ตอนที่ 50งานศพเป็นธรรมดาที่ต้องเต็มไปด้วยความโศกเศร้า แขกเหรื่อที่มางานส่วนใหญ่เป็นคู่ค้าทางธุรกิจของพ่อไอ้มายด์ เพื่อนๆ ในภาคไอ้มายด์มากันครบทุกคน มีหลายคนตกใจ มีหลายคนที่ไม่ได้ตามข่าวถึงกับหน้าถอดสีเมื่อรู้เรื่อง
ตลอดห้าวันผมกับพวกเพื่อนๆ อยู่กันที่วัดตลอด แม่ของไอ้มายด์นับถือคริสต์ก็จริง แต่มายด์มันก็ถูกย่าเลี้ยงดูมาเหมือนเมล เลยนับถือตามย่ามัน เมลบอกว่าเมื่อก่อนพวกมันไปวัดด้วยกันบ่อยๆ
คนเก่งของผมตอนนี้ทำใจได้บ้างแล้ว อาจจะเงียบบ้าง เหม่อบ้าง แต่พอผมกุมมือมันไว้ มันก็ส่งยิ้มมาให้ตลอด จนถึงวันเผา ผมก็ยังไม่เห็นน้ำตาสักหยดจากเมล แต่ที่คาดไม่ถึงคือพ่อของไอ้มายด์ที่ดูเหมือนจะใจจืดใจดำ แต่ผมก็เห็นเขาแอบร้องไห้
ความคิดและความรู้สึกของคนเรา ซับซ้อนกว่าที่ตาเห็น ทั้งความรักความเสียใจ คงมีแต่เจ้าตัวเท่านั้นที่รู้ดีอยู่เต็มอกว่าเป็นความรู้สึกที่แท้จริงหรือเปล่า
เพราะฉะนั้นผมคิดว่าไม่ใช่ว่าเขาไม่รักหรอก...ผมว่าเขาก็คงมีเหตุผลของเขา ไม่มีใครรู้หรอกว่าเรื่องในครอบครัวมันเป็นยังไง...แต่สุดท้ายที่ผมดีใจคืออย่างน้อยก็ได้รู้ว่าพ่อไอ้มายด์...ก็รักไอ้มายด์อย่างที่เมลบอกจริงๆ
“เท็น...ขอกอดหน่อย” จู่ๆ คนที่ยืนอยู่ข้างๆ ก็พูดขึ้นเบาๆ
ผมอ้าแขนออกกว้าง ก่อนจะรับคนตัวสูงกว่าให้เข้ามาในอ้อมกอด เมลดูเหนื่อยและไม่มีเรี่ยวแรงเอาซะเลย
วันนี้พวกผมมาลอยอังคารกันที่ทะเลใกล้ๆ กรุงเทพ มากับพ่อไอ้มายด์ และพ่อแม่ของเพื่อนๆ ในกลุ่มแต่ละคน ยกเว้นแม่ผมที่ตอนนี้อาการไม่สู้ดีนัก คุณเคนเพิ่งโทรมาบอกผมว่าแม่ไม่สบาย แอดมิดโรงพยาบาลเมื่อคืนที่ผ่านมา ส่วนป๋า...คุณเคนคงบอกเขาแล้ว แต่คงบินมาไม่ทัน
ตอนนี้พวกผู้ใหญ่กลับกันไปแล้ว จึงเหลือแต่พวกผมที่ยังอยู่ ผมกับเมลพากันเดินเลียบชายหาดในตอนเช้าที่ยังคงร้างผู้คน แล้วมาหยุดมองทะเลด้วยกัน น้ำทะเลที่ซัดมาโดนเท้าให้ความรู้สึกดีอย่างไม่น่าเชื่อ
“ไหวมั้ย” ผมถามเบาๆ คนที่กำลังกอดผมแน่น พยักหน้าอยู่กับไหล่ของผม
“มันเป็นเรื่องที่ช่วยไม่ได้ เพราะไม่ว่ายังไง สักวัน ทั้งมึงทั้งกู ก็ต้องจากโลกนี้ไปอยู่ดี แค่อาจจะต้องมีคนไปก่อนก็เท่านั้น”
“อืม...เป็นไปได้ก็อยากจะไปก่อนมึง เพราะถ้าถึงวันที่ต้องขาดมึงไป กูคงอยู่ไม่ได้แน่ๆ”
“=_= เมลแม่ง นิสัยว่ะ”
“ฮ่าๆ ดูทำหน้าเข้า โอ๋ๆ ไม่งอนนะ”
“ใครจะงอนเรื่องงี่เง่า”
“จ่ะ ^^”
เมลผละออกจากตัวผม ก่อนจะส่งยิ้มมาให้ เป็นยิ้มที่ไม่ได้ฝืนแต่ก็ไม่ได้ร่าเริงมากนัก เมลหันไปมองทะเลเบื้องหน้า สูดลมหายใจเข้าลึก ก่อนจะหันมาพูดกับผมว่า
“กูกับมายด์คิดๆ ไปแล้วก็รู้จักกันมาเกือบเท่าอายุกู เพราะเล่นด้วยกันมาตั้งแต่เด็กๆ ตอนนั้นกูขี้แย ไม่ค่อยมีเพื่อน มีแต่คนมาแกล้ง ย่าเลยพาไปเที่ยวด้วยบ่อยๆ ถึงได้เจอกับมัน พูดแล้วก็คิดถึงตอนนั้น ตอนที่ยังไม่ต้องคิดอะไรให้กับชีวิตมากมายอย่างตอนนี้...มึงรู้มั้ย มายด์มันเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของกูเลยนะ”
“กูรู้”
“แต่มึงคงไม่รู้หรอกว่า...ถ้าตอนนี้...ที่ตรงนี้ไม่มีมึงยืนอยู่ข้างๆ กูคงแย่กว่านี้”
ผมทำแค่ส่งยิ้มให้เมลไป...โดยเก็บเรื่องที่จะต้องบินในคืนนี้ไว้ เพราะผมต้องรีบกลับไปหาแม่ให้เร็วที่สุดทันทีที่เรื่องทางนี้เสร็จสิ้น ของขวัญวันเกิดของเมลผมทำเสร็จแล้ว...แต่คงไม่ได้อยู่บอกสุขสันต์วันเกิดกับมันด้วยตัวเอง
“เมล”
“หืม?”
“จะตามไปใช่ไหม”
หลังจากที่ผ่านเรื่องแย่ๆ กันมา ผมรู้ว่ายังเร็วไปที่จะเอาคำตอบที่แน่นอนจากเมล แต่ผมจำเป็นต้องถามในตอนนี้ เพราะผมจะได้ไม่ต้องรอ หากว่าคำตอบของมันไม่ใช่อย่างที่หวัง
“ไปสิ” เมลตอบเสียงเบา แต่ก็หนักแน่น รอยยิ้มของมันทำให้ผมต้องยิ้มตาม
“แต่ไม่รู้ว่าจะจบรึเปล่า แถมมหาลัยที่โน่นก็สอบเข้ายาก อยากเรียนที่เดียวกับที่เท็นเคยเรียน อยากรู้ว่าเมื่อก่อนเท็นใช้ชีวิตในมหาลัยยังไง แต่คงยาก”
“ถ้าตั้งใจ...ยังไงก็ทำได้”
“อืม”
“ถ้าบอกว่าจะตามไป กูก็จะรอ”
“ครับ”
ผมผลักหัวเมลเบาๆ เลยโดนมันผลักคืนมา พอผมกำลังจะทึ้งผมมัน มันก็จับมือไว้ได้ทัน ก่อนจะเอาไปกุมไว้
“แล้วช่วงก่อนหายไปไหนมา”
=_=; นึกว่ามันลืมไปแล้ว และคงไม่สนใจ แต่ไอ้การที่มันย้อนรอยตั้งคำถามนี่คืออะไร?
“เออน่า ก็แถวๆ นี้แหละ”
เมลหันมามองหน้าผมทันที “มีพิรุธ”
“-_-; ไม่มี”
“มีแน่ๆ แอบไปก่อเรื่องอะไรรึเปล่า”
“มึงนี่ เดี๋ยวปั๊ดเตะตกทะเล เห็นกูชอบก่อเรื่องรึไงห้ะ”
“ก็เวลาเท็นไปทีไหนก็มีเรื่องทุกทีนี่หว่า -*-”
“อ้าววว พูดงี้ก็สวยดิวะ”
“กูหล่อเหอะ”
“เหี้ยเมลกวนตีน”
“หึหึ บอกมาได้ละว่าไปนอนที่ไหนมา”
“ทำไมเพิ่งมาถามเอาตอนนี้”
“ก็ตอนนั้นในหัวคิดแต่เรื่องไอ้มายด์”
“อ๋อออออ เลยไม่สนใจกูสินะ สำคัญมากกกู สำคัญมากกก”
“อย่าประชดดิ เท็นสำคัญตลอดนะ”
“อ๋อเหรอ -_-;”
ผมเริ่มเข้าใจแล้วว่าทำไมไอ้ปลื้มมันชอบพูดคำว่าอ๋อเหรอ เพราะแม่งให้ความรู้สึกสะใจเวลาเห็นคนที่เราอยากเตะแต่เตะไม่ได้มันทำหน้าเหมือนกำลังโดนเล็บข่วนหน้าอยู่นั่นเอง
“เมล...”
“ว่า?”
“คืนนี้กูต้องบินแล้ว”
เมลหันมามองหน้าผมราวกับเห็นผี สีหน้าตกใจตาค้างของมันทำให้ผมต้องตบแก้มมันเบาๆ เพื่อเรียกสติ ปากที่อ้าค้างนิดๆ เลยปิดสนิทแล้วก็ไม่พูดอะไรออกมาอีกเลยเป็นนานหลายนาที
“แม่กูไม่สบาย...ต้องรีบไป”
เมลกระชับมือผมให้แน่นขึ้น ก่อนจะค่อยๆ ผ่อนลมหายใจออกมา
“อืม ช่วยไม่ได้นี่นะ กะทันหันมากด้วย แม่ไม่สบายอีกแล้วเหรอ”
“ใช่ ช่วงนี้ป่วยบ่อย”
“ครับ งั้นฝากบอกแม่ว่าหายเร็วๆ ด้วยนะ กูอยากไปด้วย แต่คงยังไปไม่ได้ มีเรื่องอะไรก็โทรมาบอกกูนะ อย่าหายไป”
“รู้แล้วล่ะน่า”
“เฮ้อ”
“เป็นไร”
“ก็พรุ่งนี้อยากอยู่กับมึงทั้งวัน”
“ทำไม? มีอะไรพิเศษป่ะ?”
ผมแกล้งถาม ทั้งๆ ที่รู้ว่าความพิเศษของวันพรุ่งนี้คืออะไร แต่ต่อให้พิเศษยังไง ก็อยู่ด้วยไม่ได้...
“มึง...ลืมเหรอ”
“หืม? ลืมไร?”
“ช่างเถอะ ไม่มีอะไรสำคัญหรอก”
“หึหึ กลับกันเลยมั้ย เย็นนี้ไปหาร้านดีๆ นั่งกินข้าวด้วยกันหน่อย กูรู้สึกเหมือนไม่ได้กินข้าวกับมึงนานละ”
“อืม”
ถึงเมลจะทำหน้าหงอยๆ แต่ผมก็ไม่บอกให้มันดีใจหรอกว่าผมจำได้ ไม่มีเหตุผลอะไรพิเศษ แค่ถ้าบอกว่าจำได้ เมลอาจจะคิดไว้แล้วก็ได้ว่าผมเตรียมของขวัญไว้ให้มัน แล้วมันจะไม่รู้สึกแปลกใจหากว่าเห็นของขวัญของผม ก็นะ...อะไรที่คาดไม่ถึงมันมักจะทำให้ความรู้สึกที่ได้รับถึงขั้นแม็กซ์เลยไม่ใช่เหรอ ^^
พอเดินไปสมทบกับเพื่อนคนอื่นๆ ก็พากันขับรถกลับกรุงเทพ ผมกับเมลขับรถมาด้วยกันแค่สองคน เพราะเอารถของผมมา ที่นั่งสำหรับบุคคลที่สามเลยไม่มี
“แล้วไปนานมั้ย หรือเท็นจะอยู่เรียนต่อเลย”
ระหว่างอยู่ในรถเราก็คุยกันเรื่อยเปื่อย จนวกกลับมาเรื่องที่ผมต้องบินในคืนนี้
“ยังบอกไม่ได้ว่ะ ถ้าแม่ไม่เป็นอะไรมาก กูอาจจะกลับมาเร็วหน่อย”
“อืม”
“คืนนี้ไม่ต้องไปส่งกูนะ”
“ทำไม?”
“เออน่า ไม่ต้องไปหรอก”
“ทำไม”
“เมล”
“ทำไม”
ผมไม่ตอบคำถามของมัน แต่หันออกไปมองข้างทางแทน
“ทำไมไปส่งไม่ได้ ทำไมวะเท็น”
“จะโมโหทำไมเนี่ย”
“แล้วมึงมีเหตุผลดีๆ มั้ยล่ะ”
“กูบินดึกไง ไม่อยากให้ขับรถกลับดึกๆ เป็นห่วง โอเคมั้ย”
ก็เป็นห่วงจริงๆ นะ แต่ถ้ามันมาส่งผม แล้วกลับไปไม่ทันตอนเที่ยงคืน ของขวัญที่ตั้งใจจะให้มันเห็นตอนเที่ยงคืนก็แป้กดิวะ เวลาอื่นก็โอเคนะ แต่ผมตั้งเวลาให้วิดีโอที่ผมอัดเก็บไว้มันเริ่มทำงานตอนเที่ยงคืนนี่หว่า ยังไงก็ต้องให้แน่ใจว่ามันกลับถึงห้องตัวเองก่อนเที่ยงคืนอ่ะ
ยุ่งยากจังวะของขวัญกูเนี่ย -*- ก็ไม่ได้รู้ล่วงหน้านี่หว่าว่าจะต้องบินคืนนี้
“โอเคก็ได้วะ -*- แต่มึงต้องรีบๆ กลับมา”
“เออๆ”
“ติดต่อกลับมาด้วย อย่าหายไป มีอะไรต้องบอกกูนะเท็น เข้าใจไหม”
“ครับๆ มึงพูดย้ำหลายรอบแล้วครับ”
“คนอย่างมึงต้องย้ำ กูคบกับมึงมานานนะเท็น ทำไมจะไม่รู้ว่ามึงเป็นยังไง”
“-*-”
“ตั้งใจฟังอยู่ไหม ถ้าคราวนี้ไปแล้วไม่ติดต่อกลับมา กูจะโกรธจริงๆ นะ”
“จ่ะๆ ไม่หายจ่ะ”
“ดี”
เมื่อพอใจแล้วเมลก็กลับมาอารมณ์ดีตามเดิม แต่ถ้ามันรู้ว่าในใจผมคิดยังไงคงได้โวยวายอีกแน่ ก็อย่างที่เมลบอกว่าผมชอบหาย แต่ที่จริงผมไม่ได้หายไปไหน ผมก็แค่ทุ่มเทความสนใจของตัวเองมากเกินไปจนลืมที่จะติดต่อกลับมาหามันไปบ้าง เมลบอกว่ามันรู้ว่าผมเป็นแบบนี้ แต่เรื่องแบบนี้มันคงทำใจชินไม่ได้ เพราะมันเป็นห่วง
“งั้นเย็นนี้ไปกินข้าวที่บ้านกูนะ”
“ยังไงก็ได้อ่ะ”
ตามใจเมลเลยครับ เพราะยังไงผมก็อยากลาพวกท่านอยู่แล้ว ไม่ได้ดินเนอร์กันสองต่อสองก็ไม่เป็นไร กินกันแบบครอบครัวก็คงรู้สึกดีไปอีกแบบ
กลับมาถึงบ้านก็หลบเลี่ยงไอ้กัสมาอยู่ด้วยกันสองคนในห้อง ส่วนไอ้ฟิวพ่อกับแม่มันให้กลับไปอยู่ที่บ้านก่อนครับช่วงนี้ เพราะที่ไหนที่เคยมีไอ้มายด์ ไอ้ฟิวก็จะเอาแต่ร้องไห้ไม่เป็นอันทำอะไร ผมว่าก็ดีนะ จะได้ให้มันกลับไปพักฟื้นบ้าง อยู่คนเดียวที่นี่คงแย่เกินไปสำหรับมัน เพราะบ้านที่เต็มไปด้วยความทรงจำเกี่ยวกับไอ้มายด์ คงเร็วเกินไปที่จะกลับมา
“ไม่เห็นเอาอะไรไปเลย มึงไปไม่นานใช่ไหม” เมลหันกลับมาถามอย่างแปลกใจเมื่อมันเปิดตู้เสื้อผ้าแล้วยังเห็นเสื้อผ้าของผมอยู่ครบ
“ไม่รู้ แต่กูขี้เกียจขนอะไรไป -*- ไม่มีค่อยหาซื้อเอา”
“ใช้เงินเป็นเบี้ยเลยนะมึงเนี่ย เอาไปบ้างสิ เผื่อเวลาฉุกเฉิน”
แต่ผมก็ไม่ได้สนใจจะทำตามที่เมลบอก เพราะสำหรับผม แค่แบกเป้เข้าเกตใบเดียวก็รู้สึกว่าหนักบ่ามากแล้ว -*-
“มึงนี่จริงๆ เลย” เมลเดินมานั่งลงข้างๆ ผมเลยขยับตัวขึ้นไปนอนหนุนตักมัน เมลตีหน้าผากผมเบาๆ ก่อนจะก้มลงมาจุ๊บที่ริมฝีปาก
“โอยย ไม่อยากให้ไปเลย”
ผมหัวเราะออกมาเพราะขำกับสีหน้าของคนตรงหน้าจริงๆ
“งอแงตลอดดดด”
“ไม่รักไม่งอแงหรอก -*-”
“หึหึ น่ารักนะมึงเนี่ย”
“^_^”
ผมกับเมลนอนเล่นนอนคุยกันไปจนถึงเย็น ก็พากันมากินข้าวที่บ้านของเมล ได้พูดคุยกับครอบครัวเมลแล้วรู้สึกโชคดีมากที่ได้เป็นแฟนกับลูกชายของบ้านนี้ พวกท่านไม่ได้พูดออกมาหรอกครับว่าผมกับเมลเป็นอะไรกัน มันเหมือนรู้กันอยู่แล้วว่าพวกเราคบกันในฐานะไหน แต่คงไม่ถึงกับแนะนำให้คนอื่นรู้จักผมในฐานะแฟนของลูกชาย อย่างมากก็แค่บอกว่าผมเป็นลูกชายอีกคนของพวกเขา ผมว่าดีนะ แล้วก็น่ารักมากด้วย เพราะอย่างน้อยพวกเขาก็รักผม ^^
คุณเคนมารับผมตอนสามทุ่มครึ่ง เมลออกอาการเงียบๆ ซึมๆ ตามประสามัน แต่พอผมจะขึ้นรถ ก็กอดไว้แน่นไม่ยอมปล่อย จนคุณเคนต้องบอกเบาๆ ว่าผมต้องไปแล้ว มันถึงได้ก้มลงมาจูบผมอย่างไม่อายพ่อแม่มัน นาตาชาและแม่นมของมันเลยสักนิด
“ก่อนจะขึ้นเครื่องกูจะโทรหา อย่าออกไปไหน โอเคมั้ย”
“ทำไมล่ะ?”
“เออน่า”
“-*- ก็ได้”
ถึงมันจะหน้าบึ้ง แต่ผมพอใจแล้วที่มันรับปาก ถึงได้ขึ้นรถมากับคุณเคน
ผมมาถึงสนามบินตอนสี่ทุ่มครึ่ง เครื่องออกห้าทุ่มครึ่ง เลยยังพอมีเวลาเดินซื้อของบ้างหลังจากเช็คอินอะไรเรียบร้อยนั่นล่ะ
“คุณเท็นครับ ใกล้ได้เวลาแล้วครับ”
ผมหยุดการเดินดูของไว้แต่เพียงเท่านั้น ต้องโทรหาเมลก่อนขึ้นเครื่อง เพราะคนซื่อบื้ออย่างมันคงไม่รู้หรอกว่าตอนเที่ยงคืนต้องอยู่ที่ไหน
(ฮัลโหล)
“จะขึ้นเครื่องแล้ว มึงอยู่ไหน”
(ดูทีวีอยู่กับพ่อ)
“แม่ล่ะ”
(ขึ้นนอนแล้ว)
“อืม เที่ยงคืนขึ้นห้องนะ ให้ตรงเวลาด้วย”
(ทำไมอ่ะ)
“ไม่ถามว่าทำไมสักครั้งจะได้มั้ยวะ”
(ก็สงสัย)
“เดี๋ยวก็รู้เองแหละน่า”
(เออๆ)
“จะไปแล้วนะ อย่าลืมที่บอกล่ะ”
(ครับๆ เดินทางปลอดภัย)
“โอเค”
(เท็น...)
“หืม?”
(พรุ่งนี้น่ะ...ลืมจริงๆ เหรอ)
“อ่า...ต้องวางแล้ว เป็นเด็กดีนะ”
นึกออกเลยว่าเมลกำลังทำหน้าแบบไหน คงทำหน้าซึมๆ อยู่แน่ๆ แต่เดี๋ยวมันก็จะยิ้มกว้างๆ ได้เอง เชื่อผมสิ
...สุขสันต์วันเกิดนะเว้ย ^^
.
.
.
'สุขสันต์วันเกิดนะเมล แก่ขึ้นอีกปีแล้ว รู้สึกเขินๆ แฮะ จะพูดอะไรต่อดีวะ???' ใบหน้าขาวเนียนที่ค่อนไปทางสวยซะส่วนใหญ่กำลังขึ้นสีระเรื่อจนคนที่กำลังมองหลุดยิ้มออกมา
เกือบเที่ยงคืนพ่อก็ไล่เขาให้ขึ้นมานอน อีกหนึ่งนาทีจะถึงวันเกิดเขาแล้ว... มันไม่ใช่วันพิเศษอะไรหรอก ก็แค่วันธรรมดาวันหนึ่ง อีกทั้ง...ปีนี้คงไม่ได้รับคำอวยพรจากเพื่อนสนิทที่สุดอีกแล้ว มันก็อดใจหายไม่ได้ ขึ้นห้องมาตามที่พ่อบอก อดน้อยใจไม่ได้ที่ไม่มีใครอยู่กับเขาเลย แต่พอมาเจอกับภาพตรงหน้าแล้ว...ความน้อยใจที่มีต่อพ่อก็หายไปฉับพลัน
วินาทีแรกที่เปิดประตูเข้าห้องมา ห้องก็มืดสนิท ทั้งๆ ที่ปกติไฟจะติดอัตโนมัติ แต่มันแปลกไป พอนาฬิกาตีบอกเวลาเที่ยงคืนเท่านั้น จอภาพขนาดใหญ่ที่ไม่รู้ว่ามีตั้งแต่ตอนไหนก็ฉายภาพของคนสำคัญที่จำไม่ได้ว่าวันนี้คือวันอะไร ห้องที่ค่อยๆ มีไฟติดสว่างขึ้นทีละดวง ทำให้เขาเริ่มเห็นว่าห้องนอนที่ไม่ได้กลับมานานนั้น ตอนนี้มีหลายๆ อย่างแปลกไป แต่ที่ทำให้ตกใจจนเกือบเผลอร้องออกมาคือเท็นกำลังนั่งวาดรูปอยู่มุมหนึ่งของห้อง เขาร้องถามอย่างแปลกใจว่าทำไมถึงมาอยู่ที่นี่ แต่เท็นก็ไม่ตอบ พอเดินเข้าไปดูใกล้ๆ ก็ได้รู้ว่ามันเป็นหุ่นขี้ผึ้งที่ขนาดเท่าตัวจริงและรูปร่างหน้าต่างก็ไม่ผิดเพี้ยนไปจากเท็นตัวจริงเลยสักนิด
'เมล...' เสียงของเท็นทำให้เขาต้องกลับไปสนใจหน้าจออีกครั้ง 'เราก็คบกันมาเกือบสามปีแล้วนะ กูแค่อยากจะบอกว่าขอบคุณมาก ที่รักและทนกับคนอย่างกูมาตลอดเลย ต่อให้กูจะทำตัวไม่ดีแค่ไหนมึงก็ยังให้อภัย ของขวัญที่ให้อาจจะไม่มีประโยชน์มากนัก แต่กูก็ตั้งใจทำให้ กูวาดรูปไม่เก่งเลย มึงก็รู้ แต่ก็อยากให้มึงมองว่าสวยนะ เพราะนั่นเป็นรูปที่กูคิดว่าวาดสวยที่สุดแล้วตั้งแต่เกิดมา สุขสันต์วันเกิดนะเว้ย อยู่ด้วยกันไปนานๆ เลยนะ ^^'
น้อยครั้งจริงๆ ที่เท็นจะพูดอะไรแบบนี้ เป็นไปได้ก็อยากจะคว้าตัวเจ้าของรอยยิ้มสวยมากอดไว้ แต่ตอนนี้คงทำไม่ได้...คงต้องรอให้เจ้าตัวกลับมาเท่านั้น
รูปที่เท็นวาด...มันก็ไม่สวยจริงๆ นั่นแหละ แต่เอาเข้าจริงเขากลับชอบในทุกๆ ตัวละครที่อยู่ในสมุดภาพเล่มนี้ เริ่มตั้งแต่การเจอกันครั้งแรกของพวกเขา ตอนที่ทะเลาะกันเท็นก็วาดเขาเป็นปีศาจเลยทีเดียว ทั้งมีเขี้ยวทั้งหางงอกออกมาจนเดาไม่ออกว่ามันคือตัวอะไร คนวาดรูปไม่เก่งยังอุตส่าห์ใส่รายละเอียดหรือแม้แต่เพิ่มเติมสิ่งที่เขาไม่เคยรู้มาก่อน ...เหมือนสมุดภาพนี้เล่าผ่านมุมมองของเท็นที่มีต่อเขาตลอดมา
'รักเมลนะ ^O^' ตัวหนังสือไก่เขี่ยในหน้าสุดท้ายของสมุดภาพ ทำให้เขายิ้มกว้างออกมา ก่อนจะหันไปดีดหน้าผากหุ่นขี้ผึ้งที่แฟนตัวดีของเขาทำไว้เพื่อให้ดูต่างหน้าเวลาคิดถึง
“มึงมันบ้ามาก รู้มั้ยเท็นเท็น”
แต่คนที่บ้ายิ่งกว่าคงจะเป็นเขาที่เอาแต่นั่งจ้องหน้าหุ่นขี้ผึ้งจนเกิดความรู้สึกอยากจูบขึ้นมาสักครั้ง...
.
.
.
….. 1 ปีผ่านไป …..
นานแล้วเหมือนกันที่ผมไม่ได้กลับมาที่นี่ หลายสิ่งหลายอย่างเปลี่ยนไปตามกาลเวลา ผมก็ไม่ต่างกัน...อายุที่เพิ่มมากขึ้นทำให้ผมไม่อาจจะทำอะไรเล่นๆ เหมือนที่ผ่านมาอีกแล้ว
เพราะฉะนั้น วันนี้ผมถึงกลับมา...เพื่อจะมารับใครอีกคนที่ไม่รู้ว่าตอนนี้เขาจะยังคิดถึงผมอยู่ไหม
อาจจะลืมผมไปแล้ว หรือโกรธจนไม่อยากมองหน้าก็ไม่อาจรู้ได้
เวลาที่ผ่านมาผมไม่ได้ติดต่อกับใคร เพราะทันทีที่ผมไปถึงโรงพยาบาลที่แม่เข้ารักษาตัว ผมก็เจอโจทย์ใหญ่ในชีวิตที่ต้องตัดสินใจ
'หนึ่งปี แค่หนึ่งปี ถ้าแกยังยืนยันว่ายังรักแฟนของแก ป๋าก็จะไม่ขัดขวางอะไรอีก ทำให้ป๋าเห็นสิว่าแกจริงจังมากขนาดไหน กับความรักของแก'
ป๋าพูดกับผมต่อหน้าแม่ที่กำลังมองมาด้วยความไม่สบายใจ ท่านรู้เรื่องทั้งหมดแล้วจากคำสารภาพของผมกับป๋าว่าเราทะเลาะกัน
'เท็น...ทำตามที่ลูกต้องการเถอะ แม่ไม่เป็นไร'
'คุณ...'
'เงียบนะ!! อย่ามาเรียกฉัน ฉันไม่เคยมีสามีที่ใจร้ายอย่างคุณ'
'แม่...แม่ครับ ไม่เอานะ ไม่โกรธ ใจเย็นๆ ครับ'
ป๋าดูเสียใจมาก ผมรู้ว่าป๋าหวังดี ป๋าทำเพื่อผมกับแม่มามาก พวกเราไม่เคยลำบากเพราะป๋ายอมเหนื่อยอยู่คนเดียว ถึงผมจะหาเงินได้เองแล้ว แต่ตอนยังเด็ก ถ้าไม่มีป๋า ก็คงไม่มีผมเหมือนอย่างทุกวันนี้ ผมจะทำอะไรตามใจตัวเองได้ไหมหากไม่มีป๋าคอยสนับสนุน...
'ผมตกลงครับ และหวังว่าป๋าจะไม่ผิดสัญญากับผมอีก'
'เท็น...ลูกไม่ต้อง' แม่ส่ายหน้าไม่เห็นด้วย แต่ผมก็กุมมือท่านเอาไว้
'ไม่เป็นไรครับ... สบายมาก'
แต่คำว่าสบายมากที่บอกกับแม่คงจะดูอวดเก่งมากไปหน่อย เพราะการที่ถูกห้ามเจอ ห้ามคุย ห้ามติดต่อกับเมลตลอดหนึ่งปีทำให้ผมเกือบเสียหลักไปเหมือนกัน...
และเพราะอย่างนั้น...เมลถึงไม่ทำตามที่บอกว่าจะมาหา ผมรู้แค่ว่ามันเรียนจบแล้ว และเข้าทำงานกับบริษัทของรัฐวิสาหกิจแห่งหนึ่ง
“โย่ววววว!” ผมเข้าไปทักทายพี่เจ๋งที่ยังคงดำเนินกิจการมอมเมานักศึกษามาได้ดีจนถึงเดี๋ยวนี้
พี่เจ๋งหันมาเห็นผมก็ถึงกับปล่อยแก้วในมือร่วงลงพื้น แตกดังเพล้งจนแขกโต๊ะอื่นหันมามองกันเป็นแถว
“เชี่ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย!!น้องเท็นนนนนน!! กูนึกว่ามึงตายไปแล้ว!!!”
“=_=; พี่ยังปากไม่เป็นมงคลเหมือนเดิมเลยนะ”
“โอ้ยยยยยยยยยยยย กูคิดถึงมึงงงงงงงงงงง”
ผมปล่อยให้ไอ้พี่เจ๋งมันกอดคอโห่ร้องด้วยความดีใจไป เอาจริงๆ คือผมก็ดีใจที่เจอมันนะ แต่ไม่ได้เว่ออะไรขนาดนี้อ่ะ -_-
เพราะนัดเจอพวกไอ้เต๋อที่นี่ พอลงจากเครื่องผมก็ตรงดิ่งมาร้านเหล้าทันที
รอไม่นานพวกไอ้เต๋อก็แห่กันมาพร้อมหน้าด้วยเพื่อนต่างภาคที่เดี๋ยวนี้แม่งหล่อพราวเสน่ห์กันเกือบทุกคน คือ..กูก็ไม่อยากจะวิจารณ์หรอกนะ พวกมึงเพิ่งเรียนจบไปได้แค่ครึ่งปี แต่หน้าตาพวกมึงล้ำไปถึงอายุสามสิบเลยว่ะ =_=;
“ตอนที่มึงบอกว่ามาถึงแล้ว กูแทบกรี๊ดอ่ะ ยังงงๆ ว่าใครแม่งโทรมา เอาจริงๆ คือมึงยังไม่ตายอ่ะะะ กูโคตรดีใจ เพราะแม่งเหมือนบุคคลหายสาบสูญไปเป็นปี” ไอ้เต๋อบอกพร้อมกับทำหน้ากวนตีนส่งมาให้
“พูดมากว่ะ แล้วพวกมึงเป็นไงกันมั่ง” ผมถามก่อนจะมองหน้าเพื่อนแต่ละคน ถึงจะมาไม่ครบ แต่ก็โอเคล่ะครับที่ได้เจอ เพราะไอ้กัส ไอ้เขต ไอ้ลิน และไอ้ฟิว ไปเรียนต่อที่อังกฤษ ไอ้กัสกับไอ้ลินน่ะเมืองเดียวกัน แต่ไอ้เขตกับไอ้ฟิว ก็ต่างคนต่างไป ที่เหลือเลยมีแค่ ไอ้แต้ม ไอ้เต๋อ ไอ้เต้ ไอ้แม็ค และก็ไอ้คิมเท่านั้น
“ก็ดีว่ะ แต่กูเริ่มเบื่อชีวิตวัยทำงานละ ปีหน้าจะไปเรียนต่อแล้ว” ไอ้แต้มทำหน้าเบื่ออย่างจริงจัง จนผมอดเอาถั่วขว้างหัวมันไม่ได้
รวมๆ แล้วพวกมันก็สบายดี ไอ้เต้ไอ้แม็คสบายดีมากด้วยซ้ำเพราะพ่อแม่พวกมันโอเคกับความสัมพันธ์แล้ว ก็ดีครับ ดีใจกับพวกมันด้วย
“เออ...เท็น มึงรู้ป่ะวะ นาตาชาแต่งงานแล้วนะ”
“หืม? นาตาชาพี่เลี้ยงเมลน่ะนะ”
ผมเลิกคิ้วมองไอ้แต้มอย่างแปลกใจจริงๆ ใครเป็นผู้โชคดีได้ผู้หญิงคนนี้ไปวะ? เมื่อปีที่แล้วผมยังหึงนาตาชากับเมลอยู่เลยนะ =_=;
“ใช่”
“แล้วเจ้าบ่าว?”
“คนที่มึงก็รู้ว่าใคร”
เพราะคำพูดของไอ้แต้มทำเอาใจผมตกไปอยู่ที่ตาตุ่ม คนที่ผมก็รู้ว่าใครนี่หมายถึงใคร? แล้วท่าทางไอ้แต้มที่ยิ้มกริ่มขนาดนั้นคืออะไร?
“อ้าว...เป็นไรวะมึง หน้าซีดๆ” ไอ้เต๋อถาม แต่ผมก็ส่ายหน้าเป็นคำตอบให้มันไป
“กูคงเมาเครื่อง”
“=_=; ได้ข่าวว่าลงเครื่องมาตั้งนานแล้ว มึงดีเลย์มากไปป่ะวะ” ไอ้แม็คถามขึ้นอีกคน
“เออ -*- กูออกไปสูบบุหรี่แป๊บนะ”
ผมเดินออกมาทางหน้าร้าน ชนกับผู้ชายใส่หมวกที่เพิ่งเดินสวนไปเมื่อกี้ค่อนข้างแรง แต่ก็ไม่ได้สนใจจะขอโทษ ตอนนี้ผมกำลังกังวลว่าตัวเองกำลังมาสายเกินไป
ผมไม่รู้หรอกว่าหนึ่งปีที่ทรมานของผม เมลจะเป็นเหมือนกันไหม หรือมันลืมผมได้แค่ไม่กี่เดือนแล้วเริ่มต้นความรักครั้งใหม่กับคนอื่นไปแล้ว...มันแย่มากที่ทุกวันจะต้องคิดวนเวียนถึงเรื่องนี้ ไม่มีอะไรน่ากลัวเท่าการที่กลับมาแล้วพบว่ามันกลายเป็นของคนอื่นไปแล้ว
ถ้าวันนี้มันไม่รักและไม่ได้รอผมอีกต่อไป...พรุ่งนี้ผมจะทำยังไงกับชีวิตตัวเองต่อไปดีก็ยังคิดไม่ออก เพราะตลอดเวลาหนึ่งปี ผมเฝ้ารอวันที่จะกลับมาหามันโดยตลอด
แต่มันคงไม่มีใครหรอกครับ...ที่จะรอคนที่อยู่ๆ ก็หายไป โดยไม่ติดต่ออะไรมาเลย
“ขอต่อไฟหน่อยได้มั้ยครับ”
ผมไม่ได้อยู่ในอารมณ์อยากแบ่งปันให้เพื่อนร่วมโลกมากนัก เลยไม่ได้ตอบอะไรกลับไป
“คุณครับ...”
“....”
“ใจดำจังเลยนะครับ”
“....”
“ใจดำไม่เปลี่ยนเลย...”
เพราะเสียงตัดพ้อที่คุ้นหูทำให้ผมต้องหันไปมองคนที่ยืนอยู่ข้างๆ ผู้ชายใส่หมวกที่ผมเดินชนเมื่อกี้ยืนไม่ห่างผมมากนัก ถึงบริเวณนี้จะค่อนข้างมืด แต่พอเพ่งตามองดีๆ ก็จำได้ว่าเป็นใคร
“เมล...”
“ไง”
“มึง...”
แค่รอยยิ้มที่ส่งมา ผมก็พูดอะไรไม่ได้อีกเลย ทั้งอยากร้องไห้และอยากยิ้มในเวลาเดียวกัน
รู้สึกเหมือนกำลังจะเป็นบ้า...
“ปล่อยให้กูรอตั้งนาน...แล้วยังจะยืนอยู่ตรงนั้นอีกเหรอ มานี่สิเท็น”
ผมไม่เคยลืมเลยว่าอ้อมกอดของเมลอบอุ่นขนาดไหน ไม่เคยลืมเลยว่าเวลาที่ได้กอดกันแล้วหัวใจของเราสองคนใกล้กันมากขนาดไหน
“ขอโทษนะ...ขอโทษที่ให้รอ กูขอโทษนะเมล”
“ไม่เป็นไร ^^ เต็มใจรอ”
ตอนนี้ผมรู้สึกเหมือนจะยืนแทบไม่ติดพื้น ความรู้สึกตอนนี้มันลบความกังวลใจเมื่อก่อนหน้านี้ไปจนหมด แค่เพราะคำว่า 'เต็มใจรอ' ของเมล ผมก็รู้แล้วว่ามันคงไม่ใช่เจ้าบ่าวของนาตาชา และที่ยิ่งไปกว่านั้น...เมลยังคงเป็นคนของผม
ยังคงรัก...และรอผมอยู่ตลอด
“เมล...”
“ว่า?”
“ไม่โกรธเลยเหรอ”
“โกรธสิ” เมลอมยิ้ม ก่อนจะใช้นิ้วชี้จิ้มหน้าผากผม “แค่ช่วงสามสี่เดือนแรก โกรธจนแทบบ้า แต่พอนานวันเข้า ความคิดถึงมันมีมากกว่า...ตอนนี้แค่มึงกลับมา กูก็ดีใจมากแล้ว”
“T_T น่ารักจัง”
“ฮ่าๆๆ ร้องไห้ทำไมเนี่ย ไม่เอานะ ไม่ร้องๆ”
“ไม่ได้ร้อง T_T”
“ครับๆ”
เมลยังคงกอดผมไว้แน่น คนที่รักผมได้อย่างมัน ชาตินี้คงหาไม่ได้อีกแล้ว...
“เท็น...ขอบคุณที่กลับมา”
ผมต่างหากที่ต้องขอบคุณที่มันยังคงรอ
“ต่อจากนี้...จะไม่ห่างกันแล้วใช่ไหม”
“อืม...แน่นอน”
“^^”
“ไม่ห่างกันอีกแล้ว กูสัญญา”
เมลพยักหน้า คลายแขนที่กอดผมออก ก่อนจะก้มลงมาจุ๊บที่ปากผมหนึ่งที
“ของขวัญที่มึงให้ กูชอบมากเลย ช่วยให้หายคิดถึงได้เยอะ เวลาช่วยตัวเองแล้วมองหุ่นนั่นแล้วกูโคตรพีคอ่ะ”
-*- อะไรคือการที่มึงมาพูดขัดความโรแมนติกอย่างนี้วะ?
“ไอ้ลามก”
“หึหึ ล้อเล่นหรอก”
“หน้ามึงไม่ได้ล้อเล่นเลยเมล เปลี่ยวมากไง”
“พอสมควร ฮ่าๆๆๆ อย่าทำหน้าบึ้งเลยน่า”
“-*-”
“รูปที่มึงวาดก็สวยมากนะ”
จากที่กำลังแกล้งโกรธมัน ผมก็ต้องหลุดยิ้มออกมาทันที มันเป็นคนแรกเลยนะที่ชมว่าผมวาดรูปสวยอ่ะะะะ!!
“จริงดิ?”
“ไม่จริง -_-”
“เมลลลลลลลลลลลลลลลลลลล”
“ฮ่าๆๆ”
“ตกลงยังไงเนี่ย”
“สวยครับสวย มีพรสวรรค์มาก เยี่ยม ^^b” เพราะนิ้วโป้งที่แปะตรงหน้าผากผมทำให้ผมรู้ว่าเมลมันพูดยอไปอย่างนั้นเอง โถ อย่าให้สกิลกูเลเวลอัพนะมึง ขี้คร้านจะมาขอมาเป็นแบบให้ผมวาด หึหึ
“แต่ถึงยังไงกูก็ชอบมากนะ ^_^”
“อ่า...ก็ดีแล้ว -///-”
พอมองหน้าแล้วสบตากันตรงๆ แล้ว ผมดันเขินขึ้นมา ก็มันช่วยไม่ได้นี่หว่า ไม่เจอหน้ากันมาเป็นปีนะ มาโดนจ้องแบบนี้คงมีเก้อเขินกันบ้างแหละ
“ยินดีต้อนรับกลับบ้านนะ”
“อื้อ”
ที่ไหนที่มีคนสำคัญ คนที่ยังคิดถึง เป็นห่วง และเฝ้ารอให้กลับไปหา ที่นั่น...ก็คือบ้าน ในความคิดของผม เพราะฉะนั้นตอนนี้ผมได้กลับบ้านแล้ว...
และขอบคุณที่เจ้าบ้าน...เขาเปิดประตูต้อนรับผมอย่างอบอุ่น
“ฝากตัวอีกครั้งนะเมล ^^”
“ครับ”
ไม่จำเป็นต้องตลอดไปหรอก แค่ว่าวันนี้ พรุ่งนี้ และวันต่อๆ ไป เราได้อยู่ด้วยกัน ทำสิ่งดีๆ ให้กัน ในทุกๆ วันที่ยังคงมีลมหายใจ...ก็พอแล้ว
...........................................The end.............................................
เมื่อฉันไม่อยู่ตรงนั้น เธอเองจะเป็นเช่นไร
ขอปิดฉากลงแต่เพียงเท่านี้ มีหลายสิ่งหลายอย่างในเรื่องนี้ที่ยังคงดำเนินต่อไป ชีวิตของใคร คนนั้นก็ต้องใช้และตัดสินใจกันเอาเอง ความรักของฟิวมายด์ เราปิดฉากลงแต่เพียงเท่านั้น อนาคตฟิวจะทำอย่างไรต่อไป ก็คงตอบไม่ได้ ส่วนเมลเท็น พวกเขาก็ยังจะรักกันอย่างนี้ ดูแลกันอย่างนี้ และเข้าใจกันอย่างนี้ตราบเท่าที่ยังมีชีวิตอยู่ อนาคตเป็นสิ่งที่ยังมาไม่ถึง เพราะฉะนั้นก็ใช้ชีวิตในทุกวันให้เต็มที่กันนะคะ
ขอบคุณที่ติดตามกันมาจนถึงบทสรุปค่ะ ขอบคุณมากกกก
หัวข้อ: So what : ตกลงเอาไง :: ตอนที่พิเศษ 1 : 20-11-2015 (Page.47) (อ่าน 768796 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก