หัวข้อ: สุริยายอแสง จันทราคล้อย (mpreg) ปัจฉิมบท (P.25) จบแล้วค่ะ

[midnight]

อย่าเพิ่งเกลียดพระเอกของเรากันน้าา

[mild-dy]

โหยยยย
สงสารจันทร์น้อยอ่ะ
แหมมมม
พ่ออาทิตย์หน้ากระแทกมากกกกก

[midnight]

สงสารจัง พลัดบ้านเกิดมา

อยู่ที่ไหนก็ไม่มีความสุข

จะเป็นไงต่อนะเจ้าจันทรา

เปลี่ยนพระเอกเลย

 

อูยยยย ดวงอาทิตย์ 3 ดวงแล้วว เปลี่ยนพระเอกอีก จะเป็นพี่น้องแล้วนะคะ 5555 // คนเขียนอวยสุริเยนทร์ไทวะ

[ลิงน้อยสุดเอ๋อ]

เจ็บปวดใจแทนศศินน่ะเนี่ย

นอนด้วยกันทุกคืน.ยังไปมีอะไรกับหญิงอื่นอีก

[midnight]

อีก 50% จะมาต่อในช่วงสงกรานต์นะคะ ^^

[supermyrainbow]

    มาต่อเลยได้มั้ย  คนอ่านจะลงแดงตาย

[threetanz]

เจ้าพระอาทิตย์เลิกหากินกลางคืน มาเก็บตกตอนกลางวันแทนหรือไง ใจร้ายจริงๆ

[Yara]

ใช่จริงๆเหรอ เราว่า องค์สุริยภาสวร ไม่น่าเป็นคนสับปรับชอบผิดคำพูดนะ

[midnight]

บทแทรก (ต่อ)

นางกำนัล (?) นุ่งน้อยห่มน้อย ร่างเพรียวบางสะโอดสะองเดินขนาบข้างร่างเล็กของดรุณีวัยกำดัดแรกแย้มเข้าไปในศาลาใหญ่ที่นายเหนือหัวของพวกนางประทับอยู่อย่างแช่มช้อย

“องค์ชายเพคะ”เสียงอ่อนหวานเอื้อนเอ่ยขึ้นไปดังนัก แต่ก็ลอยเข้ากรรณของผู้ที่แอบซุ่มมองอยู่ไม่ห่างได้ชัดเจนยิ่ง “นางเป็นนางกำนัลที่ถูกส่งมาใหม่ พวกหม่อมฉันจึงพานางมาพบพระพักตร์ หมายให้องค์ชายประทานความเมตตาให้นางสักครั้งเพคะ”

“เจ้าเงยหน้าขึ้นมาให้ข้าได้พิศดวงหน้าเจ้าได้ชัดเจนหน่อยสิ”เสียงทุ้มแหบรับสั่งแก่ร่างเล็กบางที่หมอบกายอยู่ตรงหน้า สาวน้อยที่มาใหม่นั้นตัวสั่นเล็ก ๆ ก่อนที่จะค่อย ๆ เงยหน้าขึ้นให้ได้เห็นดวงหน้าหวาน แต่งแต้มด้วยเครื่องประทินโฉมเล็กน้อย สวยงามสมวัยดั่งดอกไม้แรกแย้ม ดวงตากลมโตหวานซึ้งหยาดคลอด้วยน้ำตา กระตุ้นดำกฤษณาในกายยิ่ง “งดงามไม่น้อยนะเจ้า เจ้ามีนามว่าอันใดหรือ”

“มะ. หม่อมฉัน... หม่อมฉันมีนามว่า บงกชเพคะ”เสียงเล็กตอบกลับสั่น ๆ นัยน์ตาที่สั่นระริกพอกับน้ำเสียง ยิ่งเรียกอารมณ์ดิบของบุรุษเพศได้ดีนัก

ศศินที่มองอยู่นานอดที่จะสงสารแม่นางน้อยที่จะเข้าสู่ปากพยัคฆ์มิได้ พลันหางตาแลเห็นพวงลำไยที่อยู่ไม่ไกลมือนัก หัตถ์เรียวเอื้อมไปเด็ดเอาลำไยพวงใหญ่จากต้นที่อยู่ด้านหลังพระองค์มา

ไม่รู้แรงที่จะขว้างไปจะมีพอสำหรับระยะห่างที่ไม่น้อยนักไหม แต่อย่างน้อยที่สุดก็คงเพียงพอให้ผู้ที่อยู่ในที่แห่งนี้ตกใจแล้วแยกจากได้... กระมัง

เด็ดลูกหนึ่งออกมาก่อน แล้วขว้างออกไป แม้จะมิใช่ด้วยแรงทั้งหมดด้วยเกลงว่าจะหงายตกลงจากกิ่งมะม่วงใหญ่ แต่ก็ได้ดังใจต้องประสงค์ ลำไยลูกน้อยลอยลิ่วไปโดนกลางหลังขององค์ชายเจ้าของถิ่น ไม่แรกนักแต่ก็พอที่จะให้หันมามองหาต้นเหตุ

“อะไรกันน่ะเพคะ”สาวงามที่คาดว่าน่าจะเป็นที่โปรดปรานมากที่สุดถลาเข้ามาหาร่างสูง “ใครกันที่กล้าเล่นพิเรนทร์เช่นนี้ ทรงบาดเจ็บตรงไหนหรือไม่เพคะ”

“ไม่ ข้าไม่เป็นอะไร”องค์ภาสวรเอ่ยกลับด้วยสุรเสียงที่แฝงไปด้วยพระอารมณ์กรุ่นโกรธ “ถ้าไม่อยากต้องอาญา ก็จงโผล่หน้าของเจ้ามาเดี๋ยวนี้ มันผู้ใดกล้าเหิมเกริมในวัง คงรู้ว่าต้องโทษหนักหนาเพียงไร ถ้าออกมายอมรับโดยดี ข้าจะลดโทษให้สักหน่อย ไสหน้าออกมาเดี๋ยวนี้”

เสียงตวาดสั่นพระตำหนักแห่งนี้ จนราชนิกุลที่อยู่ภายใน หยอกเอิ้นกำนางห้ามปลดปล่อยกามารมณ์ต้องก้าวออกมาดู ไม่เว้นแม้แต่องค์ชายรัชทายาทผู้ยิ่งใหญ่แห่งอุษณกร

“เกิดอันใดขึ้นหรือ ภาสวร”องค์ชายรพีธรณินตรัสถามผู้เป็นอนุชาด้วยเสียงที่อ่อนโยน “ผู้ใดทำให้เข้ากริ้วโกรธเช่นนั้นหรือ”

“น้องมิทราบ แต่มันคงอยู่ไม่ไกลนักหรอก”พระพักตร์หล่อเหลาแสดงถึงความโกรธเกรี้ยวจนนางบำเรอรอบข้างต้องถดกายหนีด้วยกริ่งเกรงในพระอารมณ์ “มิเช่นนั้น อ้าย อี ที่อยู่ในที่แห่งนี้ทั้งหมดต้องรับโทษทัณฑ์อย่างเท่าเทียม”

“ถ้าทรงอยากหาผู้มารับโทษทัณฑ์ ก็มาลงกับเราสิ”เม็ดลำไยถูกขว้างมาจากด้ายบน ประกอบกับเสียงที่เคยคุ้น ทำให้ทุกพระองค์ในที่นั้นต้องเงยขึ้นไปหา “อย่างท่านมิควรได้รับทั้งผล แต่รับไปเพียงเม็ด สมควรยิ่งแล้ว”

“ศศิน เป็นเจ้าหรือ”องค์ภาสวรเอ่ยเรียกนามด้วยเสียงที่อ่อนลง “ลงมาคุยกันเถิด อย่ามัวแต่นั่งอยู่บนต้นไม้เช่นนี้เลย”
ดวงเนตรหวานคมหลุมมองร่างใหญ่อย่างเย็นชา ก่อนที่จะขยับกายลงจากต้นไม้ใหญ่อย่างคล่องแคล่ว

วรกายสูงเพรียวก้าวเข้าไปหาผู้ที่ได้ชื่อว่าเป็นสวามีของตนอย่างเยือกเย็น ขาเรียวย่างก้าวไปอย่างมั่นคง ใบหน้าเรียบเฉย

“เป็นอะไรไป หืม จันทราของข้า”กรแกร่งรั้งเอวบางเข้ามากอด “ข้าทำอะไรให้เจ้าไม่พอใจอย่างนั้นหรือ”

“เรามิได้ไม่พอใจท่าน... แต่เหตุใดถึงไม่มองความรู้สึกของผู้ที่อยู่ตรงหน้าท่านบ้าง”เสียงที่ตอบกลับมาช่างเย็นชานัก แม้จะแอบสั่นในบางคำ แต่ก็ถูกกดให้ดูเรียบเฉย แต่ก็ไม่รอดพ้นจากการสังเกตของผู้ที่เคียงหมอน และผู้ที่ต้องการในตัวของจ้าวศศิน “ใจของท่านไม่เห็นความหวาดหวั่นของผู้อื่นอยู่ในสายตาของท่านเลยหรืออย่างไร”

“...”สุริยภาสวรหันไปมองหญิงสาวที่หมอบตัวสั่นอยู่ไม่ไกล ก่อนจะหันมาหาผู้ที่ยืนอยู่ตรงหน้า “ข้า... ข้าขอโทษ”

“ศศิน เจ้าคงมีความสำคัญกับอนุชาของข้ามากเลยสินะ”รพีธรณินรำพึงเบา ๆ ก่อนจะหันกายเดินกลับเข้าไปภายในตำหนักของนางห้าม

องค์ภาสวรทรงกุมมือของศศินเอาไว้ ก่อนที่จะทรงลากพากลับพระตำหนักไป

“ข้าขอโทษที่ทำให้เจ้าไม่พอใจนะ ศศิน”ริมโอษฐ์อุ่นประทับจุมพิตที่มือเรียวอย่างอ้อนออด “เอาอย่างนี้ เราจะทำให้เจ้าอารมณ์ดีขึ้นสักหน่อยแล้วกัน”

“...”เจ้าจันทร์น้อยมิตอบอันใดกลับ ดวงเนตรสีไพลินฉายชัดให้เห็นถึงความผิดหวังในตัวของคนที่อยู่ตรงหน้าอย่างไม่ปิดบัง

“เปลี่ยนอาภรณ์เถอะ เราจะพาเจ้าไปเที่ยวนอกวัง”รอยยิ้มอบอุ่นคลี่ส่งให้ ก่อนที่จะทรงหันไปเรียกนางกำนัลเข้ามาจัดการเครื่องทรง

ผลัดเปลี่ยนองค์มาอยู่ในชุดชาวบ้านสามัญ แล้วออกไปนอกวังพร้อมด้วยองครักษ์ที่ถูกสั่งมาให้คอยคุ้มครอง ดูแล

วันนี้ในเมืองหลวงของอุษณกรแห่งนี้จัดงานประเพณีประจำปีขึ้น ผู้คนต่างเปี่ยมไปด้วยรอยยิ้ม มีของขายไปทั่วให้ได้ลิ้มลอง เกมการละเล่นพื้นเมืองแสดงให้เห็นอยู่ตามรายทาง

“มาเต้นรำด้วยกันไหมจ๊ะ”หญิงสาวสูงวัยคนหนึ่งเอ่ยชักชวนคนที่เดินผ่านไปผ่านมา ให้เข้ามาสนุก ศศินจ้องมองการเต้นพื้นเมืองอย่างสนใจ จนภาสวรดึงรั้งกายเพรียวเข้าไปร่วมวงเต้นกับผู้คนในละแวกนั้น

เสียงดนตรีจังหวะสนุกสนาน เรียกรอยยิ้มจากองค์ชายต่างถิ่นที่อารมณ์คุกกรุ่นมาหลายโมงยาม แม้จะไม่รู้จักท่าทางพื้นเมืองอะไร แต่ก็มีผู้ที่คอยให้จังหวะ คอยชักนำอย่างจ้าวสุริยาอยู่ ทำให้ท่วงท่าดูกลมกลืน ไม่แปลกประหลาดจากผู้ใดไป

เสียงเพลงยังบรรเลงต่อเนื่อง แต่คนในลานเริ่มหยุดเต้นกันไปทีละคู่ ๆ ทุกคนหันมาจับจ้องบุรุษสองคนที่เต้นคู่กันอยู่กลางวงอย่างสนอกสนใจ ด้วยท่าทางที่นุ่มนวล

หนึ่ง... ชายหนุ่มใบหน้าแต้มยิ้มดูอ่อนโยน ดวงตาที่ประกายสดใส ประกอบกับร่างเพรียวในชุดสีขาวสะอาด ขัดให้ผิดที่ขาวอยู่แล้วยิ่งขาวจัด มองเพียงชั่ววินาทีก็รับรู้ได้ว่าเป็นคนต่างเมืองเป็นแน่

หนึ่ง... หนุ่มหน้าคมเข้ม นัยเนตรประกายระยับ รับรอยยิ้มที่แฝงไปด้วยความนัยน์ ร่างใหญ่ในชุดรัดกุมดูคล่องตัว ยิ่งพิศดูยิ่งรู้สึกถึงความสูงศักดิ์ที่แผ่ออกมาโดยมิรู้ตัว

แต่... จะมีชนชั้นสูงลงมาเดินเล่น เต้นรำในตลาดเช่นนี้หรือ... คงมิใช่กระมัง

เสียงเพลงหยุดลง พร้อมเสียงปรบมือให้บุรุษทั้งสอง ศศินมองไปรอบ ๆ อย่างงุนงง แต่ยังไม่ทันจะเอ่ยอันใด ก็ถูกลากออกไปเสียงก่อน

สององค์ชายเดินเที่ยวเล่นจนฟ้ามืด วันนี้ได้รับพระบรมราชานุญาตเป็นพิเศษให้พำนักตำหนักนอกวังได้ ทั้งสองจริงเลือกที่จะไปค้างคืนในตำหนักนอกวังแทนที่จะกลับเข้าวังไป

ดวงดาวมากมายทอแสงระยับบนท้องฟ้ากว้าง เจ้าจันทรามองขึ้นบนภาด้วยแววตาที่เผยให้เห็นถึงความหม่นหมองอย่างเห็นได้ชัด ชัดเจน... จนภาสวรอดที่จะโอบประคองร่างโปร่งในมาอยู่ในอ้อมแขนมิได้

“เจ้ามองท้องฟ้าทีไร มักจะเศร้ามองทุกทีเลย ศศิน”เสียงทุ่มเอ่ยขึ้นเบา ๆ กับคนที่อ้อมกอด “เหตุใดจึงดูเป็นทุกข์นักเล่า”

“เราคิดถึงเสด็จแม่ คิดถึงเจ้าพี่...”เสียงอ่อนโยนตอบกลับแผ่วเบา น้ำเสียงที่ได้รับฟังนั้นช่างดูเศร้าหมอง “เราอยากส่งข่าวให้ทั้งสองพระองค์ได้รู้ว่า เรายังอยู่ดี... ไม่ต้องห่วง”

“เดี๋ยวข้าจะทูลต่อเสด็จพ่อให้”ไม่จำเป็นต้องร้องขออันใด สุริยาข้างวรกายก็เสนอขึ้น หมายได้รับรอยยิ้มอันเปี่ยมสุขจากคนที่อยู่เคียงกัน “ขอเพียงเจ้าอย่าได้ทำใบหน้าหมองเศร้าเช่นนี้เลย”

“...”ใบหน้ามนหันไปมองคนที่นั่งอยู่ข้างกันอย่างฉงน “เหตุใด...”

“เพราะข้าชอบใบที่เต็มไปด้วยรอยยิ้มของเจ้ามากกว่าน่ะสิ”กลีบปากชมพูระเรือถูกทาบทำด้วยริมฝีปากนุ่ม ชิวหาอุ่นแทรกเข้าไปในโพรงปากเล็ก กวาดเอาความหอมหวานภายในอย่างไม่รู้จักพอ “เช่นนั้นแล้ว... ยิ้มเถอะนะ คนดีของข้า”

หัตถ์อุ่นไล้ปรางนวล ไล่มาถึงคอระหง แทรกสาบเสื้อบางเข้าไปลูบไปผิวกายภายใน ก่อนจะปลดอาภรณ์ที่สวมใส่ออกไปอย่างไม่ใยดี

“อ๊ะ... อื้อ”ศศินครางในลำคอ ร่างเล็กถูกกดลงบนพื้นเย็น แม้ใจจะร่ำร้องอยากวอนขอให้ขึ้นไปบนเตียง แต่ในเวลานี้ บุคคลที่จะครอบครองตัวเขาคงไม่รับฟังอะไรแล้ว

“ศศิน ศศินของข้า”เสียงทุ้มพร่ากระซิบอย่างยั่วเย้า นิ้วเรียวลูบไล้ปากทางสวรรค์แผ่วเบา “จันทราน้อยของข้า ที่รัก ที่รัก”

“อื้อ ภาสวร”ศีตภาองค์งามบิดการเร้าด้วยแรงอารมณ์ที่เจ้ารังสิมามอบให้ แม้นจะผ่านวันคืนมาหลายเพลา แต่ครานี้เป็นครั้งแรกที่ได้ออกมาข้างนอกพระราชวัง แปลกที่ก็พาใจเต้นรัวดีนัก “อ๊ะ อย่า...”

กายหนาลุกขึ้นปลดเสื้อผ้าตัวเองออก เผยให้เห็นกล้ามเนื้อเรียบตึง แผ่นอกที่อบอุ่น หน้าท้องที่อุดมไปด้วยกล้ามเนื้อเป็นมัดตึง ต่างจากร่างที่นอนราบอยู่กับพื้นยิ่งนัก

ลำลึงค์ผงาดชี้หน้ามน แม้จะนอนด้วยกันแทบทุกราตรี แต่ก็มิเคยได้เห็นส่วนสงวนที่แทรกเข้าไปในกายของเขาอย่างเต็มตาสักครา... จนมาวันนี้ ที่ได้เห็น ทำให้ศศินอดที่จะกลืนน้ำลายอึกใหญ่ไม่ได้...

โอฬารเช่นนี้... ตนรับเข้าไปได้อย่างไรกัน

เมื่อได้เห็น กายยิ่งเกร็งหนัก จนจ้าวสุริยาอดไม่ได้ที่จะแย้มยิ้มออกมา พระองค์ทรงกดส่วนหัวให้แตะริมฝีปากบางเบา ๆ เรียนสายตาตื่นตระหนกจากคนข้างใต้ได้ดีนัก

“ภาสวร...”

“ฮะ ข้าไม่แกล้งเจ้าก็ได้”สุริยภาสวรหัวเราะเบา ๆ แล้วจุมพิตใบหน้าชื้นเหงื่อไปหลายที “ข้าจะเข้าไปละนะ...”

“เอ๊ะ อ๊ะ ไม่ ฮึก เจ็บ”ส่วนหัวกดเข้าไปในช่องทางที่ไม่ได้รับการขยายก่อน ร่างของผู้รองรับเกร็งแน่นด้วยความเจ็บปวดที่ไล่ขึ้นมาทั่วร่างกาย “เราเจ็บ เอาออกไป ฮึก”

น้ำตาใส ๆ หยาดหยดลงมาอย่างไม่อาย แต่ก็ไม่ได้ทำให้ภาสวรหยุดการกระทำลง ยังคงแทรกเข้าลึกลงไป แม้ว่าจะฝืดเคืองสักแค่ไหนก็ตามที

กลิ่นเลือดลอยเข้านาสิกราวกับเป็นตัวกระตุ้นเรียกอารมณ์ดิบของบุรุษเพศให้พลุ่งพล่าน แม้จะรู้อยู่เต็มอกว่าร่างบางนั้นยังไม่พร้อม แต่เมื่อแทรกเข้าไปสุดแล้วพระองค์กลับทรงขยับกระแทกกายเข้าออกอย่างไม่สนพระทัยในเสียงร้องอย่างเจ็บปวดของชายาเลย

ศศินเองก็ได้แต่พยายามผ่อนคลายตัวให้มากที่สุด แม้ว่าความเจ็บจะตีขึ้นมาอยู่แทบจะตลอดเวลาก็ตามที ได้แต่ยอมให้ทำตามใจเช่นนั้นต่อไป ครั้งแล้ว ครั้งเล่า จากพื้น ไปโต๊ะ ไปเตียง... จนรุ่งสาง...


แม้ยามอยู่ด้วยกันจะแสนดีเพียงไร... แต่ถึงเวลานี้ทีไร... ตอนแรกเข้าก็ทรมานเกือบทุกครั้งไป แม้ว่าปลายทางจะสุขสมก็ตามที


แต่ยามที่อ่อนโยน... ก็ช่างอบอุ่นยิ่งนัก


++++++++++++++++++

บทแทรกนี่ เป็นช่วงเวลาก่อนที่ศศินจะตั้งท้องนะคะ เป็นตอนก่อนที่ภาสวรจะเลิกยุ่งกับนางห้ามไปโดยปริยายค่ะ 5555 ยิ่งแต่ง ยิ่งมึน

กลับเข้าเนื้อเรื่องหลักดีกว่า TT"

เห็นอย่างนี้ ภาววรเขาก็รักศศินมากนา... // ดูต่อไป ในครึ่งหลังของเรื่องค่ะ 5555

มีคนเดาถูกเยอะอยู่นะคะ ครึ่งหลัง จำใจอ่านกันไปก่อนน้า ถ้าไม่โดนใจ TT วางเรื่องไว้แบบนั้น ไม่อยากพลิกให้กลับมาอีกแบบ

แวบละค่ะ ไปแต่งต่อ (แต่คนละเรื่อง กรรม 555)

[Ghost-666]

เราเห็นว่าอัพเราดีใจมาก//ซับน้ำตา
ศศินลูก...ลูกเล่นเม็ดลำไยเลยหรอเราว่าน่าจะเอามะม่วงทั้งลูกเลยดีกว่านะ จะได้จำและไม่ทำอย่างนี้อีก

[♠DekDoy♠]

อยากรู้ว่าศศินทำยังไงที่ภาสวรหยุดยุ่งกับหญิงอื่นอะค่ะ

[midnight]

อยากรู้ว่าศศินทำยังไงที่ภาสวรหยุดยุ่งกับหญิงอื่นอะค่ะ

เพราะจดหมายจากสุริเยนทร์ไทวะค่ะ ^^ // มีเนื้อหาในเรื่องหลักที่จะมาต่อค้า

[jessiblossom]

ฟินค่าาาาา

[rinny]

ศศินคะ ลำไยมันลูกเล็กไปนะ เราแนะนำให้ปาทุเรึยนค่ะ ปาโดนตรงไหนเป็นรูที่นั่น เอาให้เข็ดไปเลย 5555
ดูๆแล้ว เราว่าพระเอกเรื่องนี้น่าฆ่าให้ตายวันละ3รอบ เราทำใจไม่ได้จริงๆนะเนี่ยที่ภาสวรเป็นพระเอก
พระเอกไรวะ ไม่ถนอมภรรยาเลย มาถึงก็เสียบเอาๆ เป็นเสียมหรือไงห๊ะ? ศศินท้องแล้ว มาม่าชัวร์
ตัวสำคัญคงเป็นดวงอาทิตย์อีกดวงแน่ๆ เฮ้อ~ เศร้า ขอเวลาทำใจแปป
แต่คนเขียนต้องมาลวงไวๆน้า เราจิรอ >^<

[Zelsy]

แค่มาอัพก็ดีใจหนักหนาแล้ว
อีภาสวรนี่น่าเอาขวานจามหัวจริงๆ 

[kitwiphat]

สนุกสนานมากมายแต่ภาสวรเนี่ยหื่นจังเลยนะโหดกับศศินเสมอเลยเวลามีอะไรกัน5555

[why yyy]

ขอบคุณ

[padthaiyen]

ภาสวรเนี่ยนะหื่นมากเล่นซะทุกที่เลย

[double9JH]

 

[Inwoสูs]

อ๊ายยยย    ศศินจ๋าาา จัดการเลยเอาให้เด็ดขาด 

[takara]

ศศิน ไม่น่าจะเอาแค่เม็ดลำไยเลยนะเนี้ย

[Rafael]

เห็นด้วยกับหลายๆความเห็น วันหลังถ้ามีอีก
หักแล้วโยนไปทั้งกิ่งเลยดีกว่าศศิน

[manutty]

น้องพระจันทร์ น่าจะขว้างตั้งแต่ตอนที่พระสวามี กับนางชะนีแล้วนะ  แนะนำให้หย่อนรังมดแดงแฝงหมามุ่ยไปด้วยถ้ามันมีนะ  กับตาเลยนะ องค์ภาสวร วอนทีนจริงๆ  น้องพระจันทร์ก็ยังทนดูจนเสร็จอีก ไม่พอยังมีพาแนะนำต่ออีก แค่เม็ดยังน้อยไป ต้องโค่นทั้งต้นใส่กระบาลให้หมดเลย หมั่นไส้อีนางชะนีทำเป็นห่วง องค์ภาสก็โกรธ โมโห เป็นไง เป็นไง พอเห็นคนมาขัดขวาง เงิบเลยดิ เก่งจริงทำพระจันทร์สิ ทำสิ จะได้โดนน้องพระจันทร์ ไม่พอ  อีกหลายๆรอบ ทั้งสามี ทั้งชะนี เอาให้หน้าหงายให้หมดไปเลย ไอ้ที่บอกกิริยาตูเอง น้องศศิคงไม่มีกิริยาสถุนเยี่ยงนี้ แต่ก็อย่าได้อ่อนข้อให้นะจ๊ะ ถึงอีกฝ่ายจะเป็น ชะนี ก็เถอะ สั่งสอนซะบ้างถ้ามาหือกับน้อง ส่วนสามี จัดให้หนัก 

ดีนะที่คนเขียนบอกเป็นตอนก่อนหน้าที่น้องศศิจะท้อง หลังจากนั้นมีเหตุให้ภาสกรไม่ทำอีก แต่กว่าจะเลิก ศศิคงจะต้องเจ็บช้ำทั้งกายทั้งใจไม่น้อยกับพระสวามีที่ฝากตัวกับใจไว้ให้ พร้อมถ้อยคำสัญญาอีก  ส่งสารศศิมาก ก่อนฮีจะเลิก สั่งสอนให้หลาบจำหน่อยนะ อย่าง กลับไปบ้านเกิด ปล่อยให้ง้อนานๆหน่อย เอาให้ไม่กล้าทำอีก

ส่วนฉาก อืม ก็ฟินนะถึงพี่ทิดย์จะหื่นจัดจนไม่เบิกทงเบิกทางน้องศศิสักนิด ดิบเถื่อนจริงๆ  แต่มีแอบฮา แหม่ แหม่ กลัวเมียเห็นไม่ชัด เอาไปจ่อถึงปากเลยนะ   เป็นน้องศศิเขาจะกัดให้ หมั่นเขี้ยว ถ้าเขาอ่านและเข้าใจไม่ผิดนะ ที่เอาส่วนหัวกดไปจ่อปากน่ะ มันใช่ไหม ใช่ป่ะ

ติดตามพฤติกรรมกันต่อไป 

[midnight]

ทุเรียน... มะม่วง... กะเอาภาสวรตายกันเลยใช่ไหมคะ 555

จิ้มเม้นบน ใช่ค่ะ ^^ หยอกกันถึงปาก 5555

++++++++++

หลังๆเร่ื่องจะไปไวแล้วน้าา คุณพี่ศร  จะกลับมามีบทละ

[yymomo]

    ในวังมันไม่มีต้น ทุเรียนสินะ ถึงได้กลายเป็นเม๊ดลำไย  ความจริงน่าจะ หักทั้งกิ่งทั้งก้าน แล้วปาไปทั้งพวกเลย แค่เม๊ดเดียวยังน้อยไป  แต่ก็นะ ไหนๆก็จะลงไปหาอยู่แล้ว น่าจะหาก้านเหมาะๆมือ แล้วตบแสกหน้าแม่งสะเลย  แต่ศศินก็นะ  ดูจนจบ      แต่ล่ะเชื่อ ฮีแกจริงๆ เนียนๆเลยนะ เรื่องง้อเนี่ย      แต่จะกลับเข้าบทหลักแล้ว  มาม่าๆๆๆ     แต่ก็ต้องทนกันไปสินะ 

[midnight]

   ในวังมันไม่มีต้น ทุเรียนสินะ ถึงได้กลายเป็นเม๊ดลำไย  ความจริงน่าจะ หักทั้งกิ่งทั้งก้าน แล้วปาไปทั้งพวกเลย แค่เม๊ดเดียวยังน้อยไป  แต่ก็นะ ไหนๆก็จะลงไปหาอยู่แล้ว น่าจะหาก้านเหมาะๆมือ แล้วตบแสกหน้าแม่งสะเลย  แต่ศศินก็นะ  ดูจนจบ      แต่ล่ะเชื่อ ฮีแกจริงๆ เนียนๆเลยนะ เรื่องง้อเนี่ย      แต่จะกลับเข้าบทหลักแล้ว  มาม่าๆๆๆ     แต่ก็ต้องทนกันไปสินะ 

อาจจะไม่มาม่าก็ได้น้าา

// โดนเปลือกทุเรียนโยนมา

ปล. คนเขียนไม่ชอบทุเรียนค่ะ 555 เหม็น TT

[indy❣zaka]

เอิ่ม  บทแทรก?? 
อันที่จริง น่าจะเรียกว่า บทพาให้งง มากกว่านะคะ

ไม่ค่อยชอบนิยายที่แต่งไป 12345 แล้วย้อนมา3.2 3.3 แบบนี้เลยค่ะ   
เหมือนมันไม่สมบูรณ์  และมันพาลให้คนอ่านเขว  งง หลงเข้าข้างทาง  ไม่ชอบอย่างแรงเลยแหละ  มันเหมือนอ่านแล้วให้ความรู้สึกว่า ฉันต้องไปอ่านใหม่ทั้งหมดมั๊ยเนี่ย  เพราะทำไมตูไม่เข้าใจเลย  อะไรประมาณนี้

ไม่อยากให้เรียกบทแทรก  อยากให้เรียกเป็น .2 .3 .4 .5 อะไรก็แล้วแต่มากกว่า  เช่น มันต่อจากตอนที่ 139 ก็บอก 139.5 
คนอ่านจะได้เรียงไทม์ไลน์เรื่องได้ถูก เรียงสมองจูนสมองได้ถูกค่ะ

[midnight]

เอิ่ม  บทแทรก?? 
อันที่จริง น่าจะเรียกว่า บทพาให้งง มากกว่านะคะ

ไม่ค่อยชอบนิยายที่แต่งไป 12345 แล้วย้อนมา3.2 3.3 แบบนี้เลยค่ะ   
เหมือนมันไม่สมบูรณ์  และมันพาลให้คนอ่านเขว  งง หลงเข้าข้างทาง  ไม่ชอบอย่างแรงเลยแหละ  มันเหมือนอ่านแล้วให้ความรู้สึกว่า ฉันต้องไปอ่านใหม่ทั้งหมดมั๊ยเนี่ย  เพราะทำไมตูไม่เข้าใจเลย  อะไรประมาณนี้

ไม่อยากให้เรียกบทแทรก  อยากให้เรียกเป็น .2 .3 .4 .5 อะไรก็แล้วแต่มากกว่า  เช่น มันต่อจากตอนที่ 139 ก็บอก 139.5 
คนอ่านจะได้เรียงไทม์ไลน์เรื่องได้ถูก เรียงสมองจูนสมองได้ถูกค่ะ

จริงๆจะเขียนให้เป็น SP ค่ะ บทนี้เป็น 1 ใน 3 SP ท้ายเรื่องแต่เสร็จก่อน เลยเอามาลงเป็นบทแทรกระหว่างทางตันที่เนื้อเรื่องหลัก...(ใจจริงจะลงต่อบทที่ 11 แต่พอดีลืม TT') ต่อๆไปไม่มีแล้วค่ะ เป็นเนื้อเรื่องหลักจนจบค่ะ อีกประมาณ 7-8 บท

ในบทแทรกทั้งบทไม่ได้มีส่วนอะไรมากในเนื้อเรื่องปกติค่ะ แค่เป็นช่วงเวลานึงของศศิน ที่ได้มาอยู่ในต่างเมือง เรียกว่าเป็นบทที่ไม่ได้โยงกับเนื้อเรื่องปกติก็ได้ค่ะ (บทที่เขียนเพื่อยำภาสวรตามความหมั่นไส้... แหะๆ)

ถ้าไม่ชอบยังไงก็ขออภัยด้วยค่ะ

ขอบคุณค่ะ ^^

ปล. บทต่อไปน่าจะลงได้ในสัปดาห์หน้าค่ะ ก็ยังไม่มีอะไร มาม่ายังไม่มา...

[ลิงน้อยสุดเอ๋อ]

น่าจะปามะม่วงใส่หัวเลย

ไม่เห็นใจศศินเลย

[•♀NoM!_KunG♀•]

จะรอดูคนกลับใจ