หัวข้อ: ## บันทึกรักสีม่วง ## ตอนพิเศษสุดท้าย [ ๒๑ / ๐๑ / ๒๕๖๐ ]

[bulldog17]

พ่อลูกจะได้โอกาสปรับความเข้าใจกันแล้ว

ปิงปองงงไปไหนอ่ะ มีเหตุผลอะไร บอกทีนะ T.T

[tequila04]

เริ่มจะหงุดหงิดกะปิงปองตะวันละนะ เหตุผลอะไรทำให้มีความจำเป็นอะไรขนาดนั้น ตะวันจะอะไรนักหนา ชักหงุดหงิด- -*
ถึงไม่ใช่คนเลี้ยงแต่ก็เป็นพ่อนะ แล้วก็ดูรักตะวัน อะไรๆก็ดีขึ้นแล้ว แทนที่จะมาดูซะหน่อยกลายเป็นจะหนีไปซะงั้น
เห๊อะ อย่าบอกว่ารับไม่ได้อีกอะ จะเอามีดไปกรีดหน้าให้ แง่งง

ขออภัยที่ลงกับตะวันค่ะ พอดีรักรพีมากไปหน่อย 

[Pa'veaw]

รพีน่าสงสาร

ปิงปองกลับมาเถอะนะมาดูแลรพี

[double9JH]

 

[เพียงฝัน]

ถ้าให้ทายที่ ปิงปอง ต้องไป   เพราะ  ตะวันงี่เง่า อีกแล้วแน่แน่

 

[4559]

สงสารซันเลย

[MeepadA]

ทำไม อดุลย์ ทำงี้อ่ะ   

[yisren.]

ความจำเป็นอะไรนะพ่อปิงปอง ฮืออออออ สงสารพ่อซัน

[imissyou]

คนเขียนเขียนแบบนี้

ฆ่าเค้าเลยดีกว่า

[Yara]

ที่อดุลย์ต้องไปเป็นเพราะตะวันรึป่าว
ถ้าเป็นเพราะตะวันรับไม่ได้ คนที่เสียใจที่สุดคงเป็นอดุลย์

[Veesi3]

  รพีจะต้องผ่านมันไปให้ได้นะ

[carenaka]

 :jul1:บีบคั้นหัวใจ

[B52]

มารอฟังเหตุผลคะ

[YounIn]

ความจำเป็นอะไร ไปทั้งสองเลยหรอ
ตอนนี้เป็นช่วงพ่อลูกกลับมารักกันสินะ

[PoPuAr]

อืม หรือว่าจะเป็นเพราะตะวันเหมือนที่เม้นท์บนๆว่า อดุลย์เลยต้องออกจากบ้านไป
ทั้งที่ในใจอยากดูแลรพีให้กลับมาเป็นปกติ ถ้าเหตุผลคือตะวันจริงๆ ตะวันคือลูกชายที่เห็นแก่ตัวมาก
ทำลายความสุขของพ่อทั้งสองคน คิดให้ได้เร็วๆนะเด็กน้อย

[paojijank]

อดุลย์นายทำไม่ถูก จะรู้สึกผิดอะไรนักหนา เค้าเดี้ยงเพราะนาย ยิ่งต้องมาคอยดูแลซิ แต่สะใจที่ในที่สุดพระเอกก็มีวันที่ต้องดวงตกซะที

[roitra]

สนุกมากเลยมาต่อไวไวน้า อยากให้ปิงปองมาพยาบาลคุณรพี

[minenat]

ม่ายยยยยยยย ทำไมถึงจากไปปปป

[eye-lifestyle]

 

[Pz_ready]

บ้านครึ่งไม้ครึ่งปูนหลังเล็กที่ปล่อยร้างผู้คนมาได้หลายเดือนแต่เพราะเจ้าของบ้านมักจะแวะเวียนมาทำความสะอาดบ่อยๆเลยไม่ทำให้บ้านหลังนี้ดูโทรมลงไปเลยซักนิด เพื่อนบ้านต่างแวะเวียนเข้ามาถามถึงเมื่อเห็นเจ้าของบ้านกลับมาอยู่เป็นปรกติได้สองวัน

อดุลย์นั่งดูงานตามหนังสือพิมพ์รวมถึงเปิดอินเตอร์เน็ตหางานที่กำลังรับสมัครหลังจากป้าข้างบ้านพึ่งออกไปไม่นาน ลมเย็นจากบรรยากาศหลังฝนตกทำให้รู้สึกหนาวจนจับขั่วหัวใจ ก่อนที่ดวงกลมจะมองดูพระอาทิตย์สีส้มที่ฉายแสงในตอนเย็นจนเผลอคิดถึงใครอีกคน

รพี...เป็นชื่อคนที่กำลังนึกถึง เป็นคนคนเดียวที่ทำให้อดุลย์ตกหลุมรักถึงสองครั้ง อาจเพราะสิ่งที่อยู่ในตัวของผู้ชายคนนั้นพิเศษกว่าใคร...ก่อนที่ร่างบางจะถอนหายใจเฮือกใหญ่ทิ้งละทิ้งความคิดที่มักจะเข้ามาในสมองบ่อยๆ

เมื่อสองวันก่อนอดุลย์ได้บอกเล่าเรื่องราวทั้งหมดกับลูกชายอย่างตะวันฟัง ทั้งเรื่องการพบกันแห่งโชคชะตาของเขาสองคน เรื่องเพศที่แท้จริงของเขา รวมถึงเรื่องความสัมพันธ์ทั้งหมดของเขากับรพี

อดุลย์บอกหมดทุกอย่างอย่างไม่มีปิดบัง ตะวันแน่นิ่งไปทันทีที่เขาเล่าจบ ดวงตาสั่นระริกด้วยความสับสนก่อนวาจาที่เหมือนเป็นการเฉือนหัวใจทิ้งครึ่งดวงก็พูดออกมา

...พ่อกลับเป็นพ่อของตะวันคนเดิมไม่ได้หรือครับ...

เพียงแค่คำพูดของลูกชายที่พูดออกมาด้วยสีหน้าและแววตาที่สับสนเขาก็พร้อมที่จะทุกอย่างให้ เช้าวันนั้นอดุลย์เดินไปเผื่อที่จะลารพีเป็นครั้งสุดท้ายแต่การที่พบว่ารพีต้องพิการเป็นสิ่งที่เขาไม่ได้เตรียมใจไว้ก่อน

แต่สุดท้ายเขาก็ทิ้งรพีมา...เพราะตะวันสำคัญมากกว่าใครทั้งหมด...มากกว่ารพี

หรือแม้กระทั่งใจของอดุลย์เองก็ตาม

“หนาวมั้ยครับพ่อ”อดุลย์สะดุ้งตัวเมื่อมีผ้าห่มผืนบางมาคลุมตัวเองไว้ ตะวันยิ้มแย้มราวไม่มีอะไรเกิดขึ้น จนอดุลย์คิดว่าบางทีการเป็นเด็กก็น่าอิจฉา...ไม่จำเป็นต้องคิดมากหรือรับผิดชอบอะไรหนักหนา

ตะวันมองดูพ่อที่พยายามกลับมาเป็นเหมือนเดิมด้วยใจที่รู้สึกแย่ เขาเป็นคนบอกให้พ่อกลับมาเป็นพ่อคนเดิมของตะวัน กลับมาเป็นพ่อปิงปองที่แสนเท่ห์คนนั้น

พ่อปิงปองทำให้เขาได้ทุกอย่าง กลายเป็นพ่อแบบเดิมที่เขารู้จัก

แต่พ่อ...ไม่มีความสุข

หลังจากฟังเรื่องราวของพ่อความรู้สึกแรกที่ผุดขึ้นมาคือโกรธ...พ่อซันทำไมถึงทำร้ายพ่อปิงปองนั้นคือสิ่งที่เขาคิด ถึงพ่อซันจะดีกับเขาและพ่อมากขึ้นมากก็ตามหลังจากนั้นแต่ก็ไม่ได้หมายความว่าเขาจะโกรธไม่ได้

ความรู้สึกที่ไม่อยากอยู่บ้านหลังเดียวกับคนที่ทำร้ายพ่อตัวเองจึงเกิดขึ้น

ตะวันลืมถามความคิดเห็นคนอื่น อยากให้พ่อกลับมาเป็นเหมือนเดิมก่อนที่จะรู้จักกับคนที่บ้านนั้น พ่อจะไม่ถูกรังแก ไม่รู้เอาเปรียบหรือโดนทำร้ายอะไรอีก

ตะวันที่รู้ทุกอย่างที่อดุลย์ราวให้ฟังนึกโกรธแทนพ่อผู้เป็นที่รัก

หากแต่เขาไม่รู้อยู่อย่างเดียวนั้นคือ...พ่อทั้งสองของเขารักกัน...

ถึงที่ผ่านมาก่อนหน้าจะไม่ได้เรียกมันว่าความรัก เป็นเพียงแค่การกลั่นแกล้งจากคนที่มีอำนาจเหนือกว่าอย่างรพี แต่ตอนนี้ทุกอย่างเปลี่ยนไป ความรู้สึกที่ทั้งคู่มีให้กันคือรัก...อย่างไม่ผิดเพี้ยน

“กลับมาตอนไหนลูก”ยกมือลูบหัวที่กลุ่มผมดำอย่างรักใคร่ ไล่ความคิดถึงใครอีกคนในหัวให้หมดไปก่อนจะคิดแต่เรื่องของลูกชายตรงหน้า แค่มีตะวัน...ชีวิตของเขาก็เพียงพอแล้ว

“เมื่อกี้ครับ เห็นพ่อนั่งเหม่อแล้วทำตัวสั่นเลยหยิบผ้ามาให้”ตะวันบอก ยิ้มกว้างที่แสร้งขึ้นมาค่อยๆหุบลงจนเป็นปรกติ

“กินอะไรหรือยัง พ่อลืมทำกับข้าวไว้เลย”พูดเสียงแผ่วพลางจะลุกขึ้นไปหาอะไรให้ลูกชายกินรองท้องแต่มือเรียวของลูกก็คว้าเรียกตัวไว้เสียงก่อน

“ไม่ต้องก็ได้ครับพ่อ ตะวันยังไม่หิวแล้วเราก็ไม่ค่อยมีเงินกันนะครับ ไม่ต้องกินเปลืองแบบแต่ก่อนก็ได้”เด็กชายบอกเสียงใสแต่คนที่เป็นพ่อกลับสะดุดกับคำพูด จริงอยู่ว่าตอนนี้เขาไม่มีงานทำแถมเงินเก็บก็มีอยู่เพียงน้อยนิด หากแต่ทำให้ลูกกินอิ่มเขาก็พร้อมจะทำ

“มันจะเปลืองอะไรเท่าไรกันเชียวตะวัน ลูกก็ตัวเท่านี้เองถ้าตัวเท่าน้องทานก็ว่าไปอย่างนะ”ลูกชายหน้าบูดเมื่อโดนคำแซวก่อนจะหัวเราะร่าทั้งพ่อและลูก

ก่อนที่เสียงหัวเราะจะหุบลงเมื่อมีเสียงรถดังอยู่หน้าบ้านที่ไม่ไกลกัน รถที่มาจอดเป็นคันที่ค่อยข้างจะคุ้นเคยเฉกเช่นคนที่เดินลงมาจากรถก็เป็นคนที่คุ้นเคยกันดี

หนุ่มหน้าตี๋ที่มาด้วยเสียงหน้าเรียบเฉยต่างจากปรกติที่เคยเจอกันที่วัชรจะพกพารอยยิ้มจริงใจจนตาแทบจะปิดมาด้วยเสมอ

“สวัสดีครับคุณวัชร”

“สวัสดีครับพี่วัช”อดุลย์และตะวันเอ่ยทักทาย

“ครับ...คุณปิงปองว่างหรือเปล่าครับผมมีเรื่องจะปรึกษา...เรื่องของท่านประธาน”คิ้วเรียวสวยกระตุกกึกทันที่ที่ได้ยินชื่อ เช่นเดียวกับตะวันที่พอได้ยินชื่อพ่อซันก็เริ่มแสดงออกถึงความไม่พอใจ มายืนบังหน้าพ่อคั่นกลางระหว่างสองคนอย่างเสียมารยาท

“มีอะไรก็คุยกับผมได้ครับพี่วัช พ่อผมจะไม่ยุ่งอะไรกับบ้านหลังนั้นอีกแล้ว”ตะวันพูดเสียงแข็งบอกความรู้สึกของลูกที่จะไม่ยอมให้พ่อถูกทำร้ายอีกครั้ง

“ตะวัน...”อดุลย์ครางเสียงอ่อนพลางส่ายหน้าไม่ให้ตะวันทำตัวไม่น่ารักต่อคนที่ดีกับลูกชายมาตลอด วัชรเห็นท่าทางของคนที่คิดว่าเป็นน้องชายก็อดที่จะถอดหายใจมาไม่ได้

“ผมจะไม่อ้อมค้อมนะครับ คุณปิงปองช่วยกลับไปดูท่านประธานหน่อยนะครับ สงสารท่านเถอะครับ”วัชรเอ่ยบอกเข้าเรื่องทันที สีหน้าของคนเป็นลูกน้องวิตกกังวล ที่เขามาวันนี้ก็เพราะเขามาด้วยตัวเองด้วยความที่ทนเห็นคนที่รักเคารพป่วยทั้งใจและกายอยู่แบบนั้นไม่ได้

หนุ่มหน้าตี๋พึ่งไปเยี่ยมพร้อมทั้งขนเอกสารไปให้ศูรพิจารณาที่โรงพยาบาล เนื่องจากปรับเปลี่ยนบอร์ดผู้บริหารโดยที่ศูรกลับขึ้นมาเป็นประธานอีกครั้งโดยไม่แจ้งใครทราบก็เกิดเรื่องวุ่นมากมาย เอกสารต่างๆก็เยอะขึ้นตามตัว

สิ่งที่เขาเห็นที่โรงพยาบาลทำให้อดรนทนไม่ไหว กระดาษแผ่นขาวที่ถูกวางไว้เหมือนทิ้งที่ข้างเตียงแต่พอจะเก็บใส่ถังขยะรพีก็ตวาดเสียงดังใส่ พอแอบอ่านก็ทำให้เขารู้สาเหตุแท้จริงที่ทำให้คนที่เคยมีรูปร่างดูเกรงขามกลายเป็นผีตายซากเพียงเวลาไม่กี่วัน

สิ่งเดียวที่เขาจะทำได้คือขอร้องให้อดุลย์และตะวันกลับไป เพราะเขาเชื่อเหลือเกินว่ารพีจะหายไม่ได้ถ้าไม่มีทั้งสองคนนี้อยู่ด้วย

“ไม่ไป!! ไปทำไม ไปให้พ่อปิงปองโดนผู้ชายคนนั้นทำร้ายทำไม!!”ตะวันตวาดเสียงกร้าว ชี้หน้าใส่วัชรราวกับวัชรคือคนที่ตัวเองกล่าวถึง ความโกรธแค้นที่แสดงออกมาเดาไม่ยากว่าเป็นสาเหตุของการออกมาจากทั้งสองคน

เพียงแต่เขาไม่รู้ว่าอดุลย์ถูกรพีทำร้ายอย่างไร ที่เขารู้มีเพียงว่ารพีปกป้องอดุลย์จนตัวเองต้องเป็นอย่างทุกวันนี้

“ทำไมตะวันพูดแบบนั้น พี่ผิดหวังกับตะวันจริงๆ พี่คิดว่าเราเป็นเด็กดีกตัญญูรู้คุณคน ท่านประธานเป็นพ่อแท้ๆของตะวันทำไมถึงคิดไม่ดูดำดูดีท่านหน่อย”วัชรเอ่ยเสียงดุอย่างที่ไม่เคยเป็น

“ก็เขาไม่ใช่เหรอที่ทำร้ายพ่อปิงปองก่อน!!”เด็กหนุ่มตะโกนกลับอย่างไม่ยอมแพ้

“แต่ก็เพราะท่านประธานไม่ใช่เหรอที่ปกป้องคุณปิงปองเอาไว้ จนเขาถูกยิงจนพิการแบบนี้ แล้วทำไม...!!”วัชรดูเหมือนเกือบจะอารมณ์แตกกระเจิงถ้าไม่ใช่อดุลย์ที่ยกมือขึ้นมาห้ามจนหนุ่มตี๋ชะงักคำพูด

“คุณวัชรกลับไปก่อนนะครับ ตะวันเองก็ขอโทษพี่เขาเสียนะ เราเป็นเด็ก พ่อไม่เคยสอนให้ตะวันทำตัวแบบนี้”อดุลย์พูดเสียงดุก่อนจะหันไปหาลูกชายที่ยืนนิ่งเป็นท่อนไม้ตั้งแต่เมื่อครู่

ถ้าเมื่อกี้ได้ยินไม่ผิด...พ่อซัน...พิการ??

“คุณปิงปองช่วย...”

“กลับไปก่อนนะครับคุณวัชร ขอโทษแทนตะวันด้วยเขาค่อยข้างใจร้อน ส่วนเรื่องนั้นผมตัดสินใจไม่ได้ ทุกอย่างของผมขึ้นอยู่กับลูกชายครับ”อดุลย์พูดเสียงอ่อน แสร้งยิ้มกลบเกลื่อนความอ่อนไหวในหัวใจ วัชรเห็นแบบนั้นก็อดถอนหายใจหนักๆก่อนจะเหวี่ยงสายไปมองตะวันอีกครั้งทิ้งคำพูดไว้ก่อนจะเดินกลับออกไปจากบ้าน

“คิดให้ดีตะวัน ถ้าท่านเป็นอะไรไปจริงคนที่เสียใจมากที่ไม่ใช่ใคร แต่เป็นตัวตะวันเอง”

“...พ่อครับ”ตะวันเอ่ยเรียกเมื่อเสียงรถหายไป อดุลย์หันมองหน้าลูกชายที่คงรู้สึกแย่กับสิ่งที่เป็นอยู่

“พ่อซันเขาเป็นอะไร”เอ่ยถามเสียงสั่น

“อัมพาตช่วงล่างครับ แต่ตะวันไม่ต้องห่วงนะคุณศูรบอกว่ามีทางรักษาหายแน่”สิ่งที่ร่างบางบอกยิ่งทำให้ใจเหมือนถูกบีบ ในขณะที่พ่อแท้ๆกำลังทรมานเขากลับนึกโกรธเกลียด

“ตะวัน...เลวมากมั้ยครับพ่อ”อดุลย์ส่ายหน้าตอบ เขาเข้าใจตะวัน เขาใจว่าลูกไม่ได้ตั้งใจ เพียงแค่ตะวันไม่รู้เท่าถึงการณ์และใจร้อนเกินไปเท่านั้น

“พ่อจะโกรธตะวันหรือเปล่า”อดุลย์ส่ายหน้ารัวๆพร้อมกับรับแรงกอดจากลูกชายที่เข้ามากอดซุกในตัว ที่หน้าอกบางรู้สึกเหมือนความเปียกชื้นแขนเล็กจึงกระชับกอดให้แน่นขึ้นเพื่อปลอบประโลม

“พ่อเข้าใจตะวัน พ่อเชื่อว่าคุณรพีเขาก็เข้าใจตะวันเหมือนกัน”

“...ตะวันอยากไปเยี่ยมพ่อ”เสียงลูกชายบอกอู้อี๋อยู่ในอกทำให้อดุลย์ยิ้มด้วยความดีใจ ไม่ใช่ว่าเขาจะได้เจอรพี แต่เพราะดีใจที่ลูกชายยังเป็นเด็กดีอย่างที่เขาสอน รู้จักกตัญญูแม้จะยังโกรธรพีอยู่ก็ตามที

“แต่ตะวันไม่อยากให้พ่อกับพ่อซันเจอกันเลย”อดุลย์ชะงักกับคำพูดลูกชายก่อนจะลูกหัวลูกที่ซุกที่อกต่อ

“งั้นพ่อก็จะไม่ไปครับ”คำตอบที่ไม่ใช่คำตอบเอาใจอีกฝ่าย แต่เป็นคำตอบที่มาจากใจจริงๆของร่างบาง อย่างที่บอกมาตลอดว่าเขาให้ตะวันได้ทุกอย่าง

“พ่อ...ไม่อยากไปเยี่ยมพ่อซันจริงๆเหรอครับ”ตะวันผละออกจากตัวพ่อขึ้นมามองหน้า ที่หางตาคมมีน้ำตาเม็ดใสติดอยู่

“ก็ตะวันไม่ให้พ่อไป พ่อก็จะไม่ไป พ่อตามใจตะวันเพราะพ่อรู้ว่าตะวันเป็นเด็กมีเหตุผลพอ ที่ไม่อยากให้พ่อไปก็เพราะเหตุผลของตัวตะวัน”คนฟังรู้สึกแทงใจดำทันทีที่ได้ฟัง ตะวันไม่ได้มีเหตุผลอะไรมากไปกว่า

...กลัวพ่อจะเปลี่ยนไป...

“พ่อไม่อยากไปจริงๆเหรอครับ ถ้าพ่ออยากไป ตะวันก็ไม่ว่าอะไร”เด็กน้อยพูดเสียงใส แต่อดุลย์ดูออกชัดเจนว่าเด็กน้อยตรงหน้าต้องการให้เขาตอบปฏิเสธ มือบางไล่มาจับมือของลูกชายไว้แน่นพลางจ้องตาคมด้วยความแน่วแน่เพื่อจะบอกความนัยผ่านทางสายตา

“ตะวัน...ตั้งแต่ได้เจอลูก พ่อก็ไม่ได้รู้สึกต้องการอะไรอีก พ่อไม่อยากแต่งตัวสาวๆ ไม่ต้องการจะไปทำหน้าแต่งผม ไม่ต้องการความรัก ไม่ต้องการอะไรเลยทั้งนั้น”

“พ่อต้องการแค่อย่างเดียว”







“พ่อแค่อยากเป็นพ่อของตะวัน”




มาตอนสั้นหน่อยนะคะ
ปล ศุกร์ เสาร์ อาทิตย์ ไม่อยู่นะคะ ไป สปปลาว (อีกแล้ว)
ปลสอง ไม่ได้ไปเที่ยวนะคะ อัพไม่ได้ชัวร์ๆ

[naizoza]

ฮือออสงสารรพีๆๆๆๆ

[yisren.]

น้องทาน ทำให้ตะวันยอมรับหน่อยน้า
สงสารทุกพ่อเลย ฮือออ

[B52]

จุก..... และยังคงเป็นไปอีก 3-4 วัน

[junpa]

โอ้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย ตะวัน ช่วยเข้าใจซักทีเถอะว่าพ่อๆ เค้ารักกัน
 

[Pa'veaw]

เศร้าจังง

ขอให้ตะวันคิดได้เร็วๆนะ

[tequila04]

โอ้ยยยยย แม้งงงงงงง(โทษค่ะ)
บอกตามตรงเลยอ่านตอนนี้แล้วเกลียดตะวัน เกลียดแบบเกลียดจริงจัง- -
ไม่เข้าใจอะไรตะวันเลยสักอย่างเดียวค่ะ แล้วก็จะไม่พยายามเข้าใจด้วย
ตะวันเห็นแก่ตัว น่าเกลียดมาก เป็นลูกแบบนี้มันแย่นะคะ
เอาจริงเราว่าปิงปองก็ทำไม่ถูกเท่าไหร่ เอาใจลูกมากไปแบบนี้ก็ไม่ดีนะ
ถ้าคิดว่าทำแบบนี้แล้วอะไรๆจะดีขึ้นแล้วแต่เหอะ
แต่ขออย่างเดียวรพีหายไวๆนะ มันไม่สนใจก็ช่างมัน สู้ต่อไปรพี
(อินจัดไปหน่อย)

รีบกลับมานะคะจะรออย่างใจจดใจจ่อ อยากได้อีกสักตอนจุง แฮ่ๆT^Tไม่งั้นกลับมาลงรวดชดเชยห้าตอนก็ได้นะคะ คิๆ

[FahFon]

ตะวันเอ้ยยยยย เด็กน้อยของป้า T^T

เข้าใจตะวันนะ คงหวงพ่อปิงปองด้วยแหล่ะ

ปล. งืดดดดดดด จะไม่ได้อ่านจนกว่าจะวันจันทร์ ฮื่ออออออออ #ร้องไห้แป๊บ

[nuum]

ซึ้งจริงๆ ครับ

[PoPuAr]

ปิงปองพ่อสุดแสนประเสริฐ ทำได้ทุกอย่างเพื่อลูกที่รัก
ยอมแม้กระทั่งให้หัวใจตัวเองถูกทำลาย ไม่รู้ตอนนี้ซันจะเป็นยังไงบ้าง
โดนททอดทิ้งยิ่งกว่าคนไร้ญาติ คิดซะว่าเป็นเวรกรรมที่เคยทำไว้กับสายเลือดแล้วกันนะ

[Veesi3]

  ฮืออออออออออ โกรธๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ    โกรธตะวันนนนน ถึงจะบอกว่างั้น แต่โกรธธธธธธธธธ