หัวข้อ: Rhythm of Lust กลเกมเสน่หา Extra [3/02/14]

[raluf]

เธอวางแผนเรื่องคราวที่แล้วสินะนังยูล่า (อินทุกที)

[aisen]

จะเกิดอะไรขึ้นกับ ซูกับเอเดรียน อีกไหมนิ

[silverspoon]

เอาคนร้ายมาลงโทษให้สาสมนะคะ

จะข่มขืนเด็ก อุบาทว์ชาติจริงๆ (อิน)

ปล. งอนพระเอก พูดเหมือนซูเป็นแค่คู่นอน ซูลองหายไปสิ จะสมน้ำหน้า

[Damon]

นังยูล่า ฉันอ่านเกมออกนะยะ! หล่อนขโมยโทรศัพท์เขามาแหลใช่ไหม?!

เลวเกินไปละ ล่อเขาไปหาฝูงโรคจิตอีก สาธุ ขอให้อังเดรรู้ความจริงก่อนสายเกินไป

[♠DekDoy♠]

อ่านรวดเดียวเลยเรื่องนี้สนุกมาก

[hongzaa]

มันต้องเป็นแผนของอินังชะนียูล่า แน่ๆ อังเดรรร นายต้องอย่าโง่นะ ปกป้องซูด้วย
เค้าดูพัฒนาจากตอนแรกๆเบอะมากกกกกก

ตอนนี้เดาเล่นๆคือ

กรณีที่ 1. พ่อตาของอังเดร คือพ่อของ ซู และซูคือลูกของเมียอีกคนของพ่อตา
พ่อตามีเมียอยู่แล้วและมีลูกคือ มารีน แต่ก็แอบคบกะแม่ของซู จนมีคนรู้และให้แม่ของซู
ออกจากชีวิตพ่อตาไป และคงมีเรืาองอะไรสักอย่างทำให้ซูต้องมาอยู่กะพ่อ
และที่ซูต้องหายไปจากอังเดรเพราะมารีนชอบอังเดร? #อันนี้เอามาจากนิยายที่ซูเล่าล้วนๆ

กรณีที่ 2. พ่อตาคือแม่มดในนิยายที่ซูเล่า และที่ซูต้องช่วยพ่อตาเพราะพ่อตาเคยมีบุญคุณ
ที่เคยให้เงินกะแม่ของซูหนี #เดาอีกเช่นกานนนน

[PoPuAr]

  เราอ่านทันแล้ว เผอิญเจอในทู้แนะนำนิยาย
ชอบการบรรยาย การเล่าเรื่อง ทำได้ดีมากทีเดียว
อ่านแล้วลื่นไหล ไม่สะดุด ในเรื่องก็มีปมให้สงสัยอยู่เยอะ
อยากจะรู้เหมือนกัน ว่าใครเป็นคนทำร้ายซู จะว่ายูล่า ก็คิดว่าอาจจะไม่ใช่
แต่ที่ยูล่านัดชูออกไป  นางจะทำอะไรนะ แต่ซูก็ฉลาดมาก
พอมีเหตุการณ์ร้ายๆเกิดขึ้น ซูก็ต้องระวังตัวให้มากกว่าเดิม

ขอบคุณและรอตอนต่อไปค่ะ 

[❝CHŌN❞]

เย้ๆๆ กลับมาแล้ว
รออยู่ทุกวันเลยค่ะ รู้สึกว่ายูล่านางจะร้ายยังไงก็ไม่รู้สิ
อารมณ์ผู้หญิงยิ่งคาดเดายากอยู่ด้วย รอดูต่อไป

[sweetbasil]

รออ่านต่อไปว่ายูล่าจะทำไรซู
คนที่จ้าวคนร้ายมา คิดว่าคงจะให้จัดการแค่ซู
แต่คนร้ายมันโรคจิต จะข่มขืนเอเดรียนด้วย
เดาเอา 
แต่ชอบอังเดรอ่ะ

[Palmpalm]

ยูล่าจะทำอะไร ไม่ไว้ใจผู้หญิงคนนี้เลย

[lizzii]

ยูล่าจะทำอะไร ???

[fullmoonny]

ยูล่ามีแผนอะไรในใจกันนะ ฮึ่มๆ
น่าเป็นห่วงซูสุดๆเพิ่งจะผ่านอะไรแย่ๆมาด้วย ถ้าเจอยูล่าคิดอะไรไม่ดีอีกจะรับมือไหวมั้ยนะ

[mildmint0]

อียูล่า !!!!!!!!!!!!!
นางจะทำอัลไล ไม่ไหวกะนางละนะ
คริ อังเดร แอบติดใจอัลไลซูเหรอ
แหม ได้ทีเอาใหญ่เชียว
ปล.อยากได้ nc แบบดุเด็ด เผ็ดร้อนอ๊าาา

[Khunsathi]

คุณอังเดรร้ายกาจเหลือเกินนนน ทำแบบนี้มันมากกว่าความสิเน่หาแล้ววว
คุณซูเล่ยนี่ไม่อาจห้ามใจได้ใช่ไหมคะ ><
อ่านตอนนี้แล้วรู้สึกว่าอยากรู้เกี่ยวกับคนร้ายที่เข้ามาในบ้านมากจริงๆ
แล้วก็เรื่องคุณพ่อของคุณมารีน...

แต่ที่สำคัญตอนนี้
ยูล่าคิดจะทำอะไรกันแน่คะ ชวนไปทานข้าวจริงๆหรือมีแผน
โอ้ยลุ้น...

น้องเล่ยสู้ๆ > <
ตอนนี้ขอเชียร์น้องเล่ยอย่างเดียวแล้วค่ะ
แต่รู้สึกว่าพักหลังๆ เอาตรงๆว่าหลังจากคืนที่เหตุการณ์เรื่องหลอกกลายเป็นเรื่องจริง
ว้ากกกเขินน อิอิ เรารู้สึกว่าคุณอังเดรมีเสน่ห์ขึ้นเยอะเลย ชอบพระเอกแนวนี้อ่ะ 

^^

[quiicheh.]

หน๊อยยยยยยยยพูดว่าจะแต่งงานใหม่ก็เลิกยุ่งกับซูให้ได้ก่อนสิย่ะ

[ZIar]

-15-

   “อา...สวัสดีครับ...” เสียงทักทายต้อนรับกลับบ้านที่ไม่คุ้นหูมาพร้อมกับรอยยิ้มจืดเจื่อนและท่าทางประหม่าของชายหนุ่มซึ่งไม่ว่าจะค้นในมุมไหนของสมองก็ไม่อาจค้นเจอได้เลยว่าผู้ชายคนนี้เข้ามาเป็นสมาชิกของบ้านตั้งแต่เมื่อไหร่และอย่างไร

   อังเดรมุ่นคิ้วมองคนตรงหน้า และยืนนิ่งอยู่สักพัก พยายามทบทวนให้แน่ใจว่าตนเองไม่ได้เข้าผิดบ้าน
   เขาขับรถเข้ามาจอดในโรงรถ แล้วจากนั้นก็เดินเข้ามา คงไม่ใช่ว่าบังเอิญมีบ้านที่โครงสร้างเหมือนกับเปี๊ยบอยู่ในละแวกเดียวกันหรอกนะ?

   “แดดดี้!”

   แต่แล้วการปรากฏตัวของเอเดรียนก็ทำให้อังเดรรู้ว่าตนเองไม่ได้เข้าผิดบ้าน และไม่ได้เข้าใจผิดอะไร เพียงแต่...มีคนแปลกหน้าเข้ามาอยู่ในบ้านของเขาเท่านั้นเอง

   “ขอโทษนะครับ คุณ...”

   “เอ่อ...ที่จริงแล้วคุณไม่ต้องรู้จักชื่อเสียงเรียงนามของผมก็ได้” ชายหนุ่มเกาท้ายทอยพยายามทำตัวให้ไม่เหมือนกับตนเองตอนทำงานมากที่สุด เพราะซูเล่ยไม่อยากให้อังเดรจำตนเองได้ดังนั้นเขาก็ไม่ควรให้อังเดรจำได้เช่นกัน “ผมแค่...อ่า...มาดูแลเอเดรียนแทนซูน่ะครับ เห็นว่ามีธุระต้องออกไปข้างนอกกะทันหัน”
   “ธุระ?” ชายหนุ่มมุ่นหัวคิ้วพลางมองคนตรงหน้าอย่างไม่ไว้วางใจ เขาอุ้มลูกสาวขึ้นมาเพราะไม่อยากให้อยู่ใกล้คนแปลกหน้านานเกินไปนัก

   “ผมก็ไม่รู้ว่าธุระอะไร ตอนผมมาถึงเขาก็รีบร้อนออกไปจนตอนนี้ยังไม่กลับมาเลย” ดาริลมองนาฬิกาด้วยท่าทางร้อนอกร้อนใจ “แต่ในเมื่อคุณกลับมาแล้วก็ยังดี เพราะผมต้องไปทำงานแล้ว ยินดีที่ได้รู้จักนะครับคุณแอชฟอร์ด” เขารีบบอกลาอย่างรวบรัด และหันไปคว้ากระเป๋าเป้ของตนเองขึ้นมาพาดบ่า ถึงไปตอนนี้จะสายแล้วแต่ก็ดีกว่าไม่ได้ไปเลย ทว่าเมื่อเปิดประตูออกไป เขากลับถูกผู้ชายในเสื้อโค้ทตัวยาวสีน้ำตาลขวางทางเอาไว้ ท่าทางของฝ่ายนั้นบ่งบอกว่ากำลังคิดจะกดออดแต่กลับมีคนเปิดประตูออกมาเสียก่อน

   พวกเขาทั้งสองต่างชะงักไปชั่ววินาที

   “ผมมาหาคุณแอชฟอร์ด” ผู้ชายในเสื้อโค้ทกล่าวด้วยท่าทางขึงขัง หนวดเข้มเหนือริมฝีปากและเรียวคิ้วหนาที่ขมวดเข้าหากันแทบตลอดเวลายิ่งขับให้น้ำเสียงและท่าทางของเจ้าตัวดูจริงจังหนักแน่นมากขึ้น
   “เอ่อ...คือว่าผม...คือว่าเขา...” ดาริลยังไม่หลุดจากอาการตกใจจึงอึกอักอยู่สักพักก่อนหันไปมองอังเดรซึ่งกำลังมองกลับมาด้วยสายตาเหมือนต้องการให้หลีกไปจากหน้าบ้านตนเองเสียที

   ชายหนุ่มบาร์เทนเดอร์ยิ้มแหยแล้วขยับเบียดวงกบประตูเพราะถูกกั้นทั้งจากข้างในและข้างนอกทำให้เลือกไปทางไหนไม่ได้เลย เขารู้สึกว่าตนเองอยู่ผิดที่และผิดเวลาอย่างแรง แถมยังทำได้แค่โทษซูเล่ยที่ไม่มาอยู่ในสถานที่ที่เหมาะสม ส่วนเขาเองก็ควรจะไปยืนอยู่หลังเคาท์เตอร์บาร์ตั้งนานแล้ว

   “ผมอังเดร แอชฟอร์ด ไม่ทราบว่ามีธุระอะไรครับ?” อังเดรวางเอเดรียนลงแล้วเดินออกมารับหน้าแขกโดยหลีกทางให้ดาริลหลบไปข้าง ๆ จะได้ไม่เกะกะนัก

   “คุณแอชฟอร์ด ผมมอริส เคนตัน นักสืบเอกชน” ชายหนุ่มอายุราวสี่สิบ หยิบนามบัตรขึ้นมาส่งให้คู่สนทนาขณะแนะนำตัว “ผมอยากให้คุณไปกับผมเดี๋ยวนี้ ผมอาจจะอธิบายอะไรไม่ได้มากนัก แต่เป็นเรื่องที่เกี่ยวข้องกับพี่เลี้ยงเด็กของคุณ”

   “ซูน่ะหรือ? ขอโทษนะครับ ผมไม่เข้าใจ...”

   “ถ้าจะให้ผมพูดตรง ๆ ก็คือ เขาอาจจะกำลังตกอยู่ในอันตรายก็เป็นได้”

   อันตราย?

   อันตรายอะไรกัน?

   “ผมคิดว่าคุณคงเข้าใจผิด ซูเป็นแค่พี่เลี้ยงธรรมดาแล้วใครกันที่คิดจะทำร้ายเขา ผมว่าอีกสักเดี๋ยวเขาก็กลับมาแล้ว” อังเดรโบกมือเพราะไม่เชื่อว่าสิ่งที่ได้ยินจะเป็นความจริง ซูเล่ยอาจจะดูมีลับลมคมในในบางครั้ง แต่นั่นก็เพราะพ่อตาของเขาสั่งมาให้คอยจับตาดูเขาไปด้วยระหว่างดูแลเอเดรียน ซึ่งเรื่องนี้เป็นเรื่องภายในครอบครัวของเขา ไม่น่าจะไปมีความเกี่ยวพันกับใครอื่นจนมีอันตรายถึงชีวิตได้

   “คุณแอชฟอร์ด ผมไม่มีเวลาจะต่อล้อต่อเถียงกับคุณหรอกนะ ที่จริงผมจัดการเรื่องนี้เองก็ได้แต่นายจ้างของผมกำชับให้พาคุณไปด้วย เอาแบบนี้ก็แล้วกัน คุณลองไตร่ตรองดูดี ๆ ว่าเมื่อครั้งก่อนที่มีคนบุกบ้านเข้ามาทำร้ายพี่เลี้ยงเด็กกับลูกสาวของคุณ มันคือเหตุบังเอิญหรือเป็นความโชคร้ายจริง ๆ น่ะหรือ? ผมคิดว่าคุณเองก็คิดเรื่องนี้ไม่ตกอยู่เหมือนกันถึงได้หยุดงานเป็นสัปดาห์เพื่อให้แน่ใจว่าเหตุจะไม่เกิดซ้ำไม่ใช่หรือครับ?” ถ้อยคำของมอริสเตือนให้อังเดรนึกถึงเหตุการณ์ร้ายที่น่าฉงนขึ้นมาได้อีกครั้ง

   “คุณจะบอกว่าอาจเกี่ยวข้องกัน?”

   “ผมกำลังคิดว่ามันน่าแปลก ที่พี่เลี้ยงเด็กของคุณจะออกไปข้างนอกโดยทิ้งลูกสาวของคุณเอาไว้ทั้งที่พวกเขาเพิ่งจะพานพบเรื่องราวซึ่งไม่น่าจดจำและต่างก็ไม่อยากจะอยู่เพียงลำพัง มันเป็นสัญชาตญาณการป้องกันตัวอย่างหนึ่งหลังเหตุการณ์ร้าย พวกเขามักไม่อยากออกจากบ้าน และไม่อยากอยู่ไกลจากคนรู้จักใกล้ชิด แล้วทำไมเขาถึงออกไปข้างนอกลำพังโดยที่ไม่ติดต่อคุณเลย?”

   ไม่ติดต่อเลย...จริง ๆ หรือ?

   อังเดรเริ่มรู้สึกถึงความผิดแปลกดังว่า

   “เอเดรียน ก่อนซูออกไปได้โทรหาแดดดี้หรือเปล่า?” เขาหันไปถามเอเดรียนซึ่งยืนมองคนแปลกหน้าอยู่ข้างหลังอย่างกล้า ๆ กลัว ๆ ตั้งแต่เมื่อครู่

   “เอเดรียนเห็นซูถือโทรศัพท์มือถือออกไปข้างนอก แล้วตอนกลับเข้ามาซูก็เก็บไปแล้ว”

   อังเดรฟังแล้วก็มุ่นคิ้ว คำตอบของเอเดรียนไม่ได้ช่วยให้กระจ่างขึ้นนักจึงเปิดกระเป๋าตนเองเพื่อหยิบโทรสัพท์มือถือขึ้นมาดูว่ามีสายที่ไม่ได้รับระหว่างวันหรือไม่ ทว่า...

   “ไม่อยู่?”

   “อ่า...เขาบอกว่าโทรหาแล้วคุณไม่รับสาย” ดาริลอดไม่ได้ที่จะสอดปากในฐานะคนที่ได้รับรู้เหตุการณ์ส่วนหนึ่งและอีกส่วนจากที่ซูเล่ยบอกเล่า

   ตอนนี้สังหรณ์ด้านลบกำลังสั่นไหวอยู่ภายในใจเหมือนกับบางสิ่งกำลังพยายามกะเทาะเปลือกไข่ออกมา มันทำให้อังเดรตัดสินใจได้ในทันที

   “คุณ...เพื่อนของซู ผมคงต้องรบกวนคุณต่ออีกสักพัก” แต่อย่างไรก็ไม่อาจพาเอเดรียนไปข้องแวะด้วยได้ อย่างไรผู้ชายคนนี้ก็เป็นคนที่ซูเล่ยไว้วางใจ ดังนั้นเขาคงจะไว้ใจได้เช่นกัน จากนั้นอังเดรก็หันไปทางมอริส “ผมขอเวลาสักเดี๋ยว คุณไปรอที่รถก่อนเลย”

   ชายหนุ่มกล่าวแล้วหันมาอธิบายเหตุการณ์ให้เอเดรียนเข้าใจอย่างรวบรัด ก่อนจะเดินไปที่บ้านของบรองซ์เพื่อฝากฝังให้ช่วยดูแลอีกแรง จากนั้นจึงเดินตามมอริสไปที่ฝั่งตรงข้ามถนน แต่แล้ว เขาก็ชะงักเมื่อเห็นรถของอีกฝ่ายอย่างเต็มตา...

   รถสีเทาคันที่เคยเห็น และมีคนพบเห็นในช่วงหนึ่งซึ่งทำให้ซูเล่ยหวาดผวา และยังเป็นคันเดียวกับที่ชายชราบรองซ์พูดถึงว่ามีคนมาเตือนให้ไปดูบ้านของเขาหลังซูเล่ยถูกทำร้าย

   เป็นรถของผู้ชายคนนี้เองหรือ?

   “ขึ้นมาเร็วเข้าเถอะครับ” เมื่อถูกเร่งเร้า อังเดรก็รู้ว่าตนเองไม่มีเวลามากังขาอะไรอีก เขาก้าวขึ้นทางฝั่งผู้โดยสารและปล่อยให้มอริสออกรถไปโดยไม่ได้ถามอะไร

---------------------->

   เสียงพูดคุยของชายหญิงเป็นสิ่งแรกที่ผ่านเข้ามาในมโนสติก่อนที่จะรู้สึกตัวขึ้นด้วยความรู้สึกประหนึ่งว่าสรรพสิ่งในกระเพาะจะพากันพรั่งพรูออกมา แต่โชคดีที่มันเป็นเพียงความคลื่นเหียนชั่วขณะเมื่อพยายามลืมตาตื่น เพราะในนาทีต่อมาเขาก็รู้สึกดีขึ้นแม้จะยังคงคลื่นไส้อยู่เล็กน้อย

   ซูเล่ยมองภาพของห้องเล็ก ๆ ในโรงแรมจิ้งหรีดซึ่งเอียงไปด้านหนึ่งจนดูประหลาด กระนั้นเมื่อตั้งสติได้เขาก็พบว่าตนเองต่างหากที่นอนอยู่บนพื้น

   เตียงราคาถูกตั้งอยู่ตรงหน้า เห็นเงาผู้หญิงคนหนึ่งนั่งหันหลังอยู่อีกฝั่ง และเงาร่างของผู้ชายยืนห่างไปไม่มาก ดูเหมือนทั้งสองจะไม่เห็นว่าเขาตื่นแล้วจึงยังคงคุยกันโดยไม่นึกสนใจว่ามีคนอื่นอยู่ในห้อง

   ชายหนุ่มกลอกตาไปมาเมื่อนึกให้ออกว่าเกิดอะไรขึ้นกับตนเอง

   เขาออกมาจากบ้านหลังจากที่ดาริลไปถึง นั่งแท็กซี่ออกมาและบอกสถานที่ตามที่ยูล่าให้เอาไว้ เมื่อมาถึงแท็กซี่ก็จอดตรงมุมถนนเพราะไม่รู้จุดที่แน่นอนในละแวกนั้น เขาคิดว่าคงจะเดินจากหัวมุมไปไม่ไกลเพราะดูจากแผนที่ที่ยูล่าให้มาแล้วเหมือนจะห่างออกไปแค่ไม่กี่หลัง เพียงแต่ต้องเลี้ยวเข้าซอยด้วยจึงมองหายากสักหน่อย

   หลังลงจากแท็กซี่ เขาก็เดินหาซอยซึ่งพบว่ามันเป็นซอยที่ดูมืดและเปลี่ยวจนน่ากลัว หากเป็นคนปกติธรรมดาคงไม่มีใครอยากเข้าไปข้างใน

   มีร้านอาหารอยู่ในที่แบบนี้จริง ๆ น่ะหรือ? แล้วอังเดรจะเลือกที่แบบนี้ให้ลูกสาวตัวเองจริง ๆ หรือ? คิดอย่างไรก็ไม่น่าเป็นไปได้

   บางที...เขาน่าจะใจเย็นและโทรหาอังเดรอีกสักรอบหลังจากพยายามมาห้าครั้งแล้ว

   ตอนนั้นจึงเลือกที่จะถอยออกมา และรออยู่ข้างนอก ทว่ากลับถูกใครคนหนึ่งจับตัวเอาไว้ก่อนที่เขาจะรู้สึกถึงเส้นเชือกตวัดลงมาบนลำคอ ลมหายใจถูกปลิดไปอย่างรวดเร็ว เขาดิ้นทุรนทุรายอยู่นานกว่าที่สติจะดับวูบ แล้วจากนั้นก็ไม่รู้สึกตัวเลยจนถึงตอนนี้

   คอของเขา...ยังเจ็บอยู่เลย...

   ซูเล่ยลองพยายามขยับตัว ทว่ามือเท้ากลับถูกพันธนาการ นอกจากนี้ ที่คอของเขาก็คล้ายจะยังมีเชือกเส้นหนึ่งคล้องอยู่หลวม ๆ

   “อ้าว ตื่นแล้วหรือคะ?” เสียงหวานใสของหญิงสาวกล่าวขึ้นเมื่อเธอหันมาเห็นร่างที่ถูกมัดขยับตัวเพื่อให้ตนเองเป็นอิสระ ซูเล่ยเงยหน้ามองสวนแสงหลอดไฟเพดานและพยายามหรี่ตาเพื่อเพ่งมองใบหน้านั้นให้ชัด แต่แค่สังเกตจากบุคลิกและรูปร่างก็พอเดาได้ว่าเป็นใคร

   “คุณยูล่า?”

   นับว่าเป็นเรื่องน่าประหลาดใจเกินคำบรรยาย ยูล่า ผู้หญิงที่แสนเรียบร้อย แม้จะมั่นใจในตัวเองแต่ก็มีส่วนที่ขี้อายอยู่บ้าง ดูแล้วไม่น่าจะทำเรื่องแบบนี้ได้เลย นอกจากนี้...ผู้ชายที่อยู่ข้างหลังเธอนั่นใครกัน? ทำไมจึงอยู่ด้วยกันภายใต้สถานการณ์แบบนี้ได้?

   “นี่มัน...”

   ซูเล่ยหยุดอยู่แค่นั้นเมื่อได้ยินเสียงหัวเราะ

   “ฉันเข้าใจค่ะว่าคุณซูคงแปลกใจและมีคำถามมากมาย แต่ฉันจะตอบให้เป็นบางข้อเพื่อที่คุณจะได้ไม่รู้สึกแย่เมื่อถึงเวลาอันสมควรก็แล้วกัน”

   เวลาอันสมควร?

   ฟังดูไม่ใช่คำที่ดีนัก...

   “จริงสิ ทำไมถึงไม่พาเอเดรียนมาด้วยล่ะคะ?” เธอถามก่อนเอียงคอยิ้มหวาน “คงเพราะคุณเริ่มระแคะระคายแล้วหรือเปล่า? หรือว่าคุณมีเบื้องหลังอยู่อีก ถึงได้มีนักสืบคอยเฝ้าดูอยู่หน้าบ้านแทบตลอดเวลาจนฉันทำอะไรไม่ได้เลย แต่ทั้งหมดนี้ก็เพราะคุณนั่นแหละคุณซู”

   “เพราะผม?” ซูเล่ยเขม้นมองคนตรงหน้าด้วยความสงสัยว่าทำไมตนจึงกลายเป็นต้นเหตุให้ตัวเองถูกจับตัวอย่างนี้ได้

   “ใช่ค่ะ เพราะคุณหักหลังฉัน ทั้งที่ทำเหมือนจะช่วยฉันแท้ ๆ แต่กลับฮุบคุณแอชฟอร์ดไปเสียเอง” ในขณะที่พูดเช่นนั้น ดวงตาหญิงสาวก็วาววามอย่างที่ไม่เคยเห็นมาก่อน ราวกับว่าเป็นคนละคนกับยูล่าที่เขาหรือใคร ๆ รู้จัก โดยเฉพาะอย่างยิ่ง ประโยคต่อมาไม่น่าจะออกมาจากปากของหญิงสาวที่ชื่อยูล่าได้เลย “ทั้งที่ฉันอุตส่าห์กำจัดคุณมารีนออกไปจากชีวิตเขาได้แล้วแท้ ๆ”

   อ...อะไรนะ?

   “มารีน...ประสบอุบัติเหตุไม่ใช่หรือ?”

   “แหม ตายจริง” เธอหัวเราะคิก “คุณเองก็เชื่ออย่างนั้นสินะคะ คนอื่น ๆ ก็ด้วย แต่จะว่าอุบัติเหตุก็คงไม่ผิดเพราะฉันก็แค่บันดาลโทสะแล้วผลักเธอออกไปบนถนน เสร็จแล้ว...เขาก็ช่วยจัดการที่เหลือให้” ว่าแล้ว มือบอบบางก็ผายไปยังชายหนุ่มด้านหลัง

   ผู้ชายท่าทางมากเล่ห์ไม่น่าไว้วางใจแสยะยิ้ม

   “และคราวนี้เขาก็จะช่วยคุณด้วย”

   “ขอโทษนะครับ ผมไม่เข้าใจ” ซูเล่ยหลับตาลงเพราะรู้สึกปวดหัวก่อนจะพยายามลืมตาขึ้นอีกครั้งและสูดหายใจลึก “คุณกำลังจะบอกผมว่า...มารีน...ถูกฆาตกรรม...”

   ทันใดนั้นก็บังเกิดเสียงหัวเราะลั่นสะท้อนในห้องแคบ ๆ มันผสมผสานไปด้วยความสาสมแก่ใจและสังเวชอาดูรซึ่งเขาไม่อาจรู้ได้ว่าเป็นความสังเวชที่มีให้ใคร ให้เจ้าของเสียงหัวเราะ มารีน หรือตัวเขา แต่ไม่ทันที่จะได้คำตอบ หญิงสาวก็หุบยิ้มอย่างกะทันหันและโน้มตัวลงก่อนกระชากเส้นเชือกที่ร้อยคอซูเล่ยขึ้นเพื่อให้อีกฝ่ายมองตาของเธอชัด ๆ จนเห็นได้ถึงประกายของความริษยาและเคียดแค้น

   “รู้หรือเปล่าว่าฉันพบเขามานานเท่าไหร่แล้ว เจ็ดปี...เจ็ดปีที่ฉันทำได้แค่เฝ้ามองเขา นักศึกษาหนุ่มแสนสุภาพที่มาช่วยงานพ่อ ฉันทำได้แค่มองจนกระทั่งตัดสินใจสมัครเป็นผู้ช่วยเมื่อมีการติดประกาศ แต่ถึงขนาดได้อยู่ข้างเขาแล้วฉันก็ยังทำได้แค่มองอยู่ดีเพราะเขาไม่เคยมองฉันกลับเลยสักครั้งเดียว แต่ว่าฉันก็มีความสุขแค่เพียงได้อยู่ใกล้ ๆ มีเขายิ้มให้ฉัน จับมือฉันประคองและหมุนไปบนฟลอร์เต้นรำเหมือนว่ามีแต่เราสองคนบนโลกใบนี้ จนกระทั่งคุณมารีนปรากฏตัวขึ้นและยึดครองเขาไปเป็นของตัวเอง” ในตอนแรก หญิงสาวบอกเล่าเรื่องราวเสมือนล่องลอยในความฝันแสนหวาน ก่อนที่มันจะกลับกลายเป็นสีมืดดำและหนามแหลมคมที่ทิ่มแทง

   “ฉันคิดจริง ๆ ว่าไม่เป็นไร แต่คุณซูรู้อะไรไหม...คุณมารีนทำให้ฉันรู้ว่าผู้หญิงควรทำอย่างไรเพื่อให้ได้สิ่งที่ต้องการมาครอบครอง เธอทั้งขี้หึงและไร้เหตุผล วันไหนที่เธอมาชมการเรียนการสอนจะไม่มีผู้หญิงคนไหนที่มีสิทธิสัมผัสตัวคุณแอชฟอร์ด แม้กระทั่งฉัน เธอกำจัดผู้หญิงทุกคนที่คิดจะให้ท่าเขาด้วยวิธีต่าง ๆ นานาจนมีคนเลิกเรียนไปหลายต่อหลายคน และบางครั้งถึงกับเกือบจะมีเหตุทำร้ายร่างกาย  หึ คงถูกคุณแอชฟอร์ดตำหนิไปล่ะมั้งเธอถึงเพลา ๆ มือลงบ้าง ไม่อย่างนั้นคงต้องปิดโรงเรียน”

   ในตอนท้าย น้ำเสียงของยูล่ามีแววเย้ยหยันออกมาจนเห็นได้ชัด

   แต่ซูเล่ยกลับไม่แปลกใจแม้สักนิดกับคำบอกเล่าถึงโฉมหน้าอีกด้านหนึ่งซึ่งอังเดรไม่ค่อยมีโอกาสจะได้เห็น เพราะนั่นคือตัวตนที่แท้จริงของเธอ ผู้หญิงที่พร้อมจะทำทุกอย่างเพื่อสิ่งที่ต้องการ ตัวเขาและคนอื่น ๆ รอบตัวล้วนแต่เผชิญมาแล้ว นั่นเพราะมารีนถูกเลี้ยงมาอย่างตามใจและประเคนทุกสิ่งที่ต้องการให้แค่เพียงออกปากขอคำเดียวเท่านั้น คนที่ไม่เคยถูกขัดใจย่อมไม่พึงปรารถนาหากถูกขัดใจ

   แต่...สำหรับคนที่เธอรักมันกลับต่างออกไป มารีนจะมอบความรักอันล้นเหลือให้อย่างไร้ข้อกังขา ทำทุกอย่างตามใจอีกฝ่ายได้แม้จะขัดกับนิสัยของตนเอง ยอมเป็นผู้หญิงที่แสนดีเพียงเพื่อให้ได้รับความรักตอบกลับมาและรักนั้นจะไม่เสื่อมคลายหายไป แต่มันนำมาซึ่งความหึงหวงที่รุนแรงด้วยเช่นกัน คนที่ได้เห็นด้านที่สวยงามของมารีนมีเพียงไม่กี่คนเท่านั้น หนึ่งในนั้นก็คืออังเดร ไม่แปลกเลยที่ชายหนุ่มจะรักและภักดีต่อภรรยาถึงขนาดนี้

[ZIar]

“แต่ว่า...มันกลับไม่ได้สงบอย่างที่คิด” ยูล่าทำเสียงขึ้นจมูก “ผู้หญิงคนนั้นยังคงชิงชังฉันที่ได้ใกล้ชิดคุณแอชฟอร์ดด้วยข้ออ้างว่าเป็นผู้ช่วย ฉันถูกต่อว่า ถูกแบล็กเมล์ ทุกวิถีทางที่สุดจะทานทน แต่ในเวลานั้น เขาก็เข้ามาช่วยฉันได้พอเหมาะพอเจาะ” ว่าแล้ว เธอก็ผายมือไปยังชายหนุ่มด้านหลังซึ่งแย้มยิ้มให้เธอ

   “เธอมีปัญหาฉันก็ต้องช่วยเหลืออยู่แล้ว” เขาว่า

   ดูจากระดับความสัมพันธ์แล้ว ซูเล่ยคาดเดาว่าเจ้าตัวคงเป็นเพื่อนของยูล่าซึ่งคบหากันมานาน และอาจจะรู้สึกพิเศษกับหญิงสาวด้วย

   “ทำเป็นพูดดีไป นายน่ะสนใจนี่ด้วยต่างหากล่ะ” ว่าแล้วยูล่าก็ถูปลายนิ้วเป็นอันรู้กัน แล้วเธอก็หันกลับมาทางซูเล่ยอีกครั้ง “ก็อย่างว่า เขาสนใจเงิน ส่วนฉันแค่อยากได้คุณแอชฟอร์ด พวกเราก็เลยได้แผนการดี ๆ แค่ฉันเรียกคุณมารีนออกมาคุยกันเพื่อให้เธอเลิกทำเรื่องบ้า ๆ ถ้าเธอเลิกราไปโดนดีฉันคงปล่อยเธอไปเพราะฉันลังเลอยู่ไม่น้อย แต่เธอกลับอาละวาดใหญ่โตซ้ำยังด่าทอฉันไม่เหลือดี ตอนนั้นเอง...ที่ฉันรู้ว่าการฆ่าคนมันไม่มีอะไรมากมายเลย แค่ผลักออกไปบนถนนแล้วเขาก็ขับรถมาชนทับจนแน่ใจว่าตายแล้ว จากนั้นพวกเราก็เอารถไปขายกับพวกนอกกฎหมายเสียก็ไม่มีใครจับเราได้”

   สิ่งที่ได้ยินอยู่นอกเหนือความคาดหมายไปไกล ซูเล่ยเบิกตากว้าง มองหญิงสาวตรงหน้าเสมือนคนที่ไม่เคยรู้จักมาก่อน ราวกับเป็นสิ่งมีชีวิตอีกรูปแบบซึ่งไม่เคยพบเห็น รอยยิ้มบนเรียวปากอิ่มสวยพลันบิดเบี้ยวน่าขยะแขยง อาการคลื่นเหียนของเขาหวนกลับมาอีกครั้ง

   “...ถ้าอย่างนั้น...มันก็ไม่ใช่อุบัติเหตุ” เป็นคำถามที่โง่แสนโง่แต่ซูเล่ยกลับไม่อาจประมวลผลอะไรได้มากกว่านี้ เพราะรู้สึกราวกับว่าสมองของเขาถูกบดบังด้วยมืดหมอกหนาทึบ หรือไม่...สมองของเขาก็คงกลายเป็นหมอกไปหมดแล้ว เพราะมันเบาโหวงเสียจนโคลงเคลง

   “มันเป็นอุบัติเหตุค่ะคุณซู” หญิงสาวยิ้มกว้างประหนึ่งว่าคำบอกเล่าทั้งหมดเมื่อครู่เป็นแค่เรื่องตลกร้ายในวันเอพริวฟูล “สำหรับคนทั่วไปมันเป็นเช่นนั้น แต่สำหรับคุณมันจะต่างออกไป”

   “...หมายความว่ายังไง?” ชายหนุ่มมุ่นคิ้วและคนทั้งสองตรงหน้าด้วยสายตาแสดงความฉงนสงสัยอย่างเปิดเผย รวมถึงความรู้สึกเหมือนตนเองอยู่ในความฝัน

   “ที่จริงฉันอยากให้คุณพาเอเดรียนมาด้วย เพราะถึงฉันจะกำจัดคุณได้แต่เอเดรียนคงไม่ยอมรับฉันง่าย ๆ แม้ว่าฉันจะชอบเธอมากก็ตาม บางที...คุณมารีนอาจจะสิงสู่ลูกสาวเพื่อแก้แค้นฉันอยู่ก็ได้ ดังนั้นควรจะกำจัดให้หมดเสี้ยนหนาม แต่เอาเถอะ...แค่คุณก็พอแล้ว”

   ความรู้สึกเหมือนแมงมุมตัวใหญ่ไต่ขึ้นมาบนแผ่นหลังเป็นแบบไหนซูเล่ยเพิ่งจะสำนึกรู้ในวันนี้ ซ้ำเขายังไม่ได้บอกใครว่ามาที่ไหนแล้วใครจะมาช่วยเขาได้ กระทั่งอังเดร...

   เดี๋ยวสิ...วันนี้เขาติดต่ออังเดรไม่ได้เลย...

   “อังเดร...ทำไมผมถึงโทรหาเขาไม่ได้?”

   “แหม...คุณซูบทจะไร้เดียงสาก็น่ารักไม่ใช่น้อยนะคะ” จากนั้น ยูล่าก็หยิบโทรศัพท์มือถือสีดำดูคุ้นตาขึ้นมา ไม่ต้องสงสัยเลยว่าหากเปิดเครื่องดูจะพบมิสคอลมากมายจากซูเล่ย “เอาล่ะ ถ้าไม่มีอะไรแล้วเราก็เริ่มกันเลยดีกว่า” เธอหันไปพยักหน้าให้ชายหนุ่มซึ่งเดินเข้ามาดึงให้ซูเล่ยลุกขึ้น

   “เดี๋ยว...คุณจะทำอะไร...” เขายืนโงนเงนขณะถูกแก้มัดที่ข้อเท้าทำให้ซูเล่ยเห็นว่าเชือกถูกคาดทับด้วยผ้าขนหนูบาง ๆ เพื่อไม่ให้เกิดรอยมัด คาดว่าที่มือก็คงเช่นกัน จากนั้นก็ถูกดันให้เดินไปกลางห้องซึ่งมีเก้าอี้ตัวหนึ่งวางอยู่ ส่วนรองเท้าก็ถูกวางอย่างไม่ตั้งใจอยู่แถวนั้น ซูเล่ยเพิ่งจะรู้ว่าตอนนี้ตนเองเท้าเปล่า แต่ก็ไม่มีเวลามาห่วงใยเท้ามากนักเมื่อเขาถูกลากดึงให้เดินเข้าสู่ความตายโดยไม่อาจต่อต้าน

   “คุณเกือบจะถูกข่มขืน แฟนผู้ชายของคุณที่แอบนัดพบกันอย่างลับ ๆ ก็มาบอกเลิก พอทนความเครียดไม่ไหวก็เลยฆ่าตัวตายในห้องพักโรงแรมเล็ก ๆ ที่ไม่มีใครรู้จัก แบบนี้ดีไหมคะ?”

   สิ้นคำของยูล่า ทั้งร่างกายของชายหนุ่มก็สั่นสะท้านด้วยความหวาดกลัวที่ก่อตัวอยู่ในใจมานาน ถึงแม้จะประมวลผลได้ไม่ชัดเจนนักในเวลาแบบนี้ แต่เขาเองก็คงกำลังจะมีชะตากรรมแบบเดียวกับมารีน ถูกฆ่าเพื่อสนองความโลภของคนสองคน...

   “คุณกำลังเข้าใจผิด!” เขาพยายามหาทางออก ทว่ายูล่ากลับไม่คิดฟัง

   หางตาของซูเล่ยเหลือบไปเห็นชายหนุ่มร่างสูงกำลังปีนเก้าอี้อีกตัวเพื่อผูกปมเชือกกับพัดลมเพดาน มันคงไม่เป็นปัญหาหากว่าปลายอีกด้านของเชือกไม่ได้คล้องบนคอของเขา!

   “ด...”

   “ลาก่อนนะคะ คุณซู” สิ้นคำของยูล่า ชายหนุ่มผู้สมรู้ร่วมคิดก็ลงจากเก้าอี้และตั้งท่าจะดึงของเขาออกด้วยเช่นกัน ทว่า...

   ปัง!

   บังเกิดเสียงดังของประตูที่ถูกเปิดออกโดยแรงจนกระแทกกับโต๊ะที่วางอยู่ข้างวงกบ ตามด้วยการปรากฏตัวของชายหนุ่มคนหนึ่งซึ่งดูคุ้นตาอย่างไม่น่าเชื่อ

   “พอแล้วยูล่า!”

   ซูเล่ยไม่เคยรู้สึกดีใจที่ได้พบอีกฝ่ายเท่านี้มาก่อนเลยในชีวิต...

   “คุณแอชฟอร์ด...”

   แต่สำหรับยูล่า วินาทีกลับเปรียบได้กับโลกถล่มลงตรงหน้าทั้งที่ก่อสร้างขึ้นมาอย่างตั้งใจและใกล้จะสำเร็จเสร็จสมบูรณ์

   ทำไม...เขาจึงต้องมาเห็นในเวลาแบบนี้ และเป็นไปได้อย่างไร

   “อ...คุณแอชฟอร์ด อย่าเพิ่งเข้าใจผิดนะคะ ฉัน...” เป็นปฏิกิริยาปกติของมนุษย์ทุกคนเมื่อถูกจับได้ว่ากระทำผิดก็จะพยายามผลักความผิดเหล่านั้นให้พ้นตัว เพียงแต่ว่า เวลานี้เธอไม่อาจผลักภาระอันหนักอึ้งนี้ไปทางใดได้เลยเพราะทุกสิ่งปรากฏชัดต่อหน้าอย่างยากจะปฏิเสธ

   “บ้าเอ๊ยยูล่า! ตอนนี้แก้ตัวไปก็เปล่าประโยชน์!” ว่าแล้วชายหนุ่มก็ถีบเก้าอี้ล้มทันที ทำให้ร่างกายของซูเล่ยถูกแรงดึงดูดของโลกดึงลงทั้งที่มีเชือกคล้องอยู่ที่ลำคอ ลมหายใจถูกตัดขาดพาให้ทั้งร่างต้องดิ้นรนสุดชีวิตเพื่อเอาตัวรอดแม้ไม่มีหนทาง อังเดรผวาตัวเข้าไปอุ้มซูเล่ยโดยไม่คิดไตร่ตรองซ้ำแม้ว่ามันจะเป็นการเปิดทางให้ยูล่าและผู้สมรู้ร่วมคิดหนีไปได้ก็ตาม

   ยูล่ามองกลับมาที่อังเดรด้วยสายตาอาลัยและเจ็บปวดเสมือนถูกมีดกรีดแทง ทว่าตอนนี้เธอไม่อาจหันหลังกลับได้อีกแล้ว จึงปล่อยให้ชายหนุ่มลากตัวเธอออกไปขณะที่อังเดรพยายามอุ้มร่างของซูเล่ยขึ้นเพื่อช่วยชีวิต สายตาที่เขาใช้ทอดมองอีกฝ่ายด้วยความห่วงใยทำให้ยูล่ารู้ว่าดวงตาคู่นั้นจะไม่มีวันมองมาทางเธอ...
   จู่ ๆ ความริษยาอันรุนแรงก็ถาโถมเข้าใส่จนเกินจะทานทนได้

   หญิงสาวสะบัดมือออกจากการฉุดดึงก่อนกระชากมีดพับจากกระเป๋ากางเกงของชายหนุ่มผู้สมรู้ร่วมคิดมาด้วย เธอกางใบมีดออกและพุ่งถลาเข้าใส่อังเดรโดยไม่มีความลังเล

   เสียงใบมีดเสือกผ่านผ้าเนื้อหนาไม่ได้ดังไปกว่าเสียงแมลงหวี่แต่กลับทำให้เวลาหยุดชะงักไปชั่วขณะหนึ่งก่อนที่วงเลือดสีแดงจะกระจายออกจากรอยแทงซึ่งใบมีดยังฝังลึกอยู่ในสีข้าง ความเจ็บเสียดแล่นปราดจนแขนอ่อนแรงในชั่วพริบตาทว่าอังเดรกลับไม่ยอมปล่อยมือ เขาทำได้เพียงหันไปมองยูล่าและเห็นหญิงสาวมองตอบกลับมาด้วยน้ำตานองหน้าเสมือนกำลังตัดพ้อเขาอย่างรุนแรง

   “รีบหนีได้แล้ว!” ผู้ชายซึ่งเป็นผู้ร่วมมือหันกลับมาฉุดกระชากยูล่าให้วิ่งตามออกไป ทำให้ตอนนี้เหลือเพียงแค่ซูเล่ยซึ่งอยู่ในสภาพที่ช่วยเหลือตัวเองไม่ได้เพราะมือถูกผัดไพล่หลัง กับอังเดรที่มีสภาพไม่ต่างกันนักเพราะมีมีดเสียบคาอยู่ที่สีข้างแต่ก็ยังต้องฝืนออกแรงยกตัวอีกฝ่ายไม่ให้รั้งลงจนเชือกบาดคอ

   “ปล่อย...ผมลงก่อนก็ได้...” ซูเล่ยเกรงว่าพวกเขาจะต้องยืนตายอยู่ตรงนี้ไปข้างหนึ่งจึงเลือกทางที่น่าจะมีประโยชน์ที่สุดคืออังเดรปล่อยเขาลง แต่อังเดรกลับมีสติดีกว่าจึงมองหาตัวช่วย

   “ฉันจะปล่อยเธอลงครู่หนึ่ง ตกลงไหม? ตั้งสติไว้และอย่างตกใจ ทำได้หรือเปล่า?”

   ไม่น่าเชื่อว่ากระทั่งเวลาแบบนี้ ผู้ชายคนนี้ยังมีหน้าเตือนให้คนอื่นตั้งสติ แต่ซูเล่ยก็ทำอะไรไม่ได้นอกจากพยักหน้ารับ อังเดรจึงค่อย ๆ ปล่อยมือเพื่อไม่ให้เชือกกระตุกรัดจากนั้นก็รีบดึงเก้าอี้ที่ถูกถีบล้มลงไปขึ้นมาตั้งและสอดเข้าใต้เท้าซูเล่ยซึ่งพยายามกลั้นใจไม่ดิ้นรน

   ตอนนี้ซูเล่ยจึงปลอดภัยแล้ว เหลือเพียงแค่เอาเชือกออกไปให้พ้นคอก็วางใจได้ เพียงแต่...

   “อย่าใช้มีดนั่น!” เขารีบตะโกนบอกเมื่อเห็นอังเดรคิดจะดึงมีดออกจากสีข้างตัวเอง “คุณแค่...แก้เชือกที่มือผมก็พอ” มีดปักเข้าไปลึกมาก ถึงขนาดว่าแม้แต่การขยับตัวก็ยังทำให้ทรมาน ถึงแม้อังเดรจะทำเหมือนไม่เจ็บมากแต่เขาก็เห็นชัดเจนว่าขณะที่ชายหนุ่มขยับตัว ฟันกรามจะขบเข้าหากันแน่นจนเห็นสันนูนออกมาและใบหน้าของอีกฝ่ายก็เริ่มซีดขาวผิดกับวงเลือดที่กระจายออกมาจนฉ่ำเสื้อสีอ่อน แต่หากดึงมีดออกตอนนี้ เลือดจะยิ่งทะลักออกมาจากปากแผล ซึ่งหากเสียเลือกมากเกินไปก็อาจจะไปไม่ภึงโรงพยาบาล

   อังเดรเองก็คิดทบทวนเรื่องนี้ แม้ทุกครั้งที่ขยับตัวจะบังเกิดกระแสชาวาบไปทั่วร่างจนแทบเข่าอ่อน เขาก็ฝืนเดินเข้าไปแก้มัดที่ข้อมือซูเล่ย แต่ตัวเขาที่เสียเลือดมากและถูกความเจ็บจากบาดแผลจู่โจมตลอดเวลาไม่สามารถตั้งสมาธิกับปมเชือกได้เลย กว่าที่เชือกจะหลุดออกจึงต้องแกะอย่างทะลักทุเลอยู่นานหลายนาที จนกระทั่งมือของซูเล่ยเป็นอิสระ อังเดรก็ทรุดนั่งลงบนพื้นเพราะหมดเรี่ยวแรง

   “พวกคุณอยู่ที่นี่...เอง...คุณแอชฟอร์ด!” มอริสเพิ่งจะตามเข้ามาถึงและได้เห็นสภาพทั้งสองก็ถึงกับตกตะลึง “ใครก็ได้ โทรเรียกรถพยาบาลเร็ว!” เขาเข้ามาช่วยซูเล่ยเอาเชือกออกจากคอและรีบสั่งคนด้านนอกให้โทรเรียกหน่วยพยาบาล ตอนนั้นเองที่ซูเล่ยได้เห็นว่านอกจากผู้ชายคนนี้แล้วยังมีนายตำรวจตามมาด้วย

   เดี๋ยวสิ...ผู้ชายคนนี้เป็นใคร...แล้วทำไมถึงมีตำรวจตามมา?

   แล้วอังเดรมาที่นี่ได้ยังไง?

   หลังจากสามารถหลุดจากนาทีวิกฤติมาได้ คำถามมากมายก็ถาโถมเข้าใส่ซูเล่ยอย่างไม่หยุดยั้งแต่เขาก็ไม่ได้ถามออกไปในทันทีเพราะใจนึกเป็นห่วงอังเดรมากกว่า ด้วยเหตุนั้น คำถามที่เกิดขึ้นมาจึงถูกเก็บเอาไว้ในใจจนกระทั่งหน่วยพยาบาลมาถึงและพาตัวอังเดรขึ้นรถไป พวกเขาก็ตามไปถึงโรงพยาบาลเช่นกัน เป็นเวลาเดียวกับที่อังเดรถูกเข็นเข้าห้องฉุกเฉินไปเรียบร้อยแล้ว

   ซึ่งตอนนั้นเอง ซูเล่ยก็ได้รับฟังคำบอกเล่าว่ายูล่าและผู้สมรู้ร่วมคิดถูกตำรวจรวบตัวได้หลังจากหนีออกไปจากห้องได้ไม่นาน

   “คุณไม่ไปให้หมอดูหน่อยหรือ?” มอริสว่าหลังจากบอกเรื่องยูล่าแล้วพร้อมชี้รอยแดงรอบคอ

   “ผมไม่เป็นไร...” ซูเล่ยลูบคอตนเองขณะที่สายตาจับจ้องไปที่ประตูห้องฉุกเฉิน ตอนนี้มีเพียงพวกเขาสองคนเฝ้ารออยู่หน้าห้องจึงเป็นโอกาสดีที่จะไขข้อสงสัยให้กระจ่าง “คุณ...เป็นใครกัน?”

   “ผมมอริส  เคนตัน เป็นนักสืบเอกชนที่ถูกจ้างมาให้คอยเฝ้าดูเรื่องรอบ ๆ ตัวคุณกับเขา” นักสืบบุ้ยใบ้ไปทางประตูห้องฉุกเฉิน

   “ถูกจ้าง?” ซูเล่ยขมวดคิ้วและทวนคำ

   “ครับ โดยคุณเวสลอยด์”

   ...

   สมองของซูเล่ยมึนงงชั่วขณะราวกับมีก้อนวัตถุสีดำขนาดใหญ่กดลงมาบดบังทุกสรรพสิ่งจนไม่อาจคิดหรือตอบสนองอะไรได้ในฉับพลัน

   นามสกุลนั้น...ไม่ใช่ว่าเขาไม่รู้จัก...

   เพราะนามสกุลเก่าของมารีนก็คือเวสลอยด์เช่นกัน!

   “ผม...ผมไม่เข้าใจ ทำไมเขาถึงต้อง...”

   “ใจเย็นเอาไว้ก่อนครับ คุณเวสลอยด์สั่งให้ผมคอยจับตาดูเรื่องรอบ ๆ ตัวคุณกับคุณแอชฟอร์ด แต่ไม่ใช่จับตาดูพวกคุณ หากว่าจริง ๆ แล้ว เหมือนผมคอยดูแลความปลอดภัยให้มากกว่า เพราะอย่างนั้นผมถึงได้ไปอยู่หน้าบ้านบ่อย ๆ แต่เพราะคุณเกิดระแวงสงสัยขึ้นมาผมเลยต้องถอย แต่ไม่น่าเชื่อว่าช่วงเวลานั้นจะกลายเป็นช่องว่างให้มีคนเข้าไปทำร้ายคุณเข้าจนได้”

   เฝ้าหน้าบ้าน...

   “คุณ...รถสีเทาคันนั้น...”

   “ครับ ผมเอง”

   จู่ ๆ ซูเล่ยก็รู้สึกผะอืดผะอมคล้ายน้ำย่อยไหลย้อนกลับขึ้นมาตามหลอดอาหาร

   รถสีเทาที่น่าสงสัยแท้จริงแล้วคือคนที่พ่อของมารีนส่งมาเพื่อคอยดูแลเรื่องราวต่าง ๆ และคงจะมีหน้าที่สืบหาเหตุผลของสิ่งเหล่านั้นด้วย ไม่อย่างนั้นคงไม่ลงทุนขนาดจ้างนับสืบเอกชน แต่ผู้ชายคนนั้นไม่ใช่คนใจดีมีเมตตาถึงขนาดจะว่าจ้างคนมาคอยดูแลคนอื่นด้วยความห่วงใยเลยสักนิด นั่นหมายความว่าอีกฝ่ายรู้มาก่อนแล้วว่าจะต้องมีอะไรเกิดขึ้นอย่างแน่นอน และเลือกที่จะเฝ้ารอให้มันเกิดขึ้นอย่างเงียบ ๆ เพื่อที่จะโผล่ออกมาในตอนสุดท้ายและได้ผลสรุปอันน่าพึงพอใจ

   ซูเล่ยรู้มานานแล้วว่าคน ๆ นั้นเลือดเย็นแค่ไหน แต่...

   ผู้ชายคนนั้นรู้อยู่แล้วว่าลูกสาวถูกฆ่าและใช้เขาเป็นนกต่อเพื่อจับฆาตกรอย่างนั้นหรือ!


TBC

[sweetbasil]

ยายยูล่า นางร้ายกว่าที่คิดนะเนี่ย

[teatimes]

ยูล่าว่าเลวแล้วนะ  แต่อีตาคุณเวสลอยด์นี่ท่าทางจะเลวกว่า  ชอบหลอกใช้คนอื่น

อยากรู้จังค่ะว่ามันมีปมอะไรอยู่น้า  อีตา(แก่)เวสลอยด์ถึงทำกับซูกับคุณแอชฟอร์ดขนาดนี้  เป็นโรคจิตอ่อ  อยากแจกถูกถีบ

[iforgive]

โอ้โฮ ช่างเป็นพ่อที่เลือดเย็น เอ้ย ใจเย็นชิ๊บอ๋าย
แล้วยังงัยล่ะคราวนี้ ต้องทำอะไรต่อไป

[mildmint0]

อียูล่า อิเหรี้ยยยยยยยยยยยยยยยยยย
จะฆ่าซุแล้วยังเอามีดมาทิ่งอังเดรอีก
สมควรแล้วที่มันโดนจับ น่าจะโดนตบสักฉาดสองฉาด
 

[Palmpalm]

ยูล่าเธอช่างร้ายกาจ

[puppyluv]

ตามาจากกระทู้แนะนำ
แล้วววววว โอ้วววววววว
บวกและเป็ดขอบคุณ
 

[❝CHŌN❞]

ว่าแล้วเชียวนางยูล่า ร้ายกาจมากจริงๆ
แต่พ่อของมารีนก็ใช่ย่อยนะ มาทำแบบนี้กับซูได้ไงเนี่ย สงสารซูอ่ะ

[silverspoon]

สรุป ซูซวยสุดสินะ

[wi_OoO_wi]

อ่านตอนนี้แล้วอ้วกจุกคอเลย

โฮ้้ยย เวียนหัว ไม่ชอบเลย 

[raluf]

ในที่สุดความจริงก็ปรากฏ มารีนโดนฆาตกรรมนี่เอง
สรุปว่าพ่อของซู เอ้ย พ่อของมารีน ใช้ซูมาเพื่อเป็นนกต่อเหรอเนี่ย

[fullmoonny]

ยูล่าเลวมากอ่ะ นางมันไม่ใช่คน
สงสารซูอ่ะเจอเรื่องแย่ๆซ้ำซ้อนอยู่สองรอบ

[aisen]

ผู้หญิงเป็นเพศที่"น่ากลัว" นะนี่ ทางด้านจิตใจ

[eye-lifestyle]

 :m31:นังยูล่า