หัวข้อ: ## บันทึกรักสีม่วง ## ตอนพิเศษสุดท้าย [ ๒๑ / ๐๑ / ๒๕๖๐ ]

[Pz_ready]

ตอนนี้สั้นหน่อยนะคะ เจอกันตอนหน้าค่ะ




เสียงเครื่องยนต์เสียงดังกระหึ่ม ล้อหมุนวนบดกับถนนอย่างไม่สนสถานที่ ความเร็วของตัวรถยังไม่เท่ากับความร้อนใจที่แน่นอยู่ในอกหนาของตัวเองตอนนี้

หลังจากที่ลูกชายพูดบอกในสาย หัวใจของเขาก็บีบแน่นกลัวว่าจะเกิดอันตรายอะไรกับอดุลย์ แต่ยังพอมีสติมากพอจะไต่ถามเบอร์ที่โทรเข้ามากับลูกชาย ก่อนจะส่งต่อให้วัชรตรวจสอบทันที

และคำตอบที่เลขาบอกกลับมาเพียงไม่กี่นาทีต่อมาคือ...เบอร์ของบ้านนายการิน...

ความกังวลมากขึ้นไปอีกเมื่อเรื่องเข้าไปเกี่ยวข้องกับภรรยาเก่าอย่างนลินที่แสดงท่าทีเป็นภัยกับตนเองอย่างมาก คิดไปคงไม่พ้นเรื่องรูปที่เผยแพร่ออกไป ไม่อย่างนั้นเป้าหมายของนลินคงไม่ใช่อดุลย์เป็นแน่

วืดดดดดด

ร่างสูงหักเลี้ยวรถอย่างไม่ชะลอความเร็วลงแม้แต่น้อย ตอนนี้เขามาถึงหมู่บ้านจัดสรรที่เป็นที่ตั้งที่วัชรบอกมา หน้าคมมองซ้ายขวาพยายามมองป้ายข้างถนนสองเลนสลับกับแผ่นกระดาษขาวภายในมือตัวเอง ที่อยู่ที่จดมาคือซอยหก บ้านเลขที่สามแปดแปด...

คนร้อนใจเริ่มเบาความเร็วของรถลงเมื่อใกล้ถึงที่หมาย ไม่รู้แน่ชัดว่าบ้านหลังไหนมีแต่ต้องไล่ดูไปทีละหลังเรื่อยๆ นึกถึงเลขาผู้ที่สามารถทำได้ทุกอย่างอย่างวัชร ถ้าอีกฝ่ายมาด้วยคงจะเร็วกว่านี้

แต่เพราะว่าไม่สามารถทนรอได้ ทันทีที่รู้ก็รีบออกรถมาทันทีศูรขอตามมาเขาก็ปฏิเสธ ตะวันยิ่งแล้วใหญ่รายนั้นขอที่อยู่บอกว่าจะไปหาพ่อปิงปองของตัวเอง เขาก็บอกปัดก่อนจะกดตัดสายแล้วหนีออกมาคนเดียวทันที

ในขณะที่คนในรถกำลังมองซ้ายขวาหาบ้านเลขที่ที่ตรงกับที่ต้องการอยู่ บนถนนมีร่างของชายคุ้นตาวิ่งเขย่งขาด้วยความเจ็บออกมาอยู่กลางถนน ไม่ทันที่จะร่างนั้นจะหนีไปไหน หญิงสาวอีกคนก็ตามออกมาจากบ้านทางด้านซ้ายมือ

ใบหน้าของหญิงสาวที่เคยสวยงามบูดบึ่งบิดเบี้ยวจนน่าเกลียด ผมเผ้ายุ่งเหยิงไม่เป็นทรงและด้วยความรีบตามคนที่ป่วนอารมณ์ตัวเองจนลืมสวมรองเท้า

รพีเห็นคนที่ตามหาก่อนจะหันไปมองหญิงสาวที่ตัวเองเคยทำบาปกรรมเอาไว้ เพราะไฟสีส้มข้างถนนทำให้เห็นอดุลย์ที่ดูสะบักสะบอมอย่างมาก อารมณ์โกรธก็ผุดขึ้นมาในกาย ยิ่งเห็นสีหน้าหวาดกลัวของร่างบางมองไปที่นลินที่ไล่ตามมาด้านหลังก็ยิ่งนึกโกรธมากขึ้น

“หยุด!!”ตวาดเสียงกร้าวทันทีที่ลงมาจากรถ ทันท่วงทีก่อนที่นลินจะถึงตัวอดุลย์ หญิงสาวหยุดชะงักตามเสียงคำสั่งแล้วหันมองมาทางรพี สีหน้าแดงด้วยความโกรธแค้นซีดขาวลงทันที ดวงตาคู่นั้นกลับกลายเป็นดวงตาที่ฉายแววหวาดกลัวเสียเอง

“ซัน..”เสียงสั่นปากสั่นเมื่อเห็นว่าใครมายืนอยู่ตรงหน้า หันมองสลับไปมาระหว่างคนที่มาใหม่กับผู้ชายที่ตัวเองกำลังไล่ทำร้ายยิ่งย้ำถึงความสัมพันธ์ของคนทั้งคู่

ถึงขนาดรพีออกมาช่วยด้วยตัวเองขนาดนี้...

“ท...ทำไม...ทำไม...กรี๊ดดดดด!!!”เสียงหวีดดังจนทำให้บ้านรอบๆเริ่มเปิดไฟตื่นมาดูว่าเกิดอะไรขึ้น รพีมองผู้หญิงที่ขึ้นชื่อว่าเป็นภรรยาด้วยความแวดระวัง ด้วยตัวเขาอยู่ห่างจากทั้งคู่อยู่มาก ถ้านลินทำอะไรอดุลย์ตอนนี้เขาคงเข้าไปไม่ทัน แต่ดูตามมือตามตัวของนลินแล้วก็โล่งใจที่ไม่มีอาวุธอะไร

“คุณรพี...ช่วยผมด้วย...”พูดไปหอบไปด้วยความเหนื่อยล้า ก่อนที่จะหนีออกมาได้ก็แทบจะหวิดไม่รอดเสียหลายรอบ พอหลุดออกมาจากในตัวบ้านได้ก็ถูกตามอีก จากสภาพร่างกายของเขาตอนนี้คงหนีไม่พ้นนลินแน่ๆดังนั้นพอเห็นรพีก็เผลอดีใจขึ้นมาอย่างไม่รู้ตัว

“ฮึ!! ใครจะช่วยแกได้อีตอแหล ร้ายมากนะมึง ร้ายมากนะมาปั่นหัวกูให้กูกับน้องต้องทะเลาะกันเอง!!”มือบางยกขึ้นหมายจะฟาดลงที่หน้าขาวที่มีรอยช้ำอยู่จำนวนหนึ่ง ความเกลียดแค้นที่มีอยู่เป็นทุนเดิมบวกกับเมื่อครู่โดนปั่นหัวด้วยคำพูดและท่าทางของอดุลย์ยิ่งทำให้โกรธมากขึ้นหลายเท่าตัว

เมื่อก่อนหน้านี้ซักสิบนาที อดุลย์โยนคำโกหกคำโตใส่นลินและน้องชาย การินเบิกตากว้างด้วยความตกใจ หันมองหน้าคนพูดอย่างอดุลย์ด้วยสีหน้างงงัน ไม่ทันจะทำอะไรได้มากกว่าตกใจใบหน้าเขาก็ถูกพี่สาวแท้ๆฟาดลงมาอย่างไม่ทันตั้งใจ

และแม้จะปฏิเสธอะไรก็เหมือนว่านลินไม่ยอมฟัง เธอสติหลุดเหลือเพียงความโกรธเท่านั้นในใจ กว่าที่เธอจะได้สติการินก็นอนพังพาบเนื้อตัวมอมแมมเสื้อผ้าถูกฉีกขาดไปหมดโหนกแก้มแดงช้ำ ปลายคิ้วแตกหมดสภาพสิ้น

อดุลย์ใช้ช่วงเวลานั้นแอบเล็ดลอดสายตาของนลินจนหนีมาได้ถึงหน้าบ้านแต่หญิงที่อาละวาดก็รู้ตัวเสียก่อนแล้วตามมาจนถึงหน้าบ้านจนพบกับรพี

“หยุดนะนลิน!!”เสียงตวาดดังกว่าเสียงกรี๊ดของหญิงสาวเสียอีกจนทั้งคนที่โดนตวาดและคนที่กำลังจะโดนทำร้ายสะดุ้งตัวพร้อมกัน รพีใช้ช่วงเวลานั้นรีบเดินเข้าไปจนถึงตัวก่อนจะคว้าแขนบางของภรรยาก่อนจะออกแล้วผลักจนเธอถอยหลังไปไกลแล้วเอาตัวเองไปบังอดุลย์เอาไว้ราวจะปกป้อง

ยิ่งเห็นก็เหมือนยิ่งเพิ่มแรงแค้น นลินลุกขึ้นกำมือแน่น

“ทำไม!! ทำไม!! ทำไม !!”พร่ำตะโกนอยู่แค่คำเดียว ไม่อยากเห็นไม่อยากเข้าใจและจะทำทุกอย่างที่จะไม่ต้องเห็นภาพตรงหน้าแบบนี้

นลินโผเข้ามาหมายจะทำร้ายคนที่ถูกปกป้องอยู่ข้างหลัง แต่รพีก็ทั้งปัดป้องและป้องกันมือเล็กแต่เต็มไปด้วยแรงแค้นหมดทุกทาง อดุลย์เองก็เอาแต่เกาะไหล่แกร่งตรงหน้า

“ทำไม...ฮึก...คุณมัน...ฮึกก”จู่ๆน้ำตาที่แห้งไปเมื่อครู่ก็ไหล่อาบแก้ม ในอกจุกแน่นและร้าวราวทีละนิดตั้งแต่เห็นรพีคอยปกป้องคนข้างหลัง บอกได้เป็นนัยว่าคนข้างหลังสำคัญมากขนาดไหน

เรี่ยวแรงที่เคยมีด้วยความโกรธค่อยๆหายตามดวงใจที่ค่อยๆแตกทีละนิด นลินทรุดลงนั่งกองอยู่กับพื้นหมดท่าหมดทุกอย่าง มือที่กำแน่นยกมือหน้าตาแล้วร้องไห้จนตัวโยน

“ทำไมถึงหลอกชั้นได้...ใจ...ฮึกใจคุณมันทำด้วยอะไร ฮึก...ที่ผ่านมาเห็นชั้นเป็นตัวอะไร...ชั้นมันเป็นตัวอะไร”ราวกับถูกแทงใจดำ รพีสะเทือนใจเมื่อเห็นอาการพร่ำเพ้อของผู้หญิงตรงหน้า ที่นลินร้ายกาจแบบนี้เขาเองมีส่วนอย่างมาก เพราะเขายอมแต่งงานกับเธอ ใช้ความรักที่เธอให้เป็นเครื่องมือ...

“ชั้นขอโทษ...แต่เธอควรพอได้แล้วนลิน”รพีพูดเสียงเข้ม ถึงจะรู้สึกสำนึกแต่ก็ไม่แสดงท่าทีอ่อนโยนอะไรออกไป ดวงตายังคงคอยระแวงกลัวว่าจะเกิดอะไรขึ้นมาอีก

“คุณมันไม่ยุติธรรม...ตลอดมา ฮึก ...ตลอดมาชั้นคิดว่าคุณไม่เคยรักใคร...มีแต่พ่อกับบริษัทบ้าๆของคุณที่คุณรัก ฮึก...ชั้นอยากได้ของรักของคุณมาไว้ในมือ...เพื่อ..ฮึก..เพื่อคุณจะรักชั้นบ้าง...แต่นี่อะไร!! นับวันคุณจะมีคนที่คุณรักเพิ่มขึ้นมา คุณมีลูก คุณมีเมียเป็นผู้ชาย...คุณหลอกชั้น!!”ความในใจที่บอกออกมาคือทั้งหมด นลินคิดเสมอว่าถ้าเธออยากได้หัวใจของรพีมีทางเดียวคือเธอจะเข้ามาเป็นส่วนหนึ่งของที่รพีรัก เลยพยายามจะเข้ามายุ่งวุ่นวายกับที่บริษัท แต่ก็ไม่ใช่...ทันทีที่เธอไปยุ่งย่ามรพีก็ไล่เธอราวกับหมูกับหมา

พยายามทำทุกอย่างทุกวิธีทางให้ได้กลับเข้าไปอยู่ใกล้รพี ถึงจะหย่าแต่ก็ทำเรื่องฟ้องหย่าขอส่วนแบ่งหุ้นในบริษัท สร้างข่าวลือทั้งจริงและปลอมเพื่อที่จะทำให้บริษัทเสียเครดิสมากที่สุดรพีจะได้ตัดสินใจยอมได้ง่ายๆ แต่ก็ไร้ประโยชน์ทั้งหมด

ทุกอย่างที่ทำมาไร้ค่า...

“ชั้นไม่เคยหลอกเธอ...ชั้นไม่เคยพูดว่ารักเธอ มีเรื่องเดียวที่ชั้นผิดต่อเธอ...คือชั้นยอมแต่งงานกับเธอ”ร่างสูงบอกเสียงเรียบ เรียกน้ำตาของนลินให้เอ่อล้นมาได้อีกครั้ง แม้แต่คนที่ไม่มีบทพูดอะไรอย่างอดุลย์ยังรู้สึกวูบไหวกับคำพูดของรพี

เป็นคำพูดที่บ่งบอกว่าคนพูดเหมือนคนไม่มีหัวใจ

“ชั้นจะปล่อยเธอไป ทั้งเธอและน้องชายชั้นจะไม่เอาเรื่อง แต่เธอต้องไปอยู่ที่อื่น ที่ไหนก็ได้ที่ไกลจากชั้นและครอบครัวของชั้น”ยิ่งพูดก็เหมือนยิ่งกรีดลงไปในหัวใจที่เต็มไปด้วยรอยแผล

หากแต่รพีไม่สนใจ เขารู้เขาผิด...แต่นลินมาทำร้ายคนสำคัญเขาหลายครั้งหลายครา แค่นี้ร่างสูงก็รู้สึกว่าตัวเองเมตรามากพออยู่แล้วด้วยซ้ำไป

“กลับเถอะอดุลย์”หันไปพูดกับคนที่เกาะไหล่ตัวเองอยู่ข้างหลัง คนร่างบางพยักหน้าอ่อนแรงอย่างง่ายดาย อยากไปจากจุดๆนี้ให้ไวที่สุด ร่างกายที่ผ่านการโดนทำร้ายมาทั้งบอบช้ำมากอยู่แล้ว ไหนจะต้องใช้แรงหนีออกมา ไม่สนใจแล้วว่าใครจะร้องไห้หนักแค่ไหน ไม่สนใจว่าต้องเจ็บปวดอะไร

รพีเห็นท่าทีอ่อนแรงของอดุลย์ ลอยสำรวจตามเนื้อตัวใกล้ๆอีกทีพบร่องรอยการถูกทำร้ายพอสมควร ในกดเก็บความโมโหไม่ให้ระเบิดออกมา ตัดสินใจว่าสิ่งสำคัญที่สุดตอนนี้คือพาอดุลย์กลับไปให้ไวที่สุด

“ใครบอกให้พวกแกไป...!!!?”หญิงสาวหนึ่งเดียวตวาดขึ้นอีกครั้งด้วยใบหน้าที่ยังนองด้วยคราบน้ำตา แต่ทว่าคราวนี้เสียงของเธอดูเย็นเชียบขึ้น ก่อนที่มือบางจะหยิบวัตถุที่อยู่ในกระเป๋าข้างของเดรสตัวสั้นของตัวเอง

“!!!”ทันทีที่เห็นว่านลินหยิบอะไรตาคมเบิกกว้างแล้วดันให้อดุลย์หลบไปที่หลังตัวเองเช่นเดิม มือบางของคนตรงหน้าถือปืนพกขนาดเล็กไว้ด้วยมือที่สั่นเทา แต่ระยะที่ห่างแค่นี้ไม่มีทางที่จะยิงพลาด รพีมองจ้องที่ปลายกระบอกปืนกดดันคนตรงหน้าด้วยสายตาคมดุ

“อย่ามองชั้นแบบนั้นนะ!!”นลินตวาดกลับเมื่อโดนมองรังเกียจ

“คุณมันเลวซัน...แต่เลว...ชั้นก็รักคุณ...”นลินพูดตาลอยเหมือนคนไม่มีสติ ร่างสูงยังคงจ้องคนที่คลั่งแบบนั้นพร้อมกับตัวหนาที่พยายามบังตัวของคนข้างหลังให้มิดมากที่สุด

“พอเถอะนลิน เธอทำอะไรไม่ได้หรอก ไม่ว่าจะยังไงเธอก็เปลี่ยนคนอย่างชั้นไม่ได้”

“ได้สิค่ะ...ชั้นทำได้...ชั้นรู้แล้ว ถึงทำอะไรไอ้ผู้ชายคนนั้นไปก็เปลี่ยนอะไรไม่ได้”นลินยกมืออีกข้างขึ้นมาช่วยประคองมือที่สั่นเทาให้มั่นคง เล็กปลายกระบอกปืนไปยังร่างสูงตรงหน้าพร้อมยิ้มกว้าง

“ถ้าคุณไม่ได้รักชั้น คุณก็ไม่ควรรักใครแต่ชั้นห้ามคุณไม่ได้”

“ชั้นทำได้แค่นี้...แค่ทำให้คุณไม่อยู่...ทำให้คุณไม่ต้องรักใครทั้งนั้น”







ปัง!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!





เหมือนจะค้างหนักกว่าเดิม 

[BeeRY]

 

[Pupay]

ยิ่งอ่านยิ่งเพลินนนนนน เรื่องสนุกมาก มีหลากหลายอารมณ์
เล่าเรื่องดีเลยค่ะ การแต่งแบบว่าลื่นไหล ชอบรพีมากกกก บอกเลย อิอิ 
ตอนนี้นลินเป็นบ้าไปแล้ว บ้าเพราะความรัก รักมากจนทุกข์
จะว่าไปก็สงสารนางนะเนี่ย 
รอชมตอนต่อไปว่าใครจะโดนยิง?

 

[liza sarin]

 
อย่ามีใครเป็นอะไรนะ ครอบครัวสุขสันต์กำลังจะมา ตะวันจะมีทั้งพ่อทั้งแม่

[tequila04]

ม่ายยยยยย รพีของช้านนน แต่ก็ดีนะ จะได้คอยดูแล คิคิ

[imissyou]

กรี๊ดดดด!!

ใครโดนยิง!! 

[konnarak]

ค้างมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก

[YounIn]

ม่ายยยยยยยยยยยยยยย
ค้างกว่าเดิมอีก โอ้ยยยยย ยิงใคร ปลอดภัยมั้ย งื้ออออออ

[B52]

สุดๆอะ

[patsakon]

 

[junpa]

 

 

 

 

[yisren.]

โิ๊อ๊ย สงสารอีบ้านลินไม่ลงจริงๆ ค้างมากจริงๆค่ะ มาต่อเร็วๆเถอะพลีสสส

[fenrilo]

นลิน นางสติแตกสุดขอบจักรวาลแล้ว

    
 
    

    

[PoPuAr]

หากจะมีใครตายสักคน ขอให้เป็นนลินแล้วกันนะ
นางร้ายมาพอสมควรแล้ว ควรจะพบจุดจบได้แล้วนะ
ครอบครัวจะได้สุขสันต์กันสักที.

[naizoza]

2เม้นที่ผ่าน​มา
-ค้างงงง
-ค้างงงงงงมากกว่าเดิม
เม้นนี้
-ค้างงงงงงงงงงมากกกกกกmaxxx

[Veesi3]

ม๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย   

[t2007]

ตามคำลงท้าย นักเขียน เนอะ มากที่สุด

[KMprince]

ไม่จริงๆๆๆๆๆๆ ตามอ่านมาถึงตอนล่าสุด
เจอ "ปัง!!!!!!!" เข้าไป
ค้างอย่างแรงเลยพี่น้อง
ขออย่าให้คุณรพีหรืออดุลย์เป็นไรนะ
รักทั้งสองคน ขอร้องนะคะ

[double9JH]

จริง ค้างหนักกว่าเดิมอีก แง้~

 
 

[nuum]

ขอบคุณมากครับ  ที่มาแต่งเพิ่มให้อ่าน
สนุกครับ  จะรอคอยตอนต่อไปครับ

[fannan]

ค้างนลินบ้าไปแล้ว



ยิงเลยเหรอนี่โอ้ยๆ



รออ่านตอนต่อไปค้าบ

[bulldog17]

รักมาก รักไม่ลืมหูลืมตา

สงสารนางนะ ว่าแต่จะมีคนโดนยิงไหม

คิดว่าผ่านเรื่องนี้ไปคงทำให้ความสัมพันธ์กระชับขึ้น

[kokoro]

นลิน นางไปไกลแล้ว
ตกลงใครโดนยิงอ่ะ หวังว่าจะเป็นตำรวจยิ่งสกัดให้นะ
หรือจะให้รพีโดนดี จะได้เรียกคะแนนสงสารเพิ่มอีก 555

[EunJin]

ซะงั้้นนนนนนนนนนนนน
ขออย่าให้มีใครเป็นอะไรเลยนะคะ
รอตอนต่อไปค่ะ เรื่องนี้สนุกมากจริงๆ

[Ice_Iris]

ขอสามคำ

ค้างมากมาย

ไม่อยากรอเลยขอรับ

ขอเลยได้ไหม

อยากอ่านต่อแล้ว

[angel_Z4]

อ๊ายยย ไม่นะ ขอให้อย่าเป็นอะไรเลย
เพี้ยง! ค้างมากค่ะ รอร๊อรอ

[minenat]

นลินผู้หญิงโรคจิต

[♠DekDoy♠]

ขอภัยคนเขียนเป็นอยางมากที่มาอ่านเรื่องนี้ช้ามากกกก รู้สึกพลาดมากมายที่ไม่ได้อ่านเรื่องที่สนุกมากขนาดนี้ แต่เราก็มาทันใช่มั้ยคะหวังว่าจะยังไมจบเนอะ ขอให้มีอีกนาน ๆ และก็รวมเล่มเถอะค่ะ จองล่วงหน้าเลย

เราอยากให้นลินหายป่วยนะ นางเป็นแบบนี้เพราะตัวนางเองก็จริงแต่ซันก็เป็นส่วนหนึ่งให้อาการป่วยนางกำเริบมากขึ้นไปอีก อยากให้ครอบครัวนางพาไปรักษาอย่างจริงจังจนหายและคิดได้กลับตัวกลับใจเพื่อที่ซันจะได้ไม่บาปมากขึ้นไปอีก ส่วนตะวันยังอยู่ในวัยสับสนต้องมีคนเตือนสติ ยังดีที่หนีไปอยู่บ้านทานตะวันเลยได้บุคคลที่เคารพเหมือนแม่ช่วยเตือนได้ พ่อปิงปองเป็นคนที่น่านับถือมากจริง ๆ ที่ทิ้งความเป็นตัวเองทิ้งไปเพื่อลูกชายของตัวเองได้ตะวันเป็นตนน่าอิดฉามาก ๆ เลยนะ

[love AJ]

 

[punchnaja]

ค้างหนักกว่าเดิมจริงๆแหละ555555555555