หัวข้อ: @@โดย Luk {สงครามทะเลทราย..ศึกเทพมหาธาตุ} @@ 1/3/57 # P.64...END++++

[Hummer]

คึคึ! 

มันต้องอย่างนี้ สมกับเป็นผักตบที่ไปเก็บเกี่ยวประสบการณ์จากโลกศิวิไล
นำกลับมาใช้ในยุคล้าสมัย พากันโดนหลอกเป็นพรวน 

[Phongthan]

รอรอรอ ผักตบอย่างฮาอ่ะ 

[loveview]

มาปูเสื่อรอเจ้าค่ะ ฮิฮิ คิดถึงทุกวันเลย

[SenzaAmore]

  เย่ๆในที่สุดก็ตามอ่านทันในที่สุด นิยายคุณลักษ์สนุกทุกเรื่องเลยค่ะ นับถือๆ

ตลกดีจังมีคนกลัวแสงแฟลช กับไฟฉายด้วยหรอเนี่ย แต่ก็พอเข้าใจอ่ะนะ คนอยู่ในยุคโบราณนินา
อ่านแล้วคิดถึงเรื่อง วิหคลำนำสวรรค์ กับคำสาปฟาโรห์ขึ้นมาเลย55

รอตอนต่อไปค่ะ +1

[roseouioui]

 
อ่านไปยิ้มไป ชอบจัง

[Ta_ii]

 

วันจันทร์แล้ววว แวะมาจิบชารอจ้าา 

[KuMaY]

วันจันทร์แว้วนะ
เอาตอนต่อไปมาซะดีๆ 

[LimousinX9]

มานั่งปู่เสือรอ(-0-) แอบฝันว่าได้สองตอนรวดดด ตื่นๆๆๆ!!!!

[sukaz]

กล้องกักขังวิญญาณ
แหม๊ะ!!!!~ ไอเดียบรรเจิดดดดดดด
 

[luxilove]

สงครามทะเลทราย..ศึกเทพมหาธาตุ
Part 8...ท้าทาย



“เจ้าจักไปที่ใดกัน”
ผักตบชะงักเท้าอยู่กับที่ ไม่ได้หันกลับมาตอบ พอเสร็จจากร่วมเสวยพระกระยาหารกับองค์เหนือหัวและเหล่าพระญาติ 
ตลอดจนเสนาอำมาตย์ เขาอุตส่าห์ทำตัวเป็นอากาศธาตุเนียนนัดแนะแม่อย่างดิบดี คอยรอจังหวะเหมาะ
ดอดหนีออกจากห้องเพื่อกลับห้องพัก

ขอเวลาเตรียมอุปกรณ์ เมื่อต้องเข้าร่วมในห้องรับรองพิเศษตามพระดำรัสเชิญขององค์เหนือหัว
หรือถ้าพูดให้ถูกคือการบังคับกลายๆ ห้ามไม่ให้เขาสองแม่ลูกปฏิเสธ งานนี้ต้องแสดงปาหี่
สร้างเกราะคุ้มกันแน่นหนามากกว่าเดิม หากจะอยู่ที่นี่โดยไม่ตกเป็นเป้าอันตรายล่ะก็

กลับไม่เป็นดังคาด เมื่อบุรุษซึ่งผักตบไม่ยักชอบขี้หน้า ถามด้วยน้ำเสียงทุ้มเรียบด้านหลัง
ทั้งที่เขาสองแม่ลูกหลบออกจากห้องเสวยได้แล้ว กำลังเผ่นไปตั้งหลักให้พร้อมที่ห้องของเขาก่อน

“ผมจำเป็นต้องพาแม่ไปทำภารกิจส่วนตัว” ผักตบยอมหันกลับไปตอบคำถามองค์ชายวายุภักษ์
เขาปรับสีหน้าให้ดูปกติไม่แสดงพิรุธ กลัวอีกฝ่ายรู้ว่าเขาไม่พอใจที่ถูกจับตาดูจากคนตรงหน้า
ส่วนใหญ่ไม่มีใครสนใจ เพราะกำลังวุ่นส่งเสด็จเหนือหัวกับพระมเหสีกันอยู่
เขาจึงอาศัยโอกาสนี้ลอบออกจากห้องเสวย แต่ไอ้เจ้าชายขี้เก๊กยังดันตามมานี่สิ

“เจ้าคุ้นเคยวังหลวงดีกระนั้นหรือ พำนักเพียงหนึ่งราตรีมิพ้นทิวา กลับกล้าเพ่นพ่าน มิเกรงหลงทางแต่อย่างใด”
สุรเสียงทุ้มนุ่มวางอำนาจแฝงความหมายแดกดัน ชนิดคนสมองทึบยังตีความออก แม่เล็กหน้าถอดสีใจเต้นระทึก
ไม่กล้ามีปากมีเสียง ต่อให้คนการศึกษาไม่สูง กลับพอจะรู้ถึงอำนาจบารมีของเจ้าชายสุดหล่อผู้นี้
แค่ใช้นิสัยสอดรู้ซักถามกับพวกผู้หญิงที่มาคอยดูแลความสะดวกในคืนที่ผ่านมา ทำให้ได้ข้อมูลมาพอสมควร

เจ้าชายวายุภักษ์องค์รัชทายาท คือพระโอรสพระองค์เดียวของเหนือหัวอนิละกษัตริย์ของนครไตรคาน
เมืองซึ่งใหญ่เป็นอันดับสองรองจากมหานครเวฬุวรรณ ที่กำลังมีศึกสงครามกันอยู่ขณะนี้ นั่นไม่น่าสนใจเท่าความสามารถ
ว่ากันว่าเจ้าชายองค์นี้คือตัวแทนของเหล่าทวยเทพจากสรวงสวรรค์ ถือพลังวิเศษเทพธาตุมาเกิด
สามารถเรียกใช้อำนาจจากสายลมได้ตามใจปรารถนา เข้าใจในแบบชาวบ้าน ‘เป็นเจ้าแห่งสายลมนั่นเอง’

แค่นี้พอจะทำให้เธอเกรง โดยไม่ต้องยกอ้างความเก่งกาจด้านอื่นซึ่งมีอยู่อีกเพียบ ทั้งเรื่องฝีมือเพลงดาบเพลงอาวุธ
เป็นชายในฝันของสาวน้อยสาวใหญ่เปรียบซุปเปอร์สตาร์ดัง..ยากบรรยายคุณสมบัติมาได้หมด

“ถ้าหากคุณกลัวผมหลงทาง ตัดความกังวลเรื่องนี้ได้ สมองผมยังใช้งานได้ดี ทางกลับห้องพักผมจำขึ้นใจ
แต่ถ้ากังวลกลัวเพ่นพ่านวุ่นวายในส่วนต้องห้าม สบายใจได้ผมไม่ชอบยุ่งเรื่องที่ไม่เกี่ยวกับตัวเอง”
คำพูดโต้ตอบของผักตบ เล่นเอาแม่เล็กตาเหลือก เอื้อมมือกระตุกแขนเสื้อลูกชายเป็นการใหญ่
นอกจากกระตุกยังทำปากขมุบขมิบ พูดโดยไร้ซุ่มเสียงบอกใบ้ให้ลูกชายระวังคำพูด ยังไงอีกฝ่ายเป็นถึงเจ้าชายเมืองนี้

แม่เล็กลอบชำเลืองพระพักตร์หล่อเหลายังคงเรียบนิ่ง ไม่แสดงอาการหลังผักตบพูดจบ แต่แววตาแข็งกร้าววาวดุ
จ้องลูกชายเธอเขม็งแล้ว เดาอารมณ์ได้ไม่ยาก ถ้าจับคอผักตบหักได้ คงไม่เหลือคอตั้งอยู่บนบ่าแน่
น่ากลัวชะมัดยาดเลย เจ้าชายสุดหล่อคนนี้

ไม่ว่าเธอจะพยายามส่งซิกยังไง ไอ้ลูกตัวดีกลับเฉยไม่แม้จะหันมาสบตาเธอนี่สิ ‘กล้ามากลูกกู จ้องตาแข็งไม่มีลดราวาศอก
แกกำลังเอาหัวแม่กับหัวแกขึ้นเขียงเสี่ยงหัวขาดอยู่นะไอ้ตบ!’ ผู้เป็นแม่ซึ่งผ่านโลกมามาก ถึงกับก่นบ่นลูกชายในใจ
หากเป็นเวลาอื่นเธอคงปรบมือให้ในความกล้า แต่ไม่ใช่ที่นี่กับบุคคลตรงหน้านี้ มันผิดที่ผิดเวลาไม่สมควรเป็นอย่างยิ่ง

“เราพานพบบุคคลวางท่ายโสมิใช่น้อย กลับไม่มีผู้ใดกระตุ้นโทสะของเราได้ แม้นว่าศัตรูก็มิอาจกล่าววาจาทำให้โทสะเราบังเกิด
 วาจาของเจ้าเพียงไม่กี่คำ เรากลับใคร่ทดสอบเสียแล้ว เจ้ามีดีอันใดให้มั่นใจนักหนา ถึงทะนงตนเพียงนี้
เช่นนั้นมีความสามารถใดจงสำแดงเถิด บุรุษผู้มาจากดินแดนปริศนา” พูดจบพระองค์ผายพระหัตถ์เชื้อเชิญท่าทางดูผ่อนคลาย
 แย้มสรวลมุมโอษฐ์เพียงเล็กน้อย แม่เล็กตาค้างลอบชื่นชมในใจเท่ระเบิด ตรงข้ามความคิดลูกชายสิ้นเชิง
ผักตบกลับเห็นว่ายียวนกวนอวัยวะเบื้องล่างของเขาสุดๆ

“มีดีย่อมไม่อวด คนชอบอวดเขาเรียกพวกอวดดี ผมไม่ขอรับคำท้าของคุณ จะเข้าใจว่าขี้ขลาดสุดแล้วแต่
กรุณาอย่ารั้งเรามีภารกิจส่วนตัวต้องรีบไปทำ อีกสักครู่ต้องเข้าห้องรับรองต่อ คงไม่คิดว่าพวกผม
สามารถอั้นปวดหนักปวดเบาได้กระมัง..เจ้าชาย” ผักตบพูดนิ่มๆ ขณะคนเป็นแม่มือเย็นเชียบใจหล่นไปอยู่ตาตุ่ม
หลังหน้าหล่อเหลาจุดยิ้มมุมปากจนเผลอชื่นชม ตอนนี้แววตาวาวโรจน์เขม็งดุ จ้องผักตบแทนดาบฟันเหวอะไปแล้ว
ขืนลูกชายไม่ยอมอ่อนข้อล่ะก็ มีหวังได้เจ็บตัวฟรีเป็นแน่ รายนั้นนอกจากรูปร่างสูงใหญ่กว่าแถมเก่งด้วยสิ

“เจ้าช่างลื่นไหลนัก เพียงชั่วเพลาหายใจไม่ครบ 5 คู่ กลับเปลี่ยนวาจาได้พริบตา เช่นนี้เป็นบุคคลแบบใดกัน
หรือจักเข้าข่ายดังคำกล่าวที่ว่า วาจากลับกลอกหน้าอย่างใจอย่างเช่นนั้นหรือไม่ เรากลับประจักษ์แจ้งในความสามารถ
ที่ภาคภูมิใจของเจ้าเสียแล้ว นี่สินะที่เจ้าเชี่ยวชาญนัก” พระองค์มิยอมปล่อย ดำรัสคมกรีดลึกสะท้านทรวง
ไหลจากโอษฐ์ได้รูปอย่างต่อเนื่อง แม่เล็กที่เคยเจอแต่คำหยาบโลนด่าทอถึงกึ๋น ยังไม่รู้สึกเจ็บร้าวเมื่อเจอวาจาทอดเสียงเรียบ
โดยไม่ลงน้ำหนัก แต่สำนวนหลอกด่าเจ็บจี๊ดฟังบาดตับ ยันไปถึงม้าม ปอด ค่อยกระแทกหัวใจเข้าจั๋งหนับ

แปลความหมายกำลังถูกด่าพูดจากะล่อนปลิ้นปล้อน หน้าไหว้หลังหลอกเทือกนั้นเลย ประโยคเดียวตีความได้เน้นๆ
แน่มากเจ้าชายคนนี้ เล่นเอาคนเป็นแม่แทบดิ้นแทนลูกเป็นเจ้าเข้า ถึงกลับยอมเสียมารยาทต่อหน้าพระพักตร์
แอบกระซิบกระซาบลอดไรฟันให้ได้ยินกันสองคนแม่ลูก

“ไอ้ตบ!..เค้าด่าแกอยู่นะ ผู้ชายอะไรปากจัดฉิบ ไม่ธรรมดาเลยว่ะ ดูท่าจะไม่ยอมปล่อยเราไปง่ายๆ
ท่าทางจะอยากลองวิชาแกให้ได้เลยด้วย” ท่าทางของแม่เล็ก ทำเอาพระโขนงเข้มของยุพราชหนุ่มเลิกขึ้นเล็กน้อย
ก่อนปรับเป็นปกติในเวลารวดเร็ว พระองค์กลับมีความสามารถควบคุมพระองคาพยพ
ให้ดูเคร่งขรึมไม่แสดงความรู้สึกได้แนบเนียนเช่นกัน

ผักตบหรี่ตาคมจ้องตอบโดยวางหน้านิ่งไม่หันไปหาแม่ ยังคงจดจ้องพระพักตร์คมคายองค์ชายวายุภักษ์ไม่วางตา
ทั้งคู่ต่างจ้องกันชนิดไม่มีใครยอม ประหนึ่งกำลังทดสอบพลังจิตดูใครจะหลบตาก่อน ผักตบแอบกระซิบตอบแม่เล็กไปเบาๆ

“ผมรู้แม่เฉยไว้ ให้ผมรับมือหมอนี่เอง” ลูกชายปราม คนเป็นแม่ที่รู้สึกเดือดดาลยอมทำตามอย่างว่าง่าย
เธอรู้สถานการณ์ตรงหน้าแตกต่างจากที่เคยลับฝีปากกับคนแถวสลัม ฉะนั้นบุคคลที่เธอกำลังผจญอยู่เวลานี้
สมควรยกให้ลูกลุยเหมาะสุด จัดเป็นมวยไล่รุ่นถูกคู่ดีแล้ว เธอไม่คุ้นการรับมือคนประเภทนี้เสียด้วย
ประเภทหน้านิ่งบุคลิกสง่างามจนไม่กล้าแตะ

“อย่างนี้ไหม ถ้าต้องการพิสูจน์ฝีมือ เรายืนห่างกันคนละ 5 ก้าว ผมจะไม่แตะต้องร่างกายคุณแม้เส้นผม
แต่จะทำให้คุณออกจากจุดที่ยืน หากคุณไม่ขยับถือว่าผมแพ้ แต่ถ้าขยับถือว่าคุณแพ้
ห้ามพิสูจน์เวทย์มนต์ความสามารถของผมอีก ตกลงไหมเจ้าชาย”

ผักตบวางแผนในหัวอย่างเร็ว เป็นฝ่ายยื่นเงื่อนไขให้ยุพราชหนุ่มเสียเอง องค์ชายวายุภักษ์นิ่งไปอึดใจใหญ่
จ้องผักตบสำรวจเล่ห์เหลี่ยมว่าวางกำดักล่อลวงหรือไม่ ระหว่างนั้นพวกเสนาอำมาตย์ กลกะลา มหาโหรา
และข้าราชบริพารอีกไม่น้อย ส่งเสด็จเสร็จพากันเดินมาทางนี้พอดี พอเห็นพวกเขาสามคนยืนจ้องกันด้วยท่าทางแปลกๆ
ต่างให้ความสนใจมุ่งตรงมาทางนี้แทน นำหน้าโดยมหาโหราผู้เฒ่าและกลกะลาองครักษ์คู่กาย

“วายุภักษ์ เจ้ามีอันใดหรือ” มหาโหราเป็นฝ่ายถามศิษย์รัก ทุกคนที่มาสมทบ
ต่างรอฟังด้วยความสนใจใคร่รู้ด้วย ฝ่ายศิษย์เมื่อพระอาจารย์ไต่ถาม ย่อมเลี่ยงไม่ได้ที่จะไม่ตอบคำ

“บุรุษผู้นี้กำลังยื่นคำท้า แม้นข้าเพียงขยับกายออกจากจุดที่ยืน โดยเขาไม่แตะต้องกระทั่งเส้นผม ให้นับว่าข้าพ่ายแพ้แก่เขา”
องค์ชายผินพักตร์มาตอบคำถามผู้เป็นอาจารย์ด้วยสีหน้าเคร่งขรึม

“กาลใดทำให้เกิดการทดสอบเช่นนี้เล่า” ผู้เฒ่าชราแคลงใจถึงสิ่งที่ได้รับรู้
มีเหตุผลอะไรทำให้มีการท้าทายให้เกิดผลแพ้ชนะระหว่างสองคนนี้

“ย่อมเป็นข้าที่เริ่ม ข้าใคร่พิสูจน์ฝีมือเวทย์มนต์ที่เขาเชี่ยวชาญสามารถนัก
ผู้อ่อนด้อยเช่นข้าจักรับมือได้หรือไม่ขอรับ พวกท่านมาดีแล้ว จักได้เป็นสักขีพยานในการพิสูจน์หนนี้”

“หามิได้พะยะค่ะฝ่าบาท” กลกะลาถลันออกไปค่อมศีรษะทัดทานเหนือหัวของตนทันที

“แม้แต่เจ้า มิอาจเชื่อข้าจักชนะงั้นหรือ” ยุพราชหนุ่มถามองครักษ์  พระองค์รู้สึกแปลกพระทัย
กลกะลาถึงกลับออกหน้าทักท้วงไม่ให้พระองค์รับคำท้าของบุรุษผู้มาจากดินแดนปริศนา คบหากันมาตั้งแต่วัยเยาว์ชันษา
กลกะลาไม่เคยท้วงติงเพราะเชื่อมั่นในพระองค์ เคยรบเคียงไหล่ซึ่งพระองค์พลาดท่าเสียทีให้แก่องค์หญิงชลธารเพียงหนเดียว
 ที่ผ่านมาพระองค์ยังไม่เคยเพลี่ยงพล้ำให้ผู้ใดมาก่อน แค่เงื่อนไขขยับพระวรกายช่างเป็นเรื่องที่พระองค์ทรงมั่นพระทัยนัก
หากใช้พลังวายุสร้างเกราะป้องกันพระวรกายใยจักพ่ายแพ้ได้อีกเล่า มาดแม้นอีกฝ่ายใช้พลังมหาธาตุอัคคี ย่อมมิอาจทำลายอาณาเขตกำแพงวายุเข้ามาได้ จักมีอันใดที่บุรุษหนุ่มหน้าขาวผู้นี้สามารถทำให้พระองค์เคลื่อนกายอีก
หากพระองค์ประสงค์ประทับตรงนี้

“พระอาญามิพ้นเกล้าพะยะค่ะ ข้าพระองค์เห็นว่าฝ่าบาทมิบังควรลดพระเกียรติรับคำท้าบุรุษผู้นี้
ทรงรับสั่งให้ข้าพระองค์กระทำแทนเถิด ตัวข้ามั่นใจจักทำให้บุรุษต่างแดนประจักษ์ในชาวไตรคาน หาได้ด้อยฝีมือไม่”
กลกะลาออกตัวแทน ว่ากันตามศักดิ์แล้วองค์ชายวายุภักษ์มิควรลดวรองค์ นับตามลำดับฝีมือเขาเป็นองครักษ์คู่กาย
มั่นใจว่าไม่ได้ประเมินฝีมือผักตบผิดพลาด สิ่งที่ทำให้กลกะลาคาดการเช่นนี้ เกิดจากการสังเกตท่าก้าวย่าง
คนที่ผ่านการฝึกฝีมือเชิงอาวุธทักษะต่อสู้จนเก่งกาจ การก้าวเท้าย่อมเงียบกริบแทบไม่ลงน้ำหนัก
ผักตบไม่มีท่วงท่าเดินเหินอย่างบุคคลฝึกปรือฝีมือ ดูก็รู้ว่าไม่ใช่พวกมีฝีมือสูงส่ง คงมีดีแต่เวทย์มนต์เสียมากกว่า
แต่ใช่ว่าเขาจะไม่มีวิชาอาคม หากใช้พระเวทย์เขาก็พอมีหนทางรับมือเช่นกัน

“เจ้าแน่ใจหรือ บุรุษผู้นี่แม้นมิใช่ผู้ฝึกทักษะการต่อสู้ เจ้าอย่าลืมเขาถือครองมหาธาตุอัคคี
หากใช้พลังอัคคี เกรงว่าเจ้าหาใช่คู่มือเขาไม่” คำกล่าวเตือนขององค์ชาย ทำให้กลกะลายั้งคิดไตร่ตรอง โดยมิตอบคำ

“ปล่อยเขาทดสอบแทนเจ้าเถิดวายุภักษ์ ข้าก็ใคร่ประจักษ์เช่นกันหากบุรุษผู้นี้เรียกมหาธาตุอัคคีเป็นอาวุธ
เจ้าก็สามารถสร้างเกราะกำบังเพลิงให้กลกะลาได้ ในเมื่อเงื่อนไขเพียงระบุมิให้ขยับกายออกจากจุดที่ยืน
ข้าเห็นว่าเรื่องนี้ไม่เกินกำลังองครักษ์ของเจ้าดอก” วาจามหาโหราผู้เฒ่า
ล้วนได้รับการสนับสนุนจากเสนาอำมาตย์ผงกศีรษะตาม

ด้านสองแม่ลูกยืนฟังพวกเขาสนทนา เริ่มกระซิบกระซาบเพราะแม่เล็กร้อนใจกับสิ่งที่ได้ยิน
นึกเป็นห่วงลูกชายอย่างบอกไม่ถูก คนพวกนี้ต่างพูดถึงพลังเร้นลับ แม้ไม่เห็นกับตาแต่ใช่จะไม่มีจริง

“ตบ..แกแน่ใจว่าจะทำให้มันแพ้ได้ พวกมันดูมีพลังมีเวทย์มนต์นะ
เรายังไม่รู้ไม่เห็น มากันขั้นนี้..แม่ว่าพวกนี้คงมีพลังวิเศษอยู่จริง”

“ผมก็คิดแบบนั้น ถ้าของพวกนี้ไม่มีจริง เราสองคนคงไม่มาโผล่ที่นี่ได้หรอกครับแม่
ไว้ใจเถอะผมจะใช้อุบายสู้แทน” ฟังลูกยืนยันจากปาก คนเป็นแม่แม้จะแอบกังวล
 แต่ก็มั่นใจว่าลูกแก้ปัญหาได้แน่ ไม่ทันไรฝ่ายตรงข้ามก็พูดกับองครักษ์ส่วนตัวว่า

“เช่นนั้น..ข้าจะให้เจ้ารับมือ” รับสั่งจากยุพราชหนุ่ม กลกะลาค้อมศีรษะถวายความเคารพเพื่อรับพระบัญชา
จากนั้นองค์ชายผินพระพักตร์ตรัสกับผักตบว่า

“เราจักให้องครักษ์นามกลกะลา เป็นตัวแทนทดสอบฝีมือกับเจ้า มีปัญหาอันใดหรือไม่” พระองค์รับสั่งถาม

“หึหึ! หมายความคุณไม่กล้า” ผักตบหัวเราะเสียงต่ำ ถามกลับไปด้วยสีหน้าแววตาดูแคลนนิดๆ
เขาจำต้องกำราบคนตรงหน้าไม่ใช่องครักษ์

“บังอาจนัก..กำเริบเสิบสานยิ่ง แม้นเจ้ามีฝีมือเพียงใด พึงสังวรไว้เจ้าอยู่ในแผ่นดินไตรคาน
หากหมิ่นพระเกียรติองค์ชายอีก ข้าจักเป็นผู้สั่งสอนให้เจ้าได้รู้สำนึก” กลกะลาตวาดเสียงเข้ม เมื่อระงับโทสะไว้ไม่ไหว
เขาทนเห็นสายตากิริยาที่ผักตบเอ่ยวาจาต่อองค์ชายวายุภักษ์ไม่ได้ บ่งบอกว่าท้าทายองค์ชายของเขาอย่างชัดเจน

“เออเหะ! น่ายกนิ้วให้ ซื่อสัตย์จงรักภักดีแบบนี้หายาก ที่พูดไม่ได้แปลว่าผมดูถูกองค์ชายคุณ ในเมื่อคุณเป็นผู้ท้าผมก่อน
ตอนนี้กลับออกตัวให้องครักษ์ผู้ซื่อสัตย์ทดสอบแทน จะให้คิดยังไง” ผักตบชี้แจงเสียงเรียบ



ต่อด้านล่าง

[luxilove]

-  2  -



“เช่นนั้นเจ้าไม่ยินยอม เราเพิ่งเจอผู้กล้าขัดรับสั่ง
หากเจ้ายืนกรานให้เราเป็นผู้รับการทดสอบ ก่อนอื่นเจ้าลองประจักษ์ในฝีมือของเราดูก่อน”
พูดจบพระองค์ยกหัตถ์ขวาชูสุดพระกร พร้อมรับสั่งเสียงทุ้มกังวานให้ได้ยิน

“สายลมแห่งเรา จงฟังเรา ณ บัดนี้” สิ้นสุรเสียง ผักตบถึงกับรีบกันแม่เล็กให้ออกห่างตัวทันที
เพราะรับรู้ถึงมวลอากาศผิดปกติกดดันหมุนวนอยู่รอบร่าง ในความรู้สึกที่คุ้นเคยมาก

ภาพเหตุการณ์ไฟไหม้ในบ้านก่อนเขาหมดสติ พลันวูบขึ้นในหัว..เขาเห็นมวลน้ำหนาแน่นหมุนเป็นเกลียวสว่าน
ตีวงกว้างโอบล้อมเขากับแม่ ก่อนสติจะดับมืดไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นหลังจากนั้น ไม่ต่างกับตอนนี้ เพียงแต่ไม่ใช่น้ำ
 เป็นกระแสลมที่หมุนวนรอบร่างทำเอาชุดที่ใส่ปลิวแนบตัว ทรงตัวจวนไม่อยู่แล้วตอนนี้

“เจ้าจักแก้ไขเช่นไร เราใยไม่สัมผัสถึงกระแสมหาธาตุอัคคีต่อต้าน แม้แต่เกราะป้องกันรอบกายเจ้าหามีไม่
เช่นนี้เราสามารถยกร่างของเจ้ากระแทกพื้นได้ในพริบตา” พูดจบร่างของผักตบลอยขึ้นจากพื้น
ท่ามกลางสายตาหลายสิบคู่ที่มองอย่างตื่นตะลึง ถึงพวกเขาจะรู้องค์ชายคือเจ้าแห่งสายลม
แต่น้อยคนจะได้เห็นพลังที่พระองค์สำแดง ต่างจากมหาโหรากับกลกะลา พวกเขาคุ้นชินเป็นอย่างดี
 นี่เพียงแค่สั่งสอนเล็กน้อยของพระองค์ ไม่ได้หวังทำร้ายผักตบให้บาดเจ็บแต่อย่างใด

“ผักตบ..ตบลูกแม่ ปล่อยลูกฉันเถอะค่ะเจ้าชาย ตายแล้วเอามันลงมา เดี๋ยวได้ตกคอหักกันพอดี”
 แม่เล็กโวยวาย หลังได้สติจากที่ถูกลูกดันเธอถอยออกห่าง หันไปอีกทีลูกตกอยู่ในวงล้อมลมพายุหมุนรอบร่างแล้ว
คนอื่นไม่ได้โดนไปด้วย ตอนนี้ผักตบตัวลอยสูงขึ้นจากพื้นเหนือหัวทุกคน ต้องแหงนหน้ามอง
องค์ชายกลับยืนยิ้มมุมปาก เหมือนผู้ใหญ่กำลังสนุกในการกลั่นแกล้งเด็กเสียอย่างนั้น

“เจ้าจักยอมแพ้หรือไม่ หากยอมแพ้เราจักพาลงสู่พื้น” ทรงรับสั่งถามผักตบ
 ซึ่งลอยเคว้งกลางอากาศสีหน้าดูลำบากใจ ก่อนกลับมานิ่งขรึมจ้องมองคนถามเขม็ง โดยไม่ยอมเอ่ยปากตอบ

ในขณะที่ทุกคนกำลังรอดูว่า ผักตบจะปริปากยอมแพ้หรือเปล่า กลับต้องตกใจแตกฮือ
กระโดดหนีอุดหูกันจ้าละหวั่น แม้แต่องค์ชายยังต้องกระโดดลอยวรองค์..ห่างไปเป็นสิบก้าวด้วยเช่นกัน

“ปังๆๆๆ!!!..เพล้งๆๆ!!..เปรี้ยง!!..เพล้งๆๆ!!..ว๊ากกก!..เฮ้ยยย!!” เสียงปืนรัวกว่าสิบนัดต่อเนื่องไม่หยุด
กระถาง โคมไฟ คบเพลิง ของตกแต่งแตกกระจายดังสนั่นลั่นบริเวณ แต่กลับไม่มีใครบาดเจ็บ ต่างกระโดดวิ่งหลบอุตลุต
ผักตบไม่คิดจะยิงใส่คน เขาเลือกเล็งเป้าไปยังสิ่งของ พานแตกระเนระนาด ผู้คนต่างวิ่งหลบกระสุนปืนอุตลุต

“ปล่อยผมได้หรือยัง คุณแพ้แล้วองค์ชาย คุณขยับกว่าสิบก้าว  รักษาคำพูดใช่ไหม”
เสียงตวาดถามดังจากร่างที่ลอยสูงเหนือพื้น ในมือมีปืนพกสั้นถืออยู่ ฝ่ายถูกถามถึงกับจนคำพูดหลักฐานเห็นกันทนโท่

ยุพราชหนุ่มลอยตัวด้วยพลังลม ออกห่างกระถางที่แตกกระเด็นหนีไกลเป็นสิบก้าว แม้แต่กลกะลา มหาโหรา
เสนาอำมาตย์ฟากเดียวกัน ต่างวิ่งหัวซุกหัวซุ่นแอบตามหลังเสาคนละต้นสองต้น
บางต้นอยู่ถึงสองคนกอดกันตัวสั่น..ยกมือปิดหูไว้แน่น

“นี่เป็นเวทย์มนต์ใด ใยมีพลังทำลายรุนแรงแหลมคมถึงเพียงนี้” มหาโหราผู้เฒ่าเปรยให้ได้ยิน
ทุกคนค่อยโผล่หน้าออกมาดูกล้าๆ กลัวๆ ต่างตั้งคำถามในใจด้วยเช่นกัน

“เป็นเวทย์มนต์ที่ไม่มีในแผ่นดินนี่หรอก” ผักตบพูดขึ้น ในสภาพที่ยังลอยเท้งเต้งอยู่กลางอากาศ

“เจ้าเป็นผู้ชนะ” รับสั่งจบ ร่างผักตบลอยสู่พื้นอย่างมั่นคง พร้อมกับแม่เล็กที่ยืนอุดหู
ได้สติวิ่งเข้าไปรวบกอดลูกชายแน่น ผักตบกอดกระชับปลอบขวัญแม่ตอบ แม่คงตกใจพอดูที่เขายิงปืนรัวกระหน่ำ

“ขอโทษครับแม่ ที่ทำให้ตกใจ” เขารีบขอโทษแม่เล็ก

“เรื่องนั้นไม่เป็นไร แม่ห่วงกลัวแกจะเป็นอันตราย คนพวกนี้ล้วนมีคาถาอาคมน่ากลัวนะตบ ดีที่แกมีปืนพวกมันไม่รู้จัก”
ผู้เป็นแม่รีบพูดให้ลูกสบายใจ มือไม้ลูบคลำตามร่างกายสำรวจว่าลูกบาดเจ็บตรงไหนหรือไหม

“ผมไม่เป็นไรครับเขาแค่ขู่ ถ้าเหวี่ยงกระแทกพื้นก็ไม่แน่ อาจม้ามแตกตายได้เหมือนกัน”
ผักตบพูดหน้านิ่ง แอบติดตลกปิดท้าย

“ยังมีหน้าทำขำ หน้าสิ่วหน้าขวานอยู่ด้วย” แม่ดุเบาๆ ไม่จริงจัง

“แม่ดูหน้าพวกเขาสิ กลายเป็นกลัวเราไปแล้ว คนเรามักกลัวในสิ่งที่ไม่รู้จัก เป็นหลักจิตวิทยาทั่วไป
แค่นำมาใช้กับคนพวกนี้ โชคดีเรามีของเล่นมาเยอะ บางทีพวกเขาอาจคิดว่าเราเป็นจอมขมังเวทย์ไปแล้วด้วยมั้ง”

ผักตบพูดไม่ผิด พอเธอหันไปสำรวจ แต่ละคนไม่กล้าสู้ตาเธอเลย ยืนก้มงุดซุบซิบกันใหญ่
ยกเว้นองค์ชายคู่กรณีดูนิ่งเฉยควบคุมตัวเองได้มั่นคงกว่าใคร ยังมีมหาโหรายืนคิ้วขมวดข้างองค์ชาย
ส่วนองครักษ์พิทักษ์นายจ้องผักตบอึ้ง แม้สีหน้าไม่ออกอาการหวาดกลัว แต่แววตาดูสับสนมึนงงอยู่ไม่น้อยเช่นกัน
อาจไม่เชื่อสายตากับสิ่งที่เห็นอยู่ก็ได้

“คึคึ! ถ้าจะเป็นอย่างที่แกพูด พวกนี้ไม่รู้จักปืน” แม่แอบหัวเราะเมื่อมั่นใจไม่มีใครรู้จักอาวุธในยุคสมัยที่เธอกับลูกจากมา

“ผมกับแม่ ขอตัวไปห้องพักได้หรือยัง..เจ้าชาย” ผักตบต้องการปลีกตัวออกจากตรงนี้โดยเร็ว

“เช่นนั้นเราจักให้กลกะลาเป็นผู้นำเจ้าไป” ผักตบปฏิเสธทันควัน

“ไม่รบกวนดีกว่า ผมกลับถูกทางอยู่หรอก”

“เข้าใจผิดแล้ว นับแต่เจ้ายื่นข้อเสนอให้มารดาพักร่วมตำหนัก เรามีรับสั่งให้ย้ายของเจ้ามายังตำหนักวาโยทิพย์เจ้ามิรู้ทางดอก
หาใช่ตำหนักรับรองอาคันตุกะ ที่เจ้าพำนักราตรีที่ผ่านมาแล้ว” ฟังแบบนี้ผักตบถึงกับคิ้วมุ่นเข้าหากัน

“หมายความว่าไง ย้ายกระเป๋า..หมายถึงสิ่งของที่คุณบอกครับ” ต้องแปลตามด้วย หลังอีกฝ่ายคิ้วกระตุกไม่เข้าใจที่เขาพูด

“ในวังล้วนมีกฎระเบียบเคร่งครัด บุรุษสตรีมิอาจพำนักร่วมกันได้ องค์ชายจึงมีพระบัญชาให้เจ้ากับมารดา
ไปพำนักยังตำหนักส่วนพระองค์ ถือเป็นเกียรติสูงสุดที่เจ้าได้รับ สมควรขอบพระทัยที่ทรงต้อนรับพวกเจ้าในตำหนัก
ยังมิเคยมีผู้ใดได้รับเกียรติเช่นนี้ พวกเจ้าเป็นบุคคลแรก” กลกะลาเป็นผู้อธิบายให้ผักตบกับแม่เล็กฟัง
สองแม่ลูกหันมองหน้ากัน ผักตบค่อยหันกลับไปจ้องเจ้าของตำหนักโดยตรง

“ผมขอบคุณที่กรุณาให้ไปพักในตำหนัก ว่าแต่ผมกับแม่นอนห้องเดียวกันใช่ไหมครับ”
องค์ชายรูปงามถึงกับขมวดพระโขนง พยายามสะกดกลั้นไม่ให้แย้มสรวลหัวเราะคำถามของผักตบ

“เจ้ากังวลสิ่งใด ตำหนักเรามีสองห้องย่อมมิอาจพำนักร่วมกับมารดาเจ้า หรือกลัวพำนักร่วมกับเราเช่นนั้นหรือ”
พระองค์ถามสีพระพักตร์ขบขัน สังเกตจากสายพระเนตรระริกไหว แม้นไม่แย้มสรวลหลุดหัวเราะ
แต่บรรดาคนคุ้นเคยพอดูรู้ กลับพากันสงสัยในพระอารมณ์สุนทรีที่บังเกิดกับองค์ชายของพวกตน

“พูดจริงหรือพูดเล่น ยังไงผมก็ไม่พักร่วมกับคุณแน่ ผมไม่ชินนอนกับคนแปลกหน้า ถ้ามีสองห้องผมนอนกับแม่
ไม่ใช่กลัวอย่างที่บอกผมไม่ชินนอนกับคนไม่คุ้น” ผักตบตอบเสียงเข้ม หน้าขาวหล่อจ้องสบตาที่แสดงอาการตลก
จนเขาหงุดหงิดอย่างบอกไม่ถูก

“เราเห็นว่าเจ้าควรปรับให้คุ้นเคยไว้ ยามที่ต้องพักแรมนอกวังเจ้ามิอาจนอนลำพัง แผ่นดินทะเลทรายล้วนมีข้อจำกัด
เจ้ามาจากดินแดนปริศนาควรหัดเรียนรู้เสียตอนนี้ เราหาได้ล้อเล่นตำหนักของเรามีสองห้อง
ไม่สมควรที่บุรุษสตรีพึงพำนักร่วมกัน ถือว่าผิดกฎมณเฑียรที่ปฏิบัติสืบต่อกันมาโดยเคร่งครัด
 เว้นเสียแต่คู่วิวาห์ เจ้ากับมารดาหาได้เข้าข่ายเงื่อนไขนี้แต่ประการใด เรารับปากเพียงยอมให้มารดาพำนักตำหนักเดียวกับเจ้า
 สามารถอาบน้ำตามที่เจ้าร้องขอ ยกเว้นพำนักห้องหับเดียวกัน เพียงนำมารดาเจ้าออกจากตำหนักของสตรี
ถือว่าอ่อนข้อให้เจ้ามากแล้ว หวังว่าเจ้าคงไม่ทำให้เราลำบากใจไปกว่านี้”
เจอไม้นี้เข้าผักตบกลืนน้ำลายเหนียว สายตาผู้ร่วมเหตุการณ์ยืนยันว่าองค์ชายของพวกเขาไม่ได้โกหก
แถมยังส่งสายตากดดันให้ผักตบซาบซึ้งในพระมหากรุณาธิคุณ ที่ทรงเสียสละพระตำหนักส่วนพระองค์

“สรุป..ผมพักห้องไหน” เขาต้องการคำยืนยันให้แน่ใจอีกครั้ง

“ย่อมเป็นห้องบรรทมของเรา”

“หา!!!” คราวนี้ทั้งเสียงของผักตบและแม่เล็ก ที่ขานขึ้นพร้อมกัน

“เจ้ามีอันใดไม่สะดวก หากยืนกรานลำบากใจที่เจ้าไม่คุ้นพำนักร่วมห้องบุคคลแปลกหน้า
ถือว่าเจ้ากับเราเจอกันแล้วย่อมไม่ใช่คนแปลกหน้าอีก เราเองใช่สะดวกใจนัก ด้วยจำเป็นมิอาจให้เจ้าพำนักห้องอื่นใด
ตำหนักเรามีห้องหับเพียงสองหามีมากกว่านั้น คิดเสียว่าเจ้าอาศัยหลับนอนใยต้องยุ่งยากมากความ
ในเมื่อเจ้าเป็นผู้ยื่นข้อเสนอแก่เราเองมิใช่” เจอย้อนเหมือนพระองค์เป็นผู้เสียสละ ผักตบกลายเป็นคนสร้างปัญหาขึ้น
ไม่คิดว่าเหตุการณ์จะพลิกผันกลายเป็นแบบนี้

“ตำหนักอาคันตุกะเดิมล่ะครับ ทำไมผมกับแม่พักที่นั่นไม่ได้
ขอเหตุผลดีๆ สักข้อ ให้ผมตัดสินใจหน่อยได้ไหม” เขายังไม่ยอมแพ้

“เราบอกเจ้าไปแล้วบุรุษ วังหลวงแบ่งแยกชัด ฝ่ายในเป็นส่วนของสตรีพำนัก มีพระมารดาเราดูแล
พร้อมนางข้าหลวงคอยดูแลเหล่าสตรีในวังทั้งหมด ฝ่ายนอกคือที่พำนักของบุรุษ
ไม่เว้นกระทั่งตำหนักพระบิดาและตำหนักวาโยทิพย์ของเราก็เช่นกัน เจ้ายังมีข้อสงสัยอันใดอีกหรือ
หากเราไม่นำเจ้ากับมารดามาไว้ยังตำหนัก ใยมิกลายเป็นเรื่องครหาให้ผู้คนนินทาไปทั่ววัง
กับอภิสิทธิ์ที่พวกเจ้าได้รับการยกเว้น กษัตริย์ครองนครเสด็จพ่อของเรายังมิพำนักร่วมตำหนักกับเสด็จแม่
เช่นนี้แล้วเจ้าเข้าใจหรือไม่” เจอเหตุผลที่เขาไม่คิดว่าขนบธรรมเนียมในวัง จะเคร่งระเบียบกันขนาดนี้
ถึงกับเป็นเรื่องที่ยืดหยุ่นไม่ได้ จึงไม่สามารถพูดแย้งได้อีก

“ผมต้องร่วมห้องกับ..คุณ” ผักตบย้ำช้าๆ เน้นๆ อีกเป็นครั้ง

“เจ้าเข้าใจถูกแล้ว” องค์ชายยืนกราน

“ตบยอมเถอะลูก ยังไงแม่กับแกก็อยู่ใกล้กัน ดีกว่าแยกกันนะลูก ขืนดื้อเพ่งแม่ว่าเรื่องจะไม่จบ
ดูท่าแล้วฝ่ายนี้เขาไม่ยอมให้เราแม่ลูกนอนร่วมห้องแน่ บางทีธรรมเนียมของเขาเคร่ง
จนเราก็ไม่สามารถบังคับให้เขาตามใจเราได้นะตบ” แม่เล็กจับแขนลูกเอ่ยให้สติ
เมื่อเห็นอาการของผักตบอิหลักอิเหลื่อ กับการที่ต้องนอนร่วมห้ององค์ชายเจ้าของตำหนัก

“หวังว่าห้องคุณมีเตียงคู่ ไม่ใช่เตียงเดี่ยว” ลูกชายแม้จะยอมถอยแต่ก็ยังไม่หมดปัญหา

“เจ้าหมายถึงสิ่งใด” พระองค์กลับเป็นฝ่ายงง

“ผมหมายถึงมีเตียงนอนกี่เตียง คงไม่ใช่เตียงเดียวใช่ไหม” คราวนี้อธิบายให้ชัดเจนกว่าเดิม

“นั่นไม่ต้องกังวล แม้นเรามีร่างกายใหญ่โต แต่เตียงบรรทมกลับกว้างพอให้คนรูปร่างเท่าเรานอนได้ถึงสี่คน”
คำตอบไปคนละทาง

“ที่พูดนี่..ไม่ได้แปลว่าผมต้องนอนเตียงเดียวกับคุณ” ผักตบถามช้าๆ แอบกังวลในใจไปด้วย

“ย่อมเป็นเช่นนั้น” ยุพราชหนุ่มตอบสีหน้าไม่ทุกข์ร้อนใดๆ

“ไม่ได้!!” ปฏิเสธทันที เผลอเสียงเข้มจนคนฟังสะดุ้งตามเป็นแถว

“มีอันใดไม่สะดวก เราเป็นบุรุษ เจ้าเป็นบุรุษ หามีสิ่งใดต้องกังวล”
ผักตบจนคำพูดกับสิ่งที่อีกฝ่ายยกอ้าง เพียงรู้อยู่แก่ใจกูเป็นผู้ชายที่มีมดลูกมีประจำเดือนไม่เหมือนมึงนี่หว่า!
แต่เรื่องนี้ได้แต่ก่นบ่นในใจ

“ตกลงผมไม่เหลือทางเลือก” อดถามถึงทางเลือกอีกครั้ง

“เว้นเสียแต่เจ้ายอมให้มารดาพำนักฝ่ายใน ย่อมมิเป็นปัญหาที่เจ้าจักพำนักห้องว่างในตำหนักเรา
หรือจักกลับไปพำนักตำหนักรับรองอาคันตุกะดังเดิมก็ย่อมได้” หมดคำถาม ให้เขาเลือกแยกกับแม่
เขาเลือกอย่างแรกดีกว่า ขืนห่างตาไม่รู้ว่าแม่จะพบเจออะไรบ้างกับสถานที่และผู้คนต่างยุคสมัย
มีพลังเวทย์มนต์คาถา ในรั้วในวังที่ถือยศฐาบันดาศักดิ์ ผิดพลาดอะไรขึ้นเขากลัวจะช่วยเหลือแม่ไม่ทันการ

“เอาเถอะ ให้คนของคุณนำไป” สุดท้ายก็ต้องยอมทอดเสียงอย่างจนหนทาง
ก่อนพระองค์จะรับสั่งให้กลกะลานำสองแม่ลูกไปยังตำหนักวาโยทิพย์
คณะติดตามเริ่มทยอยแยกย้ายไปทำหน้าที่  ส่วนองค์ชายและพระอาจารย์ทรงแยกไปอีกทาง คงไปรอยังห้องรับรองพิเศษ...



มาอัพให้ก่อน 70% ส่วนที่เหลือ มาอัพต่อคืนนี้ไม่เกิน 3 ทุ่มนะคะ

ไม่ได้ทยอยอัพ แต่เราป่วยหนัก เสียงไม่มีพูดแล้วด้วยซ้ำ กำลังเร่งตรวจแก้ไข

ในส่วนที่เหลืออยู่ค่ะ  มันยังไม่โอเคเลยยังไม่กล้าอัพ หวังว่าเข้าใจด้วยนะคะ

ขอบคุณที่ติดตามและรอคอยกันตลอดมา ต้อนรับนักอ่านที่เพิ่งอ่านเรื่องนี้

และฝากติดตามผลงานเก่าๆ ที่เคยเขียนไว้ด้วยนะคะ  รักคนอ่านทุกคน

ขอบคุณอีกครั้งกับกำลังใจและความห่วงใยที่มอบให้ คราวนี้เป็นนานมากอ่ะ..เฮ้อ!

[ทั่วหล้า]

ถ้าประจำเดือนตบมา เจ้าชายจะคิดว่าตบเป็นริสซี่(ริดสีดวง)ไหม๊อ่ะ?!    ปล.คุณลักหายป่วยเร็วๆนะครับ

[MiSS-U]

อ้ายยย. นอนห้องเดียวกันด้วย
กลัวก็แต่ผักตบจะป่องนี่จิ 

บวกเป็ด

หายเร็วๆนะคะ 

รอที่เหลือ 

[SenzaAmore]

เมืองนี้แปลกจริงๆ ยอมให้คนแปลกหน้ามานอนร่วมเตียงกับองค์ชายได้ แปลกไปไหม ไม่กลัวโดนลอบปลงพระชนม์หรอเนี่ย55

รอตอนต่อไปค่ะ
ปล.หายไวๆนะคะ

[Palmpalm]

คุณลักษณ์หายไวไวน่าค่า

ผักตบแผลงฤทธิ์อีกตามเคย เปรี้ยงปร้าง
กันสนั่นวัง ดันมาท้ากันดีนัก หึหึ

ว่าแต่ได้อยู่ห้องเดียวกันด้วย งานนี้สนุกแน่
ถือว่าอยู่ก่อนแต่งแล้วกันนะผักตบ คึคึ

[pummy09]

ไม่เป็นไรค่า รอได้

หายเร็วๆๆนะคะ 

[arovera]

  มารออีก 30% ครับผ๋ม ไรเตอร์สู้ๆหายไวไวน้า เป็นกำลังใจให้จร้า ไม่สบายตอนรับปีใหม่เลยนะเนี้ย

[took-ta_naka]

   นอนห้องเดียวกันแล้ว   

  รออ่านต่อค่ะ  +1  ให้  และขอให้คุณลักษ์หายป่วยไว ๆ  นะค่ะ

[bobie]

นอนห้องเดียวกันด้วยอ้ะ
ระวังตัวดีๆนะผักตบ อิอิ

รักษาตัวดีดีนะคะคุณลักษณ์
เรื่องนิยายรอได้เสมอค่า ^^

[arisa_sa]

ผักตบมาแล้ว เย้ๆ ได้นอนร่วมเตียงกับเจ้าชายด้วยอิอิ     เสร็จแน่ตบเอ๊ย 

คุณลักษณ์รักษาสุขภาพด้วยจ้า หายเร็วๆน้า 

 

[shoi_toei]

เหอะ เหอะ นอนห้องเดียวกัน เอาแล้วววววว

รออ่านต่อไป >>>> หายป่วยไวไวนะค่ะพี่ lux

[Ta_ii]

อร๊ายยยยยย~ นอนเตียงเดียวกันๆ
ตลกตอนผักตบรัวปืนมาก นึกภาพออกเลยว่าโดดหลบกันคนละทาง 555

ว่าแต่เล่นรัวแบบนั้น แล้วเวลาจะใช้จริงจะเหลือกระสุนมั้ยน้องตบ คึคึ

คุณลักษณ์รักษาสุขภาพด้วยก๊าบบ
คนอ่านเป็นห่วง กินยา แล้วพักผ่อนให้เพียงพอเน้อ ถ้ายังอัพไม่ไหวก็ไม่เป็นไรน้า เรารอได้ แต่มาแจ้งข่าวนิดนึง เพราะเราติดเรื่องนี้มากๆๆๆๆๆเลย ฮ่าๆ
เป็นกำลังใจให้คนเขียนหายป่วยไวๆน้าา

[วัวพันปี]

เอาวะ

[NOoTuNE]

กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด ร่วมเตียงเคียงหมอนแล้ว คริคริ 


ส่วนคนเขียนขาพักผ่อนก่อนเถอะค่ัะ นิยายติดไว้ก่อนก็ได้ค่ะ เป็นห่วงนะคะ 

บวกเป็ดบวกหนึ่งเป็นกำลังใจค่า

[maemix]

เจ้าชายมีแผนอะไรรึป่าว ที่ให้ผักตบนอนห้องเดียวกัน
แม่และผักตบคงกังวลเรื่องเวลามีประจำเดือน คงยุ่งพิลึก

[bulldog17]

อยู่ห้องเดียวกันด้วยอ๊าาา ><

[punthipha]

อยากเห็นหน้าเจ้าชาย ตอนรู้ว่าผักตบมีมดลูกมีประจำเดือน 

[KuMaY]

ได้ใกล้ชิดกันอย่างนี้ มีเรื่องให้ลุ้นแน่ๆ

หายป่วยไวไวนะจ๊ะคุณ Luk

[ohm]

หายเร็วๆนะครับ

[badbadsumaru]

55555  ถ้าปจด.มาจะทำยังไงละตบเอ้ยย
หายเร็วๆนะคะคุณลัก
รอตอนต่อไปค่ะ