ปากก็บอกว่าพอ แต่มือเล็กข้างที่ไม่บาดเจ็บกลับไล้ไปตามไหปลาร้าได้รูปสวยของเขา ฟันซี่เล็กกัดริมฝีปากอิ่ม แววตาเชิญชวนในขณะที่นิ้วเคลื่อนต่ำลงมาถึงบริเวณหน้าท้องที่เต็มไปด้วยมัดกล้าม
“มาโปรดล่ะ คิดถึงปลื้มบ้างรึเปล่า”
เขาจับมือเล็กที่แสนซุกซนนั่นไว้ ก่อนจะยกแนบกับอกข้างซ้าย ในขณะที่ริมฝีปากสวยคลี่ยิ้มน่ามอง
“ไม่คิด เด็กดื้ออย่างนี้ จะคิดถึงไปทำไม”
ปลื้มโขกศีรษะลงกับอกของเขาเสียงดัง ปึก! เล่นเอาจุกไปเลยเหมือนกัน
“ทำไมเป็นคนอย่างนี้นะมาโปรด บอกให้ชื่นใจหน่อยไม่ได้เหรอ”
เขาเชยคางคนตัวเล็กขึ้น กดริมฝีปากแนบกับหน้าผากเนียนอย่างเอาใจ
“อยากรู้ก็หาคำตอบเอาเอง แล้วปลื้มจะรู้ว่าพี่คิดถึงปลื้มมากขนาดไหน”
คนขี้อายหน้าแดงเล็กน้อย แต่ก็คงรู้ว่าวิธีที่จะหาคำตอบได้คือวิธีไหน ถึงได้ยืดตัวขึ้นมาประกบริมฝีปากกับเขาอย่างนี้ ลิ้นเล็กแทรกเข้ามาในโพรงปากของเขา หยอกล้อไปมาอย่างกล้าๆ กลัวๆ ตากลมโตปิดสนิท แม้ในตอนที่ดูดดึงริมฝีปากล่างของเขาก็ไม่ยอมลืมตาขึ้นมามองผลงานของตัวเองว่าได้สร้างความพอใจให้กับคนตัวโตที่แสนเอาแต่ใจมากขนาดไหน เขาปล่อยให้ปลื้มเป็นคนนำเกมอยู่ไม่นานก็กลับมาเป็นคนคุมเกมบ้าง มือใหญ่ไล้วนไปทั่วผิวกาย สร้างเสียงครางหวานน่าฟัง
“อื้อออ อ้ะ โปรด ที่นี่...อ้ะ โรงพยาบาลนะ”
ปลื้มบอกเสียงหวาน แต่เขาก็ไม่สนใจ แหวกสาบเสื้อผู้ป่วยที่แค่ก็กระตุกเชือกก็หลุดออกอย่างง่ายดายออก ก่อนจะก้มใบหน้าลงไปใกล้ ส่งลิ้นไปหยอกล้อกับยอดอกสีสวยจนเจ้าของมันส่งเสียงครางลั่น ใบหน้าเล็กเชิดขึ้นบอกถึงอารมณ์ที่กำลังทะยานสูง
“พี่ ไม่เอา เอานิ้วออกไปนะ! อื้อ อาาา โปรด! คนบ้านี่ อย่าทำแบบนี้นะ!”
แค่ส่งนิ้วเข้าไปทักทายที่ช่องทางลับ เด็กน้อยของเขาก็ส่ายสะโพกรับกับจังหวะที่ถูกนิ้วสอดใส่เข้าไป แถมยังแอ่นกายอย่างยั่วเย้าเพื่อตอบรับสัมผัสที่แผ่นอกอีก อย่างนี้...จะให้เขาหยุดเหรอ
ไม่มีทางก๊อกๆๆๆ
เสียงเคาะประตูทำให้อารมณ์ทั้งหมดทั้งมวลของเขากับคนรักหยุดชะงักไป ปลื้มหน้าซีดเผือด ตีไหล่เขาแรงๆ ไปสองทีเพื่อให้เขาดึงนิ้วออกจากช่องทางข้างหลัง เขาขมวดคิ้วอย่างหงุดหงิด จับมือเล็กที่กำลังจะฟาดลงมาอีกไว้ได้ทัน ก่อนจะตะโกนบอกคนที่ขัดจังหวะให้เข้ามาในห้อง
“เชิญครับ!”
นางพยาบาลสาวที่เคยพยายามสานไมตรีกับเขาเดินเข้ามาในห้อง รอยยิ้มจืดเจื่อนไปเล็กน้อยเมื่อเห็นว่าความโกรธกำลังแล่นริ้วอยู่บนใบหน้าหล่อเหลาของนายแพทย์มาโปรดที่เธอคลั่งไคล้ แถมบนตักของคุณหมอยังมีเด็กผู้ชายตัวเล็กนั่งซุกหน้าอยู่กับแผ่นอกกว้างที่เธอเฝ้าฝันอยากจะสัมผัสสักครั้ง
“เอ่อ หมอโปรดคะ หัวหน้าพยาบาลฝากมือถือมาคืนให้ค่ะ” กว่าจะหาเสียงตัวเองเจอก็ตอนที่รู้ตัวว่าถูกสายตาดุจัดจ้องเขม็งมองมาเป็นเชิงถามว่าเธอมีธุระอะไร
“ขอบคุณครับ วางไว้บนนั้นก็ได้” เขาชี้นิ้วไปที่ชุดโซฟารับแขกภายในห้อง อีกมือก็ยกขึ้นลูบศีรษะคนตัวเล็กที่กำลังก้มหน้างุดกับอกเขาเพราะความอาย
“ค่ะ มีอะไรให้ช่วยรึเปล่าคะ ถ้ามีอะไรก็บอกจีจี้ได้นะคะ”
“ไม่มีแล้วครับ”
“อ่า...งั้นจีจี้ขอตัวก่อนนะคะ”
เขาไม่ได้ตอบรับหรือพยักหน้า กลับหันไปสนใจคนในอ้อมแขนของเขา จนเธอต้องรีบพาตัวเองออกจากห้องผู้ป่วยวีไอพีอย่างรวดเร็ว พร้อมกับอกที่หักดังเป๊าะ แพ้ตั้งแต่ยังไม่ทันได้สู้ แพ้ราบคาบเลยสินะแบบนี้
ทันทีที่เสียงประตูปิดลง เขาก็เชยคางคนในอ้อมแขนขึ้นมาให้สบตากันทันที
“ร้องไห้ทำไม งี่เง่าอะไรอีก” เขาว่าอย่างหงุดหงิด มองตากลมโตที่วาววับไปด้วยน้ำใสๆ แล้วก็อยากจะต่อยหน้าใครสักคนแรงๆ แล้วก็คงเป็นหน้าของเขาเองนี่แหละ!
“ไม่ได้ร้อง!”
“อย่าเสียงดังใส่พี่นะปลื้ม”
“ก็พี่โปรดทำอะไรบ้าๆ ล่ะ ถ้าเขารู้ว่าเราทำอะไรกัน พ่อกับพี่จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน เขาก็ต้องเอาไปพูดว่าเราทำเรื่องงามหน้าในโรงพยาบาล มันแย่นะ พี่ไม่กลัวคนอื่นเขานินทารึไง”
เด็กบ้า เรื่องแค่นี้เอง“จะมีอะไรกับเมียตัวเอง มันเป็นเรื่องงามหน้าเหรอ ไม่ยักกะรู้แฮะว่าต้องไปขออนุญาตใครก่อนเอาเมียตัวเองด้วย”
ปึก!
เขาโดนทุบเข้าที่ไหล่แรงๆ คราวนี้เจ็บจนน้ำตาจะไหล แต่ก็ต้องเก๊กหน้านิ่งวางฟอร์มไว้
“ถ้าพูดเรื่องน่าอายแบบนี้อีก ปลื้มจะโกรธจริงๆ นะครับ”
“ก็ลองโกรธดู ถ้าคิดว่าดีก็ทำเลยดิ เอาเลย”
“อย่าท้านะครับ”
เขายักไหล่ เลิกคิ้วมองแมวที่กำลังคิดจะขู่เสือ ก่อนจะยกมือผลักหน้าผากคนตัวเล็กไปหนึ่งที
“โอเค ยอม ขอโทษครับ”
ไม่ชอบเลยเวลาที่ปลื้มไม่คุยด้วย ไม่ทรมานบ้างเหรอที่ต้องหมางเมินกันแบบนี้ ยิ่งนานวันยิ่งใจร้าย รู้ว่าเขารักก็ชักเอาใหญ่ อำนาจจะเปลี่ยนมือ ราชากำลังจะผลัดบัลลังค์แล้วหรือไง ทำไมเสืออย่างเขา นับวันยิ่งตัวหดเล็กลงไปทุกที เขี้ยวเล็บก็ไม่ได้ถอดออกสักหน่อย หรือแมวตัวนี้มันแข็งแกร่งขึ้นก็ไม่รู้
“อือ ว่าแต่คนเมื่อกี้เป็นใครเหรอ ทำไมดูสนิทกับพี่จังเลยล่ะครับ”
เขาหัวเราะเบาๆ กับหน้าตาบึ้งตึงของคนตรงหน้า เห็นแบบนี้ก็ขี้หึงใช่ย่อยเลย แม้ว่าจะไม่ค่อยตามเช็คเท่าไหร่ แต่ถ้ามีประเด็นขึ้นมาทีก็เสี่ยงว่าจะมีระเบิดลง
“พี่ไม่ได้สนิทกับเขานะ เขาสนิทกับพี่เอง แต่ตบมือข้างเดียวไม่ดังหรอก น้องไม่ต้องห่วง”
ใบหน้าน่ารักยังคงบึ้ง แต่ก็ยอมขยับเข้ามาในอ้อมกอดของเขามากขึ้น สะโพกที่เสียดสีกับช่วงกลางลำตัวของเขาอย่างจงใจทำให้ต้องร้องซี้ดออกมาเบาๆ
“ให้จริงเถอะครับ ได้ยินพี่อาร์มบอกว่าพี่ฮอตน่าดูเลยนี่”
“แล้วมีช่วงไหนที่พี่ไม่ฮอตบ้าง คำพูดไอ้อาร์มน่ะเชื่อไม่ได้พอๆ กับที่ไอ้เท็นไม่ขี้หึงนั่นแหละ”
“เปรียบซะเห็นภาพเลย ปลื้มจะฟ้องพี่เท็น”
“มันคงสนใจฟังเรื่องคนอื่นหรอกนะตอนนี้ ถ้าไม่พยายามหาวิธีพาไอ้เมลกลับเข้าฝั่งน่ะ นี่ได้ยินว่ามันตามไปตบกิ๊กไอ้เมลถึงกลางทะเลเลยไม่ใช่เหรอ”
เขาถามพลางกลั้นหัวเราะไว้ไม่อยู่ ไอ้เท็นผู้ที่ปลื้มของเขาเรียกมันว่าบุคคลเหนือมนุษย์นั่น ความจริงมันก็ยังมีอารมณ์โกรธ อารมณ์หึงเหมือนมนุษย์ทั่วไป แต่อาจจะมากเกินไปหน่อยที่อารมณ์มันพุ่งขึ้นสูงกว่าคนธรรมดา ก็ได้แต่หวังว่าญาติผู้พี่ของปลื้มจะยังคงอยู่รอดปลอดภัยดี
“พี่เมลไม่มีกิ๊กสักหน่อย พี่เท็นเข้าใจผิดเอง พี่เมลน่ะรักเดียวใจเดียว ไม่เหมือนมาโปรดหรอก แอบเคลมเด็กในร้านตัวเองรึเปล่าก็ไม่รู้ เห็นไปทีไรพากันเรียกเสี่ยคะเสี่ยขาทุกที”
เอ...ทำไมวกมาที่เขาได้ล่ะ ญาติผู้พี่ของแฟนนี่แตะต้องไม่ได้เลยใช่ไหม“คนที่เรียกพี่ว่าเสี่ยนี่พี่ต้องเคลมหมดเลยรึไงหืม งั้นไอ้ซอล ไอ้กิ๊ง ไอ้โจ ไอ้ทอง ไอ้เทพต้องเป็นเมียพี่หมดป่ะ? ตอบ!”
“ปลื้มหมายถึงผู้หญิงครับ”
“ต่างกันตรงไหน” เขาเลิกคิ้วกวนๆ จับมือเล็กไปสัมผัสที่ช่วงกลางลำตัว ก่อนจะบังคับให้ล้วงเข้าไปในกางเกงผ้า
“ไม่รู้แล้ว พี่โปรดปล่อยมือนะ”
“ไม่ปล่อย” เขาขยิบตาให้ใบหน้าเล็กที่แดงซ่านไปด้วยความอาย “จะบอกให้ก็ได้ว่าต่างกันตรงไหน” เขายื่นหน้าเข้าไปใกล้ ฝังจมูกโด่งลงบนแก้มเนียนนุ่ม ก่อนริมฝีปากจะครอบครองริมฝีปากอิ่มอย่างโหยหา เพียงไม่นานก็ผละออกมา ลิ้นร้อนแลบเลียริมฝีปาก นำให้ผิวหน้าของคนตัวเล็กร้อนวูบขึ้นมาอีก
“ต่างกันแค่เพราะกับคนอื่น พี่ไม่มีอารมณ์เหมือนอยู่กับปลื้ม แอบไปทำเสน่ห์มารึเปล่าหืม ชิมมาหลายปีแล้วยังไม่เบื่อเลย”
“คนบ้า พูดแต่เรื่องน่าอาย”
“น่าอายแล้วรักไหมล่ะ”
ปลื้มหลบตา ซ่อนหน้ากับแผ่นอกกว้างของเขา ก่อนจะตอบเสียงเบาว่า “รักมาก”
น่ารักจริงๆ น่ารักจนอยากเข้าสิงร่าง“ให้ทำไหม เดี๋ยวพี่ไปล็อคประตู”
“ไม่เอา พ่อบอกให้งดน้ำงดอาหารงดมีเพศสัมพันธ์ก่อนการผ่าตัด”
“เฮ้ย ไม่จริงน่ะ”
“จริง พ่อส่งข้อความมาก่อนพี่จะมาหาปลื้มอีก”
“ไม่เกี่ยวเลยนะ”
“แต่ปลื้มว่าเกี่ยวนะ หมอให้งดน้ำนี่นา ถ้าพี่ให้...น้ำ มันก็แย่สิ”
คนละน้ำกันแล้วเว้ย!นี่เขาควรโกรธพ่อตาหรือไอ้เด็กบ้าที่ทำตัวใสขึ้นมาคนนี้ดีนะ ยกมือเสยผมอย่างหงุดหงิดใจ แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ ปลื้มไม่ยอมก็คงต้องตามนั้น ใช้กำลังขัดขืนไปก็อายตัวเองเปล่าๆ เขามีดีมากกว่าจะข่มขืนเมียตัวเอง เรื่องข่มขืนน่ะ...ครั้งเดียวก็มากเกินพอแล้ว ตราบจนทุกวันนี้ความรู้สึกผิดยังติดอยู่ในใจอยู่เลย
“พี่โปรด ปลื้มเจ็บขา” ปลื้มบอกอย่างอายๆ
ให้นั่งกางขาคร่อมตักเขาอย่างนี้นานๆ ก็คงไม่ดี แต่ท่านี้มันสุขสุดๆ เลยนี่นา แถมคนตัวเล็กยังแกล้งส่ายสะโพกไปมาให้เขาต้องทรมานอีก ไม่อยากจะเห็นใจเลยจริงๆ แต่เขาก็อดใจอ่อนกับเสียงออดอ้อนนี่ไม่ได้ เลยลุกขึ้นยืน พร้อมกับอุ้มคนตัวเล็กไว้ ก่อนจะวางลงบนเตียงอย่างระมัดระวัง
“อยากป่วยบ่อยๆ เนอะ เพราะเวลาป่วยแล้วพี่โปรดใจดี”
“ไม่ป่วยก็ดีแล้ว ทำให้พี่เป็นห่วงมันสนุกนักรึไง”
“มากกกกก”
“เดี๋ยวจะโดน”
ปลื้มหัวเราะอย่างน่ารัก ตากลมโตหยีลงเพราะริมฝีปากคลี่ยิ้มออกกว้าง เขาเผลอจ้องมองอย่างใจลอย รู้ตัวอีกทีปลื้มก็ผล็อยหลับไปแล้ว
เขาจัดผ้าห่ม ปรับแอร์ให้อยู่ในอุณหภูมิที่เหมาะสม ลูบหัวคนตัวเล็กเบาๆ ก่อนจะเดินออกจากห้องมา รู้สึกสบายใจแล้วก็คงไปให้คำตอบกับพ่อตาหัวดื้อได้สักที
คนรักของเขา ยังไงก็ต้องเป็นเขาที่จะปกป้องเอาไว้เอง
มีรอยยิ้มให้พี่อย่างนี้ตลอดไปนะปลื้ม.....................................................End Special......................................................
เนิ่นนานเลยจริงๆ ตั้งสามเดือนที่ไม่ได้มาทักทายเลย ขอบคุณความคิดเห็นของคนที่ยังแวะเข้ามาอ่านกันเรื่อยๆ แถมยังมีคนแวะมาบอกคิดถึงด้วย ขอบคุณมากจริงๆ ค่ะ
http://ask.fm/TCHONG_K << ไปพูดคุยกับตัวละครได้นะคะ
หัวข้อ: @มาโปรด@ : ตอนพิเศษ : 23/09/2014 (Page. 145) *แจ้งข่าวหน้า 149 28/1/2015 (อ่าน 1907141 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก