หัวข้อ: จบ[เรื่องสั้น]Every time Café รับครีมกับน้ำตาลเพิ่มไหมครับ-Extra สงกรานต์18/4/59

[IVY]

Chapter 5

“ตึกๆๆ” เสียงย่ำเท้าหนักๆดังใกล้เข้ามาอย่างรีบร้อนและหยุดอยู่ข้างๆผมทำให้ต้องเงยหน้าขึ้นมองอย่างช่วยไม่ได้

ชายหนุ่มชาวต่างชาติยืนอยู่ตรงหน้าผม หายใจหอบถี่ เสื้อสูทตัวหนาถูกพาดไว้ที่แขน เนคไทคลายออกเผยให้เห็นเสื้อเชิ้ตสีขาวที่ปลดกระดุมสามเม็ดแรก ผมที่มักจะหวีเสยไปข้างหลังอย่างเรียบร้อยปลายปรกลงมาบังหน้าผากกว้างที่ชื้นเหงื่อ คุณวิคเตอร์ในตอนนี้ให้ความรู้สึกเหมือนนักวิ่งมาราธอนที่ลืมใส่ชุดนักวิ่ง

“ขอโทษครับ …ผมมาสาย” เขาเบิกตากว้างอย่างตกใจเมื่อมองหน้าผม พูดปนหอบนิดๆ

“….”

ชายหนุ่มทรุดตัวลงนั่งคุกเข่าข้างๆผม นิ้วเรียวเกลี่ยแก้มผมเบาๆเหมือนต้องการเช็ดอะไรออกไป ….หวา!! ทุเรศชะมัด นี่ผมให้คนอื่นเห็นน้ำตาได้ยังไงกัน

“ผมขอโทษจริงๆ ต้องให้อาร์รอนานขนาดนี้” เขาพูดด้วยสีหน้าเจ็บปวดเล่นเอาผมไม่รู้จะทำหน้ายังไง…ก็ผมไม่ได้โกรธเขาซักหน่อย

“อะ เออ ไม่ใช่ความผิดคุณหรอกครับ ผมแค่คิดถึงตอนที่อกหัก…” ผมรีบแก้ตัวพลางเช็ดน้ำตาบนหน้าอย่างลวดๆจนรู้สึกแสบหน้าไปหมด

“งั้นเหรอครับ หึหึ ผมเองก็ถูกทิ้งบ่อยๆ” คุณวิคเตอร์หัวเราะในลำคออย่างเอ็นดูคลายสีหน้าที่เป็นกังวลลง

“หา? คุณน่ะเหรอครับ?” ตายๆๆๆ ถ้าหน้าตาดีเป็นเอเลี่ยนขนาดนี้ยังถูกทิ้ง แล้วไอ้หนุ่มมหาลัยจนแสนจนแถมหน้าตาจืดชืดแบบผมชาตินี้คงไม่ต้องหวังอะไรแล้วล่ะ!!!

“ครับ ทุกคนบอกว่าผมบ้างานมากเกินไปจนไม่มีเวลาให้” เออ…อันนี้ผมเห็นด้วย ก็สมควรแล้วมั้ยล่ะพ่อคุณ!!!

“ผมนึกว่าคุณเป็นแฟนกับแพร”

“แพร??”

“เออ เด็กนักศึกษาที่หน้าตาน่ารักๆ ผมยาวๆ อืม…ผมเห็นคุณคุยกับเธอที่หน้าตึกบริษัทเมื่อวันก่อน…” ผมตอบอ้อมแอ้ม

“อ๋อ เปล่าหรอกครับ เธอเป็นลูกสาวของลูกค้าผม” เขาร้องเบาๆอย่างนึกขึ้นได้และหันมายิ้มให้ผม ริมฝีปากบางเหยียดยิ้มเอ็นดูน้อยๆเหมือนคุยอยู่กับเด็กเล็กๆ

“อ่า อ่อ …ครับ” ผมได้แต่ก้มหน้าไม่รู้จะพูดอะไรต่อ แต่ผมก็ไม่เข้าใจว่าส่วนลึกๆแล้วทำไมผมถึงรู้สึกดีใจลิงโลดได้ขนาดนี้

“จริงสิ เข้าไปดูห้องก่อนสิครับ” ผมพูดอย่างนึกขึ้นได้เมื่อรู้สึกว่าถูกคนตรงหน้าจ้องจนเกือบทะลุ




ผมเปิดประตูเข้ามาในห้องอีกครั้งโดนมีเขาเดินตามเข้ามาด้านหลัง ผมพาเขาเดินวนดูห้องครัว ห้องรับแขก และบริเวณต่างๆของห้องเงียบๆ จนเขาถามขึ้นมา

“แล้วที่อาร์บอกว่ามีอะไรให้ดูล่ะครับ”

“อ่า จริงด้วย ห้องนี้แหละครับ” ผมหันไปยิ้มพร้อมกับหมุดลูกบิดประตูออก เผยให้เห็นห้องกว้างที่ว่างเปล่า แสงแดดของยามสายหน่อยๆสาดส่องเข้ามาทางประตูกระจกใสบานใหญ่ที่กั้นระหว่างระเบียงกับห้องนอน ทำให้พวกเราทั้งสองต้องหรี่ตาเพื่อปรับความสว่าง

“สว่างดีจัง” เขาพึมพำเบาๆ

“ทางนี้ครับ” ผมเดินไปเปิดประตูกระจกระเบียงอากาศเย็นสบายไหลเข้ามาในห้องพร้อมกับกลิ่นหญ้าและต้นไม้

“ออกมาดูนี่สิครับ” ผมเอาแขนท้าวกับขอบซีเมนต์ของระเบียงและเหม่อมองออกไปข้างนอก
ห่างจากขอบระเบียงไปประมาณสามเมตรเป็นกิ่งก้านสาขาของต้นไม้ต้นใหญ่ที่ปลูกอยู่ด้านหลังตึก มันมีความสูงพอๆกับตึกห้าชั้น แต่แผ่กิ่งออกมาได้จนถึงระเบียงของชั้นหก เสียงนกร้องดังอยู่ไม่ไกลรังที่ซ่อนอยู่ตามต้นไม้ กระแตตัวเล็ก วิ่งอย่างรวดเร็วผ่านกิ่งไม้ตรงหน้าผมและกระโดนข้ามไปอีกกิ่งหนึ่งที่อยู่ใกล้ๆ ด้านล่างเป็นสนามหญ้าเขียวชอุ่มของคอนโดล้อมรอบสระน้ำพุขนาดใหญ่ ทางเดินปูอิฐถูกขนาบข้างด้วยต้นประดู่ออกดอกสีเหลืองสะพรั่งทั้งสายทาง

“เพราะคุณบอกว่าชอบบรรยากาศธรรมชาติ ถ้าเป็นที่นี่ล่ะก็คงให้บรรยากาศแบบที่คุณว่าได้” ผมหันไปยิ้มมองคนข้างๆ ให้ชายหนุ่มที่เบิกตากว้างจ้องมองออกไปที่ทิวทัศน์รอบๆ

“ถึงที่นี่จะอยู่กลางเมืองแต่ปลูกต้นไม้ไว้เยอะมาก อากาศก็เลยค่อนข้างดี คุณชอบมะ…อืมมม” คำพูดต่อไปของผมถูกกลืนเข้าไปในลำคอเมื่อรู้สึกถึงความนุ่มที่ริมฝีปาก ความชื้นที่ค่อยๆสอดแทรกเข้ามาข้างในทำให้สติผมแทบแตกกระเจิงไปหมด กลิ่นโคโลญที่ตอนนี้กลายเป็นกลิ่นที่คุ้นเคยอยู่ใกล้จนได้กลิ่นชัดเจน ตาที่เบิกกว้างของผมเห็นแต่เพียงดวงตาสีฟ้าอมเขียวที่จ้องตอบลงมาเท่านั้น


ไม่รู้ว่านานแค่ไหนที่ผมจ้องตอบดวงตาสีสวยคู่นั้น รู้สึกตัวอีกทีเมื่อความนุ่มที่ริมฝีปากถูกผละออกไป หัวสมองขาวโพลนของผมไร้ความคิดใดๆมองเห็นแค่คนตรงหน้าที่ตอนนี้อยู่ใกล้จนปลายจมูกโด่งของเขาชนกับปลายจมูกของผม

“วันนี้ผมมีนัดพาลูกค้าและคุณแพรไปตีกอล์ฟตลอดทั้งเช้า แต่ว่าผมส่งพวกเขาที่สนามแล้วรีบมาหาคุณ…”

“….”

“ผม…อยากจูบคุณอีก” เขาว่าก่อนจะโน้มหน้าลงมา ริมฝีปากของผมสัมผัสถึงความนุ่มชื้นอีกครั้ง



แย่!!! นี่มันแย่แล้ว!!! ทำไมผมถึงควบคุมตัวเองไม่ได้ เลือดทุกส่วนเหมือนจะถูกสูบฉีดขึ้นไปรวมอยู่ที่ใบหน้า หัวสมองอื้ออึงได้ยินเพียงเสียงตุบตับดังก้องอยู่ในอก กลิ่นหอมกาแฟอ่อนๆกรุ่นอยู่ในโพรงปาก




…นี่อาจจะเป็นครั้งแรกที่ผมรู้สึกว่า…เอสเปรสโซ่ก็ไม่ได้รสชาติแย่เท่าไหร่…



บ้าจริง! ผมควบคุมตัวเองไม่ได้








ผมควบคุมตัวเองให้ผลักเขาออกไปไม่ได้….

……….To Be Continue..........

    แวะมาแบบสั้นๆ

ใครว่าผมจืด???!!!!

[padthaiyen]

น้องอาร์โดนพี่เอเลี่ยนจูบไปซะแล้ว หรือว่าแฟนที่ว่าคือน้องอาร์หรือเปล่าเนี่ย พี่แกรู้อะไรเกี่ยวกับน้องอาร์มาหรือเปล่า

[golove2]

มาสั้น ๆ แต่ก็ดีใจ

อย่างน้อยก็รู้ว่าไม่ได้เป็นแฟนกับแพร


 

[Toon_TK]

ทำไมมาสั้นล่ะ


มาต่อเร็วๆน้าาาาาาา


 

[IVY]

Chapter 6 END

เสียงนกร้องดังอยู่ไม่ไกล แสงแดดที่เริ่มร้อนลอดเงาแมกไม้ลงมากระทบผิว ผมกระพริบตาถี่ๆปรับโฟกัสการมองให้ชัดเจน แต่ไม่ว่าผมจะกระพริบตาซักกี่ครั้ง ภาพตรงหน้าก็ยังคงเป็นชายหนุ่มใบหน้าคมเข้มแบบชาวตะวันตกเจ้าของดวงตาสีฟ้าอมเขียวกำลังจ้องมองมาทางผมอยู่ดี และที่สำคัญ ริมฝีปากของผมยังรู้สึกถึงความชื้นนิดๆจากการที่เขาเพิ่งจะผละริมฝีปากออกไป

โว๊ยยยยย ไอ้อาร์!! เอ็งทำอะไรลงไปวะนั่น!!!?

ผมใบ้กินเอาดื้อๆได้แต่จ้องมองดวงตาสีสวยที่รีเล็งลงเพราะมุมปากที่ค่อยๆยกยิ้มขึ้น

“อาร์พร้อมจะย้ายเมื่อไหร่ครับ”

“…ย้าย?... ย้ายไปไหนครับ”

“ที่นี่ครับ”

“หะ หา?? เออ ผมไม่ได้คิดจะซื้อคอนโดใหม่นะครับ…”

“ครับ ผมรู้ แต่ผมหมายถึง คุณกับผม ย้ายมาที่นี่น่ะ” เขาจิ้มมือที่หน้าอกผมและเขาสลับกัน

“ห๊ะ!? เดี๋ยว ผมไม่เข้าใจ คุณบอกว่าคุณจะอยู่ที่นี่กับแฟน” ผมมุ่นคิ้ว สุดแสนจะมั่นใจว่าเขาเคยพูดแบบนั้นจริงๆ

“ครับ ผมหมายถึงถ้ามีแฟนในอนาคต….ผมใช้ไวยากรณ์ผิดเหรอครับ??” ตอนนี้เป็นเขาที่มุ่นคิ้วบ้าง ยกมือขึ้นลูบคางอย่างครุ่นคิด

“เออ ก็ไม่ผิดหรอกครับ แต่ผมไม่ใช่แฟนคุณ…”

“….”

“…” ผมก้มหน้านิ่งใจเต้นโครมครามไม่เป็นจังหวะในขณะที่คนตรงหน้านิ่งเงียบ

“ผมนึกว่าคุณเข้าใจความหมายของจูบเมื่อกี้แล้วซะอีก”

“ห๊ะ? มะ ไม่เข้าใจครับ! แล้วนี่…ผมก็ไม่ใช่ผู้หญิงนะ คุณยังจะ…ยังจะ.. จูบกับผมอีก!!”

“ก็ผมอยากจูบคุณ” เขาว่าพลางขยับเข้ามาใกล้อีก ผมร้อง รีบร้อนยันอกเขาให้ห่างออกไป

“เฮ้ยยยย!!?”

“?... อาร์ ฟังผมนะครับ” เขาผละห่างออกไปเล็กน้อย ใช้สองมือกุมหัวไหล่ทั้งสองข้างของผมไว้

“…ครับ”

“ผมจริงจังกับอาร์นะ”

“…ครับ”

“แล้วผมก็ไม่คิดจะจูบใคร ถ้าผมไม่แคร์เขา”

“…ครับ”

“…”

“…”

“…คบกับผมนะครับอาร์”

“…ครับ… หา!? อะไรนะครับ” บ้าแล้ว!!! ถูกเอเลี่ยนสะกดจิตเข้าแล้วไงล่ะ!!!

“หึหึ คุณตกลงแล้วนะ” เขายิ้มขยับเข้ามาใกล้ผม ปลายจมูกโด่งสัมผัสกับปลายจมูกผมอีกครั้ง

“งั้น…ย้ายเข้ามาอาทิตย์นี้เลยนะครับ” เขายิ้มกว้าง ส่วนผมรู้สึกใบ้กินไปอีกรอบแล้วในวันนี้

ภาพชายหนุ่มนักธุรกิจที่ผ่านมาถูกแทนที่ด้วยชายหนุ่มขี้แกล้งตรงหน้า…นี่นอกจากถูกเอเลี่ยนสะกดจิตแล้ว ผมยังถูกเอเลี่ยนพรางตาด้วยเหรอเนี่ย โอ้ ก็อด!!! ผมจะไปประท้วงกับนาซ่าว่าเขาคงจะปล่อยเอเลี่ยนซักตัวหลุดรอดมาแถวนี้!!!







“อาร์” เสียงทุ้มต่ำเรียกเมื่อผมเดินออกมาจากหลังร้าน ตอนนี้เป็นเวลาปิดร้านแล้ว ในร้านกาแฟเหลืองลูกค้ารายสุดท้ายซึ่งก็คือคนที่เพิ่งจะเอ่ยทักผมไป ชายหนุ่มในชุดสูทภูมิฐานส่งยิ้มให้ผมในมือถือนิตยสารเกี่ยวกับธุรกิจแสนน่าเบื่อ (สำหรับผม)

“แหม วันนี้ก็มีคนมารรอรับอีกแล้วนะอาร์” คุณมิณแซวเสียงเขาขณะผมเดินผ่านเคาน์เตอร์ แต่ผมไม่กล้าหันไปมองค้อน เกรงว่าถ้าหันไปจะถูกสายตาพิฆาตของสองสาวประจำร้านทิ่มแทงจนพรุน

หลังจากที่ผมขนของจากที่พักเดิม(ที่จะถูกเตะโด่งออกมาอยู่แล้ว)ย้ายไปอยู่คอนโดกับคุณวิคเตอร์ ตอนนี้ก็ผ่านมาเดือนกว่าแล้ว ชีวิตผมเปลี่ยนแปลงไปหลายอย่างและที่เห็นได้ชัดที่สุดก็คือการที่มีชายหนุ่มชาวต่างชาติหน้าตาดีมารอรับหลังเลิกงานทุกวันจนตอนนี้ผมคิดว่าเขาเป็นมาสคอตของร้านนี้ไปแล้ว !!!

เขาเป็นชายหนุ่มที่เกิดมาเพื่อแย่งชิงทุกอย่างของผมไป!! ทั้งสาวๆ ทั้งความโดดเด่น(ซึ่งไม่ค่อยจะมี) และที่สำคัญ …เขาเอาใจผมไปด้วยนี่สิ แย่ชะมัด!!!

“เหนื่อยมั้ยอาร์” เขาถามเมื่อออกมานอกร้าน มือเกลี่ยปอยผมผมเบาๆ

“ไม่ครับ สนุกดี คุณล่ะ” ผมยิ้ม

“วันนี้ลูกค้าเชิญผมไปดินเนอร์ด้วย แต่ผมทานมานิดเดียว”

“หือ?? ไม่อร่อยเหรอครับ”

“เปล่าครับ ผมอยากกลับมาทานข้าวกับคุณมากกว่า”

“….” อยู่ๆหน้าก็ร้อนขึ้นมาดื้อๆ ผมนึกของคุณไฟถนนที่ให้แสงสลัวๆก็วันนี้

“ผมซื้อคะน้ามาด้วยนะครับ ผมอยากทานผัดคะน้า” เขาชูถุงกระดาษที่ถือเข้ามาในร้านด้วยตอนนั่งรอผมให้ดู

“ลำบากมากเลยครับ ผักนี่หน้าตาคล้ายกันไปหมด ผมเกือบหยิบผักกาดกวางตุ้งมาแล้ว” เขามุ่นคิ้วทำหน้าลำบากใจ ส่วนผมแทบจะสะดุดฝุ่นล้มตรงนั้น แหม่! ไม่รู้ว่าจะขำหรือจะอะไรดีสิน่า



เราเดินออกจากร้านมาประมาณห้านาทีก็ถึงที่พักไฟทางเดินรวมถึงตัวลอบบี้สว่างไสว พนักงานต้อนรับเปิดประตูให้พวกเราเดิมตรงไปทางลิฟท์

ห้องที่เคยว่างตอนนี้เต็มไปด้วยเฟอร์นิเจอร์และข้าวของมากมายแต่ก็ดูไม่ใกล้เคียงกับคำว่ารกเท่าไหร่ ผมวางกระเป๋าเป้และกระเป๋ากล้องไว้ที่โซฟารับแขกเดินผ่านห้องนอนเล็กไปถึงในครัว

ตอนที่ขนของย้ายเข้ามาใหม่ๆผมลมแทบจับเมื่อเห็นว่าห้องนอนเล็กที่ควรจะเป็นของผมแปลสภาพเป็นห้องทำงานที่เต็มไปด้วยชั้นวางเอกสารมากมายได้ในเวลาเพียงชั่วข้ามคืน พอผมถามเจ้าของห้อง เขาดับตอบหน้าตายว่าให้ผมไปนอนห้องนอนใหญ่กับเขา แถมยังยกกระเป๋าของผมไปไว้ในห้องนอนให้เรียบร้อยอีกต่างหาก!!

ผมลงมือค้นหมูในตู้เย็นที่จำได้ว่าเคยซื้อมายัดๆไว้ออกมาวางรอให้หายแข็ง แล้วหันไปเอาผักแช่น้ำไว้อีกมุมหนึ่งของเคาน์เตอร์ครัว

“ฟอด!” ผมสะดุ้งจนเกือบคว่ำกะละมังแช่ผักทิ้ง ร่างสูงใหญ่ของอีกคนในห้องมายืนอยู่ด้านหลังผมตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ จะขอบคุณเขาดีมั้ยที่ช่วยส่งสัญญาณบอกโดยการหอมแก้มผม

“ให้ผมช่วยอะไรมั้ยครับ” เขาถามงึมงำอยู่ข้างแก้มผม

“อืม…เดี๋ยวช่วยผมหั่นผักนะครับ” เขารับคำในลำคอแต่ก็ยังไม่ผละออกไปไหน สองแขนสอดเข้ามาคล้องเอวผมไว้หลวมๆวางคางเกยไว้บนไหล่โดยไม่พูดอะไร ดูผมเลือกผักอย่างเงียบๆ

“นี่ จริงๆแล้วไม่ต้องรอทานข้ามพร้อมผมก็ได้นะครับ ต่างคนต่างทานง่ายกว่า” ผมพูดทำลายความเงียบทำให้เขาผงกหัวขึ้นมามองผมงงๆ

“ทำไมครับ ไม่ชอบเหรอ?”

“เปล่าๆ ไม่ใช่ครับ แต่ทานอาหารเย็นตอนสองทุ่มทุกวันเนี่ย ผมว่ามันไม่ดีต่อสุขภาพนะ” ผมพูดตามตรง

เขามานั่งรอผมที่ร้านตั้งแต่ทุ่มกว่าๆ แต่กว่าร้านกาแฟจะปิดก็สองทุ่มเข้าไปแล้ว ซึ่งมันเลยเวลาที่ดีในการทานอาหารเย็นมามากโขอยู่เหมือนกัน บริษัทที่เขาทำงานอยู่จริงๆแล้วเลิกงานประมาณสี่โมงเย็น (ซึ่งผมมารู้ทีหลังว่าเขาชอบทำงานล่วงเวลาจนค่ำมืด) มีเวลาออกไปหาอาหารดีๆทานเป็นมื้อค่ำอยู่แล้ว

“แต่ผมอยากทานกับอาร์” ผมรู้สึกถึงความเอาแต่ใจหน่อยๆในน้ำเสียงของเขา

“ฮะๆ ตามใจครับ ปวดท้องขึ้นมาอย่าโทษผมแล้วกัน…จริงสิ พรุ่งนี้เช้าจะทานอะไรดีครับ”

“อืม…กาแฟกับขนมปังปิ้งก็ได้ครับ” เขาตอบและเริ่มนำผักที่ผมเลือกไว้ไปหั่น ส่วนผมก็กันมาจัดการกับหมู่ที่เริ่มนุ่มจนสามารถหั่นได้แล้ว

“จริงด้วย อาร์” เขาโผล่มากอดผมจากด้านหลังเงียบๆอีกแล้ว! ผมถือมีดอยู่นะ อันตรายจะตายไป ในขณะที่ผมตั้งใจจะหันไปบ่นเขา ริมฝีปากสวยของคนข้างหลังก็ชิงมาอุดปากผมเอาไว้ซะก่อน มือที่ถือมีดอยู่อ่อนแรงเอาดื้อๆจนต้องวางมันเอาไว้กับที่

“อืมมม ดะ เดี๋ยว ผมทำอาหาร อืม… อยู่” ผมพยายามพูด แต่ก็ทำได้ไม่ดีนัก เขาพลิกตัวผมให้หันไปเผชิญหน้ากับเขาและประกบริมฝีปากลงมาอีกครั้ง อีกครั้ง …และอีกหลายๆครั้ง จนผมเริ่มจะหน้ามืดเข้าแล้ว

“อาร์…” เขาผละออกไปเล็กน้อยเรียกชื่อผม

“…ครับ”

“กาแฟพรุ่งนี้ใส่ครีมกับน้ำตาลด้วยนะ”

“หือ? คุณไม่ชอบหวานไม่ใช่เหรอ”

เขายิ้มให้ผมโดยไม่พูดอะไรแต่โน้มตัวลงมาเคล้าจูบที่ริมฝีปากเบาๆ

“ผมคิดว่าจะเริ่มทานหวานแล้วล่ะ…”

“…”

“อยากรู้ว่าจะหวานสู้จูบคุณได้รึเปล่า หึหึ”

เขารั้งตัวผมให้เข้าใกล้หัวเราะในลำคอเบาๆ เชื่อมั้ยล่ะ ถึงผมจะไม่ใช่หมอดูหรือผู้มีสัมผัสพิเศษ แต่ผมรู้สึกสังหรว่ามือนี้เราอาจได้ทานอาหารกันดึกซักหน่อย…






เออ…ผมว่าบางทีเราอาจไม่ได้ทาน…!!!

………………….The End………………….

 

และแล้วก็มาถึงตอนจบจนไดดดด้!! ขอบคุณนักอ่านทุกท่านที่เข้ามาติดตามผลงานนะคะ

จริงๆแล้ว จะยังมีการ ลงตอนพิเศษเล็กๆน้อยๆ และ มินิโมเม้น ให้ต่ออีกนะคะ

(ตัวคนเขียนเองอยากแต่งต่อค่ะ 5 5 5 5+ )

ฝากติดตามต่อกันได้ในห้อง นิยายที่โพสจนจบแล้ว นะคะ

[bulldog17]

อร๊ายยยยยยยยย

โล่งใจว่าไม่ได้คบแพร

พอเคลียร์เสร็จจับเข้าห้องเลย

 

[loveyous]

ปอลิง สรุปว่าของคุณวิกเตอร์ใหญ่มั้ยครับ

ไม่ได้หื่นนะ แค่สงสัยมาจากตอน mini

[helpmeiiz]

จัดเลยๆตอนพิเศษ คริคริ

[inspirer_bear]

อยากอ่านตอนพิเศษแล้วว หุหุ อาร์นิน่ารักเนอะ

[Jthida]

น่ารักมาก5555555555

[HanATarO]

น่ารักสุดๆ แม้จะคบกันแบบมึนๆ ก็ตามที

555

[Mississippi]

  อยากให้แต่งเป็นเรื่องยาวจังเลยค่ะ น้องอาร์น่าร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก 

[golove2]

 

หวานกันจังเลย


 

[MK]

เรื่องนี้น่ารักดี  อ่านแล้วเพลินๆอ่ะ  รอตอนพิเศษ   

[mamaUM]

เหมือนการ์ตูนที่เคยอ่านเรื่องนึง จำได้เพราะชอบมากๆ >< คุณนักเขียนเอามาขยายความกับแปลงมารึเปล่าคะ ? ถ้าใช่จะบอกว่าชอบเรื่องนั้นมาก เรื่องนี้ก็น่ารักดีค่ะ จะติดตามต่อไป ถ้าไม่ใช่ก็ชอบมากกๆๆ เลยค่ะ ^^

[yuyie]

น่ารักมากค่ะ 

[~ ฤดูใบไม้ผลิ ~]

ชอบตอนที่เขียนโพสอิทโต้ตอบกัน
โมเม้นต์แบบนั้นน่ารักจังเลย

[IVY]

Mini Moment 2

นี่มันก็หลายเดือนแล้วที่เริ่มใช้สถานะคบหากันมา แต่อาร์ยังรู้สึกถึงความค้างคาใจอะไรบางอย่างอยู่…


เวลาอาหารเช้า

อาร์ : คุณวิคเตอร์ครับ ผมมีเรื่องจะถาม
วิคเตอร์ : ครับ?
อาร์ : เรา…คบแล้วใช่มั้ยครับ
วิคเตอร์ : แน่นอนครับ ทำไมถึงถามแบบนั้น (วางช้อนอาหาร นั่งจ้อง)
อาร์ : เออ…คือหมายถึงคบกันแบบ คนรักอ่ะเหรอครับ
วิคเตอร์ : ใช่ครับ เราเป็น “คนรัก” กันแล้วนะอาร์
อาร์ : อ่า ..ครับ
วิคเตอร์ : อาร์เป็นอะไรไป (เริ่มกังวล)
อาร์ : หา? ผมเหรอ เปล่าซักหน่อย ผมแค่ยังตั้งตัวไม่ทัน
วิคเตอร์ : (ทำหน้างง) แต่เราคบกันมาหลายเดือนแล้วนะครับ
อาร์ : ก็…ก็ผมยังมึนๆอยู่นี่!! อยู่ๆคุณก็มาขอคบ แล้ว แล้วเราก็มาอยู่ด้วยกันเนี่ยนะ!? (ตบโต๊ะดัง ปึ้ง! ถลึกตามองคนข้างหน้า)
วิคเตอร์ : ก็…คุณตกลงคบกับผมแล้ว…(ผงะเล็กน้อย ตอบเสียงงึมงำ)
อาร์ : นั่นมันไม่ใช่ประเด็นนะ!!! ผมหมายถึง แบบ…คือ คือเราคบกันง่ายไปมั้ยครับ
วิคเตอร์ : หือ? ผมต้องทำพิธีขอคบด้วยเหรอครับ? …แย่แล้ว! ผมไม่เคยรู้มาก่อนเลย (เบิกตากว้างอย่างตกใจ)
อาร์ : หา? มีที่ไหนกันพิธีขอคบ เฮ้อ.. ช่างเถอะครับ ถือว่าผมไม่เคยพูดอะไรแล้วกัน (ก้มหน้าก้มตาทานอาหารต่อ)
วิคเตอร์ : (ไม่แตะอาหารอีกเลย ทำสีหน้าเหมือนครุ่นคิดอะไรบางอย่างตั้งแต่ตอนนั้นจนเกือบตลอดทั้งวัน)




เวลาอาหารเย็น

อาร์ : ผมทำอาหารเสร็จแล้วนะครับ (เดินออกมาจากครัวทั้งผ้ากันเปื้อน)
วิคเตอร์ : ครับ เดี๋ยวผมไปนะ (ตาไม่ละจากแลปท็อป)
อาร์ : คุณดูอะไรอยู่ (ชะโงกหน้าไปมองจอ)
วิคเตอร์ : อ๋อ พิธีขอคบครับ ผมคิดว่าผมหาเจอแล้วนะ!
อาร์ : หา? มันจะไปมีพิธะ…
วิคเตอร์ : ดูนี่สิครับ! (หันหน้าจอมาให้ดูชัดๆ)

บนหน้าจอสี่เหลี่ยมปรากฏคลิปวีดีโอของละครหลังข่าวเรื่องหนึ่ง เป็นฉากสุดคลาสสิกที่พระเอกกำลังยกขันหมากไปสู่ขอนางเอกถึงที่บ้าน ขบวนขันหมากส่งเสียงไชยโยโห่ร้อง ร้องรำทำเพลงกันอย่างสนุกสนาน

วิคเตอร์ : ตอนผมอยู่เมืองไทยก็เคยเห็นครั้งหนึ่งครับ ไม่นึกเลยว่าจะเป็นพิธีขอคบแบบที่อาร์ว่า
อาร์ : เฮ้ยยยย ผมบอกตอนไหนกันว่ามีพิธีขอคบอะไรแบบนั้นด้วย ?! อีกอย่าง นั่นมัน…
วิคเตอร์ : (จ้องหน้าจริงจัง) ผมขอโทษนะอาร์ที่ทำคุณน้อยใจเพราะทำอะไรปุบปับเกินไป ผมจะทำตามประเพณีให้เร็วที่สุดนะครับ!
อาร์ : หา? ดะ เดี๋ยวครับ เดี๊ยววววววว!!
วิคเตอร์ : (ไม่สนใจ กดต่อสายโทรศัพท์อย่างรวดเร็ว) ขอโทษนะครับ ผมมาโทรสั่งต้นไม้…ครับ ….ต้นกล้วยครับ….ได้ครับ…ที่อยู่…..
อาร์ : (ยืนอึ้ง อ้าปากค้าง)
วิคเตอร์ : (เวลาผ่านไปหลายนาที) เรียบร้อยแล้วครับ ผมโทรสั่งต้นกล้วยเรียบร้อยแล้ว
อาร์ : (พยายามสงบสติอารมณ์) คุณ…จะเอาต้นกล้วยมาทำไมน่ะ!!? ห๊า!???
วิคเตอร์ : หืม? ผมเห็นฝ่ายชายเอาต้นกล้วยไปให้ฝ่ายหญิงนี่ครับ แถมมีอีกตั้งหลายต้นแต่ผมไม่รู้จัก …ดูสิครับ (ยิ้มกว้าง หมุนหน้าจอมาตรงหน้า)
อาร์ : ….. (พูดไม่ออก)


บางทีอาร์ก็ไม่รู้ว่าควรจะขำกับความซื่อของชายหนุ่มตรงหน้าหรือควรจะโกรธที่ชอบทำอะไรปุบปับไม่ปรึกษากันก่อน หรือควรจะไปฟ้องไปทางเจ้าของคลิปที่เอามาลงแค่ช่วงสั้นๆทำเอาชาวต่างชาติตาเขียวๆ(??) เข้าใจผิดไปหลายตลบ


…โธ่ถัง!!!! แล้วเขาจะทำยังไงกับต้นกล้วยที่เพิ่งถูกสั่งไปล่ะเนี่ยยยย!!!??

........................................

 

แหมมม ทำไปได้นะคุณวิคเตอร์!!! (ฮา)
กลับมาต่อเล็กๆน้อยค่ะ ขณะรอย้ายเรื่องไปอีกห้อง หายไปนานเหมือนกันนะคะเนี่ย


ถึงคุณ mamaUM โออออ้ เรื่องนี้จริงๆได้แรงบันดาลใจมาจากหลายที่เลยค่ะ ทั้งจากการ์ตูนญี่ปุ่น ซีรีย์ฝรั่ง ภาพยนตร์ เอามาปั่นรวมกัน (ฮา)

การ์ตูน ก็มีทั้ง คุณเชฟกับคุณลูกค้าชาวต่างชาติ (แต่คุณเชฟดันกลัวชาวต่างชาติ!--) ทั้งคุณบริษัทหาที่อยู่กับคุณลูกค้า แล้วก็คุณโอนเนอร์ร้านกาแฟกับลูกจ้างเด็กใหม่ จับโน่นจับนี่มาผสมกัน เลยได้มาแบบนี้แล... 

จริงๆแล้วเนื้อเรื่องและสถานที่ในเรื่องได้มาจากซีรีย์ฝรั่งเรื่องหนึ่งค่ะ เรื่อง Bones เป็นซีรีย์แนวสืบสวนน่ะค่ะ คนเขียนชอบมากถ้ามีคนเคยดูจะเห็นว่ามีร้านอาหารร้านหนึ่งที่ตัวละครชอบไปรวมตัวกัน ไปนั่งคุยเรื่องคดี เรื่องต่างๆเลยหยิบฉากนั้นมาเป็นฉากหลักของเรื่องเลยค่ะ

อีกอย่างคือชอบบรรณยากาศร้านกาแฟตามภาพยนตร์/ซีรีย์ อ่ะค่ะ ที่จะมีคนมาต่อคิวซื้อกาแฟแน่นๆ บางทีมีการซื้อเป็นแก้วไปให้เพื่อนร่วมงาน  เลยหยิบมาเป็นธีมหลักของเรื่องมันซะเลย (ฮา)

สรุปคือเอาหลายๆอย่างมาปั่นรวมกันนั่นเองล่ะค่าาาา (ลุ้นเป็นอย่างยิ่งว่าจะไม่เละ)



สุดท้ายขอบคุณนักอ่านทุกท่านที่เข้ามาติดตามนิยายเรื่องนี้นะคะ

ร่ำลากันไปด้วยรูปน้องอาร์ สุดมึนของเรื่องนี้ 

หมายเหตุ : คนในรูปนี้ชื่อ ลีชิฮุน นะคะ เป็นเพียงอิมเมจเท่านั้นไม่เกี่ยวข้องกับนิยายเรื่องนี้ค่ะ คนเขียนเซฟรูปมาใส่ในคอในานแล้วเลยไม่รู้ชื่อ เพิ่งจะไปเซิทหาเมื่อไม่นานมานี้เองค่ะ 

[ngam221038]

คู่นี้อ่านกี่ทีกี่ตอนก็ยังน่ารักไม่เปลี่ยนเลย 
ปล.Bones นี่ใช่ที่ฉายทางช่องFox th แล้วมีชื่อไทยว่า พลิกซากศพ ปมมรณะป่ะ ถ้าใช่นี่สาวกแนว+หนังเดียวกันเลยอ่ะ

[Toon_TK]

น่ารักเนอะๆๆ

เราก็ติดตามซีรี่ย์เรื่องนี้อยู่นะ

 

[pogpax]

ขำตรงโทรสั่งต้นกล้วยนี่หละ 

[KARMI]

 

[Dark_Evil]

น่ารักมากกกกกกกกกกกกกกกกก

เขิล แทนหนูอาร์

[punchnaja]

น่ารักกกกกกกกก อยากอ่านตอนฝ่ายใดฝ่านหนึ่งหึงจัง ขอตอนพิเศษษษษษ

[PJansam]

น่ารักมากกกพพ อยากให้มีอีกยาวๆ

[purple]

แอร๊ยยย อ่านรวดเดียวจบเลย เรื่องนี้น่ารักมากๆเลยค่ะ
ชอบพระเอกแบบคุณชายวิคเตอร์จริงๆ คือประเภทหล่อไม่บันยะบันยัง 555 เมะในอุดมคติ กรั่กๆ
นายเอกก็น่าร๊ากกกเชียว มึนอึนต้นยันจบ แบ้วๆเนอะ
ปล. ขำคุณชายในตอนพิเศษไม่ไหวละ อย่างฮาาา พิธีขอคบ โอ๊ยยย ซื่อจริ๊ง พ่อคุณ 55

[lizzii]

เห้ยยยย คือน่ารักอ้ะ
อาร์ก็น่ารัก ส่วนวิคเตอร์ก็ฮาเกิ๊นนน

[GBlk]

ขาดฉากเฉลย ไอ้ที่ว่า "ใหญ่" อ่ะครับ >///<

[^^KENTA^^]

น่ารักมากเลยครับ

[gayraygirl]

น่ารักมากๆ เลยค่ะ