หัวข้อ: จบ[เรื่องสั้น]Every time Café รับครีมกับน้ำตาลเพิ่มไหมครับ-Extra สงกรานต์18/4/59

[aom2529]

  :hao6:ขอบคุณสำหรับเรื่องน่ารักๆ

[+zoLoMegWoz+]

บางทีก็เริ่มเข้าใจหละ ว่าทำไมนายวิกเตอร์ถึงไม่มีแฟนจนมาเจออาร์เข้า
เพราะนายมีนิสัยอย่างนี้นี่เอง 555
 

[natt lUcky]

น่ารักกกก ฮ่าๆๆ หนูอาร์มึนได้อีก
วิกเตอร์ก็มึนพอกัน
ฮ่าๆ เรื่องนี้น่ารักอะ ฮาดีด้วย

[IVY]

Extra Moment
Brown Eyes

เปิดเพลงนี้ฟังไปด้วย จะช่วยให้ได้อัตรสมากขึ้นนะคะ
http://www.youtube.com/watch?v=Mktlac3D7H0 ลิงค์ค่ะ เผื่อโพสไม่ติด



ผมตื่นขึ้นมาในยามเช้าเพราะรู้สึกถึงแสงแดดอ่อนๆที่ส่องเข้ามากระทบเปลือกตา นาฬิกาปลุกแบบดิจิตอลที่หัวเตียงยังไม่ทันได้ทำหน้าที่ของมัน ผมกวาดแขนไปข้างๆตามความเคยชินแต่ก็พบว่าที่ตรงนั้นว่างเปล่า นั่นทำให้ผมตื่นขึ้นเต็มตาเพื่อมองหาคนร่วมห้องอีกคนหนึ่ง

“…อาร์?” ผมค่อนข้างแปลกใจเมื่อเห็นร่างที่ระเบียง ม่านสีอ่อนถูกรูดเปิดออกกว้างพอจะให้แสงแดดลอดเข้ามา  เขากำลังเหม่อมองออกไปด้านนอก มุมปากคลี่ยิ้มน้อยๆอย่างมีความสุข

…เขาหันกลับมาตามเสียงเรียก ดวงตากลมโตสีน้ำตาลหยีเล็กลงจากการยิ้มกว้างมาให้ผม ในมือถือกล้องถ่ายรูปสีดำคู่ใจเอาไว้

Remember the first day when I saw your face
Remember the first day when you smiled at me

“ตื่นเช้าจังครับ” ผมว่าขณะเดินไปโอบรอบเอวเขาไว้หลวมๆจากด้านหลัง กลิ่นหอมอ่อนจากกลุ่มผมยุ่งๆนั่นทำให้ผมอดใจไม่ไหวที่จะฝังปลายจมูกลงไป

“ชู่ววววว เบาๆครับ” เขาดูไม่สนใจการกระทำของผมเท่าไหร่แต่กลับหันมาใช้นิ้วชี้แตะที่ริมฝีปากบอกให้ผมเงียบแทน

“เดี๋ยวพวกมันตกใจ” เขาว่าต่อพร้อมกับยกกล้องขึ้นถ่ายภาพนกตัวเล็กบนรังบนกิ่งต้นไม้ไม่ไกลนัก

…บางครั้งผมก็อยากให้เขาสนใจมองผมแบบนั้นบ้าง

เขาคงไม่รู้ตัวว่าเขาดูดีขนาดไหนตอนที่ถือกล้องถ่ายรูป เฝ้ามองความเคลื่อนไหวต่างๆด้วยความสนใจ และเขาก็คงไม่รู้ว่าตอนที่เขากำลังมองสิ่งต่างๆพวกนั้น ผมก็กำลังเฝ้ามองเขาอยู่เหมือนกัน…





ผมปล่อยเขาให้ถ่ายรูปต่อไปส่วนตัวเองออกมาเตรียมอาหารเช้า ห้องกว้างที่เมื่อก่อนผมคิดว่ามันคงจะทั้งโล่งทั้งว่างแต่ตอนนี้ไม่ได้เป็นแบบนั้น

Remember the first day when you called my house
Remember the first day when you took me out
We had butterflies although we tried to hide it
and we both had a beautiful night

ผนังห้องเกือบทุกด้านถูกแขวนประดับไปด้วยรูปสัตว์ชนิดต่างๆด้วยฝีมือการถ่ายภาพของอาร์ (ถึงมันจะสวยดี แต่ตอนกลางคืนผมก็ตกใจมันอยู่หลายๆครั้ง)


ผมเดินดูภาพถ่ายรอบๆห้องจนกาต้มน้ำส่งเสียงร้อง ผมคีบขนมปังสองชิ้นวางลงบนจาน ชงกาแฟให้ตัวเองส่วนของอาร์เป็นนมจืดอุ่นๆ เขาชอบทุกอย่างที่เป็นสรอว์เบอร์รี่ รวมถึงนมด้วย อาร์ชอบดื่มนมรสตรอว์เบอร์รี่ก่อนนอน เขาบอกว่ามันทำให้หลับสบาย แต่วันนี้ผมเห็นที่เหลืออยู่ใกล้จะหมดแล้วเลยเลือกนมจืดให้แทน

“วิคเตอร์ครับ วันนี้ไม่ต้องไปรอรับผมที่ร้านก็ได้นะครับ” เขาเอ่ยขึ้นเมื่อเราเริ่มทานอาหารเช้า

“ทำไมล่ะครับ”

“อ่อ เออ…ก็ช่วงนี้งานคุณยุ่ง กลับมาเคลียงานก่อนก็ได้ครับ”

“อืม…ก็ได้ครับ” ผมแอบเห็นเขายิ้มตอนที่ผมตอบตกลง

อาร์เป็นคนโกหกไม่เก่ง พูดง่ายๆคือเขาไม่ชอบโกหกใคร นั่นเป็นเหตุผลที่ผมหรืออาจจะรวมทั้งคนอื่นๆต่างดูออกเวลาที่เขาพยายามโกหก

… เฮ้อ เขามีอะไรปิดบังผมกันนะ??



“อาร์ ลืมอะไรไปรึเปล่า” ผมถามเบาๆขณะที่เขากำลังล้างจานอยู่ บ่าเล็กกระตุกเกร็งเล็กน้อยเพราะความตกใจที่ผมมาเงียบๆ เขาหันมาค้อนผมนิดหน่อยก่อนจะขมวดคิ้วอย่างสงสัย

“หือ?? อะไรเหรอครับ”

“วันนี้อาร์ตื่นเช้าเกินไป ผมยังไม่ได้ Morning kiss เลยนะครับ” ผมยิ้มแบบที่อาร์ชอบบอกว่ามันคือยิ้มเจ้าเล่ห์ (ตอนนั้นผมต้องทำความเข้าใจกับคำว่าเจ้าเล่ห์อยู่พักหนึ่ง)

อาร์ทำหน้าบูด…หึหึ สงสัยเขาจะนึกว่าผมลืมไปแล้ว

 “จุ๊บ” ผมโน้มหน้าลงไปแตะริมฝีปากสีสวยนั่นเบาๆก่อนจะยิ้มให้เขา ถ้าผมจูบมากกว่านี้ละก็ มันคงจะมีครั้งที่สองและครั้งต่อๆไป และมันจะทำให้เราสองคนออกไปสาย

Remember the first day, the first day we kissed…
Remember the first day we had an argument
we apologized and then we compromised
and we've haven't argued since




“อาร์ ทำไมถึงชอบถ่ายแต่รูปสัตว์ล่ะครับ ไม่คิดจะถ่ายคนบ้างเหรอ” ผมถามขณะเราอยู่ระหว่างทางเดิน เขาทำท่าคิดนิดหนึ่งก่อนจะตอบ

“อืม…ผมชอบธรรมชาติน่ะ คนน่าถ่ายก็จริงนะครับ แต่ว่าคนเรากว่าจะออกจากบ้านได้ ก็ต้องแต่งตัวดีๆ ทำหน้าตาและบุคลิกให้ดูดีใช่มั้ยล่ะ ถ้าแบบนั้นผมก็จะเห็นแค่ส่วนที่เขาอยากให้เห็นสิครับ แต่สัตว์ไม่ใช่แบบนั้น”

ถึงอาร์จะดูเหมือนเป็นแค่เด็กวัยรุ่นธรรมดาแต่หลายครั้งเขาก็ทำให้ผมทึ่งในความคิดของเขาได้ …ครั้งนี้ก็ด้วย

…แล้วแบบนี้ผมจะบอกเขายังไงล่ะ ว่าผมอยากให้เขาถ่ายรูปผมบ้าง

“อย่าลืมนะครับ วันนี้ไม่ต้องมารอรับผมนะ” อาร์ย้ำก่อนเราจะแยกทางกัน ออกวิ่งช้าๆไปบนทางเท้าเพื่อไปยังมหาวิทยาลัย ในมือถือกล้องคู่ใจเอาไว้เก็บภาพต่างๆที่เจอระหว่างทาง


เคยมีครั้งหนึ่งที่ผมพยายามขอจับมือเขาระหว่างทางเดินกลับบ้าน แต่ดูเหมือนอาร์จะไม่ค่อยอยากจับมือกับผมเท่าไหร่ โดยที่ผมก็ไม่รู้เหตุผล …ตอนนี้ผมอาจกำลังอยู่ในอารมณ์ น้อยใจ

ผมไม่ค่อยคาดหวังกับความรักหรือตัวคนรักนัก ผมคิดว่าตัวเองเหมาะกับการทำงานมากกว่าความรัก ผมดูแลใครไม่เก่งยกเว้นจะดูแลกองเอกสารมากมายของตัวเอง แต่ไม่กี่เดือนที่ผ่านมา มีคนๆหนึ่งทำให้ผมเห็นว่าที่ผมคิดมาตลอดนั้นมันผิด

น้อยครั้งที่คนเราจะพยายามเปลี่ยนแปลงตัวเองเพื่อใครซักคน และตอนนี้ผมกำลังพยายามเปลี่ยนแปลงตัวเองให้ดีขึ้น เพื่อคนๆนั้นจะได้สนใจผมบ้าง แต่ก่อนอื่น…

…ผมอยากให้เขาเปลี่ยนจากจับกล้องมาจับมือผมก่อน…





จากห้องทำงานของผมอยู่สูงมากพอที่จะสามารถมองเห็นตึกแถวที่อยู่ฝั่งตรงข้ามได้ชัดเจน โดยเฉพาะร้านกาแฟเล็กๆร้านหนึ่งที่ผมเข้าออกเป็นประจำ

ผมชอบมองความเคลื่อนไหวของผู้คนตามท้องถนนเพื่อผ่อนคลายสายตาจากการทำงาน แต่ช่วงนี้การมองผู้คนมากมายของผมกลายเป็นการมองหาคนเพียงคนเดียว

Remember the first day you fell in love with me
it felt so good for you to say those words
cause I felt the same way too

ผมต้องทิ้งความเพลิดเพลินในการมองออกไปนอกหน้าต่างกลับมาสนใจกองเอกสารและการประชุมที่จะเริ่มในช่วงบ่ายแทน

กว่าจะเสร็จท้องฟ้าด้านนอกก็กลายเป็นสีมืดแล้ว ไอน้ำบางๆและหยดน้ำมากมายเกาะอยู่บนกระจก ฝนคงจะเพิ่งหยุดไปได้ไม่นาน ผมใช้เวลาหลังเลิกประชุมเคลียเอกสารที่ทำค้างไว้ไปได้ครึ่งหนึ่งก็หอบทั้งหมดติดตัวมาได้





เวลาเกือบสองทุ่มผมหยุดฝีเท้าอยู่หน้าร้านกาแฟที่แสนคุ้นเคย ถึงอาร์จะบอกว่าไม่ต้องมารอก็เถอะ(อย่าบอกเขานะครับ) ผมลอบมองผ่านกระจกเข้าไปภายในร้าน ตอนนี้มีลูกค้าอยู่ไม่ถึงห้าคน แต่ผมกลับไม่เห็นคนที่ผมกำลังมองหา

ไปไหนของเขา..?

ผมเตรียมจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดหาคนที่หายตัวไปโดยไม่บอกผม พอดีกับเห็นร่างที่คุ้นเคยเดินตรงมาทางนี้พอดี อาร์อยู่ในชุดนักศึกษาแขนสั้นเหมือนตอนเช้า เส้นผมนุ่มนั่นยุ่งเหยิงขึ้นเล็กน้อยและบางส่วนลู่ติดข้างแก้ม บนบ่าสะพายกระเป่ากล้องสีดำสนิทเอาไว้ คาดว่ากล้องตัวโปรดคงจะอยู่ในนั้นด้วย เพราะตอนนี้เขากำลังให้ความสนใจกับหนังสือเล่มหนึ่งในมืออยู่

“อาร์”

“เหวอออออ!!” เขาสะดุ้งสุดตัวร้องเสียงหลงอย่างตกใจ แต่ทำไมผมถึงขำกับท่าทางแบบนั้นมากกว่าจะสงสารนะ หึหึ

“คะ คุณมาทำอะไรที่นี่น่ะ!!!?” เขาร้องถามอย่างตกใจ รีบพับเก็บหนังสือใส่กระเป๋าทันทีเหมือนกับไม่ต้องการให้ผมเห็น

“ผมลืมไปว่าอาร์ไม่ให้มารอ”

“ผมไม่เชื่ออ่ะ” อาร์ส่ายหัวดิก แสดงความไม่ไว้ใจเต็มที่

“จริงๆนะครับ ไหนๆผมก็มาแล้ว เราก็กลับบ้านด้วยกันตามปกติเถอะครับ”

ผมได้ยินเสียงเขาบ่นงึมงำตามหลังมาเบาๆ ผมไม่ได้อยากจะแกล้งเขานะ แต่เขาทำตัวน่าแกล้งเอกนี่นา ผมคิดว่าผมไม่ผิดนะ?



“เดี๋ยวครับ! มาทางนี้” อาร์ร้องขึ้นอย่างนึกขึ้นได้ พาผมให้เลี้ยงเข้าซอยเล็กๆซอยหนึ่ง


ภายในซอยกว้างประมาณสองเมตรมีไฟให้ความสว่างตลอดทั้งซอย ดูเหมือนจะเป็นทางไปโผล่ที่ไหนซักแห่ง บนพื้นขรุขระเล็กน้อยทำให้มีน้ำขังจากฝนที่เพิ่งจะหยุดตกไป สองข้างทางเป็นกำแพงสีหม่นๆ บ้างก็เป็นตึกแถว  บ้างก็เป็นบ้าน แต่กลับดูเงียบและปลอดคนกว่าทางที่เราเดินกลับเป็นประจำ

“ไปไหนเหรอครับ”

“อ๋อ ทางลัดกลับคอนโดครับ ผมเพิ่งจะเจอ” อาร์ตอบก่อนจะยิ้มให้ผม

“…”

“…”

“…”

“วิคเตอร์ครับ อืม คือ…ผม…ขอจับมือได้มั้ย” ถึงแม้ฝนจะหยุดตกไปนานแล้วแต่จากคำพูดนั้นทำให้ผมรู้สึกเหมือนถูกฟ้าฝ่า อาร์ก้มหน้านิ่งช้อนตามองผมเล็กน้อยรอคำตอบ ไฟที่ติดภายในซอยทำให้ผมมองเห็นใบหน้าที่แดงไปจนถึงใบหู

“อาร์…” ผมพูดไม่ออกไปชั่วขณะ

“รีบๆตอบหน่อยสิครับ! อย่าเงียบได้มั้ย! ผมอายจะตายอยู่แล้ว!!!” อาร์ร้องเสียงดังขึ้นเล็กน้อย ใบหน้าเล็กๆนั่นยิ่งแดงเหมือนสตรอว์เบอร์รี่ เขาทำหน้าเหมือนกำลังจะร้องไห้อยู่รอมร่อ

“ครับ! จังมือกันนะครับ โอ๋ๆ จับสองมือเลยนะครับ” ผมรีบตอบดึงตัวเขามาใกล้

“ฮึ่ม จับมือเดียวก็พอครับ ใครเขาจับทั้งสองมือกันเล่า” อาร์บ่นงึมงำขณะมือของเราค่อยๆประสานกัน
ผมรู้สึกบรรณยายไม่ถูก ไม่รู้จะแปลกใจ ตกใจ หรือดีใจดี ในหัวผมมีคำถามถึงเหตุผลมากมาย แต่ความอุ่นของมือคนข้างๆก็ทำให้ผมพร้อมที่จะลืมคำถามพวกนั้นไปจนหมด ความเหนื่อยล้า ต้องการการพักผ่อนของผมหายไปแทนที่ด้วยความรู้สึกที่อยากให้ซอยนี้ทอดยาวออกไปเรื่อยๆ

“อาร์…ผม…”

“ผมขอโทษนะ ที่คราวก่อนไม่ยอมจับมือกับคุณ” อาร์พูดแทรกขึ้นมาก่อนที่ผมจะทันได้ถามคำถามเรื่องเดียวกันออกไป

“ไม่ครับ ไม่เป็นไร ผมไม่ได้โกรธ …ผมแค่อยากรู้ว่าเพราะอะไร” ผมยิ้มตอบไปเล็กน้อย แต่อาร์เบิกตากว้างอย่างไม่อยากเชื่อ พร้อมกับสีหน้าทั้งโกรธทั้งงงสลับกันจนผมชักจะทำตัวไม่ถูก

“นี่คุณไม่รู้เหรอ?! มันเพราะคุณไงครับ!!” อาร์ทำหน้าเหมือนอยากจะจับอะไรใกล้มือขว้างใส่ผมสักอย่าง แต่ติดตรงที่ว่าของใกล้มือที่สุดดันเป็นกล้องสุดรัก… ถือว่าผมรอดตัวไป…

“ผมเหรอ?”

“ใช่! โธ่! คุณไม่เห็นเหรอครับว่าเราต่างกันขนาดไหน”

“???”

“คุณน่ะ ดูดีจะตายไป ทำงานกับคนตั้งเยอะแยะ แถมแถวนี้ก็ใกล้กับที่ทำงานคุณด้วยใช่มั้ยล่ะ ถ้ามีคนเห็นคุณมาเดินจับมือกับผู้ชะ.. เหวอออ!!” ผมคว้างตัวเขาเข้ามากอดแน่นก่อนที่เขาจะพูดจบประโยค  ผมไม่เคยรู้มาก่อนว่าเขาจะคิดถึงเรื่องของผมมากขนาดนี้

“อาร์น่ารักจัง”

“อื้อ อย่าสิครับ นี่ผมจริงจังนะ!” เขาทำหน้าบูดพร้อมกับพยายามเบือนหน้าหนีจากปลายจมูกผม

“ขอบคุณนะครับที่ใส่ใจผมขนาดนี้…แต่ผมไม่สนใจหรอกนะ เราจับมือกันตอนเดินตลอดก็ได้”

“หา?? ไม่เอาด้วยหรอกครับ ผมก็อายเหมือนกันนะ” ดวงตาสีน้ำตาลจ้องมองผมเหมือนกำลังยิ้มให้ทั้งๆที่เพิ่งทำหน้าบูดไปหยกๆ… แล้วเราสองคนก็เริ่มหัวเราะ


ผมคิดว่าผมอาจจะต้องตั้งความหวังกับความรักและคนรักได้ซักที อยากให้คนรักและความรักครั้งนี้อยู่กับผมไปอีกแสนนานและตลอดไป

The way we held each other's hands,
the way we talked, the way we laughed
it felt so good to fall in love
and I knew right there and then that you were the one

แสงจากดวงไฟสีส้มและต้นไม้คุ้นเคยเผยให้เห็นข้างหน้าไม่ไกลนัก ดูเหมือนทางนี้จะเชื่อมต่อกับสวนด้านหลังคอนโด อยู่มือที่จับกันไว้ก็ถูกคลายออก อาร์หันไปสนใจของในกระเป๋าเป้ที่เขาพยายามค้นออกมา ก่อนจะส่งวัตถุชิ้นหนึ่งให้กับผม มันคือหนังสือที่อาร์เปิดดูที่หน้าร้าน

“ผมให้นะ ถึงมันจะผ่านวันเกิดคุณมาแล้ว แต่ว่าผมก็อยากจะให้” แสงไฟสีส้มของคอนโดส่องให้ผมเห็นใบหน้าของคนตรงหน้าได้ชัดเจน ดวงตาสีน้ำตาลคู่นั้นดูใสเหมือนลูกแก้ว ดวงตาที่เต็มไปด้วยความอบอุ่นและอ่อนโยนนั้นกำลังจ้องมองมาทางผม

เขาชอบพูดอยู่เสมอว่าสีตาของผมสวย ผมได้แต่เถียงในใจว่าตาของเขานั้นสวยกว่าเยอะ เพราะผมคงมองทุกอย่างอย่างอบอุ่น ห่วงใยแบบนั้นไม่ได้และคงจะ…สื่อความรู้สึกผ่านดวงตาไม่ได้ง่ายๆแบบเขา

I know that he loves me cause he told me so
I know that he loves me cause his feelings show
When he stares at me you see he cares for me
You see how he is so deep in love


“เปิดดูสิครับ” เขาเร่งอย่างกระตือรือร้น

ผมละสายตาจากใบหน้าของเขามามองหนังสือที่อยู่ในมือ เมือมองดูแล้วมันไม่ใช่หนังสือแต่เป็นสมุดทำมือที่ทำจากกระดาษสาทั้งเล่ม หน้าปกสมุดเป็นสีขาวเรียบๆเขียนวันที่และคำอวยพรวันเกิด แต่เมื่อเปิดเข้าไปดูภายใน เนื้อหาในนั้นทำให้ผมต้องเบิกตากว้าง

ภายในนั้นไม่มีแม้แต่ตัวหนังสือซักตัวแต่ผมกลับรู้สึกได้อ่านข้อความเป็นล้านคำผ่าน “ภาพถ่าย” จากเลนส์กล้องของเขา

ภายในทุกหน้าเป็นรูปของผมทั้งหมด ทั้งตอนที่กำลังจิบกาแฟ ตอนที่ผมอ่านหนังสือรอเขาที่ร้าน ตอนที่กำลังเคลียเอกสารที่คอนโด ตอนทำอาหาร ตอนดูทีวี หรือตอนเผลอหลายๆครั้ง และรูปสุดท้ายเป็นรูปตอนที่ผมนอน จากชุดที่ผมใส่นอน รูปนี้เพิ่งถ่ายเมื่อตอนเช้า…

I know that he loves me cause its obvious
I know that he loves me cause its me he trusts
and he's missing me if he's not kissing me
and when he looks at me his brown eyes tell his soul

“อาร์…”

“ชอบมั้ยครับ” เขายิ้มกว้าง “ผมกะจะให้วันอื่น แต่คุณก็มาเห็นซะก่อน รูปสุดท้ายผมเพิ่งจะถ่ายเมื่อเช้านี้ กว่าจะไปอัดก็ต้องรออีก ผมเพิ่งจะไปเอามาเมื่อกี้”

 หลายครั้งที่ผมเคยได้ยินคนพุดว่า ตื้นตันจนพูดอะไรไม่ออก ผมไม่เคยเข้าใจความรู้สึกนั้น จนกระทั่งวันนี้

“ขอบคุณนะครับ ผมจะรักษามันไว้ให้ดีที่สุด” ผมปิดสมุดลงถือเอาไว้แน่น เดินเข้าไปใกล้และกอดเขาเอาไว้

คู่รักทุกคู่ ความรักทุกรูปแบบบนโลกมีวิธีบอกรักที่แตกต่างกัน ผมไม่รู้ว่าวิธีไหนเป็นวิธีที่ดีที่สุดในการบอกรัก แต่สำหรับผม ผมคิดว่าการบอกรักที่ง่ายที่สุดคือการบอกรักผ่านทางสายตา…



‘He looks at me and his brown eyes tell his soul’

........................................

โอ้โหหห ไม่น่าเชื่อค่ะว่าเขียนตอนนี้จบจริงๆ 
ตอนพิเศษของคุณวิคเตอร์เขียนยากมากค่ะ ไม่รู้จะเขียนยังไงให้สมกับเป็นคุณ(ชาย)วิคเตอร์ดี
เขียนแล้วลบหลายรอบจนสุดท้ายได้มาเป็นฉบับนี้

ขอบคุณนักอ่านทุกท่านที่เข้ามาติดตามนะค้า

[aom2529]

โอ๊ย..หวานจัง..เหอๆอยากมีแบบนี้ซักคน..

[ngam221038]

ตอนนี้พูดได้คำเดียว เขินเว้ย    กรี๊ด อ่านไปหน้าแดงไปไรเตอร์มารับผิดชอบเค้าเดี๊ยวนี้   

[HanATarO]

น่าอิจฉา วิกเตอร์ จังเลย

 

[gayraygirl]

โอ้ยน่ารักมาก อิจฉาวิคเตอร์มากๆ

[boonpa]

  เรียบๆแต่ซึ้งกับความรักของทั้งคู่ค่ะ

[นอนกินแรง]

เนื้อเรื่องน่ารักมากเลย อ่านแล้วอบอุ่น ชอบมาก

[Bear Company]

  น่ารัก 

[blanchet]

อาาาา ประทับใจจัง แต่งเก่งจังค่ะ
ตอนนี้มาลุ้นคู่ของคึณมิณ น่าติดจามไม่แพ้กันเลยค่ะ
ไม่ลองแต่งเรื่องยาวดูบ้างหรอคะอิอิ ไม่อยากให้จบเลย

[IVY]

Mini Moment 3

เช้าวันหยุดวันหนึ่งเมื่อวิคเตอร์ต้องออกไปเคลียงานแต่เช้า

วิคเตอร์ : (โทรมาหา) ทานข้าวรึยังครับ
อาร์ : เรียบร้อยแล้วครับ คุณล่ะ
วิคเตอร์ : เหมือนกันครับ …อาร์ ผมขอโทษนะ ทั้งๆที่วันนี้วันหยุดแท้ๆ (เหลือบมองกองเอกสารที่วางเต็มโต๊ะ ถอนหายใจ)
อาร์ : อ๋อ ไม่เป็นไรหรอกครับ พรุ่งนี้ก็ยังเหลือวันหยุดอีกวัน แล้ววันนี้กลับกี่โมงครับ (เดินวนทั่วห้อง คุยโทรศัพท์ไปเรื่อยๆ)
วิคเตอร์ : อืม…ผมจะรีบกลับก่อนมื้อเย็นนะครับ
อาร์ : ครับ ผมจะทำผัดคะน้าที่คุณชอบไว้รอนะ เอ้อ! จริงสิ ห้องทำงานคุณเริ่มรกแล้ว ให้ผมช่วยจัดให้มั้ยครับ? (หยุดยืนอยู่หน้าห้องทำงาน)
วิคเตอร์ : ห้ะ? เออ… ไม่ครับไม่ ไม่เป็นไร อาร์ไม่ต้องเข้าไปหรอก
อาร์ : หืม? มีอะไรในนั้นเหรอครับ (ยืนจ้องหน้าห้อง ไม่กล้าเปิดประตู กลัวมีตัวอะไรโผล่มา!)
วิคเตอร์ : ไม่มีครับ ไม่มีอะไรจริงๆ แต่มันรกมากเลยนะครับ อาร์จะเหนื่อยเปล่าๆ (แก้ตัว เหงื่อแตกพลัก)
อาร์ : อืม…งั้นก็ได้ ตั้งใจทำงานนะครับ ผมขอออกไปถ่ายรูปข้างนอกก่อน
วิคเตอร์ : ครับ ระวังตัวด้วยนะ มีอะไรโทรหาผมนะครับ

ถอนหายใจโล่งอกหลังจากวางสายแล้ว ก่อนจะหันมาลุยกองเอกสารมากมายบนโต๊ะต่อ







5:30 PM


วิคเตอร์ : อาร์ ผมกลับมาแล้วครับ (เดินเข้ามาในห้องไม่เห็นอีกคน แต่อาหารวางเต็มโต๊ะแล้ว)
วิคเตอร์ : อาร์…? อยู่ไหนครับ (เดินตามหาทั่วห้อง)
อาร์ : กลับมาแล้วเหรอครับ ผมอยู่ในนี้ๆ
วิคเตอร์ : อาร์…อาร์!! เข้ามาทำอะไรในนี้ครับ!? (เดินตามเสียงมาหยุดที่หน้าห้องทำงาน เปิดประตูเข้าไป เห็นอีกคนยืนอยู่บนเก้าอี้ กำลังจัดของบนหลังตู้)
อาร์ : ฮึบ! คุณหลอกผมนี่นา ในนี้ไม่เห็นมีอะไรซักหน่อย (ดันกล่องเอกสารให้เข้าที่ หันมาพูดหน้าบูด)
วิคเตอร์ : โธ่ ก็ไม่มีอะไรหรอกครับ แต่มันรกนะ อาร์รีบลงมาเถอะมันอันตราย
อาร์ : เดี๋ยวครับ กล่องนั้นทำท่าจะตกนะ (เขย่งสุดปลายเท้า เอื้อมไปดันกล่อง)
วิคเตอร์ : ไม่ได้นะครับ! กล่องนั้นมัน…อาร์!!! (ตกใจ เห็นอีกคนทำท่าจะล้มตกเก้าอี้)
อาร์ : วะ เหวอออ!!!

โครมมมมมม!!

อาร์ : อูยยย (กุมหัว เพราะโขกโดนปลายคางคนที่มารับเต็มๆ) แย่แล้ว! เจ็บมากมั้ยครับ ผมขอโทษ!!
วิคเตอร์ : …. (นั่งจุก พูดไม่ออก เพราะอีกคนที่หล่นมาทับเต็มๆ)
อาร์ : ผมขอโทษ!! ไปโรงพยาบาลกันนะครับ! (รีบลุกออกจากตัวมานั่งสำรวจคนเจ็บ)
วิคเตอร์ : ดะ เดี๋ยวครับ ผมไม่เป็นไร
อาร์ : ไม่ได้ครับ ไปให้หมอตรวจดีกว่า…เอ๊ะ ? (หันไปหยิบเศษกระดาษในกล่องที่ปลิวว่อนเพราะร่วงลงมาพร้อมตัวเอง)
วิคเตอร์ : เออ…
อาร์ : นี่มันโพสอิทข้อความของผมนี่นา (คลานไปเก็บกระดาษที่หล่นอยู่ทุกแผ่นขึ้นมาดู)
กระดาษแผ่นเล็กหลากสีปลิวเต็มห้อง ในกระดาษเต็มไปด้วยลายมือหวัดๆของอาร์ที่เขียนแปะไว้ที่บอร์ดในร้านกาแฟตอนแรกๆที่เจอกัน
วิคเตอร์ : ….(พูดอะไรไม่ออก หน้าเริ่มขึ้นสีเรื่อยๆ)
อาร์ : โห คุณเก็บไว้ทั้งหมดเลยเหรอครับ (ลืมคนเจ็บไปชั่วคราว ตั้งหน้าตั้งตาอ่านข้อความในกระดาษ) ทำไมคุณต้องปิดบังผมด้วยล่ะ
วิคเตอร์ : ก็…ผมกลัวอาร์หัวเราะใส่นี่ (เอามือปิดปาก หันหน้าหนีไปทางอื่น หน้าแดงจนถึงหู)
อาร์ : หา? ทำไมผมจะต้องหัวเราะคุณด้วย ดูนี่สิครับ! (วิ่งออกไปนอกห้อง ก่อนจะกลับมาด้วยกระเป๋ากล้องที่พกติดตัวประจำ)
อาร์ : ดูสิ (หยิบอะไรซักอย่างออกมาจากซอกกระเป๋า)
วิคเตอร์ : นี่มัน…ข้อความของผม… อาร์ก็เก็บมันไว้?
อาร์ : อื้ม…อ่า อันนี้วันเดียวกัน (หันไปเรียงข้อความกระดาษ) อ๊ะ!
วิคเตอร์ : (อุ้มคนตัวเล็กกว่ามานั่งตัก) ขี้โกง…ทำไมไม่บอกผมล่ะครับ
อาร์ : อื้ออ ไม่เอาด้วยหรอก ผมไม่คิดว่าคุณจะเก็บมันไว้เหมือนกันนี่ (หันหน้าหนีคนที่กำลังรัวหอมแก้ม)
วิคเตอร์ : หึหึ (จากหอมแก้มเริ่มลามไปถึงลำคอ)
อาร์ : วิคเตอร์ ผมทำผัดคะน้าไว้ให้นะ ไปกินกันเถอะ (หาทางหนี ขืนตัวจากอ้อมกอดคนข้างหลัง)
วิคเตอร์ : ครับ…ผมกำลังจะกิน
อาร์ : อื้มมมมม

สุดหล่อคนนี้ใครกันเอ่ยๆๆ??

..........................................

สวัสดีนักท่านที่น่ารักทุกท่านค่ะ

กลับมาต่อโมเมนต์น่ารักๆพร้อมทักท่านนักอ่านค่ะ

ขอแจ้งข่าวประชาสัมพันธ์ซักเล็กน้อย (โฆษณานิยายนั่นเอง )

จริงๆแล้วคนเขียนเพิ่งจะเปิดเรื่องใหม่สดร้อนๆเรื่อง [เรื่องสั้น] Every time Café โทษที! ไม่มีตังค์จ่าย

เอ๊ะ!? ชื่อคุ้นๆมั้ยคะ? จะเป็นเรื่องของใครกันหนอออ

ติดตามอ่านได้ตามนี้นะคะ http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=43013.0

สุดท้าย ขาดไม่ได้ ก็ต้องขอขอบคุณทุกอ่านทุกคนที่ติดตามผมงานนะคะ

[nekko]

อ่านจบแล้วมีความสุขมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

ขอบคุณสำหรับเรื่องราวความรักที่น่ารักและอบอุ่น

[boonpa]

  อ๊ายยยย วิคเตอร์กำลังกินอะไรกันเหรอ

[karashi]

อร๊ายยยยย น่ารัก วิคเตอร์นี่กินเด็กอ่ะ 5555 สนุกดีค่ะ  อ่านได้เรื่อยๆเลย ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆนะคะ  จะรอติดตามเรื่องต่อๆไปนะค้าา

[❣☾月亮☽❣]

  ชอบทุกๆ moment เลยค่ะ น่ารักอบอุ่นจัง

[nevergoodbye]

น่ารักมากเลย
ชอบจัง 

[HanATarO]

แล้วผัดคะน้าล่ะ ใครจะกิน 5555

[●GreenTEA●]

น่ารักมากเลย 

[litlittledragon]

เป็นเรื่องสั้นน่ารักๆ ดีคับ

[vevi]

คู่นี้เค้าน่ารักกันจริิงจริ๊ง น้ำตาลไม่ต้องเลยค่ะ เพราะหนูอาร์กับวิกเตอร์เค้าหวานกันจนอบอุ่นไปทั้งเรื่องแล้วค่ะ 

[lizzii]

น่ารักๆๆๆ

[gayraygirl]

น่ารักจริงๆ 

[pp_song]

สนุก แล้วก็น่ารักมากๆเลย

ขอบคุณนะคะ ^^

[WednesdayAugust]

โอ๊ย น่าร้ากกกก หว้านหวานอ่านแล้วน้ำตาลในเลือดพุ่ง ขอบคุณมากค่ะ ทำให้เรามีความสุขมากเลย

[วัวพันปี]

สุดยอดแห่งกาแฟ ขมแต่กลมกล่อม

[Whatever it is]

น่ารักอะ ชอบมากเลย ^0^

[~PopPin[Pim]~]

กลับมาอ่านเรื่องนี้อีกรอบเพราะคิดถึงคุณวิคกะน้องอาร์ค่ะ
ที่ผ่านมาตอนอ่านอย่างเดียวไม่ได้เม้นเลย

อ่านเรืีองของพี่มิณน้องเจแล้วเห็นวิคอาร์โผล่ไปแว้บๆ

คนเขียนจะมีตอนพิเศษของคู่นี้บ้างมั้ยน้าาา

[Deuan]

น่ารักมากๆ