รุ่นพี่ผม...มัน 'เลว'
33
...
“ออกไปจากชีวิตกูซักทีไอ้สัส!!” .
.
.
ตะโกนออกไปแค่นั้นแล้วหัวมันก็ยิ่งปวดหนึบ ไม่อยากเอาอะไร ไม่อยากทำอะไร ไม่อยากเห็นหน้าใครทั้งนั้น
“ด้วง..”
เสียงเรียกของไอ้บ้าที่อยู่ข้างๆ มันลดลง แต่ชั่วโมงนั้นใครจะมาสนใจอะไร สะตงสติที่มีตอนนี้มันพร่าเลือนไปเกือบจะทั้งหมด ดีที่โชคยังพอช่วยอยู่บ้าง ที่ลุงจ๊ะปอแกได้ยินเสียงโวยวายเลยวิ่งเข้ามาดู และก็พอดีกับที่ไกด์ทรุดฮวบกลิ้งลงไปที่พื้น ..
ในชั่วโมงที่ผู้ จัดการทำอะไรไม่ถูกลุงจ๊ะปอเป็นคนเรียกสติผู้จัดการขึ้นมา และให้ไอ้ยะข่าเตรียมจะพยุงไกด์ใส่เรือไปหาหมอที่ในเมือง อีกทั้งเรื่องยิ่งวุ่นวายเมื่อพวกแหม่มทั้งหลายเกิดมามุ่งกันอยู่นอกบ้านพัก ท้ายที่สุดของความโกลาหลที่พอจะสรุปนั้นคือไอ้ย่ะขาเป็นคนขับเรือพาไกด์ไป ส่งที่ฝั่ง ส่วนผู้จัดการกับลุงจ๊ะปอ ต้องอยู่ดูความเรียบร้อยของคณะทัวร์..
***
..
“อ้าว..ไอ้ยะข่า กลับมาทำไม? ทำไมมึงไม่อยู่ดูแลไกด์เขา แล้วไกด์เป็นอะไรมากรึเปล่า?”
ลุงจ๊ะปอแกวิ่งกระหืดกระหอบออกมาที่ท่าเรือเมื่อได้ยินเสียงเครื่องยนต์จอดที่ท่า ไอ้ยะข่าผูกเชือกเรือแล้วหันมาโบกไม้โบกมือ
“..ไข้เลือดออกเล่นไกด์ซะแล้วลุง ดีที่ไม่เป็นมาเลเรีย ”
“อ้าว! แล้วมึงไม่อยู่ดูไกด์ ไอ้สันขวานนี้!!”
ลุงจ๊ะปอแกด่าแล้วยกขาเตรียมถีบ ยะข่าเอี้ยวตัวกระโดดหลบ ก่อนจะหันมาบอกตาแก่อารมณ์ร้อน ..
“ไม่ต้องห่วงอยู่กับพ่อกำนันแล้วลุง พ่อกำนันแกบอกรับปากจะดูแลไกด์ให้..แล้วก็ไล่ฉันให้กลับมาช่วยลุงดูพวกแหม่มๆ นี้ล่ะ”
“อูยยย..ไอ้ยะข่า แล้วอย่างนี้เรื่องจะไม่ไปถึงคุณหนอนหรือว่ะ นี้ถ้ารู้ว่าผู้จัดการพาไกด์ไปตกระกำลำบากจนโดนไข้เลือดออกเล่นงาน คราวนี้คุณหนอนได้กระทืบผู้จัดการตายแน่”
“คงไม่มีเวลามากระทืบหรอกจ้ะ..เห็นพ่อกำนันว่าคุณหนอนท่านยังไม่กลับจากเข้าฝึกในกรมเลย ..แล้วตอนฉันกลับมานี้ไกด์เองก็ยังไม่ฟื้นด้วย ไม่มีคนพูดแน่นอน ”
“อย่าให้พวกในแก่งปากพล่อยล่ะเดี๋ยวจะซวยไปกันหมด”
“เออลุง! แล้วพรุ่งนี้ผู้จัดการจะเข้าไปเฝ้าไกด์ด้วยไหมล่ะ? ถ้าไปฉันจะได้บอกให้พวกลูกเรือเอาเรือมาจอดรอ ”
“อย่าเพิ่งให้ไปเลย ตอนนี้ไกด์อารมณ์ไม่ปกติ ตื่นขึ้นมาจะฆ่ากันตายเปล่าๆ สังเกตดูผู้จัดการกับไกด์ยิ่งไม่ค่อยเข้าหน้ากัน..”
“แต่ตอนไกด์ป่วยก็ดูผู้จัดการเขาห่วงไกด์ดีนี้ลุง ไหงมาๆ ไปๆ ตอนนี้แทบจะฆ่ากัน ”
.
.
.
“เรื่องบ้างเรื่อง..มึงไม่จำเป็นต้องรู้หรอก..มึงต้องเจอกับตัว ไอ้ยะข่าใจคนมันวกวนนักโว้ย!!”