หลังจากทำข้าวต้มเสร็จ ผม พี่ปัน สายไหมและยายอิ่มก็จัดสำหรับเตรียมใส่บาตรให้กับพระท่านที่เดินบิณฐบาตรผมกับพี่ปันช่วยกันตั้งโต๊ะหน้าบ้านได้ไม่นาน พระท่านก็เดินผ่านมา หลังใส่บาตรเสร็จ ยายอิ่มขอตัวไปนอนต่อก่อนเพราะวันนี้เป็นวันอาทิตย์จึงไม่จำเป็นต้องปลุกเด็กๆไปอาบน้ำแต่งตัวไปโรงเรียนเหลือทิ้งไว้เพียงผมพี่ปันกับสายไหม ดีที่ว่าตอนนี้เกือบๆหกโมงแล้วการ์ตูนช่องเจ็ดมาพอดีครับ
ต้องบอกก่อนว่าตอนแรกผมคิดว่าสายไหมเป็นเด็กผู้หญิงแต่ที่จริงแล้วผมคิดผิด !!!
เพราะน้องเป็นเด็กผู้ชายครับ เพียงแต่หน้าหวานไปหน่อย...จริงๆก็ไม่หน่อยนะ น่าหวานมากจริงๆนั้นแหละ ผมเห็นที่ใจละลายเลยว่าเป็นเด็กผู้หญิง
"โตขึ้นน้องคงหล่อดีนะ"
พี่ปันว่า
"ไม่หรอก ผมว่าน่ารักมากกว่า"
"เหมือนเรา"
"ห๊ะ ?"
"พี่หมายความว่า 'น่ารัก'เหมือนเรานะเหรอ ?"
เป็นอีกครั้งที่หัวใจของผมกระตุกแปลกๆ แต่ก็นั้นแหละครับ มันก็แค่นั้น เป็นเพียงแค่บางครั้งบางคราวเท่านั้น...
เท่านั้นที่พี่ปันจะมองคนอื่นบ้าง...นอกจากคนในใจ
ผมไม่ตอบอะไรอีกเพียงแต่นั่งมองสายไหมที่หัวเราะเอิ้กอ้ากชอบใจไปกับภาพเคลื่อนไหวขาวดำในจอทีวีเก่าๆ ตอนนี้น้องนั่งตรงกลางครับ ผมกับพี่ปันขนาบน้องกันคนละข้าง การ์ตูนผ่านไปสองสามเรื่อง หลังจากนั่งน้องสายไหมก็ค่อยๆกระเถิบตัว จนกระทั้งนอนหลับไปในที่สุด ผมยิ้มน้อยๆมองน้องมัน เด็กนี้ดีนะครับ มองมุมไหนยังไงๆก็น่ารัก
แก้มเป็นพวงของไอ้ตัวเล็กเปล่งประกายเป็นสีชมพูอ่อน ริมฝีปากเล็กๆพึมพำอะไรสักอย่างไม่ได้ศัพท์
ผมค่อยๆบรรจงอุ้มน้องสายไหม ก่อนจะเดินขึ้นมาชั้นสองแล้วเดินไปหาฟูกเก่าๆผืนหนึ่ง จากนั้นก็ค่อยๆวางน้องมันนอนลงในท่าที่สบายที่สุด
"เมื่อก่อนหมอกนอนห้องนี้แหละกับพี่เทส"
ผมพูดกับคนข้างๆที่เดินตามมา
"แล้วปกติเรากินอยู่ยังไงเนี้ย ?"
"ตามมี ตามเกิิดครับ เมื่อก่อนจำได้ว่าสมัยนั้นป้าอิ่มจะมีลูกมีหลานเข้ามาช่วย อย่างที่บอกนะครับพี่ปัน ที่นี้ไม่ใช่บ้านเด็กกำพร้าที่อยู่ในการดูแลหรือคุ้มครองของรัฐ เพราะงั้นเราจึงไม่ได้เงินตรงส่วนนี้อยู่แล้ว ที่ผ่านมาผมกับพี่เทสก็พยายามหาเงินแล้วก็ส่งมาให้ทางนี้ตลอดๆ เพียงแต่น้อยครั้งมากที่พวกเราได้กลับมาเยียมที่บ้านหลังนี้..."
"จนกระทั้ง แม่เลี้ยงเขามาขอพาเรากับเทสไปเลี้ยง?"
"พี่ปันรู้ ?"
ผมไม่ตอบคำถามแต่ถามคำถามกลับไปแทน
พี่ปันเหมือนจะพุดอะไรต่อ แต่ก็ไม่พูด
ผมเองก็เงียบ....
"ไอ้เฟรมเล่าให้พี่ฟังนะ"
พี่ปันพูดหลังจากเราทั้งคู่เดินมานั่งเล่นที่ชิงช้าหน้าบ้านกัน ตอนนี้เพิ่งเกือบๆจะเจ็ดโมงกว่าครับ
ผมกับพี่ปันพูดคุยกันไปเรื่อยๆเท่าที่จะคิดเรื่องกันออก ไปๆมาๆก็กลายเป็นเรื่องรอบๆตัวเราแทน พี่ปันนี้มีคุณสมบัติข้อหนึ่งที่ผมไม่ค่อยพบเท่าไหร่จากคนทั่วไป
คุณสมบัติที่ว่าคือ การที่ไม่ว่าจะคุยเรื่องอะไรก็สบายใจ...
ไม่รู้สิครับ ตั้งแต่รู้จักกันมา ผมกับพี่ปันคุยกันก็ไม่บ่อยนะ แต่เหมือนๆผมจะคุ้นๆกับน้ำเสียงแล้วก็ท่าทางของพี่ปันมากๆเหมือนๆกับว่าเราเจอกันบ่อยมากๆ แต่ก็นั้นแหละ ผมคงคิดไปเองเฉยๆ
"พี่หมอก !!!!"
เสียงเข้มๆเสียงหนึ่งดังเรียกผม ก่อนเจ้าของเสียงจะกระโดดเข้ามากอดเต็มรัก
"เห้ย ไอ้เอิร์ธ !!! ลุก ไอ้ซั้ซ ตัวมึงโตจะตาย"
ไอ้เอิร์ธหรืออีกชื่อหนึ่ง หมีดำ(ชื่อนี้ผมเรียนมันคนเดี่ยว) ปรากฏตัวขึ้น เอิรธ์เป็นเด็กที่นิสัยทะเร้นๆครับออกแนวกวนทรีน ผิวเข้ม ชอบตัดผมผิดระเบียบโรงเรียน ที่สำคัญคือมันเรียนอ่อนมากๆแต่กีฬาดีเลิศ เอากะมันสิ !!!
"แหม พี่ก็...."
ไอ้เอิร์ธยอมลุกออกไปโดยดีครับ ก่อนจะหันไปยิ้มแฉ่งสวัสดีพี่ปัน
"หวัดดีครับ ผมชื่อเอิร์ธอยู่ม.2"
"สวัสดีครับ"
พี่ปันทักกลับไปด้วยน้ำเสียงเป็นมิตร
"เอิร์ธ คนอื่นตื่นรึยัง"
ผมหันไปถามมันต่อ
"ตื่นหมดแล้วพี่ เหลือไอ้ซ่า เมื่อคืนมันนั่งอ่านหนังสือ เห็นว่าจันทร์นี้สอบชิงทุน"
ไอ้ซ่าที่เอิร์ธพูดถึง คือเด็กอีกคนครับ คู่รักคู่กันของไอ้เอิร์ธนี้แหละ แปลกนะครับที่พวกมันทะเลาะกันตลอดเวลา แต่ก็ยังไปไหนมาไหนด้วยกัน ไอ้ซ่าเนี้ยเป็นเด็กเรียนตัวยงเลยครับผิวมันจะออกขาวๆหน่อยตัดกับไอ้เอิรธ์ ส่วนไอ้เอิร์ธออกแนวหุ่นนักกีฬามากกว่า อาจจะเป็นเพราะหุ่นของมันก็ได้ นี้ขนาดแค่ม.2ยังจะสูงกว่าผมแล้วอ๊ะครับ
"พี่ปัน"
เสียงแหลมใสๆอีกเสียงดังขึ้น ก่อนผมจะทักไปหาต้นเสียง
"แคท !!! ไม่เจอตั้งนาน โตขึ้นนะเรา"
แคทเขามากอดผม ก่อนจะทำแก้มป้อง
"คนใจร้าย ไหนบอกจะมาบ่อยๆ"
"พี่ก็มาแล้วนี้ไง"
"เชอะ คนใจร้าย ง้อเขาเลย"
"โอ้ๆ พี่มาง้อแล้วนะครับ ยอมทุกอย่างเลย"
แคทยังทำแก้มป้อง ก่อนจะยิ้มเจ้าเลห์แล้วหันมาหาผม
"ยอมงอนก็ได้ แต่เล่นพ่อแม่ลูกกัน"
"ห๊ะ ?"
"แคทเป็นลูก"
แคทชี้หน้าออกตัวเอง ก่อนจะพูด แล้วปลายนิ้วเล็กๆของเด็กป.4ก็หันไปหาพี่ปัน
"พี่สุดหล่อคนนี้เป็นพ่อ"
พี่ปันชี้หน้าตัวเอง ก่อนแคทจะพยักหน้ารั่วๆว่าใช่ พี่นั้นแหละ !!
"สุดท้าย พี่หมอกเป็นแม่ !!!!"
เห้ย !!!!!!!!!!!!!
แต่จนแล้วจนรอด ในที่สุดผมก็ต้องยอมแพ้ มานั่งเป็นพ่อแม่ลูกกับน้องแคทที่วิ่งไปเอาเสื่อมาปู ก่อนจะใช้ไอ้เอิรธ์ไปขนอุปกรณ์ต่างๆนาๆมานั่งเล่นกับพวกผม
สรุปแล้วยังไงๆก็ต้องเล่นเป็นแม่สินะ....
ผมกับพี่ปันโดนน้องแคทลากลงมานั่งกับเสื่อ ก่อนน้องแคทจะนั่งแทรกตรงกลาง
"คุณแม่คะ คุณพ่อจะออกไปทำงานแล้ว อวยพรคุณพ่อหน่อยสิค่ะ"
้น้องแคทพูดจาฉะฉาน ก่อนจะกระตุกเสื้อผมเบาๆ ...เออ จะให้ตอบยังไงดีล่ะเนี้ย ?
"อ๊ะ...เออ...ไปดีนะ"
"ไม่ช่ายยย ต้องพูดว่า 'ระมัดระวังตัวน่ะคะ ที่รัก'"
น้องแคทพูดพร้อมส่ายหน้าเบาๆ
"ร..ระมัดระวังตัว..น่ะคะ...ท..ที่รัก"
ผมพยายามพูดประโยคนั้นอย่างยากลำบาก ก็มัน...กระดากปากนี้ครับ ให้มาบอกชอบ...เออ...พี่ปันนะ
รอบนี้เหมือนน้องแคทจะพอใจ เธอพยักหน้าเบาๆก่อนจะพูดต่อ
"งั้นที่นี้ คุณพ่อค่ะ จูบบอกลาคุณแม่หน่อยสิค่ะ"
รอบนี้ทั้งผมและพี่ปันหันขวับเลยครับ แต่ดูจากสีหน้าน้องแคทนี้ คงไม่ได้ล้อเล่นแน่ๆ...
"พี่ว่า ...ไม่ดีหรอกม๊างงงง"
"นั้นสิ เล่นอย่างอื่นเถอะ"
ทั้งผมและพี่ปันช่วยกันเกลี่ยกล่อม แต่เด็กก็คือเด็กอยู่วันยังค่ำนั้นแหละครับ
น้องแคททำหน้าเศร้ามาก ก่อนจะค่อยๆเบะปากเชิ่ดขึ้นเตรียมร้องไ้ห้
"โอเคๆ แค่จูบใช่มั้ย"
พี่ปันเห็นท่าไม่ดีเลยหันมาขยิบตาให้ผม ก่อนจะเอี้ยวตัวเอา่หน้ามาใกล้ๆ ที่นี้ล่ะ น้องแคทเงียบกริบเลยครับ นั่งตาแป๋วมองจากอีกมุม
"นิ่งๆนะหมอก"
เสียงพี่ปันกระซิบเบามาก ก่อนที่แก้มของพี่ปัน....
....จะชนแก้ม...ของผม
"งั้นพ่อไปทำงานก่อนนะครับ"
พี่ปันรีบเอี้ยวตัวกลับ พอๆกับผมที่หลบสายตาพี่มัน ดีนะเมื้อกี้ไอ้เอิร์ธมันวิ่งเข้าไปเอาน้ำเย็น ไม่งั้นผมโดนล้อตายแน่ๆ ดีแค่ว่านี้ถูกกันแค่แก้ม
แต่ทำไมใจผมมันเหมือนมีแผ่นดินไหวเลยฟระ !!!
หลังจากนั้นเี่รา(ผมกับพี่ปัน)ก็โดนน้องแึคทให้รับบทนู้น นี้ นั้น จนกระทั้งน้องมันพอใจนั้นแหละครับ ส่วนไอ้เอิร์ธนะเหรอ นั่งหัวเราะพวกผมจากบนชิงช้านู้นแหละครับ
"แล้วงี้ ถ้าพี่ไม่อยู่ใครเป็นแม่ล่ะ"
"ก็พี่ซ่าไง"
ผมขมวดคิ้วเบาๆก่อนจะถามต่อ
"แล้วพ่อ ?"
"ก็พี่เอิร์ธไง"
โอเคครับ คิ้วผมขมวดกันเป็นโบว์ไปแล้ว
"แล้วจูบ ?"
"ก็จู..."
"ไอ้แคท/ไอ้แคท!!!!"
เสียงเด็กวัยกำลังแตกเนื้อหนุ่มสองเสียงดังขึ้นพร้ัิอมกันโดยมิได้นัดหมาย ก่อนบุคคลที่อยู่ในหัวข้อการสนทนาจะปรากฏตัวออกมาในสภาพผมยุ่งๆ แว่นตาอีกอัน และก็คราบน้ำลายที่มุมปาก
ไอ้เอิร์ธพูดลอยๆหลังจากหันไปมอง
"สภาพทุเทศชิบ"
"ดีกว่าหมา"
"มึงว่าใครเป็นหมา"
"นั้นไง หมาตอบกูแล้ว"
"ไอ้ ....!!!"
แน่นอนว่าไอ้เอิร์ธ(ที่เถียงแพ้ตลอด)ได้แต่พยายามก่นด่าบรรพบุรุษโคตรเหง้า แต่ไอ้ซ่ามันแสบครับ สนใจที่ไหน มันเดินดุ่มๆมาหาผมกับพี่ปัน ก่อนจะยกมือไหว้เราทั้งคู่
"สวัสดีครับ พี่หมอก พี่ปัน ยายให้มาเรียกไปกินข้าวกันครับ ตอนนี้8โมงกว่าๆแล้ว"
"ดีๆ พี่หิวแล้วเหมือนกัน"
ผมว่าก่อนเราจะช่วยกันเก็บของให้เข้าที่เข้าทาง แล้วเดินกันเข้าไปในบ้าน
น้องๆในบ้านตื่นกันหมดแล้วครับ ในนี้มีเด็กโตแค่สองคน คือไอ้ซ่ากับไอ้เอิร์ธ ส่วนที่เหลืออีก5-6คนตอนนี้กำลังอยู่ชั้นประถมศึกษากันครับ เด็กๆที่ตื่นแล้วช่วยกันหยิบจานชามมาไว้ ก่อนจะนั่งกันเป็นวงกลม ด้านข้างมีหม้อข้าวต้มใบโตอีกใบ ยายอิ่มเองก็นั่งข้างๆพวกเราครับ
ผมหันไปมองพี่ปันที่ปรับตัวเข้ากับสถานที่ พี่ปันไม่ได้ถือตัวเลย แต่นั่งกับพวกเราเหมือนชินชา ก็อย่างที่บอกครับ ที่นี้ไม่เหมือนร้านอาหาร ช้อนกลางก็ไม่มีหรอกครับ มีแค่ช้อนสั้นคนละึัคันเท่านั้นแหละครับ
"เอาหมูเยอะๆ"
ไอ้เอิร์ธที่นั่งข้างๆคนตักข้าวต้ม หรือก็คือไอ้ซ่าบอก ตอนถึงคิวมัน
ผมบอกไปแล้วใช่มั้ยครับ ว่าไอ้ซ่ามันแสบ
"เห้ย กูบอกหมูไม่ใช่ผัก"
"แดรกๆไป อย่าเรื่องมาก"
"ก็กูจะเอาหมู"
"มึงจะเอาไปทำไม ก็ในเมื่อมึุงก็เป็นหมูอยู่แล้ว"
"ไอ้...!!!!"
แน่นอนครับ ว่าไอ้เอิร์ธไม่มีทางชนะ สุดท้ายมันก็ฟึดฟัดอยู่อย่างงั้น ไอ้ซ่าคงทนรำคาญไม่ไหวตักหมูให้มันเพิ่มไปอีก3-4ก้อน ผมนั่งหัวเราะพวกมันสองคนไปกินข้าวไป ยายอิ่มก็ยายหน้ายิ้มๆ
"พวกมึงสองคนนี้ ถ้าคนหนึ่งเป็นผู้หญิงกูคงคิดว่าเป็นแฟนกันไปแล้ว"
"ก็เป็..."
"ไอ้แคท/ไอ้แคท !!!!"
เสียงน้องแคทถูกขัดอีกรอบ ก่อนพวกมันสองคนจะส่องอายไลน์พิฆาตจนน้องแคทเบะปากแล้วเงียบไป อะไรของพวกมึงว่ะ ???
"จะเป็นไปได้ยังไง ก็พี่เอิร์ธมีแฟนแล้วนิ"
น้องต้น เด็กป.5อีกคนที่อยู่ในบ้านบอก ผมหันหน้า่ไปหาผู้ถูกสอบสวนในทันใด ไอ้เิิอิร์ธกระพริบตาปริบๆ
"จริงเหรอมึง ?"
"อื้ม ...ก็ไม่นานมานี้เอง"
"เออๆ มีแฟนได้แต่อย่าสร้างเรื่องก็แล้วกัน"
ผมพูดแบบนี้เพราะคิดว่ามันเป็นสิทธิ์ส่วนตัวครับ ขอแค่น้องมีแฟนแล้วไม่มีเรื่องเสียหายก็พอ
เพียงแต่...ทำไมบทสนทนามันถึงได้เงียบไปเลยว่ะ.....
----------------------------------------
ครบ100%แล้วนะครับ
ขอบคุณทุกกำลังใจครับ
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
