“คุณปุณณ์ … คุณปุณณ์ .. คุณปุณณ์ครับ !”
“อ้ะ … อ้าว มาตั้งแต่เมื่อไหร่”
ปุณณ์หลุบตาลงไม่กล้าเงยหน้าสบตาพิช
“สักพักแล้วครับ มาดูคุณก่อนค่อยไปสอบ อยู่คนเดียวทั้งคืนคงจะเหงา ผมน่าจะมานอนด้วย ขอโทษนะครับที่ปล่อยให้นอนคนเดียว”
พิชนั่งลงบนเก้าอี้ข้างเตียง แต่สายตาก็ดันไปหยุดที่โต๊ะข้างเตียงอีกฝั่ง …
“ช่อดอกไม้ ? ของใครครับ ?”
ปุณณ์สะดุ้งกับคำถามรีบหันไปมองช่อดอกไม้สีสวย ไม่รู้จะตอบคำถามนี้ยังไงเหมือนกัน ไม่มีคำอธิบายอะไรทั้งสิ้นเหมือนกับน้ำท่วมปาก
“ของแฟนคลับคุณหรอ ? ตอนแรกผมมาแล้วเจอคนยืนร้องไห้อยู่หน้าห้องคุณ แฟนคลับหรอครับ ? เขาคงชอบคุณมากนะ เอาดอกไม้มาเยี่ยมแต่เช้า เขาบอกพยาบาลเปลี่ยนเสื้อผ้าให้คุณอยู่ ผมเลยไปกินกาแฟรอ”
“เอ๋ ? … อ่า .. คงงั้นแหละ แล้วนี่สอบเช้าไม่ใช่หรอ จะหกโมงแล้วนะ เดี๋ยวไปสายหรอก”
แกล้งทำหน้าดุ แต่ในใจอยากจะขอบคุณใครก็ไม่รู้ที่มายืนร้องไห้หน้าห้องในเวลานั้นเหลือเกิน ไม่งั้นพิชก็คงเจอคณินทร์ …
“ก็มาขอกำลังใจจากคุณก่อน …”
พูดเองก็เขินเอง ได้แต่ยกมือเกาหัวแก้เขิน
“เพ้อเจ้อจริงๆ นี่แหน่ะ”
เพี๊ยะ !
“โหที่รัก ไมดีดเหม่งเค้างี้อ่ะ เดี๋ยวที่อ่านมาทั้งคืนกระเด็นหายไปใครจะรับผิดชอบ ถ้าเก๊าตกอ่ะ ถ้าเก๊าเรียนไม่จบอ้ะ !!”
“หึหึ ก็สมน้ำหน้าไง”
“โธ่ .. มีแฟนทั้งทีแก่ก็ยังพอทน แต่น้องนางใจร้ายเหลือทนจนพี่ต้องทนช้ำใจ ฮิ้ววว”
“เอาอีกสักทีมั้ยหา !!! ไปสอบเลยไป เสี่ยวจริงๆ”
“โด่ว .. หยอดกันวันละนิดชีวิตจะได้สดใสไงคุณนี่ แล้วนี่จะออกจากโรงบาลวันนี้มั้ยครับ ?”
“อื้อ คงงั้นแหละ ฉันไม่ได้เป็นอะไรมากซะหน่อย”
“โอเค … งั้น … รอผมนะ .. สอบเสร็จจะมารับ ไม่เกินเที่ยง แล้วเราไปหาอะไรอร่อยๆกินกัน”
ปุณณ์ยิ้มน้อยๆพยายามเก็บซ่อนแววตารู้สึกผิด … ยิ่งมองใบหน้าพิชที่สดใสยิ่งรู้สึกเหมือนมีจุดดำวาบขึ้นกลางใจ ถ้าพิชรู้ว่าเขาเผลอหวั่นไหว เผลอลังเลไป จะยังยิ้มแบบนี้ให้เขามั้ย?
“อื้อ .. จะรอนะ”
“โอเค งั้นผมไปก่อนนะคุณ”
พิชยักคิ้วให้อีกครั้งก่อนจะหันหลังเดิน แต่ปุณณ์กลับใช้สองแขนกอดพิชแน่นจากด้านหลัง กอดแน่น แน่นมากจนคนถูกกอดยังเอะใจ
“คุณปุณณ์ .. ?”
“รีบๆมานะพิช …”
“แหม คิดถึงเก๊าหรอตัวเอง เก๊าจะรีบกลับมาหานะ”
“อื้อ …”
พิชหันตัวกลับไปหอมแก้มปุณณ์แรงๆ สองทีซ้ายขวาแล้วยิ้มสดใสเดินออกมา ปล่อยให้คนถูกหอมไม่ทันตั้งตัวถูแก้มตัวเองไปมา
“ขอโทษนะพิช … ”
“เฮ้ยพิช เย็นนี้ไปเตะบอลกัน รุ่นน้องมันชวน มันบอกอยากเตะกับรุ่นพี่ก่อนพวกเราจบ”
“กี่โมง?”
พิชที่กำลังจะเดินออกไปจากตึกรีบหันมาถามเพื่อนก่อน
“เตะหกโมงถึงสองทุ่มประมาณนี้ว่ะ”
พิชชะงักเล็กน้อย ว่าจะพาคุณปุณณ์ไปฉลองออกจากโรงพยาบาล แต่ทางนี้ก็น้อง มหาลัยเขา คณะเขาปลูกฝังเรื่องรุ่นพี่รุ่นน้องมา
แต่ไหนแต่ไร SOTUS !! ไม่ว่ายังไงพี่ก็เป็นพี่น้องก็เป็นน้องจำเข้าสมองตั้งแต่ปี 1 น้องมันชวนก็ต้องไป
“เออได้ๆ แต่อาจไปช้านิดนึงได้ปะ”
“ได้ๆ เอาเป็นว่ามึงไปนะ ?”
“ตามนั้น เดี๋ยวไปรับคุณปุณณ์ก่อนว่ะ”
พอพูดจบกายก็เลยยักคิ้วหลิ่วตากลับทันที
“แหม ทำเป็นรีบที่แท้ก็ไปรับแฟน โธ่ ! หมั่นไส้ไอ้พวกอินเลิฟโลกเป็นสีชมพูลัลล๊ากระตู้วู้จริงๆเลยว่ะ แหน่ะทำมาถลึงตาใส่เขิน
หรือจ๊ะพี่พิช”
“เขินชิบหายเลยครับน้องกาย แดกตีนพี่มั้ยล่ะ ?”
“สาส รุนแรงกับเพื่อน ใช่ดิ กูไม่ใช่คุณปุณณ์มึงนี่ !”
“ก็รู้ตัวนี่หว่า ฮ่าๆๆๆๆ”
พิชแกล้งยีหัวเพื่อนสนิทเล่น กายก็ไม่ยอมเตะกลับดังปั๊ก หลังจากนั้นนิสิตวิศวะปีสี่สองคนก็ฟาดกันไปมาอยู่สักพักพอหอมปากหอมคอก็แยกย้ายกันในที่สุด
ระหว่างขับรถไปโรงพยาบาลก็ถือโอกาสเปิดวิทยุคลื่นโปรดฟังไปในตัว ดีเจก็กล่าวทักทายผู้ฟังพร้อมกับแจ้งกิจกรรมประจำสัปดาห์ … หืม อาทิตย์หน้าวันเกิดเขาแล้วนี่ แต่ของคุณปุณณ์อีกสองเดือนเพราะพึ่งเชควันเกิดคุณปุณณ์บนเว็บไซต์ แค่เสิร์ชชื่อประวัติก็ร่ายยาวเป็นหางว่าว สมกับเป็นคนดัง
“ดูดวงของคนเกิดราศีนี้กันดีกว่าค่ะท่านผู้ฟัง สำหรับดวงการงานถือว่าราบรื่นเลยทีเดียว คนที่ยังเตะฝุ่นหางานหรือสมัครงานที่ไหนไว้มีเกณฑ์สูงมากที่จะได้งาน ว้าว ยินดีด้วยนะคะ ! สุขภาพแข็งแรงและการเงินคล่องตัว ใครมีลูกหนี้ก็จะได้เงินคืนโดยง่าย แต่ ! .. ให้ระวังเรื่องความรักไว้ เพราะเข้าบอกว่า อาจจะมีโอกาสถูกแทงข้างหลังหรือโดนหลอกได้ ตายแล้วว ..”
ดีเจคนนั้นพูดอะไรต่อไม่รู้ เพราะพิชชะงักตั้งแต่ถูกแทงข้างหลัง … เขาเนี่ยนะ ? กับคุณปุณณ์ ? เฮ้ยมากังวลอะไรกับแค่ดวง อาจ
จะไม่แม่นก็ได้นี่หว่า … แต่ทำไมใจมันวูบ …
“ทำไมมันบอกมีคนจ่ายค่ารักษาให้คุณแล้วอ่ะ ไม่เข้าใจ”
พิชขมวดคิ้วถามงงๆหลังจากทั้งสองขึ้นมาอยู่บนรถแล้ว
“หือ? น้องปิ๊งมั้ง ไม่ก็คงไอ้ปัณณ์ คงจัดการให้แล้วล่ะ เอาน่าอย่าคิดมาก ไม่เสียตังก็ดีแล้วนี่”
“แฟนผม ผมก็อยากดูแลไงครับ .. ให้คนอื่นมาจ่ายให้ได้ยังไงเล่า ..”
“งอแงนะเรา”
ปุณณ์ยกมือบีบหูแดงๆของพิช .. แค่นี้ก็เขิน
“นิดนึงน่า กินไรดีคุณ ออกจากโรงบาลต้องกินมื้อใหญ่”
“อะไรก็ได้ แต่อยากกินอาหารจีนไม่ได้กินนานแล้ว”
“มันอะไรก็ได้ยังไงเนี้ยเล่นรีเควสมาแบบนี้ครับ ? งั้นอยากกินร้านไหน ?”
“ซินเทียนตี้ ที่เกษรพลาซ่า”
“ห๊ะ ทำไมต้องกินที่เกษร สาขาเซนเวิล์ดก็มีนี่คุณ เผื่อเดินเล่นด้วย ห่างกันนิดเดียวเอง ?”
พิชกดไฟเลี้ยวเปลี่ยนทิเส้นทางตีเข้าใจกลางเมือง
“ก็คนเยอะ เกษรคนไม่ค่อยเดิน ฉันขี้เกียจเป็นข่าวนี่”
ปุณณ์ทำหน้าเบ้ ยังจำคราวก่อนที่ไปกินอาหารกับเพื่อนสมัยเรียนที่เซลเวิร์ลได้ โดนรุมทึ้งอยู่นานมากกว่าจะได้กินข้าว แถมตอนไปกินเพื่อนเขาก็อึดอัดเพราะมีสายตาจากแฟนคลับนอกร้านมาเกาะกระจกมองเข้ามา … เซ็ง บางทีมันก็มีโมเมนต์ส่วนตัวกันบ้าง
“โอเคคร้าบ แต่ผมไม่เคยกินเลยอาหารจีน รู้จักแต่ผักบุ้งไฟแดง”
“ฮะๆ อันนั้นก็จีน .. เดี๋ยวแนะนำให้ กุ้งผัดเปรี้ยวหวานก็อร่อย แต่ที่เด็ดก็ต้องเป็ดปักกิ่ง โอ้ยอยากกิน !”
“ใจเย็น รถติดขนาดนี้อีกเกือบสองชั่วโมงล่ะ ฟังเพลงไปก่อนแล้วกันครับ”
พิชกดเปิดวิทยุ เพลงฮิตติดชาร์จในช่วงที่ผ่านแม้จะตกอันดับมาที่ที่สองที่สามแล้ว แต่คลื่นก็ยังขยันเปิด เปิดอยู่นั่น !
“นี่คุณเคยฟังเพลงนี้มั้ย ?”
“หือ ทำไมล่ะ”
ก็เพลงตัวเอง …
“แม่งเปิดอยู่นั่น ที่มอผมก็เปิด เปิดแบบ จะกลายเป็นเพลงชาติเพลงที่สองอยู่แล้ว ผมฟังจนเอียน มันก็เพราะนะตอนฟังแรกๆ แต่ฟังบ่อยๆละจะอ้วกว่ะ”
“ทำไม ! เพลงฉันออกจะเพราะ มีปัญหาหรอ !”
“หา เพลงคุณ ?”
“เออออ ทำไมล่ะ !!”
“ป๊าว … เพราะดี”
เพราะแต่มึงฟังแล้วจะอ้วกเนี่ยนะ หนอยยยย
“แหม่คุณครับ เวลาคุณต้องร้องเพลงตัวเองซ้ำๆเป็นร้อยรอยตามงั้นนู้นงานนี้ไม่เบื่อบ้างเรอะ ?”
“ก็มีบ้าง ! แต่นายเป็นแฟนฉันมาวิจารณ์แบบนี้ได้ไง ! หนอยยย”
“โอ๊ยย คุณ หยิกผมทำไมเนี่ย ! เดี๋ยวปั๊ด”
พิชถลึงตากลับ ปุณณ์ก็ไม่ยอม เชิดหน้าท้าทันที
“ทำไมจะทำไม !”
“ก็ไม่ทำไม …”
หน้าจ๋อยไปขับรถต่อ ไม่ได้กลัวนะ แค่เกรงงงงง
“ชิ !”
“น่า .. เดี๋ยวก็ได้กินข้าวแล้วอารมณ์ดีเข้าไว้ นึกถึงเป็ดปักกิ่งเร้ว ป่านนี้เป็ดน้อยว่ายน้ำรอคุณไปกินแล้ว”
ปุณณ์เหล่ตามองพิชที่พยายามยิ้มเอาใจ ..
“คิก … ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ”
“อะไร คำอะไรเนี่ยคุณ อารมณ์เปลี่ยนไวชะมัดผมตามไปทันละนะครับ”
“ก็ดูทำหน้าดิ ตลกว่ะ ! น่ารักนะเรา แฟนใครเนี่ย”
“แฟนคุณไง น่ารักก็ต้องรักมากๆนะ ห้ามทิ้งผมด้วยล่ะ เมื่อเช้าดีเจแม่งบอกผมอาจจะโดนนอกใจ ห้ามนะครับ ทำกับผมแบบนั้นไม่ได้นะ”
“อะ .. อะไรเล่า ไปเชื่อดวง ฮะๆ”
ปุณณ์แกล้งหัวเราะกลบเกลื่อน … แต่เสียววาบไปทั้งหลัง …
“คุณปุณณ์ .. ผมไม่รู้ว่าคุณจริงจังกับเรื่องผมแค่ไหน เพราะคุณทำงานในวงการบันเทิงก็อาจจะเจอคนที่ดีกว่า เยี่ยมกว่า หรือเหมาะสมกับคุณมากกว่า แถมผมก็ยังเด็กกว่าคุณตั้งเยอะ.. แต่ผมรู้แค่ว่า .. ผมจะไม่ทำให้คุณเสียใจ จะจริงใจกับคุณเท่าที่ผู้ชายคนหนึ่งจะทำได้”
“พิช …”
“เป็นไงคำพูดผมหล่อปะ ฮ่าๆๆๆๆๆ เคลิ้มเลยดิคุณ ?”
“ไอ้เด็กบ้า แกล้งฉันหรอ หา”
“โอ้ย หยิกแก้มผมทำไมเนี่ย ! หน้าบวมหมดหล่อกันพอดีนะครับบบบ”
“หมั่นไส้จริงๆเลย … แต่ก็ … ขอบใจนะ .. ฉันก็จะไม่ทำให้นายเสียใจ …”
… พี่ณิน … ปุณณ์จะทำร้ายพิชลงได้ยังไง .. ถ้าปุณณ์ทำร้ายพิชแล้วพิชไม่ยิ้มให้ปุณณ์อีกแล้ว .. ปุณณ์จะทำยังไง ?
- ------------------------------------------------------------------ -
- .- ไว้ดราม่าชุดใหญ่ทีหลัง ...
ช่วงนี้จะอัพทีละสั้นๆนะคะ ยังสอบไม่เสร็จจริงๆ T________________T
หัวข้อ: เด็กช่างรักจริง...เคยได้ยินไหมครับคุณ? : ตอนจบ P. 44 (อ่าน 444994 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก