http://www.youtube.com/v/aburtREd_Mw(ฟังเพลงเพื่อให้ได้อรรถรสในการเป็นซีรีย์เกาหลีของตอนนี้)
31.1
แสงแดดยามเช้าสาดเข้ามาในห้อง ผมกระพริบตาปริบๆเพื่อปรับระบบประสาทตาให้เข้าที่เข้าทาง
“ม๊า!!! เฮียบลูฟื้นแล้ว”เสียงไอ้บลิสส์ดังเข้ามาในระบบประสาท...เสนียดรูหูกูแต่เช้าเชียว
“อาตั้วตี๋”ม๊าเข้ามาประครองจับหน้าจับตาผม
“ม๊าร้องทำไม”ผมเอื้อมมือเกลี่ยน้ำตาให้ม๊าทั้งที่ผมยังคงเบลอๆ
“ม๊าดีใจ”ม๊าคว้ามือผมที่ค่อนข้างไร้เรี่ยวแรงไปจูบก่อนจะแนบกับแก้มขาวๆของม๊าไว้
“บลูเจ็บหัวจังม๊า”นานๆจะได้มีโอกาสอ้อนสักที
“โซ้ยตี๋ไปตามหมอสิ ไปตามป๊ามาด้วย”ไอ้บลิสส์ที่กำลังกินปาโก๋อยู่หันมามองตาปริบๆ
“ได้ม๊า เดี๋ยวบลิสส์กลับมานะเฮียบลู”ไอ้บลิสส์บอกก่อนจะรีบไป
“ทำไมวันนี้มันใช้ง่ายจังม๊า”ถ้าเป็นปกติไอ้บลิสส์มันต้องอิดออดให้ม๊าด่าก่อนนี่ “แล้วนี่บลูเป็นไรอ่ะม๊า”ผมมองสายน้ำเกลือที่ต่อเข้ากับหลังมือซ้าย ก่อนะจะคลำๆหัวถึงได้รู้ว่ามีผ้าพันอยู่
“ตั้วตี๋ตกบันได”หม่าม๊าประครองแก้มผมไว้ก่อนจะก้มลงหอมแก้มผมทั้งสองข้าง “ลูกนอนไปสองวัน”พูดถึงตรงนี้ม๊าก็น้ำตาปริ่มอีกครั้ง
ร่างกายกูอ่อนแอชิบหายแค่ตกบันไดนิดตกบันไดหน่อย...ดัดจริตสลบไปสองวันเชียว
หลังจากที่ไอ้บลิสส์วิ่งไปตามป๊ากับหมอมาแล้ว ป๊าก็บ่นพึมพรำว่าทำไมไม่กดเรียก ผู้หญิงนี่แก่แล้วแกแลย แต่โชคดีม๊าไม่ได้ยิน ไม่งั้นป๊าอาจได้มานอนหยอดน้ำเกลือเป็นเพื่อนผม
นาฬิกาตีบอกเวลาเจ็ดโมงเช้า ไอ้บลิสส์ยกมือไหว้กราดขอตัวไปโรงเรียน หมอสาวอกตูมในชุดเดรสสั้นสีน้ำเงินที่รัดรูปอวดทรวดทรงองเอวตรวจนู้นตรวจนี่ผมเสร็จก็หันไปคุยกับป๊ากับม๊า หมอสวยนะแต่ไม่ใช่สเปคว่ะ แต่พี่พยาบาลนี่น่ารักนะหน้าใสๆดี
แอ๊ดดด
ผมหันไปมองประตูที่เปิดเข้ามา...
“ม๊าป๊าหวัดดีครับ”ไอ้เอมไอ้ปินไอ้เฟาแล้วก็ใครอีกคนที่ผมคุ้นๆหน้ายกมือไหว้ป๊ากับม๊าผมอย่างมีมารยาท “หมอหวัดดีครับ”จบพิธีรีตองแล้วพวกมันก็รีบรุดมาล้อมผมไว้ราวกับฝูงอีแร้งรอทึ้งซาก
“คุณเป็นใครครับ”ผมตีเนียนหันถามไอ้เอมเป็นรายแรก “แล้วที่นี่ที่ไหน”กูก๊อบมาจากซี่รีย์ที่กูดู
“ที่นี่สวรรค์ครับ ส่วนผมก็เทวดา”ไอ้เอมบอกพร้อมทำหน้าทำตาดัดจริตใส่ผม
“ฟาย นรกมากกว่ามั้งถ้ามีมึงเนี่ย”
“ปากคอเราะร้ายไม่เปลี่ยนเลยนะไอ้สัตว์”ไอ้เอมว่า
“แสดงว่าเลือดหัวที่เสียไปนี่ไม่ได้มีผลต่อหมาในปากมึงเลยสินะ”ไอ้ปินซ้ำ
“แล้วทำอีท่าไหนให้ตกลงมาได้วะ”ไอ้เฟาที่ยืนอยู่ข้างๆไอ้หนวดหน้าแบ๊วถามขึ้น
“ท่ากวางเหลียวหลังมั้ง กูก็จำไม่ค่อยได้”ผมพูดจบไอ้หน้าหนวด(ที่ชื่อแม่งติดอยู่ที่ปากนี่แหละ)ไอ้ปินไอ้เอมก็หัวเราะร่าชอบใจในขณะที่ไอ้เฟาได้แต่ส่งนิ้วกลางให้ผม
“แต่พี่พริกแกงแม่งสุดยอดว่ะ ขนาดแขนหักกระดูกขาร้าวยังแบกมึงออกมาได้”เออ แม่งถึกสุดยอดเลยว่ะ...ว่างๆคงต้องไปขอบคุณสักหน่อย
ว่าแต่มันเป็นใครวะ
“กูกลับก่อนนะ เดี๋ยวกูมาเยี่ยมใหม่”เฟาพูดด้วยสีหน้าเรียบเฉย ก่อนยกมือไหว้ลาม๊าผมที่นั่งปอกแอปเปิ้ลอยู่ที่โซฟา ...ป๊ากูก็หายไปไวเกิน“เฟากลับก่อนนะครับม๊า เฟามีเรียนเช้า”
“จ้า เอมปินเจมส์ก็ไปเรียนเถอะค่ะลูก ม๊าขอบใจมากที่มาเยี่ยมบลูกันนะคะ”อ๋อไอ้หนวดหนานัยน์ตาแบ๊วมันชื่อไอ้เจมส์นี่เอง...แม่งนึกตั้งนาน
“โหม๊าเฟิ้ง เอมอุส่าจะเนียนหยุดเรียนสักหน่อย”
“เดี๋ยวเถอะ ม๊าจะโทรฟ้องเตี่ยกับม๊าเรา”ไอ้เอมหัวเราะแห้งๆก่อนจะหันมามองผมที่นอนเหี่ยวอยู่บนเตียง “กูไปง้อเมียกูก่อนนะ ตั้งแต่ตกลงคบกันเป็นเรื่องเป็นราวแม่งชอบเล่นตัว”ไอ้สองตัวนี่ก็ไวไฟแท้ กูหลับไปแค่สองวันแม่งสปาร์กกันติดซะแล้ว
“บ่ายๆเครื่องก็แลนด์ดิ้งแล้วมึง เดี๋ยวมันก็มา”ไอ้ปินวางมือบนบ่าผม...ใครมา?
“หายเร็วนะ เดี๋ยวเลิกเรียนแล้วจะมาใหม่”ไอ้เจมส์บอก แต่ตาแม่งเสือกมองไปไหนก็ไม่รู้
“โอเค...ขอบใจพวกมึงมากนะ ไสหัวไปเรียนได้ล่ะ กูจะได้นอนสักที”
“ไอ้ลูกคนนี้นี่ พูดกับเพื่อนให้มันดีๆหน่อย”ม๊าส่งเสียงดุผม
“โหม๊า แบบนี้แหละพวกมันชอบ”ม๊าถอนหายใจแล้วก็ปลอกแอปเปิ้ลต่อ
“ม๊าครับ พวกผมไปเรียนก่อนนะครับ เลิกเรียนแล้วจะมาใหม่”ไอ้เอมพูดจบ พวกมันก็ยกมือไหว้หม่าม๊าของผม “พวกกูไปล่ะนะ”ไอ้เอมหันมาบอกผม ก่อนจะพาพวกที่เหลือออกไป
“แล้วเราจะเอาไง จะแต่งก่อนจบหรือจะจบก่อนแต่ง”ม๊าถามขึ้น แต่งๆจบๆอะไรวะ กูงง
“ห๊า อะไรนะม๊า...ม๊าอธิบายหน่อยได้ไหมอ่ะ บลูไม่เข้าใจอ่ะ”
“บ้าจริงไอ้ลูกคนนี้...ชอบแกล้งให้คนแก่เขิน”เขินอะไรอ่ะม๊า...บลูไม่รู้จริงๆ
“งั้นบลูนอนก่อนนะม๊า”คืออยากถามม๊าต่อนะ แต่แบบว่าเพลียแล้วอ่ะ แถมปวดหัวจี๊ดๆอีกด้วย
“จ้า พ่อคุณทูนหัวของหม่าม๊า”บางทีม๊าผมก็รั่วเนอะ
ผมตื่นมาอีกทีก็เป็นเวลาเกือบเที่ยง ป้าพยาบาลแก่ๆเข้ามาพาผมเข้าห้องน้ำแล้วเช็ดตัวให้ผม ก่อนที่พี่พยาบาลสุดสวยเมื่อเช้าจะเข็นอาหารมาให้ หลังจากที่หม่าม๊าป้อนข้าวป้อนน้ำผมเสร็จ ก็ตบท้ายด้วยการยัดแอปเปิ้ลใส่ปากผมจนหมดจาน นอนดูการ์ตูนไปซักพักก็เข้าสเตปเดิม... หนังท้องตึงหนังตาหย่อน
ผมหลับไปอีกครั้ง ตื่นมาอีกทีก็ประมาณห้าโมงเย็น แต่คราวนี้รู้สึกถึงความไม่ปกติ มันอึดอัดแปลกๆ แต่พอหันไปมองด้านขวามือก็รู้คำตอบ
ชายหนุ่มผมสีน้ำตาลนอนตะแคงซบหน้าลงกับหมอนแขนขวาของเขาพาดตัวผมไว้ แพรขนตาหนา ตัดกับผิวขาว จมูกโด่ง ที่อยู่เหนือริมฝีปากสวยสีโอรส
ตึก ตัก ตึก ตัก
ใจผมเต้นราวกับมันจะออกมานอกอก
“หน้าตาก็ดี ไม่น่ามาแย่งที่นอนคนป่วย”ผมพึมพำกับตัวเอง
ผมลุกขึ้นนั่งบนเตียง คนหลับขยับตัวเล็กน้อย ก่อนจะกอดเอวผมไว้ด้วยแขนทั้งสองข้าง เหลียวมองหน้าคนหลับอีกครั้ง เห็นใต้ตานั้นคล้ำเชียวคงจะเพลียเอาการ เอาเถอะผมเองก็ขี้เกียจโวยวายอะไร ไปให้หลับไปก่อนแล้วกัน อีกอย่างผมอยากให้เขาตื่นมาแล้วตกใจว่ะ...คงตลกดี
โรคจิตเบาๆนะกูเนี่ย
หกโมงเย็นป้าพยาบาลที่เช็ดตัวให้ผมก็เข็นอาหารเข้ามาพร้อมกับหม่าหม้าผมกับผู้หญิงร่างสูงที่ดูสวยสง่าถึงแม้จะเข้าสู่วัยกลางคนแล้วก็ตาม
“อ้าวตั้วตี๋ตื่นแล้วหรอลูก”ม๊าถามด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนเกินจริง
“เปล่าครับ บลูละเมอ”
“มันกวนจริงเชียวไอ้ลูกคนนี้...คุณตันหยงมาเยี่ยมแหนะลูก”เมื่อแม้พูดจบผมก็ยกมือไหว้อย่างสวยงาม...คงเป็นเพื่อนในสมาคมนินทาชาวบ้านของแม่สินะ
“หมดเคราะห์หมดโศกแล้วนะคะลูก...อ้าว!! แล้วนั่นพี่ปั้นไปนอนอะไรตรงนั้นน่ะ”ผมเหลือบมองคนที่กอดมองคนที่กอดเอวผมอยู่อีกครั้งก่อนจะยิ้มแห้งๆ “น้องป่วยแท้ๆยังจะไปแย่งที่นอนอีก”
“ไม่เป็นไรหรอกครับ ผมไม่ได้อึดอัดอะไร แถมพี่เขาดูเพลียมากด้วย ปลุกตอนนี้น่าสงสารแย่”คำพูดกูแม่งโคตรหน้าตาดี
“ต๊าย!!”แม่ผมพูดเสียงสูง “น่ารักกันจัง”ทำไมม๊าผมต้องทำหน้าฟินเหมือนอิครีมเวลาอ่านมังงะฉากผู้ชายเยิบกันด้วยวะ
“ตอนไปบ้านหยงน่ารักยิ่งกว่านี้อีกค่ะ”เพื่อนร่วมสมาคมของม๊าพูดแบบอวดๆ
“แหม เสียดายตอนไปที่บ้านพี่นะคะ อาตั้วตี๋มันปิดค่ะ เลยไม่ค่อยมีอะไรเท่าไหร่”ทำไมบรรยากาศรอบตัวหม่าม๊าตอนนี้มันคล้ายบรรยากาศตอนอิครีมแอนด์เดอะแกงค์ของมันจิ้นผู้ชายในคณะให้ได้กันเลยวะ..ขนลุก
“นี่มื้อเย็นค่ะ...แล้วเดี๋ยวหมอจะมาตรวจอีกทีตอนสองทุ่มนะคะ”ป้าพยาบาลเข็นโต๊ะมาไว้ตรงหน้าผม ก่อนที่จะมูฟออกไปเงียบๆ
“เดี๋ยวม๊าป้อน”หม่าม๊าทำท่าเดินเข้ามา แต่เมื่อเห็นคนที่หลับอยู่งัวเงียลุกขึ้นมา ม๊าจะถอยกลับไปยืนที่เดิม “ปั้น ม๊าฝากน้องด้วยนะ”คนที่พึ่งตื่นลุกขึ้นนั่งก่อนจะพยักหน้าหงึกๆ
“อ้าวหม้าไม่ป้อนบลูแล้วหรอ”ผมถามก่อนจะเอื้อมมือไปคว้าช้อน แต่ก็ถูกคนข้างๆแยกหยิบไปเสียก่อน...ไอ้นี่นิ กูจะแด๊กข้าว
“เดี๋ยวพี่ป้อนไง”คนที่แย่งช้อนผมไปพูดพร้อมฉีกยิ้มอวดฟันสวย
ตึกๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ผมเอามือทาบอก...เหมือนหัวใจมันจะหลุดออกมา
“งั้นหม่าม๊าไม่อยู่เป็นกขค.แล้วนะคะ”ม๊าอย่าเพิ่งป๊ายยย
“พี่ปั้นอย่าแกล้งน้องนะ”
“ครับคุณแม่”คนข้างๆยิ้มรับ ก่อนที่สตรีสูงวัยทั้งสองคนจะเดินออกไป
ฟอด!!
“เฮ้ย!”ผมสะดุ้งสุดตัวเมื่อไอ้พี่ปั้นมันหอมแก้มผม “ทำบ้าไรวะ”ผมพยายามเขยิบหนี แต่คนที่เพิ่งตื่นกลับยิ้มแป้นแล้นแล้วดึงผมเข้าไปกอดแทน
“งอนอะไร”ผมพยายามดิ้นออก
“พี่ปั้นปล่อยผมเถอะ ผมอึดอัด”เลือกที่จะพูดดีๆแทน
“ทำไมไม่เรียกเหมือนเดิม”เหมือนเดิม อะไรเหมือนเดิมวะ “มึงแกล้งรึเปล่า”คนที่กอดผมไว้คลายอ้อมกอดออกเมื่อเห็นผมนิ่งไปนาน
“แกล้งอะไร?”
“มึงกับกูรู้จักกันได้ไง”อะไรของแม่งวะ ชักจะรำคาญแล้วนะ
“ก็รู้จักเมื่อกี้เนี่ย เห็นม๊าเรียกชื่อเลยเรียกตาม ว่าแต่พี่เป็นใครวะ หน้าคุ้นๆอยู่ เป็นรุ่นพี่ที่ม.ปะ”คุ้นจริงๆครับ เหมือนเคยเห็นในชมรม
“กูไม่ตลกนะไอ้บลู”แล้วมันตลกตรงไหนวะ
“พี่ครับ ผมขอกินข้าวก่อนได้ปะ ผมหิว”ผมถาม คนตรงหน้าก็เหมือนหลุดออกจากภวังค์
ผมไม่รู้เขากำลังคิดอะไรอยู่ แต่คิ้วเขาขมวดจนจะผูกกันอยู่แล้ว ข้าวสวยกับต้มจืดถูกส่งเข้าปากผม รสชาติหมาไม่แดก(แต่กูแดก)เหมือนเดิม แต่ทำไงได้วะ คนป่วยแม่งไม่ค่อยมีสิทธิ์เลือกหรอก
หลังจากป้อนข้าวป้อนน้ำแล้วบังคับให้ผมกินยาเสร็จ พี่เขาก็บอกจะเอาถาดไปคืน ซึ่งผมไม่เข้าใจว่าจะยกไปเองทำไม ในเมื่ออีกไม่นานป้าพยาบาลแกก็มาเก็บไปเอง ผมนั่งดูการ์ตูนไปได้สักพักประตูห้องก็เปิดออก ก่อนที่คุณหมอหุ่นสะบึมเมื่อเช้าจะเข้ามาประชิดตัวผม
“น้องบลูคะ วันนี้วันที่เท่าไหร่เอ่ย”หมอเล่นอะไรวะ
“28 พฤษภา ครับ”หมอพยักหน้าส่งยิ้มให้ผม
“จำได้ไหมว่าก่อนที่เราจะตกบันไดเราทำอะไรอยู่”
“ผมเพิ่งรับน้องเสร็จครับ”ผมขมวดคิ้ว “ทำไมหรอครับ”
“เปล่าจ๊ะ”เธอฉีกยิ้มให้ผม
หมอถามอีกหลายคำถามครับไม่ว่าจะเรียนเป็นยังไง วันนี้มีคนที่แปลกๆมาเยี่ยมบ้างไหม อีกหลายคำถามแหละ ผมก็ตอบๆไป พอหมออกไปไม่นาน อีกหลายคนก็ทยอยเข้ามา ม๊าผมตรงเข้ากอดผมไว้แน่น ในขณะที่ไอ้เอมไอ้ปินไอ้เจมส์ก็ได้แต่ส่งยิ้มแห้งๆมาให้ผม
ทำไมวะ...หรือว่ากูเป็นโรคร้าย
ไม่นะ หนูยังไม่พร้อม!!
“บลูความจำเสื่อมลูก”ม๊าบอกผมทั้งเสียงสะอึกสะอื้น
“โคตรซีรีย์เกาหลีเลย”ผมพึมพำออกมา
แต่เมื่อเงยหน้าขึ้นมา ผมก็สบกับนัยน์ตาคู่หนึ่งที่กำลังจ้องมาที่ผม เขาฉีกยิ้มให้ผม ผมก็ยิ้มตอบอย่างงงๆ ผมจำเขาไม่ได้นะ แต่ทำไมทุกทีที่เห็นหน้าเขา ผมถึงใจเต้นแรงตลอดเลยวะ
ชื่อปั้น งั้นกูเรียกว่าเฮียปั้นล่ะกัน
เฮียปั้นหรอวะ
ทำไมกูรู้สึกคุ้นๆ
เฮียปั้น
------
สาบานตัวเท่าบ้านว่าแม่งไม่ม่า
แบบว่าหายไปนานนี่คือ เสียใจค่ะ
ลำยองไอดอลเขียดศรีตายเสียแล้วค่ะ
ไม่ใช่ล่ะ
คือแบบว่าฉันมีสอบ บลาๆๆๆๆ
อาจมาน้อยเนอะ แต่มาด้วยใจน๊า
จริงๆจะตัดจบแล้วนะคะ
แต่มีลูกแมวมาพันแข้งพันขา(ซึ่งอยากถีบแม่งให้กระเด็น)ขอให้ยืดไปอีกแปป
เป็นไง เจอยืดแบบนี้ซะ ฮ่าๆๆๆ
ขอขอบคุณทุกคนที่บอกว่าความจำเสื่อมนะคะ เขียดศรีได้ไอเดียมาจากทุกคนค่ะ
ถามว่าม่าไหม เขียดว่าไม่ม่านะคะ
อารมณ์มันจะเหมือนตอนอิเฮียกับอิบลูมันเริ่มมุ้งมิ้งกันแน่ะ
ช่วยกันดันด้วยนะคะ
ตอบคอมเม้น
NUTSANAN
สมพรปากมันแล้วล่ะค่ะ
yymomo
แหม รอพาร์ทเฮียมาเฉลยเองล่ะกันนะคะ
ChiiCaLorz
การบอกเลิกบางครั้งก็ดีกว่าการดันทุรังน๊า
ketddy
แหะๆๆๆ มาต่อไม่ไหวอ่ะค่ะเจ้ หนูอ่านหนังสือ
haru1111
เฮียกลับมา แต่อิน้องบลูกำลังไปอีกแล้วค่ะ
โอนได้ค่ะ
อายทำไม
งามมิงามมันก็ถ่างคาบันไดไปแล้วค่ะ
thanza1970
ค่ะพี่
เห็นพี่นอนตาหลับแล้วหนูเลยสบายใจจนหยุดอัพยาวเลยค่ะ(ทอแหลใหญ่ล่ะเขียดศรี)
พลอยสวย
โหย เคยเจอเหมือนกันพลอย แต่เป็นตอนไปไหว้พระ แม่งก้มลงมาจึกเข้าแม่งกลางหลัง เสื้ออิชั้นทะลุเป็นรูเลยค่ะคุณ
บลูรดาความจำเสื่อมค่ะ(ได้ไอเดียมาจากคอมเม้นนี่แหละ
)
@Lucifer_Prince@
อ่อพี่พริกแกงนางไปยกพวกตีกับชาวบ้านมาค่ะกระดูกแขนเลยร้าวนิดหน่อย(ใส่เฝือกอ่อน)ล่ะวันนี้นางมาถอด ก็ชนกับบลูรดาทำให้กระดูกนางหักจริงๆล่ะค่ะ
ไม่ฟินอ่ะค่ะ
ความจำเสื่อมแทน
nokkaling
ไม่เป็นไรค่ะ เอาเลือดหัวออกนิดหน่อย
kongxinya
เห็นพูดถึงพริกแกง หนูเขียนเรื่องพริกแกง หนูแบบอร๊ายยย หลงเคะเรื่องนี้มากอ่ะ มันน่าร้ากกก แอร๊กกก(เพ้อขั้นรุนแรง)
เอาชีวิตรอดจากงานยังไม่ได้ มรสุมสอบก็พัดมาเรื่อยๆแล้วค่ะเจ้
โรคนางเอกแบบนั้นหนูจะเป็นเฉพาะในที่สาธารณะที่มีคนพลุกพล่านอ่ะค่ะ
จบุๆเจ้ซิน
mild-dy
ยำเลยค่ะ เขียดขอโต๊ดดดดด
แถมนายเอกชิงความจำเสื่อมอีก
RenaBee
ตามสเตปละครน้ำเน่าค่ะ ความจำเสื่อม
fonny1987
ใจเย็นน๊า ยังไงมันก็พระเอก
maytarapat
เฮียอดจัดหนักจัดเต็มนะคะ เพราะเมียความจำเสื่อมไปแย้ว
lizzii
เจ็บตัวนี่ไม่เท่าไหร่ค่ะ แต่นางชิงเป็นไปตามสเตปละครน้ำเน่าเรียบร้อยแล้วค่ะ
Sar2288
ฮ่าๆๆ คุณเขียดเข้าใจค่ะ เพราะคุณเขียดก็เคยทำ แต่หลังๆนี่ทนเก็บกดไม่ไหวค่ะ ชิงด่าก่อน
พอมาเฉลยค่อยนั่งเคี้ยวหญ้าไปเบาๆ
honey honey drop
สมพรปากนางล่ะอ่ะ
แต่ถ้าจะไม่ไหวอ่ะแอ้ม เพราะนางกำลังทำตัวเป็นนางเอกซีรีย์เกาหลี
B52
เลิกกันจริงเฮียก็ไม่หวั่นค่ะ มันหน้าด้าน เดี๋ยวค่อยฉุดเอาก็ได้
แมวเหมียว
ตอนแรกกะเขียนแบบนี้แล้ว แต่กลัวโดนดักตบไปพร้อมๆแมวเหมียวนี้สิ
gayraygirl
พริกแกงมันเป็นนักเลงติดแม่ค่ะ
คนที่คล้ายๆกันย่อมคบกันยืดค่ะ
loveyous
คิอความสะใจของคนเขียนค่ะ
-Otto-
งี้แหละ ได้ไม่ซ้ำกับชาวบ้านเขา
moodyfairy
กลิ้งไปคู่กันแล้วล่ะจ๊ะ เพราะเขียดศรีแด๊กไม่บันยะบันยังเลยค่ะ
เอ็นซีคือรายยยย เข้าไม่รู้จัก
drunrew
มันม่านะเฮ้ย
nekomaew
ไอเดียตอนนี้มาจากความเห็นนี้ล่ะค่ะ กร๊ากกกกกกกกกก
black-egoistic
ระวังน้องเฌอจะเป็นแบบเมียไอ้คิงนะคะ(แสบไส้)
mild-dy
บลูรดานอนความจำเสื่อมอยู่โรงบาลค่ะ
kongxinya
มาส่องแล้วจะถือมีดมาทำไมเจ้
Lily teddy
ไม่เบื่อหรอกค่ะ เขียดศรีชอบ
manami_01
ตอนแรกไม่มีหรอกค่ะ แต่พออ่านความเห็นนี้ปั๊บก็มีเลย
sukaz
เป็นกำลังใจให้คนสู้งานจ้า
พลอยสวย
ไม่ไหวนะคะ เขียดศรีใจดีเกินไปเป็นลำยองไม่ได้หรอกค่ะ สงสารไอ้วัน
puppyluv
คลั่งตอนเอาผ้าเหลืองห่มแม่อ่ะค่ะ น้ำตาปริ่ม
หัวข้อ: Crafty Guy :เมียข้าใครอย่าเตะ - ขายของง่ะ- 5.8.15 (อ่าน 819801 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก