"ไม่!!!"
ผมพูดตัดบทไอ้เต้เสียงเย็น
"โหมึง กูเป็นเพื่อนสนิทมึงนะเว้ยช่วยกูหน่อยเถอะ"
มันพูดพร้อมทำตาน่าสงสาร ขอโทษเถอะน่าถีบมากกว่า
เรื่องของเรื่องคือเมื่ออาทิตย์ก่อนมันวานผมให้ทำข้าวกล่องให้มัน ตอนแรกผมคิดว่ามันจะกินเอง ปรากฏว่ามันดันเอาไปให้เด็ก
สตรีล้วนโรงเรียนข้างๆที่มันจีบ แถมยังแหลสดบอกตนทำเอง ที่นี้สาวเจ้าดันติดใจ เลยนัดมันไปทำให้กินเสาร์นี้ เรื่องมันเลยร้อนมาถึงผมนี้ไง พับผ่าสิ แถมเสาร์นี้ผมต้องทำงานที่ร้านอีกต่างหาก
"น๊าาา มึงช่วยกูหน่อยเถอะ กูสัญญากูจะบอกความจริงกับแทนว่ากูไม่ได้ทำเอง มึงต่างหากที่ทำ"
มันต่อรองพลางหว่านล้อมผมยังนู้นอย่างงี้ ก็เริ่มอยากจะช่วยนะแต่ติดงานเสาร์นี้จริงๆ แต่ไม่ทันถึงวินาทีมือถือผมก็ดัง
เป็นพี่อินนั้นเองที่โทรมา
"ครับพี่อิน หื้ม เสาร์นี้เหรอครับ อ้อครับ ขอให้แม่พี่หายไวๆนะครับ"
สรุปคือแม่พี่อินไม่สบายครับร้านเลยหยุดสองวันเสาร์อาทิตย์นี้ พอผมหันไปทางไอ้เต้ก็เห็นมันทำหน้าระรื่นน่าต่อยจริงๆ
"สรุปคือ มึงว่างแล้ว"
"เออ"
ผมกระแทกเสียงรับมันก่อนมันจะทำหน้าดีใจจนโอเวอร์ เอาเถอะยังไงผมกับมันก็เป็นเพื่อนกันมาตั้งนานช่วยแค่นี้ไม่ตายหรอกครับ
พอหลังเลิกเรียนวันนี้ผมยังมีงานที่ร้านเช่นเดิม ผมเดินเข้าหลังครัวไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนจะพบคนแปลกหน้ายืนอยู่กับพี่อินในครัว
"เอา หมอกมาพอดีเลย นี้เด็กใหม่ของร้านเราชื่อนายสิน พวกครัวข้างบนส่งมาสอด เอ๊ยฝึกงานนะ"
พี่อินพูดเสียงเบาในประโยคหลังส่วนผมหันไปสำรวจเซฟมือใหม่ที่อยู่ตรงหน้า สูงประมาณ180กว่าๆ ผิวสีออกแทนแต่ผมหยิก ใส่แว่นกรอบหน้าแถมหนวดเฟิ้มอีกต่างหาก
รู้สึกคุ้นๆเหมือนเคยเจอที่ไหนฟระ
"สวัสดีคุณสิน เคยทำอาหารมาก่อนมั้ย หรือถนัดทำอาหารประเภทไหนเป็นพิเศษรึป่าว"
ผมสอบถามข้อมูลเบื่องต้นกับคนตรงหน้าแต่
"........."
คนตรงหน้าผมนิ่งเงียบไม่ตอบอะไรสักอย่าง ไม่หื้อไม่อื้อสักนิด
"เออ ในใบประวัติของนายสินระบุว่านายสินลิ้นไก่สั้นพูดไม่ได้นะ"
พี่อินเฉลย
"หวังว่าหูคงยังโอเคใช่มั้ยนายลิ้นสั้น"
ผมหันไปถามต่อ ร่างนั้นพยักหน้าตอบก่อนจะควักมือถือขึ้นมาพิมพ์อะไรหยุกหยิกพอเสร็จแล้วก็โชว์หน้าจอให้ผมดู
'คุยผ่านเฟสก็ได้นะครับ ขอโทษที่ผมลิ้นสั้น'
แววตาใต้กรอบแว่นหมองลงจนผมสังเกตได้
"เออ คือหมอกขอโทษ หมอกหมายถึง คุณยังรับรู้รสชาติของอาหารได้มั้ยนะครับ"
เป็นพ่อครัวถ้าไม่รู้รสจะทำอาหารยังไงครับ
คนตรงหน้าผมพยักหน้าหงึกๆแทนความหมายว่าเข้าใจ พี่อินหันมาสั่งงานผมนิดหน่อยก่อนแกจะออกไปทำธุระด้านนอกทิ้งไว้
เพียงผมกับเซฟใบ้สองคน
"งั้นเรามาเริ่มกันเลย"
ผมว่าก่อนจะเดินไปหน้าเตาแก๊ชและจุดไฟเป็นสัญญาณว่าทุกสิ่งกำลังจะเริ่มต้น
-----------------------------------
"ไม่ได้เรื่อง นี้คุณเคยทำอาหารมาก่อนรึป่าว ทักษแย่มาก"
ผมกระแทกเสียงต่อว่า ต้องเข้าใจนะครับว่านี้คืองาน จะให้มาใจดีคอยบอกคอยสอนก็ใช้เรื่อง อีกทั้งตอนอยู่ในครัวผมจะโหดมำกนะครับ
ร่างสูงตรงหน้าทำตาจ๋อยสนิทผ่านกรอบแว่นตามาให้แทนคำขอโทษ
"ผมให้เวลาคุณสองวันเสาร์อาทิตย์นี้ที่ร้านปิด ไปฝึกทำอาหารมาให้ผมทานสักอย่าง ถ้าทำไม่ได้ก็ไปเป็นเด็กเสิร์ฟแทน วันนี้พอแค่นี้คุณไม่ต้องช่วยผมแล้ว"
ผมตัดบทก่อนคนตรงหน้าจะพยักหน้าตอบรับจากนั้นจึงถอดเอี๊ยมแล้วเดินออกไปนอกครัว ผมสะบัดตะหลิวก่อนจะเริ่มลงมือทำอาหารอีกครั้งตามบิลสั่งอาหาร
หวังว่าวันจันทร์คุณคงไม่ทำให้ผมผิดหวังนะ
นายลิ้นสั้น...
.............................................
เช้าวันเสาร์เดินทางมาถึง วันนี้ผมโดนไอ้คุณชายเต้ลากมาปฏิบัติการทำอาหารที่บ้านของแทน สาวน้อยน่ารักแก้มป้องที่อายุเท่าผมกับไอ้เต้
ไม่รู้เหมือนกันว่ามันไปหม้อยังไงถึงได้ถูกจีบติดและดูครับเอี้ยมที่แทนเตรียมให้ผมกับมัน ลายลูกแมวสีชมพูแปร๊น โอ๊ย หมอกอยากเป็นลม แล้วดูสายตาระยิบระยับตอนมองมาทางผมสิครับ ดีที่เต้มันลองแง้มๆถามดูถึงได้รู้ว่าที่มองๆเนี้ยเพราะผมดูอะไรนะ เคะๆแคะๆสักอย่าง(มันแปลว่าอะไรว๊ะ? )
แล้วพอมาหย่อนผมไว้ที่ห้องครัวปุบ มันก็ไปนั่งสวีทกับแทนที่สวนหลังบ้านพร้อมบอกความจริงเรื่องข้าวกล่อง
พูดความจริงมันก็ดี แต่มึงทิ้งกูให้ทำอาหารคนเดี่ยวเนี้ยนะไอ้เพื่อนแสนดี ดีออก!!!
ผมสับๆๆผักที่อยู่ตรงหน้าแล้วจินตนาการเป็นหน้ามันคลายเครียดก่อนประตูห้องครัวจะถูกเปิดและเสียงต้นเหตุจะดังขึ้นมา
"ปัน ไหนมึงบอกไม่มีค...ปราย! !!"
พี่ผู้หญิงที่เปิดประตูเข้ามาร้องเสียงหลงก่อนจะกระโดดกอดผมเต็มรัก
เดี่ยวนะนี้มันเดจาวูรึป่าวว๊ะ !!!
----------------------------------------
แกะทอล์ก : หวัดดีจ้า วันนี้ไปทำงานมาเป็นเด็กโบกธง จะมาเล่าประสบการณ์ให้ฟัง ว่ะฮะฮ่า
เริ่มแรกเลยชุดที่ทำงาน กางเกงสีน้ำเงินและตัวเล้กมาก ??? อยากจะถามว่าทำไมต้องกำหนดมาแบบนี้ฟระ แบบมันโคตรรัดตรงส่วนนั้นอ่ะ ทุกคนคงรู้กันดีว่าส่วนไหน ดีที่แกะเป็นเด็กใหม่ ทำงานแทนแค่วันเดี่ยวเลยใส่ยีนส์สบายๆส่วนพวกที่เหลือ โดนหมด !!!
พอไปถึงแกะเจอเด็กวัยๆเดี่ยวกันเนี้ยแหละ มาทำงาน โอ้โห เพิ่งรู้ว่าเด็กสมัยนี้มีซิกแพกกันด้วย แบบมันยืนถอดเสื่อกันหน้าบริษัทนะน่ะ
สาบานได้ว่าไม่ได้แอบมองแต่จ้องตรงๆเลย 55555+
พอตกเย็น ไอ้เด็กคนที่ใส่มีซิกแพท หรือโฟวแพทเนี้ยแหละ มองไม่ชัด มันโดนเพื่อนอีกสองคนแกล้งเอากระเป๋าเสื่อผ้าไปซ่อน แน่นอนว่าแกะรู้เห็นเหตุการณ์และแกะเป็นคนดีมาก
จึง...ไม่บอกมันแน่นอน กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
แต่แบบ ยอมรับจากใจ มันแน่มากอ๊ะ เดินใส่บ็อกเซอร์กับเสื่อยืดตัวเดี่ยวมารับตังค์ โห แบบมึงโคตรใจอ๊ะ
เอาเป็นว่าวันนี้เป็นการไปทำงานที่ฟินมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
แล้วเจอกันตอนหน้ากับพี่ปันครับ ตัวต่อปริศนาค่อยๆกระดึบๆออกมาแว้ววววววววว