บทที่4
บรรยากาศภายในบริษัทกำลังวุ่นวายเพราะกำลังเตรียมปิดไตรมาสประจำปี พชรทิ้งปากกาหมึกซึมลงอย่างเหนื่อยอ่อนวันนี้ทั้งวันเขาได้แต่นั่งเซ็นชื่อลงในใบขอเบิกงบ มันน่าเบื่อเสียจนทำให้คิดถึงเด็กดื้อที่แผลงฤทธิ์ไปเมื่อเช้า แต่พอคิดได้ว่าตัวเองยังไม่ได้คืนโทรศัพท์ให้กับพันไมล์เขาก็เลือกที่จะโทรหาเด็กคนอื่นให้มาหาที่บริษัทแทน
ก๊อก ก๊อก
ยังไม่ทันได้กดโทรออกเสียงเคาะก็ดังขึ้นมาซะก่อน
"เชิญครับ"ปุ้มเลขาหน้าหมวยรูปร่างดีเดินหน้าบึ้งตึงเข้ามา
"เป็นอะไรปุ้มหน้าตาไม่ดีเลย โดนแฟนทิ้งมาเหรอไง"เขาแกล้งแซวขณะรับแฟ้มมาจากเลขาสาว ปุ้มเบ้ปากความอัดอั้นมาตลอดหลายเดือนทำให้เธอถึงกับร่ำไห้ออกมา เดือดร้อนเจ้านายต้องไปปลอบ
"ถ้ามันทิ้งไปเลยก็ดีนะสิค่ะ นี้ไปมีคนนู้นคนนี้ให้เราเจ็บใจเล่นปุ้มละไม่เข้าใจจริงๆบอกว่าเราเป็นแม่ของลูกแต่ทำไมยังไปทำลูกกับคนอื่นอีก"ปุ้มเอ่ยเสียงสั่นพลางเช็ดน้ำตาไปด้วย พชรนิ่งงันเมื่อมองเห็นภาพของพันไมล์ซ้อนทับกับปุ้ม เขาเองก็ไม่สามารถจะเอาเหตุผลดีๆมาหักล้างกับความเป็นจริงเรื่องที่เขามักมากไม่ได้
Rrrr
"ฮัลโหลครับ"พชรกดรับโดยไม่ดูว่าใครโทรเข้ามา
-ป๋าค่ะนี่พอนส์เองนะค่ะ วันนี้ป๋าว่างมั้ยค่ะ-
"ว่างครับ มีอะไรหรือเปล่า"
-ป๋าไปศูนย์ทรูกับพอนส์หน่อยสิค่ะไอโฟนพอนส์ เสียอ่ะค่ะ-พชรถอนหายใจ ทำไมผู้หญิงพวกนี้ถึงอยากได้นู่นได้นั่นกันเยอะแยะนัก ซื้อไปก็ใช้ไม่คุ้มสักอย่าง สายตาเขาเหลือบไปมองลูกน้องที่กำลังเดินออกไปจากห้องชวนให้คิดถึงอีกคนที่โยนนาฬิกาที่เขาไปซื้อให้ทิ้งซะอย่างนั้น
"เอ่อน้องพอนส์ครับ ป๋าไม่ว่างแล้วละครับคืนนี้ป๋ามีงานแค่นี้นะครับ"พชรรีบกดตัดสายก่อนจะต่อโทรศัพท์หาเดือนนภาเพื่อนสนิทของพันไมล์
-หวัดดีค่ะ-
"น้องเดือนใช่มั้ย?"
-ค่ะ ใครค่ะ-
"นี่ป๋าเอง ขอสายไมล์หน่อย"
-เอ่อ..สักครู่นะค่ะ-รอเพียงอึดใจก็มีคนตอบกลับมา
-ว่าไงครับ-
"หนูทำอะไรอยู่ ป๋าลืมคืนโทรศัพท์หนูเลยขอโทษนะ"
-เพิ่งคิดได้เหรอไง-เสียงเรียบเฉยที่ดังกลับมากลับทำให้เขารู้สึกใจแป้ว
"หนูอ่ะ วันนี้ไม่ไปกับป๋าเหรอ"
-ไม่อ่ะ วันนี้ไมล์มีเลี้ยงสายรหัสคงกลับดึกพอๆกัน-พชรขมวดคิ้วหม่น
"ไปกับใครบ้าง? แล้วไปที่ไหน?จะกลับกี่โมง?"
-ที่ร้านx ไปกันหลายคนอยู่ถ้างานป๋าเสร็จก่อนก็กลับไปรอที่บ้านเลยนะ-
"ไม่! เดี๋ยวเสร็จงานแล้วป๋าไปรับห้ามหนีกลับก่อนนะ"เขาแอบได้ยินเสียงหายใจเบาๆจากปลายสาย
-อืม แล้วกินข้าวเที่ยงหรือยัง-
"ยังเลย เดี๋ยวค่อยกินก่อนเข้างาน"ชายหนุ่มเผยยิ้มเมื่อเห็นว่าคนรักเป็นห่วง
-งานยุ่งมากเหรอ ให้ซื้ออะไรไปให้ที่บริษัทมั้ย-
"ได้ก็ดี ลำบากหนูหรือเปล่า"
-จะกินอะไรละ เดี๋ยวไมล์ซื้อไปให้-
"อะไรก็ได้ หนูมาดีๆนะ"ปลายสายส่งเสียงตอบรับแล้ววางสายไปพชรได้แต่นั่งยิ้มน้อยยิ้มใหญ่อยู่คนเดียว
ผมตัดสินซื้ออาหารง่ายๆสองสามอย่างหน้าบริษัทไปให้ป๋า บรรยากาศในออฟิศดูวุ่นวายเป็นพิเศษ
"อ้าวน้องไมล์นั้นซื้อมาให้คุณพชรเหรอค่ะ"ผมยิ้มทักทายพี่ปุ้มเลขาของป๋า ก่อนจะส่งกับข้าวให้พี่ปุ้มไปใส่จาน ผมยังไม่ทันเคาะประตูก็มีคนเปิดออกมาก่อน นักศึกษาคนนั้นที่อยู่ในห้องพักอาจารย์กับป๋าวันนั้นเธอยิ้มให้ผมและผมก็ไม่ได้มิตรสัมพันธ์แย่ขนาดที่จะไม่ยิ้มกลับไป
"อ้าวหนูมาแล้วเหรอ ไหนมาให้ป๋าหอมที่"ผมแอบเบ้ปากแต่ก็ยอมเดิมเข้าไปหาป๋าดึงผมลงไปนั่งตักกอดเอวผมไว้หลวมๆ
"แล้วไหนข้าวป๋าอ่ะ"
"พี่ปุ้มเอาไปใส่จาน"ป๋าพยักหน้าเบาๆ แล้วเริ่มลวนลามผมอีกครั้ง กระดุมเสื้อนักศึกษาผมหลุดออกจากรังดุมแทบจะพร้อมกับกางเกงที่โดนดึงลงมาถึงปลายเท้า
"ป๋าไม่เอา"ผมพยามผลักหัวป๋าออกจากหน้าอกผมแต่มันก็ไม่ได้ช่วยอะไรเลย ป๋าละมือจากผมไปปลดกางเกงตัวเอง มืออีกข้างก็มารูดแก่นกายผมเพื่อปลุกอารมณ์ผมครางเสียงสั่น
"อื้อป๋าเบาๆไมล์จุก"ผมบอกเสียงเครือตอนป๋าสอดใส่เข้ามาในตัวผม ป๋าซุกหน้าลงกับหน้าอกผมเลียไปทั่วยอดอกสลับกับขบเขี้ยว แกนกายร้อนเสียดสีกับช่องทางผมจนผมหุบขาไม่ลง เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็วผมกระตุกเบาๆก่อนจะปลดปล่อยออกมาพร้อมกับป๋า ถึงแม้จะเสร็จสมแล้วแต่ป๋าก็ยังไม่ถอนกายออกจากผม ซึ่งผมก็ไม่ได้ว่าอะไร
"เอ่ออ ปุ้มวางไว้ตรงนี้นะค่ะ"ป๋าพยักหน้าให้พี่ปุ้มทำสัญญาณมือเชิงให้ออกไป ป๋าจูบผมอีกครั้ง
"ป๋ารักหนูนะ"ผมสบหน้ากับอกป๋า พยักหน้ารับรู้เบาๆ
"ป๋าไม่กินข้าวเหรอ"
"ป้อนหน่อยสิ"ป๋ายกตัวผมออก ช่องทางผมโหวงทันทีและมีน้ำเหนียวๆไหลออกมา ป๋ารีบดึงทิชชู่มาเช็ดให้ผมอย่างเบามือ ก่อนจะพาผมมานั่งที่โต๊ะกลางห้องที่มีกับข้าวตั้งอยู่
"ป้อนหน่อยสิ"ผมส่ายหัว
"ไม่เอาป๋าก็กินเองสิ"ป๋าอมยิ้มและก้มหน้าก้มตากินข้าว
"เอ้อออิ่มจัง"ป๋าล้มตัวลงนอนที่ตักผมพร้อมกับมุดหน้าไปมาที่หน้าท้องผม
"ป๋าลุกดิหนักนะ"ผมบอกหน้ามุ่ยจริงๆแล้วจั๊กจี้ลิ้นป๋าที่เลียแผ่วๆอยู่ที่หลุมสะดือ แต่ป๋าก็ไม่ยอมแถมยังทำตัวหนักหัวหนักอีกตั้งหาก
"ขอนอนหน่อยนะคนดี ป๋าเหนื่อยใชิแรงไปตั้งเยอะ"จู่ๆผมก็รู้สึกหน้าร้อนขึ้นมาทันที ป๋ากระดกตัวขึ้นมาฟัดแก้มผมแล้วดึงลงไปนอนกอดด้วยกันแต่ก็ยังไม่เลิกฟัดแก้มผม
"ป๋าพอแล้วแก้มไมล์ช้ำหมดแล้ว นอนดีๆสิ"ป๋ากอดผมแน่นขึ้นเหมือนจะไม่ปล่อยผมไปไหนอีกแล้ว ทำไมนะแค่ผู้ชายคนนี้ที่ทำให้ผมทั้งสุขทั้งทุกข์ในเวลาเดียวกัน
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
