หัวข้อ: ▆ ▇ █ Maybe….I’ll try?-เล่นของสูง- แปะแฟนเพจ -23.3.2016 p.54 █ ▇ ▆

[mild-dy]

 

[Infinity 888]

คิดถึง แรมกับคิด

เข้าใจคิดนะ ถ้าเราไม่ได้ช่วยออกอะไร คงจะตะขวิดตะขวงใจ

เหมือนไม่ใช่ที่ของเรา ไม่มีส่วนร่วมในการเป็นเจ้าของ คงเกรงใจ

แรมก็ ให้คิดช่วยค่าไฟค่าน้ำก็ดีนะ วินๆ เพราะแรมก็คงคิดว่าแค่แฟนคนเดียว

ต้องการให้มาอยู่ข้างๆ ทำไมจะออกให้ไม่ได้แค่นี้ เพราะยังงัยค่าห้องก็เสียเหมือนเดิมอยู่ดี

ขอให้ตกลงกันได้นะจ๊ะ  นักเขียน

[B52]

ขอบคุณที่มา ก็เข้าใจทั้งสองฝ่ายนะ ฝ่ังหนึ่งก็อยากดูแลให้ทั้งหมดเพราะมีความพร้อมมากกว่า อีกฝั่งก็กลัวว่าจะเก็นการเอาเปรียบกันเกินไป

[Tennyo_Y]

คิดอะ ชอบคิดมากตลอด แต่เข้าใจได้ว่าเด็กมีปม แต่ไงก็ตามแรม นายควรหัดพูดมากกว่าทำกว่านี้อีกนิดนะ

[kongxinya]

กอดดดดดแน่นๆ คิดถึงคนเขียนจัง 

เข้าใจทั้งคิดทั้งแรมเลยยย ต้องคุยกันๆ 

 

[บ๊ายบายโพ]

น่ารักกกน่าฟัด ถ้าเราเป็นแรมก็จะไม่ทนเหมือนกัน

เปิดเรื่องใหม่เราอยากให้เป็นเรื่องเปอร์กับนันมากกว่าอ่า อยากอ่านเยอะๆ เด็กชายไดอารี่ของเค้า   

[DraCo_SLa13]

หายไปนานมากกกก อ่า 

แต่กลับมาต่อก้ดีใจแล้ว

[poterdow]

ป้าอยากเป็นคิดดดดดด
ผัวรวยมากเลยลูกกกกกกกกก
ป้าอิจจจจ นี่พูดเลยย
 

[oktalay~]

   เค้าอ่านรวดเดียวเลยยย ชอบมากสงสารคิดมากกกกกกกกกกกกกก ร้องไห้ไปสิบแปดลิตร 

เป็นกำลังใจให้น้าาาาา เค้ารู้ว่ามันอยากในการคิดเรื่องสักเรื่อง เเต่สู้ๆน้าา ไม่เอามาม่าเเล้วน้าาาา ไม่งั้นเค้าจะเอาคิดมาเลี้ยงเองงงง

  

บายยยยยย รีบมาต่อน้าาา 

[GintoniC]

คิดกลัวแมลงสาบ!!!! เหมือนกันเลย ถ้ามันอยู่เฉยๆ ยังพิอได้น่ะ แต่ถ้าบินเมื่อไหร่วงแตกคร่าาาา

ที่ว่าค่าตัวซันแพง เด๋วเราช่วยสมทบทุน 2 บาท 555  อยากให้อ่ะท่

ปล.คิดุถึงคนเขียน หายไปนานเกือบลืมล่ะ   

[Eternal luv]

เอาใจช่วยแรมกับคิด

เอาใจช่วยหมานันกับเปอร์

[route rover]

ถ้าแรมพูดแค่ว่า ให้คิดอยู่กับแรมแบบคู่ชีวิต คิดน่าจะยอมมากกว่ายอมเพราะแมลงสาบนะ

แรมคิดช้าจัง พ่อแรมต่ำ

[Ali$a฿eth]

เข้าใจสิ แรมเองยินดี แต่น้องรู้สึกไม่แฟร์ โถ่ๆๆๆๆๆ คิดเอ้ยคิด ลดความคิดมากลงหน่อยจะแฮปปี้ ขึ้นนะ 

ป่ะเปิดตัวสะใภ้

[omuya]

มาแล้วววว คิดถึงมากกกก

[MK]

เราก็กลัวแมลงสาบนะ ถ้ามีคนคิดจะเอามาใกล้แบบที่แรมทำ คงต้องมีหัวตงหัวแตกกันบ้าง  คว้าอะไรได้คงขว้างหมดอ่ะ

[YMP]

 

[KoBKaB]

แรมเขาเต็มใจให้อยู่ นะคิด อย่าคิดมาก ดูเเลคิดดีๆนะเเรม ทำคิดเสียใจอีกครั้งจะจับให้ซันเป็นพระเอกแทน

[warin]

 

[Pawaree]

 

[EoBen]

พึ่งตามมาอ่านคะ น่ารักมากก

[wickedwoman]

คิดถึงน้องคิดจังเลยยยย
น้องคิดยังน่ารักเหมือนเดิม แต่คิดมากน้อยลงหน่อยจะดีมากนะจ้ะ

[Raccoooon]

เง้อออ
แวบมาโบกมือทักทายว่าสบายดีและกลับมาแล้วค่า 
มาทักทายก่อนคนอ่านจะลืมกันไป  55555
ลืมกันยังเนี่ยยย 

มาบอกว่าตอนนี้กำลังแต่งตอนใหม่อยู่ค่ะ
ขออภัยที่มาช้ามากๆเพราะต้องปรับตัวหลายๆอย่างค่ะ แง..

คิดถึงทุกคนเลยค่ะ

ตอนนี้ยังไม่อัพเลยเอาประวัติคร่าวๆของตัวละครมาบอกกันค่ะ แก้เหงา 55555





แรม

ชื่อ-สกุล นายข้างแรม กรภัควัฒน์

อายุ 20 ปี

วันเดือนปีเกิด 21/12/1993

ส่วนสูง 186 ซม.

น้ำหนัก 78 กก.

พี่น้อง -

กรุ๊ปเลือด AB




คิด

ชื่อ-สกุล นายจินตนา จิราเดชโภคิน

อายุ 20 ปี

วันเดือนปีเกิด 25/06/1993

ส่วนสูง 162 ซม.

น้ำหนัก 49 กก.

พี่น้อง น้องสาวต่างสายเลือด

กรุ๊ปเลือด O




นัน

ชื่อ-สกุล นายนันธพัทธ์ ดำรงกิจ

อายุ 20 ปี

วันเดือนปีเกิด 16/04/1993

ส่วนสูง 177 ซม.

น้ำหนัก 56 กก.

พี่น้อง -

กรุ๊ปเลือด B





เปเปอร์

ชื่อ-สกุล นายสถาปนา วิชญสกุล

อายุ 20 ปี

วันเดือนปีเกิด 27/02/1993

ส่วนสูง 183 ซม.

น้ำหนัก 77 กก.

พี่น้อง น้องสาว

กรุ๊ปเลือด A





 

มาให้หายพอคิดถึง ตอนใหม่กำลังเข็นมาค่ะ

และก็ไหนๆแล้ว
อยากจะถามคนอ่านว่ามีอะไรสงสัยเกี่ยวกับตัวละครหรือเนื้อเรื่องบ้างไหมคะ


(ส่วนที่ทำไมแรมถึงโง่ ขอตอบเลยว่าเป็นที่การเลี้ยงดูและสภาพแวดล้อมค่ะ แรมไม่ได้โง่เรื่องเรียนแต่โง่เรื่องการใช้ชีวิต เพราะวันๆตาแรมไม่ค่อยออกไปไหนเลย อยู่แต่ในบ้านกับคุณแม่ทำให้ไม่ค่อยประสีประสาโลกภายนอกน่ะค่ะ //ตอบดักไว้ก่อนเพราะเดาว่าน่าจะมีคนถาม 55555)




สุดท้ายนี้ คิดถึงทุกคนเลยค่า 





____________________________________________________________________

[บ๊ายบายโพ]

มาแล้วว   
รอค่ะ

[B52]

ก็คิดถึงอยู่ว่ามันก็น่าจะครบเดือนแล้วนี้ จากนี้คงจะได้อ่านบ่อยๆเหมือนเดิมแล้วใช่ไหม

[mystery Y]

เราก็คิดถึงงงง~ตอนใหม่มาเร็วๆน้า~

[poterdow]

มาเร็วๆๆเด้อ
ข่อยรออยู่ X)

[yuierror]

คิดถึงอ่ะ
มาเร็วๆๆนะ

[Infinity 888]

คิดถึงเรื่องนี้

รอนะคะ

[ormn]

  คิดถึงงงงงงงงงงงงง

[Raccoooon]

-39-



คิด.....ตื่นตูม




“ครับแม่”

“...”

“ครับ...ครับ ไม่หลอกครับ ..ครับ...เจอกันครับ”

ผมตื่นมาพร้อมกับเสียงอันคุ้นเคย แรมตื่นแล้วและเขากำลังคุยโทรศัพท์กับ...แม่ของเขา? ผมยันตัวเองให้ลุกขึ้นมาพิงพนักเตียงก่อนมาหน้าเขาทำตาปริบๆ พอเขาเห็นว่าผมตื่นแล้วเขาก็บอกวางสายปลายทางก่อนเดินกลับมาหาผมพร้อมรอยยิ้ม...


....ยิ้มของแรม..ทำผมอบอุ่นใจได้เสมอ....


“อรุณสวัสดิ์ครับ”

“อือ...แรมคุยกับใครอ่ะ?” ผมเอ่ยปากถามเขาทันทีไม่พูดพร่ำทำเพลง แม้พอจะรู้อยู่แล้วก็เถอะ

“คุณแม่น่ะครับ”

ผมไม่ตอบเขาแต่ส่งยิ้มจางๆให้ก่อนอ้าแขนกว้าง แรมก้มเข้ามากอดผมอย่างรู้งาน ผมคลอเคลียซุกไซร้เขาอยู่สักพักก่อนแรมจะเป็นฝ่ายทำลายความเงียบขึ้นมาก่อน

“คิดครับ...พรุ่งนี้ว่างไหมครับ?”

“หือ? ก็มีไปทำงานร้านพี่เป้าอ่ะ”

“ถ้าไม่นับเรื่องงานล่ะครับ”

“ก็...ว่างนะ ทำไมหรอ?”

“ไปพบคุณแม่ผมด้วยกันนะครับ...”


..


..


..


“ห้ะ!!!”


ผมร้องเสียงหลงก่อนลุกพรวดออกจากอ้อมแขนเขา ผมจ้องหน้าแรมนิ่ง ภาวนาให้ผมหูฝาดไป


เขาไม่ได้จะให้ผมไปเจอแม่เขาใช่ไหม?

บอกตรงๆเลย...ผมไม่พร้อมมมมมม


“ไปพบคุณแม่ผมพรุ่งนี้นะครับ”

แต่สิ่งที่แรมเอ่ยมาไม่ช่วยให้คำภาวนาของผมเป็นจริงเลยสักนิด

“...ง่ะ....เอ่อ.......แรม..หมายความว่าไง...หรอ?”

“ก็...ไปพบแม่ผมน่ะครับ ไปทำความรู้จัก”

“เอ่อ...คือ ถามได้มั้ยว่าทำไม...”

“ผมคิดว่าพาคิดไปเปิดตัวเลยคิดจะได้ไม่คิดมากไงครับ”

เขาตอบพร้อมส่งยิ้มหวาน

โอ้ย!!! แร้ม!! ทำไมมันปุปปับขนาดนี้ล่ะ พรุ่งนี้! พรุ่งนี้เลยนะ! นั่นหมายความว่าผมมีเวลาทำใจแค่ 1 วัน!!! ไม่ดิ ไม่ถึงวันด้วยซ้ำตอนนี้!! บอกตรงๆอีกครั้งว่าไม่พร้อมจริงๆ


คือแม่แรมเป็นคนอย่างไร หน้าตาแบบไหนผมก็ไม่เคยรู้ แต่ที่แน่ๆท่านเป็นเจ้าของบริษัท KP และก็เจ้าของหมู่บ้านกฤตการณ์อันยักษ์ใหญ่นั่นเป็นแน่แท้ ...แค่คิดตัวผมก็หดเหลือมิลเดียวแล้ว


“ต...ต..แต่แรม... คิดไม่...”

โอ้ย! อย่ามองอย่านั้นสิครับ! สายตาของเขาทำเอาผมไม่กล้าปฏิเสธเลย!

ไม่ต้องมาทำหน้าอย่างมีความหวังแบบนั้นนะ!

คดีแมลงสาบยังไม่ได้คิดบัญชีเลย!!!

“ไม่ได้หรอครับ..” เขาพูดเสียงจ๋อยๆ

“อ..อือ คือ...คิดยัง...ไม่..”

“กังวลหรอครับ? ไม่เป็นไรหรอกครับ แม่ผมไม่ดุหรอก”

นั่นก็อีกเรื่อง!! แต่ประเด็นคือผมเป็นคนทำให้ลูกชายคนเดียวของท่านกลายเป็นเกย์น่ะสิ การที่ลูกชายคนเดียวของตัวเองมารักกับผู้ชายด้วยกันพ่อแม่ที่ไหนจะยอมรับกัน...

“..ง่ะ ง่า..”

แล้วผมจะอธิบายให้แรมฟังยังไงดีเนี่ย คุณชายช่วยอ่านหน้ากระผมหน่อยได้ไหมครับ ไม่ใช่คิดเอาเองว่าผมตอบตกลงแล้วมานั่งยิ้มแป้นน่าตีแบบนี้

“ไปนะครับ.. ผมนัดคุณแม่ไว้แล้ว พรุ่งนี้เที่ยง...นะครับ”

ถามกันก่อนนัดจะดีมากครับพี่!!

“....น่าจะปรึกษากันก่อนสิ จู่ๆก็เล่นตกลงนัดเองเฉยเลยอ่ะ คิดไม่...”

“ผมเห็นคิดหลับอยู่เลยไม่อยากกวน และก็...คิดยังคิดมากเรื่องผมอยู่ไม่ใช่หรอครับ ผมอยากให้คิดเชื่อว่าผมรักคิดจริงนะ ผมนอนคิดเรื่องนี้มาทั้งคืนเลย...”

“....”

“..เลยคิดว่าถ้าพาคิดไปรู้จักกับคุณแม่น่าจะพอช่วยยืนยันอะไรได้บ้าง”

แรมพูดทำเสียงจ๋อย เหมือนเห็นหูลู่หางลู่เป็นหมาหงอยยังไงอย่างนั้น


ผมอยากปฏิเสธเขาแทบตาย....แต่ดูเหมือนผมเองก็ไม่กล้าพอที่จะทำให้เขาทำหน้าหงอยไปมากกว่านี้เสียด้วยสิ


...


แล้วคุณเชื่อไหม ว่าสุดท้ายผมก็ไม่ได้ปฏิเสธแรมไป วันนี้ผมกระสับกระส่ายทั้งวันเลย เป็นใครใครก็เครียดเชื่อสิ...


ผมกลัว....


กลัวว่าถ้าแม่แรมเป็นเหมือนพ่อของผมล่ะ ท่านคงไม่ยอมรับแฟนลูกชายที่เป็นผู้ชายเหมือนกันง่ายๆหรอกใช่ไหมล่ะ ใครๆก็อยากให้ลูกตัวเองแต่งงานเหมือนคนปกติกันทั้งนั้น ผมไม่อยากนึกเลยว่าถ้าครอบครัวแรมกีดกันผมจะทำยังไง


ต้องกลับไปอยู่คนเดียวอีกแล้วหรอ?


ผมกลัว...


ไม่ใช่ว่าไม่เคยคิดเรื่องนี้ แต่คิดว่าการที่จะต้องมาเผชิญหน้ากับเรื่องแบบนี้มันเร็วไป ผมตั้งตัวไม่ทัน ผมรู้สึกดีนะที่แรมพยายามทำอะไรเพื่ออยากให้ผมสบายใจแต่นี่มัน...ผมไม่รู้จะพูดอย่างไรดี แค่คิดว่าถ้าอยู่ด้วยกันแบบนี้ก็ดีพอแล้ว ไม่เคยคิดว่าต้องไปเจอหน้าพ่อแม่ของเขา เดิมทีพ่อของผมก็คงไม่ยอมรับเรื่องนี้อยู่แล้วล่ะ


ผมเลยมีความคิดที่เห็นแก่ตัวว่าถ้าเราคบกันแบบไม่ต้องบอกผู้ใหญ่แบบนี้ไปเรื่อยๆได้ก็คงจะดี



...



ผมไปทำงานร้านพี่เป้าด้วยความกังวลสุดขีด จิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัวสุดๆจนพี่เป้าบอกให้ไปนั่งพักหลายรอบ ทำให้พนักงานคนอื่นๆรวมถึงแรมต้องเดือดร้อนเป็นกำลังแทนผมที่เป็นบ้านั่งเครียดอยู่คนเดียวแบบนี้

แรมเองก็แวบมาดูผมอยู่บ่อยๆแต่ก็ไม่นานนักเพราะลูกค้ามาค่อนข้างเยอะ ผมเองก็ไม่อยากนั่งเครียดกินแรงแบบนี้อยู่เหมือนกัน แต่ทำไงได้ พอลุกออกไปเสิร์ฟไอ้เรื่องนี้มันก็วนอยู่ในหัวไม่ออกไปไหนจนเสิร์ฟผิดโต๊ะบ้าง เกือบสะดุดล้มต่อหน้าลูกค้าก็บ่อย ฮือออ...


สุดท้ายก็เลิกงานโดยที่ผมทำได้แค่ปัดกวาดเช็ดถู ไม่ได้ออกไปหน้าร้านเท่าไหร่ ผมขอโทษพี่เป้าก่อนกลับแม้พี่แกจะไม่ถือโทษโกรธอะไรเลยก็ตาม แต่ผมก็อดเกรงใจเขาไม่ได้อยู่ดี... ได้เงินเดือนเขามาแต่ไม่ทำงานให้เขาได้สมกับเงินเดือน ผมมันแย่...


...ผมกลับมาคอนโดแรมด้วยสภาพจิตใจห่อเหี่ยว แรมถามผมก็หลายรอบแต่เป็นผมเองที่ตอบบ้างไม่ตอบบ้าง

“คิดครับ...เครียดมากเลยหรอครับ” จนกระทั่งอาบน้ำเตรียมเข้านอนแล้วผมก็ยังจิตตกเรื่องนี้อยู่ดี พรุ่งนี้...พรุ่งนี้แล้วสินะ ชะตาผมจะออกมาเป็นยังไงอีกเนี่ย สูญเสียแค่นี้ก็มากพอแล้วสำหรับผม

“....อือ” ผมครางตอบเขาส่งๆเพราะมัวแต่ครุ่นคิดอยู่กับตัวเอง




…



จุ๊บ

!!!

“อ่ะ...!”

“ไม่คิดมากนะครับ ผมอยู่กับคิดเสมอนะ” เขาทำ..อะ.... แรมจูบผมอ้ะ!!! สิ่งที่ผมคิดๆอยู่เมื่อครู่ๆเริ่มมลายหายไป สมองโฟกัสแต่ภาพตรงหน้าแทน แรมยิ้มหวานให้ผม เขาจับมือผมทั้งสองข้างไว้ตอนไหนไม่รู้


สองมืออุ่นของแรมปล่อยออกจากมือผมช้าๆก่อนคว้าผมเข้าไปซุกอ้อมกอดเขาแทน เขาพยายามกระชับอ้อมแขนของตัวเองจนกลายเป็นผมนั่งตักซุกอกเขาไปแทน เขินเป็นบ้า!

“ไม่เครียดนะครับคนดี ผมอยู่ตรงนี้ ไม่ทิ้งคิดไปไหนแน่นอน” เขากระซิบลงข้างหู เสียงทุ้มเบาๆนั่นกล่อมผมซะอยู่หมัด รู้สึกว่าหลังจากที่ผ่านเรื่องมาแรมจะมีวิธีทำให้ผมอ่อนข้อระทวยให้เขามากขึ้น เจ้าเล่ห์เป็นบ้า (ยังไม่ได้หาวิธีเอาคืนคดีแมลงสาบเลย)

“...แม่แรมเป็นคนยังไงหรอ” เมื่อรู้ว่ายังไงผมก็หนีไม่พ้นแน่ๆ เลยเลือกที่จะเก็บข้อมูลดีกว่า

“คุณแม่เป็นคนใจดีครับ มีดุบ้างแต่ไม่บ่อย ท่านชอบคนสุภาพน่ารัก รับรองเลยว่าแม่ผมจะชอบคิดมากแน่ๆ” เขาว่าพร้อมยิ้มแฉ่งเหมือนเด็กๆเลย และนั่นทำให้ผมอดไม่ได้ที่จะยิ้มตาม

“ผมแค่พาคิดไปแนะนำให้คุณแม่รู้จักเฉยๆ ไม่ต้องเกร็งนะครับ”

“แต่ถึงอย่างนั้นก็เถอะ...”

“ผมกับคุณแม่ชอบอะไรเหมือนๆกัน ถึงท่านจะไม่เคยเห็นคิด แต่ผมรับรองได้ว่าท่านต้องชอบคิดมากแน่ๆครับ”


เขากระชับอ้อมกอดแน่นขึ้น เสียงทุ้มที่พูดนั้นกล่อมให้ผมอุ่นใจได้อย่างรวดเร็วเลย.. ทำไมเพิ่งมาทำเอาตอนนี้นะ!!












***




ผมเผลอหลับไปตอนไหนไม่รู้ ตื่นมาอีกทีก็เช้าแล้วและเป็นเช้าที่ผมได้ตื่นมาเจอหน้าแรม บ่อยครั้งที่แรมมักจะตื่นก่อนผมแล้วเจ้าตัวก็จะนอนข้างผมอยู่อย่างนั้นจนกว่าผมจะตื่น เพราะผมไม่เคยตื่นมาเจอใคร ผมนอนคนเดียวมาตั้งแต่เด็ก ผมเคยพูดลอยๆกับเขาว่าถ้าตื่นมาแล้วมีคนอยู่ข้างๆเราตลอดก็คงดี... และคำพูดลอยๆของผมก็ทำให้เขานำไปปฏิบัติเสียจริงจัง จนผมนึกดีใจ


แรมให้ความสำคัญกับผมมากขึ้น ไม่รู้ว่ามากกว่าเดิมหรือเปล่าแต่มันเห็นชัดขึ้นจากเมื่อก่อนเอามากๆ เมื่อก่อนแรมยังดูเงอะๆไม่ค่อยกล้าเถียงกล้าขัดผมเท่าไหร่เลย แม้แต่กอดเขาก็เกร็งซะผมกลัวว่าตะคริวจะจับเขาเอา


“อรุณสวัสดิ์ครับ” แรมว่าพร้อมยิ้มบางๆมาให้ผมใจเต้นเล่นๆ ผมครางฮือตอบเขาไป จนแรมลุกออกจากเตียงเตรียมไปอาบน้ำนั่นแหละผมเกิดอยากอ้อนเข้าขึ้นมา

“แรม...อุ้ม”

แม้ที่รักผมจะทำหน้าสงสัยแต่ก็ทำตามแต่โดยดี

“อาบน้ำด้วยกันนะๆ” ผมว่า

จบประโยคแรมก็ทำตัวแข็ง หน้าเขาแดงก่ำเป็นมะเขือเทศสุกจนผมนึกขำอยู่ในใจ แรมหื่น แต่หื่นเงียบ และนานๆทีผมก็ชอบแกล้งให้เขาตบะแตกอยู่เหมือนกัน


แม้แรมจะเคอะเขินไม่น้อยแต่สุดท้ายเขาก็ทำตามที่ผมว่า เขาเอาใจใส่ผมมากจนผมตกหลุมรักเขาเป็นรอบที่เท่าไหร่ก็ไม่รู้แล้ว


....สักพักเราก็อาบน้ำกันจนเสร็จ... เสร็จจริงๆ หึหึหึ ผมเดินไปปิ้งขนมปังไว้ทานรองท้องก่อนจะไปเผชิญหน้ากับคุณแม่แรม เลือกชุดแต่งตัวที่ใหม่ที่สุดพร้อมกับเซตผมทาแป้งเล็กน้อย เชื่อเถอะว่าปกติผมไม่เคยแต่งอะไรมากขนาดนี้นะ ปกติผมก็ลุกออกจากเตียง อาบน้ำและก็ออกบ้านไปเลย แต่ครั้งนี้คงต้องทำตัวให้ดูดีหน่อย เผื่อจะได้รับความประทับใจอะไรบ้าง




ไม่นานนักผมกับแรมก็พร้อมเดินทาง ผมสูดลมหายใจเข้าเรียกกำลังใจตัวเองก่อนขึ้นรถไป...



***

เสียงหัวใจเต้นโครมครามระหว่างทางไปบ้านของแรม ผมนั่งตัวเกร็ง มือเริ่มเย็นชืดจากความเครียดและตื่นเต้น แม้จะนั่งในรถที่มีเครื่องปรับอากาศแต่เหงื่อน้อยๆก็ยังผุดออกมาได้อยู่ดี

“เลี้ยวแยกหน้าก็ถึงแล้วครับ”

เสียงแรมคล้ายระฆังสังเวียนยังไงไม่รู้ ผมรู้ว่าเขาพยายามทำตัวไม่ให้ผมตื่นเต้น แต่มันก็ช่วยไม่ได้นักหรอกในเมื่อผมนั่งสั่นเสียขนาดนี้

และสุดท้ายก็ถึงจนได้ ใจผมเต้นแรงกว่าเดิม มีแม่บ้านเปิดประตูรั้วให้แรมเอารถไปจอดข้างใน บ้านเขาอยู่ในหมู่บ้านกฤตการณ์1 ซอยในสุด เห็นออร่าได้ชัดเลยว่าซอยนี้เป็นซอยของเจ้าของโครงการ ก็เล่นใหญ่โตเสียขนาดนี้ บ้านแรมใหญ่อย่างไม่ต้องนึกสงสัย เผลอๆอาจจะใหญ่กว่าบ้านพ่อผมด้วยซ้ำ สวนพื้นหญ้าหน้าบ้านดูกว้างขวาง มีดอกไม้ต้นไม้ประดับอย่างสวยงาม แรมเอารถเข้าไปจอดในโรงรถและนั่นก็หมายความว่า...ใกล้ถึงคิวผมแล้วสินะ


“น้องแรม คิดถึงจังเลย หล่อขึ้นรึเปล่าเนี่ย ไหนขอป้าดูหน่อยสิ” สาววัยกลางคนคนหนึ่งเอ่ยขึ้นมาเมื่อแรมและผมเปิดประตูลงจากรถ เธอเข้ามากอดแรมพร้อมกับลูบหน้าด้วยความเอ็นดู ผมเดาว่าน่าจะเป็นแม่บ้านที่เคยดูแลแรมมาก่อนแน่ๆเลย


แรมพูดคุยกับเธอเล็กน้อย (ได้ยินมาว่าเธอชื่อต้อย) ไม่นานป้าต้อยก็พาเราเข้าไปในบ้าน เธอหันมายิ้มให้ผมเล็กๆก่อนเดินนำไป
แรมจับมือผมไว้ตลอดทางจนผมนึกเกร็งๆสายตาแม่บ้าน แม่บ้านของที่นี่มีไม่มากอย่างที่ผมนึก ที่แน่ๆมีแค่ป้าต้อยและก็ป้าแม่บ้านอีกสองสามคนเท่านั้นเอง ผมนึกว่าแรมจะมีแม่บ้านเป็นโหลๆยืนเรียงแถวต้อนรับคุณชายกลับบ้านแบบในการ์ตูนเสียอีก
ภายในบ้านแรมเองก็สวยมากไม่แพ้นอกบ้าน พื้นปูด้วยหินอ่อนทำให้อากาศในบ้านเย็นสบาย เฟอร์นิเจอร์ที่ผมเห็นแต่ละอย่างก็น่าจะแพงมากๆ


ผมมองรอบบ้านเขาไปทั่วจนมาหยุดที่ห้องห้องหนึ่ง ป้าต้อยพูดเป็นเชิงให้เข้าไปข้างในนั่นก็เท่ากับว่าอีกไม่ถึงนาทีผมจะได้เจอกับแม่แรมแล้วสินะครับ ใจผมกลับมาเต้นตูมตามอีกครั้ง แรมบีบมือผมเบาๆเหมือนกับบอกกลายๆว่าเขาอยู่ตรงนี้ ผมหันไปมองหน้าเขาหน่อยๆก่อนเจอรอยยิ้มของแรมส่งกลับมา มือหนาอีกข้างเริ่มผลักประตูให้เปิดออก..


....


“ตาแรม แม่กำลังคิดถึงพอดี ไม่ได้เจอลูกตั้งนานเลยไหนๆขอแม่กอดหน่อยสิ”

“อ่ะ เอ่อ แม่ครับ...”

“ส..ส...สวัสดีครับ”

ผมยังไม่ทันได้ยกมือไหว้ท่าน ท่านก็เข้าไปกอดแรมข้างๆผมแล้วเรียบร้อย แม่แรมเป็นคนสวย แม้จะรู้ว่ามีอายุมากแล้วแต่ก็ยังสวยสำหรับผู้หญิงวัยนี้ ร่างเธออวบหน่อยๆ ผิวขาวสะอาดสะอ้าน เธอสวมสูทสีแดงเลือดหมูและกระโปรงเอวสอบ ดูดีมากครับ เหมือนคุณนายในละครเลย ผมเริ่มทำอะไรไม่ถูก

พอผมกล่าวสวัสดีแม่แรม เธอหันมามองหน่อยๆก่อนหันไปยิ้มให้แรม

“หิวไหมลูก แม่ให้ป้าต้อยเตรียมของโปรดลูกไว้เยอะแยะเลย”

“อ่ะครับ... แม่ครับนี่คิด...ฟ-”

“เอาไว้ไปคุยที่โต๊ะอาหารเนอะ ลูกดูท่าทางจะหิวแล้ว”

คุณแม่แรมว่าพลางเดินนำไปที่ห้องอาหาร เหมือนว่าห้องนี้จะมีประตูเชื่อมกับห้องอาหารน่ะครับ ผมเริ่มใจแป้วหน่อยๆที่คุณแม่แรมไม่ค่อยให้ความสนใจผมสักเท่าไหร่ แต่ไม่เป็นไรนี่เพิ่งเริ่ม แรมบีบมือผมเบาๆก่อนพาผมไปยังห้องทานข้าว

ผมนั่งข้างแรมส่วนคุณแม่นั่งตรงข้ามกับแรมพอดี อาหารถูกนำมาเสิร์ฟโดยบรรดาแม่บ้าน

“แรมเป็นไงมั่งลูก ไม่ค่อยกลับบ้านเลย”

“ก็ดีครับแม่ ช่วงนี้ยุ่งหน่อยๆ ผมทำงานพิเศษเป็นเพื่อนคิดน่ะครับ”

คุณแม่ปรายตามามองผมแล้วเริ่มถามแรมต่อ

“หรอ...แล้วทำอะไรน่ะลูก เงินไม่พอหรอคะ?”

“ป..เปล่า ไม่ใช่อย่างนั้นครับ ผมแค่อยากทำเฉยๆ เป็นพนักงานร้านอาหารนี่แหละครับ”

“หรอลูก สนุกไหมจ้ะ”

“สนุกครับ แล้วแม่เป็นไงบ้างครับ”

“แม่ก็เรื่อยๆน่ะ ตอนนี้ก็มีโครงการทำหมู่บ้านกฤติการณ์อยู่ที่__ ตอนนี้พ่อเขาก็ไปคุมงานอยู่ คงกลับมาเกือบเย็นๆนู่น แรมอยู่รอพ่อกลับมาได้ไหมจ้ะ”

“เอ่อ...ผมต้องไปทำงานน่ะครับ ถ้าไม่เกินห้าโมงน่าจะได้นะครับ”

“งั้นเดี๋ยวแม่โทรบอกพ่อให้กลับมาเร็วๆละกัน ลูกชายคนเดียวอุตสาห์กลับมาหาทั้งที”

แม่แรมว่ายิ้มๆ ผมคงไม่คิดอะไรถ้าไม่ติดกับคำว่าลูกชายคนเดียว ผมนั่งก้มหน้านิ่ง เหมือนตัวเองหดเล็กลงเหลือมิลเดียวจริงๆ

“แม่ครับ...คือเอ่อ นี่คิด....แฟนผมครับ”

“....หรอลูก”

“ส..สวัสดีครับ” ผมหันไปยกมือไหว้คุณแม่ใหม่แบบลนๆ ก็จู่ๆแรมก็วกเข้ามาเรื่องผมเฉยเลยนี่

“สวัสดีจ้ะ แรมคิดถึงบ้านมั้ยลูก ปิดเทอมแล้วกลับมาอยู่กับแม่บ้างสิ แม่เหงานะ”

“อ่ะ..เอ่อ...ผมขออยู่คอนโดดีกว่าครับ”

“อ้าว ทำไมล่ะลูก ที่บ้านสะดวกกว่าตั้งเยอะ ไม่คิดถึงแม่หรอ”

“คิดถึงครับ แต่...ผมให้คิดอยู่คนเดียวไม่ได้”

“...หมายความว่าไงจ้ะ”

“...ผมให้คิดมาพักด้วยกันน่ะครับ หอเขาถูกไฟไหม้เลยให้ย้ายมาอยู่กับผม จริงๆล-”

“ตอนนี้อยู่ด้วยกันหรอ แม่ก็ว่าทำไมช่วงนี้น้ามิ้นบอกว่าแรมใช้น้ำใช้ไฟมากกว่าเดิม”

“ค..คือผม...”

แม้ผมจะสงสัยว่าน้ามิ้นคือใคร แต่ผมก็ไม่ได้สนใจเท่ากับว่าค่าห้องที่ผมพยายามจ่ายให้เขาแล้วแต่เขาไม่รับ ผมไม่อยากให้คุณแม่มองว่าผมมาเกาะเขากินแบบนี้

“จะใช้จ่ายอะไรก็คิดด้วยนะลูก”

“ค..ครับ แต่แม่ครับ...”

“แรมไม่ทานข้าวล่ะลูก เดี๋ยวเย็นหมดนะ นี่พึ่งให้คนเอาไปอุ่นมา”

“ค...คือ....เรื่องค่าใช้จ่ายที่คอนโดแรม...ผมยินดีช่วยจ่ายนะครับ”

ผมรีบแทรกเมื่อเห็นว่าบทสนทนากำลังจะจบลงที่สองแม่ลูกหันไปตักกับข้าวตัวเอง

แม่แรมไม่พูดอะไร เธอตวัดตามามองผมแวบนึงก่อนหันไปตักข้าวในจานขึ้นมาทานอย่างปรกติ ....ใจแป้วเลยครับ

“แม่ครับ...”

“ชู่ว แม่ทานข้าวอยู่จ้ะลูก”

เท่านั้นแหละทั้งผมทั้งแรมเลยได้แต่เงียบ แรมเริ่มตักข้าวมาทานบ้างส่วนผมนั่งมองจานข้าวนิ่ง... แรมหันมาตักกับข้าวลงในจานผมทำให้ผมรู้สึกดีขึ้นมาเล็กน้อย แต่พอเงยหน้ามาเจอหน้าคุณแม่ผมกลับใจแป้วอีกครั้ง...


ว่าแล้ว...ผมไม่ควรมาเจอท่านจริงๆด้วย


เผลอหลงคิดไปเองได้ไงนะว่าถ้าเป็นแม่แรมอาจจะยอมรับเรื่องที่ผมกับเขาคบกันก็ได้ พ่อแม่ที่ไหนเขาจะยอมรับง่ายๆกัน
แค่คิดก็จิตตกแล้วครับ อยากกลับชะมัด แรมยังคงตักกับข้าวมาให้ผมไม่ขาดสายแม้ว่าผมจะไม่ได้เริ่มทานอะไรสักอย่างก็เถอะ แต่เพราะรู้ว่าไม่ควรพูดขณะทานข้าว ทั้งผมทั้งแรมเลยไม่มีใครพูด จนกระทั่งคุณแม่แรมทานข้าวไปได้ครึ่งจาน เธอก็เริ่มพูดขึ้น