ตอนที่ 6
“นี้...ไม่หิวรึไง ทำไมไม่กินข้าว” เวสเตอร์เอ่ยถามคนที่นั่งหน้างอไม่ยอมกินข้าว อันที่จริงสายฝุ่นแอบดีใจนิดๆที่เวสเตอร์สั่งอาหารมาเผื่อตนแถมมีแต่ของโปรดด้วย
“อย่างี่เง่าน้าฝุ่น กินข้าวเร็วๆ” พูดบอกอย่างเริ่มหงุดหงิด แต่อีกฝ่ายก็ยังคงนิ่ง
“ฝุ่น...”
“งี่เง่าก็ไม่ต้องมาสนใจไง...ไปสนคนที่ไม่งี่เง่านู้นไป” ตอยพร้อมกับหน้าที่งอหนักกว่าเดิมแสดงให้รู้ว่านอกจากโกรธแล้วตอนนี้เจ้าตัวยังน้อยใจสุดๆอีก ทำเอาคนที่มองอยู่ถึงกับส่ายหน้าขำๆกับอารมณ์งอแง งี่เง่าเอาแต่ใจเหมือนเด็ก
“ฝุ่น...กูขอโทษกูได้เรื่องที่ขึ้นเสียงใส่ แต่กินข้าวได้แล้ว...นี้กูสั่งแต่ของโปรดมึงมาทั้งนั้นเลยนะ” เวสเตอร์พูดเสียงอ่อนลงพร้อมกับตักอาหารอย่างสองอย่างใส่จารสายฝุ่น สายฝุ่นหันไปมองแล้วกัดปากนิดๆอย่างใช่ความคิดแต่สุดท้ายก็ยอมตักข้าวใส่ปากในที่สุด
“หึหึ”
“ขำไร” สายฝุ่นถามงงๆ
“ขำมึงไง...เป็นเพื่อนหรือเป็นเมียกูกันแน่เนี้ย ชอบงอนให้กูง้อ” เวสเตอร์ว่ายิ้มๆ
“แค้กๆๆ...ไอ้บ้า เพื่อนเว้ยพื่อน!! เมียที่ไหน...อีกอย่างเค้ามีแต่เทียบแค่ว่าเพื่อนหรือแม่ไม่ใช้ไง”
“แม่กูไม่ขี้งอน นิสัยเด็ก เอาแต่ใจต้องให้กูตามใจแบบมึงหรอกฝุ่น”
“จิ๊!!!” สายฝุ่นจิ๊ปากใส่เวสเตอร์ให้รู้ว่าตอนนี้ตนกำลังจะโกรธอีกแล้ว
“โอเคยอมแพ้...กินต่อเหอะๆๆ” เวสเตอร์พูดแล้วตักอาหารให้สายฝุ่นอีก
“แล้วกิจกรรมเสร็จกี่โมงอะ” เวสเตอร์ถาม
“ไม่รู้ดิ...ไม่อยากเข้าแล้วอะ ไอ้ช้อนก็ไม่อยู่”
“งั้นก็กลับคอนโดเลย”
“ไม่ได้...ไอ้บู่มันกำชับว่ายังไงก็ต้องเข้า ส่วนไอ้ช้อนนะพี่เพชรเป็นรุ่นพี่ที่คณะกูว่ามันคงไม่โดนทำโทษหรอก แต่ถ้ากูนี้อาจจะโดนก็ได้...โดนไอ้บู่ตืบเป็นรายแรกด้วย” สายฝุ่นพูดแล้วเบ้หน้าอย่างเบื่อๆ
“งั้นเดี๋ยวกูไปนั่งรอที่ตึก จะได้กลับพร้อมกันเลยกูจะได้ไม่ต้องออกมาเทียวรับเทียวส่ง”
“ถ้ามันนานหล่ะ” สายฝุ่นถาม
“กูก็นั่งรอนานไง” เวสเตอร์ตอบเหมือนมันไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรมากมาย
“กูรู้หรอก แต่กูไม่อยากให้มึงมานั่งเสียเวลารอหนิ เดี๋ยวกูกลับรถเมย์ก็ได้”
“มั่นใจ” เวสเตอร์ถามย้ำ เค้ารู้ว่าสายฝุ่นไม่ชอบนั่งรถเมย์ ไม่ชอบนั่งแท็กซี่และเมื่อก่อนจะไปไหนมาไหนก็ขับรถเองแต่พอเกิดอุบัติเหตุรถคว่ำครั้งนั้นจะไปไหนมาไหนทีก็มีแต่เวสเตอร์ไปรับไปส่งตลอด จะมีบ้างที่คนรถที่บ้านไปรับไปส่งแต่ก็ส่วนน้อย
“จิ๊..มึงอะ”
“ไม่เสียเวลาหรอกนะ เดี๋ยวกูไปเตะบอลกับพวกไอ้โด้รอมึงก็ได้” เวสเตอร์พูดแล้วขยี้หัวอีกคนจนยุ่ง
“เลิกแล้วโทรมานะ เดี๋ยวกูไปเตะบอลรอที่สนาม” เวสเตอร์หันไปบอกอีกคนที่กำลังจะลงจากรถไป
“รู้แล้ว” สายฝุ่นหันไปตอบก่อนจะเดินลงจากรถมา
“ฝุ่น...ใครมาส่งว่ะ” บู่เดินเข้ามาทักสายฝุ่นแล้วพยักเพยินหน้าไปที่รถ
“เพื่อน...มันเรียนนิติอะ” สายฝุ่นตอบบู่แต่หันไปโบกมือบายบ๊ายเวสเตอร์เป็นสัญญาณบอกให้เวสเตอร์ไปได้แล้ว เวสเตอร์เองก็ทำแค่โบกมือไล่เป็นสัญญาณว่าให้สายฝุ่นไปก่อน
“ไปเหอะบู่ ถ้าก็ไม่ไปก่อนมีหวังมันไม่ยอมไปไหนแน่” สายฝุ่นพูดอย่างปลงๆในนิสัยที่ห่วงตนจนเว่อร์ของเวสเตอร์
“แล้วไอ้ช้อนอะ” บู่ถามเมื่อไม่เห็นช้อนชามาพร้อมสายฝุ่น
“มันโทรมาบอกกูว่าไปทำธุระกับพี่มัน...ไม่ต้องไปห่วงมันหรอกพี่มันเป็นรุ่นพี่ที่คณะเราพี่เค้าคงจัดการแล้วอะมั้ง”
“พี่ไอ้ช้อน...ใครว่ะ” บู่ถามด้วยความสงสัย
“พี่เพชรปีสามอะ”
“ห๊ะ!! พี่เพชรที่เป็นพี่ว๊ากปีสามอะนะ”
“กูไม่รู้ว่าเค้าเป็นว๊ากรึป่าว” สายฝุ่นตอบกลับไปเพราะไม่รู้จริงๆ
“ต้องใช้แหงๆเพราะพี่เพชรปีสามคณะเราก็มีอยู่คนเดียวอะ” บู่บอกท่าทางมั่นใจสุดๆ
“เฮ้ย!!!! น้องสองคนอะจะเดินคุยกันอีกนานไหม เห็นรึป่าวว่าเพื่อนของคุณเค้านั่งรอ!!” สายฝุ่นและบู่รีบเดินไปนั่งรวมในแถวกับเพื่อนทันทีที่โดนรุ่นพี่ว๊ากใส่ สายฝุ่นเงยหน้าไปมองคนที่ว๊ากใส่ตนและเพื่อนเมื่อกี้
“มองไรว่ะ” สายฝุ่นบนอุบเบาๆเมื่อไอ้รุ่นพี่หน้าหล่อเอาแต่มองตนอยู่นั้นแหละ
จากนั้นไม่นานก็เริ่มทำกิจกรรมกันโดยเริ่มจากแนะนำตัวทั้งรุ่นพี่และรุ่นน้อง และต่อด้วยการแจกป้ายชื่อโดยฝีมือพี่รหัสของตัวเอง
“ไอ้ฝุ่น หน้ามุ่ยเชียว” บู่ถามเพื่อนด้วยความสงสัย
“ก็มึงดูดิ!! พี่หรัสกูเขียนป้ายชื่อกูแบบเนี้ย” บอกอย่างหงุดหงิดแล้วยื่นป้ายชื่อให้บู่ดู
‘ตุ๊ดคลุกฝุ่น’
“หึหึ...เออ คิดมากน้า ของกู กูยังไม่ซีเลย” บู่บอกแล้วชูป้ายชื่อของตนให้เพื่อนดูบ้าง
‘บูบู่สวยลากไส้’
“ห้าๆๆๆ สวยลากไส้”
“เออดิ...มึงอย่าคิดมากน้าไว้รอหะ...”
“พวกคุณสองคนจะคุยกันอีกนานไหม...เห็นไหมเพื่อนคุณนั่งลงหมดแล้ว สนุกไหมที่ยืนคุยกันแล้วปล่อยให้เพื่อนรอ...ออกมาข้างหน้า!!!!” ทั้งสองคนหันไปมองพี่แม็คที่ตะโกนด่าตนจากหน้าแถว
“อะไรกับเราหนักหนาว่ะ” สายฝุ่นบ่นเบาๆอย่างงงๆเมื่อโดนรุ่นพี่คนเดิมว่า จ้องจะจับผิดกันชัดๆ
“พวกคุณคุยกันเห็นรึป่าวว่าเพื่อนรออยู่” แม็คถามรุ่นน้องตัวเล็กทั้งสองเสียงเข้ม เค้ามองทั้งสองนิ่งๆคนนึงทำท่ากลัวเค้าสะจนสั่นส่วนอีกคนก็เชิดหน้าไม่รู้ไม่ชี้อะไรทั้งสิน ซึ้งปฎิกิริของคนหลังนี้ทำเอาเค้าโมโหใช่เล่น
“รู้ แต่พวกผมก็คุยกันแค่แป๊บเดียว มันก็แค่ระหว่างที่เดิมกลับไปนั่งในแถวไม่ใช่รึไง” สายฝุ่นเถียงอย่างไม่ยอมแพ้ ในเมื่อเค้าไม่ได้เป็นคนผิด
“คุณกล้าเถียงรุ่นพี่หรอ” แม็คถามเสียงเข้มกว่าเดิม
“ไม่ได้เถียง ผมแค่อธิบาย”
“พอเหอะไอ้ฝุ่น....พี่ครับผมต้องขอโทษแทนเพื่อนผมด้วยนะคับ” บู่ก้มหัวขอโทษรุ่นพี่เพราะไม่อยากมีปัญหา
“คุณห้ารอบสนามปฎิบัติ” บู่หน้าเหวอนิดหน่อยที่ถูกลงโทษ
“ส่วนคุณ สิบรอบสนามปฎิบัติ” แม็คหันไปสั่งสายฝุ่น
“ทำไมต้องวิ่ง ผมผิดอะไร!!”
“สิบห้า!!!”
“.....” สายฝุ่นยังคงยืนนิ่งด้วยความไม่พอใจ
“ไอ้ฝุ่นไปเหอะมึง อย่าไปลองดีกับพี่เค้าเลย” บู่พยายามดึงแขนอีกคนให้เดินตามไป
“ยี่สิบ!!!”
“ยี่สิบ!!” สายฝุ่นหันไปบอกแม็คอย่างเคืองๆเป็นนัยว่าตนรู้แล้วว่ายี่สิบรอบ แม็คนึกขำและสะใจไม่น้อยเมื่อเห็นคนตัวเล็กหน้าง้ำและยอมเค้าในที่สุด
แฮ่ก แฮ่ก แฮ่ง
สายฝุ่นเดินกลับมานั่งลงข้างๆบู่หลังจากที่วิ่งครบยี่สิบรอบ เค้ารู้สึกเหมือนกำลังจะขาดอากาศหายใจตายยังไงยังงั้น
“มึง...ไหวป่ะเนี๊ย หน้ามึงแดงมากเลย เหงื่ออกเยอะมากด้วย” บู่ถามเพื่อนด้วยความเป็นห่วง
“แฮ่ก..กะ กูไหวหรอกน้า แฮ่ก” สายฝุ่นพยายามสูดหายใจลึกๆ
“ไหวไหมน้อง” แม็คเดินเข้ามาถามคนตัวเล็กที่อาการดูไม่ค่อยจะดีเท่าไร
“แฮ่ก...ไหว” สายฝุ่นตอบแต่ไม่ยอมมองหน้าแม็ค ‘ใครมันจะไปอยากมองคนที่จ้องจะจับผิดแล้วก็จะแกล้งตัวเองว่ะ!!’
“โอเค งั้นวันนี้พอแค่นี้ แยกย้ายกันกลับบ้านได้แล้ว” รุ่นพี่อีกคนสั่ง ซึ้งคนอื่นๆก็ทยอยลุกออกจากแถว จะมีก็แต่สายฝุ่นที่นั่งพักให้หายเหนื่อยและบู่ที่นั่งยกมือขึ้นพัดให้เพื่อนด้วยความเป็นห่วง
“ไหวป่าวน้อง ยาดมไหม” แม็คถามย้ำอีกที แต่สายฝุ่นกลับไม่ยอมตอบคำถามแต่กลับยกโทรศัพท์ขึ้นมากดโทรหาเวสเอตร์
“อยู่ไหน...ทำไมรับสายช้า” สายฝุ่นถามอีกฝ่ายอย่างหงุดหงิด
“สนามบอล กูเพิ่งเลิกเตะ...เลิกแล้วหรอ”
“อืม...มารับด้วย”
“ทำไมเสียงมึงเป็นแบบนั้น...หงุดหงิดอะไรใครมา” เวสเตอร์ถามเมื่อจับได้ถึงเสียงที่เต็มไปด้วยความหงุดหงิดของปลายสาย
“ไม่มีอะไรหรอก...มารับเร็วด้วย เหนื่อย!!! หิว!!!”
“อา...ไปเดี๋ยวนี้แหละ” พูดจบสายฝุ่นก็ตัดสายทันที
“นี้กูเป็นรุ่นพี่มึง กูถามมึงควรตอบ” แม็คว่าขึ้นทันทีที่สยฝุ่นคุยโทรศัพท์เสร็จเค้ารู้สึกขัดใจที่โดนคนตัวเล็กเมิน สายฝุ่นเงยหน้าขึ้นไปมองคนที่ยืนอยู่
“ผมโอเค...พอใจยังจบนะ” ตอบแล้วลุกขึ้นยืนแต่จู่ๆขาก็เกิดไม่มีแรงจนทำให้ทรุดลงไปโชคยังดีที่แม็ครับเค้าไว้ทันกลายเป็นว่าตอนนี้สายฝุ่นอยู่ในอ้อมกอดของแม็คเพื่อนของแม็คที่มองอยู่ก็ได้แค่ยิ้มมุมปากอย่างรู้ทันส่วนบู่นี้ถึงกับหน้าเหวอที่เห็นเพื่อนโดนผู้ชายกอด
“ทำปากเก่ง...ขาไม่มีแรงไม่ใช่รึไง”
“เพราะใคร...พี่ไม่ใช่รึไงที่สั่งทำโทษ...ปล่อยได้ล่ะ!!!” สายฝุ่นว่าอย่างไม่ค่อยพอใจก่อนจะพยายามผลักอีกคนให้ออกห่าง ซึ้งแม็คก็ยอมปล่อยแต่โดยดี
“รถอยู่ไหนเดี๋ยวไปส่ง”
“ไม่ต้องหรอก...ผมไปเองได้ อีกอย่างเพื่อนผมก็มี...ไปเหอะไอ้บู่เดี๋ยวไอ้เวสรอกูนาน” สายฝุ่นหันไปบอกบู่แล้วค่อยๆเดินออกมาเค้ารู้สึกล้าขามากกกกก
“พี่เค้าคิดไรกับมึงป่าวว่ะฝุ่น จ้องจะยุ่งกับมึงท่าเดียว” บู่พูดในสิ่งที่สงสัย
“คิดไร...กูไม่คิดไรทั้งนั้นอะ แม่งจ้องจะจับผิดกูจ้องจะเล่นงานกูอะดิ” สายฝุ่นพูดอย่างหงุดหงิด
“ทำไมวันนี้มีแต่เรื่องน่าหงุดหงิดนักว่ะ” เค้าบ่นกับตัวเองเบาๆแล้วนั่งลงที่ม้านั่งหน้าตึกเพื่อรอเวสเตอร์
“มึงมาไงเนี้ย กลับก่อนได้นะกูอยู่คนเดียวได้เดี๋ยวไอ้เวสงมา”
“ไม่เป็นไรกูรอเป็นเพื่อน ยังไงกูก็เอารถมา...ว่าแต่มึงก็ดูรวย ไมไม่เอารถมาใช้เองว่ะขับรถไม่เป็นหรอ”
“ป่าว...ขับเป็น เมื่อก่อนกูเคยรถคว่ำนอนโรงบาลเป็นเดือนๆเลยหลังจากนั้นเลยไม่ค่อยอยากขับเองว่ะ อีกอย่างไอ้เวสเองก็ไม่ค่อยปล่อยให้กูขับรถเองหรือไปไหนมาไหนเองหรอก”
“ออ...เจ็บหนักเลยอะดิมึงรอบนั้น”
“เออดิ”
“เอ่อ...โทษที” สายฝุ่นและบู่หันไปมองเจ้าของเสียงที่พูดแทรกขึ้น สายฝุ่นถึงกับขมวดคิ้วใส่เจ้าของเสียงทันที่เมื่อเห็นหน้า
“อย่าเพิ่งทำหน้าแบบนั้นใส่เราดิ...คือเราจะมาขอโทษเรื่องเมื่อกลางวันอะ” ใช่แล้วคนตรงหน้าเค้าก็คือคนที่มาสารภาพรักเมื่อตอนเที่ยงนั้นเอง
“คือเมื่อกลางวันอะ เราไม่ได้ตั้งใจคือเราไปขอลายเซ็นรุ่นพี่แล้วโดนรุ่นพี่แกล้งให้ไปบอกชอบนายอะ ถ้าเราทำให้นายไม่พอใจเราต้องขอโทษด้วย” สายฝุ่นถึงบางอ้อทันทีที่ได้ยินอีกคนอธิบาย
“ช่างเหอะ....เราเองก็ขอโทษด้วยที่เหวี่ยงใส่ซะขนาดนั้น พอดีหงุดหงิดหน่ะ” สายฝุ่นบอกแล้วยิ้มให้
“อืม ไม่เป็นไร..เราชื่อโฟร์นะ...นายชื่ออะไร”
“ฝุ่น...นี้บู่เพื่อนเรา”
“หวัดดีบู่” โฟร์หันไปทักบู่
“อืมหวัดดี” บู่ตอบรับยิ้มๆ
“จะไปรึยังไอ้ฝุ่น” น้ำเสียงเข้มๆที่เอ่ยถามสายฝุ่นทำให้ทั้งสามรีบหับไปมองทันที โฟร์กับเวสเตอร์ยื่นจ้องตากันนิ่ง บู่สะกิดให้สายฝุ่นรีบเดินไปหาเวสเตอร์เพราะรู้สึกถึงบรรยากาศแปลกๆที่เกิดขึ้นระหว่างเวสเตอร์กับโฟร์
“ไอ้เวสกลับกับเหอะ” สายฝุ่นพูดแล้วเดินไปหาเวสเตอร์ เวสเอตร์มองสายฝุ่นอย่างสงสัยกับท่าเดินแปลกๆนั้น
“ไปก่อนนะโฟร์ ไอ้บู่...เจอกันพรุ่งนี้ว่ะ” สายฝุ่นหันไปลาทั้งสองคน
“คับ” โฟร์
“เออ..เจอกันๆๆ” บู่
“ทำไมมึงเดินแบบนั้น ขาเป็นไร” เวสเตอร์ถามเมื่อกำลังพาสายฝุ่นเดินไปที่รถ
“กูโดนทำโทษให้วิ่งรอบสนามบาสยี่สิบรอบ...ไอ้รุ่นพี่บ้านั้นจ้องจับผิดกู พูดแล้วกูอารมณ์เสียไม่หาย เมื่อยก็เมื่อย หิวก็หิว” สายฝุ่นพูดแล้วทำหน้าเซ็งสุดๆ
“มึงมันไม่เคยออกกำลังกาย วิ่งแค่นี้เหนื่อย....คอยดูเหอะพรุ่งนี้ขามึงจะทั้งล้าทั้งปวด”
“ไม่ต้องทำมาเป็นพูดขู่...พากูไปหาไรกินด้วยหิว!!!”
“ไปกินที่ไหน...อยากกินอะไร” เวสเตอร์หันไปถามเมื่อทั้งสองคนขึ้นรถมาเรียบร้อยแล้ว
“ร้านแม่มีงไง....อยากินมักกะโรนีเบคอนไก่กรอบฝีมึงจังเลยน้า...ทำให้กินหน่อยสิ” สายฝุ่นพูดแล้วหยิบโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋าเพื่อเล่น
“เยอะ เยอะตลอด”
โครมมม!!!
“ไอ้ฝุ่น!!!” เวสเตอร์รีบเดินเข้ามาในห้องของฝุ่นทันทีที่ได้ยินเสียงดังมาจากห้องสายฝุ่น
“อูยยยยย” สายฝุ่นร้องออกมาเบาๆด้วยความเจ็บแล้วพยายามลุกขึ้นยืน
“มึงเป็นอะไร” เวสเตอร์ถามแล้วเดินเข้ามาพยุงในสายฝุ่นลุกขึ้นแล้วพาไปนั่งที่เตียง
“ล้มดิ...อยู่ๆขาก็ไม่มีแรง” สายฝุ่นพูดแล้วกัดปากตัวเองเหมือนคนจะร้องไห้ เค้ารู้สึกเจ็บก้นจากการล้มเมื่อกี้และรู้สึกปวดขามากเนื่องจากการวิ่งเมื่อตอนเย็น
“เป็นไงบ้างละมึง” เวสเตอร์ถามด้วยความเป็นห่วง
“เจ็บก้น....ปวดขามากด้วย” สายฝุ่นตอบแล้วทำหน้าเหมือนจะร้องไห้นั้นทำให้เวสเตอร์เกิดอาการหน้าตึงทันที
“รอแป๊บ” เวสเตอร์ว่าเสียงเรียบก่อนจะเดินออกจากห้องไปสักพักแล้วกลับเข้ามาใหม่พร้อมหลอดยาคลายกล้ามเนื้อในมือ เวสเตอร์เดินกลับมานั่งที่เตียงอีกครั้งแล้วจับขาทั้งสองข้างของสายฝุ่นมาวางบนตักตัวเองก่อนจะลงมือทายาและนวดให้
“แล้วทำไมมึงต้องไปวิ่งรอบสนามด้วยเรื่องที่มึงไม่ผิด มึงไม่บอกมันไปว่าขามึงไม่ค่อยดีวิ่งมากๆไม่ได้” เค้าอดที่จะโมโหไม่ได้ที่คนตัวเล็กต้องไปวิ่งหนักๆแบบนั้นเพราะโดนรุ่นพี่แกล้ง ทั้งๆที่หลังจากอุบัติเหตุครั้งนั้นเค้าไม่เคยปล่อยให้สายฝุ่นต้องทำอะไรแบบนั้น เหลือใช้งานขาหนักโดยที่ไม่จำเป็นอีกเลยแต่ไอ้รุ่นพี่บ้านั้นกลับมาทำแบบนี้ คอยดูเถอะถ้าขาของสายฝุ่นเกิดมีปัญหาอะไรขึ้นมาเค้าไม่ปล่อยมันไว้แน่
“ก็กูไม่อยากให้ไอ้รุ่นพี่นั้นมาดูถูกว่ากูทำไม่ได้หนิ...ไม่เอาน่า ไม่เห็นต้องทำหน้าแบบนั้นเลย” สายฝุ่นบอกเพราะเค้ารู้ว่าเวสเตอร์ต้องกำลังไม่พอใจและเป็นห่วงเค้าอยู่แน่
“ทำเป็นพูดดี...เห็นไหมว่าตอนนี้ขามึงเป็นไง” เวสเตอร์ดุไม่จริงจังนัก
“อา...รู้สึกดีจัง สบายสุดๆเลย...ชอบจังเวลามึงนวดให้เนี้ย” สายฝุ่นพูดด้วยท่าทีสบายๆแล้วล้มตัวลงนอน เวสเตอร์ก็ทำการนวดขาเล็กๆนั้นต่อไปเรื่อยๆจนเสร็จ พอนวดเสร็จก็พบว่าสายฝุ่นหลับไปเรียบร้อยแล้วเวสเตอร์ได้แต่ส่ายหัวอย่างขำๆกับเพื่อนนิสัยเด็กของตัวเองก่อนจะห่มผ้าให้ส่ายฝุ่นแล้วเดินกลับห้องตัวเองไป
หัวข้อ: Damn Lovely Child!!! ไอ้นี่เด็กผม ตอน14 (19/2/57) (อ่าน 33924 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก