Part 5
ตอนเช้าบัวขี่มอเตอร์ไซค์มาส่งผมที่หน้าบ้านสวน ก่อนจะไปทำงานของตัวเอง ช่วงนี้บัวเข้ากะกลางวันเลยได้มารับมาส่งตลอด...เดินเข้าไปในบ้านที่แยกส่วนเป็นห้องกระจกสีดำไว้ต่างหาก ภายในห้องกระจกดำทึบที่คนภายนอกมองไม่เห็นข้างใน แต่ถ้ามองออกจากจากข้างในจะเห็นข้างนอกได้ชัดเจน มีโต๊ะทำงานแค่สองตัว คือของผมกับของคุณโต้...นาน ๆ ทีคุณโต้จะเข้ามานั่งเป็นเรื่องเป็นราว เพราะส่วนมากก็จะเข้าสวนตลอด
แกร็ก!
“คุณโต้สวัสดีครับ..” ผมหันมองก่อนจะยกมือไหว้คนที่เปิดประตูเข้ามา...
“อืม...”
“แม่ฝากซอให้เอาขนมบัวลอยไข่หวานมาฝากด้วยครับ” อีกคนยังมีท่าทางงัวเงีย กลิ่นแอลกอฮอล์ทำให้ผมต้องย่นจมูก...เมื่อคืนคงฉลองกับคุณโอแน่ๆ แต่ท่าทางอย่างนี้ไม่น่าลุกมาทำงานได้..
“ขอบคุณ”
หมับ!
“คุณโต้!”
“..ผมง่วงจัง..พาผมไปนอนหน่อย...”
“คุณโต้ คือซอ..” ยืนตัวแข็งทื่อเหมือนถูกสาบ เมื่อจู่ๆ ร่างสูงนั่นก็โถมโอบกอดมาจากด้านหลัง แรงกอดทำให้ขยับไม่ได้ ก่อนใบหน้าหล่อจะวางบนไหล่ของผม...กลิ่นเหล้ายิ่งชัดเจนขึ้น...
“ผมยัง..ไม่ได้นอนเลย.. ดวลเหล้า กับเพื่อนโอ อยู่..พาผม ไปนอนหน่อยสิ..”
“................” กลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบากเมื่อคนพูดไม่พูดเปล่ากลับกดจมูกลงที่บ่าผมพร้อมกับสูดหายใจแรง ๆ เข้าจมูกไป...คุณโต้ต้องเมามากแน่ๆ แล้วผมควรจะพาขั้นไปนอนดีไหม...ลมหายใจที่เป่ารดต้นคอทำให้ขนลุกและทำอะไรไม่ถูก
...เกิดมาก็พึ่งเคยถูกใครสัมผัสขนาดนี้ยกเว้นแค่พี่ชายเท่านั้น...
แกร็ก!
“.................”
“คุณโอ!”
“ว่าไงเพื่อน..ฉันกำลัง ให้คนของฉัน พา ไปนอน..” คุณโต้หันไปพูดกับคนที่เปิดประตูเข้ามาอย่างไม่รู้สึกอะไรที่ตัวเองทำท่าอย่างนี้อยู่ แต่ผมรีบแกะมือหนานั่นออกทันทีก่อนจะเข้าไปยืนที่โต๊ะตัวเอง...เงยหน้ามองคนที่เดินเข้ามาทำหน้านิ่งๆ ก่อนจะนั่งลงที่โต๊ะทำงานคุณโต้...
“แกไปนอนเถอะโต้ เดี๋ยวฉันตามขึ้นไป ขอทำความรู้จักกับบัญชีคนใหม่ซักนิด”
“อะไร ของ แก ฉันจะให้ซอพา..”
“ซอไม่ขึ้นไป...คุณโต้ให้คนอื่นพาขึ้นไปเถอะครับ..ขอโทษด้วย” รีบพูดรัวเร็ว เพราะหัวใจยังเต้นแรงไม่หาย...รู้สึกอยากจะปัดและลูบไล้สัมผัสนั่นออกจากตัวเอง... แต่ทำอย่างนั้นจริงๆ มันก็คงจะเป็นมารยาทที่ไม่ดีแน่ ๆ เพราะคุณโต้เองก็คงไม่รู้ว่าผมไม่เคยถูกใครสัมผัสเลย นอกจากพี่ชายและบัวเท่านั้น ล่าสุดก็เป็นน้าบานชื่น...
“ อืม..ได้ ๆ งั้นฝากงาน ด้วยละกัน มีอะไรก็ปรึกษา โอได้”
“ครับ” ตอบรับสั้น ๆ ก่อนจะนั่งลงแล้วเปิดเครื่องคอม มือสั่นน้อย ๆ อย่างห้ามไม่อยู่....คุณโต้เหมือนจะพยายามรวบรวมสติคุยกับผม หันหน้ามองเพื่อนตัวเองก่อนจะเดินเซออกไปจากห้องกระจก...ความเงียบเริ่มปกคลุมอีกครั้ง...มือยิ่งสั่นเมื่อหยิบเอกสารแล้วรับรู้ว่ามีอีกคนที่นั่งจ้องผมอยู่ แล้วรายนี้ทำไมไม่ขึ้นไปนอน ไม่เมาหรือไง...คุณโอต้องสังเกตเห็นแน่ ๆ ถึงความผิดปกติของผม...ตกใจตัวเองเหมือนกันเพราะไม่เคยเป็นมาก่อนก็ที่ผ่านมาไม่มีใครคนอื่นกล้ามาทำแบบนี้..
“มีอะไรให้ผมช่วยไหม”
“..มะ ไม่มีครับ..” ยกแฟ้มรายการของที่จะต้องซื้อเข้าสวนในวันพรุ่งนี้มาดู ทั้งที่แฟ้มนี้เมื่อวานก็ทั้งดูทั้งทวนไปแล้ว กลายเป็นว่านึกอะไรไม่ออกเลยว่าจะเริ่มงานจากตรงไหน...
“..ผมหิวข้าว คุณทำกับข้าวเป็นไหม..”
“ ก็..พี่ต่ายทำ..มาให้แล้ว..” ผมชะงักมือที่กำลังพลิกเอกสาร ก่อนจะเงยหน้ามองคนที่นั่งและเอนตัวจนแผ่นหลังเต็มพนักเอ้าอี้บุนวมอย่างดี...
“ผมแฮ้งค์น่ะ...อยากได้แค่ไข่เจียวซักจานคุณทำได้ไหม พอดีเขากลับบ้านไปแล้วผมไม่อยากรบกวนอะไรอีก”
“ไข่เจียว..” ไข่เจียว...ผมทำท่านึกก่อนจะนึกถึงหน้าตามันได้...ไม่แปลกหรอกที่ต้องนึกเพราะผมไม่ค่อยได้ทานอาหารพวกนี้เท่าไหร่...แต่..มันทำยังไง...
“อย่าบอกนะว่าคุณทำไม่เป็น ลูกชาวไร่ ชาวสวนน่ะ มันเป็นอาหารพื้น ๆ ที่ทุกคนถนัดเลยนะ”
“ อาหารพื้นๆ ที่ทุกคนถนัด..คะ ครับ..ผม ทำเป็น..ขอผม เคลียร์งานตรงนี้ก่อน..” ...ทำได้...ซะที่ไหน...ได้แต่มองอีกคนที่มองมาด้วยท่าทางสงสัยว่าผมทำเป็นรึเปล่า..ส่งยิ้มแหยๆ ไปให้ก่อนจะรีบเปิดอินเตอร์เน็ตอย่างรวดเร็ว ดีตรงที่ที่นี่ก็มีอินเตอร์เน็ตใช้นี่แหละ
...วิธีทำไข่เจียว...รีบอ่านแล้วเก็บข้อมูลอย่างเร็วที่สุด อย่างแรกที่ผมต้องหาคือไข่และน้ำมันพืช....แอบปริ้นหน้าเพจนั้นออกมาพร้อมเอกสารงานอย่างเนียน ๆ ก่อนจะลุกขึ้น..ส่งสีหน้ามั่นใจไปให้คนรอกินที่มองผมอยู่...ได้กินแน่ๆ ....แต่แบบไหนแค่นั้นเอง...อารามตกใจและตื่นเต้นเรื่องที่ได้จะได้ทำไข่เจียวทำให้ลืมความกลัวเรื่องที่คุณโต้ทำกับผมก่อนหน้านั้นไปเกือบหมด...
“ผมจะรอที่โต๊ะอาหารแล้วกัน”
“คะ ครับ” เป็นไงเป็นกัน...หยิบแผ่นกระดาษที่ปริ้นติดมือไปด้วย..
ตอนนี้ผมยืนอยู่ในครัว สูดหายใจเข้าปอดแบบสึกสุด...ไข่...ผมมองหาไข่ก่อนอันดับแรกสุดท้ายก็มาเจอในตู้เย็น...กินคนเดียวจะต้องใช้กี่ฟองนะ..เอาวะ..เหลือดีกว่าขาดดูตัวคุณโอแล้วน่าจะประมาณนี้...ผมหยิบไข่ออกมา 10 ฟอง ก่อนจะเดินมาที่โต๊ะกลางครัว วางไข่ลง ก้มมองแผ่นกระดาษที่แอบปริ้นติดมือมาด้วย...
“..ตอกไข่ใส่ถ้วย...” หันซ้ายขวา ก่อนจะตัดสินใจกำไข่ไว้ในมือแล้วออกแรงบีบใส่ถ้วยให้ครบทุกฟอง...เพราะลองตอกใส่ขอบถ้วยเหมือนในภาพแล้วปรากฏว่าไข่แดงและขาวไหลออกมานอกถ้วย ... ใช้ช้อนส้อมตีไข่ให้เข้ากันและใส่...
“...น้ำปลา...หรือซอส...” แล้วจะเอาน้ำปลาหรือซอสดี...เอาน้ำปลาแล้วกัน...จัดการเทน้ำปลาลงไปในไข่แล้วตีให้เข้ากันอีกรอบ...ก่อนจะเดินไปด้อม ๆ มอง ๆ หัวแก็ส ก้มอ่านวิธีใช้ว่าบิดหมุนไปทางไหน พยายามอยู่นานประกายไฟก็แดงขึ้นมาที่หัวเตา...ส่งยิ้มแบบภูมิใจสุด ๆ ให้เตาแก็สก่อนจะหยิบกระทะที่วางอยู่แถวนั้นขึ้นตั้ง...จัดการเทน้ำมันลงไปให้พอดีเหมือนในภาพ...แต่มือหนักเลยลงไปซะครึ่งขวด...คงไม่เป็นไรเพราะเวลาตักขึ้นก็ไม่ได้เอาน้ำมันขึ้นมาด้วย...
ซ่า!!
“..เหวอ...” น้ำมันที่เริ่มร้อนเริ่มกระเด็นออกมาเบาๆ จนต้องรีบหลบออกมา...ตอนนี้ในมือผมถือถ้วยที่ใส่ไข่เตรียมไว้แล้ว...พอน้ำมันร้อนจนนิ่งอย่างที่ในสูตรบอกผมก็จัดเทไข่ลงไปทั้งหมดสิบฟองที่ตีให้เข้ากันในถ้วยแล้ว...รอประมาณ 2 นาทีก็ให้พลิกกลับด้าน...
..เริ่มจับเวลาละกัน...
“...แย่แล้ว มันไม่ถึงสองนาทีเลย ทำไมถึง..” บ่นกับตัวเอง นี่พึ่งได้นาทีเดียวแต่กลิ่นไหม้ลอยมาจากกระทะ ผมรีบวิ่งเข้าไปกลับไข่ทันทีหลังจากที่ออกมานั่งรอที่โต๊ะในครัว
...สรุปว่าจะยังไง...คนตัดสิน..รออยู่แล้ว...
“..................”
“ทำไมมันเยอะขนาดนี้”
“ เยอะ..เยอะไปเหรอครับ..” มันก็แค่เต็มจานพอดี นี่แค่ปริมาณผมก็พลาดแล้ว ยืนมองอยู่ห่าง ๆ ลุ้นคนที่กำลังจะตักไข่ใส่จานตัวเอง สีมันอาจจะมืดมัวไปนิด..แต่ก็น่าจะ..อร่อยนะ...
“ใครสอนคุณเหรอ..”
“..เอ่อ...พี่สาวครับ...อร่อย..มะ...”
“มาชิมสิ” มีความปลาบปลื้มอยู่หน่อย ๆ เมื่ออีกคนตักเข้าปากไปพร้อมข้าวสวยร้อน ๆ ทำหน้านิ่งๆ ก่อนจะเอ่ยปากถาม แต่อาการกลืนลงคออย่างฝืด ๆ พร้อมกับดื่มน้ำตามนั่นทำให้แอบหวั่น ๆ
“..............”
“มาผมป้อน”
“ไม่เป็นไร ครับ ผมทานเอง”
“อ้าปากแล้วก็กลืนด้วยนะ”
“.............” อุตส่าห์วิ่งหายไปในครัวแล้วหยิบช้อนออกมาใหม่ สิ่งนึงที่ผมลืมทำคือ...ชิมก่อน...แต่พอมาถึงอีกคนก็ตักไข่คำโตพร้อมกับข้าวสวยรอผมอยู่ก่อนแล้ว พร้อมกับพยักเพยิดให้ผมอ้าปาก...
“..อร่อยไหม..”
“.................” จะตอบยังไงให้มันดี...ผมเคี้ยวคำข้าวที่เจ้านายพึ่งป้อนใส่ปาก ก่อนจะทำหน้าพะอืดพะอม...จะคายทิ้งก็เกรงใจเพราะเป็นคนทำเอง คุณโอยังกลืนเข้าไป ผมก็ควรจะกลืนเข้าไปเหมือนกัน...ทั้งเค็มทั้งเหม็นคาวไหนจะเสียงกรอบแกรบในปากนี่อีกทำเอาผมแทบจะอาเจียน แต่็คงจะทำอย่างคิดไม่ได้...
“..พี่สาวคุณได้สอนรึเปล่าว่ากินคนเดียวต้องใช้กี่ฟอง ไข่เจียวเขาไม่เจียวกันทั้งเปลือกแบบนี้...แล้วไหนจะเค็มจนปากชา...น้ำมันก็เยิ้ม..ไหม้ด้วย..”
“ขอโทษครับ...ผมจะไปทอดให้ใหม่..”
“ยังคิดจะทอด?”
“ครับ” ผมเป็นคนที่ทำอะไรผิดก็ยอมรับผิด แล้วจะแก้ไขให้ใหม่ แต่ก็ต้องส่งยิ้มแหยๆ ให้คนถามกลับ เพราะท่าทางคงจะไม่อยากกินไข่เจียวฝีมือผมแล้ว...
“ไม่เป็นไร ผมทานอาหารพวกนี้ก็ได้ คุณไปทำงานต่อเถอะ”
“..ครับ...คุณโอ คือ..ผม..จะไปหัดมาใหม่..”
“...............” อีกคนแค่เลิกคิ้วมองผมแต่ก็ไม่พูดอะไร ก่อนจะลงมือกินข้าวกับกับข้าวพี่ต่าย...ยกมือขึ้นเกาหัวตัวเองก่อนจะเดินกลับมาทำงาน..อะไรกัน ผมก็ทำตามาสูตรทุกอย่าง ทำไมมันออกมาเป็นอย่างนี้ได้นะ...ผมจะต้องทำไข่เจียวที่อร่อยที่สุดให้ได้...
หลังจากนั่งทำงานที่ค้างไว้ก็นึกได้ว่าน้าบานชื่นฝากบัวลอยมาให้คุณโต้ มองนาฬิกาพี่ต่ายคงอยู่ในครัว เอาไปให้อุ่นไว้ดีกว่า...เที่ยงแล้วเดี๋ยวคุณโต้ก็คงลงมา...แต่คิด ๆ ไปก็พาลนึกไปถึงเรื่องเมื่อเช้า...คุณโต้คงจะเมามากจนทำอย่างนั้น ผมก็ไม่ควรไปคิดอะไรมากสินะ...
“พี่ต่ายครับ ทำอะไรอยู่”
“คุณน้อง เข้ามาทำไมคะเดี๋ยวเนื้อตัวก็เหมือนกลิ่นอาหาร” ผมมองพี่ต่ายกำลังผัดอะไรอยู่ในกระทะ มองอีกทีก็เป็นวุ้นเส้น...หอมน่ากินจัง...คงไม่ได้สงสัยอะไรมั้งว่าทำไมครัวมันเลอะๆ
“ซอเอาบัวลอยมาฝากอุ่นให้คุณโต้หน่อย”
“ค่ะมา เดี๋ยวพี่ต่ายอุ่นให้ หิวรึยังคะ เกือบเสร็จแล้ว”
“ครับ หอมจัง”
“ไปรอข้างนอกเถอะค่ะ เดี๋ยวพี่ต่ายโทรขึ้นไปปลุกคุณโต้กับคุณโอก่อนแล้วทานพร้อมกัน”
“ครับ” ตอบรับก่อนจะกลับมานั่งเล่นที่โต๊ะอาหาร ก่อนจะหยิบฝรั่งที่ผมได้จากคุณโต้เมื่อวานมาปอกใส่จานไว้...จริงสิวันนี้ต้องทานข้าวกับคุณโอด้วย...เห็นน้ำสตรอเบอรี่คั้นสด ๆ วางบนโต๊ะ...บัวเคยทำให้พี่โซตอนเมาค้าง
...จะว่าไป....ผมควรจะโทรหาพวกพี่ดีไหมนะ...ถ้าโทรไปแล้วพี่จะว่ายังไง คงจะโกรธผมมาก ตามมาพาตัวกลับไป...หรืออาจจะ..ไม่มีใครสนใจผมเลยก็ได้....
“คุณ ๆ อาการหนักค่ะ บอกว่าให้คุณน้องทานก่อนเลย”
“ครับ” ผมยิ้มก่อนจะยื่นจานฝรั่งแบ่งพี่ต่ายทานด้วย...ก็น่าอยู่หรอกก็นั่งกันทั้งคืน คุณโอเมื่อเช้ายังปกติ แต่ได้นอนแล้วคงยาว ส่วนคุณโต้นี่หนักหน่อย...
“คุณน้องคะ..ช่วยพี่ต่ายได้ไหม พอดีพี่ต่ายทำกับข้าวค้างไว้ แต่คุณโต้บอกให้ยกน้ำสตรอเบอรี่ขึ้นไปให้หน่อย..”
“ให้ซอไปทำกับข้าวต่อใช่ไหมครับ”
“คุณน้องจะเอาอย่างนั้นเหรอคะ”
“เอ่อ..งั้นซอยกน้ำขึ้นไปก็ได้..” ไม่เหมาะกับในครัวสินะ...อุตส่าห์เสนอแต่พี่ต่ายก็ทำหน้าเหมือนมันคงเป็นไปไม่ได้...ส่งยิ้มให้คนที่ยกถาดสตรอเบอรี่แก้แฮงค์มาใส่มือให้ผม...
“ห้องคุณโต้อยู่ซ้ายมือของบันไดค่ะ ส่วนคุณโออยู่ขวามือ ถ้ายังไม่ตื่นก็วางไว้ที่โต๊ะหัวเตียงนะคะ”
“ครับ” ถือถาดใส่น้ำสีแดงสดสองแก้วขึ้นบันไดที่ทำจากไม้ขัดมันทั้งหมด เดินขึ้นไปจนเท้าวางบนพื้นบ้านชั้นบน หันมองซ้ายขวาก็เห็นมีห้องอยู่ 3 ห้อง ล้อมรอบบันได มองซ้ายขวาก็เป็นอย่างที่พี่ต่ายบอกส่วนอีกห้องอยู่ด้านหลัง มีมุมที่เป็นเหมือนห้องนั่งเล่น มีโซฟาอยู่ชุดนึง...และมีเคาท์เตอร์เล็ก ๆ เป็นเคาท์เตอร์ที่มีเหล้าและไวน์วางเรียงกันอยู่...การตกแต่งเรียบ ๆ แต่ดูหรูหราตามแบบของเนื้อบ้านที่เป็นบ้านไม้...คนตกแต่งแมทช์ทุกอย่างได้อย่างลงตัว...
ก๊อกๆๆ
“..เข้ามา...” เสียงแหบพร่าดังออกมาทำให้รู้ว่าอีกคนกำลังงัวเงีย...ผมเปิดประตูเข้าไปก็เห็นคุณโต้นอนมองผมอยู่แล้ว...
“พี่ต่ายให้ซอเอาน้ำผลไม้มาให้ครับ”
“ขอบคุณมาก...วางไว้ก่อนเถอะ..ผมลุกไม่ขึ้นจริงๆ แล้วทานข้าวรึยัง..”
“เดี๋ยวลงไปทาน ซอวางไว้นี่นะครับ” ผมส่งยิ้มให้คนที่นอนอยู่ คงคิดว่าเป็นพี่ต่ายขึ้นมาเลยคลุมผ้าห่มซะมิดคอ ถ้าให้ทายใต้ผ้าห่มนั่นก็คงเป็นบ็อกเซอร์แค่ตัวเดียวละมั้ง...
“ถือมาให้ผมที่เตียงหน่อยสิ”
“ค..ครับ...”
“เมื่อเช้าผมขอโทษนะ” ผิดคาดเมื่ออีกคนลุกขึ้นมานั่งบนเตียง เป็นเสื้อกล้ามและกางเกงนอน ใบหน้าอ่อนเยาว์ผิดกับตอนทำหน้าเคร่งขรึมเวลาทำงาน ผมวางถาดน้ำสตรอเบอรี่ส่วนของคุณโอไว้บนโต๊ะที่วางอยู่ในห้อง ก่อนจะถือแก้วที่บรรจุน้ำสีแดงเดินไปใกล้เตียงคุณโต้...กลืนน้ำลายลงคอเพราะจู่ ๆ มือผมก็เริ่มสั่นขึ้นมา...เพียงเพราะคิดถึงสัมผัสเมื่อเช้า...
“ของ..คุณโต้ครับ”
“ขอบคุณ” ผมสะดุ้งทันทีที่อีกคนยื่นมือมาดึงมือผมที่ถือแก้วน้ำผลไม้ไว้ ก่อนจะก้มลงมากินทั้งที่มือคุณโต้ก็ยังกุมมือผมอยู่...มันเหมือนการป้อน แต่สำหรับผมมันไม่ใช่...มือเกร็งแน่น และหัวใจก็กระตุก...เป็นอีกครั้งที่ผมอยากจะกระชากมือออกมา แล้ววิ่งออกไปจากห้อง...แต่ผมก็ทำไม่ได้เลยได้แต่สูดหายใจลึก ๆ สงบสติอารมณ์แล้วค่อย ๆ ดึงมือตัวเองกลับ...
“เอ่อ..งั้นซอขอตัวครับ..”
“..ซอ...เหมือนคุณรังเกียจผมใช่ไหม...”
“ เปล่าครับ...คุณโต้ยังเมาค้างอยู่ใช่ไหม...ซอเข้าใจ...” หาเหตุผลจากการที่คุณโต้ทำอย่างนี้ ถึงผมจะไม่รู้อะไรกับเรื่องพวกนี้ แต่ปฏิกิริยาที่คุณโต้แสดงออกมันก็ไม่ปกติสำหรับคนสองคนที่ไม่ได้มีส่วนเกี่ยวข้องอะไรกัน...
“...ใช่..ผมเมา..ยังมึน ๆ ขอโทษนะ...”
“คุณโต้นอนพักเถอะครับ ซอขอตัว” เสียงขอโทษที่ได้ยินดังแผ่วเบาเหมือนอีกคนละเมอพูด...รีบถือถาดที่มีน้ำอีกแก้วออกจากห้องแล้วปิดประตูทันที ไม่ได้หันไปมองด้วยซ้ำว่าคุณโต้ทำหน้าตายังไง...ไม่เคยรู้เลยว่าตัวเองจะกลัวสัมผัสจากคนไม่คุ้นเคยขนาดนี้..
ก๊อกๆๆๆ
แกร็ก!
ไม่มีเสียงตอบรับจากอีกห้อง ผมเลยถือวิสาสะเปิดประตูเข้าไป ตั้งใจว่าเอาไปวางไว้ในห้องแล้วออกมา เพราะตอนนี้รู้สึกว่าตัวเองใจหวิว ๆ มือสั่น ไปหมด...ได้แต่ท่องไว้ในใจว่า..คุณโต้เมา...
“...ขออนุญาตครับ...” กล่าวกับคนที่นอนเหยียดยาวอยู่บนเตียง.. ตาคมที่เคยนิ่งสงบปิดสนิท คุณโอยังอยู่ในชุดเมื่อเช้า เป็นเสื้อยืดสีขาวและกางเกงแพรขายาว ร่างสูงนอนหงายใช้หัวหนุนแขนตัวเอง อีกข้างวางขนาบลำตัว เหมือนกับล้มตัวนอนลงโดยไม่แตะต้องผ้าห่มหรือขยับอะไรบนเตียงเพราะสภาพผ้าห่มที่พับวางปลายเตียงก็ยังเหมือนเดิมโดยมีขายาวนั่นทับอยู่.....ขนาดนอนยังรู้สึกว่าสง่ามาก...ใบหน้าตอนนอนดูผ่อนคลายเป็นธรรมชาติไม่เก๊กขรึมให้ผมหวาดเหมือนตอนตื่น...ตัดสินใจวางน้ำผลไม้แก้เมาค้างไว้บนโต๊ะ ก่อนจะหมุนตัวกลับ...
“ขอบใจนะ”
“คะ ครับ ผมนึกว่าคุณโอหลับเลยไม่ได้เรียก แต่ผมก็เคาะประตูแล้ว”
“ผมก็ไม่ได้ว่าอะไร..แค่บอกว่าขอบใจ..เอามาให้ผมหน่อย..”
“ เอ่อ...” อีกแล้ว คนพวกนี้ลุกจากเตียงเองไม่ได้หรือไง ความรู้สึกกลัว ๆ กล้าๆ เพราะนึกไปถึงคุณโต้เมื่อครู่ แต่ก็ต้องทำใจแข็งเดินไปหยิบแก้วน้ำผลไม้วางบนถาดเหมือนเดิมแล้วเอาเดินไปให้ อย่างน้อย ๆ ก็ให้คุณโอหยิบจากถาดเอง...
“ไม่สบายหรือเปล่า”
“เปล่าครับ สบายดี”
“แล้วทำไมต้องสั่นขนาดนั้น”
“ครับ ไม่เป็นไร ขอตัวนะครับ” มือเจ้ากรรมช่างทรยศ ยิ่งเอาเข้าไปใกล้คนบนเตียงก็ยิ่งสั่นจนสังเกตได้...คุณโอหยิบแก้วน้ำผลไม้ไปดื่มก่อนจะมองหน้าผม.
..กลัว..กลัวว่าคุณโอจะทำอะไรเหมือนคุณโต้...กลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก...กำมือตัวเองแน่น...มันไม่มีอะไรซักหน่อยทำไมต้องกลัวขนาดนี้ คุณโต้ทำเพราะเมา...ส่วนคุณโอก็แค่เป็นคนเงียบ ๆ นิ่งๆ ...
“เดี๋ยวก่อน”
“..............”
“ผมจะลงไปกินข้าว รอผมด้วยละกัน”
“ครับ” รับคำก่อนจะหันตัวกลับแล้วออกมาจากห้องนั้น...ลงมาจนถึงบันไดชั้นล่างสุดก่อนจะเงยหน้ามองแล้วถอนหายใจออกมา...เริ่มจะฟุ้งซ่านขึ้นทุกวันแล้ว...เป็นเพราะผมไม่ค่อยได้เจอใครเท่าไหร่ พอมาอยู่ใกล้ชิดคนอื่นที่ไม่ใช่คนที่คุ้นเคยเลยกลายเป็นแบบนี้ ผมผิดเองสินะที่ยังปรับตัวไม่ได้...
...แต่อย่างน้อย ๆ ผมก็ได้รู้แล้วว่าคุณโอก็ไม่ได้น่ากลัวเหมือนกับที่ผมคิดซักหน่อย....
**
อ่าห์สนุกกันบ้างไหมเน้อ ตอนนี้สนุกกับการแต่งพอสมควรเพราะได้อ่านคอมเมนท์ ตอนต่อไปก็เร็วๆ นี้อีกเช่นกัน ลงบ่อยอย่าพึ่งเบื่อนะคะ ตอนนี้หงส์น้อยกำลังน่ารัก พยายามจะห้ามใจไม่ได้พยัคฆ์ใหญ่ตะครุบหงส์จนปีกหักซะก่อน...
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
