หัวข้อ: ลิขิตรักเด็กขายน้ำ... [Ep.36 พี่ปัน] คือรัก.... [14/06/57] p.6

[Cockroach]

สู้ๆนะครับ

[IsDeer]

  พี่ปัน เข้าโรงพยาบาลเพราะผักใช่ป่ะ
เป็นเพราะของหมอกรึของที่ตัวเองทำเองกันเนี่ย

------------------------------------
 
เข้าใจความรู้สึกคุณแกะส่วนหนึ่งนะ แต่ไม่ทั้งหมดเพราะชีวิตเรามันไม่เหมือนกันเนอะ
เห็นใจคุณแกะด้วย

เรื่องปัญหาสายตานี่เราก็เป็นแต่เราไม่เหมือนคุณแกะ คือเราจะรับภาพได้กึ่ง3มิติ แบบจับระยะไม่ได้อ่ะ T_T
เกือบๆจะเหมือนมองด้วยตาเดียว บางทีตาก็มัวไม่ก็มืดไปเลย แล้วตัวเองเป็นคนชอบอ่านชอบเล่นเน็ตด้วยล่ะสิ
ยังไงก็ต้องใช้ตาอ่ะ นี่ก็พยายามพักสายตาบ้าง แต่ก็ยังใช้สายตาเยอะอยู่ มันห้ามตัวเองไม่ได้ 
บอกคนอื่นไม่ได้ บางคนก็ไม่เชื่อ พอทำงานออกมาไม่ดีก็โดนว่า

ตอนนี้เราก็เป็นกำลังใจให้คุณแกะนะ  เราพอเข้าใจว่าด้วยอะไรหลายๆอย่างทำให้ปัจจุบันหางานยากมาก

สำหรับเราการเพ้อฝันไม่ใช่เรื่องผิด อย่าลืมว่ามนุษย์เราสามารถเปลี่ยนเรื่องเพ้อฝันมาเป็นเรื่องจริง
และแรงบันดาลใจได้นักต่อนักแล้ว
แต่ละคนให้ความสำคัญในแต่ละเรื่องไม่เท่ากัน ผู้ใหญ่ส่วนใหญ่ต้องการให้เรามีการงานที่มั่นคง เงินดี ตั้งใจทำงาน
เพราะเขาอยากเห็นเรามั่นคง จนเขาลืมไปว่าความปรารถนาของคนเราไม่เหมือนกัน

ยังไงชีวิตเราต้องเดินต่อไปนะ อย่าทิ้งความฝัน อย่าทิ้งหัวใจและความปรารถนาของตัวเอง
เพราะมันเป็นหนึ่งในสิ่งที่ทำให้เรารู้ว่าเรารู้จักตัวเองแค่ไหนและมีชีวิตอยู่เพื่ออะไร

จะติดตามนิยายคุณแกะเสมอ 
จะคอยให้กำลังใจคุณแกะเสมอ
เหนื่อยเมื่อไหร่ก็พัก เราสามารถเป็นเพื่อนหรือไม่เป็นเพื่อนก็ขึ้นกับหัวใจของคุณแกะ
จะใกล้ชิดหรือไม่ใกล้ชิดก็อยู่ที่หัวใจของคุณแกะ แต่เราอยากบอกว่า
"อย่าลืมว่าเราอยู่ห่างกันเพียงหน้าจอคอมพ์เอง"


ปอลิง :แสดงว่าที่ผ่านมาคุณแกะไปนั่งพิมพ์นิยายในร้านเน็ตตลอดเลยเหรอ ?

[double9JH]

 

[agava1313]

เรื่องของน้องหมอกก็อยากรู้ เรื่องน้องพี่เทสกับคู่สุดS นั่นก็อยากเห็น รับมาอัพน้า....

[อโลลาน]

'เชื่อมือได้เลยครับ ลูกพี่ ขอตัวไปฝึกต่อก่อนนะ กลัวกะทะจะไหม้ 555+'


หลังจากผมพิมพ์ตอบกลับข้อความของหมอกผมก็จัดการปิดเฟสแล้วมองจัดเตรียมวัตถุดิบที่อยู่ตรงหน้าิ


ตอนนี้ผมเลือกแล้วครับ กะว่าจะลองทำต้มซุปไก่ดู ....ดูจากในขั้นตอนหนังสือแล้วไม่่น่าจะยากเท่าไหร่ ตอนนี้ไอ้หว้ากลับหอไปนอนตีพุงแล้วครับเพราะธีสิสมันไม่เสร็จและเหนื่อยจากการเดินทางไกลๆ


อื้ม....เตรียมวัตถุดิบเสร้จก็ต้มน้ำให้เดือดพอประมาณงั้นเหรอ ? แล้วเนื้อไก่พวกนี้ผมฝานได้กำลังดีมั้ยเนี้ย ???


แวปหนึ่งในความรู้สึก ผมเผลมก้มลงมองมือทั้งสองข้างของตัวเองที่ไม่กี่ชั่วโมงก่อนหน้านี้โดนใครบางคนกุมไว้แล้วค่อยๆสอนไปเรื่อยๆจนกระทั้งผมพอทำเองได้


อยากให้น้องหมอกมาสอนอีกจัง...


ผมสะบัดหน้าไล่ความคิดมึนๆในหัวของตัวเองก่อนจะค่อยๆใส่เครื่องเทศและสมุนไพรลงไปในหม้อ ในใจก็รู้สึกแปลกๆนิดๆทั้งการที่ผมกินผักได้โดยไม่อ้วกอีกทั้งยังอร่อยกับมัน


เป็นครั้งแรกในรอบสามปี หลังจากที่ใครบางคนจากไปแบบไม่หวนกลับผมกลับมากินผักได้อีกครั้งหนึ่ง...


ผมยิ้มจางๆอีกครั้งให้กับเงาตัวเองในหม้อแกงที่อยู่้บนเตา ภาพความทรงจำดีๆค่อยๆผุดขึ้นมา แม้ครั้งหนึ่งผมเองที่เลือกจะลืมเลือนมันแล้วคอยปลอบตัวเองว่ามันก็แค่ฝันร้าย


แต่ผมรู้...ความจริงของชีวิตมันโหดร้าย...


แม้ไอ้หว้ามันจะคอยบอกผมก็เถอะ เรื่องที่เกิดขึ้นผมแก้ไขอะไรไม่ได้และมันไม่ใช่ความผิดของผมแต่ถ้าเลือกได้ผมก็อยากจะมีเวลามากกว่านั้น ....


เวลาที่จะได้อยู่ด้วยกัน มากกว่าแค่ความผูกพันที่เกิดขึ้นเพียงหนึ่งอาทิตย์


เรื่องมันเกิดเมื่อสองปีที่แล้ว กับโปรเจท์ภาควิชาเอกของผมกับไอ้หว้่า ผมกับมันลงทุนถ่อไปถ่ายทำหนังสั้นกันถึงจังหวัดน่าน อำเภอเมือง กับบ่อเกลือ ที่นั้นผมได้พบกับนักศึกษาในคณะที่ใกล้เคียงกับคณะของผม แต่เธอเป็นเหมือนเจ้าถิ่นที่ขับไล่ผมมากกว่า ที่กับไอ้หว้านะคุยกันกะดี๊กะด๊า...หึ


หนึ่งอาทิตย์ที่นั้นกับเรื่องราวมากมายที่เกิด...


ผมไม่รู้จะหัวเราะหรือร้องไห้ดีให้กับคนบนฟ้าที่เขียนให้่เรื่องราวทั้งหมด มันเกิดขึ้นในรูปแบบนี้


ถ้าต้องพบกันเพื่อจาก เราสู้ไม่พบกันเลย...มันจะดีกว่ามั้ยนะ ???


"อ้าวปัน วันนี้อยู่บ้านเหรอลุก แล้วนั้นกำลังทำอะไรจ๊ะนั้น"


เสียงของแม่ปลุกผมจากภวังค์ความคิด ผมสะดุ้งก่อนจะหันไปตอบท่าน


"ปันฝึกทำซุปไก่อยู่ครับแม่ แต่ไม่รู้จะได้เรื่องมั้ย"


ผมตอบยิ้มๆก่อนจะมองน้ำในหม้อที่กำลังเดือดปุดๆขึ้นมาเป็นฟอง ...จะเป็นสัปรดมั้ยว่ะเนี้ยกู  -  -


"อยากให้แม่ช่วยอะไรมั้ย ?"


คุณแม่ผมยิ้มพรายก่อนจะเดินมาดูหม้อน้ำข้างๆผม พลางหัวเราะเบาๆ


"ยินดีที่สุดครับแม่"


ผมหอมแก้มแม้ตัวเองไปฟอดก่อนจะกอดตัวคุณแม่แบบบอ้อนๆไม่ได้อ้อนนานแล้วครับ คิดถึงแม่มากๆครับ ก็อย่างที่บอกต่อให้โทร.คุยกันทุกวันก็ใช่ว่าจะไม่อยากเจอกันตัวเป็นๆนิครับ


มาถึงแม่ผมก็จัดการปิดแก๊สก่อนจะเอาผ้าไปจับหม้อแล้วยกเทน้ำออก


"น้ำมันเยอะเกินไป แล้วเครื่องแค่นี้มันจะหอมได้ยังไงล่ะปัน ไปหั่นมาเพิ่ม"


พูดจบแม่ก็ตั้งเตาแก๊สใหม่ก่อนจะไปเดินดุวัตดุดิบอื่นๆ


"ปันครับ แล้วน่องไก่แบบนี้ลูกต้องฝานบางๆเพื่อให้เนื้อในมันสุกนะครับ ไม่ใช่ข้างน้องสุก ข้างในดิบมันจะไม่น่าทานเอาได้นะครับ ว่าแต่ นึกคึกอะไรเนี้ยแหละมาลงมือเข้าครัวแบบนี้"


แม่ผมพูดไปด้วยฝานเนื้อไก่ไปด้วยพอๆกับผมที่กำลังฝานเครื่องเทศใหม่อีกหลายๆกำมือ


"ปัน...อยากลองทำใ้ห้ใครบางคนทานนะแม่"


ผมอ้อมแ้อ้มตอบ...ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมพูดตรงๆไม่ได้


แม่ของผมหันมาทำหน้าตกใจนิดหน่อยก่อนจะขยี้หัวผมเล่น


"ดีแล้วล่ะ เป็นผู้ชายก็หัดเข้าครัวไว้บ้าง วันไหนแต่งงานไปแล้วเขาไม่สบายเราจะได้ทำให้ทานได้ อาหารที่คนที่รักทำยังไงมันก็อร่อยกว่าไปซื่อเขานะลูก"


"โหแม่ ผมยังไม่ได้อยากจะแต่งงานตอนนี้สักหน่อย เพิ่งเรียนจบเองนะครับ เอาไว้ปันตั้งเนื้อตั้งตัวไ้ด้ก่อนแล้วกัน ปันจะหาผู้หญิงดีๆสักคนมาแต่งงาน"


แม่ผมทำปากเป็ดก่อนจะเอ่ยปากต่อ


"อยากไ้ด้ลุกสะใภ้เป็นผู้ชายอ๊ะ"



"แม่ไม่อยากอุ้่มหลานเหรอครับ ?"


ผมรู้ว่าแม่ชอบหยอกผมแบบนี้เสมอๆ แต่ใจจริงท่านก็คงอยากให้ผมได้แฟนเป็นผู้หญิงนั้นแหละ


"ปุนรู้ััมั้ย ตอนสมัยเด็กๆที่ปุนเพิ่งอายุได้สักสิบเอ็ดสิบสองมั่งแม่รู้จักกับเด็กคนหนึ่ง น่ารักมากเลย เสียดายที่ตอนนั้นเราไม่ได้อยู่กับแม่ น้องน่ารักมากจริงๆจนถึงทุกวันนี้แม่ก็ยังจำหน้าน้องเขาได้เลย ไม่รู้เหมือนกันว่าตอนนี้น้องจะเป็นยังไงบ้าง ถ้านับจากตอนนั้น ปีนี้น้องคงอายุสิบห้าสิบหกเองมั่ง"



แม่ผมเล่าต่อ



"อ้าว แล้วแม่ไปรู้จักน้องที่ไหนล่ะครับ"


"ตอนแม่เจอน้องเขา แม่เป็นคนพาน้องเขาออกมาจากรถปอเต็งตึงไปฝากไว้กับบ้านเด็กกำพร้านะ ตอนแรกแม่กับพ่อก็อยากจะเลี้ยงน้องเขานะแต่สมัยก่อนบ้านเรายังไม่ได้สบายเหมือนทุกวันนี้นะปุน... แม่พยายามกลับไปเยี่ยมน้องเขาทุกเดือนนั้นแหละ จนน้องเขาได้สัก5ขวบกว่าๆมั่งก็เห็นว่ามีคนรับไปอุปการะแล้ว พอแม่ถามที่อยู่ทางบ้านเด็กกำพร้าเขาก็ให้แม่มานั้นแหละ แต่พอไปหาสอบถามคนแถวนั้นเขาบอกว่าย้ายไปอยู่ที่อื่นแล้วนะ ถ้าแม่ยอมตัดใจรับน้องเขาเป็นลูกนะ แม่คงได้ลูกชายน่ารักๆเพิ่มอีกคนแล้ว ไม่ดื้อเหมือนเราด้วย"


ผมพยักหน้าขึ้นลงทำความเข้าใจกับเรื่องที่ได้รับรู้ นี้แปลว่าผมเคยเกือบมีน้องชายสินะ เสียดายเหมือนกันครับถ้าผมมีน้องชายด้วยก็คงจะดี ไอ้แทนมันเป็นผู้หญิงนิครับ ผมเล่นกับมันไม่ค่อยรู้เรื่องหรอก


"แล้วน้องเขาชื่ออะไรล่ะครับแม่ ?"


"น้องเขาชื่อ..."


แม่ผมพูดยังไม่ทันจบประโยคเสียงโทรศัพท์มือถือในกระเป๋าของผมก็ดังขึ้น


"แปปนะครับแม่ ฝากเตาแปป"


ผมว่าก่อนจะเดินออกไปรับสายมือถือ


'ฮัลโล ปัน รายชื่อเด็กผ่านค่ายปีนี้ครบ120คนแล้วนะ จะให้เราโทร.บอกน้องเลยมั้ย ?'


เสียงไอ้เป้เพื่อนสาวในคณะของผมดังขึ้นมาจากปลายสาย


"อื้ม...เป้ไล่โทร.บอกให้หมดเลยก็ได้..."


'โอเคงั้นแค่นี้นะ'


"เดี้ยวๆเป้"


'ห๊ะ ...ว่าไง'


ผมสูดลมหายใจลึกๆก่อนจะแหงนหน้ามองเพดานบ้านแบบไม่มีสาเหตุ


"เด็กคนที่ชื่อโยธาวิน ชื่อเล่นชื่อหมอก ไม่ต้องนะ เดี้ยวเราโทร.เอง"


'โอเคๆ เด็กเส้นป๊ะว่ะนี้เฮียปันจะคุยเอง... ฮ่าๆ แค่นี้ก่อนนะเราจะลงไปกินข้าวกับพวกมันแล้ว'


เสียงไอ้เป้ดังตอบกลับมาก่อนผมจะได้ยินเสียงกุลีกุจรอีกหลายๆเสียง ตอนนี้มันคงกำลังร่วมกลุ่มกันไปกินข้าวล่ะมั่งครับ ก็นี้มันก็เย็นๆแล้วนิ


ผมกดวางสายก่อนจะเดินเข้าไปในครัว ตอนนี้คุณแม่ขนเครื่องเทศกับเนื้อสัตว์ลงหม้อไปแล้วครับพอลงไปเสร็จแม่ผมก็อธิบายวิธีทำตลอดจนขั้นตอนต่างๆ ผมฟังไปด้วยพยายามจดจำไปด้วยเพื่อที่วันจันทร์จะได้ทำให้น้องหมอกทาน จนไปๆมาๆหม้อแกงซุปไก่ก็เสร็จสมบูรณ์โดยการช่วยของแม่


ผมกับแม่พร้อมป้าอุ่นที่เข้าครัวมาพอดีช่วยกันจัดโต๊ะก่อนที่พ่อผมจะลงมาทานด้วยกัน เป็นครั้งแรกในรอบสามเดือนได้มั่งครับที่ได้ทานข้าวพร้อมกันเพราะผมติดธีสิสยาวมากจริงๆพวกเราคุยกันสนุกสนานตามประสาครอบครัวจนกระทั้งยัยแทนออกมานั้นแหละ


"เออ แม่ พี่ปันกินผักได้แล้วนะ วันนี้กินเอากินเอา"


ผมสะดุ้งกับคำพูดของมัน พอๆกับที่กับแม่หันมาถามผมนั้นแหละ


"จริงเหรอปัน แล้วมีอาการอะไรรึป่าว"


"ก็ไม่นะครับ  ปันทานเมื่อช่วงบ่ายแต่ก็ไม่รู้สึกผิดปกติอะไรเลย"


พ่อกับแม่ทำหน้าโล่งใจหน่อยๆ ก่อนผมจะหันไปหาตักผักชนิดใบเขียวชนิดหนึ่งที่มันอยู่ในจาน ผมลังเลเล็กน้อยก่อนจะเคี้ยวเข้าปากแล้วพบว่า...


ผมรู้สึกคลื่นไส้อย่างรุนแรงมากจนทนไม่ไหวต้องอ้วกออกมา หลังจากความรู้สึกนั้นแหละสิ่งที่ตามมาก็มีแค่ความเข็มในปาก กับบรรดาของกินที่ยัดลงไปในท้อง ผมอ้วนหนักกว่าทุกครั้งมากจนกระัทั้งแสบคอไปหมด


ตอนนั้นผมสติผมเหลือไม่เต็มร้อยแล้ววินาทีนั้นผมเห็นคนอื่นวิ่งวุ่นไปหมด ทั้งยัยแทนทั้งพ่อทั้งแม่


พออ้วกไปได้สามสี่รอบ ผมก็ไม่สามารถรับรู้อะไรได้อีกเลย...




                                                                 ..........................................



เย้ๆ ขอบคุณป๊ากับม๊าที่เข้าใจนะครับ     เจอกันตอนหน้ากับน้องหมอกจ้า


สปอย ~



"มึง... กูว่ากูจะทำอาหารอ่อนๆไปเยี่ยมพี่ปันว่ะ"


ผมพูดกับไอ้เต้ก่อนจะเดินเข้าครัวไป


"มึงจะทำอะไรว่ะ"


"กูว่าจะทำโจ๊กทรงเครื่องที่ใส่ผักหลายๆชนิดว่ะ กูเห็นพี่มันชอบกินดี"


ก็วันนั้นผมเห็นพี่ปันกินเอาๆ ที่แท้ชอบกินผักก็ไม่บอกผมจะได้เน้นผักเยอะๆมากกว่าเนื้อ สงสัยคงจะกลัวผมมองว่าแปลกล่ะมั่งครับที่ชอบกินผัก


ผมคิดในใจอย่างก่อนจะลงมือปฏิบัติการเข้าครัวแบบเร่งด่วนก่อนจะไปเยี่ยมพี่มัน


หวังว่าโจ๊กที่ผมทำไปให้ พี่มันคงชอบกินนะ : )


                                                                     ...........................................


คนละเรื่องเลยไอ้หมอกกกกกกกกกกกกกกกกกก   


ปล. ขอเปลี่ยนที่อยู่ของปลายจากเชียงใหม่เป็นน่านแทนนะแจ๊ะ


ปล.2 เรื่องพี่เทสเร็วๆนี้ละครับ เรื่องนั้นมันต้องใช่ลมปราณมากกว่าปกติ 


ปล.3 แกะปั่นในมือถือก่อนจะเอาลงเฟสแล้วก็อปลงเล้ากับเด็กดีอีกรอบครับ แต่ถนัดกับคีย์บอร์ดมากกว่านะครับ


ปล.4 ใกล้แล้วๆ สี่ยอดกุมารคนที่สองจะตามมา ขอไม่นับหนูชลนะครับ เพราะเรื่องนั้นจะเริ่มใหม่อีกรอบหนึ่ง เป็นเวอร์ชั้นตัวจริงของหนูชลแทน


ปล.5 ปล.จะเยอะไปไหนวะ  55555   


ปล.6  เร็วๆนี้กับ 'good my love : พี่ผีร้าย...ที่รัก' น้องหมั้นโถกับพี่เซกิจ้า   


ปล.7  สุดท้าย .... ขอขอบคุณทุกคนนะครับ ตอนนี้มีพลังสู้ต่อแล้ว แล้วเจอกันพน.งับ   

[w1234]

ปันกินผักที่หมอกทำให้ได้อย่างเดียวแน่ๆๆ

[IsDeer]

  ปันมันก็แอบเพ้อนะ ชอบหมอกแล้วชัดๆ

เรื่องของปรายยังทำให้คนอ่านกังวลใจ 

น้องหมอกมันเข้าใจผิดแล้วจ้า ถ้าคนอื่นทำให้นี่อาการทรุดแน่ๆ 

ติดตามตอนต่อไป 

[EoBen]

กินผักได้ ถ้าคนทำเป็นน้องหมอกสินะ

[double9JH]

เด๊กที่แม่พี่ปันพูดถึงเป็นหมอกรึเปล่าน้าาา 


พี่ปันเข้าโรงบาล

อ่า .. คงกินผักได้แต่ฝีมือหมอกหล่ะมั้งเนี่ยยย~ 

[SiLent_GRean]

กินได้แต่ที่น้องหมอกทำสินะพี่ปัน   

[อโลลาน]

"วันนี้พอแค่นี้ได้"


"นักเรียน เคารพ"


"ขอบคุณครับ"


เสียงของครูมนตรีดังขึ้นก่อนไอ้เป็ด(ที่เพื่อนๆชอบเรียกว่าเปรต)จะสั่งทำความเคารพ ทั้งสามสิบกว่าชีวิตบิดขี้เกรียจไปมาก่อนจะจับกลุ่มคุยบ้าง ลงไปกินข้าวบ้าง พวกอโลนก็มี ส่วนผมกับไอ้เต้ก็เหมือนเดิมคือมันมาแย่งข้าวที่ผมทำมากินตอนพักเที่ยง ไอ้เพื่อนชั่ว -3-


"มึงๆ เล่นไพ่สามก๊กกัน"


เสียงเพื่อนในห้องชวนก่อนคนอื่นๆจะล้อมวงร่วมทั้งผมและไอ้เต้ แหมของชอบนิครับ ผมกับไอ้เต้เล่นครั้งเดี้ยวก็ติดใจมากจนเล่นกับพวกมันเรื่อยมาเนี้ยแหละครับกล่องหนึ่งครบชุดทั้งสำรับตั้งห้าร้อยบาทถ้วน แถมคนซื่อลงทุนไปซื่อกล่องสามก๊กแท้มาจากญี่ปุ่นอีก(ไอ้รวยยยย)


วิธีการเลือดขั้นแรกคือจะมีการแจกใบคาแร็กเตอร์ครับ มีทั้งหมด4สถานนะ จักพรรด์ กบฏ ภักดี ทรยศ พอได้การ์ดสถานนะมาแล้วต้องเก็บไว้ครับห้ามให้ใครรู้เด็ดขาด ไม่งั้นมันจะวางแผนตีกันไม่มันส์ 555+รอบนี้ผมได้.....


"กูเป็นจักพรรดิ์้เว้ย"


ผมคำรามลั่นก่อนจะหงายไพ่คาแร็กเตอร์สีเขียว มีเพียงจักพรรดิ์เท่านั้นครับที่ต้องโชว์การ์ดคาแร็กเตอร์ รอบนี้เล่นกัน8คนเท่ากับจะมีภักดี2คน กบฏ3 ทรยศ2คืองี้นะครับ วีธีการที่จะชนะได้ จักพรรดิ์ต้องร่วมมือกับภักดีฆ่าพวกทรยศกับกฏบให้หมดครับ แต่อย่าลืมว่า เราไม่รู้เลยใครจะเป็นภักดี กบฏหรือทรยศ เพราะฉะนั้นการตีผิดตัวก็ถือเป็นความสนุกในรูปแบบหนึ่งเหมือนกัน อีกทั้งพวกทรยศชอบตีเนียนเป็นภักดี


กฏของเกมคือถ้าเผลอไปฆ่าภักดีล๊ะก็...จะต้องทิ้งการ์ดทุกอย่างครับ เหลือแค่ตัวล้อนจ้อนให้พวกกบฏเชือดนิ่มๆเลย เพราะงั้นจะตีใครก็ต้องระวังกันสุดพลังครับ...


ต่อไปก็เลือดการ์ดตัวละครครับ ก็พวกตัวละครในเรื่องสามก๊กนั้นแหละครับ คนแจกไพ่จะสุ่มแจกคนละสองใบใ้ห้เลือดได้แค่ใบเดี่ยว เลือดของแตาละคนจะมี สาม สี่ แตกต่างกันไปตามการ์ดที่เลือด มีเพียงผมที่เป็นจักพรรดิ์จะได้โบนัสเลือดเพิ่มเป็น5หน่วย


ผมสุ่มได้กาีร์ดขงเบ้งครับ เลือดสามพอบวกกับโบนัสก็เป็นสี่ ความสามารถพิเศษของผมก็คือสามารถเรียงไพ่ในสำรับได้ก่อนที่คนอื่นๆจะหยิบครับ เท่ากับผมอยากได้การ์ดใบไหนก็เรียงใบนั้นไว้ข้างบน แต่ละรอบของผู้เล่นจะจั่วได้เพียงแค่2ใบครับ


"ตากู ..ขอใช้สกิลขงเบ้ง"


ผมว่าก่อนจะหยิบการ์ดขึ้นมาดู 5ใบ ....อื้ม....เอาใบอะไรดีว่ะ เพิ่มเสบียงที่จะทำให้จั่วได้อีกการ์ดอีกสองใบหรือจะเอาไพ่ป้ิองกันดี


"ซั๊ซ เลือกไวๆดิวะ"

ไอ้สายฟ้าเร่งผม ผมหันไปแยกเขี้ยวใส่มัน โ่ด่วววว ว่ากูเ้ลือกช้าตอนมึงเลือกก็เต่าเหมือนกันนั้นแหละวะ

"โอเคกูเลือกได้แล้ว.... สวมเกราะแปดทิศให้ขงเบ้ง ติดหน้าไม้ ใส่ม้า และโจมตีไอ้สายฟ้าาาาาาา"

ผมวางการ์ดพร้อมกัน5ใบ เล่นเอาทั้งวงตาเหลือก เพราะตัวละครของจักพรรดิ์จะเป็นตัวเปิดเกมเสมอๆแล้ววนขวาไปเรื่อยๆ ไอ้ฟ้านั่งห่างจากผมแค่คนเ้ดี่ยวคือไอ้เ้ต้เพราะงั้นผมตีมันได้ง่ายสุดครับ


"กัน"


มันว่าก่อนจะเปิดการ์ดป้องกันในมือให้ผมดู


"จบเทิร์น"


พอเห็นว่าทำอะไรไ่ม่ได้ผมเลยเลือกที่จะจบเทิร์น เทิร์นต่อไปเป็นตาไอ้สมิงเพื่อนสาวในห้องที่ชอบเล่นสามก๊กเหมือนกัน เพิ่งสังเกตเห็นว่ามันเล่นตัวโจโฉอยู่


พอเวลาผ่านไปสักพักใหญ่ๆ ตอนนี้กบฏโดนเก็บไปแล้วครับ2คน ภักดีที่เป็นไอ้เป็ดเล่นก็โดนไปแล้ว(ดีนะผมไม่ได้ตีมัน)ส่วนกบฏเป็นไอ้เชี้ยเต้ที่ันั่งข้างๆผมนิเอง แม่มเกือบโดนลอบทำร้ายแล้วไงกู ทรยศโดนไป1คนครับเป็นไอ้กล้า ก็เพื่อนๆกันในห้องเนี้ยแหละ


สรุึปอีกครั้ง ตอนนี้ผู้เล่นเหลือ 4คน ผม ไอ้สายฟ้า ไอ้สมิง ไอ้ปาล์ม



แต่...ตอนผมไม่มีการ์ดป้องกันไอ้ฟ้ากันให้ผมสองใบแล้วครับ....หรือมันจะเป็นภักดี...


ก็ไม่แน่หรอกบางที่อาจจะเป็นทรยศตีเนียนก็ได้นี้หว่า  ... เอาเป็นว่าตอนนี้ ผมสุ่มสี่สุ่มห้่าตีไ้อ้สายฟ้าไม่ได้แล้วครับ เดี้ยวเกิดเป็นภักดีขึ้นมาละงานยุ่ง ตอนนี้เลือดผมเหลือ1 ไอ้เชี้ยฟ้ายังเต็ม4หน่วย เลือดไอ้สมิงเหลือ2  ไอ้ปาล์มเหลือ1 ตอนนี้เข้าตาเทิร์นผมอีกครั้งแล้วครับ


"กูขอตี....ไอ้ปาล์มกับไอ้สมิง"


ผมว่าก่อนจะวางการ์ดโจมตีสองใบ ไอ้สมิงเลือดลดไปอีกหนึ่งดอก มันหันมากรีดนิ้วมองผมก่อนจะพูด


"กูเป็นภักดีนะย่ะ เชื่อกูสิ"


ท่าทางมึงน่าเชื่อถือมากกกกกก ไอ้สึดดดด ไอ้สายฟ้าก็ยิ้มเจ้าเลห์พอๆกับเหม่งของมัน ส่วนไอ้ปาล์ม...ตายครับการจากโดนตีเมื่อกี้


"กูเป็น....กบฏ"


ไอ้ปาล์มพูดพร้อมล่วงการ์ดรูปมังกรสีขาวออกมา เยส !!!! ผมฆ่าไม่ผิดคน ว่ะฮะฮ่า


เท่ากับตอนนี้เหลือผมที่เป็นจักพรรดิ์ กับไอ้สองคนที่คนหนึ่งเป็นทรยศแน่ๆ ส่วนอีกคนหนึ่งเป็นภักดี เนี้ยแหละครับไคล์แม็กของเกม เลือดตีถูกคนคุณก็สบาย ชนะชิวๆ เลือกตีผิดคน คุณก็แพ้....


ผมเหล่มองหน้าไอ้สมิงที่พยายามพูดแบบไม่ออกเสียงว่า 'กูเป็นภักดี' กับไอ้สายฟ้าที่ทำหน้านิ่งๆ


ตีใครต่อไปดีว่ะ ???


"กูขอเลือกปล่อยเรือไฟ เริ่มจากไอ้ฟ้า"


ผมว่าก่อนจะโยนการ์ดเรื่อไฟใส่ไอ้ฟ้า ทุกท่านเคยดูสามก๊กตอนแตกทัพเรื่อใช่มั้ยครับ ? นั้นแหละเรื่อไฟที่ว่า เอฟเฟคของการ์ดนี้คือถ้าผู้เล่นคนไหนสุ่มได้การ์ด สามเหลี่ยมเรื่อจะระเบิดครับ จะเสียเลือดทั้งหมดสามหน่วย แต่การ์ดใบนี้ก็ถือว่่าเป็นดาบสองคมเพราะผมก็มีสิทธิ์โดนเองเหมือนกัน


"จบเทิร์นกูแล้ว"


ต่อไปตาไอ้สายฟ้ามัน มันจะต้องจั่วการ์ดตัดสิน และการ์ดที่มันจั่วออกมาคือ...


"กรี๊ดดดดดดดดดด สามเหลี่ยม ไอ้ฟ้ามึงโดนไปเลยสามหน่วย "


ไอ้สมิงระเบิดเสียงกรี๊ดหัวเราะออกมาเมื่อเห็นว่าไอ้สายฟ้าเปิดการ์ดพลาด มันทำหน้าเบื่อโลกก่้อนจะลดเลือดตัวเองเหลือแค่1


"กูขอตีไ้อ้ตุ๊ดสมิง"


ไอ้สายฟ้าว่าก่อนจะวางไพ่ดาบโจมตีหันไปทางไอ้สมิง


"มึงช่วยป้องกันให้กูหน่อยสิ กูเป็นภักดีจริงๆนะเว้ย"


มันหันมาพูดกับผม ใจจริงกูก็อยากจะช่วยมึงนะ แต่กูก็ไม่มีการ์ดป้องกันว่ะ โบเบ๋ -  -"


ผมหันไปส่ายหน้าจนปัญญา มันทำหน้าอิดออดก่อนจะควักไพ่คาแร็กเตอร์ออกมา


รูป....พยัคก์สีส้ม


ชิบหาย !!!! ไอ้สมิงเป็ฺนภักดีก็หมายความว่า...


"ไอ้ซั้ซฟ้าแม่มเนียนว่ะ"


ไอ้เต้ที่นั่งเชียร์พูดขึ้นหลังรู้ว่าใครเป็นใคร ผมเสี่ยวสันหลังวาบก่อนจะมองหน้าเจ้าเลห์ของมันเพราะถ้ามันตีมาอีกทีก็เกมโอเวอร์ครับ นั้นคือผมแพ้แน่นอน


"กูขอ.........."


มันพูดค้างก่อนจะดึงการ์ด....อย่านะเว้ย ไอ้แสรด ดดดดด อย่าเพิ่งตี


"จบเทิร์น"


มันว่าก่อนจะโยนการ์ดทิ้งเหลือแค่ใบเดี่ยวเท่ากับจำนวนเลือด


ฟู่....ผมถอนหายใจโล่งออก ก่อนจะจั่วการ์ดขึ้นมาอีก1ใบ


เยส !!! การ์ดโจมตี


"โจมตี"


ผมว่าก่อนจะหงายใพ่ใบสุดท้ายในมือ...



"กูไม่มีการ์ดป้องกัน...กูแพ้"


มันพูดยิ้มๆ


เยส !!! รอบนี้กูชนะโว้ย


ผมหันไปคุยโม้กับไอ้เต้ แต่ก่อนที่เพื่อนในกลุ่มที่เล่นการ์ดจะเก็บไพมาร่วมกันเพื่อสับใหม่อีกครั้งผมเหลือบมองไปเห้นการ์ดใบหนึ่งที่ไ้อ้สายฟ้าวางไว้ทิ้งไว้ก่อนมันจะเดินไปแดรกน้ำ


ผมคงไม่รู้สึกตะขิดตะขวางใจอะไร ถ้าการ์ดใบนั้นไม่ใช่การ์ดรูปเกราะสีเทา....


การ์ดป้องกัน...



                                                                    .....................................



พอหลังเลิกเรียนแล้วผมกับไอ้เต้แวะกลับมาที่บ้านก่อน มันยืมเสื่อผ้าผมเปลี่ยนก่อนจะเดินลงมาข้างล่างพร้อมกัน


"มึง... กูว่ากูจะทำอาหารอ่อนๆไปเยี่ยมพี่ปันว่ะ"


ผมพูดกับไอ้เต้ก่อนจะเลี้ยวเดินเข้าครัวไป จะไปเยี่ยมเฉยๆมันก็กระไรอยุ่เนาะ


"มึงจะทำอะไรว่ะ"


"กูว่าจะทำโจ๊กทรงเครื่องที่ใส่ผักหลายๆชนิดว่ะ กูเห็นพี่มันชอบกินดี"


ก็วันนั้นผมเห็นพี่ปันกินเอาๆ ที่แท้ชอบกินผักก็ไม่บอกผมจะได้เน้นผักเยอะๆมากกว่าเนื้อ สงสัยคงจะกลัวผมมองว่าแปลกล่ะมั่งครับที่ชอบกินผัก


ผมคิดในใจอย่างก่อนจะลงมือปฏิบัติการเข้าครัวแบบเร่งด่วนก่อนจะไปเยี่ยมพี่มัน


หวังว่าโจ๊กที่ผมทำไปให้ พี่มันคงชอบกินนะ : )


"เออ ไอ้หมอก กูมีเรื่องอยากจะถามมึงว่ะ ?"


ไอ้เต้ที่นั่งสิงตรงโต๊ะกินข้าวพูดออกมา


"อะไรว่ะ"


"มึงชอบ...คนแบบไหนว่ะ ?"


"มึงถามไปทำไมว่ะ ชอบกูขึ้นมารึไงหนุ่มน้อย"


ผมพูดแซวมันก่อนเมล็ดถั่วจะถูกปามาจากมัน เชรี้ยย เจ็บนะเว้ย


"ซั้ซ มีคนเขาฝากกูถามหรอก"


"ใครวะ ???"


มีใครที่ไหนตาบอดหลงมาชอบผมด้วยเหรอครับ


ผมหันไปมองหน้าคนถาม แต่มันเงียบกริบหันหน้าไปทางอื่นแทน


"เออไง เพื่อนกันบอกไม่ได้"


ผมแกล้งงอนมันเล่นๆ มันเลยเดินมาอนุเคราะห์เป็นการตบหัวผมแทน


"ไว้ถึงเวลา มันก็มาบอกมึงเองนั้นแหละ"


มันพูดแค่นั้นแล้วก็ยืนดูผมทำโจ๊กไปเงียบๆ เออ ไม่บอกก็ไม่ต้องบอก ไม่อยากรู้ก็ได้แม่มชอบโหดร้ายกับคนหล่อ - 3-


ผมยืนทำโจ๊กกับมันไม่นานก่อนจะเตรียมตัวเสร็จรีบร้อย


"ป๊ะ โก โก โก ไปเยี่ยมพี่มันกัน"


พูดจบผมก็เดินนำหน้ามันออกจากบ้านไปในใจก็กำลังคิดว่า พี่มันจะดีใจมั้ยนะที่ผมทำโจ๊กสมุนไพรไปฝาก.... : )



                                                                    -----------------------------------



พี่ปันจะทำยังไงกับโจ๊ก โปรดติดตามตอนต่อไป 


ปล. แกะได้งานใหม่ทำแล้วนะ เริ่มจันทร์นี้ครับ 

[double9JH]

พี่ปันจะช็อกอีกรอบป่าวเนี่ยยยย 

[SiLent_GRean]

ทำไมสายฟ้าถึงได้น่ารักขนาดนี้นะ 


สมัครเป็น fc สายฟ้าทันมั้ยน๊อ 


พี่ปันคงไม่เป็นไรกับโจ๊กหรอกมั้ง 

[IsDeer]

ฉันได้กลิ่นเพื่อนสนิทคิดไม่ซื่อ 
ได้กลิ่นพระเอก และคนที่ดี
โจ๊กใส่ผักเยอะๆนะจ๊ะ เอาให้ตะลึงกันให้หมด
 

ยินดีด้วยจ้าคุณแกะ หางานได้ไวมาก สุดยอดจริงๆ

[อโลลาน]

ที่นี้ที่ไหน...?


ผมถามตัวเองหลังจากม่านตาค่อยๆปรับโฟกัสจนเข้าที่เข้าทาง สิ่งที่ผมเห็นมีแต่แสงสว่างสีขาวสลัวๆให้ความรู้สึกลึกลับมากกว่าปลอดภัย


สิ่งที่มนุษย์กลัวมากที่สุดคือความไม่รู้ผมเองก็คิดแบบนั้นเพราะกำลังรู้สึกกลัว


ความทรงจำล่าสุดที่ผมจำได้นั้นคือผมกำลังทานข้าวกับคุณพ่อคุณแม่ ยัยแทน หลังจากนั้นผมก็ลองตักผักกินเพื่อพิสูจน์อะไรบางอย่างแล้วโรคกลัวผักก็กำเริบ ผมอาเจียนจนสลบไป


แล้ว.... งั้นผมมาอยู่ที่ตรงนี้ได้ยังไง?


ผมมองเหลียวซ้ายแลขวาแต่ก็ยังมองไม่เห็นใครหรืออะไรอยู่ดี จนกระทั่งเห็นอะไรบางอย่างที่หางตา


เห็นเหมือนมีบางอย่างเคลื่อนที่ผ่านไปอย่างรวดเร็ว ผมเสียวสันหลังวูบหนึ่งก่อนจะสัมผัสได้ถึงสามลมรอบตัวที่พัดไปมาจนร่างกายรู้สึกเย็นเยือก ผมเอามือลุบแขนตัวเองทั้งสองข้างก่อนจะพยายามเดิมไปข้างหน้าแม้จะไม่เห็นสิ่งใดเลยก็ตาม


"......ปั๊น"


เสียงเล็กๆลอดเข้ามาในประสาทสัมผัสการรับรู้เสียงของผม ในชั่วชีวิตนี้คนที่เรียกชื่อผมแล้วเสียงเพี้ยนออกมายังงี้ก็คงจะมีแต่...


"ปราย...?"


ผมเรีัยกชื่อคนคุ้นเคยที่จากไปแล้วด้วยน้ำเสียงเบาหวิว ก่อนจะค่อยๆหันหลังกลับไปมอง


ภาพที่เห็นเป็นภาพที่ทำให้ผมทั้งดีใจ ตกใจ และเสียใจในเวลาเดี่ยวกัน


"ดื้อจั๊งใดก็เหมือนเดิมก๋อมีเปลี่ยนเลยเนอ"


ร่างในชุดนักศึกษาที่ผมเจอเธอในครั้งแรกปรากฏตัวขึ้น ผมพยายามบังคับตัวเองให้เดินไปหาเธอแต่รุ้สึกได้ว่า ขาทั้งสองข้้างมันก้่าวไม่ออก


"ปราย...ขอโทษ"


ผมกล่าวความรู้สึกสุดท้ายที่มีกับเธอในใจออกมา ถ้าหากในครั้งนั้นผมมองเห็นเธอสำคัญมากกว่าสิ่งที่อยู่ตรงหน้า ผมอาจจะำไม่ต้องเสียเธอไปตลอดกาลก็ได้ รางวัลการชนะเลิศหนังสั้นระดับประเทศที่ได้รับมา มันไม่มีค่าอะไรเลยถ้าในวันนั้นผมไม่มีเธอคนนี้ยืนอยูั่เคียงข้างกัน


ปรายที่ผมเห็นเพียงแค่ยิ้มจางๆก่อนจะเดินมาดึงมือผมไปช้าๆ น่าแปลกที่ผมกลับไม่รู้สึกถึงความเย็นหรือความร้อนจากมือคู่นั้นเลยแม้แต่น้อย ผมไม่ขัดขืนเพียงแค่ก้าวช้าๆเข้าเดินไปกับปราย พอเดินมาได้สักพักสิ่งที่อยู่ตรงหน้าก็คือชิงช้า


"นั่งลงก่อนก็ได้ ไม่ต้องรีบร้อนหรอก"


ปรายกลับมาใช้ภาษากลางคุยกับผมอีกครั้งหลังจากพูดแต่ภาษาถิ่น จริงๆแล้วเธอเองก็พูดภาษาภาคกลางได้คล่องเพีัยงแค่ชอบพูดเหนือตอนจะด่าหรือตอบโต้ทำให้ผมไปไม่เป็นเองก็เท่านั้น


"ปราย..ปัน...ปันไม่รู้จะพุดอะไรดี...แล้วปันมาเจอปรายไ้ด้ยังไง ?"


นั้นคือสิ่งที่ผมอยากรู้ ...


ปรายแค่หัวเราะขำแล้วพูดตอบกลับมา


"คิดว่าเราเป็นผีเหรอ ?"


"ป่าว...ไม่แต่คือ...ก็ใช่"


"ปัน...สิ่งที่ัปันเห็นตอนนี้เป็นแค่ภาพในหัวของปันสร้างขึ้น คนที่ตายไปแล้วจะติดต่อกับปันได้ยังไงล่ะ ตาบ๊อง"


พอโดนด่าแบบนั้นผมก็ไปไม่เป็น นั่งอึนให้เธอหัวเราะ่ผมแบบนั้น


"แล้วสองปีที่ผ่านมา เกิดอะไรขึ้นบ้าง  ? ตอนนี้เรียนจบรึยังเนี้ย "


ปรายถามต่อ


"จบแล้ว ....2ปีที่ผ่านมาก็ดีนะ แต่จะดีกว่านี้ถ้า..."


"ไม่หรอก...ปัน อย่าลืมสิ่งที่เราขอสิ จดหมายฉบับนั้นปันคงยังไม่ลืมใช่มั้ย ? เราขอปันว่ายังไงบ้าง "


ผมสูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆก่อนจะนึกถึงข้อความสุดท้ายที่ได้คุยกันตอบออกไป


"อยากให้ปันอยู่กับปัจจุบัน และขอให้ปัน...เปิดใจในการกินผัก "


"ก็ยังจำได้นิ แล้วทำไมถึงไม่ทำตามที่พูด"


เธอหันมาค้อนใส่ผมในแบบที่เคยทำ พอจ้องหน้าปรายนานๆแบบนี้แล้วคิดถึงใครบางคนที่ทำให้ผมกินผักอีกครั้งหนึ่ง


"ก็..กินแล้ว...ตอนที่กินของน้องที่ทำให้ก็ไม่เป็นไรแต่พอกินของคนอื่นแล้วปันอ้วกอ๊ะ"


ปรายพยักหน้ารับรู้เข้าใจ แล้วมองออกไปด้านหน้า


"แล้ว...หมอกน่ารักมั้ย ?"


"ปรายรู้จักหมอกด้วยเหรอ ?"


ผมตอบคำถามนั้นด้วยคำถาม พลางหันไปมองหน้าปรายทีี่่ยังคงอมยิ้มเจ้าเลห์


"รู้จักสิ แต่เพิ่งรู้เหมือนกันประมาณสักสองปีก่อนไ้ด้มั่ง"


"แล้ว...แล้วทำไมหมอกกับปรายถึงได้หน้าตาคล้ายกัน...แบบนั้น"


"ความลับ อยากรู้ก็ไปตามหาคำตอบเอาเอง อิอิ"


เธอตัดบทผมก่อนจะชวนคุยเรื่องอื่น ผมเล่าเรื่องที่ผ่านมาในช่วงสองปีให้เธอฟัง เล่าถึงรางวัลที่ไปได้มาคราวก่อนและอีกหลายๆเรื่องราวทั้งของผมและไอ้หว้าที่พวกเราทั้งคู่ได้ไปตะลุยมาจนในความรู้สึกของผมเวลาได้ผ่านไปสักพักใหญ่ๆ ปรายยังคงทำหน้าที่ผู้ฟังที่ดี คอยพยักหน้าบ้างขำบ้างตอนผมเล่าเรื่องฮาๆของไอ้หว้าให้ฟังก่อนเธอจะพูดขึ้นมาบ้างด้วยน้ำเสียงจริงจัง


"ปัน...ถึงเวลาแล้วนะ"


"เวลา..อะไรอ๊ะ"


"ปันหมดเวลาพักผ่อนสบายๆแล้ว ได้เวลากลับไปโลกแห่งความเป็นจริงแล้วนะ"


เธอยิ้มพรายก่อนจะยันตัวลุกขึ้นจากชิงช้า ส่งผลให้ผมลุกขึ้นตาม


"ตอนแรกปรายก็หนักใจนะ ว่าปันจะกินผักได้มั้ยแต่ตอนนี้ปรายสบายใจแล้วล่ะ"


ปรายพูดก่อนจะเดินนำหน้าผมกลับไปทางเดิม


"เดี้ยวก่อน ปราย ปันยังไม่เข้าใจอะไรเลยนะ"


"เรื่องบางเรื่องปันต้องใช้สติคิดในรอบครอบ บางที่คำตอบของสิ่งที่ปันตามหาอาจจะไม่ได้อยู่ไกลตัวปันเลยนะ หัดมองภาพรวมกว้างๆ มองหลายๆุมุม ปันนะกำลังจะเป็นครีเอทีพ นะอย่าคิดคำตอบของคำถามแบบตรงไปตรงมาสิ อ้อ...แล้วก็ ถ้าหาทางออกไม่เจอปันก็เดินย้อนกลับไปทางเก่าก่อน มันก็ไม่แย่นักหรอกนะ...บายๆเจอกันเมื่อถึงเวลาที่สมควรจะเจอ โชคดีนะ... ปั๊น"


เธอเรียกชื่อผมด้วยเสียงเพี้ยนๆเหมือนเดิมก่อนจะเดินนำหน้าผมไปไวขึ้นๆ


"ปราย เดี้ยวก่อนอย่าเพิ่งไป ปราย !!!"


ผมทั้งวิ่งทั้งตะโกนเรียกสุดเสียง แต่ร่างปรายคล้ายเดินไำปไวขึ้นกว่าเดิม


แสงสว่างสีขาวด้านหน้าผมเจิดจ้าขึ้นอีกครั้งจนแสบตา ผมยกแขนขึ้นมาป้องแสงจากดวงตา...


ก่อนสติของผมจะหายไปอีกครั้งหนึ่ง...


                                                                  --------------------------------



อุ่น...


สัมผัสตรงมือข้างซ้ายของผมรับรู้ได้อย่างนั้น ก่อนผมจะพยายามลืมตาดูต้นเหตุที่ทำให้รู้สึกอุ่น


"ปร...หมอก"


พอเห็นร่างที่นั่งกุมมือผมอยู่...ไม่สิ มือผมต่างหากที่กุมมือน้องมัีน


ร่้างเล็กๆสะลึมสะลือตื่นจากเสียงเรียกของผม ก่อนมันจะตาสว่างมือเห็นผมฟื่นแล้ว


"ฟื่นแล้วเหรอพี่ปัน ? เป็นยังไงบ้างครับ"


มันว่าก่อนจะพยุงตัวขึ้นแต่ติดมือผมที่กุมไว้ พอเห็นแบบนั้นผมก็เลยรีบปล่อยมือออก


"คือ..ตอนแรกผมมาเยี่ยมพี่เป็นเพื่อนไอ้เต้กับแทนนะ แล้วสองคนนั้นหิวข้าวเลยลงไปหาอะไรทานข้างล่าง สักพักพี่ปันก็ร้องหา...เออ คนชื่อปรายนะครับ พอผมเข้ามาดูอาการพี่ก็..."


"ดึงมือเราไว้ ใช่มั้ย ?"


ผมต่อประโยคของน้องมัน


"ครับ หมอกเห็นสองคนนั้นยังไม่มาแล้วมือพี่...ก็ไม่ปล่อย หมอกเลยลากเก้าอี้มานั่งข้างๆแทนนะ"


นี้แปลว่ามือกุเหนี่ยวตุ๊กแกขนานนั้นเลยเหรอวะเนี้ย  -  - "


ผมพยักหน้าเป็นเชิงรับรู้ก่อนจะหันหน้ามองหน้าน้ำ ตอนนี้รู้สึกคอแห้งผากไปหมดทั้งลำคอเลยครับแต่ดูเหมือนคนข้างๆเตียงจะรู้ความคิดของผม ไอ้ตัวเล็กเดินไปรินน้ำใส่แก้วก่อนจะยกมาประเคนถึงที่


"ขอบใจนะ"


มันพยักหน้ารับคำผมก่อนจะยกแก้วน้ำไปวางไว้ข้างๆ


"คือ..พี่ปันหิวมั้ย ? หมอกทำโจ๊กมาให้"


มันว่าก่อนจะเดินไปหยิบปินโตเล็กๆที่มีแค่2ชั้นพร้อมเปิดฝาออกมา ไอน้ำภายในลอยออกมาเล็กน้อยทำให้ผมรู้ว่าโจ๊กนี้เพิ่งทำได้ไม่นานเท่าไหร่แต่...


ประเด็นหลักคือ...ทำไมถึงมีแต่ผักลอยละล่องอยู่ในโจ๊กขนานนั้น ?


ความคิดบางอย่างแวบเข้ามาในหัวก่อนผมจะพยายามยันตัวถึง แต่ทั้งตัวกลับไม่มีแรงเลย ขนานพยายามจะยกแขนยังทำไม่ไ้ด้ คือตอนนี้มันก็หิวไำงครับ ผมเลยกะจะกินโจ๊กนั้นแหละแต่พยายามเลี่ยงๆผักเอา


จะว่าไปแล้วอาหารที่หมอกทำ ต่อให้มีผักผมก็กินได้เฉยๆนี้หว้า แล้วทำไมอาหารที่คนอื่นทำแต่มีผักผมกลับกินไม่ได้ ? ยิ่งๆที่กินผักเข้าไปก็เพราััะผมเองนั้นแหละที่ต้องการพิสูจน์ว่้าผมกินผักได้เพราะทุกคนทำ หรือแค่ผมกินผักได้เพราะหมอกทำ ? ยังไงๆตอนนี้ผมก็อยู่โรง'บาลแล้วถ้าผมทานเข้าไปแล้วช็อกก็คง...ไม่เป็นไรหรอกมั่ง



                                                                 --------------------------------------



จบพาร์ทหนึ่งแล้วจ้า    ขอบคุณทุกคอมเม้นท์ ทุกบวกเป็ดครับ 

แกะซ่า 

ปล.พรุ่งนี้กับวันอังคารแกะไปทำงานแล้วอ่า เพราะงั้นวันนี้จะลงให้สองตอนครับ จบพาร์ทพี่ปันพอดี แต่ขอรอคนมาเจิมสักเม้นก่อนแล้วกันเนาะ 2ตอนนี้จะำได้ไม่ติดกันจนเกินไป 




 

[อโลลาน]

เป็นอีกครั้งที่ผมพยายามจะยกแขนทั้งสองข้างขึ้นมาเพื่อรับถาดปิ่นโตจากน้องมันแต่ก็อย่างที่บอกไปแขนทั้งสองข้างของผมมันไม่มีแรงเลยแม้แต่น้อยและก็เป็นน้องมันอีกนั้นแหละที่สังเกตเห็นสุดท้ายมันคงทนความทุเรศไม่ไหวเอ่ยปากอาสาอีกรอบ


"จะถือมั้ยถ้าหมอกป้อน ?"


"ไม่หรอกครับ พี่จะถือทำไมล่ะ"


พอได้รับคำตอบของผม มันก็ลากเก้าอี้มาใกล้ๆก่อนจะช่วยพยุงผมขึ้นมาพิงขอบเตียงดีๆก่อนจะขยับโต๊ะตามมา


"ถ้าคำไหนร้อนให้บอกนะ หมอกจะเป่าให้ก่อน"


พูดจบมันก็ตักขึ้นมาคำแรก ที่พวกผักชีกับขิงอ่อนแทรกอยู่ในข้าวของโจ๊กปะปนมาด้วย น้องมันเปาสองสามที่จนมันคิดว่าคงเย็นแล้วก็มาจ่อกับปากผม ผมอ้าปากรับคำแรกมาก่อนจะค่อยๆเคี้ยวแล้วกลืนลงไปพร้อมทั้งนับเวลารอดูปฏิกิริยาของร่างกายว่าจะเกิดผลอะไรมั้ย ?....


เหมือนครั้งก่อนที่ผมกินผักของน้องมัน...ไม่มีผลข้างเคียงอะไรเลย


พอเห็นว่าไม่มีอะไร ผมก็เคี้ยวไวขึ้นเรื่อยๆ มีผักหลายๆชนิดที่ผมไม่เคยมีโอกาสได้ลองทานเลย เพิ่งได้มากินเนี้ยแหละ บ้างชนิดก็รสชาติจะอธิบายยังไงดี เอาเป็นว่ากินแล้วมันเย็นๆปากก็มี กินแล้วรุ้สึกอุ่นๆผักบางชนิดก็หวานกว่าที่ผมคิดไว้เรียกได้ว่าการกินครั้งนี้เป็นการเปิดกะเพาะรับผักมากขนานเลยก็ว่าได้ !!!


รสชาติของโจ๊กไม่เข้มข้นมากครับ คิดว่าน้องมันคงรู้มาว่าผมไม่สบายเลยพยายามปรุงรสชาติให้อยู่ในระดับอ่อนๆไม่ให้รสชาติมันจัดจ้านมากเกินไป ผมเองก็กินเอาๆเคี้ยวแก้มตุ้ยเพราะความหิว ก็แหม ตอนอ้วกเนี้ยมันไปหมดกะเพาะเลยนี้ครับ ต่อให้มีน้ำเกลือแต่ผมก็หิวอยุ่ดีอ๊ะ


ผมกินไปไ้ด้สัก15นาที่มั่งโจ๊กก็พร่องลงจนเกือบหมดถาดปินโตของน้องมัน


"อ๊ะ..พีี่ปัน อยู่เฉยๆนะ"


มันบอกให้่ผมนิ่งก่อนตัวมันเองจะเลือนหน้าเข้ามาใกล้ๆแล้วเอานิ้วโป้งเช็ดโจ๊กที่ติดเป็นคราบตรงมุมปากของผม


"กินเลอะเทอะอ๊ะ โจ๊กอร่อยมั้ยพี่"


"อื้ม...อร่อยมากเลย มาทำให้พี่กินบ่อยๆสิ"


"ฮ่าๆ ยังงั้นเลยเหรอ ? พี่ก็ตามไปกินที่ร้านผมได้นะ อ้อร้านผมอยู่ในห้าง...ที่เปิดใหม่นะพี่ ลองแวะไปดูได้นะเดี้ยวผมทำให้พิเศษเลย"


มันยิ้มหัวเราะชอบใจกับคำชมของผม


"งั้นพี่ขอเบอร์เราหน่อยสิ ?"


ยังไงๆผมก็ต้องโืทร.ไปบอกมันเรื่องค่ายอยู่แล้วนิครับ จริงๆจะบอกตรงนี้ก็ได้แต่...สภาพคนป่วยนอนเป็นผักแบบผมให้บอกตอนนี้มันก็ยังไงๆเนาะ


"ได้พี่ นี้เบอร์ผมนะ"


มันพูดแบบไม่คิดมากก่อนจะหยิบปากกาขึ้นมาจดเบอร์โทรมันใส่กระดาษๆเล็กๆไว้เสร็จแล้วก็หันเอามาให้ผม


"เดี้ยวพี่จะโทร.ไปหานะ"


"ได้ครับ อยากกินเมื่อไหร่ก็โทร.มาจองโต๊ะได้นะพี่"


โอเคครับ...ผมเข้าใจแล้วว่าทำไมมันถึงให้เบอร์ผมมาง่ายๆที่แท้มันคิดว่าผมอยากจะไปทานอาหารที่ร้านมันนี้เอง


ไอ้เราก็นึกว่า......


ช่างเหอะ


"อ้าวเป็นไรอ๊ะพี่ ทำหน้ามุ้ย ?"


หื้ม ??? แล้วกูไปทำหน้ามุ้ยตอนไหนวะ ?


"เปล๊าาา เอาไว้เดี่ยวพี่จะโทร.ไปบอกแล้วกันว่าอยากกินตอนไหน แล้วเดี่ยวจะแวะไปอุดหนุน"


ก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่ากูจะเสียงสูงเพื่ออะไร แถมยังหันหน้าหนีน้องมันอีก พอมันเห็นแบบนั้นก็เกาหัวแกรกๆก่อนจะไปนั่งลงเงียบๆกับโซฟาที่ริมผนัง


"หมอกมีพี่น้องมั้ย ?"


ผมถามคำที่เพิ่งนึกออก



"มี พี่เทสไงพี่ชายหมอกเอง"



"มีแค่คนเดี่ยวเหรอ ?"



"อื้มแต่จริงๆแล้วหมอกกับพี่เทสนะเราเป็น...."


"อ้าวพี่ปันฟื่นแล้วเหรอ ?"


ไอ้ตัวเล็กยังไม่ทันพูดจบยัยแทนที่เปิดประตูเข้ามาพอดีก็ขัดจังหวะจนมันไม่พูดอะไรต่อ


พวกมันสามคนนั่งเล่นกันเรื่อยเปื่อยก่อนไอ้สองแสบจะชวนกันกลับบ้านเพราะเห็นว่าหกโมงเย็นแล้ว ไอ้ตัวเล็กเดินกลับมาเก็บปิ่นโตข้างเตียงก่อนจะหันมามองผมที่กำลังมองมันพอดี


"แล้วจะโทร.ไปนะ"


"ครับ ร้านเรายินดีต้อนรับเสมอครับ"


มันว่าเสียงใสก่อนจะก้าวออกจากห้องไปพร้อมกับไอ้เต้เพื่อนมัน พอพวกนั้นออกจากห้องไปไอ้แทนก็หันมาพูดกับผม


"พี่ปัน"


"อะไร ?"


"ทำไมต้องทำหน้าเป็นเป็ดแบบนั้นอ๊ะ"


"ไม่รู้  พี่ง่วงขอนอนก่อนนะ"


ผมไม่อยู่ให้มันซักไซรใดๆอีกรีบดึงตัวเองเข้าใต้ผ้าห่มก่อนจะพยายามข่มตาให้หลับ


แปลว่าถ้าไม่ใช่เรื่องอาหาร กูจะโทร.หามึงไม่ได้ใช่มั้ย ???


                                                                    .........................................



"มันเป็นอาการทางจิตชนิดหนึ่งครับ"


"ยังไงครับ ช่วยอธิบายให้ละเอียดที่"


ผมพูดกับคุณหมอประจำตัวที่คอยรักษาผมตั้งแต่เด็กๆจริงๆแล้วท่านเองก็เหมือนพ่อผมคนหนึ่งละน่ะเพราะรู้เรื่องราวประวัติการรักษาของผมดีตั้งแต่ตอนเข้าโรงพยาบาลใหม่ๆ


"คืองี้นะ อาการของปันนะคล้ายกับว่าปันกำลังปิดใจ ปันเคยได้ยินมั้ยว่า'จิตเป็นนายกายเป็ฺนบ่าว'นั้นแหละอาการของปัน คือตอนเด็กๆปันปฏิเสธตัวเองที่จะทานผัก พอนานวันๆเข้าร่างกายก็ทำตามคำสั่งส่วนลึกของจิตใจด้วยการต่อต้านผักทุกชนิดที่ปันกินเข้าไป ปันจะเห็นใช่มั้ยว่าอาการของปันไม่มีอะไรเลยแค่ทานผักเข้าไป ร่างกายต่อต้าน พออ้วกจนร่างกายขาดน้ำ ร่างกาบมันก็ช็อกสิ"


ผมพยักหน้าตอบรับว่าเข้าใจที่คุณหมอพูด ก่อนท่านจะอธิบายต่อ


"ที่นี้ ที่ปันถามว่าทำไมถึงกินไ้ด้บ้างไม่ได้บ้าง หมอก็ขออธิบายต่อจากที่กล่าวไปนะ นั้นคือคนที่ทำให้ปันทานอาจจะเป็นคนสำคัญที่มากพอในความรู้สึกของปัน ทำให้ปันเปิดใจรับสิ่งที่ทานเข้ามา พอจิตใจเปิดอาการต่อต้านของร่างกายก้เลยไม่เกิดขึ้น อันนี้หมออธิบายตามเคสที่เคยได้รับมานะครับ"


เป็นอีกครั้งที่ผมพยักหน้ารับรู้เข้าใจ


"งั้น...ก็แปลว่าคนที่ทำให้ผมทาน แล้วผมทานได้ คือผม...รักเขาเหรอครับ ?"


"ไม่ใช่หรอกครับ อาจจะยังไม่ถึงกับรักในความรู้สึกของคุณปัน แต่ภายในจิตใจลึกๆของปัน ณ ตอนนี้ ปันจะรู้สึกว่าเขาพิเศษกว่าคนอื่นทั่วๆไปจนยอมเปิดใจนะครับ"


ผมพยักหน้าเข้าใจเป็นรอบที่สามก่อนคุณหมอจะขอตัวออกไปรักษาคนอื่นต่อ ตอนนี้สองทุ่มกว่าแล้วครับ ยัยแทนกลับบ้านไปกับคุณพ่อผมแล้วครับ



พิเศษกว่าคนอื่นงั้นเหรอ ...


การที่อยากให้คนๆหนึ่งมาคอยทำอาหารให้เราทานบ่อยๆ...


แบบนี้มัน'พิเศษ'มั้ยนะ ?



                                                             -------------------------------------------------


จบพาร์ทสองแล้วจ้า แกะขอตัวไปทำงานบ้านก่อนเน๊อ

ขอบคุณทุกคอมเม้นท์ ทุกบวกเป็ดครับ


แกะซ่า 

[yamanaiame]

กำลังสนุกเลย มาต่อเร็วเน้ออ มาเปนแฟนคลับเรื่องนี้ อีกคน ^___^   

[อโลลาน]

"สีน้ำเงินสู้ๆ กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดด"



"เสียงแดงอย่ายอมนะเว้ยยยย พวกมึงแบบรับศักดิ์ศรีัเด็กวิทย์นะ"



"อ้า่วไอ้เชรี้ยมึงไปกดดันแบบนั้นแล้วเพื่อนมันจะเล่นออกมั้ยว่ะ ?"



"กูพูดให้กำลังจายยยยยยยยยยยเว้ย  ฮ่าๆๆๆ"



เสียงดังสนั่นลั่นของเพื่อนๆร่วมห้องและต่้างห้องของโรงเรียนผมเองครับ เดาจากบทสนทนาด้านบนเพื่อนๆคนรู้ใช่มั้ยครับว่าตอนนี้กำลังทำอะไรกัน



มันเป็นสิ่งที่เด็กนักเรียนส่วนใหญ่ตั้งตารอคอย(แน่นอนว่าร่วมถึงผม มันเป็นวันที่เพื่อนๆจะได้ปลดปล่อยกันได้เต็มที่ครับ) วันนี้จะไ้ด้เฉิดฉายและแสดงความสามารถที่เก็บสะสมเอาไว้...



ครับ...วันที่กล่าวถึงคือวันกีฬาสี



แต่....วันนี้ยังไม่ใช่วันกีฬาสีนะ เป็นการแข่งบาสฯรอบรองก่อนจะเข้าชิงกันวันกีฬาจริงๆนะครับ สีของห้องผมคือสีน้ำเงินครับส่วนคู่แข่งคือสีแดงห้องพวกสายวิทย์คณิตที่เจือกเล่นบาสฯเก่งพอๆกับพวกเด็กศิลป์อย่างห้องผม



ตอนนี้สกอล์คือสีแดงนำสีน้ำเงินอยู่42-38  เวลาการแข่งขันเหลืออีกประมาณ10นาทีกว่าๆ



อ้อใช่ วันนี้ไอ้เต้มันลากผมมาเชียร์สายฟ้าครับ ไม่น่าเชื่อว่าบ้าๆแบบมันจะเล่นบาสฯเก่งเหมือนกันเห็นชู้ตเอาๆลงหลายลูกแล้วครับผมกับไอ้เต้ก็นั่งกันอยู่ตรงสแตนข้างสนามนั้นแหละจนกระทั้งไอ้กราฟ เพื่อนในห้องที่ชอบอโลนมาเดินเข้ามาหาไอ้เต้



กราฟเป็นผู้ชายที่ผมคิดว่ากำลังออกไปทางผู้หญิงแต่ไม่เต็มร้อย..จะว่าไงดี เหมือนมันกำลังเตรียมความพร้อมมั่งครับ ? ผมอธิบายไม่เก่งอ๊ะ



"เต้ มานี้หน่อย เร็วๆ"



มันกวักมือจนไอ้เต้เดินไปยืนข้างๆ ผมเห็นมันซุบซิบอะไรก่อนไอ้เต้จะทำหน้าเหวอแล้วก็เปลี่ยนสีหน้าเป็นเคื่องๆแทน ผมเห็นไอ้กราฟยัดแบงค์ร้อยสองใบใส่มือไอ้เต้ก่อนมันจะหมุนตัวเดินกลับไปทางเดิมเ้วยสีหน้าสะใจ



ตกลงพวกมึงทำอะไรกันวะ ???



ไม่ถึงนาทีไอ้เต้ก็เดินหน้ามุ้ยกับมาหาผมก่อนมันจะโยนคำถามมาใส่ผม



"มึงอยากให้ทีมชนะมั้ย ?"



"ห๊ะ"



"กูถามว่ามึงอยากให้ทีมชนะมั้ย ?"



"อยากดิ"



ผมตอบมันกลับ ก็แหมใครมันจะไม่อยากให้ทีมตัวเองชนะวะครับท่าน



"งั้นมึงมานี้ด่วนเลย"



มันว่าก่อนจะดึงแขนฉุดผมลงจากสแตนเชียร์ไปยืนข้างสนามก่อนจะป้องปากตะโกนตอนนักกัฬากำลังจะำัพักช่วงทดเวลาบาดเจ็บ



"สายฟ้า ไอ้หมอกบอกว่าถ้ามึงทำให้ทีมชนะได้ มันจะเลี้ยงสเวนเซนมึงงงงงงงงงงง"



เห้ย !!!



ผมหันขวับไปมองหน้ามันก่อนไอ้สายฟ้าจะวิ่งเหยาะๆมายืนใกล้ๆข้างสนาม



"จริงเหรอหมอก ?"



โอ้วววว สายตามึงอย่าคาดคั่นกุขนานนั้นได้มั้ยว่ะ ? 



ผมพยายามจะพูดปฏิเสธเพราะช่วงนี้กำลังกินแกลบแต่มือข้างที่โดนไอ้เต้ดึงไว้มันก็ยัดแบงค์ร้อยใส่มือผมก่อนจะขยิบตาให้ สรุปคือมึงไปรับส่วยมาจากไอ้กราฟสินะ ไอ้เพื่อนชั่ว - -



"อื้มม ถ้าชนะกูจะพามึงไปเลี้ยง'ติมเย็นนี้เลย โอป๊ะ"



ผมพูดเพราะเวลาการแข่งขันตอนนี้เหลือแค่10นาทีกว่าๆ ก็ตอนมันแข่ง20นาทีแรกมันยังชู้ตได้แค่10กว่าลูกเองนี้ครับ ไอ้เต้มันกระซิบกับผมด้วยว่าถ้ามันแพ้เงินสองร้อยไอ้กราฟมันจะให้ผมเลยหุหุ ได้ทั้งขึ้นทั้งร่อง -..-



ไอ้สายฟ้าหันมามองหน้าผมก่อนจะชูนิ้วโป้งมาให้ ผมยิ้มจางๆส่งกลับให้มันก่อนจะทำแบบเดี่ยวกัน



"สู้ๆนะมึง"



ผมตะโกนไล่หลังตอนมันลงสนาม ถึงจะยังไม่รู้ว่าอะไรเป็นอะไรแต่ถ้ามันทำให้ทีมชนะผมก็โอนะ แต่สงสัยอยุ่ว่าไอ้กราฟเรียกไอ้เต้มันไปคุยทำไม จริงๆมันลงมาบอกไอ้สายฟ้าที่สนามเองก็ได้นี้หว้า ทำไมต้องผ่านไอ้เ้ต้ แล้วผ่านผมอีกรอบ ?



ช่างเถอะครับ เขาบอกว่าคนคิดมากจะแก่เร็ว



ผมเลิกคิดมากก่อนจะนั่งลงข้างๆสนามแม่มเลย ขี้เกรียจเดินกลับไปสแตนครับ ไอ้เต้ก็นั่งข้างๆผมนี้แหละ



แล้วเวลาแห่งการแข่งขันก็ดำเนินต่อไป





                                                              .............................................





"ไอ้ป๊วยยย"




ผมด่าไอ้สายฟ้าที่กำลังเดินข้างๆกันด้วยความโมโห ส่วนคะแนนบาสฯนะเหรอครับ



หึ...  42-.....59



ถ้ามึงจะทำได้ซะขนาดนี้แล้วจะยึกยักเพื่อ ??? หรือมึงอยากกินไอติมจนรอพวกคณะกรรมการของห้องมาปล่อยส่วยกันแน่



ถึงจะบอกว่าแต้มที่เหลือมันไม่ได้ทำเองหมดก็เถอะครับ แต่ผมกล้าพูดได้เลยว่าฟรอมของทีมสีน้ำเงินดีขึ้นมาหลังจากมันดังค์มรณะยัดเข้าห่วงไปชิวๆสองลูกจนทีมอีกฝ่ายรวน(เพิ่งรู้ว่ามันดังค์ได้ถึงมันจะสูงกว่าผมก็เถอะ) พอรวนปุบมันก็จัดการยัดเอาๆแทบจะวันแมนโชว์จนทีมพลิกกลับมาชนะขาดลอย



ไอ้สลัดผัก !!! ถ้าไม่มีไอติมมาล่อมึงจะชนะมั้ยวะถามจริง ?



"มึงอยากกิน'ติมขนานนั้นเลยเหรอวะ เล่นซะแป้นแทบพัง"



ผมเดินไปบ่นมันไป ตอนนี้เราทั้งคู่เดินกันอยู่ในห้างใกล้รร.ครับ จริงๆผมชวนเพื่อนทั้งทีมนั้นแหละมาเลี้ยงกะว่าจะซื่อถ้วยใหญ่แล้วแบ่งๆกันทานแต่พวกมันหันไปซุบซิบอะไรกันสักอย่างก่อนทุกคนในทีมจะหาเหตุผลมาอ้างว่าไม่ว่างกันยกทีมส่วนไอ้เชรี้ยเต้มันก็อ้างว่าไปรับแทน



อ้อ...ยกเว้นไอ้วันแมนโชว์นี้นะครับที่พอแข่งเสร็จก็มาทวงสัญญาเลย โถ้วววววไอ้ตัวห่วงกิน



"เปล่ากูไม่ได้อยากกินไอติม"



"แล้วมึงอยากกินอะไรวะ"



มันอมยิ้มขำผม อ้าวไอ้เชรี้ยนี้นิ คำถามกูมันน่าขำตรงไหน  - -



"กูอยากกิน...."



"อะไร"



"......อากาศ"



อะไรของมันวะ อยากกินอากาศ ?



แต่พอเห็นผมทำหน้างงมันก็เดินนำเข้าร้านซเว่นไปเลยอ้าวมาปล่อยมุกให้กูงงอีกแต่ผมก็เดินตามมันไปอยู่ดีมันเดินไปถึงก็จัดแจงเข้าไปจองโต๊ะใกล้ๆด้านในสุดเลยครับ ลืมบอกไปว่าตอนนี้มันอยุ่ในชุดบาสแขนสั้นเต็มยศติดตราโรงเรียน ส่วนผมปล่อยชายเสื้อนร.ออกนอกกางเกงครับ



"พี่ครับ เอาชุดนี้หนึ่งที่"



มันว่าก่อนจะจิ้มลงไปที่ไอติมชุดหนึ่งพร้อมทั้งเลือกรสที่ผมชอบแบบไม่ได้ถามจากปากผม(เยสสสสแมร่งเดาเก่งวะแต่ทำไมไม่สั่งแยกกินไปคนละถ้วยเลยวะ กินแบบนี้มันเหมือนแย่งกันเลยแหะ)



อาจจะเพราะวันนี้ไม่ึค่อยมีคนไอติมเลยมาแบบด่วนจี้ ประเด็นคือ...มีช้อนมาแค่คันเดียวผมเองที่เตรียมอ้าปากจะตะโกนขอช้อนอีกคันก็ถูกมันห้ามไว้



"สลับกันกินกับกูก็ได้ ...หรือมึงถือ"



มันยักคิ้วถามผม



"เออ กินคันเดี่ยวกันก็ได้กูไม่ได้ถือ"



พูดจบมันก็ยืนช้อนให้ผมตักกินก่อนครับ



"ไอติมมึง มึงก็ตักก่อนดิ"



ก็นี้มันเงินส่วยของห้องที่ทำให้มันพาทีมชนะ เท่ากับว่าไอติมนี้เป็นของมันไม่ใช่เหรอครับ ?



"กูยังไม่อยากกิน มึงกินก่อน"



อ้าว...เป็นงั้นไป



ผมไม่ว่าอะไรคว้าช้อนมันมาก่อนจะตักกินไปคำหนึ่ง รสชาติของไอติมค่อยๆละลายผ่านปาก .... เย็นดีจัง



พอผมกินมันก็เริ่มกินบ้างโดยการดึงช้อนจากมือผมไปตัดเข้าปาก



แล้วไหนมึงบอกไม่อยากกินไงวะ



ผมกับมันนั่งผลัดสลับกันทานไปเรื่อยๆแต่... ผมชอบทานเชอรี่มากครับแต่เชอรี่มันมีแค่ลูกเดี่ยวอ๊ะดิ



ทำไงดีวะ ???



"มึง ที่กูกินนี้มึงไม่ถือใช่มั้ย ?"



"ถ้ากูถือแล้วมึงจะไ้ด้นั่งกินกับกูยังงี้เหรอ"



"งั้นแบ่งเชอรี่กันคนละครึ่งลูกนะ"



ผมว่าก่อนจะหยิบลูกเชอรี่ขึ้นมากัดครึ่งหนึ่ง อีกครึ่งหนึ่งผมยื่นไปจอไว้ตรงปากมัน



อ้าว ...แล้วมึงจะนิ่งทำไมวะ หรือมันโกรธผม



"กูแปรงฟันสะอาดแล้วนะ กัดเชอรี่ไปไม่เป็นพิษหรอก"



"เออ ก็ไม่ได้ว่าอะไร"



จบคำมันก็งับลูกเชอรี่อีกครึ่งหนึ่งตรงหน้า แม่มงับยังไงวะโดนนิ้วชี้ผมเข้าไปด้วย เค็มมั้ยล่ะมึง 555+



ต่อจากนั้นผมกับมันก็แย่งกันกินไอติมที่เหลือจนเกือบจะหมดถ้วย ตอนนี้5โมงกว่าๆแล้วครับ



"มึงจะรีบกลับไปไหนมั้ย ?"



มันถามผมก่อนจะช้อนไอติมเข้าปากไปอีกคำ



"ไม่อ๊ะ"



"งั้นไปดูหนังกัน กูอยากดูเดี่ยวกูเลี้ยงเอง"



ผมพยักหน้าตอบตกลง ของฟรีนะครับของฟรีอีกอย่างจะว่าไปแล้ว ผมกับมันยังไม่เคยมาดูหนังด้วยกันเลยนิหว่า




ื                                                                  -----------------------------------------------



ไหนขอเสียงFCพี่สายฟ้าหน่อยเร๊วววววววววววววววววววว   


ปล. วันนี้แกะบ้าพลังจัง ลงไปได้ไง3ตอนรวด 5555+   

[IsDeer]

  มาสารภาพว่าแค่ตอนเดียวเทใจให้สายฟ้าไปเยอะเลย
ได้ความรู้สึกว่ามันจีบหมอกจริงๆ ฟินนนนนนนนนนนนนน
พี่ปันรีบๆนะ ไม่งั้นจะหนีไปเป็น FC สายฟ้าแล้ว

พี่ปันเริ่มเห็นหมอกสำคัญ ซึ่งตอนนี้เริ่มเบาใจว่าจะไม่ดราม่า? มั้ง
ปันก็น่ารักในแบบปัน

แต่ตอนนี้เชียร์สายฟ้ารัวๆ 

ปอลิง: คุณแกะหายไปสองวันเลยเหรอ ตั้งใจทำงานนะ 
เรารออ่านนิยายด้วย(แบกดดัน) ได้อ่านทุกวันแล้วพอขาดหายไปมันแบบ..... 

[SiLent_GRean]

กรี๊ดดดด fc พี่สายฟ้าค่าาาาาาาาาา 



พี่ปันยังไม่ทำคะแนนเลยนะ 

[atitayalnw]

  (0-0)/ เค้าๆๆ เค้าชอบผู้ชายอย่างสายฟ้า
น่ารักดีอ่ะ ชอบๆๆๆ โรแมนติกดีอ่ะ มีกินติมด้วย =\\\\=
 หมอกนี่ก็แบบอ่ะน่ะ เค้าทำขนาดนี้แล้วยังไม่รู้ตัวอีก อึน หรือ อึน เนี้ย 5555

[Cockroach]

ฮั่นแน่คิดอะไรกับหมอกอยู่จ๊ะตัวเอง 

[yamanaiame]

  กราฟ กราฟ กราฟ กราฟ กราฟ 

[อโลลาน]

หลังจากทานไอติมกันเสร็จผมกับไอ้ฟ้าก็ออกมาจากร้านซเว่นเซนด้วยอารมณ์กรุ่นๆของผม


ก็ดูสิครับ พอตอนสั่งเช็กบิลแทนที่มันจะให้ผมออกตังค์มันกลับยื่นแบงค์ร้อยของมันให้พนักงานแทนผมได้เงินมาเซฟก็จริงแต่นี้มันเงินมันนิครับ


"โกรธกูเหรอ"


มันคงสังเกตสีหน้าผมได้


"เออ กูโกรธ ไม่ชอบให้ทำงี้นี้มันเงินห้องที่เขาให้มึงไม่ได้ให้กู"


"งั้นเอางี้"


มันว่าก่อนจะแบมือมาขอแบงค์ร้อยซึ่งผมก็ส่งให้มันอยู่ดีก่อนเจ้าตัวจะกำเงินไว้แล้ววิ่งเหยาะๆไปที่ตู้บริจาคตู้เดิมที่ผมเคยหย่อนแบงค์พันของคุณลุงลงไปก่อนมันจะยัดแบงค์ร้อยสองใบลงตู้ไปก่อนมันจะวิ่งกลับมา


"สบายใจยังครับ"


มันถามหน้าทะเล้น


"ซั้ซ ไม่ต้องทำเสียงหวานพูดเพราะใส่กูเลยกูสยอง"


มาพูดคงพูดครับทำเสียงหวานๆนี้ไม่ไหวนะกูสยอง


มันเบ้ปากก่อนจะเดินเอาไหลมาคล้องคอแล้วเอามือขยี้หัวผมเล่นโหไอ้หมีควายตัวมึงก็ใหญแขนก็หนักยังจะมาพาดคอกูนั้น...ดูมันสิครับขนาดส่งสายตามองมันยังพิวปากกวนๆแล้วเดินคล้องไหล่ผมนั้นแหละ


เห็นว่าทำให้ทีมชนะหรอกนะ ยอมเมือยคอเป็นที่รองแขนให้มันสักวันก็ได้ครับ


เราเดินกันไปเรื่อยๆจนข้ามมาถึงโรงหนังเมเจอร์ฝั่งตรงข้ามครับ พอไปดูรอนหนังก็พอดีเลยมีรอบ17.20น.อยู่ครับตอนนี้5โมงสิบเองปัญหาคือเราจะดูเรื่องไรกันดี


"มึงอยากดูเรื่องไรอ๊ะ"


มันถามผม สายตาก็ไล่มองชื่อหนัง


จะว่ายังไงดีครับ คือผมก็ไม่ใช่พวกคอหนังแล้วก็ไม่ค่อยได้ดูหรอกครับส่วนมากทำงานซะมากกว่า


"กูดูเรื่องอะไรก็ได้อีกอย่างมึงเลี้ยงงั้นเลือกตามสบายเลย"


ผมตัดช่องน้อยแก้ปัญหาด้วยการให้มันคิดแทน


"งั้นเอาเรื่องนี้แล้วกัน"


มันว่าพร้อมชี้ชื่อหนังให้ผมดู เรื่องนี้เป็นหนังรักประเภทเพื่อนสนิทคิดไม่ซื่อครับคือผู้ชายนะมันแอบเผลอใจไปชอบเพื่อนมันเพราะคือช่วยเหลือกันตอนเด็กๆหรือยังไงเนี้ยละครับ ผมเองก็ลืมเรื่องย่อไปแล้วแต่เพิ่งรู้ว่ามันชอบดูหนังประเภทงี้(ขัดกับลุคหุ่นควายๆของมึงมากบอกตรง ตอนแรกผมคิดว่ามันจะดูหนังบู๊แอคชั่นเดือดไรงี้ผิดคาดหนังรักเฉย)


พอเลือกหนังที่จะดูได้เจ้าภาพก็เดินไปซื่อตั๊วหนังกับของกินครับมันถือป็อปคอร์นแก้วใหญ่กับแป็ปซี่มาอย่างละแก้วครับ พอเสร็จสรรพพวกเราก็เดินเข้าโรงหนังกัน เพิ่งเห็นตั๊วว่ามันเลือกที่นั่งกลางๆครับ ไม่ใกล้ไม่ไกลกำลังพอดี เห็นจอชัดแต่ก็ไม่หนวกหูมากเกินไป


พอนั่งได้ที่ผมก็หยิบป็อปคอร์นเข้าปากดูหนังตัวอย่างไปพลางๆ อาจเพราะห้างนี้ใกล้รร.มั่งครับคนดูรอบนี้ส่วนใหญ่เลยเป็นพวกนร.เหมือนผมกันมันนั้นแหละเพียงแต่ส่วนมากเหมือนเป็นแฟนแล้วชวนกันมาดูนะครับ เห็นออเซาะกันเกิ้น คนโสดและหล่ออย่างผมอิจฉาครับ(กล้าพูดเนาะกู555)


"วันกีฬาสีรอบชิงมึงจะไปเชียร์กูมั้ย? "


มันถามลอยๆ


"ไปดิ ก็ห้องกูเหมือนกันนิ"


"งั้นกูจะชนะให้ดู แต่ถ้ากูแข่งชนะกูขออะไรสักอย่างได้มั้ยวะ"


ตามันมองหนังตรงหน้าที่กำลังเริ่มฉายแต่เสียงพูดมันดูจริงจังจนผมรู้สึกได้


"ถ้าให้ได้กูก็จะให้ บอกไว้ก่อนนะว่ากูไม่มีตังค์ซื่อของแพงๆให้มึงแน่"


จบคำผมมันก็หัวเราะร่วนก่อนจะเอามือมาขยี้หัวผมเล่นอีกรอบ(ชอบเล่นแบบนี้มึงตัดหัวกูเอาไปไว้เล่นเลยก็ได้นะ สึดดด)


"มึงให้กูได้แน่แต่จะให้กูรึเปล่าอีกเรื่องหนึ่ง"


"อะไรนะ?"


มันพูดตอนเสียงหนังดังกลบพอดีครับ ฟังไม่ถนัดเลย ตกลงมันพูดอะไรวะ


มันไม่ตอบผมแต่ยิ้มพรายเจ้าเลห์แทน ผมขี้เกรียจเซ้าซี่มันเลยหันไปดูหนังต่อ


อื้ม.... แอร์เย็นดีจัง


ผมไม่ชอบฟื่นร่างกายตัวเองเท่าไรไม่นานผมก็ค่อยๆหลับลงไป



                                                                      ...........................................


"หมอก ไอ้หมอก"


เสียงไอ้สายฟ้าปลุกผมจากนิทราแถมหัวผมยังเอียงไปซบไหลมันอีก


"มึงหลับได้น่าเกลียดมาก"


มันว่าต่อ


ผมจุ๊ปากเบาๆเหล่ตามองมันก่อนจะสะบัดหน้าไล่ความเบลอหลังตื่นนอน


"ไม่ปลุกกูวะ"


"ก็เห็นกำลังหลับสบาย"


ผมไม่ว่าอะไรต่อแต่ลุกเดินตามมันไปเพราะคนเริ่มน้อยลงๆหลังหนังจบครับ


พอออกมาจากโรงหนังมันก็อาสาจะขี่มอไซร์ไปส่งที่บ้านมันบอกทางผ่านบ้านมันพอดีครับผมจัดแจ้งใส่หมวกกันน็อคสีเทาที่มันคว้ามาให้ก่อนจะโดดขึ้นซ้อนท้ายมัน


"จับดีๆนะมึง"


มันว่าก่อนจะบิดรถออกตัวไป


....แล้วก็ทำให้ผมสัญญากับตัวเองเลยว่า


กูจะไม่ซ้อนท้ายมึงอีกครั้งแน่นอน!!!!


"ขับนรกมากไอ้ซั้ซ"


พอถึงบ้านด้วยสภาพหัวฟู ผมอดไม่ได้จริงๆที่จะสถบออกมาส่วนมันนะเหรอครับ หัวเราะหน้าทะเล้นนี้ไง


"งั้นกูเข้าบ้านก่อนนะ"


"เดี่ยวๆ"


มันพูดก่อนจะควักอะไรบางอย่างออกมา พอเห็นเต็มตาเท่านั้นแหละผมแทบจะกระโดดตัวลอย


"กูให้"


มันพูดจบก็ยืนหนังสือ'108วิธีทำอาหารเยอรมัน'ให้ผม นี้มันแรร์บุ๊คเลยนะครับ!!!!! ผมเคยลากคอไอ้เต้ไปหาตามตลาดหนังสือเก่าๆหลามรอบแต่ก็ชวดหมดครับ


"ไอ้ฟ้าให้กูจริงเหรอ"


"เออ"


พอมันตอบรับทำนั้นแหละผมกระโดดกอดมันด้วยความดีใจ ต่อไปนี้ผมจะได้ฝึกทำอาหารได้มากขึ้น สกิลอาหารเยอรมันที่ไม่ถนัดผมจะได้ทำได้สักที่


"งั้นกูไปแหละ เจอกันพรุ่งนี้"


"เออ... เห้ย มึงไม่สบายป่าวหน้าแดงจัดเลยมึงเอายาไหม กูจะไปเอามาให้"


ผมทักตอนเห็นสีหน้ามัน แต่เจ้าตัวโบกมือปัดก่อนจะขับรถออกไป


ต่อให้ชีวิตผมมันจะเลวร้ายแค่ไหนแต่ผมดีใจนะที่ได้เจอเพื่อนดีๆอย่างไอ้ร่วมทั้งสายฟ้าด้วย


ทั้งสองคนเป็นเพื่อนที่ดีมากจริงๆ....





                                                             ---------------------------------------------------


จริงๆแต่งเสร็จตั้งแต่เมื่อวานแล้ว แต่งานเมื่อวานบอกตรงๆว่าหนักมากที่สุดตั้งแต่เคยเจอมาเลย แต่ก็ดีนะ สนุกดี ได้เห็นแนวทางการตลาดใหม่ๆ 


เอาFCสายฟ้า เซอร์วิสจัดเต็มสุดๆเลยนะ   


เจอกันEP.19กับพี่ปันครับ มารอดูกันว่า'คุณสิน'จะแก้ตัวยังไง   

[SiLent_GRean]

สายฟ้าน่ารักอ่ะ ไม่อยากให้เสียใจเลย


หาคู่ให้สายฟ้าด้วยได้รึเปล่าคะ 

[อโลลาน]

สายฟ้าน่ารักอ่ะ ไม่อยากให้เสียใจเลย


หาคู่ให้สายฟ้าด้วยได้รึเปล่าคะ 

หึหึหึ สงครามมันเพิ่งเริ่มครับ ......

[Kaewkaew]

+10 ให้สายฟ้า
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด แปป  น่ารักมากข่าาาา ><
รู้สึกหลงรักตั้งแต่กันให้2เทิร์น +ขอจบ +ให้หมอกตีง่ายๆ #ทุกอย่างก็บอกไปป
ปลื้มมากข่าาาา   

$$$วิบัติเพื่อเสียง

ดราม่ายังไม่มาสายฟ้ายังมีสุข เกิดดราม่ามาละเดี๋ยวจะทุกข์แทน
เรื่องชีวิตกว้างๆนี่พี่ปันคงจัดการสินะฮะ ... ให้กำลังใจจจจค้าบบบบ

[Cockroach]

อะเหื้ออ สายฟ้ามาไม่กี่ตอนดึคะแนนแม่ยกไปหมดเลย เปลี่ยนใจครั ขอสมัครFCสายฟ้าด้วยคน อร้ากกกกกกกกกกก
 

[double9JH]

ไม่รุ้จะ FC ใครดี 

 

[IsDeer]

เอ่อออออออออ อยากจะถามคุณแกะว่า
.......................
...............
..........
......

เปลี่ยนพระเอกตอนนี้ทันมั้ย 
ถึงพี่ปันจะไม่ได้ผิดอะไรแต่ตอนนี้ เทใจให้สายฟ้าสุดๆแล้วอ่ะ
ตอนที่แล้วมุ้งมิ้ง ตอนนี้ก็ยังมุ้งมิ้ง สายฟ้าน่ารักอ่ะ
อยากจะจิ้นให้สองคนนี้เป็นแฟน ภาพมันลอยมาเป็นฉากๆยิ่งกว่าพี่ปันอีก ฮ่าฮ่าฮ่า
ตอนนี้สัมผัสความเป็นคนที่มีจิตใจดี? ที่น่าจะเข้ากับหมอกได้และ พร้อมที่จะอยู่กับหมอก
คอยเป็นห่วงเป็นใย ที่สายฟ้าพูดถึงงานีฬาสี น่าจะขอหมอกเป็นแฟน

หมอกเอ๋ยย ถ้า ผช คนนี้แกไม่เอา
ฉันขอเถอะนะ
#ไปซื้อแหมาจับสายฟ้าเข้าห้อง