พาร์ท 1.2
ตัดภาพมาทางหนูน้อยหมวกดำที่กำลังเดินทางไปปราบคุณยายที่ป่าร้อยเอเคอร์(คิง:กูไม่ใช่สัตว์ประหลาดนะไอ้สาสสสส)...
หนู น้อยหมวกดำที่ผ่านการเรียนลูกเสือสำรองลูกเสือสามัญและร.ด.มาแล้วอย่าง โชกโชน สามารถในชีวิตไว้อย่างสบายหายห่วง แต่น่าแปลก... ตั้งแต่เข้าป่ามา ยังไม่เจอสัตว์สักตัว
ฝ่าย แม่มณีจันทร์ที่ซุ่มดูเหตุการณ์ด้วยความเหนื่อยอ่อน ตั้งแต่รับภารกิจคุ้มกันนอกปราสาท แม่มณีจันทร์คนงามที่เบ้าตาคล้ำอย่างกับไปฟิวส์ชั่นรวมร่างกับแพนด้ายังคง ไม่ได้หลับได้นอนเลยสักงีบ เพราะอะไรน่ะหรอ ก็พอตอนไอ้หมวกดำมันตื่น เขาก็ต้องคอยตาม พอมันนอนเขาก็ต้องเฝ้าอีก อย่างเมื่อคืนเนี่ยก็เลือกที่นอนได้ประเสริฐมาก...ปูเสื่อนอนกลางดงเสือเลยไอ้ห่า
ถึงเมื่อคืนเขาจะเก็บเสือไป2ตัว แต่นั่นหาใช่ประเด็นหลักที่ทำให้แม่มณีจันทร์นั่งหน้าเหี่ยวละเหี่ยใจอย่างนี้ไม่ ‘ยุง’ ยุงตากหากล่ะ...ไอ้สลัด ไข้เลือดออกจะแดกกูแล้วเนี่ย
เหยียบย่ำเข้าสู่เวลากลางคืน ภารกิจตบยุงมาราธอนของแม่มณีจันทร์ก็เริ่มขึ้นอีกครั้ง เขาเฝ้ารอให้ไอ้องค์ชายที่ชอบตีหน้าโง่นิดๆผสมหื่นหน่อยๆใส่เขาหลับสนิท ก่อนจะค่อยๆย่องเข้าไปนั่งสงบเงี่ยมพับเพียบเรียบร้อยแล้วค่อยๆปัดๆตบๆไอ้ พวกยุงที่บินวนกันเป็นฝูงอย่างหน้ากลัว...สาบาน กลับไปได้เมื่อไหร่ กูจะเหมาไบกอนมาถล่มพวกมึงให้สูญพันธุ์เลย
ผ่านมานานเท่าไหร่แล้วนะ ที่เขามักจะเห็นองค์ชายน้อยองค์นี้ คอยแอบมองเขามาจากนอกประตูเสมอ...ตอนหลับก็น่ารักดีหรอก
แม่มณียกยิ้มกับตัวเอง แต่ก็ต้องรีบสะบัดหัวไล่ความคิดแปลกๆนั่นออกไป...น่ารักเรอะ ประสาทกลับแล้วกู
เสียงใครมาตบมือดังแปะๆแถวนี้วะ นี่มันเทอม2แล้วนะสัส เขาเลิกรับน้องกันแล้ว ฟายย เสร่อว่ะ...เจ้าชายฮู้ดดำลืมตาตื่นอย่างหงุดหงิดใจ ก่อนจะต้องชะงักค้างตาเหลือกน้ำลายฟูมปาก(น้องปิน:ฟาย กูแค่ตกใจ ไม่ได้โดนยาฆ่าแมลง) เมื่อพบว่าไอ้ต้นเสียงแปะๆนั้นดังมาจากคนข้างที่นั่งตบยุงอยู่...แม่จันทร์ไร
แต่ จะเป็นไปได้ไง ในเมื่อแม่จันทร์ไรของพี่ เป็นเพียงเด็กหนุ่มที่อยู่ในกระจกวิเศษของท่านแม่ กระจกของท่านแม่ ที่เขามักคอยแอบดูมาตั้งแต่เด็ก หลงใหลมาตั้งแต่เด็ก แต่เพิ่งจะมากล้าคุยก็เมื่อวันก่อนที่ท่านแม่ให้ลองถามกระจกนี่แหละ... แต่คงจะเป็นฝันสินะ ต้องเป็นฝันแน่เลย
แต่ก็ช่าง...เป็นฝันที่งดงาม แอร๊ยยยย กูเขิน
“เฮ้ย! ตื่นแล้วหรอวะ”คนที่ตบยุงอยู่ถึงกับหยุดภารกิจ ก่อนจะยันตัวขึ้นจากพื้นหวังจะหนี แต่นั่นก็ไม่สามารถรอดพ้นไปจากไอ้คนมือไวที่ผ่านการฝึกฝนการเล่นหมากเก็บมา ตั้งแต่เด็กไปได้
อั่ก!!
ข้อเท้าเล็กที่ที่มีกำไลทองคล้องถูกคว้าไว้ ส่งผลให้คนที่กำลังจะออกวิ่ง ลงไปล้มคว่ำหน้าคะมำจูบพื้นหญ้าอย่างต้านทานแรงโน้มถ่วงไม่ได้...ไอ้ สาสสส มึงมาจับขากูทำไม!!!
“หน้ากูแหกหมดแล้วเนี่ย... จับทำไมวะ”เด็กหนุ่มที่เคยอยู่ในกระจกโวยวาย
“เจ็บหรอ”ไอ้คนที่ยังคิดว่าตัวเองฝัน เอื้อมมือประครองดวงหน้าของคนขี้โวยวาย ก่อนจะประทับจุมพิตแนบแน่น
“เฮ้ย!! โรคจิตะวะ โรคจิตแน่เลย”คนโดนจูบผลักคนตรงหน้าออก “ไอ้โรคจิต!!”คนขี้โวยวายที่สติแตกไปแล้วนั่งหายใจหอบ ใบหน้าขาวใสขึ้นสีแดงก่ำ จนคนเขียนเองก็ไม่แน่ใจว่ามันเขินหรือโกรธกันแน่
“ลำดวนหวนหอมตระหลบ กลิ่นอายอบสบนาสา นึกถวิลกลิ่นบุหงา รำไปถึงเจ้าเศร้าถึงนาง”คนฟังอ้าปากค้างด้วยความงง...ป่าร้อยเอเคอร์บ้านพ่อมึงมีลำดวนกับบุหงาเรอะ!!
“ห๊า อะไรของมึงเนี่ย แล้วมามองหน้ากูแบบงั้นหมายความว่าไง”คนพูดเชิดหน้าอย่างเอาเรื่อง
“ในฝัน ยังจะปากดีกับพี่อีกนะ แม่จันทร์ไรยอดรัก”คนพูดยื่นหน้าหื่นๆของตัวเองเข้าใกล้อีกคนที่นั่งหน้าแดงแหกปากโวยวาย
“จัญไร...มึงสิจัญไร เอาหน้าออกไป ไอ้เสี่ยว!! กูกลัว”
“กลัวอะไรจ๊ะ พี่อยู่ตรงนี้แล้ว”คนฟังหรี่ตาลง....ก็กลัวมึงไงไอ้สัส! “เล็บมือนางกางกลีบกะทัดรัด”ไอ้คนเสี่ยวแดกที่ขุดมุขเกี้ยวพาราสียุคบรรพกาลมาใช้ไม่พูดเปล่า คว้ามือเรียวเล็กของอีกคนไว้ “เหมือนมือเจ้าปรนนิบัติพัดวีผัว”
“กูพัดวีอะไรก็จริง แต่มึงไม่ใช่ผัวกูเว่ย”คนขี้โวยวายพยายามสะบัดมือออก “ปล่อยสิวะ อยากโดนรึไง”น้ำเสียงที่เอาเรื่อง ทำให้คนฟังได้แต่กระตุดยิ้มอย่างถูกใจ
“อ้าวว ยังไม่ใช่หรอ งั้นเราว่าทำให้ใช่เถอะจ๊ะ เบบี๋”พูดจบหนุ่มน้อยหมวกดำก็กระโจนเข้าหานาง(?)ในฝัน อย่างกับเสือตะครุบเหยื่อ
...เห็นที คืนนี้คงได้ฝันเปียก
มองอะไร...กูฝันว่าได้เล่นสงกรานต์เว่ย
“ปล่อยกู!! กร๊ากกกกก ฮ่าๆๆๆๆ พอ!! กู อ๊ากกก กู บ้า จี้ กร๊ากกกก ฮ่าๆๆ ยอมแล้ว กร๊ากกก ยอม”คงไม่ต้องอธิบายว่าแม่มณีนี้จันทร์โดนเคล็ดวิชาอะไรเข้าไปถึงมีสภาพกระเซรอะกระเซิงยังกับคนโดนประทุษร้ายทางเพศซะขนาดนี้
“ยอมอะไรครับคนดี”คนถามลูบผมนิ่มของอีกฝ่ายอย่างเบามือ “บอกพี่สิครับคนดี ยอมอะไร”คนฟังเมินหน้าหนีไปอีกทางเพราะทนความอายไม่ไหว...ไอ้ฟาย กูนอนอ่อยขนาดนี้แล้ว จะทำอะไรก็รีบทำสิวะ ยุงจะหามกูไปแดกแล้วเนี่ย
“ก็...จะทำอะไรก็ทำดิ”คนตอบทำเสียงห้าวอย่างวางฟอร์ม
“เออนั่นดิ จะทำอะไรวะ...ลืม”คนฟังอ้าปากค้าง เมื่อไอ้คนพูดมีสีหน้าที่...ลืมจริงๆ “ซะเมื่อไหร่”คนพูดไม่รออีกฝ่ายตั้งตัวรีบคลุกวงในทันที
แซ่คๆๆๆ
ด้วยเหตุข้องบางประการ ทำให้เขาไม่สามารถฉายภาพและเสียงให้ท่านได้ โปรดใช้พลังจินตนาการกันต่อเอง...แบร่
แซ่คๆๆๆ
แต่ถ้าช่วงนี้ขี้เกียจมโน ก็ตามาปวดตากันต่อ ที่นี่ กรี๊ดดดดดดดดดด
“เออนั่นดิ จะทำอะไรวะ...ลืม”คนฟังอ้าปากค้าง เมื่อไอ้คนพูดมีสีหน้าที่...ลืมจริงๆ “ซะเมื่อไหร่”คนพูดไม่รออีกฝ่ายตั้งตัวรีบคลุกวงในทันที
“อ่า เสียวอ่ะ”เสียงหนึ่งดังท่ามกลางความมืด “อย่าเล้าโลมนาน กูหนาว”คนฟังเงยหน้าจากลำคอระหง
“เอ่อ คือพี่ก็ไม่ได้อยากเล้านานอะไรหรอกนะจ๊ะ แต่พี่ไม่รู้ต้องเสียบตรงไหน”เสียงทุ้มดังขึ้นอย่างประหม่า “อ่ะแม่จันทร์ไร มาคร่อมพี่ไว้ทำไมจ๊ะ”คนที่ถูกผลักให้นอนราบลงกับพื้นร้องขึ้น
“ไอ้ฟาย มันก็มีอยู่รูเดียว ยังจะลังเลอะไรอีก”ไม่พูดเปล่า ร่างเล็กประครองส่วนแข็งขืนของอีกคนให้ตรงกับช่องทางของตัวเอง “อ่ะ อึก”ก่อนจะนั่งทับลงไป
“อ๊ะ แม่จันทร์ไรจ๋า พี่เหมือนจะไม่ไหวแล้วจ่ะ”คนพูประครองเอวอีกคนไว้
“เรียกกูจันทร์ไรอีกคำ มึงโดนกูขย่มจนฟ้าเหลืองแน่”ช่างเป็นคำขู่ที่น่ากลัวจนคนฟังนี่น้ำ(ตา)เกือบแตกเลยทีเดียว
“อ่ะจ่ะ แล้วจะให้พี่ อ่า อืม เรียกว่า อะไร อ่า จ๊ะ”คนที่นอนอยู่เบื้องล่างพยายามสะกดกลั้นเสียงครางเอาไว้ เมื่อคนด้านบนไปเริ่มขยับแล้ว
“มณี”คนตอบหอบหายใจพลางหยุดกิจกามเอาไว้ชั่วคราว...ครั้งแรก มันเจ็บขนาดนี้เลยหรอ “เฮ้ย! อ๊ะ อ่ะ อ๊า โอ้ย”ยังไม่ทันที่จะได้พักไปนานกว่านี้ คนที่ตอนแรกนอน(ตัว)แข็งเป็นท่อนไม้ก็กระแทกสวนขึ้นมา “โอ๊ย เบาๆ เจ็บ! ฮือ เจ็บ!”คนที่ตอนแรกยังทำเก่งเริ่มร้องงอแง
“โอ๋ๆๆ อย่าร้องนะคนดี ไม่เจ็บนะ โอ๋เอ๋ๆ”เจ้าชายที่บัดนี้ตัวเปลือยเปล่ายันตัวลุกขึ้นนั่ง ก่อนจะกอดคนที่ยังคงแหกปากร้องไห้ไว้ “ก็พี่ไม่เคยนี่ ก็อาจจะเผลอรุนแรงไปบ้าง”คนพูด พูดทั้งที่บางส่วนของร่างกายยังสอดประสานกันอยู่ “อย่าโกรธกันนะ แม่มณีของพี่”พูดจบก็ปาดน้ำตาให้คนที่ยังสะอึกสะอื้นน้ำหูน้ำตาแตก
“ก็เจ็บนี่ ทำไมต้องทำแรงด้วย คนก็ไม่เคยเหมือนกันเนี่ย”คนพูดยังคงร้องต่อไป
“ต่อไปนี่พี่จะทำเบาๆ ถ้าแม่มณีของพี่เจ็บ พี่ก็จะหยุดดีไหมจ๊ะ”พูดจบก็หอมแก้มป่องๆที่เปรอะน้ำตาอีกฟอดใหญ่
“ไม่เชื่อหรอก ฮือ ฮึกๆๆ เดี๋ยวก็ทำแรงอีก”
เพี๊ยะ!!
ฝ่ามือสวยของคนที่ทำให้อีกคนต้องร้องไห้ ฟาดเข้าที่ซีกหน้าของตัวเอง
“เฮ้ย ทำอะไรน่ะ”คนที่ร้องไห้ ถึงกับหยุดชะงักทันที
“ก็มันทำให้แม่มณีของพี่เจ็บ พี่จะลงโทษมัน”ทำท่าจะฟาดหน้าตัวเองอีกครั้ง แต่คนตัวเล็กกว่าก็รีบใช้สองมือคว้าไว้ ก่อนจะร้องไห้อีกครั้ง
“ไอ้บ้า...ฮึกๆๆ จะทำให้รักมึงไปถึงไหนกัน ฮืออ”
“ขอโทษนะ พี่ทำแม่มณีร้องไห้อีกแล้ว”คนฟังส่ายหน้า ก่อนจะยิ้มออกมาทั้งน้ำตา
ใบหน้าสวยที่ตัวเองแอบมองมาตั้งแต่เด็ก ใบหน้าที่ไม่เคยยิ้ม บัดนี้กำลังยิ้มให้เขายิ้มที่สวยที่สุด ยิ้มที่ทำให้ทั่วทั้งอกปั่นป่วนไปจนหมด...สุขจนล้นใจเป็นแบบนี้นี่เอง
ริมฝีปากอิ่มสีสดประทับแนบแน่นกับริมฝีปากบางสีโอรสของอีกคน ลิ้นเปียกชื่นของคนตัวเล็กพยายามสอดเข้าในโพรงปากของอีกคนอยากเงอะงะ แขนเรียวโอบรอบคอคนตรงหน้าไว้ ก่อนที่ร่างทั้งร่างจะโดนประครองให้นอนลงแนบกับเสื้อคุมเนื้อดีของเจ้าชายตรงหน้าที่ตอนนี้ยิ้มหวานราวเทพบุตรที่จุติลงมาจากฟากฟ้า
บทเพลงรักดังแว่วหวานไปทั่วทั้งป่า ท่ามกลางเหล่าสิงสาราสัตว์ที่มีมารยาทพอ พวกมันได้แต่แอบมองกัน โดนไม่คิดจะเข้าไปขัดขวาง เพราะมันรู้ดีว่าคนเอากันน่ะไม่ควรขัดจังหวะ!!
พี่รักกอดรักจูบรักรูปทรง รักจนหลงรักจนเหลือหนักอุรา
แสง แดดสาดส่องไปทั้งป่า เช้าวันใหม่ที่มีสิ่งแปลกใหม่เกิดกับชีวิตคนทั้งคู่ ร่างเล็กที่มีแต่รอยแดงเป็นจ้ำๆจากการกระทำของใครบางคน แย้มยิ้มให้คนที่ตั้งแต่ตื่นมาก็เอาแต่นอนจ้องเขาตาไม่กระพริบ
“มองอะไรเล่า แค่กๆๆ”นอนแก้ผ้าทั้งคืน ก็สมควรแล้วล่ะที่จะเป็นหวัด
แม่มณีที่พอมีปั๊วเป็นตัวเป็นตนก็สงบเสงี่ยมขึ้นมาทันทียันตัวขึ้นนั่ง ก่อนจะเอาเสื้อผ้าที่กองอยู่ของตัวเองมาใส่
“ซี้ดดด”ความเจ็บแปล๊บแล่นขึ้นตามสันหลัง
เจ้าชายที่ยิ้มจนปากจะฉีกถึงรูหูอยู่แล้วลุกขึ้นนั่ง มองแผ่นหลังเปือยเปล่าของคนที่กำลังใส่เสื้อผ้าอยู่... เมื่อคืนฝันดีจริงๆ ถึงจะยังไม่เข้าใจว่าแม่มณียอดรักมานอนอยู่ข้างๆได้ยังไง แต่ท่าทางจะโดนยุงกัดไม่ใช่น้อย ก็ดูรอยจ่ำๆบนตัวสิ แทบไม่มีช่องว่างเลย
คนที่มองสำรวจร่างกายคนอื่นอย่างถือวิสาสะยิ้มกว้างเข้าไปอีกเมื่อบัดนี้ เข้าได้เห็นแม่มณีชนิดที่ว่าทุกซอกทุกมุมบนเรือนกาย ขาแม่มณีนี่ขาวจังเลยเนอะ ตูดนี่ก็ขาวจั๊ว เห็นล่ะเลือดกำเดาจะไหล แต่เอ๊ะ ที่หว่างขาแม่มณี เลือดใช่ไหม ... ชิบหาย แม่มณีเลือดออก
แต่ ดูท่าทางจะเป็นไข้ด้วย เป็นไข้ และเลือดออก เลือกออกและเป็นไข้(กูจะคิดวนไปวนมาทำไมวะ)... แม่มณีเป็นไข้เลือดออก...ไม่ได้การล่ะ ต้องรีบพาแม่มณีไปหาหมอ
คุณหมอจำเป็นที่วินิจฉัยโรคได้โง่เง่าที่สุดในสามโลกรีบแบกคนเป็นไข้เลือด ออกพากบ่า ก่อนจะวิ่งออกจากป่าด้วยความไวสูงจนไม่ได้สนใจคำโวยวายของใครอีกคนเลย...อิ ห่า กูยังใส่เสื้อผ้าไม่เสร็จ!!!
ตัดมาที่คลินิกเลยดีกว่า
“ได้ไงอ่ะหมอ จะไม่ใช่ไข้เลือดออกได้ไง ก็เป็นทั้งไข้ แถมเลือดก็ออกอีก”คนที่ฉุดกระชากลากถูคนป่วยมายันคลินิกได้เริ่มโวยวาย
“เลือดมันออกเพราะสาเหตุอื่น”หมอพูดสียงเบาเพราะตอนนี้หน้าคนที่โดนสงสัยว่าเป็นไข้เลือดออก ขึ้นสีแดงก่ำจนเหมือนจะระเบิดอยู่แล้ว
“อะไรล่ะหมอ.... แล้วนี่หมอเป็นอะไร ทำไมต้องกระซิบกระซาบ”
“มันออกเพราะเอ่อ อะไรน๊า หมอว่าคุยกันเองเถอะ”หมอเดินกุมหน้าที่เริ่มร้อนๆของตัวเองออกไปจากห้องผู้ป่วย
“แม่มณี พี่ว่าหมอที่นี่รักษาไม่ดี เราไปที่อื่นกันเถอะจ๊ะ”คนพูดทำท่าจะช้อนอีกคนขึ้นจากเตียง
“ไม่ต้อง!!”แม่มณีแหวเสียงสูง “คืองี้นะ เมื่อคืนอ่ะ มึงกะกู เอ่อ นั่นแหละ”คนพูดหน้าแดงก่ำ ก่อนจะซุกหน้าลงไปกับหมอน
เมื่อคืน เมื่อคืน เมื่อคืนเราฝันเปียก ฝันว่าพรึ่บพรั่บกับแม่มณี ตืนมาแม่มณีมีรอยจ่ำๆเต็มตัวไปหมด อย่าบอกนะว่า ...ไม่ได้ฝัน!!
“แอร๊ยยย รักแม่มณีที่สุดในโลกเลย”พูดจบก็รวบคนที่อายม้วนตัวรวมร่างกับที่นอนไปแล้วขึ้นมากอด
แม่มณีรายงาน: จากการที่ตามดูแลเจ้าชายฮู้ดดำนอกปราสาทเป็นเวลา2วันสองคืน ขอรายงานว่า ภารกิจล้มเหลว= =
-------------------
อยากเห็นเลือดนองหน้านิยาย
อ่านแล้วเม้นบ้างเน้อ
ตอบคอมเม้นนะจ๊ะ
haru1111
คุณเขียดก็แอบสิงอยู่ในเล้านี่ล่ะจ๊ะ แต่ช่วงนี้ตันๆ(หมายถึงตัว)
เดี๋ยวรอจิตคุณเขียดแจ่มใสแล้วจะต่อเรื่องหลักให้จบเลยน๊า
cher7343
เอาตอนพิเศษมาเสิร์ฟเพิ่มค่ะ
Sar2288
สรุปตอนล่าสุด เฮียเปรมสินะ
thejaoil
ทบทวนบ่อย เครื่องน้องจะพังเอาน๊า
ChiiCaLorz
นางมาด้วยมุขนางเอกสมัยบรรพกาล
rije
จัดตอนพิเศษแถม เพราะอยากเห็นเลืดมากกว่านี้
moodyfairy
ชุดเล็กไปก่อนที่เลิฟ เพราะตอนแต่งเขียดศรีนั่งแต่งกลางบ้านต้องรีบ กลัวบุพการีแอบย่องมาอ่าน
black-egoistic
ช่วงนี้ไปขอบริจาคมาเป็นคันรถก็มิพอค่ะ
เคย์จังก็น่ารัก(พวกคลั่งแมว) แต่คุณเขียดชอบฮารุกะ อิมเมจมันขี้โรคดี
อิโอรินี่ฮาตอนนางไปสวนแล้วเล่นพ่อแม่ลูกอ่ะ
@Lucifer_Prince@
สนองนี๊ดคนอ่านไปเบาๆ
แมวเหมียว
เต็มสตรีมเครื่องอิน้องนางมันจะไปพังเอาเรอะคะ
KaeM_PonG
เลือดท่วมเชียว
mild-dy
ถ้าจำได้อาจจะกกกันสักสามวันสามคืน
kongxinya
ขอบคุณค่ะเจ้ซิน
คือไปเห็นเรื่องอ่นเขาขอ หนูเลยอยากขอบ้าง(เป็นพวกขี้อิจฉา)
loveyous
ขอบคุณค่ะ
(เขาชมเฮียเว่ย ไม่ใช่มึง)
fonny1987
นางใช้ชีวิตคุ้มล่ะค่ะ ได้เสียซิงถึงสองครั้งในชีวิต
honey honey drop
กลัวน้องมันตายก่อนสิแอ้ม
Nus@nT@R@
ยังจำไม่ค่อยได้ สงสัยต้องให้เฮียทวนอีกรอบ
ReiSei
แบบเก่าว่าโง่แล้ว พอความจำเสื่อมยิ่งโง่เข้าไปใหญ่
ตามเฮียไม่ทัน
saradino1
น้อยกว่าเขียดนิดนุง
pemiko2012
ความรักที่น้องมีให้เฮียมันฝังลงจิตสำนึกไปแล้วค่ะ
NUTSANAN
รอพระเอกเริ่มมันไม่ทันกินค่ะ
พลอยสวย
ส่งเลือดกรุ๊ปเอบีไป
manami_01
สงสัยต้องให้เฮียกกสักสามวันสามคืน
lizzii
นางใช้ชีวิตคุ้มแล้วค่ะในชาตินี้
ถึงเฮียเพี้ยนแต่เฮียก็น่ารักนะ จุบุ
Lily teddy
ความรู้สึกที่มีให้เฮีย น้องมันเก็บใส่จิตสำนึกไปแล้วค่ะ
ต่อให้ตกบันไดอีกกี่ครั้งมันก็ทิ้งความรู้สึกพวกนี้ไปไม่ได้
ชอบคอมเม้นของลิลลี่ทุกคอมเม้นมาก เก็บรายละเอียดเก่งมากอ่ะค่ะ
pollapat
พลาดเข้ามาแล้วล่ะค่ะ
ถึงคนเขียนจะเพี้ยน นิยายจะกาก
แต่ต้องขอบคุณมากๆเลยค่ะ
ยินดีต้อนรับนะคะ
wikawee
สำรองไปเรื่อยๆ เครื่องนางจะพังก่อนปะเคอะ
corn_rain
ถ้าจำไม่ได้ก็ลืมมากกว่าเดิมอ่ะค่ะ
กระทบกระเทือนแรงจัด
B52
เป็นอิโมที่บ่งบอกความหื่นของผู้อ่านได้เป็นอย่างดี
puppyluv
เธอหายไปนานมาก นึกว่าเธอไปชุมนุมทางการเมืองซะแล้ว
หัวข้อ: Crafty Guy :เมียข้าใครอย่าเตะ - ขายของง่ะ- 5.8.15 (อ่าน 761757 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก