หัวข้อ: ## บันทึกรักสีม่วง ## ตอนพิเศษสุดท้าย [ ๒๑ / ๐๑ / ๒๕๖๐ ]

[B52]

เป็นเรื่องที่ดีจริิง ขอบคุณค่ะ

[Dezzerr]

ชอบเรื่องนี้มากเลยค่ะ แม้จะเพิ่งได้ตามอ่านจนเกือบท้ายเรื่องก็ตาม สงสารพ่อปิงปองก็สงสาร แต่สุดท้ายก็หวานซะเขินตามเลย

[evanescence_69]

เรื่องของพ่อจบแล้วก็มาต่อ รุ่นลูกอีกนะ จะต่อรึไม่ต่อแจ้งทราบด้วยจ้า

[boworange]

   ขอบคุณมากๆเลยคะ นิยายสนุกมากภาษาไหลลื่นเราอ่านแล้วฟินตามทุกตอนเลย 

ขอบคุณอีกครั้งนะคะ 

[hormonesyj]

เป็นเรื่องที่สวยและดีจริงๆค่ะ ขอบคุณมากๆนะคะสำหรับนิยายดีๆ
สู้ๆสำหรับเรื่องต่อไปค่ะ 

[titansyui]

    อร๊ายยยยย  พลาดเรื่องนี้ไปได้แฮะเรา   


เห็นเรื่องนี้มาก็นาน  ไม่เคยกดเข้ามาลองอ่านดูสักที  เพราะนึกว่าเป็นแนวเรื่องเล่า 
พอดีเห็นอัพตอนจบเลยลองเข้ามาอ่านดูหน่อย   ต๊ายยยย  ขุ่นพระ  ติดเลยค่า  อ่านรวดเดียว  สะใจมาก

  มาก ๆ ค่า

[valenna yy]

ตามอ่านตั้งแต่ตอนแรก ไม่ผิดหวังจิงๆคะ ขอบคุนนะคะ

[Kungsadan]

ชอบเรื่องนี้มากค่ะ  ติดตามมาตลอด  จบลงได้ด้วยดีและสวยงาม

พอได้รู้ความหมายของ  บันทึกรักสีม่วงนี้ แหมมันโดนอ่ะ   

เป็นกำลังใจให้ ไรท์สำหรับเรื่องต่อไปนะ  สู้สู้ 

[matame]

ละมุมละไมมากเลยเรื่องนี้ อบอุ่นผุดๆ

[konjingjai]

เป็นนิยายที่ให้มามายหลายความรู้สึกจริงๆ

[TanyaPuech]

เป็นนิยายที่ดีและสนุกมากเลยครับ

สะท้อนปัญหาสังคมได้ดีทีเดียว

คนเขียนเขียนดีมากเลยตัวละครทุกตัวดูมีมิติมาก

ขอบคุณสำหรับนิยายดีดีเรื่องนี้ครับ

[waiman]

น่าเสียดายที่จบแล้ว  ถึงมีม่าม่าบ้าง 
ก็ยัง  อยากให้มีตอนพิศษบ้าง จะได้มั๊ยน๊อ

[bomberman2009]

ไม่มีNCหรือครับ หว่าเสียดายจัง

[vk_iupk]

ขอบคุณค่ะ
ชอบเรื่องนี้ๆ มากๆๆ เลย
รออ่านตอนพิเศษนะค่ะ ^__________^

[Veesi3]

  เขียนตอนจบดีมากเลยค่ะ ดีใจที่ได้อ่านเรื่องนี้จนจบ เราตามเรื่องนี้ตั้งแต่ค้างไว้ตอนที่ 10 ลุ้นมากกลัวจะไม่ได้อ่านอีก  คุณพลีสกลับมาเขียนอีก ดีใจมากๆ เลยค่ะ ^ ^

[phai]

 

มีตอนพิเศษมั้ยคะะะ

ชอบมากๆ

[konnarak]

บอบคุณนะคับสำหรับนิยายดีดี ขอบคุณคับ

[minenat]

ชอบเรื่องนี้จัง
ขอบคุณนะคะที่แต่งเรื่องดีๆแบบนี้มาให้อ่าน

[jum1201]

จบแล้ววววว ทำให้ใจหาย นิยายเรื่องนี้มี้หลากหลายอารมณ์มากคะ บางตอนทำเอาน้ำตาซึมกันเลยที่เดียว
ภาษาอ่านง่าย หวังว่าคนแต่งจะมีเรื่องใหม่มาให้อ่านนะคะ 

[fannan]

สุดยอดรักกันจนได้ซิเนอะ



ขอยคุณมากครับจะติดตามผลงานต่อไป

[DREAM COME TRUE]

เป็นเรื่องที่สนุกมากกกกกกกก ซึ้งมาก ช่วงตอนแรกๆอ่านไปน้ำตาคลอไป
ปีนี้เซ็งเป็ดอวอร์ด อยากโหวตให้มากๆเลย เป็นเรื่องที่สนุก ครบทุกรสชาติ เรื่องครอบครัวก็ดีมากๆ
ขอบคุณคนแต่งมากๆครับ

ขอแนะนำทุกคนเลยให้ลองอ่าน

[poyhoney]

อ่านจบจนได้
เป็นเรื่องที่อ่านจบภายใน2วัน
รักปิงปองที่สุดอ่ะ

[Pz_ready]

ตอนพิเศษ สั้นๆ (# ก็ไม่เคยเขียนยาวซักตอนเนอะ )




ภายในย่านศูนย์รวมธุรกิจที่ปรกติก็ดูแออัดด้วยผู้คนมากอยู่แล้ว แต่วันนี้ยิ่งดูแน่นขนัดมากขึ้นเมื่อมีงานฉลองเปิดสำนักพิมเล็กๆที่ตึกแถวเปิดใหม่ในระแวกนั้น

ร่างสูงกำยำของชายวัยสี่สิบสี่สวมชุดสูทสุภาพเรียบร้อยค่อนไปในทางพิธีการเล็กน้อยกำลังใช้สายตาคมดุของตนมองไปยังร่างบางของใครบางที่ที่กำลังยิ้มระรื่นเพราะความสุข

“ได้เวลาแล้วนะ”รพีเดินปรี่เข้ามาหาคนที่จับตามองตลอดเวลาแล้วเอ่ยบอก อดุลย์ก้มมองหน้าฬิกาดูเวลาแล้วพบว่าได้ฤกษ์ตามที่ตั้งไว้แล้วจริงๆ

ในหน้ากลมมนที่มีริ้วรอยความชราขึ้นมาประปรายยกใบหน้าและเผยยิ้มให้คนข้างตัว

“ไปด้วยกันนะครับ”รพีพยักหน้าตอบพร้อมด้วยยิ้มเช่นกัน ก่อนที่ทั้งคู่จะเดินเคียงข้างไปที่ซุ้มดอกไม้ที่ตั้งอยู่หน้าตึกแถว ขณะเดียวกันกับพิธีกรในงานบอกว่าถึงเวลาตัดริบบิ้นเอาฤกษ์เอาชัยในการเปิดสำนักพิมพ์...P&S

ถึงแม้เจ้าของงานไม่ได้อยากทำให้งานนี้ใหญ่โต ที่คิดไว้แต่แรกก็แค่นิมนต์พระมาทำบุญเท่านั้น แต่เพราะสายข่าวธุรกิจของสำนักข่าวต่างๆทำงานกันดีจนเกินไปถึงได้ล่วงรู้วันและเวลาที่รพีจะเปิดธุรกิจใหม่จนทำให้เป็นที่น่าจับตามองและมีการขอร่วมงานมากมายจึงทำให้ต้องปรับเปลี่ยนรูปแบบงานเปิดตัวใหม่ทั้งหมด

หลายๆคนที่ให้ความสนใจเพราะตระกูลเรืองรัตนโยมดมเด่นดังในธุรกิจพวกศูนย์การค้าและเครือโรงแรม พอรพีหันมาจับธุรกิจด้านนี้จึงทำให้หลายๆคนสนใจว่าคนอย่างรพี เรืองรัตนโยดมเห็นความเป็นไปได้อะไรในธุรกิจสำนักพิมพ์แบบนี้

ทั้งๆที่จริงผู้ชายคนดังกล่าวไม่ได้เห็นความเป็นไปได้หรือมองกำไรในอนาคตอะไรซักอย่าง

เพราะมีเหตุผลเดียวที่เขาเปิดสำนักพิมพ์นี้ขึ้นมา

...เพราะคนรัก...อดุลย์

วันนี้เป็นวันครบรอบวันแรกที่เมื่อห้าปีก่อนมีคนสองคนถูกโชคชะตาพาให้ตัวเองได้เข้ามาอยู่ในบ้านเรืองรัตนโยดม เป็นวันที่เปลี่ยนอะไรหลายๆอย่างในชีวิตของคนในบ้านหลังนั้น

และเป็นวันที่ทั้งอดุลย์และรพีตกลงกันในใจโดยไม่ได้พูดอะไรออกมาว่าจะยกวันนี้ในของทุกๆปีให้เป็นวัน...ครบรอบของความรักของทั้งสองคน

จริงอยู่ที่คนนอกต่างไม่รู้ว่าชายร่างบางที่หน้าติดหวานทำให้ดูอ่อนกว่าอายุจริงที่ยืนอยู่ข้างเจ้าของงานคือใคร และสำคัญอะไรกับรพี

แม้จะมีนักข่าวบางคนที่พอจับหน้าจับตาของอดุลย์ได้ว่าเป็นคนเดียวกับผู้ชายที่เคยมีภาพหลุดกับรพีเมื่อหลายปีก่อนก็ตาม แต่ก็ไม่มีใครจะอยากเข้าไปถามหรืออยากขุดคุ้ย ทุกคนต่างลงความเห็นพร้องกันว่า

ตัวตนของรพีในตอนนี้...ตอนที่มีชายร่างบางหน้ากลมตาโตคนนั้นอยู่ข้างๆ เป็นตัวตนที่ดูมีความสุขจนแค่มองตามก็ชื่นชม

“ขอบคุณนะครับ”เสียงเฮลั่นทั่วบริเวณเกิดขึ้นทันทีที่อดุลย์และรพีสองคนร่วมกันตัดริบบิ้นสีขาวที่เป็นจุดไฮไลท์ของงานนี้ อดุลย์หันไปกล่าวขอบคุณรพี ซึ้งใจกับของที่ที่คนข้างๆมอบให้เป็นของขวัญที่ยิ่งใหญ่และมีค่ารองจากลูกชาย

“เธอดีใจ ชั้นก็มีความสุขแล้ว”เสียงเข้มบอกอย่างอ่อนโยน พลางยกมือขึ้นลูกศรีษะด้วยความเคยชิน แสงแฟลชสว่างวาบพร้อมเสียงรัวกดชัตเตอร์ทำให้อดุลย์สะดุ้งตัวเมื่อพบว่าความสุขที่ได้รับทำให้ลืมรอบข้างไปชั่วขณะ ริ้วสีแดงปรากฏฉายบนใบหน้าขาวจนคนรักอย่างรพีอดใจไม่ได้หัวเราะเสียเบาๆอย่างถูกใจ

“คุณรพีครับ...ขอเวลาสัมภาษณ์ซักหน่อยได้หรือเปล่าครับ”คนที่มาใหม่เป็นนักข่าวที่พอจะคุ้นหน้าอยู่บ้าง ชายหนุ่มร่างท้วมในชุดเสื้อเชิ้ตสวมทับสูทแต่กลับใส่กางเกงยีนสีเข้ม

“ได้ครับคุณภูวดล”รพียิ้มให้อีกฝ่ายเล็กน้อยแล้วตอบกลับอย่างสุภาพจนภูวดลชะงักกึก ก็พอจะดูออกว่ารพีคนนี้ต่างจากคนที่ตนเคยรู้จักแต่ก็ไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะแสดงท่าทีแบบนี้กับตนที่เป็นนักข่าว...สิ่งหนึ่งในหลายๆสิ่งที่รพีเห็นเมื่อไรจะทำหน้าเบื่อหน่ายและหลบเลี่ยงตลอดเวลา

และพอเห็นว่าพี่ใหญ่ในวงการอย่างภูวดลได้รับคำอนุญาตหลายๆสื่อก็วิ่งหรูเข้ามาทำข่าวทันที

“เอ่อ...ไม่ทราบว่าเรื่องสำนักพิมพ์นี่มีที่มาที่ไปอย่างไรเหรอครับ ทำไมคุณรพีถึงหันมาทำด้านสิ่งพิมพ์”

“เพราะผมมีหนังสือเล่มที่อยากจะจัดทำ พอดีว่าอดุลย์ หุ้นส่วนของผมคนนี้”มือหนายกมายกเอวบางของอดุลย์พร้อมๆเป็นเชิงแนะนำให้คนอื่นๆได้รู้จัก

อดุลย์หน้าขึ้นสีเมื่อรพีพูดถึงสาเหตุจริงๆเกี่ยวกับการทำบริษัทนี้ขึ้นมา เป็นที่รู้กันว่าอดุลย์จบมาด้านภาษาจากมหาวิทยาลัยเปิดความสนใจดั้งเดิมของอดุลย์คือการทำงานเกี่ยวกับสื่อและสิ่งพิมพ์ แต่ทุกอย่างไม่ได้เป็นอย่างที่หวัง เขาได้งานประจำเป็นพนักงานขายในห้างสรรพสินค้า และต้องรีบคว้าโอกาสนั้นไว้ก่อนเพราะมีภาระในการเลี้ยงดูตะวัน คงจะเลือกอะไรมากนักไม่ได้

และคงถือเป็นโชคดีอีกอย่างที่อดุลย์ได้ขายของจำพวกเครื่องสำอางของผู้ชาย ด้วยความรักสวยรักงามอยู่ในใจลึกๆ ชายหนุ่มในขณะนั้นก็เก็บเกี่ยวความรู้ทั้งจากของที่ตัวเองต้องขายและสินค้าของเคาเตอร์รอบๆ จนมีทั้งทักษะและความรอบรู้ในด้านนี้พอสมควร

ช่วงก่อนหน้าที่จะเปิดสำนักพิมพ์แห่งนี้ รพีเห็นอดุลย์เขียนบทความในอินเตอร์เนทที่มีคนขอร้องให้ช่วยเขียนให้อยู่ครั้งสองครั้ง และอดุลย์เองก็มักจะบ่นให้ฟังว่าเขาว่างเต็มทน ขนาดรพีมักจะพาไปเที่ยวนู้นเที่ยวนี่จนจะรอบประเทศแล้วอดุลย์ก็ไม่วายบ่นอยากหาอะไรทำ

ประจวบกับใกล้จะถึงวันดีของพวกเขาทั้งสอง คนที่เคยแต่ทำงานมาในสายธุรกิจจึงมอบของที่คิดว่าอดุลย์ต้องการมากที่สุดให้...ทั้งงาน...และสิ่งที่อดุลย์ชอบ

“เขาเคยเขียนคอลัมน์เกี่ยวกับเครื่องสำอางในอินเตอร์เนทอยู่สองสามบทความ แล้วเราก็เลยมีความคิดอยากจะรวมมาทำเป็นหนังสือ โดยให้อดุลย์เขาเขียนเองทั้งหมด”คนพูดไปยิ้มไปอย่างภูมิใจราวกับตัวเองเป็นคนทำเองทั้งๆที่ไม่ใช่

“ใช่หนังสือเล่มแรกของสำนักพิมพ์ที่โชว์อยู่หน้างานใช่หรือเปล่าค่ะ?”นักข่าวอีกคนเริ่มถาม

“ครับผม”พอได้รับคำตอบนั่นก็กลายเป็นที่ฮือฮาในวงแคบๆ และจากคนที่ดูไม่มีคนสนใจกลับกลายเป็นพระเอกของงานนี้ขึ้นมาทันทีทันใด

“เจ้าของสำนักพิมพ์ลงมือเขียนเองแบบนี้เลยเหรอครับ ผมแอบไปอ่านเมื่อกี้มาแว่บนึงคิดว่าคงจะเป็นหนังสือของพวกบลอคเกอร์เสียอีกไม่คิดว่าจะเขียนขึ้นมาเอง”

“ไม่ขนาดนั้นหรอกครับ”พอถูกชมซึ่งๆหน้าก็ทำตัวไม่ถูกไปเสียดื้อๆ

“จริงๆค่ะ เมื่อครู่ดิฉันก็หยิบมาอ่านแล้ว ไม่คิดว่าเป็นนักเขียนโนเนม คิดว่าคงเป็นคนในวงการหนังสืออยู่แล้วแต่พอเปลี่ยนสำนักพิมพ์เลยเปลี่ยนนามปากกาเฉยๆ เป็นหนังสือเกี่ยวกับเครื่องสำอางที่ดีมากจริงๆค่ะ”นักข่าวผู้หญิงที่ดูเป็นปลื้มมากเอ่ยชมยาวเยียดขึ้นมาอีกคน อดุลย์ดูจะชื่นใจมากเพราะเขาเองชอบงานเขียนประกอบกับมีความรู้เรื่องเครื่องสำอางค์พอตัว พอมีคนชอบก็รู้สึกเหมือนอกมันฟูๆขึ้นมาอย่างไงอย่างงั้น

“เพราะได้นักเขียนมือดีแบบนี้หรือเปล่าครับ คุณรพีถึงได้หายหน้าหายตาไปแล้วเบนเข็มมาจับธุรกิจด้านสิ่งพิมพ์แทน”

“จะว่าอย่างนั้นก็ได้ครับ...เพราะมีนักเขียนมือดีคนนี้ ผมเลยเปิดสำนักพิมพ์นี้ขึ้นมา”....มอบให้เขา ประโยคสุดท้ายรพีพูดกับอดุลย์ในใจ แต่ก็ไม่วายหันไปยิ้มส่งให้ตามเคย

“แล้วอย่างนี้จะมีหวังเห็นคุณรพีกลับขึ้นบอร์ดบริหารของเครือรัตนโยดมหรือเปล่าครับ?”

“คงจะยาก วัชรก็ทำงานได้ดีมาก ผมกลับไปคงเป็นแค่ตาแก่ไม่ประสีประสางานอะไร จะเป็นตัวถ่วงทำบริษัทเจ๊งเสียเปล่าๆ”พูดกึ่งเล่นกึ่งจริงเรียกเสียงขำขันให้ทุกคน แม้ทุกคนจะเห็นด้วยก็ตามที่วัชรทำงานดีกว่ารพีทำเอาหุ้นของบริษัทมูลค่าสูงขึ้นเรื่อยๆ ผลประกอบการก็โตขึ้นทุกปี แต่ก็น่าเสียดายที่จะไม่ค่อยได้ทำข่าวของรพี เจ้าตัวคงไม่รู้ว่าข่าวของตัวเองขายดีขนาดไหน

“พูดถึงคุณวัชร วันนี้ไม่ได้มาร่วมงาน?”

“อืม วันนี้วัชรบินไปที่กระบี่ด่วนน่ะ แต่ก็ดีแล้วไม่อย่างนั้นพวกคุณก็คงรุมเจ้านั่นคนเดียว ผิดวัตถุประสงค์งานแน่ๆล่ะทีนี้”ดูเป็นคำพูดเล่นๆแต่ก็แฝงความเป็นรพีคนเก่าเล็กๆอยู่ในทีเดียวกัน คนพูดยิ้มเล็กน้อยก่อนจะตอบคำถามต่อไปเรื่อยๆ บางคำถามที่นักข่าวไม่ได้เจาะจงคนตอบก็ปล่อยให้คนข้างๆตอบบ้าง

อย่างน้อยทำงานในวงการนี้ถ้ามีสื่อก็คงจะช่วยให้ธุรกิจเจริญไปได้ด้วยดี

เปล่า...รพีไม่ได้คิดผลประโยชน์จากการกระทำดังกล่าว ไม่ได้คิดหากำไรจากการความสัมพันธ์อย่างที่ผ่านมา เขาก็แค่นี้ว่าวันนี้รอยยิ้มของคนรักช่างสดใส

เขาก็แค่อยากให้อดุลย์ยิ้มอย่างนี้ต่อไปเรื่อยๆ

ไม่ว่าจะยิ้มให้ตัวรพี หรือยิ้มให้คนรอบข้างก็ได้ ขอแค่อดุลย์มีความสุข

เพราะถ้าอดุลย์มีความสุข ตะวันก็จะพลอยมีความสุข

แล้วเมื่อทั้งสองคนมีความสุข

รพี...ก็มีความสุขเช่นเดียวกัน






#

อิ๊อิ๊ ตอนพิเศษจะมาตอนเดียวหราาาาาาาา
ยังขาดน้องตะวันแบบรวมครอบครัวนะคะ
จัดมาอีกนะคะ 

อย่าพึ่งใจร้อนค่ะ ตอนนี้แต่งเกริ่นไว้ค่ะ เพราะว่าจะแต่งตอนวันวาเลนไทน์



ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านนะคะ  [/color]

[หมวยลำเค็ญ]

ทีแรกหาอะไรอ่านฆ่าเวลา แต่พออ่านได้สองสามตอนกลายเป็นต้องหาเวลามาอ่านแล้ว สนุกมากค่ะ

ขอบคุณคนเขียนนะคะสำหรับนิยายสนุกๆ

[YounIn]

จบแล้ววววววว
อ่านตอนจบนี่ขนลุกเลย ชอบมากกกก
ชอบที่ว่า เรื่องขอโทษด้วย แค่เราขอโทษด้วยใจ ต่อให้เขาไม่ให้อภัยก็ตาม

ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆนะ

[YounIn]

โอ๊ะ ไม่มี ตะวันกับทานตะวันหรออออออ

[Peung002]

 
อิ๊อิ๊ ตอนพิเศษจะมาตอนเดียวหราาาาาาาา
ยังขาดน้องตะวันแบบรวมครอบครัวนะคะ
จัดมาอีกนะคะ 

[double9JH]

มีความสุข~~~ 

[valenna yy]

นี่ล่ะ ความสุข
แต่เอ๊ะ ตะวันหายไปไหนน

[Veesi3]

  ถึงจะมาสั้นๆ เราก็ดีใจ อยากเห็นโมเม้นหวานๆ ของปิงปองและซันบ่อยๆ