ตอนที่ 20
“เหงา นี่แหละเหงานี่คือความจริงที่ได้เจอ … เจ็บปวดทรมานลึกลงข้างในใจจจจจจจ”
ผมแทบจะเขวี้ยงตะเกียบใส่หัวไอ้หมู เสือกล้อกู!!!
“เธอ เอ๊อ เออ เออออ เธอยังคิดถึงฉันมั้ย .. เมื่อสองเรานั้นยังต้องห่างไกลล….”
ใจเย็นไว้เบียร์อย่าพึ่งเขวี้ยงขวดน้ำจิ้มใส่หัวไอ้นที!
“กินเยอะๆ”
ผมแทบจะร้องไห้ ไอ้เอกคีบหมูให้เป็นการปลอบใจ มีแต่มันที่ห่วงใยไม่เคยแซวผม(ไม่เคยแซวใคร)
วันนี้ผมชวนพวกมันมาทำหมูกระทะที่บ้าน พร้อมร้องคาราโอเกะ เพราะบ้านมันเหงาเกินไปที่จะต้องอยู่คนเดียว หลังจากทนไปได้สามวันน้ำตาแทบร่วง คุยกันก็แทบไม่ได้คุย ประชุมบ้าไรเยอะแยะตาแป๊ะไก่!
“อย่าทำหน้าซังกะตายดิเพื่อน แดกเข้าไปนี่หมูอย่างดีไม่ได้มาจากตลาดสดนะมึง มาจากห้าง ของแพง แดกเข้าไป ถึงจะรสชาติไม่ต่างกับตลาดสดก็เถอะ”
ไอ้หมูคีบหมูยัดใส่ปากผมจนเต็ม แม่งอร่อยว่ะหมูจากห้างแพงกว่าตลาดตั้งสิบกว่าบาท ไอ้รสชาติความแพงนี่อร่อยจริงๆ
เริ่มค่ำจากวงหมูกระทะก็กลายเป็นวงเหล้า เหล้านอกจากห้างเหมือนกัน ไอ้เอกมันจัดมาให้หมด แม่งนุ่มคออีกและ ไอ้หมูเมาคนแรกนอนกลิ้งไปกับพื้นหญ้า ไอ้นทีไม่กินมันต้องใช้ร่างกายหากิน เลยหาปากกาไปวาดหน้าไอ้หมู ส่วนไอ้เอกเห็นเงียบๆคอแม่งแข็งมาก ส่วนผมนี่ก็เริ่มเลื้อย .. เอื้อย เอื้อย …
“ฮัลโหลพี่หมอ ไอ้เบียร์มันเมาว่ะพี่ ช่ายยยยยยยยยยย มันกินจนเมาเละเลยโอ้โหไม่อยากจะบอกนะพี่ เหล้านี่อย่างแพงเลย มันกินคนเดียวกรึ้บหมดขวด เพียวๆทั้งนั้นไม่ธรรมดา”
เสียงใครบ่นวะ …
“คุยกับมันมั้ยพี่ เดี๋ยวถือโฟนให้ แต่อาจจะคุยยากหน่อยนะแม่งเลื้อยไปแล้ว ฮ่าๆ”
ผมรู้สึกอะไรบางอย่างแนบหู พร้อมกับมือใครบางคนล็อคคอไว้ไม่ให้ขยับ ยุ่งไรกับกูเนี่ยยย
“เบียร์…”
“อือออออ อะไร”
เสียงใคร เหมือนดังมาจากไกลๆ เบาๆ แปลกๆคุ้นๆ
“ใครให้กินเหล้า”
“กูกินเอง เอิ๊ก …”
“พูดไม่เพราะเลยนะ”
“เอออออออออออออออออออออออออออออ ชงมาอีกกกกกกกกกกกกกก”
“ไม่คิดถึงพี่หรอ”
“พี่ไหน ไอ้เบสหรอ เบสสสสสสสสสสสสสสสสสสสส”
“พี่กรไงครับ … พี่กรของเบียร์”
“ฮึก … ลุงกร … โฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮออ หายไปไหนอ่ะ ฮือออออออ”
“โอ๋ ไม่ร้องนะครับ คิดถึงเบียร์นะ”
“กลับมา ฮึก … มัวแต่ไปสนนางเอกเอวีนมทรีดีอยู่นั่นแหละ กลับมา !!!!!!!!!!!!!!!”
“ตะโกนเหี้ยไรวะเบียร์ โหลพี่หมอมันคุยไม่รู้เรื่องแล้วล่ะพี่ น่า เดี๋ยวดูให้ไม่ต้องห่วง พี่อยู่ญี่ปุ่นซื้อหนังแผ่นมาฝากผมด้วยนะครับ ฮ่าๆ เอาเด็ดๆนมทีดรีแบบที่มันพูดเมื่อกี๊เลย เคพี่บายยย”
คร่อก ….
ตื่นมาก็บ่ายกว่าก็ช่วยกันทำความสะอาดแยกย้ายสลายแก๊ง วันเสาร์แสนน่าเบื่อที่ผมต้องอยู่คนเดียว เลยจัดการทำความสะอาดบ้านทั้งหลังอีกรอบ เอาผ้าห่มที่นอนหมอนมุ้งออกมาซักก็ยังรู้สึกแปลกๆ หรือออกไปซื้อของเข้าบ้านดี? เพราะเมื่อวานก็ใช้ของจนหมดตู้
ผมตัดสินใจอาบน้ำแปรงฟันไปซุปเปอร์มาเก็ต สองอาทิตย์ที่ต้องใช้ชีวิตคนเดียวในบ้าน เฮ้อ ลุงแม่งก็ไม่ยอมโทรมา ไหนบอกจะโทรมาทุกคืน เมื่อวานไม่เห็นโทรมาเลย!
“เพื่อนเบียร์!”
“ไอ้เชน ! โอ้ยยยคิดถึงมึงงงง ไอ้บอลอ่ะ”
“บอลไม่ได้มา แหม่ ตั้งแต่ย้ายไปอยู่กับแฟนลืมพวกกูนะ”
เชนกับบอลคือเพื่อนจากโรงเรียนเก่าอดีตรูมเมทก่อนผมจะย้ายไปอยู่บ้านลุง
“เฮ้ยเปล่า ฮ่าๆ ไปกินข้าวด้วยกันมั้ยมึง ไม่เจอตั้งนาน ชวนไอ้บอลออกมาด้วยดิ”
“ได้เลย ตอนเย็นแล้วกัน กินไหนอ่ะ”
“ห้างแล้วกันมึง ค่อยเลือก”
“ได้ๆ”
แยกย้ายนัดเวลากันเรียบร้อยผมก็แบกหมูแบกพักสารพัดของกิน ขนมขบเคี้ยวที่ลุงกรแม่งคงไม่ยอมให้ผมซื้อกินเองชัวร์ๆ หึหึ
ตอนเย็นสามคนเราก็เลือกกินชาบูชิบุฟเฟ่ต์ที่เหมาะกับสามชายสุดหิวโหย ไอ้บอลมันก็เนิร์ดเหมือนเดิมก้มหน้าแดกไปพูดไม่จา ไอ้เชนรักษาภาพลักษณ์ผู้ชายสะอาดทำหน้าเอือมมองไอ้บอลยัดเข้าปาก
“มึงแดกช้าๆก็ได้มั้งบอล เค้าบุฟเฟต์ไม่มีใครแย่งมึงหรอก”
“เรื่องของกู”
จบข่าว มันเลยหันมาคุยกับผมแทน
“แล้วกับแฟนโอเคมั้ยเบียร์”
“อือ เค้าก็ดี”
“แปลกนะ ตอนนั้นมึงนี่แทบจะแดกน้ำตาต่างข้าว จนมึงหัวโหม่งโลกถึงเลิกร้อง”
“หา ขนาดนั้นเลยหรอวะ กูจำไม่ได้จริงๆ เล่าให้ฟังหน่อยดิ”
ถามในกลุ่มแม่งก็บอกไม่รู้ๆ ผมลืมไอ้เชนไอ้บอลไปได้ยังไง ช่วงเวลาที่ผมลืมลุงไปมันเป็นยังไงกันแน่นะ ต้องรู้ให้ได้!
“ก่อนมึงขาหัก มันมีช่วงงานกีฬาที่มีวิ่งมาราธอนกับบอลที่มายืมสถานที่มอเรา มึงก็เป็นสตาฟแล้วมึงก็เจอแฟนมึง พี่หมอกรของมึงนั่นไง”
“แล้วก็จีบกัน เป็นแฟนกันหรอ”
“ห่าไรล่ะ มึงบ่นเขาไปเป็นวันๆ ลุงดำ ไอ้หมอปากหมา นั่นนี่โน่น จนมึงขาหักโดนหามไปให้เขารักษา กูกับบอลไปค่ายอาสาพอดี มึงบอก
ไม่อยากอยู่คนเดียวจะไปอยู่กับหมอ กูก็ถามมึงแล้วว่าจะไปอยู่กับเขาทำไม มึงก็บอกกูว่าไปกวนตีนกันเล่นแก้เหงาปาก แต่ไอ้บอลมันบอกว่ามึงชอบลุงหมอเค้า ใช่มั้ยมึง”
ไอ้บอลเงยหน้าจากหม้อพยักหน้าแล้วกินต่อ ผมเนี่ยนะไปชอบลุงหมอ? แต่.. ก็น่าชอบจริงๆนั่นแหละ ฮึ่ย …
“แล้วพอพวกกูกูกลับมา มึงก็กลับมาทีหลังพวกกูอีก ร้องไห้เป็นวรรคเป็นเวร ขนาดพี่เนมคนดีของมึง มึงยังตัดขาดกับเขา จนหัวมึงไปโหม่งโลก มึงก็เปลี่ยนไปเลย พวกกูก็คิดว่ามึงคงไม่อยากพูดถึง ยังงงเลยตอนมึงมาบอกจะไปอยู่กับเขาอีก”
“กูกับเขาเคยทะเลาะกันหรอ กูจำไม่ได้เลยว่ะ จำไม่ได้ด้วยว่าเคยอยู่กับเขามาก่อน”
“มึงความจำเสื่อมรึไงวะ”
“เออ อ่าวกูไม่เคยบอกมึงหรอ ว่ามันหายไปช่วงอาทิตย์นั้นพอดี”
“เออดิ สาสสสสสสสสสสสสสสสสส ไม่บอกพวกกู พวกเพื่อนมึงก็ไม่บอก ห่า แล้วแฟนมึงเขารู้เปล่า”
“ก็รู้ ก็เขาบอกว่ากูคบกับเขาอยู่ แต่กูก็สงสัยนะว่าทำไมพึ่งมาคืนดีกับกู ผ่านมาตั้งแปดเดือนกว่า สงสัยกูกับเขาทะเลาะกันแรงมั้ง”
“มึงไม่อยากรู้หรอว่าทะเลาะกันเรื่องอะไร”
บอลแทรกขึ้นมาจากที่กินเงียบมาตลอด แต่ก็ทำผมกับเชนชะงัก นั่นสิ ทำไมผมไม่เคยสงสัยเลยว่าเราแยกกันตอนนั้นเพราะอะไร
“แต่กูนึกไม่ออกนี่นา จะให้ถามกูก็ไม่กล้าอ่ะ”
“กลัวไรวะ ก็ถามไปเลยดิ”
“ขนาดทำให้แยกกันได้ตั้งแปดเดือนกูว่าเรื่องใหญ่แน่เลยอ่ะ กูไม่กล้าถาม กลัวแบบเป็นเพราะกูทำเรื่องไม่ดีไว้ กูต้องเสียใจแน่ๆเลย”
“แล้วถ้าเป็นเพราะเขาล่ะวะ”
“งั้นกูก็เสียใจอยู่ดีอ่ะ”
“ยังไงก็เสียใจ จะอยู่แบบไม่รู้อะไรมันก็ได้นะ แต่เป็นกูกูจะถาม ยังไงเรื่องมันก็ตั้งนานมาแล้ว ตอนนี้มึงกับเขาโอเคกันอยู่ก็ดีแล้วนี่ รู้ไว้เผื่อเป็นกรณีศึกษาว่าจะไม่ไปพลาดตรงนั้นอีกครั้ง”
“อือ ไว้กูจะไปถาม”
เรื่องมันก็นานแล้วก็คิดแบบไอ้บอลว่า ถือเป็นประสบการณ์กรณีศึกษา !
กลับมาบ้านผมก็รีบอาบน้ำแล้วมานั่งเฝ้าจอไอแพดที่ลุงทิ้งไว้ให้เพื่อจะสไกป์คุยกัน เวลาที่ญี่ปุ่นเร็วกว่าแต่ไม่รู้ลุงจะว่างตอนไหน อาจจะต้องไปกินเลี้ยงกับทางนั้นหรือเปล่านะ?
อ้ะ คอลมาแล้ว!
“ลุง!”
“ไง”
หน้าลุงโผล่มาเต็มจอ ลุงใส่ชุดแบบญี่ปุ่นผมเปียกน้ำเสยไปข้างหลัง
“ทำอะไร!”
“ทำไมต้องทำหน้าตื่นเต้นแบบนั้นหือ ตาวาวเป็นไข่ไดโนเสาร์แล้ว”
ผมยู่ปากไล้มือแตะรูปหน้าลุงผ่านจอ คิ้ว ปาก จมูก..
“ตอนนี้ทำหน้าหื่นแทนละ”
“หื่นไร ไม่มีทั้งนั้น เป็นไงญี่ปุ่นสวยมั้ย”
“สวยดี อากาศดี สาวก็สวย นมดูมๆ”
“เหอะ…”
“แต่ตอนนี้คิดถึงจอแบนที่ไทยมากกว่า วันนี้ไปเที่ยวไหนมาเรา”
“ไปกินข้าวกะพวกไอ้เชนอ่ะ รูมเมทเก่าผมอ่ะ ไปกินชาบูชิ ลุงล่ะครับ ประชุมทั้งวันเลยหรือเปล่า”
“อื้อก็ทั้งวันพึ่งได้พัก ประชุมทั้งอาทิตย์ส่วนอาทิตย์หน้าเขาจะพาเที่ยว”
“ของฝากกกกกกกกกกกกกกกกกก”
“รู้แล้ว ไม่ลืมหรอกเดี๋ยวมีเด็กงอน”
“หึหึ ดีมาก!”
ผมยิ้มแฉ่ง ส่วนลุงก็ยิ้มน้อยๆเหมือนเดิมก่อนจะเข้าโหมดหื่น! ลุงทำหน้าหื่น! แล้วก็ดึงสาบเสื้อญี่ปุ่นที่มันทับๆกันลงโชว์แผงอก!
“เป็นไงเซ็กซี่มั้ย”
ลุงยิ้มกรุ้มกริ่มลูบแผ่นอกตัวเองไปมา ส่วนผมกลืนน้ำลายเอื้อกเพราะภาพผม ‘อะไรๆ’ กับลุงมันเด้งสปริงออกมาเต็มหัว
“เบียร์ … ”
เสียงลุงเริ่มแหบพร่า ในจอมองเห็นแค่มือลุงหายไปมุมที่กล้องมองไม่เห็นแต่ท่าทางขยับแขน … ผู้ชายทั้งโลกเขาก็ดูออกหมดแหละ!
“อะ.. อะไร …ครับ”
“เบียร์จ๋า…”
เสียวแหบพร่าเว้าวอนนิดๆทำเอาผมอารมณ์เริ่มมาบ้าง หน้าลุงตอนมีอารมณ์มันเซ็กซี่ชะมัด.. ทำไม .. ทำไมลุงอ่อยผมแบบนี้ล่ะ!
ผมก็เริ่มล้วงมือจัดการกับตัวเองบ้าง เสียงครางแหบพร่าของลุงกับผม… ผมมองหน้าลุง ลุงมองหน้าผม ระยะทางไม่มีผลต่อเรื่องแบบนี้จริงๆ
จนกระทั่งปลดปล่อยออกมา ลุงก็ยิ้มกริ่มแถมยังโชว์มือเปื้อนน้ำให้ผมดูอีก!
“ถ้าอยู่ด้วยกันมือพี่ไม่เลอะน้ำหรอก … คงไปอยู่ในตัวเบียร์หมด”
“ทะลึ่ง!”
“คนที่ทำเรื่องทะลึ่งด้วยกันไม่มีสิทธิ์ว่าคนอื่นนะครับ เฮ้อ …”
“ลุงพาผมใจแตก นี่ผมยังไม่ 20 นะ! ลุงพรากผู้เยาว์!!!”
“ก็ใกล้แล้วน่า … ผู้เยาว์ก็เลิกทำตัวน่ากินสิครับ พอละเลิกคุยอีกอาทิตย์กว่าๆถึงเจอกัน เห็นหน้าบ่อยๆได้แอบแจวเรือกลับไทยแน่ๆ”
“พายุพัดจมทะเลแน่ลุง ชิ”
“อืม .. ก็ไปเป็นผัวนางเงือกเลยเป็นไง”
“แล้วเบียร์อ้ะ ! เบียร์ก็เมียลุงนะ อ้ะ!”
พลาด! โอ้ยยย ไปหึงบ้าไรนางเงือกเนี่ย
“หึหึ … เป็นเมียพี่ต้องแรงดี โยกกี่ทีก็ไม่ตาย”
ใครบอกหมอสุขุม ใครบอกหมอเรียบร้อย ขอค้าน! ทำไมนับวันๆยิ่งหื่นขึ้นหน้าขนาดนี้นะ ไอ้ลุงงงงงงงหื่น ไอ้หมอหื่น ไอ้คนทำเสียจรรยา
บรรณแพทย์!
“ไม่คุยด้วยละ ไปล้างมือดีกว่า”
“ครับผม อย่าแอบไปทำคนเดียวล่ะ คิดถึงนะเบียร์ ดูแลตัวเองดีๆ อย่าเป็นหวัดนะ”
“อื้อ คิดถึงนะ”
ลุงกรส่งจูบผ่านกล้องมาอีกที ผมก็ส่งกลับก่อนโปรแกรมแชทจะปิดลง .. โอ้ยยยย แค่นี่ก็คิดถึงจะตายแล้ว!
- ----------------------------------------
อิอิ
หัวข้อ: ลุงหมอกับน้องหมา : ตอนจบ P.31 [8/3/15] (อ่าน 305512 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก