเหรอ เขายิ้มแล้วหล่อมากๆเลยล่ะ” เสียงพี่น้ำดังขึ้นข้างๆ ไม่นะ พี่น้ำของผมกำลังหลงเสน่ห์เอเลี่ยน

“ก็...พอเขารู้ว่าผมกำลังหาที่อยู่เขาก็เลยขอให้ผมช่วยเขาหาห้องพักน่ะ เขาบอกไม่ค่อยมีเวลาเลือก”

“เอ๋ แบบนั้นเขาก็ต้องมาที่ร้านอีกอ่ะสิ ดีจังเนอะพี่น้ำ” หญิงพูดพลางหันไปยิ้มให้กับพี่น้ำ

“หา? เดี๋ยวนะ นี่หญิงชอบผู้ชายเหรอ!? ไม่ได้ชอบผู้หญิ...ป๊าบบ!!” ผมรู้สึกเหมือนเห็นดาวทั้งกาแลกซี่ลอยอยู่ไม่ไกลเมื่อหญิงฟาดฝ่ามือลงมาเต็มศีรษะ เธอเป็นผู้หญิงที่ชอบทำร้ายผมทั้งร่างกายและจิตใจครับ!!!

“เขาทำงานที่บริษัทหัวมุมนี่เอง” โอนเนอร์ที่ผละจากแขกอีกมุมหนึ่งของเคาน์เตอร์เดินเข้ามาร่วมสนทนาด้วย ตอนนี้เลยเวลาเร่งด่วนมามากแล้ว ลูกค้าในร้านดูบางตาลงกว่าช่วงเช้ามาก ถ้าจะมีงานหนักอีกทีก็คงช่วงเที่ยง แล้วก็ช่วงเย็นจนกระทั่งร้านปิด

“รู้จักเขาเหรอครับ” ผมอดแปลกใจไม่ได้ วันๆก็แทบจะไม่เห็นโอนเนอร์ออกจากร้านไปไหนเลยแท้ๆ

คุณมิณหรือที่ผมเรียกว่าโอนเนอร์เป็นชายหนุ่มรูปร่างสันทัด(แต่ถึงอย่างนั้นก็ยังสูงกว่าผมเกือบคืบ) อายุยี่สิบปลายๆแต่ถ้าบอกว่าเขาอายุเท่าผมก็คงไม่มีใครเถียง เขามักจะชอบยิ้มอยู่ตลอดแถมเป็นคนใจดีเอามากๆ เขารับผมเข้าทำงานทั้งๆที่ที่นี่เป็นร้านเล็กๆ และที่สำคัญ ...เขายังโสดครับ!!

“ตอนผมไปซุปเปอร์มาร์เกตผมเดินผ่านบริษัทนั้นน่ะ สาวๆแถวนั้นเม้าท์ให้ฟัง” โอนเนอร์ไขข้อข้องใจให้ผมก่อนจะขยับตาให้อย่างหยอกล้อ

“เขามีแฟนรึยังคะ” สองสาวข้างๆดุเหมือนจะสนใจจนออกนอกหน้าจนแทบจะเบียดผมตกไปจางวงสนทนา เหอะ ใช่สิ มนุษย์ธรรมดาๆอย่างผมจะไปสู้สุดหล่อจากนอกโลกได้ยังไง

“อืม...ไม่รู้สิ แต่เขาได้เงินเดือนตั้งหลายล้านแนะ” คนถูกรุมถามลุบคางอย่างพยายามนึก

“ห๊า! เยอะขนาดนั้นเลยเหรอครับ” คราวนี้เป็นผมที่ตาโตเท่าไข่ยกกระจอกเทศ บ้าอะไรไปใหญ่แล้ว! เงินเดือนเดือนเดียวของเขาต่อให้ผมจบไปมีงานทำ ผมอาจใช้เวลามากกว่า5ปีกว่าจะได้เงินก้อนเท่านั้น โลกนี้ทอดทิ้งผมแล้วจริงๆใช่มั้ย!!?

“แต่ผมว่าเขามีแฟนแล้วแหละ”

“เอ๋ อาร์รู้ได้ยังไง” สองสาวจ้องผมเขม็งราวกับผมกำลังทำลายความฝันของพวกเธอ

“ก็...เขาบอกผมว่าเขาวางแผนจะอยู่ห้องที่ซื้อใหม่กับแฟนน่ะ” ผมตอบไปพลางนึกหน้าชายต่างชาติรูปหล่อไปด้วย

“แฟนเขาโชคดีสุดๆเลยเนอะ” หญิงหันไปพูดกับพี่น้ำด้วยน้ำเสียงเสียดายอย่างไม่คิดจะปิดบัง


เฮ้อ..นี่ผมควรจะเลิกอิจฉา เลิกเสียดสีเขา(ในใจ)ได้รึยังนะ ผมควรจะเอาเวลานั้นไปทำงานเก็บเงิน ตั้งใจเรียน อนาคตผมจะได้มีเงินก้อนใหญ่ไว้ซื้อห้องอยู่กับแฟน...

.....แต่ปัญหาของผมตอนนี้คือ(กำลังจะ)ไม่มีทั้งห้อง ไม่มีทั้งแฟนนะสิเฟ้ยยยยย!!!


เอเลี่ยนสุดหล่อนั่น....น่าอิจฉาเกินไปแล้ว!!!!!!

……….To Be Continue..........
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 24-04-2014 20:48:17 โดย IVY »

ออฟไลน์ Minerva

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 269
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +19/-2
อาจจะเป็นแฟนในอนาคตก็ได้ ฮุฮิๆ
สนุกดี ชอบตัวละครที่โดนสวรรค์(คนแต่ง)แกล้ง น่ารักดี (ฮา)

ออฟไลน์ ReiSei

  • เป็ดHephaestus
  • *
  • กระทู้: 1377
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +64/-5
เข้ามาติดตาม เรื่องน่าสนใจค่ะ  o13

ออฟไลน์ golove2

  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 4478
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +277/-6
คุณพระเอก(หรือเปล่า)มีแฟนแล้วหรอ



 :mew2: :mew2:


ออฟไลน์ IVY

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 32
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +37/-0
Chapter 2


เมื่อคืนผมเข้านอนตอนตีสองกว่าๆ...ร้านกาแฟเปิด7โมงเช้า ซึ่งโอนเนอร์ใจดีให้พนักงานเริ่มงานตอน7โมงครึ่ง แต่สำหรับผมที่ต้องตรากตรำถ่างตาอ่านเบอร์ชัวร์บริษัทจัดหาบ้านหลายสิบแผ่นแล้ว เวลาสี่ชั่วโมงกว่ากับเตียงแสนสุข(แข็งโป๊ก)มันไม่เพียงพอสำหรับผมเลยสักนิด!!

ตอนนี้เป็นเวลาเจ็ดโมงครึ่งแล้วลูกค้าเริ่มทยอยเข้ามาในร้านมากขึ้นเรื่อยๆ บ้างก็นั่งดื่มที่ร้าน บ้างก็ซื้อเป็นแก้วกระดาษออกไป ผมรู้สึกชอบบรรยากาศแบบนี้อย่างบอกไม่ถูก การได้ดูชีวิตผู้คนเดินผ่านไปมานอกถนนกับลูกค้าในร้านทำให้ผมคิดอะไรได้หลายอย่าง อีกไม่กี่ปีผมก็จะเป็นเหมือนพวกเขา ตื่นเช้า ทำงาน หาเงิน ฝากธนาคาร ชีวิตวัยทำงานดูน่าเบื่อแบบสุดๆบางครั้งผมก็อยากจะเป็นนักศึกษาไปตลอดชีวิตมันซะเลย

“กรุ้งกริ้ง~~~” เสียงกระดิ่งดังขึ้นทำให้ผมต้องกันไปมอง อ่า...อย่างน้อยผมก็คิดว่าชีวิตวัยทำงานของผู้ชายคนนี้ไม่น่าเบื่อแน่นอน

ชายหนุ่มชาวต่างชาติในชุดสูทสีดำราคาแพงก้าวเข้ามาในร้านเรียกสายตาจากลูกค้าสาวๆและพนักงานในร้านให้หันไปมองเป็นตาเดียว เขาสอดส่ายสายตาเหมือนกำลังมองหาอะไรบางอย่างก่อนดวงตาสีฟ้านั่นจะมาหยุดที่ผม

“อะ เออ ยินดีต้อนรับครับ ....รับอะไรดีครับ”

“เอสเปรสโซ่ร้อนครับ” วันนี้เขาก็ยังดูดึงดูดสายตาเหมือนเดิม

“รับครีมกับน้ำตาลเพิ่มมั้ยครับ” ผมถามขณะวางแก้วบนโต๊ะ เขาละสายตาจากกระจกใสบานใหญ่ของร้านและหันกลับมายิ้มให้ผม

“ไม่ครับ ขอบคุณ...ผมชอบรสของกาแฟดำน่ะ” เขายกกาแฟขึ้นจิบพลางยิ้มให้ผม

“ครับ..?” บอกผมทำไมหว่า ..อ่า ก็พอรู้ล่ะนะว่ารสนิยมต่างชาติกับคนไทยไม่ค่อยเหมือนกัน แต่พอผมเห็นคนสั่งกาแฟดำขมปี๋(เคยชิมครั้งหนึ่งและไม่คิดจะลองอีก)ผมก็คันปากยิบๆอยากเสนอครีมกับน้ำตาลให้ไปยังไงก็ไม่รู้

“ผมคิดว่าคุณคงอยากให้ผมลองดื่มกาแฟหวานๆดูบ้าง” เขาว่าพลางหรี่ตามองผมอย่างพิจารณาและหัวเราะในลำคอเบาๆ

“เออ..ก็... นะครับ แหะๆ” เบื่อคนรู้ทันวุ้ย

“ผม วิกเตอร์ เทย์เลอร์ ครับ ขอโทษด้วยที่คราวก่อนลืมแนะนำตัว”

“ครับ ผมอานัส เรียกว่า อาร์ ก็ได้” ผมยิ้มกว้างก่อนจะยื่นมือไปจับกับมือของเขาที่ยื่นมาก่อนแล้ว จริงๆแล้วถ้ามองแบบไม่มีความอิจฉาปะปนอยู่ด้วย(แบบผม)แล้ว ถ้ายังไม่รู้จักกันเขาก็มองดูเหมือนหยิ่ง แต่พอได้คุยกันแล้ว เขาเป็นคนที่สุภาพเอามากๆแถมยังขี้เกรงใจ

“เอ๋ ผมนึกว่าคุณชื่อจืดเสียอีก ผมได้ยินพนักงานผู้หญิงเรียกนะ” ชายหนุ่มมีท่าทางแปลกใจเล็กน้อย แต่ผมรู้สึกว่าตัวเองแข็งโป๊กเป็นหินไปแล้ว

“ไม่ครับ ไม่!!! ผมไม่ได้ได้ชื่อจืด ไม่ใช่ครับ ไม่ใช่ไม่ช๊าย” ผมระล่ำระลักแก้ตัวเหมือนกับผู้ร้ายถูกป้ายความผิด ผมไม่ยอมนะ! ผมจะไม่ยอมให้ชื่อ ไอ้จืด ติดตัวผมอีกต่อไปแล้ว ผมต้องกอบกู้ชื่อเสียง(ที่ไม่ค่อยจะมี)ให้กับตัวเอง!!

“หึหึ...งั้นเหรอครับ แต่ผมว่าจืดก็ฟังดูน่ารักดี” แน๊ะ! ยังจะหัวเราะกันอีก ถึงผมไม่มีกระจกผมก็คิดว่าตอนนี้สีหน้าตัวเองคงยุ่งสุดๆ ผมก็คิดว่าคุณชื่อเอเลี่ยนหรือไม่ก็เมดูซ่าเหมือนกันแหละ ชิ

“จริงสิ! รอซักครู่นะครับ” ผมร้องอย่างนึกขึ้นได้และวิ่งปรู๊ดหายไปข้างหลังร้าน ลงมือค้นกระเป๋าเป้ใหญ่ที่บรรจุกระดาษใบปลิวเอาไว้หลายใบ ก่อนจะเดินกลับมาที่โต๊ะ

“ผมช่วยเลือกให้แล้วครับ ช่วงนี้ห้องว่างเยอะมาก แถมมีคอนโดใหม่เพิ่งสร้างเสร็จด้วย แต่ห้องดีๆก็เริ่มเต็มแล้วนะครับ” ผมวาง ‘กอง’ กระดาษที่คัดออกมาจาก ‘ปึก’ กระดาษ ตรงหน้าเขา ถ้าเป็นการ์ตูน ตอนนี้คงจะมาคำว่า ‘ผ่าง!!!’ แปะอยู่ประมาณครึ่งหน้ากระดาษ

“เยอะขนาดนี้เลยเหรอครับ” ลูกค้าชาวต่างชาติเบิกตากว้างขึ้นพลางหยิบกระดาสองสามแผ่นขึ้นมาดู

“ครับ คุณลองเอากลับไปอ่านดูก่อนก็ได้”

“คุณ...เลือกห้องได้รึยังครับ”

“เออ ผมคงไม่อยู่คอนโดกว้างๆแบบนั้นหรอกครับ ผมอยู่คนเดียว” ผมยิ้มตอบเขาไป ซึ่งมันก็เป็นจริงอยู่ส่วนหนึ่ง แต่ที่จริงเหนือสิ่งอื่นใด คือ ผมไม่มีกะตังค์ครับ!!! คอนโดห้องละเป็นสิบล้านแบบนั้นจะไปมีปัญญาซื้อได้ไง อย่าว่าแต่ซื้อเลย แค่จะเช่านอนคืนเดียวก็คงไม่พ้นถูกเตะโด่งออกมาตั้งแต่ยังนอนไม่เต็มอิ่มแน่ๆ ...ประมาณว่ามีเงินจ่ายค่าเช่าไม่ถึงคืน อะไรแบบนั้น

“จะรังเกียจมั้ยครับถ้าผมจะขอให้คุณไปช่วยดูห้องเป็นเพื่อน”

“ก็ได้หรอกครับ แต่เป็นผมจะดีเหรอ” วางแผนจะอยู่กับแฟนทั้งทีดันให้เด็กมหาลัยไปช่วยเลือกห้องเนี่ยนะ เชื่อเขาเลย ทำไมไม่ชวนแฟนไปดูเล่า

“ครับ ดีแล้ว คุณอุตส่าช่วยผมเลือกห้อง”

“อ่า ...ก็ได้ครับ งั้นถ้าคุณเลือกห้องได้แล้วก็บอกผมแล้วกันนะครับ” ผมว่าพลางชำเรืองมองใบปลิวหลายใบที่เขาถืออยู่

“ครับ ...ผมนัดลูกค้าเอาไว้ คงต้องไปแล้วล่ะครับ” เขามองนาฬิกาแล้ววางธนบัตรใบสีแดงไว้บนโต๊ะ ดูเป็นผู้ชายขยันทำงานสุดๆเลยแฮะ

“ครับ โชคดีนะครับ” ผมบอกลาเขาที่หน้าประตูก่อนจะเดินเข้ามาเก็บโต๊ะในร้าน เฮ้อ ลืมบอกเขาอีกแล้ว ว่าเงินหนึ่งร้อยบาทมันแพงกว่าค่ากาแฟไปเยอะเลยนะนั่น





“โอนเนอร์ครับ ผมไปเรียนแล้วนะ” ผมร้องบอกโอนเนอร์ที่อยู่หลังร้านหลังจากเปลี่ยนจากเสื้อโปโลสกรีนลายชื่อร้านมาเป็นชุดนักศึกษาเสื้อเชิตแขนสั้น

“ตั้งใจเรียนนะอาร์” เจ้าตัวร้องตอบกลับมาโดยที่ไม่ได้โผล่ออกมาจากห้องเก็บวัตถุดิบหลังร้าน

ผมเดินทอดน่องไปตามทางเท้าเรื่อยๆอย่างไม่รีบร้อนเท่าไหร่เพราะถึงยังไงผมก็มีเรียนตั้งบ่ายโมง นี่มันยังไม่เที่ยงด้วยซ้ำไป ผมกะจะไปทานข้าวเที่ยงที่โรงอาหารของมหาวิทยาลัยเพราะราคาถูกแถมยังอร่อยอีกต่างหาก แถมป้าแกยังจำผมได้เลยแถมให้ตั้งเยอะแยะแนะ เจ๋งสุดๆ!!

เสียงพูดคุยกันด้วยภาษาอังกฤษเร็วปรื๋ทำให้ผมละความสนใจไปมอง ตรงหน้าผมเป็นตึกหลังใหญ่ที่มีความสูงหลายสิบชั้นและบริเวณลานหน้าบริษัทนั้นก็มีกลุ่มชายชาวต่างชาติยืนพูดคุยกันอยู่ ภายในนั้นมีคนที่ผมคุ้นตาอยู่ด้วย

แหม่!! รวมพลเอเลี่ยนจะมาบุกโลกรึไงกันล่ะนั่น กลุ่มนี้เขาคัดหน้าตาใช่มั้ยล่ะ!! ประมาณว่าถ้าหน้าตาดีไม่เข้าข่ายเหนือมนุษย์ก็ห้ามร่วมกลุ่มคุยด้วย หน้าจืดๆอย่างผมขนาดมองยังรู้สึกถึงรังสีแห่งความนอกคอกได้อย่างชัดเจน ฮึ่ย!!

ชายหนุ่มชาวต่างชาติรูปร่างสูงใหญ่ในชุดสูทสีดำสนิทกำลังพูดคุยกับชาวต่างชาติอีกสองคนด้วยหน้าตาจริงจังแต่ก็ดูน่ายำเกรงอย่างบอกไม่ถูก ทำให้ผมต้องเผลอหยุดยืดมองเขาอย่างช่วยไม่ได้ เขาดูแตกต่างจากที่ร้านกาแฟเอามากๆ ที่ผ่านมาผมเคยเห็นแต่เขาทำหน้านิ่งๆกับยิ้มละลายใจสาวๆ เท่านั้น

เมื่อมองเขาแบบนี้ทำให้ผมรู้สึกอยู่ห่างไกลจากเขาชอบกลแฮะ หนุ่มต่างชาติหน้าตาดี เป็นเศรษฐีเงินล้าน แถมยังนิสัยดี ทำงานเก่ง กับเด็กมหาลัยรูปร่างผอมแห้งหน้าตาจืดชืดแถมเงินเดือนจากงานพิเศษก็ได้แค่ไม่กี่พัน แตกต่างกันอย่างกับเทพบุตรกับ...กับอะไรก็ช่างเถอะ!!

ผมสะบัดหน้าหนีภาพบาดตาชวนอิจฉาข้างหน้าและเริ่มออกเดินต่อ มหาวิทยาลัยของผมอยู่ไม่ไกลนัก สามารถเดินจากที่ร้านไปได้ทำให้ผมประหยัดค่าเดินทางไปได้เยอะทีเดียว




“เฮ้ย!! ไอ้อาร์ รู้เรื่องวิชาที่เราลงย้ายคลาสยังวะ??” เสียงที่ดังขึ้นจากข้างหลังมาพร้อมวัตถุหนักๆที่กระโดดเข้ามากอดคอผมทันทีที่ก้าวเข้ามาในรั้วมหาวิทยาลัย บางทีผมก็สงสัยว่าบนหัวของผมมีไฟกระพริบที่มีแต่ผมคนเดียวที่มองไม่เห็นรึเปล่า ทำไมใครๆก็หาตัวผมได้ง่ายอย่างกะมีจีพีอาร์เอสติดตามตัว

“วิชาอะไร? ย้ายไปไหนวะ” ผมหันไปถามไอ้เพื่อนหน้าตาดีข้างๆ

ไอ้เค้ก หนุ่มหล่อใสสไตล์เกาหลี(แต่ชื่อไม่เกาหลี แถมยังหวานแหวว)กำลังยิ้มแป้นแล้นให้ผมอยู่ข้างๆ ไม่รู้เป็นอะไร ผมรู้สึกเหมือนมือกับเท้าตัวเองกระตุกยิกๆ ผมขอประกาศตรงนี้ว่า ผมเป็นโรคภูมิแพ้ผู้ชายหน้าตาดีทุกสันชาติ ไม่ว่าจะ ไทย จีน ญี่ปุ่น เกาหลี หรืออเมริกัน !!! คุณต้องเข้าใจผมสิ! นี่มันอาฟเตอร์ช็อคหลังจากโดนแฟนทิ้งนะ! ผมจะเรียกร้องสิทธิ์ตัวเอง!

“ตัวฟรีว่ะ ที่ตั้งแต่เปิดเทอมมามึงขึ้นเรียนแค่สองครั้งนั่นแหละ” ไอ้เค้กเหน็บผมไปหนึ่งดอกก่อนจะออกแรงลากผมไปทางโรงอาหาร

“อ่อ แล้วย้ายไปตอนไหนวะ กูคงต้องเข้าเรียนบ่อยขึ้นแล้วว่ะ” แน่ล่ะสิวิชาฟรีมันก็คือวิชาช่วยฉุดเกรดให้สูงไม่ใช่ดึงให้จมดิ่ง(จากที่ดิ่งอยู่แล้ว) เพราะไอ้วิชาเอกไอ้อาร์ก็ฉลาดแสนฉลาด เกรดเอไม่ต้องหวัง จะมาเรือล่มเพราะตัวฟรี ไอ้อาร์ไม่ยอมหรอกโว๊ยยย!!!

“เช้าว่ะ เช้าแบบ เช้าเชี่ยๆอ่ะ” ไอ้เค้กตอบ แต่ผมไม่เข้าใจว่าทำไมมันต้องมา ‘เชี่ยๆ’ ใส่หน้าผมด้วยวะ

“เฮ้ย ได้ไง ตอนเช้ากูทำงาน”

“ย้ายไปเป็นกะบ่ายดิไอ้จืด ฮ่าๆๆ” เฮ่ย!!! บังอาจมาเรียกชื่อต้องห้ามกับผม ถ้าวันนี้ผมไม่ได้เตะก้นมัน อย่างมาเรียกผมไอ้จืด เอ้ย! ไอ้อาร์เลย!!!

ตอนเช้าดันต้องไปเรียนแบบนี้ผมก็คงจะต้องย้ายไปทำงานกะบ่ายถึงตอนร้านปิดก็คือตอนสองทุ่มสิเนี่ย อืม... จริงๆแล้วจะทำงานกะไหนมันก็ไม่ใช่เรื่องลำบากอะไรสำหรับผมเพราะห้องเช่า(ที่ใกล้จะกลายเป็นอดีต)ของผมก็อยู่ใกล้ๆ แต่แบบนี้ผมก็อดไปเปิดหูเปิดตากับก๊วนของผมนะสิ!! เฮ้ย! ผมคือชายหนุ่มแสนหล่อเหลานิสัยดีที่แทบไม่เคยเที่ยวเลยนะครับ แต่เพื่อนๆชวนจะปฏิเสธก็เสียน้ำใจนะสิ !!









เอ๊ะ!..ถ้าย้ายมาทำงานกะบ่าย งั้นตอนเช้าก็คง...ไม่ได้เจอเขา...



……….To Be Continue..........
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 24-04-2014 20:50:01 โดย IVY »

ออฟไลน์ IVY

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 32
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +37/-0
Mini Moment 1
26/04/57


อาร์ : เฮ้ย! เค้ก ทำไมพวกฝรั่งถึงดูดีจังวะ
เค้ก : มันมีดั้งไง (มือกดจอยเกมส์ยิกๆ)
อาร์ : แค่นี้เหรอวะ แค่ดั้ง กูก็มี (เอามือบีบจมูก)
เค้ก : เออ งั้นก็ คิ้วเข้ม ตาสวย ปากสวย ผมสวยไม่ต้องย้อม สูง เข้ม แม่ง คือดีหมดทั้งตัว (เสียงเริ่มรำคาญ)
อาร์ : แต่ดูดีก็ใช่ว่าจะมีสาวรุมนะเว่ย ทำไมสาวชอบฝรั่งกันจังวะ
เค้ก : โอ๊ยย มึงมีปมอะไรกับฝรั่งวะเนี่ย (โยนจอยเกมส์ทิ้งเพราะแพ้)
อาร์ : กุแค่อยากรู้อ่ะ..
เค้ก : ....เออ มันคงใหญ่มั้ง
อาร์ : อะไรใหญ่วะ??
เค้ก : ...... (ทำหน้าเอือมๆหันไปเล่มเกมต่อ)






อาร์ : คุณวิกเตอร์ครับ
วิกเตอร์ : ครับ?
อาร์ : คุณ...เออ...ทำยังไงให้ ใหญ่ ครับ
วิกเตอร์ : พรวด! (สำลักกาแฟ) อะ อะไรนะครับ?
อาร์ : ทำยังไงให้ใหญ่ครับ (หน้าตาจริงจัง)
วิกเตอร์ : เออ อะไร...ใหญ่...ครับ?
อาร์ : ไม่รู้สิครับ เพื่อนผมไม่ยอมบอก (ทำหน้างอ)
วิกเตอร์ : ??
อาร์ : แต่เพื่อนผมบอกว่าเพราะฝรั่งใหญ่ สาวๆเลยชอบ คุณมีอะไรใหญ่ๆที่ผู้หญิงชอบอ่ะครับ??
วิกเตอร์ : เออ...


   ณ มุมใดมุมหนึ่งของโลก ยังมีชายหนุ่มคนหนึ่งที่กำลังประสบปัญหาการตอบคำถามที่แสนยิ่งใหญ่ ถึงแม้เขาจะมีประสบการณ์การทำงานเกี่ยวกับการให้คำปรึกษามามากมายก็ตาม...



.............................................................................

 :laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 27-04-2014 13:30:09 โดย IVY »

ออฟไลน์ ngam221038

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 26
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +0/-0
อ๊าย~หนูอาร์ใสมากลูก  :give2: เล่นเอาคุณวิกเตอร์ไปไม่เป็นเลย  :hao7:
ปล.ไรเตอร์มาแต่งตอนที่ 3 เร็วๆน้า~ :mew6:

ออฟไลน์ bulldog17

  • ❤GOT7
  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 3689
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +265/-12
อย่างนี้ต้องพิสูจน์ ~~~!!!

ออฟไลน์ insomniac

  • เป็ดแสนดี
  • เป็ดHephaestus
  • *
  • กระทู้: 1482
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +111/-3
เตรียมไปดูเรือนหอกันแล้ว

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE

ประกาศที่สำคัญ


ตั้งบอร์ดเรื่องสั้น ขึ้นมาใครจะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดนี้ ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.msg2894432#msg2894432



รวบรวมปรับปรุงกฏของเล้าและการลงนิยาย กรุณาเข้ามาอ่านก่อนลงนิยายนะครับ
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0



สิ่งที่ "นักเขียน" ควรตรวจสอบเมื่อรวมเล่มกับสำนักพิมพ์
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37631.0






ออฟไลน์ HanATarO

  • เป็ดHermes
  • *
  • กระทู้: 2141
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +132/-2
ไปถามเค้าแบบนั้นได้งัยจ๊ะ อาร์

เดี๋ยวก็ได้พิสูจน์กับตัวหรอกว่าอะไร ใหญ่ นะ

5555

ออฟไลน์ Toon_TK

  • เ ด็ ก อ้ ว น
  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 740
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +33/-1
ปูเสื่อรอตอนต่อไปน้า~~~

ออฟไลน์ B52

  • เป็ดZeus
  • *
  • กระทู้: 13215
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +420/-26

ออฟไลน์ stickyyrice

  • เป็ดHephaestus
  • *
  • กระทู้: 1509
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +40/-5
ปูเสื่อรอตอนต่อไปจ้าาา

อาร์นิใส่ซื่อจริงๆ
คุณวิคเตอร์จะพาไปดูเรือนหอป่าววววว?
มีเเฟนนิคือระ
เเล้วน้องอาร์ของเจ๊ล่ะ

ออฟไลน์ bulldog17

  • ❤GOT7
  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 3689
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +265/-12
แอบมาส่องหลายรอบแล้ว อิอิ :z2:

ออฟไลน์ MaRiTt_TCL

  • เป็ดHephaestus
  • *
  • กระทู้: 1511
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +67/-6

ออฟไลน์ ♠DekDoy♠

  • เป็ดArtemis
  • *
  • กระทู้: 4512
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +421/-8

ออฟไลน์ ployyuki

  • เป็ดมัธยม
  • *
  • กระทู้: 106
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +4/-0
ชอบหนูอาร์จังค่ะ ใสๆ 555  :m20:

ออฟไลน์ BAKA

  • เป็ดแสนดี
  • เป็ดEros
  • *
  • กระทู้: 3025
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +66/-10
ฮาาาาา น้องอาร์แอบน่ารักนะเนี่ย

และสงสารวิคเตอร์ที่ผู้ประสบปัญหาในการตอบปัญหาเด็กน้อย กร๊ากกกกกกก

ออฟไลน์ IVY

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 32
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +37/-0
Chapter 3


ผมลางานมาสองวันแล้วหลังจากวันก่อน เพราะผมยังเคลียเรื่องตารางเรียนไม่เรียบร้อย แถมยังนัดทำงานกลุ่ม(เร่งด่วนชนิดชี้เป็นชี้ตายเกรดได้)กับเพื่อนเอาไว้ ตอนนี้ตารางชีวิตผมเลยชนกันมั่วซั่วไปหมด แต่หลังจากหยุดงานไปเคลียปัญหาชีวิต(ที่ไม่มีเรื่องราวความรักอยู่เลย!!)มาแล้วตอนนี้ก็เริ่มเข้าที่เข้าทางมากขึ้น

ผมบอกโอนเนอร์แล้วว่าผมขอย้ายเวลาทำงานไปตอนกะบ่ายผมจึงไม่มีความจำเป็นจะต้องมาที่ร้านในตอนเช้าอีก แต่ว่าที่ผมแหกขี้ตาตื่นตั้งแต่ไก่ยังไม่โห่เดินมาที่นี่ก่อนเวลาเรียนเกือบสองชั่วโมงก็เพราะว่า...

“คุณอาร์” ชายหนุ่มชาวต่างชาติรูปร่างสูงใหญ่ยืนอยู่ที่หน้าร้านกาแฟอยู่ก่อนแล้วหันมาเรียกผมพร้อมกับเบิกตากว้าง ...พูดก็พูดเถอะ ถ้าเขาไม่หันมาเรียกผมละก็ ผมคงคิดว่าเขาเป็นหุ่นขี้ผึ้งเทพบุตรที่โอนเนอร์สั่งทำมาตั้งไว้หน้าร้านเพื่อเรียกลูกค้าแน่ๆ

“เออ สวัสดีครับ ทำไมคุณไม่เข้าไปในร้านล่ะ” ผมอดแปลกใจไม่ได้ที่เจอเขามายืนอยู่หน้าร้านแบบนี้ จริงๆแล้วผมก็กะจะมาเจอเขาเพื่อบอกว่าผมคงไม่ได้มาทำงานตอนเช้าเหมือนทุกที คงจะให้คำปรึกษาเขาเรื่องห้องต่อไม่ได้(ถึงผมจะไม่ใช่เซลล์แมนก็เถอะ) แต่ผมก็คิดว่าเมื่อผลักประตูเข้าไปในร้านจะเจอเขานั่งจิบเอสเปรสโซ่ ที่โต๊ะตัวเดิมมากกว่ามายืนหล่อเรียกลูกค้าหน้าร้านแบบนี้

“ผมไม่เห็นคุณมาทำงานสองวันแล้ว ผมตกใจน่ะ คุณไม่พอใจอะไรผมรึเปล่าครับ” เขาพูดด้วยสีหน้ากังวลใจขณะเราทั้งคู่เข้ามาในร้าน

“เฮ้ย เปล่าครับเปล่า ไม่ใช่อย่างงั้น แต่พอดีผมมีธุระนิดหน่อย” ผมเกาแก้มแก้เก้อก่อนจะสั่งโกโก้ร้อนกับพี่น้ำที่เข้ามารับเมนู วันนี้ผมเข้ามาที่ร้านในถานะลูกค้า รู้สึกแปลกนิดๆแฮะที่เพื่อนร่วมงานมารับเมนูจากตัวเองแบบนี้

“คือ...ผมคงไม่มาทำงานที่นี่...” ผมยังพูดไม่ทันจบชายหนุ่มที่นั่งตรงข้ามผมก็โพล่งออกมาอย่างตกใจเสียก่อน

“ผมขอโทษครับ ผมคงทำอะไรให้คุณไม่พอใจจริงๆ” โอย จะเป็นคนดีไปแล้วพ่อคุณ!

“เปล่าครับ ไม่มีอะไรจริงๆ ผมแค่ย้ายไปทำกะบ่ายเอง”

“…เออ งั้นเหรอครับ แล้วทำไมถึงย้ายซะล่ะครับ”

“อ่อ พอดีผมติดเรียนช่วงเช้าครับ จริงๆอีกเดี๋ยวผมก็จะต้องไปเรียนแล้ว” ผมยิ้มตอบ

“คุณ…เรียนอยู่เหรอครับ?” ชายหนุ่มเบิกตากว้างขึ้นเล็กน้อยอย่างประหลาดใจ

“ครับ ผมอายุยี่สิบนะ หน้าผมแก่ไปเหรอครับ” นี่ผมหน้าแก่เกินกว่าจะเป็นเด็กมหาวิทยาลัยรึไงน่ะ ทำไมเขาต้องทำหน้าตาประหลาดใจแบบนั้น

“หึหึ เปล่าครับ ตอนแรกผมแค่คิดว่าคุณเป็นพนักงานที่หน้าเด็กมากๆ ไม่นึกว่าคุณจะยังเด็กอยู่จริงๆ” เขายิ้มมองผมอย่างเอ็นดูเหมือนผู้ใหญ่มองเด็ก

“เด็ก? ผมไม่เด็กแล้วนะ แล้วว่าแต่คุณอายุเท่าไหร่กันล่ะครับ” ผมเริ่มฉุนนิดๆ ถ้าดูจากภายนอกแล้วเอเลี่ยนรูปหล่อตรงหน้าก็ดูจะอายุมากกว่าผมไม่กี่ปีเองแท้ๆ

“ผมเหรอ? อืม…เดือนหน้านี้ผมก็จะสามสิบแล้วครับ” เขายิ้มกว้างจนตาหยี แต่ผมนี่สิ อ้าปากค้างจนแมลงวันแทบจะบินไปทำรังในปากได้ทั้งฝูง สามสิบ!!!!??? นี่ผมกับเขาอายุห่างกันสิบปีเหรอเนี่ย!!!? จะบ้าตาย!!!

“คุณหน้าเด็กชะมัด” ผมพึมพำเบาๆ (แต่ดูเหมือนเขาจะได้ยินชัดแจ๋ว)

“งั้น ต่อไปนี้ผมก็ไม่ได้เจอคุณแล้วสิครับ” เขากลับมาเข้าเรื่อง แววตาดูหม่นลงเล็กน้อย

“ครับ ก็คงอย่างงั้น ผมคงจะช่วยคุณเลือกห้องไม่ได้แล้ว แต่ที่ผมช่วยเลือกให้ส่วนหนึ่งก็คงจะพอช่วยคุณได้”

“เออ…ก็ไม่เชิงครับ จริงๆแล้วผมยังไม่ได้ดูเบอร์ชัวร์ที่คุณเลือกให้เลย” เขาตอบแห้งๆพร้อมสีหน้ารู้สึกผิด

“ผมมัวแต่ทำงาน …ขอโทษจริงๆ”

“ไม่เป็นไรหรอกครับ ที่ผมเลือกให้มันอาจจะเยอะไปจริงๆ แหะๆ ผมไม่รู้ว่าคุณต้องการห้องแบบไหน”

“…ผมยังอยากให้คุณช่วยเลือกห้องอยู่นะครับ …คุณเป็นคนที่ใจดีมาก” เขายิ้มพร้อมมองผมอย่างมีความหวัง ไม่รู้ทำไม ผมถึงรู้สึกว่าบริเวณใบหน้าและใบหูถึงรู้สึกร้อนขึ้นมาทั้งๆที่ในร้านเปิดแอร์เย็นฉ่ำ

“ขอบคุณนะครับ แต่ว่า เราคงไม่ค่อยได้เจอกันอีก”

“เสียดายจริงๆ ผมเองก็ต้องรีบไปทำงานแล้ว ถ้ามีเวลาเยอะกว่านี้ผมคงบอกข้อมูลให้คุณได้บ้าง” เขาพูดอย่างเสียดายพลางพลิกข้อมือเพื่อดูนาฬิกา

“คุณเอาเบอร์ชัวร์ที่ผมเลือกให้คุณมามั้ยครับ”

“ครับ เอามา” เขาเปิดกระเป่าเอกสารแล้วนำกระดาษปึกหนึ่งออกมาวางบนโต๊ะ โอ้โห สภาพเรียบกริบเหมือนเดิมเลยแฮะ ผู้ชายคนนี้ทำงานยังไงถึงขนาดไม่มีเวลาเลือกที่อยู่ให้ตัวเองกันล่ะเนี่ย  หรือเขาต้องใช้เวลาในการวางแผนยึดโลก!!? ก็เขาเป็นเอเลี่ยนนี่นา!!!

“อืม…งั้นใช้นี่มั้ยครับ!?” ผมร้องออกมาอย่างนึกขึ้นได้เมื่อเห็นของสิ่งหนึ่งวางอยู่ข้างแจกันประดับโต๊ะ มันเป็นกระดาษใช้เตือนความจำที่มีกาวไว้ใช้แปะผนังได้ หรือที่ผมเรียกมันว่าโพสอิท

จริงๆแล้วผนังของร้านเป็นสีครีมสะอาดตาแต่ก็มีบอร์ดกรอบไม้ซีดๆขนาดใหญ่แปะไว้กับผนังเพื่อใช้แปะกระดาโพสอิทสีสันต่างๆเหมือนเป็นผนังอีกชั้นหนึ่ง โอนเนอร์บอกว่ามันดูน่ารักดีถ้าลูกค้าสามารถเขียนความรู้สึกหรือเรื่องราวต่างๆฝากไว้ที่ร้านนี้ได้แถมยังเอาไว้เขียนเมนูได้ด้วย ทุกโต๊ะจึงมีโพสอิทหนึ่งปึกพร้อมปากกาวางอยู่เสมอ

“เอาไว้ทำอะไรเหรอครับ”

“ก็ เราไม่ได้มาเจอกัน แต่เราเขียนโต้ตอบกันได้นี่ครับ ตอนเย็นผมก็จะเขียนข้อความแปะไว้ ส่วนตอนเช้าคุณก็มาตอบ เป็นไงครับ สะดวกดีใช่มั้ย” ผมยิ้มกว้าง แหม่ ไอ้อาร์ก็ฉลาดเหมือนกันแฮะ

“….หึหึ คุณน่ารักดีนะครับ” ชายหนุ่มตรงหน้ามีท่าทางอึ้งไปเล็กน้อยก่อนจะเปลี่ยนมาเป็นหัวเราะเบาๆอย่างอารมณ์ดี

“อ่า...ครับ” ผมตอบรับแห้งๆถึงแม้อยากจะเถียงไปใจจะขาดว่าผมไม่น่ารักซะหน่อย!

“ผมต้องไปทำงานแล้ว ขอบคุณมากนะครับ”

“อ่า ครับ ผมเองก็ต้องไปเรียนเหมือนกัน” ผมลุกจากเก้าอี้ตามชายหนุ่มตรงหน้าพร้อมกับสะพายกระเป๋าเป้พาดกับบ่า สังเกตเห็นชาวต่างชาติตรงหน้ามองที่กระเป๋าใบเล็กของผมอย่างสนใจ

“ผมเรียนถ่ายภาพครับ” ผมยิ้มพลางชำเรืองมองกระเป๋าใส่กล้องสีดำสนิทที่สะพายไว้บนบ่า

“...ดูเข้ากับคุณดีนะครับคุณอาร์”

“เอ๋ เออ ก็นะครับ...คุณเรียกว่าว่าอาร์เฉยๆก็ได้ ผมไม่ชิน” ผมยิ้มแห้งๆพลางเกาต้นคอไปด้วย ตอนนี้พวกเรียนเดินอยู่บนฟุตบาทหน้าร้านกาแฟที่มีคนเดินไปมามากมาย แต่ผมก็ไม่รู้ทำไมว่าชายหนุ่มตรงหน้านี้ให้ความรู้สึกดึงดูดอย่างน่าประหลาด

“ครับ..อาร์...” เขาตอบรับพร้อมกับหันมายิ้มให้ผม ให้ตาย!! ผมรู้สึกเหมือนหน้าตัวเองร้อนไปหมด แถมยังได้ยินเสียงหัวใจเต้นโครมครามไปหมด นี่เขาแค่เรียกชื่อผมเองนะ!!! แค่ชื่อ!! แถมเข้ายังเป็นผู้ชาย!!! อ้อ แถม...มีแฟนแล้วอีกต่างหาก...

ผมมองตามแผ่นหลังกว้างของชายหนุ่มชาวต่างชาติที่กำลังข้ามทางมาลายไปถนนอีกฝั่ง บางครั้งผมก็คิดว่าการที่เรารู้จักกันมากขึ้นมันกลับทำให้ผมรู้สึกว่าตัวเองยิ่งห่างไกลจากเขามากขึ้นทุกที...






ผมเดินทอดน่องมาที่ร้านกาแฟในเวลาเกือบบ่ายโมงหลังจากที่ทานอาหารที่โรงอาหารของมหาวิทยาลัยเรียบร้อยแล้ว วันนี้ที่ร้านก็ยังคงมีลูกค้าพอประมาณถึงจะไม่เยอะเท่าช่วงเช้าก็ตาม
หลังจากเปลี่ยนเป็นเสื้อยืดสกรีนลายชื่อร้านเรียบร้อยแล้วผมมาหยุดยืนหน้าโต๊ะที่ผมนั่งเมื่อตอนเช้าพร้อมกับในมือถือปากกาและตรงหน้ามีกระดาษปึกเล็กๆวางอยู่ เฮ้อ...ถึงมันจะเป็นวิธีการแก้ปัญหาง่ายๆ แต่การมาเขียนข้อความคุยกับคนอื่นโดยที่ไม่เห็นหน้าแบบนี้มันยากสำหรับผมจริงๆ!! ทำไมตอนนั้นผมถึงไม่ขอเบอร์โทรศัพท์หรืออีเมลล์เขาไปนะ!? โอ้ยยยย ผมขอถอนคำพูดที่ชมตัวเองว่าฉลาดเมื่อตอนเช้าทิ้งไปนะครับ!

ผมจรดปากกาลงบนกระดาษพร้อมกับเขียนตัวหนังสือหวัดๆลงไป(ผมพยายามทำให้มันอ่านง่ายที่สุดแล้วนะครับ!) ถึงแม้จะมีเรื่องต่างๆให้ผมต้องคิด แต่การช่วยชายหนุ่มชาวต่างชาติที่แสนจะบ้างานหาที่พักนั้นมันก็ยังเป็นเรื่องสำคัญที่สุดอยู่ดี



‘ถึง คุณวิคเตอร์

ผมอยากรู้ความชอบและสไตล์การใช้ชีวิตของคุณเพื่อ
ช่วยเลือกห้อง ช่วยตอบคำถามเหล่านี้หน่อยนะครับ

-   เริ่ม-เลิกงานกี่โมง
-   เวลาว่างคุณชอบทำอะไร
-   สิ่งที่ชอบ-ไม่ชอบ
                             ขอบคุณครับ
                             อาร์’



เมื่อเขียนไปซักผมผมก็เริ่มนึกไม่ออกว่าจะเขียนอะไร โธ่! ผมไม่ใช่เซลล์แมนนะ ผมจะไปรู้ได้ยังไงว่าเขาต้องการข้อมูลอะไรกันบ้าง ผมแค่รู้สึกว่าผมน่าจะหาห้องดีๆห้องเดียวไปให้เขาดูเลยจะดีกว่า เขาคงไม่มีเวลามานั่งเลือกห้องหลายๆห้องหรอก(มั้ง)

ผมเอาโพสอิทไปแปะไว้บนกระดาษส่วนด้านล่างที่เมื่อนั่งที่โต๊ะแล้วจะสามารถสังเกตเห็นได้ง่ายๆก่อนจะกลับมาทำงานต่อ




เช้าวันรุ่นขึ้นผมถึงจะเพิ่งนึกขึ้นมาได้ว่าชายหนุ่มที่ผมกำลังคุยด้วยเป็นชาวต่างชาติ!! (ที่หน้าตาดีจนเหมือนไม่ใช่คน) แต่ผมดันเขียนเป็นภาษาไทยไปซะขนาดนั้น ให้ตายเถอะไอ้อาร์ เอ็งนี่มันโคตรฉลาดเลย!!! แต่เมื่อผมกลับมาทำงานตอนบ่ายที่ร้าน ผมก็เพิ่งรู้ตัวว่าผมคิดผิด...



‘To R

-   ผมเริ่มงานแปดโมงเช้า เลิกงานค่อนข้างดึกครับ
-   เวลาว่างผมชอบทำงาน
-   ผมชอบต้นไม้และสัตว์ตัวเล็กๆ Ex.นก สิ่งที่ไม่ชอบ ตีกอล์ฟ
แล้วคุณล่ะครับ?

                                            Thank you
                                             Victor’



   คำตอบกระชับและชัดเจนสมกับเป็นตัวเขาและที่สำคัญเขาเขียนภาษาไทยได้สวยมากจนผมทึ่ง!! เขาทำให้ผมนึกถึงคุณครูสอนคัดไทยสมัยประถมขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก ตอนนี้ผมรู้สึกห่อเหี่ยวทั้งกายและใจ ไม่ว่าจะรูปร่างหน้าตา เงิน หรืออะไรก็แล้วแต่ผมสู้เขาไม่ได้ซักอย่าง และล่าสุด....ลายมือ!!!!

   แต่ไม่ว่าจะยังไงผมก็เผลอยิ้มนิดเมื่ออ่านคำตอบของเขาอีกรอบ เวลาว่างก็ทำงานเนี่ยนะ!? เชื่อเขาเลย แถมการชอบพวกสัตว์ตัวเล็กๆนั่นก็ทำผมแปลใจเอาเรื่องเหมือนกัน ผมนึกว่าเขาจะชอบพวกหมีอะไรเทือกนั้นซะอีก เอ๋? ผมไม่ได้มีปัญหากับความชอบของเขานะครับ ผมแค่คิดว่าเขาตัวโตจนดูคล้ายกับหมีแค่นั้นเอง.... (ผมคิดว่าผมไม่ผิดนะ?)


‘ถึง คุณวิคเตอร์

แล้วคุณทานอาหารประเภทไหนครับ
ทานที่ร้านอาหาร ร้านสะดวกซื้อหรือทำทานเอง?

-ผมชอบถ่ายภาพ ดูงานที่แกลลอรี่ สิ่งที่ไม่ชอบ อาหารขมๆ

ป.ล. ตัวหนังสือคุณสวยมากครับ

                                                    ขอบคุณครับ
                                                    อาร์’



   ผมเขียนตอบไปพลางคิดไปว่ามันเหมือนกับคนสองคนกำลังทำความรู้จักกันผ่านตัวหนังสือมากกว่าเป็นการที่ผมช่วยเขาหาที่พัก




....ผมไม่รู้ว่าเวลาที่เราคุยกันมันผ่านไปกี่วันแล้ว

....ผมไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ที่บทสนทนาจากทางการกลายมาเป็นคำพูดทักทายและกลายมาเป็นพูดคุยเรื่องต่างๆในชีวิตประจำวัน

....ผมไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ที่วันๆผมเอาแต่คิดเรื่องของเขาจนลืมเรื่องโดนทิ้งและกำลังจะโดนไล่ออกจากห้องพักไปเสียสนิท




แต่...ผมรู้ว่าทุกๆวันหลังจากเลิกเรียนผมจะวิ่งให้เร็วจนสุดฝีเท้ากลับมาที่ร้านเพื่ออ่านข้อความจากเขา...


อีดิทจ้า แวะเอารูปมาแปะ  :o8:


อาร์ไปเรียนละนะฮับ!!

……….To Be Continue..........


 :laugh: :laugh: :laugh: ต้องขอโทษนักอ่านทุกท่านด้วยค่ะที่หายไปซะนาน

กลับมาต่อตอนใหม่แล้วนะคะ

 :mc4: :mc4: :mc4:

ขอบคุณนักอ่านที่ติดตามผลงานค่ะ :L1:
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 07-05-2014 17:19:33 โดย IVY »

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE






ออฟไลน์ holefiller

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 39
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +4/-1

ออฟไลน์ bulldog17

  • ❤GOT7
  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 3689
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +265/-12
โรแมนติกมากเลยอ่ะ ><

ออฟไลน์ ngam221038

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 26
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +0/-0
อ่านตอนนี้แล้วรู้สึก  น่ารักอ่ะ~  :-[ 

ออฟไลน์ IVY

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 32
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +37/-0
Chapter 4




‘ถึง คุณวิคเตอร์
                       คุณชอบบรรยากาศห้องพักแบบไหนครับ??
                       ป.ล. ผมอยากจะถามคุณมาพักหนึ่งแล้ว       
                       ทำไมคุณถึงพูดภาษาไทยชัดขนาดนี้ล่ะครับ
                       แถมยังเขียนภาษาไทยได้สวยมากๆ !!
                       คุณอยู่เมืองไทยมานานแล้วหรือครับ?

                                                                อาร์’




“เฮ้ย!! ไอ้อาร์ เดี๋ยว! แม่ง จะรีบไปไหนวะ” เสียงไอ้เค้กดังโวยวายขึ้นข้างหลังขณะที่ผมกำลังพุ่งตัวออกจากห้องเรียนด้วยความรวดเร็วพร้อมกับแรงแขนที่เหมือนไม่ใช่คนมาเกี่ยวคอเสื้อผมไว้

“กูจะรีบกลับไปทำงานไง”

“ตลกเหอะ งานมึงเริ่มบ่ายโมง นี่มันยังไม่เที่ยงด้วยซ้ำ มีอะไรปิดบังพวกกู ห๊า!?” คำถามจากไอ้เค้กเรียกสายตาจากผองเพื่อนให้มารวมที่ผมเป็นจุดเดียว

“OT ไงงงงง” ผมแถจนสีข้างแทบเหวอะ

“ป๊าบ!! พี่มิณใจดีจะตาย เขาไม่เคี่ยวมึงขนาดนั้นหรอก อย่ามาแหล” ไอ้เค้กเบิร์ดกระโหลดผมดังป๊าบพร้อมกับสายตาที่ยิ่งเพิ่มการจับผิด เค้กกับโอนเนอร์(หรือพี่มิณที่เรียกๆกัน)รู้จักกันครับ รู้จักกันมาก่อนผมเสียอีก ที่ผมไปทำงานที่ร้านนั้นก็เพราะได้ไอ้เค้กช่วยคุยกับพี่มิณให้ด้วยส่วนหนึ่ง

“เออ...” ในขณะที่ผมกำลังอับจนคำพูดเสียงทักจากด้านหลังทำให้พวกผมต้องละความสนใจไปมอง

“สวัสดีจ้ะอาร์ ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ”

เบื้องหลังผมเป็นสาวน้อยหน้าตาน่ารักที่มีผมสีดำสนิทปล่อยเหยียดตรงจนถึงเอว ดวงตากลมโตจ้องมองมาทางผมพร้อมกับริมฝีปากเล็กๆยิ้มเล็กน้อยเป็นการทักทาย...ถึงการพูดถึงเธอจะทำให้ผมรู้สึกแย่สักหน่อยแต่ก็..นั่นล่ะครับ

... แพร ...แฟนเก่า(หมาดๆ)ของผมเอง

“อ่า ว่าไงครับแพร ขอโทษนะ พอดีช่วงนี้ผมยุ่งๆ” ผมยิ้มแหยๆกลับไปด้วยไม่รู้ว่าจะต้องทำยังไงดีเมื่ออยู่ต่อหน้าเธอ

“จ้ะ แพรเข้าใจ แพรผ่านมาเห็นอาร์ก็เลยเข้ามาทักทาย งั้น..แพรไปก่อนนะ บ๊ายบาย” ผมได้แต่ยืนแข็งทื่อมีแต่เพื่อนๆผมเท่านั้นที่ส่งเสียงบ๊ายบายพร้อมโบกมือหย่อยๆตามเธอ

“วิดวิ้ววว ถ่ายไฟเก่าจะคุรึเปล่าวะ ฮ่าๆ” เพื่อนในกลุ่มเริ่มส่งเสียงแซวกันเสียงดัง

“....” เอ้า แซวกันเข้าไปเหอะ

“แต่กูว่านะ เมิงทำใจเหอะว่ะอาร์ ฮ่าๆๆๆ” เพื่อนในกลุ่มต่างพากันพูดเป็นเสียงเดียว พร้อมกับรุมยีหัวผมจนยุ่งไปหมด

“อะไรวะ.. เฮ้ย อย่าเล่นหัวกู” ผมโวยพร้อมกับพยายามปัดมือ(ที่ใหญ่เหมือนกระด้ง)ออกไป

“เหมือนแพรเขาจะมีแฟนใหม่แล้วนะเว่ยยย ฝรั่งด้วยมั้ง พวกนักธุรกิจไรงี้” พวกมันยักไหล่อย่างไม่สนใจพร้อมกับตบไหล่ผมแรงๆ

“เฮ้ย กูไม่คิดอะไรมากหรอกว่ะ กูไปทำงานละนะ บายๆๆๆ” ผมพูดเร็วๆพร้อมกับรีบชิ่งออกมาก่อนที่จะมีใครทักท้วง ผลคือเสียงโวยวายที่ตามมาโดยที่ผมไม่คิดจะหันหลังกลับไปมอง






ผมวิ่งด้วยความเร็วจนมาถึงแยกสุดท้ายก่อนจะถึงร้านกาแฟ ในขณะที่ผมกำลังหยุดยืนรอสัญญาณไฟข้ามถนน ผมก็อดไม่ได้ที่จะเหลือบไปมองตึกสูงใหญ่ที่อยู่ไม่ไกลนัก สถานที่ที่เต็มไปด้วยชาวต่างชาติและนักธุรกิจมากมายเดิมเข้าออกตลอดทั้งวัน นี่คือที่ทำงานของคุณวิคเตอร์ มันให้ความรู้สึกยิ่งใหญ่และวุ่นวายจนผมไม่อยากจะเข้าไปใกล้ แต่กลุ่มชายหญิงกลุ่มหนึ่งก็ดึงดูดความสนใจของผมได้มากพอให้ต้องเลิกสนใจไฟข้ามถนนสีเขียว

ชายหนุ่มชาวต่างชาติรูปร่างสูงใหญ่คุ้นตาผู้มีเส้นผมสีน้ำตาลเข้มและดวงตาสีฟ้าอมเขียวเป็นเอกลักษณ์กำลังพูดคุยกับชายหญิงคู่หนึ่งด้วยท่าทางจริงจัง คู่สนทนาเป็นชายวัยกลางคนร่างท้วมสวมใส่ชุดสูทราคาแพงและในมือข้างหนึ่งถือไม้เท้าที่แค่ดูก็รู้ว่าราคาแพงลิบเอาไว้ ส่วนหญิงสาวอีกคนเธอใส่ชุดนักศึกษาเรียบร้อย ผมยาวเหยียดตรงจนถึงเอว เพียงแค่เสี้ยวหน้าเล็กน้อยผมก็รู้ได้ทันที






.....แพร.....





“ว่าไงอาร์ วันนี้ก็มาเร็วเหมือนเดิมนะ หึหึ” โอนเนอร์ทักผมพร้อมยิ้มขำทันทีที่ผมผลักประตูเข้าไปในร้าน

“จะรีบมาอ่านโพสอิทที่บอร์ดอีกล่ะสิ เด็กวัยรุ่นนี่ชีวิตสดใสน่าอิจฉาจังเลยน้า” ชายหนุ่มยังคงแหย่ผมเล่นต่ออย่างอารมณ์ดี

“โธ่ คุณมิณก็ยังไม่แก่ซักหน่อยนี่ครับ” ถ้าผมจำไม่ผิดเขาน่าจะอายุยี่สิบปลายๆเองนะ

“อาร์ บอกแล้วใช่มั้ยว่าให้เรียกพี่มิณ” เขาว่าเสียงดุพร้อมกับมองค้อนผมทีหนึ่ง หลายครั้งที่ผมคิดว่าเขาเป็นคนที่น่ารักเอามากๆทั้งใจดี ทั้งนิสัยน่ารัก แถมหน้าตาก็ยังดี เพราะอะไรกันหนออออ ที่เขายังไม่มีแฟน

“คร้าบๆ” ผมร้องเสียงยานคางพร้อมกับไล่สายตาไปบนบอร์ดไม้สีซีด และเจอเข้ากับประดาษแผ่นเล็กที่ถูกเขียนด้วยลายมือสวยเป็นระเบียบ




‘To R
                     ผมชอบธรรมชาติ ถ้ามีต้นไม้จะชอบมากครับ
                     แต่กลางเมืองแบบนี้คงหายาก...
                     ป.ล. ผมเป็นลูกครึ่งครับ(พ่อผมเป็นลูกครึ่ง ส่วนแม่ผมเป็นคนอเมริกัน)
                     แต่ผมอยู่ที่เมืองไทยจนถึงอายุสิบขวบ

                                                                                   Thank you
                                                                                      Victor’



   ผมยิ้มเล็กๆเมื่ออ่านจบ มิน่าทำไมถึงพูดไทยชัดนัก แต่ถ้าเขาไม่บอกว่าตัวเองเป็นลูกครึ่งผมก็คงไม่รู้ เพราะเขาดูเหมือนไม่มีเชื้อสายเอเชียอยู่เลยด้วยซ้ำ

ผมไม่ได้เขียนอะไรตอบกลับไปแต่ก้มลงค้นกระเป้พร้อมกับดึงเบอร์ชัวร์คอนโดสองแผ่นสุดท้ายออกมาและเลือกห้องที่ตรงกับความต้องการของเขาที่สุดเอาไว้ ปกติแล้วมันไม่ใช่เรื่องง่ายเลยที่จะคัดเลือกห้องที่ตรงกับความต้องการของใครคนหนึ่งโดยที่ทำแค่เพียงคุยกันผ่านตัวหนังสือ แต่ไม่รู้เพราะอะไร ผมคิดว่าเขาจะต้องชอบห้องนี้แน่ๆ !!








เช้าวันรุ่นขึ้นผมตื่นแต่เช้าเพื่อที่จะไปที่ร้านกาแฟ ในมือถือเบอร์ชัวร์คอนโดที่ม้วนเป็นทรงกระบอกเอาไว้หลวมๆ ผมอยากเห็นสีหน้าของเขาตอนเห็นห้องนี้แทบรอไม่ไหว!!!

“กรุ้งกริ้ง” เสียงกระดิ่งดังขึ้นเมื่อผมผลักประตูเข้าไป ผมสังเกตเห็นโอนเนอร์หันมายิ้มให้ผมแต่เพราะอะไรก็ไม่รู้ผมถึงรู้สึกว่ามันเป็นยิ้มที่ดูเจ้าเล่ห์ชอบกล ส่วนอีกมุมหนึ่งของเคาเตอร์คือสองสาวประจำร้านที่ส่งสายตามาทางผมเหมือนจะกินเลือดกินเนื้อ...ผู้หญิงคือสิ่งมีชีวิตที่น่ากลัวมากครับ!!!!

ผมหลบสายตาเชือดเฉือนตรงหน้าและเสหน้าไปทางโต๊ะประจำของคนที่ผมตั้งใจจะมาเจอ แต่กลับเห็นเพียงแก้วกาแฟที่มีควันลอยเอื่อยๆอยู่ที่นั้น ชายหนุ่มชาวต่างชาติยืนถัดไปจากโต๊ะเล็กน้อย ดวงตาสีสวยจ้องมองไปยังบอร์ดซีดๆเหมือนกำลังค้นหาอะไรซักอย่างท่ามกลางกระดาษสีสันสดใสหลายร้อยแผ่น

“คุณวิคเตอร์ครับ”

“...อาร์??” เขามุ่นคิ้วเข้มอย่างประหลายใจที่เจอผมแต่ก็ผ่อนลมหายใจออกเหมือนโล่งใจอะไรสักอย่าง

“ผมคิดว่าผมเลือกห้องให้คุณได้แล้ว ก็เลย...เอาเบอร์ชัวร์มาให้ดู” ว่าพลางยื่นเบอร์ชัวร์ที่ผมถือมาให้ขณะเราทั้งคู่นั่งลงที่โต๊ะ

“วันหยุดนี้คุณว่างมั้ยครับ ผมจะพาไปดูห้อง” ผมยิ้มเมื่อเขาก้มลงอ่านรายละเอียดในเบอร์ชัวร์เรียบร้อยแล้วและเงยหน้าขึ้นมามองผม ชายหนุ่มมองผมด้วยสีหน้าที่ผมเองไม่เข้าใจ แววตานั้นดูแปลกใจ หรือดีใจ หรือขบขัน หรืออะไรซักอย่างที่สร้างความงงงวยให้กับผมไม่น้อย (แต่ถึงแม้จะทำหน้าแบบนั้น เอเลี่ยนก็ยังหล่อแบบเอเลี่ยนอยู่ดี!!!)

“เออ...วันเสาร์ผมทำงาน ขอเป็นวันอาทิตย์ได้มั้ยครับ” เขาเหมือนเพิ่งหลุดออกจากภวังค์

“ได้ครับ ขอเป็นช่วงเช้าได้มั้ยครับ ผมมีอะไรให้คุณดูด้วยล่ะ” ผมว่าอย่างตื่นเต้น

“หึหึ ได้ครับ” เขาหัวเราะเบาๆทำให้ผมหัวเราะตามไปด้วย

ทั้งโต๊ะตกอยู่ในความเงียบผมไม่รู้ว่าจะต้องทำยังไงแต่ดวงตาสีสวยนั้นทำเอาผมจ้องเพลิน บางครั้งผมก็เหมือนจะเห็นตานั้นเป็นสีฟ้า บางครั้งผมก็เห็นมันเป็นสีเขียว ...หรือเขาอาจจะเป็นเอเลี่ยนจริงๆ??!!! ผมว่าถึงเขาจะมีเชื้อสายไทยอยู่ ก็คงจะมีน้อยเอามากๆ ถึงแม้ว่าผมสีเข้มนั้นจะทำให้เขาดูกลมกลืนกับคนเอเชียก็เถอะ

ผมไม่รู้ว่าเราเล่มเกมส์จ้องตากันอยู่นานแค่ไหน แต่ก่อนที่หัวใจของผมจะเต้นแรงจนกระเด็นตกไปอยู่ในแก้วกาแฟตรงหน้า ผมควรจะต้องทำอะไรซักอย่าง!

“อะแฮ่ม เออ..คุณคงต้องไปทำงานแล้ว งั้นผมไม่รบกวนดีกว่า” ผมว่าพร้อมกับเขียนที่อยู่ เบอร์ห้องของคอนโดและเวลานัดลงบนกระดาษโพสอิสอิท

“แล้วเจอกันนะครับ” ผมยิ้มและเตรียมตัวจะลุกออกจากโต๊ะ

“อาร์...” แรงรั้นที่แขนเบาๆทำให้ผมหันกลับไปมอง คุณวิคเตอร์กำลังมองมาที่ผมเหมือนอยากจะพูดอะไรซักอย่าง

“เออ...แล้ววันอาทิตย์เจอกันนะครับ” เขายิ้มพร้อมก่อนจะปล่อยข้อมือผมให้เป็นอิสระ
ผมจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าเราแยกกันอย่างไรรู้เพียงแต่ว่าตอนนี้ผมเอามือทาบไว้บนอกที่มีเสียงเต้นตุบตับไม่หยุด ...ผมอยากให้เขาได้เห็นสิ่งที่ผมอยากให้ดู...วันนั้น ผมอยากให้เขายิ้มให้ผมด้วยรอยยิ้มใจดีๆแบบวันนี้จัง ...ให้ตาย!! นี่ผมเป็นอะไรไปแล้ว!?








ห้องกว้างขนาดสองห้องนอนสองห้องน้ำ หนึ่งห้องครัวและหนึ่งห้องรับแขกในคอนโดใจกลางเมืองปรากฏอยู่ตรงหน้าผม ชั้นนี้เป็นชั้นหก ชั้นบนสุดของตึกนี้ ข้างๆกันเป็นคอนโดสูงที่สร้างหลังจากตึกนี้ในโครงการเดียวกัน

ผมมาก่อนเวลานัดนิดหน่อยเพื่อมาสำรวจดูห้องก่อน เดินวนไปมาในห้องสำรวจส่วนต่างๆที่ตอนนี้ว่างโล่งเพราะยังไม่มีเฟอร์นิเจอร์ ถึงแม้จะอยู่ใจกลางเมืองแถมตึกไม่สูงมากแต่กลับให้ความรู้สึกปลอดโปร่งอย่างไม่น่าเชื่อ คงเพราะโครงการคอนโดนี้มีต้นไม้รายล้อมแทบจะทุกทิศทาง แถมยังมีสวนและบ่อน้ำไว้ให้ผู้อยู่อาศัยได้พักผ่อนหย่อนใจ ...สมราคาจริงๆ

ผมเดินดูโน่นดูนี่เพลินจนลืมเวลา ก้มมองนาฬิกาอีกทีก็เลยเวลานัดมาสิบห้านาทีแล้ว แต่ก็ยังไม่มีวี่แววของคนที่ผมนั้นไว้เลย

... เอ หรือว่าจะหาห้องไม่เจอ...

ผมออกมายืนที่หน้าประตูห้องที่ตอนนี้ไม่มีคนอยู่ตรงระเบียงทางเดินเลย คงเพราะวันนี้เป็นวันหยุด ส่วนใหญ่ถ้าไม่นอนพักอยู่ในห้องก็คงออกไปเที่ยวกันตั้งแต่คืนวาน เวลาผ่านไปจนผมเริ่มเมื่อยขาที่จะยืนต่อ ทรุดตัวลงนั่งชันเข่ากับพรมสีเลือดนกที่ปูไว้ตลอดทางเดิน





...เลยเวลานัดมาครึ่งชั่วโมงแล้ว...


ผมก้มลงมองนาฬิกาและฟุบหน้าลงกับเข่าตัวเอง... หรือว่าผมจะโดนเบี้ยวนัดจริงๆ??
ผมหลับตานิ่งปล่อยความคิดให้ลื่นไหลไปเรื่อยๆ ตั้งแต่รู้จักกับเขาผมก็ลืมเรื่องราวชวนเครียดต่างๆในชีวิตไป ทั้งเรื่องที่กำลังจะไม่มีที่อยู่หรือเรื่องที่ถูกแฟนทิ้ง บางทีนี่อาจถึงเวลาที่ผมจะต้องกลับไปใช้ชีวิตธรรมดาๆแบบเดิมของผมซักที คุณวิคเตอร์เขาคงอยากจะมาดูห้องกับแฟนมากกว่าล่ะมั้ง...หรือแฟนของเขาอาจจะเป็น...แพร...





…เลยเวลานัดมาเกือบหนึ่งชั่วโมงแล้ว...


“หึหึ” ผมหัวเราะกับตัวเองเบาๆ นึกถึงตอนที่ผมอกหัก มันคงตลกน่าดู ถ้าคนที่หักอกผมกับคนที่ทำให้ผมรู้สึกดีขึ้นกลับมาคบกันเอง ขอบตาของผมร้อนผ่าวพร้อมกับรู้สึกเหมือนน้ำใสๆเริ่มไหลออกมาหยดลงบนกางเกงยีนส์สีซีด

“ฮึก...” ผมเม้มปากแน่ซุกหน้าลงกับเข่า บ้าเอ้ย! ไอ้อาร์! นั่นมันผู้ชายนะ!! มีแฟนแล้วด้วย แถมแฟนเขาก็คือแฟนเก่าเอ็งไง!! เลิกร้องไห้ที่เขาเบี้ยวนัดเพราะอาจมีนัดกับแฟนซะทีเหอะ!!

“ฮึก...ฮือ” ผมไม่อาจหยุดน้ำตาที่ไหลออกมาได้

รู้สึกเหมือนอกหักซ้ำสองเลยแฮะ...











นี่ผม...ชอบเขา...สินะ??...



……….To Be Continue..........


 :hao5: :hao5: :hao5:

ออฟไลน์ Chompooiriza

  • ~ Good Morning Sunshine ~
  • เป็ดมัธยม
  • *
  • กระทู้: 150
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +43/-0
ชีวิตน้องเริ่มติดดราม่า :mew6:

ออฟไลน์ MiU

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 229
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +26/-3
กรี๊ด ทำไมทิ้งน้องอาร์ไว้แบบนี้ล่ะวิคเตอร์ ทำน้องร้องไห้แล้วนะ  :m16:

ออฟไลน์ dahlia

  • เป็ดแสนดี
  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 4239
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +695/-4
โอ๋ๆๆๆ อย่าร้องไห้เลยนะ  ว่าแต่ วิคเตอร์ ไปไหนทำไมไม่มา  :m16:

ออฟไลน์ Toon_TK

  • เ ด็ ก อ้ ว น
  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 740
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +33/-1
วิคเตอร์ไปไหน???

ทำไมทิ้งน้องอาร์ไว้อย่างนี้!!!

ออฟไลน์ seaz

  • รักอยู่ไหน...ใจเรียกหา
  • เป็ดArtemis
  • *
  • กระทู้: 5383
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +381/-9
น้องอาร์...อย่าเศร้าไปเลย เดี๋ยวคุณวิคเตอร์ก็มา (คิดว่างั้นนะ) เขาคงติดงานน่ะ ก็เล่นไม่มีเบอร์กันเลย แล้วจะติดต่อกันยังไง

ออฟไลน์ golove2

  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 4478
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +277/-6

 

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด


สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด