-38-
สุดที่รักของผมหลับปุ๋ยไม่ยอมตื่นในตอนเช้า เมื่อคืนก็เล่นเอาซะหนัก เพราะไหนๆผมก็ไม่จำเป็นต้องอดทนกับเขาเรื่องอย่างว่าอีกแล้วนี่เลยจัดไปนิดหน่อยน่ะครับ... เป็นครั้งที่สองแล้วที่ผมดูแลเขาตอนเมา แต่ไม่ว่าจะกี่ครั้งผมก็จะดูแลเขาตลอดไปนั่นแหละครับ ผมนอนมองหน้าคนน่ารักที่หลับตาพริ้มตรงหน้าสักพักก่อนนึกขึ้นได้ว่าควรไปทำอาหารเช้าให้เขา
แต่พอออกจากห้องไปกลับเจอตู้กับโรลที่นั่งอยู่บนโซฟาแถมดูโทรทัศน์กันสบายใจเฉิบ...
“โอ้ะ ตื่นแล้วเว้ยๆๆ”
“โฮ่ไอ้เหี้ย กูจะด่าก็ไม่ได้เพราะเป็นห้องมึง แต่วันหลังช่วยดูหน่อยนะว่ากูนอนอยู่”
“เอ้ะ...?”
“เสียงครางไอ้คิดทำกูหลับไม่ได้เลยสัด” โรลเป็นคนตอบ
....
ชิบหายล่ะ....
โอ้ยยย! ให้ตายผมไม่ควรคิดคำหยาบแบบนี้แต่มัน....มันชิบหายจริงๆ... พวกนั้นพูดแบบนี้ก็แสดงว่า....เขาได้ยินเสียง...และเขาก็ต้องรู้ว่าผมกับคิด..... ว๊ากกกก ผมมันแย่ แย่ที่สุด ผมไม่ได้สังเกตว่ามีใครอยู่ในห้องบ้าง ผมมันแย่!!!
“เอ้าๆ ยืนนิ่งเป็นอนุสาวรีย์มะเขือเทศหรอมึง ไม่เป็นไรหรอกกูไม่ได้อัดเสียงอะไรไว้”
ปัญหามันไม่ใช่ตรงนั้นสักหน่อย! ผมรู้สึกร้อนที่หน้ามากจนถ้าเอาไข่มาทอดหน้าผมอาจจะสุกก็ได้นะ ฮืออออออ
“จริงๆพวกกูก็ว่าจะกลับกันหรอกพอตื่นเพราะได้ยินเสียงพวกมึงเชิ้บๆกันอ่ะ แต่แบบ....กูไม่มีรถ ตอนมากูติดรถไอ้ซิงมา แถม...ดึกแล้วไม่มีรถให้โบกอ่ะ”
ทราบแล้วครับ ทราบแล้ว พอแล้ว ไม่ต้องพูดอะไรแล้ว ผมอายจะตายอยู่แล้วเนี่ย!
“โอเคๆ เก้าโมงกว่าละกูกลับก็ได้”
“จริงๆก็รอแซวมึงตอนตื่นนี่แหละ ก๊ากกกกกกก” นิสัยไม่ดี!
“เออ ไปละเพื่อน มีความสุขนะ ฝากบอกไอ้คิดด้วยว่าขอให้มีความสุข” ตู้ว่าก่อนเดินออกไปพร้อมโรล ทิ้งให้ผมอ้าปากพะงาบๆ ไม่ทันได้โต้ตอบอะไรกับพวกนั้นได้เลยเพราะผมอายเกินไป หน้าร้อนจนแทบไหม้!
นั่งทำสติอยู่สักพักก็ไปจัดแจงข้าวเช้าให้คิดก่อนเดินเข้าไปในห้องก็พบว่าคิดตื่นแล้ว...อาจจะตื่นก่อนผมเข้าห้องไม่กี่นาทีเพราะเขายังดูมึนๆอยู่เลย
“คิดไหวไหมครับ”
“อือออออ”
“เดี๋ยวผมเอาข้าวมาให้นะครับ จะได้ทานยา”
“งือออออ เร็วๆนะ”
ครับ ครับ ผมยิ้มแทนตอบรับคำ คิดที่หน้าตางัวเงียแบบนี้น่ารักชะมัดเลย แม้ว่าผมจะเขินเรื่องที่ตู้กับโรลได้ยินตอนที่ผมทำ...เอ่อ กับคิดอยู่ก็ตามแต่ตอนนี้ผมมีความสุขที่สุด ที่รักของผมเคี้ยวข้าวตุ้ยๆก่อนทานยา อาบน้ำแต่งตัวอีกสักพักก็มานั่งแกะกล่องของขวัญไปพลางอมยิ้มไป รอยยิ้มของเขาทำให้หัวใจผมพองโตได้เสมอ
รอยยิ้มที่แสนจะบริสุทธิ์นั้น
ได้ใช้เวลาร่วมกับเขาเป็นอะไรที่ผมมีความสุขเอามากๆ ได้เห็นเขาวิ่งดุ๊กๆไปนู่นไปนี่ ทำนู่นทำนี่แล้วสบายใจอย่างน่าประหลาด แค่มองเขาทำกิจวัตรประจำวันเฉยๆผมกลับมีความสุขได้มากขนาดนี้ ยิ่งตอนที่เขายิ้มให้ผมนี่ไม่ต้องบอกเลยว่าผมมีความสุขมากขนาดไหน ขอบคุณพระเจ้าที่ทำให้ผมมีวันนี้จริงๆ
เขาจัดของไว้นู่นนี่อีกเล็กน้อยก่อนจะเตรียมออกไปทำงาน...อึดมากเลยครับแฟนผมเนี่ย ทั้งๆที่จะนอนพักอีกหน่อยน่าจะดีกว่าแท้ๆแต่เขาก็ยังยืนยันว่าจะไปทำงาน ทำให้ผมต้องตามไปดูเขาอย่างช่วยไม่ได้ ไปเป็นพนักงานจำเป็นให้ร้านพี่เป้า จริงๆก็ไม่ได้แย่อะไรหรอกครับ สนุกดีด้วยซ้ำแม้ผมจะไม่ค่อยได้รับออร์เดอร์ลูกค้าเท่าไรเพราะคุยไม่เก่ง ได้แต่เสิร์ฟอาหารทำความสะอาดนู่นนี่นิดๆหน่อยๆ การที่ได้เห็นคนรักของตัวเองอยู่ในสายตา อยู่ข้างๆนี้อะไรก็ดีไปหมด
พูดแล้วเขินเป็นบ้าเลย
หมดไปอีกวันสำเร็จการทำงานพิเศษ ผมกับคิดช่วยพี่เป้าเก็บร้านนิดหน่อยก่อนกลับคอนโด ใช้เวลาสักพักก็มาถึงที่ห้อง คิดจัดการวางกระเป๋านู่นนี่นิดหน่อยก่อนควักบางสิ่งออกมาจากกระเป๋าตัง
“อ่ะแรม คิดให้”
“อะไรน่ะครับ”
“เงินไง”
“ไม่...หมายถึง...ให้ผมทำไม”
“..ก็....ค่าห้อง”
“คิด! ผมไม่เอาครับ เคยบอกแล้วใช่ไหมว่าคิดไม่ต้องจ่ายอะไรให้ผม”
“แล้วแบบนั้นมันต่างอะไรกับการไปเกาะแรมกินล่ะ”
“ผมไม่เคยคิดอย่างนั้นนะครับ”
“แต่คิดคิด”
“....คิดครับ....” ผมว่าเสียงอ่อน
“.....รับไปเถอะนะแรม”
ผมส่ายหน้ารัวและนั่นทำให้คิดเรียกผมเสียงอ่อน ......แต่ครั้งนี้ผมไม่ยอมใจอ่อนหรอกครับ ทำไมผมต้องเอาเงินค่าห้องจากเขามาด้วยทั้งๆที่ผมเต็มใจจะให้คิดอยู่ด้วยกัน ก็เราเป็น....เอ่อ...เหมือนคนๆเดียวกันแล้วนี่...
“แรม...ยังไงคิดก็อยากช่วยจ่าย ให้คิดมาอยู่เฉยๆแบบนี้คิดไม่สบายใจนะครับ”
อย่านะ! อย่าช้อนมองผมแบบนั้นนะครับ ผมจะไม่ใจอ่อนหรอกผมบอกแล้ว ไม่ก็คือไม่
“แรมครับ....แรมช่วยคิดมาตลอดเลยอ่ะ ให้คิดตอบแทนแรมบ้างนะครับ ขอแค่ช่วยจ่ายค่าห้องก็ยังดี...”
“...ไม่...คิดต่างหากที่ช่วยผมทั้งเรื่องงานเรื่องเรียน ผม...ไม่......แค่คิดอยู่ด้วยกันกับผมแค่นี้ก็ดีมากพอแล้วครับ”
“มันไม่เหมือนกันสักหน่อย!”
“...แต่สำหรับผม ผมว่ามันเท่าเทียมกันนะครับ”
“ไม่ แรม...นะ ได้โปรด...”
โถ่ ไม่เอาเหมือนกันนะครับคิด ได้โปรด... ผมส่ายหน้าเบาๆ ที่รักครับ..แค่คุณอยู่ข้างๆผมแบบนี้ผมก็พอใจมากแล้ว อยากจะบอกกับเขาแบบนี้เหมือนกันแต่กลัวเขาหาว่าเลี่ยนไป เมื่อคิดรู้ว่าผมไม่ยอมเขาง่ายๆเหมือนครั้งก่อนๆคิดก็ทำเพียงถอนหายใจออกเบาๆพร้อมกับเบะปากหลุบตาต่ำ ถ้าเป็นเมื่อก่อนผมคงนึกไปแล้วว่าเขายอมผมแล้ว แต่ไม่ใช่...คิดดื้อผมรู้ และเขาไม่ยอมง่ายๆหรอก ผมเริ่มเรียนรู้และสังเกตนิสัยของเขามากขึ้นกว่าเดิมเยอะ
ที่รักของผมเบะปากก่อนเดินดุ่ยเข้าห้องนอนไป คงจะเข้าไปอาบน้ำล่ะมั้งครับ ผมเปิดโทรทัศน์ดูฆ่าเวลาไปพลางๆรอเขาอาบน้ำ
.
.
.
“แรม!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”เฮือก!!
เวลาผ่านไปสักพักก่อนจะมีเสียงคิดตะโกนเรียกผมเสียงดังจนผมสะดุ้ง ผมรีบวิ่งเข้าไปหาเขาในห้องนอนพร้อมๆกับที่เขาวิ่งออกมาชนกับอกผมดังปึก แต่ดูเหมือนเจ้าตัวจะไม่ได้สนความเจ็บนี้เท่าไหร่
“แรม! แรม! มัน..มัน ในห้องมัน! แรม..แรมมมม” คิดร้องไม่เป็นภาษาและพอผมสังเกตเขาก็พบว่า....คิดนุ่งแค่ผ้าขนหนูผืนเดียว! โอยพระเจ้า...ท่านต้องการจะทดสอบผมแบบนี้ไปถึงไหน ผมเขายังเปียกลู่น้ำอยู่เลย พอๆกับตัวที่ชื้นน้ำบอกว่าเขายังไม่ทันได้เช็ดตัวให้แห้งดีนักก็เกิดเหตุอะไรสักอย่างก่อน
“คิดใจเย็นๆก่อนนะครับ ใจเย็นๆ เกิดอะไรขึ้นครับ”
“ในห้องมันมี...แรม....มัน มัน....”
โอเคๆ ดูเหมือนว่าเขาจะเริ่มรวนๆแล้วสิเนี่ย ผมพอเดาได้นิดหน่อยว่ามีอะไรสักอย่างในห้องนอนใช่ไหมครับ ไม่รอช้าผมเดินเข้าไปกะจะเห็นสิ่งที่คนตัวเล็กที่ตกใจกลัว แต่คิดกลับเกาะเอวผมแน่นทำให้ผมขยับเข้าไปในห้องอย่างลำบาก พอร่างกายก้าวเข้ามาในแล้วผมก็มองหาไอ้สิ่งที่คิดร้องโวยวายเสียงดังลั่น..
....
อะไรหว่า....?
เอ่อ...ห้องผมมันก็เหมือนเดิม ไม่ได้มีผีไม่ได้มีโจรอะไร แล้วคิดกลัวอะไรอ่ะ? ผมก้มลงไปมองคนตัวเล็กที่เกาะเอวผมแน่น เจ้าตัวก็มองรอบๆก่อนร้องขึ้นมาอีกระรอก
“แรม!!!!! นั่นอ่ะ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”
ผมหันไปตามที่เขาชี้พลางดิ้นเร่าๆ และก็พบ.....แมลงสาบ...? เอ่อ.......เขากลัวแมลงสาบหรอ? เอ่อ..... ผมควรจะทำอะไรต่อไปดี..... พอคุณแมลงสาบขยับตัวคิดก็ร้องว๊ากๆอีกพลางซุกตัวเข้ากับผมแน่น ...อยากจะเคลิ้มอยู่นะครับที่ร่างขาวๆนุ่มๆไม่ได้สวมเสื้อมาเบียดอยู่แบบนี้ แต่ดูท่าว่าผมไม่ควรจะมาเคลิ้มตอนนี้สินะครับ
คุณแมลงสาบเริ่มขยับตัวไปตามพื้นห้องทำให้คิดร้องลั่น ผมเดินไปหาเจ้าตัวปัญหาทำให้คิดปล่อยแขนที่เกาะผมแล้วไปมุดอยู่แถวขอบประตูแทน ผมใช้ไม้กวาดตีเข้าไปและตามสัญชาติของแมลงสาบ มันแกล้งตายตัวแข็งต่อหน้าผมทันที ไม่นานผมก็ตะคลุบคุณแมลงสาบตัวปัญหานี้ได้ คิดเริ่มมาด้อมๆมองๆดูผลงานของผม ก่อนที่ผมจะนึกอะไรบางอย่างได้....
“คิดครับ...”
“ว๊ากกกก!!!!!!!!@#$%^&*()_)(*&^%$#@!”
อะไรจะกลัวขนาดนั้นครับที่รัก
“เงินที่วางบนโต๊ะตรงนั้นน่ะผมเห็นนะ..”
“แรมมมม อย่าเอามันเข้ามา!!!” ผมยิ้มหวาน
“คิดตอบผมก่อนนะครับ...เงินตรงนั้นน่ะของคิดใช่ไหมครับ”
“......”
“....”
“ว๊ากก!!!ใช่ #^*(*&^%$#!!!!!” เพราะเขาไม่ตอบทำให้ผมถือหนวดแมลงสาบเดินเข้าไปใกล้ๆเขา
“ทำไมวางไว้เรี่ยราดอย่างนี้ล่ะครับ...”
“........ก็แรม....ไม่เอาจากคิดดีๆนี่ ก็เลย.........ว๊ากกก!!!!!!!!!” แม้จะสงสารที่รักของผมอยู่หน่อยๆที่ต้องวิ่งเต้นหนีแมลงสาบไปพร้อมๆกับเปลือยแบบนี้ แตว่านะ..
“คิดครับ...ผมบอกแล้วใช่ไหมว่าไม่เอา”
“...แต่คิดอยากให้”
“...ถ้างั้น...” ผมยื่นแมลงสาบที่ห้อยต่องแต่งอยู่ในมือผมไปใกล้ๆเขาจนเขาร้องลั่นอีกครั้งก่อนวิ่งไปหลบอยู่หลังโซฟา
“จะยอมกันดีๆไหมครับ”
“...แรม.....คิดขอเถอะ นะ...นะครับ...ให้คิดช่วยออกบ้าง นิดเดียวก็ได้...” ผมส่ายหน้าให้เขา เงินของเขาแม้แต่บาทเดียวผมก็ไม่อยากได้ถ้ามันเป็นเพราะต้องเอามาให้ผมด้วยแล้วเนี่ย ผมเดินไปหาเขาพร้อมกับคุณแมลงสาบในมือ นึกขอโทษสัตว์ร่วมโลกตัวนี้อยู่ในใจที่ผมเอามันมาแกว่งเล่นแบบนี้
คิดยังคงวิ่งหนีไปรอบๆห้องพร้อมตะโกนลั่นเมื่อผมเข้าใกล้เขาในระยะสามเมตร เจ้าตัวเบะปากหน้าเบ้แต่ยังไม่ยอมเลิกคิดเรื่องจะนำเงินมาให้ผมอยู่ดี
“คิด...เร็วครับ...บอกผมว่าจะเก็บเงินและจะไม่เอามาให้ผมอีก ผมจะได้ปล่อยๆแมลงสาบนี่ไปไงครับ”
“..ม..มะ..ไม่เอา ว๊าก!!!!!!!!!!!” เขาร้องลั่นอีกครั้งทันทีที่ผมได้ยินคำว่าไม่ผมก็พุ่งไปหาเขาอย่างรวดเร็วทำให้คนตัวเล็กถอยหนีแทบไม่ทัน ผมเดินต้อนเขาไปเรื่อยๆหวังให้เขาเอ่ยปากมาว่าจะไม่จ่ายเงินอะไรให้ผมอีก แต่คิดเองก็ดื้อใช่ย่อย ตัวเองกลัวเสียขนาดนี้แท้ๆ รู้สึกเหมือนผมเป็นคนบาปเลย
“คิดครับ..”
“...ร...แรมครับ...” เจ้าตัวว่าเสียงสั่น เดาว่าคงจะกลัวสิ่งมีชีวิตในมือผมพอๆกับที่เขายืนหนาวเปลือยแบบนี้มาได้สักพักแล้ว
โถ่...เดี๋ยวผมก็ใจอ่อนหรอก...
“ร..แรม...เอามันออกไป...นะครับ...นะ”
“.....คิดพูดมาก่อนสิครับว่าจะไม่จ่ายเงินอะไรให้ผมแล้ว”
“....แต่...แต่..คิดขอช่วยนิดนึงก็ยังดี พันสองพันก็ได้..”
“คิดครับ.......” ผมส่ายหน้าเป็นเชิงว่าผมไม่รับ คิดทำหน้าเสียใจจนผมอยากจะพุ่งเข้าไปกอด(ติดตรงที่มีแมลงสาบอยู่ในมือนี่แหละครับ) คนตัวเล็กก้มหน้าครุ่นคิดแต่ก็ยังคงเดินถอยหนีผมไปเรื่อยๆ แต่เพราะเขาเอาแต่ก้มหน้านั่นแหละทำให้ผมสามารถต้อนเขาเข้ามุมจนได้...
“...ร...แรมม...” คิดว่าเสียงสั่นทันทีที่หลังบางนั่นชนกับผนังห้อง และเมื่อเขาไม่มีทางหนีอีกแล้วเพราะผมต้อนเขาไปที่มุมห้องนั่งเล่นได้พอดี
“คนดี...ผมไม่อยากแกล้งคิดแบบนี้หรอกนะครับ แต่ผมเองก็ไม่อยากได้เงินจากคิดเหมือนกัน..”
“ทำไม...”
“ผมบอกแล้วว่าผมเต็มใจให้คิดมาอยู่ด้วยกันนะครับ ปกติผมเองก็จ่ายค่าห้องนี้ได้อยู่แล้ว”
“แต่มันไม่แฟร์ คิดเข้ามาอยู่ฟรีๆไม่ได้หรอก”
“ได้สิครับ อยู่กับผมไง”
“......งั้นก็ไม่ต่างอะไรจากแมงดา....”
“คิด!” ให้ตาย ทำไมเขาคิดแบบนั้นล่ะ!!
“....คิดต้องเกาะคนอื่นกินไปถึงเมื่อไหร่...? แรมครับ..ให้คิดช่วยจ่ายนะครับ”
“ผมไม่เคยคิดว่าคิดเกาะผมกินเลยนะครับ ไม่คิดอย่างนั้นนะครับ”
“ถึงแรมไม่คิด คิดไม่คิด แต่คนอื่นก็มองว่าเป็นอย่างนั้นอยู่ดี....”
“....ไม่ต้องไปฟังเสียงคนอื่นมากก็ได้นี่ครับ...”
“...แต่ยังไง...คิดก็สบายใจกว่าถ้าช่วยแรมออกค่าห้อง ...นะครับ..นะ”
อย่าช้อนมองผมแบบนั้นนะฮือ... ไม่..ยังไงก็ไม่ เขาเหนื่อยมาทั้งชีวิตแล้ว ผมแค่ต้องการให้เขามีชีวิตที่ดีขึ้น อยู่อย่างสะดวกสบาย อยู่ข้างๆผม...
“....ถ้าอย่างนั้นผมจะปล่อยเจ้านี่ให้มันวิ่งไปรอบๆห้องนะครับ”
“ไม่!! ไม่เอานะ!! แรมห้ามทำอย่างนั้นนะ ขอร้อง ไม่เอา!!”
“งั้นก็...”
“..แต่คิดจะจ่าย..”
“งั้นผมปล่อย..”
“ม่ายยย!!!!”
“.....”
“..อึก...แรม............อะ เอามันไปทิ้งก่อนนะ...”
“ถ้าผมเอาไปทิ้งแล้วคิดจะยอมเก็บเงินนั้นไปไหมล่ะครับ”
“..........”
“....ให้ผมลองเลี้ยงมันดูไหม?”
“ไอ้บ้า!! ไม่เอา!! ใครที่ไหนเขาเอาแมลงสาบเป็นสัตว์เลี้ยงกันเล่า!!” ผมยิ้มให้เขาบางๆเป็นทำนองว่าเขามีตัวเลือกเดียวแล้วล่ะ เพราะผมเองก็ไม่พิสมัยที่จะเลี้ยงแมลงสาบเหมือนกันนะ
คิดเม้มปากส่ายหน้าหวือ ส่วนผมเองก็ช้อนมองเขาพลางถือหนวดแมลงสาบให้ห้อยต่องแต่งอยู่ตรงหน้าเขา ไม่อยากจะแกล้งเขาแบบนี้หรอกนะครับแต่ทำไงได้ คิดดื้อมากนี่นา ถ้าผมไม่ขู่เขาก็คงจะดื้อรั้นที่จะจ่ายต่อไป
“....โอเค...ยอมแล้ว....ไม่จ่ายก็ได้ครับ...”
“พูดแล้วนะครับ” ผมเริ่มยิ้มหน้าบานเมื่อได้ยินเขาพูดในสิ่งที่ผมต้องการ
“อือ...”
“สัญญานะครับ”
“สัญญาๆ”
“ห้ามกลับคำนะครับ”
“อือ...”
“ห้ามวางเงินทิ้งไว้แบบนี้อีกนะครับ”
“...รู้แล้ว...”
“..ห้าม.....ห้ามแอบเอาเงินใส่ในกระเป๋าผมนะครับ..”
“ง่า...ไม่ได้หรอ..” นั่นไงล่ะ ผมว่าแล้วว่าเขาไม่ยอมง่ายๆหรอก ลูกเล่นเยอะจริงๆ
“ไม่ได้ครับ ห้ามนะครับ”
“....อืออ หมดยัง..”
“....เอ่อ...ห้าม......เอ่อ....ห้ามเอาเงินของคิดมาให้ผมไม่ว่ากรณีใดๆก็ตาม”
“..........”
“คิดครับ..”
“.....ครับ..” ผมต้องคิดอยู่นานเลยล่ะว่าต้องหาคำพูดคำห้ามอะไรมาห้ามเขาเพื่อให้มันครอบคลุมไม่ให้เขาเนียนจ่ายผมไม่ว่ากรณีใดๆก็ตาม จนเขาขานรับตกลงออกมานี่แหละครับทำให้ผมค่อยโล่งหน่อย
“ถ้าผิดสัญญา....ผมจะไปจับแมลงสาบแถวนี้ขึ้นมาใหม่นะครับ”
“ง้า แรมอ่า!!!”
“...ตกลงนะครับ”
“......”
ถือว่าเขาตกลงแล้วละกัน ผมเปิดหน้าต่างก่อนขว้างแมลงสาบผู้มีพระคุณออกไป หวังว่ามันคงบินลงจอดได้โดยสวัสดิภาพ ผมเดาว่ามันคงแอบบินเข้ามาตอนคิดเปิดหน้าต่างแน่ๆ เพราะผมค่อนข้างมั่นใจนะว่าห้องผมไม่โสโครกพอที่จะมีแมลงสาบมาอาศัย หันมามองคนข้างตัวก็เห็นว่าคิดทำหน้าเบ้ก่อนเดินดุ่ยๆเข้าไปแต่งตัว... อดเหล่ผิวขาวๆนั่นเลย..
ผมล้างมือให้สะอาดก่อนจะไปอาบน้ำบ้าง คิดนอนนิ่งอยู่บนเตียง...สงสัยจะงอน ผมอยากเข้าไปลูบหัวปลอบเขานะแต่กลัวเขาจะรังเกียจมือที่จับแมลงสาบมาหมาดๆ เลยตัดสินใจไปอาบน้ำให้เขาเห็นว่าผมสะอาดเรียบร้อยดีก่อนดีกว่า
ใช้เวลาสักพักผมก็อาบน้ำแต่งตัวในห้องน้ำเสร็จก่อนเดินออกมาหาเจ้าของหัวใจที่ยังคงนอนนิ่ง สงสัยจะโกรธมากแน่ๆ แต่อย่างน้อยผมก็ไม่เห็นเงินที่เขาแอบเอาไปวางบนโต๊ะผมแล้ว
“คิดครับ...”
“.....”
“..คิดครับ....โกรธหรอครับ...”
“............อือ”
“...ขอโทษนะครับ..”
“ขอโทษทำไม แรมไม่ผิดอะไรนี่ คิดผิดเองแหละที่เข้ามาจุ้นจ้านวุ่นวาย”
“คิดครับ...”
“.....”
“...คิด...” ผมเรียกเขาเสียงอ่อยเมื่อเจ้าตัวไม่ยอมหันมามองผมเลย ผมกระเถิบตัวเองเข้าใกล้เขามากขึ้นกว่าเดิม แต่คิดก็พยายามขยับออกไป
“คิดครับ...ผมอยากให้เรื่องของเราไม่มีเงินมาเกี่ยวนะครับ”
“แล้วแรมจะออกให้คิดหมดทุกอย่างเลยหรือไง”
“...ใช่ครับ ได้ทั้งหมดเลยก็ดี”
“แล้วคิดล่ะ! คิดทำอะไรให้แรมได้บ้าง...ก็ไม่มี อยู่อย่างนี้ถึงแรมจะไม่คิดแต่คิดก็คิด...ว่ากำลังเกาะแรมกินอยู่อ่ะ!!”
“คิด...”
“ให้คิดอยู่เฉยๆแล้วก็มีกินมีใช้โดยที่แรมหาเงินจ่ายตังให้คิดคนเดียวอ่ะหรอ คิดไม่อยากให้เป็นแบบนั้น มันเหมือนเอาเปรียบ มัน...มันไม่จำเป็นต้องทำขนาดนั้น”
“แต่ว่า...”
“....คิดอยากอยู่อย่างแฟร์ๆกับแรม... ไม่มีใครได้เปรียบเสียเปรียบ...”
“..แต่ตอนนี้ผมก็ไม่ได้เสียเปรียบอะไรนะครับ”
“ตอนนี้อาจใช่ แต่ตอนหน้าอาจไม่ อย่างน้อยๆตอนนี้คิดก็เอาเปรียบแรมอยู่นะ”
“...ไม่นะครับ คิดครับ...”
“แรมควรจะเก็บเงินไว้ดีกว่า เผื่อวันนึงเราไม่ได้อยู่ด้วยกัน...แล้วแรม...มีครอบครัว” เสียงเขาเบาลงเรื่อยๆและเบามากตอนท้ายจนแทบจะกระซิบ แต่ขอเถอะ ตอนนี้เราอยู่ในห้องกันเงียบๆสองคนไม่มีเสียงอื่นใดมารบกวนทำให้ผมได้ยินชัดเจน
นี่เขายังไม่เลิกคิดอีกหรอว่าผมจะไปมีครอบครัว
ทั้งๆที่ผมรักเขามาขนาดนี้....มากเสียจนคงไปรักใครไม่ได้อีก ลองกลับกันล่ะ ถ้าวันหนึ่งเขาไม่ได้รักผมแล้วไปมีครอบครัวของตัวเอง.....ผมคงเสียใจจนตาย
ผมขยับเข้าไปกอดเขาแต่คิดกลับดิ้นตัวหนีพร้อมกับผลักผมออก
“...ไม่ต้องมากอด ไม่ให้กอด” เขาพูดแค่นั้นก่อนจะนอนหันหลังให้ผมไปพร้อมกับความเงียบ...
...
..ดูท่าผมควรจะพาเขาไปหาครอบครัวผมเสียที
เพื่อยืนยันว่าผมมีแค่เขาคนเดียวจากนี้และตลอดไป
เพื่อให้เขารู้สึกสบายใจมากกว่านี้
_____________________________________________________
ยังจำกันได้อยู่ไหมมมมมม
มาลงต่อแล้วน้าาา แงงงง ลืมกันไปรึยังงงง
ตอนนี้ไม่มีใครถูกผิดค่ะ ต้องพยายามเข้าใจทั้งสองฝ่ายเนอะ
ดึงเอาคุณแมลงสาบเข้ามาช่วยในตอนนี้55555
(จริงๆอยากลองเขียนเคะที่กลัวอะไรสักอย่างแล้ววิ่งพล่านไปทั่วห้องดูน่ะค่ะ ท่าจะน่ารักน่าฟัดดี55555)
ขอโทษที่หายไปนานนะคะ ไม่ว่างแต่งเลย
(แถมแต่งไม่ค่อยได้อารมรณ์ด้วย เราแต่งๆลบๆบ่อยมากเลย
)
ไม่รู้ว่ามือตกรึเปล่า (มันเคยมีขึ้นด้วยหรอ? 555) คิดเห็นอย่างไรบอกกันได้นะคะ จะได้นำไปปรับปรุงแก้ไข
รู้สึกช่วงนี้ฟีลแต่งนิยายไม่ค่อยมา
คิดถึงทุกคนนะะะะะ
เรื่องของเปอร์กับนันรอแปปนึงนะคะะะ
ส่วนเรื่องของตาซัน...
จะมีเรื่องใหม่เป็นของตัวเองไหมนี่ขอรอดูเรตติ้งคนอ่านก่อนนะ 5555
ค่าตัวพี่แกแพงงง
คิดถึงคนอ่านทุกคนค่าาาา
(ขอโทษที่ไม่ได้ตอบคอมเม้นนะคะ แต่อ่านหมดทุกเม้นน้าาา)
หัวข้อ: ▆ ▇ █ Maybe….I’ll try?-เล่นของสูง- แปะแฟนเพจ -23.3.2016 p.54 █ ▇ ▆ (อ่าน 584084 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก