หัวข้อ: So what : ตกลงเอาไง :: ตอนที่พิเศษ 1 : 20-11-2015 (Page.47)

[full69]

 

[magicaltai]

ทำใจไว้สักพักแล้วนะสำหรับเรื่องของมายด์ แต่ก็พอมาถึงจริงๆแล้ว มันไม่ได้ช่วยได้เลยจริงๆ 
สงสารฟิว สงสารมายด์ แต่....
ฟิวส์สู้ๆ นะ ต้องผ่านไปให้ได้นะ 

เพลงนี้สำหรับมายฟิวส์   
"จะเก็บมันเอาไว้ในใจ เมื่อครั้งมีเธอ
และฉันรู้สึกครั้งนี้ยังไง.....
ให้เป็นความคิดถึง แม้นานเท่าไหร่
เธอจะอยู่ในใจ เป็นเรื่องจริงในความทรงจำ"

http://www.youtube.com/v/qnGTC8EUUes

เป็นกำลังใจให้คนเขียนนะคะ

ปล คิดถึงพี่โปรดจัง 

[พลอยสวย]

 :sad4:ว่าจะไม่อ่านตอนนี้แล้วแท้ๆถึงจะรู้เรื่องมายด์จากเรื่องเสี่ยโปรดแล้วก็เถอะ ทำใจยากกกกกกกกกกกก

[Ari]

ไม่เอาน้าาาาาาาา มายด์ไม่ตายได้มั้ย TT

[rujaya]

มายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยด์ 

[BeeRY]

ขนาดเป็นแค่คนอ่านยังอึ้งเลยอ่า แล้วฟิวจะเป็นยังไง ทรมานแค่ไหนกัน

[mild-dy]

เศร้ามาก
ไม่อยากให้มายด์ตายเลย

[nunamicky]

  มายด์
ขนาดรู้ว่าต้องเป็นแบบนี้ ก็น้ำตาซึม

[kokikung]

โอ๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
ทรมาน สงสารมายด์
ทำไมอ่าาาาาาาาาาาาาาาาาาา
จะมีปฎิหารไหม
ขอไว้สักคู่ได้ไหหม ไม่ใช่แค่ ฟิวและผ่องงเพื่อนที่ทรมาน
อิคนอ่านก็ทรมานไปด้วย
คุณคนเขียน ขอร้องละ ขอมายด์ไว้สักคน

[๐๐ตะวัน๐๐]

น้ำตาท่วมเลยตอนนี้อ่ะ 

มายด์ไม่ตายได้ไหมอ่ะ ทำใจไม่ได้

[O[]OVampire]

อ่านอย่างสงบเสงี่ยม พูดได้คำเดี๋ยว "มันสายเกินไป"
ฟิวคงแย่หนักเลยเพราะคิดว่าเป็นความผิดตัวเอง
เศร้าจัง

[Infinity 888]

มายด์ตาย  ทำไมต้องตายหลังจากที่ฟิวพูดแบบนั้นด้วย

ฟิวคงโทษตัวเองไปตลอดชีวิตแน่ๆ แถมยังรู้ใจตัวเองเมื่อสายไปแล้วอีก

อยากให้เท็นหาทางช่วยให้สมองมายด์กลับมาทำงานได้มากกว่าทำเครื่องหยุดเวลาอ่ะ 

[sukie_moo]

  สงสารมายด์ ชีวิตที่ไม่รู้สึกว่าเป็นที่รักของใคร มันเจ็บมากอยู่แล้ว  ยังมาได้คำพูดของคนที่รักไล่ให้ไปตาย มันคงปางตาย
แล้วยังต้องมาจากไปด้วยความรู้สึกนี้อีก

  ฟิวความรู้สึกผิดบาปคงติดตัวไปตลอด ยิ่งถ้าเพิ่งรู้ว่ารักมายด์ด้วยแล้วคงไม่มีอะไรเจ็บปสดได้เท่านี้อีกแล้ว

ปาติหารย์ไม่มีสินะ .......

ทิชชู่หมดไปหลายแผ่นแล้ว

[andaseen]

 

[iforgive]

สงสารมายด์ แต่ไม่สงสารฟิว
อย่าว่าเค้านะ ...

[why yyy]

อย่าเพิ่งจากไปเลยนะมายด์ อยู่ต่อเลยได้ไหม อย่าปล่อยมือจากฉันไป.. ขอบคุณ

[minus27]

ใจร้ายที่สุดเลยอ่ะ

[mommee]

ตามมาจาก มาโปรด  อ่านรวดเดียวจนถึง ณ ปัจจุบัน
ก่อนอื่นต้องบอกว่าชอบมากกกก มุมน้องเท็นตอนที่อ่านจากมาโปรดอิมเมจยังไม่ชัดเจนคงเพราะโผล่มาเป็นเกสต์ เลยยังไม่ค่อยรู้สึกไรอะไรกับเท็นเท่าไหร่

แต่ แต แต่ พอมาอ่านเรื่องที่น้องเป็นตัวนำ เออ อิมเมจมันชัดขึ้น มันน่ารักขึ้น น่ารักมาก น่ารักฝุดๆ  ท่านพะชอนที่ร้าก ท่านเทพ ท่านเก่ง ชาบูวววววว 

คืออยากจะบอกว่าเราชอบนางเอกของคุณคนแต่งเป็นพิเศษค่ะ ทั้งสองเรื่องแล้วที่สะดุดกับนิสัยของนายเอกมากๆๆๆ คือปกติเราจะเป็นพวกอวยเคะ อวยนายเอกอยู่แล้ว ยิ่งมาแบบ ซึนๆ มึนๆ เอ๋อๆ นี่โคตรจะหลงเลย มันทำให้เราอยากตามเรื่องนั้นเพราะอิมเมจของนายเอกแบบนี้

แต่บอกเลยว่า ในความชอบนั้น ตัวละครของคุณพิเศษขึ้นมาหน่อยตรงความซื่อ ซื่อจริงๆ ไม่มีแบ๊ว ซื่อสัตย์กับหัวใจและความรู้สึกตัวเองมาก  ไม่ชอบนางเอกที่เป็นนางเอก ติดภาพนางเอกจัดๆ ทำอะไรต้องมีภาพนายเอกอ่านแล้วแบบนั้นไม่ชอบ พาลจะหมันไส้ด้วย

(ตอนที่อ่านช็อตที่เท็นเท็นด่าพี่เมล์ว่าเป็นพระเอกหรือไงอิตอนที่ทำใจดีกับฟิวพร่ำเพรื่อ เป็นไรที่เราตบเข่าดังป้าปเลย โอยย ถูกใจ นี่แหละเราไม่ชอบแบบนี้ คืออย่ามาพระเอก อย่ามานายเอกได้ปะ  เรื่องบางเรื่องทำตามหัวใจบ้างก็ไม่ได้มีใครว่าเป็นตัวร้ายนะ อย่ามาทำตัวแสนดี หงุดหงิดๆๆ)

แต่ทั้งน้องปลื้ม และ เท็นเท็น นี่เกินคาด ในความซื่อทั้งสองคนไม่ได้โง่ ไม่ได้อ่อนแอตามที่คนภายนอกเห็น แต่แบบ นางคิดเป็น นางรู้ว่าต้องทำอะไร นางรู้ว่าอะไรที่ตัวเองต้องการ แต่ในกรณีของท่านเท็นอาจจะซับซ้อนหน่อยๆ ในตอนแรกเพราะว่านางก็นะ อย่างที่รู้กัน,,,,นั่นคือเหตุผลที่ทำให้ชอบน้องปลื้มน้องเท็นมากเลย   

คือบอกได้เลยว่าตั้งแต่อ่านมาทั้งมาโปรดและเท็นเท็นเนี่ย ไม่ว่าจะเจอมาม่าแบบไหน (โดยส่วนตัวไม่ค่อยชอบกินเท่าไหร่  แต่มาม่าที่คุณเสิร์ฟเป็นอะไรที่เริ่ดรส คือมันไม่เลี่ยน มันไม่เอียนและไม่อืด  ไอ้ความหน่วงที่ได้จากเรื่องนี้เป็นความรู้สึกของตัวละครจริงๆ ไม่ใช่แบบจับยัดเยียดให้มาม่า)

อย่างมาโปรดนั่น กระทั่งมีตัวละครที่หลงพระเอกมากจนโรคจิตแต่แบบอ่านแล้วมันไม่รู้สึกแย่ ไม่รู้สึกรำคาญ กลับรู้สึกมันส์ กลับรู้สึกลุ้น เออ แปลกดี คือมันทำไปเพราะโรคจิต คือไม่ได้มาแว้ดๆๆๆๆๆ แบบตัวร้ายละครหลายช่อง คือแบบนั้นเรารับไม่ได้เพราะตัวละครบางตัวก็เรียนดีพื้นฐานสังคมดี แต่มาจะเอาๆ ทั้งๆที่อีกคนไม่เล่นด้วยเราดูแล้วมันเอียน มีทุกเรื่อง คือไอ้อิจฉา ไอ้ชอบแย่งเข้าใจ ถ้าเขาเล่นด้วยนั่นมันพอมีเหตุผลให้ทำตัวแบบนั้น แต่นี่เขาไม่เล่นด้วยแล้วจะด้านเอาเรารับยากอะ ไม่ชอบตัวละครแบบนั้น   แต่ตัวละครของคุณกลับหักมุมตรงที่มันโรคจิต  เออแฮะ แปลกดี (แต่แอบมีน่าเบื่ออีพี่น้องคู่นั้น นั่นก็ด้านเกิ๊นนน แต่ก็นะ เขาเข้าทางแม่พอรับได้)

อย่างตอนที่กัสโดนน้องอะไรนะ(เราลืมชื่อ) ที่ตามมาแบบจะจัดให้หนักทั้งกัสทั้งน้องรหัส เป็นไรที่อ่านแล้วกลัว แล้วก็แอบอิน แอบคิดนิดๆ ว่า สมน้ำหน้า  555 เจ้าชู้ดีนัก  แต่เอาเข้าจริงก็ไม่ได้อยากให้เกิดเหตุการณเลวร้าย แล้วท่านเทพพะชอนท่านก็มีมุมมองที่เรากรี๊ดมากกก คิดได้ไงว่าเรียกมาคุยไม่มีประโยฃน์ แจ้งความไปเลย คือแบบเป็นนางเอกคนแรกที่อ่านมาแล้วเอาเรื่องแบบนี้เป็นเรื่องหนักเรื่องอันตรายที่จะแค่เรียกมาคุยไม่ได้ต้องเอาจริง  คือเราอ่านแล้วเหวอ เพราะมันคิดตามน้องเท็นไงว่า เออ เรียกเขามาเพื่อบอกว่าอย่ายุ่งกับเขามันเป็นอะไรที่บ้าอะ ใครจะฟังพวกแก สมแล้วที่น้องมันด่ากลับมา  เราไม่คิดว่าน้องเท็นร้ายเลย  กลับคิดว่าเขารู้ตัวว่าอะไรเอาอยู่อะไรไม่อยู่ อย่าเสี่ยงดีกว่า

 คือมุมมองหลายอย่างของเท็นทำเอาเราอึ้ง แล้วที่สำคัญนางไม่ใช่พวกคิดสวย โลกสวย แต่ทำไม่ได้แบบที่ตัวเองคิด  นางมีมุมที่คิดสูง แต่พอนางแพ้ นางก็ยอมรับแล้วยอมเปลี่ยน ปรับปรุงตัวเองให้เข้ากลับความคิดใหม่ คือนางแพ้เป็น ชนะเป็น ชอบมากเลยขอบอก มันดูเป็นมุนษย์ดี  มันดูติดดินดีทั้งๆที่นางออกจะไอคิวล้ำหน้าขนาดนั้น  แต่...ไอ้ความบ้า บ๊อง เด็กๆ ของนางเราก็ชอบนะ ดูใสๆดี  น่าร้ากกกกอะ

คืออ่านเรื่องนี้แล้วมองเห็นความแตกต่างของวุฒิภาวะของทั้งแก๊งเลย  ว่า...เด็ก  เด็กจริงๆ  คือมันน่าสนใจมากที่นายเอกเก่งระดับที่คิดได้ทุกอย่าง คิดเป็น แล้วมาจมกับผู้ชายที่ได้แต่หึง ได้แต่น้อยใจ เหมือนจะหงอกับเท็น แต่เมล์ที่มีมุมที่เด็กกว่าเท็นๆเยอะเลย แต่มันก็เป็นอะไรที่แปลกดีค่ะ  เราชอบนะ  ความต่างของสองตัวละครมันกลับดึงดูดเข้าหากันได้แบบว่า  โอยยย อ่านแล้วฟิน

แม้ว่าเวลาอ่านอะเท็นจะอวยเมล์เยอะมากว่าหล่องั้นงี้ แบบแต่เราที่อ่านมาโปรดมาก่อนรู้สึกว่าในมหาลัยพวกมันนี่ไม่น่ามีใครหล่อกว่าเฮียโปรดละ แต่แบบเราอ่านแล้วเรากลับยิ้ม เพราะมันเป็นมุมมองของเท็น เมล์หล่อในสายตาเราเพราะเรามองผ่านสายตาเท็นเท็น   

แต่กว่าจะเห็นความหล่อของเมล์ยอมรับว่าเรารำคาญเมล์ในช่วงแรกๆ  จริงๆ เรารำคาญทั้งกลุ่มเลย  ขอโทษนะ  แต่เราอ่านแล้วกลุ่มเพื่อนกลุ่มนี้มันเหมือนมีไว้แค่ให้ความฮากับเท็น คือแต่ละคนนี่แทบไม่มีประโยชน์  มีแต่สร้างปัญหา 5555 

เริ่มจากฟิว เรารำคาญนางมากกกก นางรู้ว่าทำไมเท็นไม่เข้าเรียนแต่นางก็จู้จี้จนบางทีเราแอบเพลียกะนาง ยิ่งตอนหลังมารู้ว่านางอิจฉาเท็นๆทุกอย่างเลยเข้าใจว่าหลายอย่างที่ทำนี่เหมือนเอาคืนมากกว่าจะเป็นการทำเพื่อเท็นๆ  เลยแอบไม่ชอบนางนิโหน่ยยย (ขอโทษแม่ยกฟิว)  จนกระทั่งถึงตอนล่าสุดที่มายด์กำลังจะจากไปเรากลับไม่สงสารฟิวเลยบอกตรงๆ

เรากลับคิดว่า( อันนี้เป็นความรู้สึกที่เราได้รับสารจากการอ่านนะ อาจจะไม่ตรงกับที่คนแต่งพยายามเสนอ) แต่ต้องบอกว่าเราไม่อินฟิวมายด์เลย  เราเลยขอบคุณคนเขียนที่เขียนให้คู่นี้ไม่สมหวัง(แต่ก็โหดไปนิดที่ทำให้ถึงกับตาย แต่ก็นะ มันเป็นเรื่องที่เกิดขึ้นได้) เพราะเรารู้สึกว่าระหว่างสองคนไม่มีเคมีความรักต่อกันเลย

เรากลับคิดว่าฟิวทำดีกับมายด์ไม่ใช่เพราะมีใจ แต่เพราะเห็นใจ เพราะหลังๆนางรู้ว่ามายด์รักนาง แต่นางรักตอบไม่ได้เพราะหัวใจมีแต่เมล์  มันเลยเหมือนกับมองเห็นตัวเองพยายามไง ก็เลยพอจะนึกถึงมายด์บ้างบางครั้ง

และเพราะเรื่องเมล์ เราในฐานนะแม่ยกเท็นก็ออกตัวก่อนว่าไม่ชอบบเลยจริงๆค่ะ  แบบว่า เราไม่ชอบที่นางแสดงความเป็นห่วงเมล์เกินหน้าเกินตา ไม่ว่าจะต่อหน้าหรือรับหลังเท็น  เราเข้าใจว่านางมาก่อน แต่คนเขาไม่รักไม่มีใจให้ ไม่ว่ามาก่อนนานแค่ไหนก็ไม่มีประโยชน์ การที่นางไปโกรธเพื่อนตอนนั้นเราเซงนางมากอะ แล้วเท็นมันก็ไม่รู้ด้วยว่าเพื่อนรักเมล์ เห็นด้วยกับเท็นที่น้อยใจเพื่อนนะ  เพราะเพื่อนเห็นผู้ชายดีกว่าตัวเอง แต่นางเก่งไง นางก็พยายามมองผ่าน เพราะถ้าฟิวไม่ใช่เพื่อนนะ เราว่าคงโดนปากขวดฟาดละ  กร๊ากกกก (ยิ่งตอนเมาเราหมันไส้มาก นี่เพื่อนนายเอกหรือตัวโกง 555)

แล้วอีพี่เมล์ก็ผิดด้วยเรื่องนี้ที่ยังยอมให้นางแสดงความหวังดี 

คือเราเข้าใจนะ ก็คนมันรักอะ ให้ทำไงได้ แต่เขามีแฟนแล้วอะ คนที่ควรจะห่างๆไปคือฟิว ฟิวควรเว้นระยะจากเมล์ ไม่ใช่เพื่อเพื่อนอย่างเดียว แต่เพื่อตัวเองด้วย  เพราะฟิวไม่ยอมทำ นางล้ำเส้นตลอด นั่นก็ใจดีตลอดเหมือนกัน นางเลยจมปรักกับเมล์ แล้วอีพี่เมล์ก็พระเอกเกิน จริงอยู่ว่าเป็นเพื่อน แต่ตราบใดที่เขายังคิดกับเราแค่เพื่อนไม่ได้เราต้องถอยแล้วละ  เราปฏิบัติแบบเดิมไม่ได้ นี่มันปัญหาระดับชาติ  คือไม่ได้บอกให้ทิ้งเพื่อนหรือเลิกคบ แต่ต้องไม่ทำให้เขาเกิดความหวัง จะสงสารไม่ได้ เพราะไม่งั้นก็ฉุดให้เขารักเราแบบนี้ไปตลอดอะ เราคิดแบบเท็น อย่าไปใจดีด้วย การไม่ใจดีด้วยไม่ใช่การทำร้าย แต่คือการช่วยเขาตัดใจ  ทำไมไม่มองกลับบ้างว่าฟิวเป็นคนที่ทิ้งคำว่าเพื่อนก่อนนะ ถ้าพี่เมล์จะปฏิบัติกับนางห่างเหินหน่อยเราก็ไม่คิดว่าพี่ผิดอะ  อย่าพระเอกมากนักเลย

นางจมปรักจนไม่สามารถรับความรักของมายด์ได้ ไม่ว่ามายด์จะทำผิดกับนางหรือไม่ เราก็ไม่คิดว่าฟิวจะรักมายด์  คือเราอ่านแล้วเรารู้สึกว่านางควรเว้นช่องว่าง เพราะบางทีเราเป็นเท็นเราก็สงสารนะ ทำไรมากไม่ได้เพราะฟิวคือเพื่อน กลายว่าคนที่ต้องมาเกรงใจคือเท็น ไม่ใช่ฟิว แบบนางร้ายเงียบเราไม่ชอบเลย  เพราะงั้นเลยไม่สงสาร แต่เรากลับเบลมนางเต็มๆ คำพูดนั้นอะ 'ไปตายซะ' ไม่ควรจะพูดกับคนในกลุ่มเพื่อนด้วยซ้ำ  จะสนิทไม่สนิทแต่คำพูดแบบนี้คือร้ายกาจมากที่จะพูดกับใครสักคนหนึ่ง

ยิ่งถ้ามองมุมที่ว่า เกลียดการกระทำที่โดนขืนใจก็เหอะ มันยิ่งแสดงให้เห็นว่านางเกลียดมายด์ใหญ่เลย ไม่ได้รักแน่นอน ไม่งั้นนางไม่กล้าพูดคำนี้ออกมา เราก็เลยรู้สึกกว่าดีแล้วที่ไม่ลงเอยกัน ไม่งั้นมันดูไม่เนียนมากๆ

เราก็หวังว่านางจะได้บทเรียนนะ อย่ายึดติดกับเมล์มาก เพราะนางอาจจะพลาดคนที่รักนางจริงๆไป ถึงคนนั้นจะไม่ใช่มายด์แต่ถ้ายังมัวแต่คิดถึงเมล์ตลอดเวลาจะมองหาคนที่ใช่ของตัวเองได้ไหม  นางต้องยอมรับความจริงแล้วล่ะ
  (ขอโทษฟิวด้วยนะ  แต่ไม่ชอบตัวละครตัวนี้จริงๆ)

แล้วก็แม็คกับเต๋อด้วย การกระทำปัญญาอ่อนมาก  เราไม่ชอบไอ้เรื่องที่จะเอาใครมาประชดเพื่อให้อีกคนรักเลย เรากลับคิดว่า ถ้าเต้ไม่รักก็คือไม่รักเปล่า ที่เราทำได้คือมั่นคงในรักต่อไป ตราบใดที่เขายังไม่มีแฟนเป็นตัวเป็นตน แล้วนี่นางเองก็รู้ว่าเต้รักนะ แต่มีบางอย่างที่ทำให้อีกฝ่ายไม่ยอมเปิดใจ นางน่าจะหาหนทางเข้าใจ แล้วก็เอาชนะใจเต้ให้ได้ แต่นี่นางกลับบ้าตามเพื่อน เปิดใจคนที่ตัวเองรักด้วยการทำให้หึง คือเราว่าอ่อนมาก และเด็กมาก เฮ้อ ที่โกรธคือ ทำครอบครัวคนอื่นแตกแยกด้วย ฮึ่มๆ แต่ก็เอา  ตามที่น้องปลื้มว่า ถ้าคนของเราไม่บ้าจี้ไปด้วยก็คงไม่เกิดปัญหา ผิดคนละครึ่งละกัน

สุดท้ายคือพระเอกของเรา  คือเราอยากบอกว่าเด็กมากกกกก ทั้งความคิดและการกระทำ ตอนแรกเราก็เหมือนจะเห็นใจนะเพราะเท็นมันทำร้ายความรู้สึกของเมล์ตลอด แต่เราอ่านไปแล้วกลับคิดว่านางไม่ได้ไปมีใคร นางแค่เป็นตัวของตัวเอง เราเข้าใจว่าเมล์เป็นแฟนกันแล้วก็อยากให้ทำอะไรแบบที่แฟนเขาทำ แต่เมล์ผู้ไม่รู้ว่าเท็นเท็นไม่เหมือนชาวบ้าน กว่าจะเข้าใจเท็นได้ถึงตอนนี้ก็เป็นอะไรที่ โอยย รำคาญพระเอก เด็กไปไหนจ๊ะพี่จ๊ะ เป็นพระเอกที่แอ๊บแบ๊วมากกก อ่านไปอ่านมานับวันยิ่งแบ๊วอะ กลายเป็นเท็นโหดห้าวไปซะงั้น (อ่านแล้วอิมเมจทำให้เรานึกถึงพี่มาร์ก GOT7 เลยค่ะ แบบหล่อแต่แอ๊บแบ๊วตล้อดตลอด)

แล้วแบบพี่เมล์กับฟิวนี่แปลก ไอ้ตรงอิจฉาเท็นเท็น  คือเราเข้าใจว่าเจอใครที่เก่งกว่ามันอาจจะรู้สึกอิจฉา  ยิ่งเป็นแฟนกัน ฝ่ายเคะดันเหมือนจะนำหน้ากว่า เป็นช้างเท้าหน้าเลยทำเมล์ขาดความมั่นใจ แต่แบบมันเป็นอะไรที่กิ๊กก๊อกมากอะ คนพวกนี้ลืมมองไปหรือเปล่าว่าไอ้เท็นมันไม่ธรรมดา  มันคืออัจฉริยะ  มันแทบจะบ้าได้อยู่แล้วไปอิจฉามันทำม้ายยยย  คืออิจฉาคนที่มาตรฐานเดียวกันมันพอเข้าใจ แต่คนระดับเท็นๆนี่ไม่ต้องแล้ว ปล่อยมันอยู่ที่ของมันไปเถอะ 555

แต่พี่เมล์ก็สมควรเป็นช้างเท้าหลังนะ  คือเรื่องพี่เคลียร์อะไรไม่ได้สักอย่าง นาตาชาเอย หมั้นเอย  ชะนีเอย คือต้องมาลงที่ท่านพะชอนจัดการให้ เราเลยรู้สึกพี่เมล์เด็กเข้าไปใหญ่ ยิ่งมาเจอท่านเท็นที่ต่อกรกับพ่อเพราะไม่อยากแต่งงานนี่แบบว่า  ช่วยสลับตำแหน่งเถอะค่ะ  ท่านพะชอนท่านแมนมากกกกกกกกก  พี่เมล์สู้ไม่ได้เลยจริงๆนะตัวเอง


แต่ แต่ แต่.....ทั้งนี้ทั้งนั้นเรากลับคิดเหมือนเมนต์บางเมนต์ว่า....เนื่อเรื่องตอนหลังๆ มันดูเร็วไป ตัดกระโดดจนขนาดเราอ่านต่อกันไม่ได้อ่านที่ละตอนแบบเรียลไทม์เรายังว่ามันโล่งเกินไปในแต่ละตอน อ่านแล้วดูรีบๆ เหนื่อยๆ  ผิดกับตอนช่วงต้นเลยที่เราอ่านแบบละเมียดละไม อ่านอิ่มไปทุกตัวอักษร   ไม่รู้ว่าคนเขียนจำเป็นต้องรีบให้จบด้วยเหตุผลใด  แต่แอบเสียดายนี่บอกเลย เพราะเรื่องของเมล์เท็นเราว่ายังต่อไปได้อีกไกลอะ  คือเรายังอยากเห็นพัฒนาการของพี่เมล์ว่าสักวันหนึ่งจะก้าวมายืนเทียบกับเท็นได้ ดูแลเท็นได้ เลยเสียใจที่มันจะจบแล้ว  แต่เราก็เคารพคนแต่ง และหวังว่าจะจัดเรื่องใหม่นางเอกน่ารักๆ มาให้เราอ่านอีกนะคะ  ชอบจังเลย อ่านแล้วยิ้ม อ่านแล้วชอบ  อยากขอน้องปลื้มมาเลี้ยง  กร๊ากกกก


เอาเป็นว่ารอต่อไปค่ะ  แล้วก็ขอโทษด้วยที่เม้นต์ยาว ค่อนข้างเป็นนิสัยที่แก้ไม่หายแล้ว  แฮ่ ทนอ่านเอาหน่อยนะคะ  ^ ^

[Snufflehp]

ตอนที่ 49

โรงพยาบาลในตอนเช้าดูวุ่นวายไม่น้อยเลย เพราะแค่เจ็ดโมงก็เริ่มมีคนมารับคิวรักษาแล้ว ผมกลับจากกินโจ๊กที่ขายอยู่หน้าโรงพยาบาล เดินผ่านหน้าห้องเวชระเบียนที่มีคนนั่งรอคิวอยู่ด้านหน้าจนเก้าอี้แทบไม่พอก็ตกใจอยู่ไม่น้อยเหมือนกัน เพราะปกติโรงพยาบาลเอกชนไม่ได้ฮิตอะไรขนาดนี้นะ ค่ารักษาก็แพง แต่ที่นี่แปลก คนแห่มากันอย่างกะได้ยาฟรี

มาถึงห้องพักพิเศษที่ผมใช้เป็นที่นอนสำหรับเมื่อคืนที่ผ่านมา คนป่วยตื่นอยู่ก่อนแล้ว และกำลังมีหมอกับพยาบาลรุมตรวจอาการอยู่ ผมนั่งรอที่โซฟาได้ไม่นาน ทั้งห้องก็เหลือเพียงผมกับเมล

“ไง”

“เพิ่งมาเหรอ” เมลถามเสียงเรียบ ผมเลิกคิ้วกับคำถามของมัน

“แล้วคิดว่าไง”

“ไม่รู้”

ถ้าไม่ติดว่าหัวเมลมีผ้าพันแผลพันอยู่รอบ ผมคงได้แจกมะเหงกรับขวัญมันไปแล้ว

“เดี้ยงอย่างนี้มึงยังมีอารมณ์มางอนอีกเหรอ แทนที่จะสำออยอ้อนกู”

ผมเลิกสนใจมัน เดินมาเปิดตู้เย็นหาน้ำกิน ก่อนจะกลับมานั่งโซฟา เปิดทีวีดูข่าวรอบเช้าที่รายงานเกี่ยวกับอุบัติเหตุที่เกิดขึ้นเมื่อคืน เอาจริงๆ คือเห็นสภาพรถแล้วไม่น่ามีใครรอด แต่โชคดีมากที่เมลมันแค่กระดูกแขนร้าว เข้าเฝือกอ่อนไว้หนึ่งอาทิตย์ก็หาย ส่วนแผลที่หัวก็แตกซ้ำรอยเดิม ไม่มีอะไรน่าเป็นห่วง ทว่าไอ้มายด์มันโชคร้ายจริงๆ และเพราะในข่าวรายงานว่าคนขับรถตู้เสียชีวิตและคนขับอีกคนอยู่ในอาการสาหัส เมลถึงได้เลิกงี่เง่าแล้วหันมาหาผมทันที

“เท็น...ไอ้มายด์...”

“มึงทำใจไว้เถอะ มันไม่กลับมาแล้วล่ะ”

ผมคิดว่าจะเห็นเมลโวยวาย หรือแสดงอาการรับไม่ได้ออกมา แต่ความจริงมันทำเพียงแค่พยักหน้า

“กูทำใจไว้แล้ว...”

ขนาดบอกว่าทำใจ น้ำตามันก็ยังไหลลงมาตามแก้ม ผมรีบเข้าไปใกล้ๆ เตียง ใช้นิ้วโป้งเช็ดน้ำตาให้มันเบาๆ

เพราะเมลเป็นคนที่อยู่กับไอ้มายด์จนถึงตอนที่ประสบอุบัติเหตุ มันคงเป็นคนสุดท้ายที่ได้คุยกับไอ้มายด์ และเป็นคนแรกที่ได้เห็นไอ้มายด์หลังจากที่รถชน

“แต่มันเร็วเกินไป...เมื่อวานกูยังคุยกับมัน ปรึกษากับมันเรื่องจะไปเรียนต่อด้วยกัน ไม่คิดว่าจะเกิดเรื่องแบบนี้”

“มันเป็นสิ่งที่คาดไม่ถึง ไม่มีใครอยากให้เกิด”

“แต่กูเป็นต้นเหตุให้ไอ้มายด์กับฟิวทะเลาะกัน”

“มึงไม่ใช่ต้นเหตุนะเมล เรื่องนี้มันเป็นเรื่องของพวกมันสองคน เป็นเรื่องที่ช่วยไม่ได้ เลิกคิดมาก”

ไม่รู้ว่าเมลเชื่อที่พูดรึเปล่า ซึ่งผมก็ได้แต่หวังว่ามันจะไม่โทษตัวเองเหมือนที่ไอ้ฟิวกำลังเป็นอยู่ตอนนี้

“เดี๋ยวพวกไอ้เต๋อจะมา มึงอยากกินอะไรมั้ย”

“ไม่อ่ะ”

“อืม งั้นก็นอนซะ”

ไม่กินก็ไม่บังคับ เพราะเมลคงกินไม่ลง ดูจากสีหน้าแล้วผมก็รู้ว่าในหัวของมันคงเต็มไปด้วยเรื่องไอ้มายด์

“อยากได้อะไรก็เรียกนะ กูอ่านหนังสือก่อนละ”

“อืม”

กับเพื่อนสนิทที่เห็นกันมาตั้งแต่จำความได้ คงจะเป็นเรื่องยากหากต้องทำใจยอมรับว่าคนๆ นั้นกำลังจะจากไป... ผมช่วยอะไรไม่ได้จริงๆ ในเรื่องนี้ ก็ได้แต่หวังว่าการที่ผมยังอยู่ข้างๆ จะทำให้เมลก้าวข้ามความรู้สึกนี้ไปได้...

.
.
.

เวลาผ่านไปอย่างเชื่องช้าในความรู้สึกของพวกผม แต่เอาเข้าจริงเดือนพฤศจิกายนก็ผ่านไปได้สิบกว่าวันแล้ว กลางเดือนธันวาคมถ้าหากเป็นเมื่อปีที่แล้ว พวกผมคงจะตื่นเต้นที่จะได้ฉลองวันสิ้นปีพร้อมหน้าพร้อมตากัน แต่ปีนี้แตกต่าง เพราะไม่มีใครยิ้มหรือหัวเราะได้เต็มเสียง ยังคงมีความเศร้าเจือปนอยู่ไม่จางหาย

ถึงผมหรือเพื่อนๆ จะเริ่มทำใจยอมรับได้ แต่ไอ้ฟิวนั้นต่างออกไป มันยังคงแย่ และดูเหมือนจะแย่ลงทุกวัน แม้ว่าไอ้มายด์ยังไม่ไปไหน แต่ก็เรียกได้เกือบเต็มปากว่ามันไม่อยู่แล้ว...แค่รอให้พ่อของมันกลับมาจากต่างประเทศก็แค่นั้น ทีแรกผมไม่เข้าใจเลยว่าทำไมพ่อไอ้มายด์ถึงได้ใจจืดใจดำ ไม่ยอมมาดูมันเลย แค่บอกทางโทรศัพท์ว่าให้ทำตามที่หมอเห็นสมควรและบอกว่าจะรีบกลับมา ผมเกือบแย่งโทรศัพท์จากคุณพ่ออเล็กมาคุยด้วยตัวเอง แต่พอเมลบอกว่าคนที่ไอ้มายด์มันเรียกว่าพ่อไม่ใช่พ่อแท้ๆ ของมัน ผมก็ยอมใจเย็นลงบ้าง

แล้วเหตุผลที่ว่าไม่ใช่พ่อแท้ๆ มันเพียงพอกับการที่จะไม่มาดูลูกชายที่ตัวเองใช้เงินเลี้ยงดูมากำลังจะจากไปเลยเหรอ? มีคนที่ใจร้ายอย่างนี้อยู่บนโลกด้วยเหรอวะ? มันน่าหงุดหงิดจริงๆ แต่ถึงอย่างนั้น เมลก็ยังยืนยันว่าพ่อไอ้มายด์รักไอ้มายด์

ผมก็หวังอย่างนั้น...หวังอยากให้ไอ้มายด์ได้จากไปพร้อมกับความรู้สึกที่ไม่ค้างคาอีก ไม่ต้องติดค้างกับข้อสงสัยที่ว่าในโลกนี้มีใครที่ต้องการมันบ้างก็เท่านั้น

ถึงผมจะรู้ว่ายังไงไอ้มายด์ก็ไม่อาจจะรับรู้ได้แล้วก็ตาม แต่ผมเชื่อนะ...เชื่อว่าความรักและความคิดถึงที่พวกผมมี จะส่งไปถึงมัน

“เหี้ยเท็น ช่วงนี้มึงหายหน้าไปไหนทีละหลายวันวะ เรียนจบก่อนพวกกูไม่พอ ยังจะเที่ยวไม่เกรงใจกันอีก ฟัคคคคคคค” ไอ้เต๋อตัวอิจฉาส่งสายตาเชือดเฉือนมาให้ผม แต่ผมก็ทำแค่เชิดคิ้วกวนตีนให้มันไป

“แล้วมึงจะไปเมื่อไหร่...” ไอ้เต้ถามขึ้น

“สิ้นปี”

“แล้วเรื่องไอ้มายด์...”

“ก็คงรอให้เรื่องของมันเรียบร้อยก่อน”

“อืม”

วันนี้มากันแค่สามหนุ่มสามมุม ณ ร้านนมปั่นหลังมอ เพราะช่วงนี้พวกผมงดเรื่องสังสรรค์เฮฮากันไปโดยปริยาย

“หน้ามึงโทรมๆ นะเท็น อดนอนเหรอวะ”

“นิดหน่อยว่ะ”

ช่วงนี้ผมเร่งทำของขวัญวันเกิดให้ไอ้เมลอยู่ เพราะไอ้พี่โปรดถึงมันจะยังเดี้ยงอยู่ที่โรงพยาบาล มันก็จัดการส่งของที่ผมอยากได้มาให้แล้ว ความจริงผมไปหาช่างทำเองก็ได้นะ แต่เพราะช่างฝีมือดีที่ทำเขาสนิทกับพ่อไอ้พี่โปรด เลยได้ราคาพิเศษ ประหยัดได้ก็ประหยัดล่ะครับ เพราะผมไม่ค่อยมีงบเท่าไหร่แล้วตอนนี้ ของที่ให้ผมก็ไม่ได้จะเน้นว่ามันต้องแพงนี่นา เน้นการทำให้ด้วยใจมากกว่า อาจจะไม่มีประโยชน์หรอก แต่คงทำให้เมลประทับใจได้บ้างล่ะมั้ง

“มึงทำไรวะ ช่วงนี้ก็ไม่ค่อยเห็นอยู่กับไอ้เมลด้วย” ไอ้เต๋อถามพลางจิบนม =_=; ไม่ชินจริงๆ นะ เวลาเห็นไอ้เต๋อมันถือแก้วนมเนี่ย

กับเมลก็ยอมรับว่าไม่ค่อยได้คุย ได้อยู่ด้วยกันเท่าไหร่ เพราะมันไปโรงพยาบาลบ่อยๆ ไปทีก็อยู่นานเป็นวัน บางวันก็ไปนอนค้างที่นั่น ผมโอเคนะ ไม่ได้ว่าอะไร ไม่ได้โกรธด้วยหากมันจะดูแลไอ้ฟิวในช่วงนี้ เรื่องของผมอาจจะหายไปจากความคิดของมันบ้างก็ไม่เป็นไร

ไม่รู้นะ...มันเป็นความรู้สึกที่ก็บอกไม่ได้ ผมรู้ว่าเมลรักใคร จะให้ไปบอกว่าที่มึงทำอยู่ทุกวันนี้มันไม่ถูก ก็คงไม่ใช่ เมลมันจะรู้สึกผิด หรือจะเป็นเหตุผลที่มันบอกว่าไอ้มายด์ฝากให้มันดูแลไอ้ฟิว หรือจะเป็นเพราะความรับผิดชอบอะไรก็ช่าง...สำหรับผมมันไม่สำคัญเลย เมลโตพอที่จะคิดเองได้ว่าควรทำอะไร ถ้ามันเลือกที่จะทำ ผมก็จะเคารพในการตัดสินใจของมัน

ผมเคยบอกแล้วว่าสำหรับผมความรักมันไม่ใช่ทุกอย่าง เพราะชีวิตมันต้องก้าวต่อไป ต่อให้มีหรือไม่มีก็ตาม ต่อให้สุดท้ายแล้วเราจะไม่ได้คบกัน ผมก็ยังต้องมีชีวิตอยู่ต่อไป...

แค่ทุกวันนี้ ผมทำส่วนของผมในฐานะของคนที่รักมันได้อย่างเต็มที่ก็พอ

“กูกลับก่อนนะ มีงานต้องไปทำ” ผมบอกก่อนจะวางค่านมของตัวเองไว้บนโต๊ะ

“เออๆ จะบินเมื่อไหร่อย่าลืมบอกพวกกูละกัน ไม่ใช่นึกจะไปก็หายไปเลยนะ” ไอ้เต้พูด ชำเลืองมองหน้าผมเล็กน้อย

“ไม่แน่ว่ะ กูไม่อยากเห็นไอ้เต๋อร้องไห้ตอนไปส่งกู”

“เอออออออออ กูไม่ร้องหรอก มึงไปนี่กูจะจัดขบวนเชิดสิงโตไปส่งเลยสัด -*-”

“ไร้สาระนะมึงอ่ะ เอาเวลาไปเร่งทำโปรเจ็คเถอะ โฮะๆ”

แกล้งไอ้เต๋อจนพอใจแล้วผมก็ขับรถกลับบ้าน แต่ไม่ใช่บ้านผมนะครับ เป็นบ้านเมลต่างหาก ช่วงนี้ผมมาอยู่ที่นี่ โดยบอกให้คุณแม่เจนและคุณพ่ออเล็กช่วยปิดเมลให้ด้วย มันเลยไม่รู้ว่าทุกวันนี้ผมนอนที่นี่ ความจริงก็ไม่ต้องปิดอะไรมากหรอก เพราะมันก็ไม่ได้สนใจจะถามอยู่แล้ว

ก็ไม่เป็นไรครับ ถือว่าต่างคนต่างยุ่งเรื่องของตัวเอง ผมเข้าใจ...

“คุณเท็น ทานข้าวมารึยังคะ” นาตาชาเป็นคนเดินมารับผมถึงรถ เธอทำเป็นเรื่องปกติครับ ชอบมาช่วยถือกระเป๋า ถือของ ทั้งๆ ที่ไม่ใช่แม่บ้านของที่นี่ แต่ก็ยังปฏิบัติตัวกับผมแบบนี้ จนผมต้องแกล้งโกรธบ่อยๆ เพราะนาตาชาก็เหมือนพี่สาวของเมล

“ผมไปกินนมกับเพื่อนมาแล้วครับ แล้วนี่พวกคุณพ่อกับคุณแม่กลับมากันรึยังครับ”

“กลับมากันแล้วค่ะ คงนั่งคุยกันอยู่ที่ห้องนั่งเล่น”

“ครับ”

ผมเดินเข้าบ้านมาพร้อมนาตาชา พ่อแม่ของเมลคงจะอยู่ในห้องนั่งเล่นกันจริงๆ เพราะได้ยินเสียงพูดคุยกันดังมาจากทางนั้น ผมเลยแวะเข้าไปทักทาย ตามมารยาทที่มาอาศัยบ้านเขาอยู่

อยู่คุยกับพ่อแม่ของเมลสักพักผมก็ขอตัวขึ้นมาบนห้องที่เกลื่อนไปด้วยตัวเลโก้

ของขวัญวันเกิดเมลปีนี้ผมให้ไอ้พี่โปรดติดต่อหาช่างมือดีทำหุ่นขี้ผึ้งของตัวผมเองให้ เป็นหุ่นที่กำลังทำท่านั่งวาดรูป ถามว่าเหมือนมั้ย ก็คงตอบได้ว่าโคตรเหมือน ส่วนรูปที่หุ่นตัวนี้กำลังทำท่าวาดนั้น ผมก็กำลังวาดอยู่ ที่ไม่ได้หลับได้นอนมาหลายคืนก็เพราะเรื่องวาดรูปนี่แหละ เพราะวาดกี่ใบๆ ก็ฉีกทิ้งหมด สกิลผมต่ำมาก ต่อให้ฝึกฝนเท่าไหร่ หน้าคนก็ไม่ได้ดั่งใจเลยจริงๆ เพราะผมกำลังตั้งใจจะวาดเรื่องราวของผมกับเมลออกมาตั้งแต่แรกเริ่มที่เจอกัน เก็บเป็นความทรงจำดีๆ มันไม่ง่ายเลยนะ แต่ผมก็กำลังพยายามอยู่ -*-

ภาวนาให้เสร็จก่อนวันเกิดของเมลละกัน ถึงปีนี้เจ้าตัวจะออกปากไว้แล้วว่าไม่ฉลองก็ตาม แต่ผมก็ยังอยากให้อยู่ดี เพราะมันจะได้เอาไว้ดูเวลาที่คิดถึงผมตอนที่ห่างกัน

...อยากให้มันดีใจกับสิ่งที่ผมตั้งใจทำให้ ต่อให้หน้าหล่อๆ ของมันในรูปจะบิดเบี้ยวไปเพราะสกิลการวาดของผมก็ตามที -O-;

.
.
.

คริสมาสต์เป็นวันธรรมดาของผมมาตลอดหลายปี แต่ปีนี้...ผมคงต้องบอกว่ามันเป็นวันที่แย่ที่สุดและเลวร้ายที่สุด

ผมกำลังยืนอยู่ในห้องที่คละคลุ้งไปด้วยกลิ่นยา น้ำยาฆ่าเชื้อ หรืออะไรก็ตามที่ทำให้สถานที่นี้ไม่น่าเข้าใกล้ เครื่องมือทางการแพทย์ครบพร้อมอยู่มุมหนึ่ง สายระโยงระยางจากร่างของเพื่อนที่นอนนิ่งอยู่อย่างนี้มาตลอดเกือบสามเดือน คนอื่นๆ ที่ยืนอยู่รอบๆ เตียงก็ไม่มีใครส่งเสียงคุยออกมา มีแต่เสียงสะอื้นของไอ้กัสกับไอ้ฟิวเท่านั้นที่ดังคลอไปกับเครื่องช่วยหายใจ

เมลยืนอยู่ข้างๆ ผม กุมมือผมไว้แน่น ตาแดงก่ำของมันมีน้ำตาไหลออกมาไม่ขาดสาย

พ่อของไอ้มายด์เพิ่งมาถึงเมื่อเช้ามืด เขาตรงมาที่โรงพยาบาลทันทีและเซ็นยินยอมให้ถอดเครื่องช่วยหายใจออกเป็นที่เรียบร้อย

วันนี้เลยเป็นวันสุดท้ายที่จะได้เจอไอ้มายด์...แต่การบอกลาเป็นเรื่องที่ทำยากจริงๆ

“ทำไมต้องถอดออกด้วย เดี๋ยวมายด์ก็ตื่น พวกมึงดูสิ มันก็แค่หลับไป เดี๋ยวพรุ่งนี้ก็ตื่นแล้ว” ไอ้ฟิวยังคงยืนยันเสียงแข็ง มันพูดไปพลางร้องไห้ไปพลางมาได้สักชั่วโมงแล้ว

ถึงไอ้มายด์จะดูเหมือนแค่นอนหลับไป...แต่ความจริงก็มีแค่ว่า...มันจะไม่ตื่นขึ้นมาอีกแล้วก็เท่านั้น

“กูไม่ยอมหรอก...ไม่ยอมให้ไปหรอก...ฮึก...มายด์ยังไม่เข้าใจกูเลย กูยังไม่ได้ขอโทษ... ยังไม่ได้บอกอะไรมันตั้งเยอะ ฮึก...ยังมีอีกหลายเรื่องที่ไม่ได้ทำด้วยกัน...”

“ฟิว...พอแล้ว พอแล้วนะ...” ไอ้กัสปล่อยโฮออกมา มันกอดไอ้ฟิวไว้แน่น

เสียงร้องไห้ เสียงคร่ำครวญ และเสียงเรียกหา... ต่อให้ดังลั่นห้อง...คนที่อยากให้ฟัง เขาก็คงไม่ได้ยิน

พวกเราบอกลาไอ้มายด์กันทีละคน ...ไอ้เขตเป็นคนแรกที่พูดและเดินออกไปเป็นคนแรกเช่นกัน คนต่อๆ ไปก็ทำเหมือนมัน เพราะคงไม่มีใครทนแบกรับความรู้สึกนี้ได้ไหว พวกมันคงไปกอดคอร้องไห้กันที่ไหนสักที่ ทั้งๆ ที่ต่อหน้าไอ้มายด์ก็ฝืนยิ้มและบอกได้เพียงแค่ว่า 'หลับให้สบายนะเพื่อน'

ผมกับเมลหันมองหน้ากันเล็กน้อย ก่อนจะพร้อมใจกันหันไปมองไอ้มายด์ คงเป็นวันสุดท้ายที่จะได้ส่งยิ้มให้มัน...ผมถึงไม่อยากร้องไห้

“ขอบคุณที่ดูแลไอ้เจคไอ้เป๊บให้ คอยรดน้ำกล้วยไม้ให้กูตลอด มึงทำทุกอย่างให้เงียบๆ โดยไม่บ่นสักคำ... แล้วกูก็หวังนะมายด์...หวังว่าที่ที่มึงไป...จะมีแต่ความสุข ส่วนไอ้ฟิว...พวกกูจะดูแลมันให้ ให้ดีเหมือนที่มึงเคยทำ...”

ผมพูดแค่นั้น บีบมือเมลเบาๆ ก่อนจะเดินออกมา เมลคงอยากอยู่กับไอ้มายด์ให้นานที่สุดเท่าที่จะนานได้ ไอ้ฟิวก็คงเช่นกัน ให้คนสำคัญของไอ้มายด์ทั้งสองคนได้อยู่กับมันจนวินาทีสุดท้าย...

ถึงจะรู้ว่าไอ้มายด์มันไม่ได้อยากจากไป...แต่เมื่อเรื่องมันเกิดขึ้นแล้ว ผมก็ภาวนาให้ไอ้มายด์ไปในที่ที่ดี ไปโดยไม่มีห่วง
อะไรอีก ถึงผมจะไม่เคยเชื่อว่าพระเจ้ามีอยู่จริง หรือเชื่อว่าสิ่งศักดิ์สิทธิ์จะทำให้รอดพ้นจากอันตราย แต่ผมก็ยังยืนภาวนาไปกับเพื่อนๆ ทุกคน

...ต่อให้ร่างกายจะไม่อยู่ แต่ไอ้มายด์ก็ยังจะอยู่ในความทรงจำของพวกเราทุกคน ตราบใดที่พวกผมยังไม่ตาย ไอ้มายด์ก็จะยังมีชีวิตอยู่...

'หลับให้สบายนะมายด์...'


.................................................To be continue....................................................

จบในตอนหน้าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา ครัชชชชชชชชชชชช

 

เพลีย 

ขอกรี๊ดกับคอมเม้นของคุณ mommee ค่าาา ตอนแรกตกใจอ่ะ นึกว่าเราลงตอนไปแล้วเหรอ แต่ความจริง อ้าว เฮ้ยย ไม่ใช่ คอมเม้นนี่หว่าาาา พออ่านแล้วแบบ กรี๊ดเลยค่ะ ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ เอาจริงๆ เรื่องนี้คนเขียนไม่ได้คิดลึกซึ้งอะไรมาก เพราะความคิดเห็นส่วนใหญ่สื่อผ่านเท็นเกือบหมดแล้ว นิสัยตัวละครแต่ละตัวคนเขียนเจอบ้าง ไม่เจอบ้าง ตามปกติของชีวิต เพื่อนที่หลากหลายรูปแบบ และบุคลิกที่แปลกแยกบ้างบางอย่าง

ขอบคุณมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกก กัััับคอมเม้นยาวๆ

ส่วนเนื้อเรื่องช่วงหลังๆ ที่ทำให้รู้สึกว่ามันเร็วไปไหม... อันนี้ตอบเลยว่า ไม่ได้เร่งให้จบน้า เพราะมันเป็นอะไรที่แบบว่า ถ้าเรายังจะยืดเยื้อต่อไป เรื่องมันจะวนและไม่ยอมไปไหน อาจจะรู้สึกว่าโล่งและเร็วไป แต่มันมีแค่นี้จริงๆ ค่ะ ไว้จะปรับปรุงนะคะ...เท็นกับคนเขียน ไอคิวอาจจะต่างกัน แต่เราเป็นเพื่อนที่ซี้กันจนแทบจะเรียกว่าเป็นคนๆ เดียว เพราะฉะนัััััััััััั้นจะไม่อ้างความไม่อยู่กับร่องกับรอยของเท็น แต่ขออ้างว่ามันมีแค่นี้จริงๆ แหะๆ จะพยายามอ่านทวนค่ะ ว่ามันเร็วหรือขาดอะไรไป เพื่ออรรถรสของผู้อ่าน 

***แก้ไข น้ำยาฆ่าเสื้อ เป็นน้ำยาฆ่าเชื้อ =_= พิมพ์ผิดอย่างไม่น่าให้อภัย

[IIIA]

พี่มายด์.......... หลับให้สบายนะ

[BeeRY]

เศร้า 
การบอกลาเจ็บปวดเสมอ โดยเฉพาะการบอกลาที่ไม่มีวันได้เจอกันอีกแบบนี้
หลับให้สบายนะมายด์ ขอให้ไปดี

[MaiSwifties]

ห่ะ จบแล้ว? 

สงสารมายด์อ่ะ เสียใจๆ แล้วนี่ฟิวจะอยู่ยังไงล่ะลูก

รับบทน่าสงสารตลอด

[indy❣zaka]

มายยยยยยยยด์   
ม่ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย 


แงๆๆๆๆๆๆ
 


เม้นไม่ถูกเลยทีเดียว
 

[zelesz]

ทำไมต้องให้มายด์ตายด้วยยย คนเขียนใจร้ายจังงง 

สงสารฟิวส์ แต่ในอีกแง่ต่อไปนี้เวลาฟิวส์จะพูดอะไรคงคิดก่อนมากกว่านี้เนาะ

[rujaya]

หลับให้สบายนะมายด์

แต่ที่เศร้าใจกว่าคือตอนหน้าจบแล้วววววววววววววววววววววววว

[Kanya97]

อย่าจบเศร้านะ 
ไม่ขอจบค้างนะ 
รอจ้ะรอ...

[KaeM_PonG]

 

เศร้าจัง

 

[mommee]

  หลับให้สบายนะมายด์นะ

[BBlabong]

ทำไมล่ะ ๆๆๆๆๆๆๆ ร้องไห้จริง ๆ นะ หยุดไม่ได้เลย TT^TT

[newyniniw]

คนเขียนใจร้ายยยยยย
จะให้มายด์จากไปจริงๆเหรอ แงงงงงงงงงงงง เศร้าง่ะ ไม่คิดว่าจะเป็นแบบนี้จริงๆ สู้ๆนะเมล ทำใจให้ได้นะฟิว
 
ส่วนคนเขียน
  นี่แน่ะๆ เศร้าไปแล้วเฟ้ย!!