สงครามทะเลทราย..ศึกเทพมหาธาตุ
Part 17 ภัยในมุมมืด30% ใครไม่ได้อ่าน 70% ให้กลับไปอ่านที่หน้า 48 ก่อนนะคะ
“ชลธาร..ชลธาร!” น้ำเสียงทรงอำนาจ เรียกหาองค์หญิงต่างแดน ซึ่งบรรทมหลับอยู่บนเตียง แม่เล็กนอนอยู่อีกฟาก
เตียงกว้างมากไม่สร้างความอึดอัดลำบากสำหรับผู้หญิงต่างวัยสองคน
“พระปิตุลา” สุรเสียงนุ่มหวาน ขานรับในห้วงนิทรา ทรงเกิดภาพนิมิตขึ้นในความฝันประหนึ่งเสมือนจริง
เมื่อบุคคลซึ่งพระองค์ขานพระนามกลับประทับอยู่เบื้องหน้าแล้ว
“ท่านมาพบข้าเช่นนั้นหรือ” องค์หญิงตรัสถาม
“ข้าย่อมมาพบเจ้าแล้ว ผ่านมา 5 ราตรี มีความคืบหน้าเช่นไร” พระปิตุลาดำรัสถาม ใบหน้าคมคร้ามเนตรเฉี่ยวเฉียง
เหมือนมีพลังลึกลับแฝงอำนาจมากมาย ในห้วงฝันองค์หญิงชลธารกลับรู้สึกเกรงกลัวไม่น้อย
โดยเฉพาะดวงเนตรแดงก่ำที่มีรัศมีวาวโรจน์ แลดุดันขมึงทึงยิ่งนัก
“ข้ามิได้ใกล้ชิดสนิทสนมวายุภักษ์ นับตั้งแต่พำนักที่นี่ อนุชาข้ากับวายุภักษ์ต่างออกนอกเขตพระราชฐาน
ฟื้นฟูแหล่งน้ำผืนดินให้กับพวกราษฎรไม่หยุดหย่อน นอกจากเพลาเสวยกระยาหารค่ำ ข้าแทบมิพบหน้าพวกเขาด้วยซ้ำ
ข้ารู้แต่เพียงว่า พวกเขาเร่งฟื้นฟูไตรคานให้ทันวันงานพิธีอภิเษกที่จักถึงนี้เท่านั้น” นางมีท่าทีข่มความตื่นกลัวที่หาเหตุผลไม่ได้
“เช่นนั้นเจ้าต้องรีบดำเนินการ พระปิตุจฉาเปลี่ยนแผนให้เจ้าทำเยี่ยงไรก็ได้ นำน้องชายเจ้ากลับสู่เวฬุวรรณ
ข้าให้เพลาเจ้าไม่เกิน 12 ราตรี นับจากราตรีนี้เป็นต้นไป หลังพิธีอภิเษกหากแผนการไม่คืบหน้า
พวกเขาย่อมรวมพลยกทัพบุกตีเวฬุวรรณเป็นแน่แท้”
“รับทราบแล้วเพคะ”
“เช่นนั้น..ข้าไม่รบกวนการนิทราของเจ้าแล้ว” รับสั่งเสร็จ วรกายพลันหายไปในครองจักษุขององค์หญิง
โดยที่พระองค์กลับสู่นิทรารมย์ปกติ มิมีสิ่งใดแทรกขัดในการบรรทมตลอดราตรี
>
>
“เจ้ากลับเหน็ดเหนื่อยไม่น้อยน้องพี่” องค์หญิงชลธารทรงดำรัสกับผักตบ
หลังอนุชาของพระองค์เสด็จกลับตำหนักช่วงพลบค่ำ ตั้งแต่ทรงได้รับอนุญาตจากองค์เหนือหัวให้พำนักที่นี่
พี่น้องพบหน้าเฉพาะเพลาเสวยพระกระยาหารค่ำ ซึ่งมีแม่เล็กและองค์ชายวายุภักษ์ร่วมโต๊ะเสวยด้วยทุกครั้ง
แต่ความสนิทสนมชิดเชื้อก็ยังไม่คืบหน้าเท่าใดนัก เนื่องจากบุคลิกอุปนิสัยผักตบแล้ว
ใช่จะเปิดโอกาสให้ใครตีสนิทได้ง่ายดาย ถึงแม้นางจะเป็นพี่สาวฝาแฝด แต่องค์หญิงชลธารกลับรู้สึก
อนุชาของนางคาดเดาความนึกคิดยาก ด้านองค์ชายวายุภักษ์ไม่แตกต่าง
กลับมีระยะห่างเว้นช่องว่างจนองค์หญิงไม่สามารถรุกคืบได้อย่างที่คิด
“ไม่เหนื่อยหรอกครับ ว่าแต่พี่ธารคุ้นเคยที่นี่แล้วใช่ไหม” ผักตบหยุดยืนส่งยิ้มให้พี่สาวฝาแฝด
หลังผู้เป็นพี่อุตส่าห์มาดักรอ ก่อนเขาจะเดินเข้าห้องบรรทมของว่าที่พระสวามี
ซึ่งย้ายตัวเองไปพำนักยังตำหนักรับรองอาคันตุกะแทน
“ข้ากลับว่างยิ่งนัก เห็นเจ้ากับองค์ชายวายุภักษ์ทรงงานหนัก โดยที่ข้ามิได้ช่วยเหลือ
รู้สึกไม่สมควรเป็นอย่างยิ่ง แม้นข้าเป็นพี่เจ้า โดยหลักข้าคือผู้อาศัย หากมิทำตัวเป็นประโยชน์อันใด ใยไม่ถูกติฉินเอาได้
ข้าอาสาพวกเจ้า ในเมื่อเจ้ากับพระสวามีรับผิดชอบด้านนอกวัง ภายในวังหลวงให้เป็นหน้าที่ข้าดูแลแหล่งน้ำ
ฟื้นฟูภูมิทัศน์ดีหรือไม่ เจ้าคงไม่ลืมกระมัง..ข้าสามารถเรียกใช้เทพมหาธาตุวารีได้เช่นกัน”
นางอาสาด้วยพระพักตร์และสายพระเนตรมุ่งมั่น ต้องการบำเพ็ญประโยชน์แบ่งเบาภารกิจของผักตบและองค์รัชทายาท..
“เรื่องนี้ไว้หารือตอนทานมื้อค่ำดีกว่า ผมต้องรอถามองค์ชายก่อน ผมอยากอาบน้ำเหนียวตัวมาก
เดี๋ยวเราค่อยพบกันตอนร่วมโต๊ะเสวยนะพี่ ผมจะนำเรื่องนี้ขออนุญาตองค์ชายด้วย คาดว่าคงไม่มีปัญหา
ผมพอเข้าใจพี่อยู่เฉยคงรู้สึกเบื่อ ดีเหมือนกันในวังจะได้เรียบร้อยไปพร้อมกันทีเดียว”
ผักตบไม่บั่นทอนความตั้งใจของพี่สาว กลับรับปากจะนำเรื่องนี้ทูลองค์ชายตอนเสวยกระยาหารค่ำร่วมกัน
“ขอบใจเจ้ามาก เช่นนั้นข้าไม่รบกวนเพลาเจ้าแล้ว” องค์หญิงยิ้มละมุนให้น้องชายของพระองค์
ผักตบขอตัวแยกเข้าห้อง เพื่อเตรียมตัวอาบน้ำ อีกไม่นานองค์ชายวายุภักษ์คงเสด็จร่วมเสวยมื้อค่ำดังเช่นทุกวัน..
>
>
“เจ้าชายครับ พี่ธารเขาอยากทำตัวให้เป็นประโยชน์ อาสาฟื้นฟูแหล่งน้ำพระตำหนักวังหลวง คุณคิดว่ายังไงครับ”
ผักตบเปิดประเด็น หลังลงมือทานมื้อค่ำไปได้ไม่เท่าไหร่
“มิเป็นการรบกวนเจ้าดอกหรือ..น้องหญิง” องค์ชายทรงตรัสถาม พระพักตร์คมคายหล่อเหลา
ประทับนั่งสง่างามองอาจสมเป็นยุพราชแห่งไตรคาน องค์หญิงชลธารแย้มสรวลอ่อนหวานชวนพิศยิ่งนัก
“หารบกวนอันใดไม่เพคะเจ้าพี่ ข้าเต็มใจยิ่งที่มีส่วนช่วยพวกท่าน เห็นผักตบกับเจ้าพี่ตรากตรำ
ทั้งที่ใกล้งานสำคัญส่วนพระองค์ ยังทรงงานหนักไม่ปริบ่นอันใด ข้ากลับชื่นชมพวกท่านนัก
พวกท่านมุ่งฟื้นฟูนอกวังเป็นส่วนใหญ่ ขืนชักช้าใกล้วันงานในวังใยมิโกลาหลเล่า
อย่างน้อยก่อนพิธีอภิเษกพวกท่านควรมีเพลาพัก ข้าอาสาจัดการแหล่งน้ำในตำหนักสำคัญ ที่ยังคงขาดแคลนด้วยตนเอง”
“เช่นนั้นข้าคงมิสามารถกล่าวอันใด เมื่อเจ้ายินดีช่วยเยี่ยงนี้ ข้าในฐานะรัชทายาทของไตรคาน
คงต้องขอบใจเจ้าแทนผู้คนจึงจักถูกต้อง ตำหนักสำคัญส่วนใหญ่ ข้าดำเนินการไปเกือบหมด
เหลืออยู่ไม่กี่ตำหนักดอก มีของพระปิตุลากับตำหนักองค์หญิงศศิธร ที่ข้ายังมิได้ฟื้นฟูบ่อน้ำในพระตำหนัก
คงต้องไหว้วานเจ้าแล้ว” องค์ชายวายุภักษ์รับสั่งด้วยพระสุรเสียงทุ้มนุ่ม
สายพระเนตรอ่อนโยนทอดมององค์หญิงชลธารด้วยความซาบซึ้งในความหวังดี
“มิเป็นไรดอกเพคะ เช่นนั้นพรุ่งนี้ข้าจักดูแลตำหนักพระปิตุลากับองค์หญิงศศิธร
รบกวนเจ้าพี่ทรงมีพระบัญชาแจ้งให้ทรงทราบ จักได้ไม่เป็นที่ข้องพระทัย
หากเห็นข้าไปเยือนพระตำหนัก” องค์หญิงค้อมพระเศียรน้อมรับพระดำรัส
พร้อมขอให้มีพระบัญชาแจ้งเจ้าของสถานที่ ว่าพระองค์จักเสด็จไปฟื้นฟูบ่อน้ำในพระตำหนักด้วยองค์เอง
“เช่นนี้ข้าจักดำเนินการตามที่เจ้าขอมา หลังเสวยเสร็จสิ้นจักให้องครักษ์เดินสาส์นแจ้งเสด็จลุงกับหญิงอ้ายให้เจ้า”
การเสวนาในโต๊ะเสวยเต็มไปด้วยบรรยากาศเป็นกันเอง ดูราบรื่นเป็นไปในทิศทางที่ดี
แม่เล็กซึ่งร่วมทานมื้อค่ำเป็นผู้ฟังที่ดี พลอยนึกชมพี่สาวฝาแฝดของลูกชายเธออย่างไม่เก็บอาการทางสายตา
นอกจากเป็นคนสวยชนิดหาที่ติไม่เจอ ยังมีน้ำใจแถมมากความสามารถ เธอรู้สึกปลาบปลื้ม
ที่ได้รับเกียรติจากองค์หญิงชลธารเรียกเธอว่า ‘พระมารดา’ ทุกครั้งไป
“พระมารดา..ท่านควรทานซุปนกกระจอกเทศให้มาก จักได้บำรุงกำลังมิเหนื่อยล้าอ่อนเพลีย เชิญท่านลองดูเถิด”
นอกจากองค์หญิงจะอ่านสายตาของแม่เล็กที่มองเธอด้วยความชื่นชมออก ยังรู้จักเอาใจอีกต่างหาก
เยี่ยงนี้แม่เล็กไม่รักไม่หลงก็ไม่รู้จะพูดยังไงแล้ว
นับตั้งแต่หลุดยุคมาอยู่ในแผ่นดินที่แตกต่าง แม่เล็กหาได้สนิทใจกับใครเท่าไหร่
นอกจากพระมเหสีที่พระทัยดีเป็นพิเศษกับเธอแล้ว นอกนั้นก็ออกจะเกรงใจเธอที่ดันเป็นแม่ของพระชายา
วางฐานะให้ความเคารพยำเกรงมากกว่าจะพูดคุยสนิทสนมได้
พอมีองค์หญิงมาอยู่ร่วมห้อง แม่เล็กหายเหงาไม่น้อย มีเรื่องพูดคุยเล่าสู่กันฟังทุกคืน
ส่วนใหญ่เธอเล่าเรื่องราวของผักตบที่หลุดไปโผล่ยุคของเธอ แล้วเป็นสาเหตุให้เธอเก็บมาเลี้ยงดูเป็นลูก
เล่าวีรกรรมความฮ็อตของลูกชาย ที่ทำให้สาวน้อยสาวใหญ่คลั่งไคล้ไหลหลง ตีวนแถวหน้าบ้านกันเป็นประจำ
พร้อมกับซักถามชีวิตความเป็นอยู่ขององค์หญิงไปด้วย เพราะสงสารที่หลงไว้ใจทรราชชุบเลี้ยงโดยไม่รู้ความเป็นมาแต่ต้น
เธอจึงเห็นใจเอ็นดูองค์หญิงเป็นพิเศษ
มื้อค่ำจบลง แม่เล็กกับองค์หญิงชลธารแยกย้ายกลับห้องบรรทม ส่วนผักตบกับองค์ชาย
พากันมาเดินเล่นยังสวนพระตำหนัก ถือเป็นการย่อยอาหารไปในตัว ความจริงองค์ชายวายุภักษ์ทรงตรัสชวนผักตบ
พระองค์ใคร่มีเพลาส่วนตัวกับพระชายา แม้ว่าจะทรงงานร่วมกัน แต่ขณะทรงงานต่างคนต่างแยกย้ายรับผิดชอบพื้นที่
ซึ่งวางแผนล่วงหน้าหลังไปสำรวจเก็บภาพมาวางผังงาน
การใช้พลังของเทพมหาธาตุนั้น ไม่ใช่จักสามารถใช้ต่อเนื่องไม่หยุดพัก
พลังที่มีเปรียบเสมือนเป็นพลังชีวิตของผู้ถือครองครึ่งหนึ่ง ยามที่เรียกใช้พลังทุกครั้งย่อมอ่อนเพลีย
เหมือนผู้ที่โหมทำงานหนักย่อมเหนื่อยล้าและมีขีดจำกัด ดังนั้นพระองค์กับผักตบจึงต้องรู้ขอบเขต
ใช้พลังในแต่ละวันไม่ให้เกิดผลเสียต่อพระวรกาย โดยเฉพาะผักตบทรงกังวลพระทัย ห่วงใยยิ่งนัก
ทรงกำชับองครักษ์ที่ติดตามพระชายาทุกฝีก้าวถวายรายงานต่อพระองค์ทุกครั้ง
ไม่ให้ผักตบใช้พลังเกินกว่าที่ทรงกำหนดในแต่ละวัน
การใช้พลังเทพมหาธาตุของผักตบ จักแสดงปฏิกิริยาต่อแหวนมรกตบ่งบอกพระองค์ให้ทรงรับรู้
หากผักตบอ่อนล้าพระองค์จักทรงทราบได้ทันที มิทรงรอช้าดิ่งตรงมาดูแลด้วยพระองค์เอง
“วันนี้เจ้ารั้นอีกแล้ว” หลังอยู่เพียงลำพังกันสองคน ยุพราชหนุ่มทรงดำรัสขึ้น ผักตบรู้ทันทีว่าทรงยกอ้างเรื่องใด
“ผมไม่ได้จะรั้น เพียงแต่ข้างแหล่งน้ำเป็นทรายทั้งนั้น หากเพิ่มผืนดินลงไปเล็กน้อย
ย่อมสามารถปลูกพืชให้ความชุ่มฉ่ำรอบแหล่งน้ำ เสริมระบบนิเวศน์ให้สมบูรณ์ขึ้นไปอีก
เลยทำนอกเหนือจากที่ตกลงกันไว้” ผักตบยืนกรานเหตุผล ที่ทำให้เขาทรุดฮวบ
สร้างความตกอกตกใจให้เหล่าองครักษ์หน้าซีดเผือด กลัวอาญากันยกใหญ่
ไม่คิดว่าฝืนใช้พลังเขาเกิดหน้ามืดวูบขึ้นมาดื้อๆ ยังไม่ทันล้มลงไปกลับรู้สึกถึงกระแสลมเย็นสดชื่น
มาพยุงร่างเขาไว้ไม่ให้ล้มพับ ก่อนจะเผยตัวตนของผู้ที่ช่วยเขาไว้ได้ทันท่วงที
เป็นใครไม่ได้นอกจากผู้ที่ประทับยืนข้างกายตรงนี้
“หากเราช้าไปก้าว เจ้าใยมิบาดเจ็บเสียแล้ว เรากำชับเจ้าบ่อยครั้ง
ให้รู้ว่าเจ้าใช้พลังมากน้อยแค่ไหน หากรู้สึกอ่อนล้านั่นคือเจ้าต้องหยุดที่จะเรียกใช้เทพมหาธาตุ
นี่เจ้ารั้นยังกล้าเถียงเราหรือ อย่าลืมเจ้าคือชายาของเรามิใช่ดังเก่าก่อน กระทำการใดนึกถึงใจเราด้วย”
พระองค์ทรงตัดพ้อด้วยพระสุรเสียงแสดงความห่วงใยชัด ผักตบพอได้ฟัง
พร้อมกับสบเนตรคมที่หม่นเศร้าผสมเว้าวอน พลันรู้สึกผิดอย่างบอกไม่ถูก
เขาไม่ใช่ไม่รู้ร่างกายเหนื่อยมาก หายใจหอบแต่กลับคิดว่าไม่น่าจะเป็นอะไร จึงฝืนที่จะใช้พลังจนเกิดเหตุการณ์ขึ้น
“เอาเถอะ..ผมขอโทษคราวหลังจะไม่ทำอีก แต่ผมสงสัยคุณมาทันได้ยังไง ในเมื่อคุณอยู่อีกจุด”
เรื่องนี้เขานึกคำตอบก็ไม่กระจ่าง จะว่ามีม้าเร็วส่งข่าวไม่น่าเป็นไปได้
จากที่ผักตบรับผิดชอบห่างจากสถานที่องค์ชายดูแลประมาณห้ากิโลเลยก็ว่าได้
“เป็นเพราะแหวนมรกตที่เจ้าสวมติดนิ้วดอก ทำให้เรารู้ว่าร่างกายเจ้าย่ำแย่
เราควบไต้ฝุ่นมาทันทีหลังรู้จากแหวนมรกต เจ้าต้องฝืนกระทำการเกินกำลังแน่ และก็เป็นดังคาด
จึงมาทันรับร่างเจ้าไม่ให้ล้มลงบนพื้น” พระองค์รับสั่งสุรเสียงนิ่ง พักตร์หล่อเหลาเคร่งขรึมหาได้ผ่อนคลาย
หลังทรงรำลึกถึงเหตุการณ์ที่ผักตบกำลังทรุดฮวบ ในขณะที่พระองค์ยังควบม้ามาไม่ถึงตรงนั้น
ยังดีที่กระแสจิตสั่งมหาธาตุวายุรับร่างผักตบได้ทันการณ์
“เอาน่า..ผมยืนอยู่ตรงนี้ปลอดภัยดีแล้ว พรุ่งนี้ก็มีกำลังเหมือนเดิม
อย่าทำหน้าเครียดสิครับ เดี๋ยวไม่หล่อจะว่าผมไม่เตือน” ผักตบพยายามหาเรื่องแหย่ให้คนเคร่งเครียดพระอารมณ์ดีขึ้น
“แม้นเราไม่หล่อเหลา เจ้าจักไม่รักเราเยี่ยงนั้นหรือ” องค์ชายกลับรับสั่งถามขึ้นมาเสียนี่
“เรื่องไหนอีก..ผมไม่ได้หมายความแบบนั้น หล่อไม่หล่อไม่เกี่ยวหรอกว่าผมจะรักหรือไม่รัก” ผักตบเลี่ยงเดินหนีดื้อๆ
“เช่นนั้นเจ้าควรตอบคำถามเรา แม้นเรามิได้มีหน้าตาเช่นนี้ เจ้ายังจะรักเราหรือไม่” พระองค์กลับย่างพระบาทตามติด
“เฮ้ย! ตีมึนหรือไงคุณ ผมบอกรักคุณเมื่อไหร่ครับเจ้าชาย”
ผักตบหันกลับมาแหวไม่จริงจัง กลับเห็นพักตร์หล่อส่งสายพระเนตรซื่อ จ้องเอาคำตอบของเขาให้จงได้
“เจ้าอาจไม่เคยเปล่งวาจา กระนั้นหัวใจเจ้าบอกแก่เรามา เจ้ามิได้รังเกียจเราดอก” พระองค์ตีขลุมเอาดื้อๆ
“หัวใจผมไปพูดกับคุณตอนไหนครับ อย่าอ้างว่าใช้เทพมหาธาตุอ่านใจผมเชียวล่ะ ผมไม่เชื่อคุณเด็ดขาด
ถ้าคุณทำแบบนั้นได้ ผมก็คงทำได้ไม่ต่างกัน ทำไมผมอ่านใจคุณไม่ได้” ผักตบยืนกรานเสียงแข็งเลยทีเดียว
“เราหาได้บอกเจ้าว่าใช้เทพมหาธาตุ เรารู้เพราะแหวนมรกตดอก” อีกแล้ว ที่แท้ไส้ศึกตัวการสำคัญคือแหวนที่เขาสวมสินะ
“แบบนี้ผมถอดออกดีกว่า คุณเล่นล้วงความรู้สึกผมก็แย่สิ” ผักตบหน้าเครียดบ้างแล้ว เขาเก๊กเสียงเข้มดูจริงจังมาก
“เจ้าถอดเองมิได้ดอก นอกจากเจ้าจะนำโลหิตของเราไปหยดลงบนแหวน จึงจักถอดออกจากนิ้วเจ้าได้
หากกระทำเยี่ยงนั้น ย่อมแปลว่าเจ้าตัดสัมพันธ์เราไปตลอดกาล อย่าได้แม้แต่จักคิดเป็นอันขาด
เราคงอยู่ไม่ได้หากเจ้าใจร้ายต่อเราเยี่ยงนี้ หัวใจเจ้ากลับไม่ปฏิเสธที่จะรักเรา แล้วใยเจ้าไม่กล้าเปล่งวาจาให้เราฟัง”
พระองค์กลับตอกย้ำวนกลับมาเรื่องเดิมได้ ผักตบพยายามอ้อมโลก ที่จะไม่หยิบยกมาพูดแล้วเชียว
“ก็รู้แล้วไม่ใช่หรือครับ ยังต้องการฟังความรู้สึกของผมอีกทำไม” เริ่มจะหงุดหงิดตัวเองที่ดันใจเต้นแรง
แล้วไอ้แหวนบ้านี่ก็เปล่งประกายเขียววูบวาบเรืองรองขึ้นมาเสียอีก
“หึหึ! เจ้าเขินอายเช่นนั้นหรือ เรากับเจ้าหาใช่คนแปลกหน้าต่อกัน
ประหนึ่งเป็นบุคคลเดียวกันแล้ว ให้เราเอ่ยกับเจ้าก่อนเราจักทำโดยมิลังเล”
พระองค์หยุดนิ่งไปครู่ใหญ่ ค่อยยื่นหัตถ์บังคับปลายคางให้ผักตบสบสายพระเนตรคมกล้า
บัดนี้ดูฉ่ำหวานลึกซึ้ง แล้วเสียงทุ้มนุ่มอ่อนละมุนดังให้ได้ยินชัดเต็มสองหู
“เรารักเจ้า..ผักตบ เจ้าคือชายาของเรา” ผักตบเหมือนถูกสะกด จ้องลึกเข้าไปในดวงเนตรคมวาว
พร้อมกับอาการหัวใจสั่นกระตุกรุนแรง..ไม่เคยคิดว่าจะถูกคำรักจากปากคนตรงหน้า ทำให้เขาเกิดอาการเหล่านี้
มาอัพให้เต็ม 100% แล้วนะคะ เจอกันวันศุกร์นี้ค่ะ
ตอนต่อไปได้ตามลุ้นกันต่อ มีหวานตอนต้นๆ เริ่มจะเครียดตอนกลางๆ
ยันจบตอน งานนี้เครียดและลุ้นกันหน้าดำอีกเช่นเคย 
หัวข้อ: @@โดย Luk {สงครามทะเลทราย..ศึกเทพมหาธาตุ} @@ 1/3/57 # P.64...END++++ (อ่าน 623503 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก