หัวข้อ: Damn Lovely Child!!! ไอ้นี่เด็กผม ตอน14 (19/2/57)

[Fellina]

เอาจริงๆนะ
ชอบคู่เวสฝุ้นจังเบยยยยยยย5555

ส่วนบู่พี่ซี... บู่เชิดใส่พี่ซีเลย!!
ปกติเราเข้าข้างเมะตลอด อย่างพี่เพชรก็ใช่
แต่มาคู่ฝุ่นกับบู่
เราอนุญาตให้ฝุ่นกับบู่มีคนจีบได้ตามสบาย อิอิ

โฟร์จะมาเกี่ยวข้องกับฝุ่นอีกรึเปล่าหว่า??? ลุ้นอยากให้มีนะ ให้เวสมันหัึงหวงจนอกไหม้ไปเลย
ส่วนพี่ซี...ขอให้ตามหึงตามหวงบู่จนอกแตกตาย

พี่เพชร...ไว้ให้สักคนแล้วกัน555
ไม่รู้ทำไมถึงไม่รู็สึกหมั่นไส้พี่เพชรเลยสักนิด
แต่หมั่นไส้เวสกับพี่ซี.....

วอนให้คนแต่งเล่นงานสองคนนี้ให้หนัก
เวสยังไม่เท่าไหร่ (แต่หนักได้ก็ดีค่ะ) เพราะยังมีหึงๆหวงๆฝุ่นบ้าง
แต่พี่ซีนี่สิ!!!!

เป็นกำลังใจให้ค่ะ นิยายสนุกมาก ^^

[● MaYa~Boy ●]

อ่านไปมาก็สนุกเหมือนกัน

[yisren.]

ครบทุกคู่ทุกคนเลยแฮะ 555

[kinjikung]

สนุกอ่ะ แล้วคนแต่งหายไปไหนหว่าาาา

[Future]

มาต่อนิยายบ้างนะครับ คนอ่านรอติดตามอยู่ ได้โปรดอย่าดองนาน ระวังคนอ่านจะเบื่องานเขียนของคุณ

[Pakbung Mazo]

มาแอบปูเสื่อรอ มาไวไวน้าา

[komzz]

ตอนที่ 12




ผมเดินฮัมเพลงเข้าห้องมาอย่างอารมณ์ดี ไม่รู้ป่านนี้พี่เพชรจะกลับรึยัง...จะว่าไปวันนี้ที่ไปดูหนังผมก็รู้สึกสนุกดีนะพี่เปอร์เค้าก็ดูเป็นคนนิสัยดีแถมคุยสนุกอีกต่างหากไม่รู้ว่าพี่เพชรไปจงเกลียดจงชังเค้าเรื่องอะไร
“ยังไม่กลับหรอ” ผมขมวดคิ้วสงสัยเมื่อเปิดประตูห้องเค้ามาก็ไม่เห็นมีใครอยู่ทั้งที่ก็หกโมงเย็นแล้ว ผมจึงตัดสินใจจะเดินไปล้างหน้าล้างตาซะก่อนค่อยออกมาทำอาหารไว้ในพี่เพชร...ส่วนผมนะหรออิ่มจนพุงจะแตกแล้ว ^O^
เฮือก!!
ผมสะดุ้งตกใจกระเป๋าร่วงจากมือทันทีเมื่อเปิดไฟห้องนอนแล้วพบพี่เพชรนั่งอยู่ที่เตียง ตานี้จ้องผมเขม็งเลย
“พี่เพชร...ช้อนตกใจหมดเลย ทำไมไม่เปิดไฟล่ะ” ผมก้มลงไปหยิบกระเป๋าแล้วเดินไปเก็บที่ตู้...ผมหันไปมองพี่เพชรที่ไม่ยอมตอบคำถามผมแล้วเอาแต่จ้องผมนิ่ง
“พี่เพชรมีอะไรรึป่าว” ผมถามพี่แกแล้วเดินไปชาร์ตแบ็ตโทรศัพท์...ผมเปิดเครื่องเพื่อเช็คดูว่ามีคนโทรมารึป่าวหรือว่าพี่เพชรโทรตามแล้วผมไม่รับรึป่าวพ่อคุณเค้าถึงดูรมณ์ไม่ดีขนาดนั้นแต่ก็มีแค่เบอร์พี่เปอร์แล้วก็ข้อความที่ไอ้บู่ส่งมา
ไอ้ช้อนกูขอโทษมึงจริงๆ แต่พี่เพชรเค้าขู่กู ตอนนี้เค้ารู้เรื่องที่มึงไปดูหนังกับพวกพี่เปอร์แล้ว
ผมหลับตาปี๋เม้มปากแน่นทันทีที่อ่านข้อความของไอ้บู่จบ...นี้สินะคือสาเหตุของอาการพี่เพชรในตอนนี้
“พี่เพชร...คือช้อนมีเรื่องจะบอก” ผมพูดเสียงสั่นหนักกว่าเดิมเมื่อเห็นพี่เพชรลุกจากเตียงแล้วเดินมาหาผม
“พี่เพชร...ช้อน ...ช้อนแค่ไปดูหนัง อะ อีกอย่างเพื่อนก็ไปตั้งเยอะ ช้อนป่าวไปกับพี่เปอร์แค่สองคนนะ” ผมพูดแก้ตัวเสียงเบาหวิวหน้านี้ก็ก้มจนคางจะทะลุออกอยู่แล้ว ผมมองปลายเท้าพี่เพชรที่ตอนนี้มาหยุดอยู่ที่ตรงหน้าผม
“กูจำได้ว่าเมื่อวานกูบอกมึงว่าห้ามไปยุ่งกับมันอีก...แต่วันนี้มึงไปดูหนังกับมัน”
“พี่เพชร” ผมเงยหน้าขึ้นไปมองพี่เพชรแล้วเรียกชื่อพี่เพชรเสียงเบาหวิว ผมชักรู้สึกกลัวพี่เพชรและรู้สึกผิดที่ขัดคำสั่งพี่เค้า
“ช้อนแค่ไม่อยากปล่อยให้ไอ้ฝุ่นไปกับพี่แม็คสองคนช้อนเลยไปเป็นเพื่อน...ช้อนไม่รู้จริงๆนะว่าพี่เปอร์จะไปด้วย” ผมพยายามอธิบายให้พี่เพชรเข้าใจผมบ้าง
“มึงมาอยู่กับกูที่นี้ แม่กูฝากกูดูแลมึง...มึงควรจะเชี่อที่กูบอกที่กูสั่งไม่ใช่ขัดคำสั่งกูแบบนี้...กูว่าถ้ามึงทำตัวแบบนี้กูกับมึงคงอยู่ด้วยกับไม่ได้...หรือถ้ามึงจะอยู่ที่นี้ งั้นก็ต่างคนต่างอยู่” พูดจบพี่เพชรก็เดินผ่านผมไปหยิบกระเป๋าเงินและกุญแจรถแล้วเดินออกจากห้องไปทันที ผมรีบวิ่งตามไปแล้วรีบคว้าแขนพี่เพชรไว้ก่อนพี่เพชรจะเดินออกจากห้องไป
“พี่เพชรไปไหน”
“ปล่อยกู”
“พี่เพชร...ช้อนขอโทษ อย่าโกรธช้อนเลยนะ” ผมพูแล้วมองไปที่พี่เพชรอย่างอ้อนวอนผมรู้สึกเหมือนอยากจะร้องไห้ซะให้ได้
“ปล่อยมือกูสักทีได้ไหม...มันน่ารำคาญ” พี่เพชรพูดเสียงเย็นชาสายตาที่มองมาที่ผมมันดูนิ่งจนน่ากลัว พี่เค้าสะบัดมือผมออกก่อนจะเดินออกไปจากห้องทันที...ผมเดินกลับมานั่งที่โซฟาพร้อมกับเช็ดน้ำตาที่ไหลออกมานิดหน่อยนั้น...ผมไม่เข้าใจ พี่เพชรจะให้ผมทำไง พี่เปอร์เป็นพี่รหัสผมนะมันจะเป็นไปได้ไงที่จะไม่ให้ผมยุ่งเกี่ยวกับพี่เค้า ละพี่เค้าสองคนมีปัญหาอะไรกันทำไมต้องเอาผมเข้าไปเกี่ยว

เผลอแป๊บเดียวเวลาก็ผ่านไปมากจนตอนนี้จะห้าทุ่มเข้าไปแล้ว ผมปิดทีวีแล้วถอนหายใจออกมาเป็นรอบที่ล้านแปดเห็นจะได้ ผมเอาแต่นั่งจ้องนาฬิกากับประตูห้องมากกว่าดูทีวีซะอีกผมกำลังรอ...รอให้พี่เพชรกลับห้อง ผมลุกไปอาบน้ำก่อนจะเดินกลับมานั่งลงที่โซฟาเพื่อรอพี่เพชรต่อจนเวลาร่วงเลยไปจนเกือบตีหนึ่งพี่เพชรก็ยังไม่กลับมาตาผมก็จะปิดอยู่แล้ว
ผมเผลอหลับไปเมื่อไรไม่รู้แต่พอรู้สึกตัวขึ้นมาอีกทีก็พบว่าเช้าแล้ว...ผมได้แต่ถอนหายใจออกมาเมื่อเดินสำรวจทั่วห้องก็ไม่พบพี่เพชรอยู่ในห้องเลย ผมตัดสินใจเดินกลับเข้าห้องไปอาบน้ำก่อนจะออกมาหาอะไรกินสักหน่อย
Rr rr rr rr r
“ว่าไงไอ้ฝุ่น” ผมกดรับสายแล้วถามปลายสายด้วยเสียงเนือยๆ
“ไอ้เวสให้กูโทรมาชวนมึงออกไปกินข้าวอะ ไปไหม...แล้วไมมึงทำเสียงแบบนั้น” ผมเผลอถอนหายใจออกมาอย่างกลุ้มๆ
“ป่าวหรอก” ผมปฎิเสธไป
“กูเหมือนคนโง่ใช่ไหม...เป็นอะไร บอกกูมาเดี๋ยวนี้ กูเพื่อนมึงนะ” ผมกัดปากนิ่งอย่างใช้ความคิด จะให้ผมบอกมันว่ายังไงได้ล่ะ
“แป๊บนะ” ไอ้ฝุ่นพูดแล้วเงียบสักพักก่อนจะพูดขึ้นอีกครั้ง
“มึงเล่ามาซิ..สรุปมีอะไร” มันเซ้าซี้ถามผมอีกครั้ง
“กู...กูแค่ทะเลาะกับพี่เพชรนิดหน่อยนะ” ผมตอบมันไป
“ทะเลาะกันอีกแล้วหรอวะ...เรื่องอะไร” มันถามอีกครั้ง...ผมอึกอักไม่รู้จะตอบยังไง
“เอ่อ..คือ คือ...ไม่มีไรหรอก เรื่องไร้สาระ” ผมตอบปัดให้พ้นตัว
“มันมีอะไรใช่ไหม...หรือที่มึงทะเลาะกับพี่เพชรเพราะเรื่องที่ไปดูหนังเป็นเพื่อนกู” ผมเงียบแล้วถอนหายใจออกมาเบาๆ
“เหี้ย...แล้วพี่เค้ารู้ได้ไงวะ” ไอ้ฝุ่นถามด้วยน้ำเสียงตกใจผมจึงตัดสินใจเล่าเรื่องทุกอย่างให้มันฟัง
“เหี้ยละ...เอางี้ เดี๋ยวกูไปคุยกับพี่เพรชให้ เค้าจะได้เลิกโกรธมึง” มันเสนอทางออกเพื่อช่วยผม ผมเองก็ได้แต่ถอนหายใจกับความคิดของมัน
“หยุดความคิดไว้แค่นั้นเลยมึง...ขืนมึงทำแบบนั้นตายคู่แน่กูกับมึง มึงลองคิดนะถ้ามึงจะคุยกับพี่เพชรเรื่องนี้มีหรอที่เวสมันจะไม่รู้ อย่าลืมสิว่ามันกับมึงตัวติดกันยังกะตังเม”
“เฮ้ออ...แล้วมึงจะให้กูช่วยยังไงอะ เพราะเรื่องนี้สาเหตุมันก็มาจากกูแล้วนี้ไม่รู้ว่าไอ้บู่จะโดนอะไรบ้างรึป่าว”
“เรื่องไอ้บู่นี้กูก็ไม่รู้ว่ะโทรไปมันไม่ยอมรับโทรศัพท์ส่วนเรื่องกูมึงก็ไม่ต้องห่วงกูมีวิธีจัดการ” พูดให้มันสบายใจเท่านั้นแหละครับ เอาเข้าจริงผมเองก็ไม่รู้จะทำไงเหมือนกัน
“วิธีอะไรอะ” มันถามกลับเสียงอ่อย...แหนะ!!! ยังมาเสือกถามจี้กูอีก
“เหอะน้า” ผมบอกปัดไปให้พ้นตัว
“มึงอะ” ยัง...ยัง...ยังไม่เลิกใช่ไหม
“เฮ้ย...แค่นี้ก่อนนะไอ้ฝุ่น สงสัยพี่เพชรกลับมาแล้วว่ะ” ผมบอกแล้วชะเง้อคอมองออกไปที่ห้องนั่งเล่นเมื่อได้ยินเสียงเปิดประตู
“เออๆ...โชคดีนะมึง...มีไรรีบโทรมา” ผมรีบวางสายไอ้ฝุ่นแล้วเดินออกจากห้องนอนทันที แต่ยังไม่ทันจะก้าวออกจากห้องก็ต้องชะงักเพราะพี่เพชรที่กำลังจะเดินเข้ามาในห้อง ผมยืนเงอะงะมองที่เพชรที่เอาแต่มองผมด้วยสายตานิ่งๆ
“พี่เพชร ช้อนนึกว่าพี่เพชรจะหนีหน้าช้อนแล้วไมยอมกลับมาที่ห้องซะอีก” สุดท้ายผมเองที่ทนไม่ไหวแล้วพูดทำลายความเงียบ
“ทำไมกูต้องไป นี้ห้องกูถ้าจะมีใครสักคนต้องไปคนๆนั้นต้องเป็นมึง...หลบไป กูง่วง” พี่เพชรตอบกลับเสียงนิ่ง พูดจบพี่แกก็ผลักผมให้พ้นทางก่อนจะเดินเข้าห้องไปผมหมุดตัวกลับเข้ามาในห้องแล้วมองพี่เพชรเดินเข้าห้องน้ำไปอย่างไม่กล้าพูดอะไร ไม่นานผมก้ได้ยินเสียงน้ำไหลมาจากห้องน้ำผมจึงเดินมานั่งลงที่เตียงเพื่อรอพี่เพชรออกมาในหัวก็คิดไปต่างๆนาๆถึงวิธีง้อวิธีขอโทษพี่เพชรจนสักพักใหญ่ผมก็ได้ยินเสียงพี่เพชรออกมาจากห้องน้ำ
“พี่พะ..”แต่ทันทีที่ผมเงยหน้ามาเจอพี่เพชรในสภาพที่มีแค่ผ้าเช็ดตัวผืนเดียวพันเอวไว้ผมก็ต้องก้มหน้างุดทันที ผมรู้สึกหน้าร้อนวูบๆเมื่อเห็นหน้าท้องแกร่งที่มีซิกแพ็คสวยๆนั้น ให้ตายผมไปหวั่นไหวกับไอ้ของพันนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน
ผมก้มหน้าเงียบๆอยู่สักพักก็รับรู้ถึงความยุบยวบของเตียงอีกฝั่งเมื่อผมหันไปมองก็เห็นพี่เพชรนอนหันหลังให้ผมอยู่บนเตียง
“พี่เพชร กินข้าวมารึยัง” ผมถามไปแต่อีกฝ่ายกับเงียบ นอนนิ่งและไม่ยอมตอบผม
“พี่เพชรจะนอนหรอ” ผมถามอีกครั้ง
“...”
“พี่เพชร ช้อน”
“มึงหุบปากสักทีได้ไหม กูง่วง!!” พี่เพชรหันมาตะคอกผมด้วยสีหน้าหงุดหงิดก่อนจะหันกลับไปนอนเหมือนเดิม ผมได้แต่เงียบปากไว้แล้วถอนหายใจออกมาเบาๆ ผมนั่งกอดหมอนดูอยู่บนเตียงดูพี่เพชรหลับเงียบๆอย่างไม่รู้จะทำอะไร สักพักผมก็ตัดสินใจออกไปทำอาหารไว้ให้พี่เพชรเผื่อตื่นขึ้นมาแล้วพี่แกจะหิว ผมทำอาหารเตรียมไว้สองสามอย่างพอทำเสร็จผมก็เดินกลับเข้ามาในห้องนอนก่อนจะนั่งกอดหมอนมองดูพี่เพชรหลับอยู่แบบนั้นจนผมเองก็ชักจะเริ่มง่วงขึ้นมาอีกเหมือนกันเพราะเมื่อคืนก็นอนน้อยเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว





Petch Past


‘ไอ้เพรช กูถามจริงเหอะกับไอ้เรื่องแค่นี้มึงไม่พอใจอะไรน้องมันนักหนาวะ...หรือมึงหวงน้องมัน...มึงรู้ไหมว่ามึงทำแบบนี้จะยิ่งทำให้น้องมันลำบากใจและสุดท้ายตัวน้องมันเองนั้นแหละที่จะลำบากเพราะกูดูแล้วยังไงน้องมันต้องเลือกมึงมากกว่าไอ้เหี้ยเปอร์อยู่แล้ว และยิ่งมึงกันท่ามากเท่าไรไอ้เหี้ยนั้นก็จะยิ่งสนใจในตัวน้องมึงนะ’
สัด...ขนาดก็หลับก็ยังฝันถึงคำพูดมึงเลยไอ้เหี้ยนิคแน็ค
ผมลืมตาตื่นขึ้นมาด้วยความรู้สึกหิวนิดๆ แต่พอลืมตาขึ้นมาเจอไอ้เด็กตรงหน้าผมก็รู้สึกอยากกินไอ้เด็กนี้แทนข้าวขึ้นมาซะดื้อๆ ผมยอมรับอย่างแมนๆเลยนะว่าผมไม่พอใจมากที่มันกล้าขัดคำสั่งผมแล้วไปดูหนังกับไอ้เปอร์ รึมันอยากลองดี...ไอ้ที่ผมหายไปเป็นคืนๆก็ไม่ได้ไปไหนไกลหรอกคับไปทำธุระให้แม่นิดหน่อยเท่านั้นแต่พอกลับมาเจอไอ้ลูกหมาที่ทำหน้าหงอยเดินตามตูดผมต่อยๆจากอารมณ์โกรธก็ลดเหลือเป็นโมโหแล้วพอลืมตามาเจอมันนอนกอดหมอนหันหน้ามาทางผมแถมมือยังกำชายเสื้อผมไว้แน่นเหมือนกลัวผมจะหนีมันแบบนี้จากโมโหก็กลายเป็นอยากแกล้งซะงั้น
“เฮ้ย...ปล่อย...กูจะลุก” ผมพูดพร้อมกับสะกิดช้อนชาเพื่อนปลุกให้มันตื่น มันลืมตาตื่นขึ้นมาอย่างงัวเงียพร้อมกับขยี้ตาส่วนมืออีกข้างก็ยังไม่ยอมปล่อยออกจากชายเสื้อของผม
“อือออ...พี่เพชรตื่นแล้วหรอ หิวไหม ช้อนทำกับข้าวไว้ให้แล้วนะ” เหมือนทั้งที่ยังเหมือนกึ่งหลับกึ่งตื่น
“กูบอกให้ปล่อย”
“พี่เพชรรรร” มันเรียกชื่อผมเสียงอ้อนก่อนจะขยับตัวเข้ามากอดเอวผมไว้พร้อมกับเกยคางไว้ที่ไหล่ผม ตัวมันตอนนี้ก็แทบจะขึ้นมานั่งทับผมอยู่แล้ว เล่นเหี้ยไรของมันวะไอ้เด็กนี่
“ช้อนขอโทษนะ...หายโกรธกันไม่ได้จริงๆหรอ” มันถามผมด้วยน้ำเสียงงัวเงียเต็มที่และแล้วตอนนี้ตัวมันก็ปีนมานั่งทับบนตักผมเรียบร้อย
“ช้อนขอโทบนะที่ขัดคำสั่งพี่เพรช...แต่พี่เปอร์เป็นพี่รหัสช้อนนะ...แต่ถ้าพี่เพชรไม่ยากให้ช้อนยุ่งกับพี่เปอร์ช้อนยอมทำตามพี่ก็ได้ ยังไงพี่ก็สำคัญกว่า” มันพูดพึมพำก่อนจะเงียบไป...ผมฟังแล้วถอนหายใจออกมานิดๆ อยู่ๆคำพูดของไอ้นิคแน็คก็ลอยเข้ามาในหัวผมซะงั้น...เออ นั้นสิ ทำไมกูต้องไปใส่ใจไรนักหนาวะ กูเป็นแค่พี่นะไม่ใช่ผัวมัน มันจะไปยุ่งกับใครก็ไม่เห็นเกี่ยวหนิหว่าในเมื่อเตือนแล้วเสือกไม่ฟัง
“เห้ย...มึงลุกไปดิ กูจะไปกินข้าว” ผมสะกิดเรียกคนที่กอดผมนิ่งอยู่ในตอนนี้แต่เจ้าตัวกลับไม่มีปฏิกิริยาอะไรตอบกลับผมมาสักอย่าง
“เห้ย..นี้มึงหลับต่ออีกหรอวะ” ผมถามแล้วสะกิดมันแรงขึ้น ขยับตัวเล็กน้อยเหมือนรำคาญ มือมันก็กอดผมแน่นขึ้นแต่อยู่ๆมันเสือกฝังเขี้ยวกัดไหล่ผมซะงั้น
“เหี้ยกูเจ็บ” กัดกูแรงซะด้วย แถมพอกัดเสร็จก็ทำแค่ผ่อนแรกกัดแต่ไม่ยอมขยับปากออกอีก
ผมได้แต่ส่ายหัวให้คนที่หลับอย่างหน่ายๆก่อนจะแกะมือมันที่กอดเอวผมไว้ออกแล้วจัดการวางให้มันนอนลงที่เตียงแล้วจัดการห่มผ้าในมันเรียบร้อยพอเสร็จผมก็เดินออกไปหาอะไรกินในครัว
หลังจากที่ผมกินข้าวเสร็จ (ก็ไอ้ที่ไอ้ช้อนชามันเตรียมไว้ให้นั้นแหละ) ผมก็มานั่งดูทีวีเล่นแก่เซ็งฆ่าเวลาไปเรื่อย...สักพักผมก็ได้ยินเสียงกระฉากเปิดประตูห้องนอนพอผมเงยหน้าไปดูก็เห็นไอ้ตัวตนเหตุมองมาที่ผมด้วยสีหน้าตื่นๆมันจ้องหน้าผมสักพักก่อนจะเดินเข้ามาหาผมแล้วนั่งลงที่พื้นตรงหน้าผม
“พี่เพชรหายโกรธช้อนรึยัง” มันถามผมเสียงอ่อยแล้วทำหน้าเหมือนจะร้องไห้
“กูไม่ได้โกรธแค่โมโห” ผมบอกมันออกไปและตอนนี้ก็ยอมรับว่าผมรู้สึกใจเย็นขึ้นมาก...สมมองสบตาคนที่นั่งอยู่ตรงหน้า
“อันที่จริงเรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับกูด้วยซ้ำ กูเองไม่มีสิทธิ์อะไรไปห้ามมึงไม่ให้ไปไหนมาไหนกับใคร อีกอย่างมึงเองก็โตแล้ว” ผมบอกในสิ่งที่ผมคิดออกไปให้คนตรงหน้าฟัง แต่ที่ผมไม่เข้าใจคือแววตาหม่นของคนตรงหน้าที่มองผมอยู่
“ขอบคุณครับที่หายโกรธ” มันพูดกับผมก่อนลุกเดินกลับเข้าไปในห้องเหมือนเดิม ผมมองแผ่นหลังเล็กที่เดินหายเข้าไปในห้องนอนอย่างไม่เข้าใจอะไรสักเท่าไร แต่จากนั้นไม่นานผมก็หันกลับมาสนใจทีวีตรงหน้าต่อ



ช้อนชาเดินกลับเข้ามาในห้องนอนด้วยท่าทีหงอยๆ เค้ายอมรับเลยว่าน้อยใจกับคำพูดของเพชรที่เหมือนไม่แคร์อะไรเค้าแต่จะให้เค้าทำไงได้เค้าเองก็เป็นแค่น้องที่รู้จักกันเท่านั้น
Rrrr rr rr r
“อืม ว่าไง” ช้อนชากดรับสาย สายฝุ่นก่อนจะถามเสียงเนือย
“พี่เค้ายังไม่หายโกรธหรอวะ” สายฝุ่นถามเพื่อนกลับอย่างเป็นห่วงเมื่อได้ยินเสียงหงอยๆของเพื่อน
“ป่าว...หายแล้ว”
“แล้วไงเสียงมึงยังดูนอยๆอะ” สายฝุ่นซักเพื่อนอย่างไม่ค่อยเชื่อ
“ป่าว...รอบนี้กูงอลพี่เค้าเองอะ หึหึ” ช้อนชาตอบแล้วแกล้งทำเป็นหัวเราะออกมาเหมือนไม่ได้มีอะไรมาก
“ห่า..กูก็เป็นห่วงสิคับ” สายฝุ่นโวยเพื่อนเล็กๆที่ปล่อยให้เค้าเป็นห่วง
“โทรถามแค่เนี๊ย...ห่วงกูมากอดิ”
“เออดิ..กูเพื่อนมึงนะ อีกอย่างสาเหตุมันก็มาจากกูนะเว้ย” สายฝุ่นบอกเพื่อนอย่างรู้สึกผิด เค้าเองรู้สึกแย่อยู่ไม่น้อยที่เป็นต้นเหตุให้เพื่อนต้องทะเลาะกับพี่
“อย่าคิดมากดิมึงเรื่องแค่นี้เอง...อีกอย่างต่อไปนี้ก็จะไปกับใครพี่เค้าก็ไม่ว่ากูหรอก ต่อให้กูไปกับพี่เปอร์เค้ายังไม่สนกูเลย” ช้อนชาว่าเสียงหงอย...พอนึกถึงคำพูดของเพชรก็พาลอยากจะน้อยใจขึนมาซะงั้น
“นี้สินะเรื่องที่มึงงอนพี่เค้าอยู่” สายฝุ่นพูดอย่างรู้ทันเพื่อน
“กูไม่ได้งอล...ไม่ได้น้อยใจด้วย” ช้อนชาแก้ตัวทันที
“อะคับๆ...ไม่งอนก็ไม่งอล...มึงโอเคก็ดีแล้ว ก็จะได้เบาใจขึ้นนิดหน่อย”
“เอออ กูสบายมากเลิกกังวลได้แล้ว”
“.....” จู่ๆสายฝุ่นก็เงียบไปไม่ยอมพูดต่อจนช้อนชาเองเกิดนึกสงสัย
“ฝุ่น...เงียบไมวะ ยุ่งอยู่หรอ”
“ป่าว...มึง...”
“อะไร” ช้อนชาคานรับที่เพื่อนเรียก
“ไอ้เวสมันอยากคุยด้วย”
“อ๋ออ เอาดิ” ช้อนชาตอบรับกลับไป จากนั้นอีกฝ่ายก็เงียบไปแป๊บเดียวก่อนจะมีเสียงพูดของเวสเตอร์เข้ามา
“ช้อน”
“อา..ว่าไงเวส มีไรจะคุยกับเราหรอ”
“ป่าว...คือเราแค่อยากได้ยินเสียงนะ” เวสเตอร์ตอบออกไปตามความรู้สึก
“หืม”
“แล้วนี้ไมตอนกลางวันไม่ออกมากินข้าวกับพวกเราอะ”
“อ๋อ..พาดียุ่งนะ...เอาไว้วันหลังนะ”
“เป็นเย็นนี้ไม่ได้หรอ” เวสเตอร์ถามอีกฝ่ายเสียงนุ่ม
“เอ่อ...วันหลังดีกว่านะ...วันนี้เราไม่ว่างจริงๆ” ช้อนชาปฏิเสธเวสเตอร์ไปเพราะเพชรเพิ่งหายโกรธเค้า เค้าจึงอยากจะอยู่เพื่อเอาใจเพชรมากกว่า
“อา...ไม่เป็นไร...ไว้วันหลังก็ได้...แต่ช้อนสัญญาแล้วนะว่าจะไปกินข้าวกันเรา”
“อืม..สัญญาๆ” ช้อนชาตอบรับอีกฝ่ายอย่างไม่คิดอะไรมาก




......................................................

[komzz]

ตอนที่ 13



“หึหึ” ร่างสูงของเวสเตอร์หัวเราะอย่างอารมณ์ดีพร้อมกลับยื่นโทรศัพท์มือถือคืนให้สายฝุ่น สายฝุ่นเองก็รับมาแล้วทำหน้าเหมือนไม่ใส่ใจอารมณ์แฮปปี้ของคนตรงหน้า
“ไปไหน” เวสเตอร์ถามแล้วดึงมืออีกฝ่ายไว้เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายกำลังจะลุกออกไปจากเตียง สายมองหน้าเวสเตอร์นิดหน่อยก่อนจะกรอกตาไปมาเหมือนรำคาญอีกฝ่ายท่าทางแบบนั้นทำให้คนตัวสูงถึงกับขมวดคิ้วฉับทันทีด้วยความไม่เข้าใจ
“จะกลับห้อง” สายฝุ่นตอบกลับอีกฝ่ายทั้งที่ไม่มองหน้า
“กลับทำไม...มึงเป็นอะไร ทำไมอยู่ๆถึงหงุดหงิด” สายฝุ่นถึงกับชะงักเมื่อถูกถาม เค้ารู้สึกว่าอาการแบบนี้มันคืออาการของคนที่กำลังจะก้าวล้ำเส้นคำว่าเพื่อ คำว่าพี่น้องไป
“ป่าว...แค่หิว” สายฝุ่นปฏิเสธแล้วแก้ตัวออกไปก่อนจะนั่งลงที่เดิมตามแรงกระตุกของอีกฝ่าย
“แล้วตอนกลางเป็นอะไรทำไมกินข้าวแค่นิดเดียว ไม่สบายหรอ” เวสเตอร์ถามด้วยความเป็นห่วงเมื่อนึกได้ว่ามื้อเที้ยงสายฝุ่นกินข้าวไปแค่นิดเดียวเท่านั้น มือหนาก็ดึงให้อีกฝ่ายหันมามองตน
“ป่าว...มึนๆหัว” สายฝุ่นโกหกออกไปอีกครั้ง อันที่จริงที่เค้ากินข้าวน้อยเพราะเครียดเรื่องที่ช้อนชาถูกจำได้ว่าไปดูหนังกับรุ่นพี่ จนทำให้พาลไม่อยากอาหารไป
“งั้นลุกไปล้างหน้าล้างตาเปลี่ยนเสื้อผ้าด้วย เดี๋ยวพาเค้าร้านไปหาแม่กู ไปหาอะไรอร่อยๆกิน” เวสเตอร์พูดแล้วแล้วหัวอีกฝ่ายอย่างนึกเอ็นดู เค้ารู้สึกดีทุกครั้งที่ได้ดูแลคนตรงหน้าเพราะเค้าคิดว่าไม่มีสามารถดูแลสายฝุ่นได้ดีเท่าเค้าอีกแล้ว
“แหนะ ยังจะมางอแง” เวสเตอร์ว่าขำๆแล้วมองอีกฝ่ายที่พลิกตัวหนีเค้าแล้วนอนคว้ำหน้าลงกับหมอน
“ไหนบอกหิว...ลุกเร็ว” ถึงปากจะพูดอย่างนั้นแต่เวสเตอร์ก็ล้มตัวลงไปนอนข้างสายสายฝุ่นแล้วตะแคงข้างหันไปหาอีกฝ่าย
“เป็นอะไร” เวสเตอร์ถามเมื่อเห็นสายฝุ่นส่ายหัวให้ตน
“ไหนบอกจะไม่รักใครเท่ากูไง” สายฝุ่นพึมพำเสียงอู้อี้จนฟังไม่รู้เรื่องเพราะว่าเอาหน้ากดไว้กับหมอนจนแน่น
“พูดไรนะกูฟังไม่รู้เรื่อง แล้วนี้ทำไมนอนคว้ำหน้าแบบนั้นเดี๋ยวก็หายใจไม่ออกกันพอดี” เวสเตอร์ว่าแล้วเลื้อนตัวไปพลิกให้สายฝุ่นนอนหงาย สายฝุ่นถึงกับตาโตขึ้นมาทันทีเมื่อพลิกตัวกับมาแล้วเห็นหน้าเวสเตอร์อยู่ใกล้แค่คืบไหนจะไอ้ท่านอนกึ่งคล้อมเค้าอยู่ของเวสเตอร์อีกแค่คิดก็รู้สึกหน้าร้อนขึ้นมาทันที
เวสเตอร์มองอีกคนที่ทำตาโตตกใจแล้วไหนจะแก้มแดงๆระรื้อนั้นอีก แล้วแล้วมันน่าแกล้งน่าฟัดซะไม่มี
“เป็นอะไรทำไมหน้าแดง” เวสเตอร์ถามแล้วใช้มือลูบที่แก้มคนตัวเล็กเบาๆ ส่วนมืออีกข้างก็กดคนตัวเล็กไว้ไม่ให้ดิ้นหนีการแกล้งของตนได้
“ป่าว...ถอยไปเลยนะจะลุก”
“เขินอ๋อ น้องเขินพี่หรอคับ” เวสเตอร์ถามกระเซ้าอีกฝ่ายนั้นยิ่งทำให้สายฝุ่นลอกแล้กทำอะไรไม่ถูก
“เวสปล่อย” สายฝุ่นพูดเสียงอึกอักทำอะไรไม่ถูกเมื่อเวสเตอร์ลดหน้าลงมาใกล้ตนเรื่อยๆ
“เฮ้อออออ...ดูๆไปน้องกูนี้ก็โตเป็นสาวซะแล้วซินะ” สายฝุ่นหันขวับมามองอีกฝ่ายทันที
“แถมยังน่ารักน่าฟัดขนาดนี้...กูต้องรบกับผู้ชายอีกกี่คนวะถึงจะหาผัวที่คู่ควรกับน้องกูได้เนี้ย” สายฝุ่นกัดปากแล้วถลึงตาใส่อีกฝ่ายทันทีเมื่อรู้ว่าโดนแกล้ง
“ไอ้เหี้ย โตเป็นสาวบ้าไร ผัวบ้าไร..กูเป็นผู้ชาย!!” สายฝุ่นพูดอย่างโมโหแล้วฟาดมือลงไปที่อกของเวสเตอร์หลายๆทีจนคนตัวสูงต้องพลิกตัวหนีด้วยความเจ็บ นั้นทำให้สายฝุ่นรีบลุกขึ้นยืนแล้วโดนหนีออกจากห้องทันทีแต่ก่อนออกไปก็ไม่วายหันมาสั่งร่างสูงอีก
“เร็วๆเลย ให้เวลายี่สิบนาที...หิว!!!”





“แม่หวัดดีครับ” สายฝุ่นยกมือไหว้แม่ของเวสเตอร์แล้วเค้าไปกอดอย่างอ้อนๆ
“หวัดดีคับคนเก่ง...ทำไมเดินหน้างอมาแบบนั้นละลูก” แม่ของเวสเตอร์ถามแล้วกอดตอบสายฝุ่น
“แม่...เวสมันแกล้งฝุ่น”
“ได้ทีฟ้องใหญ่เลยนะมึง” เวสเตอร์ที่เพิ่งเดินตามเข้ามาในครัวพูดแล้วผลักหัวสายฝุ่นเบาๆ
“แม่...เห็นไหม เวสมันแกล้งฝุ่นอีกแล้ว” สายฝุ่นหันไปค้อนใส่เวสเตอร์ซะยกใหญ่ก่อนจะหันมาทำหน้าอ้อนขอความเห็นใจจากผู้เป็นแม่ของเพื่อน
“เวสก็ชอบแกล้งน้อง...เดี๋ยวสักวันน้องมันไม่รักแล้วจะรู้สึก” ผู้เป็นแม่ว่าแล้วเอื้อมมือไปตีลูกชายเบาๆเป็นการลงโทษ โทษฐานแกล้งลูกรักของตน
“ก็น้องมันน่ารักแบบเนี๊ยยย...เวสเลยอยากจะแกล้งไงแม่” เวสเตอร์ตอบคนเป็นแม่แล้วเอื้อมมือไปหยิกแก้มของสายฝุ่นเบาๆอย่างหมั่นเขี้ยว
“โอ๊ยยย เวส...ฝุ่นเจ็บ” คนตัวเล็กโวยวายแล้วทำหน้างอกว่าเดิม
“เว่อร์แล้วมึงๆ...ไป ออกไปข้างนอกได้แล้ว กูสั่งอาหารไว้ให้มึงละ...แล้วเดี๋ยวกูทำมิลเช็คในกินด้วย” สายฝุ่นตาวาวทันทีที่ได้ยินเรื่องของกินทำให้ทั้งเวสเตอร์และแม่อดที่จะขำไม่ได้จนคนถูกหัวเราะถึงกับหน้างออีกรอบ
“พอๆ...งอแงทั้งวันจริงๆวันนี้ ไปได้ละเลิกกวนแม่กูแล้วให้แม่กูได้ทำงานสักที”
“ฝุ่นกวนแม่หรอคับ” สายฝุ่นหันไปถามเสียงอ่อยจนคนเป็นแม่ได้แต้ส่ายหน้ายิ้มๆ
“พอๆ...อ้อนอะไรของมึงนักหนา ถามจริงใครไปสอนให้มึงอ้อนพร่ำเพื่อแบบนี้วะ” เวสเตอร์ว่าแล้วดึงสายฝุ่นให้มายืนข้างๆ ส่วนคนโดนดึงก็ได้แต่ทำเสียงจิ๊จ๊ะอย่างขัดใจ
“หน้าร้านมีเซชีสเค้กด้วยนะ มีขนมใหม่ๆเยอะเลย ออกไปเลือกไว้ไปกินที่ห้องดีกว่าป่ะ” เวสเตอร์พูดจบก็จูงมืออีกคนออกมาจากครัวทันที
“มึงไปเลือกขนมไป เดี๋ยวกูทำมิลเช็คให้” สายฝุ่นพยักหน้ารับหงึกหงักอย่างเข้าใจก่อนจะเดินไปที่เลือกขนมและเค้ก ส่วนเวสเตอร์เองก็ยืนเลือกไอศกรีมสำหรับทำมิลเช็คให้สายฝุ่น ไอศกรีมที่ร้านเค้าเป็นไอศกรีมโฮมเมดจึงมีให้เลือกหลายรสชาติเกินไป
“เวส อยากเอาเชครสเบียร์อะ” สายฝุ่นยื่นหน้ามาบอกเวสเตอร์ที่กำลังยืนเลือกรสไอศครีมให้ตนอยู่
“ไม่...”
“กูโตละนะ...อีกอย่างแค่ไอติมเอง” สายฝุ่นโวยวายปากยื่นปากยาวใส่เวสเตอร์
“ไม่...กลับไปเลือกขนมต่อ” เวสเตอร์ชี้มือเป็นสัญญาณบอกให้สายฝุ่นรู้ว่ายังไงก็ไม่ยอม สายฝุ่นได้แต่เดินหน้างอกลับไป
“เวสสส” สายฝุ่นเดินกลับมาหาเวสเตอร์อีครั้งหลังจากที่เลือกขนมได้แล้ว เสียงหวานเรียกอีกคนแล้วเดินไปพิงไหล่อย่างอ้อนๆ ไอ้ท่าทางแบบนี้มีหรอที่เวสเตอร์จะไม่รู้ว่าสายฝุ่นต้องการอะไร
“รอบนี้กี่ชิ้น” ถ้ามแต่มึงก็ยังวุ่นอยู่กับการทำเชคให้อีกคน
“เยอะเลย...” ตอบออกไปเสียงอ่อย คนตัวสูงปลายตามองอีกคนอย่างปรามๆ
“ก็วันนี้แม่ทำขนมใหม่เยอะเลยอะ มีเซชีสเค้ก พุดดิ้งพีช เครปเค้กสายรุ้งด้วยมีหลายสีเลยอยากชิมอะ มีช๊อคโกแลตลาวาด้วย แล้วก็บราวนี่ชีสเค้กกับหนมปังเนยสด” สายฝุ่นตอบไปยิ้มไป
“มันเยอะไปฝุ่น”
“อะไรอะ!! กูซื้อกลับไปกินที่ห้อง อีกอย่างกูไม่ได้จะกินหมดวันเดียวซะหน่อย!!” สายฝุ่นตอบแล้วทำหน้างออย่างไม่ยอมแพ้ ใครๆก็รู้หนิว่าเค้กร้านแม่เวสเตอร์ขายดีและขายหมดทุกวัน
“นะ..นะเวสนะ” สายฝุ่นอ้อนอีกคนเสียงหวานมือเล็กก็เขย่าเสื้อให้คนที่ตั้งหน้าตั้งตาทำเชคหันมาสนใจที่ตนขอ
“เวสนะๆๆๆๆ...ให้ฝุ่นนะๆๆๆ” สายฝุ่นยังอ้อนต่อสุดชีวิต เป็นที่รู้กันว่าถ้าเวสเตอร์ไม่ยอมใครในร้านก็ไม่สามารถเอาเค้กหรือขนมให้สายฝุ่นได้ต่อให้เป็นแม่ก็ตาม
“เออๆๆ ไปๆ...ไปให้พี่มลเอาใส่กล่องให้แล้วไปนั่งรอที่โต๊ะอาหารมาแล้ว” สุดท้ายเวสเตอร์ก็แพ้ลูกอ้อนคนตัวเล็กอยู่
“เย้!! มึงใจดีที่สุดอะ” สายฝุ่นยิ้มจนตาหยีก่อนจะเดินไปบอกพนักงานที่ร้านเอาเค้กใส่กล่องให้แล้วเดินกลับมาหาเวสเตอร์ที่บราเครื่องดื่ม
“เวสกินข้าวเสร็จแล้วกินเซชิสชิ้นนึงนะ” เวสเตอร์หันไปมองคนตัวเล็กที่ได้คืบก็จะเอาศอก
“น้านะ...ใจดีแล้วทั้งทีก็ใจดีให้สุดๆไปเลยละกัน” สายฝุ่นพูดแล้วยื่นมือไปรับเชคจากมือของเวสเตอร์มา เวสเตอร์ก็ได้แต่พยักรับหงึกหงักอย่างปฏิเสธไม่ได้
“รสไรอะ” สายฝุ่นถามแล้วลองชิมนิดๆ
“เบอร์รี่โยเกิร์ต”
“น้องเวสเตอร์ น้องฝุ่น อาหารเสร็จแล้วนะคะ” พนักงานในร้านเดินมาบอกก่อนจะเดินกลับไปทำงานต่อ
“ไปที่โต๊ะได้แล้วกินข้าวให้เสร็จก่อนค่อยกินเค้ก” เวสเตอร์พาสายฝุ่นเดินมานั่งที่โต๊ะส่วนตัวเองก็นั่งก็นั่งลงข้างๆสายฝุ่น มันเป็นความเคยชินซะแล้วที่ต้องนั่งข้างๆกันตลอดแบบนี้
“ฝุ่นเก็บโทรศัพท์ก่อน” เวสเตอร์บอกเมื่อเห็นสายฝุ่นเอาแต่นั่งกดโทรศัพท์ไม่สนใจกินข้าวทั้งๆที่บอกว่าหิว
“ทำไมช่วงนี้มึงติดโทรศัพท์นักวะ คุยกับใครเอามาดูซิ” เวสเตอร์ถามแล้วเอืมมาไปจะหยิบโทรศัพท์ของสายฝุ่น แต่ด้วยความที่ตั้งตัวทันสายฝุ่นจึงเบี่ยงตัวหลบและเก็บโทรศัพท์ใส่กระเป๋าได้ทัน
“ยุ่งน้าไอ้ตัวยักษ์” สายฝุ่นบอกแล้วก้มหน้ากินอาหารที่อยู่ตรงหน้า...คืนให้อีกฝ่ายรู้ว่าเค้าคุยกับใครในตอนนี้คงได้ซวยกันพอดี
“เดี๋ยวนี้มึงมีความลับกับกูหรอวะ” เวสเตอร์พูดด้วยสีหน้าไม่พอใจ
“กูโตละนะ...อีกแค่คุยกับเพื่อนเองทำไมต้องเช็คขนาดนั้น” สายฝุ่นพูดด้วยสีหน้าที่บอกให้อีกฝ่ายรู้ว่าไม่มีอะไรจิงๆ
“หวงมากไปปะ...กูตัวติดกับมึงตลอดแบบนี้มีหรอที่กูไปจีบใครแล้วมึงจะไม่รู้”
“แล้วมีใครมาจีบแต่ไม่บอกกูรึป่าว” เวสเตอร์มองด้วยสายตาจับผิดอีกครั้ง
“ไม่มีหรอกน้า...พูดมากวะ...มึงนั้นแหละอีกหน่อยพอจีบไอ้ช้อรติดเดี๋ยวก็ไม่สนใจกูอีกอะ” ประโยคสุดท้ายสายฝุ่นบ่นเบากํบตัวแล้วทำหน้างออย่างหงุดหงิด
“อะไร...ทำยังกับพอกูมีแฟนแล้วกูเคยทิ้งให้มึงอยู่คนเดียว”
“พูดมาก...จีบเค้าให้ติดก่อนเหอะไอ้ยักษ์”
“ทะเลาะอะไรกับอีกละฮึสองคนนี้” แม่ของเวสเตอร์ที่เพิ่งออกจากครัวมาทักทั้งสองคนพร้อมกับนั่งลงที่เก้าอี้ฝั่งตรงข้าม
“เวสขี้บ่น...จู้จี้และก็ชอบบังคับฝุ่น” สายฝุ่นรีบฟ้องเพื่อหาพวกทันที
“อย่ามาทำฟ้อง...ก็แม่ดูมัน เดี๋ยวเนี้ยติดโทรศัพท์ไม่รู้แอบคุยกับใคร อย่าให้จับได้นะอย่าให้รู้ๆ” เวสเตอร์พูดขู่ทีเล่นทีจริง แต่ลึกๆแล้วเค้าเองก็ต้องหาวิธีรู้ให้ได้ว่าสายฝุ่นคุยกับใครบ่อยๆในช่วงนี้
“แม่ดูดิ...ฝุ่นโตแล้วนะแม่ เวสยังบังคับแล้วก็จู้จี้ฝุ่นตลอดเลยอะ” สายฝุ่นบ่นหน้าง้ำ
“ก็พี่เค้าเป็นห่วง ฝุ่นไม่ชอบให้พี่เค้าคอยห่วงคอยใส่ใจหรอ” คนเป็นแม่ถามเสียงนุ่ม สายได้แต่ส่ายหน้าปฏิเสธแล้วมองหน้าเวสเตอร์สลับกับแม่
“เราก็รู้ว่าพี่เค้าเป็นโรคติดน้อง...เพราะงั้นลูกชายแม่ถึงทั้งรักทั้งห่วงคอยเอาใจฝุ่นสารพัด เค้าเองก็ต้องอยากให้ฝุ่นได้ในสิ่งที่เค้าคิดว่าดีที่สุดอยู่แล้ว...เราเองก็เหมือนกัน ดูแลน้องก็ให้มันมีขอบเขตบ้าง ปล่อยน้องให้มีเพื่อนที่ส่วนตัวไว้คิดไว้ตัดสินใจเองบ้าง ไม่ใช้คิดแต่จะเลือกเอาสิ่งที่คิดว่าดีที่สุดให้น้องโดยไม่ถามสักคำ” แม่ของเวสเตอร์จัดการสอนทั้งสองคนทันทีทำให้ทั้งสองถึงกลับเงียบไม่รู้จะพูดอะไรต่อ
“หว้า...แม่ทำวงแตกซะแล้ว...ไปทำงานต่อดีกว่าเคลียกันเองนะ” คนเป็นแม่พูดขำๆก่อนจะลุกหนีไป
“มึงเลยๆ...ฟ้องแม่ดีนัก เป็นไงโดนทั้งคู่...แดกจุดกันเป็นแถว” เวสเตอร์ว่าแล้วผลักหัวสายฝุ่นเบาๆ
“มึงแหละทำตัวก่อนเลย ไม่รู้จะรักจะหวงอะไรกูนักหนา” สายฝุ่นตอบกลับอย่างไม่ยอมแพ้
“ก็กูเคยบอกแล้วว่ามีน้องร่ารักน่าฟัดแบบนี้ก็ต้องหวงเป็นธรรมดาสิ” เวสเตอร์ว่าแล้วใช่มือดึงแก้มทั้งสองข้างของสายฝุ่นอย่างหมั่นเขี้ยว
“โอ๊ยๆ เจ็บนะเว้ย...นอกจากขี้แกล้งแล้วมึงยังเพ้อเจ้ออีก ปล่อยจะกินข้าวแล้ว” สายฝุ่นหันกลับมาสนใจอาหารตรงหน้าต่อทันทีที่เวสเตอร์ปล่อยมือออกจากแก้มตน
“สรุปจะไม่บอกจริงๆใช่ไหมว่าคุยกับใคร”
“เวสเตอร์”
“ก็ได้ๆ ตามใจเลย...แต่อย่าให้รู้ทีหลังละกัน...ไม่งั้นไอ้หมอนั้นเตรียเจอกูได้เลย” เวสเตอร์คาดโทษคนตัวเล็กเสร็จก็หันกลับมาสนใจอาหารตนต่อ





“ฝุ่น...ไปอาบน้ำ” เวสเตอร์สั่งอีกคนเสียงเข้มเมื่อเก็บของเสร็จแล้วเดินกลับมาที่ห้องนั่งเล่นยังเห็นคนตัวเล็กนอนอยู่ที่โซฟาไม่ลุกไปไหนสักที
“อืออออ”
“สายฝุ่น” กดเสียงให้ต่ำลงอีกนิดเพื่อขู่คนตัวเล็กีกที เหมือหนาก็ทำหน้าที่สะกิดเรียกอีกฝ่ายให้ตื่นขึ้นมาสักที
“อือออ!!! เวสยุ่งอะ” สายฝุ่นครางแล้วงอแงออกมาอีกครั้ง คนตัวสูงได้แต่ตบหน้าฝากตัวเองฉาดใหญ่ที่ใจอ่อนปล่อยให้สายฝุ่นงีบทั้งๆที่รู้ว่าสายฝุ่นนะตื่นยากและจะงอแงมากเวลาโดนปลุกแบบนี้
“ฝุ่น...ตื่นแล้วไปอาบน้ำแล้วค่อยนอนดีๆ อย่าดื้อให้มาก” เวสเตอร์พูดแล้วดึงมืออีกฝ่ายให้ลุกขึ้น สายฝุ่นลืมตาขึ้นมามองอีกฝ่ายอย่างเอาเรื่องแต่ก็นั่งนิ่งไม่ยอมขยับไปไหน เวสเตอร์เองก็ได้แต่ยิ้มขำกับท่าทางกึ่งหลับกึ่งตื่นนั้น
“ฝุ่น”
“ก็ง่วงอะ!!” พูดอย่างเอาแต่ใจแล้วล้มตัวลงเพื่อจะนอนอีกครั้งแต่ก็ถูกเวสเตอร์ดึงไว้ก่อนจะจัดการอุ้มอีกคนพาดไหล่แล้วเดินตรงไปที่ห้องของคนตัวเล็ก
“ปล่อยเดี๋ยวนี้นะ ปล่อย!! ปล่อยกูสิ!!” สายฝุ่นดิ้นพลาดๆอยู่บนไหล่อีกคนอย่างไม่ยอมแพ้ เค้าไม่ชอบที่สุดคือมีคนมาขัดจังหวะเวลาเค้านอน
โป๊ก!!
“โอ๊ย!!” สายฝุ่นร้องออกมาด้วยความเจ็บเพราะตอนที่เค้าดิ้นแล้วยืดตัวขึ้นมันเป็นจังหวะเดียวกับที่เวสเตอร์จะแบกเค้าผ่านประตูจึงทำให้หัวของเค้าชนเค้ากับคานประตูอย่างจัง
“ฝุ่นมึงเป็นไงบ้าง เจ็บมากปะวะ” เวสเตอร์ถามแล้วปล่อยสายฝุ่นให้เป็นอิสละ สายฝุ่นนั่งก้มหน้ากอดเข่ากับพื้นทันทีที่โดนวางลง
“ฝุ่นมาดูหน่อย...โดนตรงไหน” เวสเตอร์ถามแล้วพยายามแงะให้สายฝุ่นเงยหน้าขึ้นมาจากเข่า แต่อีกฝ่ายก็กอดไว้แน่นแล้วไม่ยอมตอบอะไรมีเพียงแค่เสียงสะอื้นเล็ดลอดออกมา
‘ชิบหายแล้วกู แค่ไปกวนตอนมันนอนก็งอแงจะแย่อยู่แล้วนี้กูยังจะไปทำมันเจ็บอีก...งานงอกกูชัดชัด’ นี้เป็นสิ่งที่เวสเตอร์คิดอยู่ในตอนนี้





.......................................................

[maemix]

เจ็บตัวจนได้ฝุ่น เวสง้อด่วน
ส่วนช้อนพี่เพชรเขายังไม่รู้ใจตัวเอง
ใจเย็นๆ อย่างอนนะ

[nunnuns]

นึกว่านักเขียนจะลืมเรื่องนี้แล้ว ดีใจที่มาต่อนา

[cher7343]

สงสารฝุ่น 
หมั่นไส้เวสเตอร์ 

เมื่อไหร่อีพี่เพชรจะรุกหนูช้อนชาซะทีเคอะ 

[yanggi]

คู่พี่ซีไปไวกว่าคนอื่นซะงั้น  อืมอยากอ่านคู่พี่ซีต่ออ่า อยากรู้จะเป็นไงต่อ   แต่คู่เวสก็อยากอ่าน อยากรู้ว่าถ้าเวสรู้แล้วจะเป็นไง แลดูกระหายความรุนแรงเนาะเรา   

[Nano PL]

ซวยไปนะเวส =.=

[Pakbung Mazo]

งอแงยาวๆเลยฝุ่น 555

[komzz]

ตอนที่ 14







“ห๊ะ!...แกว่าไงนะยี” ซีถามคนเป็นน้องซ้ำอีกรอบพร้อมกับขมวดคิ้วมุ่นกับเรื่องที่ได้ฟังน้องเล่า
“ตกใจใช่ไหม...ตอนแรกยีก็ต้องใจนะพี่ซีแต่นั่งนึกไปนึกมาไปลุงบ้าเพื่อนพี่ซีถ้าจะประสาทกลับมากกว่า...เป็นบ้าไรมาบอกชอบยี” คนตัวเล็กบ่นแล้วทำหน้าแหยะๆรู้สึกพิลึกไม่หายเมื่อนึกถึงตอนที่โดนสารภาพรัก
“เงียบไมอะพี่ซี...ยีกำลังถามพี่อยู่นะว่าเพื่อนมันบ้า ประสาทกลับหรือว่าอะไร” ยีถามแล้วจ้องลึกลงไปในดวงตานิ่งสงบของคนเป็นพี่ ซีเองก็ได้แค่รอบหายใจเบาๆโดยไม่รู้จะตอบน้องยังไง
“ไม่รู้สิ...แกลองถามมันเองดิ”
“แหยะ...ใช่เรื่อง...ไม่เอาอะ” ยีทำหน้าแหยงบีฟสุดๆก่อนจะลุกเอาแก้วนมไปเก็บที่ซิ้งล้างจาน ช่วงนี้เค้าต้องมาอยู่คอนโดพี่ชายบ่อยขึ้นเพราะพ่อและแม่เดินทางไปต่างประเทศบ่อย
“พี่ซีเร็วดิ...เดี๋ยวยีสาย ตัวเองอะขี้เกียจไปเรียนแต่อย่าคิดว่าน้องจะเป็นแบบนั้นได้ป่ะ” ยีทำหน้าเบื่อหน่ายพี่ชายตัวเองซะเต็มที
“มึงรู้ป่ะ...กูไม่แปลกใจเลยที่ไม่มีใครเอามึง...กรรมของไอ้บีฟจริงๆที่พูดกับมึงแบบนั้น” ซีส่ายหน้าเอือมๆน้องก่อนจะหยิบกุญแจรถและของก่อนเดินออกจากห้องไปปล่อยให้คนเป็นน้องยืนตาเหลือกโมโหพี่อยู่
“ไอ้พี่ซีๆ...จำไว้เลยๆ แค้นนี้ต้องชำระ” ยีได้แต่นึกโมโหคนเป็นพี่ในใจที่กล้าว่าเค้าขนาดนี้
“เย็นนี้รีบมารับด้วย...อย่าให้ยีรอนานเข้าใจป่ะพี่ซี” ก่อนลงจากรถก็ไม่วายหันไปสั่งคนเป็นพี่
“มึงจะรู้ได้ไงว่ากูเลิกกี่โมง...ถ้ากูเลิกเย็น...”
“วันนี้พี่ไม่มีเรียน...ยีรู้ตารางพี่หมดแล้ว” คนเป็นน้องหันมายิ้มเย็นๆใส่คนเป็นพี่อย่างเหนือกว่า
“เพราะฉะนั้น สี่โมงเจอกันที่หน้าโรงเรียนนะคับ ไม่งั้นมีพังกันไปข้าง”
“ไอ้เด็กนี้มันน้องก็รึป่าววะกับพี่มันยังไม่เว้น” ซีได้แต่บ่นกับตัวเองเบาๆในความแสบและร้ายของน้องตัวเอง
“ไงคิม...มาสายนะมึงอะ” ซีทักเพื่อนที่เพิ่งเดินมาถึงโต๊ะกินข้าวที่โรงอาหาร
“ไอ้พี่นิคดิแม่งตื่นสายตลอด กูละหน่ายใจ” คิมบอกแล้วรื้อหากระเป๋าเงินในกระเป๋าหนังสือเพราะตอนนี้เค้าหิวข้าวเต็มแก่แล้ว
“แหม...ค้างบ้านพี่เค้าอีกอะดิมึง มึงนี้ยังไม่ล้มเลิกแผนรวมหัวรวบหางพี่เค้าอีกหรอวะ” เอ่ยแซวเพื่อนทั้งที่มือยุ่งง้วนอยู่กับการอ่านการ์ตูนปากก็ยังเคี้ยวข้าวตุ้ยๆ
“เอานี้ข้าวมึงกูซื้อมาเผื่อแล้ว” เพื่อนตัวโตอีกคนที่นั่งตรงข้ามกับยีพูดขึ้นแล้วดึงมือให้คิมนั่งลงข้างๆ
“อา...ขอบใจมึงมากนะเจ กูกำลังหิวพอดีเลยวะ...เวรกรรมกูไม่รู้เอากระเป๋าตังไปไว้ไหนอีก” คิมบ่นแล้วนึกย้อนไปว่าเอากระเป๋าตังไปวางทิ้งไว้ไหนทั้งที่เมื่อเช้าเค้าคิดว่าเค้าหยิบมาแล้ว
Rrr rrr r rr
“ว่าไงพี่นิค” คิมรับสายอีกฝ่ายเสียงใส ทั้งน้ำเสียงและสีหน้าแสดงออกว่าดีใจที่อีกฝ่ายโทรมาหา
“มึงลืมกระเป๋าตังไว้บนรถ” นิคแน็คบอกอีกฝ่ายทันที
“อา...คิมก็ว่าอยู่หาตั้งนานหิวก็หิว...ดีนะที่เพื่อนซื้อข้าวไว้ใน”
“ตอนนี้กูอยู่หน้าโรงเรียน ออกมาเอาดิเดี๋ยวไม่มีตังใช้จะได้ไม่ต้องไปกวนคนอื่นเค้าด้วย”
“พี่นิคอยู่หน้าโรงเรียนหรอ” ถามอีกฝ่ายอย่างตื่นเต้น
“เออ...มึงทำเสียงตื่นเต้นไรหนักหนาวะ ออกมาเอาเร็วๆดิ๊กูรีบไปห้องไอ้เพชร”
“คับๆ ไปเดี๋ยวนี้แหละ” นิคแน็ควางสายไปทันทีที่ได้ฟังคำตอบรับของคิม
“เห้ย...เดี๋ยวกูมานะไปหาพี่นิคก่อน มันเอากระเป๋าตังมาให้” คิมพูดจบกูลุกขึ้นยืนแล้วรีบเดินออกไปทันทีเพราะไม่อยากให้นิคแน็ครอตนนาน
“อ้าว...ตามมามีไรป่าววะ” คิมที่หันไปเจอเจที่กำลังเดินตามตนมาถามขึ้นอย่างสงสัย
“เดี๋ยวกูไปเป็นเพื่อนมึง” เจตอบเพื่อนกลับไปแล้วดันหลังให้คิมเดินต่อ
“เหอะ...ไปเป็นเพื่อนกูไมวะกูไปได้” คิมบอกเพื่อนอย่างเกรงใจ
“กูเดินมาขนาดนี้แล้วเกรงใจเหี้ยไร รีบเดินต่อไปดิเดี๋ยวพี่มึงรอนาน” เจบอกเพื่อนตัวเล็กกลับไป
“เออใช่ เดี๋ยวไอ้พี่นิคแม่งรอนาน” พอนึกได้คิมก็รีบเดินต่อทันทีขืนช้ามีหวังโดนด่าไม่เหลือแน่
“พี่นิค” คิมส่งเสียงเรียกแล้วเดินยิ้มแฉ่งไปหานิคแน็ค
“ขี้ลืมนะมึง...ลำบากกูตลอด” นิคแน็คพูดแล้วทำหน้าเอือมๆคิม
“ลำบากแล้วกลับมาไมอะ...”
“เอ้าไอ้นี้...นอกจากจะไม่ขอบคุณแล้วยังจะมากวนตีนกูอีก” นิคแน็คว่าแล้วผลักหัวคิมอย่างหมั่นไส้จนคนตัวเล็กถึงกับเซแต่ยังถือว่าโชคดีที่เพื่อนตัวสูงที่มาด้วยรับไว้ได้ทัน
“แหะๆขอบใจวะเจ...พี่นิคแม่งรุนแรงตลอด นี้คนเว้ยคนนน”คิมหันไปขอบคุณเพื่อนก่อนจะหันไปต่อว่านิคแน็ค นิคแน็คมองเพื่อนของคิมอย่างพิจรณา
‘ไอ้เด็กนี้สินะที่ไอ้คิมบอกว่ามันกำลังแอบชอบอยู่ หน้าตาหล่อใช้ได้นี้หว่า’ นิคแน็คมองอย่างพิจารณาอีกฝ่าย
“คิมไปเหอะ เดี๋ยวมึงกินข้าวไม่ทันเดี๋ยวออดดังก่อน” เจหันไปเตือนเพื่อนเมื่อเห็นว่าจะถึงเวลาเข้าแถวแล้วเค้าเกรงว่าเพื่อนตัวเล็กจะไม่ได้กินข้าวเช้า
“เออ โอเค...ขอบคุณมากนะพี่ ตอนเย็นอย่าลืมมารับนะ” คิมหันไปยิ้มหวานให้นิคแน็ค
“หน้าที่กูรึไงคอยรับคอยส่งมึงเนี๊ย ให้เพื่อนมึงไปส่งเองดิ” คิมหน้ามุ้ยทันทีกลับคำตอบของนิคแน็คแต่อีกคนก็ไม่เห็นจะมีท่าทีสนใจอะไรพูดจบก็เดินขึ้นรถไปซะงั้น เจเองพอเห็นเพื่อนทำหน้างอมองพี่ชายที่เดินขึ้นรถไปก็ได้แต่ดึงมือให้อีกฝ่ายเดินมาตนไป
นิคแน็คได้แต่มองน้องคนสนิทข้างบ้านอย่างคิมเดินจูงมือกับเพื่อนไป ตอนแรกเค้าก็ยอมลับอยู่หรอกตอนที่คิมมาสารภาพว่ามีคนที่ชอบแถมยังเป็นผู้ชายอีก พอจี้ถามก็บอกว่าเป็นเพื่อนที่รู้จักกัน เค้าเองก็ไม่ได้รังเกียจเรื่องพวกนี้หรอกนะแต่แค่ไม่คิดว่าไอ้เด็กแสบข้างบ้านจะชอบผู้ชายก็เท่านั้น
“น้องยีคับ...พี่อยากชวนน้องยีไปดูหนังกับพี่เย็นนี้อะว่างรึป่าว”
“อุ๊ต๊ะ...กล้ามาก” คิมอุทานออกมาเบาๆเมื่อเดินกลับมาที่โต๊ะก็เห็นกำตันทีมบาสโรงเยนนั่งเกี้ยวพาราศีเพื่อนของเค้าอยู่ เค้าได้แต่มองน้อยๆก่อนจะนั่งลงกินข้าวส่วนเจก็ไปซื้อน้ำแก้วใหม่มาให้คิมเพราะแก้วเดิมละลายหมดแล้ว
“ไม่ว่าง” ยีตอบไปทั้งที่สายตาไม่ได้ไปจากการ์ตูนในมือเลย
“ไม่เป็นไรคับไว้วันหลังที่น้องยีว่างก็ได้...งั้นพี่ขอเบอร์โทรน้องยะ”
“ไม่” ยีส่วนกลับทั้งที่อีกฝ่ายยังพูดไม่จบประโยคดีด้วยซ้ำ
“งั้นถ้าเป็นไลน์” รุ่นพี่นักบาสยังคงตื้อไม่เลิก
“จิ๊!! รำคาญอะ รำคาญ!! ไม่เห็นรึไงว่าไม่ว่างมีมารยาทบ้าง!!! คนเค้าไม่สนใจก็ตื้ออยู่นั้น” ยีแว๊ดขึ้นเสียงดังซะจนคนมองทั้งโรงอาหาร คิมได้แต่ถอนหายใจแล้วก้มหน้ากินข้าวนิ่งๆขืนไปขัดตอนนี้ดวงกุดแน่
“เอ่อ..พี่แค่”
“ไปไหนก็ไปเลยไป รกหูรกตา” ยีพูดแล้วจิกตาใส่อย่างรำคาญมือบางก็ปัดแก้วน้ำหวานของคิมใส่รุ่นพี่จนหกเลอะไปหมด
“น้องยี” รุ่นพี่นักบาสเสียงคนตัวเล็กเสียงรอกไรฟันพร้อมกับตรงไปกระชากแขนบางไว้
“จะทำไม” ยีออกแรงผลักอกอีกฝ่ายอย่างไม่ยอมแพ้
“เน้!! หันมาดูนี้หน่อย...หันมาดูไอ้รุ่นพี่นักบาสโรงเรียนที่ทุกคนปลื้มกันนักหนา ดูตอนนี้ดิตามตื้นฉันจนน่ารำคาญพอไม่สนใจก็คิดแต่จะใช้กำลัง” ยีตะฌกนขึ้นเสียงดังจนเป็นที่สนใจมากกว่าเดิม ตอนนี้ทุกสายตาหันมาจ้องที่พวกเค้าเรียบร้อยแล้ว รุ่นพี่นักบาสได้แต่กัดโมโหและเจ็บใจ อยากจะตบไอ้เด็กนี้ที่ทำให้เค้าอายแล้วยังมาทำหน้ากวนตีนใส่อีก
“เอาดิ...เจ็บใจก็ต่อย...เรื่องนี้ถึงหูครูอนาคตนักบาสดับนะ” ยีรอยหน้าตาพูดอย่างกวนอารมร์ก่อนจะยกแก้วน้ำมาดูดหลังพูดจบ คนฟังได้แต่กัดฟันโมโหแต่ทำอะไรไม่ได้
“ฝากไว้ก่อนเหอะ” กระซิบบอกยีเสียงรอดไรฟัน
“เชิญ” เดินออกไปด้วยอารมณ์ฟึดฟัดเต็มที่
“ไอ้อ่อน” ยีพูดเสียงเยาะๆใส่อีกคน คนฟังที่กำลังจะเดินกลับไปถึงกลับพลิกตัวกลับมาด้วยความโมโหก่อนจะเดินตรงกลับมาที่ยีหวังจะซัดให้หายโมโห
พลั๊ก!!!
แต่ยังไม่ทันจะได้ทำอะไรก็ถูกยีถีบซะหงายท้องลงไปกองกับพื้นซะก่อน คิมรีบลุกไปดึงแขนของยีที่เดินเข้าไปใกล้คนที่นอนจุกอยู่ที่เพื่อน
“ไอ้ยีพอ...อย่ามีเรื่องอีกเลยมึง” คิมเอ่อยปากห้ามเพื่อน ยีพยักหน้ารับหงึกหงักก่อนจะปล่อยแก้วน้ำในมือทิ้งคนมันหกเลอะคนที่นอนอยู่
“โอะ...แม่นวะ” ยีพูดด้วยกวนประสาทสุดๆ
“มีอะไรวะคิม..ไอ้ยี” เจที่เดินกลับมาถามอย่างสงสัย
“อย่าเพิ่งถามเลยไปก่อนเหอะเดี๋ยวอาจารมะ...”
“เกิดอะไรขึ้น!!!” นั้นไง...ยังไม่จบประโยคเลยด้วยซ้ำ





Rrrr r rr r r r r r
“พวกมึง...โทรศัพท์ไอซีดังวะ” นิคแน็คบอกแล้วชี้ไปที่โทรศัพท์ของเพื่อนซึ้งตอนนี้เจ้าตัวหายไปไหนก็ไม่รู้
“เจ้าตัวมันไปไหนวะบอกจะไปซื้อของ แม่งไปซื้อถึงไหนวะ” นิคแน็คบ่นแข็งกับเสียงโทรศัพท์ที่ดัง
“มึงก็รับสายไปดิวะ...ไม่ก็ปิดเสียง กูรำคาญจะตายละเนี้ย แม่งไม่มีสมาธิทำงานส่งเย็นนี้นะเว้ย” เพชรบ่นต่ออย่างรำคาญ
“เอิ่ม...มึง น้องมันโทรมาวะ...มึงว่ารับสายดีไหม” นิคแน็คยกโทรศัพท์ขึ้นแล้วถามความเห็นจากเพื่อนที่เหลือ
“มึงก็รับไปดิ” เพชรบอกแล้วลุกหนี เพราะเค้ารู้ดีถึงความแสบของน้องชายเพื่อนเป็นไปได้พวกเค้าไม่มีใครอยากยุ่งด้วยหรอก
ตึ๊ง!
‘ที่ไม่รับสายนี้คืออยากตาย!!!’
นิคแน็คกลืนน้ำลายลงคอดังเอื้อกทันที ที่เห็นไลน์ของซีเด้ง...นี้เค้าควรปล่อยเพื่อนตายไหม
Rr rrr rr r rr r
นิคแน็คก้มมองโทรศัพท์ของเพื่อนในมืออีกครั้งก่อนจะตัดสินใจรับสายก่อนที่จะ....
ยืนไปใส่หูของบีฟ
“เห้ย..” บีฟถึงกับงงปนตกใจในคราวเดียว
“ทำไมเพิ่งรับโทรศัพท์ นี้ถ้าน้องกำลังจะตายจะมีใครรู้ไหม!!” เสียงปลายสายบ่งบอกได้ชัดเจนว่าตอนนี้กำลังหงุดหงิดสุดๆ
“....”
“เห้ย เงียบไม” ยีถามเมื่อด่าไปแล้วอีกฝ่ายกลับเงียบ
“ห๊ะ!!...เออ ไอ้ซีไม่อยู่มันออกไปข้างนอกอะแล้วไม่เอามือถือไป”
“นั้นใคร...ลุงหรอ” คำถามและสรรพนามที่ใครเรียกของยีทำให้เส้นเลือดของบีฟแถบจะปูดขึ้นมาเสียให้ได้
“เออดี...ลุงมาที่โรงเรียนดิ ตอนนี้ด้วยโดนเรียกผู้ปกครอง...อย่าให้ช้า” พูดจบก็วางสายไปทันที บีฟมองมือถินิดหน่อยก่อนจะวางลงบนโต๊ะแล้วหันมาสนใจงานต่อแล้วทำเหมือนไม่ได้มีอะไรเกิดขึ้น
“มีไรป่าววะ ไมน้องมันกระหน่ำโทรหาไอ้ซีขนาดนั้นอะ” นิคแน็คถามด้วยความสงสัย
“มันบอกโดนเรียกผู้ปกครอง แล้วให้กูไปหา” บีฟตอบแบบไม่ใส่ใจแล้ววางงานตรงหน้าลงก่อนเปลี่ยนเป็นหยิบมือถือขึ้นมาเล่นเกมส์
“อ้าว แล้วไมมึงไม่ไปไหนมึงบอกน้องมันให้ไปหา”
“ไม่ใช่หน้าที่กู”
“แต่มึงเป็นแฟนน้องมันนะเว้ย” นิคแน็คพูดแล้วยิ้มกรุ้มกริ่ม
“....” = =>>>บีฟได้แต่มองหน้าเพื่อนนิ่งๆ
“อย่ามาๆ...ไอ้ซีมันเล่าให้กูฟังแล้วเรื่องที่มึงไปสารภาพรักกับน้องมัน กูถามจริงๆจากใจเลยนะ....สารภาพลงไปได้ไง = =”
“ไอ้เพื่อนเหี้ย...โยนขี้ให้กูแล้วเสือกยังเอาเรื่องกูไปโพนทะนาอีก” บีฟบ่นอย่างเซ็งๆ
Rrr rr r r
เสียงโทรศัพท์ของซีดังขึ้นอีกครั้ง บีฟก้มลงไปมองชื่อคนที่โทรเข้าพอเห็นว่าเป็นยีบีฟก็ลุกหนีไปเข้าห้องน้ำทันทีก่อนจะเดินไปสูบบุหรี่ต่อที่ระเบียงอย่างสบายอารมณ์
Rr r rr rr r
“เบอร์ใคร” บีฟบ่นด้วยความสงสัยแก็ยอมกดรับสายอยู่ดี
“ฮัล...”
“เห้ยลง!!! เห็นพี่นิคบอกว่าออกมาแล้ว ถึงไหนละเนี๊ย ช้าชะมัด!!!” สิ่งที่พูดแทรกขึ้นมาทำให้บีฟถึงกับเหลือกตาแล้วมองเข้าไปในห้องทันที ส่วนไอ้เพื่อนตัวดีก็ยืนโบกมือแล้วยิ้มโชว์ฟันให้เค้าอยู่
“อีกยี่สิบนาทีถ้ายังมาไม่ถึงนะ จะตามจองล้างจองผลาญไปตลอดชีวิตเลยคอยดู” พูดจบก็ตัดสายทิ้งไปเสียดื้อๆ
“ไอ้เหี้ยซีไอ้เพื่อนเหี้ยไอ้ต้นเหตุเรื่อง ไอ้เหี้ยนิคไอ้เพื่อเวรสัดสุดๆทำกับกูได้เอาเบอร์กูไปให้ไอ้เด็กนั้นได้ไง...ส่วนมึงมันก็ไอ้เด็กผีไอ้เด็กแสบ เสร็จครั้งนี้กูจะไม่ยุ่งกับมึงอีกเลย” บีฟได้แต่เดินบึงบังหัวเสีย และกล่นด่าคนนั้นทีคนนี้ทีด้วยความโมโหก่อนจะคว้ากุญแจรถและขับไปยังโรงเรียนของน้องเพื่อนทันทีด้วยความเร็วปานจรวด เค้าไม่ได้กล้วไอ้เด็กนั้นหรอกนะแต่แค่ป้องกันไว้ก่อนใครๆก็รู้ไปถึงฤทธิ์ของยีว่าแสบขนาดไหน เชื้อไม่มีทิ้งแถวพี่สักนิด พี่เลวน้องแสบ....





หลังจากที่บีฟมาถึงห้องปกครองก็โดนอาจารย์เรียกมาคุยด้วยถึงเหตุการณ์ทะเลาะวิวาทของยีและได้นั่งฟังอาจารณ์กล่าวตักเตือนยีซะเค้าแทบหลับ แต่ประเด็นมันอยู่ที่ไอ้คู่กรณีของยีนะซีมันดันเป็นโจทย์เก่าของเค้าอีกซึ้งตอนแรกที่พอมันเห็นหน้าเค้าก็ตกใจเล็กน้อยเหมือนกัน
“สุดท้ายนี้ฉันหวังว่าฉันจะได้ยินคำขอโทษจากคนผิดและผู้ปกครองของคนที่ทำผิดด้วยนะ” แม่ของคู่กรณีผู้แล้วปลายตามองยีอย่างไม่ยอม ยีเองก็มองกลับนิดหน่อยก่อนจะเชิดหน้าหนีไปเหมือนไม่สนใจใครจะมองเค้าว่ายังไงเค้าไม่สนหรอก สำหรับเค้า เค้าไม่ใช่คนผิดอะไรแถมยังมาโดนแม่ที่เข้าข้างลูกจนโทษคนอื่นแล้วด่าเค้าต่างๆนาๆแบบนี้เค้าคงไม่ยอมก้มหัวให้หรอก...ส่วนบีฟเองก็แทบจะไม่สนใจด้วยซ้ำเพราะมันไม่ใช้ธุระกงการอะไรของตัวเอง
“ไม่มีมารยาทคนที่บ้านเค้าสั่งสอนมายังไงกันนะ” แม่ของคู่กรณีต่อว่าอย่างไม่พอใจเมื่อเห็นท่าทางของทั้งสองคน
“โห...ไรอะป้าพูดจาแบบนี้หมายความว่าไง...แกแล้วแก่เลยนะเนี๊ย” ยีหันไปว่าผู้ที่เป็นผู้ใหญ่ แต่อย่างน้อยตอนนี้เค้าก็ยังมีความเกรงใจสถานที่และอาจารย์หลงเหลืออยู่ในกลมนิสัยอยู่บ้าง
“ว๊าย...ดูพูดดูจาเค้าพ่อแม่อบรมสั่งสอนมายังไงให้เป็นคนแบบนี้” อีกฝ่ายยังคงไม่ยอมหยุดพูดถึงบุพการีของยี นั้นมันทำใจเจ้าตัวเดือดขึ้นมามากกว่าเดิม
“แล้วคุณสอนลูกคุณยังไงมิทราบคับเค้าถึงได้เที่ยวเป็นอันพาลหาเรื่องคนนั้นคนนี้ไม่หยุด” แต่ก่อนที่ยีจะได้พูดอะไรบีฟกูพูดแทรกขึ้นมาก่อน...เค้าทนไม่ได้หรอกที่จะให้ใครมาว่าบุพการีของเพื่อนเค้าแบบนี้
“คุณเที่ยวมาต่อว่าบุพการีคนอื่นแบบนี้ตัวคุณสามารถทำให้ลูกตัวเองดีได้รึยัง” คู่กรณีทั้งสองคนสลับกัน...ครูที่นั่งฟังอยู่ก็ไม่ได้ว่าอะไรเพราะค่อนข้างไม่ชอบใจนักที่คนเป็นผู้ใหญ่กว่าพูดจาแบบนั้น
“ลูกฉันมีอะไรไม่ดี...ลูกฉันเป็นเด็กดี...น้องของนายต่างหายที่นิสัยแย่ อันธพาลเที่ยวทำร้ายร่างกายคนอื่น” บีฟหันกลับมามองไอ้เด็กแสบที่นั่งหน้างออยู่ข้างๆมันก็จริงอย่างที่เค้าว่าไอ้เด็กนี้มันนิสัยแย่จะตาย
“มองไม...ก็มันเริ่มก่อนอะ” ยีพูกขึ้นเมื่อเห็นบีฟมองหน้าตน
“ผู้ใหญ่คุยกันอบู่อย่าแทรก....คับ...ไอ้เด็กนี้นิสัยไม่ดี แต่ก็แค่นิสัยไม่ดี...แต่ลูกคุณเองเรียกว่าเลวเลยจะดีกว่า...ผมว่าตัวคุณเองยังรู้จักลูกตัวเองไม่ดีพอเลยด้วยซ้ำ” บีฟพูดกับยีก่อนบีฟตอบกลับเสียงนิ่งๆ เค้าชักจะเริ่มหงุดหงิดกับเรื่องเสียเวลาเบบนี้เต็มทีแล้วนะ
“หมายความว่ายังไง”
“ผมไม่ยุ่งเรื่องในครอบครัวของคนอื่นคับ” พูดจบก็ยิ้มไปหนึ่งทีก่อนจะหันมาลาครูฝ่ายปกครอง
“เรียบร้อยใช่ไหมคับงั้นผมลาเลยนะคับ...ไปได้แล้ว” ลาเสร็จบีฟก็หันไปบอกยีก่อนจะลุกเดินออกมาจากห้องปกครองแล้วเดินไปที่รถโดยมียีเดินตามมาด้วย
“ตามมาทำไม ไมไม่ไปเรียน” บีฟหันกลับไปถามยี
“ไม่...ไม่มีอารมณ์เรียนแล้ว” ยีตอบพร้อมกับเดินนำไป
“อย่าคิดว่าจะจบแค่นี้นะน้องยี” ทั้งสองหยุดเดินแล้วหันกลับมามองเสียงพูดที่ดังขึ้นข้างหลัง
“นี้ยังไม่เลิกอีกหรอไอ้อ่อน” ยีพูดด้วยท่าทางยียวยสุดๆ บีฟมองหน้าเด็กหนุ่มที่กำลังเดินตรงมาทางพวกเค้าอย่างนึกหมั่นไส้ เรื่องเก้าก็ทำให้เกียดขี้หน้าเป็นทุนเดิมอยู่แล้วพอมาบวกกับหน้าตาอวดดีวอนโดนตีนเมื่อกี้ยิ่งทำให้รู้สึกอยากกระทืบ
“ปากดีนักนะ” พูดแล้วเดินตรงไปที่ยีดุ่มๆ สายตาของบีฟจับจ้องอยู่ที่ชายหนุ่มร่างสูงที่กำลังเดินเข้ามาเค้าไม่รู้หรอกว่าไอ้เด็กนี้มีเรื่องไรกับไอ้แสบและก็ไม่สนด้วยว่าทะเลาะไรกันแต่ด้วยความหมั่นไส้จึงทำให้เค้ายกเท่าขึ้นไปยัดเข่าไอ้เด็กนั้นอย่างแรงจนล้มกลิ้งไปกองกับพื้น พร้อมกับนอนกุมเข่าแล้วร้องอวดโอย ยีมองคนที่นอนกองอยู่กับพื้นสลับกับคนที่เพิ่งเดินไปขึ้นรถอย่างตกใจก่อนจะรีบเดินตามอีกฝ่ายคนรถไป
“ทำไมไม่ไปส่งที่คอนโดพี่ซี...นี้จะไปไหน” ยีถามเมื่อทางที่บีฟไปไม่ใช่ทางกลับคอนโด
“อ้าว” บีฟอุทานอย่างงงๆ...เค้าแทบไม่ได้รู้ตัวไม่ได้สนใจด้วยซ้ำว่ายีเดินตามเค้าขึ้นรถมาด้วย
“สรุปจะไปไหน” ยีถามย้ำอีกครั้ง
“ไปห้องไอ้เพชร...ไอ้ซีก็อยู่นั้น ไปหามันแล้วเล่าให้มันฟังด้วยว่าโดนไรมา กลับห้องไปก็อยู่คนเดียว” บีฟตอบกลับไปแล้วหันกลับไปสนใจขับรถต่อ เค้าเองไม่รู้จะตอบไง ถ้าจะให้วนรถกลับไปส่งไอ้เด็กนี้ที่คอนโดก็ไม่มีทางซะหรอกเพราะเค้าขี้เกียจ
“ชอบเราจริงหรอวะถึงได้ห่วงขนาดนี้” ยีได้แต่พึมพำกับตัวเองเบาๆแล้วรอบมองอีกคนเป็นระยะๆ




........................................................................

[Nano PL]

แปะ

ยี มันต้องต่อยให้เลือดกลบปาก 

[mild-dy]

ดีใจจังน้องช้อนชามาแล้ว

[yanggi]

แล่วๆๆๆๆ น้องเริ่มคิดจิงจังล่ะ   ตกลงบีฟ ชอบจิง หรืออะไรยังไง?????

[cher7343]

เข้ามาตามช้อนชา
น้องช้อนชาของเจ๊หายไปไหนเคอะ 

[benzdekba]

 

[aimjungna]

น่ารักคะชอบคู่น้องบู่มาก *0*

[aimjungna]

ชอยคู่น้องบู่ที่สุดคะ น่าสงสารอ่ะ *0*

[ดาวโจร500]

บู่เป็นไงบ้างงงงงงง มาต่อเถอะน้าา