ตอนพิเศษ 7ผมเพิ่งกลับจากค่าย ตัวดำ และหน้าลอกเพราะโดนแดดเผา สภาพนี้ไม่กล้าเจอพี่โปรดเลย แต่ก็ต้องเจอเพราะเขาบอกจะมารับผม
ลงรถเมล์ที่ทางคณะเช่าเพื่อเดินทางไปค่ายมาได้ก็แทบจะเอาผ้าพันคอที่พี่โปรดเตรียมไว้ให้ก่อนไปค่ายมาพันหน้า
ออกค่ายครั้งนี้สนุกมากครับ สนุกจนลืมทาครีมกันแดด ผมได้ทำอะไรหลายอย่าง ทั้งซ่อมเก้าอี้ ซ่อมหนังสือเก่าๆ แบกไม้ ถือถังปูน ผสมปูน งานก่อสร้างนี่พวกโยธาจะเป็นหลัก พวกผมก็ไปเสริมๆ บ้าง ก็ช่วยกันคนละไม้คนละมือ เราสร้างห้องน้ำให้กับน้องๆ ห้องสมุดแล้วก็ห้องเรียน เงินทุนก็ได้จากการเดินกล่องครับ แต่งานเดินกล่องนี่ผมไม่ได้มีส่วนเอี่ยวด้วยหรอก เขาทำกันก่อนปิดเทอมแล้ว
ผมสะพายกระเป๋ากล้องและแบกกระเป๋าแบรนด์ดังที่เอาไปกองๆ รวมกับกระเป๋าใบอื่นๆ ใต้ท้องรถ ราคาจะแพงขนาดไหนแต่ก็ไม่สามารถเอาขึ้นไปบนรถได้หรอกครับ เกะกะ แล้วผมก็ไม่ได้ซีเรียสอะไรอยู่แล้ว มีแต่คุณเฟรนที่โอดครวญแทนเล็กน้อยตอนขาไป
เดินไปหาพี่โปรดที่ยืนพิงประตูรถรออยู่แล้ว เขาเป็นจุดสนใจของผู้หญิงและเกย์คณะผมนะ แต่เขาไม่สนใจยิ้มกลับไปให้ใครเลย ยืนทำหน้านิ่งของเขาไป
ผมเดินมาหยุดตรงหน้าพี่โปรด วางกระเป๋าลงก่อนจะยกมือไหว้
“กลับมาแล้วครับ”
พี่โปรดมองผมตั้งแต่หัวจรดเท้า และประโยคแรกที่เขาพูดกับผมก็คือ
“เด็กดำนี่ใคร? -_-” เหมือนมีเข็มพันเล่มกำลังระดมปักที่ใจผม
ผมไม่ได้ดำขนาดนั้นน้าาาาาาาาา
“พี่โปรดดดดดดดด T_T ปลื้มเอง”
“ไม่ใช่ว่ะ เด็กพี่ไม่ดำขนาดนี้”
“พี่โปรดใจร้าย”
“หึหึ มานี่มา”
อยากจะเคืองให้หนักอยู่หรอก แต่เพราะไม่ได้เจอกันเกือบเดือน ผมเลยเต็มใจเข้าไปอยู่ในอ้อมกอดของเขาอย่างไม่อิดออดและไม่อายสายตาของคนอื่นๆ ที่มองมา
“ทำไมเป็นแบบนี้เนี่ย ไม่ดูแลตัวเองเลย -_-”
“ไปค่ายมันไม่ได้มีเวลาขนาดต้องมานั่งทาครีมอะไรนะพี่ เพราะทาไปยังไงก็เจอฝุ่นเจอแดดอยู่ดีอ่ะ”
มัวแต่ทำตัวสำอางก็เสียเวลาครับ แล้วก็ยังถ่วงชาวบ้านเขาด้วย เรามีเวลาจำกัดในการทำ เพราะฉะนั้นเลยแหกตาตื่นกันตั้งแต่ตีห้าเกือบทุกวัน ล้างหน้าแปรงฟันกันเสร็จก็แยกย้ายกันไปทำหน้าที่ของตัวเอง บางวันผมไม่อาบน้ำตอนเช้าด้วยซ้ำอ่ะ น้ำเย็นมากและมันก็เสียเวลาด้วย
“อย่างน้อยก็ครีมกันแดด”
“ลืมอ่ะ”
“ไปๆ กลับ” พี่โปรดทำหน้าเอือมๆ ก่อนจะยกเป้ของผม โยนไปที่เบาะหลัง วันนี้เขาขับฟอร์จูนเนอร์มา ไม่รู้ว่ารถใคร เพราะไม่เคยเห็นมาก่อน
“ปลื้มต้องกลับบ้านก่อนนะ”
“-_- แต่คืนนี้ต้องมาอยู่กับพี่”
“ต้องขอพ่อก่อน”
“ไม่ต้องขอ ไปไหว้พ่อกับแม่เสร็จก็กลับกับพี่เลย”
“ก็ได้ครับ U_U”
ผมยอมตามใจ เพราะผมก็คิดถึงเขาเหมือนกัน ขึ้นรถมาได้ พี่โปรดก็โน้มตัวมาคาดเข็มขัดนิรภัยให้
ดูแปลกตาไปเลยจริงๆ นะเพราะตั้งแต่รู้จักพี่โปรดมา เขาไม่เคยมีรถแนวนี้เลยครับ ภาพลักษณ์ของพี่โปรดที่ติดตาผมก็คือผู้ชายหล่อร้ายกับรถสปอร์ตคันละหลายสิบล้าน
ถึงอย่างนั้น...พี่โปรดกับฟอร์จูนเนอร์เจ็ดที่นั่งนี่ก็ดูดีไปอีกแบบ...
“รถใครอ่ะ”
“ให้ทาย”
“รถคุณป๋า”
“ผิด”
“พี่ถอยใหม่เหรอ”
“เปล่า มีคนเอามาค้ำไว้ แล้วไม่มีเงินคืน ตอนนี้เลยกลายเป็นของพี่” พี่โปรดตอบก่อนจะหันมายิ้มให้ผม ก่อนจะถามว่า “ปลื้มชอบรึเปล่า?”
“ชอบ นั่งได้หลายคน คุ้มราคาเลย”
“หึหึ เอาไหมล่ะ”
“ไม่อ่ะ ปลื้มว่าคันใหญ่ไป”
“พี่หมายถึงคนขับ”
พี่โปรดอมยิ้ม ผมเลยตีที่แขนเขาเบาๆ “-///- ไม่เอาได้ด้วยเหรอ”
“ไม่ได้”
“แล้วจะถามทำไม”
“หึหึ เด็กดำเอ้ย”
“อย่าเรียกแบบนี้น้าาาาาาา!!”
พี่โปรดหัวเราะ เขาลูบหัวผม ก่อนจะหันไปมองทางตรงหน้า ส่วนผมก็ทำได้แค่ฮึดฮัดอยู่คนเดียว แต่ส่องกระจกดูแล้วก็...ดูไม่ได้จริงๆ
ดำ T_T
กลับมาถึงบ้าน พี่โปรดเดินไปกอดคุณแม่ก่อนผมซะอีก แต่พอเจอหน้าพ่อก็ยกมือไหว้แล้วมองหน้ากันวัดเชิงไปเล็กน้อย แต่พ่อตอนเจอผมนี่ปฏิกิริยาไม่ต่างจากพี่โปรดเลยอ่ะ ทำร้ายจิตใจผมมากกกกก!!!
“เด็กนี่ลูกใคร”
T_T อะไรคือการที่พ่อของผมกับพี่โปรดคิดแทบจะเหมือนกันครับเนี่ย! แต่พอผมทำหน้าจะร้องไห้ พ่อก็อ้าแขนออกกว้าง แล้วรับเอาตัวผมไปกอดไว้ นานๆ ทีเราจะมีมุมแบบนี้ครับ เพราะพ่อไม่ค่อยกอดผมหรอก เขาแสดงความรักไม่เก่ง
เพราะกลับมาถึงเกือบสองทุ่ม แต่พ่อกับแม่ยังรอทานข้าว ผมก็อดที่จะดีใจไม่ได้ ได้กลับมากินข้าวกับพ่อ แม่ พี่โปรดแล้วรู้สึกดีจริงๆ
“วันศุกร์นี้พี่สาวเราก็จะกลับมาแล้ว ปลื้มไปรับพี่เขาที่สนามบินด้วยล่ะ พ่อกับแม่ไม่ว่าง”
“ได้ครับ แล้วเราจะไปทะเลกันวันไหนอ่ะ”
“วันเสาร์” พ่อตอบนิ่งๆ มองไปทางพี่โปรดที่กำลังเล่าอะไรสักอย่างให้แม่ฟังแล้วหัวเราะกันสองคนเบาๆ ด้วยความหมั่นไส้
“มาโปรด ขับรถไปให้น้องด้วย”
“ครับพ่อ ไม่ต้องห่วง” พี่โปรดตอบยิ้มๆ เขากับแม่มองหน้ากันแล้วหัวเราะออกมาเบาๆ
“นี่มีอะไรตลกนักหนา!” พ่อถามพลางขมวดคิ้ว
“เปล่าค่ะคุณ เปล่าๆ ว่าแต่อิ่มรึยังคะ จะได้ให้เด็กยกของหวานมาให้”
“อิ่มตั้งนานแล้ว! -*-”
“โถ ดูสิครับคุณแม่ น้อยใจใหญ่เลย”
=_=; เมื่อไหร่แฟนกับพ่อจะคุยกันดีๆ สักทีนะ ผมก็ไม่แน่ใจนักหรอกว่าพวกเขาไม่ชอบขี้หน้ากัน แต่เห็นแบบนี้แล้วก็ไม่กล้าฟันธงอะไรเลย คงเป็นความหมั่นไส้ลึกๆ ของผู้ชายสไตล์เดียวกันล่ะมั้งครับ
“น้องปลื้ม พรุ่งนี้มาหาแม่นะคะ จะได้ไปสปาด้วยกัน พี่โปรดเขาจะขับรถไปให้” แม่บอกผมในระหว่างที่กำลังเดินมาส่งผมที่รถ
“ได้ครับแม่ แต่พี่โปรดจะว่างเหรอครับ”
“ต้องว่างสิคะ เพราะพี่เขาเป็นคนออกปากเอง เห็นว่าพรุ่งนี้แม่เขาก็จะไปด้วย”
พี่โปรดนี่เก่งเอาใจผู้หญิงรุ่นใหญ่ซะจริงๆ -*-
“โอเคครับ งั้นพรุ่งนี้เจอกันครับแม่ อย่าลืมไปง้อพ่อด้วยนะครับ อิอิ”
“จ้า กลับไปก็พักผ่อนเยอะๆ นะ”
“ครับแม่”
แม่ยืนอยู่กับผมจนพี่โปรดออกมา เพราะเขาอยู่คุยอะไรก็ไม่รู้กับพ่อน่ะครับ เดินออกมายิ้มกริ่มเชียว คงได้กวนประสาทพ่อผมไปหลายยก ต่อหน้าแม่เขาก็จะเรียกพ่อผมว่าพ่อล่ะครับ เพราะเขารู้ว่าพ่อจะไม่โต้ตอบอะไร แต่ถ้าไม่มีแม่อยู่ด้วยล่ะก็ เขาจะเรียกว่าลุง เพราะหนึ่งคือพ่อชอบขัดเขาเวลาที่เขาเรียกว่าพ่อ และสองคือเรียกลุงแล้วเขาบอกว่าดูแก่ดี =_=;
“พรุ่งนี้เจอกันนะครับคุณแม่”
“จ้า ขับรถดีๆ นะ”
“ครับ”
.
.
.
ขับรถมาถึงคอนโดฯ ของพี่โปรดก็เกือบสี่ทุ่มแล้ว เขาปล่อยให้ผมไปอาบน้ำ ส่วนตัวเขาก็ไปมุมทำงานของตัวเอง จนผมอาบน้ำเสร็จ เปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นชุดนอนแล้วเขาก็ยังนั่งอยู่ที่เดิม
“พี่ ไม่นอนเหรอ”
“ปลื้มไปนอนก่อน มาเหนื่อยๆ ก็ไปพักผ่อน”
“-*- มานอนด้วยกันสิ”
พี่โปรดวางดินสอลง ก่อนจะหันมามองหน้าผมที่ยืนอยู่ใกล้ๆ
“ไปพักผ่อนก่อน ปลื้มนั่งรถเหนื่อยมาทั้งวันแล้ว”
“แต่ปลื้มอยากนอนกอดพี่โปรด”
“แรดจริงๆ” พี่โปรดพูดยิ้มๆ แต่ผมเคืองจริงๆ นะ ไม่ตลกด้วยเลย
“งั้นก็ตามใจพี่เถอะครับ ปลื้มไปนอนละ”
ผมเดินเข้ามาในห้องนอน ล็อคประตูอะไรเรียบร้อยก็กระโดดขึ้นเตียง ไม่สนแล้วล่ะว่าเขาจะเข้ามาได้หรือไม่ ได้ยินเสียงเขาร้องเรียกที่หน้าประตูอยู่เหมือนกันแต่ผมก็ไม่ได้เดินไปเปิดให้
ผมนอนคลุมโปง เปิดแอร์เย็นๆ แล้วก็รู้สึกว่าสบายตัวจริงๆ อารมณ์พอๆ กับเปิดพัดลมแล้วห่มผ้าตอนฝนตกเลยครับ ความรู้สึกแบบ สบายสุดๆ เลย แต่เอาเข้าจริงก็นอนไม่หลับ...
ไม่เข้าใจนะว่าทำไมต้องให้ผมมาอยู่ด้วย ในเมื่อเขาจะนั่งอ่านหนังสือแล้วบอกให้นอนก่อน ผมงี่เง่าหรือเรียกร้องมากไปรึเปล่าก็ไม่แน่ใจ
แต่...เป็นแฟนกันผมก็อยากจะเอาใจ ไม่อยากทำตัวน่าเบื่อเวลาอยู่กับเขา บางเรื่องมันน่าอายผมก็ยังทำให้เพราะคิดว่าเขาจะมีความสุข แต่มันคงมากเกินไปล่ะมั้งครับ เขาอาจจะพูดเล่นนะ แต่บางทีผมก็ไม่ตลกด้วย
โอเค...ผมเหนื่อย ผมรวนและหงุดหงิด พรุ่งนี้คงดีขึ้นครับ แล้วมันคงดีกว่าที่คืนนี้ไม่ต้องเห็นหน้าพี่โปรด
ขอโทษนะครับพี่ โซฟาคงไม่ทำให้พี่ปวดหลังหรอกนะครับ...
.
.
.
ผมตื่นตอนหกโมงเช้า อากาศสดชื่นมากเมื่อมายืนสูดหายใจเข้าปอดลึกๆ อยู่ที่ระเบียง ลมเย็นๆ ที่พัดผ่านมาเบาๆ ช่วยให้สดชื่นมากขึ้นไปอีก มองวิวจากชั้นสามสิบห้าจนพอใจแล้วผมก็กลับเข้ามาในห้องเพื่อล้างหน้าแปรงฟัน ก่อนจะเปิดประตูห้องนอนเพื่อออกไปทำข้าวเช้า
เดินผ่านมุมทำงานของพี่โปรด ก็เห็นเขาฟุบหน้าหลับอยู่กับโต๊ะ หนังสือยังกางอยู่และมือก็ยังคงกำดินสอไว้แน่น
ด้วยเพราะความหงุดหงิดเมื่อคืนผมจะไม่สนใจเขาก็ได้ แต่ด้วยความเป็นห่วง ก็ต้องเดินเข้าไปสะกิดไหล่เขา เพื่อปลุกให้เขาไปนอนต่อในห้องนอน เตียงนุ่มๆ คงทำให้เขาสบายกว่า
พี่โปรดปรือตาขึ้นเล็กน้อย พอเห็นว่าเป็นผม ก็ยิ้มออกมา
“ไปนอนในห้องเถอะครับ”
“หายงอนแล้วเหรอ” เสียงเนิบๆ กับหน้าอึนๆ ของเขาทำให้ผมเกือบจะหลุดยิ้ม แต่ก็ต้องทำหน้านิ่งเสียงแข็งๆ ไป
“ไปนอนต่อในห้องเถอะครับ เดี๋ยวปลื้มทำข้าวเช้าไว้ให้ แล้วจะกลับบ้านเลย”
“อย่าเป็นแบบนี้สิปลื้ม”
“...”
“พี่แค่ล้อเล่น”
“ช่างมันเถอะครับ พี่โปรดไปนอนเถอะ”
พี่โปรดไม่ทำตามที่บอก เขากลับคว้าตัวผมไปกอดไว้ กอดแน่นจนเจ็บ แต่ผมก็ไม่ได้ท้วงอะไร
“คิดถึง...พี่คิดถึงปลื้ม แต่ก็ไม่อยากกวน”
“...”
“อยากให้นอนพักเยอะๆ เพราะรู้ว่าปลื้มเหนื่อยมาทั้งวัน”
ผมยิ้มกว้างกับสิ่งที่ได้ยิน นับครั้งได้ที่พี่โปรดจะบอกคิดถึง แต่เพราะเขากอดผมไว้แบบนี้ ผมถึงทำได้แค่ยิ้มอยู่กับแผ่นอกกว้างของเขาเท่านั้น ถ้าพี่โปรดจะยอมคลายอ้อมแขนแล้วก้มลงมามองผม ก็คงได้รู้แล้วว่าผมไม่ได้โกรธอะไรเขาเลย
“ปลื้มก็คิดถึงพี่ ถึงได้อยากหลับไปพร้อมพี่ อยากนอนกอดพี่ แต่พี่ก็บ้าบอ อ่านหนังสืออยู่ได้”
“ก็กอดของปลื้มกับกอดของพี่มันไม่เหมือนกัน...ปลื้มก็รู้ว่าถ้าพี่กอดแล้ว มันจะไม่จบแค่นั้น”
“พี่ทะลึ่งตลอด หื่นตลอด มีบ้างป่ะที่แบบใสๆ นอนกอดแฟนยันเช้าโดยไม่ทำอะไรอ่ะ”
“ไม่มี -_-”
“ต้องทำให้ได้สิ อดทนเพื่อน้อง ทำไม่ได้หรือไง”
“โอเคๆ จะพยายาม -_-”
ผมยกมือขึ้นลูบแก้มเขาเบาๆ ก่อนจะเขย่งตัวขึ้นเพื่อจะได้จูบที่ปลายคางของเขา
“ไปนอนนะครับ เดี๋ยวสักสิบเอ็ดโมงปลื้มจะไปปลุก ตอนบ่ายจะได้พาพวกคุณแม่ไปสปากัน”
“อืม ถ้าง่วงก็เข้ามานอนกับพี่นะ”
“ครับ ^^”
พี่โปรดยอมเข้าไปนอนแล้ว ผมก็เลยมาหาอะไรกิน มื้อเช้าอย่างนี้ก็กินแค่นมกับขนมปังทาแยมก็พอครับ ส่วนมื้อกลางวันผมคิดว่าจะทำราดหน้าให้พี่โปรดกิน เลยมารื้อของในตู้เย็นดู ก็พบว่ายังพอมีของสดที่ทำได้อยู่ คุณแม่พี่โปรดคงให้พี่แม่บ้านซื้อมาใส่ในตู้ไว้ให้ ตอนผมไม่อยู่เขาก็คงมีคนจากที่บ้านเขามาดูแลเรื่องอาหารการกินให้เพราะช่วงนี้พี่โปรดเรียนหนักมาก คุณแม่เขาก็ห่วงเป็นธรรมดาล่ะครับ ก็ลูกรักนี่หน่า
เกือบสิบเอ็ดโมงก็เข้าไปปลุกพี่โปรด แต่กว่าเขาจะตื่นก็ต้องเรียกไม่ต่ำกว่าสามรอบ ตื่นมาก็ขยี้ตาเป็นเด็กๆ จนผมต้องจับมือเขาไว้ เพราะไม่งั้นตาได้แดงกันพอดี
“ไปอาบน้ำครับเดี๋ยวจะได้มากินราดหน้ากัน ปลื้มทำใกล้จะเสร็จแล้วล่ะ”
พี่โปรดพยักหน้าแบบมึนๆ ผมเดินไปหาผ้าเช็ดตัวมาให้ เขารับแล้วเดินเข้าห้องน้ำไป ผมเลยออกมาเตรียมราดหน้าไว้รอ
กว่าพี่โปรดจะอาบน้ำแต่งตัวเสร็จก็ปาเข้าไปเกือบสิบเอ็ดโมงครึ่ง เขาออกมาด้วยชุดเสื้อเชิ้ตสีดำที่พับแขนเสื้อจนถึงข้อศอกกับกางเกงยีนสีซีด ทั้งนาฬิกา แว่นกันแดด สร้อยคอและแหวนมาครบ
ถึงจะเห็นบ่อยๆ แต่ผมก็ไม่ชินที่มีแฟนเหมือนบอยแบนด์มากขนาดนี้ แล้ววันนี้ผมก็คงใส่แค่เสื้อยืด กางเกงขาสั้นและรองเท้าแตะไม่ได้สินะ -_-
“ปลื้ม คืนนี้จะไปรับไอ้เปรมกับพี่ไหม” พี่โปรดที่นั่งลงตรงหัวโต๊ะถามขึ้น ผมชะงักมือที่กำลังตักเส้นหมี่ใส่จานให้เขาไปเพียงครู่
จะว่านานก็นานนะที่ไม่ได้เจอคุณเปรมเลย สำหรับผมแล้วไม่มีอะไรติดค้างกับเขา ไม่ได้รู้สึกโกรธเกลียดอะไร ผมเฉยๆ ซะมากกว่า ต่อให้รู้ว่าเขาจะเคยทำอะไรลงไปเพราะชอบผมก็ตามที แต่คุณเปรมน่ะ...ไม่ว่าตอนนี้หรือตอนไหน เขาก็เป็นได้แค่เพื่อน ไม่มีทางเป็นได้เกินกว่านั้น
“ไปครับ”
พี่โปรดมองหน้าผม เหมือนจะไม่ค่อยแน่ใจกับคำตอบนัก แต่พอผมส่งยิ้มไปให้ เขาก็ยื่นมือมาลูบหัวเบาๆ
“ไม่ไปก็ได้นะ ถ้าปลื้มไม่สะดวกใจจะเจอมัน”
“ไม่หรอกครับ ปลื้มไม่ได้คิดมากอยู่แล้ว”
“ปลื้มไม่โกรธมันเลยเหรอ”
ผมม้วนเส้นหมี่เข้าปากไปหนึ่งคำ ก่อนจะตอบพี่โปรดว่า
“ถ้าเรื่องมันเพิ่งเกิดขึ้นเมื่อวาน ปลื้มก็คงจะโกรธมั้ง แต่นี่เรื่องมันผ่านมานานแล้ว อีกอย่างนะพี่ คนที่เราไม่ได้แคร์อะไรมาก ต่อให้เขาจะทำอะไรให้ ทั้งดีและไม่ดี มันก็ไม่ค่อยมีผลต่อความรู้สึกหรอก ตรงกันข้ามกับคนที่เราแคร์มากๆ ...แค่เรื่องเล็กน้อย เราก็รู้สึกว่ามันเป็นเรื่องใหญ่แล้ว”
ก็เหมือนกับที่กว่าผมจะเปิดรับพี่โปรดอีกครั้งได้ มันก็ต้องใช้เวลานาน เพราะผมแคร์เขามาก ผมถึงได้เจ็บปวดเพราะเขา... ไม่ใช่เพราะคนอื่น คุณเปรมเขาเป็นเพื่อน ผมแคร์เขาในระดับหนึ่ง แต่ไม่ได้มากมายถึงขั้นที่จะเอาความรู้สึกไปผูกไว้
“เด็กพี่บางทีก็ใจร้ายเหมือนกัน”
“เขาไม่เรียกว่าใจร้ายนะพี่ เขาเรียกว่าเป็นคนชัดเจนต่อความรู้สึกตัวเองต่างหาก”
“เยี่ยมครับ”
“หลงรักปลื้มมากขึ้นกว่าเดิมล่ะสิ ^^”
“หึหึ หลงตัวเองว่ะ”
ผมไม่สนใจจะเถียงกับเขาอีก เพราะถึงเขาจะบอกว่าผมหลงตัวเอง แต่ก็ยื่นหน้ามาจุ๊บที่หน้าผากผมอยู่ดี พี่โปรดน่ะปากแข็ง ผมต้องหลงตัวเองให้มากๆ นั่นแหละ ถึงจะได้ไม่ต้องมาฟุ้งซ่านคิดว่าเขายังรักผมอยู่หรือเปล่า
กินราดหน้าจนท้องแทบแตกแล้ว ผมก็เข้าห้องนอนมาอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า ใส่แค่เสื้อยืดกางเกงยีนที่ชอบใส่ประจำ จากนั้นก็สะพายเป้เดินตามพี่โปรดออกมาจากห้อง ทำเวลาได้ดีทีเดียวครับ เพราะไปรับคุณแม่ทั้งสองคนแล้วก็ยังเหลือเวลาอีกยี่สิบนาทีกว่าจะถึงบ่าย จองคิวกับทางร้านไว้ตอนบ่ายเลยไม่ต้องโทรเลื่อนเวลา
ตอนนี้ในรถมีแต่เสียงพูดคุยกันของพวกแม่ๆ ระหว่างรอรถติดไฟแดงอย่างนี้ฟังแล้วก็เพลินดีครับ สองสาวกรี๊ดกร๊าดกันใหญ่เลยเพราะนานๆ จะเจอกันที แม่ผมกับแม่พี่โปรดนี่นึกภาพตอนที่เป็นวัยรุ่นออกเลยนะว่าตอนนั้นคงเคยกรี๊ดรุ่นพี่หน้าหล่อที่ชอบมาด้วยกัน
“น้องปลื้ม วันนี้เต็มที่ไปเลยนะคะ พี่โปรดเขาบอกกับแม่ว่าจะจ่ายให้ตลอดทริป อิอิ” คุณแม่ของพี่โปรดบอกด้วยรอยยิ้มสดใส แม่มีลูกสองแล้วก็ยังดูไม่แก่เลยจริงๆ สมกับที่มีลูกหน้าตาหล่อระดับตำนานอย่างพี่โปรด
“ครับ ฟูลคอร์สไปเลยครับแม่” พอผมตอบกลับไปอย่างนั้น พี่โปรดก็ยื่นมือที่จับพวงมาลัยรถมาผลักหัวผมเบาๆ
“โปรด อย่าแกล้งน้อง”
“แค่นี้ปลื้มไม่สะเทือนหรอกครับแม่ ปลื้มถึกจะตาย ดูสิ ไม่รู้ไปทำอะไรที่ค่ายมาบ้าง ตัวดำ มือสาก หน้าก็ลอก คงไปโชว์แมนมาแหงๆ”
ถ้าวันไหนพี่โปรดไม่จิกกัดผมเขาคงจะชักดิ้นชักงอสินะครับ -_- ผมไม่ได้โชว์แมนอะไรสักหน่อย ก็แค่ทำในสิ่งที่ตัวเองทำได้ จะให้ผู้หญิงเขาแบกกระสอบปูนแบกไม้กันเหรอครับ โนๆๆๆ เดี๋ยวช่วงล่างใช้การไม่ได้กันพอดี
“น้องทำดี อย่าว่าน้อง” ผมรักแม่พี่โปรดที่สุด แม่เข้าข้างผมตลอด
ส่วนแม่ผมน่ะ...
“แต่ลูกฉันก็ดำจริงๆ นะเธอ โดนแดดเผาจนผิวเปลี่ยนสี ไม่รู้จักทาครีมดูแลตัวเองเลย” ...อยู่ข้างเดียวกับพี่โปรด -_-
“เมื่อวานกลับบ้านพ่อน้องยังพูดเลยว่าปีหน้าจะไม่ให้ไปอีก รายนั้นก็เว่อไม่เคยเปลี่ยน น้องปลื้มจะทำอะไรนี่โดนเบรกตลอด”
พ่อผมก็เป็นอย่างนั้นมาตั้งแต่ผมยังเด็กอยู่แล้ว เขาเป็นห่วงแบบเว่อๆ ตลอดเลยนั่นล่ะ แต่ตอนนี้ผมโตแล้ว อยากจะลองเรียนรู้อะไรด้วยตัวเองบ้าง ผมบอกกับพ่อแล้วว่าจะดูแลตัวเองให้ดี สัญญากันเป็นมั่นเหมาะ พ่อเลยยอมความ ไม่พูดอะไรอีก
ผมจะเป็นไข่ในหินไปตลอดชีวิตไม่ได้หรอกครับ...เพราะไม่มีใครที่จะอยู่กางปีกปกป้องผมไปได้ตลอด
“เขาก็รักก็หวงของเขา ก็ลูกเขาน่ารัก จะไม่ให้เขาหวงเขาห่วงได้ยังไงเนอะปลื้มเนอะ”
“ครับแม่”
ผมกับคุณแม่ของพี่โปรดหัวเราะกันเบาๆ เด็กขี้อิจฉาอย่างพี่โปรดเลยยื่นมือมาผลักหัวผมบ่อยๆ แต่ก็โดนคุณแม่ของเขาเอ็ดตลอดเลย
หึหึ อย่าคิดจะสู้ผมครับพี่ แบ็กผมใหญ่ครับ ^^
มาถึงร้าน ผมกับพวกแม่ๆ ก็แยกกับพี่โปรดที่มีหน้าที่แค่นั่งรอ เขาเตรียมทุกอย่างมาพร้อมครับทั้งไอแพดและแม็คบุ๊ค เพราะทางร้านมีห้อง VIP ให้นั่งรอได้ มีของว่างเสิร์ฟ โดยที่ไม่ต้องกลัวเสี่ยเขาจะเบื่อ เผลอๆ มีพนักงานน่ารักๆ ให้มองด้วยนะ -_-
ผมเดินตามพนักงานมายังห้องนวดของตัวเอง ส่วนคุณแม่ทั้งสองท่านเขาฟูลคอร์สกันครับ แต่ผมเลือกเฉพาะที่เกี่ยวกับผิวและหน้าเท่านั้น ทำสครับ นวดน้ำมัน อะไรก็ว่ากันไป เผื่อว่าจะขจัดความคล้ำออกจากผิวกายได้บ้าง พี่โปรดจะได้ไม่ล้ออีก -*-
เอาจริงๆ ผมไม่ได้ดำอะไรมากมายนะครับ ก็ตามปกติของคนโดนแดดอ่ะ แต่เพราะพี่โปรดเขาขาวมาก วิ๊งเป็นประกายเลย เขาถึงได้มองว่าผมดำ ชะช่า เขายังไม่เห็นผิวใต้ร่มผ้าของผมตั้งแต่กลับมาเลยนะครับ ถ้าได้เห็นอาจจะต้องถอนคำพูดที่ว่าผมดำแน่นอน หึหึ
เกือบบ่ายสี่โมงครับกว่าจะได้ออกมาหาพี่โปรด เดี๋ยวพวกแม่ๆ ก็คงเสร็จแล้วนั่นล่ะ พี่โปรดเห็นหน้าผมนี่ยกนิ้วให้เลยอ่ะ ไม่ค่อยเข้าใจความหมายเหมือนกัน แต่เขาคงจะดีใจที่การรอคอยสิ้นสุดลงแล้วล่ะมั้ง
“ค่อยดูเป็นคนขึ้นหน่อย ^^”
“พี่โปรดชมใช่ไหมครับเนี่ย -*-”
“ใช่มั้ง”
“-*- จะฟ้องแม่ว่าพี่แกล้งน้อง”
“ยังไม่ได้แกล้งเลย”
“-*- แกล้ง”
“เถียงๆ ถ้าแกล้งต้องแบบนี้”
พี่โปรดก้มลงมาใกล้ๆ เอาไรหนวดของเขามาถูกับแก้มผม ผมได้แต่ดิ้นไปมาเพราะโดนเขาล็อคตัวไว้
“พี่โปรดดดดดด ฮ่าๆๆ ไม่เอาๆ ไม่เอาแล้ว ฮ่าๆๆๆ”
ผมหัวเราะจนน้ำลายไหลออกมาเลย แต่พี่โปรดก็ไม่ว่าอะไรนะ เขาใช้มือเช็ดน้ำลายให้ ไม่รังเกียจเลย มีแต่ผมที่อายตัวเอง -///-
“เด็กเอ๋อ”
“พี่โปรดแกล้งอ่ะ แก้มคงแดงหมดแล้ว”
“หึหึ น่ารักว่ะ จูบทีดิ๊”
“ไม่เอ...า อื้ออออออ” ไม่เคยฟังที่ผมพูดเลยจริงๆ นะผู้ชายคนนี้
พี่โปรดยกตัวผมขึ้นไปนั่งบนตักของเขา แนบริมฝีปากลงมาได้ไม่กี่วินาที ลิ้นร้อนๆ ของเขาก็แทรกเข้ามา กวาดเลาะไปตามไรฟัน ก่อนจะเกี่ยวเอาลิ้นผมไปนัวเนียด้วย โดนเขาดูดลิ้นเบาๆ แล้วแขนผมที่โอบรอบคอเขาอยู่ก็แทบจะหมดแรง ก่อนที่อะไรๆ มันจะเลยเถิดไปกว่านี้ พี่โปรดก็ยอมผละออกไป เขาจ้องหน้าผมนิ่ง แล้วก้มลงมาหอมแก้มทั้งซ้ายและขวา
“พี่โปรด...”
“ครับ ^^”
“ชอบแกล้ง -///-”
“ก็ปลื้มน่าแกล้ง”
ผมเห็นใบหน้าตัวเองที่สะท้อนอยู่ในกระจกที่ผนังฝั่งตรงกันข้ามแล้วก็ต้องก้มหน้างุดลงกับอกกว้างของพี่โปรด ทั้งเขินทั้งอาย พี่โปรดก็รู้แต่ก็ขยันหาเรื่องมาทำให้ผมเคลิ้มซะจริงๆ -///-
“ไปกันเถอะ คุณแม่ส่งข้อความมาบอกว่าเสร็จกันแล้ว”
“ครับ”
เดินตามพี่โปรดออกมา เจอพวกแม่ๆ กำลังยืนคุยกันอยู่ หน้าใสปิ๊ง ท่าทางอารมณ์ดีกันมากทีเดียว ผมเดินเข้าไปสมทบกับพวกแม่ๆ ส่วนพี่โปรดเดินไปจ่ายเงินที่เคาท์เตอร์ แอบเห็นว่ามีหลายคนมองตามเขาไม่วางตาเลย จนผมอยากจะร้องตะโกนบอกว่า คนนี้ของผมนะ ห้ามมอง ห้ามยิ้มให้ แต่ก็คงทำไม่ได้หรอก -*-
หลังจากออกจากร้าน พี่โปรดก็พาพวกเรามาดินเนอร์กันที่โรงแรมครับ เขาคงจองโต๊ะไว้แล้ว ไม่รู้จะเอาใจสาวๆ ไปถึงไหน แม่ผมนี่ถึงกับยิ้มไม่หุบเลย เพราะแม่ชอบอาหารไทยสูตรฉบับชาววังมาก และร้านที่โรงแรมนี้แม่กับพ่อก็มาด้วยกันบ่อยๆ ด้วย
ไม่รู้ว่าตั้งใจเอาใจแม่ผมหรือเปล่า...แต่วันนี้พี่โปรดคงได้ใจแม่ไปทั้งดวงแล้วล่ะครับ -_-
.
.
.
ตอนนี้เกือบห้าทุ่ม ผมอยู่ที่สนามบินกับพี่โปรดเพื่อมารอรับคุณเปรม เมื่อกี้มีประกาศว่าเครื่องจะดีเลย์ด้วย คงต้องรอกันอีกครึ่งชั่วโมง
“ง่วงไหมปลื้ม”
“นิดหน่อยครับ”
“ไปนอนในรถก่อนไหม”
ผมส่ายหน้า ก่อนจะพิงหัวกับไหล่ของพี่โปรด
“พี่”
“หืม?”
“พี่โกรธคุณเปรมรึเปล่า”
พี่โปรดไม่ได้ให้คำตอบกับผมในทันที เขาลูบมือผมเบาๆ ก่อนจะยกขึ้นไปแนบแก้ม
“ก็แค่ช่วงแรกๆ แต่พี่ก็รู้ว่าพี่ทำให้เป็นเรื่องใหญ่เอง ความจริงมันเป็นเรื่องเล็กๆ ที่ถ้าแก้ถูกจุด คงไม่มีใครต้องเจ็บ”
คำตอบของพี่โปรดทำให้ผมรู้ว่าเขายังคงเสียใจกับเรื่องที่ผ่านมา แต่แววตาไม่ใช่แววตาของคนที่ยังจมปลักอยู่กับความรู้สึกผิด ผมก็ไม่แน่ใจนักว่าจะตีความออกมาถูกต้องมากน้อยแค่ไหน แต่จนถึงวันนี้ที่เราจับมือและเดินมาด้วยกันอีกครั้ง พี่โปรดยังไม่ทำให้ผมผิดหวังเลยที่ยอมให้โอกาสเขา
“พี่ไม่ใช่พระเจ้าซะหน่อย ห้ามสิ่งที่มันจะเกิดขึ้นไม่ได้หรอก พี่ก็แค่คนธรรมดาที่ทำผิดพลาดได้ เพราะฉะนั้น ต่อไปนี้ก็ดูแลปลื้มดีๆ นะครับ”
พี่โปรดหัวเราะเบาๆ ก่อนจะก้มลงมาจูบหน้าผากผมหนึ่งที
“น่ารักใหญ่แล้วเด็กพี่”
“ฮี่ๆ แน่นอน ^^”
ผมนั่งคุยกับพี่โปรดไปจนเห็นคนเริ่มทยอยออกจากเกตมาแล้วก็เลยพากันเดินไปยืนมองหาคุณเปรม และไม่นานก็เจอเขาเดินมาพร้อมกับเป้ใบเดียว เขาก็ยังไม่เปลี่ยนครับ แค่ผมยาวขึ้นกว่าเดิมเท่านั้น
“พี่โปรดหวัดดีครับ” คุณเปรมยกมือไหว้พี่โปรดที่ทำแค่พยักหน้ารับแล้วตบไหล่คุณเปรมเบาๆ ก่อนที่คุณเปรมจะหันมาทางผมพร้อมกับส่งยิ้มมาให้
“หวัดดีปลื้ม”
“หวัดดีครับ”
“ไม่เปลี่ยนเลยเนอะ” คุณเปรมทำท่าจะยื่นมือมาลูบหัวผม แต่ก็ลดมือลงไปซะอย่างนั้น
“ผมสูงขึ้นนะครับ แต่คุณเปรมก็ดูไม่เปลี่ยนไปจากเดิมเลยนะ”
“ไม่เปลี่ยนจริงเหรอ กูเล่นกล้ามด้วยนะเนี่ย ไม่ดูตัวใหญ่ขึ้นเลยไง?”
“ไม่เลยยยย ^^”
คุณเปรมหัวเราะ ก่อนที่จะได้พูดอะไรออกมาอีก พี่โปรดก็ตัดบทบอกให้กลับกันได้แล้ว เพราะตอนนี้ก็ดึกมาก ผมกับคุณเปรมก็ไม่ได้ท้วงอะไรครับ เดินตามเขามาขึ้นรถ ไม่มีใครอิดออดเพราะกลัวเสี่ยเขาจะพิโรธขึ้นมาแล้วจะซวยกัน
คืนนี้พี่โปรดเขาจะกลับไปนอนที่คอนโดฯ เราเลยส่งคุณเปรมที่ประตูรั้วหน้าบ้าน เพราะถ้าขับเข้าไปก็เสียเวลา
“แล้วเจอกันนะปลื้ม มีเรื่องจะพูดด้วยเยอะเลย พี่โปรดขอบคุณครับ” คุณเปรมบอกผม ก่อนจะหันไปยกมือไหว้ขอบคุณพี่โปรดที่พยักหน้ารับ
“โอเคครับ แล้วเจอกัน”
ถือว่าวันนี้ผมก็เสร็จสิ้นภารกิจแล้วล่ะครับ พากันออกจากห้องตั้งแต่เที่ยงวัน กลับมาอีกทีก็เที่ยงคืนกว่าๆ เข้าไปแล้ว อาบน้ำเสร็จก็โดดขึ้นเตียง หัวถึงหมอนก็หลับกันทั้งคู่ เพราะเหนื่อยมากจริงๆ แต่คืนนี้ดีหน่อยที่ได้หลับไปในอ้อมกอดของพี่โปรด ตื่นเช้ามาคงเป็นวันดีๆ อีกวันของเรา ^_^
............................................................End..............................................................
ตอนพิเศษตอนนี้คือตอนสุดท้ายที่จะลงในเว็บแล้วค่า ที่เหลือจะอยู่ในเล่ม แฮ่ๆ ขอบคุณทุกคนมากจริงๆ ค่ะที่ยังคงแวะเวียนเข้ามาอ่าน
รักเสมอ
หัวข้อ: @มาโปรด@ : ตอนพิเศษ : 23/09/2014 (Page. 145) *แจ้งข่าวหน้า 149 28/1/2015 (อ่าน 1907147 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก