ตอบคำถามก่อนนะค่ะ : เรื่องนี้เราเองก็กะจะแต่งเป็นเรื่องยาวค่ะ ที่ยาวเพราะมันอาจจะมีหลายคู่ ห้าๆๆๆ คนแต่งปวดหัว
เราไมอยากแยกคู่ไปเรื่องอื่น เราอยากลอกแต่งแบบเรื่องเดียวหลายๆคู่ดูบ้าง
______________________________________________________________
ตอนที่ 9
ตึก ตึก ตึก ตึก
“หืมมม” เสียงอะไรตึกๆอยู่ข้างหูอะ....ผมค่อยๆลืมตาขึ้นมาอย่างงัวเงีย ไม่อยากตื่นเลยอะ...หลับสบายชะมัด
“เฮ้ย!” ผมร้องออกมาเบาๆก่อนจะรีบยกมือปิดปากตัวเองไว้ทันที...หูย นอนอีท่าไหนไปๆมาๆถึงไปนอนทับที่เพชรได้ขนาดนั้นว่ะ T^T
ผมค่อยๆแกะมือพี่เพชรออกจากเอวผมอย่างเบามือที่สุดก่อนจะค่อยๆเขยิบถอยห่างออกมานิดนึง...จะว่าไป พี่เพชรนี้ก็หล่อไม่เบานะถึงหน้าจดุไปหน่อยก็เหอะ จมูกโด่งเวอร์ๆ ปากก็บางสวยเวลายิ้มก็ดูมีเสน่ห์ ตาดุๆนั้นก็ดูดึงดูด รูปร่างก็สูงเพรียวยังกับนายแบบ...อนาตใจทุกครั้งที่หันมามองเทียบกับตัวเอง เตี้ยแคระแถมหน้าตายังไม่สมกับเป็นผู้ชายอีก...กูหล่ะเพลีย แบบนี้สิน้าผมถึงได้ชอบพี่เค้า...ผมว่าบางที่ผมควรเริ่มจีบพี่เค้าสักทีดีกว่าไหมอุตส่าได้มาอยู่ด้วยกันขนาดนี้แล้ว ><
ผมลุกไปอาบน้ำแต่งตัวให้เรียบร้อยก่อนจะเดินไปปลุกพี่เพชร
“พี่เพชร...พี่เพชรคับ ตื่นได้แล้ว” พี่เพชรลืมตาแล้วมองหน้าผม
“ตื่นได้แล้วครับและก็ไปอาบน้ำสักทีเดี๋ยวสาย” ผมพูดแล้วยื่นมือไปดึงแขนคนพี่เพชรให้ลุกขึ้นมา ให้ตายสิ!!! ตัวหนักชะมัด พี่เพชรลุกจากเตียงก่อนจะเดินมึนๆเข้าห้องน้ำไป...ผมจัดการจัดเตียงให้อยู่ในความเรียบร้อยก่อนจะเดินไปเปิดตู้เสื้อผ้าแล้วจัดชุดนักศึกษาที่ต้องใช้วันนี้ให้พี่เพชรแล้วเอาออกมาแขวนหน้าตู้แล้วออกไปทำอาหารเช้าให้พี่เพชร...คิคิ เหมือนแฟนกันเลยอะ!! =///=
“ช้อนวันนี้ทำไร” พี่เพชรที่เดินเข้ามาในครัวถามผมแล้วเดินมาใกล้ๆพร้อมกับยื่นหน้ามามองหม้อข้าวต้ม
“ข้าวต้มกุ้งคับ...วันนี้พี่เพชรจะเอากาแฟด้วยไหม รึแค่น้ำเปล่า” ผมหันไปถามพร้อมกับถอดผ้ากันเปื้อนออก
“อุ๊ย!!!” ผมร้องออกมาอย่างตกใจหน่อยๆที่พอหันไปก็เห็นพี่เพชรยืมอยู่ซะชิดผม
“น้ำเปล่าก็พอ...มาถ้วยข้าวต้มมานี้ กูถือออกไปเอง มึงยกน้ำตามไปก็พอ” ผมส่งถ้วยให้พี่เพชรก่อนจะเดินไปเปิดตู้เย็นเพื่อเอาน้ำให้พี่เพชรและหยิบนมสำหรับผม เรานั่งกินข้าวกันจนเสร็จผมก็จัดการล้างทำความสะอาดจารก่อนจะเดินไปหยิบเป้ของตัวเองและกระเป๋าเงินกับโทรศัพท์ของพี่เพชรให้พี่เพชร
“พี่เพชร” ผมหันไปเรียกเมื่ออีกคนกำลังจะลงจากรถซึ้งตอนนี้พวกเรามาถึงมหาลัยแล้ว
“อะไรไอ้ช้อน” พี่เค้าหันมามองผมนิ่ง
“เนคไท...ช้อนผูกไม่เป็นอะ ทำให้หน่อยสิ” ผมพูดแล้วชูเนคไทให้พี่เพชรดูแต่พี่ยังคงนิ่ง
“ผูกให้ช้อนหน่อยน้า...นะคับพี่เพชร” พูดยิ้มอ้อนให้พี่แก
“อย่าทำหน้าแบบนั้นใส่ก็ได้ไหมขนลุก” พี่แกว่านิ่งๆแล้วดึงเนคไทไปจากมือผม...เซ็ง!! พูดเลย ผมมองพี่เพชรที่ต้องใจผูกเนคไทบนคอผมจะหน้าผมเลื่อนไปใกล้พี่เพชรพี่เพชรยังไม่รู้ตัวเลย ถ้าผมหอมแก้มพี่เค้าจะเป็นไงเนี๊ย
“เอ้า...เสร็จแล้ว” พี่เพชรพูดแล้วยังจัดระเบียบเนคไทให้ผมอีกนิดหน่อย
“ขอบคุณครับ” ผมพูดพร้อมกับจ้องตาพี่เพชรแล้วยิ้มออกมาชนิดที่เรียกได้ว่าหวามสุดติ่งอะ
“ยิ้มทำไม” ไปไม่เป็น...หมดมูต!! อ่อยนะเนี้ยอ่อย!!! ดูทำหน้าใส่ผมเข้า นิ่งซะ!!!
“ช่างเหอะ...ช้อนไปแล้วนะ เย็นนี้ช้อนขอเข้ากิจกรรมบ้างนะ...” ผมบอกแล้วค้นกระเป๋าหาป้ายชื่อเปื่อยๆเพราะฝีมือพี่เพชรขึ้นมาคล้องคอ
“หึหึ” ผมหันไปมองคนที่หัวเราะทันที...ยิ้ม ยิ้ม ยิ้มไรมิทราบ
“อะไรพี่เพชร...ขำอะไรช้อน” ผมถามอีกฝ่ายหน้า รมณ์เสียอะ เคือง งอล...ข้อหาที่ผมอ่อยแต่ทำเฉย
“เรื่องของกูบ้างเหอะ...ลงไปได้แล้วเดี๋ยวเข้าเรียนสาย...เสร็จแล้วโทรมาเดี๋ยวกูมารับ”
“คับบบบ...ช้อนไปนะพี่เพชร” ผมหันไปบอกพี่เพชรอีกทีก่อนจะเดินลงรถไป ตอนนี้ในหัวผมมีแต่เรื่องพี่เพชรเต็มไปหมด...ทำไงพี่เพชรจะสนใจ จะจีบพี่แกแบบไหนดี...ถ้าพี่แกรู้ว่าผมคิดไงพี่แกจะรังเกียจรึป่าวยังไม่รู้เลย โอ๊ยยย!!! คิดแล้วเศร้าอะ T^T
“ช้อน...มึงเป็นไรว่ะ” บู่ถามผมเมื่อผมเดินไปถึงห้องเรียน ผมถอนหายใจแล้วนั่งลงข้างๆมัน
“ป่าว...ปล่อยกูแป๊บน้ำในหูกูไหลมารวมกันก็แค่นั้น” ผมตอบมันไปส่งๆ
“ไอ้เหี้ย...หน้ากูเหมือนคนโง่ไหมถึงถึงตอบก็แบบนั้น” มันถามกลับเสียงเขียว ผมหันไปมองหน้ามันแวบนึงก่อนตอบ
“อืม...ดูโง่จริงๆด้วย”
“ไอ้ช้อน...พูดแบบนี้ตัวต่อตัวกับกูไหม”
“ห้าๆๆๆ กูล้อเล่นนนน...แล้วนี้ไอ้ฝุ่นไปไหนทำไมยังไม่มา...เวสเตอร์ตื่นสายอีกแล้วหรอ” ผมหันไปถามมันเมื่อมองดูแล้วยังไม่เห็นฝุ่นในห้อง
“ป่าว...มันบอกว่าไม่สบาย”
“มันไม่สบายหรอเป็นไรมากป่าวว่ะ”
“เห็นบอกว่าปวดหัวนิดหน่อยแค่นั้นนะ” ผมนั่งคุยกับมันต่อไปสักพักอาจารก็เค้ามาสอน
“เหอะ...นี้มันอะไรกันเนี้ย สั่งรายงานวันนี้จะเอามะรืน...ไม่นะ” บู่หันมาโอดครวญถึงรายงานที่อาจารย์เพิ่งสั่งไปในคาบ
“ไงมึงคู่กับต้นละกันเดี๋ยวกูคู่กับไอ้ฝุ่นมันเอง...มึงต้องไปทำงานไม่ใช้หรอ ไอฝุ่นมันไม่สบายอยู่คู่กับมันมันอาจยังไม่ได้ช่วยมึง” ผมพูดไปเก็บของใส่กระเป๋าไป เห็นใจมันคับไหนจะต้องไปสอนพิเศษให้รุ่นน้อง ไหนจะต้องทำงานตอนกลางคืนอีก
“โฮวววว ขอใจมึงมากกก” แต่ไม่ต้องทำหน้าซึ้งใส่กูขนาดนั้นก็ได้มั้ง...ว่าแต่ทำไมวันนี้พี่เพชรไม่โทรมาอะ จะไม่ให้ผมไปหารึไงกันนะตอนเที้ยงนี้
“เป็นไรอีกว่ะไอ้ช้อน”
“พี่เพชรไม่โทรมาอะ...อยากไปหาพี่เพชร” ผมบ่นหน้ามุ่ยๆ
“ไอ้นี้ก็ติดพี่เกิน...พี่เค้าไม่โทรมามึงก็โทรไปสิ” เออหว่ะ...คิดได้แบบนั้นผมก็รีบหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดโทรหาพี่เพชรทันที
“ไร” พี่เพชรรับโทรศัพท์เสียงห้วน
“พี่เพชรอยู่ไหนอา...เลิกรึยัง ช้อนไปกินข้าวกับพวกพี่ได้ไหม”
“มาทำไม...ไม่มีเพื่อนรึไง” พี่เพชรยังคงถามผมกลับเสียงนิ่งๆ
“มี...แต่...ช้อนแค่....” ผมอึกอักไม่รู้จะพูดยังไงต่อ
“มีก็กินกับเพื่อนไป ไม่ต้องมา...มีอะไรจะพูดอีกไหมกูจะกินข้าว” นี้จะไม่ให้ไปหาจริงๆใช้ไหม...ผมได้แต่คิดในใจอย่างน้อยใจ...
“ไม่มีไรแล้วใช้ไหมงั้นกูวางนะ” พูดจบพี่เพชรก็วางไปทันทีแต่ก่อนจะวางผมก็ได้ยินเสียงเพื่อนพี่แกโวยวายอะไรสักอย่างแต่ก็ฟังไม่รู้เรื่อง
“ว่าไงว่ะ...ทำไมหน้ามุ่ยแบบนั้น” ไอ้บู่ถามผม
“พี่เพชรไม่ให้ไปหา” ผมตอบในสิ่งที่มันอยากรู้....ทำไมต้องให้กูพูดย้ำตัวเองนักว่ะ
“ไม่ให้ไปก็ไม่ไปไง...งั้นเราไปกินข้าวกันเหอะ...เดี๋ยวกูพาแว๊นลูกรักกูไปกินหน้ามอ...ป่ะๆๆๆ อย่ามาทำหน้าสลดแค่เพราะพี่ไม่ให้ไปหาเลยไอ้เด็กติดพี่” ก็พี่กูหล่อน่าติดอะ!!! คิดแล้วงอน คอยดูเหอะจะไม่สนใจเลยต่อไปนี้เวลาโทรผมไปหาก็จะไม่ไปหาคอยดูเดะ!!!
“อ้าว...ว่าไงน้องรหัส” ผมหยุดชะงักเท้าตัวเองทันทีก็ไม่อยากจะหันหรอกนะถ้าไม่ติดว่าเสียงที่ดังขึ้นข้างหลังผมไม่ใช่เสียงพี่รหัสผม
“หวัดดีคับพี่เปอร์”ผมกับไอ้บู่หับไปยกมือไหวพี่เปอร์
“หึหึ...ป้ายชื่อเรา” พี่แกถามแล้วชี้มาที่ป้ายชื่อที่ห้อยบนคอผม...ไม่ต้องถามถึงสภาพนะคับ เละจนน่าสะพรึกดูแทบไม่ออกเลยว่าเขียนไว้ว่าอะไร
“คือ...มีอุบัติเหตุนิดหน่อยคบ ผมต้องขอโทษพี่จริงๆนะคับ” ผมพูดพร้อมกับทำหน้าสำนึกผิดสุดๆ ไอ้คุณตัวต้นเหตุเข้าจะรับรู้ถึงสิ่งที่เค้าทำไหมเนี้ย
“อา...ฝีมือพี่เพชรสินะ” ผมตาโตทันที...พี่เค้ารู้ได้ไงว่ะ
“คือมันเป็นอุบัติเหตุจริงๆคับ” ผมยังไม่ยอมรับ
“โอเคๆ...ไว้พี่จะทำป้ายมาให้ใหม่ละกันนะ”
“ขอบคุณครับ”
“แล้วนี้จะไปไหน ไปกินข้าวรึป่าว...พวกพี่ไปด้วยสิ” เพื่อนพี่เปอร์ที่ยืนอยู่ข้างๆจ้องผมไม่วางตา พี่เปอร์หันไปมองหน้าเพื่อนก่อนจะหันมามองหน้าผม
“นี้ไอ้แม็ค...เพื่อนพี่เอง...สรุปว่าไง เราจะให้พี่ไปด้วยไหม” พี่เปอร์แนะนำพี่แม็คให้พวกผมรู้จักก่อนจะถามผมย้ำอีกที
“อา...คับๆๆ ไปกินก็ได้ งั้นที่โรงอาหารคณะนะคับ” ผมเสนอเพราะไม่อยากออกไปไหนไกล
“พี่ว่าที่นั้นก็ดีนะ” พี่แกพูดแล้วยิ้มมุมปากอย่างเจ้าเล่ห์ก่อนจะเดินเข้ามากอดคอผมให้เดินตามไป ขณะที่พวกเรากำลังเลือกที่นั่งตาผมก็ดันไปป่ะเข้ากับพี่เพชรและเพื่อนๆที่กำลังนั่งกินข้าวกันอยู่แต่ประเด็นมันอยู่ที่ผู้หญิงน่ารักๆที่นั่งอยู่ข้างๆพี่เพชรต่างหาก แบบนี้รึป่าวพี่ถึงไม่ยอมให้ผมมาหา...ผมจ้องพี่เพชรอยู่นานจนสักพักพี่ซีที่เห็นผมก็กระซิบบอกพี่เพชร พี่เพชรหันมาจ้องผมนิ่งสายตาดูไม่พอใจผมมากๆ
“เอาล่ะ...ตรงนั้นว่างพอดี” พี่เปอร์พูดขึ้นก่อนจะคลายแขนที่กอดคอผมออกแล้วเปลี่ยนมาจับแขนผมแล้วดึงให้เดินตามไป...แต่ประเด็นถัดมาเลยคือโต๊ะว่างที่พี่แกว่ามนถัดจากโต๊ะพี่เพชรแค่โต๊ะเดียว...ผมยังไม่ทันจะหย่อนก้นนั่งลงที่เก้าอี้ดีพี่เพชรก็เดินอาดๆเข้ามาแล้วตะโกนเรียกผม
“ไอ้ช้อน!!” ผมกับไอ้บู่นี้ถึงกับสะดุ้งเลย ไปโมโหอะไรใครมาอีกละทีนี้
“อะ...อะไรอีกอะพี่เพชร” ผมถามคนที่จ้องตาผมสลับกับพี่เปอร์เหมือนจะเข้ามาขย้ำ
“มานั่งกับกูที่โต๊ะ” พี่เพชรพูดสั่งเสียงดุ
“ห๊ะ” ผมงงนะหนิ...ไหนบอกไม่ให้ไปหาไง แล้วไงลุกมากระโกนปาวๆว่าไห้ไปหาหล่ทีนี้...
“เอาไงว่ะไอ้ช้อน” ไอ้บู่สะกิดถามความคิดเห็นผม...ใช่เรื่องต้องไปเชื่อเค้าไหม ตอนเราโทรขอดันไม่ให้ไป นี้ก็อย่าหวังเลยว่าผมจะไปหา
“ลุกขึ้นไปนั่งที่โต๊ะกู!!” พี่เค้าสั่งเสียงดังมากกว่าเดิม ผมนี้กลืนน้ำลายลงคอนเอื้อกใหญ่ก่อนจะหันไปยิ้มให้พี่เปอร์
“ขอโทษนะคับพี่เปอร์” แล้วก็เดินทำหน้าเจี๋ยมเจี้ยมไปยืนข้างๆพี่เพชรโดยมีไอ้บู่เดินตามมาด้วย
“อย่ามายุ่งกับน้องกูอีก” พี่เพชรชี้หน้าพี่เปอร์อย่างเอาเรื่องก่อนจะลากผมไปที่โต๊ะแล้วผลักให้นั่งลง...นี้มันเรื่องไอ้ไรกันว่ะเนี้ย พี่เพชรเดินมานั่งลงข้างๆผมซึ้งตอนนี้ผมได้นั่งลงตรงที่เดิมของพี่เพชรเลยกลายเป็นว่าผมนั่งแทรกระหว่างพี่เพชรกับผู้หญิงคนนั้น...ส่วนไอ้บู่ ดวงมันคงตกมั้งคับถึงได้ไปนั่งข้างพี่ซีที่มันกลัวนักกลัวหนา
“นี้หรอน้องช้อนชาที่บีฟพูดถึง” พี่ผู้หญิงหันมาถามพี่เพชรแล้วมองหน้าผม
“สวัสดีคับ” ผมหันไปไหว้พร้อมยิ้มฝห้ก่อนจะเขยิบหนีไปนั่งชิดพี่เพชรนิดหน่อยแล้วก้มหน้าลงกับโต๊ะ
“บู่...ไปซื้อข้าวมา ซื้อมาเผื่อไอ้ช้อนด้วย” พี่เพชรยื่นเงินให้บู่ไปห้าร้อยก่อนจะหันไปสั่งบู่
“บู่กูไปด้วย”
“ไม่ต้องเสือกไปไหน...นั่งลง” แค่ผมลุกพี่เพชรก็ว๊ากขึ้นอีกรอบผมมองหน้าพี่แกนิดหน่อยแล้วถอนหายใจออกมาก่อนจะนั่งลงเหมือนเดิม
“ทำไมดุน้องจังหล่ะเพชร...” พี่แกพูดแล้วจับไหล่ผม...สะบัดออกนี้จะเป็นไรไหมอะ
“ยุ่ง!! แล้วนั่งอยู่ทำไม ไม่ไปสักที” ทั้งผมทั้งผู้หญิงคนนั้นหน้าเหวอทันที
“พี่เพชร พี่เค้าเป็นผู้หญิงนะ...ทำไมพูดแบบนั้น” ผมกระซิบกับพี่เพชร
“แล้วไง...ต้องแคร์ไหม” ตีหน้านิ่งใส่ทั้งผมทั้งผู้หญิงคนนั้น ผมหันไปมองเพื่อนพี่เพชรทั้งสามคนอย่างขอความช่วยเหลือแล้วทั้งสามคนก็เป็นพี่ที่ดีนะ พร้อมใจกันยักไหล่แล้วก้มหน้ากินข้าวต่อแบบไม่รู้ไม่ชี้...เพื่อนพี่กูดีมากอะ = =
“พี่เพชร” ขวับ!!! หันมามองผมตาเขียว...เงียบเลยผม ก้มหน้าก้มตาเหมือนคนทำผิด...ซึ่งผมผิดอะไร
“เพชรค่ะ” ขวับ!! หันไปมองผู้หญิงคนนั้น ผู้หญิงคนนั้นหน้าเหวอกว่าเดิมอีก...แล้วทั้งโต๊ะก็เงียบ พี่เพชรหันไปมองผู้หญิงข้างๆผมก่อนจะทำหน้าหงุดหงิดสุดๆ
“พี่เพชร” ขวับ!! หันมาจ้องผมอีกที
“พี่อยากให้ผมบอกผู้หญิงคนนี้ให้ไหม...แต่พี่ต้องหายโกรธผมนะ”ผมเงยหน้าขึ้นไปกระซิบพี่เพชรแล้วต่อรองพี่เค้าให้หายโกรธผม พี่แกก็มองผมนิ่ง
“หายโกรธครึ่งเดียวก็ได้” ยังต่อรองอีก แต่พี่เพชรก็นิ่ง
“ครึ่งของครึ่งก็ได้...ให้สุดๆเลยเนี้ย” ผมทำหน้าอ้อนวอนสุดชีวิต
“เอาสิ” ผมยิ้มร่ากับคำตอบนิ่งๆนั้นทันที
“พี่คับ...ลุกไปสักทีสิ พี่เพชรคำรำคาญ” ผมพูดแล้วหันไปฉีกยิ้มสดใสใส่ผู้หญิงคนนั้น ไอ้บู่ที่เพิ่งเดินกลับมาแล้วเห็นท่าทางของผมถึงกับอึ้งจนจานข้าวแทบร่วง พี่บีฟกับพี่นิคแน็คก็ขำนิดหน่อยส่วนพี่ซีก็ยิ้มมุมปากนิดๆ
“น้องว่าอะไรนะค่ะ” พี่เค้าถามผมกลับ
“ผมถามว่าเมื่อไรพี่จะลุกไปสักทีคับ...ตอนนี้ผมอยากให้พี่เพชรหงุดหงิดแค่เรื่องของผมเรื่องเดียวไม่อยากให้ต้องมารำคาญพี่ด้วย รบกวนพี่ไปสักทีได้ไหมอะคับ” ผมพูดขอร้องอย่างสุภาพแล้วยิ้มให้พี่เค้าอีกที...นี้ผมทำเพื่อพี่เพชรนะ ไม่อยากให้พี่แกปวดหัวที่ละหลายๆเรื่อง
“น้อง...” พี่เค้ามองผมอึ้งๆแล้วทำหน้าเหมือนพูดไม่ออก...นี้ผมพูดไรผิดไปรึป่าว = =
แล้วพี่แกก็เดินปึงปังออกไปในที่สุด
“พี่เค้าไปละนะ...หายโมโหรึยัง” ผมหันไปอวดผลงานกับพี่เพชรแต่อยู่ๆเพื่อนพี่แกทั้งสามคนก็หัวเราะออกมาซะยกใหญ่จนผมเริ่มงงละเนี้ย...ผมรับจานข้าวจากไอ้บู่มากินเงีบยๆพร้อมกันมองพี่เพชรเป็นระยะๆส่วนพี่เพชรก็ยังนิ่งไม่สนใจคุยอะไรกับผมอยู่นั้นแหละ...ไม่เค้าใจอะ!!! โกรธผมเรื่องอะไร...
“พี่เพชร...โมโหเรื่องอะไรเนี้ยช้อนไม่เค้าใจ ตอนช้อนโทรหาก็บอกไม่ต้องมาหา พอช้อนอยู่กับรุ่นพี่ก็ไปตะโกนปาวๆสั่งให้มาหาช้อนก็มาแล้วนี้ไง...ยังไม่พอใจอะไรอะ ยังไม่ดื้อยังไม่ขัดคำสั่งเลยนะ” ผมถามอีกคนไปอย่างไม่เข้าใจ
“กูกับพี่รหัสมึง...มึงจะเลือกใคร” พี่เพชรไม่ตอบแต่หันมาถามผม
“ทำไมต้องเลือก” ผมถามกลับอย่างไม่เข้าใจ
“กูถามมึง” แหนะ!!! ทำหน้าดุขู่อีก
“เลือกพี่เพชรสิ...ช้อนจะไปเลือกคนอื่นได้ไง” ผมตอบตามความจริง ผมจะเลือกใครได้นอกจากคนที่ตัวเองชอบอะ
“ดี...” พูดแล้วยิ้มมุมปากออกมา...โอเค ยอมรับเลยว่าหล่อ >< อยากหล่อแบบนี้บ้างอะ
“สรุปว่าไง...ตอบคำถามช้อนมาสิพี่เพชร” ผมยังเซ้าซี้ถามอีกคนไป
“พี่รหัสมึงมันเลวไง...กูเกลียดมัน เข้าใจรึยัง...แล้วมึงก็ห้ามไปยุ่งกับมันอีก ไม่งั้ยกูเอามึงตายแน่” พูดขู่ผมเสียงเย็น...บอกเลยงานเข้าผมแล้วคนที่ตัวเองชอบดันมาไม่ถูกกับพี่รหัส ชีวิตมหาลัยผมจะเป็นไงเนี้ย
“แต่พี่เปอร์เป็นพี่รหัสช้อนนะ จะให้ช้อนไม่ยุ่งได้ไง”
“ไม่รู้...กูบอกมึงห้ามยุ่งก็คือห้าม...รึมึงอยากเจ็บตัว” พูดมองขู่ผม...สายตาดุๆนั้นมันบอกว่าเค้าทำจริงแน่ๆถ้าผมขัดคำสั่งเค้า ผมได้แต่ก้มหน้าหนีแล้วตักข้าวใส่ปากมือก็ยกโทรศัพท์ขึ้นมากดโทรหาไอ้ฝุ่น รอสายสักพักก็มีคนรับ
“อื้ม” มันตอบกลับสั้นๆเสียงงัวเงีย
“ไอ้ฝุ่นนอนอยู่หรอกูกวนมึงป่าวเนี้ย” ผมถามอย่างรู้สึกผิดที่โทรไปปลุกมัน
“ป่าว...กูตื่นพอดี” มึงหมายความว่าตื่นตอนที่กูโทรไปใช้ไหม
“เป็นไงบ้าง...เห็นบอกไม่สบาย”
“ไม่มีไรหรอกมึง...กูสำออยไง ป่วยการเมืองอะ...อะไรเล๊า!! ไปไกลๆดิ” มันตอบผมก่อนจะโวยวายออกมาผมจึงรีบถามกลับอย่างเป็นห่วง
“อะไรฝุ่นมึงเป็นไร”
“ป่าวๆ...มึงมีไรป่าวโทรมา”
“อ๋อ...กูโทรถามอาการ นึกป่วยปางตายถึงไม่มามอ”
“แช่งกูหรอเตี้ย..เดี๋ยวมึงโดน” มันว่ากลับ
“กลัวตายอะไอ้อ่อน รักษาตัวดีๆด้วย”
“เออๆๆ...ไงวันนี้ฝากเรื่องเรียนด้วย”
“เออ วันนี้มีรายงานด้วยส่งวันศุกร์...แต่เดี๋ยวกูทำให้เพราะเราคู่กัน มึงจะได้ไม่รำบาก” ผมบอกมันไป
“อา...ขอบใจมึง อะไร!!”
“ห๊ะ!!” ผมถามงงๆ ไอ้ประโยคแรกก็เหมือนคุยกับผมแต่ไอ้ที่ตะคอกด้านหลังนี้สิคุยกับผมป่าว
“ป่าว...กูเปลี่ยนใจแล้ว มึงมาทำรายงานที่คอนโดกูละกันเดี๋ยวกูช่วยทำ”
“ไม่เป็นไร...มึงไม่สบายอยู่นะ” ผมบอกมันกลับไป
“กูไม่เป็นไรแล้วน้า...สรุปมาทำที่บ้านกูนะ”
“แต่กูไม่รู้จักบ้านมึง...แล้วกูก็ไม่รู้จะไปยังไง” ผมบอกกลับไอ้ฝุ่นเงียบสักพักก่อนจะตอบผม
“เดี๋ยวกูให้ไอ้เวสไปรับ พอทำเสร็จเดี๋ยวกูให้มันไปส่ง”
“เห้ยย...ไม่ต้องดีกว่ามั้ง เกรงใจเวสว่ะ”
“ไม่ต้องเกรงใจอะไรมันหรอก มันกระดิกหางรอแล้วเนี้ย” หมายความว่าไงว่ะ
“เออๆๆ..เอางั้นก็ได้ เดี๋ยวเลิกกิจกรรมแล้วกูจะโทรหานะ”
“เออ” ผมตกลงกับมันเสร็จก็วางสายจากมัน พูดถึงเข้ากิจกรรมคณะก็ถึงคราวเคลียดแล้วคับ...ถ้าผมเจอพี่เปอร์ตอนเข้ากิจกรรมควรทำไงดีหล่ะ
“มันว่าไงบ้างอะฝุ่น” ไอ้บู่ถามเมื่อผมคุยโทรศัพท์เสร็จ
“มันบอกป่วยการเมือง” บู่ยู่หน้าใส่ผมทันทีที่ได้ยินคำตอบของผม
“พี่เพชร วันนี้ช้อนจะไปทำรายงานคอนโดเพื่อนนะ เดี๋ยวมีเพื่อนมารับ ทำเสร็จเดี๋ยวให้เพื่อนไปส่งที่คอนโด” ผมหันไปบอกพี่เพชร
“ตามใจ” พูดจบแกก็ยกโทรศัพท์ขึ้นมาเล่นต่อไปโดยไม่สนใจผมอีกเลย
สายฝุ่น
ผมกดวางสายจากไอ้ฝุ่นแล้วเอื้อมมือไปหยิบหนังสือขึ้นมาอ่านโดยไม่สนใจคนที่นอนอยู่บนตักผมเลย...เบื่อ ไม่อยากจะสนใจไรมันมาก อยากผลักหัวมันออกจากตักผมซะให้รู้แล้วรู้รอดไปเลย
“นี้...”มันเรียกแล้วดึงหนังสือลง ผมเลยก้มหน้าลงไปมองเหวี่ยงๆจะเอาอะไรอีกไม่ทราบ
“ช้อนชาจะมาใช่ไหม” มันถามผมแล้วยิ้มแบบไม่เก็บอาการดีใจ
“ก็มาไง” ผมตอบกลับนิ่งๆแล้วจะยกหนังสือขึ้นมาอ่านอีกแต่ก็ถูกมันดึงไว้
“ขอบใจมึงมากเลย...กูจะพยายามจีบช้อนมาเป็นพี่สะใภ้มึงให้ได้เลย เชื่อมือกูสิ” มันพูดยิ้มๆก่อนจะเอื้อมมือมากอดเอวผมไว้แน่นแล้วซุกหน้ากับท้องผม...บอกเลย เห็นเล่นหมั่นไส้อยากตะกุยให้หน้าแม่งแหก ทั้งที่เคยบอกว่าผมเป็นน้องที่มันรักที่สุดและมันจะไม่ยอมรักใครมากกว่าผม แต่ดูแม่งทำควงคนนู้นคบคนนี้ รอบนี้หนักเลยเสือกเล่นคนใกล้ตัวผมอีก
บนปล่อยให้มันกอดผมจนหลับไปอยู่อย่างนั้นผมได้แต่มองหน้ามันแล้วใช้ความคิด ผมไม่มั่นใจว่าผมคิดยังไงกับมัน ความรู้สึกหวงเวลามันอยู่กับใคร ความรู้สึกหน่วงๆที่ใจเวลาที่มันสนใจคนอื่น...สิ่งที่เกิดขึ้นในใจผมมันเรียกว่าอะไร ผมไม่อยากยอมรับว่ามันเป็นความรู้สึกที่เรียกว่าชอบ...มันไม่อยากยอมรับ ถ้าเกิดผมแน่ใจหรือยอมความรู้สึกที่ว่า ผมอาจจะเป็นคนที่เจ็บที่สุดที่ได้ยืนข้างมันแต่สามารถอยู่ได้ในแค่ฐานะเพื่อน หรือน้องชายของมันเท่านั้น
“ฝุ่น..ฝุ่น” ผมสะลึมสะลือขึ้นมามองคนที่เรียกผม
“ช้อนชาโทรมาแล้ว...เดี๋ยวกูไปรับช้อนชาที่มอแล้วเดี๋ยวกลับมานะเอาอะไรไหม” น้ำเสียงและท่าทางกระตือรือร้นจะออกไปรับช้อนชานั้นทำให้ผมรู้สึกหงุดหงิดมาก...ผมไม่ตอบอะไรมันทำแค่เลื่อนตัวลงมานอนที่เตียงดีๆแล้วซุกตัวก้มผ้าห่มพร้อมกับหลับตานิ่ง
“งั้นเดี๋ยวกลับมานะ จุ๊บ” มันจูบที่หัวผมเบาๆที่นึงก่อนจะเดินออกจากห้องนอนผมไป...พูดจริงเถอะ ผมชอบเวลาที่โดนมันจูบหรือหอมนะแต่บางครั้งผมรู้สึกเหมือนอยากจะร้องไห้เพราะการกระทำของมัน
หัวข้อ: Damn Lovely Child!!! ไอ้นี่เด็กผม ตอน14 (19/2/57) (อ่าน 31187 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก