-
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
ติดตามกฏเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฏจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0
ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
การสนใจและชื่นชอบนิยายและเรื่องเล่าของคนในเรื่องควรมีขอบเขตที่จะไม่สร้างความเดือดร้อนให้เจ้าของเรื่อง เช่นเดียวกับเป็ดที่ตอนนี้ถูกรังควานตามหาตัวจากคนด้านต่างๆ จนตัดสินใจไม่เล่าเรื่องต่อ.........เนื่องจากบางเรื่องเป็นเรื่องเล่า.....................บางคนไม่ได้เปิดเผยตัวตน เขาพอใจจะมีความสุขในที่เล็กๆแห่งนี้โดยไม่ได้ตั้งใจให้คนภายนอกได้รับรู้เรื่องราวแล้วนำไปพูดต่อ เพราะปฎิเสธไม่ได้ว่าสังคมไม่ได้ยอมรับพวกเราสักเท่าไหร่
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน
ในความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกันการแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่างของบุคคลอื่นช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ
เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆก็ขอให้ระลึกเสมอว่า อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิตที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเองเพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่งส่วนการพูดคุยนั้น ก็ประมาณอย่าทำให้กระทุ้กลายพันธุ์ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่บอร์ดอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้ ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเวปแห่งนี้นะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ
5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
เพราะแม้จะเป็นเรื่องที่เขียนจากเรื่องจริง เมื่อนำมาพิมพ์เป็นเรื่องผ่านตัวอักษร ย่อมเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีการเพิ่มเติมเพื่อให้เกิดสีสันในเนื้อเรื่อง ทางเล้าถือว่านั่นคือการเพิ่มเติมเนื้อเรื่อง จึงไม่อนุญาตให้จั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” แต่สามารถแจ้งว่าเป็น “นิยายที่อ้างอิงมาจากชีวิตจริง” ได้ มีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย ทำได้ แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute ได้ ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
7.1 นิยาย 1 ตอน จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
- 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ
8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).
9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ
10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เวป http://www.thaiboyslove.com ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม๊อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเวป แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป
11.บอร์ดนิยายที่โพสจนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรือ่งบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว
บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป
12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด
13.ผู้โพสนิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ
14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ
15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเวปบอร์ด ควรจะให้เครดิตกับ...
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เวปไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
....ในกรณีที่เป็นบทความที่ถูกอ้างอิงต่อมาจากเวปไซต์อื่นๆ
- ถ้ามีแหล่งต้นตอของเจ้าของบทความ ให้โพสชื่อเจ้าของต้นตอของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ พร้อมทั้งเวปไซต์ที่อ้างอิง
(กรณีนี้จะโพสอ้างอิงชื่อผู้โพสหรือเวปไซต์ที่เรานำมาหรือไม่ก็ได้ แต่ควรมั่นใจว่าชื่อต้นตอของที่มาถูกต้อง)
- ถ้าไม่สามารถหาชื่อต้นตอของรูปภาพหรือเวปไซต์ที่นำมาได้ ควรอ้างอิงชื่อผู้โพสและเวปไซต์จากแหล่งที่เรานำมาเสมอ
- ควรขออนุญาติเจ้าของภาพหรือเจ้าของบทความก่อนนำมาโพสค่ะ(ถ้าเป็นไปได้) ยกเว้นพวกเวปไซต์สาธารณะ เช่น หนังสือพิมพ์ออนไลน์ ฯลฯ ที่เปิดให้คนทั่วไปได้อ่านเป็นสาธารณะ ก็นำมาโพสได้ แต่ให้อ้างอิงเจ้าของชื่อและแหล่งที่มาค่ะ
- ไม่ควรดัดแปลงหรือแก้ไขเครดิตที่ติดมากับรูปหรือบทความก่อนนำมาโพส
- ถ้าเป็น FW mail ก็บอกไปเลยว่าเอามาจาก FW mail
16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข
17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฏการซื้อขายของเล้่าก่อน ด้วยนะคะ)
เอาข้อสำคัญก่อนนะครับเด่วอื่นๆจะทำมาเพิ่มครับเอิ้กๆหุหุ
admin
thaiboyslove.com.......................................
วันที่ 3 ธ.ค. 2551วันที่ 16 ก.ย. 2554 ได้เพิ่มกฏ ข้อที่ 7
วันที่ 21 ต.ค.2556 ได้ปรับปรุงกฏทั้งหมดเพื่อให้แก้ไข และติดตามได้ง่าย
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
*****************************************************************************************
สวัสดีค่ะนักอ่านทุกท่าน
เรื่องนี้เป็นนิยายชื่อ มาโปรด ตามชื่อของตัวเอกของเรื่องเลยค่ะ
ไม่มีอะไรลึกซึ้งมากมายสำหรับชื่อ แค่คนเขียนอยากให้รู้จักผู้ชายคนนี้เท่านั้น
พี่โปรดเป็นผู้ชายที่ขี้หึงสุดยอด คำพูดติดปากคือ 'พี่ไม่ชอบ' แทบจะทุกตอนของเรื่อง
คนเรามีหลากหลายมุมค่ะ สิ่งที่เราชอบและเห็นว่าเขาเป็น...นั่นอาจจะเป็นแค่การมโนเอาเองของเราก็เป็นได้
ฝากผู้ชายที่ชื่อ มาโปรด ไว้ในอ้อมแขนทุกคนด้วยนะคะ :กอด1:
เรามีเพจค่ะ เพิ่งสร้าง เอาไว้อัพเดทข่าวของมาโปรดและเรื่องต่อๆ ไปค่ะ เข้ามาพูดคุยกันได้นะคะ กดตรงนี้ได้เลย (https://www.facebook.com/Snufflehp/)
สารบัญ
ตอนที่ 1 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40513.msg2575049#msg2575049)
ตอนที่ 2 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40513.msg2575061#msg2575061)
ตอนที่ 3 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40513.msg2575950#msg2575950)
ตอนที่ 4 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40513.msg2576787#msg2576787)
ตอนที่ 5 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40513.msg2577420#msg2577420)
ตอนที่ 6 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40513.msg2578147#msg2578147)
ตอนที่ 7 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40513.msg2578781#msg2578781)
ตอนที่ 8 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40513.msg2579328#msg2579328)
ตอนที่ 9 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40513.msg2579942#msg2579942)
ตอนที่ 10 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40513.msg2580672#msg2580672)
ตอนที่ 11 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40513.msg2581344#msg2581344)
ตอนที่ 12 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40513.msg2582101#msg2582101)
ตอนที่ 13 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40513.msg2582936#msg2582936)
ตอนที่ 14 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40513.msg2583720#msg2583720)
ตอนที่ 15 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40513.msg2584537#msg2584537)
ตอนที่ 16 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40513.msg2585451#msg2585451)
ตอนที่ 17 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40513.msg2586352#msg2586352)
ตอนที่ 18 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40513.msg2587331#msg2587331)
ตอนที่ 19 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40513.msg2587767#msg2587767)
ตอนที่ 20 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40513.msg2588307#msg2588307)
ตอนที่ 21 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40513.msg2589340#msg2589340)
ตอนที่ 22 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40513.msg2590502#msg2590502)
ตอนที่ 23 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40513.msg2591393#msg2591393)
ตอนที่ 24 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40513.msg2591936#msg2591936)
ตอนที่ 25 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40513.msg2592751#msg2592751)
ตอนที่ 26 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40513.msg2593570#msg2593570)
ตอนที่ 27 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40513.msg2594519#msg2594519)
ตอนที่ 28 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40513.msg2595577#msg2595577)
ตอนที่ 29 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40513.msg2596417#msg2596417)
ตอนที่ 30 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40513.msg2598098#msg2598098)
ตอนที่ 31 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40513.msg2599075#msg2599075)
ตอนที่ 32 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40513.msg2600044#msg2600044)
ตอนที่ 33 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40513.msg2600433#msg2600433)
ตอนที่ 34 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40513.msg2601241#msg2601241)
ตอนที่ 35 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40513.msg2602153#msg2602153)
ตอนที่ 36 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40513.msg2603437#msg2603437)
ตอนที่ 37 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40513.msg2604319#msg2604319)
ตอนที่ 38 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40513.msg2605444#msg2605444)
ตอนที่ 39 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40513.msg2606490#msg2606490)
ตอนที่ 40 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40513.msg2607579#msg2607579)
ตอนที่ 41 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40513.msg2608870#msg2608870)
ตอนที่ 42 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40513.msg2609693#msg2609693)
บทส่งท้าย (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40513.msg2611478#msg2611478)
ตอนพิเศษ 1 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40513.msg2617966#msg2617966)
ตอนพิเศษ 2 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40513.msg2620736#msg2620736)
ตอนพิเศษ 3 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40513.msg2623167#msg2623167)
ตอนพิเศษ 4 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40513.msg2631944#msg2631944)
ตอนพิเศษ 5 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40513.msg2636278#msg2636278)
ตอนพิเศษ 6 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40513.msg2659547#msg2659547)
ตอนพิเศษ 7 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40513.msg2823903#msg2823903)
ตอนพิเศษ นอกรอบ
................................................Thank you........................................ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40513.msg2742981#msg2742981)
-
ตอนที่ 1
ผมว่าท้องฟ้าที่กำลังเงยหน้ามองอยู่นี้มันกว้างใหญ่มาก ถ้าเทียบกับความกว้างใหญ่นี้แล้ว ผมก็แค่มนุษย์ตัวเล็กๆ คนหนึ่ง ผมเป็นเพียงส่วนหนึ่งของโลกใบนี้ ไม่ได้มีความพิเศษสำคัญอะไรสักเท่าไหร่ แต่มันคงจะดีล่ะมั้งครับ ถ้าหากว่าวันหนึ่งผมได้เป็นคนพิเศษสำหรับใครสักคน และมีเพียงผมเท่านั้นที่สำคัญสำหรับเขา แต่คงยากสักหน่อยหากคิดถึงความเป็นจริงแล้ว ความรักเป็นเรื่องที่ห่างไกลจากตัวผมมากหากวัดจากเด็กรุ่นเดียวกัน เพราะพวกเขาไม่ต้องคอยทำงานตัวเป็นเกลียวอย่างผม
ผมเป็นนักศึกษาชั้นปีที่ 1 ของคณะวิศวกรรมศาสตร์ ภาควิชาวิศวกรรมคอมพิวเตอร์ของมหาวิทยาลัยรัฐบาลแห่งหนึ่ง ผมเรียนมหาวิทยาลัยโดยใช้ทุน กยศ.ของรัฐบาล ค่าเทอมผมไม่ใช่เรื่องที่น่ากังวลเท่ากับค่าใช้จ่ายในแต่ละเดือน ผมมีรายรับแค่เดือนละสองพันสองร้อยบาทจากการกู้ยืมเงินรัฐบาล แต่แค่นั้นมันไม่พอสำหรับค่าเช่าหอพักในเมืองกรุงหรอกครับ ไหนจะค่าน้ำค่าไฟ ค่าอยู่ค่ากิน สารพัดค่าที่ต้องจ่าย ผมจึงต้องทำงาน ทำงาน และทำงาน...ตอนเย็นผมเป็นพนักงานล้างจานที่ร้านอาหารไทยชื่อดังแถวหลังมอ ตกดึกผมทำงานที่เซเว่นข้างหอที่ผมพักจนใกล้เช้าถึงออกงาน เพราะฉะนั้นเวลาลงทะเบียนเรียนผมจึงต้องเลือกลงเรียนในเวลาที่ผมจะพอมีเวลานอนได้...สักชั่วโมงหรือสองชั่วโมงก็ยังดี
ชีวิตแบบนี้มันก็ไม่แย่ซะทีเดียว แต่แน่ล่ะมัน..เหนื่อย ผมยอมรับว่าบางครั้งก็อยากแบกหน้าหล่อๆ กลับบ้านไปให้รู้แล้วรู้รอด บ้านที่ผมจากมาเพราะผิดใจกับพ่อเรื่องคณะที่จะเรียน มันฟังดูโบราณและเคล้านิยายไปหน่อยว่าไหม? แต่นี่ล่ะความจริงของผม บ้านผมเป็นหมอกันทั้งบ้าน มีกิจการโรงพยาบาลที่ถ้าไม่หลงตัวไปหน่อยผมก็ว่าดีที่สุดและใหญ่ที่สุดในประเทศ แต่ผมรู้มาตั้งแต่เด็กแล้วว่านี่ไม่ใช่ทางที่ผมจะเลือก ผมชอบคอมพิวเตอร์ ชอบที่จะอยู่กับมันและศึกษา แต่นั่นก็ไม่ใช่สิ่งที่พ่อต้องการ เมื่อความเห็นไม่ตรงกัน ผมก็ไม่มีเหตุผลอะไรที่จะอยู่บ้านหลังนั้นต่อ เมื่อหกเดือนก่อนหลังจากจบการศึกษาระดับมัธยมปลายผมก็หันหลังจากมา...มาด้วยความคิดที่ว่า ทุกสิ่งที่ผมต้องการ ผมจะคว้ามันมาด้วยตัวของผมเอง มันดูกล้าหาญและก็โง่ในเวลาเดียวกัน ผมเอานาฬิกาเรือนโปรดไปจำนำเพื่อจะได้จ่ายค่าเทอมที่ต้องสำรองจ่ายก่อน ผมขายสมบัติติดตัวเท่าที่ผมมีสำหรับค่าเช่าหอพักและค่าใช้จ่ายในระหว่างที่ยังหางานทำไม่ได้
สามเดือนหลังจากที่ต้องใช้ชีวิตเพียงลำพัง ผมรู้ตัวเลยว่าผมยังเด็ก ผมคิดแค่ว่าทุกอย่างผมสามารถจัดการได้ แต่เพราะคิดน้อยเกินไปจนลืมไปว่าโลกนี้กว้างใหญ่มาก...มากเกินกำลังของผม ผมพยายามใช้ชีวิตโดยปราศจากการช่วยเหลือจากทางบ้าน แต่นานวันเข้าความพยายามของผมกลายเป็นความดันทุรัง ผมไม่ใช่คุณหนูที่มีพร้อมทุกอย่างอีกแล้ว ผมเป็นเพียงเด็กผู้ชายคนหนึ่งที่หวังว่า...จะยังพอมีเงินซื้อข้าวกินในเย็นวันนี้
มันแย่มากที่อีกสามวันกว่าผมจะได้เงินจากการทำงาน แต่นี่ไม่ใช่เรื่องของการจ่ายเงินล่าช้า แต่เป็นเพราะสิ้นเดือนยังมาไม่ถึง...เป็นผมเองที่ใช้เงินหมดก่อนเวลาอันควร เซ็งจริงๆ แต่ช่วยไม่ได้ เย็นวันสอบวันสุดท้ายของเทอมแรกอย่างนี้เลยต้องมาหาวัตถุดิบไปประกอบอาหารแถวบ่อปลาคณะเกษตรฯ
“ไอ้ห่าปลื้ม!!! มึงมาตกปลาบ่อคณะกูอีกแล้ว!!!! หยุดการกระทำอันสามหาวของมึงบัดเดี๋ยวนี้!!”
ผมสะดุ้งโหยงพลางรีบชักคันเบ็ดขึ้นมาจากน้ำ ก่อนจะหันไปมองคุณติ๊กเด็กคณะเกษตรฯ แต่การแต่งตัวคล้ายเด็กศิลปกรรมที่กำลังวิ่งหน้าดุใกล้เข้ามา
“เฮ้ย!! ผมเปล่าทำ!!” ผมรีบโยนคันเบ็ดให้พ้นตัว แล้วคว้าย่ามขึ้นมาสะพาย พยายามหาทางหนีทีไล่เพื่อจะได้รอดพ้นจากคุณติ๊กที่ชอบทำตัวเป็นผู้พิทักษ์สัตว์น้ำในบ่อน้ำขนาดใหญ่ตรงหน้าประหนึ่งลูกของตัวเอง
“มึงยังจะแก้ตัว อุปกรณ์ครบขนาดนี้ มึงยังบอกกูว่าเปล่า!! นี่เงินช็อตอีกแล้วใช่มั้ยห้ะ!!! ถึงมารังแกพวกลูกๆ กูเนี่ย!” ไม่ว่าเปล่าไอ้หน้าดุตัวโตนามว่าติ๊กก็ส่งสายตาเชือดเฉือนมาให้ผมที่แก้ตัวยังไงก็คงไม่รอด เพราะความจริงกับหลักฐานมันปรากฎอยู่ทนโท่
“ขอผมสักตัวสองตัวไม่ได้เหรอครับ เย็นนี้ผมไม่มีจะกินจริงๆ นะ ไม่งั้นไม่ถ่อมาถึงคณะเกษตรฯ หรอก คุณติ๊กดูดิ” ผมชี้ให้คุณติ๊กดูปลานิล ปลาดุก ปลาช่อน ปลาทับทิม สารพัดปลาที่แย่งกันเผยอปากให้พ้นน้ำอย่างร่าเริงเมื่อพ่อติ๊กของพวกมันโปรยเกร็ดขนมปังลงไปให้ “ลูกๆ คุณติ๊กโคตรเยอะอ่ะ เดี๋ยวแม่งเบียดกันตายในบ่อทำไง? ไม่ลดประชากรลงบ้างจะเกิดปัญหาคอขวด แล้วคุณติ๊กคิดดูนะว่า...”
“พอๆ พอเลย เหตุผลชักแม่น้ำทั้งห้าของมึงกูฟังจนเบื่อ คนห่าไรวะ นามสกุลก็ใหญ่ แต่ตังค์ไม่มีจะแดก”
“อ้าว! เกี่ยวไรกับนามสกุล ผมจนของผมเอง ฮ่าๆๆๆ”
คุณติ๊กมองผมอย่างรับไม่ได้ ดูๆ ไปแล้วคงปลงสังเวชอยู่ในใจ เพราะนี่เป็นครั้งที่ห้าแล้วมั้งที่ผมมานั่งตกปลาของคณะเกษตรฯ บางทีก็ไปเลียบๆ เคียงๆ แถวสวนผักบ้าง (ให้ทำไงได้ ผมช็อตจริงๆ) เลยทำให้ผมได้รู้จักกับคุณติ๊กที่อยู่รุ่นเดียวกันแต่ต่างคณะ ก็ไม่สนิทเท่าไหร่หรอก พอคุยกันได้ เขาก็ช่วยเหลือผมอยู่บ่อยๆ เหมือนกัน
“ไป กูพาไปแดกข้าว”
“เฮ้ย! เกรงใจ”
“มึงไม่ต้องเกรงใจไอ้ห่า เดี๋ยวท้องหิวก็มาระรานลูกๆ กูอีก ตามมาเร็วๆ”
แต่พอเห็นผมยังทำท่าอิดๆ ออดๆ เขาที่เดินนำไปแล้วก็หันหลังมามองผม แล้วพูดเสียงดังอย่างหงุดหงิดว่า
“ให้ไว!”
คุณติ๊กพาผมมาที่ร้านอาหารตามสั่งใต้ตึกของคณะแพทยศาสตร์แทนที่จะกินที่คณะเกษตรฯ ของเขา เขาให้เหตุผลง่ายๆ ว่าที่นี่ใกล้กว่า ซึ่งก็จริง...จากบ่อปลาที่ผมเพิ่งจากมากับโรงอาหารของคณะคุณติ๊กถือว่าอยู่ไกลกันราวครึ่งสนามฟุตบอล
แต่บอกตามตรง ผมยอมเดินขาลากไปที่โรงอาหารคณะเกษตรฯ แทนการมานั่งกลั้นหายใจอยู่ที่นี่ มันไม่ใช่ที่ที่ปุถุชนธรรมดาอย่างผมจะสามารถอยู่ได้ มีเสียงดังแค่เสียงช้อนกระทบจาน บทสนทนาคุยกันเป็นภาษาที่ผมไม่เข้าใจ ผมไม่กล้าทำเสียงดังจริงๆ เพราะเกรงจะรบกวนผู้หญิงสวมแว่นโต๊ะข้างๆ ที่กำลังก้มหน้าอ่านหนังสือไปพลางกินไปพลางปากบ่นงึมงำไม่เป็นภาษา แม้แต่คุณติ๊กที่ชอบทำเสียงดังอยู่เป็นนิสัยก็ยังไม่กล้าเอ่ยปากพูดสักแอะ พวกเราทำแค่เขียนเมนูลงบนกระดาษและเดินอย่างเงียบๆ เอาไปยื่นให้ป้าแม่ค้าที่รอรับออร์เดอร์
“คุณติ๊ก คุณว่าเราไปบอกป้าเขาเอาใส่กล่องแล้วออกไปนั่งกินที่อื่นดีมั้ยครับ?” ผมกวักมือเรียกคุณติ๊กมากระซิบกระซาบกันเบาๆ
“แต่กูว่าแอร์เย็นดีนะ” เขากระซิบกลับมาเช่นกัน
“เย็นจนจะแข็งตายอยู่แล้ว!! พวกนี้มันคนแน่เหรอครับ ร้านอาหารใต้ตึกคณะผมเสียงดังอย่างกะเชิดสิงโตงานตรุษจีน คุณติ๊กดูที่นี่ดิ๊ เงี๊ยบบบบ เงียบบบบ!”
กระซิบกระซาบกับคุณติ๊กได้ไม่นาน เสียงหัวเราะน่าฟังของใครสักคนก็ดังขึ้น ผมหันมองไปที่ประตู เห็นกลุ่มผู้ชายในชุดนักศึกษากลุ่มใหญ่กำลังเดินเข้ามา หนึ่งในนั้นโดดเด่น...เหมือนมีออร่า ส่องสว่างอะไรทำนองนั้น จนผมไม่อาจละสายตาได้ ผิวสีน้ำนมจนผู้หญิงใส่แว่นโต๊ะข้างหลังผมยังเทียบไม่ติด เขาสูงกว่าผู้ชายที่เดินอยู่ข้างๆ เล็กน้อย และต้องยอมรับว่าหน้าตาดีมากในทรงสกินเฮดที่แม้แต่ผมที่ค่อนข้างมั่นใจในหนังหน้าตัวเองยังไม่กล้าตัด
ปึ๊ก!
เหมือนมีอะไรมาชนเข้าที่ใจผมอย่างจังเมื่อได้เห็นรอยยิ้มอันทรงเสน่ห์นั้นเข้า หัวใจเต้นแรงจนกลัวว่าคนที่กำลังเดินผ่านโต๊ะผมไปจะได้ยิน เขายิ้มสวยมาก! เวลายิ้มจะเห็นเขี้ยวเล็กๆ ผมยกมือขึ้นทาบที่อกซ้าย คิดอย่างรับตัวเองไม่ได้นิดๆ ว่าถ้าผมเป็นผู้หญิง ผมจะจีบเขา!
“ปลื้ม”
“...”
“ไอ้ปลื้ม”
“...”
“ไอ้ห่าปลื้ม!!!” ผมตกใจเสียงคุณติ๊กจนหลุดจากภวังค์ แต่ไม่ใช่แค่ผมหรอกที่ตกใจ เพราะเสียงคุณติ๊กดังอย่างกะฟ้าผ่าขนาดนี้ คนในร้านจึงหันมาสนใจที่โต๊ะพวกผมกันหมดแล้วมองเหมือนเจอแมลงสาบอะไรเทือกๆ นั้น ผู้ชายที่ผมเผลอไปจ้อง เขามองกลับมาที่ผมอย่างแปลกใจเล็กน้อย ก่อนจะหันกลับไปคุยกับเพื่อนเขาต่อ
“เรียกเสียงดังทำไมครับ! อายเขามั้ยล่ะนั่น คนมองกันทั้งร้าน”
“เอออออออออ!! นี่ถ้ากูไม่เรียกไว้มึงไม่ถอดหัวไปสิงเขาเลยเหรอ หืมมมมม ไอ้ยาจกนามสกุลใหญ่” คุณติ๊กไม่ว่าเปล่า ส่งนิ้วยาวๆ มาจิ้มหน้าผากผมด้วย
“ผมไม่ได้จะทำแบบนั้นซะหน่อย” ผมปัดนิ้วคุณติ๊กให้พ้นหน้า แล้วเดินไปรับราดหน้าสองจานที่สั่งไปเมื่อยี่สิบนาทีก่อน
มันเป็นมื้ออาหารที่แทบไม่รู้รส ไม่ใช่ไม่อร่อย ไม่ใช่ไม่อยากอาหาร ผมหิวมากแทบจะยัดจานตามเส้นใหญ่ลงไปในท้อง แต่ต้องกินอย่างช้าๆ กินอย่างพิถีพิถัน ละเลียดเข้าปากทีละน้อย เพื่อจะได้มองหน้า ‘พี่โปรด’ ให้นานๆ หลังจากที่เดินไปกดน้ำใส่แก้วเป็นรอบที่ห้า ความพยายามอ่านชื่อสุดหล่อสกินเฮดของผมก็สำเร็จ ต้องขอบคุณที่คณะแพทยฯ เขามีป้ายชื่อสำหรับนักศึกษา
‘มาโปรด’ เป็นชื่อที่ผมคิดจริงๆ ว่าเหมาะกับเขามากที่สุด นามสกุลใหญ่แลดูไฮโซเหมาะกับความผู้ดีที่แผ่ออร่าออกจากตัวเขาทุกตารางนิ้ว พี่โปรดยิ้มง่าย หัวเราะอย่างมีมาดแต่ไม่ขัดตา เขาทำตัวเป็นธรรมชาติ สบายๆ แต่ก็ยังดูดี ผมไม่เคยเห็นใครดูดีและเพียบพร้อมไปทั้งตัวอย่างเขามาก่อน...
ผมอยากไปยืนตรงหน้าพี่เขา แล้วแนะนำตัวให้พี่เขารู้จัก แต่พอก้มมองตัวเองแล้วก็พบเห็นความต่างชั้น ผมที่ใส่ช็อปเปื้อนฝุ่นกับกางเกงยีนที่ตั้งแต่ซื้อมาก็ซักแทบนับครั้งได้ ถุงย่ามสีเขียวสดที่สะพายอยู่บนไหล่ ตั้งแต่หัวจรดเท้าไม่มีคำว่า ‘ดูดี’ ออกมาจากตัวผม เวลาส่องกระจกผมก็คิดเข้าข้างตัวเองเสมอว่าตัวผมนั้นหล่อเจิดจรัส แต่ความจริงที่ผมรู้ดีอยู่เต็มอกคือผมไม่ใช่คนหน้าตาโดดเด่น ผมใส่แว่นเพราะสายตาสั้นตั้งแต่ขึ้นประถมห้า ฉายาที่เพื่อนๆ ในคณะเต็มใจมอบให้คือ ‘มหาปลื้ม’ พวกเขาบอกว่าการแต่งตัวของผมเหมือนมาก! แต่ผมไม่โกรธหรอก ผมเป็นพวกที่ถ้าแต่งตัวไม่เรียบร้อยแล้วจะไม่สบายใจ เพราะที่บ้านผมเข้มงวดและเจ้าระเบียบในเรื่องนี้ การใช้ชีวิตอยู่กับพ่อที่ทุกอย่างต้องเป๊ะ ต้องสะอาดมันทำให้ผมชินกับเรื่องแบบนั้น แต่พอมาอยู่ตามลำพัง ต้องหาตังค์ใช้เอง ผมก็ค้นพบแล้วว่า การซักเสื้อผ้าบ่อยครั้ง มันเปลือง!
ผมกับคุณติ๊กกินเสร็จและเอาจานไปเก็บเรียบร้อย แต่โต๊ะของพวกพี่โปรดยังนั่งกันอยู่ - - ผมอยากรู้จักพี่เขา แค่อยากรู้จักเท่านั้น ผมไม่คิดเกินกว่านี้เลย เพราะผมเพิ่งเจอจริงๆ คนที่ทำให้ผมไม่สามารถละสายตาไปจากเขาได้ โดยส่วนตัวแล้วผมไม่ได้กะเกณฑ์ว่าตัวผมเองนั้นต้องเกิดมาคู่กับผู้หญิง ผมคิดของผมเอาเองว่าถ้าผมเจอคนที่ผมถูกใจ ต่อให้จะเป็นชายหรือหญิง มันก็ไม่ใช่เรื่องสำคัญสำหรับผม
-
.
.
.
ตั้งแต่วันที่ได้เจอพี่โปรด ผมก็เฝ้าติดตามชีวิตพี่เขาจนคุณติ๊กเรียกผมว่าสตอล์กเกอร์ แต่ผมไม่โกรธเขาหรอก ผมจะเป็นแบบนี้เสมอกับสิ่งที่ผมสนใจ ทุกเย็นผมจะต้องหาโอกาสไปกินข้าวที่ใต้ตึกคณะแพทยฯ ตอนกลับหอพักผมจะต้องเดินผ่านคณะแพทยฯ เสมอต่อให้ทางมันจะอยู่คนละฟากกับหอพักของผมก็ตาม ผมยังทำงานอยู่ทุกวัน ประหยัดค่าใช้จ่ายเพื่อเก็บเงินซื้อกล้องถ่ายรูปสักตัว ผมอยากมีรูปของพี่เขาเก็บไว้ เพราะไม่ใช่ทุกวันที่ผมโชคดีเจอพี่โปรด จากนั้นการได้เห็นหน้าพี่โปรดแม้เพียงแค่ไม่กี่วินาทีในแต่ละวันก็กลายเป็นเรื่องปกติในชีวิตผม คุณติ๊กบอกผมว่า มันไม่ใช่เรื่องปกติเลย แต่ผมต่างหากที่ทำให้มันกลายเป็นเรื่องปกติ...
พี่โปรดเป็นนักศึกษาแพทย์ปีสาม เมื่อสองเดือนก่อนผมรู้แค่นั้นแต่ตอนนี้ผมรู้ว่าพี่เขาเกิดวันไหน ชอบสีอะไร ชอบอาหารแบบไหน ขับรถยี่ห้ออะไร แชมพูที่ใช้ ครีมอาบน้ำ แบรนด์เสื้อผ้าที่ชอบ หรืออะไรก็ตามที่เกี่ยวกับตัวพี่โปรด...ผมรู้ คุณติ๊กเคยถามผมอย่างจริงจังว่า ผมเป็นโรคจิตหรือเปล่า ซึ่งผมก็ไม่โกรธเขาตามเคย เพราะผมไม่ได้เป็นอย่างนั้น ผมแค่ชอบพี่โปรด ชอบมากอย่างที่ไม่เคยชอบใครขนาดนี้มาก่อน ผมซื้อกล้องได้เมื่อกลางเดือนที่ผ่านมา และตอนนี้บนผนังห้องของผมก็เต็มไปด้วยรูปพี่โปรด ผมชอบมอง เวลากลับจากที่ทำงานมาเหนื่อยๆ แค่ได้เห็นรูปพี่เขา...แค่นั้นผมก็ยิ้มได้
ผมหวังจริงๆ เลยว่า...สักวันผมจะมีโอกาสได้เข้าไปคุยกับพี่โปรด
“อื้อหืออออออ แจ่มโคตรรรรรรรร!!! กี่ชาติวะเนี่ยกว่าจะหาได้อย่างพี่โปรด อกเป็นอก เอวเป็นเอว สุดยอดดดดดด”
ผมไม่ได้สนใจเสียงซี๊ดซ๊าดหื่นกามของเพื่อนๆ ร่วมโต๊ะ แต่ที่ต้องหันไปมองเป็นเพราะชื่อพี่โปรด การได้เห็น ‘มาโปรด’ เดือนแพทย์ควงผู้หญิงไม่ใช่เรื่องแปลก และถ้าจะพูดว่าไม่ซ้ำหน้าก็คงจะไม่แปลกอีกเช่นกัน พี่โปรดเคยเป็นเดือนมหาลัยเมื่อสองปีก่อน ซึ่งเป็นครั้งแรกในรอบเจ็ดปีของคณะแพทยฯ มหาวิทยาลัยผมได้ตำแหน่งเดือน (ตามตำนานที่คุณติ๊กเล่าให้ฟัง) เลยทำให้พี่โปรดเป็นที่รู้จัก ทั้งกับรุ่นพี่ รุ่นน้อง เพื่อนร่วมรุ่น แต่ผมว่า...ต่อให้ไม่รู้ว่าพี่โปรดเป็นเดือน ทุกคนก็คงสนใจพี่เขาอยู่ดี
“ไอ้ปลื้มแม่งมองตาค้างเลยวุ้ย! ฮ่าๆๆ เป็นไงไอ้มหา ตบะแตกแล้วเรอะเอ็ง”
ผมยกมือขยับแว่นนิดหน่อย มองคุณเฟรนเล็กน้อย ก่อนจะตอบตามสไตล์ของตัวเอง “เป็นนักศึกษาหญิงแต่แต่งตัวไม่มิดชิดอย่างนั้น ไม่สมควรครับ แถมยังผิดกฎ”
“บ๊ะ! ไอ้ปลื้ม ผู้หญิงเขามีดีก็ต้องโชว์สิวะ จะเก็บไว้ทำสากกะเบืออะไรเล่า!”
“คืนวันแต่งงานเป็นคืนที่สมควรโชว์ครับคุณกิม”
คุณกิม คุณเฟรนและคุณเปรม เพื่อนภาคเดียวกันที่นั่งรอบโต๊ะม้าหินอ่อนในตอนนี้ช่วยกันยื่นมือมาผลักหัวผม พวกเขาเป็นกลุ่มที่ผมสนิทด้วยมากที่สุด ตอนแรกก็งงๆ เหมือนกันว่าสนิทกันได้ยังไง แต่เพราะตอนที่ผมสืบรู้ว่าน้องชายของพี่โปรดเรียนภาคเดียวกับผมชื่อเปรม ผมก็เข้าไปคุยด้วยบ่อยๆ ถามเรื่องพี่โปรดบ้าง เรื่องอื่นบ้างสลับกันไปเพื่อไม่ให้เกิดความสงสัย จนสุดท้ายก็สนิทกับพวกนี้ไปโดยไม่รู้ตัว
“กูถามจริงไอ้ปลื้ม หน้าอย่างมึงนี่เคยมีแฟนรึเปล่าวะ?”
“ไม่เคยครับ ตอนผมเรียนมัธยม พ่อผมบอกว่าให้เรียนจบมหาวิทยาลัยถึงจะมีได้ พ่อบอกว่ามีแฟนก็เหมือนมีภาระ อีกอย่างเสียการเรียน”
“นี่ทำไมมึงไม่บวชไปให้รู้แล้วรู้รอดไปเลยหือไอ้ปลื้ม หลงมายังดินแดนโลกมนุษย์รึเปล่าเนี่ย กูจะเป็นลม”
ผมรีบส่งพิมเสนให้คุณเฟรนทันที เพราะดูเขาทำท่าจะเป็นลมจริงๆ แต่ก็โดนรุมผลักหัวอีกรอบ ก่อนที่ผมจะทันได้พูดอะไร เพื่อนๆ ก็ยกมือไหว้อย่างพร้อมเพรียง ในทีแรกผมนึกว่าพวกเขาขอโทษผม แต่ความจริงแล้วพวกเขายกมือไหว้คนที่ยืนอยู่ข้างหลังผมต่างหาก
“สวัสดีครับพี่โปรด ลมอะไรพัดมาที่ตึกวิดวะเนี่ย” คุณเปรมถามพี่ชายตัวเองพร้อมกับยิ้มมุมปากอย่างมีเลศนัย
“พาเด็กมาเรียน”
ผมถึงกับเคลิ้มไปเลยกับเสียงของเขา จนลืมที่จะยกมือไหว้ กล่าวคำสวัสดีที่ผมเฝ้าฝึกหน้ากระจกอยู่ทุกวัน
“ทำอะไรกันอยู่?”
“มินิโปรเจ็คก่อนมิดเทอมอ่ะพี่ กำลังร่างโฟลวชาร์ทกันอยู่ ว่าแต่พี่เหอะ เรียนหมอนี่มันว่างมากไง? เห็นตามรับตามส่งสาวแต่ละวันไม่ซ้ำหน้า”
คุณเปรมถามได้ตรงใจผมจัง ผมรู้ว่าพี่โปรดปฏิเสธคนไม่เป็น อัธยาศัยดี และใจดีพร่ำเพรื่อมาก ผมยังไม่เคยเห็นผู้หญิงของพี่โปรดมีปัญหาตบตีกันเลย เขาสามารถจัดระเบียบผู้หญิงของเขาได้ ทั้งๆ ที่ก็มีเหตุการณ์รถไฟชนกันอยู่หลายครั้ง
“ก็ไม่ขนาดนั้นหรอก เห็นน้องๆ เขาต้องลำบากนั่งรถเมล์มาเรียน พี่เลยว่าตามรับตามส่งดีกว่า หึๆ”
“แล้วนี่พี่ไม่มีเรียน?”
“มีแล็ปตอนเย็น ว่าแต่คนนี้ใครเหรอ? พี่เหมือนจะเจอที่ตึกคณะพี่บ่อยๆ”
คุณเฟรนกับคุณกิมส่งสายตามาเป็นคำถาม ส่วนคุณเปรมได้แต่หัวเราะหึๆ เหมือนคนโรคจิต ในขณะที่พี่โปรดยื่นมือขาวๆ หอมๆ มาสัมผัสที่ไหล่ผม
ดีใจจัง...พี่โปรดสังเกตเห็นผมด้วย
“สะ-สวัสดีครับ”
ผมยกมือไหว้แล้วขยับให้พี่โปรดได้นั่ง เพราะเหมือนพี่เขาจะยืนอยู่สักพักแล้ว พี่โปรดยิ้มจนเห็นเขี้ยวเล็กๆ แล้วนั่งลงข้างๆ ผม
ความจริงผมน่าจะพูดอะไรมากกว่านี้ แนะนำตัวก็ยังดี บอกว่าผมชื่ออะไร ชอบอะไร ความเข้ากันได้ของเราสองคน หรือจะเป็นเรื่องรถเบนซ์สปอร์ตคันใหม่ของพี่โปรด ผมอยากพูดกับพี่ให้มากกว่านี้...
“คนนี้ชื่อปลื้มอ่ะพี่ เรียนภาคเดียวกับผม ไอ้เรื่องที่มันชอบไปโผล่ที่ตึกคณะพี่บ่อยๆ ก็ถามเองละกัน หุๆ”
คุณเปรมนี่กวนตีนมากนะครับผมว่า แต่เป็นเพราะผมไม่ถนัดปะทะริมฝีปากกับใครผมจึงได้แค่เงียบ ความจริงผมไม่ได้เรียบร้อยหรือไม่สู้คน คำหยาบคายผมก็มีหลุดบ้างตอนฟิวส์ขาดแต่ส่วนใหญ่ผมจะสุภาพตลอด ผมแค่ชินที่พูดแบบนี้ ตอนเรียนมัธยมผมก็ไม่ได้ต่างจากเด็กผู้ชายทั่วไป ผมดื่ม ผมเที่ยว สูบบุหรี่ ปี้หญิง ผมผ่านมาหมดแล้วแต่ตอนนี้เรื่องพวกนั้นมันไกลจากตัวผมมาก เพียงเพราะผมไม่มีเวลาและไม่มีเงินสำหรับเรื่องพวกนั้นอีกแล้ว
“สวัสดีครับน้องปลื้ม”
“คะ-ครับ”
“พี่ชื่อมาโปรด แต่เรียกพี่โปรดก็ได้ เห็นที่ตึกบ่อยๆ นึกว่าเรียนแพทย์ซะอีก”
พี่คิดจริงๆ เหรอครับว่าผมเรียนแพทย์ เวลาผมเสนอหน้าไปทีไร ล่อใส่ช็อปวิดวะทั้งนั้นเลยนะครับ - -*
“ผมไม่ได้เรียนแพทย์หรอกครับ แหะๆ กับข้าวใต้ตึกคณะพี่โปรดอร่อยดีครับ ผมเลยไปบ่อยๆ แหะๆ”
พี่โปรดยิ้มให้ผม ก่อนจะพูดว่า “ป้านิ่มคงดีใจที่มีคนชอบกับข้าวที่ป้าทำมากขนาดนี้”
ผมได้แต่หัวเราะแหะๆ แล้วก็นั่งเงียบฟังพี่โปรดคุยกับเพื่อนๆ ไป พี่โปรดคุยเก่งครับ พูดเพราะมากด้วย ริมฝีปากคลี่ยิ้มเกือบตลอดเวลา ผมนั่งมองพี่โปรดจนพี่รู้ตัวอยู่หลายครั้งแต่พี่ก็ทำแค่หันกลับมาส่งยิ้มให้แล้วคุยกับเพื่อนๆ ผมต่อ
ผมสงสัยจังว่าความโชคดีทั้งชีวิตของผมหมดไปกับวันนี้หรือเปล่า...
ผมเห็นรอยยิ้มของพี่...
ผมได้ยินเสียงหัวเราะของพี่...
ผมได้กลิ่นน้ำหอมของพี่...
ทุกอย่างรอบตัวผมตอนนี้สดใสขึ้นมาทันตา ดีจริงๆ นะครับที่มีพี่นั่งอยู่ข้างๆ
“ไปมั้ยครับน้องปลื้ม”
เสียงพี่โปรดทำให้ผมหลุดจากภวังค์ ผมหันไปทำหน้างงใส่พี่โปรดที่ยิ้มให้อีกแล้ว
“คะ-ครับ? อะไรเหรอครับ?”
“ไม่ได้ฟังเลยเหรอ?”
พี่โปรดหัวเราะเบาๆ ในขณะที่คุณเปรมยื่นมือมาผลักหัวผมหนึ่งที
“มองแต่หน้าพี่โปรดจนวิญญาณออกจากร่างเลยไงวะ ฮ่าๆๆๆ” คุณเปรมถามได้อย่างน่าถีบ
“เออว่ะ กูก็เห็นแม่งนั่งเงียบมองหน้าพี่โปรดตั้งนานละ ตกลงนี่มึงเป็นไรมากป่ะเนี่ยไอ้ปลื้ม”แล้วคุณกิมก็เสือกเข้ามาด้วยอีกคน
“นี่พี่โปรดนะครับเพื่อนปลื้ม ไม่ใช่แท่นบูชา มึงจะได้ทำตาเลื่อมใสขนาดนั้นนนน ฮ่าๆๆๆๆ” ปิดท้ายด้วยคุณเฟรนที่ผมคิดในใจว่า ครั้งต่อไปจะไม่ให้ลอกงานส่งแน่ๆ
“ผมไม่ได้ทำอย่างนั้นซะหน่อย ว่าแต่พี่โปรดว่าอะไรนะครับ”
“พี่ชวนไปกินข้าวใต้ตึกคณะพี่” พี่โปรดยิ้มอีกแล้ว นี่พี่รู้ใช่ไหมว่าผมแพ้รอยยิ้มของพี่ ถึงได้ยิ้มให้บ่อยจังเลย “เห็นว่าปลื้มชอบ ไปกับพี่มั้ยครับ”
“เอ่อ...เดี๋ยวผมต้องไปทำงานแล้วครับ”
“ทำงานตั้งหกโมงโน่น ไปเถอะน่า ประหยัดค่าข้าวด้วยไงมึง พี่โปรดเลี้ยง” คุณเปรมว่าพลางเริ่มเก็บโฟลวชาร์ทที่ร่างกันไว้ใส่กระเป๋า
“แล้วพวกคุณเปรมไปมั้ยครับ”
“เย็นนี้นัดสาว” คุณเปรมว่า
“ส่วนกูจะไปรับแม่ที่สนามบินกับไอ้กิม มึงอ่ะใกล้สิ้นเดือนแล้วช็อตทุกที ไปกับพี่โปรดเหอะ ให้พี่โปรดเลี้ยงสักมื้อจะเป็นไร เนอะพี่เนอะ” คุณเฟรนว่าแล้วหันไปพยักเพยิดกับพี่โปรดที่ยิ้มน้อยๆ
“ไปเถอะ พี่เลี้ยงไหว”
“อ่า...คือว่าผม...”
ผมไม่ใช่จะเล่นตัวอะไรเลยนะ การได้กินข้าวกับพี่โปรดนั่นเป็นโคตรของโชคดีเลย แต่ถ้าพวกคุณเปรมไม่ไปด้วย ผมจะคุยอะไรกับพี่โปรดล่ะ ผมคุยไม่เก่งนะอีกอย่างพี่โปรดจะอายหรือเปล่าที่ไปนั่งกินข้าวกับคนอย่างผม
“ลุกเลยครับปลื้ม พี่หิวละ”
ไม่ว่าเปล่า พี่โปรดคว้าย่ามผมไปสะพายแล้วออกเดินนำทันที ไม่ลืมที่จะร่ำลาไอ้พวกสามทหารเสือที่ก็แยกย้ายกันไปทำธุระของตัวเอง ผมวิ่งตามหลังพี่โปรดแทบไม่ทัน ขาก็ยาว แถมยังจ้ำอ้าวอย่างไม่รอใคร นี่จะตามควายเหรอครับพี่!! แต่สวรรค์แม่งลำเอียงกับผมชิบหาย ย่ามสีเขียวนั่นผมสะพายมาหลายเดือนไม่ยักกะมีใครมอง พอมันไปอยู่บนไหล่ของ ‘มาโปรด’ เท่านั้นแหละ สาวแท้สาวเทียมมองกันให้รึ่ม!
“พี่โปรดดดดดด รอผมด้วยยยยยย”
พี่โปรดหยุดรอให้ผมเดินตามให้ทัน ก่อนจะขมวดคิ้วเข้มๆ ใส่ แล้วว่าเสียงนุ่ม “ช้า”
“ก็พี่เล่นเดินอย่างกะควายหาย ผมจะตามทันมั้ยครับ”
“ปลื้มมัวแต่ลีลาท่ามากอยู่นั่น ถ้าพี่ไม่เร่ง จะได้กินเมื่อไหร่ล่ะ ผอมมากนะปลื้มอ่ะ อดมื้อกินมื้อเหรอ?” พี่โปรดว่าพลางมองสำรวจผมตั้งแต่หัวจรดเท้า ก่อนจะรื้อกระดาษกับปากกาในถุงย่ามของผมมาเขียนอะไรลงไปสักอย่างพร้อมกับพูดไปด้วยว่า “ไม่ดีต่อสุขภาพนะครับ รู้หรือเปล่าว่าร่างกายคนเราต้องการสารอาหารให้ครบถ้วน อ่ะ นี่เบอร์พี่ หิวข้าวเมื่อไหร่ให้โทรมา ถ้าพี่ว่างพี่จะพาไปกินข้าวด้วย”
“ผมไม่มีมือถือครับ อีกอย่างคงไม่กล้ารบกวนพี่หรอก ขอบคุณในความมีน้ำใจของพี่นะครับ”
ผมไม่คิดว่าพี่โปรดจะใจดีขนาดนี้ พี่ท่านทำตัวได้สมกับชื่อมาโปรดจริงๆ แล้วเรื่องที่ผมไม่มีมือถือก็เป็นตามนั้น ไอโฟนของผมเอาไปขายมือสองตั้งแต่เดือนแรกที่ต้องใช้ชีวิตเพียงลำพัง ซึ่งจากนั้นก็ไม่มีปัญญาเก็บตังค์ซื้อมันมาอีกเลย อีกอย่างผมคิดว่าไม่จำเป็นด้วยในเมื่อผมไม่ได้ติดต่อกับใครมาสักสามชาติแล้ว
“เฮ้ย! ได้ไง เกรงใจอะไรกัน เพื่อนเปรมก็เหมือนน้องพี่ เห็นเปรมว่าปลื้มทำงานหนักมาก ต้องหาเงินใช้เอง อะไรที่พี่ช่วยได้ก็อยากช่วย”
“ผมขอรับไว้แค่น้ำใจนะครับพี่โปรด”
“น้ำใจมันอิ่มแค่ใจ ไม่ได้ทำให้ท้องอิ่ม ไปเถอะ หาอะไรกินกันดีกว่า ส่วนเรื่องมือถือ เดี๋ยวพี่หามาให้”
พี่โปรดเขาเข้าใจที่ผมพูดจริงๆ มั้ยครับเนี่ย -_-! ผมไม่อยากรบกวนเขาจริงๆ นะ ถึงผมจะรู้จักพี่เขา (ข้างเดียว) มานานก็เถอะ แต่อย่าลืมว่าพี่โปรดเพิ่งรู้จักผมวันนี้ เมื่อไม่กี่ชั่วโมงก่อนหน้านี้ด้วยซ้ำไป แล้วอะไรทำให้พี่เขาถึงขนาดยื่นมือมาช่วยขนาดนี้ เพราะผมเรียนรู้แล้วว่าโลกนี้มันไม่มีคำว่าฟรี เลยไม่ค่อยอยากจะเชื่อใครง่ายเท่าไหร่นัก
แค่สิบนาทีผมกับพี่โปรดก็มานั่งในร้านอาหารใต้ตึกคณะแพทยฯ ที่ผมมีปัญญาเข้ามาได้แค่นี้ เพราะแอเรียนี้เขาเข้มกันจริงจังครับถ้าไม่ใช่นักศึกษาแพทย์เหมือนว่าจะเข้าไม่ได้นะ เพราะมาแต่ละทีก็เห็นพี่ยามหน้าดุตรวจบัตรนักศึกษาก่อนเข้าตึกด้วย
พี่โปรดสั่งราดหน้ามาสองจานโดยไม่ได้ถามความเห็นจากผมว่าผมจะกินอะไรซึ่งแน่นอนว่าผมต้องกินที่พี่โปรดสั่งมาอยู่แล้ว อืม...ที่จริง พี่โปรดแกก็ให้ความรู้สึกเผด็จการนิดๆ นะครับ ไม่รู้สินะ...ผมว่าภายใต้ใบหน้าที่แสนใจดี ริมฝีปากคลี่ยิ้มตลอดเวลา แถมพูดจาสุภาพอ่อนโยนนี้ อาจจะซ่อนอะไรไว้มากมายก็ได้
แต่ยังไงซะ...ผมก็ถอนความรู้สึกที่มีให้กับผู้ชายคนนี้คืนมาไม่ได้ซะแล้ว
“ทำไมปลื้มชอบจ้องหน้าพี่ล่ะครับ มีอะไรหรือเปล่า?”
ผมกระพริบตาปริบๆ กับคำถามของพี่โปรด ...แน่ล่ะว่าผมมีคำตอบอยู่แล้ว แต่ก็เลือกที่จะส่ายหน้าตอบกลับไป
“จริงหรือ?”
“คะ-ครับ”
พี่โปรดนิ่งไปสักพัก ก่อนจะพูดขึ้นว่า “ปลื้มโกหกไม่เก่งนะ แล้วพี่ก็ไม่ชอบคนโกหกด้วย”
“คือ...ผม...”
“ปลื้มถามเรื่องของพี่กับเปรมด้วย...ใช่ไหม?”
นี่..คุณเปรมเอาเรื่องแบบนี้ไปบอกพี่โปรดด้วยเหรอครับ? -*- แล้วมันธุระกงการอะไรของไอ้คุณเปรมที่มันต้องเอาพฤติกรรมของผมไปปากสว่างบอกคนอื่นด้วย ถึงคนอื่นที่ว่าจะเป็นพี่โปรดก็เถอะ! รู้สึกอยากถีบหน้าคนขึ้นมาฉับพลัน ผมก็ว่าผมเนียนถามไอ้คุณเปรมมันแล้วนะครับ ถึงว่า...แม่งชอบมองผมแล้วยิ้มแปลกๆ
“ทำไปเพื่ออะไรเหรอ?”
บ๊ะ!! พี่โปรดนี่ เห็นผมเงียบไม่ตอบก็ถามใหญ่เลย พี่ควรจะหุบปากแล้วนั่งเงียบอย่างผมบ้างนะ -*-!
“ว่าไงปลื้ม”
ทำหน้าหล่อเป็นเหี้ย! แต่ก็กดดันผมจังเลย! อะไรเนี่ย คาดคั้นให้ได้อะไร? มีอะไรในกอไผ่หรือไงครับท่าน!
“ปลื้ม?”
“ผมชอบพี่ครับ!”
โอ๊ะ! ตายล่ะ! พี่โปรดหุบปากไปได้ก็จริง แต่ก็เล่นเอาระหว่างเรามีแต่ความเงียบอย่างฉับพลัน พี่โปรดเลิกคิ้วแล้วมองผมอย่างหยั่งเชิง จากนั้นก็...
“เรียนหนักหรือเปล่าช่วงนี้” เปลี่ยนเรื่องคุย...
พี่โปรดโคตรเก่งเลยครับผมว่า...นอกจากจะหล่อระดับตำนานแล้ว พี่เขายังสามารถทำให้คำสารภาพของผมกลายเป็นเพียงอากาศธาตุ
บอกตามตรง... เจ็บเหี้ยๆ T_______T
“ว่าไงครับปลื้ม? พี่ถามว่าเรียนหนักหรือเปล่า?” พี่โปรดยังสติลถามผมต่ออย่างไม่สะทกสะท้านกับอาการหน้าซีดเหงื่อตกของผม พี่ทำร้ายจิตใจคนอื่นด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้มแบบนี้มากี่ครั้งแล้วครับพี่!
“หนะ-หนักครับ”
“เห็นเปรมว่าปลื้มเรียนเก่ง ช่วยๆ น้องพี่ด้วยแล้วกัน ถ้าเปรมผ่านมีนได้ พี่จะพาไปเลี้ยงมื้อใหญ่ อืม...ราดหน้าคงได้แล้ว เดี๋ยวพี่ไปเอามาให้ ปลื้มไปเอาน้ำมาให้ทีนะ”
พี่โปรดสรุปเองทั้งหมด แล้วก็ลุกไปเอาราดหน้าจากป้าแม่ค้า ส่วนผมก็ได้แต่เดินไปกดน้ำใส่แก้วอีกมุมของร้านพลางนึกในใจว่า มื้อใหญ่พี่ท่านคงจะไม่ได้เลี้ยงผมแน่ๆ คุณเปรมฉลาดมากก็จริง แต่ความขี้เกียจก็ไม่ได้น้อยไปกว่าความฉลาดเลย คะแนนจะหลุดมีนบ้าง เกินมีนบ้าง ไม่ใช่เรื่องที่คุณเปรมเขาใส่ใจอยู่แล้ว
ผมไหวไหล่เล็กน้อย ก่อนจะถอนหายใจกับเสาคอนกรีตที่ใกล้กับที่กดน้ำ ต่อให้ผมจะคิดสักพันรอบแล้วว่าผมกับพี่โปรดไม่มีทางเป็นไปได้ ผมไม่มีทางสมหวัง แต่ผมก็ไม่ได้อยากให้ความรู้สึกที่ผมจริงจังกับมันมากนี้ต้องจบลงเพราะพี่โปรดทำเป็นไม่รับรู้อย่างนี้เลย
แต่ผมจะทำอะไรได้อีกล่ะ...นอกไปจากทำใจ
..................................................To be continue....................................
ฝากผู้ชายที่ชื่อมาโปรดด้วยนะคะ :bye2: :bye2:
-
ตอนที่ 2
“โอ๊ะ! ทำหน้าอย่างกะคนใกล้ตาย เป็นไรไปวะมึง ได้ข่าวว่าสามวันก่อนไปกินข้าวกับพ่อทูนหัวมานี่ กูนึกว่ามึงจะระริกระรี้หน้าบานเป็นจานดาวเทียมซะอีก” คุณติ๊กที่บังเอิญเจอกันในเซเว่นเห่าใส่ผมทันทีทันใด ผมกดน้ำร้อนใส่ถ้วยมาม่าแล้วก็ไม่ได้ตอบอะไรไป แต่คุณติ๊กก็ยังเดินตามไม่เลิก
“เฮ้! ไอ้ปลื้ม! กูคุยกับมึงอยู่นะ ได้ยินรึเปล่าวะ”
ได้ยินสิ หูผมไม่ได้พิการ แต่ขี้เกียจตอบคำถามโลกแตก ใครจะทำไมผมครับ -*-
หลังจากเลิกงานที่ร้านอาหาร ผมมักจะมาเตร็ดเตร่อยู่แถวนี้เสมอ เพราะต้องเตรียมเข้ากะดึกของเซเว่นสาขานี้ยังไงล่ะ อาหารประทังชีวิตส่วนใหญ่ก็มาม่าคัพที่แค่เพียงสิบกว่าบาทก็สามารถอิ่มไปจนถึงเช้า
“ไอ้ปลื้ม!”
“คุณติ๊กจะเสียงดังทำไมล่ะครับ อยู่ใกล้กันแค่นี้ สมองมีปัญหาเหรอ”
“มึงด่ากูเหรอห้ะ! ด่ากูเหรอออออออ”
คุณติ๊กผลักหัวผมซ้ำๆ โดยที่ผมไม่ได้ตอบโต้อะไร เพียงแค่ยกมือขยับแว่นตาให้เข้าที่เล็กน้อย
“เป็นเชี่ยไรของมึง แล้วตกลงมึงกับพี่โปรดไปกินข้าวด้วยกันจริงๆ ใช่ป่ะ”
“ครับ”
“แล้วเป็นไงมั่งวะ ไปไงมาไงถึงไปกินข้าวด้วยกันได้ ตอนไอ้เฟรนเล่าให้กูฟังนี่กูแทบกรี๊ด”
ผมมองคนที่แทบกรี๊ดอย่างเอือมระอา คุณติ๊กเด็กคณะเกษตรฯคนนี้เขาเป็นเพื่อนกับคุณเฟรนครับ เห็นว่าเมื่อก่อนเคยไม่กินเส้นกันเท่าไหร่ แต่เดี๋ยวนี้ก็เห็นสนิทกันดี
“ก็ไม่มีอะไรนี่ครับ”
“เฮ้ย! จะไม่มีอะไรได้ไง ไปกินข้าวกับพี่มาโปรดเลยนะ มึงจะไม่ดี๊ด๊าให้กูเห็นเชียวเหรอออออ”
ตอนนี้ผมออกมานั่งซดมาม่าอยู่หน้าเซเว่น มีคุณติ๊กงุ้งงิ้งๆ อยู่ข้างๆ ถามถึงพี่โปรดอยู่ทุกๆ สามนาที โดยที่ผมก็เลือกจะเงียบ ก็จะให้ตอบอะไรล่ะ มันไม่มีอะไรนี่ครับกินเสร็จก็แยกย้ายไม่ได้คุยอะไรกันไปมากกว่านั้น อาจจะเพราะผมเงียบด้วย กินไปแค่ไม่กี่คำพี่โปรดก็วางช้อนวางส้อม ส่วนผมก็รีบกินให้หมด ร่ำลากันไม่กี่คำผมก็แยกตัวออกมาพี่โปรดก็ขึ้นไปเรียนแล็ป
“มึงทำหน้าเหมือนคนอกหักเลยว่ะ เป็นไรมากป่าววะ กูถามจริงๆ”
“ไม่เป็นไรครับ”
“ไอ้เฟรนบอกกูด้วยว่าพี่โปรดฝากไอ้เปรมเอาไอโฟนเครื่องใหม่มาให้มึง ตกลงยังไงวะ?”
เป็นเรื่องจริงที่พี่โปรดทำอย่างนั้นครับแต่ผมก็ไม่ได้รับมา ผมไม่บ้าตามพี่เขาหรอก ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าทำอย่างนั้นไปทำไมสงสัยสมองพี่โปรดมีปัญหาพอๆ กับคุณติ๊กนั่นล่ะ
“กูว่ามันต้องมีอะไรแน่ๆ” คุณติ๊กว่าด้วยท่าทางที่คิดว่าตัวเองฉลาดนิดๆ “หรือพี่โปรดเขาชอบมึง...”
มองผมตั้งแต่หัวจรดเท้าแล้วก็ส่ายหัว สีหน้าบ่งบอกว่ารับไม่ได้ “กูว่าคงไม่ใช่ ระดับพี่โปรดแล้ว มึงยังไม่ถึงขั้น แล้วตกลงมึงรับของเขามาป่าววะ”
“เปล่าครับ”
“อ้าว! ทำไมวะ? มึงก็ไม่มีมือถือใช้ นี่เวลาพวกกูจะติดต่ออะไรมึงนี่ต้องถ่อไปหาถึงหอ ไม่งั้นก็ต้องมาที่ทำงาน โทรหาพวกกูทีก็ต้องโทรตู้หยอดเหรียญ ความจริงกูว่ารับๆ มาก็ไม่เห็นเป็นไร”
“คุณติ๊กว่างมากเหรอครับ ไม่กลับบ้านกลับช่องไปกินนมแล้วนอนล่ะ พล่ามอยู่ได้”
“ห้ะ!! ไอ้ปลื้ม! มึงว่าไงนะ! หน็อยยยยยย! นี่เป็นห่วงมึงหรอกนะถึงได้มาหา เห็นพวกไอ้เฟรนว่ามึงซึมๆ เลยมาเนี่ย ไอ้ดวกกกกเอ้ย!”
โอยยยยย หัวผม! จะดึงให้หลุดจากคอไปเลยรึไงครับ!
“โอ้ยๆๆๆ พอแล้วครับคุณติ๊ก ผมขอโทษษษษษ”
“มึงนะมึง แม่งงง หน้าจืดแล้วยังปากเสีย แล้วมาม่านี่ก็แดกเข้าไปเถอะ เข้าโรงบาลมาวันไหนกูไม่ไปเยี่ยมแน่!”
คุณติ๊กผลักหัวผมแรงๆ อีกที แล้วก็หยุดหอบหายใจอยู่ข้างๆ เมื่อกี้เขาแทบจะเข้ามาสิงผมแหน่ะ แดนเจ้อรัสมากครับคนๆ นี้ -*-
ปี๊นนนนนนนนนนนนนนน!
เสียงบีบแตรรถที่เพิ่งเข้ามาจอดหน้าเซเว่นทำให้ผมกับคุณติ๊กหันไปมองอย่างพร้อมเพรียง ก่อนใบหน้ารูปสลักของพี่มาโปรดที่ไม่ได้เจอมาสามวันเต็มๆ จะโผล่มาให้เห็นเมื่อกระจกถูกลดระดับลง
“ปลื้ม! มานี่หน่อย”
ผมหันไปมองหน้าคุณติ๊กที่ก็ทำหน้างงๆ ไม่แพ้กัน หันไปมองหน้าหล่อๆ ระดับตำนานของพี่โปรดที่ตอนนี้คิ้วเข้มๆ นั้นขมวดแทบชนกันแล้วผมก็ต้องรีบเดินเข้าไปหา
“มีอะไรครับพี่”
พี่โปรดเหลือบมองหน้าผมเล็กน้อย ก่อนจะหันไปหยิบถุงที่เบาะนั่งข้างๆ แล้วยื่นมาให้ผม
“เอาไป”
ถุงที่คุณเปรมเคยเอามาให้ผมนั่นเอง แต่ถึงจะเปลี่ยนคนให้ผมก็ไม่เปลี่ยนใจหรอก เรื่องที่จะไม่รับมันผมแน่ใจแล้ว
“พี่ให้ผมทำไมครับ”
“ก็ปลื้มไม่มีมือถือใช้”
“ผมไม่ได้เดือดร้อนอะไรนี่ครับ”
“ปลื้ม” เสียงเรียบๆ กับหน้าตึงๆ ของพี่โปรด ทำให้ผมรู้ได้ทันทีว่าคนๆ นี้ไม่ใช่คนที่ควรขัดใจ ดูเหมือนพี่ท่านถนัดออกคำสั่งมากเสียด้วย และดูเหมือนไม่เคยมีใครกล้าขัดใจมาก่อน
“เอ่อ...สวัสดีครับพี่ คือ...มีอะไรกันเหรอครับ” ผมมองคุณติ๊กที่โผล่เข้ามาในฉาก ยกมือไหว้พี่โปรดที่ก็รับไหว้ทำตัวเป็นรุ่นพี่ที่ดีเช่นทุกครั้ง แต่พอหันมามองหน้าผม พี่ท่านก็แทบจะส่งสายตามาฆ่าผมเสียให้ได้
“นี่ติ๊กเพื่อนเฟรนกับกิมใช่ไหม? ไม่เจอกันนานเลยนะ สบายดี?”
“ครับพี่ สบายดีครับ ว่าแต่พี่โปรดมาหาไอ้ปลื้มมันเหรอครับ”
“เปล่าหรอก...ทางผ่านน่ะ เห็นปลื้มพอดีเลยแวะเอาของมาให้”
“ผมไม่เอาครับ” ผมสวนขึ้นทันที ถ้าพี่โปรดดื้อ ผมก็จะดื้อกว่า เพราะไม่มีเหตุผลอะไรที่ผมจะรับของๆ เขาไว้
“ไอ้ปลื้มรับๆ ไปเถอะน่า พี่โปรดเขาอุตส่าห์มีน้ำใจนะ”
“คุณติ๊กอยากได้ก็เอาไปสิครับ”
“อ้าว ไอ้นี่!”
ตอนนี้ผมไม่ชอบความมีน้ำใจของพี่โปรดสักเท่าไหร่ มันธุระกงการอะไรของพี่เขาเหรอครับถึงต้องมาแจกของให้ผม ผมไม่เห็นเหตุผลดีๆ สักข้อเดียว ผมยังชอบพี่โปรดอยู่มาก แต่ผมก็ไม่ได้ชอบที่พี่เขาทำแบบนี้เลย นอกจากทำหูทวนลมกับคำสารภาพรักของผมแล้ว พี่ยังต้องการอะไรอีกเหรอครับ? ผมอยากรู้จริงๆ
“ปลื้มไปคุยกับพี่หน่อยสิครับ”
“คุยที่นี่ก็ได้นี่ครับ”
“ขึ้นรถครับ”
“เดี๋ยวผมต้องทำงานครับ”
“พี่บอกให้ขึ้นรถ!!”
คุณติ๊กมองหน้าผมสลับกับหน้าหล่อๆ ของพี่โปรด ก่อนจะตัดสินใจทรยศผมด้วยการจับผมยัดใส่รถพี่โปรด พลางกระซิบผมเสียงดุว่า “มึงเล่นตัวอะไรห้ะ! ชอบเขามาสองเดือน นี่เขามาหาถึงที่ มึงอย่าบ้าให้มากน่า”
“พาไปคุยแล้วพามาส่งด้วยนะครับพี่ ผมขอตัวกลับบ้านก่อนครับ”
“ให้พี่ไปส่งมั้ยครับ”
“ไม่เป็นไรครับ เดี๋ยวไอ้กิมมารับ”
“งั้นพี่ไปก่อนนะ”
ออดี้สีดำสุดหรูของพี่โปรดเคลื่อนตัวออกจากหน้าเซเว่นโดยมีผมนั่งเป็นตุ๊กตาหน้ารถ ไม่รู้ว่าพี่โปรดจะพาไปไหน แต่ผมก็ภาวนาให้พี่เขามาส่งผมให้ทันเวลาเข้างาน ไม่งั้นโดนผู้จัดการเฉ่งหัวแน่ ผมยิ่งมีประวัติการเข้างานสายเป็นหางว่าวอยู่ด้วย
ผ่านไปประมาณยี่สิบนาที พี่โปรดก็จอดรถใกล้กับสวนสาธารณะไม่ไกลจากมหาวิทยาลัยที่ผมเรียนมากนัก รอบตัวผมมืดพอประมาณ ภายในรถถึงจะเย็นสบายแต่ก็เงียบอย่างน่าอึดอัด พี่โปรดหันหน้ามามองผม มองแบบโคตรกดดัน ในขณะที่ผมก็ใช้ความนิ่งเงียบของตัวเองเข้าต่อสู้
“ปลื้มรังเกียจของที่พี่ซื้อให้?”
“เปล่าครับ”
“แล้วทำไมไม่รับไว้”
“แล้วพี่โปรดซื้อให้ผมทำไมครับ ผมไม่ได้บอกเลยว่าต้องการ”
“พี่หวังดี”
“นี่มันเรื่องปกติของพี่เหรอครับ? พี่ซื้อให้คนรู้จักทุกคนที่รู้ว่าเขาไม่มีมือถือใช้เลยใช่ไหมครับ?”
พี่โปรดเงียบอยู่นานก่อนจะให้คำตอบกับผมว่า “ใช่”
“แต่สำหรับผมนี่ไม่ใช่เรื่องปกติครับ ผมรับไว้ไม่ได้ ไม่ใช่เพราะรังเกียจ แต่มันมากเกินไปสำหรับคนที่เพิ่งรู้จักกัน พี่โปรดใจดีมากผมรู้ แต่ไม่ต้องซื้อของอะไรให้ผมหรอกครับ”
พี่โปรดทำราวกับไม่ได้ยินที่ผมพูด นิ้วเรียวยาวของพี่ท่านกำลังจัดการทำอะไรสักอย่างกับไอโฟนสีขาวในมือก่อนจะยัดใส่มือผม แล้วบอกเสียงเรียบ “พี่บันทึกเบอร์พี่ให้แล้ว โทรหาพี่ได้ทุกเวลาถ้ามีอะไรให้พี่ช่วย ถ้าพี่ว่างพี่จะรีบมาหาปลื้มทันที”
“พี่โปรด ผมบอกแล้วว่าผมไม่เอา”
“ใช้เป็นใช่ไหม? เรื่องค่าโทรปลื้มไม่ต้องกังวลเลย พี่ทำแบบรายเดือนไว้ พี่เป็นคนจ่ายให้เอง ไม่ยุ่งยากหรอก”
พี่โปรดหน้ามึนมาก แทบจะพูดคนละเรื่องกับผมเลย ผมมองไอโฟนในมืออย่างไม่รู้จะทำอย่างไรดี
“พี่โปรด...”
พี่โปรดที่กำลังเปิดบรรยายการใช้ไอโฟนให้ผมฟังพลางจิ้มนั่นจิ้มนี่ให้ดู พอได้ยินผมเรียกชื่อตัวเองด้วยเสียงอ่อนใจก็ชะงักไปทันที ก่อนจะมองหน้าผมในระยะที่เรียกว่าโคตรใกล้ ความหล่อระดับพระกาฬของพี่โปรดกำลังทำผมตาพร่า
“ทำงานเหนื่อยเหรอครับ...” พี่โปรดกระซิบที่ข้างหูผม แล้วเหมือนจะจงใจให้ปลายจมูกโด่งของเขาลากผ่านแก้มผมไปเบาๆ
นี่เราพูดกันไปคนละเรื่องอีกแล้วใช่มั้ยครับ -*-
“หิวข้าวรึเปล่า? พี่พาไปกินเอามั้ยครับ”
ผมแทบจะหยุดหายใจไปกับเสียงทุ้มน่าฟังและปลายจมูกโด่งที่ยังคลอเคลียอยู่ข้างแก้ม ความตื่นเต้นระคนตกใจทำให้หัวใจผมเต้นรัวเร็ว ผมคิดว่าพี่โปรดต้องรู้สึกได้แน่เพราะผมได้ยินเสียงหัวเราะเบาๆ
“ว่าไงปลื้ม...ไปรึเปล่า?”
“พะ-พอเถอะครับพี่...”
ผมเบี่ยงหน้าหลบเล็กน้อยหลังจากที่โดนพี่โปรดใช้ฟันสวยๆ ของเขางับที่ริมฝีปากล่างของผมเบาๆ ยิ้มเจ้าเล่ห์ที่ส่งมาให้ไม่ได้ลดความดูดีของพี่โปรดลงเลยสักนิด
“ตอบไม่ตรงคำถาม”
“เอ่อ...ผมกินมาม่าจนอิ่มแล้วครับ”
ผมบอกเสียงแผ่ว ใช้ไอโฟนในมือเป็นจุดโฟกัสของสายตาเพื่อจะได้ไม่ต้องมองหน้าพี่โปรดในตอนนี้ ผมไม่เข้าใจการกระทำของพี่โปรดหรอก และไม่อยากถามด้วยว่าทำไปทำไม
“กินแต่ของไม่มีประโยชน์ ตัวถึงได้ผอมแบบนี้” พี่โปรดว่าพลางจับเอวผมแล้วยกให้นั่งบนตักพี่เขา ซึ่งผมได้แต่อ้าปากค้าง ช็อคนิดๆ อย่างไม่รู้จะเปล่งเสียงอะไรออกมาดี
“ดูสิ ตัวก็เบา”
“พะ-พี่...ปล่อยผม”
“ปลื้มไม่ชอบ...เหรอครับ” พี่โปรดถามเสียงนุ่ม ยิ้มใส่ตาผมในระยะที่ใกล้เกินกว่าผมจะกล้าหายใจ
“พี่โปรด...อย่าทำแบบนี้กับผม”
“กลัว?”
“ครับ...” กลัวเสน่ห์ที่มากเกินคนปกติของพี่ กลัวความสนิทสนมที่เร็วเกินไปของพี่ กลัวว่าทำแบบนี้แล้วผมจะมีความหวังจนไม่สามารถพอใจกับแค่การแอบมอง กลัวว่าผมอยากครอบครองจนไม่สามารถใช้ชีวิตอย่างมีสติได้ ผมกลัวไปหมดจริงๆ
“ก็ถ้าปลื้มไม่ดื้อ...” พี่โปรดว่าพลางจูบลงที่ซอกคอของผมแล้วงับแรงๆ “พี่ว่าอะไรก็ห้ามขัด”
“คะ-ครับ”
“จะใช้ใช่ไหม? ของที่พี่ให้”
“อื้อ...ชะ-ใช้ครับ”
“ดีมาก...” พี่โปรดยิ้มอย่างพอใจ ริมฝีปากสีสวยที่เคยคลอเคลียอยู่กับซอกคอของผมย้ายไปที่บริเวณใบหู ผมพยายามหลบแต่ก็ไม่พ้นอยู่ดี “เรียกแทนตัวเองว่าปลื้มด้วย”
“คะ-ครับ” เสียงผมสั่นด้วยเพราะอะไรบางอย่างที่ก่อตัวทำให้อารมณ์ผมแปลกไป ควบคุมไม่ได้ตั้งแต่พี่โปรดเข้ามาใกล้ผมเกินจำเป็น
“ปละ-ปล่อย...ดะ-ได้รึยังครับ”
พี่โปรดไม่ยอมตอบคำถาม แต่กลับใช้มือถอดแว่นตาผมออก นั่นทำให้การมองเห็นของผมเทียบได้กับคนตาบอดในทันที ผมสายตาสั้นมากยิ่งในที่ที่มีแสงน้อยแบบนี้ผมยิ่งมองอะไรไม่เห็นเลยไม่รู้ว่าพี่โปรดทำหน้ายังไง รู้แต่เพียงริมฝีปากที่ทาบทับลงมาบนริมฝีปากผม มือเรียวสวยที่ผมเฝ้าฝันอยากสัมผัสกลับกำลังสัมผัสลงบนตัวผมอย่างรู้จุดที่ทำให้ผมได้แต่บิดตัวไปมา
“อะ...พะ-พี่โปรด ปล่อยผมนะ!”
พี่โปรดผละออกจากตัวผมเล็กน้อย ขมวดคิ้วแล้วพูดเสียงเข้มว่า “บอกให้แทนตัวเองว่าปลื้ม”
“ปะ-ปลื้มบอกให้ปล่อย” พี่โปรดยิ้มนิดๆ ริมฝีปากลากผ่านอยู่บริเวณหน้าอกผมโดยที่แผ่นหลังผมพิงอยู่กับพวงมาลัยรถ
“พี่รู้ว่าปลื้มไม่อยากให้พี่ปล่อยหรอก...”
“ปลื้มไม่ได้...” ผมอาจจะปฏิเสธไม่เต็มปาก เพราะความรู้สึกที่ว่าผมชอบพี่เขามาก อยากลองสัมผัสเขาดูสักครั้งมันครอบงำอยู่ลึกๆ แต่ถ้าเทียบกับเหตุผลของผมแล้ว พี่โปรดมีเหตุผลอะไร? หรือจู่ๆ จะเกิดอยาก...ขึ้นมาเท่านั้น
ผมไม่เคยรู้จักพี่โปรดในมุมนี้เลย หรือตลอดเวลาที่ผมเฝ้าติดตามเขา มั่นใจว่ารู้ทุกเรื่องของเขา ผมจะแค่...มโนเอาเอง พี่โปรดที่กล้าทำอะไรๆ กับคนที่เพิ่งรู้จักแบบนี้ ไม่ใช่ที่ผมนึกไว้ ต่อให้ความหล่อระดับตำนานจะเป็นที่กล่าวขานพอๆ กับความเจ้าชู้ หญิงที่ควงไม่เคยซ้ำหน้า ผมก็ไม่เคยรู้เลย...ว่าจะใจเร็วด่วนได้แถมยังใช้ร่างกายเปลือง!
“ทำหน้าเหมือนผิดหวัง” พี่โปรดหัวเราะเบาๆ “อะไรที่ปลื้มได้ฟังจากคนอื่นเกี่ยวกับพี่...คงจะดูดีกว่านี้หรือเปล่า?”
ผมเบือนหน้ามองไปทางอื่น การได้เห็นรอยยิ้มเยาะบนใบหน้าพี่โปรดไม่ได้ทำให้ผมรู้สึกชอบเขาน้อยลงเลย
“แต่ต่อให้ใครจะพูดยังไง...พี่ก็ยังเป็นพี่ ไม่ได้สมบูรณ์แบบเหมือนที่ปลื้มฝัน”
ผมนิ่วหน้าเมื่อพี่โปรดงับคอผมแรงกว่าทุกที “พี่เกลียดวิธีของปลื้ม...ตามติดและรุกล้ำความเป็นส่วนตัวของพี่มากเกินไป อย่าคิดว่าพี่ไม่รู้”
เหมือนมีอะไรกรีดแทงใจผมให้เจ็บแปลบ แววตาชิงชังของพี่โปรดทำให้ผมไม่กล้าพูดแก้ต่างอะไรเลย
“อย่าให้พี่เห็นปลื้มที่ตึกคณะพี่อีก...” พี่โปรดยังคงยิ้ม “ทำให้พี่ได้ไหมครับ...”
“ปลื้มไม่ได้...”
“อยากได้อะไรจากพี่อีกรึเปล่าครับ... พี่ให้ปลื้มได้นะ”
ผู้ชายคนนี้ใจร้ายได้อย่างน่าเหลือเชื่อ หน้ายิ้มๆ นั่นหลอกสายตาหลายต่อหลายคนว่าเขาเป็นเทวดา แต่ตอนนี้ผมรู้แล้วว่าเขาไม่ใช่...
“ให้ได้ทุกอย่าง ขอแค่เลิกทำตัวโรคจิตตามพี่สักที...พี่ชอบผู้หญิง...ไม่ได้ผิดเพศ แต่ถ้าแค่นอนด้วยพี่ก็ไม่รังเกียจนะ”
“ปลื้มไม่ต้องการอะไรจากพี่โปรดเลย ปลื้มขอโทษที่ทำให้พี่โปรดไม่ชอบใจ ปลื้มจะไม่ทำอีก...”
พี่โปรดยิ้มอย่างพอใจ มือเรียวยาวสัมผัสที่คางของผมก่อนจะบีบแน่นจนรู้สึกเจ็บ “เป็นเด็กดีแบบนี้...พี่ก็มีรางวัลจะให้”
ผมดิ้นอย่างสุดแรงเมื่อรู้ว่ารางวัลของพี่โปรดคืออะไร แต่ผู้ชายที่ตัวใหญ่กว่าผมเขาไม่ต้องใช้แรงอะไรมากเลย เสื้อนักศึกษาของผมถูกกระชากกระดุมขาด เข็มขัดมหาลัยถูกปลดออกอย่างง่ายดาย พี่โปรดปิดปากผมด้วยริมฝีปากได้รูปสวยของเขาเพื่อไม่ให้ผมได้ร้องตะโกนใดๆ มันเป็นสิ่งที่ผมไม่คาดคิดมาก่อน และไม่เคยต้องการให้มันเป็นอย่างนี้เลย เรี่ยวแรงของผมเริ่มหายไปทีละน้อยเมื่อร่างกายถูกปลุกเร้าด้วยสัมผัสที่น่ารังเกียจจากพี่โปรด พี่โปรดที่ผมเฝ้าเพ้อหามาตลอดสองเดือนกลับกลายเป็นเพียงภาพฝันที่ผมไม่คิดจะยื่นมือไปแตะ
“อย่าทำผม!!! พี่ครับ...อย่าทำ อะ...อื้ออ ” ผมได้แต่อ้อนวอนให้เขาหยุด แต่พี่โปรดไม่ได้ทำตามเสียงขอร้องผมเลยสักนิด
“อ่า...อยู่นิ่งๆ สิครับ อย่าเกร็งนะคนดีของพี่...ยิ้มให้กล้องหน่อยเร็ว”
“ยะ-อย่าทำกับผมแบบนี้...พี่โปรด ผะ-ผมขอร้อง อ๊ะ!”
พี่โปรดชะงักไปเล็กน้อย ก่อนจะยิ้มให้ผม แล้วขยับร่างกายบดเบียดเข้ามา ผมทั้งเจ็บทั้งจุกพูดอะไรแทบไม่ออกเมื่อพี่โปรดจับเอวผมไว้แน่นไม่ให้ขยับไปไหน ยัดเยียดเข้ามาโดยไม่ถามความสมัครใจของผมเลยสักนิด พี่โปรดทำหน้าเหยเกเล็กน้อย ซี๊ดปากเบาๆ แล้วผมก็รู้สึกถึงน้ำอุ่นๆ ที่ถูกปล่อยเข้ามาในร่างกาย
“รัดแน่นชะมัด ปลื้มอย่าเกร็งสิครับ...ทำให้พี่มีความสุขหน่อย...” พูดไปพลางซี๊ดปากเบาๆ ก่อนจะเงยหน้าขึ้นจูบผมที่ตอนนี้ร่างกายเหมือนจะแตกเป็นเสี่ยงๆ พี่โปรดเริ่มขยับในขณะที่ผมกัดริมฝีปากของตัวเองจนเจ็บ กลั้นเสียงไม่ให้เล็ดลอดออกมา ต่อให้ผมเจ็บแทบตายผมก็จะไม่ร้องไห้ ผมแค่พยายามซ่อนหน้าตัวเองให้พ้นจากกล้องวิดีโอที่พี่โปรดตั้งไว้ตรงคอนโซลรถ และภาวนาให้ทุกอย่างที่กำลังเกิดขึ้นผ่านพ้นไปสักที
บอกไม่ถูกว่ารู้สึกยังไง...ผมบอกไม่ถูกเลยจริงๆ รู้แต่เพียงปวดร้าวไปทั้งตัว อยากให้พี่โปรดหยุดทำแบบนี้กับผมเสียที
“ชอบรึเปล่า? หืม...บอกพี่สิครับ ปลื้ม... พี่อยากได้ยินเสียงปลื้ม” เสียงแหบพร่าของพี่โปรดน่าฟัง ใบหน้าหล่อเหลาที่มีเหงื่อผุดพรายอยู่ตามหน้าผากก็น่ามองเป็นอย่างมาก
ผมก้มหน้ากัดลงที่ไหล่ของพี่โปรดอย่างไม่ยอมให้เสียงใดๆ หลุดออกมา ผมควรจะโกรธจะเกลียดเขา...ไม่ใช่ยังหลงเขาหัวปักหัวปำแบบนี้
“ดื้อนักใช่มั้ยครับ...พี่จะทำให้ร้องครางไม่หยุดเลย”
รอยยิ้มที่ผมคิดมาตลอดสองเดือนว่าเป็นรอยยิ้มของเทพบุตร จนถึงเดี๋ยวนี้ผมคงต้องเปลี่ยนความคิด เพราะไม่มีเทพบุตรที่ไหนจะยิ้มได้ชั่วร้ายอย่างเขาอีกแล้ว!
.................To be continue......................
-
เปลี่ยนเรื่องฉับพลัน
เล่นเอาน้องปลื้มเงิ้บเลย
รออ่านตอนตต่อไปค้าบ
-
เงิบแดกกับพ่อเทพบุตร มันซาตานชัดๆ
สงสารน้องปลื้มจริงๆ
-
เงิบบ :katai1:
-
เวรกรรม
พลิกล็อคกันน่าดูวว~♪♪
-
อ๊ากมาโปรด :katai1:
เป็นครั้งแรกที่อ่านNCแล้วนำ้้้ำตาไหล
ใจร้ายอ่ะ
-
:o12: สงสาร ปลื้ม มาต่อเร็วๆนะ
-
ชอบ เนื้อเรื่อง ชอบการบรรยาย ชอบๆๆๆๆๆๆๆ :hao5: :hao5:
รอติดตามต่อจร้าาาาา
-
ทำไมพี่โปรดทำอย่างนี้ท
-
อุต๊ะ ชอบแบบนี้เลยค่าาาา :o8: :o8: :o8:
พี่โปรดทำเป็นพูดดี ระวังจะหลงน้องโดยไม่รู้ตัวนะ :hao7:
-
ชอบ style การเขียนทั้งของเรื่องนี้และเรื่อง So what เลยค่ะ
ตัวเอกของทั้งสองเรื่องดูน่าสนใจ มีนิสัยที่ดูแล้วน่าค้นหาทั้งคู่
Interesting !! Good job :)
-
หน้ากากไอ้พี่โปรดเนียนซะดูไม่ออกเลย :sad2: // ทำไมทำอย่างนี้!!! :angry2:
-
:z3:อ้าวววววววววววอิพี่โปรดดดดดดด
เงิบเลยไหมไอ้บ้าาาาาา
ชอบกาจเขคยนแบบนี้อ่านแลัวชอบจริงๆนะมันลุ้นตามน้องปลื้มจริงแต่ตอนนี้
เกลียดอิพี่โปรดจริงๆ :katai1: :katai1:
-
กรรมล่ะชั้น ต้องบุ๊คมาร์คเรื่องนี้แล้วสิ
มาโปรดเอ็งเลวมากนะ
-
พี่โปรดคุณมึงเลวว่ะ หวังว่าที่ถ่ายวิดีโอไปหรือที่ขืนใจน้องปลื้ม คงไม่ได้เอาน้องปลื้มมาเป็นของพนันกับเพื่อน ๆ หรอกนะ ถ้าแบบนั้นมันก็ตะกวดเกินไปล่ะ :z6:
อยากรู้จักว่าคุณพี่โปรดมันจะน่ารักอยากที่คุณนักเขียนบอกยังไง?
-
เย้ย พี่โปรดมาแบบคาดไม่ถึงเลย
แล้วไม่คิดว่าจะใจร้ายขนาดนี้ มีอัดวิดีโอไว้แบล็กเมลล์ด้วยอ่า
ใจร้ายเกินไปแล้ว ขอให้ปลื้มตอบแทนให้อย่างสาสมเถอะ :katai1:
-
อ้าวววเลวเฉยเลย
-
:a5: สถานการณ์พลิก!!!!!!
ทำไมพี่โปรดทำอย่างงี้ละเนี้ย
-
มาโปรด...สั..ด ซะแล้ว
ค้างและติดตามตอนต่อไป
-
ชอบบบบบบบบ
อยากอ่านแนวนี้มานานแล้ว มาอีกบ่อยๆเลยน้าาาา
-
หักมุมสุดๆ!!ทำไมพี่โปรดทำงี้ มาต่อไวๆนะ
-
ค้างซะงั้น ตูไม่น่าเลยหลงมาอ่านแล้ว
ต่อนะครัช :hao6:
-
คนละแนวกับ so what เบยย อันนั้นปวดตับแต่พระเอกยังนิสัยดีพอกรุบกริบไม่ดราม่ามาก
เคะเรื่องนู้นก็แบบฮีช่างเหมาะสมกับความว่าท่านเทพเสียนี่กระไร คนอะไร๊ ฉลาดเกิ๊น 555
อินดี้มากไปจนอิเมล์มันปวดหัวกับเมียมันได้ซะทุกตอนด้วยอะนะ =_=;; แต่เรื่องนี้เคะคนละแนวเลย
น้องปลื้มดูน่ารักใสๆซื่อๆไม่เทพไม่อินดี้เหมือนเท็นและเรื่องนี้เห็นอนาคตดราม่ามาแต่ไกล
อิเพ่โปรดดด(สัตว์) แกทำน้องได้ยังงายยยย เลวจริงชั้นก็คิดว่าเรียนแพทย์แล้วจะนิสัยดี อิเห้ :angry2:
#อินไปหน่อยขอโทษค่ะ 555 #ให้emoนี่แก่อิเพ่โปรด :z6: :beat:
ปล. ถ้าเรื่องนี้มันเชื่อมกับเรื่อง so นะจะขอให้ท่านเทพเท็นมาจัดการอิพี่โปรดเลย
วางแผนฆ่าแล้วหาซะมีใหม่ให้น้องปลื้มแสนดี(กว่าอิพี่โปรดสัตว์ = =)
รอตอนต่อไปอย่างจดจ่อ :katai1:
-
เฮือกก....นี่เหรอโปรดที่น้องปลื้มชอบ!
-
อย่าทำร้ายปลื้ม
-
ไมน้าาาาา พี่โปรด ทำไมทำกับน้องปลื้มเยี่ยงนี้
-
ว่าแล้วเชียวว่ามาโปรดมันต้องร้ายกาจหลบใน แต่ทำไม๊ ทำไมซื้อหวยไม่เคยถูกจีๆ
แต่ชอบอ่ะแบบเนี้ย หล่อเลวกับนายแสนซื่อ 5555+ ปลื้มจะเข็ดมั้ยเนี่ยหลังจากนี้
รอตอนต่อไป มาเร็วๆ นะคะ รอ~
-
เอ่ออออออ พี่โปรดยังไงกันแน่!!???
-
อ่านตอน 1 ยังครุคริๆอยู่เบย
ตอน2 เหมือนโดนหมัดฮุค :katai1:
อ่ะ นี่มัน สุดยอด!!!!
จะสนุกเกินไปแล้วนะ
บีบหัวใจจังเล้ย
-
มาอ่านอีกรอบของอีกทีนะเชี่ยยยยยยยพี่โปรดเรตติ้งดีมากเลยยยย-*-
-
พี่โปรดใจร้ายกับปลื้มมากไปแล้วนะ :katai1:
-
สงสารปลื้มแหะ ไม่เห็นโปรดต้องทำกับปลื้มขนาด ถ้าบอกให้เลิกยุ่งแล้วปลื้มมันไม่ทำตามก็ค่อยว่ากัน แต่นี่อะไร เลวว่ะ
-
ยังกะหนังคนละม้วน!!
อิพี่โปรดรังแกเด็กง่าา สงสารน้องปลื้ม ;____;
ครั้งแรกของน้องปลื้มโหดร้ายมากก ลองน้องหายไปจากชีวิต ไม่ตามติดนะ ห้ามกระวนกระวาย ตามหึงเป็นหมาบ้านะ
-
เทพบุตรรังแกเด็กอะ
ตอนแรกก็นึกว่าจะหวานแหวว พอเจอตอน 2 เข้าไปซาตานมาจุติชัดๆเลย
ปลื้มสงสัยนายจะปลื้มผิดคนแล้วละงานนี้ :sad4:
-
:a5:
o22
พูดได้คำเดียวเลยว่า เงิบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบ
:katai1:
-
เงิบเลย
-
โหด และนิสัยเสียอ่ะโปรด
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
อ้าว ได้กันซะแล้ว ยังไงเนี้ย มาโปรด รู้สึกว่าปลื้มเสียอ่ะ เสียตัว เสียใจ เสียความรู้สึก
เรื่องนี้จะน้ำเน่ามั้ยเนี้ย แต่มาม่าชัวร์หรือเปล่า มาแนวนี้
มาต่อด่วนๆจ้า
-
ตอนที่ 3
“ถ้าขัดคำสั่งพี่...รู้นะครับว่าจะเป็นยังไง” เป็นประโยคที่พี่โปรดพูดด้วยเสียงเข้มๆ ก่อนจะขับรถออกไป
ผมถูกปล่อยไว้ที่หน้าเซเว่นสาขาที่ผมทำงานอยู่ แต่เนื่องด้วยเลยเวลาทำงานมาสองชั่วโมง อีกทั้งร่างกายผมไม่พร้อมสู้งานเท่าไหร่นัก จึงจำใจโทรไปลางานกับผู้จัดการที่บ่นใส่ผมเล็กน้อย แต่พอผมบอกว่าผมไม่สบายก็ไม่พูดอะไรมากอีก บอกแค่ให้ไปกินยาแล้วพักผ่อน
ก้าวเดินแต่ละทีนี่มันเจ็บปวดรวดร้าวดีเหลือเกิน ดีแล้วที่ผมหยุดงาน ไม่งั้นคงได้ตอบคำถามสาเหตุการเดินแปลกๆ นี้แน่ เดินขาสั่นจนถึงหอ เจ็บเกินทนจริงๆ กับครั้งแรกที่แม่งผมเป็นฝ่ายอยู่ข้างบนส่วนไอ้เหี้ยพี่โปรดนั่งสบายบิ้วอารมณ์อย่างเดียว แล้วของมันเล็กซะทีไหน กระแทกมาทีเล่นเอาจุก!
ห้ะ! อะไรนะ? ถูกขืนใจแล้วผมไม่โวยวาย? อ่า...นั่นคงใช่ ตอนแรกผมก็ไม่เต็มใจหรอก แต่ไอ้เหี้ยพี่โปรดเก่งเกินคน เล่นเอาผมคล้อยตามจนได้ จากที่เจ็บๆ กลายเป็นรู้สึกดีไปตอนไหนก็ไม่รู้ อีกอย่างผมก็เป็นผู้ชายเสียน้ำตาไปไอ้เหี้ยนั่นคงจะไม่รับผิดชอบ ถือซะว่าทำบุญ แล้วถ้าไม่ติดว่าพี่เขาถ่ายวิดีโอจัญไรนั่นไว้ผมคงให้อภัยอยู่หรอก
เพราะ...มีเซ็กส์ครั้งแรกกับผู้ชายระดับ ‘มาโปรด’ คนอย่างผมก็คงถือว่าโชคดีแล้วล่ะมั้ง เหอะๆ
ยาพาราอัดเข้าปากสองเม็ด อาบน้ำอะไรเสร็จผมก็เข้านอนทันที รู้สึกปวดเนื้อปวดตัวพิกล หลับตาลงพร้อมๆ กับใบหน้าหล่อเหลาของใครบางคนลอยวนอยู่ในความคิด...
.
.
.
ผมขาดเรียนไปสี่วันเพราะเป็นไข้ ถึงวันนี้จะยังไม่หายดี แต่ผมมีพรีเซ้นมินิโปรเจ็คกับอาจารย์ตอนบ่าย ถึงต้องลากสังขารมามอ
“ไอ้ห่าปลื้มมมมมมมมมมมมมมมมมม!!!” เสียงเรียกชื่อผมจากข้างหลัง พอหันไปก็เห็นคุณติ๊กมาพร้อมกับพวกคุณเปรม พวกเขาเดินเข้ามาผลักหัวผมกันคนละที ก่อนจะจ้องหน้าผมตาไม่กระพริบ
“จ้องผมทำไมครับ?”
“มึงยังจะมาถาม! มึงหายหัวไปไหนมาห้ะ! กูไปหาที่หอแม่งก็ไม่อยู่ ที่ทำงานก็ไม่มี นึกว่าตายห่าไปแล้ว ไอ้เวรเอ้ย!” คุณติ๊กว่าเสียงดัง ทำให้เพื่อนร่วมภาคที่นั่งอยู่ม้าหินอ่อนโต๊ะใกล้ๆ หันมามองอย่างสงสัยว่าเด็กคณะอื่นมาโวยวายอะไรแถวหน้าตึกภาควิศวกรรมคอมฯ
“ผมก็นอนอยู่ที่หอนะครับ พอดีไม่สบายนิดหน่อย”
“อยู่ที่หอเรอะ!! พวกกูทุบประตูมือแทบพัง ไม่เห็นมีหมาตัวไหนมาเปิดให้!” คุณเปรมว่าขึ้นมาอีกคน
เปิดให้เข้ามารบกวนการนอนของผมรึไง - -* ตอนที่ไม่สบายผมไม่ชอบให้ใครมาวุ่นวายกับผมเท่าไหร่หรอก
“ไอ้ห่า เสียเวลากูไปหาถึงตึกคณะแพทย์” คุณเฟรนบ่น ก่อนจะเปิดแม็คบุ๊คแอร์ของตัวเองเช็คงานที่จะพรีเซ้นในตอนบ่าย
พูดถึงตึกคณะแพทยฯ - - * ผมก็เสียดายเหมือนกันที่ต่อไปนี้จะไม่ได้ไปอีก ขืนผมเสนอหน้าไปสิครับ ได้ดังเป็นนายเอกหนัง GV แน่ แต่ถ้าเฉพาะตัวผมผมไม่แคร์เท่าไหร่นะ ผมไม่ใช่พวกที่ใช้ชีวิตอยู่บนสายตาหรือคำครหาของคนอื่น ที่ผมกลัว...มีแค่เรื่องที่จะทำให้คนในครอบครัวผมต้องเสื่อมเสียไปด้วย ก็อย่างที่คุณติ๊กชอบว่าผมบ่อยๆ ว่าผมเป็นยาจกนามสกุลใหญ่ เขาก็คงจะสงสัยว่าผมเป็นญาติฝ่ายใดกับตระกูลเชื้อเจ้า ไฮโซ เจ้าของกิจการใหญ่โตคับประเทศนั่น แต่ผมก็แค่บอกว่าพ่อผมคงเป็นญาติห่างๆ กับคนพวกนั้น
ถึงความจริงแล้วแม่ผมจะมียศนำหน้าคือ ม.ร.ว เป็นหมอเด็กอยู่โรงพยาบาลสาขาใหญ่ที่พ่อผมนั่งวางก้ามเป็นผู้บริหารอยู่ พ่อผมเป็นหมอศัลฯ ในขณะที่พี่สาวผมก็เรียนหมอปีสุดท้ายที่มหาลัยเดียวกับผม แต่พวกเอ็กเทิร์นมักไม่ค่อยได้อยู่ในมอหรอกครับ ผมเลยไม่กังวลที่จะโผล่หน้าไปที่ตึกคณะแพทยฯเลย แต่ตอนนี้คงต้องคิดหนักๆ แล้วล่ะก่อนจะเฉียดเข้าไปใกล้ตึกนั่น
“ไอ้ปลื้ม หน้ามึงซีดๆ ยังไม่หายเหรอวะ” คุณกิมถามท่าทางเป็นห่วง ผมพยักหน้า ก่อนจะดูสไลด์นำเสนอของตัวเองไปด้วย
“แดกไรป่าว เดี๋ยวกูไปซื้อมาให้”
“งั้นซื้อเก๊กฮวยให้ผมแก้วหนึ่งนะครับคุณกิม”
“แล้วพวกมึงจะเอาไรป่าววะ”
ทุกคนผลัดกันสั่งจนคุณกิมโวยวายว่าจำไม่ได้ คุณเฟรนถึงต้องเอากระดาษออกมาจดรายการซื้อของให้ ผมอ่านสไลด์อีกนิดหน่อย ปรับแก้ในส่วนที่ไม่จำเป็นต้องนำเสนอ ก่อนจะนิ่งฟังคุณเปรมบ่นถึงพี่โปรดที่พักนี้ทำตัวแปลกๆ
“พี่กูแม่งเป็นห่าไรไม่รู้ว่ะ อารมณ์เสียได้ทั้งวี่ทั้งวัน พาลกูตลอดอ่ะ กูเคยบอกป๋าแล้วว่าอย่าให้มันเรียนหมอ ดูดิ แม่งประสาทแดกเข้าทุกวัน” คุณเปรมพูดพลางพยักพะเยิดให้พวกผมมองไปที่พี่โปรดที่เพิ่งลงจากรถคันหรู ยี่ห้อไม่เคยซ้ำกันสักวัน
ไอ้เหี้ยพี่โปรดบ้านมันรวยครับ พ่อมันระดับเจ้าสัว แม่มันก็ลูกสาวนายธนาคารใหญ่ ออร่าไฮโซถึงจับมันขนาดนั้น แต่ไอ้ออร่าที่ว่านั้นกลับไม่ปรากฎในตัวคุณเปรมเลยสักนิด
“แล้วสามสี่วันมานี้แม่งเทียวมาคณะเราบ่อยๆ กูล่ะสงสัยจริงๆ ว่าสาวคณะเรามันเด็ดดวงขนาดมันต้องเทียวมาหาทุกวันเลยไงวะ เดี๋ยวมึงดูนะ ได้แวะมาแง่งๆ ใส่กูอีกแน่ -*- เซ็ง”
ไม่ทันขาดคำ ขายาวๆ ของพี่โปรดก็นำพาร่างสูงเต็มไปด้วยมัดกล้ามของพี่เขามาด้วย ผมสั้นทรงสกินเฮดบวกกับหน้าหล่อๆ ติดจะหงิกงอทำให้สาวๆ ที่เดินผ่านไม่กล้าทัก พวกคุณเปรมเลยยกมือขึ้นไหว้พลางลอบมองหน้ากันเลิ่กลั่ก ส่วนผมยังคงทำความเข้าใจกับสไลด์งานในส่วนที่ผมต้องอธิบายต่อไป
“นั่งด้วยคน”
ผมขยับที่ให้เล็กน้อย ก่อนพี่โปรดจะนั่งลงข้างๆ “เปรม ไปซื้อข้าวให้พี่หน่อย”
“อ้าว! พี่ถ่อมาถึงนี่เพื่อจะใช้ผมไปซื้อข้าวให้แดกนี่นะ! อะไรวะ”
“มีปัญหา?”
คุณเปรมทำปากขมุบขมิบ “เออๆ ก็ได้วะ พี่จะกินไร”
“เอาไรก็ได้มา ที่มันอร่อยถูกปากพี่”
“ทำอย่างกะตัวเองกินง่ายอย่างคนปกตินักนี่ แม่งงงง ใช้ผมตลอด ไอ้เฟรน ไปกับกูหน่อย”
“เฮ้ย! งั้นกูไปด้วย กูจะไปช่วยไอ้กิมถือของ”
แล้วทั้งคุณติ๊ก คุณเปรม และคุณเฟรนก็ลุกกันไปหมด ผมเลยตั้งสมาธิกับสไลด์จนอยากจะเข้าไปสิงในโน๊ตบุ๊กเครื่องเก่าของตัวเองเพราะพี่โปรดเอาแต่จ้อง จ้อง และก็จ้องผมอย่างกะจะหาหวยบนหน้า ผมพิมพ์เนื้อหาลงไปใหม่เพื่อตอนผมอธิบายจะได้ไม่งงเอง เอาเป็นภาษาพูดของผมแต่ก็ให้เป็นทางการหน่อย เครื่องอืดเล็กน้อยเนื่องจากแรมมีเท่าหยิบมือตามราคาที่ก็ไม่สูงเท่าไหร่ แต่เครื่องนี้ผมขายไอโฟนของผมไปแลกมาเลยนะครับ! อย่าดูถูกมันเชียวนะ!
“โทรหาไม่รับ ปิดเครื่องใส่พี่ อยากให้คนทั้งประเทศเห็นปลื้มร้องครางมากนักรึไง” ผมทำหูทวนลม เหมือนๆ กับสองวันแรกที่ผมแกล้งไม่ได้ยินเสียงโทรศัพท์ ไอ้เหี้ยพี่โปรดโทรมาเป็นสามร้อยกว่ามิสคอล จริงๆ ครับ โทรมาทำบ้าอะไรไม่รู้ โทรมาจนแบ็ตไอโฟนหมดไปข้าง และผมไม่คิดจะชาร์ตมัน ปล่อยแม่งดับอย่างนั้นล่ะ รำคาญเสียง
“ผมไม่ว่างรับ”
“บอกไม่จำ! ให้เรียกแทนตัวเองว่าไง”
“ปลื้มไม่สบาย ไม่ว่างรับ พี่โปรดมีธุระอะไร”
ต้องการอะไรจากผมอีกครับ? ผมอยากถามจริงๆ ไม่ให้ผมไปที่ตึกผมก็ไม่ไปแล้วไง ไม่เสนอหน้าไปให้เห็น พี่ยังจะวิ่งแจ้นเข้ามาในสายตาผมอีกทำไม กวนตีนป่ะครับไอ้เหี้ย!
“ไม่สบายเป็นอะไร?”
ผมเงียบ อ่านสไลด์งานต่อ แต่พี่โปรดก็พับโน๊ตบุ๊กผมอย่างถือวิสาสะ นัยน์ตาคู่สวยจ้องมานิ่งจนผมเกือบจะหลุดฟอร์ม
“หายรึยัง?”
“....”
“ปลื้ม! พี่ถามทำไมไม่ตอบ!”
“หายแล้ว! พี่โปรดจะอะไรกับผมนักหนาครับ!”
พี่โปรดมองผมนิ่งๆ คงเพราะผมทำเสียงดังใส่ แต่นี่มันน้อยไปด้วยซ้ำ พี่เขาทำระยำกับผมมากกว่านี้ผมยังไม่โวยวายอะไรใส่สักอย่าง ยังจะมานั่นนี่วุ่นวายกับผมอยู่ได้ ไม่โดนถีบหน้าก็ถือว่าพี่ทำบุญมามากแล้วนะ!
“เย็นนี้ไปกับพี่”
“ปลื้มไม่ไป”
“ปลื้มปฏิเสธพี่ได้เหรอ?”
ผมถอนหายใจอย่างเอือมๆ กับคำขู่ที่แทบจะไม่มีผลอะไรกับความรู้สึกของผมเลยสักนิด “ปลื้มต้องทำงานครับพี่”
“งานเลิกกี่โมง พี่จะไปรับ”
“สามทุ่มครับ แต่ต้องเข้างานต่ออีก”
“งั้นสามทุ่มรอพี่อยู่หน้าเซเว่นที่เดิม พี่จะไปหา”
“ครับ”
พี่โปรดยิ้มอย่างพอใจ มือเรียวยาวลูบเบาๆ ที่มือผม “แล้วมือถือที่พี่ให้ไว้ เอามาด้วยรึเปล่า?”
“ปลื้มชาร์ตแบ็ตไว้ที่ห้อง”
“อืม...ถ้าคราวหน้าพี่โทรหาแล้วไม่รับ ปลื้มรู้นะว่าพี่จะทำอะไร”
“ครับ”
“รู้ใช่ไหมว่าอย่าดื้อกับพี่อีก”
“รู้ครับ ผมทำงานของผมต่อได้แล้วใช่มั้ยครับ”
“อืม”
ผมเปิดโน๊ตบุ๊กอ่านสไลด์ต่อ ในขณะที่พี่โปรดเอาแต่นั่งมองหน้าผม รำคาญนะครับ แต่ไม่อยากพูดอะไร งานที่ผมต้องพรีเซ้นนั้นสำคัญกว่าเพราะคะแนนในส่วนนี้เป็นคะแนนดิบที่ไม่นำไปหาร ถ้าผมพลาดก็คือหายไปสามสิบคะแนนล้วนๆ เลยน่ะ
พักใหญ่ๆ กว่าพวกคุณเปรมจะกลับมา พี่โปรดนั่งคุยกับพวกคุณเปรมอย่างอารมณ์ดีพลางกินข้าวไข่เจียวที่คุณเปรมซื้อมาให้ไปด้วย คุณเปรมตาโตพร้อมกับถ่ายรูปพี่โปรดบอกจะเอาไปให้แม่ดูที่พี่ชายยอมกินข้าวไข่เจียว โคตรเวอร์เลยในความคิดผม น้ำเก๊กฮวยของผมก็โดนแย่งไปกินหน้าตาเฉย ผมไม่ได้ว่าอะไรเพราะคุณติ๊กมองมาทางผมกับพี่โปรดอย่างสงสัย นัยน์ตาสีน้ำตาลโตๆ คู่นั้นฉายความเสือกออกมาเต็มพิกัด
“กินข้าวมารึยัง” พี่โปรดหันมาถามผม ในขณะที่คนอื่นๆ ก็นั่งคุยงานกันเบาๆ จะมีก็แต่คุณติ๊กที่แม่งว่างไม่มีอะไรทำอย่างชาวบ้านเขา ถึงได้หันมาสนใจผมกับพี่โปรดอย่างออกนอกหน้า
“กินแล้วครับ”
“ปลื้มชอบกินน้ำเก๊กฮวยเหรอ?”
“ก็ไม่ถึงกับชอบครับ”
“แล้วชอบน้ำอะไร?”
“ไม่ชอบอะไรเป็นพิเศษหรอกครับ”
“แน่ใจ?”
ผมมองหน้าหล่อๆ ของพี่โปรดนิ่ง สื่อออกทางสายตาว่ารำคาญกับคำถามมาก เพราะผมต้องมีสมาธิกับสไลด์งานตรงหน้า แต่แล้วก็ต้องหน้าร้อนผ่าวเมื่อพี่โปรดขยับเข้ามากระซิบข้างหูว่า “ไม่ใช่ว่าชอบน้ำ...ของพี่หรอกเหรอครับ เห็นปลื้มกินไม่เหลือสักหยด”
‘ไอ้เหี้ย!’ ผมขยับปากพูดโดยไม่เปล่งเสียง แต่พี่โปรดคงรู้ว่าผมพูดอะไร เพราะหน้าหล่อๆ นั่นตึงไปในทันที
“เดี๋ยวโดนดี”
“พี่โปรดคร้าบบบบบบ มีอะไรกับเพื่อนผมป่าวพี่” คุณกิมถามเสียงกลั้วหัวเราะ “อย่าแกล้งไอ้ปลื้มมากนะครับพี่ ดูมันดิ หน้าแดงใหญ่แล้ว แต่เห็นมันเงียบๆ แบบนี้ก็เถอะ ไอ้ปลื้มมันบูชาพี่มากนะครับ อิอิ”
“หุบปากซะบ้างก็ไม่มีใครเขาว่าคุณเป็นใบ้หรอกครับ” ผมสวนกลับทันที คุณกิมอ้าปากค้าง ชี้หน้าผมอย่างหมายจะเข้ามาตบหัว แต่ผมรีบเก็บของลุกขึ้นยืนซะก่อน
“ผมไปรอที่ห้องเรียนนะครับ”
“อ้าวววว ปลื้ม เฮ้ยยย โกรธเหรอวะ กูพูดเล่น!!! ปลื้มมมมม!” เสียงคุณกิมตะโกนไล่หลังมา แต่ผมก็ไม่ได้หันกลับไป ผมไม่ได้โกรธใครหรอก ผมแค่ต้องการอยู่เงียบๆ มีสมาธิเพื่อเตรียมพร้อมสำหรับการพรีเซ้นงานที่จะเริ่มในอีกหนึ่งชั่วโมงข้างหน้าแค่นั้นเอง
.
.
.
ทำงานเสร็จ หาอะไรยัดใส่ท้องเป็นที่เรียบร้อย ผมก็มานั่งอยู่หน้าเซเว่นรอพี่โปรดที่โทรมาบอกว่าอีกห้านาทีจะมาถึงให้ผมซื้อขนมปังกับชานมเย็นเตรียมไว้ให้ด้วย ผมจัดการตามที่สั่ง นั่งมองรถขับผ่านไปมาได้สองสามคัน BMW สีดำของพี่โปรดก็เข้ามาจอดตรงหน้า
“ขึ้นรถ”
ผมเดินไปขึ้นนั่งบนเบาะข้างคนขับ ก่อนจะยื่นขนมปังกับชานมเย็นไปให้ พี่โปรดรับไว้ ยิ้มให้ผมเล็กน้อย
“เพิ่งเลิกเรียน” บอกสั้นๆ แค่นั้นก็ขับรถออกมา ผมไม่ได้ถามว่าจะไปไหน เพราะผมไม่ได้สนใจเท่าไหร่ ผมสนแค่ว่าพี่โปรดต้องมาส่งผมให้ทันเวลาเข้างานก็พอ
ผมนั่งเงียบมาตลอดทาง พี่โปรดก็ดูเหมือนไม่มีเรื่องไรจะพูดกับผม รถคันหรูของพี่โปรดเลี้ยวเข้ามาจอดในที่จอดรถของคอนโดหรูที่สูงไม่ต่ำกว่ายี่สิบชั้น ผมเดินตามพี่โปรดไปขึ้นลิฟท์ พี่โปรดกดเลขชั้น 35 ก่อนจะมายืนข้างๆ ผม พลางกินขนมปังไปด้วย
“จำทางได้ใช่ไหม?”
“ครับ”
“ดี...ต่อไปถ้าพี่เรียก ปลื้มจะได้มาถูก”
ผมเงียบพลางมองตัวเลขที่เลื่อนขึ้นไปด้วยความเร็วสูงจนลิฟธ์มาหยุดที่ชั้น 35 หูผมอื้อไปเล็กน้อย เดินออกจากลิฟธ์มาด้วยความรู้สึกมึนหน่อยๆ นี่ถ้าแผ่นดินไหวสัก 8 ริกเตอร์ ไอ้เหี้ยพี่โปรดก็คงไม่รอดนะครับผมว่า แม่งขึ้นมาอยู่สูงขนาดนี้ ไม่ขึ้นไปอยู่บนสวรรค์เลยล่ะ - -*
ห้องของพี่โปรดก็ไม่ต่างจากห้องในคอนโดหรูที่อื่น มีทุกอย่างพร้อม ห้องนั่งเล่น ห้องนอน ห้องครัว ห้องน้ำ ถูกแบ่งเป็นส่วนอย่างชัดเจน ผมเห็นห้องครัวที่ดูเหมือนจะเป็นห้องๆ เดียวที่ไม่ค่อยได้ใช้งาน อุปกรณ์ทำครัวยังดูใหม่เอี่ยมไม่ผ่านการใช้ เพราะดูจากหน้าเจ้าของห้องผมก็นึกภาพพี่โปรดใส่ผ้ากันเปื้อนลายหมีสีชมพูไม่ออก ต่างจากห้องนั่งเล่นที่ดูจะเป็นห้องที่ถูกใช้งานบ่อยที่สุด ตู้หนังสือตู้ใหญ่ฝังเข้าไปกับผนังสูงจรดเพดาน มีหนังสือเรียงอยู่เต็ม ข้างกันมีโต๊ะคอมพิวเตอร์ที่รกไปด้วยกระดาษ หน้าจอถูกแปะโพสอิทเต็มไปหมด ถัดจากนั้นเป็นโต๊ะกระจกกว้างพอประมาณที่ผมเดาว่าคงใช้นั่งทำงานอ่านหนังสืออะไรของเขา เพราะเห็นมีชีทมีหนังสือวางระเกะระกะอยู่ตรงนั้น ตรงกลางห้องมีชุดโฮมเธียเตอร์ ทีวีจอ LCD ขนาด 60 นิ้วอยู่ตรงหน้าโซฟาสีดำขนาดใหญ่ ดูนุ่มน่านั่งเผลอๆ ถ้านอนตรงนี้อาจจะสบายกว่าเตียงที่หอพักผมด้วยซ้ำ - -*
“ทำอะไรให้กินหน่อย” พี่โปรดหันมาสั่ง
“ปลื้มทำเป็นแต่ต้มมาม่า”
“ของไม่มีประโยชน์”
“ถ้าไม่กินพี่ก็ต้องทำเอง ไม่งั้นก็ออกไปกินข้างนอก”
“วันนี้เหนื่อย ไม่อยากไปไหน”
พี่โปรดดูจะเหนื่อยจริงๆ เพราะตอนนี้เดินไปล้มตัวนอนที่โซฟาแล้ว ผมเดินไปดูพี่โปรดที่นอนคว่ำหน้าเหมือนเด็กๆ “กินต้มมาม่าได้ไหม ปลื้มทำเป็นแค่นั้น”
“อือ”
ผมเดินเข้าไปในส่วนของห้องครัวที่จะพูดว่าห้องก็ไม่ใช่ซะทีเดียว เพราะก็แค่มีเคาท์เตอร์บาร์มากั้นออกจากส่วนอื่นๆ ของห้องแค่นั้น เปิดตู้เย็นก็เห็นว่ามีของสดอยู่เต็ม อาหารแช่แข็งก็มีอยู่เต็มช่องฟรีส เดินกลับไปหาพี่โปรดที่ตอนนี้นอนดูสารคดีงู
“กินกะเพราไข่ดาวมั้ยครับ? เดี๋ยวปลื้มอุ่นให้”
“ต้มมาม่านั่นแหละ ใส่ผักกับหมูให้พี่ด้วย”
พอพี่ท่านว่าอย่างนั้น ผมก็เดินกลับมาค้นหามาม่าอีกรอบ ปากก็บอกว่าเป็นของไม่มีประโยชน์แต่พี่โปรดก็มีมาม่าตุนไว้เยอะกว่าที่หอของผมอีก ผมจัดการต้มมาม่าเมนูที่ผมถนัดมากที่สุด เริ่มจากลวกผัก สับหมูแล้วลวกให้สุก สุดท้ายใส่ไข่สองฟอง แล้วนำน้ำไปราดลงบนมาม่าที่เตรียมไว้ ผมไม่ลวกเส้นก่อนหรอกครับ เพราะถ้าลวกเส้นก่อนมาม่าได้อืดเต็มถ้วย แล้วจะไม่น่ากิน เสร็จแล้วก็เรียกพี่โปรดมากิน ซึ่งพี่ท่านก็กินไปเงียบๆ กินเสร็จก็ดื่มน้ำที่ผมเตรียมไว้ให้แล้วก็กลับไปดูสารคดีต่อ
“พี่โปรด ปลื้มกลับได้ยังครับ”
หลังจากที่ล้างถ้วยล้างจานเสร็จผมก็ไม่มีอะไรทำ นั่งนวดขาให้พี่โปรดมาได้สักพัก เหลือบมองเวลาก็ใกล้จะถึงเวลาเข้างานเต็มแก่
“ยัง”
“เดี๋ยวปลื้มต้องไปทำงานต่อ”
“พี่ยังไม่ให้กลับ”
“มีอะไรจะให้ทำอีกครับ?”
“อาบน้ำให้พี่”
พี่โปรดยิ้มอย่างพอใจเมื่อเห็นสีหน้าของผม “จะไม่ทำเหรอ?”
“มันไม่เกินไปหน่อยเหรอครับ”
“อะไรที่ว่าเกิน? เมียอาบน้ำให้...ผัว” พี่โปรดก้มหน้าลงมาใกล้ คำว่าผัวสาดใส่หน้าผมเต็มๆ “แปลกตรงไหน”
“....”
“หรือจะไม่ทำ...แต่พี่ว่า...ปลื้มไม่มีทางเลือกหรอกมั้ง ก็ได้เป็นเมียของผัว...เหี้ย! คนนี้แล้วนี่”
ผมเลือกจะเงียบ เพราะผมก็ไม่มีทางเลือกนั้นจริงๆ พี่โปรดคงจะโกรธเรื่องเมื่อตอนกลางวัน แต่คำพูดระยำของเขามันก็สมควรโดนแล้วไม่ใช่?
ห้องน้ำกว้างพอๆ กับห้องพักของผม มีอ่างอาบน้ำขนาดใหญ่อยู่ชิดมุมซ้าย ตู้อาบน้ำชิดมุมขวา ไม้ประดับในกระถางหรูหราวางคั่นกลาง พี่โปรดเดินลงอ่างที่ผมเตรียมน้ำไว้ให้ วางมาดราวกับตัวเองเป็นพระราชาจิกหัวใช้ขี้ข้าอย่างผมได้อย่างโคตรสมบทบาท ขัดหลังแรงไปก็โดนด่า แอบจิกหัวตอนสระผมให้ก็โดนว่า ก็ช่วยไม่ได้อยากง่อยแดกเองทำไม ปัญญาอาบน้ำเองไม่มีก็สมควรจะเจ็บตัวเล็กๆ น้อยๆ แบบนี้แหละ
“ทำให้หน่อย” พี่โปรดขึ้นจากน้ำ นั่งอยู่ตรงขอบอ่าง ขาเรียวยาวแต่ขาวราวน้ำนมอ้าออกนิดๆ ผมมองไอ้ของอันตรายที่ทำผมเจ็บเกือบตายเมื่อสี่วันก่อนอย่างหวั่นๆ ตอนนี้มันชี้หน้าขู่ผมไม่แพ้สายตาเจ้านายของมัน
“ปลื้ม เร็ว ไม่งั้นไม่ไปส่ง”
“ครับ”
“ห้ามใช้มือ”
ผมรู้สึกแย่ที่พี่โปรดทำแบบนี้ แต่ผมจะพูดอะไรได้ คนอย่างผมน่ะเหรอจะมีสิทธิ์เรียกร้องอะไร ผมใช้ปากตัวเองช่วยพี่โปรดที่ตอนนี้จับใบหน้าผมไว้แล้วขยับเอวตามอารมณ์ ใบหน้าหล่อเหลาเชิดขึ้น ฟันสวยกัดริมฝีปากแน่น ใช้เวลาไม่นานร่างพี่โปรดก็กระตุกแรงๆ สองสามทีก่อนจะปล่อยของเหลวอุ่นๆ เข้ามาในปากผม ผมดูดมันแรงๆ แล้วกลืนอย่างช่วยไม่ได้ เพราะพี่โปรดไม่ยอมผละออกไป เสียงซี๊ดปากดังลั่น ใบหน้าหล่อเหลาก็บิดเบี้ยวไปตามแรงอารมณ์
“ปลื้ม...พอแล้วครับ ปล่อยพี่...” สีหน้าพี่โปรดดูทรมานเล็กน้อย ผละออกจากผมช้าๆ ก่อนจะยกตัวผมขึ้นนั่งตักแล้วจูบเบาๆ
“เก่งมาก...เดี๋ยวพี่ไปส่งนะครับ”
ผมพยักหน้า ก่อนจะเบี่ยงตัวออกจากตัวพี่โปรดที่ริมฝีปากเริ่มคลอเคลียอยู่กับซอกคอของผม
“โกรธพี่เหรอ...”
“เปล่าครับ”
“รังเกียจ?”
“คงใช่”
คิ้วเข้มขมวดเข้าหากัน ก่อนจะบีบแขนผมอย่างแรง “โกหก!”
“ก็แล้วแต่จะคิดครับ”
“ออกไปรอข้างนอกไป!” พี่โปรดตะคอกเสียงดัง ผลักตัวผม แล้วก็เดินเข้าตู้อาบน้ำไป
ผมนั่งรอพี่โปรดอีกราวๆ ยี่สิบนาที จนพี่ท่านเสด็จออกมาจากห้องนอนด้วยชุดเสื้อยืดกางเกงบอลที่ถ้าผู้ชายคนอื่นใส่ก็คงไม่ดูดีได้เท่าผู้ชายที่ชื่อมาโปรดคนนี้หรอก แค่นี้ก็แผ่ออร่าความดูดีเกินมนุษย์ธรรมดามากแล้ว
“เอาไว้ใช้”
แบงค์พันห้าใบถูกยื่นมาให้ผมที่มองอย่างไม่เข้าใจว่าพี่โปรดให้มาทำไม
“ให้ปลื้มทำไม... ปลื้มไม่เอา”
“เงินไม่พอใช้ไม่ใช่เหรอ”
“ก็ไม่เกี่ยวอะไรกับพี่โปรดนี่ครับ ปลื้มหาเองได้”
“ทำงานตัวเป็นเกลียวจนไม่มีเวลาพักผ่อนแล้วยังมาอวดเก่ง”
“แต่ปลื้มก็อยู่มาได้ เก็บเงินของพี่ไว้เถอะครับ”
“อย่าดื้อกับพี่...ปลื้มก็รู้ว่าพี่ไม่ชอบ”
แค่เห็นหน้า...ผมก็รู้แล้วว่าพี่โปรดขัดใจมากแค่ไหน มาโปรดที่ผู้หญิงทั้งมหาลัยเฝ้าฝันถึงคงไม่ใช่แค่ความหล่อหรอกครับที่ทำให้สาวๆ พวกนั้นอยากมาอยู่ในความดูแลของผู้ชายคนนี้ แต่เป็นเพราะนิสัยชอบแจกเงินแจกของแบบนี้ไง ไอ้ที่เขาลือกันว่าพวกผู้หญิงชอบเรียก ‘เสี่ยโปรด’ เห็นจะจริง!
“ปลื้มถามพี่จริงๆ พี่โปรดต้องการอะไรอีกเหรอครับ บอกไม่ให้ปลื้มไปที่ตึกคณะพี่ ปลื้มก็ไม่ไปแล้วไง พี่โปรดยังจะเอาอะไรจากปลื้มอีก”
“อย่ามางี่เง่า ดราม่าใส่พี่ได้ป่ะ”
นี่เรียกงี่เง่า? นี่เรียกดราม่า? ความสงสัยของผมไม่ได้รับคำตอบแต่กลับโดนว่ากลับมาอีก ไอ้เหี้ยพี่โปรดคงอยากโดนถีบให้หายมึนใช่ไหมครับ!
“แล้วพี่โปรดจะเอายังไง!”
“ขึ้นเสียงอีกละ”
“ขอโทษครับ”
“ปลื้มเลิกงานกี่โมง พี่จะได้ไปรับ” นอกจากตีมึนใส่ผมบ่อยๆ แล้ว พี่โปรดยังชอบพูดกระโดดไปคนละเรื่องอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย ดูเหมือนพี่ท่านจะคิดว่าตัวเองเป็นจุดศูนย์กลางของจักรวาล สรรพชีวิตทุกชนิดต้องโคจรรอบตัวพี่ท่านกันไปหมด
“หกโมงเช้า”
“แล้วจะเอาเวลาที่ไหนนอน ไม่เอา พี่ไม่ให้ทำ”
“อะไรของพี่เนี่ยพี่โปรด”
“พี่บอกไม่ให้ทำก็คือไม่ให้ทำ ไม่รู้ล่ะ ไปลาออกวันนี้เลย”
“ปลื้มต้องหาเงินนะ! ถ้าลาออกแล้วจะเอาเงินที่ไหนใช้!”
“พี่เลี้ยงเอง”
“พี่บ้าป่ะเนี่ย ไม่เอา พี่จะมาเลี้ยงปลื้มทำไม”
“โวะ! บอกไม่ให้ทำก็ไม่ให้ทำสิวะ!”
ผมอึ้งไปเลยกับเสียงตะคอกของพี่โปรดที่มันรุนแรงกว่าเมื่อตอนที่ไล่ผมออกมาจากห้องน้ำมาก คือหน้าหล่อๆ ของพี่ท่านพร้อมจะเข้ามากระทืบผมได้เลยอ่ะ ถ้าผมยังกล้าเถียงอะไรออกไปอีก ผมเลยต้องเงียบแล้วพยักหน้าอย่างไม่มีทางเลือก
“คืนนี้นอนที่นี่แหละ ไม่ไปส่ง เหนื่อย”
สรุปเอาเองอีกตามเคย ก่อนจะทิ้งผมให้ยืนเคว้งอยู่กลางห้อง แล้วตัวพี่โปรดก็เดินไปนั่งอ่านหนังสือที่โต๊ะทำงานเป็นที่เรียบร้อย
“ปลื้มไปอาบน้ำไป อย่าเรื่องเยอะ พรุ่งนี้พี่มีสอบย่อย ไม่มีเวลามาวุ่นวายกับเรา”
“งั้นปลื้มกลับแท็กซี่เองก็ได้ครับ ไม่รบกวนพี่โปรดดีกว่า”
พี่โปรดหันมาทำหน้าดุใส่ผม ใบหน้าหล่อเหลาที่มีแว่นสายตากรอบดำวางอยู่บนดั้งจมูกโด่งนั่นทำให้พี่โปรดดูน่ามองไปอีกแบบ เออ ไม่ว่าเมื่อไหร่ผมก็ยังคงหลงงมงายไปกับรูปโฉมของผู้ชายคนนี้สินะ -*- แย่จริงๆ
“เลือกเอาว่าจะทำตามพี่บอกดีๆ หรืออยากจะคลานไปเรียนพรุ่งนี้”
แน่นอนว่าผมเลือกเชื่อฟังพี่โปรดอยู่แล้ว ใครมันจะบ้าอยากคลานไปเรียนครับ แค่โดนไปคราวนั้นก็ร้าวไปทั้งตัว เสียการเรียนเพราะเป็นไข้อีกต่างหาก
...พี่โปรดยิ้มอย่างพอใจก่อนจะบอกให้ผมไปหาผ้าเช็ดตัวกับเสื้อผ้าสำหรับเปลี่ยนที่ตู้เสื้อผ้าในห้องนอน ผมเลือกเสื้อยืดมาหนึ่งตัวแต่กางเกงไม่มีตัวไหนที่ผมจะใส่ได้เลย...เอวมันใหญ่ไป โชคยังดีที่ผมเจอกางเกงในฟรีไซร์ใหม่แกะกล่องจากลิ้นชักตัวล่างสุด ได้ของครบก็เลยรีบๆ เข้าไปอาบน้ำ เดี๋ยวพี่โปรดจะบ่นผมอีก ส่วนเรื่องกางเกงค่อยว่ากันอีกที ผมอาจจะต้องหาอะไรมามัดเอวกางเกงไว้
ผมอาบน้ำเสร็จก็เดินออกไปหาพี่โปรดที่นั่งอ่านหนังสือหน้าเครียดอยู่ที่โต๊ะทำงาน เสื้อยืดของพี่โปรดที่ผมคิดว่าน่าจะตัวเล็กสุดแต่พอเวลาใส่คอเสื้อแทบหลุดมาที่ไหล่แถมยังยาวปิดขาอ่อนได้เกือบครึ่ง
“พี่โปรด ปลื้มนอนที่โซฟานะครับ”
พี่โปรดละสายตาจากหนังสือหันมามองผมตั้งแต่หัวจรดเท้า “ไปนอนในห้อง”
“แต่ปลื้มนอนที่โซฟาได้นะครับ”
“ปลื้ม!”
“ปลื้มไม่อยากรบกวนพี่โปรด”
“ถ้าไม่อยากรบกวนพี่ก็ทำตามที่พี่บอก ไปนอนได้แล้ว พี่จะอ่านหนังสือ”
เห็นพี่โปรดทำท่าจะเข้ามาบีบคอแล้วผมจึงทำได้แต่พยักหน้า พี่โปรดหล่อมากก็จริงแต่อีกเรื่องที่ดังพอๆ กับความเจ้าชู้ก็คือความโหด ผมไม่กล้าลองดีกับตีนเบอร์สี่สิบกว่าคู่นั้นแน่ ดูก็รู้ว่ามันสามารถทำให้ซี่โครงผมหักได้เลยถ้าขืนยังทำตัวมีปัญหาไม่เลิก เออ นอนบนเตียงก็ดีเหมือนกัน กระโดดขึ้นทีแทบจมลงกับที่นอน เตียงแข็งๆ ที่หอผมเทียบไม่ติดฝุ่น
ตอนนี้เที่ยงคืนกว่าแล้ว ผมยังนอนไม่หลับและพี่โปรดก็ไม่มีทีท่าจะเข้ามานอนในห้อง งานวันนี้ผมก็ไม่ได้ไปทำ ปกติเวลานี้ผมจะต้องยืนขาแข็งอยู่หน้าเคาท์เตอร์คอยคิดเงินให้ลูกค้า การมานอนไร้สาระอยู่ที่นี่มันเป็นเรื่องที่ผิดปกติสำหรับผม ลาออกจากงานผมก็ไม่คิดจะทำตามหรอกแค่พยักหน้าให้พี่โปรดแกเลิกคิดจะกระทืบผมก็แค่นั้น ก็ถ้าผมออกจากงานแล้วผมจะเอาเงินที่ไหนกินที่ไหนใช้ นอนพักเอาแรงเผื่อพรุ่งนี้ผมจะเจอทางออกของปัญหาและคงคิดหาวิธีที่จะหนีพี่โปรดพ้น
............................................To be continue...............................................
พี่โปรดเขาฤทธิ์เยอะกว่านี้ค่ะ :beat: นี่แค่เพิ่งจะเริ่มเอง
น้องปลื้มไม่ใช่พวกดราม่าเท่าไหร่นะคะ น้องเป็นประเภท ยอมได้ก็ยอม เป็นพวกติดรักสงบมากกว่า ไม่ชอบมีปัญหา ไม่ใสซื่ออะไรหรอกค่ะ (เหรอ?) :laugh: :laugh:
ถ้าถามว่าพี่โปรดน่ารักตรงไหน...อืมมม ต้องอ่านกันไปเรื่อยๆ นั่นแหละค่ะ ถึงจะเห็นความน่ารักของพี่เขา
ส่วนตัวแล้วคนเขียนชอบผู้ชายประเภทพี่โปรดเลยค่ะ 5555555 :hao7: :hao7:
ขอบคุณทุกความคิดเห็นนะคะ (เรื่องนี้มีตุนอยู่หลายตอน แต่ถ้ามีธุระอาจจะไม่ได้ลงทุกวัน ประกอบกับต้องปั่นท่านเท็นด้วย เลยยังงงๆ)
:katai4: :katai4:
พี่โปรด : ใครอยากเป็นเด็กเสี่ยบ้างครับ! *ยิ้มหล่อ* :กอด1:
ผมไม่ได้ร้ายกาจอย่างที่ใครคิดนะ :angry2:
ปล. ระดับมาโปรด...ไม่ได้รักใครง่ายๆ นะคะ เฮียแกแค่ถูกใจเหมือนเด็กเจอของเล่นก็แค่นั้น ? (รึเปล่า?) :katai1:
-
ปลื้มนิสัยเหมือนเค้าเลย ห้าๆๆ ชอบๆ รักสงบเลยยอมๆแต่เวลาไม่ยอมก็ไม่ยอมนะ
อยากอ่านอีกจัง
-
:katai1:โปรดติดเด็ก :hao7:
-
ตกลงพี่โปรดถูกใจน้องปลื้มชิมิ ดูถ้าแล้วน้องปลื้มคงอยู่ในรายชื่อเด็กเสี่ยแล้วล่ะงานนี้
พี่โปรดแปลกดี ดูไปก็เหมือนจะเป็นห่วงน้องปลื้ม แต่ด้วยความที่อารมณ์ร้อนเอาแต่ใจตัวเอง ก็แสดงออกมาแปลก ๆ ตกลงที่พี่โปรดแสดงออกมาเพราะน้องปลื้มจัดอยู่ในประเภทเด็กโปรด หรือ เพราะชอบน้องจริง ๆ กันแน่
-
โถววว พี่โปรดนี่ศูนย์กลางของจักรวาลมากๆ
สงสารน้องปลื้มนิดนึง
555555
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
พีโปรดเอาแต่ใจ
-
:hao7: อยากเห็นพี่โปรดโหมดน่ารักๆอ่ะ อิอิ
เหนื่อยแทนปลื้ม อิตาพี่โปรดโคตรเอาแต่ใจเลย :เฮ้อ:
-
ขอขาคู่ใส่โปรดซักรอบได้มะเนี่ย นิสัยเสียสุดๆ
ทำตัวแบบนี้กว่าจะรักลง (- -"
-
ชอบน้องปลื้มอ่าาาา
พี่โปรดทำตัวป๋าน่าดู
รอตอนต่อไปนะครับ
-
ชอบนิยายแนวนี้จังเลยค่ะ
อยากเป็นเด็กของเสี่ยโปรด
จะทำร้ายตบตีอะไรหนูก็ยอม 55
น้องปลื้มน่ารัก ยอมเค้าไปหมดเลยนะลูกกกกกก
มาต่ออีกนะคะ รออยู่ อิอิอิ
-
พี่โปรดมันจอมเผด็จการชัดๆ
ถ้าวันหนึ่งปลื้มฟิวส์ขาดขึ้นมาจะเป็นไง
อยากเห็นพี่โปรดหงอให้ปลื้ม
-
อยู่ๆกันไปเดี๋ยวก็รักกันเอง
-
อยากอ่านอีกจัง
-
ชอบอ่ะ พี่โปรดน่าจะถูกใจบ้างแหล่ะ ไม่งั้นไม่มาวุ่นวายด้วยหรอก
แต่นิสัยเอาแต่ใจสุดๆ
-
พูดไม่ออก เม้นไม่ถูกกันเลยทีเดียว
ไมพี่โปรดไม่ปล่อยน้องไปวะครัช
สงสารปลื้มอ่ะ อยากรู้จุดประสงค์ของมาโปรด
-
ไอ้พี่โปรด ไอ้บ้า!
เราชอบปลื้มนะ ทำให้เรื่องที่ดูจะดราม่าเป็นเรื่องปกติ
นิ่งๆเงียบๆทำให้อีพี่โปรดบ้าไปคนเดียว :z2:
-
พี่มาโปรด นิสัยเสีย
แต่ดูๆ ก็น่าจะเริ่มหลงน้องปลึ้มแล้วซิ
ปลึ้ม สู้ชีวิตดีจัง
น่ารัก รอจนพี่เค้ารักเรา แล้วเล่นตัวให้เข็ดเลย
+1 ให้กับความน่ารักของปลึ้ม
-
เผด็จการอะ ไหงบังคับน้องขนาดนี้
รออ่านตอนต่อไปค้าบ
-
เรื่องไหนสนุก ดิฉันจะสิงสถิตไม่ไปเกิดเลยล่ะค่ะ
ระหว่างนี้ขอยืมพื้นที่กระทู้เซิ้งกระติ๊บไปพลางๆ ก่อน รีบมาลงตอนใหม่ไวๆ นะคะ เดี๋ยวแข้งขาอิฉันจะอ่อนแรง
-
นางอิทธิฤทธิ์เยอะจริงๆ :hao7:
-
ปลื้มตลกดีอ่ะ ขนาดด่าเพื่อนยังตลกเลย :laugh:
-
น้องปลื้มน่ารักจริงงงๆ :mew1:
อีกหน่อยพี่โปรดคงหลงหัวทิ่มแน่
-
ชอบปลื้มอ่ะ(ปกติจะชอบฝั่งเมะนะเนี่ย)
ขอให้รักษาความเย็นๆมึนๆดุดเกลือรักษาความเค็ม
-
เข้าใจอารมณ์น้องปลื้ม
แต่ไม่เข้าใจอารมณ์ โปรด
ดังนั้น รออ่านนะ
-
พี่โปรดจะเอายังไงกันแน่!!
-
พี่โปรดคิดจะเล่นๆกับน้องปลื้มของเค้าหรอ? o12
อึดอัดแทนน้องปลื้มที่ทำอะไรไม่ได้ :katai1:
ขอบคุณคนเขียนค่ะ :จุ๊บๆ:
-
พี่โปรด...เพี้ยนป่ะเนี่ย
-
หงุดหงิดกะอีพี่โปรดมากกกก เหมือนคนสองบุคลิก5555 อินจัด
สงสารน้องปลื้มจัง TT
-
สงสัยพี่โปรดจะถูกใจปลื้มแฮะ เห็นตามไม่หยุดเลย
มาสั่งห้ามเค้าไปเจอตัวเองแต่ตัวเองกลับถ่มาหาเค้าถึงคณะเชียว
มันน่าคิดนะ :m26:
-
ชอบเรื่องนี้มากอ่ะ ชอบพระเอกแบบนี้ เป็นกำลังใจให้น่ะค่ะ :katai2-1:
-
โปรด...ติดตามตอนต่อไป :a1: // :pig4: :pig4: :pig4:
-
อร๊ายยย ปลื้มน่ารักอะ ชอบนายเอกแบบนี้นะ อิอิ :impress2:
ปลื้มทำให้อิพี่โปรด มันหลงจนไปไหนไม่รอดเรย ชิๆๆ :m16:
เกือบจะหลงพี่โปรดแล้วเชียว แต่คำพูดพี่ท่านมัน ..ฮึ้ยยๆ
-
อ่านแล้ว หยุดไม่ได้คะ อยากอ่านอีก
รออยู่ค่าาาา
-
:pig4: :L1: :pig4: :L1:
:hao6:
-
สนุกมากเลย ชอบมาก
มาต่อไวไวน้า
:mew1:
-
อร้ายยย ชอบม้าก!
แบบว่าพระเอกเถื่อนๆเนี่ยะ
ชอบปลื้มด้วย จริงน้องไม่ได้กลัวอะไรมาโปรดหรอก
แค่ยอมๆไปให้เรื่องจบเหมือนที่คนแต่งว่า
หมั่นไส้มาโปรดมาก อยากกระโดดถีบซักทีสองที
มาต่อเร็วๆนะคะ > <
-
เกลียดอีพี่โปรดดดดไม่เห็นดีตรงไหนเลย
ทำกับปลื้มได้ แต่ปลื้มความอดทนสูงมากนะ
แต่ชอบค่ะ สนุกมาก
รออ่านพี่โปรดหลงปลื้มจะเป็นจะตาย
-
สับสนในชีวิตป่ะโปรด
-
ชอบแบบโปรดอ่ะ ขี้บังคับ เอาแต่ใจ น่าหมั่นไส้ แต่ก็เท่สุดๆ
แต่เค้าก็สงสารปลื้มด้วยนะ เอิ๊กๆ
ปล. ปลื้มอย่าไปยอมโปรดมากสิ ขัดขืนบ้างสิ เค้าจะได้เห็นฉากเถื่อนๆ โหดๆ SMๆ เยอะๆ อิอิ
-
:sad4: :sad4: :sad4: สงสารน้องปลื้ม
-
เรื่องนี้สนุกอ่ะ น่ารักมากด้วย
-
สนุก :L1:
-
อ่านมาสามตอนแล้วเพิ่งได้เข้ามาเม้นท์ แหะๆ
จะบอกว่าชอบเรื่องนี้มากอ่ะ พี่โปรดดูเป็นคนแปลกๆ เนอะ เหมือนจะโรคจิตนิดนิดนะ #ว่าไปนั่น 55555
ชอบน้องปลื้มอ่ะ ดูน่ารักแบบแมนๆ :hao7:
รอติดตามตอนต่อไปค่าาา :mew1:
-
ตอนที่ 4
“ทำไมช่วงนี้กูไม่เห็นมึงไปที่ตึกคณะแพทย์ เลยวะ เลิกทำตัวเป็นสตอล์กเกอร์แล้วรึไง?” คุณติ๊กถามขึ้นในขณะที่พวกผมมานั่งกินข้าวกันที่โรงอาหารคณะเกษตรฯ
“ผมไม่ว่างนี่ครับ”
คุณติ๊กมองหน้าผมอย่างสงสัย ก่อนจะพูดว่า “มีอะไรก็บอกพวกกูได้นะเว้ย เดี๋ยวนี้มึงแม่งเงียบกว่าปกติ หน้าตาก็ซึมๆ หมองๆ”
“นั่นสิวะปลื้ม กูว่ามึงแปลกๆ นะ มีเรื่องไม่สบายใจป่าววะ หรือตังค์ไม่พอใช้ ยังไงยืมของกูก่อนก็ได้นะ” คุณเฟรนพูดเสริม ก่อนจะใจดีแบ่งลูกชิ้นให้ผมหนึ่งลูก แต่ผมก็คืนกลับไปให้คุณเฟรนเพราะผมไม่กินลูกชิ้นเนื้อ ผมแพ้เนื้อวัวน่ะ
“ผมไม่กินเนื้อครับ”
“เออว่ะ กูลืม โทษทีๆ”
ผมแบ่งน่องไก่ให้คุณเฟรนเป็นการขอบใจซึ่งเขาดีใจใหญ่เพราะผมจำได้ว่าคุณเฟรนชอบน่องไก่มาก ผมนั่งกินข้าวต่อไปเงียบๆ ฟังคุณกิมกับคุณติ๊กเถียงกันเรื่องฟุตบอลทีมโปรดของใครเจ๋งกว่ากัน โดยมีคุณเปรมช่วยเสริมคุณติ๊กเพราะเชียร์ทีมเดียวกัน จนคุณกิมเถียงสู้ไม่ไหวหันไปแกล้งแย่งน่องไก่ของผมจากคุณเฟรน
“ไอ้ปลื้ม...มือถือมึงสั่นเหรอ” คุณเปรมถามผมก่อนจะมองมาที่ถุงย่ามที่วางคั่นระหว่างผมกับเขา
“คงงั้นครับ” ผมค้นดูในย่ามโดยมีสายตาสี่คู่มองมาอย่างสงสัย
“มึงมีมือถือ?” คุณเฟรนละความสนใจจากน่องไก่เงยหน้าขึ้นถาม
“ไอโฟนเครื่องนี้...คุ้นๆ ว่ะ” คุณเปรมว่าเมื่อเห็นผมถือไว้ในมือ หน้าจอที่โชว์หราเบอร์โทรเข้าและชื่อผู้โทรทำเอาคุณเปรมอ้าปากค้างเล็กน้อยพลางมองหน้าผมไม่วางตา
“ไอ้ปลื้ม บอกกูมา นี่ของพี่โปรดใช่ป่ะ?”
“ใช่ครับ”
“อ้าว มึงจะไม่ปฏิเสธหน่อยเหรอวะ”
ผมมองคุณเปรมอย่างไม่เข้าใจ คือผมต้องปฏิเสธทำไมครับ ก็ในเมื่อมันเป็นของพี่โปรดจริงๆ
“คือ...กูหมายความว่ากูนึกว่ามึงจะปฏิเสธ แม่งเล่นบอกง่ายๆ ก็ไม่สนุกดิวะ -*- แล้วพี่กูเขาให้มึงมา เขารู้เบอร์มึง แล้วตอนนี้เขายังโทรมา กูว่าแม่งชักแปลกๆ”
“นั่นสิ ขนาดพวกกูเป็นเพื่อนมึง มึงแม่งยังไม่บอกเบอร์พวกกูเลย แล้วพี่โปรดเป็นใครวะ ทำไมรู้ได้”
“ก็พี่เขาเป็นเจ้าของเครื่องนี่ครับ ซิมนี้เขาก็ซื้อ เขาจะไม่รู้ได้ไง ผมแค่ถูกยัดเยียดให้ใช้”
พวกคุณเปรมทำหน้าเอือมระอาใส่ผมก่อนจะหันกลับไปกินข้าวของตัวเองกันต่อ ...ผมปล่อยให้มันสั่นอยู่อย่างนั้นก่อนมันจะหยุดสั่นไปเองแล้วเริ่มสั่นขึ้นมาใหม่ พี่โปรดก็เป็นแบบนี้ บ้าบอ เขาจะโทรจนกว่าผมจะรับหรือไม่งั้นก็โทรจนแบ็ตหมดกันไปข้างนั่นแหละ ผมเดินออกมารับโทรศัพท์ใต้ต้นฉำฉาข้างโรงอาหารอย่างจำใจ
“ครับ”
“ทำไมเพิ่งรับ”
“ปลื้มกินข้าวอยู่ครับ”
“มาหาพี่หน่อย”
“เดี๋ยวปลื้มต้องเข้าเรียนแล้วครับ”
“ตอนเย็นก็ได้ ไม่นานหรอก”
“ปลื้มต้องทำงาน”
“พี่บอกให้เลิกทำแล้วไม่ใช่เหรอ”
ผมเงียบเพราะไม่รู้จะตอบอะไรกลับไป ตั้งแต่วันที่ผมไปนอนที่คอนโดฯพี่โปรดก็ผ่านมาแล้วห้าวันที่ไม่ได้เจอพี่โปรดอีกเลย เพราะพี่โปรดเรียนหนักแถมยังมีสอบย่อยวันเว้นวัน ต่อให้โทรมาก็ไม่ใช่ว่าผมจะรับสายทุกครั้งหรอก พอโดนถามผมก็บอกว่าแบ็ตหมดบ้าง ไม่ได้พกติดตัวบ้าง แล้วแต่จะคิดหาอะไรมาอ้าง ผมรู้ว่าพี่โปรดไม่เชื่อ แต่เพราะไม่ว่างจะบีบผม พี่ท่านถึงทำได้แค่ตะคอกผ่านสายโทรศัพท์มาพร้อมกับคาดโทษไว้
“ปลื้มต้องใช้เงินครับพี่ ไม่ทำงานปลื้มก็ไม่มีเงิน”
“ก็พี่บอกว่าไม่มีให้มาเอาที่พี่”
“พี่โปรดไม่เข้าใจ...”
“พูดไม่รู้เรื่อง!”
“ปลื้มต้องไปเรียนแล้วครับ”
“อยู่ไหน”
“ทำไมครับ”
“พี่ถามว่าอยู่ไหน”
“โรงอาหารคณะเกษตรฯ ครับ”
“เออ เดี๋ยวพี่ไปหา”
“พี่โปรดไม่ต้องมา”
“ถ้าพี่ไปแล้วไม่เจอ ปลื้มก็รู้ว่าจะโดนอะไร”
“ครับ...งั้นปลื้มจะรอ”
ผมเข้าไปเอาถุงย่ามของตัวเองพร้อมกับบอกพวกคุณเปรมว่าให้ไปเจอกันที่ห้องเรียนเพราะผมมีธุระต้องไปทำ ผมออกมายืนรอที่ซุ้มเฟื่องฟ้าหน้าโรงอาหาร ซื้อน้ำเปล่าหนึ่งขวดแล้วนั่งรอพี่โปรด ไม่นาน BMW สีดำที่ตอนนี้พี่โปรดขับมาเกินห้าครั้งแล่นมาจอดไม่ไกล พี่โปรดไลน์มาบอกให้ผมไปขึ้นรถ พอผมขึ้นไปนั่งก็รีบขับออกมาทันที
“ปลื้มมีเรียนนะครับ พี่โปรดจะไปไหน”
“พาปลื้มไปลาออกไง”
“พี่โปรดจะทำอย่างนี้ไม่ได้นะครับ”
“มีอะไรที่พี่ทำไม่ได้บ้าง?”
“นี่มันเรื่องของปลื้ม มันเป็นสิทธิ์ของปลื้ม พี่โปรดกำลังก้าวก่าย”
“อย่ามาชวนทะเลาะ”
“ก็มันจริง!”
“อย่าให้พี่โมโห ตัวปลื้มเป็นของพี่ ทุกอย่างของปลื้มพี่มีสิทธิ์!”
ผมมองเสี้ยวหน้าของคนที่อ้างสิทธิ์ในตัวผมอย่างหน้าด้านๆ นับวันพี่โปรดในสายตาผมก็ยิ่งแย่ ความประทับใจเมื่อแรกเจอจืดจางลงไปทุกที
“ปลื้มเกลียดพี่”
“หยุดพูด”
“ปลื้มไม่หยุด! ปลื้มเกลียดพี่!! เกลียดมากด้วย!”
“หยุดพูดเดี๋ยวนี้นะปลื้ม!”
พี่โปรดดูโมโหมาก ความเร็วของรถก็เพิ่มขึ้นเรื่อยๆ ...ก็ดีครับ รถคว่ำตายไปซะได้ก็ดี ชีวิตผมมันเฮงซวยเกินไป!
ตอนนี้ผมเลือกที่จะเงียบเพื่อดูว่าพี่โปรดจะพาผมไปที่ไหน แน่นอน...ไม่พ้นที่ทำงานผมทั้งสองที่ ความนิ่งเงียบของพี่โปรดทำให้ผมไม่กล้าขัดความต้องการของเขา เอาเถอะ อยากจะทำอะไรก็ทำ ผมมันขัดขืนอะไรไม่ได้อยู่แล้วนี่
จัดการลาออกตามประสงค์ของพี่โปรดแล้วผมก็ถูกพามาที่คอนโดฯ พี่โปรดทำหน้านิ่งในขณะที่ลากผมให้เดินตาม บีบแขนผมจนเจ็บแต่ผมก็ไม่กล้าท้วง รู้เลยว่าถ้าพูดงี่เง่าอะไรออกไปตอนนี้ผมตายแน่ๆ
“ต่อไปมาอยู่กับพี่ที่นี่”
“ไม่เอา”
“พูดว่าไงนะ” พี่โปรดถามผมอีกครั้ง พร้อมกับนัยน์ตาคู่สวยที่กดดันจนผมต้องเปลี่ยนคำตอบ
“ครับ” พี่โปรดยิ้มอย่างพอใจ ลากผมให้เดินตามเข้าไปในห้องนอน
“ตอนเย็นพี่จะพาไปเอาของที่ห้อง”
“ครับ”
พี่โปรดยีหัวผม ก่อนจะก้มลงจูบที่หน้าผาก ผมหลับตาลงอย่างเหนื่อยใจ ในหัวมีแต่ความไม่เข้าใจในการกระทำของพี่โปรด
“ปลื้มมีเรียนบ่ายสอง”
“เดี๋ยวพี่ไปส่ง แต่ขอนอนก่อน”
“ครับ...งั้นปลื้มไปรอข้างนอก”
“ไม่ต้องไปไหน อยู่นี่แหละ”
ผมจะทำอะไรได้ เขาบอกให้อยู่ผมก็ต้องอยู่ พี่โปรดนอนจริงๆ แค่ไม่กี่นาทีก็ลุกมาหาเศษหาเลยกับร่างกายของผม ผมไม่ได้ขัดขืนหรือร้องตะโกนบอกให้พี่โปรดหยุด ผมแค่อยู่นิ่งๆ พยายามกลั้นเสียงแปลกๆ ของตัวเองให้ได้มากที่สุด พี่โปรดอ่อนโยนมากเพราะผมทำตัวดี ไม่รุนแรงเหมือนครั้งที่ผมแทบจะลืมว่าการเดินปกติเขาเดินกันยังไง
“พี่โปรด...พอแล้วครับ เดี๋ยวปลื้มไปเรียนไม่ทัน” ผมบอกพี่โปรดที่นอนทับอยู่บนตัวผมโดยที่ช่วงล่างก็ยังคาราคาซังกันอยู่ ก็พี่ท่านเสร็จไปตั้งไม่รู้กี่รอบแต่ไม่ยอมออกห่างจากตัวผมสักที -*-
“หายเกลียดพี่รึยัง?”
ผมมองหน้าพี่โปรดอย่างไม่เข้าใจคำถาม “หมายความว่าไงครับ?”
“ก็ปลื้มบอกว่าเกลียดพี่...”
“อ๋อ...”
“หายเกลียดรึยัง?”
ไอ้อาการเกลียดนี่แถวบ้านพี่โปรดคงหายง่ายๆ ใช่มั้ยครับ? ปัญญาอ่อนป่ะเนี่ย - -*
“ครับ” ก็ตอนนั้นที่พูดไปมันโมโห ผมแค่รู้สึกแย่มากแต่ก็ไม่ถึงกับเกลียดหรอก ผู้ชายคนแรกที่ผมเฝ้าติดตามเขาตลอดสองเดือน ทุกวันต้องได้เห็นหน้า ทุกคืนก่อนนอนต้องคิดถึง ฉะนั้นผมไม่มีทางเกลียดพี่โปรดลงหรอกครับ แค่ว่าความรู้สึกมันอาจจะจืดจางลงไปทีละเล็กทีละน้อยแค่นั้น
“อย่าพูดแบบนั้นอีกนะ พี่ไม่ชอบ”
“จะระวังครับ”
พี่โปรดดูจะไม่ถูกใจกับคำตอบรับของผมเท่าไหร่ แต่ก็ไม่ได้ทักท้วงอะไร คงเบื่อจะเถียงกับผมมั้งครับ พี่โปรดก้มลงจูบที่ซอกคอผม ดูดแรงๆ หลายที ในขณะที่ช่วงเอวก็ขยับช้าๆ
ครืด...ครืด...ครืด...
การสั่นของมือถือทำให้พี่โปรดหยุดชะงักไปเล็กน้อย ก่อนมือเรียวยาวจะยื่นไปหยิบไอโฟนบนโต๊ะข้างหัวเตียงมากดรับ ไม่ใช่ไอโฟนของผมหรอกครับ เพราะคนที่รู้เบอร์ผมมีแค่พี่โปรดคนเดียว...คงไม่มีใครโทรหาผมเวลานี้แน่
พี่โปรดยกนิ้วชี้แตะปากเป็นสัญญาณให้ผมเงียบ ทั้งๆ ที่ตัวเองก็ไม่หยุดทำบ้าๆ กับผมเสียที ผมเบือนหน้าไปมองผ้าม่านสีดำผืนใหญ่ที่กั้นแสงแดดยามบ่ายไม่ให้ส่องเข้ามาในห้อง
“ครับ...น้องเจน”
“....”
“เย็นนี้เหรอ? อืมมมม...ว่างสิครับ”
“....”
“อยากไปไหนครับคนดีของพี่”
“....”
“งั้นหกโมงพี่ไปรับหน้าตึกนะครับ”
“....”
“ตอนนี้พี่ติดธุระอยู่ครับ ไปหาไม่ได้...เดี๋ยวเย็นนี้ก็ได้เจอกันแล้ว อย่างอแงสิครับ ครับ ตั้งใจเรียนนะครับ”
พี่โปรดวางสาย โยนไอโฟนลงบนที่นอนข้างๆ ผม ก่อนจะก้มลงมาหอมแก้มผมทั้งสองข้าง
“เย็นนี้พี่ไม่ว่าง ปลื้มเลิกเรียนแล้วกลับมารอพี่ที่ห้องนะ”
“ครับ”
“ไว้ดึกๆ พี่จะพาไปกินข้าว รอกินข้าวพร้อมพี่นะครับ”
ผมพยักหน้า ก่อนจะบอกพี่โปรดเสียงเรียบอย่างพยายามซ่อนความรู้สึกปวดแปลบในใจ “รีบๆ ทำเถอะครับพี่ เดี๋ยวปลื้มไปเรียนไม่ทัน”
ผมถอดแว่นตาออกเพื่อจะได้มองไม่เห็นหน้าพี่โปรด พร้อมกับหลับตาลงอย่างเหนื่อยใจ
...คนอย่างผมคงเป็นได้แค่ที่ระบายอารมณ์ของพี่ใช่ไหมครับ...
.
.
.
ผมเข้าเรียนสายไปห้านาที แต่โชคดีที่อาจารย์ท่านยังไม่เข้าสอน คุณเฟรนกวักมือเรียกผมให้เข้าไปนั่งเก้าอี้ว่างตัวข้างๆ ที่คงจะจองไว้ให้
“หายไปไหนมาวะ?” คุณกิมที่นั่งอยู่อีกข้างของคุณเฟรนถามขึ้นทันทีที่ผมนั่งลง
“กลับไปเอาของที่หอครับ”
“แน่ใจ? เอาของบ้าอะไรรอยดูดเต็มคอขนาดนี้” คุณเปรมว่าพลางจ้องมาที่คอผม ผมเลยยกมือปิดเล็กน้อย รู้หรอกครับว่าไม่ทัน แต่จะให้ทำไงได้ ผมก็ว่าเสื้อนิสิตที่กลัดกระดุมคอเม็ดบนสุดจะช่วยปิดได้แล้วเชียวนะ
“ไอ้เหี้ยนี่มีไรก็เงียบ มึงไม่คิดจะบอกอะไรพวกกูเลยเหรอวะ ห้ะ! ขัดใจแม่ง” คุณเปรมว่าพลางถีบเก้าอี้ตัวข้างหน้าอย่างหัวเสีย ดีที่เก้าอี้ตัวนั้นไม่มีคนนั่ง ไม่งั้นคงได้มีเรื่องกันไปแล้ว
“ไอ้เปรม ไม่เอาน่า ไอ้ปลื้มมันยังไม่พร้อมจะบอกก็รอมันก่อนสิวะ” คุณกิมช่วยพูดแทนผมที่นั่งเงียบไม่ได้สนใจว่าคุณเปรมจะดูโมโหขนาดไหน
“ถ้ารอมันบอกก็คงชาติหน้า พอพี่กูโทรมาแม่งก็หายไป กลับมามีแต่รอยดูด มึงจะให้กูคิดไงวะ บอกกูมาไอ้ปลื้ม มึงออกไปกับพี่กูมาใช่มั้ย!”
“ไอ้เปรมลดเสียงหน่อยสิวะ มึงจะให้คนอื่นเขารู้เรื่องด้วยรึไงเล่า ไอ้ห่านี่”
“เออ โทษทีว่ะ หงุดหงิดแม่ง!”
ผมมองเพื่อนแต่ละคนที่ดูก็รู้ว่าเป็นห่วงผมมากแค่ไหน แต่ผมแน่ใจว่าเรื่องของผมกับพี่โปรดไม่ใช่เรื่องที่ควรจะเอามาเล่าให้ใครฟัง เหตุผลส่วนหนึ่งก็คือพี่โปรดที่ผมกล้าฟันธงว่าคงไม่อยากให้ผมเปิดเผยความสัมพันธ์ทุเรศๆ นี้ เขาต้องการตัวผมเพื่อมีเซ็กส์ เฉพาะเวลาที่อยาก...เท่านั้น ไม่ใช่เรื่องน่าภูมิใจที่จะเอาไปประกาศให้ใครรู้หรอก
“ไม่เกี่ยวกับพี่โปรดหรอกครับ”
“แล้วรอยนี่ใครทำ”
“แฟนผมสิครับ...เราคบกันได้สักพักแล้ว”
“ห้ะ!!!!” ทั้งสามคนร้องขึ้นพร้อมกันอย่างตกใจ ก่อนจะมองหน้าผมอย่างไม่เชื่อ
“มึงมีแฟน! สัดหมา กูจะบ้า! มึงไปมีตอนไหน เป็นใครวะ อายุเท่าไหร่ คณะอะไร กูรู้จักไหม มึงบอกมา บอกมาให้หมดดดด!” คุณเฟรนรัวคำพูดใส่หน้าผม ก่อนจะเขย่าตัวผมหลายทีจนผมมึน
“ไอ้เฟรนๆ ใจเย็นๆ ฟังไอ้ปลื้มมันก่อน” คุณกิมเข้ามาแยกตัวคุณเฟรนออกไป ส่วนผมได้แต่นั่งหอบกับแรงสั่นสะเทือนเมื่อกี้
“ผู้หญิงหรือผู้ชาย” คุณเปรมถามเสียงเข้มขึ้นมา
“ผู้หญิงครับ”
“อู้วววววววววววววววว! ไอ้ปลื้มมมม กูว่ามึงคงเจอแม่เสือสาวเข้าแล้ว ไหนมึงบอกว่าผู้หญิงควรโชว์ของดีในวันแต่งงานไงวะ นี่มึงก็เข้าข่ายชิงสุกก่อนห่ามดิไอ้สัด”
“ความคิดคนเรามันเปลี่ยนกันได้ครับคุณเฟรน”
“บ๊ะ! สงสัยแม่งลีลาเด็ดจริง ขนาดทำไอ้มหาตบะแตกได้ ว่างๆ มึงพามาให้พวกกูรู้จักด้วยสิวะ”
“ไม่ค่อยว่างหรอกครับคุณกิม เค้าเรียนหนักน่ะ”
“ก็รอให้ว่างสิ เนอะไอ้เปรม”
“เออ! กูจะรอดูนะไอ้ปลื้ม ว่าแม่เสือสาวของมึงจะหน้าสวยหรือหน้าหล่อ หึ!”
ดูก็รู้ว่าคุณเปรมไม่เชื่อผมหรอกครับ แต่ผมก็ไม่ได้สนใจจะทำให้เชื่อสักเท่าไหร่ ไม่ใช่เรื่องสำคัญสำหรับผม ผมตั้งใจเรียนจนถึงห้าโมงเย็นก็เก็บของเตรียมตัวกลับหอ วันนี้ผมไม่ต้องรีบร้อนเหมือนทุกครั้งที่เลิกเย็นขนาดนี้เพราะไม่ต้องไปทำงานที่ไหนอีกแล้ว
“เดี๋ยวกูไปส่ง” คุณเปรมพูดขึ้นก่อนจะคว้าย่ามของผมไปถือ
“หอผมอยู่คนละทางกับคอนโดคุณเปรมนะครับ”
“ที่ทำงานมึงทางเดียวกับคอนโดกู”
“อ๋อ...ครับ”
ผมบอกลาคุณเฟรนกับคุณกิมที่บอกว่าจะไปรับคุณติ๊กไปกินข้าวด้วยกันก่อน จากนั้นก็เดินตามคุณเปรมไปที่จอดรถ รถของคุณเปรมไม่ได้ดูเวอร์เหมือนของพี่โปรดที่ราคาแต่ละคันหลายสิบล้าน ผมเห็นคุณเปรมขับมินิคูปเปอร์สีขาวคันนี้มาตั้งแต่ที่เริ่มรู้จักกันใหม่ๆ แต่ถึงอย่างนั้นก็ไม่ใช่รถที่ผมมีปัญญาซื้อขับในตอนนี้หรอกครับ
“ไอ้ปลื้ม...มึงรู้ใช่ป่ะว่ากูไม่เชื่อเรื่องที่มึงบอกว่ามีแฟน”
ขณะรถกำลังติดไฟแดงประมาณสองร้อยกว่าวินาที ซึ่งผมก็ได้แต่สาปแช่งการจราจรไทยที่เวลานี้มักจะเคลื่อนตัวลำบาก แม่งติดกันยาวเป็นพรืด แถมคุณเปรมยังวกเข้าเรื่องที่ผมไม่อยากพูดถึงอีก
“พอจะรู้ครับ”
“กูเป็นห่วงมึงนะ...กูพอจะรู้ว่าใครเป็นคนทำรอยมึง”
“....”
“พี่ชายกูไม่ใช่คนที่มึงควรจะเสียเวลาด้วย มันเป็นพี่ชายที่ดีกับกูมาก แต่ในฐานะอื่นแล้วมันก็ผู้ชายเหี้ยๆ คนหนึ่ง ออกจะเหี้ยกว่าคนธรรมดามากหน่อยเพราะหน้าตามันดี มีคนเข้าหามันเยอะ มีคนเสียใจเพราะมัน แทบเป็นบ้าเพราะมัน และกูก็ไม่อยากให้หนึ่งในนั้นเป็นเพื่อนกู มึงเข้าใจที่กูพูดใช่ป่ะ”
“เข้าใจครับ...แต่ผมจำเป็น”
“จำเป็นอะไร? กูรู้ว่ามึงชอบมัน แต่ปลื้ม...มึงเข้าใจป่ะว่า พี่ชายกูกับมึง...มันเป็นไปไม่ได้”
“ผมรู้เรื่องนี้ดีครับ...ผมกับพี่โปรดเป็นไปไม่ได้อยู่แล้ว”
คุณเปรมคลายสีหน้ากังวลลงเล็กน้อย หันมายิ้มให้ผม ก่อนจะพูดขึ้นว่า “มึงจะเลิกยุ่งกับพี่กูใช่ป่ะ”
“ผมจะเลิกก็ต่อเมื่อพี่โปรดไม่ต้องการผม”
“มึงแม่งดื้อ เข้าใจที่กูพูดจริงๆ ป่ะเนี่ย”
“ผมไม่มีทางเลือกครับคุณเปรม...”
ผมไม่มีทางเลือกจริงๆ ในเมื่อพี่โปรดยังมีคลิปของผมอยู่ ไม่มีทางไหนที่ผมจะขัดคำสั่งเขาได้หรอก...
คุณเปรมส่งผมลงตรงหน้าร้านที่ผมเคยทำงานอยู่ ก่อนจะกำชับให้ผมไปคิดดูดีๆ อีกทีแล้วขับรถออกไป พอท้ายรถของคุณเปรมลับตา ผมก็เดินเล่นไปเรื่อยเปื่อย แวะร้านเค้กที่ผมคิดว่าถ้าว่างจะเข้ามาอุดหนุน แต่ที่ผ่านมาก็ติดที่ว่าผมต้องทำงานบ้าง ไม่มีเงินบ้างเลยไม่ได้มีโอกาสมาสักที แต่วันนี้ผมว่างแล้วแถมกระเป๋ายังเต็มไปด้วยเงินที่พี่โปรดคงเอาใส่กระเป๋าให้ ไม่รู้ว่าใส่ไว้ตอนไหนเหมือนกัน แต่ช่างมันเถอะ...ในเมื่อเขาอยากให้ผมใช้ ผมก็จะใช้ซื้อความสุขเล็กๆ น้อยๆ ให้ตัวเองก็แล้วกัน
“ยินดีต้อนรับครับ...” ผู้ชายในชุดฟอร์มของทางร้านเดินมาต้อนรับผม รอยยิ้มกว้างบนใบหน้าดูดีทำให้ผมขยับยิ้มตอบกลับไป
“หนึ่งท่านนะครับ”
“ครับ...”
ผมถูกพาไปนั่งที่โต๊ะริมหน้าต่างที่มองเห็นสวนหย่อมเล็กๆ ของทางร้านที่ตกแต่งไว้อย่างดี
“ผมก็เรียนอยู่มหาลัยนี้นะ คุณเรียนคณะอะไรครับ”
“วิศวะคอมฯ ครับ ปี 1”
“รุ่นน้องคณะเดียวกัน แต่พี่เรียนอยู่ภาคโยธาน่ะปี 4 แล้ว เพิ่งมาร้านนี้ครั้งแรกเหรอ”
“ครับ”
“พี่ชื่อเขมนะ น้องชื่ออะไรอ่ะ”
“ผมปลื้มครับพี่”
“งั้น...สั่งอะไรดีครับน้องปลื้ม ร้านนี้เค้กอร่อยทุกชิ้นเลยนะ แต่พี่แนะนำมะพร้าวนมสด อร่อยมากกกกก พี่แขพี่สาวพี่เป็นคนทำเอง รับประกันความอร่อย!”
“งั้นผมเอามะพร้าวนมสดก็แล้วกันครับ แล้วก็ขอโกโก้ปั่นอีกแก้ว”
“เพิ่มวิปปิ้งมั้ย?”
“ครับ”
พี่เขมยิ้มรับก่อนจะนำออเดอร์ไปให้พี่ผู้หญิงที่ยืนอยู่หลังเคาท์เตอร์ที่ผมได้ยินพี่เขมเรียกว่าพี่แข คงจะเป็นพี่สาวที่พูดถึงและเป็นเจ้าของร้านเค้กนี้ด้วย ก่อนจะเดินมานั่งคุยกับผมอย่างออกรสออกชาติเหมือนกับว่ารู้จักกันมานานแรมปี ผมยิ้มบ้าง เออๆ ออๆ กับพี่เขาบ้างตามประสาคนพูดไม่เก่ง แกก็บ่นของแกไปเรื่อยล่ะครับ ผมไม่รู้สึกรำคาญหรอกก็สบายหูดีเพราะเสียงของพี่เขมน่าฟังมาก แถมเวลายิ้มตาก็จะเป็นประกายวิบวับอย่างน่ามอง
“ตอนนี้พี่ก็เซ็งๆ แฟนเรียนหมอไม่ค่อยมีเวลาให้ ยิ่งหมอปีสุดท้ายยิ่งแล้วใหญ่ แทบจะตายจากกันเลยทีเดียว” พี่เขมบ่นถึงแฟนที่เรียนอยู่ที่เดียวกันแต่ดันไม่มีเวลาให้ แต่หน้าตาแกก็ดูมีความสุขดีนะครับเวลาพูดถึงแฟน ไม่ได้จะเซ็งอย่างที่ว่านักหรอก
“พี่ก็เป็นห่วงเค้านะ เรียนหนักจนไม่มีเวลาพัก ขึ้นวอร์ดอะไรก็ไม่รู้เยอะแยะ ก็พยายามเข้าใจเค้าอยู่หรอก แถมเค้ายังเครียดเรื่องน้องชายที่หนีออกจากบ้านอีก ก็ไม่รู้จะช่วยเค้ายังไงเหมือนกัน”
“แค่พี่เขมช่วยเป็นกำลังใจให้ ผมว่าแค่นั้นก็พอแล้วนะครับ” ผมยิ้มกับความเป็นห่วงเป็นใยแฟนของพี่เขมที่ดูจะล้นออกมาจนสังเกตุเห็นได้ง่ายจากทางสีหน้า
“คนอย่างพี่ก็คงทำได้แค่นี้แหละ พี่มันก็แค่วิศวะจนๆ ไม่รู้ว่าเค้าจะทิ้งวันไหนด้วยซ้ำ”
พี่เขมตัดพ้อชีวิตให้ผมฟังอีกยกใหญ่ ดูเหมือนแฟนที่พี่เขมรักนักรักหนาจะสูงส่งปานนางฟ้า ครอบครัวร่ำรวยจนความต่างชั้นปรากฎชัด แถมฝ่ายหญิงเขาก็ยังมีคู่หมายที่ทางผู้ใหญ่จัดหาให้อยู่แล้วด้วย อืม...ดูพี่เขาจะเจอปัญหาหนักกว่าผมมากเลยนะ
“ผมเชื่อว่าฐานะไม่ได้บอกถึงความเหมาะสมหรอกครับ พี่เขมก็มีดีของพี่เขม ผมว่าพี่ผู้หญิงคนนั้นเขาต้องรู้สึกโชคดีมากแน่ๆ ที่ได้เป็นคนรักของพี่เขม”
“คงไม่รู้สึกโชคดีเท่ากับการได้เป็นคู่หมายของผู้ชายอย่างไอ้มาโปรดหรอก”
ชื่อของพี่โปรดทำให้ผมชะงักไปเล็กน้อย ก่อนจะส่งยิ้มเป็นกำลังใจให้พี่เขมที่ดูจะท้อแท้กับชีวิตจนขุดไม่ขึ้น ทั้งๆ ที่เมื่อกี้ยังชวนผมคุยได้เป็นวรรคเป็นเวรอยู่เลย
“ผมว่าพี่เขมมีดีกว่าผู้ชายอย่างนั้นนะ”
“ก็มีแต่ปลื้มนี่แหละที่พูดอย่างนี้ พี่กลัวเค้าจะเปลี่ยนใจอยู่เหมือนกัน ไม่มีผู้หญิงคนไหนที่อยู่ใกล้ไอ้มาโปรดแล้วจะไม่หลงรักหรอก ยิ่งเรียนคณะเดียวกัน เป็นสายรหัสกันพี่ยิ่งหวั่น”
ผมมองพี่เขมอย่างเห็นใจ...ต้องดีขนาดไหนถึงจะชนะพี่โปรดได้ผมก็ยังคิดไม่ออก ผู้ชายคนนั้นเพียบพร้อมเกินไป ไม่มีผู้ชายคนไหนคิดจะแย่งผู้หญิงที่เขาควงเลยสักคน เขาก็เหมือนพระอาทิตย์ที่จะเผาไหม้คนทุกคนที่เข้าใกล้ ร้อนแรงเกินไป ส่องสว่างเกินไป
“ไอ้เขมมมมมม!! ชวนลูกค้าคุยอีกแล้ววววว แกอู้งานเหรอออออ พี่จะตัดค่าขนมแกนะ!”
พี่เขมทำหน้าเซ็งๆ กับเสียงตะโกนจากหลังเคาท์เตอร์ของพี่แข ลูกค้าที่นอกจากโต๊ะผมแล้วก็ยังมีอีกสองสามโต๊ะหัวเราะเบาๆ คงจะชินกับเสียงดุน้องชายของพี่แขแล้วล่ะมั้งครับ
“ขอคุยกับน้องร่วมคณะก่อนไม่ได้รึไงเล่า! พี่แขมีอะไรก็ไปทำสิ”
“หน็อยยย ไอ้เขมมมม แกกล้าสั่งพี่เหรอ เดี๋ยวเจอๆ”
พี่แขเดินมาถึงโต๊ะผมอย่างไว ก่อนจะบิดหูพี่เขมที่ร้องโอดโอยอย่างไม่ไว้ฟอร์ม ผมหัวเราะเบาๆ กับสองพี่น้องตรงหน้า พลางนึกไปถึงพี่สาวเพียงคนเดียวของผมที่ตอนนี้คงจะหน้าดำคร่ำเครียดอยู่แผนกไหนสักแผนกในโรงพยาบาล
“อร่อยมั้ยคะ? นี่เป็นสูตรเฉพาะของพี่เลยนะคะ ทานเยอะๆ น้า” รอยยิ้มสวยๆ มาจากพี่แขที่มือยังบิดหูพี่เขมไม่ยอมปล่อย
“อร่อยมากครับ” ผมยิ้มตอบกลับไป มองพี่แขที่บ่นพี่เขมไปเรื่อยเปื่อย ...นี่คงเป็นพี่สาวที่ผมฝันอยากจะมี พี่ยินดีของผมเป็นผู้หญิงที่ค่อนข้างจะห่ามสักหน่อย เมื่อก่อนเราสนิทกันมากแต่มาเริ่มห่างกันเมื่อตอนที่พี่เริ่มเรียนหมอ เวลาที่เคยใช้พูดคุยกันกลับเปลี่ยนเป็นเวลาอ่านหนังสือของพี่ ช่วงเวลาที่ผมออกจากบ้านก็เป็นเวลาที่พี่ยินดีไปฝึกงานอยู่โรงพยาบาลแถวภาคเหนือ ผมจึงออกจากบ้านมาอย่างครบสามสิบสองประการ ไม่ถูกหักแขนหักขาไปซะก่อน
“อยู่รอเจอแฟนพี่ก่อนป่ะ? เห็นว่าจะแวะมาหาพี่ก่อนเข้าเวร พี่จะได้แนะนำให้รู้จักกับปลื้มด้วย”
“ไว้คราวหน้าดีกว่าครับพี่เขม วันนี้ปลื้มขอกลับก่อน มีงานที่ต้องทำส่งค้างอยู่น่ะครับ”
“งั้นพี่ขอเบอร์ปลื้มหน่อยได้ป่ะ เผื่อว่างๆ จะโทรไปคุยด้วย”
“ได้สิครับ”
ผมโทรเข้าเครื่องพี่เขม จากนั้นพี่เขาก็บันทึกเบอร์ผมไว้ พี่เขมยิ้มดีใจอย่างกับเด็กๆ พลางบอกผมว่าไม่ต้องจ่ายค่าเค้ก ถือว่าพี่เขมเลี้ยงซึ่งผมบอกปฏิเสธไปเพราะยังไงก็ของซื้อของขาย แต่พี่แขแกก็ไม่ยอมรับเงินจากผม ดังนั้นผมเลยจ่ายด้วยคำขอบคุณแล้วขอตัวกลับหอพัก คิดในใจว่าครั้งหน้าจะชวนพวกคุณเปรมมาอุดหนุนร้านของพี่แขอีก
...............................................To be continue..........................................
เสี่ย ต้องการอัลไลจากสังคม!! ตอบ!!! 55555 :laugh: :laugh:
ขอบคุณสำหรับทุกความคิดเห็นที่เอ็นดูเสี่ยกันทุกความคิดเห็นเลยนะคะ :hao6:
ตอนนี้ใครยังต้องการเป็นเด็กเสี่ยอีกคะ *ชำเลือง* :z6:
เสี่ยโปรดเขายังจะรุนแรงยิ่งๆ ขึ้นไปอีกนะคะ แนะนำให้ทำใจไว้ด้วย
พี่โปรด: อย่าดื้อนะครับ *ยิ้มเหี้ยม*
ตอนต่อไป...เตรียมรองเท้าขว้างหัวพี่โปรดกันได้เลยค่ะ
ปล. วันนี้ซวยจริง รถไฟฟ้าขัดข้อง แหมะ! ประเทศไทย :เฮ้อ:
รักทุกคน :กอด1:
-
ห้าๆๆ คนใกล้ตัวกันแท้ๆ
-
พอจะเดาอะไรออกลางๆกับตอนนี้ มีแต่โปรดนี่แหละ เอาแต่ใจเกินไปไหน
-
งงกับคนนิสัยแบบเสี่ยโปรด...
ตกลงรัก ไม่รัก หรือแค่หลง ไม่ยอมให้เขาไปอีกต่างหาก
นิสัยเฉพาะตัวของพวกหวงของ?
กลัวคุณเขมจะโดนลูกหลงด้วยอีกคน 555+
-
:hao6:
-
ไม่เข้าใจเสี่ย เสี่ยต้องการอัลไลลลลล
-
ก็แหม โหดได้ใจอย่างนี้ อยากกลายร่างเป็นผีอีเฟืองแล้วตามขี่คอพี่โปรด ตามติดเป็นเรียลริตี้เลยแหละ
-
แฟนพี่เขมนี่พี่น้องปลื้มป่ะ??
คุ้นๆนะแฟนพี่เขมเรียนหมอด้วย น้องชายหนีออกจากบ้าน
-
แฟนพี่เขมคือพี่สาวของปลื้มที่เป็นคู่หมั้นของมาโปรด?
อย่าดราม่าแย่งผู้ชายคนเดียวกันนะ เพราะคนอย่างโปรดไม่สมควรที่ใครจะไปแย่งเลย พี่เขมดีกว่าเยอะ
-
เปลี่ยนจากรองเท้าเป็นเปลือกทุเรียนแทนได้มั้ย
-
เห้อ ๆ ให้เดาแฟนพี่เขมก็คือพี่สาวน้องปลื้ม เท่ากับพี่สาวน้องปลื้มคือคู่หมั้นพี่โปรด ชิมิ ๆ
พี่โปรดถ้ารักน้องปลื้มจริง ๆ เมื่อไหร่ล่ะก็ถ้าจะหนาว ให้น้องปลื้มทรมานพี่โปรดเยอะ ๆ ถึงพี่โปรดจะดูห่วงน้องดี แต่การกระทำของพี่มันก็ทำให้น้องเจ็บปวดนะเออ
-
สงสัยแฟนพี่เขมคงจะเป็น.... ล่ะสิเนี่ย จุดใต้ตำตอเลยสินะอย่างนี้ 5555+ แล้วคุณพี่จะขอเบอร์คุณน้องเขาไปทำไมคะ เดี๋ยวปลื้มได้แจ็คพ็อตแตกแน่ที่เสี่ยโปรดที่สุดแสนจะอารมณ์แปรปรวนรู้
พวกหวงของก็เงี้ย บทจะไปลมจะมา ปวดหัวกับพี่แกจริงๆ
:เฮ้อ:
-
แฟนพี่เขมเป็นคู่หมั้นเสี่ยโปรด :a5:
สงสัยต้องเตรียมกระดาษทิชชู่ซะแล้วละงานนี้นายปลื้ม พี่เขม :hao5:
-
เปลี่ยนจากพี่โปรด มาเป็นไอ้........ได้ไหมเนี่ยะ
พระเอกต้องเลวก่อนใช่ไหม หรือเปลี่ยนพระเอกดี
-
ยื่นใบสมัครเป็นเด็กในสังกัดของมาโปรด :o8: :-[ :o8:
-
ชอบคาแรคเตอร์น้องปลื้มมากค่ะ ยอมแต่ก็มีความคิดเป็นของตัวเอง ไม่ได้อ่อนแอเกินไป ดื้อเงียบนิดๆ
ไม่ถึงขั้นรั้นชน รู้สึกเป็นมวยถูกคู่ จี้จุดพี่โปรดได้ ขัดใจบ้าง พวกโลกหมุนรอบตัวเองต้องเจอแบบนี้
แต่พอคนเขียนบอกพี่โปรดจะทวีความโหดขึ้น นี่เริ่มกลัวแทนน้องปลื้ม สู้เท่าที่สู้ได้นะปลื้มมม T.T
-
เสี่ยโปรดยังคงเข้าใจยากและเชี่ยได้เสมอต้นเสมอปลายมากๆๆๆเรตติ้งดีมีแต่คนรักเนอะ5555หลายคนในนี้รอซ้ำเสี่ยอยู่นะ
-
ชอบมากอ่ะ ลงเยอะๆๆได้มั้ยน๊าาาาาาคนแต่ง
-
มาโปรด เทออย่ามากนักนะ
เดี่ยวปลื้มเอาคืนมั่งจะร้อง :katai1:
ชอบมากเรื่อนี้ ติดตามๆ o13
:katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5:
-
เสี่ยโปรดน่ารักจนน่า :z6:จริงๆคะ
จนปัญญาจะทำให้ตัวเองรักเสี่ยโปรดลง(ในตอนนี้อ่ะนะ)
-
:z6: :z6: :z6: มอบให้พี่โปรด
-
ทั้งพี่ทั้งน้องเลยแฮะ ไม่ถามความคิดคนอื่นเลยว่ายังไง
เอ่อ..... คงไม่น้ำเน่าขั้นสุดนะคะคนแต่ง = =
แบบแฟนเขม คือพี่สาวปลื้ม และเป็นคู่หมั้นโปรดไรงี้
ถ้าใช่อิชั้นของเปลี่ยนจากรองเท้าปาหัวเป็นฆ้อนปอนด์ด่วนๆ ค่ะ
-
ถ้าพี่มาโปรดเจอเบอร์จิเป็นเรื่องได้นะจ๊ะ :katai5:
-
เป็นโปรดนี่ไม่ง่ายนะฮะ
-
น้องชายหนีออกจากบ้าน เป๊ะเลย
พี่สาวมาเป็นคู่หมั้นเสี่ยซะงั้น
:เฮ้อ:
-
แฟนของพี่เขมใช่พี่ยินดี พี่สาวของปลื้มหรือเปล่า
แล้วคู่หมั้นของพี่มาโปรดก็คือพี่ยินดีอีกหรือเปล่า
อ่านแล้วอยากจะบอกคนเขียนว่า...
เริ่มจะไม่ชอบพี่มาโปรดแล้วค่ะ!
นิสัยไม่ดี! เอาแต่ใจ ! ชอบบังคับ! ไม่รู้จักเห็นใจคนอื่น! ใจร้าย! เอาแต่ความคิดตัวเองเป็นหลัก! ใช้แต่อารมณ์! เจ้าชู้! มักมาก! หลายใจ! ชอบเห็นคนอื่นเป็นของเล่น ฯลฯ
แล้วอีกนานไหมคะคนเขียนที่จะเห็นส่วนที่น่ารักของพี่มาโปรด
ตอนนี้อยากยุให้ปลื้มหนีไปจากพี่มาโปรดแล้วนะคะเนี่ย
-
ว่าจะมาอ่านหลังสอบมิดเทอมแต่ก็อดไม่ได้ :katai1:
โอ๊ย พี่โปรดคะ พี่ต้องการอะไรอ่า คือแบบทำเหมือนปลื้มเป็นแค่เด็กน้อยๆในสังกัดเหรอ
อะไรก็ต้องได้ตามใจพี่ทุกอย่างเลยไง นิสัยไม่ดี หมั่นไส้ๆๆๆๆ :z6:
-
เอิ่มม อีพี่โปรดดดด เลวไปนะ ส่วนคู่หมั้นนี่ต้องเป็นพี่สาวปลื้มแน่เลยอะะะ
รอวันที่ปลื้มไม่สนใจอีพี่โปรดด เอาให้มันขาดใจไปเลย :m16:
-
รอตอนต่อไปนะ
มาต่อเร็วๆนะ
เรื่องนี้ต่างจากเท็นและเมลมากเลย
แต่ก็ชอบนะ มันน่าติดตามและสนุกเลย
:mew1:
-
ที่บอกให้เตรียมรองเท้า ไม่ต้องบอกหรอก ทุกวันนี้ก็ถอดรอพร้อมอยู่แล้ว รอวันขว้าง 555
แต่ชอบพี่โปรดนะพอดีซาดิสชอบความเจ็บปวด กร๊ากก
น้องปลื้ม เปลี่ยนลุคไหมลูก ผู้ชายจะได้ตามเป็นขบวน
-
มาโปรดนิสัยแย่มาก :z6:
-
มาต่อไวจังเลยค่า ชอบบบ
-
มาโปรดเอาแต่ใจจริงๆ
ขอให้หลงปลื้มเร็วๆ
ขอให้ปลื้มไม่สนใจ
-
จุดใต้ตำตอนี่เอง
-
อืม แอบลบคลิปเลยลูก ลุ้นแทนจนปวดตับ
เกิดมาเพื่อให้มาโปรดเอาสินะหนู
-
:angry2:งงกับพี่มาโปรดทำไมต้องบังคับน้องขนาดนี้
พี่เขมจะมาหลงน้องปลื้มหรือเปล่า
รออ่านตอนต่อไปค้าบ
-
ใกล้ตัวแท้ๆ
-
ขอร้อง ได้โปรดอย่าทำแบบนี้ :hao5:
มันค้างงงงง เสี่ยจะหล่อเลวไปไหน
ตายคาอก :z1:
-
โอ้ย น้องปลื้มของพี่
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
โปรดมันมีสองบุคลิกในตัวเองปะ
ไม่รู้ปลื้มจะต้องเจออะไรอีก คิดละเหนื่อยแทน
-
ติดเรื่องนี้มากกก
อะไรของพี่โปรด ใจร้ายเกินไปแล้ว
-
แหม่...รู้สึกว่าแค่รองเท้ามันเบาไป
เขวี้ยงอะไรดีหว่าา
-
พี่เขมแฟนพี่ยินดีป่ะเนี่ย
อิตามาโปรดเป็นไรมากป่ะเนี่ย
-
มารอปลื้มมม
-
:fcuk: เห็นนู๋ปลื้มเป็นตัวไรฟระ
-
ตอนที่ 5
กลับมาถึงห้องผมก็เก็บเสื้อผ้าไปซัก แล้วกลับมานั่งคิดงานส่งอาจารย์ที่ให้ไฟนอลโปรเจ็คมาเมื่อคาบเรียนที่แล้ว ทั้งๆ ที่เพิ่งส่งมินิโปรเจ็คก่อนมิดเทอมไปได้แค่สองสามวัน คราวนี้เป็นโปรเจ็คคู่ซึ่งผมทำคู่กับคุณเปรม ส่วนคุณกิมจับคู่กับคุณเฟรนเหมือนๆ ทุกครั้ง ผมว่าจะคิดโปรแกรมสักสองสามโปรแกรมให้คุณเปรมพิจารณาก่อนแล้วค่อยเอาหัวข้อไปเสนอให้อาจารย์อีกที แต่ตอนนี้สมองผมไม่ค่อยแล่นแฮะ...ไม่รู้ทำไมเหมือนกัน ใบหน้าหล่อระดับตำนานของพี่โปรดถึงคอยแต่จะรบกวนความคิดของผมอยู่เรื่อย
พี่โปรดจะกลับคอนโดฯรึยัง...
ตอนนี้ทำอะไรอยู่กับใครที่ไหน...
จะโวยวายรึเปล่าที่รู้ว่าผมไม่ได้ไปที่คอนโดฯตามที่สั่ง...
คำถามเหล่านี้วนเวียนอยู่ในหัวผมเต็มไปหมด...
ห้าทุ่มโดยประมาณ ไอโฟนที่วางอยู่บนที่นอนแข็งๆ ของผมก็สั่นเตือนว่ามีคนโทรเข้า เบอร์ของพี่โปรดโชว์อยู่บนหน้าจอ ผมทำใจเล็กน้อยก่อนจะกดรับสาย
“อยู่ไหน!!” ฟังจากน้ำเสียงผมก็รู้ว่าพี่โปรดในโหมดนี้ไม่ควรจะงี่เง่าใส่
“หอครับ”
“พี่บอกให้รออยู่ที่คอนโด แล้วไปทำบ้าอะไรที่นั่นวะ!”
คำถามโง่ๆ ของพี่โปรดทำให้ความหงุดหงิดของผมเริ่มก่อตัว ก็นี่ห้องผม ผมอยู่ที่นี่มันแปลกตรงไหนครับ? ถ้าไปอยู่คอนโดพี่น่ะสิ ถึงต้องถามว่าผมจะไปทำบ้าอะไรที่นั่น!
“พี่โปรดใจเย็นๆ สิครับ...ปลื้มไม่มีกุญแจห้องพี่นะ”
ผมอ้างไปอย่างนั้น เพราะเห็นกุญแจห้องพี่โปรดนอนอยู่ในถุงย่ามของผมพร้อมกับคีย์การ์ด แต่เรื่องอะไรผมจะต้องไปรอเขาที่ห้องด้วย นั่งรอให้เขากลับจากไปเที่ยวกับผู้หญิงอย่างนั้นเหรอ? นิยายไปป่ะครับมึง!
“ทำไมไม่รู้จักดูในกระเป๋าตัวเองวะ! พี่ใส่กุญแจกับคีย์การ์ดไว้ให้แล้ว งี่เง่าเอ้ย!”
“ก็แล้วทำไมพี่โปรดไม่บอกล่ะ อย่าโมโหสิครับ เดี๋ยวปลื้มไปหาพี่ตอนนี้เลยก็ได้นะ”
“ไม่ต้องมา เดี๋ยวพี่ไปรับ”
“ครับ”
ผมกดวางสายแล้วขว้างไอโฟนลงบนที่นอนอย่างหงุดหงิด ไอ้เหี้ยพี่โปรดมันยังมีหน้ามาโมโหผมอยู่เหรอครับ โทรมาเอาตอนห้าทุ่ม แล้วหมาตัวไหนแม่งบอกจะมารับไปกินข้าว! ตลกมากไปแล้วไอ้สัดบ้านพี่เหรอครับแดกข้าวตอนห้าทุ่ม!
ผมเก็บข้าวของของตัวเองโยนใส่กระเป๋าอย่างโคตรมีน้ำโห ไอ้เหี้ยแม่งปัญญาอ่อนมาก ทำตัวอย่างนี้คิดอยู่เหรอครับว่าจะยังมีใครอยากได้ เออ! ไม่เถียงหรอกว่าความจริงผมก็อยากได้พี่เขาอยู่! แต่มากไปก็ไม่ไหวนะ แม่งเยอะอ่ะ นิสัยแบบนี้ผมแนะนำล่ามคอผมแล้วขังไว้ในห้องเถอะ ขี้เกียจทะเลาะกับแม่ง เสียเวลาเสียสุขภาพจิต!
พี่โปรดหน้าโคตรบึ้งเมื่อผมขึ้นไปนั่งบนรถ ผมเหวี่ยงกระเป๋ากับถุงย่ามของตัวเองไปไว้บนเบาะหลังอย่างไม่ใส่ใจ กลิ่นน้ำหอมอ่อนๆ ที่ไม่ใช่กลิ่นของพี่โปรดลอยคลุ้งอยู่ในรถทำให้ผมเลือกที่จะมองวิวข้างทางแทนการมองหน้าหล่อๆ ของพี่โปรด
“จะกินข้าวร้านไหน”
“ผมกินแล้วครับ”
“ก็บอกให้รอกินพร้อมกัน”
“พี่โปรดยังไม่อิ่มอีกเหรอครับ”
พี่โปรดจอดรถเข้าข้างทาง ก่อนจะหันมามองหน้าผมนิ่ง “เป็นอะไร”
“เปล่าครับ”
“เป็นอะไรก็บอกสิวะ! ทำตัวงี่เง่าอยู่ได้”
ผมว่าไอ้เหี้ยพี่โปรดนี่คงได้ตีกับผมสักรอบ คำก็งี่เง่า สองคำก็งี่เง่า แม่งไม่ดูตัวเองเลยว่าทำตัวปัญญาอ่อนขนาดไหน!
“พี่โปรดสิงี่เง่า ปลื้มบอกไม่ได้เป็นอะไร แล้วจะตะคอกทำไมครับ!”
“ขึ้นเสียงอีกครั้ง โดนดีแน่”
“ทีพี่โปรดยังตะคอกปลื้มได้ ปลื้มทำอะไรให้รึไง ยังไม่ได้ทำอะไรเลยนะ!”
“มึงหยุดเดี๋ยวนี้นะปลื้ม!” พี่โปรดชี้หน้าผม ท่าทางโมโหจัดนั่นทำให้ความหงุดหงิดของผมหายไปฉับพลัน ขืนผมยังเสียงดังไปมากกว่านี้ได้ตายไม่รู้ตัวแน่ ผมจึงได้แต่นั่งเงียบ ในขณะที่พี่โปรดหันไปออกรถด้วยความเร็วที่คาดว่าถ้ามีรถสิบล้อตัดหน้าผมคงตายคาที่
“ทำตัวดีๆ อย่าให้พี่หมดความอดทน” พี่โปรดว่าก่อนจะเลี้ยวรถเข้าไปจอดที่ลานจอดรถของผับระดับรอยัล พรีเมี่ยมแถวๆ หลังมอ
ผมเดินตามพี่โปรดเข้าไปในผับที่มีการ์ดคอยตรวจบัตรอยู่หน้าประตู แต่ที่ตรวจไม่ใช่บัตรประจำตัวประชาชนหรอกครับ เป็นบัตรสมาชิกที่ถ้าไม่มีผมก็คิดว่าคงถูกหิ้วไปทิ้งหลังร้านเป็นแน่ ในผับก็ไม่ต่างจากที่ผมคิดเท่าไหร่ ดูหรูหรา ไฮโซ สมฐานะของลูกค้าที่มีปัญญาเป็นสมาชิก พี่โปรดพาผมเข้าไปนั่งที่โซฟาสีแดงชุดใหญ่ที่มีผู้ชายไม่ต่ำกว่าสามคนนั่งดื่มเหล้าเคล้านารีกันอยู่ หน้าตาแต่ละคนจัดว่าเกรดเอ ผู้หญิงที่คลอเคลียด้วยก็ระดับนางฟ้านางสวรรค์ ถึงจะนุ่งน้อยห่มน้อยกันไปหน่อย แต่ก็นั่นแหละครับ ของดีก็คงมีไว้โชว์
“กว่าจะโผล่หน้ามาได้นะไอ้เสี่ย ไปไหนมาวะ! แล้วไอ้แว่นนั่นใคร” พี่หน้าตี๋ทักพี่โปรดขึ้นเป็นคนแรก ก่อนที่ตาชั้นเดียวคู่นั้นจะมองมาทางผมอย่างสงสัย
“รุ่นน้องกู”
“รุ่นน้อง? เออว่ะ หน้าแม่งเอ๋อขนาดนี้ ไม่พ้นเรียนหมอ”
“ไอ้เด็กนี่เรียนวิดวะ ภาคเดียวกับไอ้เปรมมัน”
“อ๋ออออออ เพื่อนไอ้เปรมนี่เอง มาๆ น้อง นั่งก่อนครับ”
พี่โปรดดูจะเป็นจุดศูนย์รวมของเพื่อนๆ เพราะพอทุกคนรับรู้การมาถึงของพี่ท่านก็ผลัดกันเข้ามาขอชนแก้วไม่ขาดสาย ไม่เว้นแม้กระทั่งพวกผู้หญิงที่ผมก็เห็นนั่งคลอเคลียอยู่กับเพื่อนพี่โปรด แต่สายตาพวกนางแทบจะเข้าสิงพี่โปรดกันอยู่แล้ว
แน่นอนว่าระดับพี่โปรดแล้วคงไม่นั่งให้ไอ้แว่นอย่างผมคลอเคลียให้หมดราคาหรอกครับ นู่น ไม่รู้ว่าไปเข้าห้องน้ำอีท่าไหนถึงได้มีสาวสวยสุดเซ็กซี่ในชุดเดรสเกาะอกสีดำติดมาด้วย แล้วตอนนี้ก็เลื้อยพันแข้งพันขากันอยู่ข้างๆ ผมนี่ไง
ไม่พากันไปเอาให้หายอยากเลยละครับ! ห้องน้ำก็ได้ ในรถก็ได้ ไม่ใช่มาประเจิดประเจ้อต่อหน้าผมอย่างนี้
“ปลื้มคร้าบบบ ชนกับพี่หน่อยเร็ววววว” พี่โขง เพื่อนสมัยมอปลายของพี่โปรด เรียนอยู่คณะเดียวกับผมแต่ภาคเครื่องกลกำลังชวนผมชนแก้วเป็นรอบที่เก้า
พี่โขงแกนั่งอยู่โซฟาอีกตัวหนึ่ง ไม่ห่างจากผมเท่าไหร่ แกนิสัยดีครับ ดูเข้ากับคนง่าย เห็นผมนั่งเงียบๆ คนเดียวก็ชวนชนอยู่เรื่อย จนตอนนี้สติพี่โขงเริ่มจะขาดๆ เกินๆ แล้ว
“ครับๆ ชนครับชน”
“ปลื้มน่ารักจังเลยคร้าบบบ อิอิ”
“พี่โขงก็หล่อมากครับ”
พี่โขงหัวเราะอย่างชอบใจ ในขณะที่ผมนิ่วหน้าเล็กน้อยเพราะโดนมือของใครสักคนบิดเข้าที่เอว หันไปมองก็เจอสายตาดุๆ ของพี่โปรดที่ตอนนี้สาวเซ็กซี่คนนั้นเริ่มออดอ้อนเรียกร้องเสียงอ่อนเสียงหวานว่าเสี่ยคะเสี่ยขาอย่างน่าหมั่นไส้
“เปนรายยยคร้าบบบปลื้มมม”
“มดกัดน่ะครับ”
“หนายยย มาให้พี่ดูหน่อยยย กัดตรงหนายยยย”
พี่โขงจะปีนข้ามโซฟามาหาผม แต่ดีที่พี่วีที่นั่งอยู่ข้างๆ ช่วยดึงตัวเอาไว้ก่อน พี่วีเรียนบัญชีอินเตอร์อยู่อีกมหาลัยหนึ่งครับ แต่ดูเหมือนวันนี้จะโดนเสียงไซโคจากเพื่อนๆ ให้ต้องขับรถมาไกลถึงที่นี่ เห็นบ่นให้ผมฟังเบาๆ ว่าพรุ่งนี้มีเรียนเช้าแต่จะไม่มาก็ไม่ได้ ไม่งั้นโดนเลิกคบ ผมได้แต่หัวเราะแล้วก็ชนแก้วเป็นกำลังใจให้พี่แกไปหน่อย
“ไอ้โขงเมาแล้วกวนตีนนะมึง” พี่โปรดว่าเสียงเข้มก่อนจะล็อคคอผมแล้วดึงให้ออกห่างจากพี่โขง
“เอาน่ามึง ปล่อยมันสักวัน มันเพิ่งโดนกิ๊กคนที่ห้าร้อยบอกเลิกมา สงสารมันหน่อย” พี่วีแก้ตัวให้พี่โขงอย่างขำๆ
“น่าสงสารตายห่าล่ะมัน”
“อารมณ์เสียอะไรของมึงวะโปรด เอ้าๆ ชนกับกูหน่อย” พี่หน้าตี๋ที่แนะนำกับผมว่าชื่อพี่เทพยื่นแก้วมาให้พี่โปรดที่รับไว้แล้วกระดกรวดเดียวหมดแก้ว
“บอกให้ทำตัวดีๆ” พี่โปรดกระซิบข้างหูผม ก่อนจะกัดเข้าที่ติ่งหูผมเบาๆ ผมย่นคอเล็กน้อยแล้วขยับตัวออกห่างพี่โปรดเพราะพี่วีกำลังมองอยู่ อีกอย่างเสียงแหลมๆ ของแม่นกแก้วปากแดงนั่นก็แทบจะทำหูผมบอด นางโวยวายใส่พี่โปรดอย่างมีจริตเพราะไม่ได้รับความสนใจ
“ผมไปห้องน้ำนะครับ”
“งั้นพี่ไปด้วยครับปลื้ม”
พี่วีเดินตามหลังผมมา ที่ห้องน้ำคนไม่เยอะเท่าไหร่ ผมฉี่เสร็จก็รอพี่วีที่เข้าไปฉี่ในห้อง ผมถอดแว่นเพื่อล้างหน้าล้างตา รู้สึกง่วงนอนเล็กน้อยจึงต้องทำให้สดชื่นหน่อยเพราะดูท่าแล้วพี่โปรดคงจะไม่กลับง่ายๆ พี่วีทำธุระเสร็จก็มายืนล้างมืออยู่ข้างๆ ผม แต่ผมไม่ค่อยเห็นหน้าพี่วีเท่าไหร่หรอกครับ เวลาไม่ได้ใส่แว่นภาพในโฟกัสสายตาผมจะเบลอ มองงูเป็นหนอนก็เคยมาแล้ว
“สนุกมั้ยปลื้ม”
“ก็สนุกดีครับ”
“พี่เห็นปลื้มนั่งเงียบตลอด นึกว่าไม่สนุก”
“ผมเป็นคนคุยไม่เก่งน่ะครับ”
ผมควานหาแว่นตาที่วางไว้ตรงขอบอ่างล้างหน้าแต่ไม่เจอ พี่วีหัวเราะเบาๆ แล้วเป็นคนเอามาใส่ให้แทน รอยยิ้มสวยๆ ของพี่วีทำให้ผมยิ้มตามได้ไม่ยาก ใบหน้าสวยในระยะสายตาทำให้ผมเผลอจ้องมองอยู่นาน ใช่ครับ...พี่วีเป็นผู้ชายหน้าสวย ถึงจะสูงกว่าผม แต่ก็ไม่ได้สูงมีกล้ามเหมือนพี่โปรด แต่เป็นรูปร่างสูงบางน่ามอง
“ทำอะไรกัน!” เสียงเข้มของพี่โปรดดังขึ้นพร้อมกับแรงกระชากตรงแขน ผมเซไปปะทะกับอกของใครบางคนที่ไม่ต้องหันไปมองก็รู้ว่าเป็นเจ้าของเสียงเข้มนั่น
“กูจะทำอะไรได้วะ แค่ใส่แว่นให้น้อง” พี่วีว่าพลางมองหน้าพี่โปรดอย่างสงสัย “ทำไมมึงต้องโมโห”
“กูจะกลับแล้ว บอกไอ้พวกนั้นด้วยละกัน” พี่โปรดไม่ยอมตอบคำถาม แต่กลับลากผมให้เดินตาม
“อ้าว!” ผมได้ยินเสียงพี่วีร้องแค่นั้น ก่อนจะเดินตามแรงลากของพี่โปรดที่ไม่รู้จะรีบไปตามควายที่ไหน ถึงรถก็ยัดผมเข้าไปอย่างไม่สนว่าหัวผมจะชนกับขอบประตูหรือหัวเข่าจะกระแทกโดนอะไร ปิดประตูดังปังแล้วก็รีบมาขึ้นฝั่งคนขับ ออกรถด้วยความเร็วที่ผมอยากจะส่งไปเป็นตัวแทนทีมชาติแข่งรถซะจริงๆ
“พี่โปรด...”
“มึงนั่งเงียบๆ ไปเลยปลื้ม! กูยังไม่อยากได้ยินเสียงมึง!”
แน่นอนครับว่าผมปิดปากสนิทจนมาถึงคอนโดเลยทีเดียว ไม่บ่อยหรอกที่พี่โปรดจะขึ้นมึงขึ้นกูกับผม พี่ท่านไปแดกรังแตนที่ไหนมาอีกล่ะครับ? หรือแม่เสือสาวสุดเซ็กซี่นั่นจะไม่เร้าใจจนต้องอารมณ์เสีย สุดจะคาดเดาได้กับท่านมาโปรดเขาจริงๆ แต่ด้วยเหตุผลงี่เง่าอะไรก็ช่าง คนที่ซวยต้องเจอกับพายุอารมณ์ของพี่ท่านก็คงจะเป็นผมนี่แหละ!
.
.
.
เป็นเช้าที่ไม่แจ่มใสสำหรับผมเท่าไหร่นัก ผมนอนคว่ำหน้าอยู่กับที่นอน แค่กระดิกนิ้วตีนก็ยังรู้สึกว่าร้าวไปถึงสะโพก เวลาพี่โปรดโมโหนี่โคตรน่ากลัว ไม่ฟังอะไรสักอย่าง ใส่ได้ก็ใส่ไม่ยั้ง ทั้งๆ ที่โมโหเพราะผมรึเปล่าจนถึงตอนนี้ผมก็ยังไม่รู้ เล่นผมหนักอย่างกะผมเป็นตุ๊กตายาง ตื่นขึ้นมาก็อาบน้ำไปเรียนโดยไม่พูดกับผมสักคำ
นี่ถามจริงๆ ผมมันเป็นตัวอะไรวะ?
ผมนอนต่อจนถึงเที่ยง พอจะขยับเขยื้อนตัวไปอาบน้ำหาอะไรกินได้บ้าง ข้างๆ คอนโดมีของกินขายอยู่เยอะเลยครับ ก็แน่ล่ะ นี่มันทำเลทอง ตั้งอยู่ใจกลางเมือง เดินไม่กี่ก้าวก็เซเว่น เดินไกลอีกสักหน่อยก็เจอบิ๊กซี ผมไม่ต้องกลัวอดตายหรอกครับถ้ามีเงินพอจะซื้อกิน
ผมซื้อก๋วยเตี๋ยวต้มยำขึ้นมากินบนห้อง เปิดดูรายการตลกไปด้วย ถึงมุกมันจะฝืดไปหน่อย แต่บางมุกก็เล่นเอาผมสำลักน้ำก๋วยเตี๋ยวน้ำหูน้ำตาไหลเลยทีเดียว
พี่โปรดกลับมาตอนบ่ายสามซึ่งผมกำลังนอนคว่ำหน้าดูทีวีอยู่ที่โซฟา พี่ท่านก็ไม่ได้งี่เง่าอะไรใส่ผมมากหรอกครับ แค่ถามเสียงแข็งๆ ว่ากินอะไรรึยัง แค่นั้นก็หอบหนังสือออกจากห้องไป ไม่รอฟังคำตอบจากผมสักคำ สงสัยคงถามไปตามมารยาทมั้งครับ
ผมเคลิ้มหลับไป ตื่นขึ้นมาอีกทีก็สองทุ่มกว่าแล้ว ในห้องโคตรมืด สงสัยพี่โปรดยังไม่กลับมา ผมลุกไปล้างหน้าล้างตาในห้องน้ำ ก่อนจะเดินลงไปซื้อข้าวมันไก่ขึ้นมากินเพราะนอนไปนานตื่นมาเลยโคตรหิว เสียงเปิดประตูห้องเข้ามาหลังจากที่ผมล้างจานเสร็จ พี่โปรดหันมามองผมเล็กน้อย แล้วเดินผ่านไปอย่างไม่สนใจจะทักกันสักคำ
ผมกลับไปอยู่ที่หอผมดีกว่าไหมอย่างนี้ -_-
แต่ผมก็ไม่กล้าเสี่ยงจะทำอย่างนั้น เพราะรู้แล้วว่าเวลาพี่โปรดโมโหเป็นผมเองที่จะเละ
“ออกไปไหนมาบ้างวันนี้”
น้ำเสียงอย่างกะผู้คุมนักโทษทำให้ผมเลือกที่จะเงียบ ความไม่พอใจเล็กๆ ก่อตัวขึ้นในความรู้สึกของผม
“พี่ถาม ทำไมไม่ตอบ!”
“ไม่ได้ไปไหนครับ”
“แล้วไอ้เหี้ยเขมนั่นมันเป็นใคร”
ผมขมวดคิ้วอย่างแปลกใจที่พี่โปรดถามถึงพี่เขมที่ไม่น่าจะรู้จักกันได้
“เขมไหนครับ?”
“จะรู้มั้ยล่ะ! ปลื้มเมมเบอร์มันไว้ไม่ใช่เหรอ! แล้วจะมาถามพี่ทำไม”
“อ๋อ...รุ่นพี่ที่คณะน่ะครับ”
“ไม่ใช่ไปนอนกับมันมาแล้วรึไง ถึงได้โทรหากันตอนตีหนึ่งตีสอง”
“พี่โปรดปัญญาอ่อนป่ะครับ”
ไอ้เหี้ยแม่งโคตรปัญญาอ่อน ผมจะรู้รึไงครับว่าพี่เขมจะโทรมา มือถือผมอยู่ไหนผมยังไม่รู้เลย พี่โปรดแม่งกวนตีน แค่มีคนโทรมาก็คิดว่าผมไปนอนกับเขา ใครเขาจะใจง่ายใช้ร่างกายเปลืองอย่างพี่วะ! โมโหจริงๆ!
“กล้าด่าพี่เหรอ!”
“ก็ดูความคิดของพี่โปรดสิครับ!”
“บอกกี่ครั้งว่าอย่าเสียงดังใส่พี่!”
เออ! ดีเนอะ! ว่าคนอื่นแล้วตัวเองมาตะโกนปาวๆ ใส่หน้าผมเนี่ย! ไอ้เหี้ยนี่จะไม่หาเรื่องทะเลาะกับผมสักนาทีมันจะดิ้นตายป่ะวะ?
“ก็แค่เขาโทรมา พี่โปรดคิดบ้าคิดบอไปโคตรไกลอ่ะ”
ผมว่าเสียงอ่อยเมื่อเห็นว่าพี่โปรดกำลังชี้หน้าปรามผมอยู่ เป็นสัญญาณบอกว่าถ้าเสียงดังใส่อีกครั้งผมโดนตีนแน่
“ไปรู้จักมันได้ยังไง บอกพี่มาให้หมด!”
ผมนี่โคตรรำคาญกับความงี่เง่าของพี่โปรดเลย นิสัยแบบนี้พวกผู้หญิงทนเข้าไปได้ไงวะ! ผมเลยต้องเล่าให้ฟังว่าผมไปรู้จักพี่เขมได้ยังไง เหตุอันใดถึงมีเบอร์โทรพี่เขาได้ ส่วนไอ้เรื่องที่พี่เขาโทรหาผมก็ไม่รู้เรื่อง ไม่ได้โทรกลับอะไรด้วย เพราะไอ้เหี้ยพี่โปรดเอาไอโฟนผมไปเรียนด้วย แม่งบ้ามากบอกตรงๆ
“ห้ามติดต่อกับมันอีก โทรศัพท์ห้าม ไปเจอมันก็ห้าม”
“พี่โปรด นั่นรุ่นพี่ที่คณะปลื้มนะ พี่เป็นบ้าอะไรเนี่ย!”
“ไม่รู้เว้ย! ห้าม ห้าม ห้าม เข้าใจมั้ย!”
“เหี้ยแม่งปัญญาอ่อน!”
“มึงว่าอะไรนะ! พูดดังๆ อีกทีดิ๊”
ผมหุบปากทันที ก่อนจะส่ายหน้าแล้วก้าวถอยหลังในขณะที่พี่โปรดสาวเท้าเข้ามาใกล้ หน้าขาวใสขึ้นสีนิดๆ อย่างที่ดูก็รู้ว่าโกรธมาก ถ้าแดกหัวผมได้คงทำไปแล้วล่ะครับ คงไม่ยืนแยกเขี้ยวขู่ผมอย่างนี้หรอก
“มึงดื้อกับกูมากไปแล้วนะปลื้ม! มึงเป็นของกู จำใส่หัวมึงไว้ซะบ้าง!” พี่โปรดจิ้มนิ้วลงบนหน้าผากผมแรงๆ หลายที
ผมเม้มปากอย่างระงับอารมณ์ ไม่ดีหรอกถ้าผมจะดื้อกับพี่โปรดตอนนี้ ไม่งั้นผมจมกองเลือดอยู่แทบเท้าเขาแน่
“ห้ามไปยุ่งกับใคร! ผู้หญิงก็ห้าม ผู้ชายก็ไม่ได้ เข้าใจที่กูพูดรึเปล่า!”
“ปลื้มก็ไม่ได้ไปยุ่งกับใครนะพี่”
“แล้วที่กูเห็นเมื่อคืนมันอะไร! ถ้ากูไม่เข้าไปขวางมึงกับไอ้วีคงได้กันไปแล้ว!”
“พี่เขาแค่ใส่แว่นให้ปลื้มเท่านั้นเอง”
“มือมึงเป็นง่อยรึไงถึงใส่เองไม่ได้ จะอ่อยเพื่อนกูล่ะสิท่า กูให้เงินมึงไม่พอใช่มั้ยถึงอยากหารายได้เสริม?”
ไม่มีครั้งไหนที่คำพูดของพี่โปรดจะทำผมเจ็บได้เท่าครั้งนี้ สายตาเหยียดหยามที่มองผม รอยยิ้มเยาะที่ไม่ได้น่ามองเลยสักนิด ผมเข้าใจดีว่าพี่โปรดไม่ได้รักไม่ได้ชอบผม แต่ผมก็ยังหวังสักนิดว่าพี่โปรดจะมองเห็นความรู้สึกของผมบ้าง แต่ผมคงคิดผิด...เขาไม่ได้เห็นความเป็นคนในตัวผมด้วยซ้ำไป
...ผมถึงรู้สึก...อยากร้องไห้ขึ้นมาจริงๆ...
...................................To be continue.........................................
X'mas everybody
God bless you!!
:กอด1: :กอด1:
รับบริจาครองเท้าค่ะ *ยิ้ม*
มีความคิดเห็นหนึ่งที่ถามว่าเรื่องนี้เชื่อมกับเรื่อง so what มั้ย ...อืมมมม... ถ้าตอบจะเหมือนสปอยป่ะวะ? *ชำเลือง*
เรื่องพี่ยินดี...ละไว้ในฐานที่เข้าใจ (ส่วนใหญ่เข้าใจถูกแฮะ) :a5:
:beat: :z6: แด่...อิเสี่ย
เสี่ยโปรด : อย่าดื้อนะครับ *หน้านิ่ง*
:angry2: :angry2:
-
:m16: โหดไปแล้วไม่มีน้องปลื้มจะรู้สึก
น่าโดนอาคืนบ้างนะพี่มาโปรดให้พี่เขมแย่งน้องปลื้มไปให้เข็ด
-
:z6: ไอ้พี่โปรดคิดว่าตัวเองเป็นใคร ใหญ่มาจากไหนแว้
แต่ก็นะ เด็กมันยอม ถึงปลื้มจะบ่น แต่ก็ทำตามตลอด
ให้ตายเถอะซาร่าาาาา
:katai1:
-
ชอบปลื้มอ่ะ นิสัยอย่างเนี้ยแป๊ะ โดน
-
อีพี่โปรดเป็นไรมากป่ะ อีบ้าาาาา :beat:
-
อย่างนี้มันต้อง :z6: :z6: :z6:
-
อิพี่โปรดมันหึงน้องแล้วยังไม่รู้ตัว บ้าอำนาจ
-
:z6: อิโปรดดดดดดดดดดดดดดดด เป็นอัลไลฮะ
ขาดปลื้มแล้วเธอจะรู้สึกอย่างอยากให้ปลื้มระเบิดลงซักที
มันน่าหมั้นไส้นัก หึ
-
+1 ให้ความทนของปลื้ม
-
:katai1:อิพี่โปรด นิสัย!!! ไม่ได้มีเค้าคนเดียวยังจะมาหวงอีก น้องปลื้มหนีเลยลูก ก้ากกกก
รอคนแต่งอยู่น้า สนุกมากๆ
-
:z6: :z6: ขอหน่อยไอ้เห้ !!!
แกเป็นบ้าอะไรวะโปรด แม่งโคตรของโคตรไม่มีเหตุผลเลย
ถามจริงแกเอาน้งมาอยู่ในฐานะอะไรว้ะ
คนนะไม่ใช่ตุ๊กตายาง มีความรู้สึก เจ็บเป็น เกลียดเป็น
คอยดูเถิะ ถ้าถึงวันที่น้องมันไม่ยอมเมื่อไหร่
จะคอยสมน้ำหน้าให้ดู
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
อิคุณพี่มาโปรด! เดี๋ยวปั๊ดยุให้ใครพาน้องหนีไปไกลๆ ซะนี่ อยู่ไปแบบนี้มันก็คงยังปากแข็ง หัวแข็ง ไม่เห็นค่าเขาอยู่ดีแหละ อารมณ์แปรปรวนชิหายยยยยยยย
:beat: :angry2:
-
ดูไร้สาระเจ้าอารมณ์มาก :beat: อนาคตจะได้เข้าสมาคมเกลียมัวมั้ยเนี่ยโปรด
-
อ่านแล้วแบบจิต สมกับเป็นฟิคที่ตามหา 555
อิเสี่ยโปรด (เริ่มใส่ยศให้นาง) อย่าทำน้องมากนะยะ
น้องทนไม่ไหวแล้วแกจะรู้สึก
น้องปลื้มคะลูกกกก มาซบอกบางๆของคุณแม่มาลูกมา
ถึงจะไม่หนาเท่าอิเสี่ย แต่ให้ไออุ่นได้มากกว่าแน่นอน
มาต่อเร็วๆนะคะ
merry christmas ค่ะคนแต่ง :)
-
พี่โปรดทำร้ายจิตใขน้องเกินไปนะบางที
-
อร๊ากกกกกกกกกกกกกก!!!!!!!!!!!!!!!! :ling1: :ling1: :ling1:
มาต่อเร้วๆน้าาาาาาาาาาา
เสี่ย เทอก้เบาหน่อยซิ น้องปลื้มของชั้นจะร้องไห้แระนะ :fire:
-
บางทีถ้าในชีวิตจริงเป็นแบบนี้ ก็ดูมันงี่เง่าเกินไปน่ะ ชีวิตใครจะโง่ทนถูกโขกสับได้ขนาดนี้
-
:pig4: :L1: :pig4: :L1:
-
หึง+หวง ปลื้มใช่มั้ย เสี่ยโปรดบอกมาซะดีๆ อย่ามาทำเป็นขู่กลบเกลื่อน :laugh:
-
อ่านมาทั้ง 5 ตอนรวด
บอกเลยว่า มาโปรดเป็นคนที่นรกทรงโปรดจริงๆ :katai4:
ทำไมถึงได้เยอะมากมายขนาดนี้
ซักจะไม่น่าปลื้มแล้วนะมาโปรด
ขอให้ปลื้มหายไปจากชีวิตซะเลย
อยากรู้เหมือนกันว่าจะเป็นอย่างไร
แต่คนอย่างมาโปรดคงไม่เดือดร้อนอะไรมากหรอกเน๊อะ
กรี๊สสส คนอ่านโมโหหหหหแทนน้อง - -
-
โปรดเอ๊ย!!!
-
พี่โปรดมันใจร้ายเกินไปแล้ว
สงสารปลื้มมมมม :ling1:
พี่โปรดช่างทำกับน้องปลื้มของเค้าได้ :katai1:
-
ก็แล้วไงอ่ะ คนรักแรงหึงแรงเยอะแยะตาแป๊ะไป เพิ่มโปรดเป็นประชากรคนโหดโคตรเหี้-ย อีกสักคน พระเอกซาดิสม์คนไม่ล้นหลามหรอกมั้ง
ปล.บางทีก็อยากเป็นอีเฟืองตามบีบคอนางโปรดมาก คนอะไรเลวได้เลวดี
-
ทำไมทำกับหนูปลื้มแบบนี้
-
บอกเปรมไปเหอะเรื่องคลิปอ่ะ ไงปลื้มก็เพื่อนว่ะ
แม่งคงไม่ปล่อยให้โปรดรังแกอีก
-
อยากให้ปลื้มต่อยโปรดสัก 4 - 5 หมัด :z6: :beat:
-
เห้อ....ปลื้มจะทนอิโปรดได้นานแค่ไหนนะ
-
หึงหรือแค่หวงคะพี่โปรด :hao3:
ไอ้ประโยค อย่าดื้อนะครับนี่ทำให้นึกถึงหน้าเฮียคริสเลย หมั่นไส้คูณสิบ 555555
-
โปรด ใจร้าย!!!!
:m15:
-
หึงหรือแค่หวงคะพี่โปรด :hao3:
ไอ้ประโยค อย่าดื้อนะครับนี่ทำให้นึกถึงหน้าเฮียคริสเลย หมั่นไส้คูณสิบ 555555
คุณเป็นคนแรกเลยนะคะที่มโนเหมือนกัน!!! 555555555555555555555555555555555555555 #ติ่ง EXO ค่าาา เป็น อซฟ
-
คนเขียนบอกช้า~
พึ่งโยนใส่หัวพี่มาโปรดไปเมื่อกี้นี้เอง ถูกด้วยจังๆ เลย 55+
ตอนนี้ก็ยังไม่ปลื้มพี่มาโปรดขึ้นมาเลย
หนูปลื้มสู้ๆ เตะก้านคอเลยลูก อย่ากลัว
-
กลับหอไปทำงานดีกว่างี้ :o12:
-
อิพี่โปรนี่ป็นคนยังไง
สงสารน้องปลื้มที่สุด น้องจะยอมมันทำไมค้าาา :เฮ้อ:
-
น้องปลื้มน่าสงารอะ พี่มาโปรดก็น่าตบสั่งอนนะคะเนี่ย
หึงก็าลงที่น้อง ไม่ไหวๆ
-
เสี่ยน่าตบจริง
เป็นอะไรเนี่ย เมนสไม่มาเหรอ
ปลื้มไม่ใช่ที่รองรับอารมณ์นะ ทีตัวเองล่ะไปทั่ว ทีกับคนอื่น ฟหกด่าสวฟหกด่าสว!!
-
อิเสี่ยย เกินไปละนะ
ทำน้องร้องไห้ได้ไงง :angry2:
-
เป็นอย่างงี่ไปเรื่อยเลยลูกปลื้ม เงียบอย่างงี่แหละ เดี่ยวไอ้โปรดมันก็กระอัก ความดันขึ้นตายเองนั้นแหละ
-
ให้ตายเถอะ อยากอ่านต่ออีกอ่ะ :ling1: :ling1:
-
อยากให้พี่ยินดีเอาตีนมาฟาดปากไอ้พี่โปรดนี่ซักสองที :beat: :beat:
-
ง้างมือจะขว้างแล้ว แต่ระดับความโหดของพี่โปรดทำให้ระดับการขว้างลดลง 555
ปลื้มต่อยพี่แกซักทีดิ๊ พาสนี้คล้ายๆพี่แกลืมกินยานะ กร๊ากกก
-
รอตอนต่อไปนะคะ
ลุ้นๆๆตอนต่อไป
สู้ๆในการแต่งนะ o13
หมั่นไส้มาโปรดจังเลย :z6:
-
เอิ่มมม คือว่า ตอนแรกเจ่เจ้ก็เป็นปลื้มในความโหดของโปรดอ่ะนะคะ
แต่ตอนนี้เจ่เจ้ขอกลับลำได้มั้ยอ่ะคะ แบบว่ามันงี่เง่า ง๊องแง๊งมากเลยอ่ะค่ะ
โอเค โปรดก็ยังคงโหดอยู่ แต่เอ็งช่วยอย่าดูถูกน้องปลื้มของข้าได้ม้ายยยยยยยยยยยยยยยย :beat: :beat:
-
เผด็จการสุดๆๆ
รออ่านตอนต่อไปค้าบ
-
คิดภาพไม่ออกเลยว่าจะรักกันได้ยังไง น้องปลื้มโดนขนาดนี้ ความรู้สึกคงลดเรื่อยๆ แต่ถ้ามากขึ้นน้องอาจเข้าข่ายมาโซนะ 5555
ที่คิดภาพไม่ออกอีกอย่าง คือ.. คิดภาพอนาคตเสี่ยรักษาคนไข้ไม่ออกค่ะ เผลอทำไรผิด ขัดหูขัดตา จะโดนเสี่ยงาบหัวมั้ยคะเนี้ยยยย
-
:z6: :beat: ต้องโดนแบบนี้อย่างเดียว
-
โอ้พี่โปรดน่าเบื่อ งี่เง่า
แล้วนี่ปลื้มทำไรนี่ไม่เห็นเข้าใจเลย เงินพ่อแม่ก็มีทำไมไม่ใช้
:katai1: ชิ ขัดใจ ขัดใจ :เฮ้อ:
-
ปลื้ม...ต่อไปก็ใช้เงินมันเยอะๆนะเอาให้จนไปเลยแสรดดด
นี่ขนาดไม่ได้เป็นไรเลยนะยังโมโหเหมือนหมาบ้าขนาดนี้ถ้าเป็นแล้วปลื้มแม่งไม่ได้ไปไหนชัวร์
ปล. เวลารักษาคนไข้คงเหมือนเทวดาลงปะอีพี่โปรดดดด
-
ไม่รู้จะให้คำนิยามอะไรดีกับมาโปรด :m31:
-
ตอนที่ 6
“ปลื้ม...มึงไหวรึเปล่าวะ? หน้ามึงซีดๆ นะ ไม่สบายเหรอ?” คุณเฟรนถามพลางยกมือขึ้นแตะหน้าผากผม ตอนนี้พวกผมกำลังนั่งอยู่ที่ม้าหินอ่อนหน้าตึกคณะเพื่อรอเรียนวิชาเครื่องมือพื้นฐานทางวิศวะฯ ที่วันนี้ต้องมีการลงช็อป แน่นอนว่าถึงผมจะเรียนวิศวะคอมฯ ไม่ได้ใช้เครื่องมือพวกนั้นเท่าไหร่ แต่วิศวะทุกภาควิชาต้องเรียนนี่ครับ เพราะมันเป็นวิชาพื้นฐาน แถมวันนี้ผมยังซวยเจองานตะไบอีกต่างหาก
“แค่นอนไม่พอ ผมไม่เป็นไรหรอกครับ”
หลังจากวันที่ทะเลาะกันวันนั้นก็ผ่านมาเกือบสัปดาห์ จนถึงตอนนี้ก็ยังมึนตึงใส่กัน แค่หน้าหล่อๆ ของพี่โปรดผมก็ไม่อยากจะมอง คนอะไรใจร้ายเป็นบ้า! คืนนั้นหลังจากที่มีอะไรกันเขาขว้างเงินใส่ผม ทำอย่างกะพระเอกหนังเพิ่งมีเซ็กส์กับโสเภณี คงคิดว่าทำอย่างนั้นตัวเองเท่ตายห่า สมองแม่งคงมีปัญหาจริงๆ นึกแล้วโคตรเจ็บใจ ไม่น่าเสียน้ำตาให้คนอย่างนั้นเห็น! แถมวันนี้ทั้งๆ ที่ผมบอกว่ามีเรียนต้องลงช็อป ผมคงหวังมากไปกับความเห็นใจของพี่เขา เพราะเล่นเอาจนเกือบเช้า นั่นเขาคงเห็นใจผมมากแล้วล่ะครับ!
ผมแทบหมดแรงเมื่อหมดชั่วโมง ตะไบเหล็กลงไปได้แค่สองมิล สองมิลจริงๆ สำหรับสังขารของผมในตอนนี้ แต่ลงช็อปห้าชั่วโมงเต็มผมทำได้แค่นี้นับว่าแย่มาก ผมต้องทำหัวค้อนให้เสร็จก่อนจะต้องเวียนไปทำงานกลึงสำหรับทำด้ามจับ แต่ละงานมีเวลาเพียงสองอาทิตย์เท่านั้น และตอนนี้ผมก็ช้ากว่าเพื่อนมาก ความผิดทั้งหมดก็ต้องยกให้ไอ้เหี้ยพี่โปรดล่ะครับ!
ตึ๊ง!
ผมหยิบไอโฟนออกมาจากถุงย่ามเพราะเสียงไลน์ดังขึ้น ไอ้เหี้ยนั่นไลน์มาบอกให้ผมกลับคอนโดฯทันทีหลังจากเลิกเรียน ช่วงนี้แม่งยิ่งบ้ามากขึ้นไปอีกเพราะมันเรียนหนักเข้าสู่วงจรการสอบย่อยวันเว้นวัน ต่อให้ผมกลับผิดเวลาก็ไม่มีเวลามาตามจิกหรอกครับ ไหนจะอ่านหนังสือ ไหนจะสับรางรถไฟ หึ!
‘กวนตีนนะมึง ขึ้นอ่านแล้วแต่ไม่ตอบ กลับห้องเมื่อไหร่มึงโดนแน่’
...ไม่ตอบหรอก ต่อให้ผมตอบห่าอะไรไปก็โดนอยู่ดี ไอ้เหี้ยพี่โปรดปัญญาอ่อนจะตายชัก เดี๋ยวนี้คุยกับผมไม่มีหรอก ปลื้มๆ พี่ๆ เหมือนอย่างเก่า ไม่กูก็มึงนั่นแหละที่คุยกับผม
ผมโยนไอโฟนกลับไปไว้ในถุงย่าม ก่อนจะชวนพวกคุณเปรมไปร้านเค้กของพี่แข
“มึงไม่ทำงานเหรอวะ?” คุณเฟรนถามอย่างแปลกใจ คงเป็นเพราะนี่เป็นครั้งแรกที่ผมเอ่ยปากชวนพวกเขา ที่ผ่านมาไม่ว่าจะกินข้าว กินเหล้า ดูบอล ร้องคาโอเกะ หรือสารพัดเรื่องที่เด็กมหาลัยเขาทำกัน ถ้าเป็นช่วงเวลาตั้งแต่หกโมงเย็นเป็นต้นไป ผมจะปฏิเสธทุกคำชวน
“วันนี้ผมว่างครับ”
“เออๆ ไปๆ งั้นเดี๋ยวแวะไปรับไอ้ติ๊กกันก่อนแล้วกัน”
จากนั้นไม่เกินยี่สิบนาทีพวกผมก็ยกโขยงกันมาที่ร้านของพี่แขที่ยิ้มต้อนรับอย่างใจดี คุณเปรมที่ชอบควงผู้หญิงแก่กว่าออกอาการอยากดองเป็นญาติกับพี่เขมจนออกนอกหน้าจึงโดนพี่เขมตบหัวไปแรงๆ เป็นการต้อนรับ พี่แขหัวเราะเบาๆ ก่อนจะบอกให้พวกผมไปนั่งที่โต๊ะในสวนได้ เพราะเป็นโต๊ะใหญ่ บรรยากาศดี
“ปลื้มเอามะพร้าวนมสดอีกป่ะ?” พี่เขมถามผมขณะที่กำลังรอออเดอร์
“ครับพี่ แล้วก็โกโก้ปั่นเพิ่มวิปปิ้งครีมด้วยนะครับ”
“แล้วพวกมึงจะเอาอะไรก็รีบๆ ว่ามา ไอ้เปรม มึงรีบๆ สั่ง มองพี่กูอีกทีเจอตบ”
พวกผมหัวเราะกับอาการหวงพี่สาวของพี่เขม สั่งเค้กกันคนละชิ้น เครื่องดื่มคนละแก้ว แล้วก็นั่งคุยเรื่องไร้สาระกันไป ส่วนมากผมก็เงียบฟังเขาคุยนั่นแหละครับ คุณติ๊กบ่นให้ผมฟังเรื่องมีคนชอบไปขโมยปลาที่บ่อ ไม่รู้ว่าการเอาป้าย ‘ตกปลา ปรับตัวละ 2000 บาท’ ไปปักไว้ข้างบ่อจะช่วยกันขโมยได้รึเปล่า แต่นั่นคงเป็นวิธีแก้ปัญหาเฉพาะหน้าที่ดีที่สุดระหว่างรอเรื่องขอยามมาเฝ้าบ่อปลาได้รับการอนุมัติจากสโมฯ แล้วล่ะครับ ถึงผมจะคิดในใจว่าสโมฯ ไม่มีปัญญาจ้างยามมาเฝ้าบ่อก็เถอะ
“ไอ้ปลื้ม มึงว่างจนถึงเช้าป่าววะวันนี้ ต้องไปทำงานที่เซเว่นอีกป้ะ?” คุณเฟรนถามเสียงกะตือรือร้น
“ผมว่างครับ”
“ดีเลยๆ ไปดูบอลกับพวกกูป่ะ ร้านหมูกะทะใกล้ๆ หอมึงอ่ะ ไม่ดึกหรอก บอลเตะสี่ทุ่ม ไปนะๆ”
“ไว้ผมไลน์ไปบอกอีกทีนะครับ”
ผมยังไม่กล้ารับปาก ขอลองถามไอ้เหี้ยพี่โปรดดูก่อน ขี้เกียจทะเลาะกับแม่งด้วยเรื่องไร้สาระอีก
คุณเฟรนพยักหน้าเข้าใจ ก่อนจะหันไปรับจานเค้กจากพี่เขมที่กำลังลำเลียงเอามาวางบนโต๊ะ เค้กมะพร้าวนมสดยังอร่อยไม่เปลี่ยน พวกคุณเปรมก็ดูจะติดใจกับรสชาติของเค้กอยู่ไม่น้อย โดยเฉพาะคุณเปรมที่เอ่ยปากชมพี่แขไม่ขาดจนพี่เขมต้องทำหน้าดุขู่อีกหลายรอบ นั่งคุยนั่งกินจนถึงทุ่มครึ่งพวกผมก็แยกย้ายกันกลับ ผมซื้อเค้กนมสดกับมะพร้าวนมสดอย่างละชิ้นติดมือมาด้วย เก็บแช่เย็นไว้กินตอนดึกๆ น่ะครับ เพราะคืนนี้ผมจะเริ่มอ่านหนังสือ ใกล้สอบมิดเทอมแล้ว
ผมนั่งแท็กซี่มาถึงคอนโดพี่โปรดตอนสองทุ่มกว่าๆ เปิดประตูเข้าไปก็เห็นพี่โปรดนั่งอ่านหนังสืออยู่ที่โต๊ะทำงาน ท่าทางเครียดจัดจนผมไม่กล้าทำเสียงดังรบกวน
“ไปไหนมา” เสียงเรียบๆ เย็นๆ ดังมาจากข้างหลัง ผมปิดตู้เย็นเล็กที่เพิ่งเอาเค้กแช่ไว้ ก่อนจะหันหน้ากลับมามองพี่โปรดที่ดูหงุดหงิดไม่น้อย แต่อารมณ์ระดับนี้ผมพอรับมือไหว
“ไปกินเค้กกับเพื่อน”
“เพื่อนที่ไหน”
“ก็พวกคุณเปรม”
พี่โปรดพยักหน้ารับรู้ ก่อนจะพูดขึ้นอีกว่า “ไลน์ไปบอกให้รีบกลับ เคยฟังมั่งป่ะ”
“ก็กลับมานี่แล้วไง”
“เดี๋ยวนี้แม่งดื้อกับกูขึ้นทุกวัน”
พี่โปรดผลักหัวผมทีหนึ่งก่อนจะเดินกลับไปอ่านหนังสือต่อ ผมเลยเข้าห้องนอนไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า ก่อนจะออกมานอนเล่นที่โซฟา ...แอบมองพี่โปรดอ่านหนังสือเป็นเรื่องที่ผมทำบ่อยๆ ในช่วงนี้ พี่โปรดก็เหมือนจะรู้ตัวนะว่าผมมอง แต่ก็ไม่เห็นว่าอะไร
“พี่โปรด” เสียงเรียกของผมทำให้พี่โปรดหันหน้ามามอง พลางเลิกคิ้วเป็นเชิงถามว่ามีอะไร
“ปลื้มออกไปดูบอลกับเพื่อนนะ”
“ไปทำไม ดูที่ห้องนี่ดิ”
“ก็คุณเฟรนเขาชวน ที่ร้านหมูกะทะใกล้ๆ หอปลื้มอ่ะ พี่โปรดจะได้อ่านหนังสือเงียบๆ ไง คืนนี้ปลื้มจะนอนที่หอ”
“บอกรึยังว่าให้ไป”
“แต่ปลื้มอยากไป”
“อย่ามางี่เง่า”
เออ! ไม่ให้ไปก็ไม่ให้ไปสิครับ ทำหน้าหงุดหงิดใส่ผมตลอด แล้วพี่นั่นแหละที่งี่เง่า ทำไมผมจะต้องมาทนอยู่กับคนแบบนี้ด้วยวะ! แม่งงงง! หงุดหงิดเป็นเหมือนกันนะเว้ย!
ผมไลน์ไปขอโทษคุณเฟรนที่ไม่ได้ไปด้วย เจอคุณเฟรนไซโคมาอีกชุดใหญ่ แต่ทำไงได้ ไซโคยังไงผมก็ไปไม่ได้อยู่ดี เสี่ยโปรดเขาไม่อนุญาตินี่ครับ ไปทำให้โกรธมากๆ เดี๋ยวผมนี่แหละจะโดนดี
“พี่โปรด ปลื้มลงไปกินข้าวข้างล่างนะ” ไปหาข้าวกินดับโมโหดีกว่าครับ
“ซื้อขึ้นมากินบนห้อง”
“แต่...” ผมขี้เกียจล้างจานนี่ครับ กินที่ร้านสะดวกกว่าเยอะ พี่โปรดคงกลัวผมหนีไปดูบอลล่ะสิท่า
“เรื่องเยอะว่ะ! กลับมานี่ถามสักคำไหมว่ากูกินข้าวอะไรหรือยัง แม่ง! จะไปไหนก็ไปไป”
เรื่องถนัดพี่เขาล่ะ ชอบพูดให้ผมรู้สึกผิด แล้วใครมันจะไปตรัสรู้ได้ครับว่ายังไม่ได้กิน เห็นปกติก็พาสาวไปกินข้าวก่อนกลับห้องอยู่แล้ว เผลอๆ กินมากกว่าข้าวด้วยซ้ำ ผมก็นึกว่ากินเรียบร้อยแล้วน่ะสิ!
ผมลงไปซื้อต้มยำกุ้ง ต้มจืดเต้าหูหมูสับ กับพะแนงไก่ ลอดช่องกะทิอีกสองถุง แล้วขึ้นห้องมาจัดการหุงข้าว นอกจากต้มมาม่าแล้วผมก็ทำเป็นแค่หุงข้าวนี่แหละครับ ผมจัดโต๊ะเรียบร้อย ข้าวสุกก็เรียกพี่โปรดมานั่งกินด้วยกัน หน้าตึงๆ นั่นทำให้ผมต้องตักกับข้าวให้อย่างต้องการให้รู้ว่านี่ง้อนะ ผิดไปแล้ว ขอโทษอะไรประมาณนั้น
“เหนื่อยเหรอครับ” ถามสักหน่อย เผื่อจะเลิกทำหน้าตึงๆ สักที
“อืม”
“พี่โปรดกลับมานานยัง”
“หกโมง”
“วันนี้ไม่มีนัดเหรอ”
“สี่ทุ่ม”
ทั้งๆ ที่ตัวเองก็มีนัดแต่ก็ห้ามไม่ให้ผมไป โธ่! ไอ้เหี้ย! ยุติธรรมมากครับมึง!
“งั้นปลื้มไปดูบอลนะ”
“มึงต้องอยู่เฝ้าห้อง ใกล้มิดเทอมแล้วอ่านหนังสือซะบ้าง”
“พี่โปรดไปได้ แล้วทำไมต้องให้ปลื้มอยู่”
“มึงอย่าดื้อได้มั้ยวะ!”
“พี่โปรดก็อย่าไปสิครับ”
“คนนี้กูเพิ่งได้ ต้องเอาใจหน่อย มึงอยู่ห้องเป็นเด็กดีน่า”
ผมเลยเงียบอย่างคนไม่รู้จะพูดอะไร ผมไม่มีสิทธิ์ห้ามอะไรได้ เพราะพี่โปรดยืนยันชัดแล้วถึงจุดยืนของผมว่าผมเป็นของพี่โปรด แต่พี่โปรดไม่ใช่ของผม ...ผมทำได้แค่รอเวลาให้เขาเบื่อ แล้วปล่อยผมไปซะที ผมมีความสุขมากที่ได้อยู่กับคนที่ผมรักแต่ผมก็ทำเป็นไม่รู้สึกถึงความทุกข์ใจที่มันก็มีมากพอๆ กับความสุขไม่ได้เหมือนกัน
ผมเก็บถ้วยเก็บจานไปล้างแล้วมานอนดูทีวีที่โซฟา พอใกล้สี่ทุ่มพี่โปรดก็แต่งตัวหล่อออกจากห้องไป ผมเลยปิดทีวีแล้วเข้านอน คงเกือบเช้านู่นแหละครับกว่าพี่โปรดจะกลับมา เพราะผมเคยนั่งรออยู่หลายครั้งแต่ก็พบว่าต้องนอนที่โซฟายันเช้าทุกครั้งเลย เรียนรู้จากความโง่เราจะได้ฉลาดขึ้นครับ แต่ผมก็ไม่เถียงหรอกนะว่าถึงผมจะรู้ว่าเขาทำเลวกับผมไว้ยังไงแต่ผมก็ยังรักเขาอยู่ดี
ผมนอนไปได้สักพักแต่ก็ต้องตื่นเพราะเสียงสั่นของมือถือที่ดังครืดๆ อยู่บนโต๊ะข้างหัวเตียง เบอร์โทรเข้าพร้อมกับรูปผู้หญิงที่ผมคุ้นหน้าเป็นอย่างดีโชว์ขึ้นมาพร้อมกัน
‘Yindee’
ทำไม...พี่สาวผม...
ผมรู้ได้ทันทีว่าพี่โปรดหยิบไอโฟนของผมไปแล้วทิ้งของตัวเองไว้ที่ห้อง ...หัวใจผมเต้นไม่เป็นจังหวะ มันทั้งกลัว ทั้งเจ็บ ผสมปนเปกันไปหมด ถ้าผู้หญิงที่พี่โปรดบอกว่าเพิ่งได้...ต้องเอาใจ เป็นพี่สาวของผมล่ะ...ผมจะทำยังไง?
ผมกดรับสายเมื่อพี่ยินดีโทรเข้ามาเป็นครั้งที่สาม
“โปรด ทำอะไรอยู่น่ะ ทำไมรับช้า”
“เอ่อ พี่โปรดลืมมือถือไว้ครับ”
“อ้าว! แล้วไม่ทราบว่าฉันกำลังพูดสายอยู่กับใครคะ? แต่เสียงคุ้นๆ แฮะ”
“ผมเป็นรุ่นน้องที่มหาลัยครับ”
“อ๋อ...แต่เสียงคุ้นจริงๆ นะ เอาเถอะ พี่ฝากบอกมาโปรดด้วยนะว่าพรุ่งนี้มีนัดกินข้าวกับที่บ้าน ให้ไปรับพี่ที่โรงพยาบาลด้วย”
“ได้ครับ”
“อ้อ พี่ชื่อยินดีนะคะ อย่าลืมบอกมาโปรดน้า สวัสดีค่ะ”
“ครับ...สวัสดีครับ”
ผมโล่งใจไปนิดหน่อยที่พี่ยินดีไม่ใช่ผู้หญิงที่พี่โปรดนัดไว้คืนนี้ แต่แน่นอนว่ายังหนักใจอยู่มากกับประโยคที่บอกว่า ‘นัดกินข้าวกับที่บ้าน’ นั่นหมายถึงอะไร พวกเขาสนิทกันขนาดไหน เรื่องรู้จักไม่ใช่เรื่องแปลกเพราะเรียนคณะเดียวกัน คงรู้จักกันตอนรับน้อง เลี้ยงสาย หรืองานใดงานหนึ่ง แต่ขนาดที่ต้องไปกินข้าวที่บ้านนี่...ผมว่าความสำคัญของพี่ยินดีคงมีมากพอสมควร
ด้วยเพราะมีเรื่องกังวลทำให้ผมนอนไม่หลับ ผมตัดสินใจลงไปเดินเล่นที่ตลาดโต้รุ่งใกล้ๆ คอนโดฯ เดินซื้อของกินไปเรื่อย แวะเซเว่นเข้าไปยืนอ่านนิตยสาร หยิบติดมือมาหนึ่งเล่ม พร้อมกับกดน้ำแดงใส่กัฟแก้วใหญ่ จ่ายตังค์ที่เคาท์เตอร์เสร็จก็มานั่งกินหน้าเซเว่น มองรถราที่ขับผ่านไปมาก็เพลินตาดีเหมือนกัน ผมว่าผมชอบบรรยากาศตอนกลางคืนนะ มันไม่ร้อนเหมือนตอนกลางวัน แต่ไม่ว่าจะกลางวันหรือกลางคืนดูเหมือนคนที่นี่จะไม่รู้จักหลับจักนอน คนยังคึกคักเหมือนตอนกลางวันไม่มีผิด
ผมเดินดูดกัฟน้ำแดงมาตามทางกลับคอนโดฯ แวะซื้อกาแฟเย็นแก้วใหญ่ฝากลุงยามหน้าประตูคอนโดฯ ที่กำลังนั่งหน้าง่วงอยู่ คุยกับลุงยามถามไถ่กันเล็กน้อย ลุงแกก็บ่นให้ผมฟังเหมือนทุกวัน เรื่อยเปื่อยแต่ไม่น่าเบื่อ กว่าผมจะกลับถึงห้องก็ปาเข้าไปเกือบตีสี่
“มึงไปไหนมา!” ปั๊ด! แจ็คพ็อต! ไอ้เหี้ยพี่โปรดยืนตีหน้ายักษ์อยู่กลางห้อง แม่งกลับมาเร็วนะวันนี้ อิสตรีคนใหม่ไม่จรรโลงใจท่านหรืออย่างไรครับ
“ไปเดินเล่นแถวนี้”
“นี่เวลากูไม่อยู่มึงเที่ยวแรดไปทั่วใช่มั้ย ห้ะ! กลับมาเอาตีสี่ มึงบ้าป่ะปลื้ม!”
ผมเพิ่งไปวันนี้เองนะ จริงๆ แต่พูดไปมีเหรอคนที่โกรธจนหน้ามืดตามัวอย่างพี่โปรดจะเชื่อ
“พี่โปรดก็เพิ่งกลับมาไม่ใช่เหรอครับ”
“มึงยังมีหน้ามาเถียง!”
“พี่โปรดก็ทำ แล้วมาว่าคนอื่นอย่างนี้ใช้ได้ที่ไหน”
“กูทำได้ แต่มึงห้ามทำ! มึงอยากให้กูตีมึงใช่มั้ย ถึงจะฟังที่กูพูด!”
กวนตีนชิบหายครับไอ้สัด! บ้ามากไอ้พี่โปรด มึงชักจะบ้าเกินไปแล้ว นี่ผมเป็นคนนะครับ ไม่ใช่หมาที่แม่งอยากขังให้อยู่ในห้องก็ขัง ส่วนตัวเองออกไปหาความสุขอยู่ข้างนอกโน่น! แม่งงงง จัญไรมากไอ้ควายยยย!
ผมวางแก้วกัฟลงบนโต๊ะได้ทัน ก่อนที่พี่โปรดจะกระชากแขนผมแรงๆ แล้วเหวี่ยงลงบนโซฟา เออ! ผมควรขอบใจพี่ป่าวครับที่ไม่เหวี่ยงผมลงพื้น ไอ้เหี้ยเอ้ย!
“อะไรนักหนาวะ! พี่จะเอายังไงกับผม!”
“ตัวเล็กเท่าลูกหมา กล้าปากดีกับกูเหรอ!”
ผมย่นคอ หลับตาแน่น เพราะเห็นพี่โปรดทำท่าเหมือนจะฟาดมือลงมา แต่คงแค่ขู่ไปอย่างนั้นเพราะผมไม่เจ็บไม่ปวดตรงไหนเลย จากนั้นต่างฝ่ายก็ต่างเงียบ ผมพยายามทำใจให้เย็นลงเพราะมองไม่เห็นผลดีที่ผมจะทะเลาะกับเขาต่อ ในขณะที่พี่โปรดเดินไปนั่งอ่านหนังสือที่โต๊ะทำงาน ดูก็รู้ว่าแม่งโกรธผมมาก ก็คงจะคิดว่าตัวเองโกรธเป็นอยู่คนเดียวนั่นแหละครับ ที่ทะเลาะกันผมก็ไม่ใช่คนเริ่ม ด่าว่าผมเจ็บๆ ก็ไม่เคยขอโทษสักคำ แต่ทุกครั้งจบลงที่ผมเป็นฝ่ายขอโทษเสมอ
และครั้งนี้ก็เช่นกัน...ผมอาจจะผิดล่ะมั้งครับ พี่โปรดถึงโกรธขนาดเกือบตีผม
ผมเดินเข้าไปกอดคอพี่โปรดจากข้างหลัง “ขอโทษครับ”
“....”
“ไม่ทำอีกแล้วครับ”
พี่โปรดหันมาหอมแก้มผม ก่อนจะดึงตัวผมให้นั่งลงที่ตัก “ถ้ามีครั้งหน้า พี่จะล่ามปลื้มไว้”
“ครับ”
ดูก็รู้ว่าพูดจริง ผมเลยคิดว่าจะไม่เสี่ยงให้มีครั้งหน้า ถ้าจะทะเลาะกับพี่โปรดก็ต้องบ้าให้มากกว่าพี่เขา แต่บังเอิญว่าผมยังไม่บรรลุถึงขั้นนั้นเลยยอมแพ้ดีกว่า
“เมื่อตอนห้าทุ่มพี่ยินดีโทรมา ฝากบอกว่าให้พี่ไปรับที่โรงพยาบาล มีนัดทานข้าวกับที่บ้าน”
“อืม”
“พี่โปรด”
“ว่า?”
“พี่ยินดี...”
เหมือนพี่โปรดจะรู้ว่าคำถามของผมคืออะไร เพราะเขายิ้มเล็กน้อยก่อนจะตอบว่า “ป้ารหัสพี่ แล้วแม่พี่กับแม่พี่ยินดีเป็นเพื่อนกัน เขาเลยอยากให้ลูกๆ หมั้นกัน”
“งั้นพี่โปรดก็...”
“แค่เรื่องที่ผู้ใหญ่เขาพูดกันน่า พี่ยินดีเขาก็มีแฟนแล้ว ส่วนพี่ก็ยังไม่คิดจะหาห่วงผูกคอหรอก เดี๋ยวสาวๆ จะร้องไห้เสียใจ”
ผมนึกถึงเรื่องที่พี่เขมบ่นให้ฟังขึ้นมาทันที งั้นพี่ยินดีกับพี่เขมก็...เป็นแฟนกัน? ชะ!!! ผมต้องระวังเรื่องที่ไปร้านเค้กของพี่แขซะแล้วล่ะ เกิดวันดีคืนดีพี่ยินดีโผล่มา ผมได้จบเห่แน่!
ผมคิดอะไรไปพลางๆ ปล่อยให้พี่โปรดแทะๆ เล็มๆ กับร่างกายผมได้ตามสบาย เขาบ่นนิดหน่อยที่ผมกินน้ำอัดลม เรื่องอาหารการกินนี่พี่โปรดดูจะจริงจังมากยกเว้นเวลาหิวที่อะไรพี่ท่านก็ยัดลงท้องได้หมด เมนูต้มมาม่าของผมก็ได้แสดงให้พี่ท่านได้กินบ่อยๆ เพราะช่วงที่อ่านหนังสือดึกๆ ชอบบ่นหิวแล้วผมก็ทำอะไรไม่เป็นนอกจากต้มมาม่า บอกให้ซื้อข้าวที่เซเว่นมากินก็ไม่เอา ก็เลยหนีไม่พ้นของไม่มีประโยชน์นั่นแหละ แต่ผมก็ใส่ไข่ใส่ผักใส่หมูให้นะ
“คิดอะไรอยู่ครับ...หืม..ไม่สนใจพี่เลย”
อืม...เวลาอย่างนี้นะ พูดเพราะตลอด พี่โปรดเวลาได้ทำอะไรกับร่างกายผมนี่จะดูมีความสุขมาก ขอเดือนขอดาวพี่เขาก็คงไปหามาให้จนได้ล่ะมั้ง
“พี่โปรด...เวลาปลื้มอยากไปไหน ทำไมพี่โปรดไม่อนุญาตบ้างเลยอ่ะ”
“ก็พี่ไม่ได้ไปด้วย”
“ปลื้มไปกับเพื่อน อยากไปเที่ยวกับเพื่อนบ้าง”
“พี่ไม่ไว้ใจ”
“ปลื้มไม่ได้มีใครเลยนะ ปลื้มมีแต่พี่โปรดคนเดียว”
“ก็ลองไปมีคนอื่นดูสิ พี่เอาตาย! ตายทั้งปลื้ม ตายทั้งมันนั่นแหละ”
ผมว่าขอเรื่องนี้คงไม่สำเร็จ เผลอๆ อารมณ์เสียขึ้นมาผมจะตายเอา
“ปลื้มเป็นของของพี่ เป็นของที่แบ่งให้ใครไม่ได้ เข้าใจมั้ย”
แต่ผมเป็นคนนะครับพี่โปรด...ไม่ใช่สิ่งของ ผมเลือกจะเก็บคำพูดที่อยากจะพูดออกไปจริงๆ ไว้ ก่อนจะเลือกตอบสิ่งที่พี่โปรดอยากได้ยินจากผม
“เข้าใจครับ”
แต่ผมก็ไม่แน่ใจนะครับพี่...ว่าจะยังเข้าใจพี่ไปได้อีกนานแค่ไหน...
..........................................................To be continue............................................................
โอ้พี่โปรดน่าเบื่อ งี่เง่า
แล้วนี่ปลื้มทำไรนี่ไม่เห็นเข้าใจเลย เงินพ่อแม่ก็มีทำไมไม่ใช้
:katai1: ชิ ขัดใจ ขัดใจ :เฮ้อ:
ขอตอบความคิดเห็นนี้นะคะ ...น้องปลื้มหนีออกจากบ้านนะคะ น้องไม่ได้รับความช่วยเหลือจากครอบครัวอย่างที่เขียนไว้แล้วตั้งแต่ตอนที่ 1 :hao4:
ฝากตอนนี้ไว้ด้วยค่ะ :กอด1:
มีแต่คนไม่ชอบพี่โปรดแฮะ :a5: :a5: สงสารเสี่ย *มาๆ กอดปลอบ*
:z6: :z6:
:pig4:
ทุกคนน่ารักมาก ขอบคุณที่ให้กำลังใจค่ะ :hao7: จะรีบปั่น :katai4: :katai4: :katai4:
-
เข้ามารอปลื้มทุกวันเลย :hao5:
อ่านเสร็จแต่ละตอนก็เอือมโปรดไปที
เมื่อไหร่มันจะพัฒนาเนี่ย :เฮ้อ:
-
อ่านอีกทีก็ยังชอบนิสัยปลื้มเหมือนเดิม ปลื้มไฟติ้ง
-
:mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
-
เบื่ออีพี่โปรดแระ เดี๋ยวก็ยุให้ปลื้มมีชู้ซะหรอก
-
ชอบน้องปลื้มมม :hao3: แต่เกลียดอีพี่โปรด
แต่ตอนนี้เหมือนพี่โปรดจะดีขึ้นมานิดๆนะ ไม่ทำร้ายน้องปลื้มแล้ว
-
พี่โปรด...นับวันยิ่งบ้า
-
มาโปรดนี่....เป็นเกย์ ที่เป็นโฟเบียด้วยป่ะนี่
-
เย้ มาแล้ว พี่รู้ไหมชั้นรอพี่ที่หน้าคอมทุุุกวันเลยนะ55
ชอบเรื่องนี้มากเลยค่ะ ชอบคาแร๊กเตอร์ของปลื้ม ไม่ได้ยอมไปหมด แต่อะไรที่ยอมได้ก็ยอม
ชอบตอนที่ปลื้มด่าพี่โปรดในใจ มันฮาดี แต่จะให้ดีอยากให้ปลื้มมันด่าตรงๆเลยดีกว่า
เอาให้โปรดอึ้งไปเลย 555
-
:pig4: :pig4:
-
สงสารปลื้มมมมมอ่ะอิพี่โปรดใจร้ายเกินไปแล้วนะ
-
เข้ามารอเริ่องนี้ทุกวันเลยยย อิอิ
น้องปลื้มน่ารักมากกก :mew1:
แต่อิพี่โปรดนี่งี่เง่าได้โล่ห์จริงๆๆ
-
อ่านแล้วรู้สึกอยากรอวันที่ปลื้มระเบิดลงเสียโปรดอะ :laugh: <<< จะมีวันนั้นมั้ยนะปลื้มยอมตลอดเสี่ยมันได้ใจนะ
ไม่เข้าใจเสี่ยเป็นงี้กับทุกคนเปล่าหรือเป็นเฉพาะกับปลื้มอะ เหมือนเห็นปลื้มเป็นของตายยังไงก็ไม่รู้ :hao5:
-
ไม่เข้าใจปลื้มตรงที่ว่า ทนพ่อกดดันไม่ได้จนต้องหนีออกจากบ้าน แต่ทำไมยังยอมทนให้ไอ้พี่โปรดมันโขกสับได้ รอวันที่ปลื้มจะหนีอีกครั้ง
-
คนเขียนแต่งเก่งมากอ่ะ
แต่ให้พี่มาโปรดน่ารังเกียจได้ใจจริงๆ :m14:
ป.ล.ชื่อเรื่องมาโปรดเห็นทีไรนึกถึงเพลงมาบอย(Ma Boy)ทุกทีเลย55
-
ลงทุกวัน ดีจังเลยน้า ได้เม้นทุกตอนแล้วสุขใจ ดูอิโปรดค่อยๆ โหดขึ้นๆ
-
อ่านไปก็ถอนหายใจไป
เหนื่อยใจแทนปลื้มอ่ะ
ถ้าเสี่ยโปรดเปย์ขนาดนั้นปลื้มเก็บไว้ให้เยอะแล้วหนีมัไปเลยดีมะ
ให้พี่โปรดแม่มดิ้นตาย :laugh:
-
เบื่อปลื้ม เกลียดโปรด
-
อิพี่โปรด ตัวเองแรดออกไปหาเหยื่อได้
ทีกับปลื้มจะขังไว้กับตัวเอง ถนอมน้ำใจน้องมันบ้างก็ได้
ไม่มีใครเขาว่าหรอก อะไรๆก็มาลงกับปลื้ม มันน่า :z6:
-
ถ้าปลื้มรักพี่โปรดมากๆจะทำไงงง
ดูท่าอีตานี้คงร้ายได้อีกกว่านี้อะ
-
:hao3 :hao3: :hao3: :hao3: :hao3: เอิ่มมมม น้องปลื้มนี้ปากไม่ตรงกับใจเลยย
พี่โปรดก็ หวงเฟ่ออะ :katai5: :katai5: :katai5: :katai5: มาต่อไวๆนะค่ะ วันละหลายๆ รอบเลยยิ่งดี !!! :mew1: :mew1:
-
สุดจะชอบ ปลาบปลื้มมมมมและโปรดดดดปรานเรื่องนี้มาก!!! เรามั่นใจ
พี่โปรดงี่เง่าโรคประสาทเกินจะทน ถ้าไม่ได้หน้าเทวดากำหราบเราไว้คงด่าได้มากกว่านี้
ชิ! ฝากไว้ก่อนเหอะ
:กอด1: อยากให้ช่วยอะไรบอกเราได้นะปลื้ม :กอด1:
-
อ่านเรื่องนี้แล้วมีสองความรู้สึกเกิดขึ้นพร้อมๆกัน
อย่างแรกสงสารปลื้มทำอะไรก็ผิดไปหมด---แถมโดนห้ามทุกอย่าง
อีกอย่างคืออีพี่โปรดมันเลวได้ใจดีจริงๆ---แถมกัดทุกอย่างที่ขวางหน้าเหมือนหมาบ้าเลย
แต่โดยรวมแล้วสนุกดี---ชอบมากๆ
+ 1 + เป็ดจ้า
-
จะมีซักตอนมั้ยที่อิพี่โปรดมันจะไม่ผีเข้าผีออกอย่างนี้เนี่ย โถๆๆ น้องปลื้มน่าสงสาร สละชีพประหนึ่งกระสอบทราย :hao5:
-
ติดเรื่องนี้เลยอ่ะ ฮาาา
ขอเดาว่ามาโปรดคงรู้จักปลื้มมาก่อนที่ปลื้มจะรู้จักมาโปรด... ฮาาา ก็มั่วไป
อยากเห็นวันที่ปลื้มบ้ากว่าพี่โปรด น้องจะขนาดไหน พี่โปรดจะทำยังไง ฮาาา
พรุ่งนี้มาลงอีกนะ !!! อิอิ :hao7:
-
น้องปลื้มจะทนอยู่ทำไมครับ
เผ็จการเกินไปเหนื่อยใจเปล่าๆ
-
:z6:สำหรับพี่โปรด
-
บ้าได้อีกนะ อิพี่โปรดดดดดดดด :z6: :katai1:
รอตอนต่อไปค่าาา :hao7: :mew1: :กอด1:
-
เข้ามารอด้วยคน :hao6:
ปลื้มทนไปได้ไงเนี่ย เป็นเราคงเป็นบ้าไปละ คนนะไม่ใช่ถังขยะที่ไม่มีชีวิต มีอะไรก็มาลงตลอด :beat:
-
เมื่อไหร่อิเสี่ยโปรดจะคิดได้
และเมื่อไหร่ แม่นางปลื้มจะสู้อิเสี่ยโปรดได้ซักที
ไม่สนับสนุนการกินมาม่า แต่เอาซักหน่อยก็ดีนะ
อยากเห็นอิเสี่ยโปรดกระอักเลือด ช้ำในตายมั่ง :katai4:
:katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5:
-
ปลื้มเป็นนายเอกที่ฉลาดมาคะ แอบดื้อเงียบ :m20:
-
ไอ้พี่โปรดเอ้ยยยยยยยย
-
ชิชะ น้องทนไม่ไหวเมื่อไหร่แกจะรู้สึก
สงสารน้องปลื้ม มาซับอกเจ้มาลูก
แต่อิเสี่ย ชั้นอยากควงแกจัง 555
-
ความรู้สึกดีๆ ที่มีให้พี่โปรดตอนนี้ติดลบนิดๆ แล้วค่ะเขียน
น้องปลื้มสู้ๆ ตบหน้าพี่โปรดไปเลยอย่าได้แคร์ (ดูมันเสี้ยมน้อง)
-
เอาอิเฮียไปทิ้งงงง หมั่นไส้ๆๆๆๆๆๆ :beat:
แบดมา6ตอนแล้วนะ เมื่อไหร่จะเลิก
ช่วยดึงด้านดีๆออกมาจากตัวสักทีเถอะ :katai1:
เราก็เป็นอซฟเหมือนกันนน :man1:
-
มารอเรื่องนี้ทุกวันเลย ติดไปแล้ว
-
โปรดทำอย่างกับน้องเหมือนสัตว์เลย ...
-
เกลียดอิพี่โปรดจริงๆ
-
เฮ่อะ ถ้าวันนึงพ่อจะยอมรับเรื่องเรียนก็ยากแล้วมีปลิงโปรดเกาะหลังเป็นตัวซวยให้พ่อตั้งแง่เพิ่มอีก...
ปลื้มชีวิตหนูนี่มันอาภัพบัดซบมากไปแล้วนะ
-
กักขังฉันเถิด กักขังปายยยยยยยยยยยยยย :o12:
-
พี่โปรดนี่ฮอร์โมนทำงานผิดปกติหรือไรรร เหตุใดท่านจึงแปรปรวนเช่นนี้
ยิ่งอ่านยิ่งชอบน้องปลื้ม รู้สึกน้องก็สู้เท่าที่น้องจะทำได้ ไม่ได้อ่อนแอ แค่เสี่ยมันบ้าเกินไป -*-
-
ดีใจที่มาต่อทุกวันน
ติดเรื่องนี้งอมแงมเลยจ้า
ปลื้มดีขนาดนี้ พี่โปรดไม่เห็นค่ากันเลย
-
มาโปรด มาโปรด โปรดบ้าโปรดบออะร๊ายยยยยย :z6: สงสารปลื้ม พี่โปรดแม่ง :m31: :m31:
-
อัพไวมากคะ ชอบเลย เนื้อเรื่องน่าติดตามแต่หมั่นไส้ไอ้พี่โปรด
-
เหม็นขี้หน้าและเกลียดโปรด รวมถึงคนนิสัยแบบโปรดมากกกกก
อินี่บังคับคนอื่นห้ามทำ แต่ตัวเองทำได้ พูดจาก็หยาบคาย มั่ว เจ้าชู้ ทำร้ายร่างกายจิตใจน้อง
เลี้ยงน้องปลื้มอย่างกับสัตว์ อย่างกับทรัพย์สิน นี่ปี2013แล้วนะพี่ เค้าเลิกทาสกันนานแล้ว โปรดดีเลย์ไปปะ? ฮัลโหลลลลล๊
แถมอยู่น้ำลายฟูมปากอย่างกับหมาบ้า โปรดอย่าลืมไปฉีดยาด้วยนะ ด้วยความหวังดี
น้องปลื้มแรกๆก็ดีอยู่น้า แอบขบถแอบต่อต้านอยู่บ้าง แต่สุดท้ายเพื่อตัดปัญหาก็ต้องยอมอยู่ดี
แต่ก็รู้สึกว่าจะอดทนมากเกินไปหน่อยนะคะ รออยู่ว่าวันไหนความอดทนจะหมด คนอ่านนี่แทบจะปรี่ไปก้านคอโปรดแทนอยู่รอมร่อ
ตอนนี้กลัวอยู่อย่างเดียวคือเรื่องพี่ยินดี กลัวว่าพี่ยินดีกับโปรดมันจะเกินเลยน่ะสิ
คือส่วนตัวเรารับไม่ได้อย่างแรงที่แบบพี่น้องจะมีผัวคนเดียวกันนะ ถ้าถึงวันนั้นคงต้องโบกมือ บัยยย แงงงงง
นี่ถ้าตอนหลังอิโปรดไม่เจ็บเจียนตาย จะขอไปประท้วงตั้งเต้นท์ก่อม็อบหน้าบ้านคนเขียนเลย กร๊ากกกกกกกกกกกกก
:katai4:
-
ไอ่พี่โปรด โคตรชั่ว เห็นแก่ตัว นิสัยเสีย!!
-
สงสารน้องปลื้มสุด ณ จุดนี้
-
เอาจริงๆป่ะเค้าว่า คำที่ปลื้มด่าพี่โปรดที่คิดอ่ะ ถ้าพูดออกมาพี่โปรดมีอ๋อแดกอ่ะ คือปลื้มด่าเจ็บนะ ถ้าปากจัดด่ากันนี่มีตายแต่ไม่รู้ใครตาย 55 รอวันปลื้มทนไม่ได้จะจัดโต๊ะจีนลิงสมน้ำหน้าพี่อิพี่โปรด ..ปล.คิดถึงเท็นเท็น
-
ความอดทนของคนเรามันต้องมีจุดสิ้นสุด เชื่อว่าจุดนั้นใกล้จะมาถึงแล้ว รอดูผลลัพธ์อยู่นะจ้ะ ปลื้มสู้ๆ :L2:
-
จะรอดูวันที่โปรดเสียใจ
-
ตัวแทนแห่งดวงจันทร์จะลงฑัณแกเอง.....ไอ้โปรด
-
สงสารปลื้มอ่ะ เจอกับพี่ยินดีเร็วๆเห้อะะะะ
รอตอนต่อไปค่ะ
-
เราคงความคิดสวนทางกับคนอื่น
เพราะเราชอบพระเอกอย่างมาโปรดนะ
เราคิดว่าคนอย่างมาโปรด พอยอมรับกับตัวเองได้ว่ารักใคร
คงเป็นคนรักที่ดี นุ่มนวล อ่อนหวาน อ่อนโยน อย่างน่าใจหายเลยล่ะ
เพียงแค่ตอนนี้มาโปรดยังไม่รู้ตัวเท่านั้น
ดังนั้น...
รออ่านจนกว่ามาโปรดจะทำตัวดีๆบ้าง
คงต้องมาดูกันว่า มาโปรดจะดีได้ก่อน
หรือหนูปลื้มจะหมดความอดทนก่อน อิอิอิ
-
:katai1: โปรดเห็นแก่ตัวไปป่ะเนี่ย
-
ตอนที่ 7
ผมอยู่กับพี่โปรดมาจนตอนนี้ก็เกือบสามเดือนแล้ว และทุกอย่างยังคงเป็นความลับ (ผมคิดว่างั้น) เราต่างคนต่างใช้ชีวิตตามปกติ พี่โปรดยังควงผู้หญิงไม่ซ้ำหน้าตามแบบฉบับของผู้ชายที่ชื่อ ‘มาโปรด’ ความหล่อระดับตำนานยังคงเป็นที่กล่าวขานของสาวๆ ทั้งมหาลัย เน้นย้ำว่าทุก ‘สาว’ จริงๆ ส่วนความอิจฉายังคงแผ่กระจายไปในหมู่เพศชายส่วนใหญ่ที่อิจฉาทั้งรูปร่างหน้าตา หญิงที่ควง ไปจนถึงรถที่ขับ
ข่าวลือถึงความใจดี พูดเพราะ มีน้ำใจกับทุกเพศทุกวัยของพี่โปรดทำให้ผมแอบเบ้ปากเล็กน้อยเมื่อเดินผ่านกลุ่มสาวๆ ที่กำลังเม้าน้ำลายแตกฟองกันอยู่ หนึ่งในนั้นเป็นคู่ควงคนล่าสุดของพี่โปรดที่กำลังอวดนาฬิกาเรือนสวยให้กับเพื่อนของเธอดู อะฮะ! นิสัยของเสี่ยโปรดเขาล่ะ ชอบแจกเงินแจกของ วิธีนี้มัดผู้หญิงให้ไปไหนไม่รอดไม่รู้ตั้งกี่ราย แต่พอพี่ท่านจะเขี่ยทิ้งก็เชือดกันนิ่มๆ ทิ้งกันอย่างหน้าด้านๆ เลยทีเดียว
แต่พี่โปรดที่อยู่กับผมไม่ได้เป็นอย่างที่ใครๆ คิด ‘ไอ้เหี้ยพี่โปรด’ ที่ผมมักแอบเรียกในใจทุกครั้งมีนิสัยที่เกินเยียวยา อีกนัยหนึ่งก็คือสันดานที่ไม่สามารถเปลี่ยนได้ สุดยอดของความขี้หวง สุดยอดของความบ้อบอ และสุดยอดของความงี่เง่า แน่นอนว่าหล่อระดับตำนานแบบนั้น ถ้าจะเลวก็เลวสุดยอดเหมือนกัน ผมทนอยู่กับคนแบบนั้นมาได้ก็เพราะเหตุผลสำคัญอย่างหนึ่งนั่นคือคลิปทุเรศๆ ของผมที่ผมไม่ได้คิดอยากรู้ว่าพี่โปรดเอาไปซ่อนไว้ที่ไหน อีกเหตุผลงี่เง่าก็เพราะ...
ช่างมันเถอะ...อีกเหตุผลมันไม่ได้สำคัญอะไรเท่าไหร่หรอก เพราะถึงยังไงพี่โปรดก็ไม่เคยมองเห็นมันอยู่แล้ว
ผมสอบมิดเทอมเสร็จไปเมื่อสามวันก่อน แต่พอกลับมาเรียนตามปกติก็โดนสั่งงานมาอีกโครมใหญ่ จนตอนนี้พวกเพื่อนๆ ตกลงกันว่าจะไประดมความคิดและช่วยกันทำที่คอนโดฯคุณเปรม ส่วนผมที่ทำไฟนอลโปรเจ็คคู่กับคุณเปรมก็คิดไว้แล้วว่าจะต้องไปทำที่นั่นเหมือนกัน แต่ผมติดปัญหาใหญ่เลยล่ะ
“พี่โปรด ปลื้มต้องไปทำโปรเจ็คนะ ไม่ได้ไปเที่ยว”
“ก็แล้วทำไมต้องไปทำห้องไอ้เปรมด้วย”
“ก็คุณเปรมเขาเป็นคู่โปรเจ็คปลื้ม ไม่ให้ไปทำที่ห้องคุณเปรม พี่โปรดจะให้ไปที่ไหนล่ะ”
“ก็ให้มันมาทำที่ห้องเราสิ”
“ได้ที่ไหน พี่โปรดอยากให้คนอื่นรู้รึไงว่าปลื้มอยู่กับพี่โปรดน่ะ”
พี่โปรดชะงักไปเล็กน้อย ก่อนจะยืนกระต่ายขาเดียวตอบผมว่า “แต่พี่ไม่อยากให้ไปนี่”
พี่โปรดแม่งไม่เคยลดความงี่เง่าลงเลยสักนิด ตัวเองก็อ่านหนังสือสอบไม่เคยจะว่างสักวัน แล้วยังจะมาวุ่นวายกับผมอีก ไม่ประสาทแดกตายก็บุญเท่าไหร่แล้วล่ะครับ
ตอนนี้ผมยืนคุยกับพี่โปรดอยู่หน้าบ่อปลาของคณะเกษตรฯ นี่แหละครับ เพราะมันใกล้กับตึกคณะแพทยฯ แถมยังลับตาคน ผมมองป้ายเตือนห้ามตกปลาข้างบ่ออย่างเซ็งๆ นี่สโมฯ คงยังไม่อนุมัติเรื่องจ้างยามมาเฝ้าบ่อปลาให้คุณติ๊กอีกสินะครับ ป้ายเตือนถึงยังอยู่
“แล้วพี่โปรดจะเอายังไง”
“พี่อนุญาตให้กลับดึกได้ แต่ห้ามค้าง”
“ปลื้มไม่อยากนั่งแท็กซี่กลับห้องดึกๆ นะ”
“ก็แล้วจะนอนห้องคนอื่นทำไม”
“คนอื่นที่พี่ว่าน่ะน้องชายพี่นะครับ”
“ยังไงกับเรามันก็คือคนอื่น ไม่รู้ล่ะ พี่ไม่ให้ค้าง”
“พี่โปรดไม่มีเหตุผลเลย”
“พี่มีเหตุผลของพี่ ถ้าไม่อยากนั่งแท็กซี่ไว้พี่ขับรถไปรับ โอเคมั้ย”
ผมจะทำอะไรได้นอกจากพยักหน้า พี่โปรดยิ้มอย่างพอใจก่อนจะจูบหน้าผากผมหนึ่งที
“พี่มีแล็ปต่อจนถึงเย็น กลับไปรอที่ห้องนะ”
“ครับ”
ผมเรียนเสร็จแล้วเลยกลับคอนโดฯ ซัดข้าวขาหมูพิเศษจานใหญ่ที่ตลาดก่อนขึ้นห้องมาอาบน้ำเปลี่ยนเป็นเสื้อยืดกางเกงขาสั้นแล้วออกมานอนดูทีวีที่โซฟา คุยไลน์กับเพื่อนๆ ไปพลางๆ แต่ผมไม่ถนัดพิมพ์ในมือถือเท่าไหร่ เลยบอกว่าให้ออนเฟซคุยกันดีกว่า
ผมเปิดคอมพิวเตอร์แล้วเข้าเว็บเฟซบุ๊ค มีของพี่โปรดออนค้างไว้อยู่เลยแว๊บดูสักหน่อย แต่แค่ออนไลน์แป๊บเดียวผู้หญิงที่รูปโปรไฟล์สวยๆ ก็ทักมาเป็นสิบ คือ...ลำบากมากครับคุณถ้าเวลาผมเข้าเฟซแล้วต้องมานั่งตอบแชทเยอะขนาดนี้ คนกดติดตามผู้ชายคนนี้บอกได้เลยว่าเลขหกหลัก คือความจริงแม่งถ่ายรูปก็ไม่ได้หล่อมากหล่อมายอะไรหรอกครับ บ้านๆ ฮ่าๆ สถานะความสัมพันธ์ที่ประกาศให้ชาวโลกรู้คือ It’s complicated แต่ไม่ได้ขึ้นกับใคร ซึ่งประเด็นนี้มีคอมเม้นมหาศาลด้วยคำถามส่วนใหญ่อยากรู้ว่าท่านมาโปรดเขามีความสัมพันธ์ยุ่งยากซับซ้อนกับใคร แต่ไม่มีใครได้คำตอบนั้นเพราะพี่โปรดตอบเม้นแค่ ‘555’ กวนตีนมากครับ ณ จุดนี้
พี่โปรดลงรูปไม่กี่รูปหรอกครับแต่คนกดไลค์หลักหมื่นเลยนะ รูปที่ใช้ขึ้นโปรไฟล์คือรูปที่ถ่ายจากมุมข้าง อวดดั้งจมูกโด่งให้ชาวบ้านเขาอิจฉา ผมก็เป็นเพื่อนเฟซพี่โปรดครับ ตอนแรกเพื่อนพี่โปรดเต็ม แต่พี่แกใจดีลบเพื่อนออกเพื่อจะรับแอดผม แถมยังบ้าบอติดดาวเฟซผมอีกต่างหาก คือไม่ว่าผมจะตอบเม้นใคร กดไลค์สถานะหรือรูปใคร พี่ท่านจะรู้หมดครับ
ผมล็อคเอาท์เฟซพี่โปรดแล้วเข้าเฟซตัวเองบ้าง เฟซผมก็เหมือนๆ กับของคนธรรมดาทั่วไป เพื่อนเฟซประมาณสองพันกว่าคน คนติดตามก็น้อยกว่าพี่โปรดเยอะ ก็แน่ล่ะครับ ผมเป็นแค่ไอ้แว่นหน้าจืดที่ใช้รูปโปรไฟล์เป็นรูปพระอาทิตย์ตกดิน มีดีหน่อยแค่เรียนวิศวะฯ แน่นอนว่าเป็นคณะที่สาวๆ อยากเป็นแฟนด้วยมากที่สุด แต่ที่มีคนแอดมาหาผมไม่ใช่เพราะเขาอยากเป็นแฟนกับผมหรอกครับ แค่เพราะเฟซผมดันเป็นเฟซเดียวในช่องความสัมพันธ์ครอบครัวของเสี่ยโปรดที่มีความหล่อระดับตำนานน่ะสิ ขนาดคุณเปรมน้องชายแท้ๆ ยังไม่ได้รับเกียรตินี้เลยนะครับ เล่นขึ้นว่า ‘ลูกสาว’ ผมนี่แทบอยากกระโดดงับคอ แถมยังชอบมาโพสบนกระดานข้อความผมอย่างกะคนไม่มีอะไรทำ พี่เขมเคยมาโพสบอกฝันดีผมครั้งหนึ่ง พี่โปรดนี่ล่ะเสนอหน้ามาตอบคนแรกเลย ‘อย่ามายุ่งกับลูกสาวผมครับ’ คอมเม้นแค่นั้นคนก็ตามมากดไลค์เป็นพัน ส่วนพี่เขมได้แค่โพสตอบว่า ‘....’ แล้วก็หายไปเลย ผมนี่ได้แต่กดไลค์อย่างเดียว ไม่กล้าตอบอะไรไป
ผมนั่งตอบเม้นพี่โปรดที่แท็กชื่อเฟซผมเมื่อสองชั่วโมงก่อนว่า ‘@BE_PLEASED พ่อมีแล็ปถึงเย็น อย่าเถลไถลนะครับ’
‘รับทราบ :-)’
จากนั้นผมก็นั่งคุยแชทกับพวกคุณเปรมที่คุยกันหลายคนในหน้าต่างเดียวจนอ่านตามแทบไม่ทัน ก่อนจะแชร์เพลง ‘ทารุณ’ ของวงคาราเมลจาก youtube เพื่อปั่นกระแสสักหน่อย พวกคุณเปรมมากดไลค์อย่างไว ก่อนเสี่ยโปรดจะมาคอมเม้นว่า
‘เพ้อเจ้ออะไรครับลูกสาว’
ผมเลยพิมพ์ ‘555’ กลับไป พี่โปรดเม้นต่อด้วยสัญลักษณ์ ‘:(’ แล้วก็ทักแชทผมมาบอกว่ากำลังเก็บของจะกลับ ผมบอกให้ขับรถดีๆ พี่โปรดเลยส่งรูปหัวใจมาให้
ผมเล่นไพ่สลาฟไปด้วยคุยกับคุณเปรมและคุณติ๊กไปด้วยเพราะตอนนี้คุณกิมพาคุณเฟรนออกไปทานข้าว เสียงเปิดประตูเข้ามาในห้องซึ่งผมไม่ได้สนใจจะหันไปมอง ไม่ต้องกลัวขโมยขึ้นหรอก ถ้ามันบ้ามาปล้นที่ชั้นสามสิบกว่าผมก็ยอมให้ขนของไปโดยไม่แจ้งตำรวจอ่ะ ก็นี่มันของของพี่โปรด ฮ่าๆ ล้อเล่นครับ ผมรู้น่าว่าใครที่เข้ามาเลยไม่ได้สนใจอะไรมาก จนพี่โปรดเดินมาหอมแก้มผมนั่นแหละ ผมถึงต้องหยุดทำทุกอย่างแล้วหันกลับไปสนใจพี่เขา ขืนยังเล่นเฟซเล่นเกมต่อได้มีโดนด่าแน่ พี่โปรดวางหนังสือลงบนโต๊ะทำงานข้างๆ แล้วนั่งลงพิงหลังกับเก้าอี้ดูเหนื่อยๆ แต่อิริยาบถแบบนี้แม่งโคตรเท่ ผมเผลอมองนานไปหน่อยเลยโดนดีดหน้าผากเข้าให้
ดีดแรงด้วยนะ แรงควายชัดๆ
“เจ็บนะครับพี่โปรด”
“สำออย”
สงสัยแม่งอารมณ์ไม่ดี ผมไปไกลๆ ดีกว่า เดี๋ยวโดนพาลอีก
“อะไรๆ โกรธรึไง แล้วนั่นจะไปไหน”
“ก็ไม่ได้จะไปไหน จะเดินมาดูทีวีเนี่ย”
ผมซัดตัวลงบนโซฟาแล้วเปิดทีวีดูแก้เซ็ง นี่ทุกก้าวเดินของผมต้องรายงานพี่ท่านตลอดเลยรึไงครับ!
“พี่โปรด ปลื้มว่าจะใส่คอนแท็คเลนส์อ่ะ พี่ว่าดีป้ะ”
ผมคิดมาสักพักแล้วครับ ใส่คอนแท็คเลนส์มันดูสะดวกกว่า แว่นตาผมว่าจะใส่แค่ตอนนั่งเรียนเท่านั้น ฮ่าๆ ความจริงไม่อะไรหรอก คุณติ๊กบอกว่าเวลาผมถอดแว่นแล้วดูโอเคกว่าตอนใส่ ผมเลยอยากลองเปลี่ยนดูเผื่อพี่โปรดจะชอบขึ้นมาบ้าง
“ใส่แว่นก็ดีแล้ว”
“มันทำอะไรไม่ค่อยสะดวกอ่ะ เวลาลงช็อปต้องคอยดันแว่นให้เข้าที่มันเสียเวลา”
“ใส่มาตั้งนานไม่เห็นบ่น นี่คิดอะไรขึ้นมา”
“นะพี่โปรด พาไปซื้อหน่อย”
“เออๆ ทุ่มครึ่งไปห้างกัน”
“ครับ”
ผมนอนดูทีวีรอพี่โปรดอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า ไม่นานพี่ท่านก็ออกมาในชุดเต็มยศพร้อมออกศึก แน่นอนว่าดูดีตั้งแต่หัวจรดเท้า คงมีนัดอีกแล้วล่ะมั้ง
“พี่โปรดมีนัดเหรอ งั้นปลื้มไปคนเดียวนะ”
ถ้าการปิดหูปิดตามันจะทำให้ผมไม่ต้องทุกข์ใจไปมากกว่านี้ผมยอมไม่รับรู้อะไร ผมไม่อยากเห็นพี่โปรดอยู่กับคนอื่น ผมรู้ว่าผมก็แค่หนึ่งในตัวเลือกของพี่โปรด อาจจะพิเศษหน่อยที่ได้อยู่กับพี่โปรดที่คอนโดฯ พี่โปรดไม่เคยพาใครมาที่ห้องก็จริงแต่นั่นเพราะผมขอเขาไว้ ผมไม่รู้ว่าจะทนได้ยังไงถ้าเห็นเขากอดจูบใครต่อหน้าต่อตา ผมทำใจไม่ได้จริงๆ
ผมอาจจะหลอกตัวเอง...แต่เพราะผมไม่มีทางเลือก ผมไปจากเขาไม่ได้ แต่ก็ทนเห็นเขามีคนอื่นไม่ได้เหมือนกัน
“ก็ไหนบอกให้พี่พาไป”
“แต่...”
“ขึ้นรถเลย ไม่ต้องเรื่องมาก”
ผมนั่งรถไปเงียบๆ พอถึงหน้าบ้านหลังหนึ่ง พี่โปรดก็บอกให้ผมย้ายไปนั่งข้างหลัง ผมทำตามโดยไม่โต้แย้งอะไร มองดูผู้หญิงสวยหวานในชุดเดรสสีชมพูขึ้นมานั่งแทนที่ผม ผมเบือนหน้ามองไปทางอื่น ไม่กล้าสบตาพี่โปรดที่มองผมผ่านทางกระจกมองหลัง
“นี่คงจะเป็นน้องปลื้มใช่มั้ยคะ” พี่เขารู้จักผมได้ยังไงไม่ใช่เรื่องที่ผมอยากจะรู้หรอกครับ
“ครับ”
“พี่ชื่อมิ้นนะคะ ไม่เห็นพี่โปรดบอกเลยว่าน้องปลื้มจะไปทานข้าวกับพวกเราด้วย”
พี่มิ้นแกพูดเพราะครับ ดูไม่มีพิษมีภัยอะไร ที่ถามก็คงจะแปลกใจจริงๆ
“ผมแค่ติดรถไปที่ห้างน่ะครับ”
“อ้าว...น้องปลื้มไปทานข้าวด้วยกันสิคะ”
“ผมไม่รบกวนดีกว่าครับ แหะๆ”
“งั้นครั้งหน้าไปด้วยกันนะคะ จะว่าไปก็ลูกสาวจริงๆ ด้วยนะคะเนี่ย หน้าหวานจังเลย คุณพ่อดุมั้ยคะน้องปลื้ม” พี่มิ้นหันไปพูดกับพี่โปรด ก่อนจะหันมาถามผม สงสัยคุณพ่อคงจะหมายถึงพี่โปรดล่ะมั้งครับ พี่สาวคนนี้คงจะเป็นเพื่อนเฟซพี่โปรดด้วยล่ะมั้ง
“ดุอย่างกับหมาเลยครับ”
“ปลื้ม!”
พี่มิ้นหัวเราะอย่างน่ารัก ก่อนจะตีแขนพี่โปรดเบาๆ “อย่าดุลูกสิคะ”
บ๊ะ! เหมือนสามีภรรยากันมากเลยทีเดียว จากนั้นผมก็นั่งเงียบ ปล่อยให้พี่มิ้นเขาคุยกับพี่โปรดไป บางทีก็หันมาถามความเห็นผมบ้างผมก็แค่พยักหน้ารับแล้วยิ้มอย่างเดียว ...ผมชักเกลียดไฟแดงมากขึ้นทุกที เพราะมันทำให้ผมต้องทนนั่งอยู่ในรถที่ถูกฉาบไปด้วยสีชมพูของพี่มิ้น ยิ่งพวกเขาหัวเราะด้วยกันมากเท่าไหร่ ผมก็ยิ่งรู้สึกว่าควบคุมตัวเองได้แย่ลงเท่านั้น ผมต้องทนอีกนานแค่ไหนกันนะ?
“ทานให้อร่อยนะครับ ปลื้มขอตัวก่อน” ผมบอกพี่มิ้นแล้วรีบแยกตัวออกมาเมื่อรถจอดสนิทในลานจอดรถของห้างดัง ผมไม่รู้ว่าพี่โปรดทำหน้ายังไงเพราะไม่ได้มอง คงกำลังยิ้มหน้าระรื่นอยู่มั้งครับ ก็มีคนสวยๆ พูดจาเอาอกเอาใจอยู่ข้างๆ ขนาดนั้น
ผมคิดอย่างเซ็งๆ พลางเดินเข้าร้านแว่นตาร้านประจำที่มีคอนแท็คเลนส์ทุกสีทุกยี่ห้อขาย ถ้าซื้อแบบบิ๊กอายคงดูตุ๊ดน่าดู ผมว่าผู้ชายใส่บิ๊กอายมันแปลกๆ น่ะ เลยเลือกแบบธรรมดามา แล้วก็ใส่มันที่ร้านนั่นเลยเพราะเขามีคนสอนใส่ให้ด้วย จ่ายเงินเสร็จ ผมก็คิดว่าจะไปร้านหนังสือ หาหนังสืออ่านฆ่าเวลาดีกว่าแล้วค่อยขึ้นแท็กซี่กลับห้อง แน่นอนว่าคืนนี้ต้องเป็นห้องผมอยู่แล้ว ไม่ได้กลับหอพักมาสักชาติได้แล้วมั้ง
ไม่รู้ว่าคนมองอะไร ผมเสียความมั่นใจไปโขเลย เพราะเวลาไม่มีแว่นแล้วหน้ามันดูโล่งๆ แต่ผมว่าใส่กับไม่ใส่มันก็ไม่ได้เปลี่ยนอะไรเท่าไหร่นะ หน้าผมก็ยังเดิมๆ แต่ทำไมคนมองกันจังเลยครับ...หรือเพราะผมหน้าทรงน้ำพุกันนะ -*-
“ปั๊ดดดดด! เชี่ยปลื้ม! กูก็นึกว่าใคร” คุณติ๊กโผล่มาจากส่วนไหนของห้างก็ไม่รู้ แต่ตอนนี้ยืนยิ้มระรื่นอยู่ตรงหน้าผม ในมือมีถุงร้านรองเท้าแบรนด์ดัง สงสัยมาถอยคู่ใหม่อีกแล้วแหงๆ
“แล้วนึกว่าใครล่ะครับ”
“น่ารักสัดหมา! กูว่าแล้วว่าไม่ใส่แว่นน่ะดีกว่า แต่ก็ไม่เปลี่ยนเท่าไหร่หรอก แล้วมึงมาแรดอะไรแถวนี้อ่ะ”
“แรดอะไรล่ะ ผมมาซื้อคอนแท็คเลนส์ -*-”
“มึงไม่ต้องมาทำหน้าอย่างนี้ใส่กู เดี๋ยวกูโดนอำนาจมืดอุ้มเข้าป่าไอ้สัด”
“พูดอะไรไม่รู้เรื่อง แล้วนี่มาคนเดียวเหรอครับ”
“ไอ้กิมไอ้เฟรนอยู่ชั้นสาม ซื้อขวดนมให้ลูกพวกมันอยู่”
“กวนตีนครับสัดติ๊ก”
“กวนตีนที่ไหนครับมึง พวกมันซื้อหมูมาเลี้ยงตั้งชื่อว่าไอ้เจ้ย ไม่รู้พวกมันคิดบ้าอะไร”
เออครับ ประสาทจริง สัตว์เลี้ยงอย่างพวกหมา แมว กระต่ายมันตกเทรนแล้วเหรอครับ - -*
“แล้วนี่เสี่ยโปรดไปไหน”
“ทำไมต้องถามถึงพี่โปรดครับ?”
“พ่อมึงไม่ใช่เหรอ”
“อ๋อ...คงหาแม่ให้ผมอยู่ครับ - -*”
คุณติ๊กหัวเราะชอบใจ ก่อนจะลากผมไปช่วยเลือกกางเกงยีน เห็นบ่นว่าตัวโปรดโดนไอ้เจ้ยฉี่ใส่เลยต้องทิ้ง วันนี้ถึงต้องมาหาซื้อตัวใหม่ ต้องเลือกแพงๆ ไว้ก่อน เพราะคุณกิมจะเป็นคนจ่ายให้ ไม่นานคุณกิมกับคุณเฟรนก็ตามมาสมทบ หอบของอะไรไม่รู้มาเยอะแยะ ที่ผมเห็นก็มีนมสำหรับหมูเด็ก ขวดนม ยานั่นยานี่สารพัด
“ไอ้ปลื้มแม่งน่าฟัดว่ะ กูว่ามึงกลับไปใส่แว่นเถอะไป เดี๋ยวเสี่ยโปรดได้เป็นฆาตกรอ่ะ” คุณกิมว่าพลางโยกหัวผมไปมา ทำท่าเหมือนจะกัดผมซะให้ได้ถ้าคุณเฟรนไม่ดึงไว้ก่อน
“เกี่ยวอะไรกับพี่โปรดครับ?”
พวกนี้เวลาพูดเรื่องผมจะต้องมีพี่โปรดมาเอี่ยวด้วยตลอด แต่ผมว่า...เรื่องที่ผมอยู่กับพี่โปรดพวกเขาไม่น่าจะรู้นะครับ ก็ไม่เห็นมีใครเขาทำท่าแปลกๆ ใส่ผมสักคน แล้วที่พร้อมใจกันเรียกเสี่ยนี่เพราะพักหลังๆ พวกเขาไปกินเหล้ากับพี่โปรดบ่อย แต่ผมได้ไปด้วยแค่บางครั้งเท่านั้น
“เออๆ ไม่เกี่ยวๆ แล้วนี่มึงจะไปไหนต่อรึเปล่าวะ ไปร้องเกะกับพวกกูป่ะ เดี๋ยวไอ้เปรมจะตามมาด้วย”
“ไปครับ”
“โอเค เดี๋ยวรอสัดติ๊กเลือกกางเกงแป๊บ เฮ้ย! ไอ้ติ๊ก จะเอาตัวไหนก็เอา ชักช้าจ่ายคนละครึ่งนะมึง” คุณกิมตะโกนบอกคุณติ๊กที่หันมาชูนิ้วกลางให้ ก่อนจะหยิบกางเกงให้พนักงานไปคิดเงิน
“ไอ้เจ้ยมึงไม่โดนกูฆ่าก็บุญแล้วไอ้สัด กูอุ้มแป๊บเดียวแม่งเยี่ยวใส่กูซะงั้น”
“ก็ใครใช้ให้มึงลามกเล่นเจี๊ยวลูกกูล่ะ”
“งั้นกูเล่นเจี๊ยวมึงได้ป่ะครับเฟรน”
“เดี๋ยวมึงโดนตีนกูไอ้สัด” คุณกิมยกนิ้วกลางให้คุณติ๊กที่หัวเราะเบาๆ ก่อนจะดึงคุณเฟรนให้ออกห่างคุณติ๊กที่ไหวไหล่เล็กน้อยอย่างไม่ใส่ใจ แต่ผมเห็นนะครับ...ความเศร้าใจที่แสดงออกทางสีหน้าไม่กี่วินาทีนั่น เอาเถอะ...ไม่ใช่เรื่องของผมหรอก
พวกผมเดินเที่ยวเล่นกันอีกสักพัก ก่อนจะพากันไปที่ร้านคาราโอเกะหลังมอ คุณเปรมรออยู่ที่ร้านแล้ว พอผมไปถึงก็เข้ามาลูบหัวลูบหาง แม่งพักหลังๆ ชอบทำอย่างนี้กับผมบ่อยๆ ไม่รู้ทำไมเหมือนกัน ผมรู้แต่ว่าถ้าพี่โปรดรู้ผมได้น่วมทุกที แล้วคุณเปรมก็จะหัวเราะสะใจผม แน่นอนว่าเรื่องผมกับพี่โปรดมีแต่คุณเปรมเท่านั้นที่รู้ แต่คงไม่รู้ถึงขนาดว่าผมไปอยู่กินกับพี่ชายเขาหรอกมั้ง
“พี่กูคลั่งตายแน่ แล้วนี่มันปล่อยให้มึงไปเดินเอ๋ออยู่ที่ห้างคนเดียวได้ไง” คุณเปรมพอรู้ว่าพวกคุณกิมไปเจอผมที่ห้างคนเดียวก็บ่นใหญ่
“ก็ไปกับพี่โปรด แต่พี่โปรดไปกินข้าวกับพี่มิ้น ผมเลยมากับพวกคุณกิมครับ”
“มานี่ไม่ได้บอกมันเหรอ”
“ผมต้องบอกเหรอครับ?”
ผมแกล้งถามก่อนจะยกเบียร์ขึ้นมาจิบ ตอนนี้คุณติ๊กกับคุณกิมครองไมค์ ความจริงพวกเขาก็ครองมาสักสี่ห้าเพลงแล้วล่ะครับ - -*
“งั้นเดี๋ยวกูโทรไปบอกมันให้ละกัน”
“ไม่ต้องหรอกครับ คงกำลังเข้าด้ายเข้าเข็ม ไม่ต้องไปขัดจังหวะเขาหรอก”
คุณเปรมมองผมแล้วอมยิ้มน้อยๆ “มึงงอนพี่กูเหรอ”
ผมส่ายหน้าช้าๆ แล้วจิบเบียร์ต่อไป แต่คุณเปรมก็ล็อคคอผมไว้แล้วก้มลงมาหอมแก้ม “มึงแม่งน่ารักว่ะปลื้ม เลิกกับพี่กูเถอะ”
“เฮ้ยๆ ไอ้เปรม เดี๋ยวมึงได้ตายคาตีนเสี่ยโปรดหรอกไอ้สัด” คุณกิมประกาศออกไมค์เลย ผมนี่โคตรกลัวห้องข้างๆ เขาได้ยิน
“มันไม่รู้หรอก เล็กๆ น้อยๆ เนอะปลื้ม”
คุณเปรมหัวเราะชอบใจ โยกตัวผมไปมา ผมไม่ได้ว่าอะไรเพราะยังไงก็เพื่อนกัน ไม่มีทางที่คุณเปรมจะคิดกับผมมากกว่านี้อยู่แล้ว อีกอย่างผมก็เป็นผู้ชายนะครับ เรื่องหอมแก้มกันนี่มันเด็กๆ ผมยังเห็นคุณกิมหอมแก้มคุณเฟรนบ่อยๆ เลย
ร้องคาราโอเกะกันจนถึงเที่ยงคืนซึ่งผมก็ได้แต่นั่งฟังคนอื่นร้องล่ะครับ ผมไม่ชอบร้องเพลงชอบฟังมากกว่า คุณเปรมมาส่งผมที่หอพัก ไม่ลืมที่จะบอกให้ผมโทรหาพี่โปรด ผมแค่รับฟังแต่ไม่คิดจะทำตามหรอก กลัวโทรไปขัดจังหวะเขาน่ะ
“นั่นรถพี่โปรดรึเปล่าวะปลื้ม” คุณเปรมชี้ให้ผมดูเบนซ์สปอร์ตสีดำที่จอดอยู่ไม่ไกล แค่ดูป้ายทะเบียนผมก็รู้เลยว่าเป็นรถใคร
“คงใช่ครับ”
“มึง...ไปนอนคอนโดกูก่อนมั้ยวะ?”
“หือ?”
“พี่กูโมโหน่ากลัวนะ”
“ผมไม่เป็นไรครับ ขอบใจที่มาส่ง ขับรถดีๆ ครับ”
“เออๆ มีไรโทรมาละกัน”
ผมพยักหน้า พอคุณเปรมขับรถออกไปผมก็เดินขึ้นห้อง รู้เลยว่ามีใครรออยู่ที่นั่น เขารู้หมดแหละว่าถ้าผมไม่อยู่ที่คอนโดฯ เขาจะหาผมได้ที่ไหน ผมเปิดประตูเข้าไป เห็นพี่โปรดนั่งอยู่ตรงขอบหน้าต่าง
“ใครมาส่ง” เสียงเรียบๆ เย็นๆ มักเป็นจุดเริ่มต้นพายุอารมณ์ของพี่โปรดเสมอ ถ้าผมตอบไม่ถูกใจแม่งได้ระเบิดใส่ผมแน่
“คุณเปรมครับ”
“ไปทำห่าอะไรกัน กลับมาเอาป่านนี้!”
“ปลื้มไปคาราโอเกะกับพวกเพื่อนๆ มา”
“มึงเคยคิดจะโทรบอกกูสักคำมั้ย!”
“ก็พี่โปรดอยู่กับพี่มิ้น จะให้ปลื้มโทรไปทำบ้าอะไรวะ!”
ผมน้อยใจนะ ผมไม่พอใจมากด้วย ผมไม่อยากเห็นหน้าพี่ด้วยซ้ำ!
“กูเคยห้ามไม่ให้โทรรึไง! อย่ามางี่เง่าใส่กูนะปลื้ม!”
“ปลื้มทำอะไรก็ไม่ดีหรอก! ไม่เหมือนผู้หญิงของพี่ที่ทำอะไรก็ถูกใจพี่ไปหมด”
ผมรู้สึกแย่มากที่ต้องทะเลาะกับพี่โปรด ทุกครั้งเลย แต่พี่โปรดก็ขยันหาเรื่องมาทะเลาะกับผมซะจริงๆ
ผมเช็ดน้ำตาตัวเองลวกๆ ไม่ได้ตั้งใจจะร้องไห้หรอก แต่ผมน้อยใจเขาจริงๆ อะไรก็ตะคอกก็ด่าผม ผมไม่เคยนอกลู่นอกทาง ผมเชื่อฟังเขาทุกอย่าง แต่พี่โปรดไม่เคยไว้ใจผมเลย
“ปลื้ม...ร้องไห้ทำไม” พี่โปรดขยับเข้ามาใกล้ เห็นหน้าก็รู้ว่าเขาตกใจมาก เพราะนี่เป็นครั้งที่สองที่ผมร้องไห้ให้เขาเห็น พี่โปรดเช็ดน้ำตาให้ผมอย่างเบามือ “ร้องทำไม บอกพี่สิ”
เขาไม่เคยรู้หรอกว่าความเสียใจของผม...มาจากเขาทั้งนั้น
พี่โปรดดูใจเย็นลงมาก ไม่ตะคอกผมอีกแล้ว แต่ก็ยังดุผมทั้งๆ ที่มือก็ยังเช็ดน้ำตาให้
“จะไปไหนก็ไม่บอก ห้าทุ่มก็ยังไม่กลับห้อง ปลื้มจะไม่ให้พี่โมโหได้ยังไง”
“ก็พี่โปรดอยู่กับพี่มิ้น”
“พี่ส่งมิ้นกลับบ้านตั้งแต่สี่ทุ่มแล้ว พี่มารอปลื้มที่นี่เป็นชั่วโมงเลยนะ”
ผมกำเสื้อของพี่โปรดไว้แน่น ถ้าผมพูดอะไรตามใจตัวเองบ้าง พี่โปรดจะโกรธผมรึเปล่านะ...
“ปลื้มพิเศษกว่าคนอื่นบ้างรึเปล่า...”
พี่โปรดไม่ตอบ เบือนหน้าไปทางอื่นเพื่อหลบสายตาผม แน่นอนว่าผมกลัวคำตอบมาก แต่ก็ยังอยากจะถาม แต่...ที่ไม่ตอบคืออะไร?
“ปลื้มรัก...อะ..อื้อ!” พี่โปรดจูบปิดปากผมทันที ผมได้แต่ยืนนิ่งให้พี่โปรดจูบอยู่อย่างนั้น ก่อนจะพูดประโยคที่เหมือนมีฟ้าผ่าลงมากลางใจผม
“พี่ไม่อยากฟัง...” พี่โปรดสบตากับผม เป็นแววตาว่างเปล่าและดูเย็นชาจนทำเอาแทบหมดแรง “...ยังไม่ใช่ตอนนี้”
ผมหลับตาลงอย่างปวดใจ รสจูบที่ผมคิดเอาเองว่ามันหวาน..แต่ความจริงแล้วมันขมยิ่งกว่ายาสมุนไพรชั้นดี พี่โปรดพรมจูบลงบนใบหน้าไล่ตั้งแต่หน้าผากจรดปลายคาง ดูดเม้มที่ซอกคอ แล้วลากลิ้นผ่านลงไปตามลำตัวของผม
สำหรับพี่...ผมมีค่าแค่นี้ใช่มั้ยครับ...แค่ร่างกายของผมเท่านั้นที่พี่ต้องการ
.........................................................To be continue..........................................
น้องปลื้มฝากมาบอกว่าเดี๋ยวรู้เลย ฮ่าๆๆๆ
ปลื้ม: อยากให้ผมสู้ใช่ไหมครับ แต่ถ้าผมสู้อย่าเกลียดผมนะ :laugh:
เพราะมีการ Timeskip ก่อนช่วงที่พี่โปรดจะตัดสินใจมาพบน้องปลื้ม ช่วงเวลาที่ Timeskip ตลอดช่วงเวลาที่น้องเป็นซาแซง (คล้าย stalker นั่นแหละ หรือใช่ดีนะ 555) พี่โปรดนั้น...ถ้าใครได้อ่านคงค่อนข้างจะเข้าใจอารมณ์พี่โปรดเหมือนกันนั่นแหละค่ะ :laugh: :laugh: (แต่ไม่ให้อ่านหรอก เพราะยังไงพี่โปรดก็น่าตื้บอยู่ดี 5555)
พรุ่งนี้คนเขียนเดินทางกลับบ้าน ช่วยรอตอนที่ 9 กันด้วยนะคะ (ตอนที่ 8 ลงพรุ่งนี้แน่นอน)
แล้วคุณจะรักเสี่ยโปรด เชื่อเราสิ o18 o18
ขอบคุณกำลังใจที่ส่งผ่านทางคอมเม้น (ที่ส่วนใหญ่เอ็นดูเสี่ยกันทั้งนั้น) ทุกๆ คนน่ารักมากๆ ค่ะ ขอบคุณนะคะ
ความคิดเห็นไหนที่คิดถึงท่านเท็น รอหน่อยนะคะ กำลังหาทางให้มายด์กับฟิวอยู่ 555
-
เสี่ยโปรดเขาก็น่ากระทืบดีจริงๆนะ :z6: แต่ก็เริ่มมี"ห้องของเรา"แล้วนะ
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
สนุกมากค่ะ
แต่ก็สงสารน้อง
รอตอนต่อไปค่า
-
:hao6: :hao6:
โดนจัดหนักอีกแล้วววววววว
-
หนุกๆๆชอบๆ รักปลื้มเหมือนเดิม
-
อีตาพี่โปรดมันกำลังสับสนทางเพศอยู่รึเปล่า
น้องจะบอกรักแต่ไม่ยอมฟังตอนนี้
อารมณ์แปรปรวนซะไม่มี
รอตอนต่อไปค่า
-
เขี่ยอีพี่โปรดทิ้งโลด :hao6: :m31: แล้วเชียร์ให้น้องปลื้มอ่อยนายเปรม :-[ :o8:
-
แบบว่าบอกไม่ถูก เหมือนเสี่ยโปรดจะเป็นคนดี แต่เป็นคนดีที่.... แสดงความเลวออกมากลบเกลื่อนความดีหรือเปล่า
ท่าทางเสี่ยโปรดจะเป็นเด็กมีปัญหานะ :ruready
-
:mew5: :mew3: :ling1:
-
โปรดแอบจิต
-
โปรด ไม่อยากฟังเพราะ ??
กลัวใจตัวเอง หรือกำลังพิสูจน์อะไร ....
-
เสี่ยโปรดก็คงมีเหตุผลของเสี่ยโปรดแต่ก็สงสารน้องปลื้มอยู่ดีรับรักปลื้มเร็วๆนะเสี่ยนะ
-
เสี่ยโปรดก็ยังคงบ้าแบบคงเส้นคงวาเหมือนเดิม
-
:hao6: :hao6: :hao6:
-
ปลื้มสู้ๆน้า แต่สู้แบบน่ารักๆดีกว่าเนอะ คนอ่านเชียร์แบบนั้นมากกว่าจ้าา 555 o13
-
มาโปรดน่ารักนะ ยกสถานะให้น้องปลื้มเป็นลูกสาว ฮาาาาาาาาาา พ่อแนบลูก แอร๊ยยยยยย :hao6:
แต่ต่อไปน้องปลื้มคงเหนื่อยกว่าเดิมแน่ เพราะน้องปลื้มไม่ใส่แว่นแล้ว
ความน่ารักมันฟุ้งกระจายเลย คุณพ่อคงได้คุมเข้มกว่านี้แน่ ๆ
คนแต่งเอาตอน timeskip มาลงบ้างซิคะ เผื่อจะเข้าใจความคิดมาโปรดบ้าง ฮาาา
กิม-เฟรน คือเค้ามีซัมติงกันใช่มั๊ยคะเนี่ยยยยย :hao3:
-
พอถึงวันที่โปรดอยากฟัง ขอให้เป็นวันที่ปลื้มไม่อยากพูดแล้ว :katai1:
-
อยากรู้ความคิดของเสี่ยโปรด...รู้สึกเพลียกะเฮียแก
แต่รู้สึกว่าน่ารักอ่า เรียกน้องปลื้มเป็นลูกสาว โมเม้นนี้น่ารักมากกกก
-
นั่งรอระเบิดเวลา :katai3:
-
อิพี่โปรดดดดดดดดดด เอ็งจะไม่ได้ขึ้นแท่นเพราะความอึนเนี่ยล่ะ
โว้ยยยย ขัดใจ
-
ปลื้มขาเอาคืนคุณพ่อให้หนักๆเลยค้าาาา จัดชุดเซ็ทมาม่าต้มแซ่บให้พี่โปรดซักชุดสองชุด จัดหนักๆ จัดเน้นๆ
-
อยากเอาเปลือกทุเรียนเขวี้ยงหน้าป๋าโปรดจริงวุ้ย
-
อรั่ก อีพี่โปรดดดดด :katai1:
เรื่องนี้สนุก ชอบนิสัยปลื้ม แนวมาก ด่า(ในใจ)เจ็บมาก วันไหนปลื้มเกิดอารยะขัดขืน คาดว่าพี่โปรดก็พี่โปรดเหอะ มีหงายเงิบแน่ ๆ 5555
ปลื้มไม่ได้จนตรอก แล้วก็ไม่ได้รู้สึกว่าปลื้มเป็นของพี่โปรดด้วย ทุกวันนี้ปลื้มอยู่กับพี่โปรดเพราะปลื้มตัดสินใจอยู่เองมากกว่า ไม่ได้อยู่เพราะไม่มีทางเลือกอย่างที่พี่โปรดเข้าใจหรอก พี่โปรดมันรู้บ้างไหมเนี่ย
ปลื้มเป็นตัวละครที่เข้มแข็งแล้วก็มีความคิดมากอะ ไม่น่าพลาดท่า(เคลิ้ม)พี่โปรดเลย 555 เข้มแข็งจนสงสารโปรดล่วงหน้าเลย วันนี้ปลื้มยังยอมเพราะรักพี่โปรดหลงพี่โปรด แต่เกิดวันที่ปลิ้มไม่ยอมขึ้นมาเพราะทนไม่ได้(ก็ดูพี่โปรดมันทำตัว) ถึงวันนั้น ยากส์ บอกเลย นี่คือสิ่งที่รู้สึก
ส่วนพี่โปรดนี่มีปัญหาอะไรกะทางบ้านปะ พี่ดูเยอะนะ ฮ่า ฮ่า
-
เสี่ยโปรด .... จะรออ่านพาร์ทเสี่ยนะ
-
น้องปลื้มน่ารักกกก :impress2:
-
จริงๆ เสี่ยเค้าอาจจะมีปมอะไรก็ได้
ส่วนน้องปลื้ม เอิ่ม พี่ว่าหวงตัวกับเปรมบ้างก็ดีนะ
ไม่อยากเห็นศึกสายเลือด :laugh:
-
ฮื้อออออออ ปลื้มใจ มาอัพทุกวันเลย :heaven
ชอบชอบ น้องปลื้มก้ย๊อมยอม อิพี่โปรดก็แม่ง :z6:
-
ตามอ่านมาตั้งแต่ตอนแรกนี่แบบ หมั่นไส้เสี่ยโปรดเกิ๊น !!
แต่ตอนล่าสุดนี่ชอบที่คุยกันในแชทแฟสมาก น่ารักมุ้งมิ้ง
ความสัมพันธ์ลูกสาว แบบอะไรอะเสี่ย 55555555555
อยากให้ปลื้มทำให้อิพี่โปรดเงิบสักที จะได้สะใจเล็ก ๆ :katai3:
-
:z6: อารมณ์นี้อย่างเดียวสำหรับมาโปรด
-
อยากให้ปลื้มโหดมั่งอะ :laugh: อยู่แบบนี้แล้วเจ็บแทน
แค่จะบอกรักยังไม่อยากจะฟังเลย เสี่ยโปรดนี่กำลังคิดจะทำอะไรอยู่ :เฮ้อ:
-
พี่โปรดทำยังงี้กับปลื้มได้ยังไง
ปลื้มสู้ๆนะอย่าไปยอม
กลัวทำไมกับแค่คลิป ไหนๆก็ไม่สนใจคนที่บ้านแล้วหนิ(ประชด อิอิ)
-
ปัจจุบันนี้ก็รักพี่โปรดนะ แต่ความเกลียดบังตาอยู่
คิดไรเยอะนักเสี่ย ขอใสๆอย่าปรุงแต่ง
:กอด1:
-
อิเสี่ยโปรดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
แงๆๆๆ
:o12: :o12: :o12: :o12:
-
คือ.. อยากให้น้องปลื้มเอาคืนเสี่ยแบบหนักๆบ้าง
จะตั้งหน้าตั้งตารอตอนนั้นนะคะ 555
-
น้องปลื้มลูกน่ารักอ่ะ พี่โปรดแบดอ่ะไม่มีเหตุผลเลย ตัวเองทำได้แต่ปลื้มทำไม่ได้ นิสัย!!!!
ตั้งตารออ่านอยู่นะค่ะคนแต่ง ~~
-
น้องปลื้มลูกน่ารักอ่ะ พี่โปรดแบดอ่ะไม่มีเหตุผลเลย ตัวเองทำได้แต่ปลื้มทำไม่ได้ นิสัย!!!!
ตั้งตารออ่านอยู่นะค่ะคนแต่ง ~~
-
โอ้ยยยย อีพี่โปรดดดดด อีบ้าาา สงสารปลื้มมอะ เปนเราเราคงเสียใจมาก แค่ตำว่ารักยังพูดไม่ได้ มันเจ็บบบบบบบบ :z3:
-
ยังไม่ใช่ตอนนี้แล้วมันตอนไหนคะอิเสี่ย ตอบ
ถ้าเป็นผู้หญิงปลื้มก็คงท้องสามเดือนละ :katai1:
ตอนแรกพยายามคิดว่าอิพี่มันน่าจะรักปลื้มบ้างแหละ
แต่ตอนนี้เริ่มลังเล ไอ้ที่ทำทั้งหมดมันเหมือนแค่หวงของเล่น :hao7:
-
อ่านแล้วร้องเลย อื้อหืออออออ ไอ้พี่โปรดนี่มันเห็นแก่ตัวจริงๆ!!! แต่ไม่รู้ทำไม เราอ่านไปแต่ไม่รู้สึกเกลียดพี่โปรดเลยอ่ะ อย่างมากก็อาจจะแค่ไม่ชอบใจ เขาขี้หวงเว่ออออ แต่ไม่เคยดูตัวเองเล้ยยยย อยากเห็นวันที่พี่โปรดคลั่งเพราะปลื้มจากไป ฮา... แต่เดาเอาจากการที่โปรดเย็นชากับคำว่ารักของน้องปลื้มแสดงว่าต้องมีอดีตเกี่ยวกับความรักแหงๆ
-
พี่โปรดยังไม่ยอมชัดเจน
ถึงคนอื่นเค้าจะรู้ว่าพี่โปรดคิดอะไรกับปลื้ม แต่ปลื้มก็ซื่อเกินกว่าจะรู้นะ
บางทีต้องมีการพูดคุยกัน มากกว่าแสดงวิธีห่วงร้ายๆ แบบพี่มาโปรด
-
สงสารน้องปลื้มจุงงง T^T
เสี่ยเบาๆกับน้องนะ
-
ปวดใจ!!!
-
ติดงอมแงมเหมือนเท็นเท็นเลย :o8:
แต่อ่านแล้วจะร้องไห้ สงสารปลื้มจัง ไม่รู้จะทนไปทำไม รู้ว่ารักแต่อย่าทนเลย มันเจ็บไม่ใช่เหรอปลื้ม :hao5:
คนอย่างเสี่ยโปรดมัน...ฮึ่ย พูดไปก็เท่านั้น สู้เถอะ เพื่อตัวเองนะ ไม่เกลียดปลื้มหรอก เอาให้เสี่ยมันคลั่งตายไปเลย
รออ่านตอนต่อไปค่ะ สนุกมากๆ o13
-
moment Facebook มันน่ารักจริงๆๆ อมยิ้มตลอด จนมาท้ายๆน่าเตะอิเสี่ยโปรดมาก
-
เวลาเขาจะพูดล่ะก็ไม่อยากฟัง เดี๋ยวพอเขาไม่มีใจจะพูดแล้วอย่ามาขอฟังละกันอิพี่มาโปรด!! :angry2:
-
คือต้องบอกก่อนเลยว่าเราชอบชื่อตัวละครมากกก มาโปรด ปลื้ม ยินดี น่ารักอ้ะ :impress2:
อีเสี่ยโปรดนี่ดูเข้าใจยากนะ เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย ก่อนจะมาเรียนแพทย์ ฉันว่าแกควรจะพาตัวเองไปพบจิตแพทย์ก่อนนะยะ :angry2:
น้องปลื้มหาจังหวะดีๆแล้วหนีเลยค่ะ จัดมาม่าชุดใหญ่ให้อิเสี่ยที หมั่นไส้ :m16:
รอตอนต่อไปค่าาา :katai4:
-
เดี๋ยวเจอปลื้มโมดิฟรายแล้วจะหนาวครัชเสี่ย
หนุ่มๆตอมเพียบ คราวนี้แหละอีพี่โปรดขาดใจตาย
หรือมันจะบ้ากว่าเดิมฟะ
เชียร์เปรมอะกร้ากกกกกกกกกกแม้จะเป็นไปไม่ได้._.
-
สนุกค่าาาาา
รอรอรอรอรอรอต่อไป
-
เชียร์ให้มี 3p 2กลุ่ม เสี่ยโปรด+น้องปลื้ม+เปรม กับ กิม+เฟรน+ติ๊ก :hao6:
มโนไปวันๆต้อนรับคุณคนเขียนผู้ขยันขันแข็ง :katai2-1:
-
พึ่งเข้ามาอ่าน :z2:
อยากจะ :z6: อีพี่โปรดมาก
เดี๊ยะๆ ทำร้ายน้องปลื้มเราทำไม :angry2:
-
โมเม้น เฟสบุ๊ค ทำเราเขินนนน คุณพ่อกับลูกสาว :-[
แต่ตอนหลังนี่ทำเราปวดใจมาก รู้ว่ารักนะปลื้ม แต่แบบนี้มันรังแต่จะทำร้ายตัวเองนะปลื้มมมม :katai1:
รอตอนต่อไปค่าา :mew1:
-
:z6: :z6: :z6: :z6: :z6: :z6: :z6: :z6: :z6:
-
ทำไมไม่ใช่ตอนนี้ละ
รออะไรเสี่ย
หลุดมือไปแล้วจะเสียใจ
-
ไปตายให้ปลวกแดกเถอะ :z6:
-
อิพี่โปรดห่วงน้องก็บอกดีๆไม่ได้รึไง
ระวังจะเสียใจที่ปลื้มหมดรัก
-
ทำไมพี่โปรดไม่ชัดเจนสักที :katai1:
-
ตามทั้ง 2 เรื่องเลย แต่เรื่องนี้บีบคั้นหัวใจมาก อ่านตอนแรกก็ติดแล้ว หยุดไม่อยู่ รวดเดียว 7 ตอนเลย
รอตอนที่ 8 ครับ
-
ตอนที่ 8
Inside: ‘เปรม ปรีดา’
สวัสดีครับผมชื่อเปรม ป๋ากับแม่เรียกลูกเปรม พี่โปรดเรียกไอ้เปรม เพื่อนๆ มักเรียกไอ้เหี้ยเปรม แต่มีคนเดียวที่ชอบเรียกผมว่า คุณเปรม ฮ่าๆ ฟังดูสุภาพใช่มั้ยครับ แต่ไอ้ปลื้มมันก็สุภาพกับทุกคน
ไอ้ปลื้มเป็นคนตัวเล็ก ผอมบางแล้วก็ไม่ค่อยสูงเท่าไหร่ หน้าตามันหวาน หน้าเล็กๆ ผมจับมือเดียวก็ปิดมันได้ทั้งหน้า มันใส่แว่น แต่งตัวถูกระเบียบ กลัดกระดุมถึงเม็ดบนจนพวกผมหายใจไม่ออกแทนมัน ชอบสะพายถุงย่ามสีเขียวแบบไม่แคร์สื่อ บางวันก็ทำผมเรียบแปล้มาเรียน แต่ก็นั่นแหละครับ มันน่ารักทำอะไรก็ไม่น่าเกลียดหรอก แว่นสายตาหนาๆ นั่นไม่ได้บังความน่ารักของมันได้เลย มันใส่ก็ดูดีไปอีกแบบ ดูเรียบร้อยเด็กเรียนดี มันพูดสุภาพกับทุกคนก็จริงแต่แม่งก็กวนตีนเอาเรื่องอยู่ ดูก็รู้ว่าไม่ค่อยยอมคน ผมรู้จักมันเพราะมันชอบเทียวมาถามเรื่องพี่โปรดกับผม แน่ล่ะว่าไอ้พี่ชายของผมมันเป็นที่สนใจของผู้คนทั้งมหาลัย
ไอ้ปลื้มดูจะชอบพี่โปรดมากครับ เวลาพูดชื่อพี่โปรดทีไรมันจะทำหน้าตื่นๆ แล้วก็ตั้งใจฟังเหมือนนั่งเลคเชอร์ในห้องเรียน ถึงมันจะเป็นคนเงียบๆ ดูไม่ค่อยพูดค่อยจาเท่าไหร่แต่อยู่กับมันผมสบายใจนะ มันไม่เรื่องมาก ให้ช่วยอะไรก็ไม่เคยขัด ชวนไปไหนถ้ามันไปได้มันก็ไม่ปฏิเสธเลย มันเป็นคนขยันครับ ทำงานหนักเพราะต้องหาเลี้ยงตัวเอง ตอนผมรู้นามสกุลมันก็แอบช็อคและสงสัยนิดๆ เหมือนกันว่าแม่งนามสกุลก็ใหญ่ แต่ทำไมยาจกขนาดนี้วะ ซึ่งไอ้ปลื้มไม่ได้ไขข้อข้องใจให้คนอื่นรู้จักมันมากไปกว่าที่มันต้องการให้รู้จัก จะว่ามันเป็นคนเก็บกดก็คงใช่นะ ไม่รู้สิว่าคนเก็บกดแม่งเป็นยังไงเพราะผมก็ไม่เคยเป็น แต่ผมก็ถือว่าไอ้พวกที่มีอะไรเก็บไว้ในใจคนเดียวนั่นแหละ แม่งเก็บกด!
“ไอ้เหี้ยกิม มึงเอาไอ้เจ้ยไปไกลๆ ตีนกูเลย เดี๋ยวกูจับทำหมูมะนาวเลยแม่งงงง!” เสียงไอ้ติ๊กโวยวายขึ้นมาเมื่อไอ้เจ้ยลูกรักของไอ้กิมกับไอ้เฟรนมันเข้ามางับรองเท้า ไอ้หมูห่านี่อยู่ดีๆ อยากเล่นบทหมา -*-
ตอนนี้พวกผมนั่งโม้กันอยู่ที่สวนหน้าบ้านของบ้านไอ้กิมที่เตี่ยมันซื้อให้หลังจากที่ลูกชายบ่นว่าต้องขับรถไกลจากบ้านมามหาลัยมันเหนื่อย ซึ่งความจริงแล้วมันอยากมีเรือนหอของมันกับไอ้เฟรนต่างหาก แน่นอนว่าความสัมพันธ์ของไอ้สองคนนี้ถึงไม่พูดก็รู้ว่าแม่งได้กันมานานแล้ว มีไอ้ติ๊กเป็นสักขีพยานเพราะพวกห่านี่เคยทำรักสามเศร้ากันมาอยู่พักหนึ่ง ผมเคาะช้อนกับถ้วยกาแฟพลางนึกเป็นห่วงไอ้ปลื้มที่ไม่ได้นั่งอยู่ตรงนี้ด้วย
“มึงว่าไอ้ปลื้มมันจะเป็นไรป่าววะ?” ไอ้ติ๊กถามขึ้นทันทีที่ไอ้เฟรนพาลูกเจ้ยของมันเข้าไปกินนมในบ้านแล้ว เรื่องไอ้ปลื้มกับพี่โปรดนี่ให้ไอ้เฟรนรู้ไม่ได้เด็ดขาดเพราะไอ้ห่านี่อ่อนไหวง่าย เดี๋ยวจะเป็นเรื่องใหญ่เปล่าๆ
“คงเละว่ะกูว่า เสี่ยโปรดแม่งโทรมาว๊ากกูเมื่อคืน โคตรหยองอะสัด” ไอ้กิมพูดขึ้นอีกคน
พวกผมรู้ครับเรื่องพี่โปรดกับไอ้ปลื้ม แต่ไม่ได้พูดหรือถามอะไรมัน ได้แต่คอยดูอยู่ห่างๆ อย่างห่วงๆ ไอ้ปลื้มมันก็คงคิดว่าพวกผมไม่รู้มั้ง แต่พี่โปรดแม่งออกอาการขนาดนั้นพวกผมไม่รู้ก็ควายแล้วล่ะครับ
“เออ คาดโทษกูด้วย กูโดนป๋าตัดค่าขนมอีกแหงๆ” ผมบอกอย่างปลงๆ
ใครจะว่าพ่อแม่ตามใจลูกชายคนเล็กนี่ผมขอเถียงเลยครับ เพราะอย่างน้อยก็ไม่ใช่กับบ้านผมแน่ๆ ผมเป็นน้องนะครับ แต่ตั้งแต่เล็กจนโตผมแม่งต้องเสียสละให้มันตลอด นี่ของพี่โปรดนะ อันนี้พี่โปรดอยากได้ พี่โปรดบอกให้ทำอย่างนั้นทำอย่างนี้ ผมแม่งต้องทำตามทุกอย่าง ถึงมันจะรักผมมากอยู่ก็เถอะ แต่อะไรที่ความต้องการเราตรงกันมีแต่ผมที่ต้องเสียสละให้มัน ไอ้ปลื้มก็ไม่ใช่ข้อยกเว้น ผมชอบมันนะ มันน่ารักดี แต่ถ้าไอ้ปลื้มมันชอบผมอยู่บ้างผมก็อยากจะลองแย่งกับพี่โปรดดูสักครั้งเหมือนกัน
“แล้วเสี่ยโปรดแกจะทำอย่างนี้ไปอีกนานป่ะวะ กูสงสารไอ้ปลื้ม แม่งคาราคาซังไม่พอ ยังทำร้ายจิตใจเพื่อนกูอีกต่างหาก” ไอ้ติ๊กว่าพลางฉกเค้กในจานผมไป ก่อนจะเคี้ยวตุ้ยๆ อย่างไม่ใส่ใจสายตาของผม
“ต้องให้เวลามันหน่อย คนอย่างมันคงทำใจยอมรับว่าคนที่รักเป็นผู้ชายยากอยู่” ผมดูก็รู้ว่าแม่งรักไอ้ปลื้มขนาดไหน ไม่เคยเห็นมันอยู่กับใครได้เกินเดือนมาก่อน เล่นพาไปกกอยู่ที่คอนโดฯ นี่ก็ไม่เคย ไอ้ปลื้มเป็นคนแรกเลยก็ว่าได้ แต่มันก็ยังปากแข็งเล่นแง่อยู่อย่างนั้น
“อีโก้แม่งสูงก็อย่างนี้ แต่กูว่าไปไหนไม่รอดหรอก หนีไม่พ้นต้องมากอดเข่าอ้อนวอนไอ้ปลื้ม ไม่เชื่อพวกมึงรอดู” ไอ้กิมว่าพลางหัวเราะเบาๆ
ผมก็ว่าอย่างนั้น ไม่เคยเห็นใครทำมันบ้าได้เท่านี้ แม่ก็โทรมาบ่นกับผมหลายทีแล้วว่าให้ตามลูกโปรดของท่านกลับบ้านบ้าง เพราะพี่แกเล่นไม่โผล่หน้าไปให้แม่เห็นเลย คงจะขลุกอยู่แต่คอนโดฯ นอนกกไอ้ปลื้มนั่นแหละ อีกอย่างมันคงรู้ว่าผมก็ชอบไอ้ปลื้มอยู่เหมือนกันเลยกันท่าผมตลอด แต่ผมก็แค่ชอบเพราะเห็นมันน่ารักน่าฟัดดีแล้วผมก็ไม่คิดจะไปแข่งกับคนอย่างมันด้วย คงบ้ามากถ้าคิดจะแย่งของๆ มัน
ครืด...ครืด...ครืด...
นินทาไม่ทันไรแม่งก็โทรมา คงไม่ตายง่ายๆ หรอกครับคนอย่างนี้
ผมจุ๊ปากให้ไอ้ติ๊กกับไอ้กิมเงียบเสียง ก่อนจะรับสาย “ครับพี่”
“วันนี้ปลื้มต้องไปทำงานที่คอนโดมึงใช่ป่ะ”
“อ้าว! พี่ไม่ถามมันอ่ะ”
“เออน่ะ พี่ถามก็ตอบสิวะ” แหน่ะ มีหงุดหงิด สงสัยไอ้ปลื้มแม่งไม่คุยด้วยแน่ๆ ฮ่าๆ
“ก็ใช่พี่ นัดมันไว้หกโมงเย็น”
“เออ งั้นปลื้มจะไปช้าหน่อยละกัน”
“อ้าว ทำไมอ่ะพี่”
“พี่เลิกเรียนทุ่มครึ่ง”
“แล้ว?” คืองงอย่างผมป่ะครับ มันเลิกเรียนทุ่มครึ่งแล้วเกี่ยวไรกับไอ้ปลื้มวะ?
“ก็จะไปด้วย ทำไมวะ ไม่อยากให้ไปไง? คอนโดมึงก็เหมือนคอนโดพี่”
ทีของๆ ผมล่ะแม่งชอบพูดงี้ คอนโดฯ มันนี่ผมไม่ได้รับอนุญาตให้ไปเลยนะครับ ก็แน่ล่ะรังรักของมันกับเมีย หวงอย่างกะอะไรดี
“เออๆ พี่จะมาก็มา ซื้อข้าวซื้อขนมเข้ามาให้ผมด้วยละกัน แล้วปลื้มไปไหนอ่ะพี่”
“ถามทำไม” ทำเสียงดุสวนกลับมาทันที
“ก็อยากขอโทษมันหน่อย เมื่อคืนเผลอไปหอมแก้มมันเข้า ไม่รู้มันจะโกรธรึเปล่า ขอคุยกับมันหน่อยดิพี่”
ผมปล่อยระเบิดไปหนึ่งลูก เสียงโครมดังลอดมาตามสาย ดูก็รู้ว่าพี่กูยุขึ้น ฮ่าๆๆ ผมแปะมือกับไอ้ติ๊กที่ยิ้มขำอยู่ข้างๆ อย่างสะใจ
“มันไม่ว่าง นอนครางให้กูฟังอยู่ หรือมึงอยากฟัง”
“ไม่เป็นไรครับ...ผมทำให้มันครางให้ผมฟังเองดีกว่า หึหึ”
“ไอ้สัดเปรม เดี๋ยวมึงเจอตีนกู”
ผมหัวเราะก๊ากทันที ไอ้พี่โปรดมันคงโกรธหน้าดำหน้าแดงแล้วตอนนี้ ฮ่าๆๆ เอาเถอะ ถ้าผมแกล้งมันมาก เดี๋ยวไอ้ปลื้มจะตายเอา
“ผมล้อเล่นพี่ ก็ไอ้ปลื้มมันน่ารักนี่หว่า แล้วมันไปไหนอ่ะ ผมถามจริงๆ”
“มันนอนคลุมโปงอยู่นี่แหละ ไม่รู้เป็นเหี้ยไรนักหนาไม่คุยกับกูมาแต่เช้าแล้ว”
“ไปทำมันโกรธเข้าน่ะสิ เออพี่โปรด กลับบ้านบ้างนะ คุณหญิงแม่บ่นกับผมแล้วอ่ะ ไม่กลับระวังนางบุกถึงที่”
“เออน่า แค่นี้แหละ ลงโทษเด็กดื้อก่อน แม่งงงง ปลื้ม! ถ้ามึงไม่ออกจากผ้าห่มมาดีๆ กูถีบนะ”
สายตัดไปทั้งๆ ที่ผมยังไม่ได้ตอบรับอะไร เออนะไอ้พี่โปรด มันนึกจะโทรมาก็โทร นึกจะวางก็วาง ผมวางไอโฟนลงบนโต๊ะ ก่อนจะยกกาแฟขึ้นจิบ
“เสี่ยโทรมาทำไมวะ?”
“แค่โทรมาบอกว่าเย็นนี้จะมาเฝ้าเมีย”
ไอ้กิมกับไอ้ติ๊กพยักหน้ารับรู้
“กูเป็นไอ้ปลื้มคงอกแตกตายอ่ะ เสี่ยแม่งหวงแบบไม่ลืมหูลืมตา”
“ทำไงได้วะ คนมันเพิ่งเคยมีความรัก เดี๋ยวมันก็คงดีขึ้นเองล่ะมั้ง”
“คงอีกนานอ่ะมึง ไอ้ปลื้มคงฆ่าตัวตายซะก่อน”
“ปากหมานะไอ้สัดติ๊ก” ไอ้กิมโบกหัวไอ้ติ๊กไปหนึ่งที ก่อนจะตักเค้กในจานมันยัดปากไอ้ติ๊ก
“แต่ไอ้ปลื้มนี่แม่งก็ทนจริงๆ ว่ะ เก็บเงียบไม่ยอมบอกพวกเรา กูเป็นห่วงมันนะ ช่วงก่อนเห็นซึมๆ หมองๆ มันคงทุกข์ใจมากอ่ะ”
“กูว่าต้องทำใจทุกคนนั่นแหละ ถ้าจะรักคนระดับเสี่ยโปรด สวยระดับนางฟ้านางสวรรค์ขนาดไหนกูก็เห็นแม่งต้องเสียน้ำตาทุกราย เสี่ยแกเบื่อแกก็ทิ้ง”
“งั้นก็ภาวนาให้มันเบื่อไอ้ปลื้มเร็วๆ ละกัน จะได้ไม่ทรมานไอ้ปลื้มมันอยู่อย่างนี้”
“ไม่เอาน่า ไอ้ปลื้มมันก็รักของมัน พวกมึงภาวนาให้เสี่ยแกรู้ใจตัวเองแล้วกล้ายอมรับความจริงดีกว่าเหอะ”
ผมพยักหน้าเห็นด้วยกับไอ้กิม ต่อให้ลึกๆ แล้วจะอยากให้พี่โปรดทิ้งไอ้ปลื้มเร็วๆ ก็เถอะ แต่นี่กูก็รอมาจะสามเดือนละ ยังไม่มีวี่แวว -_-
“ถ้ากูทำอย่างนี้กับไอ้เฟรนบ้าง พวกมึงว่ามันจะทนกูเหมือนที่ไอ้ปลื้มทนพี่โปรดป่าววะ”
ไอ้กิมถามอย่างสงสัย แต่เป็นคำถามโลกแตกที่ไม่ว่าใครก็คิดหาคำตอบได้ ...ไม่รักแล้วใครมันจะทนอยู่ได้วะ จริงป่ะครับ!
“มึงลองทำอย่างนั้นดิไอ้สัด กูเอามึงตายแน่” เป็นไอ้ติ๊กซะเองที่ชี้หน้าขู่ไอ้กิมที่ได้แต่หัวเราะแหะๆ
“กูพูดเล่นน่า ไม่ทำหรอก”
“แต่ก็ดีว่ะ กูรอเสียบอยู่ หึหึ”
“ไอ้สัด!”
ผมปล่อยให้ไอ้กิมกับไอ้ติ๊กกัดกันอยู่อย่างนั้น ก่อนจะลุกไปหาไอ้เฟรนที่คงให้นมลูกมันเสร็จแล้วถึงได้เรียกพวกผมให้เข้าไปกินข้าว ไอ้นี่ทำกับข้าวเก่งครับ วันหยุดทีไรผมต้องมาฝากท้องไว้กับมันทุกที ไอ้กิมรีบวิ่งแซงหน้าผมไปประจบเมียมัน ตามมาด้วยไอ้ติ๊กที่ทำท่าฮึดฮัดขัดใจ แต่ริมฝีปากยิ้มเมื่อเห็นไอ้เฟรนมันยิ้ม...
...ผมว่าความรักมันก็เท่านี้แหละครับ แค่เห็นคนที่เรารักยิ้มได้ รอยยิ้มเราก็หาได้ไม่ยากหรอก...
Inside: End
..................................................To be continue........................................................
ทำไมถึงมี Inside ของผู้ชายคนนี้???? ตอบเลยว่าเขาเป็นบุคคลที่ต่อไปจะมีบทบาทค่ะ 55555555555
ขอบคุณที่ยังรอ...และรักเสี่ยกันเสมอมา
รายละเอียดเล็กๆ น้อยๆ อย่าลืมเก็บกันด้วยนะคะ เพราะอาจจะมีนั่นมีนี่โผล่มาให้สะดุ้งเล่น (หรืออาจจะไม่)
ปลื้มเป็นคนอึนๆ นะในความคิดของคนเขียน เพราะน้องจะไม่ค่อยสนใจอะไรเท่าไหร่ ถามว่าเจ็บมั้ยก็คงเจ็บ ถามว่าโกรธมั้ยน้องก็คงโกรธ แต่ถ้าถามว่าให้ไฟท์กับเสี่ยเลยมั้ย น้องคงบอกเลยว่าปล่อยมันบ้าไป *เอือมกับน้องปลื้มมั้ยคะ* :เฮ้อ:
แต่เพราะบุคลิคหลายๆ อย่างอาจจะนำมาซึ่งดราม่า ก็คงจะต้องติดตามว่ามันจะดราม่าจริงไหม (ไม่ถนัดเขียนดราม่าค่ะ ไม่รู้จะทำให้อินกันได้ไหม)
แอบเห็นว่ามีคนตามมาจากเรื่องของเท็นด้วย ขอบคุณค่ะ ขอบคุณมากๆๆๆๆ :กอด1: ไม่รู้จะขอบคุณยังไง เพราะจะดีใจทุกครั้งที่มีคนอ่านและคนแสดงความคิดเห็น อยากรู้เหมือนกันว่าคนอื่นคิดยังไงกับผู้ชายแบบมาโปรด
สุดท้ายนี้ รักน้องปลื้มมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก (แอบมโนหน้าโด้อีกต่างหาก :a5: อ้าว! แหะๆ)
พี่โปรด: รักผม...ก็อย่าดื้อกับผมนะครับ *ยิ้ม*
:กอด1: :กอด1:
:pig2: ยินดีต้อนรับนักอ่านหน้าใหม่
-
:hao6: :hao6: :hao6:
ปลื้มโดนจัดหนักลุกไม่ขึ้น 5555
-
รักน้องปลื้ม และงง เอืือม มาโปรด
-
โปรดไม่ปล่อยเลยเจงๆ
-
รอตอนต่อไป.... :katai4:
:hao6: :hao6: :hao6:
-
อร้ายยยยย จริงอะคนแต่ง มโนหน้าน้องโด้
ยากกรีดร้องดังๆ เราชอบโด้มาก แล้วก้แบบใช่เลย
โด้=ปลื้มมม เริ่ดค่า 555555555
แบบเห็นหน้าโด้อยาหจับฟัด น้องปลื้มก็คงจะอารทณ์นั้นใช่มะคะ ฮ่าๆๆ
รออ่านตอนที่เก้า ชอบเรื่องนี้ม้ากกก !
มารอทุหวันเลอ อิอิ
-
มาโปรดดูดีขึ้นนิดนึง จากมุมของเปรม
แต่ยังน่าตึบจากมุมของอิชั้นอยู่ดี
-
อยากได้พาร์ทเสี่ยมาโปรดคะ พลีส :z3: :z3: :z3:
-
ในที่สุดก็ได้อ่านนนนน น้องปลื้มเจ้รักน้องปลื้ม
รออ่านตอนต่อไป
-
จะบอกว่าติดเรื่องนี้งอมแงม สนุกมากกกกก
อยากอ่านตอนเสี่ยโปรดบ้าง อยากจะรู้ว่าในหัวคิดอะไรอยู่อิอิ
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
ชอบปลื้มอ่ะ ปล่อยโปรดบ้าไปไม่ต้องสนใจมัน
-
รักปลื้มมมม ทนไม่ได้ทิ้งแม่มเลยนะคะเสี่ยอ่ะ
เราพร้อมจะเลี้ยงดูปลื้ม :laugh:
-
พี่โปรดช่วยแบบทำหอยไรให้รู้ว่ารักซักนิดนึงได้มะคะ
น้องปลื้มของป้าจะได้เลิกเสียใจ
-
อ่ออออ เสียยังไม่ยอมรับใจตัวเองว่าชอบน้องปลื้ม // ถีบบบบบ 55
แล้วเมื่อไหร่ล่ะ ... อีกนานมั๊ยยย อย่าให้น้องปลื้มหมดรักก่อนล่ะกัน
คุณเปรมคงช่วยกระตุ้นพี่ชายให้รู้ใจตัวเองเร็วๆ ละมั๊ง ?
-
รักน้องปลื้มสุดๆๆๆๆ เสี่ยโปรดอิชั้นก็หลง
มีมาเฝ้ามงเฝ้าเมีย น่าหมั่นไส้ 555
ปล.ยุเยอะๆเลยค่ะน้องเปรม พี่เชียร์อยู่
โดนเสี่ยว๊ากเมื่อไหร่ก็มาซบอกพี่ได้ ยินดีต้อนรับ
สวัสดีปีใหม่ล่วงหน้านะคะคนแต่ง รีบๆกลับมานะ คิดถึงงง
-
แล้วเมื่อไหร่เสี่ยแกจะรู้ใจตัวเองสักที สงสารน้องจะแย่แล้วอ่ะ
-
ชอบบบบบบบบบบบบเปรมมมขอบทให้ฮีเยอะๆๆๆ
-
พรุ่งนี้มาต่อมั้ยค้าา อยากอ่านอีก เหงาจัง ปีใหม่ไม่ได้ไปไหนน
-
ยกป้ายไฟเปรม
-
ถ้ามโนหน้าโด้เป็นหน้าปลื้ม เอิ่มมมคิดออกเลยอ่ะว่าจะทำหน้าตาแบบไหน5555//ชอบเปรมอ่า~รอๆๆค่ะทั้งเปรมทั้งเสี่ยยยย
-
ดูคนรอบข้างจะเข้าใจพี่โปรดมากกว่าเจ้าตัวเองเสียอีก
บำรุงสมองกับหัวใจหน่อยนะเสี่ย นี่เป็นห่วงอนาคตเสี่ยเลยนะถึงได้เตือนแบบไม่กลัวตีนเนี่ย
ป.ล. ปลื้มไม่ยอมไฟท์กับพี่โปรด แต่อีกหน่อยเปรมจะเป็นคนกล้าลองใช่มั้ยล่ะ ..ดีค่ะ
:กอด1:
-
อยากอ่านอินโซด์ของเสี่ยโปรดบ้าง คนจะมันส์น่าดู
พี่โปรด: รักผม...ก็อย่าดื้อกับผมนะครับ *ยิ้ม*
คนอ่าน : ปากแข็งมากๆ ระวังจะโดนทิ้งนะคะ *ยิ้มหวาน*
-
ครับก็ดูดีขึ้นหน่อยนะพี่โปรด
จากมุมของเปรม
แต่ก็ว่าละนะ น้องเล่าเอง
ยังไงก็เขียนใหพี่ชายดูดีอยู่ดี
-
น้องเปรมขี้แกล้งอ่าา ก็ว่าอยู่ทำไม พี่โปรดถึงหึงน้องกับน้องชายตัวเอง
-
คุนเปรมนี่แอบชอบน้องปลื้มล่ะเซ่ เอาเลย ทำคะแนนให้อีพี่โปรดมันอกแตกตายวย :z2:
-
เสี่ยแมร่งหวงเมียก็เป็นนะ!! ตามมาเฝ้าเชียว
อย่าทำน้องเจ็บมากละ จะให้เปรมมันช่วยดึงออกมา
-
ยังไงซะก็ยังอยาก :z6: อยู่ดี มาโปรด
-
ฮาเจ้ย ใครเป็นคนตั้งเนี่ยชื่อเนี้ย :m20:
ส่วนอิพี่โปรดกว่าจะยอมรับตัวเองได้ว่าชอบปลื้ม ปลื้มคงหนีไปแล้วแหละ
รอตอนที่ 9 ค่า :hao7: :mew1: :กอด1:
-
รอตอนต่อไปค่ะ
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
มาอ่านพาร์ทเปรมแล้วรู้สึกดีนะ แต่พอย้อนกลับมาอ่านตอนก่อน โปรดมันทำไมต้องทำแบบนี้อ่ะ นอยยย
-
อยากอ่านต่อเร็วๆ
เสี่ยโปรดโหดตลอดดด
-
เสี่ยซึน ถ้าที่บ้านเสี่ยรู้จะทำไงเนี่ย หมั่นคนพี่แต่กกคนน้องไว้ที่คอนโด
น้องปลื้มก็ทนเกินไปล่ะ อยากเห็นน้องปลื้มระเบิด
ได้อ่านมุมเปรมแล้วรู้สึกว่าเปรมน่ารักอ่ะ จะมีบทบาทในอนาคต
แอบเชียร์เปรมเคะนะคับคนเขียน น่ารักๆโดนพี่ชายกดขี่ข่มเหงนี่มันน่ารักจริงๆ๕๕๕(ตรงไหน?)
ขอให้เปรมมีคู่ด้วยนะครับ
ปล. ดราม่าน้อยๆครับ ไม่ชอบดราม่าอ่าาาา
-
เปรมออกมาพูดขนาดนี้ ก็คงต้องรอเวลาที่เสี่ยโปรดยอมรับความจริงอะนะ :เหอะ1:
กว่าจะถึงวันนั้น...ปลื้มอดทนไว้นะ :a2:
-
เชียร์เปรม อิอิ
-
เปรมก็พูดความในใจมากแล้ว
ตอนนี้อยากรู้ก็คือความในใจของเฮียมาโปรดนี่แหละ ที่อยากจะรู้ที่สุด
-
สงสารปลื้ม เซ็งพี่โปรด
-
คุณเปรมไม่มีคู่หรอ :z3:
-
ที่บอกว่าต่อไปเปรมจะมีบทบาทนี่แสดงว่าเปรมเป็นตัวเร่งให้พี่โปรดรู้ใจตัวเองเร็วขึ้นใช่มั้ย :hao7:
-
ไม่เอามาม่าาาาาาาา #กรีดร้อง :ling1:
-
มันเกิดอะไรกับใจของเราล่ะ พออ่านพาร์ทเปรมแล้วทำไมความโกรธที่มีต่ออิเฮียมันลดลงจนเกือบหมด ฮอลลล :hao5:
มีแววว่าถ้าถึงตอนดราม่าคงเห็นอิพี่มันกระอักเลือดล่ะทำกับน้องซะขนาดนั้น
อะไรกัน เราก็มโนเป็นพี่ลู่อยู่ตั้งนาน 55555
-
เห็นด้วยกะเปรมที่ว่า อิพี่โปรดมันหลงรักน้องปลื้มมากๆ
แต่ยังไม่ยอมรับตัวเอง
เราคิดว่าที่เสี่ยโปรดออกไปกับหญิงเหมือนไปกลบเกลื่อน
ความรู้สึกตัวเองที่มีต่อปลื้มมากกว่านะ
-
รอตอนต่อไปนะ
ปลื้มลองหนีพี่โปรดสักครั้งเถอะ หมั่นไส้
เอาซะให้เข็ด ชิชิ
:hao7: :hao7:
-
อยากให้น้องปลื้มดื้อสุด ๆ แข็งข้อสำเร็จซักที แกล้งเสี่ยให้อกแตกตายไปเลย คนอะไรขี้โมโหเอาแต่ใจ
-
เปรมน่ารักอ่ะ 5555
อยากอ่านรักสามเส้าจัง
-
อ่านจากตอนหนึ่งมาโอ๊ย พ่อพระเอก เทวดามาโปรด
อ่านไปอ่านมา เทวดาเป็น ผีห่าซาตานซะแล้ว
โอ๊ย ชีวิต ปลื้มช่างรันทด แต่ดูไปพี่แกก็อาจมีใจแต่ยังไม่รู้ตัวก็ได้ 555+
-
สนุกกกมากกกกกค่ะ
กลัวน้องปลื้มจะทนไม่ไหว เสี่ยโปรดรู้ใจตัวเองเร็วๆเถอะ
-
รอตอนต่อไปนะคะ
ชอบอะ มันใช่!!
ถ้าเสี่ยเป็นคนดีมันก็ไม่น่าตื่นเต้นน่ะสิ :hao3:
ทำต่อไปเสี่ย ถ้ารับไม่ได้เมื่อไหร่ จะเอาระเบิดไปบอมพ์เสี่ย :laugh3:
-
ลูกบายคนแรกบางทีก็เป็นที่รักของทุกคนในบ้าน
คนสุดท้องงะไม่ค่อยโดนเหลียวแหล
พี่โปรดรู้ตัวช้าระวังปลื้มหนีนะ
-
พี่โปรดยังไม่รู้ใจตัวเองก็ไม่ว่าอะไรนะ แต่ถ้ารู้ตอนที่สายไปแล้ว แบบปลื้มชอบคนอื่นไปแล้วนี่จะสมน้ำหน้าอย่างเดียว :laugh:
-
ชอบเปรมจัง ดูดีกว่าอิพี่โปรดเยอะเลย ทำไมน้องปลื้มถึงไม่ชอบคุณเปรมละคะ >..<
-
เพิ่งเข้ามาอ่าน อ่านรวดเดียวเลย 8 ตอน
ติดเรื่องนี้ล่ะอ้าาา สนุกมากๆเลยค่ะ o13
ตอนที่ 9 มาไวๆน้าาา อยากให้อิพี่โปรด รู้ใจตัวเองเร็วๆ :z3:
-
อ่านแล้วปวดใจแต่ก็รอตอนต่อไป
-
ชอบเปรมนะ... กวนตีนดี 555
-
ตอนที่ 9
โครม!
ไอ้เหี้ยพี่โปรด! ไอ้สมองพิการ! ไอ้ชิบหายยยยยยยยยย! ถีบมาได้ เจ็บโคตรรรรรร!
ผมลงมานอนบนพื้นด้วยฝีตีนของไอ้เหี้ยพี่โปรด พอใช้งานกูเสร็จก็ทำเลวใส่กูทันทีนะไอ้เหี้ย! ผมเจ็บจนน้ำตาเล็ดคือแม่งลงผิดท่าเลยมานอนจับกบอยู่ข้างล่างเตียง
“ผมเจ็บนะ! พี่โง่ป่ะวะ! ถีบมาได้ไอ้สัด!” เจ็บจริงๆ แต่ที่มากกว่าเจ็บกายคือเจ็บใจ ดูมันลอยหน้าลอยตาไม่ได้จะสำนึกผิดอะไรสักอย่าง
“มึงกล้าด่าผัวมึงเหรอห้ะ! มาปากดีใกล้ๆ กูนี่มา”
“แล้วพี่ถีบผมทำไมล่ะ ผมทำอะไรผิด!”
“กูบอกให้ออกจากผ้าห่มมาคุยกันดีๆ มึงเคยฟังมั้ย!”
แค่นี้...แค่นี้อ่ะนะ แค่นี้ใช่มั้ยวะเหตุผลที่พี่ถีบคนที่ใช้งานมาตลอดทั้งคืน แม่งไม่เห็นคุณค่ากูเลยสักนิด!
“ผมเบื่อคนอย่างพี่เต็มทนแล้ว! เบื่อ เบื่อ เบื่อ! พี่เป็นคนอยู่คนเดียวรึไงวะ! แม่งเอ้ยยยยย! ไม่ต้องมาจับผม!”
ผมปัดมือพี่โปรดออก ก่อนจะผลักอกพี่เขาแรงๆ คือแม่งจะต่อยก็ต่อยมา ผมก็สู้คนเหมือนกัน กูยอมมึงมานานละไอ้สัด แม่งยิ่งยอมยิ่งได้ใจ วันนี้เป็นไงเป็นกันสิครับ!
“ห้ามเบื่อ!”
“เรื่องของผม!”
“กูบอกว่าห้ามเบื่อ! มึงกล้าดียังไงมาเบื่อคนอย่างกู!”
สิ่งที่ผมต้องการที่สุดในตอนนี้คือไปให้ไกลจากพี่โปรด ไปไหนก็ได้ที่ไม่ต้องทนมองหน้าหล่อๆ ของเขา ไม่ต้องได้ยินเสียงของเขา ผมเบื่อ ผมอยากจะพอแล้ว...เขาใจร้ายมากเกินไป เขาไม่แม้แต่จะยอมรับความรู้สึกของผม...แล้วเขาจะให้ผมอยู่กับเขาไปทำไม ถ้าต้องการแค่ตัวผม...ผมเชื่อเลยว่ามีคนที่ให้ความสุขเขาได้มากกว่าที่ผมทำ ระดับพี่โปรดมีเหรอที่จะหาไม่ได้
“ผมไม่อยากอยู่กับพี่แล้ว! ผมเบื่อ!”
พี่โปรดหน้าซีดลงไปถนัดตา ทำท่าเหมือนจะพูดอะไรสักอย่าง แต่ผมรอฟังอยู่นานก็ไม่มีเสียงใดๆ หลุดออกมาจากริมฝีปากสวยนั่น
“พี่โปรดปล่อยผมนะ! อะไรของพี่นักหนาวะ ปล่อย!”
“ไม่...” ผมถูกกอดไว้แน่น หน้าพี่โปรดซบลงตรงไหล่ผม ผมพยายามขืนตัวออก แต่พี่โปรดก็ไม่ยอมปล่อย “พี่ไม่ปล่อย...ปลื้มไปไหนไม่ได้ทั้งนั้น ปลื้มเป็นของพี่...”
“ปล่อย!”
“ไม่!”
“บอกให้ปล่อยไงเล่า!”
เพียะ!
ผมฟาดมือลงบนแผ่นหลังเปลือยเปล่าของพี่โปรด แค่เพียงไม่กี่วินาทีมันก็ขึ้นรอยแดงเป็นปื้นเพราะผิวพี่โปรดขาวมาก แต่พี่โปรดก็ไม่ยอมปล่อยผม ผมเลยทั้งหยิกทั้งข่วน กัดก็แล้ว ทึ้งผมก็แล้ว แต่แม่งก็ยังไม่ยอมหลุดออกจากผมซะที จนผมต้องหยุดทำร้ายเขาไปเองเพราะเห็นรอยแดงบางรอยมีเลือดซึมออกมาแล้วก็เริ่มรู้สึกผิด
“พอใจรึยัง...”
อื้อหือ...ทำเสียงซะน่าสงสาร นี่คงกะทำให้ผมรู้สึกผิดเต็มที่สินะ เออ! พี่เล่นถูกจุดละ ผมแม่งโคตรรู้สึกผิดอ่ะ T_T
“พี่ขอโทษ...ขอโทษทุกเรื่องที่ทำให้ปลื้มโกรธ”
จากรู้สึกผิดอยู่ดีๆ พี่โปรดก็ทำให้ผมอึ้ง ผู้ชายคนนี้มีอิทธิพลกับความรู้สึกผมมากจริงๆ ผมอึ้งไปเลยกับคำขอโทษที่ได้ยิน ตั้งแต่อยู่ด้วยกันมานี่เป็นครั้งแรกเลยที่พี่โปรดพูดขอโทษผม
“อย่าพูดว่าจะไปจากพี่เลยนะ...” เสียงออดอ้อนแบบนี้ก็เพิ่งจะเคยได้ยินเหมือนกัน “นะครับ”
คือ...มารยาใส่ผมป่าวครับ?
ผมผละออกจากตัวพี่โปรดเล็กน้อยเพราะอยากจะมองหน้าพี่เขาให้ถนัด เอิ่ม...คงไม่มารยามั้งครับ สีหน้าก็ดูจะสำนึกผิดเอาการอยู่
มาไม้นี้แล้วผมจะไปไหนรอดล่ะครับ...เฮ้อ!
“มีเรียนบ่ายสามไม่ใช่เหรอครับ...ไม่รีบอาบน้ำ เดี๋ยวก็ไปสายหรอก”
“เดี๋ยวโทรไปบอกเพื่อนให้เลคเชอร์ให้”
“อ้าว...ทำไมไม่ไปเรียนล่ะครับ”
“กลัวกลับมาแล้วปลื้มหาย”
“ปลื้มจะหายไปไหนได้เล่า -*- พี่โปรดไปเรียนเถอะ”
“อืม...เป็นเด็กดีรอพี่อยู่ที่นี่นะ”
“ครับ”
พี่โปรดยิ้มอย่างพอใจ กอดจูบผมเหมือนก่อนหน้านี้เราสองคนไม่ได้ทะเลาะกัน อุ้มผมแล้ววางลงบนเตียงก่อนจะไล่จูบผมไปทั้งตัว
เซ็กส์...อาจจะเป็นเรื่องเดียวที่เราเข้ากันได้ดี...เป็นช่วงเวลาเดียวที่พี่โปรดตอบรับคำว่ารักของผม อาจเป็นเพราะอารมณ์มันพาไป และพี่โปรดไม่ได้สนใจฟังมันเท่าไหร่ แต่ไม่ใช่กับผม...เพราะว่าผม...รักพี่โปรดจริงๆ
.
.
.
มีต่อข้างล่าง
-
พี่โปรดพาผมมาทานข้าวก่อนที่จะไปคอนโดฯคุณเปรม เถียงกันไปรอบหนึ่งเพราะความเห็นไม่ตรงกัน ผมไม่เห็นความจำเป็นที่พี่โปรดจะไปด้วยเลย ผมไปทำงานกับเพื่อนๆ นะ ไม่ได้ไปเที่ยว - - คุยกันที่บ่อปลาวันนั้นก็รู้เรื่องแล้วเชียว แต่มาวันนี้พี่ท่านตีมึนบอกจะมาให้ได้ท่าเดียวเลย
“ทำหน้าให้มันดีๆ หน่อย” พี่โปรดว่าเสียงดุ ดีดหน้าผากผมเบาๆ ก่อนจะกลับไปเล่นไอโฟนในมือต่อ ผมเลยชะโงกหน้าไปดูว่าพี่ท่านเล่นอะไรนักหนา เห็นนั่งเล่นมานานละ ไม่ยอมเงยหน้าหล่อๆ ให้สาวๆ โต๊ะข้างๆ เขาได้เชยชมซะที เห็นผู้หญิงเค้าเมียงมองมานานแล้วครับ
ที่ไหนได้กำลังอัพรูปในอินสตราแกรมแล้วรูปก็ไม่ใช่รูปใครที่ไหนเป็นรูปหน้าด้านข้างของผมที่นั่งท้าวคางมองไปนอกกระจกบานใหญ่มีหน้ายิ้มๆ ของพี่โปรดติดอยู่ในรูป มือเรียวยาวทำท่าชี้มาทางผม ใต้รูปบรรยายด้วยว่า ‘พาลูกสาวมาทานข้าวแต่ตอนนี้งอแงสงสัยโมโหหิว’
คือแม่งถ่ายตอนไหนครับ? แล้วใครโมโหหิว? ผมโมโหพี่นั่นแหละ! -*-
ผมเลยงับแขนพี่โปรดเบาๆ อย่างหมั่นไส้
“เป็นหมาป้ะเนี่ย?”
“หมั่นไส้พี่โปรด”
พี่โปรดหัวเราะเบาๆ ก่อนจะชี้ให้ผมดูรูปที่หน้าจอ เป็นรูปน้ำทะเลที่โคตรสวย คือน้ำสีฟ้าใสมากอ่ะครับเห็นแนวปะการังด้วย สงสัยเป็นทะเลแถวทางภาคใต้ซึ่งบอกตรงๆ เลยผมอยากไป
“ปิดเทอมจะพาไป”
“จริง?”
“ล้อเล่น”
“-*- พี่โปรดกวนตีน”
“อยากไป?”
“อือ”
“ทำตัวดีๆ สิ แล้วพี่จะพิจารณาอีกที”
“จริงนะ!”
“แต่ไม่รู้จะว่างรึเปล่านี่สิ”
“เอาดีๆ พี่โปรด”
“ก็ถ้าว่างจะพาไป ไม่ว่างปลื้มก็อด ”
ไม่เป็นไร...ไว้ผมชวนพวกคุณเปรมไปก็ได้ แต่ไม่บอกพี่โปรดหรอก เดี๋ยวโดนด่าอีก -*-
ผมคุยเรื่อยเปื่อยกับพี่โปรดอยู่สักพักอาหารก็มาเสิร์ฟ ทั้งหมดก็เป็นของชอบของพี่โปรดทั้งนั้นล่ะครับ เพราะพี่โปรดเป็นคนสั่งส่วนผมมีหน้าที่กินอย่างเดียว ก็ดีไปอย่างครับเพราะไม่ต้องคิดว่าอยากกินอะไร แต่บางครั้งก็มีอาหารที่ผมอยากกินบ้างนะแต่ไม่กล้าขอพี่โปรดหรอก เดี๋ยวโดนด่าว่าเรื่องมากอีก
ทานข้าวเสร็จผมก็โดนพี่โปรดใช้ให้เข้ามาซื้อขนมที่เซเว่นฝั่งตรงข้ามกับร้านอาหารที่เรามาทานกัน เห็นบอกว่าคุณเปรมสั่งให้ซื้อไปให้ ผมเลยมายืนเอ๋ออยู่ในเซเว่นนี่แหละเพราะไม่รู้จะซื้อขนมอะไรไปดี ส่วนมากพี่โปรดไม่ชอบให้กินขนมพวกนี้เท่าไหร่ประกอบกับผมไม่ชอบกินอยู่แล้วด้วยเลยไม่รู้ว่าอันไหนอร่อยหรือไม่อร่อย
“อ้าว! ปลื้ม มาทำอะไรแถวนี้” พี่เขมที่ไม่รู้ว่าโผล่มาจากตรงไหนร้องทักผม ผมเลยขยับยิ้มตามรอยยิ้มกว้างบนหน้าพี่เขมที่เหมือนจะดีใจมากที่เจอผม
“ผมมาซื้อขนมครับพี่”
“มาไกลถึงนี่เลย?”
“พอดีมาทานข้าวแถวนี้น่ะครับ แล้วพี่เขมล่ะ?”
“พี่เอาข้าวเอาน้ำมาส่งให้แฟนน่ะ นี่ก็แวะซื้อขนมไปให้เค้า เห็นบ่นว่าอดมื้อกินมื้อ ฮ่าๆ”
“แฟนพี่เขมอยู่แถวนี้เหรอครับ?”
ผมมองอย่างระแวดระวัง ในใจก็หวังว่าพี่ยินดีจะไม่โผล่มาจ๊ะเอ๋กับผมตอนนี้
“เปล่าๆ เค้ามาเอางานที่หอเพื่อนเค้าน่ะ เลยโทรให้พี่มาหา อิอิ”
ออร่าสีชมพูแผ่กระจายออกจากตัวพี่เขมจนน่าหมั่นไส้ แต่พี่เขมดูมีความสุขผมก็ดีใจไปด้วยครับ
“พี่เขมช่วยผมเลือกขนมหน่อยสิ จะซื้อไปให้เพื่อนอ่ะครับ”
“ได้ๆ”
พี่เขมช่วยผมเลือกขนม ปากก็พร่ำพูดอะไรไปเรื่อยเปื่อยให้ผมฟัง ส่วนใหญ่เป็นเรื่องของแฟนกับเรื่องของพี่แข ผมก็หัวเราะไปตามเรื่องตามราว ถ้าพี่เขมถามความเห็นผมก็พยักหน้าเห็นด้วยบ้าง ยิ้มบ้าง - - ผมว่าผู้ชายคนนี้เขาเป็นผู้ชายอบอุ่นนะครับ ไม่รู้สิ...ผมอาจจะรู้จักพี่เขมได้ไม่นานแต่ก็เหมือนจะสัมผัสได้ อีกอย่างผู้ชายที่เอาชนะใจพี่ยินดีได้น่ะคงไม่ธรรมดาหรอกครับ เพราะพี่สาวผมแกเป็นคนเลือกมาก พี่โปรดอาจจะผ่านเกณฑ์ได้สบาย แต่ผมว่าคนสองคนจะคบกันมันต้องมีอะไรที่มากกว่าตรงสเปค นั่นคงเป็นเหตุผลที่พี่ยินดีรอดพ้นจากเสน่ห์ของพี่โปรดล่ะมั้ง
“เออปลื้ม ไอ้มาโปรดนี่มันเป็นอะไรกับปลื้มเหรอ?”
“หือ? เป็นอะไรนี่หมายความว่าไงครับ”
“ก็...”
พี่เขมพูดยังไม่ทันจบก็มีคนตัวโตๆ เข้ามายืนแทรกกลางระหว่างผมกับพี่เขม แน่นอนว่ามองจากข้างหลังผมก็รู้แล้วว่าเขาเป็นใคร ผู้ชายตัวสูงหุ่นรูปตัว V มีผิวขาวราวน้ำนม แถมทรงผมสกินเฮดแบบนี้จะเป็นใครไปไม่ได้นอกจากพี่โปรด
“พี่โปรด...นี่พี่เขมครับ เป็นพี่ที่คณะของปลื้ม”
เดาอารมณ์ของพี่โปรดไม่ถูกเพราะพี่ท่านเล่นทำหน้านิ่ง พอผมแนะนำให้รู้จักกับพี่เขมก็แค่เหลือบตาไปมอง ก่อนจะหันมาทางผมแล้วบอกเสียงเรียบ
“เลือกเสร็จแล้วก็ไปจ่ายเงิน พี่ไปรอที่รถ”
“เอ่อ...ครับ”
ผิดคาดที่พี่โปรดไม่โวยวายใส่ผม แต่ความนิ่งเงียบนั่นก็น่ากลัวอยู่ไม่น้อย พี่เขมดูจะไม่สบอารมณ์อยู่มากเหมือนกันเพราะพี่โปรดไม่แม้แต่จะทำความรู้จักหรือยกมือไหว้เลย ถึงยังไงพี่เขมแกก็แก่กว่าพี่โปรด แต่พี่โปรดเล่นมองด้วยหางตาแล้วทำหน้ากวนตีนใส่แบบนั้นถ้าไม่ใช่พี่เขมผมว่าคงได้ต่อยกันในเซเว่นนี่ไปแล้ว
“เอ่อ พี่เขมครับ ปลื้มขอโทษแทนพี่โปรดด้วยนะ”
“ไม่เป็นไรครับ...งั้นพี่ไปก่อนนะ ไว้ยังไงจะโทรไปคุยด้วย”
“ครับพี่ งั้นฝากอันนี้ไปให้แฟนพี่ด้วยนะครับ”
พี่เขมทำหน้าแปลกใจเล็กน้อยที่ผมหยิบแคนตาลูปนมสดสองแก้วใส่ตระกร้าพี่เขมพร้อมกับแบงค์ยี่สิบ พี่ยินดีเขาชอบกินครับ คงจะหายเครียดจากการเรียนบ้างถ้าได้กินของโปรด พี่เขมพยักหน้า ยิ้มน้อยๆ แต่ก็ไม่ได้ถามอะไร ผมเลยเดินไปจ่ายเงินที่เคาท์เตอร์แล้วรีบกลับไปหาพี่โปรดที่ยืนสูบบุหรี่พิงประตูรถรอผมอยู่ ผู้หญิงที่เดินผ่านมองพี่โปรดตาเป็นมัน เดินผ่านแล้วก็ยังต้องหันกลับมามองอีก คงอยากจะเข้ามาทักพี่โปรดอยู่หรอก ถ้าไม่ติดว่าหน้าหล่อๆ นั่นไม่ต้องการรับแขกสักเท่าไหร่
“ชอบมันมากเหรอ?” พี่โปรดถามพร้อมกับดับบุหรี่ด้วยปลายรองเท้า แต่ตายังคงจับจ้องอยู่ที่หน้าผม
“ใครครับ?”
“ก็ไอ้คนที่ปลื้มไปยืนยิ้มยืนหัวเราะกับมันนั่นไง ปลื้มชอบมันเหรอ”
“โหวววว พี่โปรด -*- คิดไปได้ พี่เขมเขามีแฟนแล้วนะครับ”
“ถ้ามันไม่มีแฟนปลื้มจะชอบมันรึไง” พี่โปรดทำหน้าได้กวนตีนผมมาก แต่มาโปรดในโหมดง้องแง้งนี่ก็น่ารักไปอีกแบบ “ไอ้ห่านั่นก็มีแฟนแล้วยังจะมายุ่งกับคนของคนอื่นเขา หน้าไม่อายจริงๆ แก่แล้วไม่เจียมคิดจะกินหญ้าอ่อนล่ะสิไอ้สัด”
ว่าให้คนอื่นเขาทั้งๆ ที่ตัวเองก็เคี้ยวหญ้าอ่อนอยู่เต็มปาก -*-
“คิดอะไรเนี่ย นั่นผู้ชายนะพี่โปรด แล้วปลื้มก็เป็นผู้ชายด้วย จะเป็นไปได้ยังไง พี่เขมเขาแค่เห็นว่าปลื้มเป็นน้องในคณะ เจอที่ไหนก็ทักกันแค่นั้นเอง”
“อ๋ออออ ที่นอนด้วยทุกคืนนี่ปลื้มนอนกับผู้หญิงงั้นสิ -*-”
เห็นพี่โปรดทำหน้าบึ้งแบบนี้แล้วไม่รู้ทำไมผมถึงอยากยิ้มกว้างๆ ผมขยับเข้าไปใกล้พี่โปรดก่อนจะเขย่งตัวขึ้นกระซิบที่ข้างหู “ผู้ชายที่ปลื้มยอมนอนด้วย...ก็มีแค่พี่โปรดนะครับ” เรื่องแบบนี้พูดเสียงดังได้ที่ไหนล่ะ
“ทำมาพูดดี”
ผมเห็นพี่โปรดหลุดยิ้มออกมา หน้าหล่อๆ ก็ขึ้นสีนิดๆ แต่ก็มองได้ไม่นานเพราะโดนปิดตาไว้ซะงั้น คนแบบนี้ก็เขินเป็นด้วยแฮะ ^^
มาถึงคอนโดฯคุณเปรมในเวลาสามทุ่มกว่าๆ พี่โปรดแยกตัวไปนั่งดูทีวีที่โซฟากับคุณติ๊กปล่อยให้ผมขอโทษเพื่อนๆ อยู่คนเดียว ก็คุณเปรมเขานัดตอนหกโมงเย็น แต่ผมดันมาเอาตอนสามทุ่ม อันนี้เขาไม่เรียกว่าสายธรรมดาแล้วครับ คือถ้ามาเวลานี้เป็นผมจะพูดใส่หน้าเลยว่ามึงอย่ามาเลยดีกว่า -*-
“มาให้กูหอมแก้มทีหนึ่งแล้วจะหายโกรธ” คุณเปรมพูดเสียงดัง ทำหน้าบึ้งแต่ปากก็ยังเคี้ยวขนมที่ผมซื้อมาให้ ท่าทางปัญญาอ่อนมาก แต่ดูก็รู้ว่าไม่ได้โกรธผมหรอก คุณเปรมเขาชอบหยอกแบบนี้ประจำ
“เรื่องแค่นี้ทำตุ๊ดเหรอสัดเปรม! เอาตีนพี่ลูบหน้าหน่อยมั้ยน้อง” พี่โปรดตะโกนเสียงเหี้ยมก่อนจะขว้างรีโมททีวีมาโดนหัวคุณเปรมดัง ปึ๊ก! แล้วก็หันกลับไปสนใจทีวีต่อ
“พี่โปรด! ถ้ารีโมทพังขึ้นมาจะทำไงล่ะ รุ่นนี้รีโมทหายากนะ! แม่สั่งตรงจากแอฟริกาใต้มาให้เลยนะพี่”
=_= คุณเปรมเขาเป็นคนแปลกๆ น่ะครับ เขาชอบของที่มาจากทุกมุมโลก ไม่ได้ชาตินิยมเหมือนคุณติ๊กที่ซื้อของไทย ใช้ของไทย กินอยู่อย่างไทยๆ แต่ผมก็เห็นคุณติ๊กเขาดูหนังแก้ผ้าของญี่ปุ่นนะครับ คงจะมีแค่เรื่องหนังนี่ล่ะที่เขาไม่ชายตามองของไทยเลย
“หุบปากแล้วทำงานของมึงไปน้องรัก แล้วก็อย่าแกล้งไอ้ปลื้ม”
“แหม๊ ประเสริฐจริงพี่ชายกู น้องนุ่งนี่ขู่เอาขู่เอา”
“พูดมากอีกกูจะยุให้ป๋าตัดค่าขนมมึง”
เมื่อพี่โปรดเริ่มใช้อำนาจมืดคุณเปรมเลยปิดปากสนิทในขณะที่พวกคุณกิมหัวเราะอย่างสะใจ จากนั้นพวกผมก็ช่วยกันคิดงาน ลองบอร์ด ต่อวงจร ทดสอบการทำงานของไอซี ลองป้อนโค้ดดูการทำงานของมันไป จนเมื่อสรุปว่าจะทำอะไรก็ช่วยกันร่างรูปแบบการทำงานเพื่อจะได้เอาไปเสนอให้อาจารย์ดู พวกผมนั่งทำงานกันจนถึงเที่ยงคืนจึงได้ฤกษ์พักสายตา ผมเหลือบมองไปทางโซฟาก็เห็นพี่โปรดนั่งจิบไวน์คุยกับคุณติ๊กอยู่ - - สองคนนั้นเขาเริ่มตั้งวงกันตั้งแต่ห้าทุ่มแล้วครับ ส่วนไวน์ที่กำลังจิบก็ขู่กรรโชกเอาจากตู้แช่ไวน์ของคุณเปรมนั่นแหละ
“กูออกไปคุยโทรศัพท์แป๊บนะ” คุณเฟรนบอกพวกผมแล้วลุกออกไป จะว่าไปไอโฟนผมอยู่ไหนล่ะเนี่ย ถ้าทำหายพี่โปรดได้โกรธข้ามปีข้ามชาติแหงๆ พี่ท่านชอบบ่นผมเรื่องวางของทิ้งไปเรื่อยอยู่บ่อยๆ
“ไม่ตามไปวะมึง อาจจะคุยกับชู้” คุณเปรมหันไปบอกคุณกิมที่ชูนิ้วกลางขึ้นทันทีราวกับเปิดสวิตท์
“ยุนะไอ้สัด ไอ้เฟรนมันโทรหาน้องมัน ก็คอนโดมึงเสือกเอาไอ้เจ้ยเข้ามาไม่ได้เลยต้องเอาไปฝากกับไอ้ฟีน มันคงเป็นห่วงแหละ อยู่กับไอ้ฟีนไม่รู้ตอนนี้ไอ้เจ้ยกลายเป็นหมูกรอบไปแล้วรึยัง หึหึ”
“ก็ไอ้เจ้ยมันดื้อ ชอบกัดชอบแทะของแพงๆ ทำตัวอย่างกะหมา”
“มันยังเด็กอยู่น่า ไม่รู้เรื่องไรหรอก”
“ต่อให้มันโตมันก็ไม่รู้เรื่องหรอกไอ้สัด มันเป็นแค่หมู”
“ไปพูดให้ไอ้เฟรนได้ยินสิ มันโดดกัดหูมึงแน่ ว่าลูกรักมันอ่ะ”
ผมนั่งฟังคุณกิมกับคุณเปรมคุยกันเงียบๆ ส่วนมากก็เรื่องไอ้เจ้ยหมูรักของคุณเฟรน จากนั้นก็เรื่องผู้หญิงคนใหม่ของพี่โปรด ลามไปถึงเรื่องพี่แขที่คุณเปรมลองปีนเกลียวขึ้นไปกี่ครั้งก็ถูกน้องชายพี่แขสกัดร่วงทุกครั้ง ตามติดด้วยการนินทาคุณติ๊กที่พักนี้ทำตัวเหมือนคนกำลังมีความรัก - - ใครจะว่าผู้ชายไม่ค่อยพูดนี่ผมว่าไม่จริงนะ อยู่กับผู้หญิงพวกเขาอาจจะนิ่งๆ เงียบๆ สร้างภาพเป็นสุภาพบุรุษ เพศแม่ว่าไงก็จ้ะจ๋าตามนั้น แต่พออยู่กับผู้ชายด้วยกันเท่านั้นแหละ ผู้หญิงก็ผู้หญิงเถอะ มีอายครับ
“ไอ้ปลื้มง่วงเหรอวะมึง นั่งหูตาเยิ้มเลย” คุณกิมทักขึ้นมาทำให้ผมสะดุ้งนิดๆ ...ก็พอฟังพวกเขาคุยกันแล้วมันก็เพลินดี เหมือนแม่นมที่บ้านที่ชอบร้องเพลงกล่อมผมนอน
“แม่งน่าฟัดเป็นบ้า มาหาเฮียนี่มา เฮียจะกล่อมหนูเอง” คุณเปรมไม่ว่าเปล่า โยกหัวผมไปมาแถมยังลูบหน้าลูบตาให้อีกต่างหาก
“เดี๋ยวมึงได้ตายคาตีนเสี่ยโปรด โน่นมาโน่นละ ตัวใครตัวมันวะงานนี้ กูไปหาไอ้เฟรนดีกว่า” แล้วคุณกิมก็ลุกออกไปเลย ส่วนผมก็ถูกใครสักคนยกจนตัวลอย แต่กลิ่นหอมๆ แบบนี้คงไม่ใช่คุณติ๊กหรอกครับ
“อย่าให้กูเห็นอีกนะไอ้เปรม” พี่โปรดชี้หน้าคุณเปรมก่อนจะหิ้วผมกลับมานั่งด้วยกันที่โซฟา คุณเปรมเดินตามมาแต่ก็เว้นระยะห่างที่ตีนพี่โปรดเตะไปไม่ถึง
คุณติ๊กมองหน้าผมแล้วหัวเราะเบาๆ รินไวน์ใส่แก้วพี่โปรดอย่างเอาใจ
“นี่ครับเสี่ย อารมณ์เสียมากไม่ดี มีเมียน่าฟัดต้องทำใจ”
“นี่ก็นั่งให้เขาลูบ ไม่ได้จะห้ามอะไร” พี่โปรดหันมาว่าผม หน้าก็ดุ เสียงก็โหด ผมเลยได้แต่ยิ้มเอาใจไปไม่กล้าพูดอะไร เดี๋ยวยาว
“เรื่องปกติเนอะปลื้ม ไม่มีใครเขาคิดเล็กคิดน้อยอย่างคนบางคนหรอก” คุณเปรมดูจะไม่เข็ด แต่ช่วยอย่าดึงผมเข้าไปเกี่ยวด้วยได้ไหมล่ะครับเนี่ย -*-
“กูต้องนั่งดูพวกมึงปี้กันให้ดูใช่มั้ยถึงจะคิดได้ไอ้สัด”
“พี่โปรดก็พูดจาน่าเกลียด ถ้าไอ้ปลื้มมันไม่ยอมผมก็ไม่ทำหรอก หึหึ”
“งั้นก็แดกแกลบไปเหอะมึงเดือนนี้”
สมน้ำหน้าคุณเปรม ปากเขาพาซวยเองนะครับ ถ้าอยู่เงียบๆ ก็ไม่โดนตัดเงินแล้ว พี่โปรดอ่ะอำนาจมืดเขาเยอะ ดูก็รู้ว่าเขาเป็นลูกโอ๋ ผมเคยได้ยินพี่โปรดคุยกับแม่เขาบ่อยๆ ลูกอย่างนั้น โปรดอย่างนี้ แทบจะนึกถึงตอนพี่โปรดโมโหไม่ออกเลยล่ะ ขนลุกเป็นพักๆ เลยเวลาพี่โปรดพูดหวาน ถึงเขาจะไม่ได้พูดกับผมก็เถอะ -*-
“เฮ้ยพี่! ไม่เอาน่า ผมพูดเล่น!”
“กูไม่ใช่เพื่อนเล่นมึง”
“ง่ะ T_T”
... มีต่อด้านล่าง
-
ผมนั่งพิงพนักโซฟาพลางจิบไวน์รสชาติเยี่ยมสมคำโม้ของคุณเปรมที่บอกว่าขโมยมาจากห้องเก็บไวน์ของป๋า เรื่องราคานี่ไม่ต้องพูดถึงเพราะแพงสมชื่อไวน์กับปีที่ผลิต คิดเก็บไว้มัดใจพี่แขแต่ก็โดนพี่ชายตัวดีเอามาเปิดกินซะก่อน เขาบ่นอยู่นานเหมือนกัน พี่โปรดเลยขู่จะบอกป๋าจนคุณเปรมต้องยอมความ
ฟังพี่โปรดคุยกับคุณเปรมคุณติ๊กก็เพลินดี ผมไม่มีเรื่องอะไรจะคุยกับพวกเขาหรอก ได้แต่ฟังอย่างเดียว - - สาวคนนั้นเด็ดสาวคนนี้โดน ลีลาใครดีกว่าใคร คุณติ๊กวิเคราะห์ได้อย่างกับตาเห็นโดยมีท่านเทพมาโปรดพยักหน้าการันตีย้ำความน่าเชื่อถือ
“น้องแป้งก็ดีนะ เอาใจเก่ง แต่ยังไม่ใช่” พี่โปรดบอกคุณติ๊ก มือก็เลื้อยมาลูบแก้มผมบ้าง เล่นผมผมบ้าง ผมก็ได้แต่ปัดออกเบาๆ เพราะยังไงเพื่อนๆ ก็นั่งกันอยู่ ถึงจะไม่มีใครมองการกระทำของพี่โปรดเป็นเรื่องแปลกก็เถอะ แต่ผมว่ามันก็ยังไงๆ อยู่นะ -*-
“อื้อหือออ ว่าแล้วว่าต้องผ่านเสี่ยมาก่อน สวยระดับนั้นคงไม่รอด” คุณติ๊กว่าอย่างปลงๆ “จะมีสวยๆ ที่ยังไม่เคยเป็นของเสี่ยอีกรึเปล่าวะผู้หญิงมหาลัยนี้”
“ก็ยังมีคนสวยๆ ที่เขาไม่ง่ายอีกเยอะ มึงคงทำบุญมาน้อยถึงไม่เจอ หึหึ”
“โหวววว เสี่ย พูดงี้ด่าไอ้เปรมเป็นกะเทยเลยดีกว่า”
“เกี่ยวไรกับกูไอ้สัด -*- ว่าแต่พี่เหอะ กับคนนั้น...ถึงไหนละ ปากหนักอยู่นั่นระวังจะโดน...”
คนนั้น? คนนั้นคือคนไหน? ผมมองหน้าคุณเปรมอย่างสงสัยในขณะที่พี่โปรดได้แต่ชี้หน้าคุณเปรมให้หยุดพูด คนนั้นคือใคร? ทำไมพอคุณเปรมพูดพี่โปรดถึงได้ดูลุกลี้ลุกลนแปลกๆ
“ใครเหรอพี่โปรด...คนใหม่อีกแล้วเหรอพี่”
ผมหันหน้าไปถามพี่โปรดอย่างอยากรู้ หัวใจเต้นจังหวะแปลกๆ ด้วยเพราะความกลัวอะไรบางอย่าง คนนั้นที่คุณเปรมพูดถึงดูจะไม่ธรรมดาเลยสักนิด ...สำคัญกับพี่มากรึเปล่านะ คนนั้นน่ะ...สำคัญจนปล่อยมือจากผมได้เลยรึเปล่าครับ?
“พูดมากนะไอ้สัด” พี่โปรดด่าคุณเปรมเสียงเหี้ยม แต่ไม่ยอมตอบคำถามของผม แถมยังหลบสายตาผมอีกต่างหาก
ผมมองคุณเปรมที่เลิกคิ้วแล้วยิ้มน้อยๆ ดูเหมือนคุณติ๊กก็จะรู้ด้วยเหมือนกัน แต่ก็ไม่มีใครไขข้อข้องใจผมสักคน
“ระวังเด็กงอแง” คุณติ๊กว่าพลางหัวเราะเบาๆ
“หึหึ กูเอาอยู่” พี่โปรดตอบเสียงกลั้วหัวเราะ มือก็ลูบเอวผมไปด้วย ปัดเท่าไหร่ก็ปัดไม่ออก
“นี่ไอ้ปลื้ม กูสงสัยมานานละ หน้าอย่างมึงนี่เคยมีอะไรกับผู้หญิงป่าววะ?” คุณติ๊กถามผมที่พยายามต่อสู้กับมือปลาหมึกของพี่โปรดอยู่ ทำไมปัดตรงนี้แล้วดันไปจับตรงนั้นวะ -*-
“เคยครับ”
“ห้ะ!!! ไม่จริงอ่ะ” คุณติ๊กกับคุณเปรมร้องขึ้นมาพร้อมกัน มองหน้าผมอย่างไม่เชื่อค่อนไปทางรับไม่ได้อยู่เล็กน้อย
“จริงครับ”
“ผู้หญิงที่ไหนมันกล้าให้มึงแทงวะเนี่ย กูอยากเห็นหน้าจริงๆ แม่งไม่นึกว่ามีอะไรกับทอมบ้างไงวะ”
ป๊าดดดดดดดดดดด! นี่ถือว่าเป็นคำพูดดูถูกลูกผู้ชายอย่างรุนแรงเลยนะ! มีอะไรกับทอมเหรอครับ ของผมมันก็ไม่เล็กขนาดนั้นซะหน่อย! ไอ้ครั้นจะให้ท่านเทพมาโปรดยืนยันขนาดให้มันก็ไม่ใช่เรื่อง ผมเลยต้องต่อสู้ศักดิ์ศรีลูกผู้ชายด้วยตัวเอง
“ของผมไม่เล็กเหอะ รู้สึกดีมากกว่านิ้วก็แล้วกัน -*-“
“กูว่าผู้หญิงคนนั้นแม่งป่านนี้คงยังร้องไห้ไม่เลิกแน่ เสียตัวให้ไอ้ปลื้มนี่กูว่าโคตรโชคร้ายอ่ะ”
“ลองให้ผมเสียบดูสักทีมั้ยล่ะครับไอ้สัด แล้วจะชอบหลังจนลืมหน้า”
พี่โปรดกับคุณเปรมหัวเราะชอบใจขึ้นมาทันทีในขณะที่คุณติ๊กอ้าปากค้างมองผม ก็จริง! เห็นผมอย่างนี้ผมก็มีวิธีทำให้อีกฝ่ายเขามีความสุขนะ ผู้หญิงคนไหนนอนกับผมไม่เคยมีเหอะที่จะเสียใจ ส่วนมากกระสันอยากได้ด้วยซ้ำ ก็ผมมันลูกหมอ ร่างกายจุดไหนที่กระตุ้นง่ายทำไมผมจะไม่รู้ ผมรู้วิธีทำให้คู่นอนของผมเขาร้องครางจนเสียงแหบเสียงแห้งได้ตลอดทั้งคืนน่า พ่อแม่ผมอาจจะสอนแนววิชาการมาตั้งแต่เด็ก แต่ผมก็รู้จักนำมาปรับใช้หรอก
“กวนตีนครับมึง แล้วไหนมึงบอกว่าไม่เคยมีแฟนไง มึงมีอะไรกับผู้หญิงได้ไงวะ”
“ผมไม่จำเป็นต้องเป็นแฟนกับผู้หญิงที่ผมมีอะไรด้วยนี่ครับ”
ผมตอบตามที่คิดพลางยกเท้าขึ้นบนโซฟาเพราะคุณติ๊กทำท่าจะเข้ามาคาราวะ แม่งก็ไม่ค่อยเต็มอย่างนี้ตลอดอ่ะ ผมล่ะชิน -*-
“แล้วกับผู้ชาย...มึงเคยป่าววะ?” คำถามโลกแตกนี้มาจากคุณเปรม หน้าตาตอนถามดูกวนตีนใช้ได้ ผมเลยกวนตีนกลับด้วยการไม่ตอบ
“ไม่ตอบก็ไม่เป็นไร กูว่ากูก็พอจะรู้ หึหึ”
“คุณเปรมไม่ลองไปหางานพิเศษทำดูล่ะครับ ดูจะมีความสามารถ” คุณเปรมทำหน้าสงสัย คงกำลังคิดอยู่ว่าตัวเองมีความสามารถอะไร ก็แหม...ไม่น่าจะคิดนานนะครับ รู้ๆ กันอยู่
“งานอะไรวะ?”
“รับจ้างเห่า ^^”
คุณติ๊กระเบิดหัวเราะทันทีในขณะที่พี่โปรดแทบสำลักไวน์ พี่ท่านหัวเราะหึหึแล้วยีหัวผม ส่วนคุณเปรมชี้หน้าเหมือนจะคาดโทษไว้ แต่ผมไม่กลัวหรอก ก็ผมพูดความจริง
“ไอ้กิมกับไอ้เฟรนแม่งหายไปเลยอ่ะ พวกมันไปไหนวะ” คุณติ๊กถามคุณเปรมที่ก็ส่ายหน้าไม่รู้เหมือนกัน ผมก็ว่าเขาสองคนหายไปสักพักแล้ว คุณเฟรนบอกออกไปคุยโทรศัพท์ป่านนี้ก็ยังไม่กลับเข้ามา คุณกิมไปตามก็หายไปอีกคน
“ให้ผมไปตามมั้ยครับ”
“เออๆ ก็ดีเหมือนกัน มึงไปดูที่ระเบียงนะ ถ้าพวกมันอยู่ที่นั่นก็เรียกเข้ามา แต่ถ้าอยู่ในห้องนอนกู มึงไม่ต้องเข้าไป”
ผมพยักหน้ารับ ถึงจะงงๆ ก็เถอะ แต่ก็เดินไปตามหาที่ระเบียงเป็นที่แรก - - ห้องคุณเปรมกว้างครับ ถึงจะไม่เท่าห้องพี่โปรดแต่ก็น่าอยู่ไม่แพ้กัน ผมเห็นคุณกิมกับคุณเฟรนคุยกันอยู่ที่ระเบียงเลยเดินเข้าไปสมทบ
“เป็นห่วงไอ้เจ้ยอ่ะ ไอ้ฟีนยิ่งไม่ชอบมันอยู่ เมื่อกี้กูโทรไปมันก็ไม่รับสาย” คุณเฟรนบอกกับผม สีหน้าดูกังวลนิดๆ
“น้องของคุณเฟรนคงไม่ว่างรับน่ะครับ”
“เห็นมั้ย ขนาดไอ้ปลื้มมันยังคิดงี้เลย มึงเลิกกังวลได้แล้วน่า ไอ้เจ้ยมันไม่เป็นไรหรอก ไอ้ฟีนมันก็โตแล้ว รู้อยู่ว่าอะไรควรทำไม่ควรทำ”
“มันโตแต่ตัวน่ะสิ อยากกลับไปหาไอ้เจ้ยง่ะ”
“เฟรน ถ้ารู้ว่ามึงจะงี่เง่าอย่างนี้นะ กูจะไม่ซื้อให้มึงเลย”
“มึงว่ากูเหรอ กูไม่ได้งี่เง่านะ กูแค่เป็นห่วงมัน นั่นลูกกูนะ”
“มันเป็นแค่หมูเหอะ”
เท่านั้นแหละ คุณเฟรนก็กัดเข้าที่แขนของคุณกิมทันที ผมได้แต่ยืนมองอย่างไม่รู้จะห้ามคุณเฟรนยังไง
“โอ้ยยยยย ไอ้เชี่ยเฟรน! กัดแขนกูทำบ้าอะไรเนี่ยยย ปล่อยๆๆๆ”
“อึงอ้าอู้กอู” (มึงว่าลูกกู)
“ไอ้ปลื้ม ยืนเอ๋ออะไรวะ มาช่วยกูดิ๊”
“เอ่อ...คือ”
ผมควรกลับเข้าไปเรียกคุณติ๊กหรือไม่ก็คุณเปรมมาช่วยดีมั้ยครับ...ดูมันจะเป็นเรื่องร้ายแรงมากเลยนะนี่ ทะเลาะกันเพราะไอ้เจ้ยนี่อ่ะ -*-
“มึงรักไอ้เจ้ยมากกว่ากูใช่มั้ย! ด้ายยยย! งั้นมึงก็ไปคบกับไอ้เจ้ยเลย ไอ้ชิบหาย แขนกู กัดมาได้สัดดอก”
ผมมองคุณเฟรนที คุณกิมที อย่างไม่รู้จะทำยังไง คุณกิมยืนลูบแขนตัวเองปากก็บ่นเจ็บ แต่คุณเฟรนร้องไห้ไปแล้วอ่ะครับ คือ...ผมพลาดช่วงไหนไปป่าวอ่ะ แบบคุณกิมเขาตีคุณเฟรนแรงๆ อะไรอย่างนี้ ทำไมคุณเฟรนร้องไห้ล่ะครับ? -*-
“เดี๋ยวนี้เอะอะอะไรมึงก็ไล่กู มึงเบื่อ มึงรำคาญ ก็บอกกูตรงๆ ไม่ต้องไล่กูไปคบคนอื่นเลย”
“อ้าว” คุณกิมที่ดูเหมือนจะเพิ่งรู้ว่าคุณเฟรนร้องไห้ก็หน้าเสียไปเลย ส่วนผมนี่ยิ่งงงหนักเข้าไปใหญ่ มันมีจุดไหนที่นำมาสู่บทดราม่านี่ครับ? บอกผมหน่อย -*-
“เฟรน...ร้องไห้ทำไมวะ” นี่ไม่ใช่คำถามของคุณกิมครับ แต่เป็นคำถามที่ดังมาจากผู้ชายตัวโตหน้าดุนามว่าติ๊ก แล้วคุณเฟรนก็วิ่งผ่านหน้าผมไปซบลงกับอกของคุณติ๊ก ...บอกตรงๆ เลย แม่งมาได้ถูกจังหวะมาก มีใครวาง Walking ให้รึเปล่าครับเนี่ย -*-
“กูจะเลิกกับมัน กูไม่ทนมันแล้ว!”
“มันเรื่องอะไรกันวะ ไอ้กิม! มึงทำอะไร”
“ไม่ใช่เรื่องของมึง ปล่อยเมียกู!”
“กูไม่ปล่อย! มึงทำมันร้องไห้อีกแล้วนะ หมาตัวไหนมันบอกกูวะว่าจะดูแลให้ดี”
“ไอ้เฟรนมันงี่เง่าเองนะ! มึงถามไอ้ปลื้มดูก็ได้ กูยังไม่ทันได้ทำอะไรเลย!”
ผมตอบในใจได้เลยว่าจริง แต่สถานการณ์แบบนี้ผมเงียบดีกว่า
“ถ้ามึงทนไม่ได้ ก็อย่ามายุ่งกับมัน กูจะดูแลเอง”
“มึงว่าไงนะ!”
เห็นท่าไม่ดีผมเลยรีบเข้าไปดึงคุณกิมไว้ แต่แรงคนตอนโมโหนี่เยอะชิบหาย - - นี่ถ้าคุณติ๊กรู้ว่าทะเลาะกันเพราะเรื่องหมู สาบานได้ว่าไอ้เจ้ยตัวต้นเรื่องได้กลายเป็นหมูปิ้งแน่
“มีอะไรกันวะพวกมึง...อ้าว แล้วไอ้เฟรนร้องไห้ทำไม?” คุณเปรมโผล่มาอีกคน ตามด้วยท่านพี่มาโปรดที่ดูจะเข้าใจสถานการณ์ได้ทันทีโดยไม่ต้องมีใครเอ่ยปาก
“ไอ้ติ๊ก ปล่อยไอ้เฟรนให้ไอ้กิม” พี่โปรดเดินไปตบไหล่คุณติ๊กเบาๆ หน้าพี่ท่านนิ่งมาก ดูก็รู้ว่าถ้าคุณติ๊กไม่ปล่อยดีๆ ได้มีเรื่องกับเสี่ยโปรดแน่
“แต่มันทำไอ้เฟรนร้องไห้นะเสี่ย”
“มึงก็ปล่อยเขาเคลียร์กันเองสิวะ นี่ไม่ใช่หน้าที่ของมึง”
ไม่รู้ทำไม แต่คุณติ๊กดูเจ็บปวดมาก ก่อนจะยอมปล่อยคุณเฟรนที่มีสีหน้าสำนึกผิด มองคุณติ๊กอย่างขอโทษ
“ติ๊ก...กูขอโทษ”
เอ่อ...คนที่คุณเฟรนควรจะขอโทษผมว่าควรจะเป็นคุณกิมนะครับ -*- ผมงงอ่ะ คนที่โดนกัดจนเจ็บอยู่ตรงนี้นะ
“กูไม่เป็นไร...มึงอย่าร้องไห้บ่อยๆ สิวะ กูไม่ชอบ”
คุณกิมที่ยืนอยู่กับผมไม่ได้มองไปที่คุณติ๊กกับคุณเฟรนเลย เขาเบือนหน้าไปอีกทาง แต่ผมเห็นว่ามือทั้งสองข้างกำแน่น เขาคงโกรธแหละ ก็มีเลือดซึมออกจากแผลขนาดนี้แล้วคุณเฟรนก็ดันขอโทษผิดคน
“มึงคงคิดผิดที่เลือกกู ถ้ามึงยังอาลัยอาวรณ์กันอยู่ขนาดนั้น มึงก็อยู่กับคนที่ทนมึงได้เถอะ ไอ้ติ๊กคงดูแลมึงได้ดีกว่ากู”
สรุป...ยังไง? ผมมองคนนั้นที คนนี้ทีอย่างต้องการคำอธิบาย แต่ ณ ตอนนี้คงไม่มีใครสามารถบอกอะไรผมได้แน่
ระหว่างที่ผมกำลังงงคุณกิมก็เดินจากไปอย่างรวดเร็ว ได้ยินเสียงปิดประตูดังโครมใหญ่เป็นเหมือนสัญญาณให้น้ำตาที่หยุดไหลไปแล้วของคุณเฟรนกลับมาไหลอีกครั้ง แต่ครั้งนี้มันต่างออกไป ผมไม่เคยเห็นใครร้องไห้ได้ปานจะขาดใจและน่าสงสารขนาดนี้มาก่อน... เรื่องบางเรื่องอาจจะละเอียดอ่อนมากกว่าที่ตาเห็น คงไม่ใช่เพราะเรื่องไอ้เจ้ยหรอกครับที่ทำให้เป็นอย่างนี้ ไอ้เจ้ยอาจจะเป็นแค่ชนวนปัญหาที่ทำให้ลามไปถึงปัญหาใหญ่ ...พวกเขาคงจะมีเรื่องที่ไม่เข้าใจกันอยู่และขาดการพูดคุย
“กูจะไปคุยกับไอ้กิมเอง ไอ้เปรมไอ้ปลื้มดูไอ้เฟรนด้วยนะ เสี่ยครับยืมรถได้มั้ย” พี่โปรดส่งกุญแจรถให้คุณติ๊กที่รีบวิ่งออกจากห้องไป
ผมไม่ถนัดพูดปลอบใคร อันที่จริงแล้วผมไม่ถนัดพูดเลยต่างหาก ผมไม่ใช่คนจ้อเก่ง หาเรื่องตลกมาทำให้คุณเฟรนที่หยุดร้องไห้มาได้สักพักแล้วคลายเครียดไม่ได้ ผมแค่ทำเรื่องที่ผมถนัดคือนั่งเฉยๆ นั่งเงียบๆ ปล่อยให้กลไกของร่างกายปลอบใจเจ้าของมันเอง จนตอนนี้คุณเฟรนหลับไปแล้ว ผมกับพี่โปรดเลยนั่งอยู่ด้วยกันเงียบๆ เพราะคุณเปรมขอตัวตามคุณติ๊กไป คงกลัวจะเกิดเรื่องไม่ดีขึ้นล่ะมั้งครับ
“ง่วงเหรอ...กลับห้องเรามั้ย” พี่โปรดคงเห็นว่าผมนั่งเงียบไปนาน แต่ผมไม่ได้ง่วงหรือหลับในหรอก ผมแค่คิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย
ผมส่ายหน้าก่อนจะล้มตัวลงนอน หนุนหัวกับตักของพี่โปรดที่ยกมือขึ้นลูบหัวผมเบาๆ
“สงสารคุณกิม”
“ไอ้เฟรนก็ร้องไห้”
“คุณเฟรนก็น่าสงสาร แต่คุณกิมก็เสียใจไม่แพ้กันหรอก”
“ไอ้ติ๊กก็เจ็บไม่น้อย”
“อืม...พ่อพูดไว้ไม่มีผิด ความรักไม่เห็นจะดี”
“ทุกอย่างบนโลกมันก็มีทั้งดีและไม่ดี แค่ลองปรับมุมมองเราอาจจะได้เห็นอะไรดีๆ ก็ได้”
“พี่โปรดไม่เคยรักใคร ก็พูดได้สิ” คนที่ไม่เคยสัมผัสกับมันเท่านั้นแหละถึงจะมองโลกได้สวยงามเกินความจริง แรกเริ่มก็สีชมพูดูมีความสุขดี หลังๆ เริ่มมีสีอื่นเข้าผสม จากที่เคยเป็นสีชมพูอ่อนหวานก็กลายเป็นสีแปลกๆ มีสีอื่นผสมมากเข้าก็กลายเป็นสีดำขมุกขมัว...
“เมื่อก่อนอาจจะไม่เคย...”
“แล้วตอนนี้ล่ะ”
“ก็มีอยู่คนนึง”
เหมือนหัวใจผมจะเริ่มถูกบีบอัด เจ็บแปลบๆ แค่เพราะประโยคที่ว่า ‘ก็มีอยู่คนนึง’ รอยยิ้มน่ามองของพี่โปรดช่วยยืนยันคำพูดได้เป็นอย่างดีว่ามีคนๆ นั้นอยู่จริงๆ ผมทำใจอยู่สักพักเพื่อปรับความรู้สึกให้เป็นปกติ ซ่อนความเจ็บลึกไว้ในอก เพราะรู้ว่าคนๆ นั้นไม่มีวันเป็นผม
“รักมากเหรอครับ”
“ก็พอสมควร”
“ผู้หญิงคนไหนอ่ะ ที่คุณเปรมพูดถึงรึเปล่า?”
“ไม่บอก เดี๋ยวมีคนได้ใจ”
“ปลื้มก็ไม่ได้จะเอาไปบอกใครต่อซะหน่อย ปลื้มไม่ใช่คนพูดเรื่องคนอื่นอยู่แล้ว”
“เหรออออ แล้วนั่นโกรธอะไร...ทำหน้าให้มันดีๆ หน่อย เป็นคนหรือเป็นเป็ดวะเนี่ย”
พี่โปรดบีบปากผมเบาๆ ผมเลยกัดนิ้วเป็นการตอบแทนเพราะหมั่นไส้กับหน้าหล่อๆ ที่กำลังยิ้มใส่ตาผมมากเหลือเกิน - - ตั้งแต่เล็กจนโตชีวิตผมได้รับมากพอ พ่อกับแม่ให้ผมเท่าที่ผมต้องการได้ ผมถึงไม่เคยมีความรู้สึกที่เรียกว่า ‘อิจฉา’ ผมไม่เคยสัมผัสมันมาก่อน แต่ตอนนี้ผมรู้แล้วว่าอิจฉามันเป็นยังไง ...ผมอิจฉาคนๆ นั้น อิจฉาคนที่พี่โปรดรัก อิจฉาคนที่ไม่ต้องทำอะไรเลยก็ได้ความรักของพี่โปรดไปหรือเขาทำนั่นผมไม่รู้หรอกมันไม่ใช่เรื่องสำคัญอะไรสำหรับผม
...ความรักคงจะไม่ดีอย่างที่พ่อว่า...เพราะมันทำให้ผมร้ายกาจขึ้นทุกวัน...มันทำให้ผมรู้สึกเกลียดคนๆ หนึ่งขึ้นมาอย่างรุนแรง เกลียดทั้งๆ ที่ไม่รู้ว่าเขาเป็นใคร ไม่เคยรู้จักหรือพูดคุยกันมาก่อน เขาอาจจะเป็นคนดีแต่เพราะเขาเป็นคนที่ได้รับความรักจากคนที่ผมรักที่สุดไป ผมถึง...เกลียดเขา
.........................................To be continue....................................
ทำไมตอนนี้มันยาวงี้วะ กว่าจะอัพได้ เอ่ออออออออออออออออออออ
วันนี้ไปเอาท์ดอร์กับเพื่อนมา เลยมาช้าสักหน่อย ปิ้งปลา ปิ้งหมู ฮ่าๆๆ สนุกมากๆ เลยค่ะ ได้เจอเพื่อนสนิทสมัยประถม คุยกันแล้วรู้สึกเหมือนคนแก่
อืมมมมมมมมมมมมมมมม รักพี่โปรดขึ้นมาบ้างรึยังเนี่ยยยยยยยยยยยยยยย ทำไมมีแต่คนเชียร์คุณเปรมอ่ะะะะ อยากเปลี่ยนพระเอกจริงเหรอออออออออ 555555555555555
เอามั้ยๆๆๆๆ :laugh: :laugh:
เสี่ยโปรด : ไม่รักผมกันเลยเหรอครับ *หน้านิ่ง*
น้องปลื้มฝากบอกว่า...ดราม่าไม่หนักนะครับ แต่ถ้าร้องไห้บอกปลื้มได้...ปลื้มเตรียมสั่งทำผ้าเช็ดน้ำตาไว้แล้ว o22 o22
ไม่ดราม่าหนักหรอกค่ะ ไม่ยอมแน่นอนนนนนนน คนเขียนก็ไม่อยากร้องไห้เหมือนกัน 555555555 :hao5: :hao5:
-
จิ้มก่อน
มาต่อทุกวัน น่ารักจังเลย
-
เสีืยแอ้บมากขอให้หวงต่อไป
-
อิจฉาตัวเองทำไมลูกก ?
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
เสี่ยโปรดน่าฮัก > < อิหนูเริ่มอิจฉาตัวเองแล้วเว้ยเฮ้ย ฮะๆ
คู่กิมเฟรนก็น่าติดตามนะๆ
-
เสี่ยยังปากแข็งนะคะ รีบบอกให้น้องปลื้มซักที สงสารน้อง :hao5: :hao5:
-
อัพทุกวัน ฟินทุกวัน แอร๊ยย :impress2:
-
เสี่ยโปรดเริ่มเป็นผู้เป็นคนขึ้นมาแล้วซิ ฮ่าๆ
-
อะไรคือการเซดเมื่อนตอนที่8ว่า ไม่ถนัดดราม่า คะคุณคนเขียนนนนนนนนนนน
นี่สงสารน้องปลื้มที่สุด :hao5: อึดอัดมั้ยลูก
มาอยู่กะแม่มั้ยปลื้มมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม
ฮื๊อออออออออออออออออออออออออออออออออ :o12:
-
ตอนแรกนึกว่าน้องปลื้มจะทิ้งพี่โปรดซะเเล้ว แอบสะใจอะ เสี่ยโปรดอย่าคิดว่าน้องรักแล้วจะได้ใจนะ ปากหนักแบบเนี่ยย ระวังนะคะ
ปล น้องปลื้มไม่คิดบ้างะว่าคนคนนั้นจะเป็นตัวเองอะ
-
ปลื้มอิจฉาตัวเอง อิอิ
-
เหมือนอิพี่โปรดจะยอมรับตัวเองได้แล้วนะว่ารักหนูปลื้ม แต่พี่แกแค่ไม่พูดเฉยๆ ปล่อยให้หนูปลื้มคิดมากอยู่นั่น :z6:
-
พรุ่งนี้จะมามั้ยคะ
เสี่ยกับน้องน่ารักมากมากมากมากเลย
-
ยาวได้ใจ
-
พี่โปรดทำไมไม่บอกน้องไปว่ารักน้องปลื้ม
-
อยากได้ไอจีพี่โปรดดดด
-
รอตอนต่อไป คนนั้น = น้องปลื้ม ช้ะ?
-
เสี่ยโปรดมีข้อหาทำปลื้มอิจฉาตัวเอง
-
กระโดกอดคนเขียน ยาวมาก วันนี้รู้สึกว่าที่อ่านไม่ขาดตอน
น้องปลื้มเกียดตัวเองอ่ะดิ 55 พี่โปรดพี่น่ารักน่าหลงขึ้นเยอะ เป็นไงเจอน้องวีน แดกจุดไปดิ 555
ปล.เมื่อวานไม่ได้เม้นเน็ทห่วย o13
-
ผู้หญิงคนนั้นคือใครรร
-
อั๊ยย่ะ น่ารักอ่ะ ตอนนี้ เสี่ยทำตัวดีขึ้นนึดนึง แต่จะดีกว่านี่ถ้าบอกว่าคนที่รักนี่คือน้องปลื้ม :hao3:
แล้วอีกอย่างน้องปลื้มจะอิจฉา จะเกลียดตัวเองทำไมค่ะลูกสาว อิอิ
อยากอ่านรักสามเศร้า เป็นไงมาไงเนี่ยยย กิมเฟรนติ๊ก
ปล. ตอนต้นเรื่องนี่ นึกว่าหนังบู๊ค่ะ มีถีบอ่ะ ฮาาา คือคู่นี้มันซาดิสกับมาโซคิสใช่มั๊ยเนี่ยยย ฮาา
-
ถ้าปลื้มออกจากชีวิตมาโปรดได้นะ จะสาแก่ใจมาก :katai1:
-
:z13:
-
ดูท่าปลื้มจะอิจฉาและเกลียดตัวเองมาก
หวังว่าคนๆนั้นจะเป็นน้องปลื้มนะคะ ตอนนี้พี่โปรดทำตัวน่ารักขึ้น
-
พี่มาโปรดไม่ชัดเจน
เรื่องราวมันชักอิลุงตุงนังไปกันใหญ่แล้วนะเนี่ย
มานั่งรอตอนต่อไปค่าาาา
-
ปลื้มยังไม่รู้ตัวอีกว่าคนนั้นคือตัวเอง
ไม่เอาไม่เปลี่ยนพระเอกนะ ชอบพี่โปรดมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ถึงอาจจะดูทำร้ายจิตใจปลื้มบ้างในบางครั้ง :hao5: :katai2-1:
-
ตอนนี้เสี่ยโปรดน่ารักดีนะ รีบๆๆบอกปลื้มได้แล้วว่าชอบ :katai2-1: :katai2-1:
-
พี่โปรดพูดออกมาด้วยความรู้สึกดีเพราะพี่รู้ว่าพี่รักใคร
แต่ปลื้มไม่รู้ และมันทำให้ปลื้มอัดความรู้สึกแย่ๆทั้งหลายไว้แน่นหัวใจแล้วนะพี่
:กอด1:
-
ตอนนี้ปลื้มมากมาย ยาวได้ใจ
ขออีกตอนหน้า
มาโปรดระวังน้องน้อยใจ หนีไปก่อนนะ
พูดออกมาสักที
-
ยาวมากกกกก ตอนนี้ ><
เสี่ยบอกแล้ว แต่น้องสมองช้าสินะ ... = =
-
เธอรู้มั้ย ชั้นมารอเธอทุกวันเลย
ชอบเวลาเสี่ยหวงน้องปลื้ม มันใช่อ่ะ!!
อยากให้หวงหึงโหดเยอะๆ น่ารักดี
รีบเป็นแฟนกันนะ ก่อนเป็นแฟนกันอยากให้เสี่ยเจ็บสักหน่อย
เดี๋ยวได้เป็นแฟนน้องง่ายๆจะย่ามใจ กิกิ
รักคนแต่งที่สุดดดด
-
ชอบเรื่องนี้ :katai2-1:
กดประสาทดีเวอร์
ฉันจะรอเธอมาอัพตอนที่ 10
:katai4: :katai4: :katai4:
-
แหม่เสี่ยโปรดด เริ่มรักน้องปลื้มก้บอกเค้าปายยยย อย่าปล่อยยให้น้องมันคิดไปเองเซ่ ระวังมันงอนหนีไปหาคนอื่นนะ
-
น้องปลื้มกำลังอิจฉาตัวเองรู้ตัวมั้ยคะลูก เสี่ยโปรดจะคิดอีกนานมะ เดี๋ยวปลื้มก็หมดรักหรอก เฮอะ หมั่นไส้ความมั่นใจเกิน
มีของดีไว้ไม่รักษาให้ดี ได้แต่หวงไปวัน ๆ แต่ไม่ให้ใจ ทำร้ายจิตใจคนที่ตัวเองรักตลอดเวลา ไม่น่ารักเลยนะเสี่ยนะ
น้องปลื้มของพี่คือที่สุด รักและห่วงใยหนูมากอยากให้เจอสิ่งดี ๆ ต้องช้ำไปถึงไหนไม่รู้ แต่เท่าที่ดูน่าจะอีกไม่นาน
เมื่อไรอีคุณเสี่ยจะเลิกสำส่อนนอนกับคนโน้นคนนี้ไปทั่วฟระ (ขอโทษที่ว่าแรงค่ะ) แต่ถ้าโปรดรักปลื้มจริง ๆ นะ
เรื่องพวกนี้โปรดต้องเลิกได้ ต้องหยุดได้ ใจเขาใจเราน่ะ เราหวงเขา เขาเองก็หวงเราเหมือนกัน
อยากเอามือข่วนหน้าจริง ๆ ชริๆ ชอบทำน้องเสียใจ ถ้าน้องหนีไปก็ได้บ้าตายกันไปข้างอ่ะ ฮึ่ย
ขอบคุณค่ะ
-
ตอนนี้จุใจมากกกกกก
ยาว...อิ่มเลย 55555
ป.ล.เริ่มความดีของเสี่ย :laugh:
-
เฮ้ย!!!
-
มาโปรด :เฮ้อ:
-
ไม่บอกเเล้วจะรู้ไหมครับ
น้องหนีแล้วผมจะหัวเราะให้ฟันหัก o18
-
เสี่ยโปรดจะแอ๊บเก๊กขรึมไปไหน ปากตรงกับใจหน่อย
ระวัง ปลื้มจะหลุดมือไปน่ะ
-
กิมเฟรนติ๊กนี่สามเศร้ามากๆ คนที่เศร้าสุดคือติ๊กนะ คนนอกสุดๆอะ
แต่เสี่ยยยยยยย เสี่ยกลัวดอกพิกุลร่วงหรอ
ปลื้มมันรักมันก็เลิกรักได้นะ
-
สงสารสามคนนี้อ่ะ รักสามเส้า
ถ้าอ่านอดีตคงจะเศร้ากว่านี้
เสี่ยอย่าปากหนักไปหน่อยเลย
ต้องรอให้มั่นใจมากกว่านี้หรอ?
กลัวว่าปลื้มจะทนไม่ไหวถึงตอนนั้นนะสิ
-
ยาวสะใจ
อิอิปากหนัก
น้องคิดมากจะง้อยากนะ
-
เป็นแฟนคลับ เท็น +++ ปลื้ม
เรื่อง so what ก็ชอบ (อย่าทิ้งไปนะ ตามอ่านเรื่องนี้อยู่ตลอด)
เรื่องมาโปรด ยิ่งชอบเข้าไปใหญ่ (อ่านเรื่องนี้แล้วมีอารมณ์ร่วมมากๆ )
ส่วนคนเขียน ยิ่งชอบมากที่สุด ที่เสียสละเวลามาแต่งนิยายดีๆ ให้อ่าน มาลงนิยายอย่างสม่ำเสมอ :กอด1:
:3123: สุขสันต์ปีใหม่ ล่วงหน้าก่อน 2 วันครับ :3123:
-
:katai1: อิเสี่ยปากแข็งอ่ะ แต่แอบขอบโมเม้นตอนอิเสี่ยอัปรูปลง IG แล้วบอกว่าลูกสาวงอแง อ่ะ ชอบบบบบ o13
-
ปลื้มไม่ต้องอิจฉาตัวเองค่ะลูก :กอด1:
แต่ว่านะ กรณีนี้ถ้าปลื้มถอดใจจากเสี่ยแล้ว น้ำตาเช็ดหัวเข่าแน่ค่ะเสี่ย ถ้ายังปากหนักนักอ่ะ :mew5:
ขอหวานๆ ไม่เอาดราม่า แค่รักสามเศร้า ติ๊ก เฟรน กิม ก็เส้นมาม่าอืดเต็มท้องเลย :katai1:
-
บ๊ะ อิเฮียทำตัวมุ้งมิ้งกับน้องปลื้มเป็นด้วย น่ารักอ่าาา :-[
ชอบติ๊กนะ ได้โปรดหาคู่ให้ติ๊กที 5555 ไม่อยากให้เป็นรักสามเศร้าเลย สงสาร :hao5:
-
เสี่ย รักเค้าก้อทำตัวดีๆหน่อย :z4:
-
ไม่เอาดราม่าาาาาา
สงสารติ๊กอ่ะ ให้เปรมคู่กะติ๊กเหอะ
-
หมั่นไส้เสี่ยโปรดมากๆๆๆ แต่ตอนนี้รับได้แล้ว
ถ้าดราม้าก็อย่านานน่ะ แต่ขอให้ปลื้มเอาคืนเสี่ยบ้างน่ะ
แบบว่าหมั่นไส้อ่ะ ฮ่าๆๆๆๆๆ
มีรักสามเส้าด้วยนิ เฟรม กิม ติ๊ก อันนั้นดราม่าแน่ๆๆๆใช่มะ
แต่ก็เลือกแล้วนิ งี้ติ๊กล่ะจะมีคู่ไหม
แล้วเปรมล่ะมีมะ อิอิ
-
เพิ่งเข้ามาอ่าน น่ารักมากค่ะอยากให้ถึงตอนที่ทุกคนรู้ว่า ปลื้มเป็นใคร
-
ชอบเรื่องนี้มากมายค่ะ เสี่ยปากแข็งอ่ะ สงสารน้องปลื้ม แต่ก็แอบเชียร์เปรมนิดๆน้าาาา ระวังไว้เถอะค่ะพี่โปรดทำกับน้องไว้มาก อยากเห็นพี่โปรดเจ็บบ้างอ่ะ รอค่ะ
-
มาโปรดนี่ยังไง ปากแข็งไปมั้ยจ๊ะะะะะะะะะะ เดี๋ยวเสียปลื้มไปแล้วจะรู้สึก :เฮ้อ:
-
ตอนที่ 10
วันนี้เป็นวันหยุด ผมตื่นแต่เช้าในขณะที่พี่โปรดยังนอนคลุมโปงอยู่ข้างๆ ช่วงนี้ผมนอนไม่ค่อยหลับ กว่าจะหลับตาลงได้ก็ดึกพอนอนไปได้ไม่นานก็ตื่น ผมคงคิดเรื่องพี่โปรดมากเกินไป ผมพยายามสืบหาว่าคนที่พี่โปรดรักเป็นใครแต่ก็ไม่รู้อะไรเพิ่มขึ้นมาเลย ถามคุณเปรมก็ไม่ยอมบอก คุณติ๊กยิ่งแล้วใหญ่เพราะผมคุยกับเขาไม่รู้เรื่อง ไม่ใช่อะไรหรอกแค่คุณติ๊กเขาดูจะไม่ค่อยอยากพูดกับใครเท่าไหร่ เขามีชีวิตอยู่ในโลกมืดมนมาสักพักแล้วล่ะ สงสัยคงกลัวผมจะเหงาเลยอกหักเป็นเพื่อนล่ะมั้งครับ
ผมคว้าไอโฟนของพี่โปรดขึ้นมาจากโต๊ะข้างหัวเตียง แต่พอจะปลดล็อคดันต้องใส่รหัสผ่านซึ่งมันไม่ใช่เรื่องปกติ พี่โปรดไม่เคยล็อคเครื่องตัวเองแบบนี้ อย่างน้อยช่วงก่อนถ้าพี่โปรดลืมไอโฟนทิ้งไว้ที่ห้องผมก็ยังสามารถเล่นได้ แล้วทำไมตอนนี้ถึงไม่ได้ล่ะ...ทำไมล่ะ...
“พี่โปรด” ผมเรียกพี่โปรดพร้อมกับเขย่าแขนที่โผล่พ้นผ้าห่มเบาๆ
“ว่า...” ขานรับแต่ก็ยังไม่ลืมตา
“ปลื้มจะเล่นเกม บอกรหัสปลดล็อคหน่อย”
พี่โปรดพลิกตัวนอนคว่ำ หันหน้ามาทางผมแล้วก็แย่งไอโฟนไปถือไว้ “ของตัวเองก็มี จะมาเล่นของพี่ทำไม”
“ก็เครื่องปลื้มไม่มีเกมที่อยากเล่นนี่ -*-”
“ไม่ให้ ปลื้มออกไปดูทีวีข้างนอกไป พี่จะนอน”
“เมื่อก่อนไม่เห็นพี่โปรดว่าอะไรเลย แล้วทำไมเดี๋ยวนี้ปลื้มเล่นไม่ได้ล่ะ”
“อย่างอแง ไม่ให้ก็คือไม่ให้”
เวลาของผมคงใกล้จะหมด...อะไรที่ผมเคยทำได้เริ่มจะถูกจำกัดขอบเขตลงมาเรื่อยๆ ผมไม่ได้อยากจะเล่นเกมหรอก ผมแค่อยากดูข้อมูลในมือถือของพี่โปรดเผื่อจะฉลาดขึ้นมาบ้าง ไลน์ คาคาโอ Whatapp หรือช่องทางการติดต่อสื่อสารอะไรก็แล้วแต่ที่พี่โปรดมี ผมก็อยากจะดูว่ามีใครพอจะ...มีความเป็นไปได้ที่จะเป็นคนพิเศษของพี่โปรดบ้าง และเห็นอยู่ชัดๆ ว่ามันมีอยู่ในนั้น พี่โปรดถึงได้ไม่ยอมให้ผมเล่นมือถือเขาเหมือนเมื่อก่อน
“ปลื้ม ลงไปซื้อน้ำเต้าหู้มาให้พี่หน่อย” เสียงของพี่โปรดเรียกให้ผมชะงักขาอยู่ที่ประตู
“ครับ”
“ห้ามเถลไถล ซื้อเสร็จก็รีบขึ้นมา”
“ครับ”
ผมเดินลงไปซื้อน้ำเต้าหู้เจ้าประจำของพี่โปรด แต่ตอนขากลับเพราะผมไม่ทันได้มองรถตอนข้ามถนนเลยโดนชนจนล้มกลิ้งลงข้างทาง โชคดีที่ตอนเช้าๆ อย่างนี้คนไม่เยอะ ผมเลยไม่ต้องทนมองสายตาใคร แล้วรถที่เพิ่งขับออกจากคอนโดฯ ก็ขับไม่เร็วเท่าไหร่เลยไม่เป็นอะไรมาก แค่เสื้อเปียก หัวเข่าถลอก ข้อศอกมีแผล เจ็บเนื้อเจ็บตัวนิดหน่อยแค่นั้น ลุงชมที่เป็นยามของคอนโดฯก็รีบวิ่งเข้ามาช่วยพยุงผม ส่วนคนที่เป็นเจ้าของรถก็พยายามจะพาผมไปโรงพยาบาลให้ได้ แต่ผมก็บอกปฏิเสธไปเพราะแผลแค่นี้ผมใส่ยาเองได้ ไม่ถึงกับต้องไปหาหมอหรอก
“ผมไม่เป็นอะไรจริงๆ ครับ ผมคิดอะไรเพลินไปหน่อยเลยไม่ทันได้มองรถ ต้องขอโทษจริงๆ นะครับ คุณป้ารีบไปทำงานเถอะครับ ออกสายกว่านี้รถจะติดนะ”
“ไม่เป็นไรจริงๆ เหรอลูก ป้าต้องขอโทษหนูจริงๆ นะ ไปโรงพยาบาลดีกว่ามั้ยคะ อยู่ใกล้แค่นี้เอง เดี๋ยวป้าพาไป”
โรงพยาบาลที่ใกล้ที่สุดคงหนีไม่พ้นโรงพยาบาลของพ่อผม ถึงจะเป็นสาขาย่อยแต่ผมก็ไม่อยากไปที่นั่น
“ไม่เป็นไรจริงๆ ครับ ใส่ยาก็หายแล้วแผลแค่นี้”
“คุณปลื้มครับ ลุงว่าไปเถอะครับ หัวแตกอย่างนี้ไปเย็บแผลดีกว่าครับ” ลุงชมบอก ผมเลยหันไปทำหน้างงๆ ใส่เล็กน้อย ผมรู้สึกว่าเจ็บจี๊ดๆ ก็จริง แต่ไม่คิดว่ามันจะแตกนี่หน่า พอลองเอามือไปคลำๆ ดู เท่านั้นล่ะครับ เลือดติดมาเต็มมือ คุณป้าเจ้าของรถร้องว้ายทันที
ผมรู้แล้วว่าเสื้อเปียกเพราะอะไร เหลือบไปมองจุดที่ผมล้มก็เห็นมีก้อนหินก้อนไม่เล็กไม่ใหญ่มีเลือดติดอยู่ อ๋ออออ ไอ้นั่นล่ะสาเหตุ เสื้อนอนผมยิ่งเป็นสีขาวอยู่ด้วย ซักไม่ออกคงต้องทิ้ง ตัวนี้ของพี่โปรดอีกต่างหาก ตายแน่ๆ ผม -*-
“ไปโรงพยาบาลกัน ไปๆๆๆ ขึ้นรถเร็วลูก” คุณป้าเจ้าของรถดูหน้าซีดๆ คล้ายจะเป็นลม แกคงกลัวเลือด
“คุณป้าใจเย็นๆ ก่อนครับ ผมไม่เป็นไร นะครับ ใจเย็นๆ นะ” ผมพยายามปลอบใจคุณป้าเจ้าของรถ ก่อนจะหันไปยื่นเงินให้ลุงชม “ลุงช่วยไปซื้อน้ำเต้าหู้มาให้ผมได้มั้ยครับ ถุงเก่ามันแตกแล้วอ่ะ แล้วก็ช่วยเอาขึ้นไปส่งที่ห้อง 3505 ด้วยนะครับ ผมจะไปโรงพยาบาลก่อน”
“เอ่อ...ได้ครับ คุณปลื้มไม่ต้องให้ลุงไปด้วยแน่นะครับ”
“ครับ ไปกันเถอะครับคุณป้า ผมขับให้เอามั้ยครับ เหมือนคุณป้าจะไม่ค่อยไหว”
“ป้าขอโทษนะคะ แต่ป้ากลัวเลือดมาก T_T เห็นแล้วร่างกายไม่ค่อยมีแรง ว่าแต่หนูไหวแน่นะลูก”
“ไหวครับ ให้ผมขับเถอะ”
ถ้าให้ป้าขับแน่นอนว่าป้าต้องพาผมไปโรงพยาบาลของพ่อแน่ เพราะฉะนั้นผมจะขับเองแล้วก็ไปโรงพยาบาลของรัฐบาลที่อาจจะอยู่ไกลไปสักนิด แต่ไหนๆ คุณป้าก็ไปทำงานไม่ทันแล้วก็เลยตามเลยดีกว่านะครับ
ผมขับรถไปถึงโรงพยาบาล ลงจากรถก็ปล่อยให้คุณป้าเจ้าของรถนำบัตรประจำตัวประชาชนของผมไปที่ฝ่ายเวชระเบียนเพื่อทำบัตร ส่วนผมก็เดินตามบุรุษพยาบาลเข้าไปทำแผลที่ห้องฉุกเฉิน แผลที่หัวโดนเย็บไปสิบสามเข็ม จัดการทำแผลเรียบร้อยก็ไปนั่งรอรับยาแก้ปวด ยาแก้อักเสบหน้าห้องจ่ายยา คุณป้าเจ้าของรถยังบอกขอโทษผมซ้ำๆ ซึ่งผมก็บอกไปทุกครั้งว่าไม่เป็นไร
“ความจริงไปที่โรงพยาบาลเอกชนก็ได้ ป้าไม่ว่าอะไรหรอก จะได้ตรวจดูให้แน่ใจว่าไม่เป็นอะไรไปมากกว่านี้”
ความจริงคุณป้าเขาก็อยากให้ผมเอกซเรย์ดูนั่นดูนี่ แต่คงต้องเสียเวลาไปเป็นวันเลยล่ะครับถ้าทำอย่างนั้น เพราะโรงพยาบาลของรัฐบาลต้องรับบัตรคิว ทำเรื่องตามขั้นตอนที่ดูจะเยอะพอสมควร ทั้งๆ ที่ตอนนี้เพิ่งจะหกโมงกว่า แต่คิวล่าสุดที่ผมเห็นก็ปาเข้าไปสามร้อยกว่าแล้ว คงเพราะค่ารักษาพยาบาลที่ถูกแสนถูกนี่แหละคนถึงได้เยอะพอๆ กับสยามพารากอน
คุณป้าอี๊ดเจ้าของรถที่ชนผมพาผมมาส่งที่ประตูรั้วคอนโดฯ เพราะผมบอกว่าไม่ต้องเข้าไป ลำบากป้ากลับรถออกมาอีก เพราะยังไงก็ต้องขับออกไปทำงานอยู่ดี ประตูอยู่ใกล้แค่นี้ผมเดินเข้าไปเองได้
“แค่พาผมไปส่งโรงพยาบาลก็ขอบคุณมากแล้วครับ คุณป้าไม่ต้องให้เงินทำขวัญอะไรผมหรอก”
“รับไว้เถอะลูก ไม่งั้นป้าไม่สบายใจ”
“ผมก็ไม่สบายใจเหมือนกันนะครับถ้ารับเงินของป้ามา ผมผิดที่เดินใจลอยไม่ทันระวัง เดินตัดหน้ารถของป้าเองด้วยซ้ำ ป้าอย่าบังคับคนเจ็บเลยครับ”
“เอาอย่างนั้นเหรอลูก งั้นหนูอยู่ห้องไหนคะ ป้าจะได้ซื้อผลไม้ขนมอะไรไปให้”
“3505 ครับ”
“งั้นป้าไปทำงานก่อนนะคะ หายเร็วๆนะคะน้องปลื้ม”
“ครับ”
ผมกำลังจะเดินเข้าคอนโดฯ ก็พอดีกับที่เบนซ์สปอร์ตสีดำป้ายทะเบียนคุ้นตามาจอดขวางตรงหน้า ก่อนหน้าตาซีดเผือดของพี่โปรดจะโผล่มาให้เห็น ตามมาด้วยลุงชมที่ลงจากรถมาด้วยกัน
พี่โปรดคว้าผมไปกอดไว้แน่น ไม่กลัวว่าเสื้อเชิ้ตแบรนด์ดังของตัวเองจะเปื้อนเลือดจากเสื้อผมเลยสักนิด ก่อนจะถามว่า “เจ็บตรงไหน ทำไมเลือดออกเยอะขนาดนี้ เจ็บตรงไหนปลื้ม บอกพี่สิ”
เคยเป็นมั้ยครับ...เวลาเราเจอคนที่เรารักหลังจากที่ผ่านเหตุการณ์ร้ายๆ มาแล้วเค้าเข้ามาถามเราว่า เจ็บตรงไหน ด้วยสีหน้าที่อยากจะเจ็บแทนเรา มันทำให้น้ำตาไหลออกมาได้ง่ายๆ เลย
“เด็กโง่” สัมผัสนุ่มๆ ตรงหน้าผากผมช่วยหยุดน้ำตาผมได้แทบจะทันที พี่โปรดในเวลานี้อ่อนโยนมาก
“ลุงชมครับ ช่วยเอารถไปเก็บให้ผมหน่อยได้มั้ยครับ ผมจะพาน้องไปพักผ่อน”
“ไม่มีปัญหาครับ คุณปลื้มไม่เป็นอะไรมากก็ดีแล้ว งั้นเดี๋ยวลุงเอากุญแจไปให้ที่ห้องนะครับ”
“ขอบคุณมากครับลุง”
พี่โปรดพาผมขึ้นมาบนห้อง แล้วหากรรไกรมาตัดเสื้อทิ้งเลยครับ เพราะผมถอดไม่ได้ แถมมันยังเปื้อนเลือดแบบที่ซักยังไงก็คงซักไม่ออกอีกด้วย จากนั้นพี่โปรดก็ตรวจดูตามร่างกายผม หน้านิ่วคิ้วขมวดเหมือนตอนอ่านหนังสือก่อนสอบไม่มีผิด
“พี่เกือบช็อคตายรู้บ้างมั้ย” พี่โปรดว่าเสียงเบาพลางเช็ดตัวให้ผม สีหน้ายังไม่คลายกังวล
ผมเห็นตาคู่สวยของพี่โปรดแดงก่ำแล้วก็รู้สึกอยากร้องไห้ขึ้นมาอีก ทำไมพี่ถึงทำหน้าแบบนั้น...ผมไม่อยากเห็นพี่ต้องเป็นแบบนี้เพราะผมเลย
เสี่ยโปรดคนเก่งของผมหายไปไหนแล้ว...
“ปลื้มแค่หัวแตก” ผมใช้นิ้วโป้งเกลี่ยที่หางตาของพี่โปรดเบาๆ ก่อนเขาจะจับมือผมไว้แน่น
“ไม่ใช่แค่หัวแตก” พี่โปรดทำเสียงดุขึ้นมาทันที หน้าหล่อๆ นั่นก็นิ่งจนน่ากลัว เดาอารมณ์ไม่ค่อยถูกเท่าไหร่เลยตอนนี้
“พี่โปรด...”
“ครับ”
น่ารักจัง...ผมชอบพี่โปรดที่เป็นแบบนี้ที่สุดเลย ไม่ชอบที่พี่ทำหน้าแบบเมื่อกี้เลยสักนิด ลองถ้าได้ทำหน้าอ่อนโยนแบบนี้นะ ผมอ้อนสักหน่อยขอดาวได้ดาวขอเดือนได้เดือน หึหึ
“ปลื้มเจ็บ”
“เจ็บตรงไหน...ตรงนี้รึเปล่า”
“อือ...อย่ากดแรงสิครับ”
“ไปโรงพยาบาลกัน พี่จะพาไป”
“ไม่เอา...ปลื้มไปมาแล้ว แค่ช้ำนิดเดียว สองสามวันก็หาย”
พี่โปรดพยักหน้า นั่งลงข้างๆ ผมตามเดิม แขนแข็งแรงโอบรอบตัวผมเมื่อผมทำใจกล้าขึ้นไปนั่งบนตักของพี่โปรด แนบหน้าลงกับอกกว้างของพี่ก็ได้ยินเสียงหัวใจที่เต้นเป็นจังหวะสม่ำเสมอ ลูบแขนพี่โปรดเล่นก็เพลินดี
“พี่โปรดกินน้ำเต้าหู้รึยัง”
“จะเอาเวลาตอนไหนกิน”
“อ้าว...งั้นปลื้มไปเทใส่แก้วให้นะ พี่โปรดเอาไว้ที่ไหนล่ะ”
“ทิ้งไปแล้ว”
“ทิ้งได้ไง คนเขาอุตส่าห์ไปซื้อให้” ถึงแม้ว่าถุงที่พี่โปรดได้รับจะฝากลุงชมไปซื้อให้ก็เถอะ
“ก็ทำหลุดมือ มันแตกแล้วไม่ให้พี่ทิ้งได้ไง”
“พี่โปรดอ่ะ -*-”
“ห้ามโกรธ”
“-*-”
“ปลื้ม...ไม่เอานะครับ ไม่โกรธพี่นะ”
เสียงอ่อนเสียงหวานขนาดนี้ใครเขาจะโกรธพี่โปรดลงล่ะ ความจริงผมก็ไม่ได้โกรธอะไรหรอก แค่อยากรู้ว่าพี่โปรดจะทำยังไง จะรำคาญผมที่งี่เง่าใส่รึเปล่าก็แค่นั้นเอง ผมพยักหน้ากับอกที่เต็มไปด้วยกล้ามของพี่โปรด ก่อนจะถูหน้าไปมาสูดดมความหอม
“วันนี้พี่โปรดมีนัดรึเปล่า”
พี่โปรดเงียบไปสักพัก ก่อนจะตอบว่า “มี”
“กี่โมง”
“สองทุ่ม”
“ไม่ไปได้รึเปล่า”
“ไม่ได้...”
ผมก็ไม่น่าถาม ไม่ว่าจะเป็นตอนไหน นัดของพี่โปรดก็สำคัญกว่าคนอย่างผมเสมอ ความอ่อนโยนของพี่โปรดมักทำให้ผมลืมตัว
“พี่จะรีบกลับ...อย่าทำหน้าแบบนี้สิ”
ผมทำหน้าแบบไหนอยู่ไม่รู้หรอก แต่มันคงแย่น่าดู พี่โปรดจูบที่ริมฝีปากผม ดูดงับริมฝีปากล่างเบาๆ ไม่ยอมห่าง
“อย่างอแงครับ”
“ปลื้มไม่อยากให้ไป” พี่โปรดต้องรำคาญแน่ๆ แต่ผมแค่อยากจะเอาแต่ใจตัวเองบ้าง
“พี่รับปากไว้แล้ว เป็นนัดสำคัญด้วย...พี่ไม่ไปไม่ได้”
นัดกับคนนั้นของพี่ใช่มั้ยครับ...พี่ถึงเลือกจะทิ้งผมไว้...
ผมเลยนั่งเงียบ ซุกหน้าลงกับอกกว้างของพี่โปรดในขณะที่พี่โปรดถอนหายใจออกมา มือลูบแก้มผมเบาๆ
“หลับแล้วเหรอ”
ผมแกล้งหลับตา เพราะไม่อยากจะพูดหรือมองหน้าพี่โปรดในตอนนี้ พี่โปรดก็คงจะนึกว่าผมหลับไปแล้วจริงๆ เลยอุ้มผมแล้วเดินเข้ามาในห้องนอนวางตัวผมลงบนเตียง ห่มผ้าให้แล้วก็เดินออกจากห้องไป ...แค่ลืมตาขึ้นน้ำตาที่ผมพยายามกลั้นไว้มันก็ไหลลงมา ผมพยายามเช็ดออกแต่มันก็ไม่หยุดไหล ผมไม่ใช่คนเจ้าน้ำตา แต่ตั้งแต่ได้รู้จักกับพี่โปรดผมก็อ่อนแอลงทุกวัน ...ผมจะทำยังไงให้พี่โปรดรักผมบ้าง ผมก็ยังคิดไม่ออก ถึงผมจะรับรู้ได้ถึงความห่วงใย ความใส่ใจเรื่องของผม แต่นั่น...เพราะความผูกพันธ์ที่มีให้กับคนที่อยู่ด้วยกันทุกวันรึเปล่า? ความคิดที่ว่าจะเป็นใครก็ได้ ถ้าเขามาอยู่ในฐานะเดียวกับผม เขาก็จะได้รับความใจดีจากพี่โปรดเหมือนกัน มันทำให้ผมทุรนทุรายใจไม่น้อย
...จะมีใครสามารถช่วยผมออกไปจากที่นั่งลำบากตรงนี้ได้บ้างนะ...ผมหวังจะเจอเขาจริงๆ ช่วยพาผมเดินไปจากพี่โปรดที...เพราะผมเดินจากไปเองไม่ได้...ผมยังไม่เข้มแข็งพอ...
........................................................To be continue....................................................
มาช้าไป ขอโทษค่ะ ไปกินหมูกะทะมา อิอิ มาพูดถึงเรื่องราวของน้องปลื้มกันดีกว่านะคะ
เพราะน้องรักเสี่ยมาก เลยทำให้เสี่ยได้ใจตลอด เสี่ยอาจจะไม่ได้รับบทลงโทษที่สาแก่ใจผู้อ่าน แต่เชื่อเถอะค่ะ...มันยังไม่ถึงเวลา :laugh: :mew4:
โมเม้นที่พยายามเข้มแข็งนี่ ผู้เขียนเคยเป็นมาก่อนค่ะ แบบเคยประสบอุบัติเหตุ แต่ไม่เป็นไรมาก พยายามปลอบเพื่อนที่ก็ขับรถไปด้วยกัน แต่พอแม่โทรมาถามเท่านั้นแหละ ร้องไห้เลย แบบ ตกใจมาก ดีจังที่รอดมาได้อะไรประมาณนั้น น้องปลื้มก็ไม่ต่างกันเลยค่ะ *อย่ารู้สึกว่าน้องเจ้าน้ำตาเลยนะคะ* :hao5: :hao5:
แล้วคุณจะรักเสี่ยโปรดยิ่งๆ ขึ้น 55555
ปล. ถึงคราวที่ถึงจุดเปลี่ยน อย่าสงสารเสี่ยกันนะคะ *อย่าใจอ่อนนะ* (แต่ยังอีกตั้งหลายตอนแนะ) (เอ๊ะ o22 สปอยทำไม ฮาาา)
พรุ่งนี้เค้าดาวน์แล้วน้า อาจจะมาช้าหน่อย แต่มาแน่ค่ะ รอกันหน่อยน้าาาาาาาาาาา
:กอด1:
ขอบคุณทุกความคิดเห็นที่เอ็นดูเสี่ยกันมาหลายต่อหลายตอน :pig4: :pig4:
-
มาโปรดดด มีมุมน่ารักกะเขาเหมือนกันนี่น่ แต่ทำไมรังเกียจความรักขนาดนั้น ไม่ได้มีปัญหากะที่บ้านสักหน่อย ปากหนักๆระวังไว้ คุณเปรมรอเป็นชู้ทางใจและเราคนอ่านรอเชียร์ :hao7:
ล้อเล่น ปลื้มรักใครจะเชียร์คนนั้น ฮ่าๆ ว่าแต่ พฤติกรรมเสี่ยเขาจะไม่ทำน้องปลื้มติดเอดส์ใช่ไหมคะ :mew4:
-
ขอเป็นคนที่2หรือ3
อิอิ ชอบเรื่องนี้มากๆ
-
ขัดใจอิเสี่ยจริงๆ
-
สงสารน้องปลื้มอ่ะ พี่โปรดทำอะไรไม่ชัดเจนเลยเป็นใครก็น้อยใจ อยากเห็นตอนเสี่ยตามง้อน้องค่ะ เอาให้หนักๆเลยน้าาา ทำกับน้องไว้เยอะ รอติดตามนะคะ
-
นับถอยหลังเข้าสู่ยุคมืดของป๋าโปรด หึหึ
-
ตอนนี้เสี่ยน่ารักขึ้นเยอะเลยค่ะ
เข้าใจฟิลน้องนะเหมือนว่าตัวเองอยู่ข้างๆ อยู่ตรงนี้แต่เหมือนว่าเสี่ยจะมองผ่านไปผ่านมา
แล้วก็คิดไปว่าเสี่ยเริ่มจะมองข้ามไป เพราะยิ่งรักมากก็อยากเป็นคนสำคัญมาก
แต่สงสัยเล็กๆ พี่ยินดีเขาไม่มีเฟสเสี่ยหรือถึงยังไม่เห็นรูปน้อง หรือยังไง?
-
สงสารปลื้ม
แต่ก็รักเสี่ยมากเสียจนเห็นเสี่ยเสียใจไม่ได้
อั้ยยะ
-
อารมณ์นั้นยังไม่มาเลยรักพี่โปรดเนี้ย มีแค่สงสารปลื้มยิ่งๆขึ้นทุกวัน
-
นัดอะไรมันสำคัญกว่าน้องปลื้มห้ะ!! อิเสี่ยโปรด :angry2: :fire:
สงสารอิเสี่ยอ่ะหรออออ
ไม่มีความคิดนั้นอยู่ในหัว :laugh:
-
สงสารน้องปลื้มอ่าา คงเจ็บน่าดูแต่ต้องเข้มแข็ง
-
อิเสี่ย :z3: :z3:
สงสารน้องปลื้มสุดๆ :sad4:
-
มาโปรดดูดีขึ้นอีกนิด ช่วยชัดเจนหน่อยก็ดีน่ะ
สงสารปลื้ม น้องมันคิดมาก
น้องทนไม่ได้แล้วจะยุ่ง
-
งั้นเราสงสารเสี่ยล่วงหน้าได้ป่ะ
ขอแบบเสี่ยทรมาณแค่คนเดียวจะดีมาก :)
-
สงสารปลื้มอ่ะ น้องกังวลเพราะน้องไม่รู้อะไร อิพี่ก็ไม่มีแยบๆบอกๆเลยปล่อยให้น้องคิดมาก :z6:
กลัวที่บอกว่าถ้าถึงตอนนั้นอย่าสงสารเสี่ยนะ อย่าใจอ่อน
คือตอนนี้ไม่ได้โกรธอิเฮียแล้ว ทำไงดี ฮอลล :hao5:
-
เราก็เคยเป็นค่ะ ต่อหน้าเพื่อนต่อหน้าคนอื่นเราเข้มแข็งมาก
ไม่ร้องไห้สักแอะ แต่พอกลับบ้านมาเห็นหน้าแม่เท่านั้นแหละค่ะ
ร้องโฮเลย สะอื้นไม่หยุด
คนที่รักมันพิเศษกว่าคนอื่นๆจริงๆนะคะ
ตอนนี้สงสารน้องปลื้มมาก กังวลใจเรื่องเสี่ยอยู่
ยังต้องมาเจ็บตัวอีก เฮ้อ
นี่เสี่ย เจอแบบนี้ควรคิดได้บ้างแล้วนะ
คนเราจะตายตายพรุ่งยังไม่รู้เลย รักน้องก็บอกน้องเถอะ
ดูแลน้องดีดี ก่อนจะไม่มีโอกาสได้ทำนะเว้ย -3-
-
:katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5:
โถ่ๆๆๆๆ น้องปลื้มนิ ชอบคิดไปไกลจังเลย น๊าาา พี่โปรดก็ธุระเยอะเกิ๊นนน :mew6: :mew6: :mew6: :mew6: :mew6: น่าสงสาร น้องปลื้ม
-
สงสารน้องปลื้ม :mew6: หนูเย็นชากับตัวเองเกินไปนะคะ คือหนูรักคนอื่นมากกว่ารักตัวเองน่ะสรุป
ขนาดเจ็บจะแย่แล้วก็ยังต้องซื้อน้ำเต้าหู้ไปให้เค้า แถมไปหาหมอเองอีก ที่จริงก็ต้องโทรให้พี่โปรดพาไปสิ
พี่โปรดก็ดูห่วงใยน้องดีแต่ก็ยังไม่นัดเรี่ยราด ถึงวันที่น้องปลื้มไปกับใครซักคนจะเสียใจนะ เตือนแล้วและเตือนอีก
คือตอนนี้พี่โปรดอยู่เหนือน้องปลื้มมากเกินไป อยากให้มีใครซักคนที่พี่โปรดต้องยอมแพ้น่ะ
คนที่พาน้องปลื้มไปในที่ที่มีความสุขกว่านี้
ขอบคุณค่ะ ติดเรื่องนี้ซะแล้วค่ะ มาต่อเร็ว ๆ นะคะ
-
ไม่สงสารเพราะเสี่ยทำตัวของเสี่ยเอง และน้องก็เสียน้ำตาให้เสี่ยไปเยอะแล้ว
-
น้องเจ็บขนาดนี้ยังทิ้งน้องไปอีก :z6:
-
ตอนนี้เสี่ยน่ารัก แต่ก็รู้สึกเศร้าไปกับปลื้มอยู่ดี
โดนตามใจจนเคยตัวนะพี่โปรด ไม่เข็ดๆ
:กอด1:
-
เสี่ยเริ่มน่ารักขึ้นเรื่อยๆ แบบนี้ค่อยสมเป็นพระเอกหน่อย อิอิ
-
เอาจริงๆนะ การไม่พูดไม่อธิบาย ให้อีกฝ่ายคิดเอาเอง หลายครั้งแล้วที่คนเลิกกันเพราะสาเหตุนี้
ถ้าแทนตัวเองเป็นปลื้ม จะให้เข้าใจเป็นอื่นได้อย่างไร ตอนนี้เดาว่า นัดกับครอบครัวน้องนั่นแหละ
แต่ที่ที่ผ่านๆมาหลายครัง มันชวนให้คิดว่าไปหาผู้หญิงอื่นจริงๆนั่นแหละ น้องก็เสืยใจต่อไป
อยากให้น้องกล้าเดินจากมา เรื่องคลิปช่างมันเถอะ ไม่ได้อายคนเดียวสักหน่อย
รอพรุ่งนี้ๆอยากอ่านต่อจังเลย
-
สงสารปลื้มมาก เข้าใจฟีลน้องเลยที่แบบขนาดตัวเองเจ็บขนาดนี้ เสี่ยยังไม่สนใจ แล้วอีเสี่ยนี่ก้จะปากแข็งไปไหนอะ เหมือนเห็นน้องเป็นของตาย ไม่ว่ายังไงน้องก้ไม่กล้าไปไหนอยุ่ดี ถ้าวันนึงที่มีคนช่วยน้องออกไปทำให้น้องกล้าพอที่จะอยุ่ได้โดยไม่มีเสี่ยอยากรุ้ว่าเสี่ยจะธุระเยอะอย่างนี้ไม๊ แล้วเราก้แอบคิดว่าคนๆอาจจะเป็นเปรมม รึเปล่าา ???
:z3:
-
โอ้ย เซ็งพี่โปรด คือการกระทำก้ดูจะรักจะชอบปลื้มนะ แต่ทำไมต้องทำเค้าเจ็บปวดขนาดนี้
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
อยากสงสารเสี่ยแย่แล้ว ชอบทำร้ายจิตใจปลื้ม :katai1:
-
เพิ่งได้อ่านตอนที่สิบ
งืมม ให้กำลังใจปลื้มเงียบๆดีกว่า :กอด1:
ถ้าปลื้มไม่สำคัญพอที่มาโปรดจะเคลียร์ตัวเองให้ปลื้มฟังได้ ปล่อยให้เป็นอย่างนี้ วันที่ปลื้มทนไม่ไหว คนอ่านขอเข้าข้างปลื้มสุดตัว
-
เข้าใจปลื้มนะว่าสถานการณ์มันชวนให้คิดไปทางนั้น ถึงความจริงมันอาจจะ(?)ไม่ใช่ก็ตาม
รู้สึกเสี่ยโปรดเริ่มอ่อนลงนะ หรือว่าเราคิดไปเองหว่า :m18:
-
เสี่ยโปรด น้องปลื้ม
:katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5:
-
:sad4: :sad4: :sad4:ปลื้มจะเจ็บอีกนานมั้ยเนี่ยสงสารฮืออออออ
ให้เสี่ยโปรด :beat: :beat: :beat: :beat:
-
โหยค้างงงง วันนี้ขออีกตอนไม่ได้หรอ T^T
-
อยู่แต่ในสถานการณ์แบบนี้ รังแต่จะทำให้ตัวเองอ่อนแอ สู้ใจแข็งทนเจ็บซักนิด เพื่อให้ความชัดเจนเกิดขึ้นน่าจะดีกว่า
รักคนอื่นอ่ะรักได้ปลื้ม แต่อย่าลืมรักและเคารพในตัวเอง เพราะสุดท้ายคนที่เหลืออยู่ก็คือตัวเองแค่คนเดียว
สู้ๆจ้ะ :เฮ้อ:
-
เสี่ยโปรดได้คะแนนบวกเพิ่มขึ้นมานิดหน่อย
แต่ก็ยังไม่เยอะ เพราะเสี่ยไม่ชัดเจนและเอาแต่ใจ!
มาช่วยปลอบใจน้องปลื้ม อย่าเศร้านะลูกน้าาาาา
-
เสี่ยเอ้ยยยย
รีบๆบอกน้องไปเถอะ
สงสารน้องจัง ,____,)
-
พี่โปรดไปนัดกับใครไว้เนี้ย
อย่าทำอย่างนี้ก่อนที่ปลืมจะไปจากพี่
แลวอย่าหาว่าคนอ่านไม่เตือน
-
เหมือนเสี่ยโปรดจะมีอาการกับน้องปลื้มบ้างแล้ว แต่ผมว่าเสี่ยยังไม่เห็นคุณค่า เหมือนกับน้องปลื้มแค่คั่นเวลาหรืออะไรสักอย่าง อยากให้น้องปลื้มหายไป แล้วให้เสี่ยตรอมใจ
-
ไอ้เอี้ยพี่โปรดดดดด
เคลียร์ด่วนนนนนน
:ling1:
-
ใครจะเป็นคนนั้นกันนะ
-
อย่าเพิ่งเครียด :katai1:
-
ทำไมไม่มีใครเอะใจว่าปลื้มเป็นลูกใครทั้ง ๆที่ทุกคนบอกว่านามสกุลดัง
ทำไมพี่โปรดไม่รู้ว่าปลื้มเป็นพี่น้องกับยินดี ทั้ง ๆที่รู้นามสกุล หรือพี่โปรดไม่รู้นามสกุลน้องหว่า
ปล.ชอบนายเอกเจ้าน้ำตา กิกิ
-
ขนาดปลื้มเจ็บยังไม่ค่อยหนัก ยังจะเห็นนัดสำคัญอีกเหรอ
ถ้าปลื้มเจ็บหนักจะขนาดไหนนิ สงสารปลื้มยังไงก็ไม่รู้
-
จะทำยังไงดี
ความรักหน่อความรัก
มันฝังลงแล้วถอนไม่ขึ้นจริงหรอ???????????????????????????????????????????????????????????
-
สงสารหนูปลื้มอ่ะ
-
มาม่าอย่าเยอะน่ะค่ะ หน่วงจัดอ่านแล้วปวดหัว ปวดใจ ก่อให้เกิดความเครียดอย่างมหาศาล :z3:
-
ถึงเสี่ยจะเริ่มน่ารักขึ้นมา แต่ก่อนหน้านั้นเสี่ยแย่มากๆ :katai1:
น้องปลื้มเข้มแข็งเข้าไว้ลูก :กอด1:
-
:o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12:
เสี่ยยยยยย รู้ใจตัวเองสักทีเสะ โถ่วววววววววววว
:z3: :z3: :z3:
-
เอ๋อเหรอแต่เช้าเลยโดนชนซะงั้น
รูปหน้าจอต้องเป็นน้องปลื้มแน่ๆ
เขินน้องเลยไม่ให้เล่น
รออ่านตอนต่อไปค้าบ
-
เสี่ยยย มีนัดกับพี่ยินดีป่าว? ไปถอนหมั้นเรยเสี่ย
หมั้นน้องพี่ยินดีแทน WIN WIN :katai2-1:
ถ้าเสี่ยจะเป็นมากขนาดนี้ ทำไมตอนแรกไม่พูดกับน้องปลื้มดีๆคะ? ขู่น้องทำไมๆๆ :katai1:
เป็นกำลังใจให้เสี่ยนะ โปรดอย่าทำร้ายปลื้มไปมากกว่านี้เรย :hao5: กระซิก ๆ :a6:
ระวังปลื้มทิ้งนะ :laugh3:
-
:mew1: :mew1: :mew1:
:hao6:
-
นี่เป็นคนใจอ่อนอยู่ด้วยแต่ถ้าถึงตอนที่เสี่ยรักปลื้มมากๆแล้วปลื้มเอาคืนนี่โคตรสงสารเสี่ยเลย
ไม่ชอบตรงที่ความลับเยอะเนี่ยละ
ปลื้มช้ำใจตายไปแล้วโวย เจ็บทั้งกายเจ็บทั้งใจเลยT_T
-
เสี่ยโปรดด เป็นไงคะ ดูเลน้องปลื้มไม่ดีอ่า ปล่อยน้องไปถูกรถชนอ่าา
ถ้าเสียโปรดยังปากแข็ง ทำซึนกะน้องระวังจะเสียน้องปลื้มไปน๊าาา
ps happy new year (ล่วงหน้า) นะคะ ^^
-
:o12: :o12:
-
เพิ่งอ่าน หนุกมากกกกกกกกกกกกก :กอด1: :กอด1: :กอด1: เข้ามานั่งรออ่านตอนต่อไป :katai4: :katai4: :katai4: :katai4:
-
:hao5: อึดอัดแทนน้องจังเลยเสี่ยยยย รีบๆบอกรักปลื้มเถอะ :katai5:
-
หลัง ๆ มานี่เริ่มหลงคนแบบเสี่ยแล้ววววว
ดราม่าอย่าหนักน้าคนเขียน เดี๊ยวเสี่ยช้ำใน 55555555555
แต่ตอนนี้ก็สงสารปลื้มอะ คนมันคิดมาก อิเสี่ยนี่ก็คลุมเครือตลอด หึ่ยย! :z3:
-
แงงงงงๆๆๆๆ :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :z3:
:pig4: :pig4:
-
ใครว่ายังไงเราไม่รู้
รู้แค่ว่า...เราเป็นหนึ่งคนที่รัก ที่ปลื้มเสี่ยมากกกกกกกก
อย่ามาม่ามากนะคะ
เรายิ่งเป็นพวกเห็นนายเอกช้ำใจได้
แต่เห็นพระเอกทุกข์ใจไม่ได้ อยู่ด้วย
น้องปลื้มเอง ถ้าอยากรู้มาก ก็ถามไปตรงๆเลยสิ
ก็รู้อยู่ว่าคำพูดเสี่ยชอบกำกวม ก็ถามตรงๆ ตรงไปตรงมาเลยสิ
นี่พอไม่ถาม ก็ชอบคิดมากจิตตกไปเองคนเดียว
หัดตามใจตัวเองหน่อยสิ นี่อยากถาม แต่ไม่กล้าถามสะงั้น
แล้วก็ไปตีความเองฝ่ายเดียว
บอกว่าตัวเองไม่เข้าใจเสี่ย
เสี่ยเห็นน้องเออออตาม ก็คิดว่าน้องเข้าใจ
ต่างคนต่างก็เข้าใจตามที่ท่าทางที่ฝ่ายตรงข้ามแสดงออก
ไม่คิดถามความจริงในใจกันทั้งสองฝ่ายนั่นแหล่ะ
เสี่ยผิด ที่ชอบเผด็จการทำตัวครุมเครือ ไม่ชัดเจน
ปลื้มผิด ที่ไม่ยอมถาม หรือพูดอะไรให้ชัดเจน กระจ่างเหมือนกัน
บอกไม่ชอบเสี่ย บอกต่อด้วยสิ ว่าผมไม่ชอบตรงนั้น ผมไม่ชอบแบบนี้
ผมอยากให้เสี่ยเอาใจผม ผมอยาก...ก็ว่าไป
สรุป...ชอบเสี่ยโปรด อิอิ
ไม่อยากเห็นมาม่ามาก คนแต่งโปรดเห็นใจด้วย><
-
น้ำตาซึมเบาๆ แอบคิดแอบรู้สึกตามปลื้มอ่ะ
:o12:
-
ตอนที่ 11
Inside: ‘มาโปรด’
ปลื้มหลับไปแล้ว ผมเลยเดินออกมานั่งดูทีวีที่โซฟา สารคดีงูที่ผมชอบดูกำลังฉายตอนที่งูเหลือมกำลังรัดเหยื่อ แต่ผมไม่มีสมาธิดูเท่าไหร่ ตั้งแต่เช้าจนถึงตอนนี้เกิดเหตุการณ์กระทบกับความรู้สึกของผมมากมาย ...แต่จะว่าอย่างนั้นก็ไม่ใช่ซะทีเดียว ความรู้สึกผมมันบิดเบี้ยวไปตั้งแต่มีไอ้เด็กตัวเล็กๆ ตาโตๆ ปากแดงๆ นั่นเข้ามาในชีวิตแล้วต่างหาก
เรื่องมันเริ่มเมื่อเจ็ดเดือนก่อน...จำได้ว่าวันนั้นผมมีเรียนจนถึงเย็นทั้งๆ ที่คณะอื่นเขาเริ่มสอบกันแล้ว ช่วงเช้าน่ะไม่เท่าไหร่ ช่วงเย็นนี้หนักเอาการ มึนไปกับวิชาระบบทางเดินอาหาร 2 สองชั่วโมงเต็มจนแทบอ้วก เพื่อนสนิทในกลุ่มผมที่มีกันอยู่ห้าคนเลยชวนกันลงไปหาอะไรกินที่ร้านอาหารใต้ตึกคณะช่วงพักเบรค ผมที่ไม่เคยแวะเวียนไปอุดหนุนอาหารที่นั่นเพราะสาวๆ ในสังกัดของผมเขาไม่ค่อยถูกปากกับอาหารจานเดียวเท่าไหร่ เมื่อเพื่อนชวนก็ต้องไป ณ ตอนนั้นคือขอไปที่ไหนก็ได้ให้พ้นจากห้องเรียน ผมไม่ไหว ผมมึน
ผมไม่ได้สนใจใคร ก็คุยหัวเราะกับเพื่อนๆ ของผมตามปกติ แต่เริ่มรู้สึกว่ามีคนจ้อง จ้องแบบตาไม่กระพริบเลยทีเดียว ก็พอดีกับที่โต๊ะของคนที่จ้องผมมันส่งเสียงดังโวยวายขึ้นมา ผมเลยมีเหตุผลจะหันไปมองว่ามันเป็นใคร เห็นก็แค่เด็กผู้ชายตัวเล็กๆ ใส่ช็อปสีน้ำเงินเข้มที่ผมเห็นไอ้เปรมน้องชายของผมมันใส่มาเรียนบ่อยๆ มันสบตากับผม ตาโตๆ หลังแว่นสายตาหนาๆ เชยๆ มองผมแบบไม่กระพริบ หน้าเล็ก ผิวขาว ปากแดง ผมยาวระต้นคอ ปลายจมูกโด่งสวยที่ช่วยค้ำแว่นตาอันใหญ่ของมันมีรอยแดงนิดๆ หน้ามันหวานมาก แต่ก็นั่นล่ะ ไม่ใช่ผู้หญิงผมเลยเลิกสนใจ
แต่หลังจากวันนั้น...ชีวิตผมก็เริ่มไม่ปกติ เป็นเวลาตลอดสองเดือนที่ผมติดอยู่กับความรำคาญใจ สงสัย และค่อนข้างหวาดระแวง ผมไม่เคยเจออย่างนี้มาก่อน ไอ้การที่มีผู้ชายมาตามมองตามจ้อง สืบหาเรื่องของผมนี่ขัดใจผมมาก ผมมีแฟนคลับ แฟนเพจ หรืออะไรก็ตามที่คนที่ชอบผมเขาจัดตั้งขึ้นมา พวกเขารู้ความเป็นไปของผมในขอบเขตที่ผมวางไว้ แต่ไอ้หมอนั่นไม่ใช่ มันเหมือนโรคจิต ตามผมทุกฝีก้าว ถามเรื่องผมจากน้องชายของผม ไอ้เปรมมันก็มาแซวผมบ่อยๆ เล่าให้ผมฟังเกี่ยวกับเรื่องไอ้หมอนั่นมากมาย น้องผมคงจะเอ็นดูมันไม่น้อย แต่ผมไม่ชอบใจ ผมอึดอัดมาก ผมอยากเดินเข้าไปผลักอกมันแรงๆ แล้วต่อยสักทีสองทีให้หายหงุดหงิด ซึ่งมันก็เป็นแค่ความคิด ให้ทำจริงๆ ผมก็ทำไม่ลง เพราะมันตัวเล็กนิดเดียว สูงแค่อกผม โดนหมัดผมไปก็ไม่รู้จะฟื้นขึ้นมาอีกรึเปล่า ผมเลยตัดสินใจว่าจะทำอะไรสักอย่าง
ผมมีโอกาสไปที่คณะวิศวะฯ เพราะสาวคนล่าสุดของผมเขาเรียนอยู่ ต่อให้ผมต้องไปส่งน้องเขาที่ภาควิชาวิศวกรรมเคมีแต่ผมก็หาโอกาสวนรถไปที่ภาควิชาวิศวกรรมคอมพิวเตอร์จนได้ นั่นเป็นครั้งแรกที่ผมได้พูดกับมัน มันดูตื่นเต้นระคนตกใจ พูดจาตะกุกตะกัก แต่ส่วนใหญ่นั่งเงียบจะพูดก็ต่อเมื่อมีคนตั้งคำถาม ผมรู้มานานแล้วว่ามันชื่อปลื้ม แต่ก็ยังแกล้งถาม ผมต้องหาโอกาสคุยกับมันตามลำพัง จะได้จัดการเรื่องที่รบกวนจิตใจผมเสียที ผมลองชวนมันไปทานข้าวคำตอบในใจที่ผมคิดไว้คือมันต้องไม่ปฏิเสธ แต่มันกลับทำให้ความมั่นใจของผมเป็นศูนย์ มันไม่ได้อยากไปกับผม ทั้งๆ ที่ผมก็ดูออกว่ามันชอบผมมากขนาดไหน
ปลื้มมีเรื่องทำให้ผมแปลกใจหลายอย่าง มันเป็นเด็กที่ทำตัวไม่สมเด็ก คือแม่งทำงานส่งตัวเองเรียน จนกรอบถึงขนาดที่มือถือก็ยังไม่มีใช้ ผมว่าจะซื้อมือถือให้มันสักเครื่อง แล้วก็บอกให้มันเลิกทำตัวโรคจิตตามผม ได้ของใช้มันคงจะฟังบ้างอย่างน้อยก็ปลอบใจมันหน่อยที่ผมรับความรู้สึกมันไว้ไม่ได้ อีกอย่างผู้หญิงแต่ละคนที่ผมควงพอผมซื้อของให้ก็ว่าง่ายกันทั้งนั้น ความจริงถึงไม่มีของแต่ถ้าผมเอ่ยปากใครล่ะจะกล้าขัด แต่ปลื้มไม่ใช่ มันไม่รับของจากผม แถมยังหายหน้าไปทั้งๆ ที่ผมยังไม่ได้บอกให้มันเลิก ‘นี่มันคิดว่ามันเป็นใคร มันนึกอยากทำอะไรมันก็ทำ นึกอยากเลิกก็เลิกอย่างนี้เหรอวะ’ ผมคิดอย่างหงุดหงิด เพราะผมชินกับการที่ทุกคนเห็นความสำคัญของผม ผมหลงตัวเองมากผมรู้ ผมใช้ชีวิตทุกวันเหมือนเดินอยู่บนพรมแดง แต่พอนึกถึงปลื้มก็เหมือนมีใครเอาโคลนมาสาดลงบนพรมแดงของผม มันผิดเพี้ยนไปหมด
จนถึงวันนี้ผมนึกถึงเรื่องที่ขืนใจมันทีไรก็หน่วงในใจได้ตลอด ตอนนั้นผมโมโหมาก มันทำหน้าผิดหวังในตัวผม มันทำตามคำสั่งผมที่ให้มันเลิกยุ่งกับผมง่ายๆ ผมคงบ้ามากที่หวังอยากให้มันบอกปฏิเสธ แต่คงมีแค่ผมเท่านั้นที่รู้อยู่แก่ใจว่าเพราะอะไร...
‘เด็กนั่นมาอีกแล้วว่ะ’ ผมฟังประโยคนี้จากเพื่อนของผมจนชิน และทุกครั้งผมจะต้องหันไปเจอหน้าขาวๆ ปากแดงๆ ของมัน ตาโตๆ ที่คอยจับตามองมาที่ผม รอยยิ้มที่บ่อยครั้งจะเห็นและมีไม่กี่ครั้งที่มันจะยิ้มจนตาปิด ...มันน่ะ...น่ารักมาก และถ้าวันไหนที่ไม่ได้ยินประโยคนี้ ไม่ได้เห็นตาโตๆ หรือรอยยิ้มของมัน ผมจะนอนไม่หลับและแน่นอนว่าผมรับเรื่องนี้ไม่ได้
ความจริงแล้วผมอยากให้มันดื้อรั้นต่อไปเพราะผมจะได้ทำเหมือนกับว่าผมไม่ได้ต้องการให้มันทำ เป็นมันที่มาตามติดผมเอง เป็นมันที่มาชอบผมเอง ซึ่งผมรู้ว่าผมเห็นแก่ตัว
...ปลื้มน่าจูบไปทั้งตัว ยิ่งเห็นหน้าที่แดงก่ำไปด้วยอารมณ์ผมยิ่งห้ามตัวเองไม่อยู่ ผมมีอะไรกับมันในรถ เป็นที่ที่แย่ที่สุดสำหรับครั้งแรกของมัน ผมรู้สิว่าครั้งแรกเพราะมันไม่เป็นงาน แค่ผมใส่เข้าไปก็แตกทั้งๆ ที่ยังไม่ทันขยับ รู้สึกดีมากอย่างที่ไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนทำให้ผมรู้สึกได้ ผมถ่ายคลิปไว้เพราะอยากให้มันร้องไห้อ้อนวอนผม แต่มันไม่ร้องเลยสักนิด เป็นผมเองที่ต้องลบคลิปนั้นเพราะทนเห็นตัวเองทำระยำกับมันไม่ได้
จากวันนั้นมันก็หายไปสี่วันเต็ม ผมเป็นห่วงมันมาก ยิ่งเห็นกางเกงของผมที่มีรอยเลือดก็ยิ่งรู้สึกผิด ผมจะถามไอ้เปรมก็ไม่ได้เลยต้องขับรถไปที่คณะวิศวะฯ บ่อยๆ ไม่ใช่ผมว่างหรอก ผมโดดเรียนฝากเพื่อนเลคเชอร์ให้ ผมไม่เคยเสียการเรียนเพราะเรื่องแบบนี้ แต่ทำไงได้ ผมอยากเจอปลื้ม อยากรู้ว่ามันเป็นยังไง มันจะโกรธจะเกลียดผมมากรึเปล่าที่ทำอย่างนั้นกับมัน แต่ผมก็ไม่มีโอกาสได้ถาม
ปลื้มมันดื้อจนผมพูดดีๆ กับมันไม่ได้ พูดดีๆ มันไม่ฟังหรอก มันเป็นประเภทดื้อเงียบ ภายนอกเหมือนจะยอมคน แต่มันไม่เคยยอมทำตามที่ผมบอกเลย มันชอบขัดคำสั่งขัดใจผม แรกๆ ก็ใช้คลิปขู่มันได้อยู่หรอก ถึงผมจะลบทิ้งไปแล้วแต่มันไม่รู้นี่ แต่หลังๆ ผมรู้แล้วว่ามันไม่ได้แคร์คลิปนั่นเท่าไหร่ไม่งั้นไม่ดื้อตาใสใส่ผมหรอกและผมรู้ว่าไม่ฉลาดเลยถ้าจะเอาของที่ไม่มีจริงนั่นขู่มันอยู่ ความจริงผมแค่ไม่อยากให้มันหนีผมไป ผมยอมรับว่าต้องการตัวมัน...ผมรู้สึกดีมากที่ได้มีอะไรกับมัน จากครั้งแรกที่ไม่เป็นงานหรือตอนนั้นมันจะตกใจอะไรก็ช่างเถอะ แต่ครั้งต่อๆ มาผมมีความสุขมากจนคิดว่าตัวเองขาดมันไม่ได้ ผมเคยลองกับผู้ชายตัวเล็กๆ ที่เหมือนมัน เลือกเอาที่เหมือนปลื้มมากที่สุด แต่ความรู้สึกมันไม่ใช่ ผมทำใจกอดจูบเหมือนที่ทำกับปลื้มไม่ได้ มันหมดอารมณ์เอาดื้อๆ เมื่อคิดว่าร่างที่อยู่ในอ้อมกอดผมไม่ใช่มัน
ผมไม่เคยรู้เลยว่าตัวเองมีมุมที่โคตรงี่เง่าเหมือนกัน ผมเคยเกลียดที่พวกผู้หญิงทำเวลารู้ว่าผมมีคนใหม่แล้วพร้อมจะเลิกกับพวกเธอ แต่กับปลื้มผมงี่เง่าใส่มันมากผมรู้ แต่ผมไม่อยากให้มันไปไหน แค่มีคนมองมันผมก็ไม่ชอบแล้ว ผมไม่อยากพูดดีๆ กับมันเพราะกลัวมันจะได้ใจ เดี๋ยวต่อไปผมพูดอะไรก็จะไม่ฟังอีก ผมเรียนหนักสอบก็บ่อยเวลาว่างก็ไม่ค่อยจะมีอยู่กับมัน เป็นคนอื่นคงโวยวายใส่ผมไปแล้วแต่ปลื้มมันไม่เรื่องมากหรอก อยู่กับผมมันทำตัวน่ารัก ไม่เคยโกรธอะไรผมได้นาน ชอบมางอแงใส่แต่ไม่งี่เง่าน่ารำคาญเหมือนกับบางคนที่ผมเคยเจอ
ผมยอมรับ...ผมหลงมัน หลงแบบหน้ามืดตามัว จนเพื่อนผมเตือนแล้วว่าผมโดดเรียนบ่อยระวังเวลาเรียนไม่พอ ผมไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อน แต่ผมไม่อยากให้ปลื้มห่างสายตา มันยิ่งเอ๋อๆ ไม่รู้หรอกว่าใครคิดอะไรกับมันบ้าง ปลื้มมันไม่ใช่คนโง่แต่ก็มีบางเรื่องที่มันตามไม่ทันคนอื่น มีบางเรื่องที่ความเข้าใจมันไม่เหมือนคนทั่วไป มันเป็นคนเงียบๆที่ชอบคิดอะไรในใจคนเดียวค่อนไปทางคิดเองเออเองซะส่วนใหญ่เลยทำหน้าทุกข์ใจใส่ผมบ่อยๆ แต่มันไม่พูดผมก็ไม่รู้หรอกว่ามันเป็นอะไร ทะเลาะกันบ่อยแต่น้อยครั้งที่มันจะร้องไห้ซึ่งถ้ามันร้องเมื่อไหร่นั่นล่ะที่ผมถึงได้รู้ว่าตัวเองทำเกินไป...
ผมอยู่กับมันมาตอนนี้ก็ห้าเดือนย่างเข้าเดือนที่หก ความรู้สึกผมชัดเจนแล้วแต่ยังไม่อยากพูดอะไร ผมคิดว่ามันยังไม่ถึงเวลา ผมอยากจัดการทุกอย่างให้เรียบร้อยก่อน อย่างน้อยก็เคลียร์เรื่องผู้หญิง ปฏิเสธเรื่องหมั้นกับพี่ยินดีให้เด็ดขาด ความรู้สึกครั้งนี้ผมจริงจังเพราะกว่าผมจะยอมรับตัวเองได้มันไม่ใช่เรื่องง่ายเลย ผมแน่ใจแล้วว่าต้องการแค่ปลื้มเท่านั้น ผมไม่ต้องการคนอื่นอีก เพราะตั้งแต่ผมแน่ใจความรู้สึกที่มีต่อมันผมก็ไม่ได้มีอะไรกับผู้หญิงอีกเลย ผมอาจจะออกไปทานข้าว พาไปดูหนัง พาไปเที่ยวซื้อของนั่นนี่บ้างแต่ผมก็ไม่ทำอะไรพวกเธอมากกว่ากอดจูบเพราะหน้าของปลื้มคอยแต่จะซ้อนทับอยู่เรื่อย ปลื้มมันคงคิดว่าผมไปนอนกับคนอื่นถึงได้กลับเกือบเช้าแทบทุกครั้งที่ผมมีนัดมันถึงได้ชอบทำเงียบใส่ผม ถามคำตอบคำ หน้าบึ้งจนกว่าจะโดนผมด่าว่างี่เง่านั่นล่ะมันถึงหยุดทำ แต่ผมไม่ได้ไปที่ไหนเลย ผมไปนอนที่คอนโดฯไอ้เปรมแทบทุกครั้งหลังจากที่ส่งผู้หญิงเขาถึงบ้าน ที่ต้องทำอย่างนั้นเพราะบางครั้งเวลาผมโดนยั่วจนอารมณ์ค้างแต่ไม่อยากมีอะไรกับใครนอกจากมันถ้ากลับไปหามันมันได้ฟ้าเหลืองแน่ ผมไม่ใช่คนที่ขึ้นแล้วลงง่ายๆ เสียด้วย แถมปลื้มยังน่าฟัดเอามากๆ ชอบมัดผมจุกอย่างกับเด็กๆ ให้ความรู้สึกเหมือนกำลังมีอะไรกับเด็กมัธยม อืม...ตื่นเต้นดีนะ ฮ่าๆ
“พี่โปรด...” เด็กน้อยของผมเดินขยี้ตามายืนอยู่ตรงหน้า นี่ผมเผลอคิดอะไรไปนานแค่ไหน? เหลือบตามองนาฬิกาก็เห็นว่านานอยู่เหมือนกัน ตอนนี้บ่ายสี่โมงแล้ว ผมมองปลื้มที่ยืนตาบวมแดง หน้าง่วง ก็เลยดึงให้มานั่งตัก
ปลื้มถูหน้ากับอกผม นั่งเงียบๆ ลูบแขนผมเล่น ผมเลยจูบหน้าผากมันไปหนึ่งที ลูบเอวเล็กของมันเบาๆ ผมมองคนตัวเล็กบนตักพลางคิดอย่างแน่ใจว่าไม่มีใครทำให้ผมทั้งหลงทั้งรักได้มากเท่านี้อีกแล้ว ความคิดที่ว่าถ้ามันไม่อยู่กับผมแล้วผมจะเป็นยังไงจนเมื่อเช้าก็ได้รู้...
...ตอนที่ลุงชม ยามของคอนโดฯมากดกริ่งที่ห้องผม ยื่นถุงน้ำเต้าหู้ให้แล้วบอกว่าปลื้มถูกรถชนด้วยหน้าตาเป็นกังวล ตอนนั้นผมแทบหมดแรง ถุงน้ำเต้าหู้หลุดจากมือโดยไม่รู้ตัว ลุงชมเห็นท่าไม่ดีก็เข้ามาช่วยจับตัวผมไว้บอกว่าปลื้มไม่เป็นอะไรมาก หัวแตก ตามตัวมีรอยแผลนิดหน่อย คนที่ชนกำลังพาไปส่งที่โรงพยาบาล ผมไม่รอช้ารีบคว้ากุญแจรถ คิดในใจว่าต้องไปหามันให้ได้ ยังไงก็อยากเห็นว่าไม่เป็นอะไรมากจริงๆ ลุงชมขอตามไปด้วยเพราะเป็นห่วงมันเหมือนกัน แต่ไม่เจอปลื้มที่โรงพยาบาล ตอนนั้นผมเพิ่งรู้ว่าผมใส่ใจปลื้มน้อยเกินไป ผมไม่รู้แม้กระทั่งชื่อจริงและนามสกุลของมัน ผมบอกพยาบาลไม่ได้ว่าญาติชื่ออะไร แต่ผมก็ได้รับอนุญาตให้ไปดูที่ห้องฉุกเฉินได้ซึ่งปลื้มไม่ได้อยู่ที่นั่น ลุงชมบอกว่าปลื้มอาจจะกลับไปที่คอนโดฯแล้ว พวกเราถึงได้ขับรถกลับแล้วผมก็เจอปลื้มจริงๆ เสื้อมันเปรอะไปด้วยคราบเลือด หน้าเล็กๆ นั่นซีดเซียว มีผ้าพันแผลพันรอบหัว คงเจ็บมาก...ผมกอดปลื้มไว้แน่น ความรู้สึกที่ในที่สุดก็ได้เจอซะทีทำผมเกือบร้องไห้ แต่ไม่ทันปลื้มหรอก...มันร้องไห้ออกมาซะก่อน ผมถึงได้รู้ว่ามันเสียขวัญมาก หน้าเล็กๆ ซบลงกับอกผมแล้วร้องไห้ออกมาเงียบๆ ตั้งแต่วินาทีนั้นผมก็รู้แล้วว่า...ปลื้มสำคัญกับผมมากแค่ไหน
“ทำไมตาบวม แอบร้องไห้เหรอ?” ผมถามทั้งๆ ที่รู้ว่าแม่งต้องร้องไห้แน่ๆ เพราะมันงอแงไม่อยากให้ผมไปตามนัดวันนี้ แต่ทำไงได้ นัดกินข้าวกับครอบครัวพี่ยินดี ผมไม่ไปไม่ได้เพราะวันนี้ผมมีเรื่องต้องคุยกับแม่ผมด้วย ก็เรื่องปลื้มนั่นล่ะ ผมกลัวอยู่เหมือนกัน ผมไม่รู้ว่าป๋ากับแม่จะว่ายังไง รับได้ขนาดไหนผมก็ไม่รู้ ได้แต่หวังว่าพวกท่านจะเข้าใจเหมือนที่เคยเข้าใจผมเสมอมา
“เปล่าครับ” ตอบพลางทำปากเป็ดใส่ผม ชอบทำหน้าแบบนี้เวลางอน แต่น่ารักน่าฟัดมาก
“หิวมั้ย...พี่พาไปกินข้าว”
“พี่โปรดไปซื้อมาให้หน่อย ขี้เกียจเดิน”
ผมบีบปากเป็ดนั่นอย่างหมั่นไส้ เด็กน้อยเลยทุบผมเบาๆ ก่อนจะงับนิ้วมองผมอ้อนๆ “หมาพันธุ์อะไรเนี่ย ตาโตแก้มป่องด้วย”
ปลื้มหัวเราะอย่างน่ารัก ก่อนจะปล่อยนิ้วผมแล้วงับเข้าที่ปลายคางแทน
“พี่โปรด ซื้อทองหยิบทองหยอดร้านเจ๊พรมาด้วยนะ ปลื้มอยากกิน”
“พี่บอกรึยังว่าจะไปซื้อให้”
“ง่ะ...จะไม่ไปเหรอครับ -*-”
เด็กน้อยที่วันนี้กล้าพูดอะไรเอาแต่ใจมองผมพลางทำหน้าบึ้ง พอเห็นผมทำหน้านิ่งๆ ก็หน้าจ๋อยลงไปทันที หึหึ ความจริงปลื้มเอาแต่ใจให้มากกว่านี้ก็ได้...ผมไม่ว่าอะไรหรอก แต่มันเหมือนจะเกรงๆ ผมทั้งๆ ที่ก็อยู่ด้วยกันมานาน ไม่รู้ว่าโง่หรืออะไรที่ดูไม่ออกว่าตัวเองพิเศษกว่าคนอื่น แต่เป็นแบบนี้ก็ดีแล้วครับจะได้อยู่ในโอวาทผม หึหึ
“ไหนว่ามา จะกินอะไร” แค่เท่านี้แหละ ปลื้มก็ยิ้มกว้างๆ ให้ผมแล้ว ผมมั่นใจว่ามันรักผมมาก ผมรู้โดยที่ปลื้มไม่ต้องบอกเลย เพราะสายตาที่มองผมแต่ละครั้งมันบอกผมได้ว่าผมเป็นโลกทั้งใบของมัน
“ปลื้มอยากกินข้าวมันไก่ ข้าวขาหมูจานใหญ่ๆ พิเศษๆ พี่โปรดซื้อหมูปิ้งมาด้วยนะ แล้วก็ไก่ย่างเอาไก่พริกไทยดำ เอามาครึ่งตัวเลย แล้วขนมก็เอาทองหยิบทองหยอด ฝอยทองด้วย แล้วก็อิชิตันเก๊กฮวยให้ปลื้มอีกขวด”
ตอนหิวนี่ปากคนมันกว้างกว่าท้องนะครับ ไอ้ที่ร่ายมาหมดนี่มันยัดลงท้องไม่หมดหรอก -_-
ผมฟังผ่านๆ เพราะยังไงก็จำไม่ได้อยู่แล้ว ปล่อยให้เด็กมันวาดฝันต่อไปเถอะ ถือซะว่าฟังนกแก้วมันร้อง ฮ่าๆ
“พี่โปรดรีบไปรีบมานะ ห้ามเถลไถลที่ไหน”
หน็อยยยย ไอ้เด็กนี่ ได้ทีล่ะย้อนคำพูดผมเลย เดี๋ยวก็เอาอย่างอื่นยัดปากแทนข้าวซะหรอก หึหึ
.
.มีต่อด้างล่าง
-
ผมเดินลงมาซื้อข้าวให้เด็กน้อยที่คงรอตาแป๋วอยู่บนห้อง บอกเลยว่านี่เป็นครั้งแรก ใครรู้เข้าคงเสียเหลี่ยมผู้ชายอย่างมาโปรด มาจ่ายตลาดอย่างกะพ่อบ้าน นี่ถ้าพวกเพื่อนไอ้เปรมมันรู้ก็ไม่รู้ว่าจะยังเรียกผมว่าเสี่ยอยู่รึเปล่า -_- กับข้าวราคาไม่แพงแถมยังได้เยอะแบบไม่ต้องสั่งพิเศษ ผมรับของมาถือพอเดินผ่านถังขยะก็ขยำกระดาษที่มีเบอร์โทรลูกสาวเจ้าของร้านทิ้ง ไม่รู้จะให้มาทำไม -*-
ซื้อของเสร็จ เดินกลับคอนโดฯ แวะเอาข้าวเหนียวมะม่วงให้ลุงชม พอถึงห้องเด็กน้อยก็เดินกะเผลกๆ มารับของ ดูก็รู้ว่าดีใจมากเพราะยิ้มไม่หุบเลย
“มีข้าวเหนียวมะม่วงด้วย พี่โปรดใจดีจัง ซื้อมาให้ทุกอย่างเลย เหนื่อยมั้ยครับ ปลื้มไปเอาน้ำให้นะ”
ความจริงผมก็คิดว่าตัวเองจำไม่ได้หรอก เล่นร่ายมาเยอะขนาดนั้น แต่เอาเข้าจริงๆ หน้าขาวๆ ของปลื้มกับเสียงของมันติดหูติดตาผม นี่ถ้าให้ไปเป็นอาจารย์สอนที่คณะ ผมคงได้เอทุกวิชาอ่ะ -_-
แล้วผมก็นั่งมองมันยัด เรียกว่ายัดครับ ไม่เรียกว่ากิน มันยัดจริงๆ แต่ผมรู้หรอกว่ามันกินไม่หมดแน่ นั่งดูมันไปว่ามันจะพูดว่าอิ่มเมื่อไหร่ แต่มันก็ไม่พูดทั้งๆ ที่ก็กินจะไม่ไหวอยู่แล้วแต่ก็ยังฝืน
“อิ่มแล้วก็พอสิวะ” ผมมองมันอย่างหงุดหงิด เดี๋ยวก็ได้อ้วกออกมาพอดี กินเข้าไปขนาดนั้น
“ก็พี่โปรดอุตส่าห์ซื้อมาให้ ปลื้มอยากกินให้หมด” ทำหน้าซะน่าสงสารจนผมดุมันไม่ลง
“ไม่หมดก็เก็บใส่ตู้เย็น พี่ไม่ได้บังคับให้กินหมด”
“ก็นึกว่าพี่โปรดจะโกรธ”
“พอๆ ไม่ต้องกินละ ไปเอายามากินไป”
“ครับ”
ปลื้มงี่เง่า ชอบคิดเองเออเองแล้วก็ห่วงความรู้สึกของผมมากเกินไป ดูอย่างเมื่อเช้านะตัวเองโดนรถชนแล้วยังมีหน้ามาถามว่าผมได้กินน้ำเต้าหู้หรือยัง แม่งบ้าป่ะวะ? -*-
ปลื้มกินยาเสร็จก็เดินไปนอนดูทีวีที่โซฟา ผมเดินเข้าไปบีบแก้มมันทีหนึ่ง ใช้สายตาสั่งให้มันขยับที่ให้ผมได้นั่งบ้าง ก็แม่งเล่นนอนเหยียดตัวเต็มโซฟา ทำตาแป๋วดูการ์ตูนอีกต่างหาก พอผมนั่งลงมันก็เลื้อยตัวเข้ามาใกล้ หนุนหัวกับตักผมแล้วก็สนใจทีวีต่อ ผมเลยเอาไอโฟนตัวเองขึ้นมาเล่นบ้าง เห็นปลื้มทำท่าจะชะโงกหน้ามาดูผมเลยเอาหลบให้พ้นสายตามัน
“ทำไมปลื้มดูไม่ได้อ่ะ อยากดูบ้าง”
“ดูทีวีไปดิ”
“-*-”
ผมส่ายหน้าอย่างเอือมๆ กับหน้าบึ้งๆ ของมัน ปลื้มคงอยากค้นมือถือผม เมื่อเช้าผมก็รู้ว่ามันไม่ได้อยากเล่นเกมหรอก ผมเริ่มล็อคเครื่องเมื่อพบว่าในไอโฟนผมมีรูปของมันมากเกินไป แล้วผมก็ทำใจลบไม่ได้สักรูป wallpaper ก็เป็นรูปมัน ขืนให้มันเห็นสิ คำถามเป็นร้อยเป็นพันคงพรั่งพรูออกมาจากปากแดงๆ ของมันแน่ แล้วผมก็คงจะตอบไม่ได้สักคำถาม
ผมคุยไลน์ คุยแชทเฟซกับสาวๆ ปลื้มมันก็ดูการ์ตูนของมันไปแต่ก็เหลือบมองหน้าผมบ่อยๆ พอผมก้มลงมองเป็นเชิงถามว่ามีอะไร มันก็กวนตีนด้วยการไม่ตอบแล้วหันกลับไปดูทีวีต่อ
“มีอะไรก็พูดมา” ผมมองมันนิ่ง แล้วมันคงจะรู้ว่าถ้าตอบว่าไม่มีมันโดนผมด่าแน่
“พี่โปรดจะกลับกี่โมง”
“ไม่น่าเกินสี่ทุ่ม”
“จริงนะ!”
“ไม่จริง”
จากดีใจจนหูตั้งหางกระดิก ตอนนี้หางลู่หูตกไปแล้วครับน้องปลื้ม ฮ่าๆ
แต่พอเห็นผมอมยิ้มมันก็เข้ามาออดอ้อนทันที “พี่โปรดดดดดด รีบกลับนะ นะๆ ปลื้มจะรอ”
“ต้องดูก่อนว่าเด็กมันทำตัวดีรึเปล่า ถ้ามันไม่ดื้อไม่ซนก็จะรีบกลับมา”
“แฮ่! ปลื้มไม่ดื้อหรอก ปลื้มจะเชื่อฟังพี่โปรดทุกอย่างเลยครับ ^^”
“ให้มันแน่”
“แน่อยู่แล้ว...แต่ตอนทุ่มนึงขอออกไปกินเค้กกับเพื่อนนะ”
ผมขมวดคิ้วใส่มันทันที นี่มันไม่ดื้อจริงป่ะวะ? “เจ็บตัวอย่างนี้ยังจะออกไปข้างนอก พี่ไม่ให้ไป”
“พี่โปรด ปลื้มรับปากพวกมันไปแล้วนะ นะๆ ให้ไปนะ”
“ไหนบอกจะเชื่อฟังพี่”
“ก็พี่โปรดไม่อยู่ ปลื้มไม่อยากอยู่คนเดียว”
ผมมองหน้าจ๋อยสนิทของมันแล้วก็สงสาร แต่ให้ไปง่ายๆ คงไม่ใช่ผมแล้วครับ ไม่งั้นเด็กมันจะไม่เชื่อฟัง แค่มาอ้อนหน่อยเดียวแล้วผมให้ไปนี่ไม่ใช่สาระ
“จะไปร้านไหน พี่จะได้ไปส่ง”
“พี่โปรดให้ไปแล้วใช่ป้ะ”
“พี่ถามว่าร้านไหน”
“ร้านพี่แข”
“พี่ไอ้เขม?”
พอมันพยักหน้าเท่านั้นแหละ ผมก็ชักอยากเปลี่ยนใจ ไอ้หล่อน้อยกว่าผมนั่นมันชอบมาเจ๊าะแจ๊ะกับปลื้มอยู่ด้วย
“พี่โปรด พี่เขมเป็นรุ่นพี่นะ ปลื้มว่าเรียกไอ้ไม่ค่อยเหมาะเท่าไหร่” อื้อหืออออ มึงพูดปกป้องมันขนาดนี้ก็อย่าไปมันเลยไอ้ปลื้มมมม!
“งั้นปลื้มไปก็คงไม่เหมาะหรอก อยู่เฝ้าห้องนี่แหละ”
“พี่โปรดดดดดดดดดดดด”
“ไม่ต้องมาเรียกชื่อพี่”
“อยากไปอ่ะ”
ผมชอบให้ปลื้มมาอ้อนแบบนี้ มันคลอเคลียเหมือนลูกแมว แต่มันทำแบบนี้ไม่บ่อยหรอก จะทำก็ต่อเมื่ออยากขออะไรจากผมจริงๆ ซึ่งถ้ามันจะรู้ตัวบ้างว่ามุกนี้ใช้ได้ผลกับผมล่ะก็ ต่อไปผมเสียการปกครองแน่
Inside: End
..........................................................To be continue....................................................
เพราะเป็นวันสิ้นปีถึงให้เสี่ยออกมาพูดอะไรสักหน่อย 555555 (ยาวอีกต่างหาก อัพเม้นเดียวไม่พอ)
มีหลายคนที่เดาถูกเลยนะคะเนี่ย :laugh:
เรายังไม่ให้ดราม่าตอนนี้หรอกค่ะ สบายใจกันได้ เพราะน้องปลื้มเองก็ไม่ใช่ตัวเอกที่มีชีวิตราบรื่นมากนัก แถมเสี่ยยังลูกผีลูกคนสามวันดีสี่วันร้าย คนเราคบได้ก็ต้องเลิกกันได้ จริงมั้ยคะ??? :z2:
เดี๋ยวใกล้จะถึงตอนนั้นแล้วจะบอกนะคะว่ามันเชื่อมกับ so what ยังไง 555
บอกแล้วนะว่าห้ามหลงรักเสี่ย หึหึ o18 o18
มีหลายคนที่สงสารปลื้ม มีหลายคนที่เชียร์เสี่ยโปรด ขอบคุณสำหรับความคิดเห็นในแต่ละตอนเลยค่ะ อ่านแล้วมีกำลังใจ อิอิ
ปล. พี่ยินดีไม่เล่นเฟซค่ะ เจ้แกมีแต่ทวิตเตอร์ตามติ่งนักร้องเกาหลีเท่านั้น นานๆ จะเช็คทีเพราะเจ้แกไม่ค่อยมีเวลา
ปล2. พี่โปรดอยู่ในกลุ่มเสี่ยงเป็นโรคใช่มั้ยคะเนี่ย 5555 :laugh: :laugh:
ปล3. พี่เขมกับพี่ยินดีตอนนี้ไม่ค่อยได้เจอกัน พี่เขมแกก็ไม่ใช่ผู้ชายที่พูดมากเวลาอยู่กับแฟนอยู่แล้ว เรื่องปลื้มเลยไม่ได้เล่าอะไรให้พี่ยินดีฟัง
ปล4. เรื่องนามสกุลของน้องปลื้มที่เพื่อนๆ สงสัย น้องบอกในตอนไหนสักตอนนี่แหละที่บอกว่าเป็นญาติห่างๆ เพื่อนๆ เลยไม่สงสัยอะไร เพราะมีอยู่เยอะนะคะนามสกุลดังๆ ในไทยที่ก็ไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับคนใหญ่คนโตก็มี (งงป่ะ :laugh: :laugh:)
ยินดีต้อนรับนักอ่านทุกท่าน :pig2:
และขอบคุณนักอ่านขาประจำที่ทำให้เรื่องราวของน้องปลื้มกับเสี่ยโปรดมีอรรถรสมากยิ่งขึ้น :กอด1: :pig4:
-
แหมมมม หมั่นไส้พี่โปรดว่ะ555
-
ใครว่ายังไงเราไม่รู้
รู้แค่ว่า...เราเป็นหนึ่งคนที่รัก ที่ปลื้มเสี่ยมากกกกกกกก
อย่ามาม่ามากนะคะ
เรายิ่งเป็นพวกเห็นนายเอกช้ำใจได้
แต่เห็นพระเอกทุกข์ใจไม่ได้ อยู่ด้วย
น้องปลื้มเอง ถ้าอยากรู้มาก ก็ถามไปตรงๆเลยสิ
ก็รู้อยู่ว่าคำพูดเสี่ยชอบกำกวม ก็ถามตรงๆ ตรงไปตรงมาเลยสิ
นี่พอไม่ถาม ก็ชอบคิดมากจิตตกไปเองคนเดียว
หัดตามใจตัวเองหน่อยสิ นี่อยากถาม แต่ไม่กล้าถามสะงั้น
แล้วก็ไปตีความเองฝ่ายเดียว
บอกว่าตัวเองไม่เข้าใจเสี่ย
เสี่ยเห็นน้องเออออตาม ก็คิดว่าน้องเข้าใจ
ต่างคนต่างก็เข้าใจตามที่ท่าทางที่ฝ่ายตรงข้ามแสดงออก
ไม่คิดถามความจริงในใจกันทั้งสองฝ่ายนั่นแหล่ะ
เสี่ยผิด ที่ชอบเผด็จการทำตัวครุมเครือ ไม่ชัดเจน
ปลื้มผิด ที่ไม่ยอมถาม หรือพูดอะไรให้ชัดเจน กระจ่างเหมือนกัน
บอกไม่ชอบเสี่ย บอกต่อด้วยสิ ว่าผมไม่ชอบตรงนั้น ผมไม่ชอบแบบนี้
ผมอยากให้เสี่ยเอาใจผม ผมอยาก...ก็ว่าไป
สรุป...ชอบเสี่ยโปรด อิอิ
ไม่อยากเห็นมาม่ามาก คนแต่งโปรดเห็นใจด้วย><
เห็นด้วยค่ะ เราไม่ชอบให้พระเอกช้ำแรง อย่ามาม่าเยอะน่ะค่ะ
-
มีความรู้สึกเสี่ยโปรดมันกวนติ่งยังไงไม่รู้
-
ยาวสะใจมากกกก
ชอบๆ
มาบ่อยๆน้า
-
:pig4: :3123:
-
วันนี้น้องปลื้มอ้อนเยอะจัง :-[
จะบอกว่าเริ่มหลงรักเสี่ยเข้าแล้วสิ แต่นิดเดียวนะ :laugh:
-
จุกที่คนแต่งบอกรักได้ก็เลิกได้ เห้ยยยยยยยยสงสารปลื้ม (ไม่เคยสงสารมาโปรดกร้าก)
เสี่ยดีขึ้นหน่อย ยังดีไม่สุดอะ
งื้มๆชอบอ่านเวลาปลื้มอ้อน น่าร้ากกกก
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
เสี่ยโปรดดูน่าร๊าากกขึ้น 555
-
ลดๆ ความโหดบ้างก็ได้นะเสี่ย เด็กมันไม่เหลิงหรอก ยิ่งจะหลงกว่าเดิมอีก
-
เพลียกะเสี่ยบ ชอบน้องก้บอกไปเลยย เสี่ยนี่อย่างกะเด่กเพิ่งหัดมีความรัก - -"
-
เสี่ยโปรด เริ่มเริ่มชอบเสี่ยขึ้นมาแระ
เสี่ยก้ รักก้ว่ารักไปซิ
ทำเป้นเข้มไปได้
:impress2:
-
มุมเสี่ยโปรดคาดไม่ถึง น่ารักจนช็อกค่ะบอกเลย o22 ถ้าปลื้มมาอ่านคงฟินไปถึงโลกหน้า แต่ไม่ได้หรอกเดี๋ยวจบเร็ว 555. ปลื้มผ่านสายตาของโปรดดูน่าฟัดระดับแม็กซ์ :man1:
ไม่เจอกันตอนเดียว คิดถึงคุณเปรมแล้วง่ะ :mew3:
-
เสี่ยก็น่ารักเหมือนกันนะเนี้ย รักปลื้มและชอบปลื้มเหมือนเดิม
-
รอตอนต่อไปนะ
แหม๋ๆๆเสี่ยโปรดหลงปลื้มมากนะเรา
:hao3: :hao3:
-
ได้อ่านมุมมองของเสี่ยแล้วรู้สึกกิ๊วก๊าวจริงๆ >.< เสี่ยก็แอบน่ารักเหมือนกันนะเนี่ย
-
เสี่ยยยยย ตอนนี้แกน่ารักว้ะ > <
รักน้องให้มากๆ ดูแลดีๆนะวุ้ย
-
:mew1: อิเสี่ย ชนะเริดดดดดดดเเเดค่าาาาา ขอบอกว่าเข้าใจเสี่ยแล้วทุกประการค่ะ ณ ตอนนี้
:L1: ขอให้เสี่ยรีบยกเลิกหมั้นเร็วๆๆทีนะและขอให้พ่อกับแม่เสี่ยเข้าใจเสี่ยด้วยที่รักน้องปลื้ม :katai2-1: o13
-
พึ่งเข้ามาอ่านรวดเดียว ตอนแรกๆอยากข่วนหน้าเสี่ยมาก อะไรจะไร้เหตุผลขนาดนี้
น้องปลื้มก็ยอมเสี่ยจะแย่ ยังจะเยอะอีก :katai1:
พออ่านมุมเสี่ยแล้วก็ค่อยยังชั่วหน่อย แต่เสี่ยควรจะทำความเข้าใจการเป็นแฟนใหม่นะ
คบกันรักกันไม่เห็นจะต้องปกครอง ควบคุมอะไรกันเลย ควรจะเข้าใจน้องให้มากๆมากกว่านะคะ
ยังไงก็จะมารอดูตอนเสี่ยน้ำตาตก (ซึ่งไม่รู้ว่าจะมีไหม) นะคะ :hao7:
-
อาจตอนนี้ก็ รู้ความรู้สึกของเสี่ยโปรด แต่เค้าไม่ปลื้มหรอก เพราะเค้ารักแต่น้องปลื้มคนเดียว :laugh: :laugh:
-
ทำไงดี :katai1: ตอนนี้ไม่อยากให้น้องปลื้มเอาคืนอิพี่มาโปรดแล้ว
คือนางเริ่มรู้ใจตัวเองแล้วอ่ะ คือเริ่มปรับปรุงตัวเองแล้ว แถมยังตามใจน้อง มีมุมมุ้งมิ้งเล็กๆที่ไม่ยอมให้น้องเห็น
ไม่อยากได้ดราม่าแล้ว ถึงเราจะหมั่นไส้อิพี่แต่คงทนเห็นคนหล่อเสียใจไม่ได้ ฮอลล :hao5:
-
อ่านตอนนี้แล้วเสี่ยโปรดน่ารักอ่า :m3: เมื่อไหร่จะแสดงออกมาให้ปลื้มเห็นสักที :hao6:
แต่อะไรนะ งานเลี้ยงย่อมมีวันเลิกราหรอ :a5:
-
:-[ แหม่...แอบน่ารักนะเสี่ย รักเขาชอบเขาก็ไม่บอก รักษาไว้เหอะไอ้การปกครองอ่ะ เดี๋ยวสักวันเขาไม่อยู่ให้บอกรักแล้วจะเสียใจ :เฮ้อ:
-
เสี่ยยยยยยย ถอนหมั้นอย่างราบลื่นนะ o13
-
ทำไมน้องปลื้มขี้อ้อนจัง แบบนี้เสี่ยเค้าหลงแย่ :hao7:
พี่โปรดมาเปรี้ยงเดียว เอาใจเราไปเลย 555555555555 :mew1:
หลังจากรุมประนามมาหลายต่อหลายตอน 55555555555
-
อ่านถึงตอนนี้แล้ว
เห็นใจพี่โปรดมากๆเลยอะ
คำตอบมันชัดเจน มีเหตุผลที่ทำกับปลื้มไม่ดี ที่แอบเคืองอยู่บ่อยๆ
มารู้เหตุผลว่าทำไปเพราะอะไรด้วยแล้ว บอกตรงๆเห็นใจพี่โปรดมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
แหม่ๆเสี่ยก็รู้หรอกนะว่ารักน้องน่ะ แต่นึกถึงคนที่รอโดยไม่รู้ไม่เข้าใจถึงการกระทำของเสี่ยเลยมันก็น่าอึดอัดใจอยู่นา :hao4: :hao4:
ขอบคุณนะค่ะสำหรับของขวัญวันปีใหม่กับตอนที่ 11 ฮะๆๆ .............มโนไปเอง :katai2-1:
-
เสี่ยหลงเด็กอะ ชอบๆ
-
แค่คนเขียนบอกว่าคบได้ก็เลิกกันได้ แต่อีกสักพัก รู้แค่นี้ก็หน่วงในใจแล้ว สงสารน้องปลื้ม ส่วนพี่มาโปรดต้องดูพฤติกรรมสักระยะนะครับ
-
รู้ว่าอิเสี่ยมันเสียนิสัย อะไรที่กำลังจะเกิดก็เพราะมันทำตัวเองทั้งนั้น
แต่ยิ่งใกล้จุดนั้นเราก็ยิ่งร้อนรนอ่ะ แพ้คนหล่อนอกหน้าแต่รักจริงหลบในแบบพี่โปรด
เมตตาอิเสี่ยมันด้วยนะคะ อย่าให้ปางตายก็พอใจแล้ว
:กอด1:
-
ชอบเสี่ย รักเสี่ย แฟนคลับเสี่ย เสี่ยหล่ออออออออออออ!
-
ชอบมุมมาโปรดอ่ะ พี่โปรดมาบ่อยๆนะ :hao6:
-
รีบตัดให้หมดซะมาโปรด :katai1:
-
แหมมมมมมมมมมม เห็นแก่ตัวจริงๆอ่ะเสี่ยคะ
กว่าน้องปลื้มจะรู้ว่าเสี่ยชอบ เสี่ยคงลูกสองแล้ว ฮาา ล้อเล่นนะคะ
แต่ก็ยังดีนะที่รู้ใจตัวเองแล้ว เสี่ยก็หวงน้องปลื้มในแบบของเสี่ยเนาะ
น้องปลื้มในมุมมองของเสี่ยนี่ น่ารักมากอ่ะ น่ารักมากกก อยากเลี้ยงไว้ซักตัวบ้าง เอ๊ะ !! :hao7:
ปล. ไม่อยากดราม่า แงงงงงงงงงงง
-
ส่งเสี่ยโปรดมาสวัสดีปีใหม่โกยคะแนนสินะคะ ถามว่าได้คะแนนไปมั้ย ก็ตอบว่าได้ค่ะ
แต่ยังไงคนอ่านก็รักน้องปลื้มมากกว่าเป็นสองสามเท่าอยู่ดี...
เสี่ยน่ารักดีค่ะ ดูแบบรักเด็ก หลงเด็ก ว่าน้องปลื้มคิดช้า แต่เสี่ยเองก็คิดช้านะ
คิดว่าตัวเองเป็นโลกทั้งใบของน้อง ไม่คิดบ้างเหรอว่าน้องเองก็เป็นใจแข็งใช่เล่น
ถ้าเธอเอาจริงขึ้้นมาจากไปเสี่ยจะร้อง แหม่ รอวันเสี่ยคุกเข่าขอร้องน้องซะจริง
น้องปลื้มน่ะคนดีเกินไป อิ่มแล้วก็ยังพยายามกินอีก โอ๊ย พี่ห่วงหนูจังค่ะ
แต่ก็เอ็นดูน้องมาก รักที่สุดคนนี้
ขอบคุณค่ะ แฮปปี้นิวเยียร์ค่า
-
รีบๆ เคลียร์เลยเสี่ยโปรด
ถ้าปลื้มหนีไปจะไม่ช่วยหรอกนะ!
ตอนนี้เสี่ยโปรดบรรยายซะเห็นปลื้มเหมือนลูกแมวลูกหมาตัวน้อยๆ ที่ขี้อ้อนจัง อิอิ
-
น่ารักจุงงงงงง
น้องปลื้มน่ารักมากกกก :mew1:
อย่ามาม่ามากนะคะ
-
น้องปลื้มมมมม
-
เสี่ยโปรดเพิ่มดีกรีความหน้าหมั่นไส้ขึ้นอีก 120% นะคะ ก็รู้อ่ะนะว่ารักปลื้ม แต่ว่าก็หน้าหมั่นไส้อยู่ดีอ่ะ :katai5: :katai5: :katai5:
-
สุขสันต์ปีใหม่ครับ
มาลงทุกวันนะ จะเข้ามารอทุกวันเลยครับ
-
สนุกมากกกกก แต่ไม่อยากได้ดราม่านะ!!! :katai1:
-
มาจากกระทู้แนะนำ
อ่านตอนแรกสงสารน้องปลื้ม
แต่พอมาอ่านพาสของโปรด แล้วโปรดดูดีขึ้นเยอะ
สวัสดีปีใหม่นะค่ะ
-
ชอบเรื่องนี้นะคะ
รอตอนต่อๆไปค่ะ
อยากรู้เรื่องครอบครัวปลื้มจังคะ
ทำไมปล่อยให้มาลำบากขนาดนี้
-
เออเฮ้ย เสี่ยโปรดก็มีมุมเป็นผู้เป็นคนกะเค้าเนอะ ที่ผ่านมานึกว่ามีแต่เวอร์ชั่นยักษ์มาร :เฮ้อ:
อนาคตมาม่ารำไร ขอแบบพอกรุบกริบนะคะ ชามโต๊โตนี่ไม่ไหวนะ สงสารน้องปลื้มอ่ะ เศร้ามาทั้งเรื่องแล้ว(แม้จะเพราะคิดเองเออเองก็เถอะ)
แต่ที่บอกว่า รักได้ก็เลิกได้ เห็นหลายคอมเม้นตีความว่าเสี่ยจะเป็นฝ่ายเลิกรัก แล้วน้องปลื้มจะเสียใจ
แต่ทำไมเราเห็นประโยคนี้ปุ๊บ คิดไปก่อนเลยว่าเป็นน้องเลิกรักเสี่ย ถึงมันจะดูมีแววเป็นไปได้ต่ำมากก็เถอะ
เพราะเรามโนเอาเองว่าถึงจุดๆนึง ถ้าเสี่ยยังปากแข็งเสมอต้นเสมอปลาย น้องอาจจะไม่ทนแล้ว
ต่อให้เลิกรักไม่ได้ แต่ก็คงคิดที่จะเลิกอ่ะนะ
แบบว่าชอบน้องปลื้มอ่ะ โมเอ้น่ารัก ส่วนเสี่ยยังไม่ใช่พระเอกในเปค 555 :katai3:
-
ชอบพี่โปรดโหดๆๆๆๆ ขอโหดๆอีกๆๆๆิ55555
-
ได้รู้จักมักจี่กับเรื่องนี้ก็เพราะ พี่'ข้าพเจ้าผู้ลุแก่โทษ'(iforgive) ได้ไปแนะนำไว้ในกระทู้นิยายน่าอ่าน ความจริงก็หาเรื่องของผู้เขียนมาได้ทั้งสองเรื่อง กล่าวคือ "มาโปรด" และ "ตกลงเอาไง" แต่ที่เลือกเรื่องนี้อ่านก่อนเพราะเหตุผลง่ายๆ ไม่ซับซ้อนไปกว่าที่มันมีจำนวนตอนน้อยกว่านั่นเอง เรื่องนั้นปาเข้าไปสามสิบกว่าตอน เห็นจะอ่านไม่จบในครั้งเดียว จึงได้เลือกกระโดดลงมาอ่านเรื่องนี้ ถามว่าผลเป็นอย่างไร ติดค่ะ :hao7:
สิ่งที่ชอบมากๆ เกี่ยวกับเรื่องนี้คือ ลักษณะนิสัยของพระเอก และ monologue ของนายเอก น้องปลื้มเป็นคนที่มีความคิดน่าอ่านมากๆ เรียกว่าบุคลิกภาพ อารมณ์ แนวคิด ปรากฎให้ผู้อ่านได้เห็นก็จากการเล่าเรื่องของน้องนั่นเอง และการที่จะทำเรื่องนี้สำเร็จได้ ก็ต้องเพราะความสามารถในการใช้ภาษาของผู้เขียนด้วย ซึ่งก็คือสิ่งที่ดิฉันชอบอย่างต่อไปนั่นเอง คือจริงๆ แล้ว เรื่องนี้มันสมควรจะเครียดนะ โดยเฉพาะช่วงแรกของเรื่องที่มาโปรดบังคับขู่เข็ญน้องปลื้มต่างๆ นานา แต่ดิฉันกลับไม่ค่อยจะเครียดอะไรกับใครเขาและก็มิได้รู้สึกเกลียดชังกับการกระทำของมาโปรดเท่าใดนัก เหตุผลก็มีอย่างเดียวเท่านั้นล่ะค่ะ ซึ่งก็คือน้องปลื้มนั่นเอง ไหนจะคำด่าในใจบ้างล่ะ การประชดประชันในใจบ้างล่ะ เรียกว่า บางอันอ่านแล้วกำลังโกรธมาโปรดอยู่ดีดี ก็ต้องหลุดขำ โอ๊ย แบบจินตนาการสีหน้าท่าทางน้องปลื้มได้เลยค่ะ
ก็ต้องขอชื่นชมด้วยที่เขียนได้ดีขนาดนี้ แต่แอบวูบในใจตรงที่คุณผู้เขียนเกริ่นๆ ไว้ว่า "คบกันได้ก็เลิกได้" อุ้ย...ราวกับถูกจับไปวางไว้อย่างหมิ่นเหม่ตรงขอบเหว เสียวได้ใจจริงๆ อย่าทำร้ายกันเลยนะคะ นึกเสียว่าสงสารผู้อ่าน :mew2:
อย่างไรก็ตาม...ขอสมัครเป็นแฟนคลับ และจะติดตามเรื่อยๆ
สวัสดีปีใหม่นะคะ :mew1:
-
ความคิดเห็นเสี่ยตอนนี้กับการกระทำต่างๆที่ผ่านช่างรู้สึก มันช่างต่างกันเหลือเกิน
-
เสี่ยเขาก็รักของเขาน่ะ
-
:mew2:
-
สวัสดีปีใหม่ครับมีความสุขกันถ้วนทั่วนะ
พี่โปรดน่ารักดีนะเนี่ย
-
ว่าแล้วเชียว...เสี่ยแม้งปากหนัก :katai5:
-
สนุกมากเลยค่าา แต่หมันไส้พี่โปรดเบาๆนะ
นุ้งทำให้หลงอีกเยอะๆเลย เอาคืนๆ อิอิอิ :hao6:
-
หลังจากไม่ได้ตามเม้น (แต่อ่านทุกตอนเป๊ะ เห็นแก่ตัวชิป่ะล่ะ 55)
เอาเป็นว่าคนแต่งสู้ๆ ค่ะ จัดมาให้เต็ม ห้ามหมก ห้ามหั่น ขอเนื้อๆ ไม่เอาน้ำ (ยกเว้นน้ำเสี่ยกับปลื้ม อรั๊ยส์ พิมอะไรออกไป)
หลังจากนี้จะรอดูเสี่ยเฉาตาย แล้วจะตามตีลังกาขาคู่ซ้ำ :laugh:
-
กรี๊ด เราอ่านทันแล้ว ตามมาจากทู้แนะนำ เพราะคุณ iforgive แนะนำให้อ่าน พอเข้ามาลองอ่านดู ชอบตั้งแต่ตอนแรกเลยอ่า
ชอบตั้งแต่ชื่อพระเอก "มาโปรด" แล้ว ส่วนชื่อนายเอก "น้องปลื้ม" ก็น่ารัก และก็ชอบทั้งบุคลิกนิสัยของพี่โปรดและน้องปลื้ม
โดยเฉพาะพี่โปรด หล่อแต่ร้ายๆ แบบนี้ เราจะชื่นชอบมากเป็นพิเศษ น้องปลื้มอ่ะน่ารักน่าสงสารเกือบทุกตอน ส่วนพี่โปรด
เพิ่งมาเรียกคะแนนนิยมเอาตอนหลัง แต่ก็โกยไปได้เยอะทีเดียว ทำตัวน่ารักขึ้น ยิ่งได้อ่านความในใจของพี่แกที่รู้สึกต่อ
น้องปลื้ม ก็ยิ่งทำให้แม่ยกทั้งหลายต่างเทใจให้เสี่ยโปรดกันทั้งนั้น รวมทั้งเราด้วย :-[ จะว่าไปเรื่องนี้ยังไม่มีฉาก nc แบบเต็มๆ
เลยนะคะ ขอสักหน่อยได้ไหมเนี่ย :hao6: (เราไม่ได้หื่นนะ แต่อยากอ่านตอนพี่โปรดทำรักกับน้องปลื้มอ่ะ กรีส เขินแทน :-[)
อยากให้พี่โปรดรู้ความจริงแล้วล่ะสิ ว่าน้องปลื้มเป็นใครมาจากไหน ไม่รู้ว่าตอนนั้นพี่โปรดจะโกรธน้องปลื้มคนนี้มั้ย แต่เราว่า
คงต้องมีอยู่แล้วมั่งแหละ และที่สำคัญก็อยากให้พี่แกเลิกปากหนัก บอกรักน้องปลื้มสักที รีบๆบอกเหอะ ก่อนที่น้องปลื้มเรา
จะทนไม่ไหว และหนีไปหาชู้(?)
เรื่องนี้คนแต่งใจดีมาก มาต่อแทบทุกวัน รออ่านต่อ และขอ สวัสดีปีใหม่ค่า :mew1:
-
แอร๊ยยย เขิน สวัสดีปีใหม่ค่ะ :กอด1: :กอด1: :L2: :3123: :pig4: :pig4:
-
มารอมาโปรดครับ
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ตอนที่ 12
สามทุ่มครึ่งแล้ว...แต่พี่โปรดยังไม่กลับ
ผมกลับมาตอนสามทุ่ม กินเค้กเสร็จก็ขอตัวกลับเพราะพี่โปรดสั่งไว้ว่าห้ามกลับเกินสี่ทุ่ม คุณเปรมมาส่งผมก่อนจะขอตัวไปกินเหล้าที่ผับกับพวกคุณกิมต่อ ตอนนี้ผมกำลังนั่งเล่นเฟซ คุยแชทกับคุณเฟรนที่เดี๋ยวนี้ไม่ค่อยได้ออกไปไหนกับคุณกิมเท่าไหร่สงสัยยังเคลียร์กันไม่จบ ผมอัพรูปที่คุณเฟรนเป็นคนถ่ายให้ตอนนั่งคุยกันที่ร้านเค้กพี่แขแล้วกำชับให้ผมเอาลงเป็นรูปโปรไฟล์ให้ได้ นี่คงเป็นรูปแรกที่ผมเอารูปหน้าตัวเองลงเฟซ บอกตามตรงไม่ค่อยมั่นใจ ผมไม่ได้หน้าตาดีเหมือนพี่โปรดที่ไม่ว่าจะถ่ายมุมไหนก็ดูดีนะ -*-
ผมอัพรูปได้แค่สองนาที คนแรกที่เข้ามากดไลค์คือ...พี่โปรด พร้อมกับคอมเม้นว่า ‘แรด’ คำเดียวจบเลย T_T
‘พี่อยู่ที่ไหน เมื่อไหร่จะกลับ’ ผมทักแชทไปทั้งๆ ที่เฟซพี่โปรดไม่ได้ขึ้นออนไลน์ แต่ก็นะมาทั้งไลค์ทั้งคอมเม้นพี่ท่านก็คงจะเล่นอยู่นั่นแหละ
‘อยู่บ้าน เดี๋ยวกลับแล้ว’
‘อือ’
‘เอารูปลงทำไม’
‘คุณเฟรนบังคับ’
‘ใครเป็นคนถ่ายให้’
‘ก็คุณเฟรนนั่นแหละ หน้าปลื้มตลกป้ะ T_T’
‘^^’
ส่งหน้ายิ้มมาให้แล้วก็ไม่พิมพ์อธิบายอะไร ผมเลยเลิกสนใจ ไปนอนดูทีวีดีกว่า คืนนี้มีรายการที่ผมชอบอยู่ด้วย
กว่าพี่โปรดจะกลับมาก็ปาเข้าไปเกือบเที่ยงคืน ไม่รู้ว่าใครหน้าไหนบอกผมว่าจะกลับสี่ทุ่ม ผมเลยไม่อยากจะสนใจคนที่เดินมาหอมแก้มผมเท่าไหร่ ...ไอ้คำว่าเดี๋ยวกลับแล้วของพี่โปรดอ่ะ เชื่อไม่ได้เลย!
หน้าตามีความสุขขนาดนี้...มีเรื่องดีๆ กับคนนั้นมาล่ะสิ -*-
“อื้ออออออ ปล่อยปลื้มนะ จะดูทีวี”
“งอแงอีกละ เป็นอะไร”
“เปล่า”
“แน่ใจ?”
“ครับ”
พี่โปรดมองหน้าผมนิ่ง ก่อนจะกดจมูกลงบนแก้มผมอีกครั้ง “บอกสิ...โกรธที่พี่กลับดึกเหรอ”
“ไม่ได้โกรธ”
“เหรออออออออ”
“-*- อะไรเล่า”
พี่โปรดหัวเราะ แล้วยกตัวผมขึ้นนั่งบนตัก ก่อนจะไซ้จมูกไปตามซอกคอผม กระซิบเบาๆ ว่า “เด็กโง่”
“พี่โปรดบอกจะกลับสี่ทุ่ม”
“ก็กลับมานี่แล้วไง ^^”
ยิ้มหล่อก็จริง แต่ในความคิดผมมันกวนตีนมาก -*-
“ดูนาฬิกาด้วย มันเกินมาตั้งหลายชั่วโมงนะ”
พี่โปรดหัวเราะอีกแล้ว เหมือนวันนี้จะอารมณ์ดีมากเลย มีเรื่องอะไรดีๆ รึเปล่านะ...
“ปลื้ม...จูบพี่หน่อย”
อะ...อะไรล่ะเนี่ย แล้วไอ้รอยยิ้มหวานหยดนั่นมันคืออะไร? พี่ท่านเมารึเปล่าครับ? -*-
“จะดูทีวี”
“ไม่ทำพี่โกรธนะ”
อยากโกรธก็โกรธไปสิ อ้าว! แล้วนี่ผมขยับหน้าเข้าไปใกล้หน้าหล่อๆ ของเขาทำไมล่ะเนี่ย ความจริงผมเหนื่อยใจกับตัวเองมากกว่าพี่โปรดซะอีก เพราะไม่ว่าจะเมื่อไหร่ ตอนไหน ผมก็แพ้พี่โปรดตลอด T_T
.
.
.
“แหวนนี่มันอะไร ใครให้มาจ้ะสาวน้อย” ผมใช้มือยันหน้าคุณติ๊กที่ลูกตาแทบจะติดอยู่ที่นิ้วนางข้างซ้ายของผมให้ออกห่าง ความจริงคิดจะใช้เท้าอยู่เหมือนกันแต่เพราะที่นี่เป็นโรงอาหารคณะเกษตรฯ เลยทำซ่าไม่ลง
“ไม่มีอะไรพิเศษหรอกครับ ผมเก็บได้เลยเอามาใส่เพราะเห็นนิ้วมันว่างๆ โล่งๆ”
“ตอแหล”
ผมเลิกคิ้วให้กับคำปรามาสของคุณติ๊กก่อนจะม้วนเส้นใหญ่ใส่ปากตัวเอง ไม่เถียงหรอกเพราะผมตอแหลจริงๆ ฮ่าๆ ความจริงแหวนทองคำขาววงนี้มันไม่ได้มีคนทำตกพื้นแล้วผมบังเอิญไปเก็บมาหรอก แต่เมื่อเช้าตอนผมตื่นด้วยอาการปวดสะโพกอย่างรุนแรงแล้วก็พบว่ามันอยู่บนนิ้วนางข้างซ้ายเรียบร้อย ถามพี่โปรดก็ไม่ได้ความอะไร แค่สั่งผมว่า ‘ห้ามถอด ห้ามหาย’ แล้วพี่ท่านก็เยื้องกายออกมามหาลัยก่อน ทิ้งความงงไว้ให้ผมกับคำถามอีกเป็นร้อยๆ ข้อ
“ตอนนี้มึงมีความสุขมากมั้ยวะปลื้ม”
ผมเงยหน้าขึ้นมองคุณติ๊กที่ความมืดมนยังคงสถิตย์อยู่บนใบหน้าไม่สร่างซา วันนี้ผมถูกคุณเปรมเนรเทศให้มานั่งทานข้าวเที่ยงเป็นเพื่อนคุณติ๊กที่ทำตัวเป็นเอกเทศจากคุณกิมกับคุณเฟรนแล้ว ไม่รู้ว่าปัญหาของพวกเขาจะจบลงเมื่อไหร่ แต่ก็หวังว่าสักวันมันจะดีขึ้น เพราะเดี๋ยวนี้เวลาจะรวมตัวกันได้ก็เฉพาะจำเป็นจริงๆ เท่านั้นเอง
“ก็...ไม่ทุกข์ไปมากกว่าที่เป็น ถือว่าสุขมั้ยครับ”
“เฮ้อออออ...ความสุขมันคืออะไรวะ”
“ผมว่ามันแล้วแต่มุมคนจะคิดมากกว่า อยู่คนละมุม ความคิดก็ต่าง อยู่คนละช่วงเวลา ความเห็นก็เปลี่ยน พ่อผมเคยบอกว่า ไม่มีหรอกคนที่มีความสุขจริงๆ มีแต่จะทุกข์มาก หรือทุกข์น้อยเท่านั้นเอง แต่ช่วงเวลาที่ทุกข์น้อยอาจจะเรียกว่ามีความสุขก็ได้”
“งั้นตอนนี้กูคงทุกข์มากสินะ”
“ผมก็ไม่รู้...ทานข้าวเถอะครับ เดี๋ยวนี้คุณติ๊กไม่ค่อยทานอะไร ระวังส่วนสูงจะลด”
“มีผัวเป็นว่าที่หมอไม่ได้ทำให้มึงฉลาดเลยนะไอ้ปลื้ม -_-“
“อะไรอ่ะ ผัวใครเป็นหมอเหรอครับ ผมโสดเหอะ ถึงจะไม่ซิง ฮ่า ฮ่า ฮ่า”
“เดี๋ยวนี้ดูมึงหัวเราะบ่อยขึ้นนะ”
“ก็ไม่นี่ครับ ผมก็ปกติ”
“ปากแข็งไปเถอะ หึหึ”
หลังจากที่ทานข้าวกันเสร็จ คุณติ๊กก็ชวนผมมาให้อาหารพวกลูกๆ ของเขาที่บ่อขนาดใหญ่ข้างคณะ ป้ายห้ามตกปลาก็ยังอยู่ที่เดิม ไม่รู้ว่าจะมีคนกลัวป้ายเตือนนี้รึเปล่า แต่เห็นพวกลูกๆ ของคุณติ๊กก็ยังเยอะดูไม่ได้ลดจำนวนลงเลย คนที่รักพวกมันประหนึ่งลูกในไส้คงจะเบาใจลงไปบ้างล่ะครับ
“มึงมีเรียนอีกรึเปล่าวะ”
“ไม่มีแล้วครับ วันนี้อาจารย์ยกเลิกคลาสตอนบ่าย”
“ไอ้เฟรนคงดีใจที่มีเวลาว่างไปดูแลไอ้เจ้ย” คุณติ๊กว่าพลางยิ้มเศร้าๆ ช่วงนี้ชื่อของคุณเฟรนดูจะเป็นคำต้องห้ามสำหรับคุณติ๊กกับคุณกิมเลยทีเดียว แต่พวกเขาก็ขยันพูดถึงบ่อยชนิดที่ผมคิดว่าหายใจเข้าหายใจออกคงนึกถึงแต่คุณเฟรน
“แล้วคุณติ๊กไม่มีเรียนเหรอครับ”
“บ่ายสอง”
“งั้นตั้งใจเรียนนะครับ ผมต้องไปแล้วล่ะ พอดีมีธุระต้องไปทำ”
ธุระของผมก็ไม่พ้นพี่โปรดแหละครับ ทุกความเคลื่อนไหวของผมพี่โปรดเขารู้ดียิ่งกว่าผมซะอีก แค่ไม่กี่นาทีที่ผมรู้ว่าอาจารย์ยกเลิกคลาส พี่โปรดก็ไลน์มาบอกให้กลับห้องทันที แม่งหลอนมากบอกตรงๆ -*-
ผมมาถึงคอนโดฯในเวลาสี่โมงเย็นซึ่งนับว่าเลทจากเวลาที่ควรกลับมาก แต่จะให้ผมตรงกลับห้องเลยผมทำไม่ได้หรอกเพราะไหนๆ ผมก็ว่างแล้วแถมตั๋วหนังวันนี้ก็ลดราคาเป็นพิเศษผมเลยใช้เวลาเกือบสองชั่วโมงในโรงหนัง ก็ถือว่าคุ้มค่ากับตังค์ที่เสียไปแต่ไม่รู้จะคุ้มกับพายุอารมณ์ของพี่โปรดรึเปล่านี่สิ ...ขนาดผมยืนเจียมเนื้อเจียมตัวแทบจะก้มลงไปกราบแทบเท้าอยู่แล้วหน้าหล่อๆ ยังไม่คลายความอำมหิตเลย แถมยังใช้ความเงียบกดดันผมแบบสุดๆ T_T
“พี่โปรดกลับมานานแล้วเหรอครับ”
“.....”
“วันนี้เหนื่อยรึเปล่า ปลื้มนวดให้เอามั้ย”
“.....”
“อ่า...ทานข้าวรึยังครับ เดี๋ยวปลื้มลงไปซื้อให้”
“.....”
“เอ้...อาบน้ำก่อนดีกว่านะครับ มาครับๆ ปลื้มอาบให้นะ”
“.....”
“พี่โปรดอ่า...โกรธมากเลยเหรอ”
ผมผวาตามทันทีที่พี่โปรดเดินผ่านผมไปโดยไม่พูดอะไรสักคำ รู้สึกแย่นะแบบนี้ ถ้าผมผิดมากจะตบจะตีจะด่าอะไรก็ได้ทั้งนั้น แต่อย่าเงียบใส่เลย ผมทำอะไรไม่ถูก
“พี่โปรดจะไปไหนอ่ะ อย่าโกรธปลื้มเลยนะ ปลื้มขอโทษ”
“แล้วทำทำไม” ในที่สุดก็ยอมพูด แต่เสียงแข็งเอาเรื่องอยู่
“ก็วันนี้ปลื้มว่างพอดี แถมตั๋วหนังก็จ่ายราคาพิเศษนะวันนี้ ปลื้มเลยไปดูหนังมา ขอโทษที่ปิดมือถือด้วย”
“ไปกับใคร”
“คนเดียว”
“แล้วปลื้มมีพี่ไว้ทำไม”
ประโยคนี้เหมือนไม้แข็งๆ มาตีแสกหน้า ผมมึนงงไปเลยกับคำถามเพราะคิดไม่ถึงว่าจะออกมาจากปากสวยๆ ของผู้ชายที่ชื่อมาโปรด มัน...หมายความว่ายังไงกันนะ ผมถามได้รึเปล่า...
แต่...ผมไม่ถามดีกว่า เพราะยังไงคำตอบอาจจะยังคงเป็นความเงียบที่สร้างความเจ็บปวดให้ผมเช่นเคย
“หายโกรธนะ...ปลื้มขอโทษ”
“บ่อยไปนะ...คำนี้น่ะ”
ถ้าอย่างนั้นก็คงไม่มีอะไรที่ผมจะทำได้แล้วล่ะครับ ผมปล่อยมือจากแขนของพี่โปรดก่อนจะเดินเข้าห้องนอนมาเงียบๆ ผมรู้ว่าผมพูดคำนี้บ่อย แต่ที่ผมทำผิดในสายตาพี่โปรดเพราะผมก็แค่อยากไปไหนมาไหนตามใจตัวเองบ้าง ความรักของผมมันเริ่มสร้างความอึดอัดมากขึ้นทุกวัน จนบางครั้งผมก็เผลอคิดว่าคงจะดีถ้าผมไม่มีพี่โปรด...
ผมเอาชุดนอนหนึ่งชุด ครีมบำรุงสารพัดที่พี่โปรดเจ้ากี้เจ้าการหามาให้ใช้ ของใช้จำเป็นบางอย่างยัดใส่ถุงย่าม มีแต่ของที่พี่โปรดให้มาทั้งนั้น อาหารเสริม ครีมบำรุงผิว บำรุงหน้า เสื้อผ้า พ่อบ้านคนสนิทของพี่โปรดเป็นคนจัดหามาให้ผมทั้งหมด ทุกอย่างต้องผ่านความเห็นชอบจากพี่โปรดซึ่งไม่จำเป็นต้องมาขอความเห็นจากผมทั้งๆ ที่มันเป็นของที่ผมต้องใช้
“จะไปไหน”
“ปลื้มจะไปนอนที่หอ”
“นี่ยังทำให้พี่โกรธไม่พอรึไง”
“พี่โปรดก็ไม่คิดจะหายโกรธอยู่แล้วไม่ใช่เหรอครับ”
“แล้วนี่คือวิธีขอโทษ? ตัวเองทำผิดแล้วทำแบบนี้เหรอ”
ผมเดินเลี่ยงให้ห่างพอที่พี่โปรดจะเอื้อมมือมาไม่ถึง ผมไม่ได้โกรธหรือหงุดหงิดอะไรเลยในตอนนี้ แต่ผมไม่ชอบเวลาที่พี่โปรดโกรธแล้วทำมึนตึงใส่ มันแย่มากในความรู้สึกผม ผมถึงต้องอยู่ห่างจากพี่โปรดจนกว่าอารมณ์เขาจะดีขึ้น ไม่มีประโยชน์ที่จะคุยตอนนี้หรอก เพราะคุยยังไงก็ไม่รู้เรื่อง
“ปลื้ม! พี่ไม่ให้ไป! ห้ามไปนะ!”
“ถ้าพี่โปรดอารมณ์ดีกว่านี้เราค่อยมาคุยกัน”
“ทำไมเดี๋ยวนี้ดื้อกับพี่! พี่พูดอะไรจะไม่ฟังแล้วใช่มั้ย!”
“......”
“ห้ามไปนะ! ถ้าออกไปตอนนี้ก็ไม่ต้องกลับมาอีก!”
นี่เป็นคำขาดเหรอ... พี่จะทำตามที่พูดจริงๆ ใช่ไหม ถ้าผมไปก็ห้ามกลับมาอีกจริงๆ น่ะเหรอ... ง่ายขนาดนั้นเลยเหรอความสัมพันธ์ของเราน่ะ
“แล้วพี่โปรดจะให้ผมทำยังไง... คำขอโทษของผมก็ไม่มีความหมายทั้งๆ ที่ผมก็ไม่ได้ทำอะไรผิด ผมไม่เข้าใจว่าทำไมผมถึงไปไหนมาไหนไม่ได้ ผมไม่ใช่นักโทษของพี่นะครับ”
ผมไม่อยากดราม่าเพราะรู้ว่ามันไม่เท่เลย แต่ต้องมีสักวันที่ต้องพูดกับพี่โปรดในเรื่องนี้ ผมยอมรับได้ถ้าทุกอย่างมันอยู่ในเหตุและผล แต่นี่ผมไม่รู้เลยว่าเพราะอะไร...เพราะอะไรถึงได้หวงผมมากขนาดนี้
“คิดได้แค่นี้เองเหรอ...” ผมไม่เห็นว่าพี่โปรดทำหน้ายังไงเพราะผมยืนหันหลังให้เขา แต่จากน้ำเสียง...ทำเอาผมใจกระตุกไปนิด
“ผมไม่รู้จะทำยังไงแล้ว...ผมอึดอัด ผมขอโทษที่ไม่ได้โทรบอกพี่ แต่เพราะผมรู้ว่ายังไงพี่ก็ไม่อนุญาต ...ผมอยากใช้ชีวิตตามใจผมบ้าง...ไม่ได้เลยเหรอครับ”
“ถ้าอึดอัดมากนัก อยากจะไปไหนก็ไป อยากทำอะไรก็เชิญ!”
แค่นั้นก็เหมือนอะไรบางอย่างในใจพังทลายลง ผมยืนแทบไม่อยู่เมื่อได้ฟังประโยคที่น่าปวดใจนั่น พี่โปรด...ปล่อยผมแล้วใช่มั้ยครับ... ไม่ต้องการผมอีกแล้วใช่มั้ย... ผมไปได้แล้วเหรอครับ... ไปได้แล้วจริงๆ น่ะเหรอ...
“พี่โปรด...”
“อยากไปไม่ใช่เหรอ”
“....”
“นั่นประตู...เชิญ”
“ไม่ต้องไล่หรอกครับ ผมจะไปให้ไกล แล้วพี่จะไม่ได้เห็นหน้าผมอีก ขอบคุณสำหรับทุกอย่างที่ผ่านมาครับ”
ผมมาได้แค่นี้ก็คงต้องยอมรับ แต่ไม่ว่าจะหยุดตอนนี้หรือตอนไหนผมก็เจ็บมากอยู่ดี เพราะผมรักเขามาก มากกว่านี้ไม่ได้อีกแล้ว...เพราะมันมากที่สุดแล้วจริงๆ
“โธ่เว้ย! มานี่!”
โดยไม่ทันตั้งตัว ตัวผมก็ปลิวตามแรงกระชากจากด้านหลัง ประตูที่ผมเพิ่งจะเปิดออกถูกปิดดังปัง ก่อนที่ตัวผมจะถูกกอดไว้แน่น พี่โปรดกำลังจะทำกระดูกผมหักเพราะกอดแน่นมาก แน่นจนหายใจแทบไม่ออก
“ปละ...ปล่อยผมก่อน ผมเจ็บ”
“พูดผมๆ อยู่ได้ แล้วนี่บอกให้ไปก็จะไปจริงๆ ใช่มั้ย! ขัดขืนบ้างสิวะ! โวยวายบ้างสิ หัดเข้ามาอ้อนบ้างมันจะตายรึไง! ปลื้มงี่เง่า”
“พี่โปรดบ้าไปแล้ว”
“แล้วใครมันทำให้บ้าวะ!”
“อย่ามาโทษปลื้มนะ ก็พี่โปรดคิดอะไรใครจะไปรู้ล่ะ!”
“ไม่รู้ก็ถาม!”
“ถามแล้วเคยตอบมั้ยล่ะ ปล่อยเลยไม่ต้องมากอด ปลื้มจะไปแล้ว ไปให้ไกลเลย”
“ไม่ให้ไป”
“พี่โปรดเป็นคนไล่เองนะ!”
“ก็ตอนนี้ไม่ให้ไปแล้วไง อย่างอแง”
“ปลื้มจะไป จะไม่อยู่กับพี่แล้ว นึกอยากไล่ก็ไล่ทำเหมือนปลื้มไม่มีความรู้สึก พี่โปรดแย่มาก”
พี่โปรดทำหน้าอึ้งไปเลย คงเพิ่งจะนึกได้ว่าตัวเองพูดอะไรไว้ ทั้งๆ ที่ก็ผ่านมาไม่กี่นาที -_- อะไรกัน คำพูดทำร้ายความรู้สึกผมแบบนั้นทำลืมง่ายๆ ได้ไง
“พี่หายโกรธแล้ว ยังจะไปอีกเหรอ ไม่เอาน่า ทะเลาะกันด้วยเรื่องไร้สาระแบบนี้ได้ไง ไปเลย เอาของไปเก็บ”
“เนียนเลยนะ ทีแบบนี้ล่ะเนียนเลย”
“หิวข้าวแล้ว เร็วๆ เลย จะพาไปกินกระเพาะปลา”
“-*- จริงๆ เลยผู้ชายคนนี้”
ผมดึงแก้มขาวอมชมพูของพี่โปรดจนรอยยิ้มระยับนั่นหายไป แทนที่ด้วยการแยกเขี้ยวให้
“จำไว้เลยนะพี่โปรด ถ้าพูดแบบนั้นออกมาอีก ปลื้มจะไปจริงๆ”
พี่โปรดพยักหน้าแล้วจูบที่หน้าผากผม ก่อนจะทำหน้าจริงจังอย่างที่ผมไม่ค่อยได้เห็นบ่อยนัก
“จะไม่มีอีกแล้ว...สัญญาครับ”
“อือ...ปล่อยได้แล้วจะเอาของไปเก็บ” ผมพยายามขยับตัวออกจากอ้อมกอดของพี่โปรด แต่พี่ท่านก็ไม่ยอมปล่อยกลับเอาแต่จ้องหน้าผมแล้วยิ้มอยู่อย่างนั้น
“ปลื้ม...”
“ครับ?”
“แหวนก็ได้ไปแล้วยังต้องให้พี่พูดอะไรอีกเหรอ...”
“???”
“เฮ้อ...มีเมียงี่เง่าต่อไปชีวิตจะเจริญมั้ยวะเนี่ย -_-“
“O_O!”
“พิเศษกว่าใครเลยนะ...”
“O_O!!”
“สำคัญมากด้วย”
“O_O!!!”
“เอาแต่ใจตัวเองมากกว่านี้ก็ได้นะครับ...”
“O_O!!!!!!!!!!”
คือ...
เอ่อ...
ผม...
ง่า...คือ...ผม...พี่โปรด...
“จะช็อคตายมั้ยเนี่ย ทำไมหัวใจเต้นเร็วแบบนี้วะ”
“อ่า...คือ...พี่โปรด”
“สงสัยต้องจับฉีดยาซะแล้วล่ะ เอากี่เข็มดีนะ หึหึ ^^”
ถ้าผมกรี๊ดตอนนี้พี่โปรดจะตกใจมั้ยอ่ะ มันจะดูไม่แมนรึเปล่า แต่ผมอยากกรี๊ดออกมาจริงๆ นะ พี่โปรดหล่อมากเลย เอ่อ แต่นี่คงไม่ใช่ประเด็น เพราะพี่ท่านก็หล่ออยู่ทุกวินาที แต่...ตอนนี้ดูจะหล่อเป็นพิเศษ เพราะ...คำพูดพวกนั้นรึเปล่านะ ฮืออออออ ผมไม่ได้ฝันไปใช่มั้ยยยยยยยยยยยยยยย!!
..........................................................To be continue.....................................................
ฮาาาาาา เพิ่งถึง กทม. ค่ะ แทบสลบ เหนื่อยมาก
ขอบคุณคุณ iforgive ที่ทำให้เรื่องของพี่โปรดเป็นที่รู้จักมากยิ่งขึ้นนะคะ ขอบคุณจริงๆ ค่ะ โดยส่วนตัวแล้วไม่กล้าไปแนะนำนิยายของตัวเอง แหะๆ
สำหรับตอนนี้...อาจจะผิดคาดในความคิดของหลายๆ คน แต่แค่อยากบอกว่า อยากเผยมุมน่ารักๆ ของเสี่ยก่อนจะถอยหลังสู่ความมืดมน (ตกลงนี่น่ารักแล้วเรอะ??) :laugh: :laugh:
อย่ากลัวกันไปเลยค่ะ ถ้าพูดถึงดราม่าแล้ว ไม่หนักแน่นอน รับรองได้เลย (เพราะเคยบอกแล้วว่าไม่ถนัด เห็นหลายๆ คนกลัวกันก็อยากจะปลอบใจไว้ก่อน อาจจะไม่สนุก ไม่เศร้า ทำให้ไม่อินไปตามที่หวังก็ได้ เวลาอ่านแล้วไม่อยากให้ทุกคนที่รอรู้สึกผิดหวังน่ะค่ะ o22 o22)
เริ่มเห็นนิสัยน้องปลื้มกันแล้วใช่มั้ยคะ ของเสี่ยก็ค่อนข้างจะชัดเจนแล้วนะ ถ้ารู้จักทั้งสองคนนี้แล้ว อาจจะรู้กันแล้วนะคะว่าจะหมู่หรือจ่า :a5: (พูดอัลไล งงตลอด 555)
ขอบคุณทุกๆ ความคิดเห็น และขอบคุณนักอ่านขาประจำที่เม้นให้กันและติดตามตลอด :กอด1: :กอด1:
-
:z13:
จิ้มก่อนอ่านค่ะ
---------------------------------------------------------------------------------------------------------
อิเสี่ยพูดให้ชัดเจนไปเลยก็ไม่ได้ ชิส์ :เฮ้อ:
-
ม่ายยยย ดราม่าอย่านานนะ เรากลัว ขอจบแบบสวยสดงดงามที่สุด รักปลื้ม
-
ตอนนี้พี่โปรดทำเราเขินนนนนนน -////-
-
ชอบ น้องปลื้มมาก ๆๆๆ น่ารักดีนะคะ :ling1:
-
จากตอนนี้คาดว่าความดราม่าจะมาจากนิสัยน้องปลื้ม...
เสี่ยแกก็เอิ่ม...อ่านะ เกือบจะชัดเจนอยู่เหลือแค่ง้างปากพูดดีๆทำไมมันยากจัง
-
ทะเลาะกันง้องแง้ง น่ารักดีนะคะ แต่กลัวใจน้องปลื้มนี่แหละ น้องมีความคิดแง่ลบอยู่ตลอด กลัวมันปะทุขึ้นมา :katai1:
กับเสี่ยก็โอเคระดับหนึ่งแล้ว หลังจากได้ล่วงรู้ความคิดของเสี่ยหนึ่งตอน เริ่มมองเสี่ยในแง่ดีทันที :laugh:
แต่คนเขียนบอกว่าอย่าสงสารเสี่ยทีหลังนี่ เริ่มกัวใจคนเขียนด้วยอีกคน แต่รับปากแล้วนี่นาว่าไม่ดราม่ามาก :mew4:
แต่จะบอกว่าขนาดไม่ดราม่า ยังน้ำตาร่วงเป็นเพื่อนน้องปลื้มตั้งหลายตอนแน่ะ :mew6:
กดบวกให้ความขยันที่มาอัพทุกวันเลย แต่ว่าเท็นเท็นล่ะคะ :hao3:
-
แหม่ เขินยิ่งกว่าเดิมเลยทีนี้ อร๊ายยยย
:ling1: :ling1: :ling1: :hao7: :pig4: :pig4:
-
:pig4: :L1: :pig4: :L1:
:hao6:
-
มีวงมีแหวน หมั้นกันไว้ก่อนล่ะซิ :hao7:
-
แหมม เราก็ลุ้นให้ปลื้มรีบเดินพ้นประตูไปเร็ว อยากจิดราม่าต่อแต่ก็นั่นแหละ ไอ้พี่โปรดคว้าทันซะก่อน บู่! :hao3: :hao3:
ดีใจด้วยนะเด็กน้อย ดีใจสุดๆไปเลยเลยสิน้องปลื้ม :hao7:
-
น่ารักจัง ให้แหวนด้วย
-
โอ้โห เสี่ยเมคโอเวอร์มั่กๆ
-
น้องปลื้มมันคิดช้า อยางน้องปลื้มต้องพูดว่ารักไปเลยพี่โปรดดดด o18
-
บอกน้องไปเลยคะเสี่ยว ปากแข็งไปน้องมันไม่รู้หรอกนะคะ
ปล.ตอนนี้อิเสี่ยน่ารักนะคะ ส่วนน้องปลื้มนี้น่ารักทุกตอน
-
โอ๊ยยยยยยยยย หลงเสี่ยโปรด โอ๊ยยย
หัวใจเต้นแรง 555
-
5555 ปลื้มช็อค ไม่คิดว่าจะได้ยินอะไรประหลาดๆ จากพี่โปรด
-
ก็พูดสักคำว่ารักน้องมันน่ะ ก็คงไมตายมั้งเสี่ยโปรด :beat:
-
ว้ายยย ตอนนี้น่าร๊ากกกกกกกกก ดีใจด้วยนะน้องปลื้ม :impress2: :impress2: :impress2:
-
ปลื้มเอ๋อแดก ดีไม่ช็อกซะก่อน
-
เสี่ยอยู่ในกำมือปลื้มชัดๆๆมห้าๆๆ
-
คนอ่านก็ไม่ได้ฝันไปใช่มั้ย?
ในที่สุด... o7
-
เริ่มแรกเหมือนจะจบไม่สวย แต่สุดท้ายกลับเป็นตอนจบที่คนอ่านมีความสุขสุดๆ ปลื้มกับโปรดต้องยอมเปิดใจให้มากกว่านี้นะ จะได้เขาใจกันมากขึ้น :mew3:
-
แฮปปี้ :)
-
ตอนแรกเหมือนจะดราม่า
ลงท้ายฮาซะงั้น
เห็นเรื่องนี้หลายวันแล้ว
ชื่อเรื่องแปลกก็เลยไม่อ่าน
แต่เห็นยอดวิวเยอะ
สงสัยเลยลองเข้ามา
แล้วไม่ผิดหวัง
แค่อินโทรย่อหน้าแรก
ก็ได้ใจเราแล้ว
ตอนนี้เป็นแฟนคลับน้องปลื้มกับพี่โปรดนะจ๊ะ
ต้องเข้ามาดูวันละหลาย ๆ รอบ
-
ปลื้มนี่ตกใจจริงอะไรจริงอ่ะ ทำไมอ่านแล้วขำล่ะ 5555+ พี่โปรดก็พูดซักทีนะ ทำปากหนักอยู่นั่นล่ะ แหมๆๆๆ
-
ช่วงนี้กำลังหวาน ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ
กลัวดราม่าจังเล๊ยยยยย
-
:เฮ้อ: พูดซะทีนะเสี่ย
-
เรื่องรักของคนปากหนักกับคนคิดมากแบบนี้คนอ่านลุ้นมากนะคะ
อึนสุดๆ ว่าเมื่อไหร่จะรู้ตัวซักที
-
งื้อออ >////< เขินเสี่ย
ก่อนจะมืดมนก็ขอหวานๆให้นุ้งได้แก้แค้นเสี่ยสักตอนสองตอนนะคะ
รอตอนหน้าค่าาาา :impress2:
-
ดูเหมือนพี่โปรดจะคอยควบคุมปลื้มอยู่ฝ่ายเดียวนะ
แต่พออ่านตอนนี้แล้วกลายเป็นปลื้มต่างหากที่ควบคุมพี่โปรด
โดยเฉพาะหัวใจปลื้มดูเหนือกว่าพี่โปรดแล้วตอนนี้
ปล.บางทีพี่โปรดก็ต้องพูดบ้างนะ ปลื้มมึนไม่เข้าใจการกระทำของพี่หรอก
-
รอตอนต่อไปนะ
อ๊ายๆๆมาโปรดพูดแล้ว
:heaven :heaven
-
ยอมรับตรงๆ ซะทีนะเสี่ยย
เข้าใจหน่อยว่าเด็กมันซื่อ
มากรี๊ดน้องปลื้มมม!
-
ใกล้จะดราม่าแล้ว ชอบอ่ะ มันได้อารมณ์ในการอ่าน อิอิ แต่ไม่ต้องเยอะนะ :katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
ตอนนี้ก็เรื่อย ๆ ได้เห็นมุมน่ารัก ของทั้งเสี่ยโปรดกับน้องปลื้ม :กอด1: :กอด1:
คนแต่งมาต่อบ่อยบ่อยชอบอ่ะ :pig4: :pig4:
-
โห่ย เซ็งพี่โปรดอ่ะ จะกำกวมไปถึงไหน พูดออกมาตรงๆไม่ได้หรือไง คำว่า "รัก" เนี่ย ยิ่งน้องปลื้มมันมึนๆเอ๋อๆอยู่
ทีแรกคิดว่าจะดราม่าซะละตอนนี้ แต่ไหงได้ พี่โปรดกลับตัวทันตอนท้าย ไม่งั้นถูกเมียทิ้งแน่ๆ :laugh:
น้องปลื้มของเราก็เจ็บสะโพกบ่อยเกิ๊น แต่เราสิ ไม่รู้เลยว่าทำไมน้องถึงเจ็บสะโพก (ทำหน้าแอ๊บแบ๊วสุดริด :m13:)
ยังไงก็ช่วยอธิบายสาเหตุที่ทำให้น้องปลื้มเจ็บสะโพกให้ฟังมั่งสิคะ :mew2: เราแม่ยกน้องปลื้มอ่ะ เราใจคอไม่ดี
เห็นน้องเจ็บตูดบ่อยๆ :hao6: นะคะๆ :m17: :m17: :m13: :m10:
-
ไม่ได้เม้นหลายตอน ยังอ่านอยู่นะคะไม่ได้หายไปไหน ออกต่างจังหวัดเหมือนกันใช้อินเตอร์เน็ตผ่านระบบios นี่มัน...............
จะบอกว่าทำไมปลื้มในสายตาพี่โปรดโคตรรรร โมเอ้เลย หนุ่มแว่นสุดยอด!สุดๆ
ส่วนพี่โปรดถึงน่ามันไส้อยู่บ้างแต่ลึกๆก็น่ารักนะ แหม ปากแข็งอยู่ตั้งนานแล้วยังทำตัวใจร้ายใส่อีก
มาโพล่งเอาตอนนี้ ปลื้มชอคตาตั้งเลย
ต้องจัดการด้วยการฉีดยาหลายๆเข็มนะจ๊ะ ให้หายมึนเลย รู้ตัวช้าดีนัก 5555555555555
-
:ling1: ตอนนี้อิเสี่ยน่าร๊ากกกกกกกกกกกมากๆๆๆเลยดีใจกับปลื้มด้วยที่อิเสี่ยกำลังจะชัดเจนขึ้น :impress2: :o8: :-[
-
ฮรืออ อ่านตอนนี้แล้วระเบิดตัวเองกลายเป็นโกโก้ครันช์ :-[ :-[
ปลื้มนี่คาแรคเตอร์ชัดเนอะ นึกถึงเท็นเท็นเลยอะ คือเป็นคนที่แนวมาก บทจะน่ารักก็น่ารักมาก ทำเล่นๆกะคนแบบนี้ไม่ได้นะ 555
โอ๊ยเสี่ยโปรด จากที่เคยหักลบเอาไว้ ตอนนี้เอาไปเลยเต็มสิบ
-
ตอบเม้นรวบยอดดดดดดดดดดดดดดดด
จะบอกว่าชอบปลื้มมากกกกก(กอไก่ล้านตัว) น้องน่ารัก อ่านช่วงแรกน้ำตาซึม(และอยากจะเพิ่่มคำนำหน้าพระเอกว่า "นรก"มาโปรด o18 o18 )ซึ่งตอนหลังเริ่มชอบ(นรก)มาโปรดขึ้นมานิดล่ะ ดีนะตอนนี้ให้ความชัดเจนกับน้องได้ ไม่งั้นแกเอ้ยยย เสียปลื้มไปชัวร์ แล้วไอ้อารมณ์ร้อนๆ แรง ก็ช่วยเบาๆ หน่อยเถิดดด น้องปลื้มตัวเล็กนิดเดียวเด๋วก็ขาดครึ่งไม่เหลือให้ใช้งานขึ้นมาจะยุ่ง :hao3: :hao3:
รอตอนต่อไปค่ะ (สนุกมากกกกก)
-
คิดว่าจะได้กินมาม่าถ้วยใหญ่แล้ว
-
แอร้ยยย :-[ แอบเขินเสี่ยแทนน้องปลื้ม
ตอนนี้ทำให้รู้นิสัยของน้องปลื้มมากขึ้นเนอะ o18 ถ้าน้องปลื้มระเบิดอารมณ์เมื่อไหร่ เราคงสงสารเสี่ยน่าดู แต่เสี่ยก็ยังคงอึนและปากหนักคงเส้นคงวา แค่คำว่ารักเนี่ย พูดยากจัง :katai1:
-
เพิ่งจิได้อ่าน.... ขอเข้ามาฝากเนื้อฝากตัวติดตามด้วยคนฮะ o1
ถ้าถามว่าชอบเฮียโปรดขนาดไหน ก็บอกได้เลยว่ามากกกกก ขนาดที่ว่าตั้งหน้าตั้งตารอช่วงเวลานาทีทองแห่งการเอาคืนของน้อง (ซึนมึน) ปลื้ม ตั้งแต่ตอน 2 เลยทีเดียว...
ถึงแม้ตอนนี้ดีกรีความโฉดของอาเฮียจะดร๊อปลงเล็กน้อย จากช่วงคั่นเวลาเผยความในใจ... แต่นั่นไม่ได้ทำให้เฮียพ้นผิดจากข้อหาทำร้ายจิดใจนู๋มึนในอีก 9 ตอนที่ผ่านมา!!
ยังคงรอมาม่าต้มแซ่บฝั่งเฮียอยู่ด้วยใจจดจ่อ (ฝั่งนู๋มึนคงไม่ต้องต้มเพิ่ม น้องคงอิ่มมาม่าจนไม่รู้สึกรู้สาอัลไลอีกต่อไป ปฏิกริยาที่มีต่อการกระทำไม่รักดีของอิเฮียช่างน้อยนิด... ไม่ทราบว่ารักมากให้อภัย หรือด้านชาทางความรู้สึก ปลงอนิจจังง่ายผิดอายุเหลือเกิน...) เอาเป็นว่า รอให้จัดอยู่นะเทอว์
สวัสดีปีใหม่ฮะ :a1:
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
นี่คือพี่โปรดบอกรักใช่ไหม
ตายแล้วๆหวานจังครับ
-
โอ๊ย อิพี่โปรดควีโยมีไซด์ บอกเลยว่าจะไม่ทน :man1: :man1:
ทำไมน่ารักอ่า ตอนปลื่มจะไปนี่เราอ่านละอารมณ์ เฮ้ย ไปง่ายๆงี้เลยอ่อ แบบพี่โปรดเลย 555555
ดราม่าใกล้เข้ามาแล้วสินะ :hao5: ยิ่งอีพี่ทำตัวน่ารักขึ้นเรายิ่งสงสาร
ไม่อยากให้คนหล่อเสียใจ ถึงตอนแรกคนหล่อจะทำตัวน่า :beat: มากก็ตาม
เราคิดถึงเมลเท็นแล้วอ่า อัพหน่อยๆ :กอด1:
-
มีแหวนนนนนนนนนนน แหมมมมมม เสี่ยยยย น่ารว๊ากกกกอ่ะ
น้องปลื้มน่ารัก ช็อคไปเลยอ่ะดิเนี่ยยยย
อ่านไปอ่านมาคู่นี้มันก็ทะเลาะกันง๊องแง๊งดีนะ น่ารักอ่ะ เอาไปเอามาก็อ้อนกันยอมกันตลอด
ดีแล้วค่ะ ดีแล้ว อิอิ :mew1:
-
แอร๊ยยยยยยยยยยย ตื่นเต้นดีใจกับน้องปลื้ม
ในที่สุดก็มีวันนี้สักที ถึงแม้เสี่ยแกจะปากหนักอยู่ ไม่พูดตรงๆ มัวแต่อ้อมโลกไปไกลก็ตาม
ฮื้ออออออออออ รักเสี่ยโปรดเพิ่มขึ้นจึ๋งนึง
คือต่อไปเสี่ยแกจะหื่นกับน้องปลื้มแบบเปิดเผยแล้วใช่ป่ะ :oo1:
-
และแล้วววววววเสี่ยก้ยอมเผยความรุ้สึกขอองตัวเองง
แต่นั่นล่ะ เริ่มถอยหลังสู่ความมืดมนนน อย่าดราม่ามากนะเราเริ่มสงสารเสี่ย 55555
เริ่มเปลี่ยนใจมาเข้าข้างเสี่ยเล้กน้อยค่ะ :กอด1:
-
น่าร๊ากกก
อ่านรวดเดียวเลย ตามมาจากกระทู้แนะนำนิยายค่ะ
คุณโปรดแม่มร้ายกาจ
ตอนนี้ก็เหลือแต่ปมเรื่องที่บ้านสินะ
ชอบๆ เรื่องนี้
สวัสดีปีใหม่คนเขียนด้วยค่ะ
-
เปลี่ยนชื่อเป็น
"@มาเร็ว@"เถอะ 5555
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
เธอมาอัพเเทบทุกวันเลย
ฉันรออ่านทุกวันเลยนะ
พี่โปรดเริ่มเข้าเค้าดีละ
จะมีดราม่าอีกไมเนี่ย
ความหน่วงก็ยังไม่หมดไปเลยนะ
-
ตั้งแต่รู้จักพี่โปรดกับน้องปลื้ม นี่หลงรักเรื่องนี้ขึ้นทุกวันๆ :-[
-
เสี่ย น่าร๊ากกก :กอด1:
-
พี่โปรดแมร่งเนียน
ถ้าเป็นเค้านะจะตบหน้าสักฉาดก่อนไป
ใช้แต่อารมณ์นิสัยไม่ดีอ่ะ
ถ้าปลื้มโกรธจนไม่ยกโทษให้ไม่รู้ด้วยนะพี่โปรด
-
อ่านตอนแรกนึกว่าจะดราม่ากันซะแล้ว :mew5:
ปลื้มสมหัวงแล้วสินะ :katai2-1:
แต่เสี่ยโปรดพูดมันออกมาเถอะ นะนะคำๆนั้นอะ :m5:
-
น้องปลื้มกรี้ดเลยจ้า
-
ชอบเรื่องนี้ขอกรี๊ดก่อนเลยนะคะ. กรี๊ดดดดดด!!!!
เสี่ยนี่ดุแต่แอบใจดีส่วนปลื้มน่ารักน่ายิก
เป็นเรื่องที่โครงเรื่องสนุกน่าติดตามมากค่ะ
โดยส่วนตัวชอบคาเเรคเตอร์พระเอก
ที่สำคัญชอบไม่น้อยไปกว่าเสี่ยโปรดก็คือ 'คนเขียน'
ที่แต่งเรื่องนี้มาให้ติดตามและน่ารักขยันอัฟให้อ่านทุกวัน
ขอบคุณคนเขียนอัฟทุกวันแบบนี้ตลอดเรื่องเลยนะคะ
เป็นกำลังใจให้คนเขียน สู้ๆๆๆๆ!!!!
-
:L2:เอามาเซ่น อย่าม่าเลยนะ
ปลื้มแอบดาร์กนะเนี่ย กลัวพี่โปรดเศร้ามากกว่านะ :laugh:
-
ตีกันตลอดสิน่าคู่นี้ ทำเอาตกใจ ฮิ!!
:กอด1:
-
ง่า จะบอกว่าพี่โปรดน่ารักอ่ะ แบบน่ารักขึ้นจากเดิมเลยอ่ะ ดีจังที่บอกให้ปลื้มรู้อะไรบ้าง แต่ก็ไม่รู้อ่าาา มันควรจะชัดเจนกว่านี้ไหม ฮือ เค้าไม่รู้ แต่เค้ากลัวดราม่าจริงๆนะ แต่ก็ชอบอ่านดราม่าที่สุด รอนะคะ
-
นานๆที เติมน้ำตาลให้ชีวิตบ้างอะไรบ้าง
ว่าแต่น้องปลื้มลงรูปโพรไฟล์ มันจะไม่มีอะไรตามมาเร๊อออ
แบบว่ามือที่สาม สี่ ห้า หก สิบ อะไรงี้
อุ้ย ไม่ได้จะชวนดราม่าเลยนะ
-
อ่า นึกว่าจะดราม่า น้ำตาเผาเต่า ปลื้มน่ารักอ่ะ
-
อ่านไปด้วยใจลุ้นระทึก แล้วก็สรุปได้ว่า อนาคตพี่โปรด = กลัวเมียพันเปอร์เซ็นต์ 555
เพราะรักพี่โปรดถึงยอมหรอกค่ะ
น้องปลื้มตื่นมาปวดเอวพร้อมแหวนหนึ่งวง ให้โดยไม่พูดอะไร ใครจะไปเข้าใจพี่โปรดล่ะ เพราะพี่โปรดเป็นคนวางสเตตัส
ให้น้องเอง น้องเลยไม่กล้าคิดอะไรเข้าข้างตัวเอง ไม่ค่อยกล้าเอาแต่ใจตัวเอง แต่ในใจก็ดื้ออยากทำอะไรที่ขัดใจบ้าง
แบบวันนี้ที่หนีไปดูหนัง เสี่ยกลับมารอเมียทั้งหวงทั้งห่วงก็โกรธสิ ทั้งหมดทั้งมวลคือโปรดผิดนะ ผิดที่ไม่พูดไม่บอกให้เข้าใจ
ส่วนตัวแล้วก็น่าจะเข้าใจนิสัยน้องปลื้มอยู่ว่าเจียมตัวแค่ไหน ยอมตัวเองมากขนาดไหน รักตัวเองมากขนาดไหน
ปลื้มเด็ดอ่ะชอบ ต่อว่าพี่โปรดได้ด้วย ยื่นคำขาดไปเลย เสี่ยอนุญาติให้หนูเอาแต่ใจแล้วค่ะ จัดเต็ม 555
มีแฟนน่ารักก็ต้องทำใจนะเสี่ยโปรด ส่วนน้องปลื้มมีแฟนหวงมากก็ต้องทำใจเช่นกัน แต่สรุปว่าน่ารักมากค่ะทั้งคู่เลย
ความน่ารักเสี่ยเริ่มโผล่มาบ้างน่ะนะ แต่คนอ่านก็ยังไม่ไว้ใจนะบอกเลย
ขอบคุณค่ะ
-
เสี่ยยยย เรานึกว่าจะได้กินมาม่าซะแล้ว
ดีนะเสี่ยไม่ปากหนัก ต่อไปจะได้อ่านหวานๆแล้วใช่ป่ะ หรือเรามโนไปเอง ฮ่าๆๆๆ
เสี่ยก็อย่าใจร้ายกะน้องนักหละ มีอะไรก็พูดกะน้องตรงๆ ชอบทำให้น้องคิดมาก
-
:pig4: :pig4:
-
แต่ก็ยังไม่ไว้ใจพี่โปรดอยู่ดี ทำอะไรไม่ชัดเจน ไม่เคลียร์เรื่องผู้หญิงให้จบ แล้วก็ไม่บอกน้องปลื้มให้รู้ถึงความในใจเสียที
-
เพิ่งเข้ามาอ่านค่ะ
คือว่าอ่านไปแล้วรู้สึกว่าเรื่องนี้น่ารักค่ะ :-[
แต่บางครั้งพี่โปรดก็งี่เง่าอ่ะ สงสารน้องปลื้ม
แต่หลังๆรู้สืกว่าจะทำตัวดีขื้น
หลังๆอย่าเศร้ามากนะคะ ไม่ชอบกินมาม่า
-
55555555
เสี่ยโปรดโคตรน่ารักอ่ะ
ตอนแรก นึกว่าจะดราม่าซะแล้ว
ที่ไหนได้ 55555
ปลื้มน่ารักจัง
-
อ่านรวดเดียว อุ๊ตะ!!!
ตอนแรกอยากโดดตบเสี่ยสักสิบที แต่ตอนนี้เหลือสองทีคงพอ
ให้ความรู้สึกว่า งี่เง่า จะกลายเป็นคำที่น่ารักเกินไปละ
รออ่านต่อนะคะ สู้ๆค่ะ อย่าต้มมาม่าให้กินบ่อยนะคะ ไม่ดีต่อสุขภาพ
-
เสียโปรดไปไม่เป็นเลยนะเนี่ย พอน้องปลื้มบอกว่าจะไปเนี่ยย
น้องปลื้มเรา ซื่มากมายอะ เสียใส่แหวนให้ขนาดนนี้น้องยังไม่รู้เรื่อง
ยังงี้เสี่ยโปรดคะ อย่าปล่อยน้องออกจากเตียงนะ ฮ่าๆ
-
โอ๊ยย เขินนน >[]< :katai5:
เราเชื่อว่าโปรดอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีน้อง
แต่น้องไม่มองให้ลึกนะ
เพราะโปรดก็ไม่ใช่คนที่บอกอะไรตรงๆ
แต่การกระทำของโปรดก็แสดงให้น้องเห็นนะว่า
โปรดเลือกให้ใครเป็นคนพิเศษ
-
"ถามแล้วเคยตอบมั้ยล่ะ ปล่อยเลยไม่ต้องมากอด ปลื้ม
จะไปแล้ว ไปให้ไกลเลย” ประโยคนี้น่ารักอาะ ชอบ55555555555 พี่โปรดเริ่มใจดีแล้ว อย่ากลับไปร้ายอีกละ
-
น่ารักมาก
ต้องอย่างนี้สิพี่โปรด พูดออกมาซะบ้าง
-
โอ๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
ลุ้นแทบตายกว่าเสี่ยจะยอมพูดอะไรบางอย่างให้น้องปลื้มเข้าใจ
อยากจะบอกว่าตอนที่เสี่ยโปรดไล่ แล้วน้องปลื้มจะไปจริงๆ
โคตรบีบหัวใจอะ T____________T
ในมุมเสี่ยโปรดก็มีข้อดีอยู่นี่นา...ทำไมไม่บอกน้องไปดีๆเล่าว่าไม่ได้ไปนอนกับผญมาอ้ะ งืกๆ ขัดใจเจ้ 5555
ตอนแรกที่ได้อ่านนี่แบบ ด่าเสี่ยโปรดชิบหายวายป่วง แม่งงงงง ซาตานในคราบเทพบุตรชัดๆ
แต่พอมาอ่านด้านเสี่ยโปรดอีกครั้ง...งืมม ลบคลิปไปแล้ว เริ่มเห็นใจนิดๆ
แค่เสี่ยโปรดขาาาา เสี่ยงี่เง่ามากเลยค่ะ โคตรน่ารำคาญ น้องปลื้มก็ยอมๆอย่างเดียว ถึงจะมีขัดใจบ้าง แต่สุดท้ายก็ยอม (เอาน่า...)
สรุปนะคะ ชอบเรื่องนี้ จบ.
o13
-
ปลื้มมมมขยับไปทีละนิด ดีแล้วจะได้ไม่เศร้าอีก
เสี่ยถ้าพูดงี้ตั้งแต่แรกๆก็ไม่ต้องถูกเกลียดแระกร้ากกกกกกก
เชื่อว่าสักวันต้องมีดราม่า เฮ่อเฮ่อสงสารปลื้มม แต่ตอนนี้สงสารติ๊กสุด
-
ตามอ่านทันแล้ววววววว
พี่โปรดไม่บอกรักน้องสักนิดอ่ะ
เผื่ออะไรๆมันจะดีกว่านี้
เพลียกะพี่จริงๆ
-
ขี้หึงดีแท้ อย่างี้น้องปลื้มจะทนได้อีกกีน้ำน้อ :mew2: มาม่าไม่ค่อยชอบกินอะ กินบ่อยเดียวกระดูกผุ :hao7: พอกุบกิ๊บพอเน๊อะ
:L1: :pig4: :L1:
-
ตอนแรกนี่อยากจะสับคอพี่โปรด.. ตอนนี้อยากกอด ฮ่ะ!!!
หวงเข้าไปปป เข้าใจเจตนาพี่โปรดละ จริงๆเดามาซักพัก
ไม่แน่ใจว่าเป็นพวกซึนรึตั้งใจซึนกันแน่ ฮาฮา
เค้าอยากได้ปลื้มมั่งอะะะะ......
ขอแบบนี้สักคน จะกกที่ห้องทั้งวันเลย อึ้ยยยยยยยย
><
-
เสี่ยอารมณ์เหมือนสาววัยทองจริง ๆ เลือดจะไปลมจะมาหรือไงเนี่ยะ
เดี๋ยวเหวี่ยง เดี๋ยวหวาน เอ้ย ตรูตามอารมณ์ไม่ทัน แล้วน้องจะขนาดไหนเนี่ยะ
จะให้น้องรู้ตัวว่าตัวเองสำคัญ งั้นเหรอ ที่ผ่าน ๆ มาเสี่ยคิดว่าตัวเองทำให้น้องเข้าใจแบบนั้นหรือไงกัน
โธ่ เอาเขามาเก็บไว้คอนโดตัว แล้วตัวเองก็ไปแรดกับสาวอื่นไม่ซ้ำ
น้องเห็นแบบนั้น จะให้คิดเข้าข้างตัวเองกับแหวนวงเดียวเนี่ยะนะ
อ่านตอนนี้แล้ว เหมือนจะเริ่มหวานแล้วนะ เหลือแต่มาม่าของกิมกับเฟรนนี่แหละ
-
เห้อออออ~ อิเสี่ยหนออิเสี่ย คือรักไง รักมากห่วงมากหวงมาก
แต่เสือกพูดจาทำร้ายจิตใจให้อยู่ในการควบคุมเพราะกลัวการปกครองง โถววว คิดอะไรเป็นเด็กๆ บู๊ววว
เอาเถอะ ทำอะไรให้มันชัดเจนก็ดี๊ ยังจะทำเป็นพูดอ้อมๆ ด้วยนะคะแหมมม
-
มารอน้องปลื้ม
คิดถึงน้องเท็น
-
ตอนที่ 13
“พี่โปรด อยากกินเค้กอ่ะ” น่ากินจริงๆ นะเนี่ย ไม่รู้ว่าคุณเฟรนไปกินกับใคร แต่ดูจากลายจานที่ใส่เค้กคงเป็นร้านพี่แขชัวร์
ตอนนี้ผมกำลังนอนเล่นเฟซบุ๊คอยู่บนเตียงมีพี่โปรดนอนหลับเป็นอาหารตาอยู่ข้างๆ
“พี่โปรด ตื่นๆๆ พาไปกินเค้กหน่อยยยยย”
ต้องใช้เวลาปลุกสักพักกว่ามนุษย์เพอร์เฟ็คคนนี้จะตื่นขึ้นมาได้ พี่ท่านขยี้ตาแล้วขมวดคิ้วมองหน้าผม ก่อนจะดีดหน้าผากผมไปหนึ่งที
“นี่มันกี่โมงกันแล้ว ร้องจะกินขนมอยู่ได้ -_-“
“นี่ๆ พี่โปรดดูนี่ น่ากินมั้ยล่ะ คุณเฟรนบอกว่าเป็นเมนูใหม่ของร้านพี่แขด้วยอ่ะ”
“อือ พรุ่งนี้จะพาไปละกัน มานอนได้ละ”
“ยังๆ คุยแชทกับเพื่อนก่อน”
“ดื้อจริงๆ ไม่เหนื่อยมั่งไง จัดอีกสักรอบดีมั้ยเนี่ย”
“-*- พอแล้ว”
“พอแล้วเหรออออ เห็นกินไปนิดเดียวเอง ^^”
“ไม่นิดเหอะ พี่โปรดบ้า -///-“
“หึหึ”
ผมหยิกเข้าที่แขนของพี่โปรดแรงๆ แต่หน้าหล่อๆ นั่นก็ยังคงโปรยยิ้มใส่ตาผม เสน่ห์เหลือร้ายจริงๆ เลย
“ชอบมั้ยครับปลื้ม”
“อะ...อะไรครับ”
“ก็...ของพี่ไง”
“พี่โปรดนอนไปเลยนะ ปลื้มไม่คุยด้วยแล้ว”
“หึหึหึ”
น่าหมั่นไส้จริงๆ พี่โปรดเนี่ย ผมเลยใช้แขนของพี่โปรดหนุนต่างหมอนซะเลย เอาให้ตื่นเช้ามาเหน็บกินกันไปข้าง แต่พี่โปรดก็ไม่ได้โวยวายอะไร กลับใช้แขนอีกข้างโอบรอบเอวผมไว้ มืออีกข้างก็ลูบหัวผมเบาๆ วันนี้คงจะเป็นวันดีสินะ พี่โปรดไม่มีนัดแถมยังอ่อนโยนกับผมมากด้วย
ผมนอนเล่นเฟซไปพลาง คุยกับพี่โปรดไปพลาง ความจริงผมไม่ใช่พวกที่ชอบชวนคนอื่นคุยเท่าไหร่ แต่กับพี่โปรดผมมีเรื่องจะพูดด้วยเยอะแยะ ส่วนมากก็เรื่องของพี่โปรดทั้งนั้น ผมชอบถามเพราะอยากรู้ทุกเรื่องของพี่เขา พี่โปรดไม่ได้อยู่กับผมตลอดเวลา ผมถึงอยากรู้ว่าเวลาที่ไม่ได้อยู่ด้วยกันพี่โปรดใช้ชีวิตแบบไหน เขาก็ตอบบ้างไม่ตอบบ้าง คำตอบก็กวนตีนอยู่มาก แต่ไม่มีความรำคาญให้เห็น
“ทำไมมีคนกดไลค์คอมเม้นของพี่โปรดพอๆ กับรูปปลื้มเลยอ่ะ คนพวกนี้มันอะไรกันเนี่ย” ผมว่าอย่างหงุดหงิด ก็ดูสิครับ ไอ้คอมเม้น ‘แรด’ ของพี่โปรดอ่ะ ยอดไลค์มันพอๆ กับรูปผมเลยนะ นี่คนพวกนั้นเขาด่าผมรึเปล่า
“ก็คนคอมเม้นหล่อกว่าคนในรูปไง ไม่เห็นแปลก อีกอย่างก็ แรดจริงๆ ฮ่าๆ”
“พี่โปรดชอบว่าปลื้มอ่ะ ปลื้มไม่ได้แรดนะ -*-”
“ไม่เอารูปลงก็ดีอยู่แล้ว”
“หน้าปลื้มมันแย่มากเหรอ T_T”
“อือ แย่มาก”
“ง่ะ TT_TT”
ต่อให้แย่ขนาดไหนก็ไม่เห็นต้องตอบตรงๆ เลยนี่นา ผมเสียเซลฟ์ไปเลยอ่ะ ยิ่งได้ยินเสียงหัวเราะเบาๆ ของพี่โปรดยิ่งหงุดหงิด ผมเลยใช้ศอกกระทุ้งเข้าที่หน้าท้องขาวๆ เต็มไปด้วยซิคแพ็ค อ่า...หุ่นพี่โปรดนี่สุดยอดจริงๆ นี่มันประติมากรรมชั้นหนึ่งของพระเจ้าเลยรึไงนะ
“เจ็บนะปลื้ม”
“พี่โปรดผิดเองนะ”
“พวกไม่ยอมรับความจริงนี่น่ากลัว”
“พี่โปรดนอนเงียบๆ ไปเลยนะ -*-”
“หึหึ”
คงมีแต่พี่โปรดแหละที่ว่าแย่ คอมเม้นอื่นเขาก็ว่าน่ารักทั้งนั้น อาจจะไม่ใช่คำชมที่ผมพอใจแต่มันก็ดีกว่าคำว่าแรดของพี่โปรดมากอ่ะ เฟซพี่โปรดก็ยังคงฮอตตามเคยทั้งๆ ที่เจ้าของเฟซเขาขึ้นสเตตัส ‘Married’ เป็นที่เรียบร้อย เพิ่งขึ้นเมื่อเช้าประเด็นถึงยังฮอตอยู่ แต่ก็ไม่มีใครได้คำตอบสักคนว่าใครคือผู้โชคดีที่ได้เป็นเจ้าหัวใจของผู้ชายระดับมาโปรด ถามกับเจ้าตัวก็เอาแต่ยิ้มหล่อให้ ผมเลยเลิกสนใจทั้งๆ ที่ในใจยังคงมีคำถาม หน้าวอลล์เฟซพี่โปรดตอนนี้ก็มีสาวๆ มาแสดงตัวหลายคนอยู่เหมือนกัน แต่ละคนนี่สวยเด็ดดวง คุณสมบัติครบพร้อมกันทั้งนั้น บอกฝันดี บอกให้ไปรับ บอกให้โทรหา มีแม้กระทั่งนัดทานข้าว - - หงุดหงิดจริงๆ ให้ตายเหอะ
“หน้าบึ้งอีกละ”
“พี่เคยคิดจะหยุดที่ใครบ้างป่ะ”
ผมเงยหน้าขึ้นมองพี่โปรด ไล่ตั้งแต่ปลายคางไปหยุดที่ตาคู่สวย พี่โปรดยิ้มนิดๆ ก่อนจะถามว่า “อยากให้หยุดมั้ย?”
“ถ้าบอกว่าอยาก พี่จะหยุดเหรอ”
“ก็ถ้าเด็กทำตัวดี อาจจะรับพิจารณา”
“ปลื้มทำตัวดีตลอด”
“ดื้อล่ะสิไม่ว่า”
“ช่างเถอะๆ พี่โปรดพรุ่งนี้พาไปกินหมูกะทะด้วยนะ”
“เดี๋ยวนี้กินเก่ง แต่ไม่เห็นจะอ้วน แล้วอาหารเสริมกินบ้างรึเปล่า”
“ไม่ชอบอ่ะ กินยาก แคปซูลก็เม็ดใหญ่ พี่โปรดไม่ต้องเปลี่ยนเรื่องเลย พรุ่งนี้พาปลื้มไปกินนะ อยากกินอ่ะ ชวนพวกคุณเปรมไปด้วย”
“ครับๆ จะพาไปทุกที่เลยครับ ^^”
ยิ้มแบบนี้ มองมุมนี้ผมแทบละลาย ไหนจะน้ำเสียงที่แสนอ่อนโยนนั่นอีก ผมฟินครับผมฟินนนนนน!!
“ใจดีผิดปกติ ทุกทีไม่เห็นจะตามใจ”
“หึหึ”
“หัวเราะแบบนั้นทำไม”
“อ้าว หัวเราะไม่ได้?”
“ก็...เปล่า ฮึ่ยยยย พี่โปรด หยุดทำหน้าร้ายๆ แบบนั้นเลยนะ”
“ไร้สาระน่าปลื้ม นอนได้ละ”
ผมเลยจำใจวางไอโฟนแล้วซุกตัวเข้าอ้อมกอดของพี่โปรด ผมชอบ...และหวังว่าที่ตรงนี้จะมีไว้เพื่อผม ผมคนเดียวเท่านั้น
“รักที่สุด...ฝันดีนะครับพี่” ผมพูดเบาๆ เพราะไม่ได้หวังให้พี่โปรดได้ยิน ผมทำใจได้สักพักแล้วกับเรื่องที่คำว่ารักของผมไม่อาจส่งไปถึงพี่โปรดได้ ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลอะไรก็แล้วแต่ พี่โปรดเหมือนจะไม่อยากได้ยินมัน
แต่ครั้งนี้ไม่เหมือนทุกครั้ง...ริมฝีปากที่สัมผัสแผ่วเบาตรงหน้าผากกับเสียงกระซิบที่ตอบกลับมาว่า
“พี่ก็รักปลื้ม”
มันทำให้น้ำตาผมไหลโดยไม่รู้ตัว...ณ ตอนนั้นผมรู้แค่ว่าผมดีใจจนพูดไม่ออก
.
.
.
ร้านหมูกะทะแถวหลังมอครึกครื้นมากในเวลานี้ โต๊ะเกือบเต็ม คนเดินกันให้วุ่น พี่โปรดบ่นแล้วบ่นอีก แต่ผมไม่อยู่ฟังหรอก เดินมาตักหมูตักไก่กับคุณติ๊ก ปล่อยคุณเปรมฟังไปคนเดียวละกัน
“ไอ้ปลื้ม มึงเอาเต้าหู้อีกมั้ย”
“พอแล้ว ที่โต๊ะเยอะแล้วนะ คุณติ๊กเอาปลาไปให้ผมด้วย”
“เออๆ แล้วไอ้กิมกับไอ้เฟรนล่ะ”
“โทรมาบอกว่าตอนนี้ติดไฟแดงอยู่ตรงแยกทางเข้า อีกเดี๋ยวก็ถึงแล้วล่ะครับ”
“อืมๆ กูกลับโต๊ะก่อนนะ มึงก็รีบๆ ล่ะ เดี๋ยวเสี่ยโดนผู้หญิงโต๊ะข้างกลืนลงท้องไม่รู้ด้วย”
“นั่นคนครับไม่ใช่งูเหลือม” ถึงจะพูดอย่างนั้นแต่ก็ไม่เกินจริงหรอก ยิ่งเห็นผมก็ยิ่งหงุดหงิด คนบ้าอะไรวะมีผู้หญิงกล้าเดินมาขอเบอร์อยู่ไม่ขาด บางคนก็มาคุยด้วยเป็นนานสองนาน นี่ไม่พากันจัดมีตติ้งแฟนคลับซะเลยล่ะครับ -*-
“ทำหน้าให้มันดีๆ หน่อย” พี่โปรดพูดขึ้นทันทีที่ผมวางจานหมูกับปลาหมึกแล้วนั่งลงข้างๆ
“หน้าปลื้มก็เป็นแบบนี้แหละ”
“เป็นไรอีกล่ะเนี่ย” พี่โปรดบ่นเบาๆ พลางส่ายหัว ก่อนจะคีบเนื้อปลาใส่ถ้วยให้ผม
“เด็กงอแงเหรอเสี่ย” คุณติ๊กเสนอหน้าเข้ามา พร้อมกับรินเบียร์ใส่แก้วให้พี่โปรดอย่างเอาใจ ผมเบ้ปากกับคำว่าเด็กก่อนจะยกเบียร์เย็นๆ ขึ้นจิบ
“เออ ดูมันดิ แก้มป่องจะแตกอยู่ละ”
“ผมจิ้มให้หายป่องเอาป่ะเสี่ย”
“ดูแต่ตามืออย่าต้องไอ้สัด -_-“
“แหมๆๆๆๆๆๆๆ”
ผมล่ะเกลียดไอ้คำว่าแหมของคุณติ๊กจริงๆ ยิ่งหน้าตากวนๆนั่นยิ่งแล้วใหญ่ พี่โปรดคงคิดเหมือนผมถึงได้ปาทิชชู่ใส่หน้าคุณติ๊กเป็นการตอบแทน
“พี่โปรด ยืมเงินหน่อยดิพี่ เดือนนี้ป๋าตัดค่าขนมผมอ่ะ” คุณเปรมคีบหมูให้ผมก่อนจะหันไปมองหน้าพี่โปรดอย่างอ้อนวอนขอความเมตตา อ่า...จริงสินะ คุณเปรมถูกอำนาจมืดของพี่โปรดเล่นงานนี่หว่าเดือนนี้
“สร้างบุญคุณกับมึง แล้วพี่จะได้อะไร? บอกเหตุผลดีๆ มาสักสามข้อ”
“ที่ผมถูกตัดเงินก็เพราะพี่นะ จะมาบุญคุณอะไรกันล่ะ ตลกเหอะ”
“ถามปลื้มสิ ถ้าอยากได้ก็ไปขอมัน”
อ้าว ไหงโยนมาที่ผม - - เต้าหู้ที่กำลังจะเข้าปากเป็นอันหลุดออกจากตะเกียบเพราะแรงสั่นสะเทือนที่แขน คุณเปรมเขย่าแขนผมเหมือนเด็กๆ ทำหน้าอ้อนใส่ เลยโดนพี่โปรดตบหัวเข้าให้นั่นล่ะคุณเปรมถึงจะหยุด
“ปลื้ม เอามาให้กูห้าพัน ให้ไว”
“จะมาเอาอะไรที่ผมล่ะ ผมไม่มีเงิน”
“ก็พี่โปรดบอกมาขอที่มึง”
“เงินพี่โปรดก็ไปขอพี่โปรดสิ เกี่ยวไรกับผมล่ะ พี่โปรดก็อย่าแกล้งคุณเปรมสิครับ ให้ๆ ไปเหอะ รำคาญ”
คุณเปรมทำตาโตมองหน้าผม ก่อนจะหันไปทางพี่โปรดแล้วหันกลับมาทางผมอีกที “มึงบอกว่ารำคาญกูอ่ะ มึงพูดอย่างนี้ได้ยังไง กูเสียใจมากกกกกกกกกกกก กระซิกๆ”
“สำออยไอ้เปรม แล้วออกมาห่างๆ เมียกู จะเอามั้ยเงิน ไม่เอากูจะได้เก็บ”
“แหมๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ” เมื่อไหร่ไอ้คุณติ๊กมันจะเลิกแหมซะทีครับ น่าถีบมากขอบอก -*-
“บอกว่าเมียด้วยอ่ะมึงงงงงงงงงงงง” คุณเปรมหันไปพูดกับคุณติ๊กแล้วหัวเราะคิกคักกันสองคน เลยโดนพี่โปรดจับหัวชนกันเป็นการสำเร็จโทษ
โป๊ก!
“หุบปากแล้วแดก!” เท่านั้นแหละสองคู่หูมีอันได้ยุติการล้อเลียน แต่ก็ยังไม่วายยักคิ้วหลิ่วตาให้กัน
กินกันไปได้สักพักคุณกิมกับคุณเฟรนก็มาถึง บรรยากาศดูจะตึงเครียดเล็กน้อยแต่เพราะมีพี่โปรดอยู่ด้วยพวกนั้นเลยไม่แสดงท่าทีอะไรมากนัก ความจริงถ้าพี่โปรดไม่เอ่ยปากชวนคุณกิม คุณเฟรน คุณติ๊กคงปฏิเสธคำชวนของผมแน่ๆ
“นี่หมูพริกไทยดำที่คุณเฟรนชอบครับ ผมตักมาให้เยอะเลยนะ” ผมหันไปพูดกับคุณเฟรนที่นั่งลงข้างๆ ผม “มีสเต็กไก่อยู่ด้านนู้นด้วย คุณเฟรนอยากกินมั้ยครับ เดี๋ยวผมไปเอามาให้”
“ไม่เป็นไรมึง เดี๋ยวกูไปเอาเอง” คุณเฟรนยิ้มเล็กน้อย ทำท่าจะลุก แต่คุณติ๊กคว้าแขนไว้ได้ซะก่อน
“นี่ของมึง” จานสเต็กเลื่อนมาตรงหน้าคุณเฟรนท่ามกลางสายตาของทุกคน คุณกิมหัวเราะหึหึ ทั้งๆ ที่ใบหน้าดูดีนั่นยังเครียดขึง ผมกับคุณเปรมลอบมองหน้ากันอย่างไม่รู้จะทำอย่างไรกับสถานการณ์นี้ดี คงมีแต่พี่โปรดเท่านั้นที่ยังสติลแดกและบ่นไปตามประสา
“รสชาติก็โอเคอยู่หรอก แต่ทั้งเหม็นทั้งร้อน พวกมึงรีบๆ แดก มะเร็งปอดเริ่มคุกคามกูละ ควันแม่งจะเยอะไปไหน” ตอนสูบบุหรี่ไม่เห็นจะพูดอย่างนี้เลยไอ้ว่าที่คุณหมอ ทีอย่างนี้ล่ะมาทำอนามัยจัด
“ปลื้ม ไม่ไปร้านเค้กแล้วนะ ตัวเหม็นอย่างนี้กลับไปอาบน้ำที่คอนโดฯดีกว่า” ผมเลยได้โอกาสละสายตาจากสงครามเย็นหันไปสนใจท่านมาโปรดที่ตอนนี้วางมาดอย่างกะเจ้าชายอยู่กลางร้านหมูกะทะ
“มันก็ไม่ได้เหม็นมากมายอะไรอ่ะ พี่โปรดบอกว่าจะพาไปแล้วนะ ไม่เอาอ่ะปลื้มอยากกิน”
“เดี๋ยวมึงแดกนี่เสร็จก็อิ่ม เชื่อกู มึงแดกเค้กต่อไม่ไหวแน่” ต่อหน้าคนอื่นพี่โปรดก็เป็นแบบนี้แหละผิดกับตอนอยู่บนเตียงลิบลับ แต่ช่างมันเถอะครับผมก็ไม่ได้หวังให้พี่โปรดเขาพูดเพราะกับผมนักหรอก ได้ยินแล้วขนลุก
“ไหวสิ นะพี่โปรดนะ ไม่ต้องนั่งกินที่ร้านก็ได้อ่ะ”
“อย่ามาเอาแต่ใจไอ้ปลื้ม”
“ก็พี่โปรดบอกจะพาไป”
“งอแงตลอด เดี๋ยวคืนนี้มึงโดนดี” เสียงแข็งๆ กับมือที่ลูบหัวผมนี่มันดูขัดๆ กันชอบกล
“แหมๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ เบื่อคนปากไม่ตรงกับใจเนอะไอ้เปรม” ไม่หันไปมองก็รู้ว่าไอ้ที่แหมเยอะๆ นี่เป็นใคร
“ก็งี้แหละมึงงงงง มีแววกลัวเมียยยยยยย พวกทำอย่างคิดอย่างก็เงี้ยยยยย ฮ่าๆๆๆๆ”
“ไอ้ติ๊กเงินที่ยืมกูไปแทงบอลกูคิดดอก ส่วนไอ้เปรมน้องรัก มึงแดกแกลบต่อไป”
แค่เท่านั้นสองเพื่อนซี้ก็ทำตาหลีตาเหลือกรีบเข้ามาปรนนิบัติพัดวีท่านมาโปรดกันใหญ่ ผมส่ายหัวอย่างเอือมระอากับความงี่เง่าของเพื่อนทั้งสอง คิดผิดแล้วที่ไปติดหนี้พี่โปรดเห็นอย่างนี้ก็เถอะพี่ท่านเขี้ยวลากดินอ่ะครับ เพราะเงินเหลือหรือยังไงก็ไม่รู้ถึงได้ริทำธุรกิจปล่อยเงินกู้ สงสัยคงอยากทำควบคู่อาชีพหมอโดยเริ่มเจาะตลาดในมหาลัยก่อน ลูกหนี้ของพี่โปรดส่วนใหญ่เป็นพวกลูกผู้ดีแต่เป็นผีพนันทั้งนั้นแหละครับ แต่ก็ไม่เคยมีใครเบี้ยวไม่จ่ายได้เพราะท่านมาโปรดเขามีวิธีแบล็คเมล์ที่ได้ผลแบบไม่ต้องให้ทวงบ่อย ผมรู้เรื่องนี้ก็หลังจากที่ใช้ชีวิตอยู่กับพี่โปรดมาได้เกือบสามเดือน
“คืนนี้ร้านเดิมมั้ยเสี่ย ผมนัดกับพวกไอ้บอลไว้” คุณกิมถามพลางจิบเบียร์
“บอลไหน? ใช่ไอ้เด็กผังเมืองป่ะวะ” พี่โปรดถามกลับ แต่เพราะชื่อบอลไม่ได้คุ้นหูผม ผมเลยไม่สนใจ
“ใช่ครับเสี่ย เฮียเทพก็มาด้วยนะ ไปมั้ยครับ”
“เพื่อนไอ้บอลก็น่ารักดี...” พี่โปรดพูดพลางหันมามองผม “พาไอ้ปลื้มไปนอนแล้วจะตามไป”
เย้ดดดดดดด! เห็นผมไม่มีปากมีเสียงถึงได้ทำอย่างนี้ใช่มั้ยครับ พี่โปรดแม่งกวนตีนผิดคนซะแล้ว
“หึหึ พาไอ้ปลื้มไปด้วยก็ได้นี่พี่ ยังไงซะมันคงนอนไม่หลับหรอก” คุณเปรมพูดขึ้น คีบลูกชิ้นปลามาจ่อที่ปากผม “หรือถ้าไงฝากไว้คอนโดฯผมก็ได้นะ คืนนี้ห้องผมว่าง ”
ผมอ้าปากรับลูกชิ้นปลามาเคี้ยว ก่อนจะเลิกคิ้วให้พี่โปรดที่มองมาตาขุ่น “งั้นปลื้มไปกับคุณเปรมนะครับ”
“อย่ากวนโมโห” เสียงเย็นๆ กับตาแข็งๆ นั่นทำให้คุณเปรมรีบถอยทัพ แต่ผมไม่ได้สนใจ พี่โปรดควรจะรับรู้ถึงความรู้สึกผมซะบ้าง ไม่ใช่มีแต่ผมฝ่ายเดียวที่ต้องเป็นบ้าเป็นหลังเต้นไปตามเกมเขา
หลังจากกินกันจนอิ่ม เช็คบิลเรียบร้อยก็ได้เวลาแยกย้าย พี่โปรดบอกกับคุณกิมว่าจะตามไปตอนห้าทุ่มซึ่งผมก็ต้องไปด้วย คุณเปรมเลยขอตามไปอีกคนสร้างความขุ่นเคืองใจให้พี่โปรดเป็นอย่างมาก ส่วนคุณเฟรนที่ตอนขามามากับคุณกิมตอนนี้ขอแยกไปกับคุณติ๊กและสองคนนั้นขอตัวไม่ไปกินเหล้าคืนนี้ ผมลอบมองเสี้ยวหน้าคุณกิมแล้วก็ต้องถอนหายใจ ไม่รู้จะคาราคาซังไปถึงไหนนะปัญหานี้
ขึ้นรถมาได้สักพักแต่พี่โปรดก็ยังไม่มีทีท่าจะออกรถ ผมกลืนน้ำลายลงคอ พยายามตั้งสติเพื่อคิดหาคำพูดดีๆ มาพูดกับพี่โปรดที่ตอนนี้ทำหน้าราวกับถ้ามีคนมาดิ้นตายอยู่ตรงหน้าก็คงได้แต่ยืนหัวเราะร่าสะใจ
“ยิ้มหน่อยสิครับ อย่าโมโหเลยนะ” ผมลูบแขนพี่โปรดเบาๆ แล้วกุมมือเรียวยาวที่ให้ความรู้สึกดีเมื่อสัมผัสไว้
“ไม่ได้โมโห แค่ไม่ชอบ” ดูหน้าก็รู้ว่าไม่ใช่แค่ไม่ชอบหรอก ทำมาปากแข็ง
“คุณเปรมเขาคงแค่แกล้งเล่น เขาไม่ได้จริงจังอะไรหรอกครับ”
“น้อยไปสิ แล้วปลื้มก็เป็นของพี่ ให้คนอื่นมาจับตัวง่ายๆ ได้ยังไง”
“โธ่ พี่โปรด มันเรื่องเล็กน้อยเองนะ ผู้ชายเขาไม่ถือกัน”
พี่โปรดตวัดตามองผมอย่างไม่ชอบใจ “แต่พี่ถือ”
“อือ รู้แล้วน่า ออกรถได้ยัง ปลื้มอยากกินเค้ก”
“อยากกินเค้กหรืออยากเจอไอ้เขม เห็นร้องจะกินมาตั้งแต่เมื่อวาน” พี่โปรดทำหน้านิ่งถามซึ่งสร้างความไม่พอใจแก่ผมเป็นอย่างมาก
“พี่โปรดชักจะพาลแล้วนะ”
“หรือไม่จริง”
“งั้นกลับคอนโดเถอะครับ ผมอยากนอน คืนนี้พี่จะไปไหนก็ไป ผมไม่ตามไปเป็นก้างพี่หรอก”
“ปลื้ม”
“ออกรถเถอะครับ”
ผมหลับตาเป็นการตัดบทสนทนา แต่ริมฝีปากนุ่มที่ทาบทับลงมาบนริมฝีปากผมกับลิ้นอุ่นๆ ที่แทรกเข้ามาในโพรงปากทำให้ผมต้องลืมตาขึ้น ดวงตาคู่สวยที่ได้เห็นในระยะประชิดทำให้ผมเหมือนตกอยู่ในมนต์สะกด ริมฝีปากล่างถูกดูดสลับกับที่ฟันสวยๆ ของพี่โปรดงับเบาๆ สองแขนของผมโอบรอบต้นคอของพี่โปรด ขยับเข้าไปใกล้ร่างสมส่วนที่น่าหลงใหลของพี่เขาอีกนิดตามแต่พื้นที่จะเอื้ออำนวย พี่โปรดผละออกจากริมฝีปากผมก่อนจะก้มลงไซร้ไปตามซอกคอ
“อื้ออออ เดี๋ยวก็เป็นรอย” พี่โปรดชอบทำรอยไว้อยู่เรื่อย ที่อื่นผมไม่ค่อยบ่นหรอก แต่ที่คอนี่มันน่าเกลียด หาอะไรมาปิดไม่ให้มีคนถามก็ยาก
“ก็ดีสิ คนอื่นจะได้รู้ว่าปลื้มมีเจ้าของแล้ว” ไม่ว่าเปล่า มือยังซุกซนไปเรื่อย ถ้าผมจับไม่ทันคงได้ล้วงเข้าไปในกางเกงผมแล้ว ไวจริงๆ -*-
“พี่โปรด นี่ลานจอดรถนะ” เตือนสติไปก็ใช่ว่าจะได้ผล พี่โปรดมีความมึนเกินมนุษย์ทั่วไปอีกทั้งเวลาปกติก็ไม่ฟังใครอยู่แล้ว คำพูดผมถึงได้เป็นเพียงสายลมพัดผ่าน
“ไม่เป็นไร ไม่มีใครเห็นหรอก”
“ปลื้มโกรธจริงๆ นะ”
พี่โปรดลังเล ก่อนจะจูบที่ปากผมแรงๆ แล้วผละออกไป “เอาใหญ่เลยนะเดี๋ยวนี้”
เฮ้อ รอดตัวไปที ยังไงผมก็ยังไม่ด้านพอจะมีอะไรกับพี่โปรดกลางลานจอดรถนี่หรอกครับ ยังไม่บรรลุถึงขั้นนั้น
แต่พอมาถึงคอนโดฯผมก็โดนจัดการเรียบไปตามระเบียบ ตั้งแต่ประตูปิดลงจนถึงตอนนี้ผมยังไม่ถูกปล่อยตัวออกจากอ้อมแขนของผู้ชายตรงหน้าเลยแม้แต่วินาทีเดียว
“จะห้าทุ่มแล้วนะครับ”
“รู้แล้ว”
“รู้ก็ลุกสิครับ ปล่อยให้คนอื่นรอไม่ดีนะพี่” ทำตัวเป็นเด็กๆ แล้วผมก็ตัวเล็กกว่าตั้งเยอะ ยังจะมานอนทับอยู่ได้
“ไปอาบน้ำด้วยกัน” อาบกับพี่โปรดคงจะแค่อาบหรอก เมื่อกี้ก็ทีหนึ่งแล้ว ผมไม่หลงกลแน่รอบนี้
“ปลื้มอยากนอน พี่โปรดไปอาบเถอะครับ”
“อาบพร้อมกันสิ ไม่งั้นไปไม่ทันนะ”
“ปลื้มไม่ไป ไม่อยากไปเป็นก้าง”
“เอ้...ทำไมพูดอย่างนั้น”
“รู้หรอกว่าพี่โปรดจะทำอะไร เพราะฉะนั้นร้อยไม่ไป พันไม่ไป” มีไม่กี่คนหรอกครับที่พี่โปรดจะชมว่าน่ารัก ถ้าพี่โปรดเอ่ยปากเองก็แสดงว่าเพื่อนของคนที่ชื่อบอลคนนั้นน่ารักจริงๆ คราวนี้ก็คงจะมีคนใหม่อีกซึ่งผมขอไม่รับรู้ไปมากกว่านี้ดีกว่า
“หึหึ เด็กโง่” ไม่ว่าเปล่ามือก็อยู่ไม่สุขจนผมต้องจับมือปลาหมึกไว้ทั้งสองข้าง คนบ้าอะไรเนี่ยสองรอบไม่เคยพอเลย
“พี่ ปลื้มเหนื่อย พักก่อนๆ” ผมบอกพี่โปรดที่ยิ้มขำ มือก็ยังลูบไล้อยู่ที่เอวผมไปมา แต่ก็ไม่ทำอะไรไปมากกว่านั้น
“พี่โปรด เดี๋ยวนี้ทำไมพี่ว่างบ่อยจัง ปลื้มนึกว่าเรียนแพทย์จะไม่มีเวลาว่างซะอีก” ว่าจะถามนานแล้วแต่ไม่มีโอกาส เพราะช่วงนี้พี่โปรดมีเวลาให้ผมตลอด วันไหนที่ผมเลิกเรียนเร็วกลับห้องมาก็เจอพี่โปรดอยู่ที่ห้องแล้ว
พี่โปรดล้มตัวลงนอนข้างๆ ก่อนจะดึงตัวผมให้ซบลงที่อกกว้าง “พี่ว่างไม่ดีเหรอ”
“ก็ดีอยู่หรอก แต่ตอนพี่สาวปลื้มอยู่ปีสามก็ไม่เห็นจะว่างเหมือนพี่โปรดเลย”
“พี่สาว?” พี่โปรดทวนถามอย่างสนใจ ผมถึงได้รู้ว่าผมหลุดปากพูดอะไรออกไป
“เอ่อ...พี่สาวข้างบ้านครับ ว่าแต่พี่ไม่ได้โดดเรียนใช่มั้ย”
“จะโดดเรียนทำไมล่ะ ไร้สาระ”
จากน้ำเสียงเข้มๆ นั่นทำให้ผมเบาใจ แต่ก็ไม่อยากเชื่อเท่าไหร่เพราะเวลาว่างมากมายนั่นผมคิดว่าไม่เคยเกิดขึ้นกับนักศึกษาแพทย์หรอก
“พี่โปรด...ห้ามเสียการเรียนเพราะปลื้มนะ เข้าใจป่ะ” ผมถามพลางตบแก้มพี่โปรดเบาๆ เจ้าของแก้มขาวเลยส่งสายตาดุมาปราม
“จะเล่นหัวพี่แล้วเหรอ” ย้อนถามหน้านิ่ง คิ้วเริ่มขมวด
“ไม่ใช่ซะหน่อย ปลื้มเป็นห่วงนะ” ผมยืดตัวขึ้นหอมแก้มอย่างเอาใจ ไม่คิดให้ท่านมาโปรดพิโรธตอนนี้
“ห่วงไม่เข้าเรื่อง” ยังหน้านิ่งไม่หาย ผมเลยต้องงัดไม้ตายคือเข้าไปคลอเคลียนัวเนียให้ใจอ่อน แล้วพี่โปรดก็ไม่เคยรอดเมื่อเจอแบบนี้ หึหึ
“อ้อนอีกละ จะเอาไร”
“ไม่เอาไรหรอก ก็พี่โปรดทำหน้าน่ากลัว นึกว่าโกรธ”
“เปล่า” อมยิ้มแล้ว ดีจัง...
“พี่ ปิดเทอมปลื้มไปเข้าค่ายนะ” ต้องรีบถามตอนอารมณ์ดี ค่ายช่วงปิดเทอมสองเป็นค่ายใหญ่เพราะปิดนาน ทางคณะผมไปทุกปีเห็นรุ่นพี่เขาบอกว่าอย่างนั้น เป็นค่ายวิดวะอาสาพัฒนาชนบท ซึ่งผมสนใจอยากจะไปสัมผัสชีวิตบนดอยดูสักครั้งแถมยังได้ไปช่วยทำประโยชน์ให้กับสังคมด้วย แต่ยังไม่ได้ลงชื่อเพราะต้องขออนุญาตจากพี่โปรดก่อน
“ค่ายอะไร? ไปนานมั้ย?” พี่โปรดถามพลางลูบหัวผมเล่น
“เป็นกิจกรรมของคณะ ได้ชั่วโมงกิจกรรมด้วยนะพี่ ไปเดือนนึง ไม่นานหรอก”
“ค่ายบ้าอะไรเป็นเดือน พี่ไม่ให้ไป” ยื่นคำขาดด้วยเสียงแข็งขนาดนี้ ความหวังในการทำประโยชน์เพื่อสังคมของผมริบหรี่มาก
“แต่ปลื้มอยากไปอ่ะ น่าจะสนุก” ตื้ออีกหน่อย เดี๋ยวก็ใจอ่อน
“แล้วพี่ล่ะ ปิดเทอมทั้งที อยู่กับพี่ไม่ได้เหรอ” พอพี่โปรดใช้มุกนี้ผมก็ชักไปต่อไม่ถูก ความจริงผมก็อยากอยู่กับพี่โปรดนะ แต่ยังไงดีล่ะ ค่ายนั่นก็น่าสนใจอยู่ไม่น้อยเลย
“เดือนเดียวเอง”
“สำหรับพี่ ห่างปลื้มวันเดียวก็ไม่ได้แล้ว ปีสองค่อยไปก็ได้นี่ เขาจัดทุกปีไม่ใช่เหรอ”
เจออย่างนี้ผมก็จอดแบบไม่ต้องแจว จะเป็นคนใจแข็งขนาดไหนเจอคำพูดแบบนี้ น้ำเสียงแบบนี้ หน้าหล่อๆ ที่กำลังส่งสายตาออดอ้อนมาให้แบบนี้ เสร็จทุกรายอ่ะ
“ไม่ไปก็ได้” เฮ้อ แผนการพักผ่อนตากอากาศแบบประหยัดของผม T_T
“อยากไปมากเหรอครับ” คำถามของพี่โปรดทำให้ผมรีบแจกรอยยิ้มกลับไปทันที
“ก็ไม่ขนาดนั้นหรอก อยู่กับพี่โปรดดีกว่า ”
พี่โปรดยิ้มแล้ว ผมอยากจะรักษารอยยิ้มนี้ไว้นานๆ ผู้ชายที่ผมรักมากคนนี้เขาเหมาะกับรอยยิ้มที่สุดแล้ว
“พูดได้ดี พี่มีรางวัล หึหึ”
รางวัลของพี่ไม่พ้นผมต้องเหนื่อยอีกตามเคย -*-
.........................................................To be continue...................................................
ได้ยินกันชัดมั้ยคะะะ ได้ยินชัดมั้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย :laugh: :laugh:
น้องปลื้มเริ่มออกลายละนะ :m20:
กลัวทำไมกับแค่เสี่ยโปรดดดด เน้ออออะะะะะะะ :beat: :beat:
ตอนนี้มาเรื่อยๆ ก่อนนนน ให้มันค่อยๆ เป็นไป
:กอด1: :กอด1:
ขอบคุณทุกๆ คอมเม้น และทุกๆ กำลังใจ อย่าได้แคร์เรื่องของกิมเฟรนเลย ปล่อยพวกมันไปเถอะ
ปล. ใครรอเท็นเท็น...รบกวนรอกันต่อไปอีกนิด เรื่องนั้นคนเขียนยังไม่พร้อมดราม่า (อ้าว! นี่เอ็งยังจะมีอีกเหรอ :ruready) ค่ะ มีค่ะ เท็นๆ ยังไม่เคลียร์ในหลายๆ เรื่องเลยนะคะ ให้ค่อยๆ เป็นค่อยๆ ไป เนอะะะ
:pig2: ยินดีต้อนรับนักอ่านหน้าใหม่
แล้วพบกันใหม่ในตอนหน้า :bye2:
:a5:
คำถาม: รักเสี่ยกันบ้างมั้ยคะ? :serius2:
ปล. เพื่อไขข้อข้องใจว่าทำไมมาทุกวัน เรื่องนี้มีเนื้อหาในสต๊อกหลายตอนค่ะ ถ้าช่วงไหนขาดหายไปนั่นแหละ หมายความว่ามันเริ่มหมดแล้ว (ลงแนวเดียวกับเท็นเท็นเด้ะเลย แต่จะรีบปั่นนะ เพื่อทุกคนที่รออ่าน จะพาให้เสี่ยกับน้องไปถึงฝั่งฝันให้ได้ :katai4: :katai4: :กอด1:)
-
จิ้มจึ๊กๆก่อนอ่าน :katai4:
----------------------------------
พอน้องปลื้มแข็ง เสี่ยโปรดก็เริ่มอ่อน (เอ๊ะ อะไรแข็งอะไรอ่อน :laugh:)
คนอย่างเสี่ยโปรดก็ต้องเจอไม้นี้ล่ะนะ เสี่ยชอบว่าปลื้มงี่เง่าชอบด่า รู้สึกว่าจะเข้าตัวหมดเลยนะคะ :beat:
-
ถ้าเสี่ยรู้เรื่องครอบครัวปลื้ม จะเป็นยังไงน้า
-
ปลื้มน่ารักเหมือนเดิม
-
ชมคนอื่นน่ารัก ต่อหน้าน้องปลื้ม
ตอนนี้มาโปรดคะแนนติดลบ
ระวังน้องปลื้มทนไม่ไหวแล้วจะรู้สึก
-
o13
-
ปลื้มกับโปรดใครเสร็จใครกันแน่
แต่ออกแนวเสร็จกันทั้งคู่ หุหุ
-
เสี่ยก็หลงหนูปลื้มอยู่นะ ขยันอ้อนเข้าไว้ลูก เดี๋ยวดีเอง 55555
-
:katai2-1: :katai2-1:
:hao6:
-
เวลาหวานนี่หวานปวดแก้มเลย :-[
รู้สึกเหมือนแก้มจะปริ :laugh:
-
เสี่ย ไปไหนไม่พ้นแล้วล่ะเนี่ยยย เหมือนจะไม่ยอมแต่น้องปลื้มอ้อนหน่อยก็ยอมซะแล้ว คริคริ
แต่น้องปลื้มก็ใช่ย่อยนะ เอาเป็นว่าหลงกันเองทั้งคู่เลย ฮาาา :-[
แต่ก็แอบมาเล็กมีน้อย ชมคนอื่นนะเสี่ยยย อย่าทำให้น้องปลืืมเสียใจนะ
-
ช่วงนี้เสี่ยน่ารักอ่ะ ฮ่าๆๆๆ
-
ให้คะแนนเสี่ยนิดหนึ่งที่เริ่มทำตัวดีขึ้นมาหน่อย
-
ช่วงนี้เสี่ยจัดโปร อ้อนเยอะๆนะปลื้ม :haun5:
-
:pig4 :pig4: :pig4:
-
:heavenคุณเปรมนี่แซวเก่งจริงๆ
-
รักค่ะ 5555
เดี๋ยวนี้เสี่ยเค้าน่ารัก อีกอย่างชอบผู้ชายตัดสกินเฮดมากกกก ><
-
เอ๊ะ....แววเกลียมัวมาแว่บๆ ละนะ
-
อิน้องปลื้มมมมมมม
-
เรื่องพียินดค น่าจะจบลงด้วยดีแล้วนี่ สังเกตจากอมยิ้มตอนกลับมาจากนัดนั้นของเสี่ย (ตอนที่แล้วหรือก่อนหน้าก็จำไม่ได้)
อุปสรรคคงเป็น 'บรรดา' คุณเธอทั้งหลายของเสี่ยมากกว่า
-
หวานอะ ชอบเสี่ยน่ารักมากเลย :-[ :-[ :-[
:L1: :pig4: :L1:
-
ถามว่ารักเสี่ยไหม? รักจ้ะ รักทั้งตัวเลย <3 โอ้ยยอ่านตอนแรกๆ (เพิ่งมาอ่านวันนี้เพื่อนบอกให้มาอ่านมันบอกว่าสนุกมากก) โคตรเกลียดไอ่เสี่ยนี่เลย
ตอนนี้แบบชอบเสี่ยแล้ว ฮ่าๆๆ อยากเป็นน้องปลื้มม อยากให้เสี่ยกอด(เดี๋ยวนะ)
น้องปลื้มเริ่มรู้แนวทำให้เสี่ยเราใจอ่อนแล้วว ฮ่าๆๆ
แต่เราก็อาจจะขัดใจเรื่องนิสัยของเสี่ยบ้างเล็กน้อย โอเคเราข้ามเรื่องนี้ไปยังไงเสี่ยก็มีมุมน่ารักอยู่
เอิ้กๆ เอาจริงๆนะ ไม่อยากให้ดราม่ามากเท่าไหร่(อะไรกัน)
ส่วนตัวชอบเสี่ยเข้าแล้วละคะ <3
-
:hao7: :hao7: น่ารักจังอิอิ คอยตลอดค่ะ ทุกเรื่องสนุกจิงๆ มาต่อบ่อยๆนะคะ
-
คนตามใจเมีย คนยอมเมีย คนกลัวเมีย
ทำปากดีกลัวเสียฟอร์ม ฮ่าาาาาาๆๆๆๆ
-
เริ่มชอบพี่โปรดบ้างแล้วล่ะ แต่ก็เริ่มรู้สึกว่า ปลื้มงอแงเยอะขึ้นหน่อย เหอะๆ
-
พาร์ทนี้เสี่ยน่ารักระดับแอดวานซ์เลยค่ะ ตรงไหน...ก็ตรงที่บอกรักน้องไง แค่นี้แหละที่คนอ่านต้องการ
รักเขาก็บอกว่ารักเขา หวงเขาก็บอกว่าหวงเขา น้องปลื้มจะได้มีความสุขจะได้มั่นใจบ้างเนอะ
พักนี้ปลื้มอ้อนเก่งมาก รู้แล้วสินะว่าต้องจัดการกับผู้ชายคนนี้ยังไง เก่งที่สุดเลยลูก
เรื่องค่ายนั่น แหม่ เดือนหนึ่ง พี่โปรดให้ไปก็บ้าแล้วแกหวงของแกจะตาย
กับคุณเปรมพี่โปรดมองออกว่าชอบน้องถึงหวงนักหวงหนา สายตาคนหวงของไม่ผิดหรอก
(ที่จริงพี่แกก็หวงกับทุกคน)
ขอบคุณค่ะ
-
มุ้งมิ้งกันดีจริงๆ เลย
กิ้วๆๆๆๆ
-
มาแล้ว เราอ่านเมื่อคืนรวดเดียว จนถึงตอนก่อนจะล่าสุด หลงรักน้องปลื้มมากมายเลยค่ะ
:กอด1: ชอบเรื่องนี้โคตรๆ เป็นอะไรที่เจ๋งมากมาย :katai2-1: :katai2-1: o13
-
เพื่อนบอลคนนั้นเป็นใคร
พี่โปรดถึงชมว่าน่ารัก
ข้องใจนิดๆถึงมากที่สุด
-
เสี่ยน่ารักอ้ะ เราเริ่มหลงรักเสี่ยละ :-[ :-[
-
ชอบเรื่องนี้นะคะ คนแต่งขยันอัพดีจัง สู้ๆนะคะ
-
เสี่ยโปรดเริ่มปากตรงกับใจแล้ว บอกรักหน่อยบ่อยๆนะ น้องจะได้เชื่อเสียที ขนาดให้แหวนก็แล้วเปลี่ยนสเตตัสก็แล้ว ออกอาการหึงหวงขนาดนี้ แต่ดูเหมือนน้องก็ยังไม่อาจจะคิดเข้าข้างตัวเองได้ (เป็นคนอ่านก็ไม่เชื่อเหมือนกัน..อ่าว...)
อ่านตอนนี้แล้วรู้สึกปลื้มมีพัฒนาการขึ้นเยอะ..รู้จักโอนอ่อนผ่อนตาม แต่ดูเหมือนยังไม่ถึงขั้นแอ็ดวานซ์ (ไม่งั้นคงได้ไปค่ายแล้ว)
คนอ่านอยากให้น้องมีความสุขแบบนี้ไปตลอด...แต่ภายภาคหน้าจะเป็นอย่างไีรบ้างนะ หวังว่าความจริงที่น้องเป็นใครคงไม่ไปกระทบกระเทือนความสัมพันธ์ที่กำลังดีขึ้นหรอกนะ
ขอบคุณมากๆจ้ะ คนเขียนขยันสุดๆไปเลย ให้ :L2:เป็นกำลังใจ
-
มาสมัครเป็นแฟนคลับเสี่ยมาโปรดกะลูกสาวด้วยคน ฮ่าๆ
-
อิเสี่ยขา อนาคตเสี่ยอยู่ในกำมือน้องปลื้มแล้วๆ
ทำตัวดีๆนะ อย่าขู่น้องมันมาก ระวังน้องมันเอาคืน
มึนๆคู่รักสามเส้า
-
สนุกดีครับเรื่องนี้ แอบจี๊ดที่ใจบ้างตอนที่ปลื้มจะไปจากพี่โปรด ^^
-
:katai1: ตอนนี้น่ารักๆๆๆเสี่ยหวานอ่ะ ชอบบบมีบอกรักปลื้มด้วยอิอิ :mew1:
ขอตอบคำถามค้าาาาา : รักเสี่ยมั๊ย. ขอตอบว่า : รักมากกกกกกกกกกกกค่าาาา o13 :L1:
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
แหมๆๆๆ ช่วงนี้เสี่ยเค้าเริ่มหวาน
รีบทำคะแนนให้แม่ยกเห็นเชียวนะ :mew1:
-
บร๊ะ บร๊ะ บร๊ะ :z3: ทำไมพักนี้เสี่ยมันใจดี ส่วนปลื้มก็อ้อนเอา ๆ คนอ่านฟัดหมอนกระจุยกระจายหมดแล้วน๊าาา :man1:
ชอบให้ปลื้มงอแง เวลาปลื้มงอแงแล้วน่าถีบ เอ๊ย น่ารักมาก เสี่ยมันคงคิดเหมือนกัน :laugh: ก็งอแงเสร็จก็ชอบอ้อนอะ :-[ เสี่ยโปรดไม่โปรดปลื้มแล้วจะไปโปรดใครที่ไหนได้
-
ตอนนี้เรื่อยๆ กลัวตอนหน้าเจอเซอร์ไพรส์ กิมเฟรนติ๊กยังคงทะทึนต่อปายยยยย
-
เสี่ยทำตัวน่ารักแข่งกับน้องปลื้มอ่ะ
ตอนนี้มันหวานกรุบกริบดีเนอะ
ว่าแต่สต็อกของคนแต่ง จะมี NC แจ่มๆบ้างมั้ยน้าาา :hao6:
-
เดี๋ยวนี้เสี่ยน่ารักขึ้นทุกวัน
แต่เค้ารู้ทันหรอกนะ เสี่ยอยากได้คนอ่านเป็นตัวช่วยอ้อนคนเขียนไม่ให้ทำร้ายพี่เยอะล่ะสิ
โอเค.. หล่อ ฉลาด อนุมัติค่ะ!!!
:กอด1:
-
หวานชะ... :impress2:
-
บทจะหวานก็น่ารักเชียวนะ
เสี่ยโปรดยอมปลื้มมากอ่ะ
แต่ก็นะ
ยังไม่ชัดเจนอยู่ดี
-
น่ารักกกกกกกกกกกกกกกกกกกก :katai1:
-
โปรดบอกรักปลื้มแล้ว :กอด1:
อยากรู้เรื่ง รักสามเศร้าเราสามคน
ของติ๊ก กิม และเฟรน :mew2:
-
เสี่ยมันน่ารักกกกกกกกกกก ขาดกันไมได้ไปซะละ
สงสัยถ้าดราม่านี่คงเข้าข้างเสี่ยน่าดู 555555555
ขอยืมเสี่ยมาหลงหน่อยนะปลื้ม :katai2-1:
-
มาโปรดนี่มันคือ เดอะเท็น อวตารมาชัดๆ ส่วนน้องปลื้มนี่มันก็น้องเมลในร่างเคะ เห็นๆ o18
-
ชมคนอื่นสวยทั้งที่มีแฟนแล้วนี่ไม่ดีนะ ไม่ดี
-
เสี่ยโปรดเกลียมัวอย่างที่คุณเปรมว่าแน่ๆเลยอะ
ชอบที่น้องปลื้มมีพัฒนาการ ฮ่าๆ ขันขืน เอาแต่ใจกับเสี่ยบ้างอะไรบ้าง ดีแล้วๆ
-
ในที่สุด เสี่ยก็หลุดคำรักออกมาเสียที! :hao7:
แต่แหม...คลอเคลียกันอยู่บนเตียงอย่างนั้น แล้วเมื่อไหร่จะได้ไปตามนัดกันล่ะคะ? :laugh:
-
5555555555555
ตอนนี้โคตรหวานอ่ะ
อย่าได้มีดราม่าเล้ยยยย
-
มันจะเป็นลมสงบก่อนพายุเข้ารึป่าวนะ... :undecided:
-
อ่านไปอ่านมารู้สึกได้ว่าสองคนนี้มันพอๆกันแหละ แค่ปลื้มมันออกลายช้ากว่าโปรดเท่านั้นเอง
หมั่นไส้สองคนนี้ หมั่นไส้ๆๆๆ ผัวเมียละเหี่ยใจ
ปล. ไม่รู้ทำไม แต่ชอบคุณติ๊กจังเลย อิอิ หนุ่มเกษตร(คนนี้) น่าร๊ากกกกก
-
โอ้ยยยยยยยยยยยพี่โปรดดดเอาไป10กะโหลก ทำตัวดีขึ้นนะ
ชอบบบบบบบบบบบบบบบบบบ
ปลื้มนี่คือเอาพี่โปรดอยู่ แต่ถ้าความแตกแล้วพ่อแม่ปลื้มจะรับได้แม้ะ
คนแต่งน่ารักมากค่ะ ชอบมากเลยค่ะได้อ่านทุกวัน5555
-
อ๊าย น่ารัก
รอตอนต่อไปนะคะ
:katai2-1: :katai2-1:
-
แหมๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ (เลียนแบบคุณติ๊ก 55555) หวานไม่แคร์สื่อจริงจริ๊งงงงงงงงงง :impress2:
-
สนุกมากกกก อยากเห็นตอนปลื้มไม่ฟัง เอาคืนๆ5555
-
:o8: 1+ น้องปลื้มน่ารักจังชอบมากเลย :katai5:
-
หวานกันซะ :-[ รอนะคะ
-
น่ารักกันขึ้นทุกวันทั้งเสี่ย ทั้งเด็กน้อย :-[ :-[
ไม่อยากให้มีดราม่ากันเล๊ยยยย :เฮ้อ: แต่ถ้าไม่มีก็ไม่สนุกสินะ :laugh:
-
เริ่มน่ารักแล้วนะเสี่ยโปรด
-
เค้าไม่เคยมาทันถ่ายทอดสดเลยอ่ะคนแต่งง
มาอีกทีก็ผ่านไป 2 หน้าแล้วตลอด
การันตีเลยว่าเรื่องนี้ฮอตจริงๆ 555555555555555555
-
จะรักเสี่ยกว่านี้ถ้าไม่ทำปลื้มของเค้า(?)เจ็บบ่อยๆ
ทะนุถนอมน้องบ้างนิดนึง :-[
-
ตอนนี้หวานๆ น่ารักๆ
น้องปลื้มเริ่มออกลาย
เสี่ยมีแววกลัวเมียแน่ :laugh:
-
ใครไม่ชอบอ่านข้ามไปเลยก็ได้นะคะ ตอนนี้ก็เรื่อยๆ เหมือนเดิม :laugh:
ตอนที่ 14
สัปดาห์สอบไฟนอลผ่านพ้นไปอย่างลำบากยากเย็นเพราะผมไม่ค่อยมีสมาธิเท่าไหร่ ใจมันคอยแต่จะห่วงผู้ชายร่วมห้องที่เดี๋ยวนี้เจอหน้ากันแทบนับครั้งได้ เวลาเราไม่ตรงกันเลย พี่โปรดสอบเสร็จก็ไปติวหนังสือกับเพื่อนต่อ กลับมาห้องช่วงกลางวันก็แค่แวะมาเอาหนังสือ แล้วกว่าจะกลับมานอนก็ดึกมากซึ่งก็เป็นเวลาที่ผมหลับไปแล้วด้วย ผมสอบเสร็จมาสามวันแล้วแต่พี่โปรดยังคงวุ่นวายกับการอ่านหนังสือ ท่องนั่นนี่ไม่เลิก เราคุยกันน้อยลงซึ่งผมก็พยายามเข้าใจแต่ก็อดรู้สึกแปลกๆ ไม่ได้ ดีหน่อยที่มีโปรเจ็คตัวสุดท้ายต้องนำเสนอ ผมเลยไม่มีเวลาไปฟุ้งซ่านกับเรื่องของพี่โปรดมากนัก
“ใส่ JK ฟลิ๊บฟลอบไปตรงนี้อีกสองตัวก็น่าจะโอเค” ผมบอกคุณเปรมที่ขะมักเขม้นกับบอร์ดวงจรตรงหน้า
“อือ เดี๋ยวจัดการให้ มึงพิมพ์รายงานไป” คุณเปรมบอกก่อนจะเดินไปที่ตู้เก็บอุปกรณ์ ผมเลยหันกลับมาจัดการทำรูปเล่มต่อ เป็นธรรมดาที่ตัวชิ้นงานกับรายงานเป็นของคู่กัน ผมกับคุณเปรมเลยแบ่งหน้าที่การทำงานอย่างชัดเจน
ครืด...ครืด...ครืด
แค่เห็นรูปที่แสดงพร้อมชื่อผู้โทรผมก็รีบรับสายทันที
“ครับ”
“กินไรยัง” ผมดีใจที่พักหลังๆ พี่โปรดจะถามด้วยเสียงเป็นห่วงอย่างนี้เสมอ ไม่เหมือนเมื่อก่อนที่ชอบทำเสียงเข้มถามว่า ‘อยู่ไหน’ มาก่อนตลอด อันนั้นมันให้ความรู้สึกเหมือนผมกำลังหนีเที่ยวอย่างไรชอบกล
“กินขนมไปแล้ว พี่โปรดล่ะครับ”
“ยัง เพิ่งออกห้องสอบ”
“แล้วจะไปไหนต่อ คืนนี้กลับดึกอีกมั้ย”
“ไม่แน่ใจ”
เป็นคำตอบที่น่าผิดหวังจังเลยนะครับ
“ปลื้ม ทำไมเงียบไป เป็นไรรึเปล่า”
“เปล่าครับ พี่โปรดอย่าลืมหาอะไรกินด้วย ปลื้มทำงานต่อแล้วนะครับ”
เฮ้อ รู้สึกเซ็งขึ้นมาทันที วันนี้ก็จะไม่ได้เจออีกแล้วเหรอ ไม่สิ ถ้าคืนนี้ผมถ่างตานอนดึกได้อาจจะได้เจอ เอาอย่างนี้ละกัน ไหนๆ ก็ไม่ต้องตื่นเช้ามาเรียนแล้ว
“เป็นไรวะมึง เห็นช่วงนี้ซึมๆ” คุณเปรมที่นั่งลงข้างๆ ถามพลางใช้มือแตะหน้าผากผม “หรือไม่สบาย?”
“ผมไม่ได้ป่วยหรอกครับ”
“อืม” พยักหน้าแล้วหันไปสนใจงานต่อ “มีไรไม่สบายใจก็บอกกูละกัน”
“ใจดีจังเลยนะครับ”
“ก็เพื่อนกันนี่หว่า”
ผมยิ้มกับคำตอบของคุณเปรมแล้วเริ่มทำลายวงจรต่อ ตอนนี้สี่โมงเย็นทั้งเพื่อนทั้งรุ่นพี่ยังอยู่กันเต็มห้อง ที่นี่คือห้องแล็ปของภาคเปิดตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมงเหมือนเซเว่นเลยครับ พวกผมเลยมาทำงานที่นี่กันบ่อยๆ เพราะมีอุปกรณ์ให้ลองเพียบ
“เออ ไอ้ปลื้ม ไอ้ติ๊กโทรหามึงบ้างป่ะวะ”
“ก็ไม่นี่ครับ มีอะไรงั้นเหรอ”
พักหลังมานี้ผมไม่ค่อยเจอคุณติ๊กเลยครับ เฟซไม่ออน ไลน์ไม่มีตอบ โทรหาไม่ติด เหมือนเขาหายสาบสูญไปจากโลกใบนี้ แต่ความจริงยังอยู่ครับ อาจจะเพราะช่วงสอบไฟนอลด้วยมั้งเลยยุ่งๆ กัน
“ไม่มีไรหรอก ช่างเถอะ เดี๋ยวเสร็จแล้วไปกินข้าวกัน” คุณเปรมเปลี่ยนเรื่องไปซะอย่างนั้น ผมเลยไม่ถามอะไรต่ออีก
รายงานเสร็จแต่ตัวงานยังเหลืออีกนิดหน่อย คุณเปรมบอกจะเอากลับไปทำที่คอนโดฯ ผมก็เลยอาสาจะไปช่วยด้วย เพราะอย่างนั้นหลังจากกินข้าวที่โรงอาหารคณะแล้วผมก็ติดรถคุณเปรมกลับคอนโดฯ กว่าจะทำงานเสร็จก็ปาไปห้าทุ่มแล้ว กำลังเก็บของกลับห้องก็พอดีกับที่คุณติ๊กโทรเข้ามา
“ปลื้ม ว่างป่าววะ ออกไปกินเหล้ากับกูหน่อย เดี๋ยวไปรับ” ให้ผมพูดสวัสดีก่อนเถอะครับ -_-
“ว่างครับ ตอนนี้ผมอยู่คอนโดคุณเปรม มาทำงานกัน แต่เสร็จแล้ว ไปได้”
“เจ๋ง! เดี๋ยวกูไปรับพวกมึง ลงมารอที่ล็อบบี้คอนโดได้เลย”
“แต่ผมไม่รู้ว่าคุณเปรมจะไปด้วยรึเปล่านะครับ ตอนนี้เขาอาบน้ำอยู่”
“มันไปอยู่แล้วล่ะ บอกว่ากูชวน แค่นี้นะมึง ไฟเขียวแล้ว”
พอคุณเปรมออกมาจากห้องน้ำ ผมก็จัดแจงบอกคุณเปรมตามที่คุณติ๊กสั่งไว้ทันทีและก็ตามคาดคือคุณเปรมระริกระรี้เข้าไปแต่งองค์ทรงเครื่องใหม่พร้อมออกสนามรบ แค่ไปกินเหล้าต้องแต่งตัวเว่อขนาดนี้เลยเหรอครับ ร้านที่จะไปก็แถวหลังมอนี่เอง จะแต่งไปอวดใคร -*-
“โทรบอกพี่โปรดก่อนมั้ย เดี๋ยวองค์ลงแล้วมึงจะซวย” คุณเปรมแนะนำเมื่อผมกับเขานั่งรอคุณติ๊กกันที่ล็อบบี้คอนโดฯ
“ผมไลน์ไปบอกแล้วครับ” กลัวโทรไปแล้วพี่โปรดกำลังติวหนังสือ จะกวนพี่เขาเปล่าๆ
“อือ ดีละ แล้วตกลงตอนนี้มึงกับพี่โปรด...อยู่ในสถานะไหน?” คุณเปรมถามขึ้นอีก มือก็พลิกเปิดหน้านิตยสารเหมือนไม่สนใจเอาคำตอบ
“ไม่รู้สิครับ พี่โปรดไม่ได้บอก” เป็นจริงตามนั้นที่ผมไม่รู้ว่าเราคบกันแบบไหน พี่โปรดไม่ได้บอกว่าผมเป็นแฟน แต่คบกันแบบไหนมันไม่สำคัญสำหรับผมหรอกครับ แค่เรารู้ว่าเรารักกันแค่นั้นก็พอแล้ว
“มึงไม่คิดมากเรื่องนี้ใช่ป่ะ” คุณเปรมยังคงตั้งคำถามต่อไป “แล้วเรื่องอะไรที่ทำให้มึงไม่ร่าเริงเหมือนทุกที”
“บางทีคนเรามันก็มีช่วงเบื่อชีวิตบ้างนะครับ ผมไม่เป็นไรหรอก คุณเปรมไม่ต้องห่วง”
“ไอ้ติ๊กแม่งก็พูดแบบนี้ แต่กูก็เห็นทำหน้าอมทุกข์มาเป็นเดือนแล้ว ความรักน่ากลัวจริงๆ ดีนะที่กูไม่มี”
“แต่มีก็ดีนะครับ เชื่อผมสิ ^^”
คุณเปรมทำหน้าหมั่นไส้ใส่แล้วผลักหัวผมหนึ่งที - - รอไม่นานคุณติ๊กก็มารับ หน้าตาที่เคยดุอยู่แล้วดุมากขึ้นไปอีกเมื่อมีหนวดมีเคราขึ้นตามสันกราม ขอบตาคล้ำนิดๆ ผมก็ดูจะยาวขึ้นด้วย ไม่เจอกันพักเดียวกลายเป็นโจรไปแล้วครับเพื่อนผม
“ไงไอ้ปลื้ม หน้าตาสดใส ได้น้ำดีล่ะสิมึง” แต่ปากยังน่าฟาดด้วยเท้าเหมือนเดิม -*-
“แน่นอนครับ” ผมตอบไปตามจริง คุณติ๊กเลยเบ้ปากทำหน้าเซ็งมีคุณเปรมหัวเราะเป็นตัวประกอบฉาก
หึ! จะทำผมอายยังเร็วไปร้อยปีครับเพื่อนติ๊ก ไม่ว่าเมื่อไหร่พวกนี้ก็ไม่รู้จักจำว่าผมเป็นพวกที่ต่อมความรู้สึกไม่ค่อยทำงาน ถ้าเป็นความจริงผมก็ไม่รู้จะต้องอายไปทำไม ยืดอกรับอย่างภูมิใจคงดีซะกว่า
พวกผมมาถึงร้านประจำแถวหลังมอก็เที่ยงคืนเข้าไปแล้ว ร้านปิดตีสองแต่สามารถนั่งกินได้ยันเช้า ที่บอกว่าปิดตีสองนี่หมายถึงครัวปิดครับคือสั่งอาหารอะไรไม่ได้แล้ว ถ้าจะสั่งต้องสั่งก่อน แต่พวกเหล้าเบียร์มิกเซอร์อะไรเนี่ยสั่งได้เรื่อยๆ ร้านประจำของพวกผมเป็นร้านนั่งชิว มีดนตรีสด มีสาวเชียร์เบียร์ให้ดูเป็นอาหารตา ผมมองบ้างถ้าเป็นพวกที่ถึงตาผมจริงๆ คืออกได้ เอวผ่าน บั้นท้ายสุดยอด ส่วนผู้ชายไม่ได้อยู่ในข่ายสายตาผมเลยสักคน มีแต่พวกห่ามๆ หื่นๆ ทั้งนั้น ยกตัวอย่างเพื่อนสองคนตรงหน้าผมนี่ไง หลังจากสั่งเหล้ากับพวกกับแกล้มกับพนักงานแล้วพอสาวเชียร์เบียร์มาพูดจ้ะจ๋าด้วยเข้าหน่อยก็หลงกลสั่งช้างดราฟมาอีกสองโปร -_-
“กูเหมือนพาเด็กมอต้นมาใจแตกไงไม่รู้ว่ะ” คุณติ๊กหันไปพูดกับคุณเปรมแล้วมองมาทางผม แต่ผมไม่ได้สนใจเพราะอาหารตาเยอะอย่างเหลือเชื่อ สงสัยเพราะเพิ่งสอบเสร็จกันด้วยรึเปล่าคนถึงคึกคักขนาดนี้
ผมเป็นพวกชอบมองครับ แต่ไม่คิดจะสานสัมพันธ์ ใครขอเบอร์ผมก็ให้ ขอไอดีไลน์ผมก็แจก ไม่มีเหตุผลอะไรที่จะไม่ให้ แต่ผมจะคุยหรือไม่คุยนั่นมันอีกเรื่อง พวกเพื่อนๆ ผมเขาก็รู้ว่าผมนิสัยแบบนี้ถึงได้ไม่ว่าอะไรและก็ไม่มีใครเอาไปฟ้องพี่โปรด
“สัดปลื้ม กูอยากให้เสี่ยมาเห็นมึงตอนนี้จริงๆ แม่งเล่นหูเล่นตาไปทั่วเลยนะมึง”
ผมหัวเราะใส่หน้าร้ายๆ ของคุณติ๊กแล้วยักไหล่อย่างไม่แคร์ ถึงผมจะตัวเล็ก ไม่หล่อ หน้าจืด แต่งตัวเชย แต่ผมมีเสน่ห์อยู่มากผมมั่นใจ ฮ่าๆ
“ซีเรียสทำไมครับคุณติ๊ก นานๆ ที”
“ให้มันน้อยๆ หน่อยไอ้ปลื้ม ยังไงกูก็ต้องรักษาผลประโยชน์ให้พี่กู หึหึ”
ดูก็รู้ว่าคุณเปรมพูดเล่นผมเลยหันไปยกแก้วให้สาวหมวยสวยเอ็กซ์ที่นั่งห่างไปไม่กี่โต๊ะ จากนั้นก็ไม่มีใครใส่ใจใครแล้วล่ะครับ คุณติ๊กตอนนี้กำลังนัวเนียกับผู้ชายตัวพอๆ กับผมที่ไม่รู้ว่ามาร่วมโต๊ะด้วยตั้งแต่เมื่อไหร่ส่วนคุณเปรมหายไปเข้าห้องน้ำกับเพื่อนของสาวหมวยที่ผมเพิ่งได้เบอร์มาเมื่อกี้
เกือบตีสองแต่คนเยอะขึ้นกว่าเดิม ผมเลยออกมาสูดอากาศนอกร้าน มองรถราที่ขับผ่านไปมาก่อนจะหยิบไอโฟนขึ้นมาดู ลังเลว่าจะโทรหาพี่โปรดดีรึเปล่าแต่ยังไม่ทันได้ตัดสินใจสุดหล่อของผมก็โทรเข้ามาซะก่อน
“ครับพี่”
“เมื่อไหร่จะกลับ” เสียงแข็งมาเลยทีเดียว คงไม่ได้กำลังหงุดหงิดอยู่ใช่มั้ยครับเนี่ย
“เดี๋ยวกลับแล้วครับ” ความจริงผมยังไม่อยากกลับเลย แต่ทำไงได้
“เดี๋ยวน่ะเมื่อไหร่ กี่โมงถึง” ผมจะรู้ได้ไง คุณเปรมก็หาย คุณติ๊กก็กำลังติดลม พวกผมมารถคันเดียวกัน แล้วจะกลับยังไง รถเมล์หมด แท็กซี่แถวนี้ก็หายาก ยิ่งเวลานี้จะขึ้นคันไหนก็อ้างต้องไปส่งรถทั้งนั้น
“ไม่รู้อ่ะพี่ หาแท็กซี่ตอนนี้ก็ยาก” เป็นไปได้ก็อยากจะหายตัวไปอยู่ตรงหน้าพี่ตอนนี้เลยล่ะครับ จับน้ำเสียงอันตรายได้แล้วผมก็ชักใจไม่ดี
“อยู่ร้านไหน พี่ไปรับ” ไม่อยากลำบากพี่โปรดเลยเพราะวันนี้พี่คงเหนื่อยมาทั้งนั้น เพราะฉะนั้นผมต้องจัดการเอง
“เดี๋ยวปลื้มกลับเองครับ แค่นี้นะพี่โปรด”
ผมรู้ว่างานเข้าผมแล้วแน่ๆ เลยรีบกลับเข้าไปขอกุญแจรถคุณติ๊กที่พอเห็นสีหน้าผมก็ไม่ถามอะไรมากความสงสัยคงจะลืมว่ามารถคันเดียวกัน แต่คุณเปรมคุณติ๊กคงหาทางกลับได้เองล่ะครับ ดังนั้นผมจึงรีบขับรถกลับคอนโดฯทันที ทำใจดีสู้เสือไว้ก่อนเพราะยังไงผมก็ไลน์ไปบอกแล้วอาจจะแค่โกรธที่มันดึกเกินไป
“กลับมาแล้วครับ” ผมเดินเข้าไปสวมกอดทางด้านหลังของคนที่กำลังเลือกเสื้อผ้าใส่ คงเพิ่งอาบน้ำเสร็จ
“ไปอาบน้ำไป” หืมมมม ไม่โกรธอย่างที่คิดแฮะ
ผมจูบเบาๆ ลงบนแผ่นหลังกว้างก่อนจะไปอาบน้ำตามคำสั่ง ได้แช่น้ำอุ่นแล้วรู้สึกผ่อนคลายดีเหมือนกัน อีกอย่างลบกลิ่นน้ำหอมกับรอยลิปสติกออกไปได้ด้วย - - ผมออกจากห้องน้ำก็เห็นพี่โปรดนั่งพิงหัวเตียงอ่านหนังสือเลยเดินไปเลือกชุดนอนเงียบๆเพราะกลัวจะรบกวน
“ไปกับใคร” คำถามที่ลอยมาแบบไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ยทำให้ผมชะงักไปนิดหน่อย
“คุณเปรมคุณติ๊กครับ” ผมตอบกลับไป ใส่เสื้อเสร็จก็โดดขึ้นเตียงมานอนตักพี่โปรด
“อืม” ตอบรับแค่นั้นก็กลับไปสนใจหนังสือต่อ เย็นชาจังเลยนะครับ
“สอบยังไม่เสร็จอีกเหรอครับ”
“อีกสองวิชา”
“ยากเหรอ ทำไมพี่โปรดดูเครียดจัง”
“พอสมควร”
ผมนอนมองหน้าพี่โปรดอยู่นาน ก่อนจะโดนมือใหญ่ของพี่โปรดปิดตาเข้าให้ ผมกำลังจะโวยวายแต่ก็โดนจูบปิดปากทันควัน ลิ้นร้อนที่เกี่ยวกระหวัดกับลิ้นผมสร้างความรู้สึกแปลกๆ พี่โปรดผละออกเล็กน้อยแต่ผมก็คว้าคอไว้ได้ทันแล้วโน้มหน้าพี่โปรดให้เข้ามาใกล้
“คิดถึงจังเลยครับพี่” ผมกระซิบเบาๆ แล้วเริ่มจูบพี่โปรดอีกครั้ง ครั้งนี้เนิ่นนานจนลืมหายใจแต่มันก็ไม่ได้ลดความคิดถึงที่ผมมีลงได้เลย
ผมงับริมฝีปากล่างของพี่โปรด ก่อนจะเลื่อนริมฝีปากสัมผัสตั้งแต่ปลายคางที่มีไรหนวดขึ้นพอจั๊กจี้ กัดเข้าที่จมูกโด่งสวยที่ใครเห็นก็ต้องอิจฉา ลากลิ้นผ่านไปยังติ่งหูดูดงับเบาๆ ได้ยินเสียงพี่โปรดครางเล็กน้อย ผมลากลิ้นลงมาตามซอกคอ ผ่านแผ่นอกกว้างมาจนถึงสะดือ เสื้อของพี่โปรดถูกผมถอดออกอย่างง่ายดายเพราะเจ้าของไม่ได้ขัดขืนกลับให้ความร่วมมืออย่างเต็มใจ ผมลงลิ้นลากวนที่สะดือ ไล่ขึ้นมาที่บริเวณอกอีกครั้ง พี่โปรดส่งเสียงพอใจยกตัวผมนั่งคร่อมตักแล้วเริ่มต้นจูบผม จูบแล้วจูบเล่าเหมือนจะไม่พอสำหรับเราสองคน
“อื้ออออ อ่านหนังสือต่อสิครับ” ผมแกล้งบอกทั้งๆ ที่รู้ว่าตอนนี้พี่โปรดคงไม่มีสมาธิอยู่กับตำราเรียนแล้ว
“เดี๋ยวนี้ร้ายนะ” พี่โปรดกระซิบ ไซ้ไปทั่ว ผมเลยหัวเราะอย่างยอมรับ
“ปลื้มเป็นเด็กดีครับพี่” ผมบอกก่อนจะเลื่อนหน้าลงมาที่กลางลำตัวของพี่โปรด จับเจ้าสิ่งที่กำลังชี้หน้าผมเข้าปากแล้วใช้ลิ้นลงโทษที่บังอาจมาลองดีกับผม พี่โปรดยิ้มเครียด เรียกชื่อผมเสียงแหบพร่าสลับกับเสียงครางต่ำที่ฟังก็รู้ว่าพอใจอย่างที่สุด ผมเล่นอยู่สักพักทั้งเลียทั้งดูดเพื่อให้คนตรงหน้ารู้สึกดี พี่โปรดขยับเอวเป็นจังหวะ หน้าหล่อบิดเพี้ยนไปตามแรงอารมณ์ ก่อนจะกระตุกแรงๆ สามสี่ครั้ง ครางเสียงพร่า แต่ผมก็ยังไม่ปล่อย ผมใช้ลิ้นแล้วดูดแรงๆ จนพี่โปรดต้องจับหน้าผมไว้ พยายามให้ผมผละออก
“เล่นอย่างนี้พี่ขาดใจตายขึ้นมาจะทำยังไง” ถามพลางมองหน้าผมที่ส่งรอยยิ้มกลับไปให้
“หาผัวใหม่” คำตอบผมทำให้พี่โปรดหน้าเครียดขึ้นมาทันที
“เดี๋ยวมีสั่งสอนเด็ก” ไม่แค่พูดแต่นิ้วยาวๆ นั่นถูกใช้งานทันที ผมเกร็งตัวเล็กน้อย ก้มลงจูบริมฝีปากสวยอย่างเอาใจ
“ล้อเล่นเอง ^^”
“ให้มันจริง”
ผมเลยจูบปิดปากพี่โปรดที่กำลังจะพูดขึ้นมาอีก “รู้สึกดีมั้ยครับพี่”
“อืม”
“พอแล้วเหรอ ^^”
“รู้คำตอบดีแล้วยังถาม”
“งั้นตอบมาก่อนว่าคิดถึงปลื้มรึเปล่า”
“ก็ไม่นี่”
ตอบเร็วแบบไม่คิดเลยเหรอครับ น่าผิดหวังอีกแล้ว T_T
ผมยังไม่ทันได้ท้วงอะไรก็พูดแทบไม่ออกเมื่อมีสิ่งอื่นเข้ามาแทนที่นิ้วเรียวยาวของพี่โปรด จุกมากครับเพราะไม่ทันตั้งตัว ผมจิกเล็บลงบนแผ่นหลังของพี่โปรดเพื่อคลายความรู้สึกของตัวเองที่ตอนนี้ต้องการหาที่ระบาย อึดอัดคับแน่น หายใจก็ยังลำบาก
“ใจร้อนจังเลยนะครับ” ผมพยายามยิ้ม แต่ก็ทำได้ไม่นานเพราะร่างกายมันไม่เอื้อซะแล้ว
“รัดแน่นอย่างนี้ขยับลำบากนะปลื้ม”
“อยู่ข้างบนมันลำบากนี่ครับพี่”
ผมไม่ค่อยชินเท่าไหร่เพราะมีไม่กี่ครั้งที่ผมได้อยู่เหนือพี่โปรดอย่างนี้ แต่พี่โปรดเขาชอบให้ทำอย่างนี้ครับผมถึงพยายามตามใจ แต่มันไม่ค่อยเวิร์คเท่าไหร่เลยทำแบบนี้นานๆ ครั้ง - - พี่โปรดครางเสียงต่ำเมื่อผมเริ่มขยับ หน้าหล่อๆ ที่เต็มไปด้วยอารมณ์ใคร่คละเคล้าไปกับความสุขทำให้ผมมีความสุขตามไปด้วยถึงจะรู้สึกเจ็บเสียดอยู่นิดๆ ก็เถอะ แต่อะไรที่ทำให้พี่โปรดพอใจผมก็พร้อมจะทำ
.
.
.
มีต่อด้านล่าง
-
“ครับๆ รถอยู่ที่ผมครับ นี่เมื่อคืนเมาเหรอครับคุณติ๊ก เหลือเชื่อจริงๆ คร้าบๆ ตอนเย็นผมจะเอาไปส่งแบบไม่ให้มีรอยขีดข่วนเลย โอเคครับ” ผมวางไอโฟนลงข้างตัว หันมองพี่โปรดที่หลับสนิทอยู่ข้างๆ แล้วก็ถอนหายใจ พี่โปรดเพิ่งยอมสงบไปตอนตีสี่ ล้างเนื้อล้างตัวแล้วเข้านอนไปได้สักพักคุณติ๊กก็โทรมาโวยวายว่ารถหายทั้งๆ ที่ตัวเองเป็นคนยื่นกุญแจรถให้ผมเอง ดีนะครับที่ไม่วิ่งแจ้นไปแจ้งความ ส่วนคุณเปรมคุณติ๊กบอกว่าพอรู้ว่ารถคุณติ๊กหายคุณเปรมก็ยอมให้สาวหิ้วกลับคอนโดฯทันทีแบบไม่อยู่ช่วยเหลือกัน - - ปล่อยไปเถอะครับพวกนี้แม่งประสาท
“ใครโทรมา” อ้าว นึกว่าหลับ ก็เมื่อกี้เห็นหลับตาอยู่เลย
“คุณติ๊กครับ” ผมตอบแล้วเข้าไปกอดแขนพี่โปรดไว้
“มันมีธุระอะไร?”
“ก็โทรมาบอกว่ารถหาย แต่ที่จริงตัวเองเอากุญแจรถให้ปลื้มขับมาเอง”
“ไม่เห็นบอกว่าขับรถเป็น” พี่โปรดถามอย่างแปลกใจ ก่อนจะพูดต่อว่า “ถ้าอย่างนั้นก็ดี พรุ่งนี้ไปเอารถที่บ้านพี่มาขับ”
“ไม่เอาอ่ะพี่ ปลื้มไม่ชอบขับรถ” ผมบอกปัด
“พี่บอกอะไรก็ทำตาม อย่าดื้อนักเลยน่า” พี่โปรดบอกอย่างรำคาญแถมยังดึงแก้มผมเล่นจนเจ็บไปหมด
“ไม่เอาพี่ คนอื่นเขาจะคิดยังไงถ้าปลื้มเอารถพี่มาขับ” คนอย่างผมไม่ได้แคร์ว่าใครจะมองยังไงหรอกครับ ผมแค่ไม่อยากไปที่บ้านพี่โปรดก็เท่านั้นเอง ผมเลี่ยงทุกครั้งที่พี่โปรดชวน แต่เพราะไม่รู้จะไปทำไมเลยปฏิเสธ
“พี่ไม่สน ปลื้มจะได้ไม่อ้างว่าตกรถเมล์ ไม่มีแท็กซี่ เวลากลับช้าซะที”
รู้ทันข้ออ้างผมด้วยแฮะ -_- แต่เพราะไม่อยากทะเลาะด้วยหรอกผมถึงอ้างให้ดูมีเหตุมีผล ขืนบอกว่าหนีเที่ยวสิผมเละแบบไม่ทันพูดว่า ‘ขอโทษ’ จบด้วยซ้ำไป
“ครับๆ ตามนั้นครับพี่”
ด้วยเพราะตกลงกันไว้อย่างนั้นตอนเที่ยงผมเลยถูกลากออกจากเตียงมานั่งเล่นอยู่ที่ม้าหินอ่อนหน้าตึกคณะแพทยฯ รอให้ท่านมาโปรดเขาสอบเสร็จจะได้ตรงไปที่บ้านเลย แถมเย็นนี้ยังบอกว่าจะอยู่ทานข้าวกับที่บ้านอีกด้วย ผมเลยนั่งซีดอย่างคนจนมุม ไหนๆ ผมก็ขับรถคุณติ๊กออกมาแล้วชิ่งหนีไปตอนนี้เลยได้มั้ยครับเนี่ย
เลย์หมดไปหนึ่งถุงใหญ่ ชาเขียวอีกครึ่งขวด เล่น candy crush saga เลเวล 70 เป็นรอบที่ยี่สิบแล้วก็ยังไม่ผ่าน เหมือนกับที่พี่โปรดก็ยังสอบไม่เสร็จ การรอคอยสำหรับผมไม่ใช่เรื่องใหญ่แต่ว่ามันน่าเบื่อ เฟซตอนนี้ก็ไม่มีเพื่อนคนไหนออนสักคนเลยไม่รู้จะคุยกับใคร ส่องเฟซพี่โปรดก็หงุดหงิดใจเปล่าๆ เพราะดูท่าว่ายังมีผู้หญิงหลายคนที่คิดว่าตัวเองได้เป็นตัวจริงของพี่โปรดมาแสดงตัวคุยหวานกันให้รึ่ม ผมยังไม่เคยเจอพวกนั้นหรอกครับและหวังว่าจะไม่ได้เจอด้วย บางคนถึงกับทักแชทมาเหน็บแนมผมก็มี แต่ผมไม่ได้ตอบอะไรกลับไปหรอก พวกไร้สาระ อีกอย่างเรื่องของผมกับพี่โปรดก็ไม่เคยป่าวประกาศให้ใครรู้แต่ก็ไม่ได้คิดจะปิดบังอีกแล้ว ใครถามผมก็ตอบตามจริง ไม่ถามผมก็ไม่จำเป็นต้องเล่าให้ฟัง
เกือบห้าโมงเย็นที่พี่โปรดลงตึกคณะมาหาผมที่แทบจะรากงอกติดม้าหินอ่อน
“รอนานมั้ย” พี่โปรดถามยิ้มๆ ลูบหัวผมไปพลาง
ผมตวัดตามอง ส่งค้อนไปหนึ่งอัน “ไม่นานครับ แค่เกือบห้าชั่วโมง”
“งอนเหรอนั่น หึหึ”
“ก็พี่บอกสอบเสร็จบ่ายสาม แล้วทำไมถึงได้นานนักล่ะครับ ปลื้มนัดเอารถไปคืนคุณติ๊กห้าครึ่งนะ” ผมปัดมือพี่โปรดออก เก็บไอโฟนไอแพดลงถุงย่ามแล้วเคลียร์ถุงขนมที่กินหมดไปทิ้งถังขยะ
“คุยธุระกับเพื่อนนิดหน่อยน่า” พี่โปรดบอก เดินเข้ามาผลักหัวผมแล้วลากให้เดินตาม
“เพื่อนเยอะจังนะครับ” ผมย้อน ต่อยเบาๆ ที่แขน พี่โปรดเลยเอามือผมไปกุมไว้
“มีผัวหล่อต้องทำใจ ^^”
น่าหมั่นไส้มั้ยล่ะครับผู้ชายคนนี้ ผมเลยหยิกแขนเป็นรางวัลที่ปากดี พี่โปรดร้องโอดโอยอย่างสำออยก่อนจะล็อคคอผมจากด้านหลังแล้วดึงแก้มผมจนยืด
“พี่โปรด เจ็บ!”
“อยากทำแก้มป่องทำไมล่ะ” ยิ้มระยับ มือก็ยังดึงแก้มผมไม่ปล่อย
“โปรดดดด ปล่อยนะ เจ็บบบบบบ” สู้แรงไม่ไหวผมถึงต้องหยุดดิ้น พี่โปรดหัวเราะชอบใจก่อนจะก้มลงหอมแก้มผมแล้วผละออกอย่างรวดเร็ว เอออออ กลางที่สาธารณะอย่างนี้ก็กล้านะครับคุณพี่ -*-
“คุณแม่อยากเจอปลื้มนานแล้ว วันนี้ทำตัวดีๆ ล่ะ” ไม่ค่อยจะกดดันเลย แล้วผมจะทำยังไงดีเนี่ย ผมมีดีให้อวดบ้างรึเปล่านะ แล้วแม่พี่โปรดเป็นคนยังไง จะชอบผมรึเปล่า ถ้ารู้ว่าผมมันคนไม่มีอะไรจะรังเกียจผมมั้ย?
“ทำไมต้องไปเจอคุณแม่พี่ด้วยอ่ะ ไม่ไปไม่ได้เหรอ” คบกันแบบไหนก็ยังไม่รู้ จู่ๆ จะพาเข้าบ้านเนี่ยนะ ข้ามขั้นตอนอะไรไปรึเปล่าครับ เออ แต่ผมกับพี่โปรดก็ข้ามขั้นตอนกันมานานแล้วล่ะ -_-
“อยู่กินกับลูกชายเขาแล้ว จะไม่ไปเจอแม่สามีหน่อยรึไง”
“ตกลงเราสองคนคบกันแล้วเหรอครับพี่?” ผมถามออกไปตรงๆ ไม่หวังคำตอบ
พี่โปรดหันมามองหน้า ผลักหัวผมจนหน้าแทบหงาย ก่อนจะพูดเสียงเข้มว่า “แล้วทุกวันนี้มันเรียกว่าอะไรวะ? ยังต้องให้พูด”
“ไม่มีจะขอเป็นแฟนหรอกผู้ชายคนนี้” ผมบ่นเบาๆ แต่ดูเหมือนพี่โปรดจะได้ยินเลยดีดหน้าผากผมสองทีติดกัน
“ได้กันไม่รู้กี่ร้อยท่ายังจะมาเรื่องมากอะไรอีก จะคบไม่คบ ไม่คบมีตาย” พี่โปรดพูดพลางหน้าขึ้นสีนิดๆ ผมเลยต้องพยักหน้าหงึกหงักอย่างยอมความ โรแมนติกอะไรไม่ต้องหวังหรอก พี่โปรดเขาไม่สันทัด
“โปรดน่ารักอีกแล้ว” ผมยิ้มแล้วเขย่งเท้าเล็กน้อยเพื่อดึงแก้มพี่โปรดที่ทำได้แค่ปัดมือผมแล้วส่งสายตาดุมาปราม
“เล่นหัวนะไอ้ปลื้ม เดี๋ยวเหอะๆ” พี่โปรดพูดขู่ไปงั้น เอาเข้าจริงก็แค่ดึงผมผมเล่น
ตอนแรกผมก็ไม่กล้าเรียกชื่อพี่โปรดห้วนๆ หรอกครับ แต่ตอนมีอะไรกันอารมณ์มันพาไป พี่โปรดก็ดูเหมือนจะชอบ เวลาจะอ้อนหรือพูดเอาใจผมเลยกล้าเรียก แต่เวลาปกติหรืออยู่ต่อหน้าคนอื่นผมก็เคารพพี่โปรดเหมือนเดิมนะ ต่อให้บางทีจะอยากเรียกว่า ไอ้เหี้ยก็เถอะ -*-
คืนรถให้คุณติ๊กเสร็จผมก็มานั่งเป็นตุ๊กตาหน้ารถให้เบนซ์สปอร์ตคันหรูของพี่โปรด ตอนนี้ไม่คิดอะไรนอกจากอยากกลับคอนโดฯ หรือไปไหนก็ได้ที่ไม่ใช่บ้านของท่านเทพหน้าหล่อที่กำลังขับรถอารมณ์ดีไม่สนใจใคร - - ผมนึกหน้าคุณแม่ของพี่โปรดไม่ออกแต่คงจะสวยน่าดูเพราะพี่โปรดกับคุณเปรมหน้าตาดีกันทั้งคู่ ส่วนเรื่องนิสัยใจคอผมรู้ก็แค่ท่านสปอยพี่โปรดมาก มากแบบเว่อๆ เลยครับ แล้วเรื่องที่ท่านเป็นเพื่อนกับแม่ของผมก็ยังเป็นเรื่องที่น่ากังวลอยู่ ต่อให้ผมจะไม่สนิทหรือไปไหนมาไหนกับแม่ก็เถอะ แต่ก็ไม่มีอะไรรับรองว่าคุณแม่ของพี่โปรดจะไม่รู้จักผม ผมไม่ได้ตั้งใจจะปิดบังอะไร แค่ขี้เกียจวุ่นวายก็เท่านั้น
“ดีแล้วจริงๆ เหรอพี่ ปลื้มว่าเรากลับคอนโดกันดีกว่า” ผมหันไปคุยกับพี่โปรดระหว่างรถกำลังเข้าคิวจ่ายเงินค่าผ่านทางด่วน
“กลัวอะไร หรือตื่นเต้น”
“ทั้งสองอย่าง”
ครืดดดด...ครืดดดดด...ครืดดดดด
คุณเปรมโทรมาได้เวลาพอดี หวังว่าจะมีเรื่องเร่งด่วนให้ผมช่วยนะจะได้ชิ่ง
“สวัสดีครับ มีอะไรให้ผมช่วยรึเปล่าครับคุณเปรม” ผมยิงประเด็นออกไปทันที
“ไม่มีหรอกกกกก แค่จะโทรมาอวยพร เมื่อกี้คุณแม่โทรมากรี๊ดกร๊าดว่าพี่โปรดจะพาแฟนไปกราบท่าน หึหึหึ” คุณเปรมให้คำตอบที่ทำให้ผมกดดันเข้าไปใหญ่ แฟนเหรอครับ? คุณแม่พี่โปรดคงจะไม่ได้หวังเจอสาวน้อยหน้าแฉล้มหรอกนะ เพราะไม่งั้นท่านคงผิดหวัง -*-
ผมตัดสายโดยที่ไม่ตอบอะไรกลับไปเพราะตอนนี้อยู่ในอารมณ์มืดมนถึงขีดสุด มีแม่คนไหนที่จะยิ้มรับตอนเห็นแฟนของลูกชายเป็นผู้ชายบ้างครับ ผมยังไม่เคยเห็น แล้วนี่มันก็ปุบปับมาก ผมยังไม่ทันได้เตรียมใจอะไรสักอย่าง
“โปรดดดด จอดรถ จะลงๆๆๆๆ” ผมไม่ไปละ ผมต้องหนี ผมไม่อยากเสี่ยง ผมแค่เด็กวัยรุ่นคนหนึ่งนะครับ ยังไม่พร้อมจะเผชิญกับปัญหาสังคม T_T
“บ้าละปลื้ม เป็นไร หืม งอแงขึ้นมาอย่างกะคนบ้า”
“กลัวอ่ะ กลับเถอะ”
“ไม่ทันละ มาถึงแล้ว”
ประตูรั้วอัลลอยบานใหญ่กำลังเลื่อนเปิดออกช้าๆ เผยให้เห็นคฤหาสน์หลังงามที่อยู่ไกลออกไป ผมคงไม่ต้องบรรยายถึงความหรูหราเพราะถ้าให้มานั่งพรรณาสองวันก็คงไม่จบ แค่พื้นที่จากประตูรั้วยันตัวคฤหาสน์ก็พอจะยัดหอพักกระจอกของผมเข้าไปได้หลายตึก พี่โปรดขับรถเข้ามาจอดในโรงจอดรถที่เหมือนจะอยู่แยกออกมาจากโรงจอดรถอีกแห่ง รถห้าคันถูกคลุมผ้าไว้อย่างดีจอดเรียงรายอยู่ถัดออกไป ผมเดาว่าคงเป็นโรงจอดรถของพี่โปรดโดยเฉพาะ พี่โปรดลงจากรถในขณะที่ผมยังคงนั่งนิ่ง พ่อบ้านคนสนิทที่มักจะเอาสารพัดของมาให้ผมช่วยเปิดประตูรถให้ ผมถึงจำใจต้องลง มีแม่บ้านสองสามคนออกมายืนต้อนรับ พี่โปรดเดินเข้าไปกอดป้าแก่ๆ คนหนึ่งที่ถ้าเดาตามฐานะแล้วคงเป็นแม่นมที่เลี้ยงมา ผมเดินตามไม่ห่าง ยกมือสวัสดีทุกคนที่ยืนขวางตรงหน้าด้วยความประหม่าสุดขีด
“นี่น้องปลื้มครับนม ที่โปรดเล่าให้ฟัง” ผมยกมือไหว้แล้วยิ้มอย่างคนที่รู้ว่าตอนนี้ถอยไม่ทันแล้ว
แม่นมพี่โปรดรับไหว้พลางยิ้มอย่างใจดี ดึงตัวผมไปลูบหัวลูบหน้าปากก็ชมนั่นบ่นนี่ราวกับรู้จักกันมานาน
“น้องปลื้มตัวเล็กจังเลย ไม่ค่อยทานข้าวเหรอคะลูก”
ผมหัวเราะแหะๆ อย่างไม่รู้จะแย้งยังไง ผมกินเยอะนะครับแต่ไม่อ้วนซะที ไม่รู้ว่าพยาธิเยอะหรือยังไง
แม่นมของพี่โปรดกำชับให้ผมทานข้าวเยอะๆ แล้วปล่อยให้พี่โปรดพาผมไปที่ห้องนั่งเล่นที่คุณผู้หญิงกับคุณผู้ชายของบ้านหลังนี้กำลังรออยู่
“เป็นไร มือเย็นเชียว”
ผมเซ็งพี่โปรดก็ตรงนี้ รู้ว่าเป็นอะไรแต่ก็ยังแกล้งถาม ผมพยายามทำตัวให้เล็กที่สุดเดินตามพี่โปรดเข้าไปในห้อง ต่อให้จะรู้ว่าตัวผมมันไม่หดเล็กลงไปกว่านี้ แต่ก็ไม่รู้จะทำยังไงกับสถานการณ์ตรงหน้านี้ดี
“ลูกโปรดมาแล้วเหรอคะ คุณแม่รอตั้งนาน นึกว่าจะไม่มาซะแล้ว” คิดไว้ไม่มีผิดว่าคุณแม่พี่โปรดต้องสวย ท่านสวยจริงๆ ครับ ตัวไม่ค่อยสูง ผิวขาวราวน้ำนมเหมือนพี่โปรดเด้ะ
ตอนนี้ผมหาโอกาสกล่าวคำสวัสดีกับผู้ใหญ่ทั้งสองท่านอยู่ เพราะคุณแม่พี่โปรดเหมือนกำลังวุ่นวายอยู่กับลูกชายสุดที่รัก ส่วนคุณพ่อพี่โปรดก็เอาแต่อ่านหนังสืออะไรก็ไม่รู้ ไม่มีจังหวะจะแทรกเพราะคุณแม่ท่านช่างพูดรัวเร็ว ถามไถ่นั่นนี่ไม่มีหยุด พี่โปรดก็ได้แต่ครับๆ อย่างเดียว จนพี่โปรดยกมือห้ามแล้วดึงตัวผมให้ออกมายืนข้างๆ โอ้ยยย ปล่อยให้ผมหลบหลังพี่ต่อไปเถอะครับ ปล่อยผมมมมเถอะ!!
“คุณแม่ครับ นี่น้องปลื้ม”
ผมเลยยกมือสวัสดี ยิ้มใส่ตาโตๆ ของคุณแม่พี่โปรดที่พอนับวิถอยหลังได้สามวิก็เข้าชาร์ตตัวผมทันทีทันใด ผมถูกกอดถูกหอมแก้มแบบไม่ทันตั้งตัว
อะ...อะไรกันเนี่ย
“สวัสดีค่ะน้องปลื้ม ดีใจจังเลยที่ได้พบกัน มาตั้งแต่เมื่อไหร่คะ ทำไมคุณแม่ไม่เห็น มานั่งก่อนค่ะ คุณคะ เลิกอ่านหนังสือได้แล้ว ลูกโปรดกับน้องปลื้มมาแล้วนะคะ” ด้วยเสียงใสของคุณแม่ คุณพ่อพี่โปรดเลยวางหนังสือแล้วหันมาพยักหน้าให้ผมหนึ่งที ผมเลยยกมือไหว้อย่างงงๆ
เอ่อ...ครอบครัวพี่จะแปลกไปมั้ยครับพี่โปรด
“ว่าไงเรา นี่แฟนเหรอ น่ารักดีนะ ตัวเล็กไปหน่อย อยู่มอต้นรึเปล่า ป๋าว่าเด็กไป พรากผู้เยาว์นี่เสียค่าปรับเท่าไหร่นะคุณ ผมว่าติดต่อทนายไว้ก่อนเลยดีมั้ย” พูดแค่นั้นก็หันไปสนใจหนังสือต่อ
เอ้อออออ คุณป๋าหน้าหล่อคนนี้เขามองการณ์ไกลดีนะครับ แต่...แปลกไปหน่อย
“ป๋า น้องปลื้มเรียนมหาลัยแล้วนะ” พี่โปรดบอกก่อนจะอ้าปากรับแอปเปิ้ลที่คุณแม่กำลังป้อนให้ ส่วนคุณป๋าแค่พยักหน้ารับเล็กน้อย แล้วอยู่ในโลกของตัวเองต่อไป คุณพ่อกับคุณแม่ของพี่โปรดเหมือนจะขาดๆ เกินๆ ยังไงก็ไม่รู้สิ -O-
“น้องปลื้มน่ารักจังเลยค่ะ คุณแม่ชอบมาก ลูกโปรดเล่าเรื่องน้องปลื้มให้คุณแม่ฟังเยอะเลย คุณแม่อยากเจอน้องปลื้ม จะไปหาที่คอนโดฯแต่ลูกโปรดก็ห้าม วันนี้ค้างที่นี่นะคะ พวกเราจะได้นอนคุยกัน คุณคะ คืนนี้คุณนอนคนเดียวนะคะ”
ผมบอกตามตรง ผมตามไม่ทัน ผมมึน -*- เหมือนผมโดนช็อตด้วยไฟฟ้ากำลังแรงสูง ไอ้ที่คิดว่าจะเจออะไรที่โหดร้ายต่อความรู้สึกเป็นอันตกไป กลับมาเจออะไรที่น่าแปลกใจอย่างที่สุดแทน
พี่โปรดหันมายักคิ้วให้กับหน้างงๆ ของผม เป็นเชิงบอกว่าอย่าใส่ใจนี่เป็นเรื่องปกติของครอบครัวเขา พี่โปรดเป็นผู้ชายที่น่ารักคนหนึ่งเลยสำหรับครอบครัว ผู้ชายบางคนอายที่แม่เอาใจเหมือนเด็กๆ แต่พี่โปรดไม่ใช่ครับ ยิ้มรับหน้าบานอย่างเดียว เขาเป็นผู้ชายที่น่าอิจฉาที่สุดในโลกเลยนะผมว่า ส่วนคุณป๋านี่เป็นหนอนหนังสือตัวจริงเสียงจริง ผมเลยคุยกับท่านรู้เรื่องกว่าคุยกับคุณแม่ของพี่โปรดเพราะผมก็อ่านหนังสือเยอะเหมือนกัน ที่บ้านนี้มีห้องหนังสือขนาดใหญ่เลยครับ ระหว่างที่พี่โปรดกำลังโดนคุณแม่สปอยผมก็มาขลุกอยู่ในห้องหนังสือกับคุณป๋านี่แหละ
“ลองอ่านเรื่องนี้ดู สนุกนะ” คุณป๋ายื่นหนังสือเล่มหนึ่งให้ผม ในห้องนี้มีหนังสือทุกแนวครับ แบ่งเป็นหมวดอย่างมีระเบียบ แล้วที่คุณป๋าชอบเห็นจะเป็นนวนิยายแนวสืบสวนสอบสวนกับพวกเหนือจินตนาการล้ำวิทยาศาสตร์อะไรทำนองนั้น
“แล้วเรื่องนี้ล่ะครับป๋า” ผมชูหนังสืออีกเล่มให้ดู
“นั่นเรื่องโปรดของป๋าเลย ตาถึงๆ ป๋าให้ยืม จะเอามาคืนเมื่อไหร่ก็ได้”
“ขอบคุณครับ”
ผมกับคุณป๋าแยกย้ายกันนั่งคนละมุม ก่อนจะจมอยู่ในโลกแห่งตัวอักษรด้วยกันทั้งคู่ เล่มที่ผมกำลังอ่านคนประพันธ์เป็นชาวอังกฤษ เล่าถึงความรักต่างชาติพันธุ์ของชายหญิงคู่หนึ่งที่ตกหลุมรักกันเพียงแรกพบสบตา อ่าห้ะ...รักแรกพบ นึกถึงตอนที่ผมเจอพี่โปรดครั้งแรกแล้วความรู้สึกคงไม่ต่างจากชายเผ่ามังกรที่ได้เจอกับความงามของเจ้าหญิงผู้สูงศักดิ์ ลุ่มหลงในรูปโฉมอันงดงามดั่งต้องมนต์
“ปลื้ม ไปทานข้าวได้แล้ว” พี่โปรดโผล่หน้ามาขัดจินตนาการของผมซะก่อน เลยต้องใช้ที่คั่นหนังสือคั่นหน้าที่กำลังอ่านไว้
“ป๋าครับ ปลื้มยืมเล่มนี้ด้วยนะ”
“จัดไป”
ผมยกมือไหว้ขอบคุณแล้วเดินตามพี่โปรดที่บ่นทั้งคุณป๋าของเขาแล้วก็บ่นผมด้วย โธ่เอ้ย คนไม่ละเอียดอ่อนอย่างพี่โปรดเข้าไม่ถึงจินตนาการอันลึกล้ำของผมได้หรอก
.....................................................To be continue.......................................................
ฝนกำลังตั้งเค้า ที่กทม. ตอนเช้าก็มีหมอกด้วยนะ (เกี่ยว? :beat:)
คนทุกคนมีหลายมุมให้ทำความรู้จัก o18 o18 น้องปลื้มก็ไม่ใช่ข้อยกเว้นนะคะ :impress2:
ขอบคุณที่อยู่ข้างๆ กันมาตั้งแต่ตอนแรก (พูดเหมือนเรื่องกำลังจะจบ :a5:) และจากนี้ก็ขอให้ตามอ่านกันต่อไปค่ะ :กอด1:
ตอนนี้ยาวอีกต่างหาก พากันเวิ่นเว้อไปป่ะวะ? :laugh: :laugh:
อ่านความคิดเห็นแล้วตอบคำถามเลยค่ะว่า
ข้อ 1. ครอบครัวพี่โปรดไม่ได้อะไรกับเรื่องหมั้นเท่าไหร่ เป็นครอบครัวอีกฝ่ายต่างหาก น่าจะรู้นิสัยพ่อกับแม่ของปลื้มแล้วนะเนี่ยจากตอนแรก แม่ของพี่โปรดท่านเป็นคนปฏิเสธใครไม่ค่อยเป็น เพื่อนว่าไงก็ว่าตามนั่นแหละค่ะ ฮ่าๆๆๆ
ข้อ 2 ดราม่าในความคิดคนเขียนนั้น หืดขึ้นคอเอาการอยู่ ก็ต้องรอดูกันต่อไป
ปล. ดราม่าเรื่องครอบครัวไม่ยอมรับนี่ไม่ใช่แนวของคุณแม่ที่สปอยลูกชายมากๆ ค่ะ :laugh: :laugh: :laugh:
เราเตรียมต้มไว้หลายหม้อ ไม่ต้องกลัวว่าจะไม่ได้ด่าเสี่ย พวกคุณแค่โดนภาพลวงตา :m20: :m20: :m20:
-
จิ้มๆๆ
-
ชอบเรื่องนี้มากเลย ปลื้มน่ารักอ่ะ
บอกเสี่ยระวังตัวไว้เดี๋ยวเค้าจะแอบสอยน้องมานอนกอด555
คงไม่มีดราม่าแล้วใช่มั้ย เสียวจังง
-
ขอบคุณค่า
-
ผ่านด่านสำคัญไปแล้วน้องปลื้มกับครอบครัวของมาโปรด
ส่วนมาโปรดต้องรอดูพฤติกรรมตอนต่อไป
-
ยาวๆแบบนี้ล่ะค่ะที่คนอ่านชอบมาก ไม่เบื่อแน่นอน น้องปลื้มลูกล่อลูกชนเยอะ เสี่ยโปรดหลงเข้าไปทุกวัน ส่วนครอบครัวเสี่ยผิดคาดมากๆ คุณแม่น่ารักจริงๆเลย :3123: :pig4:
-
:katai5: :katai5:
สนุกๆ อ่าาา ชอบค่ะ :mew1:
-
แอร๊ยยย ปลื้มแอบร้ายเบาเบานะ
แต่ตอนนี้ พี่โปรดยิ่งกว่ารักกว่าหลงปลื้มอีกละมั้งเนี่ยะ 55555
แบบว่าไม่ว่าอะไรก็ตามใจ ยิ่งปลื้มรู้จุดอ่อนของพี่โปรดนะ ยิ่งแล้วใหญ่เลย
ชอบมากกก ตอนแรกเรานึกว่าจะดราม่าเรื่องครอบครัวของพี่โปรดซะอีก
กลับกลายเป็นว่าไปได้ด้วยดีซะงั้น
แล้วที่คนแต่งว่าดราม่านี่เรื่องอะไรหว่า ไม่กล้าเดา กลัวแป้ก ฮ่าๆๆ
รออ่านตอนต่อไปจ้า
-
ครอบครัวน่าร๊าาากกมากกกก
-
อย่าเพิ่งมีมาม่านะ กำลังดีเลย พ่อแม่เสี่ยน่ารักกะน้องปลื้มมากอ่ะ :mew1:
-
กรี๊ดดดดด พาเข้าบ้านแล้วววว :hao7: คุณพ่อกับคุณแม่พี่โปรดน่ารักจัง :-[
-
เห็นตัวแดงด้านบนแล้วตกใจ นึกว่าตอนนี้จะมีอะไร ตกใจหมดเลยค่ะ 55
ตอนนี้เสี่ยน่ารักกว่าเดิมเยอะเลยยย พาน้องปลื้มไปเปิดตัวแล้วด้วย
น่ารักจริงๆเลยค่ะ
-
รอตอนต่อไปนะ
ครอบครัวโปรดน่ารักอ่ะ
:katai2-1:
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
:-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[
-
ยังน่ารัก
-
เอิ่ม...ครอบครัวแปลกจิงแฮะ ไม่เห็นเหมือนบ้านที่จะจับลูกชายให้แต่งเพื่อธุรกิจเลยง่ะ :confuse:
-
ทำไมป๋าอิพี่โปรดดูนิสัยบวมๆเหมือนเท็น 55555555 :laugh:
เดี๋ยวนี้เค้าทำตัวน่ารักนะ ยอมน้องปลื้มด้วย โหย ดีๆ นี่เริ่มดูเป็นพระเอกขึ้นมาหน่อย :man1: :man1:
-
ครอบครัวพี่โปรดน่ารักจริงๆ
-
ทำไมพ่อแม่โปรดยอมรับได้ง่ายจังเรื่องลูกชายมีแฟนเป็นผู้ชาย ใจนึงก็โล่งอก อีกใจก็ระแวงกลัวจะมีเรื่องอะไรตามมาอีก รึตรูคิดมากไปเองหว่า :เฮ้อ:
-
ใจแกว่งทุกทีที่อ่านโน้ตจากนักเขียน
(เป็นโรคหวาดระแวงดราม่าระยะสุดท้าย5555+)
น้องปลื้มเข้ากับครอบครัวพี่โปรดได้ดี๊ดีเน๊อะ
ดราม่ามาพร้อมกับครอบครัวปลื้มรึเปล่าหว่า...??
-
มาม่ากับครอบครัวตัวเองแหงมๆ
-
มาต่อเร็วๆนะค่ะ หัวใจจะวายเพราะความน่ารักของพี่มาโปรดและน้องปลื้ม ><
กริ๊ดกร๊าดมากมาย
:mew1: :ling1: o13 :z3: :impress2:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
:L1: :L1: :L1:
-
ดีใจที่ครอบครัวพี่โปรดรับได้ค่ะ คุณป๋ากับคุณแม่น่ารักมากกกกก
ง่ะ เค้าอ่านทอร์คแล้วกลัวอ่ะ จะดราม่าแรงไหม ชอบบบบบ อิอิ
รอด่าเสี่ยค่ะ
-
ครอบครัวพี่โปรดน่ารักมากกกกก :o8:
เดี๋ยวนี้พี่โปรดก็น่ารัก ตกลงคบกันแล้วนะน้องปลื้ม :m20:
-
ช่วงนี้เสี่ยมาแนวสงบนิ่งนี่น่ากลัวนะ :m29:
-
ณ จุดนี้หมั่นไส้อิมาโปรด จนอยากกระโดดฟรีคิก ฮ่า ฮ่า
น้องปลื้มมันมึนหรือว่าดื้อตาใสกันหล่ะเนี่ย แต่พ่อสามีปลื้มนะค่ะ อิอิ
-
คุณแม่ของเสี่ยช่างเหนือความคาดหมาย...
-
คราวนี้น้องปลื้มร้อนแรงฮ้า
-
ปลื้มไม่มีปัญหากับครอบครัวพี่โปรด
งั้นคาดหวังได้ใช่ป่ะว่าเรื่องนี้โนดราม่า :mew6:
-
ทำไมอิพี่โปรดจะทำอะไรอีก ถึงให้เตรียมด่ามันไว้ได้เลยเนี่ยยยย :katai1:
-
เนื้อเรื่องเรื่อยๆ อย่างนี้ (แต่ก็เป็นเหมือนการปูเรื่องด้วยนะ) หากดราม่าเมื่อไหร่ เห็นทีจะหงายเงิบ :laugh: ถ้าถึงขั้นพาไปแนะนำกับคุณพ่อคุณแม่แล้วเนี่ย พี่มาโปรดแกก็คงจริงจังสินะ
:mew1:
-
ต้มมาม่าไว้หลายหม้ออย่างนี้...พี่โปรดเละชัวร์
-
คุณแม่เสี่ยโปรด น่ารักมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก (ลากให้ยาว เพราะน่ารักจริง)
น้องปลื้มหนูโชคดีนะคะ ไม่โดนสับโขกจากแม่ผัวเหมือนอย่างนิยายวายเรื่องอื่นๆ :laugh:
เราว่าดราม่าโยนไปฝั่งครอบครัวน้องปลื้มแน่ๆ พอพี่โปรดรู้ความจริงว่าน้องเป็นใคร ก็คงต้องโกรธ
และทางโน้นอาจจะรับเรื่องที่น้องปลื้มคบกับผู้ชายไม่ได้แน่ๆ (เดาล้วนๆ อิอิ)
กรี๊ด ตอนนี้มี NC โผล่มาแว่บๆ :hao6: :hao6:
-
มาอ่านถึงตอนนี้แล้วไม่อยากให้มีดราม่าเลย
ชอบมากๆ
-
จัดว่าแจ่ม :laugh:
-
ชอบบอ่าาสนุกกก :impress2:
คนเขียนน่ารักมาต่อทุ๊กวันเรยยยย o13
-
เรื่องน่ารัก
อ่านไปยิ้มไป
มาลงเรื่องทุกวันประทับใจมากค่ะ
รอตอนต่อไปค่ะ
-
อยากให้บรรยากาศดีๆอยู่กับเราไปนานๆ
:กอด1:
-
หวานนนนนนนนนนนนนนกันมากกกกกกกกกกกกอ่ะ พาเข้าบ้านด้วย
ถ้าจะมีดราม่าจริง เราคงช็อคนะเนี่ยยยยยยย
ต้มไว้หลายหม้อเลยหรือคะ ง่ะะะะะ
อย่าดราม่าเยอะนะ สงสารน้องปลื้มมมมมมมม
-
:z10: :z10: :z10:
-
พ่อแม่พี่โปรดแปลกๆเนอะ อิอิ
-
จะดราม่าแค่ไหน แต่เชื่อสิว่าเอาเข้าจริงๆสองคนนี้มันก็ร้ายก็แรงพอกัน ลึกๆแล้วคนทุกคนมันมีดด้านมืดทั้งนั้นแหละ
แต่แหม ตอนนี้ต่างคนต่างหลงอีกฝ่ายกันซะจริง ให้ตายสิ หมั่นไส้ย่ะ! :P
-
อย่าม่ามากกนะ รับมิได้ เราต้องการความจรรโลงงงงง 55555
:กอด1:
-
น้องปลื้มที่มีมุมกวน ๆ เอาแต่ใจก็น่ารักดีเหมือนกันนะ เป็นตัวของตัวเองดีที่สุดแหละ
เธอแรงนะมีรุก ๆ กรี๊ดดดดดดดดดดด ได้กันไปกี่ท่าแล้วล่ะยังไม่รู้ว่าเป็นแฟน โคตรอึน (พี่โปรดกล่าว)
พ่อแม่พี่โปรดน่ารักกว่าที่คิดเยอะเลยอ่ะ เหมาะกับการเป็นสะใภ้สุด ๆ ดราม่าอาจกลายเป็นบ้านปลื้มเอง
เพราะดูแล้วซีเรียสกับทุกอย่าง
ขอบคุณค่ะ
-
ครอบครัวเสี่ยน่ารักสุดๆอ่ะ
-
อื้อหือต้มมาม่าไว้หลายหม้อซะด้วย
อย่าดราม่ามากนะคะ T^T
ครอบครัวพี่โปรดน่ารักดีอ่ะ 55555
เหลือก็แต่ครอบครัวปลื้ม
-
ครอบครัวพี่โปรดน่ารักอ่ะ >< :o8:
พี่โปรดน่ารักต่างจากตอนแรกลิบลับเลยยย :impress2:
มันต้องมีดราม่าตั้งเค้าหลังจากนี้อีกไม่นานแน่ๆเลยอ่ะ :katai1:
เฮ้อ ~ ถ้าคบกันไปแล้วทางครอบครัวปลื้มละ? :hao5:
ปล.เป็นเอฟซีอาเสี่ยเต็มตัวเลย <3 #หลงรัก :hao7: :hao6: :hao7: :hao6:
:call: :call: :call: :call:
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
ครอบครัวเสี่ยโปรดน่ารักจริง
ดูไม่เครียดกับอะไรเลย
แต่ครอบครัวปลื้มนี่สิ
น่าจะเป็นปัญหาใหญ่
-
โอ๊ยยยยยยยยยย น้องปลื้มมมมมมมมมมมมมมม :m25:
#รีบวิ่งไปผลักหม้อมาม่าแล้วโยนเตาทิ้งแบบนักยิมนาสติก :laugh5:
-
สงสารน้องปลื้มอ่ะ
-
:mew3:น้องปลื้มน่ารักม่ะ เปลี่ยนเลย :ling1:
-
เพิ่งมาอ่านเรื่องนี้ ชอบเมะทุกเรื่องของคุณคนเขียนจริงๆเลย แต่ยังไงเมลก็ยังเป็นที่ 1 นะ อิอิ
เรื่องนี้สนุกดีค่ะ ตั้งแต่ต้นเรื่องมา ถึงพี่โปรดจะดูร้ายแต่ก็ไม่ทำให้เราเกลียดเท่าเท็นตอนร้ายนะ 55
แบบว่าเป็นพวกเชียร์ฝ่ายเมะอ่ะ ไม่อยากให้เมะช้ำ เรื่องนี้อย่ามาม่าหนักนะคะ มาม่าได้แต่สุดท้ายแฮปปี้เอนด์ โอเคที่สุดเลยค่ะ
รออ่านอยู่น้า ทั้งสองเรื่องเลย :mew1:
-
น้องปลื้มงอแงอะตอนนี้ แต่ก้อยังน่ารัก ^^
-
ไม่เอานะคะ
มาม่าต้มหม้อเดียวก็เกินพอแล้วค่ะ
ไม่อยากด่าเสี่ย
เพราะเรารักเสี่ยโปรด!><
-
แสดงว่าอีเสี่ยจะสร้างดราม่าเองใช่ป่าว ด่าล่วงหน้าเลยดีมั้ย?
-
หวานกันมาก
รออ่านตอนต่อไปค้าบ
-
มุ้งมิ้งๆ เราอยากจะมุ้งมิ้งไปอีกหลาย ๆ ตอน ปลื้มมัีนร้ายนะเนี่ย น่าฟัดที่สุดดด :man1:
แล้วพี่โปรดก็ตกเป็นของปลื้มอย่างเป็นทางการ มีพามาให้พ่อแม่ดูตัวแล้วด้วย
แต่ยังมีด่านให้เคลียร์อีกเยอะ ถ้าพ่อแม่ปลื้มเกิดเจอปลื้มขึ้นมา เรื่องจะผันไปอีท่าไหนเนี่ย คิดแล้วกลุ้ม
เป็นโรคกลัวมาม่าค่ะ ดองเอาไว้ก่อนอย่าเพิ่งเอามาให้กินก็ได้น๊าา :hao5:
-
อ่านตอนนี้ค่อยรู้สึกดีที่ทางบ้านพี่โปรดไม่มีอคติกับปลื้ม
-
โอ๊ยยยยยน้องปลื้มน่ารักอ่ะ o13 คุณแม่พี่โปรดกับป๋าพี่โปรดก็ใจดีอ่ะ :impress2: :katai2-1:
น่ารักกกกกกกมากกกก :impress2:
-
เอิ่ม...มาม่าเหรอ~
อยากเห็นเเสี่ยโปรดเจ็บปวด อิอิ
-
เสี่ยโปรดน่ารัก ชอบบบบบ ถ้ามีมาม่า ก็อย่าให้หนักมากนะคะ สงสารเสี่ยโปรด :กอด1:
-
ครอบครัวเสี่ยหรรษาจริงๆ น่ารักมาก
ปล. ต้มไว้ทำไมหลายหม้อ ไม่หิวมาม่า
-
คิดว่ามาม่าชามใหญ่น่าจะเป็นทางบ้านปลื้มหรือเปล่าหว่า
เพราะถ้าเป็นเพราะเรื่องสาว ๆ กับเสี่ยล่ะก็ จะตัดออกจากสารบบเลยทีเดียว ชิ
-
ว้าวเดี๋ยวนี้ปลื้มหัดรุกก่อนแหะ ร้ายนะๆ 5555555 พี่โปรดพาน้องเค้าบ้านแล้ว แสดงว่าพี่โปรดจริงใจใช่ม้า
-
น้องปลื้ม เอาใจเสี่ยมากเลยพี่โปรดหลงแย่เลย แต่ครอบครัวพี่โปรดเนี่ยคุณเปรมปกติคนเดียวป่าว ฮ่าๆ
-
:mew4:
ตามทันแล้ว ชอบชื่อตัวเอกอะ
รอติดตาแบบไม่มาม่า พลีสสสส
-
ตามมาจนทัน.....ขอให้เสี่ยโงหัวไม่ขึ้น!!!!!
รอ รอต่อไป
-
ครอบครัวปลื้มสิน่ากลัว :katai5: :katai5:
-
ทำไมครอบครัวปลื้มไม่มีใครตามหาปลื้มเลย
ลูกชาย น้องชาย ทั้งคน
มารอน้องปลื้มครับ
-
ตอนที่ 15
“ครับคุณแม่ ปลื้มไม่ลืมครับ ครับ คุกกี้อร่อยมากครับ อ่า...เรื่องกลับบ้านยังไม่คิดเลยครับ แหะๆ ครับ ปลื้มก็คิดถึงคุณแม่ครับ” ผมวางสายแล้วกระโดดลงบนเตียงที่นุ่มแสนนุ่ม
อ๋อ เมื่อกี้ไม่ได้คุยกับแม่ผมหรอกครับ ผมคุยกับแม่พี่โปรดที่ใจดีอย่างเหลือเชื่อ แม่ผมยังไม่ใส่ใจผมมากขนาดนี้เลย บางวันก็ให้แม่บ้านเอาขนม เอากับข้าวมาให้ แล้วมักจะโทรมาติดตามผลว่าอร่อยมั้ย ชอบรึเปล่า บางทีท่านบินไปต่างประเทศก็มีของมาฝากบ่อยๆ ส่วนเรื่องกลับบ้านนี่ก็หมายถึงบ้านผมครับ
คุณแม่พี่โปรดเห็นไม่ค่อยเต็มอย่างนั้น (ผมขอโทษครับแม่ ผมบาปมั้ยเนี่ย) แต่บทจะจริงจังก็จริงจังมากนะครับ ตอนที่เรียกผมไปคุยส่วนตัวผมนึกว่าจะเป็นเรื่องพี่โปรด แต่ที่ไหนได้ดันกลายเป็นเรื่องตัวเอง แน่ล่ะครับเพื่อนสนิทแม่ผมทำไมจะไม่รู้จักลูกชายของเพื่อนล่ะ แต่แม่พี่โปรดท่านเคารพการตัดสินใจของผม ท่านบอกว่าเป็นเรื่องของผมให้ผมจัดการเอง แต่ท่านก็แนะนำให้กลับบ้านไปขอโทษคุณพ่อคุณแม่
กลับบ้านเหรอ... ผมไม่ค่อยคิดแล้วเรื่องนี้ พ่อแม่ผมยังไม่ตามกลับแล้วผมจะกลับทำไม ผมเลือกทางของผมแล้ว คิดเหรอครับว่าพ่อแม่ผมเขาไม่รู้ว่าผมอยู่ที่ไหน เขารู้แต่ก็ไม่ได้แยแสอะไร คงมีแต่พี่สาวผมเท่านั้นที่ยังไม่รู้ เจ้แกรู้แค่ว่าผมหนีออกจากบ้านเท่านั้นแหละ ครอบครัวผมมันไม่ได้อบอุ่นอย่างครอบครัวพี่โปรดหรอกครับ โลกเราไม่ได้สวยงามไปซะหมดหรอก
“โปรด หิวข้าวแล้วนะ รีบๆ แต่งตัวสิ” ผมร้องบอกพี่โปรดที่เพิ่งออกจากห้องน้ำแต่ก็ยังสำรวจหุ่นตัวเองอยู่หน้ากระจกนั่นล่ะ ไม่ยอมใส่เสื้อผ้าซะที
“แม่โทรมาว่าไงบ้าง”
“ถามว่าคุกกี้อร่อยมั้ย แล้วบอกว่าวันศุกร์หน้าให้ไปส่งที่สนามบิน ท่านจะบินไปอังกฤษ”
พี่โปรดพยักหน้ารับรู้ก่อนจะโยนขวดครีมทาผิวมาทางผม ผมเลยลุกไปทาครีมให้อย่างรู้งาน พี่ท่านชอบทาครีมทุกส่วนเลยครับ เน้นว่าทุกส่วนจริงๆ เลยลำบากผมทุกทีเพราะมีบางส่วนที่มือเอื้อมไม่ถึง -_-
“ตรงนั้นอย่าทานาน เดี๋ยวก็ไม่ได้ออกไปไหนกันพอดี” ดื้อสู้มือขนาดนี้ยังกล้าพูด
“โปรดไม่ทาเองบ้างล่ะ ใช้อยู่ได้” ผมบ่นแต่มือก็ยังทำงาน ความจริงก็บ่นไปงั้นแหละ ผมชอบสัมผัสผิวของพี่โปรด
“เดี๋ยวนี้ใช้ไม่ได้เหรอ หืมมมม” พี่โปรดถามกวนๆ ดึงแก้มผมอีกต่างหาก ชอบเล่นเจ็บๆ อยู่เรื่อย
“โปรด ปลื้มเจ็บ” ผมร้องบอกพลางปัดมือพี่โปรดออกแล้วลูบแก้มตัวเองเบาๆ
“ผิวบางจริงนะ”
ผมเบ้ปากก่อนจะวางครีมทาผิวลงบนโต๊ะเครื่องแป้งที่เต็มไปด้วยสารพัดครีมทั้งของผมและของพี่โปรด
“หิวข้าว -*-” ผมบอกความต้องการ เดินมาหาเสื้อให้พี่โปรดใส่ ได้เชิ้ตสีดำก็โยนไปให้พร้อมกางเกงยีนแบรนด์เดียวกับเสื้อ
“รู้แล้วน่า วันนี้จะกินอะไร” พี่โปรดถามพลางแต่งตัวไปด้วย ผมช่วยหาเข็มขัดแล้วเอามาใส่ให้ในขณะที่พี่โปรดกำลังกลัดกระดุมเสื้อ
“อะไรก็ได้” ผมบอกง่ายๆ จัดปกคอเสื้อให้พี่โปรดแล้วพับแขนเสื้อขึ้นจนถึงข้อศอก เลือกนาฬิกาที่เข้ากับเสื้อมาใส่ให้ก็เป็นอันเรียบร้อย
“งั้นกุ้งกะทะ” พี่โปรดเสนอ กุ้งกะทะก็ไม่ต่างอะไรกับหมูกะทะ แต่เปลี่ยนจากหมูเป็นกุ้งแม่น้ำตัวใหญ่ๆ มีร้านหนึ่งซึ่งเป็นร้านประจำของพี่โปรด ผมก็อยากกินนะ แต่ปัญหาอยู่ที่ร้านอยู่ไกลเกินกว่าน้ำย่อยในกระเพาะผมจะทนไหว
“ตามสั่งที่โต้รุ่งก็พอ หิว” ผมบอกพลางลากพี่โปรดออกจากห้องนอน ผ่านห้องนั่งเล่นมาที่หน้าประตู หารองเท้ามาวางไว้ให้พี่โปรด ก่อนนั่งลงใส่รองเท้าตัวเอง
ผมกับพี่โปรดลงลิฟธ์มาถึงชั้นที่รถพี่โปรดจอดอยู่ พี่โปรดซื้อที่จอดไว้สองที่ เมื่อก่อนใช้ไม่คุ้มเพราะมีรถจอดอยู่แค่คันเดียวแต่ตอนนี้มีรถโฟล์คสีขาวจอดข้างกันอีกคัน คันนี้เป็นคันที่พี่โปรดได้มาตอนเอ็นติดแพทย์เป็นรถคันแรกที่เป็นชื่อของตัวเองแต่เพราะไม่ใช่แนวเลยขับแค่สองสามครั้ง แล้วกุญแจรถคันนี้ก็เปลี่ยนมือจากเจ้าของแท้จริงมาอยู่ที่ผม
“โปรดบอกว่าปิดเทอมจะพาไปทะเล นี่ก็ปิดมาได้อาทิตย์นึงแล้วนะ”
พี่โปรดหัวเราะเบาๆ แล้วออกรถอย่างช้าๆ เหลือบมองหน้าผมเล็กน้อยก่อนจะตั้งสมาธิกับทางตรงหน้า
“ยังไม่ว่าง มีอบรมอีก สงกรานต์ค่อยไป”
“อีกตั้งนาน”
“เอาน่า อดทนหน่อย”
ในเมื่อพี่โปรดว่าอย่างนั้นก็ต้องอดทนแล้วล่ะครับ ลำพังผมไม่มีปัญญาจะไปหรอก เงินติดตัวตอนนี้มีแค่ห้าร้อย ผมไม่กล้าขอเงินพี่โปรดเพราะทุกวันนี้ก็ไม่ต่างกับเกาะพี่โปรดกินอยู่แล้ว ถ้าต้องขอเงินใช้อีกผมคงรู้สึกแย่มากกว่าที่เป็นอยู่ เงินเดือนละสองพันสองร้อยจาก กยศ.มันไม่พอหรอกครับถึงผมจะไม่ต้องจ่ายค่าเช่าหอพัก ค่าน้ำค่าไฟ หรือค่าข้าวถ้าไปกินกับพี่โปรด แต่ค่าเอกสารการเรียน เก็บค่านั่นค่านี่ของภาคหรือคณะผมก็ใช้เงินก้อนเล็กๆ นั่นจ่ายเอง พวกคุณเปรมออกให้บ้างแต่ไม่บ่อยเพราะผมเกรงใจพวกเขา บางทีคิดเรื่องนี้แล้วผมก็รู้สึกหดหู่อยู่เหมือนกัน
“ไหนบอกว่าหิว กินนิดเดียวเอง” พี่โปรดถามพลางตักเนื้อปลาใส่จานให้ ผมมองต้มยำปลาน้ำข้นที่ทั้งหอมทั้งน่ากินแต่ความอยากอาหารดันหายเพราะเผลอคิดเรื่องไม่เป็นเรื่อง ตอนนี้เรานั่งทานข้าวกันที่ร้านอาหารตามสั่งในตลาดโต้รุ่งไม่ไกลจากคอนโดฯ พี่โปรดยังคงเด่น ดึงดูดสายตาคนทั่วไปเช่นทุกครั้ง ผมหัวเราะให้กับเสียงกรี๊ดเบาๆ ของเด็กผู้หญิงถักเปียกลุ่มใหญ่ที่มองมาทางพี่โปรดแล้วยกมือถือขึ้นถ่ายรูป
“พี่ พี่คิดว่าปลื้มเกาะพี่กินรึเปล่า” ผมถามขึ้น สบกับดวงตาคู่สวย กวาดมองทั่วใบหน้าหล่อเหลาของคนตรงหน้าที่ไม่ว่ามองเมื่อไหร่ก็ใจเต้นแรงได้เมื่อนั้น
“คิดสิ แต่ไม่แคร์ เพราะพี่รวย” คำตอบของพี่โปรดถึงจะกวนตีน แต่มันก็ทำให้ผมยิ้มได้ ฟังดูจริงใจกว่าคำตอบที่บอกว่าไม่คิดหรือพูดปลอบใจอะไรทำนองนั้นเสียอีก
“งั้นปลื้มคงตกถังข้าวสารแล้ว ^^”
“คิดได้อย่างนั้นก็กินข้าวได้แล้ว มาทำดราม่าเพื่อ”
“ก็ปลื้มไม่มีอะไรสักอย่าง กลัวจะทำให้พี่โปรดลำบาก”
พี่โปรดดีดหน้าผากผมหนึ่งที ก่อนจะพูดด้วยหน้าตาจริงจังว่า “เป็นเมียพี่แล้วอย่าคิดมาก”
ไอ้เราก็นึกว่าจะเป็นคำพูดที่โรแมนติกกว่านี้ซะอีก -_-
“แล้วปิดเทอมจะกลับบ้านเมื่อไหร่ พ่อแม่ไม่โทรตามเหรอ” พี่โปรดถามเสียงเรียบเรื่อยราวกับถามเรื่องลมฟ้าอากาศ และนี่คงเป็นครั้งแรกที่พี่โปรดถามเกี่ยวกับเรื่องส่วนตัวของผม ที่ผ่านมาไม่ใช่ว่าเขาไม่ใส่ใจแต่มันเป็นเรื่องธรรมดาเกินกว่าที่จะเอามาถามผมให้มากความ แต่คราวนี้คงเพิ่งนึกขึ้นได้ว่าควรถามล่ะมั้งครับ พี่โปรดเขาไม่ค่อยละเอียดอ่อนเท่าไหร่
“ไม่ครับ ไม่มีใครโทรตามหรอก ปลื้มไม่มีบ้านให้กลับ”
พี่โปรดชะงักช้อนที่กำลังตักต้มจืดเต้าหู้หมูสับใส่สาหร่าย ก่อนจะมองหน้าผมเหมือนลังเลอยู่ว่าจะพูดปลอบใจดีไหม แต่รออยู่นานพี่โปรดก็ยังเงียบ ผมเลยพูดต่อว่า “เริ่มกลัวว่าปลื้มจะเกาะพี่กินไปตลอดชีวิตแล้วล่ะสิ”
พี่โปรดคลี่ยิ้มแล้วตอบว่า “มีปัญญาเกาะก็เอาสิ หึหึ”
ผมเบ้ปากอย่างหมั่นไส้แล้วตักหมูสับใส่จานให้พี่โปรด ผมมองผู้ชายตรงหน้าพลางคิดในใจว่าตอนนี้ผมได้กลายเป็นคนที่โชคดีที่สุดในโลกแล้วรึยัง ใครจะคิดว่าผมสามารถยิ้มได้เพราะผู้ชายคนนี้ทั้งๆที่เสียใจและร้องไห้เพราะเขามาโดยตลอด ใครจะคิดว่าความรักข้างเดียวของผมจะสมหวังทั้งๆที่ผมมันก็แค่ผู้ชายคนหนึ่งที่ไม่มีอะไรเลย
“คุณแม่พูดเรื่องปลื้มกับพี่โปรดบ้างรึเปล่าครับ”
“ก็บอกแค่ว่าปลื้มน่ารักมากก็แค่นั้น แต่คุณแม่คงเริ่มแก่สายตาเลยไม่ค่อยดีเท่าไหร่” อืม...คุณแม่คงไม่ได้คุยเรื่องครอบครัวของผมให้พี่โปรดฟัง ดีแล้วล่ะครับเรื่องไร้สาระแบบนั้น พี่โปรดฟังไปก็รกสมองเปล่าๆ
“คุณแม่เขาตาถึงมากกว่าครับ ^^”
ผมหุบยิ้มทันทีที่พี่โปรดยื่นมือมาดึงแก้ม เจ็บก็จริงแต่ไม่อยากโวยวายเพราะมีคนมองมาทางโต๊ะพวกผมเยอะ เดี๋ยวพี่โปรดแกเบื่อก็เลิกดึงไปเองนั่นแหละครับ
ทานข้าวเสร็จผมกับพี่โปรดก็มาเดินซื้อของที่ห้างกันเพราะพี่โปรดอยากได้รองเท้าคู่ใหม่ เดินๆ ไปก็มีสาวสวยมากหน้าหลายตาเข้ามาทัก ผมได้แต่ทำหน้านิ่งไม่สนใจเพราะพวกเธอไม่ได้ทักผม พี่โปรดยังคงอัธยาศัยดีพูดคุยเป็นกันเองกับทุกคนแต่บอกตามตรงว่าผมเบื่อ พี่โปรดคงไม่สังเกตสายตาของแม่ผู้หญิงพวกนั้นที่มองผมหรอกเพราะมัวแต่ยิ้มแต่หัวเราะ ปล่อยให้เขาควงแขนทำตัวเหมือนแฟนแนะนำให้กับเพื่อนๆ ของเขารู้จัก ทิ้งผมให้ยืนอยู่วงนอกเหมือนส่วนเกิน
“พี่ครับ ถ้ายังอีกนานผมขอไปเดินดูหนังสือก่อนนะครับ” ผมบอกพี่โปรดก่อนจะเดินเข้าร้านหนังสือที่อยู่ไม่ไกล
ไม่ใช่ครั้งแรกที่มาเดินห้างกันแล้วเป็นแบบนี้ แต่เพราะผมไม่พูดใช่ไหมพี่โปรดถึงไม่รู้ว่าผมไม่ชอบ ถ้าคบกันแล้วผมบอกได้รึเปล่าว่าไม่อยากเห็นพี่กับผู้หญิงคนอื่น หัวเราะก็ไม่ได้ พูดหวานก็ไม่ได้ แจกยิ้มก็ไม่ได้ ถูกเนื้อต้องตัวยิ่งห้าม
ผมเดินดูหนังสือได้สักพักก็หมดอารมณ์แล้วตัดสินใจนั่งแท็กซี่กลับคอนโดฯก็ตอนที่พี่โปรดโทรมาชวนให้ไปกินไอศกรีมกับ ‘รุ่นพี่’ ของพี่โปรดด้วยกัน
แดกไอติมกันเกือบสี่ทุ่ม บ้าป่ะครับพวกคุณ!
มาถึงคอนโดฯผมก็อาบน้ำแล้วออกมานอนดูทีวีที่ห้องนั่งเล่น รายการเชฟกะทะเหล็กทำให้หิวขึ้นมาครามครัน แต่ก็ขี้เกียจเกินกว่าจะลุกไปหาอะไรกิน นอนน้ำลายสอกับอาหารหน้าตาน่ากินในทีวีได้ไม่นานพี่โปรดก็กลับมา ผมไม่ได้สนใจแต่ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าพี่โปรดกำลังหงุดหงิด
“เป็นบ้าอะไรถึงหนีกลับมาก่อน” พี่โปรดถามเสียงแข็ง คว้ารีโมททีวีไปจากผมแล้วกดปิด “โทรหาก็ไม่รับ โกรธอะไรก็พูดมา”
“ผมทำอะไรผิดอีกล่ะ” ผมย้อนถามพยายามแย่งรีโมททีวีจากคนตรงหน้า
“ถ้ายังคุยกันไม่รู้เรื่องก็ไม่ต้องดู”
“ไม่มีอะไรต้องคุยนี่ครับ” ไม่ให้ดู ผมไม่ดูก็ได้
“ปลื้ม! อย่าให้พี่โมโห”
“พี่ก็โมโหอยู่แล้วไม่ใช่รึไง เป็นบ้าอะไรวะมาถึงก็ตะคอกใส่” ผมถอยออกห่างจากพี่โปรด “อย่ามาจับผมนะ มือที่พี่จับคนอื่นไม่ต้องเอามาจับผม”
“โกรธเรื่องแค่นี้?” พี่โปรดถามพลางทำหน้าเหลือเชื่อ หัวเราะเหมือนเป็นเรื่องตลกแต่ผมไม่เห็นว่ามันตลกตรงไหน
“พี่เรียกมันว่าเรื่องแค่นี้เหรอครับ ผมก็ยืนอยู่ตรงนั้นแต่พี่ก็ยังจับมือถือแขนกับเขา พี่จะบอกงั้นสิว่าหนึ่งในนั้นไม่มีคู่ควงคนเก่าของพี่” ถึงบอกผมก็ไม่เชื่อ เพราะผู้หญิงสวยคนล่าสุดที่ผมเจอเธอควงแขนพี่โปรดออกนอกหน้า
“เขาจับมือพี่เองแล้วจะให้พี่ปัดออกให้เขาเสียหน้าได้ไง พี่ผึ้งเขาเป็นผู้หญิงนะปลื้ม” เหตุผลของพี่โปรดไม่ได้ทำให้ความรู้สึกผมดีขึ้นเลย มันกลับแย่ลงจนเกือบติดลบ ผมแค่หวังว่าจะได้ยินคำขอโทษแต่คงจะไม่มีวันได้ยินเพราะพี่คิดว่าตัวเองไม่ได้ทำผิดอะไร...ก็คงใช่ ไม่ใช่เรื่องผิดหรอก
“พี่ผึ้งของพี่เสียหน้าไม่ได้แต่ผมเสียใจได้งั้นเหรอครับ” ผมถามพี่โปรดที่ยังคงยืนเงียบห่างจากผม “ถ้าพี่คิดว่าผมงี่เง่า ผมเรียกร้องมากไปก็ขอโทษครับ แต่ผมแค่คิดว่าคนเราคบกันไม่ควรทำแบบนี้ก็เท่านั้น”
ไม่มีอะไรที่ผมอยากพูดอีกแล้ว ผมคงผิดเองที่เรียกร้องมากเกินไป ถ้าผมใจกว้างกว่านี้คงไม่ต้องทะเลาะกับพี่โปรด ผมมันก็มีแค่นี้คงต้องอยู่อย่างเจียมเนื้อเจียมตัว งี่เง่ามากไปคงโดนทิ้งเข้าสักวัน
“พี่โปรดจะอาบน้ำเลยมั้ยครับ ผมจะได้ไปเตรียมน้ำอุ่นให้”
พี่โปรดเดินเข้ามาจับแขนผมแล้วบีบแน่น “เรียกแทนตัวเองว่าปลื้มเดี๋ยวนี้!!”
“ผมเจ็บครับพี่” ผมพยายามแกะมือพี่โปรดออกแต่ก็ไม่สำเร็จ อีกทั้งแรงบีบยังเพิ่มมากขึ้น
“อย่าดื้อกับพี่นะปลื้ม!”
“ผมบอกว่าผมเจ็บ! พี่โปรดปล่อยนะ!”
ผมใช้มืออีกข้างปาดน้ำตาออกจากแก้ม เจ็บใจที่สู้แรงของพี่โปรดไม่ได้ ดิ้นยังไงก็ไม่หลุด
“ห้ามร้อง!”
“ผมไม่ได้ร้อง!”
ผมกับพี่โปรดจ้องตากันสักพักก่อนพี่โปรดจะเป็นฝ่ายผละออก หันหลังเดินเข้าห้องนอนไป ผมเลยนั่งลงนวดแขนตัวเองที่โซฟา แรงควายชัดๆ แขนผมแดงไปหมด อย่าหวังว่าผมจะเป็นฝ่ายง้อเลย ครั้งนี้ผมไม่ผิดสักนิดเดียว
ผมได้จังหวะเอาหมอนกับผ้าห่มมานอนที่โซฟาในระหว่างที่พี่โปรดกำลังอาบน้ำอยู่ โซฟาตัวใหญ่นี้สำหรับขนาดตัวของผมแล้วนอนได้สบายมากไม่มีปัญหา ผมจัดการปิดไฟในส่วนของห้องนั่งเล่น เปิดทีวีหาดูรายการน่าสนใจเพราะเชฟกะทะเหล็กจบไปเรียบร้อยแล้ว ได้ยินเสียงเปิดประตูห้องนอนแล้วสักพักก็มีคนมายืนอยู่ข้างโซฟา ถ้าผมไม่รู้ว่าเป็นใครคงหลอนน่าดู
“ไปนอนในห้อง”
“ผมจะนอนที่นี่”
“งั้นพี่นอนด้วย” แม่งเป็นอะไรมากป่ะครับ? โซฟานี้ไม่มีปัญหากับผมก็จริงแต่ถ้านอนเบียดกันสองคนตื่นเช้ามาได้มีเหน็บกินกันบ้างล่ะ แล้วทำอย่างกะว่าเราสองคนจะนอนกอดกันเหมือนทุกคืนได้ทั้งๆ ที่เพิ่งตะโกนเสียงดังใส่กันไปเมื่อไม่กี่นาที ผมสละเตียงให้แล้วยังจะเอาอะไรอีกนะผู้ชายคนนี้
“เชิญครับ ผมนอนพื้นเอง” ผมลุกให้พี่โปรดแล้วมานั่งดูทีวีอยู่บนพื้น ยังไงพื้นก็ปูพรม นอนสบายอยู่แล้วล่ะสำหรับคนที่เคยนอนเตียงแข็งๆ อย่างผม
“จะยั่วโมโหไปถึงไหน” พี่โปรดถามนิ่งๆ
“ผมผิดอีกแล้วเหรอครับ” ผมถามกลับไปบ้าง มองเห็นหน้าพี่โปรดไม่ค่อยชัดเพราะแสงจากทีวีไม่สว่างมากนัก
“อยากทะเลาะกับพี่ต่อ?”
ผมเงียบกับคำถามนี้ ใครว่าผมอยากทะเลาะ แต่ผมเห็นหน้าพี่ตอนนี้แล้วโคตรหงุดหงิดเลย สงสัยจริงว่าพี่โปรดไม่เข้าใจรึไงว่าผมออกมานอนข้างนอกทำไม
“ปิดทีวีแล้วไปนอนกับพี่”
เก่งแต่ออกคำสั่ง ส่วนผมก็ไม่อยากมากความอะไรอีกเลยต้องทำตาม พี่โปรดหอบหมอนกับผ้าห่มเดินนำไปก่อน ผมปิดทีวีแล้วเดินตามเข้าไป ก็ถ้ารู้อย่างนี้ไม่เสียแรงเอาออกไปตั้งแต่แรกหรอก พี่โปรดแม่งเผด็จการ!
ผมกระโดดขึ้นเตียงแล้วนอนหันหน้าไปคนละทางกับพี่โปรด สักพักก็ถูกกอดจากด้านหลังพร้อมกับเสียงทุ้มที่กระซิบข้างหูว่า ‘ฝันดี’ ผมไม่ได้ตอบกลับไป พยายามข่มตาหลับและคิดว่าคืนนี้คงฝันร้ายแน่นอน!
.
.
.
ผมตื่นขึ้นมาพร้อมกับความรู้สึกที่ถูกจ้องมอง ภาพในระยะสายตาภาพแรกคือใบหน้าหล่อเหลาของพี่โปรด ผมเบือนมองไปทางนาฬิกาปลุกดิจิตอลข้างหัวเตียงที่บอกเวลาสิบเอ็ดนาฬิกาพร้อมกับพยายามดิ้นให้หลุดจากอ้อมกอดของพี่โปรด
“ยังไม่หายโกรธอีกเหรอ” พี่โปรดถาม รัดตัวผมแน่นเข้าไปอีก
“ปล่อยครับ”
“ไม่”
คำตอบสั้นและเข้าใจง่ายทำให้ผมหยุดดิ้น พี่โปรดเลยได้ทีก้มลงมาหอมแก้มผม ผมกลอกตาอย่างเอือมระอากับความหน้ามึนของพี่เขาที่ดูยังไงก็ไม่สำนึกผิดแถมคำขอโทษสักคำก็ยังไม่ได้ยิน ขยับตัวเล็กน้อยแต่ก็ยังไม่คลายความอึดอัดเพราะโดนกอดไว้แน่น มือที่เป็นอิสระของผมพยายามยันหน้าของพี่โปรดไม่ให้ทำอะไรตามใจไปมากกว่านี้ นี่เพิ่งตื่นไม่คิดจะไปทำอย่างอื่นบ้างรึไงครับ? -*-
“คุยกันให้รู้เรื่องไปเลยละกัน ปลื้มจะให้พี่ทำยังไง พี่ง้อใครไม่เป็นนะ” พี่โปรดขมวดคิ้วจ้องหน้าผมนิ่ง “คบกันแล้วยังจะมาระแวงอะไรไม่เข้าเรื่องอีก”
ผมฟังอย่างไม่เชื่อหูกับคำพูดที่ว่า ‘ระแวงไม่เข้าเรื่อง’ นี่พี่โปรดเขามีตรรกะความคิดแตกต่างจากชาวบ้านคนอื่นหรือยังไงครับ ช่วยบอกผมทีเถอะ จะมีสักกี่คนกันวะที่ชอบเห็นแฟนตัวเองไปทำหน้าระรื่นกับคนอื่น
“งั้นพี่ก็เลิกกับผมไปเลยสิครับ” ผมตัดสินใจพูดออกมา จะด้วยเหตุผลอะไรผมก็ไม่รู้ แต่แค่เห็นหน้าพี่โปรดที่ซีดลงไปถนัดตามันก็ทำให้ผมสะใจมาก
“ผมไม่ได้ใจกว้างอย่างที่พี่คิด ผมไม่พูดไม่ใช่ว่าผมชอบที่พี่ทำ ผมเป็นส่วนเกินทุกทีเวลาที่ผู้หญิงของพี่เดินเข้ามาหาพี่ บอกผมสิครับว่าพี่ทนได้ถ้าผมทำอย่างนั้นบ้าง”
พี่ผิดเองนะพี่โปรด ผิดเองที่บอกว่ารักผม ผิดเองที่บอกว่าผมพิเศษกว่าใคร ผิดเองที่บอกว่าผมสำคัญกว่าทุกคน ทำให้ผมเชื่อคำพูดของพี่แล้วหวังไว้มากว่าจะเป็นไปตามนั้น และตั้งแต่นั้นมาผมถึงทนกับพฤติกรรมแบบเดิมๆ ของพี่ไม่ได้
“ผมว่าเราห่างกันบ้างก็ดีนะครับ พี่คงยังไม่พร้อมจะมีใคร...อีกอย่าง...” ผมพูดยังไม่ทันจบก็โดนพี่โปรดจูบปิดปากอย่างไม่ทันตั้งตัว เป็นจูบที่รุนแรงเล่นเอาปากผมเจ็บไปหมด หน้าหล่อเหลาของพี่โปรดซับสีเลือด อากาศไม่ได้ร้อนและไม่ได้อยู่ในสถานการณ์ที่ควรอาย เป็นอื่นไปไม่ได้นอกจากโกรธจนหัวฟัดหัวเหวี่ยง - - พี่โปรดผละออก จ้องหน้าผม ตาคู่สวยเป็นประกายและดูน่ากลัว ผมคงยั่วแรงไปหน่อย หวังว่าพี่จะไม่ฆ่าผมตายคาเตียงนะครับ T_T
“พูดพอรึยัง” เสียงเย็นเยียบทำให้ผมไม่กล้าปากดีต่อ ได้แต่นิ่งไม่กล้าสบตากับพี่โปรด “พูดว่าเลิกอีกครั้งศพไม่สวยแน่”
ผมปิดปากเงียบ ไม่กล้าเสี่ยงกับสถานการณ์ที่ตอนนี้ตกเป็นรอง แต่เมื่อกี้เลือดมันเข้าตานี่ครับผมก็อยากจะพูดอะไรเจ็บๆใส่พี่โปรดบ้าง ครั้งนี้ผมโกรธมาก ไม่ใช่ความรู้สึกที่จะลบมันไปได้หมดในคืนเดียว แต่เพราะอีกฝ่ายมันทำเป็นทองไม่รู้ร้อนนั่นแหละที่ทำให้ผมบ้าขึ้นมาอีก
“อย่างี่เง่าให้มากนะปลื้ม พี่ไม่ใช่คนอดทนอะไรมาก”
เจ็บดีนะครับคำพูดของพี่ ผมจะจำใส่หัวไว้ละกัน “ครับ”
ผมเริ่มคิดว่าจะใช้ชีวิตอยู่กับพี่โปรดยังไงโดยไม่ต้องเสียใจอีก แต่ความคิดดีๆ ไม่มีผุดขึ้นมาในหัว ผมไม่ได้ไม่เชื่อในคำว่ารักของพี่โปรด ผมสัมผัสได้ถึงความเอาใจใส่ ความเป็นห่วง และความสำคัญที่พี่โปรดมีให้ผมมากกว่าทุกคน แล้วผมยังต้องการอะไร? ทำไมความรู้สึกของผมมันถึงบอกว่ายังไม่พอ ผมคงกำลังโลภมากอยากให้พี่โปรดมองแต่ผมคนเดียวล่ะมั้ง ทั้งๆ ที่ตัวผมเองก็ไม่มีอะไรดีสักอย่าง
“ถอดเสื้อผ้าออกสิครับ พี่อยากไม่ใช่เหรอ ผมไม่ว่าอะไร มาสิครับ”
คนที่ไม่มีใครต้องการอย่างผมคงให้ความสุขพี่ได้แค่นี้ เพราะผมรู้ว่าผมยังดีไม่พอสำหรับพี่หรอกครับ...
.
.
.
ผมลังเลใจอยู่นานว่าจะกดกริ่งหน้าบ้านของคุณกิมดีไหม ตอนนี้ห้าโมงเย็นแล้ว ผมขับรถออกจากคอนโดฯมาตั้งแต่สี่โมง ขับไปเรื่อยๆ ไม่รู้จะไปไหน คิดถึงหน้าคุณเฟรนขึ้นมาได้ก็ตรงมาที่นี่เลย แต่ก็ไม่รู้จะแบกหน้ามาที่นี่ด้วยธุระอะไรดี เพราะมันดูแปลกสำหรับคนอย่างผมที่ไม่ค่อยได้ไปมาหาสู่กับเพื่อนฝูงเท่าไหร่ และก็ไม่แน่ใจว่าจะมีใครอยู่บ้านไหม เอาไงดีนะ...
“อ้าว ไอ้ปลื้ม มายืนเอ๋ออะไรตรงนี้วะ?” คุณกิมในชุดเสื้อกีฬากางเกงบอลถามผมด้วยสีหน้างงๆ ประตูรั้วที่ถูกเปิดออกจนกว้างทำให้ผมรู้ว่าคุณเปรมกำลังจะขับรถออกไปข้างนอก
“ผมมาเที่ยวครับ” ผมตอบ “แล้วนี่จะไปไหนเหรอครับ คุณเฟรนล่ะ”
“จะไปเตะบอลกับพวกไอ้เปรม เฟรนอยู่ข้างในน่ะ เข้ามาก่อนสิ”
“ผมเอารถไปจอดข้างในได้มั้ยครับ”
“อือ เอาเข้ามาเลย”
ผมรีบไปขึ้นรถแล้วขับเข้ามาจอดในบริเวณบ้านคุณกิม คุณกิมสำรวจรถที่ผมขับอยู่สักพัก หน้าตายิ้มกริ่มอย่างรู้ทันแต่ก็ไม่ถามอะไรก่อนจะตะโกนบอกคุณเฟรนว่าผมมา แล้วผมก็ถูกลากเข้าไปที่ห้องนั่งเล่นที่ตอนนี้คุณเฟรนกำลังป้อนนมให้ไอ้เจ้ยอยู่
“อ้าว! ไอ้ปลื้ม ร้อยวันพันปีไม่โผล่หน้ามา มึงดูลูกกู โตวันโตคืน อิอิ” คุณเฟรนร้องทักผมด้วยความดีอกดีใจก่อนจะชูตัวไอ้เจ้ยให้ผมดู “ฝากลูกกูแป๊บ จะไปเอาน้ำมาให้”
คุณเฟรนหายเข้าไปในครัวส่วนผมก็รับไอ้เจ้ยมาอุ้มพร้อมกับจับขวดนมยัดปากมัน เป็นจริงดังว่าครับที่ไอ้เจ้ยมันโตขึ้นเพราะตัวมันหนักมาก เสื้อแบรนด์ดังที่มันใส่อยู่ก็ราคาแพงกว่าเสื้อที่ขายตามตลาดนัดของผมซะอีก - - วาสนาผมน้อยกว่ามันต้องทำใจ - - ไม่นานคุณเฟรนก็กลับมาพร้อมน้ำส้มหนึ่งแก้วและคุกกี้อีกจานใหญ่ ไอ้เจ้ยดิ้นพล่านออกจากตักผมไปหาคุณเฟรน คลอเคลียอยู่กับตีนของแม่มันอย่างน่าหมั่นไส้
“ทะเลาะกับเสี่ยมาเหรอวะ?” คุณกิมถามพลางมองหน้าผม ผมส่ายหน้าแล้วยกน้ำส้มที่คุณเฟรนเอามาให้ขึ้นจิบ
“เปล่าครับ แล้วนี่คุณกิมไม่รีบไปเตะบอลกับพวกคุณเปรมเหรอครับ” ผมปฏิเสธแล้วพูดปัดไปเรื่องอื่น
คุณกิมมองหน้าผมอย่างสงสัย ก่อนจะตอบว่า “เดี๋ยวไป มึงสนใจไปด้วยกันมะ?”
“ไม่ล่ะครับ ผมว่าจะมาชวนคุณเฟรนไปกินเค้กร้านพี่แข”
“ไปๆ” คุณเฟรนตอบกลับมาทันที “ไอ้กิม มึงเอาลูกเจ้ยกูไปให้ไอ้ฟีนด้วย”
“ไอ้ฟีนมันจะไปเตะบอลกับกู มึงก็เอาลูกมึงไปด้วยสิ”
“ไม่เอา มึงเอาไปให้แฟนไอ้ฟีนดูให้ก็ได้ ยังไงมันก็เอาแฟนมันไปเตะบอลด้วยอยู่แล้ว”
“ลูกมึงนี่สร้างความลำบากให้คนอื่นจริงนะ” คุณกิมบ่น แต่ก็โดนคุณเฟรนเตะเข้าที่หน้าแข้ง
“มึงก็พ่อมันนะ หัดรักมันซะบ้างสิ”
“ลูกชู้สิไม่ว่า เอาไปให้พ่อติ๊กมันโน่น”
“หาเรื่องเหรอไอ้สัด”
ผมได้แต่มองคนนั้นทีมองคนนี้ทีอย่างไม่รู้จะทำยังไง ปัญหาครอบครัวนี่ไม่อยากจะยุ่งจริงๆ ครับ แต่เถียงกันไปก็เท่านั้นเพราะสุดท้ายคุณกิมก็ยอมพาไอ้เจ้ยไปอยู่ดี ผมว่าไอ้หมูนี่น่าจะโดนฆ่าทิ้งไปซะรู้แล้วรู้รอด มันเป็นตัวปัญหานะครับเนี่ย ที่ทะเลาะกันครั้งนั้นก็เพราะไอ้เจ้ยนี่แหละ -_-
“มึงรอกูแป๊บ ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อน นานๆ จะโผล่หน้ามาหากูซักที นึกว่าปิดเทอมจะไม่ได้เจอมึงซะแล้ว” คุณเฟรนพูดก่อนจะวิ่งไปชั้นบน
ระหว่างนั่งรอคุณเฟรน ไอโฟนในกระเป๋ากางเกงก็สั่นขึ้น ผมดึงออกมารับสายทันที
“ครับพี่”
“ปลื้มอยู่ไหน ออกไปข้างนอกเหรอ”
“ครับ ผมอยู่บ้านคุณเฟรน”
พี่โปรดเงียบไปนานจนผมนึกว่าวางสายไปแล้ว ผมคว้าคุกกี้มาเคี้ยวเพื่อรอว่าพี่โปรดจะพูดอะไร ระหว่างเราไม่เคยมีความเงียบที่น่าอึดอัดอย่างนี้มาก่อนเลย
“จะกลับกี่โมง”
“ผมยังไม่รู้ครับ”
“อืม งั้นก็อย่ากลับดึกนักล่ะ ซื้อข้าวมาให้พี่ด้วย”
ผมขมวดคิ้วอย่างไม่ชอบใจ “พี่โปรดไปหาอะไรกินสิครับ ผมไม่รู้จะกลับเมื่อไหร่”
“ปลื้มกลับเมื่อไหร่พี่ก็ได้กินเมื่อนั้น แค่นี้นะปลื้ม พี่นอนต่อละ”
“ครับ งั้นผมจะรีบกลับ”
ทำไมผมยังห่วงคนอย่างนั้นอีกนะ ไม่ได้กินข้าวก็ช่างปะไร -*- แต่ตั้งแต่เช้าพี่โปรดก็ยังไม่ได้กินอะไรเลยนี่สิ เป็นลมเป็นแล้งขึ้นมาจะทำยังไง ร้ายแรงสุดก็โรคกระเพาะ เฮ้อออออ ว่าที่คุณหมอทำไมไม่รู้จักดูแลตัวเองเลยวะ!
....................................................To be continue....................................................
วันนี้ไม่ขอพูดอะไรมาก เพราะอึนจริงๆ *ก็แค่ปัญหาของคนคบกัน ไม่ดราม่านะจ้ะ*
มีแต่คนบอกไม่อยากดราม่า เอ้า!! พูดให้ชัดเจนไปเลยละกัน อีก 4 ตอน :laugh: :laugh: :laugh:
เราไม่ได้ขู่นะ เราทำจริงๆ ไม่ว่านิยายเรื่องไหนก็ต้องมีบ้างแหละน่า มันต้องดำเนินไปตามไลน์ที่วางไว้ :o8: เราอนุญาติให้อ่านข้ามกันได้นะจ้ะ (นี่ก็สปอยดีจริง ถ้าไม่ดราม่าจะขำให้ :laugh: :laugh: ขำก่อนละกัน) :katai4: :katai4:
มาถึงตอนนี้...น้องปลื้มค่อยๆ ดัดนิสัยเสี่ยไปทีละน้อย อะไรที่ไม่ชอบก็พูดได้แล้วนะปลื้ม เพราะหนูได้เป็นตัวจริงแล้วนะจ้ะ :beat: ไม่พอใจให้ตบมันค่ะ :z6: ถีบมันก็ได้ เสี่ยไม่ตอบโต้ o22
-
ทำไมเราอยากให้ดราม่ามาไวไว(ยิ้ม)
ปลื้มจ๋าาา~อัพเกรดจากเคะธรรมดาเป็นเคะราชินีได้แล้ว ฮุฮุ
-
นับถอยหลังอีก 4 ตอนดราม่า ขอเวลาไปสต๊อกทิชชู่ก่อนนะคะ
ตอนนี้นี่หมั่นไส้พี่โปรดมาก โฮะ คนอะไร
ยิ่งอ่านยิ่งรักน้องปลื้มขึ้นเรื่อยๆ สนุกมากค่ะ
ปล. ในที่สุดวันนี้ก็ทัน 5555555555555555555
เม้นท์ที่สองถัดจากที่คนแต่งอัพแน่ะ
ครั้งแรกเลยจริงๆ
:katai2-1: :katai2-1:
-
พี่โปรดไม่ควรตอบโต้เวลาปลื้มซัดนะคะ เราอยากให้คุณกลัวเมีย
55555 ข้างนอกไม่รู้ แต่ในบ้านเมียครองคะ
-
" ปลื้มเป็นสิ่งมีชีวิตที่มีจิตใจ ความรู้สึก และอารมณ์ "
อยากบอกพี่มาโปรดอย่างนี้
รู้สึกว่าตอนนี้เริ่มดราม่าแล้ว ผมชอบนะ อ่านแล้วรู้สึกจี๊ดที่หัวใจดี
ตอนนี้มาเร็ว เข้ามารออ่านทั้งวัน
:n1: รักน้องปลื้ม คิดถึงน้องเท็น :n1:
-
ปลื้มอัพเกรดขึ้นเอาให้เสี่ยสยบแทบเท้าค่ะลูก
-
มันก็ต้องค่อยๆปรับตัวนะ พี่เสี่ยเค้าก็เป็นแบบนั้นมานาน อยู่ๆจะมาเปลี่ยนทันทีคงไม่ได้หรอกเนอะ
แต่เพราะความรักที่มีต่อน้องปลื้ม จะทำให้พี่เสี่ยค่อยๆเปลี่ยนเองแหละ แต่กว่าจะถึงตอนนั้นดราม่าอีกเยอะเลยเหรอคะ :katai1:
ไม่เป็นไรหรอก ความสัมพัธ์มันต้องมีเรื่องแบบนี้บ้าง :z3:
-
นี่รึเปล่าสาเหตุที่จะเป็นดราม่าในอนาคตอันใกล้นี้~
มารอดูเสี่ยโปรดทรมาน~ (อินี่โรคจิต) 55+
-
ไอ้เหตุผลแบบ ทำแบบนั้นได้ไงเค้าเป็นผู้หญิงนี่แย่มาก ไม่ชอบก็ปฏิเสธไปเลยเดะอิพี่
น้องปลื้มก็อยู่ด้วยอ่ะ คิดถึงความรู้สึกบ้าง นั่นแฟนนะแฟน :z6:
-
สงสารปลื้มเบาๆ :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
ดูจากความรักและการปฏิบัติตัวต่อคุณแม่ของพี่โปรด ดิฉันคิดว่าพี่โปรดเขาน่าจะเคารพสิทธิของผู้หญิงไม่น้อย เพราะถือว่าเป็นเพศแม่ และเขารักแม่มากๆ ซึ่งจุดนี้ดิฉันเข้าใจเขานะคะ ไม่อยากให้ 'รุ่นพี่' เสียหน้าก็เลยปล่อยให้ผู้หญิงจับเนื้อต้องตัวตามแต่จะชอบใจ จริงๆ มันก็ไม่ใช่เรื่องผิดอะไรมากหรอก แต่มันก็มีวิธีการจะหลีกเลี่ยงเหตุการณ์อย่างนี้มากมายนะ แต่นิสัยที่แก้ไม่ได้ของเฮียแกก็เห็นจะเป็นการยึดตัวเองเป็นศูนย์กลางมากจนเกินไป "พี่ง้อใครไม่เป็นนะ" หรือ "งี่เง่าด้วยเรื่องไม่เป็นเรื่อง" มันก็ต้องเป็นอย่างนั้นอยู่แล้วนี่ ความรักเป็นเรื่องของหัวใจมิใช่สมอง รักบางเรื่องต้องใช้สมอง แต่รักบางเรื่องมันต้องใช้หัวใจสื่อจึงจะรู้ รักน้องปลื้มมาก อันนี้รู้แล้วตั้งแต่ความในใจของพี่โปรดตอนก่อนหน้า แต่รักมากกลับแสดงออกไม่ค่อยเป็น ก็เห็นจะต้องหวังว่าต่อไปเขาจะปรับปรุงตัวให้มากขึ้นกว่าที่เป็นอยู่
ดิฉันเองมิได้เชียร์ใครจนออกนอกหน้า ปลื้มเองก็มีส่วนผิดในเรื่องการมอบใจให้เขาไปจนหมด พอรักมันท่วมหัวใจ ตาก็จะมืดบอด ทีนี้มองอะไรก็ไม่เห็นแล้ว ฝ่ายนั้นก็เหมือนกัน รักแล้วก็อยากครอบครองไว้คนเดียว ซ้ำยังไม่พยายามเข้าใจอีกว่า ลักษณะของตัวเองก็เหมือนปลื้มนั่นแหละ ปลื้มหึงเมื่อตัวเองอยู่กับผู้หญิงยังไง ตัวเองก็คงจะยิ่งหึงมากกว่าหากเห็นปลื้มอยู่กับผู้ชายคนอื่น ยกตัวอย่างกรณีร้านขนมเค้กนั่นไง แค่ได้ยินชื่อยังหึงแทบตาย แล้วถ้ามาเจออย่างน้องปลื้มเจอ...ไม่ฆ่ากันตายไปข้างนึงเหรอ
นับวันรออ่านดราม่าเลยค่ะดิฉัน...ตอนนี้ให้มันคลุมเคลืออย่างนี้ไปก่อน ได้รสชาติได้อารมณ์เหลือเกินค่ะ ดิฉันพิมพ์ได้เป็นวรรคเป็นเวร :laugh: แหม...ฟัง On my own กับ I dreamed a dream ไปด้วยยิ่งได้อารมณ์ (มันเกี่ยวกับเนื้อเรื่องตรงไหนเนี่ย :laugh:)
ขอบคุณค่ะ รอตอนใหม่วันพรุ่งนี้ จุ๊บๆ
-
ดีมากปลื้มลูก เอาให้เสี่ยหงอเลยนะ อยากหยิ่งดีนักชิ
สู้ๆนะคะ :mew1:
-
คือไม่ชอบอ่านดราม่า
แต่อยากอ่านดราม่าของเสี่ยโปรด :laugh:
หมั่นไส้เสี่ย :z3:
-
หมั่นไส้อิเสี่ยอย่างแรง :katai1: :katai1:
อยากอ่านดราม่าเร็วๆ :katai5: :katai5: :katai5:
อยากเห็นอิเสี่ยดราม่าาาาาาาาาาาาาาาาาา
-
โกรธพี่โปรดอ่ะ ชอบทำปลื้มเสียใจ แหมกับสาวๆนี่เป็นไม่ได้เลยนะ ไม่สงสารน้องบ้าง รอปลื้มเอาคืนค่ะ ดราม่าๆ รอค่ะ
-
น้องปลื้มต้องทนไม่ไหวสักวันแน่
-
คิดอยู่เหมือนกันว่าถ้าเปฺนเพื่อนสนิทกันก็น่าจะจำลูกเพื่อนได้
แล้วก็จำได้จริงๆ แม่พี่โปรดน่ารักอ้ะ
ส่วนพี่โปรดหัดง้อน้องซะมั้งสิ่ๆๆ
มีเวลาทำใจตั้ง 4 ตอน แอร๊ยยยยยย
ไม่อยากซดมาม่าแต่มันเป็นไฟท์บังคับใช่มั้ยยยย
-
อิเสี่ยโปรด รู้สึกรึยังว่าถ้ายังทำนิสัยไม่ดีเอาแต่ใจ
ระวังน้องปลื้มจะเบื่อบ้าง แล้วจะหนาวนะเสี่ยขา
นับถอยหลังรอมาม่าอืด
-
มาโปรดก็ทำถูกแหละ การที่จะสะบัดแขนผู้หญิงออกมาโทงๆ มันเสียมารยาท
แต่ก็เข้าใจปลื้ม ก็โปรดมาทำให้รัก น้องก็อยากจะมีสิทธิ์รักสิทธิ์หวง
ไม่มีใครผิดหรอก แต่ไฟลุก ก็อย่าเพิ่งเอาน้ำมันไปราด มันจะบานปลาย
:katai1: :katai1:
-
พี่โปรดมึนไปนะ
ว่าปลื้มงี่เง่าดูตัวเองด้วยพี่
นับตอนรอดราม่าเลย 55555
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
:katai1: :katai1: อิเฮียเอาอีกแล้วววววววววทำปลื้มเสียใจอีกแล้วววตลอดเลยยย. เดี๋ยวจะยุน้องหาสามีใหม่ซะเลยยย :katai2-1:
ไม่เข้าใจพ่อกับแม่ปลื้มเลยจะไม่คิดจะตามหาปลื้มเลยหรอ???? :mew2: :mew2:
-
แงง เราสงสารพี่โปรดอะ น้องปลื้มนะน้องปลื้ม จะดัดสันดานพี่เค้าหรอลูก อย่าเลยค่ะ พี่เค้าก็สันดานงี้แหละ :laugh:
ดราม่าหนักกว่านี้ก็บ่ยั่น ขอให้หนักจริงล่ะกัน อิอิ
-
ชอบเวลาที่ปลื้มบอกจะเลิกแล้วเสี่ยมันหน้าซีดอ่ะ สะใจด้วยคน
คนไม่เคยรักใครจริงๆพอเจอคนที่รักพูดงี้เข้าให้ก็ไปไม่เป็น
แต่เกลียดตรงด่าว่าปลื้มงี่เง่า แม่งเอ้ยยยยแล้วทีตัวเองหึงเป็นบ้าเป็นบอนั่นไม่งี่เง่าเลยเร๊อะ
จะดราม่าอย่างไงรับได้หมดแต่ไม่เอาแบบนอกใจ นอกกายนะคะมันแบบหนักหนาเกินกว่าจะรับได้จริงๆ T_T
-
เง้อหึงพี่โปรด
แต่พี่โปรดว่าไร้สาระ
มันเจ็บปวดจริง
-
อ่านตอนนี้แล้วหมั่นไส้พี่โปรดมากอ่ะ บอกเลยยย
ปัญหาเดิมๆเรื่องผู้หญิงเนี่ยยย ถ้ายังตัดใจไม่ได้แล้วมาคบน้องปลื้มทำไม ถึงจะบอกว่ารักแล้วเถอะ
ซักวันน้องปลื้มทิ้งแน่ๆๆๆ (อีก 4 ตอน 555)
-
เป็นนิยายมี่อยากให้ดราม่าเยอะๆ
สลัดทิ้งเเม่งเลยน้องปลื้ม
ไม่ไหวจะเคลียร์
-
เอาไงดีล่ะเฮียยย??????
เมียเริ่งวางกล้ามแระ555
-
แค่นี้ ก็ แอบหน่วงแล้วคะ
ดรามาเบาๆนะคะ
รออ่านค่ะ
-
แหม เสี่ยโปรด ระวังนะปากหนังงี้ ยังไม่เห็นหัวปลื้มอยู่อย่างนี้ระวังเถ๊อะ!!!
-
เห็นด้วยกะน้องปลื้มอย่างแรง เสี่ยทำแบบนี้ น้องโกรธน้องงอลก็เป็นเรื่องธรรมดา
เสี่ยต้องรักน้องให้มากกว่านี้นะ :sad4:
เชียร์ให้ปลื้มกระโดดถีบก้านคอเสี่ยโปรดซักวัน ข้อหาหล่อดึงดูดเกินไป :z6: :a5:
ปล.รักคนแต่งมากมาย อัพบ่อยจิงไรจิง แบบนี้คนอ่านรักสุดใจขาดดิ้น แต่ดังแล้วอย่าเว้นไว้นานเหมือนบางเรื่องน้าๆ :mew1:
-
ต้องแยกให้ออกระหว่างมารยาทกับสิ่งที่ควรทำ เสี่ยควรแนะนำเมียเก่าให้รู้จักเมียใหม่
และบอกบรรดาสาวๆ ว่า เมียหึง จบนะ ฉันไม่ใช่คนตัวเปล่าแล้วนะ
ไม่ใช่เจ๊าะแจ๊ะต่อไป แล้วอ้างว่าเป็นคนสุภาพ ต้องมีมารยาทกับเขา
แล้วที่ปลื้มบอกน่ะ เข้าใจหรือเปล่า สงสารปลื้มแฮะ
-
โอ้ย เสี่ยโปรด นึกว่าจะดีขึ้นละนะ ยังมาทำนิสัยเดิมๆอีก จิ๊ ปลื้มเอ้ย
-
ดีใจที่น้องปลื้มพูดสิ่งที่คนอ่านโคตรอยากให้พูดมานานมาก ก็พี่โปรดน่ารำคาญอ่ะ ให้แมลงหวี่แมลงวันมาตอมอยู่ได้
เห็นหัวกันบ้างมั้ยที่ยืนอยู่อ่ะ อย่างที่น้องปลื้มว่า เขาเสียหน้าไม่ได้แต่ปลื้มเสียใจได้ เจ็บมั้ยล่ะ นั่งมองคนที่รักอยู่กับคนอื่น
ถ้าคิดดี ๆ เป็นตัวเองบ้างพี่โปรดก็คงไม่ทน คำขอโทษก็ไม่มี เอาจริง ๆ ใครจะไปเข้าใจพี่โปรดล่ะ
ต้องฝึกเรียนรู้ถ้าคิดจะรักและมีแฟนเป็นตัวเป็นตนนะคะ หรือผู้ชายเค้าเป็นแบบนี้นะ ไม่คิดมาก คนอ่านก็ไม่เข้าใจ
มันน่าปล่อยให้นอนแห้งตายอยู่งั้นแหละ ชริ ๆ กลับดึก ๆ ไปเลยดีมั้ยปลื้ม คงไม่ได้อีก เธอรักของเธอ
ไม่ชอบที่น้องปลื้มคิดว่าตัวเองไม่ดีพอ ถ้าไม่ดีจริง เสี่ยไม่สยบได้ขนาดนี้ร้อก
หาใครมารักน้องปลื้มทีสิ หมั่นไส้เสี่ยโว้ยค่ะ
ขอบคุณค่ะ
-
ดราม่า จัดมาเลย อิอิ
สงสัยจริงๆว่าคุณพ่อคุณแม่ของปลื้มจะมีคาแรคเตอร์แบบไหน
ส่วนเสี่ยนี่ถ้าไม่เจ็บซะบ้างก็คงจะไม่สำนึกสินะ เก๊กเข้าไปเถอะ ระวังจะชี้ช้ำกะหล่ำปลี :hao3:
-
มีความรู้สึกว่าพี่โปรดยังไม่หนักแน่นพอ แบบไม่ใช่ว่าไม่รักปลี้มนะแต่ว่ายังไม่ชัดเจนเท่าที่ควรจะเป็น
เพราะในความคิดของโปรดนั้นคิดว่าแค่บอกว่า "รัก" มันคงจะพอ แต่โปรดเองไม่ได้มองในมุมของปลี้มเลย
ถ้าลองให้ปลี้มลองทำแบบเดียวกันเป็นโปรดเองก็คงจะรู้สึกและเข้าใจปลี้มดีขึ้น อืมโปรดนั้นเหมือนเด็กที่พึ่งจะเรียนรู้กับสิ่งใหม่
ยังไม่รู้ว่าอะไรผิดหรือถูก ดีหรือแย่ จึงทำให้ทำทุกอย่างตามที่ตัวเองคิดและเข้าใจว่านั่นแหละใช่
-
อ่านตอนนี้แล้วเปลี่ยนใจอยากกินมาม่าแล้ว เบื่อเสี่ย เสี่ยนี่ยังไง ออกปากชมไม่ทันขาดตอน ทำตัวขัดใจปลื้มอีกแล้ว แม่ยกน้องปลื้มก็พลอยขัดใจไปด้วย ชริ เสี่ยคงคิดว่าไม่ได้ทำอะไรผิด แต่กิ๊กเก่าเยอะไม่ยอมเคลียร์ แฟนเป็นตัวเป็นตนบ่นหน่อยก็หาว่างี่เง่า หึงไม่ได้งี้แล้วจะให้เป็นแฟนทำไม ชอบให้ปลื้มเงียบ ๆ ไม่มีปากมีเสียงเดี๋ยวน้องเก็บกดจัดระเบิดตูมขึ้นมาเสี่ยจะหนาว
-
เดี๋ยวพี่โปรดได้รู้ฤทธิ์น้องปลื้มบ้าง 5555
-
จัดหนักๆเลยปลื้มจ๋า ปลื้มเริ่มมีสิทธิ์มีเสียงในสภาเสี่ย กรี๊ด :katai4: :katai5: :katai2-1:
-
เค้าขอแค่มีวันที่ปลื้มไม่แคร์โปรดบ้าง ตบซัก10ที เตะอีก5ครั้ง
ให้ทุรนทรายซัก3เดือน ดัดนิสัยให้คิดถึงคนอื่นซะบ้าง เชอะๆๆๆๆ
-
:เฮ้อ: เสี่ยฉลาดจังนะ ทำเป็นรอข้าวจากปลื้ม รู้ล่ะสิว่าปลื้มจะต้องรีบกลับเพราะเป็นห่วง
-
เมื่อวานอ่านรวดเดียว บอกได้คำเดียวเลยว่า ชอบบบบบบ
เป็นกำลังใจให้นะคะ ^_____________^ :L2:
-
เหมือนจะดีนะเสี่ย :เฮ้อ:
-
คนเราคบกันมันก็ต้องการความชัดเจนป่าวว๊าาอีเสิี่ยโปรด :beat:
-
......“พี่ผึ้งของพี่เสียหน้าไม่ได้แต่ผมเสียใจได้งั้นเหรอครับ”......
...ประโยคนี้ประโยคเดียว จบเลย...
คือถ้าอิพี่พยายามจะรักษาน้ำใจทั้งสองฝ่าย ยังพอเข้าใจ แต่นี่รักษาแต่หน้าผู้หญิง แล้วทำเหมือนน้องปลื้มเป็นของตาย ปล่อยไว้ได้ไม่เป็นไร ถ้าชะนีมาตบหน้าน้อง จะให้ยอมๆไปไม๊ เพราะเค้าเป็นชะนีไง ทำได้ไม่เป็นไร ถ้าอยากถนอมและให้เกียรติชะนีขนาดนั้น ก็ไปเอาชะนีสิฟระ อินี่หนิ ถูกของน้องนะ ตัวเองทำงี้ แล้วถ้าน้องทำบ้างล่ะ หึ o12
ว่าแล้วก็อย่ารอช้า ทำเลยลูก
คงมีเรื่องนี้... ที่อยากจิขอ... มาม่าต้มแซ่บซักหม้อ (ซองสองซองมันน้อยไป) สาดหน้ากรอกปากพระเอกเบาๆ เผื่อจิทำให้หูตาสว่างเห็นทางธรรมขึ้นมาได้บ้าง o3
เค้าขอมือที่สามเริ่ดๆ มาจีบน้องหน่อยยยย ให้แบบเจ้นท์เว่อ อิพี่ตกท่อขอบถนนไปเรยยยย :a2:
รอต่อนะตัวเทอว์ โย้ยยย โย้ยยยย :katai5:
-
อ่านรวดเดียวจนทัน อร้ายยย ขอบอกว่าหน่วงกะอิพี่โปรดจริงๆ ตอนแรกๆไม่ค่อยชอบที่ปลื้มเอาแต่ยอมเสี่ยตลอด แต่อ่านมาเรื่อยๆ เริ่มมัน เพราะหลังจากที่เสี่ยมันยอมรับว่ารักปลื้ม ก็โดนน้องดัดนิสัยไปหลายอย่าง อิอิ รอมาม่าด้วยคนค่ะ แต่ขอแบบไม่ยืดเยื้อได้ป่าวคะ คือกลัวอดแตกตาย หุหุ เป็นกะลังใจให้คุณคนเขียนคร่าาา :L1:
-
ไม่อยากให้ปลื้มดราม่า ให้พี่โปรดดราม่าคนเดียวไปเลย .. :katai2-1:
-
:z3
:z3:
อิพี่โปรดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
-
ไม่รู้พี่โปรดจะยอมปรับปรุงตัวหรือเปล่า...ไม่งั้นปลื้มพูดไปก็เท่านั้น
-
น้องปลื้มต้องยอมเสี่ยแกอีกแล้ว :katai1:
-
ชอบน้องปลื้มกับเสี่ยโปรดมากอะ บทจะดราม่าแต่กลับพลิกซะงั้น ดีเลยแปลกดี อ่านแบบพอหน่วงๆๆ ได้ลุ้นเป็นระยะ
ขอบคุณคนเขียนที่แต่งเรื่องดีๆๆ สนุกๆๆ ให้อ่านคะ :mew1: :mew1: :mew1:
-
:mew2: อีก4ตอน 1+ รอ น้องปลื้ม
-
อยากให้น้องปลื้มจัดหนักเสี่ยโปรดซ้ะแล้วง่ะ หมั่นไส้เสี่ยพิกล
-
อ่านความในใจโปรดเกือบนะ เกือบจะรู้สึกฟิน แต่เจอประโยคนี้นี่ จบทุกอย่างเลย
"ผมแน่ใจแล้วว่าต้องการแค่ปลื้มเท่านั้น ผมไม่ต้องการคนอื่นอีก เพราะตั้งแต่ผมแน่ใจความรู้สึกที่มีต่อมันผมก็ไม่ได้มีอะไรกับผู้หญิงอีกเลย ผมอาจจะออกไปทานข้าว พาไปดูหนัง พาไปเที่ยวซื้อของนั่นนี่บ้างแต่ผมก็ไม่ทำอะไรพวกเธอ'มากกว่ากอดจูบ'เพราะหน้าของปลื้มคอยแต่จะซ้อนทับอยู่เรื่อย"
เอ่อออ แน่ใจความรู้สึกตัวเองแล้วว่ารักปลื้ม ต้องการแค่ปลื้ม แต่ก็แค่ยังพาผู้หญิงไปดูหนัง? ไปกินข้าว? ไปซื้อของ? ไปกอด? ไปจูบ???
นี่ขนาดรู้ความรู้สึกตัวเองแล้วนะ ว่ารัก
ยอมให้โปรดไปมีอะไรกับคนอื่นเป็นเพราะไม่รู้ใจตัวเอง ยังไม่ผิดหวังเท่ารู้ใจตัวเองแล้วแต่ยังไปจูบ ไปกอดผญคนอื่น (แล้วมีการบอกนะว่าอารมณ์ค้างมาจากผู้หญิงเหล่านี้ด้วย เหอๆ) เค้าเรียกเลวแบบบริสุทธิ์
-
เริ่มแล้วสินะ 5555
ไม่อยากจะคิดถ้าครอบครัวปลื้มรู้เรื่อง
คงจะยุ่งไปมากกว่านี้ -3-
-
ปลื้มทำดี
-
เสี่ยนี่นาาาา อีกสี่ตอนดราม่าแล้วอ่อ??
โอ้วจอร์ท นี่เพิ่งไปอ่านนิยายดราม่าอันอื่นจบไม่แฮปปี้ด้วยเศร้าอยู่
แต่จะอ่านกร้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
ปัญหาของคนรักกัน เอาละ เคลียร์กันดีๆนะน้องปลื้มพี่โปรด -3-
-
เสี่ยเจ้าเล่ห์นักนะ ใช้ตัวเองเป็นเครื่องต่อรองให้น้องกลับไวๆ ชิ!
-
อีก 4 ตอนเลยหรอ พออ่านตอนนี้รู้สึกอยากสงสารเสี่ยจะแย่แล้ว
:z6:
-
สมเป็นเสี่ย
-
หลงรักน้องปลื้มกับเฮียโปรดไปแล้ว ต้มน้ำร้อนรอมาม่าเบาๆอีก 4 ตอน :katai5:
-
แกจะโกรธทำไมเสี่ย น้องพูดเรื่องจริงแล้วโกรธทำไม
:กอด1:
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
สะใจทุกครั้งที่ปลื้มเอาจริงแล้วโปรดมันหน้าซีด ก๊ากกกกกกกก
โถๆๆ เอาเข้าจริงๆโปรดมันแอบตกเป็นรองเล็กน้อย กรั้กๆๆ
รู้ทันหรอกย่ะ ที่บอกว่าจะรอกินข้าวเพราะจะบังคับให้ปลื้มกลับบ้านเร็วๆใช่ไหมล่ะ อิโด่วววววววว ถ้าเป็นเรานะ เราจะแกล้งให้หิ้วท้องรอไปเลย เคยทำจริงๆนะเออ อิอิ
-
ปล่อยพี่โปรดเป็นลมเป็นแล้งไปเลย :ruready
-
ตัดหลังเสี่ยนานเลยปลื้ม :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
ขอแบบจี๊ดๆให้แบบต้องตามง้อหนักๆ หึหึ ปลื้มหายไปสัก3วันจะเป็นไงน้าาาาาาา
-
มารอตอนใหม่ครับ
-
:katai2-1: :katai2-1: สนุกมากๆๆเลยค่ะ เย่ๆๆอ่านทันแล้ว ชอบพี่โปรดกับปลื้มที่สุดดดดด
-
จัดหนักเสี่ยเลยปลื้ม :laugh: :laugh:
-
ขอให้ปลื้มเบื่อขี้หน้าจริงๆจังๆสักทีเหอะ จะหัวเราะเยาะสมน้ำหน้าแอนด์ซ้ำเติมอิพี่โปรดให้ดู
-
เยี่ยม o13 o13 o13 :pig4: :pig4: :pig4:
-
ตอนที่ 16
เป็นเวลากว่าสิบวันที่ผมทำสงครามเย็นกับพี่โปรด อาจจะเป็นผมฝ่ายเดียวที่ทำอย่างนั้นแต่ก็ไม่มีเหตุผลอะไรที่จะหยุด ผมยังคงหงุดหงิดทุกครั้งที่เห็นรอยยิ้มบนใบหน้าหล่อเหลานั่น ยังเจ็บใจและเสียใจทุกครั้งที่นึกถึงคำพูดใจร้ายที่พูดกับผม ‘งี่เง่า’ เหมือนมีใครสักคนมาสักคำนี้ลงบนหน้าผากผมเตือนความจำทุกครั้งเวลาส่องกระจกแล้วเห็นหน้าจืดชืดของตัวเอง
เพราะผมไม่สวย หน้าอกก็ไม่มี จนกรอบจนต้องเกาะเขากิน ไม่มีที่ให้ไป ไม่มีอะไรที่จะคู่ควรกับผู้ชายระดับมาโปรดเลยสักนิด ดังนั้นผมถึงต้องเจียมตัว ไม่เรียกร้องอะไรมากไป อยู่ในที่ของผมก็พอ
“ปลื้ม กินอะไรดีเย็นนี้” ผมชะงักมือจากเกมส์ที่กำลังเล่นอยู่ไปเล็กน้อย ก่อนจะเริ่มกดเล่นต่อ
“แล้วแต่พี่ครับ”
“หยุดเล่นเกมก่อนได้มั้ย ปลื้มเล่นมาทั้งวันแล้วนะ”
ผมเลยกดปิดเกมแล้วหันมาสนใจพี่โปรดที่นอนเหยียดตัวอยู่ที่โซฟาและหันหน้ามาทางผม
“ขอโทษครับ พี่มีอะไรจะให้ผมทำเหรอครับ”
พี่โปรดดูหงุดหงิดขึ้นมาทันที “มึงเลิกงี่เง่าสักทีเถอะ”
“ผมขอโทษครับ”
“มึงเลิกพูดขอโทษสักทีได้มั้ย! มีห่าไรต้องขอโทษนักหนาวะ”
ผมเลยปิดปากเงียบ พี่โปรดโกรธขึ้นมาอีกจนได้ เดี๋ยวนี้เขาโมโหใส่ผมเป็นเรื่องปกติไปแล้วครับ สามเวลาหลังอาหารเลยก็ว่าได้
“น่าเบื่อเว้ย!”
ผมสะดุ้งเล็กน้อยกับเสียงตวาดก่อนจะเห็นพี่โปรดเดินเข้าไปในห้องนอน กลับออกมาพร้อมกุญแจรถและกระเป๋าตังค์ เดินผ่านหน้าผมไปที่ประตู เปิดออกแล้วก็ปิดเสียงดังปัง
พี่โปรดออกไปนานแล้วแต่ผมยังนั่งอยู่ที่เดิม ทบทวนตัวเองเล็กน้อยว่าผมต้องการอะไรจากเขาถึงยังเล่นสงครามประสาทอยู่แบบนี้ ผมรู้คำตอบนั้นดีและกำลังรอดูการเปลี่ยนแปลงของเขา เพราะถ้าเขายังเป็นแบบนี้ผมก็แน่ใจว่าเราคงคบกันได้อีกไม่นาน - - ไอโฟนที่วางอยู่ข้างจอคอมพิวเตอร์สั่นขึ้น ผมมองเบอร์โทรเข้าที่ไม่คุ้นตา หมายเลขยาวเหยียดที่ดูจะไม่ใช่เบอร์ภายในประเทศ
“สวัสดีค่ะน้องปลื้ม นี่คุณแม่เองนะคะ” เสียงใสของคุณแม่พี่โปรดดังลอดมาตามสายทันทีที่ผมกดรับ ไม่รู้มีเหตุอะไรทำให้ท่านต้องโทรทางไกลมาอย่างนี้ เมื่อสองวันก่อนผมกับพี่โปรดไปส่งท่านที่สนามบินด้วยกัน ความจริงผมจะไม่ไปเพราะยังไงก็ไม่อยากแบกหน้าทุกข์ใจไปให้คุณแม่ท่านเห็น แต่คุณแม่ท่านโทรมาตามผมเลยขัดไม่ได้
“ครับคุณแม่ ชอปปิ้งสนุกมั้ยครับ”
“สนุกค่ะแต่เหนื่อยมาก น้องปลื้มทำอะไรอยู่คะ อยู่กับพี่โปรดรึเปล่า”
“พี่โปรดไม่อยู่ครับคุณแม่ ออกไปข้างนอก”
“งั้นถ้ายังไงพี่โปรดกลับมาบอกให้โทรหาคุณแม่ด้วยนะคะ คุณแม่โทรหาก็ไม่รับ รู้สึกเป็นห่วงยังไงก็ไม่รู้”
“ได้ครับคุณแม่ ถ้าพี่โปรดกลับมาแล้วปลื้มจะบอกให้”
“ว่าแต่น้องปลื้มหายโกรธพี่โปรดของคุณแม่รึยังคะ”
ผมชะงักไปนิดกับคำถาม เพราะไม่คิดว่าคุณแม่ของพี่โปรดจะรู้เรื่องไร้สาระพวกนี้ด้วย
“ปลื้มไม่ได้...”
“คุณแม่เห็นตอนอยู่สนามบินแล้วล่ะค่ะ ดูพี่โปรดของคุณแม่ไม่ค่อยร่าเริงเท่าไหร่ น้องปลื้มก็ดูซึมๆ ยังไงมีอะไรก็ค่อยพูดค่อยจากันนะคะ พี่โปรดเขาไม่เคยมีแฟน อาจจะทำอะไรผิดไปบ้างน้องปลื้มก็พยายามให้อภัยพี่เขาด้วยนะคะ”
พี่โปรดเนี่ยนะครับไม่เคยมีแฟน แล้วไอ้ที่ควงแต่ละวันไม่ซ้ำหน้านั่นล่ะใคร?
“ครับคุณแม่”
“งั้นคุณแม่ขอตัวไปนอนก่อนนะคะ น้องปลื้มอย่าลืมดูแลตัวเอง แล้วก็ฝากดูแลพี่โปรดของคุณแม่ด้วย สวัสดีค่ะ”
“ครับ สวัสดีครับ”
ผมวางไอโฟนลงที่เดิมก่อนจะเดินเข้าครัวมาต้มมาม่า ไม่รู้ว่าพี่โปรดไปไหน อยากโทรถามเหมือนกันแต่ขนาดคุณแม่เขาโทรหายังไม่รับแล้วคนอย่างผมโทรเขาจะรับสายเหรอครับ - - ต้มมาม่าเสร็จผมก็ยกมานั่งกินหน้าทีวีนั่งดูทีวีเพลินจนถึงสองทุ่ม ถ้วยมาม่าว่างเปล่าอยู่ตรงหน้า พี่โปรดยังไม่กลับมา เวลาเดินไปจนถึงสี่ทุ่ม ห้องกว้างแห่งนี้ก็ยังมีแค่ผม ล่วงเลยไปจนถึงเที่ยงคืน ในที่สุดผมก็ได้ยินเสียงประตูเปิด ไฟติดสว่างด้วยฝีมือของคนที่ยืนอยู่ที่ประตู หันไปมองก็เจอหน้าหล่อเหลาที่ขึ้นสีนิดๆ ตาคู่สวยเป็นประกายดูน่ามองมากกว่าปกติ ผมวางไอโฟนที่ตั้งใจจะกดโทรหาใครสักคนลงแล้วยกถ้วยมาม่าไปที่อ่างล้างจาน ก่อนจะเดินเอาแก้วน้ำเย็นมาวางตรงหน้าพี่โปรดที่ตอนนี้กำลังนั่งพิงโซฟา
“กินเหล้ามาเหรอครับ” แค่เข้าไปใกล้ก็ได้กลิ่น ทั้งกลิ่นบุหรี่กลิ่นเหล้าที่ผสมกัน
พี่โปรดไม่ตอบ ผมเลยเดินไปเอาผ้าเย็นที่มีแช่ติดตู้เย็นเล็กไว้เสมอมาเช็ดหน้าให้ พี่โปรดเบนหน้าหนีเล็กน้อย ผมเลยโยนผ้าเย็นลงบนโต๊ะหน้าโซฟา ไม่อยากให้เช็ดผมก็ไม่ดื้อดึงทำให้หรอกครับ เสียเวลา -*-
“โทรหาคุณแม่ด้วยนะครับ ท่านบอกว่าพี่ไม่รับโทรศัพท์เลยเป็นห่วง” ผมบอกแค่นั้นก่อนจะเดินเข้ามาเอาเสื้อผ้า เตรียมตัวอาบน้ำ ได้ยินเหมือนมีคนเดินตามมาแต่ผมเลือกจะไม่สนใจ เพราะอยู่กันสองคนจะเป็นใครได้อีกนอกจากพี่โปรด ตอนกำลังเขย่งเท้าปลดชุดนอนออกจากไม้แขวนเสื้อผมก็ถูกกอดจากทางด้านหลัง ผมยืนนิ่งปล่อยให้คนตัวสูงกว่าซบหน้ากับไหล่ผมอยู่อย่างนั้น ทั้งห้องตกอยู่ในความเงียบมีเพียงเสียงเดินของเข็มวินาทีจากนาฬิกาบนผนังเหนือทีวีติดผนังจอใหญ่เท่านั้น
“ปลื้ม อย่าทำกับพี่แบบนี้” พี่โปรดพูดออกมาในที่สุด น้ำเสียงไม่มั่นคงอย่างที่ไม่สมกับเป็นพี่โปรดเลยสักนิด
“พี่ยอมแล้ว พี่ขอโทษ” แค่เท่านี้ความโกรธและความเสียใจในหลายวันที่ผ่านมาก็หายไปจนหมด ผมพร้อมจะให้อภัยแค่เพียงพี่โปรดรู้ว่าตัวเองผิด ไม่ถึงกับต้องพูดมันออกมาก็ได้แต่ทำให้ผมเห็นบ้างว่าผมยังมีความสำคัญอยู่
“พี่โปรดปล่อยเถอะครับ จะไปอาบน้ำ” ผมบอกพลางแตะแขนที่โอบรัดตัวผมเบาๆ
“ไม่ ปลื้มยังไม่บอกว่าหายโกรธพี่เลย จะให้พี่ทำยังไง ปลื้ม พี่ยอมทุกอย่างแล้ว”
ผมไม่เคยคิดว่าจะมีวันที่พี่โปรดอ้อนวอนผม คนที่มีพร้อมทุกอย่าง หยิ่งในศักดิ์ศรีและหลงตัวเองอย่างพี่โปรดน่ะเหรอ ผมคิดไม่ถึงจริงๆ แค่ยอมพูดออกมาผมก็ทึ่งแล้ว ไม่ถึงกับต้องนั่งคุกเข่ากอดเอวผมไว้ผมก็ไปไหนไม่รอดแล้วแท้ๆ
หรือเพราะเมา? เออ แต่ช่างมันเถอะครับ ประเด็นมันไม่ได้อยู่ตรงนั้นแล้วตอนนี้
“พี่โปรด พี่บ้าไปแล้วเหรอครับ” ผมดึงแขนพี่โปรดออกจากเอวแล้วย่อตัวลงนั่งตรงหน้าก่อนจะกอดพี่โปรดไว้ “เมามากแล้วนะครับ”
พี่โปรดในอ้อมกอดผมดูอ่อนแรง เหมือนคนเพิ่งพ้นจากน้ำหลังจากที่ขาดอากาศหายใจไปนาน ผมปล่อยตัวพี่โปรดแล้วนั่งพิงหลังกับประตูตู้เสื้อผ้า ก่อนจะจ้องมองพี่โปรดที่จ้องตอบกลับมาเช่นกัน
“ผมจะตกลงกับพี่ครั้งนี้เป็นครั้งสุดท้าย” ผมพยายามพูดช้าๆ ชัดๆ ให้พี่โปรดได้ยินทุกคำโดยไม่ตกหล่น “ถ้าพี่ยังไม่เลิกกับผู้หญิงทุกคนของพี่ พี่ก็ต้องเลิกกับผม ต่อจากนี้ทำให้ผมเห็นได้มั้ยครับว่าที่พี่บอกว่ารัก พี่จริงจังแค่ไหน”
พี่โปรดขยับเข้ามาใกล้ โน้มหน้าเข้ามาจูบผม จูบที่ทำให้เมายิ่งกว่าดื่มเหล้าดีกรีสูง ทั้งความหวานที่ติดอยู่ที่ปลายลิ้นและความลุ่มหลงในรสสัมผัสทำให้ผมไม่อาจปล่อยให้พี่โปรดผละออกห่างได้ เหมือนนานสักชาติแล้วที่ผมกับพี่โปรดไม่ได้มีจูบดีๆ แบบนี้
“ผมรักพี่” ผมกระซิบชิดริมฝีปากสวยของพี่โปรด “รักมาก”
พี่โปรดคลี่ยิ้มก่อนจะขบเม้มริมฝีปากผม กระซิบตอบกลับมาว่า “พี่รู้”
.
.
.
ครืดดดดดด...ครืดดดดดดด...ครืดดดดดดดดด...ครืดดดดดดดดด
ผมงัวเงียตื่นขึ้นมาเพราะเสียงไอโฟนสั่นกระทบกับอะไรสักอย่าง ไม่รู้ว่าของใครเพราะทั้งผมและพี่โปรดไม่ชอบใช้เสียงเรียกเข้า ใช้มือควานหาอยู่สักพักก็พบว่ามันอยู่ใต้หมอนของผมที่อยู่ห่างออกไปเล็กน้อย ผมผงกหัวขึ้นดูหน้าจอก็เห็นว่าเป็นของพี่โปรดที่นอนคว่ำหน้าอยู่บนหมอนใบเดียวกัน
“โปรด โทรศัพท์แหน่ะ จากคุณแม่” ผมบอกพลางเขย่าตัวพี่โปรดที่เริ่มจะคืนสติหลังจากที่คุณแม่โทรมาเป็นรอบที่สาม
“ปลื้มรับสิ จะนอน” ว่าแล้วก็ขยับตัวนอนตะแคงไปอีกทาง
“เมื่อคืนโปรดไม่ได้โทรหาคุณแม่รึไง บอกแล้วแท้ๆ” ผมบ่นพลางดึงผมพี่โปรดอย่างหมั่นไส้
“ก็เอาปลื้มทั้งคืน จะมีเวลาโทรหาแม่ยังไงล่ะ”
ผมส่ายหน้าอย่างเอือมระอาแล้วรับสาย “สวัสดีครับคุณแม่ นี่ปลื้มนะครับ”
“อ้าว น้องปลื้ม พี่โปรดไปไหนล่ะคะ”
“พี่โปรดนอนอยู่ครับ เดี๋ยวปลื้มปลุกให้นะครับ”
“ไม่เป็นไรค่ะน้องปลื้ม ปล่อยพี่โปรดนอนไปเถอะ คุณแม่แค่เป็นห่วงเพราะพี่โปรดไม่โทรมาเลย”
แม่ผมไม่มีทางรักผมได้เท่าครึ่งหนึ่งของแม่พี่โปรดที่รักพี่โปรดหรอกครับ ผมมั่นใจ - - น้ำเสียงเป็นห่วงเป็นใยของคุณแม่ทำให้ผมตัดสินใจรบกวนการนอนของพี่โปรดอีกครั้ง ยังไงก็อยากให้คุณแม่ที่อยู่ไกลอีกซีกโลกได้ยินเสียงลูกชายหัวแก้วหัวแหวน จะได้สบายใจหายห่วง
พี่โปรดรับไอโฟนไปจากผมด้วยหน้ายุ่งๆ แถมยังหลับตาไปพลางคุยไปพลาง “ครับแม่ โปรดไปเที่ยวกับเพื่อนครับ ครับ ดื่มนิดหน่อย ครับ ทะเลาะกับปลื้ม อืม ดีกันแล้วล่ะ แม่ไม่ต้องห่วง ครับ เที่ยวให้สนุก ครับ รักแม่ครับ”
ไอโฟนถูกวางอย่างไม่ใส่ใจลงข้างตัว ผมเลยเอามาวางที่โต๊ะข้างหัวเตียงรวมกับนาฬิกาปลุกที่ตั้งแต่ปิดเทอมก็ไม่ได้ใช้บริการมันเลย ผมสอดตัวเข้าไปในผ้าห่ม นอนมองแผ่นหลังกว้างที่แดงไปด้วยรอยนิ้วมือผมของพี่โปรดแล้วก็คิดว่าจะมีอีกสักกี่คนที่อยากมานอนที่ตรงนี้แทนผม ฉับพลันเจ้าของแผ่นหลังที่น่าหลงใหลก็พลิกตัวหันหน้ามาทางผมที่ยังไม่ทันกลบเกลื่อนพฤติกรรมของตัวเอง
“มองแบบนั้นหมายความว่าไง”
“ไม่ได้มอง ^^”
“ให้จริง”
“ยิ่งกว่าจริง โอ้ยยยยย”
ผมถูกพี่โปรดดึงแก้มทั้งสองข้าง แถมคนทำยังหัวเราะร่าสะใจอีกต่างหาก กว่าจะปล่อยได้แก้มผมแทบยืดติดมือพี่โปรดไป
“เล่นอะไรไม่รู้จักคิดนะครับ” ผมบ่นก่อนจะตีเข้าที่แขนของพี่โปรด “เจ็บตัวตั้งแต่เช้า เซ็งจริงๆ”
พี่โปรดที่ไม่ยอมสำนึกผิดย้ายจากนอนหมอนมานอนตักผม ตบไหล่ผมเหมือนกับต้องการบอกว่าให้ทำใจ -_-
“เจอไอ้กิมเมื่อคืน มันบอกว่าวันนี้ให้ไปบ้านมัน” พี่โปรดบอกทำหน้าครุ่นคิด “ไม่รู้ว่ามีเรื่องอะไร แต่ได้ยินพูดถึงไอ้เจ้ย”
“อือ วันนี้วันครบรอบอะไรสักอย่างของไอ้เจ้ย คุณเฟรนบอกวันที่ไปกินเค้กกัน เกือบลืมแหน่ะ”
เกือบลืมไปจริงๆ ครับ ก็วันที่ไปกินเค้กร้านพี่แขกับคุณเฟรน เขาก็คุยเรื่องนี้ให้ฟังแล้วก็เชิญผมไปด้วย ถ้าพี่โปรดไม่พูดขึ้นมาผมก็คงลืมไปแล้ว
“ไอ้เจ้ย? หมูพวกมันน่ะเหรอ?” พี่โปรดถาม พอผมพยักหน้าก็ถามต่อไปว่า“แล้วอย่างนี้ต้องซื้ออะไรเป็นของขวัญให้มันป้ะ?”
“คงต้องซื้อ มันเป็นมารยาทนี่ครับ งั้นก็ไปเลือกของให้ไอ้เจ้ยก่อนไปบ้านคุณกิมละกัน” ถึงอย่างนั้นผมก็ไม่รู้จะซื้ออะไรให้ไอ้เจ้ยมันอยู่ดี ก็มันเป็นแค่หมูนี่ครับ ให้นาฬิกาไปใส่ตรงขาหน้าก็คงจะดูเป็นหรอก -*-
พี่โปรดพยักหน้าเห็นด้วยผมเลยลุกไปอาบน้ำแต่งตัว เตรียมออกไปหาอะไรกินให้คุณชายที่ขอนอนต่อ ผมขับรถมาซื้อของกินแถวเยาวราชเพราะพี่โปรดอยากกินเกาลัดหวาน ผมก็ไม่อยากขัดใจเลยฝ่าการจราจรมาซื้อให้ ตอนขากลับเลยแวะร้านเค้กพี่แขซื้อเค้กสี่ห้าชิ้นกับโกโก้ปั่นมากินดับร้อน มาถึงคอนโดฯก็เห็นพี่โปรดนอนเล่นไอโฟนอยู่ที่โซฟาแล้ว ไม่รู้ว่าตื่นเมื่อไหร่เพราะผมไปนานอยู่เหมือนกันแต่แหม สบายจังเลยนะครับผู้ชายคนนี้ -*-
“ทานข้าวพี่” ผมบอกเมื่อจัดทุกอย่างใส่จานเป็นที่เรียบร้อย
“ซื้ออะไรมาบ้าง” พี่โปรดเดินมานั่งที่โต๊ะ ผมหยิบแตงโมเข้าปากก่อนจะตอบว่า “เท่าที่เห็น”
“กวนๆ” พี่โปรดยื่นมือมาดึงแก้มผมที่ยืนพิงโต๊ะอยู่ข้างๆ “แล้วรู้ได้ไงว่าพี่ชอบราดหน้าเส้นหมี่”
“เก่งไง” ผมหยิบแตงโมกินอีกชิ้น “อย่าใส่พริกเยอะนะพี่ เจ้าของร้านเขาเตือนมาว่าพริกเผ็ด”
พี่โปรดพยักหน้า ผมเลยเดินมานั่งที่ตัวเองบ้าง นั่งกินกันจนอิ่ม ผมก็ทำหน้าที่ล้างจานส่วนพี่ท่านก็นั่งกินผลไม้คอยเป็นกำลังใจ
“ซื้ออะไรให้ไอ้เจ้ยดี” ผมล้างจานเสร็จก็มานั่งแย่งพี่โปรดกิน
“พี่ก็คิดไม่ออก เมื่อกี้คุยเฟซกับไอ้เปรม มันบอกจะซื้อวิสกัสให้ไอ้เจ้ย”
“นั่นอาหารแมวไม่ใช่เหรอครับ”
“ไม่รู้มัน ก็เห็นบอกจะซื้อ” พี่โปรดว่าพลางยัดองุ่นใส่ปากผม
“งั้นเราซื้อเพ็ดดีกรีไปให้ดีป่ะพี่ ไอ้เจ้ยมันชอบทำตัวเหมือนหมาอยู่”
“ความคิดเข้าท่า” พี่โปรดพยักหน้าเห็นด้วย
แต่เอาเข้าจริงก็ไม่ซื้ออาหารหมาไปให้มันหรอกครับ พี่โปรดโทรไปปรึกษาเพื่อนที่เรียนสัตวแพทย์แล้วเขาก็แนะนำอาหารที่เหมาะกับวัยและน้ำหนักสำหรับหมูพันธุ์แคระอย่างไอ้เจ้ย ผมกับพี่โปรดเลยไปซื้อที่ร้านตามที่เพื่อนพี่โปรดแนะนำ ก่อนจะนำมาผูกริบบิ้นติดโบว์กันเองได้ของขวัญให้ไอ้เจ้ยแล้วก็ขับรถมาที่บ้านของคุณกิมที่มีรถจอดอยู่ก่อนแล้วสองสามคัน ที่ผมจำได้คือรถคุณเปรม นอกนั้นไม่รู้ว่าของใคร
เดินเข้ามาถึงตรงสนามหญ้าหน้าบ้านคุณเฟรนก็ปรี่มาหาผมด้วยรอยยิ้มกว้าง ก่อนจะพยายามให้ไอ้เจ้ยที่อยู่ในชุดทักซิโด้ไหว้ขอบคุณผมกับพี่โปรดสำหรับของขวัญที่เอามาให้ งานนี้นอกจากพวกผมแล้วยังมีพี่โขง พี่เทพ พี่เขม แฟนพี่เทพและเด็กในสังกัดของคุณเปรมที่ถูกเชิญมาร่วมแสดงความยินดีกับวันครบรอบที่ไอ้เจ้ยมาเป็นตัวป่วนในบ้านหลังนี้ได้สามเดือน
คือ...แม่งครึกครื้นยิ่งกว่างานวันเกิดของผมเมื่อปีก่อนซะอีกนะครับ -_-
“สวัสดีครับเสี่ย มาครับๆ เชิญนั่ง” คุณกิมที่เป็นเจ้าภาพงานอีกคนเชื้อเชิญให้พี่โปรดนั่งเก้าอี้ว่างข้างพี่เทพ ก่อนจะลากผมให้มานั่งแปะอยู่ข้างพี่โปรด ผมกล่าวสวัสดีรอบโต๊ะก่อนจะรับแก้วเหล้าจากคุณเปรมมาสองแก้ว
“นี่พวกมึงจัดงานนี้เพื่อมันจริงๆ หรือแค่หาเรื่องแดกวะ?” พี่เทพที่นั่งอยู่อีกข้างของพี่โปรดถามพลางมองไปทางไอ้เจ้ยที่ตอนนี้มีขวดนมยัดปากอยู่
“ประเด็นจริงๆ พวกผมก็อยากแดกอ่ะพี่ แต่อย่าพูดดังไปเดี๋ยวไอ้เฟรนแม่งโวยวาย” คุณกิมทำท่ากระซิบกระซาบ ทุกคนเลยหัวเราะกันใหญ่
ผมนั่งกินถั่วเล่นมองพี่โปรดที่ยกแก้วดื่มแก้วแล้วแก้วเล่า โทษฐานที่มาช้ากว่าคนอื่นเลยต้องตามให้ทัน พี่ผู้หญิงเขาก็นิสัยดีครับ แฟนพี่เทพชื่อพี่นิ้ง ดูห่ามๆ ห้าวๆ แถมยังเป็นกันเอง ส่วนพี่เขมกับพี่โขงที่แค่หันมาทักทายผมตอนที่เพิ่งเข้ามาจนตอนนี้ก็ยังไม่มีโอกาสคุยอะไรมากไปกว่านี้เลย เด็กในสังกัดคุณเปรมนั่นอย่าไปพูดถึง แค่เห็นยิ้มหวานหยดที่ส่งมาให้พี่โปรดผมก็ไม่อยากคบค้าสมาคมด้วยแล้ว คนอะไรอยากได้ทั้งพี่ทั้งน้อง -*-
“นี่ค่ะพี่โปรด ลองชิมดูนะคะ มิ้มช่วยเฟรนทำสุดฝีมือเลยค่ะ” จานยำวุ้นเส้นถูกเลื่อนมาตรงหน้าพี่โปรด ผมจิบเหล้าอย่างไม่สนใจ เพราะดูยังไงนางก็ยั่วพี่โปรดไม่ขึ้นหรอก พี่โปรดเห็นทั่วถึงอย่างนี้ก็ไม่เคยยุ่งกับผู้หญิงของคนอื่นนะครับ
“โปรด ส่งมาให้นิ้ง นิ้งอยากกินอยู่พอดีแต่เอื้อมไม่ถึง” พี่นิ้งแกตะโกนข้ามโต๊ะมา พี่โปรดเลยส่งจานยำวุ้นเส้นไปให้โดยยังไม่ได้ชิมตามที่มิ้มบอกสักคำ เห็นนางหน้าเสียไปเล็กน้อยแต่ก็ยังยิ้มยั่วต่อไป ฉับพลันยิ้มก็ต้องหุบเมื่อพี่นิ้งบอกว่า “น้องมิ้มคะ พี่ว่าเค็มไปนะ รสชาติหมาไม่แดก”
“นิ้ง ไม่เอาน่า” พี่เทพปราม ก่อนจะรีบหาอะไรอย่างอื่นมาให้พี่นิ้งกิน เพราะไม่งั้นหน้าสวยๆ ของมิ้มคงซีดจนไม่มีเลือด
“ปลื้ม ลองนี่หน่อยมั้ย อร่อยนะ” พี่นิ้งส่งจานเอ็นไก่ทอดที่พี่เทพเพิ่งเอาให้กินมาให้ผม ผมรับมาก่อนจะจิ้มให้พี่โปรดหนึ่งชิ้น แล้วเอาเข้าปากตัวเองอีกชิ้น ก็อร่อยครับสมเป็นรสมือคุณเฟรน
“กินได้แต่ห้ามเมา แล้วก็ไม่ต้องไปส่งยิ้มให้มัน โอเค?” พี่โปรดก้มลงมากระซิบข้างหูผม ส่วนมันที่พี่โปรดหมายถึงคือพี่เขม ผมพยักหน้าส่งๆ ไปแล้วกินเอ็นไก่ทอดที่พี่นิ้งส่งมาให้อีกชิ้น
น้อยครั้งที่ผมจะมีโอกาสได้เห็นพี่โปรดในมุมแบบนี้ คือคุยหัวเราะ ชนแก้วกับเพื่อน เพราะพี่โปรดไม่ค่อยพาผมไปไหนกับกลุ่มเพื่อนเขา หรือแม้กระทั่งที่เขาออกไปกินเหล้ากับเพื่อนผม ผมก็ไม่ได้ไป แต่ผมก็ไม่ได้จดจ่อกับพี่โปรดแค่คนเดียว ตอนนี้ผมมานั่งเล่นป๊อกเด้งกับพวกคุณเปรมพร้อมกับฟังพี่นิ้งบ่นนั่นบ่นนี่ไปพลาง
วงไพ่นั่งเล่นกันอยู่ที่พื้นครับ ส่วนวงเหล้านั่งล้อมโต๊ะกินกัน คุณเฟรนเอาเสื่อมาปูให้ก่อนจะไปนั่งคุยกับพี่เขมมีไอ้เจ้ยติดสอยห้อยตามไปด้วยเพราะคุณติ๊กไม่อยากให้มันมาป่วนวงไพ่และคุณกิมก็นั่งดื่มกับพวกพี่โปรด ขาไพ่เลยประกอบไปด้วยผม พี่นิ้ง คุณติ๊ก มิ้ม และคุณเปรมที่อาสาเป็นเจ้ามือ
“นี่ได้รึยังอ่ะปลื้ม” มิ้มที่เหมือนจะทำตัวดีขึ้นหลังจากที่เจอเจ้าแม่นิ้งทั้งจิกทั้งกัดจนแทบพรุนยื่นไพ่มาให้ผมดู
“หล่อนเล่นไม่เป็นก็นั่งดูเฉยๆ ไปไป๊” พี่นิ้งยื่นหน้ามาแทรกกลางระหว่างผมกับมิ้ม แต่ก็ยังใจดีบอกคุณเปรมอย่างเซ็งๆ ว่า “เด็กแกป๊อกเก้าสองเด้ง จ่ายซะ”
ผมหัวเราะกับท่าทางหัวเสียของพี่นิ้ง ความจริงก็ไม่มีอะไรซับซ้อนแค่หลังจากฟังพี่นิ้งบ่นมาได้เกือบชั่วโมงก็จับใจความได้ว่ามิ้มเป็นเด็กเก่าพี่เทพ ไม่รู้ว่าคุณเปรมรู้เรื่องนี้รึเปล่า แต่โดยส่วนตัวแล้วผมว่าถ้ารักใครสักคนก็ไม่ต้องไปสนใจอดีตของเขาหรอกครับ แรกๆ ผมก็อคติกับมิ้มนะ แต่พอเธอเห็นว่าผมกับพี่โปรดดูจะสนิทกันเป็นพิเศษก็ไม่มีการอ่อยเกิดขึ้นอีกเลย ผมก็ไม่ใช่คนคิดเล็กคิดน้อยอยู่แล้ว เมื่อเขาดีมาผมก็ดีตอบกลับไป
“ทำไมกูเสียตลอดดดดดดดดด ไอ้เปรม มึงแจกไพ่อะไรของมึง” คุณติ๊กโวยวายขึ้นเพราะตั้งแต่เริ่มเปิดขากันมายังไม่ได้เลยสักครั้ง อับโชคยิ่งกว่าผมอีก -_-
“อ้าว รำไม่ดีโทษปี่โทษกลองไอ้สัด มึงดวงไม่ดีเอง ตัดไพ่มึงก็เสนอหน้าทำเองทุกรอบ ยังจะโทษกู” คุณเปรมรีบโวยกลับ มือก็สับไพ่เป็นพัลวัน
“ถ้ารอบนี้กูไม่ได้ กูจะเลิกเล่น” คุณติ๊กยื่นคำขาด
“ป๊อด แค่นี้ทำป๊อด ถ้ากูมีลูกก็จะเล่าให้ลูกกูฟังว่ากูมีเพื่อนใจไม่สู้” คุณเปรมกำลังจะเริ่มแจกไพ่แต่ก็โดนคุณติ๊กเบรกไว้ ก่อนแบงค์พันหนึ่งใบจะวางลงตรงหน้าตัก
“หาว่ากูป๊อดเหรอไอ้สัด จัดไปสิวะ มา เมิงแจกไพ่มา คราวนี้ล่ะมึงเอ๋ยยยย”
ท่าทางลุ้นตอนเปิดไพ่จนม้ามแทบแตกนั่นทำให้พวกผมที่ยังไม่ดูไพ่ในมือพลอยกดดันไปด้วย ถึงขาไพ่ผมจะแค่ห้าบาทก็เถอะ แต่นี่มันก็เงินนะครับ!
“กรี๊ดดด ได้อีกแล้วค่า เปรมจ่ายมาๆ” มิ้มนี่ก็ได้บ่อยเหลือเกิน ถึงนางจะเล่นแค่ขาละสิบบาทก็เถอะ แต่ขาห้าบาทอย่างผมจะมีสิทธิ์ไปว่าอะไรได้ แถมรอบนี้ผมก็เสียอีกตามเคยแต่ก็ยังไม่ขาดทุนย่อยยับเหมือนคุณติ๊ก
“เออๆ เอาไปๆ ไอ้สัดติ๊ก มึงจะกราบไพ่อีกนานมะ เปิดสักทีสิวะ! จะเรียกเก็บไพ่แล้วนะมึง” เสียงคุณเปรมเหมือนจะส่งไปไม่ถึงคุณติ๊กที่กำลังกราบไหว้พึมพำไม่เป็นภาษา เป่าไพ่แล้วเป่าอีกเหมือนกำลังเสกมนต์รอบนี้เจ้ามือแปดหลังแถมดอกยังเหมือนกันเด้ะทั้งสามใบ ถ้าคุณติ๊กไม่ป๊อกเก้ามีเจ็บครับงานนี้
ลุ้นกันจนเยี่ยวแทบเล็ดอยู่นาน ในที่สุดคุณติ๊กก็ตะโกนก้องว่า “ไอ้สัดดดดดดดดดดดดดด บอดดดดดดดด!!”
“กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก!” คุณเปรมหัวเราะหงายหลังไปทันที ไม่ต่างอะไรกับพวกผม มีแต่คุณติ๊กที่นั่งหน้าซีดหน้าเหลืองใบ้แดกไปชั่วขณะ คงเสียดายตังค์น่าดูเลยล่ะครับ ฮ่าๆๆ
“ไอ้ติ๊กเสียอีกแล้วเหรอมึง” คุณกิมที่เพิ่งเดินมาร่วมวงด้วยถามขึ้นพลางตีนก็เขี่ยคุณติ๊กให้ขยับที่ให้พอมีที่นั่ง
“เออดิ หมดตัวแล้วกู นั่นใบสุดท้าย ไอ้สัดเปรม เอาตัวไอ้เจ้ยไปก่อนได้มะ ไว้มีตังค์กูจะไปไถ่คืน” คุณติ๊กตอบก่อนจะหันมาทางคุณเปรมพร้อมข้อเสนอ
“ไอ้เจ้ยมันจะได้สักกี่ตังค์ถ้าเอาไปขาย” คุณเปรมทำหน้าครุ่นคิด
“มันเป็นหมูตัวเมีย ขายไม่ได้มึงก็เอาแก้เงี่ยนได้” คุณติ๊กยังคงให้สรรพคุณต่อ ก่อนจะโดนคุณกิมกับคุณเปรมตบหัวอย่างพร้อมเพรียง
ผลั่วะ!
“ไอ้เจ้ยมันตัวผู้ไอ้สัด!” เหมือนนัดกันพูด แต่ก็เป๊ะจริงๆ ครับ ฮ่าๆๆ
ก่อนที่คุณติ๊กจะโดนยำมากกว่านี้ คุณเฟรนก็โผล่มาพร้อมกับคำถามที่ไม่มีใครกล้าให้คำตอบ “อะไร ใครมีปัญหากับลูกกู”
ผมหัวเราะเมื่อเห็นคุณกิม คุณเปรมและคุณติ๊กสามัคคีกันเปลี่ยนไปคุยเรื่องอื่น ก่อนจะมองไปทางกลุ่มพี่โปรดที่ตอนนี้มีพี่เขมนั่งอยู่ด้วย
“เอางี้ละกันไอ้เปรม กูมีข้อเสนอใหม่ เอาตัวไอ้ปลื้มไปแล้วให้กูอีกสามพัน กูจะถอนทุนคืน อ่ะ ไอ้ปลื้ม มึงไปนั่งข้างไอ้เปรมไป เดี๋ยวกูได้เงินแล้วจะไปไถ่มึงมาละกัน”
เผลอแป๊บเดียวผมโดนขายแล้วเหรอครับ -_-
“ของอันตรายอย่างนี้มึงเอาไปพันเดียวพอ อีกสองพันของมึงเก็บไว้ค่ายาตอนโดนกระทืบละกัน”
คุณติ๊กพยักหน้าเห็นด้วย ก่อนจะหุบปากฉับเมื่อเสียงของพี่โปรดดังลอยมา “กล้าขายเมียกูกินเหรอไอ้สัดติ๊ก!!”
“ป่าววววคร้าบบบเสี่ยยยยย แหมๆๆๆๆๆ มันเป็นมุกคร้าบมันเป็นมุก” คุณติ๊กรีบวิ่งหูตั้งหางกระดิกไปเอาอกเอาใจพี่โปรดทันที ผมได้แต่ส่ายหน้าอย่างเอือมระอา ก่อนจะหลบสายตาร้อนแรงกับเสียงหัวเราะคิกคักของสองสาวพร้อมกับประโยคที่ว่า “ก็ว่าแล้วเชียววววว”
พวกผมนั่งเล่นไพ่กันต่อจนหกโมงเย็นคุณเฟรนก็บอกว่าอีกชั่วโมงจะได้เวลาเป่าเค้กของไอ้เจ้ย แต่ตอนนี้ต้องทำอาหารเพิ่มจึงต้องขอแรงพวกสาวๆ ส่วนผมที่สกิลทำอาหารต่ำก็ถูกคุณเฟรนขอร้องให้มาช่วยล้างผัก ผมกำลังเดินเข้าครัวก็เจอกับพี่เขมที่เดินสวนทางออกมาพอดี
“สบายดีมั้ยปลื้ม? ไม่มีโอกาสได้คุยกันเลย”ไม่ว่าเมื่อไหร่พี่เขมก็ยังมีรอยยิ้มเปื้อนใบหน้าเสมอ
“สบายดีครับพี่ ว่าแต่เมาเหรอครับ ทำไมหน้าแดงๆ”
“นิดหน่อยอ่ะ ยกถี่เกินพวกนั้น ขืนไม่ลุกออกมาบ้างพี่หลับคาโต๊ะแน่”
“อย่ากินเยอะละกันครับเดี๋ยวขับรถกลับไม่ไหว ผมขอตัวไปช่วยในครัวก่อนนะครับ ^^”
พี่เขมพยักหน้าแล้วเดินกลับไปนั่งที่เดิม พี่โปรดมองมาทางผมเล็กน้อยก่อนจะหันกลับไปคุยกับพี่โขงและพี่เทพต่อ ผมเข้ามาช่วยล้างผัก หั่นหมู ปิดท้ายด้วยการจัดผลไม้ใส่จาน ปล่อยให้พวกสาวๆ กับคุณเฟรนเขาจัดการอาหารจานหลักไป
“พี่นิ้ง ผมไปเข้าห้องน้ำก่อนนะครับ ฝากยกผลไม้ออกไปข้างนอกด้วยครับพี่”
“ได้จ้า”
.
.
.
มีต่อด้านล่าง...
-
ห้องน้ำบ้านคุณกิมอยู่ห่างจากห้องครัวพอประมาณ ผมเดินผ่านห้องรับแขกมาจนสุดทางเดิน เลี้ยวขวาก็จ้ะเอ๋กับพี่โปรดที่กำลังเดินมาทางนี้เช่นกัน ผมหลีกทางให้แต่ทว่าพี่โปรดไม่ยอมเดินผ่านไป ก่อนจะได้ถามอะไรผมก็ถูกตรึงไว้กับผนัง ริมฝีปากคู่สวยที่คละคลุ้งไปด้วยกลิ่นเหล้าและกลิ่นบุหรี่กำลังทาบทับอยู่บนริมฝีปากผม
“เดี๋ยวคนอื่นก็มาเห็นเข้าหรอกครับ” ผมกระซิบบอก แต่พี่โปรดไม่สนใจ เขาจูบเท่าที่ต้องการ แถมยังซุกไซ้ไปทั่ว มือก็สอดเข้าไปในเสื้อผมอย่างเอาแต่ใจ
“เมาแล้วเหรอ?” เสียงของผมสั่นเล็กน้อย เพราะทั้งมือทั้งปากที่ไม่ละไปไหนทำให้สติผมเริ่มเลือนหายไปทุกที
พี่โปรดไม่ตอบ แต่กลับถามผมว่า “คุยอะไรกับไอ้เขม หืมมม บอกพี่ซิครับ”
“แค่ทักทาย อ๊ะ ไม่เอา คนอยู่กันเต็มบ้าน”
“ไม่เห็นเป็นไร”
ผมถูกพี่โปรดลากเข้ามาในห้องน้ำที่พอเปิดประตูเข้ามาก็มีห้องอาบน้ำกับห้องส้วมแยกกันคนละห้อง พี่โปรดจับผมยัดเข้ามาในห้องอาบน้ำ เบียดตัวผมให้ชิดกับผนังห้อง พี่โปรดอมยิ้ม ตาเป็นประกายน่ามองแต่ดูอันตราย
“โปรดเอาแต่ใจอีกแล้วนะ” ผมว่าพลางปลดเข็มขัดให้พี่โปรดในเมื่อยังไงก็ขัดไม่ได้ ผมว่ารีบทำให้เสร็จๆ ไปเถอะครับ
“แต่ปลื้มก็ตามใจทุกทีไม่ใช่เหรอ หืมมม หรือไม่จริง” พี่โปรดยิ้มร้าย ซุกไซ้หน้ากับซอกคอผม มือก็ลูบไล้ไปทั่ว ผมบิดตัวเล็กน้อยเมื่อยอดอกถูกเล่นงาน ไม่กล้าส่งเสียงใดออกมาเพราะกลัวคนอื่นจะได้ยิน ต่อให้มันจะอยู่ห่างจากห้องครัวและสนามหญ้าหน้าบ้านมากก็เถอะ
เราจูบกันตลอดเวลาเพื่อไม่ให้เสียงของฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งดังลอดออกไป แต่เสียงเนื้อกระทบกันกลับดังแทนที่ พี่โปรดเหมือนไม่ได้สนใจว่าจะมีใครได้ยินเพราะใส่เต็มแม็กซ์ตั้งแต่ต้น แผ่นหลังผมที่ถึงจะมีมือของพี่โปรดกันไม่ให้กระแทกโดนผนังห้องก็ยังรู้สึกชาไปทุกขณะ เป็นท่าที่ไม่สบายแต่ก็รู้สึกดีสุดๆ
“อาาาาาา...ปลื้มมมมม” พี่โปรดที่ละจูบออกไปไม่กี่นาที ครางเสียงต่ำอยู่ข้างหูผม จังหวะที่เอวก็เพิ่มขึ้นจนผมไม่สามารถตอบอะไรกลับไปได้ พี่โปรดกระแทกหนักๆ อีกสองสามครั้งหายใจหอบถี่แล้วเปลี่ยนเป็นจังหวะเนิบนาบ ริมฝีปากก็ระดมจูบไปทั่วใบหน้าผมในขณะที่ผมกัดริมฝีปากกลั้นเสียงครางไว้แน่น แทบหยุดหายใจไปกับจังหวะเมื่อกี้ ในหัวมันโล่ง เรี่ยวแรงก็หายแทบประคองตัวยืนไม่อยู่พี่โปรดซี๊ดปากเบาๆ ริมฝีปากแดงเม้มเข้าหากัน อีกทั้งสายตาที่มองหน้าผมก็ทำให้ภูมิคุ้มกันความอายของผมบกพร่องไป
“มองทำไมครับ..บ” ผมตัดสินใจถาม ก่อนจะพบว่าเสียงเครือไปเล็กน้อยเพราะแรงกระแทกช่วงล่างที่กระหน่ำมาไม่หยุด
พี่โปรดอมยิ้มไม่ยอมตอบคำถาม แต่กลับเร่งจังหวะขึ้นอีกครั้ง ผมตอบรับสัมผัสจนหน้าหล่อเหลาของพี่โปรดบิดเพี้ยนไปด้วยแรงอารมณ์ เชิดหน้าครางในลำคอ ก่อนจะก้มมาจูบผมที่ตอนนี้คอแทบตั้งตรงไม่ได้
“โปรด..ด เบาๆ” ผมกระซิบบอกเมื่อริมฝีปากพี่โปรดเปลี่ยนเป้าหมายไปคลอเคลียที่ตำแหน่งอื่น พยายามทำให้เสียงไม่ขาดห้วงแต่ก็ทำได้ยาก อีกทั้งพี่โปรดก็ไม่เบาตามที่ผมบอกเลยสักนิด เสียงแหบพร่ากระซิบเรียกชื่อผมไม่ขาด ทั้งความแรงและความเร็วก็พุ่งขึ้นจนตอนนี้ผมคิดว่าผมคงใกล้บ้าเข้าไปทุกที ในที่สุดห้วงคิดผมก็ว่างเปล่า พี่โปรดกระตุกไปทั้งร่าง เสียงครางอย่างสุขสมก้องไปทั้งหู ผมซบหน้าลงกับไหล่พี่โปรดที่ยังไม่ยอมถอยทัพออกไป หน้าหล่อเหลาที่แดงก่ำเริ่มกลับสู่ปกติอีกครั้งก่อนริมฝีปากสวยจะคลี่ยิ้ม
“อยากได้ยินเสียงก็ไม่ยอมร้องเลยนะ” พี่โปรดเสียงพร่าเล็กน้อย ประคองตัวผมไว้แล้วนั่งลงบนขอบอ่าง ผมผวาเฮือกเพราะรู้สึกได้ว่ามันเข้าไปลึกกว่าที่ควรจะเป็น
“โปรด...เสร็จแล้วก็เอาออกไป อ๊ะ! อื้มมมม ปลื้มไม่ไหวแล้วนะ ไม่มีแรงแล้ว” ผมบอกไปตามจริง พี่โปรดหัวเราะเบาๆ ก่อนจะลงลิ้นที่ติ่งหูผม งับเล่นจนพอใจ แล้วกระซิบว่า “งั้นก็อย่ารัดสิ เพราะพี่จะทรมานถ้าไม่ได้ขยับ”
“ก็แล้วจะเอามาแช่ค้างไว้ทำไม ปลื้มบอกให้เอาออกก็ไม่เชื่อ อื้ออออ ห้ามขยับสิ โปรดเสร็จตั้งสองรอบแล้วนะ ดื่มเหล้าแล้วเป็นอย่างนี้ทุกที”
“ก็ปลื้มน่าเอา...”
“ปลื้มผิดอีก -*-”
พี่โปรดก็ยังคงไม่ฟังคำทัดทานใดๆ จากผมอยู่ดี และครั้งนี้กว่าพี่ท่านจะถึงฝั่ง กระดูกสันหลังผมก็แทบจะใช้การไม่ได้ ต่อให้ฟ้าถล่มลงตรงหน้าก็ไม่มีอะไรมาขัดความต้องการของผู้ชายคนนี้ได้หรอกครับ ผมคิดว่างั้น -_-
จัดการล้างคราบนั่นคราบนี่ออกและใส่เสื้อผ้าของตัวเองกับพี่โปรดจนเรียบร้อย ผมก็ถูกพี่โปรดจูงมือออกมาจากห้องน้ำ บอกพี่นิ้งไว้ก็จริงว่าจะมาห้องน้ำแต่จุดประสงค์ผมจะมาเอาแอมโมเนียออกจากร่างกาย ไม่ใช่อย่างอื่น - - ไม่รู้ว่าผมหายมานานแค่ไหนแต่ที่ห้องครัวไม่มีใครอยู่เลย พี่โปรดเลยพาผมออกมาที่สนามหน้าบ้านซึ่งตอนนี้กำลังเอะอะเสียงดังกันอยู่ จะปัดมือที่กอดคออยู่ออกก็ไม่ทันซะแล้วเพราะพี่นิ้งกับพี่เทพหันมาเจอพอดี
“ปลื้มหายไปไหนมา บอกพี่จะไปเข้าห้องน้ำ แต่นานมากกกกก” พี่นิ้งถามยิ้มๆ ตาเป็นประกายเหมือนรู้ทัน
“อ่า...พอดีผมเข้าห้องน้ำเสร็จก็งีบหลับอยู่ที่ห้องรับแขกน่ะครับ” ผมไม่ถนัดพูดโกหกเลยรู้สึกว่าน้ำเสียงตัวเองมันฟังตลกสิ้นดี
จากนั้นก็ไม่ใช่แค่พี่นิ้งที่ถาม ผมโดนคนอื่นๆถามอีกหลายคำถามแต่พี่โปรดไม่โดนสักคำถามเดียว นั่งดื่มเหล้าสบายใจเฉิบอยู่กับพี่เทพเป็นที่เรียบร้อย -*- ทำไมโลกมนุษย์มันช่างลำเอียงนัก
หลังจากที่ไม่ได้คำตอบอะไรจากผมทุกคนก็หันไปสนใจกับของกินตรงหน้าต่อ ผมนั่งเงียบๆซบไหล่พี่โปรด อ้าปากรับอะไรก็ตามที่พี่โปรดเอามาป้อนให้โดยไม่สนใจเสียงหัวเราะคิกคักของพี่นิ้งเพราะตอนนี้ผมไม่ไหวจริงๆ ถ้าไม่เอนมาทางพี่โปรดผมอาจจะเอนไปทางคุณเปรมที่นั่งอยู่อีกข้าง แล้วนั่นล่ะที่มันจะเป็นเรื่องขึ้นมา
“ไม่สบายรึเปล่ามึง หน้าแดงเชียว” คุณติ๊กที่นั่งอยู่ตรงกันข้ามถามขึ้น“อ่ะ กินนี่ซะหน่อยเผื่อดีขึ้น”
ผมมองแก้วเหล้าในมือคุณติ๊กก่อนจะรับมา “ผมแค่ง่วง แล้วถ้าไม่สบายจริงไอ้นี่คงทำผมทรุดล่ะครับ -*-”
“แหมๆ เดี๋ยวนี้มีผัวเป็นว่าที่หมอแล้วฉลาดขึ้นนะมึง”
“ไม่เกี่ยวว่าผัวผมเขาจะทำอาชีพอะไรนี่ครับ -_- ของอย่างนี้มันอยู่ที่รอยหยักที่คุณติ๊กไม่ค่อยมี”
คุณติ๊กปาถั่วลิสงมาทางผมทันที แต่เพราะผมซบไหล่พี่โปรดอยู่และประกอบกับแอลกอฮอล์ในเลือดของคุณติ๊กมีพอประมาณทำให้ถั่วพลาดไปโดนหน้าผากของสามีว่าที่คุณหมอของผม พี่โปรดที่กำลังคุยกับพี่เทพหยุดการสนทนาทันที
“มีปัญหาอะไรกับกูไอ้ติ๊ก”
ผมหัวเราะคุณติ๊กที่ส่ายหน้าเป็นพัลวัน ยกมือขึ้นแล้วแทบจะก้มกราบลงกับโต๊ะ “ขอโทษครับเสี่ย ผมกะเล็งให้โดนไอ้ปลื้มอ่ะ มันว่าผมก่อนนะ”
ผมแลบลิ้นให้คุณติ๊กก่อนจะคลอเคลียกับแขนของพี่โปรด “คุณติ๊กเริ่มก่อนอ่ะพี่ บอกว่าตั้งแต่ปลื้มมีผัวเป็นว่าที่หมอก็โง่ลงทุกวัน”
“ไอ้ปลื้มมม ไอ้มารยา เสี่ยอย่าไปเชื่อมัน” คุณติ๊กรีบพูดพร้อมกับปาถั่วใส่ผมอีกครั้ง
“พวกมึงนี่ทะเลาะกันเป็นเด็กๆ แล้วนี่ไอ้เจ้าภาพสองคนมันไปไหน” พี่โปรดพูดขึ้นมาผมเลยเพิ่งสังเกตเห็นว่าคุณกิมกับคุณเฟรนไม่อยู่ แถมไอ้เจ้ยยังนั่งหน้าเป็นอยู่บนตักของมิ้มอีกต่างหาก ไอ้หมูขี้หลีอยู่บนตักสาวแล้วนิ่งเชียวนะ -*-
“ไปเอาเค้กร้านพี่แขอ่ะเสี่ย อันเดิมถูกเท้าไอ้เจ้ยเหยียบจนเละ”
ผมมองไอ้เจ้ยแล้วอยากจะเขกมะเหงกให้มันสักที พี่โปรดพยักหน้ารับรู้ ก่อนจะก้มหน้าลงมาถามผมว่า “อิ่มยัง? เอาไรอีกมั้ย?”
“เอาพี่”ผมตอบพลางยักคิ้วให้ พี่โปรดเลยดึงแก้มผมจนยืดติดมือ
“ปากดี เดี๋ยวได้กินจนสำลัก หึหึ”
ผมยืดตัวขึ้นกระซิบที่ข้างหูพี่โปรดว่า “เคยเห็นปลื้มสำลักเหรอครับ ถ้าเป็นของโปรดก็กินหมดอยู่แล้ว” ผมเน้นคำว่าของโปรดแล้วก็ใช้ลิ้นเลียใบหูพี่โปรดเบาๆ
พี่โปรดยิ้มเหี้ยม ก่อนจะกระซิบเสียงลอดไรฟัน “อย่าแกล้งให้มาก เดี๋ยวจบไม่สวยนะที่รัก”
ผมหัวเราะเสียงแห้ง ขยับห่างจากพี่โปรดเล็กน้อยแต่ก็ถูกแขนของเขาโอบรอบเอวไว้
“อะแฮ่ม! เสี่ยคร้าบบบบ เกรงใจพวกผมบ้างงงงอุ้ยยยย อ้ะ ตัวเอง เอาไรอีกมั้ยจ้ะ นี่จ่ะ ของโปรดของตัวเอง มามะเค้าป้อนให้ อ้ามมมมม” คุณติ๊กตะโกนข้ามโต๊ะมาพร้อมกับทำหน้ากระมิดกระเมี้ยนคุยคนเดียวเป็นวรรคเป็นเวร (ผมเคยบอกแล้วว่าเขาไม่ค่อยเต็ม) พี่นิ้งที่นั่งอยู่ข้างคุณติ๊กก็ตบไหล่พี่เทพแก้เขินเสียงดังพลั่กจนหน้าตี๋ๆ ของพี่เทพแทบจูบกับจานลูกชิ้น
“อิจฉาเหรอครับคุณติ๊ก ^^” ผมยิ้มถามหน้าซื่อ
“หน็อยยยยยยย ไอ้ปลื้มมมมม เกทับกูเหรอออออออ อีกสามวันรอดูหน้าแฟนกูได้เลย!!!”
ผมยิ้มกว้าง ก่อนจะพูดดังๆ “หวังว่าคงจะไม่แอบฉุดไอ้เจ้ยนะครับ ^^”
“ไอ้สัดดดดดดดดดดปลื้มมมมม!!!”
ทุกคนหัวเราะคุณติ๊กที่กำลังหงุดหงิดหัวฟัดหัวเหวี่ยง มีไอ้เจ้ยร้อง “อู้ดดดด” ปลอบใจอยู่ตัวเดียว ฮ่าๆๆๆ
“นี่ไม่ได้ตัวแม่มึงกะเล่นลูกเลยเหรอวะ หึหึหึ” คุณเปรมผสมโรงเข้าอีกคน คุณติ๊กได้แต่สบถเสียงดัง ขว้างถั่วใส่ผมกับคุณเปรมหลายเม็ด จนพลาดไปโดนพี่โปรดนั่นแหละถึงได้หยุดแล้วยกมือไหว้ท่วมหัว
ระหว่างนั่งรอเจ้าภาพ ไอ้เจ้ยก็ถูกเปลี่ยนจากตักของมิ้มมาอยู่ที่ตักของคุณติ๊กตามความเข้าใจของนางว่าคุณติ๊กรักชอบไอ้เจ้ยจากใจเลยอยากเปิดโอกาสให้ แต่ความจริงผมว่ามิ้มแค่เมื่อยขาอ่ะครับ ฮ่าๆๆ คุณติ๊กถึงจะบ่นนั่นบ่นนี่แต่มือก็ลูบหัวไอ้เจ้ยไม่ห่าง แถมยังบ่นเบาๆ แต่ดังไปทั่วโต๊ะอีกว่า “มึงไม่น่าเป็นตัวผู้เลยไอ้เจ้ย”
ผมกับคุณเปรมหันมาสบตากันอย่างห่วงสวัสดิภาพตูดไอ้เจ้ยอย่างเหลือแสน ก่อนคุณเปรมจะพูดอย่างปลอบใจตัวเองว่า “มันคงเมาน่ะ อีกอย่างไอ้เจ้ยมันก็ไม่สมยอมหรอก ไม่ต้องห่วง”
กว่าเจ้าภาพจะกลับมา พี่นิ้งกับพี่โขงก็ยกธงขาวยอมแพ้ไปแล้ว คุณติ๊กที่คุยกับไอ้เจ้ยเป็นวรรคเป็นเวรมาร่วมชั่วโมงก็เหมือนจะใกล้ลาไปอีกคน ส่วนคุณเปรมยังนั่งชนแก้วกับพี่เขมโดยมีมิ้มป้อนกับแกล้มให้ แต่ผมว่าพี่เขมไม่นานก็คงจอดแล้วเพราะขนาดคุณเปรมเรียกว่าที่พี่เขยยังไม่โวยวายสักคำ เหลือแค่สองคนที่ยังคงปกติดีทั้งๆ ที่ก็กินมากกว่าคนอื่นเขา พี่เทพที่เทพสมชื่อกำลังคุยสบายๆ กับพี่โปรดที่ถึงหน้าหล่อๆ จะขึ้นสีนิดๆ แต่ก็ยังคงพูดจารู้เรื่อง เมื่อเห็นสภาพของแต่ละคนแล้วคุณกิมจึงบอกว่าไว้เที่ยงคืนค่อยเป่าเค้กแล้วเดินตามคุณเฟรนที่พาไอ้เจ้ยไปนอนเข้าไปในบ้าน
“คบกันเมื่อไหร่วะ?” จู่ๆ คำถามของพี่เทพก็เรียกความสนใจจากผมที่กำลังฟุบหน้าลงกับโต๊ะ ครึ่งหลับครึ่งตื่น ผมไม่ได้เมาแค่หมดแรงเพราะกิจกรรมเข้าจังหวะเลยง่วงมาก
“ใครจะมานั่งจำ” พี่โปรดตอบเสียงกลั้วหัวเราะ พี่เทพเลยเปลี่ยนคำถามเป็นว่า “นานรึยัง? ตอนที่พาไปกินเหล้าด้วยครั้งนั้น?”
“ตอนนั้นยัง แต่ก็คบมาสักพักใหญ่ ส่วนเรื่องได้ก็ได้นานแล้ว หึหึ” พี่เทพเขาไม่ได้ถามถึงเรื่องได้ไม่ได้สักหน่อย ไม่รู้จะบอกเขาทำไม -*-
“กูคงไม่ต้องถามหรอกใช่มั้ยว่ามึงจริงจังขนาดไหน”
ผมแสร้งหลับตาลงทันทีที่มือของพี่โปรดวางลงบนแก้มแล้วลูบเบาๆ
“จริงจัง? ไม่รู้ว่ะ ก็คบไปเรื่อยๆ”
“หึ ไอ้ปากแข็ง กูเป็นเพื่อนกับมึงมาตั้งแต่สมัยอนุบาล แค่อ้าปากกูก็เห็นไปถึงลำไส้ใหญ่มึงแล้ว คนแรกไม่ใช่เหรอที่มึงกล้าเรียกเต็มปากว่าแฟนน่ะ ถึงกูจะแปลกใจที่ไม่ใช่ผู้หญิงก็เถอะ ใครจะคิดว่าคนเจ้าชู้ตั้งแต่เอาสาวไม่เป็นอย่างมึงจะมาหยุดที่เด็กผู้ชายตัวเล็กๆ หน้าหวานๆ อย่างนี้วะ เห็นที่ร้านเหล้าตอนนั้นไม่ชัดเท่าไหร่เพราะนมบังหน้า แต่มาเห็นวันนี้กูก็เข้าใจละ น้องมันน่ารักจริงๆ ว่ะ ไม่ติดว่ากูมีแฟนก็อยากลองจีบเหมือนกัน”
“ต่อให้มึงไม่มีแฟน บุญวาสนามึงก็ไม่ถึง โชคดีแค่ไหนที่นิ้งยอมลงจากคานมาเป็นแฟนกับมึง”
“มึงเรียกมันว่าโชคดีเหรอวะ?” น้ำเสียงของพี่เทพทำให้ผมรีบกลั้นหัวเราะ “เออ คงงั้น ฮ่าฮ่า แม่กูบอกว่าผ่าน กูก็ว่าตามนั้น อีกปีก็จะจบแล้ว รีบแต่งไปเลยก็ดีเหมือนกัน แม่กูได้ฤกษ์ดีมาแล้วว่ะ แต่งๆ ไปแม่จะได้เลิกบ่น”
“มึงก็ปากแข็งไอ้สัด อยากแต่งงานกับเขาจนตัวสั่นแล้วยังมาอ้างแม่”
“ทำมารู้ดี แล้วมึงอ่ะ? จะคบๆ เลิกๆ อย่างที่ผ่านมาอีกมะ?”
“กูไม่รู้อนาคต แต่ยังไงมันก็หนีกูไปไหนไม่รอดหรอก”
“ไอ้ห่านี่ตอบไม่ตรงประเด็น แต่จากที่ฟังมึงก็ไม่คิดจะเลิกกับน้องนั่นแหละ พูดท่ามากอยู่ได้”
“เออ กูแม่งใกล้บ้าเข้าไปทุกที นี่ไม่กี่วันก่อนยังปากดีขู่จะเลิกกับกู คนแรกในชีวิตกูเลยไอ้สัดที่กล้าพูดอย่างนั้น ไม่เข้าใจความคิดมัน มีผัวทั้งหล่อทั้งดีขนาดนี้มันยังคิดจะไปไหนอีกวะ”
“อ๋อออออออออ งั้นกูก็รู้ละว่าวันนั้นมึงเป็นอะไร มาถึงก็เหวี่ยงใส่ แดกเหล้าอย่างกะอาบ ไอ้วีไอ้นิวนี่สะกิดตีนกูให้ถามมึงใหญ่ ที่แท้ก็เรื่องแค่เนี้ยยยยยย”
“เหอะ เรื่องแค่นี้เหรอวะ เล่นสงครามประสาทกับกูเกือบสิบวัน กูกอดทีก็ทำหน้าจะร้องไห้ กูแทบคลั่งตาย”
“แล้วพวกมึงทะเลาะอะไรกัน?”
“ไม่รู้ ถ้ากูรู้คงไม่ปล่อยให้มันโกรธกูตั้งหลายวันหรอก ตอนแรกก็คงหงุดหงิดเรื่องพี่ผึ้ง แต่หลังๆ มากูชักจะงง มันคิดอะไรอยู่กูไม่รู้ แถมแม่งชอบคิดเพ้อเจ้อไปไกล มันคงคิดว่าสิ่งมีชีวิตอย่างกูจะตรัสรู้ทุกเรื่องมั้ง พูดแล้วยังหงุดหงิดไม่หาย”
“กูก็แนะนำอะไรมึงไม่ได้ว่ะ เพราะกูก็บื้อเหมือนกันเวลาที่นิ้งมันโกรธ”
“พวกแม่งชอบงี่เง่า ตั้งแต่คบกับมันกูก็ไม่มีใคร ถ้ามันยังเป็นอย่างนี้ได้อกแตกตายเข้าสักวันเพราะยังมีผู้หญิงที่ตามตื้อกูอีกเป็นสิบ”
“มึงลองเอาหน้าไถกับพื้นสักชั่วโมงสิ เผื่ออะไรจะดีขึ้น”
“ลดความหล่อกูไม่ได้หรอกไอ้สัด คนอย่างกูหล่อที่ใจ”
“ถุยยยยยยยยย!” ผมเกือบจะถุยออกมาพร้อมพี่เทพ แต่ก็สำนึกได้ว่าตัวเองอยู่ในบทของคนที่หลับไปแล้ว พี่โปรดหัวเราะหึหึ มือก็ดึงผมผมเล่นอย่างคนมืออยู่ไม่สุข
“มึง...แล้วน้องมัน...เก่งมั้ยวะ”
“ที่กูหลงจนโงหัวไม่ขึ้นนี่มึงยังไม่รู้คำตอบอีกเหรอ?”
บทสนทนามันชักจะทะแม่งๆ เข้าไปทุกที พี่เทพหัวเราะแล้วพูดต่ออย่างกวนตีนว่า “ขอลองบ้างดิ”
“พ่องงงงง!” เป็นอันจบบทสนทนา
ผมเริ่มรู้สึกถึงแรงดึงที่แก้มทีละนิด จากนั้นก็เพิ่มมากขึ้น มากขึ้น พร้อมๆ กับที่มีใครสักคนก้มลงมาจูบที่ปากผมแล้วผละออกไปอย่างรวดเร็ว ผมลืมตาอย่างไม่ต้องสร้างจังหวะให้สมจริงแต่อย่างใดเพราะตอนนี้แก้มที่ถูกดึงมันเจ็บจนอยากกัดนิ้วผู้ชายหน้าหล่อข้างๆ ที่บังอาจเหลือเกิน
“เจ็บบบบบบบบบบ พี่เป็นซาดิสม์รึไงเนี่ย หาาาาาาาาาาา!!”
“มากินเหล้า ใครใช้ให้มาหลับ”
ผมกำลังตั้งท่าจะโต้กลับไปเจ็บๆ แต่ก็ถูกขัดจังหวะด้วยเสียงของคุณกิม “อ้าว ไอ้ปลื้ม ตื่นขึ้นมาก็โวยวายเลยนะมึง แก้มเป็นไรวะ แดงเชียว” คุณกิมถือกล่องเค้กเดินมาพร้อมกับคุณเฟรน ไม่ใช่ว่าเพิ่งกลับมาจากข้างนอกหรอกครับ กลับมานานแล้วแต่พาไอ้เจ้ยไปเข้านอนต่างหากถึงเพิ่งออกมากัน
“โดนหมากัด”
พี่โปรดดีดหน้าผากผมก่อนจะกระซิบเสียงดุ “ได้โดนท่าหมายันเช้าแน่”
ผมค้อนใส่พี่โปรดหนึ่งที ก่อนจะถามคุณเฟรนที่นั่งกินแตงโมอยู่ข้างคุณกิม “ถ้าไอ้เจ้ยหลับแล้วใครจะเป่าเทียนอ่ะครับ”
“กูไง” คุณเฟรนตอบพลางยิ้มกริ่ม ปากก็พ่นเมล็ดแตงโมใส่คุณกิม
“อ้าว แต่วันนี้เป็นวันของไอ้เจ้ย”
“มึงคงไม่คิดว่าหมูมันจะเป่าเทียนเป็นหรอกนะไอ้ปลื้ม”คุณเฟรนว่าพลางหลบมะเหงกจากคุณกิม แล้วหันมายิ้มให้ผมราวกับว่าผมเป็นเด็กสองขวบที่จินตนาการเพ้อเจ้อถึงหมูที่สามารถทำอะไรๆ ได้เหมือนคน
ไม่อยากได้รับรอยยิ้มนี้จากคนที่เลี้ยงไอ้เจ้ยประหนึ่งลูกในไส้เลยนะครับเนี่ย -*-
“ความจริงนอกจากจัดงานให้ลูกเจ้ยกูแล้ว พวกกูจัดเลี้ยงส่งตัวเองก่อนออกค่ายด้วย ค่ายที่ในกลุ่มเรามีแต่มึงคนเดียวที่ไม่ไปเพราะติดผัวนั่นแหละ ไม่ต้องมาย้อนกู ดีเหมือนกัน มึงจะได้อยู่ช่วยไอ้ติ๊กเลี้ยงลูกเจ้ยให้กู ไม่ค่อยไว้ใจมันเท่าไหร่ แต่เอาไปให้ไอ้ฟีนลูกกูคงเหลือแต่กระดูก ไอ้กิม ไปปักเทียนซิมึง ใกล้ได้เวลาละ”
ผมเบ้ปากอย่างไม่ชอบใจ ผมไม่ได้ติดผัวอะไรอย่างที่คุณเฟรนว่าซะหน่อยนะครับ พี่โปรดไม่ให้ไปผมก็แค่ไม่อยากขัดใจเขาเท่านั้นเอง ครอบครัวสุขสันต์ดีที่สุดไม่ใช่เหรอครับ ทะเลาะกับพี่โปรดไม่ใช่เรื่องสนุกในชีวิตหรอกนะจะบอกให้ -*-
..................................................................To be continue.....................................................
หึหึหึหึ :laugh: :laugh: :laugh: เม้นเดียวไม่พอ พากันเวิ่นอีกแล้ว :ruready
ใครไม่ชอบฉากแบบ... ข้ามได้นะคะ (นางมาบอกท้ายตอนนี่นะ? เพื่อ? :z6: :z6:)
ทำไมมีแต่คิดล่ะคะว่าอีกสี่ตอนเสี่ยจะโดนเอาคืน :m28: :m28:
รักน้องปลื้มอ่ะะะะ รักน้องปลื้มมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม รักมากเลยยยย เด็กเจ้ :a1:
แต่เพราะเจ้รักหนูนะ ถึงอยากให้เจอแต่สิ่งดีๆ :give2:
ขอบคุณทุกความคิดเห็นค่ะ
ปล. ยังไม่หายไปง่ายๆ ค่ะ จนกว่าจะหมดสต๊อก // เฮ้ยยยย! :m29:
กว่าจะได้แต่ละตอน...ต้องบิ้วอารมณ์นานมาก ยิ่งช่วงนี้มีเด็กซนๆ สิบสองคนมารบกวนอีก :m23:
ก็ไม่รู้สินะ :m19:
ด้วยรักและห่วงใย ดูแลตัวเองด้วยค่ะนักอ่านทุกคน อย่าป่วยนะคะ จะได้มาตามอ่านกันอีก :กอด1:
-
จิ้ม :z2:
-
ปลื้มแซ่บขึ้นทุกวันอ่ะ บอกเลย :m25:
-
ไอคำว่างี่เง่านี่ ถ้าย้ำกันบ่อยๆ บางทีคนโดนว่ามันก็เจ็บช้ำนะ :mew2:
อย่าให้ติดปากนะเสี่ยโปรด :mew4:
-
ปลื้มน่าร๊าาาากกก
-
"มึงลองเอาหน้าไถกับพื้นสักชั่วโมงสิ เผื่ออะไรจะดีขึ้น" กรี๊ดดดดดดด รักพี่เทพอ่ะ 555555555
อยากให้อิเฮียทำดูบ้าง เผื่อฟีโรโมนความหล่อจะได้ลดลงบ้าง :เฮ้อ: สาวเยอะละเกิน หมั่นไส้ๆ
-
เดี๋ยวนี้ปากกล้าขึ้นนะปลื้ม จัดว่าดี
:กอด1:
-
ฟินคะ
-
คุณติ้กคงได้คู่กับไอ้เจ้ยแน่ๆ 555555
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
ไม่อยากให้เข้าโหมดดราม่าเลย T^T กำลังฟินกันความสุขของคู่นี้
-
ก็เงี้ยะอะนะ ผัวเมียละเหี่ยใจ ถ้าคิดจะจริงจังกันจริงๆ เรื่องแบบนี้มันเป็นเรื่องปกติของคนคบกัน เรียกได้ว่าหยุมหยิม กรุบกริบๆ แต่ถ้ามากเข้ามันก็เป็นบ่อเกิดของรอยร้าวในความสัมพันธ์
แต่แหม ชอบที่พี่เทพแดกนายมาโปรดจริงๆ ถ้ามาโปรดไม่ยอมเอาหน้าไถ แนะนำจับล็อคแล้วเอามันไถพื้นโล้ด คึคึ หมั่นไส้จริงๆว่ะ ถุยยยยย หล่อที่ใจ ใจแกอะแกที่เยินซะ!
ตอนนี้คุณติ๊กมาเหนืออีกแล้ว เพื่อนพูดเล่นไปงั้น พี่แกเล่นตบมุกกลับซะคนอ่านแทบพ่น เกือบจะคิดว่าคุณติ๊กจริงจังเรื่องน้องเจ้ยซะแล้ว :m30: :oak: เราสังเกตว่าตอนไหนมีคุณติ๊กออกฉาก คุณติ๊กชอบมีประเด็นให้แฟนคลับอย่างเราหัวเราะได้ตลอก เป็นผู้ชายที่น่ารัก(?)ซะเหลือเกิ๊นนน
-
หาคู่ให้คุณติ๊กด่วน ก่อนมันจะจับไอ้เจ้ยทำเมีย =[]=
-
มาคอยดูว่าเสี่ยจะทำได้มั๊ย กับข้อตกลงของน้องปลื้ม ฮึ่มๆๆ
นัองปลื้มน่ารักที่สุด !!!
-
เข้าใจพี่โปรดนะ อิอิ คนแรกปะเนี่ยที่เข้าใจพี่โปรดมันอะ 555
-
คุณติ๊กเมา ชักจะน่ากลัว :laugh: คุณเฟรนระวังลูกเจ้ยนะ
อ่านตอนนี้ไม่รู้ว่าใครหลงใครมากกว่ากันอะ หวานกันซะ อิจฉาเลย :m3:
-
เฮียโปรดยังคงคอนเซ็ปเก๊กและหลงตัวเองเป็นที่หนึ่ง
ปลื้มสู้ๆนะ คนอย่างเฮียโปรดต้องใช้เวลา
:กอด1: :L2:
-
ตอนนี้ยาวได้ใจ
:impress2:
รอตอนต่อไปค่ะ
-
ตอนนี้คะแนนมาโปรดเริ่มดีขึ้น อิอิ ขำปลื้มแซวคุณติ๊ก
-
คุณติ๊กฮาไปนะ
จะเอาไอ้เจ้ยซะงันอ้ะ 55555
ส่วนปลื้มกับพี่โปรดก็ยังเรื่อยๆอยู่
รอสองคนนี้ดราม่าาาาาา
-
ไปไหนไม่รอดแล้วเสี่ยโปรด ขาดปลื้มแล้วจะรู้สึก :katai3: :katai3: :katai3: :katai3: :katai3: :katai3:
-
คืนดีกันแล้ว
อิอิยอมรับเถอะ
หลงน้องขนาดนี้
-
กรี๊ดดดดดดด มีเอาในห้องน้ำด้วยวุ้ย พี่โปรดนี่มันหื่นตัวพ่อจริงๆ :hao6: แต่เราชอบอ่า ได้ฟีลไปอีกแบบ
พี่โปรดหลงน้องจนโงหัวไม่ขึ้นจริงๆ ก็น้องปลื้มมันน่ารักนี่เนอะ ใครไม่หลงก็บ้าแล้ว :-[
ไอ้เจ้ย มึงเป็นหมูที่น่าหมั่นไส้มาก ขอสักทีเหอะ :beat: :z6:
-
เป็นตอนที่ถูกใจที่สุดที่ปลื้มและพี่โปรดเข้าใจกันซะที
-
แอร๊ย พูดอย่างนี้แปลว่าอีกสี่ตอนน้องปลื้มจะโดนกระทำชำเราหรือคะ :monkeysad: เดาไปเรื่อยแหละไม่ว่ายังไงเจ๊ก็จะอยู่ข้างหนูนะปลื้ม (ยกเว้นถ้าหนูติสท์แตกจัด ๆ จนเจ๊มิอาจเข้าใจ :laugh:)
ให้มันได้อย่างนี้สิปลื้ม คนอย่างเฮียมันต้องให้นึกถึงคนอื่นบ้างก่อนที่ปลื้มจะเป็นของตาย ปลื้มนี่ก็เลือดเย็นและอดทนใช้ได้นะ ชอบ หุหุ
คู่ใหม่ใช่มั้ยคะ คุณติ๊กไอ้เจ้ย ไอ้เจ้ยทำไมโดนกลั่นแกล้งเยี่ยงนี้ จริง ๆ แล้วคือเอาไว้แกล้งคนอื่นมากกว่า ฮาาาาาาา 555555
-
แหม อ่านตอนนี้แล้วมันเปรมปรีจริงๆ เขินจนบิดร้อยแปดสิบองศา อยากให้หวานๆ กันอย่างนี้ไปอีกนาน แถมตอนนี้ยังได้รู้ความในใจของมาโปรดเพิ่มขึ้นอีกนิดนึงด้วย เลยทำให้สงสัยว่า...ถ้าในอีกสามหรือสี่ตอนนี้ไม่ใช่พี่มาโปรดดราม่า แล้วจะเป็นดราม่าของน้องปลื้มหรือคะ? จะเกี่ยวกับเรื่องครอบครัวของน้องปลื้มหรือเปล่า? โอย อยากรู้อยากเห็นเหลือเกินค่ะคู้ณ!
อย่างไรก็ตาม...สมควรอย่างยิ่งที่จะต้องจัดหาคู่ให้กับคุณติ๊ก สงสารแกนะ หัวเดียวกระเทียมลีบ :laugh: แอบชอบแกตั้งแต่เป็นปู่โสมเฝ้าบ่อปลาแล้ว!
-
เสี่ยโปรดแทบจะแทบเท้าหนูแล้วน้องปลื้ม แต่พี่ว่ามันก็ยังไม่สุดน่ะ เหมือนมันอีกนิดๆ ไงไม่รุ
แต่ชอบนะที่เสี่ยแกทรมานอึดอัดอยู่หลายวัน เหมือนจะสะใจ สุดท้ายทนไม่ไหวก็ต้องง้อเมีย
น้องปลื้มนี่มันน่าหลงจริงนะ นิสัยดี แล้วเก่งอีก (เก่งไรก็เรื่องที่พี่เทพกับเสี่ยโปรดเข้าคุยกันแหละ อิอิ)
ฮาคุณติ๊กตอนเล่นไพ่นะ ขำบ้านนี้จัดงานครบรอบให้น้องเจ้ยอลังการอลังกิ้วแท้ หาเรื่องกินกันชัด ๆ
น้องปลื้มดูจะเป็นมหาอำนาจขึ้นทุกวัน ผัวรักผัวหลงค่ะลูกขา สะสมสุขไว้ใช้ตอนดราม่าค่ะ
ขอบคุณค่ะ
-
พอดีกันแล้ว ก็หื่นขึ้นมาเลย :haun4:
ปลื้มแอบเนียนฟังเสี่ยนินทานะ
-
มุ้งมิ้งปุ๊งปิ๊ง(?)กันดีจริงๆ ><
-
เอ่อ...เฟรนแน่ใจหรอที่จะให้คุณติ๊กดูไอ้เจ้ยให้อ่ะ ถึงเป็นตัวผู้คุณติ๊กก็อาจจะไม่เว้นนะ :ruready
-
พี่เทพถามอะไรไม่รู้ แอร๊
-
พี่ติ๊กแมร่งฮาาาาาาา 55555555555
จะเล่นมุกทีก็ขัดเท้าเสี่ยตลอด
เพราะรักถึงยอม ใช่มั้ยเสี่ยยย
ไม่คิดเหมือนกันนะว่าจะได้เห็นท่าทีจนมุมของพี่โปรด
น้องสำคัญมากจริงๆ
-
น้องมันน่ารักอะเนอะ ไม่แปลกที่พี่โปรดจะหลงเป็นธรรมดา .. :katai2-1:
-
อิเสี่ยปากดีตลอดดด
ไปไหนไม่รอดแท้ๆ :hao3:
-
ฮามากปาร์ตี้วันเกิดเจ้ย
พี่โปรดหื่นมากไปป่าวเนี่ย 55555 :hao6:
-
งงๆพี่เขมเป็นแฟนพี่โขง??? ไม่ได้มีแฟนเป็นพี่ยินดีเหรอคะ ยังไงอ่าเนี่ย :a5:
-
งงๆพี่เขมเป็นแฟนพี่โขง??? ไม่ได้มีแฟนเป็นพี่ยินดีเหรอคะ ยังไงอ่าเนี่ย :a5:
ตรงไหนคะ เราพิมพ์ผิดรึเปล่าคะ เมื่อกี้ไปทวนดูก็มีเว้นวรรคผิด ตอนนี้เว้นวรรคให้แล้วนะคะ ว่าแต่ตรงไหนที่บอกว่าพี่เขมเป็นแฟนพี่โขงคะ จะได้แก้ให้
-
สนุกๆๆคะ รอๆ
-
ใกล้สุดแล้ว อีกนิดนะเสี่ย เกือบเกลีย-มัวแล้ว :katai5:
รักน้องปลื้ม กรี๊ด!
อ่านตอนนี้ไม่อยากจะบอกเลยว่าสุขภาพจิตดีเว่อร์
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
อมยิ้ม คิกคักๆ นั่งขำ นั่งเขิน เหมือนคนบ้า (ดีนะอยู่คนเดียว..ฮาา)
-
:-[
:กอด1:
-
โฮกกกกกกกกก ในห้องน้ำด้วย :pighaun:
อีกสี่ตอนที่ว่าเนี่ย น่าจะเรื่องครอบครัวนะ หรือเร็วไป??
เรื่องนี้จะสักประมาณกี่ตอนอ่ะ?? :katai4:
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
:oo1: :oo1: :oo1:
ความเก่งของปลื้ม เสี่ยโปรดการันตี
-
ดราม่าจะงอกที่ใครล่ะเนี่ย :katai5:
-
อ่านแล้วยังสนุกเหมือนเดิม
ปลื้มดัดนิสัยพี่โปรดด่วนเลย
เป็นแบบนี้ไม่ไหวนะ
-
อยากกระโดดจูบเสี่ยโปรดซักพันรอบ คนอะไรไม่รุ้ หล่อน่าฟัดจุง
ในห้องน้ำ สามรอบ หุหุ :oo1:
:z6: โดนปลื้มโดดแตะ
รักคนเขียนมากมาย จุ๊ฟๆ :mew1:
-
สรุปไม่เก็ทหรอกเร๊อะ ว่าโกรธอัลไล :o
...กรำ...
-
:hao6: น้องปลื้มร้อนแรงขึ้นทุกวัน เอาซะอิเสี่ยไปไหนไม่รอดเลย :oo1: คุณแม่พี่โปรดใจดีที่สู๊ดดดดดดดดดด :katai2-1:
-
โอย สรุปแล้วใครจะต้มมาม่าให้กิน รอลุ้น :katai5:
-
55555555555555555555555 ตอนนี้ตลกอ่ะ. วันนี้เป็นวันของลูกเจ้ย หมูตัวผู้ โอ้ย น่ารัเอ่ะ 55555555555 ดว่า “เคยเห็นปลื้ม
'สำลักเหรอครับ ถ้าเป็นของโปรดก็กินหมดอยู่แล้ว”ผม
เน้นคำว่าของโปรดแล้วก็ใช้ลิ้นเลียใบหูพี่โปรดเบาๆ' อือหือ ปลื้มแม่งยั่วมาก ดีแล้วเป็นแบบนี้แหละ ไม่ต้องทะเลาะกันหรอก
-
เค้าคืนดีกันแล้วววว
อีกอย่างที่เพิ่มขึ้นมา คือเสี่ยเริ่มง้อแฟนเป็นสินะ :impress2:
-
ค่อยๆเป็น ค่อยๆไป
ตอนนี้อ่านแล้วอารมณ์ดี
นอนหลับฝันดีครับ
-
อย่างน้อยตอนนี้พี่โปรดก็แง้มๆความคิดออกมาให้น้องปลื้มได้ปลื้มออกมาซะที หลังจากที่ปากแข็งอยู่นาน
รอติดตามฉากหวานๆ(หรือต้มมาม่าก็ได้) ต่อไปคร่าาาาาา :mew1:
-
เสี่ยโปรดน่ารักขึ้นทุกวันๆเลย ปลื้มจะใจร้ายให้โปรดเสียใจได้เหรอ :กอด1: รอตอนต่อไปค่ะ
-
พี่โปรดทำเป็นปากแข็งน้าาาาาาาาาา ปลื้มน่ารักก รอนะคะ
-
อ้าว...ตกลงพี่โปรดไม่เข้าใจปลื้มเหรอ? สรุปว่าตอนนั้นเมา เลยจำไม่ได้ว่าปลื้มพูดอะไร
แสดงว่าดราม่าต้องเกิดจากพี่โปรดมีคนอื่นแหง โอม ดราม่าจงมา อยากเห็นพี่โปรดโดนดีสักที!
-
มีแต่คนรักน้องปลื้มแต่เรารักเสี่ยอ่ะ ชอบ ตรงๆ แมนๆ ใจใจดี ง้อทีถ้าเราเป็นปลื้มนี่เราใจอ่อนนานละ ฮึ่ยยย
อย่างที่คนแต่งบอก อีกสี่ตอนมีแต่คนคิดว่าเสี่ยของเราจะโดนเอาคืนหรือว่าดราม่าต่างๆ (ซึ่งเราเป็นน1ในนั้น)
หรือว่า 4 ตอนที่ว่าของคนแข่งคือหมดสต๊อค? อ๊ากก ไม่นะ #มโนแล้วเรา
โอ้ยรักเสี่ยหลงเสี่ย เขินแทนปลื้ม(?) ยิ่งตอนหยิกแก้มแล้วจูบปากบอกให้ตื่นนั่นนะน่ารักไปแล้ว (ชอบอะไรก็ไม่รู้)
ยิ่งตอนปลื้มแกล้งหลับแล้วเสี่ยคุยกับพี่เทพนะแบบฮึ่ยยย เป็นเรานี่คงกลั้นยิ้มไม่ได้
ดูคำตอบเหมือนจะไม่ค่อยดี แต่ดีกว่าบอกว่าจะรักจะคบตลอดชีวิตอะไรแบบนั้นซะอีก แบบนี้จริงใจกว่าเยอะ
ดีใจแทนปลื้มที่ได้เป็นแฟนเสี่ยคนแรก(นอกนั้นกิ๊กหมด)
*แล้วนี่เราจะไปยุ่งเรื่องเขาทำไมมมมมมมมมม มโนไปไกลแล้วตรู* #โอ้ยเขินแปป ฮาาา #จุดนี้อีนี่บ้าอยู่
:jul1: :jul1:
-
เฮียโปรดหื่นไปแล้วนะคะ บ้านเพื่อนก้อไม่เว้นเชียว
-
รักน้องปลื้ม :-[ :mew1:
-
:z1:1+น้องปลื้มแซบเวอร์มากค่ะ
-
หลงรักปลื้มจนโงหัวไม่ขึ้นนนนนนน :hao7: :hao7:
-
แหม่ นั่งอ่านมาตั้งแต่หัววัน งานการไม่ได้ทำเลยทีนี้
อยากบอกว่าสนุกมากเลยค่ะ
มาติดตามอ่านและจะตามไปอ่านเรื่องอื่นๆอีกนา
ขอบคุณค่ะ
o13
-
ตอนนี้หวานกันซะ 55555
เมื่อไรปลื้มจะเจอพี่ยินดีน้า ~
-
อัพทุกวันนะคะ :mew1:
พี่โปรดหลงน้องปลื้มจนโงหัวไม่ขึ้นเบย :impress2: :impress2:
น้องปลื้มช่างเเรงกล้า ใช้ท่าปราบเซียนโปรดได้อยู่หมัด :call:
-
อีก4ตอนได้อ่านเสี่ยคลั่งแน่เลยโหยยยยยยย
ทำไมปลื้มเก่งอะได้ข่าวว่าจึ้กๆกับพี่โปรดคนแรก555555555555555555555
ทฤษฎีไม่ต้องป่ะปฏิบัติอย่างเดียว Y_Y
แม่งเข้าใจเลยผู้ชายชอบคุยอะไรกันแบบนี้
รีเควสคู่ให้ติ๊กหน่อย ติ๊กไม่เหมาะกับรักสามเศร้าอะ
มันควรจะฮาๆบ้าบอแล้วก็มีคู่ที่เหมาะกับมันได้แล้ว ดูท่าอย่างไงกิมเฟรนก็ไม่สั่นคลอน
ด้วยรักและห่วงใยอย่าให้พี่โปรดเจ็บมากนะคะฮือ
(ตอนแรกๆก็ด่าแต่พี่โปรดนะเรา5555555555555555555555)
-
อ่านมา7ตอน ไม่มีตอนไหนเลย ที่ไม่อยากกระทืบ ไอ้พี่โปรด!!!
-
ติ๊ก เอิ่ม...หมูก็ยังไม่เว้นเลยนะแก
อยากเห็นเสี่ยโปรดโหมดเศ้ราาาา~
-
นินทาเผาขน
:z2:
-
:katai1: อยากอ่านต่อแล้ววววว
-
จริง ๆ แล้วน้องเหนือกว่าเสี่ยมากแต่ท่าทางจะไม่รู้ตัว
ส่วนเสี่ยก็ยังไม่รู้ตัวเช่นกันว่าน้องไม่ใช่ลูกเจี๊ยบในกำมือ
มันดื้อนะเว้ย ใจคิดตลอดว่าตัวเองไม่สำคัญ หาทางลงให้ตัวเองตลอดเวลา
เสี่ยทำมาเป็นได้ใจนะ คิดว่าเอาอยู่นะ เดี๋ยวเจอน้องจัดเต็มจัดหนักเข้าล่ะก็
จะหาว่าไม่เตือน .. ว่าแต่สงสัยอ่ะ มีอะไรกันติด ๆ กันหลายรอบ มันทำไหวจริงอ่ะ
-
ตอนที่ 17
“อาาาาาาาาา...พอ..พอแล้วปลื้มมมม ขึ้นมา” ผมเลื่อนใบหน้าจากกลางลำตัวไปประกบปากกับคนที่นั่งพิงหลังกับหัวเตียงทันที เสียงครางเมื่อกี้ก็ไม่ใช่ใครที่ไหน พี่โปรดสุดหล่อของผมนั่นเอง ผมแค่ทำการรีดน้ำยามเช้าให้ก็เท่านั้น เป็นรางวัลที่ช่วงนี้ทำตัวดี
พี่โปรดหลับตาพริ้มรับจูบผมที่ในปากยังมีกลิ่นคาวน้ำรักซึ่งทำให้มัวเมาได้ง่ายยิ่งกว่าดื่มเหล้าชั้นดี การสอดใส่ไม่ใช่ทางเลือกเดียวที่จะพาไปถึงสวรรค์หรอกครับ สำหรับผมแล้วผมถนัดใช้ปากกับลิ้นตัวเองให้คนรักของผมเขามีความสุขมากกว่า
“เก่งขึ้นทุกวัน ใครสั่งใครสอน” พี่โปรดถามเสียงพร่า ปากก็ยังไล่วนอยู่กับซอกคอผมไม่หยุดแถมยังไซ้ต่ำลงมาเรื่อยๆ
“ไม่ใช่โปรดหรอก ^^”
พี่โปรดหยุดชะงักก่อนจะ “โอ้ยยยยยยยยย กัดทำไม”
กัดแรงขนาดนี้ผมจะไม่สงสัยเลยถ้าหัวนมผมหลุดติดปากพี่โปรดไป
“ปากดี”
“ก็รู้ว่าพูดเล่น”
“ไม่รู้”
“อย่ามามึน ตัวติดกันอยู่ทุกวัน จะให้ไปมีใครที่ไหน”
“เชื่อได้เหรอ เบอร์โทรเข้ามีแต่เบอร์แปลก พี่ไม่พูดไม่ใช่ว่าพี่ตาบอด”
“ของตัวเองก็เยอะ อย่ามาๆ”
“เขาโทรมาขายประกัน”
“ของปลื้มเขาก็ติดต่อมาให้ไปทำบัตรเครดิต ^^”
ผมกับพี่โปรดหัวเราะออกมาพร้อมกัน ที่จริงก็ต่างคนต่างรู้ว่ามันเป็นยังไงเพราะแลกมือถือกันใช้จนทั้งเพื่อนผมและเพื่อนพี่โปรดบ่นกันใหญ่ที่โทรหาแล้วกลับไม่ได้คุยกับเจ้าของเครื่อง ยิ่งคุณเปรมนี่ยิ่งกวนตีนพี่โปรด โทรเข้าเครื่องผมวันละสามเวลาอย่างที่ผมสงสัยจริงๆว่าแม่งไปออกค่ายแล้วทำไมมีเวลามากวนตีนชาวบ้านเขา พี่โปรดโกรธอย่างกะภูเขาไฟระเบิด และในที่สุดคุณเปรมโดนขู่ตัดเงินไปสามพันรวมทั้งเงินที่ยืมพี่โปรดไปก็คิดดอกเบี้ย
“เมื่อไหร่จะพาไปทะเล” ผมถามอย่างแอบหวังอยู่นิดๆ ว่าจะได้ไป ถามคราวก่อนก็บอกว่าสงกรานต์ แต่เอาเข้าจริงพี่โปรดได้หยุดแค่สามวัน นอกนั้นต้องติวต้องอ่านหนังสือไปมหาลัยแทบทุกวันเตรียมสอบใบอะไรก็ไม่รู้ของเขาสงกรานต์เลยกร่อยเหมือนทุกปีที่ผ่านมาซึ่งผมก็ไม่ได้เดือดร้อนอะไร สู้อากาศร้อนไม่ไหวก็นอนหลบแดดอยู่ในคอนโดฯดีกว่า ส่วนพวกคุณเปรมไปออกค่ายครับ วิดวะอาสาพัฒนาชนบทนั่นแหละ ค่ายหนึ่งเดือนที่ผมอยากไป คุณเฟรนโทรมาคุยกับผมบ่อยๆ ส่วนมากถามถึงไอ้เจ้ยที่ตอนนี้อยู่ในความดูแลของคุณติ๊ก คุณเฟรนเล่าอีกว่าอากาศดีมากกกก ชาวบ้านเป็นกันเอง อาหารอร่อย ได้เก็บสตรอเบอร์รี่ด้วยอีกต่างหากไอโฟนผมแทบลุกเป็นไฟด้วยความอิจฉา
“เมื่อไหร่ก็เมื่อนั้น”
“ไม่มีกำหนดว่างั้นเถอะ”ผมกัดจมูกพี่โปรดอย่างหมั่นไส้ ก่อนจะลดตัวลงต่ำรับแก่นกายที่ตั้งชันอย่างท้าทาย พี่โปรดซี๊ดปากตลอดเวลาที่ผมเคลื่อนตัวลงต่ำจนมิดลำ
“ก็ไม่อย่างนั้นซะทีเดียว อืมมม..ม..ม จูบหน่อย”
ผมก้มลงจูบพี่โปรดตามคำขอ ในขณะที่ช่วงล่างก็ขยับขึ้นลงช้าๆ ผมไม่รีบร้อนเพราะอยากทรมานคนเล่นแต่ตัวผมเองก็ทรมานนิดๆ เหมือนกัน
พี่โปรดยิ้มแยกเขี้ยวตอนที่ผมวนสะโพกไม่ยอมขยับ เกือบนาทีที่ใบหน้าหล่อเหลาแดงก่ำเต็มไปด้วยความต้องการ ริมฝีปากสวยเปล่งเสียงครางต่ำ ซี๊ดปากเป็นระยะ
“ชอบมั้ยครับ” ผมยิ้มใส่ตาคู่สวยของพี่โปรด มือก็คลึงเล่นอยู่บริเวณยอดอก แทนคำตอบสะโพกผมถูกจับไว้ด้วยมือทั้งสองข้างของพี่โปรดที่ตอนนี้ยกตัวผมลอยจนช่วงล่างแทบหลุดออกจากกัน ก่อนจะกดลงจนมิดลำอย่างรวดเร็ว ผมร้องแทบไม่ออกเพราะทั้งเสียวทั้งจุก หัวใจเหมือนหล่นหายไปที่ไหนสักที่ตอนพี่โปรดทำซ้ำๆ อย่างนี้หลายๆ ครั้ง ผมกอดคอพี่โปรดไว้แน่นในขณะที่จังหวะการขยับเปลี่ยนแปลงตลอดเวลา บางครั้งก็ทั้งแรงและเร็วจนได้ยินเสียงเนื้อกระทบกัน แต่บางครั้งกลับเชื่องช้าอ้อยอิ่งอย่างน่าโมโห จนในที่สุดก็รัวเร็วทำเอาหายใจแทบไม่ทัน และแทบหยุดหายใจเมื่อรู้สึกกระตุกสั่นไปทั้งร่างแล้วคนที่อยู่เบื้องล่างก็กระตุกพลางกระแทกเน้นหนักอีกสามสี่ครั้ง เสียงครางต่ำดังขึ้นบอกให้รู้ว่าเจ้าของเสียงเพิ่งพอใจสุดๆ เมื่อไม่กี่นาทีก่อนตามด้วยเสียงหอบหายใจเหมือนไปวิ่งมาสักห้ากิโลเมตร
ผมกระแอมไอให้เสียงกลับมาเป็นปกติ ก่อนจะยกตัวออกแล้วล้มตัวนอนคว่ำหน้า รู้สึกถึงน้ำรักที่เริ่มไหลลงมาตามขาแต่ผมไม่ได้สนใจ ผมจุกไปทั้งช่องท้องเลยตอนนี้ “เล่นแรงไปแล้วนะพี่”
“ความผิดใครล่ะ” เสียงพี่โปรดยังคงแหบพร่า เหงื่อผุดพรายอยู่บนหน้าผากเหนือคิ้วเข้ม แต่ริมฝีปากก็ยังคลี่ยิ้มน่ามอง “เจ็บเหรอ”
“ทั้งเจ็บทั้งจุก”
“เดี๋ยวพี่ไปเอาถุงน้ำร้อนมาให้”
“อือ หิวน้ำด้วยพี่ แฟนต้ากระป๋องเล็กอยู่ในตู้เย็นเล็กอ่ะ”
“ห้ามกินน้ำอัดลมก่อนกินข้าว”
“งั้นเอาชาเขียว”
“น้ำเปล่า โอเค?”
ในเมื่อตอนนี้ผมยังไม่มีแรงขยับตัวไปไหนได้ เลยต้องตอบพี่โปรดไปว่า “จัดมาตามนั้นครับพี่”
สักพักพี่โปรดก็กลับมาพร้อมกับถุงน้ำร้อนและน้ำแร่หนึ่งขวด ผมค่อยๆ พยุงตัวเองให้ลุกขึ้นนั่งเพื่อจะได้ดื่มน้ำได้สะดวก พี่โปรดที่ตอนนี้มีแค่ผ้าเช็ดตัวผืนใหญ่พันรอบเอวไว้กำลังโทรหาแม่บ้านให้ขึ้นมาเปลี่ยนผ้าปูที่นอนและทำความสะอาดห้อง
“แม่บ้านจะขึ้นมาตอนเก้าโมง ตอนนี้เราไปอาบน้ำกันก่อน ปลื้มไหวมั้ย”
“เดินไม่ไหว กระดูกเชิงกรานคงใช้การไม่ได้ไปแล้วมั้งพี่”
“เกินจริงไปมั้ยไอ้เด็กบ้า”
“คงไม่ใช่แค่กระดูก แต่ตับม้ามไตคงแตกไปเพราะแรงกระแทกแปดริกเตอร์ของพี่นั่นแหละ”
พี่โปรดส่ายหน้ากับคำพูดเกินจริงของผม ก่อนจะเข้ามาอุ้มผมเหมือนอุ้มเด็กสามขวบ มือผมโอบรอบคอพี่โปรดไว้โดยอัตโนมัติ ขณะที่ขาโอบแน่นอยู่กับเอวของพี่เขา เพราะขืนผมร่วงลงพื้นตอนนี้ผมมั่นใจว่าผมจะไม่สามารถเดินไปไหนมาไหนได้อีกหลายวันเลยล่ะครับ - - พี่โปรดอาบน้ำให้ผม ช่วยแต่งตัวให้แล้วอุ้มผมมาวางที่โซฟาห้องนั่งเล่นพร้อมกับวางถุงน้ำร้อนที่อุ่นกำลังพอดีไว้บนหน้าท้อง
“เดี๋ยวก็หาย” พี่โปรดจูบหน้าผากผมเบาๆ “หลับรอก็ได้ พี่อาบน้ำเสร็จจะมาปลุก”
“แล้วข้าวอ่ะ จะกินไร”
“คุณแม่จะให้แม่บ้านเอามาให้”
“คุณแม่กลับมาแล้วเหรอครับ”
“มาถึงตอนตีห้า เย็นนี้ต้องไปทานข้าวที่บ้านใหญ่ โอเค?”
“อือ โปรดไปอาบน้ำเถอะไป เดี๋ยวแม่บ้านมาเห็นจะใจแตก”
“ใจแตกเหมือนปลื้มเหรอ ^^”
“เออ ปลื้มมันไม่ดีหรอก”
ผมล่ะไม่เข้าใจว่าทำไมผู้หญิงถึงต้องรุมแย่งผู้ชายปากร้ายคนนี้ด้วยนะ มีดีตรงไหนครับพวกคุณ -*-
ระหว่างที่พี่โปรดอาบน้ำ แม่บ้านก็เข้ามาทำความสะอาด ผมนอนเล่นเฟซที่ไม่ได้เข้าเล่นมาได้สักพัก มีคำขอเพิ่มเพื่อนเพิ่มขึ้นมาจากเดิมอีกร้อยกว่าคน ผมเลือกรับแอดเฉพาะพี่นิ้งกับมิ้มที่ให้เฟซไปตอนเจอกันที่งานเลี้ยงของไอ้เจ้ยเท่านั้น นอกนั้นอีกสองพันกว่าคนผมไม่ได้สนใจ ก่อนที่จะเลื่อนไปดูกล่องข้อความหรือการแจ้งเตือนอื่นๆ ผมก็สะดุดตากับคำขอที่มาจากคนที่กำลังอาบน้ำ ผมกดรับโดยไม่ต้องใช้เวลาตัดสินใจนานเพราะจนถึงตอนนี้คำถามที่ผมถามพี่โปรดแล้วได้คำตอบเป็นเพียงยิ้มหล่อๆอย่างน่าหมั่นไส้นั่นได้หายไปแล้ว มีเพียงแค่คำตอบที่ปรากฎอยู่บนฟีดข่าวที่มีคนกระหน่ำกดไลค์ด้วยยอดไลค์ที่พุ่งขึ้นสูงอย่างรวดเร็ว และคอมเม้นที่ขึ้นหนึ่งคอมเม้นต่อวินาทีเลยก็ว่าได้
เพียงเพราะ Married with HerePro@Dยังไงล่ะ ^^
พี่นิ้งที่ออนอยู่พอดี พิมพ์คำว่ากรี๊ดมาทางช่องแชทตามด้วย ดอเด็กอีกยาวเหยียดเพื่อบอกให้รู้ว่าเธออยากกรี๊ดสุดเสียงใส่หน้าผม ก่อนจะบอกผมว่าผมเป็นตัวการทำให้ผู้หญิงช็อคและเสียน้ำตากันค่อนประเทศถึงผมจะรู้ว่าพี่โปรดมีคนชื่นชอบเยอะก็เถอะ แต่คงจะไม่เยอะเท่าที่พี่นิ้งบอกผมหรอกครับ -_-
ผมกดไลค์เพลงกว่าจะบอกรักของพี่บอยพีชเมกเกอร์ที่พี่โปรดแท็กชื่อผมลงไปพร้อมข้อความว่า ‘@BE_PLEASED ฉันไปทำอะไรผิดร้ายแรงหรือเธอ -*-’ โพสในช่วงที่ทะเลาะกัน ซึ่งผมไม่คิดว่าพี่โปรดจะกล้า แต่ก็เป็นเวลาที่หายออกไปกินเหล้าพอดี คงได้ความกล้าจากน้ำเมาแหละครับ ผมเลยเม้นต่อจากคอมเม้นคนอื่นๆว่า ‘เพ้อเจ้อใหญ่แล้วครับมาโปรด ^^’ แล้วจากนั้นโพสนี้ก็เป็นประเด็นให้คนมาคอมเม้นมากดไลค์ต่อ -_-
สักพักพี่โปรดก็เดินหล่อออกมาด้วยชุดแสนธรรมดาเสื้อยืดกางเกงบอล ในมือถือไอโฟนมาด้วย นิ้วโป้งเลื่อนขึ้นลงเหมือนดูอะไรสักอย่าง ก่อนจะนั่งลงบนพื้นพิงหลังกับโซฟาที่ผมนอนประคบร้อนอยู่
“ใครเพ้อเจ้อห้ะไอ้ตัวแสบ” พี่โปรดหันมาถามก่อนจะเขกหัวผมหนึ่งที
“คนตัวโตแถวๆ นี้” ผมคลำหัวตัวเองอย่างเบามือพลางแลบลิ้นใส่แผ่นหลังพี่โปรดที่น่าซบแม้เจ้าของจะน่าถีบมากก็ตาม
“ดีขึ้นยัง”
“ทรุดลงตอนโดนพี่เขกหัวอ่ะ”
“ไม่เกี่ยวกันเลยครับน้องปลื้ม -_-”
พี่โปรดเลิกสนใจผมแล้วเปิดทีวีดูสารคดีงูที่ชอบ ไม่รู้ว่าช่องนี้มันไม่ฉายอย่างอื่นบ้างหรือไง - - ผมมองใบหน้าด้านข้างของพี่โปรด ไล่ตั้งแต่ปลายคาง ริมฝีปาก จมูกโด่ง จรดตาคู่สวย แล้วรู้สึกหัวใจพองโตอย่างบอกไม่ถูก ผมอาจจะหลงรูปอยู่มาก แต่มีใครบ้างล่ะครับที่เห็นพี่โปรดแล้วจะละสายตาจากไปได้ ...ผมแน่ใจว่าไม่มี แล้วคนๆ นี้ เขามองเห็นอะไรในตัวผมนะ ผมมีดีให้พี่โปรดได้ภูมิใจบ้างรึเปล่า? ผมคิดมาได้สักพักแล้วว่าถ้าวันใดวันหนึ่งพี่โปรดขอเลิกกับผม ผมก็จะไม่รั้งเขาไว้ ไม่รู้สิครับ...แต่ผมคิดว่าพี่โปรดน่าจะได้เจอคนที่ดีกว่าผม เหมาะสมกับพี่โปรดมากกว่าที่ผมเป็น
“ขึ้นสเตตัสในเฟซอย่างนี้ดีแล้วเหรอครับพี่” ผมถามในขณะที่ตาก็ยังไล่อ่านคอมเม้นที่ตอนนี้มีมากเป็นร้อยสองร้อยกว่าแล้ว
“ไม่เห็นเป็นไร” พี่โปรดยักไหล่สบายๆ “เผื่อพวกที่ไม่รู้มันจะได้เลิกตามจีบปลื้ม”
“โฮะ หน้าอย่างปลื้มจะมีใครมาจีบ กลัวก็แต่เรตติ้งพี่จะตก อีกอย่างปลื้มไม่อยากให้ใครมองว่าพี่เป็นเกย์”
“ถ้าคิดมากอย่างนี้แล้วจะรับคำขอทำไม” พี่โปรดหันหน้ามาขมวดคิ้วใส่ผม “มันไม่เกี่ยวว่าใครจะคิดยังไง นี่เป็นเรื่องของเราสองคน โอเค?”
“อือ แต่พี่ไม่อายเหรอที่คบกับปลื้ม”
พี่โปรดเขกหัวผมสองทีติดกันแถมยังดึงแก้มผมจนยืด “เลิกคิดมากได้แล้ว”
“อือ รู้แล้วน่า ชอบเล่นเจ็บๆ อยู่เรื่อย”
“ไม่เจ็บจะพูดรู้เรื่องเหรอ เดี๋ยวก็คิดนั่นคิดนี่เอามาทะเลาะกันอีก”
ผมอมยิ้มมองพี่โปรดที่คิ้วเข้มๆ นั่นยังคงขมวดเข้าหากัน ก่อนจะยกมือข้างหนึ่งไปลูบที่แก้มพี่โปรดเบาๆ “ปลื้มมีแต่ตัวนะพี่แถมหน้าตาก็ไม่ดี พี่โปรดแน่ใจแล้วจริงๆ นะ”
“เออ”
“ดีจัง...รักพี่โปรดที่สุดเลย ^^”
“ไอ้เด็กบ้า”
นานๆ ทีพี่โปรดจะได้มีเวลาให้ผม เราเลยใช้เวลาอยู่ในห้องพูดคุยกัน ทานข้าวที่แม่บ้านของบ้านพี่โปรดเอามาให้ อิ่มแล้วก็มานอนเล่นที่โซฟา ดูสารคดีที่พี่โปรดชอบจนถึงเย็น ผมก็ดูเป็นเพื่อนบ้างหลับบ้างตามประสาคนไม่ชอบสัตว์ไม่มีเท้า
“เบื่อมั้ย อยากไปเที่ยวไหนรึเปล่า” ถ้าจะให้ตอบจริงๆ ผมก็เบื่อ หลายวันมานี้ผมไม่ได้ออกไปไหนเลย อยู่คนเดียวในห้องรอพี่โปรดกลับมาก็เท่านั้น แต่จะให้ผมตอบออกไปทั้งๆ ที่พี่โปรดเพิ่งจะได้พักหลังจากเหนื่อยมาหลายวันผมก็ทำไม่ได้
“ไม่อ่ะ แล้วพี่สอบเป็นไงบ้าง”
“ก็โอเค”
“ผ่านชัวร์?”
“แน่นอน” ดูท่าทางมั่นใจมากขนาดนั้นก็คงไม่มีอะไรต้องห่วงแล้ว
“งั้นพี่ก็ว่างแล้วใช่ป่ะ”
พี่โปรดมองหน้าผม ก่อนจะตอบด้วยสีหน้ากังวลใจว่า “เอ่อ พี่ลืมบอก พี่ต้องไปออกค่าย เป็นค่ายเตรียมความพร้อมให้รุ่นน้อง เพื่อนพี่ขอมา... ปฏิเสธไม่ได้...”
“อ๋อ...ครับ ไปกี่วันอ่ะพี่ น่าสนุก” ผมเก็บซ่อนความผิดหวังไว้ลึกๆ
“สามวันสองคืน ปลื้ม... คือ พี่อาจจะไม่มีเวลาให้ แต่ไม่ใช่ว่าพี่ไม่คิดถึงความรู้สึกปลื้มนะ ยิ่งถ้าพี่ขึ้นปีสี่ พี่อาจจะไม่มีเวลาอยู่กับปลื้มมากกว่านี้ ปลื้มเข้าใจพี่ได้มั้ย”
“ปลื้มเข้าใจ พี่โปรดไม่ต้องกังวลหรอก พี่โปรดทำสิ่งที่พี่โปรดชอบได้เต็มที่ ปลื้มเป็นกำลังใจให้ ^^”
“ห้ามเปลี่ยนไป แล้วก็ห้ามคิดว่าพี่ไม่รักปลื้ม โอเคมั้ย”
“ครับๆ กังวลกับเรื่องแค่นี้ไม่สมกับเป็นเสี่ยโปรดเลย มาๆ กอดปลอบๆ”
พี่โปรดเข้ามาในอ้อมกอดผมเหมือนเด็กๆ ผมเลยได้ทีลูบผมนิ่มๆ ของพี่โปรดเล่น - - ผมโกหกตัวเองไม่ได้หรอกว่าผมไม่เหงา บางทีผมก็คิดว่าถ้าตอนนี้ผมไปออกค่ายกับเพื่อนๆ ผมคงสนุก ผมคงได้หัวเราะเสียงดังๆ ได้ประสบการณ์ที่หาไม่ได้จากเมืองกรุง
เย็นวันนั้นพวกเราไปกินข้าวกันที่บ้านใหญ่ คุณแม่ทำอาหารไว้เต็มโต๊ะ เอาใจใส่ลูกชายสุดที่รักแบบเว่อๆ เช่นทุกครั้ง ส่วนผมก็คุยเรื่องงานสัปดาห์หนังสือกับคุณป๋าที่จะมีขึ้นต้นเดือนหน้า นัดแนะกันเรียบร้อยว่าจะไปด้วยกัน อย่างน้อยผมก็ยังหาอะไรทำฆ่าเวลาระหว่างที่พี่โปรดไม่อยู่ได้บ้าง
.
.
.
เวลาผ่านไปอย่างเชื่องช้า เกือบทุกวันที่ผมมาขลุกเลี้ยงไอ้เจ้ยอยู่กับคุณติ๊ก ไอ้เจ้ยกลายเป็นตัวปัญหาสำหรับพวกผมเลยครับ มันชอบวิ่งพล่านไปนั่นไปนี่ มีครั้งหนึ่งมันหายไป ผมกับคุณติ๊กวุ่นตามหามันทั่วบ้าน เพราะนึกหน้าคุณเฟรนออกเลยว่าถ้ากลับมาแล้วพบว่าไอ้เจ้ยกลายเป็นศพ ผมกับคุณติ๊กได้หายสาบสูญไปจากโลกใบนี้แน่ ได้ยินเสียงร้องของมันผมก็ยิ่งใจไม่ดี ในที่สุดก็เจอมันร้องอู้ดๆ ขาติดอยู่กับตะแกรงระบายน้ำ ถึงกับกลายเป็นเรื่องใหญ่ต้องเรียกหน่วยกู้ภัยมาช่วย ตัดตะแกรงออกได้คุณติ๊กก็รีบพามันไปหาสัตวแพทย์เพราะมันร้องไม่หยุด ผมห่วงมันนะแต่ก็ห่วงชีวิตตัวเองมากกว่า คุณเฟรนยิ่งโมโหร้ายไม่เหมือนชาวบ้านเขา
“ขอให้มันหายทันทีเถอะ” คุณติ๊กพูดด้วยสีหน้าไม่สบายใจ มองดูขาหลังที่พันผ้าของไอ้เจ้ยแล้วถอนหายใจ ผ่านมาสามวันมันก็ค่อยๆ ดีขึ้นแหละครับ (ตามที่สัตวแพทย์บอก) แต่ถ้ามันยอมอยู่นิ่งๆ ก็คงหายไปแล้ว
“ผมว่าเราโทรไปบอกคุณเฟรนก่อนดีมั้ยครับ ตอนเขากลับมาจะได้ไม่ตกใจมาก ผมว่าไอ้เจ้ยมันหายไม่ทันสองวันหรอก”
“เข้าท่านะ งั้นมึงโทร”
“เฮ้ย! ได้ไง ผมไม่โทรหรอก คุณติ๊กต้องโทรสิครับ รายงานไปด้วยว่าบ้านปลอดภัยดี ไม่มีขโมย”
คุณติ๊กเขามานอนที่บ้านคุณกิมเพราะที่คอนโดคุณติ๊กเอาไอ้เจ้ยไปอยู่ด้วยไม่ได้ ผู้ชายหน้าดุเลยจำใจมาพำนักอยู่ที่นี่ คุณเฟรนกับคุณกิมเลยเบาใจที่ไม่ต้องไปฝากบ้านกับตำรวจ เพราะฝากบ้านไว้กับคุณติ๊กปลอดภัยมากกว่าครับ แค่เห็นหน้าเขาโจรก็ไม่กล้าขึ้นบ้านแล้ว
“กูไม่รู้จะเริ่มเล่ายังไง ไอ้เฟรนแม่งต้องด่ากูจนหูชาแน่” คุณติ๊กทำเสียงจิ๊จ๊ะขัดใจ “มึงแหละโทร”
“ไม่ได้ ผมรอโทรศัพท์จากพี่โปรดอยู่ คุณติ๊กแหละโทร”
“ไอ้ห่า เห็นผัวดีกว่ากู”
“ไม่น่าเอาตัวเองมาเปรียบนะครับเนี่ย ไม่ฉลาดๆ”
“กวนตีนไอ้ปลื้ม กูโทรก็ได้วะ”
ผมคอยจับไอ้เจ้ยไว้ในขณะที่คุณติ๊กยกโนเกียลูเมี่ยขึ้นตรงหน้า ทำท่าเหมือนเพ่งสมาธิให้เกิดปาฏิหาริย์อะไรสักอย่าง
ตื๊ดดดดดดดดด...ตื๊ดดดดดดดด...ตื๊ดดดดดดดดด...ตื๊ดดดดดดดดดด
“ว่าไงมึง” เสียงที่ดังลอดลำโพงโทรศัพท์เป็นเสียงของคุณกิม ไอ้เจ้ยหูกระดิกเมื่อได้ยินเสียงพ่อมัน นอกจากเสียงคุณกิมแล้วยังมีเสียงตอกตะปู เสียงโครมครามเหมือนมีใครโยนอะไรสักอย่างลงพื้น เสียงคนตะโกนคุยกัน และอีกสารพัดเสียงที่มันดังจนน่ารำคาญ
“เอ่อ เอออออออ มึงทำไรอยู่วะ”
“กูกำลังซ่อมเก้าอี้อยู่ ไอ้เฟรนไปช่วยชาวบ้านเก็บสตรอเบอร์รี่ มันเอามือถือไว้ที่กูเพราะที่ไร่ไม่มีสัญญาณ”
“อ้อ ดีเลยๆ” คุณติ๊กมีสีหน้าโล่งใจขึ้น ผมก็โล่งตาม เพราะยังไงฝากให้คุณกิมบอกน่าจะดีกว่า
“ไอ้ปลื้ม งั้นมึงบอกมันละกัน” โยนมาทางผมจนได้
“มีอะไรวะ รีบๆ คุย กูจะรีบทำงานต่อ”
คุณติ๊กส่งซิกให้ผม ผมเลยต้องเล่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นกับไอ้เจ้ยให้คุณกิมฟัง คุณกิมตกใจนิดหน่อยแต่พอรู้ว่ามันไม่เป็นอะไรมากน้ำเสียงก็ดีขึ้น
“เออ กูจะบอกไอ้เฟรนให้ มันคงเข้าใจแหละ ไอ้เจ้ยมันดื้อจะตาย มันรู้จักลูกมันดี มันไม่โกรธหรอก ขอบใจพวกมึงมาก ไว้อีกสองวันเจอกัน กูจะเอาสตรอเบอร์รี่ไปฝาก”
สายตัดไปท่ามกลางความโล่งใจของทั้งผมและคุณติ๊ก ไอ้เจ้ยร้องอู้ดอย่างน่าสงสาร มันคงคิดถึงพ่อแม่มัน ใครว่าหมูไม่มีความรู้สึกนี่ผมเถียงเลย มันซึมนะไอ้เจ้ยน่ะ อาหารไม่ค่อยกิน ดีหน่อยที่มันกินนมอยู่บ้าง
“แค่นี้ก็เรียบร้อย แล้วเมื่อไหร่เสี่ยจะกลับ ไปนานนะครั้งนี้” คุณติ๊กถามถึงพี่โปรดที่ไปออกค่ายอีกแล้ว เป็นค่ายเหี้ยไรไม่รู้ครับสี่คืนห้าวัน ผมไม่รู้รายละเอียดเพราะไม่ได้ถาม ไม่ประสงค์จะอยากรู้เท่าไหร่
“ไม่รู้สิครับ ถ้ากลับมาคงรู้เอง”
“นี่ไม่ได้ทะเลาะกับเสี่ยหรอกนะ”
“ไม่ครับ ก็คุยกันปกติ”
“แต่หน้ามึงตอนพูดถึงเสี่ยนี่ปกติมากกกกก” ผมทำหน้ายังไงผมก็ไม่รู้ แต่คงไม่ได้ยิ้มอยู่หรอกครับ ผมแน่ใจ
“ต่อให้ผมพยายามจะเข้าใจ แต่ผมหลอกตัวเองได้ไม่นานหรอกครับคุณติ๊ก ผมอยากให้เขามีเวลาให้ผมบ้าง” นี่เป็นครั้งแรกที่ผมพูดปัญหาของตัวเองให้เพื่อนฟัง “ผมรอโทรศัพท์เขามาสามวันแล้ว แต่ก็รอเก้อ”
“เสี่ยคงกำลังยุ่ง มึงก็รู้ ไปค่ายมันไม่มีเวลาว่างอะไรขนาดนั้นหรอก ดูอย่างพวกไอ้เปรมดิ นานๆ โทรกลับมาที”
“แต่คุณเฟรนก็โทรมาถามเรื่องไอ้เจ้ยแทบทุกวัน”
“เสี่ยกับไอ้เฟรนความบ้ามันต่างกันนะ มึงใจเย็นๆ นะปลื้ม อย่าเก็บเอาเรื่องนี้ไปทะเลาะกับเสี่ยเลย เพราะเวลามึงทะเลาะกับเสี่ยทีไร กูเห็นมึงซึมอย่างกะโลกจะแตกทุกที”
“ผมไม่อยากทะเลาะกับเขาหรอกครับ ผมรู้ว่าโชคดีขนาดไหนแล้วที่เขาเลือกผมทั้งๆ ที่มีแต่คนบอกเขาว่าผมไม่มีอะไรดีเลย ผมเป็นผู้ชาย แถมยังจน เกาะเขากิน”
ความคิดนี้วนเวียนอยู่ในหัวผมมาหลายวันตั้งแต่สเตตัสนั้นแพร่ออกไป ผมพยายามไม่สนใจ แต่ก็ทำไม่ได้อย่างที่คิด มันลบความมั่นใจที่พี่โปรดให้ผมไปจนหมด หลายคนเม้นในเฟซพี่โปรดอย่างใจร้ายบอกว่าพี่เขาตาบอดที่คบกับผม ผู้หญิงบางคนโทรเข้ามาที่ห้องแล้วบอกให้ผมเลิกกับพี่โปรด เลิกเกาะเขากินได้แล้ว บอกว่าผมทำให้ชีวิตของพี่โปรดตกต่ำ เขาต้องเป็นในสิ่งที่สังคมไม่ยอมรับก็เพราะผม ซึ่งมันไม่ได้เกินจริงเลย...
คุณติ๊กมองผมอย่างอึ้งๆ ในขณะที่ไอ้เจ้ยร้องอู้ดๆ อยู่บนตักผม มันจะเข้าใจที่ผมพูดรึเปล่าก็ไม่รู้ แต่ผมคิดว่ามันกำลังปลอบใจผมอยู่ เป็นนานกว่าคุณติ๊กจะพูดขึ้นทำลายความเงียบ เขาพูดเสียงเข้มเหมือนจะเตือนสติผมว่า
“มึงมีสิวะ ทำไมจะไม่มี มึงชอบดูถูกตัวเองอย่างนี้ตลอดเลยรึไง ปลื้ม...ถ้ามึงคิดไม่ได้ มึงก็ลองคิดถึงเสี่ยสิวะ คนที่เขาเลือกมึงเขามีพร้อมทุกอย่าง เขาเหนือกว่าทุกคนที่ดูถูกมึง เขาไม่ได้โง่ มึงก็รู้ แล้วเขาเลือกมึงทำไม...นั่นไม่ใช่ว่าเขารักมึงหรอกเหรอ เสี่ยเขาระดับไหนแล้ว เขามองไม่พลาดหรอก มั่นใจในตัวเองหน่อยสิวะ”
“อู้ด อู้ด”
“นั่นไง ไอ้เจ้ยยังเห็นด้วยเลย”
ผมรู้สึกรักไอ้เจ้ยขึ้นมาก็วันนี้นี่เอง ตาแป๋วๆ ของมันถ้าเพ่งดีๆ ก็น่าเอ็นดูมากกว่าน่าหมั่นไส้ ความจริงมันก็ไม่ได้ดื้อเท่าไหร่เลยนะครับเนี่ย ^_^
.......................................................To be continue...........................................
มีฉาก xxx บ่อยจัง? ว่าจะไม่มีแล้วนะ แต่มันแบบ...ยังไงดี บอกไม่ถูกอ่ะ :laugh: :laugh: รู้สึกว่ามันจำเป็นนิดๆ นะ ก่อนจะก้าวเข้าสู่กลียุค
ปล. สำหรับคุณ iforgive ที่สงสัยในเรื่อง :oo1: เสี่ยแกไหวนะ แต่เป็นเฉพาะตอนเมาหรืออยากมากๆ ไรงั้น :o8:
ตอนนี้ก็ไม่มีไรมากค่ะ แค่นั่นนิดนี่หน่อย ตามประสาคนคบกัน นี่ไม่เชื่อหรอกนะว่าคบกันแล้วมีแต่หวานอ่ะ แต่ถ้าไม่มีเลยก็ไม่รู้จะคบกันไปทำไม :a5:
*ย้ำอีกทีว่ารายละเอียดเล็กๆ น้อยๆ ก็อย่ามองข้าม เพราะถ้าเกิดมีอะไรโผล่ขึ้นมาจะได้ไม่งงกันไงล่ะคะ *ยิ้ม* :hao7:
สุดท้ายนี้ขอขอบคุณผู้สนับสนุนขาประจำของเรา คอมเม้นทุกคอมเม้นที่เป็นแรงบันดาลใจให้มาลงเนื้อเรื่องต่อ ขอบคุณค่ะ :กอด1:
-
:z13: :z13: :z13:
แล้วไปอ่านโลดดดดด :oni1:
อ่านแล้วเหมือนได้ยินเสียงสับหมู?!?
พร้อมเสียงน้ำเดือดเตรียมใส่เส้น!!!
หวังว่าที่ไม่โทรหา โปรดคงไม่ได้ไปต้มมาม่่าอยู่นะ...
เอิ่ม... ว่าแต่ว่า... HerePro@D นิคือ เฮียโปรด (ออกเสียงปกติ) รึ เหี้ยโปรด (เน้นเสียงสูง) กันนะ... :confuse:
-
อ่านตอนนี้แล้วเริ่มมได้กลิ่นมาม่านะ
คือเชื่อว่าเสี่ยรักน้องนะ ตอนนี้มันอยู่ที่คนสองคนและว่าจะเข้าใจกันได้มาน้อยขนาดไหน
เสี่ยก้เรียนหนักเนอะ ปลื้มก้ต้องเข้าใจ แต่เสี่ยก็ต้องเข้าใจน้องเหมือนกันนะว่าเหงา น้องแทบไม่มีใคร แล้วเสี่ยก็ยังจะห้ามไม่ให้น้องไปไหนอีก :เฮ้อ:
-
ไอ้เจ้ยนี่น่ารักเนอะ :mew1:
ปลื้มชอบดูถูกตัวเองตลอด :เฮ้อ:
-
อิเสี่ยที่ค่ายไม่มีสัญญานเลยรึไง
โทรมาหาปลื้มวันละครั้งก็ยังดีนะ
หรือเป็นเพราะว่าถ้าได้ยินเสียงปลื้ม
แล้วทนคิดถึงไม่ไหวจะแหกค่ายกลับมาหาเมีย
หรือจะมีเหตุผลอื่น
-
งานนี้น้องปลื้มเริ่มเหงาแล้ว
ยิ่งเสียโปรดห่างไกลยิ่งเศร้า
มาต้มน้ำรอมาม่าค่าาาาาาาา
-
อ่านตอนท้ายตอนนี้รู้สึกหน่วงๆ ยังไงไม่รู้
เสี่ยเข้าค่ายบ่อย ไม่โทรกลับมา รูสึกว่าไม่ห่วงปลื้มเหมือนเดิม
สำหรับผมตอนนี้รู้สึกดราม่าแล้ว
พี่มาโปรด หาเรื่องให้คะแนนพระเอกติดลบอยู่ตลอดเลย
ไม่อยาก ให้มาโปรดนอกกาย นอกใจ น้องปลื้มเลย สงสารน้อง
น้องเริ่มรู้สึกถึงความเหงาแล้ว ถ้าปล่อยไปนานๆ ระวังน้องจะเฉยชาแล้วชินไปเอง
มารออ่านทุกวันครับ
:pig4: รักน้องปลื้ม คิดถึงน้องเท็น :pig4:
-
ปลื้มแซ่บตั้งกะต้นตอนเลยทีเดียว :z1:
เฮ้ออออออ เค้ากลัวดราม่าจังเลย :mew2:
-
เสี่ยก็น่าจะให้น้องปลื้มได้ใช้เวลากับเพื่อน ๆ บ้าง เนี่ยไม่ได้ไปออกค่าย น่าสงสาร
และทีตัวเองทำได้ทุกอย่าง ไม่ยุติธรรมเลย
-
:เฮ้อ:
-
ชอบเรื่องนี้จังเลย แต่ไม่อยากให้มี มาม่า ย้ำ ไม่อยากให้มีมาม่า
ระหว่างพี่โปรดกับน้องปลื้ม แบบมื้อที่3 ไรงี้อ่ะ
เอาแค่ปัญหาที่คบกัน นิดๆหน่อยๆก็พอ แค่นี้ก็ขาดหวานแล้วน่ะ
เพราะ พี่โปรดไม่มีเวลา :fire:
เอามาม่าไปลงแบบ ปัญหาครอบครัวน้องปลื้มดีกว่า :serius2:
อยากให้เขียนแก้ปม ปัญาครอบครัวน้องปลื้มอ่ะ :m16:
เค้าอยากรู้จักครอบครัวน้องปลื้ม ว่าเลี้ยงมายังไง
ทำไมน้องปลื้มน่ารักมากกก :katai1:
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
ทำไมอีเสี่ยโปรดอยากทำรัยก็ทำได้ แต่ปลื้มจะทำมั่งไม่ให้ทำ เช่นการออกค่าย
:beat: :mew2:
-
เปิดมาก็ 5555555
ปลื้มอย่าคิดมาก ยังไงเสี่ยก็รักปลื้มอยู่ละ
อย่าเก็บคำพูดพวกนั้นมาคิดเลย ก็แค่พวกอิจฉา
-
ดิฉันว่าเรื่องจะเกิดก็เพราะตอนไปค่ายนี่แหละ ไม่เพราะมีผู้หญิงเข้ามาก่อกวน ก็เพราะอีตามาโปรดทำตัวเอง หรือไม่อย่างนั้นก็เกิดจากความคิดมากของน้องปลื้ม อย่างที่น้องรำพึงว่า "ถ้าพี่โปรดจะขอเลิก ปลื้มก็จะยอมปล่อยไป" วุ้ย...ฟังแล้วเสียวสันหลังมาก ได้แต่ระทมกับตัวเองว่ายุคทองมันกำลังจะสิ้นสุดลงเร็วไวขนาดนี้เชียวหรือ ไฉนจึงเข้าสู่กลียุคเร็วปานนี้ ยังมิได้เตรียมตัวเตรียมใจเอาทองเอาเงินลงไหเลยคู้ณ :laugh: แต่ดิฉันก็แอบเคืองมาโปรดเล็กๆ นะคะ ทีน้องขอไปค่าย...ไม่ให้ไป ทีตัวเองละไปได้ แถมยังไม่ติดต่อกลับมาอีก อย่างนี้มันต้องมีลับลมคมข้างในอะไรสักอย่างเป็นแน่แท้ทีเดียว
ภาวนาอย่าให้กลียุคนี้ยาวนานเลย :mew2:
ปล. มาม่าจานแรกก็อืดแล้วค่ะคุณ
-
เอียนมาม่ามากเลยตอนนี้ อิ่มมากกกกกมานานพอแล้ว
เป็นพระเอกอะไรเนี่ยคะแนนติดลบตลอด
-
มาม่านิดหน่อยพอกรุบกริบ แต่อย่าเยอะจนอืดน่ะ
-
แอบสงสารเสี่ย ปลื้มคิดมากเกิ๊นนนนนนนน
-
เสี่ยริดรอนสิทธิของน้องปลื้มนะ! อยากประท้วงแทนๆๆ 555 :ling1:
-
ได้กลิ่นมาม่าหมูสับ เฮียโปรดไม่ได้ไปค่ายแน่ๆ!!!
-
มันใกล้ดราม่าแล้วช่ายม้ายยย :hao5:555ออกแนวคิดไปเองล่วงหน้า :laugh:
-
:mew2: น่านๆๆๆๆๆเอาแล้วไงอิเสี่ยไปค่ายไม่ติดต่อกลับมาหาน้องมั่งเลยคนรอมันทรมานนะเสี่ยยยยยยยยย :ling1: :katai1:
-
ชอบมากค่ะ สนุกมากขอบคุณเรื่องนี้นะคะ ^^
-
เห็นด้วยกับสิ่งที่ติ๊กพูด
เพราะน้าน....น้องปลื้มอย่าดูถูกตัวเองและความรักที่พี่โปรดมอบให้นะ
-
ว้าาาา พี่โปรดปล่อยให้ปลื้มเหงาซะแล้วววว กลับมาเร็วๆนะคะเสี่ยขาาา เค้าสงสารน้องปลื้มอ่ะเข้าใจนะที่น้องคิดมากแต่ก็สู้ๆนะปลื้มทุกอย่างต้องผ่านไปได้ด้วยดี เค้าเอาใจช่วย รอค่ะ
-
เสี่ยโปรดกลับมาด่วนๆ ไอ้เจ้ยทำคะแนนแซงแล้ว :ซูโม่:
-
ฮาไอ้เจ้ย 5555555555555555555 ไม่ไหวละ
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
เจ้ยเอ๊ยยยย
เวรจริงๆ
-
fc เสี่ยโปรด กรี๊ดดดดดดดดดดดด
เดาๆ ว่าตอนดราม่าที่กำลังจะถึงนี้ต้องเกี่ยวกับเรื่องที่ปลื้มคิดมากแหงเลย
-
มันก็ยากนะที่จะให้เฮ่ลโหล่วกับเพื่อนๆแล้วทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นถ้าแฟนไม่โทรมา3วัน....
ยุ่งขนาดนั้นเลยหรออออออออออออออออออออออ
พอจะรู้ดราม่าแระเสี่ยแม่งทำตัวเองแล้วก็เอาตัวเองเป็นจุดศูนย์กลางของโลก
ปลื้มยิ่งคบกับเสี่ยยิ่งแรดขึ้นปะ แต่ชอบน้า55555555555555555555555
-
นี่ห่างกันไม่เท่าไหร่ปลื้มยังออกอาการขนาดนี้ ถ้ามาโปรดเรียนยุ่งมากๆปลื้มมิต้องแย่หรือ :เฮ้อ:
-
o13
เสียค่ะกลับมาไวๆค่ะ เดี๋ยวน้องปลื้มเสร็จไอ้เจ้ยนะค่ะ :ling3:
-
ปลื้มชอบคิดไปเองอะ เสี่ยก็บอกแล้วน๊ามั่นใจในตัวเสี่ยโปรดหน่อยนายปลื้ม o13
หื่นต้น หน่วงปลาย แต่อย่างน้อยๆเจ้าหมูเจ้ยก็มีบทนะตอนนี้ :laugh:
สงสัยใกล้ถึงระยะเวลานั้นแล้ว :m29:
-
ปลื้มเป็นคนคิดมากจริงๆ
ส่วนพี่โปรดก็แสดงความรู้สึกไม่ค่อยเก่ง
ห่างกันสองสามวันเกรงว่าจะพามาม่ามาชามใหญ่ได้
-
หมั่นใจในตัวเองและเฮียโปรดหน่อยซิ
สามีเฟอร์เฟคขนาดนี้หาไม่ได้ตามข้างทางน่ะ :a2: :a2:
-
เสี่ยไปค่ายเยอะจัง ):
อาา กลับมานี่จิมีัดราม่าไหมน้อ?
เอากรุบกริบพอนะคะ อย่าเอามากทุกวันนี้เส้นผมจะหยิกตามม่าม่าแล้ว (กินบ่อยแหะๆ)
สู้ๆค่าคนแต่ง เป็นกำลังใจ (:
-
:กอด1:
-
สงสัยว่า ถ้าขึ้นเฟซถึงขนาดนี้ พี่สาวปลื้มจะไม่รู้เลยเชียวหรือ
พี่สาวก็น่าจะมีเฟซน้องชายอยู่นะ ไม่งั้นก็ต้องแอดเฟซมาโปรดไว้บ้างอะไรบ้างแหละ
-
สงสัยว่า ถ้าขึ้นเฟซถึงขนาดนี้ พี่สาวปลื้มจะไม่รู้เลยเชียวหรือ
พี่สาวก็น่าจะมีเฟซน้องชายอยู่นะ ไม่งั้นก็ต้องแอดเฟซมาโปรดไว้บ้างอะไรบ้างแหละ
ได้แจ้งไว้ตรง talk ตอนก่อนๆ แล้วนะคะว่าพี่ยินดีไม่เล่นเฟซ เจ้แกมีแต่ทวิตเตอร์ไว้ติ่งเด็กดาวเท่านั้น
-
ได้แจ้งไว้ตรง talk ตอนก่อนๆ แล้วนะคะว่าพี่ยินดีไม่เล่นเฟซ เจ้แกมีแต่ทวิตเตอร์ไว้ติ่งเด็กดาวเท่านั้น
โอเคค่ะ เก็ทละจ้ะ
สงสัยช่วงกำลังไล่ตามอ่านให้ทัน เลยข้ามๆทอล์คบางตอน ขอบคุณที่ตอบให้ค่า
-
ต้มน้ำรอมาม่าอืด ฮี่ๆ :hao3:
-
เตรียมท้องรอมาม่าแล้วเน้อ...
-
ได้กลิ่นมาม่าโชยมาแต่ไกล :mew2:
ขนาดพี่โปรดยังเรียนไม่จบ ยังไม่ค่อยมีเวลาให้ปลื้ม
แล้วถ้ายิ่งเป็นหมอแล้ว ไม่แย่กว่านี้หรอ :mew6:
-
ว่าและต้องมีคนโทรมากวนปลื้ม -__-
-
รอตอนต่อไปนะ
:katai5: :katai5:
-
เบื่อไอ้เสี่ยว่ะ ตัวก่อดราม่าเลยล่ะขานั้นน่ะ ช่วงเวลาหน่วงใจ จิตตก ส่วนใหญ่จะมาจากผู้ชายที่ชื่อมาโปรดทั้งนั้น ชิชะ!
ทำไมไม่โทร คนเราน่ะถ้ามันคิดจะโทรจริงๆ แล้วมันไม่ถึงกับอับสัญญาณ มันก็โทรมาได้ทั้งนั้นแหละ ถึงแม้จะได้คุยแค่ไม่กี่นาที แต่แค่ได้คุยกันว่าเฮ้ย!ตรูยังไม่ตาย ยังมีชีวิตอยู่นะเว้ย มันก็ยังดีกว่าหายเงียบไปแบบนี้
อีกอย่างนะ บางทีก็อยากจะรู้ว่าที่มาโปรดไม่ไปไม่ได้นี่ยังไง เหตุผลล่ะ เหตุผลอยู่ตรงไหน บอกแต่ว่าไปไม่ได้ เอ็งเป็นประธานค่ายเรอะถึงขาดไม่ได้ ไม่ใช่อะไรนะ อดรู้สึกไม่ได้ว่ามันไม่ยุติธรรมทีปลื้มยังโดนเบรกไม่ให้ไปซะเฉยฉิบ แต่นี่มาโปรดมาบอกว่าจะไปค่ายแถมขาดไม่ได้ด้วยนะ หรือว่าปลื้มมันอ่อนให้เกินไป จริงๆแล้วปลื้มเหมือนจะแข็งข้อจะเอาจริงแต่สุดท้ายก็ยอมลงให้มาโปรดตลอด โอ๊ยยยย ขัดใจๆๆๆๆ
สำหรับตอนนี้....คุณติ๊กน่ารักอีกแล้ววววว(ตรงไหน?) ถึงจะเข้ามาเป็นแค่ตัวประกอบในตอนหรือจะมีแค่ชื่อเข้ามาเอี่ยว ติ่งคุณติ๊กอย่างเราก็กรี๊ดกร๊าดได้ ฮ่าๆๆ แถมยังรู้สึกว่า น้องเจ้ยมันน่ารักอะ ถึงจะป่วนไปนิด อิอิ
-
ระแวงขึ้นทุกตอน
ความขี้เหวี่ยงของคุณพี่กับความช่างหน่วงของคุณน้อง
มันจะระเบิดศึกชนช้างบึ้มขึ้นมาวันไหน
ไม่อยากให้รักกลายเป็นอะไรอย่างอื่น
:กอด1:
-
เตรียมต้มน้ำรอมาม่า รู้สึกว่าใกล้แล้วแน่ๆ ขอแบบเบาๆหมูสับไม่เอาต้มยำนะคะ
ไม่อยากเห็นน้องปลื้มเสียใจเลยอ่ะ ฮืออออออ นี่คิดไปไกลแล้วว T________T
-
พอรู้ว่าดราม่าจะมาแล้วนี่อารมณ์อึมครึม :a5: แต่คิดไปมาสักทีก็ดีเหมือนกันจะได้ผ่านไปเร็วๆ :katai1:
กังวลอ่า ทำไมอิพี่ไปค่ายไม่โทรกับมาหาน้องเลยล่ะไหนบอกว่าไปสามวันไงงง นี่ทำไมยังไม่กลับมาาาาา :hao5:
-
รอดูว่าเสี่ยจะบอกว่าไง o18
-
กลิ่นดราม่าลอยมาแต่ไกล คนอ่านแบบเราพร้อมเผชิญ 5555555
:katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4:
-
ไม่เอาดราม่าได้ป่าว
ตอนนี้กำลังทำใจอยู่
พี่โปรดหายไปไหนอะ
-
พี่โปรดนี่ท่าจะประสาท
รอปลื้มประชดคืน เอาเลยยยยยยยย
-
เหมือนกลิ่นมาม่าจะเริ่มโชยมาละนะ
ปลื้มอย่าคิดมากเลย
บั่นทอนจิตใจตัวเองเปล่าๆ
สู้ๆ ยิ้มไว้นะปลื้ม
-
:katai2-1:
-
:katai1:
-
มาม่า มาม่า มาม่า สับหมูรอละกัน
-
แหม ถ้ามีเฟสจิงๆนี่ อยากจะเม้นด่ากลับนัง ผญ พวกนั้นจิงๆเลย :m31:
ปลื้มเหมาะสมกะเสี่ยสุดๆแล้ว ไม่มีใครเหมาะอีกแล้วนอกจากปลื้ม :heaven
สุ้ๆนะ เรียนหมอก้เงี้ย ไม่ค่อยมีเวลา ยิ่งถ้าจบไปเป็นหมอแล้ว ยิ่งไม่มีเวลาเป็นของตัวเองเลย :katai1:
-
มาม่าเริ่มได้ที่แล้วค่ะ // อย่าลืมใส่หมูสับ ผิดดด ฮาาาา
เสี่ยออกค่ายแบบนี้ น่าจะให้น้องปลื้มไปค่ายมั๊งอ่ะ วุ้ยๆๆ เสี่ยอ่ะ
ปัญหาจะเกิดจากการที่เสี่ยไปออกค่ายป่ะนะ ไม่ใช่ไปติดหญิงนะเสี่ยยย โกรธธธธธธธธธอ่ะ :angry2:
-
อะไรคือก่อนเข้าสู่กลียุคอ่ะ
จะมีดราม่าชิมิ???
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
ไม่เอามาม่า ได้โปรด please please
เพิ่งจะพ้นจากช่วงหน่วงมาหวานได้ไม่นานเองนะ
-
เสี่ยไม่โทรหาน้องปลื้มสามวันแล้ว ชิชะ อย่าบอกว่าไปมีกิ๊กในค่าย ถ้าเสี่ยทำ คนอ่านก็จะยุให้น้องปลื้มทำบ้าง
ตอนเค้าประกาศสถานะลงเฟสนี่น่ารักจังนะ ไม่รักจริงเสี่ยโปรดไม่เปิดตัววี้ดวิ้วขนาดนี้หรอก
สงสารปลื้มอ่ะ เสี่ยบอกจะพาไปเที่ยวก็ไม่พาไป ได้แต่นอนเหงา แบบนี้น่าไปเข้าค่ายมากกว่าอีก
เหมือนเด็กที่ชีวิตวัยรุ่นหายไปไงไม่รู้เนอะ เรื่องน้องปลื้มคิดมากนี่คนอ่านเข้าใจนะ คนที่สถานะต่ำกว่าก็คิดมากไปหมดแหละ
แถมตัวเองเป็นคนที่ชอบเขาก่อนด้วยแล้ว โอ๊ย มีเรื่องคิดเยอะแยะ
ขอบคุณค่ะ
-
:jul1: น้องปลื้ม เก่ง มากๆ :haun4:
-
เสี่ยทิ้งปลื้มไว้กับไอ้เจ้ย
ระวังเสียเมียให้หมู
-
กอดคนเขียน ดีจังค่ะมาต่อทุกวันเลย
พี่โปรดชักแปลกๆ ทำไมถึงหายไปเลย หุหุ เดาทางไม่ออกว่าคนเขียนจะให้กินมาม่ารสไหน
เป็นกำลังใจให้น้องปลื้ม หนักแน่นไว้ลูก 5555
-
ติดตามๆ
-
รอกินมาม่าครับ
พร้อมกับพี่มาโปรดถ้วยใหญ่ๆ
ส่วนน้องปลื้มขอถวยเล็กพอนะครับ
:hao5:
:o12:
:-[
:impress2:
-
ไรว้าทีปลื้มขอไปค่ายไม่ให้ไป ทีตัวเองไปที 3-4ค่ายได้มาโปรด
-
ชิชะ สาวๆ ไปว่าหนูปลื้มเขาแบบนี้ระวังจะโดนตอกหน้าหงาย
-
อ่านรวดเดียวมาถึงตอนนี้เลย
ดราม่าบีบจิตมากๆ ช่วงแรก สงสารน้องปลื้ม บางทีก็หงุดหงิดบ้างว่าทำไมถึงทนขนาดนี้
แต่ก็พยายามมองในมุมของน้องว่า เออ ก็คนมันรักนี่หว่า ก็ไม่ได้อยากจะรักหรอกคนเลวๆแบบนี้ แต่กว่าจะรู้ว่ามันเลวก็รักมันไปแล้ว เข้าใจฟีลนี้มากๆเลย แบบ คือจะกลับใจตอนนี้ก็ยากแล้วอ้ะ แล้วอีกอย่างน้องหนีได้ไม่สุดด้วยแหละ
เพราะถ้าไม่มีเรื่องคลิปแต่แรก คิดว่าน้องคงจะออกห่างจะพี่โปรดเท่าที่จะทำได้เลย แต่พอมีเรื่องคลิปที่อิพี่เอามาขู่น้องเลยมีข้ออ้างที่จะยอมอิพี่ มากว่าจะยอมรับว่าลึกแล้วตัวเองก็ไม่อยากไปจากเขาเท่าไหร่
อันนี้มาจากการอ่านตัวละครของตัวเองล้วนๆก็ไม่รู้ว่าจริงๆคนเขียนเขียนให้น้องเป็นยังไง เฮ้อออ
แต่เราเห็นใจน้องจริงๆนะ แบบน้องยังไม่ร้องเลยในเรื่อง อินี่ร้องไปก่อนละ 555555. อินจัด
เริ่มมองอีกเห็นความน่ารักของอิพี่โปรดตอนขึ้นเฟซความสัมพันครอบครัวว่าน้องเป็นลูกสาวเนี่ยแหละ
ทำไมรู้สึกว่าน่ารักมากก็ไม่รู้สินะ 55555.
ขอบนอิพี่หน่อย บางทีแกก็ควรจะเริ่มใส่ใจรายละเอียดเล็กๆน้อยของน้องบ้างนะ
ได้กันมาก็ตั้งหลายครั้งละ อัพเลเวลการเป็นแฟนที่ดีหน่อยยยยยย แค่นี้ยังดีไม่พอเว้ย คริๆ
............................................ฝากถึงคนเขียน..............................................
อย่าดรามาช่วงนี้นะคะ ขอให้น้องสุขกว่านี้ เอาแบบสุขสุดๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ อะไรๆก็ดีไปหมดเลยได้ไหม๊
คือน้องเจอเรื่องแย่ๆมาเยอะอ้ะ ตั้งแต่ที่อ่านมานี่ น้องสุขได้แค่แปปเดียวเองอ้ะ
อยากให้น้องมีความสุขเยอะๆ จะได้ไปสู้กับดราม่าเรื่องครอบครัว(ที่เราคิดว่าต้องมีแน่ๆ)ได้อย่างไม่เหนื่อยเกินไป
ไม่อยากให้น้องท้ออ้ะ ไม่อยากให้ตัดสินปัญหาด้วยการตัดสินใจเลิกอีกแล้ว
อ่านแล้วร้องไห้ไปด้วยอ้ะ 555555. ไม่อยากให้น้องร้องไห้
รักน้องปลื้ม จุ๊บ
-
http://www.youtube.com/v/1BdHDBc_hlI
ตอนที่ 18
ครืดดดดด...ครืดดดดดดดดดดดดดด...ครืดดดดดดดดดดดดดดด
เบอร์ไม่คุ้นเลย ไม่อยากรับด้วย เผื่อพี่โปรดโทรมาแล้วขึ้นรอสายจะกลายเป็นเรื่องอีก แต่โทรเข้ามาเกือบห้าสิบสายแล้ว ใครกันนะ มีธุระอะไรกับผมรึเปล่า? (โหะ โทรมาขนาดนี้ยังจะสงสัยอีกเหรอว่าเขามีธุระไหม -_- - ความในใจจากคนเขียน)
“สวัสดีครับ ปลื้มพูดสายครับ”
“ทำอะไรอยู่วะ! ทำไมเพิ่งรับ!”
ผมแทบจะหงายหลังตกเตียงเมื่อเสียงตะคอกที่ดังลอดมาตามสายคือเสียงของพี่โปรด
“พะ..พี่”
“ก็เออสิวะ! โทรหาตั้งสามชาติแล้ว ทำไร อยู่ที่ไหน กับใคร ทำไมไม่ยอมรับโทรศัพท์เลย”
คำถามที่ถูกรัวมาเป็นชุดทำให้ผมมึนงงเล็กน้อย เอาจริงๆ ก็ไม่รู้จะตอบคำถามไหนก่อนดี นึกหน้าพี่โปรดออกเลยว่าตอนนี้คงหัวฟัดหัวเหวี่ยงแค่ไหน
“พี่โปรด ใจเย็นๆ ก่อน”
“ไม่เย็นแล้ว!”
“โธ่ ก็เห็นเบอร์แปลกๆ ใครจะกล้ารับอ่ะ ปลื้มรอโทรศัพท์พี่อยู่ด้วย เลยคิดว่าไม่รับดีกว่า”
คงเพราะเหตุผลของผมฟังขึ้น พี่โปรดเลยเงียบไป หรือไม่ก็คงกำลังชั่งน้ำหนักในใจอยู่ว่าควรเชื่อผมดีมั้ย
“จริงๆ นะพี่ แล้วนี่เอาเบอร์ใครโทรมา มือถือพี่ล่ะ”
“ตกสระบัว” พี่โปรดตอบกลับมาด้วยเสียงที่พยายามควบคุมให้เป็นปกติ “ตอนนี้ส่งซ่อม พี่เลยยืมมือถือไอ้ซอลโทรหา”
“ไปทำยังไงให้ตก แล้วที่ว่าส่งซ่อมนี่พี่ดำลงไปเอาเหรอ บ้ารึเปล่า”
ผมไม่รู้หรอกว่าสระบัวที่ว่านี่ลึกแค่ไหน แต่แค่รู้ว่าพี่โปรดทำอะไรบ้าๆ ผมก็เป็นห่วงเขามากๆ แล้ว เห็นแบบนี้ก็เถอะ บทจะบ้าก็บ้าแบบไม่ฟังใครเลยนะ
“มือลื่น”
“น้ำลึกรึเปล่าเนี่ย พี่ลงไปเอาทำไม ซื้อใหม่ก็ได้นี่”
“ซื้อใหม่ก็ไม่เหมือนเครื่องเดิม”
“จะเครื่องใหม่หรือเครื่องเก่ามันก็ใช้โทรเข้าโทรออกได้ไม่ใช่ไง ต่างกันตรงไหน”
“ก็ในเครื่องเก่ามีรูปปลื้มอยู่ มันถึงต่าง”
ผมถึงกับพูดไม่ออก เล่นเอาความโกรธที่เขาไม่ยอมโทรมาหาหายไปเลย ทำไมเป็นคนแบบนี้นะพี่โปรด -*-
“ขอโทษที่ไม่ได้โทรหา พี่เป็นหวัดอ่ะ เจ็บคอด้วย กลัวปลื้มเป็นห่วง เลยไม่อยากให้ได้ยินเสียง”
“พี่โปรดบ้า รีบๆ กลับมาเลยนะ ถ้าไม่รีบกลับปลื้มโกรธจริงๆ ด้วย” จะว่าผมเอาแต่ใจก็ได้ แต่ตอนนี้ความรู้สึกผมคืออยากเจอ อยากเห็นหน้า เป็นหวัดหายรึยัง ไปค่ายใครจะดูแลพี่ ข้าวปลาได้กินดีไหม แล้วยาใครเป็นคนหามาให้ มียาก็ใช่ว่าพี่โปรดจะยอมกิน เขากินยายากอย่างกับเด็กๆ ผมกังวลไปหมดเพราะผมมั่นใจว่าไม่มีใครดูแลพี่โปรดได้ดีเท่าผมหรอก
“อยู่หน้าประตู มาเปิดประตูให้หน่อย”
“ห้ะ!! O_O!”
ผมรีบวิ่งออกจากห้องนอนตรงไปที่ประตูทันที ก่อนจะกระชากบานประตูให้เปิดออก แล้วก็เจอจริงๆ พี่โปรดที่มี mask ปิดตั้งแต่จมูกลงไปยืนพิงผนังข้างประตู มีพี่ซอลเพื่อนสนิทในคณะของพี่เขาทำหน้าเอือมๆ อยู่ข้างๆ
“เหี้ยโปรดมีเมียเด็กนี่หว่า หึหึ” พี่ซอลพูดพลางยิ้มมุมปาก ส่งกระเป๋าเสื้อผ้าพี่โปรดมาให้ผม ก่อนจะโบกมือลาจากไปอย่างเท่ๆ
“กินยารึยังครับ ปวดหัวมั้ย ตัวร้อนอ่ะ ไปหาหมอดีมั้ยครับพี่”
“หึหึ ดูทำหน้าเข้า พี่ไม่เป็นไร” พี่โปรดดึง mask ออกแล้วส่งยิ้มให้ผม แต่ใบหน้าเรียบเนียนของเขาขึ้นสีแดงระเรื่ออย่างที่บอกให้รู้ว่าอุณหภูมิร่างกายคงไม่ปกติ
“จะไม่เป็นไรได้ไง เข้าไปเปลี่ยนเสื้อผ้านะ เดี๋ยวปลื้มไปเช็ดตัวให้”
จริงๆ เลย ทำไมชอบทำให้เป็นห่วงอยู่เรื่อย
“ปลื้ม...”
“ครับ”
พี่โปรดเดินเข้ามากอดผมจากทางด้านหลัง ศีรษะพิงกับศีรษะผม ก่อนริมฝีปากของเขาจะจูบลงเบาๆ
“คิดถึง...”
ครั้งแรกเลยก็ว่าได้ที่พี่บอกว่าคิดถึงผม มันทำให้ผมยิ้มกว้างๆ ออกมาได้อย่างที่ไม่คิดว่าเมื่อสามสี่วันก่อนจะทำได้แบบนี้
“เหงามากมั้ย...พี่ขอโทษ”
“อือ...ไม่เป็นไรครับ ปลื้มอยู่ได้”
พี่โปรดจูบที่ขมับผมอีกครั้งก่อนจะกระซิบเบาๆ ว่า “เด็กดี...”
“อะ..อือ -///-“
ผมไม่ชินเลยเวลาที่พี่โปรดทำตัวน่ารักแบบนี้... แต่ไม่ใช่ไม่ชอบนะ...ผมชอบมากเลยต่างหาก
“พี่โปรด...”
“ครับ?” ถ้าผมระเบิดตัวเองตอนนี้ ใครจะรับผิดชอบ ทำไมพี่โปรดน่ารักอย่างนี้นะ -///-
“ปลื้มก็คิดถึงพี่โปรด”
นิ้วเรียวยาวของพี่โปรดคลึงเบาๆ ลงบนริมฝีปากผม แววตาที่บอกว่าเขาอยากทำอะไรทำให้ผมหน้าร้อนผ่าวขึ้นมา
“ไม่บอกก็รู้... ตรงนี้..” นิ้วชี้ของพี่โปรดลากผ่านริมฝีปากผม ไปยังแก้ม ลงไปถึงซอกคอ และลากกลับขึ้นมาเกลี่ยที่ริมฝีปากผมอีกครั้ง ในขณะที่ริมฝีปากของเขาก็พึมพำว่า “พี่ติดไว้ก่อนนะ...ไว้หายป่วยแล้วจะมาทวงคืน”
“บ้า -///-“
แค่เพราะรอยยิ้มของพี่โปรด ผมก็สามารถมีความสุขไปได้อีกหลายวัน สำหรับในโลกของผมแล้ว...ขอแค่มีพี่โปรด ผมก็ไม่ต้องการอะไรอีกต่อไป...ขอบคุณนะครับพี่ที่เลือกผม
.
.
.
ปีสองสำหรับผมเริ่มต้นขึ้นอย่างคึกครื้น ไม่ว่าผมจะอยู่ส่วนไหนของมหาลัยก็ได้ยินเสียงกลอง เสียงร้องตะโกน เสียงกรี๊ดดังระงม มองไปทางไหนก็เห็นท่าเต้นตลกๆ ที่พวกรุ่นพี่สรรหามาให้น้องๆ ปีหนึ่งเต้น เพลงทำนองสนุกเนื้อร้องทะลึ่งชวนคิดดังขึ้นทุกครั้งที่มีผู้กล้าอาสาออกมาโชว์ความสามารถหน้าแถว
ตอนนี้พวกผมกำลังนั่งอยู่ที่ม้าหินอ่อนใกล้ลานกิจกรรม มองรุ่นน้องปีหนึ่งกำลังแนะนำตัวกันทีละคน
“อื้มมมม ปีนี้แจ่มๆ เยอะเลยนะคณะมึงเนี่ย” แค่อ้าปากก็เห็นไปถึงม้ามว่าคุณติ๊กคิดอะไร น้องผู้หญิงที่กำลังแนะนำตัวอยู่ตอนนี้คงถึงคราวเคราะห์แล้วล่ะครับ
“เออ ถือว่าดีกว่ารุ่นกู แค่อีไก่คนเดียวก็ทำเอากูลืมความงามบนโลกไปจนหมดสิ้น” คุณกิมพยักหน้าเห็นด้วย ส่วนอีไก่ที่พูดถึงคือสาวทึนทึกที่มากด้วยความสามารถ ทั้งสมอง ฝีปากและพละกำลังไม่เป็นรองชายใดในใต้หล้า ไก่ถูกยัดเยียดให้เป็นประธานชั้นปีรับหน้ากับพวกรุ่นพี่และอาจารย์มาตั้งแต่เริ่มเทอมสองของปีหนึ่ง หลังจากที่คุณเปรมถูกปลดจากตำแหน่งเพราะโดดประชุมบ่อย
“แล้วที่มึงมาแด๊ะแด๋อยู่นี่ คณะมึงเขาไม่ทำกิจกรรมกันรึไง” คุณเฟรนถามพลางยัดสาคูไส้หมูเข้าปาก
“ทำ แต่กูบอกพวกไอ้โอไว้แล้วว่าจะมาส่องสาวคณะมึง” คุณติ๊กตอบหน้าระรื่น
“เออ เจริญ แล้วนั่นมึงทำอะไรไอ้เปรม นั่งยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ เปลี่ยนเมียอีกแล้วสิมึง” เมื่อเห็นว่าคุณติ๊กไม่สะทกสะท้านอะไร คุณเฟรนเลยหันไปเล่นงานคุณเปรมที่นั่งเงียบอยู่ข้างผม หันไปมองก็กำลังก้มหน้าดูมือถือยิ้มน้อยยิ้มใหญ่อย่างที่คุณเฟรนว่าจริงๆ
“จิ๊ มงเมียอะไร กูยังไม่ได้พี่เขา แต่คืนนี้ก็ไม่แน่ หึหึ”
“สันดานเสียเหมือนเพื่อนมึงนะไอ้สัด เพศแม่มึงไม่ใช่ของเล่น”
“อ้าว ไอ้เฟรน พาลกูไอ้ห่า”
“กูว่าไอ้กิม ร้อนตัวทำเหี้ยไรไอ้ติ๊ก”
“แล้วเกี่ยวไรกับกูวะเนี่ย”
ผมเลิกสนใจกับบทสนทนาที่ไร้สาระยิ่ง หันมาดูรุ่นน้องหน้าใสต่อ ปีหนึ่งทุกคนก็อย่างนี้หมดละครับ หน้าละอ่อนแผ่ออร่าน่าเอ็นดู แต่พอสั่งสมประสบการณ์กันมากเข้า อัพเลเวลขึ้นมาจากชั้น newbie แล้วจะค้นพบตัวตนของแต่ละคนทันที ดูอย่างคุณเฟรนที่หน้าใสๆ ไม่มีพิษมีภัย เหมือนคนเรียบร้อยมากถ้ามองแว๊บแรก แต่ความจริงแม่งปากจัดอยู่ในระดับอันตราย ใครอย่าได้แหย่ พ่อเล่นด่าจนบรรพบุรุษในหลุมยังต้องสะดุ้ง
“มึงนั่งมืดมนอะไรอยู่คนเดียวไอ้ปลื้ม วันนี้ทั้งวันกูยังไม่ได้ยินเสียงมึงเลยนะ”
ผมไม่พูด ผมก็ผิดเหรอครับ -_-
“ผมไม่พูดพร่ำเพรื่อครับ ผมจะพูดเฉพาะที่จำเป็น”
คุณเฟรนทำหน้างงใส่ ผมเลยได้จังหวะส่งยิ้มให้เด็กรุ่นน้องที่หน้าตาน่าเอ็นดูทีเดียว
“ไอ้ปลื้มมันว่ามึงพูดมากไงไอ้ควายยยย นั่งเงียบๆ บ้าง สรรหาเรื่องมาพูดซะจริง”
“กูรู้เว้ยยย แล้วมึงกล้าด่ากูว่าควายเหรอห้ะไอ้กิม สำนึกซะบ้างที่มึงได้ร้องครางทุกคืนนี่เพราะใคร เดี๋ยวเหอะมึง กูไล่ไปนอนกับไอ้เจ้ยเลยไอ้สัด”
ผัวเมียคู่นี้ตีกันประจำ ตั้งแต่กลับจากค่ายก็ดูจะรักกันมากขึ้น แต่เรื่องปะทะริมฝีปากกันนี่ไม่เคยลดลงเลย ถ้าวันไหนไม่เถียงกันนั่นแหละถึงจะรู้ว่ามีเรื่องเคืองใจกันอยู่ ดำเนินชีวิตแปลกๆ นะครับสองคนนี้ -_-
“อะแฮ่ม! มองเพลินเลยนะมึง” คุณติ๊กมองตามสายตาผมไปจบอยู่ที่น้องผู้หญิงตัวเล็กๆ ผมยาว หน้าตาอย่างกะตุ๊กตา น่ารักโคตรรรรร!
“ผมว่าน่ารักดีนะ” ผมอาจจะเตี้ยสำหรับเพศเดียวกัน แต่ถ้าเป็นน้องหน้าตุ๊กตาคนนั้น ผมสูงกว่าเธอแน่นอน น่ารักน่ามองมากกกกผิวก็ขาว ปากก็อิ่ม อื้อหือออ น่ากินไปทั้งตัว
“ไม่ดูเด็กไปเหรอวะ ต้องคนนี้ไอ้ปลื้ม แจ่มมวากกกกก จะนอกใจสามีทั้งทีต้องคนนี้เว้ย คุ้มยิ่งกว่าคุ้ม”
“นมใหญ่ไป ไม่โดน”
“นั่นๆ คนนั้น สวรรค์แม่งสร้างมาเพื่อเป็นอาหารตาผู้ชายจริงๆ มึงดูๆ จะนั่งจะยืนที พลิ้วซะ”
“อ่า...สะโพกแน่นน่าดูเลยนะครับ แต่ผมว่าน้องตุ๊กตานั่นยังชนะขาดอยู่”
ผมกับคุณติ๊กยังคงชี้ชวนกันดูคนนั้นทีคนนี้ทีเพื่อฆ่าเวลา ยังไงกิจกรรมวันนี้ก็เป็นกิจกรรมเบาๆ อยู่แล้ว แค่แนะนำตัว ให้น้องๆ ได้รู้จักรุ่นพี่ และเพื่อนร่วมคณะ ร่วมภาควิชา แต่หลังจากนั้นพวกผมที่ตอนนี้อยู่ปีสองกันแล้วรู้ซึ้งดีว่าต้องเจอกับอะไร คุณเปรมที่เป็นหัวหน้าพี่วินัยก็เพิ่งออกไปพูดคุยสบายๆ กับน้องๆ ก่อนจะกลับมานั่งคุยไลน์คิกคักกับกิ๊กรุ่นพี่ต่อ
“ถ้าเสี่ยรู้มึงจบไม่สวยแน่ไอ้ปลื้ม”คุณกิมว่าเสียงกลั้วหัวเราะ
“ก็อย่าให้รู้สิครับ ผมแค่มอง ไม่ได้คิดอยากครอบครองซะหน่อย ^^”
“แค่มองก็ไม่ได้!”
เอื้อกกกกกกกกกกกกกกกก!
เสียงนี้มัน T_T
“นั่น ไอ้ปลื้ม คนนั้น แม่จ้าววว บุญตาแล้ววววว ขยับตัวทีเด้งท้าแรงโน้มถ่วงโลกเลยไอ้สัด มึงดะ...โอ้ววววววววววว เสด็จมาจากสวรรค์ชั้นใด กราบสวัสดีสามทีครับเสี่ยครับ” คุณติ๊กที่กำลังจะหันมาชักจูงผมไปในทางที่มิชอบชะงักกึก เบิกตากว้าง แล้วยกมือไหว้ท่วมหัว ส่วนผมยังไม่กล้าหันไปมองคนที่ยืนค้ำหัวอยู่ตอนนี้ โบราณท่านว่า คนแบบนี้ตายยาก พูดถึงปุ๊บ ปรากฎตัวปั๊บอย่างกะมีใครจุดธูปเรียก
มือหนึ่งจับแน่นที่ไหล่ผม ผมกลืนน้ำลายลงคออย่างที่รู้แน่ว่าตัวเองงานเข้า “ไง ห่างตากูหน่อย เป็นแบบนี้เหรอมึง”
“ไหนบอกวันนี้เลิกเย็น” ผมสงสัยจริงๆ นะ ไม่ได้เบี่ยงประเด็น เมื่อเช้าก่อนออกจากห้องพี่โปรดบอกให้ผมขับรถมาเรียนเองเพราะพี่โปรดแกเลิกช้ากว่าและไม่อยากให้รอ
“กูโดดมา โทรหาเป็นร้อยสายแล้วมั้ง ไป กลับ ไปคุยกันที่ห้อง”
บอกได้เลยว่าตอนนี้ไม่มีใครเข้าหน้าพี่โปรดติดซักคน แม้กระทั่งคุณเปรมที่เป็นน้องชายแท้ๆ ยังไม่กล้าทักพี่โปรดเลยเอาเถอะ ยังไงผมก็เดินตามแรงลากของเขามาโดยไม่โวยวายอะไรอยู่แล้ว ไม่หวังจะได้รับความช่วยเหลือหรอก แล้วไอ้เรื่องที่โทรหานี่มันอะไรกัน วันทั้งวันนี่ผมยังตรวจจับการสั่นของไอโฟนไม่ได้เลยนะ เอ๊ะ! ถุงย่ามที่ทนทุกสภาพอากาศของผมเหมือนมีไรผิดปกติ ...อื้อหืออออออ แม่จ้าววววววว ชัดเลยไอ้สัด นี่มันขาดตั้งแต่ตอนไหนวะ!
“พี่ ย่ามขาด มือถือหายง่ะ T_T”
พี่โปรดหันมาทำหน้าเอือมระอาใส่ ดูไม่ได้โกรธอย่างที่ผมหรือใครๆ คิด “หายไปตอนไหนอีกล่ะ แน่ใจนะว่าเมื่อเช้าเอาใส่กระเป๋ามาด้วย”
เอาจริงๆ ผมก็ไม่แน่ใจเท่าไหร่ แต่ถ้าเอาใส่มาตอนนี้มันก็หายล่ะครับ เล่นขาดเป็นทางยาวขนาดนี้ “ไม่รู้ แต่พี่ดูรอยนี่ เหมือนโดนคัตเตอร์กรีดเลย สงสัยแฟนคลับพี่อีกแหงๆ”
“เออ เรื่องไรก็ช่างมัน กลับห้อง หิวข้าว อยากนอน”
“ตกลงจะหิว หรือจะนอน”
“พี่นอนก็กินได้น่า ขับรถให้ด้วย เหนื่อย”
“แล้วรถพี่ล่ะ จะปล่อยทิ้งไว้ที่มอรึไง”
“ให้ลุงสนมาเอา รีบไป เดี๋ยวพี่รหัสพี่มาตามอีกจะยุ่ง”
“ก็พี่จะโดดเรียนทำไมล่ะ ใช่เรื่องที่ไหนล่ะเนี่ย”
“ถ้าพี่ไม่ดอดมานี่จะรู้เหรอว่าพอห่างตาแล้วปลื้มเป็นยังไง เกือบจะสมสู่ทางสายตาอยู่แล้ว เปลี่ยวไง”
“หาเรื่องว่ะพี่ ไปๆ กลับ”
ผมขับรถพาท่านมาโปรดกลับคอนโดฯ แวะซื้อกับข้าวขึ้นมากินด้วย เพราะดูท่าทางแล้วให้ไปนั่งกินที่ร้านเจอกับคนเยอะๆ คงได้แยกเขี้ยวใส่คนรอบข้างแน่ พี่โปรดในช่วงนี้ผมเดาอารมณ์ไม่ถูก เราเจอกันสัปดาห์หนึ่งมากสุดก็แค่สองวัน แต่ก็ไม่ใช่สองวันเต็มๆ หรอกครับ แค่ช่วงที่เข้านอนกับตื่นเช้าอีกนิดหน่อย
“เป็นไร เหนื่อย?” ผมตักน่องไก่ใส่จานพี่โปรดที่ตอนนี้นั่งเขี่ยข้าวเล่น แล้วใครมันบอกว่าหิว - -
“เบื่อๆ เซ็งๆ”
“พยาบาลสวยไม่ถูกใจเหรอ พี่อาร์มบอกว่าตอนราวน์วอร์ดรอบเช้าพี่โดนพยาบาลจีบ”
พี่อาร์มเป็นเพื่อนสนิทร่วมคณะกับพี่โปรดครับ กลุ่มที่พี่โปรดสนิทด้วยนอกจากพวกเพื่อนจากโรงเรียนเก่าอย่างพวกพี่เทพแล้วก็มีพี่อาร์ม พี่โจ พี่กุ๊งกิ๊ง แล้วก็พี่ซอล เป็นกลุ่มที่ผมเห็นอยู่กับพี่โปรดตอนที่ผมเจอพี่โปรดครั้งแรกที่ร้านอาหารใต้ตึกคณะแพทยฯ นั่นแหละ แต่ผมเพิ่งรู้จักก็ตอนที่เริ่มเทอมแรกของปีสองแล้วพี่โปรดพาไปทานข้าวกับพวกพี่เขาด้วย แต่ละคนนิสัยดีครับ พี่กุ๊งกิ๊งแกเป็นผู้หญิงก็จริงแต่แกไม่สนใจผู้ชาย แกบอกผมให้สบายใจได้เลยเพราะถึงยังไงก็ไม่ตาต่ำมาชอบพี่โปรดแน่นอน ฮ่าๆๆ เพิ่งจะมีผู้หญิงที่พูดถึงพี่โปรดแบบนี้ล่ะครับ
“คุยกับมันตอนไหน” พี่โปรดขมวดคิ้วมองผมอย่างสงสัย
“เมื่อเช้า แชทเฟซ”
“เออ ก็เรื่องปกติ ผัวปลื้มหล่อ ไม่แปลก”
เออ ปกติมากกก ขนาดควงกันออกนอกหน้า ผู้หญิงพวกนั้นก็ยังเห็นผมเป็นหัวหลักหัวตอ แล้วเดี๋ยวนี้ผู้ชายก็มี พอรู้ว่าพี่โปรดมีแฟนเป็นผู้ชายเข้าหน่อยก็ให้ท่ากันใหญ่ น่ารักและดูดีกว่าผมก็เยอะ แต่ก็เถอะ ผู้ชายอย่างพี่โปรดผมต้องระแวงผู้หญิงมากกว่าผู้ชายล่ะครับ-_-
“หล่อเหี้ยๆ”
“ปากเก่งใหญ่แล้วมึง แล้ววันนี้ไม่มีเรียนไง ไปแรดเฝ้าเด็กปีหนึ่งอย่างกะคนไม่มีผัว”
“ก็มันกิจกรรมของคณะ ปีสองก็ไปกันเกือบทุกคน”
“แต่พี่ไม่เห็นใครจะแรดอย่างปลื้ม”
“เออๆ ปลื้มมันไม่ดีหรอก แล้วนี่โดดมาจะดีเหรอ”
“ไม่รู้”
“เฮ้อ พี่ ถ้าเป็นแบบนี้บ่อยๆ จะแย่เอานะ เคยบอกแล้วไงว่าไม่ให้เสียการเรียนเพราะปลื้ม” นี่ไม่ใช่ครั้งแรกหรอกครับ เป็นครั้งที่นับไม่ถ้วนแล้ว พี่กุ๊งกิ๊งกับพี่โจเคยกระซิบบอกผมว่าพี่โปรดโดดเรียนบ่อย อาจารย์ที่ปรึกษาเรียกไปคุยสองครั้งแล้วด้วย
“ถ้าพี่ไม่มีเวลาให้ เดี๋ยวปลื้มก็ไปมีคนอื่น พี่เห็นมาเยอะแล้ว แฟนไอ้โจไอ้ซอลแต่ละคนที่เลิกไปก็อ้างว่าพวกมันไม่มีเวลาให้ อย่างนี้สักวันปลื้มก็ต้องมาขอเลิกกับพี่” ไม่เชื่อก็ต้องเชื่อว่าพี่โปรดกลัว ผมรู้ตลอดเวลาว่าพี่โปรดกลัวเรื่องนี้ เพียงแต่ว่านี่เป็นครั้งแรกที่พี่โปรดพูดมันออกมา ดูจะเหนื่อยและเสียศูนย์จริงๆ
“พี่เครียดมากไปแล้วนะช่วงนี้ อิ่มยัง? เดี๋ยวอาบน้ำให้”
พี่โปรดพยักหน้า ผมเลยจัดการเก็บจานเก็บถ้วยไปไว้ในอ่างล้างจาน เดินเข้าไปเอาผ้าเช็ดตัวกับเสื้อคลุมอาบน้ำมาให้พี่โปรดที่ตอนนี้แก้ผ้าท้าลมอยู่หน้าห้องน้ำที่อยู่ติดกับห้องนั่งเล่นเรียบร้อยห้องนี้ไม่ค่อยได้ใช้เท่าไหร่เพราะส่วนใหญ่ผมกับพี่โปรดจะเลือกใช้ที่อยู่ในห้องนอน แต่วันนี้พี่ท่านบอกว่าแค่เดินก็ยังขี้เกียจ
“ปลื้มยังโดนแกล้งอีกป้ะ” พี่โปรดที่นอนหลับตาพริ้มแช่น้ำในอ่างถามขึ้น
“ก็เรื่อยๆ เดี๋ยวเบื่อก็เลิกไปเองล่ะมั้ง ช่วยไม่ได้ เจ้าชายมารักกับยาจกย่อมไม่มีใครเห็นด้วย” ผมใช้แปรงเล็กๆ ขัดนิ้วเท้าขาวๆ ให้พี่โปรด ก่อนจะลงมือตัดเล็บเท้าที่ยาวเล็กน้อย
“ไว้พี่จัดการเอง ไอ้ซอลกับไอ้อาร์มมันไปเตือนให้แล้ว แต่คงจะไม่ฟังกัน”
“ช่างเถอะพี่ แล้วรอยแดงนี่ไปโดนอะไรมา” ผมถามพลางจิ้มลงไปที่รอยแดงตรงหลังเท้า
“ไม่รู้” พี่โปรดลืมตาขึ้นมองหน้าผม รอยคล้ำใต้ตาที่ปรากฎเล็กน้อยทำให้ผมสงสารอยู่เหมือนกัน “ยังรักอยู่มั้ย”
ผมเลิกคิ้วกับคำถาม ก่อนจะก้มหน้าลงตัดเล็บเท้านิ้วสุดท้ายให้เสร็จ “ไม่รักจะทำให้ขนาดนี้เหรอ ปลื้มสิต้องถาม ว่าพี่โปรดรักปลื้มอยู่รึเปล่า ไม่เห็นบอกกันบ้างเลย”
“ถ้าอยากฟังแล้วทำไมไม่ถาม”
“ก็รู้อยู่แล้วทำไมต้องให้ถาม”
“ยอกย้อน เดี๋ยวโดน”
.
.
.
มีต่อด้านล่าง
-
หลังจากอาบน้ำให้พี่โปรดเสร็จผมก็มานอนดูละครหลังข่าว เรื่องนี้กำลังสนุกเลยครับ นางเอกน่ารักโดนใจผมมาก พระเอกก็ใช้ได้นะ แต่พี่โปรดหล่อกว่า ผมนั่งยิ้มกับความคิดตัวเองก่อนจะหันไปมองพี่โปรดที่เพิ่งเดินมานั่งข้างๆ หลังจากขอตัวออกไปคุยโทรศัพท์
“ทำไมไม่อาบน้ำ เดี๋ยวต้องออกไปข้างนอกนะ”
“อ้าว ไปไหน”
“วันเกิดไอ้โขง ปลื้มไม่ต้องทำหน้างง พี่ก็งงพอๆ กับปลื้มแหละ เหมือนว่าไอ้ห่าโขงไม่ได้เกิดวันนี้ เออ แต่พี่ก็ใช่ว่าจะจำวันเกิดใครได้หรอก ช่างเหอะ ไปอาบน้ำไป”
“รอละครจบไม่ได้เหรอพี่ พระเอกนางเอกเพิ่งเข้าใจกันเนี่ย โดนแม่พระเอกทำยุ่งมาทั้งเรื่องแล้ว”
“เออๆ อย่างกะแม่บ้านติดละครหลังข่าว” พี่โปรดทำหน้าเอือมใส่
“มั่ว แม่บ้านที่ไหน พ่อบ้านต่างหาก”
“เหรออออออออ ปากเก่งจริง”
“จ้า เก่งอยู่แล้วจ้า ไม่งั้นบางคนแถวนี้ไม่ครางเสียงอ่อนเสียงหวานหรอก”
“หึหึ ไอ้เด็กบ้า”
ผมนอนตักพี่โปรดดูละครได้สักพักก็โดนไล่ให้ไปอาบน้ำช่วงพักโฆษณา อาบน้ำแต่งตัวเสร็จก็ดูละครต่อได้อีกสามตอนก่อนจะระเห็จตามพี่โปรดมาขึ้นรถเพราะพี่เทพโทรมาตามยิกๆ ผมกับพี่โปรดมาถึงลานจอดรถของร้านเหล้าร้านประจำแถวหลังมอก็เกือบสี่ทุ่มแล้ว รถเยอะ คนเต็มร้านทั้งๆ ที่วันนี้เป็นวันจันทร์
“ไม่มีของขวัญจะดีเหรอพี่” ผมถามขณะเดินตามพี่โปรดเข้าไปในร้าน
“ไม่เป็นไรหรอกมั้ง วันเกิดมันแน่รึเปล่าก็ไม่รู้ ปีนึงไอ้เหี้ยโขงเกิดไม่รู้กี่วัน” คนปกติเขามีวันเกิดแค่วันเดียวนะครับแต่ก็นั่นแหละ ผมจำได้ว่าเดือนที่แล้วเพิ่งไปหาซื้อของขวัญให้พี่โขงกับพี่โปรดอยู่เลย -*-
ผมเดินไปถึงโต๊ะที่มีพี่โขง พี่เทพ พี่นิ้ง พี่วี และพี่ผู้ชายอีกคนที่ไม่รู้จักนั่งอยู่ ผมยกมือไหว้รอบโต๊ะแล้วนั่งแปะลงข้างๆ พี่โปรด
“มึงกลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่ไอ้เจม” พี่โปรดรับแก้วจากพี่เทพแล้วถามพี่ผู้ชายหน้าเข้มตาดุที่นั่งอยู่ตรงกันข้าม
“วันพุธที่ผ่านมา ม๊ากูลากไปไหว้ญาติเกือบทั่วประเทศไทย เลยเพิ่งมีโอกาสโผล่มาหามึง”
“เออ แล้วนี่คงไม่ใช่วันเกิดไอ้โขงสิท่า แค่บอกว่าเลี้ยงต้อนรับมึงกูก็มา”
“ไอ้เทพบอกว่ามึงติดเมีย ไม่มีธุระสำคัญมึงจะไม่ออกไปไหน ได้ยินว่าช่วงนี้มึงยิ่งไม่มีเวลาให้เมียอยู่ด้วย หรือไม่จริง? แล้วคนไหนวะ สวยป่ะ ไม่พามามั่ง”
ผมทำตัวลีบๆ มองไปรอบร้าน เพราะไม่อยากเห็นหน้าผิดหวังของเพื่อนพี่โปรดตอนนี้ เป็นใครใครก็ต้องคิดทั้งนั้นแหละครับว่าผู้ชายหล่อระดับมาโปรดต้องมีแฟนเป็นผู้หญิง คือหน้าตาพี่ท่านไม่ได้จะเหมาะมารักผู้ชายอย่างผมเลยจริงๆ
“หึหึ ห่างไกลจากความสวยร้อยเท่า นี่ ปลื้ม ไอ้เจม เพื่อนพี่ มันเพิ่งกลับจากอังกฤษ มึง นี่เมียกู” ผมหันไปยกมือไหว้พี่เจมอีกครั้งตามแรงสะกิดที่ทำเอาเหล้าในแก้วกระฉอกของพี่โปรด พี่เจมพยายามทำตาโตเท่าที่ตาตี่ๆ เล็กๆ ของพี่เขาจะทำได้
“ห้ะ! กูนึกว่าไอ้โขงแม่งโทรทางไกลไปแกล้งกู เอออออ หวัดดีน้อง ไหว้พระเถอะ” ไม่มีพระที่ไหนถือแก้วเหล้าทำหน้าเคลิ้มอย่างพี่หรอกครับ -_-
“ไอ้ห่าโปรดมึงไปหามาจากไหน ให้กูบ้างงงงงง ถ้าผมยาวนี่กูว่าผู้หญิงเลยอ่ะสัด ใส่แว่นก็ยังน่ารัก เป๊คคคคกู!”
“อย่าแม้แต่ยื่นมือมาสะกิด แล้วกลับมานี่ไอ้โจมันรู้รึยัง” ผมยิ้มแหยๆ กับมือของพี่เจมที่กำลังยื่นมาจับแต่โดนพี่โปรดปัดทิ้ง
“รู้แล้ว ดอดมาหากูเมื่อคืน ไม่รู้ผัวมันจะว่าไงมั่ง” พี่เจมพูดพลางยักไหล่เหมือนไม่ใส่ใจ
“ไอ้โจนี่นะมีผัว? มันจะเอาเวลาที่ไหนไปมี” พี่เทพถามขึ้น
“กูเห็นในเฟซ สเตตัสคบกับใครก็ไม่รู้ ไอ้สัดแล้วบอกว่าจะรอกู” พี่โจที่กำลังพูดถึงนี่ใช่เพื่อนอีกกลุ่มของพี่โปรดรึเปล่านะ? ไม่แน่ใจและก็ไม่กล้าฟันธง แต่พี่โจแกน่ารักนะครับ ตัวเล็กๆ เป็นเกย์ออกสาวหน่อย คือดูครั้งแรกรู้เลยว่าหน้าอย่างนี้รุกไม่เป็นและไม่มีวันมีเมียเป็นผู้หญิงแน่ อะไรประมาณนั้น
“อ๋อ คบกับกูเองไอ้ควาย นี่มันไม่บอกมึงเหรอ กูลงทุนสมัครเฟซใหม่ให้มัน” พี่โขงที่นั่งเงียบอยู่นานเฉลย “มันขอให้ช่วย ก็ไม่รู้เหี้ยตัวไหนเล่นตัวไม่ยอมตอบรับคำขอสักที”
“มันทำแบบนั้นทำไมวะ” พี่เจมถามอย่างแปลกใจ
“ก็คงเพราะไอ้ห่าแจนมาตามตื้อมันล่ะมั้ง กูเห็นไอ้ซอลช่วยกันท่าให้อยู่” พี่โปรดเป็นคนตอบพี่เจมพยักหน้าหงึกหงักแต่เหมือนไม่ได้ใส่ใจเท่าไหร่
“เออ แล้วนี่พวกมันไปไหน กูไม่เจอสักชาติได้แล้ว” พี่เทพพูดพลางจับหน้าพี่นิ้งให้เลิกหันไปยิ้มให้ผู้ชายโต๊ะอื่นวันนี้เจ๊แกมาเต็มครับ แต่งสวยมาเลย เพิ่งกระซิบบอกผมเมื่อกี้ว่าอยากบริหารเสน่ห์ แต่ผมว่าพี่นิ้งอยากให้พี่เทพหึงมากกว่า หึหึ
“คงอ่านหนังสือ หรือไม่ก็นอนเก็บแรงไว้ราวน์วอร์ด”
“แล้วมึงอ่ะไอ้เสี่ย มานั่งลอยหน้าอยู่ตรงนี้ทำไม? เดี๋ยวก็ไม่จบหรอกไอ้สัด”พี่เจมถามพลางก็ยื่นมือมาชนแก้วกับผมข้ามโต๊ะ สายตาดูเจ้าชู้ใช่เล่น
“หายห่วง แล้วไอ้ที่ว่าอ่านหนังสืออ่ะ คงมีแค่ไอ้โจคนเดียว ไอ้ซอลกับไอ้อาร์มคงคั่วเด็กอยู่ร้านไหนสักร้าน ไอ้กิ๊งก็คงอยู่กับเมีย”
“เออ เมียคนนี้แม่งเป็นดาวอักษรมอกู น่ารักเหี้ยๆ อ่ะ กิ๊งแม่งคาบไปแดกต่อหน้าต่อตา” พี่วีที่เพิ่งกลับจากห้องน้ำทันบทสนทนานี้พอดีพูดขึ้นอย่างเสียดาย
“หน้าสวยๆ อย่างมึงหาผัวง่ายกว่าไอ้วี” พี่โขงบอกยิ้มๆ
“ปากหมานะไอ้เหี้ย”
“ก็หมาแค่กับมึง”
“เป็นเกียรติมากไอ้ควาย”
พี่วีฟาดมือลงที่แขนพี่โขงแล้วหันมาชนแก้วกับผม ผมฟังพี่วีเล่าวีรกรรมจีบหญิงของพี่กิ๊งที่ทำเอาผู้ชายอายกันเกือบค่อนมอ
ผมนั่งจิบเหล้า ฟังพวกพี่ๆ เขาคุยกันไปจนถึงเที่ยงคืน ก็ต้องแยกย้ายกันกลับด้วยเหตุเพราะเสี่ยโปรดต้องไปราวน์วอร์ดตอนหกโมงเช้า
“ปลื้มครับ พี่ขอเบอร์...” พี่เจมที่เพิ่งจะร่ำลากันเสร็จรีบวิ่งกลับมาหาผมอีกรอบ ก่อนไอโฟนเครื่องหรูจะยื่นมาตรงหน้าแต่พี่โปรดล็อคคอผมไว้จากทางด้านหลังแล้วชี้หน้าพี่เจม
“อยากมีปัญหากับกู?”
“ฮ่าๆ ล้อเล่น เพิ่งเคยเห็นมึงเป็นอย่างนี้นะเนี่ย ไปละๆ ฝันดีนะครับปลื้ม เพื่อนพี่เผลอแล้วเจอกัน”
“ครับ ฝันดีครับ”
“ปลื้มไปตอบรับมันทำไม นิสัยเสียว่ะ”
“อ้าว ไม่ตอบก็เสียมารยาทดิ ไม่เอาน่าพี่ แค่นี้เอง”
“ให้มันแค่นี้จริงๆ ละกัน ไป ขึ้นรถ”
ผมแอบเบ้ปากเล็กน้อย ก่อนจะฉีกยิ้มเมื่อพี่โปรดหันมามองพลางขมวดคิ้วใส่ “เดี๋ยวโดนๆ พี่ไม่มีเวลาตาม ไม่ใช่ว่าพี่ไม่รู้ว่าปลื้มทำอะไร ให้มันน้อยๆ หน่อย”
“ครับๆ รู้ครับว่าสายสืบพี่เยอะ แต่ปลื้มก็ไม่ได้ทำอะไรเสียหายนะ ยังเป็นทาสรักของพี่โปรดคนเดียววววว”
“หึ ให้มันจริง”
“จริงจ้า ใครกล้านอกใจพี่นี่ปลื้มว่าคงโง่มากกกกกกกกกกกก”
“ดีที่รู้จักคิด ไม่เสียแรงที่มีผัวฉลาด”
“เหอๆ”
ความจริงพี่โปรดไม่เห็นต้องกลัวอะไร คือ...ด้วยรูปร่างหน้าตา ฐานะทางบ้าน และการศึกษาแล้ว เขาเหนือกว่าคนอื่นๆ มาก แล้วเขายังจะไม่มั่นใจอะไรอีก ถึงผมจะไม่ได้รักพี่โปรดจากเรื่องพวกนั้น แต่ที่ผมทำอะไรให้มากมายอย่างที่ไม่เคยทำให้ใครมาก่อน เขาก็น่าจะวางใจได้แล้วนี่นา...
.
.
.
“เห้ยยยยย เย็นนี้เจอกันที่สนาม” คุณกิมตะโกนข้ามโต๊ะมาในระหว่างที่พวกผมกำลังเก็บชีทใส่กระเป๋าหลังจากที่อาจารย์บอกเลิกคลาส “พวกไอ้แจ็คไปรอแล้ว ว่าไงไอ้ปลื้ม สนใจเตะบอลมั้ยวะ?”
“คงไม่ล่ะครับ เดี๋ยวผมต้องไปหาพี่โปรด”
“ไอ้ห่าติดผัว กูบอกเลยว่าตอนนี้มึงมีเวลาให้พวกกูน้อยมากกกกกกกกกก” คุณเปรมที่ยืนอยู่ข้างๆ ผลักหัวผม พร้อมกับที่คุณเฟรนพยักหน้าเห็นด้วย
“ผมว่าผมอยู่กับพวกคุณมากกว่าอยู่กับพี่โปรดอีกนะครับ”
“ไม่จริง แค่พี่กูโทรมาง้องแง้งใส่นิดเดียวมึงก็แจ้นไปหา แล้วนี่มันโทรหามึงวันละแปดรอบมั้งไอ้สัด ไม่บ้าทำไม่ได้นะกูว่า ไม่รู้มันเรียนบ้างรึเปล่า” คุณเปรมทำหน้าครุ่นคิด อันที่จริงพี่โปรดแกก็บ้าอย่างที่คุณเปรมพูดจริงๆ ล่ะครับ แกโทรมาบอกให้ผมไปหาแค่สักห้านาทีที่ได้เจอหน้าก็ยังดีอะไรประมาณนั้น ถ้าไม่ไปก็จะโกรธเป็นฟืนเป็นไฟหาว่าผมเปลี่ยนไปบ้าง มีคนอื่นบ้าง -_-
“ไว้คืนนี้ผมสัญญาว่าจะไปดูบอลด้วยครับ แต่ตอนนี้ผมเอาข้าวไปให้พี่โปรดก่อนนะครับ”
“เออๆ เมียดีเด่นจริงๆ มึง เอาอย่างมันบ้างนะไอ้เฟรน ไอ้กิมผัวมึงจะได้เลิกหาทางหย่ากับมึงซะที” คุณเปรมพูด
“แกว่งปากหาส้นตีนไอ้สัด” คุณกิมพูดเสียงเหี้ยมพลางโบกมือลาผม
ผมรีบเอากับข้าวที่คุณแม่ให้แม่บ้านเอามาให้เมื่อครึ่งชั่วโมงก่อนไปให้พี่โปรด มีทั้งของคาวของหวาน ผลไม้ ยาบำรุงนั่นนี่ เดี๋ยวนี้เรื่องอาหารการกินของพี่โปรดคุณแม่จะเป็นคนจัดการให้ซะส่วนใหญ่ครับ เพราะท่านเป็นห่วงว่าพี่โปรดจะได้รับสารอาหารไม่ครบถ้วนในขณะที่ต้องฝืนสังขารกับการเรียนอยู่ทุกวัน ตอนกลับบ้านครั้งล่าสุดนั้นพี่โปรดโทรมจนคุณแม่ท่านออกปากให้ซิ่วไปเรียนคณะอื่นเลยล่ะครับ เหอๆ
“อ้าว มาส่งข้าวให้ไอ้คุณชายเหรอ มาๆ พวกพี่กำลังหิว” พี่กิ๊งเงยหน้าขึ้นจากตำราเรียนทันเห็นผมเดินเข้ามาพอดี ผมยกมื้อไหว้พี่ๆ แต่ละคน ทั้งสมุดจดโน๊ต ทั้งหนังสือวางเกลื่อนเต็มโต๊ะ
“ไอ้โปรด ตื่นๆ ปลื้มมาแล้ว” พี่โจยื่นมือไปสะกิดพี่โปรดที่นั่งฟุบหน้ากับหนังสือเล่มใหญ่ มือยังถือดินสออยู่เลย
“มานั่งทานโต๊ะนี้ดีมั้ยครับพี่ จะได้ไม่เสียเวลาเก็บของ”ผมเสนอขึ้น พวกพี่ๆ เขาเห็นด้วยเลยย้ายสังขารมานั่งโต๊ะข้างๆ จัดแจงตักข้าวใส่จานตัวเองกันเรียบร้อย
ผมแกะผ้าเย็นแล้วเช็ดหน้าให้พี่โปรดที่ยังทำหน้ามึนๆ อึนๆ อยู่
“กูหมั่นไส้ปนอิจฉา แฟนกูดูแลไม่ได้ครึ่งอ่ะ” พี่อาร์มพูดพลางส่งสายตาวิบวับมาให้ผม ผมยิ้มแล้วตักไก่ผัดขิงใส่จานพี่โปรด
“ทำบุญมาต่างกันมึงต้องเข้าใจ แล้วอีกอย่าง คู่นอนเขาไม่เรียกว่าแฟนหรอกไอ้เหี้ย” พี่โปรดพูดเสียงเรียบ ยักคิ้วเกทับไปหนึ่งที แต่ผมว่าไม่เห็นต้องอิจฉาเลย มันเรื่องปกติของคนเป็นแฟนกันที่ต้องดูแลกันไม่ใช่เหรอครับ? คนอื่นผมไม่รู้นะว่าเขาปฏิบัติต่อคนรักเขายังไง สำหรับผมถ้าอะไรที่ผมทำให้ได้ผมก็จะทำ
“ปลื้มมาทานด้วยกันสิ ไม่ต้องดูแลมันมากก็ได้ไอ้โปรดอ่ะ ทำให้มากๆ สักวันมันจะเป็นง่อย” พี่กุ๊งกิ๊งว่าพลางหัวเราะ คงกำลังนึกภาพพี่โปรดเป็นง่อยอยู่แน่ๆ
“พวกพี่ทานกันเถอะครับ ผมมีนัดทานข้าวแล้ว” จริงๆ นะ เย็นวันนี้ผมต้องไปทานข้าวที่บ้านใหญ่ คุณแม่ท่านรบเร้ามา
“กับใคร” พี่โปรดมาเสียงเข้มเลย ผมยักคิ้วให้นิดหน่อยในขณะที่พวกพี่ๆ เขาลอบยิ้มให้กัน
“อย่าดุนักเลยน่า ไปทานข้าวกับคุณแม่คุณป๋า ก็ลูกชายท่านไม่ว่างซักคน”พี่โปรดเรียนหนัก ส่วนคุณเปรมนั้นจะว่าหนักก็หนักนะ มินิโปรเจ็คก่อนมิดเทอมสั่งกันมาให้วุ่น แต่สาเหตุหลักคือคุณเปรมเขาไปนั่งเฝ้าพี่แขมากกว่า ตอนนี้พี่เขมเขาเรียนจบมีงานมีการทำไปแล้ว เลยไม่มีเวลามาเป็นก้างคุณเปรม แล้วยังมีแพลนเก็บตังค์หนีตามพี่ยินดีไปเรียนต่างประเทศด้วย พี่เขมเลยรับจ็อบเยอะหน่อย
“แล้วไป” พี่โปรดยิ้มหล่อแล้วขยี้หัวผมแรงๆ ผมปัดมือออกแล้วเทน้ำใบเตยจากกระติกเก็บความเย็นให้กับพี่ๆ แต่ละคน
“พี่ซอลกินน้ำใบเตยมั้ยครับ หรือจะเอาน้ำเปล่า” ผมถามพี่ซอลที่เป็นคนพูดน้อยที่สุดในกลุ่มและสนิทกับพี่โปรดมากที่สุดในกลุ่มด้วย เลยไม่รู้ว่าพี่เขาต้องการหรือไม่ต้องการอะไร ผมเลยเกร็งๆ นิดหน่อย
แทนคำตอบพี่ซอลดื่มน้ำใบเตยเข้าไปอึกใหญ่ ผมเลยไม่ต้องเทน้ำเปล่าให้ พี่โปรดกินข้าวเสร็จก็ทานของหวานต่อ คุณแม่ทำบัวลอยไข่หวานมาให้ ได้ไข่กันคนละฟองครบทุกคน แล้วผลไม้ก็เป็นองุ่นแดง ผมเก็บจานกับกล่องใส่อาหารใส่ตระกร้าหวายใบใหญ่ระหว่างรอพวกพี่ๆ เขาจัดการของหวานกับผลไม้
“พี่โปรด กินนี่ด้วย” ผมยื่นน้ำมันปลาเม็ดใหญ่กับเลซิตินและวิตามินบีรวมให้พี่โปรดอย่างละเม็ด พี่โปรดทำหน้าเบื่อๆ แต่ก็ยอมรับไปกิน เห็นชอบบังคับผมกินนั่นกินนี่แต่พี่โปรดไม่ยอมกินเลย ยิ่งตอนป่วยนี่ยาแทบไม่แตะ
“คืนนี้ห้ามไปไหนนะ” พี่โปรดบอก มือก็ลูบหัวผมเล่น
“ไม่ได้อ่ะพี่ ปลื้มบอกกับพวกคุณเปรมไว้แล้วว่าจะไปดูบอล”
พี่โปรดทำหน้าขัดใจ “งั้นดูเสร็จก็แวะไปรับพี่ด้วย พี่จะไปติวหนังสือที่ห้องไอ้อาร์ม”
“อือ ไว้ปลื้มโทรบอกอีกที”
“ห้ามเถลไถล ใครขอเบอร์ก็ไม่ต้องให้ โอเค?”
“รับทราบ”
พี่โปรดเดินมาส่งผมที่รถ เปิดประตูรถให้แล้วก้มหน้าลงมาจูบ ผมตอบรับสัมผัสพี่โปรดด้วยการกัดเบาๆ ที่ริมฝีปากล่าง
“ถึงบ้านใหญ่แล้วไลน์มาบอกด้วย”
“ครับ งั้นปลื้มไปนะ”
จูบลากับพี่โปรดอีกเล็กน้อยผมถึงถูกปล่อยตัวออกมา ความจริงผมอยากอยู่กับพี่โปรดให้นานกว่านี้ ทำอะไรที่มากกว่าจูบให้สมกับความคิดถึงที่มีมากเหลือเกิน แต่ผมก็เข้าใจว่าเราต่างคนต่างมีหน้าที่ พี่โปรดเองก็ต้องอดทนอยู่ไม่น้อยเลย บางทีอาจจะเกเรลืมหน้าที่ไปบ้าง แต่ก็ไม่เคยเหลวไหลจนเสียเรื่อง
......................................................To be continue....................................................
ยาวอีกต่างหาก เตรียมตัวต้อนรับ ตอนหน้าที่กำลังจะมาถึง
แล้วพบกันตอนหน้าค่ะ :กอด1:
ดราม่าครอบครัวน่ะ...มีแน่ๆ ค่ะ แต่ยังไม่ใช่ที่กำลังจะถึงนี้... ทุกอย่างที่เกิดปม ต้องแก้ไปทีละจุด เพราะฉะนั้น ขอยอมรับว่าต้องใจแข็งค่ะ (อินี่แต่งเองร้องเองไปแล้ว อยากรู้ว่าคนอ่านจะร้องด้วยรึเปล่า ขอบคุณที่ติดตามนะคะ :hao5:)
-
พายุใต้น้ำหรือเปล่าาา?
ฮ่าๆๆ สู้ๆค่าคนแต่ง ตอนนี้เหมือนจะเรื่อยๆก่อน
รอตอนต่อไป คึคึ
-
มาต่ออีกนะ :)
รอจ้า
-
จะมาม่าสินะ
อย่าหนักนะ สงสารน้องปลื้ม
ปล.ยาวๆสิดี ชอบบบ :hao7:
-
ลุ้นจะดราม่าเรื่องอะไร
แต่ตอนนี้อ่านแล้วดูสงบสุดๆ ไม่มีอาการหน่วงใดๆ
-
มาม่าถ้วยเล็กๆพอนะคะ
เค้าไม่ชอบกินง่ะ :katai1:
-
ตอนแรกต๊กกะใจนึกว่าวันนี้จะไม่ได้อ่าน
เหมือนผิดเวลา? หรือคิดไปเอง?? อิอิ
แต่ยังไงเค้าก็รอทุกวันนะค้าาาาาา
:mew1:
-
:L1: :L1: :L1:
-
เอ่อ....จะดราม่าแล้วเหรอ ขอทำใจก่อนนะ อิอิ
-
ตอนหน้าที่จะมาถึงมีอะไรหว่า ถึงกับต้องเตรียมตัวล่วงหน้าเลยทีเดียว
คิดเอาเอง นอยด์เอาเองล่วงหน้า
:katai1:
-
ทำใจเรื่องดราม่าไว้แล้วค่ะ 555555555555555555555555.
ถึงอยากให้น้องมีความสุขที่สุดเท่าที่จะเป็นได้ในตอนนี้ แอบเห็นใจคนไม่มีเวลา คริๆ
ความคิดถึงจะทำให้เรารักกันมากขึ้น คิดถึงกันต่อไปเด็กๆ 55555.
ตอนนี้พี่โปรดน่ารักนะคะ อ่อ สังเกตุมานานละ พี่โปรดนี่ความอดทนสูงมากนะคะ(บางเรื่อง)
คือโทรมาหาน้องทีถ้าไม่รับโทรสับนี่โทรมาเป็นสิบๆสายเลย เยี่ยมมมมมม!!!!
โทรสับหายนี่จะเป็นไรไหมเนี่ย ช่วงนี้โดนแกล้งจากบรรดาแฟนคลับของอิพี่ด้วย สู้ๆๆ
บางทีน้องก็คิดม๊ากกกกกก บางทีก็คิดน้อย เออ บางทีมันก็ดีแต่บางเรื่องมันก็ไม่ดีไง 5555555.
รอตอนต่อ
รักน้องปลื้ม
-
ดราม่าหนัก!
นึกว่าจะเป็นแบบอะคุกอะคิก (?) พอให้ชีวิตรักมีสีสันซะอีก
มันจะมีดราม่าหลายอย่างใช่ไหมคะเนี่ย
มาจุดไฟต้มมาม่าเบาๆ เอาแต่พอน้อย 55+
-
ติดตามๆๆๆๆ :katai5:
-
:o12: เหมือนมาม่ากำลังจะมา
-
เพื่อนพี่โปรดท่าจะไม่เบา ฮ่าๆ
-
แม่ของปลื้มสินะ...
-
งุงิๆ
-
คุณมาโปรด เค้าก็มีมุมไม่มั่นหน้าเหมือนกันนะเนี่ย ปลื้มทำเสี่ยเสียศูนย์นะ
-
ดราม่าอะไร..จัดมา!
:L2: :pig4:คนแต่ง
-
ลมสงบก่อนพายุจะมา
-
:L2:
-
น้องปลื้มจะเจอครอบครัวตัวเองรึเปล่าคะ ลุ้นๆ
กอดคนเขียน ^___^
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
มาม่า คัมมิ่งซูน
เหมือนตอนหวานๆเพิ่งผ่านแป๊บเดียวเอง
-
ดราม่า
ขอมาแบบ เครมเร็ว จบเร็วนะคะ
-
ตอนหน้าต้องเตรียมผ้าห่มมาซับน้ำตารึเปล่าค่ะ :hao5:
-
ตอนนี้ยังหวานอยู่
ตอนต่อไปต้องเตรียมใจก่อนอ่านใช่ไหม
-
:hao5: แง ไม่เอาาาา เค้าไม่อยากดราม่า ฮืออออออ
แต่ว่าเหตุการณ์มันก็เริ่มแปลกๆยังไงก็บอกไม่ถูกอะคะ
รึว่าเรื่องทีจะเกิด มันเป็นเพราะความระแวงของพี่โปรด หรือว่าจะมีบุคคลที่สาม
ที่เข้ามาหาพี่โปรดแล้วทำเรื่อง เอ๊ะ หรือว่าเข้าหาปลื้ม?
โอ้ยยยยยย ไม่คิดแล้ว ไม่อยากเดา เพราะคนอ่านไม่อยากดราม่า
คนแต่งอ้ะะ ใจร้าย! T^T
-
น้องปลื้มแอบเล่นหูเล่นตา 5555 น่ารักๆ อิพี่โปรดดูแลสุขภาพ(byเมีย)ดีๆนะคะ :hao7:
-
อั้ยยะ...ต้องเตรียมกัดผ้าเช็ดหน้าแล้วหรือนี่
-
:katai2-1:
:katai2-1:
:katai2-1:
-
:mew2: ง่ะ จะดราม่า แล้ว เหรอคะ :mew2:1+ กำลังใจให้ น้อง ปลื้ม พี่โปรดก่อนน่ะ
-
ตอนนี้มาเงียบๆ เรื่อยๆนะ และก็ยาวด้วย
มีลางว่าอีกไม่นานปลื้มจะได้พบกับคุณแม่บ้างแล้ว
ปล.เรียนหมอมันโครตโหดจริงๆ
-
อ่านมาโปรดแต่ละตอน ลุ้นดราม่ามาก พูดเลย
ตอนนี้ หวานเวอร์!!!!!!! มาโปรดอย่างอ้อนนนน -////////-
-
คิดว่าดราม่า ต้องเกิดจากนิสัยของทั้งสองคนแน่เลยย ทั้งนิสัยชอบมองผู้หญิงเป็นชีวิตจิตใจของปลื้ม และนิสัยขึ้หึงเต็มMAXของพี่โปรด อยากให้สองคนทำข้อตกลงและปรับความเข้าใจแทนการทะเลาะเป็นวรรคเป็นเวรมากกว่าอ่าา
แต่ยังไงก็เป็นกำลังใจให้จ้าา ^^ :mew1:
ปล.ทางพี่เจมก็น่ากลัว เดาทางไม่ถูกเบยยยยยย :katai1:
ปล.2 อย่าดราม่านานนะจ้ะ :call:
-
โหหห นี่จะดราม่าถึงขนาดต้องใจแข็งเลยเหรอออออ
-
ฮืออออออออออออออออออออออออออออออออออออ <<ยืนยันกับคนเขียนก่อนเลยว่าคนอ่านร้องแน่
:กอด1:
-
เดี๋ยวนี้อิเฮียน่ารักขึ้นมากจริงๆ :man1: ทำไมนางดูไม่มั่นใจในตัวเองเลยอ่ะ กลัวน้องปลื้มเลิกรัก กลัวน้องไปมีคนอื่น
โอยยย เฮียเหมือนเด็กน้อยอ่ะ เค้าไม่อยากเห็นเด็กน้อยต้องเสียใจจจ :hao5:
:z3: ตอนหน้ามันจะมาแล้วสินะ
-
ตอนนี้พี่โปรดน่ารักมากๆของมากๆเลยค่ะ น้องปลื้มดูแลสามีสุดยอดมากกกกกก กลัวดราม่าอ่ะ แต่ก็อยากอ่าน งื้อ กัดผ้าเช็ดน่ารอค่ะ
-
ตอนหน้า!!!!
คนเขียนยังแต่งไปร้องไป...แล้วคนอ่านจะเปงเช่นไรหนอ :mew4:
-
จะเตรียมผ้าเช็ดหน้ารอปมครอบครัวนะคะ
-
ตามอ่านรวดเดียวจบ บอกตรงๆว่าทีแรกรำคาญพระเอกสุดๆ คือแบบ ถ้าเป็นเรา เราเตะเลือดกลบปากไปแล้ว ทั้งด่าทอ ทั้งใช้ความรุนแรง ไม่น่ารักเอกซะเลย ถึงหลังๆจะดีขึ้นบ้าง แต่เรื่องความงี่เง่าไม่มีเหตุผลก็ยังอยู่ เปลี่ยนชื่อจากมาโปรดเป็นไม่โปรดเถอะ ไม่เห็นพอใจกับอะไรสักอย่าง :katai1:
ส่วนน้องก็ทนเอาทนเอา จะทนอะไรนักหนา หัดเป็นใหญ่ในครัวเรือนได้แล้ว เล่นตัวให้มันเยอะๆเลย หมันไส้มาโปรดจริงๆ
-
ตอนนี้อารมณ์แบบ ทะเลสงบ ก่อนที่พายุจะมา
คือเสี่ยกับน้องปลื้มรักกันดี แต่ก็ไม่รู้ว่าเรื่องไหนที่ทำให้มาม่า ง่าาาาาา :katai1:
ขอมาม่าแต่ปนหวานได้มั๊ยยยย 555 สงสารน้องปลื้มก่อนเลยดีมั๊ย งืีออ
-
น่ารักมากเลยคู่นี้...........กรี๊ดสิบแปดตลบ ขอโทษพี่โปรดที่ไม่ไว้ใจในพาร์ทที่แล้วนะคะ
ที่จริงเค้าไม่สบาย โทรศัพท์พัง คิดถึงเมียจะแย่ละ โทรมาเมียก็ไม่รับ ขอโทษค่ะเสี่ยของบ่าวววว บ่าวผิดไปแล้ว
ที่กล่าวโทษ ก็คนอ่านรักน้องปลื้มมากก็ห่วงมากสิคะ เอาเข้าจริงกลัวพี่โปรดแกจะเป็นบ้าเพราะน้องปลื้มซะมากกว่า
ก็มีเมียรักเมียดีดูแลโคตรจะดีแบบนี้เป็นใครก็หวงฟระ ของดี ๆ มีไว้ก็ต้องรักษาเนอะ เล่นเอาแทบเสียการเรียน
เพราะหวงแฟน แต่น้องปลื้มก็น่าหวงจริง ฮาตอนเธอกำลังนั่งมองสาว ๆ แล้วพี่โปรดมาเจอ ฮ่าๆๆ ลากกลับบ้านกันด่วนเลย
เฮ้อ ไม่อยากคิดถึงดราม่า แต่ก็ดีค่ะ ทำให้รักกันมากขึ้นถ้าผ่านไปได้
ขอบคุณค่ะ
-
เอ่อออ มันดราม่าจนถึงขนาดต้องใจแข็งเลยหรอออ มันจะดีหรออจ้ะ
แล้วอิเรื่องดราม่ามันเกี่ยวกะเจมรึเปล่าหนอออ :ruready
-
ไม่มีอะไร แค่อยากเป็นคอมเม้นที่ 1000
ตอนที่ 19
“เป็นเหี้ยไรอีกว้ะ! มันขาดตรงไหน ไอ้สัดกิม เอามิเตอร์มาให้กู เอ้า ไอ้ควาย นี่มันที่ดูดตะกั่ววววว”
“ก็มึงจะเอาหัวแร้งไม่ใช่ง้ะ?”
“ไอ้เหี้ยยยย 8051 มาเจ๊งห่าไรตอนเนี้ยยยย กูบอกแล้วไงไอ้ห่าเปรมว่าตอนบัดกรีให้ถอดไอซีออกก่อน แล้วนี่อะไรของมึงห้ะ ขาแรกกูบอกต่อไฟ เสือกต่อลงกาวน์ แสรดดดดดดดด”
“ไอ้ห่าปลื้มเป็นคนทำลายวงจรมาให้กู กูก็ทำตามที่มันเขียนมา มึงไปด่ามันนู่นไอ้เฟรน เห้ยยย! ปิดไฟก่อนวัดตัว R สิวะไอ้ห่ากิม เดี๋ยวมิเตอร์เจ๊งขึ้นมาทำไง นี่กูยืมของกลุ่มไอ้ชัยมานะ”
ผมส่ายหัวกับไอ้พวกบ้าที่ล้งเล้งกันมาเป็นชั่วโมงแล้วเพราะบอร์ดโปรเจ็คตอนนี้ไม่รู้เป็นห่าไรไม่ยอมทำงานตามสั่ง อีกสองวันถึงกำหนดส่งชิ้นงานและพรีเซ้น แต่ตอนนี้งานยังไม่คืบแถมพวกผมส่วนใหญ่ก็เมาตะกั่วจนเบลอคุยกันไปคนละทางเป็นที่เรียบร้อยแล้ว
“ผมก็เขียนบวกห้าโวลต์กำกับนี่ไง ตาบอดเหรอครับ” ผมจิ้มกระดาษให้คุณเปรมดู ก่อนจะหันมาบัดกรีบอร์ดต่อ กลิ่นเหลือร้ายจริงๆ ให้ใส่ที่ปิดจมูกผมก็อึดอัด เลยยอมรับสารก่อมะเร็งเข้าร่างกายเต็มๆ
“เลขห้ามึงเหมือนตัวจีมากไอ้ห่าปลื้ม ไอ้เหี้ยยยย กูไม่ไหวแล้วเว้ยยยย ก่ายยยยยยยย มึงไปเซเว่นหน่อยไป กูฝากซื้อกระทิงแดง”คุณเปรมตะโกนข้ามห้องไปหาประธานชั้นปีที่นั่งหน้าเครียดผมยุ่งอยู่กับบอร์ดวงจรของกลุ่มตัวเอง
“ไปใช้เมียมึงนู่นไอ้ควายยยยยย ไอ้เหี้ยชัย มึงจะดูดมะเร็งให้ไปดูดข้างนอก แค่นี้จะตายห่ากันไม่พอไงห้ะ เดี๊ยะๆ แม่จับทำผัว”
พวกผมละมือจากงานมานั่งหัวเราะชัยที่ถูกไก่ไล่ขวิด มีพวกของตะนอยเพื่อนกลุ่มเดียวกับไก่ร้องเชียร์อย่างแข็งขัน พวกมันก็วิ่งไล่กันตามแต่พื้นที่ห้องแล็ปจะอำนวยแหละครับ
ครืดดดดดด ครืดดดดดดด ครืดดดดดดดด
ผมหยิบไอโฟนออกจากถุงย่าม (ไปขอหลวงลุงที่วัดมาใหม่ ใบเดิมโดนแฟนคลับพี่โปรดเอาคัตเตอร์กรีด -_-) มองเบอร์โทรเข้าแล้วก็ต้องยิ้มออกมา ได้ยินเสียงแซวจากคุณเฟรนกับคุณกิมดังมาแว่วๆ
“ว่าไงครับพี่”
“งานเสร็จยัง มาหาหน่อย”
“ยังเลย แล้วพี่อยู่ไหน”
ผมเหลือบมองนาฬิกาแขวนตรงผนังก็พบว่าเกือบห้าทุ่มแล้ว
“ห้องไอ้ซอล วันนี้มาติวกันห้องมัน”
“ติวจริงๆ หรือตั้งวง”
“รู้ดี หึหึ”เออ ตั้งวงกันชัวร์ มองเผินๆ ไอ้พวกพี่โปรดนี่ไม่ได้ดูเหมือนเรียนแพทย์เลยครับ ว่างทีแม่งกินเหล้ากันตลอด หรือมันขึ้นอยู่ที่การคบเพื่อนวะ?
“แล้วจะให้ไปหากี่โมง”
“มาตอนนี้เลย อยากเจอ”
“แต่งานปลื้มยังไม่เสร็จ”
“งั้นเดี๋ยวไปหา”
“ไม่ต้องมาพี่ คนเยอะ ไว้งานเสร็จเมื่อไหร่ปลื้มจะรีบไปหานะ”
“ห้ามเกินเที่ยงคืน”
“ครับ”
ผมวางสายแล้วเรียกสติพวกคุณเปรมให้ทำงานต่อ หลังจากที่นั่งงมกันอยู่นานและพบว่าต้องรื้อทั้งบอร์ดเพราะคุณเปรมดันต่อสลับกัน เอากาวน์ลงไฟ ไฟลงกาวน์ ขาซ็อกเก็ตสำหรับเสียบไอซีก็ละลายเพราะความร้อนไปกว่าครึ่ง LED หลอดก็เสียด้วยความที่รับกระแสไฟโดยไม่มีตัวต้านทานไปคั่น สรุปคือแม่งต้องทิ้งครับ บอร์ดไข่ปลาที่โดนดูดตะกั่วจนแผ่นทองแดงหลุดก็ใช้การไม่ได้แล้ว พวกผมเลยตัดสินใจแยกย้ายกันกลับไปนอน พรุ่งนี้ก็นัดกันไปบ้านหม้อหาซื้ออุปกรณ์มาทำกันใหม่
“พรุ่งนี้เจอกันตอนเที่ยงนะพวกมึง” คุณกิมบอกก่อนจะพาคุณเฟรนเดินไปที่รถ
“วันเสาร์กูมีนัดซะด้วย เป็นวันอาทิตย์ไม่ได้ไงวะ” คุณเปรมตะโกนถาม ทำให้คุณกิมหยุดชะงักแล้วหันกลับมาตอบว่า “นำเสนอวันจันทร์ไอ้สัด ถ้ามึงคิดว่าคืนเดียวมึงจะทำบอร์ดเสร็จล่ะก็ เอาสิ มาวันอาทิตย์”
“เออ ไอ้ห่า ไม่ต้องขู่กูหรอก วันเสาร์ก็วันเสาร์สิวะ”
“เออ ไม่มีอะไรแล้วใช่มั้ย กูจะได้พาเมียไปนอน”
“เชิญไปนอนเอากันตามสบายเถอะไอ้เหี้ย กูล่ะเกลียดพวกมีครอบครัว จะไปไหนก็ไปเลยไอ้ปลื้ม ไม่ต้องมางึกงักแถวนี้ จะรีบแจ้นไปหาพี่กูล่ะสิท่า”
“ถือว่าฉลาด งั้นพรุ่งนี้เจอกันครับ ลาล่ะ”
ผมขับรถมาตามทางที่จำได้ว่าเคยมากับพี่โปรดประมาณสองสามครั้ง คอนโดพี่ซอลไกลจากมออยู่พอสมควร แถมยังอยู่ในย่านที่แม้แต่ตอนกลางคืนรถก็ยังติด หลังจากที่จอดโทรถามทางพี่โปรดอยู่สองครั้ง ผมก็มายืนที่ล็อบบี้คอนโด รอพี่โปรดลงมารับ รอไม่นานหน้าหล่อๆ ก็ปรากฎให้เห็น พนักงานต้อนรับที่เคาท์เตอร์มองมาตาเป็นมัน พี่โปรดยังอยู่ในชุดนักศึกษาที่แขนเสื้อถูกพับขึ้นถึงข้อศอกและกระดุมเสื้อสามเม็ดบนก็ไม่ได้กลัดเหมือนปกติ เน็คไทก็ไม่ใส่
“งานเสร็จแล้ว?” พี่โปรดถามเมื่อเดินนำผมเข้ามาในลิฟท์
“ไม่อ่ะ ต้องทำใหม่ทั้งหมด” ผมตอบ แล้วขยับเข้าไปกอดเอวพี่โปรดไว้ ไม่รู้ในลิฟท์มีกล้องวงจรปิดรึเปล่าแต่ไม่สนหรอก ผมอยากกอดผมก็กอด
“อะไร อ้อนนะปลื้ม” พี่โปรดพูดยิ้มๆ
“คิดถึงเหรอ ถึงให้มาหา”
“เปล่า กลัวเด็กบางคนจะเหงา เลยบอกให้มา”
“บอกว่าคิดถึงแล้วพี่จะตายรึไง”
ไม่ค่อยจะพูดหรอก พี่โปรดน่ะ อะไรๆ ก็เหมือนผมเป็นคนวิ่งตามเขาอยู่ฝ่ายเดียว
“หึหึ ไม่ต้องงอนเลย พี่ไม่ง้อ”
ผมเลยเลิกสนใจพี่โปรด ขี้เกียจคุยกับคนแบบนี้เลยเงียบจนมาถึงห้องของพี่ซอล ได้ยินเสียงคนคุยกันดังขึ้นเมื่อเดินตามพี่โปรดเข้ามาข้างใน พี่เจม พี่โจ พี่ซอลกำลังพูดคุยกันหน้าเครียด พี่กิ๊งนอนคุยโทรศัพท์อยู่ที่โซฟา ส่วนพี่อาร์มกำลังเล่นเกมอยู่หน้าทีวี ผมยกมือไหว้พวกพี่ๆ ที่หันมาทักทายกันทีละคน พี่ซอลแค่พยักหน้าให้ต่างจากพี่เจมที่ระริกระรี้เข้ามาหา ถ้าไม่โดนพี่โปรดชี้หน้าขู่ซะก่อน คงได้เข้ามาชาร์จผมเต็มๆ แน่
“ไงมึง เถลไถลเหรอ เพื่อนกูเกือบออกไปโดดระเบียงตายเพราะมึงมาช้า” พี่อาร์มถามพลางยิ้มย้ายก้นตัวเองจากหน้าทีวีมานั่งแปะอยู่ข้างพี่ซอล ก็เจอกันหลายครั้ง พวกพี่ๆ เขาเลยเป็นกันเองกับผมมากกกกกกก คงมีแต่พี่กิ๊งกับพี่โจที่ยังจ้ะจ๋ากับผมอยู่ เพราะสองคนนี้เขาพูดเพราะกับผมกันอยู่แล้วครับ
“ผมทำโปรเจ็คอยู่ครับพี่ แล้วนี่ไม่อ่านหนังสือกันเหรอครับ”
“พวกกูไม่ได้จะเอาเกียรตินิยมนะมึง อ่านเหี้ยไรนักหนา มาๆ มาชงเหล้า” พี่ซอลที่จากเมื่อก่อนจะเก๊กนิ่ง ซึ่งผมเคยเกร็งจนหายใจไม่ออกเมื่ออยู่ต่อหน้าพี่เขา แต่พี่เขาก็เป็นบุคคลที่ถ้าสนิทล่ะก็เป็นกันเองมากนะครับ
กระติกน้ำแข็ง น้ำเปล่า โซดา โค้ก เร้ดหนึ่งกล่องถูกย้ายมาไว้ข้างๆ ผม พี่โปรดวาดแขนมากอดที่ไหล่ พลางอีกมือก็ยกเหล้าขึ้นจิบ
“พี่โจผสมโค้กเหมือนเดิมมั้ยครับ”
“ตามนั้นจ้าลูกสาว เหล้านิ๊ดดดดดเดียวนะจ้ะ” พี่โจคงเริ่มเมาแล้ว
“ของพี่เอาเข้มๆ เบื่อ อยากเมา” พี่กิ๊งที่เพิ่งเดินมานั่งข้างๆ ผมพูดเสียงที่เซ็งเต็มที่
“เมียมีชู้?” พี่เจมยิ้มร่าถาม
“หึ อยากให้มีเหมือนกัน แต่มันไม่มีนี่สิ กูเบื่อแล้ว อยากเลิกกกกกกกกกกกก” พี่กิ๊งรับแก้วจากผมแล้วกระดกเข้าไปอึกใหญ่ คือแมนสมชายมากอ่ะ เอาง่ายๆ แมนกว่าพี่โจอีก
“เหี้ย ตอนจีบเขาใหม่ๆ หมาไหนบอกกูว่าคนนี้จริงจัง” พี่อาร์มที่นั่งอยู่อีกข้างของพี่กิ๊งผลักไหล่จนเหล้ากระฉอก
พี่กิ๊งแค่ยักไหล่แล้วตอบว่า “กูจำไม่ได้ ถือว่าไม่ได้พูดละกัน”
“เลวววววว” พี่อาร์ม พี่โจ พี่เจม ประสานเสียงเหมือนนัดแนะ
“ไม่เท่าไอ้เสี่ยมันหรอก ยังไม่ถึงครึ่ง สมัยมันเป็นผู้อำนวยการการรถไฟ กูทำแค่นี้ยังดูเป็นคนดีโคตรอ่ะ”อันนี้ผมเห็นด้วย
“เออใช่ ไอ้เสี่ยแม่งสับรางเก่ง กูยังเคยขอเล็บตีนมันมาบูชา เผื่อสาวรักสาวหลงกูบ้าง”
พี่โปรดยื่นตีนไปถีบพี่อาร์มที่หัวเราะร่วน
“เกรงใจบ้างไอ้พวกเวร เมียกูนั่งอยู่”
“ปลื้มมันรู้หรอกว่าสันดานมึงเป็นไง ใช่มั้ยจ้ะปลื้ม” พี่กิ๊งหันมาถามผมที่กำลังผสมน้ำเปล่ากับเหล้าให้พี่เจม
“ครับ” ผมพยักหน้าท่ามกลางเสียงหัวเราะของพวกพี่ๆ และหน้าตาบึ้งตึงของพี่โปรดพูดความจริงก็โกรธอ่ะคนเรา
“เสน่ห์แม่งเหลือร้าย ขนาดมีเมียยังมีคนมาตามจีบไม่เว้นวัน กูกันท่าให้จนเบื่อ” พี่ซอลบอกนิ่งๆ พร้อมกับชนแก้วกับพี่โปรด
“เอออออออ ก็เพราะหน้าอย่างเงี้ย กูว่านะเสี่ย บางทีความหล่อมึงก็เป็นภัยกับตัวมึงเองแล้วก็คนรอบข้าง วันนี้กูได้ยินพวกน้ำฝนคุยกันว่าจะดักตบไอ้ปลื้ม” พี่อาร์มทำหน้าเครียดนิดหน่อยแต่ผมไม่เครียดหรอกครับ ผมเจอคนประเภทนี้มาได้สักพักแล้วล่ะ พวกที่ร้ายเปิดเผยนี่ผมไม่กลัวนะ แต่กลัวพวกร้ายเงียบมากกว่า
“บ้ากันมากอ่ะกูว่า น้ำฝนดาวบัญชีอินเตอร์ป้ะ? ถ้าใช่เดี๋ยวกูไปเคลียร์ให้ เพื่อนเด็กเก่ากู” พี่กิ๊งพูดขึ้น
“มึงได้ยินที่ไหน” พี่โปรดถาม
“ห้องน้ำหญิงร้านสบายตังค์ เออ มองกูแปลกๆ ทำไมวะ กูพาเด็กไปเอาในนั้น แม่งยั่วกูจนขึ้นนี่หว่า”
“อ๋อ ที่มึงมาช้านี่ไปรีดน้ำออกว่างั้นเถอะไอ้อาร์ม แล้วเป็นไง ลีลาเจ๋งป้ะ กูแม่งอยากลอง”
“อยากสูญพันธุ์มึงก็ลองดูสิไอ้เหี้ย” พี่โจซัดมือลงกลางหลังพี่เจมที่ร้องเสียงหลงมีพี่อาร์มกับพี่ซอลหัวเราะเสียงดังเป็นการทับถม
“ล้อเล่นเอง กูกลับไทยมาเพื่อเจอมึงเลยนะเนี่ย กูไม่ไปเอาคนอื่นหรอก” พี่เจมแทบเข้าไปกราบบนตักของพี่โจที่รีบขยับหนี ดูยังงอนอยู่มาก แต่น่ารักดีครับ ผมชอบมอง
“แล้วมึงจะเอายังไง กูว่านี่มันปัญหาซ้ำซาก คนรักคนชอบมึงเยอะ ถ้าให้ไล่จี้ทีละคน ชาตินี้คงไม่ต้องทำอะไรกันแล้ว” พี่ซอลถามเพื่อสรุปประเด็น ผมเอนตัวพิงอกพี่โปรดแล้วป้อนลูกชิ้นให้พลางรอฟังคำตอบ
“ก็ลองมาทำปลื้มเจ็บดูสิ ได้เห็นดีกับกูแน่”
“พี่จะไปต่อยผู้หญิงเหรอ”
พี่โปรดเขกหัวผมหนึ่งที “พี่มีวิธีที่ไม่ต้องทำหน้าตัวเมียใส่ผู้หญิงละกัน”
“สุภาพบุรุษ”
“พี่สะกดคำนี้เป็นตั้งแต่เกิดแล้วล่ะน่า”
“เว่อซะไม่มี”
ผมนั่งชงเหล้าให้พวกพี่ๆ เขาจนถึงตีสอง ก็แยกย้ายกันกลับ พี่กิ๊งขอตัวคนแรกเพราะแฟนโทรมาตามเป็นรอบที่สิบ ก่อนไปยังไม่วายบ่นให้ฟังว่าพรุ่งนี้จะพาไปดินเนอร์แล้วขอเลิก ส่วนพี่เจมกับพี่โจแทบจะเข้าสิงกันแยกไม่ออกว่ามือใครตีนใครเพราะพันกันยุ่งไปหมด พี่ซอลเลยยกห้องนอนเล็กให้ใช้ สุดท้ายพี่อาร์มกับพี่ซอลกอดคอกันไปต่อที่ร้าน ยิ้มกริ่มกันทั้งคู่ ดูก็รู้ว่านัดเด็กไว้
มาถึงคอนโดก็เกือบตีสามแล้วเพราะแวะกินก๋วยเตี๋ยวข้างทางและซื้อของที่เซเว่นอีกนิดหน่อย ถึงห้องผมก็เอาของไปเก็บ ส่วนพี่โปรดก็นอนเหยียดยาวอยู่ที่โซฟา ไม่เคยคิดจะมาช่วยทำอะไรเล้ย -*-
“พรุ่งนี้เที่ยงปลื้มออกไปข้างนอกนะ” ผมนั่งคุกเข่าอยู่ตรงหน้าโซฟา พี่โปรดลืมตาขึ้นมามองนิดหน่อยแล้วก็หลับตาต่อ
“ไปซื้อของทำโปรเจ็ค ไม่ได้ไปเที่ยว แล้วจะรีบกลับนะครับ”
“ไปกับใคร”
“พวกคุณเปรม”
“อืม อยากไปก็ไป”
“เหนื่อยเหรอ ปลื้มนวดให้นะ”
พี่โปรดพยักหน้า ผมเลยจัดการนวดไปตามส่วนที่คิดว่าใช้งานบ่อยจนเกิดเมื่อยล้า ตอนเด็กๆ ผมนวดให้คุณย่าบ่อยครับเลยพอเป็นบ้าง และพอท่านเสียไปก็มีพี่โปรดนี่แหละที่ผมนวดให้เป็นรายที่สอง
“โปรด อาบน้ำก่อนมั้ย แล้วค่อยนอน จะได้สบายตัว” หลังจากนวดไปได้ครึ่งชั่วโมง พี่โปรดก็หลับสนิท ผมสะกิดอยู่นานกว่าจะตื่น
“ตีสี่แล้ว อยากนอน ไม่อาบ”
“ไปอาบเถอะ โปรดจะได้นอนนานๆ ไง ปลื้มอาบให้นะ”
พี่โปรดนอนตะแคงหันหน้ามามองผม ตาคู่สวยมีแววอ้อนแบบที่ผมต้องก้มหน้าลงไปหอมแก้มอย่างอดใจไม่ไหว พี่โปรดยิ้มนิดๆ ก่อนจะปล่อยให้ผมปลดกระดุมเสื้อออกให้ ถอดเข็มขัด เสื้อ กางเกง ใช้เวลาเกือบสิบนาทีเพราะพี่โปรดไม่ให้ความร่วมมือเอาซะเลย ตั้งท่าจะนอนอย่างเดียว
“ต้องให้อุ้มเข้าห้องน้ำป้ะ” ผมถามอย่างเซ็งๆ
“อุ้มไหวเหรอ”
“ไม่ไหว ลุกได้แล้ว แก้ผ้านานๆ เดี๋ยวก็เป็นหวัด”
“นึกว่าอยากมอง”
“น่ามองตรงไหน”
“ต้องให้บอกเหรอว่าตรงไหน หึหึ”
ผมส่ายหน้า ไม่อยากยอมรับ เอาเถอะ ไม่ว่าจะตรงไหนพี่โปรดก็น่ามองไปหมดนั่นแหละครับ
“ปลื้มจะไปเตรียมเสื้อผ้าให้ โปรดไปรอในห้องน้ำ เดี๋ยวตามไป”
ไม่ง่ายเลยครับที่จะจับคนตัวโตอาบน้ำทั้งๆ ที่เขาไม่เต็มใจ แต่ผมก็ทำสำเร็จจนได้เพราะพี่โปรดเริ่มคิดได้แล้วว่าถ้ายังทำตัวกวนตีนผมอยู่ก็คงไม่ได้นอน
“ปลื้ม ปิดไฟนอนได้แล้ว เร็วๆ”
ผมละมือจากกระปุกครีมทาหน้าแล้วหันไปมองพี่โปรด “นอนไปก่อนสิ”
พี่โปรดเงียบไป ผมเลยนึกว่าหลับไปแล้ว แต่ที่ไหนได้ “ทาอะไรนักหนา”
ผมเอียงหัวเล็กน้อยให้คนที่ยืนกอดจากทางด้านหลัง คลอเคลียกับลำคอผมได้ถนัด
“ก็ของที่โปรดซื้อมาให้ทั้งนั้น ไม่ใช้ก็เสียดาย อ๊ะ...อย่าทำรอยที่คอนะ”
“ทำไม กลัวใครเข้าใจผิดเหรอ”
“พูดแบบนี้อีกแล้ว”
“พี่เชื่อใจปลื้ม แต่พี่ไม่ไว้ใจคนอื่น”
ผมหันกลับไปยิ้มให้พี่โปรด ก่อนจะโดนจูบปิดปากอย่างรวดเร็ว นานแล้วมั้งที่เราไม่ได้ใกล้ชิดกันแบบนี้ ต่อให้จะเคยได้ยินคำว่าคิดถึงจากพี่โปรดแค่ครั้งเดียว แต่การกระทำของเขาก็ทำให้ผมรู้ว่าเขาคิดถึงผมมากกว่าที่ผมคิดไว้ซะอีก
.
.
.
หลายวันแล้วที่ไม่ได้เจอกัน...แต่แค่ได้ยินเสียงผ่านทางโทรศัพท์ผมก็ดีใจ ทั้งๆ ที่อยู่มหาลัยเดียวกัน แต่เดี๋ยวนี้การนัดเจอกันกลับเป็นเรื่องยาก เวลาที่พี่โปรดว่าง ผมต้องมีมินิโปรเจ็คที่ต้องรีบส่งอาจารย์ทุกที เรียนวิศวะไม่ใช่ว่าจะไม่มีงานนะครับ มินิโปรเจ็คสั่งทีหนึ่งเล่นเอาหายใจลำบากเลย จนตอนนี้ผมกับคุณเปรมแทบจะสิงสู่ที่แล็ปของภาคอยู่แล้ว ผมกับพี่โปรดเลยต่างคนต่างก็มีที่ของตัวเอง ซึ่งเอาจริงๆ ผมก็ไม่รู้หรอกครับว่านอกจากโรงพยาบาลแล้วพี่โปรดไปนอนที่ไหนถึงไม่ค่อยกลับมาที่ห้อง ถามก็ไม่ได้ความอะไรเพราะพี่แกจะเงียบใส่แล้ววางสายไปทุกครั้ง เล่นเอาผมงงไปหลายทีเหมือนกัน
อันที่จริงมีคุณเปรมอยู่ด้วยผมก็ไม่ค่อยเหงามากนัก แต่ยังไงก็อยากเจอพี่โปรดมากกว่า ซึ่งดูเหมือนจะไม่ค่อยว่างมาเจอผมเอาซะเลย ถ้าจะคิดดูจริงๆ แล้ว ผมเป็นแฟนกับพี่โปรดมาได้ก็นานแต่เรายังไม่เคยไปเที่ยวที่ไหนด้วยกันจริงๆ จังๆ สักครั้ง โรงหนังก็ไม่เคยเฉียดไปใกล้อย่างคู่อื่นๆ ยิ่งหลังๆ มานี้เจอหน้าไม่ทันไรก็จบลงบนเตียง...ซึ่งบางทีผมก็น้อยใจเหมือนกัน
อย่างเมื่อเย็นวานนี้กลับมาห้องก็แบกเอารอยช้ำตรงมุมปากมาด้วย ไม่รู้ไปทำอะไรมา ผมถามก็ไม่ยอมบอก เอาแต่แซะร่างกายผมอย่างเดียว -*-
“ครับ ขอโทษอีกทีนะครับ ตอนเย็นเจอกันครับคุณเปรม ครับ อยู่กับพี่โปรด ยังไม่ได้กินครับ คุณเปรมก็อย่าลืมหาอะไรกินด้วยนะครับ ครับ หกโมงเย็นมารับผมก็ได้ครับ ครับ สวัสดีครับ” ผมวางไอโฟนไว้ข้างตัว พยายามหายใจช้าๆ เบาๆ เพราะแค่หายใจแรงตอนนี้ก็สะเทือนไปทั้งตัว กระดิกนิ้วยังเจ็บอ่ะครับ ผมเลยโทรไปบอกคุณเปรมว่าตอนเที่ยงนี้คงไปด้วยไม่ได้ ผมจะไปช่วยตอนเย็นแทน
“พอเลย ไปตายอดตายอยากมาจากไหน ไม่ไหวแล้วนะ เสียงานเสียการหมด” ผมพยายามหยุดมือปลาหมึกที่เลื้อยมาลูบๆ คลำๆ แถวเอวเรื่อยลงไปถึงสะโพก
นัดทำรายงานกับคุณเปรมไว้ แต่ก็ต้องเลื่อนไปเพราะพี่โปรด ถึงจะบ่นนั่นนี่แต่ผมก็อยากที่จะอยู่กับพี่โปรดให้นานสมกับที่ช่วงนี้ไม่ค่อยได้เจอกันเลย เวลาเราไม่ค่อยตรงกัน แถมช่วงนี้ผมต้องทำโปรเจ็ค ทำรายงาน จึงต้องไปค้างบ้านคุณกิมบ้าง ห้องคุณเปรมบ้าง แต่ก็แปลกที่พี่โปรดไม่ได้ห้ามหรือถามอะไร ซึ่งจริงๆ แล้ว...เขาดูเหมือนจะไม่ใส่ใจมากกว่า
“เจ็บเหรอ ไหน มาดูหน่อย”
“ไม่ต้องดูเลย อื้อออออ โปรด เอานิ้วออกไปนะ”
ผมกระดิกตัวแทบไม่ได้ นี่เขายังไม่สำนึกอะไรอีกรึไง
“กว่าจะว่าง ไม่ใช่ง่ายๆ เลยนะ ตามใจหน่อย”
“ตามใจทั้งคืนจนเดี้ยงแบบนี้ไง ง่วงด้วย ได้นอนแค่ชั่วโมงเดียวเอง”
“บ่นๆ”
ผมเกร็งตัวนิดหน่อยเพราะนิ้วเรียวยาวที่ขยับเข้าขยับออกอย่างไม่เกรงใจ ก่อนนิ้วจะถูกแทนที่ด้วยของที่มีขนาดใหญ่กว่าหลายเท่า
“ยกเอวหน่อยเร็ว ขยับไม่ได้”
“ไม่มีแรงแล้ว”
ผมปล่อยให้พี่โปรดทำตามใจตัวเองจนพอใจ ผมมีแรงแค่ส่งเสียงครางเท่านั้น ไม่เคยรู้มาก่อนว่าจะอึดขนาดนี้ ปกติแค่สองสามรอบก็น่าจะพอแล้วแท้ๆ แล้วทำแต่ละทีกว่าจะเสร็จเล่นเอาผมแทบขาดใจ
ครืดดดดดด ครืดดดดดดดด
หน้าจอไอโฟนพี่โปรดโชว์เบอร์ที่ไม่ได้บันทึกไว้ พี่โปรดยื่นมาให้ผมรับสายในขณะที่ตัวเองก็ยังนัวเนียผมไม่เลิก
“สวัสดีครับ”
“สวัสดีค่ะ นี่ใช่เบอร์พี่มาโปรดรึเปล่าคะ”
เสียงผู้หญิงทำผมขมวดคิ้ว
“ใช่ครับ”
ได้ยินเสียงกรี๊ดและเสียงพูดคุยกันอย่างตื่นเต้นดังลอดมาตามสาย ผมเลยต้องถามเสียงดังเล็กน้อยกว่าที่ปลายสายจะกลับมาพูดต่อ
“เอ่อ ขอโทษค่ะ คือหนูชื่อส้มค่ะ เป็นหลานรหัสของพี่ พี่รหัสส้มบอกให้ส้มโทรมาค่ะ ดีใจจังเลยค่ะที่ได้เป็นสายรหัสเดียวกับพี่มาโปรด”
หึ สายรหัสผู้หญิงซะด้วยปีนี้ น้องรหัสพี่โปรดที่อยู่ปีสามเป็นผู้ชายครับ หลานรหัสปีสองเป็นผู้ชายอีกเหมือนกัน ปีนี้คงเกิดการผิดพลาดเพราะในแต่ละปีจะหลีกเลี่ยงให้สายพี่โปรดที่เป็นน้อง หลาน เหลน โหลน ห้ามเป็นผู้หญิงเพราะความหล่อเกินมนุษย์ของพี่ท่านจะทำให้เกิดการวุ่นวาย พี่ยินดีที่ตอนนี้เรียนจบไปแล้วเป็นเพียงผู้หญิงคนเดียวในสาย
“โปรด สายรหัส จะคุยมั้ย”
“ไม่ วางไปได้ละ โทรมาไม่รู้จักเวลา”
ผมเลยวางสายแบบไม่ได้ลาน้องส้มเลยสักคำ เพราะพี่โปรดเริ่มครอบงำผมอีกแล้ว
“ระวังด้วยละกัน ดูท่าน้องส้มอะไรนั่นจะชอบโปรดมาก”
“ช่างเถอะ แค่ปลื้มเข้าใจพี่ก็ไม่มีอะไรต้องกลัว”
“ก็ไม่แน่”
“อะไรไม่แน่ แล้วเดี๋ยวนี้ทำไมสนิทกับไอ้เปรมนัก ไปไหนมาไหนกับมันตลอดเลยนะ”
“แปลกเหรอครับ ก็ปลื้มกับคุณเปรมเป็นเพื่อนกัน”
“ก็อย่าให้มากกว่าเพื่อนละกัน”
“พี่โปรด...เชื่อใจปลื้มบ้างสิครับ”
ผมผลักอกพี่โปรดเบาๆ ก่อนเขาจะล้มตัวนอนลงข้างๆ ช่วงนี้ผมเดาอารมณ์พี่โปรดไม่ถูก เหมือนพี่เขามีเรื่องให้ครุ่นคิดตลอดเวลา ผมรู้ว่าเขาเครียด แต่ก็ไม่รู้จะทำยังไงให้พี่โปรดสบายใจขึ้นมาได้บ้าง เพราะผมก็พยายามอย่างเต็มที่แล้ว
แต่...ระยะห่างที่นับวันยิ่งขยาย...มันไม่ได้แคบลงมาเลย
“พี่...”
“หืม?”
ผมรู้สึกไปเองรึเปล่า...กับความเฉยชาของพี่โปรด...ผมไม่ได้คิดไปเองใช่ไหมว่าเดี๋ยวนี้...พี่โปรดมักเลี่ยงที่จะสบตากับผม หรือเพราะเวลาที่ไม่ตรงกัน ทำให้เราไม่ค่อยได้พูดคุย ห่างเหิน จนเหมือนคนแปลกหน้า
มันจะแปลกอะไรไหม...ถ้าในช่วงหลังๆ มานี้เขาจะอ่อนโยนกับผมแค่เฉพาะตอนที่เรามีอะไรกันเท่านั้น ผมไม่แน่ใจเลยว่ามันเป็นเรื่องปกติเหมือนที่เป็นมาตลอดหลายวันนี้ไหมที่พี่โปรดที่อยู่กับผมมักไม่ค่อยยิ้มเลย
“ปลื้ม เรียกพี่ทำไม”
เสียงของพี่โปรดทำเอาความรู้สึกแย่ที่เพิ่งเกิดพัดหายไป ผมส่ายหน้ากับความคิดแง่ลบของตัวเองเล็กน้อย
“ไม่มีอะไรครับ”
“อืม”
เพราะช่วงนี้พี่โปรดมักจบบทสนทนาด้วยคำว่า ‘อืม’ ผมก็เลยเงียบอย่างคนที่ไปต่อไม่เป็น
“เย็นนี้พี่มีธุระ ปลื้มหาข้าวกินเองนะ”
“ครับ”
ผมถามได้มั้ยว่าธุระของพี่คืออะไร... สำคัญขนาดไหนถึงกินข้าวด้วยกันก่อนไปไม่ได้...
แต่สีหน้าของพี่โปรดไม่ได้นำพาให้ตั้งคำถาม บ่อยครั้งที่เรื่องเล็กๆ น้อยๆ แบบนี้ทำให้เราทะเลาะกัน และผมก็ไม่อยากให้เวลาเพียงน้อยนิดที่ได้อยู่ด้วยกันต้องกลายเป็นช่วงเวลาที่แย่ของเรา
“พี่โปรด...คืนนี้ปลื้มต้องค้างที่ห้องคุณเปรมนะครับ มีโปรเจ็ค”
พี่โปรดที่กำลังจะเดินเข้าห้องน้ำชะงักเท้าทันที เขาหันมามองผมเล็กน้อย ก่อนจะพยักหน้ารับรู้แล้วเดินเข้าห้องน้ำไป
ผมมองตามบานประตูที่ปิดลง ความรู้สึกแปลกๆ ที่ตีวนอยู่ในอกเกิดขึ้นเพียงเพราะพี่โปรดไม่ได้พูดห้ามอะไร...
......................................................To be continue.......................................................
อยากเป็นคอมเม้นที่ 1000
อีกเหตุผลคือเห็นความคิดเห็นของหลายๆ คนที่เดากันไปไกลแล้วจนต้องรีบเบรกไว้ก่อน
แล้วเราจะอึมครึมกันจริงๆ ตอนหน้าค่ะ แล้วพรุ่งนี้เย็นเจอกันนะคะ รักกันจริง ต้องผ่านไปด้วยกัน ติดตามกันต่อไป ห้ามหายนะ :กอด1:
ปล. ตอนนี้ไม่ต้องเตรียมผ้าเช็ดหน้า ไม่มีอะไร :laugh: :laugh: ตั้งแต่ตอนหน้าไปงดสปอย เพราะก็ไม่รู้จะสปอยยังไงเหมือนกัน :เฮ้อ:
มีแนวโน้มเปลี่ยนนายเอก :z6: ถ้าทำจริงต้องมีคน :beat: ชัวร์ -*- อย่าลืมนะว่าชื่อเรื่องอ่ะ มาโปรด :laugh: :laugh: :laugh:
เพราะอยากให้ปลื้มเจอแต่สิ่งดีๆ ปลื้มของเจ้ :กอด1:
ขอ Edit ด้วยความที่หลายๆ คนจริงจังกับคำว่า มีแนวโน้มเปลี่ยนนายเอกที่ไม่คิดว่าคนเขียนจะพูดเล่นเลย ประโยคต่อมาคือคำว่าถ้าทำจริง นี่คือ เราไม่ทำแน่นอนค่ะ สบายใจกันได้ ปลื้มดำเนินเรื่องมาจนจะครึ่งเรื่องอยู่แล้ว ให้มาเปลี่ยนนี่คนเขียนก็คงต้องฆ่าตัวตายเหมือนกันค่ะ แค่เท่านี้ก็มีหลายคนบอกว่าจะเลิกอ่าน เอางี้มั้ยคะ ถ้าใครรับไม่ค่อยได้อนุญาตให้จากไปอย่างเงียบๆ และต้องขอบคุณคนที่จะอยู่เคียงข้างกันไม่ไปไหน พวกคุณน่ารักมากค่ะ
คำว่าเลิกอ่านนี่ทำให้เงิบไปเหมือนกัน แต่พอบอกว่าจะกลับมาใหม่ ก็ค่อนข้างจะเข้าใจ
เพราะคำพูดคนเขียนทำให้แต่ละคนคิดว่าตอนหน้าจะมีอะไรที่แบบสุดๆ เพราะงั้นบอกเลยนะคะว่าเชื่ออะไรมากไม่ได้หรอก บางทีนางก็โม้ไปไกล
ด้วยความที่นักอ่านอ่อนไหวค่อนข้างง่าย ต่อไปเราจะโฟกัสที่เนื้อเรื่องเท่านั้นนะคะ ขอบคุณที่เป็นกำลังใจให้กันมาตลอด งดพูดกันถึงตอนหน้าที่ยังมาไม่ถึง
ขอบคุณนักอ่านขาประจำที่เม้นแสดงความคิดเห็นและรักน้องปลื้มกันขนาดนี้ เราก็รักน้องปลื้มเหมือนกัน
-
อ่านทอล์คคนเขียนแล้วเงิบ :a5:
มีแนวโน้มเปลี่ยนนายเอก นี่พูดเล่นใช่มั้ยยยย :hao7:
-
เพิ่งได้เข้ามาอ่านค่ะ.. สนุกมากๆๆ รักน้องปลื้มจิงๆๆ ฮาๆๆ
แต่ตอนสุดท้ายนี้เริ่มยังไงๆๆๆอยู่น้า :m16:... หวังว่าพี่โปรดคงไม่ทำไรให้น้องปลื้มเสียใจเลยน้าๆๆๆ..
-
เสี่ยแม่งปากแข็งสงสัยต้องโดนปลื้มเย็นชาใส่อีกสักรอบถึงจะหาย
-
เปลี่ยนนายเอกหรอ?? อย่าเลยปลื้มเล่ามาตลอดเลยนะ
แต่ก็เปลี่ยนนายเอกก็ดีกว่าเปลี่ยนพระเอก 555
-
อ่านเนื้อเรื่องน้ำตาไม่ไหล แต่อ่านคนเขียนtalkน้ำตาไหลเลย :mew6:
-
เสี่ยมันมีคนใหม่ป่ะเนี่ย
-
อะไรของเสี่ยอีกเนี้ย
ดูแปลกไปจริงๆอ่า
ระวังจะโดนเปลี่ยนนายเอกจริงๆหรอกเสี่ย
-
อิเสี่ยเป็นอะไร มาทำเย็นชาใส่ปลื้มทำไม -*-
-
ทิ้งระเบิดเอาไว้ได้น่าใจหายมาก ขอให้ปลื้มเจอคนดีๆต่อไป
-
ขอดองไว้ก่อนจะตามอ่านเมื่อดราม่าผ่านพ้นไป555 กลัวค้าง
แต่เค้าก็อ่านทุกวันและ ชอบดราม่ามากกกกกกกก
แต่ไม่อยากอารมณ์สะดุด ขอรวดเดียวยาวๆ^^
-
:เฮ้อ: แค่นี้ก็บีบห้วใจละ
-
เสี่ยมีเรื่องอะไรอ่า
อย่าบอกนะว่าเบื่อปลื้มแล้ว
เราเชื่อใจเสี่ยน่ะ
เมนเสี่ยด้วย แบบรักเสี่ยอ่า
จะเปลี่ยนนายเอก...ไม่ว่าค่ะ แต่คงรู้สึกแปลกๆ
ใครก็ได้แล้วกันที่พออยู่กับมาโปรดแล้วจะช่วยเติมเต็มโปรดได้
รักเสี่ยนะคะ แต่ทางที่ดีอย่าเปลี่ยนเลยดีกว่าค่ะ
โปรดปลื้ม มันยอดเยี่ยมอยู่แล้ว :)
-
ไม่อยากให้เปลี่ยนนายเอก พี่โปรดอาจเครียดเรื่องที่มีคนจะมาดักตบปลื้มก็ได้
-
ถ้าเปลี่ยนนายเอกขอแซดนิดนึง ชอบปลื้มมาตลอด แล้วก็เป็นเรื่องแรกที่ยินดีมากถ้าให้พระเอกเจ็บ555555555555555555555
อย่างที่บอกค่ะ อะไรก็ได้แต่ขออย่านอกใจ มีคนอื่น ยกเว้นแต่จะเปลี่ยนนายเอกฮือ ตามสบายเลยค่ารออ่านค่ะ รอเจ็บไปพร้อมปลื้มค่ะ กร้ากกกกกกก
ไม่เคยไว้ใจเสี่ยเลยสักตอน =_=
ปล. เปลี่ยนใจแล้วววไม่อยากให้เปลี่ยนนายเอก กระซิก
-
รออออออออออออออออออ
พี่โปรดไปทำอะไรอีกล่ะ
-
...สรุปเสียงสับหมูกะต้มน้ำก็กะลังจะเสร็จพร้อมใส่เส้นสินะ... o22
เอิ่ม... ถ้าเปลี่ยนนายเอก คงเป็นอะไรที่เงิบมาก... เพราะจากการดำเนินเรื่องมันเหมือนเป็นเรื่องของปลื้มมากกว่าโปรดอ่ะ... หรือจะเป็นแบบ เปลี่ยนคนดำเนินเรื่อง (นายเอก) ไปเรื่อยโดยทุกคนบรรยายถึงคนๆเดียวกันคือโปรด :serius2:
แต่ไอ้อาการที่เป็นอยู่ตอนนี้ก็เหมือนมีคนใหม่อยู่ล่ะนะ... แบบว่ายิ่งมีคนอื่นยิ่งเหมือนต้องการแฟนมาก ทั้งที่เพิ่งจะอะไรกะคนอื่นนี่ล่ะ (ละม้ายเหมือนซักเรื่องจะเป็นงี้)
แต่ถ้าแยกกันไป... อยากจะตามชีวิตปลื้มมากกว่าโปรดนะ บอกตรง คือปลื้มดูมีอะไรๆให้น่าติดตาม แต่โปรดดูเป็นพระเอกแบดบอยทั่วไปที่กระจัดกระจายอยู่ทั่วเล้าเป็ด 555+
เอาเป็นว่าก็รอดูกันต่อปายยยยย :katai5:
-
ไอ้พี่มาโปรดอย่ามาทำน้องปลื้มเสียใจนะ :m16:
-
ง่ะ จะมาแนวไหนอีกหนอ :hao5:
-
ต้องเชื่อใจกันให้มากๆนะ
-
งานนี้เสี่ยโดนยำตีนแน่ :z6:
:laugh3:
-
เสี่ยเป็นอาร๊ายยยย โอยยยย แม่ยกน้องปลื้มอกสั่นขวัญแขวนมากค่ะจุดนี้
รู้สึกกลัวใจอิเสี่ยชอบกล เสี่ยมีอะไรในใจรึเปล่า หรือไปรู้ไปเห็นไปได้ยินอะไร
ผ้าเช็ดหน้า ทิชชู่ หมอน ยาดม พร้อมค่าาา !! เราจะร้องไห้ไปพร้อมน้องปลื้ม TwT
-
เอ๊อะจบทอล์คล่ะเงิบ
พอก่อนเลิกอ่าน รอจบก่อนล่ะกัน
-
มาโปรดมีความลับเหรอ.... :hao4:
:hao6:
-
ขอเลิกอ่านก่อนละกัน อิเสียทำร้ายจิตใจน้องปลื้มเกินไป หากจะมีคนใหม่ *ถ้าจะต้องเปลี่ยนนายเอก*
แต่ถ้าจะให้ปลื้มคู่เปรมก็ดีนะ มีเวลาอยู่ด้วยกันเสมอ
รอจบแล้วค่อยมาอ่านทีเดียวเลยละกัน :mew4:
-
มีแนวโน้มเปลี่ยนนายเอก เลิกอ่านค่า~~~ แล้วค่อยมาส่องตอนจบว่ามาโปรดคู่กับใคร อิอิ
-
อึดอัดวุ้ย :katai1: :katai1: โปรดอย่านอกใจน้า เดี๋ยวแม่ยกไม่เชียร์เลย :mew2:
:L1: :pig4: :L1:
-
เปลี่ยนนายเอกเหรอคะ?
เอ เรื่องมันจะไปทางไหน?
อยากให้ปลื้มโหดใส่พี่โปรดบ้าง
เสี่ยมันชอบเอาแ ต่ใจ เชอะๆๆ
-
อิพี่โปรดแอบมีกิ๊กแน่ๆ :katai1: :katai1:
-
ขั้นตอนทำมาม่าเริ่มแล้ว ตอนนี้น่าจะอยู่ในช่วงต้มน้ำร้อน
มาโปรดทำไมไม่เหมือนเดิม ทำตัวเหินห่างน้อง
ปลื้มเริ่มคิดมากแล้ว ใกล้แล้วสิ
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
พระเอกเรื่องนี้เป็นคนที่เข้าใจยากมากมาย (เป็นเ-ี้ยไรหนักหนา)
ชื่อเรื่อง มาโปรด แต่คนเล่านะน้องปลื้มนะ จะเปลี่ยนนายเอกอย่างนี้ มาฆ่ากันเถอะ!!!! (เว่อร์ไป 555)
ขาดปลื้มไป บรรยากาศมันไม่ใช่อ่ะ
-
มีอะไรก็พูด
-
มีแนวโน้มเปลี่ยนนายเอกเหรอคะ ให้ปลื้มคู่กะคุณเปรมซะเลยสิคะ เจ็บดีนะมาโปรด
-
ปวดใจแทนน้องปลื้มมมมม :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12:
อย่าเปลี่ยนนายเอกเลยนะ สงสารน้องปลื้มมมม :serius2: :serius2: :serius2: :serius2: :serius2:
อีเสี่ยจะเลวไปไหนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
-
พี่โปรดเป้นไรไปอ้ะ?
แอบรู้สึกหงิดๆเล้กน้อย
เปลี่ยนนายเอกนี่มีเรื่องแน่!
เสี่ยกับปลื้มของเค้า~~
-
:katai2-1: น้องปลื้มมมมมมมมม :mew1: :mew1: ตอนหน้าาาาาาไม่น้าาาาาา :ling1: :ling1: :katai1:
-
หนูปลื้มของบ่าว ชื่อเรื่องว่ามาโปรด เเต่ที่อ่านทุกๆครั้ง รักหนูปลื้มมากกกกกกกกกกกกกกก :กอด1:
:z6:พี่โปรดเบาๆ
-
เกิดอะไรขึ้น?
ไม่ขอเดาดีกว่า ... เดี๋ยวใช่ขึ้นมาร้องไห้แน่ๆ
คนแต่งสู้ๆ นะ เราไม่หายไปไหนหรอก
อาจจะไท่ค่อยได้เม้นท์เพราะขี้เกียจล็อกอินบ้าง
แต่จะติดตามจนถึงตอนจบแน่นอนค่ะ
-
:o12: :o12: ปลื้มของเจ้
-
:o12: :o12:
-
เข้ามาเม้นท์อีกรอบ ..
ทีแรกคิดอยู่ว่า ปลื้มผิดอารัย ทำไมต้องเปลี่ยนนายเอก :mew2:
แต่กลับมาอ่านที่คนแต่งแจ้ง .. อืมม ก็คิดเหมือนเรานินา ว่าเรื่องมาค่อนเรื่องแล้วจะเปลี่ยนทำไม
ขอบคุณนะคะสำหรับคำชี้แจง
ไม่ได้คิดว่าจะเลิกอ่านไปเลย เพียงแต่คิดว่ารอตอนจบจะกลับเข้ามาอีกรอบ
ตอนนี้แม้จะมีดราม่าในเรื่องก็ยังตามอ่านอยู่ค่ะ แค่ไม่ปลดปลื้มออกก็ดีใจแล้ว
:กอด1:
-
มาอ่านรวดเดียวหลายตอนมากกก ตั้งแต่ปลายปีที่แล้ว ฮ่า ๆ นานเนอะ
เอิ่ม... แต่ตอนล่าสุดอ่านคอมเม้นท์ไปแล้วกลัวน้ำตาท่วม
ช่วงนี้จะสอบด้วยอ่ะ ขอแปะโป้งไว้ก่อนดีกว่า แล้วเดี๋ยวกลับมาอ่าน กลัวอ่านไปแล้วนอยด์แดก ไม่มีกะจิตกะใจไปอ่านหนังสือสอบ :sad2:
ยังไงก็ยังรักน้องปลื้มกับเสี่ยโปรดเสมอนะ :mew1:
-
โปรดน่าจะมีเรื่องอะไรอยู่ในใจ ส่วนปลื้มก็คงเริ่มไม่แน่ใจในความสัมพันธ์ ยิ่งเห็นท่าทางของโปรดที่เปลี่ยนไปก็ยิ่งคิดมาก แถมเฮียแกยังไม่เคยจะทำอะไรให้ปลื้มแบบจริงๆจังๆสักอย่างมีแต่พูดข่ม พูดเก๊ก ยึดตัวเองเป็นศูนย์กลาง คนแบบนี้ถ้ามี
เมีย ก็ต้องเป็นประเภทช้างเท้าหลัง เออๆออๆตามกันไปวันๆ ชีวิตคู่คงมีความสุขยาก ถ้าคู่ชีวิตไม่ใช่ประเภทเสียสละอดทนก็คงไม่แคล้วต้องทะเลาะจนเลิกกัน จริงๆ ณ จุดนี้ อยากให้ปลื้มได้คนที่ดีกว่าโปรด ไม่ใช่เรื่อง หล่อ รวย แต่ต้องเป็นคนที่ใส่ใจปลื้ม และดูแลเหมือนตอนที่ปลื้มทำให้โปรด .. หวังว่าพระเอกของเราจะปรับปรุงตัวเองซะที
ขอบคุณคนเขียนขอรับ จะติดตามเรื่องนี้ไปเรื่อยๆจนจบ :L2:
-
อย่าเครียดไปเลยค่ะ ถึงคนเขียนจะให้นิยายเรื่องนี้ออกมาในรูปแบบไหน เราในฐานะคนอ่านก้อรับได้
ก้อติดงอมแงมขนาดนี้แล้วนี่ค่ะ สู้ๆค่ะ เป็นกำลังใจให้นะคะ
:L1:
-
ชอบโปรด-ปลื้ม มากคร๊าาาาา
รอจร้าาา
-
โหะ โหะ เหมือนเสี่ยจะเป็นลูกไก่ในกำมือซะจริง ๆ เลยตอนนี้
แหม จะบีบ ๆ คลาย ๆ ขยำ ๆ ก็คงจะวางใจได้แล้วเนาะ
... ส่วนข้อความทิ้งท้ายของคนแต่งก็ .. ให้กำลังใจนะ เขาคงอินน่ะ
คนอ่านที่โครตอ่อนไหว บางทีก็คงลืมไปว่านี่นิยายนะเฟ้ย ไม่ต้องจริงจังมากก็ได้
-
อะไรแวะ!! มีไรไม่พูด บางทีก็เบื่ออีโก้หรือนิสัยเสียๆของผู้ชายจริงๆ ขอทีเหอะ ไอ้นิสัยมีอะไรไม่พูด บางเรื่องมันควรจะพูดก็พูดไม่ควรพูดก็อย่าพูด ไม่ได้อ่านใจคนออก อย่าทำตัวมีปัญหา แบบนี้ก็ไม่เข้าใจกันต่อไปเถอะค่ะ เชิญเลยจ้า
จะว่าไป...สองคนนี้กรุ๊ปเลือดอะไรอ้ะ ฮ่ะๆ
-
ต่างคนต่างชอบคิดเอง น่าจะพูดกันให้มากกว่านี้ยิ่งเวลาก็ไม่ค่อยมีให้กันด้วย
รอนะคะคนแต่ง ขอบคุณค่ะ
-
ตามอ่านจนทัน
ทันตอนดราม่าพอดี
เสี่ยจะมีคนอื่นหรอ หรือปลื้มมีคนอื่น
ถ้าจะดราม่าเรื่องมีคนอื่นเนี้ยปวดตับจิงๆ มีความหลังเลยค่อนข้างทนไม่ไหว
ดราม่าก็ขอดราม่าไม่ยืดเยื้ออืดอาดแบบนั้นจะไม่ไหวจิงๆ
-
รอมาม่ามาโปรดดดดดดดดดดดดดดดด :katai4: :katai4:
-
หือออ...ถ้าจะมาม่าเอาไปต้มให้เสี่ยโปรดกินเลยน๊าาา อยากเห็นเสี่ยทุรนทุราย ฮี่ๆๆ :hao7: :hao7:
-
อิเสี่ยมันชอบเงียบ ปากแข็ง
มีไรคุยกับน้องมันบ้างก็ได้
-
พี่โปรดคิดจะทำอะไรอะ?
รอตอนต่อไปค่ะ
-
จะมาม่าหรือไม่ รอตอนต่อไป...
-
ได้ยินว่าเปลี่ยนนายเอกนี่เงิบเลย แต่ว่าพอมาอ่านตอนท้ายๆ นี่ก็ค่อยเบาใจหน่อย
คนรักกันต้องปรับตัวเข้าหากัน ไม่ได้แปลว่าต้องเปลี่ยนนิสัยเปลี่ยนพฤติกรรมก็แค่ปรับความคิดให้กว้างขึ้น มีทัศนคติที่ไกลขึ้นำม่ใช่เอาเพียงแต่ความคิดของตนเองเป็นใหญ่ ข้อนี้อยากบอกว่าปลื้มทำได้ดีพอสมควร ส่วนพี่โปรดก็ถือว่าเริ่มต้นได้ดี แต่ทำไมระยะเวลาและความห่างไกลทำให้เริ่มมีเส้นกั้นระหว่างกลางล่ะ จะเพราะปลื้มหรือเพราะพี่โปรดที่ทำให้เป็นอย่างนี้ต้องตามลุ้น
อ่านความคิดของน้องปลื้มอาจจะว่าพี่โปรดเปลี่ยนไปก็อยากอ่านความคิดในมุมของพี่โปรดแล้วค่อยเอามาตัดสิน
แต่ว่าพฤติกรรมที่ปลื้มบอกว่าพี่โปรดมักจะหลบตาเสมอทุกครั้งที่สบตานี่ มันต้องมีอะไรไม่ชอบมาพากลแน่ๆ
เป็นกำลังใจให้น้องปลื้มกับคนเขียนค่าาาา (แล้วพี่โปรดล่ะ?)
-
รอตอนที่ 20 ลุ้นมากๆ ว่าจะได้ทานมาม่ารสชาติอะไร กับใคร
เป็นกำลังใจให้น้องปลื้ม กับคนเขียนครับ
-
เตรียมมีดสับหมู สับ 'มาโปรด'
-
รักน้องปลื้มเสมอ ไม่ทิ้งปลื้มเด็ดขาด ^^
-
http://www.youtube.com/v/C9waZzFZSeg
ฟังเพลงนี้ไปด้วยก็ดีนะคะ
ตอนที่ 20
ความรักคืออะไร... เป็นคำถามที่คนหลายร้อยล้านคนต้องการคำตอบ และผมก็เป็นหนึ่งในนั้น...
ตั้งแต่ที่ได้รู้จักกับพี่โปรด เริ่มตั้งแต่วินาทีแรกที่ผมเจอเขา ผมก็รู้ได้ในทันทีว่าเรื่องของผมกับเขานั้น...ไม่มีทางเป็นไปได้ ไม่มีทางเลยแม้สักนิดที่เขาจะหันมาแล้วสังเกตเห็นว่าคนอย่างผมมีตัวตนอยู่บนโลกนี้ พี่โปรดเป็นเหมือนสิ่งที่อยู่ไกลออกไป เกินเอื้อมมือถึง ซึ่งแน่นอนว่ารักข้างเดียวของผมก็ไม่มีทางสมหวัง ความรู้สึกในตอนนั้นเจ็บปวดอยู่มากก็จริง แต่ผมก็ยังมีความสุขที่ได้แอบรักเขาไปวันๆ แค่ได้เห็นว่าใบหน้าหล่อเหลาของเขายังคงมีรอยยิ้ม แค่นั้น...ก็ทำให้ผมยิ้มได้ไปอีกหลายวันแล้ว
แต่ในทางกลับกัน...ตอนนี้...แม้ว่าผมจะสมหวังมานานแล้วก็ตาม ผมกลับ...ไม่มีความสุขเหมือนอย่างที่คาดหวังไว้เลย ความสัมพันธ์ในระยะแรกเป็นเหมือนผีเสื้อที่ชิมน้ำหวานได้ไม่รู้เบื่อ...แต่นานวันเข้า ของเก่าๆ มันก็เริ่มเสื่อมราคา ตลอดหนึ่งเดือนที่ผ่านมาผมไม่รู้เลยว่าเขากำลังคิดอะไร รู้สึกแบบไหนเวลาที่อยู่ด้วยกัน แล้วเดี๋ยวนี้ก็ไม่รู้แม้กระทั่งคืนนี้เขาจะกลับมานอนที่ห้องไหม และเพราะความไม่รู้...ผมถึงได้ไม่สบายใจ
‘อยากรู้ก็โทรถาม คนเป็นแฟนกันถ้าเรื่องแค่นี้ยังถามไม่ได้ ก็ไม่ใช่สาระละนะ -_-‘ คุณเฟรนให้คำตอบกลับมาทางแชทเฟซเพราะผมพิมพ์ถามไปว่าควรจะทำยังไงดีในเมื่อตอนนี้ตีหนึ่งแล้วแต่พี่โปรดยังไม่กลับ
‘จะกวนพี่เขารึเปล่าล่ะครับ พี่โปรดอาจจะติวหนังสืออยู่กับเพื่อน’
‘แค่โทรถามเพราะเป็นห่วง เรื่องปกติจะตายไป มึงคิดมากบ้าบออะไรเนี่ยปลื้ม’
มันเคยเป็นเรื่องปกติ...จนพักหลังมานี้กลายเป็นความน่ารำคาญ ผมไม่รู้ว่าผมทำอะไรผิด...แค่ผมถามว่าจะกลับเมื่อไหร่ พี่โปรดก็อารมณ์เสียใส่คิดว่าผมตามจับผิดเขา ...ทั้งๆ ที่ผมก็แค่เป็นห่วงเขาเท่านั้นเอง
‘ครับ คุณเฟรนนอนเถอะครับ เดี๋ยวผมลองโทรหาพี่โปรดดูครับ’
‘อืมๆ มีไรก็โทรหากูละกันนะ นอนละๆ ฝันดี’
คุณเฟรนออฟไลน์ไปแล้ว แต่ผมก็ยังจ้องไอโฟนตัวเองไม่เลิก เดี๋ยวนี้การจะโทรหาพี่โปรดในแต่ละครั้ง หัวใจผมจะเต้นแรงเสมอ...เพราะมันเต็มไปด้วยความรู้สึกที่ผมก็บอกไม่ถูกเหมือนกันว่ามันคืออะไร...
แต่มันก็เหมือนอย่างทุกครั้ง จังหวะการเต้นของหัวใจผมกลับมาเป็นปกติเมื่อสายแรก...ไม่มีคนรับ สายที่สองก็ไม่ต่างกัน ผมโทรจนแน่ใจแล้วว่ายังไงก็คงไม่มีคนรับสายเลยตัดใจวางไอโฟนลงข้างตัว
ทำไม...ถึงเป็นแบบนี้ล่ะครับพี่
ครืดดดดดดดดด....ครืดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด...ครืดดดดดดดดดดดดดดดดด...
ผมรีบคว้าไอโฟนขึ้นมาทันที แต่แล้วก็รู้สึกผิดหวังอย่างฉับพลัน เมื่อเบอร์ที่โทรเข้า ไม่ใช่เบอร์ของคนที่ผมรอ
“ครับคุณเปรม”
“ทำไรวะ ทำไมยังไม่นอน”
“อ๋อ...ผมดูการ์ตูนครับ คุณเปรมมีอะไรรึเปล่า”
ทุกครั้งที่ผมรอพี่โปรด คุณเปรมจะต้องโทรมาคุยเล่นและผมก็มักจะให้คำตอบแบบนี้กับเขาเสมอ...ไม่รู้ทำไม แต่ผมรู้สึกว่าคุณเปรมเขารู้...ว่าผมกำลัง...แย่
“ก็ไม่มีไร แล้วนี่...พี่กูยังไม่กลับเหรอวะ?”
“ครับ...คงติวหนังสือกับพวกเพื่อนๆ เขาแหละครับ”
ผมหวังให้เป็นอย่างนั้น...ถึงพี่อาร์มกับพี่ซอลจะตอบไลน์ผมว่าพี่โปรดไม่ได้อยู่กับพวกเขา พี่กิ๊งก็อยู่กับแฟนและพี่โจก็อยู่คอนโดพี่เจม...แต่ถึงอย่างนั้น ผมก็ยังหวังว่าพี่โปรดจะอยู่กับเพื่อนของเขาสักคน...
“ปลื้ม...เป็นไรวะ เสียงแปลกๆ”
“เปล่าครับ”
“อืม ดีละ แล้วจะนอนยัง”
“ยังครับ ผมยังไม่ง่วงเลย”
“งั้นลงมาข้างล่างหน่อย...รถกูจอดอยู่หน้าเซเว่น”
“หืม? คุณเปรมมาทำอะไรแถวนี้ล่ะครับ”
“บอกให้มาก็มาเถอะน่า เร็วๆ ด้วย”
ผมไม่ได้รีบร้อนลงไปพบคุณเปรม แต่กำลังพยายามโทรหาพี่โปรด ซึ่งจนแล้วจนรอดผมก็ยังต้องฟังเสียงเพลงรอสายเช่นเคย
‘ลงมาให้ไว ชอบปล่อยให้กูรอนะมึง’
ข้อความจากคุณเปรมทำให้ผมตัดใจเลิกโทรหาพี่โปรดอีกครั้ง ก่อนจะคว้าเสื้อแขนยาวมาสวมทับเสื้อนอนอีกชั้น ดึกๆ อย่างนี้น้ำค้างลงครับ ช่วงนี้กรุงเทพไม่รู้เป็นไร อากาศหนาวแปลกๆ
ผมลงลิฟธ์มาถึงชั้นล็อบบี้ของคอนโด เดินอย่างไม่รีบเร่งไปยังประตูทางเข้าออก แล้วข้ามถนนเดินไปยังมินิคูปเปอร์ที่มีผู้ชายร่างสูงยืนพิงกระโปรงหน้าอยู่
“ไง กว่าจะลงมาได้ ลีลาเหลือเกิน” คุณเปรมว่าทันทีเมื่อเห็นหน้าผม ก่อนจะยื่นมือมาผลักหัวผมเบาๆ
“ผมขี้เกียจนี่ครับ”
“ข้ออ้างว่ะ เอ้า นี่ กูซื้อโจ๊กมาให้ ไว้กินพรุ่งนี้เช้านะ”
ผมรับถุงโจ๊กที่ภายในบรรจุปาท่องโก๋ไว้หลายตัวมาจากคุณเปรม ก่อนจะบอกขอบคุณเขาเบาๆ
คุณเปรมใจดีกับผมมาก เขาบอกว่าเพราะเราเป็นเพื่อนกันและเพราะผมเป็นแฟนกับพี่ชายของเขา เขาเลยใจดีกับผมมากกว่าเพื่อนคนอื่นๆ ถึงแม้ว่าพี่โปรดจะไม่ชอบความใจดีของเขาเลยก็ตาม แต่ผมก็ไม่ได้ใส่ใจอะไรมากนัก พี่โปรดจะชอบหรือไม่ ตอนนี้มันสำคัญน้อยลงไปทุกทีแล้วสำหรับผม
“ขึ้นไปนอนเถอะ พรุ่งนี้เก้าโมงกูมารับ”
“ครับ”
คุณเปรมเดินมาส่งผมจนถึงทางเข้าคอนโด บอกฝันดีเสร็จเขาก็ข้ามถนนกลับไปขึ้นรถแล้วขับออกไป
ผมกลับขึ้นมาบนห้องก็เจอพี่โปรดนั่งเล่นไอโฟนอยู่ที่โซฟาแล้ว ตอนที่ผมเดินเข้ามาเขาแค่เงยหน้าขึ้นมามองแล้วก้มลงไปสนใจไอโฟนในมือต่อ
“พี่กลับมาเมื่อไหร่เหรอครับ”
“ก็ไม่นาน”
“ไปไหนมาเหรอครับ”
“เดี๋ยวนี้พี่ไปไหนต้องรายงานปลื้มด้วยเหรอ?”
ทำไมถึงพูดกับผมอย่างนี้ล่ะครับ...ผมทำอะไรให้ไม่พอใจเหรอ...
แต่ผมก็ไม่ได้ถามออกไป ผมแค่เดินเอาโจ๊กมาเก็บในครัวเงียบๆ
“พี่เอาเงินเข้าบัญชีไว้ให้แล้วนะ ไปเช็คดูด้วยละกัน” เขาพูดเพียงแค่นั้นก็เดินเข้าห้องนอนไป
ผมทำได้แค่ยืนนิ่ง ก้มมองมือตัวเองที่กำลังสั่น ปวดแปลบที่อกจนต้องยกมือขึ้นกุมไว้
บอกผมทีสิครับพี่...บอกผมทีว่าผมต้องทำยังไงถึงจะชินกับความห่างเหินที่เกิดขึ้น...ต้องทำยังไง...ผมกับพี่ถึงจะกลับไปเป็นเหมือนเดิมได้...ผมต้องแก้ไขที่จุดไหน...พี่บอกผมได้มั้ยครับ...ว่าผมทำผิดอะไร ทำไมถึงได้ทำกับผมแบบนี้
.
.
.
ผมกำลังแย่...ชีวิตกำลังถึงจุดที่ไม่รู้จะเดินไปทางไหน...เวลาผ่านไปแต่ความทรมานใจของผมไม่ได้ลดลงเลย ผมไม่เข้าใจการกระทำของพี่โปรด เราไม่ได้พูดคุยกันเหมือนอย่างที่เคยเป็น เวลาที่เจอกันเขาก็เอาแต่ก้มหน้าเล่นไอโฟนในมือโดยมีผมนั่งเงียบอยู่ข้างๆ ห้องที่เคยเป็นของเรากลับกลายเป็นผมที่ต้องอยู่เพียงลำพัง ผมไม่รู้ว่าพี่โปรดไปนอนที่ไหน ผมถามแล้วแต่ไม่เคยได้คำตอบ พอๆ กับที่หลายๆ คำถามของผมถูกความเงียบของเขาเข้าสกัดหรือไม่คำถามเหล่านั้นก็เป็นต้นเหตุทำให้เราทะเลาะกัน
ผมมีแต่ความไม่รู้โอบล้อมรอบตัว...อึดอัดและทรมานทุกทีที่มีใครเอาเรื่องของพี่โปรดมาเล่าให้ผมฟัง อยากร้องไห้ออกมาทุกครั้งที่ได้ยินว่าข้างกายเขามักมีใครอีกคนอยู่ด้วยเสมอ
แล้วผมล่ะ...เป็นใคร?
ผมยังจำเป็นต้องอยู่ตรงนี้ต่อไปอีกไหม?
ช่วยบอกผมทีสิครับพี่...
“อุ้ยย! สวัสดีค่ะพี่ปลื้ม จำส้มได้ใช่มั้ยคะ สายรหัสของพี่มาโปรดน่ะค่ะ ที่เราเจอกันวันเลี้ยงสาย จำได้มั้ยเอ่ยยย” ผมคงลืมไปแล้วล่ะครับถ้าน้องไม่แนะนำตัวเต็มยศขนาดนี้
“ครับ จำได้”
พี่โปรดเคยพาผมไปเลี้ยงสายกับเขาด้วย และดูเหมือนว่าน้องผู้หญิงคนนี้จะไม่ค่อยชอบหน้าผมเท่าไหร่ ไม่รู้เหตุผลเหมือนกันว่าทำไม
“ส้มก็มองแล้วมองอีกนะคะว่าใช่พี่ปลื้มรึเปล่า คิดนานอยู่เหมือนกันว่าจะเข้ามาทักดีหรือไม่ทักดี เพราะก็ไม่ค่อยแน่ใจ บังเอิญว่าเมื่อกี้เห็นปู่รหัสของส้มเพิ่งขับรถผ่านไป เห็นมีตุ๊กตาหน้ารถนั่งไปด้วย ก็นึกว่าเป็นพี่ปลื้ม เลยแปลกใจว่าทำไมยังเห็นพี่มาเดินอยู่ที่นี่ เอ๊ะ...งั้น ใครล่ะคะที่นั่งรถไปกับพี่มาโปรด”
ผมจ้องหน้าเด็กส้มนิ่งอย่างไม่คิดจะเปิดปากพูดอะไรออกไป กริยาท่าทางและการพูดส่อให้เห็นว่าน้องขาดการอบรมจากทางบ้านมามากเลยทีเดียว เพราะฉะนั้นผมไม่ควรจะถือสาคนที่มารยาททางสังคมไม่ค่อยสูงใช่ไหมครับ
“จะพูดอีกนานมั้ยครับน้อง ถ้ายังอีกนานพวกพี่จะได้ไปหาข้าวแดกก่อนแล้วกลับมาฟังอีกที” คุณเฟรนพูดยิ้มๆ ก่อนจะเดินชนไหล่เด็กส้มที่ไม่รู้ว่าว่างมากหรืออย่างไรถึงได้คาบข่าวมาบอกผมถึงที่ตึกคณะ ทั้งๆ ที่คณะของนางกับคณะของผมก็ไม่ได้ใกล้กันเลยแม้แต่น้อย
“กรี๊ดดดด! ไร้มารยาท!”
ถ้าเด็กนี่เรียนจบเมื่อไหร่ รบกวนทางมหาลัยแจ้งผมด้วยนะครับว่านางจะไปประจำโรงพยาบาลไหน เวลาผมป่วยจะได้ไม่แอดมิทที่นั่น -_-
คุณเปรมดึงแขนผมให้เดินตามพร้อมกับส่ายหน้าให้คุณเฟรนไม่ให้หันกลับไปต่อปากต่อคำกับเด็กส้มนั่นต่อ พวกผมเดินมาถึงโรงอาหารคณะ ก่อนผมจะขอตัวแยกออกมาโทรศัพท์ และอีกเช่นเคยที่เขาไม่รับสายผม ไม่ว่าจะกี่ครั้งแต่หลายวันมานี้เขาไม่ยอมรับสายผมเลยแม้สักครั้งเดียว
ปึก!
ผมก้มเก็บซากไอโฟนที่ถูกอัดเข้ากับผนังปูนแรงๆ ก่อนจะขว้างมันกระทบที่เดิมอีกครั้งและเหยียบซ้ำจนหน้าจอแตกละเอียด
“ปลื้ม...เป็นไรวะมึง คือ...กูแค่จะมาบอกว่ากูซื้อก๋วยเตี๋ยวมาให้แล้ว” คุณเฟรนมองผมอย่างตกใจก่อนสายตาจะเลื่อนมาหยุดที่รองเท้าของผม
ผมพยายามปรับอารมณ์ให้เป็นปกติ เพราะผมไม่ชอบเลยเวลาที่โดนพาล แล้วคุณเฟรนก็คงจะไม่ชอบเช่นกัน
“เปล่าครับ ไม่มีอะไร กลับเข้าไปข้างในกันเถอะครับ”
“มีเรื่องอะไรก็บอกกูได้นะมึง”
“ไม่มีอะไรหรอกครับ”
คุณเฟรนมองผมอย่างไม่เชื่อ แต่ก็ไม่พูดอะไรออกมาอีก
ผมเดินเข้ามาในโรงอาหารพร้อมกับคุณเฟรน ก่อนเขาจะขอตัวไปซื้อน้ำแล้วบอกให้ผมไปรอที่โต๊ะก่อนได้เลย ผมเดินเข้าไปใกล้โต๊ะที่มีผู้ชายสามคนนั่งหันหลังเรียงกันอยู่
“เพื่อนพี่เต้ใช่ป่ะวะที่ไปร้านเหล้ากับเสี่ยเมื่อคืนน่ะ...ชื่อพี่แม็คป่ะมึง ท่าทางก็โอเคนะ แบรนด์เนมหัวจรดเท้าแบบนั้นกูว่าคงไม่ธรรมดา แต่ยังไงในสายตากู กูก็ว่าไอ้ปลื้มกินขาดกว่าว่ะ” เสียงของคุณกิมไม่ได้ทำให้เท้าของผมหยุดชะงัก แต่เป็นเพราะสิ่งที่เขาพูดออกมาต่างหากที่ทำให้ผมลืมวิธีการเดินไปอย่างฉับพลัน
“พูดขึ้นมาทำเหี้ยไรวะไอ้กิม เดี๋ยวไอ้ปลื้มมันก็ได้ยินเข้าหรอก”
“โทษๆ”
“อย่าเผลอพูดขึ้นมานะมึง กับไอ้เฟรนก็ห้ามพูด เดี๋ยวได้เป็นเรื่อง แล้วนี่พี่ชายมึงจะเอายังไงกับเพื่อนกูวะไอ้เปรม เสี่ยก็เสี่ยเถอะ ทำไอ้ปลื้มเสียใจกูไม่เอาไว้แน่อ่ะ ทำเป็นเล่นไปนะ เพื่อนกูไม่ใช่ของตายนะมึง”
“มึงกล้าไปผลักอกชกหน้ามันป่ะล่ะไอ้ติ๊ก ถ้ากล้ากูควักจ่ายตอนนี้เลยห้าพัน”
“ไว้กูทำใจกับตีนเบอร์สี่สิบกว่าของเสี่ยได้ก่อนละกัน -*- แล้วนี่ทำไมไอ้เฟรนมันไปนะ...นาน อะ..อ้าววว ไอ้ปลื้ม ยืนอยู่นี่ตั้งแต่เมื่อไหร่” คุณติ๊กทำหน้าตกใจมากที่เห็นผม
ถ้าผมตอบไปว่าผมยืนอยู่ตรงนี้มาตั้งนานแล้ว พวกเขาจะว่ายังไงกันนะ...แต่...เพื่อความสบายใจของเพื่อนทั้งสามคน ผมเลยยิ้มแล้วตอบไปว่า “เพิ่งมาครับ คุยอะไรกันอยู่ครับ นินทาผมรึเปล่า”
“เปล่าๆๆๆๆ ไม่ได้พูดอะไรเกี่ยวกับมึงเลยนะ! จริงๆ” คุณติ๊กว่าพลางใบหูขึ้นสีแดงระเรื่อ เขาเป็นหนุ่มหน้าดุที่ถ้ามีการฆ่ากันตายในหมู่พวกผมเขาก็คงโดนสงสัยเป็นคนแรกว่าเป็นฆาตกร แต่ใครจะรู้ดีเท่าผมล่ะว่าคุณติ๊กเป็นคนซื่อที่โกหกได้แย่ยิ่งกว่าผมซะอีก
“ฮ่า ฮ่า ไม่ต้องทำหน้าจริงจังขนาดนั้นก็ได้ครับ ผมเชื่อแล้ว”
“ฮ่าๆๆๆๆ กูเป็นคนจริงจังไง ใช่ป่ะไอ้กิม”
“ใช่ๆ ถูกต้องนะคร้าบบบ สัดติ๊กกกกกก”
ผมยิ้มให้กับท่าทางของเพื่อนๆ ก่อนจะจัดการก๋วยเตี๋ยวที่คุณเฟรนซื้อมาให้
“ปลื้ม หน้าซีดนะ ไม่สบายเหรอ” คุณเปรมยื่นมือข้ามโต๊ะมาแตะหน้าผากผม
“ปวดหัวนิดหน่อยครับ”
“งั้นบ่ายนี้ไม่ต้องเรียนแล้ว กูพากลับห้องละกัน”
“ไม่เป็นไรครับ ผมไหว”
แค่ช่วงนี้ผมไม่ค่อยได้นอนแค่นั้น ไม่ได้ป่วยอะไรมากมายหรอก
“งั้นถ้าไม่ไหวก็บอกพวกกูละกัน เอ้านี่ กินเยอะๆ ด้วย ผอมจะตายอยู่ละ” คุณติ๊กว่าพลางยื่นมือมาผลักหน้าผากผม ก่อนจะแบ่งน่องไก่ของเขามาให้
ดีจริงๆ นะครับที่มีพวกเขาอยู่ด้วย...ลำพังแค่ตัวผมเองแล้ว ผมคงยิ้มออกมาอย่างนี้ไม่ได้แน่...
.
.
.
ตีสองยี่สิบห้านาที...
ผมยังคงนั่งมองท้องฟ้ายามค่ำคืนของกรุงเทพซึ่งมองไม่เห็นดาวแม้แต่ดวงเดียวเพราะแสงสว่างมีมากเกินไป วันนี้ก็อีกเช่นเคยที่ผมนั่งรอการกลับมาของเขา หลายครั้งที่ผมพบว่าการรอนั้นไร้ค่าเมื่อเขาไม่เคยกลับมาเลยสักครั้ง ผมไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นระหว่างเรา เราไม่ได้ทะเลาะกันเลยด้วยซ้ำ...หรือที่พูดให้ถูก...เราไม่ค่อยได้คุยกันมากกว่า
พี่โปรดแค่โทรเข้ามาที่ห้องวันละไม่กี่ครั้ง และแต่ละครั้งก็แค่บอกผมว่าเขามีธุระ ธุระ และก็ธุระเยอะแยะไปหมด ผมไม่ได้ถามหรือตั้งข้อสงสัยอะไรทั้งนั้น ผมทำแค่ขานรับแล้วก็วางสาย ไม่ใช่ว่าผมโกรธหรือน้อยใจอะไรเขา...แต่ผมแค่เจ็บปวดกับเสียงของใครอีกคนที่ดังลอดมาตามสายจนไม่อยากพูดอะไรให้มากความก็เท่านั้นเอง
‘ทำไมถึงทำกับผมแบบนี้’ เป็นคำถามที่ผมเฝ้าถามตัวเองทุกวัน ถามซ้ำๆ วันละหลายร้อยรอบ เพราะผมไม่เข้าใจจริงๆ มันเกิดขึ้นตั้งแต่ตอนไหน...ความรักของเรามันจืดจางลงตั้งแต่เมื่อไหร่...หรือผมจะแค่เข้าใจไปเองว่าระหว่างเรามีความรู้สึกนั้นอยู่
ยิ่งคิดก็ยิ่งปวดหัว ยาที่กินเข้าไปช่วยบรรเทาได้แค่เล็กน้อยเท่านั้น ...ผมรู้สึกครั่นเนื้อครั่นตัวมาตั้งแต่นั่งเรียน ห้องเรียนเป็นเหมือนนรกน้ำแข็งที่เปิดแอร์ได้อย่างไม่เกรงใจคนที่กำลังจะป่วยอย่างผมเลยสักนิด พวกคุณเปรมดูจะเป็นห่วงผมมาก แต่ผมก็บอกพวกเขาไปแล้วว่าไม่เป็นไร ผมดูแลตัวเองได้แน่นอน เพราะตั้งแต่เด็กๆ แล้วที่เวลาไม่สบายก็ต้องหาข้าวหายากินเอง พ่อกับแม่ให้ความสำคัญกับคนไข้ของตัวเองเสมอ แต่กับผมพวกเขาเหมือนจะลืมความรู้สึกนั้นไป ซึ่งผมก็ไม่ได้คาดหวังอะไรจากพวกเขาอยู่แล้ว
เพราะทุกครั้งที่ผมมอบความคาดหวังไว้กับใคร...ผมมักจะต้องเจอกับความผิดหวัง
ซึ่งมัน...ไม่ได้ต่างอะไรเลยกับความรู้สึกของผมในตอนนี้
กริ๊งงงงงงงงงงงงงงงง...กริ๊งงงงงงงงงงงงงงงงง...กริ๊งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
โทรศัพท์ไร้สายส่งเสียงร้องอยู่ที่โต๊ะข้างๆ ผมเอื้อมมือไปหยิบขึ้นมาแล้วกดรับ
“สวัสดีครับ”
“สวัสดีค่ะพี่ปลื้ม นี่ส้มเองนะคะ พี่ปลื้มอยู่ที่ไหนคะเนี่ย”
“อยู่ที่ห้องสิครับ” ผมขมวดคิ้วพลางตอบคำถามเด็กส้มไป ไม่รู้ว่าโทรมาด้วยจุดประสงค์อะไรกันแน่นะผู้หญิงคนนี้ โทรเข้าเบอร์บ้านนะแม่คุณ ผมคงรับสายได้จากข้างนอกมั้งครับ -_-
“ตายจริง! นี่พี่ยังอยู่คอนโดพี่มาโปรดอยู่อีกเหรอคะเนี่ย ไม่รู้ว่าแกล้งโง่หรือโง่จริงๆ กันคะ ถึงได้ไม่รู้ว่าตอนนี้คนเขาเบื่อเขาเอือมระอาพี่เต็มทีแล้ว”
“ถ้ามีเรื่องจะพูดแค่นี้พี่วางสายนะครับ”
“อุ้ยยย! อย่าเพิ่งวางสิคะ ส้มโทรมาบอกด้วยความหวังดีนะคะเนี่ย ถ้าพี่ปลื้มไม่อยากโง่ มาดูให้เห็นกับตาสิคะ แล้วจะรู้ว่าส้มไม่ได้โกหก”
“.....”
“พี่แม็คเขาน่ารักดีนะคะ เป็นกันเองแถมยังน่ารักอีกด้วย เมื่อวานพี่โปรดพามาที่คณะด้วยค่ะ แล้วนี่ส้มก็ยังมาเจอที่ร้าน SSS อีก แล้วจะไม่ให้ส้มโทรมาบอกพี่ปลื้มได้ยังไงกันล่ะคะ ส้มเป็นห่วงพี่มากนะคะเนี่ย”
“.....”
ร้านที่เด็กส้มนั่นบอกมาผมก็รู้จัก เพราะนั่นเป็นร้านประจำของพวกผมเวลานัดกินเหล้ากัน แต่ผมไม่แน่ใจว่าตัวเองควรจะไปดีไหม... ถ้าผมไป...ก็เท่ากับผมยอมรับแล้วว่าตลอดเดือนกว่าๆที่ผ่านมาระหว่างผมกับพี่โปรด...มันมีอะไรเกิดขึ้นบ้าง
ผมไม่ได้โง่...ผมรู้ดี...แต่ผมก็แค่...ยังไม่อยากยอมรับ
ยังไม่อยากคิดว่าตัวเองกำลังจะถูกทิ้ง...เหมือนผู้หญิงคนอื่นๆ ที่ผ่านมา
“พี่ปลื้มคะพี่ปลื้ม ยังอยู่มั้ยคะเนี่ย”
“ยังอยู่ครับ แล้วพี่ก็ขอบใจที่โทรมาบอกนะครับ...พี่หวังว่าผลบุญในการทำความดีของส้มครั้งนี้ จะนำพาให้ดวงวิญญาณของส้มไปสู่สุขคตินะครับ สวัสดี”
ผมกดตัดสายเพื่อป้องกันเสียงกรี๊ดที่จะดังตอบกลับมา ก่อนจะก้มมองโทรศัพท์ในมือตัวเองอีกครั้ง
เด็กส้มไม่ใช่คนแรกที่โทรเข้ามาบอกผมเรื่องนี้...มีผู้หญิงที่ไม่เห็นด้วยเรื่องที่ผมคบกับพี่โปรดโทรมาก่อนหน้านี้หลายคน มีบางคนที่ทักแชทเฟซมาด่าผมว่าหน้าโง่ก่อนจะโดนผมบล็อคไป และมีอีกหลายคนที่ติดแท็กรูปของพี่โปรดกับใครคนนั้นมาทาง IG ของผมจนตอนนี้ผมต้องเลิกเล่นไปแล้ว
ผมไม่ได้โง่หรือยื้อเวลาให้ตัวเองได้อยู่ตรงนี้ต่อ...แต่ผมแค่รอให้พี่โปรดพูดก็แค่นั้น แค่บอกผมว่าไม่รักผมแล้ว...แล้วผมจะไปทันที...ไม่ใช่ให้ผมต้องรับรู้จากคนอื่น ต้องถูกใครต่อใครมาด่าว่า ‘โง่’ อย่างนี้
ผมไม่มีสมบัติติดตัวอะไรมากนัก แค่เสื้อผ้าไม่กี่ชุดที่ยัดใส่ถุงย่ามได้พอดิบพอดี นอกนั้นเป็นของที่พี่โปรดหามาให้ซึ่งผมคงไม่จำเป็นต้องเอาติดตัวไปด้วย ผมวางกุญแจรถ คีย์การ์ด บัตรเครดิต บัตร ATM สมุดเงินฝากและกุญแจห้องไว้บนโต๊ะทำงานของพี่โปรด กวาดตามองรอบห้องอีกครั้งก่อนจะตัดสินใจเปิดประตูแล้วเดินออกมา
ผมไม่ได้ตัดสินใจเพราะโทรศัพท์จากเด็กส้มหรือคำพูดจากใคร แต่ผมคิดเรื่องนี้มาได้สักพักแล้ว...เขาไม่แม้แต่จะกลับมาอยู่กับผม เพราะมีผมอยู่ที่นี่...พี่โปรดถึงได้ไปนอนค้างที่อื่น ถ้าเขาเบื่อผมขนาดนั้น...คนที่ควรจะไปก็คือผู้อาศัยอย่างผมเอง ไม่ใช่เจ้าของห้องอย่างเขา
ผมไม่ชอบความรู้สึกแบบนี้เลยจริงๆ
พี่โปรดเห็นผมเป็นตัวอะไร...
..........................................To be continue....................................
ให้เลือกเพลงสำหรับตอนนี้หนึ่งเพลง สำหรับคนเขียนคือเพลงที่โพสไว้ แล้วสำหรับพวกคุณล่ะคะ เพลงอะไร? :o12:
แม็คเพื่อนพี่เต้เป็นใคร แนะนำให้ไปอ่าน So what: ตอนที่ 28 ช่วงท้ายๆ / เต้ได้กล่าวไว้ :เฮ้อ:
:กอด1: ขอบคุณที่อยู่ข้างๆ กันค่ะทุกคน
-
:m15: มาโปรดต้องมีคำอธิบายสิ ทำไมถึงทำอย่างนี้ คนอ่านเป็นเอฟซีเสี่ยนะ ทำไมมาโปรดถึงทำอย่างนี้ :serius2:
-
:o12: :o12: :o12: แม่มไอ้เอี้ยพี่โปรด :z6: :z6: :z6:
ไปไกลๆมันเลยปลื้ม :fire: ไม่ต้องสนใจมันแล้วเลิกรักมันไปเลย :katai1:
ถ้ามันนึกได้กลับมาง้อก็ไม่ต้องไปสนใจมันแล้ว ไอ้คนเลวหลายใจแบบเนี่ยะ :beat: :z6: :beat: :z6:
-
หน่วงหัวใจ
-
มาม่ามาเต็ม
-
ไอคุณมาโปรดทำอะไรเนี่ยยย น้องปลื้มย้ายออกเลยค่ะ ทำดีมาก
เค้าไม่สนใจเราก็ไม่ต้องสนใจเค้า น้องปลื้มน่ารักอยู่แล้ว
เดี๋ยวมาโปรดจะต้องเสียใจที่ละเลยหนู ค้างมากเลยค่ะ เร่งวันเร่งคืนให้ถึงเย็นพรุ่งนี้ไวๆอิอิ
-
:o12: ว่าแล้วเชียว ว่าต้องเป็นมีมี่ สงสัยต้องให้เต้มาจัดการ
เสี่ยทำเรา(?)กับปลื้มผิดหวังมากเลย ปลื้มจากไปอย่างงี้แหละดีแล้ว อย่างปลื้มไม่ใช่ของตายของใคร หวังว่าปลื้มจะจำจากความเจ็บครั้งนี้ :fire:
ปล.วันนี้คิดเรื่องน้องปลื้มราวกับเป็นน้องปลื้มซะเองเลย ขนาดนั่งเรียนอยู่ใจยังลอยไปเฝ้าหน้าคอม o18 ติดไม่ติดเรื่องนี้ นี่รู้เลยนะ :laugh: มาต่อไวๆนะคะ (มาทุกวันยังไม่เรียกว่าไวอีกเรอะ :beat: ) ถ้าเสี่ยไม่เคลียร์เราไม่เป็นอันทำไรแน่ :z3: แล้วก็อยากให้เสี่ยได้รับผลของการกระทำของตัวเองหนักๆเลย ทำให้น้องปลื้ม(ของเขา)เสียใจดีนัก :m31:
-
สิ้นสุดสักที : ปนัดดา เรืองวุฒิ
หัวใจทนไม่ไหวแล้ว รับอะไรไม่ไหวแล้ว
ฉันไม่อยากนั่งรอ ขอเลือกเดินหนีไป
เสียใจมากี่ร้อยครั้ง เพียงแค่ครั้งเดียวมันแทบขาดใจ
เจ็บช้ำมาสักเท่าไหร่ อยากขอให้สิ้นสุดซะที
:o12: :o12: :o12:
-
แง้้้ๆๆๆๆๆๆ :sad4: สงสารน้องปลื้มมมม
-
เศร้าแต่ก็ยังจะตามอ่านต่อไป TT
เป็นกำลังใจให้คนเขียนนะคะ สู้ๆ ^^
-
กรี๊ด ทำไมเป็นอย่างงี้ไปได้ละเนี่ย ดราม่าชัด!!!!!
ไอ้พี่โปรด อุส่าห์ไว้ใจ คิดว่าจะเป็นคนดีได้ตลอดรอดฝั่งแล้วนะ
แล้วนี่คือไร แถมครั้งนี้ไม่ธรรมดาซะด้วย ริอ่านคบผู้ชาย ทำน้องปลื้มเราน้ำตาตก :mew4:
-
:hao5: มาม่า
:o12: :o12: :o12:
-
ดราม่าหลายตอนไหมคะ
อ่านแล้วเศร้า T_T
-
ตามลายแทงไปอ่านมาแล้ว ค่อยยังชั่วหน่อยเรื่องน้องแม็ค
ว่าแต่เสี่ยทำแบบนี้มีแผนอะไร อยากให้น้องปลื้มหึงหรือไง
น้องหายตัวไปแล้วจะเงิบ จำที่น้องพูดไม่ได้หรือไง
-
ทำไมเป็นแบบนี้ล่ะเสี่ยยยยยยยย อุตส่าห์ดีมาหลายตอนแล้วเชียว น่าตื้บจริงๆ
-
พี่โปรดแมร่งนิสัย xหี้x อ่ะ
ทำอย่างกับปลื้มเป็น xตัว อ่ะ มีเงินเดือน มีที่ให้ซุกหัวนอนแล้วก็มีไว้ระบายความใคร่
รีบๆ มาเคลียร์เลยเสี่ยก่อนที่จะเกลียดเสี่ยขึ้นมาจริงๆ
-
:hao5:
-
โปรดใจร้ายๆๆๆๆๆ
-
พยายามคิดบวกว่า เสี่ยต้องมีเหตุผลและมีอะไรในใจแน่ๆ ถึงเป็นแบบนี้
ถ้าเกิดไม่ใช่เรื่องนอกใจ นี่เป็นการแก้ปัญหาที่ ไม่ไหวจะเคลียอ่อนเพลียจะพูดมากค่ะ
เชิญเสี่ยรับยาช่องสองค่ะ จะแจกยาสลายอาการงี่เง่าและสารพัดอาการของเสี่ยให้ค่ะ ฮึ้ยยย โกรธ!!
แต่ถ้าเป็นเรื่องนอกใจ เชิญเข็นอิเสี่ยเข้า ER ไปเลยค่ะ แม่ยกน้องปลื้มพร้อมเชือด! 55555
อ่านจบรอบแรกปุ๊บ เพลง 'คนแปลกหน้า ของ portrait' วิ่งเข้ามาในหัวเลยยย
อ่านรอบสองพร้อมเพลงนี่ทิชชู่ หมอน ผ้าเช็ดหน้าทีเตรียมไว้ได้ใช้เต็มที่ หน่วงมาก น้ำตาซึม โฮฮฮฮ :hao5:
แปะเพลงไม่เป็น ขอโพสเป็นลิงค์ละกันนะคะ เนื้อเพลงนี่มันทิ่มแทงจิตใจสุดลิ่มทิ่มประตูจริงๆ
http://m.youtube.com/watch?v=MCAYW-aqcmA
"มีอะไรอยู่ในใจเธอ ไม่รู้ ..สิ่งใดที่เธอนั้นคิดอยู่ สายตาเธอเหมือนไม่รู้จักกัน...แล้ว" :sad4:
-
ท่าทางจะดราม่าหลายตอน
ตอนนี้อืดเต็มที่เลย
ไปอ่านอีกเรื่องที่คนเขียนบอกละ ตีความไม่ออกถึงที่มาของแม็ค
เบื่อจัง เกลียดการนอกใจกันที่สุด
-
:o12: :o12: :o12: เสี่ยยยยยย ทำไมทำกะปลื้มแบบเน้ๆๆๆๆ
คนเขียนขาาาาา ขอคำอธิบายหน่อยค่ะ :z3: :z3:
-
อะโหมาเต็ม สงสารน้องปลื้มสุด เชื่อว่าอิเสี่ยมันต้องมีเหตุผลที่ทำแบบนี้ แต่ไม่รู้ว่าจะเชื่อแบบนี้ได้นานแค่ไหน T__T ถ้าอิเสี่ยมันทำแบบนี้แล้วมีเหตุผลจริง ก็ยังแอบโกรธอิเสี่ยอยู่นะ ทำน้องปลื้มเสียใจได้ยังไงงงงงงง
น้องปลื้มออกมาจากที่นั่นอ่ะดีแล้ว อยู่ต่อไปน้องปลื้มก็คิดมากเปล่าๆ ตอนอิเสี่ยมาง้อเล่นตัวเยอะๆ นะลูกกกกกก ;___;
ป.ล หน่วงสุดจิต อ่านแล้วอารมณ์ขึ้นมาก คืนนี้อยากได้อีกสักตอน ฮืออออออออออออออออออออออออออออออ
-
สงสารปลื้มจัง เมื่อเขาไม่เห็นค่าก็อย่าไปทนเลย
-
เปิดคอม > เปิดไทยบอย > คลิกมาโปรดตอนที่ 20 > อ่านคอมเม้นผ่านๆ > อ่านเนื้อเรื่องผ่านๆ > อ่านช่วงท้าย > ตอบ
ทำใจอ่านเต็มๆ ไม่ได้จริงๆ บอกเลยว่าค้างมาก และไม่อยากรู้สึกแย่กับพี่โปรดไปมากกว่านี้ แม้จะยังไม่รู้ตื้นลึกหนาบางอะไรก็ตาม ขนาดตอนพิมพ์ตอนนี้ ยังมือสั่นอยู่เลย...
ปล. อยากให้มาต่อคืนนี้ รอพรุ่งนี้มันช้าไป =________=
-
ตามอ่านทันแล้ว สนุกมากน้องปลื้มเป็นเคะในอุดมคติน่ารักมาก
-
หน่วงใจมากT T สงสารปลื้ม
-
เห็นด้วยกับปลื้มมากๆ ทำแบบนี้อ่ะดีแล้ว ติ๊กยอมไฟว์กับเสี่ยได้มั้ยแบบโคตรอินอะ ใครก็ได้กระทืบเสี่ยที
โคตรเกลียดคนนอกใจ แล้วแม่งงงงงงไม่ได้ทะเลาะกันก่อนด้วยนะ
เลว เลวมากกกกกกกกกกกก คู่เปรมดีกว่ามั้ย นิสัยดีมีเวลาให้U_U
โธไอ้เสี่ย เราจะไม่กรี๊ดนายเป็นครั้งที่สอง เราจะอยู่ข้างๆปลื้ม
แอบคิดว่าแล้วถ้าเสี่ยมันไม่รู้สึกอะไรกับการที่ปลื้มออกมาอะ.... โอ้ยยยยยเจ็บแทนปลื้มมากกก แต่ขอให้ผ่านดราม่าไวไว ฟ้าหลังฝนย่อมดีขึ้นนะปลื้มY_Y ไม่ไหวแล้วค่ากว่าจะจบดราม่าตายคาคอมพ์555555555555555555
-
ใจกลางความเจ็บปวด......
http://youtu.be/W7l4ERpoVEQ
.....ถูกทำร้ายโดยคนรัก เจ็บแค่ไหนต้องพร้อมเข้าใจ
อยู่กับแผลเธอให้ไว้ กับความทรมานอยู่ข้างในนี้
อยู่ตรงกลางใจ อยู่ที่ใจกลาง ความเจ็บปวดรวดร้าวที่มี
ไม่เคยคิดเลยสักนิด ว่าชีวิตต้องมาพบจุดจบอะไรอย่างนี้
เจ็บแต่ยอมไป ปล่อยวางดวงใจให้กับคนที่เขาต้องการ......
โดนนนใจจ :hao5: :hao5:
-
เป็นตอนที่อ่านแล้ว หน่วง ปวดตับ จี๊ด และอารมณ์ขึ้น มากที่สุดเท่าที่อ่านเรื่องนี้มา
ถ้าพี่โปรดนอกกายและใจ จากปลื้มจริง ของให้มาโปรดเป็นพระเอกที่ไร้คู่เถอะ
ส่วนปลื้มดีแล้วที่ก้าวเดินออกมา คงไม่ไหวแล้วจริงๆ คนอ่านยังไม่ไหวเลย มีอารมณ์ร่วมมาก
มาม่าที่รอคอยแค่ตอนแรกก็แทบกระอักเลือดแล้ว
คนเขียนเก่งมากเป็นกำลังใจให้
เดี่๋ยวไปตามหาว่าแม๊คคือใครในเรื่อง so what ก่อน
-
เพลงที่เหมาะสม :: นิสัยฉันเปลี่ยนตามสันดานเธอ : จ๊ะ อาร์ สยาม
ไม่รู้ว่าโปรดทำไมต้องทำแบบนี้แต่เชื่อว่าต้องมีเหตุผลอะไรซักอย่าง และในสิ่งที่โปรดทำ ก็ทำให้ปลื้มต้องจากไป มันแฟร์สำหรับปลื้มแล้วละ ถ้าทุกอย่างยังไม่ชัดเจนแบบนี้
บางจุดที่ใครต่อใครแย่งชิงกันเพื่อที่ได้ยืนบนจุดนี้ ถ้าได้มาแล้วไม่มีความสุข ปล่อยไปเถอะ ต่างกันต่างอยู่ ให้คนอื่นเวียนว่ายตายเกิดกับจุดนั้นต่อไป เราไปอยู่อย่างสงบดีกว่า สบายใจกว่าเยอะนะปลื้ม เป็นกำลังใจให้ปลื้มจ้า :กอด1:
-
หนีไปเลยปลื้ม ให้อิพี่โปรดรู้ซะมั่งว่าไม่ใช่ของตาย เลิกหาคนใหม่
อยากตบอิพี่โปรด :beat: :beat: :beat: :beat: :beat:
-
ปกติมาอ่านแบบหลบเงา
แต่ตอนนี้ ไม่ ! ไม่ไหวล๊าวววววววววววววว :katai1: :katai1:
เสี่ยยยยยยยยยยยยย ทำแบบนี้กับน้องได้ยังไงงงงงงงงงงง :z3: :z3: :z3:
ฮืออออออ น้องปลื้มของเก๊าาาา(?) โอ๋เอ๋นะลูกนะ มาซบอกเจ๊มาม๊ะลูกกกกก :กอด1:
งานนี้ฉันขอให้แกลงแดงกระอักเลือดตายยยยยย อิเสี่ยยยย :z6: :z6:
ปล. อ่านไปแล้วเพลงนี้ฝุดขึ้นมาในหัวเลย http://www.youtube.com/watch?v=X6hdJO2Z-C0 (ลงไม่เป็นเอาลิ้งค์ไปแล้วกันเนอะะะะ)
เธออาจไม่รู้สึกตัว ว่าเธอทำร้ายหัวใจฉันเท่าไหร่
ที่เธอลืมฉันคนนี้ที่เคยรักเคยขอให้ฝากหัวใจ
:hao5: :hao5: :hao5:
-
http://www.youtube.com/watch?v=fTF4mCHFrCk
>> รักไม่ได้ ก็จะรัก <<
สรุปเสี่ยชอบพี่แม็ค :katai1: แล้วปลื้มล่ะเสี่ยทำไมทำแบบนี้ แล้วพี่แม็คจะชอบเสี่ยตอบหรือเปล่าาาาล่ะ สงสารปลื้มจังเลยที่อยู่กับคนที่ตัวเองรักแต่เขากลับไม่เห็นความสำคัญของเราตอบเลย :hao5: :hao5: :ling1: :ling3: บอกปลื้มนักบอกปลื้มหนาว่าอย่าทิ้งตัวเองไป แล้วดูกลับสิ่งที่พี่โปรดทำกับปลื้มล่ะมันน่าภูมิใจมากกับการกระทำนอกใจปลื้มแล้วบอกว่า พี่โอนเงินเข้าบัญชีให้แล้วนะ ทำแบบนี้เหมือนกับปลื้มเกาะพี่กินเลยไม่รักทำไมไม่บอก คนรอมันเจ็บและทรมานนะพี่ :m31:
-
ทนไม่ไหวก็ไม่ต้องทนแล้วน้องปลื้ม
ต่อให้มีเหตุผลอะไรก็ตาม คนรักกันไม่ควรทำกันอย่างนี้
เปลี่ยนพระเอกทันไหมคะ...ล้อเล่นเน้อ...
-
ไม่ทราบว่าเสี่ยจะรับตรีนซ้าย หรือขวาก่อนค่ะ
ถ้าตัดสินใจไม่ได้จะเสริฟ์พร้อมกันเลยก็ได้นะคะ
-
ตรูว่าแล้ว ว่าถ้ามีปัญหา
ปลื้มเลือกเดินจากไปแน่ๆ
เพราะดูจากการแก้ปัญหากับที่บ้าน
เรื่องเรียนวิศวะ
งานนี้เชียร์ปลื้มให้เข้มแข็งจ้า
รักโปรดได้ แต่อย่าลืมรักตัวเองด้วย
ถือป้ายไฟเชียร์น้องปลื้ม
-
อร๊ายยยยยยย เจ็บจี๊ด อยากอ่านต่อๆ T_T
สงสารปลื้ม ปลื้มต้องไม่เป็นของตายนะ!!!
-
กว่าเสี่ยจะรู้ตัวว่าเสียอะไรไปก้คงสายไปแว้ว..ชริ อย่าให้อภัยง่ายๆนะเคอะ ความเชื่อใจ ถ้าถูกทำลายไป ยากที่จะสร้างขึ้นมาอีก
-
ไม่เคยอ่าน so what เลยเดาทางไม่ถูก
ถ้าอ่านตามความรู้สึกน้องปลื้ม...พี่โปรดจะดูเลวบัดซบทันที
เรายังแอบหวังเล็กๆว่าการกระทำของพี่โปรดมันต้องมีที่มาที่ไปอะไรสักอย่าง เพราะคนอย่างพี่โปรด ถ้าความรู้สึกมันไม่ใช่ก็คงไล่กันอย่างโต้งๆ ไม่มานั่งเล่นงครามเย็นอย่างนี้หรอก (แอบคาดเดาอย่างมีความหวัง)
รอตอนหน้าอย่างใจจดใจจ่อ
-
ขอโทษน่ะค่ะคนเขียน น้องขอ 2 ตอนได้ไหมค่ะ
กรี้ดดดดดด ไม่กล้าอ่านเลยยย แต่ถ้าอิโปรดนอกใจแอนกายจริง ก็สมควรปล่อยปลื้มไปได้แล้วค่ะ
ปล.อิเสี่ยโปรดระวังตนไว้ค่ะ เดียวชื่อเรื่องจะเปลี่ยนโดยบ่รู้ตน ชิชะ บังอาจทำกับน้องปลื้มได้
-
อิเสี่ย ทำไรคะ
เสียใจแทนน้องปลื่้ม ฮรือออออ อย่าให้อภัยเสี่ยมันง่ายๆนะ
มาต่อไวไวเถอะค่ะ เค้าจิขาดใจตายแล้ว
อินจัด 55
-
อ้ากๆ มาม่ามาเต็ม :serius2: ไม่เข้าใจพี่โปรดเลย
เสียใจแทนน้องปลื้ม ทิ้งมันออกมาเลยดีแล้ว
แต่มันค้างอ่ะ ค้างมากก มาต่อคืนนี้เลยได้ไหม :mew1:
-
ไปตามหาตัวแม็คมาละ คิดว่าแม็คกับ(ไอ้เหี้ย)พี่โปรดไม่ได้เป็นอะไรกันหรอก เพราะแม็คเหมือนจะมีคนที่รักอยู่แล้วซึ่งก็คือเต้ ทำไมเพราะประชดเต้หรือเปล่านะ? แต่ก็ยังไม่เข้าใจว่าทำไม(ไอ้เหี้ย)พี่โปรดมันทำอย่างนี้อยู่ดี
#เม้นรอบสอง
#ขออภัยในความไม่สุภาพ
-
โอ้ยยยย ติดนิยายเรื่องนี้ เซ็งกับเฮีย :angry2: มาอัพต่อไวๆนะค่ะ ชอบๆ
-
อีเสี่ย!!! ถ้าทำแบบนี้กะน้องปลื้มอิชั้นจะไปลักพาตัวน้อง
ชั้นไม่กลัวเธอหรอกนะยะ เดี๋ยวให้น้องเมลไปเป็นแบล็ค 55
เอาเต้ไปอีกคน แกยุ่งกะแม็ค โดนพี่เต้ตบแน่ หึหึหึ
-
หน่วงมาก นึกถึงเพลงความเฉยชาคือการบอกลาฯ ของ เต้น มากๆเลย
-
พอแล้ว รับกับความเจ็บมากพอแล้ว ตัดสินใจถูกต้องนะคร้าบ หนูปลื้ม รีบเดินออกมาซะ เหมือนที่เดินออกจากบ้านตัวเอง เริ่มต้นชีวิตตัวเองใหม่ ประสบการณ์ เป็นบทเรียนเพื่อฝึกหัวใจให้เข้มแข็ง. ขอบใจจร้า. (ความรู้สึกจริงหลังอ่านจบ หน่วงๆ โหวงๆ ขอพักทำใจซักห้าตอน )
-
สำหรับเราอ่านตอนนี้แล้วคิดถึงเพลง "ปลายทาง" อ่านแล้วหน่วงในใจไม่เข้าใจว่าโปรดจะมีเหตุผลอะไรที่ทำแบบนี้
อ่านตอนนี้แล้วอินมาก อยากร้องไห้ T___T
-
กลับบ้านเถอะปลื้ม
อยู่อย่างงี้ เหมือนคนไม่มีที่ไป รอเค้าไปวันๆ ได้แต่เป็นของตายที่โปรดมันจะกลับมาไม่กลับมาก็ได้
กลับบ้าน พ่อแม่อาจด่า แต่ยังไงท่านก็ยังไม่ทำให้เราเจ็บช้ำน้ำใจแบบนี้หรอก
-
เยี่ยม.....
เอามันให้ตายเลยปลื้ม :z6:
-
ยังไงก็ไม่คิดว่าเสี่ยนอกใจปลื้มหรอกเพราะแม็คมีเต้อยู่แล้ว(ดีนะอ่านเรื่องนั้นมาก่อนเลยจำได้)
แต่อยากรู้เหตุผลว่าเสี่ยคิดจะทำอะไรต่างหาก รู้สึกเหมือนปลื้มจะหนีตลอดเลยอ่ะตั้งแต่หนีที่บ้านมาแล้ว :katai1:
อยากได้ตอนต่อไปเร็วคับแบบว่ามันค้างงงงงงงง
-
http://www.youtube.com/watch?v=kShUqlosdCk
มอบเพลงนี้ให้ปลื้ม >>>อยู่ก็เจ็บช้ำ จากก็ปวดร้าว ㅠ.ㅠ
-
:sad4: :sad4:
ปลื้ม ปลื้มมม ปลื้มมมมมมมมม
อ่านตอนนี้แล้วเกิดอาการพูดไม่ออก
จุกกับมาม่ามาก บอกเลย
อยากให้ปลื้มทำอะไรสักอย่าง สั่งสอนมาโปรดที
เอาให้จำ จำจนตายเลย
ไม่อยากให้ปลื้มโทษตัวเองด้วย
เกลียดมันมากจริงๆ ตอนนี้ .. :angry2:
ป.ล.คุณคนเขียน คุณเขียนดีจัง อ่านแล้วเกลียดมันมาก
-
อยากให้มาต่อเลยคะ มัีนค้างคามากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
กรี๊ดมากค่าาา หน่วงในอก ซุ่มอ่านมานานเจอตอนนี้เข้าไป ต้องเม้นสักหน่อยแล้ว
อ่านจบแล้วแบบ เพลงนี้เด้งเข้ามาเลย ต้องแค่ครึ่งนี้เท่านั้นด้วยนะ
Excuse me miss, I’m missin you again.
จะตอนนี้ ตอนไหน ทำอะไร ห้ามก็ไม่หยุด
ฉุดตัวเอง ไม่ให้คิดถึงเธอ
เธอคงสบายดี better be with the better man.
มีคนบอกว่าถ้ารักใครจริง ต้องปล่อยเขาไป
พยายามจะบอกตัวเองว่าเธอคงอยากมีชีวิตใหม่
I’m sorry blame it on me. It was too late.
เธอเลือกเอง ฉันก็คงไม่เป็นอะไร
เธอเลือกเอง ฉันก็ยอมจะเข้าใจ
เขาก็คงจะรักเธอ แม้ฉันรักเธอมากกว่า
แต่ให้ทำยังไง
เธอมีเขา ฉันก็ต้องไป เรื่องง่าย ๆ ที่ไม่ต้องคิดก็พอจะเข้าใจ
ฉันรักเธอมากแค่ไหน มันก็คงไม่พอ ไม่อยากจะขอ เดี๋ยวเธอจะลำบากใจ
แต่คำว่ารักฉันก็ยังเก็บให้เธอ แบบนี้เสมอ และไม่ว่านานแค่ไหน
I love you คำสุดท้ายที่ฉันจะทิ้งให้เธอ
:z6: มาโปรดเธอพลาดแล้วล่ะ!!!
-
เฮียเลวววว !!!!!! สงสารน้องปลื้มม อยากตบ น้องส้มมมม :fire:
-
เม้นรอบที่ 3 :hao5: อินจัดดดด :hao5: :hao5:
มาอีกเพลงฟังแล้วโดนมากค่ะ
แกล้งรัก http://youtu.be/qD0MFRC2oGo
ฉันเริ่มสงสัย ว่าทำไมเธอจึงไกลห่าง
ฉันเริ่มอ้างว้าง เมื่อเธอมีอีกคนเข้ามา
และในวันนี้ ความลับก็เริ่มกระจ่าง
เพราะเวลานี้ เธอมีเขาอยู่เต็มหัวใจ
เจ็บตรงที่เธอแกล้งทำเป็นรัก
แกล้งทำเป็นมีเยื่อใย
สุดท้ายก็ทิ้งฉันไป มีคนใหม่
เจ็บตรงที่เธอบอกรัก
แกล้งทำให้ไว้ใจ
สุดท้ายคือฉันต้องเจ็บฝ่ายเดียว
เธอบอกได้ไหม ว่าทำไมต้องมาแกล้งหลอก
แกล้งบอกกับฉัน ว่าเธอนั้นไม่เคยสนใคร
เพราะใจดวงนี้ มีแต่ฉันข้างในหัวใจ
แล้วบอกว่ารัก บอกว่าเธอรักฉันมากมาย
เจ็บตรงที่เธอแกล้งทำเป็นรัก
แกล้งทำเป็นมีเยื่อใย
สุดท้ายก็ทิ้งฉันไป มีคนใหม่
เจ็บตรงที่เธอบอกรัก
แกล้งทำให้ไว้ใจ
สุดท้ายคือฉันต้องเจ็บฝ่ายเดียว
เจ็บตรงที่เธอแกล้งทำเป็นรัก
แกล้งทำเป็นมีเยื่อใย
สุดท้ายก็ทิ้งฉันไป มีคนใหม่
เจ็บตรงที่เธอบอกรัก
แกล้งทำให้ไว้ใจ
สุดท้ายคือฉันต้องเจ็บฝ่ายเดียว
็เป็นกำลังใจให้คนเขียนด้วยค่ะ สู้ๆนะคะ ^^
-
:sad4: :o12: เสี่ย...
-
:m15:
อ่านแค่คอมเม้นก็ไม่อยากอ่านแล้วอ่ะ ฮือๆ :katai1:
เสี่ยขาาาา มันจะเกินไปแล้วน่ะค่ะ
หนูจะส่ง พี่ปลื้มให้ป๋าเปรมแล้วน่ะค่ะ :m16:
-
ปลื้ม :m15: :m15: :m15:
กลับมาแล้วสินะ เป็นไอ้เหี้ยพี่โปรดจริงๆช้ะ!
-
ทนไม่ไหวมาเม้นอีกรอบ หลังตามไปสืบว่าแม๊คจากเรื่อง so what มา
ไอโปรดทำแบบนี้ไปเพื่ออะไร ถึงนายจะมีแผนการหรือเหตุผลอะไร คนที่เจ็บทั้งใจและกายไม่ใช่น้องปลื้มเหรอ..
ถ้านายรักปลื้มจริงคงไม่ทำแบบนี้หรอก
ถ้าได้อ่านตอนที่ 21 คืนนี้จะปลาบปลื้มมากที่สุด
ถึงจะหน่วงตับเพียงใดก็รับได้
ขอบคุณล่วงหน้าครับ
-
ปลื้มหนีไปให้ไกลๆ เลยนะ เอาให้มันเข็ด สันดานจริงๆ ให้เป็นหมันตายสิคุณมาโปรด!!! อิคุณพี๊ อิคนดีแตก เบื่อก็บอกเขาไปสิโว้ย คราวนี้เชิญตามง้อกันให้ขาดใจตายไปข้างเลยนะมึ๊งงงงงง
:z6: :z6:
แหมมมมม ซื้อหวยไม่เคยถูก ว่าแล้วมั้ยล่ะว่าต้องมีโมเมนต์นี้ แง่งงงงง
-
คิดมาตลอดว่านิยายเรื่องนี้อัพเร็วมาก มากๆๆๆๆ
เเต่พออ่านตอนนี้แล้วไม่ทันใจเลย
ค้างงงงง
:z3: :z3: :z3: :z3:
ไอคุณโปรดอธิบายมานะ
:katai1: :katai1:
-
:sad4: ตอนที่ 21 ขอคืนนี้เลยได้มั๊ย ขอร้องล่ะ :call: :call: :ling1:
มันคาใจจริงๆ :hao5: ไม่กล้าตามไปอ่านใน so what กลัวจะรู้ว่าอิเสี่ยนอกใจจริงๆ :serius2:
-
เป็นกำลังใจน้องปลื้มนะ เข้มแข็งในเร็ววัน และสำหรับพี่มาโปรด :beat: :z6:
-
อ่านคอมเมนท์แล้วคิดหนักมากว่าควรอ่านตอนนี้วันนี้
หรือว่ารอให้สถานการณ์มันดีกว่ารี้ก่อนดีฟระ แว้กกกก แต่อยากรู้อ่ะ
...... อ่านละ ถ้าคนแต่งจะเปลี่ยนนายเอก เปลี่ยนเลยค่ะ หนับหนุน
เพราะคิดว่าปลื้มไม่เหมาะกับเสี่ยอย่างแรง เสี่ยเลวเกินไปน่ะ
และหวังว่าปลื้มจะหยิ่งในศักดิ์ศรีและพยายามยืนหยัดด้วยตัวเอง
เหมือนตอนที่ตัดสินใจออกจากบ้านมานะ ให้มันไปได้ดีของมัน
ส่วนปลื้มออกจากวงโคจรของเสี่ยซะ และคิดว่าโลกนี้ไม่มีคนๆนี้อีกต่อไป
ไม่ว่าเสี่ยจะมีเหตุผลอะไรก็ไม่สามารถให้อภัยได้หรอก
มีครั้งแรกก็ต้องมีครั้งต่อไป เจ็บแล้วจำคือคนนะลูก ....
ขอตอนต่อไปคืนนี้เลยได้หรือเปล่าคะ pleaseeeeeeeeee
-
เสี่ยทำอารายยย :m16: :m16: :mew5: สงสารน้องปลื้ม :sad4: โธ่ๆๆมาซบอกเจ้มา อย่าคืนดีง่ายๆๆ ให้เสี่ยมันง้อเยอะๆๆ ทำอะไรก็ไม่รู้ขัดใจ แฟนคลับไม่ปลื้ม :katai1: :katai1: :katai1:
ขอบคุณจ้ามาไวเคลมไวดีจัง :L1: :pig4: :L1:
-
หนีไปเเบบให้หาไม่เจอสักสามสี่เดือนเลย
เเต่น้องปลื้มก็ยังต้องเรียนอยู่นิหว่่า??
ไม่ต้องไม่ยุ่งกะเสี่ยโปรดเลย
หาคนใหม่ซะน้องปลื้ม
-
ก่อนอื่น ต้องบอกคนเขียนก่อนเลย ติดนิยาย เรื่องนี้ มากกกกกกกกกกก (พึ่งมาเมนต์วันนี้)>"< !!!
ชอบน้องปลื้มมาก ดูเป็นคนมีเหตุผล ถ้าเป็นเรา ย้ายหนีออกมาเลย ทนความอึดอันไม่ไหว
คนรักกัน ทะเลาะกันทุกวัน ยังไม่เจ็บเท่า เยนชาใส่กัน มันเหมือนกับว่า ช่วงเวลาที่มีความสุขมันหมดแล้ว
คนที่เจ็บที่สุด คือคนที่ยังรัก ตอนนี้สงสาร ปลื้มมาก เราเชื่อว่า ปลื้มหาทางออกที่ดีให้กับตัวเองได้
วันนี้ทั้งวันขนาดสอบมิดเทอม ยังนึกถึงเรื่องของปลื้ม (เป็นเอามาก อินจัด)
สุดท้าย ขอขอบคุณคนเขียนที่มาต่อทุกวัน จะติดตามทุกวัน ทุกตอนของนิยายเรื่องนี้เลย หุหุ..
-
อิเสี่ยโปรดดดดดดดดดดดดดดดดดด ไอ้บร้าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา ฟายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
ทำงี้ได้งาย :katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
ขอตอนต่อเลยได้มั๊ยคะ ค้างมากกกกก :katai1: :katai1: :katai1:
-
กรี๊ด !!!!
ถ้ามาโปรด จะทำตัวแบบนี้
เปลี่ยนพระเอกก็ไม่เป็นปัญหาค่ะ
น้องปลื้มเข้มแข็งพอ ที่จะอยู่ได้โดยไม่มีคนแบบนี้มาอยู่ข้างๆ
-
ตอนแรกก็คิดยุว่าดราม่าจะออกมาแบบไหน คนเขียนถึงบอกว่ามีสิทธ์เปลี่ยนนายเอก
ตอนนี้เข้าใจแหละ!!!!
:z6: อิเ-ี่ยเสี่ยโปรด ไปตายซะแก๊!!!!
เลิกแม่มเลยปลื้ม!
-
พี่โปรดจะหลีกทางให้เปรมหรอ? รึยังไง
-
อะไรไม่เจ็บเท่า ไปมีชายอื่น :m15:
-
สงสารปลื้มจัง กลับไปบ้าน แล้วหนีไปเรียนต่อต่างประเทศเลย
:katai1:..อีพี่โปรดใจร้ายจัง ทำเป็นเย็นชาใส่ปลื้ม เจ็บยิ่งกว่าบอกเลิกเสียอีก เพราะไม่รู้อีพี่โปรดมันจะเอายังไงกันแน่
..แต่ที่รู้ๆค้างสุดๆ :mew2:
-
เต้น่าจะคู่กับแม็คนะคะ
ถึงแม้ตอนนี้อ่านแล้วรู้สึกอยากตบอิเสี่ยมากๆ แต่น่าจะมีเบื้องหลัง
เคลียร์เร็วหน่อยก็ดีนะเสี่ย ก่อนที่จะโดนคนรักน้องปลื้มกระทืบไส้แตก
อ่านแล้วอยากอ่านต่อที่สุดของที่สุด :ling1:
-
อันที่จริงถ้าจะเปลี่ยนนายเอกก็ได้นะ นั่นหมายความว่าน้องปลื้มของเราจะได้ไปพบเจอคนใหม่ๆ
จะได้ไปให้พ้นๆจากคนที่ทำเหมือนน้องมันเป็นของเก่าเก็บเป็นของตายเสียที อยากให้น้องได้เจอคนดีกว่านี้ค่ะ
ความร่ำรวย หน้าตา อย่างที่โปรดมี มันไม่มีประโยชน์อะไรในความสัมพันธ์ ในเมื่อจริงๆน้องก็ไม่ได้ยากจน สิ้นไรไม้ตอก
คนที่นิสัยดี เอาใจเขามาใส่ใจเรา เข้าใจและใส่ใจคนรัก มีเหตุมีผล เป็นผู้ใหญ่ หนักแน่นมั่นคง อยากให้ปลื้มเจอคนแบบนี้
ซึ่งคุณสมบัติที่ว่ามาโปรดมีอะไรบ้างเนี่ย แค่เงินกับหน้าตาของภายนอกน่ะหาเอาก็ได้ แต่นิสัยสันดานสิที่เปลี่ยนกันยาก
เราว่าน้องใจเย็นมากๆแล้วนะ แถมยังออกปากถามไถ่ไปก่อนแล้ว แต่พอฟังคำตอบที่ได้รับกลับมา เป็นเรา...เราก็เงิบว่ะ คงไม่กล้าถามอีก
ที่อยากรู้คือทำไมมาโปรดถึงทำกับน้องแบบนี้ ไม่อธิบายไม่พูดคุยให้เข้าใจด้วย ฉะนั้นเรื่องนี้นางผิดเต็มๆ
ไม่ว่าจะมีเหตุผลอะไรก็ตาม แค่พูดกันมันจะเสียเวลาเท่าไหร่เชียว แล้วตุ๊กตาหน้ารถนั่นอะไร ไหนจะอีนังน้องส้วมอีก
ยัยส้วมนี่น่าตบมาก รวมถึงสาวๆกิ๊กเก่าที่คอยเข้ามาเสี้ยม มาด่าน้อง พฤติกรรมอย่างน่ารังเกียจอ่ะ
ส่วนตัวคิดว่าตามสไตล์ทั่วๆไปในที่สุดโปรดมันต้องมีเหตุผลที่พอฟังขึ้นมาอธิบายอยู่ดี
แต่ถ้าจะให้ฉีกแนวจากพระเอกปกติกลายเป็นเหี้ยสมบูรณ์แบบ มันก็คงเบื่อคงนอกใจน้องจริงๆนั่นแหละ เหอๆ
-
เสี่ยทำอย่างนี้กับน้องปลื้มได้อย่างไร :katai1:
จะมีคนใหม่ก็บอกกันตรง ๆ ดิ :ling1:
สงสารปลื้ม :monkeysad:
-
มันเป็นธรรมชาติของคนเจ้าชู้น่ะ สะกด พอ ไม่เป็น :z6: :z6: :beat: :beat:
-
กะว่าจะให้มาม่าหมดถ้วยก่อนแล้วค่อยเข้ามาอ่าน แต่ก็ทนไม่ไหว แล้วเป็นไง? เงิบเลยค่ะ :ling3: อยากจะถามเสี่ยว่าอะไรเข้าสิง? ตัณหา? หลงผิด? หรือเพราะสันดาน? ก็ได้แต่รอคอยว่าเรื่องจะออกมาอย่างไร
เจ๊แนะนำให้น้องปลื้มเข้าวัด ฟังธรรม บวชและไม่สึกอีกเลย จะได้จบ.
ปล. หน่วงสุดๆ !
-
เปลี่ยนพระเอกดีกว่าค่ะ นายเอกเป็นน้องปลื้มนะดีแล้ว
คนดี ๆ อย่างน้องปลื้ม ไม่่สมควรจมปลักอยู่กับเชี้ย ๆ แบบนี้หรอกค่ะ
:angry2: :fire: :m31: :m16:
-
ไอ่เสี่ยเป็นอะไร?
ไอ่เสี่ยบ้านี่หน่วงมากอ่ะ !
ไอ่เสี่ยกลับมาเคลียร์กับปลื้มเดี๋ยวนี้เลย
ไอ่น้องแม็คนั่นมันใครเอาปลื้มไปไว้ไหนเห็นหัวปลื้มไหมเนี่ย
ปลื้มอย่าเพิ่งหนีเสี่ยไปนะนะนะ เดี๋ยวเสี่ยก็กลับมาคุยมาเคลียร์
หน่วงอะคนแต่ง TT
-
ถ้าไม่รักปลื้มแล้วก้อแค่พี่โปรดพูดมาแค่คำเดียว
ทำไมต้องให้คนอื่นมาพูดให้ฟังด้วย เค้าเข้าใจความรู้สึกของปลื้มนะ เพราะปลื้มไม่ใช่คนโง่
แค่พูดแค่บอกมา ก้อแค่นั้น
ที่ไม่เข้าใจอีกอย่างคือ ทำไมพี่โปรดต้องทำแบบนี้
รักรึว่าเลิกรัก มันง่ายขนาดนั้นเลยรึ สำหรับพี่โปรด
-
ชอบตอนนี้อ่ะ เป็นหน่วงๆ อึนๆดี :hao5:
ขออีกๆๆ :hao7:
-
ค่อยๆคิดนะ :ling2:
-
อ่านแล้วอึดอัดใจมี่สุด :katai1:
-
คือ ชอบอ่ะ ทิ้งมันเลยปลื้ม! ถ้ามาอ้อนวอนก้อย่าหวัง!
-
มาโปรดดดดดดดดดดดด.....มาเคลียร์เลยยยยยยยยยยยยย :ling1: :ling1:
-
แปะไว้ก่อนนะคะ
ดูจากคอมเม้นแล้ว กลัวเหลือเกิน
เราชอบมาโปรด และยังไม่พร้อมจะเกลียดตอนนี้
ขอโทษคนแต่งด้วยนะคะ ที่แต่งมาแล้วเรายังไม่ขออ่าน
รอให้มาม่าหมดก่อนแล้วจะมาตามอ่านใหม่ สัญญาค่ะ^^
ขอโทษจริงงๆนะคะ แต่ใจเรามันบอบบางเกินไป
อย่างที่ว่าล่ะค่ะ ว่าเรายังไม่พร้อมจะเกลียดมาโปรด
สู้ๆนะคะ เราจะรอตอนชมพูๆหวานๆของมาโปรดนะคะ
ว่าแต่...มาม่าจะอีกนานไหมคะ? เราไม่อยากให้ปลื้มเจ็บ
แล้วเราก็ไม่อยากเห็นมาโปรดเจ็บด้วย
ถ้าคนแต่งจะใจดี พอมาม่าหมดแล้ว ช่วยบอกกันด้วยนะคะ
เราชอบตอนหวานๆของมาโปรดเป็นที่สุด อ่านแล้วมีความสุขมากเลยค่ะ :)
-
ง่ะ มันเกิดอะไรขึ้นทำไมพี่โปรดทำกับปลื้มยังงี้ เบื่อน้องแล้วเหรอหรือเป็นอะไร ทำยังงี้ไม่กลัวน้องเสียใจ ไม่สงสารน้องสักนิดเลยใช่ไหม งั้นก็วานเปรมช่วยดูแลปลื้มทีค่ะ เค้าไม่พอใจพี่โปรดเป็นอย่างมาก มีอะไรทำไมไม่พูด แต่เลือกที่จะทำร้ายคนที่ทำดีด้วยขนาดนี้นี่เค้าว่ามันเกินไป ตอนนี้โกรธพี่โปรดจริงๆค่ะ นางต้องโดนเอาคืนอย่างเจ็บแสบ เอาใจช่วยปลื้มค่ะ อย่าทนเลยถ้าคนๆเดิมทำให้มีน้ำตา เดินไปข้างหน้าดีกว่าสักวันปลื้มจะได้เจอคนที่พร้อมดูแล แล้วไม่ทำให้เสียใจเหมือนมาโปรด ตอนนี้ต้องขอบอกว่าแทบไม่มองพี่โปรดเป็นพระเอกเลยค่ะ เสียความรู้สึกแทนปลื้มสุดๆ :m15: อยากให้พี่โปรดเจ็บบ้างง่า
รอนะคะ
-
มันมากกว่าเจ็บ โปรดทำเกินไปหรือเปล่า??
เริ่มมีน้ำโห ถ้าสุดทนก็ออกมาจากโคจรนี้เถอะปลื้ม
มันทรมานเกินไปแล้ว
:z3: :z3: :z3: :z3:
-
น้องปลื้มทำใจเถอะ เดินไปจากเสี่ยนี่ดีแล้วหล่ะ
ขอมอบเพงพี่ ติ๊ก ชีโร่ให้ เพลง ยอมรับคนเดียว
* เจ็บนี้นาน ยาวนานขอพอ ไม่ขอรอเธอคืนมา
ครั้งเดียวก็เกินจะพอ เกิดท้อเกินจะรักใคร
เธอมีใจที่ฉันยอมรับคนเดียว
เธอทำให้รักทำไม หลงทำไมก็ไม่รู้
ตอนเธอมาทิ้งกันไป แก้ยังไง
ล้างยังไง ลบยังไงก็ไม่หาย *
เสี่ยเค้า หล่อ รวย เพอร์เฟคขนาดนี้มีเมียได้อีกเป็นร้อย
ถ้าเสี่ยรักปลื้มจริง เดี๋ยวก็ไปตามง้อเองแหล่ะนะ
-
ถ้าคุณรักใคร แสดงให้เขาเห็นดีกว่าบอกให้เขารู้ .. หากคุณจะหยุดรักใครบอกให้เขารู้ ดีกว่าแสดงให้เขาให้เขาเห็น ..
Cr. กรีนเวฟ
-
หมดเวลาของนายแล้วมาโปรด
กลับบ้านไปสะ เบื่อขี้หน้า :bye2: :bye2: :bye2: :bye2:
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
ว่าจะนอน แต่นอนไม่หลับ
อยากรู้เหตุผลของพี่โปรด
:ling1: :ling1: :ling1: :ling1:
:katai5: :katai5: :katai5: :katai5:
-
อ่าาาแม็คไม่ใช้ประเด็นสินะ.....
เราจะรออ่านมาม่าของอิเสี่ยนิสัยไม่ดี :hao7:
-
(ไอ้)เสี่ยโปรดดดดดดดด :m31:
ณ ตอนนี้เคืองแค้นสุดฤทธิ์ ตอนได้น้องมาตอนแรกก็ทำเรื่องแย่ๆ
พอเหมือนจะดีขึ้นหน่อยมาทิ้งขว้างน้องอีกแระ จะยุให้น้องมีคนมาจีบเยอะซะให้เข็ด
จะได้สำนึซะบ้าง..(รู้ว่าอาจจะไม่ได้มีไรกะแม็ค แต่คนมันเคืองงงง :m16: ไม่ดูแลน้อง)
เสียของรักไปเมื่อไรคงได้รู้สึก
-
ทีแรกกลับไปอ่าน so what... ว่าแม็ค-เต้รึเปล่า พอแน่ใจว่าแม็คเต้แน่ ๆ เลยอยากด่าแม็คมากๆ รู้ไงว่าเค้ามีเมียแล้ว ยังยืมผีวชาวบ้านมาทำผัวตัวเองหึง โดยไม่คิดถึง้มียชาวบ้านเขาเลย
ด่าไอ้โปรด(ในเรื่องไอ้หมออายุน้อยกว่าเจ้หยาบได้) จะด้วยไส้ติ่ง ขี้หู น้ำหนองอะไรก็แล้วแต่ มึงไม่มีความอดทน มึงไม่มีความอดกลั้น มึงไม่มีความคิดไตรตรอง และมึงไร้ความรับผิดชอบ เอาเป็นว่าน่าจะเป็นสันดารเลว
เปรม....หนูรักเพื่อน รักพี่ ในทางที่ผิด
ปลื้ม.... หนูให้โอกาส อดทนอดกลั้น และรอรับฟังเหตุผลอย่างสมเหตุสมผล ฉะนั้นหนูเก่งที่สุดลูก
อีเด็กส้ม... สาวยังไม่ทันเสร็จ ท่าทางจะแรดป่าพันธ์หาจับตัวได้ยากนะ น่ากลัว กำลังพ้น ม. 6 นมยังไม่ทันตั้งเต้าดี นี้คิดจะแยกผัวแยกเมียเค้าแล้วหรอ
สุดท้าย....นักเขียนคะ ขอร้องวันนี้มาอักสักตอนเหอะ
-
^
^
เห็นด้วยกับเม้นต์บนสุดๆ
-
โอยยยย สงสารปลื้มมาก
อีพี่โปรดมารับผิดชอบด่วน ๆ ๆ ๆ
ทำอย่างงี้เพื่ออารายยยย
สงสารปลื้มที่สุด ปลื้มทำอะไรก็ผิดไปหมด
อีพี่โปรดทำตัวงี่เง่าว่ะ
โมโห ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ
รอตอนต่อไปค่าาาาา
-
น้ำตาท่วม จะบอกเลย เหตุผลที่เราเลิกกับแฟนคล้ายๆปลื้มเลย แฟนทำตัวห่างๆสุดท้ายเราทนไม่ได้ เลยไปเอง
จนตอนนี้เราก็ยังไม่รู้เหตุผลว่าแฟนเราทำไมต้องทำตัวห่าง สงสัยจะเป็นแบบพี่โปรดคือมีคนใหม่ :o12:
-
เตรียมฆาตกรรม'มาโปรด' แค่บอกว่าไม่รักแล้วก็ปล่อยปลื้มไปเส่ะ
status 'waiting for writer'
-
มันเกิดอะไรขึ้น เฮียโปรดด มาอธิบายด่วนเลย
-
ดีแล้วปลื้ม เราว่าแบบนี้แหละดีแล้ว
พี่โปรดอาจจะดี ดีพอสำหรับหนู ดีมากพอด้วยซ้ำ
แต่เราว่ามันยังมีอะไรบางอย่างที่มันไม่พอดีกันอ่ะ
ขอให้หาอะไรบางอย่างนั้นเจอเร็วๆ
แล้วกลับมารักกันดีๆ สักทีนะ
แล้วก็ขอแบบจัดหนักจัดเต็มให้พี่โปรดสักตอนเถอะค่ะ
ไม่เข้าโรงบาลสักสองสามเดือน ก็กระดูกหักสักท่อน หน้าเละไรงี้เลยนะคะ
ไม่ได้โกรธ หรือแค้นอะไรพี่โปรดเลยนะคะ
ก็นางเป็นพระเอก ชื่อเรื่องก็ชื่อนาง เราจะโกรธนางได้ยังไง
เนอะ
-
ขอคอมเม้นสักหน่อย
อ่านมานานเเล้วค่ะ เเต่นิสัยไม่ดี ไม่ยอมคอมเม้น ( :beat:)
กำลังรออยู่เหมือนกันว่าจะมีตอนไหนที่ทำให้ทนไม่ไหว( :beat: :beat: :beat:) :heaven
ความจริงชอบพอนิสัยผู้ชายอย่างมาโปรดมากๆเลยค่ะ เเต่เเค่ในนิยายนะคะ :laugh: เพราะคาดเดาในตัวคนๆนี้ไม่ถูกจริงๆ
มันลุ้นได้
คิดว่าโปรดน่ะเหมาะกับคนอย่างปลื้มเเล้วล่ะ คนที่คิดเเคบกว่านี้หรือกว้างกว่านี้ดูจะทั้งน่ารำคาญเเละจืดชืดสำหรับพี่ท่านมาโปรดมาก
ในส่วนของความซับซ้อนเบื้องหลังการกระทำดราม่าของอิโปรดครั้งนี้ เท่าที่อ่านเห็นเเต่ความเบื่อหน่ายของพี่โปรดในตัวปลื้มเท่านั้นค่ะ อยากตบตีมันมาก!!! :fire: สงสารปลื้ม จะขาดใจตายตามเพลงเเล้วค่ะ :sad2:
เเต่ยังยืนยันว่าต้องเป็นปลื้มเท่านั้นจริงๆ ถ้าอิโปรดได้ใครหลังจากนี้คงพ่นไฟใส่นาง :m31:
เฮ้อ พอย้อนนึกถึงว่าปลื้มรักอิโปรดขนาดไหน ทำทุกอย่างเพื่อโปรดมากขนาดไหน เม้กระทั่งตัดเล้บเท้ายังทำให้
มันช่างเจ็บปวดกับสิ่งที่เกิดตอนนี้จริงๆ
ขอหลบไปเศร้าแปบ :sad2:
ขอบคุณที่เเต่งเรื่องสนุกๆมาให้อ่านนะคะ :pig4:
-
โอย อิเสี่ย ทำมาม่าขึ้นอืดเต็มเลย นี่ถ้าไม่อ่านอีกเรื่องมาก่อนรับรองด่ากระเจิงแน่
สงสารปลื้มอ่า :katai4:
-
หน่วงหัวใจ จัง รับมาต่อน๊า คาใจมากกกก :katai1:
-
ได้โปรดเถอะคนแต่ง รีบมาต่อไวๆๆน๊าาาาาาา :mew4:
-
อ่านแล้ว หน่วง อึนมากกกกก ตอนแรกกะจะไม่อ่านแล้ว
รอผ่านไปสักสองสามตอนก่อน แต่ก็ทนไม่ไหว สงสารปลื้มมาก
-
สรุปคือเบื่อ หมดโปรโมชั่นเหรอ :o12:
คนอย่างมาโปรดควรเจ็บแบบสาสมกับการกระทำของตัวเองบ้างนะ
ทุกครั้งปลื้มยอมตามใจง่ายๆเกินไป :เฮ้อ:
หวังว่ามาโปรดจะได้รับผลจากการกระทำนะคะ
สงสารน้องปลื้มมมมมมม มาหาแม่มาลูก มามะๆๆๆ
ปล.แต่ชีวิตจริงโลกก็แบบนี้ละนะ เบื่อก็เลิก ไม่มีคำว่ายุติธรรมบนโลกหรอก :hao5:
-
วันนี้ขออีกตอนนึ่งน้าาาา อยากหน่วงๆหนักๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
เปลี่ยนพระเอกมาเป็นเปรมแทนได้รึเปล่าคะเนี่ย :katai1:
โมโหอ่ะ อิเสี่ย แกตาย!!! :fire:
ปลื้ม ไปหาคนใหม่เถอะลูก อย่าไปจมปลักอยู่กันคนอย่างมันเลย ฮึ้ย!!!!~ :ling1:
-
เอาจริงๆนะ ขออีกตอนได้ป่าววันนี้ :m13: นี่นั่งรีเฟสทุก 5 นาที ไม่เว่อร์เกินจริงเลยนะฮับ การบ้านรายงานกองไว้ข้างหลัง โดนยาสั่ง "มาโปรด" ติดงอมแงมเลย ใครใจดีช่วยพาไปเลิกที่วัดถ้ำกระบอกที อยากลดระดับความบ้าลงบ้าง :a6:
-
แล่เนื้อเอาเกลือทายังไม่สะใจเจ้เลยค่ะ มาทำแบบนี้กะนู๋ปลื้มได้ยังไง :katai1:
อ่านตอนนี้แล้วอยากตบนังส้มเน่าเต็มแก่ สงสัยจะได้ส่วนแบ่งถึงลงทุนมายุปลื้ม ยังงี้ต้องตบๆๆๆ :beat: แล้วกระทืบๆ ซ้ำ :z6:
-
...มาม่าทะลักจอ o22 (จากเม้นท์คนอ่านนะ มิใช่จากเนื้อเรื่อง... กร้ากกกกกกกกกก)
อยากได้อีโมที่แรงกว่า :z6: อันนี้ง่ะ แบบจิกหัวต่อยเลือดสาด แล้วกระทืบๆๆๆซ้ำ จิได้ส่งให้อิเฮียโปรด 5555+
พออ่านถึงตอนนี้แล้วก็นึกได้ว่า.... เรื่องนี้ยังขาดพระรองนะตัวเทอว์ (คือขุ่นเปรม เกือบจะได้ แต่ไปไม่ถึงง่ะ) ต้องการคุณชายจุฑาเทพคนใหม่เข้าหาน้อง เอาแบบหล่อใสสไตล์เกาหลี รวยเริ่ด เจ้นท์เว่อ เข้ามาแบบพี่ชายดูแล ใส่ใจ ใสใส กรุบกริบ อยากให้น้องปลื้มมีประสบการณ์การคบแบบปกติให้เห็นโลกสีชมพูของความรักไรงี้ (คือนี่ตรูคิดว่าสั่งพิซซ๋าดิลิเวอรี่ถึงบ้านอยู่ซินะ...)
เอาเป็นว่าอยากจิขอมาม่าต้มแซ่บน้ำข้น 5 หม้อใหญ่ (หม้อประมาณหม้อลวกเส้นก๋วยเตี๋ยวอ่ะ...ดีเทลเยอะอีก...) สาดหน้าอิเฮียหน่อย พอน่ารัก (หรอ??) เพราะเก็บตกทบหนี้ความโฉดตั้งแต่แรก เสี่ยยังไม่โดนไรกลับเรยยย น้องให้อภัยตล๊อดๆ
...เพลง...
...อยากจะขอ อยากจะขอ
อยากจะขอให้เธอช่วยอัพเร็วๆ (คอรัส ภายในคืนนี้~~~)
แล้วฉันจะรักเธอ รักเธอ
รักเธอแค่ไหน หมดหัวใจ ที่ฉันมี... :-[
-
ตอนแรกเห็นหวานกันดีเลยไม่อยากให้มีดราม่า
มาอ่านถึงตอนนี้แล้วบอกตรงๆ
ว่าปลื้มไปจากพี่โปรดเถอะ
ไหนว่าคนรักกันมีอะไรต้องคุยกันไง
แล้วตอนนี้ดูพี่โปรดทำสิ
ทำให้ปลื้มระแวง ทำให้ปลื้มไม่มีความสุขเลย
จะถามว่าไปไหน ธุระอะไรก็หาว่าจับผิด
แนะนำใหปลื้ม เดินออกมาจากคอนโดพี่โปรดซะ
แล้วกลับไปหาพ่อแม่ ให้ท่านปลอบ ยังไงก็ยังดีกว่าต้องนอนคนเดียว แบบเหงาๆ และระแวง อยู่อย่างนี้
กลับไปซะ และเดินจากห้องนั้นออกมา ที่ทำอยู่อะทำถูกแล้ว และรีบออกจากชีวิตพี่โปรดออกมาเลย อย่าได้แคร์
:z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3:
-
เพลงนี่แบบ เค้นมากกกกกกกกกกกกก
อีเสี่ยเป็นบ้าอะไรอีกเนี่ยย
-
กลับไปอ่านจับใจความอีกรอบ
เหมือนเสี่ยมันมีแผนอะไรซักอย่างก็ไม่รู้ แต่ถ้าไม่ใช่แผนละก็เตรียมลาน้องปลื้มเลยค่ะอิเสี่ย เดี้ยนบอกไว้เลยค่ะ
-
คุณติ๊กน่ารักอีกแล้ววววว โอ๊ยยย ติ่งอาการกำเริบค่ะ อิอิ พอเถอะ เข้าเรื่อง
เอ่ออออ ใบ้แดก ขอโทษทีค่ะ หยาบคายไปนิด ไม่คิดว่าเสี่ยมันจะทำขนาดนี้ ฮ่าๆ
ก็ยังอยากให้คุยกันนะ ถ้าปลื้มจะถอย ก็แค่ถอยไปตั้งหลักพอนะ อย่าประชดประชันกัน
ในความรู้สึกของเรามีอะไรมันต้องคุยกันดิ
ไม่ได้มีญาณทิพย์เว้ย ถึงจะได้ตรัสรู้ว่าเสี่ยมันเบื่อปลื้มแล้วจริงๆ หรือมีเหตุผลอื่นมารองรับ
บางทีก็งงกับบรรดาชะนีเห็บเหาทั้งหลายจริงๆ ทำไม๊ทำไมพวกหล่อนถึงได้ขี้เสือกขนาดนี้นะ
ยัยเด็กส้มนั่นก็ออกตัวแรงจริงๆ สายรหัสก็อยู่ในเส้นสายรหัสสิคะ หรือว่าไม่มีที่ยืนในสังคมถึงได้แสล๋นขนาดนี้
เห็นตอนที่แล้วคนเขียนพูดขำๆว่าเปลี่ยนนายเอก อันที่จริงเราว่าเปลี่ยนพระเอกเถอะ แบบว่าเป็นแพคเกจเลยค่ะ
โปรฯวันนี้ เปลี่ยนพระเอก แถมฟรีเปลี่ยนชื่อเรื่อง ก๊ากกกกกก
:katai3:
-
สงสารปลื้มอะ
ไม่ต้องสนใจโปรด
มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่
ไม่อยากจะเชื่อเลย
:mew6: :mew6: :mew6: :mew6:
-
หมั่นไส้ไอ้เสี่ยยย :angry2:
อยากให้ปลื้มไปไกลๆ ไม่ต้องกลับมาเลยยิ่งดี
ปล อยากบอกว่าคนอ่านชอบดราม่าของคนเขียน
ไม่ทิ้งเรื่องนี้แน่นอนน :mew1:
-
จริง ๆ เสี่ยอาจจะไม่ได้มีคนอื่นก็ได้นะ แต่คือแบบคนเรามันโดนงี้นาน มันก็คิดอะ
โอยยยย เสี่ยทำให้ปลื้มคิดมาก หันหน้าคุยกันดีปะ
:z6: :z6: :z6: :z6: :z6: :z6: >> สักทีนะเสี่ย
ปล.เค้ายังรักเสี่ยเหมือนเดิมแต่ตอนนี้ ...
-
พระเอกเรื่องนี้เป็นอะไรคะ อารมณ์ขึ้นๆลงๆ ห้ะ :angry2: โกรธอิพี่มาโปรด โกรธมาก คนบ้า คนนิสัยไม่ดี
ทำไมอ่ะๆๆๆๆ อิเฮียทำไมเป็นคนแบบนี้ มีอะไรในใจทำไมไม่พูดกัน คงไม่ได้เบื่อหรอกนะ หรือโกรธอะไรน้อง
แล้วทำไมแกไม่เคลียร์อ่ะ
ทำไมต้องห่างไปแบบนั้น สงสารคนที่รักมั่งเดะ ปลื้มเจ็บมาหลายตอนแล้วนะ
:m31: มาทำแบบนี้กับสุดที่รักเราได้ไง ขุ่นแม่จะร้องไห้ :katai1:
ยัยน้องส้ม ขอให้เธอได้ไปทำงานโรงบาลประสาท ยัยบ้าาาา :z6: อย่ามาสร้างความร้าวฉาน กลับป่าไปเลย
อ่านตอนนี้แล้วทำให้เรานึกถึงเพลง เหงาทั้งที่มีเธอ
"ทรมาน กับการยื้อด้วยความรัก
แล้วเธอเอารักให้ใคร ช่างดูไร้ค่า
ตัว มีเธอ แต่ใจเธอ มีแต่เขา ทุกคืนมีแค่น้ำตา
กับหนึ่งคำถามวันนี้ ฉันเสียเธอไปหรือยัง "
อย่าว่าแต่ความรู้สึกน้องปลื้มไม่โอเค อารมณ์เราตอนนี้ก็ไม่โอเคเหมือนกัน อยากร้องไห้ T__________T
-
2คนนี้เขารักกันมากนะ แต่ก็รู้สึกเหมือนไม่เชื่อใจในตัวกันและกัน
ที่พี่โปรดทำแบบนั้น ไม่รู้ไปฟังอะไรใครมา หรือจะว่าสันดานเดิมก็ไม่กล้าฟันธง แบบว่าใจยังไม่ยอมหมดหวังกับเสี่ย
:กอด1:
-
โอ้เสี่ยทำไม ทำแบบนี้ อยากอ่านตอนต่อไปจัง ทนไม่ไหนแล้ว
-
เพิ่งมาอ่านก็เจอมาม่าซัดลูกใหญ่ หึ ถ้าเสีายจะรักปลื้มทิ้งๆขว้างๆ แล้วไปกิ๊กกั๊กกับคนนั้นคโน้นแบบนี้ ก็อย่าเอาปลื้มมาเจ็บอีกเลย ขอให้เสี่ยเจ็บยิ่งกว่าที่ปลื้มเจ็บ
"ทุกฝีเข็ม ทุกเส้นไหม ทุกลมหายใจ
ความทุกข์ ความเจ็บแค้นใด ที่พวกเสี่ยทำไว้กับปลื้ม
ขอจงฝังอยู่ในผ้าห่มไหมปักทองผืนนี้
เสี่ยจะต้องเจ็บ และทรมานมากกว่าที่ปลื้มเคยเจ็บ นับสิบ นับร้อยเท่า"
เอ๊ะ ดูเหมือนจะผิดเรื่อง 555555
-
เพลงของคนเขียนฟังไปด้วยแล้วน้ำตาซึมเลย
เพลงให้อิเสี่ย *ขึ้นค่าขึ้น*
-จะเสียดายผู้ชายห่วยๆ(?)อย่างโปรดทำไม เชอะ
:katai1: :katai1: :katai1:
น้องปลื้มคะมาซบอกแม่นะลูก T____T
-
รอรอรอรอรอรอ หัวใจเรียกร้อง มาต่อไวไวนะค่ะ :ling1:
-
เกลียดไอพี่โปรดแมร่งเลยยยย
ไม่ว่าจะมีเหตุผลอะไรก็ตาม
แต่การทำอาการเฉยฉา จิ้มๆโทสับคืออะไร
เกลียดพี่โปรดว่ะ ปลิ้มไปให้ไกลเลย
เอาให้ไอพี่โปรดมันบ้าตาย
-
เช้ดโด้ คนเขียนขา มาก่อนเวลาได้มะ
แบบว่า ค้างคามากมาย
-
ดราม่ามากกก อยากตบเสี่ยสักสิบทีอะ มีอะไรไ่ไปพูดดีๆ ปล่อยน้อปลื้ม
ให้เศร้าแบบนี้ได้ไงคะ
-
ค้างงงงงงง
-
มาโปรดนี่มันได้รับบทพระเอกจริงๆเหรอเนี่ย
...ความชั่วมากมี ความดีไม่ปรากฏ
-
อ่านรวดเดียวตั้งแต่ตอนแรกถึงตอนนี้ หมั่นไส้พระเอกมาก ถ้าเอาคืนไม่สะใจเนี่ย ไม่หายแค้นนะ อารมณ์เหมือนลองใจกันเนี่ย
-
อยากจะไปเตะก้านคออิโปรดดดด *อิน*
ปกติเมนนายเอกอยู่แล้ว ยิ่งเรื่องนี้ปลื้มน่ารัก
แต่อิโปรดคือระ แบบ ฮึ่ยยยยยยยย โมโห
มีเหตุผลไรมั้ยที่ทำแบบนี้ หรือคือเบื่อปลื้มจริงๆ
แต่จะเพราะอะไรขอให้โดนจัดกลับหนักๆกว่านี้สิบเท่า
โมโหแทนน้องปลื้มมมม :fire:
อินจัดๆ 555555555
คนเขียนมาต่อไวๆ คนอ่านรออ่านต่อทนไม่ไหวนอนไม่หลับแล้ววว :laugh:
-
คอนเวิร์ส ทางใครทางมัน เสี่ยอย่ามาฟูมฟายทีหลังนะ ตัดขาดเลยปลื้มเอาให้เด็ดขาด
-
เรามองโลกสวย เชื่อว่าเรื่องนี้เสี่ยโปรดต้องทำเพื่อครอบครัวของปลื้มแน่ๆ ตงิดๆตั้งแต่รอยช้ำบนปากเสี่ยตอนที่แล้ว อาจจะถูกขอร้องจากพ่อของปลื้มให้เอาปลื้มออกมาจากชีวิตเสี่ยก็ได้ เราหวังว่า...นะ :mew6:
-
มาอ่านตอนเที่ยงคืนนี่เครียดเลยนะคะ จะนอนหลับมั้ยนิ
เสี่ยเป็นอะไรคะ ทำทำไม ไม่รักปลื้มแล้วเหรอ ใจดำจังเลยนะ หรือเสี่ยยังระแวงเรื่องปลื้มกับเปรม
เมื่อก่อนยังหวานแต่ตอนนี้ทำไมเป็นแบบนี้ คนเรามันจะหมดรักกันได้แบบนี้เลยเหรอ
สงสารน้องปลื้มมากค่ะ แต่ออกมาก็ดีที่สุดแล้ว ถ้ามันไม่ใช่ก็คงไม่ใช่จริง ๆ
ปลื้มควรเจอคนที่ดีกว่านี้ ถึงจะชื่อเรื่องมาโปรด แต่คนอ่านรักน้องปลื้มค่ะ 555
ความที่เล่าด้วยมุมน้องปลื้มด้วยมั้งคะ คนอ่านเลยไม่รู้จักรู้ใจพี่โปรดเท่าไร
รู้แต่ตอนนี้บอยคอตแกค่ะ โกรธมากกกกกกกกกกก :z6:
ขอบคุณค่ะ
-
เรามองโลกสวย เชื่อว่าเรื่องนี้เสี่ยโปรดต้องทำเพื่อครอบครัวของปลื้มแน่ๆ ตงิดๆตั้งแต่รอยช้ำบนปากเสี่ยตอนที่แล้ว อาจจะถูกขอร้องจากพ่อของปลื้มให้เอาปลื้มออกมาจากชีวิตเสี่ยก็ได้ เราหวังว่า...นะ :mew6:
ตอนที่พยายามคิดเหตุผลของโปรด เราก็คิดถึงเรื่องครอบครัวของน้องเหมือนกันค่ะ
เพราะเบาะแสอันน่าสงสัยคือรอยช้ำบนปากนางเมื่อตอนก่อนหน้านี้
แหม ใครหน้าไหนจะกล้าตั๊นท์หน้าอิเสี่ยล่ะ เพื่อนปลื้มยังไม่กล้าเลย อย่าให้ปลื้มเป็นเพื่อนเรานะ เหอะ -_-^
แต่ก็ยังสงสัยว่ามันจะพูดคุยกันบอกกันไม่ได้เชียวเหรอ มันมีกรอบมีข้อแม้อะไรหรือเปล่า
คือนี่พยายามหาข้ออ้างดีๆให้นางเต็มที่เลยนะบ่องตง
-
:z3: :z3: :z3:
:ling1: :ling1:
:katai1: มันเกิดไรขึ้นนนนน
-
ทำไมล่ะพี่โปรด
ปลื้มทำอะไรผิดหรอ?
เกิดอะไรขึ้น
-
แง้ อย่าเปลี่ยนนายเอกเลยนะคะ เรารักลูกสาวคนนี้มากๆ :hao5: ฮืออออ อิพี่โปรดนิสัยไม่ดี!! :angry2:
-
น้องปลื้ม ห้ามใจอ่อน นะ เออ :m16: โกรธมาก มา โปรด
-
เป็นอะไรอีกว่ะ ก็ชอบไม่พูดทำอย่างเดียวเออเเม่งคงเข้า้ใจอ่ะ
คือคิดว่าปลื้มควรไปตั้งเเต่เเรกเเล้วอ่ะ ทิ้งๆไปเหอะไปหาใหม่เอา น่ารำคาญอ่ะ ปลื้มเจ็บหลายครั้งเเละ ทีงี้มันมาคืนดีไม่ต้องไปยอมนะปลื้ม
-
มาต่อเถิด จะลงแดงตายแล้ว :hao4:
-
เกิดอะไรขึ้นกับเสี่ย
ทำไมเสี่ยถึงทำตัวแบบนี้อ่ะ
มันมีปัญหาอะไรเกี่ยวกับปลื้มป่าว
หรือมีคนอื่นเพราะเบื่อปลื้ม
อะไรยังไงเคลียร์ด้วยนะเสี่ย
-
:katai1: :katai1: :katai1:มันเกิดอะไรขึ้นเนี่ย
-
ใครชกมาโปรด
ไม่น่าเกี่ยวกับครอบครัวปลื้มนะ ถ้าเดาๆ ว่าใครชกหน้าโปรด
อาจจะเป็น ผู้ชายที่ชื่อ เต้ ก็ได้ในเรื่อง So what: ตกลงเอาไง ตอนที่ 28 ตามที่คนเขียนได้บอก
แบบเต้ หึง แม็ค อะไรแบบนี้ เข้าใจผิดว่ามาโปรดชอบแม็ค
แม็คกับเต้ ต้องมีซั่มติ่งกันแน่ๆ (นอกเรื่อง)
มาโปรด อาจจะช่วยแม็คในเรื่องบางเรื่องก็ได้
เอ๊ะ!! หรือมาโปรด จะสนใจแม็คจริง ๆ ..
แต่หมั่นไส้มาโปรด :katai4: จัดหนักๆให้ไอ้คุณโปรดหน่อย
-
จริงๆปลื้มก็ไม่ทำไรเอง ไม่ย้ายออกเอง
ก็สมควรป่ะที่จะเจ็บ ทนเองนิ
คนทั้งโทมาบอก รูปก็มีให้เหน
ตลก
-
ปลื้มย้ายออกมาอ่ะดีแล้ว แค่คนอื่นมาบอกว่าเห็นโปรดกับแม็ค และโปรดถึงขนาดลงรูปที่มีแม็คใน IG ก็ว่าแย่แล้ว แต่พาแม็คมาเที่ยวกับกลุ่มเพื่อนของปลื้มด้วยนี่ไม่ไหวนะ ขาดความเกรงใจกันอย่างแรง คนรักกันต่อให้ทำแบบนี้เพราะต้องการประชดยังไงก็ไม่ควรทำ โปรดก็รู้ดีอยู่แล้วว่าข่าวเกี่ยวกับแม็คก็ต้องมาถึงปลื้มแน่นอน
ปลื้มสู้ๆนะจ๊ะ
-
เริ่มเซ็งอิเสี่ย คิดอะไรอยู่ ทำปลื้มเสียใจอีกแล้ว
สงสัย2เรื่องจะมาเกี่ยวกันแล้วมั้ง(คิดถึงเท็นเมล)
ที่จริงมาม่าไม่กลัวเท่าไร กลัวอ่านแล้วค้างมากกว่า
มันอยากอ่านต่อมาก อ่านแล้วอิน แต่ต้องรออัพ เศร้า
-
:o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12:อยากอ่านต่อแล้วววววววววววววววววววววววววววว มะคืนนอนไม่หลับเลย ลุ้นตอนต่อไปมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ พี่โปรดต้องมีเหตุผล น้องปลื้มหนีไปไกลลลลลลลลลลลเลย ให้อิโปรดหาไม่เจอ ทุรนทุรายยยยยยยยยยย
-
น้องปลื้มเนี่ย เป็นนายเอกในฝันที่เราคิดว่ามีอยู่จริงสุดๆ
เพราะถ้าเราเป็นปลื้ม เราจะทำแบบปลื้ม รักมากแค่ไหน
เราก็จะทำแบบปลื้ม ปลื้มคงสุดๆแล้วจริงๆ บางที
คำว่าห่างกันสักพัก จนเลิกกันก่อนดีมั๊ย
คงเหมาะกับเหตุการณ์ตอนนี้มากกว่านะ
-
พี่โปรดจะต้องแกล้งทำเป็นจะเลิกกะน้องปลื้ม ป้องกันปลื้มโดนทำร้ายจากแฟนคลับรึป่าว :hao5:
-
มาตอบข้อสงสัยได้แล้วนะเสี่ยยยยยยยยย
ก่อนที่ปลื้มจะหนี้ไปไกล ที่นี้จะไม่มีใครช่วยเสี่ยแล้วนะ
:katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
-
มาโปรดท่านเป็นอะไรครับ
ผีตนใดเข้าสิง
ตอบด่วน
:hao5:
แม็คอีกคน ชะนีที่หวังดีประสงค์ร้ายนั่นอีก
ไปไกลๆ เลยน้องปลื้ม
โอยยยยยยย อยากอ่านต่อ
บวกและเป็ดขอบคุณ+มาเย้วๆ นะ
:katai1:
-
ฟังเพลงแล้วน้ำตาไหล :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15:
ถ้าเสี่ยไม่เคลียร์ ให้รู้เรื่องเค้าจะยุให้น้องปลื้มมีคนใหม่
-
ถ้ามาโปรดคิดจะทำตัวห่างเหินจากปลื้มเพื่อให้ใครมาทำร้ายปลื้ม ถ้าด้วยเหตุผมนี้ก็ไม่ให้อภัย
คนอื่นทำร้ายปลื้มก็คงไม่เท่ากับมาโปรดทำร้ายจิตใจปลื้มเหรอครับ
ส่วนแม๊ครน่าจะรู้ว่ามาโปรดมีคนรักแล้ว ยังทำตัวใกล้ชิดขนาดนี้ ถามจริงไม่สงสารคนคนนั้นของมาโปรดบ้างเหรอ ระวังกรรมจะตามสนองครับ
อ่านตอนนี้แล้วเหมือนกับว่าเข้าไปอยู่ร่วมในเหตุการเลย ทนไม่ได้ มาแสดงความคิดเห็นเป็นครังที่ 3 แล้ว
มาต่อตอนที่ 21 ด่วนนะครับ อยากอ่านมาก อารมณ์ค้างสุดๆ
-
ปกติอ่านเงียบๆ แต่อดไม่ไหวต้องออกมา มันอินนนนนนนนน :z3:
ไม่ว่าเสี่ยจะทำด้วยเหตุผลอะไร แต่การกระทำและคำพูดของเสี่ยมันบาดความรู้สึกของคนรักกันมาก
มันโหดร้ายจนมองหาเหตุผลมารองรับการกระทำของเสี่ยได้ยากจริงๆ
ไม่ว่าจะเป็นแผน เป็นการลองใจ เป็นการประชด เป็นการปกป้องปลื้ม
เพราะสุดท้ายคนที่ทำให้ปลื้มเสียใจที่สุดก็คือเสี่ย
มาม่าครั้งนี้ไม่อยากให้เป็นเรื่องคิดไปเองของปลื้ม เพราะรักลูกปลื้มมากกกกก
มากจนคิดว่าไหนๆ ปลื้มก็เสียความรู้สึกไปแล้ว
ก็อยากให้เป็นเหตุผลอันชอบธรรมที่ปลื้มจะเสียใจและจากเสี่ยมา
อยากให้เสี่ยได้รับบทเรียน ชนิดที่แบบแทบเป็นแทบตายเลย (ถ้าอิเสี่ยยังเป็นพระเอกอยู่ ฮาาาา)
ปล.รักปลื้มนะลูกกก :กอด1:
ปล.2. อิเสี่ยแกตายยยยย :z6:
-
แอบสงสัย ว่าเฮียต้องการทดสอบใจตัวเองดูหรือเปล่าว่า เลยลองห่างๆ ดู เพราะถ้าต้องการสับขาหลอกก็ไม่น่าจะแสดงกิริยาแบบนั้นตอนอยู่คอนโด ส่วนแม็กก็คงประชดเต้ล่ะ ถ้าปลื้มเป็นเท็นมีหวังเอียโปรดโดนมิใช่น้อย อยากให้ปลื้มหนีไปพักร้อนซักพักเอาให้เฮียหายบ้าไปเลย
-
ร้องไห้ไปกับปลื้มไปเรียบร้อย
ความไม่รู้มันเป็นตัวบ่อนทำลายจิตใจชั้นดีเลยนะ
ปลื้มสู้ๆ
-
เหมือนเปรมก็ชอบปลื้ม นะ อ่านตอนล่าสุดแล้ว อยากให้ปลื้มกลับบ้านจัง
-
ตอนแรกอ่านไปยังน่ารักคิคุอยู่เลยสักพัก โอ๊วมาโปรดนิสัยเธอสุดยอดมาก
-
รอวันพี่โดนเอาคืนนนน หึหึ :z6:
-
เพิ่งตามมาอ่านครับ :m23: สงสารน้องปลื้ม o7 และอยากกระทืบมาโปรด! :angry2:
-
เสี่ยทำอะไรลงไป!!! :hao5:
เบื่อปลื้มแล้วหรอ :sad4:
-
นี่ขนาดเตือนแล้วว่ามีมาม่านะ อื้อหืออออออออออออออออออออออออออออออออ
ไอ้พี่มาโปรดดด!!!!!!!!! :fire: :fire: :fire:
-
เมื่อไหร่จะมาน๊า นั่งลุ้นตลอดเวลา
-
ปูเสื่อรอน้องปลื้ม
ไม่มีกะจิตกะใจจะทำอะไรทั้งนั้น เฮ้อออออออออ :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1:
-
:katai1: อยากอ่านตอนต่อไปแล้วอ่ะ :ling1: :ling1: :ling1: :ling1:
-
พี่โปรด น้องปลิ้มเขาคิดมากแล้วนะคะ ถ้าไม่ออกมาแก้ตัวคนอ่านจะเชียร์ให้น้องปลิ้มหนีไปอยู่ในหอคอยงาช้างจริงๆด้วย
-
:ling1:จะลงแดงงงงงงงงงงงงงงงงงแล้วอ่ะ
เปิดเข้ามาดูทุกๆ ชั่วโมงเลยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
เมื่อไหร่จะอัพซะที............................................เด๋วคืนนี้นอนไม่หลับแน่ๆเลยยยยยยยยยยยยยยยย :katai1: :katai1:
:o12: :o12: คนแต่งน่ารัก น่าใคร่ ที่ซู๊ด มาต่อได้แล้วววววววววววววววววววววววว
แอร๋กกกกกกกกกกกกกกกกก หายใจไม่ออก :ling3: มาต่อมาแล้วนะะะะะะะะะะ
:sad11:
-
มาต่อเถ๊อะ ได้โปรด พลีสสสสสสสสสสสสสสส :ling1:
-
เดี๋ยวเถอะตอนทำน่ะไม่คิด พอมาคิดได้ก็เสียใจอีก เดี๋ยวคอยดู
-
แอบเข้ามาส่อง รอ ตอนที่ 21 ฮือ...ในหัวมีแต่ปลื้มมมมมม
-
จะลงแดงแล้วค่า ถ้าไม่ได้อ่านคืนนี้นอนไม่หลับแน่
:hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5:
-
เพิ่งตามอ่านเมื่อวานจบอ่านจบตอนนี้ ....
ค้างมากกกกกกกก เจ็บปวดจะร้องไห้ สงสารน้องปลื้มม ทำไมอีพี่โปรดทำแบบนี้?!!!
รอตอนต่อไปนะคะ :sad4:
-
:call: :katai1: :katai1: :hao5: :hao5:
-
คงพูดได้คำเดียวแค่คำว่า ไอ้ห่าโปรด มึงเป็นอะไรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรร
สัยดานเสียมาก อารมณ์เสียที่สุด
เมื่อไหร่ปลื้มจะใจแข็งกับคนแบบนั้นซะที โอยย ขอให้มีพระรองมาปั่นหัวไอ้โปรดที
-
ตอนที่ 21
ผมไม่ชอบให้ใครมาสงสาร ไม่ชอบให้ใครมาเห็นใจ เพราะผมไม่ได้อ่อนแออะไรขนาดนั้น ผมมายืนอยู่ที่นี่ ที่ร้านนั่งชิวร้านประจำที่ผมกับเพื่อนมากันบ่อยๆ เมื่อเสนอโปรเจ็คผ่าน ผมแค่จะมาดูให้เห็นกับตาตามที่เด็กส้มบอก ไม่ได้มาเพื่อพูดร่ำลาอารัมภบทกับใคร เพราะผมตัดสินใจแล้วว่า คงถึงเวลาที่ผมควรจะไปเสียที...ผมเสียเวลากับผู้ชายคนนี้มามากพอแล้วเสียใจเพราะเขามามากเกินไปแล้ว
บรรยากาศในร้านเต็มไปด้วยบรรยากาศของการสังสรรค์ ผมดูจะเป็นสิ่งมีชีวิตที่แปลกแยกจากสถานที่แห่งนี้ด้วยเสื้อกันหนาวที่สวมทับเสื้อนอนและกางเกงขายาวผ้าเนื้อบางพร้อมรองเท้าผ้าใบเน่าๆ บนไหล่มีย่ามสีเขียวสดที่ตุงไปด้วยเสื้อผ้าสะพายอยู่ ผมกวาดตามองไม่นานก็เจอโต๊ะเป้าหมาย มองหาได้ไม่ยากเพราะแค่ไล่ตามสายตาของพวกผู้หญิงไป
ก้าวแต่ละก้าวของผมเต็มไปด้วยความรู้สึกที่จุกแน่นไปทั้งอก หัวใจเต้นแรงและเร็วจนเหมือนบางครั้งก็กลัวว่ามันจะหยุดเต้นไปเสียดื้อๆ
พี่โปรดนั่งอยู่ตรงนั้น...พร้อมกับโอบไหล่ของใครอีกคนไว้ ที่ที่ผมเคยนั่งตอนนี้กลับไม่ใช่ที่ของผม ทั้งๆ ที่สมาชิกร่วมโต๊ะไม่เปลี่ยนแม้แต่คนเดียว คุณติ๊กนั่งโอบเอวกับเด็กของเขาอยู่ไม่ห่าง คุณกิมก็ยังนั่งข้างคุณเปรมเหมือนเดิม พี่ซอลกับพี่อาร์มก็อยู่บนโซฟาอีกตัวเหมือนอย่างทุกที
ไม่มีอะไรเปลี่ยนไปเลย...นอกจากที่นั่งข้างๆ พี่โปรด
“ผมไปห้องน้ำนะพี่แล้วเดี๋ยว....เดี๋ยว...ฮะ..เฮ้ยยยย!” คุณติ๊กที่หันหน้ามาเจอผมร้องเสียงดังทันที ผมแค่มองเขานิ่งๆ ไม่ได้ใส่ใจกับอาการตกใจของเขาแม้แต่น้อย
ผมสังเกตเห็นว่าหลายคนที่นั่งร่วมโต๊ะลอบมองหน้ากันอย่างอึดอัดใจ ผมคงไม่ใช่คนที่พวกเขาอยากต้อนรับสินะครับ
“ขอโทษครับ...ผมแค่มีเรื่องจะพูดกับพี่โปรด ไม่รบกวนนานหรอกครับ” ผมบอกขอโทษที่ทำให้เวลาสังสรรค์ของพวกเขากร่อยไป ก่อนจะหันไปมองหน้าพี่โปรดที่ตอนนี้ไม่ได้มองผมเลยแม้แต่น้อย “ผมขอคุยได้มั้ยครับ รบกวนไม่นานจริงๆ”
“ปลื้ม ทำไมแต่งตัวอย่างนี้วะ ไปเถอะ กลับห้องก่อน กูไปส่ง” คุณเปรมลุกขึ้นมาเผชิญหน้ากับผมมือหนึ่งของเขายึดแขนผมไว้ แต่ผมไม่ได้สนใจ คนที่ผมอยากคุยด้วยตอนนี้คือพี่โปรดเท่านั้น
“พี่โปรดครับ...”
“ถอยไปไอ้เปรม”
คุณเปรมปล่อยมือออกจากแขนผม เขากับพี่โปรดจ้องหน้ากันอยู่สักพักก่อนพี่โปรดจะเดินนำผมออกมาที่หน้าร้าน
“พี่บอกให้รออยู่ที่ห้อง มาที่นี่ทำไม” พี่โปรดถามขึ้น เขายืนหันหลังให้ผม สายตาทอดมองไปยังท้องถนนที่ตอนนี้มีรถวิ่งอยู่แค่ไม่กี่คัน
“ทำไมทำกับผมแบบนี้ครับพี่...” คำถามที่ผมเฝ้าถามตัวเองวันละหลายร้อยครั้ง ในที่สุดก็ได้ถามกับคนที่อยากถามเสียที ผมไม่หวังได้คำตอบจากเขา เพราะผมก็แค่...อยากถามออกไปเท่านั้น
“....” ไม่ว่าเมื่อไหร่ผมก็เกลียดความนิ่งเงียบของพี่โปรด แต่ความเงียบครั้งนี้กลับสร้างความเจ็บปวดให้ผมมากกว่าทุกครั้ง
“ขอบคุณครับ...สำหรับทุกอย่าง” ผมพูดเพียงแค่นั้นก็หันหลังเดินจากมาอีกทาง
ผมไม่รู้หรอกว่าทางนี้มันจะไปทางไหน ไม่รู้ปลายทางของมันด้วยซ้ำ แต่ขอแค่...ไม่ใช่ทางเดียวกับพี่โปรด ผมก็พร้อมจะไปทั้งนั้น
“ปลื้ม! จะไปไหน!” เสียงของพี่โปรดดังมาจากข้างหลัง ผมไม่ได้หยุดหรือหันกลับไปมอง แต่รู้สึกได้ว่าเขาเดินตามมา
“มีที่ไปหรือไง!! หอบเสื้อผ้ามาขนาดนี้ บ้านก็ไม่มีให้กลับ! คิดจะทำอะไร!”
ผมมันน่าสมเพชมากใช่ไหม เพราะพี่คิดว่าผมไม่มีที่ไป แค่เพราะผมไม่มีที่ให้กลับ พี่จะทำร้ายผมยังไงผมก็ยังไม่ไปไหน...เพราะพี่คิดอย่างนั้น ผมถึงได้ไม่มีความสำคัญอะไรเลยแม้แต่นิดเดียว
“พี่ถามว่าจะไปไหน!”
แรงกระชากที่แขนทำให้ผมหันตัวกลับไปฟาดมือลงบนแก้มพี่โปรดเต็มแรง ก่อนจะพยายามดึงแขนออกจากมือของเขาที่จับแน่นจนผมรู้สึกเจ็บ ผมไม่เข้าใจว่าเขายังต้องการอะไรอีก ไม่เข้าใจเลยจริงๆ
ผมถีบเข้าที่หน้าแข้งของพี่โปรดก่อนจะกัดแขนของเขาเต็มแรงจนพี่โปรดเหวี่ยงผมออกมา แต่เพราะแรงที่มากกว่าแรงของผมหลายเท่า ทำให้ผมล้มลงกับพื้นเต็มแรงพร้อมกับเสียง เพล้ง! ของกระถางดอกไม้ที่ตั้งเรียงรายอยู่หน้าร้าน
ความเจ็บแล่นริ้วขึ้นมาตามฝ่ามือที่ถูกเศษของกระถางบาด แขนที่ฟาดโดนกระถางอย่างแรงเหมือนจะใช้การไม่ได้อีกเพราะแม้แต่จะยกแผลที่มือขึ้นมาดู ผมก็ยกแทบไม่ขึ้น พี่โปรดดูตกใจมากที่เห็นเลือดไหลออกจากมือผมไม่หยุด ทำท่าจะเข้ามาใกล้แต่ผมไม่อยากให้เขาเข้ามาใกล้ผมอีกแล้ว
“ไม่ต้องมายุ่งกับผม!”
“ปลื้ม...พี่ขอโทษ...”
“ผมบอกแล้วไงว่าไม่ต้องมายุ่ง ถอยไปนะ!”
“ปลื้ม..ให้พี่ดูแผล...”
“ผมบอกให้ถอยไป!”
ผมเจ็บ...เจ็บมาก...เจ็บจนไม่รู้จะทำยังไง...แต่ถึงจะเจ็บมากขนาดนี้...ผมก็ยังไม่มีใครให้ยืมไหล่เพื่อซบหน้าร้องไห้ได้อยู่ดี
พี่โปรดยืนอยู่ห่างจากผม ผมมองไม่เห็นว่าเขาทำหน้ายังไงเพราะน้ำตาที่เริ่มไหลมันบังใบหน้าที่ผมหลงใหลไว้จนเห็นเป็นแค่ภาพรางเลือน
“ผมไม่รู้เลยว่าผมทำผิดอะไร พี่ถึงได้ทำกับผมแบบนี้... ผมไม่เคยคิดจะรั้งพี่ไว้เลย แค่บอกว่าไม่รักผม แค่นั้นผมก็เข้าใจ พี่ไม่ต้องลำบากทำอะไรอ้อมค้อมแบบนี้ก็ได้”
“ไม่ใช่...”
อะไรที่พี่จะบอกว่าไม่ใช่...คำพูดดีๆ พวกนั้นอย่าพูดออกมาเลยครับ...
“ผมขอโทษครับ...ที่อดทนมากกว่านี้ไม่ได้อีกแล้ว”
“ไม่นะ...ปลื้ม ฟังพี่...”
ผมรอวันที่พี่จะพูดมานานพอแล้ว... ผมรอให้พี่บอกเหตุผลกับผมวันแล้ววันเล่า...แต่พี่ก็ไม่เคยพูดมันออกมา ถ้าตอนที่พี่จะพูด...ผมขอไม่ฟังได้มั้ยครับ
“พอแล้วครับ” แผลที่มือไม่ได้ทำให้ผมเจ็บไปมากกว่าที่ใจกำลังเจ็บเลย ถ้าผมจะหายใจไม่ออกตอนนี้ก็คงไม่แปลกอะไร “ผมไปนะ ขอบคุณอีกครั้งครับพี่”
เพราะผมรู้ว่าหากเรายังฝืนกันต่อไป...ก็มีแต่จะทำร้ายกัน ความห่างทำให้เรากลายเป็นแค่คนแปลกหน้า ความหวงทำให้ความเชื่อใจลดน้อยลงจนอยู่ในระดับหวาดระแวง แต่เอาเข้าจริงแล้วผมก็ไม่รู้ว่าอะไรเป็นสาเหตุที่แท้จริง แต่ที่ผมเลือกจะไปตอนนี้ก็มีเหตุผลแค่เพียงเพราะ...พี่โปรดไม่ได้รักผมแล้ว
.
.
.
ผมเดินสะพายย่ามมาตามทางเรื่อยๆ จนมาหยุดอยู่ที่สะพานข้ามแม่น้ำแห่งหนึ่ง สลัดพี่โปรดให้หลุดได้ไม่ใช่เรื่องง่ายเพราะผมต้องอาศัยจังหวะหนีจากเขาแล้วขึ้นแท็กซี่มาลงแถวนี้ตามแต่จำนวนเงินที่ผมพอจะมาได้ อย่างที่คิดไว้ว่าเขาคงไม่ปล่อยผมเดินจากเขาไปง่ายๆ แน่ แต่ผมจะไม่ทนกับคนอย่างเขาอีกแล้ว ไม่มีอะไรดีขึ้นเลย...มันมีแต่จะเจ็บมากกว่าเดิม
ลมกำลังพัดเย็นสบาย ช่วงเวลาใกล้เช้าแบบนี้ไม่ค่อยมีรถวิ่งผ่านมากนัก ถัดจากที่ผมยืนไปไม่กี่เมตรก็มีคนมายืนชมความงามของบรรยากาศที่นี่เช่นกัน
แขนขวาปวดไปหมด และแผลที่มือก็ยังคงมีเลือดไหล ผมรู้ว่าถ้าผมไม่รีบไปโรงพยาบาล เลือดคงได้ออกจนหมดตัวแน่...
“นี่...”
“....”
“โดดให้ดูหน่อยสิ...”
เขาคุยกับผมรึเปล่า? ผมหันมองซ้ายมองขวาก็ไม่เห็นใครสักคน เอ่อ...เขาคุยกับผมใช่มั้ย? แล้วไอ้ที่บอกว่า โดดให้ดูหน่อยสิ นี่คืออะไร? -_-
“ทำหน้าเอ๋ออยู่ได้ มึงนั่นแหละ”
“หา? O_O! ผมน่ะเหรอ”
“ก็เออสิวะ ที่นี่ยังมีใครอีกมั้ย ในเมื่อโลกมนุษย์ยังพิสูจน์ไม่ได้ว่ามีวิญญาณอยู่จริง อีกทั้งวิทยาศาสตร์ก็ไม่สามารถหาอะไรมายืนยันได้ว่ามันไม่มีอยู่ เพราะฉะนั้น กูพูดกับมึงนั่นแหละ”
เขา...พูดเรื่องอะไร ผมไม่เห็นจะเข้าใจเลยสักนิด -O-
ชายประหลาดเดินเข้ามาใกล้ในระยะสายตา ร่างผอมบางที่สูงโปร่งยิ่งกว่าผม ใบหน้าหวานที่ล้อมกรอบไปด้วยผมยาวเคลียต้นคอ ดวงตาสีดำดูฉลาดเจ้าเล่ห์กำลังจับจ้องมาที่ผมไม่วางตา
“แต่งตัวแนวดี กูชื่อเท็น มึงล่ะ”
“เอ่อ...ปลื้มครับ”
“อะฮะ ทีนี้ก็รู้จักกันแล้วนะ เพราะฉะนั้นมึงช่วยโดดสะพานนี่ให้กูดูหน่อย ตอนนี้กูกำลังทำสารคดีบันทึกลับชีวิตรันทดของมนุษย์วัยรุ่นตอนปลายอยู่”
“เอ่อ....”
“นี่อย่าบอกนะว่ามึงจะปฏิเสธคำขอของคนที่รู้จักกันแล้ว”
อะ...อะไรนะ O_O อะไรอ่ะ เกิดอะไรขึ้น ทำไมผู้ชายคนนี้ถึงได้มาบังคับให้ผมโดดสะพานที่ความสูงเกือบเท่ากับตึกสิบห้าชั้นอย่างนี้ล่ะ นี่ไม่ใช่ว่าผมเพิ่งอกหักมาหรอกเหรอ? ไม่ใช่ว่าผมควรจะยืนดราม่ากับตัวเองคิดทบทวนอะไรสักพักเหรอครับ
“หนีออกจากบ้านมาล่ะสิ เด็กใจแตก -_-“เขาพูดแล้วมองผมนิ่งๆ “อายุเท่าไหร่ล่ะ”
“19 ครับ”
“เด็กกว่ากู เรียกกูว่าพี่ เก็ทมั้ย”
“เอ่อ...ครับ”
“เอาย่ามมาสิ จะถือให้ แล้วก่อนมึงจะกระโดดช่วยหันมามองกล้องแล้วพูดว่า ผมมันตัวซวย ด้วยนะ”
ผมควรจะอยู่ห่างจากคนๆ นี้ก่อนจะบ้าจี้ทำตามเขาไปจริงๆ สินะครับ
“เฮ้! มึงจะไปไหน” เขาเดินตามมาทันแล้วขวางหน้าผมไว้ ตอนนี้ผมรู้สึกกลัวเขาขึ้นมานิดๆ ผู้ชายคนนี้เขาบ้าหรือป่วยทางจิตรึเปล่าครับ ทำไมเป็นคนแบบนี้อ่ะ -O-;
ผมรู้สึกมึนหัวขึ้นมาหน่อยๆ ยาที่กินเข้าไปคงหมดฤทธิ์แล้ว แต่ตอนนี้ผมก็ไม่รู้จะไปนอนพักที่ไหน หอพักของผมเลิกเช่าไปแล้วเมื่อหลายเดือนก่อน เงินติดตัวเพียงแค่ร้อยบาทไม่พอสำหรับค่าโรงแรมแม้แต่คืนเดียว...
“หน้าซีดๆ นะมึง เป็นอะไร เฮ้ยยยยยยย เฮ้ยยยยยยยย อย่ามาเป็นลมแถวนี้นะมึง กูไม่รับผิดชอบนะ!!” เสียงที่กำลังโหวกเหวกโวยวายอยู่ใกล้ๆ กลับเหมือนค่อยๆ ไกลออกไปทุกที ผมรู้สึกเหมือนโลกเอียงและหมุนเร็วขึ้นกว่าเดิม จากนั้น...ก็เหมือนมีใครมากดปิดไฟถนนที่รายล้อมอยู่รอบข้าง...
.
.
.
ผมตื่นขึ้นมาในห้องที่ไม่คุ้นตา ไม่ใช่ห้องที่โรงพยาบาลหรอกครับ ถ้าเป็นที่นั่นผมรู้จักดีอย่างไม่ต้องถามใคร แต่ที่นี่ต่างออกไป มันเหมือนห้องนอนใหญ่ของบ้านสักหลังหรืออาจจะเรียกว่าคฤหาสน์เพราะดูจากขนาดห้องที่ผมนอนแล้ว ความกว้างมีมากหลายตารางเมตรแต่ถึงอย่างนั้นผมก็ยังไม่กล้าฟันธงอะไรเท่าไหร่เพราะอุปกรณ์การแพทย์ที่จัดเรียงอยู่รอบๆ ทำให้ความมั่นใจว่าที่นี่เป็นแค่ห้องนอนมีอันต้องตกไป
เสียงประตูที่ถูกเปิดเข้ามาทำให้ผมหันไปมอง ผู้ชายที่เจอที่สะพานเมื่อคืนกำลังเดินเข้ามาด้วยท่าทีสบายๆ ที่ตามหลังเขามาด้วยคือแม่บ้านที่กำลังยกถ้วยที่มีไอร้อนลอยกรุ่นขึ้นมา
“ตามธรรมดานี่ต้องถามใช่ป่ะว่าที่นี่ที่ไหน เพราะงั้นกูเลยเตรียมสคริปไว้ให้มึงอ่านเพื่อทำความเข้าใจแล้ว วางอยู่บนโต๊ะข้างเตียง” เขาบอกเพียงแค่นั้นก่อนจะเดินไปยืนข้างหน้าต่าง
แม่บ้านวางถ้วยที่ผมเพิ่งเห็นว่ามีโจ๊กร้อนๆ บรรจุอยู่ลงบนโต๊ะแล้วหยิบกระดาษ A4 ที่พิมพ์ด้วยคอมพิวเตอร์มายื่นให้ผม
“ทานข้าวด้วยนะคะ คำไหนตกหล่นต้องขออภัยด้วยนะคะ ดิฉันไม่ถนัดใช้คอมพิวเตอร์เท่าไหร่ค่ะ”
“ไม่เป็นไรครับ ขอบคุณมากนะครับ”
ผมยิ้มให้แม่บ้านที่ขอตัวออกจากห้องไป ก่อนจะก้มลงอ่านกระดาษในมือที่มีเนื้อหาคร่าวๆ อธิบายว่าผมเป็นลมหมดสติไป ด้วยเพราะไข้ขึ้น รายละเอียดบอกว่าผู้ชายที่ยืนอยู่ข้างหน้าต่างไม่ได้เป็นหมอแต่เขามีใบประกอบโรคศิลป์จึงไม่จำเป็นต้องนำคนที่ไม่รู้จักหัวนอนปลายเท้าอย่างผมส่งโรงพยาบาล เขาบอกว่ามันยุ่งยากและเขาทำการรักษาผมเอง แขนผมหักเขาเลยเข้าเฝือกให้ และแผลที่มือก็เย็บไป 19 เข็มเป็นที่เรียบร้อยแล้ว เขายังบอกอีกว่าโชคดีแค่ไหนที่ผมไม่ตายไปซะก่อน โชคดีที่ที่บ้านเขามีอุปกรณ์ทุกอย่างพร้อม เขาเลยไม่จำเป็นต้องวุ่นวายพาผมไปส่งโรงพยาบาล แต่ข้อความก็มีบอกไว้ว่าเขาวุ่นวายมากเหมือนกันที่ต้องหาเลือดกรุ๊ป AB negative มาให้ผม โชคดีที่แฟนเขาก็เลือดกรุ๊ปนี้ด้วย ผมเลยหมดโอกาสได้ไปเฝ้ายมบาล
แต่ผมก็ไม่รู้ว่านั่นเรียกว่า...โชคดีได้รึเปล่า
“ขอบคุณมากนะครับ”
“มึงขอบคุณกูจริงๆ หรือแค่คิดว่ากูเสือกมากเกินไป หน้าตามึงไม่ได้บอกเลยว่าดีใจที่ยังมีชีวิตอยู่ กูไม่เชื่อหรอกว่ามึงไม่รู้ว่าตัวเองมีโรคประจำตัวอะไร”
“....”
“ฮีโมฟีเลียในระดับที่มึงเป็นอาจจะไม่อันตรายมาก แต่มันทำให้ถึงตายได้ถ้ามึงมีแผล มึงก็รู้ว่าเลือดจะไม่หยุดไหล มีแผลแล้วไม่รีบไปรักษา กล้าดียังไงจะมาตายต่อหน้าคนอย่างกู”
“ไม่ใช่นะ...ผมแค่ลืมไป...” ใช่ ผมก็แค่ลืม ลืมที่จะคิดถึงตัวเอง
ผมมีโรคนี้ติดตัวมาตั้งแต่เด็ก ฮีโมฟีเลียที่ผมเป็นได้รับการถ่ายทอดมาจากทางพันธุกรรม พี่ยินดีรอดตัวไปเพราะมีโครโมโซม x ของเพศหญิงที่ปกติข่มไว้ แต่มันกลับมาแสดงอาการที่เพศชาย แม่ผมเพิ่งรู้ว่าตัวเองเป็นพาหะของโรคนี้ตอนที่คลอดผมแต่ผมก็ไม่ได้เป็นในระดับที่รุนแรง ผมจะระวังตัวเองเสมอไม่ให้มีแผล แต่เพราะหลังๆ มานี้ผมใส่ใจตัวเองน้อยเกินไป ครั้งแรกที่ผมมีอะไรกับพี่โปรดก็ต้องนอนซมไปถึงสี่วันเต็มๆ แล้วแค่หัวแตกเล็กน้อยเลือดก็โชกไปทั้งเสื้อผมแล้ว ผมยังจำได้ถึงสีหน้าตกใจของพี่โปรดตอนที่ผมโดนรถชน...
ผมจำได้...ถึงสีหน้าที่อยากจะเจ็บแทนผม...แต่ตอนนี้...มันคงไม่เป็นอย่างนั้นแล้ว
“ร้องไห้ทำไมวะ -_- มาดราม่าอะไรใส่กูเนี่ย”
ผมก้มหน้าเงียบๆ ปล่อยให้น้ำตาไหลลงมาช้าๆ ความจริงที่เข้าจู่โจมมาทุกขณะทำให้ผมไม่อยากจะรับรู้อะไรอีกต่อไป
“แล้วมึงไปขึ้นทะเบียนแจ้งกรุ๊ปเลือดตัวเองรึยัง เลือดหายากยังเสือกเป็นโรคเลือดไหลไม่หยุดอีก อาภัพนักนะมึง”
“ครับ แจ้งไว้ตั้งแต่เด็กแล้วครับ”
“ก็ดี เกิดเป็นอะไรขึ้นมาอีกจะได้ตายช้าลงหน่อย เอาเถอะ กูฉีดฮอร์โมนให้แล้ว หายห่วงได้ แล้วก็กินข้าวซะ”
“ครับ ขอบคุณอีกครั้งนะครับ”
เขาปัดมืออย่างไม่ใส่ใจ
“ให้เลือดถุงนี้หมดมึงก็คงจะดีขึ้น รีบๆ กินสิวะ -_- ทำหน้าเอ๋อมองหน้ากูอยู่ได้”
เขาเป็นคนน่ากลัวนิดๆ ให้ความรู้สึกที่ยากจะเข้าใกล้และไม่น่าไว้ใจเลย แต่ก็เป็นความจริงที่ว่าเขาเป็นคนช่วยชีวิตผมไว้ ผู้ชายประหลาดที่จู่ๆ ก็เจอโดยบังเอิญ แถมยังให้ความช่วยเหลือผมขนาดนี้...ผมควรจะตอบแทนเขายังไงดี
แอ๊ดดดดดดด...
เสียงประตูถูกเปิดเข้ามาอีกครั้ง พร้อมกับที่ผู้ชายอีกคนก้าวเข้ามาในห้อง ใบหน้าหล่อเหลาที่ดูจะคุ้นอยู่ไม่น้อยเปื้อนไปด้วยรอยยิ้มใจดี
“ตื่นแล้วเหรอ เป็นไงบ้าง” เขาถามผม เดินเข้าไปผลักหัวผู้ชายที่ยืนข้างหน้าต่าง ก่อนจะเดินมานั่งลงข้างๆ เตียง
“พี่ตกใจหมดเลย นึกว่าเท็นเท็นไปก่อเรื่องอีกแล้ว”
“หัดมองกูในแง่ดีซะบ้างเถอะ กูแค่ซวยที่เลือกโลเคชั่นถ่ายทำสารคดีผิด -*- กินข้าวสิ มองหน้าอยู่ได้”
ผมเลยรีบก้มหน้าก้มตากินข้าวตามที่เขาบอก
“เท็น อย่าขู่น้องสิวะ เออนี่ พี่ชื่อเมลนะ ลูกคุณน้าเหมือน” งั้นพี่ก็คงเป็นแฟนของพี่เท็นที่ให้เลือดผมสินะครับ แต่ผมไม่เข้าใจ พี่เมลบอกชื่อแม่ของพี่เขากับผมทำไม?
“ครับ?”
ผมเงยหน้าขึ้นมองเขางงๆ
“ไม่รู้จักก็ไม่แปลก เมื่อกี้พี่โทรไปถามคุณแม่มาแล้ว พอดีว่าเท็นเขาเจอกระเป๋าตังค์ของน้องอ่ะ พี่เลยถือวิสาสะเปิดดู”
ผมทำได้แค่กระพริบตาปริบๆ มองหน้าพี่เมลที่กำลังพูดในเรื่องที่ผมค่อนข้างจะไม่เข้าใจ พี่เมลบอกว่าแม่พี่เมลกับแม่ผมเป็นลูกพี่ลูกน้องกัน แต่ก็ขาดการติดต่อกันไปด้วยเรื่องบางอย่างที่พี่เมลไม่ยอมบอกว่าเรื่องอะไร พี่เมลเขาแค่เอะใจที่เห็นนามสกุลเดิมของแม่ผมและแม่เขาเหมือนกันเท่านั้น ถึงได้โทรไปถาม คงดูได้จากสูติบัตรของผมที่พับเก็บเอาไว้ในกระเป๋าตังค์นั่นแหละครับ
“ปลื้มตามสบายเลยนะ ไว้หายดีเมื่อไหร่พี่จะพาไปส่งที่บ้าน”
ผมแค่พยักหน้าและบอกขอบคุณเบาๆ แต่ในใจคิดแล้วว่าถ้าผมหายดีคงต้องไปหาที่อยู่ที่ไหนสักที่ ซึ่งคงไม่ใช่ที่บ้านแน่นอน
“มึงจะพาไปส่งทำไม ไอ้เด็กนี่มันหนีออกจากบ้าน จะพาไปส่งทั้งๆ ที่เขาหนีมานี่นะ มึงบ้าป่ะวะเมล” พี่เท็นพูดขึ้นมาเหมือนเข้ามานั่งอยู่กลางใจผม ดูๆ ไปแล้วเขาก็ไม่ใช่คนไม่ดีอะไรนะครับ ออกจะเป็นคนที่เข้าใจความคิดคนอื่นได้ดีทีเดียว ถึงจะแสดงออกมาเหมือนไม่แคร์อะไรเลยก็เถอะ -_-
“เอ้า จริงดิ? กูไม่รู้อ่ะ จริงเหรอปลื้ม” พี่เมลหันมาถามผมที่ได้แต่หัวเราะแหะๆ กลับไป
“กูตัดสินใจแล้วว่าจะให้มันมาเป็นตัวเอกในสารคดีของกู เพราะฉะนั้นมึงไม่ต้องมายุ่ง เก็ทป่ะ”
“ตัวเอกสารคดีไร้สาระของมึงนี่นะ กูเห็นถ่ายทำมาเป็นเดือนละ ตกลงมึงทำเรื่องอะไรอยู่กันแน่วะเท็น กูแม่งไม่เข้าใจจริงๆ อยู่เฉยๆ บ้างเป็นมั้ย”
“ไม่เป็น ชัดป่ะ” พี่เท็นลอยหน้าลอยตาตอบ ก่อนจะหันมาพูดกับผมด้วยคำพูดที่ฟังแล้วแทบสำลักโจ๊ก “ไอ้ปลื้ม หายดีเมื่อไหร่ให้เตรียมตัว กูจะพาขึ้นเหนือ ไปใช้ชีวิตแบบชาวชนบทกัน ฤดูนี้เป็นฤดูเกี่ยวข้าวด้วย กูได้พล็อตละ เตรียมตัวไว้”
นี่มันฮิตเลอร์อวตารมารึเปล่าครับ...พี่เท็นเคยหยุดคิดสักนิดมั้ยว่ามันแปลกที่มาออกคำสั่งกับคนที่เพิ่งรู้จักอย่างผม -*-
“น้องมันต้องเรียนหนังสือ ใครมันจะมีเวลาว่างไปไร้สาระแบบมึง แล้วมึงน่ะ ปีสามแล้วนะ จริงจังกับการเรียนซะบ้าง อย่าให้กูต้องพูดต้องบ่นบ่อยๆ ได้มั้ย”
“เออนะ บ่นจนตีนกาขึ้นแล้วมึงเนี่ย เป็นผัวหรือเป็นพ่อวะ แม่ง กูจะดร็อปเรียนก็ไม่ให้กูดร็อป กูบอกจะลาออกก็โกรธ พอกูไม่ไปเรียนก็บ่นนั่นบ่นนี่ เยอะละมึงชักเยอะละ”
ผมปล่อยให้พี่สองคนเขาเถียงกันไป ไม่ได้รู้สึกว่าน่ารำคาญเลยครับ ผมกลับรู้สึกว่าเป็นคู่ที่น่ารักดี ให้ความรู้สึกอบอุ่นยามที่ได้มอง ถึงปากจะบ่นนั่นด่านี่ แต่สายตาของคนทั้งคู่...บอกให้ผมรู้เลยว่า พวกเขามองกันด้วยความรักมากแค่ไหน
...แล้วผมกับพี่โปรดเคยมีช่วงเวลาแบบนี้บ้างรึเปล่านะ...
.................................................To be continue............................................
น้องยังเด็ก ความคิดในบางแง่บางมุมของน้องอาจจะไม่กระจ่างนัก ยังไงก็เป็นกำลังใจให้น้องด้วยนะคะ
ผู้ชายสองคนนี้โผล่มา... เราถึงได้บอกว่าหลายๆ ตอนที่ผ่านๆ มาให้เก็บรายละเอียดเล็กๆ น้อยๆ ใครไม่ได้อ่านเรื่อง so what ก็จะไม่งงหรอกค่ะ เพราะมันก็เบ็ดเสร็จลงตัวนะ (คิดว่างั้น)
ขอโทษที่มาช้ามากๆ นะคะ พอดีวันนี้มีการเทสระบบวิดีโอคอนเฟอเร้นเพราะวันที่ 13 กรุงเทพจะ shutdown -_-
รักทุกคนที่รักน้องปลื้ม และตบไหล่ทุกคนๆ เบาๆ ที่อยากกระทืบเสี่ยโปรด รวมไปถึง จูบหน้าผากหลายๆ ทีให้กับคนที่พยายายามคิดหาเหตุผลให้เสี่ย ขอบคุณค่ะ :กอด1:
ไว้หาเพลงโดนๆ ของตอนนี้ได้ จะมาโพสให้นะคะ
-
:z6: :z6: :z6: :z6: โมโหโปรดดดดด ทำปลื้มเจ็บตัว
-
:z3: :z3: :z3: :z3: :z3:
-
สงสารน้องปลื้มมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4:
ต่อให้อีโปรดมีเหตุผลอะไร น้องปลื้มก็ไม่ต้องไปให้อภัยยยยยย :m31: :m31: :m31: :m31:
เมื่อไหร่จะพรุ่งนี้ตอนเย็น อยากอ่านตอนต่อไปแล้ว ฮืออออออออออออออออ :katai1: :katai1:
-
หาแฟนใหม่ไปเลยปลื้ม
-
คือขำเท็นอะ รั่วจริง ฮ่าๆ
-
:hao5: :hao5: :hao5:
น้องปลื้มน่าสงสารสุดดดดดดดดดดด.... ยังไงก็ไม่ใจอ่อนให้อีพี่โปรดเด็ดขาด!!!
ร้องไห้น้ำตานองหน้า ฮรือออออออ
เอาตอนต่อไปมาลงเลยเถอะ อึดอัดมาก ค้างมาก!!! :m15:
-
พี่เท็นนี่ดูรั่วๆ นะคะพี่ 555+ ดีค่ะ พาน้องไปไกลๆ เลย ไม่ต้องให้มันหาเจอเลยนะ เอาให้เข็ดมีนทุกคนละ ทั้งอีพี่เปรตโปรด ทั้งเพื่อนทั้งหลายน่ะ ฮึ่ยยยยยยย :m16:
ปลื้มเอ้ย! ชะตาแสนอาภัพ เหมาะกับบทนางเอกจริงๆ กรุ๊ปเลือดหายาก โรคที่พอมีอาการที่ก็อันตราย น่าฉงฉาร กาฉิ๊กกก TT
-
โปรดระแวงเปรมหรอ ถึงทำตัวแปลกๆ ไปมีใหม่
รีบมาเคลียร์เลยนะ ปลื้มจะหนีแล้ว
-
เสี่ยนะเสี่ย ดีให้น้องปลื้มหายไปบ้าง
จะได้ไม่ทำให้น้องเสียใจอีก
-
โปรดมันทำเจ็บเรายังพอทน แต่ที่เจ็บที่สุดคือเหล่าบรรดาพี่น้องผองเพื่อนที่อยู่ ณ ที่นั้นด้วยต่างหาก
ฉากที่ปลื้มเข้าไปเห็นทุกคนยังนั่งอยู่กันปกติครบแก๊ง แต่ตำแหน่งที่ควรเป็นของตัวเองกลับไม่ใช่ของตัวอีกต่อไป อันนี้เจ็บมาก
เราเซ็งกับกลุ่มเพื่อนปลื้มมาตั้งนานแล้ว เซ็งมาตลอด คือพวกนี้เหมือนรู้นะว่าปลื้มพบเจอประสบอะไรตั้งแต่แรกๆแต่ไม่เห็นช่วยอะไร
จะบอกว่าโตๆกันแล้วก็จัดการกันเองในเรื่องส่วนตัวเหรอ คือจะให้เพื่อนเค้าไม่ไหวจริงๆถึงขีดสุดจนไปขอให้ช่วยถึงจะลงมือรึ?
หรือจะมีการช่วยอยู่ลับๆเบื้องหลังที่เราๆไม่เห็นกันเหรอ แล้วทำไมไม่เห็นหอยไรที่เป็นรูปธรรมเลยวะ
เห็นจากตอนที่แล้วก็มีการปรึกษากันเรื่องปลื้ม ไม่พอใจโปรด แต่ก็สักแต่คิดแต่คุยกัน กลัวโปรดกระทืบมั่งแหละ
เพื่อนมึงมึงไม่คิดจะดับเครื่องชนช่วยมันมั่งเลยเหรอวะไอ้ห่ะ จะเบอร์รองเท้าขนาดไหนไม่สำคัญหรอก เรื่องนี้มันอยู่ที่'ใจ'ล้วนๆ
อีกอย่างถ้าเกิดภายหลังกลายเป็นว่าที่กำลังทำอยู่นี่คือทำเพื่อปลื้มเลยไม่บอกเจ้าตัว
จะบอกไว้ว่าคนที่เกี่ยวข้องที่สุดแต่เสือกไม่รู้เรื่องอะไรเลย มารู้ทีหลังสุด นี่รู้สึกควายบัดซบมากอ่ะ
แล้วโปรดมันเป็นอะไรทำไมไม่พูด อ้ำๆอึ้งๆเงียบๆอยู่ได้ น่ารำคาญว่ะ แกจะมีเหตุผลอะไรยังไงชั้นก็จะโจมตีอยู่ดี ฮ่าาาาาาาาาาาา
น้องปลื้มน่าสงสาร ทั้งหนีออกจากบ้าน ทั้งเพื่อนคนรักก็ทำเหมือนหักหลังด้วยเหตุผลหอกหักกลใดมิปรากฎ ณ ปัจจุบัน
แถมยังมีโรคประจำตัวอีกต่างหาก โชคดีที่มาเจอเท็นเท็น เท็นพาน้องไปไกลๆเลย
อยากให้น้องได้รู้สึกสบายใจ เข้มแข็ง ได้เยียวยารักษาแผลจนหายดี แล้วค่อยกลับมาอีกซักปีเลยก็ได้นะ
ถึงตอนนั้นหวังว่าจะได้เจอคนดีๆคนใหม่ๆเข้ามาในชีวิตนะน้องปลื้ม
:mew1:
-
เป็นปลื้มผมก็โกรธและน้อยใจ ที่ทั้งมาโปรด เพื่อน และรุ่นพี่ที่เคยสนิทกัน ปกปิดและเห็นเราเป็นส่วนเกิน
อย่าอยู่เลยดีกว่าในสังคมแบบนี้ หาความจริงใจไมได้ ก้าวเดินออกมาหาสังคมที่ใจให้ใจดีกว่า
เท็นโผล่ออกมา น้ำตาไหลเลย คิดว่าน้องจะไม่มีใครแล้วทั้งคนรัก เพื่อน และครอบครัว น้องจะอยู่อย่างไรในสภาพอ่อนแอแบบนี้
ผมเชื่อว่าเท็นต้องทำให้จิตใจและร่างกายของน้องดีขึ้นได้
(เท็นจะให้น้องเป็นตัวเอกในสารคดี ให้ค่าตัวน้องเยอะๆหน่อย น้องจะได้ตั้งตัวได้ ส่วนปลื้มพักเรื่องเรียนและรักสักปี ไปหาที่สงบๆอยู่ ลองทำอะไรอย่างอื่นบ้าง ช้าไปสักปีอะไรๆก็คงจะดีขึ้น)
ตอนนี้คุ้มค่าแก่การรอคอยข้ามคืน ข้ามวัน
อยากอ่านตอนต่อไปไวๆ จัง
ขอบคุณล่วงหน้าครับ
รักน้องปลื้ม คิดถึงน้องเท็น
-
:n1: @มาโปรด@ : นิยายดีเด่นแห่งเล้า ขณะนี้
ขอบคุุณคนแต่งครับ...... ที่มาลงไม่ขาดตอน
ไม่งั้น......คนอ่านลงแดงตายแน่ :c4:
-
ดีแล้วที่จากมาซะได้ ไม่จำเป็นต้องเสียเวลาฟังเหตุผลจากคนห่วย ๆ หรอก
เพราะรอฟังมานานมากพอแล้ว ตอนนั้นมีซ่งติงอุดปากอยู่หรือไงถึงไม่พูด
พอตอนนี้จะมาพูด มาอธิบาย รอชาติหน้าก็ได้ค่ะเสี่ย ไม่ต้องรีบ มีเวลาอีกเยอะ
... ส่วนตัวแล้วคิดว่า เหตุผลห่าเหวอะไรของเสี่ยก็ฟังไม่ขึ้นทั้งนั้นแหละ
เพราะอะไร เพราะสิ่งทีทำ พฤติกรรมในช่วงที่ผ่านมาแสดงถึงความไม่ใส่ใจ ไม่สนใจ
จริง ๆ ต้องบอกว่าหมดความสนใจโดยสิ้นเชิงเลยดีกว่า
ที่แปลกใจคือเพื่อนปลื้มทุกคนรู้หมดและยังคงไปกับเสี่ยเป็นปกติ
เอ่อ ... ยังเป็นเพื่อนกันอยู่จริง ๆ เหรอ เพราะแค่กลัวเสี่ยไม่พอใจเลยปล่อยเลยตามเลย
เฮ้ย ถ้าเป็นเรานะจะออกจากกลุ่มนี้มาเลย โอเคนะ เรายังทักทายกันได้ตามปกติ
แต่อาจน้อยลง และคงไม่มีเหตุจำเป็นอะไรที่ต้องมีกิจกรรมร่วมกันอีก
ไม่ได้แค้นใจ หรือว่าน้อยใจนะ แต่การจากกันกับเสี่ยมันไม่สวยงามน่ะ
มิตรภาพก็ไม่เหลือแล้ว ดังนั้น ความสัมพันธ์ก็คงต้องเหลือแค่คำว่า "เคยเป็น .. " แล้วกัน
หวังว่าคนแต่งจะวางปลื้มไว้เป็นคนที่มุ่งมั่นเหมือนที่เลือกเดินออกจากบ้านมาเพื่ออนาคตของตัวเองนะคะ
ไม่ได้หวังสะใจ แต่คิดว่าเปลี่ยนนายเอกให้เสี่ยซะเถอะ ปลื้มไม่เหมาะหรอก
.. ไม่ค้างละ แบบนี้แหละดีแล้ว
-
อย่าใจอ่อนง่ายๆนะน้องปลื้ม
ให้เสี่ยมันทรมานใจมั้ง
-
:sad2: อย่างน้อยเท็นกับเมลก็คงช่วยทำให้ปลื้มหายเศร้าได้บ้าง โดยเฉพาะเท็นเท็น(จอมป่วน)
สมน้ำหน้าเสี่ย ไม่รู้หรอกว่าเสี่ยมีเหตุผลดีๆยังไง จะเอาอ้างในสิ่งที่ตัวเองทำลงไป ดีใจที่ปลื้มเดินจากมา ขอให้อิเสี่ยทุกข์ทรมานมากๆ :m31:
:sad11: อยากให้ปลื้มกลับบ้านจัง อิเสี่ยจะได้รู้ซะบ้าง ว่าน้องปลื้มไม่ใช่คนจนตรอกขนาดไม่มีที่ไป ตั้งแต่ตอนคบกันละ ดูไม่ค่อยจะรักษาน้ำใจน้องเลย บางคำพูดก็น่าเอาตีนฟาดปากมากกกกก :z6:
:m13: เค้าจะรอตอนต่อไปอย่างใจจดใจจ่อนะตัวเอง o18
-
มาอยู่กับเท็นอ่ะดีละ ซึมซับนิสัยมาด้วยจะดีมาก
แล้วกลับมาเอาคืนอิเสี่ยมันนะ
ปล.ไม่สนใจว่าอิเสี่ยมีเหตุผลอะไรก็ตาม อิเพื่อนๆปลื้มก็ด้วย มีเรื่องอะไรไม่เสือกบอกเพื่อน เอาให้ห่วงกังวลกันให้หมด
-
เบื่อออออออ อีพี่โปรด
เอ่ออ่าเอ่ออ่าอยู่ได้
จะพูดอะไรก็ไม่พูด ฮ่วยยยยย
-
คนรอบข้างรู้กันหมดมันเหมือนไม่ให้เกียรติปลื้มเลย ไปซะตอนนี้ก็ดีนะปลื้มเผื่อจะคิดกันได้บ้างว่าไม่มีคนดีๆที่ไหนเค้าทนได้กันหรอกนอกจากคนโง่และคนบ้า
ขอบคุณคนแต่งค่ะที่มาต่อสม่ำเสมอค่ะ :3123:
-
สรุปว่า เฮี้ยจริงไม่ใช่แกล้งแล้วล่ะทั้งโปรดทั้งเปรมและฝูงเพื่อน
ที่เลว ไม่ใช่นอกใจ ไม่ใช่เปลี่ยนใจ ไม่ใช่ไม่รัก
แต่หลอกลวงไม่จบจะโปรด
ส่วนฝูงเพื่อนนั่น? นี่ทำให้เพื่อนเหรอ?
คนที่ทำงานด้วยกัน เรียนด้วยกัน ถ้าการปิดบังให้ทุกอย่างผ่านไปวันๆ มันเป็นเรื่องถูกต้อง
มันจะมีเพื่อนไว้ทำอะไร??
จนบัดนี้เรางงมากว่า ทั้งหมดทุกคนนั่นอ่ะเห็นปลื้มเป็นใคร อะไร
-
อ่านตอนนี้แล้วรู้สึกอย่างนี้ >>> กูว่าละ =_________=
เราผ่านมาเยอะ เจอมาเยอะ มันจะไม่มาง่ายๆ หรอกไอ้ตอนที่เราต้องการอ่ะ คิดไว้แล้วว่ามันจะยังไม่เคลียร์หรอก จะให้มาทะเลาะตอนนี้แล้วเคลียร์ตอนหน้าน่ะเหรอะ เหอะ คนเขียนไม่ใจดีขนาดนั้นหรอก เรารู้ -________-
พาร์ทนี้และหลังจากนี้อีกประมาณ 2-3 ตอนน่าจะเป็นตอนที่บรรยายถึงความดราม่าของปลื้ม ถึงจะไม่ถูกซะทีเดียวแต่มันก็ใกล้เคียงแหละว่ะ ไอ้เราก็อยากจะอ่านตอนที่มันเคลียร์ไวๆ ให้เหตุผลชัดเจน หรืออย่างน้อยเป็นพาร์ทพี่โปรดก็ยังดี (บางทีถึงจะเป็นพาร์ทพี่โปรดจริงแต่ถ้ามาแค่ตอนแรกก็อาจจะไม่ช่วยเท่าไหร่ด้วย) แต่คนเขียนช่างใจร้าย ปล่อยให้คนอ่านค้างได้ลงคอ =_____=
#ขอโหวตพี่โปรดออกจากการเป็นพระเอก
-
เสียใจนิดๆตรงน้องไม่รอฟังเหตุผลเสี่ย (อินี่เข้าข้างเสี่ยตลอด)
ก็เข้าใจว่าน้องยังเด็กอยู่เป็นเราเราก็คงไม่รอฟังอ่ะมันเห็นเต็มๆตาอ่ะ ความเชื่อจากตาที่เห็นมันบอกแล้ว - -
#อินี่ไปกันใหญ่ ดราม่าจริงจัง เสี่ยตามหาปลื้มแล้วเอาคืนมาเคลียร์กันเถอะน้าน้าน้า
-
สงสารปลื้มอ่า
อิเสี่ยอิเลววววววววว
ทำน้องเจ็บที่ใจไม่พอยังทำน้องเจ็บกายอีกนะ
เอาเข้าไป นี่หรอพระเอกอ้ะ
-
อยากได้คำอธิบายจากมุมมองคนอื่นนอกจากน้องปลื้มครับ เพราะน้องปลื้มเป็นพวกคิดมากอยู่แล้ว พออ่านในมุมน้องปลื้มส่วนมากเลยรู้สึกจะชวนดราม่า ตอนนี้มีเท็นกะเมลโผล่มาด้วยอ่ะ คิดถึงคู่นี้ชะมัด เดอะเท็นสุดยอดดดดด อยากรู้ว่าเสี่ยคิดยังไง รู้สึกยังไง และจะทำไงต่อ น้องปลื้มหนีไปแล้วนะคับ :katai1:
รอตอนต่อไปนะครับ ลุ้นๆ
-
จ้างเท็นเท็นของเมลไปกระทืบหน้าโปรดได้มั้ย :katai1:
อย่างงี้เพื่อนแมร่งรวมหัวกันไม่บอกปลื้ม นี่คบกันอยู่อีกหรอ อืมม :z6:
ให้ปลื้มเป็นแฟนเพื่อนเท็นเท็นเลย กิกิกิ :hao3:
ค้างมากค่ะ ค้างงงงงงงงงงงง มาให้ไวนะคะ เราจะรอออออ :katai5:
-
ตอนนี้ค่อยซอฟหน่อยค่ะ ให้ปลื้มมาอยู่กับสองคนนี้ก็โอเคนะ ถึงจะไม่รู้จักกันแต่ก็อยู่ให้ใจโอเคก่อน
ขอบอกเลยว่าเราเซนซีทีฟกับเรื่องความลับหรือโดนมองว่าเป็นคนนอกมาก มันแบบเห้ยอะไรวะ กูผิดอะไรทำไมกูต้องเฟดออกมาจากจุดนั้น เข้าใจปลื้มมากๆถึงเหตุผลพี่โปรดจะดีเลิศแต่นาทีนั้นฟังไปก็ไม่ขึ้น โกรธอ่ะ โกรธมาก ทำปลื้มเจ็บอีก แม่งงงงงงงงงง
ประเด็นคือมีโอบไหล่ โหยปี๊ดแทนอีกระลอก
ปลื้มไปเล่งเน่ยยี่กับเค้าป้ะ ไปแก้ชง 5555555555555555555555ชีวิตต้องสู้ เลิ้บปลื้ม
-
สงสารน้องปลื้มอ่ะ :o12: :o12:
-
เอ่อ... อยากอ่านตอนต่อไปแล้วง่ะ มาต่ออีกได้มั๊ยคะ
ปลื้ม vs เท็น
อึน vs อินดี้
การเจอกันของสองคนนี้ตลกอ้ะ
ปล.ขอโทษนะช่วงนี้สอบเลยไม่ได้เม้นตอบ แต่ว่าติดตามอยู่ตลอดนะ :กอด1: :กอด1:
-
:-[ แค่จะบอกว่า.......ช่วยแต่งเพิ่มให้อ่าน วันนี้อีกได้มั้ยครับ :call:
-
โปรด ผิด ที่ทำเรื่องนี้ขึ้นมา ไม่ว่าจะเหตุผลอะไร ก็ทำคนที่รักเสียใจโดยไม่อธิบาย มาพูดแก้ตัวที่หลัง จะฟังขึ้นไหม
ปลื้ม ผิด รักคนอื่นมากว่ารักตัวเอง และไม่พูดเรื่องอย่างตรงไปตรงมา
เพื่อน ผิด ที่ทำการปกป้อง ปลื้มและโปรด โดยการไม่พูดความจริง กลัวเสียใจ จนเกิดเรื่องไปกันใหญ่
ทุกคนต่าง ผิด อยู่ที่ว่าจะแก้ไข หรือหันหลังให้กันไปเลย ชาติหน้าก็ไม่ต้องเผาผีกันละถ้าเป็นอีหรอบนี้
++ +ตามอ่านตลอดค่ะ :L2:
-
:เฮ้อ:
-
เสี่ยโปรด กับ ป่าเปรม คุณไม่ได้ไปต่ออออออออ
ไม่ปลื้ม สองศรีพี่น้องคู่นี้เลยค่ะ :ling1:
โอบไหล่ด้วย อยากตายยยย :m16: :m31:
-
ในที่สุดก็ได้อ่านตอนล่าสุดในที่ที่เม้นง่าย สนุกมากเวลาอ่านแล้วรู้สึกอยากอ่านอีกๆ นี่ถ้าเป้นนิยายที่จบแล้วคงอ่านรวดเดียวไม่ทำอย่างอื่นเลย
-
อิเสี่ย!!!! :katai4:
รอดูว่าปลื้มจะทำยังไงกับชีวิตตัวเองต่อไป :katai5:
-
ทำไมไม่เอาเงินติดมาด้วยหล่ะอีหนูปลื้ม ยืมนิดหน่อยขนแข้งเสี่ยเค้าไม่ร่วงหรอก
ดีนะมาเจอคนบ้าแต่เสือกมีน้ำใจ ฮ่า ฮ่า
คนแต่งเค้าก็ไปเรื่อย ไม่ต้องคาดเดาอะไร แต่จริง ๆ เหตุการณ์น่าจะเกิดตอนช่วงปิดเทอมนะเพราะปลื้มจะได้มีเวลาไปชิลกับเท็นที่เหนือ โดยไม่เสียการเรียน ห่วงการเรียนอีหนูปลื้ม หนีออกจากบ้านมาก็เรียนไม่จบอีก คนที่บ้านจะดูถูกได้ มันจะรันทด คริ คริ
-
มันต้องมีอะไรไม่ชอบมาพากบ เพราะถ้าอิโปรดเปลี่ยนไปคนเดียวยังไม่เท่าไหร่ นี่มีผู้สมรู้ร่วมคิดเป็นเพื่อนสนิทน้องแลื้มด้วยนี่ แสดงว่ากะลังวางแผนอะไรสักอย่างแน่นอนอ่ะ
แหมะ ท่านเท็นก็ติสได้ถูกเวลาจริงๆ น่ะ ไม่งั้นนู๋ปลื้มคงไปนั่งเล่นกับนางฟ้าบนสวรรค์แล่ววว
-
คิดว่าเสี่ยคงกำลังทำอะไรซักอย่างจริงๆ เพราะเพื่อนๆปลื้มเล่นอยู่กันครบองค์ซะขนาดนี้
ถ้าเป็นเรื่องนอกใจ ทุกคนก็คงจะดูเลือดเย็นจนเกินไปสำหรับเหตุการณ์ครั้งนี้ ไม่น่าจะเลวร้ายกันขนาดนั้น
หรือเสี่ยจะเบี่ยงความสนใจจากคนที่จ้องจะเล่นงานปลื้ม? หรือไม่ว่าเหตุผลของเสี่ยจะคืออะไร
แต่เสี่ยทนได้ยังไงกับการที่เห็นคนที่เรารักทุกข์ทรมานขนาดนี้ ไม่ว่าจะเป็นสภาพจิตใจหรือร่างกาย
ถ้าทนได้ขนาดนี้คงมีแต่ไม่รักหรือรักไม่มากพอเท่านั้นแหละ ที่เราจะทนเห็นความเสียใจของคนรักเราได้
ไม่ว่าัปัญหาจะคืออะไรแต่เมื่อตกลงเป็นแฟนกันแล้ว น่าจะต้องแชร์กันนะคะเสี่ย ถ้าเสี่ยทำไม่ได้
เสี่ยก็เป็นโสดเถอะค่ะ ถ้าจะเลือกปิดหูปิดตาจูงน้องเดิน แทนที่จะจับมือกันเดินไปด้วยกัน โกรธ!!!
การรู้อะไรที่หลังหรือรู้จากปากคนอื่น นี่แม่งเป็นความรู้สึกที่แบบคนไม่โดนไม่รู้จริงๆ นี่อินมากพูดเลย TwT
ต่อให้มาอธิบายอะไรทีหลังยังไง โอเค ก็เข้าใจอ่ะ แต่ความรู้สึกมันเสียแล้วมันเสียเลยจริงๆ
เชียร์ให้ปลื้มขึ้นเหนือกับเท็นเท็นนะ เท็นเท็นน่าจะช่วยน้องได้เยอะเลย ว่าแต่เมลจะยอมปล่อยไปมั้ย
คิดถึงเท็นมากกกก เรื่องนั้นก็ไปตามอ่านมาแล้วค่า เป็นแม่ยกเท็นสุดๆ เท็นทำอะไรก็ดีไปหมด 555555
ปล.ทุกครั้งที่อ่านจบเนี้ยย จะมีคำถามนึงเลย เมื่อไหร่จะพรุ่งนี้เย็น อยากตื่นมาล่ะเย็นได้อ่านนิยายเลย ฮ่ะฮ่าา
คนแต่งคะ แต่งดีมากค่ะ อินมากกก อินจนเม้นยาวขนาดนี้ จริงๆอยากพิมมากกว่านี้แต่เกรงใจ 5555555
-
:katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
เสี่ยโปรดตอนที่ปลื้มอยากฟัง แต่เสือกไม่พูดไม่อธิบายยยยยย
แล้วเป็นไงล่ะ สมน้ำหน้านัก :hao3: :hao3: :hao3: :hao3: :hao3: :hao3:
เด๋วก้อยุให้คนเขียนเปลี่ยนพระเอกซะหรอก
-
เพื่อนที่ช่วยกันสวมเขาให้เราแบบนี้ก็อย่าไปคบมันเลย :beat: สงสารปลื่มมมมม T^T :o12: :o12:
-
ไม่ได้อ่านตอนที่แล้ว เลยมาอ่านรวบสองตอน ก็เลยรู้สึกว่าโชคดีจริงๆ เพราะได้เท็นๆ มาเบรคดราม่า คนอะไรติสสสแตกได้ใจมาก
สำหรับส้ม : :z6:
สำหรับปลื้ม: :กอด1:
สำหรับเสี่ยโปรด: :beat: พูดออกมาได้ไงฟะ ว่ามีที่ไปรึไง ไอ้ฟายยยยยยย (ขอด่าหน่อยเหอะ)
ขอบคุณคนแต่งจ้ะ :mew3:
-
ทำใจอ่านตอนที่แล้วไม่ได้ เลยมาอ่านรวบ 2 ตอนเลย งื่ออ
สำหรับตอนที่แล้ว ... อะไรของแกว่ะเสี่ยยยยย แกเป็นอะไร วัยทองรึไงเนี่ยยยยยย
ถ้าคิดจะมีใหม่ ทำไมไม่ปล่อยน้องปลื้มไปก่อน ทำตัวเหมือนไม่รู้ว่าน้องปลื้มทุ่มเทให้ขนาดไหน ไหนบอกว่ารักนัอง
แล้วมาทำแบบนี้เนี่ยนะ ผิดหวังกับเสี่ยมากกก เอาดีๆ
สำหรับตอนนี้ .... ปวดใจแทนน้องปลื้มมาก ตอนไปเห็นเดอะแก๊งนั่งดริ๊งกะเสี่ย คือไรว่ะ เพื่อนรู้ตั้งนานแต่ไม่บอกเหรอ?
เราชื่นชมคุณเปรมนะ ที่ยังคอยห่วงน้องปลื้ม แต่ก็รู้เห็นกับพี่ชายอยู่ดี ใช่มะ ?
จากมาม่าอยู่ดีๆ พอเท็นโผล่มาเท่านั้นแหละ นี่ฮาาาา เลยนะ แล้วก็ดีแล้วที่น้องปลื้มเจอเท็น ไม่งั้นไม่รู้จะเป็นไงบ้าง อยู่กับเท็นก็ดีเหมือนกันนะน้องปลื้ม เผื่อเท็นจะช่วยได้บ้าง แต่อย่าไปติสตามนางนะ 555
อ่านตอนนี้แล้วชักไม่อยากให้คืนดีกันง่ายๆอ่ะ ไม่รู้เสี่ยมีเหตุผลอะไรนะ แต่เสี่ยทำพลาดหลายครั้งแล้ว และไม่อยากให้น้องปลื้มยกโทษให้ง่ายๆด้วย เสี่ยต้องเจ็บเท่ากับปลื้ม แค้นแทน 555
น้องปลื้มจากนี้ก็ดูแลตัวเองดีนะๆ คิดถึงตัวเองให้มากๆ ยิ่งมีโรคประจำตัวแบบนี้แล้วยิ่งห่วงงง
รอตอนหน้าค่ะ
-
อย่าปลดอิเสี่ยออกจากบทพระเอกนะคะ
ขอแค่เปลี่ยนนางเองของเรื่องนี้คะ อย่าให้น้องปลื้มต้องกลับไปเจออะไรแบบนั้นอีกเลย
ทั้งคนรักทั้งเพื่อน :เฮ้อ: :เฮ้อ:
ปล.หวังว่าเท็นเท็นจะทำให้น้องลืมเรื่องพวกนี้ได้บ้างเนอะ
-
เพื่อนๆรู้ว่าเกิดอะไร แต่ปิดเงียบ น่าน้อยใจนะเนี่ย
เข้าใจอารมณ์ที่ไม่อยากฟังคำอธิบายอะไรทั้งสิ้น เพราะมันคงสุดๆแล้ว
ได้มาเจอพี่เท็น ชีวิตคงจะมีสีสันน่าดู 5555
-
น้องปลื้มจะ(โดนลาก)ไปเที่ยวกะเท็นเท็นตัวป่วนหรอ อืมมมก็ดีนะ ถ้าได้ไปหน่ะนะ :hao3: :hao7:
-
อ่านแล้วเเบบว่าเกียจพี่โปรด
สงสารน้องปลื้ม
ชอบเท็นแบบว่า นายเท่ห์มาก
ขอพระเอกคนใหม่ด่วนนนนนนนนนนนนนน
:z10: :z10: :z10:
-
อ่านตอนนี้แล้วความรู้สึกแรกที่เข้ามาก่อนเลยคือรู้สึกไม่พอใจเพื่อนของน้องปลื้ม คือทำเหมือนปลื้มเป็นคนโง่ มีอะไรก็ไม่บอกปลื้ม กลับมานั่งกินเหล้ากันสุขสบายทั้งๆ ที่เพื่อนของตัวเองทุกข์ขนาดนั้น มันน่าโมโหแทนปลื้มจริงๆ
น้องปลื้มโชคดีที่ได้มาเจอกับเท็นเท็น เท็นเท็นเป็นคนแปลกๆ เนอะ 5555 แต่น่ารักดีค่ะ ยังไม่เคยอ่าน So What เลยแต่หลงเท็นเท็นแล้วตอนนี้ ><
น้องปลื้มตามพี่เท็นไปขึ้นดอยเลย น้องจะได้มีความสุขขึ้นบ้าง
ตอนนี้ไม่อยากพูดถึงอิพระเอก ทำน้องเจ็บตัวได้ไง
รอตอนต่อไปอย่างใจจดใจจ่อ อิอิ
ป.ล ถึงอิพระเอก (ไหนบอกจะไม่พูดถึง 5555) ไม่รู้ว่ามีแผนอะไรหรอกนะ แต่ถึงขั้นนั่งโอบกันนี่คืออะไร ไม่ไหวมั้ง เอาพระเอกไปเก็บ
-
เปลี่ยนชื่อเรื่องเถ๊อะเป็น ''มาปลื้ม'' ไม่เอาแระ''มาปลง'' เอ้ย มาโปรดไรเนี่ยทำน้องปลื้มอิฉันเสียใจ ให้อภัยไม่ได้ :z6: :z6: :z6: :z6:
-
:sad4: สงสารปลื้ม ...
:o12:
-
น้องปลื้มไปกะพี่เท็นไกลๆเลยค่ะ
เอาให้ไอพี่โปรดคลั่งตายไปเลยยย :hao7:
-
:angry2:นิสัยว่ะพี่โปรดดดดดทำไมทำกับปลื้มแบบนี้พี่มีเหตุผลอะไรแล้วไม่สงสารปลื้มหรือไง บอกได้เลยตอนนี้โกรธพี่โปรดมาก :m31: :z6: แต่ก็ดีที่ปลื้มเจอกับเท็นเท็นยังเกรียนไม่หายยย :katai3:แอบมีเมลด้วยยยยเป็นญาติกับปลื้มอิกต่างหาก. รอดูตอนพี่โปรดรู้ว่าปลื้มเป็นใครจะทำยังไงจะรอดู :beat: :beat:
-
จะมีเหตุผลแค่ไหนถ้าไม่เคยคิดจะพูดตอนยังมีโอกาสมันก็สายไปเสมอละย่ะเสี่ยย!!
น้องปลื้ม สู้ๆต่อไปนะคะลูก :katai5: :katai5: :katai4:
5555เท็นเท็นน่ารักเนอะ
-
เข้ากระทู้นี้ทุกวันค่ะ แต่เข้ามาอ่านคอมเม้นท์นะคะ มิได้อ่านเนื้อเรื่อง เป็นพวกจิตใจอ่อนไหว เอาไว้มาม่าหมดกล่องเมื่อไรค่อยอ่าน ถ้าขืนอ่านตอนนี้คงไม่ได้หลับไม่ได้นอนกันพอดี แค่เห็นคอมเม้นท์ของทุกคนแล้วก็หนาว :ling3:
คือถ้าหากได้อ่านเนื้อเรื่องจริงๆ ดิฉันคงได้ด่ามาโปรดเป็น สัตว์เลื้อยคลานที่ชอบแลบลิ้นแน่ๆ เลย
-
เฮ้ออออออออ...ในที่สุดก้อได้อ่านซะที คืนนี้จะได้นอนหลับสบาย
โปรดต้องมีเหตุผล และก้อเชื่อว่าเหตุผลนั้นทำเพื่อปลื้มแน่นอนนนนนนนนนน เพียงแต่โปรดมักเงียบเกินไป และไม่ค่อยพูด แสดงออกไม่ค่อยเป็น
ส่วนปลื้ม ปกติแล้ว ก้อมักรู้สึกว่าตัวเองไม่คู่ควร และเจียมตัวเสมอ พอเจอเหตุการแบบนี้ก้อคิดว่าคงเลิกรักกันแล้ว แต่ก้อเป็นคนที่ไว้ใจคนรักและหนักแน่นพอสมควรนะ จนถึงจุดที่รู้สึกว่าไม่ไหว กลายเป็นของไร้ค่า น่าสมเพศ และคงเพราะมีปมเรื่องครอบครัวด้วยแหละ
จากที่เคยอ่าน so what ถ้าปลื้มมาเจอกะเท็น ฮาแน่นอน5555555555555555555 อยากให้ปลื้มทำแบบเท็น โดยการหายตัวไปไม่ติดต่อมา ติดต่อไม่ได้ สะใจจจจจจจจจจจ ให้อิพี่โปรดรู้ซะบ้าง :laugh: :laugh:
ปลื้มขึ้นเหนือไปกะเท็นๆเลยนะ.........................โลกนี้กว้างใหญ่ ไม่ช่ายมีแต่อิพี่โปรดคนเดียวนะ
มาต่อีกไม๊อ่ะวันนี้ อยากอ่านนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน :impress3:
ขอบคุณที่มาต่อนะค่ะ ไม่งั้นลงแดงแน่ๆเลย
-
เหตุผลอะไรยังไงตอนนนี้ไม่สนแล้วล่ะ
เพราะพาร์ทหลังเท็นมาแย่งซีนอะ ทึ่งกับผู้ชายนายนี้มาก
คืออ่านตอนแรกมา ดราม่าชิ้นเล็กๆ ค่อยๆบังเกิด แต่พอปลื้มมาที่สะพานเท่านั้นแหละ! ตึ่งโป๊ะ!
เราไม่เคยอ่าน so what นะ ความรู้สึกแรกที่อ่านเจอนายเท็นนี่คือแบบ
"อะไรของมันวะ ผู้ชายคนนี้" ประมาณนี้เลย พิลึกมาก
-
อ่านไปพยายามท่องไปมันคือนิยายๆ
เจ็บสุดตรงโดนเพื่อนหักหลังนี้แหล่ะ หวังว่าคนเขียนคงไม่จบประเด็นนี้ง่ายๆ
ถ้าในโลกความจริงเพื่อนแบบนี้คบต่อไม่ไหวจิงๆ
ส่วนพี่โปรดอย่าจบประเด็นนี้แค่ขอโทษ ผิดไปแล้วงอนง้อ พี่โปรดบาดเจ็บ ปลื้มให้อภัย
ชื่อเรื่องคือมาโปรดเปลี่ยนพระเอกคงไม่ได้ ถ้าเปลี่ยนได้จะดีใจมาก
รักนายเอกเรื่องนี้ที่เข้มแข็ง คนที่ตัดสินใจหนีออกจากบ้านเพราะความฝันได้หวังว่าจะเข้มแข็งที่จะตัดใจได้
คำพูดบางคำอาจแรงถ้าผมทำให้คนเขียนไม่สบายใจขอโทษด้วยคับ
-
อยากรู้ว่าพี่โปรดมันมีเหตุผลห่าเหวอะไรของมัน ทำไมถึงทำกับน้องปลื้มอย่างนี้ คือเฉยชา แถมมีคนอื่นอีก
จะหาอะไรมาแก้ตัวก็ไม่ได้แล้ว ดีใจที่ปลื้มถอยออกมาได้สักที ให้พี่โปรดมันทุกข์หนักๆ ทุกข์ยาวๆ แต่ก็ไม่รู้จะรู้สึกไหม เพราะมีคนใหม่แล้วหนิ ทำไมเพื่อนๆในกลุ่มของปลื้มถึงไม่มีใครบอกปลื้ม แบบเหตุผลประมาณว่าไม่อยากให้คิดมาก หรือเสียใจ เนี่ย ใช้ไม่ได้นะ แก้ตัวน้ำขุ่นๆ
อยากรู้เหตุผลของพี่โปรด อยากรู้ถึงแม้ไม่คิดจะอภัย :onion_asleep:
-
:serius2: :serius2: สองคนนี่จะมาลักน้องปลื้มไปอ่ะ
แต่เชียร์เฮียโปรดเสมอ :katai5: :katai5:
-
ปลื้ม...สู้ๆนะ
-
ทุกอย่างล้วนแล้วแต่ต้องมีที่มาและที่ไปของมัน
เชื่อว่าทุกคนย่อมมีเหตุและผลของตัวเอง
เป็นกำลังใจให้น้องปลื้ม รักเสมอนะจ๊ะ
และเป็นกำลังใจให้พี่โปรดด้วย หวังว่าจะมีเหตุผลที่สมเหตุสมผล
กับเหตุการที่เกิดขึ้น
สุดท้ายเป็นกกำลังใจให้คนเขียน เรื่องนี้สนุกมากจ้า สู้ๆ^^
-
เสี่ยและผองเพื่อนควรมีเหตุผลที่ดีมากๆนะคะ ไม่งั้นจะเปลี่ยนชื่อให้เป็นไม่โปรด
แล้วถ้าน้องปลื้มไม่โปรดเสี่ยจริงๆ จะโดนทิ้งแบบจริงจังไม่กลับมาคืนดีด้วย
ยิ่งน้องปลื้มอยู่ใกล้ชิดเดอะเท็นนี่เดาใจยากนะคะ
ว่าแต่เสี่ยเปลี่ยนไปเยอะตั้งแต่หน้ามีแผลเหมือนโดนกำปั้นใครหนอ
-
ตามอ่านอยู่หลายตอน งานเยอะมว๊ากก อยากให้น้องปลื้มมาปลอบ แต่ตอนนี้ขอปลอบน้องปลื้มก่อน :กอด1:
เกลียดอิเสี่ยและเพื่อนน้องปลื้ม ทำกันได้ลงคอ สงสารปลื้มที่สุด เสียใจแทน แต่ก็ยินดีที่ได้เจอเท็นเท็นในเรื่องนี้ :hao6:
นี่คือจุดเปลี่ยนของปลื้มสินะ ไม่อยากให้ปลื้มหนีหรอก ไปทำให้พวกนั้นรู้เลยว่าเราไม่แคร์ แต่ก่อนอื่นต้องรักตัวเองให้มากกว่านี้นะ ยิ่งไม่สบายอยู่ :hao5:
รออ่านตอนต่อไปค่ะ หวังว่าน้องปลื้มจะเข้มแข็งขึ้นนะ
-
มาเจอคู่เมล เท็น เลยดร็อปอารมณ์เศร้าไปได้บ้าง
น้องปลื้มสู้ๆ รออ่านนะ
คหสต. ไม่ว่าจะเพราะเหตุผลอะไร การสื่อสารให้เข้าใจและความเชื่อใจ คือสิ่งสำคัญของชีวิตคู่
มาโปรดอาจมีเหตุผล(ตามแบบพระเอก)ที่ไม่อาจบอกปลื้ม ถึงทำอะไรแบบนี้
แต่ผู้ที่ถูกปกป้องโดยไม่บอกอะไรให้รู้ การรอฟังคำอธิบาย การถูกปิดหูปิดตา
มันเจ็บปวดมากจนอาจพลาดพลั้งกลับไปแก้ไขอะไรไม่ได้ โปรดระวัง
ดีที่หนูปลื้มเข้มแข็งมากพอที่จะไม่ตัดสินใจทำอะไรบางอย่าง(ในตอนนี้)
-
อ่านมาถึงตอนนี้แล้ว .......... >>>>> บอกตรงๆ เสี่ยรู้อะไรเกี่ยวกับ ตัวปลื้ม ไหมเนี้ย.....
เสี่ยแบบ เป็นพระเอกนิยายเรื่องนี้จริงๆหรอ ?? เสียใจมาก ผิดหวังสุดๆ สำหรับเสี่ยโปรด
แต่ทำไม ทั้งเพื่อน ทั้งคนรัก ทำกับปลื้มแบบนี้ (สงสัยมีเหตุผลบางอย่างที่บอกปลื้มไม่ได้ )
แต่ไม่น่าจะให้เรื่องราวมันลงเอยแบบนี้ เจ็บแผลไม่เท่าไหร่ แต่เจ็บที่ใจ ไปหาหมอที่ไหนก็รักษาไม่ได้
ถ้ามองจากมุมของเสี่ยโปรด ไม่รู้สิ คนเขียนไม่ได้กล่าวในตอนนี้
..เฮ้อ สุดท้ายนี้ ไม่ว่าเสี่ยโปรดจะมีเหตุผลมากมายที่ฟังขึ้นสุดๆ มาแก้ตัวกับ ปลื้ม
แล้วความรู้สึกที่ปลื้มเสียใจ ไม่ใช่เรื่องล้อเล่น ถ้าปลื้มให้อภัยเสี่ยโปรดง่ายๆ
เราคนหนึ่งล่ะ ที่จะตะโกนใส่หน้าปลื้ม "โง่มากยอมง่ายๆแบบนี้ทำไม"
แตก็รัก ปลื้มนะ รักเท็นเท็นด้วย ..
-
นิ่งค่ะ หมดคำพูดกับมาโปรด ปลื้มไปเถอะไปให้ไกลจากคนใจร้ายยังงี้ดีกว่า ขึ้นเขาไปกับเท็นเลย ปล.ชอบเมลจุง น่ารักตลอดอ่ะคนนี้
-
เพื่อนแต่ละคน สงสัยตั้งกะตอนที่แล้วแล้วว่าทำไมมาโปรดควงคนอื่นออกหน้าขนาดนี้
แต่กลับปิดเงียบสนิท เพื่อนประสาอะไร เราว่ามันเป็นเรื่องที่ยังไงก็ไม่น่าให้อภัยจริงๆ
นึกว่าเพื่อนจะดี แต่ที่ไหนได้ เหมือนกันหมด
ถ้ามาโปรดมีเหตุผลจริงๆ และเพื่อนๆของปลื้มรู้
เพื่อนต้องให้กำลังใจปลื้ม เตือนสติ บอกปลื้มว่ามาโปรดอาจจะมีเหตุผลที่ทำ
ไม่ใช่ปิดเงียบสนิท ปล่อยให้ปลื้มเป็นคนโง่ที่ไม่รู้อะไรเลย
-
:fire: :fire: :fire: :fire: :fire: :fire:ทำบ้าอะไรของพี่โปรดเนี่ยย
-
เสียใจ ฮิฮิ
ทั้งแฟน ทั้งเพื่อน นิสัย
-
โอ้โห อ่านตอนนี้แล้วโกรธเพื่อนมากกกกกก
โกรธมากกว่าอิพี่โปรดอีก
เพื่อนเฮงซวย ทำไมเปนคนแบบนี้
ขอให้ปลื้มมีชีวิตที่ดีๆยิ่งขึ้น
หลุดพ้นจากคนพวกนั้นได้ก็ดี
-
เศร้าอย่างต่อเนื่อง ปลื้มของเเม่ :sad2:
อิพี่โปรด อิโปรโตซัวในลำใส้ปลวก ชั้นขอสาปปปปปปปปปป :z6
มอบเพลงนี้ มันเข้ากับชีวิตดราม่าของปลื้มมากข่ะคุณ T---------T
ไม่ได้หมดรักแต่หมดเเรง
https://www.youtube.com/watch?v=qewOLXQs39I (https://www.youtube.com/watch?v=qewOLXQs39I)
-
ยังคงยืนยันถือป้ายไฟเชียร์น้องปลื้ม
การที่ปลื้มไปหาพี่โปรดที่ร้านก็เหมือนการให้โอกาสที่จะอธิบายแล้ว
แต่พี่โปรดเลือกที่จะไม่พูดเอง
ดีนะที่น้องปลื้มหนีมาเจอเทน
ทำให้มีคนช่วยดูแลในภาวะจิตใจแบบนี้
_____________
สำหรับเราไม่โกรธพี่โปรด เพราะการคบกันเป็นแฟนย่อมมีเหตุผลหลากหลายที่ทำให้เปลี่ยนไปได้
แต่เราโกรธเพื่อนของปลื้ม ที่ไม่มีความจริงใจให้เลย ถ้ามีเพื่อนแบบนี้ เราไม่นับเป็นเพื่อนหรอก
ลดระดับลงมาเป็นแค่คนเรียนในมหาลัยเดียวกันเท่านั้น
-
อืม..... คิดว่าน้องปลื้ม เป็นน้องน้ำชาใน MV เพลงล่าสุดเสียอีก ~....ไม่ได้หมดรัก แต่มันหมดแล้วเรียวแรงที่มี....ที่ความรักจะพัง ก็พังเพราะเธอ ต้นเหตุคือเธอ!!! ไม่ได้เกี่ยวกับใคร~ 5555
อุ้ย..... สะใจ ที่เปรมโดนปฏิเสธ กิมนี้ก็ไม่รักเพื่อนนะ ก็เห็นยังกินเหล้ากับคนที่ทำเพื่อนเจ็บได้ ไหนทีแรกขู่เปรมไงว่าไม่ยอมถ้าบ่าโปรดทำปลื้มเจ็บ ทำไรวะ...ทำที่ว่าคือชวนกันกินเหล้า รักเพื่อวะพวกมึง เปรมมันรักพี่ ไส้ต้องดีกว่าขี้ อันนี้ไม่ผิด กิมกับติ๊กดูเลวหาที่ดีไม่ค่อยได้ ปากบอกรัก ปากบอกสงสาร ปากบอกปกป้องเพื่อน ไม่เห็นใครตามหาเจอสักคน แปลกเนอะเพื่อนปลื้มแต่ละคน อ้อ..ยกเว้นเฟรนละกัน
ขอบคุณเท็น ๆ ที่หาโลเคชั่นได้เหมาะเจาะ
ขอบคุณเมลที่เป็นญาติ และให้เลือดกับปลื้ม
ลืมด่าอีกนิดนะ ความคิดส่วนตัวล้วน ๆ ไม่ได้ถามความเห็นปลื้มหรอก พ่อแม่พี่สาวปลื้มนี้ยังไง ถ้าลูกจะตายวันนี้ พวกมันคงมีหน้าที่มารับศพแล้วแค่นั้น ลูกไม่รัก ลูกไม่เคารพฉันไม่แปลกใจเลย
วันนี้บทไอ้โปรดน้อย.... ดีละ ไสตัวไปหาคนอื่นเหอะ เรายินดีด้วยที่นายรู้ใจตัวเอง
ปล. นักเขียนจะลงสันนี้อีกสัก3ตอน เราก็ไม่ว่า ขอให้เจ้าภาพจงเจริญ
-
น้องปลื้มน่าสงสารอ่ะ :m15:
เท็น+เมล คู่นี้น่ารักฝุด ฝุด :กอด1:
-
สงสารปลื้มอะ :mew6: :mew6: :ling1: :ling1: :o12:
-
อดฟังเลย เสี่ยจะแก้ตัวว่าอะไร เพราะน้องปลื้มวิ่งหนีออกมาซะก่อน
ปล.เรื่องนี้เรตติ้งดีเว่อร์ รีพลายวิ่งฉิววววววววว :katai2-1:
-
หมดเวลาอธิบายแล้วล่ะเสี่ยโปรด
ตอนปลื้มรอฟังเสี่ยหายหัวไปหมุดอยู่รูไหน
พอหมดเวลาอธิบายก็อย่าโทษคนอื่น โทษตัวเองที่ไม่ทำเวลาให้มีค่า
อย่าทำเหมือนปลื้มเป็นของตายที่พอกลับบ้านมาก็เจอ คนเราก็มีความอดทนเหมือนๆ กันนั่นแหละ
-
ตอนที่แล้วอารมณ์เสียกับมาโปรดมาก มาตอนนี้เพลียกับกลุ่มเพื่อนทุกคน หน้าไหว้หลังหลอก ต่อหน้าบอกว่าเป็นห่วง เป็นใย ยอมไม่ได้ถ้ามีใครมาทำให้ปลื้มเจ็บ แต่ลับหลังปกปิด ตอแหล ขาดเขลา พวกนี้ยิ่งกว่ามาโปรดอีก
-
ที่ยิ่งกว่าไม่เข้าใจคือ เพื่อนๆของปลื้มรู้อะไรทำไมไม่บอกกัน
ปวดหัว และเพลียกะพี่โปรดมากกก ตกลงเป็นตัวร้ายใช่ป่ะ 5555
รอตอนต่อไปนะคะ
-
:เฮ้อ:
-
อึนมาก อยากรู้ตอนต่อไปว่าปลื้มจะเป็นยังไง :ling1: :hao5:
-
นี่เืพื่อนก็รู้ด้วย? รู้ทุกคน เออนะดีว่ะ ปลื้มเหมือนคนโง่อ่ะไม่รู้อะไรเลย
ทำเพื่ออะไร เพื่อปลื้มหรอถึงจะมีเหตุผลเเต่ความรู้สึกที่เสียไปครั้งเเล้วครั้งเล่ามันเอากลับมาไม่ได้หรอกนะ
โปรดได้ความรักมาเยอะเเล้ว ปลื้มให้ไปเยอะเเล้ว ถ้าปลื้มจะหยุดน่ะคงไม่เป็นไรหรอกมั้ง อยู่ๆแบบนั้นไปเหอะไปตามทางที่โปรดคิดว่าดีเหอะนะโปรดนะ
-
ว่าแล้ว ว่าต้องค้างกันต่อไป
ตามแบบฉบับนิยายไทย ที่ชอบให้ให้พระเอกนางเอกพูดแต่ เอ่อ... อ่า...
ไม่เข้าใจว่า ทำไมมันไม่รู้จักแหกปาก ขัดคอ พูดแทรกกันบ้าง
มีปากแต่ไม่พูด ก็ขอให้มันติดอ่างไปตลอดกาลแล้วกันนะ
:m16:
ถามได้มั๊ยคะ ว่าอีกกี่ตอนถึงจะปรับความเข้าใจกันได้ จะได้มาตามต่อถูก
กลัวอ่านไปแล้วค้าง อารมณ์มันจะประมาณคนเป็นเมนส์เลย
ประมาณหงุดหงิด คันปากอยากด่าคน แต่ยังไม่รู้เรื่องหรือเหตุผลอะไร เลยด่าไม่ออก เลยได้แต่ ฮึ่มๆฮั่มๆอยู่คนเดียว
ซึ่งมัน ฮว๊ากกกกกกก :m31: มากๆค่ะ
-
เย้ๆได้อ่านแล้ว แทบไม่เป็นอันทำงานเลยวันนี้ คู่เทน เมล น่ารัก
เทนเอาน้องขึ้นเชียงใหม่ไปเฝ้าหลินฮุ่ยเลย
โกรธเสี่ยโปรด :ling1:
-
เกลียดๆๆๆ เกลียดไอพี่โปรด แมร่งทำอะไรไม่คิดเลย
เพื่อนในกลุ่มก็ด้วย ต่อให้มีเหตุผลมากมายแค่ไหน
ก็ไม่ใช่เรื่องป่ะ ไปนั่งเฮฮา แล้วพี่โปรดไปโอบอีกคน
ฮึ่ม หงุดหงิดๆ เพื่อนในกลุ่มแบบ ไม่แคร์เลยรึไง
สงสารปลื้มสุดๆ
-
วันนี้จะมีอีกตอนให้ได้อ่านมั๊ยนะ :hao7:อัพวันละหลายๆตอนเหมือนเมื่อก่อนไม่ได้เหรอ :katai1:
-
รอสมน้ำหน้าอิเสี่ย :katai2-1:
หาคนอื่นให้ปลื้มเถอะค่ะ แล้วเอาอิเสี่ยไปทิ้งไกล ๆ ตอนนี้เกลียดมันอย่างแรง :katai1:
-
คะเเนนติดลบนะคะพี่โปรเเละพ้องพวก ทำยังงี้ได้ไงงงงงงงง
ปลื้มไปกับเท็นๆเลย
อยากได้อีกหลายๆตอน
-
สงสารน้องปลื้ม :ling3:
เอาอิเสี่ยไปไกลๆเลย :z6:
คนเขียนแต่งเรื่องใหม่ทีแบบ"ปลื้มใจ" ไรงี้ แล้วหาพระเอกมาดามใจน้องปลื้ม ส่วนอิเสี่ยให้เป็นตัวโกงเลย วะฮ่ะฮ่า :laugh:
-
ขอให้น้องหายเจ็บไวๆนะ .. :กอด1:
-
เหตุผลอะไรล่ะครับที่ทำแบบนั้น
เหตุผลที่ทำให้คนของตัวเองเจ็บขนาดนั้นน่ะ
คงไม่ใช้เหตุผลแล้วล่ะครับ มันเป็นข้ออ้างที่ใช้ในการละเลยคนของตัวเองมากกว่า
:fire: :z6:
-
อยากรู้ว่าที่บ้านปลื้มไม่ออกตามหาไม่ห่วงใยบ้างเลยหรือ
โรคที่ปลื้มเป็นนี่......อันตรายมากเลยนะ
รักแต่คนอื่น จนลืมรักตัวเอง....น้ำตาจะไหล :mew6:
-
เราอ่อนไหวในประเด็นแบบถูกกันเป็นคนนอกเหมือนไม่มีที่ยืน
เลยอินกับตอนนี้เป็นพิเศษ เม้นไม่ออกขอวางตัวเป็นกลางก่อน
ตราบใดที่ยังไม่ได้รับรู้ว่าพี่โปรดกำลังทำอะไรอยู่ คิดอะไรกันแน่ :mew6: :hao5:
ขอตอนต่อไปมาด่วน
เอาเพลงมาฝาก
http://www.youtube.com/v/zdzOlXHX4f0
-
ทุกคนเป็นอะไรกันหมด
ทำไมทำกับปลื้มอย่างนี้
เกลียดพี่โปรดแล้ว
-
:serius2: :serius2: ดีนะที่มีเท็นเท็นกับเมลมาความเครียดให้คนอ่าน
-
ถ้ามีเหตุผลที่จะทำแบบนี้อาจเพื่ออะไรสักอย่าง แต่จำเป็นไหมว่าจะต้องเฉยชากับปลื้ม? ไม่กลับไปนอนกับน้องทิ้งให้น้องอยู่คนเดียว ไม่ว่าจะมีเหตุผลเพื่ออะไรก็ฟังไม่ขึ้นหรอกนะอิเสี่ย
ส่วนบรรดาผองเพื่อน เจ็บกับอิปั๋วเวรไม่เท่าไหร่แต่เพื่อน ๆ นี่สิรู้สึกเหมือนโดนหักหลังยังไงไม่รู้แหะ
-
น้องปลื้มเด็ดขาดดี คนบางคนมันต้องได้รับบทเรียนก่อน ถึงจะเกิดการพัฒนา (หมายถึงทั้งคู่เลย)
ปอลอ คิดถึงเท็นมาก ขำอ่ะ เจอกี่ทีก็ยังเป็นหนึ่งเดียวเสมอ 555555555
:กอด1:
-
:m16:มา โปรด เลว ยอดเยี่ยม เลยนะ :ling3: สงสาร น้อง ปลื้ม1+
-
โดยส่วนตัวคิดว่าถ้าเป็นแบบนี้แล้วจะให้ทั้งสองคนกลับไปดีกันง่ายๆมันดูไม่เมคเซ้นส์เท่าไหร่นะ
อย่างน้อยต้องใช้เวลาซักพักหนึ่ง---พักใหญ่มากๆๆเลยแหละ
ไม่ว่าพระเอกจะมีเหตุผลอะไรก็ตามแต่ที่ต้องทำตัวแบบนั้น
มันรับไม่ได้จริงๆตรงที่ไม่บอกอะไรกันบ้างเลย---จะเอายังไงก็ไม่บอก
คนแต่งเก่งมากเลยที่ทำให้คนอ่านอินตามไปด้วย
+ 1 + เป็ดจ้า
-
อ่านคอมเม้นท์สนุกจริงๆ ครับ ต้องยกนิ้วให้คนเขียนที่ทำคนอ่านอินจัด ตามตัวละครได้ขนาดนี้
ผมขอมีส่วนร่วมบ้าง หลังแอบอ่านไม่เคยเม้นท์ คือผมไม่ค่อยได้อ่านปะติดปะต่อ
เพราะอ่านตอนแรกๆ แล้วคิดว่าในโลกนี้สิ่งที่ตัวนายเอกเจอ มันไม่ค่อยสมจริงหรือไม่มีอยู่จริง
สำหรับมนุษย์เพศผู้ที่มีการศึกษาดี ชาติตระกูลสูง ต่อให้ตกอัพก็จะไม่โง่เสียรู้คนแบบนายเอก
หรือจะใช้ตรรกะความรักจนยอมให้เขาโขกสับ ก็ยิ่งไม่ใช่แหละเพราะช่วงแรกไม่น่าจะมีอิทธิพลจัดขนาดนั้น
กับคนที่ไม่ได้พูดคุยกันเกิน 3 ครั้งแล้วมาออกัสซั่มกันจนเป็นเรื่องแบล็คเมล์ได้
สรุปคือผมทิ้งห่างไป แล้วมาตามอ่านตอนหลังๆ จนรู้ว่าพระเอกเปิดตัวนายเอก พ่อแม่ยินดีปรบมือต้อนรับ
เพื่อนฝูงรับรู้อยู่ด้วยกัน อุ้มชูเลิกเจ้าชู้ไปแล้ว จู่ๆ มามีปมปริศนาพฤติกรรมเปลี่ยนไป
ในมุมนายเอกทำให้คนอ่านเห็นตามนั้น ในมุมพระเอกตรงนี้แหละเป็นประเด็น
ที่จะทำให้นิยายเรื่องนี้เจอกับภาวะช็อตดาวน์ หากเหตุผลไม่สามารถดึงใจคนอ่านให้สงสารได้นอกจากสันดานล้วนๆ
ถ้าเป็นประเด็นหลัง แล้วยังได้เป็นพระเอกที่นายเอกหวนกลับไปคืนดีอีก เรื่องนี้ยกให้เป็นนิยายตลาดหลังข่าวหลายสีได้เลยครับ
แต่ถ้าเหตุผลพระเอกทำเพราะมีการพนันขันต่อกับเพื่อนฝูง เพื่อนนายเอก ที่พากันทรยศต่อมิตรภาพ แสดงว่าพวกนี้รวมทั้ง
พระเอกมิควรที่นายเอกจะคบหายึดถือเอาเป็นเพื่อนอีก เพราะเพื่อนแบบนี้ขายเพื่อนทรยศเพื่อนได้ ย่อมเป็นคนขายชาติ
ทรยศชาตินำพาความล่มจมสู่สังคมโดยไร้มโนธรรม ศีลธรรม จริยธรรม ทุกสิ่งที่นับรวมแล้วเรียกว่า 'คุณธรรม'
คนกลุ่มนี้มิควรเข้าใกล้ข้องแวะ คนไร้คุณธรรมจงอย่าคบหาเป็นดีที่สุด นี่คือสัจธรรมของโลกที่ยั่งยืน
คนที่นอกกาย นอกใจ หรือนอกกายแต่ยังยืนกรานว่าไม่นอกใจ ทุกอย่างล้วนน่ารังเกียจหมดศรัทธาที่จะนำมาเป็นคู่รักคู่ชีวิต
ไม่ว่าจะหญิงแท้ชายแท้ หรือคู่รักต่างเพศ เพราะหากคนเหล่านี้ยังมีอิทธิพลให้เป็นแบบอย่างว่าชีวิตจะประสบผลสำเร็จ
พบพานความสุขในบทสรุปสุดท้าย เท่ากับขัดต่อหลักคำสอนของคำว่าทำดีได้ดี ทำชั่วได้ชั่ว ส่งเสริมให้คนพากันทำชั่ว
สนองกิเลสเพิ่มมากขึ้นในสังคม ทั้งหมดล้วนคอมเม้นท์จากความนึกคิดของผมเอง
คนอ่านหรือคนเขียนอย่าได้ซีเรียส ผมเพียงสะท้อนให้รู้ว่า นอกจากนิยายจะจรรโลงด้านอรรถรสทางภาษาและวรรณกรรมแล้ว
ยังมีอิทธิพลต่อพฤติกรรมของคนอ่านที่เป็นเด็กและเยาวชนจะลอกเลียนแบบ ข้อนี้พึงสังวรไว้เป็นดีที่สุด
ขอบคุณที่นำผลงานดีๆ มาสู่คนอ่าน :pig4:
-
เท็นนนนนนนนนนนนนนน
คิดถึงนะ
เกลียดมาโปรดตั้งแต่ต้นเรื่องมาจนถึงตอนล่าสุด
ตอนนี้เพิ่มเพื่อนๆที่เคยชอบ เขี่ยไปอยู่ฝั่งเดียวกับมาโปรดเลย ยี้ๆๆ :fire:
:impress2:เท็นๆปลื้ม :o8:
-
กะอิพี่โปรดไม่เท่าไหร่ เพราะไงก็สันดานเสียมานานและ แต่เพื่อนๆซิทำไม ทำไมถึงไปนั่งเฮฮาอยู่ตรงนั้น ทั้งๆที่ก็รู้ว่าปลื้มมันทุกข์แค่ไหน นี่เหรอเพื่อน หักหลังกันชัดๆ ดราม่าดีๆเท็นมาทำให้หลุดฮาซะงึ้นอ่ะ
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
มาต่ออีกตอนไม่ได้หรอคะ นะๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ไม่ได้อ่านอีกแล้วมันนอนไม่หลับจริงๆ พรีสสสสสสสสสส :ling1:
-
บอกเลยการกระทำพี่โปรดไม่ได้ทำให้เรารู้สึกแย่เท่าไหร่ เพราะชินกับความเหี้ยของมันละ แต่ยิ่งทำให้รู้สึกแย่คือเพื่อนๆ คือทุกคนที่อยู่ตรงนั้น
เป ้นคนที่คุ้นเคย เป ้นคนที่อยู่ด้วยกันมาตลอด เพียงตำแหน่งแค่ตำแหน่งเดียวนั่นแหละที่ทำให้เจ็บมากกว่าเดิมอีก เพระาความรู้สึกที่ว่าไม่มีใครต้องการ ไม่ใช่แค่ที่ข้างๆคนที่รัก แต่ที่ว่างในกลุ่มเพื่อนกลุ่มสังคมของตัวเองก็ไม่ใช่ของตัวเองอีกต่อไป มันเป็นความรูัสึกของคนไม่เหลืออะไรอีกแล้ว
แล้วยิ่งเป็นคนที่หนีออกจากบ้าน ไม่มีที่กลับ ไม่มีที่ซุกหัวนอน ไม่มีแม้กระทั่งที่พักใจ มันจะท้อแท้ขนาดไหนกัน....
-
รู้สึกว่ายังดราม่าไม่สุด ขอมากกว่านี้อีกหน่อยได้มั้ย....ท้าทายแน่ะ
เรายังเชื่อว่าเสี่ยโปรดรักปลื้มจริงๆ เพราะแค่นั่งกอดคอกับคนใหม่เท่านั้น
อยากรู้เหตุผลจริงๆที่เสี่ยทำกับปลื้มแบบนี้มากกว่า :mew4:
-
เดอะเท็น ชะงักทุกอารมณ์สินะ 5555555
:man1: รักมากๆๆๆๆ ขอบคุณที่มา ขอบคุณที่เป็นคนไปเจอน้องปลื้ม ขอบคุณที่ช่วยน้องไว้
ถึงคุณพี่มาโปรด อิเฮีย อิเสี่ย เราเลิกซัพพอร์ตแกแล้ว คนบ้าาาาา :angry2: ทำน้องปลื้มเจ็บทำไม
เผลอตัวทีไรชอบใช้ความรุนแรงตลอดเลย ไอพระเอกป่าเถื่อน :z6: :katai1:
ถ้ายังไม่รีบมาเคลียร์ละก็ เราจะเปลี่ยนไปเชียร์คนอื่นแล้ว เสียใจกับการกระทำอิเฮียมากจริงๆ T_T
-
อิเสี่ยนี่ นิสัยเสียมาตั้งแต่ต้นละ ชิน :z6: :z6: :z6: :z6:
แต่ขุ่นเพื่อนคะ ทำงี้ได้งายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย :beat: :beat: :beat: :beat:
ขออีกตอนไม่ได้หรือคะ :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1:
-
อิเชรี่ยพี่โปรดดดดดดดดดดด :z6: :z6: :z6: :z6: :z6: :z6:
ณ จุดนี้ เหตุผลเชรี่ยไร ช่างหัวคุณมรึงเหอะวะครับ :angry2:
คือตำตาขนาดนี้ไม่ว่าจะจริงหรือแผน หรือหร่าเหรวหรอยหลอดอัลไล ก็ช่างแม่มเห๊อะ ยังมาทำซึนบอกมาทำไม บอกให้อยู่ห้อง คือคุณมรึงคือว่าน้องเป็นอิเย็นเมียทาสหรือวะครับ หนังหน้ากะส้นทรีนเสี่ยนี่คล้ายกันจนแยกไม่ออกแล้ว ห่านนน
ทำน้องเจ็บตัวแล้วเหมือนจะมาทำห่วงนะ แหม่ ไม่รอให้ตายหร่าาาเพราะมรึงก่อนล่ะ แล้วคบกันเชรี่ยไร น้องมีปัญหาป่วยเป็นไรไม่เคยรู้เคยสนใจ ห่านนนเอ๊ย (เอาไป ตัวที่2) แล้วหมาบ้าอย่างคุณมรึงนี่ไม่มีปัญญาตามน้องที่บาดเจ็บหนีได้ คือสำหรับน้องมรึงพยายามได้แค่นี้ ความห่วงและใส่ใจมีให้ได้แค่นี้? แล้วก่อนหน้านี้จะมาเยอะหึงโหดทำเชรี่ยอัลไล อิห่านนนนนนนนนนนนนน (เอาไปตัวที่ 3) คิดอีกทีเอาไปทั้งเล้าเลยเหอะ ให้แม่มโดนห่านจิกตายหร่าไปเรย
อะเคร จบพาร์ทอิเชรี่ยพี่โปรด
แล้วอิกลุ่มเพื่อนนี่มันอัลไล มันคงไม่เจ็บขนาดนี้ถ้าคนที่อยู่ด้วยไม่ใช่เพื่อนตัวเอง คือไม่ว่าจะจริงหรือแผน หรือหร่าเหรวอัลไล ไม่ต้องมาทำเป็นบ่นเหมือนเคืองอิเชรี่ยโปรดหรอก เพราะพวกมรึงก็เป็นส่วนร่วมทำปลื้มเจ็บเหมือนกัน และที่เชรี่ยยิ่งกว่า คือการที่พวกมรึงคุยปรึกษากัน ก็แปลว่าต่อให้อิเชรี่ยโปรดมีแผนหรือไร พวกมรึงก็ไม่ได้รู้เรื่องด้วย สรุปคือพวกมรึงยังมานั่งแดรกเหล้าเฮฮากะเชรี่ยนี่ได้ โดยที่เห็นมันเอาคนอื่นมาแทนเพื่อนมรึง แล้วให้เพื่อนมรึงเป็นเมียคนใช้อยู่รอที่ห้อง?? จะด้วยเหตุผลไรก็แล้วแต่ ณ จุดนี้ อิกลุ่มเพื่อนนี่เลวซะยิ่งกว่าเชรี่ยโปรดอีก อิเชรี่ยยยยยยยย (อย่างพวกนี้ ห่านไม่ต้อง ให้เชรี่ยลากลงน้ำไปแดรกเรยเห๊อะ)
สงสารน้องมาก ตัดขาดจากครอบครัว แฟนก็เชรี่ย ไม่มีใครให้หันไปหาได้ เพราะเพื่อนเสือกเชรี่ยกว่าแฟนอีก คงรู้สึกเหมือนตัวคนเดียวไม่เหลือใครสุดๆ.... น้ำตาจิไหล :o12:
ว่าแต่ว่าขุ่นเท็นเป็นแฟนกับขุ่นเมล แล้วใครจะคู่น้องปลื้มง่ะ หรือจะเป็น 3P กิ๊บกิ้ววว
อนึ่ง... คือตอนนี้ตัดบุคลที่กล่าวถึงด้านบนออกไปจากสารบบแล้ว พร้อมยื่นเสนอเปลี่ยนชื่อเรื่องจาก มาโปรด เป็น ปลื้มปริ่ม (ใช่หรอ??) กร้ากกกกกกกก
...จัดซะยาว... ขออภัยหากอินเกิน แต่มันอินจริงๆนะ :-[
...รอคอยตอนต่อไปด้วยใจจดจ่อและคาดหวัง... :impress:
-
สงสารปลื้มมากอะ อ่านแล้วน้ำตาคลอเลย
ไม่เข้าใจพี่โปรดกับพวกเพื่อนๆปลื้มอะ ทำไมถึงใจร้ายกับปลื้มเยี่ยงนี้ :o12: :o12: :hao5:
มาต่อไวๆน้าคะ รออยู่ด้วยใจจดจ่อ :mew1:
-
แม็ค นี่ใช่แม็คของเต้ ป่ะ
พี่โปรดก็พวกมีอะไรไม่ค่อยบอก
ปลื้มก็ไม่ค่อยถามแต่ชอบคิดเอาเอง(ถึงถามก็ไม่ยอมฟังคำตอบ)
แล้วแบบนี้เมื่อไหร่จะเข้าใจกันซะที
ถึงตอนนี้ใครจะว่ามาม่าแต่ชั้นฟินนนน
เพราะว่าได้เจอเมลสุดที่รัก อิอิ
-
เราเป็นปลื้มก็จะไม่เข้าใจและคงไม่รับฟัง มันนานเกินไปแล้วจริง ๆ
หวังว่าจะมีเหตุผลรองรับที่สมควรนะ น้องปลื้มหนีไปแล้ว สะใจมั้ยล่ะพี่โปรด ฮึ :m16:
น้องเป็นโรคน่ากลัวด้วยนะ เฮ้อ สงสารจริงไรจริง ใจยังอยากให้ปลื้มกลับบ้าน
เข้าใจกับพ่อแม่ กลับมาเป็นลูกคุณหนู ขับรถสวย ๆ เชิด ๆ เริ่ด ๆ ใส่พี่โปรด
เท็นเมลน่ารักดีนะ ปลื้มโชคดีเจอคนดี
ขอบคุณค่ะ
-
คิดว่าถ้าเปรมรู้...ก็น่าจะมีเหตุอะไรซักอย่างที่ทำให้โปรดต้องทำ
แต่ก็นะ ก็ไม่ใช่เหตุผลที่โปรดต้องเย็นชาก่อนหน้านี้นี่นะ
-
หมดเวลาสำหรับการรอฟังเหตุผลแล้วนะ มาโปรด ถ้าไม่รักแล้วก็ปล่อยน้องไป เห็นแก่ตัวเกินไปแล้ว สงสารน้อง (กระโดดเตะ มาโปรด)
-
:hao5: พูดไม่ออกบอกไม่ถูกเลยอะ
แต่ก็อยากอ่านให้เครียลๆนะ รู้สึกมันเป๋นมินิไคลแม้กยังไงไม่รู้จิ
-
เสียน้ำตา ก่อนนอน มาต่อเร็ววว นะครับ. :o12: :sad4:
-
:hao5: สงสารปลื้มจัง :mew4:
-
"สูติบัตร" ที่ถูกเขียนแบบนี้นะคะ
ตอนจบนี่จบเศร้าหรือป่าวคะ เราอยากอ่านเรื่องที่จบแบบ happy ending อ่ะค่ะ ไม่ชอบเรื่องที่จบแบบมีใครตายเลยค่ะ
น้องปลื้มเป็นโรคอย่างนี้ กลัวใจคนแต่งให้น้องปลื้มตายเสียจริงๆ :katai1:
-
แต่ผมแค่เจ็บปวดกับเสียงของใครอีกคนที่ดังลอดมาตามสายจนไม่อยากพูดอะไรให้มากความก็เท่านั้นเอง
รู้สึกหน่วงๆ จุกๆ เจ็บๆ กับจุดนี้จัง หาเหตุผลดีๆ ให้มาโปรดไม่เจอเลยร้ายเกินไปล่ะน่ะ
-
สงสารปลื้มสุดๆ
เสี่ยทำอะไรเนี่ยยยย บอกที
ต้องการอะไรหรอ? =____=
-
ดีแล้วที่จากมาซะได้ ไม่จำเป็นต้องเสียเวลาฟังเหตุผลจากคนห่วย ๆ หรอก
เพราะรอฟังมานานมากพอแล้ว ตอนนั้นมีซ่งติงอุดปากอยู่หรือไงถึงไม่พูด
พอตอนนี้จะมาพูด มาอธิบาย รอชาติหน้าก็ได้ค่ะเสี่ย ไม่ต้องรีบ มีเวลาอีกเยอะ
... ส่วนตัวแล้วคิดว่า เหตุผลห่าเหวอะไรของเสี่ยก็ฟังไม่ขึ้นทั้งนั้นแหละ
เพราะอะไร เพราะสิ่งทีทำ พฤติกรรมในช่วงที่ผ่านมาแสดงถึงความไม่ใส่ใจ ไม่สนใจ
จริง ๆ ต้องบอกว่าหมดความสนใจโดยสิ้นเชิงเลยดีกว่า
ที่แปลกใจคือเพื่อนปลื้มทุกคนรู้หมดและยังคงไปกับเสี่ยเป็นปกติ
เอ่อ ... ยังเป็นเพื่อนกันอยู่จริง ๆ เหรอ เพราะแค่กลัวเสี่ยไม่พอใจเลยปล่อยเลยตามเลย
เฮ้ย ถ้าเป็นเรานะจะออกจากกลุ่มนี้มาเลย โอเคนะ เรายังทักทายกันได้ตามปกติ
แต่อาจน้อยลง และคงไม่มีเหตุจำเป็นอะไรที่ต้องมีกิจกรรมร่วมกันอีก
ไม่ได้แค้นใจ หรือว่าน้อยใจนะ แต่การจากกันกับเสี่ยมันไม่สวยงามน่ะ
มิตรภาพก็ไม่เหลือแล้ว ดังนั้น ความสัมพันธ์ก็คงต้องเหลือแค่คำว่า "เคยเป็น .. " แล้วกัน
หวังว่าคนแต่งจะวางปลื้มไว้เป็นคนที่มุ่งมั่นเหมือนที่เลือกเดินออกจากบ้านมาเพื่ออนาคตของตัวเองนะคะ
ไม่ได้หวังสะใจ แต่คิดว่าเปลี่ยนนายเอกให้เสี่ยซะเถอะ ปลื้มไม่เหมาะหรอก
.. ไม่ค้างละ แบบนี้แหละดีแล้ว
เห็นด้วยอย่างยิ่ง
-
โปรดนะโปรด......
เราให้คะแนนนายติดลบอ้ะ
ถ้าจะมาแบบเหตุผล ไม่อยากให้ปลื้มโดนแกล้งนี่ไม่ใช่นะ
เพราะเราสงสารน้องปลื้มมมมม
ในใจอยากให้น้องกลับบ้านเร็วๆเหมือนกันนะ งุงิ กระซิบคนเขียน
ฮ่าๆ
-
รอๆๆๆ (http://img.coolz-server.com/img/2014-01-10/09-09-56_0.27336.gif)
-
เอาใจช่วยปลื้ม เสี่ยนิสัยว่ะ...
ทำร้ายจิตใจยังไม่พอ ทำร้ายร่างกาย
คดีร้ายแรงหลายกระทง
อยากให้ปลื้มกลับคืนสู่สถานะแบบ ..ปรับความเข้าใจกับครอบครัวได้
เป็นหม่อมหลวงปลื้ม รึป่าว? รุสึกแม่เป็นหม่อมราชวงศ์ใช่มั้ย
แบบ..ทายาทคนดัง มีหมอหนุ่มรุมตามตื๊อ ให้เสี่ยดูด้อยไปเลยอ่ะ
มโนเองเลยจ้า แบบว่าอินจัดๆ
-
:z10: :z10:
-
นั่นล่ะ หนีโล้ดด.ดด. ถึงแม้จะมีคนเคยบอกว่าการที่คนเรารักกันต้องเชื่อใจกัน แล้วคนคนนั้นได้ทำตัวให้เราเชื่อใจได้แล้วรึยังล่ะ เอาให้หนักๆเลยปลื้ม เราดราม่ามามากแล้ว ให้พี่โปรดรู้จักดราม่ากับเขามั่ง
-
น้องปลื้มมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม
สู้ๆ นะครับ อย่าไปสนใจ(ไอ้)เสี่ยโปรดนั่นเลย ปวดหัวเปลืองใจเปล่าๆ
-
สงสารปลื้มมาก ชีวิตแกจะไม่มีใครเลยจริง ๆ เหรอ
มีคนรักก็ห่วยแตก เอาแต่ใจ สนองแต่ตัณหาตัวเอง
มีเพื่อนก็เหมือนไม่มี มีไว้นั่งกินข้าว กินเหล้าเท่านั้นหรือ
นี่ถ้าไม่เจอพี่สองคนนี้ช่วยไว้ทำไง ไอ้โรคที่เป็นอยู่อันตรายถึงตายเชียวนะ
เปลี่ยนคู่ ๆๆๆๆ
-
คิดถึงปลื้มกับเท็นแบ้วค่ะ
-
อ่านพาร์ทมาโปรด โอ้โห ไอ้หมอนี่นิ
พอถึงตอนเจอเท็น ไชโยเลย
เป็นเรื่องที่ติดงอมแงม
กดบวกและเป็ดให้ทุกๆ เม้นต์ในตอนนี้ไล่ลงมาถึงนี่เลย
โดยเฉพาะ ซ่งติง ของ iforgive
555
:hao7:
อ้อ บวกและเป็ดให้คนเขียนรีบมาลงไวๆ
จิลงแดงกับน้องปลื้ม
-
:call: :call: :call:
-
มาต่อเถอะค่ะ ไม่มีกะจิตกะใจเรียนจนต้องกลับบัานมานั่งรอนิยายอัพ
พรีสสสสสสสสสสสสส :ling1:
-
รอน้องปลื้มมมมมม
-
อ่านแล้ว แน่นอกมาก เห้อ
อยากให้น้องปลื้มกับบ้านไปเป็นคุณหนูเชิ่ดๆ หรือ ไม่ก็ หนีไปอยู่ที่ไหนก็ได้สักที่ รอต่อไป :katai4:
-
:o12: สงสารปลื้มจังเลยอ่า
ปล. ว่าแต่แม๊คเนี่ยมาจาก So what ป่าว
จำได้ว่ามีตอนหนึ่งที่เต้พูดถึงมาโปรดอ่ะ
-
:ling2: มารอน้อง ปลื้ม
-
มารอน้องปลื้ม น้องเท็นครับ
-
อย่าบอกว่าเหตุผลที่พี่โปรดทำกับน้องอย่างนี้
เพราะต้องการตัวหลอก ไม่ให้ใครมาแกล้งปลื้ม
-
เมื่อไหร่จะมาต่อซะที :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1:
น้องปลื้ม จะเปนงัยบ้างงงงงงงงง ป่านนี้ถูกเท็นเท็นแกล้งงงงงงงงงงงงงไปถึงไหนแล้ววววววว
หายไปนานๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆเลยนะน้องปลื้ม ให้อิโปรดรุ้ซะบ้าง ว่าไม่ใช่ของตาย อย่าไปสนใจ อย่าไปแยแส :laugh: :laugh:
คนแต่งมาต่อซะที วันนี้เปิดโดยไม่ได้เข้าระบบมาดูหลายรอบเบยยยยยยยยยยยยยยยยยย
จะลงแดงแล้ววววววววววววว :ling3: :ling3: :ling3: :ling3: :ling3: :ling3:
-
รอน้องปลื้มพี่โปรดมาทั้งวันเลยเมื่อไหร่จะมา :o12: :o12:
-
:o12: น้องปลื้ม
-
ปูเสื่อรอน้องปลื้มมมมมมมม :katai3: :katai3: :katai3:
:katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5:
จะลงแดงแล้วววววววววว ช่วยมาอัพทีีีีีีีีีีีี :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1:
-
:mew4: ,มหามวลชน คนรักเล้า
, กำลังรอ.....การลง @มาโปรด@
, ในตอนใหม่..... อย่งใจจดใจจ่อ อยู่น้าครับบบบบ :ped149:
-
:mew4: ,มหามวลชน คนรักเล้า
, กำลังรอ.....การลง @มาโปรด@
, ในตอนใหม่..... อย่งใจจดใจจ่อ อยู่น้าครับบบบบ :ped149:
เราเข้ามาดูทุก 5 นาที :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4:
-
ตอนที่ 22
ผมพักรักษาตัวอยู่ที่บ้านพี่เท็นอีกหลายวันโดยที่ไม่รู้ความเป็นไปของโลกภายนอกเลยสักนิด การได้ใช้ชีวิตอยู่ที่บ้านของพี่เท็นเป็นอะไรที่ผมไม่เคยคิดฝันมาก่อน เขาเป็นคนแปลกๆ ที่ให้ความรู้สึกไม่เข้าใจอยู่ตลอดเวลา ความจริงแล้วพี่เท็นเป็นพี่ที่คณะผม เรียนภาควิชาเดียวกันด้วยซ้ำ แต่ผมไม่ค่อยได้เจอพี่เขาเลย ผมยอมรับว่าผมไม่ใช่คนที่มีใครรู้จักมากนัก และผมก็ไม่ค่อยได้รู้จักใครด้วย เพราะช่วงปีหนึ่งที่ผมเอาแต่ทำงาน ขาดกิจกรรมก็หลายครั้ง เพิ่งจะมารู้จักคนอื่นๆ นอกจากเพื่อนสนิทของตัวเองบ้างก็หลังจากที่ได้มาอยู่กับพี่โปรดแล้ว
พี่โปรด...อีกแล้ว
ทำไมผมยังต้องคิดถึงเขาด้วยนะ
ผมตัดดอกกุหลาบดอกสุดท้ายเก็บใส่ตะกร้าหวาย ก่อนจะเดินออกจากสวนกุหลาบที่พี่แม่บ้านเล่าให้ฟังว่าพี่เท็นลงทุนทำเองกับมือ ดอกกุหลาบทุกต้นเขาก็เป็นคนปลูก เขาเป็นที่รักของคนในบ้านนี้ทุกคน ถึงเขาจะชอบทำเหมือนใจร้าย แต่ที่จริงแล้วก็ใจดีมากเลย
ผมเอาดอกกุหลาบไปให้พี่แม่บ้านจัดใส่แจกัน ก่อนจะเข้าไปช่วยงานในครัวเท่าที่พอจะทำได้ ล้างผักบ้าง หั่นหมูบ้าง ผมไม่อยากมาอยู่ที่นี่โดยไม่ทำประโยชน์อะไร พี่เท็นก็นานๆ จะกลับมาที่นี่ที เหมือนว่าเขาจะมีบ้านที่ซื้อกับเพื่อนอยู่ใกล้ๆ มหาลัยเลยไม่ค่อยได้กลับบ้านใหญ่บ่อยนัก ผมเลยไม่ต้องอึดอัดกับสายตาที่ชอบมองมาเหมือนกำลังสแกนผมอยู่
แต่วันนี้พี่เท็นกลับมาพร้อมพี่เมล สองคนนี้เดินด้วยกันแล้วความเท่กินกันไม่ค่อยลง พี่เมลที่ผมรู้สึกคุ้นหน้านั้นที่จริงแล้วเพราะเขาเป็นเดือนมหาลัยหลังจากที่ปีก่อนหน้าถูกเดือนจากแพทย์แย่งตำแหน่งไปจากวิศวะ
“ดูนี่ แล้วบอกกูหน่อยว่านี่รูปมึง” พี่เท็นยื่นกระดาษ A4 มาให้ผม
ผมรับมาก็เห็นว่าเป็นใบประกาศตามหาคนหาย และคนที่หายไปนั้นก็คือ...ผมเอง
“น้องรหัสไอ้คิมที่ชื่ออะไรนะ กิม หรือกิ้ม เออ สักอย่างน่ะ กูเห็นมันยืนแจกอยู่หน้าตึกคณะ”
คุณกิมเหมือนจะมีพี่รหัสชื่อนั้นจริงๆ ครับ แต่ผมที่สายรหัสขาดเพราะรุ่นพี่ถูกรีไทน์ออกไปนั้นไม่ค่อยได้ไปงานเลี้ยงสายอะไรเท่าไหร่ ความจริงแล้วผมไม่ค่อยรู้จักพวกรุ่นพี่ด้วยซ้ำไป
“โทรไปบอกเพื่อนหน่อยดีมั้ยปลื้ม เดี๋ยวก็กลายเป็นเรื่องใหญ่” พี่เมลบอกพลางยื่นไอโฟนของเขามาให้ผม แต่ผมส่ายหน้าและบอกขอบคุณเบาๆ
“ผมจำเบอร์พวกเขาไม่ได้หรอกครับ ไม่เป็นไร ปล่อยไว้อย่างนี้เถอะครับ”
“แล้วเรื่องเรียนล่ะปลื้ม”
“ผมคิดว่าจะดร็อปไว้ก่อนน่ะครับ...ตอนนี้ผมยังไม่พร้อมจริงๆ”
พี่เมลมองผมอย่างไม่สบายใจ ตรงกันข้ามกับพี่เท็นที่ดูเหมือนจะไม่ได้ใส่ใจเลยสักนิด เขานั่งเล่นรูบิคโดยไม่สนใจบทสนทนาของผมกับพี่เมลเลยแม้แต่น้อย
“พี่ก็ไม่รู้ว่าปลื้มเจออะไรมาบ้าง แต่ถ้ายังไม่พร้อม ก็พักก่อนก็ได้ งั้นพรุ่งนี้พี่พาไปทำเรื่องดร็อปเรียนละกันนะ”
“ขอบคุณครับ”
พี่เท็นโยนรูบิคที่เรียงหน้าตามสีได้ถูกต้องลงบนโต๊ะรับแขก ก่อนจะบอกผมว่า “ถ้าอย่างนั้นคืนนี้จัดกระเป๋าไว้เลยละกัน กูเตรียมตั๋วรถทัวร์ไว้ละ เราจะออกเดินทางกันพรุ่งนี้ตอนเย็น”
“ห้ะ? O_O” ทั้งผมและพี่เมลพูดขึ้นมาพร้อมกัน แต่พี่เท็นก็แค่ยักไหล่
“ขึ้นเหนือไง บอกไว้แล้วนี่” เขาพูดไว้แค่นั้นก็เดินไปทางห้องครัว พี่เมลอ้าปากค้างนิดๆ แต่พอได้สติก็รีบเดินตามพี่เท็นไปทันที
ผม...หนีเสือปะจระเข้รึเปล่านะ...
พี่โปรดยังพอจะฟังคำพูดคนอื่นบ้างนะ...แต่คนๆ นี้ ไม่ฟังอะไรเลย -_-
อ่า...ผมคิดถึงพี่โปรดขึ้นมาอีกแล้ว
.
.
.
เช้านี้พี่เท็นเป็นคนขับรถมาส่งผมที่มหาลัย เขาไม่ได้ใจดีอะไรหรอกครับ แค่เพราะพี่เมลมีควิซแล็ปและบอกให้เขามาส่งผมแทนก็แค่นั้น
“เรียบร้อยแล้วใช่ป่ะ ลายเซ็นคณบดีเอาเอกสารมาให้กูละกัน เดี๋ยวจัดการเอง เขาซี้กับกู” ว่าแล้วพี่แกก็ฉกเอกสารไปจากมือผมแล้วเดินลิ่วๆ ขึ้นลิฟท์ไป ผมเลยเดินออกมายืนรอพี่เท็นที่ลานจอดรถ
“ปลื้ม!!!!!” เสียงตะโกนเรียกผมจากทางด้านหลัง ไม่ทันที่ผมจะหันกลับไปมองก็โดนชาร์ตเข้าซะแล้ว
แว๊บแรกผมกลัวว่าคนที่กำลังกอดผมอยู่จะเป็นพี่โปรด...แต่แหวนที่นิ้วนางซ้ายก็ทำให้ผมรู้ได้ว่าคนที่กอดผมอยู่คือคุณเฟรน
“หายไปไหนมา มึงหายไปไหนมา!” คุณเฟรนร้องไห้ออกมาอย่างไม่อายคนที่เดินผ่านไปผ่านมา เขาดูจะดีใจมากจริงๆ ที่เจอผม
“ร้องไห้ทำไมครับ...ผมก็อยู่นี่แล้วไง” ผมไม่ถนัดพูดปลอบใจใครเลย ยิ่งเวลาที่มีคนมาร้องไห้ซบไหล่ผมอย่างนี้
“ฮือออออ ฮึก!ฮือออ กูรู้เรื่องหมดแล้ว ฮึก! รู้หมดแล้วปลื้ม มึงเจ็บมากมั้ย เป็นอะไรมากรึเปล่า”
“ผมไม่เป็นอะไรแล้วครับ”
“ทำไมไม่บอกกูล่ะ กูไม่ใช่เพื่อนเหรอถึงมีอะไรไม่เล่าให้ฟังเลย แค่กูคิดว่ามึงต้องร้องไห้อยู่คนเดียว กูก็โกรธตัวเองมากแล้ว...อย่าทำอย่างนี้อีกนะ กูเป็นห่วง”
“ผมขอโทษครับ”
“แขนไปโดนอะไรมา เจ็บมากมั้ยวะ”
“อุบัติเหตุน่ะครับ แต่ไม่เป็นอะไรมากหรอก”
น้ำตาของคุณเฟรนยืนยันความรู้สึกของเขาจนผมอดรู้สึกผิดไม่ได้...ที่ผมไม่บอกก็แค่ไม่อยากให้ใครต้องไม่สบายใจไปกับผมก็แค่นั้น
“แล้วทำไมมาคนเดียวล่ะครับ”
“กูเลิกคบกับพวกบ้านั่นแล้ว! จะด้วยเหตุผลอะไรที่มันไม่บอกมึงเรื่องไอ้เหี้ยโปรดก็ช่างเถอะ แต่โดยรวมแล้วกูถือว่าพวกมันก็หักหลังมึงเหมือนกัน ถ้ารู้แล้วไม่ยอมช่วยไม่ยอมทำอะไร จะมีเพื่อนไว้ทำไมวะ” คุณเฟรนดูจะโกรธอย่างจริงจัง ผมยอมรับว่ามีอยู่สักเสี้ยวความรู้สึกหนึ่งของผมที่สงสัยว่าทำไมพวกเขาถึงช่วยพี่โปรดปิดผม แต่ผมก็ไม่ได้โกรธพวกเขาหรอก ...เพราะถ้าผมตกอยู่ในสถานการณ์เดียวกับพวกเขาแล้ว...ผมก็คงไม่พูดอะไรเช่นกัน
“อย่าทำอย่างนั้นเลยครับคุณเฟรน...เรื่องนี้ไม่มีใครผิดหรอก”
ใช่ครับ...ไม่มีใครผิดเลยสักคน ก็แค่เพราะความไม่สมดุลของความรัก ที่ทำให้มันเกิดขึ้น
พี่โปรดไม่ได้ผิดเลยที่หมดรักผม...หัวใจคนมันบังคับกันได้ซะที่ไหน
“แล้วมึงมาที่นี่ทำไม แล้ว..มากับใคร ตอนนี้มึงอยู่ที่ไหนเหรอวะปลื้ม”
ผมไม่ได้ตอบคำถามของคุณเฟรน ถ้าผมบอกว่าผมกำลังจะดร็อปเรียน...คุณเฟรนต้องโวยวายขึ้นมาแน่ ผมรู้ว่ามันน่าสมเพชและไร้เหตุผลมากที่ผมจะล้มเหลวแค่เพราะคนๆ เดียว แต่ตอนนี้...ผมยังไม่พร้อมจริงๆ
“คุณเฟรนดูแลตัวเองด้วยนะครับ...ขอบคุณมากครับที่เป็นเพื่อนที่ดีกับผมมาตลอด”
“ปลื้ม...อย่าพูดเหมือนว่ามึงจะไม่อยู่ที่นี่แล้วสิวะ”
ผมได้แค่ยิ้มตอบกลับไป...ผมอยู่ที่นี่ต่อไปอีกไม่ได้แล้ว ผมจะทนเห็นพี่โปรดอยู่อีกได้ยังไง...ในเมื่อหัวใจมันเจ็บปวดมากขนาดนี้
“ไม่ว่ามึงจะอยู่ที่ไหน...อย่าลืมนะว่า ยังมีกูที่เป็นเพื่อนมึง” คุณเฟรนพูดแค่นั้นก่อนจะซบหน้าลงร้องไห้กับไหล่ของผม ส่วนผมทำได้แค่ปล่อยให้น้ำตาไหลลงมาเงียบๆ
ขอบคุณครับ...ผมจะไม่ลืมเลยว่าชีวิตหนึ่งเคยมีเพื่อนดีๆ อย่างคุณ
.
.
.
“ดูแลน้องด้วย เข้าใจมั้ย” พี่เมลกำชับกับพี่เท็นเป็นรอบที่เท่าไหร่แล้วก็ไม่รู้ พลางมือก็วุ่นวายอยู่กับการใส่หมวกให้พี่เท็น ผมยืนสะพายย่ามอยู่ห่างจากพวกเขาเล็กน้อย
แต่เมื่อพี่เท็นไม่ขานรับ พี่เมลเลยทำหน้าดุเสียงดุใส่
“เท็นเท็น”
“รู้แล้วล่ะน่า แค่รู้ว่าตัวเองมีญาติแค่เนี้ย มึงนี่โคตรจะเห่อเลย ระวังไว้นะไอ้ปลื้ม ไอ่ห่าเมลมันเป็นโรคจิต”
“ดูปากนะ ไปแล้วก็กลับมาหากูทุกอาทิตย์เข้าใจมั้ย”
“เออๆ เข้าใจละ จะสั่งเสียไรอีกมะ”
“ปากมึงนี่ไม่เป็นมงคลจริงๆ นะ กูบอกให้นั่งเครื่องก็ไม่เอา พาปลื้มไปลำบากอีก -_- ไม่ต้องมาทำหน้าเซ็ง ขึ้นรถไปได้ละ”
พอพี่เมลพูดอย่างนั้นผมเลยได้โอกาสชิ่งหนีขึ้นรถมาก่อน ปล่อยให้พี่เท็นยืนฟังพี่เมลสั่งสอนต่อไป
ยี่สิบนาฬิกานิดๆ รถก็เคลื่อนตัวออกจากชานชาลา ผมเห็นพี่เมลผ่านทางหน้าต่าง เขากำลังโบกมือมาให้ ทำหน้าเหมือนจะร้องไห้เลยแต่พี่เท็นดูเหมือนไม่ค่อยสนใจ จนบางครั้งผมก็อดสงสัยไม่ได้ว่าคนๆ นี้เขาเป็นแฟนกับพี่เมลจริงๆ หรือเปล่า
“เราจะไปไหนกันเหรอครับพี่”
ผมไม่รู้เลยว่าจุดหมายปลายทางของพวกเราคือที่ไหน พี่เท็นแค่บอกผมว่าจะขึ้นเหนือ แต่ไม่ได้ระบุเลยว่าจังหวัดไหน ตั๋วรถทัวร์เขาก็เป็นคนเก็บไว้ และผมก็ไม่รู้ว่ารถกรุงเทพ-เชียงราย มันแวะจังหวัดใดบ้าง
“ถึงก็รู้เอง” ตอบกำปั้นทุบดินไปมั้ยครับเนี่ย -_-
“แล้วทำไมถึงพาผมมาด้วยล่ะครับ”
“ความพอใจส่วนตัว”
ผมเริ่มหนักใจในการที่จะต้องใช้ชีวิตอยู่กับผู้ชายคนนี้แล้วล่ะครับ มันเป็นความโชคดีรึเปล่าที่บังเอิญได้เจอกับพี่เท็น ผมก็ยังสงสัย แต่เพราะตอนนี้ผมไม่รู้จะเดินไปทางไหน...ฉะนั้น ผมขอร่วมทางไปกับพี่ก่อนนะครับ แล้วถ้าผมตั้งหลักได้เมื่อไหร่...ผมจะเดินไปตามทางของผมเอง
เป็นครั้งแรกในชีวิตที่ผมนั่งรถนานขนาดนี้ มันไม่ใช่แค่สี่ห้าชั่วโมง แต่เป็นสิบๆ ชั่วโมงเลยทีเดียว มีแวะพักที่พิษณุโลกบ้าง แต่ก็แค่ไม่กี่นาที ก็ต้องรีบเดินทางต่อ พี่เท็นดูจะชิวและชินอย่างไม่น่าเชื่อ เพราะดูท่าทางพี่เขาเหมือนจะถนัดนั่งเครื่องมากกว่า
พวกผมเดินทางมาถึงสถานีขนส่งของจังหวัดพะเยาในเวลาเช้าตรู่ของวันต่อมา ผมอ่านชื่อจังหวัดอย่างตะลึงนิดๆ ที่มาถึงไกลขนาดนี้ ที่นี่เป็นจังหวัดเล็กๆ ที่ไม่วุ่นวายเหมือนในกรุงเทพ รถราในตอนเช้าก็ไม่มากนัก แถมร้านค้าส่วนใหญ่ก็ยังไม่เปิดให้บริการ มีเพียงเซเว่นใกล้ขนส่งนี้เท่านั้นที่ดูจะคึกคักกว่าจุดอื่น
“เดี๋ยวจะมีคนมารับ มึงรออยู่ที่นี่ กูไปเซเว่นก่อน” พี่เท็นพูดแค่นั้นก็เดินจากไป ผมนั่งรอตรงม้านั่ง หันมองรอบข้างเล็กน้อย
น่าแปลกใจที่สถานที่ใหม่ ผู้คนก็ไม่คุ้นตา แต่ผมกลับรู้สึกโล่งใจอย่างประหลาด การได้นั่งมองผู้คนที่เดินผ่านไปมา ทำให้ผมอดคิดไม่ได้ว่า...ที่ผ่านมา โลกของผมแคบเกินไป โลกที่มีแต่คนๆ เดียวเป็นจุดศูนย์กลางมันดูโง่เง่าจริงๆ เพราะเมื่อคนๆ นั้นเขาไม่อยู่แล้ว...โลกของผมก็พังทลายลงง่ายๆ ราวกับเวลาที่ผมพยายามทุ่มเทให้...ไม่ได้มีค่าอะไรเลย
ผมนั่งคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อยจนพี่เท็นกลับมาพร้อมกับถุงเซเว่นเต็มสองมือ ผมใช้มืออีกข้างที่ไม่ได้เข้าเฝือกช่วยเขาถือไว้บางส่วน ก่อนจะพากันเดินไปขึ้นรถที่มารอรับ พี่เท็นบอกว่าเขามีบ้านอยู่ที่นี่ แต่ไม่ได้สร้างไว้ในตัวเมือง ต้องออกไปไกลอีกหน่อย เพราะฉะนั้นต้องซื้ออาหารอะไรไปตุนไว้ด้วย
ใช้เวลาเพียงชั่วโมงครึ่งก็มาถึงบ้านของพี่เท็น เป็นเรือนไทยไม้สักทั้งหลัง บริเวณหน้าบ้านมีสนามกว้างพอประมาณ หลังตัวบ้านเป็นทุ่งนาที่มองไปไกลสุดลูกหูลูกตา อากาศบริสุทธิ์ซะจนผมอยากจะขอบคุณพี่เท็นอีกสักครั้งที่พาผมมาที่นี่ด้วย
“ที่นี่มีแค่ป้าเนียมคอยทำความสะอาดบ้านให้เท่านั้น เรื่องอาหารการกินต้องจัดการเอง ว่าแต่มึงทำอะไรเป็นบ้าง” พี่เท็นตั้งคำถามหลังจากที่ผมเอาของไปเก็บในห้องของตัวเองเป็นที่เรียบร้อยแล้วและออกมายืนมองความงามของธรรมชาติที่ระเบียงหลังบ้านข้างๆ พี่เท็น
“กูไม่ได้ซื้อเครื่องซักผ้าไว้ด้วย สรุปแล้วมึงต้องซักผ้าเอง ทำได้ใช่ไหม”
อย่าว่าแต่เครื่องซักผ้าเลยครับ ทีวียังไม่มีเลย ดีหน่อยที่ยังมีตู้เย็นไว้เก็บอาหารสด และนั่นก็เหมือนจะเป็นเครื่องใช้ไฟฟ้าเพียงอย่างเดียวในบ้านหลังนี้ ถ้าไม่รวมหลอดไฟกับพัดลม -_-
“ตอนนี้ยังไม่ได้ แต่ผมจะพยายามครับ”
ผมไม่เคยซักผ้าด้วยมือมาก่อน อาศัยซักผ้าหยอดเหรียญมาตลอด แถมเรื่องทำกับข้าว สกิลก็แย่จนถึงขั้นแย่มาก แอดวานซ์ที่สุดของผมคือต้มมาม่าใส่หมู ผัก ไข่ นั่นแหละครับ...เมนูประจำที่ทำให้พี่โปรดเลย...นะ
“โห้ะ ตาย...ทำอะไรไม่เป็นมึงก็ยังกล้าหนีออกจากบ้าน มึงรู้ไหมว่าลูกนกที่ปีกยังไม่แข็งน่ะ...เวลาฝืนบินเองมันเป็นยังไง สภาพมันก็ไม่ต่างจากมึงตอนนี้หรอกว่ะ”
ผมเถียงไม่ได้แม้สักนิด ผมพูดไม่ได้ว่าพอผมหันหลังเดินจากมาแล้ว...ทุกอย่างที่ผมคิดไว้มันเป็นไปด้วยดี ไม่เลย...มันแย่มาก แย่กว่าที่คิดไว้เสียอีก แต่ถึงยังไงผมก็จะไม่ซมซานกลับไป ผมไม่อยากให้พ่อต้องหัวเราะออกมา แล้วพูดกับผมว่า ‘อวดดีแต่ก็ไปไหนไม่รอด’ เขาคงรอดูความล้มเหลวของผมอยู่...และตอนนี้ถ้าเขารู้...ก็คงหัวเราะให้กับความโง่ของผม
“แล้วผมควรจะทำยังไงครับพี่”
พี่เท็นยื่นมือมาผลักหัวผม เขาหัวเราะนิดๆ สายตาก็ทอดมองไปยังท้องฟ้าเบื้องหน้าที่ตอนนี้เป็นสีฟ้าสวย ไม่มีเมฆเลยสักนิด
“ก็ใช้ชีวิตของมึงต่อไป เอาให้คุ้มค่ากับที่ได้เกิดมาดูท้องฟ้าสวยๆ ตอนนี้ยังไงล่ะ”
“ทุกอย่างจะดีขึ้นใช่ไหมครับ”
“ก็ขึ้นอยู่กับมึง ว่าจะทำให้มันดี หรือทำให้มันแย่ลง”
ผมจะยังมีแรงเหลือให้ทำสิ่งดีๆ พวกนั้นหรือเปล่า...โลกที่พังทลายลงไปแล้วของผม จะเป็นรูปเป็นร่างขึ้นใหม่ได้ไหม...ก็ยังไม่แน่ใจ
“แค่อกหัก มึงอย่ามาคิดว่าโลกถล่ม มึงไม่ใช่คนเดียวในโลกนะไอ้ปลื้ม แต่มึงเป็นแค่คนๆ หนึ่งในจำนวนคนหมื่นล้านคนที่อกหัก”
“ผมไม่ได้อกหัก...”
“แค่ดูหน้ามึงกูก็รู้ไอ้สัด -_-“
ผมหัวเราะกับหน้าเอือมๆ ของพี่เท็น เขาเป็นคนแปลกๆ นะ เขามีวิธีพูดที่ทำให้ผมไม่เกิดความอึดอัด ทำให้ผมรู้สึกว่าสามารถเล่าทุกอย่างให้เขาฟังได้ ถามทุกอย่างที่ผมสงสัยออกไปได้... บรรยากาศที่แผ่ออกมารอบตัวเขาทำให้ผมรู้สึกอย่างนั้นจริงๆ
“ผมทำอะไรผิดไปเหรอครับ...ทำไมเขาถึงทำกับผมแบบนี้”
พี่เท็นหันหน้ามามองผมเป็นเชิงว่า มึงมาดราม่าใส่กูทำไม จนผมอดยิ้มให้กับสีหน้าเขาไม่ได้
“กูไม่รู้หรอกนะว่าไอ้เหี้ยนั่นทำอะไรมึง ไม่รู้ด้วยว่ามันเป็นใคร คิดอะไรอยู่ แต่ที่กูรู้คือถ้ามึงคิดว่าตัวเองผิด มึงก็จะผิดอยู่อย่างนั้นล่ะ ทั้งๆ ที่ในใจจริงๆ มึงไม่ได้คิดหรอกว่าตัวเองทำผิดอะไร มึงก็รู้ดีอยู่แก่ใจ แต่มึงแค่อยากถามเพื่อหาเหตุผลอื่นมาลบล้างเหตุผลจริงๆที่ก็มีเพียงแค่ว่า เขาไม่รักมึง”
ราวกับพี่เท็นวิ่งกลับไปที่ครัวเพื่อไปหยิบมีดมาแทงอกผมจนมิดด้าม มันทั้งเจ็บและจุกในเวลาเดียวกัน
“พอกูพูดข้อเท็จจริงก็ร้องไห้ ต่อไปห้ามถาม -_- กูไม่ชอบโหมดดราม่า”
ไม่รู้ทำไมพอพี่เท็นพูดอย่างนั้น ผมถึงได้ร้องไห้ออกมาดังๆ ร้องและตะโกนจนสุดเสียง แต่พี่เขาก็ไม่ได้ใส่ใจว่าผมจะทำเสียงดังแค่ไหน เป็นครั้งแรกที่ชีวิตผมตะโกนเสียงดังขนาดนี้ และเป็นครั้งแรกที่ร้องไห้มากขนาดนี้ด้วย
อีกไม่นาน...ผมจะดีขึ้น
ต้องดีขึ้นแน่ๆ...เพราะผมได้สาบานกับพี่เท็นไว้แล้ว ก็ไม่รู้ว่าทำไมต้องสาบานกับพี่เขา แต่คงเพราะถ้าผมทำไม่ได้ตามที่พูด ผลของการผิดคำสาบานที่ให้กับพี่เท็นจะได้เห็นเร็วกว่าพระเจ้าล่ะมั้งครับ
....................................................To be continue..............................................
ส่งน้องปลื้มขึ้นรถแล้ว ต่อไปขอให้น้องรู้จักโลกกว้างมากขึ้นนะคะ :กอด1:
ไม่ว่ายังไงทุกอย่างก็ได้ถูกกำหนดเอาไว้แล้ว ไม่ได้มีการเสริมแต่งแต่อย่างใด เหตุผลของพี่โปรดจะทำให้คนอ่านสงสารเขาได้ไหม ต้องยอมรับเลยว่าคนเขียนไม่ได้คิดถึงจุดนั้น เพราะส่วนตัวแล้ว คนเขียนคิดว่ามุมมองของแต่ละคนนั้นแตกต่างกัน อยู่ที่ใครรับได้มากหรือรับได้น้อย ปลื้มจะให้อภัยไหม จะคืนดีรึเปล่า คนเขียนไม่ได้กังวลจุดนั้นเลยจริงๆ แต่ที่ยังกังวลคือน้องและเสี่ยจะใช้ชีวิตยังไงต่อไปมากกว่า นี่คือ นิยาย ค่ะ นิยายที่มีชื่อว่า มาโปรด นิยายที่คนเขียนได้บอกไว้ตั้งแต่ต้นแล้วว่าอยากให้ทำความรู้จักกับเขาคนนี้ ผ่านทางคนที่รักเขาแบบไม่ยอมลืมหูลืมตา และนี่แหละค่ะ คือที่มาของแรงบันดาลใจในการเขียน
ไม่สมเหตุสมผล ไม่เป็นไปตามกฎแห่งกรรม หรือมันอาจจะไม่เป็นไปตามที่ควรจะเป็น แต่เชื่อเถอะค่ะ โลกนี้ก็ไม่ได้ยุติธรรมกันมากนักหรอก
-
ต้องรอพรุ่งนี้อีกแล้ว เอาหนะ อย่างน้อยปลื้มก็ยังมีเฟรน เท็น แล้วก็ เมล นะ
-
อยากอ่านต่อแล้ว ตอนหน้ามาไวไวนะ
-
:call: ขอบคุณจริงๆครับ ที่เมตตาต่อ
มหามวลชน คนเล้าเป็ด :c4:
-
รักน้องปลื้ม ในที่สุด
น้องปลื้มก็พ้นบ่วงกรรมแล้ว
:hao7:
-
:mew6:ดีใจกับ ปลื้มที่ มี เพื่อนแบบ น้องเฟรม...มา พักผ่อนตากอากาศสักปี ก็ดีน้องปลื้อม :man1: ขอ ฮัก แน่นๆๆ
-
เมื่อไหร่ตอนเคลียร์จะมาถึงคะ คนเขียนช่วยบอกที เหมือนตอนที่บอกว่า "อีก 4 ตอนจะดราม่า" เราจะได้เตรียมตัวตั้งหน้าตั้งตารอถูก อยากรู้เหตุผลจะแย่แล้ววววว
-
ขอให้ปลื้มพบเจอแต่สิ่งดีๆ :katai2-1: :katai2-1:
ส่วนเหตุผลของเสี่ยโปรด อิฉันจะพิจารณาอีกที :ruready
-
เรารักนายว่ะเท็นเท็น
555
รักสุดใจขาดดิ้นเลย
บวกและเป็ด
เย้ย บวกติดไว้แป๊บ ยังไม่ครบ 24 ชม.
ปล่อยเป็ดน้อยให้ดูท้องฟ้าในโลกกว้าง
ปลื้มเข้มแข็งๆ
:hao3:
-
:hao5: :hao5: :hao5: :hao5: โชคดีที่ปลื้มยังมีเมล มีเท็น มีเฟรม :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
อยากรู้เหตุผลของเสี่ยอ่ะ
ทำไมเสี่ยทำงี้ล่ะ
รู้มั้ยตอนนี้ปลื้มน่าสงสารมากเลยนะเสี่ย
-
ไม่ว่าคนแต่งจะแต่งออกมาทางไหนเราก็จะอ่านค่ะ
เราเชื่อว่าเสี่ยอาจไม่ได้มีเหตุผลดีๆที่ทำแบบนี้
แต่ก็นะ หลายๆคนก็ทำอะไรโดยไม่มีเหตุผล
ไม่ว่านิยายจะจบแบบไหน เราก็เข้าใจ
ชีวิตมันไม่สวยงามหนิเนอะ
-
ปลื้มใช้ชีวิตใหม่ให้เต็มที่ไปเลย สู้ๆ ครับปลื้ม
ส่วนเท็นนายเอกนิยายในดวงใจ จะอยู่เรื่องไหน ก็โดนใจผมทุกเรื่อง
ตั้งแต่รู้จักเล้ามา 1 ปี 3 เดือน นิยายเรื่องนี้เป็นนิยายที่ผมเข้ามาเช็คตอนใหม่บ่อยที่สุด
ขอบคุณคนเขียนครับที่ได้แต่งนิยายดีๆ เรื่องนี้ได้อ่านกัน เรื่องราวจะเป็นอย่างไร เหมือนอย่างที่หวัง หรือต่างอย่างที่คาดหวังไว้ ผมก็จะตามอ่านนิยายเรื่องนี้ไปจนถึงบทสรุปของเรื่องนี้ครับ
:L1: :pig4: :L1: :pig4: :L1: :pig4: :L1: :pig4: :L1: :pig4: :L1: :pig4: :L1: :pig4: :L1:
รักน้องเท็น เป็นกำลังใจให้น้องปลื้ม
-
ตอนนี้ก็อยากจะรู้ว่าเรื่องราวฝั่งอาเสี่ยแล้ว เชื่อว่าต้องมีเรื่องอะไรสักอย่างอ่ะ เคยอ่านตอนที่๑๑ ความในใจเสี่ยที่มีต่อปลื้มมันออกจะสีชมพู เสี่ยคงไม่ได้เบื่อปลื้มหรอก รอดูต่อไปจ้ะ :mew3:
-
เดี่ยวมันก็ผ่านไปแล้วปลื้มก็จะเข้มแข็งขึ้น รออ่านต่อค่ะ เอาเพลงมาฝากเป็นกำลังใจให้ปลื้ม
http://www.youtube.com/v/wBSUeWqPcjY
-
บางทีการที่ปลื้มไปเจออะไรใหม่ อาจจะทำให้ลืมเรื่องเสียใจบางก็ได้ ถึงไม่ช่วยได้ทั้งหมด แต่ดีกว่าจมปลักกับบรรยากาศเดิมๆ
ตอนหน้าอยากอ่าน part พี่โปรดมั้งอ่ะ ไม่รู้ว่าแกคิดอะไรอยู่ ถึงทำกับปลื้มแบบนี้ แต่เราเชื่อว่ามันต้องมีเหตุผล :mew4:
-
เอิ่ม....ส่งน้องปลื้มขึ้นรถไปกับเท็นเท็น.... :mew5: มันจะดีขึ้นใช่ไหม 55555555555555555555
เท็นแกจะไม่พาน้องไปทำอะไรพิสดารใช่ป่ะ :hao3: :hao3:
-
ยังน้อยก็ยังมีเฟรม นะปลื้ม :กอด1:
ปลื้มไปพักผ่อน เปิดหูเปิดตา :mew4:
-
:hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5:
-
ขอปรบมือดังๆ ให้คุณเฟรนนนนนนนนนนนน วี้ดวิ้ววววววว ทำดีมากค่ะ อิอิ
-
ดีใจที่ปลื้มไม่ได้อยู่ตัวคนเดียว
มีเฟรน ที่เป็นเพื่อนที่ยังคิดและระลึกถึงคำว่าเพื่อนอยู่ ไม่ทอดทิ้ง ไม่ตอแหล ไม่ปกปิด ไม่เอาเปรียบ และไม่ตีสองหน้ากับปลื้ม
มีเมล ที่เป็นญาติที่คอยช่วยเหลือ แม้จะรู้ว่าเป็นญาติกันเพียงไม่นาน
มีเท็น ที่เป็นใครไม่รู้ มาช่วยฉุดปลื้มจากขุมนรกมาโปรดสักที
อยากรู้ว่ามาโปรดคิดอะไรอยู่ ทำไปเพื่อ
-
อยู่กับพี่เท็นรับรองเข้มแข็ง+แข็งแกร่งกว่าเดิมแน่นอน
-
อยากรู้ความในใจของโปรด
ขอบคุณที่มาต่อค่ะ
-
ถ้าน้องปลื้มได้ความเกรียนของพี่เท็นมาซักนิด ไม่ ๆ เอามาครึ่งนึงเลย น้องคงเข้มแข็งได้เร็วกว่านี้
อย่างที่เท็นว่า เด็กหนีออกจากบ้านถ้าไม่เข้มแข็งอยู่ไม่รอดหรอก
ก็ให้มาโปรดเป็นไปอย่างที่คนเขียนตั้งใจแต่แรกนั่นดีแล้วค่ะ
คนอ่านแค่อินมากไปก็เท่านั้นเอง รู้ค่ะว่าชีวิตจริงแย่กว่านี้เยอะ
ให้น้องปลื้มไปฝึกวิทยายุทธกับเท็นซักพักน่าจะกลับมาต่อกรกับเสี่ยโปรดได้สมน้ำสมเนื้อกันหน่อย
-
อยากรู้เหตุผลของเสี่ยโปรด :ling1:
:pig4: :L1: :pig4: :L1:
-
'แต่มึงแค่อยากถามเพื่อหาเหตุผลอื่นมาลบล้างเหตุผลจริงๆที่ก็มีเพียงแค่ว่า เขาไม่รักมึง' ประโยคนี้คือฆ่ากันนิ่มๆเลยอ่ะ
เราว่าคนแต่งก็ติสท์ๆตามพี่เท็นปะคะกร้ากกกกกกกกกก
ได้ฟังที่เฟรนบอกกับปลื้มแล้วรู้สึกได้เลยว่านี่คือเพื่อนจริงๆ
เอออออออแจกใบคนหายแล้วอย่างไงหรอกิม ทำอะไรไว้ ทำไมไม่คิด ไม่มองย้อนว่าปลื้มจะรู้สึกไง
บายเสี่ย ขอให้สำนึกได้ไวไวแล้วเจ็บนานๆ เจ็บกว่าปลื้มม
-
หน่วงงงงงงงงงงงงงงงงงง
นี่เริ่มอยากให้เปลี่ยนพระเอก ฮ่าๆๆ
-
เอาจริงๆ เราก็ิคิดอย่าง คนเขียนนะ
่ต่างคนก็มีเหตผลของตัวเอง
และรักที่ทุ่มเทให้คนๆ นึงโดยไม่
ลืมหูลืมตานั้นมันก็มีอยุ่จริงในโลกใบนี้
ก็ไม่รู้สินะ ยังไงก็อยากให้พี่โปรดกับน้องปลื้มคู่กันนะ อิอิ
เป็นกำลังใจให้คนเขียนจ้าาา ขอบคุณที่แ่่ต่งเรื่องสนุกๆ มาให้อ่าน สู้ๆ นะคะ ^^ :mew1:
-
สุ้ๆน้องปลื้ม ออกไปรู้จักโลกกว้างออกไปมองในสิ่งที่มองไม่เห็น น้องจะได้รู้ว่าโลกของเรามันกว้าง มีคนอีกมากมายที่ไม่รู้จัก คนแต่ละคนมีความคิดที่แตกต่างกัน ขอให้น้องำบความสุขนะคะ พร้อมเมื่อไหร่ก็กลับมา อย่างน้อยยังมีเพื่อนคนนึงชื่อเฟรน มีญาติผู้พี่ชื่อเมล เป็นห่วงอยู่ :กอด1:
-
อยู่กับเท็นเท็นหลุดโลกแน่ๆๆ รอวันปลื้มเอาคืน 555+ (ชั่วร้ายย) :m16: :m16:
-
สั้นจุง :serius2:
แต่ไม่เป็นรัย รอพุ่งนี้ก้อได้ ไฟท์ติ้งนะ สู้ๆ
:katai2-1:
-
ของเขามาแรงจริงๆ
-
โชคดีแล้วที่เท็นชอบปลื้ม.....ปลื้มไม่ต้องกลัวอะไรแล้วเชื่อพี่เหอะ
ปล.เฟรนน่ารักจัง
ปล.อีกที คนเขียนจะมาอีกสักตอนไหมคะวันนี้
-
ตอนดราม่าละแต่ละตอนสั้นจังงงงง
เอาตามนั้นเลยคนเขียน
แค่คำว่าไม่รักก็จบทุกคำถามจริงๆ
-
พออ่านจบแล้ว ก้ออยากอ่านตอนต่อไปอีก :ling1: :ling1: อยากให้วันเวลาผันผ่านไปเร็วๆจังเลย (แต่ช้าๆดีกว่าเนอะ55555) จะได้อ่านตอนต่อไปซะที ..... :z3: :z3:
พอไปอ่านเม้นตอนท้ายของผู้แต่งแล้ว ชอบจังเลยกับคำว่า รักแบบไม่ยอมลืมหูลืมตา :ruready
รักตอนแรกขอแค่ได้มองก้อพอใจ :-[พอได้ครอบครองก้อพยายามทำอย่างดีที่สุด อดทนที่สุด เพื่อครอบครองรักนั้นให้อยู่กับเรานานที่สุด บางครั้งอดทน ฝืนใจ จนตัวเองก้อไม่สามารถรู้ถึงความรู้สึกนั้นๆ ว่ากำลังอดทน หรือฝืนใจ ด้วยซ้ำไป
แต่ดีใจที่การเดินทางในครั้งนี้ จะทำให้น้องปลื้มเติบโตขึ้น มองเห็นโลกกว้างมากขึ้น และรู้ว่าปลื้มได้เอาตัวเองไปผูกติดกับมาโปรดมากเกินไป และคนนั้นๆ ในวันข้างหน้าก้ออาจจะกลายเป็นคนอื่นโดยสิ้นเชิง ซึ่งอาจไม่มีค่าอะไร เป็นแค่คนผ่านมาก้อผ่านไป
สำหรับเสี่ยโปรดการที่ทำแบบนี้กับปลื้มก้อไม่รู้ว่าเพราะอะไร อาจเป็นนิสัยที่เคยแต่กุมผู้อื่นไว้ในกำมือ ทนง หลงตน เมื่อถึงจุดๆ นึงก้ออาจเบื่อหน่ายตามนิสัยที่เป็นมา แต่ส่วนตัวก้อยังมั่นใจว่าย่อมมีเหตุผลดีๆ ถึงแม้เหตุผลนั้นอาจดูงี่เง่าก้อตาม
แต่ไม่่ว่ายังไง ก้อยังเชียร์เสี่ยโปรด กะน้องปลื้ม แน่นอน ยังงัยเหตุการณ์ก้อทำให้ทั้งคู่ได้เรียนรู้อะไรมากขึ้นแน่นอน :L1:
อีกคำที่โดนมากๆ "มึงแค่อยากถามเพื่อหาเหตุผลอื่นมาลบล้างเหตุผลจริงๆที่ก็มีเพียงแค่ว่า เขาไม่รักมึง” ....โอ้โห..อ่านแล้วโคตรเจ็บ โคตรชอบ เป็นสิ่งที่คิดไม่ถึง แต่เป็นอะไรที่ใช่มากๆ สุดยอดดดดดดดดดด :katai2-1:
ยังไงก้อติดตามแน่นอน อ่านแล้วให้แง่คิดเกี่ยวกับความรักที่บางครั้งเราหลงรูปจนไม่ได้คำนึงถึงนิสัยของคน
-
เรื่องนี้ทำให้เปลืองพลังงานมาก เพราะแค่อ่านนิยายยังไม่พอ
ต้องอ่านทุกคอมเมนท์ด้วย อ่านมันวันละหลายรอบมาก
และยังต้องเข้ามาส่องตลอดว่าตอนใหม่มาหรือยัง
โอ๊ยยยยยย เพลียจุงเบย
-
เมื่อไหร่จะพรุ่งนี้ตอนเย็น :katai1:
รู้ว่าอัพวันละตอน แต่ทำไมเราต้องรีเฟตทุกห้านาที ไม่เข้าจายยยยยย :ling1:
-
น้องปลื้มได้โค้ชดีอย่างเท็นเท็น จะได้รักแบบมีสติรักตัวมากขึ้น ถึงจะยังรักเสี่ยอยู่ ยังตัดใจไม่ได้
สงสัยจริงครอบครัวน้องปลื้มเป็นแบบไหน
ปกติชาวบ้านยามลำบากถึงจะน้อยใจพ่อแม่ยังไง ก็ต้องติดต่อคนในครอบครัวคนอื่นบ้าง
แต่นี่น้องปลื้มแม้แต่พี่ยินดีก็ไม่ยอมติดต่อ เป็นครอบครัวที่ดูเย็นชามาก
-
ดีแล้วๆ ไม่งั้นปลื้มก็จะเป็นไม้เลื้อยอย่อย่างนั้น ไม่เป็นไม้ยืนต้นที่แข็งแรงสักที เย้ ดีใจกะปลื้มด้วยยยยยยยยย o13
-
รอตอนต่อไป
:ling3: :ling3: :ling3: :ling3:
-
ปลื้มไปดีแล้วหนู o13 อย่ากลับมาหาเสี่ยนะ ปล่อยให้เสี่ยรู้สึกผิดจนกระอักเลือดไปเลย :m31:
-
:angry2:เสียการเรียนเลย :z6:
:m16: ... :เฮ้อ:
-
จะเป็นยังไงต่อไป
หายเศร้าไวไว
รอพรุ่งนี้เสมอค่ะ
-
ทั้งอยากให้ปลื้มหนีไปให้ไกลและก็ไม่อยากให้หนีแฮะ จริงๆอยากให้น้องชนกับปัญหาเลย
แต่ด้วยลักษณะของปลื้ม ไปตั้งหลักก่อนน่าจะดีที่สุด งานนี้ต้องวานอาจารย์เท็นติวหนักๆเลย
รอวันลูกนกปีกหักกลับมาผงาดเป็นอินทรีย์ เอาแบบนั้นเลยนะน้องปลื้ม แม่ยกชูป้ายไฟเชียร์
อาจจะเพราะปลื้มดำเนินเรื่อง เห็นความคิดฝั่งเดียว เห็นพี่โปรดจากมุมปลื้ม ยิ่งอ่านเลยยิ่งอินมากกกก ฮืออออ
ปล.เมื่อไหร่จะพรุ่งนี้เย็นนน ~ ตอนเย็นของทุกวันมีกิจวัตรไปแล้วคือมารีเฟชรอนิยาย รักคนแต่งมากค่ะจุดนี้ >.<
-
ปลื้มสู้ๆ ออกไปเผชิญโลกกว้างให้เต็มที่เลย เอาให้ทั้งกายทั้งใจแล้วค่อยกลับมา ส่วนอิพวกชอบเห็นคนอื่นเป็นทุกข์ก็ปล่อยให้ได้ทุกข์กันเต็มที่บ้าง เพราะไม่ว่าเหตุผลที่ต้องทำแบบนั้นกับปลื้มจะเป็นอะไรก็ตาม ความจริงที่ว่าทำให้คนที่รัก ทำให้เพื่อนทุกข์ทั้งกายทั้งใจมันก็ไม่เปลี่ยนไปอยู่ดีแหละ ชิ!!!!
-
ไม่รู้จะพูดอะไร
เป็นกำลังใจให้คนเขียนแล้วกันนะคะ :L2:
รอตอนต่อไป
ปล.แอบปริ่มใจเล็กน้อยที่ใช้พะเยาเป็นโลเคชัน 55555 เป็นคนจังหวัดนี้ มันเล็กเเละสงบจริงๆค่ะ อย่าลืมให้เท็นพาปลื้มไปแว้นบอยสก้อยเกิลเเถวริมกว๊านนะคะ :laugh:
-
เล่นไม่ได้หลานวันมาเจอ อิพี่โปรดทำเรื่องซะแล้ว แแรกๆเศร้ามากเจอเท็นเท็นมาเบรกนี่หายเลย 555
ปล.ไม่ได้เม้นหลายตอนเลยเน็ทเจ๊งไม่ได้อ่านจะลงแดงเอา คิดถึง
-
เชื่อว่าทุกตัวละคร คนเขียนได้กำหนดไว้แล้วว่าจะให้เป็นแบบไหน
เราคนอ่านรับได้ทุกรูปแบบค้า สู้ๆนะคะ เป็นตัวของตัวเองดีที่สุดค่ะ
-
เอามาต่ออีกค่า เอาอีก 5555
ยังไม่หายอยากเลย สนุกอ่า เข้าดูวันละหลายรอบ
-
ส่งน้องไปเรียนรู้โลกกว้างงงงง
เย้ๆๆๆๆ :bye2: :กอด1: :3123:
-
ยิ้มให้กับน้องปลื้มและเท็นเท็น พอสองคนนี้มาอยู่ด้วยกันแล้วเคมีมันลงมากก พี่ชายน้องชาย... :hao5:
-
:mew2: :mew2: มารอเหตุผลของเสี่ยโปรด
-
หน่วง... รอเหตุผลเสี่ย หวังว่ามันจะฟังขึ้นนะเสี่ย #เชียร์เสี่ยเสมอ เฮ้!!!
-
ไม่ว่าพี่โปรดจะทำด้วยเหตุผลอะไร
ผลลับสุดท้ายก้อคือทำให้ความเชื่อใจที่ปลื้มมีให้มันหมดไป
ปิดบัง โกหก หลอกลวง
แต่.....ยังไงก้อคนรักกัน ถ้าพี่โปรดรักปลื้มจริงและจะมาขอโทษปลื้ม
เราว่าปลื้มก้อคงจะยกโทษให้ เพราะปลื้มรักพี่โปรด
ยกเว้นเสียแต่ว่า พี่โปรดไม่รักปลื้มแล้ว
เฮ้อออออออออ
-
ง่ะ อยากอ่านต่อค่ะ รักเฟรนมากตอนนี้ ชอบเมลด้วยเห่อน้องอ่ะ เท็นพูดตรงใจมากค่ะ
-
ปลื้มเอ้ยยยยย
-
อ่านจบตอนนี้
อยากบอกว่า เอาไอ้Hereเปรต ออกไป :o211:
แล้ว เปลี่ยนชื่อเรื่องเป็น 'น้องปลื้ม' น๊าา :sad4:
-
จริงดังว่าที่แต่ละคนมีมุมมองสิ่งเดียวกันแตกต่างกัน ในเรื่องนี้ไม่มีใครผิดหรือถูก แต่มันขึ้นกับว่าเราเลือกจะจัดการมันยังไง และต้องคิดว่าถ้าเกิดปัญหาจะทำไงต่อไป
-
เท็นชอบทำคนอื่นร้องไห้อ่า 55555
ขอให้ปลื้มเข้มแข็งขึ้นไวไว มากอดๆ อกหักไม่เจ็บเท่ารองเท้ากัด เชื่อเรา :hao3:
-
"มาโปรด" ทำให้เราตั้งหน้าตั้งตารอวันพรุ่งนี้ ตอนเย็นๆ จนเป็นพฤติกรรมเลย ปกติไม่เคยตั้งหน้าตั้งตารอขนาดนี้มาก่อน :m28: คนเขียนใส่อะไรลงไปในเรื่องรึเปล่าคะ เหมือนโดนยาเสน่ห์เลย :mew1:
ไม่ว่าเรื่องนี้จะมีจุดจบยังไง เราก็ยังจะอ่านไปเรื่อยๆ รอตอนต่อไปค่ะ :จุ๊บๆ:
-
หน่วง :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12:
อิโปรด :beat: :beat: :beat: :beat: :beat:
คนเขียน :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :pig4: :pig4: :pig4:
-
อยากให้พระอาทิตย์ขึ้นไวๆ ฮ่า
-
ความรัก มันมี2ด้าน สุขก็สุขจนจุกอก
ทุกข์มันก็ทุกข์จนเจ็บใจ
-
...เรื่องอิพี่โปรดอ่ะ ช่างมันเห๊อะ...
สงสัยอยู่แต่ว่า... หลังทริปนี้... น้องจะเปลี่ยนไปขนาดไหน... จากคอร์สพิเศษ ส.ป.ช. ภาคลงสนามของเท็นเท็น... o22
รักขุ่นเฟรน... เพื่อนรักเพื่อนเลิฟ (แม้มิใช่แฟนเรา...)
รักคนแต่ง รออ่านต่อนะตัวเทอว์
p.s. เขา + ได้แล้ว เขา + ให้นะ (เพิ่งเห็น และเพิ่งได้ ว่ามันมีอัลไลให้คลิ๊กได้เพิ่มขึ้นมา... เจิมให้เตงเป็นคนแรกเรยยยย ตื่นเต้ลลลล) :-[
-
เรื่องนี้ทำให้เปลืองพลังงานมาก เพราะแค่อ่านนิยายยังไม่พอ
ต้องอ่านทุกคอมเมนท์ด้วย อ่านมันวันละหลายรอบมาก
และยังต้องเข้ามาส่องตลอดว่าตอนใหม่มาหรือยัง
โอ๊ยยยยยย เพลียจุงเบย
อยากบอกว่าตามมาอ่านเรื่องนี้เพราะเจ๊ไปแนะนำไว้ ฮ่าๆๆๆๆๆ ขอบคุณนะค๊าา
ว่าแต่มีเรื่องเรื่องแซบๆแบบนี้อีกเป่า ระหว่างรออ่านเรื่องนี้ :katai1:
-
อ่านไปอ่านมาสงสารปลื้มยิ่งกว่าเดิมอีก แล้วไอ้ใบประกาศคนหายนี้ ใครเป็นคนคิด จะเป็นพี่มาโปรดจริงเหรอ เพราะดูๆ แล้วพี่แกไม่ค่อยยีระกับน้องปลื้มแล้วนะ
น่าสงสารเฟรนแบบนี้ก็ต้องเลิกกับ... น่ะสิ
อยากรู้เหตุผลของพี่มาโปรดว่ามันคืออะไร จะว่าพ่อแม่บังคับก็ไม่น่าใช่เพราะพ่อกับแม่ของพี่โปรดก็ชอบปลื้มอยู่แล้ว จะว่าเพื่อช่วยแม็คแล้วทำไมต้องทำตัวห่างเหินและเบื่อหน่ายปลื้มแบบนั้น
อ่านตอนนี้ชักเศร้า แต่พอมาอ่านเม้นคนเขียนด้านล่างนี่เศร้าทันทีเลย พูดเป็นลางว่าน้องปลื้มจะถูกลบบทออกไปเลยอ่ะค่ะ ใจเสีย น่าจะเปลี่ยนชื่อเรื่องจาก 'มาโปรด' เป็น 'เป็นปลื้ม' นะคะ อิอิ
-
ออกไปผจญโลกกว้างแบบนี้ ต่อไปปลี้มคงจะเข้มแข็งขึ้น
รักน้องปลื้ม คุณเฟรนนน เท็นเท็น พี่เมล
-
ชอบพี่เท็นตั้งแต่so whatแล้ว เป็นบุคคลที่เหนือความคาดหมายของคาดหมายจริงๆ น้องปลื้มเริ่มต้นใหม่นะ คนเขียนหาพระเอกใหม่ให้ปลื้มด้วยนะครับ ส่วนมาโปรดก็ให้มันตายไป :call:
-
โอย อยากจะฟังเหตุผลข้างอิเสี่ยแล้วอ่า!!!
จะได้รอว่าจะมอบอะไรให้ดี :katai4:
-
อ่านคอมเม้นต์ของคนแต่งแล้วเหมือนเรื่องนี้จะจบแบบไม่ Happy Ending :hao4:
น้องปลื้มจะไม่กลับมารักอิพี่โปรดยังไงมะรู้ :ling3: :ling3:
-
คนเราจะมีพรุ่งนี้ได้อีกกี่วัน เวลามีเหลือกันเท่าไหร่...
เวลาผ่านไปทุกอย่างจะเป็นไปตามกาลเวลา
ชีวิตยังมีพรุ่งนี้เสมอ...แค่รักที่ไม่สมดุล
ปลื้มต้องเรียนรู้ที่จะรัก
รออ่านตอนต่อไปอย่างใจจด ใจจ่อ :hao5: :katai4: :ling1:
-
จากความคิดเห็นของคนแต่ง "ไม่สมเหตุสมผล ไม่เป็นไปตามกฎแห่งกรรม หรือมันอาจจะไม่เป็นไปตามที่ควรจะเป็น แต่เชื่อเถอะค่ะ โลกนี้ก็ไม่ได้ยุติธรรมกันมากนักหรอก "
อ่านแล้วกลัวเหมือนกัน ว่ามาโปรดอาจไม่ได้รับผลกรรมที่กระทำกับปลื้มไว้ กลัวทั้งคู่ไม่สนหวัง และกลัวว่าน้องปลื้มจะหายไปจากเรื่องนี้
ถึงเรื่องราวจะเดำเนินไปเช่นใด ผมก็จะติดตามอ่านต่อไป และโพสต์ด่ามาโปรดบ้างเป็นครั้งคราว เพราะอินจัดกับเรื่องนี้มาก
-
น้องปลื้มสู้ๆนะบินได้เร็วๆ :กอด1: ส่วนมาโปรดรักเสมอนะตัวเธอ :mew1:
ตอนนี้ไม่หวังอะไรมากของให้ทั้งสองคนครองคู่กันอย่างมีความสุข
กับคนแต่งมาอัพไวๆ :L1: :pig4:
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
ขออ่านอีกรอบก่อนนอน
กลัวจบแบบไม่ happy ending
:ling3: :ling3: :ling3:
เราสงสารน้องปลื้มมม กับอีเสี่ย(นิดนึง)
:o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12:
รอๆ :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai5:
-
ต้องปลื้มไปสู่โลกกว้างแบบเท็นแล้ว เราเชื่อว่าน้องจะแข็งแกร่งขึ้น 555 //อาจจะกลายร่างเป็นเท็น2 55
พอมาอ่านทอคของคนแต่งแล้ว เออ เรารู้จักเสี่ยผ่านมุมมองน้องปลื้มคนเดียว
ซึ่งอาจจะเป็นตัวตนเสี่ยแค่ 50% และจากที่เคยอ่านมุมมองเสี่ยแล้ว เสี่ยออกจะรักน้องปลื้มมาก ดูแย้งๆกัน
เสี่ยคงมีเหตุผลของเสี่ยสักอย่าง ซึ่งเรายากที่จะคาดเดา 55
บางที ก็คิดว่าถ้าน้องปลื้มเผื่อใจมากกว่านี้ น้องคงไม่เจ็บขนาดนี้
เริ่มอยากให้คืนดีกันแล้ว 55
-
เท็นก็ยังเป็นเท็น น้องปลื้มทำใจ
ขอให้ปลื้มเข้มแข็งไวไว
กลับมาเผชิญหน้ากับอิเสี่ยอีกครั้ง
แต่ใจเรายังเชื่อว่าอิเสี่ยเปลี่ยนไปมันน่าจะมีเหตุผล
ถึงจะมีเหตุผลยังไง แต่ก็โกรธอิเสี่ยที่ทำให้ปลื้มเสียใจ
รอตอนต่อไป
-
อยากรู้ว่าตอนนี้ฝั่งโปรดเป็นยังไงบ้าง
-
T_T อินจัดอ่ะ ติดนิยายเรื่องนี้งอมแงม
ปลื้มสู้ๆ นะ จริงๆอยากให้ปลื้มสมหวังเพราะยิ่งมาโปรดเจ็บ ปลื้มก็จะเจ็บไปด้วยอ่ะ
-
ติดนิยายเรื่องนี้มาก ขอบคุณคนเขียนที่มาต่อทุกวัน ชื่อนิยาย" มาโปรด " แต่ เสี่ยโปรดไม่ค่อยจะมีบท :katai5:
อยากรู้ เสี่ยโปรด จะเสียใจไหม หรือ ดีใจ โล่งใจที่ปลื้มจากไป
เป็นคนรักง่ายหน่ายเร็วจริงหรือ??? ทำไมเราถึงรับรู้ความรักที่เสียโปรดมีให้ปลื้ม เป็นแค่เรื่องสมมุติ
หรือเสี่ยโปรดอาจแค่สงสารที่ปลื้มไม่มีที่ไปเป็นเด็กไร้บ้าน หรือที่ผ่านมาทั้งหมด เป็นแค่ภาพลวงตา
ไม่เข้าใจเสืี่ยโปรด เพราะเสี่ยไม่มีบทให้แก้ตัว (ด่าเสียโปรดเยอะแล้ว :serius2: เบื่อตัวเองที่อินนิยายมากเกินไป)
แต่..... ไม่ว่าเรื่องราวจะจบลงแบบไหน คนเขียนจะแต่งเรื่องราวยังไง :katai4:
ขอให้โลกของปลื้มสดใสขึ้นมาบ้าง แล้วตกลง ปลื้มกับโปรด ได้คู่กันใช่ไหม :กอด1: !!
-
ปลื้มอยู่กับเท็น น่าจะทำให้ได้มุมมองใหม่ๆ
ถึงจะลืม จะเลิกรักเสี่ยไม่ได้ แต่ก็อาจจะหาทางออกที่จะทำให้ใช้ชีวิตด้วยตัวเองอย่างมีความสุขได้นะ
ตอนนี้เสี่ยไม่โผล่มาเลย นึกเป็นห่วงอยู่ เพราะยังไงเราก็มั่นใจว่ามันรักปลื้มจริง
:กอด1:
-
นั่นสินะ โลกนี้ไม่ได้ยุติธรรมไปทุกอย่าง :z2:
-
อยากบอกว่าตามมาอ่านเรื่องนี้เพราะเจ๊ไปแนะนำไว้ ฮ่าๆๆๆๆๆ ขอบคุณนะค๊าา
ว่าแต่มีเรื่องเรื่องแซบๆแบบนี้อีกเป่า ระหว่างรออ่านเรื่องนี้ :katai1:
555+ เหมือนกัลลลเรยยย ตามมาอ่านจากที่คุณ iforgive แนะนำอ่ะ แล้วก็ totally agreed!! ว่าอ่านเรื่องนี้แอบเหนื่อยนอกจากหน่วงแล้ว ยังทั้งต้องตามเม้นท์ คอย refresh เซ็ง ipad มันช้า (อันนี้ไม่เกี่ยว...)
เห็นใครๆก็พูดถึงเท็นจังใน so what กะว่าจะตามไปอ่านเร็วๆนี้แหล่ะ :oni1:
-
ยังถามเช่นเดิมค่ะ
อีกกี่ตอนถึงจะเคลียร์กันได้ จะได้เข้ามาอ่านช่วงนั้นทีเดียวเลยค่ะ
-
น้ำตาไหลลล
โอยเรื่องนี้มีเท็นด้วย
น้องปลื้มของช้านนนนนนนน
พี่โปรดแม่ง[จงเติมคำในช่องว่าง]นะคะะะะ :z6: :beat: :z6:
-
มาเปิดหู เปิดตา จะได้เข้าใจโลกกว้าง แล้วก็เข้มแข็งมากขึ้นนะปลื้ม
พี่เท็นเท็นน่ารักอะ พูดตรงๆดีอะชอบๆ :katai2-1:
แล้วตอนนี้เสี่ยโปรดเป็นยังไงบ้างเนี้ย :o11:
-
น้องปลื้มจะได้รู้จักโลกมากขึ้นแล้ววว
ลืมคนชื่อมาโปรดไปสักพักนะ
อยู่กับเทนเทนชีวิตมีสีสันแน่ o13
-
ป่านนี้พี่โปรดไม่คลั่งตายไปแล้วหรือไง ที่ตามตัวน้องปลื้มไม่พบ เอ๊ะ หรือไม่ได้ตามหา :laugh:
ตอนหน้าช่วยพาพี่โปรดมาชี้แจงความจริงหน่อยนะคะ ทำแบบนี้กับน้องปลื้มได้ยังไง
เผื่อบางที อาจจะลดโทษให้กึ่งหนึ่ง 55555555
น้องปลื้มเลิกเป็นกบที่อยู่ในกะลาแคบๆแล้ว :mew1:
-
คิดว่าไม่เท่าไหร่เราคงรู้เหตุผลของพระเอกกันว่าทำไปเพื่ออะไร..
อาจจะเหมือนนิยายเรื่องอื่นๆ ที่พอรู้เหตุผลแล้วนายเอกต้องให้อภัย
.... เพราะแค่คำว่า 'รัก'... คำเดียว..
บอกตรงๆๆ นะว่า..รับไม่ได้เลย
รัก.. แต่กลับทำร้ายกันได้ลงคอ
ถ้ารักแล้วเป็นแบบนี้
สู้ให้นายเอกของเราเป็นโสดไปเถอะ...
ขอโทษนะที่ต้องบอกว่า..เราเกลียดนิยายแบบนี้ว่ะ...
-
ปลื้มสู้ๆน่ะ
-
หน่วง...
-
เริ่มบรรลุแล้ว ว่า 1 ในเหตุผลของเสี่ยโปรดอาจจะเป็นเพราะ "ไม่รักแล้ว" ถ้าแบบนี้ก็ช่างมันเถอะ พอคิดแบบนี้ได้ เราก็เริ่มมีความสุขที่จะเฝ้าคอยนิยายตอนต่อไป ไม่ต้องมานั่งคิดทั้งวันว่า "ทำไม"ถึงทำแบบนี้กับปลื้ม
แต่ก็เศร้า...อยากร้องไห้ ทั้งที่ไม่เคยมีความรัก ไม่เคยอกหัก :monkeysad:
-
เอาจริงน่ะปลื้มทำตัวเรียบร้อยไปมาโปรดเลยเห็นเปนของตาย
เหตุผลว่าดีเกินไปก็ทำให้เลิกกันได้ แต่พฤติกรรมมาโปรดก็แย่มากๆ :angry2:
ทำตัวแบบนี้ไม่ให้เกียรติปลื้มเลยสักนิด. ถ้ามาโปรดเปนพระเอกและกลับมาคืนดีกับปลื้ม
เหตุผลคงหนี้ไม่พ้นเพราะอยากทดสอบใจตัวเองล่ะสิ แต่ทำถึงขนาดนี้เปลี่ยนพระเอกดีไหม
-
น้องปลื้มเริ่มต้นชีวิตใหม่ได้สักที เฮ้อออออออออออออ
ถ้ามองให้กว้างขึ้น จะเห็นอะไรใหม่ๆ สู้ๆเน้อออออออออออ :m11:
-
:pig4: :pig4:
ปลื้มเข้มแข็งเร็ว ๆ นะ :m15:
กรี๊ดดดดด อยากอ่านต่อ อยากให้ถึุงพรุ่งนี้ไว ไว :ling1:
-
อิเสี่ยมาบทดราม่าได้ละ ดูสิจะดราม่าได้แค่ไหน รึว่าไปหลงระเริงกับชะนีจนลืมน้องปลื้ม สงสารปลื้มเหลือเกิน :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
-
พระเอกชื่อมาโปรด แต่เราไม่ค่อยจะโปรดนางเหมือนชื่อเสียเท่าไหร่
บุคลิกและรูปทรัพย์ รวมถึงหลายๆอย่างมันก็น่าจะชวนให้กรี๊ดอยู่นะ แต่ตอนนี้เราคงยังไปไม่ถึงจุดๆนั้น
ก็เป็นนิยายไม่กี่เรื่องที่เราโฟกัสไปที่นายเอกเป็นอันดับหนึ่งแท้ๆ ส่วนพระเอกจะเป็นยังไงช่างมันเหอะ
คือเรามีความสุขกับตรงนี้มาก มีความสุขที่เห็นน้องปลื้มได้เริ่มกางปีกออกไปท่องโลกกว้างแล้ว
มีความสุขที่ได้เห็นน้องพบเจออะไรใหม่ๆ ได้เห็นพัฒนาการความคิดความรู้สึก การเริ่มรักษาเยียวยาตัวเอง
น้องคิดได้แล้วว่าที่ผ่านมาเอาตัวไปผูกไปทุ่มให้กับคนๆนึงทั้งชีวิตทั้งหัวใจ ซึ่งมันมากเกินไป
โลกนี้ยังมีอะไรอีกมากมายที่ต้องเรียนรู้ ยังมีผู้คนที่จะได้พบเจอได้รู้จักอีกมากมาย
รักคนอื่นได้แต่สำคัญยิ่งกว่าคือต้องรักตัวเองด้วย ต้องรู้จักความพอดีและรักให้เป็น
แถมยังมีคนที่เรามั่นใจว่าหวังดีกับน้องแน่ๆ อย่างเท็น เมล เฟรน ที่คอยอยู่เคียงข้าง
ส่วนอีกด้านนึง เมื่อวานก็ยังคิดสงสัยในการกระทำของคนพวกนั้นอยู่หลายๆอย่าง แต่วันนี้เราทิ้งมันไปหมดแล้ว
จะเคลียร์กันตอนไหนก็ตอนนั้นแล้วกัน ขออย่างเดียวคือให้น้องปลื้มของเราได้เข้มแข็งพอที่จะเผชิญหน้ากับมันก็พอ
ดีใจที่เห็นน้องก้าวไปข้างหน้าได้แล้ว ต่อจากนี้ตื่นเต้นมากว่าโค้ชเท็นเท็นจะช่วยฝึกน้องยังไงบ้าง อิอิ
ต้องขอบคุณเท็นเท็น เมล เฟรน จริงๆ
-
เราเห็นด้วยกับทอล์กท้ายบทมากๆ
บางทีรักมันไม่สมเหตุผลหรอก พอมีความรู้สึกนี้อะไรๆ มันก็เปลี่ยนไปได้หมดล่ะ
แต่ที่เรารับไม่ได้เลยคือ ฝูงเพื่อนของปลื้มต่างหาก
ส่วนอิพี่โปรดเอ็งก็รอไปแล้วกันว่าจะโชคดีพอจะได้รับการอภัยรึเปล่า
-
ผู้ชายบางคนก็ไม่ควรค่ากับการได้รับความรักป่ะ ... ประเด็นหนึ่งที่ปลื้มเสียใจมากคือเรื่องเพื่อน ๆ ในกลุ่มด้วยแหละ
คือคนเราถ้าอกหักก็ยังมีเพื่อน แต่นี่เพื่อน ๆ ก็เหมือนจะไว้ใจไม่ได้ ส่วนหนึ่งคงเพราะเปรมเป็นน้องพี่โปรด
น้องกับพี่จะตัดกันยังไงล่ะ
ปลื้มเหมือนจะไปไกลแสนไกลแล้ว ตอนนี้ไม่หวังอะไร แค่หวังให้น้องปลื้มเข้มแข็ง ไม่รักใครแบบไม่ลืมหูลืมตาแบบเดิมก็พอ
ถ้าจะกลับต้องมีความสุขมากกว่าเดิมนะ
อีพี่โปรดเป็นไงมาก คันมืออยากตรบ :angry2: :z6: :beat:
-
ปลื้มออกสู่โลกกว้าง
รออ่านต่อครับ
-
:z6: :z6:
-
หน่วงเหลือเกิน อ่านแล้วมันเจ็บจิ๊ดที่ใจ
-
บอกได้เลยว่าอ่านตอนนี้ทั้งตอนจบก็ยังไม่หายความหน่วงในใจไปได้เลย ยังคงเจ็บปวดไปกับปลื้มกับการกระทำทั้งหมดของเสี่ยโปรดและผองเพื่อนทุกขณะจิตเลยตอนนี้
แอบคิดนะว่าปลื้มหายตัวไปนานๆเลยให้พวกเขาทั้งหลายได้เจ็บปวดกับการกระทำนั้นเสียบ้าง(จะสมน้ำหน้าให้)
ส่วนคุณเสี่ยมาโปรด ยังไม่มั่นใจเลยว่ามีเหตุผลอะไรที่จะทำให้คนอ่านรู้สึกว่าควรให้อภัยได้
สำหรับเราเรื่องนี่เป็นอีกเรื่องที่แวะเข้ามาดูบ่อยๆ(ถ้ามีเวลาว่าง)ว่ามีการเคลื่อนไหวหรือยัง มันสนุกมาก
-
ไปอ่าน เท็นเมล มาแล้วจ๊า เหมือนจะเดาได้ลางๆ ว่าอิเสี่ยทำอะไรอยู่ แต่ก็นะอาจจะเดาผิดก็ได้
ปล. Still แบนเสี่ย กะเพื่อนๆต่อไป ไม่ว่าเหตุผลคืออะไรก็ตาม
ปปล. ยกเว้นเฟรนนะ ^^
-
เฮ่อ.........หนักนะเรื่องนี้
มาโปรดนี่เลวขั้นเทพ รวมทั้ไอ้ติ้ก ไอ้เปรม ไอ้กิมด้วย เพื่อนที่ไม่น่าคบ
เฟรนเลิกคบพวกมันด้วย ทำกันขนาดนี้ สักวันอาจจะเป็นเรา
อินครับ อิน :hao5: :hao5: :hao5: :hao5:
-
โกรทเฮียโปรดยังไม่เท่าโกรธเปรมกะคนอื่นๆอ่ะ
ไม่ยอมๆ ปลื้มมสู้ๆ ใจแข็งๆไว้ด้วย ให้คนพวกนั้นมันสำนึกซะบ้าง
(นี่อินเกิน) :katai4:
-
เศร้าเลย :sad4: :sad4: :sad4: :o12: :เฮ้อ:
-
ชีวิต มนุษย์ ในอีกหลากหลายแง่มุม
รอ อยู่ นะครับ เป็น กำลังใจให้ผู้แต่ ครับบบบบบบบ
แต่ เศร้า จริง จริง สงสาร น้องปลื้มมมมมม. :mew4: :mew4:
-
ร้องไห้ตามเฟรนกับปลื้มไปเรียบร้อย
เฟรนเป็นเพื่อนที่ดีมากๆ
เท็นตั้งใจพาน้องมาพักใช่ไหม ปลื้มระบายออกมาให้หมด ร้องไห้ให้สะใจ แล้วลุกขึ้นยืนสู้ใหม่
-
"สายตาเธอ...บ่งบอก เห็นใจกัน...อย่าหลอก" แสนรัก-แจ้
ตอนที่ 21 ฟังเพลงนี้แล้วฟีลมาเลย สงสารปลื้ม เป็นเราก็เจ็บใจเหมือนกัน เพราะถ้าไม่รัก เบื่อ ลังเล หรืออะไรก็ตามก็น่าจะพูด ถึงจะไม่เคยมีรักจริงๆ สักครั้ง โปรดก็น่าจะคิดได้นะ ว่าผู้ถูกกระทำจะเจ็บข้ำขนาดไหน
ปล. เอาใจช่วยคนเขียน ไม่ต้องกดดันนะคะ แต่งตามพล็อตที่วางเอาไว้นั่นแหละ ตอนนี้ดิฉันกำลังรอเปิดเพลง 'กรรมตามสนอง' วง mild คลอระหว่างอ่านฉากอีเสี่ยโปรดอยู่
ปลสอง. กลับมาแก้เพราะคิดว่าเสี่ยโปรดมันลังเลเรื่องอะไร บางทีอาจจะรู้เบื้องลึกเบื้องหลังของครอบครัวปลื้มแล้วก็เป็นได้นะ... จนไม่อยากจะรั้งปลื้มทั้งที่ยังรัก ไรเงี้ย (เดามั่ว)
-
ไม่ได้เกลียดนิยายเรื่องนี้ ไม่ได้เกลียดคนเขียนที่แต่งให้มันกลายเป็นแบบนี้
แต่ที่เกลียดคือตัวละครที่ชื่อว่า มาโปรด
ไม่ได้อคติอะไรเลยค่ะ อยากก้มกราบคนเขียนงามๆด้วยซ้ำที่แต่งให้มันกินใจขนาดนี้ ถือว่าคนแต่งแต่งได้ดีมาก แต่งออกมาได้ดีจนทำให้เราอินไปกับเรื่อง ทำให้เรารู้สึกเกลียยดตัวละครที่ไม่มีอยู่จริง เกลียดมาก
แต่ถึงจะเกลียดยังไงก็ไม่เลิกติดตามนิยายเรื่องนี้หรอกค่ะ อยากจะรู้ว่าจัดจบของผู้ชายที่ชื่อมาโปรดจะจบลงยังไง จะจบลงที่ใคร จบกับคนที่มีนิสัยใจคอยังไง ถึงทำให้มาโปรดหยุดที่เขาได้
เหตุสำหรับมาโปรด คงไมีต้องอธิบายอะไรให้มากความ ถ้าต้องการจะเลิกกับน้องปลื้มจริงๆ คงมีอยู่เหตุผลเดียวคือ ไม่รักแล้ว ไม่ต้องมาหาคำอธิบายอะไรให้มันดูดีกว่านี้ ไม่รักก็คือไม่รัก ส่วนตัวชอบน้องปลื้มมากค่ะ เป็นตัวละครที่แอบฮาเบาๆ ฮาแบบกวนตีน555555
ปล.ขอให้น้องปลื้มเจอคนที่ใช่นะคะ ดร็อปเรียนเพราะผู้ชายคนเดียวดูไม่ค่อยดีนะ แต่ถ้าเพราะไม่ไหวจริงทำตามใจเลยค่ะ สภาพอารมแบบนี้คงเรียนไม่รู้เรื่องแน่ สู้ต่อไปนะปลื้ม
-
วันนี้ขอ 2 ตอนนะครับ เป็นของขวัญวันเด็ก (เด็กเล้า)
-
ปูเสื่อรอน้องปลื้ม :katai5: :katai5:
-
:katai4:
รอๆๆๆๆ :hao6:
-
ก็ไม่รู้สินะ เม้นนี้เพื่อเฮียยยยยยยโปรด
หน่วงกะน้องปลื้ม แต่ฉันชอบเมะแบดๆ
-
http://www.youtube.com/v/0JwJashebXY จากคนเขียนถึงเสี่ยโปรด :z6:
http://www.youtube.com/v/NdvPSBprV7g จากเปรมถึงปลื้ม :กอด1:
ตอนที่ 23
Inside: เปรม ปรีดา
“มีเรื่องอะไรกัน! บอกแม่มาเดี๋ยวนี้ว่ามันเกิดอะไรขึ้น! เปรม! บอกแม่มาเดี๋ยวนี้!”
เป็นครั้งที่สองในชีวิตของผมที่เห็นคุณแม่โกรธมากขนาดนี้ และดูจะโกรธมากกว่าครั้งก่อนมากเหลือเกิน
ตอนยังเด็ก ผมไม่ได้นั่งก้มหน้า สองมือกุมกันแน่นและสวดภาวนาแบบนี้ เด็กชายเปรมทำแค่ยืนกอดอกให้แม่ฟาดไม้เรียวเพื่อลงโทษกับความผิดที่ตัวเองก่อ ตอนนั้นแม่โกรธมากเพราะพี่โปรดต้องถึงกับนอนโรงพยาบาล เราทะเลาะกันบนฟุตบาทเรื่องฮีโร่ของใครเก่งกว่ากันและผมก็เผลอผลักพี่จนพี่ตกจากฟุตบาทพอดีกับที่มีมอเตอร์ไซค์วิ่งสวนมา พี่โปรดโดนชน พี่ขาหัก หัวแตกแต่ก็ไม่ได้โทษผม พี่บอกแม่ว่าเป็นอุบัติเหตุ แต่ที่ผมโดนฟาดเพราะผมรู้สึกผิดจนต้องมาสารภาพกับแม่เอง และครั้งนี้ก็ไม่ต่างกัน
ผมทำผิด...ผิดมากกว่าความผิดตอนเด็กๆ นัก ผิดอย่างที่ไม่สมควรจะได้รับการอภัยจากใคร...
ผมไม่ได้ตั้งใจให้เป็นแบบนี้เลยจริงๆ
“เปรมขอโทษ”
ผมขอโทษ...ขอโทษจริงๆ ครับแม่ ขอโทษที่ทำให้พี่โปรดเป็นแบบนี้ ขอโทษที่ผมทำให้เรื่องแย่ๆ แบบนี้เกิดขึ้น
คุณแม่ร้องไห้ออกมาเงียบๆ ร้องไห้ให้กับความผิดพลาดของผม ร้องไห้ให้กับพี่โปรดที่ยังคงนอนนิ่งอยู่ในห้องผ่าตัด คุณพ่อของพี่ยินดีกำลังพยายามยื้อชีวิตพี่โปรดอยู่ ผมไม่รู้เลยด้วยซ้ำว่าพี่โปรดจะยังอยากกลับมาอยู่ไหม เมื่อในตอนนี้...ปลื้มไม่อยู่แล้ว
เรื่องทั้งหมด...มันเป็นเพราะผม...ผมคนเดียว
‘พี่ขี้โกง! พี่ทำกับปลื้มแบบนี้ได้ยังไง! ทำไปทำไมวะ! พี่ทำกับคนที่ชอบพี่มากขนาดนั้นได้ยังไง!’
ผมยังจำได้...เมื่อเดือนก่อนที่พี่โปรดเอาแม็คบุ๊คแอร์ของตัวเองมาให้ผมลงโปรแกรมให้ ผมก็เจอเข้ากับไฟล์สำคัญในถังขยะ พี่โปรดไม่ใช่คนถนัดในด้านคอมพิวเตอร์มากนัก พี่คงไม่รู้แม้แต่วิธีที่จะลบไฟล์ไม่ให้สามารถกู้คืนมาได้อีก เป็นเรื่องปกติที่ผมมักจะเปิดเข้าดูไฟล์ต่างๆ ทั้งในไดร์และในถังขยะ ค้นคลิปเจ๋งๆ ของพี่โปรดที่มักจะมีอยู่ในเครื่องเสมอ แล้วผมก็เจอ...คลิปที่ทำให้เลือดในกายตัวเองเย็นเฉียบ คลิปที่พี่ชายของผมทำระยำกับเพื่อนที่เดี๋ยวนี้ผมให้ความสำคัญกับมันมากขึ้นทุกวัน
เสียงอ้อนวอนของมัน สีหน้าที่แทบอยากจะตายไปให้พ้นๆ ของมันทำผมแทบบ้า ผมไม่เคยโกรธใครมากขนาดนี้มาก่อน ผมผลักอกพี่โปรดแรงๆ ชกไปหลายหมัดแต่พี่โปรดไม่ตอบโต้เลย ความเกลียดชังมากมายที่ถาโถมเข้าใส่ทำให้เหตุและผลขาดหายไป
ไม่ยุติธรรมเลยสักนิด...ไม่ยุติธรรมเลยจริงๆ ทำไมปลื้มยังต้องทนอยู่กับคนที่ทำร้ายมันซ้ำแล้วซ้ำเล่า ทำไมผมถึงไม่รู้ให้เร็วกว่านี้ว่าที่ผ่านมาปลื้มทุกข์ใจเพราะอะไร ทำไมผมถึงมองไม่เห็นว่าพี่ชายตัวเอง...ทำเลวกับปลื้มขนาดไหน
‘คนอย่างพี่ ไม่มีสิทธิ์จะมีความสุขกับปลื้มด้วยซ้ำ พี่ไม่มีสิทธิ์อะไรเลยรู้ไว้ด้วย!’
ผมกระชากคอเสื้อของเขา อยากจะต่อยอีกสักหมัด แต่ก็ยั้งใจไว้ได้
‘ปล่อยปลื้มให้ผม พี่ไม่ควรจะอยู่ใกล้ๆ มัน คนอย่างพี่ควรจะรู้และสำนึกในสิ่งที่ตัวเองทำลงไปซะบ้าง’
‘ปลื้มอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีกู’
ผมไม่เคยรู้เลยว่าลึกๆ ในใจจะมีความรู้สึกเกลียดชังพี่ชายตัวเองมากขนาดนี้
‘พี่มั่นใจในตัวเองตลอดเลยนะ...แต่เชื่อผมสิว่าปลื้มจะอยู่ได้ เพราะต่อไปปลื้มจะมีผม ผมจะดูแลมันเอง’
‘มึงก็ไม่มีสิทธิ์เหมือนกันไอ้เปรม ปลื้มเป็นของกู! อย่ามาพูดอะไรบ้าๆ นะมึง!’
ผมเก็บความอิจฉาไว้ในใจเสมอที่คุณแม่ใส่ใจพี่โปรดมากกว่าผม ผมน้อยใจแต่ไม่เคยแสดงออกเวลาที่คุณพ่อเอาแต่พูดถึงพี่โปรดด้วยความภูมิใจในขณะที่ผมทำอะไรก็ไม่ได้อยู่ในสายตาของท่านเลย แต่เรื่องของปลื้ม...มันไม่ใช่เลย ผมอยากให้ปลื้มรู้ว่าผมอิจฉามากขนาดไหนที่เห็นปลื้มอยู่กับพี่โปรด...น้อยใจขนาดไหนที่ปลื้มให้ความสำคัญกับพี่โปรดมากกว่าผม ผมคิดว่าความรู้สึกที่ผมมีให้ปลื้มจะเป็นเพียงความชอบ ความเอ็นดู แต่นับวันมันก็ยิ่งเพิ่ม และเพิ่มมากขึ้นไปอีกที่ช่วงหลังๆ มานี้เราอยู่ด้วยกันบ่อยๆ ปลื้มน่ารัก ใส่ใจความรู้สึกผม ให้ความสำคัญกับผม และผมก็เริ่มทนไม่ได้ที่ต้องเห็นปลื้มอยู่กับคนอื่น...ใช่ แม้คนอื่นที่ว่าจะเป็นคนที่ปลื้มรักก็ตาม...
ผมยอมรับว่าไม่อยากเป็นเพื่อนกับปลื้มแล้ว...ผมอยากเป็นมากกว่านั้น...
เพราะฉะนั้น...ผมจะไม่ยอมพี่โปรดอีกแล้ว ผมยังจำได้ว่าปลื้มเคยบอกว่าจำเป็นที่ต้องอยู่กับพี่โปรดในตอนที่ผมขอให้ปลื้มเลิกยุ่งกับพี่ชายผม ปลื้มไม่ได้เต็มใจใช่ไหม ถ้าไม่มีไอ้คลิปบ้าๆ นี่ ผมก็คงมีโอกาสมากกว่านี้...พี่โปรดขี้โกงจริงๆ
‘ผมไม่ได้บ้า! เอาสิพี่โปรด ถ้าพี่ไม่ถอย ป๋ากับแม่ได้เห็นคลิปนี้แน่! แล้วพี่ก็คงรู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ผมบอกไว้เลยว่าพี่ไม่มีทางเลือกนักหรอก’
‘มึง...’
ผมยังจำสีหน้าที่โกรธจัดของพี่โปรดได้ จำได้ไม่เคยลืมว่าเขาอยากฆ่าผมมากแค่ไหน พี่โปรดได้ในสิ่งที่เขาต้องการมามากพอแล้ว...จากนี้...ถ้าผมขอในสิ่งที่ผมต้องการบ้าง ผมก็คงไม่ได้ทำอะไรผิดใช่ไหม...
ความคิดที่ลอยวนในตอนนั้นมีแต่ความคิดที่ว่าจะทำยังไงให้ปลื้มเลิกกับพี่โปรดเสียที เลิกกับพี่โปรดแล้วมาอยู่กับผม ผมคนที่พร้อมจะดูแลมัน และไม่ทำให้มันต้องเสียใจเหมือนอย่างที่พี่โปรดทำ
จนในที่สุดทุกอย่างก็เป็นไปตามที่ผมหวัง ผมรู้ได้ทันทีตอนที่เห็นหน้าซีดเผือดของพี่โปรดที่กลับเข้ามาในร้าน
‘ไอ้ซอล เอากุญแจรถมา! เร็ว! เอามาให้กู!’ พี่โปรดเหมือนคนใกล้บ้า นัยน์ตาแดงก่ำ ผมจ้องหน้าที่ซีดเผือดของพี่ ก่อนจะตัดสินใจพูดขึ้นว่า
‘พี่ไม่มีสิทธิ์อะไรอีกแล้ว ผมจะไปเอง นี่ไม่ใช่หน้าที่ของพี่ เราตกลงกันแล้วว่าพี่จะปล่อยให้เป็นหน้าที่ของผม!’
ผมรู้แน่ๆ ว่าตอนนั้นพี่โปรดฟิวส์ขาดแล้ว เขาก้าวแค่สามก้าวก็เข้ามาประชิดตัวผม ก่อนที่ผมจะทันได้ป้องกันตัว ก็ถูกเขาต่อยจนตัวผมตกจากโซฟาที่กำลังนั่ง
และนั่นคงเป็นครั้งแรกในชีวิตที่พี่ต่อยผม เวลาเราสองคนทะเลาะกัน พี่ไม่เคยใช้กำลังกับผมเลยสักครั้ง แต่ครั้งนี้ต่างออกไป
‘เปรม! ไอ้เปรม เป็นไงบ้างวะมึง! พี่อาร์มครับ พี่อาร์ม ช่วยจับเสี่ยไว้ด้วย!’ ผมไม่รู้ว่าใครตะโกนอยู่บ้าง เพราะเลือดที่กำลังไหลเข้าตา แผลที่คิ้วทั้งปวดทั้งชาจนผมคิดอะไรไม่ออก
‘ปล่อยกู! ปล่อยสิวะ! ไอ้เหี้ยเปรม มึงลุกขึ้นมา!’
‘ไอ้โปรด! ใจเย็นๆ เฮ้ย ไอ้กิม พาไอ้เปรมออกไปก่อน! เหี้ยโปรด ฟังกู มึงจะฆ่าน้องตัวเองไงวะ! นั่นน้องมึงนะ ไอ้โปรด! แรงแม่งเยอะชิบหาย ไอ้ซอลมึงก็จับไว้ดีๆ ดิวะ! พวกมึงทะเลาะเหี้ยไรกันวะเนี่ย! เชี่ยยยยยยยยยย! ออกไปข้างนอก เร็ว เดี๋ยวกูเคลียร์กับเจ้าของร้านเอง! แล้วนี่น้องแม็คหายไปไหนวะเนี่ย โอ้ยยยยย วุ่นวาย !!’
เสียงของพี่อาร์มโวยวายขึ้นมา ไอ้ติ๊กหาผ้าเช็ดหน้ามาเช็ดเลือดออกให้ผมก่อนมันกับไอ้กิมจะรีบพาผมออกมาหน้าร้าน พี่ซอลพาพี่โปรดตามมาจากข้างหลัง ผมไม่รู้ว่าเขาอยู่ห่างจากผมเท่าไหร่ แต่รู้ตัวอีกทีผมก็ลงไปกองกับพื้นพร้อมกับความเจ็บที่แล่นริ้วขึ้นมาที่กลางหลัง
‘ไอ้โปรด! พอแล้วไอ้ห่า! มึงต้องไปตามหาปลื้มไม่ใช่ไง น้องไปไหนมึงรู้แล้วเหรอ มามัวเสียเวลาอยู่นี่ทำไมวะ!’
พี่โปรดเหมือนเพิ่งรู้สึกตัว เขามองผมอีกครั้งและไม่ได้ทำอะไรไปมากกว่านั้นอีก ไอ้กิมกับไอ้ติ๊กที่โดนพี่โปรดซัดไปคนละทางรีบเข้ามาพยุงผมทันที ตอนนั้นผมปวดร้าวไปทั้งตัว ทั้งปวดแผลปวดหัว แม้แต่จะชกพี่โปรดสวนไปสักหมัดยังทำไม่ได้ ได้แค่มองตามหลังพี่โปรดวิ่งไปที่รถกับพี่ซอลเท่านั้น
‘พอแล้วไอ้เปรม พอแล้วมึง ให้เสี่ยไปเถอะ แค่เห็นหน้าไอ้ปลื้มเมื่อกี้ กูก็รู้แล้วว่ายังไงมึงก็ไม่มีทางสมหวัง มันไม่มีทางเลิกรักพี่มึงแล้วมารักมึงได้หรอก” ไอ้กิมพูดเบาๆ โดยไม่ยอมมองหน้าผม ในขณะที่ไอ้ติ๊กทำเพียงแค่ตบไหล่ผม มันก็ไม่ยอมสบตากับผมเช่นกัน
‘ตอนนี้เรื่องมันแย่แล้วนะ... พวกเรากำลังทำเรื่องไม่ดีกันอยู่ใช่ไหมวะ’
สีหน้าของไอ้กิมทำให้หัวที่ปวดอยู่แล้วยิ่งปวดมากขึ้นไปอีก ไม่หรอก...มันจะไม่แย่แบบนี้ถ้าผมทำสำเร็จ จะไม่แย่แบบนี้เลยหากผมทำให้ปลื้มเปลี่ยนใจมารักผมได้ ...ปลื้ม...ไม่เห็นเลยรึไงว่าใครที่อยู่ข้างๆ มันเวลาที่พี่โปรดไม่อยู่ ไม่เห็นเลยรึไงว่าใครที่ดูแล ใส่ใจมันมาตลอด ...ทำไมถึงได้มองแต่พี่โปรด ทุ่มเทให้แต่พี่โปรดด้วยล่ะ ผมเป็นได้แค่เพื่อนเท่านั้น...จริงๆ น่ะเหรอ ไม่ยุติธรรมเลย...ทั้งๆ ที่พี่โปรดทำไม่ดีกับปลื้มมากขนาดนั้น ทำไมยังได้รับความรักอยู่ ผมอยากรู้จริงๆ
‘สิ่งที่เสี่ยเคยทำ จนถึงตอนนี้กูก็อภัยให้ไม่ได้ แต่มึงก็ต้องยอมรับความจริงนะไอ้เปรม ว่าไม่ใช่มึงที่จะทำให้ไอ้ปลื้มมีความสุข’
‘ตอนนี้มึงไม่ได้กำลังทำเพื่อมันอยู่หรอกว่ะเปรม มึงทำเพื่อตัวมึงเองต่างหาก แล้วถ้ามึงยังจะทำอย่างนี้ต่อไป กูคงเห็นด้วยกับมึงต่อไปอีกไม่ได้แล้วว่ะ แค่สายตาไอ้ปลื้มที่มองกูเมื่อกี้...กูก็อยากต่อยหน้าตัวเองแรงๆ สักที’
ไอ้กิมกับไอ้ติ๊กมองผมอย่างลำบากใจ เป็นสายตาเดียวกับตอนที่ผมบอกว่าผมคิดกับปลื้มมากกว่าเพื่อน และอยากให้พวกมันช่วยผม
ตลอดเดือนกว่าๆ ที่ผ่านมาหลายอย่างเป็นไปด้วยดีอย่างที่ผมคิดไว้ อาวุธเพียงอย่างเดียวที่ทำให้พี่โปรดยอมสยบได้ก็คือคลิประยำที่ตัวพี่โปรดเป็นคนทำ ซึ่งผมยอมรับเลยจริงๆ ว่าผมไม่ได้รู้สึกผิดอะไรเลยที่ทำอย่างนั้น เพราะนั่นมันก็แค่ผลจากการกระทำของพี่โปรดเองไม่ใช่เหรอ? แล้วผมจะต้องรู้สึกผิดอะไร... ผมก็แค่ใช้ประโยชน์จากมันก็เท่านั้น
ผมคิดของผมเอาเองว่าในระหว่างที่ชีวิตปลื้มไม่มีพี่โปรด เราก็ได้เข้าใกล้กันมากขึ้น อยู่กับผมปลื้มก็ยิ้มได้ อยู่กับผมปลื้มก็สามารถมีความสุขได้
แต่ตอนนี้...ผมรู้แล้วว่าผมคิดผิด มันไม่เป็นไปตามนั้นเลย... ทุกอย่างแย่ลงเมื่อปลื้มหายไป ผมมึนงงกับเรื่องที่เกิดขึ้น ทบทวนกับเวลาที่ผ่านมาแล้วก็เจ็บปวดใจอย่างที่ไม่อยากยอมรับ...ปลื้มไม่เคยเล่าอะไรให้ผมฟัง ไม่เคยมาร้องไห้กับผม ไม่เคยให้โอกาสผมได้ปลอบใจมันเลยด้วยซ้ำ และผมก็ไม่เคยสังเกตเลยจริงๆ ว่ารอยยิ้มที่ผมเห็นปลื้มฝืนมันขนาดไหน ผมจมอยู่กับความคิดตัวเองหลายต่อหลายวันในขณะที่พี่โปรดเหมือนคนบ้าที่เที่ยวขับรถตามหาปลื้มในที่ที่คิดว่ามันจะไป พี่โปรดไม่กินไม่นอน นิ่งเงียบจนไม่มีใครเข้าหน้าติด เขาทุกข์ทรมานมากกว่าที่ผมคิด สามวันที่ขาดการพักผ่อนประกอบกับช่วงที่ผ่านมาพี่โปรดก็เรียนหนักอยู่แล้วทำให้เขาเริ่มป่วย ผมปฏิเสธไม่ได้ว่าในตอนนั้น...ความรู้สึกผิดกำลังเริ่มเข้ามากัดกินใจ
ไม่ใช่ปลื้มหรอกที่จะอยู่ไม่ได้...พี่ชายผมต่างหากที่เหมือนตายทั้งเป็น
ผมยังจำได้...ไม่กี่ชั่วโมงก่อนที่จะเกิดเรื่อง พี่โปรดมาหาผม ตาแดงก่ำอย่างที่ผมไม่รู้ว่าเขาร้องไห้หรือเพราะอดนอนหลายวันกันแน่
‘มึงอยากจะเอาคลิปไปให้ใครดูก็เชิญ! อยากทำอะไรก็ทำ แต่มึงจำไว้ ปลื้มไม่มีวันรักมึงเหมือนที่รักกู และกูจะไม่มีวันเลิกกับมัน!’
พี่โปรดชี้หน้าว่าผมแค่นั้นก็ออกจากห้องไปอย่างรวดเร็ว ซึ่งในตอนนี้ผมได้แต่หวังว่ามันคงไม่ใช่ครั้งสุดท้ายที่ผมได้คุยกับพี่...ต้องไม่ใช่ครั้งสุดท้ายของการคุยกันของเรา ...ผมอยากขอโทษ อยากให้เราคุยกันให้ดีกว่านี้ พี่ดีกับผมมาตลอดแต่ผมก็ยังทำร้ายพี่...
ตอนที่แม่ของพี่ยินดีโทรเข้ามาที่บ้านและบอกว่าพี่โปรดประสบอุบัติเหตุอาการสาหัส น้ำตาผมไหลลงมาโดยไม่รู้ตัว ถ้าไม่ใช่เพราะผม...ปลื้มก็คงไม่ต้องร้องไห้ ถ้าไม่ใช่เพราะผม...พี่โปรดก็คงไม่ต้องเป็นแบบนี้
“เปรมขอโทษครับแม่...ขอโทษจริงๆ”
คุณแม่ยังคงร้องไห้ ผมเล่าทุกอย่างให้ท่านฟังยกเว้นเรื่องคลิปที่ผมลบไปแบบไม่สามารถกู้คืนได้อีก หมอและพยาบาลที่เดินเข้าๆ ออกๆ ห้องผ่าตัดทำให้ผมเริ่มใจไม่ดี ...มีอะไรเกิดขึ้นข้างในห้องนั้นบ้างผมอยากรู้จริงๆ อยากเห็นว่าพี่ยังคงปลอดภัย ไม่ได้เป็นอะไรไปมากกว่าที่คิด
“คนที่ลูกควรจะขอโทษ ก็คือพี่โปรดและน้องปลื้ม ไม่ใช่แม่” คุณแม่พูดทิ้งท้ายก่อนจะเดินไปหาแม่ของพี่ยินดีที่เดินเร็วๆ เข้ามา พวกท่านยืนคุยกันอยู่สองคนด้วยสีหน้าที่ไม่สู้ดีนักทิ้งให้ผมนั่งภาวนาอยู่ที่หน้าห้องผ่าตัดนี้เพียงลำพัง...
ความเงียบทำให้ผมเริ่มกังวล...หลายครั้งที่ผมคิดว่าจะมีใครออกมาบอกอาการของพี่โปรดบ้าง แต่ก็ไม่มี...สองชั่วโมงเข้าไปแล้ว..ทุกอย่างก็ยังคงเงียบ
ผมยังจะมีโอกาสได้พูดคำว่าขอโทษรึเปล่า...พี่โปรดยังอยากกลับมาอยู่ไหม ผมไม่รู้เลย...แต่ผมก็ขอภาวนา ภาวนาให้เป็นไปตามนั้น ถึงจะอยากย้อนเวลากลับไปแก้ไขมากแค่ไหน มันก็เป็นไปไม่ได้อยู่ดี
พี่ครับ...อย่าเป็นอะไรไปเลยนะครับ...กลับมานะ ผมขอโทษ ขอโทษจริงๆ ครับพี่
Inside: End
.............................................To be continue.....................................
ต่างคนต่างก็มีเหตุผล ต่างคนต่างก็ไม่เข้าใจซึ่งกันและกัน
อย่างที่ได้บอกว่าให้เก็บรายละเอียดเล็กๆ น้อยๆ ตอนที่เสี่ยเล่า นางบอกว่านางลบไปแล้ว เลยทำให้ทุกคนคาดไม่ถึงว่าไอ้เรื่องคลิปนั้นมันจะกลับมาอีก ค่ะ มันกลับมา แต่กลับมาอยู่ในมือของอีกคน หลายคนอาจจะแบบ เฮ้ย กลับมาได้ไง เอาจริงๆ คือ นั่นเป็นเรื่องสำคัญที่อยากให้เสี่ยเคลียร์นะคะ สังเกตกันมั้ยคะว่าพักหลังๆ ปลื้มไม่ได้คิดถึงเรื่องคลิปเลย ในมุมมองของเสี่ยคือเออกูลบ โอเค เรื่องในมุมของเสี่ยมันจบ แต่ในมุมของน้องคือ น้องไม่รู้ว่าลบ แล้วน้องก็ไม่ได้ถามอะไรด้วย ช่วงหลังๆ พี่โปรดทำตัวดีก็เลยทำให้ปลื้มลืมเรื่องนี้ไป แต่ยังไงมันก็ไม่เคลียร์นะคะในความคิดคนเขียน (ไม่เคลียร์ยังไงอะไรของเอ็งเนี่ย :a5:)
สำหรับเปรมกับปลื้ม ...เรื่องนี้หลักๆ แล้วดำเนินไปตามความคิดของปลื้ม เพราะฉะนั้น ไม่แปลกนะคะที่เปรมจะไม่อยู่ในความนึกคิดของน้องมากนัก และอีกอย่าง เคยบอกแล้วนะว่าผู้ชายคนนี้เขาจะมีบทบาท :laugh: :laugh:
ปล. เสี่ยทำตัวเองค่ะ เรื่องไม่ได้เกิดเพราะคนอื่นเลย ต้นเหตุก็มาจากการกระทำของตัวเองทั้งนั้น :a5:
ปล.2 เราจะเปลี่ยนให้ปลื้มได้เมะบ้าง [เฮ้ยยยย!!] :z6: :beat: ล้อเล่น :laugh: :laugh:
ขอบคุณทุกๆ คอมเม้นและกำลังใจ เกลียดเสี่ยต่อไปดีแล้วค่ะ เพราะต่อไปนี้ เสี่ยจะได้รู้ซะบ้างว่าโลกไม่ได้หมุนรอบตัวเสี่ยเสมอไป ไม่ให้อภัยไม่เป็นไร เพราะยังไงเรื่องนี้ก็ไม่ได้หวังให้คุณรักพระเอก เราหวังให้คุณหลงรักนายเอกต่างหาก [มโนหน้าโด้ตลอด] [อยากมโนพี่ลู่เหมือนกัน แต่รายนั้นเขาสวยเกิน :serius2:]
แล้วพบกันใหม่ค่ะ :bye2:
ชื่อตอน: ความในใจจากชายผู้มาทีหลัง
พี่โปรดยังไม่มา อย่าเพิ่งคิดไปกันใหญ่
ไม่มีการแก้ตัวให้พระเอกนะ พาร์ทของเปรมไม่ได้เกิดขึ้นเพราะให้พวกคุณสงสารมาโปรดหรือโทษว่าเปรมผิด
แต่พาร์ทนี้เกิดขึ้น..เพราะจำเป็นต่อการดำเนินต่อไปของเนื้อเรื่อง
-
:L2:
---------------
:a5: ต่างคนก็ต่างผิดซินะ
ปลื้ม...ก็หลงรักเรียกว่าจนหัวปักหัวปำ เหมือนโลกของปลื้มมีแต่พี่โปรด
พี่โปรด...ก็รักแต่แสดงออกแปลกไปนิด ปากแข็งไปมาก มีปัญหาเรื่องการสื่อสารกับปลิ้ม มีอะไรก็ไม่ยอมพูด อาจจะยอมห่างน้องเพราะคลิปแต่เรื่องแม็ึคก็ไม่ยอมบอก ไม่อธิบาย..ผิดไปเต็มๆ
เปรม...ความอิจฉากับความเห็นแกตัวเล้กๆสินะ :เฮ้อ:
-
ฉันมารอพี่โปรดที่หน้าเล้าทุกวันเลย
-
:o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: กรรมตามสนองโปรดที่ทำกับปลื้มไว้ตั้งแต่ทีแรก เปรมชอบปลื้มทำไมไม่บอกปลื้มตรงๆๆ เห้อออสงสารปลื้ม
-
:เฮ้อ: คนไม่ดี....คือเปรม..... :katai1:
:L1: :pig4:
-
สงสาร อีเสี่ยขึ้นมาแล้วววอ่่าาาา
-
เราไม่เคยคิดว่าเปรมจะเป็นคนแบบนี้นะ แต่ยังไงเปรมก็ยังรู้ตัวว่าผิด ยังขอโทษถึงจะช้าไปนิดนึง...
หายเร็วๆแล้วรีบไปตามน้องนะพี่โปรด :hao5: :hao5:
-
มีเพื่อนเลวเป็นฝูงเลยน้องปลื้ม.. เป็นเราเราเลิกคบว่ะ
เพื่อนแบบนี้ไม่มีดีกว่า สักตัวไม่มีปริปากบอก แต่รุมทำร้ายปลื้มกันอ่ะ
แล้วอิเสี่ยโปรดไปกิ๊กกับนังแม๊กทำไมถ้ารักปลิ้ม ถอยก็แค่ถอยไม่จำเป็นต้องมีคนอื่น
แถมให้ชะนีมาทำร้ายจิตใจปลื้มอีก
แก้ตัวไม่ขึ้นว่ะ :ruready
-
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
น้องปลื้ม พี่โปรดใกล้ตายแล้วกลับมาหาด่วนนน :katai4: :katai4: :ling1:
-
ก็เคลียร์ไปส่วนหนึ่งนะ ต่อไปนี้ก็รอเรื่องหลังจากนี่แหละ พี่โปรดฟื้นขึ้นมาแล้วจะเป็นยังไง
-
อ่า ตอนนี้สงสารพี่โปรดน่ะ :monkeysad:กะซิกๆ
น่าจะให้นอนเป็นเจ้าชาย รอน้องปลื้มมาปลุกค่อยตื่น
เรื่องของเรื่อง ถ้าคุยกันก็ไม่มาม่าอ่า :serius2:
ยังไงก็อยากให้พี่โปรดกะน้องปลื้มกลับมารักกันเหมือนเดิม
ปลื้มกลับมาจะนิสัยเหมือนเท็นเท็นมะเนี้ย o18
-
อยากรู้เรื่องแม็ค เต้ :hao7:
-
แล้วไปตกลงกันอีท่าไหน ที่อยู่ดีๆ มาโปรดก็เย็นชา และทำอื่นๆ อีกมากมายกับปลื้ม?
ถ้าคนที่ทำให้มาโปรดเปลี่ยนไป คือ เปรม ไม่ใช่ตัวมาโปรดเอง ก็พอให้อภัยแบบถูไถๆ ไปได้
มันเกิดอะไรขึ้นกับสองพี่น้อง ???
-
กรรมตามสนองเสี่ย :เฮ้อ: ตอนนี้ยังไม่ขอออกความคิดเห็น รอเสี่ยฟื้นก่อนละกัน
ปล.วันนี้วันเด็ก :m13: ขออีกตอนเป็นของขวัญวันเด็ก(เล้า) ได้ป่าว ปิ๊งๆ
-
:a5: o22
ช็อคคคคค บอกได้คำเดียวว่าช็อค !!!!
ตอนแรกที่คนเขียนบอก มโนไว้ว่าเปรมมีบทบาทสานรัก
แอบรัก คอยช่วยเหลืองี้ อันนี้ตรงข้ามกะที่คิดซะเยอะเลยยย
เสี่ยอย่าเป็นอะไรนะ จะเป็นยังไงต่อเนี้ยย ทั้งปลื้มทั้งเสี่ย โอยยย ลุ้น
-
อ่านแล้วทำไมก็ยังไม่รู้สึกดีกับมาโปรดอยู่เลย (คนอ่านคงใจแคบไปหน่อย)
มีปัญหาอะไรทำไมไม่ปรึกษาน้องปลื้ม อย่างที่คนเขียนว่ามาโปรดคิดว่าตัวเองเป็นศูนย์กลาง
แล้วทำไมมาโปรดต้องวนเวียนอยู่กับแม๊กซ์ โดนบังคับหรือ (ยังไม่เคลียร์ประเด็นนี้เลย)
ถ้าน้องตายไปทุกคนคงมีความสุขกันนะทั้งมาโปรด เปรม และผองเพื่อน รักแต่ตัวเองกันทั้งนั้น
ไม่สนใจความรู้สึกของปลื้มกันเลย สำหรับผมยังไม่ให้อภัยใครทั้งนั้น รอมาโปรดฟื้นขึ้นมาก่อน
ค่อยมาเคลียร์กันอีกที (ส่วนน้องปลื้มจะคิดยังไง ให้อภัยหรือเปล่า จะติดตามอ่านไปเรื่อยๆ นะครับ)
ขอเพิ่มอีกสักตอนนะๆๆๆๆครับ เป็นของขวัญวันเด็ก (เด็กเล้า)
-
เอาเถอะ มันผ่านไปแล้วเรียกอะไรคืนมาไม่ได้แล้ว ความรู้สึกที่เสียไปก็เช่นกัน
ชีวิตก็ต้องดำเนินต่อไป จะจบแบบต่างคนต่างมีชีวิตเป็นของตัวเองก็ดีไปอีกแบบนะ
มันดู real ดี เพราะกว่าปลื้มจะกลับมาเรียนคงนาน อะไร ๆ คงเปลี่ยนไปเยอะละ
ตอนนี้แม่เสี่ยพบกับแม่ปลื้มแล้ว ไม่รู้ว่าจะบอกเรื่องปลื้มให้ฟังหรือเปล่า
ส่วนตัวคิดว่าการหนีออกจากบ้านเพราะเรื่องเรียนไม่ตรงกับที่พ่อแม่
อยากให้เรียนนี่ อาจเป็นการกระทำที่เกินกว่าเหตุ คือคิดไปเองว่าจะเป็นแบบนั้นแบบนี้ด้วย
อยากให้ปลื้มกลับมาอยู่กับครอบครัวเหมือนเดิม ที่ไหนก็ไม่สุขใจเท่าที่บ้านหรอก
-
ก็อยากให้น้องปลื้มอย่าเพิ่งใจอ่อนละกัน ให้ทรมานไอ้มาโปรดไปนานๆ เอาประมาณว่า คืนดีกันในอีก 100 ตอนข้างหน้าเลยก็ดี อิอิ (แอบอยากจะให้เรื่องนี้ยาวๆ เลยน่ะค่ะ)
ปล. ก็ยังคงไม่ได้อ่านเนื้อเรื่อง อ่านแต่คอมเม้นท์เท่านั้น เดี๋ยวรอให้สถานการณ์โอเคกว่านี้ก่อนค่อยเข้ามาอ่าน เป็นคนที่ทนอ่านดราม่าไม่ไหวจริงๆ ค่ะ ต้องขอโทษผู้เขียนด้วย แต่ไม่ได้เลิกอ่านนะคะ แค่รอให้เรื่องมัน less intense กว่านี้ก่อนน่ะค่ะ อีกอย่างหมั่นไส้ไอ้เสี่ยก็ตรงที่ทำมึนตึงเย็นชากับน้องนี่แหละ คนนะ...ไม่ใช่อิฐหรือปูน จะได้ไม่มีความรู้สึก ถ้าเห็นคนอื่นดีกว่าขนาดนั้นก็ไปเถอะ ไม่ต้องกลับมา (อ่านจากคอมเม้นท์คนอื่นอีกเหมือนกัน :ling3:)
ขอบคุณมากๆ ค่ะ :mew1:
-
เฮ้อออออออออออออออออออ.......เป็นเพราะน้องเปรมนั่นเอง..... :z6: :z6:
แต่อิพี่โปรดก้อบ้าเนอะ.....ที่จะมาทำแบบนี้กะปลื้ม คงกะว่ายังงัยปลื้มก้อคงจะไม่มีทางไปจากตัวเอง แล้วเปรมก้อคงจะถอดใจไปเอง
หวังว่าอิพี่โปรดจะรีบฟื้นขึ้นมาตามหาปลื้มนะ ไม่ใช่ไม่ฟื้นแล้วให้น้องปลื้มกลับมาเพื่อที่จะมาดูแลแล้วทำให้ฟื้น
แบบนี้เซ็งแย่เลย เราอยากให้อิพี่โปรดวิ่งตามปลื้มซะบ้าง ให้ทรมาน ทุรนทุราย จะได้เห็นค่าของน้อง
รีบฟื้นๆมาเลยอิพี่โปรด ฟื้นๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ แล้วมาตามหาปลื้มกลับไปซะที
ขอบคุณคนแต่ง น่ารักที่สุด ยังงัยก้อเป็นกำลังใจ ติดตามต่อไปแน่นอน :mew1: :mew1: :mew1:
-
ป๊าดดด~ ในที่สุดฉันก็ได้ฟังเพลง 'กรรมตามสนอง' เสียที
มาเร็วยิ่งกว่าพายุไห่เยี่ยน กวาดความเสียหายในต่อมน้ำตา สร้างความสลดต่อมวลชนชาวเล้าเป็นอย่างยิ่ง
เอ่อ... ว่าแต่มีใครอยากบริจาคขาเทียมและลูกตาปลอมหนึ่งคู่ให้โปรดหลังจากฟื้นหรือเปล่าคะ?? :laugh:
-
ส่งเปรมมาทางนี้มาๆ เดี๋ยวเอาไปจัดการให้
-
เม้นท์ตอนที่ 22 ค่ะ กำลังจะกดส่งตอนต่อไปมาอัพพอดี
------------------------------------------------------------------
กรี๊ดดดดดดดดดดดด มาม่าชามใหญ่มาก แต่ท้องไม่อืดเพราะเท็นเท็นกะเมลปรากฎตัวในยามคับขันพอดี แอร๊ยย
ฟินอะ :man1: คือเราชอบสองเรื่องนี้มากกกกกกกกกกกกก พอได้อ่านครอสโอเวอร์แบบนี้แล้วมันแบบบ ฮือออ ฟินนนนน
กลับมาที่มาโปรดก่อน
ใจหวิว ๆ เหมือนกันเพราะสงสารปลื้มเหลือเกิน แต่แปลกแฮะเราไม่ค่อยแปลกใจเท่าไหร่ไม่ว่าโปรดจะทำไปด้วยเหตุผลอะไรก็เหอะ (แสดงว่าที่ผ่านมาอ่านด้วยความระแวงพระเอกสุด ๆ 555) เอาเป็นว่าเหตุผลของมาโปรดจะเป็นเพราะไม่รักแล้ว(คิดว่าไม่นะ) หรือจะมีอำนาจมืด(คนเขียนไง)หรืออะไรก็ตามที่ทำให้พี่โปรดทำอย่างนั้น ปลายทางมันก็เหมือนกันอยู่ดีคือกดดันให้ปลื้มเป็นฝ่ายเดินออกมา
เราโฟกัสไปที่เพื่อน ๆ ของปลื้มมากกว่า ตรงนี้แปลกใจจริง ๆ เลยนะ ที่ผ่านมาเราคิดว่ายังไงทุกคนก็คงอยู่ข้างปลื้มล่ะมั้ง เวลารู้ว่าเพื่อนถูกแฟนนอกใจ น้ำมันท่วมปากเหมือนกันนะ ยิ่งเวลาเรารู้จักมันทั้งสองคน แต่เราไม่เคยทำอย่างที่เพื่อนปลื้มทำอะ ปล่อยให้เรื่องมันยืดเยื้อคาราคาซังแล้วช่วยกันปิดปลื้ม ตรงนี้เสียใจจริง ๆ ดังนั้น... เราอยากฟังความในใจของคุณเปรมมาก ฮืออ คุณเปรมของบ่าววว :monkeysad:
อ่านจนถึงตอนล่าสุดแล้วอยากกอดปลื้มแน่น ๆ :กอด1: ดีใจจังที่ปลื้มมาเจอเท็น วิธีใช้ชีวิตแบบอาร์ทตัวพ่ออย่างเท็นน่าจะทำให้ปลื้มคิดอะไรได้เยอะ อยากให้ปลื้มเข้มแข็ง อยากให้ปลื้มกลับมายืนหยัดได้เหมือนที่เคยเป็น แล้วในวันนั้นจะยังรักคน ๆ เดิมอยู่หรือเปล่ามันก็เป็นสิทธิของปลื้ม ความรักไม่ใช่คำตอบของทุกสิ่ง มาโปรดอาจจะยังรักปลื้มอยู่ แต่มันก็กลายเป็นแบบนี้ ส่วนปลื้มเป็นแบบนี้ก็เพราะรักพี่โปรดเกินไป
เอาไงดี บวชสักพักมั้ยปลื้ม -___-
รักเรื่องนี้มากเลยอะ เพราะชอบปลื้มตั้งแต่อ่านตอนที่หนึ่งเลย เป็นกำลังใจให้นะคะ
อยากอ่านต่อแล้ว อยากอ่านปลื้มกะเท็นเท็นนน :impress2:
ตอนที่ 23
-------------------------------------------------------------
โห... สิ่งที่ขอยังไม่ทันกดส่งก็ได้มาทันที อินไซด์คุณเปรมแบบจัดเต็ม อีนี่ถึงกับ..... o22
แต่สุดท้ายก็สำนึกผิดแล้ว ทาสรักคุณเปรมให้อภัย(ห๊ะ) แต่วิธีของคุณเปรมขี้ขลาดมากนะ ชอบปลื้มอยากได้ปลื้มทำไมไม่แย่งกันตรง ๆ แมน ๆ ซึ่งๆ หน้า(?) มาทำอย่างนี้ลับหลังมันไม่ถูก :z3:
มาโปรดจะไม่เป็นไรใช่มั้ยคะ ไม่งั้นต้องเปลี่ยนชื่อเรื่องกันเลยนะ :serius2:
-
:hao5: เสี่ย กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดด
อย่าเป็นอะไรไปนะ เสี่ยเข็มแข็งไว้นะ เราอยู่ข้างเสี่ยเสมอมา ไม่ว่าเสี่ยจะเหี้ยขนาดไหน เราก็รักเสี่ยไม่เคยเปลี่ยน
ถึงน้องปลื้มจะเป็นคนเล่าเรื่องทุกอย่างมาตลอด ได้เห็นในมุมมองของน้องที่มีต่อเสี่ย เสี่ยแทบไม่มีดีเลยในสายตาน้อง แต่น้องก็รักเสี่ยมาก
จากชื่อเรื่อง มาโปรด มันต้องมีอะไรมากกว่าความเหี้ยของเสี่ยในสายตาปลื้มสิ
จากที่อ่านๆมา เสี่ยคิดเสมอว่าตัวเองเป็นศูนย์กลางของจักรวาล เนื่องจากองค์ประกอบต่อไปนี้
หล่อ รวย เก่ง พ่อแม่รักเป็นความภาคภูมิใจของพ่อแม่ เราเลยเดาว่า ตั้งแต่เล็กจนโตเสี่ยอยากได้อะไรก็ต้องได้ ผลพลอยได้จากการทำตัวดี(เปรมแม่งเลยอิจฉา)
เรื่องความรัก เสี่ยก็มีแต่คนเข้าหา ได้อะไรก็ได้มาง่ายๆ เสี่ยเลยไม่รู้จักว่ารักจริงๆมันเป็นยังไง จนมาเจอน้องปลื้ม นิสัยรักมากเลยหวงมากแต่เเสดงออกไม่เป็น เลยห้ามปลื้มมันสะทุกอย่าง เลยกลายเป็นคนเอาแต่ใจตัวเอง
หลังๆมาก็เริ่มปรับตัว
จนกะทั่ง คลิปที่เปรมนำมาใช้เป็นตัวต่อลองให้ถอยจากปลื้ม เฮ้อ อิเสี่ยมันก็ยังเด็กน้อยเรื่องความรักพอๆกับปลื้มที่ชอบคิดมากแต่ไม่ชอบถาม (นิสัยของทั้งคู่อันครายจริงๆ)
เสี่ยมันคงกำลังจะถอยพอดี แม็คจากเรื่องโซวอสที่คาดว่า น่าจะเล่นแง่งอนกับเพื่อนเต้(สามีของเธอ) เลยมาเจอะกัน นำมามาซึ่งเรื่องราวต่อมา
ปวดใจอ่ะ
เราไม่อยากเห็นเสี่ยเจ็บแบบนี้ แล้วยังปลื้มล่ะ จะรู้ไหม โปรดของปลื้มจะตายมิตายแหล่อยู่แล้วกลับมาหาเสี่ยเร็วๆนะปลื้ม(อย่าเพลินกับความติสของเท็นเท็นนานนะ)
คุณคนเขียนบอกแล้วนะว่ามาม่าแค่สี่ตอน อย่าขยายนะค่ะ เราเป็น fc อิเสี่ยเราไม่อยากให้เสี่ยเจ็บไปมากกว่านี้
เราจะตายเอา ปวดใจ เสี่ยถึงกับไม่กิน ไม่นอน ตามหาปลื้มจนเกิดอุบัติเหตุ
กลั้นไม่ไหวแล้วน้ำตา ใจร้าย :ling1:
-
:o12: :o12: :o12: :sad4: :sad4: :sad4:
ไม่รู้จะสงสารใครดี :mew6: :mew6: รอน้องปลื้มต่อไป
:L1: :pig4: :L1:
-
เคลียร์ล่ะเรื่องเสี่ย เรื่องคุณเปรม รับได้นะเหตุผลของทั้งสองคน แม้ของคุณเปรมจะแหม่งๆเห็นแก่ตัวไปหน่อย
แต่คุณเพื่อนอย่างคุณกิมคุณติ๊ก เอาหัวแม่เท้าคิดหรือไรเห็นอยู่โต้งๆว่น้องปลื้มทั้งรักทั้งหลงเสี่ยไม่มีชายตาแลไปหาคุณเปรมเชิงชู้สาวเลย
แถมเสี่ยก็แสดงชัดมากว่าเครซี่น้องปลื้มแค่ไหน คุณเพื่อนทั้งสองผิดแบบไม่น่าให้อภัยเลย
-
เปรมเอ้ย!!!
โปรดเอ้ย!!!!!
ทั้งพี่ทั้งน้อง....
คนเขียนน่ารัก อัพให้อ่านแบบอารมณ์ต่อเนื่อง
เข้ามากอดน้องปลื้มกับคนเขียน....
-
พอเห็นเสี่ยเป็นแบบนี้แล้วสงสารเลยอ่ะ ปลื้มจะรู้มั้ย
เฮ้ออออออออออออ
-
ยังจำคำที่คนเขียนบอกว่าเปรมเป็นตัวละครที่จะมีความสำคัญในภายหลังได้อยู่เลย
เคยคิดไว้ด้วยว่าคนที่กล้าต่อยโปรดอีกคนก็น่าจะเป็นเปรมเนี่ยแหละ แต่ตอนแรกนึกว่าต่อยเพราะช่วยปลื้ม
เพิ่งรู้ว่านางช่วยก็จริง แต่ช่วยให้มันแย่ลงนะคะ ที่แท้ก็เป็นคนชักใยอยู่เบื้องหลังนี่เอง
หึๆ ก็นะ ทั้งเปรม โปรด และอิผองเพื่อนทั้งหลาย ทำอะไรกันข้ามหน้าข้ามหัวปลื้มมาก เห็นแก่ตัวกันทั้งนั้น
แล้วใครจะรับผิดชอบความเสียใจและน้ำตาที่เสียไปของน้องปลื้ม
เสียแล้วเสียเลย เยียวยายังไงมันก็แก้ไขรอยแผลเป็นฝังลึกที่เคยเกิดขึ้นไม่ได้หรอก ก็ได้แต่สร้างใหม่กันไป
ยังมีประเด็นหลายอย่างที่ไม่เคลียร์เลยไม่รู้จะด่าหรือไม่ด่ายังไงดี
เป็นต้นว่าเงื่อนไขที่เปรมตั้งกับโปรดคืออะไร แม็คมาเกี่ยวอะไรด้วย
แล้วทำไมระหว่างนั้นโปรดต้องแสดงอาการไม่ใส่ใจน้อง ทิ้งน้องไว้เหมือนเมียแก่ๆรออยู่บ้านแล้วไปกับคนอื่น
คืออากัปกิริยาการแสดงออกที่ทำให้น้องเสียใจเหล่านั้นเป็นเงื่อนไขของเปรมด้วยเหรอ โปรดเลือกไม่ได้เหรอ หา?
เอาจริงๆก็ไม่นึกว่าคนอย่างโปรดจะเลือกวิธีแก้ปัญหาด้วยการยอมทำตามนะ มันดูด๋อยๆไงไม่รู้
แต่ในเมื่อหลายอย่างยังไม่เคลียร์ ก็รอให้มันเคลียร์ก่อนแล้วกัน
รอน้องปลื้มเด็กน้อยของอิฉัน เท็นเท็นพาไปเกี่ยวข้าวเก็บผักเก็บหญ้าถึงไหนแล้วเนี่ย
ปล.เห็นเปรมบอกว่าพยายามเข้ามาอยู่ใกล้ๆปลื้มตลอดเวลานั้น ตอนเราอ่านในพาร์ทปลื้มเราก็ว่าไม่เห็นมีนะ
จำได้ว่าน้องเล่าถึงเปรมเหมือนมาเจอกันบ้าง แต่ก็ไม่บ่อย ที่แท้เพราะมันเป็นในมุมมองของปลื้ม
เปรมเลยไม่มีความสำคัญเท่าไหร่ น้องเลยไม่ค่อยพูดถึงเปรมสินะ น่าสงสารปนเวทนานางพิลึก
-
บีบหัวใจ อุตส่าห์หาเหตุผลซะลึกลับซับซ้อนว่ามาโปรดทำกับปลื้มเพราะอะไร กลับกลายเป็นเหตุผลง่ายๆจากเปรมนี่เอง..เฮ้อ
รอตอนต่อไปว่ามาโปรดจะฟื้นเมื่อไร จริงๆก็อยากให้เสี่ยเลิกรักไปเลยก็ได้นะ เอาให้ตายกันไปข้างเลย (ระหว่างนักขียนกับคนที่เข้ามาเมนท์) สงสัยถ้าเป็นอย่างนั้นจริงๆ คงเจอเมนท์ทีละ 50 หน้าต่อนิยายวันละ 1 ตอน..น่าลองมั้ย :katai4:
-
จะบอกว่ารู้สึกยังไงกับเสี่ยดีอ่ะ
คือเสี่ยก็มีหลายทางนะที่จะเลือกที่จะทำ
แต่เสี่ยก็เลือกที่จะทำปลื้มเจ็บอยู่ดี
ส่วนเปรมก็ผิดเต็มๆ
ก็มารอดูละกันว่าปลื้มจะจัดการเรื่องทุกอย่างยังไง
-
เอาเฉพาะเหตุการณ์ช่วงนี้นะครับ
มาโปรดอาจจะไม่ผิดในประเด็นนอกใจ แต่ผิดข้อหาโง่อย่างรุนแรงครับ
จริงอยู่สถานการณ์อาจจะบีบคั้น แต่ในบรรดาทางแก้ปัญหาต่างๆ ทำไมถึงได้เลือกทางที่ทำร้ายปลื้มอย่างโหดร้ายและยืดเยื้อที่สุด
จริงๆ แล้ว มาโปรดอาจจะรักตัวเองมากกว่า เลยทำอย่างนี้ ไม่ยอมเผชิญหน้ากับพ่อแม่ในสิ่งที่ตัวเองทำผิดไป แต่ยอมให้ปลื้มเจ็บแทน
หรือไม่ มาโปรดก็เป็นแค่คนโง่มากๆ คนหนึ่งเท่านั้น ไม่อาจปกป้องใครได้ ไม่สมควรที่จะรักใคร
-
ทำไมเราอ่านพาร์ทเปรมแล้วหายโกรธอิเฮียอีกกแล้วววว กรี๊ด :katai1: จะบ้าตาย อยากโกรธนางนานๆแต่ทำไม่เคยได้
ก็ยังดีที่เหตุผลที่ทำไม่ใช่เป็นเพราะเบื่อแล้ว เลยเลิกรักไรงี้ เออๆ รีบฟื้นแล้วไปตามน้องปลื้มกลับมาได้แล้ว
เปรมอ่า เพราะรักมากใช่มั้ยเลยทำแบบนี้ เราเข้าใจ โอ๋ๆ เดี๋ยวพี่โปรดก็หายนะ ไม่ร้องๆ :กอด1: ลำเอียงสุดติ่ง 55555
-
เห็นใจอิเสี่ยเพิ่มขึ้นมาอีกนิด อย่าเป็นไรนะ
กลับมาให้ปลื้มลงโทษดีกว่า
ปลื้มกลับมาเป็นกำลังให้อิเสี่ยเร็วๆ ใครจะ
ส่งข่าวให้ปลื้มรู้ กลับมาหาเถอะ
-
สาสารปลื้มที่เป็นผู้ถูกกระทำอยู่เสมอทั้งจากคนที่รักและจากความคิดตัวเอง
สงสารเสี่ยที่โง่ในเรื่องการแสดงออกถึงความรักแถมขาดวุฒิภาวะทางอารมณ์
สงสารปลื้มที่สะสมความน้อยใจเพาะบ่มกลายเป็นความอิจฉาจนทำร้ายคนสำคัญของตัวเอง
เรื่องนี้มีแต่คนน่าสงสาร รวมทั้งคนอ่านสงสารตัวเองด้วยที่แยกแยะไม่ออกว่าอยากปลอบหรืออยากด่า3คนนี้กันแน่
:กอด1:
-
:hao7: :hao7: พี่โปรด....สมควรแล้วจ้า ทำกะปลื้มไว้เยอะ ชดใช้มาซะ !!!
ความรักกะความอิจฉาทำให้เปรมเป็นได้ขนาดนี้ หวังว่าความสัมพันธ์ระหว่างพี่น้องจะไม่เปลี่ยนไปมากนะ สงสารเปรม
ปล. อิเสี่ยโปรดไม่ได้รับความเห็นใจจากเราเบย 555+++ o18
-
ขออย่างเดียว..... อย่าฟื้นมา แล้วความจำเสื่อมนะ
เพราะอย่างงั้น ให้ตายๆ....ไปเลยดีกว่า ไม่ต้องฟื้นมาแล้ว สงสารปลื้ม
แล้วก็ยังไม่ให้อภัยโปรดอยู่ดี
โปรดทำตามเปรม หมายถึง ปล่อยมือ เลิกกันแน่ๆ (น่าจะรู้แก่ใจดีแล้ว ว่าปลื้มมันรับอย่างงี้ไม่ได้หรอก มีแต่เลิกกันอย่างเดียวอ่ะ)
แต่ถ้าไม่ทำตาม เปรมก็แค่เอาไปให้แม่ดู ซึ่งผลก็อาจจะไม่เลวร้ายอะไรมากก็ได้
ดังนั้นที่โปรดทำอย่างนี้ หมายถึง โปรดตัดสินใจเลิกกับปลื้มแล้วนั่นเอง
ถึงจะมีเหตุผลอะไรมากมาย แต่ถ้าทำไปแล้ว มันก็คือทำไปแล้ว ความรู้สึกของปลื้มมันก็เสียไปแล้ว ความเชื่อใจก็เสียไปแล้ว
โอเค เปรมอาจผิดก็จริง แต่ทั้งนี้ทั้งนั้นเนี่ย คือ โปรดทำตัวเองทั้งนั้นนะ
-
อยากอ่านพาร์ทเสี่ย อยากรู้ว่าทำไมต้องทำเย็นชากับปลื้ม ทำไมต้องทำอะไรหลายๆ อย่างให้ปลื้มเสียใจ จะว่าเพราะเปรมเราว่าไม่น่าใช่นะ เรื่องนี้มันอยู่ที่ตัวเสี่ยไม่ใช่หรออออออออ
เห็นแม่ของเสี่ยกับแม่ของปลื้มคุยกัน แม่น้องปลื้มจะรู้หรือเปล่านะว่าเสี่ยเป็นแฟนปลื้ม
รอตอนต่อไปอย่างใจจดใจจ่อ
-
กระจ่างแต่ไม่เคลียร์เรื่องแม็ค
อยากอ่านความรู้สึกพี่โปรดช่วงมีเรื่องกับเปรม ถึงตอนที่น้องไม่อยู่จนไป เกิดอุบัติเหตุ
รอตอนต่อไปอยู่นะค่ะ ของขวัญวันเด็ก เพิ่มอีกตอนจะดีมากค่ะ :katai2-1: :katai4: :pig4:
-
555+ เหมือนกัลลลเรยยย ตามมาอ่านจากที่คุณ iforgive แนะนำอ่ะ แล้วก็ totally agreed!! ว่าอ่านเรื่องนี้แอบเหนื่อยนอกจากหน่วงแล้ว ยังทั้งต้องตามเม้นท์ คอย refresh เซ็ง ipad มันช้า (อันนี้ไม่เกี่ยว...)
เห็นใครๆก็พูดถึงเท็นจังใน so what กะว่าจะตามไปอ่านเร็วๆนี้แหล่ะ :oni1:
อร้ายยยยยยยยเด๋วตามไปอ่านมั่ง :katai2-1:
เราก้อเล่นในไอโฟน ตัวหนังสือเล๊กกกกกกกเล็ก เม้นก็ยาก จอก้อเล็ก เน็ตก้อกาก ฮ่าๆๆๆๆๆ แต่ก็มีความสุข :impress2:
-
สงสารก็สงสาร แต่หมั่นไส้อิเสี่ยอยู่ดี
หมั่นไส้อิตรง "ปลื้มอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีกู" นี่แหละ พ่อศูนย์กลางจักรวาลลลล
ถึงจะทำเย็นชา ทำร้ายจิตใจน้อง เพราะแผนของเปรม อะไรก็แล้วแต่
ทุกทีก็แสนจะฉลาด ไม่แคร์เวิร์ลนะ ทีงี้ล่ะโง่นักกกกก
เสี่ยต้องฟื้นนะ ฟื้นมาทรมานต่อเพราะไม่มีปลื้ม
ส่วนเปรม กิม ติ๊ก ก็ต้องแบกรับความรู้สึกผิดที่ทำกับเพื่อนแบบนั้นไปนานๆ
ส่วนน้องปลื้มลูกแม่ อยู่กะเท็นเท็นไปนานๆเลยลูก
หัดใช้ชีวิตเพื่อตัวเอง ไม่ใช่เพื่อคนอื่น แล้วค่อยกลับมาแบบพาวเวอร์อัพให้อิเสี่ยหงายเงิบ หึหึ
ฝากไว้ให้อิเสี่ย ฟื้นมาอินกะเพลงนี้ด้วยนะ :katai3:
http://www.youtube.com/watch?v=eXveikxJBN0 (http://www.youtube.com/watch?v=eXveikxJBN0)
http://www.youtube.com/v/eXveikxJBN0
-
เรามองว่าตอนนี้ไม่มีใครผิด เรามองว่าตอนนี้ไม่มีใครเลว
พี่โปรดผิดตรงไหนถ้าจะยอมทำเพื่อไม่ให้คลิปตกไปถึงมือคนอื่น
เปรมผิดตรงไหนที่อยากช่วยคนที่รักให้หลุดพ้นจากความเลวร้ายที่พี่ชายเคยทำไว้ที่ดูจากคลิป แล้วความเจ็บปวดที่เคยเห็นปลื้มเป็น
เพื่อนๆผิดตรงไหนที่อยากจะลองให้ห่างจากพี่โปรดที่บางทีชอบทำร้ายจิตใจ และคิดเผื่อว่าเปรมจะดูแลได้
แล้วน้องปลื้มล่ะผิดตรงไหน ที่ทนไม่ไหวกับความโหดร้าย จนต้องหนีไป
.....แล้วคนอ่านล่ะผิดตรงไหน ที่อยากอ่ายต่อไวไว จนอยากจะบีบคอคนเขียนให้อัพเดี๋ยวนี้!!!! 55555
edit ปล.เพื่มนิดๆ เห็นหลายความเห็นบอกว่าไม่เห็นใจพี่โปรด เพราะว่า โง่ไป สำหรับประเด็นพี่โปรดโง่ บ้า ไร้ความคิด ไม่ใช่ประเด็นเรื่องน่าเห็นใจหรือน่าสงสาร ....เพราะพี่โปรดมันก็โง่มาตั้งแต่ต้นเรื่องแต่ไหนแต่ไรแล้วนี่ ~ :hao7:
-
เปรมเห็นแก่ตัว
ว่าแล้วต้องมีพี่โปรดเข้ารพ โดนรถชนเพราะตามหาปลื้ม
แต่สุดท้ายประเด็นโปรดนอกใจก็ยังไม่เคลีย
คือไง แอบงง
-
อ่านตอนนี้อยากร้องไห้
คิดถึงเรื่องคลิปเหมือนกัน เพราะอ่านพาสปลื้มไม่พูดถึงเลย
ไม่คิดว่ามันจะออกมาแบบนี้
หวังว่าเสี่ยจะกลับมา ผ่านเหตุการณ์นี้ทั้งเสี่ย ปลื้ม เปรมคงได้เรียนรู้หลายๆอย่าง
-
ไม่น่าเลยโปรดด แต่ก็ทำตัวเองจริงๆ ตอนนี้สงสารเปรมแฮะคงโดนเปรียบเทียบกับพี่โปรดบ่อยๆ
ยังไงพี่โปรดอย่าเป็นไรนะ กลับมาดูแลปลื้มด่วนน
-
บักเปรมมมมมมมมมมมมม!!!!!!!! :z6:
-หวังว่ามาโปรดคงจะไม่ความจำเสื่อมหรอกนะ- :hao4:
-
เหตุผลพออภัยอ่ะ สำหรบพี่โปรด
แต่เปรม เฮ้อ~~~~~~~~~~~ อิชั้นละเพลียกะลูกบ้านนี้ จริงจริ๊งงงงงงงงงงงงงงงงง
-
เป็นคนภูมิต้านทานดราม่าต่ำ ช่วงนี้คืออ่านแบบข้ามๆ แต่ยังไงก็ยืนยันว่าเป็นเอฟซีเสี่ยโปรดนะคะ :กอด1: :กอด1:
-
อีรุงตุงนังมาก
หวังว่าอิเสี่ย...คงความจำไม่เสื่อม :katai5:
-
เมื่อความรัก+ความริษยาบังตา คุณเปรมเลยทำผิดครั้งใหญ่
-
สะดุ้งตื่นตอนเย็นเพื่อมารอน้องปลื้ม อ้ายกลายเป็นเจอเปรมแทน จบแบบนี้ค้างคะ
-
เอ่อ... ไม่เห็นใจเสี่ยเลยอ่ะ
ไร้หัวคิดสิ้นดี แล้วไงกะอีแค่คลิป? ถ้าน้องตัวเองจะเหี้ยขนาดเอาคลิปคนที่ตัวเองรักไปปล่อยเชือดน้องตัวเองง่ายกว่าป่ะ?
ทำไมต้องห่างจากปลื้ม เรื่องแค่นี้บอกกันไม่ได้
เปรม.... เมิงเลวจริงๆ เอาคลิปของคนที่ตัวเองรักมาขู่พี่ชาย
ปลื้ม ซวยที่ต้องมาถูกพี่น้องบัดซบคู่นี้หลงรักจริงๆ
เหอๆ ถ้าบ้านปลื้มรู้เข้า ตรูว่าเข้าหน้ากันไม่ติดตลอดชาติล่ะเมิง
จริงๆบ้านไหนรู้ว่าลูกหลานตัวเองโดนแบบนี้เข้า ไม่อาฆาตกันทั้งตระกูลก็แปลกแล้ว
แต่ทั้งนี้เราว่าที่ผิดสุดก็โปรดล่ะ เรื่องแค่นี้ทำอะไรไม่ได้ นี่มีมันสมองขนาดเรียนหมอจริงป่าวเนี่ย -*-
-
เอาเฉพาะเหตุการณ์ช่วงนี้นะครับ
มาโปรดอาจจะไม่ผิดในประเด็นนอกใจ แต่ผิดข้อหาโง่อย่างรุนแรงครับ
จริงอยู่สถานการณ์อาจจะบีบคั้น แต่ในบรรดาทางแก้ปัญหาต่างๆ ทำไมถึงได้เลือกทางที่ทำร้ายปลื้มอย่างโหดร้ายและยืดเยื้อที่สุด
จริงๆ แล้ว มาโปรดอาจจะรักตัวเองมากกว่า เลยทำอย่างนี้ ไม่ยอมเผชิญหน้ากับพ่อแม่ในสิ่งที่ตัวเองทำผิดไป แต่ยอมให้ปลื้มเจ็บแทน
หรือไม่ มาโปรดก็เป็นแค่คนโง่มากๆ คนหนึ่งเท่านั้น ไม่อาจปกป้องใครได้ ไม่สมควรที่จะรักใคร
ถ้าบอกว่าคิดเหมือนความคิดเห็นนี้ คงไม่ใช่การสปอยใช่ไหมคะ 555555555555555555555555555
เรามองว่าตอนนี้ไม่มีใครผิด เรามองว่าตอนนี้ไม่มีใครเลว
พี่โปรดผิดตรงไหนถ้าจะยอมทำเพื่อไม่ให้คลิปตกไปถึงมือคนอื่น
เปรมผิดตรงไหนที่อยากช่วยคนที่รักให้หลุดพ้นจากความเลวร้ายที่พี่ชายเคยทำไว้ที่ดูจากคลิป แล้วความเจ็บปวดที่เคยเห็นปลื้มเป็น
เพื่อนๆผิดตรงไหนที่อยากจะลองให้ห่างจากพี่โปรดที่บางทีชอบทำร้ายจิตใจ และคิดเผื่อว่าเปรมจะดูแลได้
แล้วน้องปลื้มล่ะผิดตรงไหน ที่ทนไม่ไหวกับความโหดร้าย จนต้องหนีไป
.....แล้วคนอ่านล่ะผิดตรงไหน ที่อยากอ่ายต่อไวไว จนอยากจะบีบคอคนเขียนให้อัพเดี๋ยวนี้!!!! 55555
กับความคิดเห็นนี้ก็เช่นกัน เห็นด้วยค่ะ + เป็ด
และทุกๆ ความคิดเห็น คนเขียนเห็นด้วยเช่นกันค่ะ แต่ไม่สามารถ quote ได้ เดี๋ยวมันจะยาว -*- อยากคุยกับทุกคนนะ แต่ขอไปปั่นตอนต่อไปก่อน ฮ่าๆ
-
สงสารปลื้ม กระทืบเปรม ช่างโปรด ไม่แคร์ ชริๆ ติดนิยายงอมแงม รอตอนต่อไปค่ะ
-
ทั้งเปรมทั้งผองเพื่อน แย่มากกกกกกกกกก :m31: :m31: :m31: :m31:
ปล.แต่ยังไงเอ็งก็ผิดอยู่ดีนั่นละอิเสี่ยโปรด :katai3: :katai3: :katai3:
-
มาเม้นท์อีกรอบเพราะคาใจ ตอนนี้เสี่ยคงนอนเป็นผักให้หมอแงะอะไร ๆ อยู่ ส่วนเนื้อเรื่องก็อาจจะเขียนล่วงหน้าไปแล้ว
แต่เราไม่อยากให้คอนดิชั่นที่เสี่ยบาดเจ็บเป็นปัจจัยที่ทำให้ปลื้มต้องใจอ่อนเลย
คิดแล้วคิดอีก สุดท้ายเสี่ยก็เป็นคน "เลือก" ที่จะทำอย่างนี้อยู่ดี :เฮ้อ:
-
เฮ้ออออออออออออออออออออออออออออ เปรมเอ้ยยย
-
อินมากกกกกกกกก บรรยายดีสุดๆ น้ำตาไหลไม่หยุดเลย :o12:
-
เสี่ย !! ทำไมลบไฟล์แบบกู้คืนมาไม่ได้ไม่เป็นน โฮฮ ต้นเหตุมันอยู่ที่เสี่ย ลบไฟล์แบบนี้ไม่เป็น ต่อมาคือเปรมที่ชอบไปคุ้ยของเสี่ย!!
กรี๊ดด
อย่าสนใจเราเราบ้าแล้วเรากำลังบ้า ฮ่าๆๆ เอาฮานะ อย่าสนใจเม้นเราเลย
ปล.ไม่อยากให้เสี่ยความจำเสื่อม เราว่าพล็อตแบบนี้มันเยอะแล้วอ่ะ ฮ่าๆๆ หวังว่าจะเคลียร์กันเร็วๆ นะ
-
อ้าวเปรมเดี๋ยวโดน ๆ
คนแต่งขา มาต่อเลยเถอะนะ มันค้างง่ะ
มาต่อเถอะๆ เร็วๆนะ
คนอ่านจะลงแดง
:katai1: :katai1:
-
สิ่งที่สองพี่น้องทำ
ผลลัพธ์ออกมาคือปลื้มเจ็บ...เจ็บมาก
ก็ดีมันทำให้ปลื้มได้เงยหน้ามองโลกบ้าง
ให้ออกไปผจญภัยในโลกกว้างแหละดีแล้ว ว่ะฮ่ะฮ่าาาา :hao3:
-
แต่ละคนก็มีเหตุผลไม่เหมือนกันอะเนอะ เฮ้อออ ..
เสี่ยก็อย่าเป็นอะไรละกัน เราเอฟซีเสี่ยนะ ฮือออ T_________T'
ตื่นมาแบบครบสมบูรณ์ละมาเคลียร์กับปลื้มก่อนนะเสี่ยย
-
โถ่ๆๆ
แต่เอาเป็นว่าตอนนี้ทุกคนรู้เรื่องหมดแล้ว ทั้งครอบครัวสิคะ?
-
รอพี่โปรดกลับมาเล่าทำไมถึงทำกับปลื้มแบบนั้น
-
โอยยยยยยยยยย คือระ :katai1:
พูดไม่ออก เปรม เอ้ยยยยยยยย ก็ว่าอยู่เพื่อนสนิทคิดไม่ซื่อ แต่ไม่คิดว่าเรื่องจะใหญ่ขนาดนี้
เรื่องที่น้องปลื้มหายตัว เรื่องที่เสี่ยเกิดอุบัติเหตุ จริงๆก็ไม่ใช่ความผิดของเปรมซะทีเดียวนะ
หวังว่าเสี่ยจะปลอดภัย กลับมาหาน้องปลื้ม แล้วก็หวังว่าน้องปลื้มคงรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับเสี่ย
เฮ้ออ ทางออกคือตรงไหนกัน :sad4:
-
ก็ผิดกันทุกคนแหละน่า
พี่มาโปรดเกิดอุบัติเหตุตอนไหน ก่อนที่ปลื้มจะไปเชียงรายหรือหลังปลื้มไปเชียงราย
แล้วปลื้มจะกลับมาทันไหมอ่ะ (โดนโบก! #พูดเหมือนพี่มาโปรดจะตาย 55+)
มานั่งรอตอนต่อไปค่าาาา
-
:mew2: เหมือนที่คุณแม่ว่านะ คนที่เปรมน่าจะขอโทษ คือพี่โปรดและก็ปลื้มนะ :impress3: :m8:
-
เจ็บหนักพักเลียแผลกันคนละมุมมืด เฮ้อ
แต่เริ่มเห็นแสงรำไรหล่ะนะ เปรมก้อเหลือเกิน
แฝงพวงมะม่วงอยู่ต่อไปก้อน่าเอ็นดูอยู่แล้วแท้ๆ
แผลงฤทธิ์นะยะ น่าจับตีก้น
555 อารมณ์ดีทันที เสี่ยรักน้องปลื้มจ้า
-
ไม่รุทำไมเราถึงไม่คิดโทษเปรมซะเท่าไร
ไม่รุเพราะอคติกับเสี่ยหรือว่าอะไร
คิดว่าเสี่ยใช้กรรมละก็กันนะ
แล้วก็ฟื้นมารับความสุข(หรือรับกรรมต่อดี)ซะนะ :a2:
-
เหตุผลที่โปรดทำลงไปพอให้อภัยได้นะ แค่ไม่ชอบวิธีห่างโดยการเอาแม็คเข้ามามากกว่า เพราะมันทำให้คนอื่นมองปลื้มเป็นคนโง่
เนื้อเรื่องดำเนินไปแบบนี้เราชอบนะคะคนแต่ง เหมือนทุกคนกำลังได้รับบทเรียนราคาแพง เพื่อจะได้เติบโตไปอีกขั้น ปลื้มจะได้รักแบบมีสติ โปรดจะได้เลิกเอาตัวเองเป็นศูนย์กลางของจักรวาลและเลิกคิดแทนปลื้มสักที
เราว่าเรื่องนี้คนที่รักแบบไม่ลืมหูลืมตาเลยน่าจะเป็นเปรม เพราะความรักของเปรมทำร้ายทั้งคนที่ตัวเองแอบรักและพี่ชาย
o13 คนแต่งเก่งมากที่ทำให้ใจเราจมอยู่กับเรื่องนี้มาสองสามวันแล้ว
ต้องขอบคุณที่เข้ามาต่อและขอรอตอนต่อไปด้วยค่ะ :L2:
-
เอาจริงๆนะ รู้สึกว่า เสี่ยโปรด ยังดีกว่า ป๋าเปรมน่ะ เพราะ
เสี่ยโปรด แกเคยเลวร้า้ยมาก่อนแต่แกก็รักปลื้ม ถึงแม้จะเป็นการแก้ปัญหาที่โง่ก็เถอะ ตามนิสัยเสี่ยแล้ว ไม่มีทางพูดปัญหาตัวเองให้คนอื่นฟังแน่นอน อันนี้เข้าใจ แล้วอีกข้อ เสี่ยก็เป็นที่ปลื้มรัก
ป๋าเปรม ทั่งที่่ ทุกคนฝากความหวังว่าแกจะเป็นคนที่ดูแลปลื้มได้ดีที่สุด สุดท้ายก็น่ะ แบบที่เห็นๆกัน
เสี่ยไม่ได้แย่งปลื้มมาจากใคร
ป๋าแม้งแย่งของพี่ตัวเอง(ถึงป๋าเปรมแกจะมาก่อนก็นะ 555 :hao7:)
แล้วเพื่อนๆ ส่วนมากเขาปล่อยให้เพื่อนเลือกในสิ่งที่ต้องการน่ะ เพราะเพื่อนจะมีค่าก็ต่อเมื่อเราเสียใจ คือเรื่องความรักอ่ะ เพื่อนก็ได้แค่เตื่อนน่ะ อย่าไปยุ่งมาก ได้แค่ปลอบ เอาตามที่รู้สึก คนที่น่าสงสารที่สุกคือ ปลื้ม
แต่ สองพี่น้องตระกูล ป เหมือนกันตรงนี้
1.ทำให้ปลื้มเสียใจ
2.ไม่เคยถามความเห็นปลื้ม
3.ทำตามใจตัวเอง
สรุป ให้เสี่ยโปรดชนะอ่ะ (เอาง่ายๆ เชียร์เสี่ยแกมานานล่ะ ชอบเลวๆ มันดูตื่นเต้นว่าคนดี o18)
ป.ล เพิ่งเคยคอมเม้นยาวๆ :katai1:
ป.ล เก๊าแค่แตกต่างนะไม่อยากแตกแยกกกกก :ling3:
-
หวังว่าตื่นมาเสี่ยคงไม่ความจำเสื่อมไปมีรักใหม่
ปลื้มหายไปเป็นปี กลับมาพบว่าเสี่ยลืมปลื้มไปแล้ว แล้วรักอยู่กับแฟนใหม่(นายเอกคนใหม่)
จากนั้นนายเอกเก่าก็แปลงร่างเป็นนายร้าย ทำทุกวิถีทางเพื่อแย่งเสี่ยคืน
คนเขียนคงไม่ทำแบบนี้ใช่ไหม
-
ทีแรกก็คิดว่าเปรมจะทำใจเรื่องปลื้มได้แล้วซะอีก
แต่ที่ไหนได้ ยิ่งทำแบบนี้ ปลื้มก็ยิ่งไม่มีวันรักเปรมได้อย่างคนรักแน่นอน
พี่โปรดตอนนี้ดูน่าสงสารขึ้นมาทันที แต่ประเด็นเรื่องแม็คก็ยังคงไม่เคลียร์
รอให้พี่่โปรดฟื้นต่อไป
-
ผู้แต่ง ขยันต้มมาม่าจริงๆ :sad4:
กินมาก ไตพิการ ความดันขึ้น
-
แล้่วมันเกี่ยวอะไรกับแม็คคคค
เอาแม็คมาเป็นปัญหาของตัวเองทำไมโปรดดดดดดดดด
-
อ่านจบ สงสารสุดคือน้องปลื้ม พี่น้องตัว ป. ทั้งโปรดและเปรม รังแกปลื้มทั้งนั้น
ปลื้มก็แค่เด็กผู้ชายคนนึงที่ยังไม่โต ออกมาอยู่เองก็ยังกระท่อนกระแท่น
ทำงานหาตังค์เรียนอยู่ดีๆ ดันไปตกหลุมรักตัวปัญหา สุดท้ายเลยวุ่นวายขนาดนี้
สำหรับปลื้มที่ยอมดร๊อปอ่านแล้วพอเข้าใจน้องนะ ก็ปัญหารุมขนาดนี้
ปลื้มเองก็เพลียมามากแล้ว แต่กับโปรดไม่เข้าใจมากๆ ทำไมแค่เปรมเอาคลิปมาขู่? ก็ยอมซะแล้ว
คือเพลียกะเสี่ยโปรดมาก เหมือนคนมีอำนาจเหมือนจัดการอะไรก็อยู่หมัด
แต่แพ้เพราะก้างติดคอแค่เนี้ย พูดกับปลื้มไปก็จบเรื่องแล้ว สุดท้ายก็ทำตัวเองให้บาดเจ็บอีก =="
:ruready :ruready :ruready
-
สัตว์โลกย่อมเป็นไปตามกรรม...แต่ชีวิตปลื้มกับพี่โปรดเป็นไปตามมือคนเขียน
หวังว่าพี่โปรดจะมีความดีเข้าตาคนเขียนอยู่บ้าง จนเขาเมตตาปรานีให้นะ
-
สรุปคนที่น่าสงสารที่สุดคือ ปลื้ม คนที่รักทำร้ายทั้งนั้น
-
เอาจริงๆ กรรมมาตกกับปลื้มทุกเรื่อง เริ่มก็เจ็บเพราะคลิป ต่อด้วยเสี่ยที่บังคับขู่เช็ญต่างๆ สุดท้ายก็ต้องมาเจ็บเพราะเพื่อน เพื่อนที่รักปลื้ม และทำให้ปลื้มเจ็บได้ขนาดนี้ พลอยทำเอาเสี่ยแทบเอาชีวิตไม่รอดอีก(แต่เราก็เชียร์ให้เสี่ยรอดเพื่อกลับมาหาปลื้มนะ) เปรมลูก ไม่น่าเลยยยยยย :katai4:
-
สำหรับเราตอนนี้ไม่ได้ทำให้เรารู้สึกดีหรือแย่กับพี่โปรด
เพราะในเรื่องความรักของปลื้มกับโปรด มีหลายเหตุผลที่เปลี่ยนแปลงไปได้
เลยไม่เคยคาดหวังกับความสัมพันธ์แบบนี้เท่าไร
แต่เราเป็นตนคาดหวังกับเรื่องของครอบครัว เพื่อน อะไรแบบนี้
เพราะงั้นการที่เปรมขู่พี่โปรด แล้วพี่โปรดยอม เราจึงรับได้กับการกระทำนั้น
ไม่ว่าจะเป็นเพราะมั่นใจว่าปลื้มรักตนเองมาก หรือไม่อยากทำอะไรเปรมเพราะเป็นน้องก็ตาม
และถึงแม้คุณคนเขียนจะบอกว่าไม่อยากให้โทษเปรมก็ตาม
แต่เราก็ขอตำหนินะ จะว่าเราคิดอย่างคนหัวโบราณก็ได้
แต่เราไม่ชอบคนที่รู้ว่าเขาเป็นแฟนกัน รักกันดีอยู่แล้ว
ยังตั้งใจเป็นมือที่สาม ยิ่งเป็นเพื่อนตนเองแล้วก็เป็นแฟนพี่ชายด้วย
สอบตกทั้งในฐานะเพื่อน และในฐานะคนในครอบครัวเลย
จะมาอ้างว่าเพราะพ่อแม่รักแต่พี่ชาย เปรมไม่มีใครรัก
ฟังไม่ขึ้นหรอก ถ้าเรียนถึงระดับอุดมศึกษาแล้วยังคิดเองไม่ได้
ต่อมศีลธรรมไม่ทำงาน น่าเป็นห่วงประเทศชาติล่ะ
ยังดีที่เปรมยังมีจิตสำนึกรู้ว่าทำผิด เมื่อโปรดเกิดอุบัติเหตุ
...ตอนนี้ชีวิตโปรดก็ขึ้นอยู่กับเงื้อมมือคุณนักเขียนล่ะ
ว่าจะให้ตาย หรือพิการ หรือเป็นเจ้าชายนิทรา ฯลฯ
แล้วแต่บัญชา
รออ่านจ้ะ
-
สงสารเปรม ไม่ได้สงสารเรื่องปลื้มนะ แต่สงสารเรื่องพี่น้อง ไม่รู้ทำไม ฮ่ะๆ
ไม่อยากแสดงความคิดเห็นเรื่องรักๆใคร่ๆสักเท่าไรแล้ว
เพราะเรื่องเรื่องนี้มันชื่อมาโปรด และแน่นอนคนเขียนไม่เปลี่ยนนายเอกและพระเอกแน่ๆ
ระหว่างพี่น้องจะได้เคลียร์กันดีๆไหมน้อ
-
เฮ้อ...ต่างคนก็ต่างมีเหตุ ไม่มีทั้งคนผิดและคนถูก สงสารทุกคนเลยอ่ะ :hao5:
-
เฮ้อ !!! เรื่องนี้ปมเยอะมากกกก
ติดตามนิยายของคนเขียนมาสองเรื่องแล้วคับ
เรื่องนี้ ............น้องปลื้มเป็นฝ่ายถูกกระทำให้เจ็บซ้ำเสียน้ำตาจากพระเอกอย่างพี่โปรด
ส่วนอีกเรื่อง..... น้องเท็นเท็นเป็นผู้กระทำ ทำให้พระเอกเจ็บซ้ำ เสียน้ำตาอย่างพี่เมล
..................... เรื่องราวมันต่างกันมาก เปรียบดังฟ้ากับเหว............................................
คือชอบสองเรื่องนี้มากกกกกกกก โดยเฉพาะเท็นเท็น เป็นนายเอกนิยายในดวงใจเลย คือเป็นคนเข็มแข็งมากกกกกก
ส่วนน้องปลื้มก็ชอบมากก เหมือนกัน เรียกน้ำตาจากผมไปเยอะเลย
อยากให้ถึงพรุ่งนี้เร็วๆ ไม่สนแล้วล่ะ ใครถูกใครผิด เดาอะไรไม่ออก ว่าเรื่องราวมันจะลงเอยยังไง
ขอบคุณคนเขียนคับ ที่มีนิยายสนุกๆ มาอัพลงเล้าทุกวัน
-
เริ่มเข้าใจพี่โปรดมากขึ้น
แบบว่ากรรมที่เคยทำไว้ตามทันอะ
แต่ก็สงสารนิด ๆ
-
สรุปง่ายๆๆเลยแล้วกัน น้องปลื้มไม่โกรธพี่โปรดแล้วเนาะ ดีกะพี่โปรดเหอะ 55555555555
-
โอ๊ยยยย หน่วง อ่านไปได้ สิบบรรทัดอยากร้องให้ :hao5:
มานั่งอ่านคอมเม้น แล้วหน่วงใจ น้ำตาก็จไหล
ฮือๆๆๆ ทำใจแป๊บ เด่วมาอ่านต่อ :hao5: :hao5:
รักคนเขียน กอดๆ เป็นกำลังใจให้และจะตามอ่านต่อไปนะคะ :mew1:
-
ทำไมไม่ค่อยสงสารอีพี่โปรดเลยนะ
เหตุผลอะไรที่ต้องไปคบกับแม๊ค :seng2ped:
รักของเปรม มันทำให้ปลื้มต้องเจ็บนะ สงสารปลื้ม ทั้งครอบครัว ทั้งเพื่อน :เฮ้อ:
-
เค้าขอโทษค่ะเสี่ย อินี่เล่นด่าไปซะเยอะเลย คืออ่านพาร์ทเปรมครั้งนี้มันทำให้เรานึกได้ว่าเรามองความข้างเดียวเกินไป เราเชื่อแต่สิ่งที่เห็นคิดจากสิ่งที่ปลื้มเล่าโดยลืมนึกไปว่าทุกการกระทำมีเหตุผลแค่ขึ้นอยู่กับว่าเราจะได้รับรู้เหตุผลนั้นรึเปล่า เราตัดสินพี่โปรดว่าไม่ดีจากมุมมองของเรา แต่นั่นก็เพราะพี่โปรดไม่ยอมพูดหรืออธิบายอะไรเลย บางครั้งการกระทำที่แสดงออกมาก็ทำให้คิดไปไกลได้อ่ะ บอกตรงๆว่าตอนนี้สงสารพี่โปรด แต่ก็นะมันเป็นผลมาจากการกระทำของนางเอง เอาใจช่วยให้พี่โปรดฟื้นค่ะ เรารู้สึกว่ามาโปรดต้องตื่นขึ้นมารับผิดชอบอะไรอีกหลายอย่าง รอค่ะ
-
:seng2ped: กับมาโปรด ไหนว่าเป็นคนที่ไม่เคยยอมใคร เป็นคนชัดเจน ทำไมไม่อธิบายให้เปรมฟังว่ามันคือเรื่องเก่าที่เป็นจุดเริ่มต้นที่ไม่ดีเท่าไหร่ แต่เมื่อค้นพบใจตัวเอง ก็พบว่ารักแล้ว ทำไมไม่อธิบาย แล้วก็ทำร้ายปลื้มที่ไม่รู้เรื่องอะไรให้เจ็บปวดทุกข์ทรมาณกับความรู้สึกอยู่คนเดียว แบบนี้ไม่แมนเลย แล้วยังไม่สู้ทำเหมือนจะยอมยกปลื้มให้เปรมอีก แบบนี้ยิ่งไม่แมนใหญ่เลย ส่วนเปรม การใช้บางสิ่งมาบีบบังคับทั้งที่รู้ว่ามันไม่ดี ทั้งพี่ ทั้งเพื่อน โคตรเห็นแก่ตัวเลย ส่วนเพื่อนๆ แม้ภายหลังจะมาบอกเหมือนสำนึกผิด แต่คำว่าเพื่อนมันหายไปกับการกระทำที่ ทรยศความเป็นเพื่อนของปลื้มไปแล้ว ปลื้มเสียใจและทุกข์ทรมาณเพราะเพื่อนไปแล้ว ความรู้สึกคงไม่เหมือนเดิมสำหรับการเป็นคนจริงๆ ส่วนพ่อแม่และพี่สาวของปลื้ม ถ้าเป็นในชีวิตจริง คนแบบนี้สมควรเป็นพ่อแม่ เป็นพี่ได้หรือ ถึงไม่มีความรักความห่วงใยให้กับปลื้มเลย สรุปแล้วถ้าปลื้มเป็นสิ่งมีชีวิตจริงๆ อนาคตของคนชื่อปลื้มถ้าผ่านเหตุการณ์ต่างๆเหล่านี้ไปได้ ปลื้มจะเป็นคนที่แข็งแกร่งทั้งความคิด และการดำเนินชีวิต โดยไม่ต้องง้อใครเลย แต่ข้อเสียคือ ปลื้มจะเป็นคนแข็งกระด้างไปนะสิ :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
-
รอเจอเสี่ยยยยย!!!!!!!!
ฟื้นเร็วๆค่ะ
-
ไม่สมเหตุสมผลเลยทีเรื่องอื่นฉลาดนัก
เรื่องแค่นี้ดันไม่รู้ว่าต้องทำยังไง
ทำร้ายจิตใจปลื้มไว้เยอะยังไม่รู้สึกเลยว่ามาโปรดแสดงอะไรออกมาว่ารักปลื้มเลย
ไม่หน่ำซ้ำยังไปควงไปนอนเอากับคนอื่นอีกนี่มันอะไร ถ้ารักกันจริงก็ต้องพิสูจน์ตัวสิ
แบบนี้ปลื้มหาใหม่เหอะความรักครั้งนี้เก็บไว้ที่ใจก็แล้วกัน (ไม่โหดไปใช่ไหมค่ะ)
-
ไม่รุจะสงสารใครดี
-
รอพี่โปรดฟื้นขึ้นมาเคลียร์ค่ะ
-
ต่างคนก็ต่างมีเหตุผลของตัวเอง ไม่มีทั้งคนที่ผิดและคนที่ถูก :เฮ้อ:
-
ไม่รู้จะเม้นอะไรเพราะเราชอบเปรม กร๊ากกก..(ทีพี่โปรดละว่าเอาๆ) :hao7:
อยากบอกว่าเดี๋ยวนี้ถ้าไม่ได้อ่านมาโปรดทุกวันแล้วเหมือนชีวิตขาดอะไรไปเลยทีเดียว5555 :-[
-
เหนือสิ่งอื่นใด เรารัก จุดยืนของคนแต่งมากค่ะ คุณเจ๋งมาก
เป็นนักเบียนที่เยี่ยมจริงๆ ชีวิตจริงทุกคนต่างก็เห็นแก่ความสุขของตัวเอง
และต่างคนต่างก็คิดในแบบของตัวเอง ผลที่ออกมา ล้วนสะท้อน
ในแต่ละมุมความคิดของตัวละคร สนุกมากเลย เดาอะไรพื้นๆไม่ได้เลย
-
คนเราตั้งอยู่บนความเห็นแก่ตัว และเปรมก็เป็นหนึ่งในนั้น
และพี่โปรดนี่ก็เป็นผลมาจากการกระทำของตัวเองไม่ว่ายังไงก็ต้องรับ
มันไว้ สรุปก็คือพัง ความรู้สึกที่สูญเสียไปมันไม่มีทางเหมือนเดิมแน่
มีแต่ต้องเริ่มใหม่เท่านั้น
-
เลวพอกันทั้งโปรดทั้งเปรม ถึงว่าเป็นพี่น้องกันได้
แล้วไงเปรมเอาคลิปมาขู่ แล้ว
1 เกี่ยวไรกะแม็ค โปรดกลัวเปรมเอาคลิปไปให้พ่อแม่ดู แล้วเกี่ยวไรกะนอกใจไปยุ่งกะคนอื่น
2 บอกความจริงปลื้มไป ก็ตัวเองลบไปแล้วจริงๆแล้วเปรมดันมาเจอ บลาๆๆๆ
3 ส่วนเพื่อนอีกสองคน คงเปนเพื่อนที่ดีสำหรับเปรมได้เหละ รับรู้กันขนาดนี้ แต่คงไม่ใช่เพื่อนที่ดีสำหรับปลื้ม ดีแล้วที่ปลื้มเลิกคบ
อ่านมาทั้งหมดพยายามคิดว่าเปนนิยาย แต่ก็อดเม้นไม่ได้ ถ้าเม้นตรงไปทำให้ไม่พอใจก็ขอโทดด้วยค่ะ
-
:laugh: :laugh: :m20: :pigha2: :jul3:
55555!!!!! สุดท้ายก็อย่างที่คาดเดาไว้ในใจ อ่านเหตุผลของคนเขียนที่เน้นคำว่า 'นิยาย' ก็เลยต้องทำใจ เฮ้อ!
แล้วมันก็นิยาย..(ละครหลังข่าวช่องหลายสี) จนได้ดดดดด!!!!!
พระเอกที่เก่ง เรียนหมอ เลว เจ้าแผนการ ฉลาด เอาแต่ใจ มีกรรมตามสนอง ตรงที่โง่บรรลัยกับปัญหาในครอบครัว
เหมือนพระเอกในละคร ที่มักจะโง่มาอันดับหนึ่ง
แค่อยากจะรู้ มีเรื่องคลิป มีปัญหากับน้องชายในสายเลือด (ย้ำในสายเลือด) แล้วไงพี่ท่านถึงได้นั่งร่วมก๊กสุรา
ควงหนุ่มคนใหม่ จะอ้างว่ากระไรหรือปมเหตุผลนี้ เพราะถูกน้องบังคับ ยัดเยียดคนนี้มาให้แก้ขัดยามกระจู๋โด่ 555!!!
เลยต้องหาที่ลงที่ระบาย ในขณะที่คนรักนักหนา อยู่คอนโดเดียวกันกับห่างเหิน ทำเมิน แล้วไม่เอาไปลงด้วย
มันช่างขัดเหลือเกินกับความเป็นจริง (แต่มันคือนิยาย..กร๊ากกก!!)
ในมุมของไอ้น้องเปรม น้องที่ไม่มีคุณธรรม ถึงกับทำทุกอย่างให้ได้มา แต่มันก็คงไม่บังคับพี่มันถึงกับไม่ให้ร่วมรักกับปลื้มได้ม้าง
ในเมื่อเขายังอยู่ด้วยกัน แล้วไอ้ความหมางเมินที่ไอ้หมาโปรดมันทำกับปลื้มคืออัลรายยยย...
ตอนนี้ตามหาไม่หลับไม่นอน จนนอนโรงบาล สมควรตายอย่าได้ฟื้นมารับบทพระเอก เพราะมันไม่ใช่
คนเราถ้าถึงกับรัก ไม่ห่วงตัวเอง ไม่รักชึวิตตัวเอง ทุ่มเทติดตามจนเจ็บป่วย นั่นย่อมจะยื้อและสู้หาวิธีแก้ไขตั้งแต่เริ่มพบปัญหา
ไม่ใช่หมางเมิน ควงคนใหม่ ทิ้งห่างเป็นวัน อาทิตย์ และก็ผ่านมาเป็นเดือนจนเกินเยียวยา พอเขาจากไปแล้วจะนำเหตุผลเรื่องนี้
มาเป็นบทให้สงสาร ในฐานะคนที่อินนิยาย ขอบอกว่าไม่สงสาร แต่กำลังจะว่าไอ้ห่านี่ตอแหลบรรลัยในสามภพ
คนเราต่อให้โดนบีบอย่างหนักถึงขั้นเอามีดมาจ่อคอหอย แต่ถ้ารักคนที่เรารัก ก็คงไม่เอาคนอื่นมาควงเป็นเดือน
โดยเฉพาะคนที่เรารักยังอยู่กับเราในห้องเรา ย้ำคนที่รัก ไม่ใช่คู่ขามาบำเรอกาม เมื่อรักถึงขั้นตามหาจนตัวเจ็บปางตาย
มันจึงไม่มีเหตุผล ที่จะควง กอด นัวเนียกับไอ้แม็คอย่างที่เกิดขึ้น ตรงนี้ไม่เนียนครับ
:laugh: :m20: :jul3:
-
:mew6: :mew6: :mew6:
-
...ที่ผ่านมา มิใช่มีแต่น้องปลื้ม แต่อิเฮียก็แอบซดมาม่าคนเดียวมาเป็นเดือนเหมือนกัลลลนะ o22
ถถถถถถถถถถถถ
แต่ก็ไม่เก็ทว่าจะยอมเปรมทำไม เพราะถ้าเปรมทำจริง ทั้งปลื้ม ทั้งเพื่อนเลิกคบ ชัวร์ เพราะไม่ว่าจะเริ่มต้นยังไง ตอนนี้ก็รักกันดี การเอาคลิปไปให้พ่อแม่นี่คือการประจานทั้งพี่ทั้งปลื้ม คือเป็นตัวขู่ที่ไม่สมเหตุสมผลมาก แต่ก็เอาเห๊อะ
แล้วเรื่องแม็คคืออัลไล เพราะคำขู่ของเปรมคือให้ห่าง (หรือหากิ๊กมาให้เสร็จ??) คือถ้าจะขู่ให้ห่างแล้วมีกิ๊ก บอกให้เลิกเลยไม่ดีกว่ารือ ไม่เห็นต่าง แอบงงกะเงื่อนไขการขู่ของเปรมว่าสรุปแล้วประกอบด้วยอะไรบ้าง แล้วขุ่นเพื่อนอีกสองชีวิตที่ยอมช่วยเปรมนี่คืออัลไล คือรู้การขู่ของเปรม แล้วช่วยโดยปิดปลื้ม?? ถ้างั้นถ่ายรูปกะแม็คแล้วให้ปลื้มเลย ไม่เลิกเร็วกว่าหรอ แล้วช่วยเปรมทั้งๆที่เห็นว่าปลื้มหายใจเป็นอิพี่โปรดนี่อ่ะนะ ไม่ทราบนี่โง่หรือโง่วะครับ ว่ามันไม่ได้อัลไลขึ้นมานอกจากการทำร้ายทุกคน??
ไม่เข้าใจจุดที่ทำให้การขู่ของเปรม valid ถ้ายอมห่าง ยอมมีกิ๊ก (อันนี้ยังคลุมเคลือที่มาที่ไป) และถึงขั้นหมางเมินแม้จะอยู่กันแค่สองคน (อิเปรมมันติดกล้องไว้แอบดูเร้อออ) มันจะสมบทบาทไปไม๊ ถ้าแค่เพราะกลัวเรื่องคลิป ซึ่งผลลัพธ์คงต้องเลิกกับปลื้ม (เรื่องอื่นยังไม่นับ แต่คิดว่าคงไม่ได้กลัวถูกตัดออกจากกองมรดก...) แล้วไอ้เงื่อนไขที่ต้องยอมนี่ ไม่เท่ากับต้องเลิกเหมือนกันหรอ คือจะคิดยังไง ตัวเงื่อนไขมันก็เลวร้ายกว่าผลของคำขู่... แล้วยอมทำไม หรือแค่คิดว่าอะไรก็ได้ ปกป้องคลิปไว้ก่อน โดยไม่สนผลที่ตามมา ไม่สนด้วยว่าจะทำร้ายปลื้ม?? งั้นก็ยอมเลิกกับปลื้มไปเลยเห้อออ ถ้าจะอ่อนด๋อยขนาดนี้ง่ะ... ยังไม่เคลียร์กะพฤติกรรมที่ผ่านมาทั้งหมดนะ ฟื้นมาอภิปรายพร้อมแจกแจงรายละเอียดด้วย!!
...นี่ถ้าตื่นมาความจำเสื่อมอีกอย่างนี่ มาม่ามาเต็มครบสูตรมาก จำเรื่องปลื้มไม่ได้ ปลื้มก็ยังเข้าใจผิดอยู่ แถมมือที่สามมาดูแลให้ปลื้มได้ปวดใจอีก แต่มันไม่โอ เพราะปลื้มกินมาม่ามาพอแล้ว!! (เด๋วน้องผมร่วง)
มันต้องเป็นตาอิเฮียกินมั่ง ถึงเฮียจะได้กินไปแล้ว แต่คนอ่านไม่รู้ ไม่เห็น งั้นไม่นับ เหอะ เหอะ o3
...เนื่องในวันเด็กนี้... อยากจะขออีกตอนจุงงง :impress: (เนียนๆ)
-
น้ำตาซึมมันทั้งตอน ไม่ได้อยากเข้าข้างใคร ขออนุญาติวิจารณ์เป็นจุด ๆ
เปรม เรียกว่าเห็นแก่ตัวก็คงใช่ ถึงคลิปนั้นจะโผล่ขึ้นมา แต่ตอนนี้เค้ารักกันแล้วเปรมจะเอาอะไร
ไม่มีอะไรเลยนอกจากอยากได้ปลื้ม คงอารมณ์หลาย ๆ อย่างที่เป็นมาตลอด ปัญหามันไม่ใช่แค่เรื่องปลื้ม
แต่มันลามไปถึงเรื่องในครอบครัวกันเลย ความที่พี่โปรดเป็นมาโปรดที่รักของทุกคน แต่มันอาจเป็นปมในใจ
ของน้องชายของตัวเองก็ได้ แล้วนังเด็กที่โทรมาสะแหลนเล่าเรื่องให้ปลื้มฟังนี่เปรมเกี่ยวด้วยมั้ย
หรือนังนั่นมันเจือกเอง
พี่โปรด อืม นะ เหมือนกำลังใช้กรรมอยู่ที่เคยทำให้ปลื้มเสียใจนักหนากว่าจะรักกันอย่างทุกวันนี้ได้
กรรมพี่มีเรื่องไรบ้างน้า อืม ก็หลายเรื่อง ก็ชดใช้กันไป รักเขาแล้วต้องมาวิ่งตามเขา น่าเศร้านะ
ยิ่งหายไปไม่ให้เห็นหน้าเลยนี่ยิ่งแบบ ประโยคที่เปรมบอก ไม่ใช่ปลื้มที่อยู่ไม่ได้แต่เป็นพี่ชายตัวเองต่างหาก
ของที่ดีรักษาไว้ไม่ได้ ยิ่งคิดไปถึงตอนปลื้มดูแลพี่โปรดดีมาก ตัดลงตัดเล็บให้ อาบน้ำ ทำสารพัด
ใจจะขาดเลยสินะ แต่จริง ๆ พี่โปรดไม่ควรปล่อยมันเรื้อรังจนปลื้มเตลิดไป คนอย่างมาโปรดน่าจะทำอะไรได้มากกว่า
ที่จะให้น้องชายมาขู่เรื่องคลิป ทั้งที่ก็รู้อยู่แล้วว่าผลมันจะเป็นยังไง ปัญหาคือแกจะหายไหม
หรือหายแล้วยังเหมือนเดิมไหม ไม่ใช่ลืมน้องปลื้มล่ะเครียดเลย
น้องปลื้ม ดูจะเข้มแข็งขึ้นแน่ ๆ จากเรื่องนี้ แต่พี่มองไม่ออกว่าหนูจะมาบรรจบกับสองพี่น้องนี่อีกครั้งยังไง
พี่เท็นพาไปก็พากลับมาด้วยแล้วกันนะ คนที่หนูรักไม่สบายค่ะ ฮรึก เศร้าหลาย ๆ
ขอบคุณค่า
-
ยังไงก็สงสารน้องปลื้มอยู่ดี รักหมดทั้งใจแท้ๆ มาทำกันแบบนี้ได้
-
ความจริงเป็นแบบนี้ทำเอาเม้นต์ไม่ถูก สงสารทุกคนเลย ต่างคนต่างรัก
ส่วนตัว สงสารเปรม กว่าจะรู้ตัวก้อสายเสียแล้ว
-
อยากจะให้มาต่อวันละ 5 ตอนจริงๆเลยยยย
ไม่รู้จะสงสารใครดี ทุกคนก็มีเหตุผลของตัวเอง
ไม่มีมนุษย์คนไหนที่จะไม่เห็นแก่ตัวหรอกจริงๆ
-
มาโปรดมันรักเปรมมากกว่าที่คิดแฮะ
แต่ยังรักปลื้มไม่พอ ถึงได้คิดจะปล่อยปลื้มให้น้องชาย
ประเด็นอยู่ที่ว่า ทำไมล่ะ ก็แค่คลิป ถ้ารักปลื้มมากจริงๆอย่าคิดจะเสียสละ
เพราะปลื้มก็รักมาโปรดมากอยู่ละ สุดท้ายคนที่จะเจ็บมากที่สุดก็ืคือปลื้มอยู่ดี
เพื่อนแต่ละคน รักเพื่อนกันทั้งนั้น มันมีเหตุแบบนี้เองสินะ
คนเขียนสุดยอดมาก เอาเรื่องคลิปที่เราลืมไปแล้ว
กับเรื่องของเปรม ที่ไม่คิดว่ามันจะจริงจังขนาดนี้มาเล่น
ทำเอาเราคิดไมุ่ถึงจริงๆ
-
เชี่ยโปรด สมควร โดน :angry2: อย่ามา ให้สงสาร เปรม ก็สมควร ติ๊ก และ กิม สมแล้วที่ เฟรมเลิกคบ เพราะเป็นเพื่อนเปรม ไม่ใช่เพื่อน ปลื้ม :katai1:
สนับสนุนปลื้ม เมะ น่ะ อิอิ เฟรม ก็ได้ อยู่น่ะ :hao7:
-
ตอนที่ 24
Inside: มาโปรด
บาดแผลตามร่างกายไม่ได้ทำให้ผมรู้สึกเจ็บมากเท่ากับที่ตื่นขึ้นมาแล้วเจอแม่กำลังนั่งร้องไห้ แม่ที่รักผมและดูแลผมเป็นอย่างดีมาตลอดกำลังร้องไห้เพราะการกระทำของผม
มันทำให้ใจที่เจ็บมากอยู่แล้วกลับเจ็บหนักมากยิ่งขึ้นไปอีก...
“โปรด...เป็นยังไงบ้างลูก เจ็บตรงไหน ปวดตรงไหนอีกรึเปล่า ให้แม่ไปตามหมอมาให้มั้ย”
ผมไม่รู้จะตอบแม่ยังไงเพราะไม่ว่าจะเป็นส่วนไหนของร่างกายก็รู้สึกเจ็บไปหมด แต่ที่เจ็บที่สุดก็คงจะเป็นที่ที่เดียวที่มันกำลังทำงานผิดพลาด...มันไม่ควรจะทำงานอีกหลังจากที่อะไรหลายๆ อย่างพังลงด้วยมือของผมเอง
“เปรมเล่าให้แม่ฟังหมดแล้ว” แม่บอกกับผม น้ำเสียงอบอุ่นแต่ก็เจือไปด้วยความทุกข์ใจ
ผมแน่ใจว่าเรื่องเล่าของไอ้เปรมไม่ได้พูดถึงความผิดของผม แต่คงจะพูดถึงความผิดของมันเพียงคนเดียว ตั้งแต่เด็กๆ มันก็เป็นแบบนี้ ผมกับมันไม่ใช่พี่น้องที่สนิทสนมกันจนถึงขั้นที่ต่างฝ่ายต่างก็รุกล้ำความเป็นส่วนตัวกันได้ แต่เราก็สนิทกันในแบบของเรา ผมรู้ว่ามันเป็นคนแบบไหนพอๆ กับที่มันรู้ว่าจุดอ่อนของผมคืออะไร
คนเพียงคนเดียวในโลกนี้ที่สำคัญที่สุดและผมไม่อยากให้เขาต้องเสียใจมากที่สุดก็คือผู้หญิงที่นั่งอยู่ข้างๆ เตียงตอนนี้ คงนั่งเฝ้าผมทั้งวันทั้งคืนไม่ไปไหน อดหลับอดนอนเหมือนตอนผมไม่สบาย หรือตอนที่ป่วยหนักๆ ต้องนอนโรงพยาบาล แม่ก็จะอยู่ข้างๆ ผมแบบนี้เสมอ ผมเป็นเด็กติดแม่มาตั้งแต่เด็กๆ เพราะป๋ามักจะเดินทางไปต่างประเทศบ่อยๆ ตอนที่ยังไม่มีไอ้เปรม ผมกับแม่เราก็อยู่กันสองคน แม่บอกว่าผมเป็นฮีโร่ของแม่ เป็นลูกที่แม่รักมากถึงได้ให้ผมชื่อ ‘มาโปรด’ ผมอยากให้แม่ภูมิใจ จำภาพว่าผมเป็นคนดีแค่ไหน เก่งแค่ไหน อยากเห็นรอยยิ้มของแม่ที่มีความสุขในวันที่ผมประสบความสำเร็จในชีวิต ...นั่นเป็นสิ่งที่ฝังหัวผมมาตลอดตั้งแต่เด็กจนโต
แต่แล้ว...ผมก็พลาด ผมไม่ได้สมบูรณ์แบบอย่างที่ใครๆ ต่างก็คิดหรือคาดหวัง ผมเป็นเพียงผู้ชายที่หลงตัวเอง รักแต่ตัวเองและมองเห็นแต่ตัวเองมากเกินไป ตอนที่ไอ้เปรมบอกจะเอาคลิปมาให้พ่อกับแม่ดูถ้าผมไม่เลิกกับปลื้ม โลกของผมเหมือนพังทลายลงตรงนั้น เหมือนเดินอยู่ดีๆ ก็เจอทางตัน ไปต่อไม่ได้ หันกลับไปก็ยังลังเลว่าจะถอยกลับดีไหม ผมในตอนนั้น...ไม่เข้าใจสถานการณ์ที่เกิดขึ้นเอาเสียเลย
ทำไมมันถึงเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นได้...ทั้งๆ ที่ผมลบมันไปแล้ว ลบมันไปให้มีแต่ผมและปลื้มเท่านั้นที่จะจำได้ว่าเกิดอะไรขึ้นบ้างระหว่างเราสองคน
แต่มันกำลังจะไม่เป็นอย่างนั้นอีกแล้ว แววตาเอาจริงของไอ้เปรมบอกกับผมว่าผมไม่มีทางเลือกมากนัก การทำให้แม่ผิดหวังเป็นสิ่งสุดท้ายในชีวิตที่ผมคิดจะทำ ทั้งผมทั้งไอ้เปรมเราทั้งคู่ต่างก็รู้นิสัยแม่ดีว่าแม่เกลียดผู้ชายประเภทไหน และผมก็ไม่อยากถูกเกลียด
ผมต้องทำอะไรสักอย่าง ซึ่งผมก็ยังไม่เห็นทางออกดีๆ สักทาง ไอ้เปรมจะทำจริงแค่ไหนผมไม่อยากลองเสี่ยงกับคนนิสัยอย่างมัน เงื่อนไขหลักที่ผมได้รับคืออยู่ให้ห่างจากปลื้ม ซึ่งเป็นเงื่อนไขที่ผมไม่เดือดร้อนอะไรเท่าไหร่ เพราะผมเชื่อว่าปลื้มต้องเข้าใจและไม่ว่ายังไงก็ไม่มีวันนอกใจผมแน่นอน...
แต่ผมคงดูถูกคำว่า ‘ห่างจากปลื้ม’ ของไอ้เปรมมากเกินไป ผมอยู่ห่างผมรับได้ ได้ยินแค่เสียงผมก็ทนไหว แต่ให้เห็นปลื้มหัวเราะและทำดีกับมัน ผมทนไม่ได้จริงๆ ผมไม่พอใจ ผมโกรธ และบางทีก็น้อยใจที่ปลื้มไม่ได้สนใจความไม่ชอบใจของผมเลย ผมไม่อยากให้อยู่ใกล้ไอ้เปรมแต่ปลื้มก็ยังขัดใจ โปรเจ็คคู่บ้าง ต้องไปค้างห้องไอ้เปรมบ้าง ไอ้เปรมมารับมาส่งเวลาไปเรียนบ้าง ไปซื้อของด้วยกันบ้าง อยากถามจริงๆ ว่าแล้วรถที่ผมให้ขับเอามาจอดไว้เฉยๆ หรือไงแล้วไอ้คู่ทำโปรเจ็คนี่ภาควิชามันมีแค่ไอ้ห่าเปรมหรือไง เปลี่ยนคนบ้าง ทำคู่คนอื่นบ้างไม่ได้ไงวะ ผมอยากรู้จริงๆ แต่ผมก็ไม่ได้ถาม แค่เห็นหน้าปลื้มผมก็หงุดหงิดแล้ว ไม่รู้ว่าไอ้เปรมมันพูดอะไรกับปลื้มรึเปล่า น้องถึงได้ชอบเช็คชอบถามว่าผมอยู่ไหนทั้งๆ ที่ปลื้มไม่เคยตั้งคำถามแบบนี้เลย จนผมอดคิดไม่ได้ว่ามีใครกำลังพูดอะไรกับปลื้มหรือเปล่า ความห่างที่ว่าจะทำให้ปลื้มที่เคยเข้าใจผมมาตลอดเริ่มระแวงผมขึ้นมาใช่ไหม...ผมยอมรับ ผมคิดมาก คิดมากจริงๆ
‘หมดสภาพเลยนะมึง น้องมันไลน์มาถาม จะให้กูตอบว่าไง’ ไอ้ซอลโชว์ข้อความทางไลน์ที่ปลื้มส่งมาให้ผมดู
‘บอกไปว่ากูไม่อยู่ที่นี่’
‘เสี่ยเสียเหลี่ยมก็คราวนี้แหละวะ เออๆ แล้วนี่กูพูดจริงๆ นะ มึงเลิกเอากุญแจมือมาล็อคกับเตียงกูได้ละ ไอ้ห่าอาร์มแม่งคิดว่ากูกับมึงเล่นวิปริตกันแล้วเนี่ย’ ไอ้ซอลบ่นแบบนี้เป็นประจำตั้งแต่ที่ผมย้ายสำมะโนครัวมาอยู่กับมัน แต่ผมทำไม่ได้ ผมห้ามขาตัวเองไม่ให้ก้าวออกจากห้องนี้เพื่อขับรถกลับคอนโดตัวเองไม่ได้หรอก ไอ้ซอลจะเป็นคนเก็บลูกกุญแจไว้ บางทีเหี้ยนี่ก็แกล้งโยนทิ้งออกนอกระเบียงไปเลยก็มี ตอนนี้ถ้านับๆ ดูแล้วกุญแจมือคู่นี้ก็เป็นคู่ที่ยี่สิบแล้ว
‘มีปัญญาบ่น แต่ไม่มีปัญญาไปเอาคลิปจากไอ้เปรมมาให้กู’
‘ใช้กูตลอด ทำไมไม่ไปไฟท์กับน้องมึงเองวะ’
‘แม่ไม่ชอบให้ทะเลาะกัน’
‘โหะ ไอ้เด็กน้อย’
สายตาและน้ำเสียงเหยียดหยามของไอ้ซอลทำเอาผมต้องถีบเข้าที่เอวมัน แต่ผมก็ไม่ได้โกรธหรืออายอะไรเพราะเพื่อนสนิทของผมแต่ละคนก็ล้อแบบนี้ประจำ
‘แต่กูเตือนมึงอย่างนะไอ้โปรด มึงไม่พูดไม่บอกปลื้มมันอย่างนี้ มันจะแย่เอาทีหลังนะ มึงรู้รึไงว่าไอ้เปรมมันจะมาไม้ไหน’
ผมยอมรับเลยว่าผมไม่รู้ ไอ้เปรมมักใช้รอยยิ้มของมันกลบเกลื่อนสิ่งที่มันคิดไว้เสมอ ผมเคยเห็นมันร้องไห้แค่ครั้งเดียวตอนที่ถูกแม่ตีเพราะทำผมเข้าโรงพยาบาล
‘มึงจะให้กูบอกปลื้มว่าคลิปที่กูใช้ขู่มันหลุดไปอยู่ในมือคนอื่นรึไงวะ แล้วตอนนี้ก็ไม่มีวิธีดีๆ ที่จะไม่ให้คลิปนั้นหลุดนอกจากต้องเลิกกัน กูต้องบอกงี้ป้ะ? ถ้าแม่รู้กูก็ต้องเลิก แต่ถ้าไม่ให้แม่รู้กูก็ต้องเลิกอยู่ดี อีกอย่าง...กูไม่อยากให้ปลื้มต้องผิดหวังถ้ารู้ว่าคนที่ขู่นั่นเป็นไอ้เปรม ปลื้มมีเพื่อนน้อยแล้วก็แคร์เพื่อนมาก กูถึงได้ให้มึงหาทางเอาคลิปมาให้กูนี่ไง ตอนนี้ไอ้ห่าเปรมไม่ให้กูไปคอนโดมันแล้ว ถือไพ่เหนือกูแล้วชักเอาใหญ่ ถึงทีกูบ้างเถอะ จะเล่นแม่งให้เดี้ยงเลยไอ้สัด’
‘มึงก็พูดอย่างนี้มาจนจะครึ่งเดือนละ ตอนนี้ทำอะไรได้บ้าง นอกจากเป็นไอ้บ้าล็อคตัวเองกับเตียงกูอยู่นี่ กูว่าทางที่ดีมึงไปรับผิดกับแม่ซะเถอะ จะได้จบๆ เรื่องกันไป’
ใครจะรู้ผลลัพธ์หลังจากนั้น ใครจะรู้ว่าแม่ที่เกลียดผู้ชายประเภทนี้เข้าไส้จะทำยังไงกับผม แม่ไม่เคยให้อภัยกับผู้ชายที่ฆ่าข่มขืนพี่เลี้ยงที่เลี้ยงแม่มาตั้งแต่เด็กได้เลยถึงตอนนี้ผู้ชายคนนั้นจะชดใช้ความผิดอยู่ในคุกก็ตาม แล้วแม่จะให้อภัยผมเหรอ...ที่ทำกับปลื้มอย่างนั้น แม่เอ็นดูปลื้มมาก แต่ผมว่าใครได้เห็นปลื้ม ได้รู้จักปลื้ม ก็ต้องรักมันทั้งนั้น แล้วแม่จะเสียใจแค่ไหน ผิดหวังแค่ไหนที่ลูกชายที่แม่เลี้ยงดูมาอย่างดี เฝ้าพร่ำสอนให้เป็นคนดีมาตลอดอย่างผม ทำเรื่องที่ไม่น่าให้อภัยได้ ...ผมขอยอมรับอย่างน่าไม่อายเลยว่า...ผมกลัวที่จะบอกเรื่องนี้กับแม่
ผมมีทางออกแค่ทางเดียวคือเอาคลิปนั่นคืนมา...ผมเชื่อว่าปลื้มรอผมได้ เชื่อว่าปลื้มจะให้อภัยในสิ่งที่ผมทำเหมือนอย่างที่ปลื้มเคยให้อภัยเสมอมา แต่ความเชื่อนั้นเริ่มสั่นคลอนลงทุกวัน เราทะเลาะกันเพราะความหงุดหงิดของผม และแน่นอนที่ต้องยอมรับก็คือความงี่เง่าที่ผมค้นพบว่าตัวเองมีตั้งแต่คบกับปลื้ม ทำไมถึงไม่เชื่อฟังผม ทำไมถึงต้องไปกับไอ้เปรม ทำไมต้องไปยิ้ม ไปทำดีกับมัน ดึกดื่นก็ยังลงไปหากัน ผมไม่พูดไม่ใช่ว่าผมไม่เห็น ผมเห็นและไม่พอใจเป็นอย่างมาก และผมหวังว่าปลื้มจะรู้สึกตัวขึ้นมาได้บ้างว่าผมกำลังน้อยใจ แต่ปลื้มก็ไม่ได้สังเกตเห็นมันเลย...เป็นผมเองที่งี่เง่าอยู่ฝ่ายเดียว
ผมยอมรับว่าเริ่มคุยกับปลื้มน้อยลง ลำพังแค่ทั้งเรียนและราวด์วอร์ดผมก็ไม่มีเวลาปลีกตัวไปทำอย่างอื่นแล้ว และพอเพิ่มความหมางใจที่เกิดขึ้น...ทุกอย่างมันเลยยิ่งแย่ และแย่ลงไปอีกเมื่อไอ้เปรมมาหาผมที่คณะ มาพร้อมกับพี่รหัสของมันและผู้ชายอีกคน
‘สวัสดีครับพี่โปรด นี่พี่รหัสผม พี่เต๋อ แล้วนี่พี่แม็คเพื่อนพี่เต๋อ’ ผมไม่ได้สนใจไอ้เปรมเท่าไหร่นัก ตอนนี้แค่หน้ามันผมก็ไม่อยากจะมองด้วยซ้ำ เลยหันไปทักทายน้องเต๋อกับน้องแม็คแทน
‘นี่พี่ชายผมครับ ตรงตามเกณฑ์ที่พี่เต๋อต้องการทุกอย่าง และที่สำคัญ ยังไม่มีแฟน’
‘มั่วละไอ้เปรม กูได้ข่าวมาว่าพี่มึงคบกับน้องปลื้มเพื่อนมึงไม่ใช่ไง’
‘ฮ่าๆ ไม่ใช่หรอกครับ...พี่โปรดกับปลื้มเป็นแค่พี่น้องกันครับ ก็ปลื้มเป็นเพื่อนผม สนิทกับพี่โปรดไม่เห็นแปลก’
‘อ๋อๆ เอ่อ แล้วนี่พี่โปรดรู้เรื่องด้วยรึเปล่าครับนี่’
น้องเต๋อที่ดูจะไฮเปอร์หน่อยๆ คนนี้หันมาถามผม แต่ผมก็ไม่รู้ว่าเรื่องที่ต้องรู้คือเรื่องอะไร จนไอ้เปรมมันเฉลยและจัดการทุกอย่างเองเสร็จสรรพ
‘รู้ครับพี่ ผมบอกพี่โปรดแล้ว และพี่โปรดเต็มใจช่วย’
‘แต่กูว่า ไม่ต้องทำหรอกไอ้เต๋อ ไอ้เหี้ยเต้มันจะมีแฟนก็ปล่อยมันมีไปเถอะว่ะ กูไม่ได้ใส่ใจอะไรเลยนะ’
‘ลองหน่อยน่ามึง เผื่ออะไรๆ จะดีขึ้นไง ให้ไอ้เต้มันได้รู้ซะบ้างว่าอย่างมึงก็มีคนที่ดีและเพียบพร้อมกว่ามันที่พร้อมจะอยู่ข้างๆ มึง’
น้องแม็คทำหน้าลำบากใจ ในขณะที่ผมก็พอเดาออกว่าคนพวกนี้ต้องการจะทำอะไร ผมมองหน้าไอ้เปรมอย่างคิดจะวัดใจกับมันว่ามันต้องการอย่างนี้จริงๆ ใช่ไหม แต่มันก็หลบตาผม นานแล้วที่มันไม่กล้าสบตาผมตรงๆ ไม่รู้ว่ารังเกียจหรือกลัวว่าตัวมันเองจะรู้สึกตัวขึ้นมากันแน่ว่ากำลังทำอะไร
‘พี่โปรด ตามนี้นะครับ แล้วก็เลิกให้พี่ซอลมารื้อห้องผมซะที ถ้าไม่อย่างนั้นผมจะแจ้งตำรวจ หรือถ้าเลวร้ายสุดๆ ผมก็คงต้องเอาไปฝากไว้กับแม่...เข้าใจนะครับพี่’
ผมไม่ได้ตอบอะไรมันกลับไป พอดีกับที่ไอ้กิ๊งเรียกให้ขึ้นไปเรียน ผมเลยมีโอกาสเดินออกมาจากตรงนั้น ไม่ลืมบอกลาน้องแม็คน้องเต๋อที่มองผมกับไอ้เปรมอย่างงงๆ
‘เหี้ยซอล! มึงทำยังไงให้ไอ้เปรมมันรู้ตัวได้’
‘นี่มึงเห็นกูเป็นผู้เชี่ยวชาญเรื่องย่องเบารึไง แล้วน้องมึงอยู่คอนโดระดับไฮเอ็นนะไอ้สัด ระบบรักษาความปลอดภัยเป็นเลิศ กูคงใส่หมวกปิดหน้าเข้าไปได้หรอกไอ้ควาย’
ไอ้ซอลมันย้อนผมได้ทุกที แต่มันก็น่าหงุดหงิดใจจริงๆ ทำไมมันทำไม่สำเร็จสักทีวะ จะแม็คบุ๊คหรือแฟลชไดร์ หรือห่าอะไรที่มันเก็บข้อมูลก็เอามาเผาให้หมดไม่ได้ไงวะ เวรเอ้ย! จะโทษใครได้นอกจากความโง่ของผม ไอ้เหี้ย กูเรียนหมอ ไม่ได้จะรู้หรอกว่าเขาต้องกด command-shift-delete (แต่คนทั่วไปเขารู้นะเสี่ย – คนเขียน) และที่น่าโกรธที่สุด ผมไม่น่าทำอย่างนั้นตั้งแต่แรก นอกจากทำปลื้มเสียใจแล้ว ผมทำอะไรให้ปลื้มได้อีกบ้าง... ยิ่งคิดก็ยิ่งเจ็บปวดใจ น้องยังรักผมอยู่ได้ยังไง...นั่นเป็นเรื่องที่น่าแปลกใจเหมือนกัน และมันก็ยิ่งทำให้ผมมั่นใจมากว่าน้องจะไม่ไปไหน...
ผมงดอัพสเตตัสเฟซ งดเล่น IG งดทุกอย่างบนโซเชียลเน็ตเวิร์คเพียงเพราะไม่มีเวลา ผมเหนื่อยกับการอ่าน เบื่อหน่ายกับการต้องจำนั่นจำนี่ ลนลานกับควิซที่มักไม่มีบอกล่วงหน้า เทสย่อยที่มีเข้ามาให้กระสับกระส่ายได้ตลอด และราวด์วอร์ดที่ทำเอาผมกำลังจะกลายเป็นซอมบี้ พี่พยาบาลใจดีมากก็จริง แต่อาจารย์หมอเคี่ยวเกินไป ยิ่งที่ปรึกษาผมยิ่งแล้วใหญ่ กดดันกันแบบไม่ให้ลืมหูลืมตา แต่ถึงอย่างนั้น...การได้เห็นรูปของปลื้มในโทรศัพท์ก็ทำให้ผมสุขใจ ถึงแม้ว่าการคิดถึงปลื้มในตอนนี้...จะทำให้ผมหงุดหงิดขึ้นมาก็ตาม เพราะเดี๋ยวนี้...ปลื้มมักจะอยู่กับไอ้เปรมซะเป็นส่วนใหญ่
ผมไม่รู้หรอกนะว่าวิศวะเขาเรียนกันยังไง มินิโปรเจ็ค รายงาน หรืออะไรก็แล้วแต่ ซึ่งมันเยอะแยะวุ่นวายจนทำให้ปลื้มกับไอ้เปรมสนิทกัน ไอ้ซอลพยายามช่วยผมสะกดจิตตัวเองว่า ‘แค่เพื่อนๆๆๆๆๆๆๆๆ’ ท่องก่อนนอนทุกวันแทนชื่อหลอดเลือดที่เพิ่งกัดฟันเรียนกันมา ใจจริงผมอยากไปหา ไปอยู่ด้วย อยากให้ปลื้มมาอ้อน มาดูแล อยากเห็นตาโตๆ ปากแดงๆ ที่ชอบเข้ามาคลอเคลียใกล้ๆ อยากสัมผัส...คิดถึง...ผมคิดถึงมากๆ
แต่ผมก็ทำอะไรไม่ได้นอกจากต้องล็อคตัวเองไว้กับเตียงไอ้ซอล มันก็ดีนะหรือไม่รู้ว่าอยากแกล้งอะไรผมรึเปล่า เพราะพอเห็นผมคว้ากุญแจรถแล้วลุกพรวดขึ้น ไอ้เพื่อนเวรนี่ก็จะปรี่เข้ามาจับมือผมใส่กุญแจมือแล้วคล้องกับหัวเตียงล็อคให้เป็นที่เรียบร้อย
‘อดทนไว้ เดี๋ยวกูก็เอามาให้มึงได้เองแหละน่า มีอะไรบ้างที่กูรับปากแล้วจะหามาให้ไม่ได้’
ถึงไอ้ซอลจะรับปากอย่างนั้นแต่นี่มันก็นานแล้ว...นานจนผมกลัวเหลือเกินว่าตอนนี้อะไรๆ ระหว่างผมกับปลื้มจะไม่เหมือนเดิมอีก สำหรับผมแล้วการคบกันของเรา คนอื่นมันก็แค่คนนอก ผมไม่กลัวเลยสักนิด ผมมั่นใจว่าไอ้เปรมไม่มีทางทำให้ปลื้มรักมันได้ แต่...ระยะห่าง เวลา และความไม่เข้าใจกันของเราต่างหาก ที่ทำให้ผมกลัว
ผมรู้ว่าโลกนี้ไม่มีอะไรเป็นไปตามที่ผมหวังได้หมด ผมอยากลบความผิดพลาดของตัวเองโดยไม่ต้องเสียอะไรไป แต่มันเป็นไปไม่ได้เลย อย่างน้อย...ก็ต้องมีใครสักคนที่เจ็บกับเรื่องนี้ ...และผมรู้แน่ๆ ว่าเป็นใครหากทุกอย่างยังวนเวียนอยู่อย่างนี้โดยไม่มีข้อสรุป ผมรับปากทำตามอย่างที่ไอ้เปรมต้องการเกือบทุกอย่าง แต่ไม่ทั้งหมด มันห้ามผมโทรหาปลื้มไม่ได้หรอก ในเมื่อผมก็ยังรักษาเงื่อนไขที่บอกให้อยู่ห่างปลื้มเอาไว้ ผมไม่รู้ว่าขอบเขตอยู่ตรงไหน แต่ผมคิดเอาเองว่าอยู่ห่างก็คือตัวผมอยู่ห่าง แค่อยู่ให้ห่างก็พอ เสียงหรือหัวใจ...ไม่จำเป็นก็ได้นี่
แค่ได้ยินเสียง...ผมก็รู้แล้วว่าปลื้มกำลังแย่ ผมโทรเข้าที่ห้องทุกวันบอกให้ปลื้มอย่าออกไปไหน ให้รอผมอยู่ที่ห้อง รอให้ผมกลับไป...แต่ผมรู้ว่ามันเห็นแก่ตัวมากแค่ไหน ในเมื่อผมก็ยังไม่รู้ว่าจะกลับไปเมื่อไหร่... อีกนานไหมที่ต้องเป็นแบบนี้ ผมก็ตอบไม่ได้ หรือต้องรอจนกว่าไอ้เปรมจะทำสำเร็จอย่างนั้นเหรอ? ผมกลายเป็นคนที่ไม่กล้าเผชิญหน้ากับปัญหาไปตั้งแต่เมื่อไหร่แล้วก็ไม่รู้...ได้แต่หวังอย่างเงียบๆ ว่าไอ้เปรมมันจะรู้สึกตัวสักทีว่าที่กำลังทำอยู่มันเปล่าประโยชน์ ปลื้มไม่มีทางรักมันเหมือนอย่างที่รักผม...และมันก็รักปลื้มได้ไม่เท่าที่ผมรักหรอก
ผมพยายามอดทน ความหวังเพียงอย่างเดียวฝากไว้กับไอ้ซอลเพื่อนสนิทที่สุดที่พึ่งพาได้ตลอดของผม แต่ไอ้ซอลก็เหมือนจะไร้ความสามารถเข้าไปทุกวัน ข่าวลือเรื่องผมกับน้องแม็คคงไปถึงหูของปลื้มแล้ว และมันทำให้ผมเริ่มกลัวขึ้นมาอีกครั้งเพราะปลื้มไม่เคยถามผมเลยว่าเรื่องมันเป็นมายังไง เราคุยกันแค่ อยู่ไหน ทำอะไร กินข้าวแล้วรึยัง หรือวันนี้จะออกไปไหนกับใคร เราคุยกันแค่นั้น แค่นั้นจริงๆ จนผมคิดว่าปลื้มคงไม่สนใจ ...ทำไมถึงไม่อยากรู้ ถ้าถาม ผมจะได้บอกว่าไม่มีอะไร หรือเพราะว่าปลื้มไม่ได้ยินอะไรจากใครเลยกันแน่ ผมก้ำกึ่งอยู่กับความรู้สึกนี้ ถ้าถามจะเหมือนว่าร้อนตัวไปไหม ทั้งๆ ที่มันก็ไม่มีอะไรจริงๆ
ผมกับน้องแม็คเอาจริงๆ ก็นับครั้งได้ว่าเจอกันแค่ไม่กี่ครั้ง หนึ่งครั้งที่คณะผมตอนไอ้เปรมพาไป ครั้งที่สองร้านเหล้าที่ไอ้เด็กเต้อะไรนั่นพาเมียมันไปด้วย และครั้งที่สามไอ้เหี้ยเปรมให้ผมพาน้องแม็คไปส่งบ้าน กูเป็นพี่แต่ต้องกลับมาทำตามคำสั่งมันงกๆ นี่เพื่ออะไรวะ?
ไอ้เด็กพวกนั้นก็งอนกันเป็นเด็กๆ ปัญหาหนักอกของกูยังดูอลังการกว่าของพวกมึงเยอะ ผมไม่อยากจะบ่นหรอก แต่ก็ขอบ่นหน่อย เหมาะเจาะให้ไอ้เปรมสร้างเรื่องมากไปไหม แค่ลำพังไม่ให้กูเจอปลื้มนี่กูก็แย่พออยู่แล้ว เด็กกูแม่งเป็นพวกชอบคิดมาก คิดนั่นคิดนี่อีก ยิ่งเป็นแบบนี้ยิ่งมีแต่เรื่องทะเลาะกัน แต่ผมจะโทษใครได้ ผมรู้ว่าผมทำตัวเองทั้งนั้น
ความจริงผมโกรธไอ้เปรมมาก แต่ก็ไม่ได้เกลียดอะไรมันเลย มันเป็นน้อง สัญญากับแม่แล้วว่าจะไม่รังแกน้อง จะปกป้องน้อง ผมก็จะทำให้ได้ ผมไม่ใช่คนที่ชอบให้สัญญากับใคร แต่ถ้าให้แล้วก็ไม่อยากทำผิดสัญญาเหมือนกัน ถึงอยากฆ่า อยากทำให้มันเจ็บมากแค่ไหน ผมก็ทำได้แค่คิด...ให้ทำจริงๆ ก็ทำไม่ลง ริมฝีปากมันได้จากแม่มาเต็มๆ จะให้ต่อยลงได้ยังไง...
แต่ผมก็พบว่าตัวเองต้องผิดสัญญากับแม่ ผมรักษาสัญญาไว้ไม่ได้ ผมอดทนต่อไปอีกไม่ได้แล้ว ผมไม่มีอะไรจะเสียอีกแล้วจริงๆ ปลื้มไปจากผม...ไปด้วยความรู้สึกที่ต่อให้ผมคุกเข่าอ้อนวอนลงตรงหน้า น้องก็คงไม่ยอมให้อภัยและไปอยู่ดี แววตาของปลื้ม น้ำเสียงของปลื้ม ทุกๆ อย่างมันบอกผมได้ว่า น้องเสียใจมากเหลือเกินกับการกระทำของผม มันเกินกว่าความเข้าใจและยากที่จะให้อภัยได้ แต่ผมไม่อยากให้ไปเลย...ถ้าสุดท้ายแล้วผลลัพธ์มันเป็นแบบนี้...แล้วที่ผ่านมา ผมทำไปเพื่ออะไร ผมทรมานตัวเองและทรมานปลื้มไปเพื่ออะไร มันจะดีกว่าไหมถ้าย้อนกลับไปเริ่มทุกอย่างใหม่ทั้งหมด...
แต่ผมรู้...มันสายเกินไปแล้ว
ผมทำปลื้มเจ็บ...น้ำตาที่น้อยครั้งนักที่ผมจะได้เห็นไหลลงมาไม่ขาดสาย เลือดที่มือของปลื้มก็ไหลไม่หยุด... ผมอยากกอดปลื้มไว้ อยากเข้าไปใกล้ๆ อยากพาไปโรงพยาบาล อยากทำอะไรก็ได้ที่ทำให้ความเจ็บนั้นหายไป ไม่อยากเห็นคนตรงหน้าต้องร้องไห้เหมือนจะขาดใจอย่างนี้เลย... แต่พอผมเข้าไปใกล้ น้องก็ขยับหนี ผมไม่กล้าจะกระชากหรือดึงดันเข้าไปอีกแล้ว...กลัวจะทำน้องเจ็บอีก ผมไม่ได้ตั้งใจเลย...ทำไมถึงเป็นแบบนี้ไปได้
ทำไมถึงอยากไปจากผมนัก...อดทนต่อไปอีกหน่อยไม่ได้เหรอ ผมรู้ว่าเป็นความคิดที่เห็นแก่ตัวมาก แต่อยากให้อดทนอีกหน่อย รอให้ผมกล้ามากกว่านี้...แต่ปลื้มคงทนไม่ไหวแล้ว
ทำไมต้องบอกว่าขอโทษ ทั้งๆ ที่ปลื้มไม่ได้ทำผิดอะไรเลย เป็นผมต่างหากที่เห็นแก่ตัว ผมต่างหากที่ก่อเรื่อง ผมต่างหากที่ควรจะพูดคำนี้
‘ผมไม่รู้เลยว่าผมทำผิดอะไร พี่ถึงได้ทำกับผมแบบนี้... ผมไม่เคยคิดจะรั้งพี่ไว้เลย แค่บอกว่าไม่รักผม แค่นั้นผมก็เข้าใจ พี่ไม่ต้องลำบากทำอะไรอ้อมค้อมแบบนี้ก็ได้’
‘ไม่ใช่...’ มันไม่ใช่เลย แต่ผมรู้ว่าทำไมน้องคิดแบบนั้น ใช่...เพราะการกระทำของผมเอง ปลื้มไม่ได้ทำผิดอะไรเลย ปลื้มดูแลผม ทำเพื่อผมทุกอย่าง แต่เพราะผมเองที่ขี้ขลาด ไม่กล้าทำอะไรสักที ผมสับสนเกินไป มึนงงเกินไป กับการที่จะต้องเดินไปทางไหน
ผมรักปลื้มมาก...นั่นไม่ใช่ความรู้สึกเล่นๆ หรือเป็นเรื่องโกหก แต่ผมยังทำใจยอมรับกับความผิดพลาดของตัวเองไม่ได้ ยอมรับว่าตัวเองทำให้แม่ผิดหวังไม่ได้จริงๆ มันอาจจะดูเป็นเรื่องเล็กน้อยสำหรับใครหลายๆ คน แต่สำหรับผม เป็นเรื่องสำคัญในชีวิต...สำคัญมากจนทำอะไรโง่ๆ ลงไป
เพราะฉะนั้น...ผมถึงบอกปลื้มไม่ได้
แต่ตอนนี้...ตั้งแต่วินาทีที่ลืมตาขึ้นมาแล้วเห็นว่าคนที่พบเป็นคนแรกคือแม่ที่สำคัญที่สุดในชีวิตของผม...ผมยอมรับว่าดีใจกับรอยยิ้มของแม่ แต่ความเจ็บปวดใจและความทุกข์ใจไม่ได้ลดลงเลย...นั่นเป็นเพราะ...คนสำคัญที่สุดในชีวิตของผมอีกคน...เขาไม่อยู่ตรงนี้แล้วต่างหาก
“โปรด...เจ็บตรงไหนคะ บอกแม่...อย่าร้องไห้นะลูก...แม่อยู่ตรงนี้นะ ไม่เป็นไรแล้ว...”
“แม่...”
“ว่าไงคะ”
“โปรดเคยข่มขืนน้อง... หลายเดือนก่อน...”
แม่หยุดมือที่กำลังซับน้ำตาให้ผม และราวกับกำลังหยุดสายตาที่กำลังมองมาด้วยความห่วงใยนั่นไปด้วย
“โปรด”
“...”
“ทำไมถึงเพิ่งมาบอกแม่”
“โปรดขอโทษ”
“ขอโทษแล้วได้อะไรขึ้นมา เรื่องที่ผ่านมาแล้ว ขอโทษให้ได้อะไรขึ้นมา ...แล้วมาขอโทษแม่ทำไม โปรดเคยพูดขอโทษกับน้องสักครั้งมั้ยกับเรื่องที่ทำลงไป!”
ถ้าผมไม่นอนเจ็บอยู่อย่างนี้ แม่คงตีผมแรงๆ ไปแล้ว...แต่จะตีผมเท่าไหร่ผมก็ยอมทั้งนั้น ขอแค่แม่อย่าทำหน้าผิดหวังในตัวผมอย่างนี้เลย...
แต่ที่แม่พูดมาก็ถูก...เรื่องที่ผมทำลงไป...ไม่ใช่เรื่องที่จะพูดขอโทษแล้วก็จบลงง่ายๆ เลย และถึงตอนที่อยากพูด คนฟังเขาก็ไม่อยู่ให้มีโอกาสได้พูดแล้ว
“ตอนนี้...น้องไปจากโปรดได้ก็ดีแล้ว ถ้าเป็นแม่...แม่คงไม่ทนอยู่กับผู้ชายใจร้ายอย่างโปรดหรอก ...ไม่ใช่ว่าแม่ไม่รักน้องปลื้มนะ แต่ลูกชายของแม่...ไม่ดีพอสำหรับน้องปลื้มจริงๆ”
“....”
“ที่มันต้องเป็นแบบนี้...โปรดโทษใครไม่ได้หรอกนะ นอกจากตัวเอง แม่ไม่เคยสอนให้เป็นคนแบบนี้"
"..."
"โปรดทำให้แม่ผิดหวังในตัวโปรดมากจริงๆ”
แม่พูดกับผมแค่นั้นก็เดินออกจากห้องไป
ผมรู้...ว่าผมสมควรจะได้รับมันแล้ว...
Inside: End
............................................To be continue............................................
นั่นแหละ หายโง่ซะ รู้ตัวซะ สรุปเอ็งไม่ถูกโหวตให้ไปต่อ :laugh: :laugh:
ทุกคนมีอิสระในการคิด และแสดงความคิดเห็น
คาดเดากับเนื้อเรื่อง...นั่นเป็นสิ่งที่คนเขียนสนุกทุกครั้งที่ได้อ่านความคิดเห็นค่ะ และขอขอบคุณหลายๆ คนที่น่ารักกันมากเม้นให้ทุกตอน
แต่...สำหรับบางคนอย่าเสริมแต่งเนื้อเรื่องที่ผ่านมาแล้วจากมโนของคุณเอง
ชี้แจง
มาโปรดกับน้องแม็ค ถ้าอ่านจากมุมน้องปลื้ม น้องไม่เคยบอกสักครั้งว่าเจอเองกับตาตลอดหนึ่งเดือน คนเขียนต้องชี้แจงว่าคงเกิดจากความผิดพลาดที่ไม่ได้ลงลึกว่าตลอดหนึ่งเดือนในแต่ละวันน้องเจอกับอะไรนอกจากความเย็นชาของมาโปรดแล้ว รูปไอจีก็พวกชะนีนั่นแหละค่ะแท็คมา พวกนางถ่ายกันเอง กิมกับติ๊กวางไว้ตามนั้น ไม่มีข้อแก้ตัวให้แต่อย่างใด เพราะทั้งสองเข้าข้างเปรมแน่นอน อีกเรื่องโปรดไม่เคยนัวเนีย กอด หรือเกินเลยกับน้องแม็คไปมากกว่าโอบไหล่ที่ร้านเหล้าตอนน้องปลื้มไปเจอ ต้องลงลึกใช่ไหมคะว่าอิเหี้ยพี่เต้นั่งอยู่อีกโต๊ะ เป็นแค่เรื่องเด็กประชดกันทั่วๆ ไปจากเรื่อง so what และถึงใครจะคิดว่าจำเป็นต้องลงในนี้ แต่คนเขียนว่าไม่ ก็คือไม่ใส่นั่นแหละ ปล่อยผ่าน เชิญทำร้ายฉันตามสบาย :beat: :beat: :beat:
ข้องใจตรงไหน งงตรงไหน แนะนำกลับไปอ่านตั้งแต่เริ่มดราม่าใหม่ *พ่องงงงงงงง!! - คนอ่าน * :angry2: :angry2:
เหตุผลจูงใจให้สงสารพระเอก ไม่มีเลยนะคะ แต่จากเรื่องทั่วๆ ไป แน่นอนค่ะว่าต้องมีออกมาพูดอยู่แล้ว ก็ให้เป็นพระเอกนี่คะ ไม่ให้ออกมาแล้วจะตั้งเป็นชื่อทำไม :เฮ้อ:
มันไม่สมจริงหรอกค่ะ จะอ้างว่าเป็นนิยายก็คงฟังไม่ขึ้น แต่ยังยืนยันว่านี่คือนิยาย เพื่อสนุก จรรโลงใจ หรืออะไรก็ว่ากันไป คนอ่านก็ต้องใช้วิจารณญาณในการอ่าน ชีวิตจริงมีแย่กว่านี้ก็มีค่ะ ทุกมุมโลกมีเรื่องที่คุณคาดคิดไม่ถึงอีกเยอะ
คิดกันเล่นๆ แล้วถ้าเป็นคุณ...สถานการณ์นั้น เลือกยังไงดีคะ ถ้าตามหลักการ ทำได้ง่ายๆ แบบไม่ต้องคิดหาค่าคอสหรืออะไรมาบวกเพิ่ม หรือสิ่งรบกวนอื่นๆ มันอาจจะลงตัว แต่จริงๆ แล้วมันง่ายขนาดนั้นเลยเหรอคะ? จะมีคนสักกี่คนที่จัดการทุกอย่างได้เป๊ะ ทุกอย่างลงตัว ไม่มีหรอกค่ะ คนเรามันผิดพลาดกันได้ เรื่องเล็กน้อยของเรา อาจจะเป็นเรื่องใหญ่ของเขา เรื่องใหญ่ของเราอาจจะเป็นเรื่องเล็กของเขา :a5:
Talk ยาวไป เจอกับนิยายละครหลังข่าวช่องหลายสี เอิ่มมมม :m31: เอาวะ ก็ไม่เป็นไรค่ะ :sad4: เป็นทัศนคติที่มีกับมาโปรด
ไม่โกรธค่ะ แค่เงิบไปนิดหน่อย และยังยินดีรับคำวิจารณ์เหมือนเดิม ถึงจะอ่านแล้วรู้สึกว่าประชดประชันกันก็ตาม :o8:
สุดท้ายนี้ขอขอบคุณทุกท่านที่อินไปกับเรา...เพราะเราหวังไว้อย่างนั้นจริงๆ :hao7:
อ่านให้สนุกค่ะ ไม่สนุกก็ค่อยมาว่ากันอีกที :z3: ตอนต่อไปคงมาวันจันทร์ เย็น เพราะตอนนี้ลงไปแล้ว :laugh:
น่ารักกันมากค่ะ รักทุกคน :กอด1: :pig2: :pig4: :L1:
นี่คือตอนจบของคนไม่พูดกัน... :katai4:
ก็เพราะพวกคุณบอกว่าเป็นวันเด็ก เราถึงได้มา
-
อุตะ!!! ดีว่าเรายังวนเวียนอยู่เล้าอยู่นะเนี่ยเลยได้อ่านก่อนใคร อิอิ
ได้อ่านเสี่ยไซด์ซักที~
หน่วงดีแท้ เม้นไม่ออก พิมพ์ไม่ถูก :mew2: :mew6:
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
เหอะๆ
:katai1:
-
อ่านแล้วอิน ตัวละครทุกตัวต่างคนต่างคิด และหาเหตุผลมาสนันสนุนการกระทำของตัวเอง
รอลุ้นดีกว่าค่ะว่าน้องปลื้มจะกลับมา หรือทั้งสองคนจะเจอกันได้ยังไง
คนเขียนใจดี๊ใจดี พรุ่งนี้มาอีกซักตอนเถอะนะคะ
-
จุกแทนจริงๆเลย
-
พระเอกวุฒิภาวะต่ำไปหน่อยนะคะ อยากรู้จริงๆโปรดคิดยังไงถึงถ่ายคลิป
ยังเกลียดพระเอกอยู่ค่ะ คนแบบนี้ไม่สมควรได้น้องปลื้มไปครองเลย
ถึงคนเขียน: กรุณาอย่าเพิ่มเติมข้อความในวงเล็บเลยค่ะ มันไม่เกี่ยวกับเนื้อเรื่องเลยจึงทำให้เสียอรรถรสในการอ่านมาก
-
เฮ้อ ก็ไม่สงสารโปรดอยู่ดี ชริ อยากเจอปลื้มมมมม จะรอนะคะคนขียน #วันจันทร์ #ลงแดงแป๊บ
-
:กอด1:
-----------------------------------
เสียน้ำตาก่อนนอน อึดอัดเกินบรรยาย
ปล.ยายส้มเน่า(ชื่อนี้ไหมนะ) โทรศัพท์จากผู้หวังดีเนี้ย คงไม่ได้มาจากเปรมเหมือนกันใช่ไหม :katai1:
-
ดีใจได้อ่านสองตอนติดกันเลย
อ่าน inside แล้วก็เศร้า ดราม่ากันต่อไป
สมกับเป็นพระเอกจริงๆ โง่ตอนที่ควรฉลาด ฉลาดตอนที่ควรโง่ T.T
คนเขียนน่ารัก ติดเรื่องนี้งอมแงม เลยอ่ะ
ปมที่คิดว่าไม่น่าสมเหตุสมผล กับสมเหตุสมผลอย่างเหลือเชื่อ
เก่งสุดๆ ชอบตรงนี้แหล่ะ ที่เดาอะไรไม่ไ้ด้เลย
ปล. คิดถึงน้องปลื้ม ป่านนี้จะเป็นไงบ้างน้อ โดนเท็นเท็นแกล้งจนหัวหมุนแน่เลย
-
ตอนแรกสงสารน้องปลื้ม
หลังมาก็ยังสงสารน้องปลื้มอยู่ดี ในมุมมองเราว่าน้องเป็นคนที่อดทนมากกกกกกกกกกก
จะมีใครสักกี่คนที่ทนอยู่กับคนที่ไม่รู้ว่าเมื่อไรจะดีเมื่อไรจะร้ายใส่ได้แบบนี้
ถ้าไม่รักจนหน้ามืดตามัวก็คงจากไปนานแล้ว เป็นกำลังใจให้ที่งพี่โปรดแล้วก็น้องปลื้มนะ
ส่วนตัวชอบสุดก็คุณติ๊กค่ะ เพราะเข้าใจความรู้สึกว่าเวลาเห็นคนที่เรารักยิ้มมันดีกว่าร้องไห้เป็นไหนๆ
ถึงแม้เขาจะไม่ได้ยิ้มเพราะเรา ถึงจะยิ้มได้เพราะใคร มันก็น่ามองกว่าเวลาเขาร้องไห้อยู่ดี
-
นั่งรีเฟรซเรื่อยๆ ตกใจมากค่ะเพราะเมื่อค่ำเพิ่งอ่านไปดีใจมากเปิดเข้ามาอ่านแทบไม่ทัน มือสั่นไปหมด ฮ่าๆ อ่านแล้วเค้าสงสารพี่โปรดง่ะ รอติดตามค่ะ
-
วันนี้อัพเร็วจริง ๆ เหมือนเป็นของขวัญวันเกิด(เกิดวันนี้)ให้เลยยยยย
ดีใจ ๆๆ ขอบคุณค่ะ
-
จากเกลียดเสี่ย เป็นเกลียดกิมกับติ๊ก ทำกับปลื้มแบบนี้อย่าเป็นเพื่อนเลยเป็นแค่คนรู้จักก็มากเกินพอแหละ :z6:
-
อดีตมันแก้ไขไม่ได้ จำไว้เป็นบทเรียนนะโปรด
-
วันนี้อัพเร็วจริง ๆ เหมือนเป็นของขวัญวันเกิด(เกิดวันนี้)ให้เลยยยยย
ดีใจ ๆๆ ขอบคุณค่ะ
สุขสันต์วันเกิดนะคะ ขอบคุณเช่นกันค่ะ อาทิตย์หน้างานคงวุ่นแน่เลยเพราะหลายๆ อย่าง ไม่ปะติดปะต่อบ้าง แต่ยังไงก็อย่าลืมแวะมาเช็คนะคะ :กอด1:
-
ยังไม่สายนะครับมาโปรด ยังพอมีโอกาสที่จะตามรักของคุณกลับมา แต่คราวนี้ต้องดูแลและรักษาดวงใจดวงนี้ให้ดีๆนะ
ครับ เป็นกำลังใจให้ (จากแฟนคลับน้องปลื้ม น้องเท็น)
รอยาวเลยมาวันจันทร์ เปลี่ยนใจได้นะ พรุ่งนี้เจอกันนะครับ อิๆๆๆ ขอบคุณล่วงหน้าครับ
คนเขียนเก่งมาก แต่งให้ผมอินกับนิยายเรื่องหนึ่งได้มากขนาดนี้ เข้ามานั่งรอตอนใหม่ทุกเย็นเลยครับ
-
พออ่านตอนนี้จบ...คนที่ร้ายที่สุดก็เปรมนี่ล่ะนะ เฮ้อ~ ถามว่าสงสารโปรดมั้ย... มันก็มีนิดหน่อย แต่ถามว่าเหตุผลมันเอามาหักล้างกันได้หรือเปล่า สำหรับเรามันหักล้างกันไม่ได้นะ เพราะการที่ตัวเองไม่พูด เพราะความกลัว ความไม่กล้า ทำให้โปรดต้องเป็นแบบนี้ น้องยกเรื่องคลิปมาขู่แล้วยังไง? เสี่ยโปรดที่เก่งนักเก่งหนาตอนต้นเรื่องมันหายไปไหนล่ะ หาทางออกด้วยวิธีการแบบนั้น... มันก็สมควรแล้วที่ตัวเองต้องมาเป็นอย่างในตอนนี้ แต่ก็นั่นแหละ คนเรามันคิดอะไรไม่เหมือนกันหรอก...
ทุกๆ คนในเรื่องนี้ต่างก็มีส่วนผิดด้วยกันทั้งนั้นแหละ เขาถึงได้บอกว่ากรรมมันคือผลของการกระทำไง ทุกคนล้วนได้รับบทเรียน ได้รับกรรมของตัวเองที่เบาหนักต่างกันไป ทุกคนต่างเป็นทุกข์เพราะการกระทำของตัวเองทั้งนั้น
ถอนหายใจแล้วนอนรอตอนต่อไป... :เฮ้อ:
-
แป่ว...ก็มันอินอ่ะไม่ได้ว่าประชดคนแต่งเลย แต่อีเสี่ยโปรดก็ดูร้ายเหลือเกินนิ :ling3:
แต่ขำตรงที่คนเขียนระบายออกมาซะหมดนี่แหล่ะ อารมณ์ดีจริงๆ :katai2-1:
เป็นไปได้ขออีกสักตอนก่อนนอนได้ป่ะ เดี๋ยวไปอาบน้ำแล้วมานั่งรอ :z1:
-
อยากให้ถึงฉากที่อิเสี่ยกับปลื้มได้เจอกัน อยากรู้ว่าจะเป็นยังไงงงงงงงงงงง ><
-
ซ้ำเติมกันเข้าไป ก็รู้ว่าซีเรียสเรื่องแบบนี้มาก แต่ลูกชายนอนแบ่บอยู่บนเตียงในโรงพยาบาล
ค่อยมาชำระความกันทีหลังดีกว่าม๊ายยยย คุณแม่ ... ไม่ได้สงสารเสี่ยหรอกนะ
แค่เห็นใจว่าผิดจังหวะไปหน่อย แต่ก็นะ มันก็ไม่ใช่เวลาสารภาพผิดซักหน่อย
ตอนนี้อิเสี่ยทำอะไรก็ยังไม่ถูกต้อง เหมาะสมอยู่ดี ลำเอียงเห็น ๆ ไปเลยตรู
มันดราม่าและอินเว่อร์ ๆ มาตั้งแต่เสี่ยเปลี่ยนไปแล้ว ถึงจุดนี้ก็ยังยืนยันเหมือนเดิมว่า ... สมควรละ
ถ้าปลื้มบรรลุจอมยุทธขั้นสูงสุด ถึงขั้นหยั่งรู้ฟ้าดินได้ล่ะก็คงไม่มีปัญหา คงรู้ใจเสี่ยไปละ
แต่นี่ปลื้มก็แค่คนธรรมดาคนนึงที่มีปมกับการมาอยู่กับเสี่ยมากพอแรง
คิดและเข้าใจและทำอย่างปลื้มเป็นแนวทางที่มีศักดิ์ศรีที่สุดแล้วล่ะ เสี่ยคงต้องหัดเอาใจเขามาใส่ใจเราบ้าง
ไม่ใช่เอาเขามาใส่หัวอย่างเดียว รีบ ๆ หายเจ็บและไปตามหาปลื้มซะ ก่อนที่ท่านเท็นจะพาปลื้มไปเกี่ยวข้าว
ซึ่งมีโอกาสสูงมาก คือ ปลื้มเกี่ยวคนเดียวแต่ท่านเท็นนั่งมองน่ะนะ เดี๋ยวมันจะรันทดมากขึ้นไปอีก
อยากอ่านโมเมนท์ระหว่างเมลกับปลื้มอีกอ่ะ น่ารักดี ห่วงญาติตัวเองจากท่านเท็น คริ คริ
-
พอได้มาอ่านในมุมนี้แบบว่าเปรมแม่งเลวเชี้ยๆ อย่าอ้างเลยว่าจะช่วยปลื้มออกมาจากโปรด
เกินเจ็ดสิบห้าเปอร์เซ็นต์ของทั้งหมดนั่นเอ็งมันก็แค่อยากจะทำเพื่อตัวเองนั่นแหละ
เข้ามาบงการชีวิตส่วนตัว-ชีวิตรักของคนอื่น เอาคลิปมาขู่พี่โดยที่รู้จุดอ่อน สั่งให้ห่างกัน ไม่กำหนดเวลา
พาปัญหาของคนอื่นเข้ามาเป็นปัญหาให้พี่ ทั้งๆที่ก็รู้ว่าพี่มีแฟนเป็นตัวเป็นตนอยู่แล้วยังตอแหลสดอยู่ได้
จัดการวางตำแหน่งแต่ละคนเสร็จสรรพแล้วก็พาสารร่างของตัวเองเข้าไปอยู่ข้างๆปลื้ม จัดฉากต่างๆนานา
แล้วเป็นไงล่ะ เห็นไหมว่าปลื้มเขาเป็นยังไงบ้าง ขนาดในพาร์ทปลื้มมันยังไม่ค่อยพูดถึงเอ็งเล๊ยยยย ดีใจไหมที่รัก
สำหรับในส่วนที่พอเห็นคลิปแล้วแค้นแทนเพื่อนและอยากช่วยเพื่อนเราเชื่อว่าเปรมมีจริงๆนะ
เพียงแต่ด้วยความริษยาทั้งเรื่องพี่น้องทั้งเรื่องปลื้ม ความอยากครอบครอง กลับผลักดันให้เดินทางผิดและกระทำเกินกว่าเหตุ(ไปเยอะมาก)
ด้วยความที่คนเราถูกเลี้ยงดูมาไม่เหมือนกัน มีปัจจัยที่แตกต่างกัน สำหรับเรา ถ้าเราเจอสถานการณ์แบบนี้ เราไม่ทำแบบมาโปรดค่ะ
แต่โปรดก็คือโปรด นางก็มีข้อจำกัดของนาง ถึงเราจะคิดว่าวิธีของนางมันไม่โอเค มันมีทางอื่นๆให้เลือกทำอีกก็ตามทีเถอะนะ
เรียกว่าพอเข้าใจโปรด แต่ก็มีส่วนที่ไม่เข้าใจและไม่สงสารด้วย เรามองว่าเป็นการทำตัวเองด้วยส่วนหนึ่ง
ขอกลับไปตั้งต้นกับโปรดที่เลข 0 จากที่เมื่อก่อนติดลบแล้วกันนะ
ถือว่าชดใช้กรรม เพราะคลิปนั่นก็เป็นคนถ่ายกับมือเองนินา วันดีคืนดีมันก็ย้อนกลับมาทำเอากระอักเลือดเลยไหม หึๆ
ส่วนเปรมชั้นให้ติดลบแบบรัวๆเลยย่ะ ถึงจะสำนึกแล้วแต่สิ่งที่สูญเสียไปมันเยอะมาก ยังกะโดมิโน่ล้มเลย
ตั้งแต่พี่ประสบอุบัติเหตุ มิตรภาพสั่นคลอน คนรักต้องห่างกัน เด็กผู้ชายคนหนึ่งต้องดร็อปเรียน ทุกคนต้องเสียใจเสียน้ำตา ฯลฯ เฮ้อ
ถึงแม้จะเชื่อว่าผลจากการกระทำนี้นอกจากสิ่งที่ไม่ดีแล้ว สิ่งที่ดีที่ออกมาในรูปของบทเรียนและการเติบโตของหลายๆคนยังมีแอบแฝงอยู่ก็ตาม
ตกใจพรุ่งนี้ไม่มีตอนต่อเหรอคะ ถือว่ายกยอดมาวันนี้เลยเหรอ ม่ายยยน้าาา
นึกว่าแถมให้ฟรีๆ พรุ่งนี้ก็มีอีกตามปกติ ง่ะๆๆ
-
แต่อ่านแล้วแบบ.... โปรดแกนี่มันโง่จริงๆ อ่ะ
=___=" คือแบบเพลียแทนคุณแม่และน้องปลื้ม
ส่วนเปรมเลวว่ะ ยิ่งอ่านมาถึงตรงนี้ยิ่งฟันธงว่าโคตรเลว
และเพื่อนอีก 2 หน่อ ทีเห็นดีเห็นงามไปด้วยนั้น ใช้คำว่าเหี้ยเลยจะเหมาะสมกว่า
เข้าใจเต็มที่เลยค่ะว่าเป็นนิยาย และแต่ละคนก็ไร้สติสูสีกัน จริงๆ ก็เข้าใจเลยว่าทำไมเป็นเพื่อนกันได้ ไร้สติปัญญาพอกันเลย
อย่างกรณีโปรด >> โง่ ฉลาดแต่ไม่เฉลียวคิดเลวว่า จะทำอะไรเป็นการแก้ไข แค่รออยู่เฉยๆ เดือนนึง ล่ามตัวเองไว้? โอ้ว ชิทมากๆ
ส่วนเปรม >> ไอ้นี้เลวมาก มีแรงขับจากความอยากส่วนตัวล้วนๆ จะแย่งว่างั้นเหอะ หน้ามืดตามัวขั้นสุด
เพื่อน 2 คน >> คิดอะไรอยู่นั้นไม่อาจบอกได้จริงๆ เดาเอาว่าไม่คิดอะไรทั้งนั้น หลับตา ปิดสมอง ไม่สนใจดีเลว
ผลร้าย ความซวยก็มาลงที่ปลื้มสิ
ส่วนจะว่าน้องปลื้มมองโลกในแง่ร้าย คิดมาก ไม่กล้าพูด >> เรามองในแง่กลไกทางจิตใจของปลื้มนะ การโดนทำร้าย กดดันจากโปรดมาตั้งแต่ต้นมันส่งผลให้ปลื้มไม่กล้าพูดอะไรที่ตัวเองคิดหรอก
เคยทำแล้วเจ็บตัว โดนทำร้ายทั้งทางร่างกายและจิตใจ หลายครั้งผ่านไป มันก็เป็นกลไลตอบสนองเองว่า ไม่พูดหรือทำอะไรให้ตัวเองเจ็บอีกจะดีกว่า แต่ที่อยู่ด้วยเพราะบางครั้งโปรดทำดีด้วย มันก็พอให้จิตใจค่อยๆทดแทนว่าโปรดเองก็รัก
แล้วมาอยู่ดีๆ ก็ห่างไป ไม่พูดด้วย เฉยชา จิตใจที่โดนทำร้ายจะชัดเจนขึ้น เข้าสู่โหมดป้องกันตัวเอง พยายามไม่ทำอะไรผิดพลาดให้โดนทำร้ายอีก ก็คือ ไม่กล้าถาม ไม่กล้าเข้าหา
เราว่าตรงนี้คนเขียนจับประเด็นได้เจ๋งมาก ทำให้อ่านแล้วอินโคตรๆ (และเกลียดโปรด เปรม กับเพื่อน อิ๊บอ๋าย)
เพราะถึงตรงนี้แปลว่าทุกคน(อย่างน้อยๆ ก็โปรดกับเปรม) รู้ว่าปลื้มเคยเจออะไรผ่านมา
การจะทำร้ายปลื้มซ้ำ ด้วยการกระทำแบบโปรดกับเปรมนี่ ถือว่า ชั่วสุดจะพรรณาได้
จนเริ่มคิดว่า..... คุณแม่ค่ะ? เลี้ยงลูกมายังไงให้สันดานโหดร้ายได้ขนาดนี้ค่ะ
เท่าที่มองไอ้สองคนนี้ ทำอะไรไม่เห็นหัวคนอื่นเลย มาแนวนี้เลี้ยงลูกเป็นเทวดาแน่นอน
โอ๊ยยยยยยยยยย อ่านแล้วอินมาก
ถ้าเป็นครอบครัวปลื้ม ตระกูลนี้อย่าได้เหลือซากค่ะ คงอาฆาตแค้นไม่เผาผีกันเลย
-
เอาสั้นๆนะ
เสี่ยแม่งโง่ว่ะ โง่แบบเขางอกเลย เรียนหมอได้ไงวะเนี่ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย :angry2: :angry2:
-
ขุ่นพระ มาลงให้อีกตอนเป็นของขวัญให้เด็กๆ (ใช่หรอ??) จริงๆด้วย :oni2:
ในที่สุดอิพระเอกมันก็ได้ใช้สิทธิ์บอกกล่าวความในใจกันออกมาบ้าง มิรู้จะสงสารรึอนาถใจกะอิเฮีัยดี
"...ถ้าสุดท้ายแล้วผลลัพธ์มันเป็นแบบนี้...แล้วที่ผ่านมา ผมทำไปเพื่ออะไร ผมทรมานตัวเองและทรมานปลื้มไปเพื่ออะไร มันจะดีกว่าไหมถ้าย้อนกลับไปเริ่มทุกอย่างใหม่ทั้งหมด..."
ช้าไปนะนาย... น่าจะคิดได้ตั้งแต่ก่อนหน้านี้ ได้รับการให้อภัยซะเคยตัว แก้ผ้าเอาหน้ารอด เอาแต่เฉพาะหน้าไว้ก่อน คิดแต่ว่าเค้ารักเค้าจะให้อภัย ...กรำ...
ณ จุดนี้ จิบอกว่าคุณคนแต่ง เขียนออกมาได้สมจริงอ่ะ คือคนปกติก็งี้แหล่ะ คิดถึงแต่ตัวเอง เอาตัวเองก่อน ที่มาม่ามันอืดขึ้นมาถึงจุดนี้ได้ เพราะทุกคนในเรื่องคิดถึงแต่ตัวเองก็ว่าได้ ถ้าอิเฮียเห็นแก่น้อง (น้องปลื้มนะ ไม่ใช่อิน้องเปรม) อิเฮียไม่ควรจะให้เรื่องคลิปมาขู่ได้ ควรจะถือโอกาสนี้ พูดความจริง ขอโทษน้อง บอกแม่ แสดงความรับผิดชอบ ไรก็ว่าไป แมนๆอ่ะ (พระเอกส่วนใหญ่น่าจะเป็นงี้ แต่ในความเป็นจริงคงไม่ใช่) แต่ก็แอบเห็นแก่ตัวแรงไปหน่อยนะ กลัวความผิดถูกประจานซะลนลาน คิดไม่ได้ ไปไม่เป็นกันเลยทีเดียว ห่วงแต่ตัวเอง ลืมน้องไปเลย ...เศร้าแท้.. พระเอกเรา... :undecided:
ส่วนอิเปรม ถ้ามันกล้าเอาฉากหนังเอวีของพี่ชายกะคนที่ตัวเองบอกว่ารัก ไปเปิดให้ขุ่นแม่ดู ก็เอาเหอะ ถ้ามันจะโรคจิตขนาดนั้นนะ ปล่อยมัน เกินเยียวยา จริงๆแล้ว ถ้าอิเฮียมันไม่ยอมให้ขู่ เน้นเอาความรัก ความสุขของปลื้ม มาพูดมาอธิบาย อิเปรมก็ไม่น่าไปไกลขนาดนั้น แต่ที่มันอาการหนักจนเอาผู้ชายมาทำกิ๊กให้เนี่ย เพราะมันเริ่มทำไปแล้วไง เริ่มแล้วก็ต้องไปต่อ ทำแล้วก็ต้องให้สุด ต้องเอาให้ได้อ่ะ จะให้อยู่ๆคิดได้กลับใจ คงไม่ใช่ สรุปเฮียมันห่วงตัวเองซะน้องมันก็เลยรู้สึกว่าควรแล้วที่มันทำงี้อ่ะดิ ถ้าเฮียไม่ยอมเพราะรักเพราะห่วงปลื้ม มันก็คงจบตั้งแต่ตรงนั้นแล้ว :เฮ้อ: (อิเฮียผิดอยู่ดี ฮาาาา)
อิเพื่อนพ้องประกอบฉากที่ปล่อยให้เป็นงี้ บอกได้คำเดียวว่าสิ้นคิด เพื่อนทั้งสองฝ่ายอ่ะแหล่ะ
อนึ่ง อีกหนึ่งปัจจัยสำคัญที่ทำให้มาม่ามันอืดล้นหม้อคือ น้องปลื้มปริ่ม ที่มีลักษณะนิสัยคล้ายเหมือนเป็นลูกทาสแต่กำเนิด (ได้ข่าวว่ารวยอยู่ เป็นลูกเจ้าของโรงพยาบาล) เจียมเนื้อเจียมตัวเว่อ คิดดูถูกตัวเองตลอดเว เยอะแยะมากมาย ไม่น่าเชื่อว่าช่วงเวลาที่ลำบากหลังออกจากบ้านมามันทำให้หนุ่มหล่อพ่อรวยมาตลอดชีวิต กลายเป็นเด็กกำพร้าวาสนาต่ำต้อยด้อยค่า ได้ขนาดนี้เลย :mew5:
...เรื่องนี้เป็นเรื่องที่เม้นท์ยาวที่สุดเลย (จำนวนตัวอักษรเป็นค่าผกผันกะดีกรีความอิน) กดแสดงตัวอย่างทีไร ต๊กกะใจตัลล๊อดดด ว่า เย้ย ตรูเขียนยาวเง้เรย เอามารวมกันเป็นเรื่องสั้นได้แล้วเนี่ย (อาการหนักนะ) ให้เครดิตคนเขียน ณ จุดนี้ ว่ามันอินขนาดน้านนน
...หลังแอบหยอดคนเขียนไปหน่อยๆ.... ...เตงจะมาอีกทีวันจันทร์จิงอ่ะหรอ... ไม่เจอกันบ่ายๆเย็นๆวันอาทิตย์อีกซักหน่อยหรอออออ (เนียนๆ ได้คืบเอากิโล)
เขาจิรออ่านต่อนะ ขอบคุลสำหรับของขวัญวันเด็ก :impress:
-
วันนี้ อ่าว....2 วันละนี้ สรุป เจ้ได้อ่าน2ตอน และคิดว่าจะได้อ่านอีกตอนวันนี้แน่ๆ5555
ส่วนปลื้ม .....อยู่กับเท็น เท็น แขนยังไม่หายดี อยู่พะเยาลำบากรึเปล่าเน้อ
ได้ข่าวว่ามาโปรดท้องเสียจนเข้าโรงพยาบาล ตามนั้น
เปรม...... เจ้เข้าใจความรู้สึกเลย ที่บ้านพี่ชายเจ้ก็ดีไปหมด ไอ้เรารึทำดีไปเหอะก็แค่นั้น ช่วงวัยรุ่นหัวเกรียน รองทรง เอาเหอะ....
นักเขียน....ขอบคุณมากคะ เอามาอีกนะ เจ้เป็นห่วงปลื้มเท็น ช่วงนี้กำลังไถเตรียมนาด้วยดิ ปลาส้มของพะเยาก็อร่อยแต่ปลื้มใช้แขนไม่ถนัด ฝากเท็นหาก้างด้วยนะ อีกอย่าง..ฉากสะเทือนขวัญหใดละเนาะ ตอนนี้เจออมเปี้ยวอมหวานละใช่ไหมงะ รอนะตะเอง (พิมพ์วิบัติเพื่อความบันเทิง เด็กที่ใช้ภาษาไทยไม่แข็งแรงควรมีผู้ใหญ่ให้คำแนะนำ)
-
ทุกคนต่างก็มีปมเป็นของตัวเองทั้งเปรม พี่โปรด แล้วก็น้องปลื้ม
เอาเป็นว่า ขอให้ทุกคนผ่านมันไปได้ละกันเนอะ :เฮ้อ:
-
ไม่รู้จะสงสารใครดีอ่ะ
-
เฮ้อ
อ่านแล้วเจ็บหนึบๆไปทั้งใจ
เรื่องนี้มันผิดกันทุกคนเลยแหล่ะ
ทั้งเสี่ยทั้งปลื้มพอกันเลย ข้อเสียของทั้งสองคน คือการไม่พูดคุยกันดีๆ ต่างคนต่างคิด
เสี่ยคิดในแบบของเสี่ยแสดงในแบบของเสี่ยผลคือปลื้มไม่รู้อะไรเลย การกระทำของเสี่ยที่คิดว่าดีแล้วทำให้ปลื้มเจ็บ
ปลื้ม คิดอะไร ไม่เคยแสดงออกหรือพูดอะไรจะๆ ให้เสี่ยรับรู้ มันเลยทำให้เกิดการระแวงกัน เลยเป็นเงี่ย
ต่างกรรมต่างวาระ บอกตรงๆ ในสายตาเราปลื้มเป็นคนแปลกนิดๆ(ไม่ถึงขนาดเท็นเท็น) นิสัยติดจะงี่เง่า เพราะชอบคิดเองเออเอง คิดแต่ด้านลบ มีอะไรไม่พูดหรือแสดงออกตรงๆ เสี่ยก็เหมือนกันเอาแต่ความคิดตัวเองเป็นใหญ่ คิดอย่างทำอีกอย่าง
ไม่สมดุลทั้งคู่ นี้สินะคน มีขาดบ้างเกินบ้าง ที่ผ่านมาเห็นใครๆก็ด่าเสี่ยเลวอย่างงั้นไม่ดีอย่างงี้รับกรรมไปเลยไม่เห็นว่าปลื้มบ้าง แต่สำหรับเรา เราว่าทั้งคู่ อ่านดูดีๆแล้วปัญหาก็แค่ไม่กล้าจะคุยกัน
เปรม เฮ้อ โนคอมเม้น
กิม ติ๊ก เฟรน เฮ้อ โนคอมเม้น
เต้ แม็ค ประชดกันไปมา แล้วมาก่อปัญหาให้โปรคปลื้มแบบไม่รู้ตัว
เมลเท็นสิ สุดยอด เวลาเขามีปัญหากัน เขาก็เคลียร์กันตรงๆจะๆ นี้สิแบบอย่างที่ดี มีดราม่ากันกุบกริบ แล้วก็หวานกันต่อ
เฮ้อ ดราม่าครบสี่ตอนยังค่ะเนี่ย รีบกลับมาคืนดีกันเร็วๆนะทั้งเสี่ยและปลื้ม
ถึงเป็นแค่นิยายแต่ทำเราปวดหัวและปวดใจมาก อินสุดๆเลยค่ะ :ling3:
-
o13
ผมบอกแล้ว ว่าเสี่ยโปรดชนะ :call:
ป๋าเปรมทำเกินไป บอกตรงๆน่ะ มันเห็นแกตัวเกินมาก เสี่ยโปรดเทียบไม่ติดเลย :ruready
แค่นี้คะแนนเสี่ยก็กลับมาแล้ว สบายใจ นอนดีกว่า 555 :katai3:
:impress2:
-
ตอนนี้บีบฟีลสุดล่ะ น้ำตาไหลเลย ไม่ได้ไหลมานานเเล้ว ดีจัยยยย เอ๊อะ
คือตอนนี้ไม่หวังนะให้อะไรๆมันดีขึ้น มีความรู้สึกอย่างเดียวคือ 'อยากอ่าน' อยากรู้ตอนต่อๆไปจะเป็นไง อยากให้ปลื้มพักยาวๆเลย
หาใหม่เลยก็ดี -. - ส่วนโปรดก็..อยู่อย่างนั้นแหละ รอไปเหอะ ทบทวนตัวเองนะ
-
อ่านตอนนี้แล้วก็..... :เฮ้อ:
คุณเปรม แย่ว่ะ นี่วางแผนอย่างดีเลยนี่นา
อย่างน้อย ก็มีเฟรนที่เป็นเพื่อนปลื้มจริง ๆ ล่ะนะ
เรื่องหลังจากนี้ ปลื้มต้องตัดสินใจแล้วล่ะ ว่ายังสามารถเชื่อใจพี่โปรดไหวไหม
คิดถึงน้องปลื้มแล้วง่ะ :กอด1:
-
ชีวิตจริงยังทำผิดทำพลาดกันบ่อยๆ นับประสาอะไรกะในนิยายล่ะเนอะ ถ้าตัวละครเพอร์เฟคไปทั้งหมดแล้วเราจะลุ้นอะไรล่ะ ไม่ว่ามีอุปสรรคอะไรมาทดสอบสุดท้ายเค้าก็ต้องได้คู่กัน(ป่าวหว่า)....นี่อยากบอกว่าบางทีชีวิตคนจริงๆยิ่งกว่านิยายอีกนะแถมจุดจบในชีวิตจริงไม่ได้สมหวังซะทุกคนด้วยนะตัวเทอ :mew1: :mew1:
-
คือน้องเปรมก็น้อยใจจนเห็นแก่ตัว :ling1:
และน้องโปรดก็ลูกแหง่ขนาดด เป็นพี่คนโตไม่น่าจะเป็นแบบนี้นะโปรด :katai1:
นี่เหมือนเปรมเป็นพี่คนโตแทนโปรด :a5:
ยังไงก็แล้วแต่ ตอนนี้น้องปลื้มไปอยู่ในมือเดอะเท็นแล้ว เรื่องนี้กระจ่างแน่ๆ เท็นซะอย่าง 555555555555555555 :katai3:
-
วุ่นวายกันใหญ่ สงสารปลื้ม มีเพื่อนเหี้ยๆๆทั้งนั้น ขออนุญาติใช้คำหยาบนะครับ อินมากจริง
-
เปรมก็ร้าย โปรดก็ผิด เห้ออออ :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
อยากให้มีเทศกาลทุกวัน คนเขียนจะได้ลงวันละสองตอน
:katai5:
อาทิตย์หน้าจะไม่่อัพทุกวันหรอคะ ง่ะะะะะะ :serius2:
ให้อภัยเสี่ยแล้วว เราขี้สงสาร ขออวยพรให้เสี่ยกับน้องปลื้มกลับมารักกันไวๆๆ :katai2-1:
-
เอ่ม...พูดไม่ถูกเลยตอนนี้
เหมือนกับโปรดเป็นละคนกับทุกตอนที่อ่านมาเลย
เอาเป็นว่าคนเขียนมาต่ออีกตอนละกัน เย็นๆจะรอเน้ออ :hao5:
-
อ่านแล้วเกลียดเสี่ยโปรดไม่ลงนะ.. ถึงแม้จะสงสารปลื้มมากก็เหอะ... :katai1:
คนเรารักกันแคร์กันยังไง.. แต่ถ้ามีเรื่องพ่อแม่แล้ว.. เราก็ต้องแคร์พ่อแม่เรามากเหมือนกัน...
แต่เปรมก็นะ.. เกินไปรึป่าว... แต่เรื่องมาเลยเถิดมาขนาดนี้แล้วคิดว่าคงจะคิดได้แล้วนะ
คิดถึงน้องปลื้มจัง.. อยากให้น้องปลื้มกลับมาหาเสี่ยได้แล้วอะ.. ถึงว่าเสี่ยจะทำให้น้องเสียใจแต่ก็ยังอยากให้ทั้งคู่มาอยู่ด้วยกันอยู่ดี
รออ่านต่อแล้วจ้า.............. ขอให้มีฉากน้องกับเสี่ยน้าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา :mew2:
-
โชคดีนะเนี้ย ที่เราเข้ามาดูตลอด ทั้งก่อนนอน ตื่นนอน ทั้งๆที่รู้อยู่ว่าคนเขียนมาลงให้อ่านตอนไหน o13
..อ่านไป อ่านไป เห้ย! มันจบแล้วอะ
...ยังไงก็ติดตามตลอด คนเขียนเล่นขยันลงขนาดนี้ แถมบางครั้งยังมีโบนัสให้อีก
ชอบๆๆๆ ค่า :hao6: :hao6: :hao6:
-
เชี่ยโปรด ยัง เห็นแก่ตัว เองเหมือนเดิม ... ปลื้มกับมา ต้องเชิดใส่ น่ะ แบบ ไม่เคยรู้จักกันเลยยิ่งดี. :katai4:
-
เข้าใจเสี่ยเลย คนที่สมบูรณ์แบบแบกรับความคาดหวัง บางทีอาจทำไรแปลกไป
อ้ายๆ คิดถึงปลื้มจังสองตอนแล้วที่เราไม่เจอกัน
-
ง่ะ เราจะตั้งหน้าตั้งตารอวันจันทร์นะ
:katai2-1: :katai2-1:
-
เอ่ม...พูดไม่ถูกเลยตอนนี้
เหมือนกับโปรดเป็นละคนกับทุกตอนที่อ่านมาเลย
เอาเป็นว่าคนเขียนมาต่ออีกตอนละกัน เย็นๆจะรอเน้ออ :hao5:
ถูกใจความคิดเห็นนี้ค่ะ ...มองให้ลึกซึ้งแล้ว คิดเหมือนกันมั้ยคะว่าภาพที่น้องปลื้มเห็นพี่โปรด กับภาพที่พี่โปรดคิดว่าตัวเองเป็น มันต่างกัน เพราะฉะนั้น...มันถึงไปด้วยกันได้ไม่ค่อยดียังไงล่ะคะ และพอเกิดปัญหาปุ๊บ แพแตกเลย ต่างคนต่างจมน้ำ
-
ขอบคุณที่ทำอินไซด์ข้างมาโปรดให้อ่าน รู้สึกเข้าใจตัวเสี่ยเพิ่มขึ้นกว่าเดิมเยอะเลย เรื่องง่ายๆสำหรับบางคนกลับเป็นเรื่องยากๆสำหรับอีกคนจริงๆ การตัดสินใจภายใต้ภาวะที่สมองปลอดโปร่งกับภายใต้ภาวะที่กดดันมันต่างกันมาก เรื่ิองนี้มีความเชื่อใจของแม่ที่เป็นความกดดันที่แสนหนักหน่วงมากสำหรับมาโปรด เหมือนมีเมฆหมอกสีเทามาขวางกั้น สมองมันตื้ิอตันไปหมด โปรดถึงได้เล่นไปตามเกมส์น้อง ยอมถอยห่างปลื้มอย่างไม่มีเหตุผล ถ้าโปรดมีสติอีกนิด แล้วบอกปลื้มตรงๆเพื่อแก้ปัญหาร่วมกัน เรื่องทุกอย่างคงจบด้วยดีไปแล้ว แต่ก็อย่างที่ว่า คนเก่งแค่ไหน โดนเล่นงานที่จุดอ่อนตรงๆก็ไปไม่เป็นทั้งนั้นล่ะนะ เข้าใจโปรดนะ แต่ถ้ามองในมุมของปลื้ม ฝ่ายที่ได้แต่รอคอยที่เหมือนจะรออย่างสิ้นหวัง สำหรับปลื้ม เรื่องความเชื่อใจเป็นสิ่งที่ยิ่งใหญ่และสำคัญมาก ก่อนหน้านี้ปลื้มปิดตัวเองมาก ยิ่งมีปมครอบครัวที่ทำให้ปลื้มรู้สึกอยู่คนเดียวบนโลก คิดว่าไม่มีใครรักตัวเองจริงๆ คนทุกคนที่ปลื้มจะยอมเปิดใจหลังจากนี้จะกลายเป็นโลกทั้งใบของปลื้ม แล้วปลื้มก็เลือกมาโปรดเป็นที่ยึดเหนี่ยวของตัวเอง แต่โปรดกลับทำลายความเชื่อใจของปลื้ม โดยปล่อยให้ความคลุมเครือค่อยๆกัดกินความเชื่อใจของปลื้ม โปรดอาจจะคิดว่ามันคงเป็นเรื่องเล็กน้อย แต่วำหรับปลื้มเรื่องนี้ยิ่งใหญ่เหมือนที่โปรดกลัวแม่ผิดหวังนั้น่ะ จนถึงจุดที่ทนไม่ไหว เชื้อไฟเพียงนิดก็ทำให้ทุกสิ่งพังทลาย ปลื้มเลยป้องกันตัวเองด้วยการไม่ฟังแล้วหนีไปซะ ต่อให้หลังจากนี้ โปรดมาอธิบายให้ฟังภายหลัง แต่บาดแผลที่เกิดในใจของปลื้มก็เกิดไปแล้ว แถมเป็นแผลรุนแรงที่ไม่มีทางรักษาให้หายได้ง่ายๆด้วย คำอธิบายมันก็เป็นได้แค่ข้อแก้ตัวเท่านั้นแหละ เพราะยังไงโปรดก็ทำมันลงไปแล้ว และผลมันก็เกิดแล้วด้วย คนผิดยังไงก็คือคนผิด แม้ไม่ได้ตั้งใจก็ตาม คงได้แต่ต้องชดใช้กรรมอย่างเดียวแล้วล่ะนะ ถ้าเราเป็นปลื้ม เราไม่มีวันให้โปรดแน่นอน คนอย่างโปรดไม่คู่ควรกับความรักของปลื้มเลยสักนิด จะรออ่านตอนที่พี่โปรดสำนึกผิดแล้วชดใช้ให้ปลื้มนะค่ะ บอกเลยว่าเข้าใจแต่ไม่สงสารเสี่ยหรอกนะ คนแบบนี้ต้องเอาให้หนัก ให้ทรมารจนเหมือนตายเลย ชิชิ
-
ตัวร้ายคืนคุณเปรมหรือนี้ ช็อกอ่า ตอลดมาเราก็ว่าพูกเปรมเป็นเพื่อนที่ดีนะ
แบบว่ามีตอนที่บอกชอบปลื้มแต่ก็บอกไม่ได้คิดอะไร
แต่ถ้าให้เดา ต้องเป็นพี่ยินดีพี่สาวปลื้มใช้มาอีกทอดนึงแน่ๆเลยอ่า
( เดาไงงั้นอิอิ ) มันซับซ้อนจริงๆ ตอนหน้าอย่าให้พี่โปรดร้องไห้เยอะนะคะ ถึงเสี่ยจะผิดแต่เราก็ทนไม่ได้น๊าาา ><
-
:katai1: มันหน่วงมาก แต่เราชอบนะ
รักคนเขียน จู้บบบบ
-
จริงอย่างที่แม่โปรดพูดว่า อิเสี่ยไม่ดีพอสำหรับน้องปลื้ม
คือหวังพึ่งเพื่อนแก้ปัญหาให้อย่างเดียวเลยว่างั้น ตัวเองทรมานมาก ทำอะไรไม่ได้เลย (หรือไม่ทำอะไรเลยฟะ)
ถึงกับต้องใส่กุญแจมือตัวเองไว้เพราะอยากไปหาน้อง บร๊ะเจ้า!!! มันมีอะไรที่พอจะทำได้และเข้าท่ามากกว่านั้นมั๊ยว่าที่คุณหมอ จุดนี้เพลียมาก -_-'
รู้ว่าตัวเองเห็นแก่ตัว แต่ก็สติลเห็นแก่ตัวต่อไป หาเหตุผลเข้าข้างตัวเองตลอดๆ หวังให้ปลื้มเข้าใจตัวเองอยู่ฝ่ายเดียว
สรุปคือรักตัวเองมากกว่าแฟนที่บอกว่ารักนักรักหนา ไม่สงสารเลย บอกตรง
ขออภัยคุณคนแต่งด้วยหากจะไม่พอใจความเห็นเรา อินมาก อดไม่ได้จริงๆ :o11:
-
เรื่องเป็นอย่างนี้นี่เองงงงง
เข้าใจพี่โปรดและ
รอดูว่าจะเป็นยังไงต่อไปละกัน
คิคิ
:katai5:
-
ปกติตอนอื่น (โดยเฉพาะตั้งแต่เข้าช่วงดราม่าที่ผ่านมา) เรารู้สึกว่าจะเม้นยาวๆ ตลอดเลย (ไม่รู้ว่าคิดไปเองหรืเปล่า แต่เราก็ว่ามันยาวนะ ฮาาาา) แต่พอมาถึงตอนนี้ อ่านๆ จบปุ๊บปั๊บมาอ่านคอมเม้น เห็นแล้วต้องร้อง อื้อหือออออออออออออออออ!!!!!!!! คนเรานี่มันก็ขยันพิมพ์จริงๆ นะ จากโพลส่วนตัวที่แอบสำรวจมาแบบเนียนๆ จากนิยายหลายเรื่องที่อ่านมา เราพบแล้วว่า เรื่องที่คอมเม้นแต่ละรีพลายยาวๆ ส่วนใหญ่จะอยู่ในฉากดราม่า และส่วนใหญ่จะเป็นเม้นด่า (ฮาาา) ไม่ว่าด่าจะพระเอกเลวกระทำกับนายเอกเยี่ยงอีเย็น หรือด่านางร้ายชั่วทำตัวเป็นชะนีร้องหาผัว บลาๆๆ ก็ตาม แบบด้วยอินเนอร์ของคนอ่านนะคะ ณ จุดๆ นี้ในฐานะที่เป็นคนอ่านด้วยกัน หลังจากอ่านนิยายจบและพบว่าอารมณ์มันยังค้างอยู่ เราจะรีบตอบเม้นและพิมพ์ด่าไอ้ตัวปัญหาของเรื่องกันชิบหายวายวอดทันที 555555
ต้องบอกว่าคนเขียนจับจุดของคนเราได้เก่งจริงๆ ส่วนตัวแล้วเนื่องด้วยความเป็นผู้หญิง เราเลยจะออกแนวเข้าข้างผู้หญิงด้วยกัน (ในที่นี้หมายถึงนายเอกของเรื่อง) ไม่ชอบเห็นนายเอกถูกกระทำชำเราถูกเอารัดเอาเปรียบค่ะ เพราะงั้นตอนที่บรรยายในมุมของปลื้มที่ไม่รู้เหตุผลที่พี่โปรดทำไปเลยทำให้เรารู้สึกเกลียดพี่โปรดมากกกกกกกกกก คือรู้สึกว่าพี่โปรดมันเหี้ยมากอ่ะในตอนนั้นหญิงคิดว่าหญิงสัมผัสได้ 55555 ถ้าย้อนกลับไปอ่าน น่าจะสักสองสามตอนที่ผ่านมา จะมีคอมเม้นนึงของเราที่เราบอกว่ามือสั่นหลังจากที่อ่านจบ คือ...จะบอกว่ามีไม่กี่เรื่องนะที่ทำให้รู้สึกอย่างนี้ได้ เลยต้องอวยคนเขียนนิสนึง 5555 แล้วเราเป็นพวกแบบบางทีก็เข้าใจแต่ทำไม่ได้อ่ะ อย่างตอนที่ไปหาตัวแม็คจาก So what เราก็พอรู้แล้วแหละว่าพี่โปรดกับแม็คแม่งไม่ได้มีอะไรกันหรอก แต่ก็ยังรู้สึกว่าพี่โปรดมันเหี้ยมากอยู่ดี 5555
แต่พอมาอ่านตั้งแต่พาร์ทของเปรม อาจจะเป็นเพราะอะไรไม่รู้นะแต่เรารู้สึกว่ามันยังไม่พีคเหมือนตอนอ่านของน้องปลื้มเลยอ่ะ คือมันมาแล้วแต่มันยังไม่สุด รู้สึกว่าเปรมยังชั่วไม่พอ คือถ้าเหี้ยแล้วมันต้องเอาให้สุดๆ ไปเลยใช่ป่ะ เอาแบบเกลียดชิบหาย ปลื้มเป็นเพื่อนมึงนะมึงทำอย่างนี้กับปลื้มได้ยังไง มึงมันชั่ว เลว ทราม อะไรทำนองนี้ แต่พออ่านแล้วเรากลับรู้สึกแค่ เออ สรุปเรื่องนี้ เปรมเลวสุด 555555 แบบยังนั่งคิดแบบขำๆ อ่ะ หรือเรามันตายด้านวะ ? 55555
ส่วนในพาร์ทของมาโปรด ก็สงสารนะ แต่คือมึงทำตัวเองอ่ะ เข้าใจปร้าาาา 5555 แต่ก็ยังไม่สุดอยู่ดี คือไม่มีอะไรมาสู้พาร์ทนั้นของน้องปลื้มได้ ตอนนั้นรู้สึกว่าพี่โปรดแม่งเหี้ยมากกกก ให้ปลื้มได้กับเปรมไปซะ โหวตมาโปรดออกจากการเป็นพระเอกค่ะ อะไรประมาณนี้ ตอนนี้ถ้ามันสุดจริงๆ เราต้องน้ำตาไหลเลยนะ เพราะเราเป็นคนที่เซนซิทิฟกับนิยายมากเลยนะ 555 แต่ไม่เป็นไร ถือว่าคนเขียนก็เจ๋งอยู่ดี อย่างน้อยเราก็รู้สึกเห็นใจนายมาโปรดบ้าง แต่ก็อย่างที่บอกทำตัวเองค่า คนเราเมื่อเคยอยู่แต่ที่สูงๆ ก็มักจะมองแต่ทิวทัศน์ที่สวยงามจากมุมสูงๆ นะ คิดแต่ว่าโลกใบนี้มันช่างสวยงาม ท้องฟ้าแจ่มใสอะโลฮ่ามาก ทุกอย่างหมุนรอบตัวฉัน ฉันหมุนรอบเธอ สองเราต่างหมุนรอบตัวเอง เอิ่มม ไม่ใช่และ #ผิด 5555 ก็นั่นแหละ พี่โปรดเคยแต่ได้อะไรมาง่ายๆ ใช่ชีวิตอยู่ในกรอบของคำว่าเพอร์เฟ็กต์ ทุกสิ่งทุกอย่างต่างหมุนรอบตัวของนายมาโปรด ผู้คนห้อมล้อมรุมรัก แม้แต่กับปลื้มเอง พี่โปรดก็ยังได้มาง่ายๆ มันเลยกลายเป็นว่า ถึงจะเกิดอะไรขึ้น พี่โปรดก็จะคิดแต่ว่า เฮ้ย ปลื้มรักกู ไม่มีทางที่จะตีจากไปได้ ปลื้มต้องเข้าใจ ปลื้มรักพี่โปรดจะตาย จนทำให้เกิดความชะล่าใจว่าปลื้มจะรอได้ในระหว่างที่พี่โปรดกำลังต่อสู้กับความขี้ขลาดของตัวเอง เราเป็นคนอ่านก็จะคิดว่า เฮ้ย ทำไมปลื้มแม่งไม่พูดวะ เออ แล้วทำไมพี่โปรดไม่บอกไปเลยอ่ะ บอกแม่ ขอโทษปลื้ม ยืดอกรับแบบแมนๆ ไปเลย แต่ก็รู้นะ ว่าในชีวิตจริงอ่ะ มันไม่ค่อยมีหรอก มันไม่ใช่ว่าอะไรๆ จะลงตัวและเป็นไปตามที่เราหวังทั้งหมดหรอก จริงไหมมาโปรด?
-
บอกตรงๆนะคะ มาม่าเพราะพระเอกรับได้ค่ะ เพราะมันเลวมาแต่ต้นค่ะ เราว่าแค่นี้น้อยไปด้วย ปลื้มควรตาสว่างได้แล้วค่ะ เปรมอาจจะเลวที่เอาคลิบมาขุ่ แต่ถ้ามองมุมกลับ สาเหตุ ต้นตอมาจากโปรดไม่ใช่หรือคะ ถ้ามาม่านานกว่านี้ ก้อยอมค่ะ ถ้าทำให้มาโปรดเจ็บได้ วิธีแก้ก่อนหน้า แทนที่จะคุยและบอกเล่าเรื่องราว ความรุ้สึกแต่ต้น ก้อไม่ทำ ต่อให้ตอนหน้าโปรดจะทำดี จะหวานแค่ไหน สารภาพตรงๆ เราก้อไม่ปลื้มจริงๆค่ะ เพราะ เท่าที่อ่านมาจนถึงตอนปัจจุบันนี่ มาโปรดยังไม่ได้แก้ไขสิ่งที่ตนทำพลาดเลยค่ะ ได้แต่ทำให้ผิดซ้ำๆ ยิ่งตอนที่อ่านถึง ที่มาโปรดว่า ปลื้มอยุ่ไม่ได้ ถ้าไม่มีกู นี่คิดว่า โลกและจักรวาลหมุนรอบตนเองหรือคะ อยากให้ปลื้มกลับมาแล้ว เปลี่ยนเป็นคนใหม่ไปเลยค่ะ ไม่มีโปรด ปลื้มก็ไม่ตายค่ะ ส่วนเปรม ในมุมมองของเรา ถ้าเราเห็นคนที่เรารักโดนทำร้าย เป็นเราก็ไม่ยอมค่ะ ในคลิปมันคือการข่มขืนนะคะ ไม่ใช่คนรักกัน ร่วมรักแล้วอัดคลิปไว้ดูเล่นน้อ สมมตินะคะ ถ้าคุณเห็นคนที่รักโดนข่มขืน แถมอัดคลิปไว้ เป็นคุณไม่โกรธ ไม่แค้นคนทำหรือคะ ต่อให้เปรมเอาคลิปมาขุ่ แต่ตัวเปรมก็ไม่คิดจะข่มขืนปลื้มไม่ใช่เหรอ ต่างกับมาโปรดนะ ตอนนั้นรักหรือยังก็ไม่รุ้ คิดว่าน่าจะยัง แต่ดันไปข่มขืนปลื้มเสียแล้ว ขุ่ ทำเลวร้ายสารพัดอีก เห็นด้วยอีกหนึ่งเสียงค่ะ มาโปรดไม่ดีพอสำหรับปลื้มค่ะ
ปล อาจเปลี่ยนพระเอกไม่ได้ก้อขอให้ดราม่าที่พระเอกไปเลย เอาให้หยักเลย ให้ปลื้มมีคนใหม่ก็ยิ่งดีค่ะ
-
พิมพ์ไม่ออกเลย ยังรู้สึกจุก แน่นอก กับหลายๆตอนที่ผ่านมาอยู่และยังคงมีอยู่ต่อไปจนกว่าตอนใหม่จะมา (วันจันทร์ตอนเย็นๆ แอบภาวนาให้คนขียนลืมวัน นึกว่าวันนี้เป็นตอนเย็นวันจันทร์แล้วด้วย)
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:...หลายๆเลยให้กับคนเขียนเรื่องนี้ o13 o13 o13 o13
-
น้องปลื้มเคยเล่าว่าเสี่ยรักแม่มาก เหตุผลของเสี่ยที่ไม่อยากถูกแม่เกลียด
มันโอเคสำหรับปุถุชนทั่วไปที่อยากให้ตัวเองดูดีในสายตาคนที่เรารัก
น้องปลื้มมาทีหลัง เสี่ยมีความเคยชินที่เป็นที่รักของแม่
เสี่ยคิดว่าน้องจะรักเสี่ยมากพอที่จะชนะทุกสิ่ง เสี่ยลืมที่น้องเคยบอก
เสี่ยลืมความจุ้นจ้านของแฟนคลับ
ที่จะทำให้ความรักมันแพ้ได้เพราะน้องสะกดคำว่าศักดิ์ศรีเป็น
เสี่ยรับกรรมไปอีกหลายตอนเลยนะคะกว่าจะง้อน้องได้
ดีที่นี่เป็นนิยาย ถ้าเป็นชีวิตจริงเสี่ยเสียน้องแน่นอน
เพราะน้องคงหายไปจากเสี่ยจริงๆตั้งแต่ลืมไปว่าตัวเองเป็นโรคเลือดไหลไม่หยุด
โชคดีที่เป็นนิยายรักเท็นกับเมลเลยช่วยได้ทัน
-
:n1: ดีใจมากครับ...... ที่คนแต่งลงให้อ่าน2ตอน
ถ้าพรุ่งนี้... ขออ่าน2ตอนได้มั้ยครับ..
13.... จะไปชัดดาวครับ
มาขอกำลังจายจากคนแต่ง...... ถ้าเมตตา :mc1:
ขอออกความเห็นนิดครับ มาโปรดเจ็บหนัก
และที่แม่มาโปรดพูดว่า "โปรดทำให้แม่ผิดหวังในตัวโปรดมากจริงๆ”
แม่พูดกับผมแค่นั้นก็เดินออกจากห้องไป
ถ้ามาโปรดพูดในภาวะปกติ การกระทำของแม่ก็ถูกต้อง เพราะผู้แต่งอธิบายถึงความเกลียด
ของการกระทำแบบนี้ไว้แล้ว
แต่นี่.... มาโปรดเจ็บอย่างหนักจากอุบัติเหตุ
มันเลยรู้สึกไม่ค่อยสมกับเหตุการณ์เท่าไร อาคับ
การเดินจากไปของแม่ มันไม่ค่อย
-
อ่านจบตอน สรุปได้สั้นเลย "มันทำเพื่อตัวเองทั้งนั้นอ่ะ"
อย่าเอาปลื้มมาอ้างว่ะโปรด
:z6:
ว่าแต่ปุ่มcommandมันอยู่ตรงไหนหว่า ลบถาวรแค่ Shift+Delete ก็พอค่ะ
อันนี้แนะนำเพิ่มเติม ว่าลบแบบshift+deleteก็กู้ได้นะคะ เพียงแต่มันกู้จากrecycle binไม่ได้เฉยๆ แต่มีซอฟแวร์ไว้กู้เยอะแยะเลยค่ะ(หรือrestoreของวินโดวก็ได้)
ถ้าใครอยากลบไฟล์แบบถาวรเลย ลบแบบกู้ไม่ได้อีกตลอดกาล ต้องใช้โปรแกรมค่ะ โปรแกรมประมาณพวก shedder, wipe , secure delete อะไรเทือกๆนี้
-
อ่านจบ อื่มนะ ตอนนี้คนเขียนทำให้เราเข้าใจถึงคำว่าสร้างภาพอะ
มาโปรดมีภาพลักษณ์ของตัวเอง ที่ถูกสร้าง และแสดงออกมารูปแบบหนึ่งและยึดติดกับมัน
เป็นภาพที่ทุกคนเห็น และคิดว่าเป็น ไม่ว่าจะเป็นครอบครัว ปลื้ม แลเดอะติ่งแฟนคลับทั้งหลาย
มาโปรดยึด จนเป็นอีโก้ เพื่อจะรักษาภาพนั้นไว้
ตั้งแต่ตอนเริ่มเรื่อง ปลื้มไม่ผิดเลยสำหรับเรา เพราะปลื้มตรงข้ามกับโปรด ปลื้มมีครอบครัวที่คาดหวัง
กับปลื้มเช่นกัน แต่ปลื้มเข้มแข็งพอที่จะก้าวออกมา ยอมลำบากเพื่อให้ได้ทำในสิ่ี่งที่อยากทำด้วยตัวเอง
แต่มาพลาดตรงมาหลงรักโปรดแบบไม่ลืมหูลืมตา ชื่อเรื่อง มาโปรดก็จริง แต่เรากลับเห็นพัฒนาการ
ของปลื้มอะ ไม่รู้ว่าคนเขียนจงใจรึเปล่า รักเรื่องนี้มาก มัน real ดี
-
ซะทีมาโปรดในที่สุดก็รู้ตัว
โกรธเปรมอะทำปลื้มเสียใจ
แต่ถ้าเปรมไม่ทำแบบนี้
เสี่ยโปรดก็คงยังไม่ฉลาดขึ้น
หวังว่าเสี่ยจะตามน้องเจอ
-
เขียนดีมากค่ะ ชอบมากกก
เราว่ามันสมจริงสมจังมากนะ ทุกคนล้วนมีเหตุผลการกระทำของตัวเอง
การตัดสินใจในเรื่องต่างๆ ณ สถานการณ์ที่กระชั้นชิดล้วนมีผิดพลาดได้ รออ่านอยู่นะคะอิอิอิ
-
สาสมแระเสี่ยโปรด โค ตะ ระ เกลียดผู้ชายขี้ขลาด ตอนนี้อ่านความรู้สึกอึนๆ :ling2:
-
โถ่ๆๆๆๆๆๆ ที่พี่โปรดเล่ามาทั้งหมดที่น่าสงสารมากเลยค่ะ
โดยเฉพาะเรื่องแม็คเจอแค่3รอบเองเนอะ
แต่มีรูปส่งมาให้ปลื้มได้ แถมข่าวลืมเยอะแยะ
ทั้งๆที่ไม่เคยนัวเนียกันด้วยน่ะเนี้ย ว้าวววว
แก้ตัวชัดๆ เหอะ
-
ว้าวววววววววววว.....ดีใจจังเลยที่มาต่อแล้วววววววววววว
พอได้อ่านความรู้สึกของมาโปรดก้อเข้าใจนะ....คงเป็นความรู้สึกกดดัน ไม่รู้จะทำยังงัย และการที่เป็นความหวังของคนอื่นยิ่งเหมือนแบกความรัก ความศรัทธาไว้ แล้วคนนั้นเป็นแม่ของเรา ที่เคยมีปมกับเรื่องแบบนี้ ก้อคงเป็นเรื่องยากที่จะบอกว่าตัวเองไม่ใช่คนดีเหมือนที่แม่คาดหวังไว้ แต่หลังจากเหตุการณ์ผ่านไปก้อต้องสารภาพ ในที่สุึดคนเราก็หนีความจริงไม่พ้น ถึงแม้ว่าแม่จะต้องผิดหวัง
ส่วนเรื่องเพื่อนของน้องปลื้ม ถ้าเป็นน้องก้ออาจจะเสียใจ แต่ก้อเข้าใจว่าเพราะอะไร
ขอบคุณคนแต่ง เราอ่านแล้วก้อใจในสิ่งที่ต้องการจะสื่อ ทุกคนล้วนมีเหตุผลในการกระทำ เมื่อเรื่องที่เกิดขึ้นมีบุคคลหลายคนมาเกี่ยวข้อง การที่จะทำอะไรให้ถูกและไม่มีใครผิดหรือเสียใจก้อเป็นเรื่องยากจิงๆนะ
น้องปลื้มน่าสงสารที่สุดเลย แต่ในความโชคร้ายก้อมีความโชคดีนะ
เป็นกำลังใจ ติดตามต่อไปแน่นอน :hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5:
-
คนอ่านก็นั่งนึกอยู่ตั้งนานว่ามันคืออะไร ที่แท้คีย์เวิร์ดคือคลิปนี่เอง ซูฮกคนเขียนเลย ตะหลึ่งตึ่งโป๊ะมากๆ ตอนนี้คงต้องรอให้พระนายและพระเอกของเราเติบโตขึ้น ต่างคนต่างมุมมอง เชื่อว่าเวลาจะช่วยให้ทุกอย่างดีขึ้น หลังจากนี้ก็ต้องถือคติที่ว่าตื๊อเท่านั้นที่จะคลองโลกล่ะมั้งคุณมาโปรด หวังให้ปลื้มเติบโตเรื่องความคิด แต่ก็อยากให้เด็กเอาแต่ใจอย่างมาโปรดมีพัฒนาการที่ดีขึ้นเหมือนกัน เป็นผู้ใหญ่ที่ปกป้องน้องได้ อีกนิดเดียวก็จะสมบูรณ์แบบแล้วนะคุณเสี่ย
:L2: :pig4:
-
หายป่วย+ไปตามหา+สารภาพความจริงให้ไวเลย :katai5:
ถ้าให้เปรมได้กับพี่ซอล จะดีใจมากกกกกกกกก :hao7:
-
พอมาอ่านพาร์ทอินไซด์ของแต่ละคนก็เหมือนมาฟังคำแก้ตัวอ่ะ
แต่ก็เข้าใจนะว่าแต่ละคนก็มีเหตุผลในการกระทำของตัวเอง
ถึงแม้มันจะผิดก็เหอะ
ต่อไปคงต้องเปลี่ยนตัวเองกันใหม่ล่ะนะพี่โปรดกะเปรมเนี่ย
-
ชอบดีใจ มีนิยายอ่านต่อทุกวัน ชอบๆ
-
อีกอาทิตหนึ่งจะกลับมาอ่านต่อ เพราะมันหน่วง รอเลิกดราม่าก่อน จัดรวดเดียว คึคึ
-
แงงงงงงงงง :hao5: :hao5:
-
ยิ่งอ่านพาร์ทมาโปรดแล้วยิ่งเพลียใจ
ชักไม่แน่ใจแล้วว่าความรักของมาโปรดที่มีต่อปลื้มจะเป็นของจริง
ความกังวลของมาโปรดในช่วงเหตุการณ์นั้นมีแต่เรื่องของตัวเองทั้งนั้น ทรมาณเหลือเกินไม่ได้เจอปลื้ม แม่จะรู้เรื่องคลิปแล้วจะผิดหวัง กลัวปลื้มจะไม่รักบ้าง ปลื้มไปอยู่กับเปรมจะนอกใจมั้ย ทำไมปลื้มไม่เข้าใจ รอหน่อยไม่ได้หรือ ไม่เห็นมีตรงไหนที่จะห่วงใยความรู้สึกของปลื้ม ไม่คิดซักนิดว่าปลื้มจะเจ็บขนาดไหน กว่าจะมารู้สึกห่วงก็ตอนเห็นปลื้มเลือดอาบอยู่ตรงหน้า
ถ้ารักจริงๆ ต่อให้เป็นคนคิดน้อยขนาดไหน มันก็ต้องกลัวคนที่เรารักจะเจ็บ มากกว่าความเจ็บปวดของตัวเองสิ
บางทีเปรมซึ่งเป็นคนที่รู้จักมาโปรดดีที่สุด อาจจะทำไปเพราะหวังดีกับปลื้มจริงๆ ก็ได้ ด้วยนิสัยของมาโปรด จะช้าหรือเร็วปลื้มก็ต้องเจ็บอยู่ดี เรื่องนี้มัน Real ตรงที่ ไม่ใช่พอรักกับปุ๊บ พระเอกจะเปลี่ยนแปลงตัวเองปั๊บ ที้งนิสัยเลวๆ ที่มีมาทั้งชีวิต เหตุการณ์ที่ผ่านมาก็ทำให้เห็นแล้วว่ามาโปรดจะเลือกทางแก้ปัญหาที่เห็นแก่ตัวและแคร์ความรู้สึกของคนที่บอกว่ารักน้อยเกินไป
ส่วนตัวคนอ่านยังหวังว่า สิ่งที่เกิดขึ้นจะทำให้มาโปรดเปลี่ยนแปลงตัวเองได้จริงๆ ได้เรียนรู้องค์ประกอบอื่นๆ ของความรัก อย่างความใส่ใจ การให้เกียรติ
ซึ่งถ้ามองว่าเหตุการณ์นี้เป็นจุดเปลี่ยน ก็คงจะไม่ดูเป็นนิยายเกินไป
สำหรับฝั่งของปลื้มที่เหมือนจะไปด้วยเหตุผลว่ามาโปรดไม่รัก มีคนอื่นไปแล้ว แต่ความผิดจริงๆ ของมาโปรดคือ ความโง่กับความเห็นแก่ตัว ก็ไม่รู้ว่าปลื้มฉบับปรับปรุง ที่น่าจะถอดเอาความหลงออกจากความรักที่มีต่อมาโปรดแล้ว ถ้ามีโอกาสได้รู้เรื่องราวทั้งหมดจะให้อภัยหรือไม่
สรุปเรื่องนี้ยังมีจุดให้ติดตามอีกเยอะ เชื่อว่าคนเขียนคงจะคลี่คลายปมปัญหาพร้อมๆ กับสร้างพัฒนาการของตัวละครได้อย่างแนบเนียนเหมือนที่ผ่านมา
พวกเราคนอ่านก็มาติดตามกันต่อครับ ชอบความถี่วันละตอนจริงๆ แต่เห็นใจคนเขียนเลยว่าคงเหนื่อยมาก
-
สงสารโปรดแล้วอะ เข้าใจโปรดเลยนะ
อยากให้ดีกันได้แล้ว ฮือ ฮือ
ขอให้น้องปลื้มมาหาโปรดด้วยเถอะ
ทุกอย่างเพราะเปรมเลย ==
เกียดแกเปรม ไปตายซะ !!*
เปรมมันตัวปัญหา เค้าหวานกันดีๆ
มาสร้างปัญหาไม่เข้าเรื่อง
มาม่าจงหมด น้ำตาลจงมาแทน
-
เพลินเลยค่ะ ทั้งอ่านเนื้อเรื่องและคอมเม้นท์ของผู้อ่านคนอื่นๆ ได้หลายแง่คิดทีเดียว
ที่ตรงกันส่วนมากคือ พี่โปรดเห็นแก่ตัว ซึ่งเราก็เห็นด้วย
แต่ก็หวังว่าจนถึงตอนนี้แล้ว จนป่านนี้แล้วพี่เขาจะเข้าใจโลกมากขึ้น เลิกยึดตัวเองเป็นศูนย์กลาง
แล้วทำเพื่อคนที่บอกว่ารักจริงๆซักที
ถ้าเขาไม่ให้โอกาศ พี่ก็ต้องสร้างมันขึ้นมานะคะ อย่ามาทำตัวหน่อมแน้ม
:กอด1:
-
ตื่นเช้ามา :hao6: มาอัพแล้ว พออ่านเสร็จ o22 จะมาอัพอีกทีวันจันทร์ ถ้าจะเรียกร้องขออีกก็อาจจะดูเอาแต่ใจเกินไป เพราะแต่ละคนก็คงมีภาระหน้าที่ที่ต้องทำ จะรอวันจันทร์นะคะ แต่ก็คงจะเข้ามาเช็คเรื่องนี้ทุกครั้งที่ว่างนั่นแหละ เพราะมันชินไปแล้ว (คืออินี่แอบหวังทุกครั้งไง ว่าเปิดเข้ามาแล้วจะเจอตอนใหม่ ฮาาาา ) :laugh3:
ส่วนเสี่ย...ชอบความคิดเสี่ยที่เห็นครอบครัวสำคัญเป็นอันดับหนึ่ง :กอด1: แต่ไม่ชอบเสี่ยที่ทำให้ปลื้มเสียใจเนื่องจากนิสัยหลงตัวเองขั้นรุนแรงหรือมั่นใจในตัวเองเวอร์ๆ ว่าน้องรักและขาดตัวเองไม่ได้แน่ น้องคงทนได้ :beat: มาตอนนี้แล้วไม่ว่าเสี่ยจะเลือกทางไหน ความจริงมันก็ต้องเปิดเผยอยู่ดีป่ะ เพราะความลับไม่มีในโลก ก็...จงรู้สึกผิดต่อไปนะเสี่ยนะ เอาใจช่วย o18
:hao6: น้องปลื้มของเจ้ ตอนนี้เป็นไงบ้างก็ไม่รู้ โค้ชเท็นเท็นพาไปเกี่ยวข้าวตัวดำหมดแล้วม๊างงง คิดถึงๆ :กอด1:
-
น้ำตาท่วมจออีกตอนแล้ววววววววววววว :o12:
คืออ่านแล้วอินๆยังไงไม่รู้
-
เอ่อ.. ถึงกับเม้นท์ไม่ออก - -
เหมือนเสี่ยก็ไม่อยากทำมห้แม่เสียใจอ่ะ แม่ทั้งคนเนอะ.. เหอๆ..
รอตอนต่อไปนะคะ
-
เบื่อโปรด
นี่มันข้ออ้างชัดๆ เสี่ยหนีปัญหา นิสัย!
-
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
สรุปทุกคนล้วนเห็นเเก่ตัวไม่ว่าจะเป็นเปรมโปรด เเต่ไม่รู้ว่าติ๊ก กับกิมจะปิดบังไปทำไม หรือกลัวที่จะไม่ได้กินเที่ยวฟรีกับโปรด
-
กรรมตามสนอง...รักตัวเองจนลืมคนสำคัญไปทำให้ทุกอย่างที่มีพังไปกับการกระทำของตัวเอง
"ก็ในวันนั้นฉันเอง ที่เป็นที่คนทำร้ายเธอ
ทำเธอเจ็บช้ำเสมอ
ไม่เคยจะมองว่าเธอเป็นคนสำคัญ
จนวันนี้ฉันเสียใจ
ไม่มีเธอแล้ว อ้อนวอนแค่ไหน
ไม่ว่าจะทำอย่างไรเธอก็ไม่มีวันย้อนคืน
จบลงตรงนี้ สิ้นแรงขัดขืน
อยากจะย้อนเวลาจากตรงนี้
กลับไปทำให้ดีให้รักของเราฟื้นคืน..."
รออ่านตอนต่อไป... :hao5: :katai4: :katai2-1:
-
มาโปรดนางฉลาดเรื่องที่คนอื่นโง่
แต่โง่เรื่องที่คนอื่นฉลาดสินะค่ะ :laugh: :laugh: :laugh:
น้องปลื้มไปได้ดีแล้วเว้ย มึงพลาดบอกเลย :hao6:
-
อิเสี่ยโปรด นายจะทำยังไงต่อไป
คุณแม่งอนไปแล้ว น้องแลื้มก็ไม่อยู่
รักษาแผลใจด้วยตัวเองละกัน
-
รู้สึกผิดก็ดี ลังจากนี้ช่วยทำตัวให้ดีขึ้นด้วยค่ะ
อ่านอินไซด์ตอนนี้ก็ยังเหมือนเดิมเลย คือไม่ได้ห่วงความรู้สึกเรื่องความรักของโปรดปลื้มหรอกนะ เพราะยังไงสองคนนี้เขาของจริงอยู่แล้ว แต่ห่วงเรื่องพี่น้องโปรดเปรมเหมือนเดิม แบบว่ามันเปลี่ยนไปแล้ว แล้วมันยังจะกลับมาเป็นเหมือนเดิมได้ไหม
-
เมื่อวานอ่านข้ามอะ ไม่ได้อ่านพาร์ทของคุณเปรม
คุณเปรมเป็นตัวร้ายที่เราหมั่นใส้มั๊กๆ แต่ก็คิดว่าถ้าเราเป็นคุณเปรเราคงไม่อยู๋เฉยๆเหมือนกัน :mew6:
-
มารอค่ะ แอบหวังในใจลึกๆ :mew2:
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ: เดาเรื่ิองต่อไม่ถูกจริงๆ :ling2: :ling3:
-
ก็สมน้ำสมเนื้อกะที่ทำให้ปลื้มเสียใจ
ผลพวงต่างๆก็มาจากตัวเสี่ยเองนั่นแหละ
-
อ่านตอนนี้ละเคลียดี ไม่ต้องไปเริ่มอ่านตอนดราม่าใหม่5555
แค่รู้ว่าโปรดไม่ได้นอกใจก็สบายใจ
แต่โปรดโง่ โง่มากกกกก แต่ก็คงไม่มีใครฉลาดตลอดเวลา
คิดถึงปลื้ม เกลียดเปรม
-
อืม...เสี่ยมาอธิบาย บลาๆๆ เข้าใจละ
เอาจริงๆ เปรมทำเกินไปนะ
ถามหน่อย...พี่โปรดยังมีสิทธิ์ได้เป็นพระเอกของน้องปลื้มไหม??
:a5: :o12:
-
โอ๋ๆคนเขียนอย่านอยๆคนอ่านอินเฉยๆ555
คุณแม่พูดได้ตรงใจมากกก เฮ้ออออ
-
มาม่าขึ้นอืด แงงงๆ :o12: :o12: :o12: :pig4: :pig4:
-
ช่างโปรดก่อน ตอนนี้ปลื้มอยู่กับเท็นเป็นยังไงบ้างคะ
กลับมาที่โปรด คนอ่านให้อภัยแล้วค่ะ ปรับปรุงตัวแล้วเริ่มหาน้องใหม่นะคะ
-
สงสารปลื้ม ณ จุดๆนี้ ปลืมไม่ได้ทำผิดอะไรเลย ไม่รู้อะไรเลย ต้องเสียใจ แถมเจ็บตัวอีก
รู้สึกว่ามันแปลกๆ โปรดน่าจะมีวิธีที่ดีกว่านี้ เป็นเราจะไม่ยอมทิ้งปลื้ม ปล่อยเปรมไปถ้ามันจะบ้าบอทำขนาดนั้น :z6:
เรื่องก็ผ่านมาแล้ว ปลื้มไม่โกรธอะไรแล้ว (เหรอวะ5555555) ค่อยเคลียร์กะพ่อแม่ (!!?) เรื่องล็อคตัวเองกะเตียงรู้สึกว่ามันแปลกไปหน่อย ขอโทษนะคะ อินเนอร์ล้วนๆ :katai4:
-
เฮ้อ ขอเวลาถอนหายใจแป๊ป !!
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
ถึงเปรมจะไม่ดี(ความจริงแอบไม่ชอบใจจนเกือบจะเกลียดในวิธีการที่เปรมใช้)ก็เถอะนะ
แต่ทั้งที่มีทางที่จะไม่ต้องทำตามที่เปรมบอกถ้าโปรดยอมรับผิดและพูดความจริงความจริงซะ
แต่กลับไม่ทำ
สรุปตอนนี้ยังเคืองพีโปรด :angry2: :fire:
-
พออ่านพาทพี่โปรดแล้วได้ถอนหายใจ 55
เราว่าทุกคนจะเด็กในเรื่องความรักนะ พี่โปรดเลยทำเรื่องแบบเหมือนไม่คิดอะไร แต่จริงๆคิดแทบสมองแตก 55
เอาเถอะ ถ้ายังมีโอกาสได้เจอน้องปลื้ม ก็คุยกันดีๆ สารภาพให้หมด เปลี่ยนตัวเองซักหน่อย
เราว่าน้องปลื้มก็ยังรักและพร้อมให้อภัยพี่โปรดนะ. :กอด1:
-
โอ๊ะโอ...เคลียร์ สำหรับเราอภัยให้โปรดเลยนะ เพราะคนที่ถึงจะฉลาดมากแค่ไหนก็มีมุมที่แอบโง่ได้เช่นกัน
ถ้าเจอกันอีกครั้งก็ขอให้ปลื้มฟังเหตุผลโปรดเถอะนะ
:L2: ขอบคุณคนแต่งค่ะ
รอๆต่อไป
-
ฉันเป็น FC เสี่ยโปรด ฉันเชื่อว่าบทเรียนครั้งนี้
จะทำให้เสี่ยปรับปรุงตัว รีบไปง้อน้องปลื้มไวๆนะ
-
ก็อย่างที่ขุ่นแม่บอก คนที่อิพี่ควรจะขอโทษคือน้องปลื้มที่น่าสงสารที่โดนทำร้ายจากอิพี่มาตลอด
รีบๆรักษาตัวให้หายแล้วไปตามน้องกลับมาเลยนะ ให้ไวเลย :monkeysad:
-
ก็ได้แต่รอว่าเมื่อไหร่เดอะเท็นของเราจะพาน้องปลื้มกลับบ้าน
มาโปรดก็อย่าเพิ่งตรอมใจตายไปซะก่อนเน้อ
-
ถ้านี่คือเหตุผลของเสี่ยย เสี่ยบอกน้องแต่แรกนี่คือ เรื่องจบนะ กลัวอะไรไม่เข้าท่าเร้ยยยยย
เรื่องแม่เนี่ยเข้าใจ แต่ถ้ากลัวน้องจะเสียเพื่อนเหี้ยๆไปเนี่ย อย่ากลัวค่ะเสี่ย
หลังจากไปอ่าน SO WHAT มาเนี่ย คือเดาได้เลยว่า อิเสี่ยกะน้องแม็คไม่มีอะไรในกอไผ่ชัวร์แต่ไม่อยากสปอร์ยไง เลยไม่ได้พูดถึง
ตอนนี้ก็รอแค่น้องกลับมาอ่ะจ๊าาา รอดูน้องคนใหม่ เอาคืนเสี่ยได้พอประมาณนะ แต่อย่านานเกินไป คือเค้าชอบอ่านฟีลหวานๆฮาๆมากกว่าอ่ะ
ปล.โลกแห่งความเป็นจริงทุกวันนี้ก็ โหดร้ายเจ็บปวดพอละ ขอแค่โลกนิยายได้ป่ะ คือไม่ต้องอิงความจริงอะไรมากมายก็ได้ ขอแค่อ่านแล้วเรามีความสุขอ่ะ ขอแค่เนี้ยะแหละ
-
เพิ่งตามมาอ่านค่ะ ถึงตอนดราม่าพอดีเลย
ต่างคนต่างมุมมอง ไม่พูดก็ไม่รู้ และความเห็นแก่ตัวมีอยู่ในทุกคน จะมากหรือน้อยก็อยู่ที่คน
เป็นข้อคิดที่ได้จากการอ่านเรื่องนี้ ถ้าเป็นเรื่องจริง อาจจะรุนแรงกว่านี้ก็เป็นได้
พี่โปรดตอนแรกก็ไม่ชอบ แต่ถึงคราวหวานก็หวานกันจริง น้องปลื้มก็จากที่ดูต้องเป็นคนกรุ๊ป A แน่เลย 555
ดูเป็นคนคิดมาก สนใจความรู้สึกรอบข้าง(หรือพี่โปรดคนเดียว)จนลืมตัวเอง
เปรมคนเรามันย่อมมีผิดพลาดจากการกระทำของตัวเองทั้งนั้น ขึ้นอยู่กับว่ามันส่งผลกระทบรุนแรงแค่ไหน
โปรดกับเปรมเป็นพี่น้องกันต่างคนต่างรู้สึกผิด หวังว่าจะเจอปลื้ม แล้วกลับมาคืนดีกันนะ ถึงแม้ทุกอย่างจะไม่เหมือนเดิมก็ตาม...
รออ่านต่อไปค่ะ ขอฝากตัวด้วยนะค่ะ ขอตัวตามไปอ่าน so what ก่อนนะ แอบชอบเท็นเท็นเบาๆ 555
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :L2: :L2: :L2:
-
อ่านตอนจบแล้ว :a5: :a5:
คนขียนนางจะมาต่อวันจันทร์ จริงหรา ไม่นะ :z3: :z3: :z3:
:sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4:
-
ดีใจที่ได้อ่านเรื่องนี้ค่ะ
เข้ามาเพราะชื่อเรื่อง คิดเองว่าคงไม่มีภาษาวิบัติ
ยิ่งได้อ่านคำโปรย ก็อยากรู้จักนายมาโปรดมากขึ้น
อ่านไปแล้วก็ชอบมาโปรดจริงๆ มีน้องปลื้มมาสร้างความน่ารักอีก
ตอนแรกที่แจ้งว่ามีมาม่ารออยู่ ลุ้นสุดๆ หวังว่าจะเป็นเหตุการณ์ที่รับได้
พอได้อ่าน รู้สึกเบาใจมากๆเลยค่ะ มาม่าชามนี้รสชาติพอทานได้
(เรื่องนี้ทำให้รู้ใจตัวเองว่าไม่ชอบแบบไหน ขอบคุณค่ะ)
ช่วงเวลาที่ห่างกันทั้งสองคนคงได้ทบทวนหัวใจตัวเองมากขึ้น
เอาใจช่วยมาโปรด ให้มีความกล้ามากขึ้น กล้าที่จะให้น้องมาร่วมเผชิญปัญหาด้วย
เรื่องของคนสองคนแท้ๆ ถ้าคนๆหนึ่งสู้กับปัญหาเพียงคนเดียว แทนที่จะแก้ไขได้อาจเกิดความยุ่งยากตามมา. (คงมีประสบการณ์แล้ว)
อวยพรให้น้องปลื้มคิดถึงพี่โปรดจนทนไม่ได้ จะได้กลับมาดูใจ เอ้ยดูแลคนป่วยที่น่าสงสาร
ขอบคุณสำหรับนิยายน่ารักๆค่ะและขอบคุณมากที่ไม่เปลี่ยนเนื้อหาตามใจคนอ่าน :L2:
-
อ่านยังไงก็ไม่สงสารโปรด ==
สงสารน้องปลื้ม ฮือๆ
-
หนึ่ง---โปรดกลัวแม่เสียใจ
สอง---ยอมทำตามเปรมเพราะคิดว่าปลื้มเป็นของตาย
จะทำตัวยังไงก็ได้---ยังไงปลื้มก็ไม่ไปไหนหรือไม่มีที่จะให้ไป
สาม---แถมยังไปช่วยคนอื่นที่กำลังมีปัญหา
สรุป---ปลื้มเป็นคนสุดท้ายในโลกนี้ที่โปรดจะแคร์ว่าจะเป็นตายร้ายดียังไง
คนอื่นๆทั้งหมดต้องมาก่อนปลื้ม
คนอื่นๆทั้งหมดสำคัญกว่าปลื้ม
คนอื่นๆจะเจ็บหรือเสียใจไม่ได้
แต่ปลื้มจะเจ็บหรือเสียใจก็ไม่เป็นไร---ช่างหัวมัน---เป็นเมียกูต้องอดทน
แล้วหลังจากนี้เปรมจะยังมองหน้าพี่ติดมั้ย
จะยังอยู่ร่วมบ้านเดียวกันได้มั้ย
แล้วเพื่อนอีกสองคนยังกล้าจะเป็นเพื่อนปลื้มอีกมั้ย
จะขอโทษแล้วกลับมาคบกันเหมือนเดิม---เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นงั้นเหรอ
แต่ชื่อเรื่องก็บอกอยู่แล้วทนโท่ว่าพระเอกคือใคร
โอเค---จบ
-
เห็นด้วยกับ คห บนค่า การกระทำของโปรดเห็นปลื้มเป็นของตายจริงๆค่ะ ปากบอกรัก แต่การกระทำนี่ เมียกูต้องทนเหมือนควาย จะเจ็บ จะเสียใจแค่ไหน ก็ต้องทน ช่างมัน เฮ้อ เปลี่ยนพระเอกก็ไม่ได้จริงๆค่ะ โลกและจักรวาลหมุนรอบตัวโปรดจริงๆ เด๋วไปง้อนิดง้อหน่อย ปลื้มกบับเป็นของตายเหมือนเดิม
-
นิยายค่ะ นิยาย อินได้ แต่อย่ามาก บางทีมันก็ทำคนเขียนเสียความรู้สึกได้เหมือนกันถ้าผ่านมาเห็น
...ใครบอกว่ามาโปรดเห็นแก่ตัวอันนี้สนับสนุน แต่อย่าลืมนะว่าเราทุกคนก็เห็นแก่ตัวทั้งนั้น แม้แต่ปลื้มเอง ในมุมมองของปลื้มที่พอได้รู้ว่าเสื่ยมีใหม่ตามความเข้าใจ ปลื้มก็ยังยอมที่จะเงียบ ที่จะโง่ เพื่อรั้งเวลาอยู่กับคนที่รักให้นานที่สุด เห็นมั้ยคะ? ขนาดนายเอกยังเห็นแก่ตัวเลย
ส่วนเรื่องความลับ เรื่องคลิป กลับไปมองมุมลึกๆ ในจิตใจ เป็นเราเราก็ลังเล อยู่ในสภาวะน้ำท่วมปากเหมือนกัน เคยเป็นค่ะ มีความลับ กลัวคนสำคัญผิดหวังถ้าได้รู้ เรื่องนี้ถ้าจะให้พูดว่าใครเห็นแก่ตัวในความคิดเรา 'ทุกคน' ทุกตัวละครที่ผ่านตาย่อมเห็นแก่ตัวทั้งนั้นล่ะ
หลังจากนี้มาโปรดอาจจะไม่เหลือใครแม้แต่แม่ที่รักไม่เต็มร้อย (อีกแล้ว) แต่ขอให้รู้ว่าพร้อมรอดูการก้าวเดินครั้งใหม่ของเขาค่ะ..
ปล..นี่ก็อินเหมือนกัน ถ้าไม่ชอบใจก็ขอโทษนะคะ
ปลสอง. นิยายเรื่องนี้ มีเม้นที่ยาวเยอะมากเป็นประวัติกาลของเล้าเลยมั้งเนี่ย ตามอ่านความคิดเห็นของแต่ละคนแล้วแทบอุทาน ว่ามันสามารถนำมาต่อกันเป็นมหากาพย์ได้เรื่องนึงเลย 555
-
ดราม่าสุด
อ่านไปร้องไห้ไป
อินมากกก
รอติดตามนะจ้ะ :)
-
วันนี้ลงเถอะ
-
รักน้องปลื้มนะคะ สงสารมากด้วยยยย :hao5:
แ่ต่ว่าาาา เราก็เป็น FC เสี่ยโปรดด้วยยย :กอด1:
ยังไงก็ขอภาวนาให้น้องปลื้มกับเสี่ยปรับความเข้าใจกันให้ได้นะคะ
เป็นกำลังใจให้คนเขียนด้วยนะคะ ขอบคุณมากค่ะ :กอด1:
ปล. มีคนเกลียดพระเอกของเรืองเยอะแสดงว่าเรตติ้งของเรื่องดี อิอิ :katai2-1:
-
ทุกคนผิดหมด เราถูกคนเดียว โอเค เรื่องเคลียร์แล้วค่ะคนแต่ง มาต่อได้เลยค่ะ
-
เฮ้ออออ เรื่องมันซับซ้อนดีจริงๆ
สงสารทุกคนเลยอ่ะ
แต่ก็นะ ถ้าความรักมันได้มาง่ายๆมันก็ไม่ใช่ความรักนะสิ
55555 เป็นกำลังใจให้ทุกคนนะ
-
รอ! พูดได้ดีมากเลยนะเสี่ย!
เป็นใครก็ไม่รออ่ะ จะให้รอว่าตัวเองจะถูกเขี่ยทิ้งตอนไหนน่ะเหรอ
ก็รู้อยู่นะว่าปลื้มเป็นคนไม่พูดแต่ชอบคิดมาก ยิ่งทำอย่างนี้ก็ยิ่งทำให้ใจเสีย
เรื่องทั้งหมดก็เกิดจากเสี่ยนั่นแหละ ถ้าลบไม่ได้ก็ปาทิ้งไปเลยไอ้โทรศัพท์นั่น (แต่มันแพงนะ!)
เฮ่อ...อยากเห็นแก่ตัวมากเลยเสี่ย แค่เสี่ยเอาแต่ใจทุกวันนี้มันก็เยอะพอแล้ว...
-
คุณแม่สุดยอด
-
มันเป็นปัญหาที่กะโหลกกะลามาก เพราะอะไร?
ปัญหาแรกเพราะความโง่ของคุณชายโปรด ที่ไม่รู้ว่าเค้าต้องลบออกจากเครื่องยังไง
ปัญหาที่สอง คุณน้องเปรมที่ชอบเพ้อพกและหลอกตัวเองไปวันๆ คือ.... ปัยหามันน่าจะจบไปนานแล้วป๊ะ? แกน่าจะเห็นว่า
ปัจจุบันเค้ารักกันปานจะกลืนกินกันได้ทุกที่อยู่แล้วไง อะไรยังทำให้แกคิดว่าปลื้มแม่งฝืน เหอะๆ
ส่วนปัญหาที่สามน้องปลื้มคะ ไอ้การคิดเองเออเองของกูคนเดียวเนี่ย บางทีก็ไม่ได้ช่วยให้เรื่องแม่งคลี่คลายหรือจบง่ายๆนะคะ
แต่ก็เข้าใจว่าบางทีมันก็เหลืออดน่ะเนอะ เฮ้อ เอาจริงเป็นเจ๊นะ เจ๊เห็นผัวตัวเองอยู่กับชู้ จะไม่ทำไรมากเลย ถามอย่างเดียวว่า
มึงจะเอายังไง? ไม่เป็นไร กูไปเองก็ได้ ถ้ามัวแต่นั่งอ้ำอึ้งโง่ๆ ไม่พูดห่าอะไรเลย
ค่าทำขวัญไม่ต้อง ค่าเสียเวลา กูขอตบเดียวพอ :beat: เสร็จปุ๊บวันต่อมาล่องแก่น
แล้วไปเที่ยวทั่วไทย หาผัวใหม่ ให้ไฉไลกว่าเดิม
แบบที่มึงต้องเอิ่ม.... เสียดายกู และรู้สึกว่าคิดผิดที่กล้าทำคนสวยๆและประเสริฐอย่างกูเสียใจค่ะ หึหึ!(กูก็มั่นเนอะ! :z1:)
-
ติดเรื่องนี้งอมแงมมม
ถึงจะอยากรอสมน้ำหน้าพี่โปรด
แต่พอเห็นพี่โปรดเป็นแบบนี้ก็สงสารนะ
อยากให้คืนดีกันเร็วๆจุง
-
พี่โปรดกำลังรับกรรม เปรมก็กำลังรับกรรม ส่วนน้องปลื้มกำลังรับเวร เอ๊ ชั้นผ่านมาเจอพี่น้องคู่นี้ทำไมแว๊ 555 ซวยชัด ๆ
ถ้าหมดกรรมแล้วยังมีวาสนาต่อกันต้องได้คู่กันสิน่า พี่โปรดสำนึกผิดทุกอย่างแล้ว ถ้าแกเป็นคนดีพอ น้องปลื้มก็คงรักแก
แต่จะง่ายเหมือนเดิมมั้ย พี่โปรดก็ต้องฝ่าฟันต่อไป ขอให้ไม่ง่าย เพี้ยง 555 คนอ่านซาดิสต์กับพระเอกค่ะ
ขอบคุณค่ะ
-
:กอด1:
-
ชอบค่ะ จะเน่า จะหลายสี หรือไม่เนียนยังไงก็จะอ่าน
เพราะคำว่านิยายมันเป็นไปได้ทุกอย่างอยู่แล้ว
และนิยายไม่ต้องการความสมจริงหรือเหตุผลมากมายมารองรับ
เขียนต่อตามที่อยากเขียนเลยค่ะ
ขอบคุณที่แต่งเรื่องนี้มาให้อ่านนะคะ :mew1:
-
มาม่าแล้ว
เป็นมาม่าที่อร่อยนะคะ ติดตามคะ
-
ทุกๆคนล้วนมีเหตุผล จะบอกว่าเรื่องจริงเนี่ยมันยิ่งกว่านิยาย นิยายเป็นสิ่งหนึ่งที่สอนให้คนอย่าทำพลาด ถือว่าเป็นนิยายเรื่องโปรดของเราและเป็นนิยายที่ดีมากๆเลยค่ะ ฮือออออ
ไม่โกรธเปรมเลย มันเหมือนเป็นอารมณ์ชั่ววูบ ถ้าพี่โปรดกล้ากว่านี้ก็น่าจะแก้ปัญหาได้ตั้งแต่เปรมมันพูดเรื่องคลิปแล้ว แต่ฮีไม่ทำ ฮีปล่อยให้เรื่องมันอิรุงตุงนังแล้วฮีก็มาปลงโลกบนเตียงในโรงบาล
อย่างไงคุณแม่ก็ให้อภัยอยู่แล้วถึงจะผิดหวังแต่ตั้งแต่เกิดมาพี่โปรดก็เป็นลูกที่ดีและเป็นพี่ที่ดีเสมอนิ อีกอย่างปลื้มก็ดูจะให้อภัยแม้ไม่ได้พูดอะไรแต่การกระทำมันก็บอก
ดังนั้นมีแต่อีพระเอกเนี่ยล่ะคะที่ผูกเรื่องไปหมดเอง
เงี้ยละเขาถึงมีสุภาษิตว่าเรียกผูกต้องเรียนแก้
แต่อีกอย่างที่โอเคในตัวพี่โปรดคือยังพูดได้เต็มปากเต็มคำว่ารักปลื้ม โอเคเพราะเราบอกไปหลายรีพลายมากว่าเกลียดคนเจ้าชู้กร้ากกกมันเลยอินนิดๆน่ะค่ะ Y_Y
ต่อไปก็ขอให้ทุกอย่างผ่านไปด้วยดี สงสารและอึดอัดแทนตัวละครค่ะ พี่โปรดก็คงเก็บบทเรียนครั้งนี้ไปจนตาย
ปล.ปลื้มจะเป็นไงบ้างเนี่ยไปอยู่เขาอยู่ดอยกับคนไม่ปกติ5555555555555555555555
-
:pig4: :pig4:
-
เสี่ยเอ๊ยย
มาพลาดกับเรื่องอะไรแบบนี้เนี่ยนะ
เฮ้ออ สงสารปลื้ม
-
ตอนที่ 25
ชีวิตในตลอดหนึ่งอาทิตย์ที่ผ่านมาของผมมีเรื่องให้ทำจนไม่มีเวลาว่างมานั่งคิดถึงเรื่องอะไรเลย อย่างที่ผมคิดไว้ไม่มีผิด การใช้ชีวิตกับพี่เท็นไม่ได้ง่ายเลยสักนิด ถึงพี่เท็นจะทำเหมือนว่าทุกอย่างในโลกอยู่ในกำมือเขาหมดก็ตาม แต่สำหรับผมแล้ว...มันต้องใช้ความพยายามอย่างมาก
ในเช้าของทุกวันผมต้องตามมาที่ไร่กับป้าเนียม คอยช่วยป้ารดน้ำผักที่กำลังจะโต และเก็บพวกที่สามารถเอาไปขายได้แล้วไปส่งตลาด เราทำงานกันเช้ามาก เพราะถ้าตื่นสายก็ไม่ทันเวลาที่ต้องเอาไปส่ง กลับมาจากตลาด ทานข้าวเช้าอะไรเสร็จ ผมก็จะต้องช่วยลุงชิดขึ้นแปลงผัก ลุงชิดแกเป็นคนสวนของบ้านพี่เท็นครับ แต่ลุงบอกว่าตามมาด้วยเพราะคำสั่งของแม่พี่เท็นที่คงรู้นิสัยของลูกชายตัวเองดีถึงได้ให้มีคนมาสอดส่อง
พี่เท็นเขาเป็นคนพูดตรงๆ ไม่อ้อมค้อมเพื่อรักษาน้ำใจใคร เขาบอกผมว่า อยู่กับเขาก็ต้องทำงาน อยากได้เงินก็ต้องทำงาน เขาไม่ใช่คนใจบุญเลี้ยงดูใครฟรีๆ ซึ่งผมเข้าใจ และไม่ได้คิดจะอยู่เฉยๆ อยู่แล้ว ความจริงผมก็คิดว่าเป็นอย่างนี้ก็ดีเหมือนกัน ผมจะได้ไม่มีเวลาคิดไปถึงเรื่องอื่น ตื่นเช้าทำงาน ดึกเข้าหน่อยก็เหนื่อย หัวถึงหมอนก็หลับแล้ว ตอนเช้าก็ต้องตื่นมาช่วยงานป้าเนียมอีก วนเวียนอยู่อย่างนี้มาตลอดหนึ่งอาทิตย์ โดยมีพี่เท็นกับคุณปาล์ม ปีสอง เด็กนิเทศน์จากมหาลัยของจังหวัดทำการบันทึกเทปกิจกรรมในแต่ละวันของผม
“วันนี้มีถนนคนเดินในตัวเมือง กูจะไปนั่งวาดรูปเหมือนที่นั่น มึงก็ต้องไปด้วย” พี่เท็นบอกพลางโยนหญ้าข้ามหัวผมไป วันนี้พักการถ่ายทำ พี่เขาเลยพาผมมาตัดหญ้าเพื่อเอาไปให้ไอ้เจี๊ยบกับไอ้จิ๊บ วัวตัวผู้และตัวเมียอย่างละตัวที่พี่เท็นเลี้ยงไว้ แต่ความจริงพวกมันสองตัวชอบกินฟางข้าวมากกว่านะผมว่า
“จะดีเหรอครับพี่ สกิลการวาดรูปของพี่มัน...”
“หืม? มึงว่าไงนะ”
พี่เท็นกับเคียวในมือทำให้ผมไม่พูดอะไรต่ออีก -_- พี่เขาทำได้ทุกอย่างจริงๆ นะ ผมไม่ได้โกหก แต่ยกเว้นเรื่องวาดรูปไว้อย่าง สำหรับอายุขนาดนี้ผมยังไม่เคยเจอใครวาดวัวให้เป็นหมาได้เลย เด็กอนุบาลยังพอมองออกว่านี่คือวัวนะ เพราะมีเขาบนหัว แต่สำหรับพี่เท็น...ผมขอละไว้ในฐานที่เข้าใจ
“แค่นี้ก็น่าจะพอละ มึงกลับบ้านไปก่อน แล้วบอกลุงชิดพาไอ้เจมที่สองไปหากูที่บ่อน ขากลับก็อย่าไปปั่นจักรยานตกร่องอีกล่ะ กูขี้เกียจซ่อม”
“ครับพี่”
ผมปั่นจักรยานเป็นแล้วนะครับ เพราะไม่เป็นก็ต้องเป็น พี่เท็นให้เวลาแค่สองวัน เขาบอกว่าจะได้ไปไหนมาไหนสะดวก เพราะร้านค้า ตลาด หรือจากตัวบ้านไปที่ไร่ ระยะทางก็ไม่ใช่ใกล้ๆ ขืนรอให้ผมเดินไป ก็ไม่ต้องทำอะไรกันพอดี แต่บางครั้งมันก็มีพลาดกันได้นี่นา จักรยานจ่ายตลาดของป้าเนียมเก่ามากแถมเวลาที่ผมนั่งเบาะ เท้าก็เหยียบไม่ถึงพื้นด้วย มีมอเตอร์ไซค์เหมือนกัน แต่คันใหญ่ พี่เท็นเลยบอกว่าอันตรายเกินไป ผมปั่นแค่จักรยานก็พอ
แต่วันที่ปั่นตกร่องนา...มันก็แค่ผมประมาทเกินไป เผลอคิดเรื่องอื่น...รู้ตัวอีกทีล้อจักรยานก็กำลังแล่นฉิวตรงไปยังร่องนาแล้ว เบรกไม่ทัน เลยล้มไม่เป็นท่า
ผมปั่นจักรยานที่เบาะหลังมีรถเข็นคันเล็กๆ ที่เต็มไปด้วยหญ้าสดๆ พ่วงไว้ มาถึงบ้านก็ทำเอาหอบลิ้นห้อย เห็นลุงชิดกำลังตัดแต่งกิ่งต้นมะยมหน้าบ้านแล้วก็เลยตะโกนบอกตามพี่เท็นสั่ง ลุงชิดเลยรีบวางงานทุกอย่างแล้วตรงไปยังที่พำนักพักพิงของไอ้เจมที่สองทันที - - ทำไมถึงชื่อเจมที่สอง ผมก็เคยถามนะ และมันก็ตามตรรกะง่ายๆ คือ เพราะมีไอ้เจมตัวที่หนึ่งไงล่ะครับ และบังเอิญว่ามันป่วยตายไปเมื่อหลายเดือนก่อน พี่เท็นเลยตั้งชื่อไก่ชนตัวใหม่ว่า ไอ้เจมที่สอง ตัวมันค่อนข้างใหญ่นะ ขนก็สวยด้วย เป็นหน้าที่ของผมที่ต้องให้อาหารมันทุกเย็น เราเลยค่อนข้างสนิทกัน
“ป้าเนียม ปลื้มกลับมาแล้ว”
“จ้า ไปอาบน้ำอาบท่านะลูก แล้วเดี๋ยวมาเข้าครัวกับป้า”
“รับทราบครับ ^^”
ป้าเนียมคอยสอนเรื่องทำกับข้าว ทำความสะอาดบ้าน และเรื่องอะไรหลายๆ อย่างให้ผม ป้าเป็นผู้หญิงที่เก่งมากครับ ทำได้หลายอย่างในขณะที่เด็กแข็งแรงอย่างผมทำอะไรไม่ค่อยเป็นเลย แรงก็มีน้อยกว่า ทำงานนิดๆ หน่อยๆ ก็เหนื่อยแล้ว พี่เท็นกำชับกับป้าเนียมว่าไม่ต้องทำอะไรให้ผม ผมอยากได้อะไรก็ต้องทำเอง หามาเอง ถ้าป้าเนียมคอยทำให้ไม่ว่าจะเรื่องอะไร พี่เท็นแกจะตัดเงินเดือนครับ เพราะถือว่าเหนื่อยเกินหน้าที่
“น้องปลื้ม เมื่อกี้มีไปรษณีย์เอาจดหมายมาส่งแหนะลูก ป้าวางไว้ให้บนโต๊ะในห้องนั่งเล่น”
“ขอบคุณครับป้า งั้นเดี๋ยวปลื้มมาช่วยนะครับ”
ผมเดินไปยังห้องนั่งเล่นที่ไม่มีอุปกรณ์อะไรเลยนอกจากโซฟาไม้สักที่เอาไว้รับแขก บนโต๊ะมีจดหมายวางอยู่จริงๆ และผมรู้ว่ามีคนเดียวที่เขียนส่งมาถึงผมได้ คนเพียงคนเดียวที่ผมใช้โทรศัพท์สาธารณะโทรไปบอกถึงที่อยู่ของผมหลังจากให้ป้าเนียมจดใส่กระดาษให้แล้ว...
ชื่อของคุณเฟรนจ่าหน้าไว้ตรงที่อยู่ผู้ส่ง ถึงผมจะไม่ได้กำชับกับเขาว่าห้ามบอกใคร แต่คุณเฟรนเขาก็บอกมาเองว่าเขาจะไม่บอกเพื่อให้ใครมารบกวนผมแน่นอน ในจดหมายเล่าถึงชีวิตแต่ละวันของคุณเฟรนว่าเป็นอย่างไร เขาแยกตัวออกมาจากกลุ่มซึ่งนั่นไม่ใช่เรื่องที่ทำให้ผมสบายใจเลย เรื่องของผมไม่ควรทำให้ใครเดือดร้อนเลยจริงๆ คุณเฟรนเขากลับไปอยู่กับที่บ้านของเขา เล่าเหตุการณ์อะไรต่อมิอะไรที่เกิดขึ้น ท้ายจดหมายขอให้ผมเขียนถึงเขาด้วย เล่าให้เขาฟังว่าผมใช้ชีวิตยังไง ลำบากอะไรมากไหม และผมต้องขอบคุณเขาที่ไม่ได้เอ่ยชื่อพี่โปรดมาในจดหมายเลย...ผมยังไม่พร้อมจะรับรู้...
ไม่ใช่ว่าระยะเวลาที่คบกัน หรืออะไรหลายๆ อย่างที่ทำให้เราผูกพันธ์กัน ผมจะลืมได้ง่ายๆ แต่ผมแค่ไม่อยากคิดถึง เพราะเวลาคิดถึงทีไร ใจผมมันก็เจ็บทุกที ...ตอนนี้ผมมีความสุขกับการที่ไม่ต้องรับรู้เรื่องของเขา ผมมีความสุขดีแล้วกับชีวิตในตอนนี้ แผลมันยังสดใหม่ก็จริง แต่ชีวิตผมก็มีอะไรให้ทำมากกว่าจะมานั่งคิดถึงเรื่องที่ไม่เกิดประโยชน์กับตัวเองอีก
ผมไม่ได้เกลียดเขาหรอกนะ...แต่ตอนนี้...ไม่เจอ ไม่รับรู้เรื่องของกันและกัน...มันคงจะดีกว่า
พี่เท็นเคยเข้ามาคุยกับผมหลังจากที่เขาเจอผมยืนร้องไห้มองท้องฟ้าอยู่ที่ระเบียงตามลำพังหลังจากมาที่นี่ได้สองวัน
‘คนทุกคนมีเหตุผลที่จะร้องไห้ มึงไม่ต้องมายืนบริจาคเลือดให้ยุงตรงนี้ก็ได้ ไม่มีใครจะว่าหากมึงอยากเป่าปี่ตลอดเวลา’
‘ผมห้ามตัวเองไม่ให้คิดถึงเขาไม่ได้ แต่การคิดถึงเขา มันทำให้ผมอยากร้องไห้ขึ้นมาทุกครั้ง’
‘ก็ไม่เห็นแปลก ถ้าเรื่องมันผ่านมาเป็นปีแล้วมึงยังเป็นอย่างนี้ อย่างนั้นสิที่น่าห่วง แต่เรื่องอย่างนี้มันไม่ใช่ทุกอย่างในชีวิตว่ะมึง นานวันเข้า มึงอาจจะแปลกใจตัวเองก็ได้ ว่าวันหนึ่งเคยร้องไห้เสียใจอย่างกะคนบ้าไปทำไม มึงใช้ชีวิตของตัวเองไปเรื่อยๆ เถอะ แล้วจะรู้เองว่าต้องทำยังไงถึงจะมีความสุข’
‘....’
‘มึงคงกำลังคิด...ว่าทำไมเรื่องมันถึงจบลงอย่างนี้ มึงรู้ป่ะว่ากูกับไอ้เมลก็เคยเกือบจะเลิกกัน ตอนนั้นเพราะความเบื่อหน่ายของกูเองด้วย และเพราะมีอะไรแล้วไม่ยอมพูดกันด้วย มึงรู้ป่ะว่าคนสองคนที่อยู่ด้วยกัน ต่อให้จะอยู่ด้วยกันนานแค่ไหน รักกันมากยังไง ก็ไม่มีทางที่ฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งจะเข้าใจอีกฝ่ายได้โดยไม่ต้องพูดหรอก การกระทำสำคัญกว่าคำพูด กูไม่รู้ว่าประโยคนี้ใครพูดขึ้นมาเป็นคนแรก แต่เอาเข้าจริงกูว่ามันก็เป็นแค่ประโยคเท่ๆ ประโยคหนึ่ง เพราะในบางสถานการณ์คำพูดก็สำคัญ ทุกอย่างมันขึ้นอยู่กับการแสดงออกมาอย่างพอดีมากกว่า รู้ว่าควรทำอะไรในสถานการณ์ไหน นั่นแหละถึงจะดี แต่ถ้ามีคนอย่างนี้บนโลก คงไม่มีการบัญญัติศัพท์คำว่า ‘ผิดพลาด’ ขึ้นมาหรอกว่ะ’
ผมเช็ดน้ำตาตัวเองแล้วมองเสี้ยวหน้าของพี่เท็นที่ตอนนี้กำลังทอดสายตาไปยังดาวบนฟ้าที่เห็นได้ชัดเพราะไม่มีแสงนีออนอย่างในกรุงเทพ ผมเริ่มเล่าเรื่องของผมให้พี่เท็นฟัง ตั้งแต่ที่เริ่มหนีออกจากบ้าน ปัญหาระหว่างผมกับพ่อ ทำงานหาเงินเลี้ยงตัวเอง รวมไปถึง...เรื่องความรักของผม ครั้งแรกที่เจอพี่โปรด เรื่อยมาจนถึงตอนที่คบกัน บอกทุกอย่างที่เกิดขึ้นระหว่างผมกับเขา ซึ่งพี่เท็นได้แต่รับฟังอย่างเงียบๆ ไม่มีความรู้สึกอะไรบนใบหน้าของพี่เท็นเลยระหว่างที่ผมกำลังเล่าเรื่องของตัวเองให้ฟัง ไม่มีสีหน้าเห็นใจ หรืออยากพูดอะไรปลอบใจผมเลย
‘มึงบอกว่ามึงตัดสินใจออกจากบ้าน เพราะความเห็นไม่ตรงกันกับพ่อ...งั้นให้กูถามมึงบ้างนะปลื้ม มึงเคยคุยกับพ่อมึงจริงๆ จังๆ สักครั้งหรือยัง นอกจากการคิดของมึงแล้วว่า...พ่ออยากให้เรียนหมอ แต่มึงอยากเรียนวิศวะ’
‘ไม่เคยครับ...เพราะผมไม่มีสิทธิ์พูดอะไร...นอกจากทำตามความต้องการของพ่อเท่านั้น เป็นอย่างนี้มาตั้งแต่เด็กๆ ผมไม่มีสิทธิ์ออกเสียงในเรื่องของตัวเองด้วยซ้ำ’
‘ไม่มีสิทธิ์? กูไม่รู้นะว่าครอบครัวของมึงเป็นยังไง แต่ถ้ามึงไม่ยอมพูดอะไร เขาก็จะคิดว่ามึงโอเคตามนั้น มึงไม่เคยไฟท์กับพ่อตัวเองสักครั้ง แต่เสือกหนีออกจากบ้านมานี่นะ? พ่อมึงคงงงมากแหละว่ามึงหนีออกมาเพราะอะไร’
เหมือนโดนพี่เท็นเตะสกายคิ๊กเข้าที่กลางหลัง แต่ตอนนั้น...ผมไม่รู้จะทำยังไงจริงๆ ผมไม่รู้ด้วยซ้ำว่าพูดออกไปได้อย่างอิสระ ในเมื่อภาพของพ่อที่ผมรู้จักมาตลอดสิบกว่าปี คือภาพของผู้ชายที่คอยแต่ห้ามในสิ่งที่ผมอยากทำเกือบทุกเรื่อง ผมไม่เคยได้เที่ยวเหมือนอย่างเด็กคนอื่นๆ ผมอยู่ในกรอบที่พ่อวางไว้ จนกระทั่งช่วงมอปลายที่อยากจะต่อต้านบ้าง ผมเที่ยว ผมติดเพื่อน ผมเกเร และนั่นก็ทำให้ผมกับพ่อคุยกันน้อยลง ผมไม่ได้อยู่ในครอบครัวที่พ่อกับแม่มีเวลาว่างมากนัก ผมอยู่กับคุณย่าซะเป็นส่วนใหญ่ กับแม่ผมก็ไม่ค่อยได้คุยอะไรด้วย แม่จะสนิทกับพี่ยินดีมากกว่า แต่กับผมแล้ว แม้แต่ดุด่า หรือลงโทษสักครั้งก็ยังไม่เคย...ไม่ใช่ว่าผมถูกตามใจอะไรหรอก แต่เหมือนแม่ไม่อยากยุ่งกับผม
‘ถ้ามึงไม่ยอมพูดอะไร เอาแต่ยอมเพื่อให้ปัญหามันจบ มันก็ไม่มีอะไรดีขึ้นมาหรอก หลายๆ เรื่องมันก็ทำให้เกิดปัญหาใหญ่ได้ มึงไม่พูดก็ไม่มีใครรู้ว่ามึงชอบไม่ชอบอะไร ยิ่งมาอยู่กับกู ถ้ามึงไม่บอกความต้องการของตัวเอง กูบอกเลยว่ากูไม่ตรัสรู้อะไรทั้งนั้น มึงต้องพูดบ้าง แสดงจุดยืนของตัวเองบ้าง ไม่ใช่อะไรก็ก้มหน้ารับอย่างนั้น แล้วก็คิดบั่นทอนชีวิตตัวเอง ส่วนเรื่องไอ้มาโปรดที่มึงเล่าให้ฟัง กูขอโนคอมเม้นละกัน เรื่องความรักแม้แต่กูก็ยังโง่’
พี่เท็นยักไหล่ก่อนมือเรียวยาวนั่นจะตบลงที่ไหล่ผมเบาๆ แต่เมื่อเห็นว่าผมยังรอฟังเขาพูดอยู่ พี่เท็นเลยถอนหายใจออกมาเบาๆ
‘แต่จากความเห็นคนนอกอย่างกู กูรู้อย่างหนึ่งนะปลื้ม ว่าจากที่มึงเล่ามาระหว่างที่มึงคบกับไอ้มาโปรดอะไรนั่น กูคิดนะว่าไม่ใช่ว่ามันไม่รักมึงหรอก แต่มันยังรักไม่มากพอ ระหว่างตัวมันกับมึงแล้ว มันเลือกที่จะให้มึงเจ็บ เพราะมันคิดไงว่าถึงมึงเจ็บ ยังไงมึงแม่งก็ไม่ไปไหน มึงทำมันเคยตัวนะ ถ้าไอ้ห่าเมลมันข่มขืนกู มีหรือว่ามันจะลอยหน้าลอยตายิ้มเหี้ยมาได้ถึงตอนนี้ ก้มกราบเท้ากูทุกวันกูยังไม่แน่ใจเลยว่าจะปรนนิบัติพัดวีมันได้อย่างที่มึงทำ หลายต่อหลายครั้งที่มันทำไม่ดีกับมึง มึงก็ยังทำตัวเหมือนทาสในเรือนเบี้ย เออๆ ออๆ ตามมันไป จะยอมอะไรขนาดนั้นกูก็ไม่เข้าใจ รักได้ แต่อย่าตาบอดมองไม่เห็นความผิดของมัน ส่วนเรื่องที่ทำให้เลิกกันนี่กูไม่รู้จะสรุปยังไง เพราะไม่ใช่มึงกูถึงไม่เข้าใจว่ามึงเจออะไรมาบ้าง น้ำตาน่ะ...เดี๋ยวมันก็หยุดไหลไปเอง ไม่ต้องไปฝืนมันหรอก’
พี่เท็นพูดทิ้งท้ายไว้แค่นั้นก็เดินกลับเข้าไปข้างในอย่างเท่ๆ แต่ละคำพูดของพี่เขาทำเอาผมจุกเหมือนโดนต่อยหลายๆ ที ถึงมันยากที่จะยอมรับ ถึงผมอยากเถียงว่าเพราะผมรักเขา แต่มันก็ดูโง่เง่าจริงๆ ผมคงรักอย่างไร้สติมากไป ลุ่มหลงมากไป จนลืมใส่ใจและมองไม่เห็นตัวตนของตัวเอง...
ขอบคุณครับพี่เท็น พี่เป็นคนแรกที่กล้าพูดตรงๆ กับผมอย่างนี้ ผมแน่ใจแล้วล่ะครับว่าโชคดีจริงๆ ที่เจอพี่
.
.
.
ต่อให้สกิลการวาดรูปของพี่เท็นอยู่ในระดับอันตรายแค่ไหน แต่ก็ยังมีลูกค้าผู้หญิงแวะมาให้ได้วาดกัน ผมกับคุณปาล์มมองหน้ากันอย่างลำบากใจ เพราะทนเห็นสีหน้าของผู้หญิงที่รับรูปตัวเองกลับบ้านไม่ได้ทุกที กัดฟันยิ้มกันมากอ่ะครับ แค่เพราะคนวาดหล่อ พวกเธอก็เต็มใจจะนั่งนิ่งๆ ให้วาดแล้ว บางคนขอถ่ายรูปกับพี่เท็นหลายต่อหลายครั้ง แต่ก็ได้ผมกับคุณปาล์มอยู่ในรูปทุกทีเพราะพี่เท็นแกโยนได้แกก็โยนครับ ไม่ได้ใส่ใจว่าต้องทำตามใจลูกค้าแต่อย่างใด
ถนนคนเดินที่นี่คนค่อนข้างเยอะครับ แล้วช่วงเย็นๆ นี่คนจะเยอะถึงขั้นเยอะมาก มีทั้งเสื้อผ้า รองเท้า ของกินหลายๆ อย่างมาตั้งวางขายกัน ป้าเนียมแกก็มาขายของทอดตามประสาคนขยันทำมาหากิน ผมแวะไปช่วยช่วงหัวค่ำ แต่ก็ถูกพี่เท็นชิงตัวมาให้มาอับอายเป็นเพื่อน ผมไม่รู้ว่าพี่เท็นเอาความมั่นใจโคตรๆ นี้มาจากไหน แม้แต่คุณปาล์มที่เป็นตากล้องสำหรับสารคดีของพี่เท็นยังไม่กล้าบันทึกเทปเลยนะครับ ความจริงเขาทำเนียนยืนรวมกลุ่มกับลูกค้าด้วยซ้ำ คงไม่อยากให้ใครรู้ว่ารู้จักพวกผม -*-
ตอนนี้พี่เท็นกำลังวาดให้กับผู้หญิงนุ่งสั้น ขาสวย หน้าตาน่ารักคนหนึ่งอยู่ครับ ซึ่งเธอก็เอาแต่ยิ้มมองหน้านิ่งๆ ของพี่เท็นแบบไม่รู้ตัวเลยว่าตอนนี้ดวงตาสีดำขลับที่สวยๆ ของเธอกำลังเป็นรูปร่างแปลกๆ แล้วก็จัดวางได้ไม่ถูกตำแหน่งบนใบหน้าสักนิด
“พี่เท็น ผมไปซื้อเครปนะ” บอกไปก็เหมือนจะไม่ได้ยิน เพราะเวลาพี่แกตั้งใจทำอะไรแล้วจะนิ่ง แล้วก็ไม่ได้ยินทุกสรรพเสียงไปเลยล่ะครับ
ผมเลยลุกออกมาซื้อเครปด้วยเงินที่ป้าเนียมแบ่งมาให้เล็กๆ น้อยๆ จากการขายผัก ที่จริงแล้วผมกำลังติดใจกับการใช้ชีวิตแบบนี้ ไม่ต้องรีบเร่ง ไม่ต้องกังวลกับเรื่องอะไร นอกจากเรื่องของตัวเอง จังหวัดนี้อากาศดีครับ พี่เท็นเคยพาผมนั่งซ้อนท้ายมอเตอร์ไซค์มาเที่ยวแถวริมกว๊านบ่อยๆ มาตอนเช้าๆ ก็ได้บรรยากาศไปอีกแบบ แต่มาตอนเย็นนี่คนค่อนข้างเยอะเลย แถมวัยรุ่นยังนั่งจับกลุ่มกันหลายๆ ที่อีกด้วย แว๊นบอยสก๊อยเกิร์ลมีให้เห็นอยู่ร่ำไป บางทีพี่เท็นก็พาผมมาเต้นรำวงออกกำลังกายกันริมกว๊าน สนุกดีครับ มีตั้งแต่วัยรุ่นยันรุ่นคุณตาคุณยายเลย เต้นเสร็จก็ซื้ออะไรมากินกัน ...สนุกมากเลยครับ เป็นประสบการณ์อีกอย่างหนึ่งในชีวิตผมเลยก็ว่าได้
ตอนนี้ผมเลิกใส่คอนแท็คเลนแล้วครับเพราะราคามันค่อนข้างสูงเกินไปและก็ไม่จำเป็น เปลี่ยนบ่อยๆ ก็เปลือง พี่เท็นพาผมไปตัดแว่นหลังจากที่แว่นอันเดิมใส่แล้วภาพค่อนข้างเบลอ เขาบอกว่าไม่ต้องเกรงใจอะไรเพราะยังไงพี่เมลก็เป็นคนออกให้ พูดถึงพี่เมลแล้ว พี่เขาโทรหาพี่เท็นทุกวันครับ พี่เท็นเขาก็รับบ้างไม่รับบ้างตามแต่สถานการณ์ว่าตอนนั้นเขากำลังทำอะไร ทะเลาะกันบ้าง แต่ไม่นานผมก็เห็นคุยโทรศัพท์กันดีเหมือนเดิม เพราะพี่เท็นเขาเป็นคนตรงๆ ด้วยแหละมั้ง ไม่พอใจอะไรเขาโพล่งออกไปเลย ข้องใจมากเข้าหน่อยเขากลับไปเคลียร์เองเลยครับ เขาบอกผมว่าเรื่องบางเรื่องก็ต้องคุยกันต่อหน้า ถ้าคุยกันผ่านโทรศัพท์เขาไม่รู้ว่าอีกฝ่ายทำหน้ายังไงเวลาพูด ถึงได้ต้องตรงดิ่งไปที่สนามบินเชียงรายเพื่อบินกลับกรุงเทพ ...นั่นทำให้ผมรู้ว่า ความจริงแล้ว พี่เท็นเขาก็รักพี่เมลมากไม่ต่างจากที่พี่เมลรักเขาเลย เขาอาจจะแสดงออกไม่เก่ง แต่ก็มีอะไรหลายๆ อย่างที่ทำให้รู้ว่าเขาแคร์ และให้ความพิเศษ ความสำคัญกับแฟนของเขามากขนาดไหน
ผมเดินดูเสื้อผ้า รองเท้า อะไรไปเรื่อยเปื่อย เพลินดี แต่คนเยอะเลยเบียดกันบ้าง ยังไม่อยากกลับไปหาพี่เท็นตอนนี้ รอให้พี่เขาเลิกล้มความตั้งใจในการวาดรูปก่อนดีกว่า
“อ้าว ปลื้ม แยกออกมาเหมือนกันเหรอ” คุณปาล์มที่กำลังเดินสวนกับผมหยุดทักทันที เขายิ้มอย่างรู้ถึงเหตุผลของการเดินเตร็ดเตร่แบบนี้ของผม
“ครับ ผมไม่รู้จะทำหน้ายังไงอ่ะ ไม่รู้พี่เท็นไปเอาความมั่นใจมาจากไหน”
“เขาก็มั่นอย่างนั้นอยู่แล้วล่ะ”
“คุณปาล์มรู้จักพี่เท็นมานานรึยังครับ”
“ก็สี่ห้าเดือนมาแล้ว ปลื้มไปเดินเล่นแถวกว๊านด้วยกันมั้ย ไปรับลมเย็นๆ หน่อย ที่นี่คนเยอะ”
“ก็ดีครับ”
ผมกับคุณปาล์มเลยซ้อนมอเตอร์ไซค์กันมาจอดที่หน้าเซเว่นริมกว๊าน คุณปาล์มเข้าไปซื้อขนมกับน้ำดื่มมาแล้วก็พาผมเดินเล่นเลาะริมกว๊านไป
“ดีใจที่เห็นปลื้มยิ้มบ้าง เวลายิ้มแล้วปลื้มน่ารักนะครับ ยิ้มให้ผมบ่อยๆ นะ เพราะเจอกันวันแรกนึกว่าถูกพี่เท็นบังคับมา ผมเลยไม่ค่อยสบายใจ ผมเป็นคนนครสวรรค์น่ะครับ ปลื้มล่ะ”
“ผมอยู่กรุงเทพครับ ว่าแต่คุณปาล์มทำไมมาเรียนไกลจังเลยล่ะครับ ไม่เหงาแย่เหรอ”
“ก็มีเหงาบ้างช่วงแรกๆ แต่มีเพื่อนแล้วก็โอเคเลยล่ะ มาทำพาร์ทไทม์กับพี่เท็นก็ยิ่งสนุก แล้วปลื้มล่ะ ถูกพี่เท็นบังคับมาจริงๆ รึเปล่านี่”
“อ๋อ เปล่าหรอกครับ พอดีว่าผมอยากมาเปลี่ยนบรรยากาศ เลยตามพี่เท็นมา”
คุณปาล์มพยักหน้าอย่างเข้าใจ เขาไม่ได้ถามอะไรมากกว่านั้นให้ผมลำบากใจ เป็นเรื่องปกตินะครับถ้าจะถามคนอายุรุ่นราวคราวเดียวกันที่จะถามถึงเรื่องเรียนที่ไหน ทำไมถึงอยากเปลี่ยนบรรยากาศ เพราะยังไงๆ ก็ดูแปลกๆ แต่เขาก็ไม่ถามเลย มันทำให้ผมไม่อึดอัดที่จะคุยกับเขาต่อ
“เราเป็นเพื่อนกันแล้วนะครับ ต่อไปปลื้มมีอะไรให้ผมช่วย ไม่ต้องเกรงใจเลยนะ บอกผมได้”
“ครับ” ผมยิ้มพร้อมกับให้คำตอบกับเขาไป คุณปาล์มเลยยิ้มกลับมาพร้อมกับยื่นขนมปังที่เขาซื้อมาให้ผม
“ผมไม่รู้ว่าปลื้มชอบขนมอะไร เลยเลือกที่ตัวเองชอบมา ลองกินดูนะครับ ผมกินเป็นอาหารเช้าบ่อยๆ อร่อยดี”
ผมรับขนมปังรสนมมาจากคุณปาล์ม ลองกินดูก็อร่อยอย่างที่เขาว่าจริงๆ พอผมบอกว่าอร่อย หนุ่มตี๋ตรงหน้าก็ยิ้มจนตาแทบจะปิด
“ว่างๆ ผมจะพาไปเที่ยวที่มอนะ บรรยากาศดีมาก ร้านข้าวอร่อยๆ ก็เยอะเลย”
“ครับ แต่ต้องรอให้พี่เท็นอนุญาตก่อนนะ เพราะผมยังมีงานที่ต้องทำอีก”
“ไม่มีปัญหา ระหว่างปลื้มอยู่ที่นี่ ผมจะอยู่เป็นเพื่อนเอง รับรองมีผมแล้วไม่เหงาหรอก เดี๋ยวเราเดินไปดูตรงโน้นนะ จะเห็นวัดกลางน้ำชัดเลย”
ผมได้แต่ยิ้มกับความกระตือรือร้นแบบเด็กๆ ของคุณปาล์ม ...ดีใจจริงๆ ครับที่จะได้มีเพื่อนเพิ่มมาอีกคน
..............................To be continue................................
พอดีเพิ่งตื่น ไม่ต้องรอวันจันทร์หรอกค่ะ มาลงให้ :laugh:
เห็นบางคนสงสารเสี่ย อย่าไปสงสารเขาเลยค่ะ เขาโง่ของเขาเอง ถ้าเขาไม่คิดนั่นคิดนี่ มันไม่มีดราม่าแน่ แต่ตั้งแต่คบกันมา เสี่ยแม่งก็เป็นอย่างนี้ไง ยังไงสักวันก็ต้องเลิกกัน ไม่ว่าจะเหตุผลไหน มีหลายคนที่เข้าใจอย่างลึกซึ้งว่าคนเขียนต้องการสื่ออะไร ขอบคุณจริงๆ ค่ะ ชอบมากกับหลายๆ ความคิดเห็นที่แสดงมาแล้ว เป๊ะ โดนใจจริงๆ คือแบบ ความรู้สึกตอนที่ได้อ่านคือ เฮ้ย บรรลุแล้ว ไรอย่างนั้น
เรื่องนี้มีมาโปรดเป็นพระเอก เลยต้องมีพาร์ทเสี่ยบ้าง แต่คนเขียนไม่ได้บอกเลยนะคะว่าตอนจบจะได้กัน และก็ไม่ได้บอกเช่นกันว่าจะไม่ได้ มันยังคงขึ้นอยู่กับระยะเวลา :a5: เห็นด้วยกับหลายๆ ความเห็น ที่ยังคงไม่ให้อภัยเสี่ย เพราะคนเขียนก็ให้อภัยไม่ลงเหมือนกัน เขาออกมาพูดในพาร์ทของเขา ในแง่มุมของเขา เขาก็คิดว่ามันดี เขารู้ว่าตัวเองทำอะไรแต่ก็ยังทำ แค่เพราะคนที่เสียได้ต้องไม่ใช่เขา นั่นคือมาโปรดในความคิดคนเขียนที่วางเขาไว้อย่างนั้น
อ่านจบตอน สรุปได้สั้นเลย "มันทำเพื่อตัวเองทั้งนั้นอ่ะ"
อย่าเอาปลื้มมาอ้างว่ะโปรด
:z6:
ว่าแต่ปุ่มcommandมันอยู่ตรงไหนหว่า ลบถาวรแค่ Shift+Delete ก็พอค่ะ
อันนี้แนะนำเพิ่มเติม ว่าลบแบบshift+deleteก็กู้ได้นะคะ เพียงแต่มันกู้จากrecycle binไม่ได้เฉยๆ แต่มีซอฟแวร์ไว้กู้เยอะแยะเลยค่ะ(หรือrestoreของวินโดวก็ได้)
ถ้าใครอยากลบไฟล์แบบถาวรเลย ลบแบบกู้ไม่ได้อีกตลอดกาล ต้องใช้โปรแกรมค่ะ โปรแกรมประมาณพวก shedder, wipe , secure delete อะไรเทือกๆนี้
ในพาร์ทคุณเปรม เสี่ยโปรดใช้ Macbook Air ค่ะ สำหรับแม็คบุ๊คแล้วต้องกดปุ่ม คอมมานด์ก่อน shipt delete กู้ได้จริงค่ะ แต่ไฟล์ที่ได้ไม่สมบูรณ์แน่นอน คนเขียนเคยพบแล้วว่าไฟล์วิดีโอและไฟล์รูปภาพจะไม่สามารถเปิดได้เลย หรือเพราะโปรแกรมที่ใช้มันไม่ Pro ก็ไม่รู้เหมือนกัน หากคำนึงว่าต้องมีการเขียนทับไฟล์ลงไปยังพื้นที่ในไดรนั้นๆ สำหรับการใช้งานมานานของคอมพิวเตอร์แล้ว ขอบคุณสำหรับโปรแกรมที่แนะนำค่ะ ยังไงก้เป็นความรู้ที่ดี
ขอบคุณคนรอและทุกๆ ความคิดเห็น อย่ากลัวที่จะแสดงความคิดเลยค่ะ เพราะยังไงเรื่องก็ต้องดำเนินต่อไป อย่าเกรงใจเลย :กอด1: ไม่ได้นอยอะไรหรอก เพราะเราดู EXO Showtime ไปด้วย ฮ่าๆๆ ความจริงว่าจะดู EP7 ให้จบ แต่มาลงก่อน ไว้เจอกันใหม่ค่ะ ไม่รับรองว่าวันไหน ถ้ามาก็คือมา :laugh: :laugh: :bye2:
-
^
^
^
:z13: :z13: :z13: ไปอ่านโลดดดด
ไปอ่านมาแบ้ววววววววววววววววว
เท็นเท็นพูดได้ตรงใจเขาอย่างแรง o13
"ไม่ใช่ว่ามันไม่รักมึงหรอก แต่มันยังรักไม่มากพอ ระหว่างตัวมันกับมึงแล้ว มันเลือกที่จะให้มึงเจ็บ เพราะมันคิดไงว่าถึงมึงเจ็บ ยังไงมึงแม่งก็ไม่ไปไหน มึงทำมันเคยตัวนะ ถ้าไอ้ห่าเมลมันข่มขืนกู มีหรือว่ามันจะลอยหน้าลอยตายิ้มเหี้ยมาได้ถึงตอนนี้ ก้มกราบเท้ากูทุกวันกูยังไม่แน่ใจเลยว่าจะปรนนิบัติพัดวีมันได้อย่างที่มึงทำ หลายต่อหลายครั้งที่มันทำไม่ดีกับมึง มึงก็ยังทำตัวเหมือนทาสในเรือนเบี้ย เออๆ ออๆ ตามมันไป"
มันใช่มากๆ นี่พูดเลย o13 o13 o13
เฮียโปรด - รักปลื้มนะ แต่น้อยกว่าตัวเอง
น้องปลื้ม - อิทาสในเรือนเบี้ยของคุณหญิงที่เป็นเมียน้อยคุณหลวง (คือเจียมซะยิ่งกว่าเมียทาสในเรือนคุณหลวงอีกไง :try2:)
น้องเปรม - รักตัวน้องเปรมเองคนเดียว อิจฉาพี่ อยากได้ปลื้ม (ประมาณเดียวกะ กันดั้ม รุ่น limited ตัวใหม่) นิสัยและพฤติกรรมน่าตกไปเป็นภรรเมียคนอื่นมากกว่าจิไปดูแลใครได้นะ...
น้องเฟรน - เพื่อนรัก เพื่อนเลิฟ น่าเอาเป็นแฟนเรา (ถ้าไม่มีอิเจ้ย...?!?)
ติ๊ก กิม พี่ซอล... - ไม่มีไรจะพูด ไม่ห้าม ไม่ยั้ง ไม่เตือน ไม่ช่วย ไม่รู้จะเป็นเพื่อนกันทำไม...
คุณปาล์ม - หล่อใส สไตล์เกาหลี (ไม่มีการบรรยายไว้ว่างั้น...) อ่อนโยน ใจดี ที่จิมาดามใจน้องปลื้ม... หรือเพิ่มเครื่องปรุงมาม่า ก็ต้องรอกันต่อไป
ขอบคุณที่มาต่ออีกทีในวันนี้ o1
ปอลิง... จิมาต่ออีกเมื่อไหร่ก็แล้วแต่.... ...รู้ไว้นะว่าเขารอตัวทุกวัน... :impress: (ไม่ว่าไม่โวย แต่แอบกดดันตัลล๊อดดด 5555)
-
Surprise ขอบคุณมากที่วันนี้มาต่อ 2 ตอนเลย เดี๋ยวขออ่านอีกรอบ ค่อยเมนท์อีกที
-
ไหนว่าจะมาวันจันทร์ ฮ่าๆๆ
อ่านตอนล่าสุดแ้วไม่คิดจะสงสัยอะไรเลย นอกจาก.....ทำไมคนเขียนตั้งชื่อตัวละครเป็น ป.ปลา เยอะจังแวะ ฮ่าๆๆ
:really2: :hao7:
-
เอาเถอะ.. ไม่มีไรจะเม้น์ละ รอตอนต่อไปนะ..
หน่วงเหลือเกินเรา - -
-
น้องปลื้มค่อยๆสบายใจขึ้นทีละนิดๆแล้ว
-
ปาล์มจะจีบปลื้มไหมเนี่ย :hao7:
-
จริงอย่างพี่เท็นพูด o13
เพื่อความเข้าใจที่ตรงกัน บางครั้งก็ต้องพูดกันบ้าง
-
อุ๊บบบบบส์ส์ส์ถึงจะเฉยๆกับมาโปรดแต่ก็อยากให้จบแบบครองรักกับปลื้มไปนานๆนะคะ55555555555555555555555555
ดีดปาล์มห้ามจีบปลื้ม กร้ากกกก
-
เสี่ยมันคงคิดว่าตัวเองเป็นพระเจ้า ปลื้มก็ทำตัวเป็นทาสในเรือนเบี้ยจริงๆนั่นแหละ ทำให้เสี่ยเคยตัว จะได้อะไรต้องได้ตามนั้น เพราะรักก็เลยยอมหน้ามืดตาบอด หลับหูหลับตายอมให้ไป แล้วสุดท้ายเป็นยังไง????? โดนอานุภาพเสี่ยเข้าไปเต็มๆ ต้องมาร้องไห้เสียใจทีหลัง พี่เท็นพูดได้ถูกใจน้องจริงๆ (ว่าแต่เรื่องของพี่เท็นทำไมช่วงนี้เงียบไปเลยคะ? แอบทวง อิอิ)
แต่อย่างเสี่ยต้องโดนดัดหลังซะบ้าง ถ้าเรื่องนี้ไม่ชื่อเรื่อง "มาโปรด" จะให้ปลื้มได้กับคนอื่นไปเลย ปาล์มก็ได้ เปรมก็ได้ whatever!!!!! ไม่เอาเสี่ย เคืองมากขอบอก :ling1:
ทำตัวให้เขาเห็นค่า ให้เสี่ยมันรู้ว่าตัวเองทำอะไรลงไป พลาดทำของมีค่าหลุดมือ ให้มันร้องห่มร้องไห้บ้าง ให้ปลื้มข่มขืนมันกลับ เอ๊ยยยย คิดไปคิดมา ....คงไม่ค่อยดีเท่าไหร่ เอาเป็นว่าทำให้เสี่ยทุรนทุรายกับเขาหนักๆบ้างละกัน ฮึ่มมมมม :katai2-1:
-
ตอนนี้เว้นเครียดๆ มาฮากับฝีมือของเท็น 555
นึกภาพออกเลย ผญ. นั่งยิ้มค้างเกือบครึ่งชั่วโมงเมื่อรอตะลึงกับภาพวาดแบบมนุษย์ก้างปลา
ขำมากมาย ยิ่งตอนอ่านผญ. คนนั้นหน้าหงิกตอนรับกระดาษนี่ปล่อยกร๊ากเลย
-
:กอด1:
-
ปลื้มเริ่มใช้ชีวิตแล้ว...นี้แหละชีวิตใช้ซะ
รอตอนต่อไปความรักของมาโปรดกับปลื้มจะเป็นยังไง
ขอบคุณค่ะที่มาลงบ่อยๆ เพราะคนอ่านจะได้ไม่ขาดตอนเราติดเรื่องนี้มากรีเฟรชทุกชั่วโมง
รอตอนต่อไปนะค่ะ :mew1: :katai4: :pig4:
-
ดีใจมากกกก ได้อ่านวันเดียว 2 ตอน
แต่พออ่านมาถึง บรรทัดสุดท้ายช่วงทอร์คค
" ไม่รับรองว่าวันไหน ถ้ามาก็คือมา"
มันคือ อัลไลลลลลลลลลลลล :serius2: :serius2: :serius2:
-
ปลื้มพักให้สบายใจนะคะ ไม่ต้องรีบ สักเดือนสองเดือนค่อยกลับ ฮ่าๆ
-
โปรดผิดขนาดนั้นเลยหรอ
คีพคอนเซปไว้นะ
-
ใช้ชีวิตเรียบง่ายแบบนี้ก็ดีนะปลื้ม มีความสุขไปอีกแบบ
ปาล์มนี่ ยังไงๆ อยู่น้าาาา จีบน้องปลื้มชัวร์ :-[
-
ศิลปะแบบ โลกที่ 3 ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆ
รอคอยตอนต่อไปนะค่ะ สนุกมากๆคะ
-
เซ็ง :เฮ้อ:
สรุป "มาโปรด" คาแรคเตอร์พระเอกละครทีวีน้ำเน่าหลังข่าวทั่วไป
ตัวละครอื่นๆ ก็หาเหตุผลการกระทำไม่ค่อยเจอ หรือมีน้ำหนัก
-
ดีจังที่เห็นน้องปลื้มสงบใจได้แล้ว มีความสุขนะที่เห็นหนูไม่ทุกข์เท่าแต่ก่อน และไม่ฟูมฟายทุกวี่วัน
ถึงจะไม่ได้หมายความว่าบาดแผลหายดีแล้ว แต่ได้เห็นการจัดการกับความรู้สึกตัวเองที่มีแนวโน้มจะเป็นไปในทางที่ดี
ได้เท็นเท็นมาช่วยชี้ให้เห็นสิ่งที่เป็นปัญหาของตัวเองมาตลอดระยะเวลาที่ผ่านมา
เห็นด้วยมากๆเรื่องที่น้องต้องส่งเสียงออกไปบ้างนะว่าต้องการอะไรหรือไม่ต้องการอะไร ยังไง แบบไหน และไฟท์กับมันซักตั้ง
รอติดตามชีวิตน้องปลื้มต่อไปปป
ขอบคุณคนเขียนที่มาต่อให้วันนี้เลยนะค้า เร็วทันใจหายข้องใจมาก
-
อยากเห็นพาร์ทปลื้มกับที่บ้าน ว่าจะดรามาหรือซึ้ง :katai2-1:
-
อ่านตอนนี้แล้วยิ่งรักเดอะเท็น นายเป็นฮีโร่ในดวงใจเราเลย :จุ๊บๆ:
-
อะไรยังไงกันคะ โปรด เปรม ปลื้ม ปาล์ม เนี่ย แหม่ เธอก็ :katai5:
อ่านมานี่ไม่ได้รู้สึกสงสารมาโปรดเลยค่ะ 55555555555555 อยากให้โปรดทุกข์ทรมานกว่านี้ ชอบอะ สะใจดี
ทรมานกว่านี้สิโปรด ลุ่มหลงปลื้มให้มากๆ สิเน่หาปลื้มจนโงหัวไม่ขึ้น
เอาให้มันหน่วงสุดๆไปเลย แล้วมาโปรดจะรู้ ว่าโลกไม่ได้หมุนรอบตัวนาย อิอิกรรมขรรมแปปส์
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
มีกว๊าน มีวัดกลางนํ้าพะเยาน่าจะใช่กว่าป่าวอ่ะ เชียงรายมีไหนอ่ะอยากรู้ๆจะไปเที่ยวววววว
-
มีกว๊าน มีวัดกลางนํ้าพะเยาน่าจะใช่กว่าป่าวอ่ะ เชียงรายมีไหนอ่ะอยากรู้ๆจะไปเที่ยวววววว
มันคือจังหวัดพะเยาค่ะ แต่ที่พะเยาไม่มีสนามบิน เท็นเลยต้องบึ่งรถตรงดินไปที่สนามบินเชียงรายไงล่ะคะ
เซ็ง :เฮ้อ:
สรุป "มาโปรด" คาแรคเตอร์พระเอกละครทีวีน้ำเน่าหลังข่าวทั่วไป
ตัวละครอื่นๆ ก็หาเหตุผลการกระทำไม่ค่อยเจอ หรือมีน้ำหนัก
เราขอตอบคอมเม้นนี้นะคะ คุณคาดหวังว่าเรื่องนี้จะเป็นยังไง? มีความแปลกไปในทางไหน สมน้ำสมเนื้อ สมเหตุสมผลกับการที่ มาโปรด สมควรเอามาเป็นพระเอก? ต้องดีขนาดไหนสำหรับบทพระเอก ทำยังไงต้องไม่ให้กลายเป็นคาแร็คเตอร์ตามละครทีวีน้ำเน่าหลังข่าวทั่วๆ ไป อันนั้นคนเขียนไม่รู้หรอกค่ะ มันเป็นสิ่งที่คุณคาดหวังจะให้เป็น หรือไม่ก็อยากได้เหตุผลที่มันดีพอที่จะเกิดดราม่าในครั้งนี้ แต่ต้องขอสารภาพตามตรงว่า มันไม่ได้มีอะไรลึกซึ้งเกินไปกว่า นิสัย ความคิด หรืออะไรหลายๆ อย่างของมาโปรดหรอกค่ะ มันก็แค่คนๆ หนึ่ง ต้องเลิกกับอีกคน แค่เพราะเหตุผลของพวกเขา ตัวละครอื่น จะให้มีน้ำหนักพอที่จะทำ?..ไม่อย่างนั้น ก็มีแต่คนไม่ดีที่มีเหตุผลสิคะ บางคนเลือกเพื่อนเพราะคบกันมานาน แค่เพราะเป็นเพื่อน ก็หลับหูหลับตาทำตาม คนเขียนเจอมาเยอะค่ะ พวกบอยคอตกันเป็นกลุ่ม คบกันเป็นพรรคเป็นพวก หรือแม้แต่พฤติกรรมที่ทำตามๆ กัน จะให้ทุกอย่างดีและสมเหตุสมผลหมด อันนั้นคนเขียนไม่สามารถจริงๆ ต้องขอโทษที่ทำให้เซ็ง
ต่างคนต่างความคิด ไม่สามารถทำให้คุณรู้สึกดีกับนิยายเรื่องนี้ได้ ก็ขอโทษแล้วกันค่ะ เพราะคนที่สร้างมาโปรดขึ้นมาก็คือคนเขียนเอง เรื่องมันก็มีแค่เท่านั้น
:กอด1: ดูแลตัวเองค่ะ พรุ่งนี้สำหรับใครที่อยู่ใน กทม. คนต่างจังหวัดก็ดูแลตัวเองเช่นกันค่ะ
อ่อมมมมม 'ไม่รับรองว่าจะมาวันไหน' ครือออออออออ???????? มันหมายความว่ายังงายยยยย หมดสต็อกแล้วใช่ม้ายยยยยยยยยยยย จะไม่ได้อ่านมาโปรดทุกวันแล้วหรอ ฮืออออออออออออออ (โวยวาย พร่ำเพ้อๆ ฟูมฟาย เอาเท่าที่พอใจ 55555555555)
ปล. ดีใจที่ปลื้มรักษาตัวและใจได้ กลับมาเชิดหน้าใส่มาโปรดไปเลยนะ เชอะ! *สะบัดบ๊อบ*
อร้ายยยย รู้ด้วย ฮ่าๆๆๆ ไม่ใช่หรอกค่ะ เพราะกรุงเทพ shutdown งานที่คนเขียนทำอยู่มันเลยวุ่นๆ ขึ้นมาไงล่ะคะ เพราะสถาบันไม่ยอมปิด ต้องทำการเรียนการสอนผ่านทาง conference ลำบาก IT จริงๆ แต่ยังไงก็ไม่ให้ขาดตอนค่าาาาา รู้ว่าพวกคุณรอ เราก็ต้องพยายามอย่างเต็มที่
-
ตอนนี้ปลื้มเริ่มแข็งแรงขึ้นแล้วล่ะ ดีใจด้วย
เอาใจช่วยนะคับ
ขอให้เข้มแข็งทั้งกาย ทั้งใจ
เวลาเอาคืน...มัน...
จะได้สนุกสุดๆ ไงล่ะ....หุๆๆๆ
-
:pig4: :pig4:
-
รู้สึกตอนนี้ดีจัง ปลื้มมีความสุขคนอ่านก็มีความสุข ธรรมชาติบำบัด ค่อยเป็นค่อยไปเนอะ
อย่างไรก็ตาม ถึงแม้ตอนนี้ยังไม่ให้อภัยอิเสี่ย แต่ก็ยังไม่อยากเปลี่ยนพระเอกนะคะ
และก็ชอบนิยายที่จบแฮปปี้ เอนดิ้งค่ะ
คนอ่านแอบเรื่องมาก
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
ที่พี่เท็นพูดก็ถูกนะ ปลื้มน่ะเอาแต่ฟังโดยไม่คิดแม้แต่จะออกเสียงคัดค้านใดๆ และปลื้มก็ทำตามหรือว่าสิ่งไหนที่ปลื้มไม่ทำปลื้มก็จะขืนไว้ไม่ทำแต่ก็ไม่พูดอยู่ดี
ความเข้าใจกันมันเกิดจากคำพูดเป็นหลักนะ ส่วนการกระทำคือสิ่งที่ออกมาตามคำพูด
รักกันไม่ใช่เพียงแค่สบตากันปิ๊งๆ แล้วบอกว่าคนนี้น่ะใช่เลย แต่มันก็ใช้การพูดคุยที่ถูกคอกันเป็นหลัก คลื่นของคนทั้งสองมันถึงจะจูนเข้าหากันได้
เฮ่อ...หนักใจ...คนหนึ่งก็เอาแต่ตัวเองเป็นที่ตั้งส่วนอีกคนก็ไม่พูดไม่จาก้มหน้ารับฟังอย่างเดียว ถ้าถึงวันที่แต่ละฝ่ายระเบิด มันจะเป็นยังไงล่ะเนี่ย
-
ถึงจะโกรธเสี่ยและเปรมมากแค่ไหนแต่ยังไงก็อยากให้คืนดีกันอ่า
อยากให้พี่โปรดคู่น้องปลื้มเหมือนเดิม
เพราะอ่านตอนที่ทั้งคู่เค้ายังรักกันแล้วมันมีความสุขนะ
แต่ก็นะ เสี่ยรับบทลงโทษไปก่อนเหอะ
-
มันคือจังหวัดพะเยาค่ะ แต่ที่พะเยาไม่มีสนามบิน เท็นเลยต้องบึ่งรถตรงดินไปที่สนามบินเชียงรายไงล่ะคะ
โทษทีค่ะพอดีอ่านขาดตอนไปหน่อย :sad4:
-
ยอดชายนายไอดอล "เท็นเท็น"
ปลื้มสู้ๆนะลูกก :katai2-1: :katai2-1:
-
สวัสดีค่ะ มาตามเรื่องนี้ด้วยคนสนุกมากค่ะ นั่งอ่านทั้งวันเลยย ดีใจที่มาโดนมาม่าพอดี :hao5: ฮาาาา
อ่านไปด่าไปร้องไห้ไป มันส์มาก หลายๆคนบอกให้เปลี่ยนพระเอกมั่งนายเอกมั่ง แล้วคนเขียนบอกอาจไม่ได้กันในตอนสุดท้าย
ทำเอาเราเงิบนิดๆ สำหรับเรา มาโปรด คือ พระเอกที่ไม่ใช่คนดี เลวววว แต่ มาโปรด ไม่ใช่พระเอกที่จิตใจไม่ดี มาโปรด คือเด็กที่ไม่รู้จักโต หลงตัวเอง โดนพะเน้าพะนอ ไม่เคยต้องรักใครนอกจากคนในครอบครัว เห็นแก่ตัวอย่างร้ายกาจ แต่ มาโปรด รักปลื้มมากมาโปรดคือเด็กน้อยในด้านความรัก โลภในความรัก ไม่รู้ว่าตัวเองจะต้องเสียสละหรือพยายามเพื่อความรัก แต่เลือกที่จะให้คนที่ตัวเองรักเจ็บ เพราะรู้ว่าเค้ารักตัวเองมากเหลือเกิน เพราะความรักของมาโปรดมีความลุ่มหลงอยู่มากเกินไป เพราะฉะนั้นสำหรับเราบทเรียนที่มาโปรดได้รับเราคิดว่ามันก็เจ็บปวดเจียนตายแล้วก็น่าจะทำให้ มาโปรดโตขึ้นและเรียนรู้อะไรได้มากขึ้น
การเห็นคนที่ตัวเองรักผิดหวังกับจากตัวเองไปทั้งที่ยังรักมันเจ็บปวดยิ่งกว่าจากกันเพราะเกลียดอีก
เราแค่อยากให้บทเรียนจากเหตุการณ์ครั้งนี้สอนให้มั้งมาโปรดและปลื้มโตขึ้น ให้ปลื้มได้ใช้เวลาทบทวนความรักของตัวเองว่าเราให้ความรักอยู่เหนือ ความเป็นคนของเรามากไปไหม ทั้งเรื่องมาโปรดและครอบครัว
เวลาจะช่วยเยียวยาเด็กทั้งสองเติบโตเรียนรู้ความผิดพลาดในอดีต (มาโปรดข่มขืนน้องจริง แต่ไม่รู้ดิคือยังไงอ่ะ เราพูดตามนิสัยปลื้มนะ มิได้เข้าข้างมาโปรด มันเป็นเพราะนิสัยปลื้มด้วยเลยทำให้การขืนใจของโปรดออกแนวกึ่งๆสมยอมนิดๆ แล้วเอาเข้าจริงปลื้มแทบไม่ได้ติดใจเลย ถึงมันจะตกตะกอนอยู่ใจลึกๆแต่เราว่ามันไม่ใช่ใหญ่โตมาก มันเหมือนฝุ่นอีกชิ้นมากกว่าที่มารวมกับชิ้นอื่นๆทำให้มันใหญ่ขึ้น)
ฉะนั้นเราจึงไม่เห็นว่าคนสองคนที่รักกันจะต้องเลิกรากันจริงๆไปทำไม แค่ปล่อยให้เค้าห่างกันเรียนรู้ใจตัวเอง ทำตัวเองให้เข้มแข็งและมีเหตุผลมากกว่านี้ มันก็เพียงพอแล้วที่สองคนจะจับมือแล้วเดินก้าวไปข้างหน้าต่อไป
เวิ่นซะยาววเลยยย ขอบคุณมากค่ะ
-
เท็นเสี้ยมน้องอ่อ 5555555 ดีแล้วที่น้องปลื้มเริ่มคิดได้
เราก็เพิ่งมาคิดได้ตอนนี้เหมือนกันว่าอิพี่โปรดมันทำอะไรเห็นแก่ตัวเองตลอด
ใครเจ็บก็ได้ที่ไม่ใช่ตัวเอง จี๊ดเลยจี๊ด เป็นคนแบบนี้สินะ :katai1:
ต่อไปจะไม่สงสารอิเฮียแล้ว เอาเจ็บๆเลยนะปลื้ม อย่าไปให้อภัยง่ายๆ อิพี่ต้องได้รับบทเรียนซะบ้าง
-
แอร๊ยยยยยย เท็นของเค้าาาา เท็นเท่มาก เท่จนภูมิใจในตัวเมลสุด ๆ :-[
เรื่องวาดรูปเหมือนทั้งที่ฝีมือไม่ได้เรื่อง ไม่หน้าตาดีทำไม่ได้นะเนี่ย ปลื้ม เอาผู้ชายคนนี้เป็นไอดอลเถอะ
'....กูขอโนคอมเม้นละกัน เรื่องความรักแม้แต่กูก็ยังโง่’
ประโยคนี้ช่างน่าเอ็นดู :laugh:
ได้ลองออกมาห่าง ๆ ออกจากโลกที่มีแต่มาโปรดบ้าง ปลื้มน่าจะมองเห็นอะไร ๆ ได้มากขึ้นนะ โดยเฉพาะตัวเอง
คุณเฟรนน่ารักมาก แอบอยากรู้ว่าแล้วอย่างนี้ความสัมพันธ์กะคุณติ๊กคุณกิม ณ จุดนี้เป็นยังไง o22
เฝ้ารอพัฒนาการ จะคอยปลื้มให้แข็งแรงมากขึ้นเรื่อย ๆ รักน้องปลื้มม :กอด1:
-
คืนดีคงยากอ่ะนะ เวลาผ่านไปปลื้มก็เปลี่ยนไป
ถ้าโปรดยังโง่เท่าเดิมก็นอนตายอยู่บนเตียงไปเถอะจ๊ะ
ก็เริ่มใหม่แล้วกัน ทำไว้ขนาดนั้นเซ็ทผลไว้ที่ 0 ถือว่าดีมากแล้ว
คงเริ่มแบบติดลบ 100 แต้ม ถ้าไม่เข้าใจว่าตัวเองผิดอะไร ก็ลบไปเลบ 200 แต่ก็คงคิดได้บ้างแล้วล่ะ(มั้ง)
ส่วนเปรม...... อัปเปหิออกจากการเป็นเพื่อน จัดไปอยู่ในหมวดสิ่งมีชีวิตสปีชีย์เดียวกันยังดีเกินไป
ไม่รู้สินะ เราว่าที่เปรมทำมันโหดร้ายกว่าโปรดอีก
โปรดมันแค่ถือดี เห็นแก่ตัว เข้าข้างตัวเอง แต่ก็ยังรักปลื้มนะ (แบบโง่ๆ) ถ้าคิดได้ยังพอมีทางแก้และถ้าปลื้มให้โอกาสอ่ะนะ
ส่วนเปรม.... เห็นแก่ตัวโคตรๆ ทำร้ายพี่ คนที่ตัวเองรัก กระทั่งแม่ตัวเองก็เอามาเป็นเครื่องมือขู่พี่
ตัวโกงแบบคลาสสิกเลยอ่ะ
อ่านตอนนี้แล้วมันดีใจแปลกๆ เราชอบพัฒนาการของปลื้มนะ คือ พยายามมองไปข้างหน้าเสมอ
ถึงจะเพราะมีเท็นมนุษย์ผู้ก้าวข้ามทุกขีดจำกัดนำทางก็ตาม XD
แต่นั่นแหละ มีคนนำทางดียังไงแต่ถ้าไม่ลุกขึ้นแล้วเดินไปข้างหน้า ก็คงไม่มีการพัฒนา
อ่านแล้วอยากเป็นกำลังใจให้คนแต่งปั่นตอนต่อไปไวๆ จังเลย
-
คือเห็นคนเขียนว่าพี่โปรดขนาดนั้นก็เลยคิดว่าพี่โปรดผิดมากขนาดนั้นเลยเหรอ
ในความคิดเราพี่โปรดก็ผิดแต่ไม่มากขนาดนั้นไม่มีใครในโลกจะขาวสอาดและรู้ว่าตัวเองผิดหรอก
พี่โปรดเป็นแค่คนสามัญธรรมดาที่ทำในสิ่งที่ตัวเองคิดว่าดีถึงผลมันจะออกมาแย่แต่ถ้าคิดจะแก้ไขและรู้สึกผิด
ก็สมควรที่จะได้รับการอภัยอีกอย่างเรื่องที่บานปลายเพราะมีสิ่งเร้าจากรอบข้างและตัวน้องเองที่มองโลกแคบ
ใจจริงอยากให้น้องโตขึ้นและกลับมาคบกับพี่โปรดที่คิดได้แล้วทุกอย่างจะลงตัวมาก
ยังไงก็อยากให้ทั้งคู่รักกันค่ะขอบคุณที่แต่งเรื่องราวดีดีให้อ่านนะคะ
-
เจอปลื้มแล้ว ชีวิตมีสีสันดี เร็ววันคงทำใจได้
-
อ่อมมมมม 'ไม่รับรองว่าจะมาวันไหน' ครือออออออออ???????? มันหมายความว่ายังงายยยยย หมดสต็อกแล้วใช่ม้ายยยยยยยยยยยย จะไม่ได้อ่านมาโปรดทุกวันแล้วหรอ ฮืออออออออออออออ (โวยวาย พร่ำเพ้อๆ ฟูมฟาย เอาเท่าที่พอใจ 55555555555)
ปล. ดีใจที่ปลื้มรักษาตัวและใจได้ กลับมาเชิดหน้าใส่มาโปรดไปเลยนะ เชอะ! *สะบัดบ๊อบ*
-
เดอะเทนน่ารักอ่ะ รักแรกของน้องเมล ^^
อยากให้น้องปลื้มกลับไปเรียน โดยที่พี่โปรดเป็นฝ่ายตามจีบน้องปลื้มบ้าง แบบว่าเริ่มนับหนึ่งให่เลย
สุดท้ายนี้ให้คนแต่ง :กอด1: :L2:
-
ณ จุดนี้อยากบอกว่าพี่เท็นเท่ห์โคตร
ขอบคุณค่ะ :3123:
-
คิดตรงกับเท็นเรื่องนึง คือ การไม่พูดกัน ไม่บอกกล่าวกันว่าตัวเองคิดยังไง แล้วในสถานการณ์ระหว่างพี่โปรดกับน้องปลื้ม ถ้าไม่พูดกันนี่แย่ไปใหญ่เลยย // ไม่ใช่ไร เราเคยเป็นแบบนี้ ฮาาา
น้องปลื้มดีขึ้นแล้วก็ดีนะ จะได้เป็น เดอะนิวปลื้ม ฮาาา
คุณปาล์มนี่แค่เพื่อนใช่มั๊ย แอบระแวง คริ ! o18
-
ปาล์มปลื้ม??? 555555
รักเดอะเท็นจังเลยยยยยยยย ถ้าไม่ได้เท็นก็ไม่รู้ว่าตอนนี้ปลื้มจะเป็นยังไง เฟนนเทพมากกกกกกกก ถึงขนาดแยกตัวออกมาจากกลุ่มเพื่อปลื้ม สุดยอดจริงๆ เลิฟเฟรนนนนน
-
คนแต่งใจดีจังขยันลงแบบนี้คนอ่านรักกันตายเลย
เริ่มรู้สึกว่าชีวิตปลี้มไม่มีมาโปรดมันก็ไม่ใช่อีกอ่ะ อ่านเรื่องนี้ไม่รู้สึกพอสักทีทั้งที่คนแต่งก็ลงให้เยอะแล้วแต่ก็เหมือนไม่พออยู่ดี
รอตอนต่อไปค่ะ :pig4:
-
ตาสว่างซักทีนะ ปลื้มหลังจาก โง่ให้อีเสี่ยมานาน ยังคงสมน้ำหน้าเสี่ย เสี่ยรักปลื้ม แต่แม่งรักตัวเองมากกว่า ทำกับเค้าไว้เยอะ สำนึกบ้างยังก็ไม้รู้
-
ฮ่า ฮ่า ฮ่า ทรมานหัวใจมากรอห้าตอน อ่านความคิดเห็นของตอนที่ 21 รุนแรงกันดีจังเนอะ ชอบมาก มาก เจออึ้ง อึ้ง อึ้ง กะหนึ่งความเห็น ที่คุณเข้าใจนะ คือ นิยาย แต่เราไม่เข้าใจคุณล่ะ แย้งกันยังไง ชอบกล. (รักน้อง ไม่พอใจเปรม โปรด และผองเพื่อน ยกเว้นคุณเฟรน) ขอบใจจร้า
-
ก็พี่โปรดแกแบบบไม่คิดหน้าคิดหลัง เลือกที่จะไม่พูดเพราะกลัวเสียการปกครอง เอาตริงๆเราว่าถ้าพูดนี่ปลื้มก็ยังคงเหมือนเดิมแต่ปลื้มน่าจะมีความสุขมากกว่าเดิมด้วยซ้ำ อีกคนคิดมากอีกคนก็ไม่พูด มัวแต่ระแวงกันไปมา บวกกับมี คนที่ 3 คนที่ 4 มาพูดอีกไปกันใหญ่ เพราะการคบกันมันเริ่มต้นไม่ดีมาตั้งแต่แรกด้วยแหละ รอดูกันต่อไป
-
บางทีปลื้มก้อดูเป็นเด็กที่หนีปัญหา ทั้งเรื่องที่บ้านและความรัก
แต่ก้อนะ ใครจะไปฉลาดและคิดได้ทุกเรื่อง
รอตอนต่อไปนะคะ สู้ๆค่ะ
-
ปลื้มเริ่มตาสว่างแล้ว ดีๆๆ
คนแต่งมาต่อเร็วทันใจดีแท้ :pig4:
-
ชอบตอนนี้เย็นๆ สบายๆดี
ชอบคำพูดเท็นทุกคำ การกระทำไม่ได้สำคัญกว่าคำพูดจิงๆ
ถึงจะไม่ปลื้มโปรดขนาดไหนตอนจบก็อยากให้แฮปปี้นะ
แต่ถ้าจะไม่แฮปปี้ก็ไม่เป็นไร
-
เหนื่อยใจเหลือเกิน
ที่ใจบังเอิญมีเธอ
เฝ้ารอ เฝ้าคอย เฝ้าเหม่อ
-
ขอบคุณน้องเท็นที่ช่วยเป็นอิเย็นที่เศร้าโศกาเป็นมุตาใจเด็ด??
มีตัวละครใหม่เพิ่มเข้ามา เขาเข้ามาเป็นตัวเร่งปฎิกริยาในความสัมพันธ์ของมาโปรดกับน้องปลื้มหรืเปล่านะ???
เรารู้ว่าคนเขียนรักน้องปลื้มเหมือนที่คนอ่านรัก จึงคิดว่าเรื่องราคงจบแบบมีความสุข แม้ระหว่างทางที่กว่าจะไปถึงตอนจบอาจขรุขระและมีหลุมบ่อให้คนอ่านสะเทือนทางอารมณ์อยู่บ้างก็ตาม เราเชื่อเช่นนั้น (ถ้าไม่ใช่ก็จะขอเก็บเศษซากหน้าตัวเองในตอนจบของเรื่องแล้วกัน)
-
หลังจากทำใจเตรียมรับความรันทดเสร็จแล้ว ก็อ่านได้จนจบโดยไม่เป็นอะไรไปเสียก่อน :laugh:
เมื่อได้อ่านถึงตัวหนังสือล่าสุดของผู้เขียน ดิฉันก็เกิดความเข้าใจอย่างหนึ่งขึ้นมา คือข้อที่ว่า มาโปรดกับน้องปลื้มนั้นรักกันด้วยหัวใจ แต่ขาดการเข้าใจกันด้วยสมอง เหตุผลที่กล่าวเช่นนั้นก็เพราะว่า สภาพการณ์ที่ได้รู้จักกันก็ดี หรือแม้แต่ตอนเริ่มสัมพันธ์ทางกายกันจริงๆ ก็ดี มันรวดเร็ว ปุบปับ และไม่ได้ให้เวลาเตรียมใจแก่ทั้งสองฝ่าย แม้หัวใจรักจะจริงแท้ ทว่าทั้งมาโปรดและน้องปลื้มยังต้องการเวลาจะเรียนรู้กันให้มากกว่านี้ เรียนรู้เพื่อจะเข้าใจอุปนิสัยของอีกฝ่าย เรียนรู้เพื่อจะเชื่อมั่นและวางหัวใจไว้ในมือของอีกคนได้อย่างไม่เป็นกังวล
เรื่องเข้าใจผิด ระแวง หวั่นไหว หรืออะไรก็ตามแต่ เกิดขึ้นกับคนที่ตกลงจะรักกัน, และอยู่ด้วยกันอยู่แล้ว แม้คู่รักชายหญิงยังมีปัญหาจุกจิกมากมาย ประสาอะไรกับคู่รักชายชาย ปัญหาไม่เข้าใจกันก็ย่อมมีแน่นอน ไหนจะคนที่อยากสอดมือเข้ามากระชากให้ห่างกันอีกล่ะ ถ้าต่างฝ่ายต่างไม่ยืดหยัด ไม่เข้มแข็ง ไม่เชื่อมั่น รักก็คงพังทะลายลงอย่างสร้างคืนไม่ได้
เท็นเท็นเป็นตัวแปรสำคัญต่อทิศทางของเรื่อง เขาไม่ต่างอะไรกับ Rayleigh ใน One Piece ผู้ถ่ายทอดและฝึกปรือให้ลูฟี่เชี่ยวชาญการใช้พลังฮาคิสำหรับการเป็นจ้าวโจรสลัดในโลกใหม่ ปลื้มเองก็เหมือนกัน เพราะเขาเปรียบเหมือนนกน้องบินคล้อยจากรังเมื่อยังมีขนขึ้นไม่เต็ม จะบินก็บินไม่เก่ง พอเจอลมมรสุมเข้าก็ไม่พ้นหล่นลงสู่พื้นโลก ได้เห็นปลื้มฝึกตัวเองให้เข้มแข็งทางกายคือทำงานปลูกผัก ฯลฯ เห็นฝึกฝนทางเป็นพ่อเรือนด้วยการเรียนทำอาหารกับป้าเนียม และการได้เอาตัวเองเข้าไปสัมผัสกับธรรมชาติและความเงียบสงบแห่งชนบท ห่างไกลจากความวุ่นวายของคนเมือง ตรงนี้เป็นจุดหนึ่งที่ทำให้น้องจะได้มองโลกในมุมแปลกออกไป และเป็นบทเรียนอีกหนึ่งบทที่ทำให้สายตาน้องกว้างมากขึ้น ก็คือการชุบตัวเพื่อให้ปีกกล้าแข็งนั่นเอง คราวนี้เจอลมมรสุมอะไรก็ไม่หวั่นแล้วล่ะค่ะ ซ้ำยังได้รับการ "เปิดตา" โดยท่านปรมาจารย์เท็นเท็นอีกด้วย คำพูดแต่ละประโยคช่างน่าเลื่อมใจจริงๆ :laugh: อ่านแล้วชอบค่ะ ชอบวิธีมองโลกของเขา แม้บางครั้งการใช้ชีวิตจะสุดโต่งไปหน่อย แต่ก็เพราะเขามิใช่หรือ ทำให้ปลื้มได้ลืมตา และเงยหน้ามองแสงอาทิตย์บ้าง
คนเราเกิดมาก็ย่อมมีกิเลสเป็นใหญ่ในใจ ใครลบกิเลสได้ก็เป็นผู้หลุดพ้น แต่เพราะลบไม่ได้ จึงทำให้เปรมทำตามความต้องการของตน และทำให้มาโปรดไม่ยอมบอกแม่ในเรื่องที่ได้ทำลงไป และก็เพราะอย่างนี้เอง ปลื้มจึงยังคงรักมาโปรดอย่างไม่เสื่อมคลาย
มาโปรดเหมือนเป็นคนเก่ง เอาตัวรอดได้ดี แต่จริงๆ เมื่อมองดูเขาให้ดี จะเห็นว่า เขาเหมือนกับเป็นคนตัวเล็กๆ ที่นอนขดอยู่ในเปลือกหุ้มแข็งๆ มองดูโลกภายนอกด้วยดวงตาระริกไหวอย่างหวาดกลัว ค่ะ...ดิฉันว่ามาโปรดเป็นคนอย่างนั้น เขาไม่เคยรักใครมาก่อน เพราะไม่รู้จักกับความรัก และเพราะความไม่รู้จักนี้เอง เลยทำให้ไม่รู้จะประพฤติตัวอย่างไรกับคนที่ตนรัก ก็มีปลื้มนี่แหละที่จะคอยโอบอุ้มเขาไว้ด้วยหัวใจอันเปี่ยมด้วยรัก :hao7:
ขอบคุณสำหรับนิยายเรื่องนี้มากๆ เลยค่ะ ^_^
-
เพิ่งได้อ่านเรื่องนี้สนุกมากๆเลย อ่านรวดเดียวจบและนับถือคนเขียนขยันมากๆ :กอด1:
เราว่านะคะดีกันเถอะ ในเมื่่อประเด็นเรื่องข่มขืนมันผ่านมานานแล้ว และปลื้มก็รักโปรด
เรื่องข่มขืนจะว่าปลื้มอ่อนให้พระเอกเกินไปก็ตามทีแต่เอามาคิดย้อนตอนนี้มันเหมือนอารมณ์ไม่ต่อเนื่องแล้ว
อยู่กันมาจนรักกันเข้าใจกัน มอบแหวนแทนใจกันแล้วอารมณ์ว่าเหมือนจะ(ให้อภัย&เข้าใจกันแล้ว)
ที่หน่วงใจตอนนี้เพราะเค้าสองคนรักกันแต่ผิดใจกันเท่านั้น ขอให้สถานการณ์คลี่คลายเร็วๆด้วยเถอะค่า
เชียร์ให้ Happy ending นะค้า :mew1:
-
อ่านแล้วก็รู้สึกว่า แต่ละคนมีเหตุผลให้ตัวเองกันทั้งนั้น และเป้นเหตุผลสนองความต้องการตัวเองทั้งนั้นเลย
เขียนได้ดีมากค่ะ สนุกมากๆเลย
-
รักคนเขียน รักเสี่ยโปรด รักน้องปลื้ม :mew1:
ขอจบแบบ happy ending นะคะ :L2:
-
มันไม่การคุยกันเหมือนเท็นเท็นบอกนั้นแระ เลยบานปลายกันอย่างนี้ ไอ้เปรมแม่งก็คันอยากได้ปลื้ม
-
เท็นพูดโดนใจค่ะ เอาใจช่วยปลื้ม ว่าแต่ปาล์มนี่มีอะหยังบ่??? รอติดตามค่ะ
-
อิเสี่ยใช้คอมไม่เป็น แต่พี่แกเล่นแมคบุ๊คเลยหรอเนี่ย เฮียแกช่างกล้ามาก 555+ :laugh:
ส่วนหนูปลื้ม มาสนิทชิดเชื้อ กับหนุ่ม ป. อีกแล้วนะหนู
เดี๋ยวจะคอยดูว่าจะตกหลุมหนูปลื้มกันทั้งโปรด ทั้งเปรม และจะทั้งปาล์ม ด้วยไหม :m12:
(เค้าชื่อก็ปุ๋ย แถมเค้าก็ตกหลุมรักน้องปลื้มไปด้วยอีกรายเหมือนกันนะนี่ หลายป.เหลือเกิน อิอิ :o8:)
ส่วนเรื่องจบยังไง เราไม่แคร์นะ ถ้าอิเสี่ยโปรดจะจบแบบไม่แฮปปี้
แต่สำหรับน้องปลื้มขอให้แฮปปี้เป็นพอค่ะ ส่วนอิเสี่ยจะเป็นยังไงก็ช่างหัวมัน :beat:
-
แค่เท็นเท็นโผล่มาเรื่องจากที่เครียดๆดราม่ามาตลอดกลายเป็นฉากตลกเรียกเสียงฮาซะงั้น o13 ทั้งความคิดและการกระทำของเท็นสุดยอดทั้งนั้น ก็หวังว่าปลื้มจะได้เรียนรู้ซึมซับอะไรก็ตามที่จะดีต่อตัวเองได้เยอะนะ
ในส่วนของเสี่ยหรือทุกคนก็ตามอย่าได้มาเจอกับปลื้มเร็วนักเลยอยากให้ได้รับความมเจ็บปวดจากการกระทำของพวกตัวเองก่อนหนักสะใจดี
-
พี่เท็น พี่ชายที่แสนดี
ของน้องปลื้ม
-
:กอด1:
-
เห็นน้องปลื้มเริ่มจะดีขึ้นบ้าง ไอ้เราคนอ่านก็เริ่มสบายใจตามม ขอให้น้องพักผ่อน ได้คิดทบทวนอะไรกับตัวเองให้ดีก่อนนน
ขอบคุณสำหรับนิยายนะค่ะ รอตอนหน้าจ้าา
ปล...เอ่ออน้องปลื้มแขนหักเข้าเฝือกอยู่ไม่ใช่หรอค่ะ ตอนนี้คือเอาออกแล้ว??? เราสงสัยเพราะดูน้องใช้ชีวิตปกติ ปั่นจักรยานด้วยอ่า T^T 555
-
ดีใจอย่างน้อยปลื้มก็ยังมีเพื่อนดีๆอย่างเฟรน
และก็พี่ดีๆอย่างเท็นเท็น และเมล
เวลาและสิ่งแวดล้อมมันช่วยรักษาใจได้จริงๆ
-
ดีจังเลย เข้ามาปุ๊ปก็ได้อ่านมาโปรดเบยยยยยยยยยยยยยยยยย :hao6: :hao6: :hao6:
ทำไมเรารุ้สึกว่า ปลื้มโชคดีๆๆๆๆๆๆ ที่เกิดเหตุการณ์แบบนี้ก้อไม่รู้ เพราะถ้าไม่เกิดเหตุการณ์แบบนี้ ปลื้มก้อจะคิดแต่ว่า ตัวเองเป็นผู้ถูกกระทำแต่ฝ่ายเดียว โดยไม่เคยได้รู้เลยว่า จริงๆแล้วสิ่งที่เกิดกะตัวเองนั้น ก้อน่าจะมีตัวเองเป็นส่วนนึงที่ทำให้เกิดขึ้น การที่มาโปรดเป็นแบบนี้ เนื่องจากนิสัยของโปรดเองเแล้ว ก้อเกิดจากตัวปลื้มเองที่ยอมโปรดมาตลอด ซ่ึ่งสิ่งนี้น่าจะเป็นสิ่งที่ผู้แต่งต้องการจะสื่อถึง
ด้วยตัวปลื้มเอง ยังงัยก้อมั่นใจว่าปลื้มจะรักโปรดเหมือนเดิม ไม่เปลี่ยนแปลง แต่จะมีสติมากขึ้น คงไม่เป็นฝ่ายรองรับอย่างเดียวแต่พร้อมที่จะเรียกร้องมากขึ้นด้วย เป็นคู่ที่เท่าเทียมกัน เพราะปลื้มเป็นคนที่มักจะโทษตัวเองก่อน ที่จะโทษผู้อื่น (คนดีจุงเบย)
ตอนแรกพ่อแม่ปลื้มในความคิดของเราแย่มากเลย แต่พอมาฟังเท็นเท็นพูดแล้ว ก้อได้คิดว่า จิงๆแล้วอาจไม่ใช่แบบนั้นก้อได้นะ 5555555 ตอนนี้พ่อแม่ปลื้มอาจจะงงว่า กรูทำอะไรผิดวะ ลูกถึงไม่ยอมอยู่บ้าน 555555555555555
ยังติดตามตอนต่อไปแน่นอน :กอด1: :กอด1:
-
เห็นน้องปลื้มเริ่มจะดีขึ้นบ้าง ไอ้เราคนอ่านก็เริ่มสบายใจตามม ขอให้น้องพักผ่อน ได้คิดทบทวนอะไรกับตัวเองให้ดีก่อนนน
ขอบคุณสำหรับนิยายนะค่ะ รอตอนหน้าจ้าา
ปล...เอ่ออน้องปลื้มแขนหักเข้าเฝือกอยู่ไม่ใช่หรอค่ะ ตอนนี้คือเอาออกแล้ว??? เราสงสัยเพราะดูน้องใช้ชีวิตปกติ ปั่นจักรยานด้วยอ่า T^T 555
ยังไม่ได้ถอดเลยจ้า น้องถนัดซ้ายด้วย เลยไม่ค่อยมีปัญหา แล้วแขนก็เริ่มดีขึ้นแล้ว หลังจากเวลาผ่านไปเกือบค่อนเดือน เพราะน้องพักรักษาตัวที่บ้านเท็นหลายวัน อยู่ในช่วงที่พี่โปรดตามหาและก็รถคว่ำพอดี จากช่วงเวลานั้นนานเหมือนกัน ก่อนจะขึ้นเหนือไปกับเท็น บางทีก็ต้องถอดเฝือกออกเพื่อกายภาพบ้าง แต่คนเขียนไม่ได้ระบุลงในนั้นก็ขอโทษด้วยจ้า อย่างที่น้องช่วย ก็ช่วยเล็กๆ น้อยๆ พี่เท็นไม่ทรมานอะไรน้องหรอก หายห่วง :) แต่แขนหักนางไม่ให้อยู่เฉยๆ แน่นอน หัดจักรยานนี่ก็ทุลักทุเลเหมือนกัน ขอบคุณที่ถามมานะคะ
-
เท็นพูดดีมาก ชอบๆ
เป็นกำลังใจให้น้องปลื้มต่อไปค่าา^^
-
:เฮ้อ:
-
จะเม้นท์ทีไรต้องมีอุปสรรคตลอด :z3:
แต่พอเม้นท์ได้ก็ไม่รู้จะพูดยังไง มันแน่นอก :serius2:
สงสารทุกคนเลย แต่พอปลื้มเริ่มยิ้มได้ก็โอเค :กอด1:
ห่างกันซักพัก จะได้รู้ว่ารักกันมากแค่ไหน ถึงจะเกลียดพี่โปรด แต่ก็ยังอยากให้รักกับปลื้มเหมือนเดิมแหละ
หวังว่ามันจะดีขึ้นนะ :กอด1:
-
มีปัญหาเกิดขึ้นมากมาย จะผ่านมันไปได้ อยู่ที่ความคิดเราแค่นิดเดียว เหมือนปลื้มตอนแรกที่เจอกับปัญหาเป็นทุกข์ใจมากมาย
พอได้ข้อคิดจากพี่เท็น ความทุกข์ที่เหมือนมากมายกลับหดเหลือแค่นิดเดียว ข้อคิดดีดีมีส่วนสำคัญในการแก้ปัญหาจริงๆ ขึ้นอยู่กับว่าเราจะเจอมันในยามที่ปัญหาเข้ามารึเปล่าเท่านั้น o7
-
เท็นดูแลน้องปลื้มดีมากเลย หางานให้ทำยุ่งๆจะได้ไม่จมจ่อมกับความทุกข์ใจ ทั้งยังให้คำปรึกษาที่ดี
เห็นด้วยว่าการพูดคุยมันต้องมี ใครมันจะมีโทรจิตอ่านใจไปเสียทุกอย่าง
ชีวิตน้องปลื้มคงเริ่มคลี่คลาย สามารถเคลียร์กับตัวปัญหาทั้งที่บ้านและเสี่ย
แต่ทำไมเหมือนฟีโรโมนน้องฟุ้งกระจาย ป.ปาล์ม มาและเล็มน้องอีก
ถ้าเสี่ยป.โปรดเจอล่ะ มีนองเลือดอีกมั้ยเนี่ย
-
พี่โปรดหายไปเลย แล้วดูจากเนื้อเรื่องคิดว่าคงอีกสักพักใหญ่ๆเลยแหละกว่าจะมาเจอกัน หรืออาจจะไม่ก้ไม่อาจคาดเดาได้ เฮ้อออ
ติดตามคะ
-
ในเมื่อห่างกันแล้ว ดีขึ้น ก็ไม่จำเป็นต้องไปเจอกันอีก
ปลื้มก้ใช้ชีวิตของลื้มไป ส่วนโปรดในเมื่อรู้ว่าสันดานตัวเองไม่ดี ก้ปล่อยน้องไปซะ
ปล่อยให้มันเป็นความฝันก่อนตื่นนอนก็พอ...
-
กดบวกเบาๆ
เกินกระทู้ไป 1 เย้!
รอเท็น 555
:hao7:
-
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
เท็นเท็น เท็นเท็น เท็นเท็น
ชอบนาย รักนาย หลงนาย
555555 นายพูดตรงเสมอ
ดีจริงๆที่ที่ปลื้มมาเจอกับนาย
ป.ล.ถ้าศรีโ้ด้เป็นปลื้ม แล้วใครเป็นอิเสี่ยล่ะ
-
แวะมารอเสี่ยมาโปรดกับเด้กปลื้ม :mew1:
-
มาอ่านทีเดียว 3 ตอนรวด .... มาม่ายังคงอยู่อย่างต่อเนื่อง
เสี่ยก็เห็นแก่ตัวจริงๆ ทำทุกอย่างเพื่อตัวเอง สุดท้ายคนที่เสี่ยรักจริงๆก็คือตัวเอง!
ปลื้มก็ยอมตลอด การที่เห็นว่าอะไรยอมได้ก็ยอมมันทำให้เสี่ยเคยตัว แล้วปาล์มนี่คงจะมาเพิ่มดราม่าให้เข้มข้นขึ้นไปอี๊กกกกก :m15:
รอตอนต่อไปนะคะ
-
วันนี้น้องปลื้มกับพี่เท็นจะมาไหมมมมคะ คิดถึงน้องปลื้มกับพี่เท็น อิอิ
-
ยังไงก็ยังเชียร์ให้เสี่ยโปรดกับนู๋ปลื้มลงเอยกันด้วยดี หวังๆๆๆๆ ว่าจะเป็นเช่นนั้น
เพราะเราคือ FC เสี่ย :mew1:
-
อยากให้เรื่องนี้ happy end เหมือนกัน
ว่าแต่......มาโปรด เนี่ยเปลี่ยนเวลาอออกอากาศแล้วหรือเคอะ ปกติเห็นมาประมาณ 5 โมง ถึง 6 โมง รึอิฉันพลาดอะไรไป :a5:
( ปอ. ลิง. เค้าก็ชอบ exo เหมือนกัน คลั่งตามเพื่อน เพื่อนพาคลั่ง ชอบเฮียมากกก หลงรักเงิงเฮีย >< :m26: :m26: )
-
:hao4: วันนี้พี่โปรด น้องปลื้มจะมามั๊ยอ่ะ :serius2:
-
ปูเสื่อนั่งรอปลื้มกับพี่มาโปรด :katai5: :katai2-1: :pig4:
-
เรื่องนี้ไม่มีอะไรมาก (หรอ!! ) แค่มานั่งอ่าน ติดตามชีวิตน้องปลื้มทุกวัน อิอิ
เรื่องราวทุกอย่างโอเคแล้ว ปล่อยให้ทุกอย่างไปตามทางที่มันควรเป็นไป (ตามคนเขียนแต่งนั้นล่ะ )
รักคนเขียน ชอบมาก มาต่อทุกวัน หรือ ไม่ต้องทุกวันก็ได้ถ้าิติดธุระ แต่อย่าหายไปนานนะคับ
คนอ่านกระวนกระวานกลัวขาดใจตาย เพราะไม่ได้อ่าน ฮ่าๆๆๆๆ
-
ตอนที่ 26
“ครับพี่ พี่เท็นไม่ว่างครับ ต่อเลโก้อยู่ที่ห้องนั่งเล่นมาห้าชั่วโมงแล้ว ผมก็ไม่รู้จะบอกยังไง แกเล่นไม่กินข้าวเลย แต่ผมจะพยายามครับพี่ พี่เมลหายห่วงได้เลยครับ ถ้าแม่ผมมาอีก บอกเขาด้วยนะครับว่าผมสบายดี ไม่ต้องห่วง ครับ ดูแลตัวเองครับพี่ ขอบคุณสำหรับเสื้อกันหนาวครับ สวยมากเลย ครับ สวัสดีครับ”
ผมวางมือถือของพี่เท็นลงบนโต๊ะกินข้าวตามเดิม ตอนนี้เริ่มเข้าเดือนตุลาคมแล้ว อากาศที่พะเยาเย็นนิดๆ แต่ยังไม่ถึงขั้นหนาวมาก พี่เท็นเพิ่งกลับมาได้ไม่กี่วันก่อนหลังจากที่กลับไปสอบไฟนอลของภาคเรียนที่ 1 ส่วนพี่เมลตามมาไม่ได้เพราะต้องบินไปรัซเซียกับคุณปู่คุณย่าของเขา แกเลยโทรมาถี่หน่อย แต่วันนี้ทั้งวันพี่เท็นไม่ยอมรับสายเลยจึงต้องเป็นหน้าที่ของผมที่จะทำให้คนที่โทรมาหายกังวลใจ
ผมมาอยู่ที่นี่ได้สองเดือนกำลังเข้าเดือนที่สาม ได้ทำอะไรหลายๆ อย่างอย่างที่ในชีวิตนี้คาดไม่ถึง ผมอยากใช้มันให้คุ้มค่าก่อนที่ปีหน้าจะต้องกลับไปเรียนอีก มันไม่ใช่ชีวิตที่สวยหรูก็จริง บางวันผมก็เหนื่อย ปวดไปทั้งเนื้อทั้งตัว แต่มันทำให้รู้สึกถึงว่าตัวผมในตอนนี้สามารถทำอะไรได้บ้าง พี่เท็นบันดาลได้ทุกอย่าง พี่เขาไม่ใช่พระเจ้าก็จริง แต่เมื่อเอ่ยปากว่าอยากให้ผมลองทำแล้ว ผมก็จะได้ทำจนได้ เขาแสดงให้ผมเห็นตลอดเลยว่าสิ่งที่เขาให้ทำนั้น ตัวเขาทำได้และผมก็ต้องทำได้เช่นกัน
แม่...ก็เป็นอีกเรื่องที่เกินความคาดหมาย พี่เมลไม่ได้บอกผมว่าแม่มาที่บ้านพี่เพื่อตามหาผมเมื่อไหร่ แต่นั่นทำให้หัวใจของผมอบอุ่นขึ้นมาที่อย่างน้อยเขาก็ไม่ได้ลืมผม ผมเคยคิดสงสัยเหมือนกันว่าถ้าหากผมไม่ได้อยู่ในกรุงเทพและหายไปจากสายตาเขาแล้ว เขาจะตามหาผมอยู่ไหม และผมก็ได้คำตอบ...
“พี่เท็นครับ พี่เมลบอกว่าถ้าไม่กินข้าวเขาจะฆ่าไอ้เจคอปทิ้งนะครับพี่” ผมตะโกนบอกพี่เท็นที่ตอนนี้ต่อเลโก้เสร็จไปแล้วไม่รู้กี่รอบต่อกี่รอบ แต่ก็ยังตั้งหน้าตั้งตาเล่นอะไรไม่รู้อยู่อย่างนั้น และชื่อพี่เมลเป็นชื่อเดียวที่เขาละจากงานที่ทำอยู่ตรงหน้ามาให้ความสนใจได้
“ไอ้เมลมันกล้าเอาลูกกูมาเป็นตัวประกันเรอะ! เดี๋ยวมันเจอๆ มึงโทรไปบอกไอ้ฟิวให้จัดการงดข้าวไอ้เป๊บซะ แล้วเอาเบลล่าไปไว้กรงไอ้เจค”
ดูครับคนๆ นี้ เขาเดือดดาลเสร็จก็กลับไปสนใจของเล่นตรงหน้าต่อ ผมได้แต่ถอนหายใจแล้วเอาฝาชีปิดสำรับกับข้าวตามเดิม ไอ้เจคอปมันคือหมาตัวผู้ที่พี่เท็นถ่ายรูปคู่กับมันบ่อยๆ และเอามาอวดผม ส่วนเป๊บกับเบลล่าเป็นแมวหน้าตาหยิ่งๆ สองตัว ตัวหนึ่งเปอร์เซีย และอีกตัวหิมาลายัน เป็นลูกรักของพี่เมล ส่วนพี่ฟิวเป็นเพื่อนของพี่เท็นที่ผมคุยด้วยบ่อยๆ เพราะพี่ฟิวมักจะโทรมาตามให้พี่เท็นกลับกรุงเทพแต่พี่เท็นมักเลี่ยงแล้วให้ผมรับสายแทน -_-
เหมือนตอนนี้ผมกลายเป็นเลขาส่วนตัวของเขาไปแล้วล่ะ
ผมลงบ้านไปให้อาหารไอ้เจมที่สอง ก่อนจะใส่ฟางข้าวไว้ในรางให้ไอ้จิ๊บกับไอ้เจี๊ยบที่ชอบทำตาโตมองผมอย่างงงๆ เสมอ ตอนนี้ผมเก็บเงินซื้อวิทยุได้หนึ่งเครื่อง มีคลื่นที่ฟังแล้วผมชอบอยู่หลายคลื่น เอาไว้ฟังตอนไปไร่กับป้าเนียม ยิ่งช่วงปลายเดือนตุลาคม พี่เท็นบอกว่าที่นี่จะเริ่มเกี่ยวข้าวกันแล้วผมก็ยิ่งตื่นเต้น เพราะหลังจากที่ถอดเฝือกออกจากแขน ผมก็ลุยงานหลายอย่างเต็มที่จนตอนนี้มือเริ่มกร้านแล้ว แต่ผมโอเคนะ เพราะเหมือนได้ออกกำลังกายไปด้วย สุขภาพแข็งแรงสมบูรณ์ดีทุกอย่าง
อ่า...แต่ก็คงมียกเว้นบ้างแหละมั้ง
เพราะมันก็ยังมีบางอย่างที่ยังไม่หายดี...
ผมไม่รู้ว่าคนทั่วไปใช้เวลาเท่าไหร่ในการ 'ทำใจ' แต่สำหรับผมแล้ว...ตอนนี้ผมโอเคในระดับหนึ่ง แต่ถ้าอยู่ๆ คนๆ นั้น เขาโผล่มาปรากฎตัวอยู่ตรงหน้า ผมก็ไม่รู้ว่า...ถึงตอนนั้นควรจะทำอย่างไร
มันเป็นเรื่องยากหากจะห้ามตัวเองไม่ให้คิดถึงเขา แต่ผมก็ไม่ได้ทุรนทุรายเหมือนอย่างที่เคยเป็นอีกแล้ว สำหรับผมในตอนนี้แล้ว เขา...คือความกลัว...ผมกลัวที่จะต้องเจอ กลัวที่จะต้องรับรู้...แต่ที่กลัวที่สุดคือกลัวใจของตัวผมเอง
กลัวที่จะต้องกลับไปเจ็บซ้ำๆ ซากๆ อีก
“ปลื้มมมมมมม ผมไปซื้อเบ็ดตกปลามาาาาา เราไปตกปลาที่อ่างกันมั้ยยยย” เสียงของคุณปาล์มดังมาแต่ไกล เขาจอดมอเตอร์ไซค์ที่รั้วหน้าบ้านแล้ววิ่งอย่างกระตือรือร้นมาหาผม
“เขาให้ตกเหรอครับ” ผมถามก่อนจะเดินไปล้างมือ
“ไม่รู้ แต่ก็เห็นคนไปตกอยู่นะ”
“อ่างที่ไหนอ่ะครับ”
“อ่างแม่ต๋ำไง ที่ผมเคยพาปลื้มไปดูพระอาทิตย์ขึ้นที่นั่นอ่ะ”
“อ๋อออออ ถ้าเป็นที่นั่นก็ไปครับ อากาศตอนนี้คงกำลังดีอ่ะ เดี๋ยวผมไปบอกพี่เท็นก่อนนะ เผื่อว่าพี่เท็นอยากไปด้วย”
“ได้ๆ ปลื้มเอาข้าวไปด้วยก็ดีนะ เผื่อหิว”
“โอเคครับ งั้นคุณปาล์มขึ้นมารอก่อนนะ พี่เท็นอยู่ที่ห้องนั่งเล่น”
คุณปาล์มยิ้มจนตาหยี เขาสอบไฟนอลเพิ่งเสร็จเหมือนกัน แล้วก็คงกลับบ้านที่นครสวรรค์ของเขาอาทิตย์หน้า ช่วงนี้เขาเลยพาผมเที่ยวบ่อย เขาเป็นเพื่อนที่ดีครับ ถึงขั้นดีเกินไปด้วยซ้ำ เขาใส่ใจรายละเอียดเล็กๆ น้อยๆ ของผม มีอะไรแบ่งปันตลอด ไปเที่ยวกับเพื่อนก็ซื้อของกินมาฝาก จนคุณเฟรนที่เขียนจดหมายถึงผมบ่อยๆ ยังเอ่ยปากว่าเขาชอบผมหรือเปล่า แต่ผมเคยลองถามคุณปาล์มไปแล้วครับ เอาจริงๆ คือพี่เท็นบอกว่า สงสัยก็ถาม ถ้าเขาชอบแล้วผมไม่ได้คิดอะไรด้วย คุณปาล์มเขาจะได้เลิกหวัง ดีกว่าผมเออๆ ออๆ กับเขาเหมือนให้ความหวังเขาไปอย่างนี้ ถ้าเขาชอบในฐานะเพื่อนก็ไม่มีอะไรเสียหาย แค่ความสงสัยไม่ใช่ความผิดอะไรเลย
ผมตัดสินใจถามแล้วรู้สึกว่าโล่งใจมาก ยอมรับจริงๆ ว่าผมก็อึดอัดเหมือนกันหากว่าคุณปาล์มยังทำดีกับผมเรื่อยๆ อย่างที่ผมไม่รู้เหตุผลอย่างนี้ อีกทั้ง...ผมก็ไม่พร้อมจะเริ่มใหม่กับใครด้วย
'ฮ่าๆๆๆ ผมชอบปลื้มนะ แต่ในฐานะเพื่อน ผมแค่อยากให้ปลื้มสบายใจเวลาอยู่ที่นี่ก็เท่านั้น จะได้ไม่เหงา ผมเคยเหงา ผมรู้ว่าเป็นยังไง แล้วผมก็รู้ด้วยว่าต่อให้ผมจีบปลื้ม ยังไงก็จีบไม่ติดหรอก ก็ปลื้มน่ะ...รักคนอื่นอยู่ก่อนแล้วไม่ใช่เหรอ'
ผมได้แต่ยิ้มตามรอยยิ้มของคุณปาล์ม และไม่คิดสงสัยเลยว่าทำไมเพื่อนๆ ถึงรักเขา คุณปาล์มใส่ใจความรู้สึกของคนอื่นเสมอ เขากังวลใจกับเรื่องของคนอื่นเหมือนกับเป็นเรื่องของตัวเอง บางครั้งผมก็ได้ยินพี่เท็นด่าเขาบ่อยๆ ว่าดีเกินไปจนกลายเป็นคนโง่ เพราะความใจดีของเขานี่แหละที่ให้เพื่อนยืมเงินแล้วโดนชักดาบ -_-
ความจริงแล้ว...คุณปาล์มน่ะ เหมือนจะชอบพี่เท็นด้วยซ้ำ เขาตามพี่เท็นต้อยๆ แค่พี่เท็นพูดคำเดียว คุณปาล์มทำตามหมดทุกอย่าง แต่ผมก็ไม่แปลกใจหรอก...ว่าทำไมใครๆ ก็หลงรักพี่เท็น ก็พี่น่ะ...เจ๋งซะขนาดนี้
เจ๋งขนาดที่ช่วงแรกๆ ผมคิดว่า...ถ้าผมเป็นใครสักคนที่ไม่ใช่ญาติพี่เมล ไม่ใช่คนที่อยู่ในฐานะน้องชายอย่างนี้ ผมคงตกหลุมรักพี่เท็น
แต่...ความคิดแปลกๆ เหล่านั้นก็หายไปอย่างรวดเร็วหลังจากค้นพบแล้วว่าผมไม่สามารถรับมือกับคนๆ นี้ได้ และ...ก็ไม่สามารถเปลี่ยนใจตัวเองได้ด้วย
คนบางคน...ฝังลึกลงไปในใจแล้ว...แต่ผมแค่ทำเป็นมองไม่เห็นก็เท่านั้นเอง
“เย็นนี้แว๊นมอไซค์ไปตลาดนัดดีมั้ยพี่เท็น ปาล์มอยากได้รองเท้า” ได้ยินเสียงคุณปาล์มพยายามชวนพี่เท็นคุยในขณะที่ผมกำลังจัดไข่เจียว น้ำพริกกะปิ แตงกวา และหน่อไม้ลงกล่องใส่อาหาร
“กูไม่ว่าง พาไอ้ปลื้มไปดิ เย็นนี้จะพาไอ้เจมที่สองไปบ่อน”
“อะไรอ่ะะะะ ไปด้วยกันดิพี่”
“ไปโวยวายไกลๆ ตีนกูไอ้ปาล์ม ดีดดิ้นเป็นตุ๊ดไอ้สัด”
“ว่าปาล์มตลอด แฟนตัวเองแมนนักนี่”
“เข้าไปช่วยไอ้ปลื้มในครัวเลยมึง พูดมาก”
ไม่นานผมก็เห็นคุณปาล์มเดินหน้าหงิกเข้ามาหา ผมวางปลาทูทอดลงไปสองตัวแล้วปิดฝา
“เย็นนี้ไปซื้อรองเท้าเป็นเพื่อนหน่อยนะ”
“ได้ๆ แล้วนี่พี่เท็นจะไปด้วยมั้ย”
“ไม่รู้”
เห็นหน้าหมาหงอยของคุณปาล์มแล้ว ผมเลยอาสาเข้ามาถามพี่เท็นที่ตอนนี้นอนคุยโทรศัพท์อยู่
“จ่ะ รักมากกกก มึงขึ้นเครื่องได้ละ ง้องแง้งอยู่ได้ ดูแลปู่กับย่าด้วย อืมมมม รู้แล้ว ไอ้ปลื้มมันไม่ตายหรอกน่า ไอ้นี่มันถึกขึ้นทุกวัน เออๆ รีบกลับมาหากูด้วย คร้าบบบ แล้วจะไปรับที่สนามบินเลย หึหึ”
ผมรอให้พี่เท็นวางสาย หน้าตาอิ่มเอิบซะจนไม่ต้องถามเลยว่าคุยกับใคร
“ไปตกปลากันมั้ยพี่”
“เออๆ ไปๆ เอาข้าวไปเผื่อกูด้วย”
“ผมเตรียมไว้ให้แล้วน่า ไปกันๆ”
พี่เท็นลุกขึ้นยืนบิดขี้เกียจเล็กน้อยแล้วเดินนำผมออกไป
.
.
.
ตลาดนัดริมกว๊านคึกคักจริงๆ ไม่รู้ว่าด้วยเหตุผลอะไรเหมือนกันที่ทำให้คนแน่นขนาดนี้ วัยรุ่นเยอะ แถมรุ่นราวคราวเดียวกับพวกผมก็มีไม่น้อยเลย เมื่อกี้เจอเพื่อนของคุณปาล์มมากับแฟนด้วย เขาแวะมาทักทายนิดหน่อยแล้วก็ต่างคนต่างเดิน ผู้คนมากหน้าหลายตาที่ผมไม่รู้จักต่างเดินกันเป็นกลุ่มบ้าง เป็นคู่บ้าง บ้างมาคนเดียว นิสิตมหาลัยเดียวกับคุณปาล์มก็เยอะ แต่ที่ต่างออกไป...คือกลุ่มนักศึกษากลุ่มใหญ่ที่ผมไม่เคยเห็นมาก่อน
กางเกงเลมีสีสันอย่างที่พวกสันทนาการชอบใช่กันและเสื้อยืดสกรีนข้างหลังเป็นชื่อคณะ รุ่น และตัวย่อของชื่อมหาลัยเป็นภาษาอังกฤษ
ผมหยุดยืนอยู่กับที่ หัวใจเต้นรัวเร็วอย่างตื่นกลัว ไม่รู้ทำไม...ผมถึงได้อยากหายไปจากตรงนี้ แค่เพราะเห็นเสื้อที่คนพวกนั้นใส่...
ผมกลัว...ว่าเขาจะมา...กลัวจริงๆ ว่าเขาจะอยู่ที่นี่ อยู่ใกล้ๆ
คุณปาล์มที่กำลังเลือกรองเท้าไม่ได้สังเกตเห็นเลยว่าผมกำลังสั่นไปทั้งตัว เขาต่อรองราคากับเจ้าของร้านจนในที่สุดก็หันมาทางผมเมื่อตกลงราคากันได้เรียบร้อย
“ปลื้ม...เป็นอะไร รู้จักพวกนั้นเหรอ”
ผมไม่ได้ตอบคำถามของเขา แต่กำลังลนลานหาทางออกให้ตัวเองกับสถานการณ์นี้
“เห็นว่ามีค่ายแนะแนวน้องมอหกที่โรงเรียน...นะ เพื่อนๆ ปลื้มเหรอ”
“ปละ..เปล่าครับ กลับกันเถอะ พี่เท็นคงรอกินข้าวแย่แล้ว”
“อือๆ งั้นเดี๋ยวแวะซื้อลูกชิ้นไปให้พี่เท็นด้วย”
ถึงคุณปาล์มจะเดินนำไปไกลแล้วแต่ผมก็ยังก้าวขาไม่ออก แค่เพราะร่างสูงในกลุ่มคนที่อยู่ในร้านไม่ไกลจากที่ผมอยู่ แผ่นหลังที่ผมจำได้ดี หรือแม้แต่ความสนใจของคนรอบข้างที่มักจะพุ่งตรงไปที่เขาเสมอ คงไม่มีใคร...เป็นจุดเด่นได้เท่าเขาอีกแล้ว
“ปลื้ม...ไหวมั้ย เป็นอะไร ไม่สบายรึเปล่า”
ผมเอื้อมมือไปจับมือคุณปาล์มไว้ เพื่อให้มันหยุดสั่นเสียที ผมยังไม่พร้อมจะเจอเขา...
“ทำไมหน้าซีดจัง อยากอ้วกเหรอ แถวนี้มีห้องน้ำนะ ไปมั้ย”
ผมพยักหน้ารัวๆ ไป...ไปที่ไหนก็ได้ให้ไกลจากตรงนี้ เพราะผมยังไม่รู้จะทำยังไง...หากต้องเผชิญหน้ากัน
“เหี้ยโปรด เป็นอะไร มึงจะวิ่งไปไหน”
“ปลื้ม...ปลื้มมมม!!...เมื่อกี้ ปลื้มอยู่ตรงนั้น”
“ตาฝาดแล้วมึง น้องจะมาอยู่ที่นี่ได้ไงวะ คิดมาเร็วๆ ว่าจะกินอะไร “
“ไม่...ปล่อยกูไอ้อาร์ม กูจะไปหาปลื้ม”
“โปรด นี่ไม่ใช่แถวบ้านมึงนะ มึงรู้ที่ทางหรือไง น้องไม่ได้อยู่ที่นี่หรอก น่าจะอยู่ที่กรุงเทพนั่นแหละ แต่เราแค่ยังหาไม่เจอ โอเคมั้ย ใจเย็นๆ ดิวะ มึงแย่แล้วนะ อย่าทำให้พวกกูเป็นห่วงเลย”
“กู...ขอโทษ”
“ไม่ไหวก็กลับกรุงเทพกันก็ได้ ยังไงไอ้โจ ไอ้ซอล ไอ้กิ๊งก็ยังอยู่ เดี๋ยวกูกลับไปเป็นเพื่อนมึงเอง”
“อืม...”
.................................To be continue..........................................
http://www.youtube.com/v/guKRlz98EDc
คนเขียนเคยเป็น ตอนเจอแฟนเก่า แทบจะเป็นลมตรงนั้น ตอนนี้กลายเป็นความกลัวที่จะเจอกัน ไม่รู้นะ แต่มันเจ็บปวดใจจริงๆ o7
ขอบคุณคนรอ :a1:
แล้วพบกัน มาช้าไป ขอโทษนะ วุ่นวายกับชีวิตอยู่ อิอิ
ปล. ถ้าปลื้มเป็นศรีโด้ ความจริงก็อยากมโนหน้าไค แต่คือแบบบบบ ยังไม่ใช่ เลยให้เป็นหุ่นเฮียคริสแต่ใบหน้าแล้วแต่จินตนาการเลยจ้า
ปล.2 วุ่นวายกับการรออ่าน Fanacc จากกีฬาสีไอดอล อิอิ :m23:
-
^
^^
^^^
จิ้มๆๆ จึกๆๆ
........................
ม้ายน้าาาาาาาาาาา!
อาร์มอ่ะ ขัดขวางการเจอกันของพี่โปรดกับปลื้ม
แต่ก็นะ รอเจอกันในวันที่หัวใจปลื้มเข้มแข็งกว่านี้จะดีกว่า น้องจะได้ใจแข็งๆ
เสี่ยโปรดสู้ๆ~
-
อ้ายย ทนไม่ไหวแล้ว แบบตื่นเต้นแบบอยากรู่เป็นไงต่อ ปลื้มตัดใจหรือไปต่อ แอ๊ะแล้วเค้าจะมาเจอกันไหม
-
กรี๊ดดดดด ค้างงงงงงงง
ขอบคุณที่มาต่อค่ะ แต่ค้างง่ะ ฮืออออออออ
-
จะได้เจอกันแล้วช่ายม่ะ
-
:กอด1: กอดๆๆ คนเขียนน
น้องปลื้ม กับพี่มาโปรดจะได้เจอกันม๊ยจะเปนยังไงต่อ
ปล.ก็ยังหวัังว่าให้ทั้งคู่ปรับความเข้าใจและลงเอยกันได้ด้วยดีเหมือนเดิม
รักน้องปลื้ม รัักเสี่ยโปรด และขอบคุณคนเขียนด้วยนะคะ ^^
-
อยากใ้ห้เจอกันเีร็วๆๆๆ
โอ้ยตื่นเต้นๆ
-
เสียดายปาล์มวุ้ย อุตส่าเชียร์ให้น้องปลื้มพบรักใหม่
หมั่นไส้อิเสี่ย มั่นหน้าดีนัก ชิส์ๆ o18
อีกอย่าง สิ่งที่ไม่ชอบใจอิเสี่ยมาตลอดเลยคือ ปากบอกว่ารัก แต่ไม่สนใจเรื่องรอบตัวคนที่ตัวเองบอกว่ารักเลย
อย่างเรื่องครอบครัวน้องปลื้มเนี่ย แทบจะไม่เคยเห็นโปรดมาถามหรือซักไซ้เลยนะ
เห็นถามนิดนึง แล้วปลื้มตอบว่าไม่มีบ้านให้กลับ มันก็เลิกถาม ไม่ซักอะไรเลย
ปกติคนรักกัน และเอาเขามาอยู่ด้วยกันจนนานขนาดนั้น มันต้องสงสัย และใส่ใจถามบ้างอะไรบ้าง
ว่าทำไมไม่มีบ้านให้กลับ ว่าพ่อแม่พี่น้องเป็นไง ว่าครอบครัวอะไรยังไงหรอ
นี่เหมือนรักแต่ตัว ส่วนอย่างอื่นกูไม่สน ซึ่งมันดูไม่ใส่ใจคนรักและโคตรทุเรศเลยนะ
ถ้ารักเขา ก็ต้องใส่ใจ ต้องสอดส่องบ้าง ไม่ใช่เห็นว่าเขาทำเหมือนไม่มีอะไร ไม่เป็นอะไร ก็ไม่สน ปล่อยเลยตามเลย ไม่สนใจห่าอะไรแบบนี้
ถ้ารักใครจริง ก็ควรรักและใส่ใจรายละเอียดรอบตัวของเขาด้วย ไม่ใช่รักไปวันๆแบบนี้ว่ะโปรด
:เฮ้อ:
-
คุณเท็นนี่ตรงดีจังนะค่ะ (อ่านแล้วเริ่มสุภาพเหมือนปลื้ม 555)
แลดูเป็นคนตรงๆ แต่ใจดี แต่รู้สึกว่าขี้เบื่อมากกก (ตามไปอ่าน so what มา)
เฟรนเพื่อนรักที่ไม่ทิ้งกัน มีลูกสุดที่รักเป็นหมูซะได้ แปลกแท้
-
มารังแกให้ค้างกัีนซะได้ กาซิก กาซิก :sad4: (อินี่...ได้คืบเอากิโลจริงๆ)
ฟังดูเหมือนน้องจิกลายเป็นหนุ่มถึกไปซะแล้ว กลับไปใครๆจะไม่เหวอหรอ อิถึกนี่ใคร น้องน้อยน่ารักหน้าใสไปไหน... กร้ากกก
แปลว่าตอนนี้มาม๊าน้องปลื้มก็รู้แล้วว่าอยู่ไหนอ่ะจิ แต่ดูท่าคงไม่มีใครบอกเฮีย หึ ดี!! o3
ง่ะ ปาล์มเป็นติ่งแอบเลิฟเท็นเท็นซะงั้น แล้วคนดามใจนู่ปลื้มปริ่มไปไหนนนนนน (กู่ก้องและเรียกร้อง) เอาเหอะ น้องก็แลจิเอ็นจอยชีวิตชาวสวนดี :try2:
ตอนนี้เขาแอบอยากรู้เรื่องเพื่อนเฟรนล่ะ ว่าเป็นไง เลิกคบกลุ่มเพื่อนพร้อมเลิกแฟนด้วยเลยไหม แล้วอิเจ้ยสบายดีรึป่าว 555+
ดีใจที่ตัวมาต่อให้่อีก ไม่เห็นตอนเย็นๆคิดว่าเตงจิไม่มาซะแล้ว ขอบคุณนะ เขาจิรอเตงทุกวัน (แอบกดดันอีกล่ะ 555) :impress:
-
นึกว่าป่วยตายไปแล้ว :z2:
-
ใกล้ละ ใกล้จะได้เจอกันอีกครั้งแล้ว มีแววว่าปลื้มจะพ่ายแพ้ต่อใจของตัวเองแน่นอน
เฮ้อ ไม่มีลุ้นเลยอ่ะ เล่นตัวเยอะ ๆ เริ่ด เชิด หยิ่ง มั่น กรูอยู่ได้เฟ้ย ทำนองนี้อ่ะลูกกกกกกกก ทำได้มั๊ย
-
เค้าจะเจอกันแล้ว ^^ ลุ้นมากค่ะ
ขอบคุณที่ส่งพี่โปรดและน้องปลื้มมาทันเวลา เรากำลังเบื่อๆพอดี
-
คนเขียนน่ารักจุง มาต่อทุกวันเลย :laugh:
-
ตอนนี้ ความคิดเปลี่ยนแล้วอ่ะ
อยากให้เจอ อยากให้ปรับความเข้าใจ อยากให้รักกันยิ่งกว่าเดิม
อยากให้ปลื้มมีอิธิพลเหนือโปรดอย่างโจ่งแจ้ง อยากให้ มาโปรด กลัวเมีย และหงอเมียอย่างรุนแรง
ปล. อยากจริงๆนะ
-
เกือบเจอกันแล้วซิ
-
น้องปลื้มพัฒนาแล้วรู้จักถามด้วย
แต่ยังคงรักเสี่ยมากเหมือนเดิม แต่ก่อนคืนดีเอาคืนให้เสี่ยวิ่งตามหารอบกว๊านสัก 100 รอบนะจ๊ะ
-
คิดเข้าข้างตัวเองว่าจุดกดดันที่สุดในเรื่องได้ผ่านไปแล้ว
หลังจากนี้จะเข้าสู่นิยายแสนสนุกที่พระเอกต้องข้ามเขาตามหานางเอกแต่จะคลาดกันไปคลาดกันมา
พอได้เจอกันนางเอกก็จะกลั่นแกล้งพระเอกต่างๆ นาๆ เพื่อเป็นบทลงโทษที่เคยทำไม่ดีกับนางเอกในอดีตชาติ
ในที่สุดนางเอกก็พบว่าพระเอกได้เปลี่ยนไปแล้วและรักตัวเองอย่างจริงใจ เลยให้อภัยแล้วครองรักกันอย่างแสนหวาน
/คนอ่าน ทั้งเครียดทั้งลุ้นจนเพี้ยนไปแล้ว 555
-
อยากแปลงร่างเป็นปลื้มจิตแล้วกระโดดเซ็ทหัวไอ้อาร์มแรงๆ สักป๊าบ... ขัดดีนัก
-
ลุ้นๆ ตื่นเต้นไปกับปลื้มเลยอ่ะ
นิ๊ดนึงนะเสี่ย เริ่มสงสารเสี่ยมานิสสสสสสสสนึงล่ะ
-
แอบเชีย เสี่ยอยู่นะเอ่อ สู้ๆๆเป็นกำลังใจให้ //// ปลื้มอย่าใจอ่อนง่ายๆๆนะ ฮ่าๆๆๆๆๆๆ :hao7: :hao7: :hao7:
-
พี่โปรดมาถึงที่แล้ว มันต้องได้เจอบ้างแหละ แต่น้องปลื้มคงไม่พร้อมจะเจอ อัลไลลลลล ฮาาา
ขอให้โชคดีนะ ^^
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
ปลื้มเจอพี่โปรดแล้ว มาโปรดอย่าพึ่งกลับกรุงเทพเลยอยู่ก่อนเผื่อเจอกันอีก
รอตอนต่อไปค้างคา ค่ะ :hao5: :heaven
-
โฮะๆๆๆ~มานั่งลุ้นต่อ~ :z2:
พี่โปรดดูเป็นหนุ่มผู้คลั่งรัก :hao7:
-
เป็นเหมือนกันตอนเจอคน "เก่าๆ" มันสั่นนะ สั่นสู้หรือเปล่าไม่รู้ แต่ที่รู้คือลนลานหนีอย่างน้องปลื้มทุกที
เฮ้อ :katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5:
-
เข้ามาแปะไว้ก่อน เดียวมาอ่าน :m7: :m7:
-
พี่อาร์มไหน เอาพี่อาร์มไปเก็บ ถถถถถถ
ที่อิพี่เห็นนั่นน่ะน้องปลื้มตัวจริงๆ ตัวเป็นๆ น่าจะตามไปปปป กรี๊ดดด จะได้เคลียร์กันอยู่แล้ว :hao7:
เฮียดูเป็นเอามาก ขาดเมียเหมือนขาดใจ เหมือนบ้า หึ หึ หึ ก็ดี คลั่งมากๆเลย จะได้รู้คุณค่าของสำคัญซะบ้าง
เห็นด้วยกับปลื้มที่บอกกว่าใครๆก็ต้องรักเท็น นางน่ารักอ่า มาให้ฟัดทีเดะะะ :man1: คิดถึงนะ อัพหน่อยย
มาโปรดคือผู้ชายที่น่าหมั่นไส้x100 แต่ถ้ามาโปรดคือพี่คริสจะน่าหมั่นไส้x1000 กิกิ :3
-
มานิดเดียวเอง
-
:katai2-1: :katai2-1:
คนเขียนบอกว่าจะมโนไคไม่ได้เพราะพี่โปรดขาวสินะแต่ไค เอิ่มม ละไว้ในฐานที่เข้าใจ
-
จะได้เจอกันมั้ย คืออยากให้เจอนะ
สงสารทั้งพี่โปรดและน้องปลื้ม กลับมาดีกันเร็วๆเถอะ :o12:
-
แงงง ง ง อ่านไปไม่กี่หน้า ชอบมากก
สำหรับแปดเก้าตอนที่อ่านไป
แต่เสียใจที่ต้องไปต่างจังหวัด คงไม่ได้อ่านสามวันเลยT^T
ถึงแรกพี่โปรดจะร้าย แต่ก็เข้าข้างพี่โปรดนะเออ ฮ่าๆๆ
ส่วนน้องปลื้ม ชอบนิสัยที่รักสงบอ่ะ แต่ละคนมีนิสัยอะไรที่แตกต่างกัน น้องปลื้มเขาดุรักสงบ
แต่ก็ดูว่าเป็นคนไม่ยอมใครหรอก ถ้าตัวเองจะไม่ยอมไงก็ไม่ยอม
ดุได้จากการหนีออกจากบ้าน
น้องเปรมเบ๋บี๋ยาหยีของพี่ จริงๆน้องเปรมจะน่ารักมาก
ถ้าไม่มาหอมแก้มน้องปลื้ม นี่แบบอ๊ายยยยย ถ้าน้องเปรมวอแวน้องปลื้มนะ
เพื่อนก้เพื่อนเหอะ พี่จับล่ามโซ่ไว้กับพี่แน่ ฮ่าๆๆๆ
ปล.อันนี้เม้นของหน้าเก้าตอนทีี่เท่าไรจำไม่ได้>.<
-
ยังไม่อยากให้ทั้งคุ่เจอกันเลยอะ ปลื้มยังไม่ได้ซึมซับความติส จากพี่เท็นไปเลยอะ ที่สำคัณเด๋วมันจะคืนดีง่ายกันเกินไป ตอนนี้ปลื้มก็มีความสุขดีอยุ่แล้วนี่คะ ใหโปรดมันทุกข์ทรมานบ้างเถอะ แค่สองเดือน มันไม่ตายค่ะ สักสี่ห้าเดือนนี่กำลังดี ให้โปรด จำจนวันตายเลยค่ะ
-
ขอมโนว่าพระเอกเป็นวูบินละกันอร้ากกกกกกกกกกกกกกแต่วูบินหัวสกินเฮดก็ตลกอยู่ป้ะแง5555555555555555
ขอให้หาไม่เจอ ให้พี่โปรดเจ็บกว่านี้อีกกกกกกก
-
เสี่ยโปรดใกล้น้องปลื้มแล้ววว
-
ถ้ากลับมารักกันอีกครั้ง
อาจจะรักกันได้สบายใจกว่าเดิม
ค่อยๆรักกันเบา เบา ♪
-
:impress3: :sad4:
สงสารทั้งสองคน หน่วงต่อไป หนูปลื้มกลัวมากสินะหนู :impress3:
-
โอ๊ย กรี๊ด อ่านแล้วจะเป็นลมตามปลื้มไปอีกคน :try2:
ประเทศไทยก็ตั้งกว้างใหญ่ ยังจะมาโฉบมาเฉี่ยวกันงี้สงสัยจะพรหมลิขิต
แต่เสี่ยกลายเป็นฝันร้ายของปลื้มไปแล้วสินะ :เฮ้อ: ตามหาเจอแล้วจะทำยังไง คิดไว้แล้วหรือยัง? จะมาทำตัวอีหรอบเดิมมันก็ลงอีหรอบเดิม คราวนี้เสี่ยคงถูกคนอ่านรุมประชาทัณฑ์ (ที่ผ่านมายังโดนไม่พอเรอะ จากเสี่ย 555)
อยากให้เจอกันสักทีเหมือนกัน ยิ่งปล่อยนานมันจะยิ่งกลายเป็นปม ความกลัวขจัดได้ที่ตัวเรา ปลื้มสู้ ๆ :a2:
เท็นก็ยังเท่เหมือนเดิม ใช่มั้ยน้องปลื้ม เจ๊ก็รักเท็นเท็น :impress2:
-
ใกล้ได้เจอแล้ว แต่เราว่ามันยากสำหรับโปรดนะกลับการที่จะทำให้น้องกลับมาหามาไว้ใจอีกครั้ง
ด้วยนิสัยของปลื้ม เป็นคนที่เก็บ และมักคิดไปไกลกว่าที่ควรและเป็นคนที่ปักใจอะไรแล้ว มักจะฝังใจ ฉะนั้น คนนิสัยแบบนี้ค่อนข้างจะสุดโต่ง รักก็รักมากกกก อดทนมากก และเวลาที่เสียใจก็จะเสียใจมากกก เจ็บมากกก จนออกแนวหวาดระแวงทั้งที่ยังรัก
นี่ก็คือบทเรียนอีกบทที่จะทำให้มาโปรดได้เรียนรู้ที่จะและเรียกคืนความรัก ได้เรียนรู้ถึงความสำคัญของคนรักนะ มาโปรด น้องไม่ยาก แต่ก็ไม่ง่ายนะมาโปรด
-
โอ้ยยยยย เกือบไปละ .... อย่าเพิ่งเจอกันตอนนี้เลย ตอนที่น้องยังเข้มแข็งไม่พอ ขอเวลาให้น้องอีกหน่อย ส่วนบ้าโปรดน่ะ ปล่อยให้มันทรมานไปอีกนานๆเลย
-
ตบเข่าฉาดด้วยความเสียดาย...อีกนิดเดียวแท้
-
:pig4: :pig4:
-
กรีซซซซซซซซ อาร์มจะมาห้ามเสี่ยทำไม เกือบจะได้เจอกันอยู่แล้วเชียววววว
ฮืออออออออ ทำไมน้องปลื้มต้องกลัวขนาดนั้นลูก ไม่เอาสิ เสี่ยมันคิดถึงจะแย่อยู่แล้นนนนนนน
-
โอ๊ยยย ลุ้นๆๆ ปลื้มจะเจอเสี่ยที่นี่หรือกลับไปจอที่กรุงเทพกันนะ แต่อย่าพึ่งเอาพี่อาร์มไปเก็บเลย พี่แกน่ารักจะตาย :-[
-
อะไรอะไร!! จำหน้าเมียไม่ได้รึไง เพื่อนบอกไม่ใช่ก็เชื่อง่ายๆซะงั้นอ่ะเสี่ย
:กอด1:
-
ถึงเราอยากให้เสี่ยคืนดีกะน้องแต่อย่าเพิ่งเจอกันเลย ให้เสี่ยทรมานกว่านี้อีกนิด :z2:
เราสงสารเสี่ยนะแต่สงสารน้องมากกว่า :z2:
-
สั้นป่าวเนี่ยหรือคนอ่านไม่รู้จักพอค่ะ แค่เอื้อม อีกแค่เอื้อม น้องปลื้มดูแข็งแรงขึ้นแต่ก็พร้อมอ่อนแอเสมอกับใครคนนั้น
ถึงแม้จะอยากให้พี่โปรดเจ็บปวดแค่ไหน แต่การได้รักกันของสองคนเป็นสิ่งที่น้องปลื้มจะมีความสุข คนอ่านก็อยากให้น้องได้รับความสุขนั้นน่ะ โอย รักเธอปานลูกหลานค่ะจุดนี้ แค่เห็นพี่โปรดแทบบ้าที่ได้เห็นน้องก็ดีใจแล้ว
ขอให้เจอกันจริง ๆ นะๆๆๆๆ
พี่เท็นนี่ติสท์โคตร ยังไม่ได้อ่านอีกเรื่องเริ่มสนใจขึ้นมาแล้วค่ะ แต่เค้าจะเข้าใจพี่เท็นมั้ย ยังไม่แน่ใจ 555
ขอบคุณค่ะ
-
แอบสะใจเบาๆ ให้ทุรนทุรายและซึมใส่สมองไปเลยว่าน้องปลื้มคือที่สุดของแกแล้วหมาโปรด เอ๊ย มาโปรด
-
จริง ๆไม่ค่อยอยากอ่านต่อเลย
เพราะตอนที่แล้วคนเขียนบอกเหมือน2คนจะไม่ได้รักกัน ฮือ ๆ
คือเรารู้ว่าชีวิตจริง มันต้องมีอยู่แล้วที่ต้องเลิก
แต่เราอ่านนิยายก็อยากจะให้มันเป็นสิ่งที่คาดหวังได้บ้าง
แค่นี้เอง ฮือ ๆ ๆ ๆ ๆ มห้คู่เถอะนะ
ไม่กล้าอ่านจริง ๆ
-
เห็นมาโปรดบ้าคลั่งแล้วสะใจเล็กน้อย ทีน้องอยู่ไม่เห็นคุณค่า ออกไปควงคนนู้นที คนนี้ทึ เห็นน้องเป็นของตาย
จะพูด จะทำอย่างไร ไม่สนใจความรู้สึกของน้องปลื้ม พอน้องไม่อยู่ทำมาเป็นเห็นคุณค่า มันช้าไปแล้ว
เร่งสปีดตามน้องปลื้มให้ทันแล้วกัน ส่วนปลื้มเป็นกำลังใจให้นะ พยายามลืมความเจ็บปวดในอดีตให้ได้นะ
ใช้ชีวิตให้มีคุณค่า และคุ้มค่าที่สุด ส่วนเท็นไอดอลตลอดกาล ได้อ่านในเรื่องนี้พอได้หายคิดถึง
ไปโผล่เต็มๆ อีกเรื่องบ้างก็ได้นะ รออ่านอยู่เสมอ
แฟนคลับน้องเท็น และน้องปลื้ม
-
สงสารเฮียอ่า
สงสารปลื้มด้วย
ช่วยทำให้ดีกันที
รักกันเหมือนเดิมเหอะ
ใจจะขาดรอนๆ
ฮือๆ
โปรดเห็นใจคนอ่าน
-
เฮ้อออออออออออ
เค้าไม่ชอบอะไรที่อึดอัดแบบนี้เลยอ่ะ
-
รออออออ
เสี่ยคิดถึงปลื้มมั้ยยย
-
เข้าสู่ระยะปลอดภัยกันเร็วๆนะคะ
ให้ปลื้มแข็งแรงกว่านี้ก่อน แต่ก็นะของแบบนี้ไม่เคยมาตามคำขอ (- -"
โปรดมายังดีกว่าเจอเปรมล่ะว่ะ
-
รอดตัวตอนนี้ได้ แล้วถ้าเจออีกละปลื้มจะทำไง เฮ้อ~
เข้มแข็งไว้นะปลื้ม .. :กอด1:
ปล.จริงๆทั้งตัวทั้งหน้าคริสก็โอเคนะ แต่จิ้นเป็นโปรดแล้วเกลียดไม่ลงอ่า 555
ปล.ซิ่วหมิน มัดจุกน่ารัก
-
อยากรู้เพื่อนปลื้มทั้ง กิม ติ๊ก และเปรม ปัจจุบันใช้ชีวิตอย่างไร
เมื่อพวกเขามีส่วนทำให้ปลื้มเจ็บจวนตายทั้งร่างกายและจิตใจ
มาบอกเล่ากันบ้างนะ
-
รอเสี่ยตามง้อปลี้ม ไหนๆเสี่ยก็ดูเหมือนจะสำนึกหล่ะ
เอาใจช่วยจ้า :กอด1:
-
:เฮ้อ:
-
หากเจอกันอีกครั้งก็ขอให้ปลื้มถามทุกอย่างที่ค้างคาใจจากเสี่ยเถอะนะ แล้วเอาไปตรองดูว่าจะให้อภัยและกลับมารักเสี่ยได้ไหม เชียร์ทั้งคู่เลย
ขอบคุณคนแต่งค่ะที่ไม่เคยทำให้เราผิดหวังกับการรอคอยเลย :กอด1:
-
นี้แหละคู่แท้อยู่ห่างกันไกลก็ยังผ่านมา(เกือบ)เจอกัน :hao3:
พี่โปรดอย่าพึ่งรีบกลับนะ อีกนิดเดียวก็จะได้เจอละ
:call: :call:
-
ลุ้นอ่ะ
ตอนหน้าพี่โปรดน้องปลื้มจะได้เจอกันมั้ยเนี่ย
อยู่ที่โชคชะตาคนเขียนลิขิตล่ะนะ
ใจตอนนี้อยากให้คู่นี้เจอกันใจจะขาดแล้ววววววว
-
เกือบแล้วๆ เกือบเจอกันแล้ว
ปลื้มเอ้ย ทำใจดีๆไว้นะ
-
อยากรู้ว่าพี่โปรดคิดไงตอนที่ไม่มีน้องปลื้ม
-
:sad4:
-
เอ้า ลุกมาเดินเหิน ตะแล๊ดแต๊ดแต๋ได้แล้วเหหรอ
-
อร้ายยยยย ทนรอตอนที่ 27ไม่ไหวแล้ววว มันลุ้นดีจริงๆ เสี่ยจะได้เจอน้องมั้ย :serius2: :serius2:
-
แอบอยากให้ทั้งสองคนเจอกัน อยากรู้ว่าพี่โปรดจะทำยังไง รอนะคะ
-
เจ็บจึ๊กๆแทนปลื้มจริงๆ
-
ยังไงสักวันก็ต้องเจอ
แค่จะช้าหรือเร็ว
ใจดีๆไว้นะปลื้ม
-
จะได้เจอกันแล้ว หวังว่าโปรดจะเปลี่ยนไปในทางที่ดี
ขอบคุณคนแต่งที่มาลงอย่างต่อเนื่อง
-
หลบได้ไม่นานเลยนะปลื้ม มาโปรดก็เล่นซ่อนหาเก่๊ง เก่ง
ถ้ารักน้องก้ให้เวลาน้องนะจ้ะ มาโปรด
-
1+ไป น้องปลื้ม ให้ พ้น ขีด อันตราย เร็ว ๆ น่ ะจ๊ะ :mew1:
-
จะเจอกันแล้ว บีบว่ะ
รอจร้า
-
ความเจ็บของโปรดยังไม่เท่าความเจ็บของน้อง อยากให้เจ็บ เจ็บ เจ็บ
-
จะใช้ทฤษฎีโลกกลม ความบังเอิญ หรือพรหมลิขิต ดีนะระหว่างปลื้มกะโปรด....อืมมม มีอีกทฤษฎี คุณคนเขียนลิขิต อิอิ :mew1:
-
:serius2: ตื่นเต้นขนาด ใจหนึ่งอยากจะให้เสี่ยได้เจอปลื้มแบบจังๆนะ(แต่เป็นเห็นแต่ทำอะไรไม่ได้)แต่อีกใจหนึ่งอย่าเห็นเลยหรือไม่ก็เห็นแค่ชะแว็บๆแบบนี้แหละ เพราะยังรู้สึกว่่าเวลาแค่สองสามเดือนสำหรับความทรมานของโปรดยังดูน้อยไปอะ ต้องครึ่งปีเป็นอย่างต่ำ ปลื้มยังเรียนรู้กับความติสของเท็นเท็นไม่ถึงไหนเลย
-
อยากให้ปลื้มเข้มแข็งกว่านี้ก่อนค่อยเจอโปรด :katai1:
แล้วค่อยกลับไปแก้แค้นโปรดและอย่าลืมเอาคืนเพื่อนๆของปลื้มด้วยนะที่ปิดบัง
-
เสี่ยเจอปลื้มแล้ววววววววววว :katai2-1: สู้ๆๆๆนะเสี่ยยยยยยหาน้องให้เจอออออ o13
-
สงสารเสี่ยกะปลื้ม คืนดีกันเร็วๆน้า
:ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1:
-
ถ้าเฟรนเลิกคบกับกลุ่มเพื่อน นั่นหมายถึงว่าเฟรนก็ต้องเลิกกับกิมด้วยใช่เปล่า
ถ้าเป็นงั้นจริงเราจะสงสารเฟรนมากเลยอ่ะ
เพราะฉะนั้นคนที่ทุกข์ใจมากที่สุดไม่ใช่แค่ปลื้ม แต่หมายถึงเฟรนด้วยที่ต้องทุกข์ใจกับเรื่องนี้
แล้วที่ติดใจอีกอย่างคือเฟรนเค้ารู้เรื่องทั้งหมดแล้ว แ่ต่รู้มากแค่ไหน
รู้แค่ว่ามาโปรดนอกใจปลื้ม แล้วกลุ่มเพื่อนช่วยกันปิด
หรือรู้ขนาดที่ว่าทุกอย่างคือแผนของเปรม
-
เมื่อไรจะเจอกัน...... :ling1:
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
เป็นอีกคนที่อาจเป็นส่วนน้อย แต่ยังไม่อยากให้น้องปลื้มเจอโปรดตอนนี้หรือเร็วๆนี้ค่ะ
แหม นี่มันก็เพิ่งไม่กี่เดือนเองนะ น้องยังเหลือเวลาที่ดร็อปไว้อีกนานพอสมควรเลยนี่นา ออกไปท่องโลกกว้างต่ออีกหน่อยเหอะนะคะ
ได้ดูจากปฏิกิริยาและคำบอกเล่าของน้องเองแล้ว น้องยังไม่พร้อมที่จะเจออีกฝ่าย
(ซึ่งก็อาจรวมถึงผู้ร่วมขบวนการก่อวีรเวรวีกรรมครั้งนี้คนอื่นๆด้วย)
เห็นอาการน้องแล้วสงสารมาก ไม่รู้จะมีเอฟเฟ็คกับน้องไปอีกนานไหมและมากน้อยขนาดไหน
ขอให้น้องแข็งแกร่งกว่านี้เถอะค่ะ ตอนนี้อะไรๆก็กำลังจะเป็นไปและพัฒนาไปได้ด้วยดี
กลัวว่าถ้ายังไม่พร้อมแล้วต้องไปเผชิญหน้าเลย จะมีแต่พังกับพังน่ะค่ะ เซฟไว้ก่อนน่าจะดีกว่านะ
ซึ่งตอนนี้ก็มีความสุขดีกับปลื้ม เท็นเท็น ปาล์ม เมลผ่านทางโทรศัพท์ เฟรนผ่านทางจดหมาย ป้าเนียม เจมที่สอง ฯลฯ อยู่แล้วนะ งืมมมมม
อีกอย่างคือรู้สึกว่ามันยังไม่สาสมกับความเจ็บปวดของน้องปลื้มเลย กร๊ากกก อิฉันเจ้าคิดเจ้าแค้นไปไหม
คือตั้งแต่เริ่มคบกันปลื้มก็สุขผสมทุกข์ควบคู่กันมาตลอด และมาทุกข์สาหัสตอนที่เกิดเหตุการณ์ครั้งนั้น จนถึงปัจจุบันเริ่มดีขึ้นแต่ยังไม่หายสนิท
ส่วนโปรดเจ็บแค่ตอนเกิดเหตุการณ์ครั้งนั้นควบคู่มากับปลื้ม และลากยาวต่อมาถึงเวลาปัจจุบัน
ฉะนั้นจึงอยากให้โปรดได้รับบทเรียนและอยู่กับผลที่ตัวเองก่อต่อไป
แต่ลดระยะเวลาให้ซักนิดดดดดดนึงแล้วกันนะ เนื่องจากว่าตัวน้องปลื้มเองก็มีส่วนผิดส่วนพลาดด้วยเหมือนกันน่ะ
ปล.นอกจากเรื่องต่างๆของน้องปลื้มที่เราสนใจแล้ว อีกคนที่ทำให้อยากรู้ก็คือเรื่องของเฟรนอ่ะค่ะ
-
ชอบนิยายเรื่องนี้มากครับเปนเรื่องที่น่าติดตามมากเปนกำลังใจไห้แต่งนิยายสนุกๆอีกคนนะครับ
-
เจอกันเร็วไปนะ ปลื้มยังไม่พร้อม และ โปรดยังน่าจะทรมานให้มากกว่านี้(ซาดิสชัดๆ)
ถ้าได้เจอกันแน่ๆ ก็อยากให้ปลื้มใจแข็งไว้ก่อน อย่าเพิ่งให้อภัยง่ายๆ
-
แล้วก็จะได้เจอกัน
รออ่านต่อครับ
-
ยิ่งฟังเพลงแล้วน้ำตาจะไหล
เจ็บปวดโว้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
พี่โปรดดดด ทำไมไม่ได้เรื่องเลยยยยยยยยยยยยยยยยยย
-
มารอน้องปลื้มกับเสี่ย :katai2-1:
-
ย้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกก อ่านยาวรวดเดียวเลย ..
โอ้ยชอบเรื่องนี้มาก ฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟ
ตบตีอีเสี่ย :z6: :z6: :z6: สมสมสมสมสมสมสมสมสมสมสม
น้องปลื้มมาอยู่กับป้าก็ได้นะลูก ฟรีที่พักอาหารการกินและใจดวงน้อยๆ แอ๊ย เขินจัง :hao6:
รอตอนต่อไปอ่ะโช้ะะะะะะะะะะะะ
-
พี่โปรด ทั้งสงสารและสมน้ำหน้าอ่าา
น้องปลื้มสู้ๆๆ
-
สนุกมากกกกกกกกกก
นั่งอ่านรวดเดียวจบเลยค่ะ มันน่ารักม๊ากกกก ให้ตายเถอะ! ชอบจัง
ตอนเริ่มเรื่องก็รู้สึกดี ว้าย~ มุ้งมิ้งน่ารัก น้องปลื้มก็แอบรักเค้า พี่โปรดก็อบอุ่น
เป็นนิยาย feel good
:กอด1:
แล้วอยู่ๆ อิมาโปรด แกก็ออกลาย นี่บอกตรงๆ คาดไม่ถึงว่าฮีจะทำกับน้องขนาดนั้น
คิดอยู่ว่าฮีต้องมีอะไร แต่ไม่คิดว่าจะข่มขืนแล้วแบล็คเมล์
แล้วนิยายฟีลกู้ดดด แสนมุ้งมิ้งของชั้นก็เปลี่ยนไป กลายเป็นดราม่าซะงั้น
แต่เจอความอึนของน้องปลื้มเข้าไป กลายมาเป็นนิยายอบอุ่นอีกรอบ//ชักสับสนตัวเอง
อ่านถึงตอนล่าสุด ก็สงสารทุกคน น่าสงสารกันทั่วหน้าตั้งแต่น้องปลื้มพี่โปรดน้องเปรม เพื่อนๆ ยันปลาในบ่อคณะเกษตร
แต่่ช่วยไม่ได้เนอะ ในเมื่อทุกคนเลือกที่จะเห็นแก่ตัว มองในมุมตัวเอง คิดถึงตัวเองซะมาก
สุดท้ายไม่มีใครได้อะไร มันคงมานั่งคิดเนอะ ว่าที่ผ่านมากรูทำไปทำไมฟะ ไม่มีใครได้ประโยชน์ซักคน เจ็บกันทั่วหน้า
แม้แต่ไอ้เจ้ยยังพลอยรับเคราะห์ไปด้วย พ่อแม่แยกทางกัน ซวยจริงๆ//เอาซะยาวเลย พอก่อนดีกว่า
สุดท้าย ลุ้นให้เจอกันเร็วๆ ค่า ^^
-
:sad4: วันนี้เค้ารอพี่โปรด น้องปลื้มทั้งวันเลย เมื่อไหร่จะมาให้หายคิดถึงคะ :o12:
-
มารอน้องปลื้มมมมมมมม อิอิ
-
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: จะมาบอกว่า มารอนิยาย ใน " ดวงใจ " รักคนแต่ง รักตัวละคร และ " รัก " นิยายเรื่องนี้คร้าบ :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ตอนที่ 27
ผมจำได้ว่าในวันนั้น...กลับมาถึงบ้านเอาแต่ตัวสั่น หน้าซีด เห็นพี่เท็นกำลังยืนเอาฟางข้าวใส่รางให้ไอ้จิ๊บกับไอ้เจี๊ยบก็รีบเข้าไปกอดเขาไว้ทันที
'เจอผีมาไงวะ ไป ขึ้นไปอาบน้ำ แล้วเดี๋ยวไปซื้ออาหารไก่มาให้ไอ้เจมที่สองด้วย'
น่าแปลก...ที่อะไรหลายๆ อย่างยังคงปกติ ไอ้จิ๊บไอ้เจี๊ยบก็ยังเคี้ยวฟางข้าวตามเดิม ไอ้เจมที่สองก็ยังวิ่งพล่านอยู่รอบๆ และพี่เท็นก็ยังเป็นผู้ชายที่เก่งเรื่องออกคำสั่งเหมือนเดิม ไม่มีอะไรเปลี่ยนไปเลย...โลกของผมไม่ได้ถล่มลงมาเสียหน่อยเมื่อเจอเขา
ผม...ก็แค่...คิดไปเองว่ามันจะบิดเบี้ยวไป
จากวันนั้นผมก็ไม่ได้เจอเขาอีกเลย จะเรียกว่าโชคดีก็คงใช่
'เจอแล้วทำไมวะ? เขาจะฆ่ามึงรึไง ไม่ต้องกลัว มึงก็คนเขาก็คน ไว้มันมีเขางอกเมื่อไหร่ กูอนุญาตให้วิ่งหนี ถ้ายังกลัวอยู่อย่างนี้ มึงไม่มีทางกลับไปเรียนได้หรอก จะทิ้งอนาคตเพราะเหี้ยตัวเดียวหรือไง เดี๋ยวพ่อถีบตกบันได'
ผมหัวเราะแล้วรีบกระโดดหลบฝ่าตีนของพี่เท็น มันก็แค่ความกลัวที่จะเจอกันครั้งแรกหลังจากที่จบกันได้ไม่ดีต่างหาก เพราะส่วนตัวแล้วผมเป็นประเภทที่ไม่ค่อยอยากเจอคนที่เคยมีเรื่องกันเท่าไหร่ เห็นแล้วอึดอัดใจ ไม่สบายใจ ไม่อยากอยู่ใกล้อะไรอย่างนั้น
วันนี้ผมอยู่บ้านกับป้าเนียมสองคน เดือนพฤษภาคมมาถึงไวอย่างกะเรื่องโกหก พี่เท็นตอนนี้ไม่รู้ไปอาร์ตอยู่ที่ไหน เห็นบอกว่าไปตามหาแรงบันดาลใจ แต่ก็หายไปแล้วสองวัน ผมโทรรายงานพี่เมลเรียบร้อยแล้ว
วันเวลาผ่านไปรวดเร็วมากในความคิดของผม หรืออาจจะเป็นเพราะช่วงเวลาแห่งความสุขมักจะผ่านไปเร็วก็ไม่รู้ ผมอยู่ที่นี่ ผูกพันกับที่นี่มากขึ้นเรื่อยๆ จนบางทีก็คิดว่าย้ายมาเรียนที่นี่ดีมั้ย แต่ถ้าอย่างนั้น...ก็ต้องซิ่วมาเริ่มปีหนึ่งใหม่อยู่ดี ซึ่งพี่เท็นถีบผมตกเก้าอี้หวายไปหนึ่งทีพร้อมกับบอกว่าเสียเวลา ก็จริงอยู่หรอก แต่ก็ไม่อยากกลับไปเรียนนี่นา ผมไปแล้วใครจะช่วยป้าเนียมเก็บผักไปขาย ไหนจะต้องรดน้ำ ใส่ปุ๋ยคอก กำจัดวัชพืช ขึ้นแปลงใหม่ ลุงชิดไม่ได้อยู่ด้วยตลอด เพราะบางทีก็ลงกรุงเทพพร้อมพี่เท็น ไหนจะไอ้จิ๊บ ไอ้เจี๊ยบ แล้วก็ไอ้เจมที่สองเพื่อนยากของผมอีกล่ะ ผมจะทิ้งมันลงได้ยังไง
ผมได้มีความทรงจำดีๆ ระหว่างที่อยู่ที่นี่ไปแล้ว พี่เมลมาที่นี่ตอนลอยกระทง พวกเราพากันไปลอยที่กว๊านครับ ได้ดูขบวนแห่กระทงด้วย พี่เมลใจดีมาก เลี้ยงขนมผมหลายอย่าง อยากกินอะไรแค่บอกอ่ะ พี่เมลซัพพอร์ตเต็มที่ แถมยังได้เล่นปาลูกโป่ง ยิงเป้า บิงโก เยอะแยะเลย แล้วท่านพี่เทพเท็นยังปาแม่นได้ตุ๊กตามาหลายตัว ตอนนี้นอนกองกันอยู่ในห้องผมทุกตัวเลยด้วย คุณปาล์มถึงจะหน้าหงิกหน่อยแต่ก็สนุกไปด้วยกัน เป็นปีแรกเลยก็ว่าได้ที่ผมได้ลอยกระทงกับคนอื่นๆ อย่างนี้ แถมยังได้ปล่อยโคมด้วย
“ป้าเนียมมมมมมม ปลื้มเอาขนมไปส่งมาแล้วววว พี่แยมใจดีให้กระเจี๊ยบมาด้วยอ่ะะะ เราทำน้ำกระเจี๊ยบกันนะป้า”
ผมร้องบอกป้าเนียมอย่างตื่นเต้น คนที่นี่ใจดีมาก มีอะไรแบ่งปันกันตลอดเลย ผมเพิ่งเอาทองหยิบทองหยอด ฝอยทอง หม้อแกง ลูกชุบ ไปส่งให้กับพี่แยมที่ร้าน เป็นขนมที่ป้าเนียมทำเองและรับรองความอร่อยขนาดพี่เท็นที่กินยากยังต้องเอ่ยปากชม
“จ้าาา อย่าวิ่งบนเรือนนะลูก มันไม่ดี”
“คร้าบบบบ ^O^”
“งั้นเดี๋ยวเราทำวุ้นใบเตยกันด้วยดีมั้ย คุณเท็นกลับมาจะได้มีของหวานๆ ไว้กินให้หายเหนื่อย”
“ดีครับป้า งั้นเดี๋ยวปลื้มไปตัดใบเตยมาให้เอง”
ผมชอบเข้าครัวกับป้าเนียม สนุกเพราะได้ลองทำนั่นทำนี่ ตอนนี้ผมทำเป็นหลายอย่างแล้ว แถมยังอร่อยด้วย พี่เท็นให้ทิปหลายครั้งเลยนะจะบอกให้
ผมเดินไปตัดใบเตยที่หลังบ้าน ลุงชิดที่กำลังอาบน้ำให้ไอ้เจมที่สองอยู่ส่งเสียงทักทาย ผมทักตอบกลับไปก่อนจะบอกให้ลุงชิดเตรียมตัวกินวุ้นใบเตยกับน้ำกระเจี๊ยบที่ผมกับป้าเนียมกำลังทำ ส่วนใหญ่พวกเราอยู่กันสามคน ถึงจะไม่ใช่ญาติหรือคนในครอบครัว แต่ผมรู้สึกได้ถึงความอบอุ่นมาจากทั้งป้าเนียมและลุงชิด ทั้งสองคนดูแลผม เป็นห่วงผมราวกับผมเป็นคนในครอบครัวเดียวกัน
“เดี๋ยวน้องปลื้มก็ต้องกลับไปเรียนแล้ว อย่าลืมคิดถึงป้าบ้างนะคะ”
“ไม่ลืมครับ ปลื้มจะโทรมาหาป้าเนียมทุกวันเลย แต่ต้องรอให้ปลื้มมีเงินซื้อมือถือก่อนนะ ^^”
“จ้าาา ปิดเทอมก็มาหาป้าบ้างนะลูก”
“รับรองเลย”
ผมยิ้มกว้างๆ ให้ป้าก่อนจะตั้งใจขูดมะพร้าวต่อ
“ปลื้มมมมมมมมมมมมมมมมมม ปลื้มมมมม อยู่มั้ยยยยย” เสียงคุณปาล์มตะโกนโหวกเหวกอยู่หน้าบ้าน
“อยู่ครับบบบบบบบบบบ คุณปาล์มมีอะไร ผมอยู่ในครัวนี่ ขึ้นมาๆๆ”
แล้วก็ได้ยินเสียงตึงตังสักพักก่อนหน้าตี๋ๆ ของคุณปาล์มจะโผล่มาที่ประตูห้องครัว
“พี่เท็นกลับมายัง”
“ยังเลย”
“เราไม่ต้องไปแจ้งความคนหายเหรอ”
“ไม่ต้องหรอก พี่เมลบอกว่าเดี๋ยวก็กลับมาเอง เห็นว่าส่งข้อความไปบอกพี่เมลแล้วว่าอยู่แม่ฮ่องสอน”
“นี่เขาไม่คิดจะบอกพวกเราเลยเหรอ”
“เอาน่าๆ มาช่วยกันทำวุ้นใบเตยดีกว่า”
“เซ็งเลย ทำไมเป็นคนแบบนี้เนี่ย”
คุณปาล์มบ่นต่อไปอีกหลายนาที ก่อนจะโดนผมตบหัวไปสองทีติดนั่นแหละเขาถึงจะหยุดพูด
“ทำอาหารเขาห้ามบ่น เข้าใจมั้ย”
“อะไรเนี่ย เดี๋ยวนี้ทำไมชอบใช้กำลัง”
“ก็คุณปาล์มพูดไม่รู้เรื่องนี่นา เดี๋ยวพี่เท็นก็มาแล้ว พูดมากอยู่ได้”
“ปลื้มใจร้าย”
ผมมองคุณปาล์มดีดดิ้นอย่างรับไม่ได้ เข้าใจเลยว่าทำไมพี่เท็นถึงชอบถีบเขา ก็เพราะเขาเป็นแบบนี้ไง -_- บ้าบอจริงๆ
“แล้วนี่จะกลับวันไหนอ่ะ ปลื้มไปผมก็เหงาแย่เลย”
“วันที่ 18 มั้ง พี่เมลจะมารับ ต้องไปทำเรื่องอะไรก่อนอ่ะ ยังไม่รู้เลยว่าต้องทำเรื่องอะไรบ้าง”
“อือ ไว้ถ้ากลับบ้านผมจะตีตั๋วไปหานะ”
“ได้เลยๆ งั้นถ้าได้หอแล้วจะส่งที่อยู่มาให้”
“ตามนั้นๆ อยากไปเห็นมหาลัยของพี่เท็น อิอิ”
“จะฟ้องพี่เมล”
“ฟ้องเลยๆ ไม่กลัวหรอก”
คุณปาล์มนี่ปากดีจริงๆ พูดมาได้ว่าไม่กลัว แต่ตอนอยู่กับพี่เมลนะ นอบน้อมตลอด พี่เมลใจดีก็จริงนะครับแต่แกก็หวงแฟนเข้าขั้นบ้าอ่ะ ไม่บ้าธรรมดานะ บ้ามากเลยด้วย แต่ผมก็ไม่แปลกใจนะ ก็พี่เท็นออกจะ..เข้าใจยากอย่างนั้น ถ้าไม่อาศัยความเชื่อใจนี่ผมว่าคงได้ตีกันไปหลายรอบ ก็ทั้งรอยยิ้มทั้งสายตาของพี่เขานี่เดาไม่ออกเลยว่าอยากจะฟีชเจอริ่งกับใครบ้าง -_-
“วันนี้ไปหลักหลวงป่ะ ผมนัดกับเพื่อนๆ ไว้ ไปส่งท้ายก่อนปลื้มกลับก็ยังดีอ่ะ”
หลักหลวงเป็นร้านเหล้าแถวมหาลัยที่คุณปาล์มเรียนอยู่ บรรยากาศดีมากครับ ร้านตั้งอยู่บนเนิน ผมเคยไปกับคุณปาล์มและพี่เท็นมาสองครั้ง เหล้าปั่นเป็นอะไรที่ผมชอบมาก กินแล้วลื่น พลิ้ว เข้าถึงฟิลได้สุดๆ แต่ช่วงนี้ไม่ได้ไปเพราะครั้งล่าสุดท่านพี่เทพเท็นไปต่อยปากเด็กนิติโต๊ะข้างกันที่พอเมาแล้วเริ่มปากหมา แซวว่าหน้าสวยไม่หยุด ตุ๊ดบ้างล่ะ เป็นเรื่องเป็นราวขึ้นมา ผมจำเหตุการณ์ชุลมุนตอนนั้นไม่ได้มาก แต่จำได้ว่าเอาถังน้ำแข็งฟาดใครไม่รู้ไปสองที แล้วก็รีบชิ่งหนีกันมา ฮ่าๆๆๆ มาถึงบ้านนี่แต่ละคนสภาพเหมือนไปฟัดกับหมา มีพี่เท็นคนเดียวที่ไร้รอยขีดข่วน พี่เมลโทรทางไกลมาอบรมผมหลังจากรู้เรื่องเลยครับ ก็มือมันไปเอง ไอ้เวรนั่นอยากมาหาเรื่องพี่ชายผมก่อนทำไม ถ้าพี่เมลอยู่นะไอ้นั่นได้เลือดอาบไปข้างแน่อ่ะ กล้ามาลบหลู่เมียเขา -_-
“ไปๆ แต่รอพี่เท็นมาก่อน”
“โอเค สักสามทุ่มจะให้เพื่อนไปจองโต๊ะไว้ให้”
“เออๆ”
ผมไม่รู้ว่าชีวิตผมเปลี่ยนไปแค่ไหน หรืออาจจะไม่ได้เปลี่ยนไปเลย แต่มีอยู่เรื่องหนึ่งที่ผมรู้...คือตอนนี้ ผมก็ยิ้มกว้างๆ ได้เหมือนคนอื่นๆ ที่เขามีความสุขกับชีวิตได้เหมือนกัน ^_^
.
.
.
“แล้วปลื้มจะคิดถึงป้า จะคิดถึงให้มากๆ เลย ลุงชิดด้วยนะครับ”
“โชคดีนะลูก ขับรถดีๆ นะคะคุณเมล ถ้าง่วงถ้าเหนื่อยก็พัก อย่าฝืนขับต่อนะคะ” ป้าเนียมกอดผมแล้วหันไปคุยกับพี่เมล ส่วนพี่เท็นกำลังร่ำลาไอ้จิ๊บไอ้เจี๊ยบและไอ้เจมที่สองอยู่อีกมุมหนึ่ง
“ครับป้า ไม่ต้องห่วงครับ ไว้พวกผมถึงกรุงเทพแล้วจะโทรมาบอกนะครับ ขอบคุณมากๆ ที่หลายเดือนมานี้ดูแลน้องปลื้มให้เป็นอย่างดี ขอบคุณจริงๆ ครับ”
“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ น้องปลื้มก็เหมือนเป็นลูกเป็นหลานของป้า”
พี่เมลยกมือไหว้ป้าเนียม ก่อนจะยื่นมือมาขยี้หัวผม ผมยิ้มรับก่อนจะเอาย่ามตัวเองไปเก็บไว้ที่ท้ายรถพร้อมกับอาหาร ขนม ของกินหลายๆ อย่างที่ป้าเนียมเตรียมไว้ให้
พี่เท็นลาลุงชิดกับป้าเนียมแล้วพวกเราก็ขับรถออกมา ผมไม่ได้กังวลอีกแล้วกับการที่จะกลับไปกรุงเทพครั้งนี้ เพราะผมรู้ว่าจะต้องทำยังไงหากต้องเผชิญหน้ากับหลายๆ อย่างที่กำลังจะเจอ...
ผมก็แค่...ใช้ชีวิตของผมให้ดีที่สุดต่อไป...มันก็แค่นั้นเอง
พวกเราสามคนผลัดเปลี่ยนกันขับอย่างที่ไม่ได้ลงมติแต่พี่เท็นออกความเห็นก็ต้องเป็นตามนั้น อีกอย่างผมคิดแล้วว่าพี่เมลคงขับคนเดียวไม่ไหว ระยะทางมันไกลเกินไป ไม่ให้คนขับพักบ้างอาจมีวูบไปฟีชเจอริ่งกับรถคันอื่นได้ แวะกินข้าวที่พิษณุโลก พี่เมลซื้อของฝากกลับไปให้เพื่อนๆ ของเขาจนพี่เท็นต้องรีบเบรกเพราะซื้อมากไปหิ้วกลับไม่ไหว
“คิดไว้รึยังว่าจะให้พวกกูไปส่งที่ไหน” พี่เท็นถาม นิ้วเรียวยาวกำลังกดเล่นเกมใน PSP เหมือนไม่สนใจเอาคำตอบ แต่ผมรู้ว่าเขากำลังรอฟังอยู่
“คิดไว้แล้วครับ”
“ที่ไหน?”
“ช่วยไปส่งผมที่บ้านด้วยครับพี่”
“โอเค จัดไปตามนั้น ได้ยินใช่มั้ยที่รัก”
“ครับผม ^_^”
มันไม่ใช่ว่าถึงเวลาที่ผมควรจะทำ แต่ผมก็แค่...อยากกลับไป กลับไปบ้านที่ผมไม่ได้ไปมาตลอดสองปี สองปี...มันน่าใจหายที่ผมปล่อยให้มันผ่านมานานขนาดนี้ตั้งแต่ผมหันหลังเดินจากมา พ่อจะยังโกรธในสิ่งที่ผมทำลงไปอยู่ไหม แล้วแม่...จะยังอยากพบผมอยู่รึเปล่า ผมไม่รู้เลย
แต่ตอนนี้...สองคนแรกที่ผมอยากเจอไม่ใช่ใครเลยนอกจาก พ่อกับแม่...
.........................................To be continue.........................................
มาช้าไป วันนี้วุ่นวายมาก รถไฟฟ้าคนโคตรแน่น ไม่รู้จักกันยังต้องยืนหน้าแทบสิงกัน :a6:
ขอบคุณสำหรับการรอคอย :try2:
พรุ่งนี้ก็อาจจะมาช้า แล้วแต่ระยะเวลาเดินทาง กว่าจะกลับถึงห้อง เพลีย o2
เริ่มเบื่อกันรึยังคะ ให้มันเรียบๆ ไปก่อนละกันเน้อ คนเขียนเหนื่อยใจอยู่ :laugh: :laugh:
คืนนี้ฝันดีนะ :a12:
ปล. วันนี้วันเกิดคิมจงไค ไหน ใครว่าไคดำ :laugh: :laugh: ก็ดำจริงๆ ก๊ากกก เขาเรียกเซ็กซี่ป้ะ??
ปล2. เสี่ยโปรดนี่มองข้างหลังเหมือนเฮียคริสเด้ะเลยนะ แต่ข้างหน้าไม่ใช่ อิอิ ก็เฮียมีเงิงอ่าาาา
-
จิ้มๆ ก่อนน่ะครับ เก็บไว้ได้ 3 ตอนรับ ยังไม่รีบ อ่าน 555 o18
ไว้รออการน้องปลื้มดีก่อนแล้วจะอ่าน 555 ทีเดียวเลยย :mew3:
-
ได้เวลากลับบ้าน สุ้ๆนะน้องปลื้ม~
-
:mew1: :กอด1:
ปล คิดดถึงพี่มาโปรด อิอิ
จาก FC :กอด1:
-
น้องปลื้มกลับบ้านแล้ววววววววววว จะได้เผชิญหน้ากับอิเสี่ยป่ะเนี่ย อ้ากกกกกกก ตื่นเต้นนนนนน อยากให้ถึงพรุ่งนี้เย็นเร็วๆ ฮืออออออ
-
เป็นตอนที่ปลื้มปริ่มมากกกกกกกกกกกกกกกก
น้องเข้มแข็งขึ้นแล้ว ก้าวไปข้างหน้าได้ซะที
ไม่ต้องลืมเรื่องที่ผ่านมาหรอก แต่เป็นบทเรียนให้ชีวิตแทน
#โบกผ้าเชียร์
-
ชอบจัง เรื่องเรื่อยๆ ชิลๆอย่างนี้ต่อไปอีกสักพักได้ไหม ระทึกมาตั้งแต่ต้นเรื่องเพิ่งจะมาเบาๆ(?)ลงก็ตอนนี้นี่แหละ
ไม่รู้ทำไม เราชอบคุณปาล์มจัง ฮ่าๆๆ ยังคิดถึงคุณติ๊กนะคะ
+1คนเขียนจ้ะ ชุ้บบบบบ
-
เท็นกลายเป็นเทพไปแล้วในความคิดปลื้ม
ลุ้นมากๆ ถ้าปลื้มกลับบ้านการตอบรับจากคนในครอบครัวจะเป็นอย่างไร
รอมา 24 ชั่วโมง ได้อ่านวันละ 5 นาที ก็รู้สึกดีแล้ว กับนิยายเรื่องนี้
-
น้องปลื้มสู้ๆ :ped149:
-
รอตอนต่อไป.... :hao6:
:กอด1:
-
อ่าาา ดีแล้วปลื้มกลับบ้านมั่งไรมั่ง พ่อคงหายโกรธแล้ว
ปล. ยังรออิเสี่ยอยู่ชอบเมจมาก
-
โอ้เย้ ปลื้มจะกลับบ้าน
จะเข้าใจกับพ่อแม่ หรือว่า มาม่าครอบครัวนะ
รอลุ้นวันพรุ่งนี้จ๊า
-
ปาล์มมม ย้ายมาเรียนที่เดียวกับเท็นไหม ชั้นชอบเธอมากและคงคิดถึงเธอแน่ๆหลังจากคาราวานติสท์แตกของเท็นเท็นจากที่นั่นมา
น้องปลื้มกลับบ้านแล้ว เย้ๆ เป็นความคิดที่ถูกต้องและดีมากเลย ตอนนี้น้องดูเข้มแข็งและสบายใจแล้วจริงๆ
กล้ากลับไปเผชิญหน้ากับปัญหาในครอบครัวที่คาราคาซังมานาน แถมยังไม่กลัวที่จะต้องเจอกับพวกคนที่เคยทำร้ายน้องไว้ด้วย
ลุ้นระทึกรอติดตามเดอะนิวน้องปลื้มในตอนต่อไป ดูว่าน้องพัฒนาจากรุ่น Beta ไปเป็นเวอร์ชั่นเต็มสมบูรณ์ขึ้นอย่างไรบ้าง
-
ในที่สุดก็จะกลับบ้านแล้ว พี่เท็นเจ๋งสุดโชคดีได้เจอ
พี่โปรดปรับความเข้าใจกันได้แล้วนะ
-
น้องมีพัฒนาการที่ดีขึ้นเรื่อยๆนะ ต่อจากนี้ต้องยืนให้ได้
พี่เท็นเป็นตัวแปลสำคัญเลย :mew1:
ว่าแต่ นางหายไปไหน สองสามวันเนี่ย
-
เย่ๆ ตื่นเต้นแทน ลุ้นระทึกกับการกลับบ้านในรอบสองปีของน้องปลื้ม :ling3:
-
เพิ่งค้นพบว่า เราจะอ่านเรื่องนี้ได้อย่างสบายใจที่สุดตอนที่ไม่มีบทของพี่โปรด
มันแปลว่า พอพี่โปรดมีบทเราก็จะกลับไปอึนๆ เหมือนเดิมอีกใช่มั้ย T T'
โธ่ :hao5:
แต่พี่โปรดอาจจะเปลี่ยนไปแล้วก็ได้ ในทางที่ดี
คนเรามีบทเรียนขนาดนี้แล้ว กลับไปอีกทีพี่โปรดอาจเป็นได้แค่ทาสในเรือนเบี้ยของปลื้มก็ได้
แต่ประเด็นคือน้องปลื้มกลับบ้านแล้วคนที่บ้านจะว่ายังไงล่ะเนี่ย
ขอให้คุณพ่อคุณแม่พี่ยินดีเข้าใจน้องและเป็นกำลังใจให้น้องสู้ต่อไปด้วยเถอะ
:ling2: :ling2: :ling2:
เราคอมเม้นท์เว่อไปไหม
อย่างู้นงั้นงี้เลยนะ เราอ่อนไหวกับเรื่องเกี่ยวกับครอบครัว
อย่างพ่อแม่ไล่ออกจากบ้าน พ่อแม่ไม่รักงี้มาก
จะละคร นิยาย ดราม่าอะไรก็ร้องไห้ให้ประเด็นนี้ได้ตลอด
:mew2: :mew2:
-
เรื่อยๆงี้ก็ดีค่ะ ได้พักหายใจกันบ้าง ก่อนที่จะต้องกลับไปกัดผ้าเช็ดหน้าต่อ อิอิ :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
น้องปลื้มจะกลับบ้านแล้ววววว
-
ว้าว ปลื้มจะกลับบ้าน :mc4:
รอตอนต่อไปนะ
ปล. ไม่เบื่อหรอก สนุกจะตาย
:katai2-1: :katai5: :katai2-1:
-
ปลื้มคงกลับไปเพื่อเผชิญหน้ากับสิ่งต่างๆ ได้อย่างเข้มแข็ง เราเชื่อว่าระยะเวลาที่ปลื้มทิ้งทุกอย่างมันพอสำหรับการเยียวยาและเพิ่มความแข็มแข็งให้กับตัวเอง
เรื่องต่างๆ คงจะคลี่คลายสักทีน่ะ สงสารทุกคนเลยตอนนี้ เพราะต่างคนต่างมีเหตุผล :เฮ้อ:
-
น้องปลื้มสู้ๆ
ฟ้าหลังฝน ย่อมสดใสเสมอ
-
เมื่อไหร่ปลื้มกับมาโปรด
จะกลับมารักกันอีกครั้ง
รอค่ะ เบื่อมาม่าแล้วนะ
ยอมเลย :(
-
:o11: ขอบคุณมากครับ,,,,,,ที่มาแต่งให้อ่าน ก่อนไปชัดดาว
เข้ามาขอบคุณไม่ทัน....... อ่านแล้วรีบไปเลยยยยยย
เมื่อวาน..... ร้อนมากๆ คนเป็นลมเยอะ อาคับ
ตอนหน้า..... มาโปรดจะมา ยังครับ
นิยายเรื่องนี้...... ลูกค้าเยอะมาก
ของเขาดีจริงๆ......... o15
-
เห็นด้วยที่สุด กลับไปหาพ่อกับแม่ดีแล้วล่ะน้องปลื้ม :กอด1:
ค่อยๆเปลี่ยนไปในทางที่ดีขึ้น น้องปลื้มกำลังเข้มแข็งขึ้นสินะ สู้ๆค่ะ :L2:
ป.ล. เท็นเท็นแย่งซีนมากเลยช่วงนี้ คิดถึงนะตัวเอง :impress2:
-
ดีใจมากที่น้องปลื้มมีความสุข มีชีวิตลัลล้าแบบชาวบ้านเขาแล้ว ขอบคุณเท็นเท็นที่ช่วยอัพเลเวลให้น้องนะ 5555
-
จะเป็นยังไงต่อไปเนี่ย
ปลื้มสู้ๆ
^^
-
ปลื้มกลับมาแล้ว :กอด1:
จะเป็นอย่างไรต่อไปนะ
-
คิดว่า มัน สั้น ไปปปป :ling1:
-
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: ขอบคุณผู้แต่งคร้าบ ความสุขหลังจากเหน็ดเหนื่อยจากการทำงาน ก็คือการได้อ่าน " นิยายในดวงใจ " เรื่องนี้แหละคร้าบบบบบบบ :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
-
Welcome Home :กอด1:
-
ดีใจที่น้องปลื้มเลือกที่จะเข้าบ้านแล้ว ส่วนหนึ่งก็คงเป็นเพราะมีคนนำทางดีๆ(?)อย่างท่านเท็นเท็นสินะ :mew4:
-
:mew4: :mew4: :mew4: :mew4:
กับบ้านแล้ว
-
ปลื้มสู้ๆ เรื่องราวทุกอย่างจะต้องผ่านไปได้ เมื่อเรายอมรับทุกสิ่ง
บางที่พ่อกับแม่ก็คงจะทำใจได้มากขึ้นแล้วแหละ
เรื่องที่ค้างคาที่สุดคงจะเป็นพี่โปรด
ต้องตามลุ้นนนนน~
-
ปลื้มจะกลับไปหาพ่อแม่แล้ว
-
น้องปลื้มจะกลับบ้านแล้ววววววว~
ถึงจะโกรธอิพี่โปรดอยู่ แต่ก็แอบคิดถึงนางนะ ... o22
จริงๆนางก็น่าสงสารอยู่ นางแค่เห็นแก่ตัว แสดงออกไม่เป็นแค่นั้นเอ๊งงงงงง :katai5:
รอตอนไปค่ะ~
*แอบตลกเวลาคนแต่งแซะพี่คริส* :laugh:
-
ดีจังที่น้องปลื้มกลับบ้าน
น้องปลื้มสู้นะ ถ้าน้องปลื้มผ่านปมปัญหานี้ไปได้ น้องปลื้มก็จะเป็นผู้ใหญ่ขึ้นอีกขั้น
ปลื้มจะได้เจอพี่โปรดอีกตอนไหนน้าาา เริ่มอยากเห็นฟิลพี่โปรดง้อน้องปลื้มแล้ว อิอิ
-
เนื้อเรื่องเรียบๆ ไม่เป็นอะไรเลย แต่ที่เป็นคือ
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
มันสั้น Orz
-
กลับมาสู่โลกแห่งความจริงได้แล้วปลื้ม ^^
-
เอาใจช่วยปลื้มค่ะ คิดถึงพี่โปรดอ่ะ งืออออออ
-
ดีใจที่ปลื้มกลับสักที
ไม่เคยคิดว่าจะเบื่อเรื่องนี้เลยค่ะ ยังคงรออยู่ทุกวัน
ขอบคุณคนแต่งค่ะ
-
สุดท้ายคนที่นึกถึงก็ไม้พ้นพ่อแม่เนอะปลื้ม
พี่โปรดหายไปหลายตอนละ แอบคิดถึงนะฮา
แต่ยังไม่ให้อภัยนะกิกิ
-
น้องปลื้มจะกลับบ้านแล้ว หวังว่าจะเป็นไปในทางที่ดีในทุกๆ เรื่องนะ >_<
-
ดีใจที่น้องปลื้มเลือกกลับบ้านไปหาพ่อกับแม่ ทั้งสองท่านคือเกราะคุ้มครองที่ดีที่สุดแล้ว
แล้วท่านก็คงคิดถึงน้องปลื้มมากด้วย หวังว่าน้องจะได้พบการต้อนรับที่ดีนะคะคุณพ่อคุณแม่ พลีสสสส
พี่เท็นพี่เมลนี่ถือเป็นผู้มีพระคุณก็ว่าได้นะ น่ารักกันจังเลยอ่ะ พี่ปาล์มก็ด้วยอีกคน
เข้มแข็งนะน้องปลื้ม คนอ่านอยากให้น้องปลื้มมีความสุข ถ้าเจอผู้ชายก็เชิดใส่ค่ะลูก รักหนูมากเลย
ขอบคุณค่ะ
-
เอาใจช่วยน้องปลื้ม แต่กลับบ้านคราวนี้คงไม่เหมือนตอนที่จากมาแน่นอน
:กอด1:
-
เรื่อยๆแบบนี้ก็โอเคนะ หยุดพักบ้าง 5555
ดีใจที่ปลื้มกลับบ้าน ดีใจมากกกกกกก
ชื่นชมคนแต่งอย่างนึงมาต่อทุกวัน ขอบคุนมากครับ
-
เตรียมจะเครียดแล้วหล่ะ เพราะเรามันพวกใจอ่อนง่าย 5555
คือเราเคยบอกไว้แล้ว ว่าไม่ว่ายังไงก็อยากให้สองคนนี้ลงเอยกัน เพราะมันก็ผิดกันหมดความรักครั้งแรกมันถึงบิดเบี้ยวแต่ไม่ว่ายังไงเด็กมันรักกัน แล้วเราก็ได้อ่านทั้งในมุมมองทั้งของโปรดและเปรม ถึงได้ใจอ่อนให้พี่โปรดไปแล้วล่วงหน้า กร๊ากกกกก
แต่ ก็คงหวังที่จะไม่ให้น้องปลื้มใจอ่อนง่ายๆ ยอมง่ายๆ เพราะไม่งั้นน้องปลื้มก็ไม่ได้เปลี่ยนแปลงอะไรหรือโตขึ้น แต่ก่อนจะไปถึงพี่มาโปรด มาเครียดเรื่องครอบครัวน้องปลื้มก่อนดีกว่า น่าจะหัวแข็งเอาการ แต่น้องได้รับพลังจากการถ่ายทอดของเท็นเท็น เราเชื่อ อะไรในโลกนี้ก็คงไม่ทำให้น้องกลัวอีกต่อไป :laugh:
-
โอ๊ยยย :serius2: ลุ้นมากๆ เมื่อไหร่น้องปลื้มจะเจอเสี่ย แต่ดีใจนะที่ปลื้มเลือกกลับไปที่บ้าน ตอนหน้ามหาปลื้มจะกลายเป็นเสี่ยปลื้มแข่งกับเสี่ยโปรดแล้วรึเปล่า รอลุ้นๆ
-
พออ่านมาถึงตอนกลับบ้านแล้วเลื่อนลงเห็นคำว่า tbc แทบจะตบให้โต๊ะพัง
เข้ามาเพื่อหวังว่าจะมีอะไรเปลี่ยนไปบ้างต่อจากเมื่อวานแต่ก็....ไม่นำพา
แต่แค่ปลื้มมีความสุขมากขึ้นก็ดีแล้ว :katai2-1:
-
เราชอบแนวคิดที่คนเขียนต้องการจะสื่อมากเลยอ่ะ ตอนเจอเสี่ยอ่ะ เข้าใจความรู้สึกมากๆอ่ะ
ที่ว่าแบบต่อให้เกิดเรื่องอะไร ใหญ่แค่ไหน สุดท้ายโลกก็ยังหมุนต่อไปเหมือนเดิม
เราแค่ต้องยอมรับและอยู่กับมันให้ได้ อ้อ และสุดท้ายพ่อแม่ก็รักเราที่สุด มีไรคุยกันให้เคลียร์เนอะ
แต่อ่านช่วงนี้แล้วรู้สึกสบายใจจริงๆ หรือเพราะไม่มีเสี่ย555 สู้ๆจ้าา
-
น้องปลื้มกลับบ้านแล้ววววววว
-
น้องปลื้มกลับบ้านแร้ววววว :katai2-1:
-
ดีใจที่ปลื้มได้เจอคพี่ชายดีๆ
อย่างเฮียเท็น เฮียเมล
ปลื้มสู้ๆ
-
มาโปรดจะอยู่อย่างไร... :laugh3:
-
ดีใจที่น้องกลับบ้านนะ
จะดีหรือร้ายล่ะที่บ้านเนี่ย :katai1:
-
ขอให้ปลื้มเข้าใจกับพ่อแม่น้า กลัวดราม่าครอบครัวมาก เวลาอ่านแนวดราม่าครอบครัวทีไรมันรู้สึกปวดใจแทน :hao5:
บรรยากาศของปาล์มในความรู้สึกเรามันดูเหมือนจะเข้ากับคุณติ๊กได้ อยากให้ทั้งสองคนมาเจอกัน 555555
#ถ้าเอ็กโซเป็นนักศึกษา ดูรูปอพคแล้วแอบฟินอยู่คนเดียว พยายามจิ้นเป็นอิพี่มาโปรด :-[
-
พี่โปรดดดดด
คิดถึงพี่โปรดจังเลยยยยยย
-
สมควรกลับไปคุยตั้งนานแล้วค่ะน้องปลื้ม
:กอด1:
-
ปลื้มเข้มแข็งขึ้นแล้วววว
ปลื้มดูสบายใจ ดูพร้อมกับหลาย ๆ สิ่ง แต่ปลื้มก็ยังเป็นปลื้มคนเดิม ได้เรียนรู้อะไรมากขึ้นและมองโลกในแบบที่ไม่กระด้างได้ แม้จะผ่านความเจ็บปวดมา ชอบปลื้มตรงนี้อะ ^^
ต้องขอบคุณบรรดาพี่เลี้ยงสินะ :-[
ตอนหน้าปลื้มกลับบ้าน ตื่นเต้นจัง
ไม่อยากให้เจอเสี่ยให้ต้องหวั่นไหวอีกไงไม่รู้แหะ ก็นะ เคยรักมาก แล้วก็เคยโดนทำให้เสียใจเตลิดเปิดเปิงไปซะขนาดนั้น
แต่ก็อยากให้ได้เจอ เพราะเสี่ยนี่ด่านบอสเลย เอาน่า เราเชื่อว่าปลื้มรับมือไหว :man1:
-
กำลังเริ่มอ่านเรื่องนี้ แล้วรู้สึกโปรดน้องปลื้มมากค่ะ เลยขอมาแฟนคลับน้องปลื้มด้วยคนอ่ะค่ะ น้องเค้าน่าร๊ากกกกกกกกกกก :impress2:
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
o13 ดีใจด้วยนะปลื้ม ขอให้ปลื้มเริ่มต้นใหม่ที่สวยงาม คุณพ่อกับคุณแม่ก็ต้องคิดถึงปลื้มอยู่แล้วล่ะลูกชายทั้งคนนะ :katai2-1:
-
สนุกมากจ้า
รอพรุ่งนี้นะ
:L2: :L2: :L2:
-
อยู่ที่ไหนก็ไม่เหมือนอยู่บ้านเราเนอะปลื้ม
-
จากที่อ่านๆๆคอมเม้นแล้ว... คิดว่ายังไม่อ่านดีกว่า...
เรื่องคงไม่ได้มาม่า แต่ไม่มีพี่โปรดอะ..
ถึงเสี่ยจะเลว จะร้าย แต่ก็ยังเชียร์ให้เสี่ยเป็นพระเอก
เจอกับปลื้มสักที... ถ้าคราวนี้เจอกันแล้ว.. เสี่ยคงต้องดูแลน้องดีๆๆแล้วนะ... แถมน้องมีโรคประจำตัวแบบนี้ด้วย..
คิดถึง อยากเจอเสี่ยและน้องปลื้มอยู่ด้วยกัน :katai2-1:
-
อ่านรวดเดียวจบ ตอนแรกเห็นคอมเมนต์ดราม่าของหลายๆ คนแล้วไม่กล้าอ่าน 555
แต่ถ้าไม่อ่านนี่แหละจะเสียใจมาก จริงๆ ก็ไม่ได้ดราม่ามาก (เหรอ?) แต่มันอยู่ที่ไม่พูดกันให้เข้าใจมากกว่า คิดไปเองจนเกิดความระแวง
ตอนอ่าน past โปรดแล้ว สงสารโปรดนะ ไม่อยากเป็นคนไม่ดีในสายตาแม่ เพราะรักแม่มากเลยไม่อยากให้เสียใจ ถ้าปลื้มได้รู้ความจริงก็น่าจะให้อภัยนะ เพราะเรื่องของเรื่องคือเปรมเป็นเหตุจริงๆ คือเดาว่าต้องมีใครมาบอกความจริงกับปลื้มแน่ๆ แหละ แต่จะเป็นใครเนี่ยสิ อยากให้เปรมเป็นคนบอกนะ คือเขารู้ว่าผิดแล้วก็ควรจะมาแก้ไข รอตอนต่อไปนะคะ คนเขียน ^^
-
คนเขียนเคยเรียนที่พะเยาหรอครับ 55555
หลักหลวงผมก็ชอบไปบ่อย เหล้าไฟอร่อยดีครับ 55555 :hao3: :hao3:
-
ตอน 1,000 ความคิดเห็นมีการลงตอนเพิ่ม ถ้าถึง 2,000 จะลงตอนใหม่เพิ่มหรือเปล่า
อยากอ่าน มันค้างสุดๆ
-
ปลื้มเริ่มซึมซับติสจากเท็นๆ แล้วสินะคะ อย่าน้อยก็ยิ้มกว้างได้เหมือนคนอื่นแล้ววววว หวังเป็นอย่างยิ่งนะคะ เวลาเจอโปรดจะเข้มแข็งได้ตลอด
-
:katai5: :katai5: :katai5: :katai5:
-
กลับบ้าน ดีแล้ว
กลับไปคุย กลับไปขอโทษ
ยังไงพ่อแม่ ก็คือ พ่อแม่ รักเราอยู่แล้ว
สู้ๆนะปลื้ม :กอด1: :กอด1:
ปล.จริงสิเสี่ยรวยนี่เนอะ เฮียก็รวยเหมือนกัน ลืมได้ไงเนี่ย
ปล.2เสี่ยชอบวาดรูปเหมือนเฮียด้วยหรือเปล่าหว่า :m28:
-
o13 o13 o13 o13 :pig4: :pig4:
-
พร้อมลุยต่อแล้วใช่ไหมปลื้ม :m4:
หวังว่าพ่อกับแม่จะเข้าใจปลื้มบ้างนะ
-
ในที่สุดน้องก็จบหลักสูตร ส.ป.ช. ของเท็นเท็นแล้ววววว
ดีใจที่น้องยกระดับจากอิเย็นเมียทาส มาเป็นคุณหนูเล็กลูกพระยา ว่าที่คู่หมั้น (แปลว่าด้วยศักดิ์และศรีเท่าเทียมนะฮ้าาา) ก็รอดูว่าตอนเจอคนเดิมๆ กะที่เดิมๆ และความทรงจำเดิมๆ สาดหน้า น้องจิเข้มแข็งได้เหมือนอยู่บ้านไร่รึป่าว เพราะอารมณ์ตอนอยู่ที่อื่นกะตอนกลับมาที่เดิมที่เคยเจ็บมันต่างกันอยู่นาาา แต่คิดว่าน้องไม่น่าเป็นไร เพราะขุ่นเท็นเทรนมาดีพอ ฮาาาาา
ส่วนการกลับบ้าน... เดาว่าไม่น่ามาม่ามาก คงแค่ประมาณมาม่าหมูสับ ไม่ถึงต้มยำกุ้ง หรืออาจจิไม่มีก็ได้ เพราะที่ผ่านมา น้องยังไม่เคยเผชิญหน้า พอพูดกันตรงๆ ประกอบกับความห่วงใยตลอดช่วงเวลาที่ผ่านมา อาจทำให้อัลไลๆก็ลงตัวด้วยดีก็ได้
ว่าแล้วก็มานั่งรอเฝ้าตอน "เผชิญหน้า" ของคุณหนูปลื้มหลัง modified กะคุณหลวงโปรดเวอชั่นหมาหงอย ดีก่าาาาา 555 :katai5:
-
สนุกมากค่ะะะะะะ รอติดตามต่อนะะะะะะะ
-
อย่าให้ถึงขั้น เป็น เท็นเท็นที่สองนะน้องปลื้ม
รู้สึกว่า ตอนที่ปลื้มคุยกับปาล์ม ปลื้มจะปากไวมือไวนะ ติดมาจากเทพเท็นแน่ๆ 5555
เหมือนปลื้มจะเป็นคนใหม่ ดีจัง ดูเหมือนเรื่องราวจะเดินไปในทางดีขึ้น
รอตอนต่อไปจร้า .. กว่าจะถึงพรุ่งนี้
-
ปลื้มจะกลับบ้านแล้วววววว
สู้ๆนะปลื้ม
เคลียร์กับที่บ้านเสร็จแล้วก็อย่าลืมมาเคลียร์กับพี่โปรดกับเพื่อนๆต้อนะปลื้ม
-
เข้ามาอ่านเพราะอยากรู้ว่ามาโปรดคืออะไร กลายเป็นว่าตอนนี้อยากให้ถึงตอนต่อไปเร็วๆ ถึงจะเล่าผ่านในมุมของปลื้มแทบทั้งหมด แต่สัมผัสได้ถึงความเป็นมาโปรดอย่างชัดเจน เราชอบคนแบบนี้นะ ถึงจะแอบเลว เจ้าชู้ ขี้หึง เอาแต่ใจตัวเอง หรือจะมีอะไรที่แย่ๆมากมายแค่ไหน แต่ผู้ชายแบบนี้ถ้าลองได้รักใครแล้ว รักแบบสุดๆ ดีออก
-
ดีใจจังน้องปลื้มตัดสินใจกลับบ้านแล้ว :mc4:
-
มาฟิชเจอริ่งกันเบ๊เบ้
5555 เอาจริงๆ ตอนนี้โครตกลัวดราม่า
ไอเรามันพวกใจน้อย(เกี่ยว?) ขี้ใจอ่อน
แต่คงมันส์ในอารมณ์น่าดู เพราะคุณปลื้มก็จะกลับบ้านแล้วน่ะเจ้า โฮะๆ
-
ปลื้มเข้มแข็งขึ้นอ่า
เท็นนี่เทพจริงๆ
-
ไม่ มีเซื่อ น้องปลื้มหรอกจ้า รอเจอทุกวันอ่ะ :mew3:
-
ดีใจที่เท็นทำให้ปลื้มได้พบชีวิตใหม่ น้องมันจะได้รู้ว่าไม่ได้อยู่คนเดียวบนโลก
รอตอนต่อไปนะคะ พรุ่งนี้เจอกันค่ะ
-
ชอบเรียบๆค่า เพลินดี
-
เมื่อไหร่เจอกันพอดีคอแห้งอยากวดน้ำมาม่า เ้อาพอคล่องคอ 555 รักความตื่นเต้นชอบเห็ันคนอื่นเจ็บปวดก็งี้ละ :z6:
-
กล้าทำสักที กลับมาหาพ่อกับแม่
หลังจากนี้ เรื่องปลื้ม กับ โปรด จะเป็นยังไงต่อไป
ติดตามๆ สู้ๆคับ
-
เรื่อยๆก่อนจะเจอมาม่าชามใหญ่
แม่ของปลื้มคงไม่อะไรมากหรอก
แต่พ่อเนี่ยสิ รอลุ้นๆ
-
ที่บ้านคงไม่มีมาม่ามั้ง คาดว่าน่าจะเหมือนกับที่เท็นบอกนั่นแหละว่าปลื้มออกจากบ้านมาเลย โดยที่ไม่คุยกับที่บ้านให้เข้าใจ (หวังว่างั้นนะ) เพราะดูเหมือนแม่ก็ยังออกตามหานี่ใช่ป่ะ :mew2:
เรื่องนี้มีให้ลุ้นตลอดเลย ไม่ได้เรียบๆเรื่อยๆเลยค่ะ หลายรสชาติมากกกกกก
รออ่านต่อ ว่ากับพี่โปรดจะเป็นยังไง เมื่อไหร่จะคืนดีกันน๊ออออ แล้วคนรอบข้างจะทำหน้ายังไง เมื่อรู้ความจริงว่าปลื้มก็มีอันจะกินเหมือนกันนะ อิอิอิ
-
ได้อ่านตอนนี่เมื่อตอนเย็น อ่านจบโคตรอยากให้พรุ่งนี้มาถึงไวไว (ตอนนี้มันสั้นมากๆๆๆๆๆ ด้วยความอยากอ่านจริงจัง) ปลื้มกลับบ้านหวังว่าครอบครัวคงจะมีความเข้าใจกันและกลับมาเป็นคุณชายปลื้มในเร็ววัน
-
กลับมาเผชิญกับทุกสิ่งอย่างแล้ว
รอเคลียร์กับเสี่ยโปรด
-
เย้ๆๆๆ ปลื้มเข้มแข็งแล้ว ดีใจที่ตอนที่แล้วปลื้มไม่ได้เจอกับมาโปรด
ปลื้มต้องการเวลา และแลื้มก็ได้มันแล้ว ;)
เทอมหน้า ตอนหน้า น่าจะทำให้ทุกอย่างดีขึ้น ดีใจๆ
-
เข้าอ่านได้ 3 ตอนรู้สึกสงสารปลื้ม จะเป็นยังไงต่อไปเนี่ย ต้องอ่านต่อ :o12: :o12: :o12:
-
กลับมาคราวนี้ปลื้มน่าจะเข้มแข็งขึ้น หลังจากที่ได้เรียนรู้อะไรหลายๆอย่าง
มารอเป็นกำลังใจให้น้องต่อไป
-
ชอบฉากแบบนี้นะคะ เรื่อยๆ อบอุ่นดี
ในที่สุด....น้องปลื้มของชั้นก็เป็นแม่ศรีเรือนเต็มตัว อร๊าาาาา
พี่โปรดไม่ต้องกินแต่มาม่าอีกต่อไป
ผิดประเด็นแล้ว น้องโตขึ้น ยืนได้ด้วยตัวเองแล้วต่างหากย่ะ! :angry2:
อยากอ่านตอนหน้าแล้วอ่า :ling1:
เอ๊ะ! ถ้าพ่อแม่ปลื้มรู้ว่าปลื้มอยู่ไหน เฝ้าดูมาตลอด งี้ก็รู้แล้วดิว่าเป็นแฟนกัน
อยากอ่านๆๆๆๆๆ :ling1:
-
อยากอกหักแล้วเจออย่างพี่เท็นสัก 100 หน
อ้าว นอกเรื่องล่ะ
ปลื้มเข้มแข็งเข้าไว้
:mew1:
บวกและเป็ดรอมาต่ออย่างใจจดใจจ่อ
-
มันต้องยังงั้นสิ ปลิ้ม ที่นี้ก็ไปอยู่บนหอคอยงาช้างซะ ให้เขาเห็นว่าเราไม่ใช่พวกของตาย แกล้งพี่โปรดให้หนักๆไปเลย
-
ปลื้มดีขึ้นแล้วเนาะ ดีจัง
ถูกแล้วปลื้มที่แรกที่ควรกลับไปก็คือบ้านของเรา
ไปปรับความเข้าใจกับพ่อแม่ซะ
-
รอตอนต่อไปอย่างใจจดใจจ่อ จะได้เจอกับเสี่ยเลยหรือเปล่าน๊า
แต่เอาไว้ก่อนก็ได้ คนไม่สำคัญ เจอกับเพื่อนเฟรนก่อนดีกว่าเนาะ ๆ
-
เข้้ามาลงชื่อรอตอนใหม่ครับ
-
หวังว่ากลับบ้านไปน้องปลื้มคงไม่เจอมาม่าชามใหญ่ไว้คอยต้อนรับนะ
ครอบครัวนี้มีการแสดงออกแปลกๆ ไม่ตามหาที่ลูกหนีออกจากบ้าน
น้องปลื้มน่ารักเพราะอยู่กับคุณย่า ลูกชายไม่สนิทกับพ่อ แม่ไม่สนใจลูกชาย
-
เข้ามารอเหมือนเดิมค่า อิอิ
-
มารอตอนใหม่ด้วยคนค่ะ
-
เมื่อไหร่? เมื่อไหร่จะแฮปปี้ปปปป :hao5:
สงสารน้องปลื้ม ตอนแรกก็คิดว่ามันเป็นแผนของโปรดที่จะทำให้ผู้หญิงเลิกยุ่ง
แต่ผิดคาดแหะ เปรมทำไมเป็นคนแบบเน้นนนนนน :o12:
รอ รอคับรอว่าเมื่อไหร่จะได้เจอกันคืนดีกันเร็วๆน๊า :call:
-
มารอตอนใหม่ค่าาา
-
ปลื้มเริ่มเข้มแข็งขึ้นแล้ว ภูมิใจจังเลย^^
-
มารอค่ะ :katai5:
-
น้องปลื้มกลับบ้านหวังว่าพ่อกะแม่คงไม่ทำร้ายน้ำใจน้องปลื้มนะ
-
ตอนที่ 28
ผมแปลกใจ...กับความเงียบเหงาตรงหน้า แน่ใจแล้วว่าพี่เมลไม่ได้ส่งผมลงผิดที่ ที่นี่เป็นบ้านที่ผมเคยอยู่มาตั้งแต่เด็กจริงๆ แต่บรรยากาศกลับต่างออกไป ผมยืนสะพายย่ามอย่างไม่รู้ว่าจะต้องกดกริ่งหรือปีนรั้วเข้าไปดี
“คุณปลื้ม!!!! คุณปลื้มใช่มั้ยครับบบบบ!! ยายแม้นนนนน!! คุณปลื้มกลับมาแล้วววววววว” เสียงตะโกนของลุงชวน รปภ. ของที่บ้านตะโกนก้องอย่างดีใจ แต่ผมก็แน่ใจว่ายายแม้นคงไม่ได้ยินเพราะตัวบ้านกับประตูรั้วอยู่ห่างกันเกินไป
“สวัสดีครับลุง ไม่มีใครอยู่บ้านเหรอครับ ทำไมปิดไฟมืดเลย”
“คุณหญิงไม่สบาย ท่านขึ้นนอนไปแล้วครับ ส่วนคุณผู้ชายอยู่โรงพยาบาล เดี๋ยวคงกลับ มาครับคุณปลื้ม ลุงช่วยถือ ไปครับๆ ตรงนี้ยุงเยอะ”
ผมไม่รู้ว่าตอนนี้รู้สึกยังไง การก้าวขาเข้าบ้านตัวเองมันให้ความรู้สึกตื้นตันแปลกๆ
“บ้านนี้เหมือนไม่ใช่บ้านเลยตั้งแต่ที่คุณปลื้มไม่อยู่ ต่างคนต่างไปคนละทาง ลุงดีใจจริงๆ ครับที่คุณปลื้มกลับมา คุณหญิงจะได้กลับมาแข็งแรงซะที”
ลุงชมอยู่กับครอบครัวผมมานาน ไม่แปลกเลยที่จะเห็นลุงกลั้นน้ำตาไม่อยู่อย่างนี้ ถ้ายายแม้นออกมาก็คงร้องไห้ไปด้วยกันอีกคน ผมเพิ่งรู้ว่า...ที่จริงแล้วก็มีคนรอผมกลับมาอยู่เหมือนกัน
แล้วก็เหมือนอย่างที่ผมคิด ยายแม้นแทบจะเป็นลมเมื่อเห็นผม ยายเป็นแม่นมของแม่ เป็นคนสนิทของแม่ด้วย และยายก็เป็นคนเลี้ยงผมในเวลาที่คุณย่าป่วยหรือต้องเข้าโรงพยาบาล
ผมถูกพามาที่ห้องนอนของแม่...ไม่ใช่ห้องเดิม...แต่กลับเป็นห้องที่ผมกับคุณย่ามักมาขลุกอยู่ด้วยกันบ่อยๆ ตอนที่ผมยังเด็ก
“คุณหญิงคะ...นมเข้าไปนะคะ”
ไม่มีเสียงของแม่ตอบกลับมา ผมกับยายแม้นเลยผลักประตูเข้าไปเบาๆ เห็นแม่กำลังนั่งอยู่บนเก้าอี้ข้างหน้าต่าง ท่านผอมมากจนผมจำแทบไม่ได้ว่าผู้หญิงสวยที่เคยมีน้ำมีนวลคนเดิมหายไปไหน มีเสาน้ำเกลือตั้งอยู่ข้างๆ
ผมยอมรับว่านี่เพิ่งเป็นครั้งแรกที่เห็นแม่ในสภาพแบบนี้...มันทำให้ผมพูดไม่ออกเลยจริงๆ
“ดูสิคะว่าใครมา”
แค่เพราะดวงตาสีดำที่หันมาสบตากัน น้ำตาของแม่ก็ไหลลงมาไม่ขาดสาย ท่านไม่พูดอะไรเลย เอาแต่ร้องไห้แล้วก็มองผม จ้องอยู่อย่างนั้นเหมือนกลัวว่าหากท่านกระพริบตาแล้วผมจะหายไป
ผมเดินเข้าไปใกล้ๆ คุกเข่าลงตรงหน้าแล้วก้มลงกราบที่เท้าของท่าน แม่รีบก้มลงมากอดผมไว้ ท่านกอดผมไว้แน่นแล้วก็ร้องไห้ไม่หยุด
“ผมขอโทษครับแม่...”
“ปลื้ม...ปลื้มจริงๆ ใช่มั้ย”
“ตัวจริงเลยครับ” ผมยิ้มกว้างทั้งๆ ที่น้ำตาหลายต่อหลายหยดกำลังไหลลงมาตามแก้ม
“ผมขอโทษ...”
หน้าสวยๆ ของแม่ส่ายน้อยๆ และน้ำตาก็ยังไม่หยุดไหล...
ผมจะทำยังไงดี...ไม่อยากเห็นแม่ต้องร้องไห้แบบนี้เลย
“ไม่เป็นไรลูก...ไม่เป็นไร แม่ต่างหาก...แม่ต่างหากที่ต้องขอโทษ”
ผมกับแม่ไม่เคยกอดกันนานๆ อย่างนี้เลยสักครั้ง ผมไม่รู้ว่าระยะห่างระหว่างผมกับแม่เกิดขึ้นตั้งแต่เมื่อไหร่ ตลอดเวลาที่ผมคิดว่าแม่ไม่อยากยุ่งกับผม ไม่รักผม แต่ที่จริงแล้วแม่เป็นห่วงผมมาก
“ขอโทษนะลูก แม่ขอโทษ อย่าไปไหนอีกเลย อยู่กับแม่นะปลื้ม”
ผมเช็ดน้ำตาให้แม่อย่างเบามือ ท่านผอมมากจนผมกลัวว่าแรงของผมจะทำให้ท่านเจ็บ
“ยายบอกว่าแม่ไม่ค่อยกินข้าว ทำไมล่ะครับ...คนเป็นหมอต้องดูแลตัวเองนะ ไม่งั้นจะไปดูแลคนป่วยได้ยังไง”
“แม่เป็นห่วง แม่รู้ว่าปลื้มไม่อยากอยู่ที่นี่ แต่แม่ก็อยากให้ปลื้มกลับมา คุณพ่อก็เป็นห่วงปลื้มมากเลยรู้มั้ยคะ”
“ผมขอโทษที่เอาแต่ใจ...ขอโทษที่ทำให้พ่อกับแม่ต้องเป็นห่วง”
แม่บอกว่าตลอดสองปีที่ผ่านมา ไม่มีวันไหนเลยที่พ่อจะมีความสุข พ่อบ้างานไปแล้วตอนนี้ เขาเป็นห่วงแต่ก็โกรธผมมาก พ่อเป็นคนประเภทที่ไม่ยอมลงให้ใครง่ายๆ เขาเลยไม่มีวันไปตามผมกลับบ้านแน่นอกจากรอให้ผมกลับมาเอง เพราะผมออกไปโดยที่เขาไม่ได้ไล่ เขารู้ว่าผมอยู่ที่ไหนและอยู่กับใคร เกือบทุกความเคลื่อนไหวของผมอยู่ในสายตาของพ่อ เรื่องของผมกับคนๆ นั้น ผมไม่รู้ว่าพ่อรู้มากแค่ไหน แต่แม่บอกว่าเบาใจมากที่รู้ว่าผมอยู่กับลูกของเพื่อนแม่ เห็นผมไม่ต้องลำบากเหมือนตอนอยู่คนเดียวอีกก็หายห่วง จนมันเกิดเรื่องขึ้น...และผมหายไปจากการติดตามของพ่อ พวกท่านเลยเริ่มกังวล จนสุดท้ายก็ได้รู้ว่าผมอยู่กับแฟนพี่เมลก็ตอนที่พี่เท็นให้พ่อพี่เมลหาเลือดมาให้ผม
พี่เท็นบอกกับผมเมื่อเดือนที่แล้วว่าความจริงเลือดที่ให้กับผมนั้นเป็นเลือดที่ได้จากโรงพยาบาลของพ่อ เขาหัวเราะอย่างสบายๆ แล้วถามผมว่า คิดจริงๆ เหรอว่าผมจะโชคดีอะไรขนาดนั้น ที่เขาไม่บอกเพราะพ่อขอไว้ต่างหาก ...แม่บอกว่าพ่อเตรียมการไว้สำหรับสถานการณ์นี้ตลอดเวลา เพราะพ่อเป็นห่วงผมมาก ด้วยโรคที่ผมเป็นพ่อจึงไม่อยากให้ผมทำอะไรเสี่ยงๆ ผมถึงไม่เคยได้ทำอะไรอย่างที่เด็กคนอื่นๆ ทำเลย
แค่เพราะ...ไม่อยากเห็นผมบาดเจ็บ
“เป็นความผิดของแม่...ที่ทำให้ปลื้มต้องเป็นโรคอย่างนี้ แล้วแม่ก็ไม่เคยอยู่ใกล้ๆ เพื่อดูแลปลื้มเลย แม่คิดว่าปลื้มเกลียดแม่...ตั้งแต่คุณย่าเสีย ปลื้มก็ไม่ค่อยพูด ทำหน้าอึดอัดทุกทีเวลาที่อยู่ใกล้ๆ แม่”
ผมตกใจกับสิ่งที่ได้ยิน ผมไม่ได้เกลียดแม่เลย...ตอนนั้นผมตกใจมากที่คุณย่าไม่อยู่กับผมแล้ว ผมทำอะไรไม่ถูก คนที่ผมรักที่สุด อยู่กับผมเวลาที่ผมร้องไห้ กอดผมจนหลับไปทุกคืน เขาไม่อยู่แล้ว นั่นทำให้ผมเสียศูนย์ พ่อกับแม่เหมือนเป็นใครอีกคนที่ผมไม่รู้จักและต้องทำความคุ้นเคยด้วย ผมไม่รู้จริงๆ ว่าต้องทำตัวยังไงในเมื่อผมอยู่แต่กับคุณย่ามาตลอด
“ผมรักแม่...รักมากนะครับ”
เพราะพี่เท็นบอกว่า...ผมสามารถพูดออกไปตรงๆ ได้ พูดในสิ่งที่ผมอยากพูด และตอนนี้ผมอยากบอกให้แม่รู้ไว้
“แม่ก็รักปลื้ม...”
ผมยิ้มให้แม่ ในขณะที่รอยยิ้มของแม่กลับมาสดใสอีกครั้ง ผมอยู่คุยกับแม่อีกสักพัก ให้ท่านสำรวจว่าตลอดเวลาที่ไม่ได้เจอกันผมเปลี่ยนไปแค่ไหน ท่านลูบมือที่หยาบกร้านของผม สัมผัสที่แผลเป็นตรงหลังมือขวา แต่ก็ไม่ได้ถามอะไร แค่เห็นสีหน้าแม่ผมก็รู้ว่าท่านรู้อยู่แล้วว่าแผลนี้ได้มายังไง
“กลับมาอยู่ที่บ้านนะ เรื่องเรียน ปลื้มลองคุยกับพ่อดู แม่ก็จะช่วยพูดให้ด้วย”
“ผมอยากอยู่หอ ไม่ใช่ว่าผมไม่อยากอยู่บ้านนะครับ แต่ที่หอคงใกล้มหาลัยกว่า เสาร์อาทิตย์ผมจะกลับมาหาแม่ ตกลงมั้ยครับ”
“เอาอย่างนั้นก็ได้ แต่หอถูกๆ อย่างที่ปลื้มเคยอยู่ ไม่ต้องแล้วนะ ไม่ปลอดภัย เตียงก็นอนแทบไม่ได้”
“หืมมม แม่รู้ได้ยังไง”
“ก็เคยไปมาแล้วครั้งนึง จนคุณพ่อจับได้นั่นแหละ เขาโกรธเป็นบ้าไปเลยล่ะ ท่ามากตลอดผู้ชายคนนี้” แม่ย่นจมูกอย่างน่ารัก ผมเลยยกมือท่านขึ้นมาแนบที่แก้ม
“ไม่ลำบากอะไรหรอก ปลื้มอยู่ได้”
“ไม่ลำบากอะไรกัน ลำบากมากๆ เดี๋ยวแม่หาคอนโดใกล้มหาลัยให้ ไม่งั้นก็อยู่คอนโดของพี่เราไปก่อน ยินดีไปต่างประเทศแล้วไม่รู้กลับเมื่อไหร่ ปล่อยทิ้งไว้ก็เสียดาย”
“พี่ไม่มีกำหนดกลับเหรอครับ”
“ไม่รู้ว่าพ่อเราจัดการยังไง แต่ก็คงจะอยู่เรียนนั่นเรียนนี่ของเขาไปเรื่อยนั่นแหละ คราวก่อนโทรมาบอกแม่ว่าอยู่เกาหลี ไม่รู้ว่าจริงหรือเปล่า”
“พี่ก็อย่างนี้ตลอด แม่ไม่ต้องห่วงหรอกครับ เขาดูแลตัวเองได้”
“รายนั้นน่ะแม่ปล่อยแล้ว เขาเรียนจบอย่างที่แม่หวังไว้แล้ว ต่อไปนี้ชีวิตก็เป็นของเขา ห่วงอยู่ห่างๆ ดีกว่า ก็ยังเหลือแต่ปลื้มที่แม่ยังกังวลใจอยู่”
“ไม่มีอะไรต้องกังวลหรอกครับ แม่แค่คอยเป็นกำลังใจให้ผมก็พอ แล้วก็...ช่วยผมพูดกับพ่อด้วย ฮ่าๆๆๆ”
แม่ยิ้มให้ผม มือบางลูบหัวผมเบาๆ
“ปลื้ม...”
“ครับ...”
“มีความสุขกับชีวิตนะลูก ใช้มันให้เต็มที่นะ แม่จะอยู่ตรงนี้ เป็นกำลังใจให้”
“ครับ...ผมรักแม่จังเลย ^_^”
แค่ผมกล้าที่จะยื่นมือออกไป...มือคู่นี้...ก็คงพร้อมที่จะจับมือผมไว้เช่นกัน
.
.
.
“คุณเฟรนนนนนนนนนนนนนนนน” ผมร้องเรียกคนที่กำลังนั่งมองไอ้เจ้ยวิ่งพล่านไปมาอยู่ คุณเฟรนก็ยังตัวเท่าเดิม แต่รู้สึกจะน่ารักกว่าเดิมด้วย เขาหันมาทางผมแล้วก็ทำตาโตแหกปากลั่น
“เชี่ยยยยยยยยยยยยยยยปลื้มมมมมมมมมมมมมมมมม มึงมาตั้งแต่เมื่อไหร่!!!”
ไอ้เจ้ยที่ตัวใหญ่ขึ้นมาก แต่ก็ไม่มากไปกว่าขนาดโตเต็มวัยของหมูพันธุ์แคระอย่างมันกระดิกหูนิดๆ แล้วก็วิ่งเล่นของมันต่อ แหม ไม่สนใจผมเลยนะ มันลืมผมไปแล้วใช่ไหมเนี่ย -_-
วันนี้ผมขับรถมาที่บ้านคุณเฟรนหลังจากแวะไปดัดผมเปลี่ยนทรงมา ให้ความรู้สึกแปลกตาหน่อยแต่พี่เท็นกับพี่เมลยกนิ้วว่าโอเค ผมก็โอเคอ่ะ
“ผมกลับมาเมื่อสองวันก่อน แต่ที่ไม่ได้มาหาทันทีเพราะมีเรื่องต้องเคลียร์กับทางบ้านนิดหน่อย”
“อ๋อ แล้วเป็นไงวะ โอเคแล้วยัง มึงจะกลับมาเรียนใช่มั้ย เย้ดดดดดดดดดด คิดถึงงงงงงงงงงงง”
“ฮ่าๆๆ คิดถึงเหมือนกันครับ แล้วนี่...ยังไม่คืนดีกับคุณกิมอีกเหรอ” พอผมพูดชื่อคุณกิม คุณเฟรนก็เบ้ปากไปทันที
“มึงพูดถึงใคร...มันเป็นใคร กูไม่รู้จักคนชื่อนี้”
“โห นี่โกรธเขาขนาดนั้นเลยเหรอครับ”
“กูไม่คบคนที่หักหลังได้แม้แต่เพื่อนตัวเอง”
“คนเรามันพลาดกันได้นะครับ”
“มึงนี่ก็ยังเป็นคนดีเหมือนเดิมเลยนะ”
“ผมก็แค่พูดไปตามเนื้อผ้า คนผิดพลาดเขาไม่ควรได้รับโอกาสเลยเหรอครับ ความผิดเขา...ร้ายแรงขนาดนั้นเลยเหรอ”
“ก็...”
“แหนะ เริ่มใจอ่อนล่ะสิ”
ผมไม่สบายใจนะ...เรื่องความรักของพวกเขาและเรื่องของผมมันคนละเรื่องกัน ในความคิดของผมแล้ว คุณกิมเขาไม่ได้ทำอะไรมากไปกว่าเห็นด้วยกับคุณเปรมเลย ผมรู้เรื่องเกือบทุกอย่างเพราะคุณเฟรนเล่าให้ฟัง คุณกิมเขามาสารภาพกับคุณเฟรนตอนที่มาง้อขอคืนดี แต่ก็ต้องแห้วไป
ถ้าถามผมว่าเสียความรู้สึกมั้ย เอาจริงๆ เลยก็เสียความรู้สึกนะ ผมอาจจะสนิทกับพวกเขาได้ไม่นานก็จริง แต่ก็ถือว่าเราเป็นเพื่อนกันแล้ว แต่มันเป็นเรื่องยากที่จะตัดสินว่าพวกเขาทำผิด สำหรับเพื่อนที่กำลังหน้ามืดตามัว ผมก็ไม่กล้าเสี่ยงพูดห้ามไปให้เขารู้สึกไม่ดีต่อเราหรอก ผมอาจจะอยู่เงียบๆ เออๆ ออๆ ไปอย่างที่คุณกิมคุณติ๊กทำก็ได้ แต่ผมก็ยังยืนยันไม่ได้เพราะสถานการณ์นั้นยังไม่เกิดกับผม
เรื่องอย่างนี้มันเป็นเรื่องละเอียดอ่อนนะผมว่า ถ้ารู้ว่าเขาทำไม่ดี เราจะเลิกคบไปเลยโดยไม่สนความสัมพันธ์ที่ผ่านมามันก็ไม่ใช่ จะมองดูเฉยๆ ก็ไม่ได้อีก เพราะที่ผ่านมา คุณเปรมเขาก็เป็นเพื่อนที่ดีกับคุณติ๊กคุณกิมมาตลอด แล้วเรื่องนี้...ถ้าคนๆ นั้นเขาไม่เล่นไปตามเกมด้วย ทุกอย่างคงไม่จบลง คุณเปรมคงไม่ต้องไปเรียนต่อต่างประเทศ คุณกิมกับคุณเฟรนก็คงจะไม่หมางเมินกันอย่างนี้...และพวกเรา...อาจจะยังหัวเราะด้วยกันได้เหมือนเดิม แต่ในเมื่อกลับไปแก้ไขอะไรไม่ได้ ก็คงต้องปล่อยให้เวลารักษาทุกอย่างเอง
อีกอย่างผมไม่ได้โทษใครมาตั้งแต่แรกแล้ว...ป่วยการจะไปรื้อฟื้นมัน สำหรับผมประเด็นมันไม่ได้อยู่ที่ว่าเรื่องที่ผ่านมามันเกิดขึ้นเพราะใคร หรือเพราะอะไร ผมไม่อยากรู้ด้วยซ้ำว่าตอนนั้นเขายังรักผมอยู่ไหม...ยอมรับจริงๆ ว่ามันไม่สำคัญอะไรกับผมเลยในตอนนี้
เพราะยังไง...เราก็จบกันอยู่ดี...ย้อนกลับไปแก้ไขอะไรไม่ได้อีกแล้ว
“ปากดีขึ้นนะไอ้ปลื้ม เดี๋ยวเถอะ แล้วไหน ของฝากกู มีมั้ยห้ะ”
“มีครับ แต่อยู่ในรถ แล้ววันนี้ว่างมั้ยครับ ผมจะชวนไปซื้อของเข้าห้องหน่อย”
“ว่างๆ มึงได้หอละเหรอ”
“อ๋อ ตอนนี้ผมจะเข้าไปอยู่คอนโดของพี่สาวน่ะครับ”
“พี่ยินดีที่มึงเล่าให้ฟังทางจดหมายป่ะ”
“ใช่แล้วววว แล้วก็สวยมากด้วย อิอิ”
ผมเล่าเรื่องครอบครัวของผมให้คุณเฟรนผ่านทางจดหมาย เขาเป็นเพื่อนคนแรกที่ผมเปิดใจคุยด้วยมากขนาดนี้ เขาบอกว่าเขาไม่แปลกใจเท่าไหร่ เพราะดูยังไงผมก็เหมือนคนที่มีปัญหาครอบครัวและไม่ยอมขอตังค์พ่อแม่ใช้มากกว่า ไม่ใช่เพราะไม่มี
“ไม่เถียง ก็น้องหน้าสวยขนาดนี้”
“โห คุณเฟรนอ่ะ -*-”
ผมได้แต่ยิ้มมองคุณเฟรนที่หัวเราะสะใจที่เห็นผมว่าอะไรเขาต่อไม่ได้ ก่อนเขาจะเข้ามากอดผมไว้
“ดีใจที่กลับมา...ยินดีต้อนรับกลับนะปลื้ม”
“ครับ...ขอบคุณนะครับคุณเฟรน ที่อยู่ข้างผมมาตลอด”
“อื้อ...ก็มึงเพื่อนกูนี่”
“^_^”
ขอบคุณจริงๆ ครับ...ที่ไม่เคยทิ้งผม
........................................To be continue.............................................
ตอนหน้าเสี่ยคัมแบ็คนะจ้ะ :laugh: :laugh:
สำหรับมิตรภาพแล้ว...ขอโทษก็ให้อภัยได้ ถ้าหากยังอยากจะเป็นเพื่อนกันต่อ ในความคิดคนเขียนนะ แต่สำหรับน้องปลื้มนี่ไม่รู้แฮะ ส่วนเรื่องน้องเปรม เขายังไม่พร้อม ให้เขาไปเถอะค่ะ :try2:
ถ้าเขาพร้อมเมื่อไหร่ เขาจะกลับมาพร้อมคำขอโทษเอง
ขอบคุณสำหรับความคิดเห็นค่ะ :กอด1:
ขอตอบความคิดเห็นที่ถามไว้นะคะ
คุณ mellowshroom --> อ่ะ อย่างน้อยเสี่ยโปรดเขาก็วาดแรดสวยกว่าเฮียคริสนะคะ :laugh: ใครจะลึกล้ำได้เท่าเฮียเป็นไม่มี
คุณ Eomoge --> :hao4: บรรยากาศดีแต่บางทีก็หนาวไป ฮ่าๆๆ คนเขียนเคยนั่งถึงหกโมงเช้าแหนะ พระผ่านมาบิณฑบาตรพอดีเลย
คุณ nuum --> ระวังตัวด้วยนะคะ ที่ทำงานคนเขียนก็ใกล้เวทีหลักเลย ตอนเย็นก็เดินตัดม็อบขึ้นรถไฟฟ้ากลับ เราอาจจะเดินสวนกันก็ได้นะคะ :laugh:
ขอบคุณทุกๆ กำลังใจที่ส่งผ่านความคิดเห็นมาจริงๆ ค่ะ :a1:
นี่บอกเลยนะ ไปตามอ่านนิยายคนอื่นเขาแล้วมีดราม่าก็ไม่กล้าอ่านเหมือนกัน มันแบบบบบ :katai1:
-
:กอด1: :L2:
น้องปลื้มเข็มแข็งแล้วววว :กอด1:
แต่ว่าาาา น้องจะไม่ให้อภัยเสี่ย จะไม่คืนดีกันจริงๆ หรอออ แแอบเศร้า :hao5:
“คนผิดพลาดเขาไม่ควรได้รับโอกาสเลยเหรอครับ ความผิดเขา...ร้ายแรงขนาดนั้นเลยเหรอ” #น้องปลื้มกล่าว
เพราะงั้นน้องปลื้มก็น่าจะให้โอกาสเสีียโปรดบ้างงงน้าาาา อิอิ
ปล ก็ยัังหวังต่อไปว่าพี่โปรดกับน้องปลื้มจะกลับมาคู่กันในที่สุด
ก็เรามัน FC เสี่ยนิ คุคิ งุงิ
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ รอตอนต่อไปด้วยความหวังเต็มเปี่ยม อิอิ :mew1:
-
เก็บไว้อีกตอนนนนนนนนนนนนนนน ยังๆรอเสี่ยมาก่อน หนูจะอ่าน :mew1:
-
โย่ว น้องปลื้มกลับมาแล้ว
#กอดต้อนรับน้องแน่นๆ
เหอๆๆๆๆๆ ดีใจที่เปรมไม่อยู่นะ งี่เง่าขนาดนั้นก็ไปเหอะ คิดอะไรไม่เป็นเลยนี่ ไปหัดอยู่ด้วยตัวเองเผื่ออะไรจะดีขึ้น
โปรดแล้วแต่น้องปลื้มจะกรุณาแล้วกันนะ ง่าวซะขนาดนั้นก็ทนไปเหอะ
ยังไงเราก็ยังคิดนะว่า ปลื้มไม่ควรต้องเจอเรื่องที่ผ่านมา คนที่ทำก็ควรได้รับบทเรียนจากการกระทำของตัวเองบ้าง
ผิดพลาดมันเกิดได้ แต่งอมืองอเท้าเป็นเรื่องยอมไม่ได้ค่ะ
ฮิ้วววววววววว อินกันเรื่องนี้จริงๆ
-
น้องปลื้มเข้าบ้านแล้วดีจัง ใครจะรักเราเท่าคุณพ่อคุณแม่ล่ะ พี่โปรดคะปลื้มเป็นลูกมีพ่อมีแม่ค่ะ
ต่อไปจะทำอะไรไม่ใช่จะง่ายแล้ว โอ๊ย ตอนหน้าเสี่ยคัมแบ๊ค คนอ่านลุ้นใจจะขาดค่ะว่าจะเป็นไง
แกคงวิ่งมากอดปลื้มแน่นๆๆๆๆ (เดานะคะ)
คุณเฟรนกับปลื้มน่ารักมาก เคะน้อยสองคนน่ารัก ๆ มีไอ้เจ้ยวิ่งเล่นไปมารอบตัว เอ็นดูค่ะจุดนี้
ขอบคุณค่ะ
-
:กอด1: กอดน้องปลื้มมมมม เข้าใจกับที่บ้านแล้วว ไม่มีคุณพ่อคุณแม่ที่ไหนไม่รักลูกหรอกเนาะ
น้องปลื้มบอกน้องเฟรนว่า “...... คนผิดพลาดเขาไม่ควรได้รับโอกาสเลยเหรอครับ ความผิดเขา...ร้ายแรงขนาดนั้นเลยเหรอ”
อย่าลืมเอามาใช้กับพี่โปรดนะคะ ฮาาาาาา
รอตอนหน้า เสี่ยจะคัมแบคในมาดไหน อิอิ :laugh:
-
ดีใจได้อ่าน :man1:
ปลื้มโตมากกก
-
เย้ๆ ตอนใหม่มาแล้ววววว :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
ตอนนี่หายมาม่าล้ะดีใจจุงงงงงงงงง
-
ชอบใจที่รู้ว่าพ่อกับแม่ของน้องปลื้มตามดูลูกตลอด
มันจบไปแล้ว แต่ก็เริ่มใหม่ได้ใช่ไหม? :m17:
-
อัพรวดเร็วถูกใจมากเลยคะ ตอนแรกนึกว่าพ่อแม่น้องปลื้มจะดราม่าใส่น้อง
แต่ค่อยเบาใจหน่อย ให้น้องปลื้มมีความสุขบ้าง ^^
-
หวังว่า ชีวิตปลื้มจะเจอแต่เรื่องดีๆ ค่ะ
อยากอ่านอีกสักตอนเร็วๆจังค่ะ
-
บางทีถอยออกมาสักเก้า
เงยหน้ามองรอบๆตัว
คงได้เห็นอะไรๆกว้างกว่าเดิม
โลกของเราไม่ได้มีแค่คนๆเดียวนี่นะ
-
อึดอัดๆๆๆ :katai1: :katai1: :katai1: ซดมาม่าจนตัวบวม(หราาา) อยากมีน้ำตาลในเลือดมั่ง แต่ความฝันคงอีกยาวไกล :sad4: :sad4:
-
วู้ววว น้องปลื้มเข้าไปได้แล้ว โอเคเคลียร์ไปอีกอย่างแล้ว
รอตอนหน้านะคะ
-
ปลื้มเข้มแข็งขึ้นเยอะคงไม่ยอมอะไรง่าย ๆ แล้วว
ชอบนะที่เข้าใจกับแม่แล้ว น่ารัก -/-
เฟรนก็น่ารักก อยู่ข้าง ๆ ตลอดจริง ๆ
ปล. รอเสี่ยยยยยยยยย
-
รอตอนหน้าอย่างใจจดจ่อ :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4:
-
ในที่สุดครอบครัวก็เข้าใจกันแล้ววววววววว
แล้วจะทำไงต่อละปลื้ม
-
ดีใจที่สุดคือการที่ปลื้มกลับมาบ้านนะ :o12:
ไม่มีพ่อแม่ที่ไหนไม่รักลูกตัวเอง แม้จะมีบางจุดที่เด็กอย่างเราจะลืมคิดถึง
ปลื้มคิดเป็นนะ ไม่เอาเรื่องลบมาหักล้างความสัมพัทธ์ของเพื่อน
เรื่องที่ผิดพลาด ถ้ามองว่าเป็นความผิดพลาด เราก็จะจมปลักอยู่แต่มัน
แต่ถ้ามองว่า มันคือบทเรียนราคาแพง มันจะทำให้เรายิ้มและเดินต่อไปได้โดยไม่ทุกข์
#อื้อหื้อสาระมาเต็ม ซึ่งปรกติไม่มี ฮ่าๆๆๆ
-
ที่ปลื้มคิดอ่ะถูกต้องที่สุดแล้วจริง มันพูดยากนะ ที่เพื่อนๆทำไม่ใช่ไม่รักปลื้มหรืออะไร แต่เพื่อนๆก็รักเปรมเหมือนกัน แล้วเปรมก็อาการหนักนะ สำหรับเราช่วงเวลานี้มันยังเด็กมากนักบางสิ่งที่กิมติ๊กตัดสินใจมันยากที่จะตัดสินใจ เราคิดว่าการที่พวกเค้าเข้าข้างเปรมเพราะคำว่าผูกพันธ์กัน เท่านั้นเอง
เราคิดว่าจึงไม่อยากให้โกรธเพื่อนอะไรมากนัก เพราะที่ผ่านมาก่อนหน้านี้ ทุกคนก็ดีกับปลื้มจริงๆ แล้วเด็กๆในวัยนี้ก็จะได้เอาความผิดพลาดเหล่านี้ก้าวเติบโตต่อไป ว่าแค่เราตัดสินใจผิดพลาดนิดเดียวมันส่งผลอะไรบ้าง
ดีใจที่ปลื้มเข้มแข็งโตขึ้นมาก ดีใจที่ครอบครัวที่ห่างหายไปกลับมาเข้าใจ ไม่มีใครรักเราเท่าพ่อแม่เราแล้วเนอะ ความรักยังคงหมุนอยู่รอบๆตัวปลื้ม อยู่ที่ปลื้มแล้วหล่ะ จะยอมรับความรักของใครเข้ามาบ้างงง
พี่ก็หวังว่า การที่ปลื้มบอกว่าคนเราทำผิดกันได้ มันก็คงใช้ได้กับคนๆนึงที่รักปลื้ม แต่เค้าทำผิดพลาดไปนะน้องปลื้ม :กอด1:
-
อ่านตอนนี้แล้วรู้สึกว่าบรรยากาศของปลื้มเปลี่ยนไป(ในทางที่ดี)
ไม่ตึงเครียดเหมือนเมื่อก่อน คงได้รับอิทธิพลมาจากเท็นมาเต็มๆ
ตอนหน้าเสี่ยจะมาทวงบัลลังก์พระเอกคืนอิท่าไหนหนอ ให้คนอ่านพอใจ
เพราะหลายตอนที่ผ่านมา เสี่ยโดนกร่นด่าอย่างสาดเสียเทเสียเสมือนรับบทเป็นโจรร้ายของเรื่องก็มิปาน
เป็นกำลังใจให้เสี่ยก้าวบย้ามผ่านภูเขาปัญหาลูกนี้ได้อย่างปลอกภัยนะจ้ะ
ขอจุ๊บให้กำลังใจน้องปลื้มหนึ่งที เพื่อไปเผชิญศึกในคราวหน้า อิอิ
-
ปลื้มเข้มแข็งมาก เก่งมาก
-
น้องปลื้มแค่พูดออกไปทุกอย่างก็ไม่ได้เลวร้ายอย่างที่คิดใช่มั้ยล่ะ!!
เสี่ยหายไปหลายตอน คิดถึงเสี่ย ป่านนี้เฉาตายไปแล้วรึป่าว 55555555
-
:hao5:
-
อ่าตอนนี้แล้วอิ่มเอิบในหัวใจ
-
น้องปลื้มคิดได้เยยอะมากตั้งแต่อยู่กับพี่เท็นกลับมา น้องโตขึ้นจริงๆ แต่ไม่ยอมเอ่ยแม่แต่เสี่ยเลยแหะ รับกรรมต่อไปแล้วก็นะเสี่ย ถึงจะอยากให้ดีกันก็เถอะ :hao3:
-
เสี่ยมาง้อน้องเลยนะ น้องกลับมาแล้วเนี้ย พาไปเพื่อนชั่วๆทั้งหลายมาด้วย :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
ดีใจจังง ความสุขเริ่มกลับมาแล้วนะปลื้ม
-
เพื่อนไม่ทิ้งกัน เย้ๆ
ทุกอย่างเริ่มดีขึ้นแล้ว ทางบ้านปลื้มเหมือนไม่ใช่อุปสรรคใหญ่อย่างที่คิด
ต่อไปก็เป็นเรื่องของหัวใจ...........พี่โปรดสู้ๆ
.......ขอบคุณนักเขียนที่ขยัน มาอัพให้นะคะ.........
-
รอตอนเฮียกลับมา ให้ปลื้มกระทืบ :z6:
-
มันขึ้นอยู่กับมุมมอง การกระทำอยู่ทีาเจตนา ทุกคนไม่ได้ทำเจตนาไม่ดีต่อน้องปลื้ม เป็นเราแค่เจอหน้าขอโทษคำเดียว ก็พร้อมที่จะยิ้มและเป็นเพื่นกันต่อไปได้แน่นอน
-
ไม่เป็นไรรักเก่าเลิกไปก็ทำความรู้จักกันใหม่ก็ได้นะปลื้ม สอนหนูเฟรนแล้วอย่าลืมบอกตัวเองด้วยน้า :กอด1:
-
คุณพ่อตามน้องปลื้มตลอด ดูห่างๆก็โอเค แต่ทำไมตอนนั้นทำเรื่องจะให้พี่ยินดีหมั้นกับเสี่ย
คิดจะแยกน้องกับเสี่ยแน่เลย แบบนี้ถ้าน้องกับเสี่ยคืนดีกัน(ซึ่งคงไม่ง่ายนัก) เรื่องคงยุ่งอีกยาว
ลุ้นคุณเฟรนดีกว่า ว่าคุณกิมจะง้อยังไง ไอ้เจ้ยจะได้ไม่กำพร้าพ่อ
-
ดีใจที่ปลื้มกลับบ้าน รักคุณแม่มากๆเลยยยยย คุณแม่น่ารัก รอมาโปรดค่ะ เราอยากรู้ว่าพี่โปรดจะทำยังไงต่อ อยากให้ดีกันจังมันหน่วงๆยังไงไม่รู้
-
ดีใจกับน้องปลื้มด้วย แต่...อยากให้น้องเจอกับเสี่ยไวๆ รอพรุ่งนี้แบบใจจดใจจ่อเลย :hao6:
-
เรื่องคลี่คลายเร็วมาก ชอบตอนนี้ที่สุด ปลื้มรู้ทุกอย่างแล้ว แต่ไม่ได้เสียดายกับการตัดสินใจของตัวเองเลย
น่่ารักมาก ที่เหลือคือการก้าวต่อไป
-
พอคุณปลื้มตั้งสติได้
เริ่มเห็นใจเสี่ยเค้านิดๆแหะ จะง้อยังไงละเสี่ย
ไหนๆก็เป็นพระเอก(ถึงจะเคยด่าในใจมาเยอะก็เถอะ) จะเอาใจช่วยอีกแรงแล้วกันนะ
-
คุนแม่น่ารัก จุบๆ
พี่โปรดอยู่หนายยยย
มาง้อปลื้มสักที
รอความหวาน ความฟิน :)
-
ดีใจที่เห็นปลื้มกลับบ้าน น้องเติบโตขึ้นไปอีกก้าวนึงแล้ว แม่ยกน้ำตาจะไหล
คาดว่างานยากคงต้องตกไปอยู่ที่เสี่ยแน่นอน เรียนผูกก็ต้องเรียนแก้นะคะเสี่ย
-
:mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
-
รอเสี่ยโปรดคัมแบ๊ค
:pig4: :pig4:
-
เสี่ย คัมแบ็ค :mc4: :n1: :katai2-1: :katai4:
รอตอนต่อไปจ้า
-
เรื่องที่บ้านคงไม่มีอะไรน่าห่วงเท่าไรแล้วมั้ง ...
ตอนหน้าเสี่ยจะมาแล้ววววววววว คิดถึงเสี่ยมากอ่ะ :katai1:
รอตอนต่อไปค่ะ :katai5:
-
ดีใจที่ปลื้มดีกับแม่แล้ว เย้ๆๆ
อิเฮียจะมาาา มาเลย รออยู่ :angry2: ดูเดะจะเอาใจปลื้มกลับไปสำเร็จมั้ย
-
ปลื้มโลกสวยมาก ได้เพื่อนแบบนี้ซักคนจะดีมาก
เสี่ยช็อคแน่ :laugh3:
-
ช่ายยยย ดราม่าแล้วใจมันแป้วววว
เพราะฉะนั้นดราม่าน้อยๆหน่อยจิตัวเธอออออออออ
:katai1:
-
แอบอ่านมาหลายตอน ดูเหมือนน้องปลื้มไม่แคร์สื่อ อ่าฮะ
แบบๆว่าเฉยสุด ไม่รู้สึก เจ็บจนด้านชา ไม่เสียใจอะไรแบบนี้
-
ตอนหน้าเสี่ยมาแล้วววว อิอิ
แอบเชียร์ให้ดีกันไวๆ
-
ไม่น๊าาาาาา เสี่ยอ่ะ ไหนอ่ะเสี่ย :a5:
-
:hao5: แอบน้ำตาซึม ระหว่างปลื้มกับคุณแม่ด้วย พ่อและแม่ก็ต้องรักลูกตัออยู่แล้วแหละปลื้ม ตอนนี้น่ารักๆๆๆแอบซึ้งระหว่างความรัก และ มิตรภาพของเพื่อนด้วยที่อยู่เคียงข้ากันเสมอ :katai2-1: แต่เปรมไปต่อนอกหรอ??? :ling1:
-
ค่อยๆเป็น ค่อยๆไป
ก้าวข้ามปัญหาไปทีละอย่าง
เข้มแข็งๆ กำลังกาย กำลังใจ มีแล้ว
เดินหน้าต่อไปนะปลื้ม สู้ๆ :กอด1:
ตอนหน้าเสี่ยมาแล้วเว้ยยย
เจอกันตอนปลื้มพร้อมก็ดีนะ
ปล.555555 เฮียเค้าล้ำหน้าเสี่ยในเรื่องนี้นะ ล้ำจนเราเข้าไม่ถึงอ่ะ
ปล.ถ้าไ่ม่ติดว่าอิเน่มันเกรียนมาก จะขอเอาหน้าไม่ยิ้ม มาจิ้นหน่อย :hao3:
-
ดีใจจัง ปลื้มดูโตขึ้นนะ ยอมเดินกลับไปแก้ปัญหาคาใจกับที่บ้านซักที
เหลือก็แต่อิเสี่ย ตอนหน้าสินะ หึหึ
-
ดูปลื้มมีความมั่นใจในตัวเองมากกว่าเดิมเยอะเลยนะ
ดีแล้ววว ดีแล้ว
:กอด1:
-
*สะบัดแส้*
มาสิเสี่ย มาใกล้ๆ เพื่อนๆก็เหมือนกัน ยืนกันเรียงหน้ากระดานเลยนะ หึหึหึหึ คนละทีสองทีนะ
-
น้ำตาไหลเลยกับตอนนี้ ความรักของพ่อแม่ยังไงก็เป็นรักที่ไม่เงื่อนไขใดๆจริงๆ ซึ้งมาก
อ่านแล้วทำให้รักพ่อกับแม่ขึ้นอีกเยอะะะะะะะะๆๆๆๆเลย
ดีใจที่ปลื้มเข้มแข็งขึ้น
รอตอนต่อไปจร้าาา :L2:
-
พี่โปรดไปมุดหัวอยู่วอร์ดไหนคะ :ling1:
น้องปลื้มกลับมาแล้วนะคะ เมื่อไหร่พี่โปรดจะจัดการอะไรซักที :katai4:
-
คุณพ่อนี่ที่จริงก็น่ารักนะ
แต่ทำเป็นเข้มปากแข็ง
น้องเลยไม่เข้าใจ
-
สิ่งแรกหลังจากกลับถึงบ้านคือ... เช็คน้องปลื้ม เฮียโปรด 555+
น้องโตขึ้นมาก... น้ำตาจิไหล... o7 ด้วยความปลื้มปริ่ม...
ดีใจที่น้องกลับมาเป็นหนุ่มใสลูกเจ้าของโรงพยาบาลเหมือนเดิม (พอกันทีชีวิตเด็กกำพร้าเมียทาสในเรือนคุณหลวง!!!) เหมือนปกติน้องเดินก้มมองแต่พื้น ตอนนี้นี้เดินหน้าตรงมองไปข้างหน้า ขุ่นพี่ปลื้มปิติเหลือเกิน (ซับน้ำตาอีกที)
จริงที่สุด มันไม่สำคัญว่าเรื่องเกิดเพราะใคร มันสำคัญที่ตัวคนที่ปล่อยให้มันเกิดขึ้น ไม่ต่างจากแฟนนอกใจบอกไม่ผิดอ้างว่าชู้ยั่ว (คือมันผิดที่เขายั่วแล้วมรึงเอาไง ห่านนนนนนนน) คุณเปรมผิดจริง แต่เรื่องคงไม่เกิดถ้าเสี่ยรักปลื้มมากกว่าการปิดบังความผิดตัวเอง
ถ้าคุณยอมทำตามเงื่อนไขอะไร โดยที่มีการ "เลิก" หรือ "เสีย" แฟน คุณเป็นเดิมพัน อย่าได้เสียเวลาทำเลย เลิกแม่มเลยเหอะ เพราะทันทีที่คุณตัดสินใจยอม คือมันชัดแล้วว่าคุณเลือกเงื่อนไขนั้นมากกว่าคนรักของคุณ... เหมือนกะคำถามที่ว่าระหว่างแฟนกะแฟนคนที่สองจะเลือกใคร บอกได้ว่าเลือกคนสองไปเหอะ เพราะถ้าแฟนสำคัญจริง เสียไปไม่ได้ คุณคงไม่นอกใจไปมีคนที่สอง...
สำหรับเสี่ยที่เพิ่งจะมาคิดได้ตอนหลัง... จริงอยู่คนเราผิดพลาดกันได้ ควรให้อภัย คิดว่าการอภัยนั้นปลื้มให้เสี่ยได้ แต่ความรักความเชื่อใจนั้นอีกเรื่อง ตลอดเดือนกว่าที่เรื่องเกิด เสี่ยมีโอกาสเปลี่ยนใจกลับลำได้ทุกวัน... แต่ไม่ทำ... ทุกวันที่เห็นปลื้มเจ็บ... มันไม่เคยมากพอที่จะทำให้เปลี่ยนใจ... โอกาสที่เสี่ยอยากได้ เสี่ยได้ไปมากมายโดยไม่ใช้... ก็ไม่รู้ว่าจากนี้มันยังจะเหลือให้เสี่ยรึเปล่า
ขอบคุณที่มาต่อให้อย่างสม่ำเสมอ o1
เขาก็จิเฝ้ารอเตงทุกวันเหมือนเดิม :-[
-
ดีใจด้วยนะน้องปลื้ม :katai2-1:
ทุกคนทุกการกระทำมันอยู่ที่มุมมองของแต่ละบุคคลจริงๆ เหมือนที่เขาว่าฝุ่นไม่ได้เข้าตาเรา เราจะรู้ได้ไงว่าเป็นอย่างไร
-
พรุ่งนี้เจอเสี่ยแล้วสินะ อืม อืม
-
น้องปลื้มกลับมาแล้วววว :really2:
เสี่ยมาง้อด่วนนน
-
น้องปลื้มคัมแบ็คแล้วววววว
แล้วตอนหน้าพี่โปรดก็จะตามมา
ไม่รู้ว่าจะเป็นยังไงต่อไปอ่ะ
เดาใจปลื้มและคนเขียนไม่ถูกเลย
เอาเป็นว่ารอดูละกันน้า
-
อ่านตอนนี้แล้วยิ้ม โล่ง..โปร่งสบาย บรรลุได้ว่าโลกนี้เป็นอนัตตา ไม่ต้องยึดมั่น..ถือมั่น ก็มีความสุขที่สุดแล้ว
พ่อแม่เป็นพระของลูกจริงๆ รักตลอดเวลา รักไม่มีวันเปลี่ยนแปลงด้วย...ไม่ได้กระแทกเสี่ยโปรด...ซะหน่อย
รอตอนเจอหน้าเสี่ยดีกว่า...ลุ้นพรุ่งนี้ (หวยออกวันครู) :L1:
-
อ่านตามจนทัน :เฮ้อ:
-
เราอยากจะบอกว่า เราอ่านข้ามตอนดราม่า ไม่อยากอืด ทีนี้พอกลับมาอ่านเลยไม่เข้าใจจ้า แต่ก่ยังไม่กล้ากลับไปอ่านตอนเหล่านั้นอยู่ดี เลยอยากจะถามว่า ปลื้มป่วยเป็นไรอ่ะ ตอบเราหน่อยนะ :sad4:
-
เรื่องทุกอย่างเกิดจากความผิดพลาดและทุกคนได้รับผลกระทบกันทั้งนั้น
ถ้าเราเป็นเปรมเราก้อคงหายไปจากชีวิตปลื้มและเฮีย แบบว่ามันเข้าหน้าไม่ติดจริงๆ
เรื่องราวความรักกำลังจะเริ่มต้นอีกครั้งสินะ จะรอตอนต่อไปนะคะ ^^
-
อ่านตอนนี้แล้วมีความสุขจังงงงงง >< มีความสุขตามน้องปลื้ม อิอิ ตอนหน้าเสี่ยคัมแบ็คหรอ ไปเตรียมหาอุปกรณ์ต่างๆ มารอเสี่ยดีกว่า เผื่อกลับมาทำร้ายน้องปลื้มอีกจะได้ปกป้องน้องปลื้มทัน คึคึ
-
ใจเต้นตึกตัก รอพี่โปรดเจอปลื้ม รอดูคนรับกรรม โฮะโฮะ
-
อ้าว ปลื้ม ทำไมเหมือนตัดใจไปขนาดนั้น
ใจหายนะ
-
อย่างน้อยปลื้มก็ยังมีครอบครัว และก็คุณเฟรน
คุณเปรมก่อเรื่องไว้แล้วก็หนีไปซะละ :z6:
ตอนหน้าเสี่ยโปรดออกแล้ว ง้อน้องปลื้มให้ได้นะ :mew2:
-
น้องปลื้มของป้าาาาาาาาาาาาาาาาา :hao7:
แวะมาเฉดหัวอิเสี่ย :z6:
-
ดีใจกับปลื้มด้วยที่อย่างน้อยก็มีความเข้าใจกับครอบครัวแล้ว รอดูตอนหน้าจะเป็นอย่งไรเมื่อเสี่ยกลับมา
-
"คนผิดพลาดเขาไม่ควรได้รับโอกาสเลยเหรอครับ ความผิดเขา...ร้ายแรงขนาดนั้นเลยเหรอ"
แล้วถ้าพี่โปรดมาขอคืนดีกับปลื้มจะคิดได้แบบนี้ด้วยหรือเปล่า
-
ในที่สุดก็เคลียร์ที่บ้านจบ
รอมาโปรด
-
อยากรู้ว่าเสี่ยจะง้อน้องยังไง
-
ซึ้งมาก อ่านแล้วน้ำ ตาไหล.... :sad11:
-
จะผิดไหมถ้าจะบอกว่ายังไม่อยากให้ปลื้มให้อภัยโปรดและผองเพื่อน
ทั้งเพื่อนโปรกและเพื่อนของปลื้มง่ายๆอ่ะ
เรารู้สึกว่ามันง่ายไปและยังไม่สาสมกับที่พวกเค้าทำเลย
ไม่ได้มองว่าไม่สมควรให้อภัยนะแต่อยากให้พวกนั้นได้รับบทเรียนหนักๆบ้าง
ประมาณว่าจริงๆใจปลื้มให้อภัยแล้วแต่แกล้งโกรธพวกนั้นไปก่อนจะได้สำนึก
ว่าไม่ควรล้อเล่นกับความรู้สึกคนอื่น แต่ก็อย่างว่าเพราะดูแล้วแม่ของโปรดก็คงโกรธลูกตัวเองอยู่ :katai1:
-
ดีใจที่ปลื้มคืนดีกับครอบครัวแล้ว
รอตอนต่อไปนะจ๊ะ
มาต่อเร็วๆนะ
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
เราว่าปลื้มกับโปรดไม่น่าจะกลับมาดีกันง่ายๆ
สำคัญคือปลื้มเป็นคนหัวแข็ง และจริงๆก็คือเข้มแข็งมาก
ไม่งั้นคงไม่ออกจากบ้านเพราะอยากเรียนคณะที่ชอบหรอก ปลื้มพยายามมาด้วยตัวคนเดียวตั้งนานก่อนเจอเสี่ย ไม่ใช่คนจะยอมเพราะไม่มีที่ไปแบยที่อิเสี่ยเคยคิด
หึหึ สนุกแน่อิเสี่ย ปลื้มอาจจะไม่โกรธ แต่ไม่ใช่ว่าจะกลับไปคบง่ายๆ
คนกรุ๊ปabแบบปลื้มมีขอบเขตความสัมพันธ์ชัดนะเราว่า
ก่อนหน้านี้ยอมเสี่ยเพราะรักหรอก :katai3:
-
อ่านตอนล่าสุดคื อน้ำตาไหลตามเลยอ่า คุณแม่น้องปลื้มน่ารักที่สุดเลยยยยย
น้องปลื้มกลับมาแล้ววววววว สู้ต่อไปน๊าาาาา กอดดดดดดด
-
ยิ่งเปิดใจพูดก็ยิ่งเข้าใจกันจริงๆสำหรับครอบครัวปลื้ม ดีใจด้วยน้าาาาาาาาาาาาาา
เรื่องเสี่ยโปรดก็ลุ้นกันไปว่าจะหาวิธีไหนมาปรับความเข้าใจกับปลื้ม ยากหน่อยนะดูปลื้มใจแข็งและก็เข้มแข็งขึ้นมาก
-
เสี่ยเมิงรีบมาเลออออออออออไม่ง้อมีต่อย
เปรมไปเรียนเมืองนอกเลยหรอ แอบตกใจนิดๆอ่ะ
ปลื้มก็ไม่ต้องโดนด่าว่าเกาะพี่ปลื้มละปะถ้ากลับมาคบกัน
อยากรู้ว่าจะเป็นไงต่อ
-
เป็นกำลังใจให้เสี่ยนะ เพราะตอนนี้น้องปลื้มเข้มแข็งขึ้นแล้ว มากด้วยล่ะ ถึงคราวเสี่ยน้ำตาตกบ้างละ :z1:
-
ปลื้มจะได้เจอมาโปรดแล้ว อาการของมาโปรดจะเป็นอย่างไรนะ
-
กลับมาแล้ว ที่นี่ก็ถึงเวลา แกล้งคุณรุ่นพี่โปรดล่ะ
-
ตอนนี่เสี่ยไม่โผล่ แต่ตอนหน้าเสี่ยคงโผล่แล้วแหละ
งานนี้เสี่ยได้เวลาง้อปลื้มแล้ว อิอิ
ว่าแต่...ถ้าเสียรู้ว่าปลื้มเป็นน้องของพี่ยินดีจะเป็นยังไงหว่า
-
พอเจอเรื่องในนิยาย แนะนำ เลยลองมาอ่าน ปรากฎว่า ต่ออ่านต่อให้ทันตอนปัจจุบัน ภายในวัน 3 วัน
สนุกมากครับ อ่านง่ายไม่วกวน มาต่อเร็วๆ นะคร้าบ จะติดตามจนจบ
-
ดีใจจังงง ปลื้มเป็นคนใหม่แล้วววว
ตอนเจอเสี่ยพี่โปรดก็ต้องเข้มแข็งนะ
-
เสี่ยเจอปลื้มกลับมาในมาดใหม่จะป็นยังไง...รออออ
-
มีใครช็อกเรื่องเปรมไปต่างประเทศเหมือนเราไหมนี่?
-
เราอยากจะบอกว่า เราอ่านข้ามตอนดราม่า ไม่อยากอืด ทีนี้พอกลับมาอ่านเลยไม่เข้าใจจ้า แต่ก่ยังไม่กล้ากลับไปอ่านตอนเหล่านั้นอยู่ดี เลยอยากจะถามว่า ปลื้มป่วยเป็นไรอ่ะ ตอบเราหน่อยนะ :sad4:
น้องปลื้มป่วยเป็นโรคฮีโมฟีเลียค่ะ
เป็นโรคทางพันธุกรรม เลือดออกง่าย หยุดยาก
-
ตามทันแล้วว อ่านจริง ๆ มันก็ไม่ได้ดราม่าขนาดน้ำตาท่วมอ่ะ สงสัยเพราะอ่านติดต่อกันรวดเดียวและเราทำใจก่อนอ่านไว้แล้วละก็ไม่รู้ อ่านแล้วรู้สึกว่าเข้าใจเปรม กิม และติ๊กนะ และเราไม่ได้เกลียดพวกเขานะ
เปรม เพราะรักปลื้มอาจจะด้วยเพราะรักอย่างเพื่อนและมีความรู้สึกมากกว่านั้นด้วยแหละ พอได้เห็นคลิปเลยทำให้อารมณ์ขึ้นและโกรธบวกกับอคติบังตาหน้ามืดตามัวและยั้งคิดขาดการไต่ตรองอย่างถี่ถ้วนเลยทำให้มองแต่อดีตจนลืมมองว่าปัจจุบันปลื้มยังมีความรู้สึกแบบเดิมให้โปรดอยู่หรือเปล่า
กิมกับติ๊ก เราคิกว่าเพราะเขารักปลื้มนะถึงได้ทำแบบนี้ ประมาณว่าพี่โปรดมาทำกับเพื่อนกูอย่างนี้ได้ยังไง บวกกับรู้ว่าเปรมชอบปลื้ม เพราะต้องการจะเอาคือโปรดที่ทำร้ายปลื้ม เลยไม่ได้ห้ามเปรม เพราะคิดว่าการที่ให้ปลื้มกับโปรดเลิกกันคือการดึงเพื่อนมาจากสิ่งเลว ๆ ประมาณว่าเพราะปลื้มหลงผิดที่ไปคบโปรด ตนเป็นเพื่อนจึงทำแบบนี้
แต่ทุกคนก็ลืมคิดถึงจิตใจของปลื้ม คิดว่าตัวเองทำถูกแล้วปลื้มจะต้องเข้าใจในสิ่งที่พวกเขาทำทั้ง พี่โปรด เปรม กิม ติ๊ก
ดีใจที่ปลื้มกลับบ้านและเข้มแข็งขึ้น มีกำลังและความมั่นใจที่จะก้าวต่อไปข้างหน้าอย่างแข็งแกร่งมาก
ไม่มีใครรักเราได้มากเท่าพ่อแม่แล้วจริง ๆ เพราะรัก ปลื้มถึงได้ถูกเลี้ยงดูอย่างไข่ในหิน มันเลยเหมือนพ่อแม่รังแกฉัน แต่ความรู้สึก รักมาก ห่วงมาก ที่พ่อแม่มีให้ลูกก็ไม่ใช่เรื่องผิดนะ เพราะแบบนี่หรือเปล่าพ่อปลื้มถึงอยากให้ปลื้มเรียนหมอก็เพราะว่าปลื้มมีโรคประจำตัวอยู่ ประมาณว่าเกิดเหตุฉุกเฉินจะได้ดูแลตัวเองได้เมื่อพ่อแม่ไม่อยู่ด้วย แต่ปลื้มไม่เข้าใจ พอปลื้มล้มก็เลยเหมือนนกปีกหักอย่างที่เท็นเท็นว่าจริง ๆ โชคดีที่ปลื้มได้เจอกับเท็นเท็นนะ ทำให้น้องได้เข้าใจอะไรมากขึ้น และยอมเปิดใจกับอะไรหลาย ๆ อย่างในชีวิต
แต่ตามอ่านมา 10 ตอนอยากบอกว่า เท็นเท็น ขโมยซีน :m20: มันเลยทำให้ไม่ดราม่าเท่าไหร่ เท็นเท็นก็ยังเทพเหมือนเดิม (คิดถึงเท็นเท็นอ่ะ ไปต่ออีกเรื่องบ้างซิคะ อยากอ่าน ๆ)
ส่วนปลื้มกับพี่โปรดนั้น การที่โปรดห่างจากปลื้มบ้างเราว่าดีนะ ต่างฝ่ายต่างคิดทบทวน และมันคงเป็นบทเรียนที่ดีเลยทีเดียวสำหรับคนสองคน ก็หวังว่าเมื่อได้คุยกันจะได้ข้อตกลงกันได้ด้วยดี
-
อยากจะอ่านต่อจนใจ จะขาดรอนๆ :katai5:
:L2: :L2: :L2:
-
มารอเสี่ย ด้วยใจรัก อิอิ :mew1
FC พี่มาโปรด :กอด1:
-
มานั่งรอ น้องปลื้มกับพี่โปรด
-
มารอด้วยคนค่ะ
-
มานั่งรอเสี่ยคัมแบค
-
มารอน้องปลื้ม :hao6:
-
มารอน้องปลื้มด้วยครับ
-
:mew2: :mew2: :mew2: :mew2:.... เมื่อวานไม่ได้เข้ามา เพราะว่าไปติดหล่มอยู่ที่ทองหล่อ 5555... วันนี้เลยเข้ามาให้กำลังใจ ทุกคนทุกตัวละคร ที่โลดแล่นอยู่ในนิยาย " ในดวงใจ " เรื่องนี้ และที่สำคัญ ให้กำลังใจ ผู้แต่งนิยายเรื่องนี้ ที่แต่งนิยายสนุกๆมาให้ได้อ่านได้ติดตามกันทุกวัน ให้ทั้งใจเลยคร้าบ :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ตอนที่ 29
หลังจากที่ห่างหายจากโลกโซเชียลไปหลายเดือน เช้าวันนี้ผมเลยลองล็อคอินเข้าไปเล่นสักหน่อย แล้วก็ต้องเบิกตาค้างกับ...
4000 ข้อความและแจ้งเตือนอีก ...หน่วย..สิบ...ร้อย...พะ..พัน!!
อะไรจะเยอะปานนั้น O_O!
ยังจำพี่นิ้งแฟนพี่เทพกับมิ้มได้มั้ยครับ สองคนนี้ออนไลน์อยู่พอดี พอเห็นผมออนไลน์ปุ๊บ ทักมาปั๊บในเสี้ยววินาที แต่ผมไม่ได้ตอบกลับไปในทันทีหรอก ผมกำลังลบสถานะ Married with ให้กลับไปเป็น Single ตามเดิม ไม่เข้าใจว่าทำไมคนๆ นั้นเขาไม่ลบออกเองนะ...
ผมไม่ได้สนใจว่าใครจะส่งข้อความมาหรือใครจะมาโพสหน้ากระดานข้อความบ้าง ผมทักแชทคุณเฟรนที่ออนไลน์ตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมงไปว่าผมกำลังจะออกไปแล้ว ก่อนจะล็อคเอาท์ออกจากเฟซในเวลาเดียวกับที่...เขา...ทักเข้ามาพอดี
ผมไม่ได้รังเกียจอะไรหรอกนะ แต่ผมก็แค่...ไม่รู้จะคุยอะไร
ผมนัดกับคุณเฟรนไว้ตอนเก้าโมง เรามีเรียนพร้อมกัน ถึงเขาจะอยู่ปีสามแล้ว แต่วิชานี้เขา F ก็เลยมาเรียนพร้อมผมอีกรอบ เอาจริงๆ ผมก็ดีใจอยู่หรอกที่มีเพื่อนนั่งเรียนด้วย แต่ก็เสียใจกับคุณเฟรนที่ติด F นะ
คุณเฟรนสู้ๆ นะครับ ^O^Y
วันแรกของการเปิดเรียนทำให้ผมตื่นเต้นนิดๆ ให้ความรู้สึกเหมือนตอนเข้าเรียนประถม ตอนนั้นคุณย่าไปส่ง ยังจำความรู้สึกตอนยกมือสวัสดีคุณครูได้อยู่เลย
วันนี้ความจริงผมต้องเป็นนิสิตชั้นปีที่ 3 แล้ว แต่ก็ยังต้องกลับมาเริ่มเรียนปี 2 ใหม่ เพราะดร็อปเรียนไปหนึ่งปีการศึกษา แต่ก็อย่าได้แคร์ หน้าผมไม่ได้แก่ไปตามอายุอยู่แล้ว ยังพอเนียนนั่งเรียนกับพวกเด็กปีสองได้บ้าง
ผมจอดรถไว้ที่ลานจอดรถของคณะ ตอนคุยกับพ่อเขาก็ไม่ได้บอกหรอกว่าเห็นด้วยกับเรื่องเรียนของผม แต่เช้าวันรุ่งขึ้นก็เห็นกุญแจรถวางไว้บนโต๊ะข้างหัวเตียง เป็นปอร์เช่ 918 สไปเดอร์ สีเงินแพลททินั่ม ที่แม่บอกว่าพ่อจองไว้ให้ผมตั้งแต่กลางปีที่แล้ว ถึงผมจะต้องกู้เงิน กยศ. เพื่อจ่ายค่าเทอมตัวเองเรียนต่อไปเพราะพ่อบอกว่าจะไม่ออกค่าเทอมให้...แต่ที่พ่อให้...ผมก็ถือว่าพ่อก็ไม่ได้ต่อต้านอะไรผมหรอก คงคิดว่าถ้าเห็นดีเห็นงามไปด้วยจะเสียฟอร์มล่ะมั้ง ก็ผู้ชายที่ผมรู้จักมาตลอดสิบกว่าปีเขาเป็นแบบนั้นนี่นา
ผมยังใช้ถุงย่ามสำหรับใส่เอกสาร ดินสอ หรือแม้กระทั่งแม็คบุ๊คแอร์ที่ไปถอยมาใหม่ อะไรที่จำเป็นก็ซื้อครับ แต่ไม่จำเป็นก็ไม่ดีกว่า อย่างคอมพิวเตอร์นี่ผมต้องใช้เรียน เครื่องเก่าดันยัดลงย่ามตอนตัดสินใจออกมาจากห้องนั้นไม่ได้ เลยทิ้งไว้ที่นั่น คิดๆ ไปผมก็แอบอยากได้คืนเหมือนกัน ก็เครื่องมันตั้งแพง แต่ถ้าไปเอา...ก็คงไม่คุ้มหรอก
ผมเดินสบายๆ เพื่อตรงไปยังตึกเรียน ไม่ได้สนใจสายตาของคนอื่นๆ ที่ต่างก็พากันจ้องมองมา - - คนที่ผมไม่รู้จัก ผมก็ไม่จำเป็นต้องสนใจหรอกว่าเขาจะมองผมยังไง ตราบใดที่สายตาพวกนั้นยังไม่สร้างความเดือดร้อนให้ เพราะตอนไปวาดรูปที่ถนนคนเดินกับพี่เท็นยังกดดันมากกว่านี้เยอะครับ แค่นี้ทำอะไรผมไม่ได้หรอก ฮ่าๆๆๆ
“ปลื้ม...” เสียงเรียกของใครบางคนจากทางด้านหลังทำให้จังหวะการก้าวเดินของผมหยุดชะงัก
เสียงที่คุ้นหู เสียงของคนที่ทำเอาผมร้องไห้มาเป็นเดือนๆ เพราะเผลอคิดถึง เสียง...ที่ไม่ว่าเมื่อไหร่...ก็ยังน่าฟัง
ผมเชื่อในความบังเอิญนะ เชื่อในพรหมลิขิตและก็เชื่อว่าโลกใบนี้สามารถทำให้คนหลายๆ คนวนเวียนมาเจอกันได้ ซึ่งในสักวันผมก็ต้องวนมาเจอกับเขาอีกแน่นอน แต่ถึงอย่างนั้น...ผมก็ไม่เชื่อหรอกว่าในตอนนี้มันเป็นเพราะความบังเอิญที่ทำให้เขามายืนอยู่ตรงหน้าผม
ไม่รู้เอาซะเลยว่าสำหรับคนที่ไม่เจอกันมาตลอดหลายเดือนควรจะกล่าวคำทักทายออกไปว่าอย่างไร ผมต้องยกมือสวัสดีเขาไหม หรือเรียกชื่อเขาออกไปเลยถึงจะดี แต่เอาเข้าจริงแล้วผมก็ทำแค่ยืนเงียบ มองคนตรงหน้าที่...แปลกตาไปมากเหลือเกิน
เขาผอมลง หน้าตาซีดเซียวเหมือนคนไม่สบาย มีหนวดเคราเล็กน้อย ริมฝีปากที่เคยสุขภาพดีตอนนี้กลับซีดแตก ดวงตาคมที่ผมเคยชอบมองมีรอยคล้ำปรากฎชัด แต่ที่ทำให้สายตาของผมต้องหยุดมองอยู่นานคือ หลังมือขวาที่มีแผลเป็นยาวเป็นทางเหมือนโดนของมีคมกรีด
“ปลื้ม...พี่ขอโทษ”
ไม่ได้ผิดคาดนัก หากคำนวณได้จากเรื่องเล่าของคุณเฟรน ผมคิดไว้แล้วว่ายังไงเขาก็ต้องพูด แต่ไม่คิดว่าจะได้ฟังเป็นประโยคแรกหลังจากที่ไม่ได้เจอกันนาน ราวกับว่าเขาเฝ้ารอที่จะพูดคำนี้กับผมมาตลอด ซึ่งผมไม่รู้นะว่าเขาพูดคำนี้เพื่อต้องการให้ผมพูดอะไรตอบกลับไป แต่สำหรับผมแล้ว คำขอโทษของเขาไม่ได้ก่อให้เกิดความรู้สึกตื้นตัน หรือเกิดความรู้สึกอะไรเลย ผมกลับมองว่ามันก็แค่คำๆ หนึ่งที่มาอยู่ผิดที่ ผิดเวลาและก็...ผิดคน
“ผมไม่ได้โกรธอะไรนะครับ แต่ในเมื่อพี่ขอโทษ ผมก็จะรับไว้ ต่อไปนี้ก็ไม่มีอะไรติดค้างกันแล้ว พี่อย่ามาให้ผมเห็นหน้าอีกเลยนะครับ”
เห็นสีหน้าของเขาแล้ว ผมทำได้แต่เบือนสายตาไปทางอื่นเท่านั้น
“ปลื้ม...อย่าทำกับพี่แบบนี้”
“ช่วยถอยไปห่างๆ ได้มั้ยครับ”
เขาชะงักเท้าที่กำลังจะก้าวเข้ามา ในขณะที่ผมก้าวถอยหลังมาหนึ่งก้าว เขาลดมือที่กำลังจะเอื้อมมาจับแขนของผมลง มองมือตัวเองที่กำลังกำแน่นก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองผม
“ขอโทษ...”
“...”
“ปลื้ม..”
“...”
“บอกพี่ได้มั้ยว่าหายไปไหนมา”
“...”
เขาคงจะรู้ตัวแล้วว่าผมไม่ได้อยากคุยกับเขา เสียงของเขาก็ยังน่าฟังแต่ไม่นำพาให้ตอบคำถาม ผมไม่ได้เพิ่งบอกเขาไปหรอกเหรอว่าอย่ามาให้เห็นหน้าอีก หรือเขาไม่เข้าใจว่าที่ผมพูดไปนั้นมันหมายถึงอะไร ทำไมถึงยังไม่ไปให้พ้นหน้าผมเสียที
“อย่ามาหาผมอีกเลยครับ เจอหน้าก็ไม่ต้องทัก ทำเหมือนไม่รู้จักกันไปเลยยิ่งดี ผมต้องขอโทษจริงๆ ที่ต้องพูดแบบนี้ แต่เห็นหน้าพี่แล้วผมอึดอัดใจ”
ผมไม่ได้แค้นเคืองอะไรเขาเลย ผมแค่บอกไปตามที่รู้สึก ผมไม่ผิดใช่ไหมที่จะเลือกทำตามสิ่งที่คิดว่าตัวเองมีความสุข
บอกสิว่าผมไม่ผิด...ต่อให้น้ำตาเขาจะไหลลงมาตอนนี้...ผมก็ไม่ได้ทำผิดอะไรเลย
.
.
.
เพราะเขาทำเหมือนจะขาดใจตายลงตรงนั้น ผมถึงต้องหาที่เงียบๆ เพื่อตกลงกับเขา ที่ที่ปราศจากสายตาสอดรู้สอดเห็นจากคนอื่นๆ
ม้านั่งตัวยาวหน้าสระบัว ผมกับเขานั่งลงกันคนละมุม ไม่ใกล้และไม่ห่างจนเกินไป
แต่เอาเข้าจริงก็ได้แต่เงียบกันทั้งสองฝ่าย ผ่านไปนานมากในความรู้สึกผม ก่อนเขาจะเป็นฝ่ายพูดขึ้นมา เขาบอกกับผมถึงเหตุผลที่เขาทำในเรื่องที่ผ่านมา บอกแค่ว่าเขาทำคลิปทุเรศๆ นั่นหลุดไป ไม่มีชื่อใครอื่นอีกในคำพูดของเขา เขาพูดแต่ในส่วนของตัวเอง เล่าให้ผมฟังอย่างช้าๆ ซึ่งผมไม่ได้ตั้งใจฟังเลย แต่กลับเข้าใจและจำได้ทุกคำที่เขาพูด
เขาพูดทุกอย่างแล้วก็ซบหน้าลงกับฝ่ามือ ส่วนผมได้แต่มองไปยังท้องฟ้าเบื้องหน้าที่ไร้เมฆอยู่ตอนนี้
“พี่ไม่ได้หวังให้เรากลับไปเป็นเหมือนเดิม แค่ปลื้มอย่าหายไปไหนอีก...ให้พี่...ได้เห็นหน้าบ้างก็ยังดี”
น้ำเสียงของเขาไม่มั่นคงนัก เขากำลังเจ็บ ผมรู้ดี แต่ผมปลอบใจอะไรเขาไม่ได้ จึงเลือกที่จะทำไม่รู้ไปดีกว่า
“สำหรับเรื่องคลิปแล้วผมขอบคุณที่ตอนนั้นคิดถึงความรู้สึกผม แต่พี่รู้มั้ยครับว่าสิ่งที่ทำให้ผมเสียใจที่สุดไม่ใช่เรื่องคลิปไร้สาระอะไรนั่น...แต่เป็นเรื่องของพี่เอง ทำไมถึงไม่คิดล่ะครับว่าผมไม่ได้สนใจเรื่องพวกนั้นเลย ผมไม่ถามถึงมันด้วยซ้ำ เพราะผมให้ความสำคัญกับพี่มาก่อนเรื่องอื่นๆ เสมอ แต่สำหรับพี่แล้ว...ความสำคัญของผมมีน้อยเกินไป”
“พี่...ขอโทษ”
ผมได้แต่ถอนหายใจออกมา อารมณ์ของผมในวันที่หันหลังเดินจากเขามากับอารมณ์ในตอนนี้แตกต่างกันก็จริง แต่คำตอบก็ยังคงเดิม
ผมไม่สามารถจับมือเดินข้างๆ เขาได้อีกแล้ว...อย่างน้อยก็ยังไม่ใช่ตอนนี้
“ขอบคุณที่เคยรักผม...ขอบคุณจริงๆ ครับพี่”
“....”
“ดูแลตัวเองนะครับ”
ผมลุกขึ้นยืน ตั้งใจว่าจะไม่หันไปมองอีก เขายื่นมือมาจับมือผม บีบไว้แน่น แต่พอผมแตะที่แขนเขา มือนั้นก็คลายแรงออกไป
คนบางคนไม่เคยหายไป...อาจจะยังชัดเจนอยู่อย่างนั้น วันนี้เราอาจมองหน้ากันแล้วรู้สึกเศร้าใจ แต่สักวัน...ผมจะต้องมองเขาและยิ้มให้อย่างคนที่เคยมีช่วงเวลาดีๆ ด้วยกันอีกสักครั้ง
“พี่มาหาบ้างได้มั้ย...”
“อย่าเลยครับ”
“....”
“แต่ถ้าบังเอิญเจอกัน ทักผมบ้างก็ได้”
ผมปฏิเสธไม่ได้ว่าลึกๆ ในใจแล้วอยากร้องไห้มากขนาดไหน แต่อีกส่วนเล็กๆ ในใจก็รู้สึกสบายขึ้นมาที่อย่างน้อยผมกับเขา...เราก็ไม่ต้องติดคำขอโทษกันอีกแล้ว
.............................To be continue..........................
พรุ่งนี้งดนะจ้ะ คนเขียนมีธุระ บอกไว้เผื่อว่ามีคนรอแล้วรอเก้อ แหะๆ :mc1:
เสี่ยคัมแบ็คแล้ว คิดถึงเขาก็กอดเขาแน่นๆ นะคะ ใครอยากถีบก็ถีบให้แรงๆ ใครอยากด่าก็ด่าให้สะใจ
อืม...คนเขียนเคยผ่านฉากนี้มานะ เลยเขียนออกมาไม่ได้อารมณ์เท่าไหร่ เพราะไม่ค่อยอยากนึกถึง จากลาอย่างเข้าใจไม่ได้ง่ายอย่างที่ใครคิดนะ มันเจ็บปวดสุดๆ
ครั้งนี้น้องไม่ได้ใช้อารมณ์อย่างตอนที่หนีพี่โปรดไปครั้งนั้นแล้ว เพราะฉะนั้น ถ้ามันต้องเป็นแบบนี้คิดว่าหลายๆ คนคงเข้าใจนะ น้องไม่ได้ทำเพื่อแก้แค้น แต่ทำเพื่อให้อะไรๆ มันดีขึ้นต่างหาก เป็นไปได้ก็คงไม่อยากเห็นพี่โปรดเสียใจอย่างนี้หรอก แต่ระหว่างคนสองคน ถ้าไม่ไหวก็คือไม่ไหว ดูกันต่อไปละกัน
ขอบคุณสำหรับหลายๆ ความคิดเห็น บางคนไม่กล้าอ่านตอนผ่านๆ มา :m28: คือเอาตามจริงไม่ใช่ดราม่าน้ำตาท่วมหรอก แต่ออกไปในแนวที่ว่า ใครเคยเจอ เคยโดนกระทำ ก็จะอินมากกว่าคนอื่นหน่อย *คนเขียนก็น้ำตาซึมเพราะก่อนโดนบอกเลิกก็แบบนี้เด๊ะ พฤติกรรมเดียวกับอิเสี่ยเลยค่า :katai1: มันน่าาาาาา :z6:
:a5:
พ่อของปลื้มยังไม่โผล่ เขามาแต่ชื่อและลักษณะนิสัยที่ปลื้มบอก ไว้ค่อยเจอตัวจริงเขาในอีก...หลายๆ ตอนข้างหน้านะคะ :hao7: ให้แม่มาก่อน เพราะน้องน่าจะเข้ากับแม่ได้ดีกว่า :กอด1:
รักทุกคน :pig4:
-
:sad4: :sad4:
-
แล้วเวลาจะช่วยให้ ปลื้ม และ มาโปรดดีขึ้น .
:กอด1:
-
เอาใจช่วยพี่โปรดน่ะ :monkeysad:
:mew1: :mew1:
-
หมดสภาพเลยเสี่ยเอ้ย เห้อๆ
-
อยากจะกอดเสี่ยแน่นๆ สงสารโปรดอ่ะ *ฉันมันคนใจอ่อน* :monkeysad:
แต่ก็เข้าใจน้องปลื้มนะ บางทีก็ต้องให้เวลาสำหรับทุกๆอย่าง ต่อไปอะไรๆมันก็คงจะดีขึ้นมาเองอ่ะเนอะ :hao5:
รอตอนต่อไปวันนู้นนนนนน~ *พรุ่งนี้ไม่ว่างวันนี้ลง 2 ตอนเลยก็ได้นะคะ* :katai5:
-
:o12: อดสงสารเสี่ยไม่ได้
-
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
:sad4: :sad4: :sad4: :sad4:
สงสารพี่โปรดและน้องปลื้มที่สุด
กลับมาเป็นเหมือนเดิมไวๆนะคะ
พี่โปรดสู้ๆ
-
:hao5: สงสารเสี่ยโปรด :hao5:
:o12:
-
น้องปลื้มมมมมมม
รู้สึกว่าแต่ละตอนจะสั้นลง
รอ ติดตามตอนต่อไป
:hao5: :hao5: :hao5: :hao5:
-
แปะก่อน :L2:
================
หน่วงมากกกกกก :a6:
เค้ามันคนใจอ่อนอ่ะ สงสารอิเสี่ยโปรด ตอนแรกแอบด่าไว้เยอะ
แต่ไงเสี่ยก็พระเอก อะไรๆก็ต้องใช้เวลา
ท้ายที่สุดไงก็ขอให้พระ+นายเค้าอยู่ด้วยกันเนอะ
-
เฮ้อ !! :เฮ้อ:
-
อยากปลื้มมีคนใหม่จัง เพราะ พระเอกทำผิดนายเอกให้อภัยกลับมารักกันแบบไม่มีอะไรเกิดขึ้นมีเยอะแล้วอ่ะในเล้าเป็ด
-
:katai5: :katai5: :katai5: :katai5:
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
:pig4:
-
อืมมม ให้เวลาน้องหน่อย เพราะอย่างไรโปรดก็ผิดถ้ายังหวังที่จะกลับมารักกันเหมือนเดิม โปรดควรเปลี่ยนแปลงตัวเองและพิสูจน์ตัวเองให้ปลื้มเห็น
เช่น อาจจะเริ่มต้นด้วยการใช้ความจริงใจทุ่มเทพยายามจีบปลื้มใหม่อีกครั้ง ปลื้มจะได้เห็นว่าพี่โปรดเปลี่ยนไปแล้วจริง ๆ อย่างน้อยน้ำหยดลงหินทุกวันก็ยังกร่อนน๊า อย่างพี่โปรดถ้าตั้งใจอะไรมันยังไม่แก่เกินแกง เอ้ย!! สายเกินแก้หรอก หวังว่าคนอย่างพี่โปรดคงไม่ท้อแล้วยอมไปจริง ๆ หรอกนะ สู้ ๆ หน่อยสิ!! คนเราใช่ว่าจะไม่เคยทำผิดเลยซะเมื่อไหร่ เพียงแต่รู้ตัวแล้วว่าผิดแล้วจะกลับไปทำแบบเดิมซ้ำอีกหรือเปล่าเท่านั้น ถึงแก้ไขอดีตไม่ได้แต่ก็ทำต่อไปให้ดีขึ้นได้
คิดว่าอันนี้ก็เป็นบทพิสูจน์หนึ่งนะ ถ้ารักจริงยังไงก็ต้องสู้ ถึงแม้ทางข้างหน้าจะเป็นอย่างไร จะได้เดินต่อไปด้วยกันในฐานะคนรักหรือไม่ก็ตาม แต่ถ้ายอมแพ้ตั้งแต่ตอนนี้ก็ปล่อยปลื้มไปหาคนอื่นเหอะ
ชอบแบบพ่อปลื้มอ่ะ ซึนน๊าร๊ากกกกก
-
^
^
เห็นด้วยกลับรีข้างบนนะคะ
:hao5: สงสารพี่โปรด
ได้แต่หวังว่าเวลาจะช่วยรักษา
และหวังเล็กๆ ว่าทั้งสองจะได้กลับมารัักกันอีก :hao5:
ขอบคุณคนเขียนนะคะ :กอด1:
เฝ้ารอ ต่อไป ...
-
ทำไมดีละ เค้าสงสารพี่โปรด ฮือๆ พี่มาโปรด...พี่่มาโปรดของเจ้ :monkeysad:
น้องปลื้มให้โอกาสพี่เค้านะลูก :mew4:
-
ถ้าเรื่องไม่ชื่อมาโปรด ท่าที ความคิดที่น้องมีต่อเสี่ย ไม่แค้น แต่ขอมีความสุข เริ่มชีวิตใหม่
จะคติดว่าได้เปลี่ยนพระเอกแน่เลย
-
เหมือนตอนเลิกกับแฟนเลยเราโทรมมม แต่แฟนเก่ากับดูดี
รอตอนต่อไปนะค่ะ :pig4:
-
น้องใจแข็งมาก :ruready
ยอมรับว่าสงสารเสี่ยลูกสปอยล์ขึ้นมาเป็นครั้งแรก
.............เอาใจช่วยทั้งคู่ เวลาและการกระทำจะทำให้ดีขึ้นเอง
-
อิเฮีย ....T________________T มาๆ กอดๆๆๆๆ
นางเป็นเอามากกว่าที่คิดนะ
-
ก็คงต้องรอ ให้พี่โปรด เด็ดขาด และกล้าพูด กล้าทำอะไรหลายๆอย่างมากกว่านี้
:L2: :L2: :L2:
:กอด1:
-
:katai2-1:อ่านะ ถ้าคบแล้วทรมานกันขนาดนั้นก็อยากให้ปลื้มเลิกไปเลยเถอะ
ไม่ไหวทั้งสองฝ่าย
ปลื้มก็อึดอัด พี่โปรดก็เจ็บปวดทรมาน อยากให้ทั้งสองคนมีใหม่ไปเลยจะดีมากๆ
ไม่ต้องเจอะเจอกันอีก ดีสุดๆ
-
สงสารเสี่ยๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
โอยยยย กดดัน เอาจิง กดดัน :sad4: :z3: :z3:
-
ถ้าพรุ่งนี้งด วันนี้ขอเพิ่มอีกตอนได้มั๊ย :sad4: :sad4: :sad4:
-
จะรีเทิร์นไหม หรือคุณนักเขียนจะหาคนใหม่ให้น้องปลื้ม (โดนแม่ยกเสี่ยโปรด กระโดดถีบขาคู่) :z6:
ติดตามต่อไป
-
เอาอีกๆๆ ยังมิหายแค้น
ปากหนักดีนัก :m16:
-
ชอบตอนนี้นะคะ ปลื้มดูเข้มแข็งดี ดูเป็นเหตุเป็นผลดี ไม่ได้ใช้อารมณ์หรือดูโกรธแค้นอะไร ก็แค่คนสองคนที่ไม่ได้มีอะไรเกี่ยวข้องกันอีก
เป็นค่าตอบแทนที่สาสมกับการกระทำของพี่โปรดนะ
ต่อไปนี้ก็แค่...เริ่มต้นกันใหม่ แค่นั้นแหละ พิสูจน์ตัวเองนะพี่โปรด
-
สงสารเสี่ยยย :o12: :o12:
-
มันสั้นอ่าาาาาาาาาา :hao7:
ขออีกตอนของขวัญวันครูมิได้รึ :katai5:
ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆ
ปล.สงสารเสี่ยอ่า :m15:
ตอนจบขอแบบแฮบปี้เน้อ
-
มีแต่เวลาเท่านั้นสินะที่จะช่วยได้
โอยยยยยยยยย เราว่าตอนนี้มันหน่วงกว่าตอนที่เริ่มมาม่าอีกนะ งื่อออออ :katai1:
คงอึดอัดเหมือนน้องปลื้ม 555
เสี่ยคงต้องพยายามนะ ถ้ายังอยากได้น้องปลื้มมานอนกอดเหมือนเดิม คริ !
-
สงสารเสี่ยยยย T________T แต่พอนึกที่น้องต้องเจอก่อนหน้านี้ก็นะ
ทุกคนต่างก็ต้องรับผลในสิ่งที่เราตัดสินใจทำลงไปไม่ว่าจะแง่ดีหรือร้าย
หวังว่าเสี่ยจะอดทนและก้าวผ่านปัญหาไปให้ได้ วันนี้น้องเติบโตและก้าวไปอีกขั้น
เสี่ยเองก็พยายามเข้านะ เสี่ยยังมีสิ่งที่ต้องเปลี่ยนถ้ายังอยากจะมีน้องจับมือเดินด้วยในวันหน้า
-
สงสารเสี่ยเหมือนกัน แต่จะบอกว่าการกระทำของปลื้มก็ไม่เกินความคาดหมาย เพราะจากกันด้วยเรื่องแบบนั้น แถมยังทิ้งระยะเวลาไว้นานจนเกินกว่าจะกลับไปเหมือนเดิมได้อีก ยังไงก็ สู้ๆ นะเสี่ย
-
:ling1: :ling1:
-
อ่านตอนนี้ไปสองรอบ พยายามเค้นหาความรุ้สึกที่เรียกว่า สงสาร ออดมาค่ะ แต่ทำไม เราหาคำนี้ให้โปรดไม่เจอก็ไม่รุ้นะคะ เราว่า มันยังน้อยไปด้วยซ้ำค่ะกับสิ่งที่ปลื้มเคยโดน เราว่าเราเชียร์ปาล์มอะ มารักกับปลื้มดีกว่านะ ส่วนเปรมและผองเพื่อน ปล่อยพวกมันไปเถอะ ต่างคนต่างอยุ่ดีแล้วนะคะ เพื่อนเฟรนแค่คนเดียวก็พอ
-
แอบสงสารเสี่ย :mew6: :mew6: :mew6:
-
ใจเด็ดมากเลยน้องปลื้ม อยากให้น้องปลื้มกลับไปหาพี่โปรดเร็วๆจัง
พี่โปรดสู้ๆนะท ทำอย่างไรก็ได้ให้น้องกลับบ้าน เค้าเอาใจช่วยเต็มที่
-
อะไรไม่ร้ายแรงเท่ากับคำว่าพรุ่งนี้งด แง้ๆๆๆๆๆ เสพติดยิ่งกว่ายาบ้าอีกเรื่องนี้ TT
เสี่ยคัมแบ็ค เชื่องยิ่งกว่าแมวอีกนะคะเนี่ย ถามว่าสงสารมั้ยก็ยังไม่สงสารนะ ใจดำไปมั้ยเรา 555+ ก็อย่างว่าแหละ ตีงูต้องตีให้ตาย ตีเสี่ยโปรดต้องเอาให้หลาบจำ จะได้ไม่ทำอีกนะจ๊ะเสี่ย แต่ยังเหลือเปรมกับคนอื่นอีก ไม่รู้จะว่ายังไงเหมือนกัน แต่ก็แบบว่า....รอสมน้ำหน้าทั้งแก๊งค์ โดยเฉพาะเปรม พ่อตัวอิจฉาหลบใน คุณไม่ได้ไปต่อค่ะ!!
-
คิดถึงตอนแฟนเก่าห่างๆเราไปอ่ะ เหมือนเสี่ยเลย ไม่มาหาไม่มาเจอไม่คุยไม่นั่นโน่นนี่ เงียบไปเป็นเดือนๆเลยนะ
จนแบบเราไม่ไหว เลยต้องขอเลิก คือเข้าใจความรู้สึกปลื้มตอนนี้ (คือแฟนเก่าเหมือนเสี่ยมานิสัยอ่ะ)
คือแบบอยากกลับมาคบแต่มันคงไม่ไหว จบและจุดๆนั้นนะ
ปล. หน่วงนะ เราไม่ค่อยชอบอะไรที่มันหน่วง เห็นแบบนี้แล้วเห้อออ ก้ต้องปล่อยเป็นเรื่องของคนสองคนไป
-
นี่ก็ดีเท่าไหร่แล้วที่น้องไม่เกลียด
ที่เหลือก็พยายามเข้า พยายามให้มากๆ เพราะตอนที่ได้หัวใจเค้ามาไม่รักษาไว้ให้ดีเอง
หลุดมือไปแล้ว ก็ต้องดิ้นรนไขว่คว้าให้ได้มา คอยถนอมให้ดี
โหยยยยยยย เราว่านี่เสี่ยโชคดีมากถึงมากที่สุดเลยนะ
ปลื้มเสียใจแค่ไหน เจ็บแค่ไหน ก็ใช้เวลาทำดีให้ปลื้มเห็นค่าเถอะ
ว่าแต่เพื่อน(?) มันเน่าอยู่แห่งใดกันหนอ เราอยากรู้จริงๆ
-
อ่านตอนล่าสุดแล้วก็เหมือนจะสงสารมาโปรด แต่ถ้าคิดถึงเรื่องเก่าๆ ก็ถือว่าสมควรและสาสม ไม่เช่นนั้นโปรดจะไม่หายนิสัยเดิมๆ และเรียนรู้ที่จะให้เกียรติปลื้มหรือมองเห็นปลื้มในฐานะคนรักที่ไม่ใช่ของรัก หวังว่าจะกลับมาเป็นผู้เป็นคนและพิสูจน์ตัวเองให้ปลื้มเห็นว่าโปรดเองก็เปลี่ยนแปลงไปในทางที่ดีขึ้น คนอ่านเอาใจช่วย...
-
น้องปลื้มอย่าใจอ่อนง่ายนะครับ
-
ก็อยากให้ต้องง้อน้องปลื้มนานกว่านี้อยู่หรอกนะ แต่เห็นแล้วก็สงสาร :เฮ้อ:
เอาเป็นว่ารออ่านต่อไปดีกว่า :katai5:
-
:z13: เราโอเคเลยกับปลื้มแบบนี้
เข้มแข็งมากกก ชอบบบบ
สงสารเสี่ยไหม ก็สงสารนะ แต่สมควรแล้วละ
-
น้องปลื้มใจเพชร เสี่ยต้องรู้นะว่าจะต้องทำยังไง อย่าผลีผลาม ค่อยๆ เข้าหา คราวนี้ทำให้ถูกทำนองคลองธรรมด้วย
-
สงสารเสี่ย
ปลื้มใจดำเกินไป
หน่วงไปตอนนี้
ขอหวานๆ
แบบนี้ไม่ปลื้มมมมมม
-
ทำไมเรารู้สึกสะใจและยังคิดว่ายังไม่สาสมที่โปรดเคยทำกับปลื้มกูไม่รู้
มันเหมือนอะไรหลายๆอย่างที่โปรดเคยทำอะไรเลวๆกับปลื้มมันสะสมมาเรื่อยๆ
และรอเวลาที่ปลื้มจะฉลาดขึ้นซักที บางทีเราก็ควรมองหาความสุขให้กับตัวเองบ้าง
หากเรายังยึดติดกับความรักอย่างเดียวโดยไม่เปิดหูเปิดตา อะไรก็ยอมไปซะหมด
เราเองที่ต้องเจ็บ แต่ดูๆแล้วโปรดก็ปรับปรุงตัวแล้วแต่ก็ใช่ว่าบาดแผลที่โปรดเคยทำ
มันจะหายไปเลยนี่นา ความทุกข์ความเจ็บปวดที่ปลื้มเคยได้รับแม้มันจะจางไปแล้ว
แต่มันก็เป็นความทรงจำแย่ๆอยู่ดีล่ะ โปรดควรได้รับผลจากการกระทำนั้นเสียบ้าง(ขอแบบหนักๆหน่อยนะครับ)
มันจะได้ดูสมเหตุสมผลพอที่คนอ่านจะรู้สึกสงสารและอยากกให้กลับมาคืนดีกัน
ปล.แต่แอบไม่เข้าใจว่าคนอ่านนิยายจากเล้าเป็นส่วนใหญ่ทำไมเวลาพระเอกทำเรื่องเหี้..ยๆกัับนายเองขั้นรุนแรง
แต่แค่พระเอกสำนึกกับเจ็บปวดนิดๆหน่อยๆ(แต่ยังไม่เท่าขี้เล็บที่นายเอกเคยได้รับเลย) ก็ใจอ่อนสงสารแล้วกลับมาต่อว่า
ว่านายเอกใจแข็งทำไมไม่ยอมคืนดีซักทีเฮ้อนี่แหละน้าสงคมไทยมันเลยทำให้พวกจัญไรทั้งหลาย
มันทำเลวได้ง่ายขึ้นเพราะเพียงแค่คิดว่าสำนึกผิดแล้วคนก็ให้อภัย ใจจริงอยากให้พระเอกโดนจับด้วยซ้ำเพราะมันเป็นการข่มขืน
ถึงแม้นายเอกจะไม่เอาความแล้ว แต่มันก็ยังแสดงให้เห็นว่าบ้านเมืองก็มีกฎหมายนะ แต่ก็อย่างว่านิยายไทย
คนชอบอ่านแนวพระเอกเหี้...ย นายเอกน่าสงสารกระเดือกไปทางโง่ ให้คนอ่านอินและด่ากันไปเพื่อความบัันเทิง :katai1:
เวลาก่อนมันจะทำผิดมันเลยไม่คิดกันไง
-
ถึงเวลาที่เหมาะสมในการสงสารเสี่ยแล้ว ต่อไปนี้เราจะเต็มที่กับมันไม่แพ้ช่วงที่สงสารปลื้ม
:กอด1:
-
มันจุก.....
-
จบสวยมากค่ะตอนนี้ :L2:
ถ้าไม่บอกว่ามีต่อนี่นึกว่า the end ไปแล้ว :jul3:
จบสวยจริงๆ ตอนนี้ คำพูดกับความคิดหลายประโยคของปลื้มมันโดนใจมาก :mew4:
รอๆ อยากรู้ตอนจบจะเป็นยังไง :pig4:
-
:serius2: ปวดหัวเลย เอาเป็นว่าน้องปลื้มจะเหมือนเดิมหรือไม่ก็อยู่ที่ความสามารถของเสี่ยแล้วนะ
-
เค้าเศร้าอะ เค้าอยากให้โปรดเป็นพระเอกอะ
-
พรุ่งนี้งดค่ะ.....
:o
:o
:o
กรี็ดดดดดด เจอสี่คำนี้เข้าไป ยิ่งกว่าเจอดราม่าเป็นไหนๆค่ะ :katai1:
แง๊ววววว ลงแดงตายแน่เรา
:ling3:
-
ดีใจที่อย่างน้อยก็ไม่มีอะไรที่ติดค้างต่อกัน
เราจะลาด้วยความเข้าใจ ใช้ได้ดีกับน้อง
น้องก้าวไปข้างหน้าแล้ว ทิ้งอดีตไว้เบื้องหลังแล้ว
ถึงตามาโปรดแล้วหล่ะ จะก้าวไปข้างหน้าตามน้องไปหรือจมอยู่กับความผิดตัวเองต่อไป
เริ่มต้นใหม่ กับรักใหม่ แต่แค่คนเดิม หวังว่ามาโปรดจะเข้าใจนะคะ :กอด1: :กอด1:
-
ู^
^
^
จิ้มๆ รีบน
โดนใจอะค่ะ "เริ่มต้นใหม่ กับรักใหม่ แต่แค่คนเดิม หวังว่ามาโปรดจะเข้าใจนะคะ"
เราก็แอบหวังให้เป็นอย่างนั้น :กอด1:
-
แอร้ย...หลบหน่อยพระเอกมา!!!
อ่านตอนนี้แล้วนึกถึงประโยคที่คนเราชอบพูดเวลาเสียดายว่า "รู้อย่างนี้น่าจะ.....เสียก็ดี"
เราคิดว่าพี่โปรดก็คงเหมือนกัน เป็นไปได้แกก็คงอยากกลับไปแก้ไขอดีตที่เคยทำร้ายหัวใจน้องปลื้ม เราเข้าใจว่าพี่โปรดก็เป็นเพียงแค่มนุษย์ธรรมดาที่มิอาจหยั่งฟ้ารู้อนาคตว่าวันข้างหน้าจะเกิดอะไรขึ้น แต่...มีสิ่งหนึ่งที่คนเราทำได้แต่ลืมมันไปก็คือการใส่ใจและศึกษาคนรอบข้าง ยิ่งเป็นพี่โปรดด้วยแล้ว...มันเกิดขึ้นได้ยากมาก อาจเป็นเพราะมีรูปทรัพย์เป็นเลิศ จึงเป็นที่สนใจของคนรอบข้างและได้รับแต่ความพินอบพิเทาจากคนอื่นๆเสมอมา จนทำให้แกคิดว่าโลกทั้งใบอยู่ในมือข้าแล้ว แต่แล้วปลื้มก็เข้ามาเป็นตัวแปรสำคัญที่ทำให้พี่โปรดเปลี่ยน แม้ไม่ได้เปลี่ยนอย่างปุบปับ แต่จะถือว่าเริ่มมีพัฒนาการในทางที่ดี (แม้จะแสดงออกมาได้น่าหมันไส้ก็ตาม) ซึ่งเราเห็นได้จากหลายตอนก่อนหน้า ก่อนที่เราจะซดมาม่าชามโต เนื่องจากเป็นมือใหม่หัดเปลี่ยน จึงคิดอะไรในมุมมองของตัวเองคนเดียว จนกลายเป็นปัญหาระดับชาติของพี่โปรดในขณะนี้ อดีตที่เลวร้ายที่เกิดจากการกระทำที่ผิดพลาดของตัวเองอาจทำให้พี่โปรดเจ็บปวดอยู่มาก แต่มันก็ถือเป็นบทเรียนชั้นดีที่ทำให้พี่โปรดได้รู้จักการใส่ใจกับคนรอบข้างได้ดียิ่งขึ้น คนเราพลาดได้เสมอ....แต่ไม่ควรพลาดในเรื่องเดิมถึงสองครั้ง ดังนั้นอย่าให้การกลับขึ้นบัลลังก์พระเอกในครั้งนี้เสียเปล่า ความจริงใจมีเท่าไหร่ใส่ไปให้หมด ไม่งั้นโดนปลดไปอยู่ตำแหน่งตัวประกอบที่ได้เดินผ่านหน้ากล้องแค่ 5 วินาทีแน่...หึ หึ
ปล.พรุ่งนี้ไม่มา วันนี้ขอสองตอนได้ม้า ตัวเอง....แบบว่าอ้อนสุดฤทธิ์
-
ใครก็ไม่รู้บอกไว้
เวลาเยียวยาทุกสิ่ง......
-
คือ.... เสี่ยของเค้าาา :hao5:
ชอบผู้ชายแบบเสี่ยนะ ชั่วแต่อ่อนโยน เอ๊ะ?
ฉากเปิดตัวกับปลื้มก็เร้าใจดี :hao7:
เสี่ยรักครอบครัวก็ดีแล้ว แต่เสี่ยทำร้ายปลื้มมากไป
ก็สมควรโดน :hao5:
เหมือนเสี่ยจะเพอร์เฟค แต่เรื่องไฮเทค เสี่ยพลาดอย่างแรงงง
ทีหลังเสี่ยจะแบลคเมย์ เสี่ยต้องรอบครอบกว่านี้นะจ๊ะ :hao3:
ไหนคนเขียนบอกไม่ถนัดดราม่า นี่ก็ปาเข้าไปหลายตอนแล้วนะ ยังไม่หมด?
แต่ตอนนี้มันสั้นจิงๆนะ :z3:
พรุ่งนี้จะไม่มาแล้ว ต่อสักนิด? :mew6:
-
ง่าาาาา เรื่องมันเศร้า เล่าไปก็เศร๊าเศร้า
แง เรื่องนี้แม่งน่าสงสารทั้งเรื่อง 5555 :ling2:
-
พอจะเข้าใจนะ เคยโดนหักหลังอยู่^^ ไม่โดนกับตัวก็ไม่มีใครเข้าใจหรอก กว่าจะกลับมาคุยปกติได้ นานทีเดียว
-
โอยยยยย เริ่มสงสารเสี่ยและ ㅜㅜㅜㅜㅜ
-
ทำไมเรารู้สึกสะใจและยังคิดว่ายังไม่สาสมที่โปรดเคยทำกับปลื้มกูไม่รู้
มันเหมือนอะไรหลายๆอย่างที่โปรดเคยทำอะไรเลวๆกับปลื้มมันสะสมมาเรื่อยๆ
และรอเวลาที่ปลื้มจะฉลาดขึ้นซักที บางทีเราก็ควรมองหาความสุขให้กับตัวเองบ้าง
หากเรายังยึดติดกับความรักอย่างเดียวโดยไม่เปิดหูเปิดตา อะไรก็ยอมไปซะหมด
เราเองที่ต้องเจ็บ แต่ดูๆแล้วโปรดก็ปรับปรุงตัวแล้วแต่ก็ใช่ว่าบาดแผลที่โปรดเคยทำ
มันจะหายไปเลยนี่นา ความทุกข์ความเจ็บปวดที่ปลื้มเคยได้รับแม้มันจะจางไปแล้ว
แต่มันก็เป็นความทรงจำแย่ๆอยู่ดีล่ะ โปรดควรได้รับผลจากการกระทำนั้นเสียบ้าง(ขอแบบหนักๆหน่อยนะครับ)
มันจะได้ดูสมเหตุสมผลพอที่คนอ่านจะรู้สึกสงสารและอยากกให้กลับมาคืนดีกัน
ปล.แต่แอบไม่เข้าใจว่าคนอ่านนิยายจากเล้าเป็นส่วนใหญ่ทำไมเวลาพระเอกทำเรื่องเหี้..ยๆกัับนายเองขั้นรุนแรง
แต่แค่พระเอกสำนึกกับเจ็บปวดนิดๆหน่อยๆ(แต่ยังไม่เท่าขี้เล็บที่นายเอกเคยได้รับเลย) ก็ใจอ่อนสงสารแล้วกลับมาต่อว่า
ว่านายเอกใจแข็งทำไมไม่ยอมคืนดีซักทีเฮ้อนี่แหละน้าสงคมไทยมันเลยทำให้พวกจัญไรทั้งหลาย
มันทำเลวได้ง่ายขึ้นเพราะเพียงแค่คิดว่าสำนึกผิดแล้วคนก็ให้อภัย ใจจริงอยากให้พระเอกโดนจับด้วยซ้ำเพราะมันเป็นการข่มขืน
ถึงแม้นายเอกจะไม่เอาความแล้ว แต่มันก็ยังแสดงให้เห็นว่าบ้านเมืองก็มีกฎหมายนะ แต่ก็อย่างว่านิยายไทย
คนชอบอ่านแนวพระเอกเหี้...ย นายเอกน่าสงสารกระเดือกไปทางโง่ ให้คนอ่านอินและด่ากันไปเพื่อความบัันเทิง :katai1:
เวลาก่อนมันจะทำผิดมันเลยไม่คิดกันไง
กดบวกเป็ดให้เลยค่า เราก็ไม่เข้าใจค่ะว่าเสี่ยโปรดแกน่าสงสารตรงไหนอะคะ ขนาดตอนง้อ ยังมีหน้ามาพุดว่า ปลื้ม อย่าทำกับพี่แบบนี้ แหม ยังไม่ทิ้งนิสัย โลกหมุนรอบตนเองเลยค่ะ ตนเองทำคนอื่นได้ แต่คนอื่นทำตนเองไม่ได้อะ
ปล พรุ่งนี้งดเหรอคะ แง้วๆๆ เรื่องเศร้าเลยนะนี่
-
ครั้งแรกเริ่มต้นผิด ก็เริ่มต้นใหม่ให้ถูกต้องสิพี่ปลื้ม ทำให้น้องให้อภัยให้ได้นะ
-
ไม่รู้อ่ะแต่สงสารโปรด เหมือนก็เจ็บด้วยกันทั่งสองคน ก็หันหน้าคุยกันดิ่
หลบตีน แปป แฮ่ะๆ เอาง่ายเข้าข้างเสี่ยแกมาต้องแต่เปิดเรื่องแล้ว ยังไงก็เสี่ย :ruready บอกเลย ไม่เปลี่ยนใจ 555 เพราะมันเป็นนิยาย :hao3:
รักคนเขียนนนน :hao7: :mew1:
-
เม้นรอบที่สาม ของวันนี้ งุงุงิงิ :mew2:
อันนี้เป็นเพียงความรุ้สึกส่วนตัวจริงๆ นะคะ ไม่ได้อะไร
ไม่รู้สินะเราคิดว่าความรัก บางทีมันก็หาเหตตุหาผลอะไร
ที่แน่นอนไม่ค่อยได้หลอก กับชีวิตจริงๆ ของคนนี่แหละ
บางคนทำกับเราไว้เจ็บปวดมากแค่ไหน แต่พอมาถึงจุดหนึ่งจริงๆ ก็ยัง
ให้อภัยได้อย่างง่ายๆ ได้เลย มีอยุ่จริงและพบเห็นได้ทั่วไป (แม้แต่ตัวเราเองนี่อ่ะ)
แต่ก็อย่างว่าอะเนอะมันก็ไม่ใช่จะเป็นกับทุกคน ต่างคนก็ต่างความรุ้สึก
แต่เพราะเราเองมั้ง เป็นคนค่อนข้างใจอ่อน
ถ้าคนนั้นเค้าร้สึกผิด จากสิ่งที่เค้าได้กระทำลงไปจริงๆ และอยากแก้ตัวจริง
ถ้าเป็นเรา เราก็ให้อภัยได้นะ โดยเฉพาะถ้่าคนที่เรารัก และยัังรุ้สึกรักเค้าอยุ่ .....
ไม่มีอะไรคร่าาา แค่อยากพูดเฉยๆ อิอิ
ก็นะ เรามันน FC พี่โปรดนี่นะ เลยเข้าข้างง ฮิ้วววววว :กอด1:
-
พรุ่งนี้ไม่อัพเจ็บกว่าถ้าคู่นี้ไม่ได้ลงเอยกัน
อยากให้มาโปรดเป็นพระเอกก็มีบทเรียนให้ฮีไปก่อน
จะตายมั้ยเสี่ยฉัน เจอแบบนี้เข้าไป
คนไม่เคยมีความรักก็เป็นแบบนี้หมดนะ
จะว่าคราวซวยก็ได้ปะ ปลื้มเข้มแข็งก็ดีมากแล้ว
เฮ่อมันหน่วงมันเม้นไม่ออก5555555555555555
ถึงจะเกลียดการกระทำเสี่ยแต่ก็ไม่ได้ยินดีมากที่ปลื้มทำเหมือนเกลียดเสี่ย เท่ากับนี่ไม่ได้จบกันด้วยดีเลยอ่ะ เกลียดกันชัดๆอย่ามาให้เห็นหน้าเนี่ย
คือดูเชิงแล้วยากมากจริงๆอ่ะที่จะกลับมาคบกันแล้วจบแฮปปี้ =_=
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
น้องปลื้มใจเด็ดและเข้มแข็งขึ้นมากจริงๆ สงสารเสี่ยโปรดขึ้นมาทันที
อยากให้น้องเปิดใจรับเสี่ยอีกครั้ง เห็นเสี่ยโทรมแล้วรับไม่ได้~~
-
:mew2: :mew2: :mew2:
-
มาอ่านเม้นท์ที่บอกว่าทำไมรับได้ที่พระเอกข่มขืนได้
เราอยากบอกเรารับไม่ได้ แม้แต่ในกรณีผู้ชาย มันเป็นเหตุเป็นผลไปในแต่ล่ะบทแแต่ล่ะกาล
แต่ในกรณี ของมาโปรดกับปลื้ม อย่าเรียกว่าข่มขืนเลยค่ะ เรียกว่าขัดขืนดีกว่า จะเห็นว่ามีการสมยอมการเกิดขึ้นเพราะน้องก็ไม่ได้อะไรคิดมาก น้องยอมเพราะคำว่ารัก(ซึ่งไม่เห็นด้วยนะคะเด็กๆ)แต่สิ่งที่น้องเสียใจในตอนนั้น คือการดูถูกของมาโปรดและผิดหวังสิ่งที่มาโปรดทำมากกว่า ช่วยดูเหตุการณ์ความเป็นมา เหตุผล อุปนิสัยของตัวละครด้วยนะคะ
-
รู้สึกว่ามันเป็นสิ่งที่เสี่ยสมควรต้องเจออ่ะ เพราะเสี่ยทำตัวเสี่ยเอง ก็สงสารอยู่นะ นิดนึง :laugh:
น้องปลื้มนี่นายเอกในดวงใจเลย เจ็บแล้วรู้จักจำ แล้วก็มองโลกในแง่บวกด้วย ชอบอ่ะ :กอด1:
แต่ยังอยากให้เสี่ยเป็นพระเอกอยู่ไหม ก็อยากนะ แต่เหมือนที่ปลืื้้มคิดนั่นแหละว่ายังไม่ใช่เวลานี้ บางทีต้องให้เสี่ยเปลี่ยนอะไรบ้างเพื่อให้คุ้มค่ากับการที่จะได้ปลื้มคืนมา สรุปเข้าข้างปลื้ม :jul3:
อยากหัวเราะเยอะๆเพื่อกลบเกลื่อนความเศร้า จริงๆแล้วเราไม่ชอบช่วงที่เป็นดราม่าเลย เพราะชีวิตก็ดราม่าพออยู่แล้ว ฮือออ :mew6:
-
สงสารเสี่ย แอบเชียร์เบาๆ
-
รักเทอเหมือนกันนะคุณคนเขียน :กอด1: เทอเป็นคนแรกที่เรานึกถึงเมื่อกลับถึงบ้านเสมอ :กอด1: กอดอีกที...
แม้ตอนนี้จะดูเหมือนเย็นชา แต่มันก็เย็นชาจริงๆนั่นแหล่ะ (มรึงบ่นอารายยย) คือมันเจ็บจนชา จนล้า จนถึงจุดที่ว่าพอกันที พอเหอะ ไม่เอาแล้ว ไม่อยากหวังเพราะไม่อยากเจ็บอีก ไอ้ที่รัก มันก็ยังรักนะ แต่ไม่ไหว...
ส่วนเสี่ย... เชื่อว่าลึกๆแล้วเสี่ยคิดว่าการได้เจอ ได้คุย จะได้แก้ปัญหา เชื่อว่ากลับมาเริ่มใหม่ได้ (เพราะหลายคนเป็นแบบนี้ ไอ้คนที่พิมพ์อยู่นี่ก็คนนึงล่ะ กร้ากกก)
แต่มันไม่ใช่หรอก ความสัมพันธ์ไม่ใช่โจทย์เลข ที่ตีค่าหาคำตอบแล้วจบ ความเข้าใจในเรื่องราวหรือปัญหา ไม่ได้เป็นค่าผกผันกับความรู้สึก เข้าใจไม่ได้หมายความว่าไม่รู้สึก และน้ำหนักที่ให้กับ "สิ่งสำคัญ" ของแต่ละคนไม่เหมือนกัน บางคนอาจให้น้ำหนักกับเหตุผลและความเหมาะสม บางคนอาจจะเทหมดหน้าตักให้ความรู้สึกล้วนๆ สำหรับปลื้มในตอนนั้นที่เหมือนไม่มีอะไรจะเสีย ทั้งชีวิตมีเสี่ยคนเดียว ไม่มีเสี่ยก็ไม่เหลืออะไร ปลื้มให้เสี่ย 100% ในขณะที่เสี่ยมีครอบครัว มีพ่อ มีแม่ มีน้อง (เวร) น้ำหนักความสำคัญที่เสี่ยให้ปลื้มย่อมไม่ถึงร้อย ก็เนี่ยแหล่ะ ที่ทำให้มันเป็นอย่างที่เป็นอยู่
เอาเป็นว่า...
เขาก็รอตัวมาต่อเหมือนเดิมน่ะแหล่ะ 555+
พรุ่งนี้ไม่มา... งั้นเจอกันวันเสาร์นะเตง :จุ๊บๆ:
-
กลับจากตจว. ก็รีบแจ้นมาอ่านเลย
ทำใจอยู่นานตอนที่จะอ่านดราม่า อารมณ์แบบ
ให้คนเขียนอัพให้เรื่องคลายอีกหน่อยก็ดีนะได้ไม่ต้องเครียด
แต่สุดท้ายก็อ่านจนได้
เรื่องพี่โปรด ไม่เคยโกรธเคืองเลย ไมรู้ซิ ชั้นแม่ยกพระเอกนะ
ต่อให้ร้ายแรงก็รัก ก๊ากกกกกกกกกก
พี่โปรดเสียตรงที่ปากแข็งปากหนักนี่แหละ
สมควรแล้วนะที่จะต้องเจ็บปากกับการปากหนัก ปากแข็ง
อารมณ์เหมือนไม่บอกรักแม่ แต่รักมาก พอเสียไปถึงรู้
เสี่ยเขาเลยอาการหนัก ตอนเสียน้องไป
น้องปลื้ม จริงๆแล้วนี่ก็น่ารัก เกือบจะเป็นลูกรักเลยยย ย ย
นางเป็นดาวรุ่งมาก แต่ว่า น้องปลื้มนี่เป็นคนคิดมากจุง เกินวันที่เลข1 หรือ2ป่ะเนี่ย
ตอนที่ด่วนจากมานั้น แบบอิน้องปลื้มมมมม นางรีบไปไหม ไม่คิดอะไรก่อนเลย
แต่อย่างว่าน้องยังเล้กนัก เคยหนีออกจากบ้านมาได้ กับการจากพี่่โปรดคนที่เคยร้ายใส่
คนที่คิดว่าหมดรักกัน ทำไมน้องจะทำไม่ได้
โมโหคุณเปรมนะคะ ไม่ผิดเลยที่คิดรักคนมีเจ้าของ แต่คนนี้ขึ้นชื่อว่า "เมีย" พี่ชายนะคะ
ทำเกินไปจริงๆ คุณเปรมนะคุณเปรมน่าตีมาก แต่เขาอาจจะคิดว่าถ้าไม่มีคลิปนั่นน้องจะรักตัวก้ได้
เลยทำเรื่องแบบนั้นไป ต้องจับบวชค่ะ จะได้มองโลกให้ไ้มากขึ้นกว่านี้
น้องปลื้มกลับมาแล้ว พี่โปรดก็สำนึกแล้ว ลองฟังเหตุผลพี่เขาดูนะคะ
เผื่อจะเข้าใจพี่เขามากขึ้น (เข้าข้างพระเอกตลอด) นี่ถ้าน้องไม่โกรธคุณเปรม
แต่โกรธแต่พี่โปรดนะ แม่จะเฉาะหัวให้ ลำเอียงง งง ง เชอะ :a14:
การหายไปของน้องหวังว่าจะทำให้โตขึ้น คิดอะไรได้มากขึ้น มองอะไรได้หลายมุมมากขึ้น
เพระาสองครั้งที่น้องหายไปนี่ แสดงให้เห็นว่ายังคิดถึงแค่ตัวเองอยู่ แม้รอบข้างจะเป็นฝ่ายบีบน้องก็เหอะ
คนเขียนสู้ๆค่ะ
-
เท็นเท็นเบอร์2.. น้องปลื้มของเจ๊ .. ได้ใจจริงๆเลย
สงสารนังโปรดแล้วง่ะ แต่ยังไม่อยากให้ปลื้มใจอ่อนง่ายๆ
-
เอิ่ม...เสี่ยน่าสงสารนะเนี่ย
เสี่ยจะทำยังไงต่อไป ถ้าทำแบบที่ปลื้มบอก คงไม่มีอะไรพัฒนาหรอก
เอ่อ...ไม่รู้จะเม้นอะไรต่อดี บอกได้ประโยคเดียว อึมครึมอ่ะ!
-
อยากให้เค้าดีกันเร็วๆๆ อ่านแล้วมันน่าสงสาร :hao5:
-
น้องทำถูกแล้ว เลือกทำในสิ่งที่เราสบายใจ ^^
ต่อจากนี้ อยู่ที่ตัวโปรด เวลา และใจของน้อง
-
จริงๆถ้าจะอวสานตั้งแต่ตอนที่แล้วนี่ ถือว่าโอเคเลยนะ
Happy ending ละ ปลื้มกลับบ้านครอบครัวเข้าใจกัน
เรื่องราวคลี่คลาย ปลื้มรู้ทุกอย่าง แต่ก็ไม่ได้ฟูมฟายอะไร
ถือเป็นการจบแบบแฮปปี้ ส่วนมาโปรดก็ตามสไตล์ตัวร้าย
ไม่ต้องไปพูดถึงมัน 555
จากตอนที่ 29 นี้ไปน่าจะขึ้น ภาค 2 ได้แล้ว
เล่าถึงมาโปรดอีกครั้ง น้องปลื้มใช้ชีวิตใหม่ เข้มแข็งมากขึ้น
ไม่ใช่ปลื้มคนก่อนอีกต่อไป ไม่หนีปัญหา
ชีวิตต้องสู้ ต่อไปนี้ถ้าจะบอกว่ามาโปรดไม่ใช่พระเอกเราก็เชื่อนะ อิอิอิ
ถือซะว่า่ทำบุญกันมาแค่นี้ไง คนที่ไ่ม่ใช่ก็คือไม่ใช่
หาพระเอกคนใหม่ให้ปลื้มดีกว่า
เราไม่สงสารมาโปรดหรอกนะ
-
ความรัก กับคำว่าสงสาร อาจจะอยู่ด้วยกันได้ไม่นาน แต่ความรักกับความเข้าใจต่างหาก มันจะอยู่กับเราชั่วนิรันดร
รักพี่เมล กร๊ากๆๆๆๆๆๆๆ
-
แอบสงสารเสี่ยอะ
-
ถึงจะโกรธเสี่ยแต่ก็ขอให้สองคนนี้รักกันเร็วๆเห้อ
สุดแสนจะหน่วงเลย
-
คงต้องแบบนี้แหละสำหรับปลื้มนะ เพราะทำใจว่าไม่รักมานานมากแล้ว
ส่วนเสี่ยจริง ๆ ก็น่าจะทำใจมาประมาณหนึ่งแล้วไม่ใช่เหรอ ผ่านมานานขนาดนี้
ยังหวังว่าคำขอโทษจะทำให้เริ่มต้นใหม่ หรืออภัยกันง่าย ๆ
เสี่ยก็คงไม่มีบทเรียรอะไรเลยสิ ยิ่งยากยิ่งดี เรื่องแบบนี้หากเกิดกับชีวิตใครจริง ๆ
เชื่อเถอะ เลิกแล้วเลิกเลยแน่ ๆ ขนาดคบกันอยู่ยังมีโอกาสเลิกกันตลอดเวลา
นับประสากับกรณีแบบนี้ แบบนี้เหมือนปลื้มคนเดิมมาก ๆ ๆ ๆ
-
สั้นอ่ะ
จะบอกว่าสงสารโปรดนะ แต่ถ้าเป็นปลื้มก็ไม่รู้จะทำยังไงเหมือนกันใจหนึ่งก็เจ็บอีกใจหนึ่งก็รักมาก
อยากจะให้อภัยแต่พอเห็นหน้าแล้วบางทีมันก็จี๊ด (ถ้าชีวิตจริงมันคงต้องเป็นเส้นขนานกันไปจนตาย)
เข้าตำราไม่เห็นหน้าก็ถวิลหาสุดหัวใจ แต่พอเจอหน้ากันก็เย็นชา
เชื่อว่าเวลาจะทำให้ทุกอย่างดีขึ้น แต่มันจะนานแค่ไหน 10 ปี หรือ 20 ปี ... แต่เชื่อแน่ๆ ว่าปลื้มคงไม่มีวันลืมโปรดได้หรอก
แล้วแต่คนแต่งล่ะทีนี้
รออยู่นะจ๊ะ :mew1:
-
ขอบคุณปลื้ม ที่ไม่ใจอ่อน กลับไปคืนดีกับอิพี่โปรดง่ายๆ รอให้มันทรมานไปอีกซัก 8-9 ตอนก่อน
-
สงสารเสี่ยพี่โปรด :sad4: :sad4: :sad4: :sad4:
-
เฮ้อออ ~~
สงสารเสี่ยนะ แต่แบบ ..เฮ้อ
ดีแล้วที่ปลื้มไม่ใช้อารมณ์
รู้สึกปลื้มโตขึ้น :กอด1:
-
โฮ๊ะ ปลื้ม นายเจ๋งดีแหะ
-
หมดสภาพเลยมาโปรด แต่ก่อนไม่รู้จักคิด พอปัจจุบันพูดแต่ขอโทษๆ
-
เออ จริงนะคะ ถ้าจบภาคแรก แบบนี้โอเคเลยค่า ขึ้นภาคสอง เปลี่ยนพระเอกใหม่ (ป๊าบๆ โดนเหล่าแฟนคลับเสี่ย โบกเข้าให้) เอิ๊กๆ สำหรับเรา ถ้าเสี่ยแกยังอยากเป็นพระเอกอยุ่ แค่คำว่า ขอโทษ กับ สภาพโทรมๆ แบบเรียกเอาคะแนนสงสาร เราว่ามันง่ายและสิ้นคิดเกินไปอะคะ ไม่งั้นก็เข้าอีหรอบเดิม ปลื้ม ณ ปัจจุบันคาดว่า คงซึมซับความติสมาจากพี่เท็นๆ มาได้สักนิด (ขอแค่สักนิดนะคะ อย่าเยอะ ขืนติสเต็มร้อยแบบพี่เท็นๆ เห็นจะมีแค่พี่เมลคนเดียวที่เอาอยุ่และเข้าใจ) น้องแก เข้มแข็งค่ะ หาใหม่โลด ไม่ต้องแคร์ ปลื้มน่ารักทั้งหน้าตาและนิสัย ใครที่ได้รู้จักก็ต้องชอบค่ะ (เสียดาย ทำไมๆๆๆๆ ปาล์ม ไม่มาจีบฟระ อย่าไปหลงผิดชอบพี่เท็นๆ ให้มากน้า อันโน้น เมียพี่เมล แต่ทางน้องปลื้มแกยังว่าง)
ปล ที่เราเคืองโปรดมากที่สุด ก็อีตอน อัดคลิป + หลังจากที่คบกัน ดันไปยุ่งวุ่นวายกับหญิงอื่นอีกค่ะ (อันนี้เคืองอย่างแรง) และพอน้องมีชายอื่นมายุ่ง ดันทำ หมาบ้า (เออ รู้ว่าหึง แต่ทำไมๆ ทีตนเองทำได้ละ ไม่คิดว่า คนอื่นจะเจ็บบ้าง)
-
เจ็บและจุก ทำไมคนไทยมันขี้สงสารแบบนี้ ตอนน้องปลื้มเสียใจก็สงสารน้องปลื้ม ตอนอีพี่โปรดหมดสภาพก็สงสารพี่โปรดอีก อาจเพราะระหว่างที่ปลื้มหลบไปเสียใจ พี่โปรดก็กำลังชดใช้กรรมเช่นกันมั้ง ถ้าจะกลับมาลงเอยกันได้พี่โปรดต้องใช้ความพยายามอย่างสูงเลยนะ เหมือนเริ่มจีบกันใหม่หมดเลยอ่ะ แล้วพออยู่กับปลื้ม ความเป็นตัวตนของมาโปรดหายไปหมดเลย กลัวล่ะสิ กลัวเค้าไม่รัก แต่คำพูดที่บอกว่าขอแค่มาเห็นหน้าบ้างนี่แบบน่าสงสารอ่ะ แต่ก็นะ...น้องปลื้มทำถูกแล้วที่คุยกัน สติมาปัญญาเกิดค่ะ ต่อไปคงสลับข้างกันพี่โปรดอาจมาสโตร้กน้องปลื้มเอง
สู้นะเสี่ย มาโปรดซะอย่าง น้องปลื้มมาแบบเคะราชินีมา เจ๊ปลื้มจัง เรื่องคุณพ่อ แค่ฝ่าด่านปลื้มว่ายากแล้ว ไปด่านคุณพ่อคงยากกว่าค่ะพี่โปรด
ขอบคุณค่าาาาา พรุ่งนี้ไม่มาบรรดาแม่ยกทั้งหลายคงคิดถึงแย่
-
ก่อนหน้านี้ก็สงสารน้องปลื้มนะ
แต่ตอนนี้ อดสงสารเสี่ยไม่ได้ T^T
-
ชอบน้องปลื้มแบบนี้ เด็ดขาดมากหนู
ส่วนตัวก็ไม่ค่อยชอบนายเอกที่พอพระเอกมาขอโทษมาง้อนิดๆหน่อยๆหลังจากทำผิดมามากมายแล้วก็ยอมให้ง่ายๆ
ถึงโปรดจะแบกร่างโทรมๆมาพร้อมอารมณ์เหี่ยวๆกับแผลปริศนาที่มือก็ไม่สามารถทำให้เราใจอ่อนได้
เพราะสิ่งที่เคยทำไว้มันก็เยอะอยู่เหมือนกันนะ เรียกว่าหลายอย่างทับถมกัน ร้ายแรงมากน้อยปะปนกันไป
แล้วกับการแค่พาสารร่างมาพร้อมคำขอโทษอย่างเดียวโดยยังไม่ได้เห็นสิ่งที่ทำอย่างเป็นรูปธรรม ณ จุดๆนี้เลยยังตัดสินใจอะไรไม่ได้
อย่างน้อยต้องใช้เวลาระยะหนึ่งเฝ้าจับตาดูพฤติกรรมก่อนว่ายังเหมือนเดิมหรือเปลี่ยนแปลงไปมากน้อยขนาดไหน
และเปลี่ยนแปลงไปในทางที่ดีขึ้นหรือแย่ลง แต่เห็นน้องปิดโอกาสเหมือนปิดประตูใส่หน้าแบบนี้ก็ยังคิดไม่ออกว่าโปรดจะมีโอกาสนั้นไหมนะ
จริงๆแล้วเราเห็นว่าเวลาน้องปลื้มทำท่าจะแข็งข้อเอาจริง เช่น ขอเลิก ทุกครั้งโปรดก็เหี่ยวๆหงอๆแบบนี้ตลอดอ่ะ
เลยไม่แน่ใจว่าที่เราๆเห็นกันฉากนี้ โปรดแค่ยอมลงให้เพราะสำนึกผิดชั่วครั้งชั่วคราว หรือจะเป็นการสำนึกได้จริงๆ
เห็นด้วยกับคอมเม้นต์ของคุณ ferasia10 ที่บอกว่าครั้งแรกปลื้มกับโปรดเริ่มกันแบบไม่ถูกต้องไปหน่อย
ครั้งนี้ถ้าได้รับโอกาสมาอีกครั้งก็เริ่มต้นกันใหม่อย่างถูกต้องนะ ถ้ารักและจริงจังก็อย่าท้อถอยแล้วกัน จะรอดู
อ้อ คนอีกกลุ่มที่เรายังแค้นไม่หาย ยิ่งกว่าโปรดอีกคือพวกนังน้องส้วมและเหล่าบรรดาผู้ทำเป็นประสงค์ดีที่ส่งข้อความ/โทรเข้ามาด่าปลื้ม
อยากเห็นพวกนั้นได้เงิบกันและได้รับผลของการกระทำอย่างสาสมด้วย แค้นนนนนมาก
:katai4:
ปล.ช็อค พรุ่งนี้งดหนึ่งวัน เหมือนชีวิตประจำวันแล้วนะเนี่ยที่ต้องเข้ามาปูเสื่อรอ
งื้อออ งั้นภารกิจพรุ่งนี้เย็นๆค่ำๆกับการนั่งรีเฟรชรัวๆไปด้วยเรียนไปด้วยก็งดสินะ ฮ่าา
-
กุญแจของเรื่องนี้คงอยู่ที่เปรม และโปรด ผู้ชายที่ขี้ขลาดทั้งคู่ ถ้าเพียงแต่มีความกล้าพอที่จะแน่วแน่ในหนทางของตัวเองให้มากไม่ต้องหวั่นไหวและปล่อยให้เรื่องทุกอย่างมันไปในทางที่มันควรจะเป็นก็คงจะดี แต่อย่างว่าในเมื่อทำลงไปแล้วก็ต้องรับผลกรรมละนะไม่ว่าจะใครก็เจ็บทั้งหมด แต่สุดท้ายแล้วก็จะไปหาใครก็คงลำบากบางทีก็คล้ายๆกับสังคมในตอนนี้เหมือนกันนะหลายๆครอบครัว แค่ลดทิฐิ มีความกล้าที่จะพูดคุยกันตรงๆ อะไรๆ ที่มันก็คงจะเป็นไปในทางที่ดีขึ้น ปลื้มก็เป็นคนที่อดทนได้มากที่สุดแล้วเมื่อวันที่ทุกอย่างตรงหน้ามันจะทำให้เข้าใจไปในทางไหนก็ตามมันก็ไม่มีความหมายอีกแล้ว เพราะความขี้ขลาดของคนแค่ไม่กี่คน... จะรู้เรื่องจริงมันเป็นยังไงมันก็เปล่าประโยชน์อย่างที่เป็นอยู่จริงๆนั่นแหละเนอะ
-
ไม่รู้จะสงสารใครดี?
เอาเป็นว่า...ขอให้เข้าใจแล้วก็ยังรักกันเหมือนเดิมก็พอ .
-
พูดไม่ออก สงสารเสี่ย สงสารปลื้ม
เฮ้อ
-
เอาใจช่วยน้องปลื้มกับพี่โปรดจ้า :L2:
และขอ :z6: ไอ้คุณเปรม สักที
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ:
ปลื้มทำดีที่สุดแล้วนะ คนอย่างมาโปรดต้องได้รับประสบการณ์อย่างนี้บ้าง จะได้ไม่คิดว่าตัวเองสำคัญกว่าใครๆ
ปล.สั้นเนาะตอนนี้
-
ยอมรับเลยว่าเป็นนิยายเรื่องแรกที่อ่านแล้ว คิดตามมากมากจนเหมือนเป็นเรื่องของเพื่อนของพี่น้องตัวเอง บ้ามาก
เมื่อคืนอ่านรวดเดียวแล้วก็มาเกิดอาการหน่วง ในใจ นอนไม่หลับ เช้ามาก็เครียด บอกไม่ถูกว่าเพราะอะไร รู้แต่อยากให้ทุกอย่างคลี่คลาย ไม่อยากให้ปลื้มไปได้กะใครนอกจากเสี่ย ถึงเสี่ยมันจะเลวร้ายและไม่ดียังไงก็เข้าข้างมัน บ้าเนอะ แต่ห่วงปลื้มมาก เฮ้อ มาบ่นมาเพ้อ ตามประสาคนแก่ที่เป็นห่วงเด็กน้อย
-
ปลื้มใจเด็ดมากอะ จิงๆ พูดจาตัดขาดได้อย่างไร้เยื้อใย
พี่โปรดคงเจ็บมากก
-
แอบสงสารเสี่ยยย
น้องใจแข็งมาก
-
ยังไงก็จะรอและหวังว่าจะมีตอนแฮปปี้ๆ :ling2:
-
ปลื้มเข้มแข็งขึ้นมากเลย ป้าปลื้มใจมากลูก.. o7
-
คือบางทีน้องปลื้มก็คิดคนเดียวมากไปมั้ย :katai5:
ในเมื่อพี่โปรดมันอธิบายแล้ว ก็น่าจะทำความเข้าใจในส่วนลึกของตัวเองที่ยังรักเค้านี่นะ
เค้าไม่ได้ไปนอนกับใคร มันก็มากพอที่จะให้เค้าเริ่มต้นใหม่ได้
อย่างน้อยเห็นรอยแผลเค้าก็น่าจะเป็นห่วงอยู่ลึกๆแล้วทำไมต้องเล่นตัวบอกตัวเองให้ลืมเป็นนางเอกละครไปได้
คือเม้นท์ที่แล้วด่าพี่โปรดที่เห็นแก่ตัว แต่พอมาอ่านฝั่งปลื้มแล้วก็พอๆกันเลยคือไปคิดดูดีๆค่ะปลื้ม
เท็นบอกให้รักตัวเองแต่ก็ไม่เห็นต้องทำขนาดนี้ ยังไงก็ขอให้หายอาการแบบนี้ไวๆ
อ่านแล้วขัดใจ ขัดหู ขัดตาไปซะหมดดด นี่ถ้าพระเอกไม่ได้ชื่อมาโปรดก็ว่าไปอย่าง
ชีวิตคนเรามันสั้นนะ รีบๆรักกันดีกว่าา :ling1:
-
:เฮ้อ: เอาจริงๆ ก็สงสารปลื้มมากว่า รอคำอธิบายเมื่อตอนนั่นแต่ไม่มี โดนเพื่อนหักหลัง โดนโปรดทำอย่างงั้นใส่โดยไม่ผิดอะไรเลย
สมควรที่โปรดจะโดนซะบ้าง :m16: ทีตอนนุ้นเค้ารัก ไม่เห็นคุณค่า ไม่รักษาไว้ พอเสียไปทำมาคร่ำครว
โอ๊ะะ........อิน คะ อิน ประหนึ่งไปเล่นเป็นน้องปลื้มเอง 5555 :laugh:
-
ตามไล่อ่านทันจนได้
แอบน้ำตาหยดแหมะไปหลายหยด อินมากค่ะ T T :katai1:
ไม่ว่ายังมันก็เป้นความผิดพลาดที่เราว่าเสี่ยอยากแก้ไข อยากแก้ตัว อยากเริ่มใหม่
หวังว่าทั้งคู่จะดีกันนะ
สงสารทั้งปลื้มทั้งเสี่ยเลย :mew6:
-
T________________T
เจ็บปวดจังเลย สงสารเสี่ยโคตรรรรรรรรรรรรร :monkeysad: :sad11: :m15:
น้องปลื้มใจแข็งมาก แต่ก็โคตรเท่ห์เลย เอ๊ะ ยังไงเรา 5555555555+
ดีกันเร็วๆน๊าาาา
-
อ่านรวดเดียวจบ
บอกได้เลยว่ารู้สึกปวดหนึบ
-
พึ่งมาตามอ่าน นั่งอ่านมาตั้งแต่เมื่อวานแล้ว
สนุกมากกก แต่ก็เศร้ามากเหมือนกัน
รู้สึกว่าพี่โปรดผิดอย่างรุนแรง ที่เรื่องทุกอย่างเป็นอย่างนี้ก็ต้องโทษตัวเอง
แต่ก็แอบเชียร์อยู่ลึกๆให้กลับมารักกันน้า แหะๆ
-
o13 เยี่ยมมากเลยปลื้มมม ไม่ผิดหวัง
-
ฮือออ ชอบบบบบบบบบบบบ ชอบมากกกกกกกกกกกก รักน้องปลื้ม เชียร์น้องปลื้ม มากอดที จุ๊บๆๆๆๆ :man1:
ปลื้มเป็นอย่างนี้ดีแล้ว ชอบเหตุผลที่บอกเลิกเสี่ยของปลื้ม ปลื้มโฟกัสกับปัจจุบันได้ดีนะ ^^
วันนึง ปลื้มอาจจะกลับมารู้สึกดี ๆ กับเสี่ยอีกก็ได้ ใครจะไปรู้ แต่ไม่ใช่ตอนนี้อะ
เสี่ยเองก็เหมือนกัน คงจะยากหน่อยกับความรู้สึกผิด ถ้าเสี่ยลืมง่ายคงไม่ปล่อยให้ติดค้างในใจจนถึงตอนนี้
สงสารเสี่ยเหมือนกัน แต่กรรมใครกรรมมัน เป็นกำลังใจให้เสี่ยละกัน :a1:
-
ลืมไปว่าวันนี้ไม่มา แต่ก็ยังเข้ามาส่อง
ดึกๆจะมาอีกที เผื่อคนเขียนเปลียนใจมาอัพรอบดึก ^^
-
:mew3: :mew3: :mew3: :mew3: :mew3: :mew3: :mew3:......อากาศหนาวๆแบบนี้ คิดถึงตอนปลื้มไปอยู่พะเยาน่ะ ปลื้มคงหนาวเหมือนอากาศกรุงเทพตอนนี้ หนาวที่กาย ไม่เท่าไหร่ แต่หนาวที่ใจ กว่าจะทำให้มันอุ่นได้ใหม่ มันช่างยากเย็นเหลือเกิน.....คิดถึงคนแต่ง วันนี้ไปหลบหนาวอยู่ที่ไหนครับ...... :mew6: :mew6: :mew6: :mew6: :mew6: :mew6:
-
สงสารเฮียโปรด แต่อีกใจก็สะใจ :katai4:
-
ใจมันปวดหนึบไปหมด บอกไม่ถูกเลย
-
แม้จะรู้ว่าวันนี้ไม่มา แต่ก็แอบมาส่องตลอดดดด
นี่สินะโมเมนต์ของติ่ง รอนะคะ :hao5:
-
แอบมาส่อง อิอิ :mew1:
-
:m22: ไม่ได้มาส่องจริงๆนะ
-
อ่านตอนนี้แล้ว สงสารเสี่ยอ่ะ แต่อารมณ์สะใจมีมากกว่า 555+
น้องปลื้ม โกรธนานๆหน่อยนะ ให้เสี่ยได้สำนึกซะบ้าง ว่าน้องไม่ใช่ของตาย โดนโขกโดนสับแล้วยังอึดทนทาน = =
-
รอต่อไปค่ะ โอยหน่วงมาก
-
อ่านแล้วน้ำตาไหลเลยสงสารน้องปลื้มที่สุดแล้ว ยังไงๆมาโปรดก็ผิดอยู่ดี ที่ทำอะไรคลุทเครือจนน้องปลื้มต้องหนีไป สู้ๆนะคะเป็นกำลังใจให้คะ
-
มาแอบดู
-
เพิ่งเข้ามาอ่านรวดเดียวจบ
สนุกโดนใจ
:katai2-1: :katai2-1:
-
:mew4: สงสารเสี่ยจังอ่ะ
-
มารอตอนใหม่ ไม่ได้อ่าน 1 วันเหมือนชีวิตขาดอะไรไปสักอย่างหนึ่ง
-
:katai5:
-
มาปูเสื่อรออออออออออออออออออออออออออออ
มาได้แล้วมั้งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
ถ้าไม่มาเค้าจะไปแจ้งคนแต่งหายนะะะะะะะะะะะะะะ
ได้โปรดอย่าใจร้ายกะเค้าเบยยยยยยยยยยยยยยยย
-
รอมาต่อวันนี้นะ
:L2: :L2: :L2:
-
มารอ รอ รอ รอ รอออออ
-
เข้ามารออออออ อิอิ
-
มารอเสี่ยโปรด กับน้องปลื้ม คร้าบบบบบ :mew1:
-
http://www.youtube.com/v/X0NvSCuqZrs
ตอนที่ 30
Inside: มาโปรด
ไม่ใช่เรื่องง่ายเลย...ที่จะปล่อยให้คนที่รักเดินจากไป แต่ผม...ก็ทำไปแล้วจริงๆ
ทั้งๆ ที่อยากรั้งไว้ อยากอ้อนวอนให้กลับมา อยากบอกว่าผมรักเขามากแค่ไหน ทุรนทุรายและทรมานมากแค่ไหนกับตลอดหลายเดือนที่ผ่านมา...แต่ผมก็..ไม่ทำ แค่เพราะ...เขายืนยันว่าต้องการจะไป
ปลื้มไม่ได้เปลี่ยนไปเลยในสายตาของผม แต่เปลี่ยนไปมากในความรู้สึก ผมไม่รู้ว่าน้องไปเจออะไรมาบ้าง มีชีวิตแบบไหนหลังจากที่หันหลังเดินจากไป เพราะคนที่กลับมาเจอผมวันนั้น ไม่ใช่คนที่มองผมด้วยความรักอย่างเทิดทูนบูชาอีกแล้ว น้องกลายเป็นอีกคนที่แววตาเปลี่ยนไป ดูมุ่งมั่นและไม่ลังเลเหมือนแต่ก่อน
...แค่บอกว่าไม่ต้องการเห็นหน้าผมก็ไม่พูดอะไรมากความอีก ...ไม่มีแม้แต่ความสงสารให้กับผมเลยสักนิด
ผมเองก็ไม่ได้หวังว่าปลื้มจะให้อภัยหรือกลับมาเป็นเหมือนเดิม แต่ก็ยังทำใจไม่ได้อยู่ดีกับการตัดสินใจของปลื้มในครั้งนี้ เพราะถ้าปลื้มบอกว่าโกรธผมและไม่อยากให้อภัย ผมก็อาจจะยังพอมีหวัง ผมจะได้ขอโทษจะได้หาวิธีทำให้เราคืนดีกันได้บ้าง
แต่...ที่ไม่โกรธคืออะไร...มันเหมือนผมกลายเป็นแค่ความว่างเปล่าสำหรับปลื้ม ไม่โกรธแต่ก็ยังไม่อยากเห็นหน้ากัน นั่นหมายถึงน้องไม่ต้องการผมอีกต่อไปแล้วใช่ไหม...
ไม่รู้ทำไมนะ ผมถึงรู้สึกว่ามันเจ็บกว่าการถูกเกลียดเสียอีก เหมือนไม่มีค่าให้เขารู้สึกอะไรต่อเราเลย
ถึงอย่างนั้น...ก็ยังพอมีความสุขเหลืออยู่บ้าง...แค่เพราะปลื้มกลับมา ความทรมานตลอดหลายเดือนที่ผ่านมาของผมก็ดูเหมือนจะหายวับไป ต่อให้ปลื้มจะไม่อยากเห็นหน้าผมอีกแล้วก็ตาม แต่ผมก็ยังอยากเจอ ผมไม่รู้ว่าขอบเขตของความบังเอิญอยู่ตรงไหน หลายสิบครั้งต่อวันหรือมากกว่านั้น ถ้าบังเอิญเจอแล้วทักได้ ผมก็อยากให้ความบังเอิญเกิดขึ้นวันละหลายๆ พันครั้ง
แค่ให้ผมได้เห็นหน้า ได้คุย ได้อยู่ใกล้ๆ จะมองผมเป็นตัวอะไรผมก็ยอมทั้งนั้น แค่ยังได้เห็นปลื้มก็พอ
เกือบสามอาทิตย์แล้วหลังจากที่ได้คุยกันวันนั้น ผมต้องรีบตื่นแต่เช้าทุกวันเพื่อมามหาลัย จอดรถไว้ที่ตึกคณะของปลื้ม เฝ้ารอ...ว่าเมื่อไหร่จะมาสักที ที่ผมต้องมารอที่นี่เพราะรู้ว่าเดี๋ยวนี้ปลื้มขับรถมาเรียนเอง ผมคงจะแปลกใจมากหากเมื่อห้าเดือนก่อนแม่ไม่ได้พาผมไปพบคนสำคัญของปลื้ม
ใช่...คนสำคัญที่ว่าก็คือแม่แท้ๆ ของปลื้มเอง และที่ทำให้ผมตกใจในตอนนั้นก็คือแม่ของปลื้มก็คือแม่ของพี่ยินดี...เพื่อนสนิทของแม่ผม
เพราะแม่อยากให้ผมขอโทษในสิ่งที่ผมทำลงไป บอกว่าจะพาไปเจอแม่ของปลื้ม ตอนนั้นผมไม่มีความลังเลอะไรเลย รับปากกับแม่ไปทันที พวกเรานัดกันที่ร้านอาหารที่เคยไปทานด้วยกันประจำ เดินเข้าไปในร้าน นั่งเก้าอี้ได้ไม่กี่วินาที น้ำเย็นๆ ในแก้วทรงสวยก็สาดเข้าหน้าผมเต็มๆ พร้อมกับฝ่ามือของผู้หญิงที่นั่งอยู่ตรงกันข้ามตบมาเต็มแรง
คุณน้าหญิงเคยเอ็นดูผมมาก แต่ต่อจากนี้...คงจะไม่มีอีกแล้ว
'น้าไม่คิดว่าโปรดจะเป็นคนแบบนี้ นั่นลูกชายของน้านะ โปรดทำอย่างนี้ได้ยังไง ทำร้ายน้องทำไม!'
ถ้าผมจะบอกออกไปว่าผมไม่รู้เลยว่าปลื้มเป็นลูกของคุณน้า มันก็คงไม่ช่วยอะไร เพราะไม่ว่าปลื้มจะเป็นใคร ก็ไม่ใช่คนที่ผมควรจะทำร้ายอยู่ดี
'แม่ของโปรดบอกว่าน้องอยู่กับโปรดให้น้าวางใจ แล้วนี่อะไร โปรดทำน้องเจ็บ มีอะไรทำไมไม่พูดกันดีๆ ถ้าปลื้มเป็นอะไรไป น้าจะไม่ให้อภัยโปรดเลย!'
'ผมขอโทษ ขอโทษจริงๆ ครับ' น่าสมเพช...ที่ผมทำได้แค่พูดว่าขอโทษ
แม่ของผมเบือนหน้าไปอีกทางในขณะที่ผมยกมือขึ้นไหว้ขอโทษคุณน้าหญิง
ผมทำตัวไม่ดี ตอนนี้ผมรู้แล้ว ผมยอมรับผิดทุกอย่าง ผมทำให้ใครหลายคนเสียใจ ทำให้แม่ที่ผมรักต้องร้องไห้และผิดหวังในตัวผม ทำให้ปลื้มต้องหนีผมไป...แล้วตอนนี้...คนที่รักปลื้มไม่แพ้ผม ก็กำลังร้องไห้อยู่เหมือนกัน
'ขอโทษแทนโปรดด้วยนะ...ฉันเลี้ยงลูกไม่ดีเอง โปรดถึงได้เป็นแบบนี้' ต่อให้แม่จะไม่ค่อยคุยกับผมเหมือนเมื่อก่อน แต่ตอนผมป่วยท่านก็ยังดูแลอยู่ไม่ห่าง และตอนนี้...ก็กำลังขอโทษแทนผม
ผมรู้สึกแย่มากจริงๆ มันไม่ควรเป็นแบบนี้ ผมทำผิดเอง เกิดจากตัวผมเอง ไม่ใช่ความผิดของแม่เลย แม่เลี้ยงผมมาอย่างดีที่สุดแล้ว ทำไมต้องโทษตัวเอง...
ในวันนั้นหลังจากที่บอกทุกเรื่องกับคุณน้าหมดแล้วก็โดนตบมาอีกสองที ซึ่งผมก็คิดว่ามันยังน้อยไปด้วยซ้ำ น้อยไปจริงๆ กับการกระทำของผม แต่อาจจะเพราะคุณน้ายังเกรงใจแม่อยู่ ผมก็เลยโดนแค่นั้น แต่นับตั้งแต่นั้นมา...คุณน้าก็ไม่ค่อยนัดทานข้าวกับแม่อีกเลย ผมได้แต่บอกขอโทษแม่ซ้ำๆ ที่ทำให้แม่ต้องเสียเพื่อนดีๆ ไปอย่างนี้
หลายๆ อย่างสำหรับผมยังคงแย่ แต่ที่แย่ที่สุดเห็นจะเป็นบรรยากาศระหว่างคนในครอบครัว
สถานการณ์ภายในบ้านของผมไม่ได้ดีขึ้นเลย ผมยอมรับจริงๆ ว่ามองหน้าไอ้เปรมได้ไม่เคยเกินห้าวินาที เพราะผมพาลจะโกรธขึ้นมาทั้งๆ ที่รู้อยู่เต็มอกว่าต้นเหตุจริงๆ มันเกิดมาจากตัวผมเอง จนป๋าที่เพิ่งจะรู้เรื่องทุกอย่างหลังจากกลับมาจากต่างประเทศต้องส่งไอ้เปรมไปเรียนที่อื่น ไม่ใช่เพราะป๋าเข้าข้างผม แต่เป็นเพราะไอ้เปรมมันขอไปเองต่างหาก มันคงรู้ว่ายังไงผมก็จะไม่ไปไหนตราบใดที่ยังหาตัวปลื้มไม่เจอ
แต่หลังจากที่ไอ้เปรมไป ก็ยังคงไม่มีอะไรดีขึ้น มันเหมือนฝันร้ายจริงๆ สำหรับตลอดหลายเดือนที่ผ่านมา และก็เป็นฝันที่ไม่มีวันตื่น วันแต่ละวันของผมหมดไปกับการขับรถไปในที่ต่างๆ ผมไม่ได้เข้าเรียน ไม่ได้ทำตามหน้าที่ที่ผมควรจะทำ จนอาจารย์ที่ปรึกษาเรียกไปคุย ท่านแนะนำกับผมว่าถ้าหากผมยังไม่พร้อม ให้ทำเรื่องดร็อปเรียนไว้ เพราะไม่อย่างนั้น ผมคงต้องถูกรีไทร์... นั่นเป็นความล้มเหลวอีกอย่างที่เกิดขึ้น...มันแย่เกินไปสำหรับคนอย่างผมที่ชีวิตเคยพบแต่ความสุขมาโดยตลอด
สิ้นหวังและเจ็บปวดจนเกินไป...
ตอนนั้นผมเลือกทางออกให้ตัวเองอย่างสิ้นคิด และนั่นก็เป็นอีกครั้งที่ผมทำให้แม่ร้องไห้ ...จนแล้วจนรอดผมก็ไม่เคยจำความผิดพลาดของตัวเองและก็ทำให้มันเกิดขึ้นซ้ำๆ แต่การทนอยู่กับความสิ้นหวัง...มันเกินกว่าที่ผมจะรับไหว สุดท้ายผมก็ทำได้แค่ขอโทษกับสิ่งที่ทำลงไป และผมก็รู้ว่ามันไม่ใช่วิธีที่ดีพอ
'ไม่ว่าโปรดจะทำอะไรต่อจากนี้...อย่าลืมว่ายังมีป๋ากับแม่ สองคนในโลกนี้ที่จะเสียใจที่สุดหากว่าโปรดเป็นอะไรไป' ป๋าบอกกับผมแค่นั้น มืออบอุ่นของป๋าลูบเบาๆ ที่หัวผม น้ำตาที่ผมไม่เคยเห็นมันไหลเลยตั้งแต่เด็กกลับไหลลงมา แต่ไม่ทันที่แม่จะได้เห็น ป๋าก็เช็ดมันออกไป
เหตุผลก็คงจะมีแค่...ป๋าต้องเข้มแข็งเพื่อปกป้องครอบครัว คงไม่อยากให้แม่เห็นตอนร้องไห้นักหรอก...
'ผมจะไม่ทำให้ป๋ากับแม่ต้องผิดหวังในตัวผมอีกแล้วครับ ผมสัญญา'
คำสัญญาของผมในวันนั้นไม่ได้มีหลักประกันอะไรเลยว่าผมจะทำได้อย่างที่พูด แต่ป๋ากับแม่ก็พยักหน้าและส่งยิ้มมาให้ผม ไม่เว้นแม้กระทั่งน้องชายที่อยู่อีกซีกโลกที่ก็ส่งวิดีโอสั้นๆ มาทางไลน์
'หายเร็วๆ นะครับพี่ แล้วก็อย่าทำอย่างนี้อีกนะ ...ผมขอโทษ รู้ว่าถ้าพูดต่อหน้า พี่คงไม่อยากฟัง ถ้าเจอปลื้ม ฝากบอกด้วยนะ...ว่าสักวันผมจะกลับไปคุกเข่าขอโทษปลื้มด้วยตัวเอง ดูแลตัวเองนะครับ ฝากดูแลป๋ากับแม่ด้วย'
ผมพิมพ์ตอบกลับไปสั้นๆ ว่า 'เออ' แล้วจากนั้นต่างคนต่างก็ไม่ต่อบทสนทนากันอีก
ไม่รู้ว่าต้องใช้เวลาเท่าไหร่ แต่มันคงอีกนานกว่าทั้งผมและไอ้เปรมจะลืมเรื่องที่เกิดขึ้นได้ ความรู้สึกผิดมันทำร้ายคนๆ หนึ่งได้มากกว่าที่คิด เพราะยิ่งรู้สึกผิด ก็ยิ่งเกลียดตัวเอง...
ผมไม่รู้ว่าผ่านช่วงเวลานั้นมาได้ยังไง ยากเย็นแค่ไหนกับการที่ต้องทนอยู่กับความผิดหวัง ในแต่ละวันเป็นไปอย่างทุลักทุเล ซึ่งถ้ามีแค่ผมก็คงปล่อยให้เวลาในแต่ละวันหมดไปกับการตามหาปลื้ม เพื่อนๆ บอกว่าผมเหมือนคนบ้าทั้งๆ ที่ไม่รู้อะไรเลยแต่ก็ยังออกตามหา ไม่ต่างอะไรกับคนตาบอดที่เดินโดยไม่มีไม้นำทาง พวกมันถึงต้องผลัดเปลี่ยนกันมาคอยดูผม โดยที่ไอ้ซอลกับไอ้อาร์มพยายามอยู่กับผมให้มากที่สุดเท่าที่พวกมันจะทำได้ ไอ้กิ๊งโทรมาคุยด้วยบ่อยๆ บ่นของมันไปตามประสา ไอ้โจกับไอ้เจมก็ชอบพาผมไปนั่งกินข้าวเป็นก้างของพวกมัน ไหนจะไอ้เทพกับนิ้งที่วุ่นวายให้ผมช่วยคิดธีมงานแต่งงานของพวกมันให้ ลากผมไปนั่นไปนี่ได้เกือบทุกวัน จนผมต้องยืนยันกับพวกมันว่าผมอยู่ได้ และไม่คิดทำอะไรบ้าๆ อีกแล้ว พวกมันถึงได้ปล่อยให้ผมใช้ชีวิตตามเดิม
แต่ชีวิตตามเดิมก็ยังเงียบเหงาและทรมานใจมากอยู่ดี ไม่มีอะไรร้ายไปกว่าความทรงจำอีกแล้ว เพราะผมเคยได้รับมากไป ถึงได้มารู้ว่าตัวเองแย่แค่ไหนเมื่อไม่มีปลื้ม น้องทำให้ทุกอย่างจนผมเคยตัว ดูแลและใส่ใจในทุกๆ เรื่องของผม อะไรที่ผมชอบปลื้มจะรู้หมด แต่ผมกลับไม่รู้เลยว่าปลื้มชอบหรือไม่ชอบอะไร...เพราะฉะนั้นตอนที่ปลื้มบอกกับผมว่าผมให้ความสำคัญกับปลื้มน้อยเกินไป ผมถึงทำได้แค่...ขอโทษ
ตอนนี้ต่อให้ผมจะทำได้แค่เพียงมองปลื้มอยู่ห่างๆ เท่านั้น...ผมก็ยังมีความสุข มันไม่ทุรนทุรายเหมือนตอนที่ปลื้มไม่อยู่อีกแล้ว เพราะได้เห็นว่าปลื้มได้ใช้ชีวิตอย่างที่ปลื้มต้องการ มีเพื่อนที่รักและหวังดีกับปลื้มอยู่ข้างๆ แค่นั้น...ก็เพียงพอแล้วที่จะทำให้ผมยิ้มได้
แต่ก็อาจจะมีบ้างที่ทำให้ผมรู้สึกเศร้าใจ เพราะการเรียนของผมไม่ได้เอื้ออำนวยให้ผมมีเวลาว่างมากพอที่จะมาแอบมองปลื้มหรือทำทีเป็นว่าบังเอิญเจอกัน ผมทำได้เพียงแค่ส่งข้อความหาปลื้มทางแชทเฟซบ้าง ทางไลน์บ้าง หรือทาง SMS ที่ผมได้เบอร์มาหลังจากที่หลายวันก่อนบังเอิญเจอกันห้ารอบ แต่ปลื้มก็ไม่เคยตอบข้อความผมกลับเลยสักครั้งเดียว
ความจริงจะพูดว่าบังเอิญก็คงไม่มีใครเชื่อและผมรู้ว่าปลื้มไม่เชื่อด้วยแต่น้องก็ไม่ได้ว่าอะไร ก็ทักผมกลับเหมือนคนรู้จักที่บังเอิญเดินผ่านมาเจอแค่นั้น...
ผมถอนหายใจออกมา ก่อนจะดูนาฬิกาที่บอกเวลาเกือบจะสิบโมงแล้ว วันนี้ช่วงเช้าผมว่างแต่ช่วงบ่ายต้องขึ้นวอร์ด เพราะฉะนั้นผมคงอยู่รอจนถึงเย็นไม่ได้ ก็หวังว่าปลื้มจะมีเรียน...
ผมรอต่อไปอีกสักพัก จนกระทั่งสิบโมงครึ่ง ปอร์เช่คันสวยก็ขับเข้ามาจอดในลานจอดรถ ห่างจากรถของผมแค่ไม่กี่คัน ผมจ้องมองอยู่สักพัก รอให้คนในรถเปิดประตูลงจากรถมา แล้วแค่ชั่วอึดใจผมก็ได้เห็นคนที่เฝ้ารอมาหลายชั่วโมง
ปลื้มยังคงน่ารัก แต่งกายถูกระเบียบ เมื่อก่อนคงบอกได้ว่าตั้งแต่หัวจรดเท้า แต่เดี๋ยวนี้สีผมที่เคยดำถูกย้อมเป็นสีแดงไวน์แถมยังดัดอีกต่างหาก หน้าที่เคยขาวอยู่แล้วเลยยิ่งสว่างขึ้นอีก
ผมมองตามร่างผอมบางในทุกอิริยาบถ ยิ่งมองยิ่งเพลินและไม่รู้เบื่อ เห็นเดินวนรอบรถ เช็คอะไรไม่รู้อยู่ตั้งนาน ใจจริงผมก็อยากลงจากรถไปถามเหมือนกันว่ากำลังทำอะไร แต่เห็นปลื้มกำลังยิ้มแล้ว...ผมไม่ลงไปดีกว่า ขอมองอยู่ตรงนี้ก็พอ
ผมมองจนปลื้มเดินเข้าตึกเรียน เห็นน้องหันกลับมามองที่รถของผมเหมือนกัน แต่คงไม่เห็นผมเพราะฟิล์มติดกระจกคงกั้นสายตาเอาไว้ ก็ดีแล้วล่ะ...มันคงเป็นวันดีๆ ของน้องมากกว่าหากจะไม่เจอผม...
แต่สำหรับผมแค่นี้ก็มีกำลังใจขึ้นมาแล้ว ผมยิ้มให้กับตัวเองอีกครั้งก่อนจะขับรถไปโรงพยาบาลของมหาวิทยาลัยเพื่อทำหน้าที่ของตัวเองบ้าง...
...ในตอนนี้ขอแค่ได้เห็นรอยยิ้มของปลื้ม...ผมอยู่ตรงไหนก็ได้ทั้งนั้น
Inside: End
...................................To be continue...................................
นี่อาจจะเป็นอินไซด์สุดท้ายของเขานะคะ แค่ 'อาจจะ' เท่านั้น
มาช้าไป ขอโทษค่าาา เห็นหลายคนรอก็เลยรู้สึกผิด แต่รถติดมากจริงๆ วันนี้ เมื่อวานทำงานจนถึงสามทุ่มครึ่งเลยค่ะ กลับมาถึงห้องเกือบเที่ยงคืน :m29:
...พี่โปรดผิดพลาดอีกแล้ว แต่ถ้ามองตามความจริง ระหว่างพี่โปรดกับน้องปลื้ม พี่โปรดแกอยู่ในที่ที่เดิมที่เคยมีปลื้ม อยู่กับความรู้สึกผิด อยู่กับความผิดหวัง อยู่กับภาพความทรงจำเดิมๆ ที่เคยมี ในขณะที่น้องไปเจอสิ่งใหม่ๆ สถานที่ใหม่ๆ สิ่งแวดล้อมใหม่ๆ ความทรมานอาจจะสูสีกัน อาจจะไม่มีใครเจ็บน้อยกว่าใคร แต่...อย่าลืมว่าน้องมีพี่เท็น มีพี่เมล มีป้าเนียม มีลุงชิด มีคุณปาล์ม และมีเฟรน ในขณะที่พี่โปรดคิดว่าตัวเอง...ไม่มีใครเลย คนที่ถูกเลี้ยงดูมาอย่างดี โดนสปอยล์ ตามใจมาตั้งแต่เด็กอย่างเขา เจอความผิดหวังมากๆ เข้า เสียหลักเป็นนะคะ...อยากให้มองตรงจุดนี้ว่ามันไม่ใช่ทางออกที่ดีนะคะ เราเลือกที่จะเรียนรู้มันได้ (นี่พร่ำทำเพื่ออะไร? :m28:) :laugh:
แล้วเจอกันในตอนต่อไปค่ะ :bye2:
ขอบคุณทุกๆ คนที่รอคอย ทุกๆ กำลังใจที่ส่งมาให้
ขอบคุณที่เข้าใจในตัวละครหลายๆ ตัว :m4:
-
ตอนนี้สงสารเสี่ยโปรดแฮะ
แต่รู้สึกว่าสมควรแล้วก็ตอนที่เสี่ยบอกว่าโดนปลื้มสปอยเอาใจทุกอย่าง ชอบอะไรไม่ชอบอะไรปลื้มรู้หมด แต่ทีเรื่องปลื้มเสี่ยกลับไม่รู้สักเรื่อง อย่างนี้มันก็สมควรแล้วแหละ
เพราะเสี่ยให้แต่ความรัก ความเอาใจใส่เสี่ยไม่ได้ถึงครึ่งของปลื้มด้วยซ้ำ เสี่ยให้ในสิ่งที่เสี่ยคิดว่าดี โดยที่ไม่ได้ถามปลื้มเลยว่าที่เสี่ยให้นั้นมันดีและจำเป็นกับปลื้มมากแค่ไหน
เฮ่อ...แต่ถึงยังไงก็เป็นกำลังใจให้เสี่ย และอยากบอกเสี่ยว่าอย่ามัวแต่จมอยู่กับความรู้สึกผิดนั่นรีบก้าวเท้าออกมาจากความทุกข์นั่นแล้วเดินให้สง่าผ่าเผยให้เหมาะสมกับการที่จะเดินเคียงข้างปลื้มที่เป็นคนใหม่แบบนี้
-
:กอด1:
===================
น้องปลื้มผ่านช่วงเวลาแย่ๆแบบนั่นมาแล้ว
พี่โปรดเอง ถ้ายังรักตัวเอง รักปลื้ม และรักพ่อแม่
ก็ต้องผ่านช่วงเวลาอันแสนเลวร้ายต่อความรู้สึกนี้ไปให้ได้เหมือนกัน
-
สงสารเสี่ยอ่ะ มาโปรดที่ต้องจมอยู่กับความผิดที่ไม่มีวันหายไป :hao5:
อ่านแล้วหน่วงๆ ตอนที่เสี่ยเห็นน้องยิ้มแล้วคิดว่าไม่ต้องเจอตัวเองดีกว่า :katai1:
รอตอนต่อไปนะคะ *หมุนเข็มนาฬิกาแปป*
-
เย้!!!
เสี่ยโปรดสู้ๆนะ ^0^
-
:hao5:
เสี่ยจ้าาาาาาาาา มากอดปลอบ (โดนถีบ) :heaven
-
เป็นกำลังใจให้ต่อไปนะ อยากเห็นเค้าดีกัน แต่แบบนี้ก็ดี เสี่ยจะได้มีบทเรียน
-
:hao5: เค้าสงสารเสี่ย ฮือๆๆๆ
:sad4: :sad4: :sad4:
เสี่ยสำนึกผิดแล้วววว โอ๋ๆๆ เป็นกำลังใจให้เสี่ยสู้ต่อไป แม้จะ
มีหรือว่าไม่มีความหวังก็ตาม ถ้ารักจริงก็ต้องพยายามต่อไป
เชื่อว่าถ้าคนเราคู่กันแล้วก็คงไม่แคล้วคลาดกัน
คนทำผิดสมควรได้รับโทษอันนี้ก็จริง แต่ส่วนตัวคิดว่า
เค้าก็ควรได้รับการอภัยได้ด้วยเหมือนกันว่าปะคะ ?
แหะๆ แค่ความคิดเห็นส่วนตัว ไม่ได้อะไรนะคะ ^^ :mew2:
ปล. อยากให้คนไทยรักกัน << #ถามว่าเี่กี่ยว?
ปล่าววว อยากให้คนที่เคยเกลียดเสี่ยให้อภัยเสียด้วย นะๆๆๆๆๆ 55555 :call: <<โดนโบกไม่..รู้สึกว่าไม่เกี่ยวกะเมิงงง
ก็เค้ารักของเค้านิ ถึงร้ายก็รัก จ๊ากกกก :a5:
ขอบคุณคนเขียนนะคะ :กอด1:
#ติ่ง เสี่ยมาโปรด
-
อ่านตอนนี้แล้วก็ยังไม่สงสารโปรดอะคะ คือ พยยามแล้วนะคะ พยายามมองในมุมของโปรดบ้าง แต่ความสงสารหรือเห็นใจโปรดนี่ ยังหาไม่เจอค่ะเจอแต่สิ่งที่ มันน่าจะเรียกว่าสมเพชมากกว่า แหะๆ ใจแข็งไปไหม ส่วนเรื่องการให้อภยโปรดนี่ต้องถามค่ะ ว่าพี่แกได้แก้ไขอะไรไปบ้างแล้ว เหมือนตอนนี้จะแย่กว่าเดิมนะคะ สมมตินะคะ ถ้าวันนั้น ปลื้มไม่ได้เจอพี่เท็น พี่เมล ปลื้มจะยังยิ้มได้ไหมคะ คงได้แต่อยุ่สภาพเดิมๆ อยุ่ในกะลาที่ชื่อว่าโปรดอยุ่เหมือนเดิม ได้แต่เจ็บซ้ำๆอยุ่เหมือนเดิม ส่วนโปรดก็เห็นปลื้มเป็นของตายอยุ่เช่นเดิม สภาพมันคงเป็นมุมกลับกับในสภาพปัจจุบันค่ะ เราถึงหาคำว่าสงสารเห็นใจให้แก่โปรดไม่เจอค่ะ ณ ตอนนี้โปรดก็มองเห็นแต่ตนเองค่ะ
-
จำไว้เป็นบทเรียน แล้วก็ยอมรับมันให้ได้
เดี๋ยวทุกอย่างมันจะดีขึ้นเอง
-
สงสารทั้ง2คน.... :ling1:
-
บทเรียนครั้งยิ่งใหญ่เลยนะพี่โปรด
เฮ่อออออออออออออออออออออออออ
สู้เข้าไปเสี่ย กลับมาเป็นผู้เป็นคน เริ่มจีบใหม่ปะ อันนี้น่าจะดีสุดสำหรับความคิดเราละ
หน่วง อึมทึบ เม้นไม่ค่อยจะออกค่ะ อินเกิน55555555555555555
-
โปรดสู้ต่อไป
รอวันที่ปลื้มพร้อมละกัน
-
การไม่มีใครอยู่เคียงข้างมันน่าเจ็บปวดนะ สงสารโปรดจังตอนนี้
คนเขียนสู้ๆนะคะ
-
สู้ต่อไปนะเสี่ย o13
-
ขอบคุณมากครับ ที่แต่งเรื่องนี้ให้อ่าน
มีทั้งเศร้า ขำ ขม หวาน กลมกล่อมดี ^^
-
ฟื้นซะทีเถอะโปรด
-
อืมม พี่โปรด ... :mew4:
-
พี่โปรด :sad4: :sad4:
ไม่ใช่แค่ปลื้มแล้วมั้งที่คิดเองเออเอง พี่ก็ด้วย
แล้วตอนไหนจะได้เจอกันเนี้ยพี่ รอให้ไอ้เปรมกลับมาหรือไร ๅ :o12:
:กอด1:
:L2: :L2: :L2:
-
จะมีมาม่าครอบครัวไหมคะเนี่ย
-
ความรักหนอความรัก
ช่างมีิอานุภาพร้่ายแรงจริงๆ
อ่านตรงนี้แล้วสงสารโปรดมาก ไม่รู้ปลื้มโปรดจะมีทางกลับมารักกันไหมหนอ
รอตอนต่อไปจร้า
-
เฮ่ยเราชอบตอนนี้มากๆ อยากกดเป็ดรัวๆ ซัก 100 รอบ
รายละเอียดเรื่องราวที่ผ่านมาของโปรดช่วงปลื้มไม่อยู่ ครบมาก(ส่วนเรื่องแผลที่มือเราจะรอต่อไป)
เรียบเรียงความคิดของโปรดว่าคิดได้ซะทีนะ รวมไปถึงผลของโครงสร้างครอบครัวด้วย
เรื่องที่เกิดมันใหญ่มาก ร้ายแรงโคตรๆ ชนิดที่ว่า ครอบครัว2ฝ่ายไม่อาฆาตกันก็ดีแล้ว
มันเป็นผลลงเอยที่น่าจะเป็น ตามเงื่อนไขมาก(เคลมว่าสองฝ่ายก็รู้จักกันดีประมาณนึง)
เรื่องก็ผ่านมาพอสมควร ความแรงก็ลดทอนลงไปตามส่วน
ส่วนเปรมไปเหอะ ไปเลย รับผลที่ตัวเองก่อขึ้นมา แม้จะน้อยมากก็ตามนะ
ดีที่แก้ไขตัวเองทัน โชคดีที่เรื่องไม่ร้ายแรงกว่านี้
สาธุ ที่เหลือก็หวังว่าเยื่อใยที่มีจะไม่ขาด นายต้องอาศัยดวงและความอดทนแล้วล่ะมาโปรด
-
สงสารพี่โปรดอ่ะ อ่านแล้วน้ำตาซึม ฮึก :mew2:
ไม่ค่อยโกรธพี่โปรดเท่าไหร่ แต่ไปโกรธน้องเปรมแทน
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
มาโปรดมามา ป้ากอดปลอบเอง สู้ๆ ชีวิตยังมีพรุ่งนี้เสมอ
ดีแล้วที่โปรดคิดถึงพ่อกับแม่ ดีแล้วที่คิดได้ว่าตัวเองก็มีหน้าที่ของตัวเอง :กอด1: :กอด1:
-
เฮ้ออออ แล้วแบบนี้มันจะดีกันยังไงเนี่ย TT
ปัญหาระหว่างครอบครัวกับภายในครอบครัวนี่มันก็ใหญ่อยู่นะ
ฮือออ เสี่ย :o12:
-
เฮ่ยเราชอบตอนนี้มากๆ อยากกดเป็ดรัวๆ ซัก 100 รอบ
รายละเอียดเรื่องราวที่ผ่านมาของโปรดช่วงปลื้มไม่อยู่ ครบมาก(ส่วนเรื่องแผลที่มือเราจะรอต่อไป)
เรียบเรียงความคิดของโปรดว่าคิดได้ซะทีนะ รวมไปถึงผลของโครงสร้างครอบครัวด้วย
เรื่องที่เกิดมันใหญ่มาก ร้ายแรงโคตรๆ ชนิดที่ว่า ครอบครัว2ฝ่ายไม่อาฆาตกันก็ดีแล้ว
มันเป็นผลลงเอยที่น่าจะเป็น ตามเงื่อนไขมาก(เคลมว่าสองฝ่ายก็รู้จักกันดีประมาณนึง)
เรื่องก็ผ่านมาพอสมควร ความแรงก็ลดทอนลงไปตามส่วน
ส่วนเปรมไปเหอะ ไปเลย รับผลที่ตัวเองก่อขึ้นมา แม้จะน้อยมากก็ตามนะ
ดีที่แก้ไขตัวเองทัน โชคดีที่เรื่องไม่ร้ายแรงกว่านี้
สาธุ ที่เหลือก็หวังว่าเยื่อใยที่มีจะไม่ขาด นายต้องอาศัยดวงและความอดทนแล้วล่ะมาโปรด
เย้ดดดดดดดดดดดดดด กดร้อยรอบมันก็ถือเป็นโมฆะสิคะ ต้อง 101 รอบ มันถึงจะได้เป็ด ฮ่าๆๆ
แผลที่หลังมือของเสี่ย ก็ตอนฆ่าตัวตายไงคะ แต่ไม่อยากเขียนให้เรื่องมันฮาร์ดคอร์ไปกว่านี้ ไว้จะมาเอ่ยถึงในอีกหลายตอนเลย แต่นี่แอบบอกก่อน (สปอยล์ตลอด คนอ่านเขาจะตื่นเต้นได้ไง :m23: ไม่รู้ล่ะ ก็อยากบอกอ่ะ)
ปล.. ถึงคนอ่านทุกท่าน แจกน้ำเย็นค่ะ ใจเย็นๆ กันนะคะ ค่อยๆ อ่าน ค่อยๆ ไล่ตามกาลเวลาที่คนเขียนแม่งงงงงทำไทม์สคิปหลายเดือนเลยทีเดียว :laugh: สำหรััััับคนอ่านมันคงจะเพิ่งเหมือนว่า ดราม่าเพิ่งผ่านไปแค่ไม่กี่ตอน แต่ในเรื่องนี่จะเป็นปีแล้วนะคะ -o- :a5:
ยังไม่เก็ตว่าทำไมต้องสงสารโปรดด้วย
โดยเฉพาะที่ว่า
"พี่โปรดคิดว่าตัวเอง...ไม่มีใครเลย คนที่ถูกเลี้ยงดูมาอย่างดี โดนสปอยล์ ตามใจมาตั้งแต่เด็กอย่างเขา"
โปรดอายุเท่าไหร่แล้ว
เรียนอะไรคร้าบบบบ อาชีพที่ต้องอุทิศตัวเพื่อเพื่อนมนุษย์ ... นะ
โดนสปอยล์ที่บ้าน .. แต่ที่โรงเรียน มหาวิทยาลัย ... สิ่งแวดล้อมมันไม่ใช่บ้าน
ไม่ได้ถูกเพื่อน ถูกครู อาจารย์ สปอยล์ ด้วยนี่
ครั้งแรกที่ทำร้ายกันยังพอบอกได้ว่าเป็นเพราะอารมณ์โกรธ ขาดสติ
แต่หลังจากนั้น ... ที่รู้ตัวว่ารักน้องปลื้มแล้ว แต่ยังทำร้ายกันได้นี่สิ ... ฟิวส์ขาดคับ
ไม่มีคำว่า .. สงสารให้โปรดคับ..
ให้อภัยได้.. แต่ทางใครทางมันเถอะ
อยากตัดสินใจแทนน้องปลื้มจังวุ้ย
:katai2-1:
ตอบความคิดเห็นนี้ เนื่องจากมีคำพูดของคนเขียนนะคะ
พี่โปรดอายุ 21 ปี เรียนหมอ แน่นอนค่ะว่าต้องมีคำสอนอุทิศตนเพื่อผู้อื่น คนเป็นหมอต้อง...อะไรก็ว่ากันไปตามคำสั่งสอนของคณะพวกเขา แต่ความจริงมันก็มีอยู่ว่า หมอก็ยังเป็นมนุษย์ธรรมดานะคะ โกรธได้ ตายเป็น เสียใจเป็นเหมือนคนอื่นๆ พวกเขาไม่ใช่ผู้ที่ละทางโลก ความคิดความอ่านเมื่อเจอจุดพลิกผัน มันจะไปในแนวทางไหนต้องมาดูที่การเลี้ยงดูอีกที ไม่รู้นะคะ แต่ สำหรับเรื่องนี้ ตามนิสัยของพี่โปรดตั้งแต่ต้น
เขาเป็นที่รักของอาจารย์ เป็นที่สนใจของคนหลายๆ คน ที่คณะเขา เขาก็เป็นคนสำคัญ ในมหาลัยคนอื่นคนเขียนไม่รู้นะคะ แต่ในมหาลัยคนเขียน คนจำพวกนี้ก็มีเหมือนกัน คนที่เข้ากับอาจารย์ได้ดี เป็นจุดศูนย์รวมของเพื่อนๆ เขาเคยเป็นความภูมิใจมาตลอดนะคะ แต่พูดไป ก็รังแต่จะทำให้คนอ่านคิดว่า เราเริ่มสปอยล์พระเอกแล้ว :ruready
ปล. นี่เป็นพาร์ทอินไซด์สุดท้ายของเสี่ยแล้ว ข้องใจอะไรตรงไหน เราจะตอบแค่เฉพาะตอนนี้เท่านั้นนะคะ และลงหนึ่งตอนมีสิทธิ์เม้นตอบได้หนึ่งเม้นตามกฎ เพราะฉะนั้นหาอ่านได้จากเม้นนี้ ไม่อย่างนั้น ถ้ามีอะไรค้างคาตอนหน้า ขออนุญาต ไม่ตอบ :laugh:
-
ให้กำลังใจทั้งคู่เลยน๊าาาาาาา :call: :monkeysad: :n1:
-
รอตอนต่อไปละกัน :laugh:
เม้นท์ไม่ออก
แต่ขอบคุณคนเขียนค่ะ :katai2-1:
-
ที่โปรดยังอยู่ในบรรยากาศเดิม ๆ เพราะยังรู้สึกผิดใช่ไหมล่ะ เหมือนกับครั้งนี้โปรดรู้ตัวและสำนึกแล้วว่าตนผิดจริง ๆ และผิดมากด้วย จึงลงโทษตัวเองอยู่แบบนี้ จมอยู่ที่เดิมกับความรู้สึกผิดที่ยังเกาะติดในใจ เลยดูเหมือนทางออกจะยังเป็นทางตันอยู่ในความคิดของโปรด
ก็ไม่รู้สินะ เรากับเห็นด้วยที่โปรดจะมีช่วงเวลาแบบนี้อ่ะ เหมือนกลับถอยออกมาถึงจะอยู่ในจุดเดิม ๆ แต่ก็สามารถมองเห็นอะไรได้มากขึ้นกว่าเดิม เท่าที่อ่านโปรดก็เริ่มดีขึ้นมานิดหนึ่งนี่นะ ถึงจะไม่เดินไปข้างหน้าแต่ก็ไม่ถอยหลังซะทีเดียว อย่างน้อยโปรดก็ใส่ใจและเป็นห่วงความรู้สึกน้องมากขึ้นโดยที่ไม่ผลีผลามเข้าไปหาเหมือนแต่ก่อน และยังไปเรียนตามปกติ ถือว่าการกลับมายังจุดเดิม ๆ ก็มีการพัฒนาเหมือนกัน เหมือนถอยกลับมาคิดทบทวน ได้มองอะไรได้กว้างขึ้นและเป็นจุดเริ่มต้นที่ดีเลยทีเดียว ถึงจะเป็นจุดเล็ก ๆ ก็ตาม
แบบนี้นับว่าดีนะ ดีกว่าโดนบอกเลิกจมกับความเสียใจแล้วถอยหลังลงคลองเสียผู้เสียคนไปเลย แบบนั้นหลายคนเสียใจโดยเฉพาะพ่อแม่โปรดเอง ถึงตอนนี้แล้วนึกถึงปลื้ม ไม่แน่ตอนนั้นปลื้มคงมีสภาพแย่และหนักกว่าด้วยซ้ำ เพราะปลื้มไม่ต่างจากโปรดหรอก นกปีกหักไม่มีหลักเกาะดี ๆ นี่เอง โชคดีที่เท็นเท็นเข้ามาได้ถูกจังหวะพอดี
ตอนนี้โปรดก็ได้แต่มองอยู่ห่าง ๆ ห่วง ๆ แหม!! อยากให้โปรดได้เจอเท็นเท็นจัง :laugh: รายนั้นนะช่วยได้แน่นอนก็เดอะ เท็น นี่เนอะ :m20:
ก็หวังว่าเวลาจะทำให้โปรดเข้มแข็งขึ้นเรื่อย ๆ จนกลับไปยืนและพร้อมจะสู้และเดินหน้า อย่างที่มาโปรดควรทำ
-
อ่านแล้วรู้สึกหน่วงๆ :ling2: แต่ก็รอตอนต่อไป :katai1:
-
สงสารเสี่ย :mew4:
-
เสี่ยอา... ร้องไห้เลยอ่านอินไซด์นี้ พาทเสี่ยเป็นอะไรที่แบบ.. เข้าใจนะ
เฮ้อ... เอาใจช่วยเสี่ยนะ เสี่ยสู้ๆ
-
ก็ได้แต่คิดแหละแต่ละคนจะเดินไปในทิศทางไหน จะบรรจบกันหรือหันกันไปคนละทาง
-
ติดตามตอนต่อไป
แอบคิดว่าจะเปลี่ยนพระเอก แต่นึกได้ เฮ้ยนี่มันเรื่อง มาโปรด นะจำได้ไหม?
นอกจากจะมีมาโปรด No.2 ฮ่าๆ
แต่..แต่ช้าแต่....พี่โปรดน้องปลื้ม โอเคฟุดๆ
เชียร์ๆ
-
คืนดีกันไวไวน่าาาาาา :monkeysad: :monkeysad: :monkeysad:
-
เกิดอะไรขึ้นกับผู้ชายที่เคยเห็นแต่ตัวเอง
เราว่าถึงขนาดฆ่าตัวตาย น้องปลื้มไม่ได้เป็นแค่ตัวตนเล็กๆสำหรับพี่โปรดแล้วล่ะ
น้องมีความสำคัญแค่ไหนทีนี้อิเฮียคงจะรู้แล้ว
ไม่รู้ว่าปลื้มให้อภัยมั้ย แต่ตอนนี้คือเราให้อภัยอิเฮียแล้วนะ กลับมาซัพพอร์ตเหมือนเดิม 555555
เยเฮด ดราม่าให้อะไรมากกว่าที่คิด กอดคนเขียน :กอด1:
-
ยังไม่เก็ตว่าทำไมต้องสงสารโปรดด้วย
โดยเฉพาะที่ว่า
"พี่โปรดคิดว่าตัวเอง...ไม่มีใครเลย คนที่ถูกเลี้ยงดูมาอย่างดี โดนสปอยล์ ตามใจมาตั้งแต่เด็กอย่างเขา"
โปรดอายุเท่าไหร่แล้ว
เรียนอะไรคร้าบบบบ อาชีพที่ต้องอุทิศตัวเพื่อเพื่อนมนุษย์ ... นะ
โดนสปอยล์ที่บ้าน .. แต่ที่โรงเรียน มหาวิทยาลัย ... สิ่งแวดล้อมมันไม่ใช่บ้าน
ไม่ได้ถูกเพื่อน ถูกครู อาจารย์ สปอยล์ ด้วยนี่
ครั้งแรกที่ทำร้ายกันยังพอบอกได้ว่าเป็นเพราะอารมณ์โกรธ ขาดสติ
แต่หลังจากนั้น ... ที่รู้ตัวว่ารักน้องปลื้มแล้ว แต่ยังทำร้ายกันได้นี่สิ ... ฟิวส์ขาดคับ
ไม่มีคำว่า .. สงสารให้โปรดคับ..
ให้อภัยได้.. แต่ทางใครทางมันเถอะ
อยากตัดสินใจแทนน้องปลื้มจังวุ้ย
:katai2-1:
-
ทุกคนมีทางเดินชีวิตของตัวเอง
โปรดยังมีครอบครัวอยู่นะ
น้องปลื้มมีความสุขขึ้น
ก้าวผ่านอะไรหลายอย่างไปแล้ว
เข้มแข็งมาก
-
เฮียดราม่าได้อีก :mew4:
-
มันคือบทเรียนของชีวิต ผิดแล้วถ้าคิดได้ ประพฤติตัวดีก็น่าให้อภัย
น้องปลื้มเลิกดราม่าแล้ว มาโปรดก็ต้องดราม่ากันตอไป
รอจนน้องพร้อมที่จะให้อภัย
รักน้องปลื้ม บูชาน้องเท็น
-
สงสารพี่โปรด :hao5: :hao5: :hao5:
แต่อะไรที่มันเสียไปแล้ว ก็คงเอากลับมาไม่ได้
เพราะฉะนั้น สร้างมันขึ้นมาใหม่ค่ะพี่โปรด
สู้ๆนะ อยากให้น้องกลับมารักกันอีกครั้ง
ก็เริ่มใหม่เลย จีบใหม่ตั้งแต่ต้นค่ะ
เลิกจมกับความรู้สึกแบบนี้ได้แล้ว
กลับมาเป็นเหมือนเดิมไวๆนะ
-
ทำตัวเองแท้ๆ มาโปรด เอ๊ย
-
เสี่ยของน้อง พ่อยอดชายของน้อง
ไม่รู้ซิแตรู้สึกว่าสิ่งที่พี่โปรดทำไปตอนนั้น(ไม่นับตอนแรกที่ระยำกับน้อง)
พี่โปรดทำไปเพราะไม่ต้องการเลิกกับน้อง ทำไปเพราะคิดว่าจะเป็นทางออกที่ดี
ทำไปเพราะไม่ต้องการแตกหักกับน้องชาย และไม่ต้องการให้น้องปลื้มแตกกับน้องเปรม
น้องจากไปเพราะเข้าใจผิด อาจจะเพราะมีผลจากการที่น้องเป็นคนคิดมาก พี่โปรดไม่ชัดเจนก่อนหน้าด้วย
เลยทำให้น้องจากไป ตอนน้องไปนี่คิดถึงพี่โปรดจับใจ เพราะคิดดว่าจุดท่เขายืนนั้น
เป็นใครก็คงสงสารไม่ลง คงสมน้ำหน้า แล้วบอกว่า "สมควรแล้ว"
อดีตที่พี่โปรดทำร้ายน้อง เขาก็พยายามแก้ให้ดีในแบบของเขา
ปัญหาที่เข้ามา พี่โปรดก็พยายามหาทางออกในแบบของเขา
ถ้าพี่โปรดจะผิด ก็ผิดที่ทำอะไรคนเดียว คิดคนเดียว และเอาแต่ใจ
ทั้งหมดทั้งมวลที่กล่าวมานั้น ข้าพเจ้ายืนอยู่จุดเดียวกับพระเอกจ้า
นางสปอยพระเอกเสมอ ฮ่าๆๆ
-
สงสารเสี่ย
สงสารจิงๆนะ
ปลื้มรีเทิร์นกลับมาคบกับเสี่ยเหอะ
พลีสสสสสส
-
เป็นกำลังให้ทั้งคนเขียนและเสี่ยค่ะ ขอให้เสี่ยสู้ต่อไป คนผิดยอมรับผิดเราให้อภัย (กลายเป็นติ่งเสี่ย) :monkeysad: :monkeysad: :impress3:
-
ไม่แปลกอะไรเลยที่มาโปรดจะทำแบบนั้น คิตั้งแต่ที่ปลื้มบอกเห็นแผลที่ข้อมือแล้ว
คนแบบมาโปรดถูกเลี้ยงดูมาแบบสปอยด์สุดๆไม่เคยผิดหวัง ดูได้จากพฤติกรรม คนเหล่านี้เมื่อเสียศูนย์มันจะมีผลกระทบมากกว่าคนทั่วไป เวลาผิดหวังก็จะเป๋ทันที แล้วยิ่งสิ่งที่มาโปรดคิดคือการทำให้คนที่รักผิดหวังทั้งแม่ ทั้งปลื้ม ไปไม่เป็นกันแหละ เดินหาทางออกไม่เจอ เจอแต่ความผิดตัวเอง แล้วเราไม่อยากให้ทุกคนเอาตัวเองเป็นที่ตั้ง นี่คือนิสัยของมาโปรด และนั่นจึงเป็นเหตุว่าทำไมมาโปรดถึงคิดจะฆ่าตัวตาย
แต่ตอนนี้มาโปรดคิดได้แล้ว แต่ยังไม่มีไฟ ที่จะไปลุยหาน้อง ได้โปรดดดด มาโปรดดพยายามอีกนิดขุดตัวเองอีกหน่อย เพราะสำหรับเราไม่ว่าเรื่องครอบครัวเรื่องอะไรมันเป็นอดีตไปแล้วทุกคนพร้อมเริ่มใหม่ อยู่ที่มาโปรดแล้วหล่ะพร้อมที่จะกล้่าก้าวไปข้างหน้าหรือยัง
-
ก็สงสารนะ แต่ก็ต้องยอมรับผลของการกระทำของตัวเอง แต่ยังไงก็สู้ๆนะ...มาโปรด
-
น้องเดินวนรอบรถแล้วยิ้ม เพราะรู้ว่าเสี่ยมาแอบดูหรือเปล่า มโนเบาๆ ช่วงนี้เป็นสิ่งที่เสี่ยควรต้องเผชิญ ถูกต้องแล้วล่ะ ต้องให้เศร้าบ้างไม่งั้นเคยตัว อยากอ่านตอนต่อไปอีกแล้ว เท่าไรก็ไม่พอจริงๆ ไว้อาลัยตัวเอง!
-
ทีแบบนี้ จะมาขออยู่ห่างๆ :m16:
-
ความเศร้าของโปรดกับปลื้มในมุมของตัวเอง เศร้าไม่แพ้กัน
หวังว่าโปรดกับปลื้มจะมีรักใหม่ได้อีกครั้ง อยากให้ทั้งคู่ผ่านไปให้ได้
-
เฮ้อออ ~~
แล้วมันจะผ่านไป .. :กอด1: :กอด1:
-
คืนดีกันเร็วๆเน้อออเสี่ยยยยย :laugh:
ใครไม่เชียร์เสี่ยก้อไม่เปนรัย เค้าเชียร์อยู่ ฮ่าๆๆๆๆๆๆ
:hao6:
มันปักใจไปแล้วว่าเสี่ยเป็นพระเอก พระเอกก้อต้องคู่กะนายเอก ถ้าพระเอกไม่ได้คู่กะนายเอกก็ไม่ใช่พระเอกแล่ว (อันนั้นเค้าเรียกพระรอง) :hao4:
ปล.หลายคนต่างความคิด ว่าไม่ได้หรอก :-[
-
:เฮ้อ:
อีกคนกำลังเดินต่อไป แต่ อีกคนยังคงอยู่ที่เดิม
ก็หวังว่าสักวันเสี่ยจะเดินต่อไปได้...เนาะ :เฮ้อ:
-
อู๊ยยยย เข้ามาอ่านช่วงมาม่ากำลังเดือดพอดี ซัดโอกเข้าไปเต็มๆ
โอ้ยยยยยย หน่วงงงง :mew6:
-
อิเสี่ยทำน้ำตาไหล
สู้ๆนะ ทุกคนนั่นแหละ
-
โฮๆๆๆ รักหนอรัก ทำได้แค่แอบมองเธอจากมุมไกลๆ
ห่วงใยในมุมข้างๆที่เธอไม่เคยเห็น
คิดถึงเธอทุกวินาทีทั้งวี่ทั้งวัน
รักทั้งๆที่เค้าคงไม่หันกลับมามอง (แหง่ะ กูดราม่าทำไม?)
:ling2:
-
เชียร์เสี่ยโปรดอยู่เสมอ
คงเพราะชื่อเรื่อง + เป็นพระเอกด้วยมั้ง
ด้วยเพราะเป็นพวกเข้าข้างพระเอกเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว อิอิ
ใครไม่เอาพี่โปรด เราเอาเองงงงง
มาหาเค้ามามะพี่โปรดดดดดดดด อิอิอิ
เห็นด้วยนะกับความเห็นที่ว่าพี่โปรดแค่พยายามจะแก้ปัญหาในแบบของเขา
แม้จะแก้ได้ไม่ถูกก็ตาม แต่ก็ได้พยายามทำในแบบที่ตัวเองทำได้แล้ว
แต่ด้วยเพราะถูกเลี้ยงดู ถูกปลูกฝังมาแบบผิดที่ผิดทางไปหน่อย
วิธีที่เฮียใช้แก้ปัญหาเลย...ไปบ้าง
แต่เอาโดยรวมนะ
เราชอบปลื้มอยู่หรอก
แต่เราชอบเสี่ยโปรดมากกว่า
สู้ๆค่ะ พี่โปรดดดดด
เอาใจช่วยน้าาาาา><
-
...สมควร หึ :a14:
เป็นธรรมดาของคนที่อยู่เหนือคนอื่นมาตลอดชีวิตแหล่ะนะ ไม่เคยต้องผิดหวัง ไม่เคยอยากได้แล้วไม่ได้ มีครบทุกอย่าง คนแบบนี้จะไม่ค่อยคิดถึงคนอื่น... ก็เห็นแก่ตัวอ่ะแหล่ะ เพราะต่อให้นอกบ้าน เชื่อว่าทั้งเพื่อนทั้งคนรอบตัวก็ยอมให้ เพราะเป็นคนมีสเน่ห์ไง คนรอบข้างก็จะหยวนๆอ่ะ ก็ต้องเจอประสบการณ์จริงเนี่ยแหล่ะ ถึงจะคิดได้ ถึงจะมองย้อนกลับไปว่าที่ผ่านมาตัวเองเป็นยังไง และอีกฝ่ายต้องทนมากแค่ไหน
ในทางกลับกัน พอน้องปลื้มได้ออกไปท่องโลก (ไร่?!?) เจอคนอื่น ได้ประสบการณ์ใหม่ๆ ก็ทำให้โลกกว้างขึ้น เห็นว่ายังมีอะไรอีกแยอะ รู้ว่า่โลกไม่ได้ล่มสลายแค่เพราะไม่มีเฮียโปรด
ต้องบอกว่าสองคนนี้เรียนรู้ชีวิตสวนทางกันอ่ะนะ มันก็เลยเป็นเงี้ย
เอาเป็นว่ารอต่อนะเตง :กอด1:
-
ตามมาอ่านรวดเดียวเลย จะบอกยังไงดีเนี่ย เสี่ยโปรด จะสะใจหรือสงสารดีเนี่ย เฮ้อ มาม่า
หวังว่า ทั้งสองจะทำใจยอมรับ และ อดทน กันได้นะ จะรอตอนต่อไปนะคะ
-
ให้อภัยเสี่ยแล้ว
สงสารเสี่ยเลยอ่ะ
ต่อไปก็รอปลื้มล่ะนะ
ว่าจะให้อภัยเสี่ยเมื่อไหร่
สู้ๆนะเสี่ย
-
ให้โอกาสพี่โปรดอีกสักครั้งจะได้ไหม เสี่ยสำนึกแล้วจริงๆนะ
พี่โปรดน่าสงสารมากจริงๆ ก็เข้าใจว่าทำผิดกับน้องไว้มาก
แต่คนเราย่อมอยากได้การให้อภัยเสมอ ให้เสี่ยได้กลับตัวกลับใจใหม่นะ
ขอร้องล่ะ ขอให้เค้าได้คู่กัน ให้เราได้มีความสุข แม้ในโลกของนิยายก็ตาม
:m17:
-
กลับมาอ่านได้แล้วอิอิ
มาเป็นกำลังใจให้ครับ
คืนดีกันเร็วๆนะครับ
-
สงสารมาเฮีย น้องจะกลับมาดีกับเฮียรึป่าว
ชอบเรื่องนี้มาก กด+ให้
-
แล้วประสบการณ์จะช่วยสั่งสอนคุณเอง...มาโปรด
คนเราเจ็บได้ ร้องไห้เป็นกันทั้งนั้น
-
โปรดนี่เอาแต่ใจตัวเอง และเห็นแก่ตัวมากเกินไปนะ
พอชีวิตผิดหวัง ไม่ได้ดั่งใจ ก็คิดจะตัดช่องน้อยแต่พอตัวแบบนั้น
ขอให้มีสติขึ้นมาจริงอย่างปากว่าเถอะ :เฮ้อ:
-
ก็หวังว่าเสี่ยพี่โปรดจะออกมาจากวังวนของความคิดตัวเองเร็วๆนะ
รักน้องมากก็จริง แต่ต้องรักตัวเองด้วย
-
อ่านตอนนี้แล้วต้องบอกว่า สม น้ำ หน้า อิๆๆ
เรากลับมองต่างจากคนอื่น(แม้แต่ไรต์ก็เหอะ แม้จะบอกว่าโปรดเกิดในครอบครัวแบบไหนก็ตาม แต่ค่าของคนมันย่อมเท่ากันเสมอ ไม่ว่าคุณจะเป็นใคร มาจากไหน เมื่อทำผิด ก็ต้องได้รับผลกรรมที่ตนทำเท่ากันสิ นี่เรายังว่าน้อยไปด้วยซ้ำ)
เรากลับไม่รู้สึกสงสารเฮียเลยแต่กลับรู้สึกว่ายังไม่สาสมด้วยซ้ำนะ
เพราะถ้าให้มองตามความเป็นจริง ที่ปลื้มเจอ 100 แต่ที่โปรดได้รับและชดใช้แค่ 30 เองนะ
ดีแค่ไหนแล้วที่ปลื้มไม่คิดแก้แค้น แต่เลือกที่จะให้อภัยและปล่อยวางซึ่งจริงๆที่โปรดทำเรามองว่ามันเลวระยำเลยนะ
แม้หลังๆจะทำตัวดีขึ้นมานิดเดียว(นิดเดียวจริงๆนะ) แต่เรากลับไม่ชอบใจเปรมอยู่อย่างนึงคือทำไมต้องหนีความผิดที่ทำ
ทำไมต้องกลัว ทีตอนทำๆไมไม่คิด(แม้บางอย่างที่เปรมทำเราแอบเห็นด้วยก็เถอะ แต่ที่ไม่เห็นด้วยคือเพื่อนสองคนที่ไม่ยอมบอกปลื้มน่ะ เราเกลียดเลยล่ะ)
คืออย่างน้อยๆที่เปรมทำก็ทำเพราะรักและอยากแก้แค้นแทนเปรม(ถึงแม้จะเป็นการทำร้ายปลื้มด้วยก็ตาม)
แต่เมื่อเทียบกลับที่โปรดทำร้ายปลื้มเพราะความสนุก ซึ่งเราอยากให้โปรดชดใช้อย่างสาสมเลยนะ
ดีแค่ไหนแล้วที่แม่ของปลื้มไม่แจ้งความน่ะ :katai1:
-
พี่โปรดสำนึกตัวได้แล้ว เราก็อยากให้น้องปลื้มให้โอกาสพี่โปรดอีกครั้งนึงนะ
แอบอยากให้คืนดีกันจังเลย แหะๆ
-
อ่านตอนนี้แล้วหน่วงได้อีก
แต่ส่วนตัวชอบ และเข้าใจมาโปรด และปลื้ม
ปลื้มก็มีมุมของปลื้มอยู่มุมที่โดนทำร้าย ส่วนมาโปรดก็มุมที่ทำร้ายคนที่รัก
สำหรับเปรม น่าจะอยู่ช่วยพี่ชายตัวเองก่อน
เปรมน่าจะได้รับผลกระทบมากกว่านี้หน่อย(เปล่าแค้นเปรมจริงๆ :fire:)
มาโปรดพยายามเข้านะ :m15: :m15:
น้องปลื้มให้อภัยและให้โอกาสมาโปรดอีกครั้งเถอะ :monkeysad:
-
พรุ่งนี้จะมาต่อใช่ไหม คนเขียน :hao5:
รอตอนต่อไปจร้า :hao4:
-
ดีกันเถอะ
อยากอ่านหื่นๆ หวานๆล่ะ
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
o13
-
พี่โปรดก็เสียหลักไปเยอะเนอะ สมควรจะโดนน่ะคะ แต่คนผิดถ้าสำนึกได้จากใจจริง
คราวนี้คงอยู่ที่ปลื้มแล้วว่าจะอภัยไหม
ตอนนี้ปลื้มไม่มีใคร พี่แกก็แอบมองได้อย่างสงบสุขอยู่หรอก
แต่ถ้ามีใครซักคนเข้ามาหาปลื้มล่ะ แกอยู่ไม่สุขแน่
น้องปลื้มรู้ตลอดสินะ ว่าพี่เค้าแอบมอง
ขอบคุณค่ะ
-
คุณเปรมหายหน้าไปเลยซะงั้น :เฮ้อ:
ที่เสี่ยโปรดไม่เป็นหมาบ้าเหมือนเดิมเพราะรู้อะไร ๆ มาก่อนบ้างแล้วนี่เอง
แอบสงสารเสี่ยเหมือนกันนะ เราชอบสงสารคนที่สำนึกผิดแล้ว :hao5:
น้องปลื้มเป็นผู้เป็นคนแล้ว ค่อนข้างหมดห่วง อิอิ
-
อยากจะบอกคนเขียนว่าพักบ้างก็ได้ครับ ลงถี่มาก เดี๋ยวจบเร็ว แต่มาลงทุกวันก็ดีนะ 55555555
-
:กอด1:ปลื้ม
-
ตอนนี้สงสารเสี่ยอ่ะ T^T
ชีวิตเสี่ยดิ่งหมดทุกอย่างเลย
เฮ้อ เป็นกำลังใจให้เสี่ยนะคะ
-
พี่โปรดคือคนที่พยายามจะมีความสุขอีกครั้ง
เอาใจช่วยอยู่นะพี่ เพราะฉันก็อยากให้พี่มีความสุข
รักนายว่ะ :กอด1:
-
เฮ้ออ ที่ผ่านมาคงจะเป็นบทเรียนที่ดีสำหรับเสี่ย
หวังว่าน้องปลื้มจะยังให้โอกาสเสี่ยอยู่
-
เสี่ยทำใจก่อนนะ
รอให้คุณคนเขียนใจอ่อนก่อน ฮ่าๆๆๆๆ
ชอลพี่เมลกับพี่เท็นมากๆเลย น่ารักจริงๆ
น้องปลื้มมีความสุขมากๆน้าาาาาาา
อยากอ่านตอนต่อไปแล้ว ตื่นเต้นๆ
ชอบเรื่องนี้ตรงที่ ปลื้มแข็งแกร่งขึ้นเนี้ยเหละ
สนุกๆ
-
แงงงงงงงงง สงสารเสี่ยมากอะ เรื่องนี้ตามมาอ่านรวดเดียว จากทุกข์ สุข เศร้า รับรู้อารมณ์ได้ต่อเนื่องมาก
ยังคิดถึงวันคืนดีดีที่สองคนนี้มีด้วยกันอยู๋เลย แงงง เศร้า
อยากให้กลับมารักกันเหมือนเดิมอะ แต่ปรับปรุงนิสัย ปรับเปลี่ยนให้เข้ากันมากขึ้น มันอึมครึมมากจริงๆตอนนี้
รออ่านตอนต่อไปนะคะ ชอบมากคะ
-
อ่านตอนนี้แล้วต้องบอกว่า สม น้ำ หน้า อิๆๆ
เรากลับมองต่างจากคนอื่น(แม้แต่ไรต์ก็เหอะ แม้จะบอกว่าโปรดเกิดในครอบครัวแบบไหนก็ตาม แต่ค่าของคนมันย่อมเท่ากันเสมอ ไม่ว่าคุณจะเป็นใคร มาจากไหน เมื่อทำผิด ก็ต้องได้รับผลกรรมที่ตนทำเท่ากันสิ นี่เรายังว่าน้อยไปด้วยซ้ำ)
เรากลับไม่รู้สึกสงสารเฮียเลยแต่กลับรู้สึกว่ายังไม่สาสมด้วยซ้ำนะ
เพราะถ้าให้มองตามความเป็นจริง ที่ปลื้มเจอ 100 แต่ที่โปรดได้รับและชดใช้แค่ 30 เองนะ
ดีแค่ไหนแล้วที่ปลื้มไม่คิดแก้แค้น แต่เลือกที่จะให้อภัยและปล่อยวางซึ่งจริงๆที่โปรดทำเรามองว่ามันเลวระยำเลยนะ
แม้หลังๆจะทำตัวดีขึ้นมานิดเดียว(นิดเดียวจริงๆนะ) แต่เรากลับไม่ชอบใจเปรมอยู่อย่างนึงคือทำไมต้องหนีความผิดที่ทำ
ทำไมต้องกลัว ทีตอนทำๆไมไม่คิด(แม้บางอย่างที่เปรมทำเราแอบเห็นด้วยก็เถอะ แต่ที่ไม่เห็นด้วยคือเพื่อนสองคนที่ไม่ยอมบอกปลื้มน่ะ เราเกลียดเลยล่ะ)
คืออย่างน้อยๆที่เปรมทำก็ทำเพราะรักและอยากแก้แค้นแทนเปรม(ถึงแม้จะเป็นการทำร้ายปลื้มด้วยก็ตาม)
แต่เมื่อเทียบกลับที่โปรดทำร้ายปลื้มเพราะความสนุก ซึ่งเราอยากให้โปรดชดใช้อย่างสาสมเลยนะ
ดีแค่ไหนแล้วที่แม่ของปลื้มไม่แจ้งความน่ะ :katai1:
เราคิดเหมือนคุณนะคะ เราว่าที่เสี่ยโดนตอนนี้ยังเจ็บไม่ถึงครึ่งที่เสี่ยเคยทำ ทั้งโดยเจตนา และไม่เจตนาเลยค่ะ เหมือนน้องปลื้มแกเป็นเมียทาสเลยค่ะ ไหนจะโดนจากโปรด และโดนจากบรรดาสาวๆของโปรดอีก บอกตรงๆว่า ปลื้มดีเกินกว่าที่ัป็นคนรักกับโปรดค่ะ น้องไม่แค้นและให้อภัย นี่ก็ถือว่าดีมากแล้วค่ะ ตอนนี้เราถึงไม่สงสารได้แต่สมเพชค่ะ รุ้ค่า เมื่อสาย ประโยคนี้น่าจะเหมาะกับโปรดในเวลานี้ที่สุดค่ะ
ปล เราเชียร์ปาล์มนะคะ ถึงความหวังจะเป็น 0 ก็เถอะ
-
ไม่ตอนนี้รู้สึกสงสารปลื้มฟร่ะ :ling2:
-
ยิ่งอ่านก็ยิ่งสงสารเสี่ยนะ ความผิดครั้งเดียวที่เสี่ยทำส่งผลมากมายกับชีวิตเสี่ยในตอนนี้
แต่เสี่ยก็แมนๆนะ ดีแล้วที่ไปขอโทษแม่น้องปลื้ม
น้องปลื้มหัวแดง อยากเห็นนนนน~
ว่าแต่ลงจากรถแล้วยิ้มทำไมหรอน้องปลื้ม ยิ้มที่เห็นรถเสี่ยโปรดหรือเปล่า คิคิ
-
ทุกคนต่างก็มีช่วงเวลาที่ลำบากกันทั้งนั้นแหละ น้องปลื้มได้ผ่านมันไปด้วยดีแล้ว เสี่ยเองก็คงจะเหมือนกันนะ :กอด1:
เป็นกำลังใจให้ทั้งสองฝ่าย ยังไงก็ยังเป็นคนที่รักกันอยู่นี่นา :katai2-1: (คิดเอาเอง)
-
อยากรู้ว่า ถ้าปลื้มมีคนใหม่ขึ้นมา. โปรดจะเป็นยังไง :jul3:
กินใจอะ ตอนนี้กินใจมากค่ะ อ่านแล้วรู้สึกว่า โปรดรักน้องหัวปักหัวปำ ชอบให้โปรดทรมาน อยากให้โปรดทรมานกว่านี้ #จะซาดิสม์ไปละ
น้องย้อมผมใหม่ สีแดงไวน์ซะด้วย อุต้ะ พ่อยอดขมองอิ่มของพี่แฮ่นขึ้นนะจ๊ะะะะะะะะะะ :laugh: น่ารักงะ ชอบ มั่นเยอะๆค่ะน้องปลื้ม พี่ชอบ
รู้สึกมาโปรดตอนนี้นี่ แอบทรมานเบาๆ ประโยคประมาณว่า แค่ได้เห็นปลื้มยิ้ม จะให้อยู่ในสถานะอะไรก็ยอม อันนี้เด็ดจริงค่ะ ออกแนวสโตกเกอร์เบาๆ :laugh:
ปล.ถึงจะอยากทรมานมาโปรดมากเพียงใด ในใจนี้ก็ยังอยากจะให้มาโปรดเป็นพระเอกอยู่ดี (นายเอกก็ปลื้ม)
-
เข้าใจกับตัวละครทุกตัวนะ แต่อินกับน้องปลื้มมากที่สุด เหตุผลของเสี่ยเหมาะกับคนแบบเสี่ยแล้วล่ะ
แต่ไม่เหมาะกับคนอื่น ๆ คนเราเกิดมาในสภาพแวดล้อมที่ต่างกัน การเลี้ยงดู ประสบการณ์ มิตรสหาย อะไรต่างกัน
ดังนั้น บทเรียนนี้สำหรับเสี่ยคงทำให้เสี่ยได้คิดบ้างว่า โลกไม่ได้หมุนรอบเสี่ยคนเดียว โลกหมุนรอบเราทุกคน
ระหว่างที่รอโอกาสจากน้องก็ต้องให้โอกาสน้องด้วย เพราะอาจมีใครหรืออะไรหมุนวนเข้ามาในวงโคจรของน้อง
เหมือนอย่างที่โลกของเสี่ยที่มีน้องแล้ว ยังมีสาว ๆ หมุนเข้ามาในวงโคจรของเสี่ยไม่ขาดสายนั่่นแหละ
สิ่งที่เสี่ยเจออยู่เป็นความเสียใจที่เกิดจากกระทำของตัวเอง แต่สิ่งที่น้องเคยเจอเป็นความเสียใจที่เกิดจากเสี่ย
เห็นมั๊ย เสี่ยมีอิทธิพลทั้งต่อตัวเองและคนอื่นขนาดไหน และมันดูเหมือนไม่ยุติธรรมสำหรับน้องเอาซะเลย
... เป็นแบบนี้ก็ดีแล้ว เหลือแต่เสี่ยคงต้องพิสูจน์ตัวเองแล้วล่ะ ถ้ารักน้องจริงน่ะนะ
-
เสี่ยมล้มขนาดนี้ผมจะไม่ข้ามและซ้ำเติม
รอวันที่เสียสามารถลุกขึ้นและก้าวเดินไปข้างหน้า
ตามปลื้มให้ทันแล้วกัน
-
ก็ยังเห็นใจพี่โปรดอยู่ดี
ปลื้มยังพอที่จะทำใจได้เพราะปลื้มเข้มแข็งเพราะเท็นนี่นา
ส่วนโปรดไม่มีใครที่จะมาคอยพูดชี้แนะแบบปลื้ม ความทรงจำมันก็คงลืมกันยาก
ยังไงก็ยังเข้าข้างพี่โปรดต่อไป พี่โปรดไม่ได้เพรียบพร้อมเลยจริงๆ ดูน่าสงสารกว่าปลื้มเยอะ
-
เสี่ยเข้มแข็งใหได้เท่าปลื้มนะ
เป็นกำลังใจให้
-
น้องปลื้มผ่านมันมาได้ พี่โปรดก็ต้องทำได้เหมือนกันค่ะ เป็นกำลังใจให้
-
ทำผิดแล้วสารภาพศาลท่านยังเมตตาลดโทษให้
แม้กระทั่งนักโทษที่พิพากษาแล้วหากประพฤติดีก็มีลดโทษ อภัยโทษ
เสี่ยเสียใจจริง ความรู้สึกผิดกัดกร่อนใจก็ของจริง ไม่ใช่ทำเก๊กเศร้าไปวันๆ
ดังนั้นโหวตให้เสี่ยกลับมาเป็นหวานใจน้องปลื้มต่อค่ะ
-
ก็ไม่รู้ว่าทั้งสองคนจะได้กลับมารักกันหรือเปล่า แต่ก็รู้สึกดีที่ทั้งสองคนได้เรียนรู้ชีวิตและจะโตขึ้นแน่ๆจากเหตุการณ์นี้
-
ตามทันแล้ววว :mc4:
อ่านไปถึงกับบ่อน้ำตาแตกกระจายยย :sad2:
เอาใจช่วยทั้งสองคนต่อไปนะ จะมีวันได้กลับมาคืนดีกันมั้ยนิ :hao5:
รอนะฮะ :')
-
:sad4: สงสารเสี่ยอ่ะอ่านน้ำตาจะไหล
เป็นกำลังใจให้เสี่ย สู้ ๆ
-
ยังไม่สงสารหรอกมาโปรด ทรมานกว่านี้เยอะเลย :D
-
ค่อยๆ เป็นค่อยๆ ไป ตัดจบเมื่อไหร่ ค่อยว่ากัน :a5: คนเขียนติสตามเท็น :laugh: ล้อเล่นอย่าดราม่านะจ้ะ :o8:
ตอนที่ 31
'ทำไรอยู่'
ผมที่กำลังแชทเฟซกับคุณเฟรนต้องชะงักไปเล็กน้อยกับหน้าต่างแชทของอีกคนที่เด้งขึ้นมา
ยกมือขึ้นท้าวคาง จ้องมองอยู่สักพัก ก่อนจะพิมพ์ตอบไปว่า
'คุยกับเพื่อน'
เขาส่งอิโมติค่อนหน้ายิ้มกลับมาให้ พร้อมกับข้อความทำนองเดียวกับที่เคยส่งมาทุกวัน
'^^ ครับ อย่านอนดึกนะ ฝันดี'
'ครับ'
'ดีใจนะที่ปลื้มตอบแชท พี่ไปทำงานต่อละ ^^'
ผมยังคงจ้องมองหน้าต่างสนทนาอยู่อย่างนั้น เขาคงยังอยู่โรงพยาบาล เพราะสถานที่ที่ขึ้นมาพร้อมข้อความไม่ใช่ที่คอนโดเขา
เขาไม่ได้ทักมาบ่อยจนน่าเกลียดหรอกครับ...แต่ก็ไม่ใช่นานๆ ครั้ง และถึงอย่างนั้นนี่ก็เป็นครั้งแรกที่ผมตอบเขา
'สู้ๆ นะครับ' ประโยคนี้ความจริงก็พิมพ์ๆ ลบๆ อยู่นานเหมือนกัน กว่าจะตัดสินใจส่งไปได้ ไม่รู้ทำไม แต่จังหวะหัวใจที่เต้นไม่คงที่อย่างนี้คงบอกเหตุผลได้ว่าเพราะอะไร
ผมรู้...ว่าเขายังคงหาทางมาอยู่ใกล้ๆ รถเขา...ทำไมผมจะจำไม่ได้ อะไรที่เป็นเขา...ผมจำได้หมดไม่เคยลืม อยู่ที่ว่าผมจะแสดงออกให้เขาได้รู้รึเปล่าก็เท่านั้น
เขามาที่คณะเกือบทุกวัน ตอนเย็นผมกลับคอนโดก็เห็นรถของเขามาจอดรออยู่แล้ว ผมอยากจะเดินเข้าไปถามเหมือนกันว่าจะทำแบบนี้ไปจนถึงเมื่อไหร่ แต่เอาเข้าจริงแล้ว...ก็เลือกที่จะทำไม่รู้ไปดีกว่า
เราบังเอิญเจอกัน บางวันก็บ่อยเกินไป ผมยังเรียกว่าความบังเอิญได้ไหมก็ไม่แน่ใจเหมือนกัน เพราะดูเหมือนจงใจเหลือเกิน แต่ผมก็ไม่ได้รำคาญใจอะไรหรอก เพราะเขาก็ไม่ได้มาสร้างความอึดอัดใจอะไรให้ แค่เรียกชื่อ ยิ้มให้ บางทีก็ถามว่ากินอะไรหรือยัง เรียนหนักหรือเปล่า หรือบางทีก็มีขนมมาให้ แรกๆ คุณเฟรนก็ไม่ชอบใจ แต่หลังๆ มาก็ไม่ได้ว่าอะไรอีก เพราะเขา...ไม่ได้ตอบโต้อะไรเลยเวลาที่คุณเฟรนทำท่ารำคาญใส่หรือกันผมให้ห่างจากเขา
มันดูไม่เหมือน...เขา..ที่ผมเคยรู้จักเลย
คนที่เปลี่ยนไปไม่ใช่แค่เขาหรอก คุณกิมกับคุณติ๊กก็เปลี่ยนไปเหมือนกัน ผมเจอพวกเขาเมื่อสองอาทิตย์ก่อน ความรู้สึกแรกที่เจอกันนี่...ผมอึดอัดเหมือนกันนะ เพราะได้ฟังเรื่องราวจากคุณเฟรนมาก่อนแล้ว เลยไม่รู้จะทำหน้ายังไง ผมยังยืนยันคำเดิมนะว่าไม่ได้โกรธใครเลย คำขอโทษ ถึงขอโทษมาผมก็ทำได้อย่างมากแค่รับไว้ แต่คนทำเขารู้สึกกันไปเองว่าผมไม่ได้อยากให้อภัยพวกเขา มันเลยเหมือนแก้วที่มีรอยร้าวไม่สามารถกลับมาเป็นรูปเดิมได้อีก ถึงอย่างนั้นก็ยังทักทายตามประสาเพื่อนกันได้เหมือนเดิม แต่ก็ยังมีระยะห่างที่ทำให้ไม่สามารถสนิทกันได้อย่างสนิทใจ
วันนี้ก็เจอเขาอีกแล้ว...ที่โรงอาหารของคณะ เดี๋ยวนี้เขามากินข้าวที่นี่อาทิตย์ละสามสี่ครั้ง แต่เพราะเรียนหนักรึเปล่าก็ไม่รู้ถึงได้ผอมขนาดนี้
“พี่นั่งด้วยได้ไหม” เวลาบ่ายสองอย่างนี้คนไม่เยอะ โต๊ะว่างก็มีออกเกลื่อน แต่ทุกครั้งเขาจะมาขอนั่งด้วย ผมที่นั่งอยู่คนเดียวอยู่แล้วเลยไม่รู้จะปฏิเสธยังไง เพราะคุณเฟรนกำลังเรียนอยู่ตอนนี้ ผมเลยต้องมานั่งรอเพื่อจะได้กลับบ้านพร้อมกัน
“ครับ”
แล้วเราก็นั่งกินข้าวด้วยกันเงียบๆ ผมกินเสร็จก่อน แต่ก็ยังเอาชีทที่เพิ่งเรียนไปขึ้นมาอ่าน เดี๋ยวนี้เขากินง่าย แค่ข้าวราด กับข้าวผสมกันจนดูไม่น่ากินเขาก็กินได้
“มีเทสเหรอ” เขาเงยหน้าขึ้นมองผมก่อนจะเลื่อนสายตาลงมาที่ชีทที่ผมกำลังถืออยู่
“เปล่า อ่านทวนที่เรียนเฉยๆ”
“อืม ปลื้มกินน้ำอะไร เดี๋ยวพี่ไปซื้อมาให้”
ถ้าเขาไม่ถาม ผมก็คงลืมไปแล้วว่าหลังจากกินข้าวยังไม่ได้กินน้ำเลย
“เอ่อ...ไม่ต้องหรอกครับ”
“พี่กำลังจะไปซื้อพอดี ไม่ต้องเกรงใจ เอาน้ำอะไร”
“งั้น...เอาน้ำเก๊กฮวย”
“ชอบเหรอ”
“ก็...ไม่ถึงกับชอบ”
“แต่ก็กินบ่อยๆ ใช่ไหม”
เพราะรอยยิ้มของเขาทำให้ผมต้องเลื่อนสายตาลงมาที่ชีทในมือตามเดิม
ผมอ่านชีทไปได้แค่สองสไลด์เขาก็กลับมาพร้อมกับเก๊กฮวยแก้วใหญ่ น้ำเปล่าหนึ่งขวด และก็นมพร่องมันเนยหนึ่งกล่อง
“เดี๋ยวพี่ต้องรีบไปราวน์วอร์ด กลับบ้านดีๆ นะ กินนมด้วย” เขาบอกแค่นั้น วางแก้วเก๊กฮวยกับนมกล่องใหญ่ไว้ตรงหน้าผมจากนั้นก็เก็บจานทั้งของผมและของเขาไปไว้ที่เก็บจานให้ ไม่ทันที่ผมจะได้ท้วงอะไรสักคำ
…จะมาก็ไม่ทันตั้งตัว...จะไปก็ไปอย่างกะพายุ...คนอะไรกันนะ
นั่งรอคุณเฟรนจนถึงบ่ายสามครึ่งเขาก็โผล่หน้าที่เหมือนคนกำลังเพิ่งตื่นนอนมาให้เห็น ไม่รู้ว่าคนๆ นี้เข้าไปเรียนหรือเข้าไปทำอะไรกันแน่ -_-
“ง่วงอ่ะ หิวด้วยยยย มีไรกินบ้างงงง อ่ะ! ซื้อนมไว้ให้เหรอ แต้งกิ้ววววว”
“เอ่อ...” ไม่ทันที่ผมจะได้บอกอะไรไป คุณเฟรนก็ใช้หลอดดูดเจาะกล่องแล้วเริ่มดูดทันที ผมมองตามราวกับมีใครมาทำสโลโมชั่นให้
“หือ...มีอะไรวะ” ตาโตๆ ของคุณเฟรนมองผมอย่างสงสัย
“เปล่า ไม่มีอะไรหรอกครับ”
“ทำหน้าเหมือนมี ช่างเถอะๆ เก็บของๆ อยากกลับแล้ว เออ แวะกินเค้กร้านพี่แขก่อนดีป่ะ เห็นเจ้แกอัพรูปใน IG น่าจะเป็นเมนูใหม่อ่ะ”
“บ่นอ้วนแต่ก็กินของหวานๆ ตลอดเลยนะครับ แปลกคนจริงๆ”
“ก็มันอยากกินอ่ะะะะะะ แปลกตรงไหนนนน” คุณเฟรนว่าพลางดึงแก้มผมไปด้วยจนผมต้องตีมือเขาให้หยุด ไม่งั้นแก้มผมได้ยืดติดมือเขาไปแน่
เก็บของเสร็จ ตกลงกันแล้วว่าจะแวะร้านพี่แขก่อนกลับ พวกเราเลยตรงมาที่ร้านเค้กของพี่แขทันที ร้านเปลี่ยนไปเยอะครับ ลูกค้าเยอะขึ้น เมนูทั้งเค้กทั้งเครื่องดื่มก็เพิ่มมากขึ้น แต่บรรยากาศในร้านยังอบอุ่นและเป็นกันเองเหมือนเคย ลูกค้าประจำที่เคยมายังไงก็มาอย่างนั้น บางคนเห็นหน้ากันบ่อยจนบางทีก็นั่งโต๊ะเดียวกันได้อย่างไม่มีท่าทีอึดอัด ประกอบกับพี่แขเป็นคนอัธยาศัยดีด้วย ลูกค้าถึงได้ติดใจ
ตอนนี้พี่เขมไปแคนาดาแล้วครับ พี่เขาได้ทุนไปเรียนต่อโท น่าจะเป็นทุนของทางบริษัทที่พี่เขมทำงานอยู่ให้ไป แต่พี่ยินดีอยู่อังกฤษ ซึ่ง...ระยะทางไม่มีปัญหาครับ ตราบใดที่ไม่ใช่ประเทศไทย พี่ยินดีไปโผล่ได้เสมอ เพราะกลับไทยพ่อตามเจอง่าย ฮ่าๆ เจ้แกก็เช็คอินที่นั่นที่นี่อยู่บ่อยๆ ล่าสุดเห็นจะอยู่ที่แวนคูเวอร์ครับ เห็นขึ้นทวิตว่า 'ณ ตอนนี้ฉันอยู่ที่นี่ ที่ที่เฮียเคยอยู่ กรี๊ดดดดดด' มีเพื่อนๆ หลายคนของเจ้กรี๊ดด้วยเหมือนกัน แต่ผมไม่รู้ว่าเฮียที่ว่าคือใคร แล้วพวกเขากรี๊ดทำไม
พูดถึงพี่ยินดีแล้ว ตอนนี้ไม่รู้ว่าหายโกรธผมหรือยัง ผมทวิตหาเจ้แกเมื่อตอนต้นเดือน จนตอนนี้จะสิ้นเดือนอยู่แล้วเจ้แกตอบกลับมาเพียงแค่ 'คุณเป็นใครคะ ทักผิดคนหรือเปล่า ฉันไม่มีน้องชายนะคะ จะให้ช่วยติดต่อหายานแม่ให้มั้ย งงอะไรอยู่ป่ะ?' -_- เล่นเอาเงิบ แต่ผมก็เข้าใจที่พี่โกรธนะครับ แค่ตื้อบ่อยๆ ก็หายแล้ว สบายมาก
“ปลื้มๆ ถ่ายรูปๆ อัพเฟซ” คุณเฟรนนี่โซเชียลเข้าเส้นเลือด จัดมุมจาน มุมกล้อง อะไรเรียบร้อย ก็จัดการกดแชะแล้วอัพรูปทันที ผมได้แต่ยิ้มกับความบ้าๆ บอๆ ของคุณเฟรน ก่อนจะจัดการเค้กในจานของตัวเองต่อ
HerePro@D : ถึงห้องแล้วอย่าลืมหาอะไรกินด้วยนะครับ
ข้อความจากไลน์เด้งขึ้นมา คุณเฟรนชะโงกมาดูนิดๆ ยักไหล่เล็กน้อยแล้วก็กลับไปสนใจไอโฟนตัวเองต่อ
ผมเก็บมือถือตัวเองใส่กระเป๋าเสื้อช็อปโดยไม่ได้ตอบอะไรกลับไป ...ก็ยังไม่ถึงห้องนี่ครับ เลยไม่รู้จะตอบยังไง ไว้กลับถึงห้อง มีอารมณ์ตอบแล้วค่อยว่ากัน
แต่กว่าผมจะกลับถึงห้องก็เกือบห้าทุ่มแล้ว เพราะหลังจากกินเค้กเสร็จก็ไปเป็นเพื่อนคุณเฟรนซื้อหนังสือ จากนั้นก็เดินดูแผ่นรองเม้าส์ ซื้อของใช้จุกจิกของคุณเฟรนบ้าง ของผมบ้าง ขนาดผู้ชายสองคนเดินด้วยกันก็ยังมีผู้ชายมาขอเบอร์ เอาจริงๆ ผมตกใจนะ ไม่คิดว่าจะโจ่งแจ้งอะไรขนาดนี้ แต่ก็ไม่ได้ให้ไปหรอกครับ มันแปลกนะ ให้เบอร์ผู้ชายอ่ะ ถ้ากับผู้หญิงยังพอเข้าใจ
ตอนผมขับรถเข้ามาก็เห็นว่ารถของเขาจอดอยู่ในโซนของที่จอดรถของแขกอยู่แล้ว ตอนนี้คงนั่งอยู่ที่ไหนสักที่ในคอนโด ไม่ร้านกาแฟก็โซฟาตรงล็อบบี้ เพราะผมมักจะเจอเขาที่นั่นบ่อยๆ
เอาจริงๆ ผมก็ไม่ค่อยเข้าใจนะ เขามาแต่ก็ใช่ว่าห้องของผมจะอยู่ใกล้ๆ อยู่สูงขึ้นไปอีกเป็นสิบยี่สิบชั้น แต่ทำไมถึงพอใจกับแค่มานั่งอยู่ที่นี่ด้วยก็ไม่รู้ เหนื่อยมาทั้งวันแล้ว ทำไมไม่รู้จักกลับไปนอน หรือตอนที่ส่งข้อความบอกฝันดีผมเกือบทุกคืนนอกจากอยู่ที่โรงพยาบาลแล้วก็มานั่งอยู่ที่นี่อย่างนั้นเหรอ?
“อ้าว...” เขาร้องขึ้นเป็นคำแรก หน้าตาดูแปลกใจจริงๆ ที่เห็นผมเดินออกจากลิฟท์มา เพราะผมต้องมาเปลี่ยนลิฟท์ที่ชั้นนี้ ชั้นที่ผมอยู่ลิฟท์ตัวที่ขึ้นมาจากที่จอดรถไปไม่ถึง
“ไม่เหนื่อยเหรอครับ” ผมถามออกไปตรงๆ รอยยิ้มของเขาเจื่อนลงไป แต่ไม่กี่วินาทีก็กลับมายิ้มให้ผมอีกครั้ง
“ไม่เหนื่อยหรอก” คงเข้าใจกันไปคนละทางแน่ๆ ผมจึงจ้องหน้าเขาแล้วบอกออกไปว่า
“ผมหมายถึงว่า พี่เพิ่งไปเข้าเวรมา แล้วยังมาที่นี่อีก ทำไมไม่กลับไปนอนล่ะครับ”
“ก็คิดว่าเดี๋ยวจะไปแล้ว”
“เหนื่อยก็พักบ้าง ผมก็ยังอยู่ที่นี่ ไม่ได้ไปไหน”
สายตาของเขา สีหน้าของเขา เหมือนอยากคว้าตัวผมไปกอดมาก แต่เราก็ทำแค่ยืนมองหน้ากันอย่างเงียบๆ
“ไป...ไปกินข้าวด้วยกันมั้ย” ก็นึกว่าจะพูดอะไร ...ถ้าผมบอกว่าเขามีสิทธิ์พูดได้เท่าที่เขาอยากพูด มันจะดูเหมือนการให้ความหวังเขารึเปล่านะ
“ตอนนี้เหรอครับ?” ผมเลิกคิ้วมองเขา เลื่อนสายตาไปดูนาฬิกาเรือนใหญ่ที่ผนังด้านข้าง
“ไว้พรุ่งนี้ก็ได้”
“งั้นตอนเย็นเจอกันที่ร้านตามสั่งใกล้ร้านถ่ายเอกสารตึกคณะผมละกันครับ”
“อืม ที่ไหนก็ได้”
“ครับ”
“ปลื้ม...”
“???”
“ฝันดีนะ”
ผมเห็นความดีใจเล็กๆ ในแววตาของเขา ทั้งๆ ที่ผมยังไม่ทันได้พูดอะไรด้วยซ้ำ หรือพอใจกับแค่ได้บอกฝันดีผมเท่านั้น?
ถ้าผมตอบกลับไปว่า 'เช่นกัน' คงจะได้เห็นรอยยิ้มกว้างๆ ของเขาใช่ไหมครับ...งั้นก็
“ไปนะครับ”
ไม่ตอบละกัน...
ฝันดี...คงไม่ทำให้เขาได้พักผ่อนมากนักหรอก ผมอยากให้เขานอนหลับสนิทแบบไม่ได้ฝันอะไรเลยมากกว่า...อย่างนั้นร่างกายเขาจะได้พักผ่อนจริงๆ เสียที พักผ่อนโดยไม่ต้องคิดอะไร
แต่ยังไง...เขาก็คงไม่รู้ความคิดของผม...
เพราะสำหรับผมกับพี่แล้ว...ยังต้องการเวลา ซึ่งผมไม่รู้ว่า จะหนึ่งปี สองปี หรืออาจจะเป็นสิบปี ถ้าตอนนั้นเรายังสามารถรู้สึกดีต่อกันได้...ผมก็ไม่มีอะไรต้องลังเล
.................................To be continue....................................
แค่ความปรารถนาดีที่เพื่อนร่วมโลกมีให้กัน :z3:
ช่วงท้ายตอนนี่ยาวตลอด ข้ามได้นะคะ ถ้าไม่อ่าน :m23: ขอบคุณเป็ดและความคิดเห็นเลยค่ะ :กอด1:
เรื่องดำเนินมาจนถึงตอนนี้ ทำให้เราได้เห็นมุมมองของแต่ละคน
ไม่ผิดหากสิ่งที่คุณคิดจะต่างจากที่คนเขียนคิด เพราะไม่มีอะไรยืนยันได้ว่าความคิดของเราเป็นสิ่งที่ถูก ถึงเราจะเป็นคนที่สร้างพวกเขาขึ้นมา แต่สำหรับเรื่องราวต่างๆ ที่ดำเนินอยู่เราก็ยังคงเป็นคนนอกอยู่ดี แต่ถึงอย่างนั้นมันก็เป็นไปในมุมมองของคนเขียนที่เห็นว่า...มันควรจะเป็น
การคิดอย่างมีเหตุมีผลจะทำได้ยากก็ต่อเมื่อมีอารมณ์และความรู้สึกเข้ามาเกี่ยวข้อง เพราะความคิดของคนเรานั้นแตกต่าง ...สิ่งที่คุณได้จากนิยายเรื่องนี้มีมากแค่ไหน นั่นคนเขียนไม่อาจรู้ได้ เพราะบางคนอาจคิดว่าก็แค่นิยายน้ำเน่าทั่วไป พอถึงจุดที่ตัวเองคิดต่างก็เลิกอ่าน ความจริง...เราแค่อยากให้คุณสนุกไปกับมัน ได้มองการดำเนินชีวิตของตัวละครแต่ละตัว ในตัวแปรที่แตกต่างกัน เพราะเราก็เป็นคนอ่านเหมือนพวกคุณ เพียงแต่ว่าเราอ่านจากจินตนาการของตัวเอง ส่วนพวกคุณอ่านผ่านตัวหนังสือที่เราเอามาบอกเล่าต่ออีกที
ตอนนี้มีแอนตี้พี่โปรด แม่ยกน้องปลื้ม (ที่จำนวนคงจะเป็นเก้าสิบเก้าเปอร์เซ็นของคนที่อ่าน) และเมนพี่โปรด (จำนวนคงมีแค่หนึ่งเปอร์เซ็นที่เหลือเพราะส่วนใหญ่แม่ยกน้องปลื้มคือแอนตี้พี่โปรด :laugh: :laugh:)
เราแค่นำเสนอความคิดเห็นในมุมตัวเองแค่นั้น อย่ากังวลไปเลยค่ะ แสดงความคิดเห็นของพวกคุณได้เต็มที่ :m19:
แต่ทั้งนี้ทั้งนั้น...มันไม่มีผลกับเนื้อเรื่อง :laugh: :z6:
มีความคิดเห็นหนึ่งบอกว่า คนเขียนลงถี่ กลัวจบเร็ว ...ถึงจะบอกว่าไม่มีผลต่อเนื้อเรื่องก็จริง แต่เราพร้อมทำตามความคิดเห็นนี้ค่ะ :laugh: :laugh: สองวันครั้งดีมั้ยยยยยย :m3:
สุดท้าย...คำถาม : สนุกกันมั้ยคะ เบื่อกันรึยังงงงงงงงงงงง :a9:
-
ทัน จองไว่ก่อน
...
ไม่ต้องรีบ ร้อน ค่อยๆเป็น ค่อยๆไป นั่นแหละ ดีแล้วคับ
-
ปลื้มดูจะทำใจได้แล้วจริง ๆ แต่เหมือนตอนนี้หัวใจจะยังไม่พร้อมสำหรับรักครั้งใหม่นะ แต่ก็ยังมีแอบห่วงนิด ๆ แหะแต่ดูเหมือนจะในฐานะคนรู้จักยังไงไม่รู้ แต่ขอมโนเองแล้วกันว่า ตัดบัวยังเหลือใยล่ะนะ
ชมพี่โปรดนิดหนึ่ง เริ่มต้นได้สวย ใส่ใจและสังเกตุแล้วว่าน้องชอบน้ำเก็กฮวย ปลื้มยอมไปทานข้าวด้วยก็ถือว่าอยู่ในเกณฑ์ดีนะ ที่เหลือก็ขึ้นอยู่กับเวลาและพี่โปรดว่า จะพยายามได้ตลอดรอดฝั่งหรือจะท้อซะก่อน สู้ ๆ ล่ะ พี่โปรด !!
เบื่อนะไม่เบื่อหรอก ยังไงก็จะรออ่านเนาะ :mew1:
-
ไม่ค่ะ ลงถี่ๆ ทุกวันดีแล้วค่ะ
เข้ามาดูวันละหลายเวลา
ถึงแม้จะรู้ว่าจะลงช่วงเวลาไหน
-
เราไม่เลือกฝ่าย อยากให้ปรองดอง 5555555555
ป.ล.ลงทุกวันน่ะดีที่สุด นี่มันยาชูกำลังของเรานะ
:กอด1:
-
พยายามต่อไปถ้ายังรักน้องอยู่ ให้สมกับที่ทำน้องร้องไห้
-
มันเหมือนจะดีแต่มันก็ยังหน่วงๆนิดๆ แต่ก็ยังทำให้เราเริ่มยิ้มออกมากได้ เสี่ยโปรดสู้ๆ อย่าเพิ่งท้อนะเสี่ยยยย
-
เราจะอดทนรอ ^^ เพราะชื่อเรื่องชื่อ"มาโปรดดดดดดดด" ยังไงซะปลื้มก็ไมไปไหนหรอกกก หุ หุ หุ >< เลิฟๆผู้เขียน ^^
-
เหมือนตอนนี้กำลังดัดนิสัยเสี่ย คือให้เริ่มจีบน้องใหม่ ต้องพยายามนะเสี่ย เพราะเสี่ยเคยได้น้องมาง่ายๆเสี่ยเลยมิใส่ใจน้อง หลังจากนี้คงต้องพยายามให้มากๆจนกว่าน้องจะยอมรับเสี่ยได้นั่นแหละ สู้ๆนะเสี่ยนะ :กอด1:
ที่คนเขียนถามว่า สองวันตอนดีไหม เราก็เกรงใจนะคะ คิดว่า คนเขียนคงถนันดวันละตอนมากกว่า มาวันละตอนก็โอเคแล้วค่ะ อิอิ :hao7: :hao7: ทั้งนี้ทั้งนั้นก็ตามใจคนเขียน อัพตอนไหนเราก็ตามอ่านอยู่ดี :katai5: :katai5:
-
สำหรับปลื้ม เวลาคงช่วยให้อะไรหลายๆอย่างดีขึ้น
สู้และอดทนรอต่อไปนะโปรด
จะได้รู้บ้าง ว่าคนที่รอ มันเป็นยังไง
-
มันหน่วงๆอ่า งุิงิ แต่ก็น่ะ อืมๆ :ling1:
เบื่อตัวเองนี้ล่ะ สงสารแต่เสี่ยโปรดเรื่อยไป
เสี่ยขาาา เชียร์เสี่ยค่ะ สู้ๆ o13
-
เวลาคงทำให้ทุกอย่างดีขึ้นล่ะน่ะ
เสี่ยก็สู้ๆต่อไปน่ะ
-
เป็นเอฟซีเสี่ยโปรดมาแต่ต้น ยิ่งตอนนี้มาโปรดทำตัวดี ยิ่งรักไปใหญ่เลย :กอด1:
ปล.คนเขียนมาทุกวันนี่แหละดีที่สุดเลย o13
-
โปรดสู้ๆๆนะ
ลงทุกวันดีกว่านะ :3123: :3123: :3123:
-
ยังคงหน่วงได้อีกค่ะ :ling1:
-
ถ้าเสี่ยหายหน้าหายตาไปนี่
คงแอบไปนอนกินน้ำเกลือเพิ่มพลังแหง
เรียนก็หนัก แต่ก็ยังพยายามมาเจอน้องบ่อยๆ ไม่ล้มพับไปก็แกร่งเกินละพ่อคุณ :sad2:
-
อ่านแล้วปวดใจ. เข้าใจสเหตุผลของทุกคนค่ะ
กรรมเกิดจากผลของการกระทำค่ะ ไม่มีเหตุก็ไม่มีผล
เชื่อว่าเวลาจะช่วยเยียวยาทุกอย่างได้อยู่ที่ว่าจะนานแค่ไหนค่ะ
อ่านไปก็สงสารทั้ง โปรดและปลื้ม เห็นใจทั้งคู่ค่ะ เป็นกำลังใจใหทุกคนผ่านไปได้ค่ะ
เพิ่งเป็นคนอ่านหน้าใหม่ของเรื่องนี้ค่ะ กำลังติดงอมแงมเลยค่ะ ลงทุกวันถ้าเป็นไปได้จะดีมากๆเลยค่ะ อย่า 2 วันมาครั้งเลยนะค่ะ. มันทรมานใจในการรอ
-
สั้นจัง :mew2:
พี่โปรดสู้ๆนะ ความพยายามอยู่ที่ไหน ความพยายามก็อยู่ที่นั่น เอ้ย ไม่ใช่ละ
ความพยายามอยู่ที่ไหน น้องปลื้มก็อยู่ที่นั่น o18
-
:กอด1:
=====================
:o11: ถือว่าอยู่ในช่วงใช้กรรมแล้วกันนะคะพี่โปรด
สถานการณ์ดูจะยังอึมครึมกันถ้วนหน้า
ขอให้ดีขึ้นในเร็ววัน...เค้าอยากอ่านฉากหวานๆเรียกรอยยิ้มแล้วอ่ะ
-
โอ๊ยยยยย แ่ค่นี้หัวใจเค้าก็พองโตตามพี่มาโปรดไปแล้ววว
รักคนเขียนจัง ขอบคุณมากนะคะ :กอด1:
ก็ไม่รู้จะจบแบบแฮปปี้หรือเปล่า แ่ต่่อย่างน้อยให้เสี่ยของเรา
ได้หัวใจพองโตบ้าง ติ่งอย่างเราก็มีความสุขแล้วว 55555 เว่อร์จริงไรรจิรง
ก็เรามันเมนเสี่ยนิ (ถึงจะเป็นแค่ 1 เปอร์เซ็น อิอิ)
:mew1:
ส่วนน้องปลื้มนั้นไซร้ ก็รักเหมือนกันน้าจ๊วฟฟฟฟฟ
#ติ่งเสี่ยโปรด
-
:katai1: สองวันครั้ง ไม่นะ
วันละตอนนี้แหละคะ โอสุดๆ
ยังไม่เบื่อนะ แต่พี่โปรดจะทำแบบนี้อีกนานไหม ดูแล้วธรรมดามาก
พยายามเท่านั้น มากกว่านี้ได้มิ
สู้ๆ
-
แต่ได้เห็นหน้าสักนิดก็สุขใจแล้วสินะพี่โปรด
รอนะฮะ :')
-
เสี่ยโปรด สู้ๆ :กอด1:
-
เข้าใจปลื้มนะ ผ่านอะไรมาขนาดนั้น ให้กลับมาเป็นเหมือนเดิมคงยาก
สงสารเสี่ยเหมือนกัน แต่ก็สมควรแล้วกับสิ่งที่ทำ
ทางเดียวคือเริ่มจีบใหม่ล่ะมั้ง
เฮ้อ หน่วงจัง :hao5:
-
ค่อยๆเป็นค่อยๆไป เหมือนค่อยๆเรียนรู้กันใหม่
แค่น้องเปิดใจยอมคุยกับโปรดบ้างเราก็ดีใจแล้ว :hao5:
ยอมรับเลยว่าเป็นแม่ยกพี่โปรด คึคึ
มาต่อทุกวันแบบนี้เถอะค่ะ มันกลายเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตไปแล้ว 55555 แต่ก็ไม่อยากให้จบเร็วด้วย *ยังไง*
รอตอนต่อไปนะคะ :katai2-1:
-
ตอนนี้เราก็คิดต่างจากคุณนักเขียนอยุ่นะคะ แต่เราก็อ่านตามต่ออยุ่ดีค่ะ สารภาพว่ามีบางครั้งที่อ่านแล้วรุ้สึกขัดใจไปบ้าง แต่ก็ช่างมัน ที่เราอยากรุ้คือ โปรดจะทำแบบนี้ไปได้ถึงไหนค่ะ เราเชื่อว่า นิสัยเดิมของโปรดยังคงอยุ่ แต่จะดูว่าโปรดมีสติ และความรุ้จักคิดได้มากน้อยเพียงใดค่ะ ณ จุดนนี้ ปลื้มยังไม่มีใครเข้าหา อาการ หมาบ้า เลยยังไม่กำเริบค่ะ ถ้ามีคนเข้าและโปรดยังสามารถ หยุด หมาบ้าได้ ถือว่าพัฒนาขึ้นนะคะ เรายังไม่เชื่อว่าโปรดรักปลื้มได้เท่าที่ปลื้มเคยรักโปรดค่ะ
ปล หมาบ้าสำหรับ คือสิ่งแย่ๆทุกอย่างที่โปรดเป็น ไม่ว่าจะโลกมุนรอบตนเอง เอาแต่ใจ สั่งอย่างไรต้องได้อย่างนั้น
ปลล อีกนิดค่ะ เราอยากอ่านมาม่าของโปรดมั่งค่ะ อยากให้มีคนเข้าหาปลื้ม และโปรดไม่สามารถทะอะไรได้ ได้แต่มอง มันจะได้สะท้อนผลกรรมของตนเองค่ะ เพราะคราวปลื้ม ก็ได้แต่มองและเจ็บค่ะ บอกตรงๆว่าโปรดแกโครตจะโชคดีเลยค่ะ ที่เจอปลื้ม แต่ปลื้มโครตของความดวงซวยค่ะ ที่ได้มารุ้จักโปรด
-
สู้ๆนะเสี่ย
จะได้จำไว้ อย่าทำให้ปลื้มโกรธ 55555555
-
ขึ้นชื่อว่า คน ยังไงก็ต้องเคยทำผิดพลาด และเสี่ยก็เป็นหนึ่งในนั้น ขึ้นชื่อว่ารักต้องรู้จักให้อภัย การเปลี่ยนแปลงของเสี่ย เป็นไปในทางที่ดี และอยากให้ปลื้มเห็นค่าของการเปลี่ยนแปลงนี้ กลับมารักกันเหมือนเดิมถ้ายังรักกันมากพอ
ปล.เราเป็นเมนเสี่ย แหละ และที่สำคัญเราไม่ชอบการเมินหรือไม่เห็นค่ากับความพยายามเปลี่ยนแปลงของคนที่เรารัก
อย่าทำให้เสี่ยเสียใจมากเลยค่ะ อยากให้มีความสุขกันเร็วๆ :hao5:
-
จริงๆเค้าก็ชอบที่ได้อ่านน้องปลื้มทุกวันอยู่หรอกนะ แต่อย่าว่าเค้าเลยนะถ้าจะบ่นคิดถึงเท็นเท็นที่เรื่องนี้ :z3:
ไม่เบื่อนะคะที่คนเขียนมาลงทุกวัน ก็อยากเห็นเขาคืนดีกันเร็วๆนี่นา :katai2-1:
-
ก็นะ!!!พี่โปรด คนเราต้องมีสักอย่างที่ต้องใช้ความอดทนเนอะ อะไรที่ง่ายๆเรามักไม่เห็นค่าแต่ถึงเห็นเราก็มักเลือกที่จะละเลย 'เริ่มต้นใหม่'พยายามใหม่อีกครั้งน่ะมันยากกว่าการ'เริ่มต้น'ซะอีก เพราะอย่างน้อยการเริ่มต้นคือเริ่มจากศูนย์ แต่อีกอย่างนี่คือความรู้สึกมันติดลบไปแล้วไง
ว่าแต่เค้ายังอยากอ่านทุกวันอยู่น๊าาา :hao5:
-
ม่ายยยยยยย ไม่ๆๆๆ อัพทุกวันนี่ดีละค่ะ หนึ่งในแม่ยกน้องปลื้มขอร้องงง :m13:
ชอบตอนนี้จัง มันเป็นจุดเริ่มต้นใหม่ที่ดีนะ ค่อย ๆ เป็นค่อย ๆ ไป อยู่ในระยะปลอดภัยทั้งคู่
พี่โปรดก็เปลี่ยน ปลื้มก็เปลี่ยน แต่เวลาเขามองตากัน เหมือนมีบางอย่างที่ยังเหมือนเดิมให้อ่านแล้วหวังว่าอะไร ๆ จะดีขึ้น
คอยเชียร์อยู่นะ :a9:
-
ชอบถี่ๆ จัดมาเลยอย่าให้ยั้ง
รอช่วงเย็นของทุกวัน เพื่อรออ่านนิยายเรื่องนี้
อ่านตอนนี้แล้วรู้สึกว่าปลื้มรู้สึกผ่อนคลายกับชีวิต ไม่คิดมากเหมือนแต่ก่อน
ส่วนมาโปรดดีแล้วที่ค่อยๆ เป็น ค่อยๆ ไป
รอเริ่มชีวิตรักครั้งใหม่ ถ้าปลื้มพร้อม (คงอีกสักพักหนึ่ง แต่อย่าให้นานเป็น 10 ปีเลย )
-
วันละตอนเหมือนปัจจุบันดีแล้วค่ะ ไม่อยากลงแดงไปมากกว่า
ช่วงนี้เป็นช่วงทดสอบความอดทนพี่โปรดเลยนะเนี่ย ระยะทางพิสูจน์ม้ากาลเวลาพิสูจน์คน
หวังว่าจะไม่ดีแตกเสียก่อนนะคะ เป็นกำลังใจให้
ปล.ไม่ได้เข้าข้างพี่โปรดหรือมีส่วนได้ส่วนเสียแต่อย่างใด แต่เราคิดว่าในโลกนี้มันไม่มีมนุษย์ที่สมบูรณ์แบบร้อยเปอร์เซนต์หรอก ทุกคนมีข้อดีข้อเสียด้วยกันทั้งนั้น การที่เขาเคยทำผิดมาก่อน จะให้อภัยได้หรือไม่ได้ก็อยู่ที่วิจารณญาณของแต่ละบุคคล เพราะมาตรฐานของคนเราไม่เท่ากัน เราเปรียบเทียบพี่โปรดเหมือนผู้ต้องหาคดีฆ่าคนตายที่เพิ่งพ้นโทษ หากเรามองแบบไม่เคยทราบพื้นหลังของเขามาก่อนก็จะคิดว่า เฮ้ยแม่งชั่วว่ะ ออกมาก็คงทำผิดซ้ำ น่าจะโดนประหารให้รู้แล้วรู้รอด แต่ถ้าเราได้พูดคุยหรือรับรู้ความจริงว่าเขาทำความผิดเพราะรู้เท่าไม่ถึงการณ์หรือทำไปเพราะป้องกันตัว บวกกับพฤติกรรมที่แสดงออกมาว่าสำนึกผิดแล้ว เราก็พร้อมที่จะให้โอกาสเขาแก้ตัวในสังคม บางทีเขาอาจจะทำได้ดีเกินคาดด้วยซ้ำ น้องปลื้มเป็นโจทก์ที่ถูกทำร้าย เขาคงเป็นคนคี่ต้องเลือกแล้วล่ะว่าจะให้อภัยในขอบเขตแค่ไหน เป็นกำลังใจให้น้องปลื้มอีกแรง ไม่รู้จะเห็นใจใครดีเหมือนกัน
-
ตื๊อเท่านั้นที่ครองโลก เริ่มจีบใหม่แบบขั้นบันไดหน่ะดีแล้ว ค่อยๆก้าวไปทีละขั้น แต่เสี่ยก็ต้องดูแลตัวเองด้วยนะ เดี๋ยวป่วยไปจะไม่มีใครมาคอยตามดูแลน้องปลื้ม (นี่ไม่ได้ห่วงเสี่ยหรอกนะ พูดเลย :a14: )
ปล.รอวันละตอนยังรู้สึกว่าน๊านนานกว่าจะผ่านไปแต่ละวัน ถ้าลงสองวัน 1 ตอนนี่คง :sad2:
-
คนเขียน : สองวันครั้งดีไหม
คนอ่าน : อย่าทำร้ายฉันเลย... :hao5:
-
เปลี่ยนเมนจากปลื้มเป็นโปรดแหละ ชอบโปรดแนวนี้
-
1% ก็คือ ยังมีใช่ไหม ถึงจะเป็นคนกลุ่มน้อย แต่ก็รักปลื้มไม่แพ้มาโปรดดด กร๊ากกกก คือมันไม่มีแอนตี้ปลื้มอยู่แล้วไง 5555
ก็เหมือนมาโปรด 1% ของมาโปรด ก็เท่ากับมีหวัง ถึงมันจะเล็กๆ แต่มันก็สามารถเพิ่มขึ้นได้ ซึ่งมันก็อยู่ที่ตัวมาโปรดและปลื้ม
เรามันคนนอก ก็ได้แต่เฝ้าฝันเฝ้าดูว่าเด็กๆจะกลับมารักกันเหมือนเดิม เรามองอย่างคนที่โตกว่าเด็กๆมากเท่านั้นเอง เลยมองว่าอะไรที่มันผ่านไปแล้วคือบทเรียน แล้วต่อจากนี้ก็สุดแล้วแต่ใจของเค้าแล้วค่ะ
ปล. ยังคงยืนหยัดข้างมาโปรดและปลื้มต่อไป แม้ใครจะบอกว่าเฮียทำปลื้มไว้หนักมากแต่เราว่าเรื่องนี้คือผิดทั้งคู่ เราจะย้ำเสมอถึงนิสัยของตัวละคร ว่าคนเขียนเค้าปูมายังไง เราถึงไม่สามารถเอาบรรทัดฐานความผิดของอีกคนมาตัดสินความผิดของอีกคนได้นะคะ
-
สู้ต่อไปอิเสี่ย :a2:
-
โปรดโมดิฟรายคร่า มีการเก็บรายละเอียดน้ำเก๊กฮวย ฮืออออออ
จีบเข้าไปเสี่ย สู้นะ ลบล้างความผิดที่เคยทำ5555555555555555
-
ขุ่นพระ :a5: สองวันครั้ง?
เราชอบให้ลงบ่อยๆงิ :hao7:
ไม่นึกว่าน้องปลื้มจะใจแข็งขนาดนี้ บรรยากาศมันเย็นชานิดๆจนเราเริ่มสงสารอิพี่มาโปรดขึ้นมา
ไม่ได้เมนนางนะ แต่เห็นนางเสียใจที่ไรเราจี๊ดแทนทุกที *โดน :z6:* 555555
แต่ก็นะ นี่คือช่วงที่อิเฮียจะต้องไถ่บาปล่ะ
มาโปรดคนโง่ที่รู้จักแต่น้องปลื้มคนเดียว อย่าเพิ่งถอดใจล่ะ อยากได้คืนมาก็ต้องพยายามน่ะถูกแล้ว
-
แต่งตามที่ตั้งใจไว้ดีที่สุดแน่นอน ตัวละครมีเหตุผลในตัวเองแล้ว
อ่านสนุกค่ะ :กอด1:
-
:serius2:
โนวววว ลงถี่ๆอย่างนี้ดีแล้วนะ เพราะมารอทุกวันเลย อิอิ
สนุกมากกก ถ้าไม่หนุกคงไม่มารอทุกวันอย่างนี้ o13
ถ้าบอกว่าเป็นเมนพี่โปรดจะเป็นไรมั้ย 5555555
แม่ยกน้องปลื้มคงไม่ว่าเรานะคะ ฮี่ๆ
สงสารพี่โปรดมากมาย ก็ได้แต่เป็นกำลังใจให้พี่แก
อย่างน้อย น้องก็ตอบแชทพี่แล้วนะ สู้ๆๆๆๆ
ทำต่อไป น้ำหยดลงหินทุกวันหินมันยังกล่อนค่ะพี่
นับประสาอะไรกับใจน้องปลื้ม ถึงจะบอกว่าใจแข็งสักเท่าไหร่
แต่กับใจคนรักกัน (ถึงน้องจะบอกว่าแค่เคยรัก
ไม่รักแล้ว แต่เรายังเชื่อนะว่าน้องยังรักพี่โปรดอยู่)
เวลาที่น้องต้องการ คงไม่มากเกินไป ที่พี่โปรดต้องรอแน่นอน
กลับมารักกันไวๆๆๆน้า พี่โปรดน้องปลื้ม
-
ลงแบบนี้ดีแล้วค่ะ :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
เรารอเรื่องนี้ทุกวันเลย o13 o13 o13 o13
แอบมายกป้ายไฟให้พี่โปรด :pig4:
โดนแม่ยกน้องปลื้มตบ :beat: :beat:
-
ค่อยๆเป็นค่อยๆไปแล้วกัน
*วันละตอนก็ดีแล้วคะ เพราะมารอเรื่องนี้ตอนเย็นทุกวันเลย
-
สนุกค่ะ เข้ามารอพี่โปรดที่เล้าทุกวัน...
:hao5:
อยากให้แต่ละตอนยาวววววว ยาวกว่านี้อีกค่ะ :katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5:
-
เย้ แอบมีความหวังนิดนึง
เอาใจช่วยพี่โปรด และปลื้ม
รออ่านนะคะ อัพเร็วๆก็ดีคะ อยากอ่าน ไม่เบื่อคะ
-
ช่วงนี้ เย็นมาก็เข้าเล้าเป็ดเช็คว่าอัพรึยัง ^^
ชอบเรื่องนี้มาก อัพทุกวันเถอะครับ
-
ยังรู้สึกหน่วงๆ อยู่เลย (แอบมาเชียร์เสี่ย) :z3:
-
เหมือนทำความรู้จักกันใหม่เนอะ
-
ตอนนี้เราก็คิดต่างจากคุณนักเขียนอยุ่นะคะ แต่เราก็อ่านตามต่ออยุ่ดีค่ะ สารภาพว่ามีบางครั้งที่อ่านแล้วรุ้สึกขัดใจไปบ้าง แต่ก็ช่างมัน ที่เราอยากรุ้คือ โปรดจะทำแบบนี้ไปได้ถึงไหนค่ะ เราเชื่อว่า นิสัยเดิมของโปรดยังคงอยุ่ แต่จะดูว่าโปรดมีสติ และความรุ้จักคิดได้มากน้อยเพียงใดค่ะ ณ จุดนนี้ ปลื้มยังไม่มีใครเข้าหา อาการ หมาบ้า เลยยังไม่กำเริบค่ะ ถ้ามีคนเข้าและโปรดยังสามารถ หยุด หมาบ้าได้ ถือว่าพัฒนาขึ้นนะคะ เรายังไม่เชื่อว่าโปรดรักปลื้มได้เท่าที่ปลื้มเคยรักโปรดค่ะ
ปล หมาบ้าสำหรับ คือสิ่งแย่ๆทุกอย่างที่โปรดเป็น ไม่ว่าจะโลกมุนรอบตนเอง เอาแต่ใจ สั่งอย่างไรต้องได้อย่างนั้น
ปลล อีกนิดค่ะ เราอยากอ่านมาม่าของโปรดมั่งค่ะ อยากให้มีคนเข้าหาปลื้ม และโปรดไม่สามารถทะอะไรได้ ได้แต่มอง มันจะได้สะท้อนผลกรรมของตนเองค่ะ เพราะคราวปลื้ม ก็ได้แต่มองและเจ็บค่ะ บอกตรงๆว่าโปรดแกโครตจะโชคดีเลยค่ะ ที่เจอปลื้ม แต่ปลื้มโครตของความดวงซวยค่ะ ที่ได้มารุ้จักโปรด
คุณเข้ามานั่งในใจผมรึปล่าว...คิดเหมือนผมจิงๆๆๆ
ขอคาราวะ... :katai2-1:
-
ทุกอย่างต้องอาศัยเวลาทั้งนั้น รวมถึงความรัก แม้ว่าไม่ได้โกรธ แต่ก้อได้เกิดรอยร้าวขึ้นแล้ว.....ต้องใช้เวลา และอนาคตข้างหน้าก็ไม่มีใครรู้ซะด้วย
เท็นเท็น คิดถึงเท็นเท็น อยากให้มีบทบทในส่วนของปลื้มที่กลับมาบ้างจังเลยอ่ะ
เป็นกำลังใจให้ค่ะ คนแต่งสู้ ๆๆๆๆ :hao5: :hao5: :hao5: :hao5:
-
พยายามต่อไปละกันนะคะอิพี่โปรด :katai3: :katai3:
ปล.สองวันครั้ง? ม่ายอาววววววววววววววววววว :ling1: :ling1: ลงทุกวันน่ะดีแล้วค่ะ นะ นะ นะ น๊า~~~~
-
อัพทุกวันดีแล้วค่ะ
ไม่เบื่อเลย
อยากอ่านเยอะๆ
-
เป็นช่วงเวลาให้พี่โปรดได้แสดงความจริงใจบ้างแล้ว สู้ๆนะคะพี่โปรด
สู้ๆนะคะคนเขียน
-
น้องปลื้มรู้จริง ๆ แหละ เอาเข้าจริงน้องก็ยังรักพี่โปรดอยู่ ใจยังเต้นเมื่อนึกถึง แต่ต้องการเวลา
พี่โปรดก็แบบทำน่าสงสารน่ะ ไปเฝ้าเช้าเฝ้าเย็น ข้าวปลาได้กินมั่งป่าวพี่
แค่น้องทำอะไรให้เล็ก ๆ พี่แกก็คงปลื้มมากแล้ว พยายามต่อไปนะคะ คนอ่านเชียร์นะ
อยากให้มาต่อทุกวันค่ะ จบเร็วจบช้ามันก็ต้องจบ แต่ได้อ่านทุกวันมันฟินมาก บ่องตง
ขอบคุณค่ะ
-
เม้นรวบบบบบบบบ สองตอน อิอิ
ตอนที่แล้ว ... พาทของพี่โปรด ก็เห็นใจพี่โปรดนะ แล้วอย่าสิ้นคิดอีกนะ ถ้าทำอีกจะโกรธมากก มันได้ไม่คุ้มเสียจริงๆ
ส่วนตอนนี้... รู้สึกเหมือนเริ่มจีบกันใหม่อ่ะ ค่อยๆเริ่มต้นกันใหม่อีกครั้ง ถ้ายังใจตรงกัน ยังไงก็หนีกันไม่รอด อิอิ
สู้ค่ะ พี๋โปรด !!
-
พี่โปรดน่ารักขึ้นเยอะเลย ชอบๆ o13 สู้ๆนะคะ
ปล. วันละตอนกำลังดีค่ะ ถ้านานกว่านี้ คนอ่านขาดใจตายได้ค่า แง้งงง
-
ขอตอบว่า สนุกค่ะ
แต่ที่สองวันครั้ง ไม่เอานะคะ ไม่กลัวจบเร็วค่ะ เพราะเรื่องมันน่าจะมีอีกเยอะ ทั้งปมไอ้กิม ที่ยังคาราคาซังอยู่อีก
ขอแบบนี้แหละค่ะ อัพทุกวันนะคะ สนุกอ่า ไม่อยากขาดตอน
จะรอตอนต่อไปวันพรุ่งนี้ค่ะ
:กอด1:
:L2: :L2: :L2:
-
ลงทุกวันเหมือนเดิมดีแล้วค่ะ แค่นี้ก็คลุ้มคลั่งอยากอ่านจะตายแล้ววววว TOT
-
งั้นเราคงเป็นหนึ่งเปอร์เซ็นต์ที่เหลือสินะคะ = =;; เมนพี่โปรดค่ะ แหะๆ :hao3:
-
แม่ยกปลื้ม ที่เชียร์ให้ปลื้มคู่กับใครก็ได้ ที่ทำให้ปลื้มมีความสุข
ถึงชื่อเรื่องจะชื่อมาโปรด เราก็ไม่สนมัน ชิส์ :a14:
ทำไมไม่รู้ แต่รู้สึกไปเองรึป่าวว่า สองสามตอนล่าสุดนี่แอบสั้นจังคะ เหมือนอ่านแล้วมันยังไม่จุใจเค้าเลย :sad4:
-
พี่โปรดเปลี่ยนไปเยอะมาก็
อยากให้ปลื้มรีบๆคืนดีกันเร็วๆ
สงสารพี่โปรดมากๆ
-
:jul3:วันละ 10 ตอนก็ไดัครับ
-
อ่าจะลงสองวันครั้งไม่ดีนะตะเอง
แค่วันเดียวก็เขามาเช็คเปนวัลวันแล้ว
ปลื้มอย่าโกรธโปรดนานนะชีวิตมันสั้น เอาแต่พองาม
ให้อภัยกันได้ก็ดี หันมากอดกันพูดกันเพราะๆ มันน่าจะอบอุ่นหัวใจกว่า
มีเวลาเราก็ออกไปหาที่เที่ยวที่สวยงามเก็บเปนความทรงจำดีๆ เชื่อว่าทั้งชีวิตเราก็ไปได้ไม่หมด จริงป่ะ
อยากเห็นปลื้มโปรดดีกันไวๆ.
บางทีไม่ชอบบุคลิคปลื้มเท่าไหร่ที่ทำเปนเหมือนไม่เคยโกรธใครดูเหมือนเปนคนดีตลอด อยากให้ชัดเจน โกรธคือโกรธ
เกลียดคือเกลียด ไม่อยากเจอคือไม่อยากเจอ อยากให้ปลื้มชัดเจนไปเลย
รอตอนต่อไปจร้า
-
สนุกจร้า :laugh: ไม่เบื่อๆ :serius2:
เรื่องลงวันไหน แล้วแต่คนเขียนจร้า
ลงทุกวันก็ดี เพราะโดยส่วนตัวแล้ว เราเข้ามาดูทุกวัน วันละหลายรอบ ฮ่าๆ
แต่สองวันต่อครั้งก็ได้จร้า แต่ขอยาวๆหน่อยนะ ... :o8:
-
เหมือนปลื้มแอบมีความสุขนะที่เสี่ยโปรดยิ้มอะ เอ๊ะหรือว่าเราคิดไปเอง :z3:
-
:mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1:....จากใจของนาถ ถึงผู้แต่งนะครับ ผู้แต่งนิยายเรื่องนี้มีแฟนคลับเพิ่มขึ้นมากมาย มีผู้อ่านติดตามผลงานมากมาย ดูได้จากยอดคนอ่าน และยอดคนแสดงความคิดเห็น สาเหตุดีๆก็เพราะว่า ผู้แต่งนิยายเรื่องนี้ " ใส่ใจ " อารมณ์ของแฟนคลับ ว่าเขาติดตามและชื่นชอบผลงานของผู้แต่ง เมื่อผู้แต่งรักคนอ่าน คนอ่านก็เลยรักทั้งผู้แต่งและนิยายเรื่องนี้ ที่สำคัญคือการไม่ทอดทิ้งให้แฟนคลับรอเป็นเดือน สองเดือน หรือบางทีก็หายไปเลย ( ซึ่งมีผู้แต่งหลายท่านเหลือเกินที่เป็นแบบนั้น ) นั่นล่ะคือเหตุผลที่มีแต่คนรัก และรออ่านนิยายเรื่องนี้ ยังไงก็เป็นผู้ติดตามที่เหนียวแน่นน่ะคร้าบ :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
เราสงสารเสี่ยนะ
อย่าสองวันครั้งเลยนะคะคนเขียน เพราะเรามารอทุกวันเลยอ่ะ :laugh:
-
เหมือนกลับไปจีบใหม่ ก็ดีนะคะ ค่อยๆเป็นค่อยๆไปเฮียจะได้คิดก่อนทำมากขึ้น
-
ยังไม่เบื่อ จัดมาได้เรื่อยๆ...
...รอเตงอยู่ทุกวันนะ... :กอด1:
ปอลิง.. ในทางกลับกันจะ่ลงวันสองตอนรวดเขาก็ไม่ว่า คิดว่าความยาวกะความถี่ไม่ได้เป็นค่าผกผัน แต่ถ้าทั้งยาวทั้งถี่เขาคงฟิน... :-[
-
อ่านมาถึงตอนนี้ ก็ยังไม่รู้สึกสงสารมาโปรดเลย
เมื่อเทียบกับที่เขาทำกับปลื้มอ่ะ
-
:a5: สะดุดกับคำว่าสองวันครั้ง :z6: ลงถี่แบบเดิมดีแล้วค่ะ จบเร็วไม่เป็นไร แต่ก็ขอให้มีตอนพิเศษเล็กๆ น้อยๆ พอให้ชุ่มช่ำ:hao6:
ตอนน้องปลื้มช่วงแรกๆเรา จินตนาการเป็นโด้ น่ารักใสใส พอหลังๆมา เริ่มมั่นขึ้น จิ้นเป็นนางแบคทันที :laugh: เด็ดเจรงง
สำหรับเฮียโปรด คิดไม่ออก :laugh: เดี๋ยวหน้าคนนั้นก็ผุดมา หน้าคนนี้ก็ลอยมา เอาวะ ผสมๆกันเอาแล้วกัน :jul3:
ปล. ยังคงความซาดิสม์ ฝักใฝ่ที่จะให้น้องปลื้มทรมานมาโปรดเหมือนเดิม อุ้วะ :oo1:
-
เคยโดนมาแล้วครั้งหนึ่ง ไม่แปลกที่ปลื้มจะระวัง ระแวง ไม่กล้า
เอาจริง ๆ ปลื้มก็คงอยากพูด อยากคุยด้วย อยากปล่อยให้เรื่องราวมันเป็นไปตามธรรมชาติของมัน
แต่ปลื้มคงรู้ใจตัวเองดีว่าถ้าปล่อยไปง่าย ๆ แบบนั้น อาจเจ็บอีกก็เป็นได้
เหมือนปลื้มจะค่อย ๆ ปล่อยเชือกที่ตึงให้หย่อนลงทีละนิด ๆ แล้วนะ
อาจไม่ทันใจบางคน แต่เราว่าแบบนี้ก็ถือว่ามีพัฒนาการดีนะ
-
เชียร์พี่โปรด
-
Sad จากเรื่อง BTS มา ดีนะเรื่องนี้ ตาโปรดน้องปลื้มพอมีเค้าลางดีๆมาบ้าง ไม่งั้นสำลักมาม่าตายแน่ๆคืนนี้
-
:hao5: :hao5: จริงๆแล้วก็ไม่รู้ว่าสิ่งที่แต่ละคนแสดงออกมันดีหรือไม่ดี คนเราไม่รู้หรอกว่าจริงๆแล้ว ณช่วงเวลานั้นตัวเราต้องการอะไร แสดงออกหรือว่าควรพูดอธิบายออกมาแบบไหน แต่เมื่อคนเราไม่เริ่มพูดไม่เปิดใจ ไม่รับสิ่งใหม่ๆเข้ามาเมื่อเวลาผ่านไป สิ่งที่ต้องสูญเสียไปจะไม่ใช่เพียงเวลาแต่มันจะหายไปทั้งความรู้สึก ความทรงจำที่เราไม่อาจจะแก้ไข หรือเปลี่ยนแปลงช่วงเวลานั้นให้มันกลายเป็นสิ่งที่มีคุณค่า และตัวเราจะไม่รู้เลยว่าช่วงเวลาดีๆหรือสิ่งสำคัญที่สุดของเราอาจจะเกิดขึ้นหรือมันจะกลายเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตที่ต้องผ่านไปอย่างละเลย ชีวิตเรามันสั้นนัก สั้นมากจริงๆและในโลกที่กว้างใหญ่ บิดเบี้ยวนี้เราก็ไม่อจเรียนรู้ เรื่องราวต่างๆได้ทั้งหมด ทังไม่อาจจะประคับประคองตัวเราให้ผ่านแต่ละวันไปอย่างเข้มเข้มได้ ถ้าต้องฝ่าฟันทุกอย่างไปด้วยตัวคนเดียว :L3:
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
เรื่องนี้สนุก ไม่เบื่อเลยยยย
มาลงบ่อยๆดีแล้ว อิอิ
ทนต่อไปนะเสี่ย
สู้ๆด้วย
เข้าใจความรู้สึกปลื้มหน่อย คนมันเคยเจ็บมา
จะให้ไว้ใจง่ายๆก็ไม่ใช่นะ
ปลื้มก็ใจอ่อนเร็วๆน้า สงสารเสี่ยแล้วววว
-
ตอนนี้อ่านแล้วแอบขำนิดนึง
นี่เราเพี้ยนป่าวฟระ?
มีอารมณ์ประมาณว่า โปรดเอ๊ย เอ็งคงไม่มีทางรู้หรอกว่าปลื้มคิดอะไรอยู่ แต่ก็พยายามเข้านะ
ถ้าออกวิ่งยังมีโอกาสถึงเส้นชัย ถึงจะไกลและยังไม่เห็นทาง
จงวิ่งไปซะ เพราะยืนหาทางอีกกี่ปีก็คงไปไม่ถึงเส้นชัยหรอก
ก็ใช้เวลาที่มีทำความรู้จักปลื้มให้รู้ว่าเมื่อไหร่ปลื้มคิดอะไรก็แล้วกัน สู้เค้า!!
-
น้องปลื้มม ม มม ม มดูแกร่งขึ้นนะคะ
ความรู้สึกที่รู้สึกกับน้องปลื้มตอนนี้กับตอนนั้นค่อนข้างต่างเลย
น้องปลื้้มในตอนนั้นเป็นคนรักสงบ ไม่ชอบอะไรวุ่นวาย ยุ่งยาก
น้องยอมหลายๆครั้ง น้องปลื้มตอนนี้ก็รักสงบเหมือนเดิม แต่รู้สึกว่าน้องไม่เหมือนตอนนั้น
อาจเพราะว่าโดนพี่เท็นเสี้ยม ก๊ากกก แต่ก็เอ็นดูน้องเช่นเคย
พี่โปรดพ่อยอดขมูของน้อง พี่โปรดเปลี่ยนไปสำหรับน้องปลื้มมาก
เขาดูใจเย็น และยอมมากขึ้น พี่โปรดยอดชายของน้อง
ชอบตอนที่พี่โปรดขี้หวง ขี้หึงตอนนั้นมาก แม้จะเป็นชายไร้เหตุผล แต่น้องก็รัก
ตอนนนี้พี่โปรดยอมมากกกกก เพราะกลัวเสียน้อง เป็นเรื่องดีนะคะที่ได้ปรับเปลี่ยนสันดาน เอ๊ยนิสัย
กลัวแต่ว่าถ้าเขาคืนดีกันจริง พี่โปรดนางแววกลัวเมียแน่ๆ คงไม่กล้าทำน้องเสียใจอีก
ดีใจที่คนเขียนยึดกับแผนเดิมค่ะ เรื่องเป็นอย่างไรในตอนแรกที่คิดไว้ลุยโลดดดด
ชอบอ่านจิตนาการ ความคิดคนเขียนมากกว่าแนวทางที่ทำเพราะคนชอบ
ส่วนเรื่องลงเร็วนั้น ชอบค่ะอารมณ์ต่อเนื่องดี ถ้าจบไวไม่เป็นไรค่ะ แต่งสเปต่อโลด ฮ่าๆๆ
แต่งสเปไปให้เหมิอนซิทคอม ฮ่าๆ เป็นตอนๆไป ก๊ากกก
จริงๆมีคนบอกว่านิยายที่สนุกคือนิยายที่รู้จักจบ แต่เราคิดว่าจบไม่จบมีร้อยตอนก็สนุกได้ ถ้าเราชอบ ก๊ากกก
-
เสี่ยดูนิ่งขึ้นเยอะ ดีเหมือนกันนะ ปลื้มจะได้ใจอ่อนเร็วๆ แต่ช้าๆก็ได้ หุๆๆๆ
รออ่านต่อค่ะ เรื่องนี้สนุกมาก การอัพก็แล้วแต่คนเขียนสะดวกละกันค่ะ เราเข้ามาดูทุกวันอยู่แล้วค่าา ^ ^
-
สงสารมาโปรดเบาๆ แต่เฮียทำตัวเองนะ==
รอตอนต่อไปค่ะ
-
สนุกมาก วันละตอนนี่แหละดี 5555
-
เจ็บจี๊ดๆที่ใจเล้กน้อย..
เฮ้ออ เฮียสู้ๆเข้าละ ความผิดที่เคยทำไว้อ่ะมันอาจจะลบออกไปไม่ได้มันอาจจะแก้ไขไม่ได้แต่ยังไงก็มาสร้างความทรงจำใหม่ๆที่ดีๆให้ปลื้มดีกว่านะ
เริ่มไำด้ดีเอาใจเสี่ย #เอฟซีเสี่ยเสมอ
-
มาทุกวันอ่ะดีแล้ว1+ น้องปลื้มเหมือนเดิม :z2:
-
อ่านความค่อยๆเป็นค่อยๆไปที่พี่โปรดจะทำให้น้องปลื้มใจอ่อนกลับไปหาพี่โปรด
ดูเหมือนน้องปลื้มจะยังมีอะไรอยู่ในใจเลยเนอะ
-
ถ้าปรับปรุงตัวแล้วจะเอาใจช่วยล่ะกันนะ :hao3:
-
ส่วนหนึ่งก็เข้าใจปลื้มนะ.. เพราะเสียใจมาก่อน... แต่เราว่าเวลาและเหตุการณ์ก็ทำให้ทั้งสองคนโตขึ้นแล้ว...
แถมพี่โปรดก็ทำไปเพราะคิดอะไรไม่ถี่ถ้วนไม่ได้คิดถึงความรู้สึกของน้องมากนะ..
ยังไงๆ เค้าก้ยังรักพี่โปรดอยู่ดีอะ... ตอนนี้ทำให้เห็นความพยายามของเสี่ยมาก....
แล้วจริงๆทั้งสองคนก็รักกันก็อยากให้ทั้งคู่กลับมาอยู่ด้วยกันเร็วๆนะ... ทำไมรักกันแต่ว่าต้องทำเป็นไม่สนใจอีกฝ่ายด้วยหล่ะ........
อยากเห็นทั้งคู่มีความสุขอยู่ด้วยกันเร็วๆๆๆมากๆๆจ้า... :กอด1:
แล้วก็อย่ามาลงสองวันครั้งเลยน้า :sad4:..... มาทุกวันก็ไม่เบื่อ ก็เค้าเป็นแม่ยกเสี่ยกับน้องอะ...
-
ตอนแรกเกลียดไอเหรี้ยพี่โปรดมาก
หลังๆแบบ เอิ่มมมมมม
มาม่ามากกกกกกกกกกกกกกกก
แต่ก็คิดอีกแง่ ก็ดีแล้ว
ถ้าพี่โปรดรักกันจริง จะได้เข็ด
และไม่ทำให้ปลื้มเสียใจอีก
ไม่ว่าจะเรื่องอะไรก็ตามเถอะ หึหึ
-
เริ่มเปิดใจเล็กๆ ความพยายามของพี่
คงส่งผลในเร็ววัน
สู้ๆครับพี่โปรด
-
กรี้ดดดดดดดดดดดด ตามอ่านทันสักที :heaven
บอกเลยอ่านเรื่องนี้ทีไรน้ำตามาทุกทีเลยคะ
ตอนล่าสุดนี้สงสารเสี่ย :เฮ้อ:
เอาใจช่วยคู่นี้ให้กลับมาดีกันอีกสักครั้งนะคะ หวังว่าแอนตี้เสี่ยโปรดคงไม่มากระทืบเรานะ :z10: :z10:
-
ตอนนี้เขาเรียกเริ่มใจอ่อน ชิมิ
-
พยายามเข้ามาโปรด ความสม่ำเสมอและจริงใจเท่านั้นจะช่วยให้ปลื้มเห็นใจได้ เพราะไงปลื้มก็ยังรักมาโปรดอยู่
สู้ๆ
-
พึ่งเข้ามาลองอ่าน(อ่านจบตอนตี3T_T)
ตอนแรกคิดว่าเรื่องนี้มันต้องหวานน่ารักแน่ๆ เพราะเห็นชื่อเรื่องว่ามาโปรด (ไม่ได้คิดเล้ยว่านั่นชื่อคน)
มาโปรดที่เราคิด เป็นแบบว่า รักมาโปรด เธอเปรียบสวรรค์มาโปรด
อะไรประมาณนี้ (เน่าได้อีก)
แต่พออ่านแล้ว รู้สึกว่ามันมีอะไรๆมากกว่าที่เราคิดมาก
มุมมองของรัก ความรู้สึก ตัวตนของตัวละครแต่่ละตัวถ่ายทอด
ออกมาได้ดีมาก ทำให้คนอ่านอินไปกับมันได้ง่ายๆ และเรื่องนี้มีข้อคิดดีๆมากมาย
ข้อคิดในแง่ของความรัก. ความรู้สึก ความคิด. การพูด
(ถ้าอ่านแล้วคิดตามจะได้ข้อคิดดีๆไม่รู้ว่าผู้เขียนตั้งใจหรือไม่ แต่ว่าเราเข้าใจแบบนั้น)
เรื่องนี้แตกต่างจากเรื่องอื่นๆพอสมควร เพราะส่วนใหญ่
ทุกคน(ตัวเอก)ทีีโดนข่มขืน แล้วค่อยรัก อภัยง่ายๆจากคนรอบตัว
มันแบบว่าเฮ้ย มึงโดนขมขืนนะเว้ยไม่ใช่โดนมันไปชวนเล่นโดดยาง
ทำไมอภัยง่ายๆแบบนี้(เราเป็นคนมีทิถิ / เขียนทิถิไม่เป็นขออภัย/ แต่ก็ไม่ได้เว่อร์ขนาดมากราบเท้าหรืออะไรยังแต่ มันเป็นความรู้สึกที่เลวร้ายนะ ที่มีคนมาขมขืนเรา แม้จะะป็นคนที่เราแอบปลื้มหรืออะไรก็แล้วแต่)
นายเอกเรื่องนี้ก็เหมือนกัน แต่ว่านายเอกเรื่องนี้ตอนแรกรักมันบังตา รักมากจนยอม(อันนี้ให้ผ่าน) แต่คนรอบๆข้างไม่ได้รู้สึกยินดีไปด้วย (อันนี้เยี่ยมเพราะเจอมาหลายเรื่องและที่แบบว่าจะทำยังไงก็ปล่อยเลยผ่านทั้งๆที่มันเรื่องสำคัญและต่อให้เป็นผู้ชายก็ตามที จะมีคนยอมรับมันได้หรือ? หากไม่มีใจก่อนหน้า และแน่นอนว่า เมื่อเจอเหตุการณ์แบบนี้ผู้ชายคนนั้นจะแค้นฝังลึกจนไม่อาจรักได้)
-
ความพยายามอยู่ที่ไหน ความสำเร็จอยู่ที่นั่น
เอาใจช่วยพี่โปรดนะจ๊ะ :กอด1:
-
อ่านเรื่องนี้รวดเดียวจนตามมาทันถึงตอนนี้ เอาเป็นเม้นโดยภาพรวมของเรื่องก่อนนะคะ ชอบมากเลยคือมันเป็นอารมที่ค่อนข้างจริงของวัยของน้องปลื้ม แกงค์เพื่อนๆ ความรัก อารมต่างๆค่อนข้างจริงมากๆ แล้วเรื่องที่ปลื้มหนีออกจากบ้านอันนี้ชอบสุด คือแบบจริงมาก ยังไม่เคยบอกไม่เคยแสดงความรู้สึกแล้วก็มาคิดว่าพ่อแม่ไม่ยอมรับ ไม่เข้าใจ เป็นสัจธรรมของวัยรุ่นจริงๆ เรื่องนี้คนเขียนนำเสนอได้ดีมากในตอนที่เท็นออกมาค่ะ แต่สำหรับเราตัวละครแบบเท็นมีในชีวิตจริงนะ เพียงแต่คนพวกนี้หาเจอยาก โชคดีที่น้องปลื้มได้เจอ
มาพูดถึงตัวหลักๆ ปลื้มเป็นเด็กเก็บกด ชอบคิดเองเออเอง มีความมุ่งมั่นและอดทนสูงแต่หลายครั้งก็ใช้ในทางที่ผิด การดรอปเรียนเพราะอกหักอันนี้ทำเราแปลกใจแต่ก็เข้าใจในอารมของปลื้มนะ เพียงแต่เรสแค่ผิดหวังเล๋กๆที่คนที่ออกจากบ้านมาเพื่อเรียนวิศวะยอมทำงานตรากตรำทุกอย่าง แต่กลับยอมเสียเวลา1ปีไปเปล่าๆ แต่มองอีกมุมก็เข้าใจได้ว่าปลื้มตอนตัดสินใจออกจากบ้านมาอาจจะเพราะกดดันและอยากเอาชนะพ่อ พอมาเจอพี่โปรดก็โฟกัสแต่เรื่องโปรด เห็นโปรดเป็นครอบครัวเป็นทุกอย่าง พอผิดหวังถึงได้รุนแรงขนาดนี้
ตัวละครเพื่อนๆปลื้ม สวยตัวแล้วไม่ชอบเฟรนเท่าไหร่(บอกก่อนว่าเรามองทุกคนเป็นคนจริงๆเพราะคนเขียนแต่งดีมาก ดังนั้นอารมชอบหรือรู้สึกจากตัวละครจึงเป็นสิ่งที่เกิดจากความอินนะจ้ะไม่ได้ตำหนิ) ตั้งแต่ตอนงี่เง่าช่วงทะเลาะกับกิม รู้สึกเป็นคนมีความเป็นเด็กสูงแต่มีดีตรงรักเพื่อนจริง อันนี้ชื่นชมๆ กิมเป็นตัวละครบทน้อย มองลักษณะไม่ค่อยออก เอาเป็นว่าถ้าเป็นเพื่อเราคงเป็นเพื่อนห่างๆ ไม่รู้นิสัยจริง 5555 โดยส่วนตัวชอบติ๊กสุดเพราะดูเป็นเพื่อนจริงๆดี อินดี้นิดๆ น่ารักดี ส่วนเปรม อันนี้มองออกไว้ตั้งแต่เปรมเคยบรรยายเรื่องครอบครัวตัวเองและพูดถึงโปรดแล้วว่าตัวละครนี้แอบมีปมในใจ เข้าใจได้ เรื่องดราม่านี้เปรมแค่เป็นคนเปิดเรื่องแต่โปรดตังหากที่ทำให้รักของตัวเองพัง
มาโปรดพระเอกของเราผู้ชายเฟอเฟ็กเอาแต่ใจ สนใจแต่เรื่องของตัวเอง จัดการกับความผิดหวังไม่เป็น ปฎิบัติต่อคนรักไม่เป็น โปรดเป็นตัวละครที่ค่อยๆเติบโตขึ้นเรื่อยๆตามตอนที่อยู่ในเรื่อง แต่โปรดก็รักปลื้มจริงๆเพียงแต่รักตัวเองมากกว่าเท่านั้น ตอนเรื่องเปรมโปรดแก้ปัญหาได้แย่ไม่สมกับไอคิวของตัวเองเลย ใช้ความรักตัวเองมาตัดสินใจแก้ปัญหา กลัวแม่จะผิดหวังในสิ่งที่ตัวเองทำจริงๆ จนลืมสนใจความรู้สึกปลื้ม แถมตอนหลังๆที่ทำร้ายตัวเอง อันนี้เป๋นสิ่งที่เราผิดหวังในตัวโปรดมากๆ มาโปรดคนที่มีเสน่ห์จนปลื้มหลงรักหายไปไหน
มาถึงตอนล่าสุด เราไม่รู้นะว่าคนอื่นรู้สึกยังงัยแต่สำหรับเราโปรดน่าสมเพชมากเป็นผู้ชายที่น่าเบื่อสุดๆ ถ้าเราเป็นปลื้มการที่โปรดทำตัวหงอหมดหวังอย่างนี้ทำให้เรารู้สึกว่าโปรดคนที่เคยรักตายไปแล้ว การขอโทษ การทำดี การรู้สึกผิดไม่ใช่การกระทำที่ต้องสูญเสียความเป็นตัวเราไป มันแค่ต้องปรับปรุงนิสัยตัวเองให้ดีขึ้น แต่ไม่ใช่การเปลี่ยนไปจนไม่เหลือเค้าโคลงเดิมแบบนี้ เพราะเราเชื่อว่าคนเราสามารถตกหลุมรักคนเดิมๆได้ซ้ำๆกันเรื่อยๆ การง้อหรือการเริ่มจีบกันใหม่ของโปรดควรใช้เสน่ห์ของตัวเองมากกว่านี้
ส่วนน้องปลื้ม รู้สึกเหมือนความผิดหวังสอนให้ปลื้มรักตัวเองมากขึ้น ในตอนล่าสุดเหมือนปลื้มจะยังรักโปรดนะ เราชอบฉากที่บรรยายถึงตอนเฟรนกินนมที่โปรดซื้อมา ดูปลื้มมีใจ แอบโรแมนติกอ่ะ และตอนที่บอกว่าโปรดมีสิทธิพูดได้เท่าที่อย่กพูด ดูเหมือนปลื้มจะคิดเหมือนเราคือรักตัวตนของโปรดจริงๆมากกว่าสภาพหงออย่างนี้ และการไม่พูดว่าฝันดีก็ให้ความรู้สึกว่าอยากแกล้งปนเป็นห่วงนิดๆ(ทั้งหมดนี้มโนเอาเอง5555)
สรุปคือ อยากให้คู่นี้ดีกันนะ แต่อยากให้โปรดเลิกหงอและเดินหน้าจีบปลื้มแบบเป็นตัวของตัวเอง ที่ผ่านมามันผิดกันทั้งคู่นั่นละลืมอดีตไปซะ เด๋วอายุ30พวกนายสองคนก็จะมานั่งหัวเราะกับความงี่เง่าของตัวเองนั่นละ กลับมาเป็นตัวตนของตัวเองกันทั้งคู่รักให้สุดๆ หัวเราะกันให้เต็มเสียง เวลาที่ผ่านไปมันมีค่า เอาเวลานั่งจมกับอดีตอันเป็นทุกข์ มาทำสิ่งดีๆให้กันแล้วมีสุขดีกว่านะ จะดีกันเมื่อไหร่ไม่ว่า แค่มีความสุขกับจริงๆซักที ชีวิตประจำวันมันมีอะไรมากกว่ารักนะจ้ะเด็กๆ
จบแระค่ะ บรรยายยาวมาก เราก็ไม่แน่ใจว่าเราอ่านเรื่องนี้ได้แตกพอตะสัมผัสสิ่งที่คนเขียนจะสื่อรึป่าว แต่บอกเลยว่าเราชื่นชม&ชอบในการเขียนของคุณมาก เราไม่ได้รักตัวละครตัวไหนเป็นพิเสด แต่ที่รักเรื่องนี้เพราะรักในการบรรยายของคุณ มันสนุกจริงๆ ขอบคุณค่ะสำหรับนิยายดีๆ มาอัพบ่อยๆนะจ้ะ เรารออ่านอยู่ทุกวันเลย
-
พี่โปรดตื้อๆแบบนี้ ดูั้งน่าสงสารและน่าลุ้นจริงๆเลยคะ
-
คือปลื้มจะอัลไลกะพี่โปรดขนาดนั้นนน
เค้าไม่ได้ทำอะไรร้ายแรงขนาดนั้น เค้าไม่คนต้นคิดด้วยซ้ำ
ปลื้มคิดเองเออเองเจ็บเองแล้วก็จะมาทำใจซักพัก
เห็นใจพี่โปรดบ้างเถอะ แต่ก่อนก็หึงหวงจนเป็นบ้าเป็นหลัง นี่ยังต้องมานั่งเสียใจกับการกระทำที่ไม่ได้ร้ายแรงอะไรเท่ากับความรักที่มีให้ปลื้มนะ ถ้าเทียบกันดู
มันแบบที่โปรดคิดน้อยเกินไปที่ทำแบบนั้น แต่ก็ไม่เห็นต้องเย็นชาหรือเปิดให้พี่โปรดน้อยขนาดนี้
เฮ้อออออออ :เฮ้อ:
-
สำหรับเบน คิดว่าที่ปลื้มทำแบบนี้ เฉยๆ ยังไงก็ได้ อืม โชคดี อะไรหลายอย่างๆ
ทำให้คิดว่า พี่โปรดแทบไม่มีหวังเลย ถึงในใจจะยังห่วงอยู่บ้างก็เถอะ แต่สิ่งที่แสดงออกมันดูเปลี่ยนไปคนละทิศคนละทางกับที่ปลื้มเคยเป็นอย่างสินเชิง
คงได้แต่รอเวลา และความสม่ำเสมอของพี่โปรดนั้นแหละ :katai4:
-
ลงถี่ๆเลย วันสะสองรอบยังไหวนะ
อย่าวันเว้นวัน
แค่นี้ก็จะลงแดงละ
-
เสี่ยสู้เพื่อรักต่อไป น้องปลื้มเริ่มใจอ่อนแล้ว
-
:hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5:
-
หน่วงจิต
-
ดีที่น้องปลื้มก็ไม่ตัดโอกาสพี่โปรดซะทีเดียว :katai2-1:
ที่เหลือก็รอเวลา ฮื้ออออออออออ พี่โปรดสู้ๆ :katai1:
-
ลงทุกวันเถอะจ่ะ ของเป็นยาชูกำลังเมื่อต้องนั่งทำรายงาน ฮือ
อย่าหน่วงมากนะ เค้าอิน
-
น้องปลื้มบอกว่าเฉยๆ แต่ก็แอบเป็นห่วงเสี่ยอยู่นะ ไม่งั้นคงไม่แคร์หรอกว่าเสี่ยจะโทรมลง
เรื่อยๆแบบนี้ไปก็ดีค่ะ ยังอุ่นใจว่าเรื่องนี้ยังไม่จบเร็วจนเกินไป ไม่อยากให้จบเลย
-
พยายามเข้าละกันนะนายโปรด สร้างหนี้ไว้หนัก
ก็ต้องตามใช้จนกว่าเจ้าหนี้(น้องปลื้ม)เขาจะยอมอ่ะนะ
รออ่านนะ
-
สงสารเฮียอย่างจริงจัง Y.Y
:m15:
-
ตอนที่ 32
คนตรงหน้าผมกำลังตั้งหน้าตั้งตากินข้าวอย่างที่ไม่รู้ว่าไปอดอยากมาจากไหน ดูเขาต่างออกไปจากทุกที หน้าก็ซีดๆ แถมกลิ่นตัวก็ไม่ได้หอมเหมือนตามปกติ มีกลิ่นฟอร์มาลีนจางๆ
“เหม็นเหรอ ขอโทษนะ พี่กลับไปอาบน้ำไม่ทัน” เขาดูเสียความมั่นใจไปมากทีเดียว
“ไม่เป็นไรครับ” ถึงผมจะบอกอย่างนั้น แต่เขาก็ยังยื่นผ้าปิดจมูกมาให้ เป็นของใหม่ยังไม่ได้แกะออกจากถุงเลย
“ใส่ไว้ เดี๋ยวพี่ก็อิ่มแล้ว”
เพราะผมกินหมดก่อน ไม่ใช่ว่ากินเร็วอะไร แต่เขากินเป็นจานที่สองแล้วต่างหาก
เขากินไปพลางเล่าให้ฟังถึงเหตุการณ์ตื่นเต้นที่เพิ่งไปเจอมาเมื่อเช้า เขาบอกว่าตอนเช้าเขาก็ราวน์วอร์ดกับอาจารย์หมอตามปกติ แต่บังเอิญมีเคสด่วนเข้ามา เขาเลยได้โอกาสเข้าไปในห้องผ่าตัดกับอาจารย์ด้วย นั่นเป็นครั้งแรกของเขาและพอออกมาจากห้องผ่าตัดก็กินอะไรไม่ค่อยได้ เขาไม่ได้กลัวเลือด แต่เพิ่งเคยเห็นเลือดมากขนาดนั้นเป็นครั้งแรกเลยเสียศูนย์ไปนิดหน่อย ตอนกลางวันกินอะไรเข้าไปเลยอ้วกออกมาหมด
แล้วก่อนจะมาหาผม เขาไปคลาสวิชานิติเวชมา เขาบอกว่าพี่ซอลเรียกให้ไปดูด้วย ผมเลยไม่แปลกใจที่เขามีกลิ่นฟอร์มาลีนติดตัวมา แต่ทำไม...วิชาที่เรียนในชั้นปี 4 เขาถึงต้องกลับมาเรียนอีกต่างหากที่ทำให้ผมสงสัย อย่างวิชาศัลยศาสตร์ 1 ที่ทำให้เขาต้องไปราวน์วอร์ดทุกเช้าอย่างนี้...มันน่าจะผ่านมาตั้งแต่ปีที่แล้ว? แต่วิชาที่ต้องเรียนในปีนี้เพื่อนกลับต้องเรียกให้ไปดู?
“พี่เรียนไปแล้วไม่ใช่เหรอครับ ก็ช่วงที่ต้องอยู่ติวกับพวกพี่ซอลก็เพราะวิชานี้ถึงไม่ค่อยกลับ...ห้อง”
ผม...เผลอพูดถึงเรื่องที่ผ่านมาออกไป แต่ช่างมันเถอะ อะไรตอนนี้ก็ไม่สำคัญเท่าความสงสัยของผมหรอก
“คือพี่...”
“ไม่ผ่าน?”
“ก็ไม่เชิง...พี่ไม่ได้เข้าสอบ OSCE ขาดเรียนบ่อยด้วย เลยดร็อปไว้น่ะ”
“ทำไม”
แต่คำถามของผมไม่ได้รับคำตอบ เขาไม่ได้เลี่ยงหรือเบี่ยงประเด็นไปเรื่องอื่น แต่กลับบอกผมแค่ว่า 'พี่ขอไม่ตอบนะ'
ผมเลยทำได้เพียงพยักหน้า เขาก็คงมีเหตุผลที่จะไม่พูดนั่นแหละครับ ผมเข้าใจและเคารพในสิทธิส่วนบุคคลของคนอื่นเสมอ
“รีบกลับมั้ย?”
“ก็มีโฟลวชาร์ทที่ต้องส่งพรุ่งนี้ครับ ผมต้องรีบกลับไปทำ”
“...งั้น...ขับรถดีๆ นะ เอ่อ...คราวหน้ามากินข้าวกันอีกได้มั้ย”
ผมรับแก้วน้ำเปล่าที่เขาเทน้ำให้มาดื่มจนเกือบหมด ก่อนจะวางแก้วลงแล้วตอบกลับไปว่า
“นานๆ ทีก็ไม่มีปัญหาครับ”
เขายิ้มอีกแล้ว...ทำไมคนอย่างเขาถึงได้พอใจกับสิ่งเล็กๆ แค่นี้กันนะ...ผมแปลกใจ...และไม่ค่อยคุ้นเท่าไหร่กับ...มาโปรด...ในสภาพอย่างนี้
เรื่องของเขา ชีวิตความเป็นอยู่ของเขาตลอดเวลาที่ไม่เจอกัน ผมไม่ได้รับรู้เพราะไม่เคยมีใครเล่าให้ฟัง มีหลายเรื่องที่ความสงสัยทำให้ผมเอ่ยปากถามออกไปก่อน อย่างเช่น...เรื่องรอยแผลที่หลังมือ ทำไมถึงได้มีรอยแผลเป็นขนาดใหญ่อยู่บนหลังมือสวยๆ นั่นได้ แต่เขาก็ไม่เล่าหรือให้คำตอบอะไรเลย
ตามตรรกะของพี่เท็น รู้จักกันแล้ว...ถามไถ่ก็ไม่เห็นแปลก ไม่ถามนั่นสิแปลก เพราะคนไม่ถามคือคนที่ไม่รู้จักกันต่างหากล่ะ
แต่ถึงจะถามไปเขาก็ไม่ตอบอยู่ดี เขาให้เหตุผลแค่ว่าไม่อยากพูดถึง และสีหน้าของเขาตอนผมพูดเรื่องรอยแผลนี้...ก็เจ็บปวดมากจริงๆ
“ปลื้มกลับก่อนเลย เดี๋ยวพี่เขียน progress note ก่อน จะรีบเอาไปส่งอาจารย์เย็นนี้”
“งั้นไปนั่งที่โรงอาหารสิครับ ตอนเย็นไม่ค่อยมีคน ไม่วุ่นวาย”
เขาคงคาดไม่ถึงว่าผมจะนั่งอยู่เป็นเพื่อนด้วย ไม่มีเหตุผลอะไรพิเศษ เพราะผมพอใจที่จะไม่กลับห้องตอนนี้ อยู่ที่นี่ก็ไม่เสียหายอะไร
“ปลื้ม กลับก่อนเลยก็ได้นะ เพราะเดี๋ยวหกโมงพี่ต้องไปที่โรงพยาบาล”
เขาบอกแค่นั้นก่อนจะนั่งทำงานไปเงียบๆ บางทีเขาก็มีบางมุมที่เหมือนพี่เท็น เพราะเวลามีสมาธิกับอะไรแล้วจะไม่สนใจสิ่งรอบข้างเลย หนังสือหลายต่อหลายเล่มที่เขาเปิดอ่าน เอกสารหลายอย่างก็ถูกพลิกดูไปมา นานเหมือนกัน...ที่ผมไม่ได้เห็นภาพอย่างนี้
ครืด...ครืด...ครืด...ครืดดดดด
มือถือของผมสั่นอยู่บนโต๊ะ เขาเงยหน้าขึ้นมอง ก่อนจะกลับไปสนใจกับงานตรงหน้าต่อ
“สวัสดีครับคุณปาล์ม” คุณปาล์มนี่นานๆ โทรมาทีครับ ส่วนมากแล้วโทรมาถามถึงพี่เท็น เข้าทำนองคิดถึงแต่ไม่กล้าโทรหาเจ้าตัวนั่นแหละ แต่ไม่ใช่กลัวอะไรนะครับ แค่เพราะโทรไปครั้งล่าสุดพี่เมลเป็นคนรับสาย คุณปาล์มโทรมาดราม่าให้ผมฟังเกือบชั่วโมง เหอๆ
“เจอพี่เท็นบ้างป่าว เขาเป็นไงบ้างอ่ะ เหมือนหายไปจากโลกนี้เลย เงียบมากกกก”
“นี่จะไม่ถามผมก่อนเลยรึไงว่าผมสบายดีอะไรไหม มันน่าน้อยใจจริงๆ”
“เออๆ งั้นปลื้มสบายดีมั้ยครับ”
“สบายดีมากกกกกก ฮ่าๆๆ พี่เท็นก็เจอบ้างครับ แต่ไม่บ่อย เขาชอบหายตัวไปนั่นมานี่ เห็นว่าตอนนี้กลับไปสอนที่มหาลัยแม่พี่เมลอีกแล้ว แต่กว่าพี่เมลจะกล่อมได้ก็นานเหมือนกัน”
“อะไรวะ ทำไมไม่เห็นบอกกันอ่ะ”
“แล้วคุณปาล์มสำคัญอะไรกับเขาล่ะครับ เขาถึงต้องบอก”
“อั่กกกกกก เชี่ยปลื้มมมมมม ปากแม่งร้ายยยย อย่าให้เจออ ได้ไฟท์กันสักตั้ง”
“ฮ่าๆๆ มาๆ ผมไม่กลัว ว่างๆ แวะไปเยี่ยมป้าเนียมบ้างสิครับ ป้าแกเหงานะ”
“เอออออ ก็ไปทุกอาทิตย์อ่ะ ไอ้จิ๊บไอ้เจี๊ยบก็หน้าเหงาๆ คงคิดถึงพี่เท็น ไอ้เจมที่สองนี่ยิ่งเหมือนไก่ใกล้ตาย”
“โหววว ดูแลดีๆ หน่อยสิ ถ้าไอ้เจมที่สองมีอันเป็นไปนะ พี่เท็นได้องค์ลงแน่”
“อยู่แล้วล่ะน่า ไม่ปล่อยให้ตายหรอก เออปลื้ม คิดถึงนะเว้ย วางละ ไว้จะไปหา”
“ครับ คิดถึงเหมือนกัน รีบๆ มานะ ผมเตรียมรถพาไปเที่ยวแล้ว”
“ครับ ไว้ปิดเทอมเจอกัน”
“โอเค”
ฮ้าาา ดีใจจัง ปิดเทอมคงได้เจอคุณปาล์ม จะได้แนะนำให้คุณเฟรนรู้จักด้วย คุณปาล์มนี่เขาตลกนะครับ ติ่งพี่เท็นตัวจริงเสียงจริงเลยอ่ะ ตอนนี้คงอยากได้ยินเสียงพี่เท็นจนชักดิ้นชักงอตายไปแล้วมั้งครับ ฮ่าๆ
ผมวางมือถือลงตามเดิม เห็นเขามองมาแต่ก็ไม่ได้ถามอะไร พอรู้ว่าผมมองกลับไปก็ทำแค่ยิ้มให้เท่านั้น ผมเลยก้มหน้าลงร่างโฟล์วชาร์ทตามเดิม แต่คงจะกดแรงไปหน่อยไส้ดินสอถึงหัก -_- เซ็งจริงๆ ต่อให้ผมจะชอบใช้ดินสอไม้มากแค่ไหน แต่ก็ขี้เกียจเหลาเหมือนกันนะ ไม่ได้เอากบเหลามาด้วย
“พี่มีคัตเตอร์ เดี๋ยวเหลาให้”
เขายื่นมือมาตรงหน้า ผมเลยส่งดินสอของตัวเองให้ไป จากนั้นก็เบือนหน้ามองไปทางอื่นที่ไม่มีภาพเขากำลังตั้งอกตั้งใจเหลาดินสอให้ผม
ถ้าเป็นเมื่อก่อน เขาคงจะบอกให้ผมเปลี่ยนไปใช้ดินสอกดหรือหาแท่งอื่นมาให้ ...ก็เพราะมันเป็นแค่เรื่องเล็กๆ แต่ตอนนี้แค่เรื่องเล็กๆ ทำไมถึงดูสำคัญกับเขาเหลือเกิน
ทำเสร็จก็คืนมาให้ ผมรับมาแล้วขอบคุณเขาเบาๆ ไม่อยากสนใจแต่ไม่รู้ทำไมมือถึงกำดินสอไว้แน่นก็ไม่รู้
“เจ็บมั้ย...” อยู่ๆ เขาก็ถามขึ้นมา ผมงงไปชั่วอึดใจแต่ก็คลายสงสัยเมื่อมองตามสายตาของเขาที่กำลังจับจ้องอยู่ที่รอยแผลเป็นที่หลังมือขวาของผม
แผล...ที่เกิดจากเรื่องครั้งนั้น และตอนนี้เขาก็มีเหมือนกัน ข้างเดียวกันอีกต่างหาก...
“ขอโทษนะ ที่ทำให้มือสวยๆ ของปลื้มมีแผลอย่างนี้” เขาเหมือนอยากจะยื่นมือเข้ามาลูบ แต่ก็คงไม่กล้า แววตาที่เจ็บปวดของเขาเหมือนกำลังนึกถึงเหตุการณ์ครั้งนั้นย้อนกลับไปมาซ้ำๆ อยู่ในความทรงจำ
“มันเป็นอุบัติเหตุ...ผมก็กัดแขนพี่จนเลือดออกเหมือนกัน ผมก็ต้องขอโทษด้วย”
“แผลแค่นั้นเรื่องเล็ก แต่ของปลื้ม...มันไม่ใช่ ปลื้มอาจจะตายไปก็ได้เพราะความโง่ของพี่”
สีหน้าของเขา บอกผมว่าเขารู้ ผมไม่รู้ว่าเขารู้ได้ยังไง แต่แน่ใจว่าไม่ใช่พี่เท็นที่บอกเขาแน่นอน แล้วใคร?
“พี่ก็โง่จริงๆ นั่นแหละ ต่อไปนี้ฉลาดขึ้นซะนะครับ”
เขาหน้าเหวอไปเล็กๆ แต่ก็ยิ้มออกมาพร้อมกับพยักหน้าอย่างยอมรับ
ผมคิดว่าเขารู้นะว่าตอนนี้ระหว่างเราเป็นยังไง เขาไม่จำเป็นต้องมาตามผมก็ได้ เพราะเราไม่ใช่คนที่คบกันอีกแล้ว เขามีสิทธิ์ที่จะไปคบคนอื่นและผมก็เช่นกัน เราต่างคนต่างมีสิทธิ์ แต่อยู่ที่ว่าจะเลือกใช้สิทธิ์นั้นกับใครก็เท่านั้น เพราะเขาไม่ได้เรียกร้องอะไรเลย แค่อยู่ในที่ของเขา ทำอะไรเล็กๆ น้อยๆ ให้ อะไรที่ไม่ทำให้ผมอึดอัด อะไรที่ทำให้แล้วคนให้อย่างเขาสุขใจและคนรับอย่างผมเต็มใจรับไว้ นั่นทำให้ผมรู้ว่าไม่ใช่ที่ผ่านมาเขาไม่รู้จักผม แต่ผมว่าเขารู้ดีทีเดียว วันนี้เราถึงยังนั่งใกล้ๆ กันได้ อย่างไม่อึดอัดใจ แม้ว่าจะเป็นแค่คนรู้จักกันก็ตาม
คนรู้จัก...จะว่าไปก็ตลก แต่ผมหาคำจำกัดความให้เขาในตอนนี้ไม่ได้ ถึงผมจะเรียกเขาว่าพี่...แต่ก็ไม่ได้อยากมีพี่อย่างเขาหรอก เป็นคนรู้จักกันก็ดีแล้ว ดูเป็นฐานะที่ไม่อึดอัดดี แถมคนที่ความสูงเกือบร้อยเก้าสิบ สูงกว่าผมเกือบสี่สิบเซ็น อายุก็มากกว่า เป็นเพื่อนกันไม่ได้หรอก
ผมทำโฟลวชาร์ทเสร็จแล้ว กำลังเก็บของเตรียมกลับ ในขณะที่เขากำลังอ่านหนังสืออยู่ เขาคงใกล้สอบอีกแล้ว เพราะวิชาหนึ่งจำกัดเวลาเรียนไม่ใช่ทั้งเทอมอย่างผม แต่เป็นระยะเวลาแค่ไม่กี่สัปดาห์ ผมถึงไม่แปลกใจที่ในบางทีก็มีข่าวนักศึกษาแพทย์ฆ่าตัวตายบ้าง มันเป็นข่าวที่น่าสลดทุกทีเมื่ออ่านเจอ ก็ได้แต่หวังว่าเขาจะไม่เครียดจนเกินไปนะครับ
“ผมกลับนะพี่”
“อืม เดี๋ยวพี่เดินไปส่ง”
“ไม่เป็นไร ผมไปเองได้”
“มันเริ่มมืดแล้ว...”
“โอเคๆ” ถ้าไม่ใช่เพราะความเป็นห่วงที่เห็นได้ชัด ผมไม่ยอมหรอกนะ
เขาเอาย่ามที่อัดแน่นไปด้วยแม็คบุ๊คแอร์กับ Text book เล่มหนาของผมไปถือให้ ย่ามใบนี้ทนจริงๆ ครับ แต่ถ้าขืนผมยังใส่ของหนักๆ อย่างนี้คงได้ขาดเข้าสักวัน
“ขับรถดีๆ มีอะไรโทรหาพี่ได้ตลอด ไม่ต้องเกรงใจ”
“ครับ ผมไปนะ”
ผมขับรถออกมาแล้ว มองผ่านกระจกมองหลังก็ยังเห็นเขายืนอยู่ที่เดิม
.
.
.
“พี่เท็น พี่อยู่ไหนนะ ห้ะะะะะ สิงคโปร์ แล้วพี่เมลอ่ะ ไปด้วยกัน??? โอ้ยยย อะไรเนี่ย ครับๆ ไม่มีอะไรพี่ วางละ”
ซวยจริงๆ ผมไปทำกระเป๋าตังค์หายที่ไหนวะ มือถือก็ดันหายไปด้วย ไม่น่าหาเรื่องมาเที่ยวเลย นอนอยู่ที่ห้องก็คงไม่ซวยแล้วแท้ๆ วันนี้คุณเฟรนไปทะเลกับที่บ้านด้วย แต่ถึงอย่างนั้นผมก็จำเบอร์มือถือเขาไม่ได้หรอก ที่จำได้มีแค่เบอร์พี่เท็น พี่เมล แล้วก็เบอร์...
คงไม่แปลกนะที่ผมจำแม้แต่เบอร์พ่อแม่หรือเบอร์ที่บ้านตัวเองไม่ได้ เพราะไม่ค่อยได้โทรเท่าไหร่ ตั้งแต่เปิดเทอมมาผมกลับบ้านทุกเสาร์อาทิตย์อยู่แล้ว นอนคุยกับแม่จนเบื่อกันไปข้างถึงจะกลับคอนโด เลยไม่ค่อยได้โทรหา อาศัยว่าบันทึกไว้ในโทรศัพท์ก็ไม่ได้คิดว่าจำเป็นต้องจำอะไร แต่รู้ซึ้งตอนมือถือมาหายไปนี่แหละ
ผมไม่มีเงินขึ้นรถกลับด้วย เสือกอยากมาตลาดโรงเกลือที่สระแก้วแล้วขี้เกียจขับรถเลยนั่งรถตู้ที่หมอชิตมา -*-
เอาวะ โทรก็โทร
ตื้ดดดดดดด ตื้ดดดดดดดดดดดด ตื้ดดดดดดดดดดดด
“ครับ มาโปรดพูดครับ”
“พี่ อยู่ไหน”
“หือ? ปลื้มเหรอ” โห แปลกใจแฮะที่จำเสียงผมได้
“ใช่ๆ ตอนนี้พี่อยู่ไหน”
“อยู่โรงบาล ทำไมเหรอ แล้วปลื้มอยู่ไหน”
“ผมอยู่สระแก้วอ่ะ กระเป๋าตังค์กับมือถือหาย ไม่รู้ไปลืมไว้ที่ไหน เหลือเศษตังค์อยู่ไม่กี่บาท ผมไม่รู้จะกลับยังไง”
“งั้นเดี๋ยวพี่ไปรับ ปลื้มอยู่ตรงไหน” ทำไมไม่ถามอะไรให้มากกว่านี้นะ อิดออดไม่อยากมาบ้างก็ได้ ไม่ได้ใกล้เลยนะจากกรุงเทพมาที่นี่อ่ะ
“พี่ว่างแล้วเหรอ”
“ว่าง เดี๋ยวพี่รีบไป”
“อ่า...ผมอยู่หน้าตลาดโรงเกลือ”
“ครับๆ เดี๋ยวพี่ไปรับนะ หิวก็ไปหาอะไรกินเลย พี่ไปจ่ายให้ โอเคนะ พี่วางก่อน”
“ขอบคุณครับ”
โล่งใจ อย่างน้อยก็มีทางกลับ พี่เท็นกับพี่เมลไม่น่าไปสิงคโปร์เลย ไม่งั้นคงไม่ต้องรบกวนเขาหรอก สองคนนี้เอะอะก็ไปเที่ยวกันตลอด ทิ้งน้องงงงงง -*-
ผมไปหาร้านกาแฟนั่ง มีอาหารพอให้สั่งกินได้บ้าง เพราะนั่งร้านกาแฟมันนั่งได้นานครับ กว่าเขาจะมาผมคงต้องรออีกสองสามชั่วโมง อรัญประเทศไม่ได้ใกล้ๆ ความจริงก็ลืมไปว่าไม่ได้นัดกันด้วยว่าผมต้องรออยู่ที่ไหน หวังว่าเขาจะหาผมเจอนะ ผมก็อยู่แถวๆ หน้าตลาดนี่แหละ ไม่ได้ไปไหนไกล
“ไง ไม่เป็นไรนะ” เป็นประโยคแรกที่เขาทักหลังจากที่เจอผม เขาหอบน้อยๆ หน้าแดงหน่อยๆ ด้วย แถมเวลาที่ใช้มาที่นี่ก็น้อยกว่าที่คาดไว้ ไม่รู้ว่าบินมาหรืออย่างไร -O-;
“มาเร็วอ่ะ”
“ไม่อยากให้รอ”
“หาผมเจอได้ไง”
“ก็เดินหาทีละร้าน แล้วทำหายที่ไหน จะกลับไปหาดูมั้ย”
“ไม่แล้ว ช่างมันเถอะ ป่านนี้คงมีคนเอาไปแล้วมั้ง”
“เราน่ะขี้ลืม ชอบวางของทิ้งไปเรื่อย ดีนะที่จำเบอร์คนอื่นได้บ้าง”
“ผมคงไปวางทิ้งไว้ในห้องน้ำหรือที่ไหนสักที่ เพราะกระเป๋ากางเกงก็ไม่ได้ขาด ซวยจริงๆ ของยังไม่ได้ซื้อ มาเสียเที่ยว -*-”
เขายิ้มนิดๆ รับแก้วมอคค่าปั่นจากพนักงานมา ก่อนจะมองมาที่ผม
“ไหนๆ ก็มาแล้ว ปลื้มอยากได้อะไรล่ะ พี่ออกให้ก่อนก็ได้ ไว้ปลื้มค่อยคืนทีหลัง”
เพราะเขาพูดอย่างนั้น ผมถึงยืมเงินเขาได้อย่างไม่ตะขิดตะขวงใจ ดีกว่าเขามาทำตัวเสี่ยใส่ อยากได้อะไรก็ซื้อให้เหมือนก่อน
“ผมแค่อยากได้รองเท้า ซื้อในห้างก็แพง เดินไม่นานหรอก พี่ต้องรีบไปเข้าเวรรึเปล่า”
วันเสาร์อาทิตย์อย่างนี้เขามีเข้าเวรกับพี่รหัสเขาที่เป็นเอ็กเทิร์นจนถึงห้าทุ่มครึ่งครับ ผมรู้เพราะเขาเคยบอกไว้นานแล้ว แต่ไม่รู้ทำไมถึงจำได้ -O-;
“ก็ยังพอมีเวลาครับ อีกหลายชั่วโมง”
“แน่ใจนะ”
“ร้อยเปอร์เซ็น”
ไม่ต้องยกนิ้วขึ้นคอนเฟิร์มก็ได้นะ พนักงานในร้านเขาแทบเอาหน้าไถกับเคาท์เตอร์เพราะเขินพี่กันหมดแล้ว
“งั้นเอางี้มั้ย พี่ไปหากระเป๋าตังค์ให้ แล้วปลื้มไปซื้อรองเท้า เสร็จแล้วกลับไปเจอกันที่รถ”
เขาพูดก่อนจะยื่นกระเป๋าตังค์ตัวเองมาให้ผม โห ไม่กล้ารับไว้เลยนะ หนังแท้ หนาปึก ทั้งบัตรทั้งการ์ดเต็มแน่น แบงค์พันอีกไม่รู้กี่ใบ ทำไมกล้าพกยกขนาดนี้ ขืนผมเอาไปวางหายไว้ที่ไหน คนเก็บได้คงฟินน่าดู
“ก็อยากได้คืนนะ เพราะขี้เกียจไปทำบัตรอะไรใหม่ ถึงจะมีเงินในนั้นตั้งหนึ่งพันก็เถอะ แต่มันคงหายไปแล้วอ่ะ”
“ไม่ลองไปหาจะรู้ได้ไง เดี๋ยวพี่ไปหาให้ ปลื้มไปเลือกรองเท้าให้ตัวเองก็แล้วกันนะ โอเคมั้ย”
ใจจริงก็เกรงใจเขาอยู่หรอกนะ แต่เอาอย่างนั้นก็ได้ อยากได้กระเป๋าคืนเหมือนกัน -O-; มือถือน่ะไม่เท่าไหร่
“โอเค งั้นสี่โมงครึ่งเจอกันที่รถนะพี่ ไม่เจอไม่เป็นไร ไม่ซีเรียส แต่ก็อยากได้คืน”
“ครับ”
เดินออกจากร้านกาแฟมาพร้อมกัน ผ่านร้านขายหมวก เขาเลยแวะซื้อแล้วให้ผมใส่
“แดดแรง ใส่ไว้ เดี๋ยวไม่สบาย”
เขายิ้มให้แล้วก็เดินไปอีกทาง ผมบอกเขาแล้วว่าเดินไปไหนมาบ้าง เขาเลยไปเริ่มหาให้จากจุดนั้น อ่า...จะว่ายังไงดีนะ ไม่รู้สิ บอกไม่ถูกว่ารู้สึกยังไง
แต่แบบนี้...ก็ดีแล้วล่ะมั้ง...ถึงจะไม่ค่อยชิน
อ่ะ กระเป๋าตังค์หนักๆ ในมือนี่ก็ไม่ชินเหมือนกัน ไม่ต่างจากเจ้าของแกเลยนะ เหอๆ -*-
ในกระเป๋าตังค์ของเขา นอกจากจะมีเงินมีการ์ดมีบัตรประชาชนที่ถ่ายหน้าตรงสีไม่เป๊ะก็ยังดูดีแล้ว ยังมีบัตรนิสิตที่คงถ่ายตั้งแต่ปีหนึ่ง เขาคงไม่เคยเปลี่ยนทรงผมเลยสินะ สกินเฮดยังไงก็สกินเฮดอย่างนั้น กลัวเป็นเหาเหรอถึงไว้ผมยาวไม่ได้ ...ค้นไปค้นมาก็เจอหลายอย่างเหมือนกระเป๋าโดเรม่อนเลย แต่ที่ทำให้ผมสะดุดก็คือรูปถ่ายที่ผมกับเขาเคยถ่ายด้วยกัน เราเคยมีช่วงเวลาดีๆ แบบนั้นด้วยสินะ...ผมชูสองนิ้ว ในขณะที่เขาใช้จมูกโด่งๆ กดลงที่แก้ม ตอนนั้นผมยังคงมีแหวนอยู่ที่นิ้วนางซ้าย...แหวนที่เขาให้โดยที่ไม่บอกอะไรนอกจากห้ามถอดห้ามหาย...แต่ผมก็ถอดแล้ววางไว้รวมกับทุกอย่างที่เป็นของเขา ก่อนจะออกจากห้องนั้นมา
และตอนนี้มันไม่ได้หายไปไหน...มันแค่เปลี่ยนที่จากนิ้วนางของผมไปอยู่บนสร้อยที่เขาใส่อยู่เป็นประจำ...ก็เท่านั้น
.........................To be continue..................................
ก็ยังคงเป็นอย่างนี้เรื่อยไป
คนไม่มีสิทธิ์ ก็คือไม่มีนะคะ จะก้าวล้ำเส้นมากก็ไม่ได้ อยู่กับความรู้สึกที่ว่าเราทำอะไรให้ได้บ้างวะ ทำไปเขาจะรำคาญมั้ย แต่ก็อยากทำให้ เอาง่ายๆ คืออยากทำให้แต่ก็ไม่อยากให้เขารู้สึกแย่ นี่เป็นความรุ้สึกของคนเขียนหลังจากที่นางพยายามทำดีให้กับแฟนเก่าที่เลิกรากันไปเพราะความผิดของนางเองเมื่อ...อืมมมมม....สามปีก่อน :a5: นานจริงๆ ปลื้มยังดีกว่าแฟนเก่าคนเขียนหลายเท่าอ่ะ นี่พูดเลย นางยังพอแบบเออนะ คิดบ้าง แต่คนนั้นเขาไม่มีแม้แต่เยื่อใยเลยค่า (นางมาดราม่าชีวิตทำไม :m29:) :angry2:
ไม่มีอะไร แค่อยากแชร์ให้ฟัง อยากรู้ว่าใครเคยอยู่ในสถานะแฟนเก่าบ้าง :กอด1: กอดนะ
เพราะเรารักพวกคุณ และรู้ว่าพวกคุณรอ เราถึงไม่อยากให้พวกคุณต้องผิดหวัง เพราะฉะนั้น ขอบคุณที่อยู่เคียงข้างกัน :pig4:
:a1: :a9: :จุ๊บๆ: สู้ต่อไปค่ะทุกคน ใครท้อเราเป็นกำลังใจให้ เพราะเวลาเราท้อ เราก็ได้กำลังใจจากพวกคุณ
คืนนี้เราอาจจะฉลองยอดวิวที่ 100000 ลงให้อีกตอน ขอบคุณความคิดเห็นยาวๆ จากคุณ moneza Tingerbell (สะกดถูกป่าวนะ) น่ารักจริงๆ เราอ่านไปยิ้มไป ความคิดเห็นของคนอื่นก็เช่นกัน มาทั้งแบบยาวแบบสั้น แต่ทุกคำนั้นกินใจ ขอบคุณจริงๆ ค่ะ ไปอ่านทวนตอนต่อไปแปร๊บ เผื่อคืนนี้ต้องลง ฮ่าๆๆ :laugh:
-
มาแล้วๆๆ
-
เริ่มมีความหวังเเล้วสิน่ะ พีโปรดดด :hao7: :hao7:
-
ใกล้เข้ามาอีกนิดนึงแล้วนะเสี่ย
สู้ สุ้ :ped149:
-
ชอบมากค่าาา
สู้ๆ นะคะ รออ่านเสมอค่ะ
ฟินกับพี่มาโปรด >///<
-
อยากอ่านอีกอ่ะ
รอตอนต่อไปจร้า
-
โอ๋นะคนเขียน :sad4:
เฮอะ ทำดีไปเถอะมาโปรด สมน้ำหน้า
-
ใจอ่อนเถอะปลื้ม
3 ปีเปลี่ยนชีวิตคนหนึ่งคนให้ใกล้เคียงจะเป็นโรคซึมเศร้าถึงขนาดนี้
เพราะรักปลื้มคนเดียวนะเออ
บวกและเป็ดขอบคุณ
:mew1:
กดบวกและเป็ดให้ moneza ด้วย โห นักอ่านล็อกอินเม้นต์แบบนี้ ชอบบบบบบ
-
มาแว้วๆๆ เริ่มรู้สึกกับพี่โปรด
ยังก็อยากให้สองคนนี้กับมาคบกันอีก
ถึงจะต้องใช้เวลาหน่อยก็เถอะ
เออ แล้วปลืัมยังติดต่อกับพวกคุณเปรม กิม มั้ย?
-
อ่านตอนนี้แล้วน้ำตาไหลเลยค่ะ ตรงที่โปรดถามปลื้มว่าเจ็บมากไหม
มันบีบหัวใจมากเลย ไม่รู้ว่าทั้งสองคนจะใช้เวลาในการเรียนรู้กันและกันใหม่อีกนานแค่ไหน
ได้แต่หวังว่าสุดท้ายแล้วเค้าจะกลับมารักและเข้าใจกันมากกว่าเดิม
-
ความสัมพันธ์ดีขึ้นมานิ๊ดหนึ่ง... :hao6:
-
FC เสี่ยมาโปรดดดดด :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
เป็นกำลังใจให้นะคะ เราว่ามันยังคงความสนุกอยู่ทุกตอนนะคะ ความรักครั้งนี้อาจจะเดินไปอย่างช้าๆ แต่ชัวร์เนาะ
-
ดีใจหว่ะ ไม่ได้แค่ดีใจที่ทั้งสองคนเริ่มมีสายใยก่อตัวขึ้นอีกครั้ง ถึงมันจะยังเป็นสายใยบางๆที่พร้อมจะขาดได้ทุกเมื่อแต่อย่างน้อยสายใยนี้ มันก็ก่อขึ้นด้วยความพอใจทั้งสองฝ่ายไม่ได้มีความอึดอัดหรือถูกบังคับใดๆเกิดขึ้น เป็นความต้ิองการของทั้งคู่จริงๆ
ความดีใจอีกอย่าง ซึ่งเราดีใจมากในแถนะติ่งเสี่ยคือ เสี่ยโตขึ้นแล้วจริงๆ เสี่ยเอาใจเขามาใส่ใจเรา ไม่บังคับกะเกณฑ์ เอาตัวเองเป็นที่ตั้งแล้วให้ใครต่อใครมาหมุนรอบเสี่ย พยายามต่อไปเสี่ย ถึงต่อไปจะเจออะไรที่มันจะทำร้ายจิตใจเสี่ยอีกก็ต้องอดทน ถือซะว่าเสี่ยกำลังชดใช้ให้น้อง แต่เหนืออื่นใดก็ต้องไม่สูญเสียความเป็นคนของเสี่ยด้วยนะ
รักตอนนี้จริงๆขอบคุณค่ะ :กอด1:
ปล. เราเคยอยู่ในสถานะแฟนเก่าที่พยายามไปขอคืนดี รู้ค่ะว่ามันเจ็บปวดแค่ไหน
-
พยายามเข้านะอิเสี่ย สู้ๆ
-
อ่านตอนนีแล้วน้ำตาไหลอะ
หาคำอธิบายไม่ถูก แต่กินใจ
ความรุ้สึกมันอยุ่ในใจ
ใครไม่เคยเจอคงไม่รู้
แ่ต่..ได้แค่นี้ก็ดีแล้ว
ขอบคุณน้องปลื้มแทนที่โปรดด้วยนะ :กอด1:
อย่างน้อยก็ให้โอกาสพี่โปรดบ้าง
ขอบคุณคนเขียนมากนะคะ
รัักคนเขียนจัง :กอด1:
#ติ่งพี่มาโปรด
----------------------------------------------
คืนนี้ ฉลองยอด 100000 วิวิ อาจจะได้อ่านอีกตอน !!! เย้ๆๆๆๆๆ
รอนะคะ
จ๊วฟฟ :กอด1: :กอด1:
-
ก็เริ่มไม่ชินกับมาโปรดเวอร์ชั่นนี่ เหมือนน้องปลื้ม 55
// แอบคิดถึงมาโปรดเวอร์ชั่นแรกนะ 5555
หวังว่าน้องปลื้มจะใจอ่อนเร็ว ๆ น้าาาา
-
ปลื้มอย่าแข็งนักเล๊ยยยยยยย
ขนอ่านจะขาดใจ
-
เสี่ยยยยยยยโปรด หนูอยู่ข้างเสี่ยนะค่ะ 555 :heaven
-
:hao5:
-
ชอบให้โอกาสคนกลับตัวกลับใจ
อิอิ มาโปรด...ผ่านค่ะเสี่ย :hao7:
-
เชียร์เฮียเสมอน่ะสู้ๆ :ped149: :ped149:
-
รีบๆๆหายโกรธนะ สงสารพี่โปรดดดดดดดด :katai2-1: :katai2-1:
-
เตรียม ฉลอง วิว 100000
เย่ๆๆ o13
-
หน่วงจังเลยยยยยยยยยยยยยย :katai5:
ยังดีนะที่น้องยังยอมให้โอกาศพี่โปรดบ้าง ยังยอมคุยทักทาย
อ่านไปอ่านมาไม่รู้จะสงสารใครดี สงสารทุกคนเลย เป็นกำลังใจคนเขียน น้องปลื้ม พี่โปรด :กอด1:
-
เจียมเนื้อเจียมตัวมากอ่ะค่ะ พี่โปรด :laugh3: :laugh3: :laugh3: :laugh3: :laugh3:
-
เราว่ากำลังดีนะ สุขแบบเจ็บ ๆ เพราะเริ่มต้นทั้งคู่เร็วมาก หลงมาก และโง่มาก-"-
ตอนนี้มันช้าลงดูทั้งคู่ค่อย ๆ ดูกันห่าง ๆ ทำความรู้จักเริ่มต้นกันใหม่ ถ้าวันนึงพร้อมความรักมันจะมาพร้อมสติ และจะรักและเข้าใจกันมากกว่าเดิม
-
เป็นกำลังใจให้พี่โปรด......
อยากเห็นทั้งคู่หวานๆด้วยกันอีก......
-
ดีแล้วนะปลื้มนะ ไปเรื่อยๆ ไม่ต้องรีบ เป็นแค่คนรู้จักกันไปก่อน
-
อ่านถึงตอนนี้แล้วซึ้งดีจัง
เมื่อก่อนมีโอกาสตั้งหลายอย่าง
ทำไมพี่ไม่คว้าไว้ มารู้ตัวอีกทีก็ปล่อยเค้า
และไม่มีเค้าแล้ว ยังไงก็เป็นกำลังใจให้พี่โปรดนะครับ
-
เอาใจช่วยพี่โปรดค่ะ อ่านแล้วรู้สึกว่าพี่โปรดดูแคร์น้องมากขึ้นจากการกระทำที่แสดงออก มันดีกว่าคิดแต่ไม่พูดไม่ทำอะไรเลย ใจอ่อนเถอะปลื้มจ๋า รอนะคะ :กอด1:
-
+เป็ดค่ะ
ถ้ามาอีกตอนเราคงฟิน :heaven :heaven :heaven มากอะ คืนนี้ต้อนนอนหลับฝันดีแน่เลย
ไม่สิต้องไม่ฝันเลยต่างหากเหมือนกับที่ปลื้มบอง ไง อิ อิ :katai2-1: :katai2-1:
-
อุ๊กรื้ดดดดดดดดดดดดดดดดดด
พี่โปรดแลดูแบบซอฟต์ลงเยอะมากกกกก
สงสารเฮียแกเบาๆ
-
ตอนที่อิเฮียถามน้องปลื้มว่าเจ็บมากมั้ย
เฮ้ย คือเราไม่ได้เจ็บอะไรกับเค้านะ แต่น้ำตามาเลยอ่ะ
บอกตรงๆว่าทนพี่โปรดเวอชั่นใหม่ไม่ได้จริงๆ เคยพยายามถามหาความเป็นพระเอกในตัวนางนะ แต่มาตอนนี้คือยอมอ่ะ ยอมแล้ว ทำไมน่าสงสารได้ขนาดนี้ จะบ้าาาา (นี่ขนาดไม่ได้เมน :hao7:)
หลังๆเหมือนน้องปลื้มจะกำลังซึมซับความรู้สึกได้ละ พยายามต่อไปนะ T_____T
-
กลับมาค่อยๆศึกษาเรียนรู้กันใหม่เน๊อะ
ชอบมากตอบปลื้มบอกพี่โปรดว่า
“พี่ก็โง่จริงๆ นั่นแหละ ต่อไปนี้ฉลาดขึ้นซะนะครับ”
-
หน่วงหัวใจเหลือเกิน ก็หวังแต่ว่าถ้าปลื้มยังมีเยื่อใยให้พี่โปรดเค้าจะกลับมารักกัน T T
-
สงสารเสี่ยจริงๆ :mew6:
สู้ๆนะเสี่ย ตอนนี้ถือว่าดีขึ้นมากแล้ว
-
เข้าใจทั้งคู่เลย :hao5: :hao5:
-
ตอนนี้มันดราม่ามั้ยช่วยบอกเราที .... ทำไมเราอ่านแล้วร้องไห้ :hao5:
สงสารโปรดอ่ะ สู้ๆเค้านะมาโปรด!!!
พูดอะไรไม่ออก น้ำตานองหน้าอยู่ ฮรือออออออออออออออ~
รอตอนต่อไปนะคะ :sad11:
-
มาโปรดลุ๊คนี้น่ารักมุ้งมิ้งดีออกกก ชอบบบบบบ ไม่ได้สมน้ำหน้าโปรดนะ ไม่ได้แช่งด้วย แต่ว่าเป็นแบบนี้ไปเรื่อยๆก็ดี เค้าชอบบบบ ฮ่าๆๆๆๆๆๆ :impress2:
-
เข้าใจความรู้สึกคนเขียนเรื่องแฟนเก่านะคะ
แต่ว่านะคนเขียนก็เข้าใจความรู้สึกพี่โปรดและเราหน่อยเถอะค่า
เอาตรงๆเราสงสารโปรดนะ สงสารมากด้วย
ถึงตอนนี้ปลื้มกับโปรดจะพัฒนาขึ้นมาหน่อย
แต่ก็อยากให้มันมากกว่านี้นิดนึง
อย่างน้อยก็เคยรักกันอะเนอะ
เฮ้อออออ!!
อยากให้กับมารักกันเหมือนเดิม
-
:m25: เสี่ยสู้ๆ :hao4:
-
ขอบคุณนะครับ ที่เขียนเรื่องนี้ให้อ่าน มีครบทุกรสชาติเลย
เย็นมาก็คอยเข้ามาดูว่าอัพรึเปล่า
ถ้ามีรวมเล่ม เราคนนึงละที่จะซื้อแน่นอน
-
ขอให้ความพยายามของเสี่ยบังเกิดผลนะคะ ปลื้มเห็นใจเสี่ยเหอะ
คนเขียนคะไม่ต้อง "อาจจะ" หรอก ลงตอนต่อเลยเหอะนะ ฉลองยอดวิว :mew1:
-
อร้ายยยยยยยยยย :-[
พูดไม่ออก บอกไม่ถูก
ขอให้เสี่ยจีบน้องปลื้มติดเร็วๆละกัน ไฟท์ติ้ง!!!
:katai2-1:
-
ดีกันเหอะ
ลืมเรื่องร้ายแล้วเริ่มต้นกันใหม่เหอะ
:o12:
-
นักเขียนพูดอย่างนี้ก็ยาวเลยสิ
นอนรออย่างใจจดใจจ่อ รอตอนต่อไป
ชอบให้เป็นอย่างเนี่ย เสี่ยโปรดเเบบโอ๋ทุกอย่าง
คล้ายเเต่ก่อนเเต่ดีกว่าเเต่ก่อนเยอะ
ไม่ใช่เเค่หลงเเต่คือ ความหวังดีที่มีให้น้องอะ
ถึงจะหวังว่าจะกลับมาคืนดีกัน เเต่ก็ทำทุกอย่างอยู่ในความระมัดระวัง
ไม่ให้ตัวเองเสียการเรียน ไม่ได้ตื้อจนออกนอกหน้าด้วย
-
พี่โปรดสู้ๆนะค่ะ เหมือนกลับมาจีบน้องปลื้มใหม่เลยเนอะ
เหมือนไร่ที่น้องปลื้มจะมีพื้นที่ให้พี่โปรดมากกว่านี้นะ ลุ้นมากๆเลย
-
ก็ยังรักและอยากดูแล
ไม่ขออะไรมาก แค่ยังมีเธอในสายตาก็ดีเท่าไรแล้ว
(องค์พี่โปรดลง)
:กอด1:
-
เห็นใจโปรดนะ แต่ไม่สงสาร เราว่าที่โปรดได้รับยังไงมันก็เทียบกับที่ปลื้มเจอไม่ได้เลย
ใจเราอยากลองให้มีคนเข้าหาปลื้มอ่ะ แบบมีคนมาจีบแล้วปลื้มลองคบดูอะไรแบบนี้
อยากให้โปรดเจ็บอีกๆๆๆกว่านี้ จนคนอ่านทนไม่ไหวลงแดงกันไปเลย แล้วจะกลับมาคบกันต่อค่อยว่ากัน
เราว่าตัวละครปลื้มนี่แบบไปบวชเป็นพระได้เลยนะคือเหมือนจะปลงได้แล้วเดินทางสายกลาง
ไม่ยึดติดกับอะไร วางความโกรธ เกลียด ทิ้งไปแล้วเริ่มต้นใหม่ เป็นเราหน่อยไม่ได้ โปรดโดนตื๊บตายตั้งแต่อยู่ในผับแล้ว
(ตอนนั้นปลื้มยังไม่รู้หนิว่ามันเป็นแค่แผนของเปรม) และช่วงที่หายไปเราคงไปคิดแผนแก้แค้นเอาคืนโปรดแน่ๆ อิๆๆๆ
คือปกติเราอ่านเรื่องแบบนี้เราจะไม่ค่อยรู้สึกสงสารที่พระเอก เลว ระยำ กับนายเอก แล้วกลับมารู้สึกผิดหรือโดนนายเอกเอาคืน
แต่กลับรู้สึกสะใจ มีความสุข หรือ เฉยๆไปเลย (นี่เราดูร้ายขนาดนั้นเลยเหรอเนี่ย5555++) แต่เรื่องนี้มาแนวแปลกดี
คือนายเอกไม่เอาคืน ไม่แก้แค้น แต่เลือกที่จะปล่อยวาง แล้วเริ่มต้นใหม่ ส่วนพระเอกก็จมอยู่กับความทุกข์จากความรู้สึกผิด
ที่ตัวเองทำ สำนึกเองได้โดยไม่ต้องมีคนมาบอกกล่าว มาจำจี้จ้ำไช โดยนายเอกก็ไม่ต้องมาเจ็บปวดกับการแก้แค้นพระเอก
ให้คนอ่านเป็นห่วง ปนหน่วงจิตกัน
ปล.อยากรู้ว่าใกล้จบยัง แล้วเรื่องนี้จะมีประมาณกี่ตอนอ่ะครับ
-
อาก!!!!!!! ดีกันซะทีเซ่!!!
อุ๊ย ใส่อารมณ์ไปนิด แหะ แหะ สงสารพี่โปรดจะแย่แล้ว
อยากรู้ง่า ถ้าปลื้มรู้ความจริง จะทำไง?
-
วันไหนไม่ได้อ่าน + เม้นท์เรื่องเน้ ชีวิตคงขาดอะไรไป...
โปรดเวอร์หมาหงอยนี่เริ่มน่ารำคาญหน่อยๆนะ (อย่าเพิ่งถีบเค้านะ) คือ ปรับปรุงตัวเอง ใส่ใจปลื้ม ทำตัวดีขึ้นอ่ะมันก็ดี แต่เอาแต่พองามเถอะพ่อคุ้นนนนน นี่ไม่ต่างกะขี้ปลาทองแถมเชื่องเซื่องได้โล่ ถ้าเป็นปลื้มคงคิดว่าอินี่มันใคร อิเฮียที่ตรูเคยหลงมันไปไหน
จากเดิมน้องปลื้มเป็นอิเย็นเมียทาส ของคุณหลวง พอตอนนี้ยกฐานะขึ้นเป็นคุณหนูเล็กลูกพระยาว่าที่คู่หมาย อิเฮียเสือกกลายเป็นนายสมหมายคนรถคุณหญิงซะงั้น... กรำจิง... :เฮ้อ:
คือมันจิปมด้อยไปไม๊เทอว์ ตอนแรงก็โฉดซะสุดโต่ง พอตอนเจียมเนื้่อเจียมตัวก็เอาซะเป็นลูกแม่บ้านถูกเลี้ยงมาให้เป็นเพื่อนเล่นคุณหนูเบยยย (ประโยคก่อนหน้านี้ยังเปงคนรถตอนนี้ร่วงมาเป็นลูกแม่บ้านซะล่ะ) แบบว่า ขอรับ ไม่เป็นไรขอรับ กระผมมิบังอาจเอื้อมขอรับ โว๊ะะ :serius2:
เง้อออ นี่ถ้ามีมือที่สามเข้ามาหาปลื้มตอนนี้จะเป็นไงนะ อิเฮียจะสันดอนดานเดิมจะออก หรือจะมัวแต่เจียมตัวเช่นคนไม่มีสิทธิ์ต่อไป... น่าลุ้นเบาๆนะ ณ จุดนี้ หึหึ o3
คืนนี้เค้าจิรอเตงเผื่อมาอีกรอบน้าาาา :กอด1:
-
มาเร็วมาก
ก็ยังหน่วงอยู่ :katai1:
คืนนี้เค้าจะคอยนะ :mew1:
-
ค่อยๆเถอะ เราอยากให้เรียนรู้กันไป ให้แต่ละก้าวมันมั่นคง
รอบที่แล้วมันเหมือนรัก แต่รักอย่างเดียวมันไม่พอ เคมีที่เรียกว่ารัก มันอยู่ได้ไม่นานหรอก
แต่เข้าใจ เชื่อใจ มั่นใจ มันจะทำให้อยู่ได้นานกว่านะ
เจ็บแล้วก็เป็นบทเรียน จะได้ไม่ผิดซ้ำอีกเนอะโปรด
อีกอย่างปลื้มเปลี่ยนไปแล้ว โปรดเองก็เปลี่ยนไป มันก็ต้องพยายามจูนเข้าหากันใหม่
เชียร์ให้ปลื้มรักใครได้อีกครั้ง รอบนี้ขอให้อีกฝ่ายรักปลื้มแบบที่เป็นจริงๆเน้อ
โปรดก็พยายามเป็นคนนั้นล่ะกัน
-
สู้ต่อนะเสี่ย ปลื้มเองก็เข้มแข็งแล้ว เป็นกำลังใจๆ
-
สู้ๆนะเสี่ยโปรดดด
-
พี่โปรดดดด พ่อขมองอิ่มของน้อง
พี่โปรดกลายเป็นคนเงียบไปเลย โธาๆพ่อคุณ
พี่โปรดเปลี่ยนไปนะคะ คิดถึงคนอื่นมากขึ้น คิดว่าน้องจะอึดอัดไหม จะบลาๆไหม
มันคงเป็นความเปลี่ยนภายหลังจากการสูญเสีย แต่เชื่อว่าพี่โปรดอย่างไงก็คือพี่โปรด
เขาเปลี่ยนแปลงเพื่อปรับปรุงให้ดีขึ้น แต่เชื่อว่าเขาจะไม่เสียความเป็นมาโปรดไป
เขาหงอให้เป้นเพราะยังมีอาการของคนรู้สึกผิดเต็มหัวใจ
เอาจริงๆถ้าไม่นับช่วงแรกที่เสี่ยเขรี้ยมากกับน้อง หลังๆคือความเข้าใจผิดทังสิ้น
เป็นก_ลังใจให้คนเขียน เสี่ย และน้องปลื้มค่ะ
-
ใจหนึ่งอยากไห้น้องปลื้มใจแข็งอีกหน่อยแต่ตอนนี้เริ่มสงสารเสี่ยโปรดแร้วครับสู้ๆนะครับเสี่ย
-
ตอนแรกก็เชียร์ให้ปลื้มหนีเสี่ยไปเลย ไม่ต้องมาให้เห็นหน้าอีก
เสี่ยมันจะได้อกแตกตาย
แต่ตอนนี้แบบว่าเค้าสงสารเสี่ยอ่ะ :mew2:
-
หน่วงใจสุดๆอ่ะครับ ทุกวันนี้ทุกลมหายใจเข้าออกเป็นเรื่องนี้เลยทีเดียว วันไหนคนแต่งไม่มาอัพ แทบขาดใจ
-
รอ
รอ รอ
รอ รอ รอ
-
อ่านแล้วอยากร้องไห้อ่ะ
-
เสี่ยพี่โปรดสู้ สู้ :mew3: :mew3:
ถ้ายังมีใจอะไรอะไรก็ไม่แน่นอน :hao7: :hao7:
-
o13
-
น้ำเซาะหินทุกวันมันยังกร่อย พี่โปรดก็ค่อยๆ กระดืบๆ ไปทีละนิด ไม่ต้องรีบมาก ไม่ต้องช้ามาก เดี๋ยวสักวันปลื้มก็คงใจอ่อนนั่นแหละ (ถึงจะไม่รู้ว่าวันนั้นมันจะนาขนาดไหนก็เถอะ
ถ้าจะบอกว่าตื้อเท่านั้นที่ครองโลกมันก็ไม่ถูก ดีไม่ดีอาจถูกมองว่าน่ารำคาญเสียด้วยซ้ำ
ยังไงก็พยายามในแบบฉบับพี่โปรดก็แล้วกัน ถ้าวิธีนี้ไม่ได้ผลก็ลองวิธีใหม่ ถ้าพี่โปรดอดทนและรักปลื้มจริงๆ สักวันปลื้มต้องหันกลับมามองแน่ๆ
เป็นกำลังใจให้พี่โปรด สู้ๆ ค่าาา
-
เสี่ยโปรดสู้ต่อไปน๊าาาาาาาาา :m15: :monkeysad: :sad11:
-
ตอนนี้ปลื้มเหนือกว่าเสี่ยมาก ๆ นึกถึงก่อนหน้าที่ก้มหน้าก้มตาทำตามใจเสี่ยทุกอย่างแล้ว
รู้สึกว่ากรรมช่างตามสนองเสี่ยรวดเร็วเสียจริง ก็ชดใช้ไปเรื่อย ๆ นะ ใกล้หมดกรรมละ
-
เรื่องนี้รวมเล่มเถอะนะ :3123:
-
เริ่มเศร้าล่ะ :hao5:
-
มาลงชื่อดองไว้ก่อนค่ะ ยังมะได้อ่านเลย
ทำงานสักครู่ เดี๋ยวมาสมน้ำหน้าอิพี่โปรดต่อ
-
ใกล้เข้ามาอีกนิดนึง :)
รอตอนต่อไปค่ะ
-
ชอบพี่โปรดตอนปัจจุบันมากกว่าตอนอดีต ขอให้พี่โปรดสู้ๆเอาใจช่วยให้น้องปลื้มให้ใจอ่อนเร็ว
-
คนอ่านก็เริ่มทำใจได้บ้างแล้ว ที่ถึงแม้ว่าสุดท้ายทั้งสองคนจะไม่กลับมาคืนดีเป็นแฟนกันเหมือนเดิม แต่ก็คงจะเป็นพี่น้องที่ใกล้ชิดมากกว่าคนรู้จักอย่างตอนนี้แน่ๆ :mew6:
สู้ๆนะเสี่ย น้องปลื้มด้วย ผ่านมันไปให้ได้นะ :กอด1:
-
กลับมาเรียนรู้ ศึกษากันอีกรอบ กลับไปรักกันคราวนี้คงไม่ทีอะไรมาสั่นคลอนความรักของคู่นี้ได้แล้วแน่นอน
-
สงสารพี่โปรดอ่ะ :เฮ้อ:
อารมณ์นางแบบยอมทุกอย่าง :sad4:
-
พี่โปรดคงเปลี่ยนตัวเองไปในทางทีดีขึ้นแล้ว
ค่อยๆเป็น ค่อยๆไป อย่าไปรีบร้อน
อ่านตอนนี้ใกล้หายโกรธมาโปรดแล้ว ยังเคืองอยู่นิดหน่อย
ดูความประพฤติของมาโปรดในตอนต่อๆไปก่อน
แล้วค่อยตัดสินใจว่าจะเชียร์มาโปรดอีกสักยกหนึ่ง
คืนนี้จะมาลงอีกตอนใช่ไหม เย้...............................................
-
ต่างคนต่างอยู่ในพื้นที่ของตัวเอง
มาเริ่มต้นรู้จักกันใหม่
อิพี่โปรดมันใจเย็นขึ้น ถ้าใจร้อนเหมือนก่อน
คงจบเห่ รู้จักปรับตัวให้ดีขึ้นก็ดีแล้ว เผื่อน้องปลื้ม
จะเห็นความพยายามบ้าง สู้ๆนะอิพี่โปรด
-
แอบอ่านทุกวัน ชอบมาก
หน่วงๆ แต่ก็ยังยิ้มได้
เกินแสนแระ มาต่อปะ :mew3:
-
พี่โปรดสู้ต่อไปนะ
ปลื้มคงเริ่มใจอ่อนเปิดใจมากขึ้นแล้วล่ะ
สู้ๆนะพี่
-
:-[อ๊ายยยย คนเขียนเอ่ยถึงเราด้วยยย ดีใจ 555555
ตอนนี้มาอีกแระ รำคาญอิเนียนเวอร์ชั่นเสี่ยโปรดจริงๆ นี่ชั้นดูอาญารักอยู่รึป่าว มีอะไนก็อมไว้ไม่พูดจา เกลียดผู้ชายหงอหงอย เปลี่ยนจากชื่อมาโปรดเป็นนายเสงี่ยมเถอะพูดเลย ต่อไปจะไม่เรียกเสี่ยโปรดแระ จะเรียนสเงี่ยมแทน บ้าจริงพี่ชาย!!!
คนอื่นอยากให้มีคนมาจีบปลื้ม แต่เราอยากให้มีคนมาจีบเสี่ยนะ 55555 เรามองว่าคู่นี้ถ้าเป็นคนจริงคือคงจะไม่มีทางดีกันเลย เกลียดกันไปทั้งชาติ คงหมดโอกาสจะดีกันตลอดไปแล้ว มันไม่ใช่ให้อภัยไม่ได้ แค่เพราะรักมันจบแล้ว ปลื้มทำใจได้ เสี่ยรักยังงัยก็คงไม่พออีก เวลาผ่านไปเสี่ยทำใจมีแฟนใหม่ ปลื้มเจอคนดีๆมีชีวิตดีๆ จบต่างคนต่างไป คงไม่คาราคาซังกันแบบนี้ แต่เพราะนี่คือนิยายชื่อ @มาโปรด@ เพราะฉะนั้นเราเข้าข้างพระเอก 5555 เราอยากให้ปลื้มรู้ความจริงทั้งหมดแล้วพิจารณาอีกที ไม่ใช่พิจารณาเพื่อจะคืนดีนะ แต่พิจารณาเพื่อจะบอกเสี่ยว่าเทอผิดแค่ไหน ตรงไหน แล้วก็จบเรื่องอดีตไปซะ แต่ไม่รู้ความจริงอย่างนี้มันเหมือนเอาอดีตที่บิดเบือนมาทำร้ายกันให้เจ็บปวดกันทุกวันอ่ะ ทำแบบนี้สู้ไม่เจอหน้ากันไปตลอดชีวิตดีกว่า เหนื่อยใจจริงๆ
เรื่องนี้อ่านแล้วอิน&หน่วงมากๆๆ จิตตกเบาๆแต่ก็ชอบอ่าน เรามันมาโซ55555 มาต่อเร็วๆนะจ้ะ อยากให้คู่นี้หนุดหน่วงซักที อึดอัดมากๆๆๆๆ
-
:-[ เหมือนจะไม่มีแต่มันก็มีนะเออ เส้นด้ายบางๆที่ยังเชื่อมต่อกันอยู่ มองไม่เห็นแต่ก็สัมผัสได้ (เจนสัมผัสได้ค่ะ o18 )
-
ถึงแสนวิวแล้วน้าาาาาาาาาาาาาา รอๆๆๆๆๆๆ >..<
-
อ่านหลายๆ ตอนที่ผ่านมาเเล้วรู้สึกได้เลยว่าดีแล้ว ที่ทั้งเสี่ยโปรด และน้องปลื้มกำลังเป็นอยู่ เหมือนเสี่ยกำลังเรียนรู้ที่จะสนใจสิ่งเล็กรอบตัวว่าล้วนแต่มีความสำคัญและจะไม่ทำให้มองข้ามความสำคัญของคนสำคัญอีก ส่วนน้องปลื้มก็เรียนรู้ที่จะอยู่ตรงกลาง ไม่สุดโต่งเอาชีวิตไปแขวนไว้กับความรู้สึกของคนอื่นมากเกินไป (มันคงเป็นระบบป้องกันตัวเองที่ได้เรียนรู้จากพี่เท็นเท็นใช่มะ?!)
ชอบค่ะ ถึงจะดราม่า แต่นี่แหล่ะอีกรสชาติแซ่บๆ แสบๆ จี๊ดๆ ของนิยายน้ำดีค่ะ -------- ขอบคุณนะคะที่นำนิยายมาให้ได้อ่านเกือบทุกวัน เพราะเราก็มาส่องทุกวัน เพียงแต่อ่านยังไม่ทันซะที เลยยังไม่กล้าโพสท์ค่ะ --------แต่ตอนนี้ของตะโกนดังๆ ว่า "อ่านทันแล้วโว๊ยยยยยยยยยยยยย" (ดีใจมาก คึคึคึคึคึ) :m3:
-
มาโปรดเปลี่ยนไป คนอ่านก็ขี้ใจอ่อนสงสารสุดๆไปเลยค่ะ ที่เห็นใจมากคือแกไม่เคยเล่าเรื่องที่ผ่านมาเลย
เหมือนยอมรับผิดและไม่ขอความเห็นใจ แต่ที่ปลื้มทำก็ถูกนะ เจ็บแล้วก็ต้องจำ
ขอบคุณค่า
-
http://www.youtube.com/v/7m7oNkxuGeI
ไม่ตรงเนื้อเรื่องหรอก แต่อยากให้ฟัง เพราะดีอ่าาาา
ตอนที่ 33
“ปลื้มมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม ลงแข่งเปตองให้หน่อย นะๆๆๆ ปีเราไม่มีใครอยากเล่นเลย นะปลื้ม” ตะนอย หญิงสาวร่างท้วม อวบกำลังดีมองผมด้วยสายตาวิงวอน
ตะนอยเป็นเพื่อนกลุ่มเดียวกับไก่ประธานชั้นปีของปีผมครับ และที่ผมเพิ่งรู้ก็คือเป็นน้องรหัสของท่านพี่เทพเท็นด้วย ผมไม่มีสายรหัสมาจนกระทั่งปีนี้ที่มีน้องปีหนึ่งเข้ามาใหม่ก็เหมือนจะมีมาหนึ่งคน เพราะสายปีสองของผมซิ่วไปเรียนคณะอื่นตั้งแต่เริ่มเรียนได้แค่ไม่กี่วัน ทำให้ตอนอยู่ปีสองผมไม่มีสายรหัส ทำเอาฮากันไปเพราะดูเหมือนจะไม่มีใครอยากเป็นสายรหัสผม แต่ผมก็ไม่ได้เดือดร้อนนะครับ ไม่ถนัดเข้ากับใครอยู่แล้ว
กีฬามหาลัยที่จะถึงนี้คณะผมให้แต่ละชั้นปีส่งตัวแทนลงแข่งกีฬาแต่ละประเภท แล้วถึงผมจะต้องเรียนปีสองใหม่อีกครั้ง แต่พวกเขาก็นับผมเป็นรุ่นปีสามอยู่ดี ปีนี้จัดเร็วกว่ากีฬาเฟรชชี่อีก กีฬาภายในก็ยังมาไม่ถึง ไม่รู้เพราะเหตุผลอะไรเหมือนกัน เลยต้องวุ่นหาตัวนักกีฬา เพราะโดยปกติจะเอาทีมชนะเลิศจากกีฬาภายในคณะไปแข่งเลย แต่พอกะทันหันแบบนี้ก็เลยต้องล่ารายชื่อล่ะครับ คณะผมไม่ซีเรียสกันเท่าไหร่นะถ้าเป็นกีฬาพวกปิงปอง เปตอง อย่างเงี้ย แต่ถ้าบาส ฟุตบอล ฟุตซอล วอลเล่ย์บอลล่ะก็ จริงจังถึงขั้นงดเหล้าได้เป็นเดือน แต่งานนี้นักกีฬาตัวจริงของมหาลัยห้ามลง พวกที่กินศักดิ์ศรีแทนข้าวถึงได้ฟิตซ้อมกันใหญ่
ความจริงเพิ่งสอบมิดเทอมกันเสร็จเอง ก็ต้องมาทำสแตน ทำป้ายเชียร์ ฝึกซ้อมกีฬากันแล้ว ตอนนี้ก็เริ่มมีแข่งแบ่งสายเพื่อหาคู่ชิงชนะเลิศไปแข่งในวันจริงแล้วด้วย
“ก็ได้ครับ คุณเฟรนเอาด้วยมั้ย”
คุณเฟรนที่กำลังนั่งเล่นเกมอยู่ข้างๆ พยักหน้าอย่างไม่ใส่ใจ ไม่รู้ว่าเข้าใจคำถามผมด้วยรึเปล่า?
“งั้นปลื้มกับเฟรนลงเปตองนะ ไก่ๆ มึงหาคนลงกีฬาพื้นบ้านได้รึยัง เออออ ปีนี้อธิการอยากให้มี คณบดีเขาก็ว่ามางี้ไง พี่รหัสกูเขาบอกมา”
“พี่เท็นของมึงน่ะเหรอ มึงโม้ป่าว ไม่เห็นหน้ามาสักชาติแล้ว”
“เรื่องจริงย่ะ เพิ่งกลับจากเหนือมาเมื่อวาน เจอกันที่ร้านพี่เจ๋งมาแล้ว ยังแซ่บเว่อเหมือนเดิม”
“ลัทธิบูชาพี่รหัสของมึงนี่ยังไม่เสื่อมสินะ”
“แน่นอนย่ะ”
ผมรู้ครับว่าพี่เท็นขึ้นเหนือ เพราะคุณปาล์มโทรมาระริกระรี้ให้ฟังแล้ว เอาจริงๆ ก็สงสารนะ รักข้างเดียวของคุณปาล์มคงไม่มีทางสมหวังหรอก
“พรุ่งนี้เย็นเริ่มซ้อมเลยนะปลื้ม” ตะนอยหันมาบอกผมหลังจากที่ปะทะคารมกับไก่เรียบร้อยแล้ว
“ได้ครับ”
“เยี่ยมมมม เราไปก่อนละ มีนัดเคลม เอ้ยยย นัดกินข้าวกับน้องรหัส อิอิ”
“ครับ กินให้อิ่มเลยนะครับ ^^”
“อร้ายยย ปลื้มอ่ะ”
ผมหัวเราะใส่ตะนอยเล็กน้อย ก่อนจะหันกลับมาสนใจหน้าจอมือถือของตัวเองต่อ
ดีนะที่ได้คืน เขา...หาเจอจนได้แหละครับ พอดีเจ้าของร้านอาหารที่ผมไปทานมื้อเช้าบอกว่ามีคนไปเจอในห้องน้ำแล้วเอามาฝากไว้ แต่ตอนที่ผมกลับไปถาม เจ้าของร้านไม่อยู่ เขาออกไปทำธุระแล้วลืมฝากเด็กในร้านไว้เลยคลาดกันไป
หลังจากที่กลับจากสระแก้ววันนั้นก็ผ่านมาเกือบเดือนแล้วมั้ง เขาก็ยังเรียนหนักเหมือนเดิม ได้เจอกันบ้างถ้าเขาว่าง ส่วนใหญ่ไม่ได้นัดเจอกันหรอกครับ เขาก็มาที่คณะบ้าง ไปนั่งเล่นร้านกาแฟที่คอนโดผมบ้าง ตามปกติที่เขาเคยทำ มีประมาณสองสามครั้งที่เขาชวนไปกินข้าวด้วย ผมก็ไม่ได้ปฏิเสธอะไร ไปก็ไป ไม่มีปัญหา
แต่ที่ไม่เคยขาดเลยสักครั้งคือข้อความบอกฝันดีก่อนนอนของเขาและบอกอรุณสวัสดิ์ตอนเช้า มีบ้างที่ผมตอบกลับ แต่ก็ไม่บ่อย
อืม...ส่วนใหญ่ผมจะตอบแชทเขามากกว่า เพราะส่งข้อความกลับมันเปลืองตังค์ ฮ่าๆๆๆ
HerePro@D : พรุ่งนี้พี่มีแข่ง มาดูมั้ย?
แข่ง? แข่งอะไร เขาเล่นกีฬาด้วยเหรอ?
XOXO : แข่งไร?
HerePro@D : ให้ทาย
อ่า...อย่างเขานี่ ฟุตบอล? บาสเก็ตบอล? ฟุตซอล? แต่คนตัวสูงๆ อย่างเขานี่เหมาะไปเล่นบาสเก็ตบอลมาก
XOXO : บาส?
HerePro@D : ก็ลงนะ แต่ไม่ใช่แข่งพรุ่งนี้ พรุ่งนี้พี่แข่งตะกร้อ
XOXO : ???????????????!!!!!!!!!!!!!!!! เล่นเป็น?
HerePro@D : เป็น แต่ไม่เก่ง จะมาดูมั้ย?
XOXO : ถ้าว่างก็ไป
HerePro@D : สี่โมงครึ่ง โรงยิมกลาง ถ้าว่างก็มานะ
XOXO : OK
.
.
.
วันนี้มากับคุณเฟรน ณ โรงยิมกลาง ส่วนใหญ่กีฬาตะกร้อไม่ค่อยมีผู้หญิงสนใจ แต่ไม่รู้ทำไมวันนี้บรรยากาศถึงได้ต่างจากทุกที อย่างกะมีบอยแบนด์เกาหลีมาเปิดมินิคอนเสิร์ตที่นี่ก็ไม่ปาน ผมเดินหาที่นั่ง ได้ที่ไม่ไกลจากสนามเท่าไหร่ พอมองเห็นหน้าคนเล่นได้ แต่คนเยอะจริงๆ นี่ผู้หญิงทั้งมหาลัยมารวมตัวที่นี่กันหมดหรืออย่างไร เจอน้องส้มด้วยครับ หลังจากที่ไม่เจอหน้านางมานาน ก็ยังดูแรด แรง และ... เออ ช่างเถอะ ยังไม่อยากไฟท์กับสปีชีร์หายากตอนนี้ แต่เมื่อกี้เจอก็เกือบจะปะฉะดะเหมือนกัน ไม่รู้ว่าจะจองเวรจองกรรมกับผมไปถึงไหน ไม่ชอบหน้าผมผมก็ไม่ได้ชอบเขานะ แต่จะทำอะไรมากไม่ได้ เดี๋ยวหาว่าหน้าตัวเมียเตะผู้หญิง -_-
เป็นผู้ชายนี่ติดเรื่องสุภาพบุรุษจริงๆ ให้ตายยยยย
“โอ้ยยย เสียงดังกันจริงๆ นี่กีฬานี้มันฮิตตั้งแต่ตอนไหนวะ เพิ่งรู้เลย” คุณเฟรนบ่นเสียงดังมากครับ แทบจะกลบเสียงกรี๊ดรอบข้าง
“คงจะฮิตตั้งแต่ผู้ชายคนนั้นเขาเลือกลงกีฬานี้ล่ะมั้งครับ -_-”
คุณเฟรนหันไปตามสายตาของผม แล้วก็พยักหน้าเห็นด้วย
เป็นการแท็คทีมที่...เรียกเสียงกรี๊ดของผู้หญิงได้ดีจริงๆ เดือนแพทย์ตัวสูงเกือบร้อยเก้าสิบ กับเพื่อนสนิทอีกสองคน รวมกันปุ๊บ เสียงเชียร์คณะแพทย์กลบเสียงเชียร์คณะเกษตรฯ ไปเลย
“พี่มาโปรดดดดดดดดด กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดด ฉันอยู่นี่ค่ะพี่ ฉันอยู่นี่”
ผู้หญิงที่นั่งข้างๆ ผมตะโกนอย่างกะคนบ้า
“อร้ายยยย แกๆๆๆ พี่มาโปรดมองมาทางฉันด้วยยยยย ฟินนนนน น้ำตาไหล ปลื้มใจ ขอร้องไห้แปร๊บ”
เอ่อ...ไปโรงพยาบาลดีมั้ยครับ -*- อะไรจะคลั่งขนาดนั้น
ผมเลิกสนใจผู้หญิงคนข้างๆ แล้วหยิบมือถือที่สั่นเตือนว่ามีข้อความเข้ามาเปิดดู อ่า เขาไลน์มานี่เอง
HerePro@D : เห็นปลื้มแล้ว...ดีใจที่มา ^^
XOXO : ผมว่างก็เลยมา
HerePro@D : ยังไงก็ดีใจ
XOXO : ครับ
HerePro@D : ถ้าพี่ชนะ เราไปกินข้าวด้วยกันนะ
XOXO : ชนะให้ได้ก่อนแล้วค่อยว่ากัน
HerePro@D : ครับ xoxo ^^
XOXO : เหอะๆ -_-
ผมเก็บมือถือลงกระเป๋าเสื้อตามเดิม เห็นเขายิ้มเจื่อนๆ ไป พี่ซอลผลักหัวเขาเบาๆ เรียกเสียงกรี๊ดจากคนเชียร์ได้อีกแล้ว แค่อิริยาบถไม่กี่อย่างของเขา ก็ทำเอาคนที่รักที่ชอบเขาทำหน้าเคลิ้มไปตามๆ กัน
ทำไงได้ ก็เขา...หน้าตาดีเกินไปนี่ครับ
เกมการแข่งขันเริ่มในอีกสิบนาทีต่อมา ไอ้ที่เขาบอกว่าเล่นไม่เก่งนี่คงจะถ่อมตัวมากไปหน่อย เด็กที่เรียนหนักจนแทบไม่มีเวลาทำกิจกรรมอย่างนี้ ใครจะคิดล่ะครับว่าเล่นได้สูสีกับคณะเกษตรฯ ที่ได้รองชนะเลิศอันดับสองเมื่อปีก่อน แต่เสียงกรี๊ดไม่ซาลงเลย ให้ตายสิ บางคนกรีดร้องอย่างกะมีคนกำลังจะตาย แค่แผ่นหลังของมาโปรดโดนลูกตะกร้อฟาดใส่จังๆ แค่นั้น แต่ฟังเสียงแล้วก็น่ากลัวนะ โดนแต่ละที เสียงกระทบเนื้อเน้นๆ เลย
ผลั่วะะะะ!
โดนอีกแล้วอ่ะ แต่ก็ยังได้แต้ม ผู้หญิงคนข้างๆ ผมที่ตะโกนเมื่อกี้กัดผ้าเช็ดหน้าเลยครับ รู้สึกจะกรี๊ดมากไปจนไม่มีเสียงแล้ว
เพราะได้แต้มจากการบล็อคเมื่อกี้ ทีมแพทย์ก็เลยได้เสิร์ฟ และผมกับคุณเฟรนก็ต้องปิดหูกันอีกรอบ เพราะเสิร์ฟแต่ละที มาโปรดถกขากางเกงขึ้นจนเกือบจะเห็นกางเกงในอ่ะ -*-
“ขาววววววววววววว ขาวมากกกกกกกกกกกก พี่คะะะะะะะ ฉันจะตายแล้วค่ะพี่ กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด” สรุปว่านางยังคงมีเสียงครับ คงถนอมไว้ใช้ตอนนี้แหงๆ
“โอยยย หูอื้อไปหมดแล้ว เสี่ยนี่เสน่ห์แรงจริงๆ พี่ซอลกับพี่อาร์มก็ใช่ย่อย”
อยากเห็นหน้าคนที่ส่งสามคนนี้ลงแข่งมาก มารับผิดชอบหูผมเลยนะ!!
“ไปเถอะครับ ผมไม่ไหวละ ไม่ชอบเสียงดังๆ เลย”
“แต่ก็ทนนั่งมาได้ตั้งนานนะ ไปๆ หิวแล้วเหมือนกัน”
แต้มนำห่างอย่างนั้นทีมแพทย์คงจะชนะล่ะครับ
ผมกับคุณเฟรนเดินกลับคณะเพราะเย็นนี้คุณเฟรนนัดสายรหัสพาไปเลี้ยง เลยบอกน้องๆ รอกันอยู่ที่ใต้ตึก ส่วนผมสายรหัสปีสองไม่มี มีแต่ปีหนึ่งที่ยังไม่แสดงตัว มันเกรียนรึเปล่าไม่รู้ถึงได้ไม่มาแนะนำตัวกับผมสักที จนผมฝากเพื่อนมันไปบอกว่าผมตัดสายไปแล้ว
“พี่เฟรนนนน สวัสดีคร้าบบบบบบบบบบ” ทั้งน้องปีสองและปีหนึ่งยกมือไหว้คุณเฟรนอย่างพร้อมเพรียงจนเจ้าตัวสะดุ้งโหยงทำหน้าแหยไปเลย
“กูบอกกี่ทีแล้วว่าไม่ต้องไหว้ก็ได้ พวกมึงกวนตีนกูรึเปล่าเนี่ย”
“เปล่าาาานะ พวกผมเคารพพี่จากใจจริง” น้องมิว น้องรหัสปีสองของคุณเฟรนว่าพลางยิ้มกวน ก่อนจะลากคอน้องแมร์ที่ชื่อเต็มๆ ชื่อแมร์รี่ตัวเล็กหน้าหวาน สันดานแมนเข้ามาใกล้
“ไอ้แมร์บอกว่าพาน้องรหัสพี่ปลื้มมาด้วย แต่เห็นว่าหล่นหายกลางทาง”
เอ่อ คนหรืออะไรครับน้อง ทำไมหล่นหายได้?
“ก็ไอ้เดย์มันบอกจะไปซื้อน้ำอ่ะ ผมก็ปล่อยมันไป แต่มันหายไปเลย อ๊ะะะะ นั่นไง มาแล้วพี่”
ผมหันไปมองตามเสียงของน้องแมร์เพื่อดูหน้าสายรหัสตัวเอง เออนะ...ก็เป็นคนนี่หว่า ทำไมเมื่อกี้น้องแมร์พูดเหมือนไม่ใช่คน?
“สวัสดีครับ พี่รหัสไอ้แมร์ ลุงรหัสไอ้แมร์ แล้วก็ พี่รหัสผม”
“-_- ไม่มีชื่อให้เรียกเหรอครับ” ผมถามออกไปตรงๆ น้องเดย์ทำหน้าแบบอึ้งไปนิดๆ แต่ยังคงมีความเกรียนอยู่ในแววตา
“ไม่รู้จักชื่อครับ”
“ไม่ถามเพื่อนมาก่อนเหรอครับ หรือตอนจับสลากได้ชื่อพี่อ่านภาษาไทยไม่ออก”
“อ้าว เฮ้ยๆๆ จะต่อยน้องรหัสเหรอไอ้ปลื้ม ระวังสายขาดนะมึง ฮ่าๆๆ” คุณเฟรนหัวเราะเสียงดัง แต่ผมก็ทำแค่ยักไหล่
น้องเดย์มองผมนิ่งๆ ก่อนจะยกมือไหว้อีกครั้ง
“สวัสดีครับพี่ปลื้ม ไม่นึกว่าตัวจริงจะโหดเลยนะเนี่ย”
“พี่ก็ปกตินะครับ ไม่ได้โหด น้องคิดไปเอง”
“อ่า...ฝากตัวด้วยครับ”
“ครับ”
น้องเดย์ตัวสูงกว่าผม แต่ก็ไม่ได้ให้ความรู้สึกว่าสูงมากเหมือน...เขา หน้าตาก็ธรรมดาทั่วไป อาจจะหล่อในสายตาของผู้หญิงหลายๆ คนที่ชำเลืองมองมา กับความขาวแต่ก็ไม่ถึงขั้นออร่าวิ้งเหมือนใครอีกคน แต่โดยรวมก็ดีครับ เหมาะกับตำแหน่งเดือนภาคที่ได้รับ
“พี่ปลื้มครับ ผมขอเบอร์...”
“ครับ”
ผมจดเบอร์โทรศัพท์ใส่กระดาษให้น้อง ก่อนจะหันไปขอเมนูจากคุณเฟรน วันนี้ยังไงน้องผมก็มาแล้ว เลยเลี้ยงรวมกับคุณเฟรนไปเลยดีกว่า ก็ที่ร้านตามสั่งที่ตึกคณะนี่แหละครับ ง่ายๆ ไม่ต้องพากันไปไกล แถมราคาก็อยู่ในระดับที่ยินดีจ่าย ฮ่าๆ
ตึ๊ง!
ระหว่างรออาหารมือถือผมก็เตือนว่ามีข้อความจากทางไลน์เข้า
HerePro@D : ไม่เห็นปลื้มเลย อยู่ไหนครับ
XOXO : ผมออกมาก่อนนานแล้วครับ เสียงดัง เลยไม่ได้อยู่จนจบ
HerePro@D : อ๋อ ครับ
ผมรอดูว่าเขาจะพิมพ์อะไรมาอีก แต่ผ่านไปแล้วเกือบสิบนาทีก็ไม่มีข้อความมา พอกำลังจะเก็บเข้ากระเป๋าเสื้อตามเดิมก็มีข้อความเด้งขึ้นมาอีก
HerePro@D : พี่ชนะแล้ว พรุ่งนี้ไปกินข้าวกันนะ
ดีที่เขาบอกว่าเป็นพรุ่งนี้ เพราะถ้าเป็นวันนี้ผมคงต้องบอกเขาว่าคงไปด้วยไม่ได้
XOXO : โอเคครับ แล้วเจอกัน
พิมพ์ตอบกลับไปแค่นั้นผมก็เก็บมือถือใส่กระเป๋า จังหวะที่กำลังเงยหน้าขึ้น หางตาดันเหลือบไปเห็น...เขา...ที่กำลังสะพายเป้ไนกี้ใบใหญ่ ยังคงอยู่ในชุดที่ใช้แข่ง กำลังเดินออกไป
“ใครเหรอครับ? คนรู้จักเหรอ?”
น้องเดย์ที่นั่งข้างๆ ผมถามขึ้น
“อะไรครับ?”
“คนที่พี่กำลังมอง”
ผมถอนสายตากลับมา ก่อนจะตอบออกไปว่า “คนรู้จักครับ”
.................................................To be continue.............................................
เพราะเราบอกว่าจะมา เราเลยมา
เขาไม่ได้หวังคืนดี เขาแค่หวังอยากเห็นน้องได้รับสิ่งดีๆ (บางคนบอก ถุยยยยยย :laugh:)
น้องรหัสโผล่มาทำไม? เพื่ออะไร? ต่อตามต่อไป
ถ้าผ่านมันไปได้ อุปสรรคข้างหน้าก็เรื่องเล็กค่ะ :a5:
มาเช็คอีกที อ้าว เกินมาแล้ว =_= \
ไว้เราว่างๆ จะนั่งทำสารบัญสำหรับคนมาอ่านใหม่นะคะ จะได้ไม่ต้องตามหาแต่ละตอนกันให้วุ่นวาย อิอิ ปล. ถ้าว่างนะ
-
ฟลุ๊คอ่ะ เพิ่งอ่านจบตอน 32 ตอนที่ 33 ก็มาเลย ดีใจมากกกกกกกกกกกกกกกกก :hao7:
ทึ่งอ่ะมาโปรดเตะตะกร้อ!!!!!!! แค่คิดถึงตอนถกขากางเกงแล้วเสิร์ฟนี่นะ โอ้แม่เจ้า!!!!! บอกไปคำเดียวว่า ฟิน ค่ะ
แต่น้องเดย์เนี่ย? อย่าบอกนะว่า...........คู่แข่งเสี่ยโปรดดดดดดดดดดดด :serius2:
-
โถ อ่านดราม่าในนิยาย ไม่น่าสงสารเท่าดราม่าคนเขียน
เก่งแบบนี้คงมีคนใหม่อาสามาดามอกไม่ช้าก็เร็วๆ นี้ นะคะ
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
ปลื่มกวนนนน เดย์อึ้งเลยอ่ะ
-
น้องรหัสโปรดจะมาทำความร้าวฉานอีกป้ะเนี่ย
แค่นี้เค้าก็ยังไม่ดีกันเลยนะ
อย่ามาเล้ยยยยยยย
-
แอบสงสารพี่โปรดนะเนี่ย
คงเดินตามมาหา
แต่เห็นว่ากินอยู่เลยไม่อยากรบกวน
เฮ้อออออออออออ
มาม่าาาาาาาาาาาา
-
พยายามเข้านะพี่โปรด :เฮ้อ: :กอด1:
-
อ่านแล้ว รู้สึกอึดอัดแทน เฮ้ออออออ
-
น้องปลื้มคือเท็นเท็นโคลนนิ่งดีๆนี่เอง
พี่โปรด เอาน้ำใบบัวบกสักแก้วไหมค่ะ
-
รอตอนต่อไปนะคะ
:bye2: :bye2:
-
:katai5: :katai5: :katai5:
กะจะนอนแล้วเชียว อิอิ
ทำไมเรารู้สึกว่าน้องปลื้มเป็นขรึมๆขึ้นป่ะ :katai2-1: :katai2-1:
-
เง้อออ
คืออารมณ์ของพี่โปรดเหมือนคนกำลังแอบชอบงี้อะ
เดย์นี่เข้ามาต้องมาชอบปลื้มปะ? อา.. ตัวละครเพิ่มสินะ #มึนๆชื่อเดย์นี่หลายฟิคจัง TT
ปล. เสี่ยเอ้ย... รักเสี่ยวะ ! โคตรชอบเสี่ย ไอ่เสี่ยยย >< ++ (โดนเสี่ยตบข้อหาเรียกไอ่) 555
-
มาลงชื่อไว้ก่อน เดี๋ยวพรุ่งนี้จะมาเม้นคร้าบบบบบ
ปล.คนเเต่งอย่าลืมมาย้อนอ่านนะ >o<
----------------------------------------------------------------------------------------
สวัสดีค่ะคุณคนเเต่ง..... เมื่อวันอาทิตย์ที่ 19/1/2557 เรานั่งอ่านตั้งเเต่เช้าจรดเย็น
แต่ที่ยังไม่เม้น เพราะสติยังไม่ดีพอจริงๆรับไม่ได้กับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น มันอึนในหัวมากมาย
ตอนนี้ก็ใช่ว่าจะพร้อม เเต่เราอยากเม้นเเล้ว ถ้ายังไงหากอ่านเเล้วงงก็ขออภัยนะคะ
ตั้งเเต่อ่านมา ยอมรับว่าช่วงเเรก...ย้ำ!! ช่วงเเรก โคตรเกลียดโปรดเลยค่ะ
เพราะสิ่งที่เราไม่ชอบในเรื่องคือเรื่องข่มขืนน้องเเล้วถ่ายวีดีโอนี่แหล่ะ
ไม่ชอบที่น้องคอยตาม แค่พูดทำร้ายจิตใจเราว่าแย่มากเเล้วนะ ดันไปทำอย่างนั้นอีก....
แต่พอเวลาผ่านไปไม่นาน ก็พอได้รู้ว่าสุดท้ายเรื่องมันก็ไม่ได้มีอะไรมากมายเลย ก็แค่ทั้งคู่รักกัน
ไม่ใช่ไม่มากพอนะแต่พวกเค้าแค่ขาดสตินึกคิด และเพราะพวกเค้าเริ่มต้นความรักจากการบังคับ
มันเลยทำให้ต่างคนต่างไม่พูดในสิ่งที่สมควรพูด คนนึงสั่ง คนนึงทำ มันเป็นแบบนี้จนเกิดความเคยชินแบบผิดๆ
จนลืมไปว่าเวลาคนรักกันเค้าต้องทำยังไง พอเกิดปัญหาก็เลยเเก้ไขไม่ตรงจุดซักที
ซึ่งเราเป็นคนอ่านเรารู้ไงว่าปลื้มเป็นยังไง โปรดเป็นเเบบไหน พวกเค้าคิดอะไรอยู่เราก็รู้....(ในสิ่งที่คนเขียนอยากให้รู้)
แต่พวกเค้าไม่รู้ มันเลยเป็นปัญหา...
ตัวมาโปรด จริงๆพอเค้ามีความสนใจเเละรู้ว่าความรู้สึกที่เค้ามีต่อปลื้มคือรัก เค้าก็ไม่ไปไหน(- -)...ในที่นี้คือปันใจให้ใครอีก
แต่ปัญหาอยู่ที่ว่า พื้นฐานนิสัย เค้าไม่หักหน้าผู้หญิง แรกๆเลยมีปัญหาอย่างที่เห็น แต่พอปลื้มพูดว่าไม่ชอบในสิ่งที่โปรดทำ
ถ้ายังทำก็ไม่ต้องมายุ่งกันอีก...ก็สุดท้ายโปรดก็เลือกที่จะทำให้ปลื้ม....ก็ตรงตัวอยู่เเล้วว่าเค้าเเคร์ปลื้มมากแค่ไหน
การที่เค้ากล้าพาปลื้มไปเปิดตัวกับครอบครัว นี่ก็เป็นการแสดงความจริงใจอย่างนึงแล้วนะ
ตัวปลื้ม เค้าโดนทำร้ายด้วยวิธีที่เเย่ในตอนเเรก แต่สุดท้ายไหนๆคนที่ทำร้ายเราก็มาเป็นคนรักเราอยู่ดี
เเถมเค้ายังลบคลิปไปแล้ว มันเลยเหมือน..ช่างเถอะ เรื่องมันจบไปแล้ว
ปลื้มก็เลยมองเเค่ปัจจุบัน และด้วยความที่ความรู้สึกเค้ามันเริ่มมาจากรัก มันเลยไม่ใช่เรื่องยากเลยที่เค้าจะมองผ่าน
อาจมีอึดอัดที่ถูกโปรดคอยจำกัดอิสระไปบ้าง แต่เท่าที่อ่าน เอาจริงๆปลื้มก็ไม่ได้ดูทุกข์ร้อนอะไรมากมาย
ชีวิตรักของสองคนนี้ เอาจริงๆก็เหมือนคนรักกันทั่วไป แต่ที่เป็นเรื่องเป็นราวก็เพราะอะไรล่ะ
คนอื่นทำให้เป็นปัญหาทั้งนั้น มันใช่เรื่องที่เปรมต้องยุ่งมั๊ย ถ้าเรื่องนี้ปลื้มรับไม่ได้จริงอย่างที่เปรมมโน
ปลื้มจะรักโปรดขนาดนี้อยู่เหรอ เพราะมัวเเต่คิดเข้าข้างตัวเอง รักแต่ตัวเองอยู่นั่น ผลสุดท้ายมีใครมีความสุขจากเรื่องนี้มั๊ย
เรื่องนี้จริงๆพ่อกับแม่ไม่จำเป็นต้องรู้เลยด้วยซ้ำ เพราะเจ้าตัวเค้ายังไม่ซีเรียสเลย ทุกอย่างเพราะคนรอบข้างทั้งนั้นอ่ะ
เเต่ถ้าจะให้ปลื้มหรือโปรดผิดให้ได้...ก็คงจะผิดแค่พวกเค้าไม่พูดหรือสื่อสารกันมากกว่านี้ เเค่นั้นจริงๆนะ
เราไม่ได้บอกว่าการที่โปรดข่มขืนปลื้มเป็นเรื่องที่ไม่ผิด มันผิดค่ะ ผิดแน่นอน ผิดกฎหมาย ผิดนู่นนั่นนี่เต็มไปหมด
แต่เราอย่าลืมกลับมามองที่ว่า เค้ารู้กันเเค่ 2 คน แล้วเค้าเคลียร์กันได้ไง เพราะสุดท้าย...ปลื้มก็รักคนที่ข่มขืนตัวเอง
และโปรดก็รักคนที่ตัวเองข่มขืน มันจะผิดก็ตอนออกสื่อนี่แหล่ะ และผิดกับความเสือกของคนอย่างเปรม
ทั้งเสือกเรื่องคนอื่น เเละการพยายามเสือกตัวเองเข้าไปหาปลื้มด้วยวิธีแย่ๆ
ก็ไม่รู้ว่ารักแบบไหน ทนมองคนที่ตัวเองรักเจ็บปวดได้...รักมากเลยนะ -*-
แต่พอเกิดเรื่องนี้ขึ้นมา...ก็ใช่ว่าจะมีเเต่เรื่องเเย่นะ เพราะอย่างน้อยมันก็เป็นการสอนให้พวกเค้ารู้จักที่จะ รัก มากขึ้น
อย่างน้อยก็ไม่มัวเเต่มองที่ตัวเองเหมือนเเต่ก่อน ไม่ได้เอาชีวิตตัวเองไปอยู่ในโลกของใครอีกคนมากเกินไป
เข้าใจชีวิตเเละโลกมากขึ้น....มันสอนให้พวกเค้าโตขึ้น อย่างที่คุณคนเเต่งบอกถ้าผ่านตรงนี้ไปได้
ก็ไม่มีอะไรทำร้ายพวกเค้าได้อีกเเล้ว
เราไม่โกรธโปรดเเละให้อภัยไปตั้งนานพร้อมปลื้มเเล้ว(สำหรับเรื่องข่มขืน ที่เอามาเป็นประเด็นกันจนวันนี้อ่ะนะ)
แต่ที่มันยังหน่วงไม่หาย เพราะปลื้มยังรู้ความจริงไม่หมด และยังคงกลัวที่จะวางใจให้โปรดอีกครั้ง
เหมือนกับตอนนี้ความเชื่อใจมันยังไม่เต็มร้อย เเต่เราเชื่อว่าปลื้มยังรักโปรดอยู่
ก็เอาเถอะ..คุณมาโปรด คราวนี้ถ้าอยากได้น้องคืนก็ต้องมาเริ่มต้นใหม่เหมือนที่คนปกติเค้าทำกัน
ที่ทำตอนนี้อ่ะ ดีเเล้ว ถึงมันจะดูหน่วงๆไปบ้าง แต่ก็ดีกว่าปล่อยให้รักครั้งนี้ผ่านไปนะ
เอาน้องคืนมาให้ได้ล่ะ ส่วนเรื่องมือที่ 3 4 5 และมือที่มองไม่เห็นอีกมากมาย เราก็พูดไม่ได้เต็มปากหรอกนะว่าไม่สน
มันก็ต้องมีบ้างที่หวั่นใจ แต่มันก็ไม่ทั้งหมดเพราะเรายังเชื่อว่า......คุณคนเเต่งคงไม่ใจร้ายกับตัวละครตัวเองนัก
ก็ชื่อเรื่องนี้มันชื่อใครล่ะ แต่เอาจริงๆ ถ้าไม่ใช่....คนอ่านอย่างพวกเราก็ทำได้แค่ยอมรับผลมันไป
และเสียใจบ้างตามเนื้อเรื่อง ซึ่งเป็นเรื่องธรรมดา อาจจะมีนอยด์หรือหน่วงเป็นพักๆเวลานึกถึงเรื่องนี้ ก็เเค่นั้นเองค่ะ....
เพราะยังไงเราชอบเนื้อหาและภาษาของเรื่องนี้มาตั้งเเต่ต้น ยังไงก็ติดสมองไม่ลืมค่ะ
ยังไงก็ขอติดตามตอนต่อไปอย่างกระชั้นชิด และขอเป็นกำลังใจอย่างสุดชีวิตให้คุณคนเเต่งในทุกๆเรื่องนะคะ
ทั้งนิยายเเละชีวิตจริงรวมทั้งพี่โปรด,น้องปลื้มด้วยนะคะ
:กอด1: :L2:
-
แค่นี้ก็หน่วงพออยู่แล้ว ยังมีอุปสรรคอื่นอีกหรือคะนี่???? ขออนุญาตนอนอย่างสงบก่อนนะคะ เรื่องคราวก่อนเป็นบทเรียนอันสาหัสให้มาโปรด ดูก็รู้ว่าเขาเปลี่ยนไปเยอะมากกกกกกกกกก ดิฉันก็หวังว่าน้องปลื้มจะใจอ่อนในเร็ววัน (ดิฉันเป็นพวกเห็นพระเอกเศร้าไม่ได้ ฮา)
ขอบคุณค่า
-
:laugh: ปลื้มแอบโหด ตอนนี้แอบสงสารเสี่ย อุตส่าห์เล่นจนชนะ ปลื้มหนีมากินข้าวก่อนซะและ :mew4:
-
เราก็เคยเจอคล้ายๆปลื้มนะ เห็นจะๆ คาตาว่านอกใจ (อันนี้นอกใจจริงๆไม่ได้ แกล้งทำเหมือนเสี่ย)
แถมน้องที่สนิทกัน ยังไม่บอกความจริงเราอีกว่าแฟนเรานอกใจ (สนิทกับแฟนเราแล้วก็สนิทกับเราด้วย)
หลังจากเลิกลากันไปเป็นปี ตอนนี้มันก็มาทำดีกับเรานะหวังคืนดี แต่เราไม่ยกโทษให้อ่ะ
แล้วก็ไม่คิดจะกลับไปคืนดีกับมันด้วย
ยังไงเราก็ไม่ยกโทษให้มาโปรดง่ายๆหรอก :hao7:
-
กะชวนกินวันนี้ แต่เห็นน้องนั่งจะกินแล้วสินะ เลยไม่กล้า เพราะรู้ว่าถ้าชวนวันนี้ น้องจะไม่ไปสินะ ฉลาดแล้วนะเราน่ะ
-
หวังว่าน้องรหัสคงไม่นำพาปัญหามาให้นะ
สู้ต่อไปเสี่ยโปรด เอาใจช่วย o13
-
แล้วก็มาจริงๆด้วย ขอบคุณนะ ^^
-
น้องรหัสคิดไม่ซื่อหรือเปล่า
ส่วนมาโปรดขอให้ดีตลอดไปนะครับ
-
รู้สึกไม่ชอบขุ่นน้องเดย์น้องรหัสปลื้มเลย นางให้บรรยากาศที่ไม่น่าไว้วางใจ ขอโทษนะ เราไม่ชอบบบบบเธอเลย :hao7:
คงจะมาเป็นผู้เข้าชิงร่วมกับพี่โปรดสินะ ใช่ไม่ใช่ :katai1:
อมก ถ้ามีคู่แข่งเข้ามาเราไม่มั่นใจว่าอิพี่มันจะไปไฟท์กับเขาได้มั้ย ดูนางเดะ เดี๋ยวนี้โคตรติ๋ม =___=
อะไรๆก็อ๋อครับๆ ไม่มีปากมีเสียงเลย แค่อยู่ห่างๆอย่างห่วงๆแบบทุกวันนี้นางก็น่าสงสารมากพออยู่แล้ว แต่ก็นะ
ตอนนี้ไม่มีฐานะแล้วหนิ เป็นแค่คนรู้จักได้เท่านี้ก็ดีแค่ไหนแล้ว โอยย เจ็บอ่าา (นี่ไม่ได้เมน :z3:)
(ฟคอิพี่โปรดนี่ทำไมมันมีแต่คนหื่นๆ 5555555)
-
ตัวร้าวฉานมาแล้ว :hao5:
-
คุณน้องเดย์นี่จะมาเป็นมารหัวใจพี่โปรเของเค้ารึป่าว
อุตะะะะะะ แค่คิดก็สงสารอีกแล้ว ดราม่าจงอย่ามา
แต่เราต้องผ่านมันไปให้ได้ค่ะพี่โปรด อย่ากลัว~~~
อุปสรรคมีไว้ให้ฟันมันทิ้งปายยยยย
น้องเห็นว่าอนาคตอันสดใสรอพี่อยู่ สู้ๆ ฮิฮิ
ตอนนี้มาให้ได้ฟินเบาๆกะความขาวของขาพี่โปรด
แค่คิดก็กรี๊ดเหมือนคุณน้องนางที่นั่งข้างน้งปลื้มเลย :mew1:
รอน้องปลื้มเลื่อนระดับความสัมพันธ์ให้พี่โปรดอยู่นะคะ แบบ
คนรู้จัก>พี่ที่สนิทกัน>คนที่พิเศษมากกว่าคนอื่น>คนรู้ใจ
อะไแบบนี้อ่ะค่าาา
เราว่าเราก็เริ่มเพ้อๆ สงสัยความขาวพี่โปรดเข้าตา
เป็นกำลังใจให้คนเขียนด้วยน้า ^^
-
ปวดตับ อยากจะบีบคอปลื้ม :katai1: สงสารโปรด ได้แต่ดูห่างๆ
ขอบคุณคนแต่งที่มาค่ะ
-
ไม่เอาเด็กเดย์นะ
งานนี้ไม่รู้จะป่วนปลื้มหรือโปรด.
ฉงฉานเฮียโปรดแล้วปลื้มใจอ่อนเถอะ พลีส
-
พี่โปรดรู้สินะว่าปลื้มไปด้วยไม่ได้ แหม่ บางทีหนูก็เย็นชา พี่เขาอุตส่าห์ชนะโนะ
เดาว่าเดย์ต้องชอบโปรดแน่ๆ ไม่น่าใช่ปลื้ม หรือใช่คะ รอเฉลยค่ะ
-
สงสารโปรด :hao5:
-
เรายังคงสปอยเสี่ยต่อไป
เอาน้องรหัสไปเก็บค่ะน้องปลื้ม
ฮีคือตัวขัดขวาง (น่าจะ)
5555555
-
ให้กำลังใจคนแต่ง <3<3<3
-
เราจะเป็นพลังให้คุณค่ะมาโปรด
เรื่องนี้ฉันจะงดกินเด็ก โดยเฉพาะบรรดาน้องรหัส
:กอด1:
-
ตอนเสี่ยแข่งตะกร้อ อ่ะ มันมีคำนึงพุ่งเข้ามาในหัวว่า
ชะนี แมร่งง น่ากลัววววววว อ่ะ นี่บอกเลอออออ
-
:L2: :L2: :L2: :L2: เสี่ยพยายามเข้านะ
-
กรี๊ดดดดดดดดดตอนปลื้มเจอรูปคู่นี่เจ็บจี๊ดแทนมาโปรด ไม่เคยถูกทิ้งแล้วทิ้งใครแต่ไม่รู้ทำไมถึงอิน5555555555555555555
เฮ้อมอบเพลงเพียงข้างหลังของอ๊อฟปองให้พี่โปรดค่า ตอนนี้ไม่เกลียดฮีละ อนาถใจกับฮีมากกว่าว่าจะทุกข์ไปอีกนานแค่ไหน ฮา
อยากพาพี่โปรดไปรักษาแผลที่มือจัง555555555555555 เอาปลื้มไปด้วยกร้ากกกกก
แต่ลึกๆก็อยากให้เค้าดีกันละ มาโปรดนิวเวอร์ชั่นคงดูแลดีมากๆ
-
มาต่อแบ้วววววววววววววว
ส้มเน่านี่เน่าไม่เลิกนะลูก.... :เฮ้อ:
แอบสงสัยมาตั้งแต่ตอนที่แล้วล่ะ อิเฮียสูงเกือบร้อยเก้าสิบ แล้วบอกว่าสูงกว่าปลื้มเกือบสี่สิบเซ็นหรือสี่สิบกว่าเซ็นเนี่ยแหล่ะ ฟุตกว่าเชียวนะนั่นน่ะ น้องนู๋ปลื้อตัวแค่ไหนเนี้ยยยย เตี้ยกว่า 150 อีกเร้อออ ปู้ชายประมาณ 160 +/- นี่ก็ตัวเล็กแล้วนา เตี้ยกว่า 150 นี่แคระมากอ่ะ รุ่นกระเป๋าแบบพกพาจริงจัง แอบไม่แน่ใจ เพราะเห็นว่าก่อนหน้าที่จิออกจากบ้านปลื้มก็เป็นหนุ่มน่ารักเมาเหล้าเอาหญิงเฉกเช่นปกติชายไทย แต่ถ้าไซส์มินิงี้น่าจิเป็นน้องน้อยมีแต่หนุ่มรุมจีบอ่ะนะ
แลดูน้องรหัสจิมามีบทบาทนะ หึหึ ตามที่อยากเห็น ถ้ามีหนุ่มมายุ่งกะปลื้ม เฮียยังจิเป็นลูกคนรถเจียมตัวอยู่ป่ะ ให้ทาย หึหึ o3
รอเตงมาต่อพรุ่งนี้น้าาาา
ปอลิง ดราม่าเรื่องเก่ากะแฟนเก่า ก็มิต้องใส่ใจ แฟนเก่าต้องจากไปเพื่อให้เราได้แฟนใหม่ที่ดีกว่า :a14:
-
แอบเชียร์อิพี่โปรด
-
ชะนีน่ากลัวววววววววว กลัวพวกเดียวกัน 5555
วันนี้ได้อ่าน 2 ตอนเลยยย ขอบคุณมากๆ ค่ะ
-
มาต่อแบ้วววววววววววววว
ส้มเน่านี่เน่าไม่เลิกนะลูก.... :เฮ้อ:
แอบสงสัยมาตั้งแต่ตอนที่แล้วล่ะ อิเฮียสูงเกือบร้อยเก้าสิบ แล้วบอกว่าสูงกว่าปลื้มเกือบสี่สิบเซ็นหรือสี่สิบกว่าเซ็นเนี่ยแหล่ะ ฟุตกว่าเชียวนะนั่นน่ะ น้องนู๋ปลื้อตัวแค่ไหนเนี้ยยยย เตี้ยกว่า 150 อีกเร้อออ ปู้ชายประมาณ 160 +/- นี่ก็ตัวเล็กแล้วนา เตี้ยกว่า 150 นี่แคระมากอ่ะ รุ่นกระเป๋าแบบพกพาจริงจัง แอบไม่แน่ใจ เพราะเห็นว่าก่อนหน้าที่จิออกจากบ้านปลื้มก็เป็นหนุ่มน่ารักเมาเหล้าเอาหญิงเฉกเช่นปกติชายไทย แต่ถ้าไซส์มินิงี้น่าจิเป็นน้องน้อยมีแต่หนุ่มรุมจีบอ่ะนะ
แลดูน้องรหัสจิมามีบทบาทนะ หึหึ ตามที่อยากเห็น ถ้ามีหนุ่มมายุ่งกะปลื้ม เฮียยังจิเป็นลูกคนรถเจียมตัวอยู่ป่ะ ให้ทาย หึหึ o3
รอเตงมาต่อพรุ่งนี้น้าาาา
ปอลิง ดราม่าเรื่องเก่ากะแฟนเก่า ก็มิต้องใส่ใจ แฟนเก่าต้องจากไปเพื่อให้เราได้แฟนใหม่ที่ดีกว่า :a14:
เราขอเปิดเผยส่วนสูงจริงๆ ของพี่โปรด ณ ที่นี่ค่ะ ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆ ที่น้องบอกว่าสูงเกือบร้อยเก้าสิบ ความจริงเฮียแกเกินร้อยเก้าสิบมาหนึ่งจุดห้าเซ็น ด้วยสายตาแบบไม่ได้ใช้การวัด ส่วนน้องปลื้ม ยอมรับค่ะว่าน้องไม่ถึงร้อยหกสิบ แต่ก็ไม่ต่ำกว่า 155 ตัวเล็ก แต่ผู้ชายตัวเล็กก็น่ารักไปอีกแบบนะคะ คนเขียนชอบบบบบบบบบบ คนเขียนไม่ถึง 155 เลย -*-
-
:hao5: เฮ้ออออ อ่านตอนที่ 32-33 แล้วอินเว่อร์ :m15:
ขอให้่ผ่านไปให้ได้นะพี่โปรด เป็นกำลังใจให้
อย่างน้อยๆ ก็ทำให้ดีที่สุดเท่าที่จะทำได้เนอะ
ผลจะออกมาเป็นยังไง อย่างน้อยก็จะไม่้ต้องมานั่ง
เสียใจที่ไม่ได้ทำอะไรเลย ติ่งเสียเสมอมา :mew6:
รักคนเขียนจัง
ขอบคุณนะคะ :กอด1:
#ติ่งพี่มาโปรด
-
แหงะะะะ ยิ่งลงก็ยิ่งอยากอ่านต่อ ไม่มีคำว่าพอ
พี่โปรดแบบนี้ก็ดูน่ารักน่าสงสารดีนะ ถึงจะไม่เหมือนพี่โปรดคนเดิม
ดูหงอ ดูยอม ดูพูดเพราะ ดูช้ำรัก 555
น้องปลื้มก็เชิดๆต่อไปค่ะ ไม่รู้ทำไม รู้สึกเหนือ 555555555555555555
-
ปลื้มคืนดีกับเสี่ยนะๆๆๆๆๆๆ ไม่อย่าอ่านม่าม่าแล้วอ่า :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
จะดราม่าอีกแล้วหรอ อย่าเลยอิ่มละ
-
เราขอเปิดเผยส่วนสูงจริงๆ ของพี่โปรด ณ ที่นี่ค่ะ ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆ ที่น้องบอกว่าสูงเกือบร้อยเก้าสิบ ความจริงเฮียแกเกินร้อยเก้าสิบมาหนึ่งจุดห้าเซ็น ด้วยสายตาแบบไม่ได้ใช้การวัด ส่วนน้องปลื้ม ยอมรับค่ะว่าน้องไม่ถึงร้อยหกสิบ แต่ก็ไม่ต่ำกว่า 155 ตัวเล็ก แต่ผู้ชายตัวเล็กก็น่ารักไปอีกแบบนะคะ คนเขียนชอบบบบบบบบบบ คนเขียนไม่ถึง 155 เลย -*-
อืมตัวเล็กจริงจังแฮะ (พอดีเราสูง 170 ฝ่าๆ มีเพื่อนสูง 150+ รู้สึกว่าเป็นสิ่งมีชีวิตตัวเล็กเนาะ 555) คิดตามมมม... น่ารักอ่ะ :o8:
รอดมาถึงอิเฮียได้ไงเนี่ย o22
ขอบคุณที่ตอบฮับ รอต่อน้าาา :กอด1:
-
พี่มาโปรดสู้ๆๆๆ :katai2-1:
-
ฮิฮิ ชอบๆ หน่วงๆงี้แหละดี อิอิ
-
หวายยยยยยส อีส้มคัมแบล็ค
ตอนนี้รออย่างเดียว....เมื่อไหร่อีส้มจะโดนเก็บ
ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ เกลียดมันๆ
:z6:
-
เห็นคนเขียนมาสองตอนรวดในวันเดียว บอกตรงๆฟินโพด(ถึงเนื้อเรื่องตอนนี้มันจะไม่ได้ฟินๆฟุ้งฟิ้งก็เหอะ) อยากกระโดดกอดรัวๆ อิอิ
ตอนที่ 31 ข้อความที่พี่ยินดีทวิตตอนไปแวนคูเวอร์ คำว่า 'เฮีย' นี่ตอนแรกทำเอาเรางงอยู่นานว่าใครวะ เฮียเขมเหรอ?
แต่หลังจากอ่านรอบที่สอง จู่ๆก็สติมาปัญญาเกิดแบบแว่บเข้ามาในหัวเลย อืมมม รู้ละ เฮียคนนั้นน่ะเอง แหม นึกว่าใคร
พอดีเพื่อนเราติ่งวงนี้ แต่ไม่ได้เมนเฮียนะ เราก็แค่รู้จักบ้างนิดๆหน่อยๆ ไม่นึกว่าพี่ยินดีก็เป็นติ่งด้วย ฮ่าๆๆๆ
โปรดเปลี่ยนไปมากจริงๆ โอ้โห แบบเราก็ไม่คิดนะว่าคนที่รักตัวเองมากอย่างมาโปรดจะถึงขนาดเคยพยายามฆ่าตัวตายได้
แถมยังเป็นรอยแผลบริเวณเดียวกับที่น้องปลื้มได้รับบาดเจ็บครั้งนั้นด้วย โปรดตอนนี้ดูแบบเจียมๆหงอๆจริงนั่นแหละ
น้องปลื้มก็พูดถึงได้น่าเอ็นดูมากว่า เจ้าตัวพอใจที่ได้ทำโน่นทำนี่ พอใจกับสิ่งเล็กๆน้อยๆที่ได้รับ ก็จริงนะ
รู้สึกเหมือนจะกลัวมากว่าถ้าก้าวพลาดไปเพียงก้าวเดียว โอกาสที่แสนยากเย็นนี้จะไม่มีวันหวนกลับมาอีก กลัวจะผิดพลาดอีก
คือตรงส่วนที่ปรับปรุงใหม่นี่เราชอบมากนะ ที่ใส่ใจ แสดงออก อ่อนโยนขึ้น มีความอดทนมากขึ้น ฯลฯ
แต่รู้สึกว่าถ้าคนๆนี้ที่มีลักษณะนิสัยดีๆแบบนี้ไม่ได้ชื่อมาโปรดมาตั้งแต่แรก เราคงกรี๊ดกระจายไปแล้ว
แต่ในเมื่อคนๆนี้คือมาโปรด การที่เป็นแบบนี้มันเหมือนตัวตนและเสน่ห์บางอย่างของเจ้าตัวมันหายไปเลยล่ะ
ก็หวังว่าในอนาคตจะนางจะสามารถดึงเสน่ห์และความเป็นตัวของตัวเองกลับมาผสมกับสิ่งดีๆที่ปรับปรุงตัวใหม่ได้อย่างพอเหมาะพอเจาะ
คือนี่พูดในฐานะที่ตั้งแต่ก่อนจนปัจจุบันก็ไม่ได้พิศวาสอะไรนางเลยนะ แต่ตอนนี้ก็แอบสงสารเล็กๆ
อิน้องส้วมยังมีชีวิตอยู่อีกเรอะ?! แหม แค่ได้ยินแต่ชื่อก็อยากจะพ่นไฟใส่แล้ว หึ ตบมันเลยปลื้ม *โบกป้ายไฟ*
น้องดงน้องเดย์อะไรเนี่ยก็หวังว่าจะไม่ได้มาช่วยกันก่อร่างสร้างมาม่าและความร้าวฉานอะไรนะ
เห็นคนเขียนพูดถึงอุปสรรค อุปสรรคที่ว่านี่หมายคือหมอนี่เหรอ หรือว่าหมายถึงสถานการณ์ในภาพรวมหว่า รอติดตามมมม
:mew1:
-
อ่า น้องรหัสโผล่มางี้ สงสัยคงต้องเตรียมใจจจจจจจ :hao7:
รอนะฮะ :')
-
อุ๊ย คนนี้ไม่ได้ๆๆค่ะ ไม่ให้ผ่าน
เพราะเดี๋ยวมันหลุดคอนเซปตัว ป. ค่ะ :laugh:
ดังนั้นไม่เชียร์นะยะน้องวันที่
เป็นน้องรหัสต่อไปก็แล้วกันนะพ่อหนุ่ม
:katai3:
-
เป็นได้แค่คนรู้จัก ที่ไม่มีสิทธิสินะพี่โปรดเรา
0x0 สู้ๆ เชียร์คนรู้จักของน้องปลื้ม (คนที่คุณหลายๆ คนยังไม่ให้อภัย))
++++++++
-
อ่านเรื่องนี้แล้วรู้สึกว่าตัวเองมาโซเหลือเกินค่ะ :ling2:
-
เจ็บนิดๆ
-
มารหัวใจสินะ มารหัวใจสินะ!!!! กี๊สสสสสสสสสสส #กัดผ้าเช็ดหน้า
เป็นอย่างงี้ก็ดีอยู่แล้ว ไม่อยากให้ปลื้มมีใครใหม่เบย #แล้วพี่โปรดเหมือนต้องยอม #ฉันมโน #ฉันเครียด #ฉันรอนะพี่ย์~
-
ใจเราก็ไม่ได้แข็งเป็นหินอะไรนะ เราสงสารเสี่ยจัง ทำไงได้อ่ะ คนไม่มีสิทธ์ :hao5:
สู้ต่อไปนะเสี่ย :mew6:
-
รอวันที่น้องปลื้มมีแฟนใหม่ คือ พี่โปรดคนใหม่ครับ
-
น้องรหัสปลื้มนี้ซักจะยังไงๆ นะ
-
เท็นเอาปลื้่มไปสอนอะไรมา พักหลังๆเริ่มติสท์
-
น้องรหัสคิดไม่ซื่อหรอนิ
-
น้องรหัสคิดไม่ซื่อหรือเปล่าคะ ^,^
-
เริ่มสงสารพระเอกล่ะ... :o12:
-
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
เริ่มอยากให้ดีกันเร็วๆแล้วเหมือนกันนะ
:hao5:
ฮ่าๆๆๆ
สงสารปลื้มกับโปรด หน่วงๆอะ
จะสุขก็ไม่เชิง จะเศร้าก็ไม่ใช่
คนเขียนสู้ๆจ้า
-
โฮกกกก พี่โปรดกูงานหนักเลยครับทีนี้
ปลื้มก็เป็นกลางแล้วซะด้วยสิ ทีนี้จะถูกไอน้องเดย์แย่งไปเมื่อไหร่ก็ได้
โฮกกกก พี่โปรดแมร่งมีบุญที่เกิดมาหล่อเกิดมาหน้าตาดีมีฐานะเรียนเก่งแต่โคตรจะอาภัพเรื่องความรัก
ปลื้มมมม คิดให้ดี คือตอนนี้มันหน่วงอะ หน่วงมากกกก หมดคำพูดจะพูดกับปลื้มละนะ
-
เข้ามาสารภาพว่าอ่านรวดเดียวยาวยืดเลยล่ะค่ะ เมื่อคืนอ่านตั้งแต่ห้าทุ่มกว่าถึงตีสอง (เลยมาคอมเมนต์ตอนเช้า)
เพราะไม่ไหวแล้ว ลุ้นก็ลุ้น ง่วงก็ง่วง ฮ่า ,,
สารภาพเลยว่าพี่โปรดเป็นผู้ชายแบบที่เราชอบ เราชอบคนแบบนี้ แต่ตอนพี่โปรดทำน้องปลื้มเสียใจ
นี่ไม่น่าโปรดเลยจริงๆ (｀皿´) แต่พอมารู้ที่หลังว่าเปรมวางแผน จริงๆก็มี feeling แบบนั้นเล็กๆมาตั้งแต่อ่านเรื่องมา เพราะเปรมก็ดูจะใส่ใจน้องมากกว่าปกติ แต่เพื่อนคนอื่นนี่ไม่น่าเล้ย ช่วยเพื่อนจนได้เรื่องจริงๆ 凸=(´Д｀)ノ
ตอนนี้ลุ้นให้น้องปลื้มดีกับพี่โปรดไวๆ พี่เค้าแค่ "โง่" ไปนิดหน่อยเองหนูเอ้ย ,, แต่ตัวละครใหม่มาอีกแล้ว เดย์นี่ต้องมาแย่งน้องปลื้มแน่ๆเลย พี่โปรดควรรีบทำคะแนนที่ติดลบให้มันกลับมาเป็นบวกเถิด สาธุ๊!
/สารภาพว่าไม่ได้เมนต์นิยายมานานแค่ไหนแล้ว .. เรื่องนี้เรื่องแรกที่กลับมาคอมเมนต์ยาวยืดแบบนี้
/ขอบคุณสำหรับนิยายนะคะ
/ +1 +เป็ดด้วยเด้อ .
-
55+ ปลื้มกวนอ่ะ น้องเดย์เงิบเลย
ตอนหน้าทานข้าวกันสองคน~
มารอตอนต่อไปค่าาาาา
-
HerePro@D : :กอด1:
XOXO : :กอด1:
ถึงแม้มันต้องใช้เวลา
-
ฮา สาวที่นั้งข้างมากกก
5555 นึกภาพตามแล้วฮาแตก เบนอยากไปกรี๊ดพี่โปรดบ้างจังง
อร๊ายยยย อยากเห็นขาอ่อน
-
มีเหตุผลเพียงข้อเดียวที่จะทำให้ปลื้มอภัยให้เสี่ยและกลับมาเริ่มต้นกันใหม่อีกครั้ง
คือ เพราะหัวใจปลื้มยังรักเสี่ยอยู่ และความผิดจากการกระทำไม่ได้จงใจทำให้ปลื้มเจ็บ
แต่ปลื้มก็เจ็บเพราะความไม่จงใจนั้นอยู่ดี เพราะถ้าว่ากันตามจริง ชีวิตปลื้มไม่ขาดอะไรนะ
ออกจะสมบูรณ์เกินไปด้วยซ้ำ หวังว่าเสี่ยจะไม่ถอดใจซะก่อน จะรอดูซิว่าจะรักปลื้มจริงหรือเปล่า
-
เศร้าอ่ะ หน่วงเบาๆ
-
โปรดทำดีแล้ว แค่นี้พอแล้ว :mew1:
-
สงสารเสี่ย :sad4: :sad4:
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
:katai5: :katai5: :katai5:
เรากลับไปเม้นให้เเล้วนะคะ เดี๋ยวคุณคนเเต่งไม่เห็นว่าเรามา //แหมะต้องมารายงาน หมั่นไส้ตัวเอง
รอคืนนี้ค้าบบบบบบบบบบบบบบบบบ
:o8:
-
ใครบอกฉันทำใจได้ถ้าน้องจะมีคนใหม่บอกเลยยยยย
ในแถนะติ่งเสี่ย พี่สาวคะ ฉันทำใจไม่ได้หรอกค่ะ :hao5: เสี่ยเป้นไง ติ่งก็เป็นแบบนั้นแหละคะ่ หลอกตัวเองว่าทนได้ กร๊ากกกกกกกกกกกกกกก :laugh:
อ่านตอนนี้ต้องกอดเสี่ยแน่นๆ :กอด1: เพิ่มพลังใจให้เสี่ยขั้นเทพ ไม่ให้มันตะบะแตกไปซะก่อน น้องเดย์จะยังไงจะมาเป็นแฟนใหม่น้องไหม เสี่ยก็ต้องรับให้ได้ อดทนต่อไป เราเชื่อนะ ว่าความรักของเสี่ยตอนนี้คือต้องการเห็นปลื้มมีความสุขที่สุด ถึงเสี่ยมันจะต้องซดมาม่ารสแห้วก็ตาม แต่เชื่อพี่เถอะ ถ้าแกอดทนได้ ความหวังความพยายามของแก มันจะต้องสำเร็จ
คู่กันแล้วต้องไม่แคล้วกัน นะเสี่ย เพราะความผิดแกทันมากล้น ถึงต้องทนกับมันให้ได้นะ
ไฟล์ติ้งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง *โบกป้ายไฟ 132 อันรัวๆใส่เสี่ย
-
ใครบอกฉันทำใจได้ถ้าน้องจะมีคนใหม่บอกเลยยยยย
ในแถนะติ่งเสี่ย พี่สาวคะ ฉันทำใจไม่ได้หรอกค่ะ :hao5: เสี่ยเป้นไง ติ่งก็เป็นแบบนั้นแหละคะ่ หลอกตัวเองว่าทนได้ กร๊ากกกกกกกกกกกกกกก :laugh:
อ่านตอนนี้ต้องกอดเสี่ยแน่นๆ :กอด1: เพิ่มพลังใจให้เสี่ยขั้นเทพ ไม่ให้มันตะบะแตกไปซะก่อน น้องเดย์จะยังไงจะมาเป็นแฟนใหม่น้องไหม เสี่ยก็ต้องรับให้ได้ อดทนต่อไป เราเชื่อนะ ว่าความรักของเสี่ยตอนนี้คือต้องการเห็นปลื้มมีความสุขที่สุด ถึงเสี่ยมันจะต้องซดมาม่ารสแห้วก็ตาม แต่เชื่อพี่เถอะ ถ้าแกอดทนได้ ความหวังความพยายามของแก มันจะต้องสำเร็จ
คู่กันแล้วต้องไม่แคล้วกัน นะเสี่ย เพราะความผิดแกทันมากล้น ถึงต้องทนกับมันให้ได้นะ
ไฟล์ติ้งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง *โบกป้ายไฟ 132 อันรัวๆใส่เสี่ย
เตงงงงงง รุ้ป่ะ เค้าเปนชอบเม้นเตงม๊วกกกกทุกเม้น ถูกใจเป็นที่สวดดด :กอด1: :mew1:
แอบเปนติ่งคนอ่านด้วยกันเองซะงั้น 55555
#ติ่งพี่มาโปรด
-
ปลื้มออกจะเกรียนนิดๆๆ แอบโหดหน่อยๆหรือป่าวนี้ :mew1: :mew1:
-
อ่านแล้วถอนใจเฮือกใหญ่ๆๆ :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
โอยยยยยยย
เข้าใจว่ามันต้องใช้เวลา
แต่คนอ่านจะตายก่อนเวลาแล้วค่ะ :ling1:
อยากให้กลับมารักอีกครั้งแล้วน๊า
-
คู่แข่งมาแล้วนะมาโปรด ทำใจและทำตัวสม่ำเสมอเหมือนเดิมนั่นแหละดีแล้ว สู้ๆ :a2:
ปลื้มทำดีแล้วทำต่อไป 55 :hao7:
-
นังน้องเดย์นี่ถ้ามาเจ๊าะมาแจ๊ะน้องปลื้มนะ เจ๊จะกระทืบคว่ำ <<<อ้าวอินไป ฮ่าๆ
น้องเดย์น่ารักเหมาะกับเดือนภาค แต่ก็สู้เดือนมหาลัยไม่ได้หรอกจ้า รายนั้นเขาหล่อ รวย แรง
ตอนนี้น้องปลื้มดูเฉยๆ นิ่งๆสนิทไปเลย
เหมือนว่าไม่เคยรักกัน ทำเฉยชา โอ๊ยย ทั้งๆที่เหมือนก่อนะต่อให้พี่ดปรดรำยำต่ำช้าแค่ไหน น้องก็รับไหว
คงเหลือทนแล้วจริงๆ แต่ก็แอบไปดูพี่เขาแข่งนะ
คนเขียนบอกอยากให้น้องไปเจอสิ่งดีๆ แล้วพี่โปรดพ่อยอดดวงใจของเราไม่ดีตรงไหน (ทุกตรง ก๊ากก)
ถ้าพี่โปรดรำยำเลวทราม น้องปลื้มคงไม่มีใจให้กันหรอก กิกิ
เป็นกำลังใจให้เสี่ย คนเขียน และทุกๆคนค่ะ^^
-
เพลง เพียงข้างหลัง ของ อ๊อฟ #ให้พี่โปรดเลย
-
กอดคนเขียนแน่นๆ
น่ารัก อัพให้อ่านทุกวัน....
โปรดพยายามต่อไปละกัน กำแพงที่ปลื้มสร้างขึ้น
สาเหตุมาจากเธอ เธอก็ต้องปีนข้ามให้ได้เอง
^_^
-
กลัวปลื้มถอยห่าง โปรดเลยเกรง และ เกร็งไปหมด
เดาได้เลยว่าจะมาชวนกินวันนี้ แต่เกรงกะกลัวแห้วเลยเลื่อนวัน
ปลื้มจะโดนน้องรหัสจีบไหมเนี่ย มีแววนะ
-
กริ๊ดดดดดดดดดดดดดดดดด
คนรู้จัก สม! :hao7:
-
เปลี่ยนสถานะกันสิน่ะเมื่อก่อนปลื้มคอยตามแต่เดี๋ยวนี้เสี่ยต้องคอยตาม
เป็นกำลังใจให้เสี่ย สู้ต่อไป
-
สงสารเสี่ยมานานแล้วต้องแต่ตอน ของเปรม สารภาพไม่เคยโกรธเสี่ยเลย เพราะเรื่องข่มขืนอ่ะ มันนานมาแล้ว
แล้วเรื่องบางเรื่อง เสี่ยของผมไม่ผิดดดดดดดดด :ling1:
หยุดทำร้ายเสี่ยผมสักที เอาเสี่ยคนเก่าผมกลับมาเถอะ :ling3:
ติ่งเสี่ยของดิ้นนนนน! :fire:
อยาก ท้าต่อยกับปลื้มมมม! :angry2:
555 เข้าข้างเสี่ยแบบไม่คิดอะไรทั่งนั้น ผมพร้อมจะปกป้องเสี่ยเต็มกำลัง -//- อินจัด :m16:
-
รอตอนต่อไปครับ
-
http://www.youtube.com/v/LFi11P083nU
มีคนแนะนำเพลง เพียงข้างหลัง เราโพสตอนนี้ช้าไปมั้ยคะ ฮ่าๆ
ตอนที่ 34
นอนไม่หลับ...แค่หลับตาก็เห็นแผ่นหลังของคนอีกคนที่เดินห่างออกไป ทำไมถึงดูเหงาอย่างนั้น ทำไมถึงดูเศร้าขนาดนั้น เข้ามาหาก็ได้ ผมไม่ได้ว่าอะไรเลย
ถ้าเป็นเมื่อก่อนผมคงโดนบอกให้อยู่ห่างจากคนที่กำลังนั่งด้วย เขาคงถามว่าเป็นใคร และคงบอกออกมาตรงๆ ว่าไม่ชอบ น้องเดย์คงหายไปจากวงโคจรของชีวิตผมแน่
แต่ที่เขาทำ คือยิ้มเศร้าๆ มาให้ผมแค่นั้น มันทำให้ผม...รู้สึก...
เขาเจ็บปวดแต่ก็ไม่ได้เรียกร้องอะไร ไม่ได้ถาม ไม่ได้ว่า ยังคงทำอะไรดีๆ ให้เงียบๆ เหมือนเดิม ผมสิแปลกทั้งๆ ที่รู้ว่าเราอยู่ในฐานะไหนต่อกัน แต่ก็ยังรู้สึกผิด
ตึ้ง!!
HerePro@D : ฝันดีนะปลื้ม
XOXO : ยังไม่นอน
HerePro@D : บอกล่วงหน้า
XOXO : อยู่ไหน
HerePro@D : อยู่โรงบาล กำลังจะกลับ
XOXO : อืม
HerePro@D : ดึกแล้ว นอนนะครับ
XOXO : มาหาหน่อย
HerePro@D : ครับ เดี๋ยวเจอกัน
เขาไม่เคยปฏิเสธเลย ไม่ว่าผมจะอยู่ที่ไหน ถ้าบอกให้มาก็จะมาทันที ไม่ว่าใกล้หรือไกล …เหนื่อยแค่ไหนก็ไม่มีบ่น
ผมสวมเสื้อกันหนาวทับเสื้อนอน ก่อนจะหยิบยาสำหรับนวดกล้ามเนื้อติดมือมาด้วย ลงมานั่งเล่นที่ร้านกาแฟของคอนโดที่เปิดยี่สิบสี่ชั่วโมง สั่งนมร้อนมากินหนึ่งแก้วระหว่างที่รอ
อีกยี่สิบนาทีต่อมา ร่างสูงเกือบร้อยเก้าสิบของเขาก็มาปรากฎอยู่ตรงหน้า ผมท้าวคางมองหน้าเขาโดยไม่พูดอะไร เขาก็ทำแค่ยิ้มให้
ดึกขนาดนี้แล้วยังอยู่ในชุดเต็มยศอยู่เลย เหนื่อยบ้างรึเปล่านะ...
“ผมให้” ยื่นยานวดกล้ามเนื้อให้เขา
“อ่า...ขอบคุณครับ”
“พี่”
“ครับ?”
“พรุ่งนี้ผมอยากกินอาหารญี่ปุ่น”
“ได้สิ พี่แล้วแต่ปลื้ม”
“อืม กลับไปได้แล้ว ผมจะไปนอนละ”
“อ่า...ฝันดีนะ”
“พี่บอกแล้ว”
“อยากบอกอีกไง”
“บอกทำไมบ่อย ครั้งเดียวก็พอ”
“โอเคๆ”
“ไปละ ฝันดี”
ผมจ้องหน้าเขาเล็กน้อย เห็นริมฝีปากสวยค่อยๆ คลี่ยิ้ม หลายเดือนมานี้คงรอฟังมาตลอดสิท่า
“ยิ้มทำไม แค่เอาคำว่าฝันดีที่พี่บอกเกินมาคืนไปเท่านั้น”
“อืม ^^”
“ไปได้แล้ว”
“อือ ^^”
บ้า ทำไมชอบทำแบบนี้อยู่เรื่อย ก็รู้ว่าตัวเองยิ้มแล้วดูดี ยังจะมายิ้มใส่ตาผมอีก -*-
.
.
.
“พี่ปลื้ม ผมมาชวนไปกินข้าว ไปด้วยกันนะ” น้องรหัสที่ควรจะเป็นหลานรหัสแต่เพราะมีกันอยู่สองคนทั้งสายเลยนับเป็นน้องรหัสดีกว่า โผล่หน้าที่ยิ้มแย้มแจ่มใสมาให้เห็น วันนี้เจอบ่อยเกินไปไหม เหมือนมาดักรอ หรือผมจะคิดไปเอง
“พี่กินแล้วครับ”
“โหยยย ไม่รอเลย งั้นพี่ปลื้มไปนั่งเป็นเพื่อนผมก็ได้”
“ไม่มีเพื่อนคบเหรอครับ?”
“ใจร้ายยยยย ทำไมถามผมแบบนี้เนี่ยยยย”
ก็อยากรู้จริงๆ นี่นา เห็นมาชวนกินข้าวข้ามรุ่นแบบนี้ ถึงผมจะเป็นคนเงียบๆ ไม่อะไรกับใครเท่าไหร่ แต่ผมให้ความสำคัญเรื่องลำดับอายุมากนะ ไม่ชอบเด็กที่ปีนเกลียวด้วย -_-
“โวยวาย แล้วจะไปกินที่ไหนครับ”
“ที่โรงอาหารนี่แหละ ไม่ไกลหรอก”
“โอเค พี่ไปเป็นเพื่อนละกัน”
“เยสสสส!”
ถ้าไม่ใช่น้องรหัสผมก็ไม่มาหรอกนะ แต่ก็ยังถือว่าต้องดูแลกันบ้าง ผมนั่งเล่นมือถือในขณะที่น้องเดย์ก็กินข้าวของมันไป
“พี่ปลื้ม เย็นนี้ไปดูหนังกันมั้ยพี่”
“ไม่ พี่มีธุระ”
“ธุระอะไรอ่ะ”
“ต้องบอก?”
ผมขมวดคิ้วถามอย่างไม่เข้าใจ
“ไม่ต้องก็ได้...”
“ครับ”
ถ้าพูดว่าต้องบอกนี่ผมคงซัดน้องเดย์หน้าหงายไปสักตั้ง ไม่ใช่เรื่องของใครเลยว่าผมจะมีธุระอะไรที่ไหน คนที่เพิ่งรู้จักถ้าล้ำเส้นมากไป ผมจะจัดไปเป็นบุคคลน่ารำคาญทันที
“คนสวยโหดอย่างนี้ทุกคนมั้ยอ่ะ” เด็กนี่เกรียนไม่รู้จักรุ่นซะแล้ว -_-
“เฉพาะคนนะพี่ว่า ยิ่งกับพวกปากหมารนหาที่ จะโหดเป็นพิเศษ”
“แหะๆ ครับๆ”
ผมไม่ได้ต่อบทสนทนาอะไรอีก น้องเดย์ก็พยายามคุยด้วย แต่ผมก็ตอบบ้างไม่ตอบบ้างตามแต่อารมณ์ ถ้าไม่ติดว่าคุณเฟรนบอกว่าเลิกเรียนแล้วกำลังจะมาที่โรงอาหารให้ผมนั่งรอ ผมคงลุกไปหาอะไรอย่างอื่นทำดีกว่ามานั่งฟังเด็กปีหนึ่งพูด -_-
ผมไม่ได้มีเซ้นหรือเก่งเรื่องเดาความรู้สึกหรอกนะ แต่น้องแสดงออกโจ่งแจ้งขนาดนี้ ดูไม่ออกก็โง่เต็มที ผมไม่ใช่คนที่ชอบผู้ชายมาแต่กำเนิดด้วย แค่ผู้ชายมาจีบแล้วจะตกหลุมไปด้วยนี่เป็นไปไม่ได้เลย ยิ่งถ้าอายุน้อยกว่าด้วยแล้ว ความเป็นไปได้นี่แทบติดลบ
ผู้ชายที่ถ้าเห็นแล้วชอบจริงๆ มันก็มี... แต่น้องเดย์ยังไม่ถึงขั้น
“พี่ปลื้มอ่า...ไม่ฟังเลย”
“ฟังอยู่”
“เหมือนไม่ฟัง ผมถามไปห้ารอบแล้ว”
“ถามอะไร?”
“นั่นไง ไม่ได้ฟังจริงๆ ด้วย”
“เออน่ะ แล้วคำถามว่าไง”
“พี่มีแฟนยัง?”
“....”
“มียังอ่า”
“ยัง”
“เยสสสส!! ดีจัง ^^”
“ดียังไง”
“ก็ดีแล้วกันน่า”
“เหรอ”
“คร้าบบบบบ”
แฟน...มีไม่มีผมไม่รู้ว่ามันสำคัญยังไง ก็แค่สถานะที่ไม่ได้บอกเลยว่าคนๆ นั้นจะสำคัญ ถ้าน้องเปลี่ยนคำถามเป็นว่า ผมมีใครในใจหรือยัง...น้องคงไม่บอกว่ามันดีอย่างนี้หรอก
เพราะคำตอบของผม...มันชัดเจนมานานแล้ว...และคงจะชัดเจนอยู่อย่างนี้ไปอีกนาน
“พี่ปลื้ม ผมไปเรียนก่อนนะ ไว้คืนนี้ผมโทรหา” น้องเดย์ยิ้มกว้าง โบกมือให้แล้วทำมือเป็นโทรศัพท์แนบหู เห็นผู้หญิงสองสามคนใกล้ๆ ทำหน้าฟินกันไป แต่ผมไม่ได้ฟินตามไปด้วย มันไม่ได้น่ารักอะไรขนาดนั้นเลยนี่นา -_-
“ครับ” ผมตอบรับไปอย่างนั้น รับสายหรือไม่รับค่อยว่ากันอีกที ไม่ใช่เรื่องสำคัญอะไร
“แหมๆ หัวกระไดไม่แห้งเลยนะเพื่อนกู หน้าตาดีมีรถขับ มีแต่คนอยากเข้าหา สมัยเป็นยาจกนี่ไม่เห็นหมาสักตัว” คุณเฟรนโผล่มาจากข้างหลังพร้อมกับถ้วยก๋วยเตี๋ยวในมือ
“ฮ่าๆๆ ก็ว่าแรงไป หมาเลยเหรอครับ”
“แล้วจะให้เปรียบเป็นไรอ่ะ จะบอกว่าแมวคงน่ารักเกิน แล้วกับคนชื่อเกลเป็นไงบ้าง เห็นวันก่อนไปกินข้าวด้วยนี่”
“ก็ไม่มีอะไรครับ เกลก็ดี ไม่เรื่องมาก”
“จะคบเหรอ?”
“ไม่รู้ ดูไปก่อน”
“ดูให้ดี ดูให้นาน จะได้ไม่พลาดอีก” คุณเฟรนยกมือขึ้นลูบหัวผม “แต่ไม่ว่าจะยังไง ทำตามหัวใจตัวเองนะ ไม่ต้องไปคิดอะไรมากหรอก รักก็คือรัก ไม่รักก็คือไม่รัก มันก็มีเท่านั้น”
“ครับ ผมทำตามใจตัวเองจนเดี๋ยวนี้นิสัยจะเสียตามคุณเฟรนแล้วเนี่ย”
“เดี๋ยวมีถีบตกเก้าอี้ไอ้ห่า”
“ฮ่าๆๆ รีบๆ กินเถอะครับ เส้นอืดหมดแล้ว”
คุณเฟรนผลักหัวผมหนึ่งทีก่อนจะหันกลับไปสนใจก๋วยเตี๋ยวในชามตัวเองต่อ คนๆ นี้บอกผมให้ทำตามใจตัวเองแต่เขาก็เลี่ยงหัวใจตัวเองเหมือนกันนั่นแหละ ผมไม่รู้นะว่าเหตุผลของเขาคืออะไร อาจจะยังไม่พร้อมกลับไปคบกับคุณกิมก็ได้ ไม่รู้ปัญหาจริงๆ ของพวกเขาด้วย แต่ถ้าคุณเฟรนมีความสุขในสิ่งที่ตัวเองเลือก ผมก็โอเค
บางที...ความรักถ้าทิ้งระยะห่างไว้บ้าง อาจจะได้เห็นอะไรมากขึ้น พี่เท็นไม่ได้กล่าวไว้ ผมกล่าวของผมเอง ฮ่าๆๆๆ
ส่วนเกล...ผู้หญิงตัวเล็กที่บังเอิญเจอกันตอนไปร้านพี่เจ๋งกับพี่เท็นพี่เมล เกลเรียนเทคนิคการแพทย์อยู่อีกมหาลัยหนึ่ง เราไม่ค่อยเจอกันบ่อยนัก แต่โดยรวมก็คุยกันได้ คุยไลน์บ้างในบางครั้งแต่ไม่บ่อย โทรหานับครั้งและเธอก็เป็นคนโทรมา เคยไปกินข้าวด้วยกันบ้าง ไปดูหนังกันบ้าง แตะต้องตัวมากสุดแค่จับมือ เพราะผมไม่มีความรู้สึกอยากทำอะไรไปมากกว่านั้น ผมดูออกว่าเธอชอบผม แต่ผมไม่รู้ว่าเธอดูออกรึเปล่าว่าผม...แค่รู้สึกดีด้วยเท่านั้น ไม่ได้เกินเลยไปกว่านี้
เขา...รู้นะ แต่ก็ไม่เคยถาม เพราะเส้นแบ่งระหว่างเรามันมีอยู่ เป็นความจริงที่เราต่างมีสิทธิ์ที่จะเลือกคบคนอื่น ในเมื่อต่างฝ่ายต่างไม่ได้มีข้อผูกมัดอะไรต่อกัน แต่ถึงอย่างนั้น...ผมกลับดีใจที่เขา...ไม่ได้คบใคร
จะว่าผมอยากกั๊กเอาไว้...ก็ได้ล่ะมั้ง
รอคุณเฟรนกินก๋วยเตี๋ยวจนเสร็จ ผมกับเขาก็แยกย้ายกันกลับห้องใครห้องมัน เพราะไม่มีเรียนกันแล้วสำหรับวันนี้ คุณเฟรนมีธุระต้องพาย่าไปหาหมอด้วย เลยกลับกันเร็ว
ตื้ดดดดดดดด ตื้ดดดดดดดดดดดดดดด
“ครับปลื้ม” ไม่ต้องรอสายนานหรอก แค่ไม่กี่วิที่ต่อสายถึงเขาเขาจะรีบรับทันที
“ว่างมั้ย” ก็ถามไปงั้น รู้อยู่หรอกว่าไม่ว่าง
“อ่า...พี่กำลังจะเข้าเรียน”
“มาหาหน่อย” ผมไม่ได้อยากให้มาหาจริงๆ หรอก แค่พูดไปอย่างนั้น อยากรู้ว่าเขาจะว่ายังไง
“เลิกเรียนแล้วจะรีบไป รอได้มั้ย หรือมีเรื่องด่วนอะไรหรือเปล่า”
อย่างน้อยเขาก็ไม่หลับหูหลับตาทำตามความต้องการของผมไปซะหมดล่ะนะ ^^
“ไม่มี งั้นตอนเย็นมารับผมนะ ผมขี้เกียจขับรถ”
“อือ ที่คอนโดใช่มั้ย”
“ไม่ใช่ ผมนัดกับเกลไปกินไอศกรีม พี่ไปรับผมที่ห้างก็แล้วกัน”
เกลเพิ่งส่งข้อความมาบอกเมื่อตอนเที่ยงว่าอยากเจอ ผมไม่ได้กุเรื่องขึ้นมาเอง
“ไม่ไปไม่ได้เหรอ” ผมคงหูฝาดไป
“พี่พูดอะไร?”
“เปล่า พี่เข้าเรียนก่อนนะ ตอนเย็นจะไปรับ”
“ครับ รีบๆ มาละกัน ผมไม่อยากรอ”
“อืม”
หลังจากวางสายจากเขา ผมก็ไปตามนัด ไม่ได้ขับรถไป เพราะตอนเย็นยังไงเขาก็มารับ อีกอย่างห้างที่จะไปมันใกล้รถไฟฟ้าด้วย อยู่ในย่านที่รถติดอีกต่างหาก ไม่เอารถไปคงสะดวกกว่า
ผมมาถึงก่อนเวลานัดนิดหน่อย แต่ก็เห็นว่าเกลรออยู่แล้ว เธอยังอยู่ในชุดนิสิต กระโปรงพลีทสีน้ำเงินกรมท่ายาวคลุมเข่า แต่งตัวเรียบร้อยน่ารักสมกับที่เป็นนิสิต นั่นทำให้ผมไม่อายที่จะเดินกับเธอนัก
“เป็นไงบ้างคะ สบายดีมั้ย ปลื้มไม่ค่อยโทรหาเกลเลย” เกลทำหน้างอนนิดๆ แต่ก็ดูไม่จริงจัง
“สบายดีครับ ผมไม่ค่อยมีเวลา เลยไม่ได้โทรหา”
“ไม่มีเวลาหรือคุยกับคนอื่นคะเนี่ย”
ผมหัวเราะเบาๆ ก่อนจะตอบไปตามจริงว่า
“คุยกับคนอื่นครับ”
“โหววว ปลื้มอ่ะ ตอบไม่เกรงใจกันเลย”
“อ้าว จะให้ผมโกหกเพราะเกรงใจเหรอครับ?”
“ปลื้มมมมมม ทำไมเป็นคนแบบนี้นะ”
“ฮ่าๆ เอาน่า อย่างอนนะครับ ไปกินไอศกรีมกันดีกว่านะ จะได้อารมณ์ดี”
เกลแม้จะยังไม่หายงอน แต่ก็ยอมเดินตามผมเข้าร้าน
ผมไม่ได้ไม่เกรงใจ แต่ผมก็ไม่รู้จะโกหกทำไม ผมคุยกับคนอื่นจริงๆ ไม่โทรไปหา...เขา...ก็โทรมาเอง ก็เลยไม่ว่างโทรหาคนอื่น มันไม่ใช่เรื่องผิดนะ เพราะผมมีสิทธิ์ที่จะเลือกคุยกับใครก็ได้ ตราบใดที่ผมยังไม่ได้คบกับใครเป็นตัวเป็นตน
“ปลื้ม...เคยมีแฟนมาก่อนรึเปล่า” คำถามเบสิคของผู้หญิงเลยนะ เรื่องที่อยากรู้อดีตของคนที่สนใจนี่ สัจธรรมจริงๆ
“เคยครับ”
“แล้วยัง...ติดต่อกันอยู่มั้ยอ่ะ...กับแฟนเก่า”
ผมยังไม่มีแฟนเก่า...เพราะยังไม่เคยเริ่มคบกับใครใหม่ ดังนั้นเวลาได้ยินคำนี้แล้วผมถึงรู้สึกแปลกๆ และค่อนข้างไม่ชอบใจ
“ไอศกรีมละลายหมดแล้วนะครับเกล รีบๆ กินเถอะ”
“จะ..จริงด้วยค่ะ”
“ครับ”
เกลก้มหน้าก้มตากินโดยไม่เงยหน้าขึ้นมองผมอีก แต่ผมก็ไม่ได้ใส่ใจอะไร เธอคงโกรธที่ผมเลี่ยงไม่ตอบคำถาม แต่ผมไม่ง้อหรอกนะ ไม่ใช่เรื่อง -_-
“ปลื้มคะ”
“ครับ”
“เพื่อนเกลบอกว่าปลื้มเคยคบกับผู้ชาย จริงรึเปล่าคะ”
คำถามนี้ไม่ได้ทำให้ผมตกใจ ผมมองหน้าเกลนิ่ง ก่อนจะตอบไปด้วยเสียงเรียบๆ ว่า
“จริงครับ”
“อ่า...แล้ว...”
“รังเกียจเหรอครับ”
“ไม่ใช่นะคะ ไม่ใช่เลย เกลแค่อยากถามว่า ปลื้มลืมเขาได้รึยัง ยังติดต่อกันอยู่มั้ย เกลชอบปลื้มจริงๆ นะ แล้วก็ไม่สบายใจเลย”
“ถ้าผมบอกว่ายังไม่ลืม เกลจะเลิกชอบผมรึเปล่าครับ”
“....”
“ถ้าผมบอกว่ายังติดต่อกับเขาอยู่ เกลจะสบายใจขึ้นมั้ยครับ”
“....”
“อย่าคิดมากเลยครับ กินไอศกรีมต่อเถอะ”
ผมใจร้ายมากไปไหม...ที่ยังบอกให้เธอกินไอศกรีมต่อทั้งๆ ที่มีน้ำตาเม็ดโตไหลลงมาตามแก้ม
“เกลชอบปลื้มจริงๆ นะ เราคบกันได้มั้ยคะปลื้ม”
“....”
“ปลื้ม...”
“ผมยังไม่พร้อมครับ และก็ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่จะพร้อม เกลไม่ต้องรอผมหรอก”
“เกลจะรอ ถ้ายังพอมีหวัง เกลก็จะรอ”
ผมไม่ได้พูดอะไรอีก ผมไม่ได้เป็นคนดีอะไรมากมาย ถ้าใครเต็มใจจะรอผมก็ไม่ห้าม ถึงแม้ว่าสุดท้ายจะทำให้ต้องรอเก้อก็ตาม เพราะในใจของผม...ก็ยังคงรอ...ใครอีกคนเหมือนกัน
หลังจากที่กินไอศกรีมกันเสร็จผมก็เดินไปส่งเกลที่คณะของเธอ ไม่ได้ไกลมาก เพราะห้างที่เรามาอยู่ใกล้คณะของเธออยู่แล้ว ก่อนผมจะกลับมาเดินเล่นดูเสื้อผ้าที่ห้างอีกครั้ง จนกระทั่งเขาโทรมาว่ามาถึงแล้ว ให้ผมเดินไปหา เขารออยู่ที่สกายวอล์คใกล้ประตูทางเข้า
“เพื่อนไปไหนแล้ว” เขาถาม ไม่ได้มองผม แต่สายตากำลังมองไปยังท้องถนนเบื้องล่างที่ตอนนี้รถติดกันเป็นแถวยาว
“พาไปส่งแล้ว พี่มาช้า”
“รถติด”
“ข้ออ้าง”
“รถติดจริงๆ ปลื้มไม่เห็นเหรอ”
“ตาไม่ได้บอด”
“รวนตลอด แล้วอาหารญี่ปุ่นเราน่ะ จะกินไหน”
“แถวทองหล่อ”
“ไปถึงคงสองทุ่มพอดี”
“ก็จะไป”
“ดื้อจริงเด็กคนนี้”
“ไม่ต้องตามใจก็ได้นี่”
“ไปเถอะ รถพี่จอดอยู่ชั้นสาม”
ผมต่อยแขนเขาไปแรงๆ อย่างหมั่นไส้ แต่เขาก็ไม่ได้ตอบโต้อะไร แค่ยิ้มกลับมาให้เหมือนทุกที
ไม่รู้นะ...แต่ผมว่าเขาใจเย็นกว่าแต่ก่อน แถมยังถนัดยิ้มโปรยเสน่ห์มากด้วย มีหมออย่างนี้คนป่วยหายวันหายคืนแน่ เขาเล่าให้ฟังบ่อยๆ ว่าเขาโชคดีที่อาจารย์หมอเอ็นดูเขา ก็จะไม่ให้เอ็นดูได้ไง อาจารย์หมอที่ว่าเป็นพี่ชายของพ่อเขานี่ -*- คะแนนเป็นไปตามเกณฑ์ก็จริง แต่เหมือนเขาจะโดนเคี่ยวเข็ญเยอะกว่าคนอื่น เรียกได้ว่ามีอะไรก็อัดให้เต็มที่ คงไม่อยากให้หลานรักต้องดร็อปเรียนอีกรอบล่ะมั้ง ถึงผมจะไม่รู้สาเหตุของการดร็อปเรียนจริงๆ ของเขาก็เถอะ แต่ก็คิดว่าคงเรียนไม่ไหวนั่นแหละ -O-
แต่คะแนนเขาก็สูงมาตลอด เกรดก็อยู่ในระดับที่หวังเกียรตินิยมนี่นา โอ้ย ช่างเถอะ ไม่คิดแล้ว -*-
“ขมวดคิ้วเชียว คิดอะไรอยู่”
“ไม่เกี่ยวกับพี่”
“อ้าว เป็นงั้นไป”
ยิ้ม ยิ้ม ยิ้มอีกแล้ว ผมจะบ้าตามเขาแล้วนะ ยิ้มทำไมนักหนาเนี่ย
“คนบ้า”
“หึหึ คาดเข็มขัดด้วยครับ”
ผมแทบกลั้นหายใจเมื่อเขาโน้มตัวมาคาดเข็มขัดนิรภัยให้ สบตากันในระยะโคตรใกล้แบบนี้ไม่ดีเลย...เพราะมัน...ส่งผลต่อหัวใจโดยตรง
“พี่โปรด...ใกล้เกินไปแล้ว”
ใกล้กว่านี้...เขาคงได้ยินเสียงหัวใจของผม
“ยิ้มทำไม”
“ก็ตั้งแต่กลับมา...ปลื้ม...เพิ่งเรียกชื่อพี่เป็นครั้งแรก”
“อะไรเนี่ย บ้า ไปห่างๆ เลย”
“อือ ^^”
เขารู้ด้วยเหรอ...ว่าผมเลี่ยงที่จะเรียกมาตลอด แต่เมื่อกี้มันเผลอนี่นา ก็คนมันตกใจ ทำอะไรไม่ถูก แต่พอเรียกออกไปแล้วยิ่งทำให้หัวใจเต้นแรงเข้าไปใหญ่
มันอะไรกันนะ...ก็แค่ชื่อ ทำไมต้องยิ้มดีใจขนาดนั้นด้วย ผมไม่ได้บอกรักซะหน่อย ก็แค่เรียก...พี่โปรด
“เรา...เข้าใกล้กันอีกนิดรึยังครับปลื้ม” เสียงทุ้มน่าฟัง กับหน้าหล่อดูดีของเขาที่ซบอยู่กับพวงมาลัยแล้วหันมาทางผม
“ไม่รู้” ผมสบเข้ากับตาสวยๆ ของเขา จะให้ตอบว่าใกล้ก็ยังไม่ใกล้ จะให้ตอบว่าไกลก็ไม่ไกลซะทีเดียว “แค่ 0.01 เซนมั้ง”
“น้อยมาก”
“อย่าโลภ”
“ก็ได้...ไม่ห่างขึ้นก็ดีใจแล้ว”
“พูดดีตลอด”
“อยากทำดีให้ตลอดด้วย”
“ก็ทำสิ รอดูอยู่”
โอยยย ผมพูดอะไรออกไป นั่นไง อย่างที่คิด ยิ้มหล่อเลย -*-
“ครับ”
“ออกรถได้แล้ว หิวนะ” อย่ามาทำตาเยิ้มใส่ได้มั้ย คนอะไรอันตรายต่อความรู้สึกจริงๆ
“ปลื้ม”
“อะไรอีกล่ะ เรียกผมบ่อยเกินไปแล้วนะ”
“แค่อยากบอกว่าขอบใจที่ยังไม่ปิดโอกาสพี่ก็เท่านั้นเอง”
“ก็ไม่ได้ให้แค่พี่ซะหน่อย”
“พี่รู้...แต่ก็ดีใจไง”
“คนบ้า”
ผมเบือนหน้าไปอีกทาง เพราะไม่รู้ต้องทำหน้ายังไงกับรอยยิ้มของเขา
พี่โปรด...เหมือนค่อยๆ เปลี่ยนไปทีละน้อย ทั้งๆ ที่เขาก็ยังเป็นมาโปรดที่มีแต่คนรักคนชอบเหมือนเดิม แฟนคลับเขาก็ยังไม่ลดลง ความสมบูรณ์แบบทั้งรูปทรัพย์และรูปกายของเขาก็ยังคงอยู่ แต่ไม่รู้ทำไม ผมถึงรู้สึกว่าเขาน่าเข้าหามากกว่าแต่ก่อน อะไรที่ทำให้เขาดูเป็นผู้ใหญ่ขึ้น และพึ่งพาได้ ผมยังไม่ทราบสาเหตุที่แน่ชัด แต่ก็ดีใจที่เขามีความมุ่งมั่นที่จะทำหน้าที่ของตัวเองอย่างเต็มที่ ทั้งๆ ที่ก็พยายามเรื่องของผมควบคู่กันไปด้วย คนอื่นอาจจะมองไม่เห็นว่าเขาทำอะไรไปบ้าง แต่สำหรับผม...ผมเห็นมาตลอดเกือบสี่เดือนที่ผ่านมา แต่ก็ยังคงไม่ใช่เวลาที่จะยืนยันอะไรได้
ผมยังต้องการ...ความชัดเจนมากกว่านี้ ไม่ใช่แค่จากเขา แต่จากตัวผมเองด้วย
..............................To be continue...............................
ตัวละครมากันครบแล้ว ไม่มีโผล่มาให้ตกใจเล่นกันอีกแล้วจ่ะ ถ้าคุณเชื่อใจปลื้มคุณจะสบายใจ และถ้าคุณเชื่อในความรักที่พี่โปรดมีให้ว่าเป็นของจริง คุณจะยิ้มได้แน่นอน ทั้งนี้ทั้งนั้นก็อย่าลืมเชื่อใจคนเขียน ที่ทุกลมหายใจรักน้องปลื้มมากเหลือเกิน ถ้าปลื้มว่าไงก็ต้องว่างั้นแหละ น้องไม่ท่าเยอะหรอก
ขอบคุณสำหรับกำลังใจค่ะ ทุกๆ คอมเม้นเลย
เฮ้ยยยย ติ่งเสี่ยมาจากไหน :laugh:
คุณ narunarutoboyz เราอ่านความคิดเห็นของคุณแล้วค่ะ :กอด1: ขอบคุณที่อินไปกับเรา
คนเขียนอ่านทุกความคิดเห็นค่ะ ไม่ต่ำกว่าสองรอบ เพราะอยากรู้ว่าคนอ่านคิดยังไง เม้นก็ดีใจ ไม่เม้นแค่เข้ามาอ่านก็ยังดีใจ ขอบคุณที่รักนิยายเรื่องนี้ ขอบคุณค่ะ :กอด1:
-
o7 o7 เยสสสสสสสสสสสสส อ่านตอนนี้จบแล้วได้แต่กำหมัดน้ำตาไหล
มันต้องแบบนี้ล่ะ ชีวิตไม่ได้ง่าย แต่ก็ไม่ได้ยากเกินจะพยายาม
-
เริ่มหวานขึ้นทีละน้อยๆ ^^
คุณ Snufflehp แต่งดีแล้วล่ะ น่าติดตามทุกตอน
ขอบคุณจริงๆ ที่แต่งเรื่องนี้ให้ได้อ่านกัน :mew1:
-
น้องเดย์คงมาจีบ..แต่ยังไงก็คงแห้ว โถว์ น่าจ๋งจ๋าน
-
เขินนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน หลังจากที่นั่งซดกันมาหลายตอน ยิ้มได้แล้ว :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
เราเชื่อใจคนแต่งและเชื่อทุกความรู้สึกของเสี่ยกับน้องปลื้มด้วย :กอด1:
-
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4........ความสุขมันค่อยๆมาเติมเต็ม และมันจะมั่นคงตลอดไป นาถเชื่อมั่นในตัวปลื้มและพี่โปรด และเหนืออื่นใด เชื่อมั่นในคนแต่งด้วยครับผม :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
น้ำตาจะไหลดีใจกับเสี่ยจริงๆ
ปลื้มยังรักเสี่ยอยู่สิน่ะ สู้ต่อไปน่ะเสี่ย
-
อ้ากๆๆ :serius2: รู้สึกว่าตั้งแต่ มาม่า ผ่านไป
ก็มีตอนนี้ล่ะที่อ่านไปก็ยิ้มไป :impress2:
ก็น่ะ เรื่องมัน มาโปรด นี่นา พระเอกก็ต้องพี่โปรดสิ
รอ รอ รอ วันที่พี่โปรดและน้องปลื้มกลับมาคบกันเหมือนเดิม
ก็น่ะ เค้ายังรักกันอยู่นี้นา คิคิ
รุสึกน้องปลื้มจะเหมือนเท็นเท็น เข้าไปทุกที
-
เยอะ! :m31:
ปลื้มกั๊ก! แง่มๆ :เฮ้อ:
:เฮ้อ:
เหนื่อยอ่ะ อ่านแล้ว แบบ :เฮ้อ: ไม่รู้สึกดีขึ้นเลยยยย :katai1:
แบบมันขึ้นมา 0.1อ่ะ แบบ ความสึกติดลบกับพี่ปลื้ม ถึงแบบปลื้มจะเป็นฝ่ายโดนกระทำ แต่ก็แบบผมติ่งเสี่ยอ่ะ 555 :call:
ท่องไว้ นิยายๆ /ม่ายยย อินเกินไป :ling3:
หลบเท้า แปป แฮ่ะๆ :hao3:
-
กำลังฟังเพียงข้างหลังอยู่พอดี เปิดมาโปรดมาก็เจอเพียงข้างหลังอีก ฮ่าๆ
ฟังไปอ่านไปมันฟินอ่ะ :hao7: :hao7:
:katai5: :katai5: กระดึบๆเข้าใกล้น้องอีกนิดแล้วน่ะเฮียโปรด
-
เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว 4 เดือนผ่านไป
มาโปรดก้าวเดินใกล้ทันปลื้มแล้ว
ถ้าก้าวทันแล้วเดินไปพร้อมกัน
อย่าแซงหน้า ถอยหลัง จากน้องปลื้มอีกนะ
-
ถ้าคุณเชื่อในความรักที่พี่โปรดมีให้ว่าเป็นของจริง คุณจะยิ้มได้แน่นอน >>> จะเชื่อแล้วกัน :กอด1:
-
อร้ายยย น้องปลื้มเริ่มใจอ่อน ดีใจแทนเสี่ย :really2:
กลับมาหวานๆงุ้งงิ้ง เหมือนเดิมนะะ เราชอบแบบนั้นที่สุดด
เริ่มเก็บเงิน รอร่วมเล่ม เย้ :katai5:
-
พี่โปรดสู้เค้า ตอนนี้เข้าใกล้น้องปลื้มมากกว่าเดิมแล้ว แต่หวังว่าเกลกะน้องรหัสคงไม่ทำให้พี่โปรดท้อใจเรื่องน้องปลื้มนะค่ะ
-
น้องปลื้มก็ยังคงเก๊กๆ อยู่
แต่อ่านแล้วรู้สึกหวานๆ ไงไม่รู้ 5555
-
555 ++ อ่านรวด ยาวๆ ชูแขนอย่างมั่นใจ คนอ่าน ติ่ง เฮียที่เคยอยู่แวนคูเวอ หึหึ
ให้กำลังใจคนเขียน เชื่อใจคนเขียน เพราะแน่ใจว่า ติ่งเดียวกัน :hao6: :mew1:
-
พี่โปรดน่ารักขึ้นมากอ่ะ เอาใจช่วยมาโปรดค่ะ ปลื้มขาดีกันเร็วๆน้า
-
โอ้ย อยากฟัดคนเขียนเว่อร์ !!
คือเสี่ยน่ารักอ่ะ เป็นอะไรที่แบบ.. ฮึ่ยยอยากได้กลับบ้าน (นี่ติ่งเสี่ยจ้ะ)
ปลืมเองก็เปิดใจอีกนิดแล้วเนอะ โอ้ยน่อ ตอนนี้อ่านไปยิ้มไปเหมือนคนบ้าอยู่หน้าคอม(ดีนะอยู่คนเดียว)
ตั้งแต่อ่านมาโปรดมานี้ พอจะเข้าใจนิสัยของปลื้ม และพี่โปรดขึ้นมากแล้ว(ลุคใหม่)
เพราะเชื่อมั่นในตัวเสี่ยกับน้องปลื้มอยู่แล้ว ไม่มีใครมาทำให้สั่นคลอนหรอก โฮ๊ะๆๆ
ตอนนี้น่ารักเว่อร์!
-
เริ่มจะชัดเจนแล้ว... รอตอนต่อไปจร้า ... ( น้องปลื้ม ดูแรงๆอ่ะ // ชอบ :hao3: )
ทั้งนี้ทั้งนั้น ก็อยากให้เขารักกันเร็วๆ
ความรักย่อยมีอุปสรรค สู้ๆเค้านะเสี่ยโปรด อุปสรรคมีไว้เพื่อวัดใจ :laugh:
....อย่ายอมแพ้ให้กับ"อุปสรรค" ของความรัก
เพราะมันมักจะมากับความ "เจ็บปวด" เสมอ :hao5:
สู้เพื่อรักแก้ปัญหาเพื่อเทอ :hao3:
ดีกว่ายอม แล้วมา"เพ้อ" ยามเสียเทอไป ... :o12:
รักน้องปลื้ม แต่ก่อนนี้ ตอนนี้ และตอนต่อไปเรื่อยๆ จร้า :o8:
-
อย่างน้อยก็มีเราเชื่อในตัวเสี่ยอยู่นะ ส่วนน้องปลื้มเราดีใจนะที่น้องเริ่มแสดงออกมากขึ้น ทั้งคู่ดูชัดเจนดี
เข้ามารอแล้วก็ได้อ่าน ขอบคุณค่ะ :L1:
-
อ่านตอนนี้รู้สึกหัวใจพองโต
มีความสุขจัง หายเหนื่อยจากการทำงานเลย ^^
-
น่ารักทั้งคู่ :o8: :o8: :o8: o13 :pig4: :pig4:
-
ถ้าปลื้มรักโปรดจริงๆ ก็คงไม่มีอะไรให้ต้องยืนยันมั้ง
หลังจากซดมาม่าไปจนท้องป่องก็เริ่มมีขนมหวานมาบ้างเนาะ
-
โอ๊ยยยยยยย คนเขียนจ๋าาาาา เค้ารักเตงงงงอะ :กอด1: :L2:
ทำได้ไงเนี่ยยยย ทำให้เค้าอ่านไปยิ้มไปน้ำตาไหลไป มันเกินบรรยาย
มีแค่คำเดีียวที่สามารถบอกได้ ขอบคุณมากๆ ขอบคุณจากใจเลยค่ะ
รักพี่โปรด รักน้องปลื้ม เชื่อมั่นในทั้งสองคนค่ะ
และสุดท้ายรักคนเขียนค่ะ
สู้ๆ นะคะ :กอด1:
#ติ่งพี่มาโปรด :mew1:
-
เสี่ยน่ารัก เป็นเมนเสี่ยแล้วห
-
กรี๊ดดดดดดดด เมื่อคืนเราโดนอาถรรพ์ พออ่านตอน 32 เสร็จ กำลังจะเม้นท์ให้ เนตหลุดพอดี o22 o22
ขอออกตัวก่อน กลัวคนแต่งจะว่าเราหายหน้าหายตาไปไหน (โอ๊ย แม่คนสำคัญ :z6:)
เรื่องส่วนตัวจบล่ะ เข้าสู่เนื้อเรื่องดีกว่าเนอะๆ
รู้สึกว่า น้องปลื้มเอานิสัยพี่โปรดมาใช้นะ เหมือนน้องกำลังดัดหลังพี่โปรดอยู่เลย เราคิดแบบนั้น ประมาณว่า ทีใครทีมัน :laugh:
ก็ดีแล้ว พี่โปรดจะได้เห็นข้อเสียของตัวเองในร่างของน้องปลื้ม ฮ่าๆๆๆ สะใจดีแท้ แต่ก็อย่าทำแบบนี้นานนะน้องปลื้ม
คือพี่สงสารพี่โปรดอ่ะ พี่โปรดคนที่ไม่เคยอ่อนข้อให้ใคร ต้องมาสยบแทบเท้าให้น้องปลื้มเพียงคนเดียว
เพราะรักคำเดียวเท่านั้นจริงๆ มีอานุภาพใหญ่หลวง ทำให้คนอย่างพี่โปรด ทำอะไรแบบนี้ได้
ส่วนชะนีเกล(ชื่อนี้ใช่ป่าวหว่า ใช่นั่นแหละ) ตัดใจจากนุ้งปลื้มซะเถอะ ถึงยังไงนุ้งปลื้มก็ไม่มีวันจะชอบหนูนะจ๊ะ แม่ชะนีน้อย
แล้วเด็กปีนเกลียวที่จะมาจีบน้องปลื้มเพื่อสร้างสีสันให้กับเรื่องนี้ โอเค ทำต่อไปได้ พี่ให้ผ่านค่ะ 5555 (ช่างยุติธรรม)
-
อ่านตอนนี้แล้วบิดเป็นเลขแปดเรยอ่ะ นี่คือจีบกันแบบปกติมนุษย์แล้วใช่ป่ะเนี่ย
ปล.ดีแล้วที่ปลื้มไม่รู้เรื่องที่เกิดกะพี่โปรดช่วงที่ปลื้มหายไปอ่ะ เพราะถ้าปลื้มจะกลับมาคบกะพี่โปรดก็อยากให้กลับเพราะรักเพราะชอบจริงๆมากกว่าความสงสารนะ
-
ใจอ่อนนนนนนน ฮ่าๆๆๆ
สงสารเกลอ่าาาาาาาา ปลื้มเย็นชาจริงๆเลยอ่ะ
-
บรรยากาศดีอ่ะ ดีมากด้วยอ่ะ ชอบบบบบบบบบบบบบบบ~
วันนี้อ่านแล้วแบบยิ้มเลย เราเชื่อใจเสี่ยนะ เชื่อน้องปลื้มด้วย คู่แล้วยังไงก็ไม่แคล้วกันหรอก คริคริ
ชอบแบบนี้เหมือนเพิ่งเริ่มจีบกันใหม่ ค่อยๆเป็นค่อยๆไป เอาให้แน่ใจแล้วค่อยแต่งเลย (?) 55555555
บรรยากาศดี อารมณ์ดี คริ *น่าหมั่นไส้จริงๆ* :katai5:
รอตอนต่อไปนะคะ :katai2-1:
-
เรื่องนี้ทำเราร้องไห้ติดกันมาหลายตอนแล้ว แต่ตอนนี้ร้องเพราะดีใจ :hao5:
ใกล้ขึ้นอีกนิด งื้ออออออออออออ
ขอบคุณคนเขียนค่ะ :m3:
-
มารอตั้งแต่ทุ่มกว่า
ดีใจที่ได้อ่าน
ปลื้มเปิดโอกาสให้พี่โปรดกว้างๆอีกหน่อยนะ
อิอิ
-
อ่านแล้วรู้สึกปลื้มปริ่มมาก
ได้เท่านี้ก็ถือว่าดีมากแล้วนะเสี่ย
-
เริ่มขยับเข้ามาใกล้กันทีละนิดแล้ว
ตอนนี้รู้สึกว่าพี่โปรดกับปลื้มจะสลับนิสัยกันนะ
พี่โปรดเปลี่ยนโหมดเป็นแสนดี ยิ้มง่าย ตามใจปลื้มทุกอย่าง ไม่บ่น ไม่อารมณ์เสียหรือฉุนเฉียวใส่ปลื้ม เหมือนกับปลื้มสมัยก่อนที่ยังเทินทูนพี่โปรด
ส่วนปลื้มเปลี่ยนโหมดเป็นเอาแต่ใจ ใช้อารมณ์กลบ และเริ่มอารมณ์เสียใส่พี่โปรด เหมือนกับพี่โปรดในสมัยที่คิดว่าปลื้มยังเป็นของตาย
อยากจะบอกว่าไม่ค่อยชอบนิสัยปลื้มตอนนี้ มันรู้สึกขัดๆ ยังไงไม่รู้ เหมือนปลื้มจะเปลี่ยนไปเป็นพี่โปรดสมัยก่อน
เฮ่อ...แต่ถึงยังไงความพยายามของพี่โปรดก็ยังเห็นผล แม้จะเป็นเพียง 0.01 ก็ตามทีเถอะ
-
ยิ้มอย่างสบายใจ
มีความสุขอ่าา :กอด1:
-
หมั่นไส้น้องรหัสปลื้มอ่ะอย่าจีบให้ยากเลย 555
-
เจียมเนื้อเจียมตัวจังเลยค่ะเสี่ย 555555555555 สู้ๆๆๆ เอาใจช่วยยยยยย
-
เคยอยู่ในสถานการณ์แบบนี้
อ่านแล้วโคตรอิน
สู้ๆพี่โปรด
-
มันมีอะไรอยู่ในตอนนี้ อะไรที่ว่านั่นคือ อิพี่โปรดเริ่มมีหวังแล้ววววววว กรี๊ดดดดด :mc4: :mc4:
น้องปลื้มเริ่มกลับมามุ้งมิ้งมีความรู้สึกอีกครั้งแล้ว มันเป็นอะไรที่ดีงาม คือเลอค่ามาก
พยายามต่อไปนะเฮีย :กอด1:
เพิ่งเห็นที่คนเขียนพูดถึงเรื่องความสูงปลื้ม ตอนแรกเรานึกว่า160กว่า คิดไปคิดมา เออ ฉันลบเลขผิด :beat: ถถถถถ
ปลื้มตัวเล็กมากกก งี้หนักถึง45ป่ะเนี่ย :man1: ตัวนิดเดียวววน่าเอ็นดู จับฟัดๆๆๆ
-
feel good :katai2-1:
ปลื้มสไตล์นี่ก็ดีนะ แต่แอบคิดถึงตอนแอบติ๋มๆ 555
มาโปรดน่าหลงใหลขึ้นมากกก
-
เปลี่ยนเมน อยู่ข้างเสี่ยดีกว่า ตื่นเต้นดี +1 ให้คนเขียน
-
:o11: ...... เป็นตอนที่น่ารัก มากมายอีกตอน ....
แต่งใช้คำพูดไม่ฟุ่มเฟือย..... พอดีๆ
คนแต่งจะรู้ตัวมั้ยเนี่ยว่า...... แต่งเก่งจัง :try2:
-
ตอนเป็นยาจก ไม่เห็นมีหมาซักตัววววว กร้ากกกกกกกกกก :pandalaugh:
เออ ก็จิงเนอะ ฮาอ่ะ
แต่คิดว่าตอนเป็นยาจก ออร่าถูกปิดกั้นไว้ด้วยความเจียมตัวเยี่ยงลูกทาสซะมากกว่า บอกได้ว่าตั้งแต่จบการศึกษานอกหลักสูตรของเท็นเท็น น้องแลเป็นคนปกติขึ้นเยอะ ไม่ได้เดินหาเศษตังส์ตามพื้นเหมือนเดิม (แบบว่ามืดมนเดินก้มหน้าก้มตาอ่ะนะ) แต่ แหม้มมมมม ทั้งเก้งกวางบ่างชะนีมากันครบเรยยยย
หึหึ ชอบเรื่องรักคนแต่ง รอต่อนะเตง :กอด1:
-
หลังจากหยุดอ่านนิยายมาพักใหญ่ เนื่องจากภารกิจวุ่นวายในชีวิตเยอะมาก
เลือดวายชักจะจางๆ เลยเข้าบอร์ด เจอคุณชายมาโปรดเข้าไป อิชั้นอ่านรวดเดียวยาวจนตี 2 ไม่หลับไม่นอน กรี๊ดดดดดด
หลังจากนั้น หายใจเข้าเป็นปลื้ม หายใจออกเป็นโปรด ปลื้มโปรด ปลื้มโปรด เข้าขั้นเพ้อ :hao7:
คนแต่งเขียนเรื่องได้สนุกมากค่ะ เนื้อเรื่องมีที่มาที่ไป ตัวละครมีมิติ(โดยเฉพาะอิพี่เท็น อยู่มิติลึกลับ) ดำเนินเรื่องได้ดีมากๆด้วย
เนื้อเรื่องก็สนุก อ่านแล้วไหลลื่น พูดง่ายๆ ติดงอมแงม :katai4:
ที่ขอบคุณที่สุด คือคนแต่งลงทุกวัน อันนี้กรี๊ดมาก ช่างเป็นคนแต่งที่น่ารักและน่าชื่นชมจริงๆ
ทำให้เราไม่เกิดอาการลงแดงเนื่องจากความฟินในกระแสเลือดลดลง 555
ขอบคุณอีกครั้งค่ะ ^^
:กอด1:
-
รู้สึกว่าหัวใจเต้นเป็นจังหวะเดียวกับน้องปลื้มเลย เวลาพี่โปรดอยู่ใกล้ คึคึคึคึ
อ่านตอนนี้แล้วทั้งรู้สึกวูบไหวเพราะสงสารเสี่ยโปรด แต่ก็รู้สึกว่าต้องเชื่อใจน้องปลื้มที่ต้องการความแน่ใจในตัวเสี่ย
ขอให้น้องปลื้มกับเสี่ยโปรดกลับมารักกันลึกซึ้งกันเร็วๆ นะค้าาาาาาาาาาาาาาา :hao5:
-
หมาโปรดดด น้องให้ความหวังแล้วววว :hao7:
ชอบมาโปรดคนนี้นะ คนที่รออะไรๆได้ คนที่ยิ้มเป็น
-
น้องปลื้มเริ่มหลุดแล้วค่ะพี่โปรดดดดดดดดดดดด ฮาาาา
อีกไม่นานแล้วล่ะ คริ !!
เราว่าพี่โปรดเวอร์ชั่นนี้ น้องปลื้มคงยิ่งรักมากกว่าเดิมป่ะอะ อิอิ :-[
-
:mew3: :mew3:
เข้าใกล้กันอีกนิดแล้วนะพี่โปรด
เราเชื่อใจปลื้ม พี่โปรด และคนเขียนนะ
แล้วก็ชอบปลื้มลุคนี้นะ ดูแข็งแกร่งและอ่อนโยน ฮ่าๆๆ
:L2: :L2: :L2:
-
ชอบรรยากาศแบบนี้แหละ
-
อ่านตอนนี้แล้วยิ้มมมมมมมมมมม
ค่อยๆทีละนิด ให้เสี่ยพิสูจน์ตัวเอง :katai2-1:
-
ดีใจกับอิพี่โปรดที่ขยับเข้าใกล้ปลื้มมาอีกนิด
:mew3: :mew3:
-
ตอนนี้มันหวาน ตอนนี้มันฟินนน ตอนนี้มันโรแมนติก 55555 แอบใจเต้นแรงตอนพี่โปรดซบพวงมาลัยแระหันมาถาม คือแบบหล่อวิ๊งงงง (ไม่เคยเห็นแต่มโนเอา555)
ดีใจที่นายเสงี่ยมไปแล้ว นายสงบยังอยู่ พี่โปรดเวอร์ชั่นเทวดา น่ารัก อบอุ่น เข้าอกเข้าใจ แถมยังเอาใจเก่ง น่ารักอ่ะ แต่เรานังแอบชอบเสี่ยเวอชั่นแบดบอยนะ ยังติดตากะภาพเสี่ยนั่งเอามือพาดโซฟา มีน้องปลื้มนั่งข้างๆ มือจิบเหล้าใบบรรยายกาศเพลงมันๆรายล้อมด้วยแกงค์เพื่อนฝูง ทุกคนกำลังแซวเสี่ยกะน้องปลื้ม แระเสี่ยบอกว่า "อย่าพูดมากเด๋วเด็กแถวนี้ได้ใจ" มันใช่อ่ะมันหล่อเต็มไปด้วยออร่า 5555 อยากให้บรรยายกาศแบบนั้นกลับมานะ
จากตอนนี้เห็นได้ว่าน้องปลื้มยังรักเสี่ย(ฮูเล่ลลลล) แต่กำลังพิจารณาอยู่ถ้าเสี่ยทำตัวดี ยังงัยงานนี้ต้องดีกันแน่ 555 เพราะถึงปลื้มจะเปิดโอกาสให้ใครแต่ปลื้มก็ไม่เคยเปิดใจ มันทำให้คนอ่านอย่างเราฟินนน ดีกันเร็วๆนะ ชอบบรรยากาศแบบนี้ มันเหมือรจะเรื่อยๆแต่จริงๆมันหวานมากกกกกกก
-
ใกล้เข้าไปอีกนิด ชิดๆ เข้าไปอีกหน่อย
-
นี่แหละเป็นความรักที่ค่อยๆ บ่มเพาะ และค่อยๆ เจริญเติบโต น้องปลื้มไม่ด่วนได้ พี่โปรดก็พยายามเปลี่ยนตัวเองไปเรื่อยๆ คนสองคนจะคบกันก็ย่อมต้องเอาใจอีกฝ่ายมาใส่ใจเรา รักนั้นจึงจะยืด และงอกงาม
ตอนนี้แอบหวานนิดนึงนะคะ ดิฉันเห็นมุมที่น้องปลื้มได้เป็นต่อบ้างก็ดีไม่น้อย ส่วนน้องเกลกับน้องเดย์คิดว่าไม่น่าจะสามารถเข้ามาเป็นด่านขวางกั้นอะไรได้มากเท่าใดหรอก ไม่นานน้องปลื้มกับพี่โปรดก็จะมาพบรักบรรจบกันจนได้
ขอบคุณสำหรับนิยายตอนล่าสุดนะคะ :mew1:
-
ติ่งเสี่ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย อย่างอิฉันนนนน
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
o7 o7 o7 เสี่ยใกล้แล้วลูกก ความพยายามของแก บวกกับการที่แกไม่ทิ้งตัวตนของแก น้องปลื้มเห็นแล้วโว้ยยยย ฉันอยากจะเต้นระบำคองก้ารอบภูเขาหิมาลัย 17 รอบ :z2: :z2: :z2: :z2: :z2:
แล้วยิ่งมาเจอประโยคนี้ "เพราะคำตอบของผม...มันชัดเจนมานานแล้ว...และคงจะชัดเจนอยู่อย่างนี้ไปอีกนาน" ฉันหล่ะอยากให้แกรู้แบบที่ฉันรู้จริงๆเลยเสี่ย แต่แกยังไม่รู้แหละดีแล้ว ค่อยๆเป็นค่อยๆไปทีหล่ะนิด ค่อยๆละเลียดชิมความหอมหวานของความรัก เพราะรีบกินมากไปแบบครั้งแรกถึงทำให้เราสำลักมันออกมา ยังไม่ทันทราบซึ้งถึงรสชาดของมัน
เชื่อฉันเชื่อในความรักของเด็กทั้งคู่ ว่ามันรักกันจริงๆแต่แค่มันรักผิดวิธีตั้งแต่แรก แค่แก้ไขปรับปรุงให้มันถูกต้องความรักของเด็กทั้งสองคนนี้มั่นคงไม่แพ้ใครแน่นอน
คนเขียนขอบคุณ ตอนนี้ติ่งอิเสี่ยแบบอิฉันฟินนอนหลับฝันดีเลยค่ะ :a12: :a12:
-
ยังคงเชียร์เสี่ยต่อไป
คนเขียนรักปลื้ม แต่เค้ารักเสี่ย 5555
พอดีชอบคนหล่อ 55555
ปล.คิดถึงพี่เท็นกะพี่เมลแล้วค่ะ
-
โอ้ยยยยยยย ตอนนี้น่ารักไปนะ
เสี่ยเวอร์ชั่นปรับปรุงไม่ไหวนะ น่ารักไปแล้วววว หลงเลย
ปลื้มโอเคเลยนะ ดูเข้มแข็งดูแกร่งขึ้น แอบร้ายซะด้วย
แอบสงสารเกลนะ หวังว่านางจะไม่ร้ายในภายหลัง
อยากให้ทั้งคู่กลับมารักกัน แล้วอยากให้เชื่อใจกัน ไม่ทำร้ายกันอีกนะ
-
ความพยายามของพี่โปรดเป็นผลแล้ว
ดีใจที่น้องปลื้มขยับให้พี่โปรดใกล้ขึ้นตั้งมิลนึง 555555
เชื่อคนเขียนค่าว่าน้องไม่ใจร้ายแน่นอน
เป็นแบบนี้ก็ดีนะ ค่อยๆเรียนรู้กันใหม่
รู้สึกว่าอะไรๆมันดีกว่าเมื่อก่อนเยอะเลย
น้องปลื้มมีความสุข พี่โปรดก็มีความสุขค่ะ
พี่โปรดสู้ๆ :katai2-1:
ไม่รู้ว่าเรานี่เป็นติ่งพี่โปรดด้วยมั้ย :hao3:
-
ค่อยๆนะปลื้ม ไม่ต้องรีบหรอก เวลายังมีอีกเยอะ
-
ปลื้มร้ายนะ แต่ชอบมั่นคงดี
มาโปรดตอนนี้น่ารัก
-
ความหวังของเสี่ยและคนอ่านเพิ่มขึ้นทุกตอนๆ
ยิ่งตอนนี้ยิ่งเห็นได้ชัดเลย
ดีใจอ้ะ
กลับมาคบกันไวไวน้า
-
กว่าจะได้กลับมาครบกันพี่โปรดคงแบบบบบบฮอตอะ นิสัยดีขึ้น คิดมากขึ้น พอมีความรักก็จะหล่อมากขึ้น รวยอยู่แล้ว ฉลาดกว่าเดิมอีกได้กำลังใจดี โอ้ยเสี่ยดูผลที่ตามดิ สู้นะเฟ้ย
ปล.ปลื้มเวอร์นี้คือไม่คุ้นนนนน คือดูราชินีมาก
-
ใจอ่อนเร็วๆนะน้องปลื้ม :-[
-
อ่านแล้วปลื้มปริ่มยิ้มหน้าบาน ชอบบบบค่าาาา บอกแล้วว่าพี่โปรดลุ๊คนี้มุ้งมิ้ง น่ารักสุดๆๆ
-
เอาใจช่วยพี่โปรดนะคะ ใกล้เข้ามาอีก 0.01 แล้ว (แอบปาดเหงื่อ T^T )
-
สงสารพี่โปรดดดดดดดดดดดดดด พี่โปรดสู้ต่อไปน๊าาา ทำตัวน่ารักมากกกกกกกกก ละลายเลยค่าาาา :monkeysad:
น้องปลื้มก็ใจอ่อนเร็วๆน๊าาาา
เอาใจช่วยค่าาาาาาา :call:
-
แต่จริงอย่างที่เฟรนพูดเลยนะ
พอมีคอนโดมีรถ แล้วคนวิ่งเข้าหาอย่างกับมด
แต่พอไม่มีเงินไม่มีอะไรเลย แม่มไม่เห็นมีใครมาให้เห็นหัวมั่งเนอะ
-
อ่านตอนนี้แล้วกัดหมอนน้ำลายเยิ้มเลยทีเดียว
มันเหมือนเป็นภาพมุมกลับที่ปลื้มกลายเป็นพี่โปรด และพี่โปรดกลายเป็นปลื้ม
โจรโปรดกำลังกลับใจ กลายร่างจากคาวีสวรรค์เบี่ยง เป็นคุณชายปวรรุจน์แห่งวังจุฑาเทพ
แอร้ย...สมใจจริงๆ ฮิ ฮิ
-
ตอนนี้พี่โปรดน่ารักมากอ่ะ >3<
กลับมาคบกันเร็วๆนะ อิอิ
-
เติบโตกันทั้งคู่ แต่ปลื้มดูหมือนจะเอาแต่ใจมากขึ้นด้วยนะ
-
เสี่ยแกจะทนได้ถึงเมื่อไหร่คะ เราก็ยังไม่เชื่อเสี่ยแกอยู่ดีอ่ะคะ ว่าแกเปลี่ยนไป ณ ตอนนี้ เหมือนว่า มีชนักติดหลังและปลื้มก็ยังไม่เต็ม 100 คือ เราเคยเจอคนประเภทนึงค่ะ ตอนมีความผิด ทำตัวดีมากถึงมากที่สุด แต่พอสักพักนึงเมื่อเหตุการณ์หรืออะไรแย่ๆ มันผ่านไป คนๆนี้ก็กลับมาทำเหมือนเดิมอีกค่ะ เหมือนว่ายังไม่ทิ้งนิสัยเก่า ที่เคยเป็นมาตลอดชีวิต
-
เป็นกำลังใจให้พี่โปรดดดดด......
-
อ่านตอนนี้แล้วดีใจสุดๆ :-[ :-[
ใกล้เข้ามาอีกนิดแล้ว
เสี่ยโปรดพยายามเข้านะ
เราเชียร์ตลอด คนเขียนเองก็สู้ๆนะคะ
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
ตอนนี้ยิ้มเขิน บอกเลย รอรอที่จะอ่านอย่างนี้มานานอ่ะคล้ายเพิ่งจีบกันใหม่ๆเลย น่ารักเราชอบนะ เจ็บกันมาเยอะแล้ว ปลื้มจ๋าไม่ใช่เค้าที่เจ็บฝ่ายเดียว เราก็ด้วยทำไงได้ก็น้องปลื้มรักพี่โปรด(ใครบอก..ไม่มี...รู้เอง..55) ปลื้มเอาแต่ใจดูน่ารักกว่าพี่โปรดเอาแต่ใจเยอะอ่ะ เราบอกเลย หักธง โค่นธง ฟันธง เลยเอ้า
-
น้องปลื้มนี่เย็นชาชะมัด ไม่รักไม่ชอบไม่ต้องไปกับเขาดีกว่าไหม โมโหคำว่าแฟนเก่าก็เพราะคิดว่ายังไม่อยากเลิกกันสินะ
เหมือนต่างก็ยังรักยัง รอเวลาเยียวยาบาดแผล
อีน้องเดย์จะจีบพี่ปลื้ม เตรียมทานแห้วค่ะ
พี่โปรดชักจะน่ารักขึ้นทุกวัน บางทีก็นึกอยากเห็นแกโหมดเดิมนะ #สายS 555
ขอบคุณค่า
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
กว่าแต่ละคนจะโตต้องผ่านอะไรมากมายเหลือเกิน :ling3:
-
เฮ้ยฟินตอนนี้น่ารักกกอ่ะ
น้องปลื้ม+พี่โปรด only
รอตอนใหม่จร้า
-
เอาใจช่วยพี่โปรดมาตลอด อ่านตอนนี้แล้วเหมือนจะหวานนิดๆ
แค่นี้คนอ่านก้อฝันดีละค่ะ. คนเขียนสู้ๆนะคะ
-
เสี่ยโปรดเวอร์ชั่นนี้น่ารัก มุ้งมิ้ง :heaven
-
ยังคงยืนยันคำเดิม
ร๊ากกกกเสี่ยอ่ะรีบๆคืนดีกันเร็วๆนะ
-
กรี้ดดดดดดดดดดดด ตอนนี้คือหวานนนมาก อ่านแล้วเขินอะ :impress2: :-[
เสี่ยโปรดรักนะ เอาใจช่วย
น้องปลื้มม น่ารักเสมอ มีเสี่ยในใจคนเดียวตลอด :กอด1:
รอตอนหน้าค้า
-
พ่อยอดชาย พ่อลอดช่องหวานของน้อง
ตอนนี้ยิ้มตามไปกับรอยยิ้มหวานๆของพี่โปรด อ๊ากกกกก
อ่านละรู้สึกว่าปลื้มมันก็กลั้นยิ้มในใจแน่เลย
เพราะเรายังอดยิ้มไม่ได้ พี่ยอดชายทูลหัวของบ่าววว น่ารักน่าหยิกน่าหยอก
น้องปลื้ม เจ๊จะรักหนูตรงนี้แหละ ตรงที่ไม่มีใจเผื่อใคร และไม่วอแวกับคนที่ไมรู้สึกอะไรด้วย
สำหรับน้องเกลเจ๊ไม่ถือสาหาความเพราะหนูก็ยังรู้สึกดีๆบ้าง
แต่อิตาน้องเดย์ดีละที่หนูจะถีบมันไกลๆ ไม่งั้นข้าพเจ้าจะเสยให้ ก๊ากก
จริงๆน้องเดย์มันไม่อะไรหรอกกกกก มันมานิ่มๆน่ารัก เกรียนๆ
แต่พี่ไม่ชอบคนที่มาวอแวนายเอกทุกคนดังนั้นน้องจึงไม่รอด มาอยู่ในฮาเร็มป๋าดีกว่า ก๊ากกก
น้องปลื้มก็ดูเป็นเด้กเอาแต่ใจั้งแต่แรกๆ พอมาตอนนี้ได้เอาแต่ใจมากขึ้นเลย
เสี่ยแกดูใจเย็นจริงๆแหละ รักเสี่ยที่ไม่ลืมคำพูดน้องว่าอย่าเสียการเรียนเพราะน้อง
รักเสี่ยที่โดนซะบ้างกับคำพูดที่ว่า ไม่ไปไม่ได้หรอก ก๊ากก อันนี้ถึงบ่าวจะรักเจ้าคุณแต่บ่าวก็สะใจเจ้าค่ะ
ตอนนั้นน้องมันร้องว่า่อย่าไปแกยังไป โดนซะบ้างนะพี่โปรด
พี่โปรดใจเย็นขึ้น ดูโตขึ้นมั้ง) แต่อาจจะเป็นเพราะแกต้องใจเย็นและโตขึ้นเพื่อกลบความพลาดในอดีต
แต่ก็ยังเห็นพัฒนาการความแตกต่างของเสี่ยไม่มากเท่าไรเลย ไม่รู้ว่าถ้าน้องมันกลับมาคบเสี่ยจะเป็นไง
จะนิ่งๆ เรื่อยๆมาเคียงๆแบบนี้ไปไหม หรือจะว๊ากเกอร์ปะซะดะน้องแบบแต่่อน
คนเขียนสู้ๆนะคะ ชอบอันที่ลงวันละ2ตอนจัง ก๊ากกกก
-
แอบเขินตาม
เหมือนตามจีบกันใหม่ๆเลย
พี่โปรดดีขึ้นจริงๆ
แอบหงุดหงิดปลื้มนะเนี่ย
ตรงเว่อออออ
-
เดย์เด็กน้อยวิศวะหลบไป
เกลเทคนิคสาวผู้หน้ารักถอยไป
เพราะทั้งหมดของใจปลื้มมอบให้แด่หมโปรดผู้เยียวยารักษาแผลใจเท่านั้น
รู้ไว้ด้วย
-
หวานนะ อ่านแล้วยิ้มเพลินอ่ะ ชอบบบบบบ
พี่โปรดสู้ๆน้าาาาา
ปลื้มก็ใจอ่อนหน่อยเถอะ
อยากอ่านตอนคืนดีเร็วๆละ คงหวานมากอ่ะ ฮ่าๆๆๆ :katai2-1:
-
ความหวังเริ่มมาแล้ว เสี่ยโปรดดดดดด :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7:
-
ปลื้มใจอ่อนซักทีเถอะ :sad4: สงสารตัวเองแล้วก็เสี่ยโปรดบ้าง :ling1: :ling2:
-
ดีกันเร็วๆหน่อย.... :hao6:
-
ดิฉันเพิ่งรู้นะคะ
ว่าตัวเองเป็นติ่งของมาโปรด
ชั้นจะตั้งชื่อลูกชายคนแรกว่า มาโปรด --- ชื่อเล่นชื่อมิกกี้
อินแบบเหลือจะกล่าว
เรื่องมันมีพัฒนาการของตัวละครนะคะ
ดูเหมือนสม่ำเสมอ แต่จริงๆมันไม่ใช่
มันมีการเปลี่ยนแปลง เพราะสิ่งเร้าบางอย่างของทุกตัวละคร
ไม่ว่าจะเป็นคุณแม่ พี่โปรด คุณเปรม หรือกระทั่งปลื้ม
คุณทำให้เราสะเทือนใจน้ำตาหยด
เขินจนจิกหมอน
และประทับใจเข้าขั้นเพ้อเลยนะคะ
เป็นกำลังใจให้
แล้วก็รอดูเรื่องต่อไปของคุณด้วยค่ะ
-
เราเชื่อใจปลื้มและเข้าใจพี่โปรด
รอวันทั้งคู่เข้าใจกันค่ะ :mew2:
-
เข้ามาใกล้อีกนิด 0.1ซม. นี่หมายถึงเจาะทะลุใจน้องปลื้มเข้าไปแล้วใช่มั้ยยยย
เสี่ยเริ่มมีแอคชั่นบ้าง ไม่หงอมาก ทำให้น่ารักขึ้น
ว่าแต่พวกคุณกิมคุณติ๊กทำไมหายไปจากจักรวาลเลย
-
ในที่สุดก็ตามทันแล้ว เย้!!!
เข้ามานั่งรอค่ะ
:call: :call: :L2: :L2:
-
น้องปลื้มชวนพี่โปรดไปเดทด้วย
พี่โปรดมีแววจะสมหวังในเร็ววันนี้ใช่ไหมคะ
แต่ก็สงสารคนที่มาชอบปลื้มอะ น่าจะถามก่อนว่ามีคนในใจหรือยัง อิอิ
-
โอ๊ะ! ไม่ได้เข้ามาอ่านสองวันพัฒนาไปขนาดนี้ล่ะ อ่านตอนล่าสุดแบบ แอร๊ยยยยย เขินอ่ะ หวานน้อย ๆ แต่มุ้งมิ้งสุด ๆ บรรยายได้ฟินจุงเบย :-[
เห็นด้วยกับปลื้มนะว่าคำว่าแฟนเก่ามันฟังแล้วดูแปลก ๆ ให้ความรู้สึกเหมือนพี่โปรดจะกลายเป็นแค่คนในอดีต ซึ่งมันก็ใช้คำว่าแฟนเก่ากับคู่นี้ไม่ได้ด้วยสิ เพราะภายในใจตำแหน่งพิเศษของทั้งคู่ยังเป็นของกันและกันอยู่เสมอ จริง ๆ แล้วมันแค่เป็นการทิ้งระยะห่าง ถอยออกมาตั้งหลักเว้นพื้นที่ไว้ เพื่อที่จะได้เดินหน้าในทางที่ถูกมากกว่า
ปลื้มอาจจะคิดว่าตอนนี้ยังไม่ได้เริ่มต้นใหม่ แต่คนอ่านคิดว่าได้เริ่มต้นรักครั้งใหม่มานานแล้วค่ะ! การอยู่ห่าง ๆ อย่างห่วง ๆ บางคนอาจคิดว่าพี่โปรดไม่ทำอะไรเล๊ย!ได้แต่อยู่ตรงจุดเดิม ๆ สำนึกผิดไปวัน ๆ แล้วมองอยู่ห่าง ๆ แต่ที่จริงน่ะ!ไม่ใช่เลยนะคะ! เพราะสิ่งเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่พี่โปรดพยายามทำมันเจริญเติบโตทีละนิดละหน่อยมาตลอด 4 เดือนค่ะ! ปลื้มอาจจะไม่รู้ตัว แต่จะเห็นได้เลยว่าตอนนี้ปลื้มใจอ่อนลงมากอ่ะ ที่จริงแล้วปลื้มก็สามารถมองใครได้อย่างอิสระ แต่เหมือนพี่โปรดจะยังมีอิทธิพลต่อใจปลื้มอยู่มาก จะทำอะไรจะคิดอะไรก็จะมีพี่โปรดแว๊บ ๆ เข้ามาให้ปลื้มนึกถึงแต่พี่โปรดอยู่เสมอ ขนาดแค่ชื่อก็ทำให้ปลื้มใจเต้นแล้ว ก็ถือเป็นเรื่องดีนะพี่โปรด ต้องขอชมพี่โปรดค่ะ! อย่างน้อยพี่โปรดก็ไม่เคยเลือนหายออกไปจากใจปลื้ม ดีใจด้วยนะพี่โปรดอย่างน้อยก็เขยิบเข้ามา 0.01 เซน :jul3: เอาน๊า ๆ น้ำหยดลงหินทุกวัน ๆ ตอนนี้ใจปลื้มก็เริ่มสั่นคลอนแล้ว พยายามได้ดีแล้ว พยายามต่อไปล่ะพี่โปรดอย่าท้อนะ สู้ ๆ
https://youtube.googleapis.com/v/dbJliJxODck
มอบให้พี่โปรดค่ะ
-
ตื้อเท่านั้นที่ครองโลก 555555555555
แต่จะเรียกว่าตื้อก็ไม่หรอก เพราะสิ่งที่เสี่ยพี่โปรดทำเพราะอยากทำให้คนที่รัก
ไม่ขออะไรมาก ขอแค่โอกาสได้ทำ เราเข้าใจ๊เข้าใจเคยตื้อคนๆนึงมาสองปีกว่าจาก
ที่เขาไม่ชายตามองจนเขารู้สึกดีด้วย แต่สุดท้ายก็ไม่ได้เป็นแฟนกันหรอก
แค่อยู่ในสถานะที่มีแค่เราที่เข้าใจ โฮะๆ
แค่อยากจะบอกเสี่ยว่าถึงแม้สุดท้ายจะไม่ได้กลับมาเป็นแฟน
แต่ก็อยู่ในสถานะที่ดูแลเขาได้ เป็นเพื่อน พี่ น้อง หรืออะไรๆที่ทำเพื่อเขาได้ก็สุขใจดีนะ
-
ก็แอบสงสารโปรดนะจากตอนที่แล้ว แต่ตอนนี้ขอกลับลำมาสะใจจจจจแทนได้เปล่า ฮ่าา
โดนซะมั่งนะยะ อะไรที่เคยทำเขาไว้ย้อนกลับมาเข้าตัวทั้งนั้น แทงใจไหมละพ่อคุณ
โดยเฉพาะตอนที่น้องปลื้มไปกับเกลน่ะ ทำให้นึกถึงสมัยก่อนที่น้องเคยขอไม่ให้ไปหาผู้หญิงคนอื่นไหม กร๊ากกก ชั้นสะใจ
คือเรื่องนี้เป็นอีกเรื่องที่เราไม่ปลื้มนะ ตอนนั้นน้องปลื้มก็มาอยู่กับโปรดที่คอนโดแล้ว
โปรดบอกที่ออกไปหาผู้หญิงหลายๆคนนั่นไม่ได้มีอะไรกัน มากสุดก็มีจับจูบลูบคลำ แต่แค่นั้นเราก็ไม่โอเคแล้วล่ะ
น้องปลื้มคะ ก่อนจะกลับไปคืนดี ก็ขอให้หนูช่วยเก็บให้ครบทุกเม็ดทุกดอกทุกสิ่งละอันพันละน้อยที่เสี่ยมันเคยทำไม่ดีกับหนูไว้เลยนะ
ให้ต่อไปได้คิดถึงใจเขาใจเราบ้าง แต่อีกส่วนนึงเป็นการแก้แค้นและความสาแก่ใจส่วนตัวของเราเองแหละ อิอิ
อ้อ แต่ที่โปรดไม่หน้ามืดตามัวทิ้งการเรียนเพื่อมาหาน้องนี่ดีมากเลยนะ มีขอบเขตและความพอดีดีนะ
-
เป็นติ่งทุกคนเลย ทั้งมาโปรด ปลื้ม แล้วก็คนเขียนด้วย .. :กอด1:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด แดดิ้นตายให้กับตอนนี้
เฮ้ยยยยยยย มันดีมาก มันทำให้ใจที่เเสนห่อเหี่ยวของคนอ่านอย่างเราฟื้นฟูอีกครั้งเลยค่ะ
ขอบคุณมากๆเลยค้าบบบบบ อย่างน้อยมันก็ไม่ได้หน่วงไปตลอดเนอะ
อยากให้ทั้งคู่กลับมาเป็นเหมือนเดิมเร็วๆค่ะ เพราะยังเหลือครอบครัวของทั้งสองที่ยังไม่ยอมรับในตัวของพี่โปรดเลย
กลับมาต่อสู้อุปสรรคนี้ด้วยกันเร็วๆนะคะ > <
http://www.youtube.com/v/yR64jBb0Jos?
ก็มันเสียใจกับที่ทำลงไป ไม่รู้ฉันทำได้อย่างไร
ไม่เคยคิดเลยว่าตัวฉันทำไปได้ ทำคนที่รักฉันเสียใจ
*สิ่งที่แล้วมาเธอลืมไปได้ไหม ให้ฉันได้ลบมันออกไป
อยากจะขอเธอ หากว่ามันเป็นไปได้ ให้คนอย่างฉันได้แก้ตัว
**เรารักกันอยู่ไหม ยังรักกันมากพอไหม พอที่จะให้อภัยหรือเปล่า
โอกาสครั้งที่สองยังมีไหมเธอ ตอบกันได้ไหมว่ายังรักกัน
เรารักกันอยู่ไหม ยังรักกันมากพอไหม ก่อนจะไม่เหลือความรักให้กัน
ก่อนที่จะสายและไม่เหลือใคร อยากให้นึกถึงวันก่อน
ที่สองเราเคยรักเคยผูกพัน...
(*,**)
.............
เชื่อฉันได้ไหมว่าฉันพูดจากใจ แค่นี้ก็เสียใจมากพอ
กลับมาได้ไหมเธอ อย่าเดินจากไป ฉันต้องการแค่เธอ
(**)
ตอบฉันทียังรักกันใช่ไหม......ได้ไหมเธอมารักกันอย่างเดิม
ว่าจะลงเพลงนี้ตั้งเเต่เม้นที่เเล้ว เเต่ลืม....
อ่านเรื่องนี้ทีไรนึกถึงเพลงนี้ทุกที ยังไงก็สู้ๆนะปลื้ม โปรด
เฝ้าระวังติดตามอย่างกระชั้นชิดเลยค่ะ เป็นกำลังใจให้คนเเต่งอย่างสุดซึ้งค่าาาาาา
:L2: :กอด1:
ปล.ขอบคุณที่คนเเต่งกลับไปอ่านนะคะ > <
แล้วก็ขอบคุณที่ไม่ใจร้ายกับพี่โปรดน้องปลื้มค่ะ :hao5:
-
:ruready แอบอู้งานตามอ่านอยู่สองวัน ถึงตามทัน สนุกมากครับ ชอบมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ดีใจที่ได้เห็นพัฒนาการของแต่ละคน ชอบมากๆในประเด็นคลิปที่ถ่ายไว้ อย่างงี้สิ ทำอะไรไม่คิดให้ดีก่อน จนมันส่งผลให้ต้องมาทรมานเป็นปีๆ :katai1:
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆ สนุกๆนะครับ +1 เป็นกำลังใจครับ o13
-
:mew2: :mew2: :mew2: :mew2: :mew2: :mew2: :mew2:.....จะมาบอกปลื้มกับเสี่ยโปรดว่า วันนี้อากาศหนาวมากๆ แถมลมก็แรง เลยยิ่งทำให้บรรยากาศ น่าจับมือกันเดินเล่น และจะมาบอกผู้แต่งด้วยว่า รักษาสุขภาพด้วยน่ะครับ หนาวๆแบบนี้ ขอให้มีแต่ความอบอุ่นทั้งหัวใจน่ะครับผม :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
-
มอบเพลงนี้ให้เสี่ยโปรดเลยค่ะ
http://www.youtube.com/v/5lMgJx8WPic :hao3:
ดีนะที่เรื่องราวไม่เลวร้ายเท่าในเอ็มวีเพลง :hao5:
:L2: ให้นักเขียนค่ะ ขอบคุณที่มาต่อทุกวันนะคะ :L1:
-
ชอบเวลาเสี่ยทำตัวสุภาพบุรุษมาก แทบจะละลายแทนน้องปลื้มได้เลย
น้องปลื้มเสน่ห์แรงเกินไปแล้วนะ ใครๆก็เข้ามารุมจีบ
อ่านตอน 34 แล้วเขินเป็นบ้าเลยยยยยยย
:-[
-
:hao6: :hao6: สลบเป๊ป ฟินไปเลยกับตอนจบ หวานกันเบาๆ ก็อย่างว่ารักก็คือรักไม่มีอะไรมากไปกว่านี้อีกแล้ว ชอบหรือไม่ชอบอะไรก็บอกกันตรงๆ แล้วค่อยปรับปรุงเปลี่ยนแปลงกันไปเรื่อยๆ อย่างว่านี้คือนิยายที่มีคนรัก อ่านแล้วสบายใจ เพราะคนบางคนไม่ได้เกิดมาเพื่อมีคนรักเลยก็มี :bye2: :bye2:
-
ฮือออออออออออ ฟิน ฟิน ฟิน ฟิน ฟิน ฟิน :m2: :a2:
อย่างแรกเลยเราชอบปลื้มที่เป็นแบบนี้มาก(เอ๊ะ เหมือนพูดทุกตอน) มันใช่เลย แอบคิดไว้ว่าปลื้มน่าจะเป็นคนแบบนี้แหละ มั่นคง ตัดสินใจแน่วแน่ ดูจากที่หนีออกจากบ้านมาแบบไม่แคร์สื่อก็พอ ถ้าวันนึงปลื้มตัดสินใจว่าจะไม่รักพี่โปรดแล้ว เรื่องนี้คงต้องเปลี่ยนชื่อทันทีอะ
เลยดีใจเหลือเกิน ที่ปลื้มหลุดปากบอกคนอ่านว่ายังมีมาโปรดอยู่ในใจและยังรอพี่โปรดอยู่ o7 พี่โปรดคงไม่เป็นหม้ายแล้ว แค่รอว่าเมื่อไหร่ ขอเป็นกำลังใจให้เดอะโปรด :a9:
ยิ่งตอนตอบเกลนี่แบบ ฉัวะ น้องพี่เท็นชัด ๆ แต่ไม่สงสารคนอื่นหรอกนะ จะให้ปลื้มคลุมเครือจนเข้าใจผิดกันไปใหญ่ก็เหมือนโดนหลอก สุดท้ายเจ็บกว่าเดิมอีก
โปรดนี่เหมือนเปลี่ยนเป็นคนละคนเลยอะ เวอร์ชั่นนี้ยังกับเทวดา ดูทำใจได้ ใจเย็น รัศมีหมอจับเลย
เอาช้าแต่ชัวร์ดีกว่าเนอะ อย่าเพิ่งรีบร้อน ค่อย ๆ ดูกันไป ถึงมันจะดูเจ็บปวดที่ได้แต่มอง(สะเทือนใจฉากโปรดเดินออกไปเหมือนกัน) แต่มันก็หอม ๆ หวาน ๆ ในแบบของมันนะ
-
เพิ่งตามมาอ่านจาก so what
เรื่องนี้รักน้องปลื้ม แต่ไม่แอนตี้โปรดนะ
ถือว่าอดีตทั้งสองคนรักไม่เป็น ตอนนี้เติบโตทั้งกายใจ
ถ้ายังใจตรงกัน ก้อขอให้เปิดใจให้โอกาสกันอีกที
อ่านถึงตอนนี้พี่โปรดเริ่มมีหวัง
จะรอคนรักไม่ลืมลืมไม่ลงคืนดีกันนะ
-
มาให้กำลังใจเสี่ยโปรด
อากาศหนาวอีกแล้วคนเขียนรักษาสุขภาพด้วยนะค่ะ
ติดตามตอนต่อไปจ้า
-
ตอนที่ 35
“พี่ปลื้ม มองใครอ่ะ”
“เปล่า”
“ก็เห็นว่ามองอยู่”
“อย่าถามมากได้มั้ย น่ารำคาญ -_-”
“ว่าผมอีกแล้ว T_T”
ผมเลิกใส่ใจกับเด็กปีหนึ่งหน้ามึนข้างๆ ก่อนจะมองผู้ชายที่กำลังตั้งหน้าตั้งตาซักถามคนป่วยวัยชราที่อยู่ห่างออกไป
วันนี้ผมมาเป็นเพื่อนน้องเดย์บริจาคเลือดครับ น้องบอกว่าบริจาคทุกๆ สามเดือน แต่ผมว่าคงโม้มากกว่า เพราะเห็นหน้าซีดๆ แล้วก็อดจะบอกไม่ได้ว่ามึงกลับหอไปเถอะ -_-
“หล่อเนอะ ดูหน้ายายแกสิ ฟินเลย” ดูความเกรียนของมัน แต่ผมก็ไม่เถียงจริงๆ เพราะคนที่กำลังซักประวัติยายอยู่นั้น...แม้แต่พยาบาลยังพากันมานั่งใกล้ๆ
โรงพยาบาลของมหาวิทยาลัยก็เหมือนของรัฐบาลทั่วไป มีประชาชนคนไทยแห่กันมาใช้บริการตั้งแต่เช้าตรู่ ผมมาถึงที่นี่ตอนแปดโมงกว่าก็แทบไม่มีเก้าอี้นั่งรอคิวแล้ว
“พี่ปลื้ม เลิกมองได้แล้ว ไม่ให้มอง”
“เอามือออกไปครับ”
“ก็ไม่อยากให้มอง ผมก็หล่อ มองผมบ้างสิ -*-”
“ยังไม่ได้ครึ่ง”
“โอ้ยยย คนอะไรใจร้ายว่ะ”
ผมพูดความจริงก็เป็นคนใจร้ายเหรอ เทียบกับพี่โปรดแล้ว น้องเดย์เป็นเหมือนเด็กน้อยไปเลย ไม่รู้นะ ความคิดเห็นส่วนตัว แต่ถ้าใครผ่านมาเห็นก็ต้องคิดเหมือนผม ดูรอยยิ้มนั่นสิ ใครจะเถียงได้ว่านั่นน่ะไม่ดูดีอะไรเลย มันดูดีสุดๆ ต่างหาก คุณยายยิ้มแล้วยิ้มอีก เพราะพี่โปรดพูดเพราะ คุยเป็นกันเอง เห็นแล้วให้ความรู้สึกว่าเขาเหมาะกับอาชีพนี้จริงๆ ผมยอมรับเลยว่านี่เป็นครั้งแรกที่ผมเห็นเขาในด้านนี้...จริงจังกับหน้าที่ของตัวเองแบบนี้
เจอกันเมื่อตอนเกือบเก้าโมง...เขาวิ่งไปซื้อนมมาให้เพราะผมบอกว่ายังไม่ได้กินอะไรเลยตั้งแต่เช้า ก่อนจะขอตัวไปทำหน้าที่ของตัวเองต่อ
“พี่ปลื้ม ไปเป็นเพื่อนหน่อย พี่พยาบาลเขาบอกให้ไปที่ห้องบริจาคเลือดได้เลย ไม่ต้องรอคิว”
แล้วที่ให้มานั่งรอจนเกือบสิบโมงนี่เพื่ออะไรครับ? มันไม่รู้อะไรมาก่อนจริงๆ เหรอ?
“ครั้งแรกใช่มั้ยที่บริจาคน่ะ”
“เปล่านะ ก็เพิ่งเคยมาบริจาคที่นี่ครั้งแรก ผมเลยไม่รู้ระเบียบการนี่นา”
“พี่จะรออยู่นี่แหละ”
“ไม่เอา ไปนั่งเป็นกำลังใจให้ผมหน่อยสิ”
“ไม่ก็คือไม่สิวะ -_-”
“ง่ะ T_T ไปเองก็ได้”
ผมส่ายหน้าอย่างระอากับน้องรหัสตัวเอง ถ้าไม่ใช่โรงพยาบาลผมคงไม่มา และถ้าไม่ใช่ว่ามันเป็นน้องรหัส ผมคงไม่มาอีกเช่นกัน แต่ก็ไม่รู้นะว่าเหตุผลอันไหนที่โน้มน้าวผมได้มากกว่า
“ปลื้ม จะกลับยัง”
ผมละสายตาจากหน้าจอมือถือตัวเอง ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองพี่โปรดที่ยืนหล่ออยู่ตรงหน้า เสื้อกาวน์ของเขาขาวใสไร้รอยเปื้อนต่างจากของพี่อาร์มที่ผมเห็นวิ่งหน้าตื่นผ่านหน้าผมไปมาก ทักทายแค่ไม่กี่คำก็วิ่งไปราวกับจรวด
“ยัง รอน้องอยู่ครับ”
“น้องรหัสเหรอ”
“ครับ”
เขาพยักหน้ารับรู้ ก่อนจะยื่นแซนวิชมาให้
“กินรองท้องไปก่อน”
“ขอบคุณครับ” ผมรับมา พร้อมกับมองใบหน้าอิดโรยของเขา
“มายืนอู้แบบนี้จะดีเหรอครับพี่”
“เป็นเวลาพักของพี่”
“อะฮะ”
“พรุ่งนี้ไปดูหนังกันมั้ย”
“พี่ว่างเหรอ”
“อือ ประมาณสามชั่วโมง”
“ทัน? ผมอยากกินข้าวด้วยนะ”
พี่โปรดยิ้ม ก่อนจะวางมือเรียวสวยของเขาลงบนหัวผมแล้วลูบเบาๆ
“ทัน ไม่ต้องห่วง”
“อืม”
“รีบกลับก็ดีนะ ไม่ค่อยอยากให้ปลื้มมา เชื้อโรคเยอะ”
เพราะอย่างนี้ตอนที่คบกันถึงไม่ชอบให้ผมมาหาใช่ไหม... พี่ก็มีส่วนน่ารักนี่นา...ทำไมตอนนั้นถึงไม่ค่อยพูดออกมา
“พี่ปลื้มมมมมมมมมมมมม เสร็จแล้ววว กลับกันๆ” ไม่รู้ว่าเด็กเดย์มาจากไหน แต่พยายามเบียดพี่โปรดเพื่อเข้ามาหาผม
พอมายืนใกล้กันอย่างนี้แล้ว...ความสูงไม่ได้ใกล้เคียงกันเลย เดย์สูงกว่าผมก็จริง แต่ก็ยังสูงแค่หูของพี่โปรด ขนาดตัวถ้าต่อยกันแล้วคงเดาได้ว่าใครจะเละก่อน พี่โปรดขมวดคิ้วฉับพลันเพราะผมทันเห็นเท้าเขาโดนเหยียบ
ทำไมน้องรหัสผมมันไม่มีมารยาทขนาดนี้ครับ? -*-
“ไหว้รุ่นพี่ก่อนครับเดย์” ผมบอกมันอย่างไม่ชอบใจ
“อ้าว รุ่นพี่เหรอ สวัสดีครับ ผมชื่อเดย์ เป็นน้องสุดที่รักของพี่ปลื้ม”
สุดที่รักนี่น้องเติมเอาเองป่ะครับ? -_-
“หึ สวัสดีครับ พี่ชื่อมาโปรด”
“หรือว่าพี่คือเสี่ยโปรดที่เขาร่ำลือกัน”
“พี่ไม่รู้ว่าเขาลือกันยังไง แต่ถ้าน้องคิดว่าใช่ก็คงใช่แหละครับ”
มาโปรดโหมดหน้านิ่งนี่ผมไม่เจอนานแล้ว มาเจอตอนนี้ก็ยังรู้สึกร้อนๆ หนาวๆ แทนน้องเดย์ที่โดนจ้องอยู่ดี
“ฮ้าาา ดีใจที่ได้เจอคนดัง อ้ะ พี่ปลื้ม ผมได้แลคตาซอยมาด้วยอ่ะ พี่พยาบาลเขาให้มาสองกล่องเลย แบ่งให้ๆ แลกกับแซนวิชนะ ขอบคุณครับ ไปก่อนนะครับพี่มาโปรด”
เด็กนี่มาเร็วเคลมเร็วจนผมข้องใจว่าเคยไปทำงานด้านประกันภัยมาก่อนรึเปล่า ผมโดนลากให้เดินตามอย่างงงๆ ยื้อแขนไว้แต่น้องรหัสก็จับไว้แน่น หันกลับไปมองพี่โปรดก็ยังเห็นว่ายืนอยู่ที่เดิม ผมเลยยกมือทำท่าโทรศัพท์แนบหู เขาเลยพยักหน้าแล้วหันหลังเดินกลับเข้าไปข้างใน
“พี่ปลื้มลำเอียง”
“ลำเอียงอะไร?”
“ก็ทีผมชวนไม่เคยเห็นจะไปด้วยเลย เขาเป็นใครอ่ะ ชวนไปดูหนังก็ไปง่ายๆ เลยเหรอ”
“หุบปากเถอะน่า”
“เอะอะอะไรก็ว่าผมอ่ะ ผมน้อยใจนะ -*-”
ผมดึงมือตัวเองออกจากมือน้องรหัสอย่างรำคาญ
“พี่ปลื้ม ห้ามไปนะ ถ้าพี่ไปดูหนังกับเขาพี่ต้องหลงเสน่ห์เขาแน่”
“คุณงอแงอะไรครับน้องเดย์ น่ารำคาญไปแล้วนะ -_-”
“จะไม่ให้ผมโวยวายได้ไง ก็ผมชอบพี่อ่ะ จีบพี่อยู่นะ”
“แล้วบอกสักคำมั้ยว่าจีบติด งี่เง่าอะไรขนาดนั้นครับ”
“ก็พี่ไม่เคยเปิดโอกาสให้ผมเลยอ่ะ -*-”
“ไม่เปิดโอกาสคือไม่อนุญาตให้จีบ ชัดมั้ย ถ้ายังงี่เง่าอีกผมตัดสายนะ”
“ง่ะ T_T”
เด็กนี่มันโตแล้วรึยังผมก็ไม่รู้ แต่ตอนที่พาไปเลี้ยงเหล้าเพราะพี่เท็นอยากเห็นหน้าน้องรหัสผมมันก็เกือบโดนท่านเทพเท็นสอยร่วงแล้ว เมาแล้วเพ้อเจ้อ ประมาณเด็กน้อยหัดเมา ลำบากผมกับคุณเฟรนต้องช่วยกันแบกมันกลับหออีก
“พี่ปลื้ม”
ผมไม่ได้หันไปตามเสียงเรียกของเดย์เพราะกำลังตั้งใจมองทางข้างหน้าอยู่ ไม่อยากพาปอร์เช่ลูกรักไปเสยท้ายใครครับ ไม่คุ้มกับค่าซ่อม
“ผมชอบพี่จริงๆ นะ”
“...”
“ฟังอยู่รึเปล่าเนี่ย”
“...”
“คนอะไรใจร้ายชะมัด”
“...”
“กับเสี่ยโปรดล่ะ อีกมาตรฐานหนึ่งเลยนะ แค่เพราะเขาหล่อมาก รวยมาก ใครๆ ก็ชอบ ผู้หญิงคณะเราส่วนใหญ่ก็ชอบเขา พี่ก็ไม่ต่างเลยสินะ”
“คุณหุบปากซะ”
“ผมพูดความจริง”
“จะจริงหรือไม่จริงคุณก็ไม่ควรพูด มาทีหลัง ไม่รู้อะไรแล้วอย่าเสือก”
ผมรู้ว่าพูดแรงไป แต่ถ้าทำให้เดย์มันเงียบปากลงไปได้ก็ถือว่าควร ผมไม่ได้ให้สิทธิ์ใครมาพูดอะไรมากมายอย่างนี้ มันจะมารู้อะไร ผมไม่ได้สนใจพี่โปรดจากสิ่งที่เขามี แต่ผมสนใจในสิ่งที่เขากำลังทำให้ ไม่ว่าใครก็ไม่มีสิทธิ์มาตัดสินเขา ผมไม่ชอบใจเลยจริงๆ
“ลงไปได้แล้ว จะจีบผมก็ช่วยทำให้รู้สึกดีกว่านี้หน่อย ไม่ใช่พูดแต่เรื่องแย่ๆ ออกมา คุณอาจจะคิดว่าคุณหล่อ แค่พูดอ้อนแล้วใครต่อใครจะต้องมาสยบให้ แต่สำหรับผมนะเดย์ คุณยังเทียบอะไรไม่ได้กับคนในใจผมเลย”
“พี่ปลื้ม ผมขอโทษ อย่าโกรธเลยนะ”
“ผมไม่ได้โกรธ แต่ผมแค่ไม่ชอบสิ่งที่คุณทำ เชิญลงไปครับ”
“อ่า...งั้นไว้คืนนี้ผมโทรหานะ”
ผมไม่ได้ตอบอะไรกลับไป ปล่อยให้น้องมันลงจากรถไปเงียบๆ ผมไม่แคร์นะเพราะผมไม่ได้เรียกร้องความรักจากใคร ผมมีทุกอย่างแล้ว ไม่จำเป็นต้องรีบร้อนกับเรื่องนี้ อยากให้มันค่อยๆ เป็นค่อยๆ ไป ตอนนี้ผมอยู่คนเดียวได้ ไม่จำเป็นว่าไม่ได้คบกับพี่โปรดแล้ว ผมจะต้องมีใครมาแทนที่เขา
ไม่ใช่เรื่องเลยจริงๆ -_-
ครืดดดดดดด ครืดดดดดดดดด ครืดดดดดดดดดดดด
เกลโทรมา -_- เดี๋ยวนี้ล่ะโทรมาบ่อยเหลือเกิน ผมควรต้องไปทำบุญเก้าวัดอย่างที่คุณเฟรนแนะนำรึเปล่านะ มันเหมือนมีพระศุกร์เข้าพระเสาร์แทรกยังไงก็ไม่รู้สิ
“ครับ ว่าไงครับเกล”
“ปลื้มคะ เกลหิวข้าว ไปกินข้าวด้วยกันนะคะ”
“อ่า...ที่ไหนครับ”
“ที่ไหนก็ได้ ที่ปลื้มสะดวก”
ถ้าผมบอกว่าไม่สะดวกสักที่นี่เกลจะตอบมาว่าไงนะ ผมไม่อยากขับรถไปไหนเลยตอนนี้ ช่วงเวลากลางวันรถเยอะไม่ต่างจากตอนเช้าหรอก ก็ไม่แน่ใจเหมือนกันว่ามีช่วงไหนบ้างที่กรุงเทพไม่มีรถ -*-
“งั้นเจอกันแถวๆ มอของเกลก็ได้ครับ เดี๋ยวผมนั่งรถไฟฟ้าไป”
“จะลำบากปลื้มรึเปล่าคะ ให้เกลไปหาที่มอมั้ย”
“มาได้เหรอครับ”
“ค่ะ อยากไปเที่ยวมอปลื้มเหมือนกัน”
“งั้นก็ได้ครับ เกลขึ้นรถไฟฟ้ามาลงสถานีใกล้ๆ ละกัน ผมจะขับรถไปรับที่นั่น”
“โอเคเลยค่า งั้นไว้เจอกันนะคะปลื้ม”
“ครับ”
เป็นอันว่าผมต้องขับรถออกจากลานจอดรถแล้วไปรับเกลที่สถานีรถไฟฟ้าที่ใกล้มหาลัย และที่ใกล้ที่สุดก็ห่างออกไปตั้งหลายกิโลเมตร -_-
รู้สึกว่าตัวเองเริ่มยุ่งยากวุ่นวายกับเรื่องไร้สาระมากเกินไปแล้วนะ นี่ถ้าพี่เท็นรู้ผมได้โดนตบหัวทิ่มโต๊ะแน่
ไปรับเกลมามอ เธอขอให้วนรถดูแต่ละคณะ นึกในใจว่านี่พาเด็กมาทัศนศึกษาหรืออย่างไร ทำอย่างกะไฮโซที่เพิ่งมาบ้านนอกไม่เคยเห็นควายไปได้ -_-
กำลังเดินนำเกลไปที่โรงอาหาร ถึงครึ่งทางเธอก็ขอตัวคุยโทรศัพท์ก่อน ผมเลยยืนรออยู่ริมฟุตบาท ก็พอดีกับที่มีจักรยานคันหนึ่งปั่นสวนมา มองไกลๆ ไม่คุ้นตา แต่มีออร่านำ ผมจะไม่สนใจก็ได้ ถ้าหากคนที่ปั่นมันไม่ใช่...
“อ้าว ปลื้ม ไปไหนมา พี่ไปหาที่คณะไม่เจอ” หน้าพี่โปรดขึ้นสีแดงจางๆ เสียงก็ค่อนข้างหอบ
“หาผมทำไมครับ?”
“ซื้อข้าวกล่องมาให้ พี่เห็นโดนไอ้เด็กนั่นแย่งแซนวิชไป คิดว่าคงหิว”
-_- อ่า...พูดยังไงดีนะ ผมกำลังจะพาเกลไปกินข้าว มองข้าวกล่องในตะกร้าหน้ารถจักรยานรุ่นแม่บ้านจ่ายตลาดแล้วก็ได้แต่ลำบากใจ
“พี่ไปเอาจักรยานใครมา”
“ยืมของลุงรปภ. ที่โรงบาลมา รีบปั่นมาเลย เดี๋ยวหมดเวลาพักของพี่แล้ว ปลื้มกินรึยัง พี่ซื้อข้าวผัดกุนเชียงมาให้ ไม่รู้ว่าชอบรึเปล่า แต่เป็นเมนูที่อร่อยที่สุดเท่าที่เคยกินในแคนทีนโรงบาล”
“ผมยังไม่ได้กินครับ แต่...”
“ปลื้มมมม ไปกันค่ะ คุยเสร็จแล้ว อ้าวววว คุยกับเพื่อนอยู่เหรอคะ”
เกลที่เพิ่งคุยโทรศัพท์เสร็จกำลังเดินมา ก่อนจะหยุดยืนอยู่ข้างๆ ผม
“เกล นี่พี่มาโปรดครับ รุ่นพี่ที่มอ” ผมไม่มีทางเลือกจึงต้องแนะนำให้ทั้งสองคนรู้จักกัน ก็เป็นไปตามมารยาททางสังคมแหละครับ
“สวัสดีค่ะ”
“ครับ สวัสดีครับ”
เป็นครั้งแรกที่พี่โปรดไม่ยิ้มให้ผู้หญิง เอาจริงๆ เหมือนพยายามยิ้ม แต่ทำได้แค่มุมปากกระตุก -_-
“ปลื้ม เกลหิวแล้วนะคะ”
“งั้นเกลเดินไปก่อนเลยได้มั้ยครับ ตรงนั้นเป็นโรงอาหาร ไปนั่งรอผมที่นั่งก่อน ผมขอคุยกับพี่โปรดแป๊บนึง”
เกลนิ่งไปชั่วครู่ ก่อนจะพยักหน้าพร้อมกับยิ้มหวานส่งมาให้
“อย่านานนะคะ เดี๋ยวเกลกลับไปเรียนไม่ทัน”
“ครับ”
เกลเดินไปแล้ว ผมเลยหันมาหาพี่โปรดที่กำลังท้าวแขนกับแฮนด์จักรยานมองมาทางผม
“ผมจะกินตอนเย็นครับ พี่เก็บไว้ให้ด้วย”
“อืม รีบไปเถอะ อย่าให้ผู้หญิงรอ”
“ครับ”
“ตั้งใจเรียนนะ อย่าเถลไถล”
พี่โปรดเอามือผมไปจับไว้ แล้วลูบเบาๆ อยู่อย่างนั้น
“พี่โปรดปล่อยได้แล้ว”
“ไม่อยากปล่อยเลย...”
“-*-”
“ถ้าพี่ปล่อยแล้ว...อย่าไปจับมือคนอื่นนะ”
“-*-;”
“นะครับ”
นี่ข้างถนนนะ มาพูดอะไรแถวนี้เนี่ย -///- เมาแดดเหรอครับพี่
“บ้า -///- ไปได้แล้ว”
“หึหึ ตอนเย็นพี่โทรหานะ”
“อือ อยากโทรก็โทร”
“รับปากแล้ว เพราะงั้นรับสายด้วย”
“อื้อ รู้แล้ว อย่าลืมเอาข้าวมาให้ผม”
“ครับ ไปละ ^^”
พูดว่าไปแต่เขาก็ยังไม่ไปหรอก รอจนผมเดินห่างออกมานั่นแหละ ถึงจะรีบปั่นจักรยานไปโรงพยาบาลมหาวิทยาลัยซึ่งก็ไม่ได้ใกล้เลย ไม่รู้จะกลับไปทันรึเปล่า คงได้โดนด่าอีกแหงๆ แต่เอาเถอะ ให้พี่โปรดโดนด่าบ้างก็ดี จะได้เป็นสีสันของชีวิต ฮ่าๆๆๆ
.......................................To be continue...............................................
กะ...เกือบบบบบไป เกือบจะไม่ได้ลง :m23: เพิ่งถึงห้อง -*- ปีนรั้วกันออกมาเลยทีเดียว :m29:ประตูปิดห้ามคนในออก ห้ามคนนอกเข้า ถ้าคนในจะออกต้องเดินอ้อมไปออกประตู...โน้นนน :mc1: :mc1: เราเลยต้องปีนรั้ว ฮ่าๆๆ
มาดึกขนาดนี้ คนอ่านจะยังมีอยู่มั้ย ไม่มีไม่เป็นไร ไว้อ่านพรุ่งนี้เน้อ คืนนี้ฝันดีจ้า :a12: :จุ๊บๆ:
ขอบคุณคุณนาถที่ห่วงใยคนเขียน อิอิ :o8: ลมหนาวจริงๆ ค่ะ ใส่เสื้อกันหนาวทั้งวัน
:m1:
พรุ่งนี้อาจจะไม่ได้อ่านกันนะ เพราะวันศุกร์เรามีประชุม ต้องเคลียร์งาน ไว้เจอกันวันศุกร์จ่ะ
-
เข้าเล้าปุ๊บ ได้อ่านปั๊บ
-
รีเฟรชพอดีเลย ดีใจ
-
ดีใจ มาแล้วว
ดูแลสุขภาพค่ะ
-
นอนไม่หลับถ้าไม่ได้อ่าน ฝันดีเคอะ :จุ๊บๆ:
-
เสี่ยโปรดน่ารักที่สุด
-
ได้อ่านแล้ว :hao5: :hao5:
-
ทำไมพี่โปรดถึงได้น่ารักและอบอุ่นมากขนาดนี้ :o8:
-
พี่โปรดน่ารักอะ ><
-
:pig4: :pig4:
-
หาผัวให้เดย์สักคนดีไหมคะ 555555555555
-
โฮ่ยยยยยยยยยย อิพี่โปรดคิดได้แล้วจริงๆด้วย
สารภาพเลยว่าเรายังมีลังเลกับตาคนนี้มาตลอด เพราะเยอะจัด -__-
แต่เออนะ คิดได้และทำได้แล้วจริงๆด้วย โอ๊ยยยยยย ดีใจแทนน้องปลื้มว่าคนที่อยู่ในใจปลื้มดีสมกับที่ปลื้มยังมีใจให้อ่ะ
โอเชๆ จากนี้ชั้นจะเชียร์นายนะ
-
กรี๊ดพี่โปรดน่ารักมากอ่ะ เวอร์ชั่นนี้
ชอบปลื้มดาน้องรหัสมาก ชัดเจนดี
พรุ่งนี้คงชักแดดิ้นแน่ๆเลยพี่โปรดน้องปลื้มไม่มาT^T
รอนะค่
-
:oni2: คิดว่าวันนี้จะไม่ได้อ่านซะแล้วววว ช่วงนี้โลกของเสี่ยกับปลื้มเป็นสีชมพูดีจัง :o8:
-
กอดคนเขียนนนน
ติ่งเสี่ยดิ้นอีกแล้ว เบื่อ เกลลลลลลลลล :ling1: เอาเธอออกไป 555 :katai1:
เราว่าเอา เดย์กับเกล ผูกรวมกันเลยม่ะ o18
-
อิคุณน้องเดย์คะ คือแบบว่าดิฉันรำคาญคุณมาตั้งแต่ออกมาฉากแรกแล้วนะคะ มาเจอตอนนี้ยิ่งรำคาญเข้าไปใหญ่ อะไรของคุณมึงกันคะ โลกหมุนรอบตัวเองหรืออย่างไรไม่ทราบ ถ้าเป็นอิฉันคุณน้องโดนด่าเปิงกลับบ้านไม่ทันตั้งแต่อยู่โรงพยาบาลแล้วนะคะ เกลียดที่สุดคือคนประเภทคุณน้องนี่ล่ะค่ะ เจอปลื้มตอกหน้าหงายขนาดนี้ถ้ายังไม่เข็ดก็เอาหัวโหม่งกำแพงซะนะลูก กาละเทศะสอบตกจริงๆ ให้ตายสิ เกลยังน่ารักกว่าเลย ชิ!!!!
-
ตอนแรกกลับมาถึงบ้านเปิดมาโปรดทันที... อ้าว ตอนเมื่อวานนี่หว่า :a5:
หรือวันนี้จะไม่ลง ก็ไม่ได้สัญญาว่าจะลงทุกวันซักหน่อย แต่ก็ลงทุกวันมาตลอดนะ จะงดเมื่อไหร่ก็บอก หรือจะเกิดไรขึ้น หรือจะโน่นนี่นั้นไหน ระหว่างคิด ก็เช็คเฟสบ้าง ทำงานบ้าง สลับกับเข้ามารีเฟรชเรื่อยๆ... จน เย้ยยย มาแบ้วววววววววว อ่านโลด 555+
คิดๆแล้วสงสารคุณคนแต่งเหมือนกัน อย่างกับมีวิญญาณขี่หลัง... พอเย็นๆก็มาล่ะ กระซิบข้างหู ตอนต่อไป มาต่อยัง อัพได้แล้ว ฯลฯ :mew5: 555+
ชีวิตกดดันน่าดู แต่เราก็ยังคงจะขี่หลังคุณพร้อมกระซิบจิกเอาตอนต่อไป กร้ากกกก
รักษาสุขภาพด้วย ปีนกำแพงก็ระวัง ร่วงลงมาอย่าเอามือกระแทก เด๋วพิมพ์ไม่ได้ 5555+
รอออออออ นะ :กอด1:
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
อ๊ายยยยย ตอนนี้น้องปลื้มมุ้งมิ้งๆ
ชอบความสุภาพที่แฝงไปด้วยความปากหมาเบาๆของน้อง
เวลาโดนมันด่าอย่างสุภาพด้วยคำพูดแรงๆ แล้วแม้งน่าฟัดดด
บรรยายกาสรอบตัวปลื้มเริ่มกลับมาให้รู้สึกว่าเป็นปลื้มที่ไม่มีน้ำแข็งล้อม ก่อกำแพงกั้น
พี่โปรดยอดกระหม่อม ยอดดวงใจ ตอนนี้มุ้งมิ้งๆ ตอนที่เอาข้าวมาให้น้องเนี่ย บ่าวอินไปเลย
น้ำตาซึมในใจให้น้องเกลคุยโทรศัพท์นานๆ เสี่ยของหนูจะได้ไม่เห็นช็อดเด็ดน้ำตาร่วง
แต่น้องปลื้มก็น่ารักอีกนั่นแหละ กลัวเสี่ยเสียใจอ่ะดิๆ
ชอบตรงจับมือน้องละไม่ปล่อย ทูลดวงใจจจจ ขี้อ้อนไปนะ มุ้งมิ้งน่าฟัดดด>< :impress2:
จริงๆเห็นด้วยกับความเห็นหนึ่งที่ว่าชอบเสี่ยที่นั่งกรางบนโซฟากอดเมีย ลุคแบดบอย
มาวันนี้ก็เห็นแล้วว่าเสี่ยไม่ได้เปลี่ยนสันดานบางอย่างไปเลย นางยังแบดนะจ้าา าดังที่ได้จ้องตาอิตาเดย์ไป
แต่นางใจเย็นขึ้น ใช้สติครองชีวิตคู่ นางจึงแลดูสุภาพเป็นจุฑาเทพ
ตอนที่บอกว่าตอนคบกันไม่อยากให้มาเพราะมีเชื้อโรคบลาๆ และทำไมไม่บอก
ตอนนี้สังเกตได้เลยเสี่ยมันกล้าพูดมากขึ้น ไม่ปากแข็ง ปากหนักจนเสียเมียไปเหมือนแต่ก่อน นั่นเป็นเรื่องดี
พรุ่งนี้ไม่ลง โหยหวนชวนระย้าาาา ฮื่ออ อ ออ คนเขียนสู้ๆกับงานค่ะ
ปล.น้องเดย์เป็นเด็กงอแงที่น่ารักเหมือนกันนะ มันเป็นเด็กเกรียนๆ ที่งอแงน่ารักบอกไม่ถูก
เหมือนรุ่นน้องที่มอเลย จริงๆน้องมันน่ารักกก ถ้าไม่วอแวกับน้องปลื้มนี่พี่จะพิศวาสน้องมว๊ากกกกก
-
รออ่านอยู่ค่ะ เสี่ยโปรดน่ารัก :impress2: :กอด1:
คือไม่รู้จะเม้นว่าไงดีเหมือนกับเริ่มต้นนับกันใหม่แต่ไม่ได้เริ่มจากหนึ่งเท่านั้นเอง สู้ๆนะมาโปรด
-
คนเขียนรู้มั้ย เราเข้ามารอคนเขียนที่เล้าเป็ดทุกวันเลยนะ
ไม่ได้อ่านตอนใหม่สักวัน คิดว่าคงจะลงแดงตาย
5555555555555555555
พี่โปรดเริ่มน่ารัก ๆ ขึ้นทุกวัน คริ ๆ
-
เริ่มหวานมาละ
เสี่ยจ๋าค่อยๆแซะยังไงภาษีก็ดีกว่าเด็กพวกนั้น
-
ว๊ะ...ว๊าววพี่โปรดอ่า น่ารัก่าฟัดด งื้อออ
ติ่งเสี่ยจริงจัง 0/////0
-
คิคิ ฟินจัง อยากให้มีอารมณ์แบบนี้ไปนานๆ o18
หรือไม่ก็ให้มัน หวานขึ้นๆ เยอะๆ
พี่โปรดเริ่มมีพัฒนาการ จับมือล่ะ
ต่อไปก็ จับจูบ เลยล่ะกัน :hao7:
เสียดาย พรุ่งนี้ไม่ได้อ่าน แต่วันศุกร์ขอ 2 ตอนเลยได้ไหมค่ะ :-[
-
น่าร้ากกกก มุ้งมิ้ง ฟุ้งฟิ้งกำลังดีอิๆ :katai2-1: :-[
นึกว่าวันนี้จะไม่ไ้ด้อ่านซะแร้วววดีใจๆๆ ในที่สุดก็ได้อ่าน
คนเขียนน่ารักที่สุดอะ ....เรารักเทอ จุ๊ฟ :mew1:
อย่างนี้ต่อไปเรื่อยๆ นะ เค้าาอิน เค้ามีความสุข :กอด1:
เชื่อใจพี่โปรด เชื่อใจน้องปลื้ม และเชื่อใจคนเขียน
ความรักดีๆ ได้เริ่มก่อตัวขึ้นแล้วว ฟินสุดๆ :กอด1:
รักคนเขียนที่สุด
ขอบคุณมากนะคะ :กอด1:
ปล น้องปลื้มทำให้เค้าคิดถึงท่านเทพ เท็น ฝากความคิดถึงด้วยนะค่ะ :mew1:
----------------------------------------------------------------------------------------------
หลังๆ มานี่พูดเลย ชอบย้อนกลับมาอ่านคอมเม้น ไ้ด้อารมณ์ฝุดๆ 5555555
อ่านไปหัวเราะ ขำ ยิ้มไปคนเดียวแก้มแทบจะแตก :laugh:
นึกว่าได้อ่านนิยายต่ออีกตอนเถอะตอนอ่านคอมเม้น เพลิดเพลินดีจุง 555555
#ติ่งพี่มาโปรด :กอด1:
-
ถูกต้องค่ะน้องปลื้ม น้องเดย์ต้องโดนซะบ้าง :katai2-1:
เป็นเราก็รำคาญนะ ชริ
แล้วก็น้องเกล รีบจัดการด่วนค่ะ ป้าไม่ปลื้มแบบนี้นะ ขอบอก :angry2:
-
ตอนแรกโน้นนนน สงสารปลื้ม
มาตอนหลังๆนี้สงสารพี่มาโปรดซะแระ :เฮ้อ: อนิจจา ใจคนนี้หนอ....
ปลิ้มทำตัวแบบนี้แรกๆอาจจะเฉยๆ แต่ต่อไปประสบปัญหายุ่งยากใจแน่
...คนใกล้ตัว(คนอ่าน)กำลังประสบอยู่
-
พยายามต่อไปนะเสี่ยโปรด
-
ปลื้มไม่ได้คุยกับเพื่อนนะจ๊ะ น้องเกล
แต่คุยกับ ผัว จ๊ะ
-
ดีใจมาลงให้อ่านด้วย ขอบคุณนะ
เสี่ยใจมาแล้วมั้ง น้องเริ่มอ่อนลงเยอะล่ะ
ว่าแต่อ่านบทนี้แล้วคิดถึงตอนสองคนนี้คบกัน
แล้วเสี่ยโปรดโดนหญิงทักในห้าง กรรมติดจรวด 555
-
พี่คะ ไม่อยากบอกเลยว่าเราสมัครมาเม้นเพื่อพี่โดยเฉพาะเลย
ปปติเราชอบแอบซุ้มตามอ่านนิยายนะ แต่พอได้มาอ่านเรื่องของพี่แล้วบอกเลย
ต้องมาเม้นให้ด้ายยย :katai4:
พี่แต่งถูกใจเรามาก ถึงขั้นที่สุดอ่ะ เราชอบนะ นิยายที่เหมือนมีแง่คิด การปรับปรุงตัว
คือตอนแรกก็แอบเซงว่าแต่งแบบนี้อีกแล้ว มันจะอะไรกันนักกันหนากับไอที่นายเอกรันทด ขนาดน้านนน
แต่แบบว่าเจอพี่นี่คือหักมุมมองเราไปเลยอ่ะ เราชอบมากเลย (แอบรู้สึกผิดเลย :sad4: :o12: )
เนื้อเรื่องดีมากๆเลยค่ะ ไม่เว่น แต่อธิบายด้วยเหตุผล
สำหรับตัวละคร 'พี่โปรด' เราก็พอเข้าใจนะคะ คือเป็นคนที่ก้าวร้าวเอาแต่ใจอาจเป็นเพราะสังคมกับพฤติกรรมของคนโดยรอบส่งผลให้พี่โปรดเป็นแบบนั่น
แต่ก็ได้มีการ 'สำนึก' และปรับปรุงตัว เราคิดว่าคนแบบนี้ดีมากๆเลยค่ะ เพราะมันยากนะ ที่จะรู้ตัวว่าผิดแล้วปรับปรุง
(คือคนส่วนมากไม่ค่อยคิดว่าตัวเอวผิดหรอก :angry2: )
ส่วนตัวละคร 'ปลื้ม' บอกตรงว่าขัดใจน้องที่สุด แบบมันแน่นอกมากอ่ะ คนอะไรจะยอมคนอื่นซะขนาดน้านนน
(ในตอนนั้นอยสกบอกกับปลื้มมากเลยว่าสมัยนี้หมดยุคนางเอกแล้วน้อง :m31: )
แต่ในตอนหลังปลื้มก็คิดได้ว่าชีวืตคนเราไม่ใช่ว่าแค่คนๆเดียวทิ้งไปแล้วมันเป็นจะตาย แต่ยังมีอีกหลายคนที่อยู่ข้างเรานั้นคือ พ่อแม่
อีกทั้งยังไม่เจ้าคิดเจ้าแค้นแล้วก็งี่เง่าเหมือนนายเอกบางเรื่อง เราชอบมากเลยตรงที่ปลื้ม 'คิดได้'
เนื้อเรื่องดีมากค่ะ ถ้ามองเนื้อเรื่องเรารู้สึกว่าจะซ่อนแง่คิดดีๆไว้เยอะมาก ทั้งเรื่องการให้อภัย การสำนึกตัว
การรู้คุณค่าชีวิต
เผ้อมานาน ถ้าคนแต่งได้อ่านคอมเม้นเรา เราก็อยากบอกอีกครั้งว่า แต่งเก่งมากค่ะ เราชอบมาก รักเลย :-[ :impress2:
ปล. น้ำช่วงแรกๆเยอะไปติ๊สนึงนะคะ จุ๊บุๆ :a5:
-
เอ๋?? ไม่รู้คิดไปเองหรือป่าวนะคะ
แบบว่าปลื้มเอาแต่ใจขึ้นนิดหน่อย แต่ก็น่ารักดีค่ะ
ลุ้นๆๆๆ พี่โปรดกับปลื้ม คนเขียนสู้ๆค่ะ
-
:impress2: :impress2: :impress2: :impress2: :impress2:
หวานละุมุนละไมอยู่ในทุกตอน ฟินซิคะ คึคึ คิคิ คักคัก 5555 ติ่งเสี่ยบ้าไปแล้ว
สมน้ำหน้าอิน้องเดย์นะคะ โดนตอกซะหน้าหงายเลย ไม่เกี่ยวว่าเพราะมาจีบปลื้ม(ความจริงเกี่ยวนิดๆ) แต่นางก็ไม่มีมารยาทจริงๆ นะ แต่พี่ว่านะปลื้ม มันอยู่ที่คนเปล่าหว่ะ ตอนเสี่ยเวอร์ชั่นตกรุ่น โครตไร้มารยาทกว่านี้อีก น้องปลื้มยังทนได้เลย กร๊ากกก แซวนะ*อย่าด่าพี่พี่ยอมมมมม
เสี่ยทำดีแล้วทำดีต่อไป ค่อยๆคิดค่อยๆทำ ค่อยๆซึมไปในทุกๆความรู้สึกน้อง แล้วน้องก็จะรับรู้ได้เอง
*โบกป้ายไฟเสี่ยกับคนเขียน 173 ที รัวๆๆๆๆๆๆ
ดูแลรักษาสุขภาพด้วยนะคะคนเขียน เลิฟยู มว๊วฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟ :จุ๊บๆ: :จุ๊บๆ:
-
ปลื้มเริ่มเหมือนเท็น คือ เริ่มเอื่อยๆเฉื่อยๆ ไปทางโน้นทีทางนี้ที
แลดูไร้จุดประสงค์ และเป้าหมายของชีวิต ชอบกล
เท็นเค้ายังดีที่เวลาจะทำอะไร เค้าหนักแน่นมั่นใจตลอด
แต่ปลื้มนี่หนูมั่นใจตัวเองแล้วหรอ ว่าจะทำตัวแบบนี้ มันดูไร้แก่นสารยิ่งกว่าเมื่อก่อนอีกนะ
เมื่อก่อนปลื้มยังมีจุดยึด คือ ยืนด้วยลำแข้งตัวเอง เรียนให้จบ
แต่ตอนนี้เหมือนแค่ใช้ชีวิตไปวันๆอ่ะ ซึ่งไม่ชอบปลื้มแบบนี้เลย
:เฮ้อ:
ชอบปลื้มตอนเป็นยาจกแร้นแค้นมากกว่าอีก ตอนนั้นมันดูเป็นฉลามบุก คนสู้ชีวิตดี :laugh:
-
นึกว่าเข้ามาอ่านผิดเรื่อง นี่ใช่ปลื้มหรือเนี่ยนึกว่าเท็นเท็นซะอีก
'ถ้าไม่ใช่โรงพยาบาลผมคงไม่มา' แอร๊ยยยยยย ประโยคเนี่ย!ฟินจุงเบย! โรงพยาบาลมีดีอะไรน๊าา ถึงดึงดูดปลื้มให้มาได้ แล้วก็มโนภาพปลื้มมองพี่โปรดตอนกำลังตั้งใจทำงานในชุดกาวน์สีขาวแล้ว แอร๊ยยยยยย ฟินอีกรอบ!
ตอนนี้ยังคงความมุ้งมิ้งเอาไว้เหมือนเดิมเลยนะ อ่านไปเขินไป ต้องยอมรับเลยว่าพี่โปรดดูเป็นพระเอกที่แสนดี เท่ห์ สุขุม ดูเป็นผู้ใหญ่มากมายอ่ะ ปลื้มก็เป็นเท็นเท็นที่สองอย่างกับถ่ายสำเนาออกมาเด๊ะ ๆ กล้าพูดกล้าแสดงออกตรง ๆ ชอบก็บอกว่าชอบ ไม่ชอบก็คือไม่ชอบ เหมือนคนละคนกับตอนแรกเลย เปลี่ยนไปมากทั้งปลื้มทั้งโปรดเลย ความรักเนี่ยเปลี่ยนคนเราไปได้มากขนาดนี้เลยเหรอเนี่ย แต่ก็ชอบทั้งคู่ในแบบนี้มากเลยอ่ะ ชอบสุด ๆ เลย
อากาศหนาวเย็นก็ดูแลตัวเองเหมือนกันนะคะ แล้วจะรออ่านวันศุกร์ค่ะ :กอด1:
มาอ่านอีกรอบ จะว่าไปเดย์เนี่ยเหมือนยังไม่โตเอาแต่ใจเหมือนเด็ก ๆ อยากทำอะไรก็ทำอยากพูดอะไรก็พูด อาจจะพูดเพราะอารมณ์พาไป ตอนทำก็ไม่ได้ยั้งคิดสักนิดว่าจะมีใครเต็มใจ ดีใจ เสียใจ ควรหรือไม่ควร กับการกระทำนั้นหรือเปล่า มุมนี้ทำให้แอบคิดว่าเหมือนพี่โปรดสมัยก่อนอยู่นิด ๆ แหะ แต่พี่โปรดก็ดีกว่าเป็นไหน ๆ
-
เหมือนค่อยๆเรียนรู้กันใหม่ น่ารัก :mew1:
-
รออยู่เลยจ้าาาา
พี่โปรดชักจะน่ารักไปแล้วววว คนในใจของน้องปลื้มเขา ฮิ้ววววววว
ชอบที่พี่โปรดทำสิ่งเล็กๆ น้อยๆ แต่สม่ำเสมอให้น้อง ดูเป็นคนใส่ใจกับสิ่งที่ตัวเองรักอ่ะ ดีกว่าลุคเดิมเสี่ยโปรดเป็นไหนๆ
เห็นแกดีขึ้นแบบนี้แล้วจะร้องไห้ค่ะ ประสบการณ์สอนคนเราได้หลายอย่างจริงๆ
อีน้องเดย์นี่แพล่มน่ารำคาญนะ เบื่อๆๆๆ ไม่น่ารักเอาซะเลย ไม่ใช่ลูกผู้ชายด้วย
ที่ปลื้มพูดนี่โดนทุกตรง น็อคเอาท์กันไปเลยจ้าาาาา สะใจ
ตอนจับมือกัน กีสสสส มีหยอดๆ
ขอบคุณค่า
-
เข้าใกล้กันอีกนิดแล้วววว
รอวันที่น้องปลื้มยอมเสี่ยย อิอิ
-
แอร๊ยยยยยยย พี่โปรด ทำคะแนนไม่หยุดเลยยยยย รูปหล่อใจดีเวลาไม่ค่อยมีแต่พยายามจะหาให้ :give2: (พี่โปรดคนแรกหายไปไหน O_o)
ขำเด็กเดย์ คือมันไวมาก เอาแซนวิชพี่โปรดไปอย่างรวดเร็ว 55555 คือถ้าเราเป็นพี่โปรดนี่คิ้วกระตุก ดีไม่ดีเท้ากระตุกไปด้วย 555
ชีวิตดูวุ่นวายนะปลื้ม ฮ่าๆ ทำไมสมัยก่อนไม่มีเนี่ย หรือตอนนั้นปลื้มยังมึน แถมเสี่ยดุเลยไม่มีใครกล้าเข้าใกล้
-
เง้ยยยย พี่โปรดน่ารักสุดๆอ่ะ
รอตอนต่อไปค่ะ
-
เป็นติ่ง เสี่ยโปรดๆๆๆๆๆ รำคานไอ้เดย์เหมือนที่ปลื้มรำคานนั้นแระ งี่เง่าชะมัด :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
นึกว่าวันนี้ตะไม่ได้อ่านซะแล้ว ปกติแค่ตอนเย็นๆก็เห็นมา ทุ่มก็แล้ว สองทุ่มก็แล้ว สามทุ่มก็แล้วอยากร้องไห้ ไม่ได้อ่านแน่ๆวันนี้ แต่แล้วมาดูอีกทีโอ้ย!! ในที่สุดก็มา
ชอบบรรยากาศแบบนี้น่ะมันรู้สึกเหมือนกับว่าพาท์สก่อนหน้านั้นคนละเรื่องกันเลย ปลื้มนิสัยแบบนี้สุดยอด ชอบๆ
-
หวานขึ้นทีละนิดละ
แบบนี้แหละกำลังดีเลย
อยากบอกว่า ช่วงนี้คะแนนพี่โปรดดีมากนะคะ รักษาคะแนนให้ดี อย่าให้ร่วงอีกละ 55555
-
ว้าว!!ได้อ่านแล้ว ชอบปลื้มกับพี่โปรด
อืม..เหมือนเกลพยายามทำอะไร(?)
คนอ่านคงคิดมากไปเอง. เนอะ!?
รักคนเขียนมากมาย :กอด1: :กอด1:
:L2: :L2: :impress2: :impress2:
-
:-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[
-
คงได้กินขนมหวานแบบดับเบิ้ลกันในอีกไม่ช้าใช่ไหม
-
ให้กำลังใจพี่โปรดดดดดดดด!!!! :mew1: :mew1: :mew1:
-
เบื่อมือที่สาามทั้งคู่เลย
อยากเห็นพี่โปรดกับปลื้มกลับมาหวานๆ หื่นๆเหมือนเดิม
-
คือ แบบว่า จะพูดยังไงดี
อิจฉายายยยยยยย กรี๊ดดดด ยายเป็นแค่เอ็กตร้านะ แต่ยายได้รอยยิ้มละมุนละไมจากอิพี่โปรดไปซะงั้น จะเอาบ้างงง :-[
มาโปรดเวอร์ชั่นชีวิตหลังดราม่านี่เปลี่ยนไปมากคือดีงาม คือเลอค่า ชอบอ่ะชอบบ :man1:
-
ยังคงดำเนินต่อไป เฮ่ พี่ปรดสู้ๆ
-
ชอบฟีลตอนนี้ของโปรดกับปลื้มมาเลย เหมือนเริ่มจีบกันใหม่ ค่อยๆรู้จักกันไปเรื่อยๆขยับเข้ามาใกล้กันทีละนิด คราวที่แล้วปลื้มเป็นคนเริ่มเข้าหาก่อน คราวนี้โปรดเป็นคนเริ่มก่อนบ้าง เหมือนเป็นคนละคนเลย รู้สึกว่าโปรดเปลี่ยนไปจริงๆ ดูมั่นคงจริงใจ ใจเย็นลงเยอะ โปรดจีบน้องปลื้มไปสักพักก่อนนะ นานๆก็ได้ อย่าพึ่งรีบคืนดีกัน รักกันไปเบาๆแบบนี้แหละ ของที่ใช้เวลานานกว่าที่จะได้มาย่อมมีคุณค่ามากกว่า จะได้จำไว้ว่าลำบากแค่ไหนกว่าที่จะได้มา เมื่อได้มาแล้วก็รักษาให้ดีๆนะ โอกาสคงไม่มีครั้งที่สองอีกแล้ว
-
สู้เค้านะพระเอก!!
-
+เป็ด
-
o13 o13
-
ชั้นรอพี่อยู่ที่หน้าเล้าทุกวันเลยนะ
เอาจริงๆเริ่มสงสารโปรดแล้ว ที่ทุ่มทำไปไม่รู้ถึงใจปลื้มบ้างหรือเปล่า
ไอ้นี่ก็อีกคน ไม่รักแล้วให้ความหวังเค้าไปทั่ว ดีดหู
-
วนเวียนอยู่ในเล้าตั้งนานคิดว่าวันนี้คงไม่ได้อะแต่พอมาดูอีกทีเอ้า!มาแล้วนี้หว่า :m18:
ตอนนี้เขินอีกแล้ว มีความสุขกับอะไรเล็กๆน้อยๆ :m3:
-
ปลื้มชัดเจนดีมาก
-
พี่โปรดกับปลื้มเหมือนเริ่มจีบกันใหม่ๆเลย
แต่ก็ดีนะจะได้เป็นความรักที่มีความเข้าใจกัน
ไม่อยากให้ทั้งเกล แล้วก็เดย์มายุ่งอ่ะ :m16:
-
รำคาญไอ้เด็กเดย์จริง ๆ
-
น้องเดย์นี่น่ารำคาญมากๆเลยเนอะ ไม่รู้ในนี้มีใครแอบเชียร์อยู่รึเปล่า
แต่ถ้ามีใครเป็นแอนตี้น้องเดย์ อย่าลืมชวนเราเข้ากลุ่มด้วยนะ
เด็กเสี่ยค่ะ :กอด1:
-
พี่โปรดน้องปลื้ม รักครั้งใหม่จะต้องดีกว่าเดิมแน่นอน :mew3:
....ใครก็ได้ทำให้น้องเดย์ตาสว่างสักที :m16:
-
อ่านมาได้ถึงตอนที่ 24 ภายใน 1 วัน
คือด้วยความโรคจิตส่วนตัวหรืออะไรไม่รู้
คือรักเสี่ยมากกกกกกกกกกกก
คือแบบตั้งแต่อ่านมาไม่มีช่วงไหนที่ไม่ชอบเสี่ย ไม่เข้าใจเสี่ย
ยิ่งตอนหลังๆมาเฉลยว่าเสี่ยทำอะไปเพราะอะไรก็ยิ่งรัก
จริงๆไม่ได้รู้สึกว่า การเสียน้องไป การโดนแม่โกรธมันเป็นบทลงโทษที่เสี่ยควรได้รับ
รู้สึกเสี่ยก็ไม่ได้ทำไรผิด #น่ะ #โคตรเข้าข้างอ้ะ
ก็นั่นแหละ เสี่ยแกก็ดีนะ คือชอบ ส่วนน้องปลื้มก็เป็นเด็กน่ารัก
สมกับที่เสี่ยรักแต่ชอบคิดมากงุ้งงิ้ง แต่เข้าใจนะ
เราเคยแอบชอบคนที่แบบดังกว่า ดีกว่าทุกอย่าง
พอได้คบแล้วมีคนอื่นเข้ามา มันก็จะเกิดคำถามว่า
เออ เราดีพอแล้วจริงๆเหรอ อยู่ตลอด
เราเรียนอยู่ศิลปากร แล้วคืออิพี่เท็นอ่ะ! มันแบบเป็นคนปกติในคณะเราเลย
เป็นแบบคนปกติใครๆก็เป็นเลยไม่ค่อยรู้สึกถึงความแปลก
ก็หวังว่าจะกลับมารักกันไวๆ
พรุ่งนี้จะรีบอ่านต่อ
แต่จะอ้อยอิ่ง ไม่ยอมตามทันตอนปัจจุบันนน
ไม่ชอบการรอคอยย เป็นคนไม่มีความอดทนใดๆ
หุหุ
รักเสี่ยยย เชียร์เสี่ยยย เสี่ยทำอะไรก็ดี ก็ถูกกก คือชอบบบ
-
คนสวยใจร้ายกับคนอื่นยกเว้นพี่โปรด อิอิ
ก็ไม่รู้สินะ...รู้ว่าช่วงนี้ดูมุ้งมิ้งจัง
ดูน่ารักกว่าตอนที่เป็นแฟนกันอ่ะ
ปลื้มใจอ่อนเร็วๆนะ
ถ้ารำคาญก็ตัดปัญหาออกไปเถอะ
รู้สึกว่าสองคนนั้นเริ่มทำตัวเป็น
เจ้าข้าวเจ้าของเข้าไปทุกที
หงุดหงิดแทน
-
รำคาญเด็กเดย์เหมือนกัน คือนางไม่มีออร่าพระรองที่จะมาเทียบพระเอกได้เล๊ย มีแต่ออร่าน่ารำคาญ -_- (ทำหน้าเลียนแบบน้องปลื้ม)
โปรดขี่จักรยานแม่บ้านหิ้วข้าวกล่องมาให้น้อง ไม่นึกว่าจะมีวันได้เห็นอิเสี่ยผู้ไฮโซยะโสโอหังคนนั้นขี่จักรยานแม่บ้านรปภ. อิอิ
ส่วนเรื่องโปรดไม่ยิ้มให้ผู้หญิงเป็นครั้งแรกที่น้องปลื้มพูดถึง นั่นก็เพราะผู้หญิงคนนั้นเป็นคู่แข่งของตัวเองต่างหาก
อยากให้เสี่ยไม่ต้องใจดีกับสตรีทุกผู้ทุกคนก็ได้นะ ดีกับคนที่เป็นสุภาพสตรีก็พอ ส่วนชะนีกากๆบางคนก็ไล่ๆไปมั่งเหอะ เบื่อ
เอาจริงๆตอนนี้ยังเม้นท์ถึงลักษณะนิสัยที่อัพเกรดขึ้นของน้องปลื้มไม่ถูก อิชั้นยังมึนๆอยู่เล็กน้อย ขอเวลาตั้งหลักแปบ ฮ่าๆๆ
คนเขียนน่ารักมาก มีบอกด้วยว่าพรุ่งนี้ไม่ได้มา เพราะไม่งั้นพรุ่งนี้เราคงมานั่งชะเง้อคอยาวอยู่หน้าเล้าตั้งแต่ตอนเย็นเก้อแน่เลย ม๊วฟๆ
:mew1:
-
อิจฉาปลื้มนิดๆละ แต่ไม่ใช่เพราะว่าปลื้มมีแต่คนรุมรักนะแต่เพราะปลื้มมีพี่มาโปรดคอยดูแลเอาใจใส่ต่างหาก :heaven
-
ขอบคุณคนแต่งที่น่ารัก
เหมือนฝ่าสงครามเพื่อมาลงให้อ่านเลยนิ o13
อยากให้ปลื้มโดนเสี่ยหอมเสี่ยกอดเสี่ยฟัดหนักๆ อะจึ๋ยหมั่นเคี้ยวแทนอ่ะ o18
ขอบคุณจร้า
รอตอนต่อไปนะจร้า
-
ริ้นไรตอมปลื้มเต็มเลยอ้ะ
ไล่มันไปให้พ้นๆตัวเลยนะปลื้ม
เดี๋ยวมันจะมาสร้างความเดือนร้อนให้
-
:katai2-1: เสี่ยน่ารักมากอ่ะ :hao6:
-
พี่มาโปรดช่วงนี้คือทำอะไรก็ดูหล่อค่ะ รักเลย
ส่วนอิน้องเดย์ อย่าเยอะค่ะตัวเธอ ตัวแค่อยู่ในขั้นจีบนะคะ อย่าทำตัวเป็นเจ้าข้าวเจ้าของ
เกลน่ารักดีออกนะคะ ดูเป็นผู้หญิงที่ไม่เยอะดี อ่อนไหวบ้างกรุบกริบกำลังดีสำหรับผู้หญิง
เธอควรจะได้เจอผู้ชายดีๆที่รักเธอ......สำหรับน้องปลื้มตัดใจเถอะค่ะเกล..ใจเขาไม่ใช่ของเราแต่แรกแล้ว :กอด1:
-
อิพี่โปรดเวอร์ชั่นคนรอนี่มันใจเย็นดีจริงๆ
การแสดงออกมากขึ้น ไม่อมพนำ
น้องปลื้มก็ยังมีใจให้อิพี่โปรดอยู่ อ่านแล้ว
บรรยากาศมันอบอุ่นดี
ค่อยๆเป็นค่อยๆไป พี่โปรดปลื้ม
-
:-[ :-[
-
เศร้าเลยถ้าพรุ่งนี้ไม่ได้อ่าน
รีบกลับมาหากันได้ละ
อยากให้อยู่ด้วยกันอีกครั้ง
-
สู้! สู้!
แต่อยากให้ปลื้มเคลียร์เกลก่อน แต่คาดว่าอีกไม่กี่ตอนนางน่าจะหายไป
เพราะฝีปากปลื้มก็ร้ายกาจอยู่555555555555555555555
-
ละลายกับความน่ารักของเสี่ยโปรด มุ้งมิ้งได้ใจมากๆ เลย
เมื่อไหร่ปลื้มจะใจอ่อนให้เสี่ยนะ
มาตามลุ้นค่าาาา
-
จีบกันหวานหยด หลังจากน้องแง้มใจให้เสี่ยหน่อยเดียว เสี่ยรุกคืบแบบเนียน ๆ เข้ามาเรื่อย ๆ แล้ว
คงรู้แล้วแหละว่าน้องน่ะยังมีใจให้อยู่ ส่วนน้องเองก็แคร์เสี่ยมากขึ้น ๆ ๆ ๆ ทุกที รู้ตัวบ้างมั๊ยน่ะว่าเสี่ยเขาดูออกแล้วนะ
ส่วนน้องเดย์ แม่งอ่อนว่ะ ง๊องแง๊งแบบนี้ ชาตินี้มีเมียลำบาก อาจต้องเป็นเมียแทนซะมากกว่าม๊างงง
คนที่น่ากลัวกว่าน้องเดย์ก็น้องเกลนี่ล่ะจ้ะ พวกที่เหมือนจะใจกว้าง ฉันรอเธออยู่ห่าง ๆ เนี่ยะ เอาจริง ๆ นะแสบใช่เล่น รอดู
-
:L1: :L1: :L1:
-
ปลื้มเล่นตัวนานๆๆๆๆ เอาคืนมั่ง ชิๆ 5555555+
ทีตอนนั้น เสี่ยก็คั่วเด็กเยอะ 55555
-
ฟินคุณยาย ได้คนหล่อมารักษา เอิ้กๆ ระวังน้ำหมากกระจายนะยาย
-
เสี่ยโหมดปั่นจักรยานแม่บ้าน
คงน่าดูเชียว 5555
-
มาดึกแค่ไหนก็อ่านจ้า เพราะเราอ่านตอนเช้าอยู่ดี555555+
รอตอนต่อไปค่า
-
ยัยเกลหล่อนเป็นชะนีคนแรกที่เสี่ยไม่ยิ้มให้นะยะ ปกติเสี่ยโปรยเสน่ห์ตลอดๆแค่ปลายตามองชะนีตายเกลื่อนนนน (เว่อร์เกิ๊นนน)
น้อยเดย์ถ้าอยู่ในเรืีองอืี่นเจ้จะเอ็นดูนายนะ แต่เรืีองนี้เจ้เป็นเด็กเสี่ย เจ้ขอโหวตนายออกจ้าาา เป็นตัวประกอบได้แต่ไม่ให้เป็นพระรองนะแจ๊ะ!!!
เสี่ยยยย แหม!!! เด๋วนี้มีลูกผมจับมงจับมือ ได้ข่าวว่าช่วงแรกๆนี่แทบจะไม่กล้าแตะ แต่ดีแล้วละดูเป็นเสี่ยดี แต่แซวเล่นแป๊บนะ 3ชมแกมีเวลาดูหนัง&กินข้าวกันรึถามจริง??? เสี่ยน่ารักและใส่ใจน้องดีนะอุส่าปั่นจักรยานมาหาแบบว่าทุ่มเทอ่ะ แต่บางทีการดีเว่อร์แบบนี้ก็ทำให้เราสงสัย คือเป็นนิยายมันคงไม่แปลก แต่ถ้าเป็นคนจริงๆก็แค่แอบคิดว่ามันดีไปนะ และจะดีไปได้อีกนานแค่ไหน เราเคยเจอคนแบบนี้ เค้าดีเว่อร์เจ้าชายมาก แต่พอหลังจากเราปฎิเสธเค้าเค้าก็เลิกทำดีกะเรา และพอเค้าไปมีแฟน เราก็เห็นเค้าทำตัวปกติกะแฟนนะไม่ได้เจ้าชายอะไร จากเรื่องนี้เราเลยมองว่าคนที่จะทำดีกับเราหรือจีบเราเราอยากให้เค้าทำตัวปกติ แบบดีเท่าปกติอ่ะไม่ต้องเว่อร์มาก เพราะเราว่าแบบนี้มันฝืน เสี่ยเองก็เหมือนกันคือตอนนี้มันดีนะ แต่ถ้าเป็นแฟนกันไปแล้วหลายๆปียังดีแบบนี้ป่ะ อันนี้มันเหมือนช่วงโปรโมชั่นเลย เราว่าจริงๆเสี่ยเป็นตัวเองก็ดีแล้ว คือเป็นตัวเองแบบปรับปรุงแล้วอะนะมันก็พอแล้ว ใส่ใจน้องห่วงใยน้อง มีอะไรก็พูดคุยกันมากขึ้นไม่ปากแข็งปากหนักมาทำซึนกลัวน้องมันได้ใจ พูดจากันดีๆ แคร์น้องมันก็แสดงออกก็พอแล้ว คือมันคือระดับปกติของมนุษย์เราปฎิบัติต่อคนรัก แต่การกระทำเสี่ยในช่วงนี้เข้าใจได้ว่าเกิดจากความรู้สึกผิดเลยดีเว่อกส่าปกติ แต่ถ้าจะคบกันจริงๆยาวๆเราว่าเป็นตัวเองทั้งคู่จะดีกว่า ปลื้มเองก็เป็นปลื้มเถอะอย่าเป็นร่างทรงเท็นเท็นเลย เอาแนวคิดเค้าว่าปรับให้เหมาะกับตัวเองได้แต่ไม่ใช่ทำตามเค้าไปซะหมด ตัวปลื้มเองก็น่ารักอยู่แล้ว อึนๆมึนๆคิดเองเออเองบ้างก็โอเค ไม่ต้องแกร่งเก่งกล้าไรมากก็ได้มันเรื่องปกติ แค่ทำตัวสบายๆชิลๆเป็นตัวเองก็พอแล้ว
สรุปคือเอาใจช่วยเด็กสองคนนี้ให้รักกันดีๆและเป็นตัวเองกันทั้งคู่ คนเราทิ้งอะไรก็ได้แต่ทิ้งตัวตนของตัวเองไม่ได้ ความรักคือความรักไม่ใช่การรู้สึกดีจากการได้รับเพราะฉะนั้นการทำดีแก่กันเป็นแค่ส่วนประกอบนึงของความรัก แต่ความรักจริงๆคือการรักในตัวตนของกันและกัน ค่อยๆรักและเรียนรู้กันไปนะทั้งสองคน
ปล เป็นนิยายเรื่องแรกที่เราชอบนั่งอ่านคอมเม้นคนอื่นๆด้วย มันสนุกดีเหมือนการเชคเรตติ้งให้เสี่ยไปด้วย 5555
#เด็กเสี่ย
-
:katai5: :katai5: :katai5: :katai5:
-
บอกตรงเปลี่ยนนายเอกเหอะ!!!!!!!!!
ไม่ชอบปลื้มม ไม่ชอบเลย ไม่ชอบ
สิ่งที่ปลื้มทำอยู่เหมือนให้ความหวังคนอื่นไปเรื่อย ถึงจะพูดบอกไปว่ามีคนในใจแล้ว
แต่มันก็ยังไม่ชัดเจน ใช้ไม่ได้
เราสปอยเสี่ย เราเสี่ย สงสารเสี่ยมากตอนนี้
-
เสี่ยใจเย็นขึ้นเยอะเลย ถ้าเป็นเมื่อก่อนน้องเดย์คงได้ลงไปนอนจมกองเลือดแน่เลย
น้องปลื้มก็คงใกล้หมดความอดทนกับเกลและน้องปลื้มแล้วซิ วุ่นวายเหลือเกิ๊นพวกเธอๆ ทั้งหลาย
ก็น้องปลื้มเค้ากำลังให้เวลากับพี่โปรดและตัวเองในการปรับจูนหาจุดที่ต่อกันติดอยู่น้าาาาาาาาาาาาาาาาา
ทำไงได้ น้องปลื้มเค้าก็เสน่ห์เหลือร้ายเช่นกัน แต่ยังไงซะก็ใจอ่อนให้พี่มาโปรดเร็วๆ นะน้องปลื้มมมมมมม
สงสารเสี่ยอ่ะ :hao5:
-
ตอนนี้มาเรื่อยๆ
ตื่นเต้นๆ อยากให้หวานกันเร็วๆ :katai2-1: :hao7:
-
:กอด1:
-
34---พัฒนามากขึ้นแล้วมาโปรด น้องปลื้มใจอ่อนมาหน่อยแหละ
35---สะใจอ่ะน้องเดย์โดนซะบ้าง ปลื้มเคะราชินีมาก
-
พี่โปรดโหมดนี้มันบับบบบบ :hao5:
ยอมตั้งแต่หน้าประตูละอะ ยอมเลย ยอมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม :mew1:
น่ารักไปมั้ยพี่โปรด หนูแพ้ผู้ชายแบบนี้ กรี๊ด พี่โปรดดดดดดดดดดด :impress2: :impress2:
-
หลงรักเสี่ยมากขึ้นทุกวันอ่ะเสี่ยน่ารักอ่ะ
-
ชอบอ่ะ ชีวิตปลื้มนี่มีครบทุกรสชาติดีจริงๆ ตอนแรกไม่ชอบดราม่าแบบหน่วงๆเลย แต่พออ่านไปแล้ว ตัวละครมีพัฒนาการ ที่สมเหตุสมผลดีจัง ถึงดราม่าช่วงกลางแต่ตอนนี้โอเคละ ขอจบสวยๆนะ
เป็นกำลังใจให้คนเขียนค่ะ รอติดตามอยู่
-
พักนี้ปลื้มมีแต่คนต้องการตัวนะ ตั้งแต่หลังทะเลาะกับเสี่ยเนี้ย :a9:
แอบคิดว่าเสี่ยโปรดอาจจะเก็บกด หึงปลื้มแทบตายแต่แสดงออกไม่ได้ มันคงจะอึดอัดน่าดู คิดถึงสมัยก่อนนู้นจังเสี่ยโปรดหึงโหด :laugh:
แต่เสี่ยคงเข้าใจความรู้สึกนี้ที่ปลื้มเป็นอะนะ เพราะเมื่อก่อนตัวเองก็เป็นแบบปลื้มตอนนี้อะรักแต่ไม่มีสิทธิหวงอะไรอย่างนี้
ส่วนน้องรหัสตัวดีของปลื้มดีนะที่เสี่ยเปลี่ยนไปไม่งั้นไม่อยากจะคิด :laugh3:
-
:hao5: :mew2:อารมณ์แบบก็อยากคืนดีอยู่นะ เพราะว่าก็ยังไม่มีใครสู้เค้าได้
แต่แบบแอบงอนให้ง้อก่อนได้มั้ยนะ เพราะเวอร์ชั่นง้อนี่ก็น่ารักไม่หยอกอะไรแบบนี้ป่ะคะน้องปลื้ม
-
แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยย เขินๆ
ปลื้มเห็นความพยายามของพี่โปรดเราก็ดีใจแล้ว
พี่โปรดทำตัวดีขึ้นเยอะเลย :hao7:
-
ปรื้ม รัก พี่ มาโปรดให้มากมากกว่านี่หน่อยสีสงสานพี่โปรด :hao3:
-
พี่โปรด น่ารักที่สุด :really2: :really2: :really2: :really2:
อยากให้นักเขียนสร้าง fanpage ใน facebook
เราชาวติ่งเสี่ยจะได้ไปรวมกลุ่มกัน :katai5:
:katai3:
-
ใจจะขาดแล้ว ดีใจที่มาต่อน้าา T^T
ถ้าไม่คืนดีกันเร็วๆนี้ เราเรียนไม่รู้เรื่องแน่ๆเลยย ฮืออออ
เราอาการหนัก ใจลอยมาเล้าตลอดๆ ไม่ไหวๆ 555555
-
:katai5: :katai5: :katai5: :katai5:
-
จงทำตัวดีตลอดไปนะครับพี่มาโปรด สักวันจะได้เชียร์เสี่ยเต็มหัวใจ
-
:a5:เห็นความสุขที่แท้จริงรออยู่ข้างหน้าเลยอ่ะ..หวังว่าไม่มีมาม่านะ..
-
หึหึหึ ไม่บ่อยครั้งหรอกนะที่เราจะเจอนิยายสักเรื่องหนึ่งแล้วอ่านมันทั้งวันทั้งคืนแบบหลงหัวปักหัวปำ :o8:
ตามอ่านเรื่องนี้มาตั้งแต่เมื่อวานจนถึงตอนนี้ก็ทันสักที.......
มันเป็นเรื่องที่พอเปิดอ่านแล้ว เฮ้ย! ชอบว่ะ คนแต่งดำเนินเรื่องดีอ่ะ อธิบายแบบไม่พร่ำเพรื่อ บอกเล่าทุกอย่างชัดเจน ถึงบางครั้งจะคลุมเครือต้องรอเฉลยจากตอนต่อไปก็เถอะ...
ส่วนคอมเม้นต์เกี่ยวกับเนื้อเรื่อง...ขอยกยอดไปตอนหน้านะครัช เม้นต์นี้ขอชื่นชมคนแต่งก่อน คึคึคึ :impress2:
ยังไงเราก็จะติดตามต่อไปจนจบ...สัญญา :n1:
-
:katai3: :katai3: :katai3:.......จะมาบอกว่าวันนี้มารอหิมะตกในเมืองไทยอ่ะครับ นาถอยากให้หิมะตกจริงๆน่ะ เผื่อจะได้เห็นฉากเสี่ยโปรดเดินจูงมือน้องปลื้ม ท่ามกลางหิมะสีขาว :mew2: :mew2: :mew2: :mew2:...... แต่ก่อนอื่น ต้องไปอาบน้ำก่อนล่ะ หนาวมากมายกรุงเทพช่วงนี้ ผู้แต่งอาบน้ำหรือยังคร้าบ อย่าซักแห้งน่ะ เดี๋ยวน้องปลื้มเลียนแบบ o22 o22 o22 o22 o22 o22 o22 o22 o22
-
ชะแว้บๆเข้ามาดูว่าคนเขียนมาส่งน้องปลื้มกับเสี่ยโปรดหรือยัง: :m7: :m32:
-
มานอนรอตอนใหม่ครับ
-
อ่านไปอ่านมาฉันก็กลายเป็นแม่ยกมาโปรดไปซะแล้ว 555+ newเสี่ยนี่น่ารักมากเลยนะ
แต่น้องปลื้มก็ยังคงอยู่ในใจเสมอ อิอิ
:hao7: :hao7:
-
มาส่องค่ะ ว่ามาต่อรึยัง :mew3:
รออ่านเฮียโปรดอยู่ทุกเมื่อเชื่อวัน บอกเลยว่าติดใจ :hao7: :hao7:
อยากอ่านต่อแล้ววววว :hao6: :hao6: :hao5: :hao5:
-
ฟิน~~ ชอบจัง
เหมือนพอได้ปรับเปลี่ยนอะไรหลายๆอย่างแล้ว มันลงตัวอ่ะ
:กอด1: :กอด1:
-
มารอเสี่ยโปรดครับ
-
มารออ่าน
-
เสี่ยโปรดแลดูน่ารักมากตอนนี้ ตามอ่านแบบnon-stopตั้งแต่เช้าจนกระทั่งตอนนี้ เป็นอะไรที่ถูกใจมากเลยค่ะ
รอตอนต่อไปคะ :katai5: :katai5:
-
วันนี้ไม่มาหรอครับ ไม่เป็นไรรอได้ อิอิ
-
งื้ออออออออ ตอนนี้น่ารักอ่าาาาาา
แม้ว่าหลังๆมานี้คุณน้องปลื้มจะเหวี่ยงเเรงซะเหลือเกิน สงสัยจะได้รับอิทธิพลจากพี่เท็นรวมกับนิสัยจริงๆของน้องเข้าไปด้วยสินะ
ทำไมเรารู้สึกสงสารเจ้าน้องเดย์เวลาโดนปลื้มดุจัง คือรู้หรอกว่าน้องมันทำตัวล้ำเส้นสมควรโดนสั่งสอน
เเต่มันชอบมีอารมณ์สงสารทุกที คือเราชอบคิดว่าถ้าเราโดนใครซักคนทำท่าทาง พูดจาแบบปลื้มใส่คงนอยด์ไปทั้งวันแน่อ่ะ
แต่ก็นั่นเเหล่ะ เราคงไม่ทำนิสัยเเบบเจ้าเดย์เเน่ๆอ่ะ เฮ้ออออออออ หลายอารมณ์ซะจริงฉัน :เฮ้อ:
ส่วนเกลนี่ฉันไม่ได้อะไรมาก ออกจะรำคาญนางนิดๆด้วยซ้ำ(ฉันเกลียดชะนี//เธอก็ชะนีนะ//ก็ฉันสาววายนิ)
สิ่งที่ปลื้มพูดไปเมื่อคราวที่เเล้วเราว่าชัดเจนเเล้วนะ เลิกหวังอะไรลมๆเเล้งๆเหอะ
เเล้วยิ่งเค้าเป็นผู้ชายที่เคยคบกับผู้ชายมาก่อน ณ จุดนี้ ฉันว่าชะนีอย่างเราเดินออกมาเหอะ เจ็บใจซะเปล่าๆ
และเมื่อเธอได้มาเห็นพี่โปรดกับปลื้มเเล้ว ถ้ายังตีมึนไม่เข้าใจ อยากตื้อ ฉันก็....ไม่รู้สินะ o16
ได้อ่านความรู้สึกน้องที่มีต่อพี่โปรดในตอนนี้ ก็ยิ่งมีพลังใจ อร๊ายยยยยยยย :heaven
ใกล้เเล้วสินะ สู้อีกนิดนะพี่โปรด ใกล้จะได้ปลื้มกับมาแล้ว สู้ๆ
เป็นกำลังใจให้ผู้เเต่งและพี่โปรดน้องปลื้มเต็มแม๊กซ์ และติดตามตอนต่อไปอย่างใกลชิดค่าาา
:กอด1: :L2:
-
ฮร่าาาาา....อ่านรวดเดียว 35 ตอน //อ่านไปชาร์ตแบทไปด้วย...เสียวแบทระเบิดเหมือนกันนะเนี่ย :m23:
ขอเป็นติ่งเฮียโปรดอีกคน ประทับใจสุดก็อีตอนเฮียโปรดขี่จักรยานลุงยามเอาข้าวมาส่งให้น้องปลื้มเนี่ยแหละ
จิกหมอนแทบขาด :m3: รอตอนต่อไปคับ
-
อ๊ายยย เฮียน่ารักอ่ะะะะ :o8:
แต่จะมีดราม่าอีกหรือป่าวเนี้ย :ling3: ไม่ค่อยอยากให้มีดราม่าเลยทำใจไม่ได้ :ling1:
คิดถึงคนเขียน :m15:
-
ติ่งมาตามพ่อโปรด
พ่อคุณของป้า
ออกสักทีเถอะลูก
เพลาเพียงชั่วเคี้ยวหมากแหลกที่พ่อหายไป
ใจป้าก็แทบขาด
รีบๆมา
ป้าจะได้มีกำลังใจไปเรียน
-
วันก่อน 0.01 ซม. วันนี้จับมือแล้ว :mc4:
-
มารอพี่โปรด กับน้องปลื้มมมม :mew1: :laugh:
-
ตอนที่ 36
“เสน่ห์แรงเชียวเดี๋ยวนี้ ตอนเช้าก็เด็กปีหนึ่ง ตอนกลางวันก็เพื่อนต่างมอ เดี๋ยวตกเย็นว่าที่คุณหมอคงมา ว่าแต่จะเลือกคนไหนครับคุณ หุหุ” คุณเฟรนที่โยนลูกเปตองเสร็จแล้วหันมาพูดกับผมที่รอคิวโยนถัดจากเขา
ตอนนี้บ่ายสามโมง ผม คุณเฟรน และไก่ ประธานชั้นปีควบตำแหน่งเพื่อนร่วมทีมเปตองอีกคน นัดกันมาซ้อมที่สนามเปตองของคณะ ที่จริงผมกับคุณเฟรนไม่ค่อยสนใจเท่าไหร่นะ แต่เห็นว่าไก่มุ่งมั่นอยากชนะเลิศ พวกเราเลยต้องมากัน
“ถ้าเป็นไปได้ผมก็ไม่อยากเลือกใครนะ ผมอยู่อย่างนี้ก็มีความสุขแล้ว”
“จริงเหรอออออออออ นึกว่ากำลังเอนเอียงไปทางว่าที่หมอรูปหล่อ”
“ฮ่าๆ เห็นเป็นอย่างนั้นเหรอครับ”
“ก็นะ~ วัวเคยค้าม้าเคยขี่”
“แต่ถ้าเจอม้าที่พันธุ์ดีกว่า ก็ไม่แน่นะครับ หึหึ”
“มึงกะควบสาม?”
ผมมองหน้าคุณเฟรนก่อนจะหัวเราะออกมา
“แค่คนเดียวผมยังรับมือไม่ค่อยได้ ไม่มีปัญญาควบสามหรอกครับ”
“จะรอดู”
“โห นี่มาติดตามอะไรชีวิตผมเนี่ย อันฟอลโล่ไปซะ”
“ม่ายยยยยยย~”
คุณเฟรนฉีกยิ้มอย่างน่ารัก ก่อนจะเดินไปหาไก่ที่กำลังเพ่งสมาธิดูระยะห่างของลูกเปตองห้าลูกในสนาม แล้วตะโกนมาเร่งให้ผมโยนไปอีก เป็นกีฬาที่สนุกทีเดียวนะ ไม่น่าเบื่อเลย ผมเคยเล่นตอนอยู่มัธยม กีฬาสีทีไรผมต้องได้ลงทุกที (พวกเพื่อนผู้ชายในห้องมีแต่คนอยากเตะฟุตบอล) เพราะสำหรับผมที่เป็นโรคฮีโมฟีเลียแล้ว พ่อไม่ยอมให้เล่นกีฬาที่ต้องปะทะร่างกายกันแรงๆ อย่างพวกบาสเก็ตบอล หรือฟุตบอลอะไรอย่างนั้น แต่พ่ออาจจะลืมคิดไปนะว่าถ้าลูกเปตองหนักๆ นี่หล่นใส่เท้าผมก็มีสิทธิ์เจ็บหนักเหมือนกัน -_-
กว่าจะเลิกซ้อมเปตองก็ปาเข้าไปเกือบสี่โมงครึ่ง พี่โปรดโทรมาบอกว่าเรียนเลคเชอร์เสร็จแล้ว กำลังจะเอาข้าวมาให้ ให้ผมไปรอที่โรงอาหารคณะ ผมกับคุณเฟรนเลยพร้อมใจกันมานั่งหลบแดดอยู่ที่นี่ ส่วนไก่ขอตัวกลับบ้านเพราะต้องรีบไปเช็คซับไทยของรายการ EXO Showtime ผมพอจะรู้จักรายการนี้อยู่บ้างเพราะพี่ยินดีทวิตบ่อยๆ กล่าวอ้างถึง เฮียเงิงที่มาวินทุก EP เอาจริงๆ ผมก็ได้แต่งงว่าเฮียเงิงเป็นใคร บอยแบนด์เกาหลีมีคนชื่อเงิงด้วยเหรอ =_=; อาการหนักแล้วพี่สาวผม
“พี่ปลื้ม ผมนั่งด้วยนะ” น้องเดย์ที่โผล่มาจากด้านซ้ายมือ มาพร้อมกับถ้วยก๋วยเตี๋ยว กำลังส่งยิ้มมาให้ผม
“โต๊ะว่างก็มีตั้งเยอะ -_- อยากนั่งก็นั่งเถอะครับ” ผมตอบอย่างเอือมๆ เพราะน้องเดย์เป็นประเภทถึงไล่ก็ไม่ไปนั่นแหละ เลยขี้เกียจพูดอะไรให้มากความ
“พี่ปลื้มหิวมั้ย อยากกินอะไรรึเปล่า เดี๋ยวผมไปซื้อมาให้”
ทำไมไม่นั่งกินไปเงียบๆ นะ -*-
“ไม่ครับ”
“เดี๋ยวปลื้มมันมีคนเอาข้าวมาให้ แต่พี่ยังไม่มี เพราะฉะนั้นช่วยไปซื้อให้พี่ทีครับน้อง บะหมี่หมูตุ๋นพิเศษ รีบไปรีบมาครับ” คุณเฟรนที่แทรกบทสนทนาเข้ามา สั่งเสร็จก็หันไปเล่นมือถือตัวเองต่อ น้องเดย์ทำหน้าเซ็งๆ แต่ก็ยอมลุกไปซื้อให้
“ปลื้ม ดูนี่ เสี่ยขึ้นสเตตัสด่าใครวะ?”
คุณเฟรนยื่นมือถือของเขามาให้ผมดู ฟีดข่าวที่กำลังโชว์สเตตัสของเพื่อนเฟซคุณเฟรนนั้นมีอยู่สเตตัสหนึ่งที่สะดุดตาเพราะคนกดไลค์ถล่มทลายกันเลยทีเดียว
'ไม่อยากด่าผู้หญิงนะครับ เพราะเพศเดียวกับคุณแม่ #ผมให้เกียรติคุณแล้วก็ช่วยให้เกียรติผมบ้างนะครับ'
พี่โปรดเป็นประเภทสามเดือนครั้งอัพเดทสเตตัสตัวเองที แต่ถ้าพี่แกอัพเมื่อไหร่ล่ะฮือฮากันใหญ่เลย ที่เห็นหน้าวอลรกๆ น่ะเจ้าตัวไม่ได้อะไรหรอก คนอื่นพากันมาโพสมากกว่า แถมสเตตัสนี้มีแต่คนมาคอมเม้นว่าใครทำอะไรพี่โปรด ชะนีนางนั้นเป็นใคร กล้าดียังไงมาทำร้ายพี่โปรดของพวกเธอ บลาๆๆๆๆๆ
คือ...ความจริงอาจจะไม่มีอะไรนะ แต่คนเม้นนี่คิดกันไปไกล -_- มโนเก่งกันจริงๆ
“เกลรึเปล่า” คุณเฟรนออกความเห็น
“ไม่ใช่หรอก พี่โปรดจะด่าเกลทำไม”
“ก็จะมาแย่งมึงไง”
“บ้าแล้ว ทำอย่างนั้นก็ตุ๊ดเต็มที คงมีใครไปทำอะไรให้เหลืออดจริงๆ นั่นแหละ”
“แหมๆ รู้ใจกันเหลือเกินนะ”
“รู้ใจใครเหรอครับ” น้องเดย์กลับมาแล้ว แถมยังเสือกเข้ามาในบทสนทนาด้วย
“ผัวเก่า”
“หือ? ผัวเก่าใครเหรอพี่”
“พี่รหัสมึงไง”
“ง่ะ -*-”
จบประโยคด้วยเสียงเซื่องๆ แล้วบางทีผมก็อดสงสารไม่ได้ คือท่าทางหูลู่หางตกของมันนี่ใครเห็นก็ต้องใจอ่อนนะ มันเหมือนเด็กเกรียนที่เพิ่งผ่านวัยมัธยมปลายมาหมาดๆ ยังไม่รู้เหนือรู้ใต้ก็ต้องมาใช้ชีวิตมหาลัยแล้ว เอาจริงๆ ก็ไม่ได้เกลียดอะไรมันหรอก แค่รำคาญมากกว่า -O-;
“พี่ปลื้ม”
“....”
“รำคาญผมมากเลยเหรอ”
“....”
“ขอโทษครับ ผมก็แค่อยากอยู่ใกล้ๆ”
“....”
“ผมเพิ่งเคยตกหลุมรักใครตั้งแต่แรกเห็นเป็นครั้งแรก พี่ปลื้มอย่ารำคาญผมเลยนะ...”
ผมกำลังจะบอกน้องเดย์ว่าหยุดดราม่าใส่ผมได้แล้ว ก็พอดีกับที่พี่โปรดโผล่หน้านิ่งๆ มาให้เห็น ทำให้ผมต้องเบี่ยงความสนใจไป
“หวัดดีครับพี่” คุณเฟรนยกมือไหว้พี่โปรด แล้วก้มหน้ากินก๋วยเตี๋ยวของตัวเองต่อ
“หวัดดีเฟรน ส่วนน้องคนนี้กินหมดแล้วช่วยลุกไปด้วยครับ เกะกะ -_-”
โห แสดงว่าอารมณ์ไม่ดีขั้นติดลบเลยล่ะอย่างนี้ ใครมันกล้ากระตุกหนวดสิงโตครับ?
น้องเดย์ชักสีหน้าไม่พอใจ เห็นน้องกำลังจะหันไปไฟท์กับพี่โปรด ผมเลยรีบเบรกไว้ซะก่อน
“เดย์ ไปก่อนครับ ไว้คุยกันทีหลัง”
“พี่ปลื้ม...”
“พี่บอกให้ไปก่อน -_-”
“ก็ได้ แล้วผมจะโทรหา”
คิ้วของพี่โปรดยิ่งขมวดเข้าไปอีก ผมเลยส่งสายตาให้น้องเดย์รีบไปให้ไว พอน้องเดย์เดินจากไปพร้อมกับสายตาของพี่โปรดที่มองตามไปติดๆ แล้ว ผมก็สะกิดมือเรียวยาวของเขาไปสองที เพราะสะกิดทีไรแม่งไม่ยอมละสายตาจากน้องเดย์เลย
“โมโหอะไรมา” ผมถามขึ้นหลังจากที่พี่โปรดยอมนั่งลง
เขาไม่ตอบในทันที แต่กลับเอาข้าวกล่องที่เห็นถือติดมือมา วางลงตรงหน้าผม
“พี่ ผมถาม”
“ก็ไม่มีอะไร”
“ไม่มีอะไรแล้วดูทำหน้า”
พี่โปรดถอนหายใจออกมา ก่อนจะตอบผมว่า
“หงุดหงิดสายรหัสนิดหน่อย”
“สายรหัสใคร? ผม?”
“ไม่ใช่ สายรหัสพี่เอง”
“น้องส้ม?”
“ทำไมรู้”
“ก็สายพี่มีผู้หญิงคนเดียว”
“อือ ช่างเถอะ หิวยัง ถ้าหิวก็กิน ไม่หิวก็เอากลับไปกินที่ห้อง”
ผมสำรวจข้าวกล่อง พร้อมกับใช้มือแตะดูแล้ว เหมือนจะยังร้อนๆ อยู่
“ทำไมซื้อกล่องใหม่มาให้ผม กล่องเดิมไปไหน”
“ให้หมากินไปแล้ว”
“โห ดูทำ -*-”
“ก็ไอ้แด๊กมันหิว เลยให้มันกิน”
“หมาใครชื่อแด๊ก”
“ไม่รู้ว่าใครเป็นเจ้าของ แต่มันมาที่โรงบาลบ่อยๆ แล้วก็กินจุมาก ตอนแรกจะตั้งชื่อว่าแดก แต่ไอ้อาร์มบอกไม่สุภาพ เลยเรียกว่าแด๊กแทน”
-_- ครับ ผมขอขอบคุณพี่อาร์มมา ณ ที่นี้ด้วยครับ เห็นหล่อๆ อย่างนี้แต่เซ้นการตั้งชื่อให้สัตว์เลี้ยงของพี่โปรดอยู่ในระดับติดลบเลยนะ
“คุยกันอยู่สองคนเลยนะ นี่จะให้ผมย้ายไปนั่งโต๊ะอื่นมั้ยเนี่ย หุหุ”
ความจริงผมก็เกือบลืมคุณเฟรนไปแล้วนะ -O-; ทำไมอย่างนั้นล่ะ เพราะเขานั่งเงียบๆ หรือเปล่า?
“คุณเฟรนไม่พูดล่ะครับ”
“ก็ไม่มีใครถาม กูจะพูดทำไม หุหุ ล้อเล่นๆ พี่โปรด ผมฝากไอ้ปลื้มมันด้วยนะพี่ พอดีผมมีนัด ต้องรีบไป”
“ครับ ไม่ต้องห่วง”
“นัดกับใครอ่ะ” ผมถามในขณะที่มือก็ช่วยคุณเฟรนเก็บเอกสารที่เขาเอาออกมาอ่านทวนเพราะมีควิซพรุ่งนี้เพื่อฆ่าเวลา
“ไม่บอก ไปแล้วๆ ฝากเก็บถ้วยด้วย แต้งกิ้วววว”
คุณเฟรนเดินจากไปอย่างรวดเร็ว เขาไม่ได้จะเปิดโอกาสให้ผมกับพี่โปรดอยู่ด้วยกันหรอก เพราะเขาก็ไม่ได้ให้เครดิตอะไรกับพี่โปรดมากนัก แต่เขาคงมีนัดจริงๆ ...คงนัดกับใครสักคนที่ไลน์มาหาก่อนหน้าที่พี่โปรดจะมา
อ่า...เหลือกันอยู่สองคน...ทำไงอ่ะ -O-; ผมหันมองซ้ายมองขวา เออ ก็นะ ไม่ได้มีแค่สองคนนี่หว่า โต๊ะอื่นเขาก็นั่งกันอยู่ ไม่ใกล้ไม่ไกล แต่ทำไมรู้สึก...เหมือนไม่มีคนอื่นอยู่เลย ระ...รู้สึกแปลกๆ แฮะ
“ไม่สบายตรงไหนบอกหมอสิครับ ^^” จู่ๆ ผู้ชายที่นั่งอยู่ตรงข้ามก็พูดขึ้นมาด้วยเสียงทุ้มที่น่าฟัง รอยยิ้มก็แสนจะน่ามอง แต่ผมมองไม่ได้...ไม่รู้ทำไม ถึงอยากจะก้มหน้ามองข้าวกล่องไปให้นานๆ เอาให้นานจนกว่าเขาจะเลิกมองแล้วเลิกยิ้มให้ผมสักที
“สบายดี”
“สบายดีแล้วทำไมหน้าแดง...”
“ก็...”
“หืมมม ^^”
ผมจะตายแล้ว...กำลังจะตายจริงๆ ถ้าหัวใจยังไม่หยุดเต้นรัว เขาทำอะไร ทำอะไรไปมากกว่ามองผม ยิ้มให้ผม แล้วก็...จับมือผมไว้แล้วลูบเบาๆ หรือเปล่า
ระ...เรื่องธรรมดานะ แต่ทำไมรู้สึก...
“ปลื้ม พรุ่งนี้ดูหนังเรื่องอะไรดี”
“ไม่รู้”
“เด็กน้อยเป็นอะไรหว่า ไหนขอพี่ดูหน้าหน่อย”
ก็แค่คุณเฟรนไม่อยู่ ก็แค่ไม่มีใครเข้ามารบกวน ก็แค่...เขานั่งอยู่ตรงข้ามแล้วมือที่เปลี่ยนจากมือผมมาลูบที่แก้มเบาๆ มันก็แค่นี้ แล้วทำไมผมต้องรู้สึกจะระเบิดตัวตายให้ได้ด้วยก็ไม่รู้ -///-
“หื้ออออ พี่โปรด ปล่อยเลย เดี๋ยวหน้าเป็นสิว”
“สิวยังจะกล้าขึ้นเหรอ O_O”
“อ่ะ...” เดี๋ยวนะ เขาว่าผมรึเปล่า คำถามมันแปลกไปไหม หน็อย ไอ้พี่โปรด ชักจะกล้าขึ้นทุกวัน
“ว่าเหรอ พี่ว่าผมเหรอ หือออออ!!”
“โอยยยย ปลื้มมม พอแล้วๆ พี่เจ็บ”
ผมหยิกแขนพี่โปรดเบาๆ แต่ไม่รู้ทำไมคนตัวโตมันถึงร้องได้โอเว่อขนาดนี้ เห็นพี่โปรดโอดโอยจนพอใจแล้วผมเลยปล่อย เห็นแขนขาวๆ ขึ้นรอยแดงเหมือนกัน แต่ไม่สนใจหรอก เขาถึกจะตาย
“ตัวเล็กนิดเดียวแต่กัดเจ็บจริงๆ”
“ไม่ได้กัด หยิกอ่ะ หยิกอย่างนี้ไง”
ผมทำท่าจะเข้าไปหยิกแขนพี่โปรดอีกรอบ เขาเลยขยับแขนหนีนิ้วผมอย่างรวดเร็ว
“ไม่เอาแล้ว เจ็บจริงๆ นะ นี่ ดูแขน แดงเลยเห็นมั้ย”
“ไหน แดงตรงไหน ไม่เห็นเลย”
“ตาบอด”
“เอาอีกสักทีดีไหมเนี่ย ปากดีจริงๆ”
พี่โปรดอมยิ้ม ก่อนจะเอามือผมที่กำลังจะยื่นไปหยิกแขนเขาไปจับไว้ อ่ะ... -///-
“ปลื้ม คืนนี้รอโทรศัพท์พี่นะ...อย่าเพิ่งคุยกับคนอื่น”
“ก็ถ้ามีคนโทรมาก่อน...”
“ไม่รับไม่ได้เหรอ...”
“....”
“เวลาขึ้นรอสายแล้วพี่...รู้สึกไม่ดี เพราะรู้ว่าปลื้มกำลังคุยกับคนอื่น”
“ผมบอกพี่แล้วว่า...ไม่ใช่แค่พี่ที่ได้โอกาส”
“พี่รู้...แต่ก็เป็นแค่คำขอร้อง ปลื้มจะไม่ทำตามก็ได้”
ผมก็ไม่รู้จะพูดยังไง... พี่โปรดมักโทรมาในเวลาที่ผมกำลังคุยกับเกลเสมอ ผมยอมรับนะว่าผมคุยกับเกลแล้วสนุกดี เธอมักจะมีเรื่องมาเล่าให้ฟัง เหมือนเพื่อนคุยกันมากกว่า ทำให้เวลากลางคืนขณะที่ผมกำลังรอโทรศัพท์จากใครบางคน...ไม่เงียบเหงาจนเกินไป กับเกลเราคุยกันไม่นาน ไม่เคยเกินสิบนาที พี่โปรดจะโทรเข้ามาแล้วผมก็ต้องขอวางสายจากเกลแล้วรับสายพี่โปรด และผมปล่อยให้มันเป็นอย่างนี้อยู่หลายต่อหลายครั้ง
“ปลื้ม ถ้าพร้อมจะเริ่มใหม่กับคนอื่นแล้ว...ไม่ต้องลังเลนะ พี่ไม่เป็นไร”
“....”
“พี่ไม่อยากเห็นปลื้มต้องทุกข์ใจเพราะพี่อีก ถ้าพี่ทำอะไรให้ลำบากใจปลื้มบอกพี่ได้ ไม่ต้องเกรงใจ”
ผมบีบมือพี่โปรดเบาๆ เขายังยิ้มให้เหมือนเดิม เป็นรอยยิ้มที่อบอุ่นที่มักจะมีให้กับผมเสมอ ไม่ว่าจะเป็นเมื่อก่อนหรือตอนนี้
“ที่ทำให้ไป...พี่ไม่ได้หวังอะไรจริงๆ”
“อือ ผมรู้”
“ปลื้มไม่รู้หรอก เพราะพี่โกหก”
“พี่โปรด!”
“ฮ่าๆๆ” เมื่อกี้ยังทำหน้าเป็นพระเอกดราม่าให้ผมสงสารอยู่เลยนะ แต่เห็นหัวเราะอย่างนี้แล้วสงสารไม่ลงจริงๆ -*- คนบ้าอะไร หัวเราะได้หล่อขนาดนี้ (ทำไมผมต้องชมเขาตลอดด้วย โอ้ยยยยย)
“ไม่ต้องหัวเราะเลยนะ หวังอะไรอยู่พูดมา”
“ไม่ ^^”
“พี่โปรดดดดด พูดมาเลย ไม่งั้นหยิกนะ”
พี่โปรดหัวเราะเบาๆ ก่อนใบหน้าหล่อเหลาที่แฝงไปด้วยความจริงจังของเขาจะมองตรงมาที่ผม
“ก็หวัง...ให้ปลื้มมีความสุข แค่นั้นเอง”
เย้ดดดดดดดด พี่ไปดูหนังเรื่องไหนมา ไปลอกคำพูดพระเอกมาทั้งดุ้นเลยเหรอเนี่ยยยยยย ปกติเคยเห็นสนใจแต่สารคดีงูผสมพันธุ์กัน -///-
“แค่นี้? -///-”
“อือ”
“โกหกอีกป้ะ”
พยักหน้า? พี่พยักหน้าทำเพื่อ????
“อะไรของพี่เนี่ย -///-”
“ก็ยังหวังไว้อีกอย่างไง”
“แล้วไม่พูดมาให้หมด ต้องให้ถามด้วย” ดูทำหน้านะ น่าหยิกจริงๆ เลย -*-
“ถ้าพูดหมดเดี๋ยวไม่ได้เห็นปลื้มเขินอีก”
“ไอ้...”
“ห้ามหยาบใส่พี่ -_-”
นี่ครับ นิสัยนี้ไม่เคยเปลี่ยน ชี้หน้าปรามกันเลยทีเดียว -*-
“เออๆ ไม่อยากรู้แล้ว”
“ก็ดี จะได้เก็บไว้ทำคะแนนวันอื่น”
“พี่อ่ะคะแนนติดลบไปแล้วห้าร้อยล้านแต้ม”
“โห ทำกันได้นะคนเรา -_-”
“แล้วมัวมาอึนอยู่นี่ พี่ไม่ต้องรีบไปราวน์วอร์ดรึไง”
“เออจริง กี่โมงแล้วเนี่ย”
“จะหกโมงแล้ว”
“ปั๊ดดดดดด แล้วไม่บอก พี่ปั่นจักรยานมาอ่ะ -*-”
“เอ้า แล้วรถพี่อ่ะ”
“ไอ้ซอลยืมไปรับเมีย -*-”
“เจริญครับ -_-”
“งั้นพี่ไปแล้วนะ ดึกๆ จะโทรหา กลับบ้านดีๆ ล่ะ ถึงแล้วไลน์มาบอกด้วยนะ โอเค๊”
“โอเคๆ”
พี่โปรดยิ้มให้ผมอีกที ขยี้หัวผมเบาๆ ก่อนจะรีบวิ่งไป ผมมองตามก็เห็นว่าเขาเอาจักรยานมาจริงๆ คันเดิมสีเดิมเด้ะ เอาเถอะครับ อวยพรให้พี่โชคดีไปทันเวลานะ ต่อให้จะปั่นจนขาขวิดก็ต้องไปให้ทันนะครับ ผมเป็นกำลังใจให้ ฮ่าๆ ^^
.....................................To be continue......................................
ขอบคุณสำหรับการรอคอยค่ะ เพิ่งมาถึงห้อง รีบมาอัพให้เลย อ่านทวนแล้วก็...ไปกันแบบช้าๆ :m5:
เราเห็นความคิดเห็นหนึ่งที่บอกว่าอยากให้มีแฟนเพจของพี่โปรด :m3: อยากมีเหมือนกันแต่ไม่กล้าตั้ง ฮ่าๆๆ กลัวแป้ก :give2:
เสี่ยก็มีมุมหลุดเหมือนกันนะ ไม่ใช่พระเอกหนังนะเฮ้ยจะได้เก๊กตลอด :laugh:
ถึงอซฟ. เฮียคริสในโชว์ไทม์กับบนเวทีต่างกันใช่ไหม นั่นล่ะะะะะะ เสี่ยก็เช่นกัน :m23: แต่ยังไม่อลังการถึงขนาดอยากท่องกาแล็คซี่ :a1:
ตอนหน้า เราจะพาคุณไปไฝว์กับศัตรูหัวใจของเสียกัน พร้อมกับเปิดเผยความสามารถที่แฝงเร้นอย่างที่ไม่เคยเปิดเผยตอนไหนมาก่อนของพี่โปรด 55555 (นี่ก็พูดซะเว่อ ไม่มีไรร๊อก :m28:)
ขอบคุณทุกความคิดเห็นและกำลังใจจากผู้อ่านทุกเพศทุกวัยค่ะ รักพวกคุณเช่นกัน
ตอนนี้เราอยู่ด้วยกันมาก็เจ็ดสิบห้าเปอร์เซ็นของเรื่องได้แล้วมั้ง อีกยี่สิบห้า อดทนติดตามกันต่อไปจนถึงบทสรุปนะจ้ะ
อย่าไว้ใจกับความหวาน เพราะคนเขียนนางชอบสร้างเรื่อง ถึงจะเหลืออีกไม่เยอะ แต่เราก็อยากให้ทุกอย่างเป็นไปอย่างที่เราคิดไว้ ไม่ไปต่อด้วยกันไม่เป็นไรค่ะ แค่อย่ามาเม้นว่า เลิกอ่านแล้ว ก็พอ อิฉันเสียความรู้สึก :a14: o7 :o7: :sad2:
แล้วพบกัน ตอนหน้า
-
รอตอนหน้าอย่างใจจดจ่อ!!
-
ฉันเปิดมารอพี่ทุกวันเลย ^^
-
สมน้ำหน้าอิส้ม จัดหนักเลยเสี่ย
-
ตอนหน้าเสี่ยจะไฝว้กะใครหนอ สงสัย นังหนูเกลหรืออิน้องเดย์กันแน่
แต่ที่แน่ๆขอสมน้ำหน้าอินังน้องส้วมแปรบบบ ฮ่าาาา ถึงเวลาเสี่ยเหลืออดแล้วนะอิหนูเอ๊ย ตัดสายรหัสเลย ชิ่ววว
แค้นนี้ที่เคยด่าว่าน้องปลื้มไว้ไม่มีลืมแน่ๆ ชั้นหมั่นไส้หล่อนมาข้ามปีข้ามชาติแล้ว อยากให้ลงรายละเอียดหน่อย ฮุฮิ
ช่วงนี้น้องปลื้มเริ่มอาการหนักนะ มีขงมีเขินตัวจะแตกแก้มจะระเบิด แค่โปรดมานั่งตรงข้ามพูดเสียงหล่อๆยิ้มให้นิดๆ อิอิ
ชอบที่เรียกน้องว่าเด็กน้อย น่ารักจังเลย รู้สึกมาโปรดเวอร์ชั่นนี้ดูเป็นปุถุชนคนธรรมดาที่เข้าถึงได้ง่าย(และน่าเข้าหา)อย่างไรมิรู้
ไม่เหมือนเมื่อก่อนที่อิชั้นรู้สึกอยากจะเตะโด่งนางวันละสามเวลาหลังอาหารตลอด ฮ่าๆๆ
ว่าแต่คุณเฟรนมีนัดกับใครที่ไหนอย่างไรคะ สงสัยเนะ
:katai3:
-
นั่นแน่...เริ่มหวานกันละ :hao7:
-
:mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
-
ตอนนี้เค้าเขิน >///<
ศัตรูหัวใจ เดย์ หรือ เกล อ่ะ ความสามารถแฝงเร้นจะเกี่ยวกับสองคนนี้ไหม ว่าแต่ความแฝงเร้นคงจะมากกว่าการตั้งชื่อสัตว์นะ แดก เอิ่ม จะมีใครตั้งชื่อนี้อยู่จริง ๆ ไหมเนี่ยเสี่ยค๊า
ป.ล. แอบสงสัยล่ะว่าคนที่เฟรนไปหาเป็นใคร จะใช่กิมไหม หรือใครอื่น และอยากรู้จังส้มทำอะไรให้เสี่ยโกรธคงเป็นเรื่องปลื้มแน่เลย ชีเป็นนางอิจฉาตัวจริง
-
อร๊ายยยยยย ใกล้จะจบแล้วหรอเนี้ยยยย :katai4:
อีส้มเมื่อไรชื่อแกจะออกไปจากนิยายเรื่องนี้สักที :fcuk:
น้องเกลเลิกหวังเถอะคะ ไม่ดีหรอกนะ ผัวเราเมียคนอื่น จะเอาหรอคะ 5555 o12
แอบสงสารน้องเดย์เบาๆ o18
-
:hao7:
-
พี่โปรดตั้งชือหมาได้น่ารักมาก :mew5:
-
เอิ๊กๆๆๆๆแอบมีเฮียคริสด้วยอ่าาาาาาา :katai3: ตอนนี้เสี่ยน่ารักๆๆๆ :katai2-1: ทำแต้มต่อไปนะเสี่ย สู้ๆๆๆๆๆๆๆๆ o13
-
อิอิ เปิดมาก็ได้อ่านเลยมันแสนจะอารมณ์ดี
รอดูสเปเชี่ยลสกิลของเสี่ยนะคะ (จะพูดให้หรู? ทำเพื่อ หุหุ)
เขินแทนปลื้มอ่ะจริงจัง :bye2: :hao7:
-
มาแล้วๆ
ตามอ่านค่า~
:hao7: :hao7:
-
อยากรู้มากกว่า คือ พี่โปรดจะจัดการน้องส้มยังไง
ว่าแต่พี่โปรดรู้ยังเนี่ยว่าหนึ่งในตัวการที่ทำให้พี่โปรดกะปลื้มเลิกรา คือ น้องส้มเนี่ย ??
-
เสี่ย บางทีถ้าผู้หญิงมันเชี่ยมากก็ไม่ต้องคำนึงถึงเพศแม่หรอก เราควรให้เกียรติเฉพาะกับคนที่คู่ควรที่จะให้นะ จัดหนัดจัดเต็มได้แล้วอินี่ ปล่อยมันลอยนวลมานานเกินไปแล้ว
เสี่ยจะไฝล์กับใคร ใครกล้าหือออกับเสี่ยนอกจากน้องปลื้ม กร๊ากกกกก จัดไปเสี่ยอย่าให้เสียชื่อ แต่อย่าลืมความรู้สึกน้องสำคัญที่สุด
รู้ไหมทุกวันนี้ติ่งเสี่ยแบบอิฉัน ยังคงคิดเสมอว่า ความสุขที่เห็นมันอาจเป็นแค่ฝันกลางวันของเสี่ยมัน เชื่อไหมเสี่ยกับติ่งคงคิดเหมือนกันว่า ปลื้มอาจจะมีรักกับใครครั้งต่อไปคงที่ไม่ใช่เสี่ย
ความรู้สึกลึกๆอิฉันบอกว่า ความทุกข์ของเสี่ยยังไม่หมดแค่นี้ แต่เราก็ยังเชื่อในความรู้สึกของเสี่ยและปลื้ม
-
:-[ :-[
-
น้องปลื้มเอียงแล้วอ่ะ จะสงสารหรือสมน้ำหน้าเดย์ดีนะ...แต่น้องดูน่ารำคาญจริงๆนะ ดูเวิ่นเว้อไปหน่อยเมื่อต้องเอามาเทียบกับเฮียโปรด :hao3:
-
บรรยากาศเริ่มกลับมาเป็นสีชมพูแล้วอ่ะ ดีใจๆ :impress2:
-
วันนี้รู้สึกว่าจะได้อ่านอีกตอนหนึ่งแน่เลยอ่ะ :hao3:
-
เสี่ยมา เสี่ยมา :hao5:
-
:กอด1: มาแว้วววววว
เขิลลลลลเลยยยย หวานละมุนละไมเรยยยตอนนี้ :o8:
# เสี่ยน่ารักทำไมใกล้จบแล้วหรอเนี่ยยย
ก็ยังเชียร์ให้พี่โประกับน้องปลื้ม
ขอให้ลงเอยกันได้ด้วยดี แฮปปี้มีความสุขเหมือนเดิม :กอด1:
ขอบคุณคนเขียนนะคะ :L2:
รักษาสุขภาพด้วยนะคะ :กอด1:
แอบอ่านตอนทอล์คท้ายๆ ของคนเขียนก็แอบหวั่นใจ แต่ยังไง
เราขอเชื่อมั่นในตัวคนเขียนอยู่ดีนะ ยังไงก็แ้ล้วแต่ เราก็จะอ่านต่อไปจร้าาา
รัักคนเขียนนะคะ :mew1:
#ติ่งพี่มาโปรด
-
ทำไมน่ารักกกกกก :man1:
เราชอบปลื้มเวอร์ชั่นใหม่นะ อะไรที่ไม่ชอบก็พูดออกมาตรงๆเลยคือมันดีกว่าแต่ก่อนที่เอาแต่เก็บเอาแต่เงียบ o13
อิพี่โปรดนางน่ารักมากขึ้นเป็นกองๆๆ สัมผัสได้ถึงความอบอุ่นทะเล้นขี้เล่นมุ้งมิ้ง เดี๋ยวนี้เริ่มมีออร่าความเป็นพระเอกจับละจริงๆ :กอด1:
ปล. น้องปลื้มจย๋าไปอยู่ไหนมาไม่รู้จักอพค Chicken is not my style อ่ะออกจะดัง :m20:
-
เฮียสู้ๆ ช่วงนี้กองเชียร์เฮียเยอะ
ลุ้นให้น้องปลื้มกลับไปหาเฮียเหมือนเดิมนะค่ะ
-
หวานเบาๆ แบบละมุนมุ้งมิ้ง
-
หวานอ่ะ หวานนนนนนนน แต่จะเป็นน้ำตาลเคลือบยาพิษหรือเปล่า??? :katai1:
เสี่ยน่ารักอ่ะ นางทำตีวดีขึ้นมากอ่ะ ชัดเจนด้วย เลิฟๆ
ตอนหน้าเสี่ยจะจัดหนักกับใครน้อ เกลแน่เลย สู้เค้านะเสี่ย ยังไงเค้าก็อยู่ข้างเสี่ยอยู่แล้ว! o18
-
น่ารักและหวานเว่อร์
ชอบๆ ชอบพี่โปรดเวอร์ชั่นนี้ :o8:
ปลื้มใจอ่อนไวๆหน่อยสิจ้ะ ลุ้นจะแย่แล้วว
-
บอกได้อย่างเดียว...มุ้งมิ้ง~
กรี๊ดๆ ปลื้มไม่เอาเสี่ยโปรดเราขอนะ กร๊ากกกกกก (โดนทั้งปลื้มและเสี่ยโปรดตบเกรียน 55+)
เสี่ยนี่ได้ใจจริงๆ อยากจะบอกเสี่ยว่าถ้าเลิกกับปลื้มแล้วจะอัพเลเวลเป็นพ่อมหาเทพบุตรนี่บอกให้ปลื้มใช้วิธีนี้ดัดนิสัยไปตั้งนานแล้ว
มารอเสี่ยเทพบุตร อิอิ
-
ห่ะ อะไรน่ะ จะมีดรรม่าอีกเหรอคะ หวังว่าจะตีความผิดไปน่ะ
เค้าหัวใจอ่อนแอจิรับไม่ไหวน้า ขอหวานๆๆเลยได้ไหมอีก. 25 เปอเซนที่เหลืออ่ะค่า กระซิกกระซิก :hao5: :hao5: :hao5:
-
เสี่ยมีความสามารถพิเศษซ่อนไว้ o22 รอตอนต่อไปจ้า อยากรู้ๆ เสี่ยจะปล่อยพลังคลื่นเต่ารึเปล่า :laugh:
-
ปลื้มเขินเสี่ยด้วย แหม น่ารักๆ
สงสารน้องเดย น่าจะรู้ตัวได้แล้วนะว่าพี่ปลื้มเค้ามีใครในใจ
-
พี่โปรดตอนนี้น่ารักนะ
-
เชื่อมั้ยคะว่าเราเล่นบอร์ดนี้มาหลายปี เพิ่งเคยเห็นอีโมนี้ :a1:
ขอบคุณคนแต่งที่ช่วยเปิดหูเปิดตาเรานะ
ตอนแรกว่าจะเม้นท์เรื่องพี่โปรด พอมาเจออีโมนี้แล้วลืมไปเลยว่าจะเม้นท์อะไร 55555555555
จะไปเป็นดาวโดดเด่นบนฟากฟ้า
:a1: :a1: :a1: :a1:
-
รอๆ. อย่างใจจดใจจ่อ
-
ยัยส้มโดนเก็บแน่!! ใครจัดไม่รู้แต่รับรองสปอนเซอร์เพียบ
เสี่ยขาาา วันนี้เสี่ยน่ารักจัง บทพระเอกเสริมส่งราศีอีกแล้ว
:กอด1:
-
อย่าให้หักมุมหวานๆซิคะ
เสี่ยกับน้องขอให้ไปต่อด้วยกันซิคะ
คนเขียนอย่าใจร้ายแบบน้านนนนน โป้งน้า
-
เสี่ยน่ารัก อยากได้เสี่ยเป็นของตัวเอง #มโนแปป
-
หวานเนอะ
พี่โปรดทำตัวดีขึ้นเรื่อยๆ
อย่างนี้ น้องปลื้มก็อย่าใจร้ายกับพี่เค้าละ
เห็นความดีของพี่เค้าสักหน่อย
-
แหมะ อิพี่โปรดเด๋วนี้น่ารักขึ้นเป็นกองเบยน่ะ แต่อย่างว่าแหลัะคู่แข่งเยอะ :katai5:
-
แอร๊ยยยยยยยยยย แสดงว่ามีดราม่าในอีก 25% ของเรื่อง
แต่ไม่เป็นไร เราจะเตรียมรับมือ คืออะไรมาก็ไม่กลัวแล้ว นาทีนี้ เพราะครั้งก่อนรุนแรงสุดแล้ว :laugh:
รอจ้ะ ขอเป็นกำลังใจให้พี่โปรด น้องปลื้ม และคนเขียนค่ะ :katai4:
เฮียคริสโผล่มาในเรื่องแบบ งง ๆ :katai5:
-
เสี่ยตลกอะวันนี้55555555555
รอตอนหน้าค้าา :katai5:
-
เออ จิว่าไปแล้ว อิชะนีส้ม มิได้โดนจัดหนักไปแล้วตอนปลื้มไปเทคคอร์สพิเศษหรอ
เพราะนับได้ว่านางก็เป็นสาเหตุนึงของคืนวิบัติในชีวิตอิเฮียคืนนั้นนะ เพราะนางเป็นคนโทรไปบอกสถานที่และรายละเอียดกะปลื้ม รวมทั้งคอยใส่ไฟปลื้มอยู่เป็นอาชีพหลัก แถมนางโพสไอจีโน่นนี่ตามติดอิเฮียกะ...ชื่อไรนะ... เต้ ไม่ใช่...อ้อ แม็ค นั่นแหล่ะ ไงๆถึงอิเฮียงดโซเชียลช่วงนั้น เพื่อนเฮียมันก็ต้องเห็นต้องบอกมั่งแหล่ะ แล้วไม่ทำไรอิชะนีส้มเน่านี่เรยรืออออ หรือว่านางเป็นเพียงติ่งตัวประกอบไม่สำคัญ จึงลืม :z6: นางไป ก็ไม่น่าใช่ เพราะตอนนี้นางก็สำคัญขนาดที่ทำให้อิเฮียขึ้นเตตัสด่าได้อ่ะนะ
สงสัยจุงว่าหลังจากน้องไปอยู่ไร่ อิชะนีส้มโดนไรมั่งป่าว...
แอบสงสารเดย์เบาๆ... แต่นางน่ารำคาญจิงจัง... เยอะอ่ะ นิสัย อืมมมม หาสามีมาดูแลดีกว่าไม๊น้อง :เฮ้อ:
ตอนนี้ปลื้มปริ่มเขินเยอะนะ :-[
-
พี่โปรดน่ารักอ่ะ ><
-
เพิ่งเข้ามาอ่านเรื่องนี้สนุกมากจริงๆ
อ่านรวดเดียวเลย
ตอนแรกก็อยากจะกระโดดถีบขาคู่มาโปรดเหลือเกิน
คนอะไรช่างร้ายจริงๆสงสารน้องปลื้มที่สุดพออ่านตอนที่
เศร้าๆของปลื้มก็อดสงสารไท่ได้
แต่พอมาตอนหลังๆที่โปรดมันโดนน้องปลื้มหนีมันไปก็อกสงสารโปรดไม่ได้
แต้พอน้องปลื้มกลับมาก็มีลุ้นนะก็เลยอยากเชียร์โปรดมันอีกครั้ง
คิดถึง เปรม ติ๊ก กิม จังเลย
+1และเป็ดนะค่ะ
-
เรายังคงสปอยเสี่ยต่อไป...
เสี่ยโปรดตอนนี้เปรียบดังเทพบุตรแสนดี
ฟิน ฟิน
-
ชอบอิตรงปั๊ดดดดดด แล้วก็ไม่บอก พี่แกดูรั่วๆน่ารักดีๆๆ :-[
-
จะจบยังไงละเนี้ย เล่นเอากระตุกเลย
คนเขียนทอคแบบนี้ :z3: คนเขียนดูอินดี้เนอะ 555555
-
ปลื้มยังมีพี่โปรดในใจ ^^
-
ไม่หวานตลอดไม่เป็นไรค้าบบ ขอแค่จบหวานๆก็พอ 55555
ความหวานที่โปรดปลื้มให้มา...คือแรงใจในการปั่นโปรเจคของเรา (เกี่ยวมาก? 55555) :mew1:
-
กดF5รัวๆรอตอนหน้าใจจดใจจ่อออออ
โอ๊ยยยตื่นเต้นเบาๆ
นี่เสี่ยมันน่ารักเชียววว น้องปลื้มมุงมิ้งขึ้นทุกตอน
เมื่อก่อนนี้เสี่ยชอบอัพบอกน้องเป็นลุกสาว อันนั้นน่ารักกกกกก เขินเบาๆ
ตอนนี้แอบสงสารน้องเดย์เบาๆ โธ่ๆพ่อคุณ รักครั้งแรกแกก้เกรียนซะแล้วววว
ถ้าแกรักแบบเบาๆไม่เกรียนนะ พี่ปลื้มจะได้มอบความรัก(ฉันท์พี่น้อง) คว่ามเอ็นดูระหว่างสายรหัสไปให้
นี่เสี่ยไปใต้โต๊ะกับน้องเดย์ดู เอาไปเป็นพวกเลย ฮ่าๆๆ
-
เหยยยยย เขินพี่โปรด
ยกป้ายไฟ!!! :man1:
-
รอตอนหน้าอย่างใจจดใจจ่อ
ศัตรูหัวใจเสี่ยเยอะนะ
เสี่ยจะไปไฝว้กับใครล่ะ
-
แบบนี่ก็น่ารักดี :-[
-
อินังดอกส้มสีทองนั่น
แกคิดจะมาสร้างปัญหา หรือมาทำอะไรอีกยะหล่อน :angry2: :angry2: :angry2:
-
พี่โปรดชักจะน่ารักไปแล้ว ฮาตอนบอกทำไปไม่หวังผล แล้วบอกว่าพี่โกหก กร๊ากกกกกกกก คนอ่านก็ว่าจริง
แหม่ คนเรามันก็ต้องมีหวังนี้ดนึง ไม่หวังแต่ไม่ให้เขารับโทรศัพท์คนอื่นก่อนตัวเองเนี่ยนะ พี่โปรดขัดแย้งตลอด ๆ
น้องปลื้มเขินตัวแดงน่ารักเชียว พี่โปรดก็อย่าทำตัวน่ารักนักเซ่ น้องเขามีภูมิต้านทานพี่โปรดต่ำนะ
น้องเดย์น่าสงสาร แต่จะทำไงได้ ปลื้มเค้ามีคนในใจแล้วอ่ะ ไปหาข้างหน้าเนอะเด็กน้อย
พี่โปรดด่าใคร ต้องเกี่ยวกับเรื่องน้องปลื้มแน่เลย เด๊าเดาค่ะ
ขอบคุณค่ะ
-
เราใจอ่อนแทนปลื้มละอ่ะ ปลื้มกับมาโปรดชัดเจนเมื่อไหร่ น่าจะเป็นตอนจบ
อยากอ่านหวานๆ น่ารักๆ เยอะๆ ดราม่านานไปแล้ว จะเทาก็ไม่เทา จะชมพูก็ไม่ชมพู
อมม่วงอยู่แบบนี้ สงสารทุกคนเลย
เมื่อไหร่เฟรนจะมีความสุข
-
นึกว่าจะไม่มาซะแล้วววววว
มารอพี่โปรด มุมิๆๆๆ
รักคนเขียน จุ้บๆ
-
เดี๋ยวนี้ เสี่ยมุ้งมิ้ง นะเนี่ย
พาเฮียมากดดัน
(http://image.ohozaa.com/i/fc9/KHxv9C.gif)
-
เอาใจช่วยพี่โปรดกับน้องปลื้มจ้า
-
สงสารเดย์
-
นับวันเสี่ยยิ่งน่ารักขึ้นเรื่อยๆ >__<
เขินแทนน้องปลื้ม อรั๊งงง
-
อ่านแล้วรักพี่โปรดอีกห้าร้อยล้านเท่า.. เวลาเห็นน้องปลื้มอยู่กับเสี่ยแล้วมีความสุขจัง...
เสี่ยดูเป็นผู้ใหญ่ขึ้น แบบว่ารักคือการให้แค่เห็นน้องมีความสุขก็พอ..
แต่ถึงเสี่ยจะพอแต่เราไม่พออะ..อยากเห็นเสี่ยกับน้องกลับไปอยู่ด้วยกันอีกมากๆๆ....
อยากจะมอมเหล้าน้องพากลับไปห้องเสี่ยจิงๆๆๆ ฮาๆๆๆๆๆ
ช่วงนี้เสี่ยเริ่มตกอับนะเนี้ย.. จากขับรถมาปั่นจักรยานแม่บ้าน.. คิดภาพแล้วน่ารักๆๆฮาๆๆๆๆๆๆ
อยากจะรู้ว่าเสี่ยทำไงกับใยสายรหัสจอมป่วง... ยุ่งเรื่องชาวบ้านดีนัก.. โดนจัดหนักๆๆซักทีดีไหม...........
รออ่านตอนต่อไปจ้า...........รักเสี่ยและน้องจิงๆๆๆ
-
ปลื้มใจอ่อนแล้วหรือยัง ใจอ่อนแล้วก็ทำอะไรให้มันชัดเจนเถอะ ไม่ต้องตอบรับก็ได้ แต่กะเกลก็ห่าง ๆ หน่อยเถ๊อะ สงสารเสี่ย (ใจง่ายจังอินี่) ส่วนเดย์นี่ไม่ห่วงละ เพราะหลุดวงโคจร 5555
แหม ก็เวลาเห็นปลื้มกิ๊กคนอื่นแล้วเค้าปวดใจแทนเสี่ยนี่นา ปลื้มรู้ว่าตัวเองคิดอะไรแต่เดอะโปรดไม่รู้นี่ :ling1:
-
o13
-
เสี่ยน่ารักขึ้นเป็นกองเลยตอนนี้
-
หยอดไปๆ :impress2:
-
อยากมีหมอประจำตัวชื่อ มาโปรดดดด :ling1:
โปรดๆ น้องหวั่นไหวแล้ว โปรดดดด มาโปรดน่ารักมากอะ
-
เสี่ยมามุกตลกนะนี้ กำลังจีบปลื้มใหม่ใช่มะ :hao3: :hao3:
รอทุกวันเลยค่ะ :mew1: :mew1:
-
:o8:
รอตอนต่อไปๆๆๆๆ :hao6:
-
ใกล้จะจบแล้ว ยังมีเรื่องให้ใจสั่น และตื่นเต้น อีกเหรอครับ รออ่านนะ
-
เข้ามากดบวกพร้อมแถมเป็ดให้คนเขียนค่ะ
แค่อยากเข้ามาบอกว่า ติดตามอ่านเรื่องนี้ตลอด
พึ่งจะมาเม้นต์ตอนนี้ (55) เป็นกำลังใจให้ท่านและ
ขอฝากไปจัดการกับน้องส้มคนงามด้วย อย่าให้นาง
ได้ผุดได้เกิดนะค่ะ จะขอบคุณมาก (อันนี้แค้นฝังหุ่น)
:fire: :ling2:
-
โถ สงสารน้องเดย์เล็ก ๆ ปลื้มช่างตรงประหนึ่งไม่บรรทัด ฟาดไปที่ใจน้องเดย์แป๊ะ ๆ ๆ ๆ
อยากเข้าไปปลอบใจเสียจริง ๆ แต่เด็กง๊องแง๊งนี่ ไม่แนว ๆ ๆ ไม่เอาดีกว่า
รอลุ้นเสี่ยกับน้องปลื้ม ดูท่าแล้วจะดีวันดีคืนนะ อ้อ รอวันแหกอกยัยส้มตัวดีด้วย
เสี่ยจัดหนัก ๆ ต่อหน้าธารกำนัลให้หน่อยนะ จะได้หยุดพฤติกรรมของหล่อนซักที
... กิม ติ๊ก หายไปเลยช่วงหลัง ๆ
-
ไปแบบช้าๆก็ดีแล้ว
รู้สึกดีกับโปรด-ปลื้ม ตอนนี้
รออ่านตอนต่อไป .. :กอด1:
ปล.ดูกี่ตอนเฮียก็ฮาตลอด แล้วก็ฮาเพิ่มขึ้นด้วยนะ กาแล็คซี่เป็นที่ที่เฮียชอบและอยากไปแบบฝังใจ
-
ปลื้มเป็นโรคตกหลุมรักพี่โปรดอีกครั้ง คึ คึ o18 ถ้าได้จูบกันอีกครั้งเมื่อไห่ คงจะเหมือนคบกันใหม่ๆแน่เรยยย อิฉันละเขินจิง :o8: :-[
-
พี่โปรดคะแนนพุ่งเลยอ่ะ
ก็นะถ้าเป็นงี้แต่แรกก็ไม่หนุกปะ55555555555555555
สู้เค้า เดี๋ยวก็ได้กลับมาเป็นเหมือนเดิมละมั้ง
-
อ่านตอนนี้แล้วให้ความรู้สึกเหมือนว่าจีบกันใหม่ๆเลยนะทั้งที่มันมะช่ายยยยยยยย
ที่ผ่านๆมา คิดว่าปลื้มยอมอิเสี่ยมามากแล้วนะ แต่หลังจากนี้อย่ายอมมันอีกนะฮ้า ต้องกำราบให้อยู่หมัด
ส่วนพวกเพื่อนเห็นแก่ตัวทั้งหลาย อ่านตอนนี้แล้วรู้สึกใจหายแปลกๆ ไม่มีเสียงหัวเราะเสียงล้อเลียน
แต่คิดว่า...เป็นแบบนี้ก็ดีอยู่แล้วมั่ง.....
-
แอร๊ยยยย เขินเลยๆ :m3:
รอนะฮะ :')
-
ตอนนั้นเกลียดอีโปรดมาก ตอนนี้อืม ..
แบบนี้แหละดีแล้ว ค่อยๆ ดูกันไป
แต่ถ้าปลื้มไม่เอา ป้าเองเอง :hao6: :hao6: :hao6: :hao6:
-
กลัวใจคุณนักเขียนจริงๆว่าจะหักมุม :ling3:
เฮ้อ แค่นี้แม่ยกก็ลุ้นกันเหนื่อยแฮ่กแล้วน๊า :hao5:
เป็นโรคภูมิแพ้มาม่าง่ะ เหอ เหอ :sad4:
-
มาโปรดจัดหนักนังน้องส้มไปเลยจุ้นจ้านดีนัก
-
รอตอนต่อไปนะ
เสี่ยโปรดช่วงนี้คงเปลี่ยนแนวเรื่องรถแล้ว เห็นปั่นจักรยานตลอดเลย
:laugh: :laugh: :laugh:
ปล. EXO Showtime สนุกนะ อิอิ
-
วันครึ่งกับการตามอ่านจนทัน :katai5:
-
http://www.youtube.com/v/X_OKh-3yvVI
เพลงนี้ไว้ฟังท้ายๆ ตอนนะจ้ะ
ตอนที่ 37
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด พี่มาโปรดดดดด พี่มาโปรดดดดดดดดด โคตรเท่เลยค่าาาาพี่ขาาาาาาาาาาาาา”
ผมไม่เข้าใจว่าทำไมตัวเองต้องเลือกมานั่งข้างผู้หญิงคนเดิมที่เคยเจอกันตอนไปดูพี่โปรดแข่งเซปักตะกร้อด้วย นี่แอบไปซ้อมเสียงมาใช่ไหม เสียงดังกว่าวันนั้นอีก แค่เพราะพี่โปรดอยู่ในชุดแข่งบาส เสื้อแขนกุดสีเขียว สีประจำคณะของเขา สกรีนข้างหลังเป็นชื่อคณะและเบอร์เสื้อเลข 1 กับกางเกงเข้าชุดกัน ไม่รวมรองเท้ากีฬาแบรนด์ดังสีแดงบาดตา
เอิ่ม...ออร่า =_=; ไหวมั้ยครับคุณคนข้างๆ
วันนี้พี่โปรดไม่ได้ไลน์มาชวนผมเหมือนวันที่แข่งตะกร้อหรอก ผมมาของผมเอง เพราะคณะผมมีแข่งบาสเก็ตบอลกับคณะแพทย์ ผมเลยต้องมา คุณเฟรนก็นั่งหน้านิ่งอยู่ข้างๆ สายตากำลังจ้องมองคุณกิมที่ใส่เสื้อเบอร์ 5 วอร์มอยู่ในสนาม
ตอนนี้เสียงอึกทึกรอบข้างดังขึ้นกว่าตอนแรกที่ผมเข้ามามาก ฟังไม่ออกว่าใครตะโกนอะไรกันบ้าง ยกเว้นไว้แต่คนข้างๆ ผมที่ตะโกนเชียร์พี่โปรดอย่างไม่ลืมหูลืมตา เพราะแพทย์ชนกับวิศวะแถมแต่ละทีมยังงัดเอาแต่ผู้ชายสูงยาวเข่าดีมาอยู่ในทีม กองเชียร์เลยเชียร์กันตีมั่วไปหมด แต่ผู้หญิงส่วนใหญ่ในคณะผม เชียร์พี่โปรด -*-
เจอผู้หญิงที่พี่โปรดเคยควงเยอะเหมือนกันนะ เมื่อกี้พี่มิ้นผู้หญิงที่เคยควงกับพี่โปรดแล้วผมถูกชะตาด้วยมากที่สุดก็เพิ่งเดินกลับไปนั่งที่ของตัวเองหลังจากพูดคุยถามสารทุกข์สุขดิบของผมแล้ว เอาจริงๆ ก็รู้สึกแปลกๆ ยากจะบรรยายเหมือนกันนะ ไม่รู้สิ รู้แค่ว่าหมั่นไส้ผู้ชายคนนั้นขึ้นมาฉับพลัน =_=;;
น้องเดย์ก็เป็นผู้เล่นหนึ่งในทีมด้วย เมื่อกี้แวะมาฝากเสื้อวอร์มไว้กับผมก่อนจะวิ่งอย่างกระตือรือร้นลงสนามไป ส่วนพี่โปรด...เขาแค่มองมาทางผมเล็กน้อย แต่ก็ไม่ได้พูดหรือทักทายอะไร แค่ยิ้ม...แล้วก็หันกลับไปคุยกับพี่อาร์มต่อ
ผมไม่แปลกใจเลยที่เขาจะทำอย่างนั้น เพราะเมื่อวานผมปล่อยให้เขารอที่โรงหนังเกือบสองชั่วโมง ไม่ได้ตั้งใจจะไม่ไป แค่เพราะเกลโทรมาแล้วบอกว่าเธอปวดหัว น้ำเสียงก็ดูแย่ๆ เกลเป็นเด็กต่างจังหวัดที่ต้องมาเรียนที่นี่คนเดียว ผมเลยต้องพาเธอไปหาหมอ...แล้วก็อยู่เป็นเพื่อนเธอด้วย จนลืมไปว่าผมนัดกับเขาไว้...
ผมไลน์ไปบอกขอโทษ ไม่กล้าที่จะโทรหา เขาก็แค่ตอบมาสั้นๆ ว่า 'ครับ' แล้วก็ไม่ตอบอะไรมาอีก
ไม่รู้สิ...ผมรู้สึกว่าเขาไม่ได้โกรธ...แต่มัน...เหมือนมีอะไรมากกว่านั้น มากกว่าแค่ความไม่พอใจ
เกมเริ่มต้นขึ้นในอีกไม่กี่นาทีต่อมา เสียงเชียร์เสียงกรี๊ดดังคับโรงยิมที่ตอนนี้มีเสียงเอี๊ยดอ๊าดของรองเท้าเสียดสีกับพื้นเพิ่มมาด้วย พี่โปรดเล่นในตำแหน่งเซ็นเตอร์ เขาสูงกว่าคนอื่นๆ ทำให้สายตาของผมหาเขาได้ไม่ยาก
พลั่กกกก!
เสียงกระทบที่ดังสนั่นทำเอาสาวๆ กรีดร้องกันนั้นเกิดจากเดือนภาคคอมปีหนึ่งชนกับเซ็นเตอร์ของทีมแพทย์ ไม่รู้ไปฟีชเจอริ่งกันท่าไหนครับ ผลถึงออกมาที่พี่โปรดแค่เซไปเล็กน้อยแต่น้องเดย์กองอยู่กับพื้น
“พี่มาโปรดดดดดดดดดดด เป็นอะไรมั้ยคะพี่ เจ็บตรงไหนให้บอกกกกกกกกกกกกก”
-_-; ผมเจ็บหูอ่ะ บอกเธอได้มั้ยครับ
“ไม่ฟาวล์นะ ไม่ฟาวล์!!!! กรรมการรรรร ได้ยินมั้ยยยย ฉันเห็นนะว่ามันไม่ฟาวล์ ฉันมองพี่มาโปรดตลอดนะ เด็กนั่นวิ่งเข้าชนเองงงงงง กรรมการรรรรรรร!!!!!!!”
แต่กรรมการก็หาได้ใส่ใจไม่ หันมาเตือนกองเชียร์ให้มีมารยาทในการเชียร์ ก่อนจะให้ inbound กันไปงานนี้ แต่ก็ยังมีคนส่งเสียงไม่พอใจอยู่ และที่ออกเสียงประท้วงมากสุดเห็นจะเป็นเฟรชชี่ที่ห้อยป้ายรูปเกียร์กันถ้วนหน้า -_-
“น้องรหัสมึงนี่ไม่ดูขนาดตัวตัวเองเล้ย รนหาที่ชัดๆ” คุณเฟรนหันมาพูดกับผมก่อนจะกลับไปสนใจเกมในสนามต่อ
ผมก็เห็นด้วยกับคุณเฟรนเหมือนกัน ไม่รู้ว่าในหัวน้องเดย์คิดการใหญ่อะไรอยู่ ทำไมถึงต้องคอยเอาตัวไปล่อตีนพี่โปรดถึงขนาดนั้น น้องได้ฟาวล์บ่อยก็จริงนะครับ แต่น้องก็เจ็บตัวบ่อยเหมือนกัน แถมไม่รู้ว่าจบงานนี้จะโดนยำตีนจากแฟนคลับเสี่ยเขาหรือเปล่า -*-
ผู้หญิงที่ชื่นชอบพี่โปรดมีหลายประเภทนะ จากที่ผมเพิ่งมาประสบกับตัวเองในวันนี้ พวกเธอมารวมตัวกันแล้วเรียกได้ว่าน่ากลัวกันเลยทีเดียว แกนนำกลุ่มเทวดามาโปรดคือน้องส้มครับ ชื่อกลุ่มน่ะผมตั้งเอง แต่ก็จริงป่ะล่ะ ใครแตะใครสะกิดเสี่ยโปรดของพวกหล่อนไม่ได้เลย เป็นต้องกรีดร้องสาปแช่งอย่างกะพวกคนโรคจิต หรือน้องจะโรคจิตจริงๆ ครับ นี่ไม่ได้เรียกว่าคลั่งไคล้ธรรมดาละนะ ขั้นโคม่าเลยเหอะ -_-;
พลั่กกกกกกกกกกก!
ปรี๊ดดดดด กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด!!!
เสียงนกหวีดกรรมการกับเสียงกรี๊ดตอนนี้ผมแยกไม่ออกแล้วว่าเสียงไหนดังกว่ากัน แต่แตกกกกกกกกกกกกกก! แตกครับบบบบบ! นี่แข่งบาสหรือชกมวย!! ผมกำลังก้มหน้าตอบไลน์พี่เท็นอยู่ดีๆ เงยหน้าขึ้นอีกทีคิ้วน้องเดย์ก็แตกเลือดสาดไปแล้ว ส่วนพี่โปรดล้มกันไปคนละทาง ท่าทางไม่ได้เป็นอะไรมาก แต่จากรูปการณ์เหมือนจะปะทะกันแรงน่าดู
ตอนนี้หลายๆ คนเริ่มเข้าไปมุงผู้ได้รับบาดเจ็บ ส่วนนักกีฬาแต่ละทีมก็พร้อมจะยำตีนกันแล้วครับ เสียงกรีดร้องโวยวายดังไม่หยุด ทั้งๆ ที่น้องเดย์คิ้วแตกเลือดอาบหน้า ยังไม่มีใครสนใจเลย มัวแต่จะแจกตีนใส่กันอยู่ได้
“มึงจะเอาไงว่ามา! เหี้ยเอ้ย ปล่อยกูไอ้ซอล เด็กเวรนี่มีปัญหาอะไรกับกูนักวะ” พี่โปรดทำราวกับจะถลาเข้าไปเหยียบอกน้องเดย์ให้ได้ถ้าพี่ซอลไม่รั้งตัวเอาไว้ ผมที่ไม่ได้ดูการแข่งขันทุกช็อตทุกตอนก็ได้แต่หันซ้ายทีขวาทีเพื่อจะได้ยินใครสักคนพูดขึ้นมาบ้างว่าเรื่องจริงมันเป็นยังไง
“ไปไอ้ปลื้ม ไปดูน้องรหัสมึงก่อน แม่งหน้าซีดเป็นไก่ต้มแล้ว ไอ้พวกรุ่นพี่มันก็จะตีกันท่าเดียว อะไรของพวกแม่งวะ =_=”
“ครับๆ”
“เหี้ยโปรด ใจเย็นๆ สิวะ มึงอยากให้เป็นเรื่องขึ้นมารึไง” เสียงพี่ซอลดังขึ้นมาในระยะที่พอได้ยิน เพราะตอนนี้ผมกับคุณเฟรนรีบลงมาดูอาการของน้องเดย์ก่อน ยังไงมันก็น้องรหัสผม ปล่อยไว้ได้ที่ไหน
“กูขอโทษ...แต่มัน...”
พี่โปรดหันมาสบตากับผม กำลังจะเดินเข้ามาหาแต่กลับหยุดยืนอยู่แค่นั้นเพราะเสียงของเดย์ที่ดังขึ้น
“พี่ปลื้ม...ผมเจ็บ”
ผมสบตากับพี่โปรดแค่ไม่กี่วินาทีก่อนจะหันมาสนใจกับน้องรหัสที่หน้าซีดเลือดไหลอยู่ข้างๆ
“ไหน...ให้พี่ดูแผลหน่อย”
เห็นหน้าซีดๆ ของเดย์แล้วก็อดสงสารไม่ได้ ชนเข้ากับคนตัวโตอย่างนั้นแค่คิ้วแตกก็ถือว่าโชคดีแล้วนะ -*-
“ไปข้างสนามเถอะ ปฐมพยาบาลก่อน แล้วเดี๋ยวค่อยไปโรงบาล”
“อือ...พี่ปลื้มต้องอยู่ข้างๆ ผมนะ”
ผมไม่ได้ตอบรับอะไร แต่ช่วยพยุงเดย์ลุกขึ้นมา ตอนนี้คนอื่นมัวแต่ไกล่เกลี่ยกันอยู่ เหตุการณ์มันชุลมุนวุ่นวายจริงๆ เสียงผู้หญิงโวยวายไม่พอใจ เสียงผู้ชายที่ส่วนมากเป็นฝ่ายคณะผมตะโกนเรียกร้องความยุติธรรม ให้มาโปรดฟาวล์เอาท์ไป
คือ...นี่แข่งบาสกันนะครับ ไม่ใช่ทำสงคราม -*-
“ปลื้ม...อย่าไปกับมัน” ผมหยุดชะงักขาตัวเองเพราะแขนที่โดนใครบางคนจับไว้
“ปล่อยผม”
“ปลื้ม...”
“พี่ไม่เปลี่ยนเลยนะ เคยเป็นยังไงก็เป็นอย่างนั้น ผมนึกว่าพี่จะดีขึ้น แต่พี่ก็ชอบใช้กำลังเหมือนเดิม”
“พี่ไม่ได้ทำ! มันต่างหาก!”
“พี่ไม่มีสิทธิ์มาทำเสียงดังใส่ผมนะ ปล่อยได้แล้ว ผมจะพาน้องรหัสไปทำแผล”
“....”
ผมไม่ได้โกรธ เพราะไม่มีเรื่องอะไรจะโกรธเขา แต่ผมแค่ไม่ชอบใจที่พี่โปรดเป็นแบบนี้อีกแล้ว ที่บอกว่าอย่าไปกับมันนี่คืออะไร พี่โปรดทำคนอื่นเจ็บนะ จะไม่คิดขอโทษหน่อยเหรอ หรืออย่างน้อยก็รู้ว่าตัวเองทำผิดบ้างก็ยังดี นอกจากทำตัวหวงแบบเด็กๆ แล้ว ผมยังไม่เห็นอะไรมากไปกว่านั้นเลย
“พี่ปลื้ม เย็นนี้ไปทานข้าวกันนะพี่”
ผมกำลังใช้สำลีชุบน้ำเช็ดเลือดที่แห้งติดกับผิวแล้วออกให้น้องรหัสที่ตอนนี้กำลังยิ้มแฉ่งส่งมาให้
“เจ็บแล้วยังปากดีนะครับ”
“ไม่ได้ปากดีนะ แค่ชวนไปกินข้าวเอง”
“พี่มีธุระครับ”
“ธุระอีกแล้ว ธุระตลอดเลย”
“แล้วจะให้บอกตรงๆ เหรอครับว่าไม่อยากไปด้วย”
“T_T โอยย เจ็บปวดจริงๆ”
“เดี๋ยวฝ่ายพยาบาลก็มาแล้ว ให้พวกเขาดูแลต่อละกันนะ”
“พี่ปลื้มอ่า”
“น้องครับ เชิญทางนี้ครับ พาเพื่อนไปหาหมอด้วยนะครับ”
ผมหันไปบอกน้องฝ่ายพยาบาลสองคนที่วิ่งหน้าตั้งกันเข้ามา เมื่อกี้ยังเห็นไปช่วยห้ามมวยในสนามอยู่เลยครับ แต่มาก็ดีแล้ว ผมจะได้กลับซะที
.
.
.
อาบน้ำเสร็จ ทาครีมอะไรเรียบร้อย กำลังเตรียมจะนอนก็พอดีกับที่มีคนคอลแฮงเอ้าท์เข้ามา
...ความจริงก็ไม่อยากรับหรอก เพราะตอนเย็นก็จากกันด้วยไม่ดีเท่าไหร่
ผมกดรับ รอไม่ถึงนาที ใบหน้าหล่อเหลาของพี่โปรดก็โชว์อยู่บนหน้าจอ
“ปลื้ม”
ไม่รู้ว่าตอนนี้เขาอยู่ที่ไหน แต่เสื้อผ้ายังเป็นชุดเดิมอย่างแน่นอน
“ครับ”
“หายโกรธยัง”
ผมเลิกคิ้วให้กับคำถามของเขา แต่ยังคงไม่ให้คำตอบ ปล่อยให้ทำหน้าหงอยไปอย่างนั้นแหละดี ว่าแต่เขาคิดจริงๆ เหรอว่าผมโกรธ มีเรื่องอะไรที่ต้องโกรธกัน พี่โปรดไม่ได้ทำผมเจ็บสักหน่อย ภาพของผมสำหรับพี่โปรดคงดีเกินไปมั้ง ถึงคิดว่าผมจะเที่ยวโกรธแทนคนอื่น ผมไม่ได้ดีขนาดที่ต้องสู้กับเขาเพื่อใครสักคนที่ก็ไม่ได้ใส่ใจอะไรด้วยหรอกนะ ไม่เกิดประโยชน์อะไร
“ปลื้มครับ”
ผมล้มตัวลงนอน ซุกร่างกายตั้งแต่ส่วนคอลงไปเข้าไปในผ้าห่ม อ่า...อุ่นดีจัง พอได้นอนแล้วรู้สึกสุดยอดจริงๆ
“จะนอนแล้วเหรอ”
“อือ”
“งั้นไม่กวนแล้ว”
“จะวางใช่มั้ย?”
“ปลื้มก็รู้ว่าพี่อยากคุย แต่ปลื้มจะนอน แล้วต้องทำไงให้ถูกใจ” พี่โปรดว่าพลางมองผมด้วยสายตาที่ถ้าเป็นเมื่อก่อนผมคงไม่กล้าขัดใจ หรือพูดอะไรให้มากความอีก
“-_- อยากทะเลาะกับผมเหรอ” ผมถามกลับด้วยเสียงนิ่งๆ เห็นพี่โปรดขมวดคิ้วอยู่เหมือนกัน แต่ผมก็ไม่ได้ใส่ใจ
“-*- ไม่ๆ โอเคๆ วันนี้คงไม่ไหวละ ปลื้มนอนเถอะ”
“นอนไม่หลับแล้ว เซ็งคน”
“เออ พี่ทำอะไรก็ไม่ดีหรอก”
“รู้ตัวด้วย?”
เงียบ...เงียบไปเลยครับมาโปรด
“พี่ ร้องเพลงหน่อย นอนไม่หลับ”
พี่โปรดเงียบไปเกือบสองนาที แต่สุดท้ายก็ทำหน้าเซ็งๆ ถามกลับมาว่า
“เอาเพลงไร?”
หึหึ นึกว่าจะงอนไปซะแล้ว แต่ก็เป็นจริงดังว่าว่าตอนนี้ผมมีชัยเหนือมาโปรด :)
“เพลงไรก็ได้ เอาที่พี่ร้องได้”
“แน่ใจเหรอ -_- ปลื้มก็รู้ว่าพี่ชอบฟังแต่เพลงของคาราบาว ถ้าพี่ร้องบางระจันนี่จะหลับป้ะ?”
“=_= คงไม่” ผมคงได้นึกอยากจับดาบไปฆ่าพี่บ้างแหละ -_- ศัตรูของผู้หญิงทั้งชาติ
“วณิพก?”
“ไปกันใหญ่”
“บัวลอยยยย”
“-*- พี่โปรด เอาดีๆ”
คือ แค่ร้องคำว่าบัวลอยยังผิดคีย์ ผมกำลังคิดอะไรอยู่นะตอนเอ่ยปากขอให้เขาร้องเพลงให้ฟัง เอาจริงๆ คือตั้งแต่รู้จักพี่โปรดมายังไม่เคยได้ยินเขาร้องเพลงแบบเป็นจริงเป็นจังเลย -O-;
“งั้นร้องเพลงที่เพิ่งฝึกกับกีต้าร์ให้ฟังก่อนก็แล้วกัน ไว้เล่นเก่งๆ จะเอามาร้องพร้อมกับดีดกีต้าร์ให้ฟังไปด้วย”
“เพิ่งหัดเล่นเหรอ”
“อือ จะเอาไว้ใช้ง้อแฟน ตอนมอปลายเพื่อนไม่อยากให้เด่นเลยได้เป็นมือกลอง พี่เลยไม่มีโอกาสฝึกกีต้าร์”
“เหอๆ -_-”
พี่โปรดหัวเราะออกมาเล็กน้อย ก่อนจะยกมือที่มีผ้าพันไว้ขึ้นมาเกาตรงหางคิ้ว นั่นเป็นอากัปกิริยาตอนเขาเขิน ผมไม่แปลกใจ แต่แปลกใจกับแขนที่พันผ้าไว้ต่างหาก
“พี่ แขนเป็นอะไร”
“หือ?”
“แขนขวาพี่น่ะ ทำไมต้องพันผ้าไว้”
“อ๋อ...ล้มผิดท่า”
“ล้มตอนไหน”
“ช่างมันเถอะน่า”
“พี่โปรด”
“-_- จะฟังมั้ยเนี่ย วอร์มเสียงไว้แล้วนะ”
“เป็นอะไรทำไมไม่บอก”
ผมเป็นห่วงนะ...ไม่ได้อยากเซ้าซี้อะไรเลย ทำไมชอบทำแบบนี้อยู่เรื่อย ตั้งแต่เมื่อก่อนแล้วที่เป็นอะไรมักไม่ยอมบอก ไม่ว่าจะป่วย หรือได้รับบาดเจ็บอะไรมา ก็จะเก็บเงียบไว้ เป็นหวัดก็บอกกับผมแค่จะไม่กลับ แล้วหนีไปนอนห้องพี่ซอล ลำบากให้พี่เขาต้องดูแลอยู่เรื่อย แค่เพราะบอกว่ามันไม่เท่ ไม่อยากให้ต้องเป็นห่วง แต่เขาไม่รู้หรอกว่า...ยิ่งไม่บอก...ผมยิ่งเป็นห่วง
พี่โปรดเงียบไปสักพัก ใบหน้าดูดีของเขาหม่นลงเล็กน้อย ก่อนจะพูดว่า
“ที่ไม่บอกเพราะเดี๋ยวนี้...ทุกคนสำคัญกับปลื้มหมด...ยกเว้นพี่”
พี่โปรดแค่ยิ้มให้ผมเป็นรอยยิ้มเดียวกับที่ยิ้มให้ผมเมื่อตอนก่อนแข่งบาส เป็นรอยยิ้มที่อธิบายไม่ถูกเลยจริงๆ
“ไม่ว่าจะเป็นใคร...ปลื้มก็เลือกจะให้พี่มาทีหลัง พี่เลยไม่รู้ว่า...บอกไปแล้วจะไปรบกวนอะไรหรือเปล่า”
เขาคงคิดมากเรื่องเกลจริงๆ แถมวันนี้ผมก็ทำเรื่องแย่ๆ ลงไปอีก ...แต่เพราะผมไม่รู้...ถ้ารู้ว่าเขาก็เจ็บ ผมคงไม่เข้าไปหาคนอื่นก่อนเขาหรอก
“ไม่รบกวนเลย ทำไมคิดอย่างนั้น...”
“^^ ช่างเถอะ หลับตานะ เดี๋ยวร้องเพลงให้ฟัง”
“พี่โปรด...”
“หลับตาได้แล้วครับคนดี”
“อื้อ”
พี่โปรดเงียบอยู่นาน จนผมคิดว่าเน็ตหลุดไปซะแล้ว แต่ก่อนที่จะทันเช็คความแน่ใจของตัวเอง เสียงทุ้มของเขาก็ดังขึ้น...
'หลับตาลงนะ นะคนดี
ขอให้เวลานี้ เธอหลับและพักผ่อน
กล่อมด้วยเพลงแห่งรัก ให้เธอนอน
แค่เพียงก่อนที่ฟ้าจะสาง
หลับตาลงนะ นะคนดี
ไม่มีอะไรที่ต้องห่วง แม้ซักอย่าง
สิ่งที่เคยแบกไว้ ให้เธอวาง
ให้โลกผ่านดั่งเพียงฝันไป
หากเพียงเธอได้รู้ ว่าเธอนั้นสำคัญแค่ไหน
หากเพียงเธอได้รู้ ว่ามีคนรักเธอมากมาย
หากเพียงเธอได้รู้ ว่าเขานั้นยอมทำสิ่งใด
เพื่อให้เธอ ได้พบกับความสุขใจ
เธอคงไม่ต้องดิ้นรน
ไม่ต้องกังวลอะไรให้วุ่นวาย
คงไม่ต้องเหนื่อยใจ
หาใครต่อใครช่วยทำให้ทุกข์คลาย
เพียงแค่คนหนึ่งคน
ที่ยอมหมดจนแม้ลมสุดท้าย แค่ให้เธอได้รู้
.
.
.
หลับตาลงนะ นะคนดี
สิ้นสุดลงตรงนี้ หนทางที่แสนไกล
แค่เธอจับมือฉัน และเชื่อใจ
รักยิ่งใหญ่จะไปถึงเธอ
(***หลับตา - ออกัส)
พี่โปรดร้องจบไปสักพักแล้ว แต่แทนที่จะหลับ สติผมกลับยังอยู่ครบถ้วน ไม่ได้เคลิ้มไปกับเสียงทุ้มๆ ของเขาแต่อย่างใด
“ปลื้ม...หลับแล้วเหรอ”
...จะหลับได้ไง หัวใจเต้นแรงขนาดนี้ ...เสียงพี่เพราะมากเลย รู้ตัวมั้ยครับ
เพราะผมไม่ได้ตอบอะไรกลับไป เขาก็คงคิดว่าผมหลับไปแล้ว เลยกล้าพูดประโยคที่ทำให้ผมคงนอนไม่หลับแน่ๆ คืนนี้...
“ไม่ว่ายังไงพี่ก็รักปลื้มนะ...ฝันดีครับ”
พี่โปรด... ปิดคอลไปแล้ว...แต่ผมก็ยังกำมือถือมาแนบกับหัวใจตัวเองไว้แน่น...
...พี่โปรด...พี่มัน...บ้า!
...แต่คนที่บ้ากว่าพี่...ก็คือ...ผมเอง T_T
......................................To be continue............................................
เห็นบางคนบอกรอตอนหน้า :a5: มันไม่มีอะไรเลยนะ :laugh:
ยี่สิบห้าเปอร์เซ็นก็ถือว่าใกล้นะ แต่ยังไม่จบ ฮ่าๆๆ ด้วยเนื้อเรื่องและรวมกับตอนพิเศษแล้ว เราประมาณไว้ที่ห้าสิบตอนเลยทีเดียว มีบวกเพิ่มอีกตามอารมณ์ เพราะเราจะเขียนจบเนื้อเรื่องหลักแล้วไปดราม่ากับตอนพิเศษ ซึ่ง จะอ่านก็ได้ไม่อ่านก็ได้ แต่ถ้าใครอยากรู้จักพ่อของน้องปลื้มให้มากกว่าที่มีมาแค่ชื่อ ก็รออ่านนะคะ :)
ปล. กอดทุกคน ใครเพิ่งตามอ่าน อยากให้มีสารบัญบ้าง!!!!! ยกมือ! :laugh: เดี๋ยวเค้าทำให้ นี่พูดจริงๆ เลย
ปล. 2 เสี่ยหุ่นเฮียคริส แต่หน้าให้จินตนาการกันเองนะจ้ะ ไม่อยากให้มโนหยุดแค่ตรงนั้น เพราะเสี่ยในจินตนาการคนเขียนคือหล่อมากกกก เลอค่ามากกกกกก (ถุ๊ยยยย 555)
ปล. 3 อย่ามาพูดว่ามันสั้นนะ ตอนนี้มันก็ต้องแบบนี้แหละ อารมณ์หมดแล้วตอนนี้ กร๊ากกกกกก :m23:
ปล. 4 น้องส้ม เราจัดแน่นอนค่ะ ในเวลาอันใกล้ สังเกตนางไว้ดีๆ นะคะ ตั้งแต่ตอนก่อดราม่าแล้ว แล้วจะรู้ว่านางนิสัยแบบ... :m29:
-
:z13: :z13: :z13: จิ้มก่อนเดียวไปอ่านอิอิ
:L1: :pig4: :L1:
-
ฮอลลลลลลลลล เสี่ยน่ารักจังงงงงงงงงงงงงงงง ให้ตายสิ :impress2: :impress2:
-
อยากตบอีน้องเดย์ :angry2: :angry2: :serius2: 555555
-
สงสารเสี่ยโปรด จากที่เคยเอาแต่ใจ กลับต้องมายอมปลื้ม เฮ้อ อานุภาพแห่งรัก :กอด1:
ปล. ยกมืออยากให้มีสารบัญค่ะ :pig4:
-
เสี่ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
ปลื้มยอมยังงงงงจะยอมยังงงงงงงง ปลื้มไม่ยอมแต่เรายอมพี่โปรดแระ
-
:hao7: :hao7: :hao7:
-
แอร๊ยยยยย...อิน้องเดย์มาแผนสูงอ่ะะะะะะะ //แอคโค่สุดสุด
ชั้นหาคู่ให้แกเรย ไปอยู่กับนังน้องส้มสีทองเถอะะะะ
เว้ยยยย...อิน้องปลื้มแกพูดกับเฮียโปรดของชั้นดีๆ หน่อยดิ๊
เหตุการณ์ก็ไม่เห็นมัวแต่คุยไลน์กะเฮียเท็น ทำงี้เฮียเสียใจนะะะะะ :o12: :impress3: :m31: :sad2:
-
วันนี้มาเร็ว
อ่านจบใจเต้นแรงมาก ไม่รู้ด้วยสาเหตุใด แอบน้อยใจแทนมาโปรด
-
รอตอนต่อไปนะคะ
:katai2-1: :katai3:
-
ไม่ค่อยชอบน้องเดย์ แต่บางที่ก็รู้สึกว่า น้องเดย์เนี่ย...เจ๋งจริงๆ คือนางสามารถทำให้พี่โปรดหงอยได้อ่ะ เกลก็ด้วยนะ เห็นพี่โปรดหงอแล้วศรีเป็นปลื้มค่ะ 55555 รอดูวันเผด็จศึก(?)อิน้องส้ม หมั่นไส้มานาน :m16: :m31:
-
:hao5: สงสารเสี่ยโปรด .. ดีกันเร็วๆน้าๆๆๆ :ling1:
:hao6:
-
น้องปลื้มไม่เห็นเหตุการณ์ก็ไม่น่าไปกล่าวหาว่าโปรดแบบนั้นนะ อิพี่ช้ำใจตายแล้วเนี่ย
ดูจากรูปการณ์แล้วคาดว่าต้องเป็นฝั่งอิน้องเดย์แผลงอิทธิฤทธิ์แน่เลย ทำตัว'เยอะ'นะยะเด็กเดย์ แต่เวลาปลื้มพูดกับเด็กนี่ตรงๆมันตลกมากอ่ะ
ตกลงความสามารถพิเศษของมาโปรดคืออะไรอ่ะ คือการร้องเพลงเพี้ยนผิดคีย์ใช่มั้ยเนี่ย ฮ่าาา
พอปลื้มพูดถึงบรรดาสาวๆที่เสี่ยเคยควงด้วย แหม มันก็รู้สึกหมั่นไส้ขึ้นมายิบๆยับๆเหมือนกันนะเนี่ย
ฟาดมาร้อยเอ็ดเจ็ดย่านน้ำแล้วล่ะสิ ไม่รู้ว่าจะมีจำนวนมากถึงขนาดตั้งหมู่บ้านได้หรือยังนะยะ
หรือตั้งเป็นสมาคมเมียเก่ามาโปรดแห่งประเทศไทยดีมั้ยคะเสี่ย เออ ว่างๆก็เลือกนายกสมาคมด้วยล่ะ ชิส์ -_-
ก็เวิ่นเว้อไร้สาระแซะเสี่ยเล่นด้วยความหมั่นไส้นะ ด้วยว่าช่วงหลังๆเริ่มหลุดคอนเซ็ปต์เดิมของตัวเองไปไกล
จากที่เมื่อก่อนล่ะเหม็นขี้หน้าอิเสี่ยมาก แต่ตอนหลังนี่เริ่มเห็นใจนาง ประกอบกับเจ้าตัวก็ทำตัวดีขึ้นเยอะเลยไม่ค่อยมีเรื่องมาจิก
รู้สึกว่าหลายๆเหตุการณ์ เราคนอ่านที่ได้อ่านในมุมมองของน้องปลื้มจะเหมือนมองผ่านเข้าไปแบบเบลอหน่อยๆตลอดเลย
คือน้องปลื้มเห็นหรือรู้อะไรมากขนาดไหน เราก็จะได้รู้ประมาณนั้น(หรืออาจมากกว่านิดหน่อย) รายละเอียดบางอย่างจะหายไปจากสารบบ
รอว่าในอนาคตหลายๆอย่างจะกระจ่างมากกว่านี้เน้อ
-
เอิ่มมมมม เพิ่งรู้ว่าเสี่ยชอยคาราบาว ก้ากกกกกก วันนี้เสี่ยหลุดๆ อ่ะ 5555555
รอตอนอิส้มเข้าสู่ความหายนะ คึคึคึ
-
รำคานเดย์ รำคานเกล
ส่วนปลื้ม :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
“ที่ไม่บอกเพราะเดี๋ยวนี้...ทุกคนสำคัญกับปลื้มหมด...ยกเว้นพี่” <<<<<<<<<< ประโยคนี้ทำน้ำตาพัง... :z13:
น้องเดย์นี่เหมือนจะเข้าใจอะไรง่ายแต่เหมือนเข้าใจยากอยู่นะ เด็กจริงๆ
เสี่ยขาาาาาาาาาาาา สู้ๆนะ น้องกำลังหวั่นไหว :katai2-1:
-
น้องเดย์คะ ปกติเรากรี๊ดผชวิศวะนะ แต่น้องเป็นผู้ชายวิศวะคนแรกเลยที่เรารู้สึกไม่ชอบบบบบบเนี่ย :m31: คนนิสัยไม่ดี
ตอนอิพี่ตัดพ้อกับน้องปลื้มว่าเดี๋ยวนี้ใครก็สำคัญกับน้องหมดยกเว้นตัวนางเองนี่แบบ เห้ย ใจหายตาม น่าสงสารอ่ะ มากอดทีดิ๊ :กอด1:
น้องส้มเน่า เธอเป็นว่าที่คุณหมอที่น่ากลัวมากนะ ซาแซงแฟนในตำนาน =__=
-
ถึงจะรักปลื้มแต่ขอตบหัวทีนึงนะตัวเอง :katai1:
กระชากหัวอิน้องเดย์มาขูดพื้นอีกสองที
แล้วลูบผมมาโปรดเบาๆ ปลอบโยน
T^T โธ่ ปลื้ม.... อยากจะให้อิเสี่ยหนีไปมีเมียใหม่สักที น้องปลื้มฉันใจร้ายไม่เบา อิอิ
:katai5: :katai5: :katai5: :katai5:
-
:ling1:x]ปลื้มจ๋าาาาาาาาาาาาาาาาาา จะยั้งใจไม่อยู่แล้วม้างงงงงง
เกลียดเดย์จัง :เฮ้อ:
-
ขำผู้หญิงที่นั่งข้างปลื้ม นึกถึงตัวเองตอนเป็นติ่งดาราอะ 55555
เดย์มันมารยาใช่มะ ร้ายกาจจจจ แต่ถ้าจะเรียกร้องความสนใจถึงกับยอมเลือดอาบ ก็ยอม ๆ ให้ไปสักยกเถอะ -__-
คือด้วยความที่น้องเดย์มันดูบ๊อง ๆ เนี่ย เลยเกลียดไม่ลงอะ :z13:
เสี่ยนี่เจียมตัวสุด ๆ จะกลายเป็นเรื่องฝังใจมั้ย จะว่าไปก็มีหลายเรื่องที่เกิดกับเสี่ยแต่ปลื้มไม่รู้เนอะ
คราวของปลื้มแล้ว จะสนใจบ้างทิ้งขว้างบ้างก็แล้วแต่ พี่โปรดได้แต่ก้มหน้าก้มตายอมรับ ฮึ ก็ไม่ได้ขอให้เขามาง้อนี่เนอะ เฮ่อ น้อยใจแทนพี่โปรดหลายเรื่อง
เห็นมาโปรดตอนนี้แล้วทนไม่ด้ายย ขนาดจะบอกรักยังต้องบอกแอบ ๆ อะไรจะรันทดปานนั้นพ่อคุณ
-
สงสารเสี่ยยยยยยยยยยยยยย น้อยใจปลื้มแทนมาโปรดเลย :o12:
โคตรแซดอะ ไม่ฟังสักคำแถมยังว่าเสี่ยอีก ไหนจะเรื่องปล่อยให้เสี่ยรอ
แล้วไปกับเกลอีก ชักจะเคืองน้องปลื้มตงิดๆนะ :m16:
เจ็บจี๊ดๆต้องประโยคท้ายๆของมาโปรดเลย น้ำตาจะไหล :hao5:
อยากจะฟาดกะบาลไอ้น้องเดย์สักทีสองทีด้วย คิ้วแตกแม่งคงไม่พอ :z6:
รอตอนหน้านะคะ :mew1:
-
บางทีน้องปลื้มก็ใจร้ายไปนะ คือปลื้มเหมือนเล่นเกมส์ คล้ายจะให้ความสำคัญแต่ก็ไม่ใช่ อย่างตอนปล่อยให้เสี่ยรอ
หรือตอนว่ากันที่สนามบาส ทั้งที่ปลื้มเองก็ไม่รู้ว่าใครผิดเพราะกดโทรศัพท์อยู่ คนที่ผิดอาจเป็นเดย์ก็ได้เพราะติดจะเด็ก
และค่อนข้างงี่เง่า ไม่งั้นจะไปปะทะพี่โปรดตั้งแต่แรกเลยเหรอ
ตอนเสี่ยโปรดตัดพ้อปลื้มนี่น่าสงสารเชียว แต่พยายามเถอะพี่ อีกไม่นานหรอก สู้!!!
นังเด็กส้มนี่ต้องจัดให้หนักนะ
ขอบคุณค่า
-
ตอนนี้แอบฟินเบาๆ :o8:
นังส้มเน่า !!!! เมื่อไรแกจะตายๆไปซะที รบกวนคนเขียนเขียนบทให้นางตายด้วยนะคะ (อินจัด) :laugh3: o18 :z4: :pigangry2: :13223:
-
โอยยยยยยยย อาการหน่วง มันเป็นแบบนี้ีนี่เอง
เค้าสงสารพี่โปรดดดดดดดด แงๆๆๆ ซึ้งปนเศร้า
อินมากจริงๆ คนเขียนจะรุ้ตัวมั๊ยเนี่ยยยว่าแต่งได้ดี
เกินไปแล้วววววว
“ไม่ว่ายังไงพี่ก็รักปลื้มนะ...ฝันดีครับ”
:hao5: คือ น้ำตาไหลอะ ไม่เข้าใจตัวเอง 555555
ตามต่อไปด้วยกันจ้าาาา ก็อย่างที่บอก เราเชื่อใจปลื้ม
มั่นใจในรักของพี่โปรด และเชื่อมั่นในคนเขียนค่ะ :กอด1:
รักคนเขียนะ
ขอบคุณมากค่ะ
ปล... ไม่โกรธน้องปลื้มนะ แค่น้อยใจแทนพี่โปรดนิดหน่อย
“ที่ไม่บอกเพราะเดี๋ยวนี้...ทุกคนสำคัญกับปลื้มหมด...ยกเว้นพี่”
น่าสงสารป่ะนู๋ปลื้มมมมมม ใจอ่อน เถอะน้าาาาาาาาาาาาาาาาาา
ยังไงก็เชียร์นู๋ปลื้มคู่พี่โปรดเสมอนะจ๊ะ
#ติ่งพี่มาโปรด
-
เริ่มเกลียดอิน้องเดย์ล่ะ วุ่นว่าย ทำตัวเป็นเจ้าข้าวเจ้าของปลื้ม เซ็งปลื้มด้วย แง่งๆๆๆๆ :katai1:
-
น้ำตาคลอกับตอนนี้ โกดน้องปลื้มมมมม ตอนอิน้องเดย์ไม่เท่าไหร่เพราะถือว่าปลื้มไม่รู้ แต่2ชั่วโมงที่โรงหนังคืออัลไล????? ถ้าคนคนนึฃถูกยกเลิกนัดเข้าใจได้นะว่ามีธุระปะปังใดๆ มีการโทรมาบอกกล่าว แต่การทิ้งให้รอ โดยไม่มีการบอกคือ???? มันแสดงถึงความไม่ใส่ใจนะพูดเลย เราไม่โกดเลยเวลาใครแคนเซิลนัดเรา แต่เราโกดมากถ้าใครทิ้งให้เรารอเก้อ มันแสดงถึงความไม่ใส่่ใจผู้อื่นอย่างรุนแรง ไม่ต้องเป็นเสี่ยหรอกที่นัดปบื้ม แค่เป็นน้องเดย์เรายังรู้สึกว่าปลื้มทำไม่ถูกเลย อันนี้ปลื้มต้องแก้ตัวนะ โกดจริง!!!!
เสี่ยชอบคาราบาวววว ว๊าววววชอบเหมือนเราเลย 55555 คิดภาพเสี่ยโพกหัวเต้นอยู่ในคอนเซิตอาแอ๊ด 555555
งอลปลื้มแล้ว ตอนหน้าน้องต้องดีกะเสี่ยหน่อยนะ ไม่ง้นป้าจะหาเมียใหม่ให้เสี่ย??? (หาได้? เสี่ยขาคู่ใส่55555) อยากอ่านต่อแล้วววววว มาเพิ่มอีกซักตอนได้ป่ะตะเองงงงง เค้าอยากโอ๋เสี่ยอ้ะ
-
มายกมือ ต้องการสารบัญค่ะ
บางตอน เวลาจะกลับไปอ่านอีกรอบแล้วหาไม่เจอ T T'
ปล. น้องปลื้มรีบๆ ชัดเจนนะคะ
พอเริ่มหันมาจิ้นพี่โปรดให้เป็นหน้าพี่คริสแล้ว
ไม่อยากเห็นพี่โปรดเจ็บเลยค่ะ
ทำใจไม่ได้ พี่คริส เอ๊ย พี่โปรดคืออัญมณีแห่งมวลมนุษยชาติ
-
ตอนนี้บอกเลยว่าปลื้มทำเกินไปนะ...
ที่พี่โปรดไม่บอกก็พอเข้าใจอยู่แหละ เพราะปลื้มจำกัดพี่โปรดไว้ข้างหลังเสมอ จะให้พี่โปรดสำออยบอกว่า 'ปลื้มพี่เจ็บแขน' อย่างนั้นเหรอ มันคงไม่ใช่สำหรับพี่โปรดหรอก เรื่องสำออยเก็บไว้ให้ไอ้น้องเดย์กับคุณน้องเกลไว้ทำเถอะ
อ่านไปน้ำตาซึมไป มีบางอย่างแว๊บเข้ามาในหัวเลยว่า
...ถ้ายากขนาดนี้ก็เลิกเถอะพี่โปรด
ก็พอเขาใจนะว่าความพยายามอยู่ที่ไหนความสำเร็จอยู่ที่นั่น แต่สำหรับปลื้มแล้วกลัวว่าความพยายามอยู่ที่ไหนความพยายามก็ยังอยู่ที่นั่นอยู่ดี
เฮ่อ...หน่วง!
-
ทำไมอ่านตอนนี้แล้วน้ำตาไหลจุงงง แทนที่จะรู้สึกเขินไปด้วย
ตรงที่พี่โปรดบอกว่า
“ที่ไม่บอกเพราะเดี๋ยวนี้...ทุกคนสำคัญกับปลื้มหมด...ยกเว้นพี่”
หัวใจน้องนี่ร่ำไหลไปแล้ว โธ่ๆๆ พ่อยอดชายของน้อง
แล้วยิ่งตอนที่ปลื้มแวดๆใส่พี่โปรดว่าพี่ยังเหมือนเดิมบลาๆ โอ๊ ยย ย ยอยากจะจิกหัวตบ (ล้อเล่นนะฮ่าๆ)
น้องปลื้มมันเป็นคนน่ารักที่ห่วงทุกคนแหละ ถ้ามันรู้ว่าเสี่ยขาเจ็บมันคงไปหาก่อน
แต่มันไม่รู้ เลยด่าเสี่ยไป แบบบ ปลื้มมไมรู้ไม่ว่า ไม่ไปหาไม่ว่าแต่ทำต้องทำร้ายจิตใจพี่โปรดด้วยการไม่ดูอะไรเลย
นี่เป็นครั้งที่สองที่น้องปลื้มตัดสินอะไรจากตาของตัวเอง แล้วทำให้พี่โปรดขาของน้องเจ็บปวด
ตอนนี้ชั้นอยากกระชากหัวอิน้องเดย์ จับทุ่มจริงจัง
นางเจ็บตัวนะเนี่ยที่เล่นแบบนี้ แต่นาก็ทำเพื่อเรียกร้องความสนใจ แต่ไม่สำเร็จ ก๊ากกก :z2:
ไปหาวิธีใหม่มานะหนู
มาน้ำตาแตกตอนเพลง เพลงนี้ฟังแล้วรู้สึกว่ามันสื่อถึงความรักที่เสี่ยมอบให้น้อง
มันรักของมันจริงๆนะ ยิ่งท่อน
หากเพียงเธอได้รู้ ว่าเธอนั้นสำคัญแค่ไหน
หากเพียงเธอได้รู้ ว่ามีคนรักเธอมากมาย
หากเพียงเธอได้รู้ ว่าเขานั้นยอมทำสิ่งใด
เพื่อให้เธอ ได้พบกับความสุขใจ
แบบอ๊ายยยอินี่ร้องโฮๆ นึกถึงใจพี่โปรดแล้วมันอินกับเพลงจริงๆ สาบานว่าไม่เขินกับเพลงที่พี่โปรดร้องเลย
แต่รู้สึกว่าพี่เขาบอกรักน้องผ่านเพลง ดวยความรักที่ให้ไปไม่ได้หวังอะไรเลย ขอแค่เพียงน้องมันสุข แค่นี้จริงๆ(หราาา)
อาจจะเพราะเพลงนี้เป็นเพลงOPVที่แฟนคลับทำให้ศิลปินกลุ่มหนึ่ง เลยอินเพราะหัวอกเดียวกันกับพี่โปรด T^T
ปล.พี่โปรดอาจจะไม่ได้คิดไรกับเพลงก็ได้ แต่อินี่อินไปเอง มันเป็นความรู้สึกที่ได้รับจากตอนนี้
*ชูป้ายไฟข้างเสี่ยเช่นเดิม*
-
พี่โปรดดดดดดดดดดดดดดดดดด ฮรืออออออออออออออออออ
สงสารรรรรรรรรรรรรรรร น้อยใจแทนจริงๆ TT
ย้ายข้างมาเชียร์เสี่ยเรียบร้อยแล้วน้า สู้ๆนะคะเสี่ย
เป็นเพียงผู้ชายที่รักเธอ :impress3:
รอตอนต่อไป ฮรือๆๆๆๆ(ร้องเพรื่อ?)
##“ที่ไม่บอกเพราะเดี๋ยวนี้...ทุกคนสำคัญกับปลื้มหมด...ยกเว้นพี่”<<ประโยคนี้ทำน้ำตาแตกมาก :mew4:
###รอยยิ้มของพี่โปรดที่ปลื้มว่าอธิบายไม่ถูก เราอ่านแล้วรู้สึกว่ารอยยิ้มของพี่โปรดมันแบบ...
....พี่ไม่เป็นไร....ไม่เป็นไรจริงๆครับ.....
เป็นรอยยิ้มที่ปลอบใจตัวเองและไม่ให้ปลื้มคิดมากด้วย :mew6:
อ่านตรงรอยยิ้มนี้ทีไรประโยคนี้จะลอยเข้ามาทันที ทำให้พี่โปรดดูน่าสงสารมาก
แค่ผู้ชายที่รักเธอสินะคะพี่ :impress3:
-
:mew2: :mew2: ไม่รู้จะอธิบายยังไงแค่น้ำตาคลอตอนที่ปลื้มหันมาว่าเสี่ย
ขอสักทีเถอะอิน้องเดย์ :z6:
-
เสี่ยพูดว่าทุกคนสำคัญสัมหรับปลื้มหมดยกเว้่นพี่นั่นนะ ตอนเสี่ยพูดเรื่องนี้แล้วแบบอยากร้องไห้
ปลื้มก็มัวแต่ตอบไลน์พี่เท็นอยู่แล้วจะรู้ได้ไงว่าใครเริ่มก่อนอะไรยังไง ไม่ชอบตรงนี้
แต่ก็นะ ไม่รู้จะอธิบายยังไง แต่ขอบอกว่ายังไงก็เข้าข้างเสี่ย ไม่รู้แล้วละ
ปลื้มใจอ่อน(หรือเปล่าวะ?) แต่เราอ่อนกว่า เป็นเรานี่ ซบอกแนบชิดเสี่ยเป็นของเราเหอะ ! #เดี๋ยวนะ
-
“ที่ไม่บอกเพราะเดี๋ยวนี้...ทุกคนสำคัญกับปลื้มหมด...ยกเว้นพี่”. สงสารเสี่ยมาก
ปลื้มขอร้องยอมเสี่ยเหอะ. อย่าเยอะ. อย่าให้ความสำคัญคนอื่นมากกว่าหัวใจตัวเอง
-
อีเด็กเดย์ :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :m31: :m31: :m31: :m31: :m31: :m31:
-
อิน้องเดย์ชักจะน่ารำคาญ(มากๆ) เยอะและร้ายกาจมาก
น้องปลื้มค่อนข้างชัดเจนมากแล้วนะว่าเอ็งเป็นอย่างอื่นไม่ได้นอกจากน้องรหัส
ต้องให้ทำขนาดไหนถึงจะรู้ตัว -"-
ส่วนน้องส้วมเน่า ขอให้จัดเต็มเลยค่า เชียร์เต็มที่
-
เสี่ยน่ารักเกินไปแล้ววววว :ling1: :ling1:
-
น้องปลื้ม พี่เริ่มจะไม่ปลื้มเท่าไหร่แล้วนะจ๊ะ
-
“ที่ไม่บอกเพราะเดี๋ยวนี้...ทุกคนสำคัญกับปลื้มหมด...ยกเว้นพี่”---> อ่านแล้วปวดใจ
ยิ่งสิ่งที่ปลื้มแสดงออกด้วยก็นะ :เฮ้อ: เดย์มันเป็นน้องรหัส เกลเป็นผญตัวคนเดียว
มันคือนิยายดราม่าใช่ไหมเนี้ย เศร้าสลด..อึน..มึน..หน่วง... :katai1:
ที่ปลื้มทำนี่คือกำลังเอาคืนพี่โปรดอยู่รึป่าว???
ถึงจะเป็นแค่คนรู้จัก แค่ลืมนัดไปสองชม.เนี้ยนะ
แล้วยายเกลก็ไม่มีเพื่อนเลยรึไง ถึงทำให้ปลื้มเป็นห่วงจนลืมนัด
-
เปลี่ยนนายเอก
เปลี่ยนนายเอก
สงสารโปรด
ปลื้มไม่ชัดเจน
แบนปลื้ม
ปล.คนเขียน ถ้าโปรดกับปลื้มยังไม่ดีกันซะที
เราจะหาเมียใหม่ให้โปรด
ขอเตือนนนนนน
-
รู้สึกอยากให้ใครก็ได้มาจีบพี่โปรด เอาแบบจีบดีๆนะน่ารักๆ
เอาให้น้องปลื้มอกแตกตายไปเลย
โทษนะน้องปลื้ม บังเอิญว่าพี่เป็นติ่งเสี่ย เลยเข้าข้างเสี่ยน่ะจ้ะ^^
-
งื้อ~
ขออีกตอนได้ป่ะ
ยิ่งอ่านยิ่งรู้สึกไม่พอ
:ling1: :hao5: :hao5:
-
รักพี่โปรด ผู้ชายคนนี้ทำเอาเพ้อได้จริงๆ
ปลื้มเอ้ยจะใจแข็งอีกนานมั๊ยเนี๊ย
-
“ที่ไม่บอกเพราะเดี๋ยวนี้...ทุกคนสำคัญกับปลื้มหมด...ยกเว้นพี่” <<< ร้องไห้เพราะประโยคนี้เลย แบบเสี่ยดูเจียมเนื้อเจียมตัว น่าสงสาร น้องปลื้มใจอ่อนให้มาโปรดเถอะ :m15:
แม่ยกมาโปรดจะขาดใจตายหมดล่ะ เห็นใจนางเหลือเกิน นางน่ารักขนาดนี้ น้องปลื้มทนได้ไงงงงงงง!!!
เบื่ออีน้องเดย์สุด!! :z6:
รอตอนต่อไปค่า~ :katai3:
-
:katai2-1: เสี่ยสู้ๆๆๆ น้องปลื้มไม่ลืมเสี่ยหรอกเพราะเสี่ยก็สำคัญสำหรับปลื้มน้าาาาาา :hao6:
-
เพลงเพราะมากๆ :-[ เขินกับปลื้มไปด้วยเลย
จิ้นหุ่นเฮียคริส แต่หน้า...ไผ่ฮอร์โมนได้มั้ยคะ แต่เราจิ้นว่าเสี่ยหลอกว่าไผ่อีก แค่หัวเกรียนเหมือนกัน อิอิ
-
แอบน้อยใจแทนพี่โปรดจัง :sad4:
-
เบื่อน้องเดย์อ่ะ ซักทีดิ๊
เสี่ยต้องโดนตอนที่น้องเดย์ไรนี่คิ้วแตกแน่ๆ
ปลื้มเอ้ยยย กลับไปหาเสี่ยเร็วๆนะ
-
นึกไม่ออกจริงๆถ้าโปรดมันร้องเพลงของคาราบาวกล่อมปลื้มจริงๆจะเป็นไง ฮ่าๆๆ คงจะคึกตาค้างทั้งคืนแน่แท้ ฮ่าๆๆ
หนับหนุนให้ทำสารบัญค่ะ เพราะนิยายหน้าเลื่อนเร็วมากกกกกก แฟนคลับคนเขียนเยอะเกิ๊นนนน นี่ขนาดเค้าหายไปไม่นาน กลับมาตามอ่าน คลิกจนเหนื่อยนั่งไล่หน้า เดาใจไม่ถูกจริงๆว่าตอนต่อไปจะอยู่หน้าไหน อิอิ
-
อ่านตอนนี้แล้วแอบสงสารเสี่ยนะ น้อยใจปลื้มที่เห็นความสำคัญเป็นคนสุดท้าย :sad4:
แต่ใครจะไปรู้ถ้าพี่แสดงอาการหน่อยปลื้มก็ไปหาพี่คนแรกแล้ว จริงปะนายปลื้ม :m9:
น้องเดย์ เล่นแรงนะ เดี๋ยวไม่มีคนฉุดเสี่ยแล้วจะหนาวนะน้อง :laugh3:
-
ติ่งเสี่ยขอดิ้นนนน อีกรอบ :ling1:
สงสารเสี่ยโปรด โกรธปลื้ม เบื่อเกล เซ็งเดย์ :ling2:
ทำไม ? ผู้หญิงตัวคนเดียวแล้ว ? ไม่สบาย มีแรงบอกชาวบ้านให้พาไปหาหมอ ? ไปเองเซ่ย่ะ
น้ำใจ ? ฉันไม่มีจ้า 555 o18
แอนตี้ผู้หญิงในเรื่องทุกคน o18
แอบแปป//ตีนเต็มเบย
-
อื้อฮือ เสี่ยแม่ยกเธอเยอะนะยะ อะไรกัน โดนไปนิด ๆ หน่อย ๆ เอง
ตอนน้องปลื้มเธอทิ้งไว้คอนโดเพื่อไปซั่มสาว จำไม่ได้เหรอ
คนนี้เพิ่งได้ ต้องเอาใจหน่อยยังไงล่ะ ... เอาน่า แบบนี้ก็ถือว่าดีแล้วระ
มีพัฒนาการ แต่อาจไม่ทันใจสำหรับผู้ต้องการความหวาน
ของอะไรที่ได้มายาก ๆ มันจะสำคัญมาก ๆ ๆ น้องปลื้มคงซาบซึ้งกับคำว่าของตายมาแล้ว
เห็นใจน้องหน่อยเถอะน่า เป็นใครก็ต้องระวังระแวงแคลงใจกันทั้งนั้นแหละ
ส่วนเกล ตอนหน้าตัดไปเลยได้ป่ะ เริ่มเยอะละ ๆ ไม่แนว ๆ
-
พี่โปรดดดดดสู้ๆนะค่ะ!!!!! :mew1: :mew1:
ฝักใฝ่ให้ปลื้มใจอ่อนเร็วๆๆๆๆ :ling1: :ling1:
-
อ่านรวดเดียวจบถึงตอนนี้ น้ำตาหมดไปเป็นลิตร สงสารทั้งคู่แต่คิดว่าดีแล้วละ
เพราะตั้งแต่เหตุการณ์นั้น เหมือนทั้งคู่ได้เติบโตขึ้น มีวุติภาวะอีกขั้น ใจเย็นมากขึ้น อดทนมากขึ้น ดีแล้วละ:)
ปล. พะเยานี่บ้านเกิดเราเลยยย เป็นจังหวัดที่สงบจริงๆนะแหละ
-
อื้อฮือ เสี่ยแม่ยกเธอเยอะนะยะ อะไรกัน โดนไปนิด ๆ หน่อย ๆ เอง
ตอนน้องปลื้มเธอทิ้งไว้คอนโดเพื่อไปซั่มสาว จำไม่ได้เหรอ
คนนี้เพิ่งได้ ต้องเอาใจหน่อยยังไงล่ะ ... เอาน่า แบบนี้ก็ถือว่าดีแล้วระ
มีพัฒนาการ แต่อาจไม่ทันใจสำหรับผู้ต้องการความหวาน
ของอะไรที่ได้มายาก ๆ มันจะสำคัญมาก ๆ ๆ น้องปลื้มคงซาบซึ้งกับคำว่าของตายมาแล้ว
เห็นใจน้องหน่อยเถอะน่า เป็นใครก็ต้องระวังระแวงแคลงใจกันทั้งนั้นแหละ
ส่วนเกล ตอนหน้าตัดไปเลยได้ป่ะ เริ่มเยอะละ ๆ ไม่แนว ๆ
ใช่ๆๆ เห็นด้วยยยยย
คือเราก็เห็นใจเสี่ยอยู่บ้างนะ แต่ก็ไม่ได้ระคายต่อมอารมณ์สงสารอะไรเท่าที่ควรจะเป็นอ่ะ
คือยังไงล่ะ ส่วนที่น้องปลื้มใจร้าย ปล่อยให้รอไม่โทรบอก ตัดสินอีกฝ่ายผิดๆ หรืออย่างอื่นต่างๆนานามันก็ใจร้ายจริงนะ
มันเหมือนไม่ใส่ใจอีกฝ่ายเลย จนอีกคนต้องตัดพ้อออกมาอย่างนั้น นั่นก็ส่วนนึง แต่เรากลับไม่สงสารเสี่ยเท่าไหร่
ถ้านับเฉพาะหลังจากน้องเปิดโอกาสแง้มๆให้เสี่ยแล้ว ไม่นับตอนน้องหายตัวไป สิ่งที่เสี่ยเจอนี่มันยังจิ๊บจ๊อยน่ะ
แหม ก็อาจจะเพราะพอนึกๆถึงสิ่งที่เสี่ยเธอเคยกระทำระยำไว้สมัยก่อน ความสงสารมันมุดกลับหายหูดตูดชี้ไปหมดเลย กร๊ากกก
ไม่ใช่ว่าให้อภัยไม่ได้หรือแค้นฝังหุ่นขนาดนั้น แต่คนมันมีบทเรียนมันก็มีระแวงบ้างล่ะ
หรือจะเรียกว่าเป็นความรู้สึก-บุคลิกที่เปลี่ยนไปของน้องปลื้มดีหว่า
ก็นะ น้องปลื้มมันก็ไม่ได้มาอ่านเล้าเป็ด หรือมาอ่านมุมมองของเสี่ย มาอ่านมุมมองของเปรม
ที่จะทำให้รู้ในอีกด้านว่าใครคิดอะไรยังไง เจออะไรบ้าง ต้องผ่านช่วงเลวร้ายมาเหมือนที่พวกเรารู้ จนน้องมีความเชื่อมั่นได้
ถ้าลองคิดว่าเราเป็นน้อง แล้วปิดมุมมองที่เราคนอ่านได้รู้กัน มองแบบที่น้องมอง เราก็คงระวังตัวอยู่มากนะ แบบรีๆรอๆขอดูไปก่อน
แต่เอาจริงๆขนาดว่าเราอ่านในมุมมองน้องแล้ว เราก็ยังรู้สึกเหมือนอยู่ในเมฆหมอกอยู่เลย
คือบางทีก็ไม่เข้าใจว่าน้องคิดยังไงกันแน่ ทำไปเพื่ออะไร อย่างไร บลาๆ
:hao3:
-
โอ๊ยยยยยสงสารเสี่ย
-
:o12: :o12: :o12:
แอนตี้ปลื้ม
ขอเปลี่ยนนายเอก TT-TT
พี่มาโปรดดด อย่าเศร้า ขอให้เจอคนทร่ดีกว่าปลืม เชอะ
พี่โปรดยอมขนาดนี้ ยอมมานาน
แต่ปลื้มก้ยังทำพี่โปรดได้ลง อิเกล กับ อิเดย์ไปกับมันทำม๊ายยยย
ทำพี่โปรดแซดดด เราจะประท้วง แอนตี้ปลื้ม
#อุ๊ย แบบอินจัด
#หากล่วงเกินขออภัย
-
เกลแผนสูงนะ เล่นอย่างงี้เลยหรอ ระวังตัวเอาไว้ให้ดี เหอๆ
เดี๋ยวนี้ปลื้มว่าไง พี่โปรดก็ต้องว่าตามงั้นนะ
ทำเค้าไว้มาก ตอนง้อก็เลยโดนหนักแบบนี้แหละ o18
-
สงสารเสี่ยยยยย ไม่ชอบเดย์กับเกล
มาในจังหวะที่เหมาะสมจริงจิ๊งงงงงง อย่าให้เจอนะ ทำเสี่ยของอิชั้นเจ็บ ชิชะ
ปล.อินไปหนอยค่ะ 55 สงสัยอิชั้นจะเป็นนางเสียงแหลมคนนั้นที่น้องปลื้มเจอ
-
หัวล้านขี้ใจน้อยว่ะโปรด กร้ากกกกกกกกก :pandalaugh:
เด๋วนี้รู้จักเจียมเนื้อเจียมตัวนะครัช แหม่มมมมมมมมมมมมมม
สะใจจริ๊งงงงงงงงงงงงงงง
จิรอดูโดนชะนีส้มโดนยำใหญ่ หึหึ o3
เขารอเตงเสมอนะ :กอด1:
-
ปลื้มคะแนนตกน่ะ :m16:
ฉงฉานมาโปรดดดดดดดดดด
เดี๋ยวยุเสี่ยมีคนใหม่ซะดีไหม
-
เอาจริงๆป่ะ ว่าคนนิสัยแบบพี่โปรดน่ากลัว ยังไม่เท่าปลื้มเลย แบบปลื้มกวนตรีนอ่ะ 555 อย่าขว้างอะไรมานะ แฟนคลับปลื้ม
-
ตอนนี้รู้สึกว่าไม่ค่อยชอบปลื้มนะ
ตกลงปลื้มยังรักพี่โปรดอยู่ไหมเนี่ย รักก็คือรักนะ ถึงจะมีความโกรธ เสียใจหรืออะไรก็แล้วแต่ มันก็แค่ชั่ววูบนะ
เหมือนปลื้มไม่ค่อยแคร์พี่โปรดเลย
-
สงสารทั้งโปรดทั้งเดย์เลย
T__________T จะร้องไห้แทนปลื้ม
-
:mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
-
ชักเริ่มเอนเอียงไปทางพระเอกล่ะ :katai1:
-
จองก่อน อยากอยู่หน้านี้ โฮะๆ
*****************************
พี่โปร๊ดดดดดดดดดดดด
โถว น่าสงสาร ใครทำพี่เจ็บ บอกมาเดี๋ยวหนูจัดการให้!!
รองประธานเทวดาแฟนคลับ รองจากนังน้องส้มก็ชั้นนี่เเหละ5555
ต่ออีกตอนมั้ยคะ ฉลองร้อยหน้า
-
ชักรำคาญปลื้มแหละ :m16: ถ้าจะไม่กลับไปคบกับโปรดก็อย่าไปให้ความหวังเค้าเลย :เฮ้อ:
ทำอะไรไม่ชัดเจนซักทีชักเบื้อปลื้มแหละ :angry2:
-
ปากร้ายใจแข็งดีนัก ฟังพี่โปรดบอกรักให้เขินจนนอนไม่หลับไปเลย แบร่!!!!!!!
:กอด1:
-
อ่านแล้วสงสารเสี่ยโปรดหนักกว่าเดิมเลยอะ
ดูเหมือนเสี่ยพยายามทำอะไรเท่าไร แต่ผลลัพท์ที่น้องปลื้มให้คือเท่าเดิม
เมื่อไรน่าที่น้องปลื้มจะทำให้เสี่ยเห็นว่าสิ่งที่เสี่ยทำมันดีขึ้นแล้ว
น้องปลื้มจ๋า หนูให้เสี่ยเข้าใกล้หนูให้ชัดเจนอีกนิดเถอะนะ
-
ยังไม่สงสารเสี่ยอ่ะ รู้สึกสมน้ำหน้ามากกว่า แค่นี้มันยังน้อยไปสำหรับที่เคยทำกับปลื้มไว้ เหอะๆ
แอบเชียร์เดย์กับเกลอ่ะ ให้ปลื้มควงมาเย้ยเสี่ยเลย สะใจ
-
น้องปลื้มอย่าเพิ่งใจอ่อนนะ ให้เสี่ยโปรดได้เรียนรู้อีกนิด รู้ว่าน้องปลื้มก็ทรมาน แต่เพื่อให้เสี่ยได้รับบทเรียนบ้าง เราต้องอดทนนะ (บอกทั้งน้องปลื้ม และตัวเอง สงสารมาโปรด :hao5:)
-
เฮ้อ... การที่ปลื้มเข้มแข็งขึ้นมากขนาดนี้มันก็ดีอยู่หรอก
แต่พอเห็นเหมือนน้องจะกลายเป็นคนที่ไม่ค่อยแคร์ความรู้สึกคนอื่นไปแล้วก็อดใจหายไม่ได้
ไม่ใช่กับมาโปรดเท่านั้น แต่กับคนอื่นๆ ด้วย
การคิดถึงตัวเองก่อนมันก็ไม่ใช่เรื่องผิด แต่พอเห็นคนที่จิตใจดีมากๆ มาเปลี่ยนไปเป็นเหมือนคนทั่วไป
ทำให้สะท้อนถึงสิ่งที่อาจจะเป็นข้อเท็จจริงว่าคนดีๆ จะอยู่ในสังคมปัจจุบันไม่ได้
ไม่รู้เหมือนกันว่า ปลื้มได้เปลี่ยนไปแล้วโดยสิ้นเชิง หรือสิ่งนี้เป็นเพียงเปลือกที่น้องสร้างขึ้นเพื่อที่จะไม่ต้องกลับไปเจ็บเจียนตายแบบเดิม
-
ครบ 100 หน้าแล้ว
จะมีของแถมให้อีกตอนไหมหนอคืนนี้
-
ไอ้น้องเดย์มันน่าให้แตกทั้งหน้าจริงๆ
ริอาจมาเล่นกะเสี่ย
เดี๋ยวแกไม่ตายดี
คนเขียนกำจัดเดย์เกลส้มไปทีเห้อออออ
-
เก๊าว่าอิน้องเดย์นี่ชักไม่น่าคบแล้วนะ
แลตอแหลพยายามสร้างเหตุการณ์ไม่จบไม่สิ้น
ส่วนแม่นางส้ม ก็ท่าทางจะมีผีอิเยอะเข้าสิง เฮ่อออออออ สงสารปลื้มแฮะ
-
แอบนอยด์ปลื้มเล็กน้อย เบื่อน้องเดย์มากกกก
-
อืมมมมมมมม น้องปลื้มจ๊ะ.... จะทำไรจะพูดไรไม่ค่อยคิดถึงพี่โปรดเลยนะ
ความรักของพี่โปรดมีแต่จะเพิ่มขึ้น.. แต่ความรักของน้องปลื้มนี่ไม่รู้ว่าเท่าเดิม หรือว่าจะน้อยลงรึป่าว...
ถึงจะเข้าใจว่าน้องเคยโดนพี่โปรดทำร้าย แต่ทำไมน้องไม่คิดถึงความรู้สึกดีๆที่เคยอยู่ด้วยกัน และความรู้สึกณ ตอนนี้
น้องยังไม่ไว้ใจพี่โปรดมากก็พอเข้าใจ แต่ที่คิดถึงเกลกับเดย์ก่อนนี่มันยังไง
เจอคำพูดของเสี่ยที่ว่า
“ที่ไม่บอกเพราะเดี๋ยวนี้...ทุกคนสำคัญกับปลื้มหมด...ยกเว้นพี่” :ling2: อ่านแล้วอยากให้เสี่ยตัดใจเหมือนกันนะเนี้ย..
ยิ่งอ่านยิ่งสงสารเสี่ยอ่าาาาาาาาาาา
ตอนหน้าของให้เสี่ยมีความสุขหน่อยได้ไหมม.... ดีกันเร็วๆเถอะนะ หรือไม่ก็ให้เสี่ยทำใจได้ไปเลย... :mew2:
-
เอาตรงๆเลยนะ น่ารำคาญว่ะเกล...เกลนี่แหล่ะ ด่าไม่ผิดหรอก
เฮ้ยยยยยคือเธอบอกว่าเธอเป็นเด็กตจว. ตัวคนเดียว...เธอบ้าป่ะ? อยู่มาขนาดนี้คือเธอไม่มีเพื่อนคบ?ไม่รู้จักใครเลยว่างั้น? หรอ?
แล้วกับปลื้มนี่เธอเพิ่งมารู้จัก เป็นผู้ชาย แถมอยู่คนละมหาลัยด้วย เธอให้เค้ามาดูแลเธอเนี่ยนะ โดยการบอกว่า "ป่วย"
รอบข้างเธอไม่มีคนเรอะ เฮ้ยยยยย บ้าละ!!! ชั้นไม่ใช่เด็กหอ ชั้นยังรู้เลยว่าสังคมเด็กหอ เพื่อนภาค เพื่อนsec แม่งโคตรแคบ
ตอแหลว่ะ ทำโนเนะ อ่อนต่อโลก ทุเรศว่ะ มันอับจนหนทางขนาดนั้นเลยเหรอวะ ต้องให้ผู้ชายเค้าพูดเเรงๆเหรอถึงจะเข้าใจ
เค้าปฏิเสธมาเเล้ว ฟังไม่รู้เรื่องเหรอ ทำโลกสวย? ความพยายามอยู่ที่ไหนความสำเร็จอยู่ที่นั่นเหรอ ใช้ได้ก็เเค่บางเรื่องแหล่ะ
อ่านเหตุผลเธอแล้วรู้สึกแย่ ไอ้คนเชื่อก็เชื่อไปได้.....
ปลื้มนะปลื้ม(อย่าคิดว่าจะไม่โดน) อยากจะเชื่อนางก็ไม่ว่าหรอก แต่แบบ...ยังไงอ่ะ
ใครๆเค้าก็รู้ว่าปลื้มยังรักโปรดอยู่(มีเเต่พวกหลอกตัวเองเท่านั้นล่ะที่ไม่รู้)แม้เเต่ตัวปลื้มเองก็รู้
แล้วคนเรามันต้องเเคร์คนที่เรารักรึปล่าวะ? โอเค๊!!! ปลื้มอยากรักษาหน้าสุภาพสตรีเหมือนกับพี่โปรด
จะไม่มาก็ว่าเเย่เเล้วนะ นี่ถึงกับบอกว่า"ลืม" เฮ้ยยยย เรียงลำดับความสำคัญหน่อยดิ
มาไม่ได้โทรบอกก็ยังดี จะบอกว่ากรรมตามสนองพี่โปรด เพราะเมื่อก่อนพี่โปรดก็ทิ้งปลื้มไปกับคนอื่น
แต่ปลื้มลืมอะไรไปป่ะ..ตอนนั้น โปรดไปไหนก็บอกปลื้มตลอดอ่ะ ตอนนั้นตัวเองบอกว่าไม่ให้โปรดให้ความหวังคนอื่น
แต่สิ่งที่ปลื้มกำลังทำตอนนี้ก็ให้ความหวังคนอื่นเหมือนกัน เลิกบอกซักทีว่า "ให้โอกาสคนอื่น"
หรือจะเอาไปพูดลองใจโปรดก็ได้ แต่กับคนอื่นที่เข้ามาก็ช่วยกำจัดคนพวกนั้นออกไปได้ป่ะ
ก็เรารู้อยู่แก่ใจเเล้วอ่ะว่าเราจะเลือกใครก็ไม่ควรเอาคนอื่นมาเกี่ยวด้วยสิ ส่วนจะพูดรู้เรื่องหรือไม่ก็อีกเรื่อง ก็จัดการเป็นเรื่องๆไปดิ
ขยันพูดเหมือนพูดกับเดย์หน่อย ปฏิเสธผู้หญิงมีตั้งหลายวิธี ก่อนอื่นก็เลิกไปไหนมาไหน โทรคุย อย่างไร้เหตุผลกับเกลได้เเล้ว
ตัวเองไม่คิดจะกินชะนี ก็ช่วยชัดเจนหน่อย ไม่มีธุระเร่งด่วนไม่ต้องยุ่งกันได้มะ แม่งอ่านทีไรก็อารมณ์เสีย
ปลื้มคิดว่าเค้าเป็นเพื่อน เเล้วเค้าคิดแบบนั้นกับปลื้มรึก็ไม่ ปลื้มก็รู้อยู่แก่ใจอ่ะ
แต่ก็อย่างว่า....อยู่คนละมหาลัยยังใจกล้าหน้าด้านทำแบ๊ววิ่งโร่มาหาเค้าถึงที่ไหนจะให้เค้าไปหา..หึ!!ก็เเรงพอตัวอยู่เเล้วล่ะ
ถ้ายังไม่หยุดสงสัยจะถูกจัดเป็นประเภทเดียวกันกับ#ดีออก ส้มสีทองในไม่ช้า
อย่าให้ผู้ชายเค้าปฏิเสธตอกหน้ากลับบ่อยๆเลย เห็นค่าตัวเองมั่งเหอะ ผู้หญิงสมัยนี้...ไม่ไหว
อ่านเเล้วขึ้นจริงๆ นี่อุตส่าห์ไม่ดึงประเด็นในสนามบาสเเล้วนะ จะถือซะว่าไม่รู้ ตอนนี้รู้เเล้วคราวหน้าก็หัดเฉลียวใจมั่ง
เป็นกำลังใจให้คนเเต่งนะคะ จะติดตามจนวินาทีสุดท้ายของเรื่องนี้จนถึงที่สุดค่ะ
:L2: :กอด1:
ปล.เรื่อง ดีออกส้มสีทอง...รออ่านเหมือนกัน เพราะถ้าทำให้คนอย่างพี่โปรดด่าเเบบนั้นได้ เงาหัวนางจะไม่มี... o16
-
พี่โปรดเจ็บตัวเลยอะ
น้องเดย์ไม่ไหวน๊าา แม่ยกพี่โปรดเคืองนะคะ
-
แอบสงสารเสี่ย แต่สู้ต่อไปค่ะเสี่ย สู้เพื่อเมีย 55
-
สงสารเสี่ยโปรด..
-
ห้าสิบตอนก็ไม่เยอะนะ กำลังมัน
น้องปลื้มทำพี่โปรดน้อยใจ เมื่อไหร่ จะใจอ่อนซะที
-
สงสารเสี่ยขึ้นมาจับใจ
-
เรายกมือให้สารบัญ แต่ถ้ายุ่งยากไปก็ไม่ไรมากจ้าาาาา
เบื่อปลื้มแล้วนะ
กลับใจมาเชียรโปรดแล้วล่ะ คึคึ
-
อ่านตอนนี้แล้วตอ่งเสี่ยแบบอิฉันอยากบอกว่าาาาาาา
ถรุยส์ สมน้ำหน้าอิเสี่ยยยย กร๊ากกก รับผลกรรมไป ทำไม่ดีไว้เองพอเจอเหตุการณ์อะไรแบบนี้ น้องปลื้มไม่ผิดที่จะตัดสินไปก่อนฉันไม่โฏรธน้องปลื้มไม่ได้หมายความว่าจะไม่โกรธ อิเดย์กับชะนีเกล
แต่ก็นะคนเราจะทนความเจ็บได้สักเท่าไหร่
-
ก็ยังคงกรีดร้องโหยหวนกับพี่โปรด
พูดทีแมร่งน้ำตาจะไหล ทำไมปลื้มต้องทำไม่รู้ร้อนรู้หนาวบอกตัวเองว่าสบายดีด้วยนะ
เปิดโอกาสทุกคน ตลกอะ เปิดโอกาสให้คนอื่นทั้งๆที่ก็ไม่ได้ชอบเค้าอยู่แล้วเนี่ยนะ
ทรมานพี่โปรดไปเพื่ออะไร ไม่เข้าใจ สงสารพี่โปรด ถ้าวันนึงเค้าหมดหวังขึ้นมาจริงๆปลื้มจะเสียใจนะนี่พูดเลย
คนที่พยายามเจอท่าทางเย็นชาแบบนี้บ่อยๆมันก็ท้อและก็เจ็บเป็นนะ นี่ความพยายามไม่เคยมีความหมายเลยสินะ
-
อ่านถึง หน้า 28
-
พี่โปรดคงเข้าใจความรู้สึกของคนไม่สำคัญ เหมือนที่ปลื้มเคยได้เจอแล้ว
-
คนเรามันก็มีลิมิตเหมือนกันนะน้องปลื้ม อย่าให้ถึงวันที่พี่โปรดเดินจากไป
-
เราว่าสองตอนแล้วที่ปลื้มแแบบไม่คิดจะคิดอะไร
ตรงๆๆคือปลื้มแลดูโง่ขึ้นน่ะ มันน่านัก เสี่ยของอิฉันบาดเจ็บน่ะค่ะ ดูหน่อยค่ะ อิน้องเดย์เด่วเดี้ยบตบทิมเลยน่ะค่ะ
น้องโปรดดด คิดเยอะๆๆหน่อยช่วงนี้ เด่วเสี่ยเปลี่ยนใจน่ะค่ะ คึคึคึ
-
สงสารเสี่ย เสี่ยอาจจะทำผิดกับน้องในตอนแรก แต่ก็รักน้องนะ เหตุผลที่เสี่ยเย็นชาไม่แน่นอนในความรักมันก็มีอยู่แต่ไม่ได้ขึ้นอยู่กับเสี่ยทั้งหมดทีเดียว เรื่องนี้เสี่ยไม่ผิด สมกับชื่อเรื่อง :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
หากปลื้มยังมีใจให้เสี่ยอยู่บ้าง ก็อย่ามองข้ามความรู้สึกเสี่ยมากนัก นึกถึงใจเขาใจเราบ้าง
ถ้าจำเนื้อเรื่องไม่ผิดนะ เราว่าเสี่ยไม่เคยปล่อยให้ปลื้มรอโดยการนัดไว้นะ ตอนนั้นปลื้มเป็นฝ่ายรอเสี่ยกลับห้องเอง แต่ครั้งนี้ปลื้มนัดแต่ไม่ไปและไม่บอกนี่พูดตรงๆสงสารเสี่ย
ขอบคุณคนแต่งค่ะ :L2:
-
แอบหมั่นไส้น้องปลื้มเล็กๆ
ถึงจะรู้ว่าเป็นการเอาคืนเล็กๆ
แต่แอบสงสารเสี่ยไม่ได้ :mew2:
-
เพิ่งได้อ่าน ชอบมากมาย ปลื้มมีพัฒนาการทางด้านความคิด ตั้งแต่เจอ
เดอะเท็น เสี่ยก็ดูอ่อนโอนขึ้น เสียดายน่าจะจับเข่าคุยเรื่องในใจกัน
จะได้แฮปปี้ๆ เลิฟๆกันสักที
-
เริ่มเซ็งปลื้มละ ไม่เข้าใจจิงๆ
เดย์นี้รำคาญมาก เอาไปเก็บ
เกลก็มารยาสาไถ
-
เสี่ยฟังคาราบาวหรอคะ
ไม่เข้ากับแนวเสี่ยเลยอ่ะ 5555
เสี่ยน่ารักขึ้นทุกตอนเลยอ่ะ ทำตัวดีขึ้นเยอะเลย
-
ยกมือ :a1: ขอสารบัญด้วยคน
รำคาญเดย์อ่ะ สุดๆ :serius2:
-
บอกเลยว่าอ่านเรื่องนี้ถึงตอนล่าสุดภายในเวลาไม่ถึงวัน =..=
เรื่องนี้เป็นนิยายที่วางไม่ลงจริงๆ มันค้างคา ต้องอ่านตอนตอไปเรื่อย (เหมือนยาเสพติดเลย)
เป็นกำลังใจให้คนเขียนนะคะ (รีบมาต่อตอนต่อไปไวๆเลยคะ)
ส่วนตัวชอบภาษาของเรื่องนี้นะคะ เรื่อยๆสบายๆ แค่เข้าใจความรู้สึกของตัวละครดีคะ
ตอนมาม่าของเรื่อง อย่าให้พูดเลยคะ (นั่งร้องไห้เป็นเผาเต่า =____=)
ปล.เค้าคิดถึงเสี่ยแล้ว อยากให้คืนดี กลับมารักกันเหมือนเดิม
แต่ก็เข้าใจปลื้มนะ ว่าบางสิ่งที่เสียไปแล้วจะให้กลับมาเหมือนเดิมอ่ะ ทำไม่ได้หรอก
เหมือนแก้วที่แตกไปแล้ว ให้เอากาวมาติดยังไงก็ไม่เหมือนเดิมหรอก
-
เหมือนเดจาวูกับตอนแรก สลับบทกันระหว่างเสี่ยกับน้องปลื้ม
ไม่อยากคิดว่าปลื้มเอาคืน แค่น้องปลื้มรักตัวเอง ให้ความสำคัญกับความต้องการของตัวเองมากกว่าเสี่ย
-
โถ่มาโปรด :jul3:
-
“ที่ไม่บอกเพราะเดี๋ยวนี้...ทุกคนสำคัญกับปลื้มหมด...ยกเว้นพี่”
“ไม่ว่าจะเป็นใคร...ปลื้มก็เลือกจะให้พี่มาทีหลัง พี่เลยไม่รู้ว่า...บอกไปแล้วจะไปรบกวนอะไรหรือเปล่า”
สองประโยคนี้ทำเอาน้ำตาจะไหล เสี่ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย!!! :ling1: :ling1: :ling1: :ling1:
มาหาเค้ามาาา นี่ทุกวันนี้เสี่ยสำคัญกว่าหนังสือเรียนและไฟนอลโปรเจ็คใดๆ เสี่ยเป็นเบอร์หนึ่ง
ปลื้มแบบ ทำซึนนะ แอบกรี๊ดเสี่ยในใจตลอด ระวังเหอะวันนึงเสี่ยเข้าใจผิด
แล้วเดินออกจากชีวิต[มาหาเรา]ดื้อๆ ระจะรู้สึก
ปล.แอบอยากกระซิบเสี่ยว่า ได้ปลื้มคืนมาเมื่อไหร่ใช้งานให้หนักๆ อย่าให้เสียการปกครองอีกนะ
พักนี้เด็กมันเหลิงแล้ว!!
#จากเมนเสี่ยอย่างจริงจังและไม่มีความเป็นกลางใดๆ
-
พี่โปรดด รออยู่นะ
-
ตอนที่ 38
กีฬามหาลัยผ่านพ้นไปแบบอึนๆ มึนๆ และงงๆ เอาจริงๆ คือสติผมไม่ค่อยอยู่กับตัวเท่าไหร่ เปตองที่ลงแข่งกับคุณเฟรนและไก่ก็ไม่ได้ชนะเลิศอย่างที่หวัง ตกรอบตั้งแต่รอบแรกที่เจอกับนิติฯ เหอๆ แต่ผมก็ไม่ซีเรียสนะครับ เล่นกันสนุกๆ ไป ส่วนพี่โปรดนะเหรอ...อืมมมม ไม่รู้จะบอกยังไงดี เอาเป็นว่าเขาไม่ได้แข่งบาสเก็ตบอลแล้ว เลยมุ่งมั่นแข่งเซปักตะกร้อไป ผลปรากฎว่าได้ที่สองเพราะไปแพ้ให้กับสถาปัตยฯ
หลังจากงานกีฬาแล้วเราก็เจอกันบ้างครับ หมายถึงเจอตัวเป็นๆ โดยไม่นับที่เจอผ่านทางแฮงเอ้าท์ แทงโก้ หรือไลน์ เพราะพี่โปรดค่อนข้างยุ่ง เราเลยนัดเจอกันได้แค่อาทิตย์ละสองสามครั้ง
ชีวิตผมก็ยังเรื่อยๆ ครับ ไม่ได้รีบร้อนอะไร เหนื่อยบ้าง ฟินบ้าง แต่ก็มีความสุขดี กับคุณปาล์มก็ยังคุยกันอยู่เรื่อยๆ รวมถึงป้าเนียมและลุงชิดด้วย ผมคิดถึงทุกคนนะ คิดถึงบรรยากาศดีๆ ที่พะเยา คิดถึงความเงียบสงบและอยากไปใช้ชีวิตอยู่ที่นั่นช่วงปิดเทอมที่ใกล้จะถึงนี้ แต่ก็ติดหลายๆ อย่าง ทั้งพี่ยินดีจะบินกลับมาเยี่ยมบ้าน แล้วก็พี่เท็นที่คิดจะเปลี่ยนโลเคชั่นถ่ายทำสารคดีซีซั่นสองของแกไปแถวภาคอีสาน พี่เมลก็เบรกๆ ไว้อยู่ ไม่รู้จะได้ผลรึเปล่า แต่ผมก็หวังว่าจะได้ผลนะครับ เพราะพี่เท็นแกจะให้ผมไปเป็นเด็กแบกอุปกรณ์ให้แกด้วย ไม่อยากไปเลย -_-
กับเกลผมก็ยังคุยกับเธอเหมือนเดิมนะ แต่ก็นานๆ รับสายที ไม่รู้ว่าใครเคยเป็นรึเปล่า แต่ผมเป็นนะ กับคนที่ช่วงแรกรู้สึกดี อยากคุยด้วยก็จะคุยกันได้นานหน่อย แต่เมื่อความรู้สึกดีมันพัฒนาเป็นอย่างอื่นไปไม่ได้ ความสนุกสนานในช่วงเวลาที่คุยกันมันเลยลดลงไป จนเกิดคำถามขึ้นในใจว่า เราคุยกันไปทำไม ยังไงก็เรื่องเดิมๆ ถามคำถามเดิม กินข้าวรึยัง ไปเจออะไรมาบ้างในแต่ละวัน ถามเดิมๆ ซ้ำๆ จนในที่สุดมันกลายเป็นความน่าเบื่อไป
เกลก็คงจะรู้ตัวนานแล้วว่าผมไม่ได้รู้สึกอะไรไปมากกว่าแค่รู้สึกดีที่ได้คุยด้วย เธอคงไม่อยากเสียเวลาอะไรกับผมอีก ซึ่งผมก็โอเคนะ ไม่ได้คุยก็ไม่ได้รู้สึกขาดอะไร เกลเลยค่อยๆ หายไป สองวันโทรมาครั้ง แล้วจากนั้นก็ค่อยๆ น้อยลงจนเดี๋ยวนี้เหลือแค่อาทิตย์ละครั้ง
แต่ที่โทรมาบ่อยรองจากพี่โปรดคือน้องรหัสผม ต้องบอกตรงๆ เลยว่าผมค่อนข้างหนักใจและลำบากใจจริงๆ มันรู้สึกสงสารนะเวลาที่มีคนทำดีให้แล้วเราตอบแทนเขาไปมากกว่านี้ไม่ได้ แต่ผมก็ปฏิเสธชัดเจนแล้วว่าผมไม่ได้คิดอะไร ถึงอย่างนั้นเดย์ก็ยังไม่เลิกหวังอยู่ดี ทั้งๆ ที่...ไม่เคยได้รับความหวังอะไรจากผมเลย
“อ้าว มาทำอะไรตรงนี้วะมึง” เสียงดังมาจากข้างหลัง ผมหันไปมองก็เห็นคุณติ๊กยืนถือถุงใส่ขนมปังมาถุงใหญ่
อ่า...เหมือนนานมากแล้วนะที่ไม่ได้เจอกันจังๆ อย่างนี้
คุณติ๊กเหมือนจะทำตัวไม่ถูก ยิ้มแปลกๆ อย่างคนที่ไม่รู้จะยิ้มยังไง ส่วนผมก็ส่งยิ้มไปให้ตามปกติ
“มายืนรับลมน่ะครับ คุณติ๊กเพิ่งไปเรียนมาเหรอ”
“อ๋อ..อืม แล้วมึงอ่ะ”
“ผมก็เพิ่งเรียนเสร็จ มีเรียนอีกทีตอนบ่าย จะไปนั่งตรงไหนคนก็เยอะ วุ่นวาย ผมเลยหลบมาที่นี่”
“อืม เหมือนกัน”
แล้วจากนั้นเราก็ต่างคนต่างเงียบ คุณติ๊กให้ขนมปังกับพวกลูกๆ ของเขาไป มีบ้างที่แบ่งมาให้ผมช่วยกันให้อาหารบ้าง ก็อึดอัดเล็กๆ นะครับ แต่โดยรวมแล้วถือว่าดี อาจจะเพราะลมเอื่อยๆ ที่พัดมาช่วยทำให้บรรยากาศดีขึ้นก็เป็นได้
“มึง...สบายดีมั้ยวะ” คุณติ๊กถามขึ้น สายตาทอดมองไปยังผืนน้ำเบื้องหน้า
“ดีกว่าแต่ก่อนเยอะครับ”
“อืม ก็ดีแล้ว”
เขายิ้มออกมา ยืนยันคำว่า ‘ก็ดีแล้ว’ ให้ชัดเจนขึ้นไปอีก
“ปลื้ม...ขออะไรอย่างได้มั้ยวะ”
“ได้สิครับ”
“ช่วยชกกูแรงๆ สักสามทีได้มั้ย”
“ห้ะ! ทำไมผมต้องทำอะไรอย่างนั้นด้วย”
“มึงรับปากแล้วว่าได้ เพราะงั้นก็ช่วยชกกูแรงๆ เลย”
“ถ้าผมทำแล้วคุณติ๊กจะไม่เจ็บเหรอครับ”
“เจ็บ”
“แล้ว...”
“....”
“งั้น...ผมไม่เกรงใจล่ะนะ”
เหตุผลน่ะผมพอจะรู้ แต่ในเมื่อเขาไม่อยากพูดถึง ผมก็จะไม่พูดเช่นกัน
ผลั่วะ!
ผลั่วะ!
ผลั่วะ!
“โอยยยย มึงชกไม่มีเว้นจังหวะให้กูได้ตั้งตัวเลยนะ T_T เจ็บบบบบบบบบบบบบบ”
เออครับ เลือดกลบปากขนาดนั้นไม่เจ็บก็ไม่รู้จะว่าไงแล้ว -_-
“ก็บอกให้ผมทำ ผมก็ทำแล้วอ่ะ ผมไม่ผิดนะ”
“รอแป๊บ กูมึน” คุณติ๊กว่าพลางถ่มเลือดลงน้ำ
ผมตัวเล็กกว่าเขาก็จริงนะ แต่เมื่อกี้ผมใส่ไปเต็มแรงอย่างที่เขาขอเลยอ่ะ -O-; จะเป็นอะไรมากรึเปล่าหว่า
“แต่มือผมก็เจ็บนิดๆ เหมือนกันนะเนี่ย เหมือนหมัดที่สองจะไปโดนกรามคุณติ๊กเข้า”
“โอยยยย เจ็บน้อยกว่ากูหรอกสัด -*- ไหนมาดู”
ผมยื่นมือให้คุณติ๊กดู ขึ้นรอยแดงๆ ก็จริง แต่ก็ไม่ได้เจ็บอะไรมากครับ จะมาเจ็บก็ตอนโดนเขาดีดนี่แหละ
“กูรู้สึกไปเองป่ะวะว่าปากตัวเองบวมอ่ะ”
“อือ ไม่ได้รู้สึกไปเองหรอกครับ มันบวมจริงๆ”
“กรี๊ดดดดดดด T_T”
ผมนึกภาพไม่ออกเลยจริงๆ ว่าคนที่กรี๊ดอยู่ตรงหน้าจะคือคุณติ๊กหน้าดุ ผู้ชายมาดแมนที่เคยทำสงครามแย่งชิงคุณเฟรนมาจากคุณกิม เอาจริงๆ คือเขาเสียงแหลมกว่าผมอีก -*- เกิดอะไรขึ้นกับโลกใบนี้ครับ
“ฮ่าๆ หน้าตาน่าเกลียดจังเลยนะครับ”
“เชี่ยปลื้มมมมมมมมมมมมมมมม”
“^^ ผมทำตามที่ขอแล้วนะ...คราวหน้าถ้าเจอกันก็ยิ้มให้ผมกว้างๆ นะครับ”
คุณติ๊กเงียบไปเพียงครู่ ก่อนจะพยักหน้าให้ผม แอบเห็นเขาเช็ดน้ำตาตัวเองด้วย แต่ผมก็เลือกที่จะไม่พูด ทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นไป คงไม่มีใครอยากให้คนอื่นเห็นมุมอ่อนแอของตัวเองหรอกครับ
“กูไม่ขอให้มึงลืมเรื่องที่กูเคยทำไว้ แต่จำไว้อีกเรื่องนะปลื้ม...กูจะไม่มีวันทำร้ายมึงอีก กูขอโทษนะ”
“ไม่เป็นไรครับ ผมให้อภัย ไม่ว่าใครก็มีเหตุผลที่จะทำด้วยกันทั้งนั้น คุณติ๊กก็คงลำบากใจไม่น้อย เพราะงั้น...มาเริ่มต้นใหม่กันเถอะครับ ผมอยู่กับคุณเฟรนสองคนก็สนุกอยู่หรอก แต่ก็อยากให้คุณติ๊กกับคุณกิมมาช่วยกันฟังคุณเฟรนบ่นด้วย ผมรู้สึกเหมือนจะรับฟังคนเดียวไม่ไหว ฮ่าๆ”
คุณติ๊กยิ้มกว้างส่งมาให้ ก่อนจะพยักหน้ารัวๆ หลายที
“เพราะมึงเป็นแบบนี้ไงปลื้ม...ใครๆ ถึงพากันหลงรักมึง”
“จริงเหรอครับ ^^ ผมเสน่ห์แรงอย่างที่คุณเฟรนว่าจริงๆ นะเนี่ย”
“โถ กูไม่น่าชม -_-“
ผมกับคุณติ๊กยืนกินลมชมวิวกันต่อไป เหมือนนานมากแล้วที่คุณติ๊กมาเจอผมที่แอบมารังแกลูกๆ ของเขา จากนั้นเขาก็พาไปเลี้ยงข้าว...นั่นแหละ ตั้งแต่วันนั้น อาจจะเป็นเพราะเขาก็ได้ที่ทำให้ผมได้เจอกับ...พี่โปรด
ถ้าพูดถึงตามหลักการพรหมลิขิต ผมอาจจะต้องเจอกับพี่โปรดอยู่แล้ว ไม่วันใดก็วันหนึ่ง ซึ่งไม่รู้ว่าอีกนานแค่ไหน กี่วัน กี่เดือน กี่ปี แต่ก็เป็นเพราะคุณติ๊กที่ทำให้ผมเจอพี่โปรดเร็วขึ้น...
“มึงกับเสี่ยเป็นไงบ้าง”
“เป็นไงนี่คืออะไรครับ”
“คืนดีกันรึยัง”
ผมเข้าใจคำถาม แต่ก็ยังแกล้งไม่เข้าใจ เรื่องคืนดีเหรอ... ผมไม่อยากให้มองเป็นอย่างนั้นนะ คำว่าคืนดีนี่มันก็ดีในหลายๆ ความหมาย แต่สำหรับผมแล้ว มันเหมือนกับการคืนกลับไปเป็นอย่างเดิม ซึ่ง...ก็เป็นอย่างเดิมที่มีความทรงจำดีๆ อยู่เพียงน้อยนิด เป็นอย่างเดิมที่...พี่โปรดอาจจะยังมองเห็นแค่ตัวเองมากกว่าผม
แต่ถ้าการเริ่มต้นใหม่...มันต่างออกไป มันไม่ใช่ว่าความรู้สึกของผมเริ่มจากศูนย์ซะทีเดียว แต่อะไรหลายๆ อย่างต่างหากที่เริ่มจากศูนย์ ผมไม่อยากเริ่มต้นด้วยการที่เรารู้จักอีกฝ่ายแค่จากมุมที่เราเห็น แล้วคิดเอาเองว่าเขาต้องเป็นแบบไหน แต่ผมอยากให้เราได้ใช้เวลาในแต่ละวันทำความรู้จักกันทีละเล็กทีละน้อยมากกว่า ความผิดพลาดที่ผ่านมามันเกิดจากแค่ว่าผมกับเขาขาดความเข้าใจ เราต่างมองข้ามสิ่งสำคัญของอีกฝ่ายจนเผลอทำร้ายกัน
“ผมไม่ได้รีบร้อนอะไรนี่ครับ...ดูไปนานๆ ดีกว่า”
“ไม่ใจเร็วด่วนได้มันก็ดี แต่คนรอ...เขาจะรอไหวรึเปล่า”
“ถ้าไม่ไหว...ก็จบแค่นั้น ถือว่าเราต่างก็ไม่มีวาสนาต่อกัน ผมไม่ใช่ไม่รู้สึกอะไรนะ แต่บางทีมันก็ต้องคิดบ้างว่าเราพร้อมรึยังที่จะจับมือเดินไปด้วยกันอีก ไม่ว่าจะเจออุปสรรคอะไรก็จะไม่ยอมปล่อย นั่นต่างหากที่ผมอยากแน่ใจ คุณติ๊กก็รู้นี่ครับว่าถึงคนบางส่วนจะมองว่าความรักแบบพวกผมมันไม่ใช่เรื่องผิดปกติ แต่ก็มีคนอีกไม่น้อยที่ยังมองว่ามันเป็นเรื่องที่รับไม่ได้อยู่”
“ก็จริง...”
“อย่างนั้นผมถึงอยากแน่ใจก่อน ว่าเขามั่นคงพอที่จะให้ผมลองเสี่ยงด้วยอีกครั้งไหม เพราะถ้าต้องเจ็บอีกครั้ง ผมก็แน่ใจว่าไม่มีวันกลับมาหาเขาได้อีกหรอก”
“มึงโตขึ้นนะ ทั้งความคิดและ...ตรงนี้ด้วย” คุณติ๊กชี้มาที่อกข้างซ้ายของผม ก่อนที่เขาจะยกมือตบไหล่ผมเบาๆ
“แต่ส่วนสูงไม่ได้เพิ่มขึ้นเลย ให้ตายยยย”
“แหมๆ ยังปากหมาเหมือนเดิมเลยนะครับ ^^”
“มึงสิไอ้ปลื้ม -*-“
“หึหึ ว่าแต่ขอปลาดุกสักสามตัวได้มั้ยอ่ะ จะเอาไปให้คุณเฟรนทำผัดเผ็ดให้กิน”
“ไม่ได้! อย่ามาระรานลูกๆ กูนะ มึงอยากได้เดี๋ยวกูไปซื้อที่ตลาดให้”
“คุณติ๊กนี่ก็สองมาตรฐาน นั่นก็ปลาเหมือนกัน ไม่เห็นว่าบ้าง ทีลูกตัวเองนี่หวงนักหวงหนา มันต่างกันยังไงครับ”
“ไปถามไอ้เฟรนที่ชอบกินหมูปิ้ง แต่ก็รักไอ้เจ้ยประหนึ่งผัวในไส้ดูสิ -_-“
“=_=; ไม่ดีกว่าล่ะครับ ไม่อยากโดนว๊าก”
แล้วผมกับคุณติ๊กก็หัวเราะออกมาพร้อมกัน ...ไม่แย่นักหรอกนะ บรรยากาศตอนนี้น่ะ :)
.
.
.
เย็นนี้นัดกับพี่โปรดจะไปดูหนังด้วยกัน เฮียแกรีเควสมาหลายทีแล้ว แต่ก็ไม่ได้ไปกันสักที เพราะเราว่างไม่เคยตรงกัน แต่ถ้าเขาว่าง ผมนั่นแหละที่ต้องเป็นอันมีธุระตลอด เอาเป็นว่าเย็นนี้ได้ฤกษ์ดี นัดเจอกันที่หน้าโรงหนังตอนหกโมงตรง
ไม่รู้ว่าพี่โปรดมานานแล้วรึยัง แต่พอผมมาถึงก็เห็นเขานั่งพิงโซฟาหน้าโรงหนัง นั่งเล่นมือถืออยู่ก่อนแล้ว ต่อให้เขาก้มหน้าก็หาได้ไม่ยากครับ เพราะแค่เดินตามสายตาของผู้หญิงไป อันที่จริงที่ผมมโนอยู่นี่พี่โปรดเหมือนจะหล่อเว่ออะไรขนาดนั้นเลยใช่มั้ยล่ะ ซึ่งความจริงก็ใช่นะ ฮ่าๆๆ ไม่รู้สิครับ ตามตรรกะของคนทั่วไป ถ้าดูดีก็มองแหละมั้ง แต่พี่โปรดเขาเป็นผู้ชายประเภทที่ถ้าได้มองแล้วจะต้องหันกลับมามองอีก ละสายตาไม่ค่อยได้เลยน่ะ ประมาณยิ่งมองยิ่งเพลิน
หยิกแก้มไปหนึ่งที พี่โปรดก็เงยหน้าขึ้นมาหมายจะเอาเรื่อง แต่พอเห็นเป็นผมก็ยิ้มกว้างส่งมาให้แทน
“นึกว่าจะไม่มา”
“ก็นัดไว้แล้วนี่ครับ พี่เลือกไว้รึยังว่าจะดูเรื่องอะไร”
“ยัง ก็รอปลื้ม”
“อ่า...ผมดูเรื่องไหนก็ได้ พี่เลือกเถอะ”
“งั้นไปดูตัวอย่างหนังแล้วปลื้มค่อยตัดสินใจละกัน”
“เอาอย่างนั้นก็ได้”
พี่โปรดเก็บมือถือใส่กระเป๋ากางเกง ก่อนจะลุกขึ้น เดินจูงมือผมมายืนดูตัวอย่างหนัง
อืม...ไม่ได้ยืนใกล้กันอย่างนี้มานานแล้วนะ เพิ่งสังเกตเลยว่าผมเตี้ยกว่าพี่โปรดมาก ความสูงของผมยังไม่พ้นไหล่ของพี่โปรดเลย T_T
“อุ้ยยยย! พี่มาโปรด มาดูหนังด้วยเหรอคะพี่” เอาจริงๆ ผมล่ะเกลียดเสียงนี้มากเลย ทำไมไม่ยอมไปผุดไปเกิดสักทีนะ -*-
พี่โปรดทำหน้าเซ็งๆ ก่อนจะยกมือโอบไหล่ผมให้เดินไปดูตัวอย่างหนังอีกที่ ซึ่งไม่ใกล้ไม่ไกลนัก แต่น้องส้มน่าจะรู้นะครับว่าไม่มีใครอยากเสวนาด้วย เพราะก็พยายามเดินหนีแล้ว ยังจะตามมาอีก
“พี่มาโปรด ค่ายที่ติวให้น้องช่วงปิดเทอมนี้พี่ไปมั้ยคะ ส้มถามใครก็ไม่มีใครบอกเลย ถ้าพี่ไปส้มจะได้ไปด้วย”
“พี่โปรด ผมอยากดูเรื่องนี้อ่ะ ไปซื้อตั๋วกันเถอะ”
“อืม ก็น่าสนุกนะ”
“พี่มาโปรดคะ”
“โอย รำคาญจริงๆ -_-“ พี่โปรดบ่นออกมาเสียงดัง ก่อนสายตาเย็นชาของพี่ท่านจะปรายไปยังน้องส้มที่หน้าเสียไปเลย อ่ะ เจอสายตานี้เข้าผมก็ไม่กล้าจะเดินตามละนะ แต่นางยังกล้าครับ
“ส้มขอโทษค่ะ พี่มาโปรดมาดูหนังกับพี่ปลื้มเหรอคะ”
“ไม่มีตาเหรอครับ” ผมถามกลับไปบ้าง เป็นคำถามสัจธรรมนะ ไม่ได้อยากว่าอะไรเลย ก็จริงอ่ะ มาโรงหนัง คงมาซื้อป๊อบคอร์นแดกเสร็จแล้วก็กลับมั้งครับ -*- ถามไม่คิด
“เอ๊ะ พี่ปลื้มคะ!”
“อย่ามาเสียงดังแถวนี้นะครับน้อง จะไปไหนก็ไปเถอะครับ มันรบกวนนะ -_-“
พี่โปรดทำไมปากร้ายอย่างนี้อ่ะ -O-; ผมอึ้งไปเลยเพราะไม่เคยเห็นพี่โปรดว่าผู้หญิงอย่างนี้มาก่อน แต่น้องส้มเหมือนจะโดนว่าจนชินแล้ว ถึงยังหน้าหนายิ้มแย้มรับได้อยู่ โห นับถือว่ะ
“ส้มขอโทษค่ะพี่ งั้นไว้เจอกันที่มอนะคะ”
นี่ยังคิดจะเจอพี่โปรดอีกเหรอ? เป็นผมโดนว่าไปขนาดนี้คงจะขอหายหน้าหายตาไปเลยล่ะครับ หน้าทนจริงๆ
“ปลื้ม เป็นไปได้ก็อย่าไปยุ่งนะ ได้ไม่คุ้มเสีย” พี่โปรดหันมาบอกผมหลังจากที่น้องส้มเดินไปไกลแล้ว
“ผมไม่อยากจะยุ่งกับคนอย่างนั้นหรอก”
“อืม ดีแล้ว ถ้าเขามารบกวนอะไรให้บอกพี่ เดี๋ยวพี่จัดการเอง”
“ครับ”
พี่โปรดเดินไปซื้อตั๋วหนัง ผมเลยอาสาไปซื้อป๊อบคอร์นให้ เลือกเป็นเซ็ตจะได้ถูกๆ แต่พอหันมองไปรอบๆ แล้วสายตาก็เจอเข้ากับใครอีกคนที่ทำให้ผมชักไม่แน่ใจว่าวันนี้เป็นฤกษ์ดีจริงๆ รึเปล่าที่ได้มาดูหนังกับพี่โปรด -_-
“พี่ปลื้ม มากับใครอ่ะพี่”
เดย์ที่กำลังเดินเข้ามาในโซนหน้าโรงหนัง พอเห็นหน้าผมก็ตรงรี่เข้ามาหาทันที
“มาคนเดียวเหรอ งั้นดูหนังด้วยกันมั้ยอ่ะ ผมมาคนเดียว”
“ไม่ได้มาคนเดียวครับ”
“อ้าว แล้วมากับใครอ่ะ”
ผมไม่ตอบแต่ชี้ไปที่พี่โปรดที่กำลังซื้อตั๋วหนังที่เครื่องขายตั๋วอัตโนมัติอยู่
“พี่มาโปรดอีกแล้วเหรอ”
“ครับ”
“พวกพี่เป็นอะไรกัน ทำไมพี่ปลื้มต้องไปไหนมาไหนกับเขาบ่อยๆ ด้วย”
“จะให้ตอบตรงๆ เหรอ”
“อืม ตอบมาตรงๆ เถอะ”
ผมนิ่งมองหน้าเดย์สักพัก ไม่รู้ทำไมถึงรำคาญเด็กคนนี้นักก็ไม่รู้ ตั้งแต่เกิดมาผมยังไม่เคยทำหน้าและใช้เสียงที่โคตรรำคาญใส่ใครบ่อยเท่าน้องเขามาก่อนเลยนะ เดย์เป็นคนแรกที่ได้รับเกียรตินั้น
“เคยคบกัน”
เดย์ถอนหายใจแล้วยิ้มออกมา
“ก็แค่เคย”
“แล้วกำลังจะเริ่มต้นกันใหม่”
รอยยิ้มกว้างนั้นหุบลงฉับพลัน ผมขยับเท้าไปอีกทาง กำลังจะเดินไปหาพี่โปรดที่ซื้อตั๋วเสร็จแล้วยืนมองอยู่ห่างๆ สักพักแล้ว แขนข้างที่ถือป๊อบคอร์นกล่องใหญ่ก็ถูกจับไว้
“ผมไม่ยอมหรอก ให้โอกาสผมบ้างสิครับพี่ปลื้ม”
“ปล่อยครับ น้องทำตัวน่ารำคาญมากไปแล้วนะครับ -_-” ผมอยากสลัดให้หลุดด้วยซ้ำ แต่ติดที่ว่าอยู่ในสถานะที่ไม่สามารถทำได้ เดี๋ยวของที่ถืออยู่จะหล่นหมด -*- แพงนะ ไม่ใช่ไม่แพง
“ปลื้ม มีอะไรกัน” พี่โปรดที่รีบเดินเข้ามาหา ปรายตามองไปทางเดย์ ก่อนที่สายตาเขาจะเลื่อนลงมาตรงแขนผมที่ถูกจับไว้ ไม่รอช้าพี่โปรดดึงมือเดย์ออกทันที
“ไปเถอะ”
พูดออกมาด้วยเสียงนิ่งๆ แต่พี่โปรดก็ยังยืนจ้องตาฟาดฟันกับเดย์ทางกระแสจิตอยู่ ผมว่าถ้าที่นี่เป็นซอยเปลี่ยวๆ เฮียแกคงได้องค์ลงแล้วคงต้องเรียกรถพยาบาลให้เดย์แน่งานนี้ -*-
“พี่ ไปเถอะ เสียเวลา”
“พี่ปลื้ม...”
“พี่โปรด เร็วๆ”
ก่อนจะผละออกมาจากที่เดย์ยืนอยู่ ผมไม่รู้ว่าพี่โปรดเข้าไปกระซิบอะไรที่ข้างหูน้องรหัสตัวเอง แต่เห็นว่าเด็กนั่นยืนกำหมัดแน่นเลย ผมก็ไม่เข้าใจนะว่าจะมาตื้อผมอะไรนักหนา ถ้าผมให้ความหวังสักนิด ผมจะไม่แปลกใจเลย แต่นี่ ด่าก็แล้ว ว่าก็แล้ว แต่ก็ยังทำอยู่ เลยงงเป็นจริงเป็นจัง
“พอเห็นว่าไม่มีเจ้าของเข้าหน่อย พวกริ้นไรนี่เอาใหญ่เลย น่าหงุดหงิดจริงๆ -_-” พี่โปรดบ่นเบาๆ คงคิดว่าผมไม่ได้ยิน แต่ผมได้ยินนะ แค่ทำเป็นไม่สนใจก็เท่านั้น
หนังที่ผมเลือกเนื้อเรื่องโอเคเลยครับ แต่เพราะใกล้จะออกโรงแล้วคนถึงค่อนข้างน้อย พี่โปรดให้ผมเดินเข้าไปนั่งก่อน ส่วนพี่เขาตามมาติดๆ ที่นั่งอยู่แถวกลางๆ ไม่ใกล้จอหรือไกลจอจนเกินไป
“ยิ้มหน่อย ทำหน้าบึ้งไม่หล่อเลย” ดึงแก้มเขาเบาๆ พี่โปรดจับมือผมไว้ก่อนริมฝีปากของเขาจะแนบลงมาที่หลังมือ
“แล้วเมื่อกี้บอกอะไรน้องมัน ทำไมถึงได้ดูโกรธขนาดนั้น”
“ไม่ได้บอกอะไร”
“ให้จริง”
“...”
“ว่าไงเสี่ยโปรด ไปข่มขู่อะไรน้องรหัสผม”
“ไม่ได้ข่มขู่นะ -_-;; แค่เตือน ปลื้มห้ามโกรธ”
ผมแอบยิ้มขำกับสีหน้าของเขา นี่ระดับเสี่ยโปรดยังจะกลัวผมโกรธอีกเหรอครับ หึหึ ผมก็แน่เหมือนกันนะ ไม่อยากจะโม้
“ไม่โกรธ ถ้าเสี่ยทำตัวดี ว่านอนสอนง่าย ไหน...ขอมือหน่อย”
“ชักลามๆ เดี๋ยวโดนดี หึหึ”
“ไม่กลัว~~”
พี่โปรดหัวเราะเบาๆ ผมโน้มศีรษะไปซบตรงไหล่ในขณะที่พี่โปรดก็เอียงศีรษะตัวเองมาเหมือนกัน
“นานจัง ชักเบื่อแล้ว เมื่อไหร่จะได้ดู -O-;” นี่ผมนั่งดูโฆษณา ตัวอย่างหนัง มาได้เกือบยี่สิบนาทีแล้วนะ
“เด็กคนนี้ใจร้อนจริง”
“แล้วพี่ว่ามันนานไปป้ะ รู้งี้ไปหาอะไรกินก่อนก็ดี”
“หิวเหรอ”
“นิดหน่อย”
“งั้นเดี๋ยวพี่ออกไปซื้อไส้กรอกมาให้ เอามั้ย”
“ไม่เอา ไม่ต้องไปครับ อยู่นี่แหละ” ผมสอดมือเข้าไปกอดแขนพี่โปรด เขายกมืออีกข้างที่ไม่ได้ถือกล่องป๊อบคอร์นขึ้นลูบหัวผมเบาๆ
“ก็ปลื้มหิว พี่ไปแป๊บเดียว”
“ไม่เอา -*-”
“จริงๆ เลยเด็กคนนี้ เดี๋ยวปวดท้องมาจะทำไง”
“กินยา”
“ดื้อมากกกกก”
“ไม่ดื้อ เสี่ยโปรดแหละดื้อ พูดไม่รู้เรื่อง นิสัยไม่ดี”
“ยอมครับ”
“ดีมาก”
“หึหึ ว่าแต่...เสี่ยนิสัยไม่ดี แล้วปลื้ม...อยากเป็นเด็กเสี่ยมั้ยครับ ^^”
พี่โปรดยิ้มอย่างนี้ไม่กลัวคนที่เห็นคลั่งตายเลยนะ อ่า...แต่คงไม่มีใครได้เห็นหรอก...นอกจากผม
“ไม่”
“งั้น...เมียเสี่ย?” อ่า...คำถามนี้ตอบยากแฮะ -O-;
ผมหยิกแขนพี่โปรดไปหนึ่งที ให้เขาเลิกยิ้มแล้วก็เลิกพูดบ้าๆ สักที
“-///- หยุดพูดได้แล้ว หนังจะเริ่มแล้ว”
“หึหึ”
“-///-”
ยอม U_U
........................................................To be continue..................................................
สารบัญอยู่หน้าแรกค่ะ
แม่ยกน้องปลื้มหายไปไหนแล้วคะ :m29: คอมเม้นทำไมมีแต่ติ่งเสี่ยยย หาาาาา :laugh:
ตอนที่แล้ว เราไม่น่าจะเปิดเผยรสนิยมของเสี่ยมากกว่า ส่วนความสามารถ เสี่ยก็แค่ตีกลองเป็น ฟอร์มวงได้ แต่ง่อยเรื่องกีต้าร์ o16
แล้วพบกันตอนหน้า แต่พรุ่งนี้อาจจะไม่มา :a5:
ไว้เจอกันตอนต่อไปค่ะ :bye2:
บ่นเบาๆ : ep 9 เฮียมาวินอีกแล้ว แต่เราเมนอิเน่ ชิปฮุนฮาน ค่อนข้างเพลียที่ไม่เห็นโมเม้นพวกนางเลย น้องโด้ก็เอ๋อซะจนเราเคลิ้มไปเลย งือออ มโนเป็นหน้าปลื้มแปร๊บ
-
จิ้ม
:z13:
:z13:
:z13:
:z13:
:z13:
:z13:
-
พี่โปรดดด ด ดด ด ด ด ดด ด ด ดด ด :impress2: :-[ :o8:
เสี่ยขาของน้อง น่ารักน่าชังที่สู้ด ดด ด
น้องปลื้มมุ้งมิ้งขึ้นเรื่อยๆ เริ่มกลับมาอ้อนเสี่ยเหมือนตอนอยู่ด้วยกันแล้ว
อยากไปซื้อตั๋ว แอบส่องสองสามีภรรยาดูหนังด้วยกัน
น้องเดย์ไม่ขอพูด เดี๋ยวยาว วว ว ว ว :m16:
คนเขียนสู้ๆนะคะ><
-
พี่โปรดก็ยังคงน่ารักเสมอต้นเสมอปลายนะคะ น้องขอชูป้ายไฟค่ะ :L2: :L2:
ปลื้มกำลังเล่นตัว โหยยยยยย :hao3:
น้องเดย์กับน้องส้มก็เกินไปนะคะ ด้านเกินไป :เฮ้อ:
-
อาจจะ เป็นไปได้ทั้งสองทางนะคะ :oni2: รอตอนต่อไปค่ะ
มีมารมาผจญบ่อยจริงๆ คู่นี้
-
อยากได้someoneมากดน้องเดย์จังเลยครับ เผื่อมีสามีแล้วจะทำตัวน่ารำคาญน้อยลง
น้องปลื้มเขินไปเลยกะประโยค “งั้น...เมียเสี่ย?” ของเสี่ยโปรด
มันเป็นความจริงที่หนีไม่พ้นนะครัช
ตอนนี้เสี่ยกับปลื้มหวานกันมากๆ อยากให้ดีกันเร็วๆ
//เมนเสี่ยนะครับ :laugh:
-
คำตอบสุดท้าย! อิอิ :-[
นังชะนีส้มยังไม่รามือแน่ อยากจะ :beat:
ไอ้เด็กเดย์ก็น่ารำคาญ :z6:
ปลื้มยอมเป็นเมียเสี่ยซะทีดิ 55
-
:hao7:
-
:mc4: เสี่ยมุ้งมิ้งมากกกกกก เอาอะไรดีปลื้ม จะเป็นเด็กเสี่ยหรือเมียเสี่ยดี :hao6:
-
เรายังคงสปอยเสี่ยต่อไป
รักเสี่ยที่สุด
โปรดถ้าปลื้มเล่นตัวมากก็ปล่อยนางไปเหอะ
ปล.เรายังคงแบนปลื้มต่อไป
เปลี่ยนนายเอกเถอะ สงสารเสี่ย
-
:hao3: :hao3:
:hao7:
ตามตอนต่อไป
-
อยากเป็นเด็กเสี่ย :m1:
-
ฮึ่ยยยยยยยยส์ อีส้มจี๊ด ปลื้มตบมันหน่อยดิ
รบกวนคนแต่งจัดให้ซักซีนนึงเหอะครับไม่ไหวล่ะ :katai1:
-
:mew3: :mew3:
ดีใจน้องปรับความเข้าใจกับพี่ติ๊กแล้ว กลับมาเป็นเพื่อนกันเหมือนเดิม พี่เชื่อว่าทั้งติ๊กและกิมได้รับบทเรียนราคาแพงแล้ว พี่รู้ว่าปลื้มรู้ว่าไม่ใช่เพื่อนไม่รักปลื้ม และติ๊กกับกิมก็ไม่ใช่คนเลวอะไร ยังไงความรู้สึกดีๆที่มีต่อกันมันมากกว่า เรื่องเลวร้ายที่โทษใครว่าผิดก็ไม่ได้ เพราะมันผิดทุกคน
ส่วนเรื่องระหว่างเสี่ยกับปลื้ม ก็เป็นอย่างที่ปลื้มบอก คือตอนนี้แค่รอเวลาพิสูจน์ความรักมั่นคงจริงใจไม่หวั่นไหวแม้วันมามากกก (:beat: ใช่หราาาา) แต่พี่อยากจะบอกปลื้มอย่าง ไม่ว่าจะยังไงเสี่ยมันก็รับได้หมดแล้วไม่ว่าปลื้มจะมีคนใหม่หรือว่าอะไร แต่บางอย่างถ้ามองเค้าผิดไปก่อนซะหมด คนพยายามบางทีมันก็ท้อ หนูก็ต้องให้ความยุติธรรมแก่เสี่ยด้วย ถ้าคิดจะเริ่มต้นใหม่จริงๆ ก็อย่าเอาเรื่องในอดีตมาตัดสินพี่เค้าไปซะหมดนะลูก
แต่ตอนนี้มันช่างหวานฟินโว้ยยยยยยยยยยยยย ติ่งเสี่ยน้ำตาจะไหล :heaven :heaven :heaven
แล้วเสี่ยก็จัดการอิส้มได้แล้วไม่ไหวหน้าหล่อนด้านมากอย่าได้เกรงใจในผู้หญิงแบบนี้ ส่วนอิเดย์ถ้าไม่เห็นโรงศพไม่หลั่งน้ำตา
จัดการให้ได้เด็ดขาดได้แล้ว นอกจากเสี่ยกับปลื้มรำคาญ คนอ่านยังรำคาญเลย
-
อุ้ยยย เป็นเมียเสี่ยก็น่าสนใจนะน้องปลิ้มมมม :-[ :-[ :-[
-
ไม่มีไรจะพูดนอกจาก น่ารักโว้ยยยยยยยยยยยยยยยยยย!! *วิ่งไปกริ๊ดปากซอย*
เสี่ยทำตัวน่ารักไปล่ะ หลงไม่ไหวล่ะ น้องปลื้มชักช้าพี่จะไปตีหัวเสี่ยลากเข้าห้องล่ะนะ!!!! :jul3:
-
เสี่ยโปรดน่าร้ากกกกกกกกกกกกกกก :impress2: :impress2:
-
สงสารเดย์ จัง รักแรกพบก็ไม่มีโอกาสสมหวังเลย เกลด้วย
ปล คุนติ๊ก โดนจัดเต็ม
-
ปลื้มน่ารักโฮกอ่ะ ตอนที่ต่อยติ๊ก
สำหรับเราเป็นคำให้อภัยที่ชัดเจนมาก สำหรับบางครั้งการเด็ดขาด แยกบทลงโทษกับให้อภัยมันก็ดีกับทั้งสองฝ่ายนะ
เป็นคนแบบนี้แหละเลยมีแต่คนรัก ^^
เสี่ยทำดีต่อไปนะ เส้นชัยอีกไม่ไกลแล้ว ส่วนแมงรำคาญนั่น.... ก็ตบๆให้ตายไปซะที
-
ดีกับคุณติ๊กแล้ว
ดีใจด้วยนะปลื้ม
เสี่ยสู้ๆ ทำคะแนนไปเรื่อยๆ
เดี๋ยวปลื้มต้องใจอ่อนสักวันล่ะน่า
-
เสี่ยเริ่มทำตัวดีขึ้นเรื่อย ๆ ปลื้มเริ่มมุ้งมิ้งและ 555
-
อร้ายยยยยยยยนยยยยยยยย >< :impress2: :impress2: :impress2:
-
เสี่ยขาาาาาาาาาาาา รุกน้องหนักๆไปเลยยยยยยยยย ทำดีนะเนี่ย สมกับเชียร์มาตลอด :katai2-1: :katai2-1:
พยายามอีกนิดนะเสี่ยนะ :hao7: :hao7:
สำหรับน้องนางส้ม โดนด่าขนาดนี้ยังด้านเนาะ เสริมไปกี่ชั้น ด่าไปเลยนะเสี่ย ผญ. แบบนี้นะ
แกอย่ามาทำร้ายน้องปลื้มนะ ฮื่ม :z6:
-
เป็นเมียเสี่ยโปรดเวิร์คสุดแล้วน้องปลื้ม
สถานะนี้มันเลิศชวนระทวยดีนะคะ ฮ่าๆ
ช่วงนี้กลายเป็นติ่งเสี่ยโปรดอยู่เนืองๆ
หลังๆมานี่เสี่ยน่ารักน่ากอดมากเลย
ตอนนี้ใจเจยน้องปลื้มอ่อนไปหมดล่ะ
รอวันน้องปลื้มเซเยสอย่างชัดเจนดีกว่า หุหุ
ปล.เห็บเหาแมลงเม่าแมลงวันนี่หายามาพ่นหน่อยดีไหมคะ
น่าเบื่อน่ารำคาญกันเหลือเกิน
-
ติ่งเสี่ยค่าาาา 55555555555555555
ตอนนี้น่ารักอะ มุ้งมิ้งกระจาย
แต่เดย์ไม่ไหวน้าาา :a5:
-
ติ่งเสี่ยด้วยคน เพราะเสี่ยน่ารักขึ้นทุกวัน
-
อิน้องส้ม น่ารำคาญมาก ไปไกลๆที
-
อืมม ตอนหน้าคงจะได้กินหนมหวานอีกใช่ไหม
-
ช่วงนี้ขอเป็นแฟนคลับเสี่ยเพราะพี่แกทำเอาเราสงสารตลลอดด
แต่ไปดูหนังเที่ยวนี้น้องปลื้มบอกว่ายอมนี้ยังไงคะ ขยายๆหน่อย :-[
-
:เฮ้อ: มีมารเยอะจรืงๆ
:hao6: :hao6: :hao6:
-
ในฐานะติ่งอีกคนของเสี่ย
แนะนำให้ปลื้มตอบเสี่ยไปเลยนะว่า อยากเป็น "เมียเด็กของเสี่ย" :katai2-1:
-
แอร้ยยย!! มุ้งมิ้งมากกก อิอิ : :mew3: :hao7:
-
มุ้งมิ้ง กันขนาดนี้ กลับมาคบกันเถอะ
-
เอิ๊ฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟ เขินตายแปป -//////-
อยากได้แบบเสี่ยโปรดดดดดดดดดด จะเอาคนนี้ -3-
น้องปลื้มดีขึ้นตามลำดับ(มั้ย?)แต่รู้สึกน้องนาง(ชอบพาพวกพี่)ขึ้นๆลงๆนะคะ
#บางทีก็พาเข้าดราม่าเฉย #บางทีก็พาเขินเงี้ย
รอตอนต่อไปนะะะะะะ >3<♥ #ติดเรื่องนี้จริงจัง #รอทุกวันพูดเลย
-
:mew4: ฮิ ฮิ เสี่ยน่ารักเกิ๊นนนนนน
-
ถ้าเราเป็นเสี่ย เราคงเจ็บมาก
เพราะน้องเลือกเดย์ และไม่ถามสักคำ
เสี่ยพูดไปแบบนั้นเพราะหวงน้อง
ไม่รู้สินะ เราไม่ชอบเดย์อะ เลยอคติเล็กน้อย 555555
ว่าแต่ๆ ณ โรงหนัง เสี่ยจัดอะไรใส่เดย์คะ หน้าตึงเชียว คึๆ
อยากให้พัฒนาขึ้นเรื่อยๆนะ เสี่ยเว้นช่องว่างให้น้อง
ค่อยเป็นค่อยไป เชื่อสิ น้องไม่ไปไหนหรอกเสี่ย
เด็กเสี่ยเป็นไม่อยาก แต่คนชื่อปลื้ม คือคนที่เสี่ยเลือก จบข่าว :hao3:
-
ว้าย....เสนอตำแหน่ง 'เมียเสี่ย'เลยอะ :hao3:
-
เสี่ยยยน่ารัก หนูอยากเป็นเด็กเสี่ยยยยย 5555
เอาอิเดย์กับอินังส้มด้านไปเก็บ
ปรบมือให้เกล นางทำถูกแล้ว นี้แหล่ะญ ที่ดี
-
นั่งอ่านคอมเม้นแล้วตล๊กตลก คนอ่านเราปรับตัวไวมากค่ะ
เราเองไม่ได้เป็นติ่งเสี่ยเต็มตัวหรอกนะ แต่ ณ ตอนนี้ ไม่อยากให้ปลื้มใจดำเกินไป เพราะสองคนนี้มันลูกผีลูกคนมาก
วันดีคืนดีก็หวานชื่นรื่นซะ!คล้อยหลังเข้าให้หน่อยก็ตีกันดราม่าเลือดสาดน้ำตาท่วมจอ
เพราะงั้นช่วงเวลาที่มีความสุขได้ก็จงกอบโกยเข้าไว้เป้นแรงใจนะฮะ
ปล.เขินเสี่ยว่ะ ไม่รู้ทำไม อิอิ
-
ตายแปป -////////////////////- เสี่ยง่าาาาาาาาา ฮึ่ยยย ฟลื้มอ่าาาา
ปล. เอาเดย์ไปเก็บบบ ว๊ากกกกกก
ปล. 2 เป็นเด็กเสี่ยด้วยยย
ปล.3 นี่ติ่งเสี่ยมาตั้งแต่ต้นเรื่อง กร้ากกก (ดราม่าทีไรเข้าข้างเสี่ยตลอดดดดอินี่อ่ะ)
-
ริ้นไรน่ารำคาญมีเยอะนักใช่มั้ย ตบให้ตายๆ!!
#ชาร์ตไฟไม้ตียุง
:กอด1:
-
ฟินนนนนนนน อ่า อยากเป็นเด็กเสี่ยยยยยย 55555
เสี่ยกับน้องปลื้มน่ารักทำไม :-[ สำลักมความหวาน
ตอนนี้มันหวานละมุนละไมได้ใจจริงๆ ไม่มากไมน้อยค่อยเป็นค่อยไป
เข้าใจน้องปลื้มนะ อย่างที่น้องว่าแหละ เนอะให้เวลาพิสูจน์ :กอด1:
(แต่เมนเสี่ยอย่างเค้าก็นอยเวลาเสี่ยแซด 55555)
เป็นกำลัังใจให้น้องปลื้มกับเสี่ยต่อไป :กอด1:
ดีใจกับน้องปลื้มกับคุณติ๊กด้วย ก็เหลือคุณกิมกับคุณเปรมเนอะ
เป็นกำลังใจให้ยังไงก็เพื่อนกันเนอะ
ขอบคุณคนเขียนนะคะ
เป็นกำลังใจให้คนเขียนเช่นกันจร้าาาาา
#ติ่งเสี่ยโปรด
-
อิส้มมันโดนด่าน้อยจังงงงงงง ยังไม่สะใจเล้ยยยยยย
น้องปลื้มน่ารักอ่ะอ้อนอิเสี่ยด้วย ><
-
มโนไปเองว่าอยากให้เสี่ยมีธุระด่วนๆหรือทำโทสับ หรืองัยก็ได้ที่ต้องหายหน้าหายตาไปซักเดือน น้องปลื้มจะคิดว่าเสี่ยเลิกพยายามแล้วเสียใจมั้ย หรือ ก็โอเคจบกันไปสบายใจซักที เข้าใจปลื้มนะ คือมองยาวขึ้นกลัวตัวเองเจ็บอีก แต่มาโปรดคนที่ปลื้มรักคือคนไหน ขอแค่หน้าตาเหมือนเดิมมียิ้มละลายใจ จะนิสัยเอาแต่ใจหรือชั่งเอาใจมันก็เหมือนกันเหรอ มันเหมือนว่าตั้งแต่เริ่มมาโปรดคนที่ปลื้มหลงรักคือแค่ผู้ชายหน้าตาดีที่ปลื้มมองเห็นอยู่ไกลๆ ต่อมาก็แอบตามถ่ายรูปเค้าอยู่2เดือน ถูกเค้าข่มขื่นแระก็คบกัน ถ้าช่วงเวลาที่เคยคบกันมันห่วยแต่นัก เสี่ยมันเลวนัก ปลื้มก็คงไม่น่าจะรักมาโปรดคนใหม่ได้อีกนะ เพราะมันไม่เคยมีแก่นของความรักใดๆเลย สิ่งที่ยังคงเป็นมาโปรดเหมือนวันแรกที่ปลื้มรักมันก็คือหน้าตาหลังจากเวลาผ่านไปไม่เห็นมีอะไรของมาโปรดที่เหมือนเดิมเลย สรุปปลื้มรักอะไรในตัวผู้ชายคนนี้ละ ถ้าปลื้มไม่เคยรู้สึกว่าที่ผ่านมาเสี่ยดีเลย????
ตอนนี้ก็ดีแล้วเสี่ยกับปลื้มก็ดูมีความสุขดี แต่คู่นี้มันเหมือนเอาแก้วที่แตกมาประกอบ ติดๆกาวไว้แม้จะเหมือนอยู่ดีแต่ก็ต้องคอยประคอง ลมพัดมาทีก็เสียวทีว่าแก้วจะล้มลงมารึป่าว การกระทำของน้องปลื้มกะเสี่ยมันไม่ใช่การหลอมแก้วใหม่ เพราะต่างคนต่างยึดติดกับเรื่องราวเดิมๆ เหมือนทั้งคู่ยึดติดกับทรงแก้วใบเดิม ปลื้มจำได้แต่ว่าเสี่ยเคยร้าย เสี่ยจำได้แต่ว่าตัวเองทำผิดกับปลื้ม สองคนนี้คอยแต่จะเอามือช่วยกันประคองเศษแก้วที่เคยแตกเอาไว้ให้มันยังคงรูปเดิม แต่ลืมไปว่ายิ่งจับมันก็ยิ่งบาด ยิ่งเอามือประคองมันก็ยิ่งตำ น่าจะคุยกันได้แล้วเคลียร์กันให้จบ เริ่มใหม่ เอาแก้วเข้าเตาหลอมขึ้นรูปใหม่ รูปมันอาจจะไม่เหมือนเดิม แต่เนื้อแท้ของแก้วก็ยังเป็นแก้ว จะทรงกลมทรงเหลี่ยมหรือสีอะไรมันก็ยังใส่น้ำได้ น้ำที่ถูกใส่ก็ยังกินแล้วชื่นใจเหมือนเดิม แต่ถ้าแค่ยังประคองเศษแก้วกันอยู่ก็แค่เศษวัสดุ ถึงมันอาจจะเคยมีคุณค่าทางจิตใจแต่มันก็ใช้ประโยชน์ตามสภาพของมันไม่ได้อีก ลองคิดดูนะเด็กๆ ป้าก็แค่พูดแค่เพ้อไปตามสไตล์ป้า เพราะป้านั้นเป็น #เด็กเสี่ย!! 55555 (ตำแหน่งเมียเสี่ยน้องปลื้มจองแล้วอ่ะ)
-
เป็นติ่งน้องปลื้มค่ะ ชูป้ายไฟน้องปลื้ม
ส่วนเสี่ยทำตัวดีๆนะลูก พลาดปุ๊บนี่รอกระทืบซ้ำ -.-
ลำเอียงอย่างเห็นได้ชัด
-
อ่านแล้มอมยิ้มอ่า เรื่อยๆแล้วมีความสุขแบบนี้ไม่ต้องรีบก็ได้ค่ะ มีเวลาทั้งชีวิตให้เรียนรู้กัน เนอะๆ :impress2:
จะไปค่ายที่แม้แต่สัญญาณโทรศัพท์ไม่มีตั้งหลานวัน จะได้อ่านไหมอ่า ลงแดงแน่เลย :z3:
-
โอ๊ยๆๆๆๆๆ
น่ารักเบาๆ กับฉากหวานๆของทั้ง2 เราว่าน้องให้อภัยเฮียมากแล้วแหละ แต่ปัญหามันก็ติดอย่างที่น้องบอก
อยากให้แน่ใจและชัดเจนมากกว่านี้เพราะถ้ามีเรื่องอะไรอีกที่ทำให้เลิกกันก็จะกลับมาคืนดีกไม่ได้
เอาจริงๆเราอยากให้ทั้งน้องส้มและน้องเดย์ป่วนให้มากกว่านี้นะ เพื่อที่จะได้ให้พี่โปรดมีข้อพิสูจน์ให้น้องปลื้มเห็นอย่างชัดเจน
และเราก็หวังว่า ทั้งน้องปลื้มและเสี่ยโปรดจะหนักแน่นพอที่จะผ่านอะไรไปได้แบบไม่ยุ่งยากใช่มั๊ยคะ?
-
บอกเลย ติ่งเสี่ย สปอยเสี่ยต่อไป 555
ปลื้มถ้าหนูไม่ชัดเจน เดี้ยนจะขอถอดยศเธอ 555 ล้อเล่น กร๊ากกก หลบแปป :o12:
เสี่ยสู้ๆนะค่ะ
เดย์อยากได้สามีไหม เอาพี่ติ้กไปเรา ขอเสนอออออ o18
-
กลับมาคบกันเหอะ แล้วจัดการนังส้มเน่าซะที เบื่อมันมากกกกกกก
-
เงิบไปเลยอิน้องเดย์ :z6:
-
น้องปลื้มค่ะ เสี่ยน่ารักมากเลยอ่ะ (ถ้าน้องปลื้มยังลีลาอยู่ ป้าจะเสียบแทน ฮาาาา )
หวังว่าคำพูดที่น้องปลื้มพูดกับเด็กเดย์ ว่าจะกำลังจะเริ่มต้นกันใหม่กับพี่โปรด จะเป็นจริงนะคะ กรี๊ดดดดดดด
-
แม่ยกปลื้มคนอื่นไปไหนไม่รู้ แต่แม่ยกคนนี้แปรพักต์ไปหาเสี่ยแล้วค่ะ :laugh:
ก็ปลื้มน่ะ ถึงจะไม่ได้คบกันเป็นทางการ แต่ทางพฤตินัยมันก็เกือบใช่แล้วนะ ทิ้งขว้างเสี่ยแบบนั้นเราเคือง :a14:
ตอนนี้น่ารักดีนะ จริง ๆ แล้วเสี่ยดีทุกอย่างเลยนะ มีก็พวกเรื่องเอาแต่ใจ เจ้าชู้ใจดีกะเขาไปทั่วกะละเลยปลื้มบางที แต่ตอนนี้เสี่ยกำจัดจุดอ่อนตัวเองหมดแล้วอะ แต่กะส้มนี่คงไม่ไหวจะเคลียร์ ไล่แล้วไล่อีกนางยังไม่ไปเลย สุดยอดดด
ที่ปลื้มบอกว่ายอม คนอ่านยอมไปก่อนปลื้มนานแล้วอยากจะบอก :man1:
ถ้าปลื้มยังลังเลอยู่ แถมคิดจะปล่อยเสี่ยไปง่าย ๆ อย่างที่บอก หวงเสี่ยบ้างไรบ้างสิปลื้มมม ถอดใจปล่อยวางขนาดนั้น แปลว่าไม่มีเสี่ยก็ไม่เป็นไร? ไม่รักเสี่ยแล้วเหรอ ความสัมพันธ์มันจะพัฒนาไปจนถึงจุดที่จะไว้ใจกันอีกครั้งได้จริง ๆ เหรอ ดูปลื้มไม่สามารถให้อภัยเสี่ยจริง ๆ ได้เลยนะ
จะเชียร์ให้เสี่ยไปหาคนอื่นละ //ชูป้ายมาโปรด 555
-
ส่งน้องส้มกับน้องเดย์ไปอยู่ดาวนาเม็กด้วยกันเหอะค่ะ...น่ารำคาญทั้งคู่เลยเชียว เฮียโปรดไปพูดอะไรกะอิน้องเดย์...อยากทราบค่ะ :hao3:
ปล. เป็นติ่งเฮียโปรด :กอด1:
-
ถ้ายังรักกันก็อย่ายอมแพ้นะคะเสี่ยขา
ส่วนริ้นไรก็ค่อยปัดเป่าปู๊ดๆไปให้หมด
อย่าให้เสี่ยปัดคนเดียวนะหนูโปรด หนูต้องช่วยปัดด้วย
:กอด1:
-
:-[
ขยับเข้าไปใกล้กันทีล่ะนิด อิอิ
กำลังจะคบกันใหม่ แค่นี้ก็ฟินแล้วคร่าาาาาา เพราะมันออกจากปากน้องปลื้ม
ถ้าเสี่ยได้ยินนี่คงมีกำลังใจขึ้นอีกบาน :heaven
แน่นอนว่าน้องไม่เป็นหรอกค่ะแค่เด็กเสี่ย ระดับนี้ต้องเมียเสี่ยเท่านั้น :laugh:
เดย์น่ารำคาญจริง ตื้อเกิ๊น
เดี๊ยวได้เจออำนาจมืดนะหนู
เห็นเสี่ยเงียบๆตบ(?)ทีเดียวเดี้ยงนะจ้ะ ฮ่าๆๆๆๆๆๆ
-
รู้ทั้งรู้แต่ก็ยังตื้อ....น่าสงสารเขานะครับ
-
สงสารเดยยยยยยยยยย์ มีใครสงสารเดย์เหมือนเรามั้ย 555
จริงๆเราชอบโมเม้นนี้ของปลื่มกับเสี่ยนะ
อ่านแล้วนึกถึงแฟนเก่า T________T
-
น้องส้มกับน้องเดย์เนี่ยเขาเป็นญาติกันหรือไง
แท็กทีมกันดีแท้ :m28: :m28:
-
เอ่อ...อ่านตอนนี้เแล้วแบบว่า เสี่ยกับปลื้มเหมาะสมกันดี
น้องเดย์ก็น่าสงสารเกิ๊น อยากจะบอกว่าคนมันไม่รักยังไงมันก็รักยาก ยิ่งคนๆ นั้นมีคนรักอีกด้วยยิ่งยาก
คุณน้องส้ม เข้าใจว่าคุณเธอต้องเคยเจอแบบนี้มามากแล้ว แต่ตื้ออย่างนี้มันก็น่ารำคาญแทนน่าสงสาร
ตอนี้นิยามเสี่ยกับปลื้มได้ว่า...
ปลื้มเย็นชา! & เสี่ยปากจัด!
-
ในที่สุด เสี่ยโปรดก็มาวิน กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด(ดังๆ)
:ling1: :ling1: :ling1: :ling1:
-
จะว่าไปน้องส้มอะไรนี่ก็หน้ามึนจริงๆ นะ ไม่เข้าใจว่าทำไมยังหน้าด้านหน้าทนอยู่ได้อีกในเมื่อเขาแสดงออกขนาดนั้นแล้วว่าไม่อยากให้ยุ่งด้วย เฮ้อ...คงคิดว่าตื๊อเท่านั้นที่ครองโลกล่ะสิ งานนี้คำกล่าวนั้นใช้ไม่ได้ผลนะจ๊ะหนู
หวานกันอีกแล้ว เหมือนจะค่อยๆ ใกล้เข้าไปอีกนิดแล้วนะเนี่ย
-
อยากจะถีบนังส้มตกบ่อปลาของคุณติ๊กมากค่ะ
-
ส้มกับเดย์บางทีก็น่ารำคาญเกินไปนะ
-
เอร๊ยยยย มุ้งมิ๊งมากอ่ะ >~< :hao5:
-
เรายอม เป็นเมียเสี่ย 555
-
ก็ถ้าจะมุ้งมิงกันขนาดนี้เนอะ อยากให้กลับมาคบกันจัง เห็บเหาเยอะเหลือเกิน แต่ละตัวด้านๆ น่ารำคาญทั้งนั้น
นังส้มนี่เอารางวัลด้านเด่นไป ก้าวร้าวด้วยนะ พูดกับปลื้มนี่อย่างแย่ โอ๊ย น่าโมโห ขนาดเสี่ยว่าตรงๆ นางยังด้าน เครียดมัน
ส่วนเดย์ ควรจะพอป่ะ รุกเกิน พอเถ๊อะิเจ้ไหว้
ที่ปลื้มพูดกับติ๊กก็ถูกนะ ขอแค่ดูต่ออีกนิด พี่โปรดต้องทนให้ได้สิ อีกนิดเดียวเองเสี่ย สะใจตอนต่อย ขอสักที เอาให้หายเคือง
มาเป็นเมียเสี่ยเลยเหอะนะ เจ้วอนท์ให้หนูเป็นน่ะน้องปลื้ม
ขอบคุณค่ะ
-
เสี่ยน่ารักอ่ะะะะะะะะะะะะะะะะะ ปลื้มอ้อนเสี่ยน่ารักกก อ้อนเยอะๆนะปลื้มมม :o8: :o8:
-
:mew1: รักคนเขียนที่สุด
สุดท้าย หนูเกลก้ได้ออกไปจากชีวิตปลื้ม
พี่มาโปรดพาฟินตล๊อดด
อิส้มกับอิเดย์จังไร ไล่เท่าไหร่ก้ไม่ไปนี่
สมควรหมดหน้าที่ได้แล้วนะคะคนเขียน
แบบตอนนี้นี่น่ารักมากก
ยังไงก้สู้ๆนะคะคนเขียน
-
สนุกมากกกกกกก.
ตามอ่านรวดเดียวจบ
แต่ไม่รู้ทำไม ไม่ค่อยชอบเสี่ยที่ปรับปรุงตัวเท่าไหร่ สงสัยเราจะมาโซ :laugh: :laugh:
-
จิ้นน้องปลื้มเป็นหน้าน้องลู่ได้มั้ยคะ เสี่ยก็เป็นคริส 5555555555555555+
นับวันเดย์กับยัยส้มเน่ายิ่งน่ารำคาญเนอะ
-
ตอนนี้น่ารักมาก เสี่ยทำตัวน่ารักขึ้นเยอะ
เห็นด้วยกับน้องปลื้มนะ ไม่ต้องรีบ ดูกันไปก่อน
แต่ดูก็ใกล้ความจริงแล้ว เสี่ยทนอีกนิด
น้องส้มเน่าอาการหนักนะ อะไรจะหน้าทนขนาดนี้ เอานางไปเก็บเถอะ
-
ผลั่วะ!
ผลั่วะ!
ผลั่วะ!
จัดไปสามดอกไม่มีลังเล ไม่มีกั๊ก มุ้งมิ้งน่ารักนะปลื้ม (ใช่รือ...)
ชะนีส้มนี่เป็นไรมากนะ อัลไลมันจิคลั่งขนาดนั้น ต้องให้มีลงไม้ลงมือว่าอย่ามายุ่งเลยป่ะเนี่ย กรำ...
น้องเดย์ทั้งน่ารำคาญและน่าสงสารอ่ะ คือเข้าใจเลย ว่าพูดไม่รู้เรื่องหรอวะ น่ารำคาญมาก โมเม้นนั้นอย่าไปคิดว่าเค้าจิรู้สึกไง เพราะมันน่าสงสารมากกกกกกกกกก แบบรู้ทั้งรู้แต่ก็ตัดไม่ขาดดันทุรังไปเรื่อย... อืม ก็นึกถึงอิเสี่ยตอนที่แม้หน้าปลื้มก็ไม่อยากจะเห็นไง 555 แต่โมเม้นนั้นไม่สงสารง่ะ มีแต่สะใจ 555555555
...อัพ... เมื่อไหร่เมื่อนั้น เขาก็รอตัวอยู่ตรงนี้เหมือนเดิม... :กอด1:
-
พี่โปรดดดดดดด หยอดปลื้มอีกแระ :hao7:
ปลื้มจะเป็นไหม เมียเสี่ย (อีกครั้ง) :-[
-
เราอยากเป็นนนนนน กรี๊ดดดด :-[ ทำไมอิเฮียถามแต่น้องปลื้มอ่า
ตอนนี้คือแบบเป๋นอะไรที่น่ารักมุ้งมืิ้งมากเลยยย
เริ่ม้เข้าใจอารมณ์น้องส้มเน่านะ หัวอกแฟนคลับมันห้ามกันไม่ได้หรอก อยากตอนเราวิ่งตามถ่ายรูปศิลปิน ต่อให้เค้าทำหน้าบึ้งใส่ เราก็ยังฟินนะ555555 เราว่านางบ้า แต่ดูไม่มีพิษภัยเท่าไหร่เพราะดูแล้วไม่มีใครสนใจนางเลย 55555
ส่วนน้องเดย์ตอนนี้ก็น่าจะชัดเจนแล้วนะ เลิกหวังซะเถอะ เค้าหวานกันแล้วน้องเห็นมั้ยคะ หุหุ
แบ็คฮักให้คนเขียน :กอด1: มาต่อวันไหนเราก็รอได้จ้ะ
-
เสี่ยหยอดตลอดดดดดด~~ น้องปลื้มก็อ้อนให้เสี่ยอยากจนจะลงแดงแล้วเนี่ย อิอิ
เสี่ยต้องไปกระซิบว่า "เมียข้าใครอย่าแตะ" แน่เลยอ่าาา~~ 555
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
เขินนนนนนนนนนนนนิดๆ เริ่มเขยิบเข้าหากันแระ
เสี่ยดูปฏิเสธคนเป็น ทำดีค่ะทำดี
-
ปลื้มนิสัยเปลี่ยนอ่ะ
ถ้าเป็นแรกๆนิสัยปลื้มเป็นแบบนี้นะ คือ ถ้ากุเป็นเสี่ยกุก็ทิ้งวะ
ความมีเหตุผลของปลื้มคนเก่ามันหายไปไหนหมด
ชอบปลื้มคนเก่า แต่ไม่ปลื้มกับปลื้มคนนี้ค่ะ
ถ้าจะบอกว่าเหมือนตายแล้วเกิดใหม่ จนนิสัยเปลี่ยนเป็นเช่นนี้
ขอบอกเลยนะปลื้ม ถ้าเกิดใหม่แล้วนิสัยเปลี่ยนจนเป็นแบบนี้ อย่าผุดอย่าเกิดมันเลยดีกว่าว่ะ ตายถาวรไปกับปลื้มคนเก่าเลยเถอะ
เพราะปลื้มตอนนี้ไม่ต่างจากโปรดสมัยก่อนเลยสักนิดเดียว
เกลียดคนประเภทนี้มากๆ เมื่อก่อนเกลียดโปรดยังไง ตอนนี้ก็เกลียดปลื้มแบบนั้นแหละ
-
ยายส้วม เธอไหวไหมเนี่ย ถ้าเจอเขาไล่ขนาดนั้น เป็นฉัน ฉันก็คงอยากจรลีหลบลี้หนีหน้าหายไปซะตรงนั้นเลย
นี่หล่อนยังสติลหน้าด้านหน้าทนพุ่งหลาวเข้าใส่อยู่ได้เนอะ เหอๆๆ เพลียกับนางคนนี้จริงๆ
ส่วนเด็กเดย์ ก็ยังคงความน่ารำคาญอยู่สม่ำเสมอ เซ้าซี้ถามมาก พี่เขาแสดงอาการขนาดนั้นแล้วนะ พูดตรงๆก็แล้ว
จริงๆถ้าเห็นว่าไม่มีหวังขนาดนี้ ก็อยากให้หยุดแล้วถอยออกมาเถอะ เป็นพี่เป็นน้องรหัสก็น่าจะเพียงพอแล้ว อย่าดันทุรังต่อไปเลย
ไม่งั้นนอกจากจะไม่สมหวังแล้ว ความเป็นพี่เป็นน้องร่วมสายรหัสก็อาจไม่เหลือ มันลำบากใจเหมือนกันนะ
ดีใจที่น้องปลื้มกับคุณติ๊กกลับมาเริ่มต้นมิตรภาพกันได้ใหม่แล้ว เพราะจะว่าไปก็คิดถึงคุณติ๊กเหมือนกัน ไม่เห็นตั้งนานเนอะ
น้องปลื้มกับพี่โปรดก็นะ แหม หวานกันอย่างนี้แล้วอย่างกับกลับมาคบกันแล้วเลย สงสัยถ้ากลับมาเป็นแฟนกันจริงๆน้ำตาลทะลักกว่านี้แน่ๆ
กลัวก็แต่พอน้องปลื้มตอบตกลงกับโปรดแล้วเรื่องจะจบพอดีน่ะ โอ้วโน้ววววว
อยากให้พอกลับมาคบกันเป็นแฟนกันแล้วให้มีระยะเวลาที่เราๆได้ส่องความหวานของสองคนนี้ต่อซักหน่อยน่ะค่ะ
คิดว่าตอนนี้กับตอนนั้นต้องคนละอารมณ์กันอยู่แล้วเนอะ เตรียมบริหารแก้มไว้ล่วงหน้า คงได้ยิ้มแก้มแตกแน่ๆ อิอิ
:katai2-1:
-
ตอนนี้เสี่ยและน้องปลื้มชนะเลิศทั้งคู่ อิอิ
จะว่าไป อิน้องส้ม + อิน้องเดย์ ...เป็นไง? 555555
:hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7:
-
โอ้ววววววววว ปลื้มบอกเองว่าจะเริ่มใหม่กะเสี่ยแว้ว
ทำไมฉันดีใจแทนเสี่ยเป็นอย่างยิ่ง น่ารักครุคริจริงๆ มาโปรด
-
อ๊าย ฉากโรงหนังน่ารัก
:-[ :-[ :-[
เอิ่มส้ม เธอกลับมาแล้ว สกิลหน้าด้านก็เพิ่มขึ้นด้วย
:z6: :z6: :z6:
รอตอนต่อไปนะ
:mew1:
-
อ่านต่อกันสองต่อนนี้ฟินเสี่ยสุดๆๆๆๆ อยากจะกรี้ดแบบติ้ก :pandalaugh: : 222222:
ชอบเสี่ยเพิ่มขึ้นทุกกกกกกวัน รักเสี่ยเพิ่มทุกกนาที อิอิ :haun5: :oni1:
รำคาญส้มกับเดย์ๆน่าเบื่อโดนด่าไปบ้างก็ดี
รอต่อไปปปปคะ :3123:
-
ปกติไม่เคยชอบเสี่ยนะ แต่ตอนล่าสุดนี่ เอาไปสองบาทเลยเสี่ย เหรียญนะไม่ใช่ทอง 555555 น่ารักมาก แต่มันลบล้างสิ่งที่เสี่ยทำไว้ก่อนหน้านี้ไม่ได้หรอกนะ ไม่ลืมง่ายๆหรอกย่ะ!!!!!!!!!
-
5555
น้องปลื้มจะยอมเสี่ยแล้วใช่ไหม ดีใจ
แต่ก่อนอื่น น้องเดย์ กับ น้องส้มนี้ โดนจัดหนักสักทีดีไหม ไม่รู้ที่หน้ามีขนขึ้นสักเส้นไหม
-
ณ จุดนี้คือ >>>หลงเสี่ย :mew1: :mew1: เขินแทนปลื้ม
-
เสี่ยคะแนน เพิ่มขึ้นทุกวันๆ ปลื้มไม่ใจอ่อนก็ไม่รู้จะว่าไงอะนะ หุหุหุ
ไม่อยากเป็นเด็กเสี่ย แต่อยากเป็นเมียเสี่ยคร่าาาาาาาาาาาาาาาาาาาา
-
ไปเรื่อยๆแหละดีแล้ว
(รอไม่ได้ก็ไม่ต้องรอ กร๊ากกกกกกกกกกกกก)
ว่าแต่น้องส้มนี่ยังไงนิ??
-
เสี่ยคะ น้องปลื้มไม่ได้อยากเป็นเมียเสี่ยนะ แต่ น้องเป็นอยู่แล้ว
แหมๆๆ ทำเป็นถามถึงน้องปลื้มจะตอบยังไง เสี่ยโปรดก็ยัดเยี่ยดให้อยู่ดี ไม่ใช่หรอ
-
มุ้งมิ้ง น่ารักเวอร์ กรี๊ดดดดดดด เป็นเมียเสี่ยซะปลื้ม :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
:o8: :o8: :o8: :o8:
-
รักน้องปลื้ม คิดถึงไอดอลเท็น
-
ใกล้เข้าไปอีกนิด
-
:heaven :hao6:
-
แอร๊ย ดีค่ะ ตบส้มกับอิน้องเดย์ไปด้วยกันเลยค่ะ :beat:
-
แอร๊ยยย น้ำตาลในเลือดชักจะเริ่มสูง :m18:
รอนะฮะ :')
-
น่ารักเฟ่อร์ ฟิน :hao7:
:กอด1:
-
:ruready เอ๊ะ....เสี่ย แอบไปทำคะแนนเพิ่มมาตอนไหน ทำไมแป๊บเดียว ปลื้มอ่อนให้ขนาดนั้น มีหอมมงหอมมือกันละ
ก้าวหน้าวุ้ยเสี่ย มีชวนเป็นเมียด้วยยยย :laugh:
-
เกลียดอีนางส้มจริงๆเลย
โปรดกระซิบอะไรกับเดย์อ่ะ
กลับมาคบกันใหม่เถอะ
-
พี่โปรดมีหวังแล้วที่จะได้กลับมาคบกัน น้องปลื้มเห็นพี่โปรดในสายตามากขึ้นเลยๆ
พี่โปรดสู้ๆ
คือไม่เข้าใจทั้งเดย์ทั้งส้ม โดนปฏิเสธซึ่งๆหน้าหลายต่อหลายครั้ง ทำไมยังตื้้ออยู่ เห็นอะไรรึถึงเห็นว่าเค้าให้ความหวัง หรือแค่อยากเอาชนะที่โดนปฏิเสธ
-
เปลี่ยนข้างมาเป็นติ่งเสี่ย
เพราะอยากอ่านฉากหวานๆแบ้วว
ขอมอบเพลงนี้ให้น้องปลื้ม
เก่งมาจากไหน ก็แพ้หัวใจอย่างเธอ ^^
-
เดน์เอ๋ย..นายหมดหวังแล้วล่ะพรรคพวก ไปหาใหม่เอาข้างหน้าเหอะ หรือถ้ายังไง พี่ติ๊กยังว่างนะ ก๊ากๆ
-
พาร์ทนี้ปลื้มน่ารัก ขี้อ้อน
ดีใจแทนเสี่ยด้วย
-
สมน้ำหน้านังน้องส้มกับไอ้น้องเดย์ :beat:
-
เอาเพลงมาฝากให้พี่โปรดกับน้องปลื้ม
ฟังเพลงนี้แล้วคิดถึงพี่โปรดกับน้องปลื้ม เลยไม่รุ้ทำไม :กอด1:
"สายลมแห่งรัก"
http://www.youtube.com/v/PgXr_g1SaNE
-
แหมะ ไม่เสียเเรงที่ด่าไปเยอะ.....เอาเป็นว่าเธอทำถูกต้องเเล้วเกล
ส่วนไอ้คนที่พูดไม่รู้เรื่องอย่างยัยดีออกส้มสีทอง เราว่าเธอมันเกินจะเยียวยาละ #ปลาตะเพียน
(http://image.ohozaa.com/i/14d/kingsleyo.gif)
นาทีนี้ไม่ใช่ด้านได้อายอดแล้ว เพราะเธอมันเลยจุดนั้นมาไกลโขละ น่าจะอยู่ในอารมณ์อยากเอาชนะซะมากกว่า
คิดว่าตอนที่เธอเข้า ปี 1 มาใหม่ๆและได้รู้ว่าตัวเองอยู่สายรหัสเดียวกับพี่โปรด(ซึ่งก็ไม่รู้สินะว่าได้มายังไง?)
ตอนนั้นเธอคงจะมั่นหน้ามากกกกก คิดว่าเริ่ด ว่าเจิด แต่หารู้ไม่ว่าพี่โปรดมีแฟนเเล้วแถมเป็นผู้ชาย เลยเสียเซลฟ์ไปมากโข
แต่ก็ไม่ได้ทำให้อีโก้ของเธอลดน้อยไปซักเท่าไหร่ เธอยังมั่นใจว่าการที่เธอมีประตูหน้า มีมดลูก
คงจะทำให้พี่โปรดหันมามองเธอได้ เธอจึงเริ่มปฏิบัติการดีออกทอง พร้อมกับความอิจฉาริษยาที่มากขึ้นตามกาลเวลา
แม้ว่าพี่โปรดกับปลื้มจะเลิกกันให้เธอได้ฟิน และเชื่อว่านางพยายามเอาสารร่างเข้าแทรกตลอดเวลา
แต่ ณ เวลานั้นเชื่อว่าใครก็เข้าหน้าพี่โปรดไม่ติดหรอกและคงไปยุ่งกับเสี่ยมากเกินไปมันเลยมีผลมาจนวันนี้
ทำให้พี่โปรดหมดความอดทนกับความดีออกของนาง ก็ไม่อยากเข้าใจเหตุผลจากคนสมองง่อยอย่างนางหรอกนะ o16
แต่เท่าที่อ่านจากตอนนี้ นางไม่สลดเลยซักนิด ยังคงสติลดีออกต่อไป
ก็จะรอดูว่าคนแบบนี้ จะมีจุดจบเเบบไหน ไม่ต้องให้สำนึกนะ มันง่ายไป เอาให้เรียนอยู่ในมหาลัยไม่ได้อีกเลย จะดีที่สุด
เพราะยัยคนนี้ก็เป็นส่วนหนึ่งทำให้ปลื้มต้องเจ็บจนเรียนไม่ได้เหมือนกัน
ส่วนน้องเดย์ คาดว่า....โปรดและปลื้มเอาอยู่ ไม่น่าจะเหนื่อยเท่ายัยดีออกส้สีทองนั่น
แถมตอนนี้ทั้งคู่น่ารักมากค่ะ เหมือนฝันใกล้จะเป็นจริงเล้วนะพี่โปรดน้องปลื้ม
มีการจับมือแทคทีมกำจัดเนื้องอกออกไปด้วย ถ้ามีอะไร ต่อจากนี้ให้มาคุยกับคนของเราก่อนนะคะ
หรือต่อให้ตอนนี้โกรธกันยังไง มีเรื่องไม่เข้าใจเเค่ไหน แต่ต่อหน้าคนพวกนี้ อย่าให้พวกมันได้ใจนะคะ
ให้ร่วมแรงร่วมใจกำจัดทิ้งไปก่อนค่ะ แล้วค่อยกลับไปเคลียร์กันเองทีหลัง สู้ๆค้าบบบบบบบ
เป็นกำลังใจให้คนเเต่งและนิยายเรื่องนี้อย่างถึงที่สุดค่ะ
:L2: :กอด1:
-
อุ๊ย อยากเป็นเด็กเสี่ย คริคริ
น้องส้ม กะน้องเดย์ ขอจัดหนักๆตอนต่อๆไปนะคะ
แอบรำคาญนะ
-
พี่โปรดน่ารักขึ้นทุกตอนเลยย
ชอบอะ ชอบพระเอกอิมเมจแบบนี้ นิ่งๆ แต่โคตร เร้า
อร๊ายยยย อยากไปตามกรี๊ดดดบ้างจังง
-
เหม็นหน้าเดย์ เชียร์เสี่ย รอปลื้มใจอ่อน ^^
-
เหยยยย ตอนนี้น่ารักมากอ่ะ
เป็นแฟนกันเถอะะะะะ
-
ตอนที่ 39
'แก ไอ้ตัวซวย ไอ้วิปริต เลิกยุ่งกับมาโปรดซะ!!!'
'ไปตายซะ! ฉันเกลียดแก'
'อย่าเอามือสกปรกของแกมาโดนตัวเขานะ แกมันตัวน่ารังเกียจ ไปตายซะ!'
ผมรู้สึกไม่ดีจริงๆ มันแย่เอามากๆ ที่ต้องมาเจอเรื่องแบบนี้ ผมได้รับจดหมายน่ารังเกียจพวกนี้มาได้สักอาทิตย์หนึ่งแล้ว ส่งมาทุกวัน มีเข้ามาเรื่อยๆ ฝากเพื่อนมาให้บ้าง เอามาสอดไว้ใต้ที่ปัดน้ำฝนรถของผมบ้าง ส่งไปให้ที่คอนโดบ้าง ไม่ดีเลยถ้าต้องมาเจอเรื่องแบบนี้ ผมไม่รู้ว่าใครทำ แต่มันรู้สึกแย่มากจริงๆ
จดหมายทุกฉบับเขียนด้วยหมึกสีแดง บางครั้งก็สีคล้ำเหมือนสีเลือด ผมพยายามไม่สนใจ แต่ก็อดคิดมากไม่ได้ ทำไมถึงต้องเป็นแบบนี้ด้วยนะ
“ปลื้ม กลับกับพี่ วันนี้พี่ไปส่ง” พี่โปรดที่ไม่รู้ว่ามาตั้งแต่ตอนไหนเรียกผมให้หลุดจากภวังค์ เขาเดินเข้ามาใกล้ ขยำกระดาษในมือผมทิ้งด้วยสีหน้าที่ระงับโทสะไว้แทบไม่อยู่
“ไม่เป็นไร พี่จัดการเอง กำลังสืบหาตัวคนทำอยู่”
“พี่...”
“ครับ”
“ผมกลัว”
ผมยอมรับจริงๆ ว่ากลัว เพราะไม่รู้ว่าใครเป็นคนทำ คนที่ทำเหมือนจะรู้ทุกเรื่องเกี่ยวกับผม ที่อยู่ของผม เบอร์โทรของผม ร้านประจำที่ผมชอบไป แม้แต่เรื่องของคนรอบข้างผม ก็ยังอยู่ในสายตาของคนๆ นั้น ตอนแรกๆ ผมก็ไม่กังวลเท่าไหร่ แต่พอนานวันเข้า เนื้อหาในจดหมายยิ่งแรงขึ้น เหมือนกับว่าเจ้าของกำลังนับถอยหลังขีดความอดทนของตัวเองไปทุกที
'อย่ามายุ่งกับเขา! ฉันเตือนแกแล้ว! แกมันไอ้วิปริต ถ้าทำให้ฉันเห็นอีกฉันจะฆ่าแก!'
“ไม่ต้องกลัว ไปหาอะไรกินแล้วค่อยกลับคอนโด โอเคมั้ย”
“ครับ”
พี่โปรดลูบหัวผมก่อนจะก้มลงมาจูบที่หน้าผากหนึ่งที เขายิ้มให้แล้วยื่นมือมาตรงหน้าเพื่อขอกุญแจรถ ผมส่งกุญแจรถให้แล้วก็เดินอ้อมเพื่อจะขึ้นรถอีกฝั่ง แต่เดินไปแค่ไม่กี่ก้าว พี่โปรดก็รีบเข้ามาโอบตัวผมไว้ ก่อนเสียงดัง
ปึก! จะดังขึ้นตามมา
“ใครวะ!” พี่โปรดตะโกนออกไปเสียงดัง แค่เขากอดผมไว้ตัวผมก็ถูกบังเอาไว้จนมิด เขากำลังจะผละออกไปเพื่อวิ่งตามใครสักคนที่หายเข้าไปในเงามืด เพราะลานจอดรถของคณะผมมีไฟบางดวงที่เสีย ทำให้บริเวณบางส่วนค่อนข้างมืด แต่ผมไม่อยากให้เขาไปไหน ไม่รู้ว่าเป็นใครแล้วจะทำอันตรายอะไรอีกรึเปล่า นี่มันก็ทุ่มกว่าเข้าไปแล้ว ไม่อยากให้พี่โปรดไปเสี่ยง
“ปลื้ม อยู่นี่ก่อน มีคนขว้างก้อนหินมา พี่จะตามไปดู”
“ไม่ต้องไปหรอก พี่โปรดเจ็บตรงไหน มันขว้างมาโดนตรงไหน”
“ที่หลังน่ะ ไม่เจ็บมากหรอก”
“ให้ผมดูหน่อย”
“ไว้ก่อนก็ได้ งั้นกลับกันเถอะนะ”
“อือ”
เป็นอย่างนี้ไม่ดีเลย ถ้าต้องเกิดเรื่องแบบนี้ไปเรื่อยๆ คนรอบข้างผมก็ต้องพลอยซวยกันหมด แต่จะให้ผมเลิกยุ่งกับพี่โปรด...ผมก็ทำไม่ได้ มันไม่มีเหตุผลเลยที่จะต้องทำตามคำสั่งของคนๆ นั้น ผมผิดตรงไหนที่อยากจะอยู่ใกล้ๆ พี่โปรดบ้าง คนๆ นั้นมีสิทธิ์อะไรมาตัดสินเรื่องของเรา ผมยอมรับว่าเกลียดมากจริงๆ เกลียดทั้งๆ ที่ไม่รู้ว่าเป็นใคร และต่อให้มาขอโทษ ผมก็จะไม่ให้อภัยแน่ ผมแจ้งความไว้แล้ว เอาจดหมายบ้าๆ นั่นให้ตำรวจเก็บไว้เป็นหลักฐานด้วย ต้องเอาเรื่องให้ถึงที่สุดครับ เพราะชีวิตผมเริ่มกระวนกระวายก็เพราะมัน
“ปลื้ม...พี่ขอโทษ ที่ต้องเป็นแบบนี้ก็เพราะพี่”
“พี่ก็แค่หล่อเกินไป ไม่ผิดอะไรเลยครับ ไม่ต้องขอโทษผมหรอก”
พี่โปรดพยักหน้าแล้วก็ตั้งใจขับรถต่อไป แต่ยังไงก็เหมือนกับว่าเขายังคงรู้สึกผิดอยู่ ผมเลยยื่นมือไปกุมมือเขาไว้
“อย่าโทษตัวเองเพราะคนอื่นเลยครับ มันไม่ใช่ความผิดของพี่เลยสักนิด เชื่อผมนะ แค่พี่ปกป้องผมไว้...ก็ดีมากแล้วล่ะ”
“ครับ”
“แต่ก็อย่าทำอะไรเกินตัวนะครับ ผมเป็นห่วง”
ก็ไม่รู้จะฟังรึเปล่า แต่ดูว่าเขาก็ไม่ยอมเหมือนกัน เขาโกรธมากทีเดียว ถ้ารู้ตัวคนทำก็ได้แต่หวังว่าพี่โปรดจะไม่ฆ่าคนตายล่ะนะ -O-;
“แวะโลตัสก็ได้ ซื้อของไปทำกินกันดีกว่า”
“หืม ปลื้มทำเป็น?”
“แน่นอน”
“เฮ้ย จริงดิ?”
“จริงครับ โหยย นี่พี่แปลกใจอะไรเนี่ย ผมไม่ได้ทำเป็นแต่ต้มมาม่าแล้วนะ”
“บ๊ะ แม่ศรีเรือน ไว้จะให้แม่ไปขอนะ”
“ฮ่าๆ เว่อละๆ บอกมาเลยว่าอยากกินอะไร”
“หูฉลาม!”
“-_- เสี่ยเคยขับรถอยู่ดีๆ แล้ววูบป่ะ”
“หึหึ โหดว่ะ งั้นเอาแค่ไข่เจียวกับต้มจืดเต้าหู้หมูสับก็พอละ”
“จัดไป”
“เพิ่มไข่ตุ๋นทรงเครื่องด้วยได้ป่ะ”
“ได้อยู่แล้ว แต่กว่าจะได้กินก็นานเหมือนกันนะ”
“ไม่เป็นไร รอได้ ว่าแต่จะไปทำที่ไหน?”
“คอนโดผมไง”
“แหนะ เด็กใจแตก จะพาพี่ขึ้นคอนโดเหรอ”
“เออ ไม่ขึ้นก็ได้นะ นั่งรอที่ล็อบบี้ เอามั้ยครับ”
“ขึ้นจ่ะขึ้น”
ดูทำหน้าระริกระรี้ใหญ่ คงเพิ่งรู้ตัวว่าเป็นครั้งแรกที่จะได้ขึ้นห้องผมล่ะมั้ง เพราะที่ผ่านมาเฮียแกก็เตร็ดเตร่อยู่ที่ล็อบบี้กับร้านกาแฟมาตลอดนั่นแหละ
อีกไม่กี่นาทีต่อมาพี่โปรดก็พาผมมาซื้อของที่โลตัส ก็ซื้อพวกของสดที่ต้องใช้ทำเมนูรีเควสของเสี่ยเขาล่ะครับ คนที่ไม่เคยมาซื้อของทำกับข้าวอย่างพี่โปรดก็พยายามช่วยนะ แต่เป็นการช่วยที่ทำให้ผมเหนื่อยกว่าเดิมมากกว่า
“พี่โปรด เอาผลไม้ป่ะ แล้วไม่ต้องหยิบผักชีออกจากรถเข็นเลยนะ ยังไงก็ต้องใส่ เข้าใจไหม”
พี่โปรดชะงักมือที่กำลังหยิบผักที่เขาไม่ชอบออกไปเป็นรอบที่สาม หลังจากที่ผมเอาใส่กลับเข้าไปใหม่
“ก็พี่ไม่กิน ไม่ชอบ มันเหม็น”
“พี่ไม่กินผมกินเอง”
“-*- ขัดใจตลอด”
“มานี่ได้แล้ว มาเลือกผลไม้เลย จะกินอะไร”
“เอาแตงโม ส้มด้วย แล้วก็องุ่นแดง ชมพู่”
“=_=; มาช่วยกันสิ ห้ามยืนชี้นิ้วสั่ง”
“ครับแม่”
“จริงๆ เลยผู้ชายคนนี้”
กว่าจะซื้อของเสร็จก็ปาไปเกือบสามทุ่มแล้ว ดึกไปนะ นี่ถ้ากินที่ร้านคงอิ่มไปแล้วป่ะครับ =_=; แต่พี่โปรดก็ไม่ได้บ่นอะไร ช่วงอาทิตย์นี้เขาไม่ต้องราวน์วอร์ดครับ จะมีอีกทีก็ช่วงเดือนพฤศจิกายนเรื่อยไปจนข้ามปี แถมยังมีเข้าเวรด้วย คงจะไม่ว่างมาเตร็ดเตร่กับผมแบบนี้แล้ว ช่วงนี้เขาเลยมาขลุกอยู่กับผมบ่อยๆ แต่ก็ใช่ว่าจะเรียนน้อยลงหรอก เขาก็เรียนหนักไปตามปกติของเขา อาทิตย์หน้าก็จะเริ่มสอบไฟนอลแล้ว เราเลยต้องหาเวลาให้กันสักหน่อยก่อนจะแยกกันไปทำหน้าที่ของตัวเองให้สมบูรณ์
พาขึ้นห้องมาพี่โปรดก็เดินสำรวจนั่นสำรวจนี่ไปทั่ว ไม่ใช่ว่าเขาไม่เคยเห็นห้องชุดในคอนโดหรอกนะ เพราะที่ที่เขาอยู่หรูกว่านี้หลายเท่า แต่จะถามเหตุผลก็กลัวจะไปขัดรอยยิ้มหล่อๆ นั้นเข้า ผมเลยเดินมาที่ครัวอย่างเงียบๆ
กริ๊งงงงงงงง กริ๊งงงงงงงงงง กริ๊งงงงงงงงงงง !!
เสียงโทรศัพท์ที่ดังขึ้นทำให้ผมชะงักมือที่กำลังถือมีดอยู่ทันที จำได้ว่าถอดสายออกไปแล้ว เพราะเดี๋ยวนี้มักมีโทรศัพท์แปลกๆ โทรเข้ามา ผมเลยตัดปัญหาถอดสายออก แต่คงจะเป็นแม่บ้านที่แม่ส่งมาทำความสะอาดห้องให้เป็นคนใส่มันกลับไปตามเดิม
“พี่โปรด รับโทรศัพท์ให้ด้วย” ผมตะโกนบอกไป ได้ยินเสียงโทรศัพท์ดังอยู่อีกสักพักก็เงียบไป
ผมทำกับข้าวต่อไปสักพักพี่โปรดก็เดินมาหา
“ใครโทรมาอ่ะพี่”
“โทรผิด”
แต่หน้านิ่งๆ ของพี่โปรดทำให้ผมรู้ว่าไม่ได้โทรผิดหรอก คงเป็นโทรศัพท์ที่โทรมาสาปแช่งอีกตามเคย
“อืม แล้วพรุ่งนี้พี่ว่างมั้ยอ่ะ พี่เท็นกับพี่เมลบอกว่าให้พาพี่ไปร้านพี่เจ๋งด้วย”
“กี่โมง”
“สามทุ่ม”
“ว่าง”
“โอเค งั้นพรุ่งนี้สามทุ่มนะ พี่โปรดมารับผมด้วยนะครับ”
“อือ แล้วมีไรให้ช่วยมั้ย”
“ก็มีนะ มาช่วยสับหมูหน่อย”
“โอเค”
ผมเตรียมเขียง มีด และเนื้อหมูไว้ให้พี่โปรดที่คงจะทำการสับหมูเป็นครั้งแรก เขาก็ทำอาหารเป็นบ้างนะ ไม่ใช่ไม่เป็น แต่ก็ทำได้แค่ของกินง่ายๆ แค่เอาน้ำร้อนใส่มาม่าก็เลิศมากแล้วล่ะสำหรับพี่โปรดอ่ะ
.
.
.
ผมกับพี่โปรดมาถึงร้านพี่เจ๋งตอนสามทุ่มนิดๆ โทรหาพี่เมลเขาก็บอกว่าให้เข้าไปที่ร้านได้เลย เขานั่งอยู่ที่โต๊ะประจำ พอผมไปถึงก็พบว่าจำนวนคนมีมากกว่าปกติที่ถ้าผมมากินเหล้ากับพี่เมลพี่เท็นเมื่อไหร่ จะมีก็แค่พี่กัสกับพี่ฟิวแล้วก็พี่มายด์เท่านั้นที่มาด้วย แต่จำนวนประชากรที่เพิ่มขึ้นมานี่เล่นเอาแปลกใจเหมือนกัน
แล้วคนที่ผมไม่คิดว่าจะเจอ...เขาก็มานั่งอยู่ที่นี่ด้วย
“พี่ๆ สวัสดีครับ” ผมยกมือไหว้พี่ๆ ทุกคนแล้วพี่เมลก็เรียกให้ไปนั่งข้างๆ เขาซึ่งเว้นที่ว่างไว้สองที่
พวกพี่ๆ รับไหว้ จากนั้นก็ยกมือไหว้พี่โปรดกัน
“ปลื้ม นี่เพื่อนๆ พี่ คนนี้ชื่อเต๋อ ถัดมาก็คิม แม็ค เต้ ลิน แต้ม แล้วก็เขต พวกมึง นี่น้องปลื้มญาติกู กับพี่มาโปรด” พี่เมลเป็นคนแนะนำ
“สวัสดีครับน้องปลื้ม น่ารักจังเลย โชคร้ายหน่อยนะครับที่เป็นญาติกับไอ้เมล ฮ่าๆๆ แล้วก็สวัสดีอีกครั้งครับพี่ ไม่ได้เจอกันนานเลยนะครับ มาครับๆ ชนแก้วกับผมหน่อย” พี่เต๋อที่ดูจะยิ้มง่ายใจกว้างหันมาส่งแก้วให้พี่โปรดที่ก็รับไว้โดยไม่อิดออดอะไร เหมือนจะรู้จักกันมาก่อนแล้ว แต่ก็ไม่แปลกล่ะมั้งครับ ก็พี่โปรดเคยควงกับเพื่อนพี่เต๋ออยู่พักหนึ่ง เพื่อนพี่เต๋อที่ก็นั่งน่ารักอยู่ใกล้ๆ มีพี่เต้โอบไหล่ไว้ไม่ห่าง
“หล่อระดับตำนานที่มีแต่ผู้หญิงต้องการสินะครับเนี่ย บอกเคล็ดลับผมบ้างครับ ผมโสดมาจะครบห้าปีแล้ว นี๊ดซั่มวัน เอ้ยยย ซัมวันมากๆ อ่ะ” พี่แต้มทำหน้าทะเล้นส่งคำถามข้ามโต๊ะมา
พี่โปรดหัวเราะเบาๆ ก่อนจะให้คำตอบอย่างโคตรน่าหมั่นไส้ว่า “หล่อระดับตำนานคงไม่จริงล่ะมั้ง เพราะถ้าจริงก็คงไม่ต้องรอปาฏิหาริย์อย่างนี้หรอกว่ะ”
“เพราะงั้นมันถึงได้มีคนกล่าวไว้ไงครับพี่ว่าแค่หน้าหล่อไม่พอ ใจต้องหล่อด้วย หึหึ” พี่เต้พูดขึ้นมาบ้าง ผมเห็นความหมั่นไส้ปรากฎทั่วบนใบหน้าของพี่เขาเลย
ผมเลิกสนใจบทสนทนาของคนอื่น ก่อนจะหันมาหาพี่เมลที่ที่นั่งข้างตัวเขายังคงว่างอยู่
“พี่เท็นไปไหนครับ”
“แทงสนุ๊กอยู่ข้างบน”
“อ๋อ” ผมพยักหน้ารับ ก่อนจะสะกิดพี่โปรดที่มัวแต่ชนแก้วกับพี่เต๋อพี่ลินอยู่ให้หันมา “พี่โปรด นี่พี่เมล ลูกพี่ลูกน้องผม”
“หืม?”
“ลูกพี่ลูกน้อง ได้ยินป่ะ หรือเมา”
“ได้ยินน่า สวัสดีครับ”
“ครับ สวัสดีครับพี่ ได้ยินปลื้มพูดถึงบ่อยๆ แต่เพิ่งได้เจอตัวจริงวันนี้เอง ไม่ค่อยเหมือนอย่างที่คิดไว้เลยนะครับ ฮ่าๆ”
“เอ...ปลื้มไปพูดถึงพี่ไว้ยังไงล่ะเนี่ย”
ผมไม่ได้พูดถึงบ่อยๆ สักหน่อย ก็แค่เล่าให้พี่เมลฟังเฉยๆ
“ไม่ได้พูดเรื่องแย่ๆ หรอกครับ ไม่ต้องห่วง ว่าแต่พี่รู้เรื่องจดหมายที่น้องได้รับบ้างรึเปล่า”
“รู้”
“ผมพาน้องไปแจ้งความไว้แล้ว คิดว่ามันคงดีกว่าที่จะไม่ทำอะไรเลย”
“ดีแล้วล่ะ ทางพี่ก็ตามหาตัวอยู่เหมือนกันว่าใครเป็นคนทำ แต่ก็ไม่มีเวลาว่างมานั่งจับตาดูทั้งวัน ตอนนี้เลยยังไม่ได้เรื่องอะไร แต่พี่สั่งลูกน้องเฝ้าไว้แล้ว คงไม่มีปัญหา”
ลูกน้องที่ว่าก็คือพ่อบ้านคนสนิทของพี่โปรด คอยจัดการเรื่องทุกอย่างให้ ไม่ว่าจะเป็นธุรกิจเงินกู้ ผับเปิดใหม่ที่ร่วมหุ้นกับพี่เทพ หรือความต้องการอะไรก็ตามของมาโปรด เขาทำได้หมดครับ แล้วก็มีอีกสองสามคนที่อยู่ใต้คำสั่งของพ่อบ้านอีกที อืม...คิดๆ ไปแล้วอย่างพี่โปรดนี่ประมาทไม่ได้นะครับสำหรับคนที่เป็นศัตรู บทเขาจะโหดขึ้นมาก็ไม่สนหน้าอินทร์หน้าพรหมเลยเหมือนกัน เลยไม่ค่อยมีใครกล้าเบี้ยวไม่จ่ายเงินสักคน =_=;
“อืม...ก็ดีครับ ปลื้มจะได้ปลอดภัย เท็นเท็น มานี่!!!! น้องพาแฟนมาแหนะ รีบๆ มา มัวแต่ไปสีผู้หญิงอยู่ได้ มึงนี่มันน่าถีบจริงๆ”
แฟนอะไรอ่ะ ยังไม่ได้ตกลงกันเลยนะ =O=;
พี่เท็นเดินทำหน้าเซ็งมาแต่ไกล เพราะสนิทกับเจ้าของร้านจนเหมือนจะเป็นเจ้าของร้านซะเอง พวกพี่ๆ ถึงได้ทำตัวตามสบายกันเหมือนกับนั่งกินเหล้าอยู่ที่บ้านก็ไม่ปาน
“สีเหี้ยไร ไอ้พี่เจ๋งใช้กูเอาเบียร์ไปเสิร์ฟโต๊ะเขา ไอ้พี่ห่านั่นก็เห็นลูกค้าเป็นเด็กในร้านไปได้ กูล่ะเซ็ง เออ แล้วไหนวะ คนที่ทำมึงอกหัก”
แอบเห็นพี่โปรดอ้าปากค้างนิดๆ กับคำพูดของพี่เท็น แต่สุดท้ายก็ปรับสีหน้าเป็นปกติได้
“คนนี้ป่ะ สวัสดีครับคุณ มาโปรดนี่ใช่คนที่เคยควงกับไอ้แม็คป่ะครับ”
“ใช่ครับ” พี่โปรดตอบกลับไป พี่เท็นแค่ยักไหล่นิดๆ อย่างไม่สนใจสายตาของเพื่อนร่วมโต๊ะและแรงสะกิดจากพี่เมลเลย
“ที่ไอ้ปลื้มอกหักนี่เพราะคุณมาชอบเพื่อนผมเหรอครับ?”
“พี่เท็น...”
“มึงเงียบ”
ผมหุบปากฉับไปทันทีเพราะดวงตาเจ้าเล่ห์ที่เหมือนตัวโกงของพี่เขามองปราดมา
“กูแค่สงสัย จะตอบก็ได้ไม่ตอบก็ได้ ไม่ได้ว่า แต่กูค้างคาใจก็ต้องถาม เพราะมันเกี่ยวกับเพื่อนและน้องกู ไม่อยากให้เหล้าคืนนี้กร่อย โอเคกับเหตุผลของผมมั้ยครับคุณ”
“พอรับได้” พี่โปรดพยักหน้าแล้วดื่มเหล้าเข้าไปอีกอึกใหญ่ “มันมีเหตุผลหลายๆ อย่างที่จะพูดตรงนี้ก็คงไม่ดี แต่ที่ปลื้มต้องเสียใจก็เพราะผมแน่นอน ส่วนเรื่องของน้องแม็ค สำหรับผมแล้วไม่มีอะไร มันเป็นความช่วยเหลือเล็กๆ น้อยๆ เท่านั้น”
“ค่อนข้างเคลียร์ครับ ชนแก้ว”
เพราะพี่เท็นเป็นคนแบบนี้ ผมถึงชอบเขา ปากร้ายแต่ก็ใจดี บางทีเหมือนไม่แคร์ใครเลย แต่จริงๆ เขาก็แคร์ในแบบของเขา ผมรู้ว่าเขามองออกว่าผมกำลังอึดอัดใจที่เห็นพี่แม็คนั่งอยู่ที่นี่ เพราะพี่โปรดไม่เคยพูดถึงเรื่องนี้ให้ฟังเลย มันก็เป็นความค้างคาใจเล็กๆ ที่อยากรู้ว่าสรุปแล้วพี่โปรดกับพี่แม็คมีอะไรกันจริงๆ หรือเปล่า แต่ผมก็ยังไม่กล้าถามสักที เพราะกลัวคำตอบมากเหลือเกิน กลัวว่ามันจะไม่ใช่แค่เรื่องเข้าใจผิด กลัวว่าที่เขายอมทำตามคุณเปรมก็เป็นเพราะลึกๆ แล้วเขาก็ชอบพี่แม็คอยู่จริงๆ กลัวทั้งๆ ที่เรื่องมันก็ผ่านมาแล้ว
ผมรู้เหตุผลที่เขาทำ...แต่ก็ไม่ทั้งหมด เลยได้แต่ค้างคาใจมาตลอด เรื่องที่เกิดขึ้น ผมไม่ได้โกรธใคร และพร้อมจะให้อภัยหากมีคนขอโทษ แต่มันก็ยังมีแผลเป็นในใจเมื่อนึกย้อนไปถึงความเจ็บปวดที่ได้เจอ เพราะมันเป็นของจริง ผมถึงได้รู้สึกแย่ทุกครั้งที่ความทรงจำพวกนั้นแว๊บเข้ามาในหัว แต่เดี๋ยวนี้มันก็ค่อยๆ จางลงไปแล้ว ผมไม่ได้ไม่ให้อภัยพี่โปรด ก็แค่ที่ผ่านมาผมยังไม่พร้อม ยังไม่แน่ใจ และยังต้องการความชัดเจนให้มากขึ้น
แต่ตอนนี้...มันก็ค่อยๆ เปลี่ยนไป เพราะสิ่งที่เขาคอยทำให้ ทำให้ผมรู้สึกว่า...อยากที่จะเริ่มต้นใหม่กับเขา อยากที่จะรู้จักผู้ชายที่นั่งอยู่ข้างๆ ให้มากขึ้น ได้เห็นทุกมุมของเขา ไม่ว่าจะสุขหรือจะทุกข์ ก็อยากจะได้รับรู้ไปพร้อมๆ กัน
“เพื่อนเต้ครับ ถ้ามึงยังโง่อยู่ ระวังเหี้ยเต๋อจะหาผัวให้ไอ้แม็คอีกรอบนะครับมึง” พี่เท็นว่าพลางยิ้มมุมปาก ก่อนจะหันไปชนแก้วกับพี่เต๋อที่พยักหน้ารับหลายที
“ขอบใจในความหวังดีที่กูไม่ต้องการนะครับพวกมึง เมียกู กูดูแลเองครับ ไม่ต้องให้พวกมึงเหนื่อยหาใครมาให้ แสรดดดดด”
“เอ้า! ปรบมือครับทุกคน เพื่อนเต้ของเราถือกำเนิดเป็นสปีชีส์มนุษย์โลกแล้วครับ หลังจากเขางอกไปอยู่ดาวบัฟตั้งนาน” พี่เท็นชูแก้วขึ้นสูง พวกพี่ๆ เขาก็ปรบมือกันไป ไม่เว้นแม้แต่พี่โปรดที่ก็ร่วมไปกับเขาด้วย
“ว่าแต่ดาวบัฟนี่คือไรวะ? นาซ่าแม่งเจอดาวอีกแล้วไง?” พี่เขตทำหน้างงๆ ถาม
“โถะ ไอ้เขตตี้ ชีวีมึงจะซีเรียสไปป่ะวะ ดาวบัฟมันก็คือดาวบัฟฟาโล่ไง มีเหี้ยเต้เป็นประมุข ประชากรดาวก็หน้าเหมือนมันหมดนั่นแหละ ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ” พี่ลินว่าพลางหัวเราะเสียงดังลั่น ก่อนจะโดนพี่เต้ชูนิ้วกลางให้แล้วถีบขาไปหลายที
“ปากดีนักนะมึง กูจะยุให้ไอ้กัสมีเมียแม่ง”
“เช็ดดดด! พูดงี้ถีบปากเหี้ยเต๋อเลยดีกว่า”
“อย่าไปยุ่งกับมัน ให้แม่งเก็บปากไว้อ้อนเมียมันเถอะ ตอนงานแต่งล่ะทำหน้าจะเป็นจะตาย แต่หลังๆ มานี่กูชวนไปไหนก็บอกเกรงใจเมียตลอด ถุยยยย” พี่คิมว่าแล้วก็หันมาชนแก้วกับพี่โปรดที่ตอนนี้นั่งสบายๆ เอนหลังพิงโซฟาไปเรียบร้อยแล้ว
ในร้านพี่เจ๋งนี่โต๊ะพวกผมจัดได้ว่ามีประชากรร่วมโต๊ะมากที่สุดครับ เลยเสียงดังกันมากหน่อย ยิ่งดึกทุกคนก็เริ่มไม่สนใจคนอื่นแล้ว ก็สนุกกันตามสไตล์ของแต่ละคน พี่เท็นกับพี่เมลนี่ก็คุยกันอยู่สองคน ไม่รู้ว่าปรึกษาเรื่องอะไรกัน ส่วนพี่โปรดก็นั่งฟังพี่เต๋อพูดมาสักพักแล้ว
“ผมไม่ค่อยคึกเลยว่ะพี่ เห็นแล้วหมดอารมณ์ มันผิดปกติรึเปล่าวสำหรับผู้ชายวัยจ๊าบอย่างผมเนี่ย”
“ไม่รู้ดิวะ กูก็ไม่เคยเป็น มึงลองหาอะไรมาโด๊บบ้างสิ เผื่อจะดีขึ้น”
“ผมลองแล้วนะ ก็ยังไม่อยากทำอยู่ดี แต่ดูหนังโป๊มันก็ขึ้นปกติอ่ะ”
“กูว่าปัญหาอยู่ที่เมียมึงแล้วว่ะ”
“ผมก็ว่างั้น แต่ก็ไม่อยากจะคิด”
“แล้วหนังที่มึงดูนี่แนวไหน แจ่มป่ะวะ แบ่งกูมั่ง”
แค่เรียนก็จะตายอยู่ละ พี่จะเอาเวลาที่ไหนไปดูครับ -_-
“ก็ไอ้เท็นให้ผมยืมมา แจ่มๆ ทั้งนั้นพี่ ขาวๆ ตี๋ๆ”
“-_- มันไม่ใช่ต้องขาวต้องหมวยเหรอ”
“อ้าว ผมไม่ได้บอกเหรอว่าเป็นหนังเกย์”
เห็นหน้าพี่โปรดแดกจุดไปผมก็ต้องแอบกลั้นหัวเราะ พี่เต๋อแกทำหน้าเหมือนเป็นเรื่องธรรมดาจนผมอดคิดไม่ได้ว่าเพราะพี่แกอยู่กับพี่เท็นมากไปรึเปล่า ถึงได้คิดอะไรแหวกแนวอย่างนี้ ไม่ต้องสงสัยแล้วล่ะครับว่าทำไมกับผู้หญิงพี่ถึงไม่คึก =_=
“น้องปลื้ม เติมน้ำแข็งให้พี่เต๋อหน่อยครับ” พี่เต๋อยื่นแก้วมาให้ผม ผมเลยคีบน้ำแข็งใส่แก้วให้เขาไป
“ขอบคุณคร้าบบบ ตัวกะเปี๊ยกเดียว น่ารักน่าฟัดจริงๆ”
“แหะๆ”
ผมนั่งมองพวกพี่ๆ เขาคุยกันไปสักพัก ก็ขอตัวมาห้องน้ำ กินไปไม่กี่แก้วแต่ก็มึนๆ เหมือนกัน พี่โปรดเดินมาเป็นเพื่อนด้วย แต่ตอนนี้คนรอต่อคิวเข้าห้องน้ำเยอะ ผมกับพี่โปรดเลยหลบออกมาสูดอากาศตรงบริเวณที่สูบบุหรี่ก่อน ซึ่งตอนนี้ไม่มีคนอยู่เลยและบรรยากาศก็ดีมาก
“ปลื้ม”
“ครับ”
“อยากรู้เรื่องแม็คมั้ย”
จู่ๆ พี่โปรดก็พูดเรื่องนี้ขึ้นมา ผมมองตาเขา ก่อนจะพยักหน้า
“ครับ”
“ก็อย่างที่พี่บอกไปแล้วว่าไม่มีอะไร ช่วงนั้นไอ้เต๋อมันมาขอให้พี่ช่วยควงน้องแม็คให้ไอ่เต้เห็นก็แค่นั้น”
“พี่แม็คกับพี่เต้นี่เขาเป็นแฟนกันเหรอ”
“ตอนนี้น่าจะเป็นแล้วมั้ง แต่ตอนที่มาขอให้พี่ช่วยก็คาราคาซังกันอยู่”
“อือ”
พี่โปรดจับมือผมขึ้นไปแนบที่แก้มตัวเอง ก่อนเสียงทุ้มน่าฟังจะดังขึ้นว่า “เป็นความจริงที่พี่ทำให้ปลื้มเสียใจ แต่ก็มีอีกอย่างที่เป็นความจริง...คือ...พี่ไม่เคยนอกใจปลื้มเลย”
“อือ”
“พูดมากกว่าคำว่าอือได้มั้ย”
ผมมองหน้าพี่โปรดอีกครั้ง พิจารณาจนถี่ถ้วนว่าผู้ชายตรงหน้า ตอนนี้เขากำลังทำสีหน้าแบบไหน รอยยิ้มของเขาจริงใจแค่ไหน แล้วผมก็รู้...ว่านี่แหละคือ..มาโปรด คนที่ไม่ว่าเมื่อไหร่ก็ทำให้ผมหัวใจเต้นแรงได้ทุกที ไม่ใช่ใครอื่นเลย
“จูบผมหน่อย”
ไม่ต้องรอให้พูดเป็นครั้งที่สอง ริมฝีปากของพี่โปรดก็แนบสนิทอยู่กับริมฝีปากผม แค่เพียงปลายลิ้นที่สัมผัสกันผมก็สั่นไปทั้งตัว เพราะมันนานมากแล้วที่เราไม่ได้สัมผัสกันอย่างนี้ ผมไม่รู้ว่าพี่โปรดรู้สึกดีแค่ไหน แต่สำหรับผมแล้ว...มันรู้สึก...ดีสุดๆ ไปเลย
ก่อนจะผละริมฝีปากออก ผมดูดริมฝีปากล่างของพี่โปรดเบาๆ แล้วเลื่อนลงจูบที่ปลายคางของเขา พี่โปรดยิ้มเล็กน้อย ก้มลงหอมแก้มผม เลื่อนริมฝีปากไปที่บริเวณซอกคอ รู้สึกถึงแรงงับและดูดเล็กน้อยแต่ผมก็ไม่ได้ท้วงอะไร
“พี่โปรด...” ผมเรียกชื่อเขาเบาๆ เขาเลื่อนริมฝีปากขึ้นมาจูบริมฝีปากผมอีกครั้งแล้วผละออกไป ก่อนที่มือเรียวยาวจะลูบหัวผม
“เด็กดีของพี่”
“รอผมอีกหน่อยนะครับ”
“อืม...นานเท่าไหร่ก็จะรอ”
วันนี้ผมดีใจ...ที่เรายิ้มให้กันได้อย่างคนที่มีความรู้สึกดีและปรารถนาดีต่อกัน ถึงเรื่องที่เราต่างก็ทำร้ายกันผมจะไม่อยากให้เกิดขึ้นนัก แต่ก็ขอบคุณที่มันทำให้เราได้เห็นข้อผิดพลาดของตัวเองและจะไม่กลับไปทำผิดซ้ำสองอีก
“กลับเข้าข้างในกันเถอะ น้ำค้างลงแล้ว”
“ครับ”
จังหวะที่กำลังจะหันกลับเข้าร้าน หางตาผมก็เหลือบไปเห็นน้องส้มยืนหลบมุมมองมาด้วยสายตาที่ทำให้ผมค่อนข้างไม่สบายใจ น้องยืนอยู่ในที่อับแสงเลยไม่เห็นชัดนัก แต่ดวงตาที่โปนออกมาและจ้องเขม็งมานั้นผมเห็นได้ชัดเลยทีเดียว รวมทั้งนิ้วที่ชี้มาที่ผมและยกขึ้นปาดคอตัวเองด้วย...
มันอะไรกันนะ...จะตามรังควานผมไปถึงไหนผู้หญิงคนนี้ แล้วทำไมถึงตามมาร้านนี้ได้...ทั้งๆ ที่ผมก็มาที่นี่ออกบ่อยแต่ไม่เห็นเธอเลย
“พี่ น้องรหัสพี่ช่วงนี้เขาทำตัวแปลกๆ ป่ะ”
“หมายถึงผู้หญิงคนนั้นน่ะเหรอ”
“ครับ”
“อืม ก็ไม่มั้ง พี่ไม่รู้อ่ะ ไม่ได้สนใจ”
“อ๋อ”
“มีอะไรรึเปล่า เขามารบกวนอะไรปลื้ม”
“อ่า..เปล่าหรอกครับ ผมแค่คิดว่าเขาเป็นคนส่งจดหมายมารึเปล่า”
“อืมมม น่าคิด แต่เขาก็ดูไม่ใช่คนโรคจิตอะไรนะ ไว้พี่เช็คอีกที ไม่ต้องห่วง พี่ไม่ปล่อยให้ใครมาทำอะไรปลื้มหรอก”
“อื้อ”
“แวะห้องน้ำก่อนป่ะ คนคงเริ่มน้อยละ”
“ครับ”
ผมเลิกสนใจกับสายตาที่จ้องเขม็งมา แล้วเดินตามพี่โปรดกลับเข้าไปข้างใน
ได้แต่หวังว่า...คงไม่ใช่...อย่างที่ผมคิด
............................................To be continue...............................................
เรามาค่ะ เรามาาาาาาาาาาาา :m23:
คิดว่าจะกลับมาไม่ทันเลยบอกไว้ว่าอาจจะไม่มา แต่ก็ทัน อิอิ
คิดว่าหลายๆ คนคงรู้ว่าใครคือเจ้าของจดหมาย :a5:
ปล. ใครอยากมโนหน้าใครก็ได้เลยค่าาาา เต็มที่ ไม่ขัดขวางจินตนาการ อิอิ
ปล2. ขอบคุณเพลงเพราะๆ ที่โพสในคอมเม้นค่ะ และขอบคุณความคิดเห็นยาวๆ ทุกๆ ความคิดเห็น
ปล3. เราก้าวไปพร้อมๆ กันแล้วนะคะ :m3: มีสารบัญละนะ อย่าลืมดู
ปล4. เราไทม์สคิปกันบ่อยมาก แต่ก็ไม่ได้ข้ามรายละเอียดสำคัญอะไรนะคะ เพราะช่วงที่ไทม์เขาก็มุ้งมิ้งกันอยู่สองคน ก็ละไว้แค่นั้น ฮ่าๆๆ
สุดท้าย...คุณรักเรา เราก็รักคุณ :กอด1:
ไว้เรื่องนี้จบแล้วจะตามไปเก็บเท็นเท็นนะคะ รอกันอีกหน่อยค่ะ ไม่นาน :m26: :m19:
แก้คำผิด รังควานค่ะ ไม่ใช่รังควาญ คนเขียนพิมพ์ผิด อยากกรีดร้อง
-
เย้ทันเม้นท์แรกในชีวิต :katai2-1:
ปกติหน้า 2 ตลอด
(อย่าหมั่นไส้หนูนะ)
:mew2: :mew2:
...
.
โหยสรุปคือน้องส้มหรอ อะไรนางจะเจ้าคิดเจ้าแค้นขนาดนั้น
โรคจิตรึไง?
แต่อ่านฉากจูบแล้วเขิน
555555555555555555555555555555
ขอหัวเราะกลบเกลื่อน แต่เขินจริงๆ นะ
-
ก้าวหน้าไปอีกหนึ่งขั้น
น้องปลื้มช่างอ้อน ช่างยั่วนะจ๊ะ
-
^
^
^
^
^
^
จิ้มๆ ทะลุไปเลยจ้า~
:z13: :hao7:
-
ฆ่ามัน !! :z6:
-
ติ่งพี่เท็นเท็น คร๊า
สงสัยว่าเพราะอะไร ไยคุณน้องส้มเธอจิตได้ขนาดนี้
-
:angry2: :angry2: :angry2: :angry2:
อิดอกส้ม ไม่ส้มก็เดย์ แต่ก็ยังไม่ตัดเกลออกไป อิพวกนี้เป็นไรกันหว่ะ รอบๆตัวปลื้มกับเสี่ยมันจะมีคนดีๆปรกติมั่งไหม
ทำแบบนี้ คิดถึงอนาคตบ้างน้องไม่ใช่วันๆคิดถึงแต่ผู้ชาย ห่าพ่อแม่หัดนึกถึงบ้าง เลี้ยงมรึงมาแทบตายลูกเสือกเอาอนาคตมาทิ้งแบบโง่บัดซบ
:เฮ้อ: :เฮ้อ: ขออย่าให้ใครต้องมาเจ็บ มาเป็นอะไรกับพวกสมองเห็บหมาพวกนี้เลย
แต่ตอนนี้คืออะไร เขยิบเค้ามาอีกนิด ชิดๆเค้ามาอีกหน่อย เยิ้บๆๆๆ :z2: :z2: ไม่รู้จะพูดอะไรแค่อยากบอกว่าดีใจที่เด็กๆทุกคนโตขึ้น เราก็เหมือนแม่อ่ะ มองไอ้เด็กพวกนี้ตั้งแต่มันหัดเดินมันเดินเป๋ไปเป๋มา พากันเดินหลงทางมั่ง ล้มลุกคลุกคลานบาดเจ็บมั่ง จนวันนี้มันกลับมาเดินด้วยสองเท้าที่มั่นคง ก้าวแต่หล่ะก้าวที่ก้าวออกไป ค่อยๆก้าวค่อยๆเดิน ด้วยความมั่นใจ
ติ่งเสี่ยแบบอิฉันปลาบปลื้ม :hao5: :hao5: :hao5: :hao5:
-
ขอให้ปลื้มปลอดภัย หาตัวคนร้ายได้ไวๆนะเสี่ย
-
โรคจิตแน่ๆ นังน้องรหัสพี่โปรดอ่ะ
-
ดีออกส้ม :m31: :beat: :z6:
-
โอ้ย!! ยอมเสี่ยเลยยย ใจละลาย
ปลื่มใจอ่อนไวๆนะ
:-[
-
ส้ม... :katai1:
:pig4: :L1: :pig4:
-
:z6: ขออนุญาติเหยียบหน้านางชะนีส้มนะคะ
-
มารวมกันครบแก๊งค์เลย ชอบบบบบ หล่อเทพมาเจอหล่อเทพ โต๊ะนี้คงเจิดจรัสที่สุดเลย :impress2:
เท็นเท็นเคลียร์ทุกอย่างได้ สุดยอดดดด และปลื้มก็เปิดใจเข้าใกล้เสี่ยเรามากกว่าเดิม :กอด1:
ตอนนี้อ่านแล้วแฮปปี้มากๆเลย :pig4:
-
อีดอกส้มสีทอง :angry2: :angry2: :angry2:
ชะนีนางนี้ หลอนโคตรเลยอ่ะ
:katai1:
-
เสี่ย ชาติที่แล้วทำกรรมอะไรไว้
มีผีจูออนเป็นของตัวเองแบบนี้ T^T
-
คงไม่ใช่อะไรหล่อพ่อคู๊นนนนนนน
บอกอิเสี่ยบัดเดี่ยวนี้ น้องปลื้ม ว่าเห็นอะไร Now เลย Now
-
น่ารัก น่ารัก น่ารัก
อีกนิดเดียวนะพี่โปรด ทนอีกนิด รอน้องปลื้มอีกนิดนะ :-[
แต่น้องส้มนี่น่ากลัวอ่ะ ถึงขั้นทำแบบนี้เลย ไม่ธรรมดามาแระ
หวังว่าคงไม่มีมาม่าอีกน้าาาาาาา
-
ส้มโรคจิต :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
-
รอพี่โปรดทู้กวันนน อิอิ
แสดงตนเป็นติ่งเสี่ยอีกเสียง
ขำเสี่ย เจอท่านพี่เท็นเข้าไปคงแอบเหวอ
ยัยน้องส้มนี่จิตไม่ปกติเลยนะเนี่ย
ทุกสิ่งอย่างเป็นฝีมือนางสินะ
เสี่ยอย่าปล่อยให้นางทำร้ายน้องปลื้มได้นะ
จัดเต็ม จัดนักนางเลย
-
หวานมาก น่ารักที่สุด
ตอนนี้น้องปลื้มทำตัวได้น่ารักมากอ่ะ
มีอะไรก็ปรึกษาพี่โปรด บอกพี่โปรดหมดเลย ชอบแบบนี้ล่ะ
ไ่ม่ใช่มีปัญหาแล้วเก็บไว้คนเดียว
จัดนังส้มหนักๆ
-
เอาสมองไปใส่ใจกับเรื่องเรียนดีกว่ามั้งคุณส้ม ตามรังควานผู้ชายอยู่ได้ เสียดายเงินพ่อแม่ของคุณนะ :hao3:
-
กรรมของคนหล่อจริงๆ อิน้องส้มเน่าหลอนมากก อาการหนักสุดๆควรส่งรพ.โดยด่วน
นางเข้ามาเรียนหมอได้ยังไง ก่อนจะรักษาใครนางควรรักษาตัวเองให้เรียบร้อยก่อนนะ :mew5:
-
อิน้องสัมสีทอง น่ากลัวมากนะ
นางต้องจิตแน่ๆ
น้องปลื้มระวังนะ มีอะไรก็ควรบอกพี่โปรด บอกพี่เมลนะ
อย่าเก็บไว้ เกิดอะไรขึ้นจะได้มีคนช่วย
ส้มสีทองนี่ไว้ใจไม่ได้อย่างแรง นางบ้าไปแล้วแหละ :serius2:
จูบกันแล้ว :z2:
ได้แค่นี้ก็ดีมากมาย พี่โปรดรอได้เสมอ
อะไรที่ปลื้มโอเค พี่โปรดก็โอเคจ้ะ
ชอบโมเม้นไปเลือกซื้อของสดด้วยกัน
น่ารักมากอ่าาาา :mew1:
-
พี่โปรดด ใกล้แล้ว อีกฮึบเดียววววว
-
เอาน้องส้มไปเก็บซิ... จัน!!
กร้ากก โอ้ยน่ารักเว้ยเห้ย เสี่ย !! ปลื้ม !! เอาใจไปเลยย เททั้งหน้าตักก็ไม่เสียดายเลยยยยย
โฮ๊ะๆๆ ตอนเข้าเล้ามาคือคิดว่าวันนี้ไม่มาอัพแน่ๆ(เห็นทอร์ลตอนที่แล้วบอกว่าอาจจะไม่มา) ก็ไม่ได้คิดอะไร พอเห็นอัพ
หะ..เห้ยยยย!!! เสี่ยโปร๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด (ฟัด) รักคนแต่ง -.,- แต่รักเสี่ยมากกว่า กร้ากก
-
ไอ้เรื่องส่งจ.ม.ขู่โน่นนี่นี่นั่น... ไม่น่าต้องสืบหานานเลยนะ เพราะคนทำเป็นแค่โรคจิตอ่ะ ไม่ได้เป็นมืออาชีพ แจ้งตำรวจอาจไม่มีความคืบหน้า เพราะยังไม่มีการทำร้ายเกิดขึ้นจริง แต่ถ้าจ้างสืบแบบจริงจังหรือให้คนตามเฝ้านี่รู้แน่ภายในวันเลย เพราะมีทั้งตัวจ.ม.มา ไม่ใช่โทรหรือส่งเมจเสจแค่นั้น
ใจร่มกันไปป่ะ ทั้งฝั่งพี่เมล ทั้งเฮียอ่ะ ยิ่งมีปาหินใส่แล้ว ยังแค่จะกำลังหาตัวอยู่... ดูไม่ค่อยตั้งใจกันเรยนะ... คือมีการปาหินเกิดขึ้นเนี่ย คือนับว่ามีการทำร้ายร่างกายเกิดขึ้นแล้ว ไม่ใช่แค่จ.ม.ขู่ ความอันตรายนี่เป็นอีกขั้นเลย แล้วปลื้มเป็นไร ปากหนัก ทำไมไม่บอกว่าเห็นชะนีส้มยืนตาโปนกัดปากแอบมองอยู่?? เวลาาอย่างนี้ยังจะปากหนักทำเพื่อ???
เฮ้อออ เอาเป็นว่าถ้าจิเกิดไรขึ้นจิง ขอให้ความซวยตกอยู่กะอิเฮียละกัน อย่าให้น้องต้องเจ็บตัวอีกเลย เพราะอิเฮียสมควรโดนแล้ว ถ้าคดีชะนีส้มที่ผ่านมาเฮียไม่รู้เรื่อง เฮียก็ไปรับทานหญ้าเถอะ หรือถ้ารู้แต่ยังไม่จัดการเด็ดขาด เก๊าะเชิญไปแดรกหญ้าเหมือนกัน... ถ้าเป็นเรา...มีขั้นเด็ดขาดไปแล้ว เป็นชะนีแล้วเจอหักหน้าไล่เป็นหมูเป็นหมาขนาดนี้ยังด้านอยู่ ต้องคิดแล้วว่าไม่ปกติ ยังปล่อยนี่ใจเย็นมาก จะรักใคร คิดให้เยอะ คิดให้ไกลเผื่อเค้าด้วยนะ ยิ่งเคยมีคดีคิดน้อยคิดถึงแต่ตัวเองมาก่อน น่าจะคิดเยอะขึ้นเป็นเท่าตัวนะ ไม่ใช่มัวแต่ตามง้อซะไม่ดูรอบข้าง...
ถ้าเกิดไรขึ้นกะปลื้ม คงรู้สึกรับไม่ได้กะอิเฮียมาก.... เพราะฉะนั้นเฮียรับความซวยจากอิโรคจิตไปอ่ะดีแล้ว
คนส่งมาขู่กะอิชะนีสตอกเกอร์นี่อาจไม่ใช่คนเดียวกันก็ได้นะ เพราะนางดูเป็นคนคิดไม่เยอะนะ เน้นสะใจใส่ตรง แล้วปลื้มน่าจะจำเสียงได้ แต่ก่อนนางก็ไม่พยายามปิดปังว่าเป็นนางเอง เด๋วนี้ก็ไม่น่าเปลี่ยนไป... ตามมาโปนให้เห็นงี้ จะส่งโน่นนี่ปิดบังตัวเองทำแป๊ะไรอีก
รักและรอเตงตลอดเว :กอด1:
-
ยัยน้องส้มแน่ๆๆที่ส่งจดหมายมาหาปลื้ม :z6: เข้าใจกันก็ดีแล้ววววรักเสี่ยอ่ะน่ารักมุ้งมิ้งตลอดดดดเบยยย :ling1: พี่เท็นๆเจ้าถามคำถามพี่โปรดได้ถูกใจมากกกกกกกกกกก o13 o13
-
แว้กกก นังส้มมม เกลียดมันน :z3: :z3: :z3: :z3: :เฮ้อ: :pig4: :pig4:
-
เอานางส้มไปฝังด่วนค่ะ!!!!!!! :z6:
อย่าให้ได้ผุดได้เกิด เผาพริกเผาเกลือสาปแช่งอีกด้วย!!!
แต่ว่า .... ตอนนี้ขอวิ่งไปกริ๊ดปากซอยแปปปปปป
เค้าจูบกันแร้วววววววววววววววววววววววว~ :z2: :z2:
ดีใจเหมือนลูกสาวหาสาทีได้ (?) คริคริ พี่โปรดไม่ได้เริ่มนะคะ น้องเริ่มเองนะคะ เด๋วจะมาหาว่าลูกชายเราฉวยโอกาส :katai2-1:
รอตอนหน้าที่พี่โปรดจัดการฝังนางส้มนะคะ~ *โฮ๊ะๆๆๆๆ*
-
อิส้มแน่เลยยยย
อิชั้นจะโดถีบชีให้น้องปลื้มเองค่ะ :z6: :z6:
ขอให้หมดตัวริษยา
ขอให้พี่โปรดลงเอยกับน้องปลื้มสักที
ปล.สู้ๆนะคะคนเขียน
-
ส้มแอบหลอนแบบโรคจิตนิดๆแฮะ
ปล.พี่โปรดคิดน้อยไปตลอดๆ เดี๋ยวเกิดเรื่องแน่ๆ ปลื้มโดนอะไรแหงๆ(อยากให้โปรดดดนแทน555555) กระตือรือร้นกว่านี้หน่อยสุดหล่อ บ้านมีอำนาจแล้วใช้ให้คุ้มหน่อยจ้า
-
อิส้ม อิโรคจิต ต้องโดนกำจัด
-
อิน้องส้ม!
ถ้าหล่อนวำบากในการหาสามีก็ไปหาคุ้ยเอาแถวๆ ถังขยะสิ แบบนี้ถึงจะเหมาะกับหล่อน!
รังครวญคนที่มีเจ้าของแล้วนี่มันสนุกนักเหรอ
ถ้าหล่อนเป็นคนส่งจดหมายจิงก็โรคจิตแล้วล่ะ ขั้นรุนแรงด้วย!
หน้าด้า... แถมยังโรคจิต ผู้ชายดีๆ เลวๆ ที่ไหนเขาก็ไม่เอาไปเพาะพันธุ์หรอกย่ะ!
ชิ! หมั่นไส้!! :fcuk: :fcuk: :fcuk:
มานอนรอตอนต่อไปจากคนเขียนค่าาาา (ปรับโหมดได้เร็วมาก!)
:a9: :a1: :a2: และนอนรอ :a11: :a12:
-
ติ่งไม่ถูกเลย หลายคู่จริงๆ โต๊ะนี้ 555+
อิน้องส้มคะ อิฉันอยากจะเรียกอิน้องเดย์มาเก็บนางไปที นางจิตอะไรปานนี้
:katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
-
พี่โปรดดูแลปลื้มดีๆนะอย่าให้ใครมาทำร้ายอะไรปลื้มได้
ส้ม แบบนางน่ากลัวไปป่ะ
-
กรี๊ดดดแป๊บนึกว่าจะไม่ได้อ่านซะแล้ววันนี้ แต่แล้วเตงก็มาาา ขอกอดทีนะ :กอด1:
:-[ :-[ หวานละมุนละไม มุ้งมิ้ง เกินบรรยาย น่ารักอะพูดเลยยยย :mew1:
เสี่ยรอน้องปลี้มได้ เราก็รอได้เหมือนกัน เราจะก้าวไปพร้อมๆ กันเนอะ :กอด1:
ูพูดถึงคนที่ทำ ส้มเน่า? (น่าจะ) เค้าคิดว่า ส้มเนี่ยอารมณ์ ประมาณติ่งคลั้งใคล้ศินปิน
เข้าข่ายโรคจิตไรงี้ป่าวนะ คอยแอนตี้ คอยกีดกัั้้น ไม่อยากให้ใครเข้าใกล้ประมาณนั้นรึเปล่า?
แต่คิดว่าเสี่ยน่าจะจัดการปัญหาได้ (มั่นใจในเสี่ย) o13
น่ากัวอะ เรียกรถขยะเทศบาลเก็บนางไปด่วน :hao3: :laugh:
เท็น เท็น เค้ารอเตงอยู่เหมือนกัน คิดถึง :กอด1: :mew1:
ขอบคุณคนเขียนนะ
รักคนเขียนค่ะ
#ติ่งเสี่ยโปรด
-
แต่เราว่าใช่ อิส้มนี่แน่ๆ
-
กร๊ากกกก :hao7: เคลียปัญหาได้แบบ เท็นเท็น
อ่านตอนนี้แล้วมีความสุขจัง :o8:
เอาใจช่วยเสี่ย สู้ สู้ อีกนิด
น้องปลื้มระวังๆ นางส้มไว้น่ะค่ะ
เสี่ยต้องจัดการให้เด็ดขาด สู้ๆ คร้า :katai2-1:
-
อิอิ ตอนนี้ โนคอมเม้น 555
ติ่งเสียขอหยุดดิ้น 1 วัน :pigha2:
ชอบครับผม เหมาะสมครับท่าน :z2:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดด ฟินนนนนนนนนน ตอนนี้มันฟินเกินไปแล้ววววว :z3:
เห็นปลื้มดูเปิดใจจริง ๆ จัง ๆ แล้วน้ำตาจะไหล ฮือออ :hao5: ดูพร้อมจะก้าวไปด้วยกันแล้วนะ :hao5:
เท็นเท็น เจ๋งว่ะ โผล่มาไม่เยอะแต่สมกับเป็นไอดอลตลอดกาลจริง ๆ เลยคนเนี้ย 555
ยัยส้มนั่น ชีจะน่ากลัวเกินไปมั้ยเนี่ย โอ๊ย ใครก็ได้จับชีไปที นี่มันคนบ้าแล้วเนี่ย
-
ยายคนนี้โรคจิตเข้าขั้นนะเนี่ย :beat: :beat:
-
น้องส้มเนี่ยเค้าเรียนแพทย์ได้ไงอ่ะ
ไมมีจิตใจร้ายกาจขนาดนี้
ขนลุกกับนางจริงๆ :freeze:
-
:katai2-1: ดีใจที่คนเขียนมา
-
กรี๊ดดดดดด แบบนี้ต้องจุดพลุฉลอง :mc3:
:m3: ก้าวไปอีกขั้น เค้าจูบกันแล้วแถมได้เคลียร์เรื่องแม็คด้วย
ปราบปลื้ม....พูดเลย
-
มุ้งมิ้งอ่ะมุ้งมิ้งงงงงงงงงงงงงงงงง >/////////<
#ได้โปรดอย่ามาทำให้ตายใจอะไรทั้งสิ้นนะ #ฮาาาาาาาาาา
##ดีใจที่มาค่ะ >/////////<
###สารภาพว่าเรื่องต้องอ่านซ้ำ2รอบต่อ1ตอนถึงจะพอใจ #ไม่เข้าใจเหมือนกัน
#สงสัยเราจะคลั่งความมุ้งมิ้งของพี่โปรดมากเกินไป555555555555
-
น้องปลื้มขาคนนั้นแหละลูก หนูคิดถูกแล้วว อย่าชะล่าใจจจจจจจจจจจ :katai1: :katai1: :katai1:
-
:katai1: :katai1:
-
นังบ้าาาาาาาาาาาาาา
ขู่นะ กล้ามาขู่เหรอนังน้ำส้มราคาถูกไม่มีเกล็ดผสม
ว่างมาก ไปเล่นไตรกีฬาไป๊!!!
:กอด1:
-
นังส้ม :beat: นางจิตไม่ปกติแล้วหละ
-
ใครคุกคามน้องปลื้มนะ เลวซะจริง คนเขารักกันตัวเองก็อย่าสอด
เดาว่าเป็นส้มนะ ดูโรคจิต หรือเดย์ หรือใคร คือคนที่ไว้ใจอาจทำร้ายเราก็ได้ แต่มองไปก็ไม่มีใครแล้วอ่ะ
ตอนนี้คืบหน้ากันมาก เสี่ยได้ขึ้นห้องน้อง กินกับข้าวที่น้องทำ ไปทำความรู้จักกับพี่เท็น มายไอดอล
เอาซะมาโปรดจุกซึ่งจัดได้ว่าเด็ดค่ะ o13
ได้เคลียร์เรื่องแม็ค ได้จุ๊บกันด้วย โอ๊ย น้องปลื้มแอบยั่วยวน ถามว่าพี่โปรดหลงมั้ย ก็มากน่ะ
เด็กดีของพี่ ฮิ้วววววว บรรยากาศกำลังดี ถ้าไม่เจอสัมภเวสีส้มมาหลอนซะก่อน
ไปตายซะอีบ้าาาา
ขอบคุณค่ะ
-
ปลื้มใจอ่อนให้อิพี่โปรดเยอะแล้ว
ใจเย็นๆ รอปลื้มอีกนิดนะอิพี่โปรด
น่ารักมากอ่ะ มีจุ๊บๆด้วย :-[
ต้องให้อิพี่โปรดจัดการคนที่ก่อกวนปลื้ม
เอาให้จำจนวันตายเลย น่าจะเป็นนังส้มเน่า
-
เหอๆๆๆ เจอพวกโรคจิตจนได้
-
นังส้มต้องโดนแบบนี้ :z6:
-
เมื่อไหร่นังส้มมันจะไปผุดไปเกิดดดด :z6:
โรคจิตชะมัด เรียนหมอได้ไง :fire:
อีกไม่นานเสี่ยกับน้องเกี่ยวก้อยเปลี่ยนสถานะแหงๆ :hao7:
เพราาะเขาจูบมุ้งมิ้งๆกันแล้ววว ฮ่าๆๆ
-
จูบแห่งความเข้าใจ
แต่รอเวลาอีกนิด :hao5:
:กอด1:
-
หลังจากเป็นติ่งเสี่ยมาสักพัก อิชั้นมั่นใจว่าเสี่ยเนียนทำรอยที่คอน้องกันพวกริ้นไรมาตอมชัวร์
ระดับเสี่ยอย่าให้มีโอกาส o13
-
โอ๊ย ฟินจัง ตอนปลื้มใช้ให้เสี่่ยจูบ หวานซะ :-[
หาใครมากำจัดชะนีส้มหน่อยค่ะ เราไม่ไหวกับนางแล้ว :z6:
-
น้องปลื้มบอกตรงๆ แถมจุ๊บสัญญาให้พี่โปรดรอ พี่โปรดรอได้อยู่แล้ว ^^
น้องส้มแน่ใจว่าแกเรียนหมอ แกเหมือนคนไข้โรคจิตมากกว่านะ
-
ก่อนอื่นต้องขอเเสดงความยินดีกับพี่โปรดเเละน้องปลื้มด้วยนะคะ
ถึงแม้ว่าความรักที่มีให้กันจะเต็มร้อยเเล้ว เเต่เอาเป็นว่าเราเข้าใจ เเละยินดีรอวันที่ปลื้มพร้อมไปด้วยกันนะพี่โปรด :m4:
เอาล่ะ.....ทีนี้ก็มาถึงตาอีดอกทองส้มละ >>>ขอเลิกใช้คำว่า"ดีออก"นับเเต่นี้เป็นต้นไป เพราะไม่จำเป็นที่จะต้องไว้หน้าอีกเเล้ว
อะไรที่เคยด่านางก็ด่ามาหมดเเล้ว เพราะนางเกินจะเยียวยาเเล้วจริงๆทำตัวเป็นผีป่าผีโพง จองเวรกะคนอื่นอย่างไร้เหตุผล
ทำเหมือนเค้าไปพรากของๆเธอมา ทั้งที่แม้เเต่เงาของเธอพี่โปรดก็ไม่เคยคิดจะให้ใกล้เลย
ช่างเป็นคนที่หลงตัวเองซะจนน่าสมเพช ไม่อยากให้จบที่นางเป็นโรคจิต มันสบายเกินไป คนวิกลจริต ทำอะไรไปก็ไม่รู้สึกหรอก
ยิ่งในเเง่กฏหมายยิ่งไม่มีผล อยากให้นางมีสติรับรู้ถึงผลกรรมของนางค่ะ ดีใจค่ะที่ตอนนี้เรื่องถึงตำรวจเเล้ว
นางคงไม่รู้ว่าครอบครัวปลื้มก็ไม่ใช่ธรรมดา พวกที่มองเเต่ตัวเอง คิดว่าคนอื่นเค้าด้อยไปกว่าตัวซะหมด
พวกนีตอนจบไม่สวยทั้งนั้นล่ะ คิดว่าตัวเองเก่งนักเหรอ มาเจอของจริงหน่อยจะได้รู้
คิดว่าเป็นผู้หญิงเเล้วเค้าจะไม่ทำอะไรเธอเหรอ คิดผิดเเล้วมั้ง
ไม่มีใครมานั่งเเคร์คนที่ไม่ได้รักหรอกนะ เเละก็ไม่มีใครทนดูคนที่ตัวเองรักถูกทำร้ายหรอก แม่งหน้าไม่เหมือนพ่อไม่เหมือนแม่นะโว้ยย
ถึงเวลานั้นขึ้นมาก็ไม่สนหน้าอินทร์หน้าพรหมที่ไหนเหมือนกัน เห็นเเล้วโมโหว่ะ
เป็นฉันนะจะเดินไปกระชากหนังหน้ามากระทืบเเม่งเดี๋ยวนั้นเลย ไอ้กลัวก็กลัวนะ เเต่ความโมโหมีมากกว่า
แม่งปรี๊ดแตกแทนปลื้มตั้งเเต่งมันมายืนชี้หน้าทำตัวเป็นผีโพงเเล้ว >>>อิเจ๊จะไม่ทน
จริงๆปลื้มน่าจะพูดไปซะตั้งเเต่ที่เห็นอิสัมภเวสีผีบ้าทางสามแพร่งเเล้ว
ไม่น่าปล่อยไว้เลย โมโหเหมือนกันนะชะล่าใจกันเกินไปแล้ว มันก็มีอยู่คนเดียวนี่แหล่ะ
อย่าประมาทกันนักเลยยยยยยย มีอะไรรู้ข่าวอะไรก็บอกกล่าวกันหน่อย เฉลียวใจกันบ้าง
เพราะเอาเข้าจริงผู้ต้องสงสัยอันดับหนึ่งควรเป็นอีนี่ด้วยซ้ำ น่าจะให้คนตามดูพฤติกรรมเป็นคนเเรกเลย
ตัวของปลื้มพี่โปรดก็ควรให้คนคอยดู เพราะพี่เองก็ไม่ได้อยู่เฝ้าน้องตลอด โอยยยยยย :katai1:
ไม่อยากให้ใครบาดเจ็บอีกเเล้วอ่ะ แค่ตอนนั้น...รอยแผลที่หลังมือพร้อมกับเเขนหักของปลื้ม ส่วนพี่โปรดก็รถคว่ำ+ฆ่าตัวตาย
เราว่าสองคนนี้เจ็บมาพอสมควรเเล้วนะ ไม่สมควรมีใครต้องมาเจ็บตัวอีกเเล้ว เก็บเเรงไว้ฝ่าฟันอุสรรคครอบครัวดีกว่า
อยากให้พี่โปรดสืบเรื่องได้เร็วๆและทุกๆคนปกป้องปลื้มได้ สู้ๆนะ อย่าให้คนสมองhere สันดานhereแบบนั้นมาทำร้ายได้เลย
ถ้าจับได้คราวนี้ ให้นางเจอคดีพยายาม่าผู้อื่นโดยเจตนาเเละไตร่ตรองไว้ก่อน คดีอาญา ยอมความไม่ได้ไปเลย
เอาให้นางไม่ได้ผุดไม่ได้เกิดในสังคมนุษย์เลย เอาแบบไม่ต้องเข้าโรงบาลบ้านะ เพราะเเบบนี้ไม่สาแก่ใจหรอก
คนบ้าจะรับรู้อะไร มันต้องให้มันได้ลิ้มรสความทุกข์ทรมาน ถึงจะเหมาะสมกับคนใจหยาบแบบอีดอกส้มแล้ว
คนห่าอะไรวะ วันๆไม่ทำอะไรเลย ตามจิกตามริษยาคนอื่นไปวันๆ เกิดมาทำไมวะถามจริงๆเหอะ เสียชาติเกิด ไร้ค่าสิ้นดี
ชิงหมาเกิดของเเท้เลย...อิเห็บหมาเอ๊ยยย
(http://uppix.net/d/c/e/e08af885c51205f6fe2943a2790cf.gif)
อ่านตอนนี้เเล้วอารมณ์แปรปรวนมากกกกก ยังรวบรวมสติไม่ได้ ถ้าคนเเต่งมาอ่านเเล้วงงก็ขออภัยนะคะ
เเต่เราอยากเม้นมากกกกก เอาไว้ตั้งสติได้จะกลับมาอ่าน ถ้าผิดพลาดเราจะแก้นะคะ
แล้วก็ขอโทษทุกท่านด้วยที่หยาบคาย แต่มันไม่ไหวเเล้ว เรากั๊กอารมณ์ที่มีต่อยัยนี่มาตลอด
และคาดว่าจะเพิ่มมากขึ้นหากนางทำอะไรให้ปลื้มและโปรดต้องเจ็บ ขอโทษจากใจจริงๆค่ะ
ขอบคุณมากสำหรับทุกความรู้สึก จะติดตามแะให้กำลังใจจนถึงที่สุดเลยค่ะ
:กอด1: :L2:
ปล.ตอนนี้เครียดนะ ความหวานไม่ได้ช่วยลดความกังวลเลยอ่าาาาา :เฮ้อ: :serius2: :ling3:
-
นังส้วมจะโรคจิตเกินไปแล้ว! ตอนแรกนึกว่าเป็นแค่หูดพี่โปรดธรรมดาๆ(เป็นแค่หูดพอ หล่อนไม่มีคุณค่าพอจะยกระดับเป็นติ่งนะยะ)
แต่พฤติกรรมส่งจดหมายกับโทรศัพท์ขู่ ตามสตอล์ก ตามอาฆาตแค้นพยาบาทสลัดไม่หลุดประดุจปลิงทะเลแลเห็บหมานี่บอกเลยไม่ธรรมดา
ตอนนางมายืนตาโปนทำมือปาดคอนี่บอกตรงๆนะหลอนมาก รู้สึกผู้หญิงคนนี้เป็นโรคจิตแน่ๆ ต้องพาส่งห้องดับจิต เอ้ย ส่งโรงพยาบาลบ้าด่วน
อันที่จริงชั้นก็เตรียมพลั่วเตรียมเสียมขุดดินทำหลุมอนุโมทนาแก่นางบ้านี่ให้พาสารร่างลงไปสถิตย์อยู่ตั้งนานแล้วนะ ก็ไม่ไปๆเสียที -_-
ก่อนหน้านี้ก็ไม่นึกว่าจะบ้าได้ขนาดนี้ นึกว่ามีบทเป็นแค่ตัวรกสายตาระคายรูหู มาพูดระรานก่อความร้าวฉานหรือกรี๊ดเป็นผีบ้าแค่นั้น
คิดไม่ถึงจริงๆว่าจะมาได้ไกลกู่ไม่กลับขนาดนี้ ตื่นเต้นอ่ะคนเขียน อยากรู้จุดจบนางจริงๆ แต่ขออย่าให้ใครคนอื่นเป็นอะไรนะ
ในที่สุดก๊วนเท็นเท็นเมลกับพี่โปรดก็มาเจอกันแล้ว (ตั้งแต่คอมเม้นต์มา นี่เป็นเม้นต์แรกที่ยอมเรียกโปรดว่าพี่เลยนะ ฮ่าๆๆ หายหมั่นไส้แล้ว)
เท็นเท็นทำดีมากจ้า พุ่งเข้าไปถามตรงๆเลยไม่เคยกลัวเกรง คลายความสงสัยให้น้องได้หมดจด
ตอนนี้เขาจุ๊บๆกันแล้วแหละ *กรี๊ดกร๊าด* เขินอ่ะ ชอบเวลาพี่โปรดเรียกปลื้มว่าเด็กน้อย มันน่ารักจริงจัง
อ่านวนๆๆๆ ทั้งตอนไปช็อป ตอนขับรถ ตอนขึ้นคอนโด ฯลฯ น่ารักหมดเลย มีความสุขมากๆ
ปล.ชอบคอมเม้นต์คุณ narunarutoboyz ทั้งของตอนนี้และตอนที่แล้วมาก ตอนด่านังส้ม ถูกใจอ่ะ บวกรัวๆ
:katai4:
-
..คุณน้องส่มน่าจะไปตรวจสุขภาพจิตมั่งนะคะ...
:z6: สักที..เพราะสังหรณ์ใจไม่ค่อยดี..เกี่ยวกับตอนต่อไปเท่าไหร่
\\ว่าคุณน้องส้มเขาจะแผลงฤทธิ์อะไรรึเปล่า (แอบกลัวใจคนเขียนจังเลยค่ะ ฮ่าๆ)
\\กำลังคิดว่า...นางผ่านสอบสัมภาษณ์เข้าคณะนี้มาได้เยี่ยงไร... :m16:
เหยยยยยยยยย :hao7: เค้าจูบกันแล้วววววว กรี๊ดดดดดดด :mc4:
มุ้งมิ้งน่าร๊ากกกกก เสี่ยโปรดเวอร์ชั่นนี้ฟินสุดๆ
ไม่ได้เป็นแม่ยกใครสักคน น้องปลื้มก็น่าร๊ากกกก ให้รออีกนิดนี่..แค่ไหนกันจ๊ะ.=w=
รอตอนต่อไปค่าาา
ปล. ก่อนหน้านี้อ่านในโทรศํพท์เลยเม้นท์ไม่ได้ ขอโทษด้วยค่ะ
ปลล. เรื่องนี้ พอเป็น ;wap2 แบบย่อแล้วน่ากลัวมากค่ะ T[]T จำนวนหน้าเพิ่มขึ้นพรวดๆต่อตอน ไม่ได้เข้าเช็ควันเดียวนี่หาเสี่ยโปรดตอนล่าสุดอานเลย \\ใน wap2 สารบัญใช่ไม่ได้ ฮึ่ย...แต่ไม่เป็นไร บ่นไปงั้น ยังไงก็ตามค่าาา แอบดีใจที่คนเขียนอัพทุกวัน(หรือเกือบทุกวัน)
-
ส้มเน่า เดี๋ยวเจอตบ!!!!!
เสี่ยอย่าปล่อยให้ลอยนวล ไม่งั้น
หนูจะเก็บเสี่ยเอง.....
-
อิส้มน่ากลัวววววววววว คนเขียนคะ ขอบทสรุปให้อิส้มหนักๆ เลยค่ะ
-
ไม่ได้แค้นฝังหุ่นนะ แต่เหตุผลของเสี่ยคือทำเพราะคนอื่นให้ทำ ทำเพื่อคนอื่น
ถึงจะบอกว่าไม่มีอะไร ไม่ได้คิดอะไร แต่เข้าใจความรู้สึกปลื้ม ณ ขณะนั้นว่ามันเจ็บน่ะ
เจอหน้าแม็คจะอีกกี่ครั้งก็คงยังจี๊ดใจอยู่ดี เคยคอมเมนท์ในเรื่อง so what ไว้ว่า
คู่ที่เฉย ๆ ที่สุดคือคู่แม็คเต้นี่แหละ จะแบบ อะไรของเมิงนักวะ จนมาอ่านเจอแม็คในเรื่องนี้อีก
ก็ยังรู้สึกเหมือนเดิม ... เขาดีกันแล้วก็ดี ไปจัดการนังส้มเน่าต่อแล้วกัน
-
ส้มแน่ๆ วุ้ยยยย
มารผจญอีกละ
เบื่อมากกกกก
พี่โปรดจัดการด่วนๆ
ไปผุดไปเกิดได้แล้วครัช
ตามจองล้างจองผลาญอยู่ได้ =____=
-
อิผกาส้ม หาเรื่องใส่ตัว คงหวังจับเสี่ยละสิ อิผกามาศ
-
น้องส้มนี้สงสัยเกินเยียวยาแล้วละมั้ง ต้องเจอด้านมืดพี่โปรดสักหน่อย
:m16:
-
นังส้มชัวโรคจิตแบบนี้มีคนเดียว
ปลื้มเล่นตัวมากเกิน บอกให้เสี่ยรออย่างเดียว
ถ้าเสี่ยเลิกรอแล้วจะเสียใจ
หมั่นไส้ปลื้ม
รอพี่เท็นจ้า คถ.มาก
-
ส้มมมม!!!! :z6:
จะทำอะไรน้องปลื้มของช้านนน :angry2: :fire:
-
อ่านแล้วปลื้มเหมือนชื่อน้องเลยอะ.. ฮาๆๆ.... ได้หวานกันแล้ว อ่านไปยิ้มไป
แต่น้องรหัสเสี่ยนี่จิตแน่ๆๆแล้วนะเนี้ย... อะไรจะขนาดนีค่ะน้อง
เข้าใจว่าเสี่ยหล่อ แต่การปลื้มใครชอบใคร ก็ต้องมีระยะ มีความเป็นส่วนตัวด้วยนะค่ะ ที่น้องทำมันน่ากลัวเกิน
กลัวว่านางจะมาทำไรน้องปลื้มรึป่าวเนี้ย... สองคนนี้เค้าเจอเรื่องมาเยอะแล้วนะ สำหรับในระยะเวลาแค่นี้ :katai1:
อย่าให้ทั้งคู่จะต้องเจอปัญหาไรอีกเลยนะ.. เสี่ยจัดการด่วนๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
รออ่านแล้วฟินกับเสี่ยและน้องปลื้ม..... ฮิๆๆ :o8:
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
ดีออกส้มสีทอง....
-
ใครคือคนร้าย
ส้มหรอ หรือเดย์หรือเกล
แต่ไม่ว่าจะเป็นใครถ้าจับได้พี่โปรดจัดการเลยนะ
-
ส้มคะ หล่อนจะอะไรนักหนากับผู้ชายที่ค่อนข้างหน้าตาดีคนเดียวที่ไม่เคยเหลียวแลหล่อนคะ
โอย ถึงไม่มีปลื้มดิฉันว่าพี่โปรดเขาก็ไม่เอาหล่อนค่ะส้มขาา :z3:
-
:sad4: นังส้ม!!! บ้าไปแล้วววว
-
o13 o13
-
for sure นังส้มเน่า :z6:
-
ปลื้มกับเสี่ยอุตสาจะกลับมาคืนดีกัน....
.....ยังจะมีพวกโรคจิตมาเป็นตัวขวางอีกนะ
-
คัดค้านพี่โปรดที่บอกว่านังส้มดูไม่เป็นคนโรคจิต เราคิดว่ามันโรคจิตตั้งแต่มันมาทำตัวเป็นคนดีหวังดีกับน้องปลื้มละ :katai1:
-
นังส้มเน่านี้แหละฉํนอยากตบแกให้หายบ้ายเลย
จะมายุ่งกับของคนอื่นทำไม
-
คือถ้าน้องส้มเป็นคนทำทุกอย่างทั้งหมดนี่
โรคจิตมากนะ -"-
คนเค้ารักกันอ่ะคุณน้อง น่ารำคาญนะคะ
รักปลื้มโปรด และ คนเขียน จุ๊บๆ
-
เขินจางงงงงงงง >\\\\\\\\\\\<
จดหมายเนี่ย....อีส้มเป็นคนทำใช่ม่ะ?
#ดักตบซักทีดิ
-
คนแบบนี้ ต้องให้รู้ยันพ่อแม่ไปเลย น้องส้มต่อให้เป็นมนุษย์ผู้หญิงคนสุดท้ายบนโลก พี่มาโปรดก็ไม่สนเธอหรอก
-
น้องปลื้มอย่าให้ถึงขนาดว่าเฮียโปรดของเจ้ต้องเอาตัวมาพิสูจน์ความรักที่มีต่อหนูอีกครั้งเลยนะ...เจ่เจ้ใจจะขาด :monkeysad:
-
นั่นแน่ น้องปลื้มยอมใจอ่อนมานิดนึงล่ะ เดี๋ยวอีกหน่อย เสี่ยก็จะเนียนขอนอนด้วย แล้วอ้างว่าเป็นห่วง ไม่ไว้ใจ บลาๆๆๆ555++ลุ้นต่อไป
ส่วนซาแซงของน้องปลื้ม ทำไมเค้า คิดว่า เป็นเดย์ แต่ก็อีก เดย์ กับส้มอาจจะรู้จักกันก็ ได้
-
จิกหัวน้องส้มตบจะเป็นไรมั้ยคะ อิด้อนน :katai1:
หน้าหนาหน้าทนจริงค่ะหนู โรคจิตขั้นสุด :katai4:
-
:z13: :z13: :z13: :z13:......ไม่ได้เข้ามาหลายวันแล้ว เพราะช่วงนี้อากาศเปลี่ยนแปลงเร็วเกิน อาทิตย์ก่อนยังหนาวเย็น อาทิตย์นี้ร้อนมาอีกล่ะ แต่อากาศเปลี่ยนแบบนี้ น้องปลื้มกับพี่โปรด ก็เปลี่ยนไปตามอากาศน่ะครับ แต่เปลี่ยนเป็นอากาศที่แสนจะอบอุ่น ไม่หนาวเหน็บและไม่ร้อนแรง แต่เป็นอากาศที่อบอุ่นและสวยงาม เหมาะที่จะเริ่มต้นชีวิตและสิ่งใหม่ๆ และสุดท้าย....ทักทายคนแต่งด้วยครับ รักษาสุขภาพด้วยน่ะครับผม :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
-
ถ้าผ่านอุปสรรรคอย่างน้องส้มไปได้ น้องปลื้มกับเสี่ยน่าจะใกล้ชิดกันมากขึ้นอีก
โอกาสมีโมเมนต์หวานๆคงเยอะขึ้น
-
พี่โปรด เรารออยู่นะ
-
อีส้ม!!!!!!!!!!!!
-
http://www.youtube.com/v/MS_NvcpdSNo
ตอนที่ 40
“ไม่! แกมันบ้าไปแล้วนะ ฉันไม่เอาด้วยแล้ว ถ้าพี่โปรดเป็นอะไรไปแล้วจะทำยังไง ดูตอนที่แกขว้างก้อนหินใส่อีเหี้ยนั่นสิ พี่ยังเอาตัวไปบังมันไว้เลย พอเถอะ มากไปกว่านี้จะเป็นเรื่องใหญ่นะ”
ผู้หญิงรูปร่างหน้าตาดีตรงหน้ากำลังกราดเกรี้ยวใส่เขา ทั้งๆ ที่ก็ร่วมมือมาด้วยกันตั้งแต่ต้น จะมาเลิกกลางครันได้หรือ...ในเมื่อถลำลึกมามากขนาดนี้แล้ว
“ถ้าคุณเลิก ผมจะไปบอกพี่โปรดว่าคุณเป็นคนทำจดหมายขึ้น” เขาเหยียดยิ้ม แววตาพิกลเล็กน้อย พลอยทำให้ผู้หญิงตรงหน้าตัวสั่นขึ้นมาอย่างไม่ทราบสาเหตุ
“แต่แกเป็นคนคิดนะ โทรศัพท์นั่นแกก็จัดการเอง ฉันแค่ทำตามที่เราตกลงกันไว้”
“เขาจะเชื่อคุณเหรอ คุณในตอนนี้เป็นตัวอะไรในสายตาเขาล่ะครับ อีกอย่าง ข้อความในจดหมายนั่น...คุณก็คิดและเขียนมันขึ้นมาเอง ผมไม่ได้จับมือคุณเขียน”
“แก...”
“เรื่องใหญ่ยังไงผมก็ไม่กลัว พ่อผมตามเคลียร์ให้ได้ เพราะฉะนั้นเขียนจดหมายฉบับสุดท้ายซะ”
“ฉันไม่...”
“ผมเล่นงานคุณได้นะ ถ้าผมอยากทำ คนของผมเปลี่ยวมานานแล้วเหมือนกัน หึหึ”
“แก...ไอ้สัตว์นรก”
“คุณก็ไม่ต่างจากผมนักหรอก”
“แต่ฉันไม่ได้วิปริตเหมือนแก!!!!”
เพียะะะะ!
เขาสะบัดมือไปที่ใบหน้าของผู้หญิงตรงหน้าแรงๆ จนเธอล้มลงไปกองกับพื้น เลือดสีสดไหลรินออกจากมุมปาก
“ผมไม่ได้วิปริต ใช้เลือดของคุณเขียนซะ ไม่อย่างนั้นคุณจบไม่สวยแน่ คุณส้ม เขียนเสร็จแล้วก็รีบๆ ออกไปจากห้องของผม”
“ฉันก็ไม่อยากจะอยู่นักหรอก ห้องที่น่าสะอิดสะเอียนของแกน่ะ ฉันจะเขียนนี่เป็นครั้งสุดท้าย แล้วอีเหี้ยนั่น แกจะทำอะไรก็ทำ แต่อย่าเอาฉันไปเกี่ยวด้วย ไม่อยากติดคุก”
ห้องที่น่าสะอิดสะเอียนอย่างนั้นหรือ...เขาอยากจะตบเธออีกสักทีให้หายหงุดหงิดใจ มันไม่น่าสะอิดสะเอียนเลยสักนิด ตรงกันข้าม...มันกลับเป็นโลกทั้งใบของเขา โลกที่เขาอยู่แล้วสุขใจ ไม่ว่าจะเดินไปทางไหน...ก็เห็นแต่...พี่โปรด ที่ส่งยิ้มมาให้
ผ้าปูที่นอน ปลอกหมอน แก้วน้ำ วอลเปเปอร์ ข้าวของเครื่องใช้ทุกอย่างของเขา หรือแม้กระทั่งรูปเป็นร้อยเป็นพันใบที่ติดอยู่ตามผนังห้อง ก็เป็นรูปของผู้ชายที่ทำให้เขากินไม่ได้นอนไม่หลับมาหลายต่อหลายเดือนหลังจากที่ได้เจอกัน
เขาไม่ได้วิปริตอย่างที่ผู้หญิงน่ารังเกียจคนนั้นกล่าวหา...เขาก็แค่ชอบพี่โปรดมาก ชอบมากถึงขนาดที่ไม่อยากเห็นใครเข้าใกล้พี่โปรดเลย มันเป็นความรู้สึกที่ไม่สามารถอธิบายได้จริงๆ
เหมือนนานมากแล้วที่เขาได้เจอกับพี่โปรดครั้งแรก ตอนนั้นเขาอยู่มัธยมปลาย เป็นเด็กมอห้าที่ลงชื่อเข้าค่ายแนะแนวคณะเรียนให้กับรุ่นน้องของมหาวิทยาลัยรัฐบาลชื่อดังแห่งหนึ่ง ยังจำได้ว่าเขาไม่ได้อยากเข้าค่ายนี้เลยสักนิด แต่ก็ต้องไปเพราะเพื่อนลงชื่อให้แล้วเป็นการบังคับกันโดยไม่ถามความเห็นเขาเลย แต่มันก็เหมือนโชคดีที่ในที่สุดเขาก็ได้เจอกับคนที่ทำให้เขาหยุดสายตามองไม่ได้ เขาเรียนโรงเรียนชายล้วนมาตั้งแต่เด็กจึงไม่คิดว่าการมองผู้ชายด้วยกันเองว่าหล่อนั้นเป็นเรื่องผิดปกติ
ค่ายช่วงซัมเมอร์จึงกลายเป็นความทรงจำที่เขาไม่มีวันลืม การได้เห็นพี่โปรดในค่ายสี่คืนห้าวันก็ทำเอาเขาเพ้อไปได้เป็นเดือนๆ หลับตาก็เห็นแต่หน้าพี่เขา ตื่นขึ้นมาก็ยังเฝ้าคิดถึง เขากำลังแย่แล้ว ความรู้สึกที่หมกมุ่นเกินไปกำลังจะฆ่าเขาให้ตายทั้งเป็น เขาคิดไปต่างๆ นาๆ คิดว่าเป็นความฝันหรือเปล่าที่ได้เจอ ผู้ชายคนนั้นมีตัวตนอยู่บนโลกแน่หรือ คิดจนกลัวว่าถ้าหากเป็นแค่ความฝันแล้วเขาจะเอื้อมมือไปถึงได้อย่างไร...
แต่ลูกน้องของพ่อไม่เคยทำให้ผิดหวัง เมื่อเขาเอ่ยปากว่าต้องการอะไร ก็จะหามาให้ได้แม้ว่าจะยากแค่ไหน และไม่นานเขาก็ได้รู้ว่าผู้ชายคนนั้น...มีตัวตนอยู่จริงๆ แค่เท่านั้นก็ทำให้เขาพยายามแล้วพยายามอีกเพื่อที่จะไปให้ถึง เริ่มการเรียนปีสุดท้ายของมอปลายอย่างจริงจัง แต่สุดท้ายก็ไม่ได้เข้าคณะแพทย์อย่างที่หวัง มันทำให้เขารู้สึกแย่จนไม่มีใจอยากทำอะไร เขาเฝ้าแต่คิดว่าตัวเองควรทำอย่างไร ถึงจะได้เห็น ได้เจอ และได้เข้าใกล้ผู้ชายคนนั้นให้มากขึ้น แล้วเมื่อถึงวันที่ผลแอดมิชชั่นออก เขาก็เผลอดีใจจนร้องไห้ออกมา เขากรีดร้อง บ่งบอกถึงความดีใจที่สุดในชีวิต เขาทำได้แล้ว...ถึงแม้จะไม่ได้เข้าคณะเดียวกับพี่โปรด แต่เขาก็ยังได้อยู่คณะวิศวะมหาลัยเดียวกัน
ไม่มีอะไรดีไปกว่านี้อีกแล้ว...เขารู้สึกเหมือนตัวเองกำลังฝันไป จากนี้ก็จะได้อยู่ใกล้ๆ ได้เห็นหน้า หรือแม้แต่เดินเข้าไปคุยด้วย...
แต่เอาเข้าจริง...มันไม่ง่ายอย่างนั้นเลย แม้แต่ที่มหาวิทยาลัยพี่โปรดก็ยังเป็นที่สนใจของคนอื่นๆ เพื่อนๆ หรือแม้แต่รุ่นพี่บางคนก็ยังรู้จักพี่มาโปรดเดือนแพทย์กันทั้งนั้น แล้วเป็นอีกครั้งที่เขารู้สึกได้ว่า เขากับพี่...อยู่ไกลกันเกินไป
'เห็นว่าเลิกกันแล้วนะ กับปลื้มวิดคอมน่ะ เสี่ยโปรดเหมือนคนบ้าไปเลยมั้ง แทบไม่เป็นผู้เป็นคน เทพบุตรโดนเด็ดปีกก็คราวนี้แหละ'
เขาบังเอิญเดินผ่านไปได้ยินเข้า ผู้หญิงกลุ่มใหญ่กำลังจับกลุ่มพูดคุยกัน เขาหยุดชะงักทันทีที่ได้ยินชื่อของพี่โปรด แต่แล้วหัวใจกลับต้องเต้นผิดจังหวะเมื่อได้ยินชื่อของใครอีกคน เหมือนรู้สึกตกจากที่สูง วูบไหวราวกับกำลังทรงตัวไม่อยู่
เจ็บปวดอะไรขนาดนี้...
ปลื้มวิดคอมเป็นใคร ที่เลิกกันแล้วคืออะไร? พี่โปรดไปคบกับใครตอนไหนอย่างงั้นเหรอ ทำไมเรื่องนี้เขาไม่รู้เลย ลูกน้องของพ่อทำงานผิดพลาดอีกแล้ว เขากลับบ้านไปพวกมันต้องโดนดีแน่
'รู้จักพี่ปลื้มภาคเราป่ะวะ' เขาถามกับเพื่อนที่เพิ่งรู้จักกันตอนค่ายเตรียมความพร้อมของคณะก่อนเปิดเรียน
'อืมมมม รู้จักดิ เพื่อนลุงรหัสกูเอง น่ารักสุดยอด ตัวเล็กๆ ตาโตๆ ปากงี้แดงกว่าผู้หญิงอ่ะ กูโคตรชอบเลย แต่พี่เฟรนบอกว่ามีเจ้าของแล้ว ไม่รู้ว่าจริงรึเปล่านะ ทำไมวะ มึงสนใจเหรอ'
'อืม...ก็น่าสน'
'เหี้ยเดย์ทำหน้าสยองว่ะ มึงอย่าไปฉุดพี่เค้านะเว้ย ฮ่าๆๆๆ'
'กูไม่ทำหรอก...'
'แล้วพี่รหัสมึงเป็นใครวะ?'
'ไม่รู้ว่ะ กูไม่ได้สนใจ แล้วใครเป็นสายพี่ปลื้มล่ะ'
'ไม่รู้ดิวะ แต่เห็นไอ้แจ้อวดคนอื่นไปทั่วนะว่าเป็นสายพี่ปลื้ม มึงลองไปถามมันดู แต่กูว่าแม่งโม้มากกว่า'
สำหรับเขา การตกลงแลกเปลี่ยนความต้องการกับคนอื่นไม่เคยเป็นเรื่องยาก เขาถนัดอยู่แล้วเรื่องพูดเกลี้ยกล่อมให้คนอื่นรับข้อเสนอ แถมยังมีของเล็กๆ น้อยๆ ให้ แค่เท่านั้นก็ได้ทุกอย่างที่ต้องการ
ความจริงเขาไม่ได้อยากเป็นสายรหัสกับคนน่าสะอิดสะเอียนแบบนั้นเลยสักนิด ก็แค่อยากรู้ว่ามีอะไรดีถึงทำให้พี่โปรดหลงรักได้ ต่อให้เลิกกันแล้วเขาก็ไม่ควรประมาท
อืม...ได้รู้จักแล้ว...ก็ไม่เห็นมีอะไรดีเลย ปากร้ายก็เท่านั้น คงคิดว่าตัวเองสำคัญมาก ทั้งๆ ที่ไม่สมควรได้รับความสำคัญอะไรเลย พี่โปรดน่ะ...ไม่ควรจะลดตัวมายุ่งกับคนแบบนั้นเลยจริงๆ
ยิ่งเห็นพี่โปรดตามตื้อมันมากเท่าไหร่ เขาก็ยิ่งหงุดหงิดใจ เขาทนเห็นภาพที่พี่โปรดคอยทำดีกับคนอื่นไม่ได้ มันเกินกว่าจะรับได้จริงๆ กับการที่เขาไม่ได้อยู่ในสายตาเลย มีอยู่ทางเดียว...ก็แค่แยกพวกเขาออกจากกัน ผู้ชายที่ดูนุ่มนิ่มอย่างนั้น คงจะใจอ่อนกับเขาแน่ แค่ทำดีด้วยหน่อยก็ขี้คร้านจะรับรักเขา...แล้วพี่โปรดก็ต้องเห็นว่าความจริงแล้วคนๆ นั้นไม่ได้มีค่าอะไรให้พี่โปรดต้องมาตามดูแลเอาใจใส่อย่างที่ทำเลย
สำหรับเขาแล้ว...ไม่ได้ต้องการครอบครองพี่โปรดไว้ แต่ก็ไม่อยากเห็นใครได้พี่โปรดไปเหมือนกัน การเห็นพี่โปรดยืนอยู่ในที่ที่คนอื่นๆ เอื้อมไปไม่ถึง มันก็ทำให้เขามีความสุขได้
แค่เท่านั้นก็พอ...
แต่เพราะมันไม่ได้เป็นไปอย่างที่เขาวางไว้ มันไม่ยอมถอยห่างจากพี่โปรดเลย กลับยิ่งขยับเข้าใกล้มากขึ้น เขาควรจะทำอย่างไรให้ความเจ็บปวดใจที่ได้เห็นภาพที่ทั้งสองคนใกล้ชิดกันมันหายไปซะ คิดวนเวียนถึงวิธีการอยู่ซ้ำๆ แต่ก็ไม่เกิดผลใดๆ แต่แล้วเขาก็ได้เจอ ผู้หญิงที่มีความคิดตรงกัน ที่โรงหนังในวันนั้น
พวกเขาต่างมีคนที่เกลียดเป็นคนๆ เดียวกัน ต่างอยากให้คนๆ นั้นหายไปจากชีวิตของพี่โปรด แล้วการส่งจดหมายข่มขู่ก็เริ่มขึ้น แต่ดูเหมือนไม่ได้ผลเท่าที่ควร ให้ลูกน้องโทรไปข่มขู่ ผลกลับยิ่งแย่มากขึ้น
พี่โปรด...ไม่ยอมห่างจากตัวน่าสะอิดสะเอียนนั่นเลย
เขาควรจะทำอย่างไรต่อไป...มันยังไม่เข็ดใช่ไหม ถึงได้ออดอ้อนเรียกร้องความสนใจจากพี่โปรดมากเข้าไปอีก
คืนนี้ก็เหมือนกัน ทำไมคนอย่างมันต้องได้รับความรักมากมายจากพี่โปรด ทำไมคนอย่างมันถึงได้มีอภิสิทธิ์ ให้พี่โปรดรออย่างนั้นเหรอ มันเป็นใครกัน กล้าดียังไง...สำคัญตัวมากขนาดนั้นเชียวหรือ...
เขาแทบบ้าเมื่อเห็นพี่โปรดยืนจูบมัน แทบบ้าที่เห็นใบหน้าของพี่โปรดซุกไซ้ไปตามซอกคอของมัน
เขาได้แต่คิด...จูบของพี่จะหวานรึเปล่า อ้อมกอดของพี่จะอบอุ่นแค่ไหน เขาอยากรู้ เขาอยากไปยืนแทนที่มัน ไม่อยากต้องมายืนหลบมุมมืดๆ มองดูภาพบาดตากับผู้หญิงบ้าๆ อย่างนี้เลย เขาอยากจะเข้าไปกระชากคนน่ารังเกียจนั่นให้ออกห่างจากพี่โปรด อยากทำ...แต่ก็ต้องอดใจไว้ ยังไม่ใช่ตอนนี้...
เพราะเขาจะไม่หยุดแค่นี้แน่... แล้วทุกอย่างก็ต้องเป็นไปอย่างระมัดระวัง จดหมายเริ่มส่งยากขึ้น เมื่อมีคนคอยจับตามอง ผู้หญิงบ้านั่นเริ่มไร้ประโยชน์แล้วเมื่อพี่โปรดให้คนตามอยู่ตลอดเวลา จนเขาต้องให้ลูกน้องเป็นคนจัดการเอง เพราะแม้แต่เขาก็ถูกจับตามองอยู่เหมือนกัน
เขาต้องใช้ชีวิตไปตามปกติ ไม่อย่างนั้นทุกอย่างที่ทำมาก็ต้องพังไม่เป็นท่าแน่ๆ ตอนนี้...แค่ให้มันหายไป ไม่ว่าวิธีไหนเขาก็จะทำ
“คุณหนูครับ คุณท่านกลับมาแล้วนะครับ ท่านบอกว่าอยากเจอคุณหนูมาก รีบไปเถอะครับ”
เขาได้แต่ฟังผ่านๆ ตาแก่นั่นน่ะหรืออยากเจอ ที่อยากคงจะเป็นร่างกายของเขามากกว่า พ่อเลี้ยงวัยเกือบสี่สิบที่รับเขามาจากบ้านเลี้ยงเด็กกำพร้า พ่อเลี้ยงที่จิตใจมีแต่ความต่ำช้า เห็นเขาเป็นเครื่องบำบัดกาม เป็นมนุษย์ที่น่ารังเกียจจริงๆ
“คุณส้ม เขียนเสร็จแล้วก็ให้ลูกน้องผมไว้ แล้วคุณจะไปไหนก็ไป ผมมีธุระต้องไปทำ”
“ย่ะ ฉันก็ไม่อยากจะอยู่ใกล้ๆ แกนักหรอก ขยะแขยง”
เพียะะะะะะะ!
เขาตบเธอไปอีกครั้ง ครั้งนี้แรงจนอีกฝ่ายสลบไป แต่เขาก็ไม่ได้ใส่ใจ ก้าวข้ามร่างของเธอแล้วตรงไปที่ประตูห้อง
“จัดการส่งจดหมายให้เรียบร้อย อย่าให้พลาด แล้วช่วงนี้ผมสอบ ยังไม่ต้องทำอะไร ไว้วันศุกร์หน้าผมสอบเสร็จ พวกคุณค่อยไปเอาตัวมันมาให้ผม พ่อจะได้ไม่ระแคะระคายเรื่องนี้ถ้าผมจะไม่อยู่บ้าน”
“ครับคุณหนู”
ก็แค่รอเวลา...แล้วมารหัวใจของเขาจะได้หายไปจากโลกนี้ซะที...
.
.
.
“พี่ปลื้ม ผมนั่งด้วยนะ”
ผมพยักหน้าส่งๆ ไป แค่ฟังเสียงก็รู้ว่าเป็นใครโดยที่ไม่ต้องเงยหน้าขึ้นมองให้เสียเวลา เพราะกำลังอ่านแนวข้อสอบที่พี่เมลอุตส่าห์จับไอ้เจคเป็นตัวประกันเพื่อให้พี่เท็นเก็งให้ ในเมื่อพี่เมลอุตส่าห์เสี่ยงชีวิตเพื่อผมผมก็ต้องตั้งใจให้มากๆ ล่ะครับงานนี้ =_=;
“คอเป็นไรอ่ะ ตัวอะไรกัดมาเหรอ”
“-_-; คนกัด”
“ใคร”
“ผัว”
เดย์อ้าปากค้างมองผม แววตาเจ็บปวดอย่างที่ถ้าเสแสร้งก็คงทำเหมือนมาก แต่ผมไม่สนใจ เสียสมาธิเปล่าๆ ให้คำตอบยืดเยื้อรังแต่จะเสียเวลา ผมไม่ชอบเลยเวลามีใครมากวนแบบนี้เวลาที่กำลังตั้งใจทำอะไร
“ผัวที่ว่าน่ะ เสี่ยโปรดเหรอครับ”
=_=; อะไรกันนักหนากับชีวิตของผมนะ
“ใช่ครับ”
“คืนดีกันแล้วเหรอ ทำไมพี่ปลื้มทำอย่างนี้ล่ะ...แล้วผม...”
“คุณก็ส่วนคุณสิครับ เกี่ยวอะไรกับผมล่ะ ผมไม่เคยให้ความหวังอะไรคุณเลยนะ ทำไมถึงยังเป็นแบบนี้ได้ ไม่เข้าใจจริงๆ”
“ก็ผมรักของผม พี่ปลื้มจะมาเข้าใจอะไร”
“=_=; เออ ไม่เข้าใจหรอก นั่งเงียบๆ ไปซะ”
เดย์กำลังจะยื่นมือมาสัมผัสที่คอผมแต่ผมก็ปัดออกอย่างรวดเร็ว ไม่ชอบเลยถ้าคนไม่สนิทกันจะมีแตะเนื้อต้องตัวแบบนี้ ผมถือว่าล้ำเส้นเกินไปนะ
“ขอโทษครับ ผมก็แค่...อยากลบรอยให้หายไป”
น้องอายุเท่าไหร่แล้ว ทำไมถึงได้คิดทำอะไรปัญญาอ่อนไปได้ แค่ใช้มือลบมันจะหายเหรอครับ นี่รอยดูดนะ ไม่ใช่รอยดินสอเขียน -_-
“เดี๋ยวอีกไม่กี่วันมันก็หายไป แต่รอยบางรอย ใช้เวลาเท่าไหร่ก็ไม่หายไปหรอกครับ”
“....”
“อย่าพยายามอะไรไปมากกว่านี้เลยครับ ไม่ว่าคุณจะทำอะไร มันก็ไม่ได้ผลหรอก ผมมีคนที่รักอยู่แล้ว ช่วยอย่าคิดเกินเลยไปมากกว่าพี่น้องเลยดีกว่านะครับ”
“ผมไม่ยอมหรอก...”
ป่วยการจะพูดกับคนแบบนี้ ผมชัดเจนแล้ว ในเมื่อเขาไม่ยอมรับ ผมก็ไม่รับผิดชอบอะไรทั้งนั้นนะ ใครจะมาเจ็บปวดเสียใจเพราะผมก็เชิญ ไม่ใช่ผมไม่สงสารหรือเห็นใจอะไรนะ แต่ถ้ายิ่งให้ความหวัง คนที่เจ็บก็คงเป็นฝ่ายที่มาขอความรักเอง สู้ทำอย่างนี้ไปเลยคงดีกว่า
ตึ้ง!
ผมเบนความสนใจจากเดย์มาที่หน้าจอมือถือของตัวเอง พี่โปรดทักไลน์มา สงสัยเรียนเสร็จแล้ว
'ปลื้ม อยู่ไหนครับ'
'หน้าตึกครับพี่'
'เดี๋ยวพี่ไปรับกลับนะ'
'ครับ'
'แล้วตอนนี้อยู่กับใคร?'
'น้องรหัส'
'อยู่ให้ห่างจากมันเลย'
'อะไรๆ หึงเหรอ'
'เออน่า อยู่ให้ห่างจากมันเลย พี่ไม่ชอบ'
'เอาใหญ่เลยนะ -O-; รีบๆ มา ผมรอที่หน้าตึกนี่แหละ'
'จ่ะ เดี๋ยวไปแล้วจ่ะ ถ้ามันชวนไปไหนก็ห้ามไปนะ'
'โอเค'
พี่โปรดไม่เคยเรียกชื่อเดย์เลยครับ คงจะไม่ถูกชะตาด้วยจริงๆ ผมเก็บของใส่ถุงย่ามของตัวเอง เพื่อที่ว่าพี่โปรดมาจะได้ไม่ต้องอยู่ปะทะกับเดย์นานเกินจำเป็น รายนั้นยิ่งอยากแจกตีนให้อยู่ด้วย =_=;
“พี่ปลื้ม สอบเสร็จไปกินข้าวด้วยกันนะ”
“ผมไม่...”
“ครั้งเดียวและครั้งสุดท้ายด้วย แล้วผมจะไม่มากวนใจพี่อีก”
“....”
“นะพี่...ให้โอกาสผมบ้าง แค่สักนิดก็ยังดี อยากให้พี่ได้รู้จักผมบ้าง กินข้าวไม่นานหรอก”
ทำไมผมถึงรู้สึกสงสารขึ้นมา...หรือบางทีผมจะใจร้ายมากไปหรือเปล่า ความรักมันห้ามกันได้ซะที่ไหน ถ้าเดย์เลือกได้ก็คงเลิกคิดเรื่องของผมไปตั้งนานแล้ว แต่นี่...
“ก็ได้ครับ”
“ผมสอบเสร็จวันศุกร์พร้อมพี่พอดี งั้นหลังจากนั้นเราไปกินข้าวด้วยกันนะครับ”
“อืม แต่คุณต้องรับปากว่าหลังจากนั้นจะไม่คิดอะไรกับผมอีก”
“ครับ ^^ สัญญาเลย”
ไว้ค่อยบอกพี่โปรดละกัน ไม่รู้ว่าเฮียแกจะยอมรึเปล่า ยิ่งขี้หวงแบบหน้ามืดตามัวอยู่ด้วย แต่ก็เอาเถอะครับ ไว้ค่อยว่ากัน -O-;
....................................................To be continue.....................................
เดย์ยอมขนาดไหนสองสามตอนที่ผ่านมา และนี่คือเหตุผลของเขาค่ะ แซนวิชพี่โปรด ไปบริจาคเลือดที่โรงบาล อะไรอีกนะะะะ :laugh: :laugh: ทั้งหมดเพื่ออะไรคะ เพื่อผู้ชายคนเดียวววววว
ค่ายสี่คืนห้าวันที่พวกคุณคิดกันไปว่าอิเสี่ยแอบไปก่อดราม่านั่นแหละค่ะ :laugh: :laugh: นางตามมาหลอกหลอนถึงนี่
น้องเป็นคนมีปมนะ น่าสงสารทีเดียว เดือนภาคที่หล่อเหลาของเจ๊ ไม่นะ :angry2:
เห็นมีอยู่สามคอมเม้นที่มีชื่อเดย์หลุดออกมา นี่พวกคุณลึกซึ้งถึงขั้นนี้เชียวเรอะ เรานับถือจริงๆ ส่งเป็นเครื่องบรรณาการไปให้ท่านเท็น ตามรายชื่อดังนี้ :laugh: คุณ Still14_OC คุณ NOoTuNE คุณ bobie
ตอบความคิดเห็นแบบภาพรวม แค่อยากคุยด้วย ไม่อ่านก็ได้ค่ะ มันเยอะ =O=
•PIKACHU• --> ยินดีด้วยค่าาา o13
chisarachi // Aly-Q --> จิ้มคืน :z13:
PetitDragon // minenat --> :a5:
~tai~ // donutnoi // evilbluesky --> พี่เท็นฝากถาม : ไปขึ้นดอยถ่ายสารคดีกับพี่มั้ยครับ :laugh:
NOoTuNE --> คนนี้เม้นทีคนเขียนฮาตลอด ติ่งตัวจริงเสียงจริงของเสี่ยโปรด :laugh: แถมเดาเก่ง :a5:
chancha // DraCo_SLa13 // punchnaja // MaNaSsAwEe // maemix // หมูน้อย // JustWait --> เสี่ยฝากบอกว่า เดี๋ยวรู้เลย :m26:
dxxppos // fonny1987 // Nus@nT@R@ --> :z3: เกือบ
appattap // CHIVAS // pppp // sin // PUAUNZ --> ชอบเสี่ยโปรดโหมดอ้อนเมียล่ะสิ :o8:
panari // fc_fic // superkaitun // indy❣zaka // Wordslinger // Roman chibi // Galen // TanyaPuech // Chichi Yuki // yisren. // mamacub // Maytbb // patee // badbadsumaru // B52 // 4559 // Toon_TK // zabzebra --> ใจเย็นๆ ค่า อย่าทำร้ายชะนี :laugh:
fuku --> คู่กรรม สงสัยชาติก่อนเสี่ยลืมไปรอที่ทางช้างเผือก นางถึงได้ไล่ล่ามาชาตินี้ :laugh:
Chise // nunamicky // Ball // pochu52 --> พูดถูกค่ะ จิตใจนางทำด้วยอะไร ปล. ถามคนเขียนสิ :ruready
pemiko2012 // ppoi // JokerKaorihh // ReiSei // IIIA --> ห้าไอดีนี้ตัวจริงเสียงจริง แม่ยกน้องปลื้ม คำนับ :pig4:
-west- --> น้องปลื้มฝากบอกว่า ใกล้กว่านี้ก็สิงกันได้แล้วนะครับพี่ :m3:
ammamooty // oomossoo --> รักเหมือนกัน :กอด1:
magicaltai // cakecoke // mild-dy // hembetaro --> เสี่ยโปรดฝากบอกว่าป้ายไฟใหญ่มากจนแสบตา *มโนไปเอง :laugh: :laugh:
PinKy_PeaCock --> คนนี้รู้นิสัยเสี่ยลึกซึ้งจริงๆ :laugh:
zelesz // saradino1 // Ananam // Mukmarisa --> :a5:
bennnyyy --> ดีใจที่มาอ่านเช่นกัน :กอด1:
nolirin --> :m3: :m3:
pp4 --> ขอบคุณค่ะ :กอด1: รักเสี่ยให้มาก นะคะ :z2:
nokkaling // MaEwA --> ใจเย็นๆ ค่ะ
mur@s@ki --> ชักกะเย่อ :sad3:
่patsaporn --> ประธานสมาคมแม่ยกน้องปลื้มรึเปล่าคะเนี่ย ฮ่าๆๆ คนเขียนตามอ่านความคิดเห็นของคุณมาตลอดค่ะ ขอบคุณนะคะที่รักน้องปลื้ม คนเขียนก็รักน้องมากเช่นกัน :o8:
ToffeE_PrincE --> จูบคนเขียนไม่ต้องรอเวลานะคะ *อย่าถีบบบบอิฉันนนน :z6:
narunarutoboyz RoseBullet --> เม้นให้ยาวๆ ทุกตอนเลย ขอบคุณมากๆ ค่ะ อ่านแล้วแอบฮา สติแต่ละคนแบบ :a5:
karmdodcom --> ไม่ต้องขอโทษหรอกค่ะ ไม่เป็นไรเลยนะ จริงๆ แค่เข้ามาอ่านและเม้นให้ยาวๆ แค่เม้นเดียวก็ดีใจแล้วค่ะ
Queen1001 --> กรี๊ดดดด นางโหดดด :a5:
Mbbyza --> จัดไปค่ะ
iforgive --> เข้าใจค่ะคุณ iforgive หัวอกเดียวกัน :hao5:
Hachi_an1234 --> ไม่ต้องกลัวส้มจะทำค่ะ เราจะให้คนอื่นทำ :laugh: :laugh:
fay 13 // full69 --> :mew1:
ferasia10 --> ยินดีรับคำคัดค้านค่ะ o8
agava1313 --> ถวกกกต้องงงง o18
lovenadd --> เช่นกันค่ะ
simiach --> ระวังเบาหวานค่ะ :-[
fanglest --> เรามาแล้วค่ะ
..............................................มาช้าเพราะคิดว่าอยากตอบความคิดเห็น..........................................
-
ดีออกส้มสีทอง....
55555555555555555555 ป้าชอบ
สำรวจนิยาย Y วันนี้ พบแล้วว่า คนชื่อ "เดย์" มักจะค่อยข้าง "เลว" เสมอ
-
อ๊ากกกกกกกกกกกกก!!! หักมุมโคตรรรรรรร
ดีออกเดย์แหลเก่ง หรือคนเขียนเนียนมากคะเนี่ยยยยย
สองตอนเถอะ!! สองตอนนนนนน อ๊ากกกกกกกกก
ค้างสุดอ่ะ ค้างสุดดดดดดดดดดด
ปลื้มมมมมมมมม อย่าไปน้าาาาาาาา
ขออย่าดราม่าไปกว่านี้ ไม่น้าาาาาาาา
รอค่าาาาาาา ฮรือออออออ
##แต่เดี๋ยวนะ #เค้าคืนดีกันแล้วรึ~ #มีพงมีผัวนะปลื้ม55555555
-
โอ้ว เรื่องกลับตารปัตหมดเลย
อีน้องเดย์นี่ ร้ายกาจมากอ่ะ
อย่าทำอะไรปลื้มนะ :m31: พี่โปรดจัดการมันเลย
-
โอ้วววว เรื่องมันร้ายกว่าที่คิด น่าสงสารเดย์อยู่หรอก แต่มันไม่ใช่เหตุผลที่จะทำร้ายคนอื่นเลย :z6:
รอตอนต่อไปด้วยใจจดจ่อ :กอด1:
-
อิเดย์ เป็นโรคจิต=[]=
ฉันนึกว่าแกจะมาชุ้กกะดิ๊กกะน้องปลื้ม ที่จริงแกอยากโซเดมาคอมเสี่ย o[]o
บ๊ะๆ
ชอบเรื่องนี้จัง ฉันเข้ามารอพี่ที่เล้าเป็ดทุกวันเลย....~
รักคนเขียนนะจุ้บ
-
หักมุมโคตรๆ :a5:
-
ฮ๊าาาาา!!!อยากจะกรี๊ดไม่คิดว่าจะหักมุมเช่นนี้
ขอยาดมให้เจ้ด่วน กลัวน้องปลื้มเป็นอันตรายจัง
-
ที่แท้ก็ไอ่น้องรหัสจิตป่วนนี่เอง
เสี่ยโปรด...เก็บมันเลย!
-
:กอด1:
=====================
:a5: เหมือนขับรถมาด้วยความเร็ว แล้วเจอโค้งหักศอกแบบกะทันหัน
เป็นอีตาเดย์เหรอเนี้ย วันที่ไปกับเดย์อย่าลืมบอกเสี่ยเด็ดขาดเลย
เค้าไม่อยากให้ดราม่าแล้วอ่ะ T^T อ่านแล้วน้ำตาท่วมทุกที
-
o22 o22
โอ๊ะตายยย!!!! ...... นึกว่าน้องส้วม คนเดียววว!!!!!
เอิ่ม .. หักมุมสินะ :a5:
-
เอ่อ...เงิบ!
อิน้องเดย์จิต ไอ้เราก็อุตส่าห์จิ้นไปถึงพิษณุโลก (?) ว่าน้องเดย์จะเจอคนดีๆ แล้วแฮปปี้ๆ แต่ที่ไหนได้...
หักมุมสุดๆ เลยงานนี้ เรื่องของอิน้องส้มนี่ถือว่าจิ๊บๆ มาเจอเดย์แล้ว ลูกเจี๊ยบยังอาย
แม่เจ้า! ถ้าชีวิตคุณน้องจะรันทดขนาดนี้ก็เอามีดไปกระซวกไอ้พ่อเลี้ยงเฮงซวยนั่นเถอะค่ะ! พี่สนับสนุน!!
ความจริงจะเปิดเผยเมื่อไหร่ แล้วปลื้มกับพี่โปรดจะฝ่าฟันอุปสรรคไอ้หรือไม่ ต้องตามลุ้น (พาย์กเหมือนหนังเลย 55+)
น้องเดย์แม่เอาใจช่วย~ ให้หายจิตเร็วๆ!
-
อิเดย์โรคจิต ส่วนส้มก็โรคจิตพอกัน :katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
-
น้องปลื้มอย่าไปคนเดียวนะ :katai1: เป็นห่วง
เดย์มันต้องวางแผนอะไรร้ายๆมาอีกแน่ๆ :katai4:
แทบรอตอนหน้าไม่ไหว
สู้ๆเน้อคนเขียนนนนนนนนนนนน :m11:
-
ค้างครับค้างงงง
:katai4: :katai4:
-
ตาเถรยายชี o22
น้องเดย์นี่มันยิ่งกว่าซาแซงแฟนในตำนานซะอีก แก แกน่ากลัวมากอ่ะ ส้มเน่าดูเบสิกธรรมดาไปเลยเมื่อเจอน้องเดย์
คือแบบ นางไม่ได้ชอบปลื้มแต่นางชอบพี่โปรดค่า
อิพี่โปรดมันหล่อดาเมจขนาดทำให้เมะกลายเป็นเคะได้เลยเรอะ =.........= รู้สึกจะเป็นลม
อีดิท ... เรายังไม่ได้อ่านตอนที่แล้ว อ๊ากกก :serius2: ก็ว่าทำไมมันไม่ต่อเนื่องกับที่อ่านไป
-
:a5: :a5:
คนเขียนขาาา
พลิกช๊อกมากก สรุปอิเดย์แสนจังไร
แอบรักพี่โปรดเลยมาทำตีสนิทปลื้ม
ชั่วมาก ขอให้มันได้จุดจบอย่างเปนบ้าตายไปเลยค่า
อุ๊ย ร้ายกาจนะเรา 555
ปช.สู้ๆเน้อคนเขียน
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
:a5: หักมุมซะคอแทบหัก ที่คิดไว้ ก็แค่เดย์น่าจะร่วมมือกับชะนีส้ม แต่ไม่คิดว่าจะเป็นหัวโจกขนาดนี้ :katai1:
-
เดย์!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! ไม่ได้รู้มาก่อนหน้านี้หรอก แต่พออ่านช่วงต้อนๆ ของตอนเท่านั้นแหละรู้เลย!!! ความรู้สึกมันบอก♥ว่าใช่~ นี่ยังอ่านไม่จบเลยนะ รีบมาเม้นก่อน 55555555
ปล.มันแย่มากเลยนะ ที่ต้องกด "ตั้งกระทู้" หลายๆ ทีเพียงเพราะมีคนตัดหน้ากดเร็วกว่าเรา คิดว่าเน็ตแรงกว่าแล้วทำงี้ได้หรอคะ ไฝว้กันไหม =______________= #หยอกนะๆ 5555 ขำๆค่ะะะ
ปล2. เรื่องนี้เขาฮอตจริงๆ
-
ร้ายมากกกกอ่ะ
-
น้องเดย์แม่เจ้าาาาาาาาาาาาาาาาาาาา :ling1:
-
:a5: ช๊อคสุด!!
ไม่คิดฝันว่าจะเป็นแกนะเนี่ยเดย์. o22
-
หนูเดย์ใจเย็นๆ ทำลูกสาวฉันทำไม :z6: เด็กเปรต
เสี่ยสั่งคนเก็บเลย o18
ขอบคุณที่มาต่อนะคะ :mew1:
-
:a5: :a5:
-
เอ่ออออ เราอ่านไปอึ้งไป คาดไม่ถึงจริงๆ ไม่เคยคิดเลยว่าจะเป็นเดย์
เงิบบบบบบบบบบ เงิบบบบบบบบบบบ เิงิบบบบบบบบบบบบบบบบ
ขอไปตกใจก่อนนะคะ 5555555
-
เอ่อะะะะะ นังน้องเดย์ o22
ทำตัวยิ่งกว่าโรคจิตอีกอะ
เสี่ยโปรดนี่เสน่ห์แรงไม่หยุดเลย
ปลื้มต้องบอกเสี่ยนะ ห้ามลืม
อันตรายขนาด อย่าไปคนเดียว
-
เดย์โรคจิตอ่าาาาาาา
-
เฮ่อๆ อ่านแล้วเล่นเอาเงิบ :a5: น้องเดย์นี่เองสโตลกเกอร์โรคจิตตัวจริง พูดว่ารักว่าชอบกับพี่ปลื้ม ทำท่าน่าสงสาร แต่จริงๆ สื่อถึงเสี่ยโปรดล้วนๆ ล่ะซิ เสน่ห์เหลือร้ายตลอดนะคะเสี่ย :katai1:
-
oh unpredictable suspect! :katai1:
-
พออ่านตอนนี้แล้ว โดยส่วนตัวเเล้วเราโกีรธเดย์ไม่ลงเลย ทั้งๆที่เป็นเด็กกำพร้า แล้วมีพ่อมาอุปถัมภ์อทนที่จะได้รับความรัก แต่กลับเอาตัวไปเป็นเครื่องบำเรอแทน แล้วยังต้องมารู้สึกรักใครแบบมากๆเข้าขั้นคลั้งไคล้จนถอนตัวไม่ขึ้น แร่ก็ได้อยู่ห่างๆ แต่ก็หวังจะไม่ทำให้ปลื้มเป็นอันตรายเพราะไม่อย่างงั้นเดย์ไม่รอดแน่ๆ ถึงจะน่าสงสารขนาดไหน แต่เสี่ยคงไม่ปล่อยให้คนท่ี่ทำร้ายคนท่ตัวเองรักได้ทีชีวิตรอดอยู่อย่างปลอดภัยหรอก คงต้องมีการตายกันไปข้างหนึ่งแน่ๆ ส่วนนังนีส้มน่้อยเป็นไงก็ช่าง เพราะอยางเสี่ยคงไม่ลงมืแทำร้ายผญ.หรอกมั้ง :เฮ้อ: สงสารเดย์ที่มีปมที่แสนจะเจ็บปวดไม่มีพ่อแม่ไม่พอ ยังต้องมาเป็นท่ระยายให้พ่อเลี้ยงอีก เป็นเรานี่ไม่อยู่แหละ สู้หนีออกมา มาตายเอาดาบหน้าไม่ดีกว่าหรอ(ความคิดส่วนตัวอ่ะนะ)
-
แหม่ พ่อคนเสน่ห์แรง
กะผชก้อไม่เว้นนะจ๊ะ
ปลื้มเลยซวยเบยยยย
-
เอ่ออ... เงิบ !!! :a5:
...
อิเหี๊_เดย์ :angry2:
-
สำรวจนิยาย Y วันนี้ พบแล้วว่า คนชื่อ "เดย์" มักจะค่อยข้าง "เลว" เสมอ
^
^
^
หมายถึงเดย์จากซัมติงของพี่เด็มหรือเปล่าคะ ?
ไงก็ยกเว้นเดย์ขาโหดของน้องอิฐไว้คนนึงเน้อออ 55555
#คนชื่อเดย์มักมีปม 55555 (เกี่ยว?)
- ขออภัยคนที่ชื่อเดย์ด้วยนะคะ __/\__
-
ความรักไม่เคยทำร้ายใคร มีแต่คนเราที่ใช้ความรักเป็นข้ออ้างในการทำร้ายคน
-
เออเหอะ.......หักมุมจริงๆ
แอบคิดว่าเดย์มันจะร่วมมือกับส้มเน่า
แย่งปลื้มมาเป็นของตัวเอง แต่ไม่คิดว่า
จะกลายเป็นเดย์แอบรักอิพี่โปรดแทน
มีเงิบ เลยงานนี้ แถมเป็นตัวต้นคิดอีก
น้องปลื้มอย่าลืมบอกอิพี่โปรดน่ะ พี่โปรดจะได้
เฉลียวใจบ้าง จะได้ไปช่วยทันถ้าเกิดเรื่อง
-
ไอ้เดย์. ไอ้นรกส่งมาเกิด
ปลื้มก็ซื่อบื้อคิดแล้วหงุดหงิด
เสี่ยจัดยาซักชุดให้ปลื้มหายบื้อด้วย
:oo1:
-
อ่าวเวร
อุตส่าห์สงสารเดย์มาตั้งหลายตอน
แล้วปลื้มก็นะ ทำไมประมาทแบบนี้
โปรดลงโทษให้เยอะๆเลย
-
เฮ้ยยย ไอ้โรคจิตตตตต
-
:laugh: :laugh: :laugh:
เป็นไปตามที่คาดด เพราะในแถนะติ่งเสี่ย เลยระแวงจับผิดแมร่งหมด เพราะอิเสี่ยมันชั่วไว้เยอะ เลยกลัวกรรมตามสนอง กร๊ากกก มันแปลกๆ ไงคนเราจะหลงรักแบบปัญญาอ่อนอย่างเดย์ได้หรอ คือ มันไม่ใช่อ่ะ แต่ไม่ได้คิดว่าจะถึงขนาดคลั่งหลงรักเสี่ย คุณพระ ติ่งเสี่ยยอม คิดแค่ว่าน่าจะร่วมมือกับอินังส้ม แล้วก็เป็นผู้บงการ เพราะอินังส้มมันดูร้ายแบบโง่ๆ
เสี่ยหวังว่าความฉลาดเจ้าเล่ห์และความเลวทั้งหลายที่สั่งสมไว้ทั้งหลายจะได้เอามาใช้คราวนี้นะโว้ยยย :angry2: อย่าให้เสียชื่อปกป้องน้องให้ได้ และก็หวังว่าท่านเท็นเท็น จะไม่พลาดเหมือนกั นติ่งเชื่อค่ะ ว่าท่านเท็นเท็น หยั่งรู้ ทันอิพวกเห็บปลวกข้างเขียงนี่แน่นอน
ส่วนอิเดย์ ไม่มีอะไรจะด่าอ่านแล้วแอบสงสารมัน เพราะมันไม่ใช่คนปกติแล้วไงถ้าจะด่าต้องไปด่าพ่อเลี้ยงมัน ที่วิปริตเอาเด็กที่รับมาเป็นลูกมาบำบัดความใคร่เลวชาติ จนจิตใจเด็กมันบิดเบี้ยวไปแล้ว
ส่วนอิดีออกกกส้มสมน้ำหน้า อินี่น่าโดนหนักๆจะเป็นหมอแต่จิตใจริษยา ไอคิวสูงแต่อีคิวต่ำ ทำไปได้ไงหว่ะ สมองมีแต่จิตใจต่ำมากก
ปล.ส่งเราไปบรรณการพี่เท็นเท็น ขอเราบำเพ็ญตะบะให้แก่กล้าก่อนเพื่อให้เข้าถึงแนวทางชีวิตของท่านนะคะ :z2:
-
OMG. จิตสุดๆทั้งเดย์ทั้งส้ม
แกสองคนน่าจะคู่กันมากเลยนะ
สันดานพอกัน =0=
-
ชั้น... จิตสินะ เดาถูกอีกแล้วว่ะ = ="" :mew5:
เพราะความหล่อของแกสินะ นังโปรด(อัพเกรดจากเสี่ยโปรด)
-
'เหี้ยเดย์ทำหน้าสยองว่ะ มึงอย่าไปฉุดพี่เค้านะเว้ย ฮ่าๆๆๆ'
เหี้ยเดย์ เหี้ยเดย์ เหี้ยเดย์ เหี้ยเดย์ เหี้ยเดย์ เหี้ยเดย์ เหี้ยเดย์
... =[]=!
ตอนแรกก็แบบ เอ๊ะ อิคนเล่าเรื่องตอนนี้นี่ใครหว่า เป็นตัวละครลับอยู่มุมอับแอบโรคจิตใส่เด็กๆของชั้นชิมิ
แต่พออ่านถึงประโยคข้างบนเท่านั้นแหละ เฟี้ยววว ต้องวนกลับไปอ่านใหม่รัวๆๆๆๆ จ๊ากกกกก นี่มัน...!
ตอนที่แล้วคนเขียนบอกคงรู้กันอยู่ว่าใครเป็นเจ้าของจดหมาย ก็เป็นนังส้มจริงๆนั่นแหละที่เขียนจดหมายเลือดนั่นขึ้นมา
แต่ แต่ แต่ ก็คิดไม่ถึงนะว่าจะมีอีกตัวนึงอยู่เบื้องหลังความเลวทั้งหมดนี้ อีนังเดย์มันเป็นเดอะลาสต์บอสเหรอเนี่ย อร๊ากกกก
ไม่เคยสงสัยอะไรในตัวเด็กนี่เรื่องที่เป้าหมายของนางจริงๆคือพี่โปรดซักกะนิดเดียวเลยนะ ตอนนี้เงิบสดเลย กร๊ากกกก
อุ๊ยตาย ขนลุก ก็พอนึกถึงบรรดาความตอแหลสดระดับชาติที่นางทำมาตลอดแล้วก็ให้รู้สึกสยดสยองจริงๆ
น้องปลื้ม ตอนที่แล้วหนูทำดีแล้วตรงที่บอกพี่โปรดเมื่อมีปัญหา ไม่เก็บเอาไว้ แต่ตอนนี้ทำไมน้องทำท่าจะตกหลุมอิเด็กโรคจิตแล้วล่ะ
ม่ายยยยน้าาาาา เด็กเดย์มันจะหลอกน้องไปกำจัดใช่ไหมเนี่ย น้องอย่าไปสงสารมัน อย่าไปกับมานนน
โอย น้องปลื้มฉันจะเป็นอะไรไหม กลัวไม่ปลื้มก็โปรดจะต้องรับเคราะห์หนักอีก แค่นี้สองคนก็เจอเรื่องแย่ๆกันมามากแล้ว
เทพเท็นไปช่วยน้องด้วยนะ คิดว่าถ้ามีคนๆนี้แม้แต่การสร้างรถถังไปบุกบ้านอิเดย์นางก็สามารถทำได้ ฮ่าาา เว่อร์ละเรา
-
ส่วนตัวแล้วถึงจะเหนือความคาดหมายไปหน่อยที่เป็นเดย์ แต่พอรู้แล้วกลับไม่รู้สึกโกรธเดย์เลยนะ สงสารมากกว่า ตรงกันข้ามกับ(อิ)น้องส้ม รายนี้นางน่าหมั้นไส้มาก ถึงตอนหลังจะเหมือนโดนเดย์บังคับ แต่ก็ไม่สงสารอยู่ดี สมน้ำหน้ามากกว่า
คิดว่าที่เดย์ดูเหมือนโรคจิตอย่างนี้ ส่วนหนึ่งเป็นเพราะสภาพแวดล้อม การเลี้ยงดู และสิ่งที่เคยประสบพบเจอมา แต่ถึงอย่างไร ก็เอามาเป็นข้ออ้างทำเรื่องแบบนี้ไม่ได้อยู่ดี ยังไงก็สู้ๆ นะเดย์ ขอให้หลุดพ้นไวๆ :katai4:
-
เลว มากกกกกกกกกกกกกก
ถึงว่าตื้อไม่เลิก :m16:
-
โอ้มายก้อด :a5:
แต่เดย์เค้ามีปมน่าสงสารนะเนี่ย :hao5:
เข้าใจรักมาก หวงมาก จนทำอะไรแบบจิตๆลงไป
ตอนหน้าหนูปลื้มจะเอาตัวรอดได้ปะ เดย์คงทิ้งไพ่ใบสุดท้ายละ o22
-
เราตะหงิดตอนแรกที่ปลื้มเล่าว่าเดย์สูงกว่าปลื้มไม่มาก
เหมาตลอดว่าตัวเล็กต้องเคะ..ก็แอบสงสัย แต่นางนี่ระดับครูสอนการแสดงอ่ะ
ความหล่อเป็นภัยตลอดเลยเฮีย :กอด1:
-
เย้ยยยย
หักมุมมากๆ อะค่า
อ่านแล้ว ต๊กกะใจ๋ O[]o!!!!
เดย์ ได้ไง ทำไม พอปลื้มมารู้ความจริง คงมึนน่าดู คนที่คิดว่าชอบเรา แท้จริงแล้ว ชอบแฟนเรา !! =[]= เอิบบบบบ
:katai1: :ling1: :z3:
มาต่อไวๆ นะคะ อยากได้ 2 ตอนบ้างอะไรบ้างง่ะ อิอิ
คิดถึง อยากอ่านยาวๆ
:mew2: :-[
-
เอาจริงนะ ไม่สงสารเดย์เลยอ่ะ ขยะแขยงนางมากกว่า
ที่ทำอยู่ นางส้มยังไม่ร้ายเท่า เพราะ นางส้มเขาชอบใส่ไฟยุแยง แต่ไม่เคยถึงขั้นหมายเอาชีวิต o18
ชูป้ายไฟต่อไป เสี่ยโปรดขา สู้ๆค่ะ
ฉากต่อไป เสี่ยคงจะได้แอ็คชั่นแล้วสิน่ะค่ะ :-[
สู้ๆค่ะเสี่ย ติ่งเสี่ยจะรักเสี่ยมากๆนะค่ะ :mew1:
-
ตอนนี้หลอนมาก เหมือนดูซีรีย์ criminal minds เลย
น่าเห็นใจเดย์ ที่มาเจอพ่อเลี้ยงวิปริต แต่ถึงอย่างไรไม่ว่าจะจิตใจบิดเบี้ยวอย่างไรก็ไม่มีสิทธิ์ทำร้ายคนอื่น
แต่ถ้าเดย์ไม่ถึงกับทำร้ายปลื้มจนบาดเจ็บ อาจจะมีโอกาสได้รับการรักษาเยียวยาจิตใจนะ
ไม่งั้นน้องเดย์มีความน่าจะเป็นที่โดยเสี่ยตื้บจนตายได้อย่างมีนัยสำคัญ :z6: ถ้าปลื้มมีรอยขีดข่วน
-
คาดไม่ถึงจริงๆ อิน้องเดย์น่ากลัวมากกกกกก :a5:
ปลื้มจะเป็นไรไหมม :hao5:
-
ต๊ายยยยย คนไข้โรคจิตหวยไปออกที่อิน้องเดย์ซะแล้ว น้องส้มชั้นเด็กๆ ไปเลยเหอะ
น้องปลื้มคะ รอพี่โปรดมาไม่ได้รึ หวั่นใจว่าจะเกิดเรื่อง
-
อิแบดเดย์ โรคจิตสุดยอดดดดดดดดดดดดดดดด :serius2:
-
เดย์เธอน่ากลับมากกกก หลอนนน
เค้าเรียกว่าความหล่อของเสียเป็นพิษ มีอานุภาพทำลายล้างสูงน่าดู
ปลื้มระวังตัวนะ เป็นหวงจริงๆๆ พี่โปรดต้องปกป้องให้ได้นะ
-
อิเดย์ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
อิเดย์ที่นี่โฉดพอๆกะอิเดย์จาก sth changed เบยยยยยยย :z6: โอ๊ย อ้าว ไม่เกี่ยว อะเคร ขออภัย o1
มิน่า สมบทบาทนะ แววตาเจ็บปวดตัลล๊อดๆ เล่นเองเจ็บจิง แค่ส่งกระแสผ่านหัว...เตี้ยๆ :z6: (โอ๊ย โดนอีกล่ะ) ของน้องปลื้มไปลงหัวสูงๆของเฮียนิเอง แต่ดูท่านางจิปมใหญ่อยู่นา อย่างว่า โรคจิตมีปมของจิงต้องไม่แสดงออก ปากเบี้ยวตาปูดอย่างชะนีส้มมันอาการออกเยอะไป
อัลไลเขาปล่าวเป็นแม่ยกน้องปลื้มปริ่มนะ คุณSnufflehp เขาแค่... น้องน่ารัก น้องตัวเล็ก (ชอบคนตัวเล็กเป็นการส่วนตัว) น้องนิสัยดี น้องลูกทาสก็โอ น้องคุณหนูเล็กลูกพระยาก็เริ่ด น้องน้อยศิษย์รักเท็นเท็นก็แนว จิทำไร่ จิเลี้ยงไก่ จิต่อยคุณติ๊ก จิกคุณเฟรน เมินเฮียโปรด ก็เป็นเหตุเป็นผลพึงกระทำมิเห็นจิมีอัลไลผิดนี่ครัช
ตอนนี้ก็ห่วงแต่ว่าน้องจิโดนอะไรอีกหรือป่าว ขอให้ลงอิเฮียแทนละกัน น้องร่างกายไม่แข็งแรง เด๋วไม่ไหว
แต่บอกตรงนะ...อ่านตอนนี้แล้วแบบ พอข้ามจากเดย์กลับมาเป็นปลื้มอ่ะ... มันแอบ... อ้าว เงิบเรยน้องปลื้ม เขาไม่ได้ติดใจปลื้มอ่ะลูก หนูยังไม่ฮอตขนาดนั้น สุดท้ายแล้วเขามาติดใจอดีตสามีหนูอ่ะ... กรำ...
มันเป็นความรู้สึกที่... บอกไม่ถูก เสียหน้าแทนน้อง กร้ากกกกกกกก :pandalaugh: สุดท้ายสมชื่อเรื่องนะ คืออิเฮียมันเป็นตัวเอกอ่ะ เป็นศูนย์กลางแกแลคซี่ มาวินอยู่ดี ตลอดเวที่อ่านก็แอบรู้สึกตงิดๆใจกะเดย์นะ แต่บอกไม่ถูกว่าคือไร คือมันเป็นการจีบที่ตามติด แต่ก็ไม่ได้พยายามทำให้รักอ่ะ เหมือนเกาะติดไว้เฉยๆ พออ่านถึงตอนนี้ก็แบบ อ้ออออออออออ ก็มันมาโปรดนี่นะ มิใช่ปลื้มปริ่มน่ะ ไอ้ที่เราอ่านอยู่
แต่คุณSnufflehp เนียนๆมากอ่ะ อย่างที่บอกก็เด็กมันเล่นจิงเจ็บจิง คือคิดอยู่แล้วว่าไม่ใช่แค่ชะนีนางเดียวแน่ แต่ไม่ได้คิดว่าร่วมมือกัน คิดว่าต่างคนต่างทำ แล้วก็หาคนร้ายไม่ได้ เพราะไม่เห็นใคร และแน่ใจว่าคุณSnufflehp ไม่มีทางใส่ตัวละครใหม่ในกรณีนี้ คิดว่าต้องเป็นคนที่มีบทบาทอยู่แล้ว แต่ก็นึกไม่ออก (อิเดย์มันเล่นดี 555)
รอต่อนะเตง เลิฟเลิฟ :กอด1:
-
ปลื้มอย่าเป็นอะไรน้าาาา
แอบรู้สึกว่า ...
เรื่อง ดราม่า เรื่องวุ่นวาย ของปลื้มนี่ เสี่ยโปรดแอบมีส่วนทั้งนั้น ป้าดดด
แต่ยังไงก็รักเสี่ยเสมอค่ะ ^^
-
ภาวนาให้เสี่ยรู้ทันทีเหอะ เพี๊ยงงงงงง
เดย์จริงเหรอเนี่ย แก คิดจะมาพลัง K กล้ามชนกล้ามกะเสี่ยเหรอย๊ะ ต๊ายยยยยย ผิดผีคร๊า
ปล.ตอนหน้าห่วงน้องมากมาย ฮีโมฟีเลียซะด้วย
-
คนเขียนหักมุมอ่ะ เดย์แบบไม่ใช่จิตธรรมดาครับจิตมากก นึกว่าส้มจิตแล้วเดย์จิตกว่าป่ะ
คือแบบมันเป็นกับสภาพแวดล้อมด้วยล่ะมั้ง
ปลื้ม ตกลงไปกับเดย์ทำไม อย่าลืมบอกเสี่ยนะ
อย่าให้ปลื้มเป็นอะไรนะ TT
-
เราสงสารเดย์มากกว่านะ
ถึงจะจิตจะชั่วไปนิดถึงมากหน่อย
แต่คือชีวิตมันบิดเบี้ยวไปตั้งนานแล้วไง
เราหวังให้เดย์ไม่ทำอะไรเกินเหตุ
ชีวิตดำมืดมาตั้งแต่ต้นอยู่แล้ว
อย่าให้ดำดิ่งไปมากกว่านี้เลย
หาคนดีๆสักคนมาช่วยฉุดเดย์ออกมาจากหลุมมืดหน่อยเถอะ
ชีวิตอะไรจะอัปปรีย์ปานนี้ อ่านแล้วเกลียดไม่ลง
เพราะความสงสารเวทนามีมากกว่า
วอนคนแต่งหาคนดีๆมาให้เดย์สักคนเถอะค่ะ มันเศร้าเกินไปแล้วชีวิตแบบนี้
ไม่รู้ว่าเคยมีความสุขกับเขาบ้างหรือเปล่านะ
เลยอยากให้เดย์วางมือ และหาทางสว่างให้ตัวเองเถอะ
ถ้าตัดเรื่องนัองปลื้มกับพี่โปรดไป
เราว่าเดย์เป็นเด็กร่าเริงขี้อ้อนน่ารักคนนึงเลยนะคะ
วอนคนเขียนสงสารด้วยเถอะค่ะ
-
ดะ ดะ เดย์!!!! ไอ้เดย์!!! ไอ้เดย์เองน่ะหรอ โถ่ อุตส่าแอบสงสารมาตั้งหลายตอน :serius2:
-
ว่าละเชียว อ่านตอนแรกๆที่ไอ้เดย์ออกมา ก็เหมือนจะไม่ได้ชอบปลื้มเลยนะ
แล้วไหงมาหลงเสน่ห์ได้
ที่แท้ก็แบบนี้ 555
-
:a5: โห.....หักมุมสุดๆ สรุปเดย์ชั่วสุดดดด อย่างอ่านต่อไคลแมกซ์มากๆ กระพริบตาแทบไม่ได้
รุ้สึกว่าคนชื่อ เดย์ เรื่องนี้เลวอีกแล้ว 555
-
นั่นไง นังเดย์ ถึงว่าสะดิ้งเกินเมะไปหน่อย มีงงมีงอน
อย่านะๆๆๆ นังเดย์ อย่ามาทำไรน้องปลื้มของเสียโปรด ของฉัน? (หรอ)
ไม่นะๆๆๆๆ ยังไงเสี่ยต้องช่วยน้องให้ได้นะคะ
อย่าให้มีดราม่าตกมาถึงเสี่ยกับน้องเลยนะ
ถ้ามีไรเกิดขึ้นขอให้เคราะห์กรรม ไปตกกับพวกจิตป่วงทั้งสองคนนั้นแทนด้วยเถอะ สาธุ :m16:
คุณคนเขียนน่าร้ากกกอะ มาตอบเม้น :-[
ด้วย ขอบคุณคนเขียนค่ะ
เรารกเทอจัง :mew1: :กอด1:
ปล. คิดว่าป้ายไฟเสี่ยยังเล็กไปนะคะ :laugh:
-
สถานะการณ์พลิกค่าคูณผู้ช๊มมมมมมมมมม!!!!!!
ถึงว่าเรารำคาญอีน้องเดย์นี่จริงๆ สรุปนางเป็นผู้อยู่เบื้องหลังทุกอย่าง แต่เราก็ไม่สงสารนางน้องส้มหรอกนะ :z6:
หวังว่าเสี่ยโปรดที่รักยิ่งของเรา (?) จะรู้ตัวคนทำก่อนที่น้องปลื้มจะโดนมันจับตัวไปนะ :katai1:
รอตอนต่อค่ะ~ :katai4:
-
เดย์แกมาเหนือความคาดหมายมากก
หวังอยากได้เสี่ยหรอเนี่ยยย :a5:
ตอนหน้าจะเกิดอะไรขึ้นกะน้องปลื้มมั้ยยย
ขอให้เสี่ยมาช่วยทันนนน
-
อิเดย์ โหหหหหหห
อย่างงี้ต้องให้เจคอป ขยาบซะ
:m16:
-
อ่านๆไป :a5: เป็นอย่างนี้หรือ? หักมุมโคตร
-
คิดไว้ว่าน้องเดย์ต้องมีเอี่ยวด้วย :hao4:
แต่นี้อะไรมันเป็นตัวตั้งตัวตีเลยนะเนี่ย :z3: :z3:
ปล. นู่ปลื้มอย่าลืมบอกเสี่ยนะ อย่าลืมเด็ดขาดดดดดดดดดดด
-
:a5:
อะไรกัน น้องเดย์ !!!!!!!!!!! นางน่ากลัวอ่ะ
น้องปลื้มมมม ถ้าจะไปกับน้องเดย์ต้องมีพี่โปรดไปด้วยนะ
เดี๋ยวเกิดเรื่องอะไรขึ้นมา พี่โปรดจะหัวใจวายได้ ฮาาา
เราก็แอบคิดนะว่า ตอนที่พี่ดปรดไปเข้าค่ายจะมีมาม่าอะไรมั๊ย แต่ตอนนั้นมันไม่มี
แต่ส่งผลมาตอนนี้แทน คือบั๊บบบ พี่โปรดสุดยอด ฮาาาาา
-
เดย์แอบจิต :angry2: ปลื้มอย่าไปนะเดี๋ยวเดย์มันทำร้ายเอิ
-
ปลื้มคงไม่โดน เดย์ทำอะไรใช่ไหม
-
หักมุมจังเลยง่ะ 555+ :a5: ถึงว่าทำไมมันน่ารำคาญจริงจริ๊งงงงงง
ปลื้มเอ้ย! ถ้าหลวมตัวไปกับเขาสงสัยปลื้มจะอยู่ในอันตรายร้ายแรงโพ้ดๆ ล่ะนะ อย่าไปเลยลูก :serius2:
-
:hao3:
โถ
หล่อเฉยๆก็เป็นภัย
พ่อคุณมาโปรดของป้า
-
นั้นประไร เป็นนางจริงๆ แต่ ไม่นึกว่าจะถึงขั้นเอารูปเสี่ยไปกกในทุกที่ของห้อง :katai1:
อันนี้ อยากรู้ๆๆๆ ที่เสี่ยไปค่ายครั้งนั้น มีกางเกงใน บ๊อกเซอร์ อะไรหายมั่งป่ะ 555++ :hao6:
น้องปลื้มเวลาเหวี่ยงๆ วีนๆ เป็นอะไรที่ชอบมาก ดูเป็นตัวของตัวเองที่สุด สมกับเป็นเมียเสี่ย
ฝากถามท่าเท็น สนใจทำสารคดีเรื่องใหม่มั้ย ชื่อเรื่อง"ตามติดชีวิตซาแซง"
ให้เดย์ เป็นตัวดำเนินเรื่อง มีเสี่ยและน้องปลื้มเป็นตัวประกอบ
แบบว่า จะได้ไม่ต้องไปไหนไกลไง อยู่แถวๆในกรุง พี่เมลจะได้ไม่ฟุ้งซ่าน :katai4:
-
:m31: :fire: :angry2: อิเดย์ ดีออก
-
เดย์จิตไปมั้ยน่ากลัว :mew5:
ปลื้มหนูเอาเสี่ยไปด้วยนะลูกก :ling2: :ling1:
-
อ้าวเดย์แอ๊บเหรอเนี่ย สโตรคเกอร์พี่โปรดหลอนมาเชียว :katai1:
ปลื้มไว้ใจเพราะเห็นเป็นน้องรหัส เสี่ยคุ้มกันเมียด่วนๆ
-
หล่อนทำเพื่อ
ทำแล้วเสี่ยจะหันมาหาหล่อนเหรอจะยัยน้องส้มเน่า
รอเสี่ยจัดการมันตอนต่อไปจร้า
ห่วงปลื้มอ่ะกลัวสู้ส้มเน่ามะได้
-
ว้ากกกก อย่าไปกับมันนะปลื้มมม :hao7:
รอนะฮะ :')
-
น้องเดย์ แกเลวมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก ไม่ไหวนะเนี่ยยยยยยย
-
อุต๊ะ เจอโรคจิตกว่าเดิมอี๊ก คุณพระ !!!!!! :katai1:
-
เพิ่งอ่านตามทัน อยากจะกรีดร้อง ดองไว้หลายตอนมากก :mew5: :mew5:
อ่านจบตอนนี้คือ หักมุมโคตรๆๆ :katai1: :katai1:
-
ว่าละว่าไม่ใช่ส้ม สอบติดถึงหมอไม่น่าจะคิดอะไรแย่ๆได้
สงสารเดย์นะ =_= คือครอบครัวไม่ใช่ครอบครัวที่ดี ทุกอย่างรากฐานมันก็มาจากครอบครัวปะ ไม่แปลกเลยที่จะเป็นคนแบบนี้คิดอะไรแบบนี้ได้
แต่ไม่ชอบบุคลิกปลื้มตอนนี้เลย ดูเย่อหยิ่งดูมั่นใจในทางที่แบบเด่นกว่าทุกคนบนโลกใบนี้ ชอบปลื้มแบบเก่ามากกว่าอีก แต่ก็เข้าใจว่าคนเราเจออะไรแย่ๆมาเวลาก็จะสอนให้เข้มแข็ง แต่ปลื้มแบบเก่า(ที่ไม่รวมการสปอยพี่โปรด)นั้นน่ารักกว่าเยอะมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก ทั้งการวางตัวทั้งคำพูด คิดดูนะถ้าปฏิเสธดีๆพูดจาดีๆ เราเชื่อว่าความเป็นมนุษย์ของทุกคนมันต้องคิดได้อะ ว่าเห้ยคนนี้แม่งดีจริง กูเลิกละบาย แต่จุดนี้อาจจะยกเว้นแต่เดย์ปะเพราะนี่ฮีแบบจิตสุดๆ555555555555555555555
ปล.นี่ความเห็นส่วนตัวนะคะแหะๆ
ปล.2ขอให้เดย์คิดได้ถึงจะยากมากก็เหอะ ไปรักษาหายชัวร์
ปล.3อยากได้ปลื้มคนเดิมกลับมาแต่ไม่ต้องเทิดทูนเสี่ยอะ บอกเลยว่าตั้งแต่ตอนกลับจากพะเยาเราไม่เครซี่นายเอกเท่าก่อนๆ555555555555555555
-
เดย์ ... เฮ้อ !
ปลื้มงานเข้าอีกแล้วววววว
หวังว่าครั้งนี้ เสี่ยจะปกป้องปลื้มได้
:katai2-1:
-
ว๊ายยยยยย!! น้องเดย์ o22 o22 o22
:เฮ้อ:
-
เดย์มาโหด.. - - เอาไปเก็บ ปลื้มบอกพี่โปรดด่วนค่ะ !!
ปล. เสี่ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
-
หักมุมสุดๆอ่ะ ที่แท้นังเดย์(?)หลงใหลเฮียโปรดของชั้นหรือนี่ หลงมโนโทษปลื้มตั้งนาน กลายเป็นออร่าความหล่อของเฮียโปรดทำงานดีเกินไปสินะ :hao3:
-
555+ ขำตัวเองอ่านตอน 39 จบเม้นท์ค้างไว้พอพิมพ์ต่อปุบตั้งกระทู้
กระทู้วิ่งมีตอน 40 จร้า :laugh:
สุดท้ายคนเลวที่สุดก็ไม่ใช่หญิงส้มสินะ
e-day :z6:
-
เราไม่ได้เข้ามาอ่านนานมากเพราะกลัวมาม่า
ตอนนี้มานั่งย้อนอ่านน เราชอบมากกก ชอบมากกว่าเดิมม
ชอบความสัมพันธ์ของสองคนนี้มากกว่าตอนแรกนะ มันเหมือนให้ความรู้สึกของคนที่มีความรู้สึกที่ดีต่อกันจริงๆ เหมือนสองคนฉลาดในความรักมากขึ้น ไม่เหมือนตอนแรกที่ ลุ่มๆดอน ปลื้มอยู่กับความไม่เข้าใจ ไม่กล้า ไม่รู้ เสี่ยก็ดีแต่สั่ง คิดวว่าปลื้มเป็นของตาย อยากทำไรก้ทำ
คงจริงที่ว่าบางครั้งการที่เราทะเลาะกันก็ทำให้เรารู้จักกันมากขึ้น
ปล. คนแต่งเก่งมากกก คิดอะไรได้ลึกซึ้งจริงๆนะ กอดหนึ่งทีจ่ะ :กอด1:
-
กรี๊ดดดด ตามทันแล้ววว
เนื้อเรื่องเปิดมา หวานเลี่ยนนนทำเอาตงิดๆ แล้วก็จริง 555
เริ่มกลายเป็นหน่วงๆ หวานๆ หน่วงๆ สนุกกับจิตใจดี หึหึ
พอมาจุดพีค น้องทนไม่ไหว เราเชียร์มากก แต่ก็เศร้าด้วย
เจอพี่เท็น เค้นสมองมาก เกือบลืมว่าอ่าน แต่ก็ดี เข้มแข็งขึ้นเยอะ
อ่านตอนพี่โปรดบอกคุณแม่ ร้องไห้ตามซะงั้น
พอมาเจอกันอีก นึกถึงตัวเอง ทำไมอีกฝ่ายต้องโทรม แต่ก็นะ ถ้าไม่โทรมคงหมั่นไส้น่าดู
(ปสกตรง)
เรื่องเดย์ผิดคาดมาก คือสมควรที่ส้มเรียกว่า วิปริต จริงๆ
ขยะแขยงเค้าแต่ก็เข้ามาใกล้
หวังว่าทุกคนจะหาตัวการได้เร็วๆ แต่ก็เชียร์ให้ปลื้มจัดการเองได้
แม้อีกฝ่ายจะน่าสยองก็เถอะ เหอๆ
ขอบคุณคนเขียนมากๆนะค่าาา ชอบเรื่องนี้มากกกก
เป็นกำลังใจให้ *ชูป้ายไฟ* *กอด* ค่าา
-
น้องเดไม่อยากมีเมีย คง อยากมีผั_ อื้มถ้าในห้องน้องขนาดนั้นพี่แนะนำ มีหุ่นขนาดเท่าพี่โปรดรึยังค่ะ??
น้องเดย์ค่ะรับยาช่องสองค่ะ :z6: :z6: :z6:
เดี๋ยวน้องส้มอีกคนนะค่ะ :beat: :beat:
รอบนี่เสี่ยมาตึ๋งนึงกับปลื้มแต่หวานออกสื่อ โอเครับได้ค่ะ
-
ช็อกกกกกกกก พลิกล็อคมากค่าคนเขียนนนน สุดยอดดด ส้มชิดซ้ายไปเลย
โอยยยย ปลื้มจะเป็นอะไรหรือเปล่าเนี่ยยยย
-
พูดไม่ออกเลยจ้า.......... มิน่าตั้งแต่แรกๆๆที่น้องเดย์มาหาปลื้มทำเหมือนชอบ
บอกชอบ แต่ไม่เคยว่าว่าชอบพี่ปลื้ม.. ขอเบอร์โทรก็บอกว่าขอเบอร์.... แต่เหมือนยังพูดไม่จบ ประมานว่าของเบอร์พี่โปรดได้ไหม
แต่จากที่ดูชีวิตน้องเดย์ก็เป็นคนมีปมจิงๆๆอะแหละ.... โดนพ่อเลี้ยงโหดร้ายมาแบบนี้ :serius2:
พูดไม่ออกบอกไม่ถูก เพราะเดย์ไม่น่าใช่คนปกติเท่าไร.. เหอะๆๆ
หวังว่าปลื้มจะบอกพี่โปรดเรื่องไปกินข้าว.. แล้วเสี่ยคงช่วยเหลือปลื้มทันนะ.. ถ้ามีเรื่องอะไรเกิดขึ้นจิงๆ
ถึงจะเข้าใจน้องเดย์ส่วนหนึ่ง แต่ก็ไม่อยากให้เสียกับน้องปลื้มเค้าเป็นอะไรนะ.. กว่าจะรักกันได้ของคู่นี้เหนื่อยมากๆๆๆๆๆ.. :katai1:
-
โอ้ววววววววววว.
น้องเดย์ :katai1:
-
เหตุผลที่ทำตัวน่ารำคาญนี่เอง
-
อีเดย์!!!!!! อีบ้า อีโรคจิต จิตมาหลายปีแล้วด้วย โอ๊ย จะบ้าค่ะ
ถึงว่านางถึงยอมนักแม้ปลื้มจะเย็นชา และนิสัยนางก็งี่เง่าชัดเจนอยู่นะ เพราะที่จริงก็ไม่ได้อยากได้ปลื้มนี่เอง
น้องปลื้มขาพี่เป็นห่วงหนูมากจุดนี้ เสี่ยจะช่วยทันไหมคะเนี่ย
ขอบคุณค่า
-
ไม่คิดว่าเป้าหมายของเดย์จะเป็นเสี่ย
โอ้มายก็อดดดด หักมุมมาก
แล้วเดย์โรคจิตงี้เสี่ยกับปลื้มจะโดนอะไรมั้ยเนี่ย
-
อ่า.. ไอ้ที่ได้กลิ่นแปลกๆนี่ ไม่ได้คิดไปเองสินะ
-
เหยดดดดดดดดด
ไม่คิดว่าจะหักมุมขนาดนี้
อ่ามมมมม 555555555
-
กรี๊ดดดดด ช๊อกแปป
หักมุมมาก ไม่คิดว่าจะดราม่าขนาดนี้ โหดมากอะคนเขียน เจ๋งๆๆๆ
เข้าใจเหตุผลและการกระทำทั้งหมดของเดย์ขึ้นมาทันที คงเป้นโรคจิตจริงๆนั่นแหละ จากการเป้นอยุ๋แล้วนั้น
รออ่านๆๆๆ เอาใจช่วยเสี่ยและปลื้ม ปลื้มรู้คงช๊ออกกว่าเราฮา เค้าไม่ได้อยากเป็นแฟนตัวนะจ๊ะ เค้าอยากได้เสี่ยยยย
-
อ้าววววววววววว โค้งหักศอก o22 น้องปลื้มหนูเปลี่ยนโฟกัสมาที่อิน้องเดย์เลยค่ะลูก นังส้มปล่อยมันไป อย่าไปกับน้องเดย์มันนะ :o12:
-
แหมมมม น้องเดย์ จะสงสารรึจะไงดีเนี้ยยย
อย่าทำร้ายร่างกายปลื้ม เราจะให้ยกโทษให้ โอนะ
เคๆ
ฮ่าๆๆๆๆๆ
มารอคนเขียนทุกวัน สู้ๆค่า
-
อ่านรวดเดียวเลย ชอบเรื่องนี้มากค่ะ ชอบปลื้มที่เริ่มรักเป็น ไม่ใช่แบบปิดหูปิดตา และชอบมาโปรดค่ะ ที่เริ่มรักคนอื่นเป็น ที่ไม่ใช่แม่น่ะนะ น้องเดย์เป็นคนที่น่าสงสารนะคะ ยึดติดมากมาย ขอบคุณนักเขียนมากนะคะ มาทุกวัน แถมเขียนดีจัง เก่งจังค่ะ จุ๊บๆ
-
เดย์เอ้ย...บางทีหนูก็จิตไปนะ :hao4: :hao4:
แอบหลอนเบาๆ :hao5: :hao5:
น้องปลื้มมีแฟนหล่อก็เงี้ย ปลิงคอยแต่จะเกาะติด :m16: :m16:
-
/ตบอิเดย์ทิ้งไปเลยค่ะ ตบไปยยย :z6: :z6:
-
อิเดย์ อิโรคจิต อิตุ๊ดมโนน
-
คดีผลิกที่แท้ก็เป็นเดย์นี่เอง
-
น้องส้มไม่แปลกใจ
แต่เดย์นี่สิ หักมุมสุดๆ แกจิตมากๆ นะ
-
:m31: เดย์ :angry2:
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
:katai1:เดย์โรคจิต
-
น้องเดย์น่ากลัวไปนะ แต่ลึกๆก็น่าสงสารไม่น้อยเลย
ปลื้มจะเจออะไรอีกเนี่ย
-
หลอกให้อยากแล้วก็จากเก๊าไปT^T ต่อด่วนนนนนนนนน
-
ถ้ารู้ความจริงว่าใครอยู่เบื้องหลัง ไม่รู้ว่าระหว่าง พี่โปรด กับน้องปลื้ม ใครจะช็อกกว่ากัน :laugh:
-
ยังๆยังไม่หมดคราม่า เดี๋ยวนี้นิยายวายตัวร้ายต้องจิตไม่ปกติ มันเป็นเทรนด์ใช่ไหมอ่ะ ปวดตับกันต่อปาย
-
น้องเขียนเก่งจังค่ะ o13
พี่ไม่คิดเลยว่าเป็นเดย์ที่ทำเรื่องพวกนี้
หลงคิดว่าเป็นน้องส้มเป็นคนวางแผนทุกอย่าง
สุดท้ายนางโดนตบจนสลบไปซะแล้ว :try2:
-
กรี๊ดดดดดดดดด อย่าไปน่ะปลื้ม
อิเดย์โรคจิตอ่ะ น่ากลัว :katai1:
-
ถ้าเอาน้องเดย์ไปให้พี่เท็นรักษา เฮือก!!
-
ปลื้มใจอ่อนไปกับมันทำไม
งานเข้าละคราวนี้ :a5:
-
เครียดอ่ะ กลัวเดย์ทำรุนแรงกับปลื้ม
น้องยิ่งเป็นโรคเลือดด้วย :ling3:
-
ก่อนอื่นต้องขอขอบคุณ RoseBullet ที่ชอบคอมเม้นเรา เราเอกก็บวกเป็ด บวก 1 ไปให้เช่นกันค่ะ
ไม่ค่อยมีโอกาสอ่านเม้นใครเท่าไหร่เพราะเราอ่านจากโทรศัพท์ จะใช้คอมก็ตอนเม้นนี่แหล่ะ ยอมเปิดคอมเพื่อเม้นเลยจริงๆ
แต่ดีใจที่มีคนคิดคล้ายๆกัน 555555+ แล้วก็ขอบคุณคนเเต่งด้วยนะคะที่ชอบ ขอบคุณมากๆเหมือนกันค่ะ
เพราะถ้าไม่ได้นิยายเรื่องนี้ทำเราอิน ก็คงไม่เม้นระบายยาวขนาดนี้เหมือนกัน อิอิอิอิอิอิ
เอาล่ะ มาถึงเนื้อเรื่องตอนนี้ พร้อมกับเฉลยก็เงิบเหมือนกันนะ คือไม่คิดว่าเป็นน้องเลยอ่ะ พยายามไม่คิดมาโดยตลอด
แต่พอหวยมาออกที่น้องเดย์ ก็สลดไปเหมือนกัน ว่ากันตรงๆนะ เรารู้สึกไม่เกลียดเดย์เท่าที่เป็น
เรารู้สึกเหมือนจิตใจกับชีวิตน้องมันบิดเบี้ยวตั้งเเต่เเรกป่ะ คือเราไม่สนับสนุนให้เอาความบิดเบี้ยวของตัวเอง
มาเป็นเหตุผลให้ทำผิดหรอกนะ อืมมม ไม่รู้สิ มันบรรยายไม่ออกจริงๆ จะว่าสงสารก็สงสารน้องนะ
ความรู้สึกเราตอนนี้ทำเรานึกถึงละครเรื่อง มายาตะวัน ที่ญาญ่าเล่น มันจะมีตัวละครที่คล้ายๆกับเดย์คือบทของศรราม
เค้าจะเหมือนกับเดย์ก็ที่เป็นเด็กกำพร้าเหมือนกัน เเละถูกคนมีอายุเอาไปเลี้ยง เเต่จริงๆคือเอาไปบำเรอทางเพศ
จนศรรามกลายเป็นคนโรคจิต เเต่ไม่เหมือนตรงที่น้องไม่ได้ร้ายกาจหรือเลวบริสุทธิ์ขนาดนั้น
เพราะตอนนั้น ถึงเราจะสงสารศรราม เเต่ความเกลียดก็มากกว่าอยู่ดี ไม่เหมือนที่รู้สึกกับเดย์อ่ะ คือถามว่าโกรธมั๊ยก็โกรธ
แต่เราอยากให้น้องหลุดพ้นจากวงจรอุบาทว์นี้มากกว่า น้องยังมีโอกาสได้ใช้ชีวิตที่ดีกว่านี้อ่ะ
เราเองก็หวังว่าจะมีใครซักคนมาดูเเลน้อง
คนเเรกที่นึกคือ พ่อเลี้ยง...คืออาจจะด้วยเราอ่านไม่เคลียร์ ที่เห็นว่าพ่อเลี้ยงอายุใกล้ 40 อ๋อ อายุห่างกับน้องเกือบ 20 ปี
อืมมมมม เค้าอาจจะแบบกินเด็ก อาจมีดราม่ากัน เหมือนนิยายเรื่องอื่นๆที่อ่าน แต่ทบทวนไปทบทวนมา เห้ยยยยย
น้องเรียนชายล้วนตั้งเเต่เด็กนั่นคือน้องโดนรับมาเลี้ยงเเล้ว แสดงว่าพ่อเลี้ยงมันก็ทำอนาจารน้องตั้งเเต่เด็ก โดยที่ตัวเองอายุขนาดนั้น แบบนี้ตอนนี้ก็จะ 60 แล้วสิ ไม่ใช่ละ ไอ้พ่อเลี้ยงระยำ เอาไว้ไม่ได้ นี่น้องต้องอยู่ในขุมนรกนั่นมานานเเค่ไหนเเล้วเนี่ย
ก็เลยเปลี่ยนเป้าหมาย อาจเป็นคุณหมอในโรงพยาบาลจิตเวชก็เป็นได้.....
นี่มันสุดจะคิดละ....แล้วเเต่คนเเต่งและกรรมของเดย์ละกัน
ไปๆมาๆกลับสงสารเดย์ซะงั้น อาจเพราะเอาความโกรธความเกลียดไปใส่ไว้ที่อิส้มหมดเเล้ว>>>ชั้นไม่ได้บ้าผู้ชายนะ
และไม่เคยเสียใจที่ด่านังส้มไว้ อะไรที่เคยด่ายังไงก็ยังเชิดหน้าด่านางอยู่อย่างนั้น :a14:
ตอนนี้เเสดงว่า...นางไม่ใช่คนวิกลจริต(อย่างที่กังวล)ตั้งเเต่เเรก ที่ทำไปนั้นมีสติครบถ้วนเลย กระทำการอย่างเจตนา
แบบนี้สมควรเอาให้หนักกว่าใครเพื่อน หรือว่ายังไง นางเองก็มีชีวิตที่อาภัพเหมือนเดย์? ก็เลยเป็นแบบนั้น //ขอทำปากสระอิ
คนที่มีชีวิตความเป็นอยู่ที่ปกติ มีความคิด มีสมองถึงขั้นอยากเรียนหมอ มันไม่ได้ทำให้จิตใจเธอสูงขึ้นเลย?
ถ้าเธอยังเป็นแบบนี้อยู่ สักวันเธอจะกลายเป็นเหมือนหมอที่ฆ่าหั่นศพคนรักตัวเองเข้าซักวัน
ที่เดย์พูดกับเธอน่ะ มันถูกต้องเเล้ว.... ก้มหน้ารับกรรมของตัวเองไปซะ
ซิ่วไปเรียนคณะอื่นเหอะ รับไม่ได้ว่ะ ถ้าต้องมีหมอจิตใจทรามเเบบเธอมารักษาคนเนี่ย
ถ้าการเกิดคนเเต่งให้เดย์ต้องรับกรรมโดยการอยู่กับพ่อเลี้ยงคนนั้นไปตลอดชีวิต เราก็คงทำได้เเค่เวทนาน้องอย่างถึงที่สุด
เพราะน้องอยู่กับมันมาตั้งเเต่เเรกเเล้วล่ะ ก่อนที่จะมาเจอโปรดและปลื้มอีก
ก็ภาวนาให้ไอ้แก่นั่นตายเร็วๆ.....น้องจะได้มีชีวิตใหม่เร็วๆ
แต่ทั้งนี้ทั้งนั้น.....เมนเรื่องนี้คือโปรดกับปลื้ม เรากลัวนะ ขอให้โปรดและปลื้มไหวตัวทันทีเถอะ
หรือถ้าต้องตกหลุมพรางของเดย์จริงๆ เราขอให้ไม่มีเรื่องร้ายๆเกิดขึ้นละกัน โรคเลือดที่น้องเป็นทำเราเครียดดดด
อย่าให้พี่ต้องเกลียดน้องเดย์ เหมือนที่เกลียดศรรามในเรื่องนั้นเลยนะ
สู้ๆทั้งคนอ่าน คนเขียน
ขอติดตามและเป็นเเรงใจด้วยหัวใจที่ระทึก ครึกโครมมมมมม :L2: :กอด1:
:เฮ้อ:
-
คือ เราอยากรู้ปลืมเกิดวันไหน???
พี่โปรดเกิดวันไหน???
น่าจะมีสักตอนที่เป็นงานวันเกิด ของเฮีย ไม่ก็ปลื้ม :pig4:
-
:ling1:มาจิ้มคืนหรอ อิอิจิ้มเค้าแล้วต้องรับผิดชอบ
มาต่อวันนี้ 2 ตอนนะจ๊ะ
ตามตอนต่อไปจ้า~
o13 o13 :กอด1: :กอด1:
-
เสียใจ จจ จตอนที่แล้วได้แต่จิ้มไว้ ยังไม่ได้มาดิทแก้ข้อความ
รู้งี้น่าจะถามเยอะๆ ก๊ากกกกก
แหม ม ม มน้องเดย์ เหนือความคาดหมายของป้าๆเลย
ทำไมอ่านตอนนี้สงสารน้องเดย์จุง (พอรู้ว่าไม่ได้จีบปลื้มก็สงสารเชียว ก๊ากก)
ตอนที่เข้ามาจีบปลื้มก็ใช้วิธีผิดๆ
ตอนที่รักพี่โปรดก็ใช้วิธีผิดๆ
เพราะน้องถูกเลี้ยงมาอย่างผิดๆหรือเปล่า ชีวิตนี่น่าสงสารนะ
พี่โปรดเริ่มรู้อะไรจากน้องเดย์หรือเปล่า
อดทนรอวันศุกร์ที่เขาไปกินข้าวกัน
เสี่ยรู้ตัวไว้ๆนะ หรือไม่น้องส้มกลับตัวกลับใจมายืนข้างเสี่ยซะ
ไม่อย่างนั้นน้องเดยืกลับใจตอนนี้ไม่สายนะจ๊ะ
ปล.ตอนที่แล้วลืมบอกไปเลยว่าชอบโมเม้นตอนอยู่บนรถที่เขาจะไปทำอาหารกัน
มันดูน่ารัก ดูหยอกล้อ ซึ่งนานๆจะเห็นสักที
อยากให้มีโมเม้นอบอุ่นทำอาหาร ซื้ออาหารกันอีกนิด(ตอนที่แล้วมีน้อยเดียว)
-
(Excuse my rude) E'DOK เดย์ ที่ฉันเคยบอกว่าสงสารแกฉันขอเปลี่ยนคำพูดละกัน หล่อนร้ายมาก ฉันจะส่งคนของพ่อฉันไปจัดการหล่อน ! :fire:
หล่อนทำเนียนมากนะคะ ฉันเชื่อสนิทว่าหล่อนชอบปลื้ม :a5: พอมาตอนนี้หักมุมซะฉันหัวใจเกือบวาย :z6:
ปล. เรื่องนี้ต้องมีดราม่าอีกแน่ๆ :dont2: :sad5: o3 o9
-
นังน้องเดย์ นังแรดเงียบ แอบจิต อย่าทำอะไร น้องปลื้มนะ
-
แค่นี้เสี่ยก็ไม่ชอบขี้หน้าอยู่แล้ว ถ้าทำอะไรกับปลื้มนี่เสี่ยคงไม่ไว้หน้าแล้วล่ะค่ะน้องเดย์ :katai1:
เป็นห่วงปลื้มอ่า อย่าเกิดเรื่องไม่ดีกับปลื้มเลย :mew6:
-
เฮ้ย เป็นอะรัยที่คิดไม่ถึงอ่ะ เดย์โรคจิตมาก
เสี่ยเสน่ห์แรงไปน่ะ
-
มีลางว่าจะบู๊ระห่ำ ชิงตัวประกัน :katai5:
:กอด1:
-
ทะแม่งๆ ว่าจะต้องปวดตับกันอีกหลายตอนเลยทีเดียว :ling1:
-
เข้ามารอเสี่ยโปรดกับน้องปลื้ม
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
ปลื้มระวังตัวด้วย
-
มารออออออ
-
อีเดย์ นี่แกจะเล่นใช่มะ !!!!!!!!!! :z6: :z6: :z6: :z6:
-
เพิ่งได้มีโอกาสอ่านเรื่องนี้
คือนี่อ่านแบบรวดเดียวจบ (ถึงขั้นไม่หลับไม่นอนและอู้งาน...อุ๊ป)
ตอนแรกๆอ่านแล้วขัดใจเฮียโปรดมากกกกกกกก...ย้ำว่ามากกกก...คนอะไรจะซึนขนาดนั้น
อ่านมาตอนหลังๆ เลยได้มาเห็นด้วยกับเท็น ปลื้มตามใจเฮียมากไปนะ ยอมมากไป และคิดลบกับตัวเองมากไป
คืออาจจะเป็นเพราะบุคลิกและนิสัยของปลื้มเป็นอย่างนั้น แต่มันก็ทำให้กลายเป็นปัญหาจริงๆ (ไม่ต้องไปพูดถึงนิสัยเด็กโดนสปอยและโลกหมุนรอบฉัน ของอาเฮียโปรดเลย นี่ก็สุดๆจริงๆ)
พอเกิดเรื่องและปลื้มได้มาเจอเท็นเลยทำให้ ปลื้มโตขึ้น...ดีใจกับน้องจริงๆ
ชีวิตมันต้องมีปัญหาเข้ามาเนอะ เราจะได้โตขึ้น
แต่....ใครเอาคุณน้องเดย์ไปเก็บด่วนนนนน....ฮึ้ยยยยยยย
ขอบคุณคนเขียนที่เขียนเรื่องดีๆแบบนี้มาให้ได้อ่านกันนะคะ ชอบมากจริงๆค่ะ
-
ที่แท้เดย์ก็รักเสี่ยนี่เอง
ปลื้มโทรบอกเสี่ยหน่อยก็ดีนะลูก
-
เมื่อไหร่น้า ปลื้มกับเสี่ยโปรดจะหมดเคราะห์กรรมสักที
เดี๋ยวคนนั้น คนนี้ เฮ้อ เป็นกำลังใจให้นะ :mew3:
แล้วว่าแต่ว่า เสี่ยโปรดเป็นหมออะไรหรือคะ...........
-
โปรด ปลื้ม จะมามั๊ยนะวันนี้ :m22: มาปูที่นอนรอละนะ :a12:
-
มารอ มาโปรด
-
มารอพี่โปรดค่ะ
-
ฉันรอเธออยู่นะ
-
ไม่มาหรอคะคืนนี้ :sad4:
-
Come to Cheer up P'Proad and hope N'Day will get better as soon na ka
Bet writer do not cruel with N'Day cause he is very pityful, please
-
ไม่มาหรอวันนี้ ตอบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบ
-
อยู่หนายยยยยยย
กรีดร้องงงงงงงง
:z3:
กรีดหน้าาาาาาาา
:katai1:
-
:mew4:
-
เสี่ยยยยยยยโปรดดด หายยยยยย
:mew4:
-
รอฉันรอเธออยู่ :ling1:
-
มารอด้วยคน ! ไม่ได้อ่านมาโปรดสักวัน เหมือนจะลงแดงตาย อ๊ากกกกก :katai1:
-
ตอนที่ 41
“ปลื้ม นี่น้องไปเชื่ออะไรกับครั้งสุดท้ายของคนอย่างมัน เดี๋ยวก็ต้องมีมาอีก ไม่ต้องไปหรอก ถ้ามันบอกจะย้ายที่เรียนเมื่อไหร่ค่อยไป -_-”
นั่นปะไร เสี่ยแกไม่ให้ไปจริงๆ แค่ผมเอ่ยปากว่าจะไปกินข้าวกับน้องรหัสหลังสอบเสร็จ ยังไม่ได้บอกสถานที่หรือเวลานัดที่แน่นอน เสี่ยโปรดก็โพล่งมาเลยว่า โนเวย์ =_=;
“มันจะโหดร้ายไปมั้ยเนี่ย ยังไงก็น้องรหัสผมนะ”
“น้องรหัสแล้วไง นี่ว่าที่แฟน จะฟังใคร -_-;”
ผมล่ะเครียดจริงๆ เป็นไปได้ก็ไม่อยากขัดใจพี่โปรดนะ แต่ก็รับปากกับทางนั้นไว้แล้ว ให้ทำไงเล่า พรุ่งนี้ก็สอบเสร็จแล้ว ส่วนพี่โปรดสอบเสร็จวันเดียวกันแต่เวลาไม่พร้อมกัน ผมสอบเสร็จบ่ายสอง แต่พี่โปรดสอบเสร็จหกโมงเย็น นัดเดย์ไว้สี่โมง ขอเลื่อนน้องก็ไม่ยอมเหมือนรู้ว่าพี่โปรดจะไปด้วยเลยไม่ยอมเปลี่ยนเวลา ผมกับพี่โปรดเลยตกลงกันไม่ได้อยู่นี่ไง เพราะถ้าผมไปพี่โปรดเขาจะไปด้วย แล้วถ้าพี่โปรดไม่ได้ไปด้วย ผมก็หมดสิทธิ์ไป (วกวนทำไม)
“เสี่ยยยยย”
“โนๆๆๆ ไม่ต้องมาอ้อน แล้วก็อยู่นิ่งๆ ด้วย ดิ้นดุ้กดิ้กไปมาอยู่ได้ มัดไม่ถนัดนะ -_-”
พี่โปรดผลักหัวผมเบาๆ มือก็พยายามมัดผมหน้าให้ หลังจากที่ผมเดินหาที่คาดผมทั่วห้องแล้วก็ไม่เจอ พี่โปรดเลยสละยางรัดถุงบัวลอยไข่หวานของเขาเอามามัดให้ แต่เอาจริงๆ นะ ไอ้ยางนี่มัดแน่นดีก็จริงแต่ตอนแกะออกนี่มันเจ็บแบบไม่ต้องแอคติ้งเองเลยอ่ะ
แต่ชอบ...เวลาเห็นหน้าพี่โปรดที่กำลังตั้งใจมัดผมให้ ถึงมือจะหนักไปบ้างแต่ก็ชอบมากเลยไม่อยากโวยวาย ยอมเจ็บ T_T
นั่งนิ่งๆ ให้พี่โปรดมัดผมหน้าให้จนเสร็จ เขามองผลงานตัวเองพลางอมยิ้มก่อนจะก้มลงมาจูบที่หน้าผากผมหนึ่งที
“เปิดเหม่งแล้วน่ารักว่ะ”
“อ๋อเหรอ -///-”
“ครับ ^^ อ่านหนังสือได้ละ สอบไม่ผ่านพี่เท็นของปลื้มได้กินหัวแน่”
“อย่าเอ่ยชื่อนั้นนนน”
ตอนนี้สำหรับผมชื่อพี่เท็นกลายเป็นคำต้องห้ามไปแล้ว กลัวว่าถ้ามีใครสักคนพูดชื่อเขาแล้วอีกสักพักเขาจะมาปรากฎตัวอยู่ตรงหน้า จริงๆ นะ เพราะตลอดหลายวันตั้งแต่เริ่มสอบไฟนอล เขาตามหลอกหลอนผมไม่หยุด เห็นผมว่างไม่ได้เลย ต้องจี้ให้อ่านข้อสอบที่เขาเก็งให้ นั่งกดดัน นั่งถาม ตอบไม่ได้ก็โดนดีดหู T_T เขาบอกว่าให้คุ้มค่ากับที่เขาถ่างตานอนดึกนั่งระลึกความทรงจำแล้วเขียนมันออกมาให้ผม ความจริงพี่เขาแค่จะเอาคืนที่พี่เมลจับไอ้เจคไปเป็นตัวประกันมากกว่า แล้วก็ไม่กล้าหือกับพี่เมลไงเลยมาทำร้ายผมเนี่ย
“พี่ไม่ไปติวกับเพื่อนจะดีเหรอ มานั่งอ่านกับผมจะรู้เรื่องป่ะเนี่ย”
พี่โปรดมาเก็บตัวอ่านหนังสือกับผมตั้งแต่ก่อนเริ่มสอบวิชาแรก ตื่นเช้ามาก็ไปสอบด้วยกัน เขาเก็บเสื้อผ้าใส่เป้มาอยู่ห้องผมนี่แหละครับ แต่เขาก็นอนที่โซฟานะ ไม่ได้มีสิทธิ์เข้าไปนอนในห้องนอนของผมแต่อย่างใด ความจริงก็ทำท่าอยากจะเข้าไปหลายครั้งเหมือนกัน แต่ผมบอกไว้แล้วว่าถ้าล้ำเส้นเข้ามาผมจะไล่กลับห้องทันที
“เออน่า สบายมาก”
“ให้มันจริงเถอะ”
พี่โปรดหันมายิ้ม ก่อนจะขยับเข้ามาจูบที่ริมฝีปากผมแค่ไม่กี่วินาทีก็ผละออกไป
“จริงครับ กำลังใจดีไง สมองแล่น”
“เออนะ ถนัดตลอดเรื่องแทะๆ เล็มๆ เนี่ย”
“มากกว่าแทะเล็มก็ถนัดนะ ^^”
“-///- รู้แล้ว”
“โห...จำได้ด้วย”
“อะไร จำอะไร พูดดีๆ”
“หึหึ”
“ไม่คุยแล้ว -*- โมโห”
ถึงอย่างนั้นพี่โปรดก็ไม่หยุดหัวเราะ ผมเลยเลิกสนใจเขาหันกลับมาสนใจตัวหนังสือของพี่เท็นที่ถ้าดูผ่านตาแล้วจะนึกหน้าหรือบุคลิกของคนเขียนไม่ออกเลย ตัวใหญ่ไก่เขี่ยแบบอ่านไม่ค่อยรู้เรื่องอะไรประมาณนั้น ผมเลยต้องนั่งแกะเพื่อแปลอีกรอบ ลำบากนะไม่ใช่ไม่ลำบาก -O-;
นั่งอ่านหนังสือกันจนถึงสองทุ่ม ก็ต้องยอมรับความจริงว่าอ่านมากกว่านี้ไม่ได้แล้ว ผมเลยลุกขึ้น เดินไปหาผ้าเย็นในตู้เย็นเล็กมาสองผืน ยื่นให้คนที่นั่งอยู่กับพื้น หลังพิงโซฟา หน้าหล่อเหลาเงยขึ้นมองเพดาน แต่มือไม่ยอมขยับมารับของที่ผมยื่นให้ ก็เลยต้องบริการเขาหน่อย
“พี่ หิวยัง”
“อืม ลงไปหาอะไรกินกันเถอะ”
“แต่ดึกแล้วนะ จะดีเหรอ”
ผมก็ยังกลัวและระแวงอยู่บ้าง ต่อให้ช่วงนี้จะไม่มีจดหมายบ้าๆ นั่นกับโทรศัพท์แปลกๆ แล้วก็เถอะ แต่มันก็ยังไม่คลายความกังวลอยู่ดีเพราะผมยังไม่รู้ตัวคนทำ ไม่รู้ว่าเลิกคิดไปแล้วจริงๆ หรือกำลังรออะไรอยู่รึเปล่าถึงได้เงียบไปอย่างนี้
พี่โปรดบอกว่าน้องส้มกับน้องเดย์ไม่น่าไว้ใจ ให้ผมอยู่ให้ห่างไว้ น้องส้มผมยังพอเข้าใจ แต่น้องเดย์นี่...บอกตรงๆ ว่าไม่เข้าใจ =_=; พี่เท็นเลยตัดบทว่าเรื่องนี้ผมไม่ต้องยุ่ง ปล่อยให้พวกเขาจัดการกันเอง ให้ผมคอยระวังตัวก็พอ
“เออน่า อยู่กับพี่ใครจะกล้า”
ผมก็คิดงั้น ตีนเบอร์สี่สิบของพี่โปรดกระทืบใครเต็มแรงทีก็คงมีกระอั่กเลือดอ่ะ =O=;
“งั้นกินก๋วยเตี๋ยวกันนะ ผมอยากกิน”
“แต่พี่อยากกินคะน้าหมูกรอบ”
“-*- งั้นไปคนละร้าน”
“ไม่”
“เป่ายิ้งฉุบละกัน -*-”
“ปัญญาอ่อน”
แต่พอผมพูดยันยีเยา พี่โปรดก็เตรียมมือทันที =_=; ถามจริง พักนี้พี่ไหวป่ะ สติอ่ะ?
“ฉุบ!”
“เยสสสสสสสสสสสส!!”
ผมร้องอย่างดีใจก่อนจะชูค้อนส่ายไปมาตรงหน้าพี่โปรดที่ได้แต่ขมวดคิ้วมองหน้าผม
“น้องออกช้า เอาใหม่ดิ๊”
“พี่ออกก่อนทำไมอ่ะ”
“ไม่รู้เว้ย เป่าใหม่”
“โห้ย ขี้แพ้ชวนตี”
เอาเถอะ ตามใจเขาหน่อย เสี่ยเขาไม่อยากเสียหน้าแค่เพราะว่าเป่ายิงฉุบแพ้ผม หึหึ แต่เป่ากี่ทีก็แพ้ครับ เอาจริงๆ นี่เป็นอีกเรื่องที่พี่ไม่มีสกิลเลยใช่ป่ะ? เพราะมือเขาใหญ่ด้วยนั่นแหละถึงสังเกตเห็นง่ายหน่อย ยิ่งตอนนี้ผมใส่แว่นนะ เห็นชัดอย่างกะภาพสโลว์
“ปลื้มโกงพี่”
“ไม่ได้โกง พอเลยๆ ไปกินก๋วยเตี๋ยวซะดีๆ”
“เพราะรักหรอกถึงยอม”
“ไม่เกี่ยวกับรักเลย พี่แพ้ผมต่างหาก หาโอกาสหยอดตลอดเลยนะ ว่างๆ บอกพี่เท็นพาไปหยอดข้าวโพดช่วยป้าเนียมที่พะเยาดีมั้ยเนี่ย”
“-*- พะเยาอากาศดีพี่ก็อยากไป เคยไปตอนเข้าค่าย แต่ไปกับน้องเท็นพี่ไม่ไป”
“ฮ่าๆๆๆ ผมจะฟ้องพี่เท็น
“ฟ้องไปสิ น้องเท็นเขาเข้าใจ เขารู้อยู่แล้วว่าพี่อยากไปกับปลื้ม ^^”
“อ๋อออเหรอออออออ โอ้ยยยย”
พี่โปรดนี่ชอบดึงแก้มผมอยู่เรื่อย แรงเขาเขาก็คิดว่ามันเบาไง แต่คิดถึงขนาดตัวเขากับตัวผมสิ =_=; ดึงเบาๆ นั่นหมายถึงผมเจ็บระดับปานกลางเลยนะ
“นิสัยไม่ดี ไปไกลๆ ผมเลยนะ ห้ามมาอยู่ใกล้ผม”
“พี่ไม่อยู่จริงๆ แล้วปลื้มจะเหงา”
“ไม่มีทาง”
“ครับ รู้แล้วว่าน้องเก่ง ไม่มีพี่ก็อยู่ได้”
พี่โปรดกำลังยิ้ม แต่ผมไม่ชอบเลยที่เขาพูดแบบนี้ ผมสอดมือเข้าไปกอดแขนเขาไว้ พี่โปรดหัวเราะเบาๆ แล้วยกมือขึ้นลูบหัวผม
“ไม่ใช่ซะหน่อย อย่าพูดแบบนี้สิ ผมรู้สึกไม่ดีเลย”
“โอเค ไม่พูดแล้ว ไปกินก๋วยเตี่ยวกันเถอะ”
“ครับ”
.
.
.
“พี่ปลื้ม ทำไมล่ะครับ ก็เรานัดกันไว้แล้ว”
ผมส่งข้อความไปบอกยกเลิกนัดกับน้องเดย์ตั้งแต่บ่ายสามโมงแล้ว แต่เหมือนน้องไม่เข้าใจเอาซะเลยว่าผมพิมพ์บอกอะไรไป
“เสี่ยโปรดอีกแล้วเหรอครับ เขาไม่ยอมให้พี่ไปกินข้าวกับผม พี่ก็จะไม่ไปอย่างนั้นเหรอ ทำไมเป็นคนแบบนี้ล่ะครับ พี่นัดกับผมไว้แล้ว ทำไมถึงได้ยกเลิกง่ายๆ ความรู้สึกผมไม่มีความหมายอะไรเลยรึไง”
“ไปคุยกันที่อื่นเถอะครับ”
ผมจำเป็นต้องตัดบทแล้วรีบเดินนำเดย์ออกมาจากโรงอาหารคณะที่ตอนนี้มีคนมองตามมาไม่น้อยเลย เพราะเดย์ขึ้นเสียงใส่ด้วยความไม่พอใจและผมก็รู้สึกผิดจริงๆ ถึงได้อยากหาที่เงียบๆ คุย เพื่อจะได้ไม่มีใครเข้ามารบกวน
เดินมาจนถึงบ่อปลาของคณะเกษตรฯ เพราะเป็นที่ที่เดียวที่ผมคิดออก เดย์เดินตามมาเงียบๆ โดยไม่ปริปากคุยกับผมสักคำ จนเมื่อผมหยุดเดินและหันหน้ามาเผชิญกับน้องรหัสตัวเอง...เท่านั้น ปลายมีดแหลมคมก็อยู่ห่างจากคอแค่ไม่กี่มิลลิเมตร
“ไม่ต้องพูด ผมไม่อยากได้ยินเสียงคุณตอนนี้ มากับผม”
ไม่ได้พยักหน้าหรือเปล่งเสียงอะไรออกไป ผมนิ่งค้างอย่างคนที่ทำอะไรไม่ถูก เหงื่อเริ่มผุดพรายออกมากลางหลังด้วยความตกใจ สายตาเหลือบมองของมีคมแล้วก็อยากจะร้องตะโกนให้สุดเสียงเพื่อให้ใครสักคนได้ยินแต่ระยะห่างของมันกับผิวเนื้อตรงลำคอของผมก็ใกล้มากเหลือเกิน...ถ้าแค่ผมร้องออกไป มีดคมปลาบด้ามนี้คงแทงทะลุต้นคอของผมเป็นแน่
“มาครับพี่ปลื้ม เป็นเด็กดีอย่างที่พี่ชอบทำต่อหน้าเสี่ยโปรดสิครับ”
แค่รอยยิ้มพิกลที่ปรากฎให้เห็นก็ทำให้ใบหน้าของเดย์ต่างไปจากทุกที
ผมควรจะทำยังไง มือถือของผมอยู่ที่ไหน ทำไมเวลาสำคัญแบบนี้ผมกลับไม่มีมันติดตัว ทำไมผมมันเป็นไอ้บื้อที่ลืมของสำคัญในเวลาอย่างนี้ไปได้...มีอะไรที่พอทำได้บ้าง ถ้าผมวิ่งไปตอนนี้เดย์จะทำยังไง พอมีทางไหนที่จะทำให้ผมสู้กับคนตัวใหญ่กว่าผมได้บ้าง...
“ขึ้นไปครับพี่ปลื้ม ไม่มีพระเอกขี่ม้าขาวมาช่วยพี่หรอกครับ ไม่ต้องรอ แต่ถ้าอยากลองหนีเองก็ได้นะครับ ลูกน้องผมยิงปืนแม่น มีที่เก็บเสียงเตรียมมาด้วย ^^”
“ต้องการอะไร”
“ผมไม่จำเป็นต้องบอกพี่นี่ครับ”
“บ้าไปแล้วเหรอครับ”
คำถามของผมเรียกเอามือของเดย์บีบเข้าที่คาง ผมเจ็บเหมือนกรามกำลังจะแหลก แต่ก็ทำได้แค่อดทน
“ผมไม่ได้บ้า! ขึ้นรถ!”
ผมอยากจะยื้อเวลาให้นานกว่านี้ เพราะผมรู้ว่าถ้าขึ้นรถไปแล้วจะไม่มีใครรู้เลยว่าผมหายไปไหน ใครจะคิดว่าเดย์จะทำอะไรอย่างนี้...ไม่เลย...คงไม่มีใครคิด เพราะแม้แต่ผมก็ยังคิดไม่ถึง
ผมถูกพามาที่คอนโดแห่งหนึ่งแถวชานเมือง จำเส้นทางได้ว่ามายังไงเพราะเดย์ไม่ได้เอาผ้ามาผูกตาผมไว้ เหมือนจะมั่นใจเหลือเกินว่าผมคงไม่มีทางติดต่อขอความช่วยเหลือกับใครได้...หรือไม่...ก็มั่นใจว่าผมคงไม่รอดกลับไปพาตำรวจมาจับน้องได้แน่ๆ
“บอกเหตุผลกับผมได้มั้ยครับ ว่าทำไปทำไม”
สติเป็นสิ่งจำเป็นสำหรับตอนนี้ ถึงผมจะยังไม่รู้ว่าชีวิตจะเป็นยังไงต่อ แต่อย่างน้อยก็ขอรู้เหตุผลที่น้องทำแบบนี้สักข้อก็ยังดี
“คนใกล้ตาย...จะรู้ไปทำไมล่ะครับ รู้ไปก็ไม่เกิดประโยชน์อะไร”
แม้ว่าเดย์จะไม่ยอมบอกเหตุผล แต่เมื่อได้ย่างเท้าเข้ามาในอาณาเขตของห้องชุดชั้นบนสุดของคอนโดมิเนียมแห่งนี้ผมก็ได้รู้...
นี่มัน...คงไม่ใช่อย่างที่ผมคิดใช่ไหม
ห้องที่มองไปทางไหนก็เห็นพี่โปรดส่งยิ้มมาให้ ถูกพาเข้ามาในส่วนของห้องนอนก็ยิ่งไปกันใหญ่ ผนังด้านข้างทำวอลเปเปอร์เป็นรูปพี่โปรดตอนกำลังนั่งเหยียดขา สายตาจ้องมองอะไรสักอย่าง เสื้อที่ใส่คือตัวเดียวกับที่ใช้ไปออกค่ายเป็นประจำ รอยยิ้มที่แม้แต่มองด้านข้างก็ยังไม่อาจละสายตาได้ ...แล้วนั่นก็รูปขนาดเท่าตัวพี่โปรด วัดความสูงแล้วคงสูงเท่ากับพี่โปรดพอดิบพอดี ผ้าปูที่นอน ปลอกหมอน ผ้าห่ม ข้าวของเครื่องใช้แทบทุกอย่างต้องมีรูปของพี่โปรดสกรีนติด เว้นแต่พรมเช็ดเท้าที่เป็นรูปผม เหมือนเป็นของแปลกปลอมในห้องนี้แต่ก็ผ่านการใช้งานมากที่สุดด้วย อีกมุมเป็นรูปผมที่ถูกกรีดด้วยคัตเตอร์จนมองไม่ออกว่าเป็นรูปใคร แต่ผมมองออกเพราะคนในรูปข้างๆ คือคุณเฟรน =_=;
ถ้าถามผมตอนนี้ว่ารู้สึกยังไง ตอบเลยว่าพูดไม่ออกบอกไม่ถูก เดย์ไม่ได้ชอบผมอย่างที่เข้าใจ ไม่ได้ตื้อเพราะอยากได้รับความรักจากผมอย่างที่ผมคิด แต่กลับเป็น...พี่โปรดต่างหากที่เดย์ต้องการ เหมือนมีใครสักคนต่อยเข้าที่ขมับผมแรงๆ จนมึน เรียบเรียงและจับต้นชนปลายไม่ถูก ผมไม่ได้รู้สึกเสียใจ เสียดายอะไรทั้งสิ้น แต่รู้สึกเหมือนกับว่านี่เป็นแค่มุกตลกที่มีคนแกล้งอำ เดี๋ยวก็คงมีใครสักคนออกมาแล้วบอกกับผมว่ามันเป็นเรื่องขำขัน
แต่รอจนแล้วจนรอดก็ยังไม่มีใครนอกจากเดย์ที่ยืนชื่นชมกับรูปภาพขนาดเท่าตัวจริงของพี่โปรด ใบหน้าแนบชิดอยู่กับรูปนั้น ริมฝีปากพรมจูบไปทั่วใบหน้าของพี่โปรด ถึงจะเป็นรูปภาพแต่เห็นเดย์ทำอย่างนั้นแล้วผมก็รู้สึกไม่ดีจริงๆ และทำให้ความกลัวยิ่งเพิ่มขึ้นมาอีกเมื่อการกระทำของคนตรงหน้ายืนยันเหตุผลของเดย์ชัดแล้วว่า...ทำไปทำไม
“ดูสิครับพี่ปลื้ม...ดูเขาสิ” เดย์ยิ้มพลางผายมือออกกว้าง หมุนรอบตัวแล้วมองมาทางผมที่ถูกลูกน้องขนาดตัวเกือบสองเท่าของผมจับแขนไว้ทั้งสองข้าง
“มีใครยิ้มได้อย่างนี้บ้าง มีใครสมบูรณ์แบบได้อย่างนี้บ้าง! ไม่มีอีกแล้ว! ตั้งแต่ผมได้เจอเขา ผมก็คิดมาตลอดว่าเขาต้องไม่ใช่มนุษย์ธรรมดาแน่ๆ มีตัวตนแต่ก็สัมผัสไม่ได้ มีอยู่จริงแต่ก็เอื้อมไปไม่ถึง ผมมีความสุขที่ได้คิดแบบนั้น มีความสุขทั้งๆ ที่บางทีก็เจ็บตรงนี้” เดย์ยกมือขึ้นทาบตรงอกซ้าย จ้องมองไปยังรอยยิ้มของพี่โปรดอย่างเลื่อนลอย ก่อนแววตาแข็งกร้าวจะจ้องเขม็งมาทางผม “ถึงอย่างนั้นมันก็คือความสุขของผม! แต่เพราะพี่ เพราะพี่ทำให้ทุกอย่างมันเพี้ยนไป”
ผมจ้องมองความผิดปกติตรงหน้าอย่างไม่เชื่อสายตา วิกลจริตผมรู้ว่าเป็นยังไงแต่ไม่เคยได้เห็นกับตา ครั้งนี้เป็นครั้งแรกและอาจจะเป็นครั้งสุดท้ายของผม แต่...ผมก็บอกไม่ถูกจริงๆ ว่ารู้สึกยังไง สงสารหรือสมเพชเวทนาก็แยกไม่ออก
“พี่มาโปรดของผม เขาคือคนที่ไม่ว่าใครก็ห้ามแตะต้อง แล้วพี่ล่ะเป็นใคร ก้าวข้ามเส้นที่ผมขีดไว้ไปได้ยังไง ผมเฝ้าถามตัวเองอยู่ทุกวันว่าพี่มีอะไรดี ทำไมถึงได้สำคัญตัวเองนัก พี่มาโปรดควรแล้วเหรอที่จะต้องมีพี่ แต่คำตอบของผมก็มีแต่คำว่า ไม่ พี่น่ะ...ไม่จำเป็นต้องมีหรอก”
“ไม่ว่าเหตุผลของคุณคืออะไร คุณก็ไม่มีสิทธิ์มาตัดสินเรื่องของคนอื่น สำหรับเรื่องของผมกับพี่โปรดคุณก็คือคนนอก คนที่ไม่รู้อะไรเลยแล้วยังใช้สิทธิ์ทั้งๆ ที่ไม่มีสิทธิ์”
“ผมมี! ทำไมจะไม่มี! ในโลกนี้ไม่มีใครรักพี่มาโปรดได้เท่าผมอีกแล้ว!”
ผมอยากจะหัวเราะออกมาให้ดังๆ นี่เหรอคือคนที่รักพี่โปรด ผมเห็นแต่คนที่กำลังตะโกนบอกรักตัวเองอยู่ลั่นห้อง
“ผมไม่รู้หรอกนะว่าความรักของคุณมันมีมากขนาดไหน และก็ไม่อยากสนใจเอาความรักของผมไปแข่งกับคุณ แต่ที่ผมรู้...สุดท้ายแล้วคุณก็ไม่ได้ทำเพื่อคนที่คุณรักหรอก”
เพียะะะะะะ!!!!
ทั้งชาทั้งปวดที่แก้มแต่ผมก็ไม่ได้ปริปากร้องอะไรออกมา ผมเกลียดการทำตัวอ่อนแอต่อหน้าศัตรู เกลียดร่างกายที่ผอมและไร้แรงต่อสู้ของตัวเอง ถ้ามีแรงมากกว่านี้...ผมคงทำอะไรได้อย่างใจคิด อย่างเช่น ต่อยปากไอ้เหี้ยตรงหน้านี่สักหมัดสองหมัด แต่เพราะโดนล็อคแขนไว้เลยทำได้แค่คิด
“คุณมาทีหลัง คุณจะมารู้อะไรกับเรื่องของพวกผม เราเจออะไรกันมาบ้าง ต้องเจ็บปวดกันมาแค่ไหน คุณไม่รู้หรอก คุณเห็นแต่ความต้องการของตัวเองโดยไม่ยอมมองเลยว่าคนอื่นเขาก็ลำบากมามากไม่แพ้คุณ ทั้งๆ ที่พวกผมไม่เคยไปทำอะไรให้เลย ทำไมถึงทำแบบนี้ ผมเกลียดคุณจริงๆ ต่อให้ผมตาย ผมก็จะตามสาปแช่งคุณไปทุกๆ ชาติ”
ผมไม่ให้อภัยหรอก ผมไม่ได้โลกสวยขนาดจะเวทนาใคร อ้างความชอบของตัวเองแล้วทำร้ายคนอื่นได้งั้นเหรอ อ้างว่ารักพี่โปรดมากแล้วจะฆ่าผมได้งั้นเหรอ แล้วผมทำผิดอะไร ผมไม่เคยไปทำอะไรให้เขาเลย มีแต่เขาที่มาสร้างความรำคาญใจให้ มีแต่เขาที่คิดไปเองและกระทำเองอยู่ฝ่ายเดียว แล้วชีวิตทั้งชีวิตของผมต้องมาจบแค่ตรงนี้ แค่เพราะไอ้บ้าคนหนึ่ง ผมมีความฝันที่ยังไม่ได้ทำ มีอีกหลายเรื่องที่ยังไม่ได้พูดกับพี่โปรด แล้วคนรอบข้างผมพวกเขาจะต้องโศกเศร้าแค่ไหน ทั้งพ่อ แม่ พี่ยินดี พวกพี่ๆ เพื่อนๆ ของผม...
ผมเกลียดคนแบบนี้จริงๆ
โครม! โครม! โครม! ผลั่วะะะะะะะะ!
“เท็น นี่เรียกว่าบุกรุกแล้วนะ” เสียงพี่เมลดังมาแต่ไกล
“กูไม่ได้ทำ ไอ้พี่โปรดมันทำ อึ่ยยย ไอ้เหี้ยยย นี่ห้องเหี้ยไรวะเนี่ย มีแต่รูปเหี้ยเต็มไปหมด”
“ปลื้ม!! ปลื้มอยู่ไหน!”
ไม่รู้ทำไม แค่ได้ยินเสียงนี้ น้ำตาผมก็ค่อยๆ ไหลออกมา มันเหมือนกับว่า...ผมจะปลอดภัย ดีใจจนพูดไม่ออกเมื่อรู้ว่าพี่โปรดอยู่ใกล้ๆ
“พี่โปรด...” เสียงเดย์กระซิบเบาๆ
ไม่ทันที่ใครจะได้ขยับตัว ประตูห้องนอนก็ถูกพังโครมเข้ามา พี่โปรดยืนอยู่ตรงนั้น ใบหน้าหล่อเหลาขึ้นสีแดงจางๆ ตาแดงก่ำ ดูโกรธจัดอย่างที่ผมไม่เคยเห็นที่ไหนมาก่อน
ผมร้องห้ามไม่ทันเมื่อพี่โปรดสาวเท้ายาวๆ ไปที่เดย์แล้วต่อยด้วยหมัดหนักๆ จนเดย์ล้มคว่ำไป คนที่จับตัวผมอยู่รีบเข้าไปช่วยพยุงเจ้านายทันที
“พี่....”
“ห้ามเรียกชื่อกู! อย่าแม้แต่จะพูดออกมา!” พี่โปรดชี้หน้าเดย์ ทำท่าจะกระทืบซ้ำอีกแต่ลูกน้องของเดย์ไหวตัวทัน กันเท้าของพี่โปรดไว้ก่อนจะลุกขึ้นมาเผชิญหน้า ความสูงที่ไล่เลี่ยกันทำให้ผมเดาไม่ออกเลยว่าใครเสียเปรียบใคร อยากเข้าไปห้ามพี่โปรด แล้วออกไปจากที่แห่งนี้กันเสียที แต่สถานการณ์เริ่มแย่แล้ว
“อย่าแตะพี่โปรด ฆ่าไอ้เหี้ยนั่น ฆ่าไอ้เหี้ยนั่น ใครขวางฆ่าให้หมด แต่ห้ามยุ่งกับพี่โปรด!!!” เสียงของเดย์แผดสูงขึ้น เริ่มหาสิ่งของใกล้มือขว้างออกมาสะเปะสะปะ พี่เท็นหลบได้เกือบทุกอย่าง โดนหนังสือเข้ากลางหลังบ้างแต่ก็ยังฝ่ามาหาผมที่หลบอยู่ข้างเตียง เพราะของบางอย่างที่เดย์ขว้างมาถ้าโดนเข้าไปก็มีสิทธิ์ดับได้เหมือนกัน พี่โปรดกำลังปล้ำกับคนที่ตัวสูงที่สุดอยู่อีกฟาก เป็นมวยถูกคู่ที่กินกันไม่ลง ล้มกันไม่ได้
ผลั่วะะะะะ! พลั่กกกก!
เห็นเลือดสดๆ ไหลออกจากขมับของพี่เมลแล้วผมก็ยิ่งใจเสีย พี่เท็นขบกรามตัวเองแน่น บีบแขนผมจนเจ็บ
“เท็น พาน้องออกไป! เดี๋ยวกูตามไป พวกมันมีปืนนะ! เร็วๆ”
“ก็รู้ว่าพวกมันมีปืนแล้วมึงจะโง่อยู่ทำไม ไปด้วยกันสิวะ ไอ้เหี้ย ข้างหลัง!”
ผลั่วะะะะะะ!
พี่เมลโดนปืนฟาดที่ศีรษะอย่างแรงจนล้มลงกับพื้น พี่เท็นปล่อยมือผมทันที ก่อนจะลากเก้าอี้ตัวใกล้ๆ ยกขึ้นฟาดไอ้ยักษ์นั่นแรงๆ เสียงดังพลั่กอย่างน่ากลัวดังขึ้น แต่เหมือนพี่เท็นสติแตกไปแล้ว เขาฟาดซ้ำๆ จนเก้าอี้ใช้การไม่ได้ เหลือแต่ขาเก้าอี้แต่ก็ยังใช้แค่ส่วนนั้นฟาดร่างที่ล้มไม่ได้สติไปแล้วซ้ำๆ ผมรีบเข้าไปหาพี่เมลที่พยายามลุกขึ้นมาด้วยท่าทางมึนๆ เลือดไหลอาบไปครึ่งหน้า
“ไอ้พวกนั้นเมื่อไหร่จะมา กูเกลียดการจราจรกรุงเทพ กว่าจะมาได้คงตายห่ากันไปหมดแล้ว ไอ้พี่โปรด คนนั้นมึงจัด อย่าให้มันมาล่อหัวกูข้างหลัง ส่วนมึงเข้ามาตัวๆ กับกูเลยไอ้เดย์ เข้ามา!”
ผมไม่อยากให้พี่เท็นทำอย่างนั้นเลย อยากให้เรื่องจบได้แล้ว ไม่อยากให้ใครเจ็บไปมากกว่านี้ ทำไมต้องมาเจ็บตัวเพราะความไร้สติของคนอื่นด้วย พวกเราไม่ได้ทำอะไรผิดเลยนะ...ทำไมต้องโดนแบบนี้ด้วย
ผมรีบใช้แขนเสื้อตัวเองเช็ดเลือดให้พี่เมลที่ตอนนี้เลือดยังไม่หยุดไหล มุมปากก็บวมช้ำ เพราะพี่ไม่ได้ถูกเลี้ยงดูมาเพื่อต่อสู้กับใคร ถึงได้มีสภาพแย่อย่างนี้
“อย่ามาขวางนะ! พวกแกจะมารู้อะไร คนอย่างพวกแก ตายไปให้หมด พวกตัวมาร ออกไปนะ!! อย่ามายุ่งกับโลกของผม พี่โปรด...พี่โปรดช่วยผมด้วย!”
มีดในมือที่สั่นเทานั้นทำให้ผมกลัว กลัวว่ามันจะไปโดนใครเข้า กลัวว่าคนที่กำลังร้องไห้จนขาดสตินั้นจะทำอะไรลงไปโดยไม่รู้ตัว ผมกลัวเหลือเกิน...กลัวว่าคนที่ผมรักทุกคนจะได้รับอันตราย
“พี่โปรด...ได้โปรดช่วยผมด้วย”
ผลั่วะะะะะะะ!
ลูกน้องอีกคนของเดย์ล้มคว่ำไปแล้ว ถึงอย่างนั้นสภาพพี่โปรดก็ดูย่ำแย่เต็มที ย่ำแย่จนผมอยากจะร้องไห้ มีเลือดไหลออกจากศีรษะไม่ต่างจากพี่เมล แต่ที่แย่กว่านั้น ใบหน้าที่เคยหล่อเหลาของพี่โปรดกลับเต็มไปด้วยรอยช้ำ มุมปากมีเลือดไหลออกมาที่คิ้วก็ไม่ต่างกัน
“พี่โปรด...ไม่เอานะ กลับได้แล้วพี่ พอแล้ว” ผมร้องห้ามพี่โปรดที่กำลังจะก้าวเข้าไปใกล้เดย์ เขาไม่เห็นมีดปลายแหลมที่อีกฝ่ายถืออยู่เลยเหรอ ไม่เห็นเลยเหรอว่าอีกฝ่ายขาดสติไปแล้ว ทำไมถึงยังจะเข้าไปใกล้
“ไอ้พี่โปรด เห็นสภาพมันแล้วมึงยังจะตื้บมันลงเหรอวะ กูแม่งสมเพชมันว่ะ”
“ตีงูต้องตีให้ตาย กูไม่อยากจะคิดว่าถ้ามาช้ากว่านี้ ปลื้มจะเป็นยังไง ถ้ากูมาไม่ทัน มันจะเกิดอะไรขึ้นบ้าง”
“พี่โปรด...”
“กูบอกว่าห้ามเรียกชื่อกู! กูขยะแขยง”
“ไม่แล้ว...ไม่เรียกแล้ว ผมขอโทษ อย่าโกรธผมนะ ผมรักพี่นะ อย่าโกรธผมเลย ผมขอโทษ”
ผมเบือนหน้ามองไปอีกทาง เพราะกลัวว่ามองแล้วจะเกิดความสงสารขึ้นมา เสียงที่อ้อนวอนขอความเห็นใจจากคนที่ตัวเองรัก ความเจ็บปวดที่มีอยู่เต็มในน้ำเสียง ความทุรนทุรายแบบนี้...คนๆ หนึ่งทนเข้าไปได้ยังไง...
“ผมขอโทษ อย่าเกลียดผมนะพี่ ผมขอโทษ”
“เดี๋ยวไอ้กิมคงพาตำรวจมาแล้ว ปล่อยไว้อย่างนี้เถอะ ไปหาอะไรมามัดมันไว้ก่อนละกัน เผื่อมันคลั่งอีก ปลื้ม ไปเอาผ้าชุบน้ำมาให้กูหน่อย กูจะปฐมพยาบาลให้ไอ้เมลก่อน ส่วนไอ้พี่โปรด มึงรอไป ลำดับความสำคัญของมึงอยู่สุดท้าย”
ผมเลยลุกขึ้น ปล่อยพี่เมลให้พี่เท็นดูไปพลางๆ กำลังจะเดินตัดห้องไปห้องน้ำที่คงมีผ้าขนหนูอยู่ก็ต้องชะงักเมื่อสายตาเหลือบไปเห็นใครบางคนกำลังพุ่งเข้ามาด้วยความเร็วและปะทะกับร่างผมเต็มๆ จนผมกระเด็นลงมากองกับพื้น เจ็บร้าวไปทั้งหลังเพราะกระแทกกับพื้นแข็งๆ เข้าอย่างแรง เลือดสีสดไหลลงมาเปรอะเสื้อไม่ขาดสาย ผมทำได้เพียงแต่นิ่งค้างอยู่อย่างนั้น ตาเบิกโพลงพร้อมกับเสียงที่หายไปชั่วขณะ ร้องตะโกนอะไรไม่ออก
กว่าจะหาเสียงของตัวเองเจอ...คนที่คร่อมอยู่ข้างบนตัวผมก็ส่งยิ้มเนือยๆ มาให้แล้ว
“ไม่...ไม่... พี่ทำอะไร... ไม่นะ ไม่...ต้องไม่ใช่แบบนี้” มือของผมสั่นจนควบคุมไม่ได้ ยื่นมือออกไป...สัมผัสที่ตรงไหน...มือก็เปรอะไปด้วยสีแดงสด กลิ่นคาวคละคลุ้งแทนที่กลิ่นน้ำหอมที่พี่โปรดใช้ประจำ
เสียงกรีดร้องของเดย์ดังขึ้นลั่นห้องตามด้วยเสียงของพี่เท็นที่พูดอะไรขึ้นมาสักอย่างแต่ผมไม่อาจรับรู้ได้ว่ากำลังพูดอะไร เหมือนเวลากำลังจะหยุดเดิน โลกกำลังจะหยุดหมุน ทุกอย่างนิ่งค้างอยู่แค่ตรงหน้า แค่รอยยิ้มของพี่โปรดที่ผมเห็น
“ร้องไห้ทำไม...พี่ไม่เป็นไร”
ทำไมถึงชอบโกหกผมนัก ทำไมถึงชอบยิ้มเหมือนไม่เป็นอะไร ทั้งๆ ที่เจ็บขนาดนี้ ทำไมพี่ต้องทำแบบนี้ด้วย
“พี่เท็น ผมขอร้อง...ช่วยพี่โปรดด้วย ช่วยพี่โปรดด้วย เลือดไหลไม่หยุดเลย พี่เท็น ช่วยด้วย ใครก็ได้ช่วยพี่โปรดด้วย”
ทำไมถึงเป็นอย่างนี้ ทำไมต้องเอาตัวมารับมีดแทนผม มันไม่เท่เลยนะ พี่ไม่เท่เลย ทำอย่างนี้ผมก็ไม่ให้คะแนนเพิ่มหรอก ไหนว่าจะรอไง ไหนว่ากำลังฝึกกีต้าร์จะเอามาเล่นให้ผมฟัง ไหนว่าอยากไปหาป้าเนียมด้วยกัน พี่ยังไม่ได้ทำเลยสักอย่าง...
เหมือนมีใครสักคนกำลังพยายามดึงมือผมออกจากพี่โปรด
“ปลื้ม ใจเย็นๆ ตั้งสติ รถพยาบาลกำลังมา ใจเย็นๆ ทุกอย่างจะเรียบร้อย ปล่อยพี่โปรดก่อนนะ พี่จะห้ามเลือดให้ก่อน ปลื้มชวนคุยอย่าให้พี่โปรดหลับก็พอ”
เพราะเป็นเสียงของพี่เท็น ผู้ชายที่เคยช่วยชีวิตผมไว้ ผมถึงวางใจปล่อยพี่โปรดให้กับเขา พี่โปรดดูเหนื่อยมาก แรงจะพูดก็แทบจะไม่มี พี่ดูเจ็บมากจริงๆ ผมไม่เคยเห็นพี่ในสภาพอย่างนี้เลย
“หายแล้วไปกินคะน้าหมูกรอบกันนะพี่ ปลื้มจะยอมเป่ายิงฉุบแพ้ก็ได้ อย่าเพิ่งหลับสิ คุยกับปลื้มก่อน”
ผมพยายามบังคับไม่ให้เสียงตัวเองสั่นแล้ว แต่ก็ไม่เป็นผล พี่โปรดแค่ยิ้มให้เท่านั้น บีบมือผมกลับมาเบาๆ
“ปลื้มจะไม่ดื้อแล้ว จะเชื่อฟังทุกอย่างเลย ฮืออออ ทำไมเลือดไม่หยุดเลย”
“พี่กดปากแผลไว้แล้ว ไม่เป็นไร ไม่เป็นไร”
ต่อให้พี่เท็นจะบอกว่าไม่เป็นไร แต่สีหน้าของพี่เท็นก็ไม่ดีเลย เพราะมีดที่ถูกดึงออกไปทำให้ปากแผลที่ช่องท้องกว้างขึ้นกว่าเดิม มีดที่ตอนนี้เปื้อนไปด้วยเลือดและเดย์กำลังกอดไว้แน่นราวกับเป็นสิ่งล้ำค่า
“ปลื้ม...” เสียงของพี่โปรดแผ่วเบา ผมกุมมือเขาไว้แน่น พร้อมกับขยับเข้าไปใกล้
“เป็นเด็กดีนะ...”
“....”
“พี่ขอโทษ”
“....”
“ทำให้ร้องไห้...อีกแล้ว...พี่ขอโทษ...นะ”
“....”
“เด็กขี้แย เอาแต่ร้องไห้”
“....”
“แต่...ไม่เจ็บตรงไหนก็ดีแล้ว”
ทั้งๆ ที่เรา...ต่างก็ยิ้มให้กันได้แล้วแท้ๆ ทำไมถึงต้องเป็นอย่างนี้ หากย้อนเวลาไม่ได้ก็หยุดมันไว้ตรงนี้ก็ได้...หยุดแค่ตรงนี้ แค่ตรงที่ผมได้จับมือกับพี่โปรดไว้แบบนี้ก็พอ
..............................................................To be continue..................................................
เพราะรักมันร้าย :เฮ้อ: มาช้าจริงๆ รู้สึกผิดที่ทำให้ทุกคนต้องรอ แต่อ่านตอนนี้ทวนแล้วรู้สึกว่ามันยังลงไม่ได้ แต่สุดท้ายคือฟิลลิ่งมาแค่นี้ก็ต้องแค่นี้ ต่อให้ลงพรุ่งนี้ก็เท่านี้จริงๆ เอ้า อะไรของเอ็ง
ขอโทษที่มาช้าค่ะ รอกันข้ามวันเลยทีเดียว
เดย์เป็นตัวละครที่น่าสงสารนะ ไม่รู้สิ นางมาแค่ไม่เท่าไหร่ ก็ทำให้รู้สึกแบบ... :katai1:
ไม่ยืดเยื้อค่ะ เดี๋ยวรู้เลยว่าจะจบแบบไหน เพราะนี่มาถึงปากเหวแล้ว :a5:
ตอนท้ายๆ คนเขียนร้องเพราะเผลอเปิดเพลงไปด้วย ซวย ที่มาช้าเพราะเงี้ย :a5:
ติดขัดยังไง อ่านแล้วไม่ได้อารมณ์แจ้งค่ะ จะปรับปรุงให้ดียิ่งๆ ขึ้น เพื่อความมีอรรถรสของทุกท่าน :กอด1: ขอบคุณความคิดเห็นยาวๆ ทุกความคิดเห็น
ปล. มี #มาโปรด ในทวิตด้วย ทั้งคนเขียนติดเองและคนอื่นติด ดีใจจริงๆ ที่มีคนกล่าวถึง ขอบคุณค่ะ ขอบคุณมากๆที่อยู่ด้วยกันมาถึงขนาดนี้ :pig4: รักและห่วงใย :กอด1:
-
เย้ๆๆๆๆ :katai2-1:
-
:กอด1: ในที่สุด
:a5: o22 :sad4: :monkeysad: พี่โปรดอย่าตายนะ ขอร้อง
สิ่งที่กลัวที่สึดคือใจของคนเขียน ชอบทำให้คนอ่านใจหายหรือตายทั้งเป็น :m15:
-
มัน....
ค้าง..................
มาต่อเร็วๆนะคะ แบบว่า อารมณ์มันสะอึกอ่ะ :sad4: :sad4:
-
เย้ๆ มาแล้วๆๆ :impress2:
ค้างๆๆๆๆ อะ :z3:
-
พี่โปรดๆๆๆๆ
-
:sad4: เสี่ยอย่าเป็นรัยน่ะ
-
คิดอยู่ว่าต้องออกมาแนวนี้ แต่คนเขียนก้อทำได้ดีมากค่ะ น้องเดย์ดูโรคจิตมากกกก
แอบกรี๊ดพี่เมลอยู่นะคะ รักพี่โปรด รักน้องปลื้ม
รอตอนหน้านะคะ ^^ คนเขียนก้อสู้ๆนะคะ
-
ถ้าพี่โปรดตายนะ เราจะเอาระเบิดไปปาบ้านคนแต่ง ฮื่อออออออ T^T
พี่โปรดต้องไม่เป็นอะไรนะะะะะะะะะะ TT___TT
-
มาเต็มค่ะตอนนี้
น้ำตาล้วนๆค่ะ T______T เสี่ยต้องรอดนะ
-
มาซะเกือบวันใหม่เลย
:sad5: โอ้โน ไม่น่ะพี่โปรดต้องไม่เป็นไร
-
อารมณ์ประมาณกลียุคแล้ว ลุ้นจนเลือดหยดสุดท้ายค่า
-
:call: :call: :call:
:call: :call: :call:
:call: :call: :call:
:call: :call: :call:
:call: :call: :call:
:call: :call: :call:
:call: :call: :call:
:call: :call: :call:
:call: :call: :call:
:call: :call: :call:
:call: :call: :call:
:call: :call: :call:
:call: :call: :call:
:call: :call: :call:
:call: :call: :call:
:call: :call: :call:
-
ม่ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย อย่าดราม่าตอนจบนะ
คนอ่านใจจะขาด
-
แว๊กกก พี่โปรดแย่แล้ว คนอื่นก็มีสภาพไม่ต่างกันเลย ตอนบรรยายว่าเมลโดนตีหัวเลือดอาบ โอ่ววว ฉันรู้สึกเจ็บปวดดด
โดยปรกติแล้วส่วนมากต่อให้ต้องสู้กับสัตว์ประหลาด ยังไงพวกพระเอกก็ต้องเทพ บางทีก็ถึงขั้นไร้รอยขีดข่วนกันเลยทีเดียว
แต่แบบนี้โอเคเลยค่ะ เจ็บแทนเลยอ่ะ ก็นะ สู้กับบอร์ดี้การ์ดที่เขาฝึกกันมาเป็นอาชีพ รอดมาได้แค่นี้ก็ดีแล้ว น่วมกันไป
แล้วก็มาเจ็บปวดหนักกว่าเก่าเอาตอนเสี่ยโดนมีดจิ้ม แงงงงงงง๊ เสี่ยอย่าเป็นอะไรไปนะ ทุกคนยกโทษให้หมดสิ้นแล้ว กลับมาาาก๊อนนน
พอน้องปลื้มพูดถึงประมาณช่วงคะน้าหมูกรอบและหลังจากนั้น รู้สึกอาการคัดจมูกเริ่มมา น้ำตาซึมเล็กน้อย ฮืออออออออ
สำหรับเราแล้วไม่ติดขัดอะไรเลยค่ะ ปกติแล้วฉากแบบนี้เจอบ่อยเลยไม่ค่อยสะเทือน แต่เรื่องนี้คนเขียนเก่งนะ เราแอบน้ำตาซึมอ่ะ ฉันอิน
เฮ้อ คิดเหมือนปลื้มเลย ไม่ได้ทำอะไรแท้ๆแต่ทำไมกลับต้องมาเจออะไรแบบนี้กันนะ
สงสารเดย์ไหม ก็สงสารนะ คือสงสารในส่วนที่ต้องพบเจออะไรเลวร้ายมา (แต่ถ้าพี่โปรดเป็นอะไรไป แกตายแน่นังเด็กเดย์!)
อย่างตอนที่รู้ความจริงเรื่องเดย์ เรากลับไม่ได้อารมณ์พลุ่งพล่านตามด่านางซักห้าย่อหน้ากระดาษอย่างที่ควรจะเป็น
มันกลับรู้สึกอึนๆมึนๆ ไม่รู้จะพิมพ์อะไรดีถึงจะบอกสิ่งที่คิดอยู่ได้ตรงที่สุด
ขอชมน้องปลื้มที่เลือกบอกเสี่ยเรื่องที่นัดกับเดย์ไว้ แถมยังไม่ได้แอบหนีไปพบไปอะไรด้วยนะ น้องปลื้มทำดีมาก
ถึงแม้สุดท้ายจะโดนพาตัวไปอยู่ดี แต่ก่อนหน้านั้นก็ได้พยายามระวังตัวแล้ว ไม่ขัดใจดีค่ะ
-
ไม่รู้จะสงสารใครดีนะนาทีนี้ :hao5: :hao5: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
ไม่นะเสี่ยยยยยย TT
เดย์ แกจจะจิตไปไหนวะ
โอ่ยยยย รอตอนต่อไปค่ะ
-
:m15: ม๊ายยยยยย พี่โปรดไม่เป็นอะไรนะ ฮือออ เค้่าทำใจไม่ได้จริงๆ :hao5:
พี่โปรดสู้ๆ นะ อย่าเป็นอะไร
พี่โปรดพูดแบบนี้ทำไม :hao5:
“เป็นเด็กดีนะ...”
“....”
“พี่ขอโทษ”
“....”
“ทำให้ร้องไห้...อีกแล้ว...พี่ขอโทษ...นะ”
ไม่นะ :hao5:
คุณคนเขียนช่วยพี่โปรดด้วย ไม่เอาน้ำตาท่วมนะคะ :call:
ขอบคุณที่มาต่อนะคะ
รอตอนต่อไปด้วยใจจดจ่อ
#ติ่งพี่โปรด
-
ขอให้พี่โปรดไม่เป็นอะไรนะ เสี่ยจะพระเอกไปป่าว แต่ยิ่งอ่านก็ยิ่งรักเสี่ยอะ :กอด1:
“ทำให้ร้องไห้...อีกแล้ว...พี่ขอโทษ...นะ”
“....”
“เด็กขี้แย เอาแต่ร้องไห้”
“....”
“แต่...ไม่เจ็บตรงไหนก็ดีแล้ว”
อ่านไปคิดภาพไป... ซึ้งมว๊ากกกกกก.... อยากจะกอดเสี่ยแทนอะ.. ฮาๆๆๆ น้องปลื้มคงไม่ยอม... หึๆๆ
น้องเดย์สติหลุดไปแล้ว คงยากส์ๆๆๆที่จะกู้กลับมา ไม่รู้จะพูดยังไง เพราะน้องเป็นคนไม่ปกตินี่สิ
ปลื้มจ๊ะ.. ถ้าเสี่ยหาย(หวังว่าเสี่ยไม่เป็นอะไร) นู๋ต้องหวานกับเสี่ยตอบแทนน้า........
แต่เสี่ย พี่เทน พี่เมล์มาเร็วมาก คนสะกดรอยทำงานเยี่ยมจิงๆ :katai2-1:
-
ค่อยโล่งหน่อย (เอ๊ะอินี่) ยังดีที่คนถูกเสียบไม่ใช่น้อง
-
เรารู้ว่าคุณต้องมา...
-
โอย.....รถพยาบาลเมื่อไรจะมา
-
คิดถูกที่ยังไม่นอน
5555
-
ตั้งแต่มีดราม่ามา ตอนนี้คือร้องไห้หนักสุด จะไม่ด่าอิเสี่ยอีกแล้ววววววว คนเขียนอย่าหักมุมให้อิเสี่ยตายนะ ฮือออออ
ป.ล ณ เวลาในตอนนั้นอิพี่เท็นก็ยังเกรียนนนนนน
-
ใกล้ละ ใกล้ร้องละ แต่....ยัง (ฮาาาา)
อาจเป็นเพราะเรายังเข้าไม่ถึงอารมณ์หรือไงไม่รู้นะ
เราว่าคนเขียนก็เขียนดีแล้ว เพราะถ้าบรรยายมากกว่านี้ก็จะกลายเป็นเวิ่นเว้อไปใช่ปะ
แต่ถ้าสั้นกว่านี้ก็จะยิ่งไม่เข้าถึงอารมณ์ ประมาณว่ากำลังจะเศร้าเลย จบละ?
แต่ตอนนี้เรารู้สึกว่ามันพอดี คือมันดีอ่ะ มันดีแล้ว 555 แต่เราไม่ร้องละ
มันไม่ได้เศร้าขนาดนั้น ไม่รู้สิ อธิบายไม่ถูกเหมือนกัน สงสารเดย์เหมือนกันนะ ไม่สิ เวทนามากกว่า
หลังจากนี้อนาคตเดย์คงหมดเพราะต้องเข้าโรงบาลบ้า :laugh:
ส่วนมาโปรด...ยี้! มาทำพระเอกอะไรเอาตอนท้ายยะ คิดว่าทำอย่างนี้แล้วจะเห็นใจหรอหา! เออ! เห็นใจ!! 5555
หลังจากตอนนี้ไปก็คงจะหวานกันแล้วล่ะเนอะ ฮิฮิ หายไวๆ นะมาโปรด :)
-
นึกว่าจะไม่มาม่าแล้ว เสี่ยแกอย่าตายนะ
-
โอยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย ไม่นะ :z3:
-
พี่โปรดดดด อย่าเป็นอะไรนะ
โอยยยย อาฆาตอิเดย์ อิห่า วิปริต บ้าไปแล้ว
อยู่ในโลกมโนของมึงต่อไปเถอะ ฮึ้ย ของขึ้น
เท็นดูแลเมลดีๆนะ เท็นของขึ้นแน่ๆ 555
-
พี่โปรดอย่าตายนะ
แง้ กลัวใจคนเขียนอ้ะ
เดาทางไม่ถูกเลย
อย่าจบเศร้าเลยน้า
-
เพิ่งเข้าใจ ทำไมตำรวจไทยมาตอนจบทุกที. 555 เพราะรถติด 555
ฉากบู๊เลือดกระจายสมจริงมาก จนปวดใจเสี่ยเจ็บหนัก เมลบาดเจ็บ
แต่ว่าชื่อเรื่องคือมาโปรดแถมมีเทพเท็นอยู่ด้วย คุณตำรวจก็จะตามมา ดังน้นจะตีมึนว่าต้องปลอดภัย
น้องปลื้มไปสัญญากับเสี่ยแบบนั้น มองความช็อตความหวานจะตามมา ไปนอนได้อย่างสบายใจแล้ว :bye2:
คุณกิมกลับมามีบทแล้วดีจัง ไอ้เ้ยจะได้ไม่กำพร้าพ่อ
-
ทำไมตอนนี้น้ำตาท่วมจอ :o12:
-
ขอให้อิพี่โปรดปลอดภัย
-
แง สงสารมาโปรดอ่ะ กระวนกระวายรอตอนต่อไป
-
ม่ายยยยยนะ เสี่ยโปรดดดดด :sad5: :sad2:
-
พี่โปรดจะต้องปลอดภัย ไม่งั้นโป้งคนแต่งด้วย
-
แง :hao5: :hao5:
-
ขอให้เวรกรรมของเสี่ยและปลื้มที่ต้องชดใช้ให้กับใครๆหมดลงซะที พอแล้วมั้ง ด่าอิเดย์ไปก็ไม่ช่วยเพราะมันคือคนวิกลจริต
เม้นท์ไม่ออกเลยตรู คือ เราคิดว่่าน้องสองคนได้รับรู้แล้วหล่ะ ว่าต่อจากนี้ชีวิตของเรามันคงขาดใครอีกคนไม่ได้ แต่เสี่ยจะมีชีวิตอยู่เพื่อปลื้มไหม เท่านั้นเอง
ถ้าเสี่ยรักน้องจริงนะ เสี่ยต้องกลับมาเพราะต่อจากนี้น้องอยู่คนเดียวไม่ได้หรอกนะเสี่ย ถ้าเสี่ยหายไปทุกวันของการมีอยู่ของปลื้มก็คงมีแต่ร่างที่ไม่มีหัวใจ
ติ่งเสี่ยอย่างเรา คำสัญญาที่เสี่ยเคยให้ไว้กับน้องว่าจะไม่ทำให้น้องเสียน้ำตาเสียใจ เสี่ยจะรักษามันเท่าชีวิต
-
:monkeysad: เสี่ยอย่าเป็นอะไรนะ.. :ling1:
:mew2: :mew2: :mew2:
-
:sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4:
-
จบแบบแฮปปี้ เอ็นดิ้งเด้อ พลีสๆ :ling1:
-
ตามทันแล้ววววว อ่านแล้วหน่วงงงง
ตอนแรกหมั่นไส้มาก หลัง ๆ เริ่มเฉยยยย จนตอนที่ 41
อันนี้สงสารเลยอ่าาาาาา แง้
-
มาเต็มเลยค่ะ น้ำตานี้มาเต็มเลย
-
เสี่ยยยยยยยยยย ห้ามตายนะเฟ้ย
ห้าม ห้าม ห้าม :angry2:
-
ไม่ตายง่ายๆหรอก :katai5:
-
แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยย
เรื่องนี้สนุกมากกอ่ะ เราไปอยู่ไหนมาทำไมไม่เห็น
555555555
เท็นเท็น & เดอะแก๊งค์ก็มา คึคึ
-
บู๊กันเพลินเลยยยยย
พี่โปรดหายเร็วๆนะ จะได้มาหวานกับน้องปลื้มให้อ่าน
คึคึ
:mew2: :mew3: :katai2-1:
-
หล่อมากเกิณไปก็เป็นทุกข์ด้วยสินะ มีแต่คนโรคจิตรอบตัว
-
พูดไม่ออกเลยอ่ะ อย่างน้อย มาโปรดกับปลื้มเค๊าก็รักกันมาก
พี่โปรดอย่าเป็นไรนะ เดย์น่าสงสารจริง ถ้าไม่บ้าทำร้ายคนอื่นแบบนี้
ปลื้มเป็นตัวละครที่เหมือนอยู่ในใจคนอ่านเลย เหมือนเราถามตัวเองว่า
เดย์ทำแบบนี้ทำไม คิดได้ยังไง ปลื้มก็ถามให้ ทุกตัวละคร ล้วนมีเหตุผลของมันเอง
ปากเหวนี้ ขนาดปลื้มเกือบตายยังรอดมาได้สิน่า พี่โปรด นี่มันเรื่องของพี่นะ
ถึงจะตาย พี่ก็ไม่เท่ห์ขึ้นหรอก พี่ได้ใจเราไปหมดทั้งดวงแล้ว เพราะงั้นต้องไม่เป็นอะไรนะ
ให้สมกับที่ก่อนหน้านี้ มาโปรดคือมาโปรด คือคนที่เหมาะจะเป็นเจ้าของชื่อเรื่องนี้
-
เศร้าสะพรึงเลยอะ แต่มันจะทำให้เค้ากลับมาคบกันเร็วขึ้น
พี่โปรดคนดีมาก ไม่รักจริงไม่รับมีดแทน
เดย์ต้องบำบัดอะต้องอย่าได้เจอโลกภายนอกอีกเลย
-
o22 พี่โปรดถูกแทง
นังเดย์อยู่แต่ในโลกที่บิดเบี้ยวของตัวเองเท่านั่น ทั้งน่าสงสารพร้อมๆกับ...ไม่น่าเลยจริงๆ :mew2:
-
:sad4: :sad4: เสี่ยโปรดต้องไม่เป็นไร ม่ายยย
-
" “เท็น นี่เรียกว่าบุกรุกแล้วนะ” เสียงพี่เมลดังมาแต่ไกล
“กูไม่ได้ทำ ไอ้พี่โปรดมันทำ อึ่ยยย ไอ้เหี้ยยย นี่ห้องเหี้ยไรวะเนี่ย มีแต่รูปเหี้ยเต็มไปหมด” "
กำลังลุ้น กำลังเครียด แต่พอเจอประโยคของเมลกะเท็นไปหลุดขำไปเลย รูปเสี่ยโปรดนะเท็นไม่ใช่รูปเหี้ย
จริงๆน้องเดย์ก็น่าสงสาร แต่พอคลุ้มคลั่งแล้วน่ากลัวมากๆ :katai1:
เสี่ยโปรดอย่าเป็นอะไรนะ แข็งใจไว้ :hao5:
-
ก็อย่างที่ได้เคยพูดไปปป :katai1:
บอกแล้วใช่มั้ยว่าคนเราจะตายเมื่อไหร่ไม่รู้ เรื่องแค่นี้ทำไมปลื้มไม่ให้อภัยตั้งนาน เห็นมะ :ling1:
พี่โปรดรักขนาดนี้ ยังทำเป็นใจแข็งอยู่อีก ถ้าเกิดเรื่องขึ้นมาเพิ่งจะมาอยากหยุดเวลา ถ่อออออ :katai4:
ตอนนี้เท็นพระเอกฝุดๆ :katai2-1:
-
:a5: ตัดตอนกันแบบนี้ได้ยังไง o22 :sad4:
พี่โปรดอย่าเป็นอะไรนะ :call: :call:
-
พี่โปรดอย่าเป็นอะไรนะ
สงสารน้อง
อะไรๆกำลังจะคลี่คลายแล้ว
สู้ๆๆๆๆๆ
-
:a5:ไม่เศร้า น่ะ สงสารปลื้ม เดี๋ยวเป็นม่าย :ling3:
-
เสี่ยย อย่าเป็นอะไรไปนะ อย่าทิ้งน้องปลื้มไป :sad4:
-
พี่โปรดอย่าเป็นอะไรนะ
สู้ๆนะ อย่าหลับนะ
อยู่กับน้องนะ อย่าไปไหนนะ :katai1:
-
ก็ได้แต่หวังว่าเสี่ยจะไม่เป็นอะไร แต่ฉันร้องไปแล้ว แง๊งงงงงงง :sad4:
-
เสี่ยดีขึ้นเยอะเลย อยู่กับปลื้มแล้วดูว่าจากเจ้าชายเอาแต่ใจจะกลายเป็นเจ้าชายที่แสนอบอุ่นไปแล้ว ตอนล่าสุดนี่ยังเป็นอัศวินขี่ม้าขาว ขอให้เจ้าชายของหนูปลื้มปลอดภัยนะ
-
o22 นี่มาปากเหวแล้ว!!!! แล้วก้นเหวอยู่ไหนเนี่ยยยยยยย :sad2:
-
เอ่อ....คิดว่าพอทั้งสองคนผ่านช่วงนี้ไปได้
แล้วกลับมานึกถึงเเหตุการณ์นี้อีกครั้ง
ปลื้มจะรู้สึกอย่างไรนะ......ที่
°
°
°
°
นึกว่าเดย์ชอบตัวเอง. ฮ่าๆ
ล้อเล่นนะตัวเอง. (ถึงจะแอบคิดจริงจังก็เถอะ)
ตามตอนต่อไป. มาไวๆนะจ๊ะ
-
:sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4:
-
อีเดย์ อีฮิปโป !!! อ๊ากกกกกกกกกกก ไอ้บ้าาาาาาา แก โรคจิต ไอ้ซาแซงแฟนผีบ้า แทงพี่โปรดได้ไง :katai1:
มีสิทธิ์อะไรเนี่ย :beat: ไปนอนกอดปลอกหมอนอิเฮียในคุกเลยไป ไอ้เลววววว
พี่โปรด ฮือออ ห้ามตายนะ ถ้าตายนิยายเรื่องนี้จะกลายเป็นนิยายสุดโศกหักมุมแห่งปีเลยนะ ซึ่งมันไม่โอเค
เพราะงั้น ห้ามตาย T_________T
-
อ๊ากกกกกกกกก พี่โปรดต้องรอดน๊ะ!!!!!!!
-
ขอให้โปรดรอด
-
:fire: :fire: :fire: :angry2: ไอ่เดย์
-
:katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
-
อ่านจบตั้งเเต่เมื่อเช้า แต่ยังไม่พร้อมเม้น ตอนนี้ก็ไม่พร้อม เเต่ต้องเม้นเเล้ว.... >>>ใครบังคับหล่อนยะ??
ยังตั้งสติคิดไม่ออก่าจะเม้นอะไรดี มันเม้นไม่ออกอ่ะ ตอนนี้สงสารทุกคนเลยจริง
เพราะเห็นใจในทุกฝ่าย.....
เข้าใจฝ่ายปลื้มที่โกรธเดย์ เป็นเราเวลานั้น ถ้าเห็นคนที่ตัวเองรักเป็นอะไร ต่อให้คนคนนั้นน่าสงสารแค่ไหน หรือไม่ปกติยังไง
เป็นเราจะสู้ให้ถึงที่สุด จะทำให้เจ็บเท่าๆกับที่คนรักของเราเจ็บ ไม่ว่าผลจะออกมาเป็นยังไง แต่เมื่อเวลาผ่านไป
เราเชื่อว่าต่างคนก็คงได้เเค่อโหสิกรรมให้กัน....เเม้มันจะนานเเค่ไหนก็ตาม
เเต่เราดันเป็นแค่คนที่มองความเป็นไป มันเลยทำให้เรามีใจสงสารฝ่ายเดย์ด้วย
โกรธก็โกรธ สงสารก็สงสาร เหมือนที่ปลื้มรู้สึกจริงๆคือ ตอนเเรกก็โกรธมาก
แต่พอมาได้ยินประโยคน้องเดย์พูดตอนที่โดนพี่โปรดตะคอก
“ไม่แล้ว...ไม่เรียกแล้ว ผมขอโทษ อย่าโกรธผมนะ ผมรักพี่นะ อย่าโกรธผมเลย ผมขอโทษ”
มันก็อดสงสารน้องไม่ได้จริงๆ น้องจมอยู่กับโลกที่น้องสร้างมากเกินไป
น้องเอาพี่โปรดเป็นที่ยึดเหนี่ยวจิตใจของน้องเพียงคนเดียว
เพื่อที่จะหลีกหนีความจริงอันโหดร้ายที่น้องต้องเจอมาตลอดเกือบทั้งชีวิต ทำให้น้องมีความคิดและสติอยู่ในระบบปิดเกินไป
และหันหลังให้กับสิ่งดีๆที่น้องอาจมีโอกาสได้เจออีกมากมาย ไม่ใช่เเค่พี่โปรดคนเดียว
เราไม่ได้มาโลกสวยทำเป็นเข้าใจคนวิกลจริต หรือถ้าเจอกับตัวจะยังสงสารออกอยู่ไหม
เรื่องอย่างนี้มันต้องเคสบายเคสไปอ่ะ ไม่ได้บอกว่าจะต้องตามสงสารคนวิกลจริตทุกคน
เพราะขนาดคนร้ายที่ข่มขืนน้องการ์ตูนหรือคดีของจิตรลดา เราเองยังสงสารไม่ลง
หรือบทของศรรามเราเองก็สงสารไม่ลงเหมือนกัน
แต่ก็มีคนที่เราสงสารเหมือนกัน คือบทคนโรคจิตจากเรื่อง six sence the series เรื่องของกรรณาอ่ะ
เราสงสารผู้หญิงคนนั้นเหมือนที่สงสารเดย์นะ ปูมหลังเธอก็คล้ายๆเดย์>>เธอโดนพ่อเลี้ยงข่มขืน
แล้วเธอทั้งฆ่าคน(รวมถึงพี่สาวแท้ๆ) จับนางเอกพระเอกมาทำร้าย
ตอนนั้นเราทั้งโกรธ ทั้งลุ้น ทั้งสงสารปนเปไปหมด >>>>ความรู้สึกเดียวกันกับที่อ่านตอนนี้เลย
แต่พอเหตุการณ์ร้ายๆผ่านไป ตอนจบเค้าก็เอาเธอไปรักษา เธอก็ดูดีขึ้นอ่ะ
มันเลยเป็นอะไรที่เเล้วเเต่กรณีจริงๆ ไม่ได้สงสารดะไปทั่ว
สุดท้าย เราก็ได้เเต่หวังว่าให้เรื่องราวมันลงเอยไปด้วยดี
พี่โปรดน่ะไปเป็นไรหรอก พ่อแมวเก้าชีวิต :a2:
อีกเฮือกเดียวใช่มั๊ยคะ ที่เรื่องร้ายๆก็จะผ่านไปแล้ว
ติดตามตอต่อไปด้วยความหวังอันล้นปรี่
:กอด1: :L2:
ปล.ขอบทลงโทษพ่อเลี้ยงของเดย์ด้วยจะดีมากค่ะ คนเลวระยำต่ำช้าแบบนั้น อย่าให้มันได้ตายดีค่ะ
รวมถึงยัยส้มด้วยนะคะ จนวินาทีสุดท้าย นางยังคิดดีไม่ได้เลย >>>>เอ๊ะ!!! หรือนางเป็นคนบอกพิกัดปลื้มคะ :o9:
-
มาม่าาาาาาาาาาาาาา
นี่มันวันปีใหม่จีนนะ เป็นช่วงเวลาแห่งความสุข ทำไมมามาม่าแบบเนี้ยยยยยยยย เอาอั่งเปามาเลยค่ะคนเขียน 55555+
-
หน่วงเลยยย
สงสารเดย์นะแต่ก็เกินไปอ่ะ จิตมาก
-
ในทวิต #มาโปรด คืออัลไล? ทำไมทวิตแต่เพลงเศร้าให้พี่โปรดเค้าอ่า
ไม่เอาๆๆๆ พี่โปรดต้องไม่เป็นไรนะ :hao5: เพื่อน้องปลื้มพี่โปรดสู้ๆ นะ อย่าเป็นไร ฮือออ :hao5: :m15:
-
:sad4: :sad4: :sad4:
พี่โปรดดดดดดดดดดดดดดดด
-
สงสารน้องเดย์...ไม่รู้ชีวิตน้องโดนอะไรมาบ้าง รักเสี่ย..แต่เสี่ยมีน้องปลื่มแล้ว... :mew2:
-
สงสารเดย์นะ น่าจะมีคนคอยอยุ่ข้างๆบ้างเน้อ ส่วนเสี่ย เสี่ยจะต้องไม่เป็นอารายยย :ling1:
-
เค้าอ่านแล้วอารมณ์มาเต็มเลย ฮือๆๆๆๆๆ น้ำตาคลอ เสี่ยอย่าเป็นอะไรมากนะ
น้องรับปากแล้วว่าจะไม่ดื้อ เสี่ยต้องหายไวๆนะ :mew6:
-
วันนี้จะมาต่อต่อเปล่านะ เค้ารออยู่นะ
-
ใจตกลงไปที่ตาตุ่ม
พี่โปร๊ดดดดดดดดดดดด!!!
อย่าเป็นอะไรนะ
จะร้องตอนคำพูดสุดท้ายของพี่โปรดนี่แหละ
จะมาทำเท่เป็นพระเอกอะไรตอนนี้ล่ะเสี่ย!
ปลื้มใจเย็นๆ เสี่ยมันเป็นเจ้าของเรื่องไม่ตายหรอก (ได้ข่าวว่าเรื่องใกล้จบแล้ว?) เอ่อใช่ ตกลงยังไง
มาตามลุ้นค่าาาาาา!
-
:call: :call: รอๆๆๆ
-
พูดไม่ออก ช๋็อคสนิท
-
:m15: เสี่ยจะไม่เป็นอะไร
-
อ้ากกก พี่โปรดอย่าเป็นอะไรน๊าาาา :katai1: :z3:
รอนะะ :')
-
ม่ายยยยยยยยยยยพี่โปรด ทำไมเป็นอย่างนี้ล่ะ พี่โปรดอย่าเป็นอะไรนะ TT
-
เอานางไปรักษานะ
นางควรมีความสุข
-
อิเสี่ยยยยยยยย จะตายไม่ได้นะ
ยังไม่ได้พาน้องไปทะเลตามที่สัญญากันไว้ตอนโน้นนนเลย
เสี่ยเป็นคนรักษาสัญญา ใช่มั้ย
ลูกปลื้มของชั้นจะต้องไม่เป็นม่าย ใช่มั้ยยยยย :serius2:
ว่าไปเดย์กับปลื้มนี่ก็แอบมีพฤติกรรมคล้ายกันนะ คือความหลงใหลคลั่งไคล้
กลับไปอ่านตอนแรกๆ ปลื้มก็แอบถ่ายรูปเสี่ยไปบูชาเหมือนกัน
แต่ไม่อาการหนักเท่าเดย์ อิเสี่ยนี่มันหล่อระดับทำลายล้างจริงๆ :katai3:
-
เดย์น่ากลัวไปแล้วแต่น่าสงสารเหมือนกันเนอะ
-
ตามมาจากทวิตงิบงิบ หายไวไวนะมาโปรดดด มาสร้างรอยยิ้มให้ปลื้มอีกครั้ง อ่านรวดเดียวท้ังยิ้มทั้งร้องไห้ มาเร็วๆนะค้าบบ :L2: :กอด1:
-
เสี่ยไม่เป็นอะไรหรอก เพราะเสี่ยต้องคอยปกป้องน้องปลื้มตลอดไป
ชอบตอนเสี่ยเรียกปลื้มว่า "น้อง" โหย คำๆนี้ออกมาจากปากพี่โปรดแล้วน่ารักมากๆเลย :-[
เดย์มีความน่าสงสารอยู่ในตัวเองนะ
-
บ่องตง ร้องไห้ตามปลื้มอ่ะ TT TT
-
ดราม่าช่อง7มาแล้วค่ะ เจ๊นั่งขำน้ำตาแตก แหมพล๊อตมาน้ำเน่าละครหลังข่าวมาก แต่ก็ยังชอบอ่าน ดีใจด้วยที่กว่าจะรู้ว่าสำคัญก็เมื่อสายไปแล้ว ตอนหน้าขอเป็นตอนจัดงานศพน้องโปรดนะ เจ๊สะจายดี พระเอกตายตอนจบเนี่ยเริ่ดฟินเฟ่อ
-
คืนนี้จะมั้ยน้อ ค้างคาจากเมื่อคืนจนข่มใจเป็นสุขมิได้ เข้ามาดูทุกครึ่งชั่วโมงเบยยย
มันลุ้น มันกระวนกระวายเจยยยย :hao5:
-
ไม่อยากสูญเสีย
รั้งพี่โปรดไว้นะปลื้ม
:hao5:
-
กริ๊ดดดดดดดดดดดดดดด ... มาโปรดของเค้าาาา :m15:
ต้องไม่เป็นอะไรนะ อดทนไว้ ทุกอย่างมันต้องดีขึ้นสิ!! :katai1:
อีเดย์มันโรคจิตอ่ะ ไม่ว่าด้วยเหตุผลอะไรก็ไม่ควรให้อภัยอ่ะ เอานางสงโรงพยาบาลบ้าเถอะ น่ากลัวเกินไปแล้ว :a5:
รอตอนต่อนะคะ :katai5:
-
ไม่นะพี่โปรดดดดดด :serius2:
ค้างงงมากกกก :hao7:
บ้างที่ก็แอบสงสารเดย์นะ เดย์ในพาสที่ตามจีบปลื้มดูน่ารักหวานๆกวนๆ แต่พอมาเห็นตัวจริงคือช็อคจากหน้ามือเป็นหลังตีน :katai1:
-
ตอนนี้เม้นไม่ไหว รอดูอาการเสี่ยอยู่หน้าห้องฉุกเฉินค่ะ!!! #เด็กเสี่ย
ปล เดย์ป้าดีใจด้วยอย่างน้อยการถูกจับก็ช่วยให้พ้นจากพ่อเลี้ยง สงสารนางอ่ะ พานางไปบำบัดด่วน
-
o22 :a5: :katai1:
เอิ่ม . . . ค่ะ
เอาตอนต่อไปมาเลยดีกว่า
และถ้าคนเขียนยังเห็นใจคนอ่านนะ
พี๋โปรดกับน้องปลื้มควรสมหวังซักที ฮาาา o18
-
:z10: :z10: :z10:
อย่าเป็นไรน่ะเสี่ย
-
วันนี้จะมามั้ยอ่ะ รอๆๆๆๆๆ
-
:heaven ค้างงงงงงงงง
-
สำหรับตอนนี้เป็นตอนที่ลุ้นระทึกเป้นอย่างมาก ดีนะที่พี่ๆทั้งหลาย มาช่วยน้องปลื้มได้ทันเวลา
ส่วนคุณมาโปรด ณ เวลานี้ ผมเชียร์คุณเต็มหัวใจแล้ว แต่อย่าทำให้น้องเสียใจอีก มิฉะนั้นแบนนายตลอดไป
รักน้องปลื้ม
คลั่งน้องเท็น
ขอบคุณคนแต่ง
-
สงสารเดย์ เป็นเด็กกำพร้า ตำรวจอุปการะเพื่อสนองตัณหา ชีวิตจริงโหดร้ายกว่านี้รึเปล่า น้องปลื้มใจสลายอีกแล้ว ส่วนเท็นเท็น มีสติมั่นคง
-
เป็นพระเอกต้องอดทนสิบล้อชนต้องไม่ตาย
จำไว้นะเสี่ย !!!
สงสารเดย์ เด็กมีปม
-
พระเอกมากเสี่ยโปรด :o12: หลับให้สบาย แม่ยกทุกคนจิดูแลน้องปลื้มให้เอง
:z6: แอ๊กกกกก (เสียงอุทานหลังจากโดนฝ่าเท้าแม่ยกเสี่ยสัมผัสที่หลังเบาๆ...)
โอยยยยยยย ทำม้ายยยยยยยยย ไม่ตื้บให้มันสลบไปก๊อนนนนนนนนนนนนนนนนน หมาบ้ามันต้องไม่หยุดอยู่แล้ว ไม่มัดไว้ก็ต้องสับคอให้สลบ ซ้อมให้ขยับไม่ได้ หรืออย่างน้อยจี้สะกัดจุด?!? :z3:
เฮ้อออออออ มาช่วยกันน้องให้งี้ อย่ามาตายให้น้องต้องร้องไห้ละกัน (ให้กำลังใจสุดชีวิต) หึ
แอบสงสารขุ่นพี่เมล ไม่ได้อยู่สายบู๊ ต้องมาออกสเต็ป เจ็บตัวเบยยย
ย้อนกลับไปก่อนหน้าเหตุการณ์นองเลือด... เป็นแค่ว่าที่แฟน แต่มุ้งมิ้งด้วยกันซะขนาดนี้ ตอนเป็นแฟนนี่คงคืนเข้าหอแล้วววว มาม่ามานาน เจอบรรยากาศมุมิของปลื้มโปรด ไปไม่เป็นเลยตรู แบบ เอ๊ะนี่เรื่องอัลไลที่อ่านอยู่ คือมันมาม่าจนชาชิน กร้ากกกกกก :pandalaugh:
รอเตงเหมือนเดิม :กอด1:
-
ปวดตับ ทรมานม้าม :katai1:
:กอด1:
-
ลุ้นตัวโก่ง
-
สงสารเดย์นะ คิดสภาพเด็กคนนึงที่ถูกเลี้ยงมาแบบเป็นนายบำเรอ มันคงเก็บกดน่าดู
แต่ก็นะ โทษฐานทำเสี่ยเจ็บ ลดหย่อนไม่ได้
ไปตายซะ!!!!
:z6:
-
พี่ชายยยย~ ฉันหนาวววว~ :impress3:
เอ๊ยยย!!! ไม่ใช่แล้ว! o22
ฉันค้าง ฉันเครียด ฉันนอยด์ไปเองล่วงหน้าแล้วต่างหากล่ะคะ :ling3:
(พอเห็นพระนางมารับลูกหลงแทนอีกฝ่ายประมาณนี้ทีไร แล้วมันคิดถึงซีรีย์เกาหลีทันใดเลย เอิ้กๆ )
อยากอ่านต่อแล้วค่าาาาา :katai1:
-
กระชากฟิวสุดๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ เสี่ยโปรดของเก๊าาาาาาา อย่าเป็นไรไปก่อนนะ สงสารน้องปลื้มอ่ะ :hao5:
-
อัยย่ะ...
-
http://www.youtube.com/v/9i4f-PnMAWQ
ตอนที่ 42
“น้องช็อคหมดสติไปครับ แต่ไม่เป็นอะไรมากแล้ว เดี๋ยวผมเล่าเรื่องทุกอย่างให้ฟังเอง ไปคุยกันข้างนอกดีกว่าครับคุณน้า”
พี่เมลคงพาแม่ออกไปแล้ว...
ผมรู้ว่าตัวผมอยู่ที่ไหน ผมรู้ว่าใครเข้ามาในห้องนี้บ้าง แต่ที่ยังคงนอนหลับตาอยู่แบบนี้...ผมก็แค่ไม่อยากลืมตาขึ้นมาแล้วพบว่า...ท่ามกลางคนที่เป็นห่วงผม...ไม่มีพี่โปรดยืนอยู่ด้วย
ก็แค่อยากตื่นขึ้นมาแล้วเห็นพี่โปรดส่งยิ้มมาให้ เท่านั้นเองที่ต้องการ...
แต่ผมก็รู้ว่ามันเป็นไปไม่ได้...ความจริงเจ็บปวดใจจนรับแทบไม่ไหว ผมไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นหลังจากที่หมดสติไป ภาพสุดท้ายที่เห็นคือพี่เท็นกำลังทำ CPR ยื้อชีวิตพี่โปรดไว้ เพราะระหว่างที่รอความช่วยเหลือจู่ๆ เขาก็หยุดหายใจไปซะอย่างนั้นทั้งๆ ที่กำลังยิ้มกับเรื่องที่ผมเล่า ทั้งๆ ที่สัญญากันแล้วว่าจะกลับด้วยกัน...แต่สุดท้ายก็ทิ้งผม
พี่โปรดโกหก...โกหกว่าไม่เป็นอะไร โกหกว่าจะไม่ทิ้งผมไปไหน
ผมโทษใครได้บ้าง โทษรถพยาบาลที่มาไม่ทันเวลา โทษตำรวจที่มักมาในตอนที่เรื่องเคลียร์แล้วเสมอ หรือโทษ...เดย์ที่ตอนนี้สภาพไม่ต่างอะไรจากคนที่ตายไปแล้วทั้งเป็น ไม่สามารถให้การได้ทั้งเจ้าทุกข์และผู้ต้องหา มีแต่เพียงพี่เท็นกับพี่เมลคนที่อยู่ในเหตุการณ์ด้วยเท่านั้นเป้นคนให้ปากคำ ผมรู้เพราะตำรวจเข้ามาในห้องนี้ อยากจะสอบปากคำผม แต่พี่ทั้งสองคนก็กันไว้ให้
ผมยังไม่อยากพูดถึงเรื่องที่เกิดขึ้น...ไม่อยากนึกถึงมัน ถ้ารู้ว่าวันนี้ต้องเสียอะไรไป... ผมจะจับมือเขาไว้ให้มั่นคงกว่าที่เคยทำ
“ปลื้ม... ตื่นได้แล้ว มึงจะนอนไปถึงเมื่อไหร่” เสียงของพี่เท็นดังขึ้นใกล้ๆ
“ตอนนี้ทุกคนอยู่หน้าห้องผ่าตัด พี่โปรดยังไม่ไปไหน... เขาไม่อยากผิดสัญญากับมึงหรอก ถ้าไหวก็มาด้วยกัน จนถึงนาทีสุดท้าย เขาก็คงไม่อยากห่างจากมึง”
ยังไม่ไปไหน...เขายังไม่ไปไหน... แค่เท่านี้เองที่ผมอยากได้ยิน
ผมรีบลุกขึ้นนั่ง กระโดดลงจากเตียงคนไข้อย่างไม่ลังเลจนทำเอาเซเกือบล้ม เพราะรู้สึกหน้ามืดขึ้นมา แต่พี่เท็นก็คว้าแขนไว้ได้ทัน
เวลาแบบนี้พี่เท็นเงียบกว่าปกติ ปกติเขาจะเป็นคนชิวๆ อะไรก็ได้ที่ไม่ทำให้ชีวิตวุ่นวาย แต่วันนี้ถ้าไม่มีเขา...ไม่รู้พี่โปรดจะเป็นยังไง เพราะผมพึ่งพาอะไรไม่ได้เลย ...เขาพาผมมาที่หน้าห้องผ่าตัด เพื่อนๆ ของพี่โปรดมากันครบ พี่โจกอดพี่กิ๊งอยู่มุมหนึ่ง ทั้งสองคนกำลังร้องไห้ออกมาเงียบๆ ผมเห็นน้องส้ม ยืนอยู่ห่างจากทุกคน ก้มหน้าร้องไห้ออกมาเช่นกัน แต่คงไม่มีใครจะทรมานและเจ็บปวดใจได้มากเท่ากับ...คุณแม่ของพี่โปรดอีกแล้ว
ท่านนั่งอยู่กับแม่ของผม ตาคู่สวยที่เหมือนกับตาของพี่โปรดบวมแดงอย่างคนที่ร้องไห้มานานหลายชั่วโมง ส่วนคุณพ่อของพี่โปรดยืนอยู่ติดประตูห้องผ่าตัด จ้องมองไปที่ประตูบานนั้นอย่างรอคอย
ผมไม่รู้ว่าควรจะพูดยังไงกับพวกท่าน ...มันควรจะเป็นผมที่ต้องอยู่ในห้องนั้น ควรจะเป็นผม...ไม่ใช่พี่...
“ปลื้ม...ปลื้มเป็นไงบ้างลูก” แม่ถามขึ้นทันทีที่เห็นผม “ทำไมเลือดออกเยอะขนาดนี้ ปลื้มเจ็บตรงไหนคะ บอกแม่...เจ็บตรงไหนรึเปล่า”
“...ไม่ใช่เลือดผมครับแม่ ผมไม่เป็นไร ไม่เป็นอะไรเลย...ไม่เจ็บตรงไหน พี่โปรดต่างหาก...พี่โปรดต่างหากที่เจ็บ”
แม่เข้ามากอดผมไว้ ผมได้แต่ซบหน้าร้องไห้กับไหล่ของแม่เงียบๆ ร้องจนพอใจ ก่อนจะผละออกจากอ้อมกอดของแม่ เดินเข้าไปคุกเข่าตรงหน้าแม่ของพี่โปรด
“ผมขอโทษครับ”
ถึงคุณแม่ของพี่โปรดจะยังร้องไห้ แต่ท่านก็พยายามส่งยิ้มมาให้ผม รอยยิ้มที่เหมือนกับรอยยิ้มของพี่โปรดทำให้ผมต้องเข้าไปกอดท่านไว้...
“น้องปลื้มไม่ผิดหรอกลูก ห้ามโทษตัวเองนะคะ”
คุณแม่ของพี่โปรดยังใจดีกับผมเหมือนเคย ท่านลูบหัวผมเบาๆ ก่อนจะจับมือผมไว้
“ใช้ชีวิตให้สนุกนะคะน้องปลื้ม ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น...พี่โปรดก็คงอยากเห็นหนูมีความสุข”
ผมไม่ได้ตอบอะไรกลับไป ชีวิตที่สนุกเป็นแบบไหน ความสุขเป็นยังไง แค่ตอนนี้ผมก็คิดถึงภาพเหล่านั้นไม่ออก
สำหรับผมตอนนี้การรอคอยมันทรมานเป็นพันๆ เท่า แต่ถ้าสุดท้ายแล้วความจริงมันทรมานกว่า...ผมก็ขอเลือกที่จะรอต่อไป
ผมเดินหลบมุมมายืนอยู่เงียบๆ คนเดียว เพราะไม่อยากได้ยินใครพูดอะไรเกี่ยวกับคดีความที่คนผิดตอนนี้ไม่ต่างอะไรกับคนวิกลจริต สุดท้ายแล้วก็เอาผิดใครไม่ได้
“ปลื้ม...กินอะไรหน่อยมั้ย” คุณเฟรนที่เพิ่งมาถึงพร้อมกับคุณติ๊กและคุณกิมเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าผม
“พวกกูออกไปซื้อของกินแล้วก็แวะไปเอาเสื้อผ้าที่คอนโดมึงมาให้ด้วย เผื่อได้นอนเฝ้าพี่โปรด กูใช้คีย์การ์ดในย่ามมึงเปิดเข้าไปน่ะ ขอโทษด้วยนะ”
“ขอบคุณครับ แต่ผมไม่หิว”
“งั้นถ้าหิวเมื่อไหร่ก็บอกแล้วกัน”
“ครับ”
เวลายังคงเดินต่อไปเรื่อยๆ ชั่วโมงแล้วชั่วโมงเล่ากับการชะเง้อคอมองไปทางประตูบานนั้น จะเกิดอะไรขึ้นข้างในบ้างผมไม่อาจรู้ ได้แต่ขอให้ทุกอย่างเป็นไปด้วยดี
แล้วการรอคอยของผมก็สิ้นสุดเมื่อประตูห้องผ่าตัดถูกผลักออกมา พ่อของผมในชุดเสื้อกาวน์สีเขียวถอดมาร์คออกจากใบหน้า ขยับแว่นเล็กน้อย มองมาทางผมแล้วหันไปหาคุณแม่ของพี่โปรด
“ผมยังตอบอะไรตอนนี้ไม่ได้ คงต้องขอให้พวกคุณทำใจไว้ก่อน อีกยี่สิบสี่ชั่วโมงนับจากนี้...ก็ต้องขึ้นอยู่กับเขา ผมช่วยอย่างเต็มที่แล้วครับ”
“ขอบคุณครับ คุณช่วยลูกชายของเรามาสามครั้งแล้ว...บุญคุณครั้งนี้คงตอบแทนไม่หมด” พ่อของพี่โปรดจับมือพ่อของผมเขย่าเบาๆ
“ในฐานะหมอผมทำเต็มที่เพื่อช่วยเหลือคนไข้ และในฐานะพ่อที่เขาช่วยลูกชายของผมไว้ ต้องขอบคุณเช่นกัน ผมสั่งย้ายเขาไปอยู่ที่ห้อง ICU แล้ว ยังไม่อนุญาตให้เข้าเยี่ยม ตอนนี้พวกคุณกลับไปพักผ่อนกันก่อนเถอะ ผมจะดูแลให้เอง ไม่ต้องห่วง”
ถึงพ่อจะบอกว่าไม่ต้องห่วง...แต่ใครล่ะที่จะคิดได้ตามนั้น ผมไม่ได้กลับไปพร้อมกับพวกพี่ซอลหรือพวกคุณเฟรนที่ต่างก็ทำหน้าโล่งใจเมื่อเห็นเตียงของพี่โปรดถูกเข็นออกมา แต่ผมยังคงอยู่ที่เดิม ในขณะที่พ่อกับแม่พี่โปรดเข้าไปคุยกับพ่อแม่ผมที่ห้องทำงานของพ่อ
“ปลื้ม พวกพี่กลับก่อนนะ ไว้พรุ่งนี้เช้าจะรีบมา ปลื้มก็พักผ่อนบ้าง เป็นอะไรไปอีกคนพี่โปรดคงเสียใจ” พี่เมลบอกพลางลูบหัวผมเบาๆ มีพี่เท็นยืนทำหน้าขรึมอยู่ไม่ไกล
“ครับ ผมขอบคุณครับพี่ ขอบคุณมากจริงๆ พี่ก็หายเร็วๆ นะครับ”
“โอ้ย แผลแค่นี้ แป๊บเดียวก็หาย”
“หึ ปากเก่ง ไอ้ปลื้ม มีไรก็โทรหากู” พี่เท็นพูดแค่นั้นก่อนจะเดินออกไป
“งั้นพี่ไปนะ เท็นเท็น รอด้วย”
ผมมองพี่เท็นกับพี่เมลจนลับสายตา ก่อนจะเดินไปนั่งที่หน้าห้องไอซียู มองจากตรงนี้เห็นเตียงของพี่โปรดอยู่เหมือนกัน ถึงจะโล่งใจที่เขายังคงมีลมหายใจ แต่ก็ไม่สบายใจเลยที่ยังเห็นเขาในสภาพแบบนี้
ตลอดเวลาที่นั่งอยู่ที่นี่ มีพี่พยาบาลหลายคนแวะมาถามด้วยความเป็นห่วง แต่ผมก็ได้แต่บอกว่าไม่เป็นไร เพราะไม่รู้ว่าจะมีอะไรเกิดขึ้นตอนไหนถึงอยากนั่งมองเขาอยู่อย่างนี้ มีแพทย์เดินเข้ามาดูอาการของพี่โปรดทุกๆ ชั่วโมง พี่พยาบาลก็คอยผลัดเปลี่ยนกันเพื่อเฝ้าระวังตลอด เผื่อว่าชีพจรตกหรือมีอะไรผิดพลาดขึ้นมาจะได้ช่วยได้ทัน
ทุกคนเขาพยายามเพื่อพี่กันอย่างเต็มที่แล้ว...พี่ก็ต้องพยายามนะครับ
“ปลื้ม กลับไปนอนได้แล้ว” ไม่รู้ว่าพ่อมาตั้งแต่ตอนไหน เพราะหันไปมองก็เห็นยืนขมวดคิ้วมองผมอยู่ก่อนแล้ว
“ผมไม่ไป ต้องเห็นว่าเขาปลอดภัยก่อน”
“อยู่ตรงนี้ก็ทำอะไรไม่ได้ กลับไปพักผ่อนซะ”
“ไม่เอา กลับไปก็นอนไม่หลับ”
“ทำไมดื้ออย่างนี้ โตแล้วนะ ไม่ใช่เด็กๆ”
“ผมไม่ไป”
“ไปนอนห้องทำงานพ่อ แล้วเดี๋ยวตอนเช้าค่อยมา”
“ไม่”
“อย่าดื้อกับพ่อนะปลื้ม ไปเดี๋ยวนี้”
“ผมไม่ไป ผมไม่อยากทิ้งเขาไว้คนเดียว ...ผมไหวครับ ไม่ต้องห่วงผมหรอก”
การกระทำของผมมันอาจจะดูงี่เง่า เพราะผมเองก็รู้อยู่แก่ใจว่าต่อให้อยู่ตรงนี้ผมก็ช่วยอะไรไม่ได้...แต่ถ้าเขารับรู้ว่าผมอยู่ตรงนี้ อยู่ใกล้ๆ คอยมองดูเขา ภาวนาให้ทุกอย่างผ่านพ้นไปด้วยดี เขาคงอุ่นใจ
ผมเชื่อ ว่าคนที่กลับไป พวกเขาก็คงนอนไม่หลับเหมือนกัน แต่การที่จะมาอยู่ที่นี่กันทุกคนก็ดูจะเป็นการรบกวนทางโรงพยาบาลและคนไข้คนอื่นๆ ...ไม่มีใครหรอกที่อยากสูญเสีย ไม่มีใครหรอกที่อยากเห็นคนที่ตัวเองรักต้องจากไป ยื้อไว้ได้แค่ไหนก็ต้องทำ แค่เพียงน้อยนิดหากว่าพอจะทำได้ก็ต้องลอง จนสุดแรงที่จะทำแล้ว...ความจริงเป็นยังไงก็คงต้องยอมรับมัน
.
.
.
พ้นขีดอันตรายคงยังใช้คำนี้ไม่ได้สำหรับผมหากว่าคนที่ผมกำลังยืนมองเขายังไม่ตื่นขึ้นมา ยังคงซีดเซียวไม่ต่างจากเมื่อวาน เข้าวัันที่สามแล้วแต่อาการของเขายังคงทรงตัวอยู่ เขาเสียเลือดไปมาก แถมยังหยุดหายใจไปหลายนาที แต่เพราะพี่เท็นช่วยไว้ได้ทัน สมองของพี่โปรดจึงไม่ได้รับความเสียหายอะไร มันมากกว่าคำว่าขอบคุณ ผมไม่รู้จะตอบแทนพี่เท็นยังไง ครั้งก่อนเขาช่วยชีวิตผมไว้...ส่วนครั้งนี้ เขาช่วยหัวใจของผมเอาไว้ แค่ยกมือไหว้ พูดขอบคุณเขาซ้ำๆ ก็คงไม่พอ แต่พี่เท็นทำเพียงแค่ลูบหัวผมเบาๆ เท่านั้น
พี่เท็นมาเยี่ยมพี่โปรดวันละหลายชั่วโมง เขามาแล้วก็นั่งเงียบๆ เหมือนกำลังคิดอะไรบางอย่าง ซึ่งผมไม่กล้าถาม เพราะพี่เท็นเขาไม่ชอบคนเซ้าซี้ แต่เขาแปลกไปจริงๆ
“ถ้าเป็นมึง มึงจะกล้าทำพระเอกเอาตัวไปรับมีดแทนป่ะวะ เอาจริงๆ ตามตรรกะมนุษย์โลกที่กลัวความตาย” จู่ๆ พี่เท็นก็ถามขึ้นมา ใบหน้าที่ค่อนไปทางสวยของเขาดูครุ่นคิด
“ถ้าเป็นเมื่อก่อนผมคงให้คำตอบพี่ไม่ได้ แต่ตอนนี้...เห็นเขาแบบนี้แล้้ว ผมอยากจะเจ็บแทน หรือไม่...ก็แบ่งความเจ็บมาสักนิดก็ยังดี เขาจะได้หายเร็วๆ”
“บูชาความรักพอกันเลยนะพวกมึง ตอนที่กูเห็นมันขยับตัวไปบังมึงไว้อย่างไม่ลังเลเลยน่ะ เอาจริงๆ กูอึ้ง ...มันมีแบบนี้ด้วยเหรอวะ ตายแทนกันได้มีจริงน่ะเหรอ หรือมีแค่ในละคร หรือไม่ก็พระเอกแสนดีในนิยาย”
“ผมไม่คิดว่ามันจะเว่ออย่างนั้นนะพี่ ผมว่าพี่โปรดไม่ใช่ไม่กลัวตายนะ แต่เขากลัวผมเจ็บมากกว่า เขาถึงได้เลือกที่จะเจ็บเอง เราไม่ได้เสียสละเพื่อความรักหรือบูชาความรักนะพี่ แต่เรายอมเจ็บเพื่อคนที่เรารักต่างหาก”
“อืม...เอาเถอะ จากนี้...ก็ดูแลให้ดีละกัน ทั้งความรักของมึงและคนที่มึงรัก”
“พี่ก็ด้วยนะ”
“อืม”
“พี่เท็น”
“ว่า?”
“ผมขอบคุณจริงๆ นะพี่ ทุกๆ อย่างเลย ขอบคุณครับ”
“เออ รับไว้ละกัน =_=; มีไรก็โทรหากูได้ แต่อย่าโทรบ่อย เอาเท่าที่สำคัญและจำเป็น เพราะเดี๋ยวกูจะไม่อยู่สักพัก”
“ครับ”
“ไว้ไอ้พี่โปรดมันตื่นแล้วให้มันสมนาคุณให้กูด้วย ของที่มันรับปากจะหามาให้น่ะ อย่าลืมเตือนมัน”
“ของอะไรเหรอพี่”
“เสือก -_-”
“T_T”
“ไปละ”
พี่เท็นบางทีก็ไม่ซับซ้อน แต่บางทีก็ซับซ้อนจนไม่เข้าใจ =_=;
พอพี่เท็นออกไปแล้ว ผมก็กลับมานั่งเฝ้าข้างเตียงอย่างเดิม เข้าเยี่ยมได้แค่สองชั่วโมง ผมก็อยากจะใช้เวลาให้คุ้ม พี่โปรดยังคงต้องอยู่ในห้อง ICU ที่ปลอดเชื้อ ที่จมูกโด่งยังคงถูกครอบด้วยเครื่องช่วยหายใจ แขนแข็งแรงของเขาก็มีสายน้ำเกลือและสายที่ให้เลือดเจาะอยู่
“ขอบคุณนะครับ...ที่ยังไม่ทิ้งผมไปไหน”
“....”
“พี่โปรด...”
“....”
“ขอบคุณที่รักผม ขอบคุณที่พี่เลือกผม...”
“....”
“จากนี้ไปเราจะมีความสุขด้วยกันนะครับ ผมรออยู่นะ...”
“....”
“รีบๆ กลับมานะครับพี่โปรด”
...อย่าผิดสัญญานะพี่...
...กลับมาแล้ว...ช่วยจับมือผม...เราจะเดินไปด้วยกันอีกครั้งนะครับ
............................................To be continue..........................................
ตอนหน้าจบแล้วค่ะ :กอด1:
ขอบคุณคนรอและความคิดเห็น
บทส่งท้าย ขอเวลานะคะ อาจจะไม่ได้อ่านในเร็ววัน แต่ไม่เกินอาทิตย์นี้แน่นอน ฟันธง!!! ไม่ใช่อะไรหรอก คือ ยังทำใจไม่ได้เหมือนกัน ฮ่าๆๆๆ รู้สึกผูกพันธ์แต่มันก็จะจบแล้วจริงๆ ค่ะ เราผูกพันธ์กับทุกคนที่รอ ทุกคนที่อ่าน ทุกคนที่ตามและเดินมาพร้อมกับเราจนใกล้จะถึงบทสรุป ซาบซึ้งที่ไม่ทิ้งกันไปไหน
รัััััััััััััักค่ะ :กอด1: :L2:
ลืมตอบค่ะ ที่ถามถึงวันเกิดของน้องกับพี่โปรด
น้องปลื้มเกิดเดือนกุมภาพันธ์วันที่ 5 ค่ะ แล้วเสี่ยก็เกิด 25 ธันวาคม ทั้งสองไม่เคยได้จัดงานวันเกิดให้กัน เพราะ ช่วงแรกเสี่ยไม่รู้วันเกิดน้อง ข้อที่สอง เวลามันคาบเกี่ยวกันนะคะ เรื่องนี้เริ่มต้นขึ้นเลยวันเกิดเสี่ยมาแล้ว และพอจะวนมาอีกทีก็ทะเลาะกันจนเลิกรากันไป มันเลยชวดไปชวดมา
-
มาแล้ว
ตอนหน้าจบ :a5:
-
อะไร ยังไง ทำมีมาต่อ
พุ่งตัวไปอ่านก่อน เด๋วกลับมาใหม่ :oni1:
อ่านมาล่ะ
...ให้กะลังใจทุกคน ทั้งโปรด ทั้งปลื้ม และทั้งคุณSnufflehp :กอด1:
-
มาแล้วๆ
-
คนเขียนเรื้องนี้น่ารักมากค่ะ
ลงเรื่องให้เราอ่านสม่ำเสมอ
มาลงนิยายอย่างมีวินัย กระโดดกอด 1 ที :mew1:
ผูกพันกับเรื่องนี้จัง
เป็นนิยายที่เรากดเข้ามาดูทุกคน
ขอบคุณคนเขียนค่า
-
:a5: ตอนหน้าจบแล้ว ใจหายเลย :sad11:
-
จะจบแล้วหรอ
ใจหายอ่ะ :ling1: :ling1:
เสี่ยรีบๆตื่นได้แล้วนะ :mew4:
-
ขอให้โปรดหาย
ขอให้ทั้งสองมีความสุขก็พอ
:3123:
-
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:...........ขอบคุณที่มาให้รัก ขอบคุณที่มาให้มีความสุข ขอบคุณที่ส่งเรื่องราวดีๆมาให้กัน ขอบคุณคนแต่งครับผม :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1:
-
พี่โปรด อย่าผิดสัญญากับน้อง... กลับมานะะะ :sad4:
-
ร้องไห้ตามม
ปูลูไหนคนเขียนว่าเหลืออีก 50 ตอน หรือข้อยอ่านผิด t-t :ling1: :ling1: :ling1:
-
ตกใจอะไรก็ไม่เท่าประโยคนี้ >> ตอนหน้าจบแล้ว
แอร๊กกกกก ช็อคแปบ...
:a5:
ตอนแรกก็ประท้วงกับตัวเองว่าเฮ้ยยังไม่ถึงห้าสิบตอนเลย จนต้องกลิ้งกลับไปดูทอล์คเก่าของคนเขียนเพื่อความแน่ใจ
อ๋อ ที่แท้ห้าสิบตอนคือตอนหลักรวมตอนพิเศษนี่เอง เราอ่านไม่ละเอียดบวกกับหลงๆลืมๆด้วยแหละ แหะๆ
พี่โปรดกลับมาเร็วๆนะ เหลือตอนหลักอีกแค่ตอนเดียวให้ได้โชว์ตัวแล้ว มาออกให้คุ้มค่าตัวหน่อยนะเสี่ยนะ
ยังไงงานเลี้ยงก็ต้องมีวันเลิกรา แต่ก็อยากอยู่กันไปนานๆ เค้าขอตอนพิเศษเยอะๆน้าตัวเอง
:mew2:
-
จะจบแล้วเหรอ!! คิดถึงแย่อ่ะ :mew2:
-
รักพี่โปรดดดดดดดดดดดดดด :m15: น้องปลื้มด้วยย
-
พี่โปรดต้องรีบๆๆฟื้นน้าาาา น้องปลื้มก็ห้ามงอแงกับเสี่ยแล้วนะ...
เห็นเสี่ยแล้วแบบ..อยากได้แบบนี้จังเลย คิดไม่ออกเลยอะว่าคนๆหนึ่งยอมเจ็บเพื่อคนๆหนึ่งได้ขนาดนี้
เสี่ยรักปลื้มขนาดไหน การที่เอาตัวเองเข้าไปรับมีดแทนปลื้ม :sad4:
o22 ตอนหน้าจบแล้วเหรอ เป็นนิยายที่ตามทุกวันจิงๆหลังจากได้อ่าน
ถึงรู้ว่านิยายมันต้องมีวันจบ แต่ยังอยากอ่านต่อจัง อยากรู้ราวความรักของเสี่ยกับปลื้มอีกอะ...
เสี่ยกับปลื้มยังไม่ได้หวานกันเลยน้า หลังจากต้องห่างกันมาตั้งหลายเดือน
ขอกอดเสี่ยที รีบตื่นมารับขวัญปลื้มนะค่ะ.. :กอด1:. น้องปลื้มก็ต้องเข้มแข็งอยู่เคียงข้างเสี่ยนะจ๊ะ
จริงๆแล้วอยากให้ปลื้มได้รู้ว่าเสี่ยไม่ได้อยู่สุขสบาย และเจออะไรบ้างตอนที่น้องไม่อยู่อะ ทำไมพ่อน้องถึงช่วยชีวิตเสี่ยมาสามครั้งแล้ว เพราะถ้าน้องได้รู้แล้วอาจจะหวงแหนกับความรักของเสี่ยมากกว่านี้
เพราะอย่างที่น้องบอกว่า ถ้ารู้ว่าเป็นยังงี้จะอยู่กับพี่โปรดให้มากกว่านี้
-
พี่โปรด รีบๆฟื้นนะพี่ TT
ตอนหน้าจบแล้วอ่ะ
ยังไม่อยากให้จบเลย
-
:กอด1:
-
แงงงงงงงงงง พี่โปรดดดดดดดดด T^T
รีบ ๆ ฟื้นนะ เค้ารอกอดพี่โปรดอยู่นะ T^T
-
จะจบแล้วจริฃๆหรอคะ แงงงง ยังอ ยากอ่านต่อไปอีกยาวๆเลยง่า
-
ไม่อยากให้จบเลย
o9
-
มาโปรดกลับมานะ ไม่ใช่แค่ปลื้มที่รอ เอฟซีเสี่ยก็รออยู่ :sad11:
ตอนหน้าจบแล้วเหรอคะ จบไวจังเลยแบบรู้สึกว่ามันเร็วไป :กอด1:
-
เสี่ยห้ามผิดสัญญากับน้องนะ รีบฟื้นขึ้นมา
-
นี่คือบททดสอบความรักครั้งสุดท้ายของพี่โปรด สู้นะ ตื่นขึ้นมานะอิเฮีย เป็นพระเอกต้องอดทนสิ
พยายามมาขนาดนี้ เปลี่ยนแปลงนิสัยอะไรมาตั้งขนาดนี้แล้ว
มีชีวิตต่อเพื่อมีความสุขบ้างเถอะ T_T
-
จะจบแล้วหรอ ไม่นะ ยังอยากอ่านอยู่เลย :mew2:
เฮียรีบๆตื่นขึ้นมานะปลื้มรออยู่ :กอด1:
-
พี่โปรดขา ปลื้มรอพี่อยู่นะ ตื่นขึ้นมาซักทีสิคะพี่ T T
(จะบอกว่าพวกเราทุกคนรออยู่ พี่แกคงไม่สนใจ ต้องอ้างปลื้มสินะ)
:hao5:
-
เสีย น้ำตา อีกรอบแล้วเรา อินมากกกก ๆๆๆๆๆๆๆ.
ขอบคุณที่แต่งนิยายดีดี มาให้อ่านนะครับ :mew2:
-
ห้ะ ตอนหน้าคือตอนจบ ช็อกกกกกกก ไม่อยากให้จบเหมือนกันค่ะ แต่จบแล้วจะมีตอนพิเศษไหมอ่ะคะ
-
อร๊ายยยยย!!! จะรีบจบไปไหน ยังเกาะติดชีวิตรักของเสี่ยกับน้องปลื้มอย่างเมามันส์อยู่เลย
เป็นกำลังใจให้เสี่ยฟื้นมายิ้มให้ปลื้มนะคะ อยากรู้ด้วยเสี่ยจะหาอะไรให้พี่เท็นเท็น
-
ขอให้พี่โปรดปลอดภัยกลับมาอยู่กับน้องปลื้มนะค่ะ สาธุ
อ่านไปเช็ดน้ำตาไป ยิ่งฟังเพลงไปอ่านไปด้วย น้ำตายิ่งทะลัก T^T :hao5: :sad4:
ปวดใจมากมาย :serius2: :o12: :o12:
-
:o12:
-
พี่โปรดดดด รีบกลับมานะน้องปลื้มกับทุกคนรออยู่ :monkeysad:
กำลังใจส่งถึงพี่โปรดล้นหลามเลยนะ พี่โปรดต้องเข็มแข็งนะ สู้เพื่อน้องปลื้ม
สุ้เพื่อเค้าด้วย? (เีกี่ยวป่ะ) เรารอนะ... :กอด1:
ี
ขอบคุณคนเขียนนะคะ ที่แต่งนิยายดีๆ สนุกๆ มาให้อ่าน พูดเรยเราชอบมากๆ
คนเขียนแต่งเก่ง มีวินััยมาก มาสม่ำเสมอ เรื่องราวเนื้อหาพอดิบพอดี
เราขอเป็นกำลังใจให้นะคะ และจะตามต่อไป ทุกๆ เรื่อง สำหรับเรื่องนี้ถึงจบแล้ว
เราก็จะตามต่อ เพราะเรานั้นคือ ติ่งเสี่ยโปรด เอิี๊๊กกกกกก ต่อไปเราก็จะตามหลอกหลอน
ตัวทั้งในเล้าเป็ด และทั้งทวิตเตอร์ด้วย 555555555 :laugh:
รักคนเขียนนะคะ สู้ๆ ค่ะ :กอด1:
ปล. อยากได้ทวิตเตอร์เสี่ยโปรด
#ติ่งเสี่ยมาโปรด :กอด1:
-
:m15: ไม่เอา เสี่ยต้องหื้นนะ ปลื้มรออยู่ พวกเราก็รออนู่ เสี่ยอาการห้ามทรุดนะ ห้ามเป็นอัะไรตอนจบนะ :hao5:
-
โอ๊ยๆๆๆ เจ็บกับสองตอนล่าสุดจริงๆ
เสี่ยได้เป็นพระเอกเต็มตัวแล้ว แต่บีบจิตคนอ่านเหลือกำลัง = =
ฟื้นเร็วๆ นะ กลับมาเป็นเสี่ยสุดเสี่ยวของน้องปลื้มเร็วๆ
แอบเสียใจเล็กๆ ว่าจะจบแล้ว ได้อ่านทุกวันทั้งเชียร์ทั้งด่าเสี่ยมา 42 ตอน
จะไม่มีเสี่ยมาให้ด่าแล้วก็คงเฉาๆ เหมือนกัน
ที่คุ้มสุดๆ คือ เท็นกับเมลที่รับเชิญมาเรื่องนี้ มันได้เห็นพัฒนาการของคู่นี้เหมือนกันแฮะว่าเพิ่มจากเรื่องของตัวเองไปเยอะแล้ว
ลาจากเรื่องนี้ เท็นกับเมลจะไปเรื่องอื่นอีกรึเปล่าค่ะ? อยากให้ไปเพราะตัวละครแบบเท็นหาไม่ได้ง่ายๆ
เป็นสุดยอดสีสรรหรือไม่ก็ระเบิดยักษ์ที่ทำให้เรื่องหักมุมตลอดเลย
-
สู้ๆ
เดี๋ยวพี่โปรดก็กลับมา
-
http://youtu.be/bLtDEHvbxRo
ขอมอบเพลงนี้ให้มาโปรด :กอด1:
ไม่อยากให้จบเลย ทุกวันนี้อย่างแรกที่ต้องทำคือมารอมาโปรด
-
สู้ๆนะพี่มาโปรด :hao5:
ว่าแต่อิน้องเดย์เป็นไงบ้างเนี่ย
ลากเข้าคุกโดยด่วน :fire:
-
พี่โปรดรีบๆ ตื่นมาอยู่กับน้องเลยนะ หน่วงเหลือเกินตอนนี้ แต่ว่า....ยังไม่อยากให้จบเลยค่า :sad4:
-
โอ้ยยยยย พี่โปรดดรีบฟื้นขึ้นมาอยุ่กับปลื้มเร็วๆนะ จะได้มีความสุขกันจริงๆซะที :เฮ้อ:
-
ทำไมอีส้มเน่ามันยังกล้าเสนอหน้าอยู่อีกอ่ะครับ
ไม่เห็นได้รับผลกรรมอะไรเลย ไม่ยอมๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :katai1:
-
จะจบแล้ววว ใจหายยย
ไม่อยากให้จบเลยย
พี่โปรดหายไวๆนะคะ :mew1:
อย่าให้น้องปลื้มรอนานน :mew2:
-
:sad4: :sad4:
เล่นในมือถือนี่พิมพ์ลำบากมาก
แต่อยากเม้น
ฮืออออ
พี่โปรด ต้องกลับมานะคะ
ต้องหายนะ ปลิื้มรอพี่อยู่ ทุกคนก็รอค่ะ
-
ติดพี่โปรดกะน้องปลื้มงอมแงมค่ะ ตอนหน้าจะจบซะแล้ว
พี่โปรดได้โปรดกลับมาแล้วจะได้อยู่ด้วยกันตลอดไป ^^
รักคนเขียน ขอบคุณนะคะที่เขียนนิยายดีๆให้อ่านค่ะ
-
ตอนหน้าจะจบแล้วรึนี่ :a5: แงๆ ไหงมันไวเยี่ยงนี้
งั้นเค้าขอตอนพิเศษต่อ อีกสักสามสิบสี่สิบตอนแล้วกันเนอะๆ :impress:
-
:mew2: มารอ มาโปรด เป็นเพื่อนน้องปลื้ม :hao7:
-
โฮฮฮ เสี่ยย อย่าปล่อยให้น้องปลื้มรอเก้อนะ รีบกลับมาน้องปลื้มเถอะ :sad4:
แอบใจหาย ตอนหน้าจะจบแล้ว มารอเรื่องนี้จนเหมือนกิจวัตรประจำวัน
ขอบคุณคนเขียนที่แต่งเรื่องดีๆที่ให้อะไรมากกว่าความสนุกเรื่องนี้นะคะ
-
ดราม่าไม่ช็อค แต่สะเทือนใจตรงตอนหน้า จบ แอ๊ๆๆๆๆ ไม่จบได้มั้ยอ่ะ :mew2:
-
ตอนหน้า พี่โปรดต้องกลับมา
นิยายของมาโปรด ตอนจบจะไม่มีได้ไง 555
ไม่ อยากให้จบเลยน้าาาาา คงคิดถึงน่าดู
อยากเห็นความหวานของคู่นี้ได้อีก !!!!
-
ฟื้นนะเสี่ย น้องปลื้มรออยู่ คราวนี้ต้องรักกันให้หนำใจเลยนะ เสียเวลามาเยอะแล้ว
พี่เท็นขอไรไว้หนอ
ขอบคุณค่ะ
-
ก็ไม่รู้จะบอกยังไง..
แบบเสี่ยเป็นแบบนี้ เจ็บแบบนี้
เพราะปลื้มไปกะเดย์ เชื่อเดย์เกินไป
เห็นทุกคนสำคัญหมดยังเว้นเสี่ย..
เอาจิงๆไม่ชอบคนแบบนี้เลย
ถ้าเป็นเท็นเราเข้าใจ เพราะเท็นไม่เหมือนใคร เข้าใจยาก
แต่นี่คือปลื้มไงเลยรับไม่ได้ =0=
ตอนเสี่ยง้อทำเล่นตัว ทีตอนนี้มาเสียใจ
อยากรู้เพื่ออะไร??? ปลื้มต้องการอะไร?
สงสารเสี่ยสุดสุด เฮ้ออออออ
เสี่ยตื่นมาละรีบหาเมียใหม่เลยนะ
55555 เค้าล้อเล่นจ้า
รอตอนจบค่ะ ใจหายนิดนิด
รอตอนพิเศษด้วยนะ (มีมั้ย) 5555
-
no no no :ling1:
ไม่เอาหักมุม พระเอกตายนะคะ :sad4:
เรื่องนี้ขอจบแบบแฮปปี้ค่ะ
-
ตอนพิเศษๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ด้วยยยยยยย นะค๊าาาาาาา ชาบูๆๆๆๆๆ
-
ซึ้งนะ โฮฮฮฮฮฮฮ
พี่โปรดฟื้นนนนนนนนฟื้นขึ้นมา~~~~
-
ตอนหน้าจบแล้ว เร็วจังเลย ขอจบแบบแฮปปี้เอนดิ้งน้าาาาา
-
พรุ่งนี้มีสอบ แวบมาอ่านด้วยความดีใจ
แล้วกลับออกไปเงียบๆ ด้วยการอย่างรู้ตอนต่อไป :o12:
-
อ้ายยย ไม่ได้มาอ่านหลายวัน ตอนหน้าจะจบเหรอคะ รอเสาร์ทิตย์ก่อนจะไล่อ่านใหม่ค่า
-
จะเสียใจอะไรดีอ่ะ
ระหว่างเสี่ยยังไม่ฟื้นกับตอนหน้าตอนจบ TT
เอาเป็นเสียใจทั้งคู่เลย
เสี่ยรีบๆฟื้นน้า ปลื้มกะคนอ่านรอเสี่ยอยู่
-
อ่าน ปล. แล้วรู้ซึ้งถึงสำนวนที่ว่า ไม่มีงานเลี้ยงใดที่ไม่เลิกรา จริงๆนะ ถึงจะเข้าใจแต่ก็อดใจหายไม่ได้จริงๆนะ สนุกมากเรยรอติดตามผลงานต่อๆไปคับ :pig4:
-
พี่โปรดรีบๆฟื้นมาหาน้องปลื้มนะ :hao5: :hao5:
ตอนหน้าจบแล้วหรอ :a5: :a5:
-
ขอตอนพิเศษ nc หวาน หวานนะค่ะ :mew1: :mew1: :mew1:
-
ติ่งเสี่ยขอดิ้นนนน (ไม่ได้ดิ้นนาน)
เดย์แกทำร้ายเสี่ยของฉันได้ไงว่ะ :ling1:
สงสารเสี่ย
ปลื้ม ถ้าเสี่ยหายดีแล้วก็ดูแลเสี่ยดีๆน่ะ ถ้าดูแลเสี่ยของเราไม่ดี o18 เดี๋ยวรู้เลยอ่ะ
จะจบแล้ว :m15:
ขอบคุณ คนแต่งนะค่ะ สำหรับวันเวลาดีๆที่มีร่วมกันมา 555 :เฮ้อ:
รักคนแต่งค่ะ :กอด1:
:bye2:
-
อิพี่โปรดรีบฟื้นนะ
น้องปลื้มรออยู่ เดี๋ยวน้องมันจะป่วยไปอีกคน
-
ตื่นได้แล้วๆๆๆ :sad4:
-
ความแน่นอนคือความไม่แน่นอน วันนี้เราอาจจะกำลังยิ้มหัวเราะอย่างมีความสุข แต่พรุ่งนี้อาจจะต้องจากกันโดยไร้คำร่ำลา.....
หวังว่าปาฏิหารย์จะเกิดขึ้นกับพี่โปรดกับน้องปลื้มนะ
สิ่งเลวร้ายที่เกิดขึ้นระหว่างคนทั้งสองถือเสียว่าเป็นเครื่องพิสูจน์ให้เห็นตัวตนของอีกฝ่ายก็แล้วกัน
ปล.น้องปลื้มเกิดวันเดียวกับเราเลย เราคงเป็นเนื้อคู่กัน อิอิ
-
กรี๊ดอย่า จบแบบ มาม่าก้อพอค่ะ คนอ่านจะน้ำตาไหลตามปลื้มแล้วววว 5555
จริงๆก้อคิดเหมือนพี่เท็นนะคะว่า คนเรามันตายแทนกันได้เลยเหรอออ แต่พอฟังคำตอบปลื้มกัอ เออเนอะ คนที่ออกมารับแทนคงคิดแบบนั้น ไม่ได้อยากจะเป็นพระเอกไรหรอก แต่แค่ตอนนั้นสมอง ร่างกายมันไปเองกัอเท่านั้น ถ้าย้อนเวลาไป กัอเชืีอว่าเสี่ยก้อทำเหมือนเดิม
เหมือนเสี่ยโตขึ้นในด้านความรักอ่ะค่ะ แบบนี้แหละความรักทำให้คนเราเปลี่ยน
แบบว่าไม่อยากกลับไปอ่านตอนแรกๆเลย เสี่ยเลวมากกกกกกกก จริงๆก้อยังทำใจให้อภัยเสี่ยไม่ค่อยได้ แต่สงสารปลื้มมมมม เลยใจอ่อนตามปลืัมจร้าาาาาา 5555
-
ใจหายเหมือนกันค่ะถึงเราจะไม่ได้ตามตั้งแต่แรก มาตามช่วงมาม่าหอมกรุ่น แต่คุณนักเขียนก็ลงให้อ่านทุกวัน ไม่ขาด เราก็ต้องขอบคุณมากค่ะ เรารู้ว่าคุณพยายามยามแค่ไหนเพื่อความสุขคนอ่านอย่างพวกเรา ขอบคุณจากใจอีกครั้ง
พี่โปรดดด รีบกลับมาเถอะ กลับมาหาสิ่งที่พี่ต้องการ กลับมาหาความสุข กลับมาหาความรักของพี่ ที่พี่ต้องการมันมากที่สุด ทางนั้นจะไปเมื่อไหร่ก็ได้ กลับมาหามาทำให้น้องยิ้มซิ มารักษาสัญญาที่ให้ไว้ มาโปรดดดด
:กอด1:
-
เสียโปรดฟื้นเร็วๆ.... :hao5:
:mew1: :mew1: :mew1:
-
ตอนหน้าจบบบบ
ขอยาวพิเศษนะ ฮ่าๆๆๆ
พี่โปรดตื่นๆๆๆๆๆ คนอ่านคิดถึง
-
คนกำลังใจให้นักเขียนค่ะ เพื่อจะได้เขียนให้เสี่ยโปรดฟื้นขึ้นมาซะทีๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :katai1:
คนอ่านหน่วงมากกกกกกกกกกกกกก :z10:
-
รอตอนจบแบบอิ่มอกอิ่มใจจ้ะ คนเขียนสู้ๆ
-
พี่โปรดตื่นซะที สงสารน้องปลื้มเถอะ :mew4:
-
ตอนหน้าจบหรอ??? ใจหาย
เราคงไม่มีเรื่องให้ทำตอนดึกๆ เพราะเราชอบนอนดึก
ไม่มีมาโปรด ปลื้มให้ฟิน
ขอตอนพิเศษยาวๆๆๆๆๆๆๆ ก่อนจากได้ไหม?ค่ะ อยากให้เรื่องนี้อยู่กับเราไปนานๆ
แต่ก็นะ นิยายนิ
ขอบคุณที่แต่งเรื่องดีๆมาให้อ่านค่ะ :pig4: :L1: :mew1:
รอตอนจบ กับตอนพิเศษจากคนเขียนนะค่ะ...
-
เสี่ยตื่นมาได้แล้ว......น้องลมจะหอบไปแล้ว รีบมาดูแลเร็วๆ
จะจบแล้วเหรอ ใจหายอ่ะ
-
เสี่ยอย่าเป็นอะไรนะ :sad4: สงสารน้องรีบกลับมาหาน้องเถอะ :call: :call:
อินังส้มเน่ายังกล้าเสนอหน้ามาโรงบาลอีกเหรอ :z6: :z6: ตำรวจรีบๆจับมันไปด้วยเหอะ :m31:
-
รู้สึกดีใจทที่ได้เป็นเอฟซีพี่โปรดมาตั้งแต่พี่ยังเป็นเหี้ยพี่โปรด 555 :hao5:
-
อ่านย้อนมาสามตอนรวด ทั้งช๊อค ทั้งอึ้ง ความรู้สึกตีมั่วกันไปหมด
ช๊อคที่เรื่องของเดย์แม่มมมมมมมมมม หักมุมโคตรๆๆๆๆ
ตอนพี่โปรดเอาตัวไปรับมีดแทนปลื้ม อยากบอกว่าเพ่หล่อมว๊ากกกก
รีบตื่นมาหล่อเร็วๆนะพี่ ทุกคนรออยู๊
ปล.ตอนหน้าจบแล้วเหรอ ไม่เจรงงงงงงงงงงงง :ling1:
-
จะจบแล้วเหรอ??? ฮือๆๆๆ ใจหายยยยยย คิดถึงเสี่ยกับน้องปลื้มมากๆแน่เลย :ling1: :ling1:
-
ฮืออออออออออออ เสียน้ำตาไปสามหมื่นแปดพันลิตร :o12: ซึ้งจนจุกในอกไงไม่รู้อะ
เดินทางมาสี่สิบสองตอน ณ จุดนี้ เรามั่นใจเกินล้านแล้วว่ามาโปรดคือพระเอกเต็มตัว พระเอกตัวจริง ไม่ได้หมายความว่าเลิศเลอเพอร์เฟ็คหรือเป็นซูเปอร์แมนมาจากไหน แค่เป็นผู้ชายที่รักปลื้มมาก ๆ เท่านั้นเอง :m15:
พี่โปรดฟื้นคราวนี้ก็ดูแลหัวใจพี่โปรดดี ๆ นะปลื้ม :monkeysad:
คุณพ่อปลื้มดูไม่ดุนะ ดูน่าจะเข้มงวดแต่ไม่ใช่คนบังคับจิตใจอะไร
พฤติกรรมพี่โปรดทำเท็นเท็นงงเลย เราเป็นหนี้บุญคุณนายมหาศาลในฐานะเป็นแม่ยกทั้งพระและนาย 555 แล้วเจอกันในเรื่องของตัวเองนะเท็นเท็น เราจะตามไปเชียร์ :man1:
-
เพิ่งมาเจอเรื่องนี้เมื่อไม่กี่วันก่อน
พอวันนี้ตามอ่านทันจนตอนล่าสุด
กลายเป็นว่ามันจะจบแล้ว :sad4:
ยังไม่อยากให้จบเลยอ่ะ มันสนุกมาก
สนุกจนอยากให้มีต่อไปเรื่อยๆ
-
โอม จงฟื้นๆ
-
หายเร็วๆนะ มาโปรด
-
______-|▒|-|▒|-|▒|-|▒
_____ /▒/--------------\▒\
_____ |▒|----__ -------|▒|
_____ |▒|__( ✿ )---__|▒|)(¯✿¯)
__(¯v¯)▒(_≻✿≺)(¯v¯)I(_≻✿≺_)
(_≻✿≺_)▒(_^_(_≻✿≺_)▓(_^_)
__(_^_)░▒▓░▓\░(_^_)▓░▓▒/
___\▒▓░▓░▒▓░▓░▓░▓▒/
____\░▓▒░▒▓▒▓░▒░▓▒/
____.\░▓▒░▒▓▒▓░▒░▓/
ฟื้นเร็วๆนะคะเสี่ย น้องปลื้มรออยู่ และยังครอบครัว & เพื่อนๆ
-
ฮรึกกกกกกกกกกกก.... ร้องไห้น้ำตาเป็นสายเลือด มาโปรดคนดีของเค้า จะจบแล้วเหรอ แล้วต่อไปเค้าจะตามอ่านอะไรอ่ะ :hao5:
รักเรื่องนี้มากกกกกกก รวมเล่นนะคนเขียน *เกาะขา*
ยังไม่อยากให้จบเลย ขอสเปเยอะๆ มาให้หายคิดถึงเสี่ยด้วยนะ :m15:
-
:m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15:
เสี่ยโปรด อย่าจากเราไป :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1:
ไม่นะะะะะะ เราอยากให้น้องปลื้มกับเสี่ยโปรดจบแบบมุ้งมิ้ง
พลีสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสส :serius2: :serius2: :serius2: :serius2: :serius2: :serius2:
:monkeysad: :monkeysad: :monkeysad: :monkeysad: :monkeysad: :monkeysad:
-
กลับมาอยู่กับปลื้มให้ได้นะมาโปรด :hao5: ถ้ามาโปรดผิดสัญญาจะปาระเบิดใส่บ้านคนเขียน! :m16:
-
อ๊ากกกกกกกกกกกกก เสี่ยยยยยยย สู้เขานะเสี่ยยยยยย ฟื้นนะะะะ
ปล.อยากจะกรีดร้อง ขอตอนต่อไปด่วนค๊าาาา
-
เสี่ยมาโปรดดด T^T ทำอิฉันน้ำตาไหลทะลัก อย่าตายนะ (ไม่ตายหรอกใช่มั้ย? ฮ่าๆๆ)
เปิดเพลงฟังไปด้วย บิลท์เว่อร์เลยจ้ะ
:hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5:
-
:m15: :m15:
-
ตอนหน้าจบ! แง!
เสี่ยจะไปแล้วเหรอ (โดนตบ! ปากไม่เป็นมงคล 55+)
เสี่ยจะตื่นขึ้นมาไหม รีบๆ ตื่นขึ้นมานะเสี่ย คนอื่นรออยู่ ปลื้มก็รออยู่
ถ้าตื่นช้าปลื้มไปมีผู้ชายคนอื่นไม่รู้ด้วยน้าาาา~ (โดนตบอีกรอบ ปากไม่เป็นมงคล!)
-
ขอจบแบบสุขสันต์นะครับ รับไม่ได้ถ้าน้องปลื้มต้องเสียใจ ที่มาโปรดต้องจากไปตลอดกาล
-
ยิ่งอ่านยิ่งใจหาย เสี่ยรีบตื่นมาหาน้องได้แล้วนะใจไม่ดีเหมือนกัน
ตรรกะที่ว่าพุ่งตัวไปรับมีดแทนคนที่รักไม่ได้มีแค่นิยายจริงๆนะ
สู้ๆนะ ตอนหน้าจบแล้วเอาใจช่วยคะคนแต่ง
รักเรื่องนี่เหมือนกัน
ปล.ทนไม่ไฟวไม่อยากลบกวนเพื่อน้ใเลยสทัครยูสใหม่ทาเม้นท์เลย
รคกคนแต่งจ้า
-
ไม่เป็นไร จบแล้วตอนพิเศษก็ยังมีต่ออีกได้
เพราะพี่โปรดมีสัญญากับน้องไว้ตั้งเยอะไม่ใช่หรอ??? มีอีกหลายที่ที่ต้องไปด้วยกัน ฉะนั้น พิเศษมาเยอะๆนะค่ะ
รอคอยๆๆๆ อิๆๆๆๆๆๆ o13
-
วันนี้เม้นจากโทรศัพท์ คงไม่เวิ่นยาว
ที่สำคัญ ด้วยเนื้อหา มันหน่วงยิ่งกว่าตอนที่แล้วอีก
สภาพจิตใจทุกฝ่ายในตอนนี้มันเเย่มากเลยนะ อ่านเเล้วสะเทือนใจพอสมควร
แม้อาการพี่โปรดจะไม่มีอะไรมายืนยันว่ารอด แต่เราเชื่อและหวังว่าโปรดไม่เป็นไร
รีบตื่นมาหาน้องปลื้มเถอะ น้องใจเสียจะเเย่แล้วนะตื่นได้แล้ว
หรือต้องให้น้องปลื้มจุมพิต ถึงจะฟื้น หืมมม เจ้าชายนิทรา
ไม่ต้องทำตัวตามเพลง เจ้าชายนิทรา ของอีทีซี
เพราะน้องปลื้มเค้ารักพี่จริงๆ รักของโปรดและปลื้มคือของจริง...
ถึงยังไงเรื่องร้ายๆก็จะจบเเล้วนะ
ส่วนเดย์ เราเองก็ยังหวังให้น้องมีชีวิตใหม่ และหวังให้คนที่มันทำให้น้องต้องเป็นอย่างนี้ชดใช้กรรมอย่างสาสม
น้องต้องยอมรับและผ่านมันไปให้ได้นะ
เป็นกำลังให้ทุกฝ่ายอย่างสุดกำลัง รวมทั้งคนเเต่งด้วยนะคะ
รอตอนต่อไปอย่างใจจดใจจ่อค่าาา
-
มาเยี่ยมเสี่ยโปรด :L2: อย่านอนขี้เซาสิเสี่ย รู้มั๊ยมีแต่คนเค้าคิดถึงเสี่ยนะเนี่ย
ตื่นเร็วๆนะคะ ติ่งเสี่ยอย่างเราคิดถึงจะแย่ล่ะนะ :hao7:
ปล. ใกล้จบแล้วแต่เราก็ไม่กลัวเพราะเราจะตามป่วนเอาตอนพิเศษไปเรื่อยๆ จิกในเล้าเป็ดไม่พอ ถามไปจิกในทวิตด้วย
คนเขียนหลอนกันไปเลย :laugh:
รักคนเขียน
#ติ่งเสี่ยโปรด
-
จบแฮปปี้เถอะ ขอล่ะ
-
สงสารเสี่ยหายไวๆนะ
รอตอนจบจร้า
-
ตอนหน้าจบ ก็แถมตอนพิเศษมาให้เรื่อยๆๆ ใช่มั๊ยค่ะ
ติดตามตอนต่อไป และเรื่องต่อไป อย่างใจจดใจจ่อ ^ ^
-
อ่าตามอ่านมาจนทีันแล้ว
แอบตกใจนะเนี่ย จะจบอล้ว
ดูปลื้ม และพี่โปรดเป็นผู้ใหญ่ขึ้นมากจริงๆๆ หลังจากผ่านอะไรกันมามาก
ยังอยากให้คุณเปรมกับมาอยู่ พี่น้องกัน รักกัน
-
นั่งร้องไห้กัดผ้าเช็ดหน้า ซิก......... พี่โปรดดดด
-
:mew2:
ใกล้แล้วหรอ กว่าจะถึงตอนนี้ก็ผ่านมาเยอะหวังว่าจะมีความสุขสักทีนะ
พี่โปรดรักษาสัญญาด้วยนะ ฟื้นเร็วๆ นะ
ขอบคุณนักเขียนคะ
-
รอๆๆๆ วันนี้จะมาไหมหนอ..... :ling1:
:mew1: :mew1: :mew1:
-
แวะมาเยี่ยมเสี่ย ตื่นเร็วๆน้า จะถึงวันเกิดน้องปลื้มแล้ว
ต้องฉลองกับน้องนะคะ
-
โปรดฟื้นขึ้นมาเร็วๆนะ
อย่าทิ้งปลื้มให้เศร้านานๆนะ
ตอนหน้าก็จบแล้วยังไม่อยากให้จบเลย
มีตอนพิเศษไหมค่ะ
-
พี่โปรดกลับมาได้แล้ววว :hao5:
รอนะฮะ :')
-
รอพี่โปรด ฟื้น :sad4: :sad4:
:L2: :L2: :L2:
-
เสี่ยฟื้นนะคะ -โปรยจูบให้เสี่ย-
เพลงทำร้องไห้ ฮืออออออออออออออ :hao5:
-
เป็นกำลังใจให้เสี่ยยยย ฟื้นมานะ
-
รู้สึกว่า จบไว เพราะยังอยากตามพี่โปรดกับน้องปลื้มอยู่ :katai4:
พี่โปรดจบแล้ว คนเขียนต่อเรื่องพี่เท็นกับพี่เมลต่อ :mew1:
-
เข้ามารอจ้า คิดถึงพี่โปรดน้องปลื้ม
-
ตอนที่ 43 (บทส่งท้าย)
สถานที่ที่ผมมาบ่อยที่สุดตั้งแต่เริ่มปิดเทอมได้เกือบสองสัปดาห์คือโรงพยาบาล อันที่จริงอาจจะเรียกได้ว่ามาใช้ชีวิตอยู่ที่นี่เลยก็ว่าได้ เพราะผมกับคุณแม่ของพี่โปรดผลัดเปลี่ยนกันมาเฝ้าเด็กน้อยเกเรที่นอนไม่ยอมตื่น บางทีก็อยู่ด้วยกันทั้งสองคน ฟังคุณแม่เล่าเรื่องวัยเด็กของพี่โปรดให้ฟังก็สนุกดี สองแม่ลูกคู่นี้สนิทกันมากนะครับ ตั้งแต่เด็กจนโตเลยที่พี่เขาติดแม่ ช่วงมัธยมปลายที่เริ่มออกลายเจ้าชู้ มีผู้หญิงให้ควงแต่ละวันไม่ซ้ำหน้า แต่วันวาเลนไทน์ก็ไม่ไปเดทกับใครเลย วันนั้นทั้งวันเขาจะพาคุณแม่ไปช็อปปิ้ง ไปดูหนัง แล้วแต่ว่าคุณแม่จะรีเควสอะไร เพราะคุณพ่อเขาทำงาน เลยไม่ค่อยมีเวลาพาคุณแม่ไปสวีทด้วยกันเท่าไหร่
ตอนนี้พี่โปรดพ้นขีดอันตรายแล้ว อาการก็ดีขึ้นมาก แต่ยังคงไม่ได้สติ ถึงอย่างนั้นก็ดีกว่าช่วงสี่ห้าวันแรกที่เขายังอยู่ในห้องไอซียู อาการเดี๋ยวทรงเดี๋ยวทรุดทำเอาคนอื่นเขาใจหายกันไปหมด พวกเพื่อนๆ เขาก็แวะมาเยี่ยมบ่อยๆ แต่ก็ได้แค่มาถามอาการเขาจากผมแค่นั้น มีหลายคนที่ผมไม่รู้จักแวะเอาผลไม้ กระเช้าอาหารเสริม พวกซุปไก่และรังนกมาให้ คงจะเป็นแฟนคลับของพี่โปรดแต่ไม่รู้ทำไมถึงรู้จักผมด้วย
เหมือนมันยังมีอีกหลายสิ่งอย่างที่ผมไม่รู้ มีการเปลี่ยนแปลงเกิดขึ้นรอบๆ ตัวพี่โปรดโดยที่ผมไม่ได้สังเกตเห็นตั้งแต่กลับมาเรียน ตลอดเวลาที่ผ่านมาผมคิดว่าผู้หญิงที่ไม่ชอบผมเลิกตามรังควานแล้วก็เพราะผมเลิกกับพี่โปรดนั้น เพิ่งรู้เมื่อไม่กี่วันก่อนเองว่าผมคิดผิด หนึ่งในกลุ่มคนที่มาเยี่ยมพี่โปรดเดินมาขอโทษผมที่เคยพูดไม่ดีหรือทำตัวร้ายๆ ใส่
'เข้มแข็งนะคะปลื้ม ขอโทษที่พวกเราเคยทำไม่ดีไว้ ต่อไปนี้ถ้าพี่มาโปรดรักใคร เราก็พร้อมจะรักด้วย ดูแลพี่มาโปรดด้วยนะคะ พวกเราจะคอยมองดูอยู่ห่างๆ'
บอกแค่นั้นก็พากันออกไป ผมเดินไปส่งพวกเธอที่ประตูห้อง มีหลายคนส่งยิ้มมาให้ ผมก็ยิ้มตอบกลับไป ไม่รู้นะ...ผมว่ามันเป็นความสบายใจอย่างหนึ่ง อย่างน้อยก็ไม่ต้องคอยระแวงว่าจะมีใครมาคิดร้ายกับเรา ส่วนสาเหตุของการกลับใจของพวกเธอนั้น คนที่ขอโทษผมเธอบอกว่าเพราะพี่โปรดเดินเข้าไปพูดกับพวกเธอเองหลังจากที่เลิกกับผมได้สองวัน เขาคงเข้าเช็คเฟซผมแล้วเห็นข้อความพวกนั้นเข้าถึงได้นัดพวกเธอออกมาคุย เธอบอกว่าพี่โปรดแทบจะคุกเข่าเพื่อขอให้พวกเธอเลิกรังควานผม เลิกว่าร้ายผม เห็นพี่โปรดทำอย่างนั้นคนที่รักเขาก็ลนลาน น้ำตาไหลพราก แทบจะคุกเข่าลงตามๆ กัน
'ถ้ารักผม...ก็ช่วยรักคนที่ผมรักด้วยได้มั้ยครับ ถ้าพวกคุณทำร้ายเขา...ก็เหมือนพวกคุณทำร้ายผมด้วย ขอบคุณที่อยู่เคียงข้างผมมาตลอด แต่ตอนนี้...ผมมีคนที่อยากจะปกป้องแล้ว...เพราะฉะนั้น อย่าทำร้ายเขาอีกเลยถ้าไม่อยากให้ผมเกลียดพวกคุณ'
ผมถามพวกเธอว่าทำไมถึงชอบพี่โปรดขนาดนั้น เขาไม่ใช่ดารา ไม่ใช่ไอดอล เขาก็แค่ผู้ชายคนหนึ่งที่...อืม.. อาจจะหล่อมากไปหน่อย รวยมากไปหน่อย นิสัยก็...ชอบแจกของมากไปหน่อย แต่เอาเข้าจริงแล้ว ก็มีคนที่สมบูรณ์แบบไม่แพ้เขาอีกหลายคนในมหาลัยนี้ คำตอบของพวกเธอทำให้ผมอึ้งไปนิดๆ เหมือนกัน
'ก็บอกไม่ถูกนะ แต่ชอบก็คือชอบ เขาไม่ต้องเป็นดาราหรือไอดอลหรอก แค่เขาเป็นเขา เป็นพี่มาโปรดอย่างที่พวกเรารู้จัก เท่านั้นก็พอแล้ว'
มันเป็นความรู้สึกที่ผมก็เข้าไม่ถึงเหมือนกัน แต่ผมก็เชื่อว่าคนพวกนี้หวังดีกับพี่โปรดมากจริงๆ ในมุมของพวกเธอ ผมอาจจะไม่ดีจริงๆ ก็ได้ตอนแรกถึงได้ไม่ชอบผม เพราะมองจากคนภายนอกโดยที่พวกเขาไม่รู้ถึงปัญหาของพวกผมแล้ว ความสัมพันธ์ระหว่างผมกับพี่โปรดก็เป็นไปในทางที่ผมเกาะเขากิน มันก็ต้องยอมรับแบบนั้นด้วย เพราะพี่โปรดที่พวกเธอรู้จักก็เป็นพวกควักจ่ายแบบไม่ถามรายละเอียดอะไรอยู่แล้วนั่นแหละ สมควรเป็นห่วงอยู่หรอก =_=;
ผมเปลี่ยนท่านั่ง จากเหยียดเท้าไปกับพื้นมานั่งขัดสมาธิบนเก้าอี้แทน ท้าวคางมองคนป่วยอย่างนี้แล้วก็เพลินดีเหมือนกัน สีผิวเริ่มมีเลือดฝาดบ้างแล้วก็ยิ่งน่ามอง ผมสังเกตว่าพยาบาลที่เข้ามาวัดความดันให้ทุกเช้าจะไม่เคยซ้ำกันเลย เพราะเหมือนทุกคนอยากเข้ามาดูแลคนป่วยห้องนี้กันมาก มีหลายครั้งที่พยายามจะขอช่วยเช็ดตัว แต่ผมก็ปฏิเสธไป ไม่อยากให้ใครเลือดกำเดาไหลตั้งแต่ยังไม่ได้ทานข้าวเช้า ให้ผมฟินคนเดียวก็พอแล้วครับ -O-;
น้องส้มมีมาเยี่ยมแค่ครั้งเดียว แต่เพราะปะทะกับผม น้องก็ไม่มาอีกเลย ไม่รู้นะ แต่ผมไม่ชอบว่ะ ทำไมเป็นคนนิสัยแย่แบบนั้นก็ไม่รู้ เรื่องจดหมายขู่นั่นพี่เท็นบอกผมแล้วว่าใครเป็นคนทำ ผมถึงได้เอามาใช้ขู่ได้ว่าถ้าหากยังไม่ออกจากชีวิตผมกับพี่โปรด น้องได้หมดอนาคตแน่ เท่านั้นก็ไม่มีมารบกวนอีกเลย เรื่องที่น้องเคยทำก็ปล่อยไว้อย่างนั้นแหละครับ ถ้ายังไม่เลิกนิสัยอย่างนี้ สักวันก็จะบ่อนทำลายตัวเอง คนทำไม่ดีไม่เคยเจริญหรอก
ส่วนน้องเดย์...ผมบอกไม่ถูกนะว่ารู้สึกยังไง สงสารก็สงสารนะ แต่ถ้าเรื่องให้อภัย...ผมคงต้องใช้เวลา เรื่องที่เกิดขึ้นกลายเป็นคดีความไปแล้วเพราะมีผู้ได้รับบาดเจ็บ ผมเลยปล่อยให้เป็นหน้าที่ของศาล ก็ตามระเบียบที่น้องถูกส่งตัวเข้าโรงพยาบาลเพื่อรับการบำบัด สภาพของน้องที่ผมเห็นครั้งล่าสุดคือคลุ้มคลั่งไม่ต่างจากวันที่เกิดเรื่อง เรียกหาแต่ชื่อของพี่โปรดจนผมเห็นแล้วอดเวทนาไม่ได้ ทางครอบครัวก็ไม่ได้ให้ความใส่ใจเท่าไหร่ ทำให้นอกจากผมและพี่เท็น พี่เมลแล้ว ก็ไม่มีใครไปเยี่ยมอีกเลย
ก็หวังว่า...สักวันน้องจะดีขึ้น ผมหวังอย่างนั้นจริงๆ ถึงจะไม่อยากให้อภัย แต่ในฐานะเพื่อนร่วมโลกแล้ว...ผมก็อดสงสารน้องไม่ได้เหมือนกัน
หืม... O_O!
หืมมมมมม O_O!!
หืมมมมมมมมมมม O_O!!
กำลังคิดเรื่อยเปื่อยพลางมองหน้าพี่โปรดไปเพลินๆ รู้ตัวอีกทีก็กำลังสบเข้ากับนัยน์ตาคู่สวยที่จ้องมองมาแบบไม่กระพริบ ผมเกือบตกเก้าอี้เมื่อเด้งตัวไปข้างหลัง ถ้าเท้าไม่ทันเหยียบพื้นคงหงายหลังล้มตึงไปแล้ว
“พะ...พี่”
“....”
“พะ..พี่ พี่ พี่ เดี๋ยวผมไป”
ไม่รู้จะชี้ไม้ชี้มือไปทางไหน แต่ตอนนี้หัวใจเต้นโคตรแรงจนพูดออกมาติดๆ ขัดๆ ผมสูดลมหายใจเข้าลึกๆ พยายามตั้งสติก่อนจะพูดขึ้นมาด้วยเสียงดังฟังชัดว่า
“เดี๋ยวผมไปตามหมอ! เดี๋ยวมา!!”
เป็นครั้งแรกในชีวิตที่วิ่งได้เร็วขนาดนี้ ก้าวเท้าทีตัวแทบลอยขึ้นจากพื้น ผมเหมือนจะบินได้ ไอบีลีฟไอแคนฟลายจริงๆ นะอารมณ์นี้อ่ะะะะ!!!
วิ่งเข้าไปที่ห้องทำงานของพ่อ เห็นกำลังหน้าดำคร่ำเครียดทำอะไรไม่รู้อยู่ แต่ผมไม่สนใจ คว้าแขนพ่อได้ก็พาวิ่งมาด้วยกัน
“เดี๋ยว! ปล่อยก่อน! จะมาวิ่งในโรงพยาบาลไม่ได้! ปลื้ม!”
“ไม่ๆๆๆๆ ต้องรีบไป พี่โปรดตื่นแล้ว เดี๋ยวไม่ทัน”
“ไม่ทันอะไร ปลื้ม! ไม่หยุดวิ่งพ่อจะตีให้น่องลายเลย!”
“ยอม! แต่พ่อต้องไปดูพี่โปรดก่อน พี่โปรดตื่นแล้วอ่ะ ไปดูให้หน่อย แป๊บเดียวเอง”
“อะไรนักหนา =_=; รู้ว่าสนิทกันมาก แต่ไม่ต้องเว่อ ชักจะทำตัวมากกว่าน้องชายไปแล้วนะแกน่ะ”
ไม่เชื่อก็ต้องเชื่อว่าพ่อไม่รู้เรื่องที่ผมเคยคบกับพี่โปรด เอาจริงๆ ผมว่าพ่อไม่ยอมรับมากกว่าว่าผมมีแฟนเป็นผู้ชาย -_- ยังคงหลอกตัวเองว่าที่ผมมาเฝ้าพี่โปรดอยู่ทุกวันนี้ก็เพราะผมกับพี่โปรดเป็นพี่ชายน้องชายที่สนิทกันมาก ตามความเข้าใจที่ว่าเคยไปอาศัยอยู่กับพี่เขามาพักหนึ่งแล้วพี่โปรดก็ช่วยชีวิตผมไว้ พ่อเลยตามใจให้เฝ้าได้โดยไม่ขัดขวาง
“พ่อไม่รู้จริงๆ เหรอว่าผมกับพี่โปรดเป็นอะไรกัน”
“ไม่ -_- และไม่อยากรู้ ไม่ต้องบอก”
ผมแอบถอนหายใจออกมา จะให้พ่อยอมรับความจริงมันคงเป็นเรื่องยากมาก เพราะขนาดเรื่องเรียนของผม ท่านก็ยังตีมึนทำไม่รู้เรื่องอยู่ดี ผู้ชายคนนี้ปากแข็งขั้นสุดยอดแล้วล่ะ ไม่รู้ว่าเคยบอกรักแม่บ้างรึเปล่าเถอะ -*-
พาพ่อมาถึงห้องได้ ก็รีบยัดเยียดให้ไปหาพี่โปรดทันที ระหว่างที่พ่อกำลังตรวจอาการของพี่โปรดพี่พยาบาลก็พากันเข้ามา จำนวนสี่คนนี่เป็นอะไรที่ถือว่าน้อยมากถ้าเทียบกับจำนวนคนขอเช็ดตัวให้พี่โปรด แต่ว่าพ่อก็จัดการให้พี่พยาบาลสาวๆ ออกไปแล้วสั่งให้ไปตามหัวหน้าพยาบาลมาแทน ซึ่งเป็นหญิงสาววัยสี่สิบนิดๆ
อ่า...นี่พ่อไม่รู้รึไงนะว่าคนนี้ตัวแม่เลย =_=;
“ความดันปกติ ไม่มีไข้ ไม่มีอะไรน่าห่วง แผลก็ไม่อักเสบ ไม่มีการบวม โดยรวมแล้วถือว่าโอเค แต่ตื่นกลางดึกอย่างนี้ ไว้พรุ่งนี้เช้าค่อยโทรไปบอกพ่อกับแม่แล้วกัน”
พี่โปรดแค่พยักหน้า เพราะก่อนหน้านั้นขยับปากพูดแล้วแต่ไม่มีเสียงเล็ดลอดออกมา ก็นอนนานเกินไปไง เลยเป็นอย่างเงี้ย ให้จิบน้ำหลายๆ แก้วก็โอเคแล้วล่ะ ^^
“น้องปลื้มกลับไปพักก็ได้นะคะ เดี๋ยวพี่ดูแลน้องโปรดให้ คืนนี้พี่อยู่เวรค่ะ สบายมาก”
“ไม่เป็นไรครับ ผมเฝ้าเองดีกว่า”
ต่อให้พี่อยู่เวรหรือพ่อจ้างให้เป็นพยาบาลพิเศษเฝ้า ผมก็ไม่อนุญาตนะ เพราะพี่โปรดเดี้ยงแบบนี้คงไม่มีแรงขัดขืนใคร เกิดโดนขืนใจขึ้นมาจะดราม่ากันทีหลังเปล่าๆ หึหึ
พอคนอื่นออกไปจากห้องแล้วผมก็กลับมานั่งที่เก้าอี้ตามเดิม เป็นเวลาหลายนาทีที่ผมกับพี่โปรดได้แค่มองหน้ากันอย่างนี้ มันเหมือนกับว่านานมากแล้วที่ไม่ได้เจอกัน เป็นความรู้สึกที่บรรยายไม่ถูก จุกแน่นอยู่ในอก อยากตะโกนออกมาดังๆ ว่าตอนนี้มีความสุขมากก็ทำได้ยากเพราะเกรงใจคนอื่นเขา เลยทำได้แค่จับมือกันแล้วบีบเบาๆ
“ยินดีต้อนรับกลับครับ ^^”
พี่โปรดพยักหน้า คลี่ยิ้มบางๆ ก่อนจะพยายามเปล่งเสียงออกมา น้ำเสียงแหบนิดๆ แผ่วเบาจนแทบไม่ได้ยิน แต่เพราะผมก้มลงไปใกล้ๆ ยื่นหูไปจนแทบจะชิดกับริมฝีปากของเขา ถึงได้ยินแค่คำสั้นๆ ว่า “ครับ”
“พักผ่อนนะ จะได้หายเร็วๆ”
“อืม...”
ผมจ้องหน้าพี่โปรดก่อนจะก้มลงไปจุ๊บที่หน้าผากของพี่เขาเบาๆ
“ฝันดีนะมาโปรด”
“...”
“ขอบคุณที่รักษาสัญญาว่าจะไม่ทิ้งผม”
“...”
“จากนี้...ก็อย่าปล่อยมือผมอีกนะครับ”
“อืม... ไม่...ปล่อย...หรอก”
ผมชอบอ้อมกอดนี้ แม้จะสวมกอดกันได้ไม่เต็มแรงเพราะบาดแผลของพี่โปรด แต่มันก็เป็นอ้อมกอดที่อบอุ่น เป็นกอดที่ทั้งดีใจและอยากร้องไห้ออกมาพร้อมๆ กัน
ความรู้สึกที่ว่า...ในที่สุดก็กลับมา...ทำผมเสียศูนย์ไปเลยจริงๆ
รักนะครับพี่...รักมากจริงๆ นะ
.
.
.
สามปี...
จะว่านานก็นาน จะว่าเหมือนเพิ่งเมื่อวานที่ยังคงเป็นนักศึกษาก็คงใช่ หลังจากที่พี่โปรดออกจากโรงพยาบาลครั้งนั้น ผมก็ไม่ค่อยได้เฉียดเข้าไปใกล้อีกเลย นอกจากจะเป็นไข้จริงๆ และพ่อไม่ยอมให้นอนซมอยู่กับบ้านนั่นแหละ ถึงต้องไป
ตอนนี้ผมเรียนจบมาได้เกือบหกเดือนแล้ว ซึ่งระหว่างที่เป็นเด็กจบใหม่ไร้ประสบการณ์การทำงานนั้น ก็โดนดึงตัวให้เข้าไปเป็นเจเนอรัลเบ้ที่บริษัทของคนที่คุณก็รู้ว่าใคร =_=; พี่แกก็ยังทำอะไรตามใจตัวเองเหมือนเดิมนั่นแหละ แต่ความจริงจังเพิ่มมากขึ้นตามจำนวนอายุ โขกสับนี่โคตรเก่งเลย วันๆ หนึ่งเรียกชื่อผมมากกว่าชื่อแฟนตัวเองอีกมั้ง แต่เขาก็ใจดีให้ผมลามารับปริญญาได้
กับพี่โปรดเหรอ...
อืม... ก็เรื่อยๆ นะ คุยกันทุกวัน ไม่ว่างยังไงก็ต้องคุย เพราะผมทำงานเชียงใหม่ แต่เขาดันไปใช้ทุนอยู่อีกจังหวัดหนึ่ง นานๆ ก็มาเจอกันที ไม่ได้อยู่กินด้วยกันหรอก สมัยเรียนก็อยู่คอนโดใครคอนโดมัน เพราะพ่อผมด้วยส่วนหนึ่ง แต่อีกส่วนก็เพราะการเรียนของพี่โปรด ยิ่งช่วงปีสุดท้ายแทบไม่ได้เจอหน้ากันเลย ผมทำโปรเจ็คจบส่วนพี่โปรดแกเรียนหมอปีสุดท้าย ชีวิตโดยมากเลยสิงอยู่ที่โรงพยาบาล แต่ต่างคนก็ต่างเข้าใจ เราถึงตกลงกันว่า เรื่องของเราเอาไว้ก่อนก็ได้ ไม่ได้รีบอะไร ว่างก็เจอ ไม่ว่างไม่เจอก็ได้ แต่โทรรายงานสถานภาพชีวิตบ้าง ให้รู้ว่าเป็นมากกว่าคนรู้จักก็พอ
งานวันรับปริญญาคนเยอะจริงๆ หันมองไปทางไหนก็มีแต่บัณฑิตใหม่ในชุดครุย มีผู้ปกครองญาติพี่น้องมาร่วมถ่ายรูป แสดงความยินดีกัน ทั้งตุ๊กตาและดอกไม้ดูจะเป็นของขวัญยอดฮิตสำหรับวันนี้เลยก็ว่าได้ หลังจากที่ต้องตื่นเช้าทุกวันเพื่อซ้อมพิธีการ ผมก็ค้นพบแล้วว่ามันคุ้มค่ากับวันนี้จริงๆ เมื่อคืนเจอเสี่ยโปรดบ้างแต่ก็คุยกันแป๊บเดียวเพราะต่างคนต่างเหนื่อย ตอนเช้าก็ไม่เจอเพราะคณะพี่โปรดกับคณะผมรับคนละช่วงเวลากัน เขารับช่วงเช้า ส่วนผมรับช่วงบ่าย
“ไอ้ปลื้มมมมมมมมม ยิ้มมมมหน่อยยยย กูอุตส่าห์บินกลับไทยเพื่อมึงเลยนะเนี่ย แหกกกกปากให้กว้างงงเข้าไว้” คุณเฟรนดึงแก้มผมจนยืดติดมือเขา เขาน่ารักขึ้นมากเลยนะ ตั้งแต่ไปใช้ชีวิตอยู่กับคุณกิมที่ออสเตรเลีย ก็พากันไปเรียนต่อทั้งคู่นั่นแหละครับ ตอนนี้ก็ไม่รู้ว่าคบกันอยู่รึเปล่านะ เพราะก็ไม่เห็นคุณเฟรนเขาพูดให้ฟังเลย สไก๊คุยกันทีไรมีแต่เรื่องนักเรียนนอกล่ำๆ ทั้งนั้น -O-;
ผมฉีกยิ้มกว้างโดนข้างซ้ายมีคุณติ๊กกับคุณกิมยืนอยู่ อีกข้างเป็นคุณเฟรนที่กอดแขนผมไว้แน่น
“อ่ะนี่...มีคนฝากมาให้”
ผมรับตุ๊กตาหมีตัวใหญ่มาจากคุณกิมที่ตอนแรกเห็นคุณติ๊กเป็นคนแบกมา
“ใครเหรอครับ”
“อ่านการ์ดแล้วมึงคงรู้เอง”
คุณกิมพูดถูก...อ่านการ์ดแล้วผมรู้ได้ทันที เพราะลายมือนี้เคยคุ้นตาเมื่อสมัยที่ยังทำโปรเจ็คด้วยกัน
'ยินดีด้วย! สำเร็จแล้วนะ!!
ยังกลับไม่ได้...แต่สักวันคงได้เจอกัน
แล้วถ้าวันนั้นมาถึง...ช่วย...ฟังในสิ่งที่กูจะพูดด้วยนะ
ดูแลตัวเองด้วย แล้วก็...รักกับพี่กูไปนานๆ นะ
เป็นห่วงเสมอ – เปรม'
อ่านจบผมก็ทำได้แค่ยิ้มออกมา...ถ้าเจ้าของการ์ดเขาอยู่ตรงนี้ ผมก็อยากจะบอกเขาว่า...ผมพร้อมจะฟังทุกเรื่องที่เขาจะพูด และพร้อมที่จะให้อภัยในสิ่งที่เขาทำพลาด แต่ถ้าเมื่อไหร่ที่เขาพร้อม...เราคงจะได้เจอกัน และกลับมาเป็นเพื่อนกันได้อีกครั้ง
ผมกับพวกคุณเฟรนเดินหามุมถ่ายรูปสวยๆ กัน เจอรุ่นน้องล้อมตัวไว้แล้วบูมให้ไปหลายรอบมาก ถึงอย่างนั้น...ผมก็ยังขนลุกไปกับเสียงบูมของเด็กๆ ไม่ได้อยู่ดี มันให้ความรู้สึกทั้งภูมิใจทั้งตื้นตันใจ การได้อยู่ในวงล้อมแบบนี้ ฟังเสียงของคณะที่ผมภาคภูมิใจที่ได้เรียนมาตลอดระยะเวลาห้าปี คุ้มค่า...กับความอดทน และคุ้มค่ากับความพยายาม
พ่อกับแม่มาถึงในอีกครึ่งชั่วโมงให้หลัง ถ่ายรูปกันไปหลายรูป พ่อที่ไม่เคยบอกเลยว่ายอมรับในสิ่งที่ผมเลือกก็ยังอดยิ้มแล้วกอดผมไว้ไม่ได้ เห็นแม่น้ำตาคลอแล้วผมก็อยากจะร้องไห้ตาม ส่วนพี่ยินดี เขาติดสอบ เลยมาไม่ได้ แต่ก็แฮงเอ้าท์คุยกันแทน
“พี่โปรดอยู่ไหนล่ะลูก” แม่ถามเบาๆ เพื่อไม่ให้พ่อได้ยิน
“ไม่รู้อ่ะแม่ ผมไม่เห็นเลย”
“แต่ครอบครัวนั้นเขาก็มากันตั้งแต่เช้าแล้วนา เดี๋ยวแม่โทรหาเพื่อนก่อน”
แม่ผมน่ะสปอยพี่โปรดมาก นี่บอกเลย -_- ตอนแรกก็ดูเหมือนจะโกรธพี่โปรดนะ แต่เพราะช่วงที่เฮียแกเดี้ยงช่วงนั้นไงเลยได้ใจแม่ไปมากโข ต่างกับพ่อที่ไม่ค่อยกินเส้นกันเท่าไหร่ พ่อผมเห็นนิ่งๆ อย่างนั้น บทจะแขวะนี่จัดเต็มได้ตลอดนะครับ =_=;
“โทษทีจ้า ลูกโปรดเพื่อนเยอะ ถ่ายไปไม่รู้กี่พันรูปแล้ว แต่ละคนฉันก็ไม่รู้จักหรอก ยิ้มแล้วยิ้มอีก เหนื่อย -O-;” คุณแม่พี่โปรดมาแล้วครับ น่ารักมาเชียว อยู่กับแม่ผมแล้วคุยกันงุ้งงิ้งมาก ส่วนพ่อพี่โปรดก็ตามสไตล์ครับ ล่องลอยมาหาพ่อผมแล้วก็คุยกันภาษาหนอนหนังสือ สองคนนี้เคมีตรงกันเลยเข้ากันได้ แต่พอสุดหล่อในชุดครุยโผล่มาเท่านั้นแหละ
“เหอะ เด็กเยอะ เหนื่อยแย่เลยใช่มั้ยโปรด” พ่อ =_=;;
“รุ่นน้องทั้งนั้นครับ ตอนนี้ผมมีเด็กคนเดียว ^^”
“อ๋อเหรอ”
สองคนนี้คุยกันทีไร ทำเอาคนอื่นต้องส่ายหน้าทุกที ผมเลยเดินเข้าไปตัดบทสนทนาโดยการลากพี่โปรดให้มายืนถ่ายรูปด้วยกัน
“พี่น่าจะเสร็จก่อนผม ทำไมถึงช้านัก”
“ก็มีแต่คนขอถ่ายรูปด้วย เดี๋ยวพวกไอ้ซอลไอ้เทพจะตามมา พวกมันไปหามุมถ่ายกันเองอยู่ มันบอกว่าปีมันรับไม่มีซุ้มสวยๆ เท่าปีนี้”
ผมพยักหน้ารับรู้ ก่อนจะยอมให้พี่โปรดกอดคอถ่ายรูปด้วยกัน
มันคงเป็นความทรงจำดีๆ ในชีวิตผมอีกวันหนึ่งที่ในรูปวันรับปริญญาของผมมีคนที่ผมรักเกือบทุกคนในรูปใบนี้ ถึงแม้ว่าพ่อจะไม่ค่อยชอบพี่โปรดนักแต่ก็ยังยอมให้เขายืนถ่ายรูปอยู่ข้างๆ ผม
“ปลื้ม เดี๋ยวถ่ายรูปเสร็จแล้วพี่ขอคุยด้วยหน่อย”
“หือ คุยไร”
“เออน่า เรื่องสำคัญ”
เขาบอกแค่นั้นก่อนจะโดนเพื่อนๆ ดึงตัวไปหามุมสวยๆ ถ่ายรูปกันต่อ ส่วนพวกผมก็เช่นกัน มีแต่พวกพ่อกับแม่ที่ขอไปนั่งพักหาอะไรเย็นๆ กินกันเพราะทนความเมื่อยและความร้อนไม่ไหว
พอคิดว่าถ่ายทุกมุมจนครบแล้ว พวกผมก็วนเวียนมาเจอกับพวกพี่โปรดแล้วก็โดนยัดเยียดให้ถ่ายคู่กันสองคน ฮ่าๆๆ ก็ไม่มีปัญหาครับ เพื่อนๆ พี่ๆ รีเควสมาก็จัดไป
ตอนนี้ผมกำลังอยู่ท่ามกลางดอกทิวลิปสีสวย สายลมที่พัดมาเอื่อยๆ ทำให้รู้สึกเย็นขึ้นนิดหน่อย ถึงอย่างนั้นชุดที่ใส่ก็ร้อนอยู่ดี -_-; พี่โปรดยืนสูงอยู่ใกล้ๆ ไม่ว่าจะกี่ปีผ่านไปความสูงของผมก็แค่หน้าอกเขา T_T เป็นเรื่องที่ยากจะยอมรับว่าความสูงผมไม่เคยเพิ่มขึ้นเลย ในขณะที่พี่โปรดเลยร้อยเก้าสิบไปตั้งนานแล้ว
“หมอ มีไรจะคุยว่ามาเลย =O=;”
“อากาศร้อนก็อย่าใจร้อนตามดิ”
“ก็วัยรุ่นไง ใจร้อนเรื่องธรรมดา”
“เหมือนจะสื่อว่าพี่แก่ =_=;”
“คิดไปเอง อีกไม่กี่ปีจะสามสิบนี่ไม่แก่หรอก ชิว”
“ย้ำทำไม =_=;;”
ผมได้แต่หัวเราะขำกับสีหน้าของพี่โปรด เขางอนทุกทีนั่นแหละที่ผมพูดเรื่องอายุ แต่มันก็เป็นความจริงนะที่เขาเข้าใกล้เลขสามไปทุกทีแล้ว ในขณะที่ผมยังไม่ผ่านครึ่งห้าสิบเลย โฮะๆ
“รับเสร็จแล้วน้องกลับเชียงใหม่เลยมั้ย”
“ไม่อ่ะ พี่เท็นให้พักร้อนอีกห้าวัน”
“ไอ้เท็นมันเลิกค้าทาสตั้งแต่เมื่อไหร่”
“ฮ่าๆ อย่าว่าเจ้านายผมนะ”
“แตะไม่ได้เลย”
“^^ แน่นอน คนจ่ายเงินเดือนก็ต้องดูแลหน่อย”
“งั้นมารับเงินเดือนจากพี่มั้ย อยากมีคนดูแล”
โหะ...
“อะ..อะไรของพี่เนี่ย”
“พูดจริง ไม่ได้ล้อเล่น”
พี่โปรดทำหน้าจริงจัง แถมตายังดุหน่อยๆ เมื่อเห็นว่าผมกำลังจะทำเป็นเล่นเหมือนทุกที เพราะเวลาคุยโทรศัพท์แล้วเขาเกริ่นๆ มาแบบนี้ผมก็เฉไปอีกเรื่องเลย ไม่ใช่ไม่อยากอยู่ด้วยกัน แต่ผมก็มีงานที่อยากทำ ความรู้สึกมันต่างกันนะ ระหว่างเป็นแฟนกับเป็นคนในครอบครัว เพราะเรารู้ว่าเราไม่ได้คบกันเล่นๆ ทุกการกระทำมีความจริงจังแฝงอยู่ทั้งหมด ทำให้ผมต้องใช้เวลาในการตัดสินใจค่อนข้างมากทีเดียว
“มาอยู่กับพี่นะปลื้ม...”
“...”
“ให้พี่รอต่อไปพี่ก็ทำได้ แต่อยากจะดูแลปลื้มให้มากกว่านี้”
“...”
“ได้มั้ย”
“ก่อนจะขอ...พี่ลืมอะไรไปรึเปล่า”
“หืม? ลืม?”
“บอกรักผมหรือยัง”
“อ่า...”
“สามปีมานี้ได้ยินแค่สามครั้งเอง -*-”
“ไม่จริง”
“จะเถียงเหรอออออ -_-;”
“ถ้าเถียง?”
“โกรธ”
“งั้นไม่เถียง”
“ก็จะโกรธอีก”
“เอาไง -_-;”
“พี่ล่ะจะเอาไง”
พี่โปรดยกมือกอดอกมองหน้าผม ผมก็มองตอบกลับไป จ้องตาสวยๆ ของเขากลับไปไม่แพ้กัน จนสุดท้ายเขาก็คลายแขนออกแล้วยื่นมือมาขยี้หัวผมก่อนจะเปลี่ยนเป็นลูบเบาๆ
“ปลื้ม” เสียงทุ้มที่นุ่มและอ่อนโยนกว่าปกติทำให้ผมรู้สึกร้อนขึ้นกว่าเดิม
“ครับ”
“ยื่นมือมา”
ผมทำตาม ก่อนพี่โปรดจะบรรจงใส่แหวนทองคำขาวไว้บนนิ้วนางข้างซ้ายของผม... แหวนวงเดิมที่ผมเคยถอดออกเมื่อสามปีก่อน แต่มาวันนี้มันก็ยังสวมเข้ากับนิ้วผมได้พอดิบพอดี
“คืน”
“อื้ม”
“พี่รักปลื้ม...รักมาก...”
“-///-”
“สามปีอาจยังไม่พอที่จะพิสูจน์อะไรได้...แต่เวลาทั้งชีวิตของพี่ก็พร้อมจะให้ปลื้ม...มาอยู่กับพี่เถอะนะ”
“...”
“มาเป็นครอบครัวเดียวกัน”
“...”
“นะปลื้ม”
ผมพยักหน้าก่อนจะเข้าไปกอดเขาไว้ ทำไมถึงได้เป็นคนแบบนี้นะพี่โปรด -///-
“ปลื้มก็รักพี่ รักมากด้วย ไปอยู่ด้วยแล้วต้องดูแลปลื้มนะ แต่ก่อนอื่นพี่ต้องไปขอพ่อก่อน -///-”
พี่โปรดพยักหน้า ยิ้มกว้างจนผมต้องยิ้มตาม ทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ แต่ไม่ทันผมหรอก ผมร้องไห้ก่อนพี่โปรดตั้งนานแล้ว...ไม่ใช่ว่าเสียใจ แต่ดีใจมากต่างหากที่ในที่สุด...โลกของผมก็เริ่มหมุนต่อไปอีกครั้ง
โลกที่เมื่อก่อน...เคยยกให้ผู้ชายตรงหน้าเพียงคนเดียว แต่เดี๋ยวนี้...ในโลกใบเดิมที่เคยหยุดนิ่งไป
ได้มีตัวผมเพิ่มเข้าไปอีกคน...ไม่ได้เดินอยู่ข้างหน้าหรือข้างหลังเขา แต่เรา...เดินไปพร้อมๆ กัน
เรื่องราวของเรา...ไม่ได้จบลงแค่ตรงนี้ แต่มันจะดำเนินต่อไปเรื่อยๆ ตราบเท่าที่ผมกับเขายังมีลมหายใจ
จากวันนี้ไป...มันก็แค่การ...เริ่มต้นใหม่...ของเรา
The end
....................................Thank you...................................................
จบแล้วววว
เรามีตอนพิเศษให้ค่ะ แต่ตอนพิเศษไม่ได้ลงทุกวันนะคะ รอลุ้นกันว่าวันไหนจะมา ถ้ามาก็คือมา (อ้าว :z6:)
มีหลายเรื่องที่อยากจะบอก
เริ่มจาก...แรงบันดาลใจ
มาโปรด ชื่อนี้แว๊บเข้ามาในหัวตอนที่ได้ฟังลูกพี่ลูกน้องเล่าประสบการณ์การไปฝึกสอนเด็กปฐมวัยให้ฟัง เด็กคนหนึ่งชื่อมาโปรด แววหล่อตั้งแต่เด็ก แต่ดื้อมาก เวลาทำผิดแล้วจะถูกครูตี น้องจะบอกว่าอย่าตีโปรดนะ โปรดขอโทษ อะหืออออ เด็กน้อย มันแบบฟินเลย คิดอยู่ว่าถ้าเด็กน้อยคนนี้โตมาจะเป็นยังไง แต่น้องโตมาต้องอย่ามีนิสัยเหมือนอิเฮียของเราเชียวนะ ฮ่าๆๆๆ หมายถึงช่วงแรกๆ น่ะค่ะ
สิ่งที่เราอยากถาม...เรื่องนี้ให้อะไรกับคุณ นอกจากความน้ำเน่าแล้ว...มีอะไรอีกที่คุณได้รับรู้จากผู้ชายคนนี้ ส่วนตัวคนเขียนแล้ว...พี่โปรดในมุมมองของปลื้ม...ดูแบดมาก แต่เวลาเขาอยู่กับแม่เขาจะเหมือนเด็กน้อยเลยทีเดียว คนเรามีหลายมุมหลายคาแร็คเตอร์ คนเขียนเชื่อว่าคนอ่านทุกคนก็ไม่ต่างกัน มีมุมที่อยู่กับตัวเอง กับพ่อแม่ กับเพื่อน กับคนรัก บุคลิกแตกต่างกันโดยสิ้นเชิง อยู่ที่เลือกจะคิดหรือแสดงออก
แล้วปลื้มล่ะเป็นแบบไหน...น้องมายังไง ไปเจอใครถึงได้จับพลัดจับผลูมาเป็นคาแร็คเตอร์ของนายเอกเรื่องนี้... อันนี้ต้องบอกเลยว่าคิดนานมาก เพราะด้วยนิสัยของมาโปรด เขามีพร้อมทุกอย่าง เขาไม่จำเป็นต้องสนใจนายเอกที่เชิ่ดๆ หยิ่งๆ ได้มายากก็ได้ ตรรกะของความคิดที่ว่า ฉันเจ๋ง ฉันแน่ ฉันเหนือของพี่โปรดทำให้เขาไม่เสียเวลาจีบคนที่เริ่ด เชิด หยิ่ง ความคิดที่ว่าจีบติดแล้วภูมิใจเขาไม่มีนะ เลยต้องหาคนที่ทำให้เขาต้องขาดไม่ได้ คนที่ทน ที่ทำทุกอย่างให้ อดทนกับความใจร้ายของเขาโดยไม่ปริปากบ่น แล้วพอวันหนึ่งคนๆ นั้นไม่อยู่ ความรักความผูกพันธ์นั่นแหละที่จะทำให้เขาเป็นบ้า เพราะฉะนั้น...น้องปลื้มถึงได้มา
อาจจะตีโจทย์ไม่แตกในอารมณ์ของหลายๆ คน แต่สำหรับคนเขียน พึงพอใจแล้ว
สุดท้าย ขอบคุณที่เคียงข้างกันมาจนถึงตอนนี้ เราเดินมาพร้อมกัน ดราม่าไปพร้อมกัน ทั้งด่า ทั้งสงสาร แม่ยกน้องปลื้ม และติ่งเสี่ยโปรดที่เคารพทุกท่าน ขอบคุณจริงๆ ค่ะ :กอด1:
และขอบคุณที่ทำให้มาโปรดเป็นที่รู้จักจากการเล่าสู่แบบแมนทูแมน :m3:
ดูแลตัวเองค่ะ :กอด1:
กำลังสำรวจความสนใจ ถ้าไม่รบกวนจนเกินไป ตอบด้วยนะคะ โพล =_=;
-
จิ้มก่อน
-
กรี๊ดด
ขอบคุนค่าา
สนุกมาเลย จบหวานซะ
รอติดตามผลงานต่อไปนะค้า
-
:hao6:
ดีนะวันนี้แวะเข้ามาบ่อย
และก็..จบแล้ววววววววววววววววว
รู้สึกผูกพันอ่ะ อยู่ด้วยกันมานานนะเฮียโปรด น้องปลื้ม
รักพวกเธออออ
:m15: :m15:
-
รัก
-
:katai2-1: ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆครับ
-
โอ้ยยยจบแล้ววววววววววว
พี่โปรดกับปลื้มแลโตขึ้นมากกกกกกกกกจากตอนแรก
แลมีเหตุผลมากขึ้น มีความอดทนและหลายๆอย่าง
รออ่านตอนพิเศษหวานๆของสองคนนี้ :กอด1:
-
จบแล้ววววว แฮปปี้กันถ้วนทั่วเลยทีเดียว อ่านไปก็ยิ้มไปล่ะเนาะ^^ ในที่สุดเวลาที่หยุดไปนานมันก็เริ่มเดินอีกนะมาโปรดปละปลื้ม คราวนี้ก็รักษาไว้ให้ดีล่ะ
รอตอนพิเศษนะค้าาาาาา
-
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:........ขอบคุณที่แต่งเรื่องราวดีๆมาให้ได้อ่านกันครับผม.... :mew2: :mew2: :mew2: :mew2: :mew2: :mew2: :mew2:
-
ตอนจบมาแล้วววววว
ปลื้มเรื่องนี้มากกก
เป็นทั้งแม่ยกน้องปลื้ม เป็นทั้งติ่งเสี่ยย :กอด1:
ขอบคุณคนเขียนมากนะคะที่เขียนเรื่องดีๆแบบนี้มา :pig4:
จะติดตามผลงานต่อไปน้าา :mew1:
-
มันฟินในอก ไอ้คำว่า มาเป็นครอบครัวเดียวกัน มันรู้สึกว่าอุ่นใจจัง ขอใครสักคนมาชวนฉันไปเป็นครอบครัวบ้างเถอะ :heaven
-
จบแล้ว :mew6:
ขอบคุณ ที่แต่งนิยาย ดีๆน่ารักๆครบทุกรสมาให้ได้อ่านคะ
จะรอตอนพิเศษ และเรื่องต่อๆไปนะคะ :กอด1:
-
ประทับใจกับเรื่องราวของน้องปลื้มกับพี่มาโปรดมาก มาก
รอตอนพิเศษ ค่ะ ^^
อยากเจอน้องมาโปรดตัวจริง ว่าจะเฟี้ยวขนาดไหนจัง อิอิ
-
จบแล้ว แอบอ่านมานาน แต่ไม่เคยเม้นท์ให้ซะที
:hao5: จบแล้วก็ขอเม้นท์ให้ซะหน่อย
เราว่ามันไม่น้ำเน่าหรอก กำลังดี ทำให้ใจเราวาบหวิวได้ ฮาาาา~~
มันสนุกตรงที่ไปเรื่อยๆ แต่ได้เห็นการเปลี่ยนแปลงของตัวละครแต่ละตัว
มันเหมือนโตขึ้นเรื่อยๆจากจุดเริ่มแรกของเรื่อง
โอเค เลย เป็นกำลังใจให้คนเขียน สู้สู้นะ รอเท็นเท็นอยู่ อิอิ
-
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆเรื่องนี้ค่ะ จะรอติดตามตอนพิเศษ และเรื่องต่อๆไปนะคะ
-
จบแล้ววว :mc4:
รักกันไปนานๆๆๆๆๆ :กอด1:
:L2: :L2: :bye2: :L2: :L2:
-
ถึงเรื่องนี้จะจบลงแล้ว แต่เราก็จะติ่งเสี่ยต่อไป
ขอบคุณที่สร้างพี่โปรดกับน้องปลื้มขึ้นมานะคะ
เราพูดไม่เก่งหรอก แต่บอกได้ว่าสิ่งที่ได้จากเรื่องนี้คือความสุขค่ะ
จะรอตอนพิเศษของคนพิเศษ และติดตามเดอะเท็นต่อไปนะคะ
แล้วเจอกันจ้า
:กอด1:
-
รอตอนพิเศษ :katai1:
-
ขึ้นแท่นเป็นนิยายในดวงใจไปแล้ว สำหรับเรื่องมาโปรด
ตามอ่านตั้งแต่ตอนแรกๆ กลายเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตไปแล้ว
สำหรับการรออ่าน นิยายเรื่องนี้ในช่วงเย็นของทุกวัน ตลอดเดือนกว่าๆ ที่ผ่านมา
ขอบคุณนะครับคนเขียน แล้วจะติดตามตอนพิเศษ และผลงานเรื่องต่อไปครับ
-
ไหนตอนแรกบอกจิหลบไปทำใจหลายวันก่อนจิลง...
...แล้วอยู่ๆก็ เย้ยยยยยยย มาจบเฉยเรย :o
ก็นะ จบแบ้ววววววว ถึงจะจบแบบไม่ได้หวือหวาอัลไล แต่ก็รู้สึกว่า อืม ก็เป็นอย่างที่ควรจะเป็น (ไม่ใช่เสี่ยไม่รอด ปลื้มคลั่ง และตรอมใจตายไรเง้... 555)
กว่าจะมาถึงวันนี้่ ทุกคนรอบตัวเสี่ย ก็ผ่านอะไรมา ก็เติบโตและมีพัฒนาการกันไป จะว่าสั้นก็สั้นนะ ดำเนินเรื่องเร็วทีเดียว แต่ก็กำลังพอดีๆ แหล่ะ
เอาเป็นว่า... ขอบคุณสำหรับเรื่องราวของมาโปรด และปลื้มปริ่ม ที่ทำให้หลายๆคนต้องกดรีเฟรชกันทุก 5 นาทีตั้งแต่เย็นๆจนถึงหัวค่ำหรือบางทีถึงดึก...ทุกวัน!!! 555
เขายังรัก และรอ ตอนพิเศษต่อไปนะ เตง :กอด1:
-
:pig4:สำหรับนิยายชวนอ่านชวนติดตาม ไม่ต้องลุ้น เพราะคนเขียนขยันมาก
ตัวละครมีสีสัน o13
-
:pig4: :pig4:
รักมาโปรด <3
-
น่ารักที่สุด!!!!!!!!!!! ขอพิเศษหวานๆหลายๆคู่นะค่ะ โดยเฉพาะพี่เท็น กร๊ากๆๆๆๆๆ :mew1:
-
:กอด1: ขอบคุณคุณคนเขียนจากใจ เราอ่านเรื่องนี้ไปด้วยความสุขมากกกกกกกกกก จริงๆ
เราชอบคาแร็กเตอร์ปลื้มกับโปรด เราอินไปกับความรู้สึกที่ว่า "ต้องหาคนที่ทำให้เขาขาดไม่ได้ คนที่ทน ที่ทำทุกอย่างให้ อดทนกับความใจร้ายของเขาโดยไม่ปริปากบ่น แล้วพอวันหนึ่งคนๆ นั้นไม่อยู่ ความรักความผูกพันธ์นั่นแหละที่จะทำให้เขาเป็นบ้า" เรารักเรื่องนี้มากเลย รักคุณคนเขียนด้วย :กอด1:
ปล. เรายังคิดถึงตอนหวานๆที่เคยมีอยู่นะ จัดมาให้เราหน่อยเถอะ พลีสสสสส :hao5: (เรากลับไปอ่านตอนเก่าๆหลายรอบละ 55555)
-
อาจดูบ้าไปนิด ถ้าเขาจะตอบว่า เขาเป็นติ่งเสี่ยมาตลอดดดด นางเอก อะไรใคร? เขาไม่รู้จักกก 555 :hao7:
รักเสี่ยนะ :กอด1:
ขอซึนแบบป๊าของของนายเอก ใครคือนายเอก 555 :hao3:
555
จบแล้ว :heaven
อาจฟินน้อยไปนิด ก็เถอะ หรือไม่ฟิน :serius2:
ชอบแบบ จบแบบหวานสลัด มันอาจดูหลอกตัวเอง แต่ก็น่ะ55 ชอบอ่ะ
ขอบคุณคนแต่งนะ ที่ทำให้ได้รู้จักผู้ชายคนนี้ o18
เราจะรักเสี่ยโปรดตลอดไป
เราจะเป็นติ่งเสี่ยตลอดไป :laugh:
-
พี่โปรดทำดี ไม่ต้องให้ปลื้มจูบปลุกแหะ :man1:
ในที่สุดก็จบแล้ว คนอ่านใจหายนิดๆพอคิดว่าเฮ้ย จะไม่ได้อ่านเรื่องนี้ทุกวันแล้ว T-T
แต่อารมณ์ตอนอ่านจบคือโอเคอ่ะ คือดีงาม คือเรื่องราวดีๆ ขอบคุณที่อิเฮียไม่ตายนะ 55555
ได้อ่านเรื่องนี้เหมือนได้เฝ้าดูพัฒนาการของเด็กหล่อๆคนนึงที่เลว ทราม เถื่อน ถ่อย จนน่า :z6: ในช่วงแรกๆ ที่พอเริ่มมีเหตุการณ์ต่างๆเข้ามา นางก็เริ่มเปลี่ยนแปลงเริ่มกลายเป็นคนใหม่ที่นิสัยดีขึ้น ดีขึ้น ดีขึ้น จนดูเหมาะที่จะรักมากขึ้นในฐานะพระเอก
ขอบคุณน้องปลื้มด้วยที่ยอมให้อภัยพี่โปรดและให้โอกาสนางเดินไปข้างๆด้วยกันอีกครั้ง
ขอบคุณคนเขียนที่เขียนเรื่องดีๆแบบนี้มาให้อ่าน ขอบคุณณณณณมากๆๆๆ :กอด1: รักคนเขียน รักปลื้ม รักมาโปรด
-
ขอบคุณมากค่าาาา ฉากสุดท้ายที่บอกรักกะชวนไปอยู่ด้วยกันนี่ นึกถึงคลิปคู่พอร์ชอาร์มเลยย อิอิ
-
:กอด1: :mew1:
-
จบแบบไม่ทันได้ตั้งตัว
ขอบคุณสำหรับเรื่องดีๆที่แสนประทับใจค่ะ :mew1:
-
อ่านจบแล้วน้ำตาคลอเลย
คือมัน... เฮ้อออ มันอิ่มใจดีอ่ะคะ
ตอนดราม่านี่ก็ร้องจะเป็นจะตาย
ตอนมีความสุขฟินกับสิ่งเล็กๆน้อยๆก็แบบใจพอง <3
-
ฮ่าาาาา จบแล้วววว
แบบโล่งใจอ่ะ
มันแฮปปี้ เอนดิ้งซะที
หน่วงบ้าง ไรบ้าง
สรุป รักกันๆ ^^
-
รักเรื่องนี้มาก ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆนะคะ :monkeysad:
เหมือนเราได้เดินผ่านอะไรหลายๆอย่างมาด้วยกัน สุข เศร้า เคล้าน้ำตา ไม่รู้จะบอกยังไง แต่รักมาโปรดมากจริงๆ คิดจะเอาไปตั้งชื่อลูกเลยทีเดียว :katai2-1:
รอคอยการรวมเล่มนะจ๊ะ จองไว้ก่อนเลย 1 ชุด
รอตอนพิเศษนะ ใจหายจังแฮะ ต่อไปนี้จะมารออ่านนิยายเรื่องไหนต่อน้อ *กอดคนเขียน*
-
จบแล้วววววอ่านมาตั้งแต่แรก รู้สึกใจหาย55555555555
แต่ก็จบแฮปปี้ ทุกคนต่างผ่านเรื่องร้ายๆให้ชีวิตได้คิดและไตร่ตรอง
ขอให้รักกันนานๆนะ
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆค่ะ^^
-
ขอขอบคุณสำหรับนิยายดีๆจ้าา
-
พอเห็นเป็นตอนจบ รีบอ่านคอมเม้นต์เลยว่าเป็นยังไง
พอรู้ว่าจบดีรู้สึกโล่งใจเลย
ในที่สุดพี่โปรดกับน้องปลื้มก็จะได้เริ่มต้นชีวิตคู่จริงจังซะที
ขอบคุณที่เขียนเรื่องราวดี ๆ
ด้วยจิตคารวะ
-
ขอบคุณมากครับ :pig4:
สนุกมากครับ
:กอด1:
-
ขอบคุณสำหรับนิยายดีดี ที่ทำคนอ่านติดงอมแงม และฟินไปกับ 'มาโปรด'
จะรอตอนพิเศษนะคะ
ไม่ได้เร่งนะ แต่มาเร็วๆ (เอ๊ะ ยังไง??)
:pig4: :pig4:
-
ใจหายมากกกกกกก ฮือออออออ ไม่อยากให้จบเลยจริงๆ ตอนจบซึ้งมาก รอตอนพิเศษนะค้า
-
ถ้าถามเราว่า 3 คำสำหรับนิยายเรื่องนี้คือคำว่าอะไรบ้าง เราคงนิยามให้ได้แค่ "ประ ทับ ใจ"
ไม่มีคำไหนจะเหมาะไปมากกว่านี้อีกแล้วสำหรับ "มาโปรด"
ผู้ชายคนนี้ได้ทำให้เราเห็นถึงพัฒนาการของคนเราที่เปลี่ยนไปในทางที่ดีขึ้น ไม่ใช่แค่เฉพาะมาโปรด แต่รวมถึงน้องปลื้มและตัวละครทุกๆ ตัวที่ต่างก็เติบโตขึ้นจากจุดเริ่มต้นของเรื่อง
จริง ๆแล้ว "พัฒนา" ก็เป็นอีกคำที่เหมาะกับนิยายเรื่องนี้นะ เพราะมันไม่ใช่นิยายที่มีแต่เรื่องรักซ้ำๆ ซากๆ
เราเคยอ่านนิยายหลายเรื่องที่พระเอกเป็นคนเลวทำร้ายนางเอก แล้วแม่งก็เป็นอย่างนั้นอยู่ทั้งเรื่องอ่ะ แบบพระเอกโง่ๆ ตามฉบับอ่ะค่ะ แล้วจู่ๆ พอบทจะดีแม่งก็ดีเฉยเลย ง่ายๆ แค่นี้จนเรายังงงว่า เฮ้ย คนเรามันเปลี่ยนง่ายขนาดนี้เลย? กูยังไม่เห็นการเปลี่ยนแปลง หรือพัฒนาการของการเป็นคนดีขึ้นในเรื่องนี้เลย หรืออาจจะเป็นตัวนายเอกบางเรื่องที่โดนกระทำชำเรามาตลอดเรื่องแต่สุดท้ายแค่พระเอกมาง้อก็ยอมดีด้วยง่ายๆ เราว่ามันยังไม่อยู่บนพื้นฐานของความจริง เพราะว่ากันตามตรงแล้ว ถ้ามีใครสักคนมาทำร้ายเราก็เป็นธรรมดาที่เราจะโกรธ แค้น เสียใจ ไม่พอใจ และไม่มีทางที่จะให้อภัยได้ง่ายๆ อ่ะอีแค่คำพูดไม่กี่คำ ถูกมั้ยคะ? หรือจะอ้างว่าเพราะรักงั้นเหรอ ถ้าอย่างนั้นใครๆ ก็สามารถมีเรื่องตบตีชกต่อยกันได้ เพียงเพราะรักงั้นเหรอคะ? มันไม่สมเหตุสมผลเอาซะเลย
อย่างเรื่องนี้ ปลื้มก็ทำอย่างที่ถ้าเป็นเรื่องจริงแล้วเกิดขึ้นกับเราหรือใครสักคน ก็คงจะทำอย่างที่น้องปลื้มทำ คือมีการเรียนรู้ เจ็บแล้วจำ เปลี่ยนแปลง ไม่กลับไปอยู่ในวังวนเดิมๆ อีก ในขณะที่มาโปรดก็มีการเรียนรู้แล้วว่าสิ่งที่เคยเป็นและเคยทำมันส่งผลยังไง จนเมื่อเวลาผ่านไป ก็ได้เรียนรู้อะไรๆ มากขึ้น ในช่วงที่ปลื้มและโปรดห่างกัน เราว่ามันเป็นช่วงเวลาที่ดีช่วงหนึ่งในนิยายเรื่องนี้เลยนะ (อันที่จริงก็ดีทุกช่วง 55555) เพราะมันเหมือนได้ให้เวลาทั้งสองคนได้อยู่กับตัวเอง ได้เรียนรู้และทบทวนสิ่งที่เคยทำผิดพลาด และเมื่อกลับมาพบกันอีกครั้ง ก็จะไม่กลับไปทำซ้ำอีก
และสุดท้าย เราประทับใจตอบจบมากกกกกก ดีอ่ะ คือมันดี ไม่ต้องการอะไรไปมากกว่านี้อีกแล้ว ไม่น้อยไป ไม่มากไป ขนาดกำลังดี คือมันดีอ่ะ 5555 ถ้าน้อยไปกว่านี้ก็จะรู้สึกว่า อะไรวะ? จบแล้วหรอ แค่เนี้ย? แต่ถ้ามากไปเราก็จะรู้สึกว่า เว่ออ่ะ จริงๆ แม่งไม่มีใครเขาทำอย่างนี้หรอก อะไรประมาณนี้ แต่กับตอนนี้เราไม่รู้สึกอย่างนั้นเลย เรารู้สึกว่ามันจริง อ่ะ เป็นเรื่องธรรมดาที่คู่รักคู่ไหนก็ทำได้ สามารถเกิดขึ้นกับใครก็ได้ ดูเผินๆ อ่านผ่านๆ อาจจะเหมือนธรรมดา แต่พอรับรู้แล้วโคตรรรรรรรมีความสุขเลย
ขอบคุณคนเขียนและจะติดตามเรื่องต่อไป
ยินดีด้วย คุณได้ขึ้นแท่นเป็นนักเขียนในดวงใจของเราแล้วค่ะ (:
-
จบแล้ววว รู้สึกถูกใจตั้งแต่ชื่อเรื่อง "มาโปรด" แล้ว มันแบบเห้ย ชื่่อนี้ คนๆนั้นต้องไม่ธรรมดาอ่ะ
ตามอ่านมาตั้งนาน เฝ้ารอวันที่จะมาอัพ เข้าเล้าทุกวันเพื่อดูความเคลื่อนไหวของเรื่องนี้จนจบ
บอกไม่ถูกเลยว่าดีใจหรือเสียใจที่จบลง
ขอบคุณคนเขียนอย่างยิ่งนัก :katai2-1:
-
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆคะ
เป็นอีกเรื่องที่ทุกคนยังคงคีปคาแรคเตอร์ตัวเองไว้
คือพี่โปรดเป็นไงก็เป็นงั้น
คือเอาแต่ใจ เปลี่ยนตัวเองก็จริง แต่อยู่ในขอบเขตนิสัย
ที่เปลี่ยนเพราะรัก
ส่วนปลื้ม คีปคาแรคเตอร์สุด คือเป็นผู้ชายที่มีแฟนเป็นผู้ชาย
นิสัยก็เหมือนเดิม ไม่ได้อ้อนแอ้น หรือขี้แง กลายเป็นออกสาวไป
การกระทำที่ทำทั้งหมด เป็นนิสัยที่คนปกติทำกัน
คือพอ ปล่อยวาง ก็ไม่ใช่ว่าเจอปุ๊ปโผล่เข้าหาปั๊ป มีระยะหาง ถอยออกมามองข้างนอกบ้าง
แล้วมันจะดีขึ้นกว่าเดิมเยอะ เหมือนคนที่มองจอคอมใกล้ๆ จะเห็นแค่หน้าจอ มองไม่เห็นสิ่งรอบตัว
แต่พอถอยออกมาเราจะเห็นเยอะขึ้นจริงๆคะ แล้วจะรุ้ว่ามีอะไรมากกว่าหน้าจอ
ตัวละครทุกคนมีเหตุมีผล
สรุปว่าอ่านเรื่องนี้ได้ขอคิดเยอะ ยิ่งตอนพี่เท็นมาเทศน์รุ้เลยว่าคนเราคิดแค่ด้านเดียวจริงๆ
บางทีที่เราคิด ไม่พูด มันทำให้เรามองแต่ตัวเอ ไม่ได้สนใจพ่อแม่บ้างเลย
ถึงจะเพิ่งเข้ามาอ่าน แต่ขอบอกเลยว่าอิ่มเอมคะ
รักคนเขียน จุ๊บ
จะรอติดตามผลงานต่อไปนะคะ
เท็นเท็น เมลด้วย
-
นึกว่าเสี่ยจะดื้อไม่ยอมตื่นซะละ ในที่สุดก็แฮปปี้ ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆนะคะ
:L2: :กอด1: :L1:
-
ขอตอนพิเศษอีกสักสี่สิบตอนนะคะ :m12:
ไม่ลงทุกวันไม่ว่ากัน แต่เค้าอยากอ่านอีกเยอะๆ เอิ้กๆ :hao7:
-
จบแล้ววววว :impress3:
รอตอนพิเศษ รอรวมเล่ม
-
ในที่สุดก็พร้อมรักอย่างมีสติกันสักที 555 ดีใจกับทั้งคู่ที่ฝ่าฟันอุปสรรคมาได้
-
:pig4: :pig4:
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
ดีใจกับพี่โปรดน้องปลื้ม
กำลังจะได้อยู่ด้วยกันแล้ว
แอบฮาตรงที่ปลื้มพูดถึงเท็นด้วย
ขอบคุณคนแต่ง ถึงไม่ได้เม้นท์ทุกตอนแต่อ่านตลอด
เพราะมันอินมาม่าเกินไป 555
-
ขอบคุณมากค่ะ บอกเลยผูกพันธ์ถึงมันจะไม่นานแต่ด้วยความที่ได้อ่านแลกเปลี่ยนทัศนะคติ เหมือนปรึกษาหารือเรื่องลูก 5555
มันเลยผูกพันธ์ ว่าในที่สุดเด็กๆที่เราเฝ้าดู เฝ้ามอง เค้าก็มีเส้นทางเดินไปที่มั่นคง
ตัวละครมาโปรดกับปลื้ม และเด็กๆคนอื่นคือ สิ่งที่พบได้ทั่วไปในวัยรุ่นสมัยนี้ทำให้เราอ่านแล้วอิน เพราะมันไม่ไ้ดเพ้อฝันหรือสวยหรูอะไร คนเรากว่าจะผ่านจะโต จะเจอความรักที่เป็น "คู่ชีวิต" มันก็ต้องผ่าน ต้องเจ็บ ต้องเสียน้ำตา่ อดทนมากมายทั้งนั้น
มันต้องก้าวผ่านขวากหนามต้องเรียนรู้เอง นิยายเรื่องนี้มันจึงสนุก สมจริง แล้วทำให้เราหลงรัก คนอย่างมาโปรดแลพปลื้มได้ไม่ยาก
ขอบคุณอีกครั้งขอบคุณจริงๆ ที่ทำให้มีความสุขในช่วงเวลาที่ได้อ่านและนึกถึงนิยายเรื่องนี้ ขอบคุณค่ะ
-
ขอบคุณค่ะ ^_^'
-
ในที่สุดก็จบลง
ทั้งสองก็ฝ่าฝันอะไรมามากมาย
ขอบคุณคนเขียนมากๆ
-
ขอบคุณครับ o13
-
จบได้หวานมากกกกก
ฟินนนนนนน
รอตอนพิเศษนะคะ
จุบบบบบบบบบ
-
ขอบคูณสำหรับนิยายดีๆคะ
มีความสุขทุกครั้งที่ได้อ่าน
ต่อไปนี้คงคิดถึงมาโปรดมากแน่ๆเลย :dont2: o6
จะรอตอนพิเศษนะคะ :mc3: : 222222:
-
:hao5: จบแล้ววววว
ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดีๆนะคะ :bye2: เปิดหน้าเว็บมาตกใจมาโปรดลงท้ายด้วยเดอะแอนด์ งื้ออ :hao4: ไม่ทันตั้งตัว
รอติดตามต่อไปค่าา ทุกๆเรื่องเลย :pig4:
-
อร๊ายยยยยยยยยยยยยยยย ซาบซึ้งงงงงง!!! TTT0TTT
รอรวมเล่มเลอออออออออออออ
ส่วนตัวชอบคาแร็กเตอร์นายเอกมาก ในอุดมคติสุดๆ แบบนี้อ่ะ แบบนี้เลออ!!!
แต่พี่โปรดอ่ะโคตรรักเลย คาแร็กเตอร์เป็นสามี(ในฝัน)ได้เลยค่ะ ฮาาาาา
รอตอนพิเศษษษษษษ ><!
-
พี่โปรดดดด ได้ใจมากอ่ะบอกเลยยน ตอนไปขอสาวๆให้เลิกรังควาญ
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆ ขอบคุณที่ทำให้รู้จักกับผู้ชายที่ชื่อมาโปรด จากมุมมองของผู้ชายที่ชื่อปลื้ม ขอบคุณสำหรับมุมมองใหม่ๆที่ทำให้รู้จักคนที่หลากหลายรูปแบบมากขึ้น ขอบคุณที่ทำให้รักนิยายเรื่องนี้ ไม่ว่าจะเหตุผลใดๆก็ตาม ขอบคุณค่ะ :กอด1:
-
:m15: Happy Ending
:mew1: :mew1: :mew1:
-
ดีใจกับพี่โปรดและน้องปลื้มที่กำลังจะสร้างครอบครัวไปด้วยกัน แต่อยากรู้พี่โปรดจะผ่านด่านพ่อตาไปได้ยังไง 55
-
เฮียโปรดจบซะแล้ววว
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆแบบนี้นะคะ
มีหลายรสหลายอารมณ์มากเลย
สนุกมาก ชอบบบบบบบบบบ
รอตอนพิเศษอยู่น้าา
-
จบแล้ว แฮปปี้เอ็นดิ้ง จากนี้คงคิดถึงผู้ชายที่ชื่อมาโปรดแลน้องปลื้มมากๆแน่ๆ รอตอนพิเศษที่จะทำให้หายคิดถึงได้บ้าง
ขอบคุณนะค่ะสำหรับนิยายดีๆเรื่องนี้
-
:pig4: สำหรับนิยายดีๆแบบเรื่องนี้
รอตอนพิเศษค่ะ :mew1:
-
จบได้ประทับใจ ^^
-
อยากอ่านต่อ
-
อ่านตอนจบแล้วน้ำตาจะไหล อยากอ่านต่อไปเรื่อย ๆ เข้ามารอเรื่องนี้อัพทุกวัน
ตอนนี้ไม่ขอคนเขียนอะไรมาก ขอตอนพิเศษอีก 20 ตอนพอ 5555555555555+
-
ละลาย ไปเลยกับตอนนี้
สนุกมากครับ ขอบคุณคนแต่งนะครับบบ o13 o13
-
หวานซะ มดไต่คนอ่านไปทั้งตัวแล้วเนี่ย
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆนะคะ
-
จบดีแต่รู้สึกตื้อแปลกๆ ถึงพักหลังๆจะไม่ค่อยได้เข้ามาตามบ่อยๆ เพราะเวลาไม่เอื้อจริงๆ
เพิ่งได้เข้ามาอ่านอีกทีสี่ตอนรวด ฟีลมันมาเต็มเลย แบบว่าอ่านกันยาวๆ อารมณ์ไม่ขัด
ก็อย่างที่บอกถึงจะจบแฮปปี้ แต่มันรู้สึกหน่วงๆยังไงไม่รู้ เพราะเราคิดถึงเปรมล่ะมั้ง
คุณติ๊กกับนายเปรมนี่ตัวละครโปรดระดับต้นเลยนะ เอาเข้าจริงๆแอบจัดนายมาโปรดกับปลื้มไว้ทีหลังสองคนนี้อีก อิอิ
เรื่องรวมเล่มน่าสนค่ะ และจะดีกว่านี้ถ้าคนเขียนรีไรท์ใหม่นะ เพราะเท่าที่อ่านมามีหลายตอนหลายจุดที่เราอ่านแล้วสำนวนมันแปลกๆ ห้วนๆในบางช่วง ทำให้อ่านแล้วรู้สึกราวกับว่าเรื่องราวมันสกิปน่ะ
-
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆค่ะ :L2:
-
ขอบคุณที่แต่งเรื่องสนุกๆแบบนี้
จะรอตอนพิเศษและเรื่องต่อๆไป
-
สนุกมากๆ ขอบคุณค่ะ :pig4:
-
ขอบคุณที่แต่งนิยายสนุกๆให้อ่านนะคะ :)
จากแรกๆเหมือนรักวัยรุ่น อารมณ์รุนแรง แต่พอมีเหตุการณ์ทำให้ฉุกคิด ให้มองตัวเอง ได้เรียนรู้ตัวเองก็ทำให้ทั้งสองเป็นผู้ใหญ่ขึ้น
คิดว่าจากนี้คงไม่มีอะไรมาสั่นคลอนความรักของทั้งคู่แล้วล่ะ
อยากอ่านชีวิตหลังการเริ่มต้นอยู่นะ :)
-
ในที่สุดก็สมหวังกันสักทีคู่นี้
-
จบแล้ววววววว
ขอบคุณสำหรับนิยายดี ๆ จ้า
รอ อ่าน ตอนพิเศษ นะ
-
แค่นี้ก็ฟินแล้ว แฮปปี้เอน
ขอบคุณคนเขียนนะที่แต่งนิยายดีๆให้อ่าน
-
ยังไม่พร้อมสำหรับการเตรียมตัวจบเลยน ะ ะะ ะ ะ
พี่โปรดพ่อทูนหัวของน้อง จะล้างลาน้องไปแล้วหรือพี่ท่าน
ตลกปลื้มตอนไปลากพ่อมาดูอาหารสามีนาง
ตอนพี่โปรดพูดมาว่าอยู่กับพี่นะอ๊ายยยย ย ยย ย ยพ่อทูนดวงใจ
คำพูดหล่อไปปปปปป
ตอนจบคนเขียนทิ้งท้ายไว้ว่ามันแค่การเริ่มต้นของเรา
งั้นเริ่มต้นคำว่าเราของพี่โปรดน้องปลื้มด้ยการแต่งต่อ เย้ๆ ก๊ากกกก
ชอบพี่โปรดกับพ่อตาปะทะกัน
อยากอ่านตอนปะฉะดะฮ่าๆของทั้งคู่จุ ง ง ง
-
:กอด1: :กอด1:
-
จบแล้วเหรอออ~ บอกไม่ถูกว่ารู้สึกยังไงนะ ใจนึงไม่อยากให้จบเขียนไปเรื่อยๆเถอะ แต่อีกใจก็คิดว่า ทุกสิ่งอย่างย่อมมีเวลาของมัน มาโปรดก็คงถึงเวลานั้นแล้วเหมือนกัน :heaven รักกันนานๆนะครับโปรดปลื้ม ปล.เดี๋ยวจะตามไปอ่านเรื่องของเฮียเท็นให้จบนะครับ :yeb:
-
ขอบคุณค่ะ รอตอนพิเศษ
-
แฮปปี้เอนดิ้งที่สุด
พี่มาโปรดกับน้องปลื้ม รักกันตลอดไปนะ
ขอบคุณสำหรับนิยายเรื่องนี้ค่ะ มีหลายอารมณ์ความรู้สึกมาก
รออ่านตอนพิเศษ ขอแบบฟินๆ นะคะ :กอด1:
-
จบแล้วววว :hao5:
รอตอนพิเศษโลดดดด!!! :katai2-1:
-
ขอบคุณคราบ แอบรอตอนพิเศษ
-
อ๊ากกกก :katai1: จบแล้วหรอ :hao5:
พี่โปรดกับน้องปลื้มน่ารัก :mew3: :mew3:
-
10/10 เลยเรื่องนี้ จบได้น่ารัก ไม่เว่อร์เกินไป ขอบคุณคนแต่งสำหรับนิยายดีๆ จะรออ่านตอนพิเศษนะคะ
รักเฮียโปรด :L1: ปลื้ม
:c4:
ปล. ชอบเรื่องนี้ ไม่ดราม่าจนเว่อร์ ไม่หวานจนเลี่ยน
-
สนุกตั้งแต่ต้นจนจบ
รอตอนพิเศษๆ :katai1:
-
:-[ :กอด1: เอาใจไปเลยจร้าาาาาา
ติดตามมาตลอดตั้งแต่ต้นจนจบ คนเขียนเก่งมากและมีวินัยมาลงสม่ำเสมอ o13
เนื้อเรื่องไม่น้ำเน่านะจ๊ะ พูดเรย มีท้งสุขทั้งทุกข์ มันใช่ มันได้ มันพอดี ไม่เวิ่น
หลายอย่างเกิดขึ้นได้เห็นในชีวิตจริงค่ะ (ชีวิตจริงคนเราเน่ากว่านิยายเหอะ บอกเลย)
และก็.....คนเขียนทำให้เราหลงรักพี่โปรดมากอ่ะ ส่วนน้องปลื้ม...รักนู๋อยุ่แล้วจร้า
น่ารักอะ มโน น้องปลื้มเปน ลู่หาน ตล๊อดดดด :กอด1:
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ จะติดตามต่อไปเรื่อยๆ นะ สู้ๆ เป็นกำลังใจให้คนะขียนะเสมอ ค่ะ
รักคนเขียนจ่ะ :กอด1: :L2:
ติ่งพี่มาโปรด
-
เราชอบเรื่องนี้มาก ติ่งเสี่ยอย่างเราอยากได้หนังสือเสี่ยมากอดนะคะ รอรวมเล่มค่ะ :mew1:
-
โปรดฟื้นแล้ว ความทรมานสิ้นสุดลงซะที
ชอบคุณพ่อปลื้มอ่ะ ตลกดี
รอตอนพิเศษนะจ๊ะ
-
ขอบคุณสำหรับนิยายเรื่องนี้ มากๆๆๆๆๆ
รอตอนพิเศษนะคะ
แล้วก็รอ "มาโปรด" ในชีวิตจริง ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ เก๊าอยากเป็นปลื้ม
:hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7:
-
จบแล้วววว แอบใจหายนะบอกตรงๆ
รักปลื้ม รักเสี่ยโปรด
รักคนเขียน
ตอนพิเศษมาไวไวนะจะรอ
-
มาทันตอนจบ ดีใจ น้ำตาไหล :hao5:
ความรักครั้งใหม่กับคนเดิม มันดีมากเลย รักกันนานๆนะน้องปลื้มกับพี่โปรด :L1:
ขอบคุณคนเขียนค่ะ นานมากแล้วที่เราต้องคอยเฝ้านิยายเรื่องโปรดมาอัพทุกวันแบบนี้ สนุกมากค่ะ แถมตอนจบก็แฮปปี้ด้วย เรามีความสุขเหมือนน้องปลื้มเลย :katai2-1:
รอตอนพิเศษนะคะ :impress2:
-
เป็นปลื้มมากกกกก :กอด1: ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆนะคะ :pig4:
-
ผูกพันจุง
คิดถึงเสี่ยแน่เลยยยยยยยยยย ตอนพิเศษมาบ่อยๆนะ :sad4:
-
ในที่สุดก็สมหวัง ฮิ้ววววว
รอตอนพิเศษค่ะ
-
:hao7: ไม่อยากเชื่อเลยว่าจบแล้วววววววววว ถึงตาเท็นเท็นแล้วสินะ อิอิ :katai2-1:
-
จบแล้ว
เป็นนิยายที่น้ำตาไหลหลายตอนมาก โดนเฉพาะตอนหลังๆ ที่เกือบทุกตอนเลยครับ
ตอนปลื้มโดนทำร้าย ตอนเลิกกัน ตอนห่างกัน ตอนมาโปรดพยายามทำความดีเพื่อง้อปลื้ม
อ่านแล้วรู้สึกดีนะ ได้เห็นพัฒนการของตัวละคร "มาโปรด" ทั้ง "ปลื้ม"
โดยเฉพาะที่ชัดเจนสุดก็คงเป็นพระเอกของเรา ที่แทบจะพลิกหน้ามือเป็นหลังเท้า
ดีใจที่สองคนยอมตกลงใจ กลับมาเริ่มต้นใหม่กันได้เสียที
อยากอ่านตอนพิเศษช่วงที่มาโปรดอกหัก ช่วงนั้นเป็นยังไง อยากอ่านครับ
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆ เรื่องนี้นะครับ
-
เพื่อนแนะนำให้อ่านเรื่องนี้ เลยอ่านรวดเดียวจบเลยค่ะ
อ่านตอนสุดท้ายแล้วเขินจัง
แต่เราเสียน้ำตาให้เรื่องนี้ไปเยอะมาก สะเทือนอารมณ์ไปหลายตอนค่ะ
ดีใจที่สุดท้ายทั้งสองคนก็ลงเอยกันอย่างมีความสุข
แล้วพ่อปลื้มจะยอมให้ไปอยู่ด้วยกันไหมเนี่ย
ขอบคุณที่เขียนนิยายดีๆให้อ่านนะคะ
-
โอ๊ยยย เพิ่งมาอ่านรวดเดียวจบ โชคดีมาที่คนเขียนมาลงบทส่งท้ายวันนี้ เพิ่งรู้หลังจากอ่านจบแล้วเห็นชื่อกระทู้นะคะเนี่ย 55555
สนุกมากกกกกก คือเรื่องมันเรื่อยๆอ่ะ แต่เราชอบนะไม่ได้จะว่ามันไม่ดีอะไร
ปลื้มก็ยังไม่ได้ทำตัวอยู่ในเกณฑ์น่ารำคาญ คือเข้าใจเลยจากที่อ่านว่าปลื้มเป็นคนยังไง คือไม่ได้เรียบร้อยหรือยอมคนมากๆแค่ไม่อยากมีเรื่องเฉยๆ ชอบตอนอยู่กับเฟรนมาก ตอนอยู่กับปาล์มกับป้าเนียม(ชื่อนี้ป่ะคะ)กะลุงชิดด้วย (ส่วนพี่เท็นปล่อยไว้ก่อน อ่ะ! ล้อเล่นก๊าบ)ดูปลื้มเป็นคนที่มองโลกในแง่ดี มีอารมณ์โกรธ เกลียดเหมือนคนทั่วไปแหละแต่แค่หายเร็วกว่าเท่านั้น เป็นคนดีนะเนี่ย 555
ส่วนพี่โปรดนี่............ยอมรับว่าแอบเกลียดไปจิ๊ดนึงช่วงแรกๆ 5555 แต่ก็อย่างที่คนเขียนบอกแหละค่ะ เข้าใจว่าทุกคนย่อมมีเหตุผลของตัวเอง(แต่น้องชายพี่นี่ดีแตกมากเลยนะ แรกๆมาซะดีเชียว 555) ช่วงหลังๆพอพี่โปรดเริ่มใจเย็นมากขึ้น มีเหตุผลมากขึ้นก็เริ่มจะเอียงละ หนูแพ้ผู้ชายอบอุ่นนน -///- เป็นแบบนี้ก็ดีแล้วนะคะพี่โปรด
ขอบคุณที่เขียนนิยายดีๆมาให้อ่านนะคะ รอติดตามเรื่องต่อไปและตอนพิเศษนะค้าาาา (ขอสักสิบตอนได้ป่าว อิอิ)
-
o13
-
มีความสุขกับตอนจบมากค่ะ
ขอให้พี่โปรดรักกันไปนานๆน้าาาาาา
สิ่งที่ได้จากเรื่องนี้คือ ... คนเพอร์เฟคแบบพี่โปรด กว่าจะได้รักแท้มาอยู่เคียงข้างกันก็ไม่ง่ายนะ
เค้ายิมที่จะเปลี่ยนตัวเองเพื่อคนที่เค้ารัก ทำให้เค้าเป็นคนที่เพอร์เฟคไปอีก
ส่วนน้องปลื้ม ... ที่เราติดเรื่องนี้ก็เพราะนิสัยของน้องปลื้มเลย(เราเป็นเมนเคะ 555) คือถูกใจอ่ะ น้องดูเหมืิอนนิ่งๆ เฉยๆ แต่จริงๆแล้วนี่
ไม่ยอมคน ชอบบบบบบ
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆเรื่องนี้นะคะ อย่าลืมเอาตอนพิเศษมาลงน้าาา อยากเสพความหวานของพี่โปรดกับน้องปลื้มอีก !!
-
เดินทางกันมาถึงตอนจบแล้วเนอะ ตลอดระยะเวลาเป็นเดือนที่มีกิจวัตรประจำวันเพิ่มขึ้นมาทุกช่วงเย็นของทุกวัน
คือต้องเข้ามานั่งเฝ้าปูเสื่อรอน้องปลื้มกับพี่โปรด หลังจากนี้คงรู้สึกว่างไปเลย แหะๆ ใจหายเหมือนกันนะเนี่ย
ขอบคุณคนเขียนมากๆที่สร้างนิยายเรื่องนี้ขึ้นมา สร้างน้องปลื้มที่น่ารัก น่าเอ็นดูและเกือบแตะเส้นน่ารำคาญในช่วงแรกๆอยู่บ้าง
สร้างพี่โปรดที่เราแสนจะเกลียดขี้หน้ามากในช่วงแรกและค่อยๆทะยานเปิดใจรับนางมากขึ้นในช่วงหลัง รวมถึงตัวละครอื่นๆอีก
ทำให้เราทั้งมีความสุข อึดอัดใจ โกรธแค้น น้ำตาซึม ล่องลอย ทุรนทุราย ฯลฯ ไม่เหมือนกันซักวัน ฮ่าๆ
คนเขียนมีวินัยมาก มาลงแทบทุกวันเลย อารมณ์การอ่านเลยต่อเนื่องมาก อิฉันก็เลยอินมากเยี่ยงนี้แหละค่ะ หึๆ
คุณเขียนได้ดีแล้วค่ะ พล็อตเหมือนแนวทั่วๆไป แต่การดำเนินเรื่องประกอบกับเสน่ห์ตัวละครมันทำให้คุณแตกต่างออกไป
มันพอดีอ่ะ ไม่มากเกิน-ไม่น้อยเกิน ไม่ทำให้เรารู้สึกอิหลักอิเหลื่อทนไม่ได้จนเลิกอ่านไปเหมือนที่เคยเจอมากับเรื่องแนวๆนี้
จุดที่เราชอบมากมีหลายอย่างเลย ยกตัวอย่างเช่นน้องปลื้มแล้วกัน น้องปลื้มเป็นนายเอกที่ตอนแรกเหมือนจะอดทนจนเกินไป
แต่ในจุดที่ตัดสินใจได้แล้วลุกขึ้นยืน ก็แสดงให้เห็นว่าน้องไม่ตัวนิ่ม ไม่ได้แบบน๊างเอกนางเอกจนน่ารำคาญ ไม่งี่เง่าโลกสวยเกินไป
อย่างเรื่องเดย์ น้องมีอะไรก็บอกพี่โปรดไม่ปิดบัง ไม่เดินเข้าไปหาอันตรายหรือคิดจะจัดการอะไรเองซึ่งมันจะทำให้เรื่องโคตรยุ่งเข้าไปอีก
ส่วนการเอาคืนของน้องที่ทำให้คุณพี่โปรดเธอได้รับบทเรียน เราก็รู้สึกว่ามันก็พอดีในความรู้สึกเรานะ
ไม่ใช่แบบพระเอกมาอย่างเลว ทำโน่นนี่ไม่ดีสาระพัดแล้วตอนหลังก็คืนดีกันซะง่ายๆอะไรแบบนั้นน่ะค่ะ
ก็มีอีกหลายอย่างเลยนะที่เราชอบ แต่ยกตัวอย่างนิดหน่อยก็พอเนอะ ไม่งั้นคงยาวมาก -_-;
หลังจากนี้น้องปลื้มก็ลาออกมาเป็นแม่บ้านให้คุณหมอสินะ ครุคริๆ ขอตอนพิเศษเยอะๆนะค้า ^_^
โอ๊ะ จำได้ว่าคุณคนเขียนเคยพูดถึงดราม่าในตอนพิเศษนี่นา แว๊ก ต้องเตรียมใจขึ้นรถไฟเหาะอีกแล้วสินะ
รอติดตามตอนพี่โปรดไปขอน้องมาเป็นครอบครัวเดียวกันกับขุ่นพ่อน้องนะคะ
:mew1:
-
งื้อออออ ฉากจบซึ้งหลายๆ ไม่ใช่สิ ต้องบอกว่า การเริ่มต้นของชีวิตคู่.........สินะ
อ๊าาาาา อยากอ่านตอนพิเศษ อิอิ
ขอบคุณไรต์ที่แต่งเรื่องดีๆอย่างนี้ขึ้นมาค่ะ (ทำเอาบ่อน้ำตาแตกไปหลายลิตรอยู่ = = )
ในชีวิตจริงไม่รู้จะมีมั้ย คนที่จะรักและเสียสละทั้งชีวิตให้เรา
แต่สำหรับเรา ...........เราคิดว่า การที่เราจะให้ใครมารักเรานั้น
เราต้องรักตัวเองให้มากๆเสียก่อน และเมื่อเรารักตัวเอง เราก็จะสามารถรักคนอื่นได้อย่างมีสติเช่นเดียวกัน
และเมื่อเรามีสติ ไม่ว่าจะใครหรืออะไร ก็ทำร้ายเราไม่ได้
................. เมื่อเราต้องการให้ใครสักคนรักเราจากใจจริง เราก็ควร..........รักเค้าจากใจจริงด้วยเช่นกัน
นี่แหละความรักของคนสองคน ไม่ใช่เพื่อใครคนใดคนหนึ่ง แต่เพื่อ'เรา'
-
รอตอนพิเศษนะ
โอ๊ะๆโอย.......
:heaven :L2:
-
ห๊ะ !!! อะไรนะ !!! จบแล้วหรอ
ฮือออออออ ยังทำใจรับว่าจบไม่ได้ :katai4: :katai4: :hao5: :hao5:
ขอบคุณที่เขียนนิยายดีๆ ให้เราได้อ่าน
มีความสุขทุกครั้งที่มาอ่านในแต่ละตอน
เป็นไปได้อยากให้ตั้งแฟนเพจ อยากไปกดไลท์ อยากไปฟอลโล่ อยากไปติดตาม :serius2:
:ling1: :ling1:
-
ไม่รู้จะพูดว่าไง รู้แต่ว่าชอบ ขอบคุณที่เขียนนิยายสนุกๆให้อ่านนะคะ รอตอนพิเศษค่ะ :กอด1: :pig4:
-
จบซะแล้ว
หวานซ๊าาาาา
อยากอ่านตอนพิเศษจังเลยค่ะ
มาปูเสื่อรอตอนพิเศษ (รู้สึกว่าจะกดดัน 55+)
-
ขอบคุณสำหรับนิยายดีดีเรื่องนี้ค่ะ จะขอเป็นติ่งอิเสี่ยตลอดไป :mew1: และจะรออ่านตอนพิเศษหวานๆของน้องปลื้มและเสี่ยโปรด :impress2:
-
ขอบคุณสำหรับนิยายดีดีค่ะ เป็นเรื่องราวที่รู้สึกว่าอ่านแล้วไม่ย่ำอยู่กับที่ถ่ายทอดเรื่องราวได้ดีมากๆขอบคุณมากๆค่ะ :L2: :กอด1:
-
เพิ่งได้เข้ามาอ่าน อ่านรวดเดียวจบเลย ให้ตายเหอะ สนุกได้แง้คิดดีๆด้วย
-
เป็นตอนจบที่ ฟิน.. ไม่เลี่ยนเกินไปหวานกำลังดีเลย ขอบคุณคนเขียนสำหรับเรื่องราวของอาเสี่ยกับหนูปลื้มค่ะ
-
ขอบคุณคนแต่งค่ะ สนุกมาก จบไปด้วยความประทับใจ :L1:
-
จบซะแล้ววววว
ฟินจริงๆ บวกใจหายสุดๆ
เป็นนิยายอีกเรื่องที่อ่านแล้วมีอารมณ์ร่วมไปกับตัวละครเยอะมากๆ
เรียกว่าอ่านแล้ว ไม่เม้นต์ไม่ได้เลย...แบบมันแน่นอกต้องยกออก :laugh:
ขอบคุณที่ทำให้ได้รู้จักพี่มาโปรดและน้องปลื้ม ขอบคุณที่ให้เราได้อ่านพัฒนาการของตัวละครผ่านมุมมองของผู้เขียน
:กอด1:และขอบคุณ Snufflehp ที่แต่งนิยายดีๆให้ได้อ่าน
-
เย้ๆๆๆ o13
-
โอ๊ยชอบบบบบบบบบบบบบบบบ
ไม่อยากให้จบเลยอ่ะ ><
อธิบายเรื่องนี้ไม่ถูก รู้แต่ว่าชอบแล้วก็สนุกมากๆๆ
ขอบคุณคนเขียนที่ถ่ายทอดเรื่องราวดีๆแบบนี้ให้อ่านมันแบบฟินมากอ่ะ
-
จบซะแล้ว
ขอบคุณนักเขียนที่เขียนนิยายดีๆมาให้อ่านนะคะ
รอรวมเล่มอยู่น้า :)
-
รอตอนพิเศษและข่าวรวมเล่มค่ะ :katai5:
-
แอบไม่อยากให้จบT^T
สนุกมากๆค่ะ ตัวละครกลมดี มีหลายมิติ ชอบมากๆ
อยากอ่านพาร์ทของเปรม อิอิ
-
น้ำตาซึม ซึ้งกับตอนจบรู้สึกผูกพันธ์กับตัวละครมาก พี่โปรด น้องปลื้ม ลุ้นกันทั้งบอร์ดค่ะจุดนี้
แหวนวงนั้น ในที่สุดก็ได้คืนให้กัน ได้กลับมาอยู่ด้วยกัน ได้ดูแลกันและกัน กว่าจะถึงวันนี้เนอะ
ปลื้มปานลูกจะแต่งงานค่ะ ก็คนอ่านรักน้องปลื้มมากกกกกก แอบใจหายที่ช่วงหนึ่งที่บอกไม่ได้อยู่ด้วยกัน
แถมไม่ค่อยได้คุยกัน คนเขียนหลอกเค้าอ๊าาาาา
พี่โปรด น่าจะเป็นตัวละครที่มีพัฒนาการมากสุดมีมิติเยอะ ช่วงแรก็ก่นด่ากันถล่มทลายแทบอยากเปลี่ยนพระเอกค่ะ
ก็พี่แกมักมากเอาแต่ใจ ไม่เคยพูดให้น้องดีใจเลย แต่พอน้องหายไป แกแทบคลั่ง คนอ่าน็สงสารอีก
คราวนี้พระเอกฉันกลับตัวเป็นพระเอกอย่างแท้จริง โคตรเริ่ดประเสริฐศรีอีก กีสสสสสสสสส คุณค่าที่น้องปลื้มคู่ควรค่ะ
น้องปลื้ม คนที่แทบจะไม่มีอะไร แต่ที่จริงเธอมีเยอะ ความดีไง ความอดทนด้วย ไม่น่าเชื่อเธอจะทนได้
ความเด็ดขาดเธอก็เยอะ หายไปให้สะใจกันไปข้าง เข้มแข็งขึ้น มองความรัก โตขึ้น คนอ่านปลื้มอีกค่ะ
ในใจเธอไม่เคยมีใครเลยนะ นอกจากพี่โปรด
ตอนพิเศษ ขอเจอพี่โปรดโหมดดาร์คแบบคนเดิมบ้างได้มั้ยคะ คิดถึงจุดนั้นเหมือนกันเนอะ
เอาแบบแกหึงน้องปลื้มหรือไรก็ได้ แต่แกจะดาร์คกับปลื้มลงหรือ แกก็รักของแก 555
ขอบคุณผู้เขียน สำหรับงานเขียนดีๆ สนุกๆ แถมเร้าใจแบบนี้นะคะ มาต่อสม่ำเสมอ ขยันจริงๆ ปลื้มมากค่ะ
รอตอนพิเศษ และผลงานชิ้นต่อไปนะคะ
:L1:
-
โอ๊ย อ่านจบแล้ว
ร้องไห้
จริงๆร้องไห้ไปสองรอบ บร้าที่สุด :o12:
จริงๆอ่านวันเดียวจบ ตั้งแต่เจ็ดโมงเช้าจนตอนนี้ ตาจะบอดเลย lol
สนุกนะ ภาษาก็ลื่นดี
มีไคล์แม็กซ์ของเรื่องเยอะ ประหนึ่งเอาไปทำละครได้เลย
ชอบๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ แถมสองตอนสุดท้ายเราคิดว่าตัวเอกจะตายซะแล้ว
แอบใจเสีย นักเขียนมันจะฆ่าลูกมันไหม
แต่ก็นะ น่ารักมาก
ขอบคุณที่แบ่งปันเรื่องดีดี ตัวหนังสือดีดี
รออ่านตอนพิเศษ เห็นว่ามีหลายตอน
รออ่านเรื่องต่อๆไปด้วย
:mew1:
-
จบแล้ว อยากบอกว่าชอบน้องสองคนมาก :pig4:
มาโปรด ช่วงแรกแบดจนเหม็นขี้หน้า หมั่นไส้คน
ทำน้องปลื้มเสียใจ แต่ตั้งแต่เจอกันก้อสงสารเสี่ย
เห็นใจในความพยายาม รักนานๆใส่ใจมากๆ
ความรักนี้ได้มายาก ผ่านเรื่องร้ายๆจนกลับมาดี
ปล คุณเปรมออกมาแวบๆ ไม่รู้ทำไมอยากให้แจกบทเพิ่ม หาคู่ให้น้องที
-
รักพี่โปรด หวงน้องปลื้ม ฟินกะคนเขียน
จะติดตามผลงานไปเรื่อยๆนะคะ ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดีๆค่ะ
-
จบได้อิ่มมากๆค่ะ ขอบคุณนะคะสำหรับนิยายดีมากเรื่องหนึ่งของเล้าค่ะ ชอบมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกค่ะ :pig4:
-
กิ๊ดดดด อ่านจบ ภายใน 2 วัน ตอนจบพอดีไม่รู้จะดีใจหรือเสียใจดี อยากอ่านอีกเยอะๆๆ แงงงง
-
รักจริงๆค่ะเรื่องนี้ เป็นนิยายเรื่องแรกที่ทำให้เราประทับใจในรอบสองปีมานี่เลย
คือไม่รู้จะโหวตอะไรให้นิยายประทับใจมา2ปีละ เพราะรู้สึกมันยังไม่โดนสักเรื่อง
มาพีคเอากับพี่โปรดนี่แหละ แบบว่ามันใช่อ่ะ แม้เสี่ยจะ(เคย)เลวแค่ไหนเรก็ชอบเสี่ยนะ :impress2:
น้องปลื้มนี่ก็ควรได้โล่ห์รางวัลนายเอกอดทนนะ ทนไม้ทนมือพี่โปรดสุดๆ o13
นี่บอกเลย เรื่องนี้เป็นแรงบันดาลใจให้เราถ้าวันไหนมีลูกชายจะให้ชื่อมาโปรด
แต่ก่อนอื่น ขอไปตามหาพ่อก่อนนะ :jul3:
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆเรื่องนี้ค่ะ จะรอรวมเล่มนะคะ :L2:
-
ขอบคุณนิยายดีๆ ที่มาสม่ำเสมอ
นิยายเรื่องนี้ให้ข้อคิดอะไรหลายๆอย่าง แต่หลักๆเลยเป็นเรื่องของการพูดคุยทำความเข้าใจกันระหว่างคนรัก คนในครอบครัวนั้นเป็นสิ่งสำคัญมากๆ
รอตอนพิเศษ อยากอ่านตอนมาโปรดไปขอน้องกับพ่อ อยากรู้พ่อจะว่าไง
-
เพิ่งอ่านเมื่อวาน เที่ยงคืนถึงอ่านจบ
ชอบมากค่ะ
ชอบเท็นเท็น ชอบความคิดแบบนี้
ชอบปลื้ม รักนายเอกที่นิสัยแบบนี้จัง
เฮียโปรดเฉยๆกับเฮีย โดยเฉพาะตอนมีอะไรกับปลื้มแล้วโยนเงินให้ เหมือนขายตัว อ่านจนจบก็ไม่ลืม
ไม่ว่าเฮียตอนหลังจะกลับมาดีแค่ไหน แต่นิสัยแรกๆทำใจให้ชอบไม่ลง จริงๆ ต่อให้หล่อแค่ไหนก็ตาม
รอหนังสือนะ สนุกมากๆ
:pig4: นักเขียน
-
ขอบคุณสำหรับนิยายที่...
ให้ได้อิน ได้อ่าน ได้รอทุกวัน
เสี่ยโปรดยอมสยบ หรือน้องปลื้มสมยอมเองเพราะความรักของทั้งคู่ น่ารักมาก
:mew1:
หวังว่าจะมีเรื่องใหม่ให้ติดตามอีก
บวกและเป็ดขอบคุณ
-
พี่โปรดเป็นผู้ชายที่แบบ กรี๊ดดดดดดดดดดด อยากได้ๆ
-
พ่อของปลื้มคงต้องเตรียมรับขวัญลูกเขยแล้วล่ะ 555+ (เหมือนได้ยินเสียงปึด!ขันติของคุณพ่อใครบางคน)
-
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆ นะคะ :L2:
-
:katai2-1: ขอบคุณค่านิยายเรื่องนี้สนุกมากชอบสุดๆ
จบแล้วคงคิดถึงเสี่ยน่าดู รอตอนพิเศษค่ะ
-
จบซะละยังไม่ทันได้เตรียมใจเลย
มาเป็นจำลังใจให้ครับผม
-
นี่คือการสมัครเล้าเป็ดครั้งแรก
เพื่อมาเม้นไรท์โดยเฉพาะเลย 555 :mew1:
รักพี่มาโปรดน้องปลื้มมาก
แม้(อี)พี่โปรดช่วงแรกๆจะ :angry2: :z6: :katai4: ไปหน่อยนะคะ 555
แต่พอปฏิวัติตัวเองแล้วหลงเลย
แต่หลงน้องปลื้มที่เข้มแข็ง รักตัวเองมากขึ้นด้วย :impress2:
ต้องขอบคุณพี่เมลพี่เท็น (นี่รักคู่นั้นมาก จัดว่าลุ่มหลงเลย :-[ :impress2:)
แต่พอกำลังติดใจปุ๊บ
จบปั๊บ o22 อึ้งไป 323 วิ 555
ยังดีนะที่ไรท์มีตอนพิเศษและจะมีรวมเล่ม
เราเก็บเงินรอซื้อรัวๆเลย
รออ่านตอนพิเศษน้า
ต่อไปจะมาเม้นปาดให้ทันทุกตอนเลยค่า :กอด1:
-
มาซึ่งฮะ ตอนจบ ไม่ใช่มาโปรด 55555555555
-
ปกติไม่ชอบผู้ชายแบบพี่โปรดเลยนะ 5555555
แต่พออ่านๆไปก็รู้สึกว่าแต่ละคนมีเหตุผลของตัวเองทั้งนั้น
อ่านจบแล้วรู้สึกได้อะไรเพิ่มขึ้นเยอะเลยค่ะ
ขอบคุณที่แต่งเรื่องดีๆมาให้อ่านกันนนะคะ
-
ซึ้งมากเรื่องนี้ อ่านแล้วเห็นพัฒนาการของมาโปรด กับปลื้ม
ช่วงดราม่า เสียน้ำตาไปหลายปิ๊บ
ตอนพิเศษของหวานๆชดเชยน้ำตาคนอ่านที่เสียไปเลยน้าาาา
-
ไม่มีเวลาเลยไม่ได้ว่างมาอ่าน 2 ตอน
พอเปิดเข้ามาอีกทีคือ จบแล้ว!!!! :a5:
ไม่คิดว่าคนอย่างเดย์จะชอบพี่โปรด ไม่ได้เคยถึงจุดนั้นเลยจริงๆ แต่ น้องเดย์ก็ทำเกินไป
อาจมีอาการทางจิตเบาๆ(คิดว่าไม่ 5555) น้องคงกดเก็บจากที่พี่โปรดไม่เหลียวแล
พี่โปรดแมนมากกกกกกกก การเอาชีวิตเข้าไปเสี่ยงเพื่อคนที่รักยิ่งกว่าชีวิต
บอกตรง กลัวมาก ตอนที่โปรดถึง รพ และน้องโทษ รถ รพ.
กลัวพี่โปรดจะไม่ฟื้นขึ้นมา กลัวน้องต้องอยู่คนเดียว กลัวน้องจะจมปลักที่จะโทษที่ตัวเองเป็นต้นเหตุ
เพราะหากพี่โปรดจากไป อิฉันคนผู้อ่านคนนี้คงใช้เวลาหลายวันในการฟื้นคืนตัวเอง :ling3:
สรุป เพ้อล้วนๆคะ 5555555555
ขอขอบคุณฟิคที่ดีมากๆเรื่องนี้ เราชอบนิยายแนวนี้มากเลย
หาอ่านไม่ค่อยมี เรื่องนี้มีหลายรส หวานบ้าง ขมบ้าง ขุ่นบ้าง
และพัฒนาการของแต่ละตัวละครที่ไม่เร่งรีบ ค่อยเป็นค่อยไป รู้จักแก้ไข ปรับตัว
แถมคนแต่งอัพทุกวันเลอออออ มันกลายเป็นกิจวัตรที่ต้องอ่าน ต้องเข้าดูตลอดว่า มารึยัง
ขอโทษ บางวันไม่มีเวลาว่างที่จะอ่านดองไว้ แค่เห็นชื่อเรื่องอัพ สติก็แตกละ
แต่ต้องกลั้นใจ ฝืนใจทำงานต่อ 555555 :katai1:
ขอบคุณอีกครั้งจ้าา :mew1: :mew1:
-
ขอบคุณค่าาา อ่านแล้วอิ่มเอิบ(?)สุดๆ อินไปด้วยจริงๆ
ดีใจกับพี่โปรดและปลื้มด้วยนะ :mew1:
แอบสงสารเปรมเบาๆถ้าไม่โผล่นี่เกือบลืมแล้วนะเนี่ย
-
จบล้าววววววแง๊ๆๆ
ขอบคุณสำหรับนิยายสนุกๆนะคะ
-
เป็นอีกหนึ่งเรื่องที่อ่านแล้วทั้งขำและร้องไห้
แต่ไม่มีคำว่าเบื่อเกิดขึ้นเลยตลอดระยะเวลาที่อ่านมา
ขอบคุณคนเขียนที่ทำเรื่องดีๆ ให้เราได้อ่านกัน
รอติดตามผลงานอีกนะ ^_^
-
ขอบคุณมากคะ
-
:กอด1:
-
ชอบเรื่องนี้มากๆ อ่านรวดเดียวเลย :mew3:
อ่านแล้วมีความสุข
ได้ลุ้นไปกับทุกคน :mew6:
จะรอตอนต่อไปนะคะ
-
หวานมากมายมาเป็นคนในครอบครัว
รักกันนานๆๆๆๆๆ รอตอนพิเศษครับ
-
จำไม่ได้ว่ามาเม้นท์ตอนจบหรือยัง
ทั้งปลื้มทั้งใจหายเลย ที่เดินทางมาถึงตอนจบแล้ว ฮืออออ คิดถึงเสี่ยโปรดดดด คิดถึงปลื้ม
สนุกและมีเวลาดี ๆ กับเรื่องนี้มากเลย ขอบคุณที่เขียนเรื่องนี้ขึ้นมานะ จุดที่ชอบมาก ก็คงจะเป็นการเปลี่ยนแปลงของแต่ละคนในเรื่องล่ะมั้ง และจุดที่ชอบมากที่สุดก็คงเป็นเรื่องที่เท็นโผล่มาในเรื่องนี้ เป็นพี่เลี้ยงให้ปลื้มได้แนวตามเดอะเท็น 5555
เฝ้ารอตอนพิเศษ อยากเห็นโมเม้นท์โปรดกะปลื้ม ^^
-
สนุ๊กกกกกกกก :katai4: :katai4: :katai4:
ขอบคุณนักเขียนนะคะ :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai3: :katai3: :katai3: :katai3:
-
:L2: :L2: :L2: :L2:
-
ขอบคุณสำหรับนิยายสนุกๆ ชอบมากครับมีเรื่องไหม่มาอีกนะครับ
-
สนุกมาก ๆ เลยค่ะ
ขอบคุณสำหรับนิยายดี ๆ
ทำให้ทั้งหัวเราะและร้องไห้ได้ทุกตัวอักษรเลย
:กอด1:
-
สวัสดีค่ะ คือเราก็พึ่งได้มาตามอ่านนะคะ แต่อ่านรวดสองวันจบเลย =w=;;
ชอบแนวคิดของผู้แต่งนะคะ เรื่องนี้มันไม่ใช่นิยายรักน้ำเน่าวันๆเอาแต่จีบกันไปหยอดกันมาหรือมีแต่กิจกรรมเข้าจังหวะ(?)
รักกันยังไงถ้าไม่พูด ไม่บอกอะไร ต่อให้รักเทิดทูนสุดใจมันก็ไม่ไหวจริงๆ คนรักไม่ใช่ของตาย เค้าก็มีชีวิตมีหัวใจ
ระหว่างที่อ่านคือเราก็ได้เห็นพัฒนาการของตัวละครต่างๆ
ทุกคนไม่ได้ย่ำอยู่ที่เดิม ทำผิดซ้ำๆซากๆแต่ไม่ยอมแก้
ถ้ามาเทียบตอนต้นกับตอนจบจะเห็นได้ชัดมากกกกกกกกกกกกกก ทั่งพี่โปรดทั้งน้องปลื้มเลย
โดยส่วนตัวชอบคาร์พี่เท็นนะคะ ดูเป็นคนลุยๆกล้าได้กล้าเสีย มีอะไรก็พูดมันตรงๆ คือถ้าเจอในชีวิตจริงพี่เท็นมีสิทธิโดนสอยร่วงจากความหมั่นไส้ได้นะคะ 555 แต่ยังไงก็ยังชอบนะ :กอด1:
-
ชอบเรื่องนี้มากๆ เลย สนุกมากเลย
อ่านไปก็ร้องไห้ไปซึ้งมาก
-
สนุกมากๆเลย อินตามทั้งเรื่อง
ทั้งร้องไห้ สุดๆเลย
ขอบคุณแต่งที่แต่งนิยายดีๆมาให้อ่านกัน
จะรอติดตามตอนต่อไปนะ ตอนนี้ขอตัวไปอ่าน
เมล-เท็นก่อนนะ
-
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆค่ะ ขอบคุณ ขอบคุณมากจริงๆ
กรี๊ดจบน่ารักกกก :ling1:
-
นิยายเรื่องนี้มาโปรดสัตว์โลกอย่างเราแท้ พี่มาโปรดน่ารักเว่อร์
-
น้องปลื้มดูใจนานเลยนะ 3 ปีแน่ะ
รอตอนพิเศษนะคะ รู้สึกขาดน้ำตาลอย่างแรง
-
จบไปแล้ว1เรื่อง ชอบมากๆเลย
ตอนแรกๆขัดใจกับปลื้มมากๆเลย
เกลียดเดย์มากๆ สุดท้ายก็จบแบบสวยๆจนได้
มาเป็นกำลังใจให้ครับ รอเรื่องต่อไปครับผม
-
ถึงเรื่องของเสี่ยกับน้องปลื้มจะจบแล้ว :serius2:
แต่ก็ยังอยากจะเข้ามา Happy Birthday ให้กับน้องปลื้มอะ...
ฮาๆๆ มีความสุขมากๆๆนะค่ะน้องปลื้ม :mew1:
อยากรู้จังว่าวันเกิดน้องปลื้มเนี้ย ได้หวานไรกับเสี่ยบ้างรึป่าว หึๆๆ :z1:
-
รักน้องปลื้ม ช่วยดูแลกันและกันดีๆ ตลอดไปนะ
รักและคิดถึง
-
:hao5:
-
เค้าหายไปเตรียมตัวแอดมิชชันแป๊บเดียว(เหรอ?) เสี่ยโปรดน้องปลื้มจบซะแล้ว เพิ่งอ่านถึงหน้า 20 เอง (ก่อนที่จะหายหัวไป)
เรื่องนี้สนุกมากเลยค่ะ มีแผนจะรวมเล่มบ้างมั้ยคะ? สัญญาเลยว่าจะอุดหนุนแน่นอน
รอหมดช่วงมรสุมสำคัญของชีวิตไปก่อน ยังไม่มีที่เรียน :sad4: จะตามอ่านให้จบเลยค่ะ
แอบเสียใจและเสียดายเบาๆที่ไม่ได้ตามอ่านแบบเกาะติดสถานการณ์ :o12:
รักคนเขียนมากมาย กอดกระดูกแตก :กอด1:
-
จบ แบบ มีความสุข ขอให้ดำเนินชีวิตด้วยหัวใจที่มีแต่ความรักนะ ขอบใจจร้า
-
แดเมจมาม่าแรงใช่ย่อยนะครับ .. อ่านไปน้ำตาซึมเชียว
แต่ดีใจมากๆ ที่จบแบบมีความสุข ปลื้มมากครับ อิอิ
ปล. +๑ ให้เป็นกำลังใจนะครับ
-
อ่านจบแล้ว ลุ้นไปตลอดเรื่อง
แต่งได้ดีจริงๆ แล้วจะรอตอนพิเศษนะคะ
-
ใจหายมากเลย แบบจบแล้วเหรอ มันรู้สึกว่าผูกผัน กับทุกๆตัวละครรวมทั้งผู้เขียนด้วย พี่โปรดกับน้องปลื้มน่ารักมาก ได้เห็นพัฒนาการความรักของทุกคู่แล้วอุ่นใจมากๆ ^^
-
เพิ่งได้เข้ามาอ่าน สนุกมากๆ
อ่านรวดเดียวจบไม่หลับไม่นอนกันเลยทีเดียว
:katai2-1: :katai2-1:
-
แอบมานั่งรอตอนพิเศษอย่างเงียบๆ
รู้สึกว่ามีอีกหลายปมที่ยังค้างใจ >//<
สนุกมากเลยค่ะ
เราเองสามวันจบ (ไปแอบนายอ่านในห้องน้ำด้วย )
55555555555555555555555
-
เข้ามานั่งรอตอนพิเศษ :z1: :katai5:
-
0[ ]0 จบแล้วหรอ ไวมาก
หนุกมากเลย ช๊อบชอบ อัพเร็วทำให้อารมณ์ต่อเนื่องด้วย
แต่ยังคาใจหลายเรื่องนะ ดูเหมือนยังไม่น่าจบยังไงไม่รู้
ติดตาผลงานกันต่อไป เป็นกำลังใจให้ สู้ๆนะ -3-
-
สนุกมากๆ อ่านแล้วอินสุดๆ
ทำเราร้องไห้ไปหลายฉาก T^T
ขอบคุณมากๆค่ะ :pig4:
-
ฟินนนนน น้องปลื้มน่ารัก พี่โปรดก็น่ารัก รอตอนพิเศษนะค้าาา :mew1: :mew1: :mew1:
-
:hao5: บอกเลย สนุกมาก พึ่งได้เข้ามาติดตามอ่านผลงาน ติดงอม
ตัวละครแต่ตัวมีพัฒนาการอยู่ตลอด โตขึ้น อ่านไป จินตนาการถึงตัวละครแต่ตัว
รักคนเขียน ^^
-
เป็นอีกเรื่องที่ชอบมากๆ ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดี และเป็นกำลังใจให้นะคะ ^_____________________________^
-
http://www.youtube.com/watch?v=GcMTrPBUnyw (http://www.youtube.com/watch?v=GcMTrPBUnyw)
มอบเพลง ' ผมผิด ' ให้เสี่ยโปรดและน้องปลื้ม แหม่มม เพิ่งมาอ่านตอนเพลงนี้ออกมาพอดี เข๊าาาาเข้า
-
พึ่งได้เปิดเจอนิยายเรื่องนี้ โชคดีเพราะจบแล้ว
ไม่งั้นค้างคาหัวใจมาก
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆนะคะ
หลายๆตอนสะเทือนอารมณ์ได้มากโข
ชอบชื่อตัวละครหลักทุกตัวเลยน่ารักมาก
ถ้ามีลูกอยากมีลูกแบบมาโปรดจัง
รอตอนพิเศษอยู่นะคะ
-
ตอนพิเศษ 1 : ความทุกข์ใจของคุณพ่อ
“คุณปลื้มครับ นายบอกให้รีบกลับห้อง ถ้าไม่กลับนายจะมาลากกลับเองครับ”
ผมหน้าเหวอไปในทันทีที่ได้ยินผู้ชายร่างสูงหน้าดุตรงหน้าถ่ายทอดคำสั่งของ ‘นาย’ มาให้ เหลือบมองนาฬิกาข้อมือของตัวเองก็พบว่าเกือบตีสองแล้ว อ่า...เวลาเร็วจริงๆ ผมเพิ่งมาได้ไม่นานเองนะ หรือนานวะ?
“แล้วตอนนี้เขาอยู่ไหนครับ”
“โรงพยาบาลครับ”
“งั้น...ผมไปลาพี่ๆ ก่อน คุณกลับไปพักผ่อนเถอะครับ เดี๋ยวผมโทรคุยกับเขาเอง”
“เอาอย่างนั้นเหรอครับ”
“ครับ”
พ่อบ้านคนสนิทของพี่โปรดเดินมาส่งผมที่โต๊ะก่อน แล้วจึงขอตัวกลับ ...ไม่รู้ว่าเขารู้ได้ยังไงว่าผมอยู่ที่ร้านนี้ ต่อให้ไม่มีเวลาเขาก็สามารถตามหาผมจนเจอได้ ถ้าไม่มาเอง พ่อบ้านของเขาก็จะมา แต่ไม่ใช่ว่าเขาจะตามผมตลอดนะ แค่เวลาที่ผมกลับห้องผิดเวลาเท่านั้นแหละ ลูกน้องคนใดคนหนึ่งของเขาจะโผล่หน้ามาให้เห็นทันที ถ้าถึงขนาดเขามาเองล่ะก็ ผมเตรียมตัวน่วม
ถึงจะไม่ได้อยู่ด้วยกันเป็นเรื่องเป็นราว แต่ผมกับเขาก็คงเรียกได้ว่าคบกันแล้วล่ะมั้ง ไม่รู้นะ เขาไม่ได้พูดหรือขออะไร แต่เราต่างก็รู้ว่าเราเป็นคนสำคัญของอีกฝ่าย พี่โปรดเขาไม่ใช่คนโรแมนติกอะไรมาก ตั้งแต่ออกจากโรงพยาบาลมาเมื่อสามเดือนก่อนผมได้ยินคำว่ารักจากปากเขาแค่ครั้งเดียวเอง เขาไม่ค่อยพูดหรอก แต่ผมว่าการกระทำของเขาทำให้ผมรู้สึกได้มากกว่า เขาเป็นผู้ชายที่น่ารักคนหนึ่งเลยนะ ถ้าไม่นับรวมเรื่องที่ชอบร้องเพลงของคาราบาวให้ผมฟังก่อนนอนเกือบทุกคืน =_=;
“พี่เท็น พี่กัส ผมกลับก่อนนะพี่ พ่อตามละ”
ผมยกมือไหว้พี่เท็นกับพี่กัสที่กำลังพูดกันด้วยหน้าเครียดๆ อยู่ ซึ่งนานๆ ครั้งล่ะครับที่จะเห็นได้จากพี่เท็น ถ้าทำหน้าแบบนี้ล่ะก็คิดได้อยู่อย่างเดียวคือเรื่องพี่เมลชัวร์
“เออๆ บอกไอ้พี่โปรดด้วย รีบๆ เอาของมาให้กูได้ละ ไอ้พี่ห่านี่ชอบทำลืมตลอด”
“ได้ๆ ไว้จะบอกให้ครับ”
“อือ รีบๆ กลับไปทำหน้าที่เมียดีเด่นซะ เหี้ยกัส เอารถให้น้องมันขับกลับไป”
พี่กัสทำหน้าเหวอนิดๆ แต่ก็ยอมส่งกุญแจรถของตัวเองมาให้ผม ความจริงผมกลับแท็คซี่ก็ได้นะ แต่ไม่รู้ว่าพี่โปรดกับพี่เท็นเขาไปล้งเล้งกันอย่างไร พักหลังๆ เวลาที่ออกมากินเหล้ากับพวกพี่เท็นแล้วต้องกลับก่อนพี่เท็นถึงไม่ยอมให้นั่งแท็คซี่เลย พี่โปรดแกก็ห่วงนั่นห่วงนี่ไปเรื่อยแหละครับ ส่วนพี่เท็น รายนี้ผมไม่รู้เหตุผลที่แท้จริง แต่ที่แน่ใจคือเขาหวังผลอะไรจากพี่โปรดอยู่ ซึ่งก็คือไอ้ของที่เขาว่านั่นแหละ ผมก็ไม่รู้นะว่าของอะไร เพราะพี่โปรดไม่เคยพูดถึง พี่เท็นก็ไม่บอกด้วย ทำลึกลับซะ ซึ่งจริงๆ อาจจะเป็นแค่เหล้าสักขวดหรือไก่สักตัว -_-
“ถึงห้องแล้วไลน์มาบอกพวกพี่ด้วยนะ รู้ใช่ป่ะว่ารถพี่คันไหน”
“รู้ครับ ไว้พรุ่งนี้ผมเอารถไปคืนนะพี่กัส”
“อือๆ ไม่ต้องรีบหรอก เดี๋ยวพี่ใช้รถไอ้เท็นไปก่อน”
ผมยกเบียร์ดื่มจนหมดแก้วแล้วรีบออกจากร้านมา รถของพี่กัสหาได้ไม่ยากเพราะสีแดงเด่นกว่ารถชาวบ้านเขา
ครืดดดดดดดดด ครืดดดดดดดดดดดดดดดดดดด ครืดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมต้องเอารูปที่มองแล้วใจสั่นตั้งเป็นรูปสำหรับเบอร์ของเขาด้วย ตาคมๆ เรียวๆ ที่จิกมองกล้องกับริมฝีปากที่อมยิ้มนิดๆ นี่ทำเอาผมแทบอยากเข้าสิงมือถือตัวเอง =O=;
“ครับพี่”
“จะตีสามแล้วนะปลื้ม ทำไมยังไม่ถึงห้อง”
“พี่รู้ได้ไงว่าปลื้มไม่ได้อยู่ที่ห้อง”
“โทรเข้าห้องแล้วไม่มีคนรับ”
“รับไม่ทัน”
“จะโกหกใช่มั้ย” ฟังน้ำเสียงแล้วก็นึกออกเลยว่าพี่โปรดกำลังทำหน้ายังไง -*-
“ง่ะ เปล่านะ โอเคๆ ว่าแต่พี่เข้าเวรอะไรเนี่ย ทำไมมีเวลาว่างเยอะจัง”
“ไม่ต้องเปลี่ยนเรื่อง”
“พี่โปรดดดดดดดดดดดดด”
“รีบๆ กลับละกัน พี่เป็นห่วง”
นี่ไง เพราะเขาเป็นแบบนี้ไง ผมถึงได้ไม่คิดว่ามันน่ารำคาญเลยที่ถูกตาม ถูกถาม มันกลับเป็นความรู้สึกดีๆ ที่มีคนคอยเป็นห่วง
“ครับ งั้นเดี๋ยวปลื้มถึงห้องแล้วจะโทรหานะ”
“อืม”
“ยิ้มหน่อยยย ไม่หน้าบึ้งน้าาาาา” ไม่เห็นหน้าหรอก แต่เวลาพูดอย่างนี้แล้วพี่โปรดจะอารมณ์ดีทุกที เชื่อผมสิ ผมมีของ ฮ่าๆๆๆ
“หึหึ รีบๆ กลับเลย ง้องแง้งอยู่แถวนั้นเดี๋ยวคนฉุดไปพี่ขาดใจตายพอดี” นั่นไง เห็นมั้ยล่ะ ^^ พี่โปรดอ่ะ จับทางไม่ยากหรอก แค่ต้องทำให้ถูกจังหวะ
“รับทราบครับพ่อ”
“ดีมากครับลูกสาว”
“ไม่เอาลูกสาววววว”
“วางได้แล้ว เดี๋ยวยาว”
ผมหัวเราะทิ้งท้ายก่อนจะวางสาย ไอ้สถานะลูกสาวนั่นกลับมาอีกแล้ว แต่คราวนี้มีคนรู้มากขึ้นว่าลูกสาวของพี่โปรดหมายความว่ายังไง ในเพจแฟนคลับของพี่โปรดมีรูปแอบถ่ายตอนผมกับพี่โปรดไปเที่ยว ไปกินข้าว หรือบางรูปก็เอามาจากไอจีของทั้งผมและพี่โปรด ซึ่งบางทีผมก็ไม่ค่อยเข้าใจในอารมณ์ของพวกเขาเท่าไหร่นะ แต่ก็รู้สึกขอบคุณสำหรับความรู้สึกที่พวกเขามีให้ บางคนเดินเข้ามาหาผม เอาโดนัทมาให้กล่องใหญ่ๆ เลย แล้วบอกว่า เอาไปแบ่งให้หมอโปรดกินนะ ผมทำได้แค่ยิ้มกว้างๆ แล้วบอกขอบคุณเธอไป
กลับมาถึงห้องอย่างแรกที่ต้องทำคือโทรหาท่านโปรด แต่โทรไปแล้วดันไม่รับ ก็ไม่เป็นไรครับ เขาคงติดธุระอยู่ ไว้ผมอาบน้ำเสร็จแล้วโทรไปหาอีกทีดีกว่า
พออาบน้ำเสร็จ เตรียมตัวนอน โทรหาอีกทีก็ไม่รับอยู่ดี โอเค ไว้พรุ่งนี้เช้า พี่โปรดคงกำลังยุ่งแน่ๆ
.
.
.
เสียงกริ่งที่ประตูห้องดังตั้งแต่หกโมงเช้า ผมลุกจากที่นอนอย่างหัวเสียเพราะวันเสาร์อย่างนี้ก็อยากจะนอนให้เต็มอิ่มหลังจากที่เมื่อคืนกว่าจะหลับก็เกือบตีสี่แล้ว
ตั้งสติให้หายอึนอยู่สักพัก ก่อนจะเปิดประตูต้อนรับบุคคลที่กล้าบุกมาหาผมแต่เช้า อยากจะเหวี่ยงใส่อยู่หรอก แต่เห็นหน้าตาหล่อๆ ของคนตรงหน้าทั้งง่วงทั้งเพลียยิ่งกว่าผมแล้วก็เหวี่ยงใส่ไม่ลง
“มาผิดห้องป่ะครับ =_=; นี่ห้องปลื้มนะ” ถามเช็คสติไปอย่างนั้นแต่ก็เปิดประตูให้กว้างขึ้นแล้วพยักหน้าเป็นสัญญาณให้เขาเดินเข้ามาอยู่ดี
“พอดีงานเข้าเลยไม่ได้รับโทรศัพท์” พี่โปรดหันมาบอก เขายืนอยู่ห่างผมพอสมควร พอผมขยับเข้าไปใกล้ เขาก็ถอยออกห่าง ผมเลยเลิกความพยายามจะแตะเนื้อต้องตัวเขา
ผมไม่ได้อยากลวนลวมอะไรหรอกนะ แต่เห็นหน้าพี่เพลียๆ เลยอยากจะนวดให้แค่นั้นเอง -O-;
“ไม่เป็นไร แล้วนี่พี่ทำไมไม่กลับไปนอนห้อง”
“ก็แวะมาบอกก่อน”
“โทรมาก็ได้ หรือไม่ก็ค่อยบอกตอนเย็นหรืออะไรก็ได้ รีบมาทำไมครับเนี่ย”
“ก็เดี๋ยวปลื้มเป็นห่วง”
โอยยยย ทำไมผมรู้สึกผิด ถ้าผมจะบอกว่าผมไม่ได้เป็นห่วงเลย ผมง่วงมาก ผมหลับแบบไม่คิดอะไรเลยอย่างนี้ จะเป็นการทำร้ายพี่โปรดมากไปไหมครับ T_T
“ปลื้มเข้าใจ รู้ว่าพี่เข้าเวรไม่ได้ไปเที่ยว เอ๊ พี่โปรดจะขยับหนีทำไมเนี่ย”
พี่โปรดทำหน้าเหวอนิดๆ เมื่อผมทำเสียงดังใส่ แต่มันก็น่ามั้ยล่ะ อยากกอดบ้างทำไมต้องทำเหมือนรังเกียจผมด้วย -*-
“พี่ยังไม่ได้อาบน้ำ เพิ่งกลับจากโรงบาล คงมีแต่เชื้อโรค -_-”
“งั้นต่อไปก่อนมาหาปลื้มก็อาบน้ำอะไรมาให้เรียบร้อยสิ -*-”
“เออๆ นี่ก็งอแงตลอด”
“ไม่ได้งอแง ก็พี่ทำท่าเหมือนรังเกียจปลื้มอ่ะ”
“อ๋อเหรอ”
พี่โปรดโคตรกวนตีนเลย อยากกระโดดสกายคิกอยู่หรอก แต่ติดที่ว่าหัวเขาอยู่สูง คงเตะไม่ถึง -*-
“ไปๆ ไปอาบน้ำ แล้วก็นอนพักที่นี่ก่อน ไว้เย็นๆ ค่อยกลับแล้วกัน”
“ใจดีแฮะ ^^ กลับพรุ่งนี้เช้าได้ป่ะ”
“ขอพ่อแล้วเหรอ”
“=_=; เมื่อก่อนไม่เห็นต้องขอ”
“ก็เดี๋ยวนี้พ่อหวงอ่ะ”
“เพราะลูกสาวแรดสินะ”
ผมล่ะอยากกรี๊ดใส่หน้าเขาจริงๆ ถ้าไม่ติดว่ามันจะยิ่งยืนยันความแรดล่ะก็นะ -_-' แล้วนี่ทำไมผมต้องแหกตาตื่นแต่เช้ามาเถียงกับเขาด้วยเนี่ย
เป็นอันว่าผมต้องหาผ้าเช็ดตัว เสื้อ กางเกง กางเกงใน ซึ่งพี่โปรดบอกว่าขอแค่ผ้าเช็ดตัวก็พอ เสื้อผ้าไม่จำเป็น แต่พอเห็นผมขยับปากเป็นคำว่า father พี่ท่านก็ทำหน้าเอือมๆ แล้วรีเควสมาแค่บ็อกเซอร์ตัวเดียว
เรื่องเสื้อผ้าไม่เป็นปัญหาครับ เพราะพี่โปรดชอบเนียนมาขอนั่งเล่นนอนเล่นที่นี่บ่อยๆ เลยมีติดห้องไว้บ้าง แต่ไอ้ที่บอกว่าบ่อยนี่ก็คือบ่อยในความคิดของพ่อผมนะ ไม่รู้ว่าทำไมถึงไม่กินเส้นกัน ผมยังนึกภาพเมื่อก่อนตอนที่พี่โปรดเป็นคู่หมั้นของพี่ยินดีไม่ออกเลยว่าเขากับพ่อของผมเข้ากันได้ขนาดไหน หรือจะถูกหมั่นไส้ตั้งแต่ขอถอนหมั้นไปครั้งที่แล้วก็ไม่รู้ =_=
หรือคำว่าหมั่นไส้อาจจะน้อยไป เรียกได้ว่าเกลียดขี้หน้ามากกว่า แถมพ่อก็ยังตีมึนไม่รับรู้ว่าผมมีแฟนเป็นผู้ชายด้วย คอยแต่ยัดเยียดลูกสาวคนนั้นคนนี้มาให้อยู่เรื่อย แล้วผู้หญิงแต่ละคนก็สูงกว่าผมทั้งนั้น คงเป็นไปได้ยากล่ะครับที่ผมจะตกหลุมรักพวกเธอ =_=;
ระหว่างรอพี่โปรดอาบน้ำ ผมก็มานอนดูการ์ตูนอยู่ที่โซนนั่งเล่น โซฟาตัวนี้เสี่ยโปรดสั่งซื้อเข้ามาให้ เพราะตัวเดิมมันเปื้อน...
อ่า...แต่ผมไม่บอกหรอกนะว่าเปื้อนอะไร -///-
โคนันกำลังถึงฉากสำคัญก็มียักษ์เพศผู้มายืนขวางอยู่ แข้งก็ยาว ขาก็ยาว ยิ่งช่วงอกลงมาถึงหน้าท้องที่เต็มไปด้วยซิคแพ็คล่ะก็...ถ้าไม่ใช่ผมมีเลือดพุ่ง เพราะขนาดผมเห็นบ่อยแล้วก็ยังไม่ค่อยชิน -..-
“หาโลชั่นให้หน่อย ของพี่อ่ะ ปลื้มเอาไว้ไหน”
“พ่อเอาไปทิ้งแล้วมั้ง”
“-*- ตลอดดดด อะไรของลุงแกนักหนา”
“แล้วพี่จะอะไรกับลูกลุงเขานักหนาล่ะ”
“ก็อะไรล่ะ”
=_=; นึกว่าจะหลุดคำว่ารักออกมา นึกว่าวันนี้จะได้ฟินไปทั้งวันแล้วเชียว พี่โปรดแม่งไม่ได้ดั่งใจเลย
“ใช้ของปลื้มก่อนละกัน”
“ของปลื้มระคายผิวอ่ะ ผิวพี่บางนะ”
โอ้ยยย ถ้าผมถีบเขาแรงนี่จะโดนสวนกลับมาป่ะวะ!
“กลับห้องไปเลย -*-”
“หึหึ มานี่มา ขอกอดหน่อย”
“ไม่”
“เล่นตัวๆ มาเร็วๆ”
เคืองนะ แต่ตัวล่ำๆ ขาวๆ หอมๆ นี่ล่อใจมากกว่า ผมก็ไม่รู้ว่าเดี๋ยวนี้ผมเป็นอะไรไป อาจเพราะว่าไม่ได้เจอกันบ่อยๆ มั้ง ผมถึงอยากสัมผัสเขามากขนาดนี้
อ่า...หอมจัง ความสูงของผมเพิ่งจะเห็นประโยชน์มันก็วันนี้ ถ้าผมสูงมากไปกว่านี้ เวลายืนกอดกันคงไม่มีโอกาสซุกหน้าลงกับอกของเขาแน่ แต่ข้อเสียเปรียบของผมก็คือ...ผมไม่เคยได้ยืนซบไหล่เขาเลย มีโอกาสแค่ตอนแนวราบเท่านั้น เออ แต่ช่างมันเถอะ อย่างไหนผมก็ฟินได้ทั้งนั้นแหละ -O-;
“แปรงฟันยัง”
“ยัง”
“เยี่ยมครับ ไหนมาจูบหน่อย”
“บ้าเหรอ ก็บอกยังไม่ได้แปรง”
“ไม่เป็นไรน่า”
“เป็นสิ -*- งั้นพี่รอแป๊บนะ ไปแปรงฟันก่อน”
“อารมณ์มันจะต่อเนื่องป่ะเนี่ย”
“อารมณ์อะไร? -_-”
พี่โปรดเงียบไปเพียงครู่ ตาคู่สวยของเขาดูกรุ้มกริ่มยังไงชอบกล ยิ่งมองมาอย่างนี้...ผมยิ่งอยากทำลายล้างตัวเอง -///-
“อารมณ์โรแมนติก”
“ถุยยย พี่สะกดคำนี้เป็นด้วยเหรอ”
“ลูกสาวหยาบคายใหญ่แล้วนะ”
“ลูกสาวอะไร ปลื้มเป็นผู้ชายเนี่ย”
“ตรงไหนที่บอกว่าผู้ชาย”
“ทุกตรงอ่ะ”
“ไหนบ้างล่ะ... นี่ก็หวาน ตรงนี้ก็หวาน ยิ่งตรงนี้...ยิ่งหวาน”
ผมหลบริมฝีปากที่แนบลงมาที่ปากแทบไม่ทัน พี่โปรดถ้าได้ติดเครื่องไม่ว่าจะใช้ไม้ไหนผมก็ไม่เคยรอด -*- มันน่าโกรธตัวเองจริงๆ
“ปลื้มก็มีเหมือนพี่นะ”
“มีอะไร”
“ก็...นั่นไง”
“เหมือนยังไง หนอนกับอนาคอนด้า คนละสายพันธุ์”
ผมล่ะอยากกรีดหน้าเขาให้เป็นรอยลึกเหมือนที่ความเป็นชายของผมโดนกรีดลงไปตอนนี้ อะไรคือหนอนห้ะ โอ้ยยย ถ้าบอกว่านิ้วก้อยยังดูดีกว่ามั้ย ผมแน่ใจว่าของผมไม่ได้เล็กน้อยน่ารักขนาดนั้นเว้ย -*-
“จำไว้ๆ แล้วจะได้เห็นดีกัน”
“อยากเห็นแล้วอ่ะ ตอนนี้เลยได้มั้ย ^^”
“ไม่ได้ ปลื้มจะไปเอาโลชั่นมาทาให้ แล้วจะนวดให้ด้วย พี่ควรจะพักผ่อนได้แล้ว ไม่ค่อยได้นอนมาทั้งคืน ยังจะมาหื่นอีก เดี๋ยวได้เดี้ยง”
“ได้อยู่กับปลื้มพี่ก็พักผ่อนแล้ว”
“-///- อ๋อเหรอ”
พี่โปรดหัวเราะเบาๆ ก่อนจะก้มลงมาหอมแก้มผม จมูกโด่งๆ ที่กดลงมาเบาๆ แต่เน้นๆ ให้ความรู้สึกดีอย่างประหลาด ผมยิ้มนิดๆ เมื่อพี่โปรดผละออกไป แล้วกระโดดเกาะพี่โปรดไว้ เขาร้องลั่นเลย เพราะคงตกใจจริงๆ แต่มือก็ยังโอบรอบตัวผมไว้แน่น ในขณะที่ผมยกมือโอบรอบคอเขาไว้ และขาก็เกี่ยวกับรอบเอวของเขาไว้เช่นกัน
“ซนจริงๆ เด็กคนนี้”
“พาไปเอาโลชั่นหน่อย”
“-_- พี่เดินไปหยิบเองจะสบายกว่ามั้ยเนี่ย”
“ไม่ยอมลำบากเพื่อปลื้มเหรอ”
“ดูน้องพูด -*-”
“น้องคนนี้ พี่ต้องตามใจ แม่บอกมาอย่างนี้ไง จำได้มั้ย”
“ตามใจจนจะเสียคนแล้ว”
“ว่าปลื้มอีกจะไม่รักแล้วนะ”
“ยอมครับๆ ไม่ว่าละๆ ไหนๆ ให้พาไปไหน”
“ดีมากกกกก ไปที่ห้องนอนกันเลย~~”
พี่โปรดยิ้มขำๆ ก่อนจะอุ้มผม พาเดินมาถึงประตูห้องนอน
“พ่อไม่ว่าเหรอทำตัวอย่างนี้อ่ะ”
“ไม่ว่า เพราะพ่อไม่เห็น ฮ่าๆๆๆ”
“พี่ล่ะอยากให้มาเห็นจริงๆ”
“พี่จะไฟท์กับพ่อปลื้มเหรอ -O-; อย่าเชียวนะ เพราะยังไงปลื้มก็เข้าข้างพ่อ”
“ยุติธรรมมากครับเมีย”
“-*- ก็พ่อมีคนเดียว”
“แล้วพี่มียกโหลเหรอ”
“โอ้ยยย มันไม่ใช่อย่างนั้น”
“แล้วอย่างไหนล่ะ”
“พี่โปรดดดดด อย่ามาตีมึน”
“ไม่อยากให้ตีมึน?”
“อือ
“งั้นตามใจหน่อย”
“อ่า...มึนต่อก็ได้นะ”
“ไม่ทันละ ^^ ป่ะ เข้าห้องนอนกัน”
“เช้าแล้วนะ”
“พี่รู้เวลาน่า”
ทำไมวกไปวนมาผมถึงได้มาจบลงตรงที่โดนพี่โปรดหื่นใส่ทุกที =_=; ไม่เข้าใจเลย หรือผมพลาดตั้งแต่ให้เขาอุ้มเข้าห้องนอนแล้วอ่ะ?
“จะฟ้องพ่อ”
“เดี๋ยวทำให้เดินไปฟ้องไม่ได้เลยเอามั้ย -_-”
“โหดร้าย”
“หึหึหึ”
หล่อจังงงง หล่อจังเลยยยย ทำไมอาการคลั่งพี่โปรดถึงได้กำเริบกับผมอีกแล้วเนี่ย -*- แต่ความรู้สึกมันต่างจากตอนที่ผมแอบตาม แอบถ่ายรูป แอบเพ้อถึงเขาเมื่อตอนนั้นมากเลย อ่า...มันสุขจริงกว่านั้นนะ ไม่รู้จะอธิบายยังไง...
แต่เท่าที่ผมรู้คือ...ได้มองรอยยิ้มของคนตรงหน้าแล้ว...ผม...มีความสุขจริงๆ
.............................................End Special Ch1...................................
คิดถึงกันมั้ยคะ คิดถึงกันมั้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
น้องปลื้ม ทำไมอยู่กับพี่โปรดหนูแรดจังเลยล่ะลูก :m29:
ตอนพิเศษก็คงเป็นอะไรที่ธรรมดาๆ แต่ได้ทำกับคนพิเศษละกันนะคะ
นี่เป็นช่วงระหว่างสามปีก่อนเรียนจบค่ะ แต่เรารับรองว่า หลังเรียนจบ หมอโปรดโฮกกกกกกกกกกกกกกกกว่านี้ หล่อ รวย แต่ไม่ร้าย อร้ายยย ผู้ชายของฉัน
ขอไปจัดการเท็นเท็นแปร๊บ *สูดลมหายใจ*
เรามีเพจค่ะ เพิ่งสร้าง เอาไว้อัพเดทข่าวของมาโปรดและเรื่องต่อๆ ไปค่ะ เข้ามาพูดคุยกันได้นะคะ กดตรงนี้ได้เลย (https://www.facebook.com/Snufflehp/)
-
จิ้มตูดก่อนอ่าน
แอร๊ยยยยยยยยยยย หวีดหวานแหวว คือพี่โปรดยังมีแรงทำ? ขอคารวะ 1 จอก
คิดถึง
-
:z1:ฟินตลอดๆ
-
แอร๊ยยยย...เสี่ยโปรดของเดี๊ยน!!! :m11:
-
ฮรื้อออออ ฟินนนนน :m3: ชอบโมเม้นท์แบบเนี้ย ชอบเวลาปลื้มคลั่งพี่โปรด 555555 คิดถึงปลื้มแบบนี้มาก ๆ
เพราะคิดย้อนไปถึงวันที่ปลื้มเย็นชาทีไร แม่ยกหมดเรี่ยวหมดแรงทุกที
พี่โปรดนี่ก็น่ารักขึ้นทุกวัน คำพูดคำจาก็แบบ ฮ่าๆๆ หมั่นเขี้ยวอะ
บ้านอื่นมีปัญหาแม่ผัวลูกสะใภ้ บ้านปลื้มจะมีปัญหาลูกเขยพ่อตาบ้างก็ปกติอะแหละ ทำใจนะปลื้ม ฮ่าๆ
-
เสี่ยโปรดคัมแบ็คคคคคค 5555555555555555555555
คิดถึงน้องปลื้มมากกกกก ไม่ได้เจอกันแปปเดียวแต่เหมือนห่างหายไปนานมากในความรู้สึก กระซิกๆ
น้องปลื้มแลดูกระดี๊กระด๊ามากเลยนะเดี๋ยวนี้ 55555
รอตอนต่อไปคร้าบบบบบบบบบบบ
-
น้องปลื้มแรดดดดดดดดดดดดดดดมากอ่ะ
โหย หมั่นไส้มาก หวีดหวานกันเชียว
-
คิดถึงหนูปลื้มกับเสี่ยมากกกกกกกก วันนี้ได้เจอแล้วววววว >< ตกลงพ่อกับผัวนี่จะยังไง ปวดหัวแทนหนูปลื้ม 555555555555555
-
:o8: :o8: :o8:
-
หมอโปรดทั้งหล่อและน่ารักขนาดนี้ ปลื้มจะทนไหวได้งัย :-[
-
โอ๊ยยยยย กระโดดกอดคนเขียนน :กอด1:
มันน่ารัก มันน่ารัก โมเม้นแบบนี้มุ่งมิ้งแบบนนี้ ชอบบบบบอ่ะ!!
น้องปลื้มมมมมมมม แบบนี้อะช่ายยยเรยยยย เหมาะสมยิ่งนัก
คิดถึงเสี่่ย เสี่ยก็มา กิ้วๆ น่ารักที่สุดเสี่ยของเค้าาาา? :laugh: :กอด1: :mew1:
รักคนเขียนด้วย ขอบคุณมากๆ ค่ะ สำหรับตอนพิเศษนะคะ
จะติดตามต่อไปทุกเรื่องนะคะ :กอด1:
#ติ่งเสี่ยโปรด
-
หวานแบบยังเกรงๆ พ่ออยู่ 55555
-
อ๊ายยยยย ตอนพิเศษมาแล้วววว
ไม่เจอกันแปปเดียวปลื้มแรดขึ้นนะลูก 555
พี่โปรดก็หล่อรวยเหมือนเดิม
แต่ไม่ร้ายแล้ว ดีใจกะปลื้มด้วยนะ
ว่าแต่คุณพ่อนี่ยังไง เคลียร์กันเร็วๆน้า
-
โอยยยยย ตอนพิเศษนี่มันฟินนนนน~
-
ปลื้มแบบนับวันนางยิ่งแรดขึ้น ก๊ากกๆๆ ล้อเล่นๆ
พี่โปรดยังหล่อแบบคงเส้นคงวา ><
-
ตอนพิเศษษษษษษษษษษษษษษษ :katai2-1:
น้องปลื้มแบบบ น่ารักอ่ะ คือคลั่งพี่โปรดกว่าเดิม ฮาาาา
เสี่ยยังคงคุณภาพไว้เหมือนเดิม อิอิ
-
เสี่ยน่ารักวุ้ยยยย ><
-
:-[ :-[ :-[
-
คิดถึง พี่โปรดมากค่ะ
เดี๋ยวนี้หนูปลื้ม แรดมากอ่ะ
ชอบเวลาสองคนนี้อยู่ด้วยกัน อ่านแล้วฟิน :-[
-
คิดถึงงงงงงง :กอด1: :กอด1:
-
ยังคิดถึงอยู่ค่ะ น่ารักจังตอนนี้
-
พ่อกับผัวนี่เลือกยากนะน้องปลื้ม :m20:
-
:-[ :-[ :-[
หวานๆ อ่านไปยิ้มไปละเนี่ย
-
น้องปลื้ม หนูแรดมากเลยลูก
-
ดีใจจัง
ตอนพิเศษ
มาแล้ว~
-
ตอนพิเฉดดดดดด เย้ๆๆๆๆ ปลื้มเอ้ย! แลดูหนูจะลัลล้ามากขึ้นนะ คือแบบ...ปล่อยชิลทั้งกายใจ น่าลักขโมยมาเก็บไว้บ้านที่สุด เสียแต่กลัวเสี่ยโปรดแกจะมาพังบ้านตามเมียคืนนี่ล่ะ :laugh:
-
พี่โปรดน่ารักอ่ะ >3<
55555555555555
ยังคงไม่ถูกกับพ่อของปลื้มอีกตามเคย
-
หนาวกันแบบ น่ารักมากอ่าน อยากอ่านต่อเลยทีนี้
-
ตั้งแต่มาโปรดจบ ก็ไม่ได้เข้าเล้าบ่อยเหมือนแต่ก่อน เหมือนขาดอะไรไป
ต่อไปคงจะเข้าทุกวัน เพื่อรอตอนพิเศษของเรื่องมาโปรด
ขอแบบว่าหวานกันสุดๆ เลยนะ
-
เพราะลูกสาวแรดสินะ 55556555
-
มาโปรด มาแล้วววววววววววววววววววววว :mc4: :impress2:
น่ารักที่สุดเลยยยย
-
โอ๊ยยย หวานมดกัดทั้งตัว :o8:
เสี่ยแลดูอบอุ่นขึ้นมาก ส่วนระดับความหื่นยังเหมือนเดิม :haun4:
น้องปลื้มบอกจะนวดให้เมื่อยสงสัยได้นาบต่อ แอบเปิดทางให้พี่เขาหรือเปล่าเนี่ยลูกสาว :oo1:
ตามไปจิ้มๆที่เพจแล้วจ้า :impress2:
-
มันสุข!! มันฟิน!! มัน...เขินนนนน!!! :ling1: :heaven
-
รู้สึกน้องปลื้มจะแอบหื่นน่ะ :z1: :z1:
-
อ่านทันแล้ววว เกือบ20ติดรวด 5555555
ชอบมากค่ะ ชอบปลื้มมากกกกกกกกก
นายเอกในฝันเลย แบบไม่ได้ใสซื่อหนือเหวี่ยงจนเกินไป งืมมม
พี่โปรดก็รักกกก
-
น่ารักจังเลยค่ะ หมอโปรดกับน้องปลื้ม ฟินมากก
หวานๆๆ รออ่านตอนพิเศษต่อๆไปอีกนะคะ
-
คือน่ารัก คือแสนดี คือปลื้มปริ่ม
ว่าแต่ เขี้ยวเล็บหายไปไหนหมดเนี่ยพี่โปรด อย่างกะคนละคน5555555
ปล.อยากอ่านพาร์ทพี่โปรดช่วงปลื้มหายไปจุงเบย
-
ตายล่ะ มารอตอนพิเศษต่อ
-
พี่โปรดสู้ๆ
ฝ่าด่านคุณพ่อไปให้ได้น้า
(ว่าแต่ผู้หญิงในเพจนั้่นคือใคร :m31:)
-
กรี๊ดมาก มาต่อแล้ว
พี่โปรดนี่้หล่อจริงๆๆ
-
อร๊ายยยยยยยยยย ตอนพิเศษคร๊าาาาาา
นี่ขนาด คุณพ่อ(บังเกิดเกล้า) ไม่เห็นด้วยนะเนี่ย
ตอนนี้มันน่ารักมุ้งมิ้ง + ก๊าวใจมากอ่ะ แอร๊ยยยยยยยยยยยยย
-
ไม่อยากให้จบเลย งื้ออออออออ
หลงรักพี่โปรดน้องปลื้มแล้วอ่า
ยิ่งพี่โปรดโหมดเปลี่ยนแปลงตัวเองแล้วยิ่งน่ารัก
อร๊ายยยยยยยยยยย
:ling1:
-
ทำแบบนี้พ่อไม่ว่าเหรอปลื้มมมม ฮานะ ใครว่าน้องปลื้มแฮ่ด ไม่จริ๊งงงง แค่ขี้อ้อนกับคนที่รักแค่นั้นเอง
ชอบเสี่ยเรียกน้องว่าลูกสาวนะ คือแกรักแกหวงของแกปานเป็นพ่อจริงแหละ ถึงไม่มีเวลาก็ต้องใช้คนมาสอดส่อง
ชอบโมเม้นท์อยู่ด้วยกันอ่ะ น่ารัก
ขอบคุณค่าาา รอตอนต่อๆไปนะคะ
-
น้องปลื้ม หนูแรดได้อีกนะลูก :katai2-1: :katai2-1:
-
อ่านจบแล้วว พี่โปรดน่าร้าก
แต่น้องปลื้มน่ารักกว่า! 555555
ไหนคนเขียนบอกไม่ชอบดราม่า ทำไมเรารู้สึกดราม่าเยอะจุง :o12:
แต่ก็สนุกมากๆค่ะ ขอตอนพิเศษเยอะๆน้า :-[
-
ปลื้มแรดอะ 555555555
พ่อหวงนะทำแบบนิพ่อไม่ว่าหรอ? ปลื้ม
-
โอ๊ะ....ตอนนี้น่ารักจัง
-
อิพี่โปรดน่ารักชะมัดดดดดดด :-[ :-[
คิดถึงงงง แต่คิดถึงเท็นมากกว่า กิกิ :man1:
-
กรี๊ดดดด!! ลูกสาวแรดและแรงจริงๆ พ่อไม่ว่า เพราะไม่เห็น 555
เสี่ยเป็นไงล่ะ ถูกใจเมียเวอร์ชั่นนี้ไม๊ 55
-
ชอบปลื้มเวอร์ชั่นนี้จริงๆเลย :laugh:
-
ชอบเรื่องนี้มากค่ะ แบบว่าอ่านแล้วรักเลย
ขนาดอาหารเป็นพิษอาการพะงาบๆ
ยังฝืนสังขารตัวเองกดโทรศัพท์จึกๆอ่านจนโดนแม่ด่า 555
เสี่ยน่ารักอ่ะ พอจะมีร่างโคลนเสี่ยเหลือสักคนไหมค่ะ อยากได้ :haun4:
เรื่องเท็นเท็นนี่เรื่องอะไรเหรอค่ะ จะได้ตามไปโลด
เป็นกำลังใจให้คนเขียนนะค่ะ เขียนนิยายเยี่ยมๆแบบนี้อีกหลายๆเรื่องน๊า :mew1:
-
ตามอ่านรวดเดียวตั้งแต่ต้นยังจบตอนพิเศษที่1เลยค่ะ ไม่ได้หลับไม่ได้นอนเลยทีเดียว
5555555555555555555555555 พูดเลยยยว่าติดมากก สนุกมากกก แงงงงงงง
ร้องไห้ด้วย T^T บรรยายไม่ถูก คนเขียนเขียนดีมากจริงๆนะคะ
ไม่เว่อเกิน ไม่น้ำเน่าเกิน ไม่งี่เง่าเกิน มันดูเป็นอะไรที่ค่อนข้างรู้สึกได้ดี 55555
อ่านละมันรู้สึกดี แต่พี่มาโปรดของเรา(ฮะ?) จะเท่ห์เกินไปรึเปล่า ค่อนข้างแพ้พระเอกที่เป็นหมอจริงๆนะ
มันดูมีเสน่ห์ละยิ่งมาเป็นผู้ชายแบดๆอะไรอย่างงี้อีก โอยยย ตาย!
ตอนแรกๆรู้สึกสงสารปลื้มมากเลย พี่โปรดไม่เห็นใจปลื้มเลยอะ งี่เง่า!(แบบเข้าใจเกือบได้555)
เอะอะก็ตะคอก สงสารปลื้มง่ะ ไม่ได้ทำอะไรก็โดนด่า จะไปไหนก็ไม่ได้
แต่อ่านๆไปก็เข้าใจว่าทำไมพี่โปรดถึงเป็นแบบนี้ อะฮิฮิ
แล้วมันก็มาพีคคคคคคค! ไอตอนเปรม/แม็คก่อเรื่อง รวมไปถึง เดย์/ส้ม
คร่อกกก 555555555555555555 แอบสงสารเปรมนิดนึงนะ พูดเลย 5555
เข้าใจเปรมอะ แต่ก็ทำมากไป มันทำให้เจ็บทั้งสองฝ่าย ทั้งพี่โปรดและปลื้ม
หงึกๆ ... -.- :katai4:
ไม่รู้จะพิมพ์อะไรแล้วง่ะ แต่อยากจะบอกว่า ดีมากๆนะคะ o22
เดี๋ยวจะไปอ่านเมลเท็นต่อด้วย อิอิ รีบๆแต่งเรื่องนั้นให้จบบ้างน้าาาาา
ไม่อยากค้าง ละก็อย่าลืมต่อตอนพิเศษของพี่มาโปรดและน้องปลื้มด้วยนะฮะ
ปล. ชอบที่เป็นพ่อกับลูกสาวอะ น่ารัก 55555555 แล้วก็ยังชอบที่พี่มาโปรดเรียกปลื้มว่า "น้อง" อีกด้วย
มันคิ้วท์ๆมากเบยยยย อุอิออิ :mew1:
ตามไปกดไลค์แฟนเพจรัวๆเลย ขอเป็นแฟนคลับนะค้าาา ติดตาม อิอิ
-
ยิ้มแก้มแทบแตก เวลาสองคนนี้เขาหวานกัน แล้วเราเขินจัง :-[ :-[ :-[
-
แรดขึ้นนะคะ สลิ๊ดดดสลิด!
แล้วทำไมเสี่ยถึงน่าหม่ำขึ้นขนาดนี้เนี่ยยยยยยย
ดีดดิ้นๆๆๆๆ
-
งื้อออออออน่ารักมากกกกกอ่ะค่ะ จะรอตอนต่อไปน้าาาา :impress2:
-
ชอบเรื่องนี้มากๆเลยค่ะ เขียนได้ดี ติดขัดอยู่บ้าง อยากให้มาต่อจัง
อยากให้คนแต่ง เขียนเรื่องอื่นแนวดราม่า หน่อย คงจะดี
ปล เค้าก็เป็น อซฟ เหมือนกันนะ แอบจิ้นเสี่ยเป็นเฮียกาแลคซี่ น้องปลื้มเป็นนุ้งโด้ อ๊ายยย ฟิน
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :mew1:
-
จบแล้ววว ตอนพิเศษน่ารัก สารภาพว่ามาอ่านตอนหลังๆเลย กัวมาม่า 5555
-
เพิ่งรู้จักเรื่องนี้เมื่อวานวันที่ 9.... แล้วก็ติดใจจนไม่เป็นอันเรียน พี่โปรดคอยแทรกความิดระหว่างเรียนเป็นระยะๆ จนแบตมือถือหมดเลยอืม กลับบ้านมาอ่านให้เป็นเรื่องเป็นราวดีกว่า...และก็อ่านจบในตอนนี้
เกริ่นซะยาว 5555 แต่คิดว่าเม้นรวบยอดทั้งหมดเลยนะคะ จริงๆ รู้สึกเสียดายเหมือนกันที่ไม่ได้เม้นเรียลไทม์ ไม่รู้ว่าคุณคนเขียนจะได้อ่านมั้ย ฮา
เราชอบเรื่องนี้ค่ะ มีจุดที่ชอบมาก ชอบน้อยสลับกันไป ขัดใจบ้างไรบ้าง ฮา แต่ก็อ่านตาแฉะทั้งที่ไม่อ่านนิยายมานาน จะว่าไงดี โอเคคะว่ามันน้ำเน่าาาาา แล้วก็มีจุดความไม่สมเหตุสมผลอยู่ เดี่ยวดีเดี๋ยวร้าย นู่นนั่นนี่ แต่เรากลับรู้สึกว่ามันเกิดขึ้นได้จริง... อาจจะเพราะเคยได้สัมผัสอะไรกับตัวคล้ายๆ แบบนั้น เลยไม่รู้สึกแปลกใจว่าเรื่องที่ "คนอื่น" ดูว่าเล็กมันส่งผลกระทบอะไรกับเราได้มากกว่านั้น ความเข้าใจผิด การไม่พูดกัน คือเอาจริงๆ ถ้าไม่ใช่เพราะสนิทกันมาก เข้าใจกันมาก พอมันระเบิดผลก็กลายเป็นตรงกันข้ามได้ อ่านไปก็รู้สึกแบบ ถ้าไม่ใช่คนสำคัญมากไม่มีทางเจ็บได้ขนาดนี้หรอก แต่ถึงจะเจ็บก็ยังกำไว้ ให้ปล่อยก็ปล่อยไม่ได้ :z3:
55555555 โฮรวอาจจะเพ้อเยอะไปสักหน่อย ขอโทษด้วยนะคะ แต่เราชอบช่วงแตกหักมาก คือจริงๆ เราไม่ชอบการข่มขืนและแบล็คเมล์เท่าไร ตอนที่พี่โปรดทำก็แบบอื้อหือเลวฟ่ะ ทำไมแกทำแบบนี้เนี่ย :angry2:แล้วการที่น้องปลื้มรักหลง มองพี่แกเป็นโลกทั้งใบ มันก็ทำให้เราอยากรู้ว่า จะทนได้อีกแค่ไหน แล้วเมื่อไรจะทนนิสัยใจร้ายพวกนี้ไม่ได้สักที XD ในที่สุดก็บู้มมมมม
แล้วมันก็ทำให้เรารู้สึกว่าอานุภาพของความรักช่างน่ากลัว =w= ผลที่เกิดขึ้นของทั้งพี่โปรดกับน้อง อยากรู้ว่าตกลงน้องได้รู้มั้ยว่าพี่โปรดแกต้องเข้าโรงบาลนะ //แล้วก็เรื่องของเปรม อันที่จริงมันก็ผิดกันไปคนะละส่วนสองส่วน แต่เราอาจจะเข้าข้างเปรมในบางจุดตรงที่ว่าเหมือน "อะไรๆ ก็พี่โปรด" แต่ถึงงั้นก็ไม่ชอบที่เปรมทำตัวแบบนี้นะ
เราชอบตอนที่น้องปลื้มกลับมาแล้วก็ไม่ได้ยอมพี่โปรด แต่เอาจริงๆ 555 ถึงช่วงแรกพี่แกจะร้ายขนาดมันก็โดนใจมากจริงๆ (สำหรับโลกนิยาย... คือถ้าชีวิตจริง พี่โปรดช่วงแรกนี่ไม่โอเคเอามากๆ) ช่วงนี้เราอ่านด้วยความรู้สึกว่าไม่ได้ดราม่าเท่าไร มองว่าเป็นบทพิสูจน์อย่างนึง แล้วความสัมพันธ์มันก็ค่อยๆ ขยับไปด้วย
ส่วนเรื่องเดย์... คือรายนี้ก็อ่านๆ ไปไม่เชิงติดใจอะไร จนกระทั่งตอนหลังๆ นั่นแหละนะ ที่รู้สึกว่า เดย์จริงดิ =w= คือการกระทำเดย์มันจิตมาก แต่ก็ไม่ขอคอมเม้นไรกับนายคนนี้นัก แค่รู้สึกสงสาร บางทีถ้าสภาพแวดล้อมการเติบโตดีกว่านี้อาจจะไม่เป็นแบบนี้ก็ได้
ที่จริงก็ชอบตอนที่อยู่ด้วยกันกับเพื่อน คอยล้อเสี่ยยังงั้นเสี่ยยังงี้แต่คือจากเรื่องที่เจอไปเราก็พอเข้าใจฟีลน้องอยู่ เพราะเคยเจอสถานการณ์คล้าย ๆงี้มา (อีกละ) ให้กลับไปพูดปกติเฉยๆ มันก็ไม่ได้ทำได้ง่ายๆ อ่ะนะ จริงๆ มีฟีลคล้ายปลื้มอีกคือ ให้เจอพี่โปรดตอนอยู่พะเยา(?)ไม่ได้จริงๆ =w= 5555 แต่จะช้าจะเร็วสุดท้ายเราก็หนีไม่พ้น สู้เดินหน้าแล้วพุ่งเข้าชนดีกว่า...บอกตัวเองแบบนั้นก็ยังทำไม่ค่อยได้นะคะ
ตีสองครึ่งละ จริงๆ ไว้คิดไรออกจะมาอีดิทเพิ่ม อ่านจบแล้วรู้สึกออกแนวมาเพ้อๆ มากกว่า =w= เม้นยาว น้ำท่วมทุ่งจริงๆ 5555
-
น่ารักมาก รักพี่โปรดน้องปลื้ม!
-
:-[ :-[
-
3 คำสั้นๆ สะ-หนุก-มาก :hao5: :hao5: :hao5:
-
:z6: :z6: :z6: นี่แน่ะ สกายคิกเสี่ยโปรด
...เปล่า... เสี่ยไม่ผิดไร แค่หมั่นไส้เบาๆ :a14: (โดนโบกกลับ)
แอบอยากอ่านมุมขุ่นพ่อน้องปลื้มจุง 555+ มโนไปว่าฮีทั้งรักทั้งหลงทั้งหวงน้องมาก #รักนะแต่ไม่แสดงออก
ขอบคุณสำหรับตอนพิเศษนะเตง เลิฟ :กอด1:
-
เอิ่มมมมม....เกี่ยวกันมั๊ย...ถ้าจะบอกว่าคิดถึงหมูเจ้ยลูกชายของคุณเฟรนอ่ะ
อยู่ดีดีก็นึกถึงขึ้นมา แล้วก็คิดได้อีกอย่างว่าสายรหัสของน้องปลื้มช่างอาภัพมากยิ่งกว่าเดิมอีก
สายนี้ขาดแล้วก็ขาดอีก //ไม่ได้เกี่ยวกับตอนพิเศษอันใด แต่มันแว๊บมาในหัวเองง่ะ :laugh3:
-
อื้อหืออออออออ ช่วงแรกๆเป็นอะไรที่น่ารัก ใสๆ อ่านไปยิ้มไปค่ะ
พอมาตอนนี้...... /จับพี่โปรดโยนลงบึงจระเข้แป็บค่ะ ;____;
ทำไมอยู่ดีๆก็ดาร์คซะอย่างนั้นล่ะคะ ฮืออออออ
-
บางทีก็รู้สึกว่าพี่โปรดง้องแง้งเหมือนเด็กสามขวบเชียวค่ะ
/โดนพี่โปรดกระทืบมั้ยฉัน orz
น้องปลื้มรักสงบก็พอนะคะอย่าเพิ่งติดใจ -,,-
-
ตะลุยอ่านจนจบในรวดเดียว
หลงรักน้องปลื้มกับพี่โปรดมากขอบอก
โอยยย อยากหยิกแก้มน้องปลื้ม อ่านไปสะอื้นไป มันโศกนะ แต่มันโศกแบบอิ่มในหัวใจ ไม่ได้หน่วงแล้วอึน เพราะรู้ว่าต่างคนต่างก็รักกัน มากซะจนยอมได้ทุกอย่าง ยอมให้อีกฝ่ายเอาแต่ใจ ยอมให้อีกฝ่ายดื้อกลับมา คนอ่านอย่างเราได้แต่แบบ หงึยยย :katai1: โอยย ไอ้ช็อตที่น้อยใจแล้วประชดจะหนี จะหายหน้ามันโคตรจะงุงิอะ แบบมันเรียล มันชีวิตจริง คือมันไม่มีใครอยากไปจากคนที่เรารักจริงๆหรอก เวลาที่ทะเลาะกับแฟนมันก็แบบนี้ เอะอะกูจะไปแต่กูไปไหม ไม่ไป แบบง้อหน่อย ตื๋อหน่อยยอมหมดใจละ คือปากดีกันไปงั้น พอเขาให้ไปจริงๆก็สะอึก คือแบบคู่นี้แบบเหมือนกันแด๊ะเลยเรื่องนี้
คือเป็นอะไรที่เราฟิน 5555
ไอ้โซนที่น้องน่าสงสารเราก็สงสาร ไอ้โซนที่พี่โปรดน่าเห็นใจเีราก็ปริ่ม แบบว่า ชอบอะ แต่ไม่ได้เข้าข้างใครนะ แบบพอน้องน่าสงสารเราอ่านเราก็น้อยใจพี่โปรด พอมาถึงตาพี่โปรดโดนเอาคืนเราก็ได้แต่สงสารอยากให้ชนะใจไวๆ โอยยย อินไปโน่นเลยขอบอก
ชอบนางเอกแบบนี้จริงๆ แบบดื้อตาใส แบบปากกับใจตรงกัน ถึงจะซึนแต่ไม่แอ๊บ (แต่แอบแรดเหมือนพี่โปรดด่า 555 ชอบบบ อยากจิลักพาตัวกลับบ้านอะ)
น้องน่ารักจริง ภาพของน้องที่บรรยายออกมาเรารู้เลยทำไมพี่โปรดถึงหลงเอาง่ายๆ คือแบบน้องเหมือนเป็นเด็กชอบคิดเองเออเองนะ แต่มันเพราะอยู่ในสถานการณ์ที่ว่า ไม่กล้าคิดเข้าข้างตัวเอง แต่ว่าไม่ว่าทำอะไร โมโหแค่ไหน น้องก็ได้แต่ด่าความบ้าของพี่โปรด แต่ไม่มานั่งคิดเหตุผลสะระตะว่าทำไมตัวเองต้องยอมล่ะ ทำไมต้องทำ คือรักคำเดียวจบไม่ต้องหาเหตุผลอะไร
คือมันเป็นเด็กฉลาด มันไม่มานั่งแย้งเขาถ้าไม่เดือดจริงๆ แต่มันใช้การอ้อน แล้วพออ้อนก็สำเร็จเสร็จทุกครั้งอะพี่โปรด ไม่ต้องมานั่งงี่เง่า
แล้วเราชอบตรรกน้อง น้องดูโตขึ้นมากจากตอนต้น รู้จักคิด รู้จักวางตัว คิดพูดทำ มันออกมาตรงๆ รักก็บอกรัก ไม่รักไม่สนก็บอกว่าไม่สน ขนาดบอกให้ตัวเองและพี่โปรดเปิดใจเพื่อมองคนใหม่ แต่น้องก็ตัดเยื่อใยคนใหม่ได้แบบบัวช้ำน้ำขุ่นกันเลยทีเดียว
แบบมันดีตรงที่น้องไม่ให้ความหวัง เราว่าตรงนี้เป็นจุดดีของน้องที่ทำให้เปรมไม่สามารถแทรกเข้ามาได้ทั้งตัว เลยต้องไปแอบเล่นงานทางพี่ชายแทน เพราะเปรมคงรู้ไง น้องเด็ดขาดกับความรู้สึกตัวเอง ถึงไม่ได้พูดหรือแสดงออกอะไรแต่แบบน้องทำให้เห็นว่าน้องรู้สึกอะไรกับใคร สงสารมือที่สามเรื่องนี้มาก เข้าไม่ถึงเลย พี่โปรดแม่งไม่ต้องหวงอะเอาจริง น้องตรงใส่แม่งทุกคน 555
จริงๆแนวแบบพระเอกบังคับ ขืนใจ เอาแต่ใจมันมีเยอะนะ แต่พี่โปรดเป็นอะไรที่อ่านแล้วเรารู้สึกแตกต่าง
อ่านแล้วอยากโดนพี่โปรดบังคับ 555
ความรู้สึกเดียวกับพี่โปรดตอนที่พี่โปรดอยากให้น้องหลงตัวเองมากๆตอนยังไม่รู้ใจตัวเองเลย คือรู้สึกอยากสะดีดสะดิ้งใส่พี่โปรดแบบน้องปลื้ม อยากให้เขาสนใจเรา บังคับก็เอา แต่ต้องสนใจเราคนเดียวนะ 555
คือแบบไงละ พี่ดูอบอุ่น เวลาพี่ดุแล้วทำให้หัวใจคันยุบยิบ ความเอาแต่ใจของพี่คือดีอะ ถามว่างี่เง่าและบ้าไหม มากกก แต่เรารู้สึกมันไม่เกินไป เรารู้สึกยอมได้อะ ไม่รู้คิดแบบนี้จะโรคจิตไหม (แต่ไม่จิตกว่าอีเดย์แน่นอน 555) คือถึงจะรู้ว่าพี่โปรดเป็นพระเอกประเภทพิศาล แต่ก็ชอบไม่รู้ทำไม เหมือนสิ่งที่พี่ทำดูเลวร้ายนะ แต่เอาเข้าจริงไม่ได้แย่อย่างที่คิดอะ ไม่รู้สิ ชอบบบบบบ
และนี่คงเป็นเหตุผลที่น้องปลื้มยอมพี่แบบง่ายๆ แบบโอยยย เราอ่านเราก็ตกหลมรักพี่โปรดนะนี่บอกเลย
แม้พี่จะปากหนักไปหน่อย แล้วก็ชอบทำมึน กับอีกอย่างคือไม่ค่อยโรแมนซ์ แต่แบบมันคือธรรมดาของผู้ชายปะ มันดูเรียล ไม่ต้องมานั่งหวานพร่ำเพรื่อ แต่เวลาไหนควรหวานคือพี่ก็เป็น แต่ในความบ้าความแรงของพี่ เราชอบที่พี่ก็รู้ว่าตัวเองเป็นอะไรนะ รู้ว่าตัวเองเป็นจุดศูนย์กลาง ก็ยอมรับว่ามองตัวเองแบบเอาแต่ใจ จริงใจดีค่ะ
แต่ไอ้ตอนที่โดดเข้าไปตามเกมของน้องเปรมนี่บางทีพี่ก็ตกหลุมง่ายไปนิด หลักฐานแบบนั้น ถ้าเปรมกล้าให้พ่อแม่ดู เปรมก็เลวไปละ คือประเด็นมันอยู่ที่พ่อแม่ไง แต่เอาจริงๆเปรมก็...เลวนะ 5555 สงสาร พี่น้องกันแท้ๆไม่น่าทำกันลง ทั้งๆที่ตอนพี่โปรดงี่เง่าเราอยากให้เปรมดามใจแท้ๆ แต่เปรมแบบหน้าตายมาก ต่อหน้าลับหลังคนละแบบเรา รู้สึกแย่กับน้องไปเลย สงสารเพื่อนด้วยที่ถูกลากมาอยู่ในเกมความเอาแต่ได้ของเปรม คงเป็นบทเรียนบทใหญ่จริงๆค่ะ คงฟังที่พี่โปรดว่าสักทีว่าเรื่องของเขาก็ให้เขาแก้กันเอง ไม่น่าเลยพี่กิม T T
ชอบอะ ชอบ :hao5:
ยิ่งตอนหลังที่น้องหายไปนี่เราแบบสงสารพี่มาก พูดเป็นผู้ใหญ่มาก น่าสางสารสุดๆ คุณหมอผู้ช้ำรัก คือดูเหนื่อยจนอยากช่วยทำให้หายเหนื่อย (555) ชอบที่พี่ยังมั่นคง และก็ชอบที่น้องมั่นคงด้วย คือถึงจะห่างกันไปนาน มีคนเข้ามาวุ่นวาย แต่เราชอบที่น้องไม่ให้ใจใคร มือที่สามสี่ห้าไม่มางี่เง่า คือแค่น้องรู้ว่าน้องรักพี่และพี่ก็ต้องมั่นคงและอดทนเพื่อน้องแล้ว เราก็โคตรจะฟิน แบบโอยยย ใจก็อยากให้น้องดื้อหนักแกล้งพี่ แต่อีกใจก็อยากให้พี่โปรดคนเดิมกลับมาปราบเด็กดื้อแอบแรดสักที
จบสวย จบแบบเคลียร์ แต่อยากจะอ่านตอนหวานๆจังเลย น้องกับพี่ห่างกันไปนาน กลับมางุ้งงิ้งให้คันหัวใจหน่อยจิ ><
แต่ที่ชอบอีกอย่างในเรื่องนี้คือคุณแม่พี่โปรด สงสารคุณแม่มาก รักลูกเข้าใจลูกทุกอย่าง ตอนลูกสองคนทำผิดคุณแม่คงเสียใจมาก แต่เรารักความคิดและการกระทำที่คุณแม่พยายามให้ลูกๆแก้ไข (แม้เปรมจะยังไม่ทันทำอะไรก็หนีเอาตัวรอดไปแล้ว)
คือเป็นคุณแม่ที่ดีมากอะค่ะ ใครมาด่าพี่โปรดน้องเปรมว่าไอ้พ่อแม่ไม่สั่งสอนนี่จะตามไปตบ คือคุณแม่สอน แต่พี่น้องคู่นี้ทำไมไม่รับสิ่งดีๆก็ไม่รู้นะ 555
แล้วก็เราอยากอ่านสตอรี่ไซต์ของคุณติ๊กจัง อยากให้เธอมีคู่ ถึงเราจะสงสารเธอแต่เราก็ไม่อยากให้คุณเฟรนทิ้งคุณกิมอะ
แต่คุณเฟรนเรื่องนี้น่าชื่นชมค่ะ เธอลงโทษสามคนนั้นได้เด็ดขาดีทั้งๆที่ไม่ได้โดนกับตัวเองจังๆ แต่เพราะความเชื่อใจมันซื้อไม่ได้ง่ายๆ มาเจอแบบนี้ก็ต้องได้บทเรียนกันอะเนอะ
ว่าแต่ ในเรื่องแอบรำคาญเจ้ย 555 มาเป็นประเด็นให้พ่อแม่ตีกัน กร๊ากกก
ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดีๆค่ะ อ่านแล้วคัน ชอบ เปิดเรื่องใหม่เมื่อไหร่จะมาตามอ่านเรียลไทม์ ขอโทษที่แวะมาช้าไปหน่อย แต่ถึงช้านี่เขาก็อ่านยันโต้รุ่งเลยนะ
-
ชอบบบบบบบ
-
แหม่ะ อ่านไปอ่านมาก็อยากเอาไม้เรียวฟาดก้นพี่โปรดนะคะ
มีความรู้สึกว่าเด็กคนนี้ควรได้รับการดัดนิสัยบ้าง เอาแต่ใจเกินไปแล้ววววว =__,=
วานน้องปลื้มฟาดให้ทีค่ะ /น้องปลื้มคงทำได้แค่โยนไม่เรียวทิ้ง orz
-
ชอบพี่โปรดเวอร์ชั่นนี้จุงงงงงง
น่ารักกกกกกกกก นางโหดแต่นางก็น่ารัก
น้องปลื้มมมมมมม กลับมาสดใส ลัลลาเหมือนเดิมแล้ว
อยากอ่านตอนพี่ดปรดนางไฟท์กับลุง เอ๊ย พ่อน้องปลื้ม5555555
-
อ่านจบแล้วมันรู้สึกอิ่มกับเนื้อเรื่องมากมาย
ทุกอย่างที่เกิดขึ้นมันมีที่มาและที่ไป
ชวนติดตามตลอดขอรับแต่.......
ยังมีเรื่องที่ค้างในใจก็คือเรื่องของเปรม
อยากให้มีตอนพิเศษที่กล่าวถึงเปรมบ้างจัง
ขอบคุณเรื่องราวดีๆที่แบ่งปันขอรับ
-
มีเหตุผลดีๆมานำเสนอมั้ยคะพี่โปรดว่าทำไมเป็นแบบนี้
ถ้าไม่มีจะสาปรัวค่ะ!!!!
หน่วงมาก โถ่น้องปลื้ม ;______;
-
น้องปลื้มแรดขึ้นจริงๆอ่ะ :laugh:
ส่วนเสี่ยก็ยังหล่อน่าหลงเหมือนเดิมเลย
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
ลูกสาวววววววววววววววววววว (คำนี้กระเทยไว้ใช้เรียกชะนีที่เด็กกว่าหรือไว้เรียกกระเทยหัวโปก) 55555555 :laugh3:
มาอัพไว้ๆน้าาาา รออ่านอย่างใจจดใจจ่อ :impress:
-
ถ้าพี่โปรดทำแบบนี้ตั้งแต่แรก น้องปลื้มคงหลงรักพี่โปรดจนโงหัวไม่ขึ้นยิ่งกว่าตอนแรกแน่ๆค่ะ
แต่ก็นะ ถ้าเป็นงั้นก็คงไม่ใช่มาโปรดสไตล์ -..-
เอาตามจริงก็คือชอบพี่โปรดโหมดใจเย็นลงแบบนี้มากกว่าแหละค่ะ
ดูเป็นผู้เป็นคน สมวัยสมอายุขึ้นมาหน่อย 5555555555555
สู้ค่ะพี่โปรด /แอบโบกแท่งไฟมาโปรด /มีด้วยเรอะ -..-
-
อือหือ ชอบเพลงนี้อยู่แล้วด้วย ;___;
พอพี่โปรดเอามาร้องหลังจากบทสนทนาทำไมอ่านไปอยากร้องไห้ไป ฮือออออ เรามันอ่อนหัดสินะ ;w;
น้องส้มนี่ซาแซงแม่ทุกสถาบันรึเปล่าคะ 5555555555
-
น้องส้มไปฝึกวิชาซาแซงแม่ทุกสถาบันมาจากไหนคะตอบ =_=
ก็หวังใจไว้เพียงแต่ว่าพี่โปรดจะรีบจัดการนะคะ นะคะ /เตรียมจับน้องส้มยัดลงหม้อถ่วงน้ำ
-
โอ้โหหหหหหหหหหหหห นี่ไม่คิด คิดไม่ถึง นึกว่าตัวละครลับที่ไหน
น้องเดย์!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! เราปาข้าวสารเสกใส่นะ แงงงงงงงงงง ;w;
น้องส้มนี่ตกอันดับซาแซงแม่ทุกสถาบันไปเลยเมื่อเจอกับน้องเดย์
ว่าแต่ไปๆมาๆ ทำไมเป็นซาแซงกันหมดเลย orzzzzzzz
-
อ่านจบแล้วค่ะ อ๊ากก~
ตอนแรกคิดว่ามาโปรดเป็นพระเอกเลว+โรคจิตคนนึง
แต่มาโปรดก็เป็นเพียงพระเอกที่หลงรักน้องปลื้ม เท่านั้นเอง...
ขอบคุณมาก ๆ ค่ะ~^^
-
ตอนนี้ฟ้าเหลือง อ่านยันเช้า :laugh: หนุกมากจ้า
อยากรู้ว่า ปลื้มรู้มั้ยว่าพี่โปรด ประสบอุบัติเหตุ เพราะตามหาตัวเองจนเกือบตายมาครั้งนึงแล้ว :katai5:
-
ลูกสาวแรดเกินนนน
พ่อเลยหวงงงง :laugh:
-
ลูกสาวแรดได้น่ารักมากค่ะ
รักปลื้มจัง คิดถึงสุดๆ
-
อยากรู้เรื่องต่อจากสามปีมากๆ
-
ตอนพิเศษ 2
ผมเกลียดมิดเทอม T_T ทำไมต้องสอบด้วย เก็บไว้สอบไฟนอลทีเดียวเลยไม่ได้เหรอ?
“อ่านหนังสือๆๆๆๆๆๆๆ เล่นเกมอยู่ได้ เดี๋ยวพ่อจับฟาด! ลุกมาให้ไว!”
พี่โปรดนี่ก็บ่นดีจริงๆ เลย ผมแปะโน๊ตไว้ที่หน้าประตูห้องนอนแล้วนะว่าห้ามรบกวน จะตีฮอนกับคุณติ๊กคุณกิม แต่เหมือนพี่เขาอ่านภาษาไทยไม่ออกอ่ะ -*-
“ปลื้ม!”
“ขอเล่นอีกแป๊บเดียวนะครับ ปลื้มจะชนะแล้วนะ ตานี้ตาสุดท้าย”
“สุดท้ายมากี่รอบแล้วห้ะ! พี่บอกให้ลุกมา”
“ปลื้มอ่านไปสามรอบแล้วอ่า”
“แล้วเข้าใจมั้ย”
เข้าใจบ้าง ไม่เข้าใจบ้างมันก็สัจธรรมนี่ครับ text หนาขนาดฟาดหัวพี่โปรดแตกได้แบบนั้น ผมไม่มีวันบรรลุได้เหมือนพี่เทพเท็นหรอก ไม่มีคนเก็งข้อสอบให้เหมือนคราวที่แล้วด้วย เพราะพี่เท็นแกหายไปเลย ผมไม่กล้าถามพี่เมลด้วย ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นระหว่างสองคนนั้น
“ทำไมมึงดื้อจังวะ เดี๋ยวเกรดตกลุงแกก็โทษเพราะมายุ่งกับพี่อีก อยากให้เป็นอย่างนั้นรึไง”
“โอเคครับๆ” ใครจะอยากให้เป็นอย่างนั้นเล่า -*- แค่ทุกวันนี้ก็แทบจะลักลอบมาหากันอยู่แล้ว
ผมเกลียดการอ่านหนังสือที่อ่านยังไงก็ไม่เข้าใจแล้วก็ต้องอ่านมันซ้ำๆ อย่างนั้น มันน่าเบื่อมาก คืออ่านยังไงก็จำไม่ได้ ไม่อยากกดดันตัวเองด้วย จะไปอ่านกับคุณเฟรน รายนั้นก็ไม่อยู่ เพราะไอ้เจ้ยป่วย พาไปหาหมอตั้งแต่เก้าโมง
ผมลุกเดินตามพี่โปรดออกมาที่โซฟานั่งเล่นหน้าทีวี มีหนังสือกองโตอยู่บนโต๊ะ ของผมและพี่โปรดนั่นแหละ เดี๋ยวนี้พี่แกมาสิงที่ห้องผมบ่อยๆ ยิ่งช่วงสอบนี่ไม่ไปไหนเลย ตีเนียนมาอยู่ด้วยจนได้ -_-;
นั่งลงขัดสมาธิบนพื้น สอดขาเข้าไปใต้โต๊ะ ในขณะที่พี่โปรดนั่งอ่านอยู่บนโซฟา ตัวผมซุกอยู่ตรงกลางระหว่างขาทั้งสองข้างของเขา หัวก็พิงกับขาซ้ายของเขาอย่างบอกเลยว่าตอนนี้ผมขี้เกียจมาก พี่โปรดผลักหัวผมก่อนจะเอายางรัดผมมามัดผมหน้าให้
“อยู่กับพี่ ถ้าไม่ดีขึ้น พ่อจะว่าเอาได้เข้าใจไหม เพราะฉะนั้นห้ามดื้อ”
“ครับบบบ” ผมตอบรับเสียงเนือยๆ มือก็พลิกหน้ากระดาษไปอย่างเกียจคร้าน อ่านบ้าง ข้ามบ้าง เพราะก็อ่านมาก่อนหน้านี้สามรอบแล้ว
“พี่โปรดดดดด ปลื้มอ่านตรงนี้ไม่เข้าใจอ่ะ”
ผมง่อยภาษาอังกฤษมาก บอกตรงๆ แต่หมอที่ใช้ภาษานี้ได้คล่องรองจากภาษาแม่แล้วก็ไม่มีปัญหาหรอก ให้เฮียแกแปลให้ฟังยังเข้าใจมากกว่าอ่านเอง
“พี่โปรดๆ คันหลังอ่ะ เกาให้หน่อย”
หันไปมองก็เห็นทำหน้าหงุดหงิดอยู่ แต่ก็ยอมสละมือที่จับหนังสืออยู่ข้างหนึ่งมาเกาให้
“พี่โปรดๆ หิวข้าวมั้ยครับ ไปกินข้าวกันนะ”
ถึงจะเพิ่งทานมื้อกลางวันไปแล้ว แต่ตอนนี้รู้สึกหิวขึ้นมาอีก ช่วงนี้ผมเจริญอาหารนะ ไม่รู้เพราะฝีมือตัวเองอร่อยมากไปหรือเพราะร่างกายกำลังโตกันแน่
แต่ก็ไม่มีเสียงตอบรับจากพี่โปรด -o-;
“พี่โปรดๆ ไปกินไอติมก็ได้อ่ะ อยากกินๆ”
“...”
“พี่โปรดๆ”
“ปลื้ม -_-; น้องจะอ่านไปดีๆ หรือจะต้องโดนตีก่อน”
เห็นหน้านิ่งๆ แล้วไม่กล้าเรียกอีกเลย -*- ชอบดุอ่ะผู้ชายคนนี้ ผมเลยกัดเข้าที่ขาขาวๆ ของเขา เพราะวันนี้พี่โปรดใส่กางเกงบอลเลยไม่เป็นอุปสรรคในการทำร้ายร่างกาย
“ทำไมซนจังวะ อยู่นิ่งๆ ไม่ได้เลยใช่ไหม” พี่โปรดไม่ว่าเปล่า สอดมือเข้ามาจับตัวผมแล้วยกขึ้นไปนั่งบนตักเขา
“กินก็เยอะ แต่น้ำหนักไม่เห็นจะขึ้น ไหน จะเอาอะไรว่ามาให้หมด”
ถามเหมือนจะตามใจแต่หน้าโคตรนิ่งเลย ใครจะกล้าบอกล่ะครับเนี่ย -*-
“อยากไปเที่ยว ไปดูหนัง ไปกินไอติม กินชาบู กินเค้ก !!$%@$%@#^%#^%”
“ปลื้ม”
“อ่า...ครับ” ผมคงพูดเร็วไปใช่ไหม พี่โปรดฟังไม่ทันเหรอ -o-;
“เรื่องเรียนหนูขยันอย่างนี้มั้ยลูก =_=;”
ผมตีไหล่พี่โปรดไปแรงๆ แต่คนตัวยักษ์ไม่สะทกสะท้านอะไรเลย กลับลอยหน้าลอยตาหัวเราะใส่ผมอีก
ผมขยันนะ แต่ผมอ่านจนเบื่อไปแล้วอ่ะ ให้รางวัลผมบ้างสิ T_T
“ฮ่าๆๆ เห็นไอ้เทพใช้แขวะนิ้งบ่อยๆ เลยยืมมา ไม่ได้ตั้งใจจะว่าปลื้มนะ”
“=_=; อ๋อเหรอ”
เฮียเทพนี่ว่างมากครับ เพราะพี่นิ้งท้องแล้ว แต่งงานกันได้แค่ไม่กี่เดือนเองนะ เฮียแกเทพสมชื่อจริงๆ แล้วเพราะเมียท้องแรก เลยต้องประคบประหงม วันๆ อยู่กับเมียไม่ทำไรก็เล่นแต่ทวิตเตอร์ คงไปเอาคำพวกนี้มาจากที่นั่นแน่ๆ
งานแต่งพี่เทพผมไม่ได้ไป มีแต่พี่โปรดที่ไป เพราะแต่งที่เชียงรายโน่น ไกลไม่พอ ประจวบเหมาะกับแม่ผมไม่สบายอีก ผมเลยพลาด ส่วนพี่โปรดนั้นเพื่อนแต่งงานทั้งทีเสี่ยแกลงทุนหนีเวรขึ้นวอร์ดเลยครับ พอกลับมาก็โดนลุงแท้ๆ ที่พี่โปรดเรียกอาจารย์หมอๆ นั่นแหละ ด่าไปหนึ่งวันเต็มๆ แล้วคำด่าแต่ละคำที่พี่โปรดเอามาบ่นให้ผมฟังนี่ ถ้าเจอกับตัวเองมีหน้าชาอ่ะ -*- แต่พี่โปรดหนามากไง แกเลยแค่หงุดหงิดหน่อยๆ
“ช่วงนี้ไอ้เท็นมันหายหน้าไปไหน พี่ไม่เห็นมันมาสักพักละ”
“ปลื้มก็ไม่รู้อ่ะ แต่พี่อย่าไปถามพี่เมลนะ ปลื้มสงสารพี่เมล”
ไม่รู้หรอกว่ามีอะไรกัน แต่แค่มีใครหลุดปากพูดถึงพี่เท็น พี่เมลจะหน้าเจื่อนลงทันที ผมไม่รู้จะช่วยได้ยังไง จะไปตามหาพี่เท็นได้ที่ไหน เพื่อนๆ แต่ละคนของพี่เขายังจนปัญญา
แล้วยิ่งเพื่อนสนิทของพี่เมลเพิ่งเสียไป อะไรๆ สำหรับพี่เขาเลยดูแย่ไปหมด ผมอยากทำให้พี่เมลกลับมายิ้มอีกครั้ง แต่ผมก็รู้ว่ารอยยิ้มนั้น...จะกลับมาก็ต่อเมื่อใครอีกคนกลับมาเท่านั้นเอง
ทำไมพี่เท็นถึงทำแบบนี้นะ...ผมรักพี่เท็น แต่บางทีผมก็โกรธเขาที่ทำให้พี่เมลเสียใจ
พี่สองคนดีกับผมมาก ผมถึงอดที่จะรู้สึกเศร้าไปด้วยไม่ได้
“พี่...พรุ่งนี้ไปทำบุญกันนะ ปลื้มอยากทำบุญไปให้พี่มายด์”
พี่โปรดยกมือขึ้นลูบหัวผมเบาๆ ก่อนจะรั้งให้ซบลงที่อกของเขา พอผมคิดเรื่องนี้ขึ้นมาทีไร...ความรู้สึกจุกแน่นในอกก็เกิดขึ้นทุกที
ต่อให้ผมจะไม่สนิทกับพี่มายด์ เคยคุยกันแค่ไม่กี่ครั้ง แต่พี่มายด์ก็ดูแลผมเหมือนน้อง พี่เมลเคยใช้ให้มารับผมไปกินเหล้าด้วยบ่อยๆ เขาเป็นเพื่อนสนิทของพี่เมลมาตั้งแต่เด็กๆ แล้ว ขนาดผมยังรู้สึกใจหายและเสียใจขนาดนี้ แล้วพี่เมลจะเป็นยังไง...พี่เท็นไปอยู่ที่ไหนนะ ทำไมถึงปล่อยให้พี่ชายของผมอยู่คนเดียว
“ชีวิตสั้นจังเนอะพี่ พรุ่งนี้ก็ไม่มีใครรู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นบ้าง”
พี่โปรดจับมือผมแล้วบีบเบาๆ ก่อนริมฝีปากสวยของเขาจะแนบลงมาที่หน้าผากของผม
“ไม่มีใครรู้หรอก...เพราะฉะนั้นคนเราถึงต้องใช้ชีวิตในทุกๆ วันให้เต็มที่”
“ปลื้มกลัว...ไม่อยากตายเลย ถ้าตายไปแล้วก็จะไม่ได้อยู่กับพี่โปรด ใครจะรู้ว่าหลังจากนั้นมันจะเป็นยังไง เพราะไม่เคยมีใครกลับมาบอกได้สักคน”
“คนเราเมื่อถึงที่สุดแล้ว ยังไงก็ต้องไปอยู่ดี อย่าคิดมาก แค่รู้ว่าวันนี้ปลื้มมีพี่ก็พอแล้ว”
“อืม ปลื้มรักพี่โปรดนะ รักมากด้วย”
“ครับ ^^”
“พี่โปรดพูดบ้างสิ”
“ก็พูดอยู่ทุกคืน”
“ไม่ได้ยินหรอก ตอนนั้นเบลอ พี่โปรดพูดตอนนี้สิครับ”
“...”
“อยากได้ยินอ่ะ”
เห็นหน้าหล่อๆ ของพี่โปรดขึ้นสีระเรื่อแล้วผมชักจะเขินตามเหมือนกันนะ เรื่องหื่นๆ ล่ะพูดมาได้ไม่อายปาก ทีให้พูดอะไรที่สร้างสรรค์นี่ทำหน้าบางตลอด
“รัก” ตัวก็ใหญ่ แต่ทำไมเสียงเบาแบบนี้เนี่ย =_=
“ไม่ได้ยิน”
“รักปลื้ม”
“ห้ะ?”
“ก็บอกว่ารักปลื้มไง -*-”
“เออออ ก็แค่นี้แหละครับที่อยากได้ยิน >_< ไปกินไอติมกันนะ พี่โปรดอ่านหนังสือเสร็จยังอ่ะ”
พี่โปรดกลอกตาไปมา ท่าทางเหมือนแกอยากถีบผมมาก แต่สุดท้ายก็ยอมตามใจ คนรักกันก็ต้องอย่างนี้สิ จะมาขัดอกขัดใจกันให้ได้อะไรขึ้นมา เนอะ ^^
.
.
.
วันนี้มาทำบุญ พี่โปรดแต่งชุดขาวแล้วหล่อเว่อๆ เลย แต่ไม่เข้าใจทำไมถึงชอบใส่แว่นกันแดด พี่ไม่ใช่ดาราหรือไอดอลนะ -*- ทำไมต้องทำตัวให้คนอื่นเขากรี๊ดด้วย เป็นขวัญใจหมอกับพยาบาลที่โรงพยาบาลไม่พอใช่ไหมครับคุณ
หลังจากที่ถวายสังฆทานเสร็จ ผมกับพี่โปรดก็พากันมาให้อาหารปลา มีแต่ปลาตัวโตๆ ทั้งนั้นครับ หน้าตาเหมือนลูกคุณติ๊กที่มอเด้ะเลย แต่ระหว่างที่กำลังยืนให้อาหารปลากันอยู่ ก็มีคุณยายหน้าตาใจดีคนหนึ่งมาทักพี่โปรด
“หมอโปรดพาน้องมาทำบุญเหรอลูก”
“อ้าว ยายดี มาคนเดียวเหรอครับ แล้วโปรดก็บอกแล้วว่ายังไม่ได้เป็นหมอ อีกสองปีเลย มาครับๆ เดี๋ยวโปรดช่วยถือนะ”
“ไม่เป็นไรๆ ยายมากับหลานๆ พวกนั้นไหว้พระกันอยู่ แล้วจะไม่แนะนำน้องให้ยายรู้จักเหรอลูก”
พี่โปรดยิ้มนิดๆ ก่อนจะดึงมือผมให้มายืนอยู่ใกล้ๆ
“ยาย นี่ไม่ใช่น้องครับ แฟนโปรดเอง น่ารักมั้ย ^^”
ภาวนาอย่าให้คุณยายเป็นลมเลยครับ เดี๋ยวจะได้บาปแทนได้บุญ
“อ๋อออ คนนี้ที่เล่าให้ฟังบ่อยๆ ใช่มั้ย น้องปลื้มเหรอลูก”
“ใช่ครับยาย”
คงมีแต่ยายอ่ะที่รู้จักผม แต่ผมเพิ่งรู้จักยาย ดูยังไงก็ไม่ใช่ญาติพี่โปรดเพราะยายของพี่โปรดเสียไปแล้ว
“ปลื้ม นี่ยายดี คนไข้รายแรกที่พี่ได้ดูแล ก็คอยเทียวถามอาการยายจนยายรำคาญนั่นแหละ ฮ่าๆๆ”
ทำไมวัันนี้พี่โปรดหัวเราะบ่อย...อ่า...แต่ก็ดีจังเลยน้า ผมชอบที่พี่โปรดมีความสุข
“ไม่รำคาญเลยลูก หมอโปรดคุยเก่ง ยายชอบ”
“แล้วก็หล่อด้วยใช่มั้ยยาย”
“ช่ายยยย”
แหมะ =_=; กับคนแก่ก็ไม่เว้น ถนัดนักล่ะเรื่องจีบผู้หญิง ติดกันตั้งแต่เด็กยันผู้สูงวัย
อยู่คุยกับยายดีอีกพักใหญ่ จนหลานๆ ยายตามมาสมทบ พี่โปรดก็ยังคงเป็นดาวเด่น วันนี้เสี่ยแกคงได้แฟนคลับเพิ่มอีกแล้วล่ะครับ แต่ผมก็ไม่ได้เดือดร้อนอะไรนะ เพราะพี่โปรดเป็นแบบนี้ ผมถึงได้ชอบเขา มันเหมือนกับพี่โปรดที่ผมเคยแอบติดตาม แอบเพ้อหา นี่คือด้านของพี่โปรดที่ผมเห็นตั้งแต่ที่ยังไม่ได้เริ่มคุยกัน
พี่โปรดที่พูดเพราะ พี่โปรดที่ยิ้มแล้วโลกทั้งใบสดใส พี่โปรดที่ต่อให้ผมจะแอบมองอยู่ไกลๆ ก็ยังยากที่จะถอนใจคืนมา
พี่โปรดคนนั้นไม่ได้หายไปไหนเลย...แค่เวลาที่อยู่กับผม เขาเป็นมากกว่า มาโปรด ที่หลายๆ คนรู้จัก
ผมว่าผมโชคดีนะ...ที่ได้เห็น ได้รับรู้ ถึงหลายๆ ด้านของเขา แม้มันจะมีไม่ดีอยู่บ้าง แต่นั่นก็คือพี่โปรดที่ผมรัก
พี่ซอลเคยบอกผมว่าแฟนหมอต้องใจกว้าง ยิ่งว่าที่หมอโปรดที่เคยเกริ่นกับพี่ซอลไว้ว่าจะเป็นสูตินรีแพทย์แล้ว ผมต้องใจกว้างเป็นล้านๆ เท่า เพราะทุกอย่างคือการรักษา
แต่เอาจริงเหรอ -*- ให้หมอหล่อขนาดนี้ไปเป็นหมอสูติฯจะดีเหรอ?
อ่า...ยังไงซะ...ถ้าพี่โปรดว่าไง ผมก็ต้องว่าตามอยู่แล้ว เพราะยังไงเขาก็คงไม่เรียนต่อเฉพาะทางเร็วๆ นี้หรอก เอาให้จบก่อนเถอะ ค่อยมาเครียดกัน -_-;
“ปลื้ม วันนี้น้องต้องกลับบ้านมั้ย พ่อเรียกกลับรึเปล่า” พี่โปรดถามขึ้นหลังจากที่แยกจากพวกคุณยายดีมาแล้ว
“เรียก แต่ไม่กลับ วันนี้จะอยู่ทำของอร่อยให้พี่โปรดกิน บอกแม่ไว้แล้ว แม่เซย์เยส หายห่วง”
พ่อผมน่ะโทรมาตั้งแต่เมื่อเช้ามืดแล้ว ตื่นก่อนพระบิณฑบาตรด้วยซ้ำไปรายนั้นน่ะ
“เยี่ยมครับเมียพี่ เป็นลูกที่ดีจริงๆ หึหึ”
“พี่โปรดประชดปลื้มรึเปล่าเนี่ย =_=;”
“เปล่าครับๆ ป่ะๆ ไปตลาดกัน วันนี้ปลื้มต้องทำไข่ตุ๋นทรงเครื่องด้วยนะ พี่ชอบ”
“โอเค เดี๋ยวเราทำของหวานด้วย”
“แจ่ม” พี่โปรดยกนิ้วโป้งมาแปะตรงหน้าผากผมแล้วผลักจนผมเกือบหงายหลัง ดูนะผู้ชายคนนี้ มันน่าเตะจริงๆ -*-
“ชอบแกล้งอยู่เรื่อย”
“แกล้งบ้างไม่ได้เหรอ หืมมมม ไม่แกล้งแฟนจะให้ไปแกล้งใครอ่ะ”
โอยยยย อย่ามาอมยิ้มแล้วถามแบบนี้นะ!!
“ดีใจจัง แฟนหน้าบางบ้างแล้ว เขินด้วย ^^”
“เสี่ย อยากวูบใช่ป่ะ? -*-”
“ยอมครับ ผมไม่สู้ -/\-”
ถ้าผมทำลายล้างตัวเองไปตอนนี้ ฝากใครสักคนมาช่วยเก็บซากไปทีนะครับ T_T
....................................................To be continue.......................................
มันไม่ใช่การสปอยอีกเรื่องใช่ไหม แต่เพราะตอนพิเศษมันต้องเป็นอย่างนี้ไง T_T ขอโทษค่ะ RIP มายด์ค่ะ :กอด1:
:กอด1: กอดทุกคน ชอบทุกความคิดเห็น ขอบคุณค่ะ ขอบคุณมากๆ แม้จะจบไปแล้วแต่ก็ยังมีคนแวะมาอ่านตอนพิเศษ เรามีตอนพิเศษเพื่อเก็บรายละเอียดเล็กๆ น้อยๆ ค่ะ เมื่อจบแล้ว ทุกอย่างจะรวมกันโดยที่ไม่ตกหล่นอะไรอีกในความคิดของคนเขียน
ขอบคุณนะคะ ไม่รู้จะขอบคุณยังไง รักนักอ่านเล้าเป็ดทุกคนค่ะ ใจดีกันมาก บางคนเม้นยาวๆ แบบไม่เหนื่อยเลย นั่งอ่านไปแต่ละทียิ้มไม่หุบ คอมเม้นสั้นๆ ก็มาแบบกินใจ
ขอบคุณที่รักในตัวละครค่ะ พวกเขามีตัวตนอยู่ในจินตนาการ และจะไม่มีวันหายไปค่ะ :กอด1:
แล้วพบกันตอนหน้า
-
เห้ย มายด์ตาย แล้วฟิวจะไม่เสียใจหรอ # โดนตบ ผิดเรื่อง ㅠ.ㅠ
-
เรารู้สึกแย่อะ :( ไม่ใช่เพราะว่าถูกสปอย แต่เราสงสารมายด์
มายด์ยังไม่ทันได้รับความรักจากฟิวเลยยยยยยยย ทำไมคนแต่งโคตรใจร้ายเลยยย T________T'
เราน้ำตาไหลเรื่องของฟิวด้วยนะ ฮืออออออออ ;(
พี่โปรดกับน้องปลื้มก็ยังน่ารักไม่หาย น่ารักน่ารักจริงๆ 555555555555555555
แต่สรรพนามแทนตัวนี่ก็จะเยอะไปนะคะ 55555555555
อ่านละมันก็คิ้วท์ๆ ตลกดี 555555555555
ปลื้มเหมือนมีพ่อมากกว่ามีแฟนละ แหม่ โดนคุมซะะะะะะะ
มาต่อเยอะๆๆๆๆ นะคะ อิอิ รอจ้า :D :o8:
-
พี่โปรดดดดดดดดดดด :กอด1:
ก็น่ารักอย่างงี้จะไม่ให้รักได้ไง เนอะ :-[
#น้องปลื้มมองหน้า# :mew5: น้องปลื้มนู๋น่ารักเสมอจ๊ะ ^^
สงสารมายด์แต่ก็นะ..สงสารฟิวส์ แต่ก็เข้าใจนะ ชีวิตต้องดำเนินต่อ
ฟิวส์...สู้ๆ นะ :กอด1:
ส่วนท่านเท็นนั้นไซร้ ละไว้ให้คน เพราะเทอคือไอดอลของเค้าาาา :laugh:
รักคนเขียน ขอบคุณมากค่ะ
ติดตามต่อไปน้าาาาาา :L2: :กอด1:
-
กำลังอ่านพี่โปรดน้องปลื้มจู๋จี๋กันอยู่ดีๆ
เจอมายด์เสียชีวิตเข้าไป :a5:
แล้วไหนยังเท็นเท็นหนีเมลไปไหนไม่รู้อีก
อกอีแป้น
เรื่องนี้ฟินสะสมก่อน
เผื่อแรงไปม่า So what ต่อแล้วกัน :z3:
พี่โปรดนี่กลายเป็นพ่อน้องปลื้มไปแล้ว
ไม่ได้ๆเดี๋ยวพ่อน้องปลื้มอ้างเรื่องเกรดตกมาจับแยกอีก
สมเป็นพ่อโปรดและลูกสาวปลื้มจริงๆ :-[
-
:a5: RIP มายด์
-
พี่มายด์ตาย!!!!!!!!
แล้วพี่ฟิวจะอยู่กับใคร???
ไม่นะไม่นะ
ปล.ปลื้มยังน่ารักเหมือนเดิม
-
ตกใจตอนอ่านว่ามายด์ไม่อยู่แล้ว :hao5:
R.I.P พี่มายด์ :sad4:
พี่โปรดน้องปลื้มยังน่ารักเหมือนเดิม
ส่วนพี่เท็นพี่เมล รักกันดีๆนะเราชอบคู่นี่ มันลุ้นตลอดเวลาเลย แต่ถ้าจะให้ดีขอให้คู่นี้รักกันมีความสุขกันดีกว่า 5555555
-
แหม่....เสี่ยโปรดหล่ออ่ะ 5555
-
คู่นี้ยังน่ารักเหมือนเดิมเลย :mew1:
-
พี่โปรดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
อยากได้คร่ะ ฮาาาาา // โดนน้องปลื้ม ตบ !!!
RIP มายด์นะ :hao5:
-
อิพี่โปรดกับน้องปลื้มเป็นช่วงก่อนเรียนจบ
รักกันนี้ก็ดีนะ แบบไม่หวานเลี่ยนจนเกินไป
หวานกันบ้าง จิกกัดกันบ้าง พอชีวิตมีรสชาด
แต่มาซึม ตอนที่มายด์ตาย นึกไปอีกเรื่องในตอนพิเศษ
ที่มายด์นอนโรงพยาบาลยังไม่ฟื้น เศร้าอ่ะ
-
เห็นด้วยค่ะ~
ตัวละครในนิยาย จะมีตัวตนอยู่ในจินตนาการ
และจะไม่มีวันหายไป^^
ขอบคุณสำหรับตอนพิเศษค่ะ
เรากำลังจะไปเริ่มอ่าน So What >.<
-
"ตอนเรียนหนูขยันอย่างนี้ไหมลูก"
ประโยคนี้ของเสี่ย อยากจะบอกว่า "ฟิน" มากกกกกกก!!
คิดภาพเสี่ยพูดแล้วเขิน(?) >///////////////////////<
-
มุ้งมิ้งเว่อออออออออออออออออออออออออออออ :-[
พอไม่มาม่าแล้วไม่คุ้ืนเลย เรื่องนี้ 5555
แต่บุคลิกไอดอลของเสี่ยนี่ ตลอดเรื่องแทบไม่โผล่ มีแค่ช่วงแรกๆ แต่หลังจากกดขี่ข่มเหงน้องปลื้มแล้ว ก็ไม่ปรากฏอีกเลย ถ้าไม่มีตอนพิเศษนี่ ลืมไปแล้วนะ ว่าเสี่ยเป็นเซเลป ไอดอล เจ้นท์เว่อของสาวๆ ไม่ใช่อิเถื่อนขึ้หึง ชอบบังคับ เอาแต่ใจ ไร้เหตุผล ขาดความละเอียดอ่อน ทำร้ายจิตใจคนรักไปวันๆ เลวไปค่อนเรื่องซะลืมลุคตอนแรกไปเรยยย
... :a5: ง่ะ โดนสปอยด์ไปเต็มๆ ยังไม่ได้ไปอ่าน so what เลย ไม่รู้ทำไม แต่อยากเก็บไว้ก่อน ...งั้นคงต้องเก็บนานขึ้น ให้ลืมๆเรื่องมายด์แล้วค่อยไปอ่านละกานนน
ขอบคุณสำหรับตอนพิเศษนะ :กอด1:
-
เสี่ยโปรดน่ารัก :กอด1: :pig4:
-
คือพี่โปรดจะเรียนสูตินารี? เออะ...ผู้หญิงคงวิ่งเข้าหาเพียบแน่ๆ จะดีเหรอคะ เสี่ยงต่อการเกิดเรื่องฝุดๆอ่ะคุณพรี่
-
มายด์ตาย แย่เลยๆ
แต่น้องปลื้มหนูมุ้งมิ้งมากเลยลูก
-
:a5: มายด์ของช้านนนนนนน :o12:
-
ห๋า มายด์ตาย แล้วคือยังไง โอ้ย พูดไม่ออก TT
ตอนนี้มันก็หวานอยู่หรอก แต่มันหวานไม่สุดอ่า คือมายด์ตายนี่กระชากใจเรามาก อยากเม้นเกี่ยวกับเสี่ยแล้วก็น้องปลื้ม แต่เม้นไม่ออกอ่ะ ฮืออออออออออออออออออออออ
ไว้หายแซดเรื่องมายด์แล้วเดี๋ยวเค้าจะมาเม้นใหม่นะตะเองงงงง T_T ขอโทษนะคะ
-
งื้ออออ ยังไม่ได้อ่านอีกเรื่องเลย
..................................
พี่โปรดน่ารักกกก 5555555
น้องปลื้ม พ่อหนูโทรมาถามเช้า กลาวัน เย็นเลยมั๊ยลูก 5555
-
:m28: :m28: มายด์ตาย!!!!.......ม่่ายยยย ไหนบอกแค่ยังไม่ฟื้นยังนอนในโรงบาลเฉยๆไง
-
เฮียโปรดน่ารักอ่ะ //ติ่งเสี่ยรายงานตัวฮับ :a9:
-
เสี่ยโปรดกับน้อวปลื้มนี่สุดๆๆไปเลยน่ารักอ่ะเสี่ยแกนี่กวนจริงๆ ฮ่าๆๆๆ :m20: แต่พี่มายด์นี่ :hao5:จริงๆหรออออออ ไม่น้าาาาา :mew4:
-
คู่นี้จะน่ารักไปไหนเนี่ย
ไม่อยากให้มายด์ตายเลยอ่ะ :sad4:
-
โห้ย พี่โปรดในหัวเรา นี้หล่อเทพบุตรมากอ่า
นิสัยยังดูน่ารักขึ้นอีก ปลื้มหลงกันให้ตายไปข้างอ่า
-
เรื่องนู้นท่าทางจะมาม่าหนักเลยนะ RIP พี่มายด์ สงสารพี่เมลพี่เท็นหายไปไหน น้องกับพี่โปรดน่ารักตลอด รอตอนพิเศษอีกนะ
-
เฮียโปรดกับน้องปลื้ม น่ารักมากกเลย
แต่ถ้าเฮียเป็นหมอสูตินี่ ขอจองคิวแรกได้เปล่า :o8: เจอปลื้ม :z6:
อีกเรื่องมายด์ตาย :a5: โอยย จะเศร้า จะติสกันไปไหน บางทีทำชีวิตให้ง่ายๆ บ้างก็ได้ ก็จะพบความสุขมันไม่ไกล
-
:impress2:
น่ารักมากเลยยยยย
-
คุณคนเขียนคะ คุณทำให้อิชั้นไม่ได้พักผ่อนนะคะ คุณทำให้งานอิชั้นไม่เดินหน้า เพราะคุณทำให้อิชั้นละมือจากเม้าส์ที่ตามกดอ่านตอนต่อๆไม่ได้เลยค่ะ ทำไมใจร้ายขนาดนี้คะ 555++
นิยายของคุณคนเขียนเป็นนิยายที่อิชั้นอ่านแล้วอินม๊ากกก ลุ้นมากกกก หายใจหายคอไม่ทั่วท้องตลอด ระแวงดราม่า ระแวงตัวร้าย ระแวงพระเอก ระแวงใจนายเอก แต่...ถึงกระนั้นก็พูดได้อย่างเต็มปากเลยค่ะ ว่าชอบมากกกกก!! เป็นเรื่องที่ไม่กล้าอ่านข้ามเลยแม้แต่ตอนเดียวค่ะ กลัวพลาดฉากสำคัญเป็นที่สุด อิอิ
ขอบคุณนะคะ ที่แต่งเรื่องดีขนาดนี้ออกมาให้ได้อ่าน เพราะถึงบางฉากบางตอนจะเวอร์ไปบ้างตามแบบฉบับของนิยายที่ชวนติดตาม แต่ในอารมณ์ความคิดของตัวละครที่คุณคนเขียนใส่เข้ามานั้น ต้องพยักหน้ายอมรับเลยค่ะ ว่า อื้ม นี่แหละมนุษย์หล่ะ แล้วอีกอย่างน้องๆทุกคนในเรื่อง (ถึงขนาดต้องเรียกน้อง อั๊ยย๊ะ!! อายุอิชั้นกี่หลักแล้วเนี่ย!!?) เอาเข้าจริงพวกเขาเหล่านั้นก็ยังเป็นแค่เด็กน้อย ที่เพิ่งรู้จักโลกได้ไม่นาน ยังห่างอกพ่อแม่ได้ไม่นาน อิชั้นจึงเข้าใจในอารมณ์หุนหันพลันแล่นของตัวละครได้ดีค่ะ คุณคนเขียนเขียนออกมาได้ดีมาก คุณสามารถสร้างปมเรื่องการตัดสินใจที่ผิดพลาดอันเกิดจากความรู้เท่าไม่ถึงการณ์ของตัวละครเอกได้ดี ขอชื่นชมเลยค่ะ ภาษาดี สละสลวย อ่านแล้วสามารถมโนภาพ มาโปรด กับ ปลื้ม ออกมาได้ชัดเจน ขอชื่นชมกับนิยายเรื่องนี้อีกครั้งค่ะ 555+
(เวิ่นเว้อมากไปหน่อย ขออภัยค๊า)
-
พออ่านแล้วแบบ จะไม่มีมายด์ที่สมหวังซักตอนหรอคะ
ทำไมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม นี่เฟลมายด์ฟิวส์มากกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
ร้องไห้รอเลยแล้วกัน ง่ะ
-
เอิ่มมม สูติ? :a5:
-
สตั๊นท์ไปพักใหญ่ ๆ มายด์เสียชีวิต โอ๊ยยยย เศร้าจัง
-
อ่านตอนนี้เจ็บไปถึงเรื่องโน่น
-
น่ารัก... :-[ :-[ :impress2:
-
อพปนี่เป็นอาจารย์แม่ป่ะถามจริง ปลื้มเงิบเลยดิ :m20:
"ทำไมพี่เท็นถึงทำแบบนี้นะ...ผมรักพี่เท็น แต่บางทีผมก็โกรธเขาที่ทำให้พี่เมลเสียใจ"
ประโยคนี้ของปลื้มแบบตรงใจเราสุด ทำไมๆๆๆๆๆๆ :katai1:
-
แหม...ลูกสาวของพ่อโปรด
มุ้งมิ้งๆ *0*
-
ตามมาเก็บรายละเอียด
ส่วนเรื่องการเสียชีวิตของมายด์ แสดงความเสียใจด้วยครับ
so what มาม่าอาจหลายซอง ค่อยๆอ่าน แล้วทำใจกันไป
-
มายด์ตาย!! ตกตะลึงไป 10 วิได้
-
มีแฟนติ๊ดต้องทำใจอย่างเดียวนะ เมล :hao4:
-
อ่านทันแล้ววววววว :hao6:
อยากไปตรวจกับว่าที่คุนหมอมาโปรดจังเรยยยยยย :-[
-
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
จะเป็นหมอสูฯ ระวังเดี๋ยวเด็กที่คลอดออกมาก็ขาดพ่อเพราะแม่มาชอบหมอหมดหรอ 55555555555555555
-
เย้ยยยยยยยย
มายด์ แค่ไม่สมหวังในความรักก็เศร้าโพดๆแล้ว แต่นี่ จากตายอีกอ่ะ
แงๆๆๆๆๆๆๆ ไม่กล้าอ่าน so what ต่อเลย
:o12: :o12: :o12:
เศร้าไปเอง กลัวไปเองล่วงหน้าแล้วค่ะ
:ling3:
-
พี่โปรดกับน้องปลื้มน่ารักเว่อร์ๆเลย
ชอบมากกก อยากได้เป็นหนังสือจังเลยค่า
แต่แอบช็อคนิดนึงมายด์ตายหรอ เสียใจง่า o22
-
ชอบเสี่ยเวลาเรียกปลื้มว่า "น้อง"
ดูมุ้งมิ้งน่ารักเฟร่อๆๆ ^^
-
พี่โปรดหยอกน้องได้น่ารักเกินไปนะ
อ่านแล้วเมื่อยแก้มมาก...ฮาาาา
-
พี่โปรดคิดดีแล้วเหรอจะเรียนสูตินารีอ่ะ
:sad4: มายด์ตายจริงๆอ่ะ เฮ้ยทำใจแปบ
-
น่ารักมากกกกกกกก
เสี่ยโปรดน่ารักที่สุด
ปล. จะฟินก็ฟินไม่สุด ฮือ มายด์ T____________________T
อะไรยังไงตอนไหน ฮือ เล่าในเรื่องโน้นใช่ป่าวครับ
-
RIP มายด์
-
อ่านแล้วเงิบเลย พี่มายด์! อะไร ยังไง ทำไมถึงเป็นแบบนี้
แล้วฟิวส์ล่ะจะเป็นยังไง
ว่าแต่เท็นหายไปไหน พี่เมลจะเศร้าขนาดไหน เท็นทิ้งฟิวส์กับเมลที่กำลังเศร้าไปได้ยังไงทำไมมันทั้งดราม่าและวุ่นวายจัง
พอมาอ่านเสี่ยโปรดกับปลื้มก็พอบรรเทาได้ แต่ถ้าหากไปอ่าน So what มีหวังน้ำตาร่วงแน่ๆ แง!
ปล.ไหนว่า So what ไม่ดราม่าไงคะ นี่มันหนักกว่าพี่โปรดกับปลื้มอีก เศร้าเลย TT-TT
-
รออีกๆๆๆ :laugh:
-
เอิ่ม นึกว่าเข้ามาอ่านผิดเรื่อง
เพราะเห็นแต่ละเม้นRIPให้มายด์ o22
แต่อ่านแต่ละเม้นแล้วก็ฮาดี :laugh:
ปลื้มถ้าเรียนได้ไม่ดีเด๋วอิเสี่ยโปรดยิ่งโดนคุณพ่อเพ่งเล็งนะ :katai3:
-
อ่านไปเขินไปเฮียน่ารักเว่อร์ :m3:
RIP มายด์ :sad2:
-
พลาดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด เพิ่งเห็น ฮาาาา
ติ่งปลาบปลื้มติ่งฟินติ่งสะบัดช่อ ฮัดช่าาาา :z2: :z2: เสี่ยเอ้ยยย ชอบมากเลยเรื่องลูกสาวนี่ เป็นฉันฉันตายอยู่แทบเท้าแก เผอิญแพ้ปู้จายพูดจาแบบนี้ :hao5:
ขอ R.I.P. มายด์ ก่อนล่วงหน้า ยังไม่อ่านเรื่องนู้น รอจบเลยทีเดียวววว อ่านไว้ถึงดราม่าแรกค้างไว้ก่อน ฮาาา
-
เหมือนจะหวานกัน แต่ในใจเราไม่ใช่แล้ว มายด์. . .
-
o13
-
พี่โปรดน่ารักมากกกกกกกกกกกกกกก ละมุนหัวใจที่สุดเลย 5555
ปลื้มก็มีชีววิตชีวา เหมือนคนที่มีความสุขจริงๆแล้ว ดีใจนะ
แต่
RIP มายด์ :hao5:
-
ตอนพิเศษ 3
ผมกลัว...กลัวใจพี่โปรด กลัวว่าสักวัน...เขาจะเบื่อ เมื่อทุกอย่างมันอิ่มตัวแล้ว อะไรๆ ก็จะไม่เหมือนเดิม
พ้นช่วงสอบมิดเทอมแล้วเราสองคนก็กลับสู่ภาวะปกติ คือ เจอกันบ้างหากว่าพี่โปรดว่าง
เดือนมกราคมกำลังจะผ่านพ้นไปอย่างเชื่องช้า ผมสนุกกับการเรียน สนุกกับการได้อยู่กับเพื่อนๆ แต่ความสุขที่สุดของผมก็คือการได้อยู่กับพี่โปรด
แต่ผมไม่รู้ว่าตอนนี้พี่โปรดจะคิดเหมือนกันรึเปล่า ผมไม่มั่นใจเลย ผมแน่ใจว่าเขารักผม หลังจากที่เราผ่านอะไรๆ ร่วมกันมา แต่ตอนนี้มันมีหลายอย่างที่ทำให้ผมกลัวว่าเขาจะเบื่อ ทั้งพ่อที่ไม่ยอมรับในความสัมพันธ์ของเรา และทั้งผมที่มักจะงี่เง่ากับเขาอยู่บ่อยๆ
“โปรด... ไม่เอาแล้ว ไม่ทำ ปลื้มเจ็บ” เรื่องบนเตียงเดี๋ยวนี้ผมก็ห่วย พี่โปรดคงไม่มีความสุข ในเมื่อทุกครั้งมันจะดำเนินมาได้แค่ครึ่งๆ กลางๆ แล้วจะจบลงด้วยการที่เขาต้องช่วยตัวเอง
“ครับ ไม่ทำแล้ว อย่าร้องไห้นะ พี่ขอโทษ” พี่โปรดมักจะจูบซับน้ำตาตรงหางตาให้ผมเสมอ
ผมไม่ได้เล่นตัวหรืออะไร แต่เพราะห่างจากเรื่องพวกนี้มานาน ร่างกายผมถึงไม่พร้อมเอาซะเลย พี่โปรดเขาก็ไม่กล้าทำอะไรรุนแรง เขากลัวว่าเลือดผมจะออกแล้วทุกอย่างจะแย่ ทุกๆ ครั้งผมทำได้แค่ใช้ปากกับมือให้เขาเท่านั้น
“ทำทุกวันเดี๋ยวก็ชิน นี่ส่วนหัวเข้าไปได้เกือบหมดแล้ว”
ทุกวันอะไรล่ะ สามวันได้เห็นหน้ายังไม่มีเลย อาทิตย์ละครั้งเองมั้ง แล้วขนาดของพี่โปรดใครจะชินลง -///-
“-///- อ่า...พูดอะไรก็ไม่รู้”
ครืดดดด ครืดดดดด ครืดดดดดดดดดดด
มือถือผมสั่นอยู่ข้างๆ หมอน พี่โปรดหยิบขึ้นมา มองหน้าจอแล้วขมวดคิ้วก่อนจะส่งมาให้ผม
...เฮ้อ พ่อชอบโทรมาเวลานี้อยู่เรื่อย เหมือนเขาจะรู้เลยว่าผมอยู่กับใคร แล้วกำลังจะทำอะไรกัน -_-;
“ครับพ่อ”
“ไหนเย็นนี้ปลื้มบอกพ่อว่าจะกลับบ้าน นี่มันตีหนึ่งแล้วนะ อยู่ที่ไหน ทำไมไม่กลับ”
เย็นวันศุกร์ผมมักจะกลับบ้านไปอยู่กับแม่ แต่ผมบอกแม่ไว้แล้วว่าวันนี้คงไม่กลับ เพราะพี่โปรดเพิ่งจะได้พัก แต่ก็ลืมโทรบอกพ่อว่าผมเปลี่ยนแผน =_=;
“อยู่กับพี่โปรดครับ”
“ทำไมไปอยู่กับมันได้ กลับบ้านเดี๋ยวนี้”
“ผมกลับพรุ่งนี้นะพ่อ ดึกแล้ว ไม่อยากขับรถ”
เหมือนเหตุผลของผมจะฟังขึ้นเพราะพ่อเงียบไป พี่โปรดที่คลอเคลียอยู่กับซอกคอผมก็ยิ่งลงลิ้นหนักเข้าไปอีก
อ่า...พี่หงุดหงิดอีกแล้วอ่ะ T_T
“ตกลง พรุ่งนี้กลับมาให้ทันมื้อเช้า ให้พ่อคุยกับมาโปรดหน่อย”
“ได้ครับ”
ผมสะกิดเรียกพี่โปรด เขาผละจากซอกคอของผม ก่อนจะรับโทรศัพท์ที่ผมส่งให้ไปคุย
“ครับลุง ครับ เที่ยงๆ ไม่ได้เหรอครับ น้องคงเดินไม่ไหว โถ คนเป็นแฟนกัน อยู่สองต่อสองจะให้ทำอะไรล่ะครับ ^^ ผมไม่ทำอะไรหรอกน่า แต่ปานตรงโคนขาน้องปลื้มน่ะ ผมชอบมากเลย ฮ่าๆๆๆๆๆ”
พี่โปรดกับพ่อชอบปะทะคารมณ์กันตลอด ตอนนี้เดาได้ว่าพ่อคงโกรธหน้าดำหน้าแดงไปแล้วแน่ๆ บทสนทนาของสองคนนี้จบลงที่พี่โปรดหัวเราะสะใจทุกครั้งเลย
“หมั่นไส้พ่อปลื้มว่ะ พี่ลองอีกทีได้มั้ย” พี่โปรดแยกเขี้ยวนิดๆ วางโทรศัพท์ลง ก่อนจะก้มลงมาหอมแก้มผม แต่เสียงแหบพร่าที่กระซิบที่ข้างหูนี่มันอะไรอ่า -///-
“อื้อ แบบขรุขระมันเจ็บ โปรดเปลี่ยนได้มั้ยล่ะ”
“เคยใช้แต่แบบนี้ เมื่อก่อนปลื้มก็ไม่เห็นเป็นไรเลย เดี๋ยวนี้ร้องเจ็บตลอด”
“ก็ไม่ได้โดนนานแล้ว แล้วมันก็ไม่ได้สร้างมาเพื่อทำเรื่องแบบนี้ด้วยนะ จะเจ็บก็เรื่องธรรมดาไม่ใช่เหรอ”
“ครับๆ ไม่ว่าแล้ว ลองอีกทีนะ”
“อื้อ -///-”
ถ้าเป็นเรื่องแบบนี้ พี่โปรดจะพยายามจนออกนอกหน้าเลย คงขัดใจมาหลายที แต่ก็ไม่บ่นอะไรมาก ใช่ครับ ไม่บ่นอะไรมาก แต่ไม่ใช่ว่าไม่บ่น ไม่มีหรอกที่จะพูดว่าไม่เป็นไรเพื่อถนอมน้ำใจผมอ่ะ
ก็มันเจ็บนี่นา ลองเปลี่ยนตำแหน่งกันบ้างสิ แล้วจะรู้สึก -*-
“โปรด...อื้อออ..โปรด จะ...เจ็...”
ผมพูดอะไรไม่ได้อีกต่อไปเมื่อพี่โปรดก้มลงมาจูบปิดปากอย่างไม่เปิดโอกาสให้เสียงของผมได้เล็ดลอดออกมา ทั้งเจ็บทั้งอึดอัดแต่เสียงร้องก็ดังเพียงในลำคอ ปากถูกปิดสนิท มือสองข้างก็ถูกรวบไว้เหนือหัว บริเวณอกก็ถูกมืออีกข้างของเขาเล่นงานเข้าอย่างจัง
ความรู้สึกเบลอๆ คล้ายมึนเมา เขากำลังทำให้ผมเสียศูนย์
พี่โปรดมาไม้นี้แล้วผมจะรอดเหรอ T_T
.
.
.
เป็นเช้าวันเสาร์ที่ไม่แจ่มใสเลย ง่วง เพลีย ปวดช่วงล่าง แต่ผู้ชายที่กำลังยืนสูบบุหรี่อยู่ที่ระเบียงกลับหน้าใสปิ๊งราวกับได้ทำดีท็อกซ์ แผ่นหลังที่เต็มไปด้วยรอยนิ้วมือของเขาทำให้หน้าของผมร้อนผ่าวขึ้นมา ผมนอนมองเขาอยู่เงียบๆ รูปร่างและหน้าตาที่ราวกับพระเจ้าแกะสลักเขาขึ้นมาอย่างประณีตทำเอาผมเผลอคิดไปถึงเทพบุตรบนสวรรค์ที่คงมีแต่ในเทพนิยาย
รอยยิ้มที่ปะทะเข้ากับสายตาของผมบอกให้ผมรู้ว่าเขารู้ตัวแล้วว่าถูกแอบมอง พี่โปรดดับบุหรี่แล้วเดินเข้ามาหา เขานั่งลงบนเตียงข้างๆ ผม พร้อมกับยกมือขึ้นลูบหัวผมเบาๆ
“ไง คนเก่ง ไม่นอนต่อเหรอครับ ^^”
ที่ผมตื่นก็เพราะควานมือไปข้างๆ ตัวแล้วไม่เจอพี่ต่างหาก ความจริงก็ยังง่วงอยู่ -*-
“พี่ ปลื้มเมื่อยตัวจังเลย”
“จะเป็นไข้รึเปล่า บอกให้กินยากันไว้แล้ว น้องก็ดื้อ เดี๋ยวถ้าป่วยพี่จะฟาดให้ -_-;”
“T_T ดุตลอดอ่ะ ก็ใครทำล่ะ”
“โอเคๆ ไม่งอแงนะ เดี๋ยวพี่ไปหายามาให้”
พี่โปรดเดินออกจากห้องนอนไปสักพัก ก่อนจะกลับเข้ามาพร้อมยาพาราสองเม็ดกับน้ำหนึ่งแก้ว ผมรับมากินตามคำสั่ง แล้วก็นอนให้พี่โปรดนวดให้
“พี่โปรด...”
“หืม?”
“อย่าเบื่อปลื้มนะ”
“พี่จะเบื่อปลื้มได้ไง คิดอะไรแบบนั้น”
“ก็ปลื้มงี่เง่า”
“รู้ตัวด้วย?”
“T_T”
“พี่ล้อเล่น ปลื้มไม่ได้งี่เง่าซะหน่อย แค่อ้อนเก่ง แล้วก็...น่ารัก ^^”
“>///<”
“หน้าแดงเลย ^___^”
“พี่โปรดบ้า”
“ฮ่าๆๆ”
ผมตีแขนพี่โปรดเบาๆ ก่อนจะยิ้มไปกับเสียงหัวเราะของเขา
“กี่โมงแล้วอ่ะพี่”
“เกือบสิบโมงแล้ว”
โอ้ =_=; พ่อต้องฆ่าผมแน่ เขาบอกให้ผมไปให้ทันมื้อเช้า แล้วนี่อะไร อยากกรีดร้องงงงง!!
“ปลื้มต้องรีบกลับบ้านอ่า”
“วันนี้ไม่ต้องกลับ นอนพักก่อน”
“แต่พ่อ...”
“พี่ชนเอง ไม่เป็นไร”
“เดี๋ยวพ่อก็ยิ่งไม่ชอบพี่หรอก”
“ไม่ใช่ปัญหาหรอกน่า เดี๋ยวพี่มา”
พี่โปรดบอกแค่นั้น ก็เดินออกไปคุยโทรศัพท์ที่ระเบียง เขาคงโทรหาพ่อผมนั่นแหละ
บางทีผมก็อยากจะถามพ่อไปตรงๆ เหมือนกันว่าจะยังไง แต่ประเด็นนี้ไม่เคยถูกพูดถึงเลยเวลาผมกับพ่ออยู่กันตามลำพัง ถ้าผมเริ่ม พ่อก็จะเปลี่ยนเรื่อง เขาจะถามเรื่องเรียน เรื่องเพื่อน แต่ยกเว้นเรื่องของพี่โปรด เหมือนจะยอมรับแต่ก็ไม่อยากยอมรับ ไม่เข้าใจเหมือนกันนะ แล้วพอผมอยู่กับพี่โปรดนี่จะโทรมาตามตลอดเลย แม่บอกว่ายังอยู่ในระดับที่โอเค แต่ถ้าพ่อผมดาร์คขึ้นมาเมื่อไหร่ แม้แต่แม่ก็ช่วยผมไม่ได้ เพราะอย่างนั้นผมถึงไม่อยากให้พี่โปรดไฟท์กับพ่อ -*-
พี่โปรดกลับเข้ามาพร้อมกับใบหน้าหงุดหงิดเล็กน้อย เขาโยนมือถือลงบนเตียง ก่อนตัวโตๆ ของเขาจะตามลงมานอนข้างๆ ผม
“ลุงแกบอกเย็นๆ ต้องกลับ ไม่รู้จะอะไรนักหนา -*- ห่วงอย่างกะลูกสาว” พี่โปรดทำหน้าเซ็งๆ
“พี่โปรดก็บอกว่าปลื้มเป็นลูกสาว”
“ปลื้มเป็นลูกสาวพี่คนเดียว -*- คนอื่นห้าม”
“ใจแคบ”
“แคบสิ ก็มีปลื้มคนเดียว”
“-///- ครับๆ”
พี่โปรดหันมายิ้มกว้าง เขาหอมหน้าผากผมไปหนึ่งที แล้วก็ยกตัวผมขึ้นไปนอนบนตัวเขา มือของพี่โปรดกอดเอวผมไว้ข้าง ส่วนอีกข้างก็รั้งศีรษะของผมให้แนบกับอกกว้างๆ ของเขา
“น้องอยากไปเที่ยวที่ไหนรึเปล่าวันนี้”
“ไม่อ่ะ อยากนอนกอดพี่โปรดมากกว่า” ผมว่าก่อนจะถูหน้าลงกับแผ่นอกขาวๆ
พี่โปรดเวลาอยู่ด้วยกันจะชอบใส่เสื้อผ้าน้อยชิ้น ตอนนี้ก็ใส่แค่กางเกงบอลตัวเดียว ย้ำว่าแค่กางเกงบอล กางเกงในอะไรไม่ใส่หรอก -*-
“ปากหวาน”
“ไม่ชอบเหรอ ปลื้มเป็นเด็กดีอย่างนี้ไม่ชอบเหรอครับ”
“ชอบ ยิ่งเด็กที่ขึ้นขย่มพี่เมื่อคืนนี้พี่ยิ่งชอบ”
“อ่า -///- ใครกันนะ แรดจริงๆ”
“หึหึ แรดน้อยของพี่”
ด้วยความหมั่นไส้ผมเลยกัดปลายคางของพี่โปรดไปเบาๆ
“ปลื้ม”
“ครับ?”
“มั่นใจและเชื่อใจพี่นะ ถ้าพี่เรียนจบ พี่จะทำให้ชัดเจนมากกว่านี้ ตอนนี้พี่ยังไม่มีอะไรเป็นหลักประกันกับพ่อของปลื้มว่าจะดูแลปลื้มได้ เขาก็ห่วงตามประสาคนเป็นพ่อ อย่าสงสัยในการกระทำของเขาเลย ถ้าพี่พร้อมมากกว่านี้เขาคงวางใจ ปลื้มล่ะ จะรอได้รึเปล่า”
“อืม...ปลื้มรอได้ แค่พี่โปรดไม่เบื่อปลื้มก็พอแล้ว”
พี่โปรดยิ้ม ขยี้หัวผมแล้วหัวเราะเบาๆ ทำหน้าเหมือนอยากเข้ามากัด แต่เพราะผมชิงกัดเขาซะก่อน เขาเลยทำแค่แยกเขี้ยวส่งมาให้
“พี่โปรดจ๋าาา” ไม่บ่อยที่ผมจะเรียกเขาอย่างนี้ นอกจากเวลาที่อยากจะอ้อนจริงๆ และร้อยทั้งร้อยพี่โปรดจะยอมแบบถวายหัวเลย แถมจะหน้าแดงนิดๆ ด้วยนะ หายากมากมุมนี้
“หืม? -///-”
“ปลื้มสมัครค่ายอาสาไปแล้วอ่า ค่ายหนึ่งเดือนที่เคยขอพี่โปรดเมื่อครั้งนั้นไง พี่โปรดให้ไปนะ นะนะนะนะ”
“-*- อะไรคือการขออนุญาตหลังจากที่สมัครไปแล้ววะ”
เชร้ดดดดดด อาการประหม่าหน้าแดงเมื่อกี้อันตรธานหายไปไหนมหด ผมแทบอยากกลิ้งตัวลงจากตัวพี่โปรดบัดเดี๋ยวนั้น แต่พี่ท่านก็ล็อคไว้อย่างแน่นหนา
“อ่ะ...”
“ปลื้ม! ตอบ! ไม่มีคำตอบดีๆ พี่จะตีจริงๆ นะ”
“อยากไป คุณเฟรนก็ไป คุณกิมก็ไป ปลื้มก็อยากไปบ้าง”
พี่โปรดขมวดคิ้วอยู่พักใหญ่ ก่อนจะถอนหายใจออกมา
“ตามใจเถอะ ยังไงปิดเทอมนี้ พี่ก็ไม่ว่างอยู่ดี ปลื้มไปค่ายกับเพื่อนจะได้ไม่เหงา”
“พี่โปรดจ๋าน่ารักที่สุดดดดดด งั้นปลื้มเตรียมเก็บของเลยนะ”
“ตื่นเต้นไปมั้ยลูก =_=; ค่ายตั้งเดือนมีนา”
“ต้องพร้อมครับต้องพร้อม ฮี่ๆๆ แล้วจะถ่ายรูปมาเยอะๆ ให้พี่โปรดอิจฉา”
“-_-; ครับๆ เดี๋ยวพี่ซื้อกล้องให้เลยครับ”
“^O^ หนูรักเสี่ยจังเลย”
พี่โปรดหัวเราะเบาๆ โอเคเลยอย่างนี้ ถ้าอภินันทนาการจากพี่โปรดล่ะก็ ผมเลือกรุ่นที่อยากได้ได้เลยใช่มั้ย หลังจากที่ตัดใจจากมันมาเพราะราคาได้สักพักแล้ว ผมไม่ได้งกนะ ถึงพ่อจะให้บัตรเครดิตไว้ แต่เพราะมันไม่ใช่เงินผม ผมถึงใช้จ่ายตามใจตัวเองไม่ค่อยได้ ไม่มีใครว่าอะไรหรอก แต่ผมนึกไปถึงช่วงเวลาที่ต้องหาเงินเองแล้ว พอเห็นราคาของเป็นเลขหลายหลักก็เหงื่อตกเหมือนกัน เงินน่ะ กว่าจะได้มามันลำบากนะครับ T_T
“แล้ววันนี้พี่โปรดไปร้านมั้ยอ่า”
ร้านที่ว่านี่คือผับที่พี่โปรดร่วมหุ้นกับพี่เทพ อย่างที่ผมได้บอกไว้แล้วว่าพี่โปรดมีธุรกิจเป็นของตัวเอง แต่ผับที่เปิดกับพี่เทพ พี่โปรดเขาแค่เป็นหุ้นส่วน ให้ลูกน้องเขาเข้าไปช่วยพี่เทพบ้าง ส่วนใหญ่คือพี่เทพจัดการหมด เพราะลำพังเรื่องเรียนเขาก็ไม่มีเวลาแล้วครับ
ส่วนธุรกิจหลักก็ยังคงทำเงินให้พี่โปรดได้ดีเหมือนเดิม เขาเป็นเจ้าพ่อเงินกู้และตอนนี้ก็เหมือนจะไม่ใช่แค่ธุรกิจเล็กๆ แล้วด้วย ลูกน้องก็เพิ่มขึ้น เห็นเกริ่นไว้ว่าเรียนจบคงทำให้เป็นเรื่องเป็นราวไปเลย บางทีผมก็คิดนะว่า พี่โปรดเหมือนมาเรียนผิดทาง เพราะเวลาที่เขานั่งโซฟาก๊งเหล้ากับเพื่อนแล้วมาดของคุณหมอผู้แสนใจดีหายไปในพริบตา เหลือแต่ผู้ชายหล่อร้าย ทำผู้หญิงเกือบคลั่งตายแค่เพราะรอยยิ้ม
แต่ถ้าพูดกันตามจริง เวลาเห็นเขาในฟอร์มเสื้อกาวน์สีขาวสะอาดตาก็จะให้ความรู้สึกอีกแบบ ว่าที่คุณหมอรูปหล่อที่มักจะซักถามอาการคนป่วยพร้อมกับรอยยิ้มพิฆาตใจเห็นทีไร ผมก็อยากจะป่วยทุกที -///-
“ไป แค่ไปตรวจบัญชี”
“ปลื้มอยากไปด้วย”
“พ่อให้กลับบ้านตอนเย็นนะครับ”
“ก็ปลื้มอยากอยู่กับพี่ -*-”
ปล่อยพี่โปรดไปคนเดียวไม่ได้หรอก พนักงานเสิร์ฟยิ่งสวยๆ กันทุกคน เหมือนคัดหุ่นคัดหน้าเข้าทำงาน พี่นิ้งก็วีนบ่อยๆ เหมือนกัน ยิ่งคนท้องคนไส้นะ อารมณ์แปรปรวนสุดๆ พี่เทพแทบจะโดนซ้อมเช้าซ้อมเย็น
“ไม่ไว้ใจพี่เหรอ”
“ไว้ใจ แต่ไม่ไว้ใจคนอื่น อย่างพี่อ่ะ โดนยั่วก็ไปแล้ว”
“-_- เด็กบ้านี่ อยากโดนตีแรงๆ ใช่มั้ยวะ”
“ก็มันจริงนิ -*-”
เพียะ!
พี่โปรดตีจริงๆ มือใหญ่นั่นฟาดลงบนก้นผม แรงด้วยนะ T_T
“ปล่อย!!! ไม่ต้องมากอดปลื้มเลย”
“อยากโดนอีกทีมั้ย”
“T_T”
พี่โปรดไม่โอ๋เลย แถมยังหน้านิ่ง ทำตาดุใส่อีก
“ขอโทษพี่เดี๋ยวนี้”
“....”
“ปลื้ม!”
เพราะเสียงตวาดของพี่โปรดทำให้น้ำตาผมร่วงลงมาด้วยไม่รู้ตัว
“ปลื้มขอโทษ”
พี่โปรดเช็ดน้ำตาให้ผมอย่างเบามือ ก่อนริมฝีปากสวยๆ ของเขาจะแนบลงที่ริมฝีปากของผม นิ่งนานอยู่อย่างนั้นสักพัก เขาก็ผละออกแล้วมองผมอย่างจริงจัง
“อย่าดูถูกพี่ พี่มีแค่ปลื้ม ต้องการแค่ปลื้มเท่านั้น จำไว้นะครับ”
ผมซุกหน้าลงกับแผ่นอกของเขาก่อนจะพยักหน้า
“ปลื้มขอโทษ พี่โปรดอย่าโกรธปลื้มนะ”
“....”
“โปรดจ๋าาาา หายโกรธนะ ผิดไปแล้ว”
พี่โปรดไม่ตอบ แต่กระชับกอดผมให้แน่นขึ้น
ยิ่งคนรักของผม เขาเป็นที่หมายปองมากเท่าไหร่ ผมก็ยิ่งกลัวว่าสักวันจะมีใครที่ดีกว่าผมปรากฎตัวออกมา กลัวว่าสักวันจะมีคนที่ใช่กว่าผมมาอยู่แทนที่
แม่บอกว่า ไม่ว่าใครก็ต้องกลัวกันทั้งนั้น แต่อยู่ที่ว่าเราจะจัดการความกลัวของเราได้ดีแค่ไหน จัดการเพื่อไม่ให้มันมาทำลายความสัมพันธ์ดีๆ ที่เรามี เริ่มรักกันมันอาจจะเป็นเรื่องง่ายๆ แต่รักแล้วต้องทำยังไงต่างหาก ทั้งเราและเขาถึงจะมีความสุข
ผมจะทำให้ดีกว่านี้ครับพี่...จะเชื่อในตัวพี่ และเชื่อในความรักของเรา
...............................End Special Ch3..........................................
:กอด1: ขอบคุณที่ยังติดตาม
:a5: วันมาฆบูชาใครไปเวียนเทียนกันมาบ้างคะ
ตอนพิเศษตอนหน้า : วันเกิดน้องปลื้ม + วันวาเลนไทน์ เตรียม :beat: พี่โปรด
-
ปลื้มหนูนี่ขี้กังวลเหมือนกันนะลูก
แค่นี้เสี่ยแกก็ไปไหนไม่รอดแล้ว
รอตอนหน้าค่ะ สุขสันต์วันวาเลนไทน์คนเขียนด้วยน๊า>.< :L2:
-
:-[ :-[ :-[
-
ขอบคุณจ้า
อั้ยย่ะ !!! ~มั่นใจในตัวเองหน่อยจ้าหนูปลื้ม
เสี่ยโปรดเค้าทั้งรัก ทั้งหลง หัวปักหัวปำขนาดนี้
พื้นฐานของคนรักที่จะไปรอดก็คือ "เชื่อใจ"
-
ปลื้มอารมณ์แบบ »»»เชื่อใจเธอแต่ไม่ไว้ใจเค้า
-
หวานกันจริ๊งงง!!(เสียงสูงด้วยความอิจฉาเสี่ย) ชอบปลื้มโหมดอ้อนที่สุดแล้ว โมเม้นอีหนูปลื้มกะเสี่ยโปรดนี่ มุ้งมิ้งๆ อ่านลงมาเจอท้ายตอน
ฮะ!! อะไรนะ!! ตอนหน้าเตรียมตบเสี่ย! ทำไม? อะไร? ยังไง? คงไม่มาม่าตอนพิเศษอีกนะ ถ้ามีนะ...ฮึ่มมม!! จะตามไปบึ้มบ้านคนเขียน
ปอลอลิง เก๊าล้อเล่น ไม่อยากให้มีมาม่านะ พลีสส :serius2: :serius2:
-
อ้อนได้น่ารักมาก :-[
อ้อนจนเสี่ยเขิน
-
มีตอนหน้าเตรียมตบเสี่ยด้วย?เสี่ยลืมวันเกิดปลื้มเปล่า? 5555
รอจ้าา
-
มุ้งมิ้งกันจังง งง ง ง
พี่โปรดดดขวัญใจสาวน้อยสาวใหญ่สาวเทียม น่ารักน่าหยิกน่ากอดเกิ๊นนนน
อ่านละบิดตัวเบาๆตามน้องปลื้ม
-
ตั้งแต่ดีกันอีกรอบพี่โปรดก็กลับไปโหดตามเดิมเลยเนอะ
-
ทำงัยได้ แฟนหล่อนิ :laugh:
-
:hao7: :hao7: :hao7:
อยู่ด้วยกันแล้วน่ารักเนอะ เอาอีกๆ
-
ทำไมต้องตบเสี่ยอ่ะ อยากรู้ๆๆๆ อิเสี่ย เอ็งจะทำไรน้องยะ
-
น้องปลื้ม หนูมุ้งมิ้ง+ แรดมากเลยลูกกก
-
ปลื้ม อยู่ในช่วงระยะสองของความรัก คิดไปเองหวาดระแวง ใครมีความรักอาการนี้จะกำเริบ หลังจากครองรักผ่านช่วงสวีทหวานมาสักพัก ฮาาาาาาาาาาา
ปร้าดีใจที่ปลื้มมีนิสัยแบบนี้หว่ะ ชอบที่เดี๋ยวนี้น้องแสดงความรู้สึกชัดเจนตลอดแสดงว่าอดีตมันผ่านไปแล้วจริงๆ
แล้ว คือนิสัยเสียเท่าไหร่อิเสี่ยมันก็ยิ่งโตเพราะมันต้องดูแลเด็กดื้อ โดยเฉพาะเรื่องพ่อ
รอตอนหน้าเสี่ยจะโดนเด็กเหวี่ยงไหม 555555555
-
เสี่ยหลงจะแย่แล้วน้องปลื้ม .
-
หวานๆ ขมๆ ชีวิตกำลังดี
โอ๊ยยยยย ทำไมมมมคุณหมอมาโปรดน่าฟัดขนาดนี้ 55555
อุ้ต๊ะ อยากจะไปตรวจภายใน
น้องปลื้มนี่แรดเลยนะลูกสาว คิดถึงตอนหนูติ๋มๆ จัง -3-
-
ก็บอกแล้วว่าเรื่องนี้มันน่ารัก...
-
o13
-
เสี่ยขี้โกงว่ะ น้องจะร้องรีบปิดปากเชียว กลัวอดอ่าดิ 55
รอๆ เสี่ยจะเซอร์ไพรส์อะไรวันเกิดลูกสาวรึป่าวเนี่ย อิอิ
-
น้องปลื้มกล้าหือกับเฮียโปรดเหรอจ๊ะ ถูกทำโทษซะดีๆ :hao3:
-
:3123: :mew1: :o8:
-
ลุ้นตอนหน้ามาม่าอีกเหรอ เห็นให้แฟนคลับปลื้มรอเตรียมตบมาโปรด
-
โอยยยยย น้องปลื้มขาาาาา
เสี่ยรัก เสี่ยหลง ขนาดนี้ ไม่ต้องกลัวว่าเสี่ยจะไม่รักเลยยยยยยย !!!
ตอนหน้า !!! หวังว่าจะไม่มาม่าค่ะ ฮาาาาา
-
เสี่ยน่ารักและมั่นคง
สปอยเสี่ยต่อไป
ส่วนปลื้มฉันเบื่อเธอ
น่ารำคาญไปนะบางที
เสี่ยเซอร์ไพรวันเกิดปลื้มด้วยการมี
กิ๊กเลย 55555555
-
เสี่ยหวงลูกสาว :laugh:
-
น่ารักอ่ะ
คุยกันงุ้งงิ้งๆ
ทะเลาะมั่งหวานมั่ง
น่ารักจริงๆเลยยยย ><
-
มันจะหวานกันเกินไปแล้วนะคู่เนี่ย!
-
ปลื้มมั่นใจเถอะ
เสี่ยมีแค่หนูคนเดียวแหละลูก :)
-
ให้ตายเหอะ น่าอิจมากที่สุดในโลก
รักกัน มุ้งมิ้งกัน ทะเลาะกัน แล้วก็ดีกัน
สงสารน้องปลื้มในฉาก nc นิดนึง เจ็บหรอคะลูก 55555
-
ตอนพิเศษมาพร้อมกลิ่นมาม่าเบาๆ :ling1:
ดราม่าครอบครัวไม่ว่า แต่ถ้าดราม่าเรื่องกิ๊กไม่เอานะะะะ ไม่เด็ดขาดดดด :serius2:
-
ก็เสี่ยหน้าตาขั้นเทพน้องก็ต้องหวงเป็นธรรมดาอยู่แล้ว
น้องน่ารักมากๆๆๆ
-
หวานกันสุด ๆ เลยอ่ะ
ปลื้มอ้อนเสี่ยน่าดูเลย
-
น้องปลื้มน่ารักจัง...ลูกสาวโดนคุณพ่อตีก้นเลยน้า เข้าใจเลยอะ.. แหม๋มมมม ก็เสี่ยนะดูดีทั้งตอนเป็นคุณหมอ
แต่พอได้เข้าผับก็ดูหล่อร้าย ไม่ว่าจะใส่ไรเสี่ยโปรดก็ออร่า ฮาๆๆๆ แถมเสี่ยยังยุ่งมากมาย
แต่ถ้าน้องรู้ว่าช่วงที่น้องหายไปแล้วเสี่ยเป็นอะไรบ้าง.. น้องคงไม่คิดมากแบบนี้..
รักเสี่ยจัง เสี่ยหวานมากๆๆๆ ไม่ยอมรับฟังเสียงน้องเลยนะค่ะ... :z1:จูบปิดปากอย่างเดียวเลยอะ.. หึหึ
ดีแล้วๆ อย่างที่พี่โปรดบอก ทำบ่อยๆเดี๋ยวก็ชินนะค่ะ :hao6:
ขออย่าให้มีไรเกิดขึ้นตอนที่น้องไปเข้าค่ายเลยนะ (เสี่ยคงบอกว่าลูกสาวห้ามแรดนะค่ะ )
ตั้งเดือนนึง ไม่รู้ว่าจะเกิดเรื่องไรกับเสี่ยหรือน้องอีกรึป่าว..
รอตอนพิเศษตอนหน้า วาเลนไทน์กับวันเกิดลูกสาวของเสี่ย :katai2-1:
-
เข้าใจความรู้สึกปลื้มดีเลย
เพราะอิพี่มันหล่อเกินไปปป หมั่นไส้ :3125:
-
ถึงขนาดนี้ก็ไม่ต้องมานั่งระแวงกันแล้วมั้งปลื้ม
เวลาถึงขนาดนี้ก็น่าจะพิสูจน์ได้แล้วนะ
มารอตอนต่อไปของปลื้มกับเสี่ยแล้ววววว~
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
ตอนหน้าจะไปยังไงรอตบเสี่ยอยู่ :laugh: :laugh:
-
คราวหน้าพี่โปรดก่อเรื่องสินะ กร๊ากกกกกก ตอนนี้เพิ่งบอกให้เชื่อใจเอ๊ง
-
:katai2-1:
-
แฟนหล่อเกินมนุษย์ธรรมดาขนาดนี้เป็นใครก็กังวลเหมือนปลื้มละวะ :mew5:
ชอบโมเม้นเสี่ยกับลูกสาวจริงๆ น่ารัก ลูกสาวขี้อ้อน :กอด1:
รอดูแฟนคลับน้องปลื้มมาตบเสี่ยโปรดตอนหน้าจ้า :bye2:
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
ตอนนี้จบแบบ.............. :seng2ped:
-
โอ้ยยยย อ่านตอนนี้แล้วเขินมาก พี่โปรดคะ พูดทีนี่หน้าแดงไปเลยนะคะ
บางทีปลื้มก็แรดน้อยจริงๆนะ กรี๊ดดดดดดดดดด
-
:beat: :beat: :beat:
อ่ะ ไม่ต้องเตรียม ตบล่วงหน้าให้เลย o3
แฮปปี้วาเลนไทน์น้าาา :กอด1:
-
ยังไง ๆ ตอนหน้าได้ตบอิเสี่ยเหรอ
-
สนุกมากๆๆๆๆๆ ซึ้งสุดๆเลยอ่ะค่ะ
-
คิดถึงช่วงเวลาที่กว่ามีกันอย่างนี้สิ ไม่ง่ายเลยน่ะ
-
น่ารักมุ้งมิ้งมาก
-
กรี๊ดด แอร๊ยยย มุ้งมิ้งงง :m3: พี่โปรดนี่ก็เหลือเกิน ดราม่าลูกเขยพ่อตาเนี่ย เกินครึ่งมาจากพี่โปรดขยันไฟท์ปะ 55555
ตอนหน้าจะมีมาม่ายี่ห้อมาโปรดเหรอคะ เราจะได้เตรียมตัวปะฉะดะเอาไว้ o18
ตอนพิเศษสองก็ทำฟินไม่แพ้กัน แต่ถึงกับเซแทบทรุดด้วยเรื่องของมายด์ :sad2: แล้วเมลของเราก็ยังเจอมาม่าเท็นเท็นอีก ชีวิตเมลจะน่าสงสารไปแล้วนะ :o12:
-
โอย น่ารักกกกกก
ตลกมาโปรดไฟท์กับพ่อตา ฮ่าๆ
-
น่ารักมากกกกกกกกกกกก น้องปลื้ม กับ พี่มาโปรด >////<
นั่งอ่านตั้งแต่เมื่อวาน ยิงยาวมาถึงวันนี้ สนุกมากกกกกกก
หยุดอ่านแทบไม่ได้เลย น่ารักมาก ๆ :-[
ขอบคุณนะคะ สำหรับนิยาย น่ารัก ๆ และ ก็ทำให้เราเสียน้ำตาเป็นระยะ ๆ
ขอบคุณมากกกกกกค่ะ รอตอนพิเศษนะคะ :กอด1:
-
พี่โปรดก็ย้ำความสัมพันธ์ให้ชัดเจนขึ้นเรื่อย ๆ นะ
แต่ให้ทำยังไงได้ ก็มันระแวงใช่มั๊ยน้องปลื้ม >.<
-
เราตามมาเพราะมีคนบอกว่าเริ่องนี้นารักกกกกกกก
มันน่ารักจริงๆด้วย แม้แรกๆ จะอยากตบอิพี่โปรดก้อเถอะนะ
-
เป็นเมียเสี่ยต้องอดทน เพราะเสี่ยเค้าเทพจริงๆ :hao3:
-
:katai2-1: :L2:
-
น้องปลื้มมมม อย่ากลัวเลยเสี่ยรักเสี่ยหลงขนาดนี้ :katai2-1:
-
:katai2-1:
:กอด1:
-
พี่โปรดน่ารักอ้ะ อยากสิงน้องปลื้มรัวๆ :katai1: :katai1:
-
เอ่อ....คือ ไม่ได้ทิ้งนะ ที่หายหน้าไปนานนนนนนนน เนี่ย...ยังไงดี
มันเป็นความโง่ของเราเอง คือเราจะชอบอยู่ในหน้านิยายที่ยังไม่จบ แล้วเราดันไปมองที่ทางแอดมินขึ้นหัวไว้
"ย้ายแล้ว: @มาโปรด@ : ตอนที่ 43 (The end) : 02/02/2014 (Page. 120)"
ก็คิดไปเองว่า "อ่ออออ ยังไม่มาต่อตอนพิเศษเลยนะ" ก็กะว่าขอเวลาเรียบเรียงเม้นตอนจบ เเล้วจะไปเม้น
ไปๆมาๆ ไม่ใช่ เมื่อวานตั้งใจจะเม้นของตอนจบ กลายเป็นว่า เฮ้ยยยยยย นี่มันตอนพิเศษที่ 3 แล้วเรอะ!! กี๊สสสส :serius2:
ก็เลยหายไป ด้วยประการฉะนี้เเล....
เอาล่ะ เอาเป็นว่า เม้นรวบเลยละกัน
ความอบอุ่นตอนจบมันค้างในความรู้สึกเรานะ รู้สึกดีมากๆเลย แล้วยิ่งมาอ่านตอนพิเศาเเล้วยิ่งรู้สึกดี
ดีใจที่ทุกอย่างกลับมาเหมือนเดิม แม้ว่าจริงๆแล้วพวกเค้าต่างรู้อยู่แก่ใจว่ากลับมาหากันตั้งนานเเล้วล่ะ
เเค่ยังไม่ได้พูดออกมาเท่านั้นเอง พอพูดเเล้ว ก็เหมือนกับว่าปลดล๊อคความรู้สึกทุกอย่าง
ดีใจนะที่ทั้งคู่ก้าวผ่านมาถึงวันนี้ได้ สำหรับคู่นี้เราว่าเคลียร์เเล้วล่ะคะ
แต่ที่เรายังคาใจเราอยู่ก็คงเป็นความรู้สึกระหว่างเพื่อนของเปรมเเละปลื้ม
ก็หวังนะว่าทั้งคู่จะกลับมาปรับความรู้สึกกันใหม่เร็วๆนี้ ส่วนเรื่องพ่อเเม่ มันก็คงเป็นธรรมดาเเหละ
จริงๆเราว่าเค้าก็ยอมรับทั้งคู่นานเเล้วล่ะ เพียงเเค่ยังมีอารมณ์หวงและห่วงลูกไปตามประสาคนเป็นพ่อเป็นเเม่นั่นเเหล่ะ
มันก็มีบ้างที่คุณพ่อจะตีมึนให้ปลื้มดูตัว เหมือนหมาหยอกไก่อ่ะนะ ได้ก็ดีไม่ได้ก็......ไม่รู้สินะ 555555+
คงหมั่นไส้พี่โปรดน่าดู อิอิ
ส่วนเรื่องของคุณเฟรนและกิม คงมีตอนพิเศษขยายความใช่มั๊ยคะ ว่าต่อจากนี้พวกเค้าจะมาคืนดีได้อย่างไร
แล้วก็เรื่องเก่าๆที่จบไปแล้วอย่างเรื่องที่พี่โปรดเคยคิดฆ่าตัวตายเเละเกือบตายตอนปลื้มไม่อยู่
จริงๆก็ไม่อยากให้ปลื้มรู้เเล้วนะ เพราะทั้งคู่ก็ผ่านจุดนั้นไปแล้ว เปล่าประโยชน์ที่จะพูดถึง พูดไปก็รู้สึกเเย่เปล่าๆ
แต่ก็มีบางอารมณ์ที่อยากให้ปลื้มรู้นะ(โรคจิต -*-) จริงๆเสียดายปลื้มน่าจะรู้ตั้งเเต่ยังไม่คืนดีกัน
แบบนั้นจะได้อารมณ์กว่ามากกกกกก ตอนนี้พูดไปก็มีเเต่นอยด์ ก็เเล้วเเต่คนเเต่งเเล้วล่ะว่าจะปล่อยผ่านมั๊ย
อีกอย่างที่ติดอยู่ในใจ เราว่าเราแปลก....เรายังคงสนใจข่าวคราวของน้องเดย์นะ
ไม่รู้สิ เรา......แค้นแทนน้องอ่ะ ไอ้พ่อเลี้ยงเลวทรามชั่วช้านั่น ยิ่งรู้สึกว่าอยู่ดีมีสุขจังเลยนะ
ก็รู้สึกไม่ยุติธรรมเลย ทุกอย่างเดย์รับคนเดียวเลยอ่ะ ไม่ว่าจะเวรกรรม หรือทำเอง
เฮ้ออออออออ สงสารเวทนาน้องนะ :เฮ้อ:
แต่ขอพูดอีกเรื่อง บอกตามตรงว่าเราไม่ชอบใจแฟนคลับพวกนั้นเลย
คนพวกนั้นก็เหลือเกินจริงๆนะ เป็นใครมาจากไหน ทำไมต้องให้เจ้าตัวมาขอร้อง รู้สำนึกเองไม่ได้เลย
ก็แค่คนที่มาปลื้ม โปรดไม่ใช่ดารา ไม่จำเป็นต้องหากินกับความคลั่งไคล้ของพวกคุณเลยซักนิด
เราเข้าใจนะว่าโปรดทำเพื่อปลื้มและไม่รู้สึกโกรธที่โปรดทำ แค่เราไม่ชอบคนพวกนั้นที่ทำอะไรไม่มีขอบเขต
ส่วนส้มนะ.....ช่างเเม่ง หายๆไปน่ะดีเเล้ว จิตเสื่อมจริงๆ แค่คิดก็ขี้เกียจเเล้ว สำหรับยัยนี่.. o16
เอาล่ะค่าาาาาาา หมดเเล้วสำหรับวันนี้
ยังไงก็จะขอเป็นกำลังใจเเละติดตามเรื่องนี้ไปจนถึงตอนตีพิพม์เลยนะคะ งืมๆๆๆๆๆ :hao3:
:กอด1: :L2:
-
ตอนหน้าทำไมต้องอยาก :beat: เสี่ยด้วยอ่าาา
คงไม่ดราม่าใช่มั้ย???
น้องปลื้มอ้อนขนาดนี้ยังมีคนอื่นอีกนี่เสี่ยจะโดนมิใช่น้อยนะ ชิชะ!!!
-
เสี่ยขาาาา ก็เสี่ยหล่อมากแสนดีมาก น้องก็ต้องหวงมากเป็นธรรมดา
ดูเค้าสิ ไม่ได้เป็นอะไรกับเสี่ยยังหวงเสี่ยเลย
แต่ตีกับพ่อตาดูสนุกดีนะคะ ชีวิตครึกครื้นเชียว
โปรดจ๋าาาาาาาาาาา :กอด1:
-
3ตอนพิเศษรวด พี่โปรด กะน้องปลื้มหวานมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก ส่วนพ่อปลื้มก็ให้เวลาแกหน่อย แต่ฮาเวลาเสี่ยไฟท์กะพ่อปลื้ม
พอรู้ว่ามายด์ตาย เราร้องไห้เลยอ่ะ มายด์ยังไม่ได้มีความสุขแบบเต็มร้อยเลยนะ ทำไมทำไม!!!!
-
แรดน้อยของพี่ 5555
ชอบคำนี้จัง ปลื้มน่ารัก
-
อะไรกัน ตอนพิเศษมุ้งมิ้งยังไม่ทันเท่าไร บอกให้เตรียมตบเสี่ยแล้วเหรอ
อย่านะ อย่าน้าาาาา คือตบเสี่ยในเรื่องหลักมาพอสมควรแล้ว แถมตอนพิเศษยังมุ้งมิ้งกันขนาดนี้
บอกตรงๆว่ายังติดใจกับโมเมนต์ที่ได้ลูบไล้เสี่ยกับอีหนูอยู่นะ ยังไม่อยากให้กำลัง
-
น้องปลื้มน่ารัก ส่วนเสี่ยตอนแรกไม่ชอบเลยนิสัยไม่ดี แต่ตอนหลังๆนี่ค่อยยังชั่วหน่อย
-
ตอนแรกที่อ่านอยากเอาค้อนทุบหัวเสี่ยมากบอกเลย
แต่หลังหลงรักเสี่ยเต็มๆ -/////- น้องปลื้มก็น่ารักตั้งแต่ตอนแรกยันตอนจบ งื้อออออ :-[
โดยรวมชอบเนื้อเรื่องมาก สนุก! :katai2-1:
-
พี่มาโปรดกะน้องปลื้มน่ารักมากเลยค่ะ ~
:L2: :L2:
-
น้องปลื้มน่ารักจังดูว่าง่ายแต่แอบดื้อนิดๆตามใจมาโปรดตลอดสั่งอะไรได้อย่างงั้น
มาโปรดช่วงแรกๆใจร้ายมากสงสารน้องปลื้มแค่คลิปที่มีในช่วงแรกๆก็แย่พอแล้ว
แต่การกระทำของมาโปรดที่ควงคนอื่นไม่ซ้ำหน้าทั้งๆที่มีน้องรออยู่ที่ห้องช่างทำร้ายจิตใจจริงๆ
แต่หลังจากผ่านเรืองร้ายๆมาก็นะ..ลงเอยกันด้วยดีพี่โปรดทั้งรักทั้งหวงห่วงลูกสาวเลยชอบมากค่ะ
แต่แอบเสียดายความสัมพันธ์ของกลุ่มเพื่อนๆนะโดยเฉพาะคุณติ้กนึกถึงตอนที่ปลื้มต้องแอบไปโขมยลูกๆคุณติ้กจากบ่อปลา
บ่อยๆฮามากตอนนั้น
-
รอตอนพิเศษตอนต่อไป
-
อ่านจบภายใน2วัน
ชอบเรื่องนี้เว่อร์ๆๆๆๆๆๆๆ รักกันแบบหน่วงๆ
พี่โปรดทำเอาหลงรักไปหลายรอบ55
-
ตอนพิเศษ 4
วันที่ 5 กุมภาพันธ์ มันก็เป็นแค่วันธรรมดาหนึ่งวันสำหรับคนอื่นๆ แต่สำหรับผม...มันคือวันสำคัญที่เมื่อยี่สิบปีที่แล้วผมได้มีตัวตนขึ้นมาบนโลกใบนี้ ผมเป็นสเปิร์มตัวที่แข็งแรงที่สุดที่ว่ายชนะตัวอื่นๆ จนได้ปฏิสนธิ ผมคือคนที่เจ๋งที่สุดในบรรดาพวกนั้น แต่ตอนนี้...ผมกลับเป็นแค่คนๆ หนึ่งที่เฝ้ารอให้ใครคนนั้นจำความพิเศษของวันนี้ได้ แต่เมื่อคืนตอนตีสอง เขาส่งข้อความมาบอกแค่ว่า 'ฝันดีนะเด็กน้อย รีบๆ นอนนะครับ'
ผมเปิดอ่านซ้ำหลายๆ ครั้งอย่างไม่แน่ใจ มันต้องมีอะไรผิดพลาด ข้อความทำไมมีแค่นี้ มันต้องมีมากกว่านี้สิ เช่นว่า สุขสันต์วันเกิดนะ มีความสุขมากๆ อะไรทำนองนั้น ผมสงสัยและตั้งความหวังไว้ จนต้องโทรไปถามเขาว่าเขาส่งข้อความอะไรมาบ้าง แต่ผมไม่น่าถามไปเลย มันเหมือนย้ำความผิดหวังของตัวเองเข้าไปอีก
พี่โปรดจำวันเกิดผมไม่ได้อ่ะ T_T
ผมรู้ว่าเขาไม่ละเอียดอ่อน แต่แบบนี้มันเกินไปรึเปล่าครับ เป็นแฟนกันแล้วนะ คบกันแล้ว ไหนบอกว่าผมสำคัญกว่าใครๆ แต่ทำไมเรื่องเล็กๆ น้อยๆ แค่นี้ พี่โปรดถึงจำไม่ได้
เช้านี้ผมเลยตื่นมาอย่างไม่แจ่มใสนัก ออกมาใส่บาตรกับพ่อแม่ เพราะพ่อบอกให้กลับบ้านในวันเกิด ผมก็ไม่ได้โวยวายอะไร ตามใจพ่อ พี่โปรดเขาก็ไม่ได้ว่าอะไร ไม่มีการบอกว่าอยากอยู่ด้วยกันกับผมในวันเกิดด้วยซ้ำ
อ๋อ...แน่ล่ะสิ ก็เขาจำไม่ได้นี่ T_T
“วันเกิดทั้งที ร่าเริงหน่อย วันนี้ชวนเพื่อนๆ มาที่บ้านนะ จะได้เป่าเค้กกัน” พ่อพูดอย่างอารมณ์ดี วันนี้แจ่มใสและร่าเริงยิ่งกว่าพระอาทิตย์ตอนนี้ซะอีก
“ครับพ่อ”
“เป็นอะไรคะน้องปลื้ม นอนไม่พอเหรอลูก” แม่หันมาถามอีกคน ผมเลยยิ้มกลบเกลื่อนไป
“ครับ นอนดึกอ่ะเมื่อคืน แม่ครับ เช้านี้ทำขนมกันนะ ปลื้มอยากกินชูครีม”
“จ้า ได้อยู่แล้ว วันนี้พ่อกับแม่ลางานเพื่อน้องปลื้มเลยนะ”
“น่ารักจังเลย ^^”
วันนี้ทั้งวันผมเลยอยู่กับครอบครัวโดยปราศจากการรบกวนจากผู้ชายที่ชื่อมาโปรด แม้แต่โทรศัพท์ก็ไม่มีโทรเข้ามา ตอนเย็นคุณเฟรน คุณกิม คุณติ๊ก และพี่เมลก็มากันพร้อมหน้า
พี่เมลยังคงใจดีเหมือนเดิม มีของขวัญมาให้ผมด้วย ช่วงนี้พี่เขาเร่งทำโปรเจ็คเลยหน้าตาโทรมไปบ้าง แต่พูดกันตามจริงผมว่าพี่เมลไม่ค่อยได้นอนมากกว่า เพราะท่านพี่เทพเท็นอยู่ในสเตตัสหายสาบสูญไปแล้ว ณ ตอนนี้
แค่นี้...วันเกิดผมก็เป็นวันดีๆ ขึ้นมาได้แล้ว เพราะมีทั้งเพื่อน พี่ และพ่อแม่อยู่ด้วย พี่ยินดีก็คอลอินเข้ามาอวยพรพร้อมกับพี่เขม สองคนนั้นเขาอยู่ด้วยกันแล้วนะ ไม่รู้ว่าพ่อรู้หรือยัง ส่วนแม่น่ะรู้เรื่องทุกอย่างนั่นแหละ แต่เพราะเป็นผู้หญิงที่ไม่ค่อยชอบพูดเท่าไหร่ ตามแบบสตรีสมัยโบราณเลยนะแม่ผมอ่ะ ยกเว้นความคิดที่ค่อนข้างหัวสมัยใหม่ ไม่ชอบอะไรจู้จี้จุกจิก ก็ไม่รู้ว่าหลงผิดมาแต่งกับพ่อที่ขี้บ่นได้ยังไง -O-;
“พี่โปรดอ่ะ?” คุณเฟรนถาม ผมกับเขากำลังช่วยกันปิ้งบาบีคิวอยู่ใกล้ๆ สระว่ายน้ำกันสองคน
“-*- ไม่รู้สิครับ”
“อ้าว นี่งอนพี่เขาอยู่เหรอ”
“ไม่ได้งอนนะ” ผมไม่ได้งอน แต่น้อยใจมาก โทรไปหาก็ติดต่อไม่ได้ เพราะยังไงก็อยากให้เขามาด้วย กะว่าถ้าจำไม่ได้ก็จะโทรไปบอกเอง แต่ดันติดต่อไม่ได้ซะอย่างนั้น ผมน้อยใจเข้าขั้นโกรธแล้วนะตอนนี้ -*-
“โกรธเหรอ”
ผมถอนหายใจออกมา ก่อนจะหยิบบาร์บีคิวไม้ที่สุกแล้วใส่จาน
“เกือบแล้วครับ ไม่ได้อยากทะเลาะกับเขาหรอกนะ แต่เขาจำวันเกิดผมไม่ได้ แถมตอนนี้ยังติดต่อไม่ได้อีก ทำไมเขาเป็นคนอย่างนี้ล่ะครับ -*-”
“เอ่อ... =O=; กูก็ไม่รู้นะ แต่ไอ้กิมบอกว่าพี่โปรดบินไปฮ่องกงเมื่อเช้าอ่ะ”
“ห้ะ!! เขาไปทำไมล่ะครับ แล้วทำไมถึงไม่บอกผมอ่ะ”
“อ้าว =O=;”
พี่โปรดแม่งงงงงงงงงงง ทำไมเป็นคนแบบนี้ครับ!!! ผมโกรธจริงๆ แล้วนะ!!!
“ปะ...ปลื้ม เตาจะพังเอานะ เบาๆ สิ”
“-*- อ่า โทษทีครับ”
โมโห โมโห โมโห!! แต่ที่มากกว่าโมโหคือน้อยใจมาก ทำไมเป็นแบบนี้ล่ะ พี่โปรดเป็นบ้าอะไรไปแล้วครับ
ผมก็แค่อยากให้ท่ามกลางคนที่ร้องเพลงอวยพรวันเกิดให้ผมมีพี่ยืนอยู่ด้วย ก็แค่อยากให้คนที่ยืนถือเค้กให้ผมเป็นพี่ก็เท่านั้น ไม่ใช่ว่ามันไม่ดี และผมก็มีความสุขมากด้วยที่พ่อเป็นคนถือเค้กให้ แต่ผมคงยิ้มได้กว้างกว่านี้ หากวันเกิดปีนี้ของผม เราได้อยู่ด้วยกัน
ไม่เจอหน้ากันหลายวันผมก็เข้าใจว่าพี่เรียนหนัก งานเยอะ แต่ทั้งๆ ที่พยายามเข้าใจ แต่ผมก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดีว่าทำไมพี่ถึงจำไม่ได้...
เกือบห้าทุ่มเพื่อนๆ ก็กลับกันหมด พี่เมลกลับไปก่อนแล้วพร้อมกับชูครีมอีกกล่องใหญ่ที่แม่ทำให้ ผมอยู่ดูทีวีกับพ่อแม่ต่ออีกสักพักก็ขอตัวขึ้นมาบนห้อง
ห่อเหี่ยวจริงๆ นะ ผมไม่อยากงี่เง่าใส่เขาหรอก ถ้าแค่เพราะแฟนตัวเองจำวันเกิดไม่ได้มันถือเป็นเรื่องใหญ่ ก็คงไม่ใช่ซะทีเดียว แต่มันก็อดไม่ได้นี่นา
ผมอาบน้ำ พอให้หัวโล่งบ้าง รู้สึกสบายตัวแล้วก็มานอนคลุมโปงเปิดแอร์ แต่ก็นอนไม่หลับสักที จนเมื่อมือถือสั่นอยู่บนโต๊ะข้างหัวเตียง ก็ทำได้แค่มองมันสั่นอยู่อย่างนั้น แต่ระดับพี่โปรดแล้ว ถ้าโทรมาสายแรกไม่รับ เขาก็จะโทรอยู่อย่างนั้นล่ะครับ
เป็นผู้ชายที่น่าเตะจริงๆ -*-
(ปลื้ม)
“....”
(ฮัลโหล ปลื้มได้ยินรึเปล่า)
“....”
(พี่อยู่หน้าบ้าน ออกมาหาหน่อย รถพี่เข้าไม่ได้ ยามไม่ให้เข้า)
สมน้ำหน้า พ่อคงบอกลุงยามไว้แล้วว่ารถของพี่โปรดเป็นคันต้องห้ามสำหรับบ้านนี้ ถึงเวลาที่พ่อไม่อยู่ แม่จะอนุญาตให้เข้ามาบ้างก็เถอะ
“กลับไปเถอะครับ ผมจะนอนแล้ว”
(ปลื้ม โกรธอะไรพี่เหรอ)
เวลาพี่โปรดเป็นแบบนี้แล้ว ผมมักจะอยากทุ่มของหนักๆ ใส่เขาทุกที มันรู้สึกบอกไม่ถูกจริงๆ นะ เวลาที่โกรธจนแทบบ้าแล้วอีกฝ่ายมันไม่รู้ตัวเลยอ่ะ มันเหมือนผมบ้า ผมงี่เง่าอยู่คนเดียว T_T
(ปลื้มครับ มาหาพี่หน่อยนะ พี่รออยู่)
“ไม่”
(เร็วๆ จะเที่ยงคืนแล้วนะ)
“เที่ยงคืนแล้วยังไงล่ะ บอกว่าไม่ไปก็ไม่ไปสิครับ”
(ไม่มางั้นพี่ปีนรั้วนะ)
บ้ารึเปล่า รั้วสูงขนาดนั้น ตกลงมาได้แข้งขาหักพอดี -*-
“ก็ได้ๆ พี่โปรดรออยู่ที่หน้าประตูนะครับ”
(โอเค รีบๆ มานะ)
ผมรีบหาเสื้อแขนยาวมาสวมทับเสื้อนอน แล้วลงบันไดมา สวนกับพ่อที่กำลังจะขึ้นนอนพอดี
“จะไปไหนปลื้ม”
“ไปหาพี่โปรดครับ”
“ดึกแล้วนะ”
“พี่โปรดอยู่หน้าบ้าน”
“ออกไปแล้วก็รีบๆ กลับมานอนละกัน”
“ครับพ่อ”
ถึงจะแปลกใจที่พ่อไม่ห้าม แต่ก็ดีแล้วล่ะครับ ผมเดินไปยังโรงจอดรถ ขึ้นรถกอล์ฟคันเล็กแล้วขับออกมา ไม่กี่นาทีก็มาถึงป้อมยามตรงประตูรั้วหน้าบ้าน ลุงยามเปิดประตูเล็กให้เพราะผมบอกว่าจะออกไปหาพี่โปรด ลุงก็รู้จักพี่โปรดนะแล้วก็ดูจะชอบพี่โปรดมากด้วย แต่คงต้องทำตามหน้าที่ เพราะพ่อผมเป็นเจ้านายของเขา
“เที่ยงคืนพอดีเลย ^^ สุขสันต์วันเกิดนะ”
ผมมองผู้ชายตรงหน้าอย่างไม่เชื่อสายตา เขาคงเพิ่งกลับไทย เพราะยังอยู่ในชุดเต็มยศที่ตั้งแต่หัวจรดเท้าราคาเสื้อผ้าเครื่องประดับรวมกันแล้วเป็นเลขเจ็ดหลัก แต่ผมก็ไม่ได้แปลกใจกับเรื่องนี้มากเท่าไหร่เพราะปกติเขาก็แต่งตัวอย่างนี้อยู่แล้ว ที่ผมแปลกใจเป็นเพราะคำว่า 'สุขสันต์วันเกิด' จากเขาต่างหาก
วันนี้ทั้งวันที่ผมรอฟังคำนี้...ทั้งวันที่ผมพยายามติดต่อหาเขา เพื่อบอกเขาว่าวันนี้เป็นวันเกิดของผม แต่ก็ติดต่อไม่ได้ จนตอนนี้ที่เขามายืนอยู่ตรงหน้า บอกสุขสันต์วันเกิดพร้อมกับยื่นกล่องของขวัญกล่องใหญ่มาให้
บอกไม่ถูกเลยจริงๆ ว่ารู้สึกยังไง แล้วก็ไม่รู้จะรับไว้ดีไหม...เพราะเวลานี้ ล่วงเวลาเข้าสู่วันใหม่ไปแล้ว...
“วันเกิดผม...ผ่านมาแล้วนะครับพี่” ผมบอกกลับไปเบาๆ ก่อนจะหันหลัง กำลังจะเดินกลับเข้าบ้าน แต่แขนก็ถูกรั้งไว้
“ไม่จริง...วันที่ 6 กุมภา วันเกิดปลื้มไม่ใช่เหรอ...จะผ่านมาแล้วได้ยังไง”
ผมสะบัดแขนให้หลุดจากมือของพี่โปรด ก่อนจะมองหน้าเขานิ่งๆ
“ผมเกิดวันที่ห้า ไม่ใช่วันที่หก พี่จำวันเกิดใครมาเหรอครับ ถึงได้มาเหมารวมว่าเป็นวันเกิดผม!! ไม่ต้องมาจับผมนะ พี่มันบ้า!! กลับไปเลยนะ กลับไปเลย!”
พี่โปรดทำหน้าตกใจจริงๆ เขารวบตัวผมเข้าไปอยู่ในอ้อมกอดของเขา ถึงผมจะดิ้นสุดแรงยังไงก็ไม่หลุด ไม่รู้ทำไมเวลาอย่างนี้ผมถึงไม่เคยสู้แรงเขาได้เลย
“ปลื้ม ไม่เอานะ นิ่งก่อน” พี่โปรดกดหัวของผมไว้ ใบหน้าของผมถึงได้ซุกอยู่กับอกเขาเต็มๆ
“พี่ขอโทษ”
“ผมเกิดวันที่ห้า ได้ยินไหม วันที่ห้า ทำไมพี่ทำแบบนี้ ผมเกิดวันที่ห้านะ ทำไมถึงไม่รู้เลย”
“พี่โง่เอง ขอโทษ...จะโกรธพี่ก็ได้ แต่อย่าร้องไห้เลย หยุดร้องนะ พี่ขอโทษนะปลื้ม”
ผมทั้งน้อยใจ ทั้งโกรธ แต่พอได้ยินคำขอโทษจากเขา ความรู้สึกที่ติดลบมาตลอดทั้งวันมันก็หายไปจนเกือบหมด
“ไม่ร้องนะคนดีของพี่ ไว้ตอนเช้าพี่มารับไปเที่ยวนะ” พี่โปรดเช็ดน้ำตาให้ผมอย่างเบามือ เขาก้มลงมาจูบ เนิ่นนานที่ริมฝีปากของเราสองคนสัมผัสกัน ความคิดถึงที่อยู่ๆ ก็เอ่อล้นขึ้นมาทำให้ผมลืมไปว่าต้องโกรธเขา
“แล้วพี่ไปฮ่องกงทำไม”
“ไปซื้อของขวััญให้ปลื้มไง”
“ไม่บอกปลื้มล่ะ”
“ถ้าบอกแล้วจะเซอร์ไพรส์เหรอ”
“ถึงพี่บอก แต่เอามาให้ผิดวัน ปลื้มก็เซอร์ไพรส์มากแล้วครับ -_-”
“อ่า..ขอโทษนะ” พี่โปรดหน้าเจื่อนลงไป ผมเลยต้องถามไปอีกเรื่อง รู้สึกผิดก็ดีแล้วล่ะครับ
“แล้วพี่ซื้ออะไรมา”
“นาฬิกากับกระเป๋า” พี่โปรดยื่นกล่องของขวัญที่เขาเอาวางไว้บนกระโปรงรถมาให้ผม
“อะไรดลใจเนี่ย แพงขนาดนี้พี่ซื้อมาทำไม”
“ก็มีคนบอกว่าปลื้มอยากได้”
“ใครบอกพี่ -*- มั่วมาก”
“-O-; อ้าว”
พี่โปรดหน้าเหวอไปทันที ผมตีแขนเขาเบาๆ ก่อนจะรับกล่องของขวัญจากเขามา
“ทีหลังไม่ต้องซื้ออะไรแพงๆ อย่างนี้ก็ได้ แค่พี่โปรดให้ ของอะไรปลื้มก็ชอบทั้งนั้น ไม่ให้ก็ได้...แค่วันเกิด พี่อยู่กับปลื้มก็พอ”
พี่โปรดทำหน้าเหมือนจะร้องไห้เลย เขาโผเข้ามากอดผมไว้ ลูบหน้าลูบหัวจนผมคิดว่าเขาคงเพี้ยนไปแล้ว
“โอยย ลูกสาวพ่อ น่ารักจริงๆ คืนนี้กลับไปนอนกับพ่อนะลูก”
“-*- ไม่”
“ดื้ออีกละ”
“พี่โปรดไปขอพ่อสิ”
“-*- จริงสินะ แล้วนี่ลุงแกนอนรึยัง พี่มีเรื่องจะเคลียร์หน่อย”
พอได้ยินพี่โปรดพูดอย่างนี้ ผมก็หวั่นขึ้นมาทันที
“นอนแล้วๆ พี่โปรดจะทำอะไรพ่อปลื้มอ่ะ อย่านะๆ”
“เรื่องของลูกผู้ชาย ลูกสาวไม่เกี่ยว”
“เกี่ยวสิ -*-”
“เดี๋ยวๆ ดื้อมากๆ จะโดนดี”
“กล้าเหรอๆ ปลื้มยังไม่หายโกรธนะ แล้วสรุปวันที่หกวันเกิดใคร -*-”
“ไม่รู้ =_=; ก็ถ้ามันไม่ใช่วันเกิดปลื้ม พี่ก็ไม่รู้แล้วล่ะว่าเป็นวันเกิดใคร”
“พี่ไปเอาวันเกิดมั่วๆ นี่มาจากใครเนี่ย”
“ใครสักคน -*-”
“แต่ถ้าพี่รู้อยู่แล้ว พี่ก็คงไม่เสร่อมาผิดวันจริงไหมล่ะ เพราะพี่ไม่รู้ไง พี่แย่มากนะ เป็นแฟนกันทำให้มันดีกว่านี้หน่อยสิครับ -_-”
“ครับๆ ขอโทษครับ ผิดไปแล้วครับลูก”
“จำไว้เป็นบทเรียนนะครับเสี่ย ปีหน้าถ้ามึนอย่างนี้อีก เสี่ยเตรียมหาเมียใหม่ได้เลย”
“ขู่จริงๆ -_- ขู่ตลอด เพราะของมันไม่หักคาสินะ ถึงได้พูดแบบนี้ได้”
เสื่อมจริงๆ ผู้ชายคนนี้ ผมเลยตีเขาไปแรงๆ ให้สำนึก แต่เห็นหน้ารู้สึกผิดของเขาก็โอเคแล้วล่ะ ไม่โกรธแล้วก็ได้
“พรุ่งนี้มารับด้วยนะ ปลื้มไปนอนละ”
“อืม มากู๊ดไนท์คิสกันหน่อยสิ”
มีโอกาสล่ะเล็มตลอด แต่ผมก็ตามใจเขาแหละครับ เวลาจูบกันแล้ว การได้สบตากับพี่โปรดมันรู้สึกดีมากจริงๆ นะ
พี่โปรดยอมกลับไปหลังจากที่ฝากรอยดูดไว้บนต้นคอของผมได้ เขาบอกว่าตอนเช้าอย่าลืมเอาให้พ่อดูนะ เป็นของฝากจากเขาแทนของที่ไม่ได้ซื้อมาให้ เขาซื้อของมาให้แม่ผมด้วย แต่ของพ่อไม่มีเลยทำรอยไว้ที่ผมแทน
ผมว่าพี่โปรดกวนตีนมากเลยนะครับ ไม่แปลกหรอกที่พ่อจะหมั่นไส้เขา
หอบของเข้ามาในบ้านแล้ว ก็พบว่าพ่อนั่งรออยู่ที่โซฟาใกล้บันไดบนชั้นสอง
“ทำไมไปนาน”
“ก็คุยอะไรกันนิดหน่อยครับ”
“รับมาด้วยเหรอ ของขวัญวันเกิดผิดวันน่ะ”
ผมมองพ่ออย่างแปลกใจ เพราะผมแกะกระดาษห่อของขวัญออกไปแล้ว เหลือแค่กล่องสลักแบรนด์ของกระเป๋าติดอยู่แค่นั้น มองยังไงก็ไม่เหมือนกล่องของขวัญเลยนี่นา
“พ่อรู้ได้ยังไงว่าพี่โปรดให้ผิดวัน” อีกอย่าง ผมออกไปตอนห้าทุ่มกว่าๆ ถ้าเอาตามจริง พี่โปรดไม่ต้องรอให้ถึงเที่ยงคืนก็ได้ถ้าเขารู้ว่าผมเกิดวันไหน แต่ที่แปลกคือพ่อนั่นแหละ ทำไมรู้ว่าพี่โปรดจะให้ผิดวัน =_=;
“ก็...”
นี่คงไม่ใช่ว่า...
“พ่อบอกพี่โปรดเหรอว่าผมเกิดวันที่ 6”
เมื่อเห็นพ่ออึกอักตอบอะไรไม่ได้แล้วผมก็ยิ่งส่งสายตาไปกดดัน อะไรกันเนี่ย ทำไมพ่อทำอะไรเป็นเด็กๆ แบบนี้ล่ะครับ คิดจะไฟท์กับพี่โปรดไปถึงไหนกันนะ -*-
แต่พอโดนกดดันหนักๆ เข้า พ่อผมก็แค่ยักไหล่กวนๆ แล้วบอกว่า “ช่วยไม่ได้ พ่อแค่บอกว่าอีกสองวันจะถึงวันเกิดปลื้ม เห็นว่าปลื้มอยากได้กระเป๋า มาโปรดมันก็ไปฮ่องกงเองนี่หว่า พ่อไม่ได้บังคับมันขึ้นเครื่องบินไปซะหน่อย”
“แต่พ่อก็โกหกเขานะ ทำไมทำแบบนี้ครับเนี่ย -*-”
“โทษพ่อไม่ได้นะ แล้วพ่อก็ไม่ได้บอกว่าปลื้มเกิดวันที่หกด้วย แค่บอกว่าอีกสองวันจะถึงวันเกิดปลื้ม”
“แล้วพ่อคุยกับพี่โปรดวันไหน”
“วันที่สี่”
“โอ้ยยยย พ่อครับ -*-”
พี่โปรดคนโง่ รู้ว่าพ่อหมั่นไส้ตัวเองก็ยังจะไปเชื่อคำพูดเขา ผู้ชายสองคนนี้เขาแปลกนะ ไม่ชอบขี้หน้ากัน แต่จะปรึกษากันตลอด ยิ่งถ้ามีคนมายุ่งกับผม พวกเขาจะสามัคคีกันขึ้นมาทันทีเลย -*-
“แล้วมันซื้อกระเป๋าของแม่เรามาด้วยรึเปล่าน่ะ”
“ซื้อมาสิ มีรองเท้าด้วย พ่อฝากเขาซื้อใช่ไหม”
อยากเอาใจเมียแต่ไม่มีเวลาก็อย่างนี้ล่ะครับ เห็นใช้พี่โปรดซื้อของบ่อยๆ แต่ก็แกล้งพี่โปรดของผมอยู่เรื่อย -*-
“ฝากแค่กระเป๋า แต่รองเท้ามันคงซื้อมาเอง ยังไงเอาไปให้แม่ด้วยนะ บอกว่าพ่อซื้อให้”
“-*- คร้าบๆ”
ไปนอนกันเถอะครับ พรุ่งนี้จะได้หน้าตาสดใสเวลาไปเที่ยวกับพี่โปรด ตอนนี้ผมสงสารเขานะ แต่อีกใจก็แบบ เออ ถ้าพี่รู้วันเกิดผมอ่ะ ไม่โดนพ่อหลอกง่ายๆ อย่างนี้หรอก แถมยังถามผิดคนด้วย เพื่อนผมก็มี ไม่ถาม ดันมาถามคนที่หมั่นไส้ตัวเอง
เฮ้อ...พี่โปรดคนโง่ เพราะอย่างนั้นผมถึงโกรธเขาไม่ลง
'เสี่ยยยย ฝันดีนะ พรุ่งนี้มารับด้วย จุ๊บๆ ><'
ผมส่งข้อความไปก่อนจะมานอนคลุมโปงด้วยความเขินที่ก็ไม่รู้ว่าจะเขินไปทำไม เพราะยังไงก็อยู่คนเดียวอยู่แล้ว แต่มันก็แบบ...
ตึ้ง!!
อ่า...ส่งกลับมาแล้ว -///-
'ฝันดีครับเด็กน้อย พรุ่งนี้เจอกันนะ ...รักปลื้มนะครับ'
ผมโขกหัวกับหมอนตัวเองหลายๆ ที เพราะไม่ไหวแล้วกับข้อความที่ได้รับ พี่โปรดน่ารักอ่าาา ทำไมผมถึงไม่กลับไปกับเขานะเมื่อกี้ อยากกอดพี่โปรดจังเลย >///<
.
.
.
มีต่อด้านล่าง
-
พี่โปรดมารับจริงๆ แถมยังเช้ามากด้วย เขาตั้งใจมาสนทนากับพ่อผมโดยเฉพาะเลยครับ ผมเลยเลี่ยงไปช่วยแม่ทำอาหารเช้า
“ปล่อยให้พี่โปรดอยู่กับพ่อเราจะดีเหรอ แม่ว่าน้องปลื้มไปอยู่ด้วยจะดีกว่านะ” แม่กำลังยืนดูแม่นมของผมเคี่ยวโจ๊กอยู่หน้าเตาหันมาบอกด้วยรอยยิ้มสดใส
“ไม่เอาอ่ะ สองคนนั้นคุยกันทีไรเหมือนขว้างมีดเฉือนเนื้อกันทุกที”
“พ่อเราก็ทำตัวเป็นเด็กๆ”
เห็นด้วยเลย แม่บอกว่าเมื่อก่อนพ่อชอบพี่โปรดมาก เรียกได้ว่าเป็นลูกรัก เพราะคุยกันถูกคอ อยากได้มาเป็นลูกเขยเลยหมายมั่นปั้นมือจะให้แต่งกับพี่ยินดี แต่ตอนนี้ก็เป็นอย่างที่เห็น ผิดประเด็นแล้วยังผิดตัว พ่อเลยขัดขวางเต็มรูปแบบ
ผมอยู่ช่วยแม่ทำกับข้าวจนเสร็จ ปล่อยให้พี่แม่บ้านตั้งโต๊ะกันแล้ว ก็เดินมาเรียกพ่อกับพี่โปรดไปทานข้าว ก็เห็นนั่งดูข่าวรอบเช้าด้วยกันดีนะครับ หรือผมจะคิดมากไปเอง
“คอไปโดนอะไรมาน่ะปลื้ม -_-” พ่อผมตาดีตลอดเลย
“ยุงกัดครับ”
“ไหนๆ ให้พี่ดู” พี่โปรดแอคติ้งอย่างที่อยากหาโล่รางวัลมาขว้างหัวมาก
“ไม่ต้องดูหรอก” ผมปัดมือพี่โปรดออก แต่ก็ไม่ทันแล้ว เพราะพี่ท่านหันไปส่งยิ้มให้พ่อเป็นที่เรียบร้อย
“ลุงๆ ดูสิ นี่มันรอยดูดชัดๆ”
“ห้ะ?”
“รอยดูดอ่ะ ชัดเลย”
“ปลื้ม!! ทำไมทำตัวแบบนี้”
โอ้ยยย อะไรกันเนี่ย -*- มันอะไรกันนนนนนน ทำไมพ่อต้องดุผมด้วย
“อย่าโทษน้องเลยครับ ผมผิดเองอ่ะ”
“นี่อย่าบอกนะว่าแก...”
“เยสสสสสสสส”
“พี่โปรด! -*-”
ผมตีแขนพี่โปรดไปแรงๆ และก่อนที่พ่อจะทันได้ความดันขึ้นไปมากกว่านี้ แม่ก็มาเรียกไว้พอดี
“ทำไมพี่ถึงชอบทำแบบนี้ห้ะ! ทำไมไม่ทำตัวดีๆ ถ้าพ่อไม่ยกปลื้มให้จะทำยังไง”
“ปลื้มยอมหนีไปกับพี่แน่ๆ พี่มั่นใจ -_-Y”
“ไม่ต้องมาชูสองนิ้ว ปลื้มไม่หนีไปกับพี่หรอก คนบ้าๆ อย่างพี่ปล่อยให้อยู่คนเดียวไปเลย”
“โอยยย ผิดไปแล้วจ้า”
ผมล่ะเบื่อตัวเองจริงๆ ที่ทำยังไงก็โกรธเขาได้ไม่นาน ยิ่งวันนี้แต่งหล่อมาด้วย ออร่ายิ่งมาเต็ม แบรนด์เนมหัวจรดเท้าอีกตามเคย วันนี้พี่ท่านล่อแบรนด์ Chrome Heart มาเกือบทั้งตัว ยกเว้นนาฬิกาที่เป็นของ Audemars Piguet ต่างจากผมที่ใส่เสื้อยืดตลาดนัดตัวละร้อยเก้าสิบเก้า กับกางเกงยีนที่ใส่กับช็อปเป็นประจำ ผมไม่ชอบใส่นาฬิกาหรือเครื่องประดับอะไรให้เกะกะ จะมีก็แต่แหวนทองคำขาวที่พี่โปรดให้มาเท่านั้นที่เป็นของมีราคาอยู่บนตัวผมตอนนี้ อ๋อ ถ้าไม่นับรวมกระเป๋าเป้ของ MCM ที่เพิ่งได้จากพี่โปรดมาเมื่อคืนนะ
“ทำไมไม่ใส่นาฬิกาที่พี่ซื้อให้ ปลื้มไม่ชอบเหรอ”
“ชอบนะ มันสวยดี แต่แค่ไม่ชอบใส่ มันเกะกะ”
“-_- ซะงั้น”
“แต่เดี๋ยวปลื้มไปเอามาใส่ก็ได้ ไปกินข้าวกันเถอะครับ”
เอาใจเขาหน่อยครับ ยังไงก็อุตส่าห์ซื้อมาให้ ใส่สักวันสองวันให้เขาได้ชื่นใจ
“แล้ววันนี้จะไปไหนกันคะ” แม่ถามขึ้น พี่โปรดรีบส่งยิ้มเอาใจไปให้แม่ทันที
“ก็คงแล้วแต่น้องปลื้มล่ะครับ โปรดยังไงก็ได้อยู่แล้ว คุณแม่ไปด้วยกันมั้ยครับ นานๆ ไปเที่ยวพักผ่อนบ้างก็ดีนะครับ”
เพราะพี่โปรดเป็นแบบนี้ แม่ถึงได้รักได้หลงเขา ถ้าถามถึงเรื่องที่ผ่านมา ผมว่าแม่ก็คงไม่ได้ลืม แต่ตอนที่เขาเจ็บสาหัสเพราะช่วยผม แม่ก็เริ่มเทใจให้เขาแล้ว แถมเขายังดูแลดี เอาใจเก่ง ในสายตาแม่ พี่โปรดถึงได้เหมือนเทพบุตรเลยทีเดียว
แต่ผมว่าพี่โปรดไม่ได้ทำคะแนนอะไรหรอกนะ เพราะเขาก็ปฏิบัติกับแม่เขาแบบนี้เป็นปกติอยู่แล้ว กับผู้หญิงที่อายุรุ่นเดียวกับแม่เขาน่ะ เขาจะน่ารักแบบนี้ด้วยตลอดล่ะครับ ไม่งั้นคนป่วยอายุเยอะๆ ในโรงพยาบาลคงไม่เรียกหาแต่หมอโปรดหรอก -_-;
“วันนี้แม่นัดคนไข้ไว้ค่ะ คงจะไปด้วยไม่ได้ ไว้คราวหน้าโปรดชวนแม่ด้วยนะคะ อยากไปเที่ยวพักผ่อนบ้าง เอางี้มั้ยคะ ไว้วันหยุดยาวๆ ไปเที่ยวทะเลกัน ชวนคุณพ่อคุณแม่ของโปรดไปด้วย”
“แล้วแต่คุณแม่เลยครับ น้องก็บ่นอยากไปทะเลเหมือนกัน แต่โปรดก็ไม่มีเวลาพาไป”
“ไม่มีเวลาหรือว่าติดหญิง” พ่อพูดแทรกขึ้นมา
“คุณคะ ทำไมต้องชอบทำเสียบรรยากาศอยู่เรื่อย”
พี่โปรดยิ้มนิดๆ เหมือนไม่ได้ติดใจอะไรกับคำพูดของพ่อ แต่ไม่รู้ทำไม ผมรู้สึกเหมือนเขาเป็นตัวโกงเลยอ่ะ -*- รอยยิ้มนี้คืออะไรครับพี่
“คุณแม่อย่าว่าคุณพ่อเลยครับ เมื่อก่อนโปรดอาจจะเป็นคนไม่ดี แต่ตอนนี้โปรดก็มีน้องคนเดียว”
“ถุ้ยยย!”
“คุณคะ!! ทำไมหยาบคายแบบนี้!!! คุณเป็นเจ้าของโรงพยาบาลนะคะ แล้ว !@#!^$%@#^%$#&^$*&%”
พ่อหน้าเหวอไปในทันทีที่โดนแม่ผู้ไม่เคยพูดมากของผมบ่นเป็นชุด ผมหันกลับมาจ้องพี่โปรดตาเขียวเมื่อเห็นเขาแอบหัวเราะเบาๆ พี่โปรดนี่เหมือนตัวโกงเข้าไปทุกที -*-
“โทษฐานที่หลอกพี่ ก็ต้องโดนแบบนี้แหละ -_-;”
“ถ้าพี่ไม่โง่เอง ใครจะหลอกพี่ได้ล่ะครับ”
“ปลื้ม! -*- เดี๋ยวโดนนะ ปากเก่งใหญ่แล้ว”
“ขอโทษครับ -*- แต่มันก็จริงนี่นา”
“ปลื้มก็เข้าข้างพ่อตัวเองตลอด พี่น้อยใจแล้วนะ”
“อ้าว ซะงั้น -O-;”
ผมเลยต้องง้อโดยการแอบจับมือกับพี่โปรดใต้โต๊ะ พี่โปรดหันมามองหน้านิ่ง ผมยิ้มให้ก็ทำแค่ยักคิ้วตอบกลับมา แต่พอผมจะดึงมือตัวเองออก เขาก็จับไว้ไม่ยอมปล่อยแถมยังอมยิ้มอีกต่างหาก
จับมือผม ผมไม่เขินนะ แต่ตอนพี่อมยิ้มเท่านั้นล่ะ ไม่รู้ทำไมถึงได้...เขิน -///-
หลังจากขออนุญาตแม่แล้วว่าคืนนี้จะกลับไปนอนคอนโด ผมก็ออกมาผจญรถติดพร้อมกับพี่โปรด วันนี้เราก็ไม่ได้คิดจะไปเที่ยวไหนกันเป็นพิเศษหรอกครับ แค่ไปร้านหนังสือ แล้วก็ดูหนังด้วยกันเท่านั้น
มาถึงร้านหนังสือก็แยกย้ายกันไปคนละมุม ผมก็มาหาซื้อหนังสือไปอ่านเสริมครับ พวกหนังสือ PHP JAVA อะไรพวกนั้น ก่อนจะตามด้วยการ์ตูนอีกยกชุด ได้หนังสือแล้วก็หอบไว้เต็มอ้อมแขนเดินไปหาพี่โปรด
“ซื้อการ์ตูนไปแล้วไม่ใช่ว่าอ่านแต่การ์ตูนหรอกนะ -_-”
“ไม่แน่นอน อันนี้เก็บไว้อ่านตอนปิดเทอม”
“ให้มันจริง”
“จริงครับ พี่โปรดเลือกได้ยัง ไปจ่ายตังค์กันเถอะ ปลื้มอยากกินไอติมอ่ะ”
“อืมๆ”
ได้หนังสือเรียบร้อย แค่เพราะการ์ดใบเดียวที่พี่โปรดมีก็ไม่ต้องเสียเวลาหาเศษตังค์ในกระเป๋าผมเลย เพราะเขาชิงตัดหน้าจ่ายให้ตลอดในระหว่างที่ผมกำลังนับแบงค์ร้อยแบงค์ยี่สิบให้พนักงานอยู่ มากับพี่โปรดฟรีตลอดทริปก็จริง แต่บางทีผมก็เกรงใจนะ อยากจ่ายบ้าง แต่พี่ก็ไม่ยอมอ่ะ -*-
“พี่ กินร้านไหนอ่ะ” หันไปถามความเห็นของคนที่ถือถุงหนังสือให้มือหนึ่ง ส่วนอีกมือก็อยู่ที่เอวผม
ไม่ต้องกลัวว่าจะมีใครมองหรอกครับ เพราะถึงพี่โปรดไม่โอบเอวผมไว้ ก็มีคนมองอยู่ดี ก็เขาออกจะสูงเท่ซะขนาดนี้อ่ะ ดูดีตั้งแต่หัวจรดเท้า เป็นผมผมก็มอง ยิ่งเด่นกว่าชาวบ้านเขาเพราะส่วนสูงด้วยแล้ว ไม่รอดครับผู้หญิงบริเวณใกล้ๆ บางคนมากับแฟนยังแอบชำเลืองมาเลย -_-;
“Häagen-Dazsก็ได้ ปลื้มชอบกินซูชิไอศกรีมไม่ใช่เหรอ”
“พี่โปรดจำได้ด้วย ><”
“จำได้สิ ก็ไม่เคยเปลี่ยนเมนูเลยนี่หว่า ฮ่าๆๆ”
กำลังจะซึ้ง กำลังจะคิด ว่าพี่แม่งโคตรน่ารักเลย แต่ผมขอหยุดฟินแต่เพียงเท่านี้ล่ะครับ -*-
ผมชอบไอศกรีมนะ ให้กินอยู่ที่นี่ทั้งวันก็ทำได้ ยิ่งมากับพี่โปรดไม่ต้องคิดอะไรให้มากครับ มีปัญญากินเท่าไหร่ก็กินเข้าไป ดีกว่าที่มาคนเดียวแล้วต้องหน้าซีดตอนจ่ายเงิน แต่ที่ยิ่งกว่านั้น...การได้นั่งเบียดกับพี่โปรดต่างหาก ที่ทำให้รู้สึกดีมากกว่า อยู่ใกล้ๆ แล้วชอบมากเลย เพราะผู้ชายคนนี้ตัวหอม ยิ่งตรงอกนะ หอมมากๆ เลย >_<
“กินเยอะเดี๋ยวก็ปวดท้องหรอก”
“พี่โปรดก็ช่วยกินบ้างสิครับ”
พี่โปรดไม่ค่อยชอบของหวานเท่าไหร่ นั่งจิบเอสเพรซโซ่อย่างเดียว แต่ถ้าผมป้อนให้ เขาก็กินนะ
“ปลื้มไปค่ายเมื่อไหร่นะ”
“เดือนหน้า”
“กลับก่อนสงกรานต์ใช่ไหม”
“ใช่แล้ว”
“อืม สงกรานต์จะได้ไปทะเลกัน”
“เย้!!! จะได้ไปแล้วจริงๆ นะ”
“จริงสิ เห็นแม่ปลื้มบอกว่าพี่ยินดีจะกลับตอนสงกรานต์ ไอ้เปรมก็จะกลับมาเยี่ยมบ้านด้วย จะได้ไปกันพร้อมหน้า ดีมั้ย”
“ดีมากกกกกกก ปลื้มอยากไปแล้วอ่ะพี่ อยากให้ถึงสงกรานต์เร็วๆ อยากเจอคุณเปรมด้วย”
“ครับๆ แต่ตอนนี้กินให้หมดก่อนครับ จะได้ไปดูหนังกัน”
“จ้า ^O^ แต่ปลื้มดีใจจริงๆ นะ รักพี่โปรดที่สุดเลย”
ผมกอดแขนพี่โปรดไว้ เขาทำแค่หัวเราะเบาๆ แล้วยกมือขึ้นลูบหัวผม
“รักพี่แค่ตอนได้ดั่งใจใช่ไหม หืมมม”
“ไม่ใช่นะ รักตลอดเลย ><”
“งั้นคืนนี้...อยู่กับพี่นะ”
ผมย่นคอเล็กน้อยเมื่อพี่โปรดเข้ามากระซิบข้างๆ หู
“>///< อือ”
กินไอศกรีมเสร็จ ผมก็เดินออกจากร้านมาพร้อมความรู้สึกที่เหมือนตัวจะลอยได้ มาถึงหน้าโรงหนัง ก็ปล่อยให้พี่โปรดเขาเลือกเองว่าจะดูเรื่องอะไร ผมอะไรก็ได้อ่ะ แค่คนที่นั่งดูข้างๆ เป็นพี่โปรดก็พอ
แต่มาดูหนังรอบนี้ไม่ค่อยคุ้มเท่าไหร่ เพราะได้ดูแค่ไม่กี่นาที ก็ต้องมาดูหน้าพี่โปรดซะแล้ว ผมเกือบแย่เลยเมื่อพี่โปรดไม่ยอมถอนจูบ โดนเขาดูดลิ้นเบาๆ จนเกือบจะครางออกมาอยู่แล้ว อีกทั้งไอศกรีมที่เพิ่งกินไปทำให้จูบนี้หวานขึ้นไปอีก ออกจากโรงหนังริมฝีปากของผมก็เลยบวมนิดๆ
“เด็กน้อยปากแดง ^^”
“เพราะพี่นั่นแหละ”
“โทษพี่ได้ไง...ก็ปลื้มน่าจูบ”
“พี่โปรดบ้า”
“หึหึ”
“พี่โปรด เย็นนี้ทำกับข้าวกินกันนะ”
“โอเค งั้นเดี๋ยวแวะโลตัสใกล้ๆ คอนโดพี่เนอะ”
“อ่า...คอนโดพี่”
“ครับ ก็ปลื้มบอกว่าคืนนี้จะอยู่กับพี่ไม่ใช่เหรอ”
“แล้วถ้าพ่อโทรเข้าห้อง...”
“ไม่เป็นไรหรอก เปลี่ยนบรรยากาศบ้าง” พี่โปรดส่งยิ้มมาให้ ก่อนมือผมจะถูกเขากุมไว้ “...เมื่อก่อนเป็นห้องของเรา เดี๋ยวนี้ก็ยังเป็นอยู่นะ...เจ้าของอีกคนไม่กลับไปนานแล้ว เป็นแบบนี้จะดีเหรอ”
มันก็ไม่ใช่ว่าผมไม่อยากไป...แต่ที่ผ่านมาไม่มีโอกาสเลยนี่นา ...ก็คิดถึงเหมือนกันนะ ห้องที่ผมเคยใช้ชีวิตอยู่กับเขา
“งั้นพี่โปรดบอกพ่อเองนะ”
“ต้องแบบนี้สิ เด็กน้อยของพี่”
“ปลื้มเหมือนเด็กใจแตกเลย -*-”
“เพิ่งรู้เหรอ”
“พี่โปรด!”
“ฮ่าๆๆ ล้อเล่น ปลื้มจะใจแตก จะแรด จะเป็นยังไงก็น่ารักทั้งนั้นแหละ แค่เป็นกับพี่คนเดียวก็พอ”
เหมือนเขาว่าเลย แต่ไม่รู้ทำไมผมถึงไม่โกรธ -*-
“ว่าบ่อยๆ ปลื้มจะไปทำกับคนอื่นบ้าง”
“ลองสิ จะตีให้เลือดอาบเลย -_-”
“โหดร้าย”
“-_-”
เห็นพี่โปรดยังคงทำหน้านิ่ง ผมเลยรีบเข้าไปกอดแขนเขาไว้ แค่อ้อนนิดหน่อยพี่โปรดก็อารมณ์ดีขึ้นมาแล้ว กับผู้ชายคนนี้ไม่ต้องขู่บังคับอะไรหรอกครับ แค่อ้อนนิดอ้อนหน่อย เขาก็ไปไหนไม่รอดแล้ว ^^
............................................................End Special Ch4.................................................
อิอิ กลัวทำไมเรื่องตบเสี่ย :z6: อยากจิกหมอนเพราะพี่โปรดอ่าาาาาาา :o8: น้องปลื้มออกมา!!! :laugh: :laugh:
ยาวนะ อันเดียวไม่พอ :hao6:
แก้คำจากเมื่อวานเป็นเมื่อคืน ***
-
ยาวสมใจจริงๆ ค่ะ ขอบคุณนะค้าาาาาาาาาาา :L1:
-
เรียกร้องตอนพิเศษ5จะผิดไหม 555555555555555
-
อิพี่เสี่ยโปรดทำตัวน่ารรักอีกละะ :katai2-1:
-
อุ๊บะ เขินแก้มแตกอ่ะตอนนี้ >..< :-[
-
คือ ขอร้องเถอะ เอาอีกกกกกกกกกกกกก อิอิ
ว่าแต่พี่โปรด คบมาตั้งนาน ไม่รุ้ได้ไงน่ะว่าน้องเกิดวันไหน เป็นแฟนกันจริงป่ะเนี่ย -*-
-
อิพี่โปรดน่ารักมากก น้องปลื้มก็น่ารักกกกกก แต่ชอบพ่อน้องปลื้มอ่ะ ฮาดี 555555555555
-
ชอบจริงๆเลยตอนที่พี่โปรดเรียกปลื้มว่า ลูกสาว น่ารักดี :o8:
กับอีกคำ แรดน้อย :-[ มันฟังแล้วมุ้งมิ้ง คิดขุ กิ้วก๊าว....ดีจังเลย
แต่แอบรู้สึกว่า พ่อตากับลูกเขย เขารักกันดีนะ สามัคคีปองดองสุดฤิทธ์.....คีคีคี :katai3:
-
โธ่ เสี่ยโปรดน่าสงสาร โดนพ่อตาแกล้งจนได้
:ling1: :ling1: :mew4: :mew4:
เสี่ยโปรดไม่ค่อยหื่นเลย หาเรื่องจูบปลื้มได้ตลอด
:-[ :-[ :-[ :-[
-
อ๊ายย มุ้งมิ้งสุดพลัง คู่พ่อ-ลูกเขยก็น่ารัก 555555
-
แอร๊ยยยยยย....อ่านไปจิกหมอนไปด้วยจริงๆนะ
น้องก็น่ารัก เสี่ยก็ขยันหวานจริงๆ
-
แหมมคู่นี้ก็ไม่ค่อยเลยจ้าาาา
-
:z1:
-
พี่โปรดกับน้องปลื้มน่ารักมากเลยอ่ะ น่ารักมากกกกกกกกก :-[
แต่ขำพี่โปรดจริงอ่ะๆ ตอนแรกนึกว่ามุข คงแอบมีเซอร์ไพรส์น้องปลื้มในวันเกิด นี่ดันจำผิดวันจริงๆ ฮาาาาาา
คุณพ่อขาาาา ก็ยอมๆ พี่โปรดไปเถอะนะคะ ยังไงคุณพ่อก็ได้พี่โปรดเป็นลูกเขยเหมือนเดิม อิอิ
-
ขอตอนพิเศษไปเรื่อยๆซักร้อยตอน
-
น่ารักมากกกกกก เสี่ยโปรด แหมเขินแทนปลื้มจริงๆ จิกหมอน :-[ :-[
-
เสี่ยโปรดน่ารักจัง อ่านรวดเดียวจบเลย ได้นอนไม่กี่ชั่วโมงแล้วตื่นมาอ่านต่อ
สนุกมากเรื่องนี่ ชอบ :katai2-1:
-
เสี่ยมุ้งมิ้งน่ารักมากกกกกกก :mew1: :mew1:
-
:-[
-
:ling1: :ling1: :ling1: โฮก ฟินนนนนนนนนนนนนนนนน
อยากได้มาโปรดดดดดดดดดดดดดดดด
-
:katai5:
-
ขอวันสงกรานตร์ขอล่วงหน้าได้ปะคับ :m5:
-
อ่านจบแล้ว เป็นอีกเรื่องประทับใจใน List เลยค๊า
ว่าแต่ จะไม่มีเครียร์ย้อนหลัง ให้น้องปลื้มเข้าใจความรักของพี่โปรด หน่อยเหรอตะเอ้งงง
-
คุณพ่อแสบมากอ่ะ 555
-
น่ารักเท่าโลกกกกกกกกกกกกกก
โอย ปลื้มพี่โปรดดดดด โดยเฉพาะตอนเรียกลูกสาว
แล้วก็ พี่โปรดคนโง่ 555555555555555
-
เสี่ยกะลูกสาวหวานจนน่าอิจฉา
พ่อตากะลูกเขยนี่ก็หาเรื่องแหย่กันตลอด ตามประสาผู้ชายฟอร์มจัดทั้งคู่สินะ
รอตอนพิเศษตอนหน้า :L2: :L2: :L2:
-
ศึกพ่อตา-ลูกเขยจะไม่จบง่าย ๆ นะเนี่ย 555
-
คลั่งพี่โปรดอ่ะ
-
ยังหวานๆกันเหมือนเดิม ถ้าตอนไหนว่างๆก็เขียน+แปะตอน 5 หน่อยนะ 5555555555 โลภนิดๆ
-
พ่อตา-ลูกเขยคู่นี้นี่ 555
-
ลูกสาวอ้อน งอน โกรธ น่ารักทุกอิริยาบทเลยลูก
-
เสี่ยโปรดกับลูกสาว น่ารักกกก :hao5:
ชอบบรรยากาศระหว่างพี่โปรดกับพ่อตา หวงลูกมาก พ่อปลื้มแอบมีนิสัยกวนอะ
ได้ลูกเขยเหมือนได้เพื่อนนะลุง พี่โปรดไม่ได้กล่าว* 55555555
-
โอ๊ยยย!! เสี่ย ว่าพ่อตาร้าย เสี่ยเองก็ใช่ย่อย เข้าทางแม่ยายตลอดๆ 55
น่ารัก ฟิน จิกหมอน บอกเลยตอนนี้!!
-
เอาอีกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก คร่าาาาา
แอร๊ยยยย หวานมากค่ะ ถูกใจมากค่ะ
-
ตลกตอนพี่โปรดกับคุณพ่ออ่ะ
เหมือนเด็กๆทะเลาะกันเลย 555555
พี่โปรดขยันหวานจังเลย
อิจฉาปลื้มมมมมม ><
-
อ่านตอนนี้แล้วเขิน :-[
-
โอยยยยยยย
อ่านแล้วก๊าววววใจ
:-[
-
เสี่ยนี่เค้าเสี่ยจริงๆนะ555555555555
-
สงสารมาโปรดที่ตอนพ่อปลื้มหลอก
สงสารจริง เฮียแกซื่อจริงๆ
-
คุณพ่อแสบมากกก 55555
เสี่ยน่ารักอ่ะ >/////<
-
คุณเสี่ยขราาา หนูรักคุณเสี่ย เชียร์คุณเสี่ย เข้าข้างคุณเสี่ยมากๆๆๆๆๆ
แต่ ณ จุดนี้ขอแอบเข้าข้างให้คุณพ่อเอาคืนคุณเสี่ยแทนแรดน้อยนะเคอะ 555
แบบคุณพ่อคงรู้อนาคต ลูกปลื้มคงไม่สามารถจะทำไรเสี่ยโปรดได้ ก็เล่นยอมเขาไปหมดทั้งตัวทั้งใจ ไม่แรดทำไม่ได้นะลูกปลื้ม กร๊ากกก (แซววเล่นนะลูก ยังไงก็เมนหนู)
ชอบฟิวอารมณ์นี้บอกไม่ถูก คือเสี่ยโปรดเนี่ยอิมเมจคือเทพเจ้าสร้างมาเลยนะ มีทุกอย่างจริงๆ แต่แบบถึงอย่างนั้นพี่ก็ไม่สมบูรณ์แบบไปซะทุกอย่าง นี่คือจุดที่ชอบ มันเป็นฟิวปุถุชนคนธรรมดาจริงๆนะ ไอ้ประเภทไม่โรแมนติก ไม่ค่อยได้มานั่งจดจำวันเกิดแฟน วันครบรอบ วันบลาบลาบลา
คือลุคนี้มันทำให้พี่โปรดดูเรียลมากอะ ดูไม่ใช่แค่พระเอกนิยาย
ชอบจริงชอบจัง อยากได้ไว้ครอบครอง
แล้วไอ้ช็อตเรียกลูกปลื้มว่าลูกสาวเราชอบอะ ชอบมากกกก :hao7:
ลูกปลื้้มก็แรดเสมอต้นเสมอปลาย น่ารักมากค่ะลูก ซื่อตรงต่อหัวใจตัวเองดี
แล้วยังงี้จะให้เราไม่เสียดายได้ไงที่นิยายเรื่องนี้จบลง เฮ้ออออ ยังไงก็ขออ่านตอนพิเศษต่อไปเรื่อยๆนะ คิดถึงแก๊งนี้่จังเลย
ป.ล. แล้วคราวหน้าจะได้มีโอกาสอ่านช็อตไปเริงระบำที่ทะเลกันไหมอะคะ อยากเห็นเด็กโต๋แบบน้องปลื้มท่ามกลางท้องทะเลและผืนฟ้า 555 แล้วก็อยากเห็นโมเมนต์สองครอบครัวด้วย ที่สำคัญ คืออยากเห็นพี่ยินดี ไม่เคยเจอนางเลยตั้งแต่ต้นเรื่องมา โผล่มานิดโหน่ย แล้วคุณเปรมก็จะกลับมาอีก โอยยย อยากอ่า่น ถึงเรื่องจะผ่านไปแล้วแต่รู้สึกคุณเปรมยังไม่ได้แก้ไขไรเลย ก็เลยอยากเจอตัวสักครั้ง จะมีโอกาสไหมอะคะคนเขียนผู้ใจดี :impress2: :mew1:
-
+ เป็ดให้ค่ะ รอตอนต่อไปนะคะ
-
มาโปรดเชื่อคนง่ายไปหรือเปล่า
ทำน้องเสียใจไปนิดนึงเลย
ชดเชยให้น้องเยอะๆ น่ะ
-
ฮาพ่อปลื้มกะเสี่ยโปรดเอาคืนกันจริงๆ :laugh:
-
555555555
ตลกเสี่ยไฝว้กับพ่อตา
น้องปลื้มน่ารักกกก
-
ว่าแล้วเรื่องนี้จะเป็นฝีมือใคร นอกจากของคุณพ่อ
ชอบจังเลยนะไอ้แหย่ จิก กัด เนี่ย
พี่โปรดนี่ก็กวนพอกันเลย 55+
ถ้าเราจะบอกว่าอยากอ่านฉากบนเตียง คนเขียนจะว่าเราหื่นไหม 55+
-
เสี่ยน่ารักมากขึ้นทุกวัน
ทุ่มเทเพื่อลูกสาวขนาดนี้ ดันมาโดนแกล้งซะได้
แหม่...ตาลุงก็หวงลูกเกิ๊นนนนนนน 5555
-
สมน้ำหน้าเสี่ยโปรด แท้ๆ
โดนพ่อตา สกัดดาวรุ่งตลอด
แถมยังโดน ลูกสาวปลื้ม เมิน อีก
บาปกรรมจริงๆ
แต่ อย่างน้อย น้องปลื้ม ก้อมีน้ำใจ ให้กับเพื่อนทุกๆ คน มากมาย
รอติดตาม ตอนพิเศษๆ
ของพ่อตา กะ ลูกเขย อยู่น้า
ขอบคุณเรื่องราวที่ ซึ้งมากๆ นะคับ
:-[
-
คุณพ่อตาคะ นี่ลูกเขยหรือเพื่อนคะ เถียงกันมันส์เลย
:กอด1:
-
หวานเว่อร์อ่ะ แอร๊ยย เขินนนนน :o8:
พ่อตากับลูกเขยดูเข้ากันดี(?)อยู่นะ เกรียนพอกัน :m20:
แต่ลูกสาวน้องปลื้มดูจะแหววน่ารักขึ้นทุกวันเลยนะ น่ารัด เอ๊ยๆ น่ารักๆ :man1:
-
เสี่ยเอ้ย เกือบเสียเมียเพราะพ่อตาแล้วไหมล่ะ!!!
-
เอ่อ คือ อ่านตอนพิเศษแล้วรู้สึกว่าปลื้มกระเทยมากอ่า
ยิ่งเวลาพูดหนูอย่างนั้นหนูอย่างนี้ยิ่งเหมือน
แบบว่าพอเหมือนกระเทยแล้วมันไม่อินอ่ะ คหสต.
:ling3:
-
อิเสี่ยนี้ง้อง่ายเนอะ
หลงปลื้มมากอ่า
-
เมื่อไหร่จะได้อยู่ด้วยกันโดยคุณพ่อไม่กีดกันซะที
-
แอบฮาเสี่ยอ่ะไฟท์กับพ่อตาตลอดเลย
-
น่ารักนะ มุ้งมิ้งนะ แต่ก็แอบหมั่นไส้เสี่ยอ่ะ 555 o16
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
น่ารักเกินห้ามใจ จิกหมอนๆๆๆ :-[
-
สมกับเป็นเสี่ยบินไปฮ่องกงเพื่อซื้อของขวัญให้ปลื้ม :laugh:
-
กรี๊ดดดดดด กรีดร้อง
ตอนพี่โปรดจำวันเกิดผิดคิดแล้วว่าต้องเป็นฝีมือคุณพ่อแน่
แต่คุณพ่อแอบน่ารักนะ ไม่หวงลูกสาวแต่หวงลูกชายเฉย
-
นี่กัดหมอนขาดไปสามใบละ
พระเจ้าตอนที่เสี่ยบอกลูกสาวของพ่อนี่มัน ฟหกด่าสวฟหกด่าสว
บรรยายไม่ถูกแต่ชอบพี่โปรดแทนตัวเองว่าพ่อกับลูกสาวมากๆ จิบร้าแล้ว
น่ารักอะ ลูกสาวก็สาวขึ้นทุกวัน
-
ชอบๆ เมื่อไหร่พ่อตาจะยอมรับมาโปรดเป็นลูกเขยสักทีเนี่ย 55555
มาต่อตอนพิเศษอีกนะ :กอด1:
-
น่ารักกกก มุ้งมิ้งสุดๆ
-
พ่อตาหลอกลูกเขยซะได้นะ..ส่วนมาโปรดหลงลูกสาวมากไปนะ555
-
น่ารักตลอดอ่ะ คู่นี้
ชอบเวลาที่น้องปลื้มอ้อนพี่โปรด
มดขึ้นกันเลยทีเดียว
ขอเชียร์ตอนพิเศษอีกจ้า อิอิ
-
พ่อตากับลูกเขย หยอกกันน่าเอ็นดู 555
-
ตกลงคู่นี้ใครหลอกล่อใครกันแน่
-
แรดน้อย :hao3: :hao3: :hao3:
-
คิดถึงเฮียโปรด
(ยังอยากให้มีภาค 2 อยู่นะก๊ะ)
:mew1: :mew1:
:ling1: :ling1:
:katai5: :katai5:
-
เป็นนิยายที่อ่านแล้วเห็นภาพ ฟินนนนนนนนนนนนน :-[
-
น่าร๊ากกกกกกกก :-[ :-[
-
:mew3: :mew3: :mew3: :mew3:ชอบมากกกกกกกกกกกกอ่านที่เดีวยจบเลยย :mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
-
:o8:
-
ตอนพิเ้ศษน่ารักมาก ๆ คู่นี้ อยากอ่านต่อ ๆ ไปเรื่ีอย ๆ เลยค่ะ ^_^
-
ตอนนี้น่ารักเชียว พ่อตากับลูกเขยเขาหยอกกันน่ารักดี
-
อ่านรวดเดียวจบ (งานการไม่ทำ)
รักตอนพี่โปรดเรียกน้องปลื้มว่า"น้อง" มากกกก แล้วก็ตอนที่เรีัยกน้องปลื้มว่าลูกสาวอีก ชอบๆๆๆ
แต่สิ่งที่ พี่โปรด เปรม ติ๊ก กิม ได้รับมันก็ตามควรตามสิ่งที่ได้ทำลงไปแล้วล่ะค่ะ
ปล.คนแต่งไอแอสใครในเด็กดาวรึเปล่าคะ ^^
-
พี่โปรดน่าสงสารจังพ่อเขยแกล้งซะงั้นอ่ะ
สนุกมากค่ะ
รอตอนพิเศษนะค่ะ
-
ตอนพิเศษ 5
พรุ่งนี้ก็วันวาเลนไทน์แล้ว ที่มหาลัยผมมีดอกกุหลาบมาตั้งขายเยอะมาก ที่โรงอาหารยังมีเลยครับ มันคงจะฟิน จะมีความสุขนะ ถ้าได้อยู่กับแฟนในวันพรุ่งนี้ แต่ความจริงมันก็เป็นเพียงวันธรรมดาวันหนึ่งเท่านั้น สำคัญตรงไหนและมีความหมายอะไรถ้าหากพรุ่งนี้ แฟนที่กำลังคบกันของคุณบอกว่า 'ไม่ว่าง ต้องเข้าเวร'
=_=; โอเคนะ ผมไม่นอยด์อะไรหรอก ก็เข้าใจว่าพี่โปรดเขาไม่ค่อยมีเวลา ยิ่งวันวาเลนไทน์จะตามหาตัวเขายากมาก เพราะเขาจะไม่ปรากฎตัวต่อสาธารณะชนเลยครับ สาเหตุก็เพราะไม่อยากได้ดอกไม้ จดหมายรัก หรือของขวัญอะไรก็แล้วแต่จากบรรดาแฟนคลับของเขา
ผมพอเข้าใจความรู้สึกเขานะ เพราะมันคงวุ่นวายและไม่ค่อยสมเหตุสมผลเลยในเมื่อเขาไม่ใช่ดารา นักร้อง หรือไอดอลที่ต้องหากินกับฐานเสียงของแฟนคลับ พี่โปรดไม่เคยรับงานถ่ายแบบ ถ่ายโฆษณาที่ติดต่อเข้ามาเลย ลำพังแค่เรียนหมอเขาก็คงคอนโทรลชีวิตตัวเองได้ยากแล้วล่ะครับ เขาโอเคนะที่มีคนรักคนชอบเขา แต่ถ้าให้รับของมาเขาก็ไม่ค่อยสบายใจ
“พี่ปลื้มครับ ช่วยรับไว้ด้วยครับ” เป็นคนที่เท่าไหร่แล้วก็ไม่รู้ที่ให้ดอกกุหลาบกับผม ผมก็รับมาเพื่อไม่ให้เสียน้ำใจแล้วส่งยิ้มกลับไปให้เป็นการตอบแทน
“จะฟ้องเสี่ย จะฟ้องเสี่ย จะฟ้องเสี่ยยยยยยยยยยยยย!!” คุณติ๊กร้องโวยวายขึ้นมาเหมือนพวกขาดยาแล้วอาการกำเริบ
พวกผมนั่งกันอยู่ที่โต๊ะหินอ่อนหน้าตึกภาค ผมมีเรียนตอนบ่ายสาม คุณกิมกับคุณเฟรนไม่มีแล้วสำหรับวันนี้ ส่วนคุณติ๊กบอกว่าเป็นชั่วโมงปฏิบัติที่อาจารย์ให้ลงพื้นที่ แต่คุณติ๊กบอกว่าแดดร้อนครับ เลยหลบมานั่งอยู่ที่นี่กับพวกผม -_-;
“พี่โปรดไม่ว่าอะไรหรอกครับ เขาเข้าใจว่าผมหน้าตาดี ได้ดอกกุหลาบก็เป็นเรื่องธรรมดา”
“-*- มั่นหน้ามากจริงๆ เพื่อนกู” คุณเฟรนว่าพลางยัดก๋วยเตี๋ยวหลอดเข้าปากผม
“แล้วพรุ่งนี้มึงกับเสี่ยวางแพลนจะทำอะไรบ้างอ่ะ” คุณกิมถามขึ้น
“ไม่มีครับ พี่โปรดไม่ว่าง”
“อ้าว เหี่ยวเลยสินะมึงพรุ่งนี้อ่ะ สนใจไปเป็นก้างกูกับไอ้กิมป่ะ?”
“ตามสบายเถอะครับ แค่คุณติ๊กไปด้วยก็ถือว่าเป็นก้างขวางคอชิ้นใหญ่แล้วอ่ะ”
“ไอ้ปลื้มแม่ง -*-” คุณติ๊กร้องประท้วง แต่สีหน้าไม่ได้จริงจังนัก ความจริงก็ไม่มีอะไรนะ เพราะเดี๋ยวนี้คุณติ๊กเขามีเด็กหน้าใสคอยเอาใจอยู่แล้ว พรุ่งนี้พวกเขาก็จะไปเดทกันสี่คน ไม่ได้ไปกันสามคนให้ใครต้องเหงาหรอกครับ ^^
นั่งคุยกันไปเรื่อยเปื่อย โดยมากก็เป็นเรื่องค่ายที่กำลังจะได้ไปกัน ปีที่แล้วไปสิ้นเดือนมีนา แต่ปีนี้เร็วขึ้นหน่อย และผมยอมรับว่าตื่นเต้นมาก ผมจะได้มีโอกาสไปสัมผัสชีวิตที่น่าคิดถึงเหมือนตอนที่อยู่พะเยาแล้ว แต่ค่ายที่ไปอาจจะไม่สะดวกสบายเท่าที่พะเยานะครับ อาจจะต้องกางเต็นท์นอนกัน แต่ก็ดีอ่ะ คือคิดแล้วรู้สึกเหมือนได้ไปค่ายจริงๆ อย่างที่ฝันไว้
จนเกือบบ่ายสองพี่โปรดก็มาหาด้วยจักรยานของลุงยามที่โรงพยาบาลคันเดิม หอบขนมกับลูกชิ้นอีกหลายไม้มาให้ด้วย พวกเพื่อนๆ ผมก็ตาวาวกันทันที ทั้งๆ ที่นั่งคุยกันก็กินอยู่ตลอดเวลาแล้วนะ
“ใครให้ดอกกุหลาบวะ -_-; แม่งกล้า” พี่โปรดบ่นเบาๆ แต่ผมก็ได้ยินเลยจิ้มแก้มเขาไปหนึ่งที
“อย่าบ่นสิ ว่าแต่ตอนนี้เวลาพักเหรอครับ”
“อืม เพิ่งผลัดกับคนอื่นเมื่อกี้ แล้วนี่ใครให้น้องมาล่ะ” อ่า...เรื่องดอกกุหลาบนี่จะไม่ยอมจบสินะครับ -O-;
“ก็พี่ๆ น้องๆ ในคณะ”
“=_=; ไม่รู้กันเหรอว่าน้องเป็นแฟนพี่”
“รู้ พวกเขาถึงให้วันนี้ไง พรุ่งนี้คงให้เป็นวันของพี่มากกว่า แต่พี่ก็ไม่ว่าง”
“-*- เหมือนโดนประชดนิดๆ แฮะ”
“เปล่านะ ปลื้มไม่ได้ประชด แค่พูดให้ฟัง”
พี่โปรดยกมือขึ้นลูบหัวผม ก่อนจะยื่นมือไปตบหัวคุณติ๊กที่กำลังจะเขมือบทองหยิบทองหยอดของผม
“ของแฟนกู มึงแดกฝอยทองไปเลยไอ้ติ๊ก”
“ง่ะ เสี่ยล่ะก็ เห็นเมียดีกว่าน้อง -*-”
“ก็แน่สิวะ -_- มึงนี่พูดอะไรไม่คิด”
“วาจาดั่งคมมีด กรีดใจฉัน”
ไปหมดแล้วครับสติของคุณติ๊ก สงสารที่เขาโดนพี่โปรดตบหัว ผมเลยแบ่งทองหยิบทองหยอดให้สองลูก
“วันนี้เข้าเวรถึงเที่ยงคืนรึเปล่าครับ” ผมถามก่อนจะจิ้มสาคูไส้หมูให้พี่โปรดที่อ้าปากรับอย่างไม่เกี่ยงทั้งๆ ที่เห็นผมจิ้มพริกให้ไปด้วย -O-;
“อืม ปลื้มนอนไปก่อนเลยนะ ไม่ต้องรอพี่”
“ใครบอกว่าปลื้มจะรอ พ่อบอกให้กลับบ้าน”
“อีกละ พ่ออีกละ -*- นี่ลุงแกไม่รู้เลยรึไงว่าพรุ่งนี้วาเลนไทน์ จะนอนกอดแฟนข้ามคืนแล้วทำไมต้องมาขวางทุกที”
ก็เพราะพ่อรู้น่ะสิว่าพรุ่งนี้วาเลนไทน์ถึงให้ผมกลับบ้านเย็นนี้อ่ะ -*-
“ทำไงอ่ะ ปลื้มก็อยากอยู่กับพี่นะ”
“ปลื้มกลับบ้านก่อนก็ได้ ไว้พี่ไปรับมานอนด้วย”
เพราะคำพูดของพี่โปรด คุณติ๊ก คุณกิม คุณเฟรนเลยสำลักของที่กำลังกินอยู่ทันที
“เสี่ย โจ่งแจ้งไปมั้ยเนี่ย อะไรคือการรับมานอนด้วยครับบบ” คุณติ๊กว่าพลางหน้าแดง น้ำหูน้ำตาไหล เพราะเขาเพิ่งกัดพริกขี้หนูแกล้มสาคูไส้หมูไปแต่ดันสำลัก
“อ้าว =_=; แล้วกูต้องพูดไงวะ นอนก็คือนอนไง”
“นอนเฉยๆ เหรอ”
“มึงเห็นกูเป็นเด็กอนุบาลรึไงไอ้ติ๊ก กูคงไม่รับเมียมานอนมองหน้าจับมือกันหรอก”
“พี่โปรดพอเลยๆ -///-”
ทำไมเขาไม่อาย ผมเป็นผู้ชายผมยังอายเลยนะ -*- คุณเฟรนก็นั่งหน้าแดงอยู่ข้างๆ คุณกิมอ่ะ ไม่รู้ว่าคิดไปถึงไหนแล้ว
“ตกลงนะ ไว้พ่อนอนแล้วปลื้มออกมาหาพี่ละกัน”
“เสี่ยกำลังทำลูกคนอื่นเขาเสียคนนะ” คุณกิมพูดขึ้นมา ผมเห็นด้วยเลย แต่ทุกครั้งก็ยอมเสียคนเพราะเขาอ่ะ -*-
“พ่อเมียท่ามาก กูไม่เล่นวิธีนี้แล้วจะได้อยู่กับเมียกูไหม -_-; เอะอะอะไรก็กลับบ้าน ไว้กูเรียนจบเถอะ จะไม่ให้กลับบ้านสักสามปี”
ดูนิสัยผู้ชายคนนี้สิ -*- จะญาติดีกับพ่อผมได้มั้ยเนี่ย
“ใครจะบ้าตามพี่โปรดล่ะ”
“ปลื้มไง ถ้าพี่เรียนจบ มั่นคงกว่านี้ ปลื้มก็ต้องมาอยู่กับพี่อยู่แล้ว จะแยกกันอยู่อีกทำไม”
“ให้ถึงเวลานั้นก่อนเถอะ ยังอีกตั้งนาน ถึงตอนนั้นพี่โปรดอาจจะไม่อยากอยู่กับปลื้มแล้วก็ได้”
“ดูพูดเข้า” พี่โปรดว่าอย่างไม่จริงจังนัก ก่อนจะก้มลงมากระซิบที่ข้างหูผมว่า “ลีลาดีอย่างปลื้ม ใครจะไม่อยากอยู่ด้วยล่ะ”
ผมหยิกแขนเขาไปแรงๆ จนพี่โปรดต้องร้องว่ายอมแล้วนั่นแหละผมถึงปล่อย ไม่มีจะพูดอะไรโรแมนติกให้ฟังหรอก ชอบทำหื่นใส่ผมทุกที -*-
“พี่ไปก่อนนะ” พี่โปรดขยี้หัวผมจนพอใจแล้วก็ลุกขึ้น พยักหน้าให้เพื่อนๆ ของผมที่ยกมือไหว้เขาแล้วก็ปั่นจักรยานกลับโรงพยาบาล
“มีแฟนอย่างเสี่ยกูคงฟินทั้งวันอ่ะ หล่อ รวย ...ใหญ่” คุณติ๊กว่าพลางทำหน้าฟินจริงๆ
“เหี้ยติ๊กแม่งเสื่อม แต่ของเสี่ยแม่งก็ใหญ่จริงๆ ว่ะ ฮ่าๆๆ” คุณกิมก็เสื่อมไม่แพ้กันหรอกครับ
ผมเลยเลิกสนใจพวกเขา หันมากินขนมที่พี่โปรดซื้อมาให้แทน เขาไม่ชอบให้กินขนมขบเคี้ยวก็จริงนะ แต่พวกขนมไทยอ่ะเขาไม่ว่าหรอก เจ้าที่ขายอยู่ที่หน้าโรงพยาบาลทำอร่อย เขาก็ซื้อมาให้กินบ่อยๆ จนบางทีผมก็รู้สึกนะว่าน้ำหนักผมเพิ่มขึ้นอ่ะ ผมไม่สูงอะไรมาก ถ้าขยายออกข้างๆ คงน่าเกลียด แต่พี่โปรดก็บอกแค่ว่าดีแล้ว ดูมีน้ำมีนวล นี่ถ้าผมอ้วนจริงๆ เขาคงไม่ทิ้งผมไปหาคนหุ่นดีๆ หรอกใช่ไหมครับ
กังวลนะ...ก็อยากดูดีในสายตาเขานี่นา ถึงสไตล์การแต่งตัวของผมจะไม่เปลี่ยน ของที่ใช้ก็ไม่ได้แบรนด์เนมอะไรเลย แต่เวลาถอดเสื้อผ้าต่อหน้าเขาแล้วก็อยากให้เขามองจนละสายตาไปไม่ได้
เฮ้อ...ถ้าพ่อรู้ผมต้องโดนตีแน่ๆ ที่คิดอะไรแบบนี้
เย็นวันนั้นพอเลิกเรียนแล้วก็ตรงกลับบ้านเลย เพราะพ่อโทรมาตาม เดี๋ยวนี้ถ้าวันไหนที่บอกให้ผมกลับบ้าน พ่อก็จะไม่อยู่เวรที่โรงพยาบาลครับ เขาจะกลับมาทานข้าวเย็นด้วยตลอด และตอนเช้าของอีกวันเราก็จะได้กินข้าวพร้อมหน้ากัน ผมมีความสุขนะ เพราะมันทำให้รู้สึกว่าผมสนิทกับพ่อแม่มากกว่าแต่ก่อน
“เค้กกล้วยหอมน่ากินจังเลยครับแม่” ผมสวมกอดเข้าที่เอวของแม่ที่กำลังจัดเค้กใส่กล่องทีละชิ้น
“กลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่คะเนี่ย อาบน้ำอาบท่ารึยังคะลูก”
“ยังเลยครับ ผมเดินตามกลิ่นหอมๆ มาอ่ะ”
“งั้นรีบๆ ขึ้นไปอาบน้ำเลยค่ะ เดี๋ยวจะได้ลงมากินข้าวกัน พ่อใกล้จะถึงแล้ว”
“คร้าบบบ แล้วแม่อบเค้กให้ใครอ่ะ ทำเยอะเชียว”
“ก็ให้พี่โปรดกับพี่เมลไงลูก เดี๋ยวคืนนี้พี่โปรดจะมารับใช่ไหมล่ะ พี่เขาโทรมาขออนุญาตแม่แล้ว ส่วนอันนี้พรุ่งนี้แม่จะเอาไปฝากคุณป้าเราไปให้พี่เมล”
แม่ผมน่ารักมากอ่ะ ผมเลยหอมแก้มท่านไปทั้งสองข้าง ก่อนจะขอตัวขึ้นมาอาบน้ำ หาชุดสบายๆ ใส่ได้แล้วก็ลงมานั่งดูทีวีกับแม่ที่ห้องนั่งเล่นเพื่อรอพ่อกลับมา
ไม่นานก็ได้ยินเสียงรถขับเข้ามา ผมกับแม่เลยออกไปรอพ่อที่ประตู เห็นพ่อหอบดอกกุหลาบมาช่อใหญ่เลย คงไม่ต้องเดาครับว่าให้ใคร
“ให้ก่อน พรุ่งนี้ผมมีเคสผ่าตัด คงไม่ได้กลับบ้าน”
นานๆ ทีจะได้เห็นแม่หน้าแดง ได้ยินเสียงหวานๆ พูดขอบคุณพ่อแล้วผมก็อยากจะบิดตัวเขินไปกับแม่ด้วย พ่อผมเขาปากหนักนะ แต่วันสำคัญหรือเทศกาลอะไร เขาจะทำอะไรเล็กๆ น้อยๆ ให้แม่ตลอด
“พ่อหอมแก้มเลยๆ นานๆ ทีแม่จะเขิน”
“น้องปลื้ม!” แม่ตีแขนผมเบาๆ แต่ก็ต้องอายม้วนไปเมื่อพ่อก้มลงหอมแก้มจริงๆ โอ้ยยย คนแก่สองคนนี้ทำอะไรกันเนี่ย ฮ่าๆๆ
“ไปทานข้าวกันเถอะค่ะ”
ถ้าพี่ยินดีอยู่ด้วยแม่ได้อายกว่านี้แน่ เพราะรายนั้นชอบแซวแม่ตลอด
ทานข้าวเย็นกับพ่อแม่เป็นที่เรียบร้อย ผมก็ขึ้นห้องมานอนอ่านการ์ตูน ปล่อยให้พ่อกับแม่เขาสวีทกันไป
เกือบเที่ยงคืน พี่โปรดโทรมาบอกว่ามาถึงแล้ว ให้ออกไปหา ผมถึงได้เก็บการ์ตูนใส่กระเป๋าเป้สองสามเล่ม แล้วเอาชีทเรียนใส่ถุงย่ามมาด้วย ตอนออกจากห้องมาก็คิดว่าพ่อกับแม่คงนอนแล้ว แต่ความจริงคือมีแต่แม่ที่ขึ้นนอนครับ พ่อผมยังยืนชมจันทร์อยู่ที่สวนหน้าบ้านอยู่เลย
“ดึกขนาดนี้จะออกไปไหนปลื้ม”
“อ่า...ผม...”
“ว่าไง”
“ไปหาพี่โปรดครับ”
พ่อขมวดคิ้ว “นี่มันขาดลูกไม่ได้เลยใช่ไหม ดี งั้นไม่ต้องไป”
“พ่ออ่ะ -O-;”
พ่อมองหน้าผมนิ่งๆ ก่อนจะถอนหายใจออกมา
“เดี๋ยวพ่อออกไปส่ง”
ผมว่าพี่โปรดคงโทรมาขออนุญาตพ่อแล้วแน่ๆ เพราะพ่อมีกุญแจรถกอล์ฟอยู่ในมือพร้อมอยู่แล้วตอนที่บอกว่าจะไปส่งผม
นั่งรถมาจนถึงหน้าประตูรั้ว เดินออกประตูเล็กมาพร้อมกับพ่อก็เห็นพีโปรดยืนสูบบุหรี่นั่งพิงกระโปรงหน้ารถอยู่แล้ว
พี่โปรดพอเห็นพ่อก็ดับบุหรี่แล้วยกมือไหว้
“รออยู่นี่ก่อน” พ่อบอกแค่นั้นก่อนจะเดินเข้าไปคุยกับพี่โปรด ไม่รู้ว่าคุยอะไรกัน ผมเห็นแค่พี่โปรดพยักหน้ารับอย่างเดียว
“พรุ่งนี้พามาส่งด้วย ปลื้มต้องมาอยู่เป็นเพื่อนแม่” พ่อบอกก่อนจะส่งตัวผมให้พี่โปรด
“ได้ครับลุง”
“แล้วก็อย่าทำอะไรน้อง น้องยังเด็ก เข้าใจไหม”
“คร้าบบบ”
ผมว่าพี่โปรดไม่เชื่อหรอก เพราะเวลาพ่อพูดอย่างนี้ทีไร พี่โปรดขัดคำสั่งประจำเลย
แยกกับพ่อแล้ว พี่โปรดก็พาผมมาที่คอนโดเขา ที่เดี๋ยวนี้เรียกว่าเป็นห้องของเราได้เต็มปาก ถึงผมจะไม่ได้มาอยู่กับเขาก็เถอะ ผมก็มีห้องของผมนี่นา มาที่นี่บ้างเป็นบางครั้ง พี่โปรดก็ไปค้างที่ห้องผมบ้าง
“พี่ ปลื้มเอาเค้กใส่ตู้เย็นไว้ให้นะ แม่ทำมาให้”
“ครับ” เขาตอบกลับ ก่อนจะเดินเข้าห้องน้ำไป
จัดการเอาเค้กใส่ตู้เย็นเป็นที่เรียบร้อยผมก็มานอนอ่านการ์ตูนอยู่บนเตียง ตอนนี้ก็เที่ยงคืนครึ่งแล้ว เข้าสู่วันวาเลนไทน์มาได้ครึ่งชั่วโมง ผมตื่นเต้นนิดๆ นะ เพราะนี่เป็นวาเลนไทน์ปีแรกที่เราได้อยู่ด้วยกัน
“ปลื้ม เป็นอะไร หน้าแดงเชียว” พี่โปรดที่เพิ่งอาบน้ำเสร็จถามขึ้นด้วยใบหน้ายิ้มกริ่มเหมือนรู้ทันว่าผมคิดอะไร
“ไม่ได้เป็นอะไร”
“หึหึ”
ผมไม่อยากต่อปากต่อคำกับเขา ก็เลยวางหนังสือการ์ตูนแล้วเอาผ้าห่มขึ้นมาคลุมตัวไว้ ซุกหน้าลงกับหมอนเพื่อจะได้ไม่ต้องเห็นรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ของเขา
ผมนอนท่านี้อยู่นานจนเกือบจะเคลิ้มหลับ รู้สึกถึงเตียงที่ยวบลงข้างตัวเหมือนกันแต่เพราะความง่วงทำให้ไม่ได้ใส่ใจ จนทั้งตัวถูกรวบไปกอดไว้ ผมถึงได้พยายามลืมตามอง
“เสียดายที่ไม่ได้พาไปเที่ยว ตอนนี้ดอกกุหลาบก็ไม่มี ทำไงดีนะ”
“วันอื่นค่อยไปก็ได้ ดอกกุหลาบปลื้มก็ไม่อยากได้หรอก ได้อยู่กับพี่ก็พอแล้ว” ผมซุกหน้าลงกับอกของพี่โปรด ถูจมูกลงกับอกแกร่งของเขา ได้กลิ่นหอมของครีมอาบน้ำที่พี่โปรดใช้ประจำแล้วค่อยตาสว่างขึ้นมาหน่อย
“เด็กพี่น่ารักตลอดเลย งั้นคืนนี้เอากี่ดอกดีครับ ^^”
“พี่โปรดบ้า”
“ตั้งอาทิตย์หนึ่งเลยนะที่ไม่ได้กอดปลื้มอย่างนี้ ตามใจพี่หน่อยไม่ได้เหรอ”
“อ่า...น่าสงสารแฮะ ตามใจก็ได้นะ ^^”
พี่โปรดอมยิ้ม ก่อนจะก้มลงมาจูบผม แค่เผลอเผยอริมฝีปาก ลิ้นร้อนๆ ของเขาก็แทรกเข้ามาแล้ว ผมครางออกมาเบาๆ เมื่อถูกงับริมฝีปากล่าง พี่โปรดถอนริมฝีปากออก ก่อนจะซุกไซ้ลงไปตามซอกคอของผม
“อื้อออ โปรด...อ้ะ...ห้ามกัดนะ”
แต่พี่โปรดไม่ฟังหรอก ทั้งดูดทั้งกัดตามใจตัวเองทุกที ผมเลยทำได้แค่บิดตัว โอนอ่อนไปตามเขา ยิ่งเห็นสีหน้าที่เต็มไปด้วยความสุขของเขา ผมก็ยิ่งอยากตามใจ อะไรที่ทำให้พี่โปรดมีความสุขได้ ผมก็ทำให้ได้ทั้งนั้น
“โปรด...อื้อออ อย่าแกล้ง อ้ะ แรงอีก อื้มมม”
“แรงกว่านี้เดี๋ยวเลือดออก”
“ปลื้มไม่เป็นไร”
“ดื้อ”
ผมกอดตัวเขาไว้แน่น ขาก็พันรอบเอวเขาไว้ให้ขยับเข้ามาแนบชิดกันยิ่งขึ้น
“เข้ามาอีก ลึกอีกสิโปรด อื้ออออ อ่าาส์... ฮื้ออออ อย่าแกล้งสิ”
พี่โปรดชอบแกล้งแช่ไว้นานๆ ไม่ยอมขยับ บางทีก็แกล้งวนอยู่อย่างนั้นจนผมแทบขาดใจ ถึงผมจะรู้สึกดีมาก แต่บางทีก็หงุดหงิดเหมือนกันนะ จนบางทีก็ต้องผลักเขาให้นอนลงแล้วผมขึ้นขย่มเอง -///-
นี่ผมเปิดเผยมากไปใช่ไหม โอยยย พี่โปรดทำผมใจแตก -*-
.
.
.
“ทำไมหน้าโทรมแต่คนที่มาส่งมึงหน้าโคตรใสอ่ะปลื้ม” ถ้าคุณเฟรนเขาไม่พูดซะบ้าง วันนี้คงเป็นวันดีๆ ของผมนะครับ -_-
“คุณเฟรนโทรมยิ่งกว่าผมอีก อย่ามาพูดเลยครับ”
“อ่ะ... -*-”
เถียงไม่ออกไปเลยสิ หึหึ
“กระเป๋าใหม่อีกละ นี่พี่โปรดเขากะจะซื้อให้มึงทุกครั้งที่มีคอลเลคชั่นใหม่ออกเลยใช่ไหม -_-”
“ไม่รู้ครับ”
ถึงจะมีกระเป๋าแบรนด์ดังไว้ใช้ แต่ผมก็ไม่ลืมถุงย่ามสีเขียวสดของตัวเองหรอกนะ ยังพกไปไหนมาไหนด้วยบ่อยๆ จนบางทีคุณเฟรนก็บอกว่าผมเหมือนคนบ้าหอบฟาง แต่ไม่จริงสักหน่อย มันก็เรื่องปกติอยู่แล้ว เวลามาเรียนก็เอาชีทกับหนังสือใส่ย่าม ส่วนมือถือ ไอแพด โน๊ตบุ๊ค ผมก็เอาใส่เป้ไว้
“คุณเฟรนสั่งเค้กอีกมั้ยครับ”
“เอาสิ แต่คราวนี้เอามะพร้าวนมสดนะ”
“ครับๆ”
เรียนเสร็จก็มานั่งกินเค้กกินนมที่ร้านพี่แข ส่วนคุณกิมเขาไปช่วยคุณติ๊กหาซื้ออาหารปลาครับ เดี๋ยวเย็นๆ คงมารับคุณเฟรนไปเที่ยวด้วยกันตามแพลนที่วางไว้
“ปลื้ม ไม่ไปเที่ยวกับพวกกูจริงๆ อ่ะ”
“ครับ วันนี้แม่อยู่บ้านคนเดียว ผมต้องกลับไปอยู่เป็นเพื่อน”
“อือ ดีแล้ว นึกว่าต้องอยู่คอนโดคนเดียว”
“คุณเฟรนใจดีจัง เป็นห่วงผมด้วย”
“ใคร ใครห่วงมึง กูก็แค่ไม่อยากไปกับพวกบ้านั่นต่างหาก -O-;”
“ปากแข็งตลอดเลยผู้ชายคนนี้”
แต่คุณเฟรนก็ทำหูทวนลม ผมเลยเลิกสนใจแล้วเอาเมนูไปให้พี่แข
“ปลื้ม โทรศัพท์อ่ะ”
“ครับๆ”
ผมรีบเดินกลับโต๊ะ ก่อนจะค้นโทรศัพท์ในกระเป๋าเป้ออกมากดรับ
“ครับพี่”
“ก่อนกลับบ้านมาหาพี่ที่โรงพยาบาลนะ”
“หืม? ทำไมอ่ะ”
ไม่บ่อยหรอกที่พี่โปรดจะเรียกให้ไปหาที่โรงพยาบาล นี่เป็นครั้งที่สองเองมั้ง
“บอกให้มาก็มาเถอะน่า”
“อ้าว”
“แล้วตอนนี้อยู่ไหน”
“ร้านเค้กพี่แข”
“งั้นน้องซื้อกาแฟมาให้พี่ด้วย”
“ครับๆ เอาข้าวด้วยมั้ยอ่ะ ปลื้มจะได้แวะสั่งที่ร้านใกล้ๆ นี่ไปให้”
“อือ ยังไงก็ได้”
“งั้นตอนเย็นปลื้มไปหานะ”
“ครับ”
พี่โปรดวางสายไปแล้ว ผมก็หันกลับมาสนใจเค้กตรงหน้าแล้วก็คุยกับคุณเฟรนตามเดิม
ตกเย็นก็แยกย้ายกับคุณเฟรนที่คุณกิมมารับถึงร้าน ผมซื้อกาแฟแก้วใหญ่ไปให้พี่โปรดพร้อมกับข้าวจากร้านประจำที่พี่โปรดชอบกิน ขับรถไปถึงโรงพยาบาลก็โทรเรียกให้พี่โปรดมาหา รอไม่ถึงสิบนาที เขาก็เดินมาพร้อมกับตะกร้าหวายที่มีดอกกุหลาบใส่อยู่เต็ม
อ่า...นั่นของผมรึเปล่านะ >_<
“อ่ะ ให้”
“หือ?”
“รับไปสิ”
ผมยิ้มค้างไปทันที กำลังรอฟังคำเกริ่นยาวๆ จากผู้ชายตรงหน้าอยู่ แต่พอมาเจอคำพูดสั้นๆ ก็ทำเอาสตั้นไปเหมือนกัน
“ขอบคุณครับ”
“สวยมั้ย”
“อือ”
“แล้วชอบรึเปล่า”
ผมมองตะกร้าหวายที่ถืออยู่ในมือ ก่อนจะเลื่อนสายตาขึ้นมองตั้งแต่ปลายคางของพี่โปรด แล้วไปหยุดที่ดวงตาคู่สวยของเขา
“ชอบ”
“แล้วคนให้อ่ะ”
“รักเลย ^^”
“ปากหวานจริงๆ”
พี่โปรดยิ้มกว้าง ก่อนจะยกมือขึ้นลูบหัวผม
“กลับบ้านไปได้ละ เดี๋ยวคืนนี้พี่โทรหา”
“ครับ พี่โปรดรอแป๊บนะ” ผมบอกก่อนจะเดินมาเปิดประตูรถแล้วหยิบกล่องข้าวกับกาแฟที่ซื้อมาให้พี่โปรด
“อย่าลืมกินข้าวนะครับพี่ กินกาแฟแก้วนี้หมดก็ห้ามกินอีกนะ กินกาแฟเยอะๆ ไม่ดี”
“รู้แล้วน่า”
“^^”
“ยิ้มเก่งจริงๆ มาหอมหน่อยดิ๊”
ผมยื่นแก้มไปให้ พี่โปรดเลยฝังจมูกโด่งๆ ลงมาเต็มๆ
“อยู่กับแม่ห้ามดื้อนะ”
“ปลื้มไม่ดื้อซะหน่อย”
“น้อยไปสิ แล้วก็ใกล้สอบ อ่านหนังสือด้วย ช่วงนี้พี่ไม่ค่อยว่าง ห้ามเถลไถลนะครับ”
“จ้า ^O^”
“พอรู้ว่าพี่ไม่ว่างนี่ระริกระรี้ขึ้นมาเลยนะ”
“ไม่ช่ายยยย พี่โปรดล่ะก็ วันอาทิตย์ปลื้มไปอยู่ด้วยนะ”
“ครับ ไว้พี่ราวน์วอร์ดตอนเย็นเสร็จจะไปรับ โอเคมั้ย”
“โอเคเลยยยย”
ผมเขย่งเท้าขึ้นจุ๊บปากพี่โปรดไปหนึ่งที เขาอมยิ้มนิดๆ ก่อนจะไล่ผมกลับ
อ่า...ดีจริงๆ นะวันวาเลนไทน์ ที่จริงผมว่า...ไม่ว่าจะเป็นวันไหน ถ้ามีพี่โปรดล่ะก็ มันก็เป็นวันดีๆ ของผมได้ทั้งนั้นล่ะ ตั้งตารอวันอาทิตย์เลยยยยย >_<
.............................................End Special Ch5.............................................................
มากอดให้หายคิดถึงกันหน่อยค่ะ :กอด1:
รักพี่โปรดขึ้นมาบ้างมั้ยคะ คนเคยเลวก็อยากจะทำดีๆ ให้แฟนบ้างน้าาาา ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ :laugh: :laugh:
รักคนอ่าน ชอบความคิดเห็น และขอบคุณสำหรับการติดตามค่ะ :pig4:
#เมลเท็นจบแล้วนะคะเผื่อใครยังไม่รู้ #ไปตามอ่านกันได้ค่ะถ้ารู้สึกว่าใช่แนว
-
ปลื้มแรดดด 55 มีขึ้นขย่มด้วย :haun4:
-
:-[ :-[ :-[
-
กว่าจะมาถึงอารมณ์นี้ ทั้งคู่ผ่านอะไรกันมามาก อ่านแล้วมีความสุข ที่ทั้งคู่ได้ช่วยกันครองรักกันตลอดไป
-
หวานมากอ่ะพี่โปรด ขนาดเวลาพี่โปรดไม่ค่อยมี
ยังหวานได้ขนาดนี้
:-[ :-[ :-[
-
น้องปลื้ม. :-[ :-[ :impress2:
-
ปลื้มอ่ะน่ารักตลอด คุณพ่อตาปากแข็งตลอด ๆ
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดด
เพิ่งเห็นว่าลงตอนพิเศษแล้ว
นั่งอ่านห้าตอนรวดเลย
:catrun:
ทุกคนน่ารักมาก /โดยเฉพาะพี่โปรด 555 :m3:
สรรพนามสองคนนี้เยอะมาก คุณพ่อลูกสาว พี่โปรดน้องปลื้ม ตกลงจะเป็นอะไรกันแน่คะ
คุณพ่อปลื้มกับพี่โปรดนี่มาในฟอร์ม 'พ่อตากับ(ว่าที่)ลูกเขย'
คุณพ่อก็นะ หวงลูก ไปแกล้งพี่โปรดซะงั้น แถมพี่โปรดยังหลงเชื่ออีก เอ้า เอาเข้าไป
ดีนะที่ปลื้มยังเข้าใจ แต่ก็งี้แหละ โดนพี่แกอ้อนซะขนาดนี้ ใครบ้างจะไม่ใจอ่อน
ภาพเหตุการณ์ตอนที่เสี่ยง้อปลื้ม >>> :oo1:
วาเลนไทน์ว้านนนนนนนหวานนนนนนนนน /มดขึ้นจอแหล่ว :o8: :-[ :impress2:
ขอบคุณคนเขียนมากนะคะที่แต่งเรื่องดีๆอย่างนี้มาให้พวกเราได้อ่าน :mew1:
ปล.[So What]
มายด์ตายจริงๆเหรอ เศร้าาาา :sad4:
ตั้งแต่ตอนพิเศษที่บอกว่ามายด์เกิดอุบัติเหตุต้องนอนอยู่ในโรงพยาบาล เราก็ไม่กล้าเข้าไปอ่านอีกเลย
กะว่ารอให้จบแล้วค่อยเข้าไปอ่าน กลัวทำใจไม่ได้ :sad2:
-
:hao7: เลิศศศศศศศศศ
แอบฟินเบาๆ ถึงอิเสี่ยไม่ว่างวาเลนไทน์ แค่นี่ก็อิจฉาน้องปลื้มจะแย่ละ
อยากได้อีก แค่นี้ไม่อิ่ม :hao6:
-
น่ารักอ่าาาา งือออ พี่โปรดดด >/////<
-
แอร๊ยยยย...อ่านแล้วเค้าเขิน :impress2:
-
ยิ่งโตยิ่งแรดนะลูกปลื้ม.... :o8:
น้องยอมย๊อมยอมตลอดเลย แอบอยากอ่านตอนน้องแกล้งเสี่ยมั่งจัง หึหึ o3
ขอบคุณสำหรับตอนพิเศษนะตัว :impress2:
-
อิเสี่ยทำเขิน บอกตรงๆ เลยนะคะน้องปลื้มขา... ว่าแค่คำสั้นๆ ของพี่โปรด อิฉันก็เขินไส้ในบิดแล้วค่า 55555
:hao3:
-
น่ารักอ่ะ
-
แอบหมั่นไส้ปลื้มเล็กๆ 5555
-
ปลื้มอ่ะ :-[ ทั้งน่ารัก ทั้งร้อนแรง พี่โปรดจะไม่หลงได้งัย
คุณพ่อคุณแม่ปลื้มรักกันดีจัง แต่คุณพ่อตาก็กวนคุณลูกเขยดีจัง :laugh:
:กอด1: นักเขียน
-
โอ้ยยยยยยย อิพี่โปรดกับน้องปลื้มทำไมมันน่ารักขนาดนี้ กรี๊ดดดดด
-
น้องอย่างแรด ปร้าบอกเลย กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
ขุ่นพ่อปลื้มนี่คือเสี่ยมาโปรดภาครุ่นใหญ่ซิหนะ เสือสองตัวมันถึงอยูํ่ถ้ำเดียวกันไม่ได้ เพราะนิสัยมันคล้ายกันเกินไป
-
หวานตลอดอ่ะคู่นี้ :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
ปลื้มกับพี่โปรดมีความสุข เราก็มีความสุข :กอด1:
-
หวานนนนนนนนนนนน
:hao6:
-
:-[
-
:impress2: ลูกสาวแรดขึ้นเยอะ
-
ชอบจังเวลาปลื้มกับโปรดหวานใส่กัน
-
มันหวานมากกกกกกกกกกกกกก น่ารักมุ้งมิ้งอ่ะ
ไม่น่าเชื่อว่าจะเคยดราม่าน้ำตาทะลัก ฮาาา
-
อร๊ายยยยยย
ทำไมฉันเขิลลลลลล
:-[
-
มาโปรดก็น่ารักน้องปลื้มก็น่ารัก >///<
คู่นี้หวานแหววตลอดๆๆๆ
-
:-[ มีโอกาสรวมเล่มไหมน๊าาา อยากได้จังเลย
-
ลืมทุกความเลวของพี่โปรดเลยค่ะ55555555555555555555555
-
:hao6: :hao6: :hao6: :hao6:เห็นน้องปลื้มมีความสุกพี่ก็ดีใจด้วย :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
-
เสี่ยกับน้องปลื้มน่ารักกก
ไม่อยากให้เป็นแค่ตอนพิเศษเลย
-
อิเสี่ยคงเข็ดากตอนที่ปลื้มทิ้งไปแน่นอนแล้ว หลังากนั้นมาทำตัวน่ารักตลอดเลย ดีมาก ๆ
-
ทำไมน้องปลื้ม น่ารักอย่างนี้ ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :-[ :-[
-
ลูกสาวแรดอีกแล้ว :laugh:
เสี่ยหื่นแบบโจ่งแจ้ง ปลื้มหื่นหลบใน
ชอบคู่คุณพ่อคุณแม่ปลื้ม อ่านแล้วเขิน รุ่นใหญ่เขาหวานกัน :-[
-
ช่างเป็นแรดน้อยที่น่าเอ็นดู๊....มั่กกกกกกๆๆๆๆๆ :impress2:
-
โอ๊ยยยย ไม่ไหวแล้วค่ะ หลงรักผู้ชายที่ชื่อมาโปรดสุดๆเลยตอนนี้
ประทับใจชื่อตั้งแต่เห็นครั้งแรกแล้วค่ะ ผู้ชายอะไรชื่อน่าเอ็นดูมาก
แถมยังบุคลิกน่ารักๆนั่นอีก ไม่ว่าจะตอนที่เฮียแกทำตัวเป็นแบดบอย
หรือจะเป็นตอนที่เป็นสามีที่ดีของน้องปลื้ม ก็น่ารักทั้งนั้นนนน (ไม่เข้าจะลำเอียง ฮ่าๆ)
ตอนอ่านแรกๆก็ไม่เข้าใจพี่มาโปรดเท่าไหร้ค่ะ ว่าตกลงเฮียแกรักหรือไม่รักน้องปลื้มกันแน่
แต่เห็นแกทำตัวไม่มีเหตุผล หึง เอาแต่ใจกับน้องปลื้ม ก็พอจะเข้าใจว่าพี่มาโปรดไม่เคยมีแฟน กรี๊ดดด
น่ารักจริงๆค่ะพี่มาโปรด หลงรักผู้ชายคนนี้จริงๆ :)
-
น้องปลื้มอยู่กับพี่โปรดจนใจแตกขึ้นทุกวัน ฮ่าๆ
-
เขาหวานกัน น่ารักมากเลยปลื้ม
-
เฮียโปรดขี้แกล้งเลยโดนน้องปลื้มจับกด (?) เลยสมน้ำหน้า o13
ปูเล รอรวมเล่มนะฮร๊าฟฟฟฟฟ :กอด1:
-
น้องปลื้มเดี๋ยวนี้แรดขึ้นนะลูก
555555
-
น่ารักมากกก จากที่รักอยู่แล้ว เป็นรักเสี่ยมากกกกกกกกกกกกกกกก :-[
น้องปลื้มก็น่ารัก :กอด1:
-
น่ารักอ่ะ หวานกันตลอดอ่ะคู่นี้
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
:impress2: แรดน้อยของเสี่ยโปรด
-
เมื่อไหร่จะรวมเล่มคะ
นี่หยอดกระปุกรอแล้ว
น่ารักมากกกก
-
อรั๊ยยยยยยยยยยยยยย
กรี๊ด 3 ตลบ ชอบเรื่องนี้มาก
อยากได้พี่โปรด จะเอาน้องปลื้ม :hao7: :hao6:
-
พี่โปรดไม่โรแม้งเลย 555
-
นู๋ปลื้มตั้งตารอวันอาทิตย์ ส่วนคนอ่านตั้งตารอวันที่คนแต่งมาลงต่อ อิอิ
-
ปลื้มแม่งแรดอะ 555
-
อร๊ายยยยย เบาหวานขึ้นคร่า ณ จุดนี้
-
นั่งยิ้มไม่หุบเลย หุหุ
-
โอยย เสี่ยโปรด ณ แวนคูเวอร์
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
หวานกันจัง กิ๊วๆๆ :mew3:
-
ปลื้มหนูใจแตกมาแล้วล่ะลูก
-
ดูเหมือนปลื้มจะคิดอยู่ตลอดว่าเฮียโปรดจะทิ้ง เหมือนน้องมีปมเล็กๆในใจแฮะ เฮียโปรดตามแก้ปมหน่อยเร้วว
-
โอ๊ยยย พี่โปรดหวานจริงๆเลย
น่ารักไปไหนคะเนี่ยยยยย ><
-
น้องปลื้มน่ารัก
-
เสี่ย แอบหวานเวอร์ พ่อตาจะแกล้งไปถึงไหน เห็นใจเสี่ยได้แล้ว
-
สนุกมากค่ะ หลงรักเสี่ยขึ้นมาเลยจากที่ตอนแรกๆไม่่ค่อยชอบเท่าไหร่ 555
-
เป็นปลื้มก็ดีนะ ไม่มียักท่า
ซื่อตรงกับใจตัวเองแบบนี้ สบายใจดี
-
ช่วยด้วยยย นั่งยิ้มทั้งตอนเลยยยย
บ้าไปแล้วววววว
:-[
-
หวานกันซะมดจะขึ้นจอคอมล่ะ :hao6:
-
:L2:คิดถึงเสี่ยกับน้องปลื้มม
-
:mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
-
เพราะงี้ไงเลยติ่งเสี่ยมาตลอดแบบว่าเสี่ยอาาามายเป็ค!!
-
มาต่อด่วนๆเลยนะคะชอบมากเลยตอนพิเศษมีความสุขมาก>_<
พึ่งมาอ่านใช้เวลา 3 วันเลยทีเดียวกว่าจะอ่านจบ
ตอนแรกก็นึกว่าจะเป็นนิยายพระเอกใจดีแอบกรี๊ดในใจฉันอยากได้เสี่ยๆ
เสี่ยอาจจะเรียนผิดคณะ เป็นนักสังคมสงเคราะห์คงเริศกว่านี้
แต่ที่ไหนได้ป๊าดดดดดดดดดดดดดดดดอีแแป้นใจบ่ดีคุณเสี่ยที่แท้ก็หื้มม....
แบดมากชอบกว่าเดิม5555555555555555555555555 :haun4: :haun4:
ส่วนการดำเนินเรื่องหวานมาก อ่านไปยิ้มไปปวดแก้มไปหมดอยากมโนเป็นปลื้มเบาๆ
คนเขียนอมน้ำตาลไปด้วยรึเปล่า ทำไมมันหวานอย่างนี้งื้ออ
เรื่องนี้ถือว่าดราม่าระดับพอรับได้ไม่น้อยไปไม่เยอะไปดีคะชอบแบบนี้กำลังดี
แอบน้ำตาไหลเบาๆสงสารเสี่ยมาก มีแต่คนรุมเสี่ยตอนปลื้มหนีไปแต่ทำไมฉันเศร้า
อยากเป็นคนที่เจ็บแทนเสี่ยจริงๆ ติ่งเสี่ยคะรักหมดใจ :katai2-1: :katai5:
สุดท้ายนี้อยากกระโดดจูบปากคุณนักเขียนสักสามนาทีคงไม่ว่ากันนะคะ
เป็นกำลังใจให้คุณนักเขียนนะคะ จะแวะมาเฝ้าเสี่ยบ่อยๆน้าา
-
อั๊ยยยยยยย น่ารักอ่ะ อยากจะดิ้นกระแด่วๆ :ling1:
นับวันๆ เสี่ยก็ยิ่งหวาน คุณพ่อกับคุณแม่ก็น่ารัก
ฟินไปอีกนาน :-[
-
ตอนนี้พี่โปรดก็โดนพ่อตาแย่งซีนอีกแล้ว
ชอบอ่ะคุณพ่อขาาาาา ฮ่าๆๆ
:กอด1:
-
ปลื้มน่ารักที่สุดเลย
-
โฮ๋วววววววว ในที่สุดก็อ่านทันเสี่ยพี่โปรด
แหม น้องเดย์มาพลิกล็อคซะงั้น เอาซะอึ้งเลย T___T
น้องเดย์นี่โรคจิตขั้นสุดเลยอ่ะ น่ากลัวมากกกกกกกกก กลัวตรงทำของใช้ทุกอย่างเป็นเสี่ยพี่โปรดเนี้ยแหละ
จิตไปนะบางที =[]=
ลุ้นสุดใจตอนเสี่ยเข้าไอซียูอ่ะ ทำเอาใจหายเเว๊บบบบบบบบ แต่สุดท้ายก็จบแบบแฮปปี้ ก็โอเคอ่ะนะ
เป็นเรื่องที่ตัวพระนางนี่ผ่านอะไรมาเยอะมากอ่ะ ถ้าวันใดวันนึงต้องแยกกันคงจะแย่ แต่ก็โตขึ้นแล้วนี่เนอะ อ่านดูแล้วปลื้มโตขึ้นเยอะเลยยยย ดีใจ อิอิ แต่มันก็คงเป็นแค่จุดเริ่มต้นของการกลับมาคบกันอ่ะนะ เป็นกำลังใจให้ทั้งเสี่ยแล้วก็ปล้มผ่านไปได้ทุกเรื่องทุกอุปสรรคนะ เป็นกำลังใจให้คนแต่งด้วยจะได้เขียนตอนพิเศษเยอะๆ 555555 รออ่านตอนพิเศษต่อไป *^*
-
โอยยยย น่ารักจังงง <3
-
พึ่งตามอ่านจบค่ะ น่ารักทั้งคู่เลยยย แต่แรกๆนี่แอบหมั่นไส้มาโปรดนะ โหดร้ายกับน้องเกินน
ส่วนน้องปลื้มนี่น่ารักทั้งเรื่องงง แม้หลังๆหนูจะเริ่มแรดไปหน่อยก็เถอะ5555 แต่ยังไงก็รักนะจ๊ะ :กอด1:
ขอบคุณคนแต่งนะคะ ที่เขียนเรื่องสนุกๆแบบนี้มาให้อ่าน รออ่านตอนพิเศษต่อนะคะ :L2:
-
หวานมาก และแอบมีหยิวกิ้ววว
-
กรี๊ดดดดดดดด เขินนนน เสี่ยมุ้งมิ้งมากอะ เล่นซะนึกภาพเมื่อก่อนลำบากเลย ประมาณว่า ใช่คนเดียวกันจริงปะเนี้ย
-
คนเขียนถามว่ารักพี่โปรดไหม?
เจ้าก็ตอบได้ทันทีเลยว่า...ไม่รัก...
...
...
...
...
...ได้ยังไง!
ผู้ชายแบบนี้ ทั้งรักทั้งหลงเลยแหละ 55+
-
อ่านจบแล้วสนุกมากขอบคุณสำหรับเรื่องราวดีๆ :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
สนุกโคตรรรรร :mew1:
-
เรื่องนี้ฟินสุดๆ ขอบคุณครับที่แต่งเรื่องดีๆให้อ่าน แอบหลงรักเฮี่ยเบาๆ
-
อยากบอกว่าเป็น EXO FAn เหมือนกัน อิอิ
-
เรื่องนี้สนุกมากกกกกกกก กกกก กก :impress2:
ตอนแรกๆ ไม่ค่อยชอบพี่โปรดเท่าไร :hao4:
พอหลังๆมา พี่โปรดน่ารักมากกกก อิ้อิ้ :o8:
ขอบคุณที่แต่งนิยายดีๆมาให้อ่านงับบบ o13
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
กรี๊สสส ในที่สุด........ก็อ่านจบแล้วววว
แต่จบแค่พาทหลัก ยังไม่จบสเป
ทนไม่ไหว มาเม้นก่อน ฮ่าๆๆๆ
ตามอ่านมาวันครึ่ง แทบไม่ได้หลับไม่ได้นอน
ไม่สามารถหยุดได้จริงๆ ตอนหวานนี่ก็หวานซะใจสั่น
แต่ตอนหน่วง ก็หน่วงสุดขั้ว
แต่รักมาโปรดปลื้ม มากกกก :-[
อ่านตอนแรก คือเกลียดการกระทำมาโปรดมาก แต่พอถึงจุดหักเห
โอ่ย สงสารมาโปรดใช่ย่อย
แต่มันก็เหมือนกับว่า กรรมตามสนองยังไงยังงั้น ฮ่าๆๆ
ชอบคาแรกเตอร์ปลื้มมาก ปลื้มเป็นคนเด็ดเดี่ยวมากในความคิดเรา
ตรงไปตรงมา เข้มแข็ง เพราะปลื้มเป็นแบบนี้ ถึงได้เปลี่ยนคนแบบมาโปรดได้
มาโปรดเปลี่ยนไปเป็นคนละคนเลยจริงๆตอนหลัง
รู้สึกว่า โตขึ้น มีความคิด ความอดทน หลาายๆอย่างมากขึ้น
อ่านแล้วรู้สึกซาบซึ้งกับความรักของทั้งสองคนมาก
กว่าจะมถึงจุดนี้ได้ ต้องผ่านความเจ็บปวด ทรมาน มาตั้งมากมาย
แต่สุดท้าย ทั้งสองคน ก็ชนะ ชนะทั้งตัวเอง และคนรอบข้าง
โอ้ยยยย รักเรื่องนี้ค่ะ o13
ขอบคุณจริงๆที่เขียนนิยายดีๆมาให้อ่าน จุ๊บ :กอด1:
-
อ่านจบแล้วววว (อ่านมาหลายวันมาก55555)
จริงๆก็เชียร์พี่โปรดนะ แม้จะดูแย่ไปบ้างบางครั้งแต่ก็เชียร์
ใจอ่อนกับพระเอกง่ะ55555
คนเราตัดสินจากภายนอกไม่ได้จริงๆ พี่โปรดดูเทพบุตรสำหรับหลายคน
เรียนหมอ หล่อ รวย
แต่ความจริงก็มีมุมที่ถ้าไม่รู้จักจริงๆก็ไม่รู้เลย
ชอบที่บางครั้งปลื้มเรียกพี่โปรดว่า โปรด แบบไม่มีคำว่าพี่
มันดูอ้อนๆแบบงิ้งๆ น่ารักกกกก
ช่วงที่พี่โปรดกับปลื้มห่างกันไปก็เหมือนแต่ละคนได้อยู่กับตัวเอง
ในที่สุดก็สามารถปรับตัวเข้าหากันได้ ปลื้มดูโตขึ้น
คู่เมลเท็นก็น่ารัก พี่เท็นคือแบบ ดีอ่ะ แม้จะใช้ชีวิตคุ้มไปบ้างก็เถอะ 5555
พี่เมลก็น่ารักดูอบอุ่น คู่นี้เหมาะกันมากเลย ชอบบบ
ตกใจตอนพี่มายด์ตาย เฮ้ออ :(
ขอบคุณสำหรับเรื่องนี้ค่ะ
-
ลูกสาวแรดดดดดดดดดดดดดดดดมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
-
คนเรามักเห็นค่าของสิ่งที่มีอยู่ก็ต่อเมื่อต้องสูญเสียสิ่งนั้นไป ประโยคนี้ใช้ได้กับทั้งโปรดและปลื้มจริงๆ โปรดเพิ่งรู้สึกตัวว่าควรจะให้ความสำคัญกับความรู้สึกของปลื้มมากกว่าการเสียหน้าหรือเสียความเป็นฮีโร่ ก็ตอนที่ปลื้มหนีไป ถ้าไม่เกิดเรื่องขึ้น โปรดคงไม่มีวันได้ขอโทษในความผิดตอนแรกครั้งนั้นหรอก ปลื้มเองถึงตอนท้ายๆที่โปรดมาขอคืนดีปลื้มจะโอนอ่อนไปมากก็จริง แต่ถ้าโปรดไม่เกือบตาย สถานะที่ปลื้มมีให้โปรดก็คงจะคลุมเครือต่อไป ด้วยความไม่มั่นใจจากความเจ็บในอดีต
ชอบความเด็ดเดี่ยวของปลื้มนะ เวลาตัดสินใจอะไรจะเด็ดขาด มุ่งกับสิ่งที่คิดจะทำอย่างไม่ลังเล เวลารักโปรด ปลื้มก็ทุ่มสุดตัว ทนทุกอย่าง พอมันขาด ปลื้มก็ตัดฉับ แทบไม่เหลือใยแม้ความเกลียดชัง
แต่เวลาคู่นี้เค้าหวานก็หวานน้ำตาลเรียกพ่อ ชอบเวลาปลื้มเรียกพี่โปรดว่า โปรด เฉยๆจัง รองลงมา คงเป็นคุณเฟรน คุณเฟรนเป็นเพื่อนที่ดีมากๆ คุณพ่อคุณแม่โปรดด้วย เข้าใจความรักของลูก คุณพ่อคุณแม่ปลื้มด้วย เรื่องสอนให้รู้จริงๆว่า ถ้าเราเปิดใจ ลดทิฐิ หันหน้าเข้าคุยกัน ครอบครัวยังไงก็เป็นครอบครัวตัดกันไม่ขาดหรอก ถึงจะแอบเคืองที่ปล่อยให้ปลื้มทำงานหามรุ่งหามค่ำอยู่ตั้งนานก็เถอะ
บรรดาเพื่อนๆโปรดปลื้ม ถ้าเรียงลำดับความชอบคงเป็น เท็น เมล ปาล์ม ซอล ติ๊ก กิม ปราณ สามคนหลังนี้แอบเคือง ร่วมมือกันดีนัก ติ๊ก กิมนี่ไม่น่าร่วมมือกับปราณแย่งแฟนพี่ชายอ่ะ จะอ้างว่าปราณก็เพื่อน แล้วปลื้มอ่ะ ปลื้มไมใช่เพื่อนหรอ แล้วทั้งๆที่รู้นะว่าปลื้มรักพี่โปรดมากแค่ไหน ดันเข้าข้างปราณให้ทำผิด ทำร้ายพี่ชายตัวเองกับคนที่บอกว่าเป็นเพื่อนอย่างปลื้มซะนี่ โอ้ยยย อินมากๆ แหะๆๆ
ขอขอบคุณ Snufflehd(คนเขียน)นะคะสำหรับนิยายดีๆแบบนี้ อ่านรวดเดียวแบบหยุดอ่านไม่ได้เลย แทบไม่กินข้าว ไม่หลับไม่นอนเลยทีเดียว แหะๆ ขอตามไปอ่านเรื่องเมลเท็นต่อโล้ดดดล่ะค่ะ ขอบคุณอีกครั้งนะคะ
-
คิดถึงเสี่ยโปรดกับลูกสาว :call:
-
ตอนพิเศษ 6
ปิดเทอมคือสวรรค์ ได้นอนอ่านการ์ตูนทั้งวันคือนิพพาน ~.~
แต่มีบางคนหมั่นไส้และแอบอิจฉาในความสุขสบายของผม เขาถึงได้หางานให้ผมทำ ตอนนี้ผมก็เลยต้องมานั่งกรอกน้ำใส่ตู้เย็นอยู่นี่ไงล่ะ แล้วเดี๋ยวก็ต้องซักผ้า ดูดฝุ่น ล้างห้องน้ำ ล้างจาน ทำความสะอาดห้องนอน เก็บข้าวของที่มันรกๆ ในห้องนั่งเล่นให้เป็นระเบียบ นี่ยังไม่รวมบลาๆๆๆๆ ที่คนขี้อิจฉาคนนั้นว่ามานะครับ
=_=; เป็นวันอาทิตย์ที่ไม่แจ่มใสเอาซะเลย
“เดี๋ยวพี่แม่บ้านก็ไม่มีอะไรทำหรอก ทำไมต้องแบกหน้าไปรับปลื้มที่บ้านตั้งแต่เช้าเพื่อให้มาทำอะไรแบบนี้ด้วยเนี่ย”
ปิดเทอมพ่อก็ให้กลับไปอยู่บ้าน ผมก็ไม่ได้ขัดอะไร มีแต่พี่โปรดนั่นแหละที่โวยวาย เอาจริงๆ เขาก็พูดอะไรมากไม่ได้หรอกเพราะยังไงถึงเขาจะให้ผมมาอยู่ด้วย เขาก็ไม่มีเวลาให้อยู่ดี แล้วผมก็ไม่อยากต้องมานอนเฝ้าห้องให้เขาด้วย ไว้เราว่างๆ ค่อยเจอกันคงดีกว่า
แต่วันนี้ผมไม่ได้ว่างสักนิดเลยนะ ยังมีการ์ตูนอีกเกือบยี่สิบเล่มที่ต้องอ่านให้จบก่อนไปค่าย ผมไม่ได้ไม่คิดถึงเขานะ แต่อารมณ์อยากอ่านการ์ตูนมีมากกว่า -O-;
“บ่นๆ ฝึกไว้ไง มาอยู่ด้วยกันจริงๆ จะได้ทำเป็น” พี่โปรดอมยิ้ม ทั้งเนื้อทั้งตัวใส่แค่กางเกงบอลตัวเดียว เห็นแล้วใจหวิวชอบกล แถมตอนนี้เขายังมานั่งอ่านหนังสืออยู่ใกล้ๆ อีก
“พี่ไม่คิดจะจ้างแม่บ้านเลยใช่มั้ย -*-”
“จ้างทำไมให้เปลือง มีเมียก็ใช้เมียดิวะ”
ไอ้...
ผมคิดแต่ก็ไม่กล้าพูดออกมา เลยได้แต่ก้มหน้ากรอกน้ำใส่ตู้เย็นไปตามเวรตามกรรม แถมน้ำที่พี่โปรดกินนี่ไม่ธรรมดานะครับ ต้องผ่านการกรองและต้มด้วยอุณหภูมิ 100 องศาเซลเซียสแล้วเท่านั้น คือเรื่องมากโคตรๆ อ่ะ ปกติก็เห็นกินน้ำแร่ของร้านค้าได้นี่หว่า แล้วทำไมน้ำที่อยู่ในตู้เย็นห้องตัวเองถึงได้เรื่องเยอะขนาดนี้ก็ไม่รู้
กรอกน้ำใส่ตู้เย็นเสร็จ ผมก็ต้องหอบตะกร้าผ้ามาซักในห้องน้ำ พี่โปรดเขาก็ตามมานั่งอ่านหนังสือที่หน้าประตูด้วย
ถ้าพี่จะตามมาให้กำลังใจกันขนาดนี้ ทำไมไม่มาช่วยกันบ้างล่ะครับ -*-
ผ้าที่ซักก็ไม่เยอะเท่าไหร่ เพราะส่วนใหญ่เสื้อผ้าแบรนด์ไฮเอ็นของเขาจะส่งร้านซักโดยเฉพาะอยู่แล้วครับ ที่ผมซักก็แค่กางเกงในกับกางเกงบอลไม่กี่ตัว แถมบ็อกเซอร์อีกยกโหล =_=;
“ปกติใครซักให้พี่ครับ”
“พ่อบ้านสิ”
“นี่พี่ให้เขาทำขนาดนี้เลยเหรอเนี่ย =_=; ของของตัวเองทำไมไม่ซักเองล่ะครับ”
“แพ้ผงซักฟอก”
“โถ บอบบางจริงๆ ทั้งๆ ที่หน้าหนาขนาดนี้”
พี่โปรดยิ้มเหี้ยมกับคำพูดของผม ก่อนจะพูดด้วยหน้านิ่งๆ ว่า “เดี๋ยวน้องจะโดนดี”
หึ คิดว่าผมกลัวเหรอ!!
“พูดเล่นครับ แหะๆ”
กลัวสิครับ -O-; แรงตบของเขาคงเท่ากับแรงหมีตะบบที่หน้าเลยนะครับ โดนไปทีเดียวคงเดี้ยงอ่ะ
ผมยอมจำนนต่อหน้านิ่งๆ ของพี่โปรดแล้วตั้งอกตั้งใจขยี้กางเกงในต่อ ต้องซักดีๆ หน่อยครับ เพราะแม้แต่ราคากางเกงในของเขาก็ยังแพงกว่าราคาเสื้อที่ผมกำลังใส่อยู่มาก
อ่า...ถ้าพูดกันตามจริงผมมีปัญญาซื้อใส่ แต่มันไม่โอเคเลยเมื่อเห็นราคาที่ต้องจ่ายไป เห็นทีไรเป็นต้องเหงื่อตก ร้องโอดครวญกับตัวเองเบาๆ แล้วรีบวางของกลับที่เดิมทุกที แต่ถ้าวันไหนเห็นผมใส่รองเท้าของ Gucci เสื้อและกางเกงของ Chrome heart หรือกระเป๋าของ MCM ก็ไม่ต้องแปลกใจไปนะครับ ผมไม่ได้ซื้อเองหรอก เสี่ยซื้อให้ -_-;
อันที่จริงพี่โปรดเขาไม่ได้เว่อหรือติดแบรนด์หรอกนะครับ เขาบอกว่าเพราะมันดีและคุ้มกับราคาที่จ่ายไป อย่างเสื้อบางตัวเขาใส่มานาน ซักกี่ทีผ้าก็ไม่หด ถ้าต้องเทียบกับเสื้อที่เคยซื้อตามตลาดนัดแล้วมันคุ้มกว่ากันเยอะ ซึ่งตอนนี้เสื้อตัวแรกและตัวเดียวที่โนแบรนด์ของพี่โปรดได้กลายเป็นตำนานผ้าขี้ริ้วไปแล้วเรียบร้อย
“กางเกงในเลอะอะไรครับพี่” มันน่าอายนะ แต่ผมก็อยากถาม แค่สงสัยว่าคราบสีขาวๆ นี่มันคืออะไร
“ดมดูสิ”
“-*- ปลื้มไม่ใช่โรคจิตนะ”
“เอ้า เห็นทำหน้าซะเหมือนเลย”
“พี่โปรด!!”
“ฮ่าๆๆ”
ผมขว้างกางเกงในลงไปในกะละมังแรงๆ จนฟองผงซักฟอกกระเด็นมาโดนหน้า ก่อนจะยืนขึ้นใช้เท้าเหยียบซ้ำๆ ด้วยความหมั่นไส้เจ้าของมันเต็มพิกัด
“ดูๆ กางเกงในพี่ทำไรผิด”
“มันผิดเพราะเป็นของพี่ไง”
“อ๋อเหรอ ^^”
พี่โปรดทำตัวได้น่าถีบมาก บอกเลยว่าถ้าเขายังกวนตีนอีกผมจะไม่ทน!! จะขึ้นแท็กซี่กลับบ้านจริงๆ ด้วย -*-
“ปลื้ม”
“....”
“ปลื้มครับ”
“....”
“งอนจริงๆ เหรอ”
“....”
“เดี๋ยวไม่รักนะ”
“-*-”
“เอ้า! หน้าบึ้งใหญ่เลย”
“-*-!”
“ถ้าเป็นเด็กดีพี่มีรางวัลให้ด้วยนะ”
รางวัลอะไรก็ไม่สนหรอก ผมไม่ใช่คนประเภทเอาอะไรมาล่อแล้วจะอารมณ์ดีง่ายๆ นะ
“เอ...เด็กที่ไหนบอกว่าอยากได้กล้อง? มีรึเปล่าครับแถวนี้”
หูววววววววววว!! O_O!! พี่โปรดจำได้ด้วยอ่ะ!!!
“มี!! \(' ')/”
“หึหึ”
“แต่...ก็ไม่ได้อยากได้เท่าไหร่หรอกนะครับ อืม...ไม่เลยดีกว่า ปลื้มใช้กล้องดิจิตอลของคุณเฟรนก็ได้” เห็นรอยยิ้มของพี่โปรดแล้วก็ต้องกลับลำ อยากได้ก็จริงนะแต่ไม่อยากเสียฟอร์ม -*-
“Nikon D4 พี่สั่งไว้ให้แล้ว...งั้นก็ต้องยกเลิกใช่ไหม”
อั่กกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก!!!! นั่น...นั่น... นั่นคือกล้องที่ผมดูไว้เลยนะครับ เป็นกล้อง DSLR ที่สปีดชัตเตอร์อยู่ที่ 10 fps แถมพิกเซลใช้งานจริงได้ถึง 16.2 ล้าน ตัว CPU ยังเป็น EXPEED 3 เรียกได้ว่ากล้องดิจิตอลกระจอกที่ผมเคยเก็บตังค์ซื้อเมื่อตอนปีหนึ่งเทอมสองนั้นง่อยไปเลย ...โอเคล่ะครับที่กล้อง compact มันเทียบ DSLR ไม่ได้ แต่ภาพของพี่โปรดทุกภาพจากกล้องตัวนั้นก็หล่อวิ้งอย่างกับมืออาชีพถ่ายเองเลยนะครับ ><
“ไม่...ไม่นะพี่ ปลื้มอยากได้”
พี่โปรดยิ้มกริ่ม กระดิกนิ้วเรียกผมที่รีบเดินเข้าไปหาโดยเร็ว ก่อนนิ้วเรียวยาวจะดีดเข้าที่หน้าผากผมหนึ่งที
“งั้นก็ทำตัวดีๆ ห้ามดื้อ พี่ว่าอะไรก็ห้ามเถียง โอเคมั้ยครับ”
“โอเคครับ ^^”
“ราคามันไม่ใช่ถูกๆ เพราะฉะนั้นพี่จะไม่ซื้อให้ฟรีๆ แต่ปลื้มต้องทำงานแลกด้วย ตั้งแต่พรุ่งนี้ มาอยู่กับพี่จนกว่าจะไปค่าย”
“ก็ได้ แต่พี่โปรดต้องไปขอพ่อเองนะ ปลื้มยังไงก็ได้อยู่แล้ว”
“เรื่องนั้นไม่มีปัญหา ถ้าตกลงกันได้แล้วก็กลับไปซักผ้า ยังมีงานที่ต้องทำอีกเยอะ”
“-O-; อีกเยอะเลยเหรอ”
“หึหึ ไปได้แล้ว ไม่ต้องทำแก้มป่อง”
“ก็ได้ๆ แต่บางอย่างพี่ต้องช่วยปลื้มทำนะ ทำคนเดียวไม่ไหวหรอก”
พี่โปรดส่ายหน้ายิ้มๆ เขาผลักหัวผมเบาๆ ก่อนจะล็อคคอผมจากด้านหลังแล้วฝังจมูกลงมาที่ขมับ
“จริงๆ เลยเด็กคนนี้ อันไหนทำคนเดียวไม่ไหวก็ค่อยมาว่ากัน”
“เยสสส!! พี่โปรดใจดีจัง”
“^^ ก็แค่กับปลื้มเท่านั้นแหละ”
เหมือนโดนอัพเปอร์คัทเข้าเต็มๆ คาง เพราะเสียงทุ้มที่กระซิบประโยคน่าฟังเมื่อกี้ยังคงดังก้องอยู่ในหัว
อ่า...อ่านการ์ตูนทั้งวันคงไม่ใช่นิพพานสำหรับผมต่อไปแล้วสินะ... พี่โปรดต่างหากคือนิพพาน ><
“เย็นนี้ทำกับข้าวด้วยนะ”
“ได้ครับ แล้วพี่โปรดอยากกินอะไรอ่ะ”
“แกงเขียวหวาน”
“กินกับขนมจีนดีมั้ย”
“ยังไงก็ได้”
ยิ้มหล่อปิดท้ายก่อนเขาจะหันกลับไปอ่านหนังสือต่อ ผมก็เนรเทศตัวเองมาทำงานล่ะครับ ความจริงเขาไม่ต้องเอาอะไรมาตั้งเป็นรางวัลก็ได้ ผมน่ะเต็มใจทำให้อยู่แล้ว ที่บ่นที่ทำเหมือนไม่เต็มใจก็ทำฟอร์มไปอย่างนั้นเอง
กว่าผมจะทำอะไรๆ เสร็จก็ปาเข้าไปเกือบสี่โมงครึ่ง เหนื่อยเอาเรื่องอยู่เหมือนกันนะ แต่พอเห็นผลงานตัวเองแล้วก็แอบภูมิใจอยู่ลึกๆ สะอาดเอี่ยมไร้ที่ติ เยี่ยมครับเยี่ยม
“พี่โปรด ปลื้มไปตลาดก่อนนะ พี่จะเอากาแฟรึเปล่า จะได้ซื้อมาให้”
“ให้พี่ไปด้วยมั้ย”
“ไม่ต้องครับ พี่โปรดอ่านหนังสือไปเถอะ ปลื้มไปแถวๆ นี้ เดี๋ยวกลับ”
“ครับ งั้นก็ระวังรถนะ แวะซื้อกาแฟมาให้พี่ด้วย”
“รับทราบ”
หยิบตะกร้าหวายใบใหญ่ที่คราวก่อนเอาใส่เค้กกล้วยหอมมาให้พี่โปรดติดมือมาด้วย ซื้อของจะได้ไม่ต้องเปลืองถุงครับ ช่วยกันลดโลกร้อน
ตลาดสดในเวลานี้ไม่ค่อยมีคนครับ ผมก็เลยเลือกซื้อของได้ตามสบาย ไม่ต้องเดินเบียดกับใคร ซื้อของเตรียมทำแกงเขียวหวานเสร็จแล้วก็มาเดินหาซื้อขนมจีน ได้มาหนึ่งตะกร้าใหญ่ กินกันสองคนคงจะพอ ก่อนกลับห้องก็แวะซื้อกาแฟให้พี่โปรด ไม่ลืมซื้อเค้กติดมือมาด้วย เพราะร้านที่คอนโดพี่โปรดเขาทำอร่อยครับ ผมชอบกิน
กลับห้องมาก็เห็นพี่โปรดกำลังคุยโทรศัพท์อยู่ ผมเลยเดินเอาของมาเก็บที่เคาท์เตอร์ในส่วนของห้องครัว จัดแจงแยกของสดใส่ตู้เย็น เพราะอีกหลายชั่วโมงกว่าที่จะเริ่มทำ ไม่ใส่ไว้เดี๋ยวเสียหมดครับ
“ปลื้ม เมื่อกี้เพื่อนโทรมา” พี่โปรดเดินมานั่งที่โต๊ะทานข้าว วางไอโฟนลงแล้วท้าวคางมองมาทางผม
“ใครครับ”
“ปาล์ม”
“อ๋อ” ผมพยักหน้ารับก่อนที่จะยื่นกาแฟไปให้พี่โปรด “ปลื้มซื้อเค้กมาด้วยนะ พี่จะกินเลยมั้ย”
“ยังก่อน”
“ครับ งั้นเดี๋ยวปลื้มโทรหาคุณปาล์ม...” ผมกำลังยื่นมือไปหยิบไอโฟนตรงหน้าพี่โปรด แต่ก็ถูกเขาจับมือไว้
“ทำไมต้องคุยกันทุกวัน” เขาขมวดคิ้ว ดูก็รู้แล้วว่าไม่ชอบใจเอาซะเลย
“ก็...” ผมกำลังจะบอกเหตุผล แต่แค่มองหน้าพี่โปรดก็เล่นเอาพูดไม่ออก ไม่ใช่แค่คุณปาล์มหรอกที่เป็นเพื่อนคุย คุณเฟรนผมก็คุยกับเขาตลอด แต่เพราะเราเจอกันบ้างเลยไม่ต้องโทรหากัน
ปิดเทอมให้อยู่เฉยๆ ผมก็เบื่อนะ ผมอยากไปพะเยา ไปเยี่ยมป้าเนียมกับลุงชิด แต่พี่โปรดก็บอกให้รอก่อน ให้รอทั้งๆ ที่ไม่รู้ว่าเขาจะว่างเมื่อไหร่ ผมเข้าใจพี่โปรด แต่คนที่อยู่ว่างๆ อย่างผมก็เหงาเป็นเหมือนกัน
“ปลื้มแค่คุยกับเพื่อน”
พี่โปรดยังคงขมวดคิ้ว ไม่ใช่ว่าเขาไม่รู้หรอกว่าคุณปาล์มเป็นใคร หน้าของคุณปาล์มพี่โปรดก็เคยเห็นจากรูปที่ผมให้ดู แต่พี่โปรดก็ยังคงเป็นพี่โปรด ถ้าเขาตั้งคำถามขึ้นมาแล้ว แสดงว่าผมคงกำลังล้ำเส้นที่เขาขีดไว้
“พี่ไม่ว่านะถ้าคุยกัน แต่ไม่เข้าใจทำไมต้องทุกวัน เป็นชั่วโมงสองชั่วโมง มันควรแล้วเหรอ พี่โทรหาบางทีก็ต้องรอสาย ตั้งแต่ปิดเทอมมาก็เป็นอย่างนี้ตลอด จะไม่ให้พี่ถามได้ยังไง”
“คุณปาล์มเป็นเพื่อน ไม่มีอะไรเลยนะพี่”
“พี่รู้ว่าไม่มีอะไร แต่ถ้าต้องเป็นอย่างนี้ต่อไป ไม่ปลื้มก็ปาล์มนั่นแหละที่จะชอบกันขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว”
“.....”
“เอาไปคิดทบทวนให้ดี ว่าที่ปลื้มทำอยู่ มันดีสำหรับเราหรือเปล่า”
พี่โปรดพูดจบก็เดินกลับไปที่โต๊ะทำงานของเขาพร้อมกับกาแฟที่ผมซื้อมาให้ ส่วนผม...ทั้งๆ ที่รู้อยู่แก่ใจว่าระหว่างผมกับคุณปาล์มไม่ได้มีอะไร แค่คุยกัน เล่าชีวิตประจำวันให้ฟังเหมือนเพื่อนทั่วๆ ไปแค่นั้น แต่ก็ยังอดรู้สึกผิดไม่ได้เมื่อเห็นสีหน้าและแววตาของพี่โปรด
ผมหยิบไอโฟน เดินเลี่ยงออกมาที่ระเบียงก่อนจะกดโทรหาคุณปาล์ม
(ฮัลโหล ปลื้ม กลับมาแล้วเหรอ เร็วจัง เมื่อกี้แฟนปลื้มยังบอกผมว่าปลื้มไปตลาด)
“ครับ เพิ่งกลับมาครับ”
(เสียงหงอยๆ แฮะ เป็นอะไร ทะเลาะกับพี่มาโปรดเหรอ)
“ก็ไม่เชิงหรอกครับ”
(เขาหึงปลื้มกับผมล่ะสิ เมื่อกี้ตอนคุยกับเขา เขาถามผมด้วยนะว่าผมชอบปลื้มรึเปล่า)
“อ่า...อย่างนั้นเหรอครับ คุณปาล์มอย่าไปถือสาพี่โปรดเลยนะ แล้วก็ไว้ยังไงผมกลับจากค่ายแล้ว จะโทรบอกคุณปาล์มอีกทีนะครับ ที่ติดไว้ว่าจะพาเที่ยวอ่ะ ยังไม่ได้ไปกันเลย”
(โอเคๆ งั้นผมวางก่อนนะ ปลื้มอยู่กับแฟน คงหายเหงาแล้ว อิอิ)
“อย่าแซวผมสิครับ ผมไม่ได้เหงาอะไรขนาดนั้นหรอก แค่ว่างๆ ก็อยากมีเพื่อนคุยด้วยบ้าง ปิดเทอมมันก็น่าเบื่อเป็นธรรมดา ยังไงผมวางก่อนนะครับ ฝากไปเยี่ยมป้าเนียมให้ผมด้วย”
(โอเค แล้วเจอกันนะปลื้ม)
“ครับ”
ผมวางสายจากคุณปาล์มแล้ว แต่ก็ยังไม่ได้กลับเข้าข้างใน ยังคงยืนมองท้องฟ้าสีสวยอยู่อย่างนี้ นึกถึงตอนที่อยู่พะเยาที่ได้ยืนมองท้องฟ้าอยู่ข้างๆ พี่เท็น ระบายความในใจให้เขาฟัง แล้วก็ได้รับคำตอบที่ทั้งตรงและแทงใจมาจากเขา แต่ตอนนี้ ผมยืนอยู่เพียงลำพัง กำลังหาคำตอบให้กับตัวเอง และทบทวนในสิ่งที่พี่โปรดพูดทิ้งท้ายไว้
เฮ้อ...ความรักว่าเข้าใจยากแล้ว แต่คนรักน่ะ...เข้าใจยากมากยิ่งกว่า เพราะผมรู้ว่าผมไม่ได้คิดอะไร ผมถึงสบายใจและไม่คิดว่ามันจะเป็นเรื่องขึ้นมา แต่เพราะเขาไม่รู้ในสิ่งที่ผมคิดนั่นแหละ เขาถึงได้คิดมากแบบนั้น
“ปลื้ม...” เสียงของพี่โปรดดังมาจากข้างหลัง แต่ผมก็ไม่ได้หันไปมอง
“โกรธพี่เหรอ”
ผมถูกสวมกอดจากข้างหลัง พี่โปรดวางคางไว้บนหัวผม คำถามของเขาทำให้ผมต้องลูบแขนที่กอดผมไว้เบาๆ
“เปล่าครับ”
“แน่ใจ”
ผมพยักหน้า ก่อนจะคลายแขนพี่โปรดออกแล้วหมุนตัวมาเผชิญหน้ากับเขา เงยหน้าขึ้นมองก็เห็นแต่ความกังวลใจบนใบหน้าหล่อเหลาของเขา ผมเลยยกมือขึ้นลูบที่แก้มเขาเบาๆ
“ปลื้มไม่ได้โกรธ แล้วก็ต้องขอโทษด้วยที่ทำให้พี่ไม่สบายใจ”
“อืม”
“พี่โปรดไม่ชอบคุณปาล์มเหรอ”
“เปล่า แต่พี่ไม่รู้จักเหมือนที่รู้จักไอ้เฟรน ไม่รู้ว่านิสัยใจคอเป็นยังไง เลยไม่รู้ว่าเพื่อนที่ปลื้มพูดถึงจะจริงใจแค่ไหน”
“คุณปาล์มเขาดีกับปลื้มมากเลยตอนปลื้มอยู่พะเยา เขาชอบพี่เท็นนะ ปลื้มยังไม่บอกพี่โปรดเหรอ”
“ยัง =_= แต่คนที่ชอบไอ้เท็นลงก็ไม่ใช่คนที่น่าไว้ใจ”
“พี่โปรดรวมพี่เมลด้วยใช่มั้ย”
“ไอ้เมลข้อยกเว้น”
“ฮ่าๆๆ ลำเอียงอ่ะ”
“แน่นอน ก็ญาติปลื้ม”
“ชัดเจนดีจริงๆ ว่าแต่พี่โปรดได้ข่าวพี่เท็นบ้างป่ะ”
“ไม่เลย =_=; ของที่สั่งพี่ไว้อีกชิ้นก็ยังไม่กลับมาเอา”
“อะไรเหรอครับ”
“ไม่บอก”
“พี่โปรดดดดดดดด”
“หึหึ กลับเข้าข้างในเถอะ ร้อน”
ผมหยิกแขนพี่โปรดแรงๆ ก่อนจะหนีเข้าข้างในห้อง พี่โปรดไม่โวยวายอะไรหรอกครับ เขาถึกมาก แรงหยิกแค่นั้นไม่สะเทือนผิวกายแน่ๆ
ตอนหกโมงกว่าๆ ผมก็เริ่มลงมือทำแกงเขียวหวาน ปล่อยให้พี่โปรดอ่านหนังสือของเขาต่อไป เย็นวันนั้นเราเลยได้กินขนมจีนกับแกงเขียวหวานด้วยกันอย่างไม่เสียความตั้งใจที่คิดกันไว้ แถมยังเป็นแกงเขียวหวานที่หวานกว่าปกติด้วยนะ อิ่มท้อง อิ่มใจมากเลย
เพราะผมน่ะชอบ...ตอนที่พี่โปรดยิ้มและมีความสุขมากที่สุดแล้ว ^^
..........................................End Special........................................................
หายไปนาน ยังจะมีใครจำพี่โปรดได้มั้ยคะเนี่ยยยยยยยยยยยย ^_____________^
ขอบคุณสำหรับทุกๆ ความคิดเห็นนะคะ ยินดีต้อนรับนักอ่านหน้าใหม่ทุกคนที่เข้ามาทำความรู้จักกับผู้ชายที่ชื่อ 'มาโปรด' นะคะ มีความคิดเห็นยาวๆ ที่อ่านแล้วคนเขียนปลื้มอกปลื้มใจ ขอบคุณค่ะ ขอบคุณมากจริงๆ
ดูแลตัวเองด้วยนะคะทุกคน :กอด1:
-
ฟินเหมือนเดิมจริงๆคิดถึงนะคะเสี่ยน้องปลื้มด้วย
-
ปลื้มมม นิดๆ หน่อยก็ยอมเสี่ยเขาหน่อยเถอะ เพราะนิวเสี่ยโปรดเนี่ยลดดีกรีมาโปรดแท้ไปเย๊อะะะะะมาก จนเกือบลืมเสี่ยโปรดคนเก่าไปแล้วนะเนี้ย แอบคิดถึงโมเม้นต์เก่าๆ /ซาดิสม์ 555
-
คิดถึงเสี่ยโปรดดดดดดดดดดดดด :katai5: :katai5:
-
ปลื้มปริ่มกับผู้ชายชื่อมาโปรดเสมอ อยากอ่านทุกวัน อ่านยาวๆ เลย ^___^
-
น่ารักกกกกก ><
-
อยากกินแกงเขียวหวานที่น้องปลื้มทำ
ทุกวันนี้เสี่ยคงอยู่แบบคุณชายแลดูสบ๊ายสบาย มีเมียเป็นแม่ศรีเรือนทำทุกอย่าง
-
หวานมากกกกกกกก
คิดถึงทั้งปลื้มทั้งเสี่ยเลยยยยยยยยยยยย
:hao7:
-
คิดถึงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
-
:hao7: ไม่มีอะไรจะพูดนอกจาก ฉันอยากเป็นแฟนเสี่ยยยยยยยยย
อร๊างงงงงงงงงงงง
-
ปลื้มแบบแม่บ้านแม่เรือนเต็มตัวแล้ว 555
-
หมั่นไส้อีพี่โปรดจริงๆแต่ก็ชอบน่ะ
-
:mew1: :mew1: คิดถึงเสี่ยยยยยยยยยยยยยยย
-
อยากเห็นพี่โปรดหึงโหดบ้าง รู้สึกว่าตั้งแต่รักกันเป็นเรื่องเป็นราวนี่จะหวานตลอดเลยนะ *อิจฉา* 55555555
-
ตามมาอ่าน และกดบวกอย่างเร็วด้วยความคิดถึงงงงงงงงงงงงงงงเสี่ยโปรด และน้องปลื้ม :กอด1: ขอบคุณนะค้าาาาาาาาาาาา :pig4:
-
เค้ามุ้งมิ้งกันน่ารักอะ
รักมาโปรดดดดดดดด
-
น้องปลื้มมมม แม่ศรีเรือนมากกก
มีซักกางเกงในให้กันด้วย กิกิ
น่ารักจุงงง
พี่ดปรดก็พูดถูกนะ คุยกันทุกวันแบบนี้สักวันมันก็ต้องมีใครสักคนแหละ
ที่มีใจให้อีกฝ่าย
-
คิดถึงงงงงง ปลื้มกับเสี่ย
ทำภาค 2 เถอะค่ะะ
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
ฟินนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน
-
อ่านแล้วมีความสุขอ่ะ
-
รอรวมเล่มอนู่นะ :ling1:
-
คิดถึงอยู่เลยนึกว่าไม่มีสเปแล้วซะอีก
-
ลืมไปเลยว่าใครชื่อมาโปรด 5555
ล้อเล่นนะจ๊ะ
แต่ตอนนี้มาแบบเรื่อยๆอ่ะ หรือยังมี 6.1ตามมา
คือแบบมันไม่มีเมนของตอนเลย (หรือมีแต่เค้าจับไม่ได้)
สั้นไปนะ ยังดื่มด่ำกะความฟินพี่โปรดไม่หนำใจเบยยยย
-
น้องปลื้มกับอิพี่โปรด คิดถึงที่สุด
น้องปลื้มน่ารัก แอบเกรียนใส่อิพี่โปรดในใจ
พี่โปรด ชอบแกล้งน้องปลื้ม แต่รักและหวงน้องปลื้มเป็นที่สุด
-
พี่โปรด~ ใช้เมียนะใช้เมีย 555
-
สมกับที่เป็นเสี่ยมาโปรดกางเกงในยังไม่ซักเองเลย555น้องปลื้มรับหน้าที่
แทนพ่อบ้านไปนะเดี่ยวเสี่ยมีของรางวัลให้
-
คิดถึงปลื้มกับเสี่ย
-
อ่านแล้วอยากกินแกงเขียวหวานขนมจีนตามเลย คิ ๆ
-
คนเขียนหายไปนานมากกกกกกกกก o18
พี่โปรดกับน้องปลื้มยังน่ารักเหมือนเดิมเลยนะะะ เขินแทนน :-[
-
น้องปลื้มเด็กน้อย น่ารักเสมอเลย :man1:
-
คิดถึงเสี่ยโปรดกับปลื้มอ่ะ ><
-
เสี่ยโปรดหลอกล่อเด็กชัดๆเลย แต่น้องปลื้มก็เต็มใจให้เสี่ย(หลอก)ล่อนะ
ปลื้ม หนูเป็นแม่บ้านแม่เรือนมาก งานบ้านก็ทำได้ อาหารก็ทำเป็น
โอ๊ยอิเสี่ยทำไมได้เมียดี เพียบพร้อมแบบนี้วะ
ว่าไปแล้วก็อยากกินขนมจีนแกงเขียวหวานเหมือนกันนะ
เอิ่ม..เข้าใจว่าปลื้มเหงานะ แต่ถ้าคุยตั้งเป็นชั่วโมงสองชั่วโมง
ถึงจะบอกว่าเป็นเพื่อนกันแต่ถ้าคุยนานขนาดนั้นก็ไม่ไหวเหมือนกันนะ
ก็สมควรที่เสี่ยจะระแวงว่ะ งานนี้ขอเข้าข้างเสี่ยละกันนะลูกสาว
-
ปลื้มกลายเปนแจ๋วไปแล้วววว
-
โอยยย น้องปลื้ม นางทาสชัดๆเลยค่ะ ฮาาาา
คู่นี้น่ารักที่สวดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
-
ไม่เคลียอ่ะความรู้สึกยังค้างคานิดๆ
-
:mew1: :mew1: :mew1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
ชอบมากๆ
อยากให้มีตอนพิเศษ เท็นเท็น บ้างอ่ะ
-
เกือบได้ซดมาม่า :เฮ้อ:
คิดถึงเสี่ยกับน้องปลื้มเสมอ :กอด1:
-
น่ารักเหมือนเดิม :-[ :-[ :-[
น้องมันเหงาเสี่ยโปรดเข้าใจหน่อยจิ
-
น่ารักจังคู่นี้ อ่านไปยิ้มไป :hao6:
-
:katai2-1:
-
คิดถึงเสี่ยโปรดกับน้องปลื้ม
-
แจ๋วววววววววว :pigha2: :pigha2: :pigha2:
-
พี่่โปรดร้ายอะ ใช้แต่น้องปลื้มทำงานบ้านอยู่คนเดียว ชิส์ๆๆ หมั่นไส้อะ
-
:mew3: :mew3: :mew3: :mew3:น่ารักอะ :mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
-
เสี่ยโปรดขา
ใจดีที่สุดอ่ะ
แต่ไอ้ที่ใช้งานน้องนี่อยากแกล้งหรืออยากให้น้องเห็นค่าเงินกันแน่
-
ปิดเทอมก็จิกหัวใช้น้องเลยนะเสี่ย แถมยังมีของมาล่อ แต่มีรึที่น้องปลื้มเราจะไม่ยอม 55+
-
พี่โปรดดดดดดด >//////<
-
อ่านแล้วค้างๆพิกล เอาอีกค่าาาาาาาา
-
อ่านตอนพิเศษทีไร อมยิ้มทุกที
:mew3:
-
อิเสี่ยกับลูกสาวหวานเหลือเกิน :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[
-
เพิ่งได้เข้ามาอ่านมาโปรดกับปลื้ม
อรั้ยยย ฟินมากกก อ่านแล้วไม่เคยเกลียดพี่โปรดได้ลงจริง ๆ
ขอบคุณที่แต่งนิยายสนุกๆ ให้อ่านนะคะ
ซึ้งกับความรักความเสียสละของเสี่ยกับน้องปลื้มจริงๆ
:o8:
-
แวะมาบอกคิดถึงพี่โปรดและนั่งรอตอนพิเศษเที่ยวยกก๊วนรับสงกรานต์ค่ะ :hao7:
นับวันผู้ชายคนนี้ยิ่งน่ารัก อิจฉาน้องปลื้มเบาๆ
รอรวมเล่มนะคะ จะจัดเสี่ยสองชุดเลย เอาไว้อ่านชุดนึง อีกชุดเอาไว้ขึ้นหิ้งกราบไหว้บูชา :laugh:
-
น่าร๊ากกกกกกกกก
-
ตามมาอ่านแล้ววววววว
คิดถึงที่สุดดดดดด
:hao7:
-
จะสงกรานต์แล้วเสี่ยโปรดจะพาลูกสาวออกไปเล่นน้ำสงกรานต์มั้ยน้อ :katai3:
-
เรื่องนี้เป็นเรื่องที่อ่านแล้วชอบมากๆๆๆๆ อารมณ์หน่วง อารมณ์หวาน อารมณ์เศร้า มีครบรส ต่อเนื่อง ไม่รู้สึกติด สมเหตุสมผล ชอบที่มาโปรดได้รับในสิ่งที่ตัวเองทำ และดีที่เป็นคนรักเดียวใจเดียวด้วย ด้านนายเอกไม่โง่ ไม่ยอมง่าย ทั้งใจแข็ง เด็ดเดี่ยว เวลารักก็รัก เวลาโกรธก็โกรธ อ่านไปอินไป อึดอัดไป แต่ชอบมากๆๆ เป็นแนวดราม่าที่แต่งได้ดีมากๆๆ ขอบคุณรสำหรับนิยายดีๆๆนะคะ
-
:L1: พี่โปรดน้องปลื้มน่ารักกกกกกกอะ
-
อ่านจบแล้ว ตอนแรกนึกไม่ถึงว่าจะมีเท็นเมลมาฟีเจอริ่งด้วย อยากอ่านตอนพิเศษสงกรานต์ชะมัด จะยังมีตอนพิเศษมาหรือเปล่านะ...
-
เสี่ยโปรดดดดดดดดด
ยังหล่อน่าลากไม่เปลี่ยน อิอิอิอิ
-
มาอ่านรวดเดียว โซโล่มาตั้งแต่บ่ายแล้ว
สนุกมากๆเลย
เขียนดีจริงๆ
ตอนปลื้มกลับบ้านเราร้องไห้เลย
-
o13
-
อยากอ่านตอนพิเศษอีกกกกก
:hao5:
-
คิดถึงน้องปลื้มกับอิเฮียโปรดมากกกกกกกก ><
-
อ่านรวดเดียวจบไปนานมากแล้ว แต่เพิ่งได้ user มาเลยตามมาคอมเม๊นต์ค่ะ :mew1:
ขอบคุณสำหรับนิยายสนุก ๆ นะคะ
ปล อยากอ่านตอนพิเศษเพิ่มอีกจังเลยค่า
-
คิดถึงพี่โปรด
หนูรักพี่นะคะ
อุ๊ย เขินจัง :m18:
-
จะรวมเล่มมั้ยคะ
อ่านจบแล้วประทับใจมาก ๆ อยากได้หนังสือ :กอด1:
-
:3123: thank
-
คิดถึงเสี่ยสุดๆอ่ะ
-
อ๊าาาาาา คิดถึงเสี่ยกับลูกสาวเสี่ยมากๆๆๆๆๆๆๆเลย
ได้อ่านแล้วฟิน .. :กอด1: :กอด1:
-
:hao5: :impress2: :impress2: :impress2: :impress2: :impress2: :กอด1:
-
คิดถึงเสี่ยกับลูกสาว
ยิ่งไปโผล่เรื่องพี่ทองก็ยิ่งคิดถึง
:กอด1:
-
เสี่ยโปรด พ่อมหาจำเริ๊ญ เมื่อไหร่จะพาลูกสาวมาล่ะเสี่ย คิดเถิง :hao5: :hao5: :hao5:
-
อ่านเรื่องสุดโต่งอยู่แล้วคิดถึงเสี่ยกับเด็กก็เลยกลับมาวนอ่านอีกรอบ แทนที่จะหายคิดถึง กลับยิ่งเพิ่มความอยากอ่านอีกเท่าตัวเลยอะ ทำไงดีขอตอนพิเศษเพิ่มอีกได้ไหมอะ
-
สนุกมาก ชอบเรื่องนี้มากๆเลยครับ ความกดดัน ความสุข ทุกอย่างลงตัวมาก ขอบคุณอีกครั้งครับสำหรับเรื่องดีๆ
-
=v= ชอบน้องปลื้มจังเลยค่ะ เป็นเด็กที่เข้าใจและคิดอะไรได้ง่ายมาก อดทนดีจริง ๆ ควรแล้วที่จะได้พี่โปรดมาสยบอยู่แทบเท้า :laugh: ชอบคำคมของคุณเท็นด้วยค่ะ เป็นคนแปลกที่แนะนำคนอื่นได้ดีมาก ว่าแต่ว่าพี่แกหายไปเลยนะ จะกลับมาไหมล่ะเนี่ย...
เป็นเรื่องที่อ่านแล้วสนุกมากค่ะ ตอนแรกเริ่มอ่านน้องชงโคก่อน แล้วตามรอยพี่ทองมาเจอหมอมาโปรด เลยยาวเลยทีนี้ ยังไงก็จะยังติดตามเรื่องอื่น ๆ ต่อไปนะคะ ถ้าจะคลอดเล่มเมื่อไหร่ แล้วพร้อมก็จะไม่พลาดแน่นอนค่ะ สู้ ๆ นะคะ
รอตอนพิเศษต่อ ๆ ไปอยู่นะคะ ถ้าเป็นไปได้ก็อยากอ่านอีก :man1:
:katai3:
-
กรี้ดดดดดดดดด. ตามอ่านรวดเดียวจบ
ตามมาจากพี่ทองกับชงโค
โอ้ยยยยยยยเสี่ยโปรดน่ารักกกกกกก. ปลื้มก็น่าฟัดดดดด. ชอบเวลาเรียกแทนตัวเองว่าพี่น้อง
-
จิ้มมมมมมมม
ตามมาจากพี่ทอง อ่านไปก็ดราม่าไป ได้รู้ประสบการณ์ของรักมากขึ้นจากนิยายเรื่องนี้ เสียน้ำตาไปบางตอนเหมือนกัน
เลยอดทำให้คิดไม่ได้ว่าในเดอะเท็นเรื่องพี่ทอง ใช่พี่เท็นเท็นๆเรื่องนี้หรือเปล่า..//แง่มๆ(เดามั่ว)
ว่าจะไปอ่านเมลเท็น แต่เห็นมีสปอยมายด์ตาย(ไม่รู้อยู่ในเรื่องนั้นไหมแต่แอบใจเสียเล็กๆ)
ชอบพี่มาโปรดด แต่ทำไมถึงไม่มีทองโผล่ในนี้เลยนะ หรือจะอยู่อีกเรื่อง
ชอบปลื้มเหมือนกัน ตอนแรกก็คิดๆอยู่ว่าจะคืนดียังไงกับพี่โปรด แต่มันก็เข้ากันได้แบบเนียนๆและโอเคเลย
ส่วนใครนะ...ตัวร้ายผชคนนั้นนะ..//กรี๊ดลืม น่าสงสารนะ ก็หวังว่าจะรักษาโรคจิตให้หาย ส่วนส้มก็หวังว่าจะเปลี่ยนแปลงนิสัย(ถึงหลังๆจะไร้บทแล้วก็ตาม กรั๊ก)
เปรมมมมม เราก็คิดถึงนายนะ เมื่อไหร่จะกลับมา รออยู่นะ (แล้วจะมีคู่ให้ไหมนะ)
สุดท้ายก็ขอบคุณคนเขียนที่เขียนออกมาให้อ่านนะ ตอนแรกที่อ่านแต่ของพี่ทองก็ชอบพี่ทองมากกว่า ถึงแม้มาโปรดจะแจมๆในเรื่องนั้นก็ยังพี่ทองอยู่ แต่พอมาอ่านแล้ว ...//ขอโทษพี่ทองด้วยนะ....ให้ที่1ทั้งคู่เลยนะ :-[
-
สนุกมากค่ะ พอเริ่มอ่านก็ติดหนึบ วางแทบไม่ลง
พี่โปรด ตอนแรกๆแบดจริงๆ สงสารปลื้ม
แต่พอรักกันแล้ว น่ารักมาก อ่านไปยิ้มไปเลย
บวกๆจ้า^^
-
สนุกมากเลยค่ะ อ่านวันเดียวจบเลย ^^
ชอบทั้งมาโปรดและก็น้องปลื้มเลยค่ะ
น้องปลื้มน่ารักมากเลยชัดเจน ไม่เคยโลเลและลังเล
เป็นนายเอกที่เข้มแข็งมากค่ะ
ขอบคุณที่แต่งนิยายสนุกมาให้อ่านนะค่ะ
ต่อไปขอเรื่องที่สนุกแบบนี้อีก จะติดตามผลงานค่ะ สู้ๆ :mew3:
-
เพิ่งได้อ่านเรื่องนี้จบเมื่อเช้า ขอชมคนเขียนนะคะ เขียนดีมากเลยคะ ลื่นไหลมาก ๆ ลุ้นตามไปทุกตอน และเป็นคนที่ใส่ใจตัวละคนทุกตัว ที่ชอบอีกอย่างนะคะ เนื่องเรื่องไม่ยืดเกินไป
ขอบคุณ ที่สร้างสรรค์ผลงานดี ๆ นะคะ และจะติดตามเรื่องต่อ ๆ ไป เรื่อย เท่าที่เวลาจะเอื้ออำนวย :mew1:
-
ตอนพิเศษ: นอกรอบ
หลายปีมานี้ชีวิตเขาไม่รู้สึกว่าขาดอะไรเลย เพราะมีคนที่คอยเติมเต็มอยู่ข้างๆ เหนื่อยจากงานมากขนาดไหน แค่กลับบ้านก็มีอ้อมแขนเล็กๆ คอยโอบกอดไว้
ปลื้มน่ารักไม่เคยเปลี่ยนแปลง เคยเป็นอย่างไรก็เป็นอย่างนั้น เอาใจใส่เขาเป็นอย่างดี ถึงจะน้อยใจไปบ้างเพราะเขาไม่ค่อยมีเวลาให้ แต่ก็ไม่เคยงอนข้ามวันให้เขารู้สึกไม่สบายใจ
มันก็ต้องใช้เวลานานเหมือนกันกว่าชีวิตคู่จะลงตัว เขาเป็นแพทย์ใช้ทุนอยู่ที่เชียงรายสามปีเต็ม อยู่นานจนไม่อยากกลับ อยู่นานจนฟังภาษาเหนือรู้เรื่อง แต่ทว่าพ่อตาก็เร่งรัดเหลือเกิน ความจริงเขาอยากพัก พักหายใจสักปีสองปีถึงค่อยคิดเรื่องต่อเฉพาะทาง อยากพักเพื่อจะได้มีเวลาอยู่กับปลื้มมากกว่านี้ แต่คนแก่หัวดื้อคนนั้นก็ยืนกรานเสียงแข็ง ดีที่ปลื้มช่วยพูดให้ เขาถึงได้พักเหนื่อย แต่ก็แค่หกเดือน...
จะเรียกว่าพักก็ไม่เต็มปากนัก เพราะระหว่างนั้นต้องเข้ามาทำงานที่โรงพยาบาลของพ่อตาไปด้วย มันให้ความรู้สึกเหมือนเขาถูกขัดขวางไม่ให้มีเวลาอยู่กับปลื้มอย่างไรก็ไม่รู้
เฮ้อ...
“หมอโปรดเป็นอะไรไปคะ รู้สึกไม่สบายตรงไหน บอกจีจี้ได้นะคะ” นางพยาบาลสาวจบใหม่ป้ายแดง ถามไถ่ด้วยความเป็นห่วง รอยยิ้มหวานถูกส่งมาให้เพื่อสานไมตรี
“ผมเบื่อครับ คิดถึงแฟน”
แม่สาวน้อยหน้าแฉล้มยิ้มเจื่อนลงทันใด กระนั้นก็ยังเอียงคอมองเขาด้วยความสงสัย
“จีจี้ไม่เคยเห็นแฟนของหมอโปรดเลยค่ะ เป็นคนยังไงคะ เคยมาหารึเปล่า”
รายนั้นน่ะไม่เคยหรอก ชอบปล่อยปละละเลยแฟนอย่างเขาอยู่เรื่อย เพราะเชื่อใจหรืออะไรก็ไม่รู้ แต่เขาก็อยากให้มาหาบ้าง ได้เห็นหน้าก่อนต้องเข้าห้องผ่าตัดกับพ่อตาหัวดื้อก็ยังดี
“เป็นลูกเจ้าของโรงพยาบาลครับ น่ารักมากด้วย คนนี้ไงครับ”
เขาส่งกรอบรูปไปให้จีจี้ดู เธอรับไว้แล้วรอยยิ้มก็เจื่อนลงไปอีก
“แฟนเหรอคะ จีจี้คิดว่าน้องชาย”
“ครับ ที่จริงก็ข้ามขั้นแฟนมาหลายปีแล้วล่ะครับ คบกันตั้งแต่สมัยเรียน ก็หกเจ็ดปีได้แล้ว”
“อ่า...งั้นจีจี้ขอตัวก่อนนะคะ หมอโปรดมีอะไรก็เรียกจีจี้ได้เลยนะคะ”
“ครับ”
ตั้งแต่ใช้คำนำหน้าชื่อว่า นพ. ก็ไม่มีวันไหนเลยที่จะไม่ถูกเพื่อนร่วมงานทอดมองมาด้วยสายตาต้องการสานสัมพันธ์แบบนี้ บางทีเขาก็รู้สึกเอือมระอา แต่ก็ยังคงต้องรักษามารยาททางสังคมไว้ ยิ่งกับคนไข้ยิ่งต้องสำรวม จะขู่กระโชกโฮกฮากเหมือนตอนที่โกรธกับแฟนก็ไม่ได้
หรือเขาอาจจะไม่เหมาะกับอาชีพนี้กันแน่นะ
คงเพราะเหนื่อยเกินไปถึงทำให้คิดฟุ้งซ่านอย่างนี้ แม้แต่ห้องทำงานที่ใช้นั่งพักเหนื่อย ใช้เป็นห้องกินข้าว ใช้เป็นห้องแอบงีบ ก็ยังดูแคบลงกว่าทุกวัน
หดหู่และห่อเหี่ยวเกินไป
เขาลุกขึ้นยืน บิดขี้เกียจไปมา งานช่วงเช้าคงไม่มีอะไรแล้ว ขอออกไปสูดอากาศข้างนอก หากาแฟดื่มสักแก้วคงจะทำให้รู้สึกดีขึ้น
“หน้าตาเหมือนปลาโลมายางหมดลม แค่เมียไม่อยู่ โลกถึงกับดับวูบไปเลยเหรอวะ หึหึ”
ไอ้อาร์ม ไอ้เพื่อนปากมาก มันมาทำงานอยู่ที่นี่ก่อนเขาเสียอีก มันใช้ทุนแค่สองปี ก็ถูกดึงตัวมาที่นี่ พ่อของปลื้มรับผิดชอบค่าใช้จ่ายที่ต้องจ่ายคืนรัฐบาลให้ คงคิดว่าถ้ามีเพื่อนแล้วเขาจะยอมกลับให้เร็วขึ้น แต่เขาก็แสดงให้เห็นแล้วว่าพ่อตาหัวดื้อนั่นคิดผิด เขารู้หรอกว่าพ่อตาอยากให้เขาพาปลื้มกลับกรุงเทพ แต่เรื่องอะไรจะยอม แค่พากลับมาได้ไม่กี่เดือนก็ถูกช่วงชิงเวลาที่ได้อยู่ด้วยกันไปมากแล้ว
“มึงไม่เข้าใจหรอก แม่งคงเที่ยวจนลืมกูไปแล้ว”
“ไอ้ห่านี่ทำหน้างอนอย่างกะเด็กเจ็ดขวบ มึงอายุยี่สิบเจ็ดแล้วนะได้ข่าว”
“อายุไม่เกี่ยวหรอกเว้ย ไปแล้วเคยสนใจโทรกลับมาบ้างไหม ไอ้เด็กบ้านั่น กลับมาโดนดีแน่”
ปลื้มไปเที่ยวกับแม่และแม่ยายของเขา บอกจะไปเยี่ยมพี่ยินดีกับพี่เขม เขาจะขอไปด้วยก็ไม่ทันแล้ว เพราะตอนที่ปลื้มไลน์มาบอก เขาอยู่ในห้องผ่าตัด แถมตอนที่ส่งไลน์มาไอ้เด็กบ้านั่นอยู่สนามบินเป็นที่เรียบร้อย มันน่า...
“ก็เห็นขู่ทุกที แต่มึงทำไรได้บ้าง หลายปีมานี้ก็แทบจะกราบเช้ากราบเย็นอยู่แล้ว โหะ ไอ้เสือแก่เอ้ย”
“หุบปากไอ้อาร์ม พูดมากขอให้เมียมีชู้”
“ดีนะที่กูยังไม่มีเมีย งั้นขอให้สะท้อนกลับมึง”
“เช็ดดดดด!”
เขาผลักหัวเพื่อนปากไม่เป็นมงคลไปหลายๆ ที ก่อนจะเดินเลี้ยวเข้าร้านกาแฟ สั่งมอคค่าเย็นๆ มาแก้วใหญ่ แล้วเลือกโต๊ะตัวที่ห่างไกลจากสายตาผู้คนมากที่สุด
“คนไข้เยอะขึ้นผิดหูผิดตา ญาติคนไข้มาส่งกันทีก็แทบจะยกกันมาทั้งตระกูล ถ้าไม่ใช่ว่าอยากเห็นหน้าหมอโปรด ก็คงไม่มีเหตุผลอื่นแล้วล่ะวะ” ไอ้อาร์มทำหน้าตาหมั่นไส้ส่งมาให้ แต่เขาก็ไม่ได้ใส่ใจจะตอบโต้กับมัน เพราะตอนนี้กำลังวุ่นอยู่กับการส่งไลน์ไปหาใครบางคน
“โวะ! ไม่ตอบเลย ทำบ้าอะไรอยู่ที่ไหนวะ!”
คิ้วเข้มขมวดมุ่น นัยน์ตาคู่สวยมีแต่ความไม่พอใจ แต่รูปหน้าดูดีก็ยังน่ามอง
ถึงอายุมากขึ้นแต่ความเป็นมาโปรดกลับไม่ลดลงเลย มันกลับยิ่งเพิ่มขึ้นจนผู้คนรอบข้างที่เดินผ่านไม่มีใครไม่หันกลับมามอง ความคมของใบหน้า ไหล่กว้างน่าซบ ความสูงที่แม้จะอยู่ท่ามกลางคนมากมายก็ยังสังเกตเห็นเขาได้ไม่ยาก และแม้ทรงผมจะเปลี่ยนไปจากตอนที่เรียนมหาวิทยาลัย แต่กลับไม่เคยลดความดูดีลงเลยแม้แต่น้อย ผมทรงสกินเฮดที่เคยรับกับใบหน้าคมคายยาวขึ้นตามคำแนะนำของแฟนว่าถ้าไว้ยาวจะหล่อมากกว่านี้ เขาไม่ได้บ้ายอ แต่เพราะคิดว่าแฟนจะชอบก็เลยตามใจ ตอนนี้เลยไว้ยาวมากที่สุดในชีวิตลูกผู้ชายของเขา แต่ก็ตัดสั้นไม่ให้ยาวรุงรังมากเกินไป
“ให้น้องมันมีชีวิตของมันบ้าง มึงจะตามจิกตามติดเขาไปถึงไหน ไม่กลัวเขาเบื่อไงวะ”
กลัวสิ...ทำไมจะไม่กลัว แต่ก็อยากรู้ว่าอยู่ไหน กำลังทำอะไร อยู่กับใคร อยากรู้ทุกความเคลื่อนไหว ไม่ได้เหรอวะ?
“ปลื้มไม่กล้าเบื่อกูหรอก”
“เอาความมั่นใจมาจากไหน ลุงน่ะพูดทุกทีว่ามึงมีดีแค่หน้า”
ลุงที่ไอ้อาร์มพูดถึงคงจะเป็นใครไปไม่ได้นอกจากพ่อตาของเขา ตาแก่นั่นก็คอยแขวะเขาอยู่เรื่อย ทำอะไรไม่เคยถูกใจสักที ถ้าไม่ได้แม่ยายคอยช่วย เขาคงได้ปีนเกลียวต่อยพ่อตาไปนานแล้ว
“ว่างหรือไงถึงได้มานั่งจ้ออยู่นี่” ตอบโต้อะไรกลับไม่ได้ เขาก็เลยต้องเปลี่ยนเรื่องพูด เพราะแค่พูดถึงพ่อตาก็ทำเอาปวดศีรษะแล้ว
“ออกเวรแล้วเว้ย พอดีกูแลกเวรกับพี่เจส แล้วมึงอ่ะ” เพื่อนตอบกลับอย่างอารมณ์ดี ดูดชาเขียวไปอึกใหญ่พลางหันไปส่งสายตาให้กับเภสัชกรหญิงโต๊ะข้างๆ
ไอ้นี่กี่ปีก็ยังเจ้าชู้ไม่เปลี่ยน
“มีผ่าตัดไส้ติ่งตอนเย็น”
“สู้ๆ ว่ะ อย่าหักโหมล่ะมึง กูไปละ จะกลับไปนอน”
เขาพยักหน้าแล้วยกมือเป็นเชิงบอกลา ก่อนจะถือแก้วมอคค่า เดินออกจากร้านเพื่อจะกลับไปห้องทำงาน แต่ระหว่างกำลังเดินเอื่อยๆ ก้มหน้าพิมพ์ข้อความส่งไปให้ใครสักคนอยู่นั้น เสียงล้อรถเข็นเตียงคนไข้และเสียงตะโกนขอทางก็ทำให้เขาหยุดชะงักไป
“ขอทางหน่อยครับ คนไข้ซุปเปอร์ VIP ครับ ขอทางด้วยครับ ขอทางด้วย!”
มีไม่กี่คนที่ขึ้นลิสท์คนไข้ระดับนี้ของโรงพยาบาล เขาหยุดชะงักมือที่กำลังกดส่งข้อความ เงยหน้าขึ้นมอง สายตาไล่ตามเตียงที่กำลังเข็นผ่านหน้าเขาไป เสียงร้อนรนของนางพยาบาลที่คงไม่สังเกตเห็นว่าเขายืนอยู่ตรงนั้นดังขึ้น
“ไปตามผอ. เราต้องการเลือดกรุ๊ปพิเศษ แล้วอย่าบอกหมอโปรด เข้าใจไหม รีบไป เร็วเข้า!”
เตียงนั้นถูกเข็นเข้าไปในห้องฉุกเฉิน ทั้งแพทย์และพยาบาลที่เก่งที่สุดถูกตามตัวเข้าไปในห้องนั้น ในขณะที่เขา...ยืนทื่ออยู่ที่เดิม นัยน์ตาเบิกกว้าง
ปึก!
มือถือเลื่อนหลุดจากมือ ตกกระทบพื้นเสียงดัง เรียกสติให้กลับเข้าสู่เจ้าของ ใบหน้าหล่อเหลาซีดเผือดไร้สีเลือด ก่อนจะรีบวิ่งไปยังห้องฉุกเฉิน
“ปลื้ม! ปลื้ม! เปิดประตูนะ! ผมจะไปหาแฟนผม!”
เป็นไปไม่ได้...ตาฝาดใช่ไหม ตาเขาฝาดไปหรือเปล่า ปลื้มไปเที่ยวกับแม่ แล้วมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง ไม่จริงใช่ไหม...
“หมอโปรดใจเย็นๆ ก่อนครับ” บุรุษพยาบาลพยายามกันเขาไม่ให้เข้าไป แต่เขาไม่สนหรอกว่าจะทำใครเจ็บบ้าง ขอแค่ได้เห็นว่าใช่ปลื้มจริงๆ รึเปล่าที่นอนเจ็บอยู่บนเตียงนั้น
“ปล่อยผม! ปล่อยสิวะ!” เขาเหวี่ยงแขน เงื้อกำปั้นขึ้นสูง แต่ก็หยุดไว้แค่นั้นเมื่อได้ยินเสียงเข้มจัดที่คุ้นเคยของพ่อตา
“มาโปรด! สงบสติอารมณ์เดี๋ยวนี้!” เสียงของผู้มีอำนาจสูงสุดในโรงพยาบาลดังขึ้นข้างหลัง “ถ้ายังจัดการกับตัวเองไม่ได้ เข้าไปก็รังแต่จะเกะกะ”
“แต่ปลื้ม...”
พ่อตาหัวดื้อแค่มองหน้าเขา สายตาดุจัดสำรวจเขาจนละเอียด ก่อนจะเบือนมองไปทางนายแพทย์คนหนึ่งที่เพิ่งผลักประตูออกมาจากห้องฉุกเฉิน
“มีใครบอกผมได้บ้างว่าเกิดอะไรขึ้น ทำไมต้องขอเบิกเลือดกรุ๊ปพิเศษ”
“รถแท็กซี่ที่คุณปลื้มนั่งมาที่นี่ประสบอุบัติเหตุครับ อาการบาดเจ็บส่วนอื่นไม่มี แต่ที่น่าเป็นห่วงคือกระดูกที่แขนขวาหัก เราจำเป็นต้องเตรียมเลือดไว้ในกรณีที่จะทำการผ่าตัดดามกระดูกครับ” นายแพทย์คนหนึ่งที่เขาจำชื่อไม่ได้เป็นคนตอบคำถาม พ่อตาหัวดื้อพยักหน้าอย่างเข้าใจ ก่อนจะเดินนำเขาเข้าไปในห้องฉุกเฉิน
“พ่อ พี่โปรด” ใบหน้าซีดเซียวกับเสียงเรียกชื่อทำให้เขารีบเดินไปที่เตียงทันที
“เจ็บตรงไหน” เสียงของเขาสั่นเล็กน้อย จับมือเล็กนั้นไว้แน่น “ปลื้ม เจ็บตรงไหนอีก บอกพี่สิ”
“ปลื้มแค่เจ็บแขน”
เขาถอนหายใจออกมา มองสำรวจคนป่วยที่นอนตาแป๋วมองมาแล้วก็ค่อยรู้สึกเบาใจ
“ปลื้มไปเที่ยวไม่ใช่เหรอ แล้วทำไมถึงมาอยู่ที่นี่”
“หนีกลับมาก่อน อยากทำให้ตกใจเล่นเลยแอบมา ตกใจรึเปล่าครับ”
ตกใจมาก...แทบช็อคไปเลย เด็กบ้า
“แล้วทำไมถึงเกิดอุบัติเหตุได้ รถชนเหรอ” เขายกมือปัดปอยผมออกจากหน้าผากเนียนของคนตรงหน้า นานมากแล้วที่ไม่เคยเห็นเจ็บหนักอย่างนี้ ปลื้มเคยป่วยเป็นไข้หวัดใหญ่ ต้องนอนอยู่ที่โรงพยาบาลหลายวัน แต่เรื่องอุบัติเหตุเขาก็ระมัดระวังไม่ให้เกิดขึ้นตลอด เพราะรู้ว่าปลื้มไม่เหมือนใคร แค่บาดแผลเล็กน้อยก็อาจจะทำให้ตายได้แล้ว
“ชนเสาไฟฟ้า คนขับหักหลบน้องหมา มันวิ่งตัดหน้า แต่ขับไม่เร็วเท่าไหร่ ไม่เจ็บมากหรอก อย่าทำหน้าอย่างนี้สิครับ”
ไม่ให้ทำหน้าแบบนี้ได้ยังไง ก็คนมันเป็นห่วง เป็นห่วงจนแทบจะบ้าอยู่แล้ว
“พี่โปรด ไม่เอานะ ห้ามดุ ปลื้มขอโทษ คิดถึงนี่นา เลยอยากมาหา”
“เด็กโง่ ถ้าเป็นอะไรไปมากกว่านี้ พี่จะอยู่ยังไง อย่าทำแบบนี้อีกนะ รู้ไหม”
“ครับ”
เขาก้มลงจูบหน้าผากเนียน ปลื้มคลี่ยิ้มอย่างน่ารัก ริมฝีปากอิ่มน่าสัมผัสนัก แต่เสียงกระแอมไอของผู้ชายที่ชอบขัดจังหวะชีวิตเขาก็ดังขึ้น
“ให้มันน้อยๆ หน่อย นี่ไม่ใช่ห้องส่วนตัว”
เขาลืมไปจริงๆ ว่ามีทีมแพทย์และนางพยาบาลอยู่กันพร้อมหน้า แถมพ่อตาหัวดื้อยังจ้องเขม็งมาตาเขียว หลังจากนี้คงเรียกเขาไปสวดอีกแหงๆ แต่ช่างเถอะนะ...ในตอนนี้อะไรก็ไม่สำคัญเท่ากับปลื้มอีกแล้ว
“เตรียมผ่าตัด งดน้ำงดอาหาร มาโปรด ปล่อยให้น้องพักผ่อน แล้วมากับฉัน”
“ผมขออยู่กับปลื้มอีกแป๊บเดียว”
“มีเรื่องต้องคุย ปล่อยให้หมอคนอื่นดูแลน้องไปก่อน คุยเสร็จแล้วค่อยกลับมา”
เพราะอย่างนั้นเขาถึงได้ยอมละจากข้างเตียงแล้วเดินตามพ่อตาไป ปลื้มส่งยิ้มหวานมาให้ เขาเลยหันไปยักคิ้วให้หนึ่งที
น่ารักจริงๆ แฟนของเขา
เดินตามมาจนถึงห้องทำงานโอ่โถงระดับผอ. ของโรงพยาบาล ผู้ชายที่เดินนำอยู่ข้างหน้าสร้างทุกอย่างขึ้นมาเองกับมือ เป็นทั้งผู้บริหารและหมอรักษาคนไข้ในเวลาเดียวกัน แม้จะน่าหมั่นไส้มากแค่ไหนแต่เขาก็ต้องแอบยอมรับกับตัวเองว่าน่าชื่นชมเสียจริงๆ
เขาเดินไปนั่งบนโซฟา ในขณะที่พ่อตายืนทอดสายตามองออกไปภายนอกข้างหน้าต่างบานที่เขาเคยเห็นคนๆ นี้ยืนอยู่บ่อยครั้งเวลาที่กำลังจะเริ่มเทศนาเขา
“รู้ไหมว่าคนเป็นหมอ แม้แค่เสี้ยววินาทีที่ขาดสติ ก็หมายถึงการสูญเสียโอกาสที่จะรอดชีวิตของคนไข้ อย่าทำเรื่องน่าขายหน้าอีก เธอเป็นคนที่จะรับช่วงต่อจากฉัน เพราะฉะนั้นอย่าทำให้ฉันผิดหวัง อย่าให้ฉันคิดผิดที่ฝากชีวิตลูกชายไว้กับเธอ มาโปรด”
“ผมขอโทษครับ”
คงไม่มีอะไรจะพูดนอกจากคำว่าขอโทษ แค่รู้ว่าคนที่เจ็บเป็นปลื้ม เขาก็ลนลานเหมือนคนบ้า ลืมไปหมดสิ้นว่าบทบาทของตัวเองคืออะไร
“เย็นนี้เคสผ่าตัดที่เธอรับผิดชอบ ให้คนอื่นทำซะ แล้วเข้าผ่าตัดให้ลูกชายของฉัน”
เขามองหน้าพ่อตาอย่างไม่เข้าใจ
“พ่อผ่าตัดให้ปลื้มสิครับ ผมทำไม่ได้”
แค่คิดว่าต้องใช้มีดกรีดผิวนุ่มๆ นั่น หัวใจเขาก็เจ็บแปลบไปหมดแล้ว รู้ว่ามันคือการรักษา แต่หากเขาทำผิดพลาด อะไรจะเกิดขึ้นบ้าง
“มาโปรด! ฉันไม่ได้จะอยู่กับลูกไปตลอดชีวิต คนที่ดูแลและจะอยู่กับเขาก็คือเธอ อย่ามาทำตัวอ่อนแอแล้วบอกฉันว่าทำไม่ได้ เพราะนั่นคือคนไข้ที่เธอต้องช่วยชีวิต แยกเรื่องงานกับเรื่องส่วนตัวให้ออก เข้าใจไหม”
เข้าใจ...แต่มันทำได้ง่ายๆ ซะที่ไหนกันเล่า!
แม้เขาจะผ่าตัดให้ใครต่อใครมานับไม่ถ้วน เพราะความมั่นใจในฝีมือตัวเอง ระหว่างเป็นแพทย์อินเทิร์นถึงได้เก๋าจนรุ่นพี่หมั่นไส้ ผ่าตัดไส้ติ่ง ผ่าตัดคลอด ผ่าตัดดามกระดูก อีกสารพัดที่ทำมา กระทั่งเคยเข้าร่วมผ่าตัดใหญ่กับผอ.โรงพยาบาลที่ใช้ทุนอยู่บ่อยครั้ง ไม่มีครั้งไหนที่เขาไม่มั่นใจ ไม่มีครั้งไหนที่คิดว่าจะทำพลาด แต่ครั้งนี้...ทั้งกลัว ทั้งกังวล ความไม่มั่นใจผุดพรายขึ้นบนใบหน้าหล่อเหลา นำให้คนเป็นพ่อของแฟนต้องถอนหายใจแล้วปายางลบใส่หน้าผากลาดสวย
“ไปหาปลื้มซะ แล้วกลับมาให้คำตอบฉันอีกครั้ง”
ไม่ต้องรอให้บอกซ้ำ เขาก็รีบเดินออกมาทันที เดินลอยๆ มาได้สักพักก็ไม่รู้จะต้องเดินไปทางไหน ปลื้มคงถูกนำตัวออกจากห้องฉุกเฉินแล้ว
“หมอโปรดคะ น้องปลื้มอยู่ห้องวีไอพีนะคะ ดูใจลอยๆ เป็นอะไรรึเปล่าคะเนี่ย” หัวหน้านางพยาบาลที่คอยช่วยเหลือเขาตั้งแต่ที่เขาเริ่มทำงานที่นี่เข้ามาทักพร้อมกับบอกเลขห้องพักผู้ป่วยของปลื้มให้เสร็จสรรพ
“ไม่เป็นไร ขอบคุณนะครับ ผมไปก่อนนะ”
“ค่ะ เอ้อ หมอโปรดคะ มือถือของหมออยู่ที่ประชาสัมพันธ์นะคะ ที่ทำตกไว้น่ะค่ะ ยังไงให้ดิฉันเอามาให้ไหมคะ”
“ครับ รบกวนด้วยนะครับ”
“ไม่เป็นไรค่ะ ยินดีให้รบกวน”
เขายิ้มแห้งๆ ตอบกลับไป ก่อนจะรีบเดินออกมาเมื่อเห็นสะพานเสริมเหล็กกล้ากำลังก่อตัว เขาเดินเอื่อยๆ มายังห้องพักของปลื้ม เข้าไปก็เห็นคนตัวเล็กนอนดูทีวีหัวเราะอย่างอารมณ์ดีอยู่ ที่แขนมีเหล็กท่อนยาวดามไว้ แต่สีหน้าเจ้าตัวดูไม่ได้ทุกข์ร้อนอะไรเลย
“หัวเราะมากๆ ถ้าหิวน้ำก็ดื่มไม่ได้แล้วนะ” เขาบอกพลางแย่งรีโมทมากดปุ่มปิด ปลื้มหน้าบึ้ง มองหน้าเขาอย่างไม่พอใจ
“รายการกำลังสนุกเลย นิสัยไม่ดี”
“ใครกันแน่ที่นิสัยไม่ดี”
“พี่โปรดนั่นแหละ”
เขาขี้เกียจเถียงด้วย ก็เลยตัดบทสนทนาด้วยการยกมือท้าวคางมองหน้าคนป่วยที่ตอนนี้ทำหน้าตาเลิ่กลั่ก
“มองอะไรครับ”
“มองไม่ได้ไง”
“ได้ แต่อย่าจ้องสิครับ ปลื้มทำหน้าไม่ถูกนะ”
“พี่หล่อเกินไปเหรอ”
“ไม่เกี่ยวเลย”
เขาหัวเราะออกมาเบาๆ เพราะได้เห็นใบหน้าน่ารักซับสีเลือด ไม่ว่าจะนานแค่ไหน ปลื้มก็ยังเขินด้วยเรื่องเล็กๆ น้อยๆ ไม่เปลี่ยน
“พี่โปรดเป็นอะไรไป โดนพ่อดุมาเหรอ หรือคิดอะไรอยู่”
คงมีแต่ปลื้มเท่านั้น ที่ไม่ว่าเขาจะพยายามปกปิดอะไรไว้ ปลื้มก็จะรู้ได้ทันทีว่าในใจเขามีอะไรที่ผิดปกติไป
เอาใจใส่ความรู้สึกของเขาเสมอเลยเด็กคนนี้
“ถ้าพี่เป็นคนผ่าตัดให้ ปลื้มโอเคไหม”
เขารู้ว่าเขาคงทำสีหน้าไม่สบายใจให้ปลื้มได้เห็น น้องถึงได้ยกมือลูบแก้มเขาเหมือนอย่างที่ทำทุกครั้งเวลาที่ต้องการให้กำลังใจเขาอย่างนี้
“อย่ากังวลเลยครับพี่ ปลื้มฝากชีวิตไว้กับพี่นะ ฝากหัวใจไว้ด้วย กับแค่เรื่องผ่าตัด ทำไมจะไม่โอเคล่ะ อุ่นใจมากกว่าคนอื่นทำเสียอีก เพราะปลื้มรู้ว่าพี่โปรดจะทำเต็มที่เพื่อช่วยปลื้ม”
เขายิ้ม ยื่นหน้าเข้าไปใกล้ กดจูบลงไปบนหน้าผาก เลื่อนมาที่ข้างแก้มนุ่ม ก่อนจะหยุดอยู่ที่ริมฝีปากอิ่ม ความนุ่มนวลที่แสนคิดถึงนี้ ทำให้ใจที่มีแต่ความกังวล สงบลงฉับพลัน แทนที่ด้วยความลุ่มหลงที่ยากจะถอนตัว
“หนีพี่ไปเที่ยว กลับมาแล้วมาเกิดเรื่องอีก หายดีแล้วต้องถูกทำโทษรู้ไหมครับ”
“อย่าใจร้ายนักสิครับมาโปรด ลงโทษปลื้มได้ลงคอเหรอ”
ตากลมโตมองสบตาคมสวย ใบหน้าเล็กเอียงมองมาอย่างน่ารัก นำให้เขาต้องกดจมูกลงไปบนแก้มนุ่มทั้งซ้ายและขวา อยากปีนขึ้นเตียงไปนอนด้วยนัก แต่ก็ติดที่ว่าเขาตัวใหญ่เกินไป ขึ้นไปเบียด เด็กน่ารักของเขาคงตกเตียงกันพอดี
“ตอนที่พี่ทำ ปลื้มก็ไม่ได้ไม่ชอบนี่ เจ็บแค่แป๊บเดียว จากนั้นก็เห็นเคลิ้มทุกที”
“บ้า ไม่ได้เคลิ้มซะหน่อยครับ”
คนขี้อายบู้ปาก น่ารักจนอยากเข้าไปกัด แต่ก็ต้องอดใจไว้ ท่องในใจว่าน้องยังเจ็บ มากกว่านี้จะเป็นเขาเองที่หยุดไม่ได้
“ไม่เคลิ้มเหรอ แล้วเด็กที่ไหนชอบบอกว่าขออีก แรงอีกกันล่ะหืม”
“พี่โปรดพูดเรื่องน่าเกลียดอยู่ได้”
“เราอยู่กันสองคน จะอายใครล่ะ”
“คนบ้า!”
“คนบ้า” เขาเลียนเสียง พลางขยิบตาให้ อะไรจะสุขใจเท่ากับการได้เห็นคนตัวเล็กคนนี้โกรธอีกล่ะ ไม่มีอีกแล้ว
แมวน้อยกำลังขู่เสือชัดๆ
“พี่โปรด เลิกมองได้แล้วครับ มองอะไรนักหนาเนี่ย” ปลื้มทำหน้าหงุดหงิด คงอยากตีเขาเหมือนที่ชอบทำเป็นประจำ แต่เพราะแขนข้างที่ถนัดยังใช้การไม่ได้ เจ้าตัวเลยทำได้แค่ฮึดฮัดขัดใจ พอดิ้นมากๆ เข้าก็ร้องโอดโอยให้เขาต้องรีบจับตัวคนดื้อให้อยู่นิ่งๆ ไว้
“เป็นไงล่ะ ดื้อนัก เจ็บอยู่ รู้ตัวซะบ้างสิ”
“ก็พี่โปรดแกล้งปลื้ม”
“พี่ยังไม่ได้ทำอะไรเลยนะ”
“ก็มองทำไมล่ะ”
“มองเมียตัวเองไม่ได้เหรอ พี่ทำผิดกฎหมายข้อไหนรึไง”
เขายิ้ม นั่งลงบนเตียง ในขณะที่ปลื้มลุกขึ้นนั่งแล้วขยับหนีเขา แต่เขาก็คว้าตัวมาได้ ก่อนจะอุ้มให้นั่งบนตักอย่างระมัดระวัง
“ไม่ทำงานเหรอครับ มากวนปลื้มอยู่ได้” คนน่ารักที่นั่งคร่อมอยู่บนตักถามด้วยเสียงกระเง้ากระงอด ใบหน้าเล็กซับสีเลือดเบือนหนี ตากลมโตหลุบลงต่ำอย่างไม่ยอมสบตา
“งานของพี่ตอนนี้ก็คือดูแลปลื้ม เพราะฉะนั้นอย่าไล่กันเลยนะ” เสียงทุ้มกระซิบแผ่วอยู่ข้างๆ หู ก่อนจมูกโด่งจะไซ้เบาๆ ไปตามซอกคอหอมกรุ่นของคนรัก “คิดถึงพี่ไหมครับ”
“ฮื้ออออ พี่โปรด” เสียงร้องท้วงอย่างไม่จริงจังทำให้เจ้าของตักอุ่นยิ่งได้ใจ ซุกไซ้ไปจนทั่ว ดูดชิมผิวเนื้อนุ่มจนเกิดรอย
“ว่าไง คิดถึงไหม”
“คิดถึงสิครับ อื้อออ ไม่เอา พอแล้ว”
-
ปากก็บอกว่าพอ แต่มือเล็กข้างที่ไม่บาดเจ็บกลับไล้ไปตามไหปลาร้าได้รูปสวยของเขา ฟันซี่เล็กกัดริมฝีปากอิ่ม แววตาเชิญชวนในขณะที่นิ้วเคลื่อนต่ำลงมาถึงบริเวณหน้าท้องที่เต็มไปด้วยมัดกล้าม
“มาโปรดล่ะ คิดถึงปลื้มบ้างรึเปล่า”
เขาจับมือเล็กที่แสนซุกซนนั่นไว้ ก่อนจะยกแนบกับอกข้างซ้าย ในขณะที่ริมฝีปากสวยคลี่ยิ้มน่ามอง
“ไม่คิด เด็กดื้ออย่างนี้ จะคิดถึงไปทำไม”
ปลื้มโขกศีรษะลงกับอกของเขาเสียงดัง ปึก! เล่นเอาจุกไปเลยเหมือนกัน
“ทำไมเป็นคนอย่างนี้นะมาโปรด บอกให้ชื่นใจหน่อยไม่ได้เหรอ”
เขาเชยคางคนตัวเล็กขึ้น กดริมฝีปากแนบกับหน้าผากเนียนอย่างเอาใจ
“อยากรู้ก็หาคำตอบเอาเอง แล้วปลื้มจะรู้ว่าพี่คิดถึงปลื้มมากขนาดไหน”
คนขี้อายหน้าแดงเล็กน้อย แต่ก็คงรู้ว่าวิธีที่จะหาคำตอบได้คือวิธีไหน ถึงได้ยืดตัวขึ้นมาประกบริมฝีปากกับเขาอย่างนี้ ลิ้นเล็กแทรกเข้ามาในโพรงปากของเขา หยอกล้อไปมาอย่างกล้าๆ กลัวๆ ตากลมโตปิดสนิท แม้ในตอนที่ดูดดึงริมฝีปากล่างของเขาก็ไม่ยอมลืมตาขึ้นมามองผลงานของตัวเองว่าได้สร้างความพอใจให้กับคนตัวโตที่แสนเอาแต่ใจมากขนาดไหน เขาปล่อยให้ปลื้มเป็นคนนำเกมอยู่ไม่นานก็กลับมาเป็นคนคุมเกมบ้าง มือใหญ่ไล้วนไปทั่วผิวกาย สร้างเสียงครางหวานน่าฟัง
“อื้อออ อ้ะ โปรด ที่นี่...อ้ะ โรงพยาบาลนะ”
ปลื้มบอกเสียงหวาน แต่เขาก็ไม่สนใจ แหวกสาบเสื้อผู้ป่วยที่แค่ก็กระตุกเชือกก็หลุดออกอย่างง่ายดายออก ก่อนจะก้มใบหน้าลงไปใกล้ ส่งลิ้นไปหยอกล้อกับยอดอกสีสวยจนเจ้าของมันส่งเสียงครางลั่น ใบหน้าเล็กเชิดขึ้นบอกถึงอารมณ์ที่กำลังทะยานสูง
“พี่ ไม่เอา เอานิ้วออกไปนะ! อื้อ อาาา โปรด! คนบ้านี่ อย่าทำแบบนี้นะ!”
แค่ส่งนิ้วเข้าไปทักทายที่ช่องทางลับ เด็กน้อยของเขาก็ส่ายสะโพกรับกับจังหวะที่ถูกนิ้วสอดใส่เข้าไป แถมยังแอ่นกายอย่างยั่วเย้าเพื่อตอบรับสัมผัสที่แผ่นอกอีก อย่างนี้...จะให้เขาหยุดเหรอ
ไม่มีทาง
ก๊อกๆๆๆ
เสียงเคาะประตูทำให้อารมณ์ทั้งหมดทั้งมวลของเขากับคนรักหยุดชะงักไป ปลื้มหน้าซีดเผือด ตีไหล่เขาแรงๆ ไปสองทีเพื่อให้เขาดึงนิ้วออกจากช่องทางข้างหลัง เขาขมวดคิ้วอย่างหงุดหงิด จับมือเล็กที่กำลังจะฟาดลงมาอีกไว้ได้ทัน ก่อนจะตะโกนบอกคนที่ขัดจังหวะให้เข้ามาในห้อง
“เชิญครับ!”
นางพยาบาลสาวที่เคยพยายามสานไมตรีกับเขาเดินเข้ามาในห้อง รอยยิ้มจืดเจื่อนไปเล็กน้อยเมื่อเห็นว่าความโกรธกำลังแล่นริ้วอยู่บนใบหน้าหล่อเหลาของนายแพทย์มาโปรดที่เธอคลั่งไคล้ แถมบนตักของคุณหมอยังมีเด็กผู้ชายตัวเล็กนั่งซุกหน้าอยู่กับแผ่นอกกว้างที่เธอเฝ้าฝันอยากจะสัมผัสสักครั้ง
“เอ่อ หมอโปรดคะ หัวหน้าพยาบาลฝากมือถือมาคืนให้ค่ะ” กว่าจะหาเสียงตัวเองเจอก็ตอนที่รู้ตัวว่าถูกสายตาดุจัดจ้องเขม็งมองมาเป็นเชิงถามว่าเธอมีธุระอะไร
“ขอบคุณครับ วางไว้บนนั้นก็ได้” เขาชี้นิ้วไปที่ชุดโซฟารับแขกภายในห้อง อีกมือก็ยกขึ้นลูบศีรษะคนตัวเล็กที่กำลังก้มหน้างุดกับอกเขาเพราะความอาย
“ค่ะ มีอะไรให้ช่วยรึเปล่าคะ ถ้ามีอะไรก็บอกจีจี้ได้นะคะ”
“ไม่มีแล้วครับ”
“อ่า...งั้นจีจี้ขอตัวก่อนนะคะ”
เขาไม่ได้ตอบรับหรือพยักหน้า กลับหันไปสนใจคนในอ้อมแขนของเขา จนเธอต้องรีบพาตัวเองออกจากห้องผู้ป่วยวีไอพีอย่างรวดเร็ว พร้อมกับอกที่หักดังเป๊าะ แพ้ตั้งแต่ยังไม่ทันได้สู้ แพ้ราบคาบเลยสินะแบบนี้
ทันทีที่เสียงประตูปิดลง เขาก็เชยคางคนในอ้อมแขนขึ้นมาให้สบตากันทันที
“ร้องไห้ทำไม งี่เง่าอะไรอีก” เขาว่าอย่างหงุดหงิด มองตากลมโตที่วาววับไปด้วยน้ำใสๆ แล้วก็อยากจะต่อยหน้าใครสักคนแรงๆ แล้วก็คงเป็นหน้าของเขาเองนี่แหละ!
“ไม่ได้ร้อง!”
“อย่าเสียงดังใส่พี่นะปลื้ม”
“ก็พี่โปรดทำอะไรบ้าๆ ล่ะ ถ้าเขารู้ว่าเราทำอะไรกัน พ่อกับพี่จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน เขาก็ต้องเอาไปพูดว่าเราทำเรื่องงามหน้าในโรงพยาบาล มันแย่นะ พี่ไม่กลัวคนอื่นเขานินทารึไง”
เด็กบ้า เรื่องแค่นี้เอง
“จะมีอะไรกับเมียตัวเอง มันเป็นเรื่องงามหน้าเหรอ ไม่ยักกะรู้แฮะว่าต้องไปขออนุญาตใครก่อนเอาเมียตัวเองด้วย”
ปึก!
เขาโดนทุบเข้าที่ไหล่แรงๆ คราวนี้เจ็บจนน้ำตาจะไหล แต่ก็ต้องเก๊กหน้านิ่งวางฟอร์มไว้
“ถ้าพูดเรื่องน่าอายแบบนี้อีก ปลื้มจะโกรธจริงๆ นะครับ”
“ก็ลองโกรธดู ถ้าคิดว่าดีก็ทำเลยดิ เอาเลย”
“อย่าท้านะครับ”
เขายักไหล่ เลิกคิ้วมองแมวที่กำลังคิดจะขู่เสือ ก่อนจะยกมือผลักหน้าผากคนตัวเล็กไปหนึ่งที
“โอเค ยอม ขอโทษครับ”
ไม่ชอบเลยเวลาที่ปลื้มไม่คุยด้วย ไม่ทรมานบ้างเหรอที่ต้องหมางเมินกันแบบนี้ ยิ่งนานวันยิ่งใจร้าย รู้ว่าเขารักก็ชักเอาใหญ่ อำนาจจะเปลี่ยนมือ ราชากำลังจะผลัดบัลลังค์แล้วหรือไง ทำไมเสืออย่างเขา นับวันยิ่งตัวหดเล็กลงไปทุกที เขี้ยวเล็บก็ไม่ได้ถอดออกสักหน่อย หรือแมวตัวนี้มันแข็งแกร่งขึ้นก็ไม่รู้
“อือ ว่าแต่คนเมื่อกี้เป็นใครเหรอ ทำไมดูสนิทกับพี่จังเลยล่ะครับ”
เขาหัวเราะเบาๆ กับหน้าตาบึ้งตึงของคนตรงหน้า เห็นแบบนี้ก็ขี้หึงใช่ย่อยเลย แม้ว่าจะไม่ค่อยตามเช็คเท่าไหร่ แต่ถ้ามีประเด็นขึ้นมาทีก็เสี่ยงว่าจะมีระเบิดลง
“พี่ไม่ได้สนิทกับเขานะ เขาสนิทกับพี่เอง แต่ตบมือข้างเดียวไม่ดังหรอก น้องไม่ต้องห่วง”
ใบหน้าน่ารักยังคงบึ้ง แต่ก็ยอมขยับเข้ามาในอ้อมกอดของเขามากขึ้น สะโพกที่เสียดสีกับช่วงกลางลำตัวของเขาอย่างจงใจทำให้ต้องร้องซี้ดออกมาเบาๆ
“ให้จริงเถอะครับ ได้ยินพี่อาร์มบอกว่าพี่ฮอตน่าดูเลยนี่”
“แล้วมีช่วงไหนที่พี่ไม่ฮอตบ้าง คำพูดไอ้อาร์มน่ะเชื่อไม่ได้พอๆ กับที่ไอ้เท็นไม่ขี้หึงนั่นแหละ”
“เปรียบซะเห็นภาพเลย ปลื้มจะฟ้องพี่เท็น”
“มันคงสนใจฟังเรื่องคนอื่นหรอกนะตอนนี้ ถ้าไม่พยายามหาวิธีพาไอ้เมลกลับเข้าฝั่งน่ะ นี่ได้ยินว่ามันตามไปตบกิ๊กไอ้เมลถึงกลางทะเลเลยไม่ใช่เหรอ”
เขาถามพลางกลั้นหัวเราะไว้ไม่อยู่ ไอ้เท็นผู้ที่ปลื้มของเขาเรียกมันว่าบุคคลเหนือมนุษย์นั่น ความจริงมันก็ยังมีอารมณ์โกรธ อารมณ์หึงเหมือนมนุษย์ทั่วไป แต่อาจจะมากเกินไปหน่อยที่อารมณ์มันพุ่งขึ้นสูงกว่าคนธรรมดา ก็ได้แต่หวังว่าญาติผู้พี่ของปลื้มจะยังคงอยู่รอดปลอดภัยดี
“พี่เมลไม่มีกิ๊กสักหน่อย พี่เท็นเข้าใจผิดเอง พี่เมลน่ะรักเดียวใจเดียว ไม่เหมือนมาโปรดหรอก แอบเคลมเด็กในร้านตัวเองรึเปล่าก็ไม่รู้ เห็นไปทีไรพากันเรียกเสี่ยคะเสี่ยขาทุกที”
เอ...ทำไมวกมาที่เขาได้ล่ะ ญาติผู้พี่ของแฟนนี่แตะต้องไม่ได้เลยใช่ไหม
“คนที่เรียกพี่ว่าเสี่ยนี่พี่ต้องเคลมหมดเลยรึไงหืม งั้นไอ้ซอล ไอ้กิ๊ง ไอ้โจ ไอ้ทอง ไอ้เทพต้องเป็นเมียพี่หมดป่ะ? ตอบ!”
“ปลื้มหมายถึงผู้หญิงครับ”
“ต่างกันตรงไหน” เขาเลิกคิ้วกวนๆ จับมือเล็กไปสัมผัสที่ช่วงกลางลำตัว ก่อนจะบังคับให้ล้วงเข้าไปในกางเกงผ้า
“ไม่รู้แล้ว พี่โปรดปล่อยมือนะ”
“ไม่ปล่อย” เขาขยิบตาให้ใบหน้าเล็กที่แดงซ่านไปด้วยความอาย “จะบอกให้ก็ได้ว่าต่างกันตรงไหน” เขายื่นหน้าเข้าไปใกล้ ฝังจมูกโด่งลงบนแก้มเนียนนุ่ม ก่อนริมฝีปากจะครอบครองริมฝีปากอิ่มอย่างโหยหา เพียงไม่นานก็ผละออกมา ลิ้นร้อนแลบเลียริมฝีปาก นำให้ผิวหน้าของคนตัวเล็กร้อนวูบขึ้นมาอีก
“ต่างกันแค่เพราะกับคนอื่น พี่ไม่มีอารมณ์เหมือนอยู่กับปลื้ม แอบไปทำเสน่ห์มารึเปล่าหืม ชิมมาหลายปีแล้วยังไม่เบื่อเลย”
“คนบ้า พูดแต่เรื่องน่าอาย”
“น่าอายแล้วรักไหมล่ะ”
ปลื้มหลบตา ซ่อนหน้ากับแผ่นอกกว้างของเขา ก่อนจะตอบเสียงเบาว่า “รักมาก”
น่ารักจริงๆ น่ารักจนอยากเข้าสิงร่าง
“ให้ทำไหม เดี๋ยวพี่ไปล็อคประตู”
“ไม่เอา พ่อบอกให้งดน้ำงดอาหารงดมีเพศสัมพันธ์ก่อนการผ่าตัด”
“เฮ้ย ไม่จริงน่ะ”
“จริง พ่อส่งข้อความมาก่อนพี่จะมาหาปลื้มอีก”
“ไม่เกี่ยวเลยนะ”
“แต่ปลื้มว่าเกี่ยวนะ หมอให้งดน้ำนี่นา ถ้าพี่ให้...น้ำ มันก็แย่สิ”
คนละน้ำกันแล้วเว้ย!
นี่เขาควรโกรธพ่อตาหรือไอ้เด็กบ้าที่ทำตัวใสขึ้นมาคนนี้ดีนะ ยกมือเสยผมอย่างหงุดหงิดใจ แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ ปลื้มไม่ยอมก็คงต้องตามนั้น ใช้กำลังขัดขืนไปก็อายตัวเองเปล่าๆ เขามีดีมากกว่าจะข่มขืนเมียตัวเอง เรื่องข่มขืนน่ะ...ครั้งเดียวก็มากเกินพอแล้ว ตราบจนทุกวันนี้ความรู้สึกผิดยังติดอยู่ในใจอยู่เลย
“พี่โปรด ปลื้มเจ็บขา” ปลื้มบอกอย่างอายๆ
ให้นั่งกางขาคร่อมตักเขาอย่างนี้นานๆ ก็คงไม่ดี แต่ท่านี้มันสุขสุดๆ เลยนี่นา แถมคนตัวเล็กยังแกล้งส่ายสะโพกไปมาให้เขาต้องทรมานอีก ไม่อยากจะเห็นใจเลยจริงๆ แต่เขาก็อดใจอ่อนกับเสียงออดอ้อนนี่ไม่ได้ เลยลุกขึ้นยืน พร้อมกับอุ้มคนตัวเล็กไว้ ก่อนจะวางลงบนเตียงอย่างระมัดระวัง
“อยากป่วยบ่อยๆ เนอะ เพราะเวลาป่วยแล้วพี่โปรดใจดี”
“ไม่ป่วยก็ดีแล้ว ทำให้พี่เป็นห่วงมันสนุกนักรึไง”
“มากกกกก”
“เดี๋ยวจะโดน”
ปลื้มหัวเราะอย่างน่ารัก ตากลมโตหยีลงเพราะริมฝีปากคลี่ยิ้มออกกว้าง เขาเผลอจ้องมองอย่างใจลอย รู้ตัวอีกทีปลื้มก็ผล็อยหลับไปแล้ว
เขาจัดผ้าห่ม ปรับแอร์ให้อยู่ในอุณหภูมิที่เหมาะสม ลูบหัวคนตัวเล็กเบาๆ ก่อนจะเดินออกจากห้องมา รู้สึกสบายใจแล้วก็คงไปให้คำตอบกับพ่อตาหัวดื้อได้สักที
คนรักของเขา ยังไงก็ต้องเป็นเขาที่จะปกป้องเอาไว้เอง
มีรอยยิ้มให้พี่อย่างนี้ตลอดไปนะปลื้ม...
..................................................End Special......................................................
เนิ่นนานเลยจริงๆ ตั้งสามเดือนที่ไม่ได้มาทักทายเลย ขอบคุณความคิดเห็นของคนที่ยังแวะเข้ามาอ่านกันเรื่อยๆ แถมยังมีคนแวะมาบอกคิดถึงด้วย ขอบคุณมากจริงๆ ค่ะ :)
http://ask.fm/TCHONG_K << ไปพูดคุยกับตัวละครได้นะคะ
-
น่ารักมากกกกกกกกกกกกกก :m3:
คิดถึงทุกคนเลยยยยย
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
น้องปลื้มมาเซอร์ไพรท์พี่โปรดแบบนี้ไม่ดี
ถ้าพี่โปรดช็อคตาตั้งจะทำไงเนี่ยยย
ปลื้มนี่ดื้อจริงๆ แต่หายไวไวนะปลื้ม
-
น่ารักที่สุดดดดดดดดดด
ใจหายใจคว่ำหมเลบน้องปลื้ม ดีแล้วไที่ไม่เป็นอะไรมากกก
ส่วนเสี่ยก็ยังฮอตเหมือนเดิม :katai3:
-
น่ารักกกกกกก
-
หมอโปรด อยู่โรงพยาบาลก็ไม่เว้นนะ 55555555
ยังหวานกันเหมือนเดิมเลย :กอด1:
-
เสี่ยกับลูกสาวเป็นที่น่ารักตลอด
อ่านโมเม้นท์ที่อยู่ด้วยกันทีไรแล้วรู้สึกจิ๊กกริ้วหัวใจทุกที
:กอด1:
เท็นเท็นก็ยังคง... เป็นเท็นเท็น :laugh:
รอให้ออกมาเป็นหนังสือคนเขียนนะะะ :กอด1:
-
พี่โปรด รักเมียคนเดียวแล้วได้ดีทุกคนนะพี่ o13
กลัวแทนคนที่โดนท่านเท็นตบจริงๆ สยองแทนเลย เท็นเท็นขาลุย
-
ใจหายแวบตอนแรกนึกว่าปลื้มจะเป็นอะไรไป ช็อคตามมาโปรดไปติด ๆ
แล้วก็สวีทกันกลางโรงพยาบาลเลยสองคนนี้ :-[
พี่โปรดยังคิดจะชิงความเป็นใหญ่กับปลื้มอยู่อีกเหรอ คนกลัวเมียมักจะเจริญนะ อย่างน้อยพ่อตาก็จะเอ็นดู 555
ส่วนเท็นเท็น ผู้โชคร้ายคนนั้นโดนจับถ่วงทะเลไปรึยังนะ 5555
-
น่าร้ากกกกกกกกก
นี่อ่านทั้งเรื่องมา3รอบแล้วแหละ :impress2:
-
แหมะ ยังน่ารักเหมือนเดิมคู่นี้
ว่าแต่เหมือนมาปล่อยระเบิดอะไรเกี่ยวกับคู่เมลเท็นหรือเปล่านะ มีตอนพิเศษตอนพี่เท็นปล่อยระเบิดไหม อยากอ่านจริงๆ-..-
-
มันฟี๊นนนนนนนฟิน :impress2:
-
ปลื้มยังน่ารักน่าฟัดเหมือนเดิม
แต่หมอโปรดรู้สึกจะหล่อขึ้น 555555555 เกี่ยวมั้ย :hao7: :hao7: :hao7: :hao7:
-
โอ๊ย จะเป้นลม น่ารัก อยากอ่านตอนเท็นหึงเมล กร๊ากกกกกกกก :hao6:
-
หมดแล้ว เขี้ยวเล็บของมาโปรด หมดเกลี้ยงเลย แบบนี้สิน่ารักที่สุด :mew1:
-
โบกป้ายไฟเสี่ยรัวๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
เสี่ยขราาาา กรี๊ดดดดดดดดดดด คิดถึงงง ยังมุ้งมิ้งกันไม่เปลี่ยนอ่านแล้วววว :heaven :heaven
-
:o8: :o8: :o8: :-[ :-[ :-[ :impress2: :impress2: :impress2: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :L2: :L2: :L2:
-
เป็นเซอร์ไฟร์ที่สุดยอดมาก กกก
พี่โปรดตกใจ จนเข่าอ่อนหมด 55
-
ปลื้มน่ารักจัง
:man1:
-
อิพี่โปรด หมดคาบเพลบอยแล้ว
เป็นมาโปรดในกำมือปลื้ม
เวลาที่เขาอยู่ด้วยกัน น่ารักมาก
:mew1: :mew1:
-
น่าร๊ากกกกก เหมือนเดิม
ปล.อยากอ้่านตอนเท็นๆหึง
-
เสี่ยโปรดน้องปลื้ม คิดถึงงงงงง มาบ่อยๆนะคะ :กอด1:
-
หนูปลื้มโผล่มาที ทำเอาใจหายเลย
นึกว่าจะเป็นอะไรซะแล้ว
-
น่ารักมาก ๆ พี่โปรดดดดดดดดดดดดดด น้องปลื้มมมมมมมมม
น่ารัก น่าฟัด ที่ซู้ดดดดดดดดดดดเลย 555 :กอด1: :กอด1:
-
พี่โปรดก็ยังคงหื่นสมกับเป็นพี่โปรดละนะ แต่ยังไงก็รักอะ :hao7:
-
ดีใจมว๊ากที่เห้นตอนพิเศษ ใจเสียมว๊ากกกก ที่น้องปลื้มเจ็บ ดีนะ เลือดไม่ออก ไม่งั้นนะ แม่จ้าวเว๊ยยยยย
-
:jul1: จะผ่าตัดแล้วยังหื่นอีกนะเสี่ย
-
เขินนนนนอ่ะ คิดถึงเสี่ยมากๆๆๆๆ :hao7:
-
คิดถึงอิเสี่ยกับลูกสาวมากๆๆๆ ><
ขอบคุณมากๆ นะคะ สำหรับตอนพิเศษ
-
อ่าาา คิดถึงคู่นี้ ว่าแล้วก็อ้านใหม่อีกรอบดีฝ่า :katai2-1:
-
น่ารักโคตรๆๆๆ อยากอ่านตอนพิเศษของเท็นเท็นมั้งจัง >//<
-
นาน ๆ มาทีแต่จัดเต็มจุใจแบบนี้ก็ปลื้มจะแย่ o13 พี่มาโปรดยังเห่อน้องไม่เปลี่ยน แต่อาจจะมากกว่าเดิมซะอีก
ประทับใจคุณลุง(พ่อน้องปลื้ม) มากเลยค่ะ ชอบความคิด คำพูดคำจาของเค้า ดูเป็นผู้ใหญ่(ที่แม้จะหวงลูกมาก) น่านับถือจริง ๆ
รอตอนพิเศษต่อไปนะคะ
:katai3:
-
ปลื้มน่ารัก
-
น่ารักมาก พี่โปรดหลงเมียไม่มีเปลี่ยนเลย ส่วนน้องปลื้มลูกขราน่ารักเหมือนเดิม สดใส ขี้ยั่วสามีด้วย
ชอบน้องปลื้มที่ให้กำลังใจพี่โปรด คู่ชีวิตมันคือแบบนี้ ส่งเสริมกัน ให้กำลังใจกัน
ชอบตอนพี่โปรดแกใจจะขาดตอนเห็นน้องเจ็บ เค้ารักของเค้า ดีนะปลื้มไม่เป็นอะไรมาก คุณหมอใจจะขาดแล้ว
ชอบท่านั่งตักกันอ่ะ ฮี้ย ท่าชวนจิ้นตัลหลอดๆๆๆๆๆ ฟินนนนนค่ะ
ขอบคุณค่ะ
-
น่ารักเหมือนเดิม พี่โปรดขนาดน้องเจ็บยังไม่วาย :impress2:
-
คือเขินนนนนนนนนนนนน :o8:
-
น่ารักกกกกก มาก ๆ อ่านแล้วสุขใจ มาโปรดกับน้องปลื้ม พ่อตายังคงเหมือนเดิม
-
อิเสี่ยหื่นตลอด แต่พ่อตาแซ่บมากรู้ทันลูกเขนตลอดดดด~~ 555
มาอีกน๊าาาา~~ เอาน้องปลื้มมายั่วเสี่ยอีก
-
ฟินนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน
-
กับเมียนี่หงอได้อีกเนอะ
-
เสี่ยโคตรรักเมียเลย 5555
-
:กอด1: :กอด1: :กอด1: คิดถึงอย่างแร็ง ดีใจที่มีให้อ่าน อยากอ่านอีกอะ
-
โอ๊ยยย
พี่โปรดขราาาา
อ่านแล้วอิจฉาน้องปลื้ม
พี่โปรดรักน้องปลื้มมากมาย
-
มาโปรดทั้งรักทั้งหลงน้องปลื้มจริงๆนะเนี่ยขนาดพ่อตาดุขนาดนี้ยังยอม
:pig4:
-
แอร๊ยยยยยยย น้องปลื้มมมม
ยังน่ารักไม่เปลี่ยนเลยน๊าาาาา
-
สุขใจ ... :กอด1:
-
คิดถึงมากกกก
แล้วมาอีกนะ
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
ผ่านไปกี่ปีทั้งคู่ก็รักกันมากเหมือนเดิม ไม่เสื่อมคลาย อ่านแล้วมีความสุขมาก อยากมีความรักแบบนี้บ้าง
-
:mew1: :mew1: :mew1: :mew1: ขออีกนะค่ะ ฟินมาก ๆ ๆ ๆ
-
ปลื้มมม น่ารักตลอดดดดดด จะไม่ให้มาโปรดเค้าหลงได้ไง :hao3:
-
ดีแล้วที่ปลื้มไม่เป็นอะไรมาก
คิดถึงทุกคนจังง ชุ้บๆ
-
รักเธออ่ะ....เมียเสี่ย :L1:
รักเสี่ยด้วยนะ....อยากเป็นเมียเสี่ย55555 :z6:
-
เสี่ยโปรดความหื่นไม่เคยลดลงเลยนะ มีแต่เพิ่มขึ้น :oo1:
น้องปลื้มน่ารักเสมอ :-[
-
ละมุน :pig4:
-
น้องปลื้มน่ารักมากๆๆๆๆ หลงเมีย ยอมเมียนะถูกแล้วเสี่ย :hao3:
:กอด1: :L2: :pig4:
-
:mew3: :mew3: :mew3: :mew3: :mew3:น้องปลื้มกับพี่โปรดยังหวานกันเหมือนเดิม :mew1: :mew1: :mew1:
-
เซอร์ไพร์ใหญ่ไปมั้ยลูก o22
-
สนุกมากๆๆๆๆๆๆ อ่านรวดเดียวจบเลย
ทุกตัวละครต่างก็มีข้อผิดพลาดของตัวเอง
ตอนแรกไม่ชอบเสี่ยเอามากๆ ชอบแต่จะทำร้ายจิตใจน้องปลื้ม
แต่พอเสี่ยปรับปรุงตัวแล้ว ฟินมากกกกกกกก
น้องปลื้มนี่ไม่ต้องพูดถึง น่ารักตั้งแต่ต้นจนจบ อยู่ใกล้ๆนี่จะจับมาฟัดซะให้น่วม
ชอบโมเมนท์เสี่ยกับลูกสาว ดูมุ้งมิ้ง ฟรุ้งฟริ้ง น่ารักมากๆๆๆๆ
อยากให้มีรวมเล่ม แล้วก็อยากอ่านตอนพิเศษอีกจัง
-
น่ารักมากกกก :-[
-
พี่โปรดดูแลดีมาก อิจฉา ยังหล่อเหมือนเดิม อ้ายๆๆๆ พ่อตาควรปล่อยๆได้แล้วนะ
-
:o8: :o8: :o8: :o8:
แบบว่าพึ่งได้เข้ามาอ่าน และแบบชอบมากกกกกกกกกกกกกกก
คุณนักเขียน เขียนดีมากค่ะ ปกติเราจะเป็นคนชอบอ่านนิยายที่ชอบข้ามดราม่า จิตใจสั่นไหวค่ะ
แต่พอเป็นเรื่องนี้ เราแทบข้ามไม่ได้แม้บรรทัดเดียว
คุณเขียนเรียบเรียงได้ดีมากกกก อ่านแล้วลื่นไม่มีสดุดเลยค่ะ
จากดราม่าที่ปกติต้องเป็นเหมือนพลอตเดิมๆ ไดอะลอคเดิมๆ คุณก็ทำให้มันเปลี่ยนได้
และที่สำคัญ จากที่มันจะหาเหตุมาให้สมเหตุสมผลให้เราเข้าใจไม่ได้
แต่คุณก็สามารถหาเหตุผลมารองรับ และทำให้มันแบบ เออก็จริงว่ะ ไรงี้อ่า
และที่เราชอบสุดๆคือ การวางเรื่องที่ปลื้มต้องเจ็บและการดำเนินเรื่องราวเพื่อให้ทั้งสองคนได้โตขึ้น
เราว่ามันเป็นเหตุเป็นผลมากกก คือมันไม่รีบร้อน ไม่งี่เง่า ดูไม่พยายามเว่อนจนเกินไป
ซึ่งมันสมเหตุสมผลในชีวิตจริงมากค่ะ
เราแบบแอบเคยประสบการณ์คล้ายน้องปลื้มแป๊ะ เราเลยอินมากกกก
เพียงแต่ตอนจบของเรา เราไม่สามารถให้อภัยผู้ชายคนนั้นได้เหมือนน้องปลื้มเฉยๆ
แต่เราชอบจริงๆนะคะ ที่คุณเขียนแบบนี้ แบบที่น้องปลื้มไม่ต้องโหยหาโปรด
แบบที่แค่เห็นโปรดก็ ยอมโปรดตั้งแต่หน้าประตู
และโปรดเองก็ไม่ได้ทำตัวเหมือนพระเอกละครนิยายน้ำเน่า
ที่แบบต้องพยายามทำทุกอย่างเหมือนคนโง่มากๆ เพื่อให้ปลื้มกลับมาเห็นใจ
ทุกอย่างมันมีเหตุผลของความเป็นไป เราแบบชอบจริงๆนะ ไม่รุ้อธิบายยังไง
และขอบคุณนักเขียนมากค่ะ ที่สร้างสรรค์นิยายดีๆแบบนี้ขึ้นมา
ขอบคุณมากจริงๆ เรารักทั้งเสี่ยโปรดทั้งน้องปลื้ม รักตัวละครทุกๆที่คุณสร้างขึ้นจริงๆค่ะ
ยังไงก็ขอตามติดเป็นแฟนนิยายอีกคนเลยนะคะ กอดรวบบนักเขียน น้องปลื้มพี่โปรดดด
:mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
-
อ่า คือว่า ตอนนี้อ่านถึงตอนที่22
แล้วก็รู้สึกสงสัยขึ้นมาว่า..
พระเอกเรื่องนี้ชื่อมาโปรดใช่มั้ยคะ -..-
ทำไมอีพระเอกมันทำตัวงี้!
แรกๆว่าเลวแล้วนะ ตอนนี้ต้องด่าว่าชาติชั่ว!
อ้ากกกกกกกกกกกกก *นั่งร้องไห้กระซิกๆ
อยากปลอบน้องปลื้มมมม T0T
-
ฮือออออออออออออออออออ
พลิกล็อคอ่ะ ทนไม่ไหวต้องมาเม้นต่อเลย
ถอนคำพูดเม้นที่แล้ว พี่มาโปรดดดดดด
สงสารพระเอกแล้วค่ะตอนนี้ อยากตบเปรม
ทำร้ายทั้งพี่ทั้งคนที่ตัวเองบอกว่ารักขนาดนี้โอ้ย
น้ำตานองหน้าค่ะ อ่านไปสูดน้ำมูกไป พโถ TT______TT
-
:o8: :o8: :o8: :o8:
-
งื้อออออออออออออ >.<
อ่านจบส่วนเนื้อเรื่องแล้ว มาเม้นก่อนไปอ่านตอนพิเศษ
ชอบที่เค้ากลับมาเริ่มต้นกันใหม่อ่ะ เหมือนพี่โปรดจีบน้องปลื้มใหม่เลย
เริ่มใหม่กับคนเดิม ค่อยๆทำความรู้จักกันในมุมนี้ คือมันดีมาก!
โอ้ยชอบเท็นเท็นกับพี่เมล
ชอบที่พี่เมลเรียกแฟนว่าเท็นเท็น 555555
แลดูน่ารักมุ้งมิ้ง ขัดกับบุคลิกพี่เท็นที่โคตรจะสุดโต่ง XD
ขอบคุณที่แต่งนิยายดีๆให้อ่านกันนะคะ
-
ในที่สุดเราก็มีโอกาสได้มาอ่านเรื่องของเสี่ย วะ ฮ่าๆๆ
เรารู้จักเสี่ยก็เพราะเรื่องของพี่ทองเลยนะเนี่ย
ว่าแต่เสี่ยมันหน้าหมั่นไส้เหมือนที่พี่ทองว่าจริงๆด้วย
แต่น้องปลื้มน่ารักมากเลย อยากได้แบบนี้มากอดเล่นบ้างจัง
ถึงตอนแรกที่มีดราม่าจะทำเราร้องไห้เป็นวรรคเป็นเวรก็เถอะ
ยังไงก็ได้กลับมารักกันและเข้าใจกันมากขนาดนี้แล้ว
ก็ขอให้เก็บรักษารักของกันและกันอย่างนี้ตลอดไปนะ
ขอบคุณสำหรับเรื่องของเสี่ยยยยยยยย :pig4:
-
+1 ให้จ้า มาบ่อยๆๆน้าาา :mew1:
-
แอร้ยยย ชอบเรื่องนี้จังงงงงง
ชอบเวลาพี่โปรดเรียกปลื้มว่าลูกสาวที่สุด!
ยิ่งตอนต้นเรื่องที่ถ่ายรูปน้องลงไอจี(ป่ะ?5555)
แค็ปชั่นโคตรน่ารักเลยอ่ะ จริงๆนะ ให้ตายเถ่าะมาโปรด -///-
ลูกสาวอย่างนู้นลูกสาวอย่างนี้ ฮ่อยยยยย อ่านแล้วเขิน บิดไปบิดมา
น้องปลื้มเรียกแฟนว่าโปรดหรือมาโปรดก็ชอบบบ ดูมีอำนาจเหนือพี่มันดี
แล้วเวลาแบบ โปรด ปลื้มหิววว แม่เจ้าเหวย อีหนูนี่ขี้อ้อน!
อ้อนเสี่ยแบบนี้น่ารักแบบนี้ เสี่ยจะไปไหนได๊!
ตายรังอยู่กับลูกสาวคนน่ารักคนเดียวนี่แหละ
คือคุณมาโปรดนี่หลงแฟนสุดไรสุดอ่ะ พอน้องบอกจะโกรธจริงๆแล้วนะ
อีพี่ก็พร้อมจะยอมศิโรราบลงแทบเท้าน้องปลื้ม 555555555
น่ารักสุดๆอ่ะเรื่องนี้ ถึงจะมีหน่วงมีน้ำตาคลอบ้างก็เถอะ
แต่โดยรวมแล้วเราจัดให้เป็น1ในนิยายชั้นเยี่ยมของเราแล้ว
ขอบคุณอีกครั้งนะคะ *ยิ้มแฉ่ง ฮี่ XD
-
อร๊าย อิเสี่ยพาลูกสาวแวะมาเที่ยว คิดถึงมากมาย คิดถึงเว่อร์ๆ เสี่ยพาลูกปลื้มแวะมาบ่อยนะตัวเธอ คู่นี้มันน่ารัก :-[ :-[ :-[
-
เสี่ยโปรด งุ้งงิ้ง อ้อนน้องปลื้มได้น่ารักมากครับ
-
คิดถึงมาโปรดและน้องปลื้มจนต้องกลับมาอ่านอีกเป็นรอบที่เท่าไหร่แล้วก็ไม่รู้ :z2: :z2:
-
โปรดรักปลื้มมากเลยเนอะ อิอิ
ขำโปรดกับพ่อตา เมื่อไรจะดีกัน
-
น่ารักไม่เปลี่ยนน >_< อ่านกี่ครั้งก็ฟิน :o8: :o8: :-[ :-[
-
โอ๊ะ พี่โปรดไม่ค่อยเลย โรงพยาบาลนะนั้น
-
คิดถึงเสี่ยยยยยยยย
-
โฮกกก คิดถึงงง
เอาตอนพิเศษพี่มาโปรดอีกเยอะๆนะคะ //โลภภภภภ
มุ้งมิ้งอีกละคู่นี้ คิดถึงจริงๆ
-
เสี่ยขา มากี่ทีก็เอาใจไปตลอด
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ใช้เวลา 2 วันในการอ่านนนน บอกเลยว่าสนุกมากๆๆๆๆๆๆๆค่ะ
ตอนที่เกิดเรื่องเข้าใจผิดตอนนั้นเค้าร้องไห้เลยยยย สงสารทุกคนจริงๆ โปรด ปลื้ม เปรม
โปรดมีความพยายามในการง้อปลื้มมาก เค้าก็ลุ้นสุดๆ กลัวจะไม่กลับมารักกัน ถ้าไม่กลับมารักกันเนี่ย เค้าร้องไห้จริงๆนะ 555555
ส่วนน้องรหัสปลื้มอ่ะ โคตรจะพิคล็อคเลยยยยย
พ่อตาก็น่ารัก หวงลูกยังงกะลูกสาว เวลาไฟท์กันกะโปรดนี่ ฮาฝุดๆ
ขอบคุณนะค่ะที่เขียนเรื่องน่ารักๆแบบนี้ ชอบมากๆๆๆๆเลยค่ะ^^
-
ตามมาจากพี่ทองค่าาาาา
คือแบบว่า ยังไม่เคยอ่านเรื่องนี้เลย
มาเขียนตอบไว้ก่อน ไว้อ่านพี่ทองจบจะมาต่อนะคะ
><
-
พึ่งอ่านจบเมื่อสักครู่ ชอบทั้งน้องปลื้มและเสี่ยโปรด มากครับ o13 o13 o13 o13
มีข้อสงสัย แต่แวะเข้าไปถามใน Ask แล้วครับ :a5: :a5: :a5: :a5:
อยากให้ลงตอนพิเศษเพิ่มอีก มีความรู้สึกเหมือนอยากอ่านต่อ :mew2: :mew2:
คู่คุณเฟรนกับคุณกิม :hao6:
คู่คุณเท็นกับคุณพี่เมล :z1:
และคุณพ่อตาจอมโหด กับ ลูกเขยจอมซั่ม??? จะจบลงยังไง?
รอนะครับ เป็นกำลังให้คุณนักเขียนนะครับ
-
เสี่ยหื่นมากกกก กรี๊ดดดด!! อิจฉา(?)น้องปลื้มจังงง :laugh: :laugh::heaven :heaven :z1: :z1: :pighaun: :pighaun:
-
ดราม่าครอบครัวน่ะ...มีแน่ๆ ค่ะ แต่ยังไม่ใช่ที่กำลังจะถึงนี้... ทุกอย่างที่เกิดปม ต้องแก้ไปทีละจุด เพราะฉะนั้น ขอยอมรับว่าต้องใจแข็งค่ะ (อินี่แต่งเองร้องเองไปแล้ว อยากรู้ว่าคนอ่านจะร้องด้วยรึเปล่า ขอบคุณที่ติดตามนะคะ :hao5:)
รอบแรกที่เราอ่านถึงตอนนี้นะ พอเห็นบอกดราม่าครอบครัวมีแน่ๆ ก็คิดว่าคงไม่เท่าไหร่หรอกมั้ง
โดยส่วนตัวคิดว่าดราม่าหลักคงไม่ใช่เกี่ยวกับครอบครัว ปรากฏว่า...
แม่เจ้าาาาาาาา สาเหตุของดราม่ามาจากครอบครัว พี่น้องทำไมทำกันงี้
น้ำตาไหลพรากๆ เจ็บใจคุณเปรมที่สุดพี่พรู๊ดดดดดดดดเลย!!
นี่มาอ่านรอบสอง เลยจะขออนุญาตข้ามดราม่าข่า 555555555
ตอนอ่านรอบแรกนี่แบบร้องไห้น้ำหูน้ำตาท่วมทุ่ง สงสารน้องปลื้มตอนไปเจออีพี่โปรด(ทำท่าว่าจะ)นอกใจเต็มๆตา
ที่น้องบาดเจ็บจนไปเจอพี่เท็นเท็นนี่นะ แม่มมม น้องปลื้มจ๋า มาให้พี่กอดปลอบมั้ย T0T
แล้วปลื้มเป็นโรคอันตรายอีกนี่สิ โคตรบีบหัวใจ ถ้าเท็นเท็นช่วยไม่ทัน อะไรจะเกิดขึ้นนี่ไม่อยากจะคิด..
แล้วพอมารู้สาเหตุที่พี่ปลื้มทำร้ายน้องแบบนั้นคือแบบ อีคุณเปร๊มมมมม!
โมโหคุณเปรมทันที ปรี๊ดเลยๆ คือแบบทำไมทำแบบนี้
ทำร้ายทั้งพี่ตัวเองทั้งเพื่อนรักตัวเองแบบนั้น ฮึ่ย! ขัดใจขั้นสุด
ไปอ่านต่อก่อนแล้วนะคะ นี่แวะมาเม้นระบายๆไปงั้น 55555555555
ข้ามดราม่ารัวๆค่ะ ใจสู้ไม่ทนจริงๆ เดี๋ยวตาบวมอีกง่อว -///-
-
อ่านรวดเดียวจบ ประทับใจมากค่ะ :man1:
-
เริ่มแรกๆอยากตบเสี่ยมากเลยทำน้องได้ลงคอ แต่หลังๆนี่ใจอ่อนมากงืออ
ตอนพิเศษน้องน่ารักมาก อ่านแล้วอมยิ้มตลอดเลย เสี่ยก็รักน้องไม่ได้น้อยลงเลย ขอบคุณสำหรับเรื่องดีๆค่ะ :mew1:
-
วู้ววว อ่านจบแล้ว สนุกมากเลยค่ะ
-
น่ารักดีอะ
-
o13 พี่มาโปรด รัก ปลื้ม สุดๆเลย ฮ่าๆๆ >< น่ารักมากๆเลยจ้า :กอด1:
-
เอาอีกๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
o13 o13 o13 o13
-
น่ารักมากค่ะ สนุกกกกกก
ตอนแรกนี่แอบขัดใจปลื้มมากมาย ก็รู้อยู่ว่ารักพี่โปรดมันแต่ขนาดนี้ยังยอมนี่ไม่ไหวอ่ะ หมั่นไส้อ่ะ
ไปๆมาๆนางก็แลดูเยอะ แต่อิคุณพี่โปรดนี่ก็ไม่น้อยหน้า บ้าบอมากแรกๆ คือไม่เข้าใจจะซึนอะไรมาก จะอ้อมโลกไปไหนนนนน อ้อมขนาดนี้ว่างๆพาไปเที่ยวหน่อยนะคะ #ผิดๆ
แต่ก็รู้เลยว่าหวงเว่อร์ ฮาาา ตอนแรกกำลังไปได้สวยอยู่ๆก็เกิดเรื่อง ยอมรับเลยตอนนั้นโกรธเปรมมากอ่ะ คือมันใช่เหรอแก ? แต่อีกใจคือก็ขอบคุณ เพราะมันทำให้ทั้งสองมีความคิดที่เป็นผู้ใหญ่ขึ้น
แอบคิดอีกแล้วเหมือนกันว่าถ้าจบแบบไม่ได้กลับมาคบกันอีกนี่ก็ไม่เป็นไรอ่ะ แต่สุดท้ายก็ ... อิอิ
ดีแล้วค่ะดีแล้ว
โอ๊ยยย แต่เรื่องอิเดย์?นี่เงิบนะ แอบคิดแรกๆว่านางจะเมะแต่กลับไปชอบพี่โปรดเฉย ฮาาาาาา
แต่ก็สงสารนางง่ะ
หุหุ อีกเรื่องชอบคุณพ่อปลื้มกับพี่โปรดอ่ะ ฮาาาาม
อิอิ ขอบคุณสำหรับนิยายสนุกๆค่ะ
:pig4: :pig4:
-
คุณคนแต่งจร้าาาาถามจิงน่ะ พี่มาโปรด เนี้ยมีเฮียคริส EXO เป็นอิมเมจรึป่าว :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: เขาอ่านแล้วนึกถึงเฮียทุกตอนเลยอ่ะ สนุกมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก อ่านหลายรอบแล้วด้วยยยยยยย o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13 :hao6: :hao6: :hao6: :hao6: :hao6: :hao6: :hao6: :hao6: :hao6: :hao6: :hao6: :hao6:
-
สนุกอ่ะ
ตอนแรกๆแอบไม่ชอบตรงที่น้องปลื้มยอมทุกอย่าง
แต่พอดาม่าก็ทำน้ำตาร่วงไปเลยสงสารน้องกับพี่โปรด
หลังๆพอน้องคิดได้ค่อยดีขึ้นหน่อย ยอมบ้างเถียงบ้างมีสีสันดี :hao7:
-
เพิ่งมีโอกาสมาอ่าน รักน้องปลื้มเลยค่ะ อิพี่โปรดก้อน่าหยิกดี
ชอบเวลาอิพี่เรียกปลื้มว่า "น้อง" น่ารักสุด
ชอบนิยายเรื่องนี้ค่ะ ขอบคุณคนเขียนคร้าบบบ o13
-
อ่านจบแล้วค่ะ ขอบคุณที่สร้างสรรค์ผลงานดีๆให้ได้อ่านนะคะ
อ่านรวดเดียวจบเลย บอกตามตรงว่าหลงรักพระเอกอย่าง มาโปรด มากๆ
ชอบพระเอกแนวนี้ ขี้หึง งี่เง่า แต่พอยอมก็ยอมสุดใจ ประทับใจมากค่ะ
เป็นอีกเรื่องที่อ่านแล้วรู้สึกอบอุ่นจริงๆ ^^
-
น้องน่ารักที่สุด
-
:oo1: สนุก เวอร์ ชอบๆ :katai2-1:
-
เล่นเอาหายใจหายคอไม่ออกจนแทบตอนสุดท้ายเลย
เป็นความรักที่สวยงามมาก ถ่ายทอดออกมาได้เหมือนเข้าไปอยู่ในเหตุการณ์เลย
จะขัดใจนิดๆตรงที่ สงสารมาโปรด ว่าไม่ได้ทำความผิดอะไรเลย
แต่ต้องมารับกรรมที่แสนสาหัสทีเดียว
ในขณะที่ไม่มีโอกาสที่จะอธิบายความจริง
ถ้าหากมีความเชื่อใจในคนรักสักนิด เรื่องราวคงไม่เลวร้ายอย่างนี้
เล่นเอาน้ำตาซึมเลย
:hao5: :hao5: :hao5: :hao5:
-
อ่านมาสองวันในที่สุดก็จบ เฮ่
น้องปลื้มน่ารักมาก น่ามันเขี้ยวมาก น่าฟัดมาก 5555
พี่โปรดกับคุณพ่อตาก็กวนใส่กันได้ตลกดีจริงๆ
ขอบคุณคนแต่งที่เขียนเรื่องน่ารักๆแบบนี้ออกมานะคะ
-
เฮ้อ ว่าจะอ่านรวดเดียวจบแล้วเม้นทีเดียว :ling3:
แต่ทนอิพี่โปรดไม่ไหวจริงๆ :z6:
ปลื้มก็ทนมือทนเท้าจริงๆ
อิพี่โปรดนี่ยังเป็นมนุษย์โลกอยู่ป้ะเนี่ย
แน่ใจว่าไม่ได้เป็นมนุษย์ต่างดาวเครื่องตกหาทางกลับยานแม่ไม่ได้ :beat:
เซงจริงๆ มีอิทธิพล โลกหมุนรอบตัวเองมากไปแล้ว
อยากให้มาโปรดเจ็บเจียนตาย สะใจน่าดู
ป.ล. เห็นหลายเม้นว่าอยากให้ปลื้มหนี ก็เห็นด้วยและไม่เห็นด้วยเท่าไหร่
ปลื้มจะหนีไปไหนอีก เพิ่งหนีออกจากบ้านมา อนาคตที่เลือกเรียน เพิ่งได้เป็นเฟรชชี่
ไม่อยากให้ปลิื้มทิ้งอนาคตเพราะผู้ชายเ-ี้ย แบบนี้ (ขอโทษที่อาจหยาบคาย ทนไม่ไหวจริงๆ)
สงสารปลื้ม อ่านไปก็ไม่รู้จะทำยังไงถ้าเราเจอแบบนี้
ทำได้อย่างเดียวคือให้เบื่อไปเอง เซงที่ชีวิตของเรา ทำไมเราถึงทำอะไรกับมันไม่ได้ อึดอัด
:katai1:
ให้ snufflehp :mew1: :กอด1: :3123:
เราอินมาก แต่ไม่ฟิน บอกเลย อยากโดดถีบแล้วเอาเลือดหัวอิโปรดออก (พี่ เพ่อ ไม่ต้องแล้ว กะคนแบบนี้) :angry2:
ป.ล. 2 เห็นด้วยค่ะว่าปลื้มอยู่เพราะปลื่มอยากอยู่เอง
อยากให้เสี่ย หงายเงิบวันที่ปลื้มตัดสินใจไป
อรั่ก อีพี่โปรดดดดด :katai1:
เรื่องนี้สนุก ชอบนิสัยปลื้ม แนวมาก ด่า(ในใจ)เจ็บมาก วันไหนปลื้มเกิดอารยะขัดขืน คาดว่าพี่โปรดก็พี่โปรดเหอะ มีหงายเงิบแน่ ๆ 5555
ปลื้มไม่ได้จนตรอก แล้วก็ไม่ได้รู้สึกว่าปลื้มเป็นของพี่โปรดด้วย ทุกวันนี้ปลื้มอยู่กับพี่โปรดเพราะปลื้มตัดสินใจอยู่เองมากกว่า ไม่ได้อยู่เพราะไม่มีทางเลือกอย่างที่พี่โปรดเข้าใจหรอก พี่โปรดมันรู้บ้างไหมเนี่ย
ปลื้มเป็นตัวละครที่เข้มแข็งแล้วก็มีความคิดมากอะ ไม่น่าพลาดท่า(เคลิ้ม)พี่โปรดเลย 555 เข้มแข็งจนสงสารโปรดล่วงหน้าเลย วันนี้ปลื้มยังยอมเพราะรักพี่โปรดหลงพี่โปรด แต่เกิดวันที่ปลิ้มไม่ยอมขึ้นมาเพราะทนไม่ได้(ก็ดูพี่โปรดมันทำตัว) ถึงวันนั้น ยากส์ บอกเลย นี่คือสิ่งที่รู้สึก
ส่วนพี่โปรดนี่มีปัญหาอะไรกะทางบ้านปะ พี่ดูเยอะนะ ฮ่า ฮ่า
-
เรื่องนี้ทำให้เปลืองพลังงานมาก เพราะแค่อ่านนิยายยังไม่พอ
ต้องอ่านทุกคอมเมนท์ด้วย อ่านมันวันละหลายรอบมาก
และยังต้องเข้ามาส่องตลอดว่าตอนใหม่มาหรือยัง
โอ๊ยยยยยย เพลียจุงเบย
เห็นด้วยอย่างยิ่งค่าาา
คอมเม้นต์แต่ละอันอ่านแล้วทำให้เราอินมากกกกก มากกขึ้นไปอีก
อ่านจบตอนก็ว่าหน่วงแล้วนะ
พออ่านบางเม้นมีคนอินมากกว่าเราอีก เข้าถึงจิตวิญญาณมาก มากจริงๆ
จนเราอินตามไปอีกรอบ :ling1:
พออ่านตอนปลื้มเจ็บตัว อดไม่ได้ที่จะเม้น จะเม้นทีเดียวตอนอ่านจบ กลัวอารมณ์มันไม่มา เม้นไม่โดนใจเหมือนตอนเรื่องเกิดใหม่ๆ :katai1:
รักเฟรมมาก เพื่อนอย่างนี้สิเพื่อนแท้ :กอด1:
เราก็ไม่รู้หรอกนะว่าพวกเปรมทำไมถึงปิดปลื้ม ถ้าทำเพื่อเซอร์ไพรส์อะไรสักอย่าง แต่ทำให้เพื่อนร้องไห้โดยไม่ช่วยก็ไม่ต้องทำ
ถ้าความคิดแค่นี้ยังคิดไม่ได้ ทำเพื่อนเสียใจปกปิดทำไม :z6:
ปลื้มเลิกคบไปเลย โกรธให้สุดๆ จนกว่าเพื่อนจะมาขอโทษ หรือ ทำอะไรจนกว่าเราจะหายโกรธ คือยังไงก็เพื่อนเราตัดไม่ลงหรอก :เฮ้อ:
แต่อีพี่โปรด แก :z6:
เหตุผลอะไรก็ไม่ให้ โดนปลื้มทำกลับก็บังคับเค้าให้เค้าอธิบายให้ตัวเองได้คำอธิบาย ได้สบายใจ
แต่ดูแก แกทำอย่างกะเค้ามะใช่คน เป็นหุ่นยนต์หรือของเล่นที่ไม่ต้องการคำพูด
คือปลื้มก็คนป่ะ มีเหตุผลมากด้วย ไม่ต้องไปคิดแทนหรอก มีอะไรก็บอกก็พูดสิ
คือยังคิดอยู่ว่ามีเหตุผล
เข้าใจว่าฟังความข้างเดียวอยู่ มาม่าเลยมาเต็ม
อยากรู้ว่าโปรดคิดอะไร
ตอนอ่านมุมมองของโปรดก็เข้าใจนะ อ่านตอนนั้นยิ้มเลย ฟิน รักมาก
แต่ยังทำใจไม่ได้ คือชั้นเป็นคน ปลื้มเป็นคน มีอะไรก็พูดดิ(วะ) ไม่งั้นจะคบกันไปทำไม
โอยยย อึดอัดอ่ะ อึดอัดมาก :ling3:
ให้snufflehp :mew1: :กอด1: :L2:
-
ขอบคุณคนเขียนค่ะ
:mew1: snufflehp :กอด1:
ตอนนีรักทุกตัวละครค่ะ
พ่อปลื้มกะพี่โปรดน่ารัก
อยากอ่านอีก
เอาอีกๆๆๆ ได้มั้ย :call:
ไม่อยากให้จบเรื่อง
คิดถึง เมล เท็น
ทอง ชงโค
โปรด ปลื้ม
อยากให้มารวมตัวกัน :mew1:
-
คิดถึงน้องปลื้มพี่โปรด
ตอนพิเศษอีกหน่อยนะจ๊ะนะๆๆ :กอด1:
-
ตอนพิเศษ 7
ผมเพิ่งกลับจากค่าย ตัวดำ และหน้าลอกเพราะโดนแดดเผา สภาพนี้ไม่กล้าเจอพี่โปรดเลย แต่ก็ต้องเจอเพราะเขาบอกจะมารับผม
ลงรถเมล์ที่ทางคณะเช่าเพื่อเดินทางไปค่ายมาได้ก็แทบจะเอาผ้าพันคอที่พี่โปรดเตรียมไว้ให้ก่อนไปค่ายมาพันหน้า
ออกค่ายครั้งนี้สนุกมากครับ สนุกจนลืมทาครีมกันแดด ผมได้ทำอะไรหลายอย่าง ทั้งซ่อมเก้าอี้ ซ่อมหนังสือเก่าๆ แบกไม้ ถือถังปูน ผสมปูน งานก่อสร้างนี่พวกโยธาจะเป็นหลัก พวกผมก็ไปเสริมๆ บ้าง ก็ช่วยกันคนละไม้คนละมือ เราสร้างห้องน้ำให้กับน้องๆ ห้องสมุดแล้วก็ห้องเรียน เงินทุนก็ได้จากการเดินกล่องครับ แต่งานเดินกล่องนี่ผมไม่ได้มีส่วนเอี่ยวด้วยหรอก เขาทำกันก่อนปิดเทอมแล้ว
ผมสะพายกระเป๋ากล้องและแบกกระเป๋าแบรนด์ดังที่เอาไปกองๆ รวมกับกระเป๋าใบอื่นๆ ใต้ท้องรถ ราคาจะแพงขนาดไหนแต่ก็ไม่สามารถเอาขึ้นไปบนรถได้หรอกครับ เกะกะ แล้วผมก็ไม่ได้ซีเรียสอะไรอยู่แล้ว มีแต่คุณเฟรนที่โอดครวญแทนเล็กน้อยตอนขาไป
เดินไปหาพี่โปรดที่ยืนพิงประตูรถรออยู่แล้ว เขาเป็นจุดสนใจของผู้หญิงและเกย์คณะผมนะ แต่เขาไม่สนใจยิ้มกลับไปให้ใครเลย ยืนทำหน้านิ่งของเขาไป
ผมเดินมาหยุดตรงหน้าพี่โปรด วางกระเป๋าลงก่อนจะยกมือไหว้
“กลับมาแล้วครับ”
พี่โปรดมองผมตั้งแต่หัวจรดเท้า และประโยคแรกที่เขาพูดกับผมก็คือ
“เด็กดำนี่ใคร? -_-” เหมือนมีเข็มพันเล่มกำลังระดมปักที่ใจผม
ผมไม่ได้ดำขนาดนั้นน้าาาาาาาาา
“พี่โปรดดดดดดดด T_T ปลื้มเอง”
“ไม่ใช่ว่ะ เด็กพี่ไม่ดำขนาดนี้”
“พี่โปรดใจร้าย”
“หึหึ มานี่มา”
อยากจะเคืองให้หนักอยู่หรอก แต่เพราะไม่ได้เจอกันเกือบเดือน ผมเลยเต็มใจเข้าไปอยู่ในอ้อมกอดของเขาอย่างไม่อิดออดและไม่อายสายตาของคนอื่นๆ ที่มองมา
“ทำไมเป็นแบบนี้เนี่ย ไม่ดูแลตัวเองเลย -_-”
“ไปค่ายมันไม่ได้มีเวลาขนาดต้องมานั่งทาครีมอะไรนะพี่ เพราะทาไปยังไงก็เจอฝุ่นเจอแดดอยู่ดีอ่ะ”
มัวแต่ทำตัวสำอางก็เสียเวลาครับ แล้วก็ยังถ่วงชาวบ้านเขาด้วย เรามีเวลาจำกัดในการทำ เพราะฉะนั้นเลยแหกตาตื่นกันตั้งแต่ตีห้าเกือบทุกวัน ล้างหน้าแปรงฟันกันเสร็จก็แยกย้ายกันไปทำหน้าที่ของตัวเอง บางวันผมไม่อาบน้ำตอนเช้าด้วยซ้ำอ่ะ น้ำเย็นมากและมันก็เสียเวลาด้วย
“อย่างน้อยก็ครีมกันแดด”
“ลืมอ่ะ”
“ไปๆ กลับ” พี่โปรดทำหน้าเอือมๆ ก่อนจะยกเป้ของผม โยนไปที่เบาะหลัง วันนี้เขาขับฟอร์จูนเนอร์มา ไม่รู้ว่ารถใคร เพราะไม่เคยเห็นมาก่อน
“ปลื้มต้องกลับบ้านก่อนนะ”
“-_- แต่คืนนี้ต้องมาอยู่กับพี่”
“ต้องขอพ่อก่อน”
“ไม่ต้องขอ ไปไหว้พ่อกับแม่เสร็จก็กลับกับพี่เลย”
“ก็ได้ครับ U_U”
ผมยอมตามใจ เพราะผมก็คิดถึงเขาเหมือนกัน ขึ้นรถมาได้ พี่โปรดก็โน้มตัวมาคาดเข็มขัดนิรภัยให้
ดูแปลกตาไปเลยจริงๆ นะเพราะตั้งแต่รู้จักพี่โปรดมา เขาไม่เคยมีรถแนวนี้เลยครับ ภาพลักษณ์ของพี่โปรดที่ติดตาผมก็คือผู้ชายหล่อร้ายกับรถสปอร์ตคันละหลายสิบล้าน
ถึงอย่างนั้น...พี่โปรดกับฟอร์จูนเนอร์เจ็ดที่นั่งนี่ก็ดูดีไปอีกแบบ...
“รถใครอ่ะ”
“ให้ทาย”
“รถคุณป๋า”
“ผิด”
“พี่ถอยใหม่เหรอ”
“เปล่า มีคนเอามาค้ำไว้ แล้วไม่มีเงินคืน ตอนนี้เลยกลายเป็นของพี่” พี่โปรดตอบก่อนจะหันมายิ้มให้ผม ก่อนจะถามว่า “ปลื้มชอบรึเปล่า?”
“ชอบ นั่งได้หลายคน คุ้มราคาเลย”
“หึหึ เอาไหมล่ะ”
“ไม่อ่ะ ปลื้มว่าคันใหญ่ไป”
“พี่หมายถึงคนขับ”
พี่โปรดอมยิ้ม ผมเลยตีที่แขนเขาเบาๆ “-///- ไม่เอาได้ด้วยเหรอ”
“ไม่ได้”
“แล้วจะถามทำไม”
“หึหึ เด็กดำเอ้ย”
“อย่าเรียกแบบนี้น้าาาาาาา!!”
พี่โปรดหัวเราะ เขาลูบหัวผม ก่อนจะหันไปมองทางตรงหน้า ส่วนผมก็ทำได้แค่ฮึดฮัดอยู่คนเดียว แต่ส่องกระจกดูแล้วก็...ดูไม่ได้จริงๆ
ดำ T_T
กลับมาถึงบ้าน พี่โปรดเดินไปกอดคุณแม่ก่อนผมซะอีก แต่พอเจอหน้าพ่อก็ยกมือไหว้แล้วมองหน้ากันวัดเชิงไปเล็กน้อย แต่พ่อตอนเจอผมนี่ปฏิกิริยาไม่ต่างจากพี่โปรดเลยอ่ะ ทำร้ายจิตใจผมมากกกกก!!!
“เด็กนี่ลูกใคร”
T_T อะไรคือการที่พ่อของผมกับพี่โปรดคิดแทบจะเหมือนกันครับเนี่ย! แต่พอผมทำหน้าจะร้องไห้ พ่อก็อ้าแขนออกกว้าง แล้วรับเอาตัวผมไปกอดไว้ นานๆ ทีเราจะมีมุมแบบนี้ครับ เพราะพ่อไม่ค่อยกอดผมหรอก เขาแสดงความรักไม่เก่ง
เพราะกลับมาถึงเกือบสองทุ่ม แต่พ่อกับแม่ยังรอทานข้าว ผมก็อดที่จะดีใจไม่ได้ ได้กลับมากินข้าวกับพ่อ แม่ พี่โปรดแล้วรู้สึกดีจริงๆ
“วันศุกร์นี้พี่สาวเราก็จะกลับมาแล้ว ปลื้มไปรับพี่เขาที่สนามบินด้วยล่ะ พ่อกับแม่ไม่ว่าง”
“ได้ครับ แล้วเราจะไปทะเลกันวันไหนอ่ะ”
“วันเสาร์” พ่อตอบนิ่งๆ มองไปทางพี่โปรดที่กำลังเล่าอะไรสักอย่างให้แม่ฟังแล้วหัวเราะกันสองคนเบาๆ ด้วยความหมั่นไส้
“มาโปรด ขับรถไปให้น้องด้วย”
“ครับพ่อ ไม่ต้องห่วง” พี่โปรดตอบยิ้มๆ เขากับแม่มองหน้ากันแล้วหัวเราะออกมาเบาๆ
“นี่มีอะไรตลกนักหนา!” พ่อถามพลางขมวดคิ้ว
“เปล่าค่ะคุณ เปล่าๆ ว่าแต่อิ่มรึยังคะ จะได้ให้เด็กยกของหวานมาให้”
“อิ่มตั้งนานแล้ว! -*-”
“โถ ดูสิครับคุณแม่ น้อยใจใหญ่เลย”
=_=; เมื่อไหร่แฟนกับพ่อจะคุยกันดีๆ สักทีนะ ผมก็ไม่แน่ใจนักหรอกว่าพวกเขาไม่ชอบขี้หน้ากัน แต่เห็นแบบนี้แล้วก็ไม่กล้าฟันธงอะไรเลย คงเป็นความหมั่นไส้ลึกๆ ของผู้ชายสไตล์เดียวกันล่ะมั้งครับ
“น้องปลื้ม พรุ่งนี้มาหาแม่นะคะ จะได้ไปสปาด้วยกัน พี่โปรดเขาจะขับรถไปให้” แม่บอกผมในระหว่างที่กำลังเดินมาส่งผมที่รถ
“ได้ครับแม่ แต่พี่โปรดจะว่างเหรอครับ”
“ต้องว่างสิคะ เพราะพี่เขาเป็นคนออกปากเอง เห็นว่าพรุ่งนี้แม่เขาก็จะไปด้วย”
พี่โปรดนี่เก่งเอาใจผู้หญิงรุ่นใหญ่ซะจริงๆ -*-
“โอเคครับ งั้นพรุ่งนี้เจอกันครับแม่ อย่าลืมไปง้อพ่อด้วยนะครับ อิอิ”
“จ้า กลับไปก็พักผ่อนเยอะๆ นะ”
“ครับแม่”
แม่ยืนอยู่กับผมจนพี่โปรดออกมา เพราะเขาอยู่คุยอะไรก็ไม่รู้กับพ่อน่ะครับ เดินออกมายิ้มกริ่มเชียว คงได้กวนประสาทพ่อผมไปหลายยก ต่อหน้าแม่เขาก็จะเรียกพ่อผมว่าพ่อล่ะครับ เพราะเขารู้ว่าพ่อจะไม่โต้ตอบอะไร แต่ถ้าไม่มีแม่อยู่ด้วยล่ะก็ เขาจะเรียกว่าลุง เพราะหนึ่งคือพ่อชอบขัดเขาเวลาที่เขาเรียกว่าพ่อ และสองคือเรียกลุงแล้วเขาบอกว่าดูแก่ดี =_=;
“พรุ่งนี้เจอกันนะครับคุณแม่”
“จ้า ขับรถดีๆ นะ”
“ครับ”
.
.
.
ขับรถมาถึงคอนโดฯ ของพี่โปรดก็เกือบสี่ทุ่มแล้ว เขาปล่อยให้ผมไปอาบน้ำ ส่วนตัวเขาก็ไปมุมทำงานของตัวเอง จนผมอาบน้ำเสร็จ เปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นชุดนอนแล้วเขาก็ยังนั่งอยู่ที่เดิม
“พี่ ไม่นอนเหรอ”
“ปลื้มไปนอนก่อน มาเหนื่อยๆ ก็ไปพักผ่อน”
“-*- มานอนด้วยกันสิ”
พี่โปรดวางดินสอลง ก่อนจะหันมามองหน้าผมที่ยืนอยู่ใกล้ๆ
“ไปพักผ่อนก่อน ปลื้มนั่งรถเหนื่อยมาทั้งวันแล้ว”
“แต่ปลื้มอยากนอนกอดพี่โปรด”
“แรดจริงๆ” พี่โปรดพูดยิ้มๆ แต่ผมเคืองจริงๆ นะ ไม่ตลกด้วยเลย
“งั้นก็ตามใจพี่เถอะครับ ปลื้มไปนอนละ”
ผมเดินเข้ามาในห้องนอน ล็อคประตูอะไรเรียบร้อยก็กระโดดขึ้นเตียง ไม่สนแล้วล่ะว่าเขาจะเข้ามาได้หรือไม่ ได้ยินเสียงเขาร้องเรียกที่หน้าประตูอยู่เหมือนกันแต่ผมก็ไม่ได้เดินไปเปิดให้
ผมนอนคลุมโปง เปิดแอร์เย็นๆ แล้วก็รู้สึกว่าสบายตัวจริงๆ อารมณ์พอๆ กับเปิดพัดลมแล้วห่มผ้าตอนฝนตกเลยครับ ความรู้สึกแบบ สบายสุดๆ เลย แต่เอาเข้าจริงก็นอนไม่หลับ...
ไม่เข้าใจนะว่าทำไมต้องให้ผมมาอยู่ด้วย ในเมื่อเขาจะนั่งอ่านหนังสือแล้วบอกให้นอนก่อน ผมงี่เง่าหรือเรียกร้องมากไปรึเปล่าก็ไม่แน่ใจ
แต่...เป็นแฟนกันผมก็อยากจะเอาใจ ไม่อยากทำตัวน่าเบื่อเวลาอยู่กับเขา บางเรื่องมันน่าอายผมก็ยังทำให้เพราะคิดว่าเขาจะมีความสุข แต่มันคงมากเกินไปล่ะมั้งครับ เขาอาจจะพูดเล่นนะ แต่บางทีผมก็ไม่ตลกด้วย
โอเค...ผมเหนื่อย ผมรวนและหงุดหงิด พรุ่งนี้คงดีขึ้นครับ แล้วมันคงดีกว่าที่คืนนี้ไม่ต้องเห็นหน้าพี่โปรด
ขอโทษนะครับพี่ โซฟาคงไม่ทำให้พี่ปวดหลังหรอกนะครับ...
.
.
.
ผมตื่นตอนหกโมงเช้า อากาศสดชื่นมากเมื่อมายืนสูดหายใจเข้าปอดลึกๆ อยู่ที่ระเบียง ลมเย็นๆ ที่พัดผ่านมาเบาๆ ช่วยให้สดชื่นมากขึ้นไปอีก มองวิวจากชั้นสามสิบห้าจนพอใจแล้วผมก็กลับเข้ามาในห้องเพื่อล้างหน้าแปรงฟัน ก่อนจะเปิดประตูห้องนอนเพื่อออกไปทำข้าวเช้า
เดินผ่านมุมทำงานของพี่โปรด ก็เห็นเขาฟุบหน้าหลับอยู่กับโต๊ะ หนังสือยังกางอยู่และมือก็ยังคงกำดินสอไว้แน่น
ด้วยเพราะความหงุดหงิดเมื่อคืนผมจะไม่สนใจเขาก็ได้ แต่ด้วยความเป็นห่วง ก็ต้องเดินเข้าไปสะกิดไหล่เขา เพื่อปลุกให้เขาไปนอนต่อในห้องนอน เตียงนุ่มๆ คงทำให้เขาสบายกว่า
พี่โปรดปรือตาขึ้นเล็กน้อย พอเห็นว่าเป็นผม ก็ยิ้มออกมา
“ไปนอนในห้องเถอะครับ”
“หายงอนแล้วเหรอ” เสียงเนิบๆ กับหน้าอึนๆ ของเขาทำให้ผมเกือบจะหลุดยิ้ม แต่ก็ต้องทำหน้านิ่งเสียงแข็งๆ ไป
“ไปนอนต่อในห้องเถอะครับ เดี๋ยวปลื้มทำข้าวเช้าไว้ให้ แล้วจะกลับบ้านเลย”
“อย่าเป็นแบบนี้สิปลื้ม”
“...”
“พี่แค่ล้อเล่น”
“ช่างมันเถอะครับ พี่โปรดไปนอนเถอะ”
พี่โปรดไม่ทำตามที่บอก เขากลับคว้าตัวผมไปกอดไว้ กอดแน่นจนเจ็บ แต่ผมก็ไม่ได้ท้วงอะไร
“คิดถึง...พี่คิดถึงปลื้ม แต่ก็ไม่อยากกวน”
“...”
“อยากให้นอนพักเยอะๆ เพราะรู้ว่าปลื้มเหนื่อยมาทั้งวัน”
ผมยิ้มกว้างกับสิ่งที่ได้ยิน นับครั้งได้ที่พี่โปรดจะบอกคิดถึง แต่เพราะเขากอดผมไว้แบบนี้ ผมถึงทำได้แค่ยิ้มอยู่กับแผ่นอกกว้างของเขาเท่านั้น ถ้าพี่โปรดจะยอมคลายอ้อมแขนแล้วก้มลงมามองผม ก็คงได้รู้แล้วว่าผมไม่ได้โกรธอะไรเขาเลย
“ปลื้มก็คิดถึงพี่ ถึงได้อยากหลับไปพร้อมพี่ อยากนอนกอดพี่ แต่พี่ก็บ้าบอ อ่านหนังสืออยู่ได้”
“ก็กอดของปลื้มกับกอดของพี่มันไม่เหมือนกัน...ปลื้มก็รู้ว่าถ้าพี่กอดแล้ว มันจะไม่จบแค่นั้น”
“พี่ทะลึ่งตลอด หื่นตลอด มีบ้างป่ะที่แบบใสๆ นอนกอดแฟนยันเช้าโดยไม่ทำอะไรอ่ะ”
“ไม่มี -_-”
“ต้องทำให้ได้สิ อดทนเพื่อน้อง ทำไม่ได้หรือไง”
“โอเคๆ จะพยายาม -_-”
ผมยกมือขึ้นลูบแก้มเขาเบาๆ ก่อนจะเขย่งตัวขึ้นเพื่อจะได้จูบที่ปลายคางของเขา
“ไปนอนนะครับ เดี๋ยวสักสิบเอ็ดโมงปลื้มจะไปปลุก ตอนบ่ายจะได้พาพวกคุณแม่ไปสปากัน”
“อืม ถ้าง่วงก็เข้ามานอนกับพี่นะ”
“ครับ ^^”
พี่โปรดยอมเข้าไปนอนแล้ว ผมก็เลยมาหาอะไรกิน มื้อเช้าอย่างนี้ก็กินแค่นมกับขนมปังทาแยมก็พอครับ ส่วนมื้อกลางวันผมคิดว่าจะทำราดหน้าให้พี่โปรดกิน เลยมารื้อของในตู้เย็นดู ก็พบว่ายังพอมีของสดที่ทำได้อยู่ คุณแม่พี่โปรดคงให้พี่แม่บ้านซื้อมาใส่ในตู้ไว้ให้ ตอนผมไม่อยู่เขาก็คงมีคนจากที่บ้านเขามาดูแลเรื่องอาหารการกินให้เพราะช่วงนี้พี่โปรดเรียนหนักมาก คุณแม่เขาก็ห่วงเป็นธรรมดาล่ะครับ ก็ลูกรักนี่หน่า
เกือบสิบเอ็ดโมงก็เข้าไปปลุกพี่โปรด แต่กว่าเขาจะตื่นก็ต้องเรียกไม่ต่ำกว่าสามรอบ ตื่นมาก็ขยี้ตาเป็นเด็กๆ จนผมต้องจับมือเขาไว้ เพราะไม่งั้นตาได้แดงกันพอดี
“ไปอาบน้ำครับเดี๋ยวจะได้มากินราดหน้ากัน ปลื้มทำใกล้จะเสร็จแล้วล่ะ”
พี่โปรดพยักหน้าแบบมึนๆ ผมเดินไปหาผ้าเช็ดตัวมาให้ เขารับแล้วเดินเข้าห้องน้ำไป ผมเลยออกมาเตรียมราดหน้าไว้รอ
กว่าพี่โปรดจะอาบน้ำแต่งตัวเสร็จก็ปาเข้าไปเกือบสิบเอ็ดโมงครึ่ง เขาออกมาด้วยชุดเสื้อเชิ้ตสีดำที่พับแขนเสื้อจนถึงข้อศอกกับกางเกงยีนสีซีด ทั้งนาฬิกา แว่นกันแดด สร้อยคอและแหวนมาครบ
ถึงจะเห็นบ่อยๆ แต่ผมก็ไม่ชินที่มีแฟนเหมือนบอยแบนด์มากขนาดนี้ แล้ววันนี้ผมก็คงใส่แค่เสื้อยืด กางเกงขาสั้นและรองเท้าแตะไม่ได้สินะ -_-
“ปลื้ม คืนนี้จะไปรับไอ้เปรมกับพี่ไหม” พี่โปรดที่นั่งลงตรงหัวโต๊ะถามขึ้น ผมชะงักมือที่กำลังตักเส้นหมี่ใส่จานให้เขาไปเพียงครู่
จะว่านานก็นานนะที่ไม่ได้เจอคุณเปรมเลย สำหรับผมแล้วไม่มีอะไรติดค้างกับเขา ไม่ได้รู้สึกโกรธเกลียดอะไร ผมเฉยๆ ซะมากกว่า ต่อให้รู้ว่าเขาจะเคยทำอะไรลงไปเพราะชอบผมก็ตามที แต่คุณเปรมน่ะ...ไม่ว่าตอนนี้หรือตอนไหน เขาก็เป็นได้แค่เพื่อน ไม่มีทางเป็นได้เกินกว่านั้น
“ไปครับ”
พี่โปรดมองหน้าผม เหมือนจะไม่ค่อยแน่ใจกับคำตอบนัก แต่พอผมส่งยิ้มไปให้ เขาก็ยื่นมือมาลูบหัวเบาๆ
“ไม่ไปก็ได้นะ ถ้าปลื้มไม่สะดวกใจจะเจอมัน”
“ไม่หรอกครับ ปลื้มไม่ได้คิดมากอยู่แล้ว”
“ปลื้มไม่โกรธมันเลยเหรอ”
ผมม้วนเส้นหมี่เข้าปากไปหนึ่งคำ ก่อนจะตอบพี่โปรดว่า
“ถ้าเรื่องมันเพิ่งเกิดขึ้นเมื่อวาน ปลื้มก็คงจะโกรธมั้ง แต่นี่เรื่องมันผ่านมานานแล้ว อีกอย่างนะพี่ คนที่เราไม่ได้แคร์อะไรมาก ต่อให้เขาจะทำอะไรให้ ทั้งดีและไม่ดี มันก็ไม่ค่อยมีผลต่อความรู้สึกหรอก ตรงกันข้ามกับคนที่เราแคร์มากๆ ...แค่เรื่องเล็กน้อย เราก็รู้สึกว่ามันเป็นเรื่องใหญ่แล้ว”
ก็เหมือนกับที่กว่าผมจะเปิดรับพี่โปรดอีกครั้งได้ มันก็ต้องใช้เวลานาน เพราะผมแคร์เขามาก ผมถึงได้เจ็บปวดเพราะเขา... ไม่ใช่เพราะคนอื่น คุณเปรมเขาเป็นเพื่อน ผมแคร์เขาในระดับหนึ่ง แต่ไม่ได้มากมายถึงขั้นที่จะเอาความรู้สึกไปผูกไว้
“เด็กพี่บางทีก็ใจร้ายเหมือนกัน”
“เขาไม่เรียกว่าใจร้ายนะพี่ เขาเรียกว่าเป็นคนชัดเจนต่อความรู้สึกตัวเองต่างหาก”
“เยี่ยมครับ”
“หลงรักปลื้มมากขึ้นกว่าเดิมล่ะสิ ^^”
“หึหึ หลงตัวเองว่ะ”
ผมไม่สนใจจะเถียงกับเขาอีก เพราะถึงเขาจะบอกว่าผมหลงตัวเอง แต่ก็ยื่นหน้ามาจุ๊บที่หน้าผากผมอยู่ดี พี่โปรดน่ะปากแข็ง ผมต้องหลงตัวเองให้มากๆ นั่นแหละ ถึงจะได้ไม่ต้องมาฟุ้งซ่านคิดว่าเขายังรักผมอยู่หรือเปล่า
กินราดหน้าจนท้องแทบแตกแล้ว ผมก็เข้าห้องนอนมาอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า ใส่แค่เสื้อยืดกางเกงยีนที่ชอบใส่ประจำ จากนั้นก็สะพายเป้เดินตามพี่โปรดออกมาจากห้อง ทำเวลาได้ดีทีเดียวครับ เพราะไปรับคุณแม่ทั้งสองคนแล้วก็ยังเหลือเวลาอีกยี่สิบนาทีกว่าจะถึงบ่าย จองคิวกับทางร้านไว้ตอนบ่ายเลยไม่ต้องโทรเลื่อนเวลา
ตอนนี้ในรถมีแต่เสียงพูดคุยกันของพวกแม่ๆ ระหว่างรอรถติดไฟแดงอย่างนี้ฟังแล้วก็เพลินดีครับ สองสาวกรี๊ดกร๊าดกันใหญ่เลยเพราะนานๆ จะเจอกันที แม่ผมกับแม่พี่โปรดนี่นึกภาพตอนที่เป็นวัยรุ่นออกเลยนะว่าตอนนั้นคงเคยกรี๊ดรุ่นพี่หน้าหล่อที่ชอบมาด้วยกัน
“น้องปลื้ม วันนี้เต็มที่ไปเลยนะคะ พี่โปรดเขาบอกกับแม่ว่าจะจ่ายให้ตลอดทริป อิอิ” คุณแม่ของพี่โปรดบอกด้วยรอยยิ้มสดใส แม่มีลูกสองแล้วก็ยังดูไม่แก่เลยจริงๆ สมกับที่มีลูกหน้าตาหล่อระดับตำนานอย่างพี่โปรด
“ครับ ฟูลคอร์สไปเลยครับแม่” พอผมตอบกลับไปอย่างนั้น พี่โปรดก็ยื่นมือที่จับพวงมาลัยรถมาผลักหัวผมเบาๆ
“โปรด อย่าแกล้งน้อง”
“แค่นี้ปลื้มไม่สะเทือนหรอกครับแม่ ปลื้มถึกจะตาย ดูสิ ไม่รู้ไปทำอะไรที่ค่ายมาบ้าง ตัวดำ มือสาก หน้าก็ลอก คงไปโชว์แมนมาแหงๆ”
ถ้าวันไหนพี่โปรดไม่จิกกัดผมเขาคงจะชักดิ้นชักงอสินะครับ -_- ผมไม่ได้โชว์แมนอะไรสักหน่อย ก็แค่ทำในสิ่งที่ตัวเองทำได้ จะให้ผู้หญิงเขาแบกกระสอบปูนแบกไม้กันเหรอครับ โนๆๆๆ เดี๋ยวช่วงล่างใช้การไม่ได้กันพอดี
“น้องทำดี อย่าว่าน้อง” ผมรักแม่พี่โปรดที่สุด แม่เข้าข้างผมตลอด
ส่วนแม่ผมน่ะ...
“แต่ลูกฉันก็ดำจริงๆ นะเธอ โดนแดดเผาจนผิวเปลี่ยนสี ไม่รู้จักทาครีมดูแลตัวเองเลย” ...อยู่ข้างเดียวกับพี่โปรด -_-
“เมื่อวานกลับบ้านพ่อน้องยังพูดเลยว่าปีหน้าจะไม่ให้ไปอีก รายนั้นก็เว่อไม่เคยเปลี่ยน น้องปลื้มจะทำอะไรนี่โดนเบรกตลอด”
พ่อผมก็เป็นอย่างนั้นมาตั้งแต่ผมยังเด็กอยู่แล้ว เขาเป็นห่วงแบบเว่อๆ ตลอดเลยนั่นล่ะ แต่ตอนนี้ผมโตแล้ว อยากจะลองเรียนรู้อะไรด้วยตัวเองบ้าง ผมบอกกับพ่อแล้วว่าจะดูแลตัวเองให้ดี สัญญากันเป็นมั่นเหมาะ พ่อเลยยอมความ ไม่พูดอะไรอีก
ผมจะเป็นไข่ในหินไปตลอดชีวิตไม่ได้หรอกครับ...เพราะไม่มีใครที่จะอยู่กางปีกปกป้องผมไปได้ตลอด
“เขาก็รักก็หวงของเขา ก็ลูกเขาน่ารัก จะไม่ให้เขาหวงเขาห่วงได้ยังไงเนอะปลื้มเนอะ”
“ครับแม่”
ผมกับคุณแม่ของพี่โปรดหัวเราะกันเบาๆ เด็กขี้อิจฉาอย่างพี่โปรดเลยยื่นมือมาผลักหัวผมบ่อยๆ แต่ก็โดนคุณแม่ของเขาเอ็ดตลอดเลย
หึหึ อย่าคิดจะสู้ผมครับพี่ แบ็กผมใหญ่ครับ ^^
มาถึงร้าน ผมกับพวกแม่ๆ ก็แยกกับพี่โปรดที่มีหน้าที่แค่นั่งรอ เขาเตรียมทุกอย่างมาพร้อมครับทั้งไอแพดและแม็คบุ๊ค เพราะทางร้านมีห้อง VIP ให้นั่งรอได้ มีของว่างเสิร์ฟ โดยที่ไม่ต้องกลัวเสี่ยเขาจะเบื่อ เผลอๆ มีพนักงานน่ารักๆ ให้มองด้วยนะ -_-
ผมเดินตามพนักงานมายังห้องนวดของตัวเอง ส่วนคุณแม่ทั้งสองท่านเขาฟูลคอร์สกันครับ แต่ผมเลือกเฉพาะที่เกี่ยวกับผิวและหน้าเท่านั้น ทำสครับ นวดน้ำมัน อะไรก็ว่ากันไป เผื่อว่าจะขจัดความคล้ำออกจากผิวกายได้บ้าง พี่โปรดจะได้ไม่ล้ออีก -*-
เอาจริงๆ ผมไม่ได้ดำอะไรมากมายนะครับ ก็ตามปกติของคนโดนแดดอ่ะ แต่เพราะพี่โปรดเขาขาวมาก วิ๊งเป็นประกายเลย เขาถึงได้มองว่าผมดำ ชะช่า เขายังไม่เห็นผิวใต้ร่มผ้าของผมตั้งแต่กลับมาเลยนะครับ ถ้าได้เห็นอาจจะต้องถอนคำพูดที่ว่าผมดำแน่นอน หึหึ
เกือบบ่ายสี่โมงครับกว่าจะได้ออกมาหาพี่โปรด เดี๋ยวพวกแม่ๆ ก็คงเสร็จแล้วนั่นล่ะ พี่โปรดเห็นหน้าผมนี่ยกนิ้วให้เลยอ่ะ ไม่ค่อยเข้าใจความหมายเหมือนกัน แต่เขาคงจะดีใจที่การรอคอยสิ้นสุดลงแล้วล่ะมั้ง
“ค่อยดูเป็นคนขึ้นหน่อย ^^”
“พี่โปรดชมใช่ไหมครับเนี่ย -*-”
“ใช่มั้ง”
“-*- จะฟ้องแม่ว่าพี่แกล้งน้อง”
“ยังไม่ได้แกล้งเลย”
“-*- แกล้ง”
“เถียงๆ ถ้าแกล้งต้องแบบนี้”
พี่โปรดก้มลงมาใกล้ๆ เอาไรหนวดของเขามาถูกับแก้มผม ผมได้แต่ดิ้นไปมาเพราะโดนเขาล็อคตัวไว้
“พี่โปรดดดดดด ฮ่าๆๆ ไม่เอาๆ ไม่เอาแล้ว ฮ่าๆๆๆ”
ผมหัวเราะจนน้ำลายไหลออกมาเลย แต่พี่โปรดก็ไม่ว่าอะไรนะ เขาใช้มือเช็ดน้ำลายให้ ไม่รังเกียจเลย มีแต่ผมที่อายตัวเอง -///-
“เด็กเอ๋อ”
“พี่โปรดแกล้งอ่ะ แก้มคงแดงหมดแล้ว”
“หึหึ น่ารักว่ะ จูบทีดิ๊”
“ไม่เอ...า อื้ออออออ” ไม่เคยฟังที่ผมพูดเลยจริงๆ นะผู้ชายคนนี้
พี่โปรดยกตัวผมขึ้นไปนั่งบนตักของเขา แนบริมฝีปากลงมาได้ไม่กี่วินาที ลิ้นร้อนๆ ของเขาก็แทรกเข้ามา กวาดเลาะไปตามไรฟัน ก่อนจะเกี่ยวเอาลิ้นผมไปนัวเนียด้วย โดนเขาดูดลิ้นเบาๆ แล้วแขนผมที่โอบรอบคอเขาอยู่ก็แทบจะหมดแรง ก่อนที่อะไรๆ มันจะเลยเถิดไปกว่านี้ พี่โปรดก็ยอมผละออกไป เขาจ้องหน้าผมนิ่ง แล้วก้มลงมาหอมแก้มทั้งซ้ายและขวา
“พี่โปรด...”
“ครับ ^^”
“ชอบแกล้ง -///-”
“ก็ปลื้มน่าแกล้ง”
ผมเห็นใบหน้าตัวเองที่สะท้อนอยู่ในกระจกที่ผนังฝั่งตรงกันข้ามแล้วก็ต้องก้มหน้างุดลงกับอกกว้างของพี่โปรด ทั้งเขินทั้งอาย พี่โปรดก็รู้แต่ก็ขยันหาเรื่องมาทำให้ผมเคลิ้มซะจริงๆ -///-
“ไปกันเถอะ คุณแม่ส่งข้อความมาบอกว่าเสร็จกันแล้ว”
“ครับ”
เดินตามพี่โปรดออกมา เจอพวกแม่ๆ กำลังยืนคุยกันอยู่ หน้าใสปิ๊ง ท่าทางอารมณ์ดีกันมากทีเดียว ผมเดินเข้าไปสมทบกับพวกแม่ๆ ส่วนพี่โปรดเดินไปจ่ายเงินที่เคาท์เตอร์ แอบเห็นว่ามีหลายคนมองตามเขาไม่วางตาเลย จนผมอยากจะร้องตะโกนบอกว่า คนนี้ของผมนะ ห้ามมอง ห้ามยิ้มให้ แต่ก็คงทำไม่ได้หรอก -*-
หลังจากออกจากร้าน พี่โปรดก็พาพวกเรามาดินเนอร์กันที่โรงแรมครับ เขาคงจองโต๊ะไว้แล้ว ไม่รู้จะเอาใจสาวๆ ไปถึงไหน แม่ผมนี่ถึงกับยิ้มไม่หุบเลย เพราะแม่ชอบอาหารไทยสูตรฉบับชาววังมาก และร้านที่โรงแรมนี้แม่กับพ่อก็มาด้วยกันบ่อยๆ ด้วย
ไม่รู้ว่าตั้งใจเอาใจแม่ผมหรือเปล่า...แต่วันนี้พี่โปรดคงได้ใจแม่ไปทั้งดวงแล้วล่ะครับ -_-
.
.
.
ตอนนี้เกือบห้าทุ่ม ผมอยู่ที่สนามบินกับพี่โปรดเพื่อมารอรับคุณเปรม เมื่อกี้มีประกาศว่าเครื่องจะดีเลย์ด้วย คงต้องรอกันอีกครึ่งชั่วโมง
“ง่วงไหมปลื้ม”
“นิดหน่อยครับ”
“ไปนอนในรถก่อนไหม”
ผมส่ายหน้า ก่อนจะพิงหัวกับไหล่ของพี่โปรด
“พี่”
“หืม?”
“พี่โกรธคุณเปรมรึเปล่า”
พี่โปรดไม่ได้ให้คำตอบกับผมในทันที เขาลูบมือผมเบาๆ ก่อนจะยกขึ้นไปแนบแก้ม
“ก็แค่ช่วงแรกๆ แต่พี่ก็รู้ว่าพี่ทำให้เป็นเรื่องใหญ่เอง ความจริงมันเป็นเรื่องเล็กๆ ที่ถ้าแก้ถูกจุด คงไม่มีใครต้องเจ็บ”
คำตอบของพี่โปรดทำให้ผมรู้ว่าเขายังคงเสียใจกับเรื่องที่ผ่านมา แต่แววตาไม่ใช่แววตาของคนที่ยังจมปลักอยู่กับความรู้สึกผิด ผมก็ไม่แน่ใจนักว่าจะตีความออกมาถูกต้องมากน้อยแค่ไหน แต่จนถึงวันนี้ที่เราจับมือและเดินมาด้วยกันอีกครั้ง พี่โปรดยังไม่ทำให้ผมผิดหวังเลยที่ยอมให้โอกาสเขา
“พี่ไม่ใช่พระเจ้าซะหน่อย ห้ามสิ่งที่มันจะเกิดขึ้นไม่ได้หรอก พี่ก็แค่คนธรรมดาที่ทำผิดพลาดได้ เพราะฉะนั้น ต่อไปนี้ก็ดูแลปลื้มดีๆ นะครับ”
พี่โปรดหัวเราะเบาๆ ก่อนจะก้มลงมาจูบหน้าผากผมหนึ่งที
“น่ารักใหญ่แล้วเด็กพี่”
“ฮี่ๆ แน่นอน ^^”
ผมนั่งคุยกับพี่โปรดไปจนเห็นคนเริ่มทยอยออกจากเกตมาแล้วก็เลยพากันเดินไปยืนมองหาคุณเปรม และไม่นานก็เจอเขาเดินมาพร้อมกับเป้ใบเดียว เขาก็ยังไม่เปลี่ยนครับ แค่ผมยาวขึ้นกว่าเดิมเท่านั้น
“พี่โปรดหวัดดีครับ” คุณเปรมยกมือไหว้พี่โปรดที่ทำแค่พยักหน้ารับแล้วตบไหล่คุณเปรมเบาๆ ก่อนที่คุณเปรมจะหันมาทางผมพร้อมกับส่งยิ้มมาให้
“หวัดดีปลื้ม”
“หวัดดีครับ”
“ไม่เปลี่ยนเลยเนอะ” คุณเปรมทำท่าจะยื่นมือมาลูบหัวผม แต่ก็ลดมือลงไปซะอย่างนั้น
“ผมสูงขึ้นนะครับ แต่คุณเปรมก็ดูไม่เปลี่ยนไปจากเดิมเลยนะ”
“ไม่เปลี่ยนจริงเหรอ กูเล่นกล้ามด้วยนะเนี่ย ไม่ดูตัวใหญ่ขึ้นเลยไง?”
“ไม่เลยยยย ^^”
คุณเปรมหัวเราะ ก่อนที่จะได้พูดอะไรออกมาอีก พี่โปรดก็ตัดบทบอกให้กลับกันได้แล้ว เพราะตอนนี้ก็ดึกมาก ผมกับคุณเปรมก็ไม่ได้ท้วงอะไรครับ เดินตามเขามาขึ้นรถ ไม่มีใครอิดออดเพราะกลัวเสี่ยเขาจะพิโรธขึ้นมาแล้วจะซวยกัน
คืนนี้พี่โปรดเขาจะกลับไปนอนที่คอนโดฯ เราเลยส่งคุณเปรมที่ประตูรั้วหน้าบ้าน เพราะถ้าขับเข้าไปก็เสียเวลา
“แล้วเจอกันนะปลื้ม มีเรื่องจะพูดด้วยเยอะเลย พี่โปรดขอบคุณครับ” คุณเปรมบอกผม ก่อนจะหันไปยกมือไหว้ขอบคุณพี่โปรดที่พยักหน้ารับ
“โอเคครับ แล้วเจอกัน”
ถือว่าวันนี้ผมก็เสร็จสิ้นภารกิจแล้วล่ะครับ พากันออกจากห้องตั้งแต่เที่ยงวัน กลับมาอีกทีก็เที่ยงคืนกว่าๆ เข้าไปแล้ว อาบน้ำเสร็จก็โดดขึ้นเตียง หัวถึงหมอนก็หลับกันทั้งคู่ เพราะเหนื่อยมากจริงๆ แต่คืนนี้ดีหน่อยที่ได้หลับไปในอ้อมกอดของพี่โปรด ตื่นเช้ามาคงเป็นวันดีๆ อีกวันของเรา ^_^
............................................................End..............................................................
ตอนพิเศษตอนนี้คือตอนสุดท้ายที่จะลงในเว็บแล้วค่า ที่เหลือจะอยู่ในเล่ม แฮ่ๆ ขอบคุณทุกคนมากจริงๆ ค่ะที่ยังคงแวะเวียนเข้ามาอ่าน :กอด1: รักเสมอ :L2:
-
อ๊าย พี่โปรดกับน้องปลื้ม ฉันรักคู่นี้ฝุดๆ
รออุดหนุนหนังสือนะคะ
เฮๆ :pig4:
-
คิดถึงจัง
-
เค้าอยากเป็นปลื้มมมมมมม เพราะเค้าอยากได้มาโปรดดดดดดดดดด :m15: :serius2:
-
หล่อตลอด แกล้งน้องตัลลอดดดดดดดดดด จนจบจนตอนพิเศษ ก็ยังหมั่นไส้อิพี่โปรดง่ะ 555
ขอบคุณสำหรับตอนพิเศษฮ้าบบบบ o13
-
อ่านแล้วอ่านอีกชอบมากๆ o13
-
คิดถึงพี่โปรด น้องปลื้ม ^^
ยังไงขอให้เปิดระยะเวลาโอนเงินนานๆ นะคะ ช่วงนี้ช็อตกลัวเก็บเงินไม่ทัน ฮ่าๆๆๆ
-
:z3: :z3: อร๊ายยยยยยย เสี่ยมาแล้ว
ผู้ชายคนนี้ชั่งอบอุ่นละมุนละไม :-[
-
น้องปลื้มน่ารักฝุดๆ :impress2: :-[
เฮียโปรดอย่าแกล้งน้องมากนะ เค้าหวง อิอิ :mew3: :bye2:
-
กรี๋ดดดดดดดดดดดดดด (เห็นตอนใหม่แล้วดีใจ)
ตอนสุดท้ายแล้วจริงๆ หรืออออออ :ling1: เก็บตังค์รอรวมเล่ม :hao6: :hao7:
-
:-[ :-[ :-[ :-[ :-[น้องปลื้มยังน่ารักเหมือนเดิม :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
ปลื้มยังน่ารักเสมอ
คิดถึงจัง
:กอด1:
-
เด็กดำ=น้องปลื้ม= เด็กเสี่ยโปรด น่ารักเหมือนเดิม :-[ :o8:
-
❤️ สุข :กอด1:
-
ว้าวๆ
แอบคิดถึงคู่นี้
มาให้เชยชมสมใจนึก
เสี่ยก็ยังหล่อเหมือนเดิม
ปลื้มก็น่ารักกว่าเดิมอีก
รอหนังสือ
-
เสี่ยยังสปอตเหมือนเดิม
-
รักที่สุดอ่ะ อิๆๆๆ
-
ปลื้มน่ารัก :กอด1:
เสี่ยหล่อตลอด o13
-
ชอบบบบบบบบ
น่ารักมากกกกกกกกกก
ชอบตอนที่แล้ว ที่ปลื้มเรียกเสี่ยว่า โปรด หรือ มาโปรด ฮ่าๆ
-
เอ๋ทำหนังสือด้วยเหรอคะ รายละเอียดอยู่ไหนอ่ะค่ะ เขาจะเอาหนึ่งชุดน้า ชอบน้องปลื้มมมมมมมมมมมมมม ส่ง pm ด้วยนะคะ เผื่อลืมเข้ามาเชค ขอบคุณค่า
-
เด็กดำนี่ใครรร :laugh: :laugh: :laugh:
น้องปลื้ม พี่โปรดน่ารักตล๊อดดดดดดดด :heaven :heaven :heaven
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
น่ารักจริงจัง
แต่.........ขอโทษนะเสี่ย น้องปลื้ม
ใจเขาให้ เท็นจัง เมลคุง และเฮียทอง ไปแล้ว
กระนั้น ก็จะรัก จะดูเอ็น เอ๊ยยยยย
เอ็นดูน้องปลื้มสม่ำเสมอนะจ๊ะ
เสี่ยหวานอ่า ไม่ใช่แนว
เสี่ยต้องซาดิส
เสี่ยต้องโหด
เสี่ยต้องร้าย
แต่สุดท้ายต้องยอมเมีย กรี๊ดดดดด
-
คิดถึงเสี่ยและน้องปลื้มมมมมม
-
อยากได้
-
ตอนสุดท้ายแล้วจริงเหรอ แงT^T
ปล.พี่โปรดนะพี่โปรด เสียน้องไปรรอบหนึ่งแล้วยังชอบปากแข็ง ทำซึนอีก ชิชะ
-
น่ารักจังเสี่ย
:-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[
-
มาให้หายคิดถึง
รอเล่มนะ :hao5:
-
แหมมม! พี่โปรดดำนอกร่มผ้าในผ้ายังขาวนะจ๊ะ 555 :z1:
-
คิดถึงๆทั้งเสี่ยทั้งน้องเลย :m3:
-
คิดถึงน้องปลื้มมมมมมมมม :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1:
-
พี่โปรดใส ๆ ไม่เป็น นะจ๊ะ น้องปลื้ม :z1:
-
ฮาตอนพี่โปรดกับพ่อทักน้อง 555 สงสารน้องเบาๆ คงดำจริง
ชอบสองคุณแม่ ปรองดอง น่ารักสุดๆ คุณพ่อน้องปลื้มก็น่ารัก
-
เด็กดำ แหมคำพูดแทงใจของปลื้มเลย :mew2: :mew2:
สนุกมากๆค่ะ :mew1:
-
o13
รักที่ยิ่งใหญ่ คือการให้อภัย
ปลื้ม ทำดีมากๆ น่ารักจริงๆ
รอตอนต่อไปนะคับ
:pig4:
-
ยังน่ารักและรักกันเหมือนเดิม
-
แอบดีใจนะที่อยู่ๆ ปลื้ม-โปรด ก็มา
คิดแบบปลื้มน่ะดีแล้ว "ไม่เคยมีใครที่ไม่ผิดพลาด" :กอด1:
-
:mc4: นาน ๆ มาที แต่ละทีมายาว ๆ แบบนี้ก็ดีนะคะ ได้ชื่นใจบ้างไรบ้าง :mew1: รักพี่โปรดกับน้องปลื้ม มาก ๆ ...มากจริง ๆ ...มากแน่ ๆ :กอด1:
ยังจะรอตอนพิเศษต่อไปนะคะ ถ้ามีโอกาสก็อยากอย่านอีก เรื่อย ๆ :z6: ยังจะเอา :laugh:
:katai3:
-
ยังน่ารักเหมือนเดิมนะน้องปลื้ม เสี่ยคราวนี้น้องเป็นเด็กดำนิ :hao7:
:กอด1: :L2: :pig4:
-
ยังน่ารัก ยังฟิน เหมือนเดิม
-
ตอนล่าสุดพี่โปรดแม่งปากดีอ่ะ
นึกว่าอ่านผิดเรื่อง รักเมียกล้าพูดงี้
-
อ่านจบแล้วใช้เวลาสามวันคะ ขอบคุณมากนะคะที่แต่งนิยายสนุกๆมาให้อ่าน
เรื่องนี้ให้ความรู้สึกอบอุ่น หน่วง รัก ความจริงใจของตัวละคร ภาษาดี การสื่อารมณ์ดีคะ กำลีงขะไปอ่านเรื่องso whatต่อแล้วนะคะอิอิ
รักมาโปรด ปลื้ม มากๆค่า
-
รักกกกกกก
ขอบคุณคนเขียนที่มาต่อนะคะ
-
เสี่ยคิดถึงจังงงง :กอด1:
-
:กอด1:
-
น่าหาคู่ให้เปรมอะ จะได้ไม่เหวาเดียวดาย
-
ขอบคุณสำหรับตอนพิเศษค่า
รอเสี่ยโปรดรวมเล่มน่ะค๊า :mew1: :mew1: :mew1:
-
น้องปลื้มน่ารัก พูดเพราะเหมือนเดิมเลย อิอิคิดถึงเสี่ยโปรดดดดดดด มาอีกสักตอนน่าจะดี
-
น้องปลื้มมม :o8:
เสี่ยโปรดดด o13
รอรวมเล่มนะคะ :กอด1:
-
พี่โปรดเป็นหมู่ น้องปลื้มเป็นจ่าไง สุดท้ายหมู่ก็ต้องฟังจ่าอยู่ดี 555
-
สนุกๆๆๆๆ มากกกก
จะรอหนังสือน่ะ
-
เป็นเรื่องที่สนุกมากอีกเรื่องนึง :mew3: :mew1:
-
เพิ่งอ่านเนื้อเรื่องจบสดๆร้อนๆขอแว๊บมาเม้นก่อนเลย คือฟีลลิ่งกับการอ่านเรื่องนี้มันอัดแน่นและอัดอั้นมากกกกกกกกกก
เลยขอพักตอนพิเศษไว้ก่อนแล้วพุ่งตัวมาตอบทันทีที่อ่านจบแล้วกันค่ะ (แฮ่) .. เรื่องมาโปรด ..
เอาจริงๆตามมาจากเซ็งเป็ดอวอร์ด ขอแสดงความยินดีกับไรเตอร์ด้วยนะคะกับรางวัลทั้งสอง เรื่องนี้ทำให้ประทับใจสมกับรางวัลที่ได้มาจริงๆค่ะ
ไม่ทำให้ผิดหวังเลยไม่ว่าจะฉากไหนก็ตาม (ถึงแม้จะแอบอ่านข้ามช่วงที่น้องต้องอยู่คนเดียวแล้วเสี่ยไปอยู่กับน้องแม็คไปบ้างด้วยความอึดอัดใจ //สารภาพบาป TT)
ปกติเราไม่เคยอ่านข้ามนิยายเรื่องไหนซักบรรทัดเลยนะคะแต่เรื่องนี้นี่แบบ ขอแอบแหกกฏตัวเองหน่อยเถอะค่ะ กลัวว่ามันจะเป็นแบบที่เราและน้องคิดไง
เลยขอข้ามมาเลยดีกว่าอยากรู้ความจริง 5555555555 โอเค เม้นเข้าเรื่องเถิดเจ้าค่ะ .. ; ;
เริ่มที่เนื้อเรื่องก่อนเลย ชอบบบบบบบมากๆค่ะ สำหรับการเรียง timeline ของเรื่องนี้ คิดว่าทั้งพล็อตและการบรรยายออกมาลงตัวสุดๆ
คือเราเองก็แอบติดใจเรื่องคลิปอยู่เล็กๆเหมือนกันแหละ รู้สึกว่ามันจะง่ายไปไหมกับการที่น้องยอมพี่โปรดทุกอย่างมากขนาดนี้
แถมพี่โปรดยังติดนิสัยเอาแต่ใจใช้กำลังกับน้องอีกถึงแม้จะคบกันแล้วก็เหอะ แต่พอมีเรื่องเปรมขึ้นมานี่แทบจะลงไปกราบเลยค่ะ
สุดยอดมากกกกกก คือไรเตอร์ใจกล้ามากจริงๆค่ะที่แต่งออกมาแบบนี้ เราว่านักเขียนทุกคนก็คงผูกพันกับตัวละครทุกตัวที่ตัวเองสร้างขึ้นไม่ใช่น้อยอยู่แล้วนะคะ
การที่ไรเตอร์กล้าเขียนสิ่งที่อาจจะทำให้คนอ่านเกลียดตัวละครเหล่านั้นได้คือนับถือจากใจเลยค่ะ สำหรับเปรมขอบอกเลยว่าเราก็เกลียดจริงๆตามนั้นไปเลย
คือ .. จะว่ายังไงดีล่ะคะ ถ้าจะบอกว่าความรักมันไม่ได้สวยงามเสมอไปมันก็จริง
ไม่ใช่ว่ารักแล้วยอมทำทุกอย่างเพื่อให้คนที่เรารักมีความสุขเสมอไป แต่ด้วยความที่เราประสบมากับตัวเองค่ะ
เจอคนที่ดีพร้อม และยินยอมทำเพื่อความสุขของเราทุกอย่าง ถึงแม้ว่าจะเป็นการหายไปจากสายตาเราก็ตาม เขายอมค่ะ
มันเลยทำให้เราแบบ เคืองๆเปรมนิดนึงว่าทำไมถึงไม่พอใจกับการที่ได้เห็นคนที่รักมีความสุข ? แถมยังไม่เคยสังเกตอะไรเลยหรอว่าสิ่งที่ตัวเองทำมันมีแต่จะทำให้เรื่องแย่ลง
เพราะเอาจริงๆเวลาเรารักใครเราก็จะสังเกตความเป็นไปของเค้าทุกอย่างโดยอัตโนมัติอยู่แล้ว เปรมรู้ทั้งรู้ว่าปลื้มไม่โอเคก็ยังไม่หยุด คือไม่ไหวจริงอะไรจริงค่ะ = =
กลับมาเรื่องพระนายของเราบ้างดีกว่า ; - ; .. อยากบอกว่าชอบเรื่องนี้ที่สุดก็ตอนที่เค้ากำลังจะกลับมาคบกันนี่แหละค่ะ
รู้สึกว่ามันจริงนะ จริงมากๆเลยที่เป็นแบบนี้ คือบางทีเพราะมันเป็นนิยายเนื้อเรื่องเลยต้องดำเนินไปเร็วนิดนึง
แต่ถ้าพูดถึงความเป็นจริงต่อให้ต้องเป็นปี หรือกี่ปี เราก็เชื่อว่าพี่โปรดก็คงจะมีความสุขกับการได้เห็นหน้าน้องทุกๆวัน
ได้คุยกันบ้างแค่นิดหน่อยก็ยังดี หรืออะไรแบบนั้นน่ะค่ะ .. น้องก็เป็นนายเอกที่เจ๋งมากๆเลย เราชอบคนแบบนี้นะคะ ตรงดีมาก 55555555
สรุปคือชอบความรักของทั้งสองคนมากค่ะ อ่านไปยิ้มไปตลอด ดีใจจริงๆที่ได้เห็นพี่มาโปรดยอมน้องปลื้มบ้าง คิดถึงความรู้สึกของน้องปลื้มขึ้นมาบ้าง
ไม่คิดว่าตัวเองใหญ่กว่าน้องบ้าง แบบนี้แหละค่ะที่เราว่ามันหักมุมไปจากเรื่องอื่น ^^
เม้นนี้แอบยาวไปนิดนึง .. (ไม่ค่อยแอบเท่าไหร่ ; ;) คือเพราะอัดอั้นมากกกค่ะจริง 5555555555
ยังไงจะทำฟ้อนต์เล็กๆไว้นะคะจะได้ไม่รกหน้านิยายมาก (_ _) .. ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆค่ะ ขอบคุณจริงๆ
เป็นกำลังใจให้ไรเตอร์นะคะ แล้วจะรอติดตามผลงานเรื่องต่อๆไปแน่นอนค่ะ <3
-
ชอบเรื่องนี้มากๆ สนุกจังเลย อยากอ่านตอนพิเศษอีก
-
อร๊อยน่ารักอ่ะ เข้าใจแล้วว่าทำไมได้รางวัล
-
ยินดีกับรางวัลนะคะ
ตอนแรกๆม่กล้าอ่านไม่รู้ว่าจะโศกแบบไหนนนน
ตอนบีบแรกๆก็ไม่จี๊ดมากกนะ แต่พอบีบๆไปสักพักกกเหยยยยยยไม่ไหววละจริงๆ
นี่ยังไม่กล้าไปอ่าน so what ต่อนะ กลัวดราม่าาาหนักกกกก แงงงงงงงง
-
มาโปรดกับน้องปลื้มน่ารักอ่ะ
แต่ตอนดราม่านี่ ไม่ไหวเลย สงสารปลื้ม
ช่วงหลังๆนี่นึกว่าเท็นเท็นเป็นตัวเอก
เอกลักษณ์โดดเด่นยิ่งกว่าปลื้มซะอีก อิอิอิ
ขอบคุณที่เอามาลงให้อ่านนะคะ
-
พี่โปรดหื่นจุง ไม่ไหวๆๆๆๆ :mew3: :mew3: สนุกจ้าๆๆๆๆๆ
-
ขอบคุณสำหรับนิยายดีดีครับ
-
นายแพทย์มาโปรดกับน้องปลื้มเป็นยังไงแล้วบ้าง อยากเห็นความหล่อของเดือนมหาวิทยาลัยในตำนานจริงๆ ชอบเรื่องนี้มากครับ :katai2-1: :katai2-1:
-
โอ้ยยยยยย ชอบมากกกก
สนุกมากกกเรื่องนี้้้ น้องปลื้มพี่โปรดดดด
-
คิดถึงมาโปรดกับน้องปลื้ม
Happy New Year 2015 นะคะ
-
ชอบน้องปลื้มน่ารัก
ตอนแรกโมโหพี่โปรดมากๆ เลย หมั่นไส้ๆ :3125:
อยากจะ :beat: 555
-
อ่านจบแล้วคะ :hao7: :hao7: :hao7:
สนุกมากเลย :hao5: :hao5:
ขอบคุณสำหรับนิยายดีดีนะคะ
จะติดตามผลงานต่อไปนะ o13 o13 o13
-
ตามอ่านจนจบแล้ว เรื่องนี้ให้ข้อคิดหลายอย่างเลย มีหลายอารมณ์หลายมุมมอง สนุกๆมากๆๆ ไม่เก็บหนังสือคงไม่ได้แล้ว ขอบคุณผู้แต่งมากนะค่ะ ที่แต่งเรื่องดีๆแบบนี้มาให้อ่าน ติดงอมแงมเลย :L2: :L2:
-
อ่านจบแล้วสนุกมากเลยค่ะ เฮียโปรดสายโหด น้องปลื้มสายแอ๊บแบ๊ว 555++
ขอบคุณสำหรับนิยายสนุกๆค่ะ :mew1: :กอด1:
-
ชอบน้องปลื้มจัง
ทำไมเป็นเด็กที่ฮาขนาดนี้ล่ะจ้ะ
คือหน้าน้องปลื้มอาจมโนเป็นน้องโด้ แต่นิสัยนี่เรามโนเป็นอิแบคนะ 55555
เสี่ยคะ ช่วยปั้นฝาแฝดให้เราสักคนสิคะ อยากได้แบบเสี่ยบ้างอ่ะค่ะ
-
น่าร้ากกกกกกกกกกกกกกกกกก
-
ตามอ่านเรื่องนี้แบบไม่หลับไม่นอนเลยค่ะ :hao5:
ช่วงแรกคือร้องไห้อะ ร้องไห้นักมาก
สภาพจะเป็นแบบนี้ตลอดเวลา :katai4:
ฮือออออออ ตอนนี้ปวดตาแบบกระพริบก็ปวดงะ
คุณนักเขียนทำร้ายยยยย ตอนแรกนี่โมโหพี่โปรดมากจริงๆนะ
แต่พอได้มาเห็นพี่โปรดที่เปลี่ยนไปแล้วแบบ โอ้ยยยยย
แบบนี้จะมีอีกไหม :sad4: :sad4:
ปลื้มก็โชคดีมากๆที่ได้พี่โปรด นี่พูดเลยว่าถ้าปลื้มไม่ให้อภัยพี่
มีผู้หญิงอีกเป็นล้านต้องการเสี่ยโปรด 5555555
จะตามอ่านเรื่องต่อๆไปนะคะ ขอบคุณมากๆเลยค่ะที่แต่งเรื่องนี้ขึ้นมา
ขอให้นักเขียน สู้ๆนะคะ ! :110011:
-
สนุกทุกเรื่องเลยค่ะ โดยเฉพาะ มาโปรด
ชอบจัง มีความสุข และ ทุกข์ ไปกับปลื้มและพี่โปรด
ขอบคุณสำหรับตอนพิเศษนะคะ
:mew1:
-
โอ๊ยยย พี่มาโปรดคะ ทำไมทำกับน้องแบบนี้
น้องปลื้มไม่รอดแหละ เทพบุตรของปลิ้มหายไปแล้ว
-
พี่โปรดโหดได้อีกค่าาา จะอะไรกับน้องวะคะ?
สักพักคงได้ซ้อมน้องอ่ะ เอาแต่ใจสุดๆ
บังคับน้องตลอด เริ่มงงแหละว่าจะเอาอะไรกับน้อง
-
พี่โปรดแม่งเหี้ยยยยยยยยยยยยย
น้องปลื้มอย่าไปทนลูก เริ่มหมั่นไส้แหละ น้องทำอะไรก็ผิด
แต่ตัวเองทำอะไรก็ได้ แม่งงงงง ทำตัว
ปลื้มขึ้นเสียงก็จะทำร้ายน้องตลอด คืออะไร??
-
พี่โปรดแม่งเหี้ยยยย ด่าทุกตอนนนน
เฮ้ออออออออออออ แล้วแบบหวงก้างเพื่ออะไรวะ?
ตัวเองไปไหนมาไหนได้ แต่น้องไปไม่ได้?
คนนะโว้ย น้องก็ต้องมีชีวิตของตัวเองป่ะ?
-
เกือบจะเข้าข้างเสี่ยโปรดแล้วนะ แต่แม่งงงงงง
แต่ชอบสถานะลูกสาวอ่ะ ฮืออออออออออออ
เกือบดีแล้วๆ เจ็บกันทั้งคู่ป่ะ?
คนพี่ก็เลิกนิสัยนี้ไม่ได้ น้องก็รักอยู่นั่น รออยู่ที่เดิม
น้องใส่คอนแทคแล้ว เสี่ยคงเจองานหนัก
-
พี่โปรดแม่งงงง รักน้องแต่ทำตัวอย่างนี้?
เออออออดี ปากแข็งอยู่นั่นแหละ กกน้องอยู่คอนโดไปเถอะ
จะให้น้องแก้แค้น หึหึ แต่เพื่อนดีอ่ะ คอยดูแลอยู่ห่างๆ
-
ตอนน้องทะเลาะกับพี่เพราะเบื่อเนี่ย อยากให้น้องหนีมากๆ ฮืออออออออออ
แอบหน่วงกับรักสามเส้าอ่ะ ไม่ยอมคุยกันเลย คิดกันไปเอง
แล้วที่สำคัญน้องปลื้มงงสุดๆ สงสารเด็กน้อย
เสี่ยโปรดก็นะปากแข็งเพื่อใคร กลัวเด็กน้อยได้ใจขนาดนั้น?
-
เสี่ยโปรดจะขาดใจตอนน้องโดนรถชน
ร้องไห้เลยหรอเสี่ย? อ่อนโยนกับน้องแบบนี้บ่อยๆไม่ได้หรอ?
น้องก็เครยด คิดมากเกินไปแล้ว
-
เสี่ยโปรดยอมรับตัวเองซะเถอะ แล้วยอมรับกับน้องไปซะ
จะได้รักกันๆๆ นะเสี่ยนะ
-
สนุกมากครับ..ขอบคุณที่แต่งนิยายดีๆ ให้อ่านครับ^^
-
พี่โปรดดดดดดดดดดดด งื้อออออออออออออ
ให้แหวนจองตัวน้องแล้วอ่ะ แล้วน้องก็ยังไม่รู้อีก ต้องให้พี่พูดอีก
โอ๊ยๆๆ เขินมากๆๆ กว่าจะเลิกปากแข็งได้
ตอนไล่น้องนี่อยากให้น้องไปสุด เอะอะไล่น้อง ชวนทะเลาะ
รู้ว่าหวงน้องแต่อย่าทำให้น้องอึดอัดดิวะ
-
แหมๆๆ คำนี้นี่น่าตบมากค่ะ แซวมากเสี่ยเขาก็เขวนะ ๕๕๕๕๕
เสี่ยแม่งปากแข้งตลอด เอาเปรียบน้องตลอด แต่น้องก็นะ ไม่รู้เรื่องอะไรเลย
ความรู้สึกช้า หรือเพราะรักพี่เขามากไปเลยไม่รู้ถึงการแสดงของพี่
แต่ฮาคอมเม้นแรดนะ มาไลค์อีก ด่าน้องหรอ? ถถถถถ
เด็กอ้อนเยอะๆนะ เสี่ยจะได้ไปไหนไม่รอด
-
ปลื้มได้คบแล้วล่ะ ไม่คบมีตาย เดี๋ยวนี้ดื้อกับเสี่ยบ่อยนะ
มีการหนีเที่ยว หึหึ หนีเสร็จกลับมาอ้อน โอ๊ยยๆๆๆ
เสี่ยคงไปไหนไม่รอดแล้วล่ะ แต่ครอบครัวเสี่ยน่ารักกกกกกกกก
ตื่นเต้นใหญ่เลยที่จะเห็นลูกสะใภ้? ๕๕๕๕
-
พี่โปรดแคร์น้องบ้างป่าววะ? คบกันแล้วยังทำตัวเหมือนเดิม เฮ้อออออออออ
แล้วน้องทำอะไรก็ไม่ได้ ชวนทะเลาะ เงียบ น้องก็ผิด
บางที สักวันน้องคงได้เลิกกับพี่จริงๆแหละ หน่วงๆๆ
เจ้ยนี่ก็ตัวปัญหานะลูก ถถถ
-
โปรดปลื้มมมม ชอบเวลาน้องเรียกเสี่ยว่าโปรดเฉยๆอ่ะ
เสี่ยแม่งก็นะ เมาแล้วตลอดดดดดดดดดดดดดดดด
น้องก็แกล้งหลับเนียนๆเลย อยากรู้ล่ะสิว่าพี่เขาจะพูดอะไร
-
ปลื้มเอ๋ย ทะเลคงไม่ได้ไปแล้วล่ะ
ทำไมเสี่ยไม่ปล่อยเด็กไปค่าย? ทีตัวเองยังไปได้เลย
ดีนะยังมีติ๊กให้ไปหา มีเจ้ยให้เลี้ยง อย่าทะเลาะกันบ่อยนะลูก
ใจไม่ดีเลย ชอบมีสงครามเย็น เข้าใจเสี่ยเขาหน่อยนะ
-
เสี่ยขาาา น้องหลงเสี่ยมากๆค่ะ ดูแลดีสุดๆ
ดีใจที่น้องขึ้นปีสองแล้ว เสี่ยแสดงตัวมากขึ้น เอาใจใส่มากขึ้น
แต่อย่าโดดเรียนบ่อยสิคะ พาน้องมาสนิทกับกลุ่มเพื่อนอีก
อิจฉาๆๆ อิจทั้งคู่เลย คนพี่ก็กลัวน้องเลิกเพราะไม่มีเวลา
แค่นี้น้องก็ไปไหนไม่รอดแล้ว
-
เสี่ยเป็นไรเสี่ยก็บอกดิ เด็กมันน้อยใจนะ ฮืออออออออออออออ
น้องยิ่งคิดมากอยู่ รู้ว่ารักกันโว้ย แต่ความเชื่อใจเกืแบหมดแหละ
แล้วยิ่งระยะห่างที่มากขึ้นอีก เสี่ยเลิกปากแข็ง พูดอะไรบ้างดิ
เดี๋ยวก็ได้เลิกกันหรอก
-
หน่วงได้อีกกกกกกกกกกกกก ทำไมเสี่ยทำตัวแบบนี้วะ?
น้องเป้นของตายตั้งแต่เมื่ไหร่? มีอะไรทำไมไม่พูดกันดีๆ
ความรักมันหายไปหมดแล้วใช่มั้ย? คนที่ชอบเสี่ยนี่ก็สอดจริงๆ
ถ้าไม่มีความสุข หนูก็ถอยออกมานะลูกนะ
สงสารปลื้ม ฮือออออออออออออ ไอเสี่ยบ้า
-
ฮืออออออออออออออออ น้องเลิกกับเสี่ยแล้ว
แต่โคตรเจ็บเลย ทำไมวะเสี่ยทำไม?
ไม่รักก็บอกไม่รักดิ ไม่ใช่ไปมีคนอื่น แล้วเพื่อนพี่สนิทนี่ก็แบบ
ไม่พูดไม่อะไรเลยหรอวะ?
น้องแม่งก็เจ็บทั้งตัวเจ็บทั้งใจ มาป่วยอีก แล้วเป็นโรคที่คนเขาเป็นน้อยอีก
แต่พี่เท็นคะ อินดี้มากค่ะ บอกให้น้องโดดสะพาน ถถถถ
น้องจะได้กลับบ้ายมั้ยเนี่ย?
-
น้องปลื้มมมมมมมมม ฮือออออออออออออ
สงสารน้องจังเลย ทำอะไรก็คิดถึงแต่เสี่ย
แต่เท็นนี่แบบสุดโต่งอ่ะ เผด็จการสุด
น้องไปดร็อปแล้ว ไปพักใจพักกายซะนะลูก
เฟรนแม่งก็เพื่อนที่แสนดีอ่ะ เจ็บปวดสุด
พี่เท็นสอนน้องให้บินได้ในโลกกว้างหน่อยนะ
ปลื้มร้องซะนะ วันหน้าหนูจะเข้มแข็งขึ้น
-
ฮือออออออออออ สงสารน้อง เปรมก็ทำไปเพราะอิจฉาด้วยป่ะ? แล้วก็อะไรอีกหลายอย่าง
เสี่ยก็ทำเพราะอะไรไม่รู้ แต่เสี่ยอย่าเป็นอะไรนะ
ตอนนี้เหมือนน้องหนีไปแล้ว เปรมสำนึกผิดซะนะ
ทุกอย่างมันจะดีขึ้นใชมั้ย?
-
พาร์ทเสี่ยน้ำตาพรากเลย ฮืออออออออออออออออออ
ทรมานตัวเองและน้องไปเพื่ออะไร?
รู้ว่ารักน้อง รักแม่ไม่อยากให้แม่เสียใจ
แล้วตอนนี้เป็นไงล่ะเสี่ย? น้องก็ไปแล้ว แม่ก็ไม่คิดว่าเสี่ยเป็นคนแบบนี้
เป็นเสี่ยเองที่ทำตัวเอง ไม่เคยทำอะไรเพื่อน้องเลย น้องไม่เข้าใจหรอก
ถ้าเสี่ยไม่พูด ไม่แสดงออกมา แต่ตอนนี้น้องไปแล้ว
-
ดีใจที่น้องเจอพี่เท็น เหมือนสอนน้องในหลายๆเรื่อง
น้องจะดีขึ้น เข้มแข็งขึ้น กล้าแสดงจุดยืนมากขึ้น
สู้ๆนะลูก เดี๋ยวทุกอย่างจะดีเอง
-
น้องปลื้มมมมมมมมมมมม แผลนี้คงรักษาอีกนาน
ดีที่มีพี่เท็นที่คอยดูแลมั้ย? ปาล์มที่คอยพาไปเที่ยว
เฟรนที่คอยเขียนจดหมายหา
หนูคงต้องทำใจอีกนานอ่ะลูก ฮือออออออออออออ
เสี่ยมาเจอน้องแล้ว แต่น้องแบบไม่ไหวอ่ะ
ดีนะที่เพื่อนเสี่ยคิดว่าตาฝาด ยังไม่อยากให้น้องเจอกัยเสี่ยเลย
-
ปลื้มยิ้มแล้ววววววววววว กลับมาสู้ มาเผชิญหน้านะลูก
อะไรไม่ดีก็ปล่อยมันไป พี่เท็นนี่ก็เป็นแบบอย่างให้น้องดีมาก
แต่แค่บางเรื่องเนอะ ๕๕๕๕๕ น้องได้เรียนรู้อะไรจากที่นี้เยอะ
คงมีแรงไปสู้อะไรหลายๆอย่างได้แล้ว
-
ปลื้มม เจ้ร้องไห้ ฮือออออออออออออออออ
ดีใจที่หนูตัดสินใจกลับบ้าน แม่หนูไม่มีความสุขเลยนะกับสองปีที่ผ่านมา
พ่อก็เตรียมทุกอย่างไว้ให้หนู ตอนเกิดเหตุอีก
เฟรนก็เพื่อนแสนดีอ่ะ ดีใจที่หนูได้เพื่อนดีอ่ะ
แต่เฟรนตัดทุกอย่างจริงๆ รักเพื่อนมากๆอ่ะ
ไม่อยากให้เสี่ยคัมแบคค่ะ
-
เสี่ยมาแบบน่าสงสารมากกกกกกกกกกก
ฮืออออออออออออออออออออออ
แต่เสี่ยทำผิดเองป่ะวะ? เรียกร้องทุกอย่างเอง
รักปลื้มน้อยไป คิดถึงแต่ตัวเอง
น้องก็น่าสงสารป่ะ? เฮ้อออออออออออ
-
เสี่ยอย่าทำตัวน่าสงสารขนาดนี้ดิวะ
โคตรหน่วงอ่ะ ได้แต่บอกให้เสี่ยตั้งใจเรียนนะ
ความบังเอิญก็มีได้ แต่อย่าบ่อยเกินไป เดี๋ยวน้องขีดเส้นห้ามเข้าใกล้
-
เสี่ยแม่งเปลี่ยนไป ฮืออออออออออออออ
ทำตัวมีความสุขเล็กๆกับน้องเนี่ย
แบบก็กลัวนะว่าน้องจะรำคาญ เฮ้ออออ
น้องต้องใช้เวลาเข้าใจมั้ยเสี่ย?
แต่พี่ยินดีคะ โกรธน้องมากๆเลยสินะ ๕๕๕๕
-
ร้องไห้ เสี่ยแม่งอย่าทำตัวแบบนี้สิวะ
สงสารอ่ะ ฮือออออออออออออ
มีความสุขกับสิ่งเล็กๆน้อยๆ มันไม่ใช่เสี่ยอ่ะ
แต่เสี่ยแม่งงงง น่าสงสารอ่ะ ทำไมวะ?
ปลื้มอย่าเพิ่งใจอ่อนนะ แต่คนอ่านใจอ่อนตอนปลื้มรื้อกระเป๋านี่แหละ
รูปคู่ ไหนจะสร้อยอีก
-
น้องก็ปากแข็ง แล้วก็ใจแข็งมากๆ เสี่ยคงเจอศึกหนักมากๆอ่ะ
สู้ๆนะเสี่ย เริ่มเชียร์แหละ สงสาร
แต่เสี่ยกับพ้องเพื่อนนี่ทำสนามตะกร้อจะแตกนะครับ
น้องก็ยังดีที่มาดูพี่ หึหึ แล้วเหมือนพี่จะรู้อ่ะ
เลยนัดน้องกินข้าวพรุ่งนี้แทน แค่คนรู้จักอ่ะ ทำไมเจ็บ?
-
เสี่ยสู้ๆนะ น้องต้องการความมั่นใจ ทำให้น้องเชื่อให้ได้นะ
อย่ากลับไปเป็นแบบเก่านะ ไม่ไหวเลย
เจ็บมากๆอ่ะ แบบนั้น ถึงน้องจะโหดร้ายกับเสี่ย แต่ก็ไม่เท่ากับที่เสี่ยทำนะ
ดีใจที่ปลื้มเชื่อใจตัวเอง มั่นคงอ่ะ เสี่ยเร่งทำคะแนนนะ
-
เสี่ยแบบพยายามมากๆอ่ะ ฮือออออออออออออออ
เอาคะแนนไปเลย เทให้แล้ว เหลือแค่น้องปลื้มว่าจะใจอ่อนตอนไหน
แต่น้องเหมือนเจอเรื่องน่าปวดหัวเยอะเนอะ รีบจัดการนะลูก ก่อนพี่เท็นจะมาแหกอกว่าทำอะไรอยู๋?
-
เสี่ยโปรดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
เริ่มขออะไรมากขึ้นแล้วนะ หึหึ
รู้อยู่หรอกว่าคะแนนตัวเองนำอ่ะ แต่แบบหมั่นไส้ ื๕๕๕๕๕
เห็นพี่ยิ้มได้ก็ดีใจ คิดถึงเมื่อก่อนเนอะ ถ้าเสี่ยทำตัวแบบนี้ตั้งนานแล้วก็คงดี
-
เสี่ยเจียมตัวมากเกินไปแล้วนะ ฮืออออออออออออออออออ
แลดูปลื้มร้ายไปเลยอ่ะ แต่แบบเพราะเมื่อก่อนไงเสี่ย
เสี่ยที่เดี๋ยวนี้ไม่เคยเรียกร้องอะไรเลย ยังรักน้องเหมือนเดิม
ทำทุกอย่างเพื่อน้อง โอ๊ยยย เจ็บ
ยิ่งตอนร้องเพลงกล่อมน้องนี่แบบ หล่อไป เศร้าไป ร้องไห้ค่าา
-
โอ๊ยๆๆ ได้เพื่อนติ๊กกลับมาแล้วหนึ่งคนนะคะ
ยังปากหมาเหมือนเดิมค่ะ แล้วแบบชกสามทีนี่หน้าบวมกี่อาทิตย์คะ? ๕๕๕๕๕
เสี่ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย อิจเสี่ยอ่ะ งื้ออออออออออออออ
น้องเริ่มให้โอกาส แสดงตัวแล้ว แงๆๆ เด็กน้อยเริ่มอ้อนแล้วนะ
เสี่ยเริ่มกลับไปเป็นแบบเดิมแหละ แต่ไม่เป็นไร ยังอยู่ในขอบเขตอยู่
-
น้องจะใจอ่อนแล้วเสี่ยยยยยยยยยยยยยยยย รออีกหน่อยนะ
เสี่ยปกป้องน้องดีๆนะ อย่าให้ใครมาทำอะไรน้องนะ
เสี่ยแม่งงง พี่ไม่เคยนอกใจปลื้ม ฮืออออออออออออออ
ทำไมไม่อธิบายตั้งแต่ตอนนั้น?? แต่พี่เท็นแม่งตรงงงง
ถามเลยค่ะ จะได้ไม่คาราคาซัง ถถถถ
-
โอ๊ยๆๆๆ พลิกล็อคอ่ะ พลิกสุดๆๆ
น้องเดย์ทำเนียนมากอ่ะ ร้ายสุดๆเลยย
พี่ละอึ้ง เจอนางจิตๆด้วย น้องปลื้มจะเป็นอะไรมั้ยเนี่ย?
แสดงได้เหมือนไปแล้วนะ
-
อะแฮ่มมมมม กำลังคิดถึงกันอยู่รึเปล่าคะะะะะ ก็พอดีว่าวันนี้ได้ฤกษ์งามยามดี หรือเพิ่งนึกคิดได้ก็ไม่รู้ว่าต้องมาแจ้งข่าวการ...ประกอบร่าง (พูดอย่างกับหุ่นยนต์กันดั้ม) เสี่ยโปรดและน้องปลื้ม ให้พวกเขาได้ฟีชเจอริ่งกันอย่างถูกต้องตามหลักประเพณีสักทีค่ะ อุอุ อิอิ มีรูปภาพให้ตัดสินใจอยู่ด้านล่าง
ส่วนอันนี้เป็นลิ้ง ตอนพิเศษที่ไม่ลงในเล่ม (http://issuu.com/hermitbooks/docs/__________________)
รายละเอียดมีดังนี้
ผู้เเต่ง : Snufflehp
ขนาด : A5
จำนวนหน้า : 690+ หน้า 2 เล่มจบ
ของเเถมรอบจอง : ปากกาจิบิคู่มาโปรดน้องปลิ้ม
ของเเถม : ที่คั่น ตอนพิเศษที่ไม่ได้ลงในเว็บ 8 ตอน
ราคา : 765 บาท รวมค่าส่งลงทะเบียน
**มารับที่งาน Gen Y รับค่าส่งคืน **
https://www.facebook.com/GYTradeA?fref=ts
งานจัดวันที่ 21 มีนาคม 2558
โรงเเรมเอเชีย ห้องประกายเพชร
เวลา 10.00 - 16.00
เปิดจองและโอนเงินตั้งแต่วันนี้ – 10 มีนาคม 2558
หนังสือสามารถจัดส่งได้ภายในวัน 20 มีนาคม 2558
‘มาโปรด’ เป็นชื่อที่ผมคิดจริงๆ ว่าเหมาะกับเขามากที่สุด
เขายิ้มง่าย ทำตัวสบายๆ แต่ก็ยังดูดี
ผมไม่เคยเห็นใครเพียบพร้อมไปทั้งตัวอย่างเขามาก่อน
มันจึงเป็นเหตุผลให้ผมอยากที่จะทำความรู้จัก
ผู้ชายที่ชื่อ ‘มาโปรด’ ให้มากขึ้น
แต่แล้วผมก็ได้รู้ว่า...สิ่งที่ผมคิดตั้งแต่ครั้งแรกที่ได้เจอเขา
เป็นแค่สิ่งที่ผม...คิดไปเอง
พี่โปรด...เหมือนค่อยๆ เปลี่ยนไปทีละน้อย
ทั้งที่ความสมบูรณ์แบบทั้งรูปทรัพย์และรูปกายของเขาก็ยังคงอยู่
แต่ไม่รู้ทำไมผมถึงรู้สึกว่าเขาน่าเข้าหามากกว่าแต่ก่อน
ถึงอย่างนั้นก็ยังไม่ใช่เวลาที่มากพอจะพิสูจน์อะไรได้
ผมยังต้องการความชัดเจนมากกว่านี้
ชัดเจนพอที่ผมจะไม่กลับไปเจ็บเหมือนเดิมอีก
เพราะ ‘มาโปรด’ คนเดิมนั้น...ใจร้ายมากเหลือเกิน
................................. ปล. ไปสั่งจองกันได้ที่เว็บของ Hermit เลยนะคะ อ่ะ มี ลิ้ง (http://www.hermitbookshop.com/product/124/pre-order-%E0%B8%A1%E0%B8%B2%E0%B9%82%E0%B8%9B%E0%B8%A3%E0%B8%94-by-snufflehp-%E0%B9%80%E0%B8%9B%E0%B8%B4%E0%B8%94%E0%B8%88%E0%B8%AD%E0%B8%87%E0%B9%80%E0%B9%80%E0%B8%A5%E0%B8%B0%E0%B9%82%E0%B8%AD%E0%B8%99%E0%B9%80%E0%B8%87%E0%B8%B4%E0%B8%99%E0%B8%95%E0%B8%B1%E0%B9%89%E0%B8%87%E0%B9%80%E0%B9%80%E0%B8%95%E0%B9%88%E0%B8%A7%E0%B8%B1%E0%B8%99%E0%B8%99%E0%B8%B5%E0%B9%89-10-%E0%B8%A1%E0%B8%B5%E0%B8%99%E0%B8%B2%E0%B8%84%E0%B8%A1-2558)
อยากรู้จักมาโปรดมากกว่านี้ ก็ลองดูนะคะ
(เขาเปิดพรีตั้งนานแล้ว นี่เพิ่งเอามาลงในเล้า แฮ่ๆ)
[attachment deleted by admin]
-
เดย์แม่งโรคจิต ฮืออออออออออออออออออ
เสี่ยอย่าเป็นอะไรนะ เสี่ยก็ชอบทำตัวเป็นพระเอก
ห้ามเป็นอะไรนะโว้ยย ทุกอย่างกำลังจะดีขึ้นแล้ว
เสี่ยยังไม่ได้ทำอะไรให้น้องตั้งหลายอย่าง น้องก็ยังไม่ได้พูดอะไรกับเสี่ยอีกตั้งเยอะ
เสี่ยยยยยยยยยยยยยยยย
-
เสี่ยยยยยยยยยยยยยยยยยย น้ำตามาเต็มเลยตอนนี้
ฮือออออออออออออออออออออ ตอนที่รู้ว่าน้องช็อค แล้วกลัวมากนะ กลัวน้องไม่อยากตื่นมา
รักกันมากทั้งคู่เลย เจ็บ หน่วง เสี่ยรีบหายไวๆนะ
น้องทรมานมากๆเลยตอนนี้ ขอบคุณพี่เท็นที่คอยช่วยเหลือทั้งสองคนนี้
อยากให้เสี่ยฟื้นเร็วๆแล้วมีความสุขกับน้องได้แล้ว
-
แฮปปี้แอนดิ้ง อิอิ
ถึงตอนท้ายๆจะทำให้เสียน้ำตาไปเยอะมากๆก็เถอะ
สนุกอ่ะ ได้รู้ถึงความรักอีกแบบเลย
ขอบคุณเสี่ยโปรด น้องปลื้ม พี่ๆและเพื่อน ที่มาสร้างความสุข? ให้
คงเป็นนิยายที่เราชอบอีกเรื่องหนึ่งเลย ขอบคุณนะคะ
-
งื้ออออออออออออออออออ เสี่ยขาาาา ตามคุมสุดๆค่ะ
แต่น้องไม่ได้ไปไหน อิอิ ชอบสถานะลูกสาวจัง
เสี่ยทำไมชอบว่าน้องแรดห้ะ? แรดก็เพราะตัวเองนั้นแหละ ๕๕๕๕
ชอบเวลาน้องอ้อน แล้วคนพี่ตามใจ -////-
แต่ที่ไม่ชอบคือร้องเพลงคาราบาวให้น้องฟังทุกคืน
ความโรแมนติกอยู่ไหน? เข้ารอยกับพ่อน้องไวๆนะคะ
-
อยากจะบอกว่าสวัสดีค่ะคุณพ่ออออ
เสี่ยกลายเป็นพ่อของลูกสาวไปแล้ว
นับวันลูกยิ่งดื้อ ยิ่งเอาแต่ใจนะ ๕๕๕๕๕
เสี่ยตามใจมากก็อย่างนี้แหละ
พี่เท็นหายไปไหน??? พี่เมลล์จะโอเคมั้ย?
-
เสี่ยขาา เอาเปรียบน้องตลอดนะ ๕๕๕๕
ด่านคุณพ่อนี่เหมือนข้ามยากสุดแล้ว
เสี่ยสู้ๆนะคะ น้องจะได้ไปค่ายแล้วววว
เสี่ยก็ขี้หวงเหมือนเดิม
-
โอ๊ยๆๆ คุณพ่อค่ะ อะไรจะหมั่นไส้ขนาดนั้น
เมื่อก่อนไม่เห้นเป็น ๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕
แล้วเสี่ยก็นะ ไปถามวันเกิดน้องจากใครไม่ถาม ถามจากพ่อ
เกือบโดนน้องโกรธแล้วนะ ถึงกลับบินไปซื้อของขวัญให้น้องอ่ะ
โคตรพ่อบุญทุ่มเลยยยย น้องนี่ก็ติดดินได้อีก
จะได้ไปคอนดดแห่งรักแล้ว เจ้าของอีกคนใกล้จะได้กลับไปแล้ว
-
เสี่ยโปรดอิจอ่ะ อิจจจจจจจจจจจจจจจจจจจ
งื้อออออออออออออ ทำไมน่ารักกันขนาดนี้?
พยายามหาเวลามาเจอกันอะไรอย่างนี้ เขินอ่ะ
ไม่ต้องมากมายอะไรก็ได้ แต่ก็มีความสุขดี
คอยดูแลกันและกันคือดีอ่ะ แล้วเสี่ยมีเซอร์ไพรส์น้องนะ
-
เสี่ยอย่าเอาของมาหลอกเด็กสิ เด็กยิ่งหลอกง่ายอยู่ ๕๕๕๕๕๕๕
ถือว่าเสี่ยเคลียร์ดี มีอะไรก็พูด ไม่ใช่คอยระแวงกัน
น้องก็พยายามคิดมากขึ้น โตมากขึ้น ตัดสินใจอะไรได้เยอะขึ้น
ดีๆนะลูก ความรักมันต้องเข้าใจกันทั้งสองฝ่าย
-
เด็กดำนี่ใคร?
เด็กคนนี้ลูกใคร?
เจ็บปวดค่าาาา เจ็บแทนน้องปลื้มเลย
ทำไมพี่กับพ่อถึงโหดร้ายขนาดนี้ ๕๕๕๕
แต่ดีหน่อยที่พามาขัดตัวแหละ เสี่ยนี่ก็ถนัดเอาใจแม่ๆนะ
แบบแม่น้องหลงไปหมดแล้ว
เปรมกลับมาแล้ว จะครบแก๊งแล้ว อิอิ
-
เสี่ยขาาาา ตอนแรกก็โวยวายที่น้องไลน์ไปไม่ตอบ
แต่พอเห็นน้องอยูบนเตียงโรงบาลนี่เสี่ยสติไปหมดเลย
น้องมาเซอร์ไพรส์แบบใจหายอ่ะ มาแบบเลือดเลย
น้องยังเชื่อใจคนพี่เสมอ พี่ก็กลัวน้องเบื่อ
แต่แบบในห้องฉุกเฉินคนก็เยอะนะคะเสี่ยขา
คงคิดถึงเสี่ยโปรดกับน้องปลื้มมากแน่ๆเลย
จบแล้วอ่ะ งื้ออออออออออออ
-
อ่านจบแล้วววววววววววววว/พรากกกก :hao5:
ตามมาจากสุดโต่ง แล้วก็คาดว่าจะไปตามพี่เท็นต่อด้วยค่ะ โอยยย ต้องอดนอนอ่านรวดเดียวเลยจริงๆ หยุดไม่ได้ค่ะะะ
ตอนแรกที่อ่านเราคล้อยตามปลื้มนะ พี่โปรดดูดีมาก งานหล่อ งานหมอ งานแบดกายมากกกกกก คนหล่อขี้บังคับนี่ยอมใจยอมทุกอย่างจริงๆ อยากขอสมัครเป็นเด็กเสี่ยด้วยคน แต่พออ่านๆไปเริ่มรู้สึกว่ามาโปรดนี่ควรไปเปลี่ยนชื่อเป็นดวงอาทิตย์นะคะเพราะทำตัวศูนย์กลางจักรวาลมากๆ เอาตัวเองเป็นใหญ่และเห็นแก่ตัวสุดอะไรสุด ส่วนปลื้ม นึกภาพว่าใสๆอึนๆแต่ไม่ใช่ นางไม่ใสนะจ๊ะ ปากก็ร้ายด้วย แต่ขัดใจหลายรอบแล้วที่เสี่ยเหวี่ยงใส่ละนางไม่กล้าหือได้แต่ด่าในใจเนี่ย หนู พูดๆออกไปมั่งก็ได้ลูกกกกก/อิน ความสัมพันธ์ก็ไปเร็วมาก คือเร็วที่อยู่ด้วยกัน รักกัน สวีทกัน แต่ไม่มีความรักจริงๆปนอยู่นอกจากเรื่องนั้นเลย จุดนี้พอมาอ่านตอนเลิกกันเราเข้าใจเลยค่ะ มันแสดงให้เห็นถึงอะไรหลายๆอย่าง ตัวละครก็โตขึ้นด้วย
สำหรับมาโปรด เราว่าเค้าเหมือนเด็กที่เพิ่งมีของรัก คือรักมากนะ แต่ไม่รู้วิธีที่จะเก็บถนอมไว้ ปกติคือมีของเล่นให้ทิ้งให้ขว้าง เอาแต่ใจแค่ไหนก็ไม่มีปัญหาเพราะแค่ของเล่น แต่พอรักปลื้มขึ้นมา มาโปรดเลยไม่รู้ว่าจะต้องทำยังไงให้คนรักอยู่ ไม่รู้ตัวว่าจับแรงไปอีกฝ่ายก็แตกหักได้ แต่ก็ไม่ยอมจับเบาเพราะไม่ยอมให้ไปเป็นของใครทั้งนั้น วิธีของฮีเลยแปลกๆ หว่านเสน่ห์และลีลาอันแพรวพราว(อะหุอะหุ) สุดท้ายที่กลับมาตั้งหลักใหม่ได้แม่ยกก็ให้อภัยตามระเบียบละเนอะะ//ชูป้ายเด็กเสี่ย
ส่วนปลื้ม ในความคิดมองว่าค่อนข้างใสจริง คือเป็นคุณหนูอ่อนต่อโลก นางออกมาดิ้นรนใช้ชีวิตเองก็จริง แต่ยังมองอะไรง่ายๆตื้นๆอยู่นั่นแหละ มีแผนหนึ่งสำหรับการใช้ชีวิต แต่ลืมแผนสองสามสี่ ถ้าวันหนึ่งไม่รักแล้วจะทำยังไง หนี?หนีแล้วยังไงต่อ ?? สงสารน้องปลื้มก็สงสารเวลาอีเสี่ยตะคอก แต่น้องกลับเก็บเงียบไม่ปรึกษาใครเลย เพื่อนเพิ่นมีแต่ไม่ยักพูด ขัดใจจจจจจจค่ะ เพิ่งมาลงตัวตอนปลื้มไปเจอพี่เท็น ใช้ชีวิตมองโลกแบบกว้างๆ พอกลับมาเลยดูมีเหตุผลมากขึ้น ตอนแรกน้องอาจสับสนระหว่างความหลงกับความรัก พอไปเพิ่มสติกับคอร์สพี่เท็นแล้วนี่แทบปรบมือให้กับมุมมองของนาง/รู้สึกเหมือนแม่ส่งลูกสาวออกเรือน
สำหรับเรา เรื่องมาโปรดน่ารักและมีเสน่ห์เหมือนกับเจ้าของชื่อเรื่องจริงๆ ทำให้ดิฉันถึงกับอดตาหลับขับตานอนเพราะอยากอ่านให้จบ นอกจากผู้ชายก็ไม่มีอะไรที่จะทุ่มเทมากเท่านี้แล้วค่าาาาา :hao7: ขอบคุณคนเขียนสำหรับผลงานดีๆอีกหนึ่งเรื่องนะคะ เราจะติดตามเงียบๆเป็นกำลังใจใหั แม้จะโดนมรสุมมหกรรมสอบซัดรัวไม่ต่างจากเสี่ยเท่าไหร่/ร้องไห้/ก็จะแวะเวียนมาเรื่อยๆนะคะ ขอบคุณมากค่าา
-
อ่านจบแล้วววววววววววว
ตอนแรกบอกตรงๆเกียดพี่โปรด ทำน้องเจ็บ
แต่ก็แค่ตอนแรกๆเลยนะ เพราะรู้ว่ายังไงน้องปลื้มก็ต้องได้เอาคืน
แล้วพี่โปรดก็เริ่มรักน้องแล้วด้วยแหละ ยังไงก็ไปไหนไม่รอด 5555555
ช่วงน้องปลื้มเอาคืนนี้โคตรสงสารพี่โปรดเลย น้องเปลี่ยนไปเป็นคนละคนเลยใจแข็งมากกกกกกก
แต่เข้าใจนะ น้องเจ็บมาเยอะ
นึกว่าตอนหลังน้องจะได้รู้สาเหตุว่าแผลเป็นที่แขนของพี่โปรดเกิดจากอะไรสะอีก
เผื่อน้องจะได้รู้ว่าช่วงที่น้องหนีหายไป พี่โปรดเป็นบ้าขนาดไหนจะได้รักพี่โปรดมากๆแต่แค่นี้ก็คงรักมากกกกกกอยู่แล้วมั้ง
-
เสียน้ำตาไปหลายหยาดหยดจริงๆคะ สำหรับพี่มาโปรด โฮกมาก ไม่รู้จะบรรยายยังไง มันอึดอัดจริงๆนะคะ
คือทั้งดีใจ สงสาร เสียใจไปพร้อมๆ กับพี่แกจริงๆ ดีใจที่พี่แกรู้ตัวเองแล้วก็เศร้าไปพร้อมๆ กัน(แค่พูดน้ำตาจะไหล)
อ่านตั้งแต่ต้นจนจบ แค่เห็นพี่โปรดสมหวังก็มีความสุขแล้วคะ
แล้วก็ขอบคุณน้องปลื้มที่ยังรักพี่โปรดไม่เปลี่ยนแปลง เป็นปลื้มจริงๆคะ
ติ่งพี่มาโปรดมากเลยคะจุดนี้ ^^ แล้วเจอกันในหนังสือนะคะ รักทั้งพี่โปรดน้องปลื้ม กรี้ดพี่เท็น ฮ่ าา า คนนี้บอกเลยมาแรงแซงโค้งจริงๆ
พี่แบบจี๊ดได้ใจ ชอบคร่าาาาา
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆ สนุกๆนะคะ
-
ชอบๆๆๆ มากๆๆๆๆ ชอบเสี่ยอ่ะ #มาโปรด ♥♥♥♥♥♥
-
ปลื้มและโปรดเรื่องนี้มากมาย :mew1: :mew3:
ชอบ ชอบ และขอคุณสำหรับนิยายสนุกๆๆนะคะ :pig4:
-
ปลื้มอย่าไปทนลูก คนงี่เง่าแบบนี้ โปรดเห็นแก่ตัว!!! ปลื้มตาสว่างซักที เชบัล!!!! :fire:
-
:กอด1: ตามอ่านจนจบใช้เวลาหลายวันเลยทีเดียว สนุกมากๆ สำหรับนิยายเรื่องนี้ เห็นพัฒนาความเป็นผู้ใหญ่ของทั้งมาโปรดและปลื้มเรื่อยๆ บอกตรงๆ อยากได้แฟนมุ้งมิ้งแบบหมอมาโปรด (แบบพาร์ทหลังนะ พาร์ทแรกๆ badboy ไป 555)
-
พี่โปรด น้องปลื้มๆๆๆ น่ารักทั้งคู่
นังเดย์เธอแอบจิตมากอ่ะ
น้องเปรมก็เหลือเกินทำกับปลื้มได้ลงคอ
แต่สุดท้ายก็ดีกันเหมือนเดิม มิตรภาพไม่เปลี่ยนผันเนอะ
-
o13
-
อ่านดุเดือดเผ็ดมันส์ยิ่งกว่าอ่านหนังสือสอบ(อ่านก่อนเข้าห้องสอบ5นาที)
วันเดียวจบ ทำไปได้ ฮ่าๆ
ตอนแรกเสี่ยให้อารมแบบ อะไรของคุณณณณณ ทำร้ายน้องปลื้มมากเกินไปแล้วนะ แย่ที่สุด
แต่พอเหตุการณ์เริ่มดีขึ้นตอนที่ปลื้มกลับมาละ เสี่ยตามง้ออยู่นานนี่แอบสะใจ แต่ก็ลุ้นว่าเมื่อไหร่จะเข้าใจกัน
จบแบบแฮปปี้ก็โอเคละนะ ฮ่าๆ มีดราม่านิดๆหน่อย แม้จะไม่ค่อยชอบแต่ก็ดี เพราะมันช่วยพิสูจน์หลายๆอย่าง
FCน้องปลื้มค่ะ นางแรดจริงๆฮ่าๆ
-
:impress2: :impress2:
-
ฟินนนนน อยากให้มีตอนพิเศษช่วงวัยทำงานทีใช้ชีวิตร่วมกัน แบบวัยผู้ใหญ่ๆ อีกสักตอนจัง อิอิ :hao7:
-
มาสมัครเข้าเป็นแฟนคลับมาโปรดกับน้องปลื้มค่ะ
บอกเลยว่าเสียใจที่ได้รู้จักเสี่ยกับน้องช้าไป ฮือๆทุบกระปุกมาซื้อไม่ทันด้วยเลยได้แต่รอว่าจะซื้อรอบสอง อย่าลืมตีพิมพ์เยอะๆนะคะ
อยากบอกว่าให้สามคำกับนิยายเรื่องนี้ น่ารัก น่ารัก น่ารัก 55555 สามคำตรงไหน เอาเป็นว่านี่คนอ่านจะสอบแล้วยังนั่งเพ้อเรื่องเสี่ยกับน้องตลอดดด ชอบทุกๆตัวละคร ชอบเหตุผลที่มาที่ไปของตัวละครที่แสดงออกมา ความรู้สึก คำพูดแม้กระทั้งฉากหรือการดำเนินเรื่อง อยากบอกว่านั่งอ่านโต้รุ่งเลยค่ะ เช้างี้แทบไปเข้าเลคเชอร์ไม่ไหวๆ เกี่ยวไรเนี่ยๆ
เอาเป็นว่ายังไงก็ฝากเนื้อฝากตัว ขอดูแลเสี่ยโปรดกับน้องปลื้มอย่างเป็นทางการเลยนะคะ
สู้ๆค่ะ แอบปันใจไปทางเท็นเท็นกับพี่เมลค่ะ แต่ไม่เป็นไรหัวใจเรามีหลายห้องแบ่งๆกันอยูนะจ๊ะยูวววววววววว
:-[ :-[ :impress2: :impress2: :impress2: :impress2:
-
ชอบมาโปรดมากกก ตอนเลิกกันนี่คือยืนทึ้งหัวกับเพื่อน ร้องไห้ไม่ออกค่ะเพราะหน้าเพื่อนจี้มาก คือไม่รู้ว่าเราเป็นอะไร ฮาาาา :sad4: แต่ก็ดีที่มาโปรดรู้ใจตัวเองสักที ไอ้เราก็ใจหายใจควำ่นั่งนำ้ตาไหลพรากๆเลยทีเดียว :o12:
พอหลังๆมามาโปรดดีขึ้นมากกก จนเราอยากได้มาโปรดไปไว้ที่บ้านสักคน อิอิ สุดท้ายก็ขอบคุณมากค่ะที่นำเรื่องราวของมาโปรดกับปลื้มมาให้เราได้ชม ได้ร้องไห้กัน :o8:
-
ตามอ่านจบแล้ววววววววววววววว
น่ารักโครตๆๆๆๆๆๆๆ :katai2-1: :katai2-1:
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆนะคะ
ปล.อยากซื้อหนังสือ แต่คงไม่ทันแล้ว :hao5:
-
มาโปรด
-
สนุกมาก ลุ้นมาก หน่วงมากก
ชอบปลื้มอ่ะ น้องอึนแต่แอบแรด เปรี่ยวได้อีก
พี่โปรดนี่โคตรพระเอกอ่ะ บอกเลย ชอบมากกกกก
-
กลับมาอ่านเป็นรอบที่ 3
ขอพูดอะไรหน่อยเถอะ :hao6: มาโปรดเป็นนิยายวายเรื่องแรกที่อ่าน
มีคนพูดถึงเสี่ยโปรด หมอโปรดในทวิตเตอร์ เลยตามมาอ่าน
จำได้ว่าอ่านไม่วางเลยตามติดดึกดื่นเที่ยงคืน จนปวดตาไปสามวีค
ชอบมากชอบเสี่ย ชอบตอนเสี่ยโหด รักปลื้ม รักตอนปลื้มง๊องแง๊ง
และจากมาโปรดเราก็อ่านเรื่องอื่นไปเรื่อยๆ เรียกว่ามาโปรดเป็นความทรงจำแรก
-
สนุกมากค่ะ o13
-
เดี๋ยวตามไปซื้อหนังสือที่งานหนังสือนะคะ ฮี่ๆ
รักเสี่ยโปรด รักปลื้ม
.... เปรมนี่มาอยู่กับเรามั้ย... เราว่างนะ 55555555
รักคนเขียนนะค้า ขอบคุณที่แต่งนิยายดีๆให้อ่านนะคะ
:mew1: :hao7: :mew1: :hao7:
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:เรื่องนี้น่ารักมาก ๆ ยอมรับว่าไม่เคยอ่านเลยล่ะ จนได้เจอในเพจที่โปรโมทหนังสือน่ะ สะดุดกับชื่อเรื่องมันอ่านแล้วฟิน และเจอทาง สนพ.สปอยล์ก้อเลยอยากรู้เรื่องเสี่ยโปรดสักหน่อย ตอนอ่านบทแรก ๆ ไอ้เราก้อคิดว่าพี่แกจะสมบูรณ์แบบสุด ๆ ที่ไหนได้ :katai1: แต่เราก้อชอบตัวปลื้มน่ะ ตอนแรกอาจจะเหมือนโง่ ๆ แต่ก้อน่ารักน่ะ ดูมีจุดยืนของตัวเองดี แต่มาตกม้าตายก้อเพราะปมของตัวเองน่ะแหละ ชอบคิดเองเออเองที่หนึ่งเลยน่ะ เรื่องนี้ทำให้เราได้เห็นว่าการไม่พูดหรือถามน่ะกลายเป็นปัญหาใหญ๋ได้เลยน่ะ แล้วยิ่งในครอบครัวผิดใจกันทั้งชีวิตก้อเพราะคำพูดนั่นแหละ ดังนั้นกับคนนอกเราพูดดีได้ เกรงใจได้แต่กับครอบครัวเรากลับละเลยสิ่งนี้ไป :mew5: ช่วงหลังเสี่ยโปรดแก้ตัวได้โดนใจเรามาก ๆ เลยน่ะ ถึงจะดูเอาใจตัวเองแต่ก้อดีกับคนในครอบครัวมาก ๆ เราชอบน่ะ ยิ่งกับแม่เนี่ยโอเคมากเลยน่ะ :mew1:สุดท้ายปลื้มและโปรดคือคู่ที่โชคดีที่สุดที่ได้รักกัน :mew3:อ่านเรื่องนี้แล้วทำให้อยากอ่านเรื่องของเท็นมาก ๆ :hao6:
-
สอบเสร็จวันที่ 5 พอวันที่6 เค้าแหกขี้ตาตื่นไปดักรอคุณป้าแสนน่ารักที่บูทสะพานเลยน้อ สอยพี่โปรดมาไว้ในอ้อมอกอ้อมใจเรียบร้อย ขอบอกว่า 700 บาท กับสิ่งที่ได้มาเกินคุ้ม ตอนพิเศษเกินครึ่งเล่ม เค้าไม่เคยอ่านในเล้ามาก่อนเลย แต่เค้าเห็นในเฟสบุคแบบว่ากระแสดีมาก เเรงจูงใจให้ถ่อจากบ้านในวันหยุดรถโคตรจะติดไปซื้อคือ ตอนพิเศษที่หนาได้ใจมากๆ เรารู้เลยว่านักเขียนไม่เอากำไร นักเขียนเขียนด้วยใจจริงๆ
อ่านๆไปนี่แบบพี่โปรดเหี้ยมากนะครับ อยากเอาทีนลูบหน้า :z6: แต่พอหลังๆนี่ค่อยรับได้หน่อย ตอนนี้ยังอ่านไม่จบ ขอตัวไปอ่านต่อเน้อ ^^ แถมจุ๊บให้คนเขียนหนึ่งที 5555
-
:pig4: :3123:
-
:hao5: :hao5:
กลับมาอ่านกี่ครั้งๆก็ยังคงสนุกเหมือนเดิม พี่โปรดกับน้องปลื้ม งืออออออออออ
คิดถึงคู่นี้จังเลยค่ะ พี่โปรดกับน้องปลื้มคือหนึ่งในดวงใจของเราเลย
จะกลับมาอ่านกี่ๆเราก็ยังคงฟินและเศร้าสนุกไปกับทั้งสองคน :sad4: :sad4: :sad4:
-
ถ้าจะน่ารักกันขนากเนนนนนนน้ :m3: :m3: :m3:
คู่นี้เป็นอะไรที่ลงตัวกันมากอ่ะ พี่มาโปรดกับน้องปลื้มทำชั้นฟินไปหลายโลกเลยทีเดียว :m1:
สรุป เรื่องนี้ รักมาก!!! จบเค่อะ
-
อะไรรรรรรรีนี่เกิดไรขึ้น สงสารปลื้มง่ะอีพี่โปรดเป็นไรมากป่ะ
จะรอนะคะวันที่อีพี่โปรดได้รับกรรม :katai1: /me ยิ้มร้าย *
-
ไม่รู้ตอนจบได้คอมเม้นท์อะไรหรือยัง แต่ถึงจะคอมเม้นท์แล้วหรือไม่ ก็อยากจะบอกว่า ชอบเรื่องนี้มากๆ ค่ะ อยากจะซื้อที่เป็นหนังสือเก็บไว้อ่าน แต่ก็ทรัพย์จางเหลือเกิน ทำไมยิ่งอายุมากขึ้นยิ่งมีสิ่งที่ต้องจ่ายเยอะขึ้นด้วย เฮ้อ
ชอบช่วงเวลาที่โปรดและปลื้มอยู่ด้วยกันนะคะ โปรดที่ชอบแกล้งและปลื้มที่ชอบงอน อ่านแล้วกระชุ่มกระชวยหัวใจ แม้ตอนที่มีดราม่ากันจะด่ามาโปรดไว้เยอะ แต่สุดท้ายก็ชอบเขาอยู่ดีค่ะ และอยากให้ทั้งสองรักกันนานๆ และเอาเรื่องที่เคยผ่านด้วยกันมา มาเป็นสิ่งเตือนใจให้ถนอมรักที่ได้คืนมานี้อย่างดีที่สุด
ขอบคุณมากๆ ค่ะ ถ้ารวมเงินได้และหนังสือยังไม่หมดสต็อกก็คงได้เอามานอนกอด :hao5:
-
ย๊าาา จบดีมากค่ะ
แต่น่าฉงฉาน คุณพ่อชอบมาแง่งๆใส่พี่โปรด 555555555
แต่แบบนี้ก็น่ารักดี ชอบตอนพี่โปรดไฝว้กับคุณพ่อนะ มันตลก
ชอบค่ะ ตอนแรกของปลื้มกับพี่โปรดอาจไม่ค่อยดี แต่จบดีน่ารักมากค่ะ
ชอบตอนที่พี่โปรดกลับใจ ชอบตอนที่แฟนคลับพี่โปรดเขาใจ มันชวนให้นึกถึงโลกของศิลปิน
อยากให้แฟนคลับเข้าใจส่วนนี้กันบ้าง ...
อืมม จะว่าไงดีน้อ
ชอบพี่โปรดนะ ถึงแรกๆจะเลวร้าย แต่สุดท้ายก็เปลี่ยน พี่โปรดน่ารักชอบตอนที่กำลังเริ่มจีบใหม่อีกครั้ง(?) พี่โปรดดูเอาใจใส่จนน่าอิจฉา
แต่ก็น่าสงสารอยู่ ประโยคตัดพ้อ(?)ที่ว่า ยังไงความสำคัญก็อยู่ลำดับสุดท้าย อะไรประมาณนี้ ?
แบบเอาจริงๆถ้าปลื้มเงยหน้าขึ้นมาดูซักหน่อยก็น่าจะรู้นะว่าคนเริ่มไม่ใช่พี่โปรด มันน่าน้อยใจจริงๆ
แต่จะหมั่นไส้พี่โปรดเยอะก็ไม่แปลก แหม ทำตัวน่ารักมาเยอะไงตอนแรกๆ 55555
ว่าไปอีกก็แอบสงสารผญที่ปลื้มคุยด้วยนะ ถ้าปลื้มไม่คิดจะสานต่อจริงๆก็น่าจะปฏิเสธไปเลยแต่แรก ..
แอบหมั่นไส้ค่ะ แต่ก็เข้าใจว่าปลื้มเองก็เจ็บปวดมาไม่น้อย
ชอบตอนปลื้มกลับมา แลดูเชิ่ดดี แบบเออ โดนว่ามาเยอะจากแฟนคลับพี่โปรด พอกลับมานี่เริ่ดเลย รวยเลิศดูดีมาเลยค่ะ 555555
เอออ ตัวละครเยอะ พูดถึงหมดเลยดีมะ ? ม่ายยย
เฟรมนี่เป็นเพื่อนที่ดีนะ แบบเพื่อนไม่ทิ้งเพื่อนอ่ะ ยอมตัดแม้กระทั่งกับกิม
แต่พวกนั้นไปหลงเห็นด้วยกับเปรมได้ไงอ่ะ ? ก็เข้าใจว่าพี่โปรดมันดูเลวร้าย แต่ตอนนั้นเค้าก็กำลังไปกันได้ดีไหมอ่ะ พูดเลยว่าพัง พังจริงๆ -_-
ส่วนเปรมม คิดอะไรร ? มีท่าทีตรงไหนมั่งที่บอกว่าปลื้มคิดเกินเลย อะโห .. แต่ก็สำนึกแล้ว อื้มมมม อภัยจ้า -,.-
ส่วนอีกคนที่มาเหนือเลยคือน้องรหัส ..จำชื่อไม่ได้ คือเงิบมากที่นางชอบพี่โปรด
นี่จิตน่ากลัวมากบอกเลย แต่เห็นบอกว่ามีปมแถมครอบครัวยังไม่สนใจอีกก็น่าสงสาร
เอาเป็นว่าเราชอบค่ะ เนื้อเรื่องดี แสดงหลายมุมมอง
ขอบคณสำหรับนิยายสนุกๆค่ะ
:pig4:
-
เย่เย่ ตามอ่านมาหลายวัน จบสะที
สนุกมากเลยค่ะ แต่อ่านช้ามากว่าจะจบ :z3:
ตอนแรกๆนี่อ่านไปด่าเสี่ยไปเลยล่ะค่ะ
พอดราม่าก็นอนอ่านไปร้องไป ฮ่าๆ :sad4:
ส่วนตอนหลังๆนี่ฟินเลยยยยยยย
ยังไงเสี่ยกับน้องก็น่าร้ากกกกกก.
ขอบคุณที่แต่งนิยายสนุกๆให้ได้อ่านนะคะ :mew1:
-
จะมาบอกว่าเราซื้อหนังสือแล้วนะ :impress2:
-
ชอบมากกกกกกกกกกก
-
ขอบคุณครับ ปลื้ม+มาโปรด น่ารักทั้งคู่เลย :haun4: :pighaun:
-
สนุกมาก แต่ตอนเศร้าก็ทำเอาน้ำตาคลอเลยทีเดียว
ความรักสามารถเปลี่ยนคนให้ดีหรือเลวได้เลย
-
กลับมาอ่านอีกรอบก็ยังอยากบอกว่า
ชอบมากกกกกกกกกก
พี่โปรดของน้องงงงงงงง (ปลื้ม) ><
-
จบแล้ว ใจหายจัง :mew2: :mew2: ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆ เรื่องนี้นะคะ มีการวางตัวละครที่ดีมากเลย ชอบเรื่องนี้มากเลย จริงๆ อยากอ่านต่อนะ ว่ามาโปรด จะผ่าตัดปลื้มสำเร็จหรือเปล่า (โลภ?) 55555555 แอบแนะนำให้ คุณติ๊กกับคุณเปรมได้กันนะ 555555 ขอบคุณอีกครั้งค่ะ เป็นกำลังใจให้เขียนนิยายเรื่องต่อไปนะคะ ไรเตอร์คนเก่ง :pig4: :pig4: :pig4:
-
กรี้สสสสสส พี่โปรดดดดดดของ(เค้า)น้องปลื้มมม! :ling1:
-
:-[ :-[
-
เพิ่งได้เข้ามาอ่าน ตอนแรกเคยเห็นชื่อเรื่องนี้นานละ แต่ไม่กล้าเข้ามาอ่านเพราะกลัวดราม่า แต่เราตามมาจากไร้พ่ายเพราะเห็นว่าคนแต่งแต่งสนุก ซึ่งไม่ผิดหวังเลย
สารภาพว่ากว่าจะอ่านตอน 19 ได้ ทำใจไปเกือบวัน เพราะกลัวที่ขู่เอาไว้ แหะๆ
สนุกมากค่ะ ชอบมากเลย เราแอบด่าเสี่ยด้วย 55 แต่เสี่ยแกน่ารักมากอ่ะ ไม่มีอะไรมาก...แค่อยากได้ผู้ชายคนนี้ -.,-
ปลื้มก็น่ารักกก ขอบคุณมากค่ะ
-
ฉ่ำมาก รักนิยายเรื่องนี้
-
กลับมาอ่านรอบที่เท่าไรไม่รู้ :hao7: รักน้องปลื้มมากกกกก :กอด1:
-
คิดถึงอ่ะ เข้ามาอ่านอีก :hao7:
-
ชอบพี่โปรดอะ
น้องปลื้มก็น่ารัก
สนุกมากๆค่ะ
ขอบคุณนิยายสนุกๆแบบนี้นะคะ
-
ฮื้อหือ เขียนได้ดีจริงๆ เเต่ขอด่าพระเอกหน่อยเถอะ
เห็นเเก่ตัว สำส่อน เเรดดดดด ไม่มีเหตุผล
สรุปคือนอกจากหน้า+เงิน เเล้วเเกไม่มีไรดีเลยว้อยยยยย
ส่วนอิพี่เท็นเอาใจไปเลย สั่งสอนคนปากหนักอย่างปลื้มได้ดีมาก :กอด1:
-
เผลอใจเข้ามาอ่านอีกแล้ว ;//////;
-
หลังจากที่ตามอ่านมาหลายวัน ในที่สุดก็อ่านจบแล้ววว
อ่านจบเหมือนไม่ได้อ่านนิยายเลยสักนิดให้อารมณ์เหมือนเพื่อนเล่าเรื่องราวความรัก
เรื่องราวของชีวิตให้เราฟังประมาณนั้นเลย ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆสนุกๆแบบนีิ้นะคะ :pig4:
จะเก็บเรื่องนี้เอาไว้เป็นเรื่องที่โปรดเรื่องต้นๆอีกหนึ่งเรื่องเลยค่ะ :L2:
-
อ่านเรื่องนี้แล้วประทับใจมากครับ .... อินไปนานเลยครับ ถึงขนาดว่าเลิกกะแฟนที่พึ่งคบกันได้ไม่นาน
เพราะเค้าบอกว่าผมเปลี่ยนไป(เพราะอ่านเรื่องของเสี่ยโปรด) แต่ผมก็ยอมรับครับ ว่ากว่าเราจะเจอคนดีๆจริงๆมันต้องใช้เวลานานแค่ไหน และแอบหวังลึกๆว่าในชีวิตจะเจอคนแบบเสี่ยโปรดรึป่าว ...
-
เป็นเรื่องที่สนุกมากเลยค่ะ ช่วงเสี่ยหมางเมินน้อง อยากจะโบกเสี่ยจริงๆ :z6:
ดีแล้วที่ตอนนี้ชีวิตลงตัวแล้ว "ไม่ต้องรักเพิ่มเติม แต่รักไม่น้อยลงไป"
ขอบคุณสำหรับเรื่องดีๆนะคะ :bye2:
-
อ่านจบแล้วววว อ่านแบบมาราธอนมาก ไม่หลับไม่นอนกันเลยทีเดียวสองวันที่ผ่านมา5555555
เรื่องนี้ก็เป็นอีกเรื่องนึงที่เราอ่านแล้วก็ชอบ เพราะพล็อตแปลกดี ที่แปลกนี่ก็คือตัวท่านชายมาโปรดนั่นแหละค่ะ เราว่าเค้าไม่ใช่คนเลวจนไม่มิติเหมือนพระเอกแนวๆนี้ทั่วไปอ่ะ เค้ามีความเรียลของเค้า แล้วเราชอบที่คนเขียนเล่นประเด็น what goes around comes around ค่ะ ปกติพอพระเอกรักนายเอกแล้ว ความผิดที่เคยทำมาก็เหมือนถูกลืมเลือนไป แต่นี่มันไม่ใช่ ใครทำอะไรไว้ก็จะได้รับผลกรรมแบบนั้น ตอนแรกที่อ่านเราทีมน้องปลื้มนะคะ ชอบบุคลิกน้องมากๆๆๆ เพราะนิสัยเหมือนเราเลย(เอ๊ะ5555555) น้องเป็นตัวของตัวเองดี ไม่หือไม่อือ แต่ดื้อเงียบ แต่มาแปร่งๆตอนที่กลับมาคบกับพี่โปรดอีกครั้ง น้องดูสาวไปมาก ยิ่งตอนที่กลับมาเรียน เปลี่ยนตัวเองให้ดูดีขึ้น แล้วมีคนมาจีบ แล้วน้องก็คุยเล่นด้วย ไม่ปฏิเสธเค้าเนี่ย รู้สึกว่าไม่ใช่มากๆ555555 สุดท้ายพออ่านจนจบเลยคิดได้ว่า เออฉันว่าฉันทีมเสี่ยว่ะ555555555 คือแบบ ตั้งแต่ต้นจนจบเราได้เห็นพัฒนาการตัวละครของเสี่ยชัดเจนที่สุดแล้วอ่ะ เพราะหลังจากที่น้องปลื้มหนีไป การกระทำของเสี่ยมันดูมีที่มาที่ไปและมีเหตุผลมากกว่าเดิม อาจจะเป็นเพราะเสี่ยเป็นคนผิดด้วยแหละมั้ง มันก็เลยเห็นความเปลี่ยนแปลงชัด เอาจริงเราอยากให้ปลื้มเหมือนเดิมด้วยซ้ำอ่ะ แบบติสท์ๆ ดื้อๆ เนี่ย อยากรู้ว่าเสี่ยจะรับมือยังไง นี่แบบ ง่ายไปนิด(เสี่ยบอกถ้ายากกว่านี้ก็ให้ผมตายเถอะครับ55555)
เรื่องนี้เป็นเรื่องแรกที่อ่านของคุณคนเขียน จะติดตามต่อไปนะคะ เรื่องต่อไปว่าจะอ่านสุดโต่งต่อ เอิ้กๆ
จะรอรีปริ้นอีกรอบนะคะ ไม่รู้ว่าจะมีไปถึงตอนงานหนังสือหรือเปล่า ถ้ามีก็ดีเพราะตอนนี้อยู่ในช่วงปั๊มเงินค่ะ5555555
ขอบคุณนะคะที่เขียนนิยายสนุกๆให้อ่านกัน :mew1:
-
โอ้ยยยยยยรักมาโปรดดดด ตอนแรกคือเกลียดจริงอะไรจริง ผู้ชายอะไรนิสัยแย่มาก แต่พอเลิกกะปลื้มเท่านั้นแหละค่ะหัวใจอ่อนยวบบ สงสารฮีมากกกกก ปลื้มก็ใจแข็งมากเช่นกันยอมรับว่าลำไย(ติ่งมาโปรดเต็มๆ) ทำให้พี่โปรดกลายเป็นอีกคน เจียมเนื้อเจียมตัวขึ้นมาได้ สนุกมากๆเลยค่ะ อยากได้หนังสือเก็บไว้พอจะเหลือไหมนะt.t
-
ทำไมเรารู้สึกสะใจและยังคิดว่ายังไม่สาสมที่โปรดเคยทำกับปลื้มกูไม่รู้
มันเหมือนอะไรหลายๆอย่างที่โปรดเคยทำอะไรเลวๆกับปลื้มมันสะสมมาเรื่อยๆ
และรอเวลาที่ปลื้มจะฉลาดขึ้นซักที บางทีเราก็ควรมองหาความสุขให้กับตัวเองบ้าง
หากเรายังยึดติดกับความรักอย่างเดียวโดยไม่เปิดหูเปิดตา อะไรก็ยอมไปซะหมด
เราเองที่ต้องเจ็บ แต่ดูๆแล้วโปรดก็ปรับปรุงตัวแล้วแต่ก็ใช่ว่าบาดแผลที่โปรดเคยทำ
มันจะหายไปเลยนี่นา ความทุกข์ความเจ็บปวดที่ปลื้มเคยได้รับแม้มันจะจางไปแล้ว
แต่มันก็เป็นความทรงจำแย่ๆอยู่ดีล่ะ โปรดควรได้รับผลจากการกระทำนั้นเสียบ้าง(ขอแบบหนักๆหน่อยนะครับ)
มันจะได้ดูสมเหตุสมผลพอที่คนอ่านจะรู้สึกสงสารและอยากกให้กลับมาคืนดีกัน
ปล.แต่แอบไม่เข้าใจว่าคนอ่านนิยายจากเล้าเป็นส่วนใหญ่ทำไมเวลาพระเอกทำเรื่องเหี้..ยๆกัับนายเองขั้นรุนแรง
แต่แค่พระเอกสำนึกกับเจ็บปวดนิดๆหน่อยๆ(แต่ยังไม่เท่าขี้เล็บที่นายเอกเคยได้รับเลย) ก็ใจอ่อนสงสารแล้วกลับมาต่อว่า
ว่านายเอกใจแข็งทำไมไม่ยอมคืนดีซักทีเฮ้อนี่แหละน้าสงคมไทยมันเลยทำให้พวกจัญไรทั้งหลาย
มันทำเลวได้ง่ายขึ้นเพราะเพียงแค่คิดว่าสำนึกผิดแล้วคนก็ให้อภัย ใจจริงอยากให้พระเอกโดนจับด้วยซ้ำเพราะมันเป็นการข่มขืน
ถึงแม้นายเอกจะไม่เอาความแล้ว แต่มันก็ยังแสดงให้เห็นว่าบ้านเมืองก็มีกฎหมายนะ แต่ก็อย่างว่านิยายไทย
คนชอบอ่านแนวพระเอกเหี้...ย นายเอกน่าสงสารกระเดือกไปทางโง่ ให้คนอ่านอินและด่ากันไปเพื่อความบัันเทิง :katai1:
เวลาก่อนมันจะทำผิดมันเลยไม่คิดกันไง
มาอ่านอีกรอบแล้วเจอคอมเม้นนี้ อยากจะกดบวกให้สักพันบวก ถึงจะทีมเสี่ยแต่ก็เห็นด้วยมากๆ ค่ะ บอกแระว่าหลังๆ เนี่ยน้องปลื้มใจอ่อนเกินไป5555555
-
ความจริงเรื่องนี้วิธีการเขียนการบรรยาย สนุกมากเลยนะคะ แต่เกลียดมาโปรด 5555555 :m16:
คือ เฮี้ยมาก เคยอ่านแล้วสมัยยังไม่ the end รับไม่ได้ รู้สึกว่าพี่แกแบบ เห็นปลื้มเป็นของตายเกินไป คือมันไม่แบ๊ดบอยอะ
แต่มันฟัคกิ้งแบ๊ดมากกก(หยุดอิน) หลังจากนั้นก็ผ่านมาเป็นระยะเวลานาน ก็ฮึบทำใจกลับมาอ่านอีกครั้ง
ก็คิดถึงพ่อฟัคกิ้งแบ๊ดนี่แหละ
:เฮ้อ: :เฮ้อ:
ตอนเฮียแกเสียดุลในชีวิตนี่สะใจมาก ไม่มีความสงสารเลย อ่ะเราคงเลวเกินไป
แต่เห็นด้วยกะหลายๆเม้น ว่าปลื้มรักมากจริงๆ ใจอ่อนง่ายไป 55555 ปลื้มเป็นนายเอกที่ตอนแรกๆนี่ก็บ่นนางตลอด
แต่ก็ว่าไม่ได้หรอก ในความจริงเป็นเราก็คงใจอ่อนแหละ ก็มันรักนี่นา
ขอบคุณที่แต่งนิยายปวดตับขยับต่อมด่าพระเอกมาให้อ่านนะคะ
เอาจริงๆมันก็สนุกแหละ แต่เพราะตอนเม้นเพิ่งอ่านจบ แบบอ่านใหม่รวดเดียว เลยอินกับการเกลียดอีพี่โปรด
5555555
:pig4: :pig4: :pig4:
ปล. รักปลื้มนะ
ป.ล. สอง รักคุณเฟรนด้วยย
-
สุดยอดเลยนิยายเรื่องนี้เข้าถึงครบทุกอารมณ์จริงๆ o13
-
มาโปรดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด เป็นเรื่องครบรสมากคะ
-
คิดถึงเรื่องนี้ก็เลยกลับมาอ่านอีกรอบ :impress2:
ยังครบทุกรสเหมือนเดิม :katai2-1:
พี่โปรดกะน้องปลื้มก็ยังน่ารักน่าฟัดเสมอไม่เปลี่ยนแปลง :m1: :m3:
-
อ่านรวดเดียวจบ ขอบคุณมากนะคะสำหรับการแต่งเรื่องราวดี ๆ ให้อ่าน จะรอเรื่องต่อ ๆ ไปค่ะ :mew1:
-
อ่าาา จบไปอีกรอบ
อิพี่โปรดนี่เลวจริงๆ ทำร้ายน้องตลอดดดดดด
หลังๆเริ่มรู้สึกโอเคนะที่เปรมมาทำให้สองคนเลิกกัน
เพราะมันทำให้ทั้งสองได้เรียนรู้อะไรใหม่ๆ
น่ารักจริงๆล้ยยยย
:-[
-
เงิบแดกกับพ่อเทพบุตร มันซาตานชัดๆ
สงสารน้องปลื้มจริงๆ
ใช่เลยๆ เราสงสารน้องปลื้มมากๆเลย ตอนอ่านแรก นึกว่าพี่โปรดแอบมีใจให้
พี่แก ใจร้ายมากเลย :hao5:
-
อ่านรวดเดียวจบภายในสองวัน :z3:
เอาความรู้สึกแรกก่อนเลย อิเสี่ยโปรดดดดดดด อยากจะกระทืบจริงๆเลยเว้ย ฮึ่มมมมมมมม :z6:
น้องปลื้มเป็นคนคิดแง่บวกมากๆ เจ็บแต่ไม่คิดเอาคืน แสนดีมากๆ เป็นเรานี่ อย่าได้หวังว่าจะเจอหน้ากันอีกเลย!! :hao5:
ไม่อยากโทษว่าใครผิดเลยอย่างที่น้องปลื้มบอก แต่ละคนมีความต้องการความเข้าใจไปในทางของตัวเอง กลับทำลงไปโดยไม่ยอมคิดถึงความรู้สึกของคนที่ได้รับผลกระทบมากที่สุดอย่างน้องปลื้ม :m16:
ความรักกับความทุกข์ใจ มันมาคู่กันจริงๆค่ะ เป็นบทเรียนให้ทุกคนเข้มแข็งและมั่นคงมากขึ้น :เฮ้อ:
กะว่าจบเรื่องนี้จะไปอ่าน so what ต่อ พอเห็นสปอยเท่านั้นแหละ...ทำใจไม่ได้เรื่องมายด์ ขออนุญาตไม่อ่านนะคะ :o12:
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆและรักคนเขียนค่ะ :กอด1:
-
อยากให้ปักหมุดเรื่องนี้จริงๆ มันได้อะไรเยอะแยะมากมายเลยนะ ครบรสครบเครื่องมากๆ ขอบคุณไรท์ที่กลั่นกรองเขียนเรื่องราวดีๆ ถ่ายทอดมุมมองใหม่ๆในชีวิตให้เราได้เห็น ขอบคุณที่ยอมเอาเรื่องจริงมาแบ่งปันแม้เพียงเล็กน้อย เราชอบมากๆตอนที่ปลื้มไปพักกายพักใจที่พะเยา ชอบคนที่เป็นที่ปรึกษาได้อย่างพี่เท็น ชอบช่วงทอล์กที่ไรท์บอกว่าโลกนี้ไม่ยุติธรรมนักหรอก เราคิดว่าก็เพราะทุกคนเห็นแก่ตัวไงล่ะ มันถึงไม่เคยยุติธรรม นิยายเรื่องนี้ก็บังเอิญได้เข้ามาอ่าน ไม่เสียดายเลยที่อ่านช่วงสอบ 55555555 เห็นว่าไรท์แต่งเรื่องอื่นด้วย ถ้าเรามีเวลาว่างจะติดตามนะคะ เราอยากฟอลไรท์ในทวิตอ่ะ เราติดแท็กให้แล้วนะคะ ขอบคุณค่าาา
-
ตอนนี้อ่านถึงตอนที่ 35
อ่านจนถึงตี 3 เมื่อคืน หนักมาก ตื่นมากทำงานแทบไม่ได้
คือมันได้อ่านแล้ววางไม่ลงจริงๆ ครับ ผมชอบจังเลยนิยายพล็อตแบบนี้
และผมเองก็สะใจและชอบใจนายเอกมากๆ โดยเฉพาะตอนที่หนีออกมาจากพี่มาโปรด คือ มันแบบ อยู่ไปแล้วเขาไม่รักจะอยู่ทำเผือกอะไร เด็ดขาด ใจถึงดี
แต่ก็แอบขัดใจที่มีพาร์ทของมาโปรดมาเล่าบ้าง คือ มาเฉลยแบบนี้ คือ ไม่ได้อารมณ์ลุ้นเลยครับ อยากให้ใครคนใดคนหนึ่งเล่าเรื่องไปเลยไม่ต้องสลับกันเล่า มันเหมือนเป็นการออกมาแก้ตัวยังไงยังงั้น (ความคิดเห็นส่วนตัวเนาะ)
และพอ ปลื้มกลับมา คือ สงสารพี่มาโปรดมากๆ เลย คือ ยอมปลื้มทุกอย่าง แต่ก่อน แต่งตัวเนี๊ยบ เป็นคุณชาย คนสำอางค์ แต่พอปลื้มหายไป กลับปล่อยตัว โดยเฉพาะตอนที่ปลื้มเจอพี่มาโปรดครั้งแรก ผมอ่านแล้วยังอึ้งเลยครับ นึกภาพตามออกเลย
ยิ่งตอนที่มาโปรดมาตามตื้อปลื้มแบบนี้ มันทำให้ผมนึกไปถึงตอนที่ปลื้มแอบตามพี่มาโปรดเลย เหมือนกันสลับกันเป็นอะไรแบบนั้น อ่านแล้วก็สงสารทั้งสองฝ่ายครับ แต่เน้นไปทาง มาโปรดมากนิดนึง
และก็เสริมอีกนิดครับว่า เรื่องนี้มันสอนเราหลายอย่างเลยนะครับ อย่างเรื่องการบอกความรู้สึกหรือนึกคิดของตนเองออกไป คือ เราอย่าปากหนักให้มันมาก อันไหนที่เราคิดว่า มันจะไม่กระทบหรือทำให้ตัวเองมีความสุขและคนอื่นด้วย ก็ควรพูดมันออกไปบ้าง ซึ่งมันเข้ากับชีวิตผมดีเลยเกิน อ่านไปก็งึกหัวเห็นด้วยไปด้วย ยอดเยี่ยมจริงๆ ถ้าผมได้อ่านตอนที่เขียนใหม่ๆ ผมจะเสนอเรื่องนี้ เข้าเป็นนิยายดีเด่นด้วยเลย
ขอบคุณที่เขียนให้อ่านนะครับ
อยากสนับสนุนแบบ E-BOOK จังเลยครับ ไม่สะดวกเก็บเป็นแบบหนังสือ ถ้าทำเมื่อไหร่ แจ้งให้ทราบด้วยนะครับ อยากอ่านตอนพิเศษเพิ่มด้วย เพราะรู้สึกว่า มีตอนพิเศษเพิ่มจากในเว็บ 8 ตอนด้วยอ่ะ
-
เย้ :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: อ่านจบแล้ว
ตอนเเรกๆเนี่ยเสี่ยเลวมากกกกกกกกกกกกก
เเต่ถึงจะเลวยังไง หนูก็รักกกกกกกกกกกกกกกกก
LOVE LOEV :haun4: :haun4:
-
อ่านรอบที่สามแล้ว คิดถึง
-
อ๊ายยยยยยยย...หนังสือหายากแท้ กรี๊ดดดดดดดดดดเ
-
ตามคนเขียนมาจาก พี่พ่ายของเพี้ยน
อ่านมาแบบยาวๆ2วันติด ขอแบบเม้นท์ทีเดียวคงไม่ว่ากันนะคะ 555
อ่านแรกๆ คุณพระ !! ถ้าเป็น น้องปลื้ม คงเงิบแบบเงิบบบ เหมือนถูกถีบจากสวรรค์ลงนรก
ถึงแม้จะฟินลึกๆ แต่รับบ่ได้ อ่านแล้วสงสารปลื้ม เทพบุตรมาโปรด แม่ง หอ...สระ เอี้ยย ค่ะ
แต่ยอมรับว่า อยากมีสามีหล่อ ถึกทน ฝูงชะนีพันคน ชน ทับ น้องปลื้ม ก็ยังอดทนต่อไปได้
ถ้ามาโปรดไม่รักน้องปลื้ม นะ ชีวิตคงจะไปกระชากปลื้มมาเป็นลูกสาวแทน 5555
เอาล่ะๆ อ่านจนจบแล้วรู้สึกชอบสไตล์เรื่องแบบเรื่อยๆ ดราม่า หม่นๆ เล็กๆ เรียกน้ำตาหน่อยๆ
เราชอบ คร้าาาา ยังไงต้องขอบคุณนะคร้าาา ที่แต่งนิยายดีๆ มาอ่านนน
ถึงแม้หลังๆ น้องปลื้มจะดูแร๊ดแรด ฮร่าๆๆๆ อย่างนี้แหละ มีสามีแล้วความเคะมันเลยออกมาชัดดด 5555
-
คิดถึงงงงง กลับมาอ่านอีกกี่รอบก็ยังสนุกเหมือนเดิมมมมม >< อิ้อิ้
-
ไม่มีตอนพิเศษคุณเฟรนกับคุณกิมบ้างเหรอ
หรือมีเรื่องแยกไหมอ่าาาาา
อยากอ่านคุณเฟรนกับคุณกิมมากเลยยยยย
:hao5:
-
คิดถึงเสี่ยยย เลยย้อนกลับมาอ่านนนน :-[
-
กรี๊ดดดด ตอนพิเศษที่ไม่ลงในเล่ม จะอัพเดทให้เรื่อยๆป่าวคะ
-
รักคนเขียน ^^
ชอบมาก เผลอเข้ามาอ่าน ปรากฎว่าอ่านจบภายในวันเดียว ขุ่นพระ!!!!
อ่านแบบไม่หลับไม่นอน เช้าต้องไปทำงาน ก็ยังยอมที่จะอ่านจนไม่ได้นอน
ชอบเรื่องนี้มากจริงๆ เรียกว่ารักเลย
อ่านจนตาบวม น้ำตาท่วมไอแพด T^T
แต่งได้ครบรสจริงๆค่ะ มีทั้งสุข ทั้งเศร้า มุ้งมิ้ง ดราม่า
ชอบการใช้ภาษาในงานเขียนมากค่ะ และรู้สึกได้ว่าคนเขียนใส่ความตั้งใจลงไปเต็มเปี่ยม
เท่าที่อ่านมา คำผิด พิมพ์ผิดนี่แทบไม่มีเลยค่ะ ชื่นชมๆ
ขอติดตามเป็นแฟนคลับนะคะ ^^
-
อ่านตอนปลื้มไปเจอโปรดที่ร้าน อ่านมาสิบๆรอบ ร้องทุกรอบ.....
-
อ่านรวดเดียวเพราะอยากรู้ว่าจะดราม่าขนาดไหน ตอนแรกบอกเลยว่าฟินจิกหมอนค่ะ แต่พอเห็นธาตุแท้เสี่ยแล้วเหมือนโดนตบหัวทิ่ม สงสารน้องปลื้มมมม T^T
-
คิดถึงน้องปลื้มพี่โปรด :L2:
-
:impress2: :impress2: :impress2: :impress2: :impress2:เรื่องนี้คือใช่อ่ะ
ชอบมากค่าาา
-
กลับมาอ่านอีกครั้งก็สนุกมากเหมือนเดิม ดราม่านี่นั่งน้ำตาซึมอีกแล้ว 55555 สนุกจัง
-
กลับมาอ่านรอบที่สามแล้ว คิดถึงน้องปลื้มกับพี่มาโปรด
รักมาโปรดที่สุด คิดถึงมากกก :m3:
-
ครบทุกรส ทุกอารมณ์
-
น่ารักดีจ้าาา
ขอบคุณมากครับ :L2:
-
พึ่งตามมาอ่าน น่ารักอ่ะหลังๆไม่อยากให้จบเลยอยากให้แต่งเรื่องนี้ไปเรื่อยๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ไม่มีวันจบเลย #ทียเสี่ยโปรด(เอาหลังๆๆน่ะ555555)
-
คิดถึงอีกแล้ว กลับมาอ่านอีก เราชอบคนเขียนเรื่องนี้มาก เขียนดี สนุก ชอบ
คิดถึงเฮียมาโปรดอ่ะ :hao5:
-
ขอบคุณค่ะ
เปํนอีกเรื่องหนึ่งที่เขียนได้สนุกและน่าติดตามค่ะ
แม้จะเป็นเรื่องรักๆของวัยรุ่นแต่ก็ข้อคิดดีๆแทรกอยู่
น้องปลื้มกับพี่โปรดน่ารักมากค่ะ ^^
-
น่ารักจังเลยเรื่องนี้
ชอบน้องปลื้มกับพี่มาโปรด
อ่านไปฟินไป :impress2:
-
มี E-Book มั้ยอ่ะคะ
-
/เม้น/ยาวหน่อยนะคะ
อ่านจบแล้วววว ชอบมากกกกค่ะ
เรื่องนี้อ่านแล้วได้อะไรหลายๆอย่างนอกจากความสนุกนะพูดถึงแล้ว
คนเรามีหลายมุมค่ะเพราะคนเป็นสิ่งมีชีวิตที่ซับซ้อน ความคิดก็ซับซ้อน
ทำให้เกิดการกระทำ การปฏิบัติตัวที่ซับซ้อนตามมา
เราปฏิบัติต่อคนอื่นๆต่างกัน ทั้งคนที่อยู่ในสถานะเดียวกันหรือคนละสถานะ
เช่นเพื่อนเหมือนกันแต่คนละคน เราก้จะปฏิบัติกับเค้าต่างกันไปในแต่ละคน
บางคนตั้งใจแสดงออกให้คนอื่นเห็นในสิ่งที่เค้าอยากให้เห็น
เหมือนกับพี่โปรดตอนแรกๆที่ปลื้มรู้จัก ผู้ชายเพอร์เฟคที่ใครๆก้หลงรักเพียงแค่ได้มอง
แต่ตัวตนจริงๆของเค้า สิ่งที่เค้าซ่อนอยู่ ถ้าไม่ยอมโดดลงมาสัมผัสกับตัวเองแล้ว คงไม่มีทางรู้
ปลื้มได้สัมผัสกับพี่โปรดจริงๆ อาจทำให้ผิดหวัง เสียใจ แต่นั่นก้คือตัวตนของมาโปรด
ถ้าเราไม่ได้มีความสำคัญมากพอ เราก้ไม่มีสิทธิ์ไปเปลี้ยนแปลงตัวตนของใคร
ในตอนแรกนั้น...ปลื้มยังไม่ได้สำคัญกับพี่มันขนาดนั้น
คือสำคัญนะแต่ไม่เท่าคนอื่น ไม่เท่าแม่ ไม่เท่าน้อง ไม่เท่าสังคม
ถ้าเปรียบกับความสัมพันธ์แบบหัวหอม จุดศูนย์กลางด้านสุดคือตัวพี่มันเอง และเปลือกนอกสุกคือปลื้ม
อยู่ในวงกลมที่ขึ้นชื่อว่า'สำคัญนะ'แต่ก้สำคัญน้อยที่สุดอยู่ดี
"คนเรามักจะเห็นค่าของสิ่งต่างๆก็ต่อเมื่อได้สูญเสียมันไปแล้ว" นี่คือสิ่งที่ มาโปรด ผู้ชายเพอร์เฟคของใครๆได้รู้ซึ้งถึงมัน
ตอนแรกที่ปลื้มอยู่พี่ยังไม่รัก ทำปลื้มเสียใจหลายต่อหลายครั้ง
แต่เรื่องนี้จะโทษพี่มันคนเดียวก้ไม่ได้ เพราะพี่มัน'ยังไม่ได้รัก' และก้เป็นปลื้มเองที่'ยอมทน'อยู่กับความเจ็บปวดนั้น
พอพี่มันรู้แล้วว่า'ชอบ/รัก'แต่ก้แค่นั้น คนไม่เคยรัก+เจ้าชู้มาก ไม่แปลกที่จะหวงของตัวเองมาก
และเพราะพี่มันจับไว้แน่นเกินไป ปลื้มในตอนนั้นก้อ่อนแอเกินไปเห็นพี่โปรดเป็นโลกทั้งใบ ลืม...ที่จะรักตัวเอง
พี่มันหวงก้ใช้วิธีขังปลื้มไว้แต่ในห้องทั้งๆที่ตัวเองก้ไม่กลับห้อง ทั้งเรียน ทั้งที่โดนขู่
โดยที่ไม่พูดไม่อธิบาย คิดว่าปลื้มต้องอยู่ ต้องไม่ไปไหน ต้องเข้าใจ...เหมือนที่แล้วๆมาที่ไม่ว่าพี่มันจะเหี้ยใส่ขนาดไหนปลื้มก้ยังอยู่
เราว่าส่วนนี้พี่มันผิดก้จริง แต่ปลื้มก้ผิดที่ยอมพี่มันจนเสียนิสัย ทำตัวให้ดูเป็นของตาย ปลื้มลดคุณค่าตัวเองโดยไม่รู้ตัวอะ
พี่มันก้ผิดที่คิดว่าน้องเป็นของตาย และก้ผิดที่คิดว่าจะจัดการทุกอย่างได้โดนที่ไม่ยอมเสียอะไรเลย
จนสุดท้าย...ก้ไม่เหลืออะไร ปลื้มเลิกทนและหายไปตามไม่เจอ เข้าหน้าน้องชายไม่ติด แม่ผิดหวัง
และวนลูปความโง่ของพี่โปรด ในสภวะคลั่งรักโดยการโดดเรียนไปตามหาปลื้ม จนเสียการเรียน จนร่างกายพัง อุบัติเหตุ ชีวิต
เราว่าตอนนี้พี่โปรดน่าสงสารที่สุดจากทั้งเรื่อง ในขณะที่ปลื้มทำใจ และมีเวลาในการเตรียมใจมาบ้างแล้ว
และกำลังเริ่มต้นลองทำสิ่งใหม่ๆ เจอสังคมใหม่ๆ มีกำลังใจและคนดีๆอยู่ด้วยเป็นกำลังใจและคอยสอน
แต่พี่โปรดคือคนที่สูญเสียเสียคนที่คิดว่ายังไงก้ต้องรอโดยไม่ทันตั้งตัว เสียน้องชายมองหน้าไม่ติดเพราะคนรัก เสียกำลังใจที่สำคัญที่สุดจากแม่ เสียการเรียน และกำลังจะเสียอนาคตจากการเกือบโดนไทร์
ไม่ใช่เรื่องแปลกที่พี่มันจะคิดสั้น คนที่ไม่เคยคิดจะทำเนี่ยเวลาวูบคิดขึ้นมาน่ากลัวนะ เพราะเค้าจะทำเลย'โดยไม่ได้ยั้งคิด'
ช่วงหลังๆที่ดีกันเหมือนทุกอย่างจะดีขึ้น เพราะเวลาทำให้ทุกอย่างเข้าที่มากขึ้น ทำให้ใจเย็นลง ทำให้มีเวลาคิดทบทวน
เมื่อกลับมาเจอกับปลื้มโตขึ้นจากประสบการณ์ จากการสอนของเท็น พี่โปรดอ่อนลงจากการสูญเสียต่างๆไป
และทุกอย่างก้เหมือนกลับกันกับตอนต้นเรื่องเป็นช่วงพี่โปรดรับกรรมให้รู้ความรู้น้องในตอนนั้น
และทุกอย่างจะไม่ชัดเจนถ้าพี่โปรดไม่เกือบตาย เพราะปลื้มถึงตะดูอ่อนลงยอมมากขึ้น แต่ก้ไม่มีท่าว่าจะกลับมาตบเหมือนเดิมเรวๆนี้
สุดท้าย สิ่งที่เราได้นอกจากนี้ก้คือ การรักอย่างพอดี เข้าใจ และไว้ใจ อย่ามากไปจนไม่รักตัวเอง อย่าน้อยไปจนเห็นแก่ตัว
อย่าเชื่อคนอื่นมากกว่าคนของตัวเอง การพูดคุยกันให้เข้าใจเป็นสิ่งแรกที่ควรทำเมื่อไม่เข้าใจหนือเกิดข้อสงสัยขึ้น
เมื่อเรารักใครซักคนมากพอ เราจะพยายามปรับตัวเองเพื่อคนคนนั้นได้เองโดยไม่ต้องฝืน เหมือนที่พี่โปรดยอมปลื้มในช่วงท้าย
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆนะคะ ข้อคิดวิเคราะห์เยอะมากมายไปหมดดเลย
รายละเอียดเยอะมากจริงๆ5555
เขียนซะยาววเลย
ปล. แอบไม่เข้าใจว่าเรื่องพี่โปรดตามหาปลื้มจนได้รับอุบัติเหตุเกือบไม่รอด กับเรื่องที่นางเฟลจนกรีดแขนตัวเอง
คือปลื้มจะไม่มีทางรักรู้ถึงมันเลยหรอ
แบบแผลก้ใหญ่ไง ระยะเวลาแค่เกือบปีกับแผลใหญ่ขนาดนั้นแถมร้ายแรงถึงขั้นทิ้งแผลเป็น
เป็นเราเราสงสัยนะคงคาดคั้นถามมาจนได้อะว่าโดนอะไรมา เกิดอะไรขึ้นช่วงที่ห่างกัน
เพราะความจริงในข้อที่ว่าพี่มันรักปลื้มจนออกตามหาลืมห่วงตัวเอง กับการทนอยู่ไม่ไหวอีกต่อไปกับการสูญเสีย
มันแปลว่าพี่มันรักของมันมากจริงๆ ปลื้มจะได้มั่นใจและไม่ต้องกลัวเรื่องโดนทิ้งโดนเบื่ออีก
และแสดงว่าพี่มันก้ได้ชดใช้แล้วกะบสิ่งที่ทำไป
อยากเห็นจริงๆนะตอนปลื้มรู้อะ คิดว่ามันสำคัญและร้ายแรงพอควรที่จะต้องบอกอะค่ะ
ขอบคุณค่ะ
-
สงสารปลื้มอะ แล้วโปรดทำไมต้องถ่ายวิดีโออะ ทำไมเป็นคนแบบนี้อะ เงิบมากกกก
-
เหมือนพี่โปรดจะเป็นห่วงปลื้มเบาๆ ??
-
เเฟนพี่เขมเป็นพี่ของปลื้มแน่ๆเล้ยยย
-
อยากตบพี่โปรดสักทีสองที
-
ถึงเสี่ยโปรดจะมีมุมดีๆ แต่แบบบางอย่างมันก็ทำให้ปลื้มเจ็บอะนะ
-
ก็ขอให้เสี่ยโปรดยอมรับได้ในเร็ววันก่อนที่จะเสียปลื้มไปนะ ส่วนเปรมจะมีบทบาทยังไงงง
-
ตอนโปรดน่ารักกับปลื้มนี่ก็น่ารักมากๆ ถึงมันจะดูเป็นการกระทำเล็กๆน้อยๆไรงี้ แต่ แบบ ฮืออออ กัดหมอนแปปไรงี้ 5555 ปลื้มอิจฉาตัวเองทำไมเล่าาาา อยากให้โปรดบอกปลื้มสักที ปลื้มจะได้ไม่ต้องรู้สึกเสียใจๆรงี้
-
อยากให้โปรดชัดเจนอะ สงสารปลื้ม
-
เสี่ยนี่หลงมากรักน้องปลื้มมาก รีบๆเคลียร์เรื่องที่ต้องเคลียร์เร็วๆนะ
-
น่ารักอะ แต่นี่ภูมิต้านทานดราม่าต่ำมากแบบต่ำกว่าพื้นดินทะลุพื้นดินลงไปอีก กลัววว
-
คุณพ่อคุณแม่ของโปรดน่ารักกก
-
โปรดเป็นไรอะ
-
ไม่เข้าใจมาโปรดเลยจริงๆ
-
สงสารปลื้มอะ ดีนะที่เท็นช่วยไว้ ถ้าตรงนั้นไม่มีเท็นอยู่นี่แย่เลยอะ เป็นฮีโมฟีเลียด้วย .แล้วโปรดทำไมทำงั้น เราว่าโปรดต้องมีเหตุผล แต่โปรดก็น่าตบอยู่ดี ทำแบบนี้ทำไมอะ ปลื้มเสียใจ รู้บ้างป่ะ
-
สู้ๆนะปลื้มมมมม
-
เครียดสุด ดราม่าแรง ไม้รู้จะว่าไงเลยอะ ขอให้โปรดอย่าเป็นอะไรเลยนะ ฟื้นขึ้นมาตามหาปลื้มอีกนะ จริงๆอยากจะบอกเสี่ยว่ามีปัญหาไรก็ควรคุยกันนะ คุยกับปลื้มอะ พูดออกไปบ้างว่ามันเป็นไงไรงี้ ปรึกษากันไม่ใช่อมไว้ ไม่พูดแก้ปัญหาเองในแบบผิดๆ จนทำให้คนที่ตัวเองรักและรักตัวเองต้องออกไปจากชีวิต ส่วนเปรมเราไม่รู้จะว่าไงดี เจ็บปวดอะที่ต้องเห็นพี่น้องมาทะเลาะกันแบบนี้ เรื่องคลิปนั่นเราว่ามันก็นะไม่แปลกที่เปรมจะโกรธที่เสี่ยทำแบบนั้นกับปลื้มอะ แต่การเอาคลิปมาขู่ให้เขาเลิกกันมันก็ไม่ใช่อะ มันทำเพื่อตัวเองเกินไป แล้วอีกอย่างเราว่าปลื้มกับเสี่ยก่อนจะดราม่าก็เป็นช่วงทีทั้งคู่มีความสุข จะว่าปลื้มอยู่กับเสี่ยแบบไม่มีความสุขเลยก็ไม่ใช่ ทำไมเพื่อนๆกับเปรมคิดกันไปว่าปลื้มไม่มีความสุขอะ ดูทุกคนคิดแทนปลื้มอะ ทุกๆคนเลย อาจจะพิมพ์งงนะแต่ตอนนี้มีไรอยู่ในหัวมากมายเลย. :sad4:
-
เฮ้อ ก็เพราะคิดๆๆๆๆ อะนะ คงเป็นบทเรียนให้โปรดและบทเรียนกับผู้อ่าน ยังไงก็ควรจะคุยกันอะเนอะ เราไม่ได้เกลียดใครในเรื่อง เราคิดว่าทุกคนมีความฉลาดความโง่อยู่ในตัว แล้วแต่ว่าใครฉลาดตอนไหนเรื่องไหน คิดได้ตอนไหน โง่เรื่องไหน ไรงี้ ทุกๆคนก็มีมุมมองของตัวเอง แต่ก็คิดว่าควรลดความเป็นตัวเองลงบ้างอะนะ ไม่ได้จะให้ลดเยอะ แค่บางทีมันก็ต้องลดลงบ้าง เพื่อไม่ให้เกิดปัญหา แบบไม่รู้จะว่าไง ยังไงซะโปรดก็ควรรู้ไว้ว่าไม่ควรเก็บงำไว้ ควรพูดออกไป คนที่เรารักจะได้ไม่ต้องเสียใจ และไม่ต้องออกไปจากชีวิตของโปรด
-
ชอบเท็นนนนน 555555
-
จะได้เจอกันไหมเนี่ยยย งื้ออ
-
ดีใจที่ปลื้มกลับบ้านแล้วคุยกับแม่แล้ว คงคุยกับพ่อแล้วล่ะเนอะก่อนมาหาเฟรน เฟรนนี่เป็นเพื่อนที่ดีอะ
-
มาโปรดอย่างโทรม เฮ้ออ
-
อธิบายเป็นคำพูดไม่ออกจริงๆค่ะ T_T
-
โปรดสู้ๆก็แล้วกันนะ ดูแลตัวเองดีๆ สักวันอะไรๆต้องดีขึ้นแน่ๆ
-
สู้ๆนะโปรด ตอนนี่ก็ถือว่าโอเค เรื่อยๆ ไม่ต้องนีบร้ินหรอกเนอะ นี่ไม่รู้ว่าเมนใคร 5555555555
-
โปรดเก็บรูปไว้ด้วย เอาจริงนะเราว่ามันน่ารักอะ แต่แบบทำไมหน่วงเบาๆ แต่สู้ๆนะโปรดดดด. #ทีมอยากให้พวกเขากลับมาคบกัน
-
น้องรหัสปลื้มนี่ไม่น่าจะธรรมดา ...หรือเปล่าาา
-
อ่านแล้วยิ้ม มันน่ารัก มันค่อยเป็นค่อยไป แบบมันดูซึมซับเข้าทีละนิดละหน่อย อะไรประมาณนี้ สู้ๆนะโปรดดด
-
นี่อ่านไปรำคาญน้องเดย์ไป ตอนเกลโทรมานี่แทบกรี๊ด เสมือนตัวเองเป็นปลื้ม 5555555 โปรดแบบโอ้ยยยย ทำไมดีขึ้นขนาดนี้ ฮือออ สู้ๆนะโปรดดดด
-
เขินที่โปรดร้องเพลงกับพูดตอนสุดท้ายให้ปลื้มฟังหงะ ฮือออออ :o8:
-
ส้มน่ากลัวอะ เหมือนโรคจิต
-
เดย์นี่ก็โรคจิตมั้ยยย มีรูปโปรดแปะเต็มห้องขนาดนั้น แล้วทำขนาดนี้อีก โอ้ยยยย ก็น่าสงสารที่มีปม แต่แบบที่ทำมันไม่ดีเลยอะ แล้วนี่ปลื้มยังต้องไปกินข้าวกับเดย์อีก โอ้ยยยย โดนจับไปแน่ๆเลย เสี่ยช่วยปลื้มด้วยยย
-
โปรดอย่าเป็นอะไรนะะะ
-
โปรดรีบๆตื่นขึ้นมานะ
-
หงึ อ่านจบแล้ววว เรื่องนี้เป็นอีกเรื่องที่เราจะเก็บไว้เป็นเรื่องโปรดเลย ชอบมาก หลายๆอย่างเลย เรื่องนี้สอนเราได้เยอะมาก เราชอบที่โปรดแบบรักคุณแม่มากๆหงะ ดูแคร์คุณแม่มาก ชอบบบ ส่วนปลื้มเราชอบเพราะน้องดูโตขึ้นมาก ดูกล้าพูดมากขึ้น ชอบทั้งสองคนเลย ชอบเรื่องนี้ งื้ออ ขอบคุณผู้เขียนมากๆที่แต่งเรื่องนี้ออกมาให้เราได้อ่านนะคะ ขอบคุณค่ะ สนุกมาก ชอบมากเราจะตามอ่านเรื่องต่อๆไปของคุณผู้แต่งนะคะ
-
โปรดกับปลื้มอย่างหวาน งื้อออ โปรดนี่คุณพ่อเลย 5555
ยังไม่ได้อ่านอีกเรื่องเลยหงะ แต่ก็รู้สึกไม่ดีที่มีใครตายอะ เศร้า
-
ในที่สุดเปรมก็กลับมา อะไรก็จะได้เคลียร์
แต่ยังงงคู่พี่เนลกับเท็นอยู่ เกิดอะไรขึ้นก็ไม่รู้
-
คิดถึงเสี่ย เลยมาเม้น ฮื่ออออออ
อ่านไม่รู้กี่รอบแล้ว อยากได้แฟนแบบเสี่ย 5555555
-
โอ๊ยยย สนุกมว๊ากกกกกกกกกกก. กไก่ ล้านตัว. ตอนบีบหัวใจก็เกร็งสุดฤทธิ์. ตอนฮาเพื่อนๆปลื้ม ก็ขำจริงจัง. ขึ้นแท่นนิยายในดวงใจเค้าไปเลยค่าาาาา. ขอบคุณมากกๆๆ เลยนะคะที่แบ่งปันความสนุกให้อ่านแบบนี้ o13 o13 :impress2:
-
คิดถึงมาโปรด :L1:
-
พี่โปรดดีงามมากกกก น้องปลื้มน่ารัดสุดๆ
-
น่ารักมากๆเลย :hao7: o13
-
อ่านจบแล้วค่ะ
เคยอ่านค้างไว้นานมากแล้ว วันนี้มาต่อให้จบ
ดีใจที่กลับมาอ่านต่อ
สมกับชื่อเรื่องเลยค่ะ มาโปรดจริงๆ
สนุกมากค่ะ :L2:
-
:mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
เพิ่งมีโอกาสได้เข้ามาอ่าน รู้สึกหลงรักเรื่องนี้มากๆเลยค่ะ
อ่านแล้ววางไม่ลง อ่านรวดเดียวจบ หลงเสี่ยโปรดมากๆ อยากเป็นเด็กเสี่ยยยย
เสี่ยโปรดเป็นผู้ชายที่เวลาฮีพูดคำว่า "แรด" แล้วทำให้รู้สึกหมั่นไส้หนักมาก อยากเบ้ปากใส่เสี่ยรัวๆ คนอะไรจะกวนขนาดนี้ ยิ่งเวลาเสี่ยโปรดเรียกปลื้มว่า ลูกสาว นะ อ๋อยยย ทั้งเขินทั้งหมั่นไส้ อยากเข้าไปตะกรุยหน้ามาก อยากจิกให้เสี่ยร้อง เอาให้หายหมั่นเขี้ยว555555 :katai1: :-[
ชอบการดำเนินเรื่อง ชอบความมีเหตุผลของตัวละคร มันทำให้เราอินหนักขึ้นไปอีก อยากรู้จะเป็นยังไงต่อ คนนี้จะคิดแบบไหน คนนั้นหล่ะจะรู้สึกยังไง
เสน่ห์อีกอย่างของเรื้องนี้คือความเป็นเอกลักษณ์ของตัวละคร นิสัยของทั้งมาโปรด และของปลื้ม มันทำให้คนอ่านหลงรักได้ไม่ยากเลย สองคนนี้คงจะเป็นที่จดจำในใจคนอ่านอย่างเราไปอีกนานแน่นอน รักมาก :L2:
ขอบคุณที่เขียนเรื่องดีๆ สนุกๆแบบนี้มาให้อ่านนะคะ :mew1:
-
ขอบคุณค่าา ดราม่ามั่กๆ
-
สนุกมากเลย
ขอบคุณนะคะ
-
สนุกมากมาก เสียน้ำตาไปหลายปี๊บ
ขอบคุณคนดเขียนนะค้าาาาาาา
-
คิดถึงเสี่ยโปรด กับน้องปลื้มม งื้อออออ :-[ นิยายในดวงใจตลอดกาลลล กลับมาอ่านรอบที่ล้าน (เวอร์) 555555 :laugh: ถ้ามีลูกนะ จะให้ชื่อน้องมาโปรด :hao6: ตามนิยายในดวงใจเลย ถถถถถถถถถ >< #สามียังหาไม่เจอ #หาต่อไป :hao5: รักคนเขียนนนนนมากกก ว่างๆ ลงตอนพิเศษมาให้เสพบ้างงง จุ๊บๆ :mew1:
-
เสี่ยโปรดดดดดดดด
รักน้องปลื้ม :mew1: :mew1:
-
เรารักนิยายเรื่องนี้มาก ขอบคุณคุณsnufflehpที่เขียนนิยายดีๆทุกเรื่อง เราชอบความดราม่าที่อ่านแล้วร้องไห้ตามทุกเรื่อง แต่ละคนก็มีเหตุผลเป็นของตัวเองแต่เราก็ต้องเรียนรู้จากความผิดพลาดที่เคยทำและเติบโตกันต่อไป รักและสงสารปลื้ม (อยากอ่านเต้แมคให้เคลียๆ) จุ๊บ
-
:ruready เพิ่งมาอ่าน สงสัยต้องไปหาซื้อเก็บสะแร้ว
-
สนุกครับ
-
กลับมาอ่านอีกรอบ
ประทับใจเหมือนเดิม ^^
-
น่ารักที่สุด..ดดดดดดดด o13
-
:hao7: :hao7: o13 o13
-
คิดถึงพี่โปรด กลับมาอ่านอีกรอบค่ะ :กอด1:
-
อ่านจบแล้วจะตายเสียตรงนี้;____;
PCRด่วน :hao5:
-
อ่านจบแล้ว สนุกมากๆ หมอโปรดกลัวผ่าตัดปลื้มได้ไม่ดี อะไรจะน่ารักขนาดนี้
-
ด้วยรักและขอบคุณ
-
น่ารัก
ขอบคุนนะคับ
-
ในที้สุดดดดดด ก็อ่านมาโปรด จบเป็นเรื่องที่ 4 ของคนแต่ง(ไร้พ่าย>รักเสมอ>FLYING PENGUIN>มาโปรด)
ไม่อยากเชื่อเลยว่า จะอ่านนนนน อ่านนนแบบไม่หยุดหย่อน จบในเวลา1วันกว่าๆ หากว่าติดตามขณะคนแต่งเขียน มันคงจะฟินไปอีกแบบ ร่วมลุ้นพูดคุยกันสนุกสนานน่าดู เค้ามาช้าแต่ถือว่าได้มาพบงานพบความคิดดีๆ จรรโลงใจ มากๆ สนุกสุดๆ ไปเลยค่ะ ที่อ่านมาทั้ง 4 เรื่อง
จากที่เคยได้ยินกระแสเสี่ยโปรด ทำไมถึงต้องเสี่ย ก็เข้าใจได้แล้วค่ะ น้องปลื้มน่ารักมากๆ ชอบเรื่องราวความคลั่งไคล้ ความนิยมชมชื่นชอบหลงใหลใครสักคนมาก แบบว่า เราก็เป็นอ่ะ!! แล้วเรื่องก็มาหาเรา รวมทั้งความรู้สึก ความรัก ความหวัง ความผิดพลาดและการให้อภัย จึงเป็นโอกาสแก้ไขและเริ่มต้น โคตรชอบค่ะ!!! หลงใหลทุกตัวละครนำของแต่ละเรื่องมากๆ ไปอ่านพี่เมลพี่เท็นต่อแน่นอนค่ะ
ขอบคุณมากมายเลยยยนะคะ สนุกจริงๆ
-
:haun4: :haun4: :haun4: ชอบเรื่องนี้มากเลย เป็นนักอ่านเงามานาน
-
o13 :mew1: :-[
-
มีครบทุกรสชาตจริงๆนะเรื่องนี้ แต่สนุกมากค่ะ o13
สิ่งที่ทุกคนเจอคือผลการกระทำของตัวเองทั้งนั้น ดีใจที่จบแบบแฮปปี้นะ
แรกๆอ่านtalkคนเขียนละรู้สึกโดนสปอย55
-
อ่านไปร้องให้ไป อินจัด o13 o13
-
ขอบคุณสำหรับมาโปรด สนุกครบรสจริงๆ ฮ้า..อ่านจบแล้ว ทีนี้ก็เปย์ได้อย่างสบายใจ ต่อไปเจอกันนะสุดโต่ง
-
คิดถึงจึงมาหา
-
น่ารักมากกกกกกกกกกกกกกกกกก
อ่านช่วงแรกๆนี่แอบหน่วงเบาๆ
เศร้าสุดๆก็ตอนปลื้มแยกกับมาโปรดอ่ะ ฮื้ออออออ
แต่ชอบเรื่องนี้ สนุกมากกกกก
ตอนพิเศษก็น่ารักมาก
ขอบคุณค่าา :call:
-
:pig4: :pig4:
-
:pig4: :pig4:
-
เห็นรีวิวเยอะมากเลยตามมาอ่าน ชอบน้องปลื้มมากกก คนตรงน่ารัก ไม่มีงานอิดออด มีแต่ง่นชำนาญ
อ่านแรกๆเกลียดเสี่ยมาก อ่านไปอ่านมาเริ่มสงสาร ชอบการเขียนความรักที่ค่อยๆพัฒนาตัวเองไปเรื่อยๆ
อ่านเพลินมากค่ะ ชอบบบ :impress2:
-
เรื่องที่รัก .. กลับมาอ่านกี่ครั้ง ก็ไม่เบื่อ จำได้ทุกฉากทุกตอนแล้วเนี่ย 55555555 รักพี่คนเขียนมากมาย :mew1:
และยังคิดถึงและรักเสี่ยโปรดกับน้องปลื้มมาก เหมือนเดิม ตลอดไป รักและคิดถึง :กอด1:
-
อ่านรวดเดียวจบเลย
อ่านไปยิ้มไป
แรกๆเกลียดอีพี่โปรดมากเลย
แต่หลังๆหลงจนวางไม่ลง หลงเสี่ยสุดๆ
น้องปลื้ม ก็น่ารัก น่าหลงพอๆกัน
ใครยังไม่อ่าน ต้องอ่านนะ! ไม่ดราม่ามาก สนุกจิงๆนะ
-
คิดถึงเรื่องนี้ กลับมาอ่านอีกรอบก้อยังสนุกเหมือนเดิมจ้า
:mew1: :mew1:
-
:กอด1: o13
-
นิยายในดวงใจของเราเลย
-
:hao3: :pig4: :pig4: :pig4:
-
เป็นเรื่องที่อ่านซ้ำบ่อยมากกกกกก คืออ่านตั้งแต่ตอนแรกก็ติดเลย ดีมากจริงๆค่ะ ขอบคุณที่แต่งนิยายดีๆมาให้อ่านนะคะ เป็นกำลังใจให้เสมอค่ะ :mew1: :mew1:
-
ดีใจที่สุดท้ายน้องปลื้มยอมคืนดีกับเสี่ย ลุ้นแทบแย่ :hao5:
-
ขอบคุณค่ะนิยายน่ารักมากๆ เพิ่งรู้จักและลองเข้ามาอ่านๆแล้วก็วางไม่ลงเลย น้องปลื้มน่ารักกก...ขอเป็นแม่ยกด้วยอีกคนค่ะ จะตามอ่านเรื่องอื่นๆของไร้ท์ด้วยนะคะ
-
ใช้เวลาอ่านเกือบวันในที่สุดก็จบจนได้
แรกๆขัดใจทั้งสองคนมากกกกก
แต่พอเกิดเรื่องขึ้นแบบ บางทีการหันหน้าคุยกันดีๆมันอาจจะไม่ทำให้เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นก็ได้ แต่จริงๆมันก็มีทั้งดีและร้าย มันทำให้ทั้งสองคนโตขึ้น มั่นคงในความรู้สึกมากขึ้น
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆอีกเรื่องนะคะ จริงๆเห็นนานแล้วแต่ไม่ได้เข้ามาอ่านเพราะเค้าบอกดราม่า555
-
สนุกมากค่ะ
-
อ่านแบบยิงยาวเลย
สนุกมากค่ะ :mew1: :mew1: :mew1:
-
คิดถึงเลยกลับมาอ่านอีกรอบ :impress2: :impress2: :กอด1:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
ขอบคุณค่ะ
-
กลับมาอ่านอีกครั้งก็ยังเกลียดอิพี่โปรดเหมือนเดิม :angry2:
-
ได้อ่าน ‘เจ้าชีวิต’ แล้วชอบมากกกกกกก เลยว่าจะตามเก็บทุกเรื่องของคุณนักเขียนค่ะ
เรื่องนี้เกลียดเสี่ยโปรด เสี่ยบ้าอำนาจมากตอนที่บังคับน้องมาอยู่ด้วยแรกๆ แกหวงน้องก็ไม่พูดเหตุผลดีๆ ชอบทำร้ายจิตใจน้องปลื้มของเรา อ่านไปก็อยากเข้าไปฟาดนางจริงๆ ทำไมไม่พูดกับน้องดีๆ ห๊าาา
คืออออ นอกจากเรารักและเอ็นดูน้องปลื้มแล้ว ชอบพี่เท็นเท็นมากกกกกก พี่แกโคตรมึนเลย แต่ก็เป็นคนชี้ทางสว่างในชีวิตให้ปลื้ม พี่เท็นเท็นคือที่สุดของความคูล o13
ขอบคุณนะคะเรื่องสนุกมากๆ // ปรบมือ :katai2-1:
-
ติ๊ก-กิม3pไปเลยจ้า เชียร์ไม่ถูกรัก3เศร้า :serius2: :serius2: :serius2:
-
นี่ฉันไปอยู่ไหนมา ฉันพลาดเรื่องนี้ได้ยังไงงงง สนุกมากแม่จ๋าา ฮือออ :hao5:
-
อ่านนิยายของคุณ Snufflehp มาหลายเรื่องแล้ว เป็นคนเขียนที่เขียนได้เข้าเนื้อเรื่องจิงๆค่ะ ไม่ว่าจะฮา เศร้า เสียใจ ตื่นเต้น ทุกความรู้สึกของตัวละครเขียนออกมาได้ดีเลยค่ะ ชอบมากกกก :mc4:
แต่ชอบพระเอกของทุกเรื่องที่คุณ Snufflehp เขียนมากค่ะ แซ่บเวอร์ๆๆๆๆ 555555 แต่ความแซ่บขอยกให้น้องชนะจองน้องเหมอเลยค่า ให้เต็ม 100%!! แต่พ่อพ่ายของน้องก็แซ่บไม่แพ้กันค่า คู่พ่อลูกสูสีๆ ก๊ากกกกก คนล่ะเรื่องกันเลย 55555 :hao7: :hao7:
-
สนุกมากกกกก
ขอบคุณที่แต่งนิยายดีๆขึ้นมาน่ะคะ
ชอบมาโปรด และปลื้มมาก
โดยเฉพาะน้องปลื้ม รู้สึกได้ว่านางเป็นไฮโซที่ติดดิน ดูจากการกินอยู่และเสื้อผ้า ตัว199 ของนาง
เห้อ น่ารักจัง :L1: :L1:
-
ขอบคุณสำหรับนิยายสนุกๆนะคะ
-
กลับมาอ่านรอบสอง มาโปรด ก็นังคงเป็น ตัวละครในฝันของชั้นอยู่ดี ทำไมนิสัยแบบนี้นะมาโปรด โอ้ยย หลงรัก
-
กลับมาอีกทีก็ดีมากก
-
พี่โปรดไม่ควรมีคนเดียวบนโลก งื้อออออออ :hao5:
-
ชอบแบบไม่รู้จะบอกยังไง มาอ่านกี่ที่ก็ชอบ. มีทุกภาค แต่ก็ต้องมาอ่านในเล้าตลอด :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
พอกันทั้งปลื้มทั้งโปรด 555
-
ดีมากกกกก พี่มาโปรดสมชื่อจริงๆ อินเลิฟกับเรื่องนี้ :hao7: :mew1: :katai2-1:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
รักน้องปลื้ม :katai2-1:
-
ฟินกว่านี้มีอีกมั้ย :hao6:
-
กลับมาอ่านกี่ครั้งก็ยังสนุกเหมือนวันวานคิดถึงจัง. :katai2-1: :mew1: :กอด1:
-
แต่พี่เรียนอยู่ภาคโยธาน่ะปี 4 แล้ว เพิ่งมาร้านนี้ครั้งแรกเหรอ”
ตอนนี้พี่ก็เซ็งๆ แฟนเรียนหมอไม่ค่อยมีเวลาให้ ยิ่งหมอปีสุดท้ายยิ่งแล้วใหญ่ คงไม่รู้สึกโชคดีเท่ากับการได้เป็นคู่หมายของผู้ชายอย่างไอ้มาโปรดหรอก
ผู้หญิงแพทย์ปี6 แฟนวิศวะปี4 คู่หมั้นแพทย์ปี3 โว๊ะ กินเด็กนี่หว่า แถมพ่อแม่สนับสนุนอีก
-
“งั้นก็แดกแกลบไปเหอะมึงเดือนนี้”
สงสารเปรมอ่ะ มีพี่นิสัยเลวแล้วไหนจะมีพ่อหูเบาอีก
-
ย้อนมาอ่านอีกหลายรอบแหละก็ยังชอบ
-
ขอบคุณค่ะ ^^
-
:haun4:ฟิน
-
ตอนแรกน้องปลื้มก็สะบักสะบอมพอตัว แต่ตอนเอาคืนอีตาโปรดก็คือไปสุด555555
ท้ายเรื่องเราเลยค่อนข้างสงสารตาโปรด โถ้ววว :เฮ้อ: :hao3: :laugh:
-
aIS ระบบเติมเงิน โปรเน็ตไม่อั้น ไม่ลดความเร็ว (ราคารวมภาษี 7% แล้ว)
เน็ต aIS 1 Mbps(เม็ก) 27บ./1วัน กด *777*7021*117010#
เน็ต aIS 1 Mbps(เม็ก) 30บ./1วัน กด *777*7023*117010#
เน็ต aIS 1 Mbps(เม็ก) 38บ./2วัน กด *777*7380*117010#
เน็ต aIS 1 Mbps(เม็ก) 59บ./3วัน กด *777*7096*117010#
เน็ต aIS 1 Mbps(เม็ก) 129บ./7วัน กด *777*7098*117010#
เน็ต aIS 1 Mbps(เม็ก)+โทร aIS 139บ./7วัน กด *777*7220*117010#
เน็ต aIS 1 Mbps(เม็ก) 375บ./30วัน กด *777*7153*117010#
เน็ต aIS 1 Mbps(เม็ก) 800บ./90วัน กด *777*7379*117010#
เน็ต aIS 1 Mbps(เม็ก) 1,200บ./180วัน กด *777*7328*117010#
เน็ต aIS 1 Mbps(เม็ก) 1,800บ./365วัน กด *777*7329*117010#
เน็ต aIS 2 Mbps(เม็ก) 30บ./1วัน กด *777*7381*117010#
เน็ต aIS 2 Mbps(เม็ก) 32บ./1วัน กด *777*7084*117010#
เน็ต aIS 2 Mbps(เม็ก) 130บ./7วัน กด *777*7629*117010#
เน็ต aIS 2 Mbps(เม็ก) 161บ./7วัน กด *777*7382*117010#
เน็ต aIS 2 Mbps(เม็ก) 482บ./30วัน กด *777*7383*117010#
เน็ต aIS 2 Mbps(เม็ก)+โทร aIS 380บ./30วัน กด *777*7631*117010#
เน็ต aIS 2 Mbps(เม็ก)+โทรทุกค่าย15นาที 155บ./7วัน กด *777*7630*117010#
เน็ต aIS 4 Mbps(เม็ก) 35บ./1วัน กด *777*620*117010#
เน็ต aIS 4 Mbps(เม็ก)+โทรทุกค่าย10นาที 38บ./1วัน กด *777*7627*117010#
เน็ต aIS 4 Mbps(เม็ก)+โทรทุกค่าย10นาที 58บ./2วัน กด *777*7628*117010#
เน็ต aIS 4 Mbps(เม็ก)+โทร aIS 45บ./1วัน กด *777*7151*117010#
เน็ต aIS 4 Mbps(เม็ก)+โทร aIS 246บ./7วัน กด *777*7221*117010#
เน็ต aIS 4 Mbps(เม็ก)+โทร aIS 470บ./30วัน กด *777*7632*117010#
เน็ต aIS 4 Mbps(เม็ก) 59บ./2วัน กด *777*7384*117010#
เน็ต aIS 4 Mbps(เม็ก) 236บ./7วัน กด *777*7154*117010#
เน็ต aIS 4 Mbps(เม็ก) 696บ./30วัน กด *777*7159*117010#
เน็ต aIS 4 Mbps(เม็ก) 1,285บ./90วัน กด *777*7398*117010#
เน็ต aIS 6 Mbps(เม็ก) 49บ./1วัน กด *777*7209*117010#
เน็ต aIS 6 Mbps(เม็ก) 81บ./2วัน กด *777*7385*117010#
เน็ต aIS 6 Mbps(เม็ก) 289บ./7วัน กด *777*7210*117010#
เน็ต aIS 6 Mbps(เม็ก) 910บ./30วัน กด *777*7211*117010#
เน็ต aIS 10 Mbps(เม็ก) 59บ./1วัน กด *777*7386*117010#
เน็ต aIS 10 Mbps(เม็ก) 102บ./2วัน กด *777*7387*117010#
เน็ต aIS 10 Mbps(เม็ก) 354บ./7วัน กด *777*7388*117010#
เน็ต aIS 10 Mbps(เม็ก) 1,177บ./30วัน กด *777*7389*117010#
เน็ต aIS 10 Mbps(เม็ก) 1,925บ./90วัน กด *777*7399*117010#
21 บาท 1 วัน โทรฟรี ทุกเครือข่าย ช่วงเวลา 05.00 - 17.00 น. โทรครั้งละไม่เกิน 30 นาที กด *777*231*117010#
22 บาท 100 นาที โทรฟรี ทุกเครือข่าย ได้ 100 นาที อายุ 1 วัน กด *777*246*117010#
aIS สมัคร โทรไป จีน, ฮ่องกง, มาเลเซีย, สิงคโปร์, เกาหลีใต้, อินเดีย
*777*3801*117010#
ราคา 99 บาท โทรได้ 60 นาที
เฉลี่ยนาทีละ 1.54 บาท
aIS สมัคร โทรไป ลาว, กัมพูชา, เมียนมาร์, เวียดนาม
*777*3802*117010#
ราคา 119 บาท โทรได้ 40 นาที
เฉลี่ยนาทีละ 2.78 บาท
aIS สมัคร โทรไป สหรัฐอเมริกา, แคนนาดา
*777*3803*117010#
ราคา 129 บาท โทรได้ 60 นาที
เฉลี่ยนาทีละ 2.01 บาท
aIS สมัคร โทรไป เยอรมนี, สหราชอาณาจักร, ญี่ปุ่น, ฝรั่งเศส
*777*3804*117010#
ราคา 159 บาท โทรได้ 40 นาที
เฉลี่ยนาทีละ 3.71 บาท
เวลาโทร กด
003 รหัสประเทศ รหัสเมือง เบอร์ปลายทาง
เช็คเน็ต aIS คงเหลือ กด *121*32# โทรออก
เช็คเบอร์ตัวเอง aIS กด *545# โทรออก
ยกเลิกข้อความ SMS กินเงิน กด *137 โทรออก
ติดต่อ คอลเซ็นเตอร์ aIS กด 1175 โทรออก
#โปรเสริมเน็ตวันนี้ #โปรเน็ตสุดฮิต #เน็ตไม่อั้นไม่ลดสปีด #โปรเสริมเน็ต #สมัครเน็ต #โปรเน็ตดีดี #เน็ตไม่จำกัด #เน็ตไม่ลดสปีด #โปรเน็ตไม่อั้นรายวัน #โปรเน็ตไม่อั้นรายสัปดาห์ #โปรเน็ตไม่อั้นรายเดือน
https://web.facebook.com/media/set/?set=a.1735334963401198&type=3 (https://web.facebook.com/media/set/?set=a.1735334963401198&type=3)
-
ดีแทค ระบบเติมเงิน โปรเน็ตไม่อั้น ไม่ลดความเร็ว (ราคารวมภาษี 7% แล้ว)
เน็ตดีแทค 1 Mbps(เม็ก) 803บ./90วัน กด *104*591*8488034#
เน็ตดีแทค 1 Mbps(เม็ก) 1,284บ./180วัน กด *104*592*8488034#
เน็ตดีแทค 1 Mbps(เม็ก) 1,926บ./365วัน กด *104*593*8488034#
เน็ตดีแทค 4 Mbps(เม็ก) 1,069บ./90วัน กด *104*594*8488034#
เน็ตดีแทค 4 Mbps(เม็ก) 1,498บ./180วัน กด *104*595*8488034#
เน็ตดีแทค 4 Mbps(เม็ก) 2,675บ./365วัน กด *104*596*8488034#
เน็ตดีแทค 4 Mbps(เม็ก) 236บ./7วัน กด *104*388*8488034#
เน็ตดีแทค 4 Mbps(เม็ก) 696บ./30วัน กด *104*389*8488034#
เน็ตดีแทค 10 Mbps(เม็ก) 1,711บ./90วัน กด *104*598*8488034#
เน็ตดีแทค 10 Mbps(เม็ก) 2,139บ./180วัน กด *104*578*8488034#
เน็ตดีแทค 10 Mbps(เม็ก) 3,745บ./365วัน กด *104*579*8488034#
เน็ตดีแทค 10 Mbps(เม็ก) 354บ./7วัน กด *104*398*8488034#
เน็ตดีแทค 10 Mbps(เม็ก) 1,188บ./30วัน กด *104*597*8488034#
เน็ตดีแทค 1 Mbps(เม็ก) +โทรดีแทค 139บ./7วัน กด *104*77*8488034#
เน็ตดีแทค 1 Mbps(เม็ก) +โทรดีแทค 535บ./30วัน กด *104*97*8488034#
เน็ตดีแทค 4 Mbps(เม็ก) +โทรดีแทค 246บ./7วัน กด *104*78*8488034#
เน็ตดีแทค 4 Mbps(เม็ก) +โทรดีแทค 696บ./30วัน กด *104*98*8488034#
เน็ตดีแทค 10 Mbps(เม็ก) +โทรดีแทค 375บ./7วัน กด *104*79*8488034#
เน็ตดีแทค 10 Mbps(เม็ก) 482บ./30วัน กด *104*798*8488034#
เน็ตดีแทค 2 Mbps(เม็ก) +โทรดีแทค 380บ./30วัน กด *104*237*8488034#
เน็ตดีแทค 4 Mbps(เม็ก) +โทรดีแทค 470บ./30วัน กด *104*236*8488034#
-
ดีแทค ระบบเติมเงิน #เบอร์เก่า #บางเบอร์
เน็ตไม่อั้น + โทรฟรีทุกค่าย
เร็ว 4 Mbps(เม็ก) ราคา 165 บาท นาน 30 วัน
เร็ว 10 Mbps(เม็ก) ราคา 220 บาท นาน 30 วัน
เบอร์เก่า ค่าบริการ +300 บาท
ร้านสราวุธคอมพิวเตอร์ สตูล
สาขามะนัง 0826499917
ไลน์ sarawutcomputer
เปิดทุกวัน 09.00 – 20.00 น.
ท่านเต็มใจมา ร้านฯ เต็มใจบริการ
https://web.facebook.com/photo/?fbid=878882080917492&set=a.496909265781444 (https://web.facebook.com/photo/?fbid=878882080917492&set=a.496909265781444)
-
ดีแทค ระบบเติมเงิน โปรเน็ตไม่อั้น ไม่ลดความเร็ว (ราคารวมภาษี 7% แล้ว)
เน็ตดีแทค 1 Mbps(เม็ก) 803บ./90วัน กด *104*591*8488034#
เน็ตดีแทค 1 Mbps(เม็ก) 1,284บ./180วัน กด *104*592*8488034#
เน็ตดีแทค 1 Mbps(เม็ก) 1,926บ./365วัน กด *104*593*8488034#
เน็ตดีแทค 4 Mbps(เม็ก) 1,069บ./90วัน กด *104*594*8488034#
เน็ตดีแทค 4 Mbps(เม็ก) 1,498บ./180วัน กด *104*595*8488034#
เน็ตดีแทค 4 Mbps(เม็ก) 2,675บ./365วัน กด *104*596*8488034#
เน็ตดีแทค 4 Mbps(เม็ก) 236บ./7วัน กด *104*388*8488034#
เน็ตดีแทค 4 Mbps(เม็ก) 696บ./30วัน กด *104*389*8488034#
เน็ตดีแทค 10 Mbps(เม็ก) 1,711บ./90วัน กด *104*598*8488034#
เน็ตดีแทค 10 Mbps(เม็ก) 2,139บ./180วัน กด *104*578*8488034#
เน็ตดีแทค 10 Mbps(เม็ก) 3,745บ./365วัน กด *104*579*8488034#
เน็ตดีแทค 10 Mbps(เม็ก) 354บ./7วัน กด *104*398*8488034#
เน็ตดีแทค 10 Mbps(เม็ก) 1,188บ./30วัน กด *104*597*8488034#
เน็ตดีแทค 1 Mbps(เม็ก) +โทรดีแทค 139บ./7วัน กด *104*77*8488034#
เน็ตดีแทค 1 Mbps(เม็ก) +โทรดีแทค 535บ./30วัน กด *104*97*8488034#
เน็ตดีแทค 4 Mbps(เม็ก) +โทรดีแทค 246บ./7วัน กด *104*78*8488034#
เน็ตดีแทค 4 Mbps(เม็ก) +โทรดีแทค 696บ./30วัน กด *104*98*8488034#
เน็ตดีแทค 10 Mbps(เม็ก) +โทรดีแทค 375บ./7วัน กด *104*79*8488034#
เน็ตดีแทค 10 Mbps(เม็ก) 482บ./30วัน กด *104*798*8488034#
เน็ตดีแทค 2 Mbps(เม็ก) +โทรดีแทค 380บ./30วัน กด *104*237*8488034#
เน็ตดีแทค 4 Mbps(เม็ก) +โทรดีแทค 470บ./30วัน กด *104*236*8488034#
ยกเลิกเน็ต กด *103*0# โทรออก
ดีแทค เช็คเน็ต คงเหลือ กด *101*1# โทรออก
เช็คเบอร์ตัวเอง กด *102# โทรออก
ยกเลิก SMS กินเงิน กด *137 โทรออก
เช็คเงิน คงเหลือ กด *101# โทรออก
ติดต่อ คอลเซ็นเตอร์ กด 1678 โทรออก
เน็ตไม่อั้น ไม่ลดสปีด โปรรวม
สมัครง่ายๆ กดตามได้เลยค่ะ
#โปรเน็ตสุดฮิต DTAC
โปรที่คุ้มที่สุดของการใช้เน็ต
#โปรเสริมเน็ตวันนี้ #โปรเน็ตสุดฮิต #เน็ตไม่อั้นไม่ลดสปีด #โปรเน็ตดีแทค #เน็ตดีแทคเติมเงิน #โปรดีแทครายสัปดาห์ #โปรดีแทครายวัน #โปรแทครายเดือน #โปรเน็ตDTAC #เน็ตไม่จำกัด #เน็ตไม่ลดสปีด #โปรเน็ตไม่อั้นรายวัน #โปรเน็ตไม่อั้นรายสัปดาห์ #โปรเน็ตไม่อั้นรายเดือน #DTAC #สมัครเน็ต #โปรเน็ตดีดี #โปรเสริมDTAC #โปรเสริมดีแทค #โปรเสริมเน็ต
https://www.facebook.com/media/set/?vanity=sarawutcomputer&set=a.1735376596730368 (https://www.facebook.com/media/set/?vanity=sarawutcomputer&set=a.1735376596730368)
-
ดีแทค ระบบเติมเงิน โปรเน็ตไม่อั้น ไม่ลดความเร็ว (ราคารวมภาษี 7% แล้ว)
เน็ตดีแทค 1 Mbps(เม็ก) 803บ./90วัน กด *104*591*8488034#
เน็ตดีแทค 1 Mbps(เม็ก) 1,284บ./180วัน กด *104*592*8488034#
เน็ตดีแทค 1 Mbps(เม็ก) 1,926บ./365วัน กด *104*593*8488034#
เน็ตดีแทค 4 Mbps(เม็ก) 1,069บ./90วัน กด *104*594*8488034#
เน็ตดีแทค 4 Mbps(เม็ก) 1,498บ./180วัน กด *104*595*8488034#
เน็ตดีแทค 4 Mbps(เม็ก) 2,675บ./365วัน กด *104*596*8488034#
เน็ตดีแทค 4 Mbps(เม็ก) 236บ./7วัน กด *104*388*8488034#
เน็ตดีแทค 4 Mbps(เม็ก) 696บ./30วัน กด *104*389*8488034#
เน็ตดีแทค 10 Mbps(เม็ก) 1,711บ./90วัน กด *104*598*8488034#
เน็ตดีแทค 10 Mbps(เม็ก) 2,139บ./180วัน กด *104*578*8488034#
เน็ตดีแทค 10 Mbps(เม็ก) 3,745บ./365วัน กด *104*579*8488034#
เน็ตดีแทค 10 Mbps(เม็ก) 354บ./7วัน กด *104*398*8488034#
เน็ตดีแทค 10 Mbps(เม็ก) 1,188บ./30วัน กด *104*597*8488034#
เน็ตดีแทค 1 Mbps(เม็ก) +โทรดีแทค 139บ./7วัน กด *104*77*8488034#
เน็ตดีแทค 1 Mbps(เม็ก) +โทรดีแทค 535บ./30วัน กด *104*97*8488034#
เน็ตดีแทค 4 Mbps(เม็ก) +โทรดีแทค 246บ./7วัน กด *104*78*8488034#
เน็ตดีแทค 4 Mbps(เม็ก) +โทรดีแทค 696บ./30วัน กด *104*98*8488034#
เน็ตดีแทค 10 Mbps(เม็ก) +โทรดีแทค 375บ./7วัน กด *104*79*8488034#
เน็ตดีแทค 10 Mbps(เม็ก) 482บ./30วัน กด *104*798*8488034#
เน็ตดีแทค 2 Mbps(เม็ก) +โทรดีแทค 380บ./30วัน กด *104*237*8488034#
เน็ตดีแทค 4 Mbps(เม็ก) +โทรดีแทค 470บ./30วัน กด *104*236*8488034#
ยกเลิกเน็ต กด *103*0# โทรออก
ดีแทค เช็คเน็ต คงเหลือ กด *101*1# โทรออก
เช็คเบอร์ตัวเอง กด *102# โทรออก
ยกเลิก SMS กินเงิน กด *137 โทรออก
เช็คเงิน คงเหลือ กด *101# โทรออก
ติดต่อ คอลเซ็นเตอร์ กด 1678 โทรออก
เน็ตไม่อั้น ไม่ลดสปีด โปรรวม
สมัครง่ายๆ กดตามได้เลยค่ะ
#โปรเน็ตสุดฮิต DTAC
โปรที่คุ้มที่สุดของการใช้เน็ต
#โปรเสริมเน็ตวันนี้ #โปรเน็ตสุดฮิต #เน็ตไม่อั้นไม่ลดสปีด #โปรเน็ตดีแทค #เน็ตดีแทคเติมเงิน #โปรดีแทครายสัปดาห์ #โปรดีแทครายวัน #โปรแทครายเดือน #โปรเน็ตDTAC #เน็ตไม่จำกัด #เน็ตไม่ลดสปีด #โปรเน็ตไม่อั้นรายวัน #โปรเน็ตไม่อั้นรายสัปดาห์ #โปรเน็ตไม่อั้นรายเดือน #DTAC #สมัครเน็ต #โปรเน็ตดีดี #โปรเสริมDTAC #โปรเสริมดีแทค #โปรเสริมเน็ต
https://www.facebook.com/media/set/?vanity=sarawutcomputer&set=a.1735376596730368 (https://www.facebook.com/media/set/?vanity=sarawutcomputer&set=a.1735376596730368)
-
เน็ตไม่อั้น ไม่ลดความเร็ว True ทรู ระบบเติมเงิน กุมภาพันธ์ 2567
https://www.youtube.com/watch?v=XnPoLNdP9lw (https://www.youtube.com/watch?v=XnPoLNdP9lw)
-
ดีแทค ระบบเติมเงิน โปรเน็ตไม่อั้น ไม่ลดความเร็ว (ราคารวมภาษี 7% แล้ว)
เน็ตดีแทค 1 Mbps(เม็ก) 803บ./90วัน กด *104*591*8488034#
เน็ตดีแทค 1 Mbps(เม็ก) 1,284บ./180วัน กด *104*592*8488034#
เน็ตดีแทค 1 Mbps(เม็ก) 1,926บ./365วัน กด *104*593*8488034#
เน็ตดีแทค 4 Mbps(เม็ก) 1,069บ./90วัน กด *104*594*8488034#
เน็ตดีแทค 4 Mbps(เม็ก) 1,498บ./180วัน กด *104*595*8488034#
เน็ตดีแทค 4 Mbps(เม็ก) 2,675บ./365วัน กด *104*596*8488034#
เน็ตดีแทค 4 Mbps(เม็ก) 236บ./7วัน กด *104*388*8488034#
เน็ตดีแทค 4 Mbps(เม็ก) 696บ./30วัน กด *104*389*8488034#
เน็ตดีแทค 10 Mbps(เม็ก) 1,711บ./90วัน กด *104*598*8488034#
เน็ตดีแทค 10 Mbps(เม็ก) 2,139บ./180วัน กด *104*578*8488034#
เน็ตดีแทค 10 Mbps(เม็ก) 3,745บ./365วัน กด *104*579*8488034#
เน็ตดีแทค 10 Mbps(เม็ก) 354บ./7วัน กด *104*398*8488034#
เน็ตดีแทค 10 Mbps(เม็ก) 1,188บ./30วัน กด *104*597*8488034#
เน็ตดีแทค 1 Mbps(เม็ก) +โทรดีแทค 139บ./7วัน กด *104*77*8488034#
เน็ตดีแทค 1 Mbps(เม็ก) +โทรดีแทค 535บ./30วัน กด *104*97*8488034#
เน็ตดีแทค 4 Mbps(เม็ก) +โทรดีแทค 246บ./7วัน กด *104*78*8488034#
เน็ตดีแทค 4 Mbps(เม็ก) +โทรดีแทค 696บ./30วัน กด *104*98*8488034#
เน็ตดีแทค 10 Mbps(เม็ก) +โทรดีแทค 375บ./7วัน กด *104*79*8488034#
เน็ตดีแทค 10 Mbps(เม็ก) 482บ./30วัน กด *104*798*8488034#
เน็ตดีแทค 2 Mbps(เม็ก) +โทรดีแทค 380บ./30วัน กด *104*237*8488034#
เน็ตดีแทค 4 Mbps(เม็ก) +โทรดีแทค 470บ./30วัน กด *104*236*8488034#
ยกเลิกเน็ต กด *103*0# โทรออก
ดีแทค เช็คเน็ต คงเหลือ กด *101*1# โทรออก
เช็คเบอร์ตัวเอง กด *102# โทรออก
ยกเลิก SMS กินเงิน กด *137 โทรออก
เช็คเงิน คงเหลือ กด *101# โทรออก
ติดต่อ คอลเซ็นเตอร์ กด 1678 โทรออก
เน็ตไม่อั้น ไม่ลดสปีด โปรรวม
สมัครง่ายๆ กดตามได้เลยค่ะ
#โปรเน็ตสุดฮิต DTAC
โปรที่คุ้มที่สุดของการใช้เน็ต
#โปรเสริมเน็ตวันนี้ #โปรเน็ตสุดฮิต #เน็ตไม่อั้นไม่ลดสปีด #โปรเน็ตดีแทค #เน็ตดีแทคเติมเงิน #โปรดีแทครายสัปดาห์ #โปรดีแทครายวัน #โปรแทครายเดือน #โปรเน็ตDTAC #เน็ตไม่จำกัด #เน็ตไม่ลดสปีด #โปรเน็ตไม่อั้นรายวัน #โปรเน็ตไม่อั้นรายสัปดาห์ #โปรเน็ตไม่อั้นรายเดือน #DTAC #สมัครเน็ต #โปรเน็ตดีดี #โปรเสริมDTAC #โปรเสริมดีแทค #โปรเสริมเน็ต
https://www.facebook.com/media/set/?vanity=sarawutcomputer&set=a.1735376596730368 (https://www.facebook.com/media/set/?vanity=sarawutcomputer&set=a.1735376596730368)
-
aIS ระบบเติมเงิน โปรเน็ตไม่อั้น ไม่ลดความเร็ว (ราคารวมภาษี 7% แล้ว)
เน็ต aIS 1 Mbps(เม็ก) 27บ./1วัน กด *777*7021*117010#
เน็ต aIS 1 Mbps(เม็ก) 30บ./1วัน กด *777*7023*117010#
เน็ต aIS 1 Mbps(เม็ก) 38บ./2วัน กด *777*7380*117010#
เน็ต aIS 1 Mbps(เม็ก) 59บ./3วัน กด *777*7096*117010#
เน็ต aIS 1 Mbps(เม็ก) 129บ./7วัน กด *777*7098*117010#
เน็ต aIS 1 Mbps(เม็ก)+โทร aIS 139บ./7วัน กด *777*7220*117010#
เน็ต aIS 1 Mbps(เม็ก) 375บ./30วัน กด *777*7153*117010#
เน็ต aIS 1 Mbps(เม็ก) 800บ./90วัน กด *777*7379*117010#
เน็ต aIS 1 Mbps(เม็ก) 1,200บ./180วัน กด *777*7328*117010#
เน็ต aIS 1 Mbps(เม็ก) 1,800บ./365วัน กด *777*7329*117010#
เน็ต aIS 2 Mbps(เม็ก) 30บ./1วัน กด *777*7381*117010#
เน็ต aIS 2 Mbps(เม็ก) 32บ./1วัน กด *777*7084*117010#
เน็ต aIS 2 Mbps(เม็ก) 130บ./7วัน กด *777*7629*117010#
เน็ต aIS 2 Mbps(เม็ก) 161บ./7วัน กด *777*7382*117010#
เน็ต aIS 2 Mbps(เม็ก) 482บ./30วัน กด *777*7383*117010#
เน็ต aIS 2 Mbps(เม็ก)+โทร aIS 380บ./30วัน กด *777*7631*117010#
เน็ต aIS 2 Mbps(เม็ก)+โทรทุกค่าย15นาที 155บ./7วัน กด *777*7630*117010#
เน็ต aIS 4 Mbps(เม็ก) 35บ./1วัน กด *777*620*117010#
เน็ต aIS 4 Mbps(เม็ก)+โทรทุกค่าย10นาที 38บ./1วัน กด *777*7627*117010#
เน็ต aIS 4 Mbps(เม็ก)+โทรทุกค่าย10นาที 58บ./2วัน กด *777*7628*117010#
เน็ต aIS 4 Mbps(เม็ก)+โทร aIS 45บ./1วัน กด *777*7151*117010#
เน็ต aIS 4 Mbps(เม็ก)+โทร aIS 246บ./7วัน กด *777*7221*117010#
เน็ต aIS 4 Mbps(เม็ก)+โทร aIS 470บ./30วัน กด *777*7632*117010#
เน็ต aIS 4 Mbps(เม็ก) 59บ./2วัน กด *777*7384*117010#
เน็ต aIS 4 Mbps(เม็ก) 236บ./7วัน กด *777*7154*117010#
เน็ต aIS 4 Mbps(เม็ก) 696บ./30วัน กด *777*7159*117010#
เน็ต aIS 4 Mbps(เม็ก) 1,285บ./90วัน กด *777*7398*117010#
เน็ต aIS 6 Mbps(เม็ก) 49บ./1วัน กด *777*7209*117010#
เน็ต aIS 6 Mbps(เม็ก) 81บ./2วัน กด *777*7385*117010#
เน็ต aIS 6 Mbps(เม็ก) 289บ./7วัน กด *777*7210*117010#
เน็ต aIS 6 Mbps(เม็ก) 910บ./30วัน กด *777*7211*117010#
เน็ต aIS 10 Mbps(เม็ก) 59บ./1วัน กด *777*7386*117010#
เน็ต aIS 10 Mbps(เม็ก) 102บ./2วัน กด *777*7387*117010#
เน็ต aIS 10 Mbps(เม็ก) 354บ./7วัน กด *777*7388*117010#
เน็ต aIS 10 Mbps(เม็ก) 1,177บ./30วัน กด *777*7389*117010#
เน็ต aIS 10 Mbps(เม็ก) 1,925บ./90วัน กด *777*7399*117010#
21 บาท 1 วัน โทรฟรี ทุกเครือข่าย ช่วงเวลา 05.00 - 17.00 น. โทรครั้งละไม่เกิน 30 นาที กด *777*231*117010#
22 บาท 100 นาที โทรฟรี ทุกเครือข่าย ได้ 100 นาที อายุ 1 วัน กด *777*246*117010#
aIS สมัคร โทรไป จีน, ฮ่องกง, มาเลเซีย, สิงคโปร์, เกาหลีใต้, อินเดีย
*777*3801*117010#
ราคา 99 บาท โทรได้ 60 นาที
เฉลี่ยนาทีละ 1.54 บาท
aIS สมัคร โทรไป ลาว, กัมพูชา, เมียนมาร์, เวียดนาม
*777*3802*117010#
ราคา 119 บาท โทรได้ 40 นาที
เฉลี่ยนาทีละ 2.78 บาท
aIS สมัคร โทรไป สหรัฐอเมริกา, แคนนาดา
*777*3803*117010#
ราคา 129 บาท โทรได้ 60 นาที
เฉลี่ยนาทีละ 2.01 บาท
aIS สมัคร โทรไป เยอรมนี, สหราชอาณาจักร, ญี่ปุ่น, ฝรั่งเศส
*777*3804*117010#
ราคา 159 บาท โทรได้ 40 นาที
เฉลี่ยนาทีละ 3.71 บาท
เวลาโทร กด
003 รหัสประเทศ รหัสเมือง เบอร์ปลายทาง
เช็คเน็ต aIS คงเหลือ กด *121*32# โทรออก
เช็คเบอร์ตัวเอง aIS กด *545# โทรออก
ยกเลิกข้อความ SMS กินเงิน กด *137 โทรออก
ติดต่อ คอลเซ็นเตอร์ aIS กด 1175 โทรออก
#โปรเสริมเน็ตวันนี้ #โปรเน็ตสุดฮิต #เน็ตไม่อั้นไม่ลดสปีด #โปรเสริมเน็ต #สมัครเน็ต #โปรเน็ตดีดี #เน็ตไม่จำกัด #เน็ตไม่ลดสปีด #โปรเน็ตไม่อั้นรายวัน #โปรเน็ตไม่อั้นรายสัปดาห์ #โปรเน็ตไม่อั้นรายเดือน
https://web.facebook.com/media/set/?set=a.1735334963401198&type=3 (https://web.facebook.com/media/set/?set=a.1735334963401198&type=3)
-
ดีแทค ระบบเติมเงิน โปรเน็ตไม่อั้น ไม่ลดความเร็ว (ราคารวมภาษี 7% แล้ว)
เน็ตดีแทค 1 Mbps(เม็ก) 803บ./90วัน กด *104*591*8488034#
เน็ตดีแทค 1 Mbps(เม็ก) 1,284บ./180วัน กด *104*592*8488034#
เน็ตดีแทค 1 Mbps(เม็ก) 1,926บ./365วัน กด *104*593*8488034#
เน็ตดีแทค 4 Mbps(เม็ก) 1,069บ./90วัน กด *104*594*8488034#
เน็ตดีแทค 4 Mbps(เม็ก) 1,498บ./180วัน กด *104*595*8488034#
เน็ตดีแทค 4 Mbps(เม็ก) 2,675บ./365วัน กด *104*596*8488034#
เน็ตดีแทค 4 Mbps(เม็ก) 236บ./7วัน กด *104*388*8488034#
เน็ตดีแทค 4 Mbps(เม็ก) 696บ./30วัน กด *104*389*8488034#
เน็ตดีแทค 10 Mbps(เม็ก) 1,711บ./90วัน กด *104*598*8488034#
เน็ตดีแทค 10 Mbps(เม็ก) 2,139บ./180วัน กด *104*578*8488034#
เน็ตดีแทค 10 Mbps(เม็ก) 3,745บ./365วัน กด *104*579*8488034#
เน็ตดีแทค 10 Mbps(เม็ก) 354บ./7วัน กด *104*398*8488034#
เน็ตดีแทค 10 Mbps(เม็ก) 1,188บ./30วัน กด *104*597*8488034#
เน็ตดีแทค 1 Mbps(เม็ก) +โทรดีแทค 139บ./7วัน กด *104*77*8488034#
เน็ตดีแทค 1 Mbps(เม็ก) +โทรดีแทค 535บ./30วัน กด *104*97*8488034#
เน็ตดีแทค 4 Mbps(เม็ก) +โทรดีแทค 246บ./7วัน กด *104*78*8488034#
เน็ตดีแทค 4 Mbps(เม็ก) +โทรดีแทค 696บ./30วัน กด *104*98*8488034#
เน็ตดีแทค 10 Mbps(เม็ก) +โทรดีแทค 375บ./7วัน กด *104*79*8488034#
เน็ตดีแทค 8 Mbps(เม็ก) 95บ./8วัน กด *104*897*8488034#
เน็ตดีแทค 10 Mbps(เม็ก) 482บ./30วัน กด *104*798*8488034#
เน็ตดีแทค 2 Mbps(เม็ก) +โทรดีแทค 380บ./30วัน กด *104*237*8488034#
เน็ตดีแทค 4 Mbps(เม็ก) +โทรดีแทค 470บ./30วัน กด *104*236*8488034#
เน็ตดีแทค 12 Mbps(เม็ก) 193บ./7วัน กด *104*841*8488034#
เน็ตดีแทค 12 Mbps(เม็ก) 482บ./30วัน กด *104*842*8488034#
ยกเลิกเน็ต กด *103*0# โทรออก
ดีแทค เช็คเน็ต คงเหลือ กด *101*1# โทรออก
เช็คเบอร์ตัวเอง กด *102# โทรออก
ยกเลิก SMS กินเงิน กด *137 โทรออก
เช็คเงิน คงเหลือ กด *101# โทรออก
ติดต่อ คอลเซ็นเตอร์ กด 1678 โทรออก
เน็ตไม่อั้น ไม่ลดสปีด โปรรวม
สมัครง่ายๆ กดตามได้เลยค่ะ
#โปรเน็ตสุดฮิต DTAC
โปรที่คุ้มที่สุดของการใช้เน็ต
#โปรเสริมเน็ตวันนี้ #โปรเน็ตสุดฮิต #เน็ตไม่อั้นไม่ลดสปีด #โปรเน็ตดีแทค #เน็ตดีแทคเติมเงิน #โปรดีแทครายสัปดาห์ #โปรดีแทครายวัน #โปรแทครายเดือน #โปรเน็ตDTAC #เน็ตไม่จำกัด #เน็ตไม่ลดสปีด #โปรเน็ตไม่อั้นรายวัน #โปรเน็ตไม่อั้นรายสัปดาห์ #โปรเน็ตไม่อั้นรายเดือน #DTAC #สมัครเน็ต #โปรเน็ตดีดี #โปรเสริมDTAC #โปรเสริมดีแทค
https://www.facebook.com/media/set/?vanity=sarawutcomputer&set=a.1735376596730368 (https://www.facebook.com/media/set/?vanity=sarawutcomputer&set=a.1735376596730368)
เน็ต เปิดเบอร์ใหม่ ย้ายค่าย เบอร์เก่า ดีแทค ระบบเติมเงิน มีนาคม 2567
https://www.youtube.com/watch?v=U8gZx3BTz_I (https://www.youtube.com/watch?v=U8gZx3BTz_I)
เน็ตไม่อั้น ไม่ลดความเร็ว dtac ดีแทค ระบบเติมเงิน มีนาคม 2567
https://www.youtube.com/watch?v=xgJOI7_4_vg (https://www.youtube.com/watch?v=xgJOI7_4_vg)
เน็ตไม่อั้น ไม่ลดความเร็ว dtac ดีแทค ระบบเติมเงิน มีนาคม 2567
https://www.facebook.com/share/p/sTA3Vv6dxR4GnW6x/?mibextid=qi2Omg (https://www.facebook.com/share/p/sTA3Vv6dxR4GnW6x/?mibextid=qi2Omg)
ดีแทค ระบบเติมเงิน Dtac เน็ตไม่อั้น เร็ว 12 Mbps เม็ก หมดเขต 30 เมษายน 2567
https://www.youtube.com/watch?v=-u5Ua409XKc (https://www.youtube.com/watch?v=-u5Ua409XKc)
ดีแทค ระบบเติมเงิน เน็ตไม่อั้น เร็ว 30 Mbps(เม็ก) นาน 30 วัน ราคา 350 บาท แถมโทรฟรีทุกค่าย
https://www.youtube.com/watch?v=9ATbQS3gVwA (https://www.youtube.com/watch?v=9ATbQS3gVwA)