Special เหงา...
[Pontz x Joe][Joe]บางครั้งการที่ต้องใช้ชีวิตโดยลำพังมันก็ทำให้ผมแอบเหงาเหมือนกันนะ..
สองสามวันมานี้ผมต้องเดินไปเรียนคนเดียว กินข้าวคนเดียว และแม้แต่นอนก็ยังนอนคนเดียว...
“โจ ไปเรียนได้แล้ว” เสียงเพื่อนในห้องบอกเมื่อเห็นว่าผมนั่งนิ่ง ทั้งๆที่จบคาบมาได้หลายนาทีแล้ว
“อืมๆ” ผมตอบรับนิ่งๆก่อนจะเก็บกระเป๋าและเดินไปหยิบรองเท้าแล้วเดินไปเรียนตามหลังคนอื่นๆ
เหตุผลที่ผมเป็นแบบนี้ ก็มีอยู่แค่อย่างเดียว....
.....ป๊อนซ์.....
เมื่อสามวันที่แล้ว
“อาทิตย์นี้กูไม่อยู่นะมึง” ป๊อนซ์พูดในขณะที่เรากำลังนั่งกินข้าวกันอยู่
“อ้าว ไปไหนอ่ะ?” ผมชะงักก่อนจะเงยหน้าขึ้นถามป๊อนซ์ด้วยน้ำเสียงสั่นๆ
“กูต้องไปงานรับปริญญาพี่ป่วน” ป๊อนซ์ตอบเสียงเบา แต่จ้องผมกลับด้วยสายตาที่สื่อถึงความเป็นห่วงอย่างไม่ปิดบัง
“อืมม โชคดีล่ะ อย่าลืมซื้อขนมมาฝากกูด้วยนะ” ผมพูดทีเล่นทีจริงพร้อมกับส่งยิ้มบางๆไปให้ป๊อนซ์
“มึงอยู่ได้นะ” ป๊อนซ์ถามขึ้นมาอีกครั้ง
“ได้ดิ โห แค่นี้สบายๆเว้ย” ผมพูดด้วยน้ำเสียงกลั้วหัวเราะแต่ไม่กล้าเงยหน้าขึ้นสบตาป๊อนซ์ตรงๆ
“แม่ง กูไม่ไปแล้วดีกว่า” ป๊อนซ์มองผมอย่างชั่งใจก่อนจะพูดออกมา
“เฮ้ยย บ้าเหรอมึง พี่มึงรับปริญญานะเว้ย” ผมพูดพร้อมกับดึงไอโฟนในมือมันมาเก็บไว้เพราะมันกำลังจะเอาไอโฟนขึ้นมาโทรหา
พี่ปิ๊ปพี่สาวของมัน
“แต่กูไม่สบายใจเลยอ่ะ” ป๊อนซ์พูดพร้อมกับเอื้อมมือมาจับมือของผมข้างเดียวกับที่กุมไอโฟนเอาไว้
“กูอยู่ได้จริงๆ”
.......
อยู่ได้น่ะใช่
แต่ใครจะไปคิดว่ามันจะเหงาขนาดนี้...
Rrr
ไอโฟนในกระเป๋ากางเกงของผมสั่นขึ้น
-Pontz^^-
ผมกดรับสายแทบจะทันที
“ฮัลโหล”
(เป็นไงบ้าง?) เสียงที่เต็มไปด้วยความเป็นห่วงของป๊อนซ์ถามมา
“ก็โอเคอ่ะ งานเยอะโคตรเลย แล้วแบบครูแม่งให้ใบงานอย่างเยอะอ่ะ กูถือกันจะไม่ไหวอยู่แล้ว แต่ก็นะ ใกล้สอบแล้วนี่หว่า มันก็
ต้องเป็นแบบนี้เป็นธรรมดาแหละเนอะ...” ผมพูดออกไปยาวเหยียดก่อนจะหยุดชะงัก เมื่อรู้ตัวว่ามันดูมากเกินไป
(....) ป๊อนซ์ยังเงียบเหมือนจะรอฟังคำพูดของผม
“เอ่อ..คือ..โทรมาอะไรรึเปล่าเนี่ย??” ผมตัดสินใจถามไปเมื่อเห็นว่าป๊อนซ์เงียบไปนาน
(โจ พรุ่งนี้กูจะกลับแล้วนะ) ป๊อนซ์พูดด้วยน้ำเสียงเครียดๆ
“อ้าว ทำไมรีบกลับจังอ่ะ ไม่อยู่เที่ยวต่อกับพี่ๆมึงอีกหน่อยวะ”
(กูคงไม่มีอารมณ์ไปเที่ยวอยู่หรอก ถ้ามึงอยู่แบบนี้) ป๊อนซ์พูดออกมานิ่งๆ ด้วยน้ำเสียงที่จริงจัง
“กูอยู่ได้” ผมพูดออกไปเบาๆ พร้อมกับพยายามกลอกตาไปไหนเพื่อกลั้นน้ำตาเอาไว้
(เหงามั้ยโจ?) ป๊อนซ์เหมือนจะไม่ได้สนใจคำพูดก่อนหน้านี้ของผมแม้แต่น้อย
“...” ผมไม่ได้ตอบ แต่กลับเม้มปากจนแน่น
(เหงามากมั้ย?)
“ป๊อนซ์..”
(กูไม่อยู่มึงเดินไปไหนมาไหนกับใคร?)
“เดินกับพวกในห้องไง เยอะแยะ” ผมพูดเสียงเครือๆพร้อมกับปล่อยให้น้ำตาที่กลั้นอยู่นานไหลออกมา
(ตอนนี้มึงอยู่กับใคร?)
“ฮึก..คนเดียว”
(‘ไอ้ป๊อนซ์มาถ่ายรูปเร็วว’) เสียงตะโกนของพี่ป่วนดังขึ้น
“มึงไปถ่ายรูปเหอะป๊อนซ์ แค่นี้ก่อนนะ กูต้องเข้าเรียนแล้วอ่ะ”
(ดะ..เดี๋ย..) ผมพูดออกมาอย่างรวดเร็วก่อนจะตัดสายมันทันที
เพราะถ้าผมได้ยินเสียงมันนานกว่านี้ผมคงจะทนไม่ได้แน่ๆ
“โจเย็นนี้พวกกูคงไม่ได้อยู่กินข้าวด้วยนะ” ไอ้ลิ้มพูดขึ้นในขณะที่เดินสวนกันตอนเปลี่ยนคาบเรียน
“อ้าว พวกมึงไปไหนกันอ่ะ??”
“วันนี้พวกกูไปแข่งบาสกันอ่ะ มึงจะไปมั้ย?? เดี๋ยวกูไปลงชื่อให้” ลิ้มถามพร้อมกับแสดงสีหน้าเป็นห่วง
“กูจะไปทำไม กูไม่ใช่พวกในทีมบาสซะหน่อย กูไม่ไปดีกว่า” ผมพูดก่อนจะยิ้มบางๆไปให้
“แน่ใจนะ?” ลิ้มถามผมอีกครั้ง
“แน่ดิ ไปเรียนได้แล้วไป” ผมตอบก่อนจะดันหลังลิ้มให้เดินไปเรียนอีกทางนึงที่ตรงข้ามกับทางที่ผมจะไป
นี่ดิ เหงาของจริงเลย ฮ่าๆๆ ...
Rrr
ไอโฟนของผมสั่นขึ้นข้างๆหูปลุกผมให้ตื่นขึ้นหลังจากที่ผมนอนตั้งแต่กลับมาจากโรงเรียน
อืมม นี่ก็หกโมงกว่าๆแล้ว
ก็ว่า ทำไมหิวจัง..
-Pontz^^-
ผมยิ้มบางๆให้กับสายที่เรียกเข้าก่อนจะกดรับแล้วยกขึ้นมาแนบหู
(ฮัลโหลทำไรอยู่?)
“เพิ่งตื่นตอนที่มึงโทรมาเนี่ยแหละ”
(อ้าว เพิ่งตื่นตอนนี้อ่ะนะ แล้วไปกินข้าวยังเนี่ย?)
“ยังๆ”
(แล้วไม่หิวรึไง?)
“หิวดิ เนี่ยว่าจะกินมาม่าสักคัพ กูซื้อมาตุนไว้เยอะ” ผมพูดกับป๊อนซ์ไป มือก็เลือกมาม่าคัพในตู้ไปด้วย
(ไปกินข้าวเลยโจ)
“ไม่เอาอ่ะ”
(โจ!)
“กินมาม่าก็ได้” ผมพูดเสียงค่อยๆก่อนจะเม้มปากอย่างขัดใจ
(ไปกินข้าว อย่าต้องให้พูดซ้ำนะ) ป๊อนซ์พูดขู่เสียงแข็ง
“ไม่ใช่ไม่อยากกิน แต่กูไม่รู้จะไปกินกับใคร เข้าใจมั้ย!!!??”
(โจ..)
“กูไปกินข้าวก็ได้” ผมพูดเสียงดังพร้อมกับกดตัดสายไปทันที
แล้วกูจะไปกินข้าวกับใครวะเนี่ยย??
ผมเดินงงๆเข้าไปในโรงอาหาร มองไปที่โต๊ะกินข้าวประจำของผมที่ไม่มีอะไรตั้งอย่บนโต๊ะเลย
“เอ่อ มึงๆ กูนั่งกินข้าวด้วยได้มั้ย?” ผมเดินไปสะกิดหลังเพื่อนร่วมสายชั้นที่จำชื่อไม่ได้ด้วยซ้ำ
“อ๋อ อืมๆๆ นั่งเลยๆ” คนอื่นๆที่นั่งอยู่ในโต๊ะต่างก็ขยับที่ทางให้ผมได้นั่ง
ผมนั่งกินข้าวนิ่งๆ ไม่สิ แทบจะไม่ได้กินเลยด้วยซ้ำ เพราะผมเอาแต่นั่งเขี่ยข้าวเล่นไปมาอย่างใจลอย
“เอ่อโจ กินเสร็จยัง??” เพื่อนคนนั้นถามผม เนื่องจากโรงเรียนของผมเวลากินข้าวเสร็จจะต้องรอเดินไปพร้อมกัน
“อ๋อๆๆ เสร็จแล้วๆ” ผมตอบพร้อมกับเก็บกวาดเศษอาหารในจานตัวเองที่มีอยู่เต็มจานเนื่องจากยังไม่ทันได้กินอะไรเลย
ผมเดินเอาจานไปเก็บก่อนจะแยกกับคนอื่นๆในโต๊ะเพื่อกลับหอคนเดียว
เมื่อเดินไปถึงที่เตียงผมก็เปิดโคมไฟที่โต๊ะอ่านหนังสือแล้วหยิบไอโฟนขึ้นมาเช็คดู
-Pontz 37-
มิสคอล 37 สาย
ใครตายรึเปล่าวะเนี่ย??
ผมรีบกดโทรกลับไปทันที
“ฮะ..”
(ไปไหนมา ทำไมไม่รับสายกู!)
“ไปกินข้าวไง”
(กับใคร?)
“ไม่รู้อ่ะ กูไม่รู้ว่าเค้าชื่ออะไร แต่ว่าอยู่ ม. เราเนี่ยแหละ”
(กูกำลังจะกลับแล้วนะ) ป๊อนซ์พูดออกมาโดยไม่สนใจประโยคก่อนหน้า
“อืมม”
(อยากได้อะไรมั้ย? เดี๋ยวซื้อไปฝาก)
“ไม่เอาอ่ะ มึงกลับมาก็พอแล้ว”
(แน่ใจเหรอ?)
“เออดิ” ผมพูดพร้อมกับยิ้มน้อยๆกับโทรศํพท์
(แล้วอันนี้ไม่เอาใช่มั้ย?) สิ้นเสียงพูดของป๊อนซ์ก็มีตุ๊กตากระต่ายตัวโตยื่นมาจากด้านหลังของผม
“เฮ้ยยยย!”
“ว่าไง จะเอามั้ย??” ป๊อนซ์พูดก่อนจะก้มลงกดจูบเบาๆตรงหลังคอของผม
“กลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่?” ผมถามพร้อมกับดึงกระต่ายตัวโต ขนนุ่มนั้นมากอดเอาไว้
“ตอนกลางวัน” ป๊อนซ์ตอบกลับสั้นๆก่อนจะก้มลงซุกกับคอผมนิ่งๆ
“เป็นไรรึเปล่าเนี่ย?”ผมถามก่อนจะหันหลังไปนั่งประจันหน้ากับป๊อนซ์
“เปล่า”
“จริงอ่ะ?”
“ก็แค่คิดถึง” ป๊อนซ์พูดเสียงค่อยก่อนจะก้มตัวลงนอนหนุนตักของผม
“ก็เจอแล้วนี่ไง” ผมพูดพร้อมกับลูบหัวป๊อนซ์อย่างเบามือ
“มึงเหงามากมั้ย?” ป๊อนซ์ถามทั้งๆที่ตายังคงปิดอยู่
“มันก็มีบ้างแหละ” ผมพูดโกหกออกไปคำโต
“กูสัญญานะ ว่าจะไม่ทิ้งให้มึงอยู่คนเดียวอีก” ป๊อนซ์พูดพร้อมกับดึงมือของผมที่กำลังลูบหัวมันอยู่ไปจูบเบาๆบนหลังมือก่อนจะ
เอาไปซุกที่คอของมันเองและกอดเอาไว้แบบนั้น
ผมยิ้มบางๆให้กับคำพูดของป๊อนซ์
คำสัญญา....ของผู้ชายคนนึง
ผมจะเชื่อหรือไม่เชื่อมันก็ได้..
แต่ผมเลือกที่จะเชื่อ... เชื่อในสิ่งที่เขาพูด..
และก็มีเพียงเหตุผลเดียวเท่านั้นที่ทำให้ผมเลือกที่จะเชื่อเขา
....นั่นก็เพราะ ผมรักเขา ไงล่ะ... ^_^”
................................................................................END.....................................................................
มาอัพแบบติดๆกันแบบนี้
หวังว่าจะไม่เบื่อขี้หน้ากันเน้ออออ
แบบว่าวันนี้ เห็นน้องโจเดินคนเดียวตอนเย็น แล้วอารมณ์มันมา
หลังจากอัพครั้งนี้อาจจะหายไป พักใหญ่ๆนะคะไปซ่อมคอมให้กลับมาเป็นปกติ
จะได้รัวเรื่องหลักต่อ
อย่าเพิ่งทิ้งกันไปเน้อออ
ตอบคอมเม้นท์..@SourJeed >>มาอัพทันใจมั้ยเอ่ยยยย?? 555+
@loveaaa_somsak >> อย่าได้ไว้วางใจกับนิยายเรื่องนี้ #เนื้อหาล้วนขึ้นอยู่กับอารมณ์คนแต่ง 555+
@Redz >>> นางมาแบบเงียบๆ
@hotladyanyavee >>> โจน่าสงสารมากมาย น่าสงสารจริงๆ(บิ้วท์เต็มที่ 555+) #หายเร็วๆนะคะ
#อีกไม่นานก็จะได้หวานแล้วววว (รึเปล่า??)
@banabasz >>> แต่ก็นะ ของๆใครก็เป็นของคนนั้นอยู่วันยังค่ำแหละ (สปอยๆๆ)
@Nus@nT@R@ >>> แต่ตอนมีป๊อนซ์ก็หรรษาใช่ย่อยนะ
@snowboxs >>> ไม่นะ!!! โจจะไม่ชินนนน อุ๊บบบ หลุดด
@sudchick_z >>> มาอัพแล้วเน้อออออ #รักคนอ่านเหมือนกันค่าา #ขอบคุณที่ติดตามนะคะ
@ jum >>> นี่แค่เริ่มต้นนนน (ขู่ๆๆๆ) 5555+ #ทำใจอ่านป๊อนซ์ร้ายไปอีกสักพักนะ เดี๋ยวพอบทจะหวานก็หวานกันสุดๆเลยล่ะ
ขอบคุณสำหรับทุกคอมเม้นท์เน้ออออ ใครอยากรู้อะไร หรือขออะไรที่มันเอ็กคลูซีฟ ลองมาขอกันได้หลังไมค์นะ (ถ้าให้ได้ก็จะให้เน้อออ) KATIEZZ