หัวข้อ: ▓▒░ อุบัติรักเร็วเกินเหตุ ░▒▓By TRomance ตอนพิเศษสั้นๆวาเลนไทน์ P.78 [15.02.58]

[ลิงน้อยสุดเอ๋อ]

เมตเอ้ย

คบกับเด็กช่างต้องทำใจน่ะ  ต้องเป็นกำลังใจให้หรรษาล่ะ

ภรรยาที่ดีต้องอยู่เคียงข้างสามี 555+

[Poseidon]

หรรษาเป็นห่วงเมียตัวเองใช่ม้าา

[MIkz_hotaru]

หรรษาอย่าพูดเป็นลางดิ พี่ใจคอไม่ดี
 

[B52]

บทสนทนามันลื่นไหลดีนะระหว่างหรรษากับเมตตาเนี้ยเหมือนจะทะเลาะกันจะตีกันแต่ก็เข้าใจกันดี

[darling]

น้องเมตกับหรรษาคือรักทรหดของแท้ 

[Moonmaid]

ใจเย็นๆเมตเดี๋ยวก็ได้เปลี่ยนสถานะแล้วอดทนหน่อยยยสู้ๆ

[bookie]

หรรษาเข้าใจไม่ยาก แต่ก็ไม่ง่าย ฮ่าๆๆๆๆๆ

[.hnk]

หรรษาคือเริ่มชอบเมตนิดๆแล้วป้ะ ? คือแบบก็อยู่ในเกณฑ์ที่เรียกว่าชอบสินะ ?
เอิ่มมม แต่แบบเมตจ๊ะ เธอทำเราตกใจม๊ากมาก คิดว่าโดนลูกหลงจริงๆ
เอ่อคือว่านะ เมตแกคิดมากไปรึเปล่า ? หรือมันจะเป็นอย่างที่แกคิดจริงๆ ?
ไม่หรอกน่า ๆ พอผ่านเรื่องนี้ไปแล้วมันอาจจะมีเรื่องดีก็ได้นะ
ยังไงก็รอจ้า

[Seiki]

▓▒░ อุบัติรักเร็วเกินเหตุ ░▒▓  ตอนที่ 10

ผมไม่ชอบความอึดอัดใจที่เกิดขึ้นตอนนี้เลย
ไม่ชอบความคลุมเครือ เกลียดความไม่ชัดเจนแบบนี้ที่สุด
หากหรรษาไม่เต็มใจเรื่องที่แม่ขอ ทำไมมันไม่บอกให้เราต่างคนต่างไปให้มันชัดเจนวะ การที่มันบอกให้ผมอยู่ในที่ของตัวเองไปก่อนนี่มันหมายความว่ายังไงกันแน่
แล้วมันนานแค่ไหน สำหรับการห่างกันของเรา
ไม่รู้แหละ ผมจะไม่ทนแล้ว ไอ้เมตต้องรู้ให้มันชัดเจนวันนี้แหละ
“หรรษา” ผมเรียกชื่อมันค่อนข้างดัง หรรษาหันมามองคิ้วขมวดเข้าหากันมุ่น
“เอาให้มันชัดเจนไปเลยได้มั้ยวะ ว่าไอ้ที่มึงพูดมาเนี่ยหมายความว่าไง กูไม่เข้าใจ กูโง่อะ โง่เปิดเผยเลย มึงช่วยเคลียร์ให้กูเข้าใจหน่อยดิวะ”
ตะโกนถามมันจริงจังไปเลย แบบแมนๆ มันส่ายหน้าเลยทีนี้ แต่ผมใจชื้นขึ้นมานิดนึงนะตอนที่มันอมยิ้มเอาไว้หน่อยๆ
“ตอนนี้รอบๆตัวกูมีแต่อันตราย มึงก็เห็นอยู่ว่าแค่เราน่ังรถเมล์กันเฉยๆเรายังจะโดนลูกหลง กูเองก็ไม่รู้ว่าจะโดนอีกเมื่อไหร่ แถมรอบนี้มีฝ่ายหนึ่งตายมันก็ต้องมีการเอาคืนกันเป็นธรรมเนียม ถึงไม่เกี่ยวกับกูโดยตรงมันก็เกี่ยวแบบอ้อมๆ กูไม่อยากให้มึงมาเสี่ยง”
“อ๋อ เพราะกูวิ่งหนีไม่เร็วใช่มะ เพราะกูตกใจแล้วเป็นลมใช่ปะ มึงอยากให้กูแมนเหรอหรรษา”
กะอีแค่ผมตกใจจนเป็นลมแค่นี้ถึงกับจะถอดใจกันง่ายๆเลยเหรอ  เพราะมันไม่อยากมีผมเป็นตัวถ่วงมันใช่มะ มันเลยกะจะให้เราห่างกันอย่างนี้ ทำไมมันไม่บอกผมตรงๆวะ
“กูไม่ได้ต้องการอะไรมากไปกว่าให้ลูกชายคุณนายกาญจนาปลอดภัยหรอกเมต”
“แล้วไม่ต้องห่างกันไม่ได้เหรอวะ” ผมถามแต่หรรษาเลิกคิ้วสูง
“มึงอยากอยู่กับกูเหรอ” มัันถามย้ำเหมือนไม่เชื่อที่ผมพูด
“อยู่กับมึงมันก็ไม่ได้แย่นี่หว่า”
ผมตอบคางชิดอก เหมือนตัวเองกำลังฝึกเขินยังไงก็ไม่รู้ แต่มันร้อนผ่าวๆที่หน้านะตอนนี้
“มึงติดใจกู” มันพูดแบบมาดมั่นและหลงตัวเองสุดๆ
“เปล่าเว้ย ไม่เกี่ยวกับเรื่องนั้นเลย”
“อ้าว” เหมือนมันจะผิดหวังนะ
“นี่กูจริงจังนะเว้ยหรรษา กูอยากรู้ว่าระหว่างเรานี่เขาเรียกว่าอะไรวะ”
มันนิ่งไปพักใหญ่ๆ ผมนี่ลุกขึ้นนั่งชะโงกดูมันตั้งหลายครั้ง
“เอาตรงๆนะเมต กูเองก็เรียกความสัมพันธ์ของเราไม่ถูกว่ะ จะให้กูบอกว่าไงวะ ในเมื่อมันเกิดจากความบังเอิญ มันไม่ได้มาจากกูชอบมึงหรือมึงชอบกู เราจีบกันคบกันเป็นแฟนคือมันไม่ได้เริ่มจากตรงนั้น”
“กูเข้าใจ” ผมเข้าใจมันนะ ผมว่ามันเองก็อึดอัดและอาจจะคิดเยอะกว่าผมด้วยมั้ง รู้สึกเลยว่าครั้งนี้ตัวเองเอาแต่ใจ แย่จริงๆ
“กูมีทั้งความรู้สึกที่ดีๆให้มึงและก็มีทั้งความรู้สึกแย่ๆและเลวร้ายกับมึง”
“แม่ง บทจะตรงก็ตรงฉิบหาย เอาซะกูตั้งรับไม่ทันเลยนะ” ใจแป้วนะที่ได้ยินแบบนั้น แต่ก็อดปากดีไม่ได้
“อ้าว ก็มึงอยากรู้กูก็พูดตรงๆนี่แหละ”
“เออ แล้วไงอีก”
“มึงกับกูเนี่ยเส้นทางชีวิตขนานกันมากเมต สำหรับกู กูชินกับสิ่งที่เป็นอยู่แบบนี้แล้ว แต่มึง มึงคงไม่ชินและคงไม่เข้าใจว่าทำไมพวกเราถึงต้องเวียนว่ายตายเกิดอยู่กับการยกพวกตีกันแบบนี้”
“อืม กูก็ไม่เข้าใจจริงๆนั่นแหละ”
“กูเองก็ไม่รู้จะอธิบายยังไง ตอนแรกกูคิดว่าถ้ามึงมาสัมผัสกับชีวิตของกูมากๆ มึงคงถอยห่างจากกูไปเอง คุณหนูอย่างมึงคงจะมาสมบุกสมบันไม่ได้ กูเลยกะจะให้มึงได้เจอของจริงมึงจะได้รู้รสชาติ แต่พอได้ลองแล้ว มันไม่ใช่อย่างที่กูต้องการเลย”
“ทำไมล่ะ”
“เพราะกูเสือกเป็นห่วงมึงอะดิวะ”
อา....เหมือนกระแสเลือดมันแล่นพล่านไปทั่วทั้งร่างกายเลยนะ
มันรู้สึกมากกว่าความอบอุ่นอะ มันรู้สึกดีถึงแม้ว่าหรรษาไม่ได้ใช้คำพูดสวยหรูอะไรมากมาย ออกจะดิบๆเถื่อนๆซะด้วยซ้ำ หน้าอกฟูฟ่องจนเหมือนตัวจะลอยได้เลย
“กลัวกูตายให้มึงต้องรับผิดชอบซ้ำสองล่ะสิ”
“อย่ามาทำเป็นแกล้งโง่ได้มั้ย กูกลัวว่าอยู่กับเด็กหัวถั่วงอกแล้วก็ปัญญาอ่อนอย่างมึงมากๆ กูจะรักมึงเข้าสักวันอะดิไอ้โง่”
“เออ คำก็โง่สองคำก็โง่ ตอนนี้กูฉลาดแล้วเว้ย”
ผมตั้งหน้าตั้งตาเถียงกับมันทั้งๆที่ประโยคที่ผ่านมายังก้องอยู่ในหู คนอย่างมัน ผู้ชายที่เลือกได้ทั่วราชอาณาจักรอย่างมันกลัวจะหลงรักผมงั้นเหรอ ตลกร้ายเหอะ
หรรษาชอบของแปลกสินะ
“ฉลาดยังไง”
“อย่างน้อยกูก็รีดความรู้สึกของมึงออกมาได้บางส่วนอะ”
“แค่นี้อะนะที่มึงเรียกว่ารีดความรู้สึกกู”
“มึงกลัวความผิดหวังเหรอหรรษา มึงถึงได้หาแต่คู่นอนระบายอารมณ์แต่ไม่หาแฟน”
“แล้วมึงล่ะ ทำไมมึงถึงไม่หาแฟน”
“กูไม่รู้ กูไม่กล้าอะ แล้วกูก็ไม่รู้ว่ากูชอบผู้หญิงหรือผู้ชายกันแน่”
เวลาผมจริงจังทีไร หรรษาแม่งชอบหัวเราะใส่ผมทุกทีเลย มันเดินมาขยี้หัวผมแล้วก็เดินไปเปิดตู้เย็นเอาโค้กขึ้นมาเปิดกิน ทิ้งผมให้นั่งงงอยู่คนเดียวว่าพูดผิดตรงไหนวะ
“แล้วตกลงเอาไงอะหรรษา” นี่ตกลงมันจะเคลียร์มะเนี่ย
“เอากันไปแล้วไง” มันยียวน
“โอ๊ย เรื่องนั้นกูรู้แล้ว หมายถึงต่อจากนี้ไปอะ”
“เป็นแฟนกันมั้ยล่ะ”
“ห๊ะ”
“กูถามว่างั้นเรามาลองเป็นแฟนกันดูมั้ยล่ะไอ้หัวถั่ว”
“อะ เออ เอางั้นเหรอ”
“แม่ง จะบ้าไปกันใหญ่ละกูว่า มาถึงขั้นนี้แล้ว มึงยังมีคำตอบอื่นอีกเหรอวะ แม่มึงยัดเยียดมาให้กูซะขนาดนี้ กูเปิดใจไปซะขนาดนั้นแล้ว มึงยังจะง่าวอีกสักขนาดไหนกันวะ”
“กูเตรียมใจไม่ทันอะ คิดว่ามึงจะบอกเลิกอะทีแรก ไม่คิดว่ามันจะจบแฮปปี้แบบนี้”
“มึงมันพวกเพ้อไปเอง”
“มึงมันก็พวกปากแข็งเหมือนกันแหละ ชิ”
“แต่เป็นแฟนกันแล้วก็ต้องห่างกันสักพักอยู่ดีแหละ ไว้เหตุการณ์สงบแล้วค่อยว่ากันอีกที ดีปะ”
“ไม่ดี”
ผมตอบชัด!!
เพราะเมตตาไม่เหมือนใครอย่างนี้นี่แหละ หรรษาถึงได้เดินตามตูดมาส่งมันถึงบ้านหลังจากที่ตั้งใจไว้ว่าพอหมอให้ออกจากโรงบาลปุ๊บจะให้พ่อส่งรถมารับแล้วเอามันไปส่งที่บ้าน แล้วหรรษาเองก็จะกลับบ้านตัวเองเหมือนกัน แต่จนแล้วจนรอด เขาก็ต้องกลับมาเหยียบบ้านที่เคยนึกรังเกียจในคราแรกอีกจนได้
คราวนี้หรรษามาแบบเปิดใจรับคนในบ้านมากขึ้นไม่ว่าจะเป็นคุณแม่ผู้นำสมัยและลูกชายที่ดูขาดๆล้นๆอย่างเมตตา
“แม่ เมตจะเรียนต่อยมวย เรียนยิงปืนแล้วก็เรียนฟันดาบนะแม่”
หลังจากที่แม่ลูกเขาทักทายกันแล้ว สิ่งแรกที่เมตตาอ้อนแม่มันก็คือการขอไปเรียนศิลปะป้องกันตัวทั้งหลายแหล่ ไม่ใช่ไต่ถามถึงเรื่องที่เพิ่งผ่านเหตุการณ์เสี่ยงเป็นเสี่ยงตายมา ไม่ใช่คุณนายกาญจนาเท่านั้นที่งง ส่วนเกินอย่างหรรษาเองก็งงเหมือนกัน
แม่มันเลิกคิ้วคล้ายจะเอาคำตอบจากหรรษา เขาได้แต่ส่ายหน้าตอบกลับไปว่าไม่รู้เหมือนกัน
“เมตอยากแมนอะแม่” นี่คือคำตอบของมัน
หรรษาน้ำแทบพุ่งออกจากปาก นี่ไอ้เมตมันคิดอะไรอยู่ มันจะแมนเพื่ออะไรทั้งๆที่ตอนนี้มันก็ไม่ได้ออกสาว
“อยากแมนเนี่ยนะลูก” แม่มันถามย้ำแต่ก็ขยันหันมาขอความเห็นจากหรรษาจัง เขาเองก็ต้องส่ายหน้ากลับไปทุกครั้งเหมือนกัน
แล้วอยู่ๆแม่ก็ระเบิดหัวเราะออกมาลั่นบ้าน กลายเป็นหรรษากับเมตที่ต้องมองแม่อย่างไม่เข้าใจแทน
“แล้วจะมาแมนแข่งกันทำไมเล่า” แม่ถามล้อๆ
“เมตไม่อยากเป็นตัวถ่วง” มันว่า
“พูดอย่างนี้แกอยากจะรบเคียงบ่าเคียงไหล่หรรษาหรือไงเล่าไอ้เมต”
แม่เย้ามันกลับ ดูมันอึ้งๆก่อนจะมองมาทางหรรษาแล้วหลบตาเหมือนจะเขิน
“แม่ก็พูดอะไรอย่างนั้นเล่า”
“อ้าว ก็เพิ่งจะเฉียดกระสุนกันมานี่นะ แถมยังเป็นลมต่อหน้าเค้าอีก เป็นแม่นะเว้ยเมต แม่จะแทรกแผ่นดินหนี”
“ทุกวันนี้เป็นถนนคอนกรีตหมดแล้วแม่ มุดยาก”
“เออๆจะเอาไงก็เอา จะออกจากมหาลัยมาเรียนช่างเลยมั้ยล่ะ จะได้ไม่ต้องไปรับไปส่งกันไง”
“โอ๊ยแม่ก็พูดเกินไป เมตไม่เรียนที่วิทยาลัยหรรษาหรอก เถื่อนจะตาย มีแต่มนุษย์หนวดเคราเต็มไปหมด”
“ผัวแกหล่ออยู่คนเดียวทั้งมหาลัยสินะ”
“แม่” คราวนี้มันลากเสียงยาวเลย
หรรษามองหน้ามันทีมองหน้าแม่ทีอย่างคนที่ทำอะไรไม่ถูก กำลังคิดว่าจะลากลับแต่ไอ้เมตมันเสือกตัดบทขอไปอาบน้ำพอดี เขาเลยต้องอยู่สู้หน้าแม่ไปก่อน
หรรษาเตรียมตัวรับคำด่าทอที่เพิ่งพาลูกชายคนเดียวเค้าไปเสี่ยงชีวิตมา แต่แม่เมตตาเพียงแค่ยิ้มบางๆมาให้
“มันป่วนจนชีวิตรวนเลยใช่มั้ยล่ะหรรษา”
แม่ถามเขาอย่างคนที่รู้จักลูกชายตัวเองดี
“ครับ”
หรรษาไม่ปฏิเสธ เขายอมรับว่าเมตตาทำให้ชีวิตของตัวเองเปลี่ยน อย่างน้อยตั้งแต่มีมันเข้ามาเขาก็ไม่ได้ออกไปเหลวไหลอย่างที่เคยออก และเพราะต้องอยู่แต่กับมันเนี่ยแหละเขาถึงได้รู้ว่าไม่ใช่แค่ผู้หญิงเท่านั้นที่หรรษารู้สึกว่าตัวเองจะต้องปกป้อง เมตตาเองก็เป็นผู้ชายที่หรรษาต้องปกป้องเหมือนกัน ส่วนหนึ่งอาจเป็นเพราะหน้าที่ที่แขวนอยู่บนบ่าก็ได้
“พอจะรับมันไหวมั้ยล่ะ” แม่ถามย้ำ
“ก็พอไหวครับ” หรรษาแบ่งรับแบ่งสู้
ความจริงมันกลับตาลปัตรไปจากที่หรรษาคิดไว้มาก เขาคิดว่าถ้าเมตเจอกับเรื่องที่เพิ่งผ่านมาน่าจะเป็นฝ่ายวิ่งแจ้นออกไปจากชีวิตเขาซะอีก เพราะแอนก็เคยเป็นแบบนี้ เบื่อที่จะคบกับหรรษาอย่างไม่มีอนาคต เบื่อที่จะอยู่กับเขาโดยไม่รู้ว่าจะต้องวิ่งหนีกับเหตุการณ์แบบนี้ไปจนถึงเมื่อไหร่ เพราะต่อให้หรรษาเรียนจบ อนาคตของเขาก็ต้องสืบทอดกิจการวิทยาลัยที่พ่อสร้างเอาไว้อยู่ดี ต่อให้หรรษาไม่ใช่ผู้ร่วมเหตุการณ์ แต่ไม่ว่าเมื่อไหร่เขาก็จะต้องอยู่แก้ไขสถานการณ์พวกนี้ นี่แหละสิ่งที่แอนเคยบอกเขาว่าไม่มีอนาคต
“เห็นเมตมันไม่เอาไหน แต่มันไม่ค่อยยอมแพ้อะไรง่ายๆนะ เหมือนแม่เนี่ยแหละ ถูกเลี้ยงมาให้สู้กับปัญหา มีตอนที่ไปพลาดท่าเสียทีเธอนั่นแหละหรรษา ครั้งแรกเลยนะที่แม่เห็นมันหนีปัญหา”
หรรษาอยากจะตะโกนออกไปเหลือเกินว่่าคนที่ทำให้มันเป็นปัญหาน่าจะเป็นแม่คนเดียวนะ เพราะเขากับเมตตาเองก็คงพร้อมที่จะต่างคนต่างไปโดยไม่ต้องรู้จักกันอยู่แล้วล่ะ
แต่ปัญหาที่แม่สร้างขึ้นมามันก็เป็นเรื่องที่ดี
ทำให้หรรษาได้เจอคนที่แปลกดี
และสิ่งที่เมตตาแสดงออกมาก็น่ารักดี...มั้ง!!
“คุณแม่ไม่กลัวเหรอครับที่ส่งเมตมาอยู่กับผม คุณแม่ก็เห็นแล้วว่ามันเสี่ยงแล้วก็อันตรายแค่ไหน เมตมันเอาตัวรอดไม่ได้หรอกครับ ผมเองก็ยังเอาตัวไม่ค่อยจะรอดเลย”
“กลัวสิ”
“แล้วทำไม...”
“ทำไมถึงยังเสี่ยงน่ะเหรอ”
“ครับ”
“เพราะคนที่ไม่ยอมเสี่ยงกับอะไร หวังแต่จะได้ประโยชน์หรือได้ในสิ่งที่หวังอยู่ฝ่ายเดียวคือคนที่เห็นแก่ตัวไงล่ะ ถ้าเราไม่ผ่านอันตรายมาก่อน เราจะรู้มั้ยว่าจะสร้างความปลอดภัยให้ตัวเองและคนรอบข้างยังไง”
แม่พูดสีหน้านิ่งๆ แต่หรรษากลับเหมือนถูกตรึงให้อยู่กับที่ด้วยคำพูดทุกคำที่ทำให้เขาได้คิด แม่เมตตาไม่ใช่ผู้หญิงไร้สาระเพ้อฝันอย่างที่หรรษาเคยเข้าใจ แม่มีมุมมองการใช้ชีวิตบางอย่างที่หรรษาไม่รู้ แต่เขาคิดว่านี่คือการสอนเขาและเมตตาอยู่
“เมื่อก่อนหรรษาคงคิดแต่วิธีการให้ตัวเองรอดเวลาเจอเรื่องแบบนี้ใช่มั้ยล่ะ แต่พอมีไอ้เมต หรรษาก็คิดหาวิธีการให้เมตมันรอด และหาวิธีการป้องกันไม่ให้เมตมันต้องไปเจอเรื่องพวกนี้อีก”
แม่พูดราวกับอ่านความรู้สึกนึกคิดเขาออก มันก็จริงของแม่ ถ้าตอนนั้น ในรถมีแต่เขากับเพื่อนร่วมวิทยาลัย หรรษาจะไม่เป็นกังวลหรือคิดหาวิธีการเอาตัวรอดหรือหาทางปกป้องเมตตาขนาดนี้ เพราะเราต่างก็รู้กันเองโดยอัตโนมัติว่าถ้าเจอเรื่องพวกนี้นอกวิทยาลัย เราจะต้องหาทางหนีทีไล่ยังไง ไม่มีใครต้องมาห่วงหรือคอยกัน ให้ทุกคนหาทางเอาตัวเองให้รอดเอาเอง
“แต่สำหรับเมต คงอีกนานเหมือนกันนะครับกว่ามันจะชินกับเรื่องพวกนี้ กลัวมันจะเป็นอะไรไปก่อนที่จะเก่งอะดิครับ”
“สัญชาตญาณการเอาตัวรอดมันมีอยู่ในตัวกันทุกคนนั่นแหละ คราวนี้เมตมันได้รับการกระตุ้นแล้ว ครั้งต่อไปคงจะดีขึ้นเอง”
เพิ่งจะมีแม่ของเมตตาเนี่ยแหละที่ยอมรับกับเหตุเสี่ยงอันตรายครั้งต่อไปได้ และเหมือนจะเตรียมใจรับไว้แล้วว่ามันจะต้องเกิดขึ้นอีก
“แค่หรรษายอมรับข้อเสนอของแม่ กับหรรษา ไม่เอาตัวรอดคนเดียว มันก็ทำให้มองเห็นอะไรดีๆในตัวมากขึ้นแล้วล่ะ”
“อะไรเหรอครับ”
“หรรษามีความรับผิดชอบไง กล้าทำก็กล้ารับ แล้วก็ทำหน้าที่ได้ดีด้วยนะ”
“ผมไม่คิดว่าจะได้รับคำชมเลยนะครับ วันแรกที่ผมเจอแม่ ผมก็ก้าวร้าวใส่ไปเยอะ”
“โอ๊ย วัยรุ่นก็งี้แหละ อารมณ์รุนแรง แม่ชินแล้ว”
“แล้วแม่ไม่รังเกียจเหรอครับ เมตมันเป็นผู้ชาย ผมเองก็เป็นผู้ชาย”
“โลกเขาไปถึงไหนต่อไหนกันแล้วหรรษา โลกพัฒนาไปจนจะสร้างเมืองใหม่บนดวงจันทร์อยู่แล้ว ถ้าเรามัวแต่จะยืนอยู่กับที่ หลอกตัวเองไปวันๆว่าผู้ชายกับผู้ชายมันผิดผีกันไม่ได้ ทั้งๆที่ผู้ชายอยู่กินกันเองให้เห็นกันเกลื่อนถนนแล้ว แม่อยู่กับความจริงนะหรรษา ไม่ได้อยู่แต่ในโลกที่เราจินตนาการขึ้นมาหลอกตัวเอง แม่เบ่งไอ้เมตมันออกมาแม่ก็ต้องสู้สิว่าลูกแม่มีแนวโน้มเบี่ยงเบนแค่ไหน แม่คนอื่นจะเป็นยังไงแม่ไม่รู้หรอกนะ แต่แม่จะเป็นแม่ที่ไม่ต่อต้านในสิ่งที่ลูกตัวเองเป็น คนที่ควรเข้าใจลูกเป็นคนแรกคือพ่อแม่ ไม่ใช่เพื่อนหรือแฟนถูกมั้ย”
“ครับ”
“แล้วพ่อแม่เราล่ะหรรษา เขาเข้าใจลูกหรือเปล่า หรือเขาเป็นพ่อแม่ที่รับไม่ได้ในสิ่งที่ลูกเป็น”
“ผมไม่มีแม่ครับ มีแต่พ่อ แล้วพ่อผมก็รับได้ ผมว่าพ่อผมก็น่าจะมีแนวความคิดคล้ายๆกับแม่นะครับ แล้วพ่อผมก็อยากจะเจอกับคุณแม่สักครั้ง”
“อะไรกัน หม้อยังไม่ทันจะดำเลยจะส่งผู้ใหญ่มาสู่ขอแล้วเหรอ”
“เปล่าหรอกครับ แต่พ่อผมเขาอยากเจอผู้ปกครองที่เรียกร้องสิทธิ์ให้ลูกของตัวเองอะครับ โดยเฉพาะสิทธิ์ที่ต้องถูกพรากบริสุทธิ์โดยเต็มใจอย่างนี้”
“แหม พูดเหมือนจะดีเนาะ รู้สึกเหมือนโดนหลอกด่า”
“ผมพูดจริงๆครับ พ่อผมเขาไม่เคยเจอคนที่เคารพสิทธิความเท่าเทียมกันของชายหญิงอะครับ ปกติคนที่จะออกมาเรียกร้องอะไรแบบนี้น่าจะเป็นผู้หญิงที่เสียหายมากกว่าผู้ชายที่เอ่อ ไม่เสียหาย”
“เสียหายสิ ความเจ็บถึงแม้จะแค่เจ็บก้นไม่กี่วันก็เรียกว่าความเสียหายเหมือนกันนะ หรือว่าต้องมีระดับความเสียหายถึงจะเรียกร้องสิทธิ์ได้ ขนาดรถชนท้ายกันแค่พอสีถลอกยังเคลมประกันเลยไม่ใช่เหรอ”
“ครับ”
“อืมๆ เข้าใจกันแล้วก็ดีนะ แม่จะไปอาบน้ำนอนซะที หรรษาจะค้างที่นี่มั้ยล่ะ”
“เอ่อ ผมไม่รบกวนดีกว่าครับ”
“ก็แล้วแต่หรรษานะ ได้ยินเสียงไอ้เมตมันวิิ่งลงบันไดมาแล้วใช่มั้ยล่ะ ก็ตกลงกันเอาเองว่าจะเอาไง”
“แม่ครับ”
“หือ”
“ผมตกลงกับเมตแล้วว่าจะคบกันเป็นแฟน ผมขออนุญาตแม่เลยแล้วกันนะครับ” หรรษายกมือไหว้
“ไอ้ที่เรียกให้มารับผิดชอบไอ้เมตมัน แม่ว่าน่าจะยืนยันได้มากกว่าคำอนุญาตนะ เอาเถอะ ค่อยๆดูกันไป เส้นทางนี้ยังอีกยาวไกลนัก อุปสรรคคงไม่มีให้พิสูจน์กันแค่นี้หรอก ไอ้เรื่องเลือดตกยางออกเป็นเรื่องปกติ แต่ก็อย่ารุนแรงให้ถึงกับตายก็แล้วกัน แม่ไม่รู้จะอยู่กับใคร”
“ผมจะพยายามครับแม่”
“เออ แม่เองก็มีเรื่องจะขอโทษหรรษาเหมือนกันนะ แม่ขอโทษที่ใจร้อนวู่วามจนหรรษาคิดว่าแม่จะส่งไอ้เมตมันไปจับอะ”
“ผมขอโทษแม่เหมือนกันครับที่คิดไปแบบนั้น”
“เอาเถอะ หรรษาเองก็มีคุณสมบัติพอที่จะตีความเราสองแม่ลูกอย่างนั้นจริงๆ ทั้งๆที่ตอนแรกแม่ก็ไม่คิดหรอกว่าหรรษาจะร่ำรวยถึงขนาดเป็นเจ้าของวิทยาลัย”
“ผมไม่มีราศีคนมีเงินขนาดนั้นเลยเหรอครับ”
“ไม่รู้สิ พอดีแม่เห็นแต่ความหล่ออะ”
“แม่ ไปชมมันทำไม เดี๋ยวมันก็ได้ใจหรอกว่าแม่ประทับใจความหล่อของมันแค่ไหน”
เมตอาบน้ำทาแป้งหน้าขาวเข้ามาเชียว อย่างกับกุมารทองตกกระป๋องแป้ง
“มึงมาก็ดีแล้ว กูกำลังจะกลับบ้าน”
“กลับดีๆนะ”
“ไม่มาจูบลากูหน่อยเหรอเมต” ผมหยอกมัน
“ไอ้เหี้ย แม่กูยังอยู่ตรงนี้”
“อ๋อๆ ถ้าแม่ไม่อยู่แกจะจูบอย่างที่หรรษามันขอเหรอไอ้ลูกเวร หน้าไม่อายจริงๆ”
“เปล่าซะหน่อยแม่ เมตก็แค่เตือนให้มันพูดอะไรหัดเกรงใจแม่บ้างก็แค่นั้นอะ”
“เออ ให้มันแค่นั้นจริงๆเหอะ แกอย่าไวไฟให้ขายขี้หน้าแม่นะเว้ย แม่เรียบร้อยจะตาย”
“ค๊าบคุณนายกาญจนา เรียบร้อยซะลูกสามเลยนะครับ แหม”
“มันอยู่ที่คุณภาพเว้ย แม่ไปนอนละ ไม่ใช่ลากันไปลากันมาแล้วเช้าเดินออกมาจากห้องด้วยกันนะ”
“แม่คิดอะไรอยู่อะ” เมตมันโวยวาย
“เปล๊า” แม่ไหวไหล่ทำเสียงสูง
“กูไปล่ะ หวัดดีคับแม่”
หรรษาตัดบท เหนื่อยจนอยากกลับบ้านไปนอนเต็มทีแล้วเหมือนกัน
ระหว่างทางที่นั่งบนแท็กซี่ เขากดโทรศัพท์ไปหาเมตตาหลังจากที่แอบเอาโทรศัพท์มันกดโทรหาตัวเองเพื่อเมมเบอร์เอาไว้ตอนที่อยู่โรงพยาบาล
“สวัสดีครับ เมตตาครับ”
รับซะเป็นทางการเชียว ไม่น่าเชื่อเลยว่าปลายสายจะเป็นเมตตาที่หรรษารู้จัก
“รู้แล้ว” เขาตอบแต่มันเงียบไป
“ไม่ทราบใครครับ”
“กูเอง”
“หรรษา มึงเอาเบอร์กูมาจากไหนวะ”
“มึงรู้ได้ไงว่าเป็นกู” หรรษาอยากรู้ว่ามันจำได้ยังไงว่าเป็นเขา
“กูจำเอาจากความหยาบคายของมึงได้อะ ลืมอะไรไว้ที่บ้านกูหรือเปล่า”
“ลืมมึงเอาไว้ แต่ไม่เป็นไรหรอก ฝากมึงไว้ที่บ้านมึงก่อน ไว้กูค่อยไปเอาคืนเอง”
“นี่มึงกำลังจีบกูหรือแค่กวนตีนเฉยๆวะหรรษา”
“แล้วแต่มึงจะคิดเอาละกัน”
“มึงกลับบ้านยังไงวะ”
“กลับแท็กซี่”
“แหม สบายเชียวนะมึง ทีตอนกูอยู่ล่ะก็พากูลำบากนั่งรถเมล์”
“ลำบากตรงไหน ก็นั่งอย่างเดียวเหมือนกันไม่ต้องไปช่วยเขาขับซะหน่อย”
“ลำบากตรงที่ต้องวิ่งหนีตีนหนีลูกปืนให้ทันนี่แหละ”
“เออ ไว้กูจะเอารถมาใช้เหมือนเดิมละกัน”
“หรรษา กูไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้นนะเว้ย กูพูดเล่น นั่งรถเมล์อย่างเก่าก็ได้กูไม่ได้คุณชายขนาดนั้น”
“เปล่าหรอก ปกติกูก็ใช้รถแหละ แต่ที่นั่งรถเมลล์เนี่ยกะจะแกล้งมึงเฉยๆ แต่พอเจออย่างวันนี้มันก็แรงไป ได้ไม่คุ้มเสียหรอก”
“ที่ผ่านมามึงลองใจกูเหรอ”
“เออดิ”
“พอยังอะ”
“ทำไมวะ โกรธกูเหรอ”
“เปล่า คือกูจะบอกว่าถ้ายังลองใจกันไม่พอ กูอะ ยังได้อีกนะ ได้ลุยๆซะบ้างมันก็สมศักดิ์ศรีที่เกิดมาเป็นผู้ชายดี”
“มึงไม่ต้องแมนมากก็ได้เมต”
“ทำไมอะ”
“เดี๋ยวเขาก็แยกไม่ออกกันพอดีว่าใครผัวใครเมีย”
นานแล้วที่หรรษาไม่ได้คุยโทรศัพท์เพลินจนนานขนาดนี้ เขาคุยเล่นบ้าบอหยอกล้อกวนตีนกับมันไปมาจนมาถึงซอยบ้านตัวเอง กำลังบอกทางให้แท็กซี่เข้าไปที่บ้าน แต่สุดท้ายหรรษาก็ต้องบอกให้แท็กซี่จอดหน้าปากซอยอยู่ดี
เขาเห็นแอนยืนปะปนอยู่กับคนอื่นๆที่เซเว่นหน้าปากซอย แม้จะเลิกกันไปแล้วแต่ไม่ว่าจะอยู่ที่ไหนเขาก็จำผู้หญิงที่เป็นรักแรกของตัวเองได้ อีกอย่างเขากับแอนเพิ่งเจอกันครั้งสุดท้ายเมื่อไม่กี่วันมานี้เอง
ไม่คิดว่าแอนจะออกมาจากการดูแลและกักบริเวณของพ่อได้
ถ้าเจอแอนที่นี่ แสดงว่าแอนตั้งใจมาหาเขา

มีต่อค่ะ >>>>

[Seiki]

“แอน” หรรษาเรียก
แอนหันมามองเมื่อเห็นว่าเป็นเขาก็ยิ้มดีใจ รีบเดินเข้ามาหาเหมือนตอนที่คบกันแรกๆ แอนก็ชอบมายืนรอหรรษาที่หน้าปากซอยบ้านแบบนี้
“ไปไหนมา”
“ไปธุระ แอนมาได้ไง”
“แอนหนีพ่อออกมาอะดิ เป็นห่วงหรรษา พ่อทำอะไรบ้างหรือเปล่า”
แอนประชิดตัวเขาแล้วเอามือลูบหน้า หรรษาเบี่ยงหลบอัตโนมัติจนแอนหน้าถอดสี
“ไม่มีอะไรรุนแรงมากหรอก เขาก็โวยวายไปตามประสา”
หรรษาปดออกไปเพื่อให้เรื่องมันจบ
“เมื่อกี้แอนเห็นหรรษาเดินกระเผลกนิดๆ ไปโดนอะไรมา”
“ล้มนิดหน่อย” แอนก็ยังช่างสังเกตเสมอ
“ล้มอีท่าไหนล่ะ แล้วเพื่อนหรรษาที่อยู่ที่ห้องล่ะไม่มาด้วยกันเหรอ”
หรรษาเลิกคิ้วสูง ตอนนั้นแอนหมดสติหรืไม่ก็สติลางเรือนจนไม่น่าจะจดจำเมตตาได้ แล้วทำไมแอนถึงถามหามันวะ
“กลับบ้านเค้าไปแล้วดิ”
เขาไม่อยากมีพิรุธให้แอนต้องเซ้าซี้ไปมากกว่านี้
“นึกว่าเด็กที่หรรษาหิ้วกลับมาจากร้านเหล้าซะอีก”
ผู้หญิงก็ยังเป็นผู้หญิงอยู่วันยังค่ำ นี่เป็นอีกเหตุผลหนึ่งที่ทำให้หรรษาไม่คิดจะกลับไปคบกับแอนอีกแม้จะยังไม่ลืมว่าเธอคือรักแรก
“ต่อให้เป็นอย่างนั้นก็ไม่แปลกไม่ใช่เหรอ”
เขารู้ว่าตัวเองตอบแอนไปด้วยน้ำเสียงแบบไหน เขาก็มักจะเป็นไอ้บ้าไร้ใจและเห็นแก่ตัวสำหรับแอนเสมอแหละ
“แอนขอโทษนะที่เซ้าซี้”
“ไม่เป็นไร แล้วนี่จะมาแค่ดูว่าหรรษาเป็นอะไรรึเปล่าอะเหรอ”
“ว่าจะมาขออยู่กับหรรษาสักพักด้วยอะ”
“ทำไม ทำไมต้องเป็นหรรษาล่ะแอน แล้วแฟนแอนไปไหนซะล่ะ ทำไมเขาไม่มาดูแลแอน”
“แอนก็หนีเค้าไงล่ะ พ่อเปิดทางให้เขามาปรับความเข้าใจกับแอน”
“มันก็ดีแล้วไม่ใช่เหรอ ในเมื่อแอนเองก็รักเขามาก”
“มันก็ใช่ แต่แอนเบื่อ พอคืนดีกันได้สักแป๊บก็ต้องมานั่งทะเลาะกันอีก จะหึงบ้าหึงบออะไรนักก็ไม่รู้”
“ไม่รู้สิ หรรษาคงตอบแอนแทนไอ้เหี้ยนั่นไม่ได้หรอก”
หรรษาให้เกียรติแอนเสมอ แต่ไม่เคยคิดจะให้เกียรติคนที่ทำร้ายคนที่อ่อนแอกว่าโดยเฉพาะคนนั้นเป็นเพศหญิงที่มันเรียกว่าเมีย แอนเองก็ไม่กล้าปกป้องแฟนตัวเองเหมือนกัน แม้จะนิ่งไปที่หรรษาเรียกคนรักตัวเองว่าอย่างนั้น
“แล้วแอนขอไปอยู่กับหรรษาสักพักก่อนได้มั้ยล่ะ ถ้าเป็นบ้านหรรษาพ่อกับเขาคงไม่กล้ามายุ่ง”
“ไม่กล้ามายุ่งกับพ่อหรรษาอะใช่ แต่จะมาวุ่นวายกับหรรษาอะดิ ไปวิทยาลัยไม่ได้กันพอดี”
เรื่องที่วิทยาลัยทะเลาะกับโรงเรียนอริไม่เว้นแต่ละวันเขาก็วุ่นวายมากพออยู่แล้ว ถ้าต้องมาคอยหลบพ่อแอนกับพวกอีกล่ะก็ ประสาทเสียกันพอดี
“ก็ไม่เห็นจะเป็นไรเลย วิทยาลัยก็เป็นของพ่อหรรษาเองจะไปเรียนเมื่อไหร่ก็ได้ หรรษาก็อยู่บ้านเป็นเพื่อนเแอนไง ไปวิทยาลัยกันหมดแล้วแอนจะอยู่กับใครเล่า”
“แล้วคิดจะหนีไปอีกนานแค่ไหนกันแอน ถ้าทนมันไม่ไหวก็เลิกๆกันไปสิ”
“ถ้าเลิกแล้วหรรษาจะกลับมาคบกับแอนอีกได้มั้ยล่ะ”
“แอนเห็นอนาคตของหรรษาแล้วเหรอถึงได้พูดงี้ ถ้าวันไหนออกไปตีกับพวกอริขึ้นมาแล้วตายไปจะทำยังไง”
“หรรษาก็อย่าไปตีกับพวกมันดิ ตีกันให้ได้อะไรขึ้นมา”
“ก็ไม่ได้เป็นฝ่ายไปหาเรื่องก่อน ที่ผ่านมาก็เห็นนี่ว่าอีกฝ่ายหาเรื่องก่อนตลอด หรรษาก็แค่ป้องกันตัว ไม่ไปหาเรื่องเขา เขาก็ต้องมาหาเรื่องเราอยู่ดี เรื่องปกติ”
“ถ้าแอนทนได้ เราจะมาคบกันใหม่ใช่มะ”
“แอนไม่รักไอ้เหี้ยนั่นแล้วเหรอ” พอถามจี้ใจดำแอนก็เงียบ
“พอแล้วเถอะ เราคบกันก็ไม่มีประโยชน์อะไรหรอกแอน ใจแอนไม่ได้อยู่ที่หรรษาแล้ว”
“แล้วใจหรรษาล่ะ มีใครแทนแอนแล้วเหรอ หรือว่าอีปอมันกลับมา ใช่ดิ เดี๋ยวนี้มันเป็นผู้หญิงเต็มตัวแถมเปลี่ยนชื่อใหม่เป็นเพอชี่แล้วด้วยนี่ มันคงเด็ดกว่าแอนอะดิ”
“ไปกันใหญ่แล้ว ปอมันมาเกี่ยวอะไรด้วย ไร้สาระ”
“หรรษาไม่เคยเย็นชากันแอนขนาดนี้ แล้วหรรษาก็ไม่เคยปล่อยให้แอนต้องยืนให้ยุงกัดนานขนาดนี้ด้วย หรรษาเปลี่ยนไปนะ”
หรรษาไม่ได้เปลี่ยนไปหรอก แต่ที่เขาลืมใส่ใจแอนอย่างแต่ก่อนเป็นเพราะหรรษาอยู่คนเดียวจนลืมไปแล้วว่าการดูแลเอาใจใส่ใครอีกคนต้องทำยังไง
“งั้นก็เข้าบ้านกันเหอะ”
“เย้ หรรษายอมให้แอนอยู่ด้วยแล้วใช่มั้ย”
เขาไม่ตอบ ถ้าไม่ให้แอนอยู่แล้วจะให้ไปอยู่ที่ไหนล่ะ ถึงแม้ไม่เต็มใจ แล้วก็ต้องมีเรื่องวุ่นวายตามมาอีกแน่ๆ แต่แอนก็รั้นและดื้อเกินกว่าที่หรรษาจะปล่อยให้แอนออกไปทำอะไรประชดพ่อกับคนรักโดยไม่คิดอีก อย่างน้อยบ้านหรรษาก็น่าจะปลอดภัยกว่าที่อื่น และเขาก็คิดว่าตัวเองน่าจะมีวิธีตีตัวออกห่างจากแอนได้ เขาเล็งเป้าหมายไปที่อพาร์ทเม้นท์ที่เช่าไว้ คงต้องให้ที่นั่นเป็นหลุมหลบภัยไปสักระยะ
แต่นั่นต้งไม่ใช่ตอนที่แอนร่ำร้องจะอยู่ห้องเดียวกับหรรษาเหมือนตอนที่คบกันน่ะนะ
“แอน เราไม่ได้เป็นแฟนกันแล้วจะมาอยู่ห้องหรรษาได้ไง แล้วถ้าพ่อแอนรู้ เขาก็คิดว่าหรรษาฉวยโอกาสกับแอนหรอก แค่นี้ในสายตาพ่อ แอนหรรษาก็ไม่มีเหี้ยอะไรดีสักอย่างอยู่แล้ว”
“ก็แอนกลัวผีนี่”
“แอน ถ้าคิดจะเอาหรรษาเป็นที่พึ่งนะ อย่างี่เง่า แอนก็รู้นะว่าถ้าหรรษาไม่คิดจะทนขึ้นมาจะเกิดอะไรขึ้น แล้วก็อย่าบีบน้ำตาด้วย ไม่ชอบ”
หรรษาปิดมารยาหญิงทุกเส้นทาง แอนชะงักทั้งๆที่กำลังจะใช้ไม้ตายกับเขา น้ำตาเป็นทางออกที่ดีสำหรับแอนเสมอมา แต่ไม่ใช่ตอนนี้แล้ว
จัดห้องให้แอนพักเสร็จ เขาก็ออกมารื้อตู้เย็นหาเหล้าดับอารมณ์ แล้วหรรษาก็ใจตรงกันกับพ่อ เพราะพ่อตั้งวงรอเขาอยู่แล้ว
“แหม มึงเนี่ย มีภาระมาเปิดใช้บริการตลอดๆเลยนะ พระเอกจริงๆเลยลูกกู”
“หยุดแซวเหอะพ่อ หงุดหงิดมากเลยเนี่ย”
“เฮ้ยหรรษา ถึงพ่อจะไม่เคยพูดตรงๆแต่ลูกก็น่าจะรู้นะว่าคิดการใหญ่ใจต้องเหี้ยม”
“ผมก็เกลียดตัวเองที่ไม่เด็ดขาดใจเหี้ยมเกรียมพอที่จะปฏิเสธผู้หญิงนี่แหละครับพ่อ”
“แล้วนี่เป็นไงบ้าง ไอ้หนูนั่นอะ ตัวหนักจนเข่าทรุดเลยเหรอวะ แล้วนี้มึงจะอุ้มแตงได้เหรอหรรษา ว๊า เสียท่ายากไปหนึ่งท่าเลยนะลูกรัก พ่อเสียใจด้วยจริงๆ”
“มันไม่ทันได้ตั้งรับน่ะพ่อ”
“พ่อก็คิดว่าจะโดนแม่ของเมตตาเค้าเพ่นกบาลออกมาให้แล้ว นี่บอกตรงๆนะ พ่อเตรียมแอดมิทให้เลยนะ”
“แช่งลูกชายตัวเองก็ได้นะพ่อ นอกจากแม่เขาจะไม่ว่าแล้วนะ ยังแนะนำ ให้กำลังใจแล้วก็สนับสนุนอีกอะ”
“แน่นอนมากจริงๆผู้หญิงคนนี้ ถ้าพ่อจะตกหลุมรักตั้งแต่ไม่เห็นหน้า จะเป็นไรมั้ยวะ”
“เรื่องนี้ผมจะไม่ยุ่งนะพ่อ ถ้าพ่อคิดว่าดีก็ทำไปแล้วกัน โตๆกันแล้ว ผมรู้ว่าพ่อไหว”
“ไม่เสียแรงเป็นพ่อลูกกันจริงๆว่ะหรรษา แล้วเรื่องแอนจะเอาไง”
“เดี๋ยวพออยู่คนเดียว เหงา เขาก็ร้องหาแฟนเขาเองแหละพ่อ”
“ไอ้เหี้ยนั่นมันเป็นพ่อประสาอะไรวะ ส่งลูกตัวเองไปให้เขาโขกสับอยู่ได้”
“แต่ไอ้เหี้ยนั่นที่พ่อว่าน่ะ คือเพื่อนรักพ่อไม่ใช่เหรอ”
“ไม่ได้รักแม่งมาตั้งนานแล้วล่ะ ตั้งแต่แม่งเห็นแก่อำนาจเห็นแก่เงินก็ไม่ได้เป็นเพื่อนกันแล้ว”
“คืนนี้ผมกลับอพาร์ทเม้นต์หรือไม่ก็ไปค้างกับไอ้เมตดีกว่า”
“เฮ้ย แต่เมื่อวันไหนน้า แกยังรังเกียจไอ้หนูนั่นอยู่เลยนี่ เพิ่งห่างกันมายังไม่ทันจะข้ามคืนดีเลยหรรษา นี่จะไปหากันอีกละ เจ้าหนูนั่นมันมีดีอะไรวะ พ่อชักอยากรู้แล้วดิ”
“อยู่กะมันแล้วสบายใจดี มันไม่วุ่นวายจู้จี้จุกจิกน่ะพ่อ”
“ข้าวใหม่ปลามันก็งี้แหละ มันไม่อยากห่างกันหรอก”
“ไม่ใช่อย่างนั้นหรอกพ่อ”
“งันก็บอกพ่อมาสิว่าทำไมคนแรกที่แกคิดไปหาตอนที่หงุดหงิดแบบนี้คือเมตตา คนใกล้ตัวแกตั้งเยอะแยะไม่คิดจะไปหา กับเมตตาเพิ่งจะรู้จักกันแท้ๆ”
แก้วเหล้าได้แค่จ่อปากค้างอยู่อย่างนั้น พ่อจี้ใจดำจนหรรษาไปไม่เป็น
“จะไปก็รีบไป เดี๋ยวหนูแอนตื่นขึ้นมาซะก่อน พ่อเองก็ไม่อยากให้แกโดนผู้หญิงปล้ำคาบ้านหรอกนะ มันเสียเชิงชาย”
หรรษาได้แค่ปล่อยให้พ่อพูดไล่ตามหลัง เขาคว้าเสื้อนอกกับกระเป๋าตังค์ได้ก็กระโดดขึ้นรถแล้วขับออกมาให้พ้นเขตบ้าน
โทรไปหาเมตตาเป็นครั้งที่สองหลังจากที่ห่างกันมา
“ว่าไงอะ ถึงบ้านละเหรอ ราตรีสวัสดิ์นะหรรษา”
มันพูดจางัวเงียแสดงว่าหลับไปแล้ว แต่แม่งก็ยังกระเสือกกระสนขึ้นมารับโทรศัพท์ นอนแล้วทำไมไม่ปิดเครื่องวะ
เขาพาลทั้งๆที่ถ้าเมตตาปิดเครื่อง เขาก็จะติดต่อหมอนั่นไม่ได้ แล้วถ้าปีนบ้านมันยามวิกาลนี่เป็นโจรเลยนะ แต่เพราะมันเป็นสันดานดิบของตัวเอง เลยอดที่จะบ่นขึ้นมาในใจไม่ได้
“เดี๋ยวก่อน” เขารั้งปลายสาย
“หือ มีอะไรอีกอะ”
“เดี๋ยวกูไปค้างด้วยนะ รอเปิดบ้านให้กูด้วย”
“แล้วบ้านหรือห้องมึงถูกยึดล่ะหรรษา ถึงได้ลี้ภัยมาบ้านกูเนี่ย”
ขนาดเสียงงัวเงียนะ แต่ไม่วายปากหมา
“ไม่รู้ล่ะ วัดใจเอาละกัน ถ้ามึงไม่ตื่นมาเปิดบ้านให้กู กูก็กลับแค่นั้นเอง”
นี่ขนาดจะไปอย่างคนจนตรอกนะ ก็ยังไม่วายจะยียวนใส่มันอีก
“จะลองใจกูไปถึงไหนอะ”มันถามกลับมา
“แล้วมึงจะเปิดให้มั้ยเนี่ย” ก็ยังยียวนกลับไปตามเคย
ดูท่ามันไม่น่าจะกระชากสติขึ้นมาเปิดบ้านให้ไหวนะ
“รีบมาละกัน อย่าให้ถึงตากูบ้างนะหรรษา กูจะเอาคืนให้มึงร้องไม่ออกเลย โทษฐานที่มารบกวนคนนอนหลับ”
หรรษายิ้ม สงสัยคืนนี้ คงมีคนไม่ได้นอนกันมั่งล่ะ ขู่กันซะขนาดนี้ ถ้าหรรษายอมก็กลัวเมียดิวะ
แล้วยอมรับขึ้นมาตอนไหนว่ามันเป็นเมีย
หวังว่ามันจะเป็นแค่การยอมรับในใจอยู่อย่างนี้ไปนานๆ ไม่โพล่งขึ้นมาต่อหน้าเมตตาให้เสียฟอร์มนะ
เพราะมึงเริ่มต้นกับเขาด้วยการต่อต้าน
หรรษา มึงอย่าตกหลุมง่ายๆ
หลุมรักนี่ใครตกลงไปแล้วปีนขึ้นมายากนะ
จำไว้ (ขีดเส้นใต้สองเส้นหนาๆ)

โปรดติดตามตอนต่อไป
สวัสดีค่ะ แม้จะช้าไปไม่กี่นาทีแต่ก็อยากจะบอกว่าสุขสันต์วันพ่อนะคะ กรุณาแสดงความรักต่อพ่อในทุกๆวันเพราะท่านคงไม่อยู่ให้เราแสดงความรักได้ไปตลอดชีวิตเราหรอกค่ะ ทำดีให้พ่อภูมิใจนะคะ
ขอบคุณค่ะ // TRomance

[ppoi]

^
^
^
+เป็ด จิ้มจึ้ก  ไปอ่าน ตามสเต็ป...

[monoo]

 

[pannixz]

โอ้ยๆ ปลื้มใจกับพ่อแม่คู่นี้จริงๆ
แอนผู้หญิงคนนี้เห็นแก่ตัวจริงๆ
เกือบเท่าหลิวเลย
 

[ninghyuk]

รำคาญชะนีแอน

[YouandMe]

 

[เหนือฟ้ายังมีจักรวาล]

ชะอุ๋ย!มีเดิมพันรักกันเบาๆ

[marine893]

แอร๊ยยย เป็นแฟนกันแล้วๆๆๆๆ 
น่ารักมากๆเลยค่ะ ชอบที่เค้าพูดกันตรงๆดี จะได้ไม่คิดกันไปเองเนอะ
หรรษาคะ คิดว่าคงไม่ทันแล้วล่ะค่ะ ที่จะย้ำตัวเองว่าไม่ให้ตกหลุมรักน่ะ
เป็นห่วงเค้า คิดถึงเค้าเป็นคนแรก แถมยอมรับกับตัวเองในใจว่าเค้าเป็นเมียอีก แหมๆ แค่นี้ก็บอกอะไรๆได้แล้ว
เดี๋ยวตอนหน้าก็จะไปค้างด้วยกัน หรรษาก็คาดโทษไว้แล้วซะด้วย หึหึ 

[ppoi]

อ้าว อ้าว อินุ้งแอนฮะ สันดานเริ่มออกนะฮะ  ตอนแรกก็เหมือนจะไม่ไร ตอนนี้นองอกซะงั้น

รือชะนีดี (ที่ไม่ใช่ตัวประกอบเดินผ่านสามฉาก) จะไม่มีในนิยายวาย ก่อนนี้ยังแลเหมือนจะน่าสงสารอยู่เลย ตอนนี้แลเป็นชนนีมีนอหนึ่งชีวิต...

พระเอกฮะ จะเก็กไปไหน ฟอร์มเยอะท่ามากนะหรรษา ทั้งที่หัวจะโงไม่ขึ้นอยู่ล่ะ 

[wi_OoO_wi]

หรรษา ตกไปครึ่งหลุมแล้วจ้าาาาาาาาาา 

เมตอ้ะ ใจดีเกิ๊นนน ตามใจมันทำไม เดี๋ยวหรรษา 'ได้ใจ' นะ 

[cho_co_late]

โอ้ยยย อ่านตอนนี้แล้วยิ้มแก้มปริ >O<
ชอบตอนที่หรรษาโทรไปหาเมตแล้วบอกว่าลืมเมตไว้ เขินแทนเลย -/////////-
รอติดตามตอนหน้าค่าาา XD

[kissu111]

  อาร๊าย หนูเมตน่ารักมากเลยลูก เบื่อชะนีแอน

[Rafael]

พ่อแท่สองคนนี้เหมาะกันมากเลยจริงๆ ฮ่าๆๆๆ
หรรษาเริมหลงรักเมตแล้วอะดิ
อีกหน่อยเห๊อะ จะหลงจนโงหัวไม่ขึ้น
ขอบคุณพี่ทีที่มาต่อนะคะ

[malula]

อยู่กับเมตแล้วสนุกละสิ สลัดยัยแอนให้พ้นทีเถอะ น่ารำคาญ

[carmel]

น่ารัก ตัวละครน่ารักทุกคนเลย ยกเว้นแอนนะ 5555555

[omyim_jjj]

คุณแม่เทห์อ่ะ

[nu-tarn]

คุณพ่อหรรษากับคุณแม่เมตตา
น่าจะเข้ากันได้นะ เชียร์ๆๆคู่นี้

[Yunatsu]

กำลังดีกันได้ไม่ถึงครึ่งตอน
มารพจนอีกและ
แม่งงง
อีแอนน เปนมารแน่นอน

[jj_girl]

เอร้ยยยย

สองคนนี้กำลังจะเป็นไปในทิศทางที่ดีขึ้นล่ะสินะ

ถ้า.................ไม่มีนังแอน



ใครก็ได้เขี่ยนังแอนเห็นแก่ตัว น่ารำคาญนี่ออกไปที   

[NUTSANAN]

อะไรอะแอนน พอหรรษากำลังจะมีคนใหใก้กลับมา  เพื่ออะไรรร เดี๋ยวให้เพอซี่มาจัดการร 

[Poes]

   หวายยยยยย ตอนนี้เค้าจะกอดกันหรอ