บทที่ 3.2 (จบบท)
“หนาว...”
ผมกอดผ้ากระชับร่างกายสั่นเทาเอาไว้ ผมเปิดเปลือกตาหนักอึ้งแหงนมองเพดานสีเทาก่อนจะไล่สายตาสำรวจห้อง
“อือออ ห้าววววว>O<”
ผมอ้าปากกว้างมือก็ดึงผ้าออกเพื่อจะลุกออกจากที่นอน
-o-!!!
พรึ่บ!
ผมตวัดผ้ากลับทับไว้ที่เดิมแล้วก้มมุดลงไปสำรวจใต้ผ้าห่มผืนหนา ร่างกายผอมแห้งของผมมันว่างเปล่า ไม่มีเสื้อ! ไม่มีกางเกง!! มีแค่กางเกงในตัวเล็กจิ๋วตัวเดียว!!!
...นี่มันอะไรกันอ่ะOoO!!...
แกร๊ก!
เสียงประตูห้องน้ำถูกเปิดออก ผมรีบดึงผ้าห่มขึ้นมาปิดถึงคออย่างรวดเร็ว ดวงตาสีแดงเหลือบมองผมเล็กน้อย ผมพยายามเบี่ยงสายตาหลบร่างสูงใหญ่ในผ้าขนหนูตัวเดียว ผมไม่อยากจะมองซิกแพ็กน่าอิจฉานั่นซักเท่าไหร่-///-
“ตื่นแล้วก็ไปอาบน้ำ!”
เสียงใหญ่ว้ากลั่น มีสักครั้งมั้ยที่จะพูดดีๆกับผมT^T
“เอ่อ...คือ..”ผมทำปากขมุบขมิบ อยากถามว่า...
“มีไร!” นายหัวเงินถาม
“..สะ..เสื้อผ้าผม อยู่ไหนครับ-////-”
คือแบบว่า ผมตื่นมาก็ไม่เจอเสื้อผ้าตัวเองที่ตัวก็เลยสงสัย!! และที่สงสัยกว่านั้นเมื่อคืนมันเกิดอะไรขึ้น!! ผมว่าก่อนนอนผมก็ใส่เสื้อผ้าครบนะ ตอนนี้กิน....ไอ้น้ำม่วงๆ-.-
“ถอดเองก็หาเองสิ”
ผะ...ผมถอดเองหรอ นี่ผมละเมอแก้ผ้าหรอ-o-!! ผมก้มหน้ารับชะตากรรม ไม่น่าไปถามเขาเลย ผมกระดึบตัวไปอยู่ข้างเตียงแล้วก้มหาเสื้อผ้าที่ผมเผลอถอดทิ้งตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้
กร๊อบ~
เสียงกระดูกสะโพกผมลั่นเสียงดัง ผมชะงักตัวเอื้อมมือมาจับบริเวณเหนือบั้นท้ายที่รู้สึกปวดๆเจ็บๆอย่างบอกไม่ถูก
..อาการแบบนี้มัน-o-;;..
ไม่ใช่หรอกมั้ง!! ถึงจะเคยได้ยินพวกเพื่อนที่เป็นเกย์มาบ่นให้ฟังหลังมีอะไรกับแฟนว่าเจ็บก้น ปวดเอว แต่.... ไม่ใช่หรอกน่า!! ผมไม่ได้เจ็บขาหนีบซะหน่อย ผมลุกขึ้นทดสอบกำลังขาตัวเอง แต่ผมรู้สึกว่าขาตัวเองมันสั่นๆเหมือนไม่ค่อยมีแรง แล้วร่างผมก็ทรุดลงไปนั่งพับเพียบอยู่บนพื้น
ฮวบ!
“เฮ้ย! เป็นไรอีกละ!”
เสียงใหญ่ร้องถามผม นายผมเงินเดินเข้ามาดูผมที่นั่งจ้องพื้นด้วยสายตาว่างเปล่า ตอนนี้ผมกำลังมึนๆ กำลังลำดับเหตุการณ์หน้าหลังที่เกิดขึ้น ผมปาดมองเสื้อผ้าของผมที่กองอยู่ไม่ไกล และหนึ่งในนั้นก็มีเสื้อของนายตาแดงด้วย
..นี่มัน..อะไรกัน...
ผมเงยหน้ามองใบหน้ารูปสลักที่ตีหน้างง มึงงงแต่ตอนนี้กูจะช็อกแล้ว!!
“มะ...เมื่อคืน ..นายทำอะไร...”
ผมพูดพลางกดมือลงไปที่เอวด้านหลังที่ยังเจ็บๆปวดๆอยู่ นายตาแดงทำหน้านิ่งก่อนจะเอียงหน้าหลบสายตาผม หวังว่าเราคงไม่ได้....กันใช่มั้ย-o-;;
“ขอโทษที..ที่เมื่อคืน ฉันทำรุนแรงไปหน่อย..”
มือใหญ่ยกมือปิดบังใบหน้าคมไว้ครึ่งหน้า ผมได้ยินเพียงเสียงอู้อี้ในลำคอเบาๆ แต่นั่นก็ทำให้ผมนั่งช็อกต่ออีก
...ทำกันจริงๆใช่มั้ยOoO…
“ฉันไม่ผิดนะเว้ย!! นายเริ่มก่อนนี่!!”
เริ่มก่อนนนนน!!!!! ผมเบิกตาโตอย่างไม่เชื่อในคำพูด ผมมองใบหน้าขึ้นสีแดงน้อยๆบนใบหน้าหล่อ มึงเขินอะไรหรอวะครับ! เมื่อคืนผม...ทำไปแล้วหรอ ถะ...แถมเริ่มก่อนด้วย... ไม่จริงน่าT^T นั่นมันครั้งแรกของผมเลยนะ เวอร์จิ้นของผมเชียวนะTOT
“เลวที่สุดเลยT^T!!”
ผมยกชายผ้าห่มวิ่งโร่ออกไปนอกห้อง ผมปาดน้ำตาบนใบหน้าวิ่งไปอย่างไร้ทิศทาง ทำไมต้องมาเจอเรื่องบ้าๆแบบนี้ด้วยเนี่ย ทั้งที่ทำด้วยกันแท้ๆกลับบอกว่าตัวเองไม่ผิด ผมเป็นคนผิด! ไม่มีความรับผิดชอบเอาซะเลย
...ผมล่ะ...เกลียดหมอนี่จริงๆเลย ฮือๆ...
ผมยกมือปาดน้ำตาที่สร้างความพร่าเลือนทำให้ผมมองทางลำบากออก ผมฮึดเม้มปากแน่นวิ่งตรงไปที่เต็นน์สีน้ำเงินเข้ม โชคดีที่เพื่อนๆผมยังไม่ตื่นเลยไม่มีใครออกมาเห็นผมในสภาพแบบนี้ เหมือนคนบ้าเลย
วิ่งเอาผ้าห่มคลุมมาแบบนี้ ฮือๆ เพราะมันคนเดียว!! ไอ้คนไร้ความรับผิดชอบ!! ทำไมไม่ปฏิเสธละหะ!! เป็นเกย์หรือไง แล้วทำไมผมถึงทำเรื่องแบบนั้น ไม่เห็นจำได้เลยว่าทำ!
วืด~
ซิปสีขาวถูกเลื่อนลงก่อนที่ร่างสูงใหญ่จะมุดออกมานอกเต็นน์ ผมเบิกตามองใบหน้าหล่อสไตล์ญี่ปุ่นที่ยังสะลึมสะลืออยู่ ดวงตาสีเข้มจ้องมองผมเล็กน้อย เขาถอดเสื้อแจ็กเก็ตกันหนาวออกแล้วคลุมไหล่เปลือยเปล่าของผม
“ระวังเป็นหวัด”
ชายผมดำพูดเสียงเรียบแล้วเดินออกไปเหมือนไม่มีอะไรแค่จูงหมามาเดินเล่นเท่านั้น แต่ผมสิช็อกซ้ำสองเลย!!!
“ไอ้เซฟ!!”
ผมรีบมุดเข้าไปในเต็นน์มองเพื่อนผมที่หลับเป็นตายอยู่ข้างใน ไอ้เซฟทำหน้าย่นอ้าปากด่าผมปาวๆที่เสียงดังทำมันตื่น
“แหกปากหาพ่อ มึง!หรอห๊ะ-o-!!”
“...มึง...กับ”
“ไม่ได้มีอะไรกันนะเว้ยมึงอย่าคิดอะไรเชี่ยๆแบบนั้น>///<”
ไอ้เซฟปัดมือบอกปฏิเสธ ผมทิ้งตัวโถมกอดร่างเล็กๆของเพื่อนสนิทตัวเองไว้ มึงยังดีนะที่เขายังให้เกียรติมึงขนาดนี้ แต่กูสิ...เขาไมให้เกียรติกูเลย
“เฮ้ย! เป็นไรของมึงเนี่ย แล้วเมื่อคืนไปไหนมา”
“ฮือๆ ไอ้เซฟT^T”
“เป็นไรๆ ร้องไห้หาพี่มึงหรือไงวะ ไหนเล่ามาเป็นเชี่ยไร”
มันเป็นเรื่องที่น่าเล่างั้นหรอ มีอะไรกับผู้ชายที่ไม่รู้จักกระทั่งชื่อเนี่ยนะ! ผมส่ายหน้าไปมาพลางกอดไอ้เซฟแน่นขึ้น
“แล้วทำไมสภาพมึงเป็นแบบนี้....อย่าบอกนะว่า..-_-”
เซฟกัดปากแน่น มันลูบหัวผมเบาๆปลอบใจผม
“เลวเอ้ย! ใครแม่ งทำกับเพื่อนกูแบบนี้วะ!”
“ฮือๆ ทำไมกูต้องโดนผู้ชายฟันด้วย!”
ผมไม่อยากจะออกไปไหนเลย ผมกลัวจะเจอมัน ผมไม่อยากจะนึกถึงมันแล้ว ผมนั่งกอดไอ้เซฟอยู่นาน จนผมไม่รู้ตัวเลยว่าผมหลับไปตอนไหน แต่ก็อย่างดีที่การหลับก็ทำให้ผมลืมเรื่องนี้ได้ชั่วคราว....
“ก่อนจะไปเล่นน้ำตกเรามาเล่นเกมล่ารายชื่อกันก่อนดีกว่า”
ผมอยากจะตะโกนบอกผู้คุมว่า “กูอยากไปเล่นน้ำตกแล้วไม่อยากอยู่ที่นี่นานๆ เบื่อคนข้างๆ” ที่ใต้อาคารก็ออกจะกว้างใหญ่ไพศาลประมาณ30ไร่ ทำไมมันต้องนั่งข้างผมด้วย ผมพยายามเบนความสนใจไปทางอื่นไม่มองเขา ผมไม่อยากนึกเรื่องนั้นอีก ผ่านแล้วก็ผ่านไปในเมื่อเขายังทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลยนี่
“น้องๆจะได้รับกระดาษที่มีตัวอักษรภาษาอังกฤษเขียนอยู่ พี่จะให้น้องๆล่ารายชื่อเพื่อนต่างโรงเรียนที่มีตัวอักษรขึ้นต้นตามอักษรที่เขียนอยู่ในกระดาษ 20 ชื่อ พี่ให้เวลา10นาทีนะครับ เริ่มเลย”
10 นาที! ผมยังตำส้มตำไม่เสร็จเลยมั้งน่ะ แผ่นกระดาษม้วนๆถูกส่งต่อมาจากด้านหน้า ผมคว้าไว้แผ่นนึงก่อนจะส่งต่อ ผมคลี่กระดาษออกดู ผมได้ตัว F ละ-.- เฟิร์น โฟร์ท เฟีย ถ้าไอ้ฝั่งนู้นมีผู้หญิงบ้างก็ดี
แต่ผู้ชายชื่อขึ้นด้วยตัว F มันจะมีถึง20คนมั้ยเนี่ย-o-
“ได้อะไร” นายผมดำเจ้านายไอ้เซฟเอ่ยถาม
“เสือ ก!” เพื่อนผมตอบกลับไปอย่างชัดเจน
นายหน้าญี่ปุ่นหรี่ตามองไอ้เซฟอย่างไม่พอใจก่อนจะกระชากกระดาษในมือไอ้เซฟมา เขามองตัวอักษรบนหัวกระดาษเล็กน้อยแล้วเขียนชื่อเขาลงไป “Kira” ชื่อญี่ปุ่นสมกับหน้ามากเลย><
“ใครให้เขียนเนี่ย>O<!”
ไอ้เซฟถามพร้อมดึงกระดาษกลับมา คิระดึงกระดาษจากมือไอ้เซฟกลับมาอีกรอบแล้วเขียนคำว่าKiraลงไปอีกจนครบ 20 คำ เอ่อ...จะคัดอังกฤษหรือไงครับนั่น-o-;
“ครบแล้ว นั่งเฉยๆ” คิระบอกไอ้เซฟ
“ครบบ้าอะไรมีแต่ชื่อนายคนเดียวเนี่ย>O<!”
“แค่นี้พอแล้วจะไปหาใครอีก”
“อย่าทำตัวเป็นพ่อกูได้มั้ยเนี่ย>O<!”
“ไม่ใช่พ่อ-_-”
ผมอยากจะวงเล็บต่อท้ายประโยคที่คิระพูดจังเลย “ไม่ใช่พ่อ(แต่เป็นผัว)” ถ้าพูดออกไปอาจจะโดนไอ้เซฟกระโดดถีบยอดหน้าได้ เพราะงั้น เงียบไว้ดีกว่า-.- ผมลุกเดินเข้าไปในดงหมาป่า ทำใจยากจริงๆ ผมไม่รู้จะขอให้ใครเขียนชื่อให้เลย ผมเอียงคอมองปลอกคอ.. เอ่อ ป้ายชื่อไปเรื่อยแล้วก็ทำใจเดินเข้าไปให้พวกเขาเขียนชื่อให้
“ชะ..ช่วยเขียนชื่อคุณให้ผมหน่อยได้มั้ยครับ”
ผมบอกพลางก้าวเท้าถอยหลังไปเรื่อยๆ เผื่อมันรำคาญจะตื้บผมๆจะได้วิ่งทัน-o-;
“ได้สิ เค้าชื่อฟลุ๊คนะ ตัวเองชื่อไรละ^^”
เค้า-o- เรียกแทนตัวเองได้น่ารักมากเลยอ่ะ ทั้งที่ออกจะเหมือนไททัน-.- ขอโทษนะครับที่ผมคิดอย่างนั้น แต่ผมไม่ได้พูดออกไปเพราะงั้นอย่าเอาฟันเฉาะผมนะT^T
“ระ..เรา ชื่อน้ำค้าง^^;”
“น้ำค้างหรอน่ารักจังเลย>3<”
“^^;”
สะ..สยองจังเลยT^T ผมยิ้มแห้งๆแล้วปลีกตัวออกมาหารายชื่อต่อ ผมเดินอยู่นานกว่าจะหารายชื่อได้ ตอนนี้ก็เหลืออีกแค่ชื่อเดียวกับอีก10วินาทีที่ผู้คุมกำลังนับถอยหลัง
“ใครหาได้ครบแล้วนั่งลง! ใครยังไม่ครบรีบหา จะนับถอยหลังแล้วนะ 10....9..8..7....3”
โดดมาสามเฉยเลย ผมวิ่งวนมองป้ายชื่ออีกรอบ อีกแค่คนเดียวทำไมมันหายากนักวะ!! ยิ่งคนนั่งลงเยอะผมก็ยิ่งเหงื่อตก ถ้าหาไม่ครบโดนทำโทษแน่เลย
“2...1 หมดเวลา!!”
กรรม! ผู้คุมเดินถือไมค์เดินตรงมาหาผมที่ยืนหัวโด่อยู่คนเดียว ผมมไม่ชอบเป็นจุดเด่นเลยอ่ะ
“ขาดกี่คนครับ” ผู้คุมถามผมแล้วยื่นไมค์มาจ่อที่ปากผม
“คน..เดียวครับ><” ผมตอบ
“ไหนขอดูรายชื่อหน่อย”
ผู้คุมขอกระดาษไปจากผมแล้วประกาศเรียกชื่อตามที่เขียนไว้ในกระดาษ ผมก้มหน้านิดๆไม่กล้ามองคน สายตาผมก็ดันไปหยุดอยู่ที่ผู้ชายที่ตีหน้านิ่วมองผมอย่างเคืองๆ ผมมองเพ่งไปที่ป้ายชื่อที่ห้อยตัวเด่นหราว่า “เฟียส”
“หาเจอยังครับ คนนั้นไงไปขอรายชื่อเขาเลยครับ” พี่ผู้คุมบอกแล้วชี้ไปทางบุรุษผมเงิน
ผมพยักหน้ารับเล็กน้อย ผมยื่นกระดาษไปตรงหน้าของนายหัวเงิน เขาจ้องผมเขม็งเหมือนกำลังโกรธผมอยู่ คนที่สมควรโดนโกรธมันคือนายนะไม่ใช่ฉัน!
“..ชะ..ชื่ออะไรครับ..ช่วยเขียนชื่อ..ด้วยครับ” ผมบอก
“ถ้าคิดว่าจำไม่ได้คราวหน้าก็ไม่ต้องถาม...”
กระดาษถูกส่งกลับมาที่มือผม นายตาแดงหันหน้าหลบผมเหมือนไม่อยากมอง
...อะไรกันละ ทำอย่างกับผมทำอะไรผิด...
ผมสะบัดหน้ายื่นกระดาษให้พี่ผู้คุม เขาไม่อยากมองหน้าผมๆก็ไม่อยากมองหน้าเขาเหมือนกันแหละ ผมเม้มปากกลั้นความปั่นป่วนข้างในอก ผมรู้สึกไม่ดียังไงก็ไม่รู้ที่เขามองผมแบบโกรธๆแบบนั้น ทำไมผมต้องไม่อยากให้เขาโกรธ ไม่อยากให้เขาเมินผม ผมสับสนกับตัวเองจังเลย...
ผมกระโดดลงสู่ผิวน้ำเย็นๆ น้ำตกมันเย็นสะใจดีจริงๆ เสียงน้ำไหลกระทบหินซ่าๆทำเอาผมรู้สึกอยากหลับอยู่เหมือนกันนะเนี่ย ผมมองเพื่อนๆที่กำลังเพลิดเพลินกับการเล่นน้ำกันอย่างเมามันส์ เสียดายจังเลยที่ให้พวกผู้หญิงเล่นชั้นบน ไม่งั้นพวกผมคงมีโอกาสได้เห็นสัดส่วนน่าเขมือบของสาวๆอ่ะนะ
“ทำไมต้องมาเล่นน้ำขี้ตีนผู้หญิงด้วยวะ-*-” เพื่อนในกลุ่มบ่น
“เออ ข้างบนอ่ะมึงเล่นขี้โคลนกันหรือไงวะน้ำดำชิบ>O<!!”
ไอ้เซฟตะโกนถาม คำตอบที่ได้รับก็คือ...
ฟิ้ว~
รองเท้าแตะหนึ่งข้างที่ลอยละลิ่วลงมาเฉียดหน้าผมไป 3 มิลลิเมตร -*-
...เอ่อ กูไม่ได้ถามปามาให้กูทำไม-*-...
“ไอ้เซฟไม่ไปเล่นกับสามีมึงหรา><” ไอ้เพื่อนตัวแซวถาม
“เดี๋ยวก็หน้ามืดหรอกแสส-*-” ไอ้เซฟบอก
“ถ้าแม่ งหน้ามืดกว่านี้กูก็หาแม่ งไม่เจอแล้วละ ฮ่าๆ”
นักแซวถึงกับเงียบเมื่อโดยแซวกลับ ฮ่าๆ สมควรโดนซะบ้างชอบแซวคนอื่นดีนัก ไอ้เซฟว่ายน้ำเข้ามาหาผมที่ยืนนิ่งๆกลัวน้ำซัดอยู่ขอบๆ
“ยังคิดเรื่องนั้นอยู่อีกหรอวะ” ไอ้เซฟถามผม
“ป่าว กูทำใจแล้ว” ผมตอบ
“อือ ว่าแต่เจ็บตูดมั้ยวะ-o-”
“เชี่ย..-.-”
“ล้อเล่นน่าๆ เล่นน้ำแก้เครียดไป แต่กูก็ยังอยากรู้นะเว้ยว่าใครมันหน้ามืดมาปล้ำเพื่อนกู”
“.....”
“เอ๊ะ! หรือมึงไปปล้ำเขา”
“..เขาบอกว่ากูเริ่มก่อน T^T”
“ตอนแรกกูสงสารมึงนะ ...แต่ตอนนี้ กูสงสารคนที่โดนมึงรุก-.-”
“สงสารกูสิกูเป็นผู้ถูกกระทำนะT^T”
“เอาเป็ดมายั่วยังน่าดูกว่ามึงเลย คิดแล้วเสียสายตา-.-”
“มึงเห็นเป็ดดีกว่ากูหรอT^T”
“เออ-o-!”
“T3T”
นอกจากไม่ให้กำลังใจกูแล้วยังเอากูไปเปรียบกับเป็ดอีกนะ ผมสะบัดหน้างอนไอ้เพื่อนปากเสียไปอีกทางก่อนจะหันกลับมามองอีกรอบ เผื่อมันจะยอมพูดให้กำลังใจผม แต่ผมก็ไม่เห็นตัวมันแล้วอ่ะ เห็นแต่ฟอง
...อ่า โดนตัวเห้คาบไปแด กแล้วมั้ง-o-…
ผมเอียงคอมองคนริมโขดหินที่กวักมือเรียกผม ผมชี้นิ้วมาที่ตัวเองเป็นเชิงถามว่าเรียกกูหรอ-o- พวกนั้นก็พยักหน้า ผมก็เลยว่ายน้ำไปหาพวกนั้น
“มีอะไรหรอ” ผมถาม
“นายชื่อน้ำค้างใช่ป่ะ^^”
ผู้ชายหนึ่งในสามคนนั้นถามผม ผมพยักหน้าตอบรับเด็กเซนต์โฮม่าไป
“มองไกลๆว่าน่ารักแล้วมองใกล้ๆยิ่งน่ารักเลยอ่ะ” คนที่สองพูด
“ผิวเนียนจังเลย”
หลังมือสากๆไล้แก้มผม ผมสะดุ้งปัดมือออกมองหน้าพวกนั้นอย่างงงๆ ผมว่าสถานการณ์มันแปลกๆแล้วนะ
“มีแฟนหรือยังอ่ะ ถ้ายังจะรับผู้ชายเป็นแฟนได้มั้ย”
ผมไม่ตอบแต่ว่ายน้ำออกห่าง มือหยาบกระด้างตะบบเข้าที่ข้อมือผมแล้วลากผมเข้าไปหลังโขดหิน พวกนั้นยืนเรียกปิดทางออกของผมไว้ เวรจริงๆ
“จะไปไหนละ ยังไม่ตอบพวกเราเลยนะ”
“คะ..คือ เราไม่ชอบผู้ชาย..” ผมตอบ
“แต่เมื่อเช้าฉันเห็นนายวิ่งแก้ผ้าออกมาจากห้องเฟียสนะ”
“คือ...เราไม่ได้..แก้ผ้านะ” เอาผ้าห่มห่อไว้แล้วนะ!
“จ้าง2พัน ขอฟันได้มั้ย”
“พูดบ้าอะไรนะผมไม่ได้ขายตัวนะ!!!”
จะบ้ากันไปใหญ่แล้วนะ ถึงผมจะเคยเจอผู้ชายมาจีบอยู่บ้าง แต่ไอ้มาขออะไรแบบนี้ไม่เคยเจอหรอก!!
“แต่งตัวแบบนี้ก็เป็นหนึ่งในกลยุทธ์การค้าสินะ”
สายตาโรคจิตปาดมองเสื้อยืดสีขาวตัวบางที่ชุ่มน้ำของผม มันบางจนเห็นข้างในผมชัดเจนเลย ตอนแรกผมก็นึกว่าจะได้อยู่ที่พักสบายๆก็เลยจัดแต่ชุดสีอ่อนๆมา
...ไม่คิดว่าจะมาเจอพวกโรคจิตด้วย...
“ขอลองหน่อยได้ป่ะละ”
“ไม่! ถอยไปนะ!!” ผมบอก
“ทีกับเฟียสยังได้เลย พวกเราเจ๋งกว่าเฟียสอีกนะ^^”
“ไปให้พ้นนะ!!”
พวกนั้นกระตุกยิ้มเจ้าเล่ห์ ผมสะดุ้งเมื่อมีคนโผล่มาล็อกเอวผมไว้ด้านหลัง มือสกปรกล้วงเข้าไปใต้เสื้อผม ผมแทบจะร้องกรี๊ดให้แต๋วแตก แต่ถ้าผมร้องออกไปคนก็จะแห่มาเจอผมในสภาพแบบนี้
“อยะ..อย่านะ ขอร้องละ...อย่าทำอะไรเราเลย” ผมบอกพลางดันมือหยาบๆออกจากเสื้อ
“หน้าตอนบอกว่าอย่านะโคตรยั่วเลยรู้ป่ะ แบบนี้ใครจะทนไหวละ”
“หึ! ขนาดเฟียสที่ว่าแมนยังทนไม่ไหวต้องหิ้วกลับห้องเลย ฮ่าๆ”
เลวที่สุดเลย ทำไมต้องมาเจอเรื่องแบบนี้อีกแล้ว!! ผมใช้แรงอันน้อยนิดดันพวกยักษ์สามตัวออกไป มือผมถูกล็อกให้หยุดนิ่ง ผมเม้มปากสะอื้นเบาๆในลำคอ ปลายนิ้วหนาทิ่มลงบนหน้าอกผมจนผมเจ็บไปหมด ใครก็ได้ช่วยผมที ฮือๆ
“อย่านะ!! หยุด!!”
ผมร้องบอกตีนก็พยายามถีบดันคนข้างหน้าออก ผมรู้สึกขยะแขยง ไม่ชอบเลย!!
ปึง!!
“พวกมึงทำอะไรกัน!!”
เสียงตวาดลั่นเรียกกำลังใจผมกลับคืนมา พวกผู้ชายสามคนยักไหล่เล็กน้อยก่อนจะค่อยๆถอยออกจากตัวผม ผมจ้องมองใบหน้ารูปสลักที่ปาดมองผมอย่างเย็นชา แต่ถึงอย่างนั้นผมก็ดีใจที่เขามา ไม่รู้เพราะอะไร น้ำตาแห่งความสิ้นหวังของผมมันหายไปเพียงแค่เห็นเขา หลายๆครั้งที่ผมรู้สึกเหมือนได้รับการปกป้องจากเขา แม้ที่จริงแล้วเขาแค่บังเอิญผ่านมาก็เถอะ
“ขำๆน่าเฟียส อย่าทำหน้าดุสิ^^;” ไอ้หน้าปลาดุกพูด
“..ไปให้พ้นสายตาฉัน..”
สิ้นเสียงน่ากลัวไอ้สามคนนั้นก็รีบหายตัวไปให้พ้นสายตาแหลมคมนั่น เฟียสหันกลับมามองหน้าผมอีกครั้งก่อนจะแสยะยิ้ม
“ยั่วผู้ชายเก่งจังนะ”
เป็นคนที่ไม่น่ายกย่องเอาซะเลย!!
“ใส่เสื้อบางแบบนี้จะมาล่อตะเข้หรือไง!!” คนข้างหน้าดุผม
“กะ...ก็ ผมไม่คิดว่า...จะมีใครคิดไม่ดีแบบนั้น..” ผมบอก
“สมัยนี้เป็นผู้ชายก็ต้องระวังตัว!! ไม่มีใครเขาตามมาช่วยนายได้ตลอดนะ!!”
“ผะ...ผมขอโทษ..”
“แล้วก็ยืนนิ่งให้มันล้วงอยู่ได้ปากมีไม่ร้องให้คนช่วยละ!!”
“ก็ผมกลัวคนมาเห็นนี่!”
“ปล่อยให้เสร็จพวกมันไปเลยดีมั้ย!!”
“ตามใจเหอะ! ผมไม่เหลืออะไรแล้วนี่...”
ร่างกายของฉันมันเป็นของนายไปแล้ว!!
“อย่าร้องไห้นะ! หัดระวังตัวซะบ้าง!”
ไม่ต้องมาห้ามกูจะร้องแล้วมึงอ่ะชอบตวาดกูนัก พ่อแม่กูยังไม่เคยทำแบบนี้เลยนะ!
“อย่ายั่วให้มันมากนัก....”
ด้วยตาคมไล่มองร่างกายผม ขอโทษแล้วกันที่กูชอบยั่วให้มึงว้ากใส่กู
เฮือก!
“ทะ...ทำอะไรน่ะ..”
ปลายนิ้วเรียวยาวบดขยี้ยอดอกผมจนเจ็บแปล๊บๆ ผมยกมือจับมือใหญ่ไว้ให้หยุดการกระทำ ผมงอตัวลงเพราะรู้สึกหน่วงๆแปลกๆในท้อง มันรู้สึกแปลกๆ ตอนที่พวกนั้นทำผมรู้สึกขยะแขยงแต่พอเป็นหมอนี่ร่างกายผมกับร้อนวาบขึ้นมา
“โดนแค่นี้ก็รู้สึกแล้วหรือไง!!”
“แค่นี้!?!”
เป็นใครๆก็ต้องรู้สึกทั้งนั้นแหละ ปลายนิ้วยาวละออกจากหน้าอกผม ผมถอนหายใจยาวพลางก้มหน้ามองใต้น้ำใส อะไรบางอย่างในตัวผมมันกำลังจะลุกขึ้นมา
...เวรกรรม...
ผมไม่กล้ามองดวงตาคมที่จ้องผมอยู่ ผมว่ายน้ำไปเกาะริมฝั่งดันตัวจะขึ้นไปข้างบนแต่มือใหญ่ก็ดึงผมกลับมาที่เดิม
“ปะ..ปล่อย”
“จะไปปล่อยข้างทางหรือไง หรือจะกลับไปแคมป์!!”
“.........”
“มานี่ เงียบๆด้วย”
มือใหญ่ดึงร่างผมเข้าไปใกล้ๆ ผมก้มหน้ามองมือใหญ่ที่ละลาบละล้วงเข้าไปในกางเกงผม
“ผมทำเองได้!!” ผมบอก
“อยู่เฉยๆ”
ผมเม้มปากมองใบหน้าหล่อที่มองเลยหัวผมไป ผมหลับตาปล่อยให้เข้าสัมผัสส่วนสำคัญของผม ลมในท้องผมเริ่มตีกันหนักหน่วงเมื่อมือใหญ่เริ่มขยับขึ้นลง ผมหายใจหอบถี่อย่างเหน็ดเหนื่อยความรู้สึกมันต่างกัน ระหว่างทำเองกับมีคนทำให้....มันรู้สึกดีเกินไป
“อ๊ะ...หือ...อื้ม!”
ผมยกมือปิดปากหลับตาปี๋เอนหัวซบแผงอกกว้างที่เป็นที่ค้ำยันร่างกายผม ผมจิกมือกับท่อนแขนแกร่งระบายอารมณ์ปั่นป่วนช่วงล่าง
“อย่าเกร็งเดียวตะคริวกิน”
ผมทำไม่ได้หรอก ผมฝังใบหน้าซบแผงอกกว้างพร้อมกับเบียดตัวเข้าหาเขา แรงขยับเริ่มเพิ่มเร็วขึ้นเพื่อให้ผมปลดปล่อยออกมาโดยเร็วก่อนจะมีคนมาทำให้ผมไม่สามารถกลั้นเสียงไว้ได้
“อ๊ะ! เฟียส!...อ๊า...พอแล้วๆ”
“อย่ามาเรียกชื่อกันตอนนี้สิวะ!! หุบปากซะ!!”
“กะ...กลั้นเสียงไม่ได้”
ผมน้ำตาปริ่มความรู้สึกของผมมันตีกันยุ่งไปหมด ทั้งอายทั้งรู้สึกดีทั้งตื่นเต้น ผมเงยหน้าจ้องใบหน้าคมที่เคร่งเครียด โกรธอยู่สินะ รำคาญที่ผมเป็นตัวยุ่งสินะ ชอบสร้างปัญหาอยู่เรื่อย ชอบทำให้โมโห
“หลับตาซะ..”
ผมหลับตาลงก่อนที่ริมฝีปากอุ่นจะทับลงปิดปากผม ริมฝีปากหน้าดูดกลืนเสียงในลำคอผม ผมหลับตาแน่นมือก็โอบร่างสูงไว้แน่น ขาผมมันอ่อนแรงมันเหมือนจะชาวาบๆเป็นระยะๆคล้ายๆจะโดนไฟช็อต
“ปล่อยมือๆๆ”
ผมรีบบอกเมื่อรู้ว่ามันเริ่มจะถึงขีดสุดแล้วมันมาแล้ว แต่เฟียสกลับไม่สนคำพูดผมเร่งจังหวะให้เร็วขึ้น
ผมดึงมือหนาที่มาคราบเมือกใสขึ้นมาดู
...ผมเรื่องน่าเกลียดไปแล้ว...
“มันเรื่องปกติของผู้ชายอย่าคิดมากน่า” เฟียสบอกผม
“แต่...ให้ผู้ชายมาทำ มันปกติหรอ..”
ไม่! มันไม่ปกติแล้ว นอกจากจะรู้สึกดีกะอีแค่โดนเฟียสะกดนม ไหนจะที่เพิ่งทำเสร็จไปอีก นี่ผม...กำลังจะ.....
“ขะ...ขอโทษนะ!!”
ผมรีบขึ้นจากน้ำวิ่งออกไปให้ไกลจากเขา นี่ผมเป็นบ้าอะไรเนี่ย ผมหยุดพักหายใจหอบอยู่ข้างต้นไม้
ผมยกฝ่ามือทาบหัวใจที่เต้นรัวหนัก เหมือนทุกๆครั้งที่อยู่ใกล้เขา
นี่ผม...กำลังจะเป็นเกย์ใช่มั้ย!?!
+++มุมเล็กๆของคนเขียน+++
มาช้าอีกแล้วกระทู้ตกT^T ตอนนี้มันเรทไปมั้ยหว่า โอ้วไม่น้าาา
ตกลงน้ำเสร็จเฟียสมั้ย 3.1.1 อยู่ไหน55
ไม่มีนะ O-O ที่น้ำเจ็บเอวเพราะ...(ย้อนไปอ่าน3.1)
น้ำเจ็บหว่างขาเพราะ..(ย้อนไปอ่านตอนไต่หอ)..
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
