หัวข้อ: ## บันทึกรักสีม่วง ## ตอนพิเศษสุดท้าย [ ๒๑ / ๐๑ / ๒๕๖๐ ]

[iamew]

ุลบๆๆ ลบตอน30 ออก ลบออกจากหัวเราไปก่อน ทำเหมือนไม่ได้อ่าน จะได้ไม่ค้าง เดี๋ยวตอนหน้ามาค่อยกูข้อมูลคืน
ค้างแบบไม่รู้จะค้างยังไงแล้วค่ะ โถ่วววววว

ซันถ้าซันโดนยิงก็ถือว่าชดใช้กรรมที่ตัวเองทำเถอะนะ คึคึ

แต่ถ้าหักมุมกลายเป็นปิงปองโดนยิง ง๊าาาาาา ซัน เธอคงเข้าใจคำว่าหัวใจสลายก็ตอนนี้เอง

ตะๆ แต่ แต่แว่ถ้าหักมุมยิ่งกว่า นลินถ้าเธอหันปืนมายิงตัวเอง ..ขอให้ไปสูสุขตินะคุณนาย สงจริง กรั่กๆ

เอ๊ะ มีความเป็นไปได้ว่าการินผู้ถูกน็อคไปแล้วอาจจะลุกขึ้นมาแล้วห้ามเลยถูกยิง นลินก็จะเป็นบ้ายิ่งกว่าเดิม

หรือเป็นเราเองที่บ้ากว่านลิน ฮ่าๆๆๆ กลับไปที่ซันถูกยิง โถ่วววว ลงสารปิงปองง่ะ

[Ipatza]

อีนี้บ้าไปแล้ว
เนะนำโรงพยาบาลด่วนๆ
ไม่ก็บทคงตายไม่ก็บ้าไปเลย
ปล.ตึ๊งตึงตึงตืง คุณนลิน เชิญรับยาได้ที่ช่องสองค่ะ.....♥

[naizoza]

รอร้อรอใจจดใจจ่อ
ชอบเรื่องนี้มากด

[ทั่วหล้า]

ศรีธัญญาต้อนรับเธอเสมอนะนลิน


ปิงปองอย่าลืมผลักซันให้พ้นวิถีกระสุนล่ะ
เอาแค่ถากๆก็ได้

[panari]

เผลอเข้ามาอ่านตอนที่ 30 ไม่น่าเลยยยยย >_<

[Pumpkin]

ไม่น่าเข้ามาอ่านเลย พลาดมาก พลาด ค้างกว่าเดิมอีก หยุดไว้ที่ตอน 27ก็พอแล้ว ฮือออออ

[pearl9845]

อย่ายิงโดนใครเลยนะ

[Roman chibi]

คนเขียนใจร้ายปล่อยให้ค้างเฉย 

[MeepadA]

ตอนที่ 31 อยู่ไหนนนนน 

[yuyie]

ค้างสุดๆ มาต่อด่วนๆเด้อค่ะ 

[Chichi Yuki]

คนเขียนขา จะครบวันแล้วน๊าาาาา มาต่อเร็วววว
มัน ค้าง อย่าง แรงงงงงง

[Pz_ready]

กลิ่นยาที่คละคลุ้งลอยขึ้นมาเตะจมูกของร่างบางที่เริ่มรู้สึกตัวขึ้นมา ดวงตากลมเบิกขึ้นก่อนจะหลับลงอย่างรวดเร็วเมื่อถูกแสงไฟที่ตั้งอยู่ด้านบนส่องแสงแยงจนแสบตา เสียงครางเบาๆเมื่อพยายามจะขยับตัวมองรอบข้างแต่ก็พบว่าตัวเองไม่มีเรี่ยวแรงมากพอที่จะทำได้

เหตุการณ์ก่อนหน้าย้อนเข้ามาให้หัวจนเป็นกังวล ก่อนที่เขาจะสลบไปแล้วตื่นขึ้นมาในห้องสีขาวสว่างตาแบบนี้ อดุลย์จำได้ว่าตัวเขาหลบอยู่ด้านหลังกว้างของรพี ที่บดบังตัวเองให้ปลอดภัยจาก...กระบอกปืน

ดวงตากลมโตขึ้นอีกเมื่อนึกขึ้นได้ว่าตอนหมดสติพวกเขาตกในอันตรายเช่นไร ความเป็นห่วงใยชายคนที่ปกป้องตัวเองไว้ก็ผุดขึ้นมาจนเอ่อล้น ในช่วงที่เสียงของปืนที่ดังสนั่นเป็นช่วงเดียวกับที่รพีหันหน้ามากอดเขาไว้ทั้งตัว ก่อนจะทรุดทับตัวอดุลย์ไว้แต่ก็ยังกกกอดราวแม่ไก่กกไข่ ไม่ยอมให้แม้แต่ส่วนใดของร่างกายของร่างบางเล็ดลอดออกไปให้เป็นอันตราย

หลังจากนั้น...เขาก็จำอะไรไม่ได้อีก

มือบางยกขึ้นกดปุ่มสีแดงเรียกพยาบาลข้างๆเตียง พลางมองหานาฬิกาและพบว่าตอนนี้เข็มสั้นชี้เล็กสี่ พอมองที่ด้านนอกก็พบแต่ความมืดก็พอจะอนุมานได้ว่าตอนนี้คงเป็นเวลาตีสี่ แต่ก็ไม่รู้ว่าวันที่เท่าไร

ไม่นานร่างของหญิงสาวที่เหมือนจะรีบร้อนเข้ามาภายในห้องสีขาว อดุลย์ยิ้มกว้างทักทายคนมาใหม่และได้ยิ้มหอบๆกลับมา

“รู้สึกผิดปรกติตรงไหนบ้างหรือเปล่าคะ”พยาบาลเอ่ยถามตามหน้าที่ อดุลย์ส่ายหน้าตอบ จะมีก็แค่อาการเหมือนคนไร้เรี่ยวแรงไม่มีแรงพอจะยกตัวขึ้นก็เท่าไร

“ยังไงเดี๋ยวเราจะแจ้งญาติให้นะคะพอดีว่าญาติคุณอดุลย์อยู่กันที่หน้าห้องผ่าตัด”

“ค...ใครเป็นอะไรเหรอครับ”ถึงจะพอรู้คำตอบแต่ก็อดถามคำถามที่ดูไร้สาระไม่ได้ ก็แค่หวังไว้ว่านางพยาบาลสาวตรงหน้าจะตอบให้ขัดกับความคิด แค่หวัง...

และสุดท้ายก็ผิดหวัง

“คือผู้ชายที่มาพร้อมคุณถูกยิง กระสุนฝั่งอยู่ข้างในค่ะ ตอนนี้ทีมแพทย์กำลังผ่าตัดกันอยู่”หน้าขาวซีดลงทันทีที่ได้รับคำตอบ นางพยาบาลที่เห็นก็แอบรู้สึกผิดที่พูดความจริงตามหน้าที่ออกมา

“ง...งั้น...รบกวนถามอาการของเขาทีได้มั้ย...ครับ”พูดขาดช่วงเพราะน้ำลายที่เหนียวหนืดอยู่ในคอจนกระแอมไอด้วยความระคาย พยาบาลจึงรีบรินน้ำในขวดที่วางอยู่ที่หัวเตียงยกขึ้นให้อดุลย์ดื่มดับกระหาย

“รบกวนด้วยนะครับคุณพยาบาล”

“ค่ะ”รับคำอย่างหมายหมั่น จิตสำนึกในหน้าที่ลุกโชนเต็มเปี่ยมเมื่อเห็นสีหน้าเป็นกังวลของคนไข้ ก่อนที่จะขอตัวออกไปจัดการเรื่องคำขอร้องของคนไข้ที่น่าสงสาร

ไม่นานเท่าไรหลังจากที่สาวพยาบาลคนนั้นออกไป ประตูบานเล็กก็ส่งเสียงเอี๊ยดอ๊าดดังไม่เกรงใจสถานที่ คนที่เข้ามาคือคนที่อดุลย์คุ้นหน้าตาดี หนึ่งคือเพื่อนสนิทของลูกชาย และอีกคนคือลูกชายที่รู้สึกเหมือนไม่ได้เจอหน้ากันมานานแสนนาน

“พ่อครับ!!”เสียงตะโกนดังลั่นก่อนจะโผไปเกาะที่ราวเตียงแบบรีบร้อน ความเป็นห่วงเป็นใยแสดงออกมาทางสีหน้าอย่างปิดไม่มิด พร่ำร้องเรียกหาแต่พ่อทั้งๆที่คนที่เรียกหาอยู่แค่ตรงหน้า เพียงแค่ไม่ได้ตอบกลับเพราะเขาเอาแต่ยิ้มอย่างดีใจที่ได้เจอลูกชาย

ดีใจเหลือเกิน...ที่ตะวันยังตะโกนเรียกตัวเขาเองว่า...พ่อ

“พอแล้วตะวัน ตะโกนแบบนี้เดี๋ยวพยาบาลก็มาไล่ให้ออกไปจากโรงพยาบาลหรอก”เป็นทานตะวันที่เดินมาวางมือบนไหล่ของเพื่อนแล้วออกปากเตือน อดุลย์เงยหน้าขึ้นจากใบหน้าลูกชายเล็กน้อย ยิ้มทักทายทานตะวัน

“พ่อเป็นอะไรมากมั้ยครับพ่อ พ่อเจ็บตรงไหน ตะวันใจไม่ดีเลย เห็นพ่อแล้วตะวันกลัวไปหมด”เด็กชายเริ่มเสียงสั่นใส่ผู้เป็นพ่อ นึกถึงสภาพของพ่อตอนที่มาเห็นที่โรงพยาบาลใหม่ซึ่งก็ไม่ต่างมากจากตอนนี้ เข่าของตะวันแทบทรุด ร่างกายของพ่อปิงปองเหมือนเป็นร่างไร้วิญญาณ มือห้อยสะบัดไปมาตามแรงเข็นของรถพยาบาล

แถมยังมีเรื่องพ่อซันอีกคน...

“พ่อสบายดีครับ ตะวันหยุดโวยวายก่อนเดี๋ยวเป็นแบบที่น้องทานพูดขึ้นมาจริงๆจะแย่เอานะ”อดุลย์พูดพลางขบขัน ยกมือข้างที่พอขยับได้ลูบหัวลูกชายอย่างอ่อนโยน

“ช่วยขยับเตียงพ่อหน่อยซิตะวัน”ร้องขอให้ลูกชายช่วย แต่ลูกชายตัวดีกลับหันไปมองเพื่อนสนิทแล้วออกคำสั่งให้ทานตะวันทำแทน คนถูกสั่งก็ไม่มีท่าทีอิดออดยอมทำแต่โดยดี

“พ่อไม่เป็นอะไรแน่นะครับ”ถามย้ำอีกครั้งเรียกความเชื่อมั่น อดุลย์พยักหน้าตอบในขณะที่ไม่หลุดมือลูบหัวกลม จนเกือบจะลืมเรื่องร้ายอีกเรื่องแต่ก็นึกขึ้นมาได้ก่อน

“แล้วคุณรพีเป็นยังไงบ้างตะวัน...พ...พ่อได้ยินว่าเขายังผ่าตัดอยู่”อดุลย์ถามเสียงเครียด ตะวันเองก็แสดงสีหน้าเครียดไม่ต่างกันเมื่อได้รับคำถาม

“พ่อซันเข้าห้องผ่าตัดเกือบสามชั่วโมงแล้วครับ ยังไม่ออกมาเลย”ตะวันบอก ตอนที่รถพาพ่อทั้งสองของเขามา เขาไม่ทันเห็นพ่อซันก่อนจะเข้าห้องผ่าตัด แต่ทางโรงพยาบาลบอกว่าสาเหตุที่ต้องผ่าตัดเพราะกระสุนฝั่งอยู่ในจุดสำคัญแถมเลือดยังไหลออกมาเยอะ จนเป็นอันตรายถึงชีวิต

พอดีกับศูรและคนในบ้านทั้งหมดรวมถึงวัชรเดินทางมาถึงโรงพยาบาลพวกเขาตะวันจึงตัวมาดูอาการพ่อปิงปองที่ทำแผลเสร็จกำลังรอจะไปที่ห้องพักพิเศษ

พ่อปิงปองหมดสติขนาดที่ว่าถูกบุรุษพยาบาลยกตัวขึ้นไปนอนบนเตียงเดี่ยวพ่อยังไม่รู้สึกตัว แต่เด็กชายก็เบาใจเพราะพยาบาลบอกเขาว่าอดุลย์อาการไม่น่าเป็นห่วง แค่เพราะอ่อนล้ามากเกินไปแถมร่างกายยังถูกทำร้ายจึงทำให้หลับลึกไม่รู้ตัว

เขาเลยตัดสินใจไปรอผลผ่าตัดของพ่อซันที่หน้าห้องผ่าตัดจนกระทั่งมีคนโทรมาบอกว่าพ่อปิงปองฟื้นมาแล้ว

“เขาต้องไม่เป็นอะไรใช่มั้ยตะวัน”เสียงสั่นพูดอย่างหวาดกลัว ตะวันมองท่าทางของพ่อด้วยสีหน้าสับสน พอเห็นพ่อแสดงอาการห่วงใยแบบนี้ เหมือนว่าเสียงของคำพูดหนึ่งที่พึ่งได้ยินมาก็ดังเข้ามาให้หูอีกครั้ง

...ผมเป็นเมียคุณรพี...

ตะวันมองพ่อที่แสดงอาการเป็นห่วงเป็นใยด้วยความสับสน พ่อบอกว่าเป็นเมียของพ่อซัน...คำว่าเมีย...แปลว่าพ่อปิงปองกับพ่อซันเกินเลยกันแล้ว...ตอนไหน...เมื่อไร...

...ได้อย่างไร??...

“พ่อร...รักพ่อซันเหรอครับ?”ถามทั้งๆที่กลัวคำตอบ อดุลย์มองหน้าลูกชายก็พบว่าลูกของเขาตอนนี้ทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ มือบางที่ลูบหัวลูกชายไม่หยุดไล้ลงมาที่พ่วงแก้มขาวของตะวันออกแรงบีบเบาๆอย่างใส่ใจ

“ตะวัน...ที่พ่อถามเพราะคุณรพีเขาเอาตัวบังพ่อไว้นะ...ถ้าไม่มีเขา คนที่โดนยิงคงเป็นพ่อ คนที่อยู่ในห้องผ่าตัดคงเป็นพ่อ”อดุลย์บอกเสียงอ่อนโยนหวังให้คนเป็นลูกเข้าใจ แต่เหมือนตะวันยังไม่หายคาใจ

“ตะวันมีอะไรจะถามพ่อหรือเปล่าครับ”อดุลย์เอ่ยปากเบิกทางให้ลูกชาย เตรียมตัวและเตรียมใจจะคุยกับตะวันร่างบางคิดในใจว่าต่อจากนี้เขาจะไม่ปิดบังอะไรตะวันอีกแล้ว เขาจะยอมรับทุกอย่างกับลูกชาย

และให้ตะวันเป็นคนตัดสิน...ทุกอย่าง

“พ่อกับพ่อซัน...รักกันเหรอครับ”ตะวันดูเหมือนจะเลี่ยงใช้คำพูดที่ดูไม่ดี ทานตะวันที่ยื่นนิ่งเงียบๆเห็นว่าเป็นเรื่องในครอบครัวจะเดินออกจากห้องแต่ก็ถูกคนตัวเล็กกว่าที่อยู่ด้านหน้าคว้ามือไว้ก่อน ตอนนี้ตะวันต้องการกำลังใจ ถ้าให้อยู่กับพ่อแค่สองคนเขาก็ไม่รู้จะทำอะไรให้พ่อต้องเสียใจ อย่างน้อยเพื่อนตัวดำก็ช่วยเตือนสติเขามาตลอด และตอนนี้เขาก็หวังให้ทานตะวันทำเช่นเดิม

“ไม่ใช่หรอก...พ่อกับคุณรพีเราไม่ได้เป็นอะไรกัน”อดุลย์ตอบเสียงเรียบ แต่รู้สึกไหววูบในอกอย่างแปลกประหลาด

“แล้ว...”อดุลย์ถอนหายใจเฮือกใหญ่จนเจ็บซี่โครง แต่ก็ทนฝืนเล่าต่อ

“ตะวัน...พ่อมีอะไรจะเล่าให้ฟัง”อดุลย์บอกลูกชายที่ตาแป๋วรอฟังอยากมีความหวัง เขารู้ว่าลูกหวังจะให้เขาเป็นพ่อปิงปองคนเดิม แต่เขาคงต้องทำลายความหวังของลูก...เขาจะบอกทุกอย่าง

“เริ่มตั้งแต่สาเหตุที่เราได้มาเป็นพ่อลูกกัน...สมัยก่อนพ่อเคยทำงานเป็นเด็กเสิร์ฟที่สถานบันเทิงครับ ตอนนั้นพ่อรู้จักกับคุณรพี แล้วไปบังเอิญได้ยินแม่ของลูกทะเลาะกับคุณรพีเขา...เรื่องของลูก”อดุลย์เริ่มพูดยากเมื่อเป็นเรื่องที่น่าจะสะเทือนใจตะวัน แต่ก็ตัดสินใจแล้วว่าจะไม่โกหกได้แต่ใช้คำที่หลีกเลี่ยงให้ได้มากที่สุด

“หลังจากนั้นแม่ของลูกก็เดินหนีไปเจอกับพวกกลุ่มคนไม่ดี พวกนั้นพยายามจะทำร้าย พ่อไม่รู้จะช่วยยังไงได้แต่โทรเรียกตำรวจแล้วก็ออกไปช่วย แต่ก็ไม่สำเร็จ ทั้งพ่อและเธอถูกทำร้ายทั้งคู่สุดท้ายลูกก็ต้องคลอดก่อนกำหนด เป็นเหตุให้แม่ของลูกต้องตาย”น้ำในตากลมเริ่มเอ้อล้นเมื่อนึกถึงอดีต ตะวันมองหน้าพ่ออย่างเถิดทูนกับเรื่องที่พ่อเล่าให้ฟัง

“พ่อตัดสินใจรับลูกมาเลี้ยง เลี้ยงจนลูกเจอกับคุณศูร...จนพวกเขาสืบเรื่องราวทุกอย่างของลูกและพ่อ คุณรพี...เขาไม่ค่อยพอใจพ่อเท่าไร เขาคิดว่าพ่อจะแอบปิดบังและเอาลูกมาเลี้ยงเพราะพ่อมีเจตนาไม่ดีเพราะเขารู้ว่าพ่อเคยรู้จักกับเขามาก่อน”อดุลย์หลับตาลงปล่อยให้น้ำตาไหลโดยไม่มีเสียงสะอื้น

“และที่เขาไม่เชื่อใจพ่อที่สุดคงเป็นเรื่องที่พ่อไม่ใช่ผู้ชายปรกติทั่วไป...ทุกคนในสมัยนั้นเรียกพ่อว่า”





“กระเทย....”



••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••





หน้าห้องผ่าตัดมีกลุ่มคนนั่งรอผลการผ่าตัดด้วยความใจจดใจจ่อ คนในบ้านเรืองรัตนโยดมทั้งศูร ลุงโชน ดาวและป่านมากลับครบทั้งป่าน รวมถึงวัชรที่พอรู้เรื่องก็ตามมาสมทบที่บ้านของเจ้านายทันที

ชายชราผู้เป็นเจ้านายใหญ่ชะเง้อมองไปยังบานกระจกสีหม่นที่มองไม่เห็นภายในแต่ก็ยังจ้องมองอย่างไม่ละสายตา การรอคอยที่มากกว่าสามชั่วโมงแต่ในความรู้สึกของเขารู้สึกอย่างกับเวลามันราวชั่วกับชั่วกัลป์ นานยิ่งกว่าเวลาทั้งชีวิตของเขา

ตอนที่โทรศัพท์โทรมาแจ้งความเป็นความตายสาวรับใช้ที่บ้านเป็นคนรับแต่ป่านกับปากสั่นตัวสั่นไม่พูดไม่จาจนเขาโมโหคว้าโทรศัพท์ไปคุยเอง และในที่สุดศูรเองก็มีอาการไม่ต่างกับป่านก่อนหน้าเท่าไรนัก

พอมาถึงโรงพยาบาลหัวใจของชายที่ใช้ชีวิตมาหลายรอบแบบเขารู้สึกแตกสลายเป็นฝุ่นผง อาการของลูกชายที่มีโอกาสตายมากกว่าเป็นทำให้ร่างของศูรทรุดลงกองกับพื้นจนคนรอบข้างต้องกรูเข้าไปช่วยทันที

“คุณหมอออกมาแล้วครับ”โชนที่นั่งมองอยู่บอกเสียงรีบเมื่อเห็นคนชุดเขียวมีผ้าคลุมผมเดินออกมาจากในห้องนั้น ศูรผุดลุกขึ้นยืนแล้วถลาไปหน้าห้องทันที ลืมนึกสนใจกับอาการวิงเวียนที่ลุกเร็วเกินไป

“ลูก...ลูกผมเป็นไงบ้างครับหมอ”ร่างเล็กตรงหน้าเปิดผ้าปิดปากออกเผยเห็นว่าภายในเป็นผู้หญิงมีอายุ และเป็นเพียงแค่พยาบาลแต่ก็ไม่มีใครนึกสนใจ

“ใครมีเลือดกรุ๊ปเดียวกับคนไข้บ้างคะ”พยาบาลถามด้วยความรีบร้อน วินาทีเป็นวินาทีตายอยู่ที่เวลาที่พวกเธอใช้

“ผมครับ ผมเป็นพ่อผมเลือดกรุ๊ปเอกรุ๊ปเดียวกับลูก”พยาบาลร่างเล็กมองชายชราตรงหน้าอย่างวิเคราะห์ สีหน้าเครียดด้วยความที่กำลังใช้ความคิดพิจารณา

“มีคนอื่นกรุ๊ปเอมั้ยคะ เกรงว่าคุณพ่อจะให้เลือดได้ไม่พ่อ ด้วยอายุและตอนนี้พวกคุณอดนอนความดันน่าจะไม่ดีคงจะให้เสียเลือดคราวละมากๆไม่ได้”หญิงชุดเขียวบอกเหตุผล พลางมองไปรอบๆแต่ก็ไม่มีใครที่บอกเสนอตัวเองซักคน

“คนไข้เสียเลือดมาก คุณพ่อพอจะติดต่อคนในครอบครัวหรือใครที่เป็นญาติที่มีกรุ๊ปเดียวกับคนไข้ได้มั้ยคะ ภายในยี่สิบนาทีนะคะ”ว่าเสียงเครียดแต่คนที่เครียดกว่าคือคนที่อยู่ตรงหน้า

“ผ...ผมได้มั้ย...ครับ?”เสียงของชายปริศนาดังขึ้นทำให้ทุกคนหันไปมองคนที่เข้ามาใหม่ ก่อนที่สายตาของคนที่รู้จักจะเบิกกว้างด้วยความแปลกใจระคนตกใจ

...การิน...

“นายมาที่นี่ได้ยังไง!!!”ศูรคำรามเสียงต่ำจนคนที่รู้ถึงอำนาจบารมีของศูรอย่างการินสะดุ้งตัวสั่นเขยิบหนีไปข้างหลังหลายก้าว เนื้อตัวของการินมีผ้าพันแผลเต็มตัวจากการโดนทำร้ายแต่ก็ไม่ได้สาหัสมากเท่าไร

“ผ...ผมมาพ...พร้อมกับ...คุณรพีครับ...พ...พี่สาว...พี่นลินก็มา..ด้วย”ว่าเสียงสั่นและน้ำตาคลอไปพร้อมกันเมื่อนึกถึงพี่สาวคนเดียวของตัวเองที่ตอนนี้

ตอนนี้....นอนไร้ชีวิตอยู่บนเตียงสีขาว...ภายในห้องดับจิตของโรงพยาบาลแห่งนี้

หลังจากเสียงปืนนัดแรกทำให้การินที่นอนสลบจากการถูกทำร้ายาสะดุ้งตัวตื่น ก่อนที่สติจะนึกถึงพี่สาว ความเป็นห่วงกลัวพี่สาวจะเป็นอันตรายด้วยเสียงปืนเสียงนั้นทำให้การินดันตัวเองลุกขึ้นแล้ววิ่งไปตามทางของเสียง

ภาพข้างหน้าเขาตอนนั้นคือพี่สาวที่ยืนถือปืนสั้นกระบอกเล็กในมือ เล็งปลายกระบอกปืนไปยังร่างของใครไม่รู้ที่หันหลังคุกเข่ากับพื้นท่าทางเหมือนกันอะไรไว้อยู่ในอ้อมอก

ก่อนที่ตาของเขาจะเบิกกว้างพร้อมกับปากที่ตะโกนร้องเรียกชื่อพี่สาวเสียงลั่นเมื่อเห็นผู้หญิงที่ถือปืนยัดปลายกระบอกปืนเข้าในปากบาง...และ...บังเกิดเสียงปืน

...นัดสุดท้าย...

“ห...ให้ผมช่วย..นะ..นะครับ...ถือว่าไถ่โทษ...ให้พี่...พี่สาว”แม้จะกล้าๆกลัวๆแต่การินก็แอบยืนฟังอยู่ทุกอย่าง จนกระทั้งตัดสินใจเผยตัว

ศูรมีท่าทางคิดมากไม่นาน สุดท้ายก็นึกถึงความปลอดภัยของลูกชายเป็นสำคัญก่อนจะพยักหน้าอนุญาตให้พยาบาลและเธอก็รีบเร่งเตรียมทุกอย่างให้พร้อมกับสำหรับทั้งสองคน

เวลาผ่านไปเกือบอีกครึ่งชั่วโมงศูรผุดลุกขึ้นนั่งบนเตียงสีเขียว ภาวนาให้ลูกชายปลอดภัยเป็นครั้งที่เท่าไรก็ไม่รู้ของวัน พลางมองไปยังการินที่นอนอยู่ข้างๆ ดวงตาคมจ้องดุอย่างโกรธเกลียดก่อนจะส่ายหน้าพยายามละทิ้งอารมณ์พวกนั้นไป

“พี่สาวนาย...”

“...ตายแล้วครับ”การินหันมองหน้าศูรแล้วก้มหน้ามองพื้นหลบตาคมดุน่ากลัว แล้วตอบเสียงสั่น

“...ขอบใจที่มาช่วยลูกชายชั้น และเสียใจด้วย”ศูรว่าแบบนั้นก่อนจะเดินออกจากห้องไป ถึงในใจเขาไม่รู้สึกตามที่พูดออกไป ไม่อยากขอบคุณคนที่มีส่วนให้ลูกชายต้องเข้าไปอยู่ในห้องห้องนั้น แถมยังรู้สึกสะใจที่อีกฝ่ายตายเสียด้วยซ้ำไป

ในขณะเดียวกันกับที่ศูรเดินออกจากห้องแล้วกลับมานั่งรอที่ที่เดิมที่มีคนมากมายรอคนคนเดียวอยู่ คนชุดเขียวก็ออกจากภายในมาอีกครั้ง และทุกคนก็กรูเข้าไปหาอย่างเดิม

“ลูกผมเป็นไงบ้างครับ...คุณอยากได้เลือดอีกหรือเปล่า”ศูรพูดร้อนล้น เมื่อครู่เหมือนว่าทางโรงพยาบาลจะเอาเลือดของเขาไปใช้แค่นิดหน่อย ส่วนมากจะเป็นของนายการินซะมากกว่า

“ไม่ต้องแล้วครับคุณพ่อ ตอนนี้เราผ่าตัดเอากระสุนออกได้แล้ว คนไข้เองก็ไม่มีอาการช็อคจากการขาดเลือดแล้ว อาการตอนนี้ปลอดภัยกว่าแปดสิบเปอร์เซ็นต์ครับ”เสียงทุ้มที่ผ่านออกมาจากผ้าปิดปากบอก เรียงเสียงถอนหายใจเฮือกใหญ่ของทุกคนจนดังก้องไปทั่วทั้งชั้น

“แต่ว่า...”คุณหมอเสื้อเขียวพูดขัดความสบายใจของทุกคน

“อะไรครับหมอ?”

“คือกระสุนยิงเฉียดกระดูกสันหลังไปฝั่งอยู่แถวบริเวณปอด...อาจจะมีผลกระทบกับเส้นประสาท...”

“หมายความว่ายังไงครับคุณหมอ?”ศูรถาม ไม่กี่วินาทีที่หมอตรงหน้าพูดเหงื่อในมือก็ไหลจนเปียก...เขาเป็นคนไม่ใช่ไม่มีความรู้ สิ่งที่หมอพูดมา...ศูรพอรู้...






“คนไข้...มีโอกาสจะพิการครับ”







คือว่าคนเขียนต้องรอลูกหลับ พึ่งหลับตอนสามทุ่มเกือบสี่ทุ่มค่ะ แล้วก็พรุ่งนี้พาลูกเข้ากรุงฯนะคะ
กว่าจะกลับคงดึกอาจไม่ได้มาต่อ
บอกไว้ก่อน แต่ถ้าเขียนไหวก็จะพยายามค่ะ
ขอบคุณทุกคนที่ให้กำลังใจค่ะ

[B52]

 ขอจิ้มก่อน
เม้นต์ไม่ออกอะตอนนี้ ลุ้นจนเหนื่อย

[YounIn]

มายังงงงงงงง

[carenaka]

 

[Dezzerr]

เป็นกำลังใจให้นะคะคนเขียน
ขอให้พ่อซันปลอดภัย และรักกับพ่อปิงปองหวานชื่น เพี้ยงๆ

[konnarak]

เศร้าจัง. T_T

[YounIn]

รอฟีดแบคของตะวันหลังจากรู้ความจริง แต่อดุลไม่เล่าตอนโดนปล้ำ -3-
ขอให้รพีปลอดภัย พิการก็กายภาพจนหาย เพี้ยงงง

เดินทางปลอดภัยจะรออ่านน้าาา

[nueng_w]

คับขอบคุณมากนะคับแล้วรีบมาต่อด้วยนะคับ

[angel_Z4]

อ้ากกกกกกไม่นะ :hao5:อย่าเป็นอะไรมากเลยนะรพี แงๆเค้าไม่อยากให้มาม่ามันอืดในท้องน้าา สู้ๆค่ะ

[fuku]

พ่อปิงปองสุดยอดมากที่กล้าเล่าให้ตะวันฟัง

เป็นตอนที่ลุ้นมาก แล้วก็ใจหายแทนปู่ศูร ไม่อยากให้ซันเป็นอะไรนะ ไม่งั้นพ่อปิงปองงานเข้าอีก

[BeeRY]

สงสารรพีจัง ถึงจะเคยเลว แต่เขาก็น่าจะได้รับโอกาสปรับตัวนะ
ตอนที่พ่อปิงปองสารภาพความจริงกับตะวัน จะเป็นไงน้อ

[Pupay]

ม่ายยยยยยย รพี 
อย่าพิการเยอะเลยนะ สุดท้ายก็อดสงสารนลินไม่ได้
คิดแล้วว่าจุดจบนางต้องเป็นแบบนี้ อโหสิกรรมกันเนอะ
ต่อๆไปอาจจะมีบทหวานรพีละ คิคิ

 

[grazeir]

มันรู้สึกแปลกๆ ยังไงก็ไม่รู้  ตรงประโยคที่ว่า "คนสมัยนั้น เรียกพ่อว่า... กระเทย"
มัน แบบ จะบอกว่าไงดี  มัน... ไม่ชิน  ไม่คุ้นหู  ไม่ค่อยได้พูดรูปประโยคแบบนี้ มั้งคะ
ถ้า พูดว่า "ตอนนั้น พ่อเป็น กระเทย" มันเป็นคำง่ายๆ ให้ความหมายเหมือนกัน จะดูเหมือนปกติมากกว่า
จริง ไม่มีอะไรหรอกค่ะ  แบบ คำว่า "คนสมัยนั้น" เนี่ย 
หนูนึกไปถึงสมัยรัตนโกสินทร์ตอนต้นอะไรยังงั้นเลยแบบเก่ามั่กๆ อะไรประมาณนี้ (จินตนาการล้ำ555)

ปล.ชอบเรื่องนี้มากๆเลย มันดูครอบครัวอบอุ่นดี   
 

[naizoza]

ไม่ค้างแต่ชอคแทนนน
เป็นกำลังใจให้คับยังไงลูกก็ต้องมาก่อน

[double9JH]

ปลอดภัยแล้ววว
แต่ให้ลุ้นต่ออีกน้ออ รพีจะอาละวาดเปล่า? 
 

[Pa'veaw]

รพีอย่าเป็นอะไรเลยนะ

โอ้ยยย ค้างงงงง

[iceman555]

ง่าาาา ดราม่ามาเต็ม 

[yisren.]

บีบคั้นหัวใจเหลือเกิน ฮื่ออออออ

[nuum]

คิดว่ารพีไม่เป็นไรหรอกครับ  รู้ใจคนแต่งครับ
ขอบคุณที่มาลงให้อ่านติดต่อกัน ครับ