หัวข้อ: Rhythm of Lust กลเกมเสน่หา Extra [3/02/14]

[❝CHŌN❞]

เย้ๆ มาต่อแล้ว
ซูโดนทำร้าย เรื่องนี้มันต้องมีคนต้นเรื่องสิ
แล้วผู้ชายสวมโค้ทกับแว่นกันแดด? ใครอ่ะเนี่ย
รอตอนต่อไปนะคะ คีย์บอร์ดพังไม่เป็นไรเรารอได้

[Rafael]

กีสสสสส
อังเดรทำแบบนี้คิดอะไรอยู่กันแน่คะะะ
เริ่มชอบเริ่มรู้สึกอะไรกับซุขึ้นมาอีกนิดแล้วสิ
มีความเป็นไปได้ว่าคนร้ายที่เข้ามาจะโดนยูล่าจ้างมา
มันน่าสงสัยจริงๆ

ป.ล. ขอให้ได้คีย์บอร์ดไวๆเน้อ รออ่านๆๆๆๆๆๆๆๆ

[Palmpalm]

ผู้ชายชุดดำเป็นใครกันแน่นะ

[raluf]

พวกนั้นไม่ธรรมดานะ เหมือนรู้เวลาว่าอังเดรไม่อยู่เลยมาทำร้ายซู(เดาล้วนๆ)
ส่วนอังเดร อะไรเนี่ยยย หวั่นไหวใช่เปล่า แอบเขินนะเนี่ย

[zitronen-tee]

สรุปว่ารถสีเทาเป็นพวกดีสินะ
สร

[wongwikkarn]

มารอตอนต่อไป อิอิ

[wi_OoO_wi]

อ็ากกกกกกกกกกก ไอ้แก่ พี่เลี้ยงเด็กแกก็จะเอาสินะ

ซูน่ารัก อร่อยนักซูซู

 

[lizzii]

อังเดร มีแอบหอมแก้มนะ
แล้วเรื่องนี้เกี่ยวกับยูล่ามั้ย น่าสงสัยยย

[pachth]

อ่านรวดเดียวเลย
ตัวละครปริศนาคนนั้นคือใครนะ
แล้วพวกที่ทำร้ายซูเล่ยต้องโดนจ้างมาแหงเลย

[HISY]

 ผู้ร้ายสองคนนั่นต้องจับมายำซะให้เข็ด
ชายในรถนั้นเป็นใครกัน
ขอให้ซูกับเอเดรียนหายไวๆ

[silverspoon]

ใครคะมันบัอาจทำซู  ไอเลวว จับให้ได้เร็วๆนะ 

[Ta_ii]

  ฉากระทึกขวัญ!!! นองเลือดเลยย 

มันสองตัวเป็นคร้ายยย! บังอาจมาทำร้ายซูกับเอเดรียน 

ขอให้ได้คีย์บอร์ดใหม่เร็วนะก๊าบคนแต่ง 

[quiicheh.]

ก็ยังแอบกรุบกริบตอนท้ายๆนะคะคุณแอชฟอร์ด
ใครมันทำซูกับเอเดรียน! เลวจริงๆ

แต่คนในรถเทาอะน่าสงสัยมากกว่า

[Khunsathi]

ขออนุญาตคนเขียน คอมเม้นท์ทีเดียวเลยนะกันนะคะ ขอโทษด้วยจริงๆ
หลังจากซุ่มอ่านอยู่นาน ยอมรับเลยค่ะ ว่าชอบนิยายเรื่องนี้มาก
รู้สึกว่าตัวละครแต่ละตัว มีบทบาทและมีมิติมากค่ะ ชอบทุกคนเลย
ตั้งแต่คุณอังเดร คุณซูเล่ย และหนูเอเดรียน แต่ตัวละครที่อยากจะบอกว่่าชอบสุดๆ
ก็คือ คุณยูล่า ชอบเธอค่ะ มีความเป็นผู้หญิงสูงดี ทำทุกอย่างเพื่อความรัก
จริงๆเธอน่าสงสารออกนะคะ แต่ว่าในใจยังไงก็เชียร์คุณซูค่ะ เพราะมีอดีตกับตาอังเดรมา...
คู่นี้ก็แลหวานๆ เหมือนรักในเงามืด เราก็แอบลุ้นอยู่ในใจว่าตาอังเดรแกจะจำซูได้เมื่อไหร่...
จริงๆเราแอบเดาแบบเข้าข้างตัวเองค่ะ ว่าตาอังเดรแกอาจจะทำเนียน จริงๆแกอาจจะรู้อยู่แล้ววว...

ทั้งนี้ทั้งนั้นนนน ขอให้ได้คีย์บอร์ดใหม่ไวๆนะคะ...
อยากอ่านตอนต่อไปแล้ว...

[vk_iupk]

อ่านรวดเดียวจบเลยต่ะ อยากบอกว่า
อ่านเรื่องนี้แล้วสนุกมากจนวางไม่ลงเลยทีเดียว
รอติดตามตอนต่อไปนะค่ะ เป็นกำลังใจให้ค่ะ

[eye-lifestyle]

 

[iforgive]

เห็นเรื่องนี้ซักพักแล้ว  แต่เพิ่งได้อ่าน น่าติดตามมาก ๆ ค่ะ ชอบมาก ๆ เลย
มีปม มีเงื่อนงำให้ต้องติดตามได้ตลอด  ชอบนายเอกมากค่ะ  ดูฉลาด รอบคอบดี

[QueenPedGabGab]

มาต่อเร็วๆนะ
สนุกมากมากเลย ♥

[aisen]

เพิ่งได้เข้ามาอ่าน พออ่าน จบ เฮ่ย ติดอย่างแรงอะ

[iforgive]

ได้ย้อนกลับไปอ่านนิทานก่อนนอนที่ซูเล่าให้เอเดรียนฟังอีกครั้ง
และติดใจว่ามารีนอาจเป็นพี่สาวของซูหรือเปล่า
นั่นหมายความว่าพ่อตาของอังเดรก็คือพ่อที่แท้จริงของซูนั่นเอง
ส่วนจะเรียกซูกลับมาเพราะอะไรไม่รู้  เดาล้วน ๆ

[sweetbasil]

ใครส่งคนมาทำร้ายซูนะ ชอบบุคคลิกของอังเดร
เป็นคนฉลาดดี ไม่อยากแหวกหญ้าให้งูตื่นใช่ไหมล่ะ
แอบเนียน ไม่อยากให้ซูไปตัดผมใช่ไหมล่ะ
ขอชมคนเขียนเก็บรายละเอียดเรื่องดีมาก

[ZIar]

-14-

   กลิ่นกายกรุ่นยวนใจอยู่บนปลายจมูก สัมผัสของมืออุ่นลูบคลึงไปทั่วร่างเปลือยเปล่าปลุกให้เขาต้องลืมตาตื่นแม้ว่าจะยังอ่อนเพลียจากกิจกรรมที่เพิ่งผ่านพ้นไป สิ่งแรกที่มองเห็นคือแผงอกกว้างในความมืดที่สะท้อนขึ้นลงตามจังหวะการหายใจที่ทอดยาว แต่เมื่อเหลือบตาขึ้นมองกลับพบดวงตาแวววามคู่หนึ่งกำลังจ้องตอบกลับมาพาให้ต้องหลบตาโดยพลัน

   ครั้นเมื่อพลิกตัวไปอีกทาง บาดแผลบนศีรษะก็กลับกลายเป็นอุปสรรค

   “นอนเฉย ๆ ก็ไม่เจ็บตัวแล้วแท้ ๆ” เสียงทุ้มกล่าวแล้วจับให้พลิกกลับมา

   ซูเล่ยเขม้นมองคนตรงหน้าผ่านความมืด สภาพการณ์ที่เป็นอยู่ในปัจจุบันทำให้เขารู้สึกกระอักกระอ่วนในใจอยู่ไม่น้อย

   เหตุการณ์นั้นเริ่มต้นเมื่อเอเดรียนยอมแยกห้องนอนในคืนที่สาม แม้เด็กหญิงจะหลับตาลงได้ทว่าเป็นเขาเองที่กระสับกระส่ายไม่อาจข่มตา ทุกครั้งเมื่อหลับตาลง ลมหายใจจะติดขัดคล้ายถูกกดทับด้วยบ่วงเหล็กที่กระชับเข้ามาเรื่อย ๆ จนแทบหายใจไม่ได้ แต่แล้ว...หูก็แว่วเสียงฝีเท้าอังเดรที่มาเข้าห้องน้ำกลางดึก ในห้วงเวลานั้นเขาปรารถนาเพียงใครสักคนที่จะปัดเป่าความหวาดกลัวไม่ว่าด้วยวิธีใด ๆ

   จึงได้เชิญชวนอังเดรโดยที่จำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าตนเองพูดอะไรออกไปบ้าง กระนั้น...อีกฝ่ายกลับตอบสนองโดยไม่มีความลังเล ทำให้ความสัมพันธ์ของพวกเขากลายเป็นแบบที่หาคำจำกัดความได้ยาก ไม่ใช่แค่ร่วมหลับนอนชั่วข้ามคืน แต่เป็นเมื่อไหร่ก็ตามที่ทั้งสองฝ่ายพึงพอใจ หรือหากจะว่าจริง ๆ คือ เมื่ออังเดรพึงพอใจและเขาไม่ขัดข้อง ซูเล่ยเริ่มรู้สึกขึ้นมาแล้วว่าตนเองกำลังปล่อยตัวปล่อยใจมากเกินควร

   หรือบางที มันอาจจะเป็นแค่การพยายามลืมความเลวร้ายที่เกือบจะถูกข่มขืนก็เป็นได้

   จากตอนนั้นก็ผ่านมาได้อาทิตย์กว่า เวลานี้รอยเย็บบริเวณขยับเริ่มสมานตัวแล้วแต่ก็ยังรู้สึกเจ็บตึง ๆ เพราะสภาพอากาศอยู่บ้าง กระนั้นหลายครั้งที่ซูเล่ยยังกระหวัดนึกถึงช่วงเวลาที่เหมือนไต่บนเส้นด้าย ปืนที่ไม่รู้ว่ามีกระสุนหรือไม่จ่ออยู่ตรงหน้าในขณะที่ร่างกายของเขาตกในสภาวะล่อแหลม ตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่อาจรู้ได้ที่ใบหน้าของผู้ร้ายทั้งสองค่อย ๆ แปรเปลี่ยนไปกลายเป็นสีขาวว่างเปล่าและรอยยิ้มน่าขยะแขยง

   ราวกับรู้ว่าเขากำลังตกอยู่ในห้วงความคิดด้านลบ อ้อนแขนแกร่งกระชับร่างโปร่งบางเข้าไปกอดและตลบผ้าห่มขึ้นคลุม

   “ทำแบบนี้บ่อย ๆ เดี๋ยวจะติดเป็นนิสัยนะครับ”

   “หมายถึงที่เราหลับนอนด้วยกันน่ะหรือ? พอฉันแต่งงานใหม่ก็ไม่มีปัญหาอะไรแล้ว”

   ...

   ซูเล่ยเผลอกลั้นหายใจเมื่อได้ยิน มันทำให้เขานึกขึ้นมาได้ว่าตนเองมาที่นี่เพื่อทำอะไร ผู้ชายคนนั้นกำลังเฟ้นหาผู้หญิงที่ดีและเหมาะสมกับอังเดรอยู่ ส่วนตัวเขาแค่มีหน้าที่คอยกันท่าคนอื่น ๆ เท่านั้น การที่มาถึงจุดนี้ได้นับว่าเหตุการณ์พาไปอย่างไม่คาดฝัน

   “อย่าให้ภรรยาใหม่ของคุณจับได้แล้วกัน” ชายหนุ่มร่างเล็กเค้นเสียงจากในคอ

   “ฉันคิดว่าไม่น่ามีปัญหาหรอก พ่อของมารีนเลือกมาเองกับมือ คงไม่พ้นเป็นหุ่นเชิดเหมือนเธอนั่นแหละ”
   เสียงลมหายใจหนักหน่วงพรูออกมาเสมือนระบายความอึดอัดจากในอก แต่น่าแปลกที่เสียงลมหายใจนั้นกลับมาจากทางอังเดรเสียมากกว่าฝั่งซูเล่ยที่ถูกเสียดสี ทำให้ผู้ฟังต้องมุ่นคิ้วเพราะถูกแย่งหน้าที่ กระนั้นยังไม่ทันจะได้มองตาอีกฝ่ายให้ชัด อังเดรก็ผุดลุกขึ้นแล้วหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมามองเวลา

   “ฉันจะลงไปเตรียมอาหาร เธอนอนพักไปก่อนแล้วกันเดี๋ยวเอเดรียนตื่นแล้วฉันค่อยมาปลุก”

   หลังจากซูเล่ยถูกทำร้าย อังเดรก็ทำหน้าที่ตอนเช้าแทนเพื่อให้คนเจ็บมีเวลาพักผ่อนอย่างเต็มที่ กระนั้นซูเล่ยกลับรู้สึกว่ามันอาจจะเป็นการทดแทนแบบหนึ่งสำหรับการรบกวนในยามค่ำคืนก็เป็นได้

   เขามองตามร่างเปลือยเปล่าของชายหนุ่มที่คว้าเสื้อขึ้นมาสวมอย่างลวก ๆ ก่อนเดินออกจากห้องไปทั้งอย่างนั้น และเมื่อสิ้นเสียงประตูจึงหลับตาลงเพื่อพักต่อ

   ทว่า...การนอนหลับทั้งที่ภาพชวนฝันร้ายยังติดอยู่ในหัวไม่ใช่เรื่องง่ายเลยสักนิด หากจะพูดตามตรง...ตอนนี้เขาสามารถหลับสนิทโดยไม่อาศัยยาช่วยก็เฉพาะเมื่อมีอังเดรนอนอยู่ใกล้ ๆ เท่านั้น แต่ครั้งจะลุกไปหยิบยามากินเอาตอนนี้ก็คงจะไม่รู้ตัวไปอีกหลายชั่วโมง สุดท้ายซูเล่ยจึงนอนพลิกไปมาบนเตียงทั้งที่ยังสะลึมสะลือกึ่งหลับกึ่งตื่นจนแสงสว่างสาดเข้ามาถึงตัวจึงค่อยลุกขึ้น

---------------------->

   ภาพบนกระจกสะท้อนให้เห็นรอยเย็บยาวบริเวณขมับซึ่งทำให้เจ้าตัวรู้สึกประหนึ่งตนเองเป็นมาเฟียชั้นล่างกำลังสั่งสมประสบการณ์ เสียแต่ใบหน้าของเขาช่างไม่มีเค้าของความเป็นมาเฟียเอาเสียเลย ดังนั้นถึงจะมีรอยแผลเป็นเพิ่มอีกสักสองหรือสามแผลก็คงไม่ได้ช่วยให้ใบหน้าดูขึงขังขึ้นแต่อย่างใด

   “ซู เสร็จหรือยัง” เสียงเจื้อยแจ้วของเอเดรียนเรียกอยู่หน้าประตูห้องน้ำ ทำให้เขายอมผละจากกระจกและเดินออกมา

   “เสร็จแล้ว เอเดรียนจะใช้ห้องน้ำหรือ?” แต่ห้องน้ำข้างล่างก็มี เอเดรียนไม่น่าจะทนปวดท้องขึ้นมาถึงข้างบนเพียงเพื่อรอให้เขาสละห้องให้

   “ซูไม่ยอมลงซะที” เด็กหญิงพองแก้มใส

   “พี่ก็ต้องทำธุระส่วนตัวบ้างสิ แล้วแดดดี้ทำอะไรให้กินล่ะวันนี้?” เขาจูงมือเอเดรียนแล้วเดินลงไปชั้นล่างด้วยกัน เด็กหญิงดูจะติดเขามากขึ้นหลังเหตุการณ์ระทึกขวัญ จนตอนนี้แทบจะไม่ยอมเอาตัวออกห่างเขาเลยนอกจากเวลานอน ซึ่งก็ดีกว่าสองคืนแรกที่ต้องไปนอนรวมกันในห้องของอังเดรเพราะตัวเอเดรียนกลัวเกินกว่าที่จะนอนเพียงลำพัง แต่คืนที่สามเจ้าตัวก็สามารถนอนห้องตัวเองได้แต่ต้องให้อังเดรคอยดูแลจนกว่าจะหลับ

   “แดดดี้ทอดไข่ กับปิ้งขนมปัง แล้วก็มีนม”

   “แล้วของพี่ล่ะ?”

   “ของซูเป็นไข่ทอด ขนมปัง แล้วก็มีนมเหมือนกัน” เอเดรียนหัวเราะคิกคัก ดูเหมือนจะเป็นความสุขเล็ก ๆ น้อย ๆ ของเด็กหญิงที่ได้กินได้ทำเหมือนกับคนที่ตนเองสนิทชิดเชื้อ “แต่ว่าของซูมีขนมปังสองแผ่น แล้วก็มีไส้กรอกอีกชิ้นนึง แดดดี้บอกว่าซูไม่สบายต้องกินเยอะ ๆ”

   “เอเดรียนเลยขึ้นมาเรียกเผื่อพี่ไม่กินจะได้แอบกินคนเดียวหรือเปล่า?” ซูเล่ยแกล้งเย้าแล้วหยิกแก้มนุ่มนิ่มอย่างมันเขี้ยว

   “ถ้าไม่กินฉันจะได้เก็บต่างหาก” ไม่ทันที่เอเดรียนจะตอบอะไร อังเดรก็ตอบเสียเองเพราะทั้งสองเดินมาถึงห้องครัวพอดี ชายหนุ่มนั่งรออยู่ที่โต๊ะ ข้างหน้ามีจานว่างเปล่าวางซ้อนอยู่น่าจะเป็นของตัวเองและของเอเดรียน ส่วนอีกฝั่งหนึ่งมีจานที่ยังไม่พร่องใบหนึ่ง

   ซูเล่ยเดินไปนั่งที่ของตนเอง และมองจานอาหารเช้า

   “รอผมจนสายขนาดนี้จะไม่เป็นไรหรือครับ?”

   วันนี้เป็นวันแรกที่อังเดรจะกลับไปทำงาน ดังนั้นปกติจะต้องเดินทางไปโรงเรียนก่อนสิบโมงแต่ตอนนี้ก็ปาเข้าไปสิบโมงแล้วก็ยังไม่ได้ออกเดินทาง แค่แต่งตัวเตรียมออกและกระเป๋าก็จัดรอท่าไว้แล้วเท่านั้น
   “ออกสายสักหน่อยไม่เป็นไรหรอก ฉันบอกทางโรงเรียนไว้แล้ว”

   ฟังแล้วซูเล่ยจึงพยักหน้ารับอย่างใจลอย

   เขาแทบไม่รู้ตัวเลยว่าตลอดสัปดาห์ที่ผ่านมาพวกเขาอยู่ด้วยกันแทบทุกเวลา ซึ่งคงเป็นเพราะมัวแต่กังวลเรื่องอื่นอยู่กระมัง อย่างเช่นเรื่องที่ว่า...ทำไมคนพวกนั้นจึงได้เลือกที่จะบุกเข้ามาในบ้านและไม่ได้ขโมยของอะไรออกไปเลยนอกเสียจากพยายามจะทำมิดีมิร้ายผู้ชายคนหนึ่งกับเด็กผู้หญิงที่บังเอิญอยู่ด้วยกัน เมื่อคิดดูดี ๆ แล้วมันไม่แปลกเกินไปหน่อยหรือ?

   “ถ้าไม่มีอะไรแล้วฉันไปทำงานก่อนก็แล้วกัน” อังเดรว่าพลางยกจานที่ว่างแล้วไปใส่ในซิงค์ “ถ้ามีอะไรก็โทรเข้ามือถือฉัน เข้าใจไหม?”

   อังเดรว่าและรอจนกระทั่งซูเล่ยขานรับจึงออกจากบ้านไป

   “ซูยังเจ็บอยู่หรือเปล่า?” เด็กหญิงส่งพ่อที่หน้าบ้านแล้วก็วิ่งกลับมาในครัวเพื่อถามสารทุกข์สุขดิบของพี่เลี้ยงคนโปรด

   “ก็นิดหน่อย” เขาว่าพลางเคี้ยวขนมปัง สายตาก็เหลือบไปเห็นรอยช้ำม่วงบนแขนของเอเดรียนที่จางไปมากแล้วแต่ก็ยังเหลือร่องรอยให้เห็น เขาจำได้ว่าอังเดรเดือดดาลแค่ไหนตอนที่เห็นรอยช้ำของเอเดรียนอย่างเต็มตา กระนั้นเจ้าตัวกลับไม่ได้ตำหนิเขาเลยสักคำ

   เอเดรียนปีนขึ้นนั่งบนเก้าอี้แล้วมองซูเล่ยกินอาหารเช้าโดยไม่คิดจะไปวิ่งเล่นเหมือนที่เคยทำ ราวกับว่าการวนเวียนอยู่ใกล้ตัวพี่เลี้ยงเป็นทางเลือกที่ดีที่สุดของชีวิต

   “น้องต่ายเป็นห่วงซูด้วยนะ” ขนปุกปุยของตุ๊กตาไล้บนแขนแทนการปลอบใจ

   “แล้วเอเดรียนไม่เป็นห่วงพี่หรือ?” เขาเย้าแล้วจิ้มไส้กรอกป้อนให้

   “เอเดรียนห่วงซูมาก ๆ เหมือนกัน” แขนเล็กบอบบางอ้ากว้างก่อนเจ้าตัวจะยื่นหน้ามางับไส้กรอกจากปลายส้อมและเคี้ยวอย่างเอร็ดอร่อย “แดดดี้ด้วย แดดดี้บอกว่าซูไม่ค่อยสบายต้องให้กินมาก ๆ ต้องให้พักเยอะ ๆ แล้วซูจะได้หายไว ๆ”

   ดวงตาสีดำในกรอบเรียวรีสั่นไหวเล็กน้อย เมื่อเห็นความใสซื่อของเอเดรียนแล้วเขาไม่แน่ใจนักว่าหากเธอได้รู้ความจริงบางประการจะยังคงรักเขาเหมือนเช่นตอนนี้หรือไม่

   โดยเฉพาะ...เรื่องที่เกิดขึ้นในช่วงสัปดาห์ที่ผ่านมา

   เอเดรียนจะเกลียดเขาเหมือนที่เกลียดยูล่า เพราะกำลังแย่งความรักไปจากพ่อของเธอด้วยหรือเปล่า?

--------------------->

   อังเดรมาถึงโรงเรียนก็สายแล้ว ตอนไปถึงห้องเรียนชั่วโมงลีลาศก็เริ่มไปแล้วสิบนาที ถึงอย่างนั้นก็ไม่มีใครจ้องมองเขาด้วยสายตาตำหนิติเตียนเพราะนักเรียนทุกคนต่างทราบดีถึงความจำเป็นของผู้สอน พวกเขาต่างได้รับรู้เหตุไม่คาดฝันในบ้านอังเดรด้วยข่าวลือที่ลอยมาจากที่ใดก็ไม่ทราบกอปรกับการเล่าเรื่องโดยไม่เปิดเผยรายละเอียดจากยูล่า ผู้คนร่ำลือกันหนาหูแม้ไม่ได้ออกในสื่อใด ๆ ถึงเหตุสะเทือนขวัญอันน่ากลัว เคหะสถานคือสถานที่ซึ่งทุกคนคิดว่าปลอดภัย ได้กลายเป็นสถานที่เกิดเหตุซึ่งไม่มีใครอยากให้เกิดขึ้น

   ยูล่ายิ้มให้ชายหนุ่มอย่างไม่ถือสาเมื่อได้รับคำขอโทษที่มาช้ากว่าเวลา

   “ช่วงนี้คงต้องลำบากหน่อยนะคะ” เธอกล่าวและถามสารทุกข์สุขดิบตามมารยาท “แล้ว...คุณซูกับหนูเอเดรียนเป็นยังไงบ้าง คงดีขึ้นแล้วสินะคะ?”

   “ครับ ทั้งสองคนดีขึ้นมากแล้ว เอเดรียนเหลือแค่รอยช้ำนิดหน่อยส่วนซู...ถ้ารอยแผลหายดีก็คงจะไม่มีอะไรน่าเป็นห่วง” สีหน้าของอังเดรบ่งบอกถึงความกังวลใจที่ต้องทิ้งทั้งสองมาทำงานแม้ใจจะอยากอยู่ดูแลจนกว่าจะมั่นใจว่าจะไม่เกิดเหตุร้ายใด ๆ ซ้ำซ้อน

   “ถ้าคุณกังวล ฉันว่าคุณน่าจะลาหยุดอีกสักระยะ”

   “ไม่ได้หรอก ผมจะโยนภาระให้คุณไปตลอดก็ใช่ที่” ชายหนุ่มถอนหายใจ ครั้งหนึ่งที่เขาเคยลาหยุดก็คือตอนที่มารีนเสียชีวิต ตอนนั้นยูล่าก็มาทำงานแทนเขาเช่นกันแต่ก็ไม่นานนักเพราะหลังจากเสร็จสิ้นทุกอย่างแล้วเขาก็พาเอเดรียนมาด้วยทดแทนที่ไม่มีเวลาดูแล จนกระทั่งซูเล่ยปรากฏตัวขึ้นชีวิตการทำงานของเขาจึงกลับเข้าสู่ภาวะปกติอีกครั้ง ไม่คิดว่ามันจะมาสั่นคลอนเพราะเหตุการณ์ระทึกขวัญแบบนี้

   อังเดรอดโทษตนเองไม่ได้ แม้ซูเล่ยจะไม่ได้บอกว่าเขาทำอะไรผิด แต่หากวันนั้นเขาเตือนสักหน่อยเพราะสังหรณ์ใจไม่ดี ซูเล่ยอาจจะระวังตัวมากกว่านี้

   “คุณแอชฟอร์ด ฉัน...ทราบว่าคุณเป็นห่วงทั้งสองคนมาก โดยเฉพาะคุณซู” คำพูดยูล่าเหมือนกำลังบอกเป็นนัยว่าเธอเข้าใจความสัมพันธ์ของทั้งคู่ดีแล้ว “ดังนั้นฉันไม่ถือโทษคุณหรอกค่ะ”

   “ขอบคุณครับ” เขากล่าวอย่างซาบซึ้งใจ “แล้ว เอ่อ...วันนี้พวกเขาเรียนจังหวะอะไรกัน?”

   “ก็ทบทวนของเก่าน่ะค่ะเพราะฉันเองก็ไม่แน่ใจว่าควรจะสอนจังหวะไหนต่อ ซ้ำไม่มีแผ่นซีดีด้วย” หญิงสาวผายมือให้อังเดรเห็นเครื่องเล่นซีดีแบบพกพาที่ตนเองนำมา กับแผ่นเพลงไม่กี่แผ่นซึ่งมีติดตัวอยู่บ้าง อังเดรจึงวางกระเป๋าลงและเปิดค้นแผ่นที่เตรียมไว้ออกมาแล้วจึงปรบมือเรียกความสนใจจากเด็กนักเรียนที่กำลังทบทวนบทเพลงอย่างไม่จริงจังนัก

   “แหม นึกว่าคุณจะไม่สนใจพวกเราเสียแล้วสิ” เด็กหญิงคนหนึ่งเอ่ยแซวแล้วเดินกระเถิบเข้ามาหาพร้อมกับคนอื่น ๆ เพื่อรอฟังสิ่งที่ผู้สอนจะพูดต่อไป

   “ฉันสนใจพวกเธออยู่แล้ว ดังนั้นวันนี้ถึงได้เตรียมเพลงใหม่มาให้โดยเฉพาะไง”

   พวกเด็กนักเรียนแสดงอาการตื่นเต้นโดยทันที เพราะพวกเขาไม่ได้ซึ้งใจในจังหวะลีลาศนัก เมื่อเต้นแต่เพลงเดิมซ้ำ ๆ จึงกลายเป็นเรื่องน่าเบื่อหน่าย พอได้ยินว่าจะได้เรียนรู้สิ่งใหม่ ๆ จึงพอจะมีไฟกับการเรียนวิชานี้ขึ้นมาอีกครั้งหลังจากซึมเซากันมากว่าสัปดาห์

[ZIar]

   “เพราะคุณปากหวานแบบนี้แหละถึงมีแต่สาวติดตรึม” เด็กหนุ่มหัวเราะขณะกวาดตามองเพื่อนสาวในห้องที่ส่วนใหญ่จะหลงเสน่ห์ชายหนุ่มแสนสุภาพคนนี้ แม้จะไม่ได้คาดหวังอยากเป็นแฟนหรือต้องการครอบครองเพราะเป็นความหลงใหลแบบเด็ก ๆ แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าเจ้าตัวดูดึดดูดใจในทุกบุคลิกท่าทาง

   “ถ้าอย่างนั้นเธอน่าจะลองปากหวานแบบฉันดูบ้าง เผื่อสาวน้อยที่อยู่เยื้องไปทางซ้ายนั่นจะสนใจเธอมากขึ้น” เขาสวนเด็กหนุ่มกลับอย่างนิ่มนวล เป็นเรื่องธรรมดาไปแล้วที่จะต้องมีการประลองฝีปากกันสักยกสองยกสำหรับเด็กวัยคะนองเหล่านี้ ซึ่งตราบใดที่ยังไม่ลามปามเกินไปเขาก็ไม่ได้นึกถือสา กลับกัน มันกลับทำให้เขาสนิทสนมกับเด็กเหล่านี้มากขึ้นและเรียกเสียงหัวเราะเฮฮาได้ทุกครั้งที่เข้าสอน เสียงหัวเราะอย่างเริงร่าช่วยให้ชายหนุ่มรู้สึกได้ว่าชีวิตการทำงานอันแสนปกติของเขาได้กลับคืนมาอีกครั้ง

   ในระหว่างที่อังเดรกำลังพูดคุยกับเด็กนักเรียนอย่างสนุกสนาน ยูล่าก็ค้นแผ่นซีดีออกมาดู แต่แล้ว สายตาของเธอก็สะดุดกับของบางอย่างในกระเป๋า ซึ่งผู้เป็นเจ้าของวางไว้อย่างไม่ระมัดระวัง

   หญิงสาวเหลือบสายตามองเจ้าตัวอยู่ครู่หนึ่งจนกระทั่งแน่ใจว่าไม่มีใครเห็นจึงหยิบของสิ่งนั้นใส่กระเป๋ากระโปรงตนเองอย่างแนบเนียน จากนั้นก็จัดของไปตามปกติไม่ให้ผิดสังเกต ซึ่งกว่าอังเดรจะรู้ว่าของสิ่งนี้หายไปก็คงจะหลังจากนี้อีกพักใหญ่

   “เริ่มกันเลยดีไหมคะ?” เพื่อไม่ให้ชายหนุ่มรู้สึกว่าเธอใช้เวลานานเกินไป ยูล่าจึงเดินเข้าไปถามด้วยตัวเอง อังเดรพยักหน้ารับและเลือกแผ่นออกมาแผ่นหนึ่งให้เปิดบรรเลง จากนั้นจึงเข้าสู่ช่วงสอนจังหวะและสาธิตไปตามลำดับ ทุกอย่างดำเนินไปอย่างเรียบง่าย...ราวกับว่าเรื่องร้ายได้ผ่านพ้นไปแล้ว...

----------------------->

   วันที่แสนปกติจะกลับมาหาอังเดรแต่เพียงผู้เดียว แต่ซูเล่ยและเอเดรียนก็กลับสู่กิจวัตรประจำวันที่ควรจะเป็นเช่นกัน นั่นคือการอยู่โดยไม่มีอังเดรคอยดูแล ทั้งที่มันควรจะเป็นวันปกติธรรมดาอันแสนสงบเหมือนเช่นที่เคยเป็น ทว่าสำหรับซูเล่ย เขากลับรู้สึกขึ้นมาว่าบ้านหลังนี้กว้างขวางและเงียบงันจนเกินไป พาให้รู้สึกวังเวงเมื่อทุกสรรพเสียงเงียบสงัดลง

   เสียงน้ำไหลทิ้งจากก็อกสแตนเลสพอจะช่วยให้เขาสงบใจได้บ้าง แม้ว่าตอนนี้ในซิงค์จะไม่มีภาชนะที่ต้องล้างแล้วก็ตาม

   “ซู เต้นกัน” เอเดรียนคงจะเบื่อที่พี่เลี้ยงเอาแต่ยืนเหม่อจึงเดินเข้ามาชวนหาอะไรทำ และอะไรที่ว่าก็คือกิจกรรมยามว่างที่เธอแสนโปรดปราน

   ซูเล่ยคิดจะปฏิเสธในตอนแรก แต่เมื่อคิดดูแล้ว เสียงเพลงคลอเบาแบบคลาสสิกคงช่วยให้ใจของเขาสงบได้มากกว่าเสียงน้ำไหลอย่างเปลืองเปล่า

   ชายหนุ่มร่างเล็กปิดก๊อกและหันไปเช็ดมือกับผ้าแห้ง

   “เอเดรียนเลือกเพลงไว้หรือยัง?” เขาลูบเรือนผมสีน้ำตาลแล้วเดินตามเด็กหญิงเข้าไปห้องนั่งเล่น เขาเห็นแผ่นซีดีหลายแผ่นไหลออกมาจากกองที่ตั้งไว้ แสดงว่าคงเลือกเล่นอยู่สักพักแล้วแต่เพราะยังเปิดเครื่องเล่นเองไม่เป็นจึงต้องอาศัยผู้ใหญ่ช่วย

   “เอาอันนี้” กล่องซีดีที่เอเดรียนชูขึ้นมา หน้าปกเป็นภาพเวกเตอร์สีสันสบายตา เมื่อพลิกดูด้านหลังจึงเห็นชื่อนักร้องและชื่อเพลงต่าง ๆ ซึ่งไม่ได้คุ้นตาคุ้นใจเอาเสียเลย

   “เพลงแรกเลยหรือ?”

   “ไม่ใช่ เปิดไปเรื่อย ๆ ก่อน”

   ซูเล่ยกลอกตาแล้วใส่แผ่นเข้าไปในเครื่องพลางเปิดเล่นเพลงไปทีละเพลง เพลงหนึ่งก็รอจังหวะขึ้นสักสิบวินาที จนถึงเพลงที่สี่เอเดรียนก็บอกให้หยุด

   “เอาเพลงนี้ เต้นเพลงนี้กัน” เอเดรียนมักจะจู้จี้กับเพลงแรก และเมื่อมันเปลี่ยนแทร็กเจ้าตัวก็ไม่ขัดข้องนักเมื่อเพลงเปลี่ยนไป

   เสียงเพลงคลอหวานเป็นทำนองหนักเบาทำให้รู้สึกผ่อนคลาย เขาลุกขึ้นและปล่อยให้เอเดรียนพาโยกตัวไปรอบห้องโดยพยายามที่จะไม่หมุนมากนักเพื่อป้องกันอาการวิงเวียน พอโยกเบา ๆ อย่างอิสระแบบนี้ก็ทำให้เขาอดคิดถึงตอนที่เต้นรำกับอังเดรไม่ได้ทุกทีไป

   ทว่าเมื่อเขากำลังหลับตาลงเพื่อซึมซับความสงบใจในช่วงเวลาอันแสนนั้นนั้นเอง เสียงริงโทนของโทรศัพท์มือถือกลับดังขึ้น

   เพลงท่วงทำนองแบบจีนยังคงเรียกความสนใจของเอเดรียนได้อย่างเคย เธอมองตามเสียงตั้งแต่ตอนที่มันเริ่มดังจากกระเป๋ากางเกงของซูเล่ยจนกระทั่งเจ้าตัวหยิบขึ้นมาเปิดดูเบอร์โทรศัพท์แล้วหันไปลดเสียงเพลงลงเล็กน้อยก่อนกดรับสาย

   “เป็นไงบ้างน่ะซู?” คำถามของดาริลที่เต็มไปด้วยความห่วงกังวลดังมาตามสายแต่ก็แอบแฝงด้วยน้ำเสียงแสดงการหยั่งเชิง

   “นายรู้ข่าวได้ยังไง?” ชายหนุ่มมุ่นคิ้วเมื่อได้ยินเสียงของเพื่อนเอ่ยถามทัก เพราะเรื่องราวของเขาไม่ได้ใหญ่โตขนาดเป็นข่าวออกสื่อใด ๆ และจงใจที่จะไม่บอกใครอื่นเพราะไม่อยากให้คนรู้จักมาโทรถามซักไซ้กันเป็นพรวนแม้เขาจะไม่ได้มีเพื่อนมากนักก็ตาม

   “โถ่เอ๊ย นี่นายไม่ได้คิดจะบอกฉันเลยใช่ไหม?” เสียงต้นสายดูจะหงุดหงิดใจไม่น้อยเมื่อพบว่าการหยั่งเชิงของตนเป็นไปตามคาด “ฉันคงจะไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นถ้าเมื่อคืนนี้ไม่มีลูกค้าตำรวจมานั่งดื่มแล้วเล่าคดีเกี่ยวกับคนร้ายบุกบ้านทำร้ายพี่เลี้ยงเด็กกับเด็กผู้หญิงอายุสองขวบให้ฉันฟัง แล้วรู้ไหม ฉันคิดได้ทันทีว่าต้องเป็นนายเพราะตำรวจคนนั้นใช้สรรพนามแทนนายว่า เขา ไม่ใช่ เธอ และพี้เลี้ยงเด็กผู้ชายคงหาได้ไม่มากนักหรอก ถ้าหากว่านายเข้าใจพรสวรรค์ในการสรุปความและสืบสวนข้อเท็จจริงแบบมั่ว ๆ ของฉันแล้วก็เล่ามาเสียดี ๆ ว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่?” คงเพราะน้อยใจที่เพื่อนไม่บอกข่าวทั้งที่อยู่ไม่ไกลกัน ปล่อยให้ต้องคาดเดาไปเองและลองโทรถามว่ามันใช่หรือไม่ ดาริลจึงร่ายยาวประชดประชันเสียเต็มเหนี่ยวก่อนเปิดโอกาสให้ซูเล่ยเป็นฝ่ายพูดบ้าง

   “ก็ไม่มีอะไร”

   “นายเลิกนิสัยขึ้นต้นการเล่าเรื่องด้วยคำนี้เสียทีได้ไหม ในเมื่อรู้กันอยู่ว่ามันมี”

   “ก็ได้ ๆ” ชายหนุ่มทางปลายสายถอนหายใจเล็กน้อย “มันก็มีอะไร และไอ้ที่มีที่จริงฉันเองก็ยังไม่ค่อยเข้าใจสักเท่าไหร่” ซูเล่ยเว้นระยะแล้วหันไปทางเอเดรียน

   เขาคงไม่ควรเล่าต่อหน้าเด็กคนนี้...

   “เอเดรียน พี่จะไปคุยกับเพื่อนแปบนึงนะ” เขาบอกให้เอเดรียนรออยู่ในห้องนั่งเล่นแล้วเดินออกมาที่หน้าบ้าน “ถ้าจู่ ๆ มีคนร้ายบุกเข้าบ้านนายแล้ว...” กระนั้นพอจะต้องเล่า ซูเล่ยกลับรู้สึกถึงก้อนแข็งที่จุกในลำคอป้องกันคำพูดไม่ให้หลุดออกมา

   “แล้ว?” แต่ฝั่งดาริลที่ไม่รู้ตื้นลึกหนาบางก็เอ่ยถามเพราะข้องใจ

   “...แล้วพยายามทำร้ายร่างกาย” ในที่สุด ผู้เล่าก็สามารถหาคำอื่นมาทดแทนได้ “แถมยังลามไปถึงเด็กที่นายดูแลด้วย นายจะคิดยังไงล่ะ?”

   “หา? ก็ต้องคิดจะขโมยของอยู่แล้วไม่ใช่หรือ?”

   ใคร ๆ ก็คงคิดแบบเดียวกัน กระทั่งเขาก็คิดเช่นนั้นชั่วแวบหนึ่ง

   “แต่พวกนั้นไม่ได้เอาอะไรติดมือไปเลยนี่สิ”

   “เอ...แล้วนายทำให้พวกนั้นถอยออกไปได้ยังไงกันน่ะ? ตำรวจคนนั้นบอกฉันแค่นายได้รับบาดเจ็บ ไม่ได้บอกรายละเอียดสักเท่าไหร่เลย”

   ซูเล่ยกลอกตาอยู่สักพักเพื่อคิดว่าจะเรียบเรียงเหตุการณ์อย่างไรไม่ให้ตนเองรู้สึกลำบากใจและดาริลสามารถเข้าใจเรื่องราวส่วนใหญ่ได้

   “ฉัน...พาเอเดรียนหนีแล้วก็โดนฉุดตกบันไดหัวแตก” เขาไหวไหล่ คิดว่าแค่นี้น่าจะพอตอบคำถามได้ “แล้วฉันก็หมดสติ จำอะไรไม่ได้เลย”

   “อ้อ แสดงว่าพวกนั้นคงตกใจเพราะนึกว่านายตายแล้วก็เลยหนีไปโดยที่ลืมหยิบของติดไม้ติดมือไปด้วยล่ะมั้ง ปกติพวกอันธพาลถ้าไม่ถึงขนาดเป็นกลุ่มเป็นแก๊งค์ที่ยกพวกตีกันเป็นกิจวัตรก็คงไม่พึงใจกับการฆ่าคนสักเท่าไหร่หรอก เวลานั้นคงลืมจุดประสงค์เดิมหมดแล้ว”

   ที่ดาริลพูดมาก็พอฟังขึ้นอยู่บ้าง แต่อย่างไรก็ตาม การที่ตำรวจยังจับตัวคนร้ายไม่ได้ทำให้ไม่สามารถสรุปอะไรได้ชัดเจนนัก

   “ก็คงจะเป็นแบบนั้น...”

   ทว่าระหว่างที่ยังคุยกันไม่จบดี ก็มีเสียงสายซ้อนเข้ามาอย่างกะทันหันจากทางฝั่งของซูเล่ย ชายหนุ่มมุ่นหัวคิ้วเข้าหากันแล้วมองหน้าจอโทรศัพท์มือถือที่ส่งสัญญาณบอกว่ามีสายเรียกซ้อนพร้อมปรากฏเบอร์โทรศัพท์ที่ไม่คุ้นตาเอาเสียเลย

   “ถือสายรอเดี๋ยวนะ” ซูเล่ยกล่าวก่อนกดสลับสายสนทนา “สวัสดีครับ”

   “สวัสดีค่ะ”

   ...

   เสียงแบบนี้คุ้นหูจนต้องชะงักไปวูบหนึ่ง แม้เขาจะไม่เคยได้ยินเสียงอีกฝ่ายผ่านทางโทรศัพท์จึงสับสนอยู่ในตอนแรก กระนั้นเมื่อคิดทบทวนแล้ว โทนเสียงแบบนี้ไม่น่ามีเป็นอื่น

   “คุณยูล่า?”

   “คิดว่าคุณซูจะจำเสียงฉันไม่ได้เสียอีก” อีกฝั่งหัวเราะ

   “คุณรู้เบอร์มือถือผมได้ยังไงน่ะครับ?” ซูเล่ยจำได้ว่าตนเองไม่เคยเผยแพร่เบอร์โทรศัพท์มือถือให้ใครรู้ยกเว้นแต่เพียงอังเดร

   “ฉันถามมาจากคุณแอชฟอร์ดน่ะค่ะ” คำตอบของยูล่าพานึกสงสัยอยู่ในใจ เพราะอังเดรน่าจะขออนุญาตเขาก่อนจะแจกจ่ายเบอร์ของเขาให้ใครไม่ใช่หรือ? “อย่าคิดว่าฉันเสียมารยาทเลยนะคะ วันนี้คุณแอชฟอร์ดมาทำงานเป็นวันแรกแต่ก็ดูเหมือนจะไม่อยากพูดถึงเรื่องทางบ้านสักเท่าไหร่ ฉันรู้สึกเป็นห่วงก็เลยขอติดต่อกับคุณซูโดยตรงจะได้ถามสารทุกข์สุขดิบประสาคนรู้จักไปในตัว”

   แม้ผู้ฟังจะมีคำถามอยู่ในใจ แต่เขาก็ทำได้เพียงอ้าปากและค้างอยู่เช่นนั้น

   “...ขอบคุณสำหรับความห่วงใยครับ” ในที่สุดเขาก็ตัดสินใจกลืนคำถามลงคอและตอบรับความปรารถนาดีของหญิงสาวแทน

   “ตอนนี้ทั้งคุณกับหนูเอเดรียนคงจะต้องปรับตัวกันไม่น้อยสินะคะ ฉันรู้มาว่าในสถานการณ์แบบนี้ ถ้าได้ออกมาเจอคนข้างนอกบ้างจะช่วยเยียวยาได้มากกว่า ถ้ายังไงเย็นนี้สนใจจะออกมาทานอาหารด้วยกันไหมคะ? คุณแอชฟอร์ดเองก็เห็นดีด้วย”

   กินอาหารข้างนอก?

   ซูเล่ยมุ่นคิ้วครุ่นคิด เพราะถ้าออกไปกันหมดก็ต้องพาเอเดรียนไปด้วย ที่จริงมันคงไม่มีปัญหาหากว่ามันเป็นแค่การกินอาหารเย็นธรรมดา แต่เขากลับรู้สึกแปลกอยู่นิดหน่อย

   “ถ้าพาเอเดรียนไปด้วยคงอยู่นานไม่ได้นะครับเพราะต้องพาเข้านอนแต่หัวค่ำ”

   “เอ...คงไม่นานมากล่ะมั้งคะ ทั้งฉันทั้งคุณแอชฟอร์ดคิดว่าคงจะเลิกจากโรงเรียนลีลาศไวหน่อยแล้วไปพบกับคุณซูที่ร้านเลย แค่ชั่วโมงเดียวก็คงจะกลับน่ะค่ะ ฉันจะส่งที่อยู่ร้านให้นะคะ สักหกโมงครึ่งเจอกันค่ะ” และโดยไม่รอคำตอบรับหรือปฏิเสธ ยูล่าก็ชิงวางสายไปราวกับว่ามีธุระเร่งด่วยทำให้คุยนานไม่ได้ ซูเล่ยมุ่นคิ้ว มองเวลาในโทรศัพท์มือถือซึ่งบอกเวลาว่าเกือบสี่โมงแล้ว ยังมีเวลาอีกมากที่จะตัดสินใจแต่ดูเหมือนเขาจะไม่มีสิทธิปฏิเสธมาแต่ต้น กระนั้นใจของเขากลับยังมีข้อกังขาที่ไม่อาจอธิบายเป็นคำพูดได้
   หลังจากเกิดเหตุไม่คาดฝัน มันได้ส่งผลให้เขารู้สึกระแวงไปเสียทุกอย่าง แม้กระทั่งการเปิดประตูบ้านก็ยังน่าหวาดหวั่นจนน่าขำ

   และแทนที่จะกลับไปคุยสายกับดาริล เขาก็โทรไปหาอังเดรเพื่อความมั่นใจ ทว่าอีกฝ่ายกลับไม่รับสายซึ่งก็แปลกเอาการ

   “ดาริล”

   “หือ?” หลังจากนั่งรอสายมานานสองนาน ในที่สุดซูเล่ยก็จำได้ว่ามีเพื่อนกำลังถือหูโทรศัพท์ค้างอยู่เพื่อรอคุยต่อจนจบ

   “วันนี้มาดูเอเดรียนแทนฉันสักพักสิ”

   “เอ๋ แต่ฉันต้อง...”

   “แค่ไม่นานหรอก ประมาณหกโมงเจอกันที่นี่ สักทุ่มกว่า ๆ ฉันคงกลับมาถึงแล้ว” ซูเล่ยคิดว่าเป็นการดีกว่าที่จะออกไปดูลาดเลาคนเดียวก่อน เพราะหากไม่ไปเลยและเป็นคำชวนอย่างจริงจังคงเป็นเรื่องเสียมารยาท และถ้าทั้งยูล่าและอังเดรไปที่นั่นด้วยกันจริงเขาค่อยโทรให้ดาริลพาเอเดรียนมาส่งก็ได้ อย่างน้อยเขาก็ไว้วางใจเพื่อนคนนี้มากกว่าคนอื่นรอบตัว

   “ก็ได้ ฉันจะโทรบอกที่ร้านว่าจะไปสายหน่อยก็แล้วกัน” ได้ยินเสียงจริงจังของอีกฝ่ายแล้ว ดาริลก็ปฏิเสธไม่ลง เพราะเจ้าตัวจะมีสุ้มเสียงอย่างนี้ก็ต่อเมื่อเป็นเรื่องที่ทำให้หนักใจจริง ๆ

   ซูเล่ยนัดแนะเรียบร้อยก็เดินกลับเข้าบ้าน เขาคงต้องบอกเอเดรียนว่าตนเองจะออกไปข้างนอกสักพัก ซึ่งก็ได้แต่หวังว่าเอเดรียนจะยังยินดีต้อนรับดาริลเหมือนเมื่อครั้งก่อน


TBC

ข้ากลับมาแล้ววว พร้อมคีย์บอร์ดใหม่ไฉไลกว่าเดิม Logitech นี่กดมันมือแท้เหลาค่า แต่ระยะปุ่มไม่เท่ากับ MDtech ที่เพิ่งพังไปเลยจิ้มผิดจิ้มถูกบ่อยมาก... เดี๋ยวชินมือคงพิมพ์รัวนิ้วได้เหมือนเดิม

[HISY]

ยูล่าจะทำอะไรน่ะ

[Ta_ii]

เย้ๆ 
ฉลองคีย์บอร์ดใหม่ด้วยจ้าา

รอตอนหน้าอยู่นะก๊าบ มีแววว่ายูล่านี่จะมีส่วนเอี่ยว 

[zitronen-tee]

อย่าให้เกิดอะไรขึ้นกับซูเลยนะ 

[Rafael]

นางมีแผนการร้ายๆอีกแล้วใช่ไหมมมยูล่าา
นิสัยไม่ดี นิสัยไม่ดีเลยจริงๆให้ตายสิ

 

[eye-lifestyle]

                        

[iforgive]

เอ ยังงัย หรือว่าเรื่องนี้ยูล่าจะเกี่ยวข้องด้วย
แต่การจะข่มขืนเด็กเล็กด้วยนี่มันจะโรคจิตเกินไปหรือเปล่า
ยูล่าต้องการอะไรกันแน่  แล้วทำไมอังเดรไม่รับโทรศัพท์
หวังว่าคงไม่เกิดเหตุการณ์ซ้ำซากนะ
อยากบอกว่าอังเดรช่างร้ายกาจเหลือเกิน
กล้าพูดว่า ถ้าแต่งงานก็ไม่มีปัญหาอะไรแล้ว
แกไม่มีคนเดียวสิ แต่ซูล่ะได้คิดถึงจิตใจของซูบ้างหรือเปล่า เซ็ง

[wi_OoO_wi]

 

เรื่องเริ่มซับซ้อนขึ้นเเล้ววววว ใครจะเป็นคนร้าย!!