หัวข้อ: ล่ารักหัวใจมาเฟีย | 011114 | ตอนพิเศษ : Falling Slowly | Page 124 |

[m_pop91]

หวานมากตอนนี้

[koikoi]

ซึ้งอ่ะ

[minenat]

อ่านตอนนี้แบบบหวานมากกกกก หวานจนร้องไห้ตามมม

[IIMisssoMII]

อยากได้แบบe book ค่ะ เดินทางบ่อย

[tamako]

ชอบคร๊า  อ่านรวดเดียวยาวๆเลย
เห็นมีอัพแค่ 20 ตอน นึกว่าจะอ่านแป๊บเดียวจบ
ที่ไหนได้กินเวลาไปทั้งวันแต่ละตอนยาวมากๆ 
รักมิมากๆค่ะ

[Ningg.Destiny]

 

ตอนนี้โรแมนติกมากๆๆๆๆๆๆๆ
คุณมาเฟียบอกรักน้องมิแล้ว หวานมาก
ทีนี้จะได้กลับไปอยู่ด้วยกันละนะ
ดีใจจุงงงง

แต่อยากรู้เรื่องของเมษาแล้วอะ
สรุปว่าผู้ชายคนนั้ยคือใคร

[Queen1001]

พอจอมทัพบอกว่า "รัก" คนอ่านแมร่งน้ำตาไหลออกมาเลย T[]T
ดีใจแทนหนูมิ ในที่สุดก้ได้ฟังคำนั้นแล้ว น่ารักมากมาเฟียใหญ่ของเรา

แต่ๆ ไคลแม็กทำเลือดฉันสูบฉีดไม่ทันนะเลอออออ
 

[arissara]

ซึ้งมากกกกกกก น่ารักอ่ะมาเฟียน่ารัก

[TIKA_n]

คำว่า "รัก" จากมาเฟียผู้ยิ่งใหญ่ ของขวัญวันเกิดที่สุดแสนวิเศษของน้องมิจริง ๆ 
ครั้งก่อนที่จอมทัพกระซิบว่า  “You're my silver lining” ก็ทำให้ซาบซึ้งตรึงใจมาก ๆ แล้ว
แต่ครั้งนี้ ดอกไฮเดรนเยียช่อเล็ก ๆ คำขอโทษ พร้อมคำบอกว่า " รัก " มันช่าง... 
โอย ๆ คุณจอมทัพ ทำให้ประทับใจได้ตลอดจริง ๆ น้องมิไม่ดีใจจนร้องไห้ก็แปลกแล้ว
ที่ชอบมาก ๆ อีกก็คือ "...นายคือบ้านของฉัน ฉันอยู่ที่ไหนก็ได้" ที่ ๆ จะมีจอมทัพ ก็คือที่ ๆ มีน้องมิอยู่เท่านั้น
ต้องบอกว่า จากที่จอมทัพสาบานกับตนเอง ว่าจะใช้การกระทำยืนยันทุกคำพูด จึงคิดว่าคงไม่ใช่ง่าย ๆ
ที่จะทำให้จอมทัพ ยอมพูดคำว่า "รัก" ออกมา แต่ตอนนี้ พอได้บอกออกไปสักครั้ง เหมือนไม่เพียงพอ
กับความรักที่มีอยู่เต็มหัวใจ ต้องบอกย้ำ ซ้ำ ๆ จนในที่สุด น้องมิ ก็ได้บอกคำ ๆ นี้ตอบกลับไปเช่นกัน 

งานนี้ ต้องยกความดีความชอบให้กับมือซ้ายคนสนิท น้องชายที่เข้าใจพี่ชายคนนี้ดีจริง ๆ
วิคเตอร์ ให้คำแนะนำจอมทัพ ได้ตรง และชัดเจนมาก ๆ ทั้งการให้บอกความรู้สึกกับน้องมิออกไป
และเรื่องความเชื่อใจ การหึง หวง คนที่รักนั้นไม่ผิด ยิ่งแสดงออกมา คนรักของเราย่อมรู้สึกดี ที่ได้รับความสำคัญ
แต่ถ้าแสดงออกมาก จนเกินไป มันจะกลายเป็น การแสดงถึงความไม่ไว้ใจในตัวคนที่เรารักได้
ขืนงานนี้ วิคเตอร์ ยอมทำตามคำสั่ง ทิ้งของขวัญของน้องมิจริง ๆ คงได้ทะเลาะกันในวันดี ๆ ของน้องมิแน่ ๆ

ว่าแต่ว่า วิคเตอร์ เข้าใจเรื่องความรักของจอมทัพกับน้องมิดีซะขนาดนี้ แถมมีคำแนะำนำดี ๆ ให้อีก
หวังว่าความรักของตัวเอง คงเข้าใจ และไม่ทำอะไรที่ทำให้เจย์ต้องเสียใจนะจ้ะ ห่วงจริง ๆ เลย

คราวหน้ากลับบ้านกันแล้วสินะ จะมีฉากฟิน ๆ ต้อนรับการกลับบ้านมั้ยน้อ รอตอนต่อไปนะคะ
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ 
 

[Ryojung]

  เราพลาดเรื่องนี้ไปได้ไง สนุกมากๆๆๆๆๆ สนุกที่สุดดด
ชอบมิกับจอมทัพ ชอบทุกคนนน ลุ้นๆ อย่ามาม่าเลยนะ ใจอ่อนแอมาก ToT
เฝ้ารอๆๆ ลุ้นๆคู่เมษา หาคนดูแลน้องด้วยยยย

แต่รักจอมทัพกับมิมากที่สุดดดเเเ

[sakiko]

เมื่อไหร่ตอนต่อไปจะมาน้ออออออ 

เค้ารออยู่น้าาาาาาา

[kyliewonderland]

ตอนที่21 : Set fire to the rain.







มิถุนาหนุนศีรษะอยู่บนตักกว้าง ในมือมีหนังสือเล่มเล็กๆที่อ่านค้างไว้ตั้งแต่อาทิตย์ก่อน เขาสวมเสื้อผ้าฝ้ายสบายๆกับกางเกงเลสีอ่อน อากาศเย็นๆริมทะเลทำเอาเพลินเสียจนง่วง

จอมทัพเอนตัวพิงพนักของเก้าอี้พับแบบไม่มีขา พวกเขานั่งอยู่บนศาลาส่วนตัวหน้าห้องพักซึ่งอยู่ติดกับสระว่ายน้ำและชายหาด  มาเฟียหนุ่มไล่ดูตัวเลขหุ้นที่ขึ้นลงด้วยใบหน้าเรียบเฉย สักพักก็ละสายตา เมื่อมิถุนาเอื้อมมือมาและเบาๆที่ฝ่ามือของเขา

จอมทัพพลิกฝ่ามือแล้วรวมมือขาวนั่นเอาไว้ รอยยิ้มกับลักยิ้มเล็กๆที่บุ๋มที่ข้างแก้มช่างน่ารักเหลือเกิน มิถุนาเอื้อมมือแตะที่หว่างคิ้วของเขาก็หลุดหัวเราะคิกอยู่คนเดียว

“ทำไมทำหน้าเครียดขนาดนั้นครับ?” เสียงหวานเอ่ยถาม ติดจะเหนื่อยอ่อนเล็กน้อย หลังจากได้ใช้พลังงานในตอนเช้าไปอย่างไม่จำเป็น
“เปล่านี่" เปล่าจริงๆ จอมทัพไม่ได้เครียดอะไรสักหน่อย เขาก็นิ่งแบบนี้อยู่แล้ว
“เปล่าก็เปล่า" มิถุนาว่า "ผมหิวแล้ว" เขาบอก
“งั้นหรือ? จะสั่งอะไรดีล่ะ ทานที่นี่นะ" เขาว่า ยกมือเรียกบัทเลอร์สาวในชุดไทยที่ยืนอยู่แถวนั้นมา
“ครับ แล้ววิคเตอร์กับเจย์ล่ะ" มิถุนาว่า เขาเหลือบตามองหาคนที่น่าจะดำผุดดำว่ายอยู่ในสระน้ำตรงหน้านี้
“สั่งมาเผื่อเลย" เขาว่า เอ่ยขอเมนูกับบัทเลอร์สาว มิถุนาแบมือขอที่คั่นหนังสือจากมาเฟียหนุ่ม ก่อนเลื่อนมือเปิดเมนูอาหาร สักพักคิ้วเรียวก็ขมวดมุ่นราวกับเด็กไม่ได้ดั่งใจ

“ทำไมอาหารแพงจังครับ"
“โรงแรมหกดาวก็แบบนี้แหละ"
“ผมทำให้กินก็ได้นะแบบนี้" มิถุนาบ่น นั่นทำให้จอมทัพหลุดหัวเราะออกมาจนได้
“ไอ้เรื่องทำให้กินน่ะ คงต้องทำให้ฉันไปตลอดชีวิตอยู่แล้ว" เขาว่า เลื่อนเมนูมาดูบ้าง "แต่คราวนี้ให้ฉันดูแลนายบ้างเถอะน่า สั่งเถอะ อย่าห่วงเลย"
“ผมรู้น่า"

มิถุนาบ่นไปเช่นนั้น แต่สุดท้ายพอเห็นมือขวากับมือซ้ายวิ่งไล่ตามกันมาบนแนวหินก็สั่งอาหารไปเยอะแยะมากมาย เขาก็เป็นแบบนี้เสมอแหละ ห่วงคนอื่นมากกว่าตัวเอง ทั้งๆที่ตัวเองน่ะ น่าเป็นห่วงที่สุด

เวลาไม่ถึงครึ่งชั่วโมง อาหารมากมายก็ถูกวางเต็มโต๊ะ วิคเตอร์กับเจย์ถูกเจ้านายเรียกให้มาร่วมโต๊ะอาหารหลังจากที่ทั้งคู่ไปจัดการมื้อกลางวันให้ลูกน้องคนอื่นๆเสร็จเรียบร้อยแล้ว แดดยังคงจ้าและไล่แผดเผาหาดทรายตลอดแนว มิถุนาตักต้มยำโป๊ะแตกหม้อใหญ่แบ่งให้กับทุกๆคนบนโต๊ะอาหาร เจย์นั่งเช็คอะไรบางอย่างยุกยิกอยู่ในไอแพดมินิของตนแล้วก็เงยหน้าขึ้นมา


“อาทิตย์หน้าไปฮ่องกงแล้วนะครับ" เจย์ว่า เขาเลื่อนเช็คตารางงานอีกนิดหน่อยก่อนกดปิดหน้าจอ
“อาทิตย์หน้าเหรอ" จอมทัพพึมพำ มิถุนาไปเดินแบบให้งาน Hong Kong Fashion Week for Spring/Summer มีนางแบบนายแบบไทยไปเดินให้กับทางฮ่องกงไม่กี่คน ส่วนใหญ่คือระดับท็อปของประเทศเท่านั้นที่มีโอกาสได้สับขาบนรันเวย์แห่งนี้
“คุณจะไปด้วยกันใช่ไหม?” มิถุนาถาม
“ไปสิ อาจจะไปก่อนด้วยซ้ำ ถ้านายลางานได้น่ะนะ"
“เรื่องนั้นไม่มีปัญหาหรอกครับ มิมีเวลาว่างก่อนแฟชั่นวีคสองวัน" เจย์ว่า หลังจากตรวจสอบตารางงานอย่างรอบคอบ
“อืม"
“นายท่านจะกลับไปพักที่บ้านใช่ไหม?” วิคเตอร์เอ่ยถามขึ้น
“ใช่"
“ครับ" วิคเตอร์พยักหน้ารับ เขายกยิ้มมุมปากเล็กน้อยแทบไม่ทันให้ใครได้สังเกต
“มีอะไรหรือไงวิคเตอร์?” จอมทัพถามยิ้มๆ
“เปล่าครับ แค่ไม่ได้กลับบ้านนานแล้วน่ะครับ" วิคเตอร์ปัด
“เพิ่งกลับไปเมื่อต้นปี"
“ก็ต้นปีเอเลนไม่อยู่นี่ครับ" เขาหลุดออกมาจนได้เมื่อโดนนายท่านหรือเฮียที่รักเคารพต้อนจนจนมุม วิคเตอร์ยกมือขยี้หัวไปมาเบาๆ

เจย์ชะงักมือที่กำลังตักข้าวเข้าปาก เหลือบมองหน้าคู่หูนิ่งๆ เขามองหน้ามิถุนาที่ขมวดคิ้วมุ่นก่อนที่จะเอ่ยปากอธิบายในที่สุด

“เอเลนเป็นเลขาของนายใหญ่ พ่อของนายท่านน่ะครับ เป็นเพื่อนสมัยไฮสคูลของนายท่านด้วย"
“สนิทเลยล่ะ" จอมทัพว่ายิ้มๆ "เดี๋ยวไปก็ได้เจอ" เขาว่า
“อ่าฮะ" มิถุนาพยักหน้ารับเบาๆ เขารู้สึกสนใจบุคคลที่ถูกพาดพิงขึ้นมาทันที จอมทัพในแบบที่เขาไม่เคยรู้จักจะเป็นยังไงกันนะ ตัวเขาเพิ่งพ้นวัยเรียนมาได้ปีสองปีนี้เอง แต่จอมทัพเมื่อสิบปีที่แล้ว...คงจะเป็นนายน้อยจอมเอาแต่ใจกระมัง
“อ้อ เอเลนเป็นรักแรกของวิคเตอร์ด้วย" จอมทัพว่า พลางเหลือบมองมือซ้ายแล้วกระตุกยิ้ม
“เฮ้ย เฮีย เอาอะไรมาพูดเนี่ย" วิคเตอร์โวย
“หรือไม่จริง"
“มันก็ไม่จริงทั้งหมดหรอกครับ" เขาบ่นอุบ "ผมแค่ประทับใจเอเลนเฉยๆ"
หึ"
“คนเราต้องมีรักแรกเป็นธรรมดาและครับ" เขาว่ายิ้มๆ และไม่ทันที่จอมทัพจะได้ซ้ำเติมอะไรต่อ บัทเลอร์สาวก็เดินกลับเข้ามาพร้อมกับมือถือเครื่องที่มิถุนาคุ้นเคย...

“โทรศัพท์ของคุณมิถุนาน่ะค่ะ ดิฉันไม่ได้รับสายให้ คุณตะวันโทรมา" เธอว่า มิถุนากล่าวขอบคุณพร้อมรอยยิ้มก่อนรับโทรศัพท์มา เขาเอ่ยขออนุญาตจากผู้ร่วมโต๊ะอาหารก่อนกดโทรกลับ...

รอสายไม่นานปลายสายก็รับด้วยน้ำเสียงสดใส มิถุนาเองก็หลุดรอยยิ้มออกมาจนได้


“ฮัลโหลตะวัน ว่าไง?”
(ฮัลโหลมิ...นี่เมื่อกี้จะแวะไปเซอร์ไพรซ์ที่คอนโดแต่ปรางบอกมิไม่อยู่ เลยโทรมา แฮปปี้เบิร์ดเดย์น้าาาาาา)
“ขอบคุณมาตะวัน" มิถุนายิ้มกว้าง
(ปรางบอกว่าเดี๋ยวจะโทรมา ติดงานอยู่อ่ะ แล้วฉันก็จะถามว่าไปฮ่องกงวันไหน จะตามไปด้วยอ่าาา) ตะวันส่งเสียงออดอ้อนมาตามสาย มิถุนาหัวเราะก่อนมองหน้าเจย์แล้วเอ่ยปากถามมือขวา
“ไปตั้งแต่พุธหน้าเลย แต่เดินจริงน่ะคืนวันศุกร์ ตะวันมาสิ"
(จริงเหรอ แต่พี่ท็อปน่าจะว่างพฤหัส แปปนึงนะมิ ยุ่งๆอยู่นิดหน่อย) ตะวันว่าก่อนหันไปเรียกแทนไทยิกๆ สักพักหนึ่งกว่าทุกอย่างจะสงบ ตะวันส่งเสียงมาอีกครั้ง (นี่มิอยู่ไหนเหรอ?)
“ภูเก็ต เอ้อ...กับคุณจอมทัพน่ะ" เขาว่า
(โหยยย สวีทกันจังนะ นี่ดูพี่ท็อปสิ อะไรก็ไม่รู้)
“แล้วตะวันอยู่ไหน?”
(มารับเป๊กที่สุวรรณภูมิอ่ะ เป๊กน้องชายพี่ท็อป น้องเขาไปฝึกงานที่อเมริกามาช่วงปิดเทอมที่ผ่านมา" ตะวันบอก
“อ๋อ" มิถุนาเคยเจอเป๊ก หรือ บูรพา น้องชายแท้ๆของแทนไทตามงานเดินแบบต่างๆ บูรพาเข้ามาทำงานในวงการจากการชักชวนของบรรดาเพื่อนๆแทนไท มิถุนาเคยคุยกับน้องเขาสองสามครั้ง บูรพาบอกว่า เขาไม่ชอบงานด้านนี้สักเท่าไหร่ แต่เพราะตอนนั้นหาเงินใช้หนี้บอล โดยแทนไทจ่ายหนี้ไปให้ก่อน และบูรพาต้องทำงานใช้คืนให้หมดทุกบาททุกสตางค์

มิถุนาคุยกับปลายสายอีกนิดหน่อย ก่อนที่จะวางสาย เขาเลื่อนโทรศัพท์วางไว้ข้างๆตัวเตรียมจะรับประทานอาหาร แต่ยังไม่ทันจะได้ทำอะไร เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้นมาอีกครั้ง มิถุนาเหลือบมองเบอร์ที่โชว์บนหน้าจอก่อนขมวดคิ้ว จอมทัพมองหน้าคนรักนิดหน่อยแต่ก็ไม่ได้พูดอะไร



“ฮัลโหล...” มิถุนากรอกเสียงไปตามสาย
(สวัสดีครับพี่มิ...สะดวกคุยไหมครับ?) ปลายสายส่งเสียงประหม่ามา เมษาเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงเกรงอกเกรงใจ
“สะดวกสิ อะไรหรือเปล่า?” มิถุนาว่า
"เอ่อ...คือ..."
"แปปนะเม" มิถุนาบอกกับปลายสาย ก่อนขยับตัวออกจากซุ้มศาลาเมื่อรู้จักว่าเรื่องที่เมษาต้องการจะปรึกษาค่อนข้างส่วนตัว ดวงตากลมโตมองมาเฟียหนุ่มนิดหน่อย แต่ก็ไม่ได้พูดอะไร

ขายาวพาตัวเองมาหยุดที่โขดหินริมหาด เขาทอดสายตามองเกลียวคลื่นที่ซัดสาดกับหาดทราย ก่อนเอ่ยกับปลายสาย

“มีอะไรหรือเปล่าเม"
(พี่มิไปฮ่องกงอาทิตย์หน้าใช่ไหมครับ?) เมษาถาม
“ใช่ ทำไมเหรอ? เมไปด้วยเหรอ?”
(เปล่าครับ) ปลายสายเอ่ยเสียงแผ่ว (คือ...เมมีเรื่องจะขอร้อง)
“อะไรเหรอ?” มิถุนาขมวดคิ้ว
(พี่มิไม่ไปฮ่องกงได้ไหมครับ) เด็กใหม่เอ่ยขอร้องอย่างประหม่า มิถุนารู้สึกประหลาดใจมากขึ้นไปอีก
“ทำไมเหรอ ทำไมไปไม่ได้ล่ะ?” เขาถามกลับ
(เม...เมอยากได้งานนี้) ปลายสายกลั้นใจไปสักพักก่อนเอ่ยออกมา ยังความเงียบมาสู่บทสนทนา มิถุนานิ่งอึ้งไปอย่างตั้งตัวไม่ติด เขายืนนิ่งไปพักใหญ่ด้วยความงุนงง เพราะไม่เคยคิดและไม่เคยมีใคร มาร้องขอเขาตรงๆเช่นนี้
“เมอยากได้...งานนี้เหรอ?” เขาเอ่ยถามกลับเสียงแผ่ว ด้วยไม่รู้จะจัดการเช่นไรกับเหตุการณ์ตรงหน้า
(ครับ...เมอยากได้งานนี้ มันเป็นโอกาส แต่เขาไม่รับเม เพราะเขาได้พี่มิไปแล้ว) ปลายสายเงียบไป มิถุนาก็น้ำท่วมปากพูดอะไรไม่ออก เขาเป็นคนใจดีกับคนรอบข้างอยู่แล้ว พอมาเจอสถานการณ์แบบนี้ เขาจึงไม่รู้จะทำตัวอย่างไรให้ถูก
“เมไปแคสมาหรือยัง?”
(ละ...แล้วครับ)

มิถุนาถอนหายใจออกมายาวเหยียด เขาไม่ได้นึกโกรธความทะเยอทะยานของเมษา แต่เขาไม่พอใจ...แม้ว่าจะเล็กน้อยมาก แต่กลับประหลาดใจในอะไรหลายๆอย่างมากกว่า

“พี่คงถอนตัวไม่ได้หรอกเม...” มิถุนาว่าเรียบๆ "ถ้าถอนตัวตอนนี้ เขาและพี่ก็คงมีปัญหาด้วยกันทั้งคู่"

“...อีกอย่าง" มิถุนาเว้นช่วงไปสักพัก "พี่อยากให้เมได้งานด้วยความสามารถของตัวเอง ไม่ใช่เพราะวิธีอื่น...แบบนี้"

(พี่มิ...เมขอโทษ) ปลายสายว่าด้วยน้ำเสียงสั่นๆ
“พี่วางสายก่อนนะ ขอโทษด้วย"
(แต่พี่มิอย่าไปฮ่อ...)
“พี่ต้องไปทำงานเม แค่นี้นะ"


มิถุนาวางสายก่อนพรูลมหายใจออกมายาวเหยียด เขาจ้องหน้าจอโทรศัพท์เงียบๆก่อนตัดสินใจกดปิดเครื่อง ดวงตากลมโตทอดไปสุดสายตา กระทั่งฝ่ามือที่คุ้นเคยเอื้อมแตะลงบนไหล่ลาด...มิถุนาจึงรู้สึกตัว


“ยืนตากแดดเดี๋ยวก็ไม่สบายหรอก" จอมทัพว่า ก่อนวางหมวกสานปีกกว้างลงบนศีรษะเล็ก มิถุนาถอนหายใจเบาๆแล้วคลี่ยิ้มเฝื่อนๆออกมาให้
“ไม่ทานข้าวเหรอครับ"
“ทำไมทำหน้าแบบนั้นล่ะ มีอะไรคิดไม่ตกหรือไง?” จอมทัพไม่ตอบคำถาม แต่กลับตั้งคำถามเสียเอง มิถุนาบิดรอยยิ้มเหนื่อยๆออกมาอีกครั้ง เขาไม่เคยโกหกจอมทัพได้สักครั้ง
ฝ่ามือหนาเอื้อมสอดฝ่ามือเล็กเอาไว้ ก่อนจูงมือกันเดินกลับไปที่ศาลา
“นิดหน่อยน่ะครับ เรื่องงาน...”
“อะไร?”
“ก็ไม่มีอะไรหรอกครับ พอดีเมษาพลาดงานน่ะ ก็เลยโทรมาบ่นนิดหน่อย" เขาไม่เล่าเรื่องจริงทั้งหมด กลับกัน เขายังปกป้องรุ่นน้องในสังกัดอย่างเมษาเหมือนทุกครั้ง
“สนิทกันเหรอ?” จอมทัพเอ่ยถาม มิถุนาเม้มปากนิดหน่อย
“ก็...ไม่รู้ว่าสนิทหรือเปล่า แต่เมเป็นเด็กที่ดีนะครับ แล้วก็ดูน่าสงสารบางที"
“ยังไง?”
“เขาดูคิดมาก แล้วบางทีก็ทำหน้าไม่มีความสุข"
“ไปรู้ว่าเขาไม่มีความสุขได้ยังไงกัน?” จอมทัพถามยิ้มๆ มิถุนาเบ้ปากกับคำถามนั้น
“ก็ผมเป็นคนที่มีความสุขนี่ครับ"
“เหรอ?” มาเฟียหนุ่มกระเซ้าเล็กๆ
“อืม" มิถุนาว่า กระชับฝ่ามือหนาไว้แน่นกว่าเดิม








เมษายืนนิ่งอยู่กับที่เมื่อปลายสายถูกตัดไป เขาเม้มริมฝีปากแน่น นัยน์ตาคลอด้วยน้ำตา มือบางค่อยๆเลื่อนโทรศัพท์วางกลับไว้ที่โต๊ะกระจกตรงหน้า หัวใจเต้นแรงไม่เป็นจังหวะ ทั้งเจ็บปวดและหวาดกลัว กายขาวถอยหลังไปจนสุดก่อนทรุดตัวลงนั่งที่ปลายเตียง น้ำตาค่อยๆไหลอาบแก้มด้วยความอึดอัดใจ เขาทำอะไรไม่ได้ เหมือนถูกตรึงไว้ด้วยหมุดตอกตลอดเวลาไม่ว่าจะพยายามขยับตัวไปไหน...หรือทำอะไร กระทั่งพยายามทำในสิ่งที่ถูกต้อง เขายังทำไม่ได้ เขาไม่อยากทำร้ายมิถุนา...คนที่แสนดีสำหรับเขา

เมษาเงยหน้ามองดูตนเองบนกระจกที่สะท้อนตรงหน้า เขาเกลียดตัวเอง เกลียดใบหน้าตัวเองที่เหมือนกับมิถุนาขนาดนี้ ใบหน้าพลาสติกที่ถูกผ่าตัดซ้ำแล้วซ้ำเล่า ถูกตระเตรียมเพื่อเป็นเครื่องมือในการแก้แค้นใครคนหนึ่ง เพื่อต่อลมหายใจของใครอีกคนหนึ่ง...

เขาไม่มีวันเป็นมิถุนาได้ เขาเป็นได้แค่เพียงเครื่องมือในการทำลายมิถุนา ความรักของจอมทัพเท่านั้น เขาเองก็เป็นคนหนึ่งที่ประทับใจมิถุนาในฐานะแฟนคลับคนหนึ่งมาตลอด วาดฝันถึงชีวิตแบบมิถุนา แต่ภายใต้สปอร์ตไลท์ไม่เคยสวยงามสักนิด มิถุนาอาจจะเป็นสิ่งสวยงามสิ่งเดียวภายในโลกแห่งแสงสีนั่น...

เสียงโทรศัพท์ที่ดังขึ้นอีกครั้งทำให้เมษาต้องปาดน้ำตาออกลวกๆ เขาหยิบมือถือขึ้นมาด้วยมือที่สั่นเทา ดวงตาพร่าเลือนมองชื่อบนหน้าจอก่อนที่น้ำตาจะหยดลงบนนั้นอย่างห้ามไม่อยู่ เขาพยายามสูดลมหายใจลึกๆ...


“ฮัลโหลเมฆ"
(พี่เม...เป็นอะไร ทำไมเสียงแปลกๆ) พอได้ยินน้องชายท้วงเช่นนั้น เมษาจึงพยายามปรับเสียงให้เป็นปกติ
“เปล่า...ไม่สบายนิดหน่อย เมฆมีอะไรหรือ?" เมษาเอ่ยถามน้องชายเป็นการปัดคำถาม
(ไม่มีหรอก) เด็กหนุ่มว่า (ก็พี่เมเล่นไม่ยอมติดต่อมาเลยนี่ แต่ก็คงงานยุ่งใช่ไหมล่ะ?)
“อืม งานเยอะน่ะ ว่าแต่เมฆเถอะ เรียนเป็นไงบ้าง ปีหน้าก็เข้ามหา'ลัยแล้วนะ"
(โหยไม่ต้องห่วงเหอะพี่เม หาเงินมาจ่ายค่าเทอมให้เมฆก็พอ) เด็กหนุ่มกระเซ้า เมษาหลุดยิ้มขื่นออกมา
“เรื่องเงินน่ะไม่ต้องห่วงหรอกน่า" คนเป็นพี่รับปาก "ว่าแต่แม่...เป็นยังไงบ้าง?”
(แม่เหรอพี่ ก็โอเคนะ เพิ่งทำเคมีบำบัดไป แต่หมอไม่ให้บอกแม่ว่ามะเร็งลามเข้าขั้นที่สามแล้ว พี่รู้แล้วใช่ไหม?)
“อืม...รู้แล้ว" เมษาพึมพำเบาๆ "เรื่องเงินไม่มีปัญหาใช่ไหม ค่ายา ค่าเคมีบำบัดน่ะ"
(ก็ไม่นี่ พี่เมโอนเงินเข้าให้ตลอด) เมืองเมฆว่า (พี่เมตั้งใจทำงานเถอะ กลับมาเยี่ยมบ้านบ้างล่ะ เมฆจะดูแลแม่ให้เอง)
“...รอหน่อยนะ อีกแปปเดียวพี่ก็จะกลับไปอยู่ด้วยแล้ว"
(อ้าว...แล้วงานล่ะ พี่เมไม่ทำแล้วเหรอ?) เด็กหนุ่มถามด้วยความฉงน เมษายิ้มกับตัวเองอย่างขื่นใจ
“ไม่รู้สิ ไม่แน่ใจอะไรเลย...พี่อยากเป็นครู เมฆก็รู้"
(เอาเถอะพี่เม อย่าทำเสียงเศร้าแบบนั้นน่า เรื่องนั้นเดี๋ยวค่อยคิดก็ได้) เมืองเมฆว่า (แต่พี่เมมีความสุขดีใช่ไหม?)
สิ้นคำถามของน้องชาย เมษาก็ได้แต่เม้มปาก เขาไม่อยากโกหกน้องชาย แต่เขาเหลือแค่่แม่กับน้อง คนสองคนที่เขาต้องปกป้อง... “สบายดี ไว้แม่หายแล้ว มาเที่ยวกรุงเทพฯกันนะ"
(โอเคพี่ เดี๋ยวเมฆไปหาไอ้เคนมันก่อน นัดทำรายงานกันไว้เนี่ย พี่เมดูแลตัวเองด้วยนะ)
“รู้แล้วน่า"
(แล้วอย่าแอบร้องไห้คนเดียวบ่อยๆรู้เปล่า เมฆกับแม่เป็นห่วงนะ)
“เออน่า" เมษาได้แต่แอบยิ้มทั้งน้ำตาคนเดียว เขาอ้าปากจะพูดกับน้องชายเพิ่มเติม แต่เสียงประตูห้องที่ถูกเปิดออกกลับดังขึ้นมาก่อน
(เออพี่เม...)
“เมฆ แค่นี้ก่อนนะ" เมษาไม่รอให้น้องชายพูดอะไรอีกต่อไป เขารีบกดตัดสายแล้วเก็บโทรศัพท์ไว้ที่เดิม นายแบบหนุ่มยกมือเช็ดน้ำตาลวกๆ ก่อนสูดลมหายใจเข้าปอดช้าๆ...

เขาเอื้อมมือเปิดประตูห้องนอนออกไป กลิ่นหวานของบุหรี่นอกแสนคุ้นเคยลอยแตะจมูก หัวใจเริ่มเต้นแรงอีกครั้ง เมษารู้สึกว่าตัวเองสั่นไปหมด เขาไม่อยากเผชิญหน้ากับคนๆนั้นเลยสักนิด...


“ทำอะไรอยู่?”
“คุณอย่าสูบบุหรี่ในห้องได้ไหม?” ร่างเล็กว่าพลางเดินไปเปิดประตูกระจกออก ผู้ชายตัวสูงไม่ว่าอะไร เขาก้าวไปนั่งบนโซฟาผ้ากำมะหยี่ ก่อนจี้บุหรี่ลงกับโซฟาอย่างท้าทาย
“หึ" ริมฝีปากบางเฉียบยิ้มเหยียด เขาปรายตามองเมษาอย่างไม่รู้ร้อนรู้หนาว "คิดว่าห้องนี้เป็นของตัวเองหรือไง?”
“เปล่าครับ" เมษาเม้มปากแน่น
“ถ้าอยากได้ ก็ลองขายตัวให้ฉันสักเดือนหนึ่งสิ อาจจะซื้อได้ก็ได้นะ" ริมฝีปากยกยิ้มเหยียด ขายาวก้าวประชิดคนที่ยืนติดกับประตูระเบียง ก่อนพ่นควันบุหรี่ใส่ใบหน้าขาวจัดอย่างท้าทาย "แต่จริงๆ ที่ทำอยู่นี่ ก็ไม่ต่างจากขายตัวอยู่แล้วนี่เมษา"
“คุณอาเมน!”

นัยย์ตาสีเข้มตวัดมองคนพูดอย่างไม่พอใจ เมษาสั่นเทิ้มด้วยความโกรธ แต่ทำอะไรไม่ได้...ต่อให้บีบมือแน่นเท่าไหร่ คนที่เจ็บปวด ก็มีแค่ตัวเองเท่านั้น


“ทำไมงั้นหรือ?” คนตัวโตกว่ายื่นใบหน้าสัมผัสกับซอกคอขาวอย่างคุกคาม "หรือไม่จริง" เขากระซิบ คล้ายข่มขู่ ฝ่ามือหนานวดวนอยู่แถวสะโพก เมษาพยายามเบี่ยงตัวหลบ แต่ก็ไม่เป็นผล
“ปล่อยนะคุณอาเมน!”
“อย่ามาเล่นตัวให้มาก เป็นเมียฉันมากี่ครั้งแล้วจำไม่ได้หรือไง" ประโยคที่หลุดออกมาทำให้เมษาหน้าแดงก่ำอย่างอับอายและโกรธแค้น "อาทิตย์หน้านายจะได้ไปฮ่องกง ฉันจัดการให้นายทุกอย่างแล้ว อย่าทำงานพลาด เข้าใจไหม? ที่นั่นมันถิ่นไอ้จอมทัพ มันคงขนการ์ดไปเยอะแยะ แต่นายต้องทำ! ฉันไม่อยากจะตายอยู่ที่นั่นเท่าไหร่หรอกนะ นายก็ด้วยใช่ไหมล่ะ"       
“ทำไม คุณจะฆ่าเขาหรือไง!?”
“หึ...ตอนแรกก็ว่าจะทำอะไรแบบนั้น" อาเมนแสยะยิ้ม "แต่แน่นอน ฉันว่ามีอะไรที่สนุกกว่านั้น"
“จะทำอะไร" ดวงตากลมสั่นระริก เมษาจ้องมองผู้ชายตรงหน้าที่ตรึงเขาไว้อย่างหวาดกลัว
“คนรักมันไง รักกันปานจะกลืน...”
“จะทำอะไรมิถุนา!” เมษาขึ้นเสียงอย่างลืมตัว นั่นทำให้อาเมนหรี่ตามองอย่างเจ้าเล่ห์ก่อนยิ้มออกมา
“จะทำอะไร...งั้นหรือ?” เขาว่ายิ้มๆ "ไม่รู้สิ อะไรสักอย่างที่ทำให้ไอ้จอมทัพมันกระอักเลือดนั่นแหละ"
“คุณจะอยากได้อะไรอีก จอมทัพถอนมือออกจากคาสิโนชายแดนแล้ว คุณก็ได้ไปแล้ว คุณอย่าทำร้ายมิถุนาได้ไหม!?”
“ไม่ต้องสะเออะมาสั่งฉัน!” อาเมนตวาดลั่นจนเมษาสะดุ้ง ตัวสั่น "นายต้องฟังฉัน อะไรที่ฉันสั่งน่ะ นายต้องทำ เข้าใจไหม?”
“......”
“ถ้านายตุกติก แม่นายกับน้องนายไม่รอดแน่"
“อย่า..อย่านะ"
“งั้นก็ทำตามที่ฉันสั่ง เข้าใจไหม? หืม?”




อาเมนมอบทั้งแสงสว่างและความมืดมิดให้กับชีวิตเมษาในเวลาเดียวกัน เขาเจอเมษาที่บาร์แห่งหนึ่งบนถนนนิมมานเหมินทร์ เมษาที่เพิ่งจบมัธยมปลายนั้นไม่มีโอกาสได้เรียนต่อเพราะอาการป่วยของแม่ที่จำเป็นต้องได้รับการรักษา ชีวิตหาเช้ากินค่ำแบบครอบครัวของเขาไม่สามารถที่จะรับผิดชอบค่าใช้จ่ายเหล่านั้นได้อย่างสบายใจนัก แม่ของเขาขายผลไม้ในตลาดแถวบ้านหาเลี้ยงเขาและน้องมาตลอดชีวิต จนกระทั่งอาการมะเร็งลามเข้าขั้นที่สอง จากตับอ่อน ลุกลามเข้าไปในหลอดเลือดในตับ แม่เริ่มอึดอัดช่องท้องมากขึ้นเรื่อยๆ

ในเวลาที่เขาใกล้จนมุม อาเมนก็เข้ามาในชีวิต เขาแสดงออกชัดเจนว่าสนใจในตัวเมษา ในค่ำคืนนั้น อาเมนหยิบยื่นความใจดีเล็กๆน้อยๆให้กับเมษาที่ช่างไร้เดียงสาเหลือเกิน...จนแกะตัวน้อยหลงกล ติดกับ...เขาถามถึงสาเหตุที่เมษาต้องมาทำงานเด็กเสิร์ฟที่นี่ ก่อนเสนอตัวช่วยเหลือรับผิดชอบค่าใช้จ่ายการรักษาทั้งหมด แลกกับที่เมษามาทำงานให้กับเขา

เงื่อนไขการทำงาน เมษาไม่เคยล่วงรู้มาก่อน อาเมนบอกแค่เพียงว่าเขาต้องเข้าไปทำงานในวงการบันเทิง มันเป็นโอกาส เป็นเงินที่เป็นกอบเป็นกำที่จะต่อชีวิตคนที่เขารัก และเมษาก็เชื่อ...เชื่อผู้ชายคนนั้นและรับโอกาสนั้นเอาไว้ เขาสั่งให้เมษาศัลยกรรมใบหน้า เมษาผิวขาวจัดแทบซีด ใบหน้ากระจ่างใสตามแบบเด็กหนุ่มชาวเหนือทั่วไป เขามีใบหน้าที่น่ารักมากอยู่แล้ว การปรับเปลี่ยนใบหน้านั้น...เพียงเพื่อทำให้เขาเหมือนใครบางคนมากยิ่งขึ้นเท่านั้นเอง...

เมษาใช้เวลาพักฟื้นการผ่าตัดทั้งหมดราวหนึ่งเดือน วันแรกที่ส่องกระจกหลังจากอาการบวมทั้งหมดยุบลง เขาแทบไม่เชื่อสายตาตัวเอง...มิถุนาอยู่ตรงหน้าเขา ไม่...ไม่ได้เหมือนทั้งหมดจนแยกกันไม่ได้ แต่ก็คล้าย คล้ายจนเขาเกลียดใบหน้าตัวเอง และยิ่งได้รู้ว่าตนเองต้องทำอะไร เขายิ่งเกลียดใบหน้าตัวเองมากขึ้นไปอีก ใบหน้าที่ดูดีจนคล้ายจับต้องไม่ได้ แต่ไม่ใช่ใบหน้าที่แท้จริงของเขา...



เขาต้องทำลายมิถุนา...ทำลายหัวใจของจอมทัพ


ทั้งหมดเพื่อปกป้องคนที่เขารัก...ครอบครัวของเขา...






“รู้ไหมฉันต้องจ่ายไปเท่าไหร่เพื่อให้นายได้เข้าวงการแล้วไปเดินแบบงานงี่เง่านั่น!” อาเมนกระซิบเสียงเย็น ฝ่ามือลูบไล้ไปตามร่างขาว นวดเฟ้นจนแทบแหลกสลาย
“อึ่ก...”
“บริการฉันทีสิ สมกับที่ฉันลงทุนให้นายไปน่ะ" เขาฉุดกระชากร่างที่เล็กกว่าให้กองแทบเท้า ฝ่ามือหนาเลื่อนแกะเข็มขัดออกช้าๆ เมษาแทบเบือนหน้าหนีแต่ก็ถูกรั้งเอาไว้ อยากจะตะโกน กรีดร้อง และด่าให้สาแก่ใจ แต่ก็ทำไม่ได้...เขาไม่ได้อยากทำด้วยซ้ำ เขาไม่ได้อยากได้งานนั่น เขาไม่ได้อยากเข้าวงการ เขาอยากมีชีวิตที่สงบสุข แต่เขาไม่เคยมีทางเลือกเลยสักครั้ง

สุดท้ายจึงได้แต่เลื่อนมือที่สั่นเทา ค่อยๆปลดกระดุมกางเกงยีนส์ออก ริมฝีปากคือสิ่งที่คอยรองรับความใคร่ทั้งหมดทั้งมวล ทำทุกสิ่งทุกอย่างให้คนๆนี้พึงพอใจ เพื่อตอกย้ำทุกวินาทีถึงความพ่ายแพ่ของตัวเขาเอง...










tbc.





ตอนนี้สั้นหน่อยนะคะ แต่ก็มาเร็วเนอะ
จะพยายามลงให้ได้ถี่ๆจนถึงตอนจบ ก็ใกล้จบแล้วล่ะค่ะ
ช่วยกันกดโพลหน่อยนะคะ เรื่องการจัดทำหนังสือ ส่วนการดำเนินการ ว่าจะทำเอง หรือทำกับสำนักพิมพ์ไหน อยู่ในระหว่างการตัดสินใจนะคะ
ดังนั้นหมายถึงว่า จะรอดูfeed back จากโพลที่ทุกคนช่วยกันตอบประกอบไปด้วยนะคะ
กรณีมีคนขอให้ทำ e-book ด้วย เรากำลังพยายามศึกษาหาลู่ทางความเป็นไปได้ก่อนนะคะ
ดังนั้นจะบอกอีกทีนะคะ

เจอกันค่า

[Moose]

หลงด่าเมษาไปตั้งหลายตอน ขอโทษนะเมษา TT สงสารเมษาอ่ะ พยายามที่จะช่วยมิถุนาแล้วแต่ก็ไม่สำเร็จ มิจะเป็นยังไงบ้างเนี่ยยยยยย  เป็นห่วงเมษาด้วย 

[aeecd]

นึกแล้วต้องเป็นมันไอ่อาเมน
อย่าทำอะไรเมกับมินะ
ขออย่าให้อะไรร้ายแรงเกิดขึ้นเรย
เมตกอยู่ในสถานการณ์เดียวกันกับมิ
แต่ก็ไม่รู้ว่าจะลงเอยด้วยดีแบบมิรึป่าว

[เด็กหญิง]

แง้งงงง
เป็นห่วงน้องมิแล้วสิ T_T

[grimace]

อาเมน!! 

[GETIIZ]

กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดด
ตรูวาแล้ว เมษาไม่ใช่เด็กที่เลวร้าย กลับกันน้องน่าสงสารมากๆ
ไอ่อาเมน ไอ่ชั่ววว ฮรืออออออ
สงสารเมษามากๆๆๆ ทำไงดี ฮรืออออ ใครก็ได้ช่วยเมษาด้วยยย ได้โปรดดดดด

[Zelsy]

โอย สงสารนาง อาเมนนี่เลวตลอดนะ คือ คนอะไรจะเจ้าคิดเจ้าแค้นขนาดนั้น คุณจอมทัพดูแลหนูมิดีๆนะ

[punthipha]

เมษาน่าสงาสารนะ  แต่เป๋นห่วงหนูมิมากกว่า

[pochu52]

น้องเมษาน่าสงสาร ถูกใช้เป็นเครื่องมือทำลายมิถุนา ยิ่งน่าเจ็บใจ
นายอาเมนคงไม่เจ๋งจริงอะไรจริงหรอก ดีแต่เล่นลับหลัง จอมทัพจัดเต็มซะที

[Poes]

หวังว่า เมษาคงรอดจากอาเมน นะ สงสารอะ 

[route rover]

ขอให้เมษารอดพ้นจากอาเมนนะ

จอมทัพกะมิ เข้าใจน้องด้วยนะ ช่วยน้องด้วย

[shoi_toei]

อ่านแล้วเค้าสงสารเมอ่ะ

ส่วนมิ มอบให้เป็นหน้าที่คุณจอมทัพล่ะกัน

เชื่อว่าเฮียแกปกป้องมิได้

[kongxinya]

เป็นห่วงมิ 
สงสารเมษา 

 

[หมูน้อย]

และแล้วความจริงก็ปรากฏ น้องเมษา 
ไม่เป็นไรทุกอย่างมีทางออกเสมอ แล้วสักวันน้องจะมีความสุข


อุปสรรคเดิม อาเมน   คราวนี้ตายแน่ 5555

[Palmpalm]

ว่าแล้วอาเมนอยู่เบื้องหลัง

แต่ก็สงสารเมษา

[ToeyTato]

อ้ายยยยยยยยยยย ลุ้นอ่ะ นู๋มิอย่าเป็นไรนะลูก จะว่านี่ก็ทางของมาเฟียเนอะพอมีคนรัก ศัตรูก็จ้องเล่นงานคนที่เรารัก มันเซ็งตรงนี้
ขอให้จอมทัพปกป้องนู๋มิสำเร็จด้วยเถอะ

[Ryojung]

น่าสงสารเมษา แต่อยากให้อาเมนรักเมษาาาา ToT
อย่ามาม่าเลยน้าาาา

[iammz]

ยังดีที่เมษามีจิตสำนึกที่ดี >.<

[Mani]

หนูเมสู้ๆ T^T

แต่ไม่อยากให้เมษาคู่กับอาเมนเลยค่ะ ให้หนูเมรอดพ้นจากอีตานี่ไปเถอะ

// จอมทัพดูแลมิดีดีนะ ถ้าจะให้ดีก็ช่วยหนูเมด้วย

พี่คนเขียนสู้ๆนะคะ เป็นกำลังใจให้ค่ะ ^ ^