ตอนที่5
[Pontz x Joe] [Joe] ผมนั่งซึมอยู่พักใหญ่ๆหลังจากเหตุการณ์ที่ทำร้ายจิตใจผมอย่างหนักขนาดนั้น ส่วนไอ้แน็ตก็ช่วยผมได้เยอะนะมันก็คอยแวะเวียนมาปลอบบ้างกวนบ้างอย่างต่อเนื่องแต่นั่นมันก็ทำให้ผมอารมณ์ดีขึ้นได้เยอะเลย
“โจกินข้าววววววว” เสียงแน็ตตะโกนเรียกผมดังจนของสั่นทั้งห้อง (เว่อร์ละ)
“แป๊ปนึงขอปูเตียงก่อน”ผมตะโกนกลับไปหาแน็ตที่ยังวุ่นวายอยู่ที่ระเบียงกับหม้อไหกะละมังต่างๆที่วางอยู่..........................................
“เฮ้ย มึง” ถ้าจะทักกูแบบเป็นมิตรขนาดนี้
“มีไร” เอาล่ะครับ เหี้ยมาก็เหี้ยตอบ
“แค่นี้ก่อนนะม๊า ป๊อนซ์เจอเพื่อนแล้ว”มันวางสายแม่มันไปเรียบร้อยแล้ว แต่กูอยากจะถามมันมากว่า ใครเพื่อนมึงเหรอ
แล้วมันก็มองมาที่ผมอย่างมีเลศนัย
“มึงอ่ะ”
“...” ผมไม่ตอบครับ แม่งเริ่มรำคาญไอ้เหี้ยนี่แล้วคิดว่าตัวเองใหญ่มาจากไหนวะ
“มึงอ่ะ กูเรียกทำไมไม่ตอบ”
“กูไม่ได้ชื่อมึง” เริ่มมีน้ำโหแล้วนะแล้วนะ
“โอเคๆ ก็ควรจะทำความรู้จักเพื่อนใหม่อย่าเป็นทางการสินะ” มันพูดแล้วหยุดยิ้มก่อนจะพูดต่ออีกครั้ง
“เราชื่อป๊อนซ์นะ มาจากโรงเรียน..... แล้วนายล่ะชื่ออะไร” ไอ้เหี้ยนี่แม่งเริ่มน่ากลัวแล้วครับ เปลี่ยนโหมดอารมณ์โคตรเร็ว
“กูชื่อโจ” ผมตอบกลับไปสั้นๆ
“โอเค เอาเป็นว่าเรารู้จักกันและเป็นเพื่อนกันแล้วและเพื่อนก็ต้องช่วยเพื่อน ดังนั้น มึงต้องช่วยกูปูเตียง”มันพูดไปยิ้มไปดูอารมณ์
ดีจนน่าหมั่นไส้
“ไม่”
“มึงต้องทำ”
“กู ไม่ ทำ” ผมพูดเน้นทีละคำเพราะเผื่อว่ามันจะไม่เข้าใจ
“มึงต้องทำ เพราะตอนนี้มึงเป็นเพื่อนกูแล้ว”เหตุผลมึงแม่งฟังขึ้นมากกกก
“กูก็มีเตียงของตัวเองให้ปูนะมึง”ผมลองพูดใช้เหตุผลกับมันดูรับ เผื่อว่าจะได้ผล
“ถ้างั้นก็เอางี้ดิ ไม่ต้องปูเตียงมึงปูแค่เตียงกูเตียงเดียวแล้วเราค่อยนอนด้วยกัน”มันพูดแล้วฉีกยิ้มกว้าง.........................................................................
ผมนั่งยิ้มบางๆให้กับความทรงจำดีๆครั้งแรกที่เจอกันของผมกับป๊อนซ์
“มากินข้าวววววว ตัวเล็กจะตายอยู่ละ” แน็ตพูดเสียงยานพร้อมกับเดินถือตะเกียบเข้ามาหาผมที่กำลังปัดบนเตียงที่ปูจนตึงแล้ว
ให้เรียบร้อย
“เออ นี่ไง เสร็จแล้ว” ผมพูดก่อนจะเดินไป เขย่ง (??) แล้วเอามือตบหัวมันไปหนึ่งที
“พยายามขนาดนั้น เอาบันไดมั้ยพี่??” ไอ้แน็ตหันมาพูดพร้อมกับยักคิ้วกวนตีนหนึ่งทีแล้ววิ่งหนีไปนั่งที่ระเบียง
“กวนตีนแล้วไอ้แน็ต” ผมตะโกนด่าตามหลังมันก่อนจะเดินตามไปที่ระเบียง
ปังๆๆๆ!!
“ใครมาอ่ะ”ใครแม่งเคาะซะประตูจะหลุดขนาดนั้นวะ
“เดี๋ยวผมไปดูเอง พี่ช่วยไปปรุงรสให้มันอูมามิขึ้นหน่อยดิตอนนี้แม่งกระเดือกไม่ลงจริงๆอ่ะ”ไอ้แน็ตพูดพร้อมกับยืนตะเกียบกับ
ช้อนมาให้หนู
“เออๆ”ผมพูดพร้อมกับรับของมาจากมือมันแล้วเดินไปที่ระเบียงก็ต้องพบกับ...
อาหารที่แม่งพูดไว้ซะโอเว่อร์มันคือ...
บะหมี่กึ่งสำเร็จรูปที่กำลังเดือดอยู่จนล้นหม้อกับซองนับสิบที่กำลังปลิวว่อนระเบียง
==’ ไอ้งามเอ๊ยยยย
“ไอ้แน็ต ไหนมึงบอกกูว่ากินข้าวไง ข้าวบ้านมึงนี่เส้นยาวดีนะ” ผมพูดบ่นพร้อมกับเดินกลับเข้ามาในห้องอีกครั้ง
“มึงเป็นใครเนี่ย”
“กูเป็นน้องเจ้าของห้องนี้ไงล่ะ” เสียงเหมือนแน็ตกำลังทะเลาะกับใครสักคนอยู่ที่หน้าประตู
“ก็กูนี่ไง เจ้าของห้องอย่ามาหลอกซะให้ยากเลยไอ้เปี๊ยก!!”
“เปี๊ยก พ่อมึงดิ”
“อ้าวไอ้เตี้ย ลามปามแล้วมึง ออกไปเลยไป”
“ไม่ไป!!”
“ตะโกนใส่หูกูทำไมวะเนี่ยย”
“เฮ้ยๆๆ เกิดอะไรขึ้นนน” ผมรีบวิ่งมาห้ามทัพอย่างรวดเร็ว
“พี่โจ!!!”ไอ้ดลวิ่งเข้ามากอดแขนผมทันที
“อ้าวดล มาได้ไง?”
“ลงลิฟต์มาตะกี๊”
“กวนละๆๆ”ผมพูดพร้อมกับเอามือลูบหัวมันเบาๆสองสามที
“เดี๋ยวๆๆนี่ตกลงไอ้เหี้ยที่ยืนแย่งอากาศมดหายใจอยู่นี่ น้องมึงเหรอ?”ไอ้แน็ตหันมาถามผมพร้อมกับเอานิ้วจิ้มที่หน้าผากไอ้ดลจน
หน้าหงาย
“โอ๊ยยย เจ็บนะ!!” ดลแหวแส่เสียงดังก่อนจะจ้องหน้าไอ้แน็ตอย่างหาเรื่อง
“โอ๊ย เดี๋ยวๆๆๆ อย่าเพิ่งทะเลาะกัน”ผมเข้าไปยืนกั้นตรงกลางระหว่างสองคนพร้อมกับกางมือขึ้นกั้นเอาไว้
“ตกลงมาหาพี่มีไรดล”
“ดลไม่มีข้าวกินน ตอนนี้หิวมากกกก”
“อ๋ออ งั้นก็ดีเลยมากินด้วยกันมาพี่กับไอ้แน็ตกำลังจะกินข้าวเย็นกันพอดี”ผมพูดก่อนจะเดินไปปิดประตูแล้วเดินนำออกไปที่
ระเบียงโดยมีดลกับแน็ตที่เดินทะเลาะกันตามหลังผมมา
“อ่ะ ไหนบอกข้าวเย็นอ่ะพี่โจมาม่าเนี่ยนะ”ไอ้ดลทำหน้างอพร้อมกับยกมือขึ้นกอดอกอย่างเอาใจ
นี่ล่ะครับอีกด้านหนึ่งของมัน
“เออดิเตี้ย เรื่องมากอ่ะ”ไอ้แน็ตพูดก่อนจะเดินกระแทกไหล่ดลไปนั่งขัดสมาธิลงข้างๆหม้อต้มมาม่า
“กินมั้ย เออแต่เราเป็นโรคเกี่ยวกับพวกอาหารของกินอยู่นี่เนอะ”ผมพูดเนื่องจากเพิ่งนึกขึ้นได้ว่ามันมีโรคประจำตัวเกี่ยวกับท้องกับ
ไส้อยู่
“ใช่ TT”ดลพูดพร้อมกับทำหน้าอยากร้องไห้
“เอาไงดีอ่ะ??” ผมพูดก่อนจะคิดอย่างหนัก
“อ๋ออออ แป๊ปนะ” ดลดีดนิ้วดังเปาะก่อนจะหยิบไอโฟนในกางเกงออกมาโทรออกหาใครสักคน
“ฮาโหลวววลุง” ผมกับแน็ตหันมามองหน้ากันก่อนจะจ้องไปที่ดลอย่างสนใจ
“มารับไปกินข้าวหน่อยดิ”
“ที่หอFอ่ะ”
“นะๆๆๆๆ พี่โจกินไปแล้วว”
“เย๊!!! ลุงแม่งน่ารั๊คอ่ะฮ่าๆๆๆ คร้าบบบ หวัดดีครับ”คุยเสร็จมันก็ยัดไอโฟนกลับเข้าไปในกระเป๋าก่อนจะหันมาฉีกยิ้มให้ผม
กกับแน็ตที่นั่งทำหน้างงแตกกันอยู่สองคน
“ลุงไหนอ่ะ??” ผมถามพร้อมกับแสดงสีหน้าสงสัยเต็มที่
“ก็ลุง..”
Rrrr
เสียงเรียกข้าวของไอโฟนดลดังขึ้นมาขัดจังหวะซะก่อน
“โหลววมีไรอ่ะลุง”
“ห๊ะ!!มาถึงแล้ว”
“เร็วไปป่ะ เพิ่งวางเมื่อกี๊เองนะ”
“อ๋อๆๆๆ เออแป๊ปๆ เนี่ยลงไปแล้วยืนรอไปอีกสักสองสามนาทีมันก็แก่ไปมากกว่าตอนนี้ไม่เท่าไหร่หรอกลุง” ดลพูดกวนก่อนจะ
วางสายไป
“ผมไปก่อนนะพี่โจ ไปแล้วนะไอ้หน้าตุ๊ด”ดลพูดลาผมก่อนจะหันไปพูดกับไอ้แน็ตพร้อมกับแลบลิ้นใส่แล้ววิ่งออกไปทันที
“ไอ้เวรนี่แม่งงง” ไอ้แน็ตตะโกนไล่หลังพร้อมกับเอาตะเกียบชี้ไปทางดล
“เอาน่าๆๆๆ กินๆๆๆ”ผมตบที่ไหล่แน็ตสองสามทีก่อนจะเริ่มลงมือกินมาม่าในหม้อด้วยความหิวเต็มที่
“เอิ๊กกกก”
“เชี่ยแน็ต!! สกปรกอ่ะ”ผมพูดแหวเสียงดังพร้อมกับเอามือปิดปากปิดจมูกตัวเอง แสดงท่าทางรังเกียจเต็มที่
“ฮ่าๆๆๆ เอาน่าพี่อยู่ด้วยกันเดี๋ยวก็ชิน”
“ชินไม่ลงจริงๆอ่ะ” ผมพูดพร้อมกับทำหน้าแหยงๆใส่ไอ้แน็ต
เอาจริงๆผมว่าหน้าอย่างมันควรจะพูดคะ ขา ด้วยซ้ำนะ แต่กิริยาที่ทำอยู่แม่งไม่เหมาะกับหน้าเลยเพราะหน้าแม่งหวานมากกกกก
ตานี่แบ๊วเชียว แต่แค่มันสูงไปหน่อยแค่นั้นเองไม่งั้นนะจับประเคนให้ใครสักคนให้รู้แล้วรู้รอดไปเลย
“อ๊ะๆๆ ทำหน้าแบบนั้นคิดไรชั่วๆอยู่ป่าวพี่”
“เปล๊า เก็บของเหอะยุงตอมขากูจนคันไปหมดแล้วเนี่ย” ผมพูดก่อนจะลงมือเก็บของไปล้างไปทิ้งโดยที่มีแน็ตคอยช่วยอยู่ไม่ห่าง
หลังจากเก็บของที่ระเบียงจนเสร็จผมกับแน็ตก็อาบน้ำกัน เอ่ออ หมายถึง ผมอาบก่อนแล้วแน็ตอาบทีหลังอ่ะนะไม่ได้อาบพร้อม
กัน ฮ่าๆๆ แล้วเราก็มานั่งจัดของที่จะเอาไปมหาลัยวันแรก อยู่ที่เตียงของแต่ละคน
“โจ”
“หื้มมม”ผมละมือจากของที่จัดอยู่แล้วเงยหน้าขึ้นมองแน็ต
“พี่ว่ากู เอ๊ยยย มึงว่าผม อั๊ยย๊ะยากอ่ะ!” มันขยี้หัวตัวเองอย่างสับสน
“เรียกสักอย่างเหอะ==”
“เออๆ พี่ว่าผมเอา PHP ไปดีป่ะ??” มันพูพร้อมกับยกphpขึ้นมาให้ผมดู
“เอาไปแล้วจะได้เล่นมั้ย??” ผมถามเสียงนิ่งๆพร้อมกับจัดของของตัวเองไปด้วย
“เออว่ะ ไม่เอาๆๆ” มันพูดพร้อมกับส่ายหัวไปมานิดหน่อยอย่างปลงๆ
แล้วมันก็นั่งพูดคนเดียวอยู่อีกพักใหญ่ๆก่อนที่ผมจะไล่มันไปนอนเพราะผมจะนอนแล้วแต่มันแม่งยังพูดกับข้าวของเครื่องใช้มันอยู่
เลย
“ไอ้แน็ตสายแล้ววววว” ผมตะโกนเสียงดังพร้อมกับใส่รองเท้าไปด้วยย
“ใส่เกงในอยู่ รอแป๊ปปป”
“เชี่ยยยยยย กางเกงมึงล่ะให้กูช่วยใส่มั้ย???”ผมพูดประชดออกไปพร้อมกับเอามือวางที่คัตเอาท์ตัดไฟของห้องเตรียมสับสวิตช์
เต็มที่แล้วเนี่ย
“ได้ก็ดีนะ” มันพูดพร้อมกับชะโงกหน้าออกมายักคิ้วให้ผม
“เดี๋ยวกูต่อยคิ้วหลุดเลยไอ้เหี้ย เร็ว!!”
“คร้าบๆๆๆๆ เสร็จแล้วๆๆๆ”มันพูดพร้อมกับวิ่งออกมาจากห้องน้ำโดยที่ไม่ลืมเอาตีนเกี่ยวผ้าเช็ดตัวออกมาด้วย ==’ กิริยางดงาม
แช่มช้อยยิ่งนัก
“ไปกันเหอะ” หลังจากเก็บของ หยิบกระเป๋าเสร็จมันก็เดินมายืนข้างๆผม
“เออ”ผมตะคอกใส่หน้ามันก่อนจะสับสวิตช์ลงแล้วล็อคห้องให้เรียบร้อย
ผมเดินลงบันไดมาเรื่อยๆเนื่องจากคิดแล้วว่ามันน่าจะเร็วกว่าลงลิฟต์
“สู้โว้ยยยย!” ไอ้แน็ตกำมือก่อนกับยกขึ้นสองข้างพร้อมกับตะโกนออกมา
“เฮ้ยย เป็นเหี้ยไร??”
“เรียกความฮึกเฮิมไง” มันตอบพร้อมกับส่งยิ้มกวนๆมาให้ผม
“แต่เดี๋ยวนะโจ เราจะไปมหาลัยกันยังไง??”
“อ๋อออ ไปกับดล เดี๋ยวกูโทรหาดลก่อนนะ” ผมหันไปตอบแน็ตก่อนจะล้วงหาไอโฟนในกระเป๋าแล้วเอามาโทรออก
(ฮะฮัลโหลพี่โจ) เสียงดลแหบๆแถมเหมือนกับพยายามพูดให้เบาอยู่
“เออดล อยู่ไหนเนี่ย ไม่เข้าไปที่ ม.เหรอ??”
(เอ่ออวันนี้ดลไม่ไปนะ)
“อ้าววทำไมอ่ะ?? วันนี้วันแรกนะเว้ยกิจกรรมก็เยอะ”
(เอ่ออคือ..ดลไม่ค่อยสบายอ่ะ)
“อ๋ออเหรออ แล้วนี่อยู่ไหน ให้ไปหามั้ย??”
(ไม่ต้องๆๆดลอยู่หอเพื่อน)
“อื้มมม แล้วนั่นดีขึ้นบ้างรึยัง?”
(ก็.... ‘คุยกับใครอ่ะ??!!’)มีอีกเสียงหนึ่งดังแทรกมาระหว่างที่ผมคุยกับดลและที่น่าแปลกคือเสียงนั้นเป็นเสียงที่ผมคุ้นมาก
“นั่นใครอ่ะ??”
(แค่นี้ก่อนนะพี่..)ดลรีบตัดบทก่อนจะวางสายไป
“อะไรของมันวะเนี่ยย” ผมพูดพร้อมกับสะบัดหัวไปมาอย่างอารมณ์เสีย
“ไมอ่ะ”แน็ตหันมาถามผมพร้อมกับเคี้ยวขนมปังอยู่เต็มปาก
“ดลไม่รู้อยู่ที่ไหนว่ะ??” ผมพูดพร้อมกับแสดงสีหน้าเป็นห่วงออกมาอย่างชัดเจน
“อ้าววว แล้วจะเข้า ม. ไงอ่ะ”
“ไม่รู้ดิ”ผมพูดเสียงเบาก่อนจะนั่งลงบนฟุตบาท
“เออ เอางี้เดี๋ยวผมโทรให้เฮียนายมารับดีกว่า”แน็ตพูดก่อนจะหยิบไอโฟนออกมาโทรออกทันที โดยที่ผมยังไม่ทันได้ห้าม
“เฮียย มารับหน่อย”
“เออๆ เนี่ยนั่งรออยู่หน้าหอ”
“อื้มมม พี่โจด้วย”
“โอเคคร้าบๆๆ” มันพูดอยู่สักพักก่อนจะเก็บไอโฟนเข้าที่
“เรียบร้อย เรามีรถไปเข้า ม. แล้ว” แน็ตพูดพร้อมกับหันมาฉีกยิ้มกว้างให้ผม
“อืมม”ผมพูดรับเบาๆก่อนจะเอาไอโฟนออกมาอีกรอบเพื่อฟังเพลงขณะที่นั่งรอ
เอาจริงๆผมก็ไม่ค่อยอยากให้ไอ้พวกนั้นมารับเท่าไหร่หรอกนะเพราะพูดกันตรงๆคือผมไม่ได้รู้สึกสนิทใจแบบเมื่อก่อนแล้ว และ
อีกอย่างที่สำคัญคือผมไม่รู้ว่า..ผู้ชายคนนั้น... จะมาด้วยรึเปล่า เพราะตอนนี้ผมยังไม่พร้อมที่จะสู้หน้ากับเขาจริงๆ......................................................................TBC........................................................................
มาอัพตอน 5 ต่อแล้ววววว
ทันใจกันมั้ยเอ่ยยย??? (น่าจะไม่ 555+)
ทนกินมาม่ากันอีกหน่อยนะ....... ประมาณ.....
ก็ทั้งเรื่องอ่ะ (อ้าวววว???? 555+)
อย่าเพิ่งลืมตัวละครหลักๆในภาคที่แล้วกันนะ เพราะเขากำลังจะกลับมาอย่างยิ่งใหญ่ (รึเปล่า???)
โมเม้นต์ที่ยกมาจากตอนที่แล้วนะจ๊ะ....
Limp x Toptell>>เรื่องมีอยู่ว่า คืนวันจันทร์ที่ผ่านมามีการประชุมรวมตอนกลางคืนบนหอประชุม และมันก็เกิดเหตุการณ์ที่ฟินมากจนตีลังกาม้วนหน้าได้
นั่นก็คือ....
น้องลิ้มของเราได้อัพ ig เป็นรูปเขียนของตัวเองที่มีรอยวาดอยู่ยาวตั้งแต่มือไปจนถึงศอก แล้วเขียนบรรยายใต้ภาพว่า...
tattoo by Toptell
[/size]
ตอนแรกคนเขียนก็สงสัยเพราะก็ไม่อยากจะจินตนาการไปเองมากมาย แต่พอไปถามจากคนวงในมาก็ได้ความว่านางวาดให้กันจริงๆจ้าาาา น่าร้ากมากกกก
>>>อีกอันนึงก็คือ น้องท็อปเทลไปพูดกับเพื่อนว่า...
"เนี่ยเขาเอาแน็ตเข้ามา จะให้คู่กับลิ้มแทนเราแหละ" ซึ่งนั่นไม่ใช่ความจริงเลยยยย จะไม่มีการเปลี่ยนคู่ใดๆทั้งสิ้น
เพราะเราจะมีแต่เพิ่มคูขึ้นเรื่อยๆ
อ่านเสร็จอย่าลืมเม้นต์ให้ด้วยน้าาาาาา
KATIEZZ
โพลล์
หัวข้อ: [Pontz x Joe]Forgotten Love รักที่ถูกลืม II:ฝากนิยายเรื่องใหม่หน่อยค่า:15/05/20 (อ่าน 151496 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก