หัวข้อ: - รักชาชา - A kiss from milk tea : ตอนพิเศษ - Lost Star #2 : page 46 : 30/08/15

[IIIA]

ทำไมเรารู้สึกว่าโฟล์ครักน้ำชามาก เกินกว่าจะแค่ชอบ เกินกว่าอารมณ์ที่บอกว่าเห็นแล้วชอบ

โฟล์คชอบชามาก่อนหน้านี้ป่ะเนี่ย .... นี่ก็เดาไปเรื่อย 

เมนโฟล์ค ปักธง    5555555555555555555555555

น้ำชาหนูเปิดใจหน่อยนะ อย่าใจร้ายกับโฟล์คเลย 

[PoPuAr]

โฟล์คนี่เป็นผู้ชายในอุดมคติของใครหลายๆคนเลยนะ
เทคแคร์น้ำชาแบบดีมากๆอะ ดีมากจนเราอิจน้ำชาแล้วเนี่ย
น้ำชาก็อย่าใจแข็งจนเกินไปนะ ระวังจะตกหลุมรักโฟล์คโดยไม่รู้ตัว อิอิ

[Mani]

โอยยย ชอบบบบบบบบบบบบบบบ

[♠DekDoy♠]

ผู้ชายแบบโฟล์คน่ารักดีนะ เหมือนจะแบดแต่น่ารักเราว่าโฟล์คคงชอบน้ำชาจริง ๆ

[Takarajung_TK]

โฟล์คน่ารัก
ถือป้ายไฟเชียร์โฟล์ค

[krappom]

พล็อตเยี่ยมเลยอะ
รู้สึกว่าน้ำชาเป็นคนที่ต้องมีคนดูแลตลอดเวลา
และเหมาะมากที่จะให้โฟล์คมาดูแล อิอิ
 

[Zalzah_iP]

ชอบชื่อจริงโฟล์คจัง ดูเจ๋งดีผู้ชายคนนี้ 555

[anchoviiz]

  น่ารักมาก
นี่ติดใจประโยคที่โฟล์คบอกว่า
อยากได้อะไรก็แค่อ้อน

ตายยยยยอะ
แต่เหมือนโฟล์คจะอ้อนชามากกว่านะ
 

อ่านไปก็แต่อุทานในใจว่า น่ารักฉิบหายยยย  -/////////////////-

[EverGreen™]

ยาวสะใจมาก

ชอบบบบบบบบ
 

โฟล์คน่ารัก
 
คือทำขนาดนี้แล้วจะมาทำเป็นเล่นๆ
เฉลยตอนท้ายว่าเป็นแค่ความสนุกเล่นๆไรงี้
เจอกระทืบไส้แตกนะ   

[Moose]

โฟล์คน่ารักมากกกกกกก น้ำชาหวั่นไหวหรือยังจ๊ะโฟล์คน่ารักขนาดนี้ ><

[arissara]

มายาวๆ5555ถ้าต่อๆเป็นเรื่องยาวคงดี น้ำชาเอ๋ยเสร็จล่ะ

[punthipha]

สมเป็นน้ำชาจริงๆชาชาชา..........จนช้ามาก โฟล์คพยายามได้ดีมาก

[mystery Y]

โฟล์คเป็นแฟนที่ดีคอยห่วงใยนู่นนี่นั่นตลอด แล้วนำ้ชายังไม่ชอบโฟล์คอีกเหรอ?

[bobie]

โฟล์คน่านักอ่ะ
เทคแคร์ดีมากเลย
โอ้ยยย ชอบบบบบบบบย

[liza sarin]

โฟลค์น่ารัก

[่jjay]

โฟล์คลุย ลุย ลุย  ชอบบบบบบบบ

ติดเรื่องนี้อีกแล้ววววว

[aloney]

พล็อตไม่ซ้ำใครอย่างที่บอกไว้เลย

โฟลคตอนแรกก็อึนๆมึนๆ ตอน2เน๊ยะมุ้งมิ้งเชียวนะตัวเธอ ><

[phasau]

หลงรักโฟล์คด้วยคน เวลาเราอ่านเรื่องที่คุณ kylie แต่ง มันเป็นอะไรที่รู้สึกพิเศษจริงๆ รู้สึกว่าเรื่องมันมีเสน่ห์ ชวนติดตาม อยากอ่านต่อเรื่อยๆ อะไรแบบนั้นอะคะ  สู้ๆนะคะ เป็นกำลังใจให้

[quiicheh.]

โฟล์คเปคมากเลยอะกรี๊ดดดด
น้ำชาเย็นชาแต่จริงๆก็แอบชอบเค้าล่ะสิ

[kyliewonderland]

ตอนที่ 3 :ไม่บอกเธอ





ผมตื่นอีกทีตอนบ่ายโมงกว่า วันนี้เป็นวันศุกร์ วันที่ผมไม่มีวิชาเรียนอันใด และถือเป็นวันเผางานแห่งชาติสำหรับทุกช่วงชีวิตตั้งแต่ได้ย่างกรายเข้ามาในคณะสถาปัตย์อันเป็นที่รักยิ่ง อากาศในตอนบ่ายก็ยังเย็นอยู่จนไม่ต้องเปิดแอร์ โมเดลเจ้ากรรมนายเวรของผมยังคงนอนแอ้งแม้งอยู่ที่ปลายเท้า เมื่อคืนทำยาวถึงตีสาม รื้อๆแก้ๆ ยาวจนแก้แบบในคอมไปด้วยเฉย ไม่รู้กฤษฎ์จะให้ทำหรือไม่ ไม่ได้ถาม แต่ช่างแม่งเหอะ เพราะผมไม่แคร์

จะว่าไปผมยังไม่ได้อ่านไลน์ที่ค้างคาของกฤษฎ์เลย ผมขยี้ตาเบาๆก่อนหาววอด แล้วเดินไปล้างหน้าแปรงฟัน วันนี้ต้องฟาดฟันกับโมเดลต่อ ส่งจันทร์นี้ อีกสองสามวันที่เหลือจะได้นอนหรือเปล่านี่ยังเป็นคำถามที่คาใจ นี่แค่ปีสาม ถ้าปีห้าทำธีสิต ผมว่าผมต้องขายตัวแลกแรงงานมาช่วยทำแน่

ผมนั่งลงบนปลายเตียง ก่อนหยิบโทรศัพท์ที่แบตเหลือไม่ถึงสี่สิบเปอร์เซ็นต์ขึ้นมาดู มีข้อความในกลุ่มรุ่น กลุ่มเพื่อนสี่คนของผมนิดหน่อย คุยกันว่าวันนี้ใครจะไปทำงานที่ไหนบ้าง แล้วก็ข้อความของกฤษฎ์...

ผมกดเข้าไปดู เลื่อนไปยังบทสนทนาที่เขาส่งมาตั้งแต่คืนก่อน...คืนที่ผมเจอโฟล์คครั้งแรก


Krit : น้ำชา
Krit : อยู่ไหน?

เขาส่งมาเกือบชั่วโมง ก่อนที่ผมจะรู้ว่าเขาส่งมา และหลังจากนั้นก็เป็นขั้นตอนพันธะสัญญาปีศาจของผมกับโฟล์ค...

Namcha : น้ำชาอยู่กับกู
Namcha : กูโฟล์ค นิเทศฯปีสาม แฟนน้ำชา
Namcha : มึงเลิกยุ่งกับแฟนกูได้แล้ว
Krit : ?????
Krit : ผมจะคุยกับน้ำชา นั่นใคร
Krit : ชา

จากนั้นแบตโทรศัพท์ผมก็หมด เป็นข้อความในไลน์จากกฤษฎ์อีกสามสี่ข้อความ ส่งมาเป็นระยะๆ

Krit : น้ำชา ทำไมไม่รับโทรศัพท์ อย่ามาปิดเครื่องหนีนะ
Krit : ชา ตอบหน่อย คุยกันก่อน
Krit : โทรกลับหาฉันหน่อย มีเรื่องจะคุยด้วย


เขาบอกให้ผมโทรไป แต่ไม่เคยมีสายเข้าจากเขา และไม่มีข้อความใดๆส่งเข้ามาเพิ่มเติม และผมก็ไม่ได้โทรไป ซึ่งมันก็อาจจะดีแล้ว เพราะพอมานั่งคิดดีๆ กฤษฎ์ไม่เคยบอกชอบผมเลยสักคำ มีแต่ผมที่พูดเองเออเอง ซึ่งมันดูเป็นเรื่องโง่ๆที่เกิดขึ้นในชีวิต และเจ็บแปลบทุกครั้งที่นึกถึง

ผมปิดหน้าจอมือถือลงก่อนเดินออกไปนอกห้องนอน บนโต๊ะกินข้าวมีโน้ตจากแม่เขียนไว้ว่าตอนบ่ายมีประชุมผู้ปกครองระดับชั้น แม่ผมเป็นกรรมการห้องเรียนของน้ำมนต์ เพื่อที่จะใกล้ชิดกับน้ำมนต์ภายในห้องเรียนมากขึ้น แม่บอกว่าเพราะน้ำมนต์เป็นลูกครึ่ง และโรงเรียนที่ส่งไปเป็นโรงเรียนไทย แม่ไม่อยากให้น้ำมนต์ถูกมองว่าเป็นตัวประหลาด ซึ่งมันก็จริง สมัยที่ผมไปออสเตรเลียใหม่ๆ การสื่อสารไม่ได้มันนรกชัดๆ ตอนแรกๆปรับตัวไม่ได้โดนแกล้งกลับมาทุกวัน แม่เองก็ทุกข์ใจทุกวัน ดังนั้นแม่จึงไม่ยอมให้เกิดกรณีนี้กับน้ำมนต์เด็ดขาด

มีข้าวกล่องอยู่ในตู้เย็น กับอาหารเช้าที่แม่ทำทิ้งไว้ในทัพเพอร์แวร์ ผมเป็นมนุษย์ที่ไม่ชอบกินอาหารค้างคืนหรือต้องมาอุ่นร้อนใหม่ เรียกว่ากินยากพอสมควร ดังนั้นผมจึงตัดสินใจชงโอวัลตินให้ตัวเอง ปกติแล้วก็กินแค่นี้ ยิ่งช่วงไหนงานหนักมากๆ กินวนกันอยู่สามสี่อย่าง กระทิงแดง กาแฟเซเว่นใช้สิทธิ์แลกซื้อ มาม่า และคัพโจ๊ก ยิ่งช่วงใกล้ๆไฟนอล เซเว่นหลังคณะนี่กำไรจากพวกผมอย่างบาน ซื้อกันจนได้แสตมป์แลกโต๊ะได้

RRR RRR...

ผมกดน้ำร้อน ในขณะเดียวกับที่โทรศัพท์ดังขึ้น ผมจึงต้องเดินกลับไปเอา และคนที่โทรมาแม่งก็ไม่ใช่ใครที่ไหนเลยสักนิด


“ว่าไงมึง"
(มึงจะทักทายให้มันดีกว่านี้ได้ไหม?) ไอ้โฟล์คส่งเสียงกวนตีนมาตามสาย ผมเบ้ปากทันที
“ว่ามา กูเพิ่งตื่น ไม่มีอารมณ์เถียงกับมึงนะ"
(มึงอยู่ไหน?) มันถาม
“คอนโด" ผมกรอกตาไปมา "ทำไม"
(ลงมาข้างล่าง)
“ห๊ะ?”
(ลงมาข้างล่าง กูอยู่หน้าคอนโดมึง เร็ว) มันสั่งซ้ำ ผมได้แต่ยืนอ้าปากค้าง
“อะไรของมึงเนี่ย"
(ลงมา อย่าให้กูต้องบุกขึ้นไปเอง)
“เออๆๆ"

ผมกดตัดสาย คว้าเสื้อคลุมมาสวม ข้างนอกอากาศคงหนาว ไอ้โฟล์คแม่งก็พูดเหมือนตัวเองบุกขึ้นมาได้งั้นแหละสาด ลิฟท์พาผมลงมายังล็อบบี้ของคอนโด ผมกวาดตามองหามันก่อนพบว่ามันยืนเต๊ะอยู่ที่ประตูพอดิบพอดี ผมได้แต่ถอนหายใจก่อนสาวเท้าเข้าไปหา

“มึงมาทำไมเนี่ย?” ผมเหลือบตามองข้าวของที่มันหิ้วมาพะรุงพะรัง
“หาข้าวให้มึงแดก" มันบอก ยื่นถุงตรงหน้าให้ผม เป็นแมคโดนัลด์กับอาหารกล่องร้อนๆควันฉุยอีกสามสี่กล่อง
“แล้วนี่มึงรู้เหรอว่ากูอยู่ห้อง มาแบบนี้แล้วกูไม่อยู่จะทำยังไง" ผมบ่นๆ "แล้วนี่ซื้อมาทำไมเยอะแยะ กูมีกระเพาะเดียวไหมสัด"
“ขี้บ่นจริงๆมึงอ่ะ" มันว่า แล้วหันมายิ้มกวนตีนให้ผม แม่งอยากโบกสกินเฮดไอ้สัด "กูโทรถามไอ้กายว่ามึงอยู่สตูไหม แล้วนี่ซื้อมาเพราะกูจะกินด้วย"
“......” ผมจ้องหน้ามันเงียบๆ
“พากูขึ้นห้องไป จ้องหน้าอยู่ได้" มันว่า "เดี๋ยวกูจูบแม่งหน้าลิฟท์นี่แหละ"
“ไอ้สัด" ผมด่ามัน แต่มันก็ลอยหน้าลอยตาได้อย่างน่าตบต่อไป

ผมพามันมายังห้องของผม คอนโดที่ผมอยู่นั้น แม้จะอยู่กลางเมืองและราคาหลายล้านแต่ก็เกรดหรูน้อยกว่าคอนโดของมัน แถมขนาดห้องของมันก็ใหญ่กว่านิดหน่อย ทั้งๆที่แม่งอยู่คนเดียว ผมอยู่สี่คน แต่อยู่ก็เหมือนไม่อยู่แหละครับ เฉพาะผมนะ

มันเอาของไปวางไว้บนโต๊ะกินข้าว ก่อนสำรวจห่้องผมอย่างถือวิสาสะ ผมเดินไปหยิบจานออกมา มันเขินๆเหมือนกันนะ ที่มีมันมาป้วนเปี้ยนอยู่ในห้องแบบนี้ ผมไม่ค่อยพาใครมานอกจากไอ้สามตัวนั้น แล้วก็ไม่เคยให้ใครเข้ามาในขีวิตหรือพื้นที่ส่วนตัวแบบนี้ และแน่นอนผมไม่ได้อนุญาตให้ไอ้โฟล์คมา เรียกว่ามันหน้าด้านมาหาเองต่างหาก

“ห้องมึงห้องไหน?” มันถาม ผมมองมันก่อนกวนตีน
“ไม่บอก"
“เออ กูหาเองก็ได้ มีอยู่สามห้องแค่นี้" มันว่า และทำท่าจะเปิดประตูห้องนอนของจอห์นกับแม่ ผมรีบห้ามทันที
“เฮ้ย ไอ้สัด นั่นห้องแม่กู" ผมว่า แล้วมันก็ยิ้มเจ้าเล่ห์ "เออๆ ห้องกูในสุดอ่ะ" ผมยอมใจมันเลย

โฟล์คมันเดินไปเปิดห้องผม มันหยุดที่หน้าประตูก่อนจดๆจ้องๆอยู่สักพัก ห้องผมเล็กนิดเดียว มีที่บนพื้นไว้พอนั่งทำโมเดล โต๊ะไว้วางคอมพ์ทำแบบ กับเตียงไว้ซุกหัวนอนแม่งก็พอแล้วครับ

“นี่เหรอโมเดลที่มึงว่า"
“อืม"
“มันโทรมาบ้างป่ะ" จู่มันก็เปลี่ยนเรื่อง ผมเลิกคิ้ว ตามแม่งไม่ทัน
“ใคร?”
“กิ๊กเก่ามึงอ่ะ" มันถาม ผมเงียบไป ไม่ใช่ว่ากฤษฎ์โทรมาหรอกนะครับ แต่พอนึกขึ้นได้ว่ากฤษฎ์ไม่แม้กระทั่งจะติดต่อผมมาเลย ก็รู้สึกแปลบในใจแปลกๆ
“ไม่ ไม่ได้โทรมา" ผมตอบไปตามความจริง ไอ้โฟล์คปิดประตูห้องผมก่อนเดินกลับมาที่โต๊ะ แล้วนั่งลงตรงข้ามผมที่กำลังยืนเทอาหารออกจากกล่อง
“น้ำชา" จู่ๆมันก็เรียกผม ทำสายตาจริงจัง
“อ...อะไร?”
“ไปอยู่กับกูไหม?” มันถาม ทำเอาผมชะงัก ตกใจ
“ห...ห๊ะ อะไรของมึงเนี่ย?”
“กูบอกให้ไปอยู่ด้วยกัน สิบสี่วันก็แค่สองอาทิตย์เอง" มันว่า ผมหลุบสายตาลง ไม่ใช่ว่าผมรังเกียจมันหรอกนะ แต่มันก็อธิบายไม่ถูกเท่าไหร่ ผมแค่รู้สึกว่ามันเป็นความรู้สึกแปลกๆในใจ และผม...ก็ไม่ได้ชอบมันด้วย
“โฟล์ค" ผมเรียกชื่อมันกลับหลังจากถอนหายใจออกมาเบาๆ
“อะไร?”
“มึงคงไม่ได้จริงจังกับกูหรอกนะ" ผมถามมันตรงๆ บอกตรงๆว่าผมไม่พร้อม ไอ้ที่ว่าเราคบกันเป็นแฟนได้เนี่ย ก็เหนือความคาดหมายไปมากมหาศาลแล้ว

แต่มันก็ไม่ได้ตอบผมทันที แต่กลับจ้องตาผมนิ่ง...

“จะจริงจังหรือไม่จริงจังมึงไม่ต้องสนใจหรอก"

“กูแค่อยากช่วยงานมึง ห้องกูก็ใกล้มอกว่าด้วย"

“มึงอึดอัดเหรอวะ"

ผมมองหน้ามันนิ่งๆ โฟล์คจ้องหน้าผมไม่ลดละ แววตามันจริงจังจนน่ากลัว และกดดันเฝ้ารอคำตอบอยู่แบบนั้น...

“กูไม่ได้อึดอัด" ผมตอบไปในที่สุด "แต่กูเคยบอกมึงไปแต่แรกแล้วว่ากูยังไม่อยากยุ่งอะไรกับใคร ซึ่งมึงก็ดูจะไม่ฟัง"

“กูแค่อยากให้เข้าใจว่าทุกอย่างมันเร็วไป ในแง่ความรู้สึกด้วย ที่จู่ๆเราจะใช้ชีวิตด้วยกันยี่สิบสี่ชั่วโมง กูว่ากูไม่พร้อมขนาดนั้นนะโฟล์ค"

ผมไม่ชอบการผูกมัด แน่นอนกฤษฎ์ก็ไม่เคยผูกมัดผม เพียงแต่ผมเอาตัวไปผูกเขาไว้เพราะผมชอบเขา...ชอบเขาจริงๆ ในขณะที่สำหรับโฟล์ค เรื่องของเราเพิ่งเริ่ม แถมยังเป็นแค่เกมส์สิบสี่วันงี่เง่า คบแก้เหงา คบเพื่อเซ็กส์ การไปอยู่ด้วยกันมันดูเป็นเรื่องที่จริงจังเกินไป ไม่สิ...จริงๆโฟล์คอาจจะไม่ได้จริงจัง แต่พูดจริงๆเถอะ ผมเองก็ไม่รู้เหมือนกัน เพราะถ้าเป็นคนอื่น...ผมคงตอบตกลงไปแล้ว แต่เพราะเป็นโฟล์ค

บางทีผมอาจจะกลัวที่จะแพ้มัน ตกหลุมพรางมันก่อน...



ผมนิ่ง มันก็นิ่ง ดูมันไม่เซ้าซี้อะไรต่อ แต่มันก็ไม่พูดอะไรอีกเช่นกัน...

ผมจ้องหน้ามันนิดหน่อย มันยังกินข้าวเงียบๆไม่พูดไม่จา ผมได้แต่ถอนหายใจ


“แต่ถ้าให้กูไปค้างกับมึงบางคืน หรือมึงจะมาหากูที่คณะ มานั่งเล่นที่สตูบ้าง กูก็ไม่ขัดหรอกนะโฟล์ค" ผมว่าออกไปในที่สุด ไอ้โฟล์คก็ยอมที่จะเงยหน้ามามองหน้าผม
“มากองกูด้วย" มันเสริมอย่างเอาแต่ใจ
“เออๆ ถ้ากูมีเวลา"
“งั้นวันนี้มึงไปทำงานต่อที่ห้องกู วันนี้กูไม่ได้ออกกอง" สรุปแล้วมึงก็จะเผด็จการกับกูให้ได้ใช้ไหม มึงถึงจะมีความสุขและพอใจน่ะ
“......”
“หรือจะไปสตู" มันถาม ผมกรอกตาไปมานิดหน่อย จริงๆแล้วผมก็นิยมทำงานในสตูนะ แต่ถ้าต้องไปนั่งทำงานในสตูโดยมีไอ้โฟล์คนั่งเฝ้า และมีสายตาเพื่อนๆตั้งคำถามตลอดเวลา แม่งก็ไม่ค่อยจะเวิร์คเท่าไหร่ และวันนี้ผมก็ว่าจะทำเพิ่มอีกนิดหน่อย ส่วนเสาร์อาทิตย์ไปขลุกตัวที่สตูให้ตายไปข้างเลยน่าจะดีกว่า

“ไปห้องมึงก็ได้ แดกข้าวให้เสร็จก่อน เดี๋ยวกูค่อยเก็บของ" ผมสรุปในที่สุด มันดูจะไม่ดื้อดึงกับผมและยอมที่จะกินข้าวเงียบๆไม่สร้างสงครามเย็นอีกต่อไป
 







ผมเก็บเสื้อผ้าสองสามชุด แล้วก็ชุดนักศึกษาอีกหนึ่ง เผื่อวันอาทิตย์ไม่มีเวลากลับบ้าน หลังจากล้างชามเสร็จ ไอ้โฟล์คก็หอบโมเดลผมไปวางหาที่วางบนรถของมัน วันนี้มันเอารถอีกคันมา เป็นโฟล์คสวาเก้น รุ่นนิว บีทเทิล สีฟ้าสดใสสด พอผมถามมัน มันก็บอกว่าพ่อทิ้งรถไว้ที่คอนโดให้ใช้สองคันสลับกัน เอาเถอะครับ บ้านแม่งรวย

มันเอากระเป๋าผมยัดไว้เบาะหลังก่อนขึ้นมาประจำที่คนขับ วันศุกร์เย็นๆใจกลางเมืองบ้านผมอย่างอโศก รถแม่งโคตรติดเลยครับ เพื่อไปยังใจกลางเมืองอีกแห่ง คือคอนโดโฟล์คที่สาธรแล้ว ติดตั้งแต่เลี้ยวออกจากคอนโดเลยทีเดียว ผมนั่งตากแอร์ฟังเพลงที่โฟล์คเปิดกรอกหูไป นั่งมองนอกรถไป โฟล์คมันฟังเพลงแปลกครับ พวกวงอินดี้ต่างประเทศแบบที่ไอ้เป๊กก็ชื่นชอบเหลือเกิน ซึ่งเพลงแม่งก็แปลกพอๆกับมันนั่นแหละ ไอ้โฟล์คแม่งผีเข้าผีออก บางครั้งก็กวนตีนอารมณ์ดีจนน่าตบเกรียนแตก บางครั้งก็ดุเสียจนผมใจเสีย บางบางทีก็ตามใจผมมากไปจนผมแทบใจแตก

“ชา...” มันเรียกผมทำเอาผมสะดุ้ง
“อะไร"

ผมเพิ่งรู้ตัวว่าเวลาอยู่กับมัน การเรียกชื่ออีกคน ตามด้วยคำถามกลับว่า 'อะไร' แม่งจะกลายเป็นเรื่องปกติไปเสียแล้ว แต่ก็ไม่รู้ว่าจะมีคำไหนดีไปกว่าคำนี้ได้อีก

“วันจันทร์มึงพรีเซนต์งานใช่ไหม?” มันถาม ผมพยักหน้า "บ่ายว่างป่ะ?”
“เออ"
“ไปดูหนังกัน" มันว่า ผมส่ายหัวพรืดทันที
“วันอื่นได้มะมึง กูพรีเซนต์งานเสร็จแบตกูก็หมดแล้ว รับรองมึงได้เจอกูอีกทีสองวันถัดมาแน่เพราะกูหลับเป็นตายข้ามวันข้ามคืน" ผมว่า เป็นแบบนี้ทุกคนแหละครับ หน้าเน้อนี่อย่างโทรม โทรมเหี้ยๆด้วยซ้ำ แดกแต่กาแฟจนตัวเหลือง นี่ผมว่าไม่ได้นอนอย่างน้อยสองคืนติดคือชัวร์ เพราะโปรเจ็กต์นี้ตัดคะแนนก่อนมิดเทอม ย้อนส่งก็ไม่ได้ วิชาออกแบบไม่มีสอบมิดเทอมครับ ดังนั้นไอ้งานที่อยู่เบาะหลังคือคะแนนมิดเทอมทั้งหมดของพวกผม
“ไม่อนุญาต" มันว่า ผมแยกเขี้ยวทันที
“เอ้า ไอ้สัด จะไม่ให้กูนอนหรือไง"
“ไปนอนที่กองกูไป วันจันทร์ดูหนังตอนบ่ายเสร็จกูมีออกกองต่อตอนดึกพอดีเลย ถ่ายที่บ้านเพื่อนกู" มันว่าด้วยท่าทางสบายๆ แต่กูไม่สบายไปกับมึงหรอกครับไอ้สัดโฟล์ค
“ไอ้โฟล์ค มึงประสาทกลับหรือไง ให้กูไปนอนบ้านใครก็ไม่รู้นี่นะ" ไอ้ห่า
“ไม่ใช่ใครก็ไม่รู้ ก็บอกว่าเพื่อนกูไง เพื่อนกูชื่อเต" มันทำเสียงรำคาญ หน็อย มึงชักจะเหิมเกริม
“ให้กูนอนเถอะ นอนห้องมึงก็ได้เอ้า กูยอม"
“แต่กูไม่อยู่ห้อง"
“แล้วจะให้กูติดสอยมึงไปเป็นภาระกองมึงทำไมวะโฟล์ค" ผมกอดอกถามมันอย่างอ่อนใจ
“ไม่มีเหตุผล"
“ไอ้สัด"

เราเลิกเถียงประเด็นงี่เง่านี้เมื่อไอ้โฟล์คเลี้ยวเข้าคอนโดมันหลังจากผจญรถติดมาเกือบชั่วโมง มันเลื่อนรถเข้าไปจอดที่จอดยกรถก่อนแตะบัตรเพื่อให้ยกรถขึ้นไปยังห้องของมัน ผมนั่งนิ่งมองนวัตกรรมใหม่นี้อย่างตื่นเต้นอีกครั้ง แต่ก็เก็บอาการไม่ให้มันรู้ว่าตื่นเต้นเท่าไหร่ เดี๋ยวแม่งจะหาว่ากูเป็นคนป่า

เมื่อรถจอดสนิทข้างๆบีเอ็มสปอร์ตของมัน มันก็หิ้วกระเป๋าเป้ของผมให้ ปล่อยให้ผมอุ้มน้องโมลูกรักตามมันเข้าไปในส่วนอาคารห้องพัก ห้องมันอยู่ด้านในสุด เป็นห้องพักที่ใหญ่ที่สุดในชั้น มันไม่แตะบัตร แต่เสือกเคาะประตูสองสามที ผมขมวดคิ้วทันที

“มีคนอยู่เหรอ?” มันเห็นผมทำหน้าตื่นๆเลยกระตุกยิ้มออกมา
“เออ ไม่ใช่กิ๊กหรอก มึงสบายใจได้"
“กูไม่ได้บอกว่ากิ๊ก" ผมเหวี่ยงมันไปที
“เพื่อนกูมาเช็คฟุตกันน่ะ" มันว่า ระหว่างที่ปล่อยให้ผมงงว่าฟุตที่แม่งว่าคืออะไร แปปเดียวประตูก็เปิดออกโดยคนจากข้างใน ไอ้โฟล์คดันประตูเข้าไป คนที่ยืนอยู่ด้านหลังประตูอีกฝั่งคือผู้ชายตัวสูงในชุดเสื้อเชิ้ตบ็อกเซอร์ ตัดรองทรง กันจอนอย่างดี เจาะหูทั้งสองข้าง ยอมผมสีน้ำตาลเข้มเซ็ตเป็นทรง ใบหน้าหน้าหล่อแต่ดูกวนตีน
“มากันหมดป่ะวะ" ไอ้โฟล์คหันไปถามเพื่อนมัน ไอ้คนโดนถามก็พยักหน้า
“ไม่ว่ะ มีแค่กู ไอ้นิน แล้วก็ไอ แต่เดี๋ยวจะเช็คเสร็จแล้ว" มันบอก "ไออยากกินเอ็มเค มึงไปด้วยกันป่ะ" โฟล์คหันมามองหน้าผมหลังโดนเพื่อนชวน
“ไม่ว่ะ น้ำชาต้องทำโมเดล" มันตอบ เพื่อนมันหันมามองหน้าผมนิดหน่อยก่อนยิ้มทัก
“อ๋อ เออกูชื่อเต เป็นเพื่อนโฟล์คกับกายสมัยมัธยม น้ำชาใช่ไหม?” เตถามผม ผมพยักหน้า
“อือ น้ำชา"
“เออเข้ามาก่อน ไอ้แยมแม่งกลับบ้านไปตายแล้วสัด แม่งบอกจะช่วยกูดิบดี" เตบ่นๆ ก่อนเดินนำเข้าไปด้านใน
“เออปล่อยมันนอนไปเหอะ เมื่อคืนปิดกองกูไปแล้วแม่งยังไปเป็นแบบถ่ายงานวิชาแฟชั่นโฟโต้ให้ไอ้อุ๋ยถึงตีสี่" โฟล์คบอกเพื่อนมัน
“ไอ้อุ๋ยมันยังตามจีบไอ้แยมมันอยู่เหรอวะ” เตถามยิ้มๆ "ไอ้สัดนี่แม่งไม่เข็ดจริง"
“จีบอยู่ครับเพื่อน เมื่อคืนกูก็ไปช่วยแม่งจัดไฟ ตีสี่แม่งยังชวนกูกับแยมไปหาไรแดกต่อ กูบอกว่ามีเรียนเช้าแล้วลากเชี่ยแยมกลับมานี่แหละ"
“ฮ่าๆๆ แสรด" คนชื่อเตหัวเราะพร้อมเดินไปหยิบพิซซ่าบนโต๊ะกลางห้องขึ้นมากิน  “ชาขึ้นไปข้างบนด้วยกันไหม?” ผมมองขึ้นไปยังชั้นสองที่มันบอกว่าเป็นห้องทำงานของมัน และมีเสียงโหวกเหวกลอดลงมา ผมชั่งใจอยู่สักพักแต่ก็พยักหน้าตกลงไป เพราะว่าเพื่อนแม่งอยู่ข้างบนหมด อย่างน้อยควรไปทำความรู้จักสักหน่อย

ผมเดินตามมันขึ้นไปด้านบน คนชื่อเตกำลังแกล้งเพื่อนตัวเล็กคนหนึ่งโดยการกดหัวลงไม่ให้เงยหน้าขึ้น อีกคนกำลังนั่งหน้าจอไอแมคขนาดใหญ่บนโต๊ะทำงาน ซึ่งกำลังฉายภาพวิวทิวทัศน์ในย่านเยาวราชอยู่

“ฟุตเสียไหมวะนิน?” ไอ้โฟล์คมันถาม คนที่นั่งอยู่หันมามองก่อนพยักหน้า
“เสียว่ะ แม่งสั่นเหี้ยๆ แถมแสงแม่งโคตรน็อยซ์เลย ขนาดนี้กูก็ปรับให้ไม่ได้หว่ะ ยากเกิน" นินหันมาบอก "อันนี้ใครถ่ายวะ?”
“มึงเหรอวะเต?” โฟล์คหันมาถามคนที่กำลังยืนเล่นอยู่ด้านหลัง เตส่ายหัวหึ
“กูให้ไอ้น้องไก่มันคุมกล้องให้ว่ะ"
“ไอ้สัด มึงก็รู้ผลงานมัน แม่งดีแต่ปากพูด คราวก่อนมาทำเสียงให้กองกู แม่งเจ๊ง ต้องใช้เสียงหัวกล้องแทน" คนชื่อนินทำท่าจะหัวเสีย
“เออกูรู้ แต่แม่งอยากทำมากกูก็เลยลองให้แม่งทำ เพราะแม่งบอกทำได้" เตบอก "เอาไงดีวะ"
“ถ่ายใหม่เหอะ" นินว่า
“เออ กูก็ว่างั้นตั้งแต่คราวแรกที่ดูแล้ว" โฟล์คบอก มันเดินเข้าไปเลื่อนๆภาพดู "หน้่าเชี่ยแยมแม่งตลกว่ะซีนนี้ ฮ่าๆ"
“เออว่ะจริง เหี้ยนี่คือแม่งถ่ายมุมอย่างเหี้ย" นินว่า "แล้วมึงก็ไม่ได้บอกมันนะ"
“ฉากนี้กูว่าจะตัดทิ้งตอนแรกว่ะ แต่ฟุตนี่กูไม่รู้จริงๆ กูฝากไอ้เตถ่าย แม่งเสือกให้ไอ้ไก่ถ่ายเฉย"
“เอ้า กูขอโทษครับ เดี๋ยวกูไปถ่ายใหม่ให้เพื่อน"
“เตเดี๋ยวไปพร้อมกันพรุ่งนี้ก็ได้มึง ยังไงก็คงต้องยกกองใหญ่ไป แม่งต้องเก็บเสียงด้วย"
“พรุ่งนี้กูว่างเย็นๆว่ะ"
“ไปค่ำๆแหละ เลนส์อยู่กับมึงใช่ป่ะ"
“เดี๋ยวกูเอาไปให้" เตพยักหน้า
“ไอ ยังไงลองถามพิ้งค์ให้เลยได้ไหมว่าพรุ่งนี้มาถ่ายให้ได้ไหม?” โฟล์คหันไปถามคนตัวเล็กสุดที่ยังคงปล้ำสู้กับเตอยู่ข้างโต๊ะ คนชื่อไอเงยหน้าขึ้นมาทั้งหัวยุ่งๆก่อนพยักหน้า
“ได้ๆโฟล์ค งั้นเราไปด้วยดิ"
“เอาสิ ไอมาช่วยเรื่องคิวกะรีพอร์ตได้เยอะเลย มึงอ่ะ นิน ไหวป่ะ"
“กูไงก็ได้" คนชื่อนินบอก "ว่าแต่ไอ้แยมเหอะ แม่งจะมาเล่นให้มึงได้เปล่า"
“ต้องได้ดิ เดี๋ยวกูไปลากแม่งออกมา" โฟล์คมันว่า แต่คนชื่อนินกลับเหลือบตามองมาที่ผม
“แล้วแฟนมึ...น้ำชาอ่ะ" นินถาม ไอ้โฟล์คนิ่งคิดไปสักพักก่อนที่เตจะพูดขัดขึ้น
“เดี๋ยวกูไปรับมันให้เองก็ได้ ไม่งั้นก็ใช้ไอ้ภัทรไป" 
“เออดีเลยมึง เออชา นี่เพื่อนกู" ไอ้โฟล์คเหมือนจะรู้ตัว เลยแนะนำเพื่อนมันสักที หลังจากที่แม่งยืนคุยให้ผมดูตั้งนาน  "มึง นี่น้ำชา แฟนกู อยู่'ถาปัตย์" โฟล์คบอก ดูท่าไอกับเตก็จะหยุดแกล้งกันหันมาสนใจทันที ผมไม่รู้จำทำไงได้แต่ยิ้มๆให้ไอที่ยิ้มแฉ่งมาให้

“ชา...นี่เต น่าจะรู้จักแล้ว ส่วนนั่นนิน สองคนนี้เรียนฟิล์มเหมือนกู" มันว่า ผมไล่สายตามองเตกับอีกสองคนที่นั่งอยู่ตรงคอม คนชื่อนินเป็นผู้ชายหน้าตาดี คือจริงๆเพื่อนโฟล์คแม่งหน้าตาดีทุกคนนั่นแหละ แต่นินไม่ได้หล่อมาก ผอมๆสูงๆ แต่ดูมีเสน่ห์ มันสักไว้ที่ช่วงท่อนแขนซ้ายส่วนบนเป็นลายมังกร ย้อมผมสีเทาเซ็ตเป็นทรง
“ส่วนนี่ไอ" มันบอก ไอเป็นผู้ชายตัวเล็กๆ หน้าตาน่ารัก ตัดผมบ๊อบรากไทร หน้ากลมๆ แก้มป่อง แน่นอนว่าถ้าหลุดเข้ามาอยู่ในคณะผมโดนขย้ำตายห่าแน่ "คณะเดียวกัน  แต่เรียนภาคโฆษณา"
“หวัดดี" ไอทัก ผมเลยยิ้มให้นิดหน่อย
“มีแยมกับไอ้ภัทรด้วยที่อยู่กลุ่มเดียวกัน ภัทรเรียนฟิล์ม แยมเรียนภาควารสารฯ เป็นพระเอกหนังกูเอง" มันว่า ไอ้นินเลยยิ้ม
“ไอ้สัด มึงพูดว่าหนังมึงแม่งเหมือนหนังโป๊"
“จริงๆแยมเป็นเมียเก่าไอ้โฟล์คน่ะ ฮ่าๆๆๆ" เตสำทับ แล้วพวกมันก็หัวเราะกันเอง
“เหี้ยแล้วพวกมึง"
“อ้าว ไม่ใช่เหรอ กูเห็นเขาจับคู่มึงกับแยมกันทั้งคณะ" เตยังไม่หยุด แล้วมันก็โยกตัวหลบฝ่ามือไอ้โฟล์คได้ทันท่วงที
“มึงพอ" ไอ้โฟล์คว่าเสียงเข้ม "เดี๋ยวชาเข้าใจผิด" มันว่า จบคำเพื่อนๆมันก็โห่ทันที ผมได้แต่ทำหน้าไม่ถูก รู้สึกหน้าเห่อร้อนขึ้นมา

ผมเฉไฉทำเป็นไม่รู้เรื่อง ก่อนที่ไอจะพูดขึ้นหลังจากหลบไปคุยโทรศัพท์มาสักพัก


“พิ้งค์โอเคนะพรุ่งนี้ นัดไว้ห้าโมงครึ่งที่คณะ"
“ขอบคุณนะไอ" โฟล์คหันไปขอบคุณเพื่อนมัน
“ไม่เป็นไร ว่าแต่เราหิวแล้วอ่ะ ไปหาไรกินกันเหอะ" ไอว่า ทุกคนเลยเริ่มขยับตัวเพื่อไปหาอะไรกินตามที่บอก "โฟล์คไปด้วยกันป่าว" ไอถาม โฟล์คเหลือบมองหน้าผมอีกครั้ง ก่อนส่ายหัว
“ชาต้องทำโมเดลน่ะไอ" มันบอกเพื่อนมัน ไอทำหน้ามุ่ยทันที
“โฟล์คก็ชวนชาไปด้วยกันแล้วค่อยกลับมาทำสิ นานๆจะได้ออกไปกินข้าวกัน ไปด้วยกันนะชา" ไอหันมาทำหน้าตาอ้อนวอนกับผม "นะชา นะ"
โอโห อันที่จริงผมก็ไม่ค่อยชอบการสุงสิงกับคนที่ไม่รู้จักหรือเพิ่งรู้จักหรอกนะครับ และก็แทบจะยอมแพ้กับลูกอ้อนของไอด้วย แต่ตอนนี้โมเดลกูมานำครับ
“เราต้องทำโมเดลจริงๆน่ะ" ผมว่าไปงั้น
“โฟล์ค บอกให้ชาไปด้วยกันสิ" หันไปเล่นงานคนข้างผมอีก โฟล์คหน้าเจื่อนสุด
“เราต้องอยู่เป็นเพื่อนน้ำชาน่ะไอ"
“จริงเหรอเนี่ย!” ไอทำปากยื่นปากยาวชนิดที่ว่าน่ารักน่าเอ็นดู เพราะถ้าผมทำคงได้แดกตีนน่ะครับ "งั้นพรุ่งนี้ชาต้องมาด้วยกันนะ"
“ห...หา" ผมตาตั้ง
“มาออกกองโฟล์คไง ไปกินข้าวที่เยาวราชกัน"
“เอ่อ...”
“โอเคไอ พรุ่งนี้เจอกัน" ไอ้โฟล์คสรุปรวบรัด ในขณะที่ผมจะปฏิเสธแต่ก็ไม่มีโอกาสได้ทำ เพราะไอยิ้มแป้นอย่างยินดีอยู่ตรงหน้า ผมได้แต่ถอนหายใจ

[kyliewonderland]

สุดท้ายบรรดาเพื่อนๆของมันก็ยกพลออกจากห้องไป เมื่อเสียงประตูปิดลง โฟล์คก็หันมาประจันหน้ากับผม มันมองหน้าผมแล้วยักคิ้วกวนตีน นั่นทำให้ผมต้องกอดอกแล้วมองมันอย่างประสาทเสีย

“เป็นเหี้ยไร" ผมถาม มันแกล้งเลิกคิ้วกวน
“มองหน้ามึงเล่น"
“พ่อมึง" ผมด่า อยากจะหยิบอะไรสักอย่างปาใส่หัวมันแต่ก็ยังไม่ทันได้ทำ เพราะมันเอื้อมมือมาคว้ามือผมเอาไว้ได้ทัน พร้อมกับลากผมไปกลางห้อง "อะไรอีกเนี่ย ไอ้สัด"
“ทำโมเดลไง" มันว่า นั่นทำให้ผมเงียบสนิท เออ ต้องทำโมเดลนี่หว่า พูดถึงแล้วก็อยากจะร้องไห้

มันพาผมไปนั่งบนพื้นพรมหน้าทีวี ก่อนไปอุ้มโมเดลกับอุปกรณ์มาวางกองไว้ตรงหน้า ผมบอกว่าขอตัวแปปหนึ่ง ก่อนที่จะเดินหายไปทางห้องที่อยู่ติดกับห้องน้ำ สักพักมันก็กลับมาจริงๆพร้อมกับอยู่ในชุดบ็อกเซอร์ เสื้อยืดเนื้อนุ่มเรียบร้อยแล้ว

มันทรุดตัวตรงหน้าผมที่กำลังหมุนสำรวจโมเดลอยู่ เมื่อวานก็รื้อซะเกือบจะเละ ฮ่าๆๆ ไม่ถึงขั้นนั้นหรอกครับ แต่ก็นั่นแหละ วันนี้ต้องเอาไอ้กระจกสะท้อนเงาออกด้วย เพราะผมจะไม่ใช้ส่วนนี้แล้ว


“ให้ทำอะไรบ้าง?” มันถาม จ้องหน้าผมไม่ลดละ
“เลิกมองหน้ากูสักที" ผมว่า มันยกยิ้มกวนตีน ผมปาเศษกระดาษใส่มัน แต่มันก็ยังยิ้มไม่หยุด
“มองหน้าเมียตัวเองมันผิดตรงไหนเนี่ย" มันว่า ทำเอาผมแทบลมจับ
“ไอ้เหี้ยโฟล์ค!” ผมอ้าปากด่าทันที "เมื่อไหร่มึงจะพูดจาน่ากระแทกตีนใส่งี้วะ กูจะประสาทแดกตายห่า"
“ก็กูชอบหน้ามึงนี่ ไม่งั้นก็ไม่จีบมึงหรอก" มันบอก แล้วก็ไม่เลิกจ้องหน้าผมสักที ดวงตามันพราวระยับจนน่ากลัวใจตัวเอง เป็นผมที่ต้องหลบสายตาไป
“มึงหยุดเลย เอานี่ไปตัด" ผมโยนกระดาษชานอ้อยกับกระดานรองและคัทเตอร์ไปให้มัน "กูร่างไว้แล้ว ทำได้ใช่ไหม?”
“ระดับนี้ว่ะ" มันอวด "กูเป็นแรงงานฉากนะครับ ฉากงานคณะไม่เคยรอดมือกูว่ะ กูตัดไม้มือเปล่ายังทำได้ อะไรกับแค่ชานอ้อย"
“อวดเข้าไป" ผมร้องเหอะแล้วปล่อยมันทำไป ส่วนผมก็หยิบกาวหลอดแดงออกมาประกอบงานต่อ

ผมเหลือบมองมันเป็นพักๆ สงสัยจะไม่ได้อวด เพราะแม่งตัดได้จริงๆ พวกชานอ้อยนี่ ถ้าไม่รู้เทคนิคคือปราบเซียนนะครับ ผมใช้คัตเตอร์อัลฟ่า คมมาก เฉือนเนื้อขาดเลยทีเดียว แต่วิธีตัดก็ต้องมีเทคนิคด้วย ซึ่งไอ้โฟล์คแม่งทำได้

“ระวังมือด้วย" ผมว่า แล้วทำท่าจะก้มหน้าก้มตาทำงานต่อ แต่ก็ต้องชะงักเมื่อมันกระซิบ
“เป็นห่วงเหรอ"
“พ่อมึง" ผมด่า มันหัวเราะ "จีบกูอยู่ได้ เป็นเหี้ยไร"
“เปล่า" มันปฏิเสธ "ก็แค่ชอบ กูบอกไปแล้วไงว่ากูชอบมึง มึงจะถามอะไรนักหนา" มันย้อน ทำเอาผมต้องปิดปากฉับ แล้วใช้สายตาคาดโทษมันแทน

โดยปกติแล้วเวลาทำงาน ผมมักจะมีสมาธิจนแทบไม่สนใจสิ่งรอบข้างเลยด้วยซ้ำ ผมเลยชอบทำงานคนเดียว หรือแม้กระทั่งการทำงานในสตูดิโอเองก็โอเคเหมือนกัน เพราะพอเข้าสตูไปแล้ว แม้จะมีเด็กทุกภาคมาสุมหัวกัน แต่ก็เข้าใจได้ว่าทุกคนมีจุดประสงค์เดียวกันที่มาคืองานลนก้น ดังนั้นทุกคนจึงตั้งหน้าตั้งตาปั่นงาน แม้ว่าจะมีเสียงพูดคุยกันในช่วงแรกก็จริง แต่พอทุกคนเข้าทรงเรียบร้อยแล้ว ห้องแม่งเงียบอย่างกะป่าช้า มีครั้งหนึ่งผมไปตอนเกือบเที่ยงคืน แม่งนึกว่าผีดิบบุก เงียบเหี้ยๆ

ผมเงยหน้าขึ้นมาจากโมเดลอีกทีตอนเกือบสามทุ่ม หลังจากทำมาตั้งแต่ยังไม่หกโมงดี เมื่อยหลังเหี้ยๆ ผมยกแขนขึ้นบิดตัว แล้วก็ชะงักเมื่อเห็นสายตาจากคนตรงข้ามมองมา เราแทบไม่ได้คุยกันเป็นประโยคเลยระหว่างทำงานตลอดสี่ชั่วโมง


“พักไหม?” มันถาม เก็บปลายมีดลง ผมพยักหน้านิดหน่อย งานเดินเร็วกว่าที่คิดเยอะมาก มันตัดกระดาษสวยกว่าผมด้วยซ้ำมั้งเนี่ย

กฤตฎ์ไม่เคยช่วยงานผมแบบนี้หรอกครับ เพราะเขาเป็นอาจารย์ เพราะงั้นช่วงเวลาในชีวิตที่มีกฤตฎ์ งานก็ต้องทำ กฤตฎ์ก็ต้องวิ่งตาม ชีวิตผมค่อนข้างไร้แก่นเหมือนกันช่วงนั้น การมีโฟล์คก็ถือว่าเป็นสิ่งที่ดีในชีวิตเผางานอย่างหนึ่ง

“หิวข้าวไหมมึง?” มันถาม ผมหันไปมองฟ้าด้านนอกก่อนพยักหน้า
“นิดหน่อย มึงอ่ะ"
“หิว"
“เดี๋ยวกูเลี้ยงข้าว ไปกินกัน กินไรอ่ะ" ผมถาม มันนิ่งคิดไปสักพัก
“เดี๋ยวพาไปกินก๋วยเตี๋ยวเป็ดริมถนน" มันว่า "เยื้องๆคอนโดนี่เอง แล้วรีบกลับมาทำงาน" มันบอก ก่อนลุกไปหยิบคีย์การ์ด โทรศัพท์ และกระเป๋าตังค์ พวกผมไปกันด้วยชุดง่ายๆแบบนี้แหละครับ เราเดินออกจากคอนโดไปด้วยกันเงียบๆแล้วข้ามสะพานลอยไป รถไม่ค่อยติดแล้ว อากาศก็เริ่มเย็นลงอีกครั้ง หน้าหนาวเป็นฤดูที่ผมชอบนะครับ แม้ว่ามันจะมีบรรยากาศเศร้าๆในบางครั้งก็ตามที

เราสั่งกันคนละชาม แล้วก็นั่งกินกันไปเงียบๆ ผมคิดงานอยู่ ส่วนมันก็คุยงานกับเพื่อนทางโทรศัพท์เราเลยไม่ค่อยได้คุยกันเท่าไหร่นัก แต่มันก็คงเป็นมนุษย์ที่ติดดินพอดู เพราะมันดูคุ้นเคยกับลุงเจ้าของร้านมาก แถมยังมีการแวะซื้อนมสดกับขนมปังสังขยาจากรถเข็นติดๆกันเป็นเสบียงรอบดึกอีกต่างหาก

ผมอาสาจะจ่ายก็จริง แต่สุดท้ายมันก็จ่ายตัดหน้าไปก่อน ซึ่งผมก็ขี้เกียจจะโต้เถียงไปกับมัน ระหว่างที่รอมันจ่ายเงินค่านมสด ผมก็ยืนเตร็ดเตร่รอมันแถวริมฟุตบาท สักพักมันก็หันมาเรียกผม

“ชา...”
“หืม?”
“ไปกันมึง หนาวแล้ว" มันว่า ก่อนพยักหน้าให้ผมเดินไปหามัน ซึ่งผมก็ทำตามแต่โดยดี มันออกเดินนำไปสามก้าว ก่อนที่ผมจะสาวเท้าตามมันไปทัน

พอผมประชิดตัวมัน มันก็เอื้อมมือมาจับมือผมเอาไว้โดยไม่ทันตั้งตัว ทำเอาเลือดในร่างกายผมสูบฉีดไปทั่วร่าง จริงๆผมจะประท้วงมันโดยการโวยวายก็ได้นะ แต่สุดท้ายผมก็ยอมให้มันจูงมือกลับคอนโดไปจนได้

เมื่อกลับมาถึงห้องของมัน มันก็ไล่ผมไปอาบน้ำเพราะอากาศเริ่มเย็นมากขึ้นแล้ว ผมอยากจะอิดออดแต่ก็ไม่อยากจะต่อปากกับมันเพิ่มเติมก็เลยยอมทำตามที่มันสั่ง ห้องน้ำมันก็เหมือนห้องน้ำคอนโดทั่วไป เพียงแต่มีสองห้อง ที่ใช้สำหรับอาบน้ำห้องหนึ่งอยู่ติดกับห้องนอน (ซึ่งมันทุบผนังทิ้งไปแล้ว จริงๆพวกคอนโดเขาไม่ให้แก้ไขแบบแปลนห้องนะ แต่ไอ้โฟล์คแม่งคงเส้นใหญ่พอที่จะทำ) กับอีกห้องที่เป็นห้องน้ำเฉยๆ

ผมออกมาจากห้องน้ำในเสื้อยืดกับกางเกงขาสั้นสวมสบาย ไม่เห็นโฟล์คนั่งอยู่ตรงชั้นล่างจึงแปลกใจ แต่เมื่อได้ยินเสียงจากชั้นบนจึงพออนุมานได้ว่ามันคงไปจัดการงานด้านบน ผมค่อยๆขึ้นไปยังชั้นสองของห้องมัน และพบว่ามันนั่งอยู่หน้าจอคอมพิวเตอร์ไอแม็คของมัน

“เสร็จแล้วเหรอ?” มันคงได้ยินเสียงฝีเท้าผม มันเลยหันมาถาม ผมพยักหน้ารับเบาๆ
“อืม มึงทำงานเหรอ?”
“ไอ้นินโทรมาบอกให้เช็คภาพทั้งหมดเลยว่าจะแก้อะไรเพิ่มเติมไหม พรุ่งนี้จะได้ถ่ายใหม่ทีเดียว" มันว่า ดวงตาจ้องไปยังหน้าจอก่อนยิ้มให้กับภาพบนนั้น
“อ้อ"
“มานี่หน่อยดิ" จู่ๆมันก็กดหยุดภาพที่กำลังเล่นอยู่ แล้วหันมาเรียกผม ผมเลิกคิ้ว แต่ก็ยอมเดินเข้าไปใกล้มัน ซึ่งดูจะเป็นความคิดที่ผิดเหี้ยๆครับ เพราะมันใช้กำลังดึงผมให้ลงไปนั่งบนตักมันทันทีที่ประชิดตัว
“เฮ้ย"
“นั่งตักหน่อย"
“ไอ้สัด มึงติดสัดเหรอเนี่ย เป็นเหี้ยไร" ผมถามมันพลางพลักหัวมันที่ซุกๆที่ซอกคอผมออก "ขาดความอบอุ่นเหรอ"
“อือออ" มันครางรับยาวๆจนน่าตบ
“ปล่อยกู จะไปทำงานต่อแล้ว"
“ไม่เอาอ่ะ เดี๋ยวไปช่วย เชคงานแปปดิ" มันอ้อน ผมรู้สึกหมดปัญญาเลยจำใจยอมนั่งบนตักมันไปเงียบๆ ไม่รู้จะอายอายอะไรอีก ได้กันก็ได้มาแล้ว...

มันรัดเอวผมด้วยมือข้างหนึ่ง ส่วนอีกข้างเลื่อนเม้าส์ไปบนหน้าจอ มันแนบหน้ากับช่วงอกผมนิ่งๆ ใช้ดวงตามองภาพตรงหน้า...

“งานอะไร"
“ฟุตเทจอ่ะ"
“คือ?” ผมถาม
“มันก็คือภาพถ่ายลองเทค พวกภาพบรรยากาศสำหรับใช้ตัดต่องานอะไรแบบนี้" มันว่า
“อ๋อ"
“นี่งานประกวด...นี่...” มันเลื่อนคลิกไปที่ไฟล์หนึ่ง สักพักภาพบนหน้าจอก็เคลื่อนไหว เป็นหน้าของไอโผล่หราอยู่บนจอ แลบลิ้นอย่างร่าเริงสดใส มีเสียงคนถ่ายดังแทรกเป็นระยะๆ


'ไอ ออกไป เร็ววววว จะถ่ายแล้ว'
'แบร่'
'ไอ เดี๋ยวเตโดนไอ้นินด่า ไอ...' เสียงเตนั่นเอง
'เฮ้ยเต มึงเซ็ตกล้องเสร็จยังวะ เร็วๆ กูหิวข้าวแล้ว' เป็นนินที่เดินเข้ามาในกล้องแล้วเริ่มต้นเล่นงานตากล้องทันที
'แปปนึงดิวะ มึงเอาไอออกไปก่อน' เตว่า นินเหลือบมองคนตัวเล็กในภาพที่ทำหน้าไม่รู้เรื่องแล้วถอนหายใจ
'เล่นอะไรอีกแล้วไอ'
'ก็เราอยากมีส่วนร่วมในหนังของโฟล์คนี่' ไอบอก ไอ้นินหัวเราะแล้วแสยะยิ้ม
'เดี๋ยวเราจะตัดหน้าไอออกให้หมดนี่แหละ ไปตีเสลทได้แล้วไอ'
'ก็ได้ๆ โถ่ น่าเบื่อจัง'


ไอเดินออกไป สักพักภาพตรงหน้าก็เป็นผู้ชายตัวสูงหน้าสวยคนหนึ่งกับผมสีดำขลับหยักศกยาวเกือบบ่ายักคิ้วให้กล้องพร้อมกระดกน้ำดื่มในขวด ซึ่งตอนแรกถูกไอบังเอาไว้ด้วยระยะใกล้-ไกลของกล้อง


“นี่แยม" ไอ้โฟล์คกระซิบบอกผม "เพื่อนสนิทที่สุดของกูเอง ก็เพื่อนไอ้กายด้วยนั่นแหละ"
“อือ"
“มันมาเล่นหนังให้น่ะ" โฟล์คระบายยิ้มให้กับคนที่หน้าจอ ผมเหลือบมองหน้ามันนิดหน่อย ก่อนเบนสายตาหนี


สักพักก็มีผู้ชายผิวขาว หน้าตาดีคนหนึ่งในชุดเสื้อเชิ้ตเนี้ยบๆเดินเข้ามาในฉาก พูดคุยกับคนชื่อแยมอีกนิดหน่อย ก่อนที่คนคนนั้นจะตะโกนบอกกับกล้อง


'โอเคนะครับ กล้องพร้อมนะครับ นักแสดงพร้อมครับ จะเดินกล้องแล้วนะครับ'

แล้วเขาก็เดินออกจากฉากไป


'3...4 แอ็คชั่นครับ'
 

แล้วนักแสดงชายหญิงตรงหน้าก็เริ่มพูดคุยกัน แต่ดูเหมือนแยมจะพูดบทผิด เลยมีเสียงสั่งคัท และภาพก็หยุดลง



“ไอ้นั่นภัทร...กลุ่มเดียวกันนี่แหละ มันมาเป็นผู้ช่วยผู้กำกับน่ะ" โฟล์คว่า ผมพยักหน้ารับเบาๆ
“เพื่อนเยอะนะมึง"
“เออ กูก็ว่า แต่จริงๆกูมีกันแค่หกคนเองนะ"
“เยอะแล้ว" ผมว่า "กูไม่ชอบความวุ่นวาย"
“ฮ่าๆๆ" มันหัวเราะ "เพื่อนกูนี่สุดจะวุ่นวาย โดยเฉพาะไอ้เตกับนิน แล้วก็ไออีกคน"
“เออขอโทษ กูมันพวกเพื่อนน้อย" ผมเบ้ปากใส่มัน ก่อนพยายามดันตัวขึ้นจากตักของไอ้โฟล์ค ซึ่งมันก็ไม่ยอมให้ผมได้ทำสิ่งที่ต้องการ
“เดี๋ยวดิ กอดกันก่อน จะได้อุ่นๆ"
“อุ่นพ่อง กูจะไปทำโมเดลต่อแล้ว"
“แปปนึงน่า"

มันว่า ผมยุกยิกๆแต่ก็ปล่อยให้มันทำตามใจ มันคลิกไล่ดูไฟล์ภาพต่อไปเรื่อยๆ แล้วก็เอาหัวถูๆผมไปด้วย บางทีผมก็อดคิดไม่ได้ว่าแม่งเหมือนหมาชะมัด

“เสร็จแล้ว" มันบอก แล้วกดปิดคอม มันยังคงรัดเอวผมเอาไว้ แล้วเอาหัวซุกท้อง
“เออ กูจะไปทำงานแล้ว" ผมบ่น
“จูบหน่อยดิ"


เขาว่ากันว่า เล่นกับหมา หมาเลียปากนะครับ......อยากจะยกย่องคนคิดสำนวนนี้จริงๆ


“ไม่ ไอ้สัด ปล่อย" ผมกระทุ้งมันแรกๆ แต่มันไม่สะทกสะท้าน กลับส่งสายตาอ้อนตีนมาให้ด้วย
“ชาาา"
“ไม่"
“น่า...จูบหน่อยน่าชา" มันออดอ้อน ตาปรอยเชียว ผมชั่งใจอยู่หลายวินาทีเพราะไม่รู้จะทำยังไง ดิ้นก็ไม่หลุด แถมมันก็คงไม่ปล่อยถ้าไม่ได้สิ่งที่มันต้องการ ผมถอนหายใจเบาๆก่อนเอ่ยในที่สุด

“เออ ก็ได้ๆ แล้วก็ปล่อยกูไปทำงานด้วย" ผมบอกมัน ก่อนยกมือประคองหน้ามันเอาไว้ ผมค่อยๆก้มหน้าลงไปก่อนประกบริมฝีปากกับมันช้าๆ แรงบดเบียดมหาศาลทำเอาหัวใจเต้นแรง โฟล์คดูดกลีบปากบนผมเบาๆก่อนใช้ลิ้นเลาะให้ผมเปิดปากและเข้ามาช่วงชิมด้านในจนแทบหายใจไม่ทัน เราจูบกันอยู่นาน ก่อนในที่สุดมันจะยอมละริมฝีปากออกไป ทำเพียงแค่กัดริมฝีปากล่างผมเอาไว้เบาๆ


“ชา...” มันเรียกผมเสียงสั่นพร่า ผมมองแววตาเยิ้มฉ่ำของมันแล้วกลัวใจตัวเองทันที
“โฟล์ค พอแล้ว อื้อ...” มันไม่ฟังและเริ่มเบียดริมฝีปากเข้ามาอีกครั้ง ผมเองตอนแรกที่ขัดขืนอยู่ดีๆ ก็กลายเป็นรับจูบที่มันป้อนให้ในที่สุด มันยกตัวผมขึ้นก่อนดันเข้ากับตู้หนังสือข้างๆโต๊ะคอม ผมถูกรุกจูบจนรู้สึกได้ถึงลมหายใจร้อนผ่าวของมัน และลิ้นของเราที่กระหวัดไปมาอย่างบ้าคลั่ง โฟล์คเป็นผู้ชายมืิอไว ผมน่าจะรู้การกระทำของมันดี เพราะในเวลาไม่นาน มันก็ปลดเสื้อผมออกได้ พร้อมกับยกขาผมข้างหนึ่งเข้าเอวมัน

“โฟล์ค อย่า...กูมีงาน อื้อออ"
“ชา กูขอนะ" มันกระซิบ แล้วไซร้ซอกคอผมจนแทบทรุด
“ไอ้เหี้ยยยยโฟล์คคคคคค ปละ...ปล่อย เชี่ย อย่ากัด เจ็บ!” ผมร้อง ทำท่าจะยกมือตบเกรียนแม่ง แต่มันกลับไวกว่า ตรึงมือผมไว้ได้ทันที
“มึงนี่หนวกหูว่ะ" มันพึมพำแล้วยิ้มร้าย ผมพยายามผลักมันออก แต่มันที่เริ่มต้นแก้ผ้าผมก็ทำให้ผมขนลุกไปเกือบทั้งตัว ไม่ถึงนาที ผมก็เปลือยเปล่า สองขารัดเอวมันไว้แน่น ในขณะที่มันก็กำลังซุกหน้าที่หน้าอกผมไม่ละไปไหน
“โฟล์ค อื้อ...อ๊ะ มึงหย...หยุด หยุดก่อน"
“มึงจะให้กูหยุดจริงๆเหรอ?” มันมองผมตาละห้อย เลื่อนมือผมไปกุมที่เป้ากางเกงมัน "ช่วยหน่อยสิ"
“อื้อ...มึง...กูก็อยากช่วย...แต่...อ๊ะ ไอ้สัด...กูมีงาน"
“เดี๋ยวกูช่วยทำ แปปเดียวเอง"
“โฟล์ค กู...กูกลัวตก" ผมบอกมัน ในเมื่อเราอยู่ในท่าที่ล่อแหลมขนาดนี้
“กอดคอกูไว้ไม่ตกหรอก" มันบอก "กูจะใส่แล้วนะ"
“เฮ้ย เดี๋ยว! มึงจะบ้าเหรอ มึงไม่เตรียมอะไรหน่อยเลยหรือไ......อ๊าาาาาาาาาาาาาาาา" มันไม่ยอมให้ผมยื่นอุทธรณ์ใดๆ เพราะแม่งเล่นใส่เข้ามาจนผมร้องลั่น เจ็บก็เจ็บแสนเจ็บ แม่งไม่ใช่เล็กๆด้วยซ้ำ ผมตัวสั่นอยู่ในอ้อมแขนของมันอย่างไร้ทางสู่ ได้แต่ซบหน้าเข้ากับบ่ามันนิ่ง
“ไอ้...ไอ้เหี้ย" ผมด่าเสียงสั่น
“อย่าเอาแต่ด่ากู มึงผ่อนคลายหน่อย จะได้เสร็จไวๆ นี่กูร่นเวลาเพื่อเพิ่มเวลาทำงานมึงนะเนี่ย" มันยิ้มแบบโคตรชั่ว โคตรของโคตรชั่ว ผมกัดฟันแน่น...

ผมผ่อนลมหายใจออกช้าๆ ก่อนที่มันจะสอดตัวเข้ามาลึกขึ้น มันคับแน่นจนจุก แต่ผมก็บอกให้มันขยับในที่สุด เรามีเซ็กส์กันบนห้องทำงานของมันจนหนังสือร่วงกราวลงบนพื้นเล่มแล้วเล่มเล่า สุดท้ายเซ็กส์กับมันก็ทำให้ผมลืมทุกอย่างไปจนได้





12วันก่อนตกหลุมรัก. 

 






tbc.

ตอนที่3นะคะ พอดีเพิ่งตื่น ปวดหัวมาก555
ขอบคุณที่ติดตามกันนะจ๊ะ ส่วนตอนที่4เนี่ย คงไม่ได้ลงพรุ่งนี้ เพราะมีแก้ไขเยอะเชียว อีกอย่าง ถ้าเป็นไปได้ อยากจะลงล่ารักฯก่อนน่ะค่ะ

คอมเม้นท์ติชมได้หากชอบหรือไม่ชอบนะคะ

ปล. ตัวละครอาจจะเยอะหน่อยนะคะ ตอนหลังทุกคนจะมีบทบาทของตัวเอง 555
มาลุ้นคู่ให้พี่เป๊กกันจ้า

[เด็กหญิง]

เย้ มาแล้วว 

[Zelsy]

น่ารักอะ แต่โฟล์คหื่นไปนะ ชาไม่ได้ทำโมเดลแล้วมั้ง 5555555

[kongxinya]

โฟล์ค น่าร๊ากกกกก พยายามเข้านะเปิดใจน้ำชาให้ได้ ตื้อเท่านั้นที่ครองโลก   

แต่แอบตงิดๆกับแยมนี่ล่ะ จะมีอะไรในกอไผ่อย่างเพื่อนแซวจริงรึปล่าว?   

 

[bobie]

แล้วโมเดลชาจะเสร็จมั้ยเนี่ย 5555555

[withyunjae]

อร๊ายยยยยยยยย

โฟล์คเป็นผู้ชายที่น่ารักมาก คือน่ารักทั้งคำพูดทั้งการแสดงออก เทคแคร์น้ำชาดีมาก แถมการกระทำก็น่ารักน่าเอ็นดู

ชอบฉากที่น้ำชานั่งบนตักแล้วโฟล์คเอาหัวพิงอกน้ำชามากๆ ทั้งกอดทั้งซุก มันให้ความรู้สึกละมุนแล้วก็อบอุ่นสุดๆ

รอตอนหน้าค่ะ อยากรู้มากๆเลยว่าอีกสิบสองวันที่เหลือจะเป็นยังไงต่อไป ^^

[NOoTuNE]

คนปากกับใจไม่ตรงกันนะน้องชา น้องชาไม่ใช่ไม่รัก แต่ไม่อยากรักตั้งหาก พี่ว่าไม่ทันแล้วหล่ะลูกเอ้ยยย

[aloney]

แต่ละตอนอ่านกันแบบอลังมากกก ยาวสุด ชอบค่ะ

อิจฉาน้ำชา อยากมีคนแบบโฟล์คมาอยู่ใกล้ๆ อร๊ายยย >///<

[anchoviiz]

ไอ้หมาโฟล์ค ขี้อ้อนจังเลย
 

[เด็กหญิง]

น่ารักมากกกกกกกกก
ชอบตอนโฟล์คนัวเนียกับน้ำชามากเลยค่ะ ดูงุ้งงิ้งๆกัน 
แอบกังวงเรื่องกฤต แล้วแยมนี่ไม่ใช่ว่าชอบโฟล์คนะ
น้ำชาเย็นชาจับโฟล์คจัง โฟล์คก็รุกเอาๆ ดีมาก55

คู่ของเป็กคือแยมใช่มั้ยคะ ในตอนนี้ดูสะดุดตาที่สุดล่ะ
ตัวละครในเรื่องทั้งเพื่อนของน้ำชา เพื่อนของโฟล์คแต่ละคนต่างคาแรคเตอร์จริงๆค่ะ
น่าสนใจทุกคนเลย ชอบนินอ่ะ ชอบผู้ชายสักสวยๆ 5555

12วันก่อนตกหลุมรัก.