หัวข้อ: ## บันทึกรักสีม่วง ## ตอนพิเศษสุดท้าย [ ๒๑ / ๐๑ / ๒๕๖๐ ]

[Jploiiz]

น่ารักมาก เป็นเรื่องที่อ่านไปยิ้มไปจริงๆ ค่ะ (ตอนหลังนะ)
ตอนแรกๆ นี่เกลียดความเลวของรพีมาก แต่พอรู้ว่ารพีมีปมอะไรก็สงสาร
ยิ่งตอนเป็นอัมพาตช่วงล่างแล้วอดุลย์ทิ้งไปยิ่งสงสาร เหมือนเหลือกันแค่สองพ่อลูก 

ชอบตะวันขี้หวงพ่อปิงปอง 5555
เด็กแสบเอ้ยยย

[MimoreQ]

อยากอ่านตอนพิเศษที่ตะวันโดน 'ทาน' ฮือ ชอบ อยากอ่านคู่นี้ เซอร์วิสน้อยไปนะคะ กระซิกๆ 
อยากอ่านตอนตะวันโดนกด โฮกกก  ติดตามเสมอค่ะ ชอบนิยายเรื่องนี้นะคะ ขอบคุณที่เขียนนิยายสนุกๆ มาให้อ่านนะคะ 

[boonpa]

  หวานแบบคนแก่จีบกัน น่ารักมากก

[G-NaF]

กว่าจะรักจะเข้าใจกันได้ ลุ้นนานมาก แฮปปี้กันก็ดีแล้วคับ
เป็นนิยายที่ดีมากๆเลยคับ ชอบมากสนุกทั้งเนื้อหา วิธีการเล่าเรื่องและภาษา
จะติดตามผลงานไปเรื่อยๆนะคับ 

[เป็ดอนุบาล]

  :mew1:เป็นนิยายที่ดีมากเรื่องนึงเลยไม่เสียใจเลยที่ได้อ่านนิยายเรื่ิองนี้จริงๆถ้าคนแต่งมีโอกาศอยากให้มาต่อตอนพิเศษไปเรื่อยๆนะคับไม่อยากให้มันจบจริงๆยังอยากเห็นความน่ารักของทุกๆตัวละครแบบนี้ไปอีกนานๆ

[reborn]

 

[cinnsin]

ซาบซึ้ง ในที่สุดก็ผ่านเรื่องทั้งดีและร้ายมารักกันจนได้นะคะ :')

[koikoi]

รักกันตลอดไป

[Pisoi]

พอรักกัน เข้าใจกัน
หวานรถอ้อยคว่ำมากเลยค่ะ 

[seii]

มองผ่านเรื่องนี้มานาน ไม่กล้าอ่านซักที เห็นชื่อเรื่องละกลัวดราม่าเยอะ
เเต่ไม่เลย สนุกมาก มันไม่เหมือนนิยายดราม่าทั่วไป
เเล้วยังชอบที่คนเขียนให้ตะวันเเยกพ่อปิงจากพ่อซัน
เป็นเราถ้ารู้ว่าพ่อที่เลี้ยงตัวเองมาโดน"ข่นขืน" เราก็ไม่ไหวนะ
ชีวิตจริงมันไม่ใช่นิยายที่จะมานั่งฟิน "กรี๊ดฟิน พระเอกข่มขืนนายเอก"
ตะวันถือว่าเป็นเด็กที่ดีทีเดียว คือยอมกลับมาจน มากกว่าให้พ่ออยู่กับคนที่เคยทำร้าย
เราว่าเรื่องนี้หยิบไปทำละครได้สบายๆ เลย สนุกมาก

[MayA@TK]

 

 

[naya-devil]

 

[╰Äρρłәßәѓѓÿ╮]

อ่านรวดเดียวจบเลย อ่านตั้งแต่เที่ยงคืนยังจะแปดโมงเช้า
สนุกมากก ฉันพลาดเรื่องนี้ไปได้ยังไงเนี้ย ตอนจบเป็นอะไรที่จบได้สวยงามจริงๆ
ขอบคุณสำหรับนิยายนะคะ 

[coolmaoil]

กลับมาอ่านหลายรอบมาก ชอบมาก ชอบทุกอย่างที่เป็นเรื่องนี้

[fahsai]

พึ่งมาได้อ่านเรื่องนี้
สนุกมากๆ ขอบคุณคนแต่งมากๆค่ะ
เป็นคู่ที่รักกันได้หวานมาก อบอุ่นใจ

คู่ตะวันกับทานไม่รู้เป็นยังไงบ้าง ตะวันูแสบน่าดู

[drasil]

น่ารักค่ะ

[DREAM COME TRUE]

กลับมาอ่านรอบที่สาม ยังไงก็ชอบเรื่องนี้มาก อ่านได้ไม่เบื่อเลย
เขียนได้ดี ได้สนุกมาก
ขอบคุณผู้แต่งอีกครั้งนะครับที่แต่งเรื่องราวดีๆแบบนี้ให้ได้มาอ่านกัน

[white feather]

อบอุ่นมากค่ะนิยายเรื่องนี้ อ่านแล้วมีความสุข
รักกันไปจนแก่ อยู่ด้วยกันมาหลายปีแต่ก็ยังจีบกันเหมือนเดิม
ดูน่ารักมากค่ะ เติมความหวานให้กันและกันตลอด
สวัสดีปีใหม่นะคะ ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆค่ะ

[Ysolip]

อ่านจบแล้วค่ะ ตามมาจากกระทู้แนะนำ+ถามหานิยาย
ขอชื่นชมในภาษาของนิยายเรื่องนี้ว่า เป็นเรื่องที่
ภาษาไม่ง๊องแง๊ง อ่านแล้วลื่นไหลสบายใจมากๆค่ะ
อ่านจบเกิดความรู้สึกคือต้องรีบเม้นขอบคุณคนเขียน
สำหรับนิยายดีๆเรื่องนี้ เรารู้สึกอินกับเรื่องนี้มากค่ะ
เริ่มเรื่องมาเราก็ไม่กล้าคาดหวังอะไร เรียกได้ว่าตัวเอง
เผื่อใจมาเยอะมากๆกับดราม่าในเรื่อง แต่ความจริง
ก็ไม่มีอะไรและไม่ได้มากมายอย่างที่คิด โล่งไปอีกค่ะ
เรื่องนี้ไม่ได้ฟีลกู๊ดอ่านแล้วสบายใจขนาดนั้น
แต่ก็ยังอ่านต่อเพราะเรารู้สึกถึงอารมณ์ในแต่ละตอน
ปกติอ่านนิยายแล้วเครียดจะต้องอยากพัก
เพื่อhealอารมณ์ตัวเองให้คงที่ ไม่งั้นตัวเองจะแย่เองค่ะ
แต่เรื่องนี้อยากอ่านต่อเรื่อยๆอยากลุ้นกับทุกคนในเรื่อง
เนื้อเรื่องและเรื่องราวที่ถ่ายทอดออกมารู้สึกเรียลมาก
จนเราคิดว่านี่เป็นเรื่องเล่าเลยค่ะ อ่านแล้ววางไม่ลง
มีหลายจุดที่นิยายเรื่องนี้ไม่ใช่สไตล์เราแต่เราก็ยังอ่านต่อ
สิ่งสำคัญสำหรับเราที่ทำให้อ่านเรื่องนี้ต่อคือภาษา
และความเรียลแถมเรื่องนี้ยังเป็นนิยายที่ทำให้เราไม่โลภ
ปกติต้องอยากอ่านภาคต่อ ไม่อยากให้ถึงบรรทัดสุดท้าย
แต่เรื่องนี้จบคือจบอาจจะเพราะคนเขียนได้เขียนให้
ตัวหลักดำเนินชีวิตมาถึงบั้นปลายแล้วก็ได้นะคะเราถึง
ไม่ได้โลภขอรู้เรื่องของพวกเขาต่อ และอีกอย่าง
ทุกอย่างก็ลงตัวชัดเจนอยู่แล้วว่าอะไรเป็นอะไร

*ถ้าอ่านงงๆขอโทษนะคะเพราะพิมพ์ๆไปก็ไม่ได้เรียบเรียงความคิดอะไร

สุดท้ายอยากขอบคุณอีกครั้งสำหรับนิยายดีๆเรื่อง ขอบคุณที่พาพวกเขามาให้เรารู้จักผ่านตัวอักษรนะคะ

[Pz_ready]

ขอพื้นที่คุยก่อนนะคะ
ก่อนอื่นขอโทษหลายๆคนสำหรับนิยายเรื่อง ทาน ตะวัน ค่ะ ซึ่งตอนนี้นิยายเรื่องนั้นไม่มีแล้วนะคะ
สาเหตุหลักๆที่ทิ้งไปก็เป็นเรื่องเวลาด้วย พลีสยอมรับผิดเองว่าไม่มีความรับผิดชอบค่ะ
ตอนที่เขียนเรื่องนี้ก็สาหัสเอาการ เลี้ยงลูกไปเขียนนิยายไปกว่าจะได้นอนก็ตีหนึ่งเที่ยงคืน
ตอนนั้นมีความรู้สึกว่ามันเหนื่อยจัง ไม่อยากเขียนต่อแล้ว เราจะมาเขียนทำไม ทำไปทำไมเนี่ย
เลยเลิกเขียนไปเลยค่ะ นิสัยเสียจริงๆแหละ พลีสขอโทษอีกทีเนอะ
ที่มาเขียนตอนนี้ได้ก็ไม่ใช่ว่าจะกลับมาเขียนต่อหรืออะไร แค่วันนี้กลับบ้านแล้วไปเจอลังนิยายเก่าๆตั้งแต่สมัย มปลาย
สมัยที่ยังอ่อนนิยายแจ่มใส ก่อนที่ช่วงมหาลัยจะเป็นสาววายอ่านฟิค แล้วมาจบที่เริ่มเขียนนิยาย
แล้วสุดท้ายพลีสก็มาไล่อ่านนิยายของตัวเอง ทั้งไอดีนี้แหละไอดีที่ปลอมเป็นทั้งชายทั้งเกย์(นิสัยไม่ดีจริงๆเนอะ  )
พออ่านแล้วก็...คิดถึงจริงๆค่ะ แต่ให้กลับมาเขียนอีกคงไม่ไหว ลูกพลีสกำลังเข้าเรียน เวลาของพลีสก็น้อยกว่าแต่ก่อนเยอะ

สุดท้ายอยากขอบคุณทุกคนที่ให้กำลังใจพลีส ชอบงานของพลีส ให้คำติชมมากมาย พออ่านรู้สึกเหมือนตัวเองได้ชาตพลังเข้ามาในร่างกายอีกครั้ง ขอบคุณจริงๆค่ะ และขอโทษอีกครั้งจริงๆ พลีสเสียใจจริงๆ และหวังว่าทุกคนจะชอบตอนสุดท้ายที่พลีสขอมอบเป็นคำอำลากับทุกคนนะคะ










ตอนพิเศษสุดท้าย....







ท้องฟ้าสีหม่นไร้แสงอาทิตย์แม้ว่าตอนนี้จะยังอยู่ในช่วงของยามบ่ายแก่ๆของวันก็ตาม บรรยากาศที่เศร้าสร้อยที่เต็มไปด้วยความอาลัยจากผู้คนทุกคนที่มารวมตัวกันอยู่ในที่แห่งนี้ยิ่งทำให้ใครหลายคนอดที่จะกลั้นน้ำตาเหมือนคิดถึงคนที่จากไปออกมาไม่ได้

เสียงเพลงมหรสพดังกังวานตามลำโพงวิทยุที่ถูกโยงใยไปทั่ววัดดังเมื่อถึงเวลาสุดท้ายที่จะมีโอกาสได้อำลาชายผู้ล่วงลับ ผู้ที่มีพระคุณกับใครหลายคน ผู้ที่สร้างอาณาจักรการค้าที่ยิ่งใหญ่ ผู้ที่ถูกยกย่องว่าเป็นพ่อมดเศรษฐกิจแห่งยุค

...ศูร เรืองรัตนโยดม..

จากอายุขัยกว่าเก้าสิบปี ชายผู้นี้สร้างอะไรหลายๆอย่างมาทั้งที่เป็นวัตถุจับต้องได้หรือแม้แต่สิ่งที่อยู่ภายในแค่จิตใจของคนหลายคน วันนี้และวันต่อๆไปจะไม่มีคนๆนี้อยู่ในโลกนี้อีกแล้ว

“ขอเชิญคุณ รพี เรืองรัตนโยดม บุตรชายของคุณศูร เรืองรัตนโยดม ขึ้นกล่าวประวัติครับ”สิ้นเสียงของโฆษก ชายที่ผมเต็มไปด้วยหงอกสีขาวจางๆก็ลุกขึ้นเต็มความสูง หลังที่เริ่มงอตามอายุนิดหน่อย และใบหน้าที่เริ่มมีริ้วรอยไม่ได้ทำให้ชายคนนี้ดูภูมิฐานน้อยลงแม้แต่น้อย

รพีเดินช้าๆไปยังแท่นไม้พร้อมกับกระดาษที่ถูกเตรียมไว้เกี่ยวกับประวัติของผู้เป็นพ่อ ที่แม้บางสิ่งเขาเองก็พึ่งได้รู้เมื่อได้อ่านกระดาษพวกนี้ ดวงตาสีดำอ่อนแสงมองไปยังภาพหน้าศพรูปใหญ่ที่ตั้งตระหง่านหน้าโลงที่เต็มไปด้วยพ่วงลีดประดับประดาสวยงาม

“ก่อนอื่น ผมขอขอบคุณทุกๆคนที่มาร่วมกันส่งพ่อของผมเป็นครั้งสุดท้ายในวันนี้...”รพีเริ่มพูดขึ้นท่ามกลางความเงียบงันแม้จะมีผู้คนเรือนพันก็ตาม เสียงทรงอำนาจไม่ต่างจากคนที่ล่วงลับไปเรียกให้ทุกคนต้องเงยหน้าขึ้นเพื่อที่จะรอฟังคำพูดต่อๆไปของเขาอีก

“ประวัติของพ่อผม...ผมว่าหลายๆคนอาจจะรู้อยู่แล้ว ดังนั้นวันนี้ผมเลยอยากจะมาพูดในบางสิ่งที่หลายคนไม่รู้เกี่ยวกับพ่อ...”ร่างสูงที่ทุกคนจับตามองดูค่อยๆปิดตาช้าๆก่อนจะยกมือค่อยๆถอดแว่นสายตาสีชาออกเพราะไม่จำเป็นต้องอ่านอะไร

ต่อจากนี้รพีจะพูดถึงพ่อ...จากความทรงจำ...ภายในใจ

“พ่อของผม...สำหรับหลายๆคนอาจจะมองว่าเป็นคนที่อยู่สูงสุดบนโลกธุรกิจ แต่พ่อเคยบอกกับผมว่า ที่ท่านทำมาจนได้ทุกวันนี้ ไม่ได้ต้องการชื่อเสียง เงินทอง หรืออะไร”

“ท่านบอกว่าที่ทำทุกอย่างเพราะสิ่งเดียวที่ท่านต้องการ...เป็นเรื่องง่ายๆ ก็แค่เพื่อให้ลูกที่เหลือเพียงคนเดียวของท่าน”ตาคมหม่นเสียงหลับตาลงเพื่อเรียกกำลังใจให้ตัวเองอีกครั้งหนึ่ง

“มันเป็นเรื่องง่ายๆสามัญทั่วไปที่คนเป็นพ่ออยากที่จะทำให้ลูกของตัวเอง เพราะแบบนั้นท่านจึงไม่เคยถือตนว่าท่านสูงกว่าใคร พ่อบอกว่าพ่อก็เป็นแค่คนแก่คนหนึ่งที่นั่งทำงานงกๆหาเงินเข้าครอบครัวเท่านั้น”

“ตอนเด็กๆมันเป็นเรื่องยากเหลือเกินที่ผมจะเข้าใจการทำงานของพ่อ แม้กระทั่งโตขึ้นมาก็ยังไม่เข้าใจมันเท่าไรนัก”

“ยิ่งพอได้เข้ามาบริหารเองก็ยิ่งรู้สึกว่าพ่อทำมันไปได้อย่างไรกัน? คำถามนี้มันติดอยู่ในหัวของผมมาตลอดจนกระทั่งวันหนึ่ง”รพีเว้นช่วงที่พูด หันมองไปยังที่นั่งโซฟาที่อยู่ไม่ไกลกันเท่าไรนัก มีชายหนุ่มรูปร่างสูงเพรียวผิวขาวตาคมโตที่มีเค้าโครงหน้าไม่ต่างกันกับตัวเองสมัยยังหนุ่มนั่งหลังตรงมองจ้องมาที่ตัวเองอยู่ ข้างๆกันเป็นผู้ชายหน้ากลมที่ดูเหมือนใบหน้าจะโกงอายุไปมากโขถ้าเทียบกับตัวเขาเอง แม้อายุจะเลยวัยเลขสีมาหลายปีแต่ก็ไร้ริ้วรอยบนใบหน้าแม้แต่นิด

...ตะวัน...อดุลย์...คนที่รักทั้งสอง

“วันที่ผมได้มีลูกชายและคนที่ผมรัก ผมก็เข้าใจความรู้สึกและการกระทำของพ่อทันที”รอยยิ้มเล็กๆที่ปรากฏขึ้นมาของทั้งสามคนส่งถึงกัน เมื่อจบประโยค

“เพราะแบบนั้น หากใครจะยกย่อง ศูร เรืองรัตนโยดมว่าเป็นคนเก่งกาจผู้สร้างธุรกิจหมื่นล้านขึ้นมาได้ ผมว่าพ่อของผมจะดีใจมากกว่าถ้าจะยกย่องท่านว่าเป็นพ่อ...พ่อผู้ที่สร้างทางเดินให้แก่ลูกของท่าน พ่อ...ผู้ที่อุทิศชีวิตเพื่อมอบประสบการณ์ให้แต่ลูกของตัวเอง”

“...พ่อ...ผู้ที่รักไม่มีเงื่อนไขใดๆ”

สิ้นคำพูดเสียงปรบมือของผู้คนมากมายก็ดังขึ้นมาทันที เสียงกึกก้องที่ดังมากจนกลบทุกเสียงบ่งบอกถึงความรู้สึกร่วมที่เห็นด้วยกับสิ่งที่รพีพึ่งพูดออกไป

รพีก้มโค้งให้เกียรติกับผู้ฟังก่อนจะเดินลงกลับไปยังที่นั่งของตัวเอง ข้างๆคนตัวเล็กที่ใบหน้าโกงอายุ และข้างชายหนุ่มที่ใบหน้าพิมพ์เดียวกับตัวเอง

...ที่ที่ยังคงมีคนที่รออยู่ แม้ในวันที่ต้องสูญเสีย...


••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••



กลุ่มควันสีดำที่ลอยออกจากปล่องเมรุค่อยๆจางหายไปในอากาศ กลิ่นไฟที่ได้กลิ่นบางเบายังคงเป็นเครื่องยืนยันว่าเรื่องราวความสูญเสียเป็นเรื่องจริงไม่ใช่ความฝัน

ผู้คนมากมายจากตอนแรกเริ่มทยอยกลับไปจนเกือบจะหมด เหลือเพียงแค่คนที่สนิทชิดเชื้อกันไม่กี่คนเท่านั้นที่ยังคงนั่งคุยจับกลุ่มกันเงียบๆภายในศาลาอเนกประสงค์ของวัด

รพียืนเหม่อมองกลุ่มควันกลุ่มแล้วกลุ่มเล่าที่จางหายไปอย่างเงียบสงบ จนกระทั้งมีร่างเล็กๆของอีกคนมายืนอยู่เคียงข้าง ตาคมจึงได้หันกลับมามองแล้วเผยยิ้มเล็กๆออกมาเพราะรู้ว่าร่างเล็กของอีกคนเป็นห่วงเขาอยู่เช่นกัน

“กลับกันเถอะครับคุณรพี เดี๋ยวพรุ่งนี้เช้ามืดเราค่อยมารับคุณท่านกลับบ้านกันนะครับ”ร่างเล็กบอกเสียงแหบๆ อดุลย์ยังคงเป็นอดุลย์ในแบบเดิม อายุไม่ได้ทำร้ายอะไรคนตัวเล็กนี้ได้มากมายเท่าไรนัก อาจเพราะความรักสวยรักงามที่มีอยู่ในตัวเองจึงมีเครื่องประทินผิวใช้มากมาย

แต่คิดไปคิดมาก็อาจจะไม่ใช่ เพราะถ้าเป็นเพราะเครื่องสำอางมากมายเหล่านั้น รพีเองก็ไม่น่ามีริ้วรอยมากเท่านี้เลย เพราะอดุลย์ก็ค่อยเช็ดคอยทาของพวกนั้นให้เขาอย่างสม่ำเสมอทุกวัน

“คนอื่นล่ะ”

“ตะวันกลับไปกับทำงานแล้วครับ เห็นว่ามีงานด่วนโทรมาเร่งเลยให้น้องทานไปส่งสักพักแล้วครับ ส่วนเรื่องอื่นๆคุณการินบอกเดี๋ยวเขาจะจัดการต่อเอง”พอพูดถึงการิน ร่างสูงก็อดมองไปยังคนคนนั้นไม่ได้ ร่างของชายร่างอวบที่ไม่อยู่ไม่ไกลสายตากำลังจัดแจงธุระหลังงานอย่างขยันขันแข็ง แม้ในดวงตาคู่นั้นจะโศกเศร้าไม่ต่างจากเขาก็ตามที

“อืม ไปกันเถอะ”รพีตอบรับก่อนจะเอื้อมมือไปจับมือของคนตัวเล็กและออกเดินไปพร้อมๆกันยังรถที่จอดอยู่ไม่ไกล

รถตู้ขนาดห้าทีนั่งเคลื่อนออกตัวไปช้าๆอย่างไม่รีบร้อน คนขับคือพนักงานที่จ้างมาดูแลบ้านต่อจากที่ลุงโชนเสียเมือหลายปีก่อน

“ปรับเบาะเอนหน่อยไหมครับ คุณรพีจะได้พักผ่อนเสียหน่อย แล้วค่อยไปพักต่อที่บ้าน ช่วงนี้รถคงติดน่าดู”อดุลย์ถามคนข้างๆ

“ไม่เป็นไร ชั้นไม่เหนื่อยเท่าไรนักหรอก เธอมากกว่าที่ต้องพัก เห็นเดินไปนู้นมานี่รับแขกแทนชั้นไม่ได้หยุดเลย”ตอบกลับด้วยเสียงที่เป็นห่วงไม่แพ้กัน จนคนฟังเกิดอาการอมยิ้มน้อยๆพร้อมส่ายหัวปฏิเสธสิ่งที่รพีพึ่งพูดไป

“ผมไม่เหนื่อยหรอกครับ แต่คุณรพีน่ะ จะบอกว่าไม่เหนื่อยไม่ได้หรอก เพราะคุณคือคนที่เหนื่อยที่สุด”คำพูดที่ฟังไม่เข้าใจทำให้คิ้วที่เคยเข้มขมวดเข้าหากัน อดุลย์มองคนตรงหน้าที่ตลอดสัปดาห์มีสิ่งผิดปรกติเล็กๆเกิดขึ้น แม้เจ้าตัวไม่รู้สึกแต่คนรอบข้างอย่างอดุลย์เห็นได้อย่างชัดเจน

...รพี ไม่มีน้ำตาเลยซักหยด...

“ไม่ต้องเป็นต้นไม้ใหญ่อย่างคุณท่านก็ได้ครับ แค่เป็นต้นไม้ที่ลำต้นไม่ต้องใหญ่มากก็พอ”ยิ่งฟังยิ่งไม่ค่อยเข้าใจอีกคน คิ้วที่ขมวดหนักก็ทำเอาคนตัวเล็กหลุดหัวเราะอย่างนึกเอ็นดู

“สำหรับผม...คุณท่านเปรียบเสมือนต้นโพธิ์ ต้นไทร ลำต้นใหญ่แข็งแรง มีกิ่งก้านสาขามากมายคอยปกคลุมให้ร่มเงาคนเบื้องล่างได้”

“แล้วมันไม่ได้หรือ?”

“ไม่ใช่ไม่ดีหรอกครับ แต่เพราะท่านยิ่งใหญ่เกินไปจนทุกคนหวังแต่จะอยู่ภายใต้ร่มเงาเท่านั้น กลับกันกับต้นไม้ต้นเล็กๆที่ลำต้นไม่ได้แข็งแรงเท่าไรจนต้องคอยดามไม้ให้ลำต้นตั้งตรง”มือเล็กค่อยๆเอื้อมไปกอบกุมคนที่รอฟังอยู่อย่างตั้งใจ

“ผมอยากเป็นไม้ที่คอยดามคุณให้ได้ตั้งตรงเป็นต้นที่ลำใหญ่สมบูรณ์ ไม่ต้องคอยอยู่แต่ใต้ร่มคุณอย่างเดียว ผมเองก็อยากมีประโยชน์กับคุณนะครับ”คำพูดพร้อมแรงบีบเบาๆที่มือราวกับจะยืนยันว่าสิ่งที่พูดออกมาคือความจริงใจทั้งหมดที่มี รพีที่ได้ฟังยกยิ้มกว้างรับคำทันทีที่เข้าใจความหมายของอดุลย์

“อย่างนั้นซินะ...ขอบใจนะปิงปองที่คอยอยู่ข้างชั้นเสมอ”เสียงอ่อนโยนดังขึ้นเบาๆ ก่อนที่มือที่วางอีกข้างจะเลื่อนไปกดปุ่มเพื่อเอนเบาะลง

“ชั้นขอพักหน่อยแล้วกันนะ”รพีหลับตาลงอย่างเข้าใจในสิ่งที่อดุลย์อยากจะสื่อ

เป็นต้นไม้ที่ลำต้นไม่แข็งแรง...ที่เวลามาลมพายุพัดมาก็จะอาจจะถูกพัดจนล้มไปทั้งรากทั้งโคนหากแต่มีโครงไม้ที่คอยประคับประคองต้นไม้ไว้ไม่ได้โค่นลงไปเพราะความอ่อนแอ

...รพีก็อ่อนแอได้ เพราะยังมีอดุลย์อยู่เคียงข้าง...



••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••



ฉากสีขาวที่ราวกับว่าไม่มีเงามืดมิดอยู่เลยแม้แต่น้อย มันขาวจนแสบตาจนรพีต้องยกมือขึ้นมาป้องตาตัวเองไว้ ก่อนจะตกใจเมื่อมือที่ยกมาไม่ใช่แขนที่ใหญ่โตดั่งเช่นเดิม

แต่ตอนนี้เป็นแขนกลมๆขาวๆที่แน่นไปด้วยเนื้อจนน่ากัดเล่นของเด็กเท่านั้น

“น้องซันครับ”เสียงเรียกของผู้หญิงที่เจือจางในความทรงจำ แต่ก็เป็นเสียงที่ไม่เคยลืมเลือนไปและยังคงโหยหามาตลอดเวลา

“แม่ครับ...”ตรงหน้าของเขาคือหญิงสาวสวยที่รพีเองก็เคยเห็นเพียงแค่ในรูปถ่ายสีจืดๆในกรอบรูปเท่านั้น แต่ความรู้สึกในอกที่พวยพุ่งออกมามันคือความปิติที่ได้เจอ รอยยิ้มสดใสจึงเผยออกมาอย่างบริสุทธิ์

“ไอ้เด็กดื้อ”ไม่ทันให้หัวใจได้หยุดความดีใจ อีกเสียงที่ดังขึ้นใกล้ๆกันก็ทำให้คนที่ถูกเรียกใจเต้นรัวได้อีกครั้ง

“พี่ลูกจันทร์!!”พี่สาวผู้ล่วงลับที่เป็นคนเพียงหนึ่งเดียวที่เป็นที่พึ่งพาตอนวัยเด็กปรากฏตัวอยู่ตรงหน้า ข้างๆกับผู้เป็นแม่ ทั้งสองยิ้มให้รพีก่อนที่ไม่ถึงอึดใจร่างของคนที่รพีรักที่สุดในชีวิตก็โผล่ขึ้นมาจากอากาศ

“พ่อครับ!!”ไม่ได้รอช้าไปกว่านั้น รพีก็ใช้ร่างเล็กๆของตัวเองวิ่งเข้าไปหาทั้งสามคนก่อนที่จะกระโดดกอดคอทั้งสามคนที่กางมือรอรับร่างเล็กอยู่แล้ว

“ผมคิดถึงพ่อ แม่..พี่ลูกจันทร์ด้วย ฮือออ”ทำนบน้ำตาที่เคยกลั้นไว้แม้จะผ่านวิกฤตอะไรมาก็ตามไม่สามารถอดกลั้นไว้ได้อีกต่อไป น้ำตาใสไหลเป็นทางยาวไม่มีทีท่าว่าจะหยุด ราวกับว่าไหลออกมาเพื่อชดเชยที่ต้องอดกลั้นไว้มานาน

“ไม่ร้องซิครับเด็กดี”คนเป็นพ่อพูดพลางลูบหัวทุยเล็กๆ ในขณะที่แม่เช็ดน้ำตาจากแก้มยุ้ยๆ

“ผมคิดถึงทุกคนเลย”

“พวกเราก็คิดถึงลูก”สิ้นคำพูดสั้นๆน้ำตาของเด็กน้อยก็ไหลลงมาจนคนเช็ดอ่อนอกอ่อนใจจึงปล่อยให้มันไหลออกมาเสียอย่างนั้นแทน

“หยุดร้องได้แล้วหน่าไอ้ดื้อ”

“ใช่แล้วซัน หยุดร้องได้แล้วล่ะ...เพราะพวกเราต้องลากันแล้ว”ตาคมที่เป็นลักษณะเด่นเบิกกว้าง แข็นเล็กที่ยังอยู่บนก้านคอของทั้งพ่อและแม่ออกแรงเหนี่ยวรั้งไว้สุดตัว

“ไม่นะ!!ไม่ไปไม่ได้เหรอ!!”เสียงเล็กเอ่ยบอกความต้องการของตัวเอง เพราะการสูญเสียที่เจอมาทั้งชีวิตมันเจ็บปวด แม้ในความฝันก็ยังต้องพบเจอการจากลาเหรอ?

“พวกเราไม่ได้ไปไหนหรอกครับ พวกเรายังอยู่กับลูกเสมอ แม่กับพ่อและพี่สาวยังอยู่กับน้องซันเสมอ อยู่ในใจ...ไม่ได้ไปไหนเลย”

“แต่ก็ไม่ได้เจอกันอีกแล้วใช่ไหมครับ”รพีพูดเสียงเศร้าสร้อยเพราะเข้าใจความหมายของผู้เป็นแม่ดี

“ซักวันเราจะได้เจอกันอีก”

“สัญญานะครับ”นิ้วก้อยเล็กๆยื่นออกไปตรงหน้าของทั้งสามคน รอยยิ้มทั้งสามปรากฏตรงหน้าก่อนที่จะมีนิ้วก้อยอีกสามนิ้วยื่นมาเกี่ยวพันกันไว้

“สัญญา”เสียงประสานที่พูดพร้อมกันเอ่ยบอกก่อนที่ทั้งสามคนจะค่อยๆจางหายไปเรื่อยๆ แต่ก่อนที่ทั้งสามคนจะหายไปทั้งหมด เสียงที่คุ้นเคยที่สุดของพ่อก็พูดออกมา

“แต่ก่อนที่เราจะเจอกันอีกครั้ง ซันต้องไปเก็บเกี่ยวความสุขมาให้มากๆนะครับ แทนพ่อ แทนแม่และพี่ลูกจันทร์ เพราะความสุขของลูกก็คือความสุขของพวกเราทั้งสามคนนะ”

สิ้นประโยคร่างทั้งสามก็หายไปเหลือเพียงแค่นิ้วก้อยเล็กๆนิ้วเดียวที่ยื่นออกมาอย่างเดียวดาย

“...ครับ”



••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••



“คุณรพีครับ...ถึงบ้านแล้วนะครับ”เสียงแหบของอดุลย์พร้อมแรงเขย่าตัวเรียกคนให้คนที่หลับลึกตื่นเพราะถึงที่หมายแล้ว

ร่างสูงค่อยๆสลึมสลือตื่นขึ้นมาก็พบว่าภายนอกรถมันมืดหมดแล้ว แต่จากแสงไฟก็เดาไม่ยากว่าคงเข้ามาในหมู่บ้านของเขาแล้ว

“ปวดหัวไหมครับ”อดุลย์เอ่ยถามคนที่กระตาปริบๆเพราะพึ่งตื่นน้อย รพีกระพริบตามองคนตรงหน้าอยู่พักใหญ่ ก่อนจะยิ้มออกมากว้างจนมากที่สุด

“ชั้นรักเธอนะปิงปอง”...ร่างเล็กเกิดอาการสะดุดเพราะความงงที่จู่ๆก็ถูกบอกรักขึ้นมาเสียดื้อๆ แต่ไม่ได้คิดสงสัยอะไรมากมาย รอยยิ้มสวยก็ตอบกลับให้คนที่บอกมาก่อน

“ผมก็รักคุณเหมือนกันครับ”









พ่อครับ แม่ครับ พี่ลูกจันทร์....

...ความสุขของผมไขว้คว้าหามาไม่ยากเลย...เพราะเขาจะคอยอยู่เคียงข้างผมไปจนกว่าผมจะได้ไปเจอกันตามสัญญา...

[╰Äρρłәßәѓѓÿ╮]

เป็นตอนพิเศษที่ทั้งเศร้า ซึ้ง และอบอุ่น 

[Peung002]

อ่านตอนนี้จบแล้วยิ้มทั้งน้ำตาเลยค่ะ 

[B52]

ขอบคุณสำหรับตอนพิเศษค่ะ  ถึงแม้จะสียดายที่ไม่ได้อ่านเรื่องของตะวันต่อแต่ก็เข้าใจถึงปัญหาของคุณค่ะ

[Billie]

 

รักเรื่องนี้
มุมมองของความรักที่แตกต่างกับเรื่องอื่น รักที่เป็นภาระ รักที่คอยค้ำจุน
เศร้าก็มีความรักปน ถึงเกลียดก็ยังมีความรักแทรกอยู่

[zenesty]

ร้องไห้จนปวดตา ซึ้งค่ะ ซึ้งกับความรักของปิงปอง เป็นความรักที่บริสุทธิ์จริงๆ

[boonpa]

  คิดถึงเรื่องนี้มาก ๆ ขอบคุณที่มาลงค่ะ ถึงเศร้าแต่ก็รู้สึกอบอุ่นถึงความรักที่มีให้กัน

[white feather]

มาจบตอนสุดท้ายได้ซึ่งมากๆเลยค่ะ อ่านไปน้ำตาจะไหล
ดูเป็นรักที่อบอุ่นมาก ไม่จำเป็นต้องเข้มแข็งอยู่ตลอดเพราะมีอีกคนคอยช่วยอยู่เสมอ^^
น่าเสียดายไม่ได้อ่านเรื่องของตะวัน แต่ไม่เป็นไรค่ะ เราเข้าใจ
ขอบคุณสำหรับการปิดเรื่องที่สวยงามนะคะ 

[golove2]

สนุกมากค่ะ
อ่านรวดเดียว
เห็นเรื่องนี้มานานมาก
แต่ไม่เคยได้เข้ามาอ่าน
วันนี้ตัดสินใจไม่ผิดจริงๆ
ที่เข้ามาค่ะ

 

[Tennyo_Y]

กลับมาอ่านอีกรอบ ตกใจเห้นตอนพิเศษ

เป็นเรื่องที่อ่านแล้วยิ้มไป ซึมไป หมั่นไส้ไป หงุดหงิดไปกับมัน อารมร่วมมาเต็ม

[liza sarin]